ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΙΔΡΥΜΑ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ (ΤΕΙ) ΣΧΟΛΗ ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΩΝ ΤΕΧΝΩΝ & ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΜΗΜΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΣΥΝΘΕΣΕΙΣ ΧΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΧΩΡΟ ΥΠΕΥΘΥΝΗ ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ -ΑΡΤΕΜΙΣ ΠΟΤΑΜΙΑΝΟΥ ΧΕΙΜΕΡΙΝΟ ΕΞΑΜΗΝΟ 2018 ΦΟΙΤΗΤΡΙΑ: ΘΕΟΔΩΡΑ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Αποφασίσαμε από κοινού αυτό το ταξίδι.
Ξεκινώντας νιώθαμε λες και κάποιος θα μας περίμενε όταν θα φθάναμε αργά το βράδυ, νιώθαμε σαν να είχαμε αργήσει...
Περισσότερο θα σιωπούσαμε και λιγότερο θα μιλούσαμε· έτσι θα φθάναμε γρηγορότερα στον προορισμό.
Όσα θα συναντούσαμε μετά ήταν αυτά που λέμε γνώριμα, παλιά ή αγαπημένα.
Δεν είχε μεγάλο δρομάκι κι έτσι για λίγο θα συνεχίζαμε πεζοί, περνώντας μέσα από την μικρή αγορά για μια στάση.
Λες και τα χρώματα βυθίστηκαν στο παρελθόν άφησαν το ίχνος τους με μαύρο και ώχρα.
Ερείπια της ζωής, δεν τα κοιτάζει πια κανείς όπως τα χρόνια που περάσανε.
Θα σε γελάσω ποιος ή τι θα νικούσε αυτό το σκοτάδι.
Σταθήκαμε λίγο και είπαμε κι οι δυο μαζί «αργούμε ακόμη» μα ούτε γνωρίζαμε τι θα βλέπαμε στην απέναντι όχθη.
Ίσως ένα αστραπιαίο καθρέπτισμα στο νερό.
O καθρέπτης γνώριζε για μας για αυτό γυρνούσαμε απ’ την άλλη για να αποφύγουμε αυτή την αλήθεια.
Η μορφή που γρήγορα περνούσε πάνω από τους λόφους ποτέ δεν θα στεκόταν για να την δεις καλά.
Τα παιδιά μᾶς συνόδευαν για λίγο κι ύστερα χάνονταν για να εμφανιστούν ξανά από το μονοπάτι. Συνεχίσαμε κι εμείς από το δρομάκι αυτό που ερχόντουσαν τα παιδιά.
Ξέραμε ότι αργότερα θα συναντούσαμε την βρύση μα προτιμούσαμε κείνο το νερό που ανέβλυζε μέσα από τον πρασινισμένο βράχο.
Αφουγκράζομαι κι ο νους μου συλλογάται.
Μα όσο βάδιζα οι στοχασμοί με ακολουθούσαν· ίσως δεν ήταν αποκλειστικά δικοί μου.
Διάφανα κομμάτια από γυαλί μπλε και κίτρινα, -κόκκινα όχι-, αυτά δεν είχαν φαίνεται την διαφάνεια που άρμοζε· πλησιάζαμε.
Περνώντας απ’ τον δρόμο τον παλιό κοιτούσαμε τους τοίχους, τα μπαλκόνια, τα παράθυρα· να δούμε τι άντεξε.
Μα τίποτε όμορφο δεν είχε αντέξει και τίποτε δεν κράτησε το χρώμα του στο πέρασμα του χρόνου όσο οι πέτρες.
Είχαμε φθάσει.
Mνήμες και σκιές.