Frans de Bruin

Stilte, ongeloof en daarna gevloek. Het was waar, maar kon niet waar zijn.

Woensdag 18 augustus 2021 was voor iedereen bij Dubbeldam een normale dag. Omdat Sjanie de Bruin lekker een dagje weg was, had Frans alle tijd van de wereld. Hij belde en appte met veel mensen met wie hij samenwerkte bij zowel Dubbeldam als bij DVO. Vroeg in de avond was er in de bestuurskamer een discussie over de aanschaf van een desktop of een laptop. In de bestuursapp reageerde Frans zoals we van hem gewend zijn, kort en krachtig: ‘Laptops zijn jatgevoelig.’ Diezelfde avond werden verschillende Dubbeldammers gebeld door onze voorzitter Arie in ’t Veld, hij moest het onvoorstelbare nieuws vertellen dat Frans overleden was. Het waren bizarre telefoongesprekken, Arie was zo emotioneel dat hij amper kon praten en degene die gebeld werden, konden niets zeggen. Stilte, ongeloof en daarna gevloek. Het was waar, maar kon niet waar zijn. Frans de Bruin, onze penningmeester, was overleden. Gewoon van zijn stoel gevallen om niet meer op te staan. Zelfs nu, na zoveel weken, is het nog steeds niet voor te stellen dat dit gebeurd is.

EEN GROOT GEMIS

Een penningmeester is in veel verenigingen niet de meest geliefde persoon, hij moet lastige keuzes maken en heeft met enige regelmaat een aanvaring met iemand. Dit gold niet voor Frans, hij was onze brommende knuffelbeer. Ook als je Frans niet kende, wist je wie hij was. Hij zat op zaterdagochtenden bijna altijd aan de bar, vaak naast Cor van den Burg. Als het drukker werd, liep Frans weg, met zijn onafscheidelijke stok. Bij feestavonden zat Frans bij de ingang, hij verkocht muntjes, die hij in de week daarvoor nog keurig gesorteerd had. Het liefst zorgde hij er bij ieder feest voor dat hij een nieuwe kleur kon presenteren, het was helemaal nergens voor nodig, maar het leek wel of Frans dit gewoon leuk vond om te doen. Frans laat een leegte achter, natuurlijk als penningmeester, maar veel meer nog als mens. In een periode waarin Dubbeldam zich aan het voorbereiden is op nieuwbouw kunnen we een penningsmeester als Frans amper missen, maar gelukkig zijn er verschillende mensen opgestaan die delen van zijn taak zullen gaan oppakken. Niemand kan echter Frans als mens vervangen. Hij kon mopperen, maar altijd met een milde glimlach. Hij moest knopen doorhakken, maar pas als hij naar iedereen geluisterd had. Hij had soms zin om met zijn stok om zich heen te slaan als de gesprekken bij de gemeente niet naar wens verliepen, hij hield zich altijd in. In de afgelopen weken is er veel over Frans gesproken. We hebben hem nog meer leren kennen als iemand die voor iedereen klaarstond, die als het kon mensen wilde helpen, als een echte familieman. Wat zullen we Frans missen.