DEEP by Stefan Grolleman

Jen

Tr ys i

o x

interviews Torah BrighT Andy Finch Jenny Jones Louie vito Cheryl Maas rocco vAn strAten

riders TalK

MeT sePPe sMiTs & sTeef van der Meer WINTER

euroPe

heLiboArden in KAmchAtKA sTeil = geil in de eCrins deePer met Jeremy Jones hooKed By The PiraTes

BP 8 71 0966 01 4974 DEEP SNOWBOARDMAGAZINE – EDITIE 2011 • LOSSE vERkOOP NL & BELGIë € 9,95

WIN EEN ADIDAS ID2 PuRE!

01 1 01

PriJsvrAAg

YVES GARNEAU

8 Op de cover

Jen

Jon

Try sil

Bo x

interviews Torah BrighT Andy Finch Jenny Jones Louie vito Cheryl Maas rocco vAn strAten

BP 8 71 0966 01 4974 DEEP SNOWBOARDMAGAZINE – EDITIE 2011 • LOSSE vERkOOP NL & BELGIë € 9,95

PriJsvrAAg

WIN EEN ADIDAS ID2 PuRE!

01 1 01

rider: Jenny Jones fotografie: Vernon Deck

riders TalK

MeT sePPe sMiTs & sTeef van der Meer editie 2011

WINTER

euroPe

heLiboArden in KAmchAtKA sTeil = geil in de eCrins deePer met Jeremy Jones hooKed By The PiraTes

voorwoord 2010

Hi,

Voor je ligt het nieuwe dikke nummer van DEEP vol echte snowboardverhalen. Zoals je van ons gewend bent diepe interviews met nationale en internationale riders, vette foto’s van de beste fotografen, eventreports, roadtrips en nog veel meer! Lees in het dikste snowboardmagazine van NL alles over Olympisch kampioen Torah Bright, Louie Vito, slopestyle Queen Jenny Jones, Andy Finch en natuurlijke onze Nederlandse helden Cheryl, Rocco en uit de Kral Familia: Karel Kral. Bizar om te lezen zijn de trips naar Kamchatka in het diepe Oosten van Rusland en de Franse Ecrins waar steil levensgevaarlijk én geil is. Check zeker het eventreport van de eerste Winter X Games Europe Tignes en de sicke foto’s uit Jeremy Jones film Deeper en Hooked van de Pirates filmcrew. Lees verder in de unieke rubriek Speakerscorner een mooie match tussen Steef van de Meer en Air & Style medaillewinnaar Seppe Smits. Met DEEP voor je neus, om de board addiction wat meer aan te wakkeren, wordt het zeker een te gek snowboardseizoen. Enjoy!! Matthijs Kettelerij & Stefan Grolleman

10 18 26 36 44 54 60 70 78 86

Snap Fresh Produce Interview Louie Vito Interview Rocco van Straten Steil = geil Steeper Interview Karel Kral Interview Andy Finch Interview Jenny Jones Kamchatka Snap

rider (links): Gerben Verweij trick: Front3tap rider (rechts): Cees Wille trick: Nosetap spot: JuneMountain fotografie: Lenn Verjans

90 Fresh Produce 98 Interview Cheryl Maas 106 De Opening Les 2 Alpes 116 Interview Torah Bright 124 Pirates deep in the woods 132 Hintertux 136 Snap 138 Deeper Jeremy Jones 144 Alp Adventures 154 Saas Fee

160 Snap 164 Speakers Corner 170 X-Games Europe 178 Fresh Produce 180 Piztal 182 Opening Ischgl 184 Fresh Produce 186 Game reviews 188 Muziek Reviews 193 Next time

enjoy!

snap

â&#x20AC;&#x2DC;I just live to put on my board and maul whatever is in sight.â&#x20AC;&#x2122;

Rider: Andrew Crawford Fotografie: EricBergeri Locatie: Ushuaia, Argentina

snap

Rider: Andre Kuhlmann en Janne Korpi Fotografie: DaniĂŤl Blom

playaa Ervaar het verschil dat Bose-technologie maakt. Vraag om een demonstratie. iPod is niet inbegrepen. iPhone en iPod zĳn trademarks van Apple Inc. Gegistreerd in de VS en andere landen. ‘’Made for iPod/ iPhone“ betekent dat een elektronisch accessoire speciﬁek is ontworpen om met de iPod/iPhone te verbinden,

it a nywhere. SoundDock Portable ®

digital music system

Geniet van uw muziek waar u dat wilt. Exclusieve Bose-technologieën en een oplaadbare lithiumionaccu maken het eenvoudig om de muziek van uw iPod te laten leven en te delen met anderen, tot wel acht uur lang. Bijna overal.

OPLAADBARE lithium-ionaccu

Bel 0299 390290, bezoek www.sounddock.nl, of ga naar uw geautoriseerde BOSE Personal Audio-dealer. ®

en door de ontwikkelaar is gecertiﬁceerd om aan de normen van Apple te voldoen. Apple is niet verantwoordelĳk voor de werking van dit apparaat of zĳn naleving van veiligheid en regelgevende normen.

snap

Rider: JP Solberg Fotografie: Matt GEORGES

Rider: Anne-Flore Marxer Fotografie: Matt GEORGES

DC fresh produce

Status boot € 479,95 MLFStar hooded € 79,95 Donon pant € 194,95 Paoli Jacket € 244,95 Biddy board € 374,95 www.dcshoes.com

Go Pro HD

Leg je actie vast met de Go Pro HD! Basis model € 350,-. www.goprocamera.com

Oxbow

Heren Jack Radom € 195,Broek Rapallo € 130,Muts Mikola € 25,Dames Jack Remuna € 230,Broek: Rama € 115,Muts: Myranie € 25,www.oxboworld.com

free x-mas goodiebag with every new snowboard

facebook.com/bluetomato

info@blue-tomato.com | www.blue-tomato.com Order Hotline: 0043 3687-24 22 333 Deutschland: 01801-55 57 778 178 Skype: blue-tomato-snowboardshop

photo: m. l채mmerhirt

O’Neill

fresh produce

Heren Freedom Anti Frost Jacket € 249,95 Pant € 139,95 Dames Freedom Akemi Full Suit € 299,95 www.oneilleurope.com

Bataleon

Board: Rocker US edition € 335,Board: Evil Twin € 449,-. www.bataleon.com

Adidas

Voor perfect zicht op en naast de pistes is de nieuwe ID2 Pure uitgerust met een breed scala aan geavanceerde technologische features, zoals het ClimaCool™ ventilatiesysteem voor optimale luchtcirculatie. Voor de beste vochtafdrijving is er een oppervlakteafwerking in nanoschuim aan de luchtopeningen. De kwalitatief hoogstaande lens biedt 100% bescherming tegen UV-straling en een onbelemmerde kijkhoek. De dubbele anti-aandamplaag - zowel aan de binnen- als de buitenkant van de CP-filter - helpt condensatie te voorkomen. € 163,-. www.adidas.com/eyewear

Brunotti

Heren Maroon jacket € 189,99 Darsten pant € 159,99 Dames Juta jacket € 159.99 Laaraa pants € 79.99 www.brunotti.com

jk met extra e li

Tij d

he ge

8GB

ugen!

MicroSD Cadeau

Social Hub • Super AMOLED Screen • Apps

The Smarterphone samsungmobile.nl

fresh produce

Flow

Boards Quatum € 449,Jewel € 379,NTX ATSE binding € 299,Minx SE € 199,Rift boot € 259,www.flow.com

Sorel

Oakley

Heren Corked Jacket € 375,- en Pant € 325,Dames Karing Jacket € 150,- en Pant € 120,Shaun White goggle € 149,Terje Haakonsen Goggle € 159,www.oakley.com

Heren Premium T € 129,95 Dames Sorel Pac 2 € 109,95 www.sorel.com

Head

fresh produce

Ignition Rocka € 299,99 Rush Rocka € 299,00 Force I.Kers € 499,99 www.ridehead.com

Samsung Wave II

Met de Samsung WAVE II breidt Samsung haar line-up bada smartphones uit. De Wave II draait op bada 1.2, de nieuwe versie van Samsung’s open smartphone platform. Uitgebreid multimedia-entertainment, ‘integrated messaging’ en een verbeterde gebruikerservaring maken van de Samsung WAVE II een krachtige en veelzijdige smartphone. De Wave II is vanaf nu verkrijgbaar in Nederland. Nu “life long West Europa navigatie” van Route 66 cadeau bij aankoop van een Samsung Wave II www.samsung.com

billabong ARVA Backpack € 199,BATT € 30,STRAIN Jacket € 220,WOLLE Jacket € 279,-

25 POC

De gepatenteerde Cornea constructie behelst de manier waarop de lens is gemonteerd aan de buitenkant van het frame. Door de verlengde framebar aan de zijkant van de ‘goggle’ heeft deze bril een extreem breed zichtveld, het geeft een betere aansluiting op het hoofd en op je helm. Vanaf € 140,- t/m € 200,-. De BUG series zijn speciaal ontworpen om te voldoen aan de eisen van moderne rijders. Wat tegenwoordig in en buiten het park gebeurt was enkele jaren geleden nog niet voor mogelijk gehouden. De noodzaak voor goede bescherming is nog nooit zo groot geweest. De door POC gepatenteerde VSSAP dubbele schaal constructie houdt je hoofd koel en beschermd tegen scherpe objecten! De `looks´, pasvorm en constructie maken deze helm uniek. € 109,www.pocsports.com

Interview Louie Vito

Tekst: Matthijs Kettelerij

Louie Vito

Olympic boarder Louie Vito (22) staat bekend als een all round, consistente boarder die ontzettend technische runs maakt in de pipe. Hij zet zich wereldwijd in om zijn sport te promoten en deed daarvoor zelfs mee aan het dansprogramma Dancing with the Stars. Compleet geschift of juist heel erg slim, het heeft hem in ieder geval een hoop bekendheid en fans opgeleverdâ&#x20AC;Ś Dit seizoen wil hij gewoon ALLES rijden wat hij kan, zonder Olympische druk.

Rick Tompkins

‘Ik steek m’n middelvinger op tegen de mensen die denken dat ik alleen halfpipe kan rijden.‘

28 Je hebt op een speciale ski- en snowboardschool (Stratton Mountain School in Vermont) gezeten. Wat haalden jullie daar allemaal uit? “We hadden echt een zieke crew daar, vooral in mijn laatste jaar met Danny Davis, C-Bass en Nick Russell. De snowboarders wisten wel hoe ze het naar hun zin moesten hebben op school. Als er een goed feestje was, dan waren wij degenen die het georganiseerd hadden of precies wisten waar het was. In ons laatste jaar mochten we niet de ‘Senior Prank’ uithalen, die normaal alle seniors mogen doen, en dat vonden we belachelijk. Daarom hadden we de lopersleutel op school gestolen en haalden we een week lang elke avond kleine dingen uit, waar ze helemaal gek van werden. Het mooiste daarvan was wel dat de skiërs elke keer moesten maken dat ze wegkwamen als wij iets hadden uitgehaald. Hun coaches hadden namelijk geen idee wie ‘the pranks’ uithaalden en als het skiërs waren, dan wilden ze dat die ermee ophielden. Ik schoot ook altijd met een airsoft gun op de jongere kinderen en op de skiërs die ik niet aardig vond, daar ben ik echt wel mee in de problemen gekomen. De echt gekke dingen kan ik je niet vertellen, die moeten stil worden gehouden…” Ben je op deze school ook zo all round geworden? “Ik ben opgegroeid in Ohio, waar geen bergen en nauwelijks heuvels zijn. Daarna werd het al een stuk beter, toen ik aan de East Coast naar de Stratton Mountain School ging, dat vond ik al

echt sick. Maar zelfs daar moest je alles op ijzige bergen leren. We hadden nauwelijks goede pow dagen en het was meestal ijskoud. Als we trips naar de West Coast maakten, dan waren we blij omdat het daar of zonnig met zachte sneeuw was of er lag veel pow. Als je op ijs hebt leren rijden, dan kan je alles rijden. Ik denk dat ik daardoor ook veel meer waardering heb voor goede sneeuw. Nu is het allemaal nog een stapje beter, ik woon in het Westen en daar is het echt goed!” Het is best speciaal dat je op alle onderdelen van de snowboardsport goed bent, toch sta je het meest bekend om je prestaties in de halfpipe. Ben je van plan je andere talenten meer te laten zien? “Ik probeer te gaan filmen wanneer ik maar kan en ondanks dat ik het nooit heel goed heb gedaan tijdens slopestyle wedstrijden, kan ik wel goed springen en de rails hitten. Ik doe graag fotoshoots en rij dan gewoon wat ze voor me hebben bedacht. Ik wil ook meer gaan filmen om iedereen te laten zien dat ik echt kan springen en een middelvinger opsteken tegen de mensen die denken dat ik alleen halfpipe kan rijden.” Seizoen 10/11 is begonnen. Welk moment of evenement kijk je naar uit? “Ik kijk er naar uit om gewoon te rijden, zonder de Olympische druk. Ik wil sleetje gaan rijden, met vrienden gaan rijden waarmee ik vorig seizoen niet heb kunnen rijden. Verder wil ik meer gaan springen, maar ik ga natuurlijk ook wedstrijden doen. ”

‘Ik schoot altijd met een airsoft gun op de skiërs die ik niet aardig vond.‘ Wie gaat er dit seizoen volgens jou doorbreken? “Dat is altijd moeilijk te zeggen. Tijdens de wedstrijden vroeg in het seizoen is iedereen nog een beetje aan het opwarmen. Ik denk dat het cool is als je niet weet wie door gaat breken en dan gewoon iemand er keihard staat en laat zien wat hij kan.” Hoe ga jij ons dit seizoen verrassen? “Hopelijk kan ik wat jump shots doen, een beetje bigger gaan en nog wat meer tricks in de halfpipe laten zien. Ik wil gewoon ALLES rijden wat ik kan.” Tijdens de Olympische Spelen sloot je af met een geweldige run, maar je eindigde ‘maar’ als vijfde. Het publiek was daar niet blij mee, er was een hoop boegeroep toen jouw score verscheen. Heb je misschien ook van

Rick Tompkins

ZORGELOOS OP WEG! www.europcar.nl Speciale wintertarieven vanaf â&#x201A;Ź 177,- per week met extra vrije kilometers!

Rick Tompkins

andere boarders gehoord dat ze de score te laag vonden? “Haha, ik weet het niet. Ik ben niet het soort persoon dat zegt: ‘denk jij dat ik genaaid werd met die score?’ Het is lastig tijdens wedstrijden omdat je de jury probeert te pleasen en je niet weet wat ze willen zien. Tijdens de Olympische Spelen was ik gewoon stoked dat ik de run landde toen het moest. Het is natuurlijk wel pretty cool om de menigte boe te horen roepen als ze je score zien, dan maakt het niet uit wat die vijf juryleden vinden!” Je hebt gezegd dat je niet kan wachten om uit te blinken tijdens de Olympische Spelen in 2014. Heb je al een ‘road to Sochi’ plan? “Dat ben ik nu een beetje aan het uitzoeken. Ik bekijk het gewoon per dag en per jaar, maar ik houd wel de Olympische Spelen telkens in mijn achterhoofd. Ik heb het nu al één keer meegemaakt, dus ik denk dat het de tweede keer een stukje makkelijker wordt.” Tijdens de Europese X Games liet je ons back to back double corks zien en daarmee werd je derde. Wij snapten het niet helemaal, we vonden je run te gek… “Haha, dankjewel. Ik moet denk ik gewoon een beetje bigger gaan. Zoals ik al zei, je moet vijf juryleden tevreden stellen, maar ik ben stoked

als ik de run land op dat moment. Ik heb nu eenmaal geen controle over wat de jury denkt. Ik heb alleen controle over wat ik doe.” Zou je misschien liever een andere manier van jureren zien? “Ik vind een ‘overall impression’ goed, want dan kunnen rijders rijden hoe zij willen rijden. Soms heb ik wat de jury zoekt en soms niet. Ik moet gewoon beter rijden, zodat er geen twijfel mogelijk is over hoe hoog ik moet eindigen.” Je rijdt vaak met Shaun White. Is er nog iets wat we niet over weten dat jij ons wilt vertellen? “Ha hmm…als ik aan zijn manier van rijden denk, dan heb ik het idee dat veel mensen denken dat hij altijd maar serieus is en alleen maar rijdt om te winnen. Begrijp me niet verkeerd, hij wil ook altijd winnen en weet wanneer hij moet focussen, maar het grootste deel van de tijd ‘he is goofin’ off’. Het is echt fun om met hem te rijden.” Shaun heeft gezegd dat hij een beetje bang is voor Vito. Heb je nog plannen om hem nog een beetje meer schrik aan te jagen dit seizoen? “Ik denk dat we dat maar moeten afwachten…”

Vorig seizoen zagen we 1260 double Mctwists, double corks en nog veel meer sicke tricks. Waar denk je dat het dit seizoen naartoe gaat? “Ik denk dat een hoop doubles gedaan gaan worden door meer mensen, maar ik denk ook dat er wat nieuwe style aan toegevoegd gaat worden. Ik wil zelf gewoon bigger gaan en misschien wat meer dubs leren. Verder wil ik wat meer flavor gooien in de tricks die ik nu al doe.” Wat is de meest bizarre spot waar je ooit geboard hebt? “Ik heb een rail trip door de steden van Oost-Europa gemaakt, wat echt heel iets anders was. We kwamen vast te zitten tussen twee landen waar ze geld van ons eisten om ons door te laten reizen. Ik vind rijden in Japan ook geweldig omdat ze daar zo hyped zijn over snowboarden.” Welke spot staat nog op je verlanglijstje? “Ik wil echt naar meer plekken in Japan. Verder Rusland, Alaska en nog wat gekke plekken zoals Afrika en India. ” Je bent helemaal into the rapmusic, helpt het als je dat opzet tijdens het boarden? “Muziek is zo dope om naar te luisteren tijdens het rijden. Het maakt alles makkelijker en geeft je een beetje beat en ritme erbij, plus het is gewoon fun. Wat je ook doet, als je er muziek aan

‘Ik vind rijden in Japan geweldig omdat ze daar zo hyped zijn over snowboarden.‘

‘Ik kijk er naar uit om dit seizoen gewoon te rijden, zonder de Olympische druk.‘

Cole Barash

32 toevoegt dan maakt dat het nog beter!!” Je hebt meegedaan aan Dancing with the Stars omdat je iets anders wilde doen dan snowboarden en om de sport te promoten. Wat heb je daarvan gemerkt? “Veel mensen die mij bij DWTS hebben gezien, hebben mij ook tijdens de Olympic trials en de Olympische Spelen gevolgd. Het was cool om te zien dat DWTS fans snowboard fans werden.” Je hebt ook geblogged tijdens de Olympische Spelen op People.com. Heb je veel positief commentaar gekregen? “Het meeste was positief. Je hebt altijd mensen ertussen zitten die negatief zijn, maar zij doen er niet toe. Er zijn ook echt wel wat deuren voor mij opengegaan door die hele ervaring…things are good!” We hebben in Nederland Dancing On Ice. We dachten dat dat perfect voor jou zou zijn ;-). Zou je zoiets nog een keer willen doen? “Hahaha! We hebben in de US ‘Ice Skating with the Stars’ en ik denk dat het mad funny zou zijn om aan mee te doen, maar ik weet niet of het iets voor mij is…” Wie zijn je favoriete girls in de scene momenteel? “Ellery Hollingsworth is gewoon een cool persoon, een goede vriendin van mij en ik vind haar echt sick. Jamie Anderson, zij is gewoon ziek. Cheryl, Linn Haug, Kelly Clark, Queralt Castellet en Šárka Pančochová zijn ook heel goed. Er zijn best wel veel girls die up and coming zijn. Ik weet zeker dat ik er een paar vergeten ben…” Wat vind je van de Nederlandse boarders, wie maken indruk op je? “Is Nederlands ‘Dutch’? Ik ken niet veel Nederlandse rijders van naam, maar ik ben wel fan van Cheryl en Dolf. Dat zijn goede rijders en goede mensen.” Je wordt altijd als een heel aardig, charismatisch persoon beschreven (klopt). Ben je nou echt altijd zo aardig of heb je ook een bad side? “Ik vind zo’n beetje iedereen aardig. Als je vriendelijk bent en je wilt een praatje maken, dan ben ik dat ook. Als je shit uitkraamt, dan moet je niet doen alsof je aan mijn kant staat want dan zijn we niet cool. Ik heb nooit een hekel aan mensen, behalve als ik daar echt een reden voor heb.” Je hebt een aantal signature lijnen zoals je Omatic board, je 686 gear en je SPY series. Wat maakt deze dingen echte Louie Vito Originals? “Ik heb ook een signature telefoon cover bij Incipio en een helm bij Capix. De goggles en outerwear passen allemaal goed bij elkaar qua kleur. Daardoor ziet je gear er goed uit en past het bij elkaar, zonder dat het er allemaal hetzelfde uitziet. Ik doe gewoon wat ik zie zitten, ik probeer niet met een hype mee te gaan. Ik doe en maak gewoon wat ik leuk vind en ik hoop dat ‘you guys’ dat ook vinden haha!”

‘Ik wil gewoon bigger gaan en misschien wat meer dubs leren.‘

Top 5 ultieme snowboardingtracks van Louie Oh Yeah - Lil Scrappy Big L - Ebonics Waka Flocka - Hard in the paint Yelawolf - FU Da Underdawgz - Gorillaz

“It’s hard to just pick 5 songs, but that is 5 on my playlist right now”

Cole Barash

1 2 3 4 5

WOLLE

NYVELT

SE.... RIDE BECAU EVERY LINE IS www.billabong.com

Pic: Scott Sullivan

DIFFERENT

Tekst: Matthijs Kettelerij

Interview Rocco van Straten

â&#x20AC;&#x2DC;Als je tegen mij zegt dat ik het rustig aan moet doen, dan ga ik waarschijnlijk gekke dingen verzinnen die veel gevaarlijker voor me zijn.â&#x20AC;&#x2122;

Rocco Rocco VS

John van Straten

Met zijn grote maat Dimi de Jong rockt Rocco van Straten (19) de hele winter op z’n snowboard. In de zomer drinkt hij met de wakeboard chickies graag een cocktailtje na weer een overwinning. Klinkt als een mooi leven? Dachten wij ook! En hij is niet van plan om één carriere op een lager pitje te zetten: “Het moment dat ik op mijn wakeboard of op mijn snowboard sta, dan ben ik één met die sport.”

Fotograferen.net

Hoe komt het dat je zo succesvol bent op beide boards, wat is je geheim? “Haha! Ja, dat is een goede vraag. Ik zou het niet weten, misschien goed boardgevoel en aanleg voor sport heb ik van mijn vader en moeder mee gekregen. Mijn ouders hebben beiden in hun jeugd in selecties gezeten. Mijn vader heeft waterpolo gespeeld en mijn moeder heeft geturnd. We gingen al vroeg op wintersport en natuurlijk zat ik al op babyzwemmen toen ik 8 weken oud was. Heel sportief dus haha!” Kan je het andere boarders aanraden om te focussen op meer dan één boardsport? “Ja, ik zou het zeker doen. Door elk board kan je je gevoel houden. Het kan een skateboard of wakeboard zijn of welke sport dan ook met een board. Shaun White skateboard er ook bij. Het is ongeveer hetzelfde wereldje, dus je voelt je snel thuis en je blijft er lekker van in conditie.” Helpt het wakeboarden bij het snowboarden? “Uhm, misschien wel, maar ik denk toch dat het snowboarden meer bij het wakeboarden helpt. Het is gewoon dat je meer controle opbouwt op je board, ook al is het een ander board en een andere houding. Je gebruikt andere spieren, je li-

Karin Baptist

Gelijk een dilemma: Als je MOET kiezen, snowboarden of wakeboarden? “Ik wil echt niet kiezen, en waarom zou ik dat eigenlijk moeten doen? Wakeboarden is een zomersport en snowboarden is een wintersport, dus dat lost elkaar redelijk goed af en dan blijven beide sporten heel leuk. Gewoon wat afwisseling en dat is gewoon een topcombinatie voor mij.”

John van Straten

‘Ik wil zeker een A-status halen en de Olympische Spelen, dat lijkt me echt zooo sick!’

40 ‘Ik kan niet kiezen tussen snowboarden en wakeboarden en waarom zou ik dat eigenlijk moeten doen?’ chaam krijgt overal spierkracht en daarmee kan je meer klappen incasseren.” Heb je er ook weleens last van, dat je bijvoorbeeld niet kunt focussen op één boardsport, maar altijd beide in je gedachten moet houden bij alles wat je doet? “Nee, dat heb ik niet. Het is echt op het moment dat ik op mijn wakeboard of op mijn snowboard sta, dan ben ik één met die sport.” Je rijdt het hele jaar wedstrijden. Heb je de druk van wedstrijden nodig? “Ja, ik vind het wel leuk, maar af en toe freeriden is ook leuk. Gewoon lekker met je matties boarden is top!”

Hoe zorg je ervoor dat je het fysiek en mentaal heel houdt? “Ik fitness en squash als ik niet board in de winter en in de zomer hang ik gewoon elke minuut die ik kan op het water. Als je tegen mij zegt dat ik het rustig aan moet doen, dan ga ik waarschijnlijk gekke dingen verzinnen die veel gevaarlijker voor me zijn. Ik kan niet echt stil zitten. Mentaal is ook geen probleem. Je moet er gewoon plezier in hebben en het leuk vinden om te doen. Dat gevoel heb ik.”

Zou je zonder een wakeboardseizoen te draaien een betere snowboarder zijn? “Nee, dat denk ik zeker niet. Ik ga het ook niet proberen. Ik weet zeker dat ik er gewoon veel meer zin in heb door het steeds wisselen tussen de twee sporten.” Je zit in het Nederlands team, hoeveel helpt het trainen met die andere gasten? “Ja, echt veel! Je kunt lekker met betere rijders rijden, achter elkaar aan gaan en elkaar opnaaien. Beetje gek doen en zo leer je veel meer, als je er maar plezier in houdt.”

Is er veel niveauverschil binnen het team? “Ja tuurlijk. Er is altijd iemand iets beter op een bepaald onderdeel en sommigen zijn ook ongeveer even goed. Dus een leuke combinatie denk ik. En er zullen ook altijd nieuwe talenten bij komen. Die hebben dan vaak eerst een opstartjaar, waarin ze kijken of ze mee kunnen komen.”

Rocco vs Rocco Warm water of verse poeder? Verse poeder, want warm water heb je overal in de zomer :-) Hawaii boardshort of Fluorsnowpants? Fluorsnowpants Wakeboardbabe of Snowboardbabe? Wakeboard babe Slow summertunes of Après-ski muziek? Slow summertunes

Fotograferen.net

Cocktail met parapluutje of Jägermeister? Cocktail met parapluutje, gewoon genieten

Met wie trek je veel op en waarom? “Met Dimi trek ik altijd op. Ja, we zijn een soort van twee in één. We kunnen altijd goed samen rijden. En Dolf (van der Wal red.) is gewoon een toppertje, altijd lachen en hij rijdt

ook ziek goed. Verder rijd ik veel met Steve (Krijbolder red.). We hebben gewoon een leuk groepje! We vormen ook met zijn vieren het halfpipe team en trekken dus veel met elkaar op. Het klikt heel goed en we hebben veel plezier samen. Gelukkig wel, want we reizen in de winter samen de hele wereld over en zijn weinig thuis.” Wat zijn de meest bizarre dingen die je met het team meemaakt? “Het team heeft gewoon eigenlijk altijd plezier. We doen gekke en leuke dingen. We vieren samen bijvoorbeeld ook Sinterklaas. We zitten veel op de weg en altijd heeft wel iemand iets sicks meegemaakt, waar hij dan over vertelt. Dan vliegt de tijd super snel en kunnen we alweer gaan boarden. We hebben ook wel eens pistecontrole achter ons aan gehad. In Amerika mag je niet te hard de piste af. Het was aan het einde van de dag en we hebben ons toen snel verstopt in diepe sneeuw totdat ze weg waren. Verder doe ik in de trekskilift vette wakeboard tricks op mijn snowboard. Iedereen vind dat leuk, behalve liftbediendes natuurlijk. Dus daarmee kom ik soms in de problemen. Ook ben ik weleens met Dimi door de wind zo de treklift uitgeblazen.”

42 Hoe gaan jullie los als team om stoom af te blazen na een drukke training? Bouwen jullie bijvoorbeeld een goed feestje? “Ja, tuurlijk bouwen we ook een feestje, mits iedereen oud genoeg is natuurlijk, anders splitst het team zich op. Maar ja, het is altijd wel ziek leuk, vooral de party’s na de Worldcup! Dat zijn hele bizarre grote feesten en dan gaat iedereen helemaal los!” Ik zag een filmpje waarin jullie in de VS in een indoorhal trainen met trampolines, dikke kickers en een foampit. Waarom staan er daarvan nog zo weinig in Europa en wat is daar aan te doen denk je? “Laax heeft er nu één, maar dat is een trainingshal om te combineren. Dus je moet echt een goed skigebied hebben waar veel buitenlandse rijders willen trainen, waar ook grote events zijn. Als je daar dan een hal maakt, dan komen er veel mensen. Een beginner wil je daar echt niet af laten gaan, maar het is voor ons

‘Ik doe in de trekskilift vette wakeboard tricks op mijn snowboard. Iedereen vind dat leuk, behalve liftbediendes’ echt chill om daar te trainen!” Veel boarders zetten vraagtekens bij snowboarden als jurysport. Wat vind jij daarvan en zou jij het anders willen zien? “Ik vind het zo wel lekker gaan hoor. Soms is er een foutje bij de jury, maar ja, dat kan altijd gebeuren. Soms is het in je voordeel en soms is het in je nadeel. Hoe moet je anders wedstrijden houden? Daar heb je toch een jury voor nodig. Ik vind het wel goed zo.” Je bent zowel op sneeuw als water een

O’Neill teamrider, wat is het meest vette aan rijden voor dit merk? Wat is het coolst dat je als teamrider meegemaakt hebt? “Ja, je ziet veel van beide kanten, zowel O’Neill zomer als winter. Je ziet echt alle O’Neill rijders, dus je weet wie er in het team zitten en je krijgt een beetje een band met ze. O’Neill doet heel veel voor zijn rijders en je komt niks te kort. Het loopt gewoon op rolletjes en ik vind het echt een sick merk. Het is ook altijd goed als de rijders het merk uitstralen, dat ze het mooi en goed vinden en dat heb ik ook. Er was een event in Parijs waar ‘snow meets wake’ was. Ja, dat was natuurlijk top voor mij. Ik kon toen alleen niet meedoen vanwege een blessure, maar ik ben er wel heen geweest en het was echt super!’’ En wat is het mooiste dat je überhaupt ooit op een board meegemaakt hebt? “Ik vond de Worldcup Big Air in Seoul echt super sick. Zoveel mensen, iedereen helemaal dolblij, hoe lang ze ook in de kou moesten staan en maar juichen en gek doen! Het was helemaal top je voelt je daar ook gewoon echt tof.” Wat is je plan voor dit snowboardseizoen, wat gaan we van je zien? “Ik rij veel wedstrijden in de USA en Canada dit jaar. We gaan zowel FIS als TTR rijden, dat vind ik wel top. Natuurlijk doen we O’Neill Evolution en Burton European /Canadian en de US open. Verder de Worldcups Big Air en de Worldcup Halfpipe. Als afsluiter is dit jaar in April het NK in Laax, dus dit wordt echt een topjaar en ik ga mijn best doen om zo goed mogelijke resultaten te rijden.” Welke tricks wil je dit seizoen zeker sticken? “Dubbel cork backside en switch backside”

Karin Baptist

Wat wil je zeker nog bereiken? “Ik wil zeker een A-status halen en ook wil ik graag de Olympische Spelen zien te halen, dat lijkt me echt zooo sick!” De Olympische Spelen van 2014 zijn dus een groot doel voor je? “Ja, ik zet me er 100% voor in, maar of je het haalt is een tweede. Ik ga zeker alles geven.” Maak de volgende zin af: In 2020…….. ”Ben ik al een stuk ouder en heb ik nog steeds veel liefde voor de boardsport. Misschien ga ik dan wel wat in de boardsport branche doen als trainer/begeleider of iets technisch, want ik ben goed met mijn handen. Wie weet, veel shooten lijkt me ook heel leuk!”

‘Het moment dat ik op mijn wakeboard of op mijn snowboard sta, dan ben ik één met die sport.’

Karin Baptist

Tekst: Erwin Heeres Fotografie: Erwin Heeres & Roel van der Laan

Steil geil!

Report Mission Ecrins

Things we need:

in het weer inzicht lawinekunde topografische kaarten goede (dag) planning snowboardmateriaal lawine-uitrusting klimmateriaal (met gletscheruitrusting) een best wel goede conditie doorzettingsvermogen focus (je eigen angsten niet teveel laten overheersen) vroeg opstaan (vooral bij ondergetekende niet geliefd, al helemaal niet zonder koffie) een zekere basisvaardigheid steil terrein rijden en beklimmen zonder te vallen

45 Het was een roadtrip: slapen in de auto, in een tent en in hutten, heel veel hoogtemeters maken en dagen van vijf uur ’s ochtends tot ver in de middag. Super goedkoop ook, want liftpassen hoefden we niet te kopen. Onze missie was het rijden van steile couloirs op noordwanden. De condities waren perfect, al scheen de zon niet vol op de hellingen, dus ook geen lawinegevaar. De groep waar we mee op pad was een echte match: Costijn Zwart (boarder) en Robbert Schippers (boarder, skiër), beiden meteorologie gestudeerd en veel tour-ervaring, Roel van der Laan (skiër), die naast freeriden veel aan alpinisme doet, en ik met mijn freeride-wedstrijdervaring van afgelopen seizoen, erg handig bij het van tevoren plannen van en daadwerkelijk rijden van die lijn. We werden onderweg vaak raar aangekeken, onvriendelijk gevraagd uit reeds aangelegde stijgsporen te gaan, maar hadden desondanks veel lol. We hebben onze grenzen verlegd, het seizoen verlengd en het einde ervan een heel andere dimensie gegeven: steil is geil! Hier volgt ons relaas: Dag 1 – maandag 19 April Insecten rammen onze voorruit, waarbij een harde doffe ‘pof’ duidt op een beduidend groter exemplaar dan de vorige. Helaas voor ons hebben we niet het boekje ‘That Gunk On Your Car’

waarmee we het insect zouden kunnen identificeren. Als we de grote hoeveelheid haar zien denken we toch aan een hommel (Bombus). Tragisch, maar je doet er weinig aan, behalve bij iedere tankbeurt de opgedroogde resten van de voorruit proberen te schrobben. Zodra we bij de Zwitserse grens zijn, wordt er suggestief gevraagd: “Do you have stuff in your car?” Zou het een strikvraag zijn? Gelukkig slikt de dame in kwestie ons antwoord “We only have ski’s”, wat eigenlijk een leugen is, aangezien ik geen ski’s, maar snowboards bij me heb. Later vragen we ons af hoe ver je zou kunnen gaan met het dollen van een douanebeambte met een diamantje op haar tand. Robbert en Costijn zijn meer dan Roel en ik fan van vroeg vertrekken en zijn al bij de Nederlandse berggids Martijn Schell in Saint Crépin langs geweest om te informeren naar de condities op dit moment en de mogelijke lijnen die we kunnen rijden. Het wordt het gebied in en om de Écrins (Frankrijk) waar we de komende da-

‘Over het Jean Coste couloir is hij vrij kort en duidelijk: “Als je valt, ben je dood.”’

gen zullen vertoeven, op zoek naar zieke, steile lijnen. Zo aan het eind van het seizoen zijn de condities het best om de steile noordwanden te rijden die normaal te gevaarlijk zijn. Opwarm-couloir Roel en ik komen rond een uur of tien ‘s avonds aan op een terreintje naast een vervallen restaurantje waar Robbert en Costijn hun tent hebben opgezet en ons opwachten met bier. Onder het licht van onze hoofdlampjes bestuderen we de lijnen op de kaart en in het gidsje (Toponeige, Écrins Est). We nemen ons voor morgen te beginnen met een lekker opwarm-couloir, niet wetende dat het opwarmen meer zou slaan op de temperatuur dan op de moeilijkheid van het couloir. Daarnaast bewonderen we de creatie van Costijn, die bij BMB ski’s een nieuw soort stijgski’s aan het ontwikkelen is, te gebruiken bij het touren met een snowboard Ze zien er erg goed uit en bovenal zijn ze superlicht. Naast sneeuwschoenen en een splitboard een gedegen

46 Bestemmingen Dag 1 NL  FR We slapen in de auto Dag 2 Brêche Victor Chaud, Couloir Pelas Verney, en boucle Ski: 5.3 Expo: 2 limb: PD (is via achterkant als ik het goed heb, wij wilden door couloir omhoog) Départ: Ailefroide, 1500 m Geklommen tot ~2500 m Écrins (FR) http://www.skitour.fr/topos/breche-victorchaud,711.html http://www.haute-ubaye.com/fr/hebergementsgites-sejour-etape-haute-ubaye.aspx?Id=384#a Dag 3 Aiguille de Chambeyron, Couloir Jean Coste Ski: 5.2 Expo: 2 Climb: AD Départ: Maljasset, 1900 m Geklommen tot ~3300 m Ubaye (FR) http://www.skitour.fr/topos/aiguille-dechambeyron,4070.html We slapen in de auto en in een tent Dag 4 Têtes de Sainte Marguerite, micro Davin Ski: 4.1 Expo: 1 Climb: PD+ Départ: le Casset, 1500 m Geklommen tot ~2500 m Écrins (FR) http://www.skitour.fr/topos/tetes-de-saintemarguerite,1176.html Départ 1670 m Geklommen tot Réfuge de l’Alpe de Villar d’Arêne ~2077 m We slapen in de hut. Dag 5 Pic de Chamoissière, Epaule, par le Glacier de Chamoissière Ski: 3.3 Expo: 2 Climb: F Départ: Réfuge de l’Alpe de Villar d’Arêne ~2077 m Geklommen tot ~3100 m Écrins (FR) http://www.skitour.fr/topos/pic-de-chamoissiere,89.html We slapen nog een nacht in de hut. Dag 6 Cols de La Pyramide, col Est, Banane Nord Ski: 5.2 Expo: 2 Climb: AD Départ: Réfuge de l’Alpe de Villar d’Arêne ~2077 m Geklommen tot ~3250 m Écrins (FR) http://www.skitour.fr/topos/cols-de-la-pyramide,1478.html FR  NL Totaal ongeveer 6000 hoogtemeters geklommen in 5 dagen.

concurrent om in de sneeuw mee omhoog te lopen. We zijn weg uit de lichtvervuilde Randstad en de hemel hier in de Écrins is helder en dus is de nacht onder de heldere sterrenhemel dan ook lekker fris. Costijn komt zijn tent uit om zich warm te springen, aangezien hij zijn slaapzak vergeten is. Roel en ik hebben onze bedjes achterin zijn Opel Combo opgebouwd en kruipen lekker dicht tegen elkaar aan. Dag 2 – dinsdag 20 april Opstaan om 6 uur met koffie uit de Moka Express van Robbert. Ik kan mijn blijdschap niet op, want voor mij geldt: zonder koffie geen goed begin van de dag. Boards worden in elkaar geschroefd, hier en daar wordt nog wax afgeschraapt en worden kanten geslepen om zo goed mogelijk voorbereid op pad te gaan. Het materiaal moet in orde zijn, want daar wil je blindelings op kunnen vertrouwen. Ontbijten doen we hierna een beetje te uitgebreid en op ons gemak in het enige koffiehuis dat het dorp rijk schijnt te zijn. Met de minuut wordt het er drukker en we doen alsof onze neus bloedt na het toilet meerdere malen misbruikt te hebben. De toon van de trip was gezet, we zouden de rest van de week blijven stinken. Om omhoog te komen - we zaten in het dal behoorlijk ver onder de sneeuwgrens - gebruikten we het volgende recept: zo ver mogelijk met de auto omhoog rijden en daar meteen in de sneeuw verder omhoog lopen. Daar ging het dus meteen mis... Er was een behoorlijke natte sneeuwlawine de weg over gekomen en de weg was afgezet. De eerste hindernissen die met sneeuwschoenen, stijgskietjes, toerski’s, telescoopskistokken en kilo’s aan materiaal op de rug genomen moesten worden, waren de keihard opgevroren brokken sneeuw, die in de verste verte niet leken op hetgeen waarnaar we op zoek waren. Een lawinekegel links en rechts, overal om ons heen is de lente duidelijk al begonnen. In deze tijd van het jaar is het dus zaak zo vroeg mogelijk te vertrekken om de opwarming van het sneeuwdek door de zon voor

te zijn. Een bijkomend voordeel van het hardere sneeuwdek is dat het een heel stuk sneller lopen is. Waarschijnlijk hebben we dus toch een beetje te lang aan de koffie gezeten. De eerste missie: Brêche Victor Chaud Eenmaal aangekomen bij de instap van het couloir Pelas-Verney is de zon al enorm aan het branden. Hiervandaan moeten er echter nog een kleine duizend hoogtemeters gemaakt worden om bovenaan het couloir uit te komen. Het ziet er dan ook erg indrukwekkend uit als we er recht onder staan en naar boven kijken. Door de warmte wordt het echt onrustig op de berg, hier en daar komt er sneeuw naar beneden en we besluiten dat het onverstandig is om door te gaan. Einde missie op xx meter hoogte, omdraaien en terug naar beneden. Het eerste stuk afdaling is dan wel niet door een couloir, maar wel lekker steil en breed, prima om warm te draaien. Even later gaat het mis met Roel zijn skibinding en hij verrekt iets in zijn enkel. Een paar paracetamols ingenomen en hij bikkelt zich verder naar beneden. Ik maak me zorgen dat dit het einde van de week betekent voor Roel, het ziet er niet goed uit oordelend aan de manier waarop hij naar beneden gaat. (Later blijkt dit opwarmcouloir een waardering van 5.3 te hebben**) Maljasset Na besloten te hebben dit couloir te laten voor wat het is - de tocht naar de instap was nou niet bepaald zo’n groot feest - besluiten we in de auto te stappen en te rijden naar het dorpje Maljasset in de Ubaye regio. Naast de weg blijkt om ons heen de berg op een aparte manier te zijn geërodeerd: zogenaamde aardpiramides torenen markant langs de weg omhoog. In Maljasset vinden een knus onderkomen in een Gite. Zoals het een goede huttenwaard betaamt, vraagt ook deze – een jonge gast van onze leeftijd – wat wij van plan zijn te gaan doen de volgende dag. Hij begrijpt dat we naar de Aiguille de Chambeyron willen, maar niet dat we daar

het Jean Coste couloir (ski 5.2 E2) willen rijden. De afdaling een stuk ernaast is volgens hem ook heel mooi en een stuk minder gevaarlijk. Over het Jean Coste couloir is hij vrij kort en duidelijk: “Als je valt, ben je dood”. We gaan sowieso kijken en kunnen ter plekke besluiten welke lijn te rijden. Als hij daarna hoort hoe laat we willen ontbijten, krijgen we ter plekke een spoedopleiding tot barista: de koffie mogen we zelf zetten en de rest van het ontbijt zal klaar staan, maar hij blijft lekker in zijn bed. We hebben na de eerste dag genoeg zelfkennis opgedaan en beseffen dat we een ontzettend traag groepje tourboarders zijn, vroeg opstaan is dus een must! Dag 3 – woensdag 21 april Om 4 uur gaat de wekker. Het ontbijt staat klaar en Robbert doet een poging een ware barista te zijn, maar het is nog vroeg en de koffie is te slap. Na het ontbijt gaan de stijghulpen aan en rugzakken en hoofdlampjes op. We vertrekken in het pikdonker - voor mij lekker wakker worden - op lekker harde ondergrond. Gedurende de klim komt de zon boven de bergen op en de lucht kleurt van zwart via donkerblauw en intens ochtendblauw naar postkartenwetterblauw. De tijd gaat snel voorbij en we komen goed vooruit, drie uur later kijken we uit op de Aiguille de Chambeyron. De Aiguille lijkt dichtbij, maar we hebben nog een uur nodig om tot de instap van het couloir te komen. Onderaan het couloir ontdoen we ons van al het overtollige gewicht dat we niet mee willen nemen. Naast de hardware improviseren we er dus ook een toilet – een handige steen blijkt een prima rugleuning te zijn. Na een welverdiende pauze – we zitten nu op ongeveer 2800 m hoogte – kan de echte serieuze klim door het couloir tot zo’n 3300 m beginnen. De boards gaan op de rugzakken, pickels in de hand en

stijgijzers worden ondergebonden. We besluiten ons plan door te trekken en het Jean Coste couloir in te gaan. Om en om sporen we ons een weg naar boven, waarbij we een goede indruk krijgen van de omstandigheden waardoor we straks naar beneden zullen rijden. Dat is sowieso steil, tot boven de 50 graden, maar belangrijker dan dat is te weten waar de sneeuw goed grip heeft en waar de stenen zich bevinden. Uit ervaring weet ik dat een staalkant nog wel houdt op ijs, maar op steen is dat lastiger. Het geeft veel voldoening om iedere meter die je kan afdalen zelf te maken, zeker op een enigszins ontoegankelijke plek als hier, maar je moet wel je kop erbij houden en geconcentreerd door blijven gaan. Af en toe kijk ik even achterom en tuur in de diepte; ik kan me nog moeilijk voorstellen dat we hier straks echt naar beneden gaan rijden! Tot ongeveer 30 meter voor het einde van het couloir kunnen we klimmen; daar verhinderen gladde rotsplaten onder de relatief losse sneeuw ons het verder klimmen. Het is nu 12 uur en hier vinden we een mooi vlak grasveldje en een hutje met versnaperingen om ons rustig om te kleden en voor te bereiden op de afdaling. Niet dus; in het 50 graden steile terrein proberen we een plateau uit te hakken waarop we stabiel kunnen staan. Bij alles wat ik opzij leg gaat door mijn hoofd dat het moet blijven liggen, anders dondert het zo’n 500 meter naar beneden en ben ik het kwijt. Tussen het ondergebonden hebben van je snowboard en het uittrekken van je stijgijzers zit een fase waarin je wat minder binding hebt met de sneeuw, omdat wij boarders op onze gladde softboots staan en Roel op zijn nog gladdere skischoenzooltjes. Ik ben altijd blij als die fase snel voorbij is. Zenuwslopend spelletje En dan begint eindelijk waarvoor we gekomen

zijn: de afdaling. Nu heeft iedereen wel eens stukken steil terrein gereden, maar een couloir van honderden hoogtemeters is andere koek. Als je de controle over je snelheid verliest, dan ben je het haasje. Het zijn verre van vloeiende afdalingen en het lijkt enigszins op het rijden van een slalomrun: iedere bocht moet gecontroleerd en raak zijn en tegen het einde laat je je board pas lopen. Het worden dus omspring bochten, waarbij het leuke is dat je een paar meter naar beneden dondert als je dit te hard doet. Hoe langer dit duurt, des te meer je moet proberen je snelheid weer onder controle te krijgen. Af en toe een zenuwslopend spelletje, totdat je eindelijk een hoekje in het couloir vindt waar dikkere pof ligt en je gas kan geven. Maar het zou ook kunnen liggen aan het feit dat we geen van allen ingeboard zijn. Er wordt meteen vanaf het eerste moment van je run het uiterste van je gevraagd, met mogelijke consequenties als je dat niet geeft. Mijn Megalight doet het prima en ik ben blij dat hij niet hapt bij de neus en staart door de rocker die er in het board zit. Een board met normale camber wil nog wel eens te abrupt remmen op die plekken, waardoor je weer de vallijn indraait en dat wil je hier voorkomen. We krijgen steeds meer vertrouwen en de bochten worden steeds lekkerder met hier en daar dikke sprays. En dan sta je beneden...helemaal stoked! We kijken terug en zien dat we onze handtekeningen duidelijk zichtbaar achter hebben gelaten. De echte kick krijg je eigenlijk pas op dit moment. Costijn, Robbert en ik zien Roel naar beneden komen en in het laatste gedeelte gaat ook hij helemaal los. We verzamelen al onze overgebleven spullen en maken ons op voor de weg terug naar Maljasset als er een andere mogelijkheid om terug te komen wordt gevonden. Hop de kaart erbij en ja

‘We nemen ons voor morgen te beginnen met een lekker opwarm-couloir.’

48 hoor, het lijkt erop dat we op een hele vette manier terug kunnen komen. Geen couloir, maar een maagdelijke afdaling over brede glooiende hellingen, wat een feest! We maken weinig bochten en blazen, nu het kan, zoveel mogelijk heel asociaal in de vallijn naar beneden. Het laatste stuk wordt de sneeuw weer slecht en slalommen we ons wederom een weg door oude lawinekegels tot we bij een beekje komen. Erdoorheen is geen optie, dus wordt het zoeken naar een brug die we een stuk verderop gelukkig vinden. Met de winter reeds ver en hoog achter ons zijn we weer terug in de lente. We ploffen neer in de stoelen op het terras bij de Gite en vertellen de waard ons verhaal. Hij kijkt ons vol ongeloof aan en zijn ogen worden nog groter als we als bewijs de foto’s en helmcamerafilmpjes op de laptop laten zien. We krijgen een DVD mee, met de vraag alles te kopiëren en deze naar hem op te sturen. Dag 4 – donderdag 22 april Aaaargh, om 4 uur gaat de wekker alweer en na een nacht in de auto komt mijn ochtendhumeur er volop inzetten. We worden wakker in Le Casset, op een parkeerplaats langs een riviertje. De avond ervoor hebben we geen slaapplek meer kunnen vinden, dus het werd wildkamperen, met als bijkomende gevolgen: geen koffie en weinig slaap, want we willen weer vroeg op pad. Dit betekent een allesbehalve succesvolle start van de dag en er hangt die hele ochtend een donker wolkje boven mijn hoofd. Wat een koffieverslaving allemaal wel niet te weeg kan brengen... Vanuit Casset lopen we het dal van de Glacier du Casset in, met als doel het Couloir Davin (ski 4.3) aan het eind van dit dal te gaan rijden. Onderweg komen we een ander couloir tegen en in plaats van nog zo’n 1.5 km door te lopen naar ons doel – ik ben blijkbaar niet de enige die een beetje gaar is – besluiten we dit couloir omhoog te hiken. Niet wetend dat dit het Micro-Davin couloir (ski 4.1 E1) is, geven we het zelf al snel de naam Gay-Couloir. Niets tegen homo’s, maar dit couloir is ons niet macho genoeg, al zijn de omstandigheden best pittig, wat later zal blijken. Gefrustreerd naar boven lopend zie ik een paar bokjes ronddartelen die duidelijk minder moeite hebben met deze condities dan wij. Ik hou maar in mijn achterhoofd dat ze niet zo goed kunnen boarden als wij en laat het gaan. Even later hoor ik een fluitend geluid steeds lager en harder worden en wordt door Robbert, die al wat hoger is, gewaarschuwd voor een steen. “Steen!”. Hoofd omdraaien en niet kijken, hmmmm, misschien waren we toch wat te snel met onze naamkeus voor dit couloir. Bovenaan het couloir zien we een paar heel mooie zuidoost flanken liggen, ideaal terrein voor in de winter, maar wij moeten het met ons Gay-Couloir doen. Helemaal bovenin is de hellingshoek 45 graden volgens de topo op internet, maar nagemeten blijkt het toch richting de 50 te gaan. En de ondergrond is knetterhard! Subtiel omgaan met je kantenwissel, zo snel mogelijk kantendruk opbouwen en afremmen dus. Onderin het couloir is de ondergrond verre van egaal en stiekem heb ik het er wel erg naar mijn zin. Mijn donderwolkje verdwijnt als sneeuw voor de zon, want ik houd wel van een uitdaging (lees: Erwin heeft soms gewoon sado-masochistische trekjes).

‘Af en toe kijk ik even achterom en tuur in de diepte; ik kan me nog moeilijk voorstellen dat we hier straks echt naar beneden gaan rijden!’ Zo komen we toch voldaan beneden, maar moeten snel op zoek naar voedsel om de energievoorraden aan te vullen die snel uitgeput raken. Ons oog valt op de Mac, vooral aantrekkelijk vanwege het gratis internet en de mogelijkheid wat apparatuur op te laden. Er wordt een plan gemaakt voor de volgende dag, waarop we dieper het Écrins massief intrekken om een wand te kunnen bereiken die vol zit met zieke routes, de Cols de la Pyramide. Dit betekent dat we deze dag nog omhoog moeten lopen naar de hut waar we de nacht doorbrengen, om daarvandaan verder naar de Cols te hiken. ‘Schnotzenbelli’ Zo gezegd, zo gedaan. Er wordt een goede selectie gemaakt van spul dat absoluut noodzakelijk is en dat gaat mee. Alles wat mee naar boven moet, moet ook weer mee terug, want in de hut mag je niets achterlaten. Voor het eerst in die dagen komen we groepen tourskiërs tegen. Blijkbaar is de hut waar we naartoe gaan een soort walhalla voor deze lui in hun strakke pyjamabroeken. Okay, ook ik heb een gat in mijn Goretex jas zitten, maar dat kwam door een scherpe tak en een slechte routekeuze in een freeridewedstrijd. Een gat in je strakke py-

jamabroek valt dan weer niet uit te leggen. Ons groepje, twee paar sneeuwschoenwandelaars, een stijgskiloper en een freerideski-alpinist met baggy broeken, kekke zonnebrillen en te grote smiles op hun gezichten, valt al snel uit de toon. Achter ons loopt zo’n pyjamaparty van de Deutsche Alpenverein (DAV) te zuchten en te steunen. Ze willen onze soort duidelijk maken dat we niet in ‘hun’ stijgspoor omhoog mogen lopen. Op het vlakke doet de pyjamaparty ook veel sneller ‘schuif-schuif’ met hun featherlight tourskimateriaal, maar als het op hoogtemeters maken aankomt lopen wij ze met ons overgewicht er toch weer uit. Eén lid van de pyjamaparty loopt extra hard te grommen en te zuchten; voorzien van een permanente klodder snot onder haar neus luistert ze naar de naam ‘Schnotzenbelli’, bereid om ons het leven zuur te maken. We laten ze gaan en als we bij de hut aankomen, zorgen we voor een mooie bonte verzameling glijmateriaal dat geenszins past tussen al dat mainstream tourgereedschap; wat zijn we toch rebels. We zijn hier gekomen om gave afdalingen te maken en daarvoor gaat het juiste gereedschap mee: dik gereedschap. In de hut is het heerlijk vertoeven in de algemene ruimte met een ouderwetse kachel om spullen

te drogen, goed bier en eten, eten en nog eens eten. Portie na portie laat ik mijn bord bijvullen om de broodnodige calorieën weer binnen te krijgen. In tegenstelling tot de algemene ruimte is de slaapzaal (lager) een hel. ‘Schnotzenbelli’ en haar kerels liggen er al te ronken en naast het lawaai is het zuurstofgehalte ook nog eens gedaald tot een absoluut minimum; de lucht is vervangen door iets onbeschrijfelijk walgelijks. Raam open, snel!!! Dag 5 – vrijdag 23 april 5 uur ’s ochtends, ontbijten in de hut. Yuhu, er is koffie en er is brood van een paar weken terug. Voor het eerst in dagen blijkt de zon er geen zin in te hebben. Het is bewolkt en die nacht is het daardoor minder afgekoeld en de sneeuw is ’s ochtends al relatief zacht. Door de foto’s die we gisteren onderweg geschoten hebben kunnen we een goed alternatief verzinnen. Een standaardroute met in de afdaling een variant door een klein couloir aan het eind van de route. Als een van de eersten vertrekken we, en wederom maken we gebruik van het spoor dat er al ligt. Onze missie is de schouder van de Pic de Chamoissière en eventueel daarvandaan het couloir omhoog naar de top. Het duurt niet lang

‘Op dat moment besef je het niet zo, maar zo’n windlip hangt als een zwaard van Damocles boven je.’ Intermezzo Toponeige rating Een 5.2 E2 afdaling? Een wat? Nee, dit is geen hogere wiskunde. We gaan nu even haarfijn uitleggen wat dat betekent aan de hand van de Toponeige rating, want dat is de “geheimsprache” waarin gesproken wordt bij het maken van dit soort tochtjes. Tijdens het maken van onze tocht met Costijn, Robbert en Roel, hadden we van Martijn Schell zo’n boekje meegekregen, en wat zijn ze mooi! De waardering We hebben het eerste getal x.y dat is opgebouwd uit twee delen: een cijfer x voor de punt en een cijfer y erna. Het eerste getal x vormt de basis voor de classificatie van het te skiën terrein en loopt van 1 tot en met 5. Meegenomen hierin zijn de steilheid van het terrein van een significant lange steile passage daarin:

Ski 1 Beginner alpine skiing terrain. Slope angle up to 30° and less than 800m. Wide, open slopes or sparsely treed areas. Exposure is non-existent and in general the risk of avalanche is low. Ski 2 Few technical difficulties. Slopes are not that difficult (maximum 35°) that may be longer than 800m. Possibly uneven terrain or mild exposure and objective hazard. Ski 3 The beginning of the ski-alpinism: technical passages, couloirs, long slopes at 35°, short sections of 40-45°. Fairly thick forests on lower angle slopes and difficult forest roads. Ski 4 Narrow couloirs or challenging slopes: long slopes at 40°, possibly short passages at 50°. Very uneven glacial terrain. Very

dense forests even with moderate slopes. Ski 5 Very challenging slopes: Long and sustained steep couloirs, very long slopes from 45°-50° or possibly over 50°. Includes slopes above 55° that are rarely in condition. Het volgende onderdeel is het getal y achter de punt, wat het subniveau binnen de basisclassificatie weergeeft aan de hand van specifieke details in de run. Skiniveau’s 1 tot en met 4 zijn onderverdeeld in drie subniveau’s en skiniveau 5 in (officieel) 4 subniveau’s – met ruimte voor meer, wat al blijkt uit bovenstaand filmpje: 5.1 Shorter sections of 50°, long slopes of 45° (500 m), or a section (300 m) with challenging, complex terrain: this grade includes

51 voordat we ingehaald worden door de DAVpyjamaparty. Na het stilzwijgende gemor van gisteren, wordt er vandaag een mond opengetrokken, door ‘Schnotzenbelli’ notabene, waar een hoop stront uitkomt. In Hochdeutsch – waarbij Hoch absoluut niet op de beleefdheid slaat waarmee ze spreekt – worden we geboden ergens anders onze weg omhoog te zoeken, we schijnen de sporen helemaal kapot te trappen. Daar sta ik dan in een traverse in 40 graden steil terrein en op dat moment knapt er iets in me. Ik ben even helemaal klaar met haar gezeik over sneeuwschoenwandelaars. Ik vraag haar of ze die boards op onze rug niet heeft gezien en of ze enig idee heeft wat we wel niet aan gewicht meezeulen. En dan bepalen dat wij niet in het spoor mogen lopen. Ouwe DAV-tang! De andere leden van de pyjama-party zijn stil en weten zich niet bepaald een houding te geven. We laten ze voor ons uitgaan en wij vervolgen rustig daarachter onze weg, in het spoor. De schouder is relatief makkelijk te bereiken, al zijn er een paar nasty traverses door zachte sneeuw in

some gnarly chutes as well as large consistent slopes in big alpine terrain. 5.2 Consistent slopes of 50° (200 m long) or very long sections of 45-50°. The addition of a “+” is used for routes previously given a higher rating, but that have been downgraded due to a restructuring of the rating system. 5.3 Slopes starting at 49-50° (300 m long). This grade includes a significant number of routes which previously were rated 5.4. These routs are now rated 5.3: route of great with or “specialty” routes receive the “+”. Routes with short but very difficult crux sections fall within this grade. 5.4 Routes considered “extreme” in standard conditions. Taking into account the definition of the preceding levels, the current maximum is likely 5.4+.

Nothing would prevent the use of the grade 5.5 for routes currently in existence if a sufficient number experts deemed this necessary. Het tweede getal voorafgegaan door de letter E of door de tekst: expo, geeft de –je raadt het al– exposure aan. Oftewel, wat voor obstakels kom je tegen als je valt: Expo 1 There are no large obstacles; the exposure is that of the slope itself. This factor is identical for a slope up to 25° or a steep 55° slope, 300m long, which ends in a basin. In the case of a 55° slope, a fall will likely have the same consequences (risk of death) as a fall on a slope of 30° slope with an exposure rating of 3. Expo 2 Slopes may contain cliff bands which

would lead to air time in the even of a fall from the top. At this level, if the take off is controlled, the risk of a dangerous impact is low. “S” corridors belong at this level. Expo 3 Unquestionable risk of a fall over a cliff in the event of fall, but not 100% certainty. “S” corridors with a certainty of impact in the even of a fall belong at this level. The probability of death in the even of a fall is high. Expo 4 High cliffs, fall lines which include multiple rebounds, or crushing impact zones. In the even of a fall impact is guaranteed, and death is virtually certain… Bron: http://www.cairnpublishing.com/author/ ratings/toponeige_ratings.htm

52 behoorlijk steil terrein. Voetje voor voetje, het liefst tegen de binnenkant van het spoor lopend en zo het spoor steviger makend, komen we erdoorheen. Ondanks dit is het een relatief makkelijke route en een stuk drukker dan de routes van de voorgaande dagen. We zien de ene na de andere party omhoog komen als we genieten van onze rust op de schouder. Het besluit wordt genomen om het couloir naar de top niet te beklimmen, maar hiervandaan af te dalen. We knallen volle bak naar beneden en trekken hele dikke bochten terwijl de mensen in de helling een beetje verrast om zich heen kijken; het zijn dan ook verre van typische wedelspoortjes die we achterlaten. In mijn gedachten rip ik de hele berg aan stukken en de rest van de groep volgens mij ook. We claimen een groot deel van de helling, wel netjes met genoeg afstand tussen elkaar, maken ons punt en laten het gezeik voorlopig achter ons. We naderen het eind van de run, waar een variant ligt die er goed uitzag vanaf de hut; fototoestel erbij en de genomen opnames bekijken om te zien waar we moeten zijn. Het is even zoeken om hem te vinden en uiteindelijk blijkt het een prima lijn te zijn, afgezien van de sneeuw die hier beneden al behoorlijk nat en zwaar is. We komen weer op tijd terug bij de hut en horen die middag aan het gerommel in de bergen dat er aardig wat lawines naar beneden komen.

Bananencouloir Robbert besluit om morgen te gaan skiën en samen met Costijn gaan ze vandaag nog terug naar de auto om wat spullen op te halen en nog eens bijna 500 hoogtemeters af te tikken. En ze komen terug met bier...in flesjes! We proosten op een tot nu toe erg geslaagde trip, maar zullen wel de rest van de tijd hier met lege bierflesjes moeten zeulen. Volgende keer maar gewoon omgieten in een camelbag?! Bij het avondeten in de hut blijken we op een andere plek te zitten dan gisteren. We vragen ons af wie er aan de andere helft van de tafel gaat zitten...toch niet...f*ck nee hè!!! Het is inderdaad de DAV pyjamaparty onder leiding van ‘Schnotzenbelli’. Oh wat een feest: gedwongen proberen gebroederlijk aan één tafel te zitten en het eten delen terwijl je elkaars niet kan luchten. We zijn bijna van ze af als ik het dessert aansnijd en ‘Schnotzenbelli’ eist dat zij nu de stukken mogen kiezen. De rest van haar posse ziet ondertussen in dat wij best nette mannen zijn en het probleem lost zich vanzelf op; ze plaatst zichzelf buiten haar eigen groep. Wat later komt het schattige meisje van de hut ons weer vragen wat we morgen gaan doen. Het bananencouloir rijden! Dag 6 – zaterdag 24 april Vroeg, erg vroeg is het, als om 3 uur 50 de wekker weer gaat en onze laatste dag hier gaat beginnen. Volgens de kaart en de genomen foto’s zou

het wel eens een übervette dag kunnen worden, maar wat zou het voor weer worden? Hoofdlampjes op en we vertrekken uit de hut met al onze spullen bij ons en dus ook de lege bierflesjes. Het is niet echt koud buiten en dus loop ik in mijn lange thermoshirt terwijl de diesel warm draait en we de 5 km afleggen naar de instap van het couloir. Het aantal hoogtemeters dat we moeten maken bedraagt zo’n 1200 meter, waarvan de laatste 500 meter in het couloir dat een goed stuk van 50 graden bevat (en daardoor de rating ski 5.2 expo 2 heeft gekregen). Het wordt langzaam licht en daardoor ook duidelijk dat ons vandaag een mooie dag te wachten staat. Als de hut uit het zicht verdwenen is komen we op de golvende witte vlakte van de Glacier d’Arsine en het landschap hier is fenomenaal! Voor ons torenen de scherpe pieken van de Cols de la Pyramide in de lucht, met daaronder van boven naar beneden een paar dunne lijntjes sneeuw tussen de rotsen. “WTF, gaan we dit echt gewoon doen?” Op dat moment zak ik een stuk in de zachte sneeuw, klim eruit en kom erachter dat mijn sneeuwschoen in het gat 1.5 meter lager is blijven steken. Het eruit vissen van mijn sneeuwschoen en proberen verder te komen leveren vast hilarische beelden op. Op dat moment kan ik er echter niet om lachen, want ik kom tot mijn schouder vast te zitten. Ik krijg het idee dat de rest van de groep het stiekem erg vermakelijk vindt. Als we dan eindelijk verder gaan, word ik

53 ook nog eens netjes vooruitgestuurd, dan ligt er meteen een solide spoor voor de rest. “Gezellig, thanks guys!” Onderaan de wand wordt er weer een depot gemaakt. We gebruiken een bivakzak waar heel groot HELP! opstaat, maar draaien die kant naar beneden, mocht er toevallig een helikopter overvliegen. Alle spullen die we niet nodig hebben gooien we erin, ook de bierflesjes. Sluffmanagement Dan gaan de stijgijzers weer onder en beginnen we aan onze klim omhoog door het couloir, dat heel toepasselijk de vorm van een banaan heeft. De sneeuwcondities zijn er bijzonder goed, de bergschrund (randspleet) levert geen problemen op en onze planning om rond 12 uur boven te staan wordt gehaald. Al kunnen we niet helemaal naar boven, want een heel dikke omkrullende windlip verhindert ons het couloir uit te klimmen. Ook Robbert moet toegeven dat het hieronder wel heel erg steil wordt. Op dat moment besef je het niet zo, maar zo’n windlip hangt als een zwaard van Damocles boven je. Je wilt er niet aan denken wat er kan gebeuren als die afbreekt. We maken ons dus snel klaar voor de allerlaatste, hopelijk vetste afdaling van onze trip. Maar nog voor die begint, zit ik in mijn gedachten al op het terras met een pot bier voor mijn neus. Het is gewoon een kwestie van tijd en dan is ook deze afdaling weer voorbij. Niemand rept er nu over, maar iedereen voelt diezelfde span-

ning. Geconcentreerd blijven, focus behouden en geen fouten maken. Het couloir loopt niet in een rechte lijn naar beneden, dus als je bovenin valt kun je je aardig pijn doen aan de rotswanden aan de zijkant. De condities zijn echter erg goed en al snel krijg ik de smaak te pakken; de bochten worden agressiever en de hoop losse sneeuw (sluff), die bij iedere bocht naar beneden geschoven wordt, wordt groter en groter totdat je bochten door je eigen sluff aan het maken bent. Het beheersbaar houden hiervan noemen we sluffmanagement, je wilt niet door je eigen sluff in de problemen komen. In het midden zit een gemeen steil stukje met blootliggende rotsen. De rem gaat erop en in safemodus gaan we verder. Als we door dit stuk en door de bocht heen zijn, opent zich het couloir voor ons en wordt het gaspedaal steeds dieper ingetrapt. Een voor één knallen we het laatste stuk af en er volgen high fives en een hoop ontlading onder aan het couloir. Ik, die in mijn gedachten al op het terras zat, Costijn, die iedere bocht aan zijn vriendin dacht, Roel, die

een gemeen steentje raakte, en Robbert, die het niet helemaal kan bevatten dat we dit gewoon gedaan hebben. Allemaal zijn we één geweest met onze gedachten en hebben een zeer intense ervaring gehad. We keren het couloir onze rug toe, pakken onze spullen en maken dat we wegkomen. Het is ondertussen al best laat en we willen niet gegrepen worden door naßschneelawines. Op dit moment had ik graag een hoogfluor-waxje onder mijn board gehad om beter te kunnen glijden; een goede les voor de volgende keer. Zo snel als we kunnen, rijden en steppen we richting het dal om rond 4 uur ’s middags eindelijk op het terras in Le Casset neer te ploffen...met een potje bier! Het was een lange dag, maar een hele mooie afsluiting van een vette week. Een week op eigen kracht de meest uitdagende lijnen rijden die ik tot dan toe gereden heb. In totaal hebben we ongeveer 6000 hoogtemeters geklommen in 5 dagen. Ik kon me geen betere omstandigheden wensen, geen betere groep en geen betere afsluiting van het seizoen.

‘Achter ons loopt zo’n pyjamaparty van de Deutsche Alpenverein (DAV) te zuchten en te steunen.’

Sponsors:

wePowder, BMB, Frozen Lines, Nidecker, Jones Snowboards, Arc’teryx, Boardstyle, Illies, Black Diamond en Salomon.

Tekst: Matthijs Kettelerij

Interview Karel Kral

Uit de Kral Familia:

Karel Kral

Hij zou wel een dagje met Shaun White willen ruilen en droomt van boarden in Bear Mountain. Karel Kral (16) hit in de winter ĂŠn in de zomer elke rail die hij tegenkomt en wil uitblinken op slopestyle. Met zijn broers maakt hij de snowboardscene onveilig en waarschuwt hij DEEP alvast voor een nieuwe Familia Kral edit.

â&#x20AC;&#x2DC;Meestal bedacht ik de tricks pas als ik klaar stond om weer te rijden.â&#x20AC;&#x2DC;

Lenn Verjans

56 ‘De sponserdeal met Brunotti was voor mij een beloning voor het harde trainen en het vallen en opstaan.‘ Je hebt de Skullcandy Summer Railbattle gewonnen, vertel eens hoe ging dat? “Eerst moest ik een voorronde rijden en als je goed reed en een vette trick deed, kreeg je een bandana. Als je de run daarna bijvoorbeeld viel, dan werd je bandana weer terug gevraagd en moest je, als het ware, weer helemaal opnieuw beginnen. Ik moest alles uit de kast halen omdat er veel concurrentie was. Uiteindelijk kreeg ik 10 minuten voor het einde van de heat een bandana en ik wist hem te behouden, dus mocht ik ‘s avonds de finale rijden. ‘s Avonds hebben we eerst heerlijk gebarbecued met z’n allen, daarna begonnen de finales. Ik had er super veel zin in en was blij toen ik mocht inrijden. Het was wel even wennen, want het was wat donkerder en alle rails stonden hoger doordat er veel sneeuw weggesmolten was. In het begin was ik nog een beetje voorzichtig en deed ik save tricks, maar halverwege besefte ik dat ik met harde en exclusieve tricks moest komen om op het podium te eindigen. Er was ook een muurrail en die reed ik met backside 50/50, iets dat bijna niemand deed. Ik deed dus moeilijkere tricks, maar ik bleef wel op m’n style letten. Uiteindelijk was ik tevreden over mezelf, maar verwachtte geen podiumplaats, omdat er zoveel concurrentie was.”

‘Dit jaar stick ik de 270 on clean op een street rail. ’

Hoe kwam je erbij om mee te doen? “Ik had het jaar ervoor ook al meegedaan, alleen durfde ik toen de street rail nog niet te rijden. Ik wist dus al een beetje hoe zo’n wedstrijd in elkaar zat. Ook heb ik het afgelopen jaar heel veel getraind en heel erg veel geleerd. Na een tijdje hoorde ik dat de Skullcandy Railbattle er aan kwam, dus ben ik save tricks gaan oefenen die ik zeker ging landen en waar ik zeker van was. Natuurlijk ben ik ook voor een paar special tricks gaan oefenen.”

Stickte je alle tricks die je bedacht had? “Ja, zo’n beetje wel ja. Sommige tricks waren lastiger dan normaal, omdat de rails bij de wedstrijd bestonden uit ronde buizen en wij hebben in Snowworld alleen maar rails die flat zijn. Dat was in het begin dus wel lastig, maar als je eenmaal rijdt dan denk je daar niet meer aan. Meestal bedacht ik de tricks ook pas als ik klaar stond om weer te rijden. Sommige tricks deed ik gewoon omdat je toch een trick moest laten zien die niemand deed, een special trick.” Was het winnen van de Railbattle het vetste van het afgelopen seizoen?

“Ja, duidelijk wel, omdat het zo’n groot evenement is en omdat er heel erg veel rijders aan meededen. Er kwamen ook internationale rijders bij, dus dat maakte het extra spannend. De sponserdeal met Brunotti was natuurlijk ook heel vet, ook omdat ik het toch een beloning vind voor het harde trainen en het vallen en opstaan.” Je bent van de zomer ook op Rookiecamp geweest, hoe was het? Wat was het leukste en wat was het minst leuke aan die week? “Ja, dat klopt! Het was echt heel erg leuk, we waren in Les Deux Alpes. Het was daar super chill! Eerst ging je de berg op om te boarden en daarna lekker een frisse duik nemen in het zwembad. Het leukste vond ik om daar op de berg te zijn met m’n vrienden van het Rookiecamp en het park was ook daar super vet! Het minst leuke vond ik dat je erg vroeg op moest omdat het rond 1 uur al erg warm werd en rond die tijd gingen de liften dicht.” Je hebt tijdens het Rookiecamp een sponsordeal met Brunotti gewonnen, wat houdt die in?

SHR ED W I T H POW ER A ND FL E X IBIL I T Y FOR SL A SHING POW DER A ND BONING OU T T R ICK S

Opvakantie.nl

“Het is een tijdelijk contract voor één jaar. Ik moet nu bewijzen dat ik sponsorwaardig ben door te presteren. Ook moeten we kijken of het klikt tussen Brunotti en mij. Tot nu toe gaat het erg lekker en ik heb een goede band met Lonneke. Tijdens de eerste grote wedstrijden ben ik al op het podium beland!” Hoeveel helpt trainen in de zomer? “Ik vind dat het erg veel helpt. Veel rijders gaan in de zomer lekker op het strand liggen en niet trainen. Ik train door, waardoor ik een grote inhaalslag maak op hen.” Klopt het dat je slopestyle het vetse onderdeel vindt en waarom dan? “Ja, dat klopt, omdat ik daar mijn eigen variatie in kan aanbrengen en alles kan laten zien wat ik in huis heb.” Wat vind jij dat er in Nederland nog moet gebeuren om snowboarden een nog grotere sport te maken? “Ik denk dat het al de goede kant op gaat, het wordt steeds bekender. Ik zou het wel vet vinden als er een tv zender komt, zoiets als Eurosport, puur voor het snowboarden.”

Ik las dat Gerben Verweij een voorbeeld voor je is, waarom hij en welke andere boarders vind je vet? “Ik vind Gerben een sicke rijder, omdat hij veel style heeft en alle dingen doet die ik graag zou willen kunnen. Ook organiseert hij wedstrijden en dat vind ik heel sick! Ik vind Steve Krijbolder ook heel vet, omdat hij ook internationale wedstrijden rijdt en heel goed presteert, dat zou ik ook heel graag willen.” Ik heb gehoord dat je ook goed kunt hockeyen en moest kiezen tussen snowboarden en hockey, vertel eens hoe ging dat en waarom heb je voor snowboarden gekozen? “Ja, dat klopt. Vanaf dat ik 8 jaar oud was heb ik gehockeyd. Ik vond het echt heel leuk en was erg actief. Zomers had ik al af en toe een pas voor Snowworld met m’n broers, in de zomervakantie had ik namelijk nooit hockey. Uiteindelijk kwam m’n eerste jaarkaart. Ik heb het één jaar gecombineerd met hockey, maar dat werkte niet. Mijn grote passie is snowboarden, dus heb ik voor snowboarden gekozen en hockey laten vallen.”

Je komt uit een gezin met veel broers en zussen en ik zag op Tacky een vet filmpje van jouw met je broers Pieter, Antoine en Charles. Hoe is het om met je broers te kunnen boarden. Motiveren jullie elkaar of wordt er ook wel eens wat gesaboteerd;-)? “Ja, dat klopt. We motiveren elkaar zeker, maar iedereen doet wel z’n eigen ding. We snowboarden vaak met z’n vieren, dan zie ik van mijn broertje een vette trick en dan ga ik hem ook proberen, meestal lukt die dan wel. Altijd als een trick zonder style is of er niet uit ziet, zeggen we dat eerlijk tegen elkaar. Maar heel af en toe zijn we echt alleen lol aan het maken en doet iedereen gekke dingen die we anders nooit doen. We kunnen elkaar ook een beetje gek maken op een goede manier en van daaruit ontstaan en leer ik altijd wel nieuwe tricks. We gunnen elkaar het allemaal, dus gesaboteerd wordt er niet.” Welke van je broers gaat je nog een keer overtreffen of blijf jij gewoon de beste? “Ik denk niet dat één van mijn broers mij gaat overtreffen, ik blijf gewoon de beste! Pieter is nog jong en rijdt heel hard op de rails, dus misschien in de toekomst...”

Wat is je plan voor dit seizoen? “Mijn plan is om dit seizoen gewoon lekker door te gaan, veel wedstrijden rijden, veel nieuwe dingen leren, lekker trainen met z’n allen, en af en toe alleen. En natuurlijk heel veel lol beleven en behouden en zeker proberen goede resultaten te halen tijdens de wedstrijden.”

“Ik zou wel graag een dagje met Shaun White willen ruilen. Ik zou met hem willen ruilen omdat hij zijn geld verdient met snowboarden en omdat ik hem gewoon een hele goede rijder vind. Ik zou die dag in zijn halfpipe gaan rijden en kijken hoe het is om als Shaun op de piste te rijden en te zien hoe mensen op ‘mij’ reageren enzo.”

Op welke spot zou jij graag ooit willen trainen, wat staat echt op je verlanglijst? “Ik zou graag een keer in mijn leven willen snowboarden in Bear Mountain. Ik zou daar willen trainen omdat het zo groot is en er hele sicke obstakels staan. Ik heb al veel filmpjes van het park gezien, echt heel vet lijkt het me daar. Je kunt echt alle kanten op.”

Welke trick wil je dit seizoen zeker sticken? “Ik ben bezig om 270 on op een street rail te leren. Het is me al een keer gelukt, maar ik kan hem nog niet helemaal clean. Op de schans wil ik graag een frontside 720 grab leren.”

Wat wil je zeker nog bereiken in je leven? “Ik zou heel graag heel erg bekend willen worden, zodat ik zelf geld zou kunnen verdienen met snowboarden. Ik wil nog heel veel willen leren en ik zou graag een grote wedstrijd willen rijden, bijvoorbeeld zo’n wedstrijd als de Frondline Railbattle in het buitenland.” Met wie zou je wel eens een dagje van leven willen ruilen, waarom en wat zou je op die dag doen?

Zijn de Olympische Spelen van 2014 voor jou een doel of niet? “Ik denk het niet, aangezien ik daar nog niet klaar voor ben. Maar wie weet, misschien als ik heel hard door train wel.” Maak af: In 2020… “Ik ben niet zo van het vooruitkijken, maar ik hoop sowieso om binnen 3 jaar klaar te zijn met mijn opleiding. Dan wil ik graag meer in het buitenland gaan rijden. Ook hoop ik een goede baan te krijgen die ik kan combineren met het snowboarden of zelfs mijn baan van het snowboarden te maken .”

59 ‘Ik denk niet dat één van mijn broers mij gaat overtreffen, ik blijf gewoon de beste!‘ Wat moeten we zeker nog van jou weten? “Ik hoop dat jullie nu het meeste van me weten na dit interview en hou Tacky in de gaten, want binnenkort komt er weer een nieuwe Familia Kral edit!” Sponsors die je zeker moet bedanken: “Natuurlijk Brunotti voor de mooie kleding en ook mijn ouders, die me overal in steunen.”

Karel’s top 5 van beste rookies van dit moment 1 2 3 4 5

Sean Taylor Jessy Augustines Thijs Ottens Kas Lemmens Pieter Kral

Lenn Verjans

Tekst: Matthijs Kettelerij Fotografie: Eric Asistin Photography

Interview Andy Finch

‘Lately I have been dropping more cliffs then ever before. Such a good feeling!’ Andy Finch

Andy Finch (29) rockt in de halfpipe en gaat nu voor de big mountains surfstyle. De allround boarder wil zijn andere passies surfen en mountainbiken niet verpesten met wedstrijden en praat in één zin net zo makkelijk over zijn geloof, de toekomst van de USA en het driften met auto’s. Deze vioolspelende choco-addict is een echte daredevil met nog heel veel grote dromen!

â&#x20AC;&#x153;Door het veranderen van mijn eetgewoonten herstel ik sneller van blessures en heb ik veel meer energie.â&#x20AC;?

63 “Mijn ultieme dag: ’s ochtends poeder en ’s avonds golven.”

Seizoen 10/11 is begonnen. Wie wordt volgens jou the breaktrough kid en wie gaan voor verrassingen zorgen? “Een jongen die je goed in de gaten moet gaan houden is Trevor Jacob. Die jongen doet me heel erg denken aan een mix van Travis Rice en Shaun Palmer. Hij is fearless en bereid om alles te proberen. Hij heeft veel meer talenten dan alleen snowboarden; hij heeft skills op het gebied van bmx, motorcross en skaten. Je moet ook uitkijken voor de Finnen, zij hebben namelijk altijd wel een aantal nieuwe rookies klaar staan die elke trick kunnen sticken terwijl ze pas 14 jaar oud zijn. Misschien overdrijf ik wel een beetje, maar ik zit er echt niet ver naast.”

Hoe ga jij ons verrassen dit seizoen? “Het lijkt erop dat alles wat ik in mijn carrière heb gedaan de mensen heeft verrast, maar ik deed gewoon mijn ding. Het is niet iets dat ik van plan was, het is meer mijn liefde voor het snowboarden. De laatste tijd ben ik veel aan het surfen, dus ik ben stoked om mijn nieuwe passie in de bergen toe te passen. Snowboarders zoals Dave Downing en Terje Haakonsen hebben laten zien hoe je een berg vloeiend en ‘surfstyle’ moet rijden, maar ik zie niemand van de latere generaties die zo vloeiend rijdt als Downing. Mijn nieuwe doel is dus om te zien of ik zulke vloeiende runs kan maken en zo de berg en afdalingen op een andere manier kan bekijken als ik hiervoor heb gedaan.”

Waar kijk je verder naar uit dit seizoen? “Ik heb echt zin in een goed sneeuwseizoen bij mij thuis in Tahoe, zodat ik letterlijk in m’n achtertuin kan shredden. Het is mijn favoriete plek om te rijden en als de sneeuw daar goed is, it’s on! Ik zou serieus thuis het liefst helemaal bedolven worden onder de sneeuw en daar hoop ik dus ook op. Ik ben ook stoked over mijn trip naar Chamonix voor de FWT (Freeride World Tour red.). Geloof het of niet, ik ben nog nooit in Chamonix geweest.” Jouw motto is: ‘Go big or go home.’ Wat doe je daar mee? “Ik ben altijd al dol geweest op door de lucht vliegen en het gevoel dat het me geeft. Dus hoe hoger ik ga, hoe meer ik kan vliegen. De laatste tijd ben ik meer cliffs aan het droppen dan ooit, dat voelt echt goed!” Je bent een allround snowboarder, pak je een freeride run anders aan dan een run in de pipe of een jump van een kicker? “Ik benader deze disciplines zeker allemaal op een andere manier. Freeriding daagt me uit om mijn skills op de meest extreme bergen te testen

en daar geniet ik echt van. Bij een halfpipe run weet ik precies wat de jury zoekt en hoe ik ze dat moet geven. Bij freeride events is dat meer een uitdaging omdat er wat minder regels zijn, daar ben ik wel stoked over. Ik merk dat als ik mijn grenzen aan het verleggen ben, ik het beste alles wat ik in mijn hoofd heb kan blocken en gewoon moet focussen op wat ik op dat moment aan het doen ben. En dat geldt voor elke discipline.” Wat doe je eigenlijk het liefst: wedstrijden, fotoshoots of filmshoots? “Fotoshoots zijn zeker favoriet omdat ze het meest laidback zijn om te doen. Het weer kan soms wel een spelbreker zijn als je met een deadline werkt, maar vaak heb ik alleen een eigen schema om me aan te houden. Wedstrijden gaan me wel goed af omdat ik ze al zo lang doe, maar soms geven ze me het gevoel dat ik alleen maar naar dezelfde plekken moet reizen en dan elke keer hetzelfde doe. Fotoshoots worden op steeds weer andere plekken georganiseerd en daardoor kan ik naar veel verschillende, nieuwe plekken reizen om hele nieuwe ervaringen op te doen. Ik hou er van om verschillende delen van de wereld te zien.”

“Bij een halfpipe run weet ik precies wat de jury zoekt en hoe ik ze dat moet geven.”

“Hou Trevor Jacob in de gaten, hij is een mix van Travis Rice en Shaun Palmer.” Sommige boarders zijn geen fan van het feit dat snowboarden een jurysport is. Wat vind jij hiervan? “Er zullen altijd dingen fout gaan met jurysporten, omdat mensen nu eenmaal fouten maken. Als je daar problemen mee hebt, dan moet je gewoon niet in wedstrijden rijden. Ik heb dat met vallen en opstaan moeten leren, want ik werd in het begin altijd erg boos op de jury en ging naar hen staan schreeuwen. Ik realiseerde me toen vrij snel dat dit niets opleverde en heb geaccepteerd dat met het goede ook het slechte komt. Mijn visie is dat je hard moet werken en soms de minder leuke dingen daarbij voor lief moet nemen als je wilt winnen. Alle topboarders hebben dit gedaan! Ik denk dat wat Kiwi (Dani ‘Kiwi’ Meier red.) en de jongens bij de TTR bereiken met het nieuwe SLS jurysysteem (the Snowboard Live Scoring system red.**) geweldig is voor zowel de riders als het publiek. Dit vind ik ook zo leuk aan snowboarden, er worden nog dingen aan veranderd, iets wat ze bij oudere sporten niet zo snel zouden doen. Snowboarden is nog steeds een jonge sport en ik hoop dat het niet hebzuchtig wordt.” Je hebt een poosje op de commentatorstoel gezeten toen je geblesseerd was. Hoe was het analyseren van andere boarders voor het publiek en heb je er zelf nog iets aan gehad? “Ik vind het becommentariëren van boarders leuk om te doen. Het is fun om lekker achterover te zitten en die jonge gasten te zien en de mentale spelletjes die ze spelen. Ik kan van hun gezichten aflezen wat ze van plan zijn te doen en hoe ze gaan rijden. Ik kan daar dingen aan aflezen die de meeste mensen niet zouden opvallen. En het is natuurlijk een stuk minder stressen dan wanneer je zelf moet rijden!” Wat is er zo vet aan het rijden voor Rip Curl? Je hebt vast mooie verhalen. “Ik krijg een hele hoop surf gear en dat is natuurlijk dope! Rip Curl is erg into big mountains en daarom wordt ik regelmatig met een helikopter gedropt van behoorlijk zieke bergtoppen. Pas geleden ben ik met de helikopter op zee gedropt om big waves te surfen en had ik mijn eerste tow in surf! Ik freakte helemaal, zoveel lol had ik! Dat is het verhaal wat ik ooit aan mijn kleinkinderen ga vertellen. Het is me ook al een aantal keer overkomen dat ik met de helikopter

weg was om te boarden en dat die me daarna op het strand heeft afgezet, waar dan een surfboard voor me klaar lag om weg te paddlen. Dat is zo’n beetje mijn ultieme dag: ’s ochtends poeder en ’s avonds golven.” Je houdt dus erg van surfen. Zou je dan ook liever in de zomer surfen en in de winter boarden of reis je toch liever de winter achterna om het hele jaar te kunnen te snowboarden? “Seizoenen zijn altijd belangrijk voor me geweest. Ik heb echt een paar maanden in de zomer nodig om me weer op te laden voor de wintermaanden. Mijn winters zijn natuurlijk wel een stuk langer dan die van de gemiddelde persoon, maar ik snap nog steeds niet hoe alle Aussies en Kiwi’s back to back winters kunnen draaien en dat 8 of 10 jaar achter elkaar. Ik zou echt stuk gaan.” Wat vind je eigenlijk van je goede vriend Shaun Palmer? Wat moeten we zeker van hem weten. “Shaun is echt een uniek mens. Ik heb nog nooit iemand zoals hem ontmoet en ik denk ook niet dat dat ooit zal gebeuren. Hij is echt competitief en houdt dat vuurtje flink brandend. Ik sta er ook altijd versteld van hoe vrijgevig hij is. Hij gaf altijd alles weg en dan stond ik gewoon toe te kijken hoe zijn ‘vrienden’ misbruik van hem maakten. Ik heb echt een leuke tijd met hem gehad tijdens de jaren dat we samen reisden. Eén tip: Blijf even bij hem uit de buurt als hij verloren heeft… ” Shaun is een all round atleet, een daredevil en dat ben jij ook. Ben jij net als hij van plan om in nog meer sporten uit te blinken? “Ik heb er wel over nagedacht om aan andere wedstrijden deel te nemen, maar ik ben zo gepassioneerd over het surfen en mountainbiken dat ik dit niet wil verpesten. Ik weet wat er kan gebeuren als je van passies je werk maakt, er verandert dan van alles. Ik heb de beste baan in de wereld en ik voel me dan ook bevoorrecht, maar het heeft ook consequenties.

Andy’s Top Five Foods for becoming a great boarder:

1 Zwarte bonen en Mahi Mahi (Een vissoort. In het Hawaiaans betekent Mahi Mahi heel sterk red.) 2 Verse salsa 3 Gember gemixt met alle soorten voedsel. Gember gaat ontstekingen tegen en helpt met het herstellen van blessures 4 Een goede mix van fruit en groenten 5 Dream cream ice-cream (mijn eigen mengsel) met geheime ingrediënten, maar ik kan verklappen dat één ingrediënt Nutella is…

65 Ik ben nog steeds gemotiveerd om mezelf te pushen in andere takken van sport en daarmee verder te komen, dat is mijn drijfveer. Daarom is surfen ook zo verslavend; ik ga maar langzaam vooruit en daardoor ben ik nog gemotiveerder om door te zetten. Plus ik bezeer me niet met surfen.” Je bent gelovig en we zijn erg benieuwd wat dit voor jou betekent als boarder. “Als religieus persoon gaat het mij om mijn persoonlijke relatie met Jezus Christus. Als ik aan het snowboarden ben, doe ik mijn best om God te eren met mij hart en mijn acties. Ik voel me vaak door God gezegend als ik in de backcountry ben omdat ik echt weggeblazen wordt door de schoonheid van wat hij heeft gecreëerd. De snowboardscene is erg anti-christelijk, maar ik doe mijn best om hen te laten zien wat een echte Christen is en ik probeer een voorbeeld te zijn.” Je hebt ook een film geschoten met gelovige boarders. Waarom precies en wat maakt deze film verder speciaal? “De film One Year was inderdaad vooral met christelijke boarders en het was een mooie kans om te shredden met andere goede

66 leuk talent om te bezitten en om met anderen te delen. Als ik aan het reizen ben heb ik altijd een hoop gear bij me, dus ik kan de viool niet altijd meenemen. Als ik hem bij me heb, wil ik wel zeker weten dat ik tijd heb om er op te spelen. Ik heb er wel coole ervaringen mee gehad, zoals met de band Killing Machine mee spelen tijdens The Arctic Challenge. Vaak is het gewoon jammen met goede muzikanten. Ik heb altijd de gitaar willen leren spelen, maar ik heb het nooit geleerd en speel nu de mandoline omdat hij op een viool lijkt. Ik vind het leuk dat de viool zo’n uniek instrument is en bijzonder hoe weinig mensen de viool spelen. Ik kan niet zingen, maar ik vind het erg tof dat ik een viool kan laten zingen.” Heb je nog grote dromen voor de toekomst die je met ons wilt delen? “Ik heb altijd grote dromen, dus dat is een grote vraag. Ik kijk ernaar uit om een aantal kleine hummeltjes op de wereld te zetten. Ik moet mijn vrouw er nog wel van overtuigen om dan het winnen van mountainbikewedstrijden even opzij te zetten, dus wens me maar succes! Verder bid ik constant voor de US omdat onze natie een gevaarlijke kant opgaat. Ik zou ook meer mensen aan willen sporen om hun verantwoordelijkheid te nemen voor het behouden van onze wereld. Eén van mijn doelen is tegenwoordig om niet te oordelen over mensen en gewoon van ze te houden zoals ze zijn. Ik droom er ook van om een rijschool te openen en mensen te leren hoe ze moeten rijden als het glad is. I love drifting!”

dudes en om ons geloof te delen met elkaar. Ik denk dat mensen vaak bang zijn voor religie omdat ze meteen denken aan de dingen die uit naam van God zijn gedaan of aan dingen die ze denken te moeten opgeven. Het moet juist gaan over waar je echte vrijheid kan vinden en het doel van de film was om dit idee naar buiten te brengen.”

Naast al je sportieve ondernemingen, speel je ook viool. Das effe wat anders…Neem je ‘m ook mee onderweg? “Ja, snowboarden en het spelen van de viool zouden niet verder uit elkaar kunnen liggen. De viool was een cadeau van mijn moeder toen ik een kind was en zij zorgde ervoor dat ik door ging met spelen. Nu is het eigenlijk wel een

** Snowboarding Live Scoring System™ Na het succesvol testen van het Live Scoring System tijdens de Arctic Challenge van vorig seizoen, zal het dit seizoen gebruikt worden bij alle slopestyle, big air en halfpipe wedstrijden op de Six star TTR wedstrijden. Het nieuwe systeem van jurering is transparanter omdat elke trick een score krijgt die opgeteld wordt tot een Total trick score. Die wordt gecombineerd met een score voor de flow van de run om zo de eindscore te bepalen. Op deze manier is de beslissing van de jury duidelijker voor de fans en de media.

Naast het mountainbiken werkt je vrouw als diëtiste en is gezond eten dus ook heel belangrijk voor jou. Vertel eens hoe het juiste dieet je helpt bij het boarden. “Mijn vrouw Amber heeft me heel erg geholpen met het snowboarden, gewoon door mijn eetgewoonten te veranderen. Ik herstel hierdoor sneller van blessures en heb veel meer energie, wat eigenlijk wel eng is... Je zit echt tegen je grenzen aan als je aan je tricks werkt en dat vergt lichamelijk veel van je. Je lifestyle moet echt veranderen als je professioneel aan het boarden bent. Ik ben bijna nooit ziek en als ik ziek ben, ben ik er snel weer bovenop. Ik neem onderweg ook gedroogd fruit en groeten met me mee, omdat het soms lastig is om gezond eten te vinden als je reist. Ik neem het mee in capsules: Juice Plus. Op mijn site AndyFinch.net staat er meer info hierover.” Nu ben ik benieuwd wat dan het ultieme menu voor een snowboarder. Ik hoop dat een chocotoetje nog kan… “Mijn menu is waarschijnlijk wel wat anders dan de meeste boarders gewend zijn: ik begin de dag met proteïne zoals eieren en eet ’s avonds vaak vis met veel verse groenten. Zwarte bonen en quinoa (Ganzevoet plant, van sommige soorten kan je het bladgroen eten en van andere de zaden red.) zijn populair in mijn dieet. En YES, chocola is een must als toetje. Ik ben opgegroeid als een ontzettende zoetekauw!”

“Het lijkt erop dat alles wat ik in mijn carrière heb gedaan de mensen heeft verrast.”

Brunotti.com Brunotti.com Rider: Rider: Sigve Sigve Botnen Botnen Spot: Spot: SaasSaas Fee Fee

Tekst: Jantine Geurts

Jenny Jones

Ze is een slopestyle Queen, die zowel in de sneeuw als op de dansvloer helemaal los gaat. De Britse Jenny Jones (30) had, net als onze Nederlandse riders, geen berg in de wijde omgeving en maakte haar eerste moves op de borstelbaan. Ze shred graag met Cheryl en liet een vriendin voor de fun haar fanny waxen… Dan moet je wel een beetje ballen hebben! Na haar eerste trip van dit seizoen naar Mayrhofen brak ze, tijdens een skateboardwedstrijd, helaas een botje in haar voet. Jenny’s seizoen gaat dus pas rond het begin van 2011 van start…

Jenny Jones

Dan Milner

72 Aan het einde van deze zomer heb je in Chili geboard en je vond het helemaal geweldig. Wat heb je gedaan en is het ook wat voor ons? “Ja, ik heb daar echt een mooie tijd gehad en ik kan het iedereen aanraden. De sfeer is goed, er zijn hele vriendelijke en beleefde mensen, er is lekker vers eten en er zijn mooie gebieden. Het is allemaal erg basic, maar dat maakte de ervaring juist zo anders en speciaal. De pistes waren helemaal niet druk. Toen we er laat in september waren was er niet megaveel sneeuw, maar genoeg om los te gaan tijdens het freeriden. Als je een meer authentieke ervaring wil, moet je vooral naar de kleinere resorts gaan. Maar als je een goed park zoekt en een wat groter resort, dan zou ik Valle Nevado aanraden. Daar heb je een mooi park en in het grootste hotel heb je een geweldige hottub van waaruit je over de pistes kan kijken en lekker kan relaxen aan het einde van de dag met een paar biertjes. Je hebt daar de beste zonsondergangen van heel Chili en ook de feestjes waren cracking, omdat ze 200 jaar onafhankelijkheid vierden!” Seizoen 10/11 is begonnen. Wie wordt de verrassing van het seizoen en wie gaat er doorbreken? “Ik heb indrukwekkend materiaal gezien van een jong meisje dat overal back rodeo’s deed, dus misschien dat we daar wat van gaan horen… Aimee Fuller, ook een Britse rider, is degene die je dit seizoen in de gaten moet gaan

houden. Ze is echt fun om mee om te gaan, ze heeft bergen energie en ik denk dat haar rijstijl steeds beter wordt. Ze maakt awesome backflips van de big booter en draait solid spins.” Je komt uit Bristol (UK) en maakte je eerste moves op de borstelbaan. Hoe ben je daar terecht gekomen? “Mijn broer en ik hadden een gratis half uurtje les op die goeie, ouwe borstelbaan gekregen en ik vond het best lastig om te leren. Daardoor wilde ik het nog eens proberen. Later ging ik met mijn school naar de Alpen en begon ik het echt onder de knie te krijgen. Ik vond het helemaal geweldig, die hele ervaring in de bergen.”

je voelt als je van een jump af vliegt en tricks leert, die is verslavend!”

Heb je ook maar één moment vermoed dat je zo goed zou worden (beter dan je broer;-)? “Hahaha. Never!”

Is het belangrijk dat je fearless bent of zelfs een beetje roekeloos om op jouw niveau te presteren? “Ja, je moet wel ballen hebben en een beetje sterk in elkaar zitten, maar echt roekeloos wil ik het niet noemen. Degenen die met snowboarden beginnen en zich hier roekeloos in storten, raken vaak meteen geblesseerd. Je moet een goeie mix hebben, denk ik. En een beetje geluk misschien…?”

Ik hoorde dat je je eerste jump vrij snel deed? “Het was niet zo snel als er wel eens geschreven wordt, maar na een paar weken rijden leek het me zo spannend om een jump te doen. Daar gooide ik mezelf volledig in. Aan het einde van mijn eerste seizoen had ik hem onder de knie.” Maar het ging toch vrij snel, waar kwam dat vandaan? “Ik denk dat het erg heeft geholpen dat ik een gymnaste was, maar ook de adrenaline rush die

Dan Milner

‘Ik ben niet te hyper tijdens wedstrijden, ik blijf liever lekker mellow.‘

Heb je iets speciaals met de Nederlandse riders omdat jij het, net als zij, ook op borstelbanen en in snowdomes hebt moeten leren? “Niet echt omdat we dezelfde achtergrond hebben, maar ik ken Cheryl al heel lang en ben goed bevriend met haar. Ik denk dat we samen een hoop hebben meegemaakt in het snowboarden en dat we daardoor best wel close zijn. Ik heb heel veel respect voor Cheryl als rider, ze is een no nonsense girl die gewoon graag board en daarom vind ik het ook leuk om met haar te shredden.”

Je hebt zelf niet zoveel blessures gehad, maar je zit wel met een slechte knie? Zit het altijd achter in je hoofd dat je je knie nog erger zou kunnen bezeren? “Iedereen heeft een zwakke plek en die van mij

Dan Milner

75 ‘Come on Jones, stop being a Fanny!’

Dan Milner

is m’n knie. Ik rijd nooit als het te pijnlijk is, dan probeer ik mezelf wel te sparen. Mijn knie heeft een hoop te verduren gehad en daarom moet ik er af en toe extra op letten en hem een beetje vertroetelen. Als ik aan het rijden ben, denk ik er niet aan en geniet ik gewoon van het rijden. Als het teveel pijn doet dan stop ik en neem ik rust.” Hoe ga jij mentaal om met je blessures. Je was afgelopen seizoen 5 maanden uitgeschakeld, hoe moeilijk is het dan om niet te kunnen boarden? “Ja, die 5 maanden waren echt een opgave! Ik keek er zo naar uit om in Superpark te rijden en naar Mount Hood te gaan, ik was pumped! Toen was het ineens allemaal voorbij. Eerst zeiden ze dat ik maar 6 weken uitgeschakeld zou zijn en dat vond ik wel prima. Lekker een tijdje vrij tijdens de zomer en dan naar Nieuw Zeeland. Het duurde helaas eeuwen om me weer wat beter te voelen en ik kon geen risico’s nemen. Er zat niets anders op dan wachten, wachten en nog eens wachten. Maar als ik eerlijk ben had het nog veel erger kunnen zijn. Ik kon tenminste lopen, surfen en van de zomer genieten, dus ik kan niet klagen. Ik denk dat je het beste

een beetje bezig kan blijven en je focussen op je herstel alsof het je nieuwe baan is en lekker veel met je vrienden rondhangen.” Wie of wat heb je graag om je heen op een competitiedag om je gefocust te houden? “Ik ga graag om met Hana Beaman, Megan Ginter en een paar van de Britse jongens, zoals Nate Kern. Dat zijn behoorlijk chille mensen. Ik ben niet te hyper tijdens wedstrijden, ik blijf liever lekker mellow. Dat is echt compleet het tegenovergestelde van hoe ik ’s avonds op de dansvloer ben, haha! Als ik echt nerveus ben voor een wedstrijd dan bel ik m’n moeder om te vragen hoe het met haar gaat in Bristol. Vaak vertelt ze dan over de baby die ze die dag op de wereld heeft geholpen, ze is namelijk verloskundige. Dit zet me altijd met beide benen op de grond en daardoor realiseer ik me dat niet alles in het leven om wedstrijden draait en whatever happens, happens.” Je bent een Slopestyle Queen, maar is er nog een trick of jump die je nog niet gestickt heb en zeker nog wilt leren? “Haha, dat van die Slopestyle Queen weet ik niet hoor! Ik zou graag meer technische spins

willen leren en ook graag weer backflips willen maken, maar ik ben een beetje een chicken met deze trick. Dat is wel grappig, want dat was in het begin de enige trick die ik kon, zelfs voor ik een 360 kon. Come on Jones, stop being a Fanny! ” The girls zijn momenteel goed bezig, hoe denk je dat het female boarden zich verder zal ontwikkelen? “Ik denk dat er veel meer meiden op een hoger niveau zullen gaan rijden, in plaats van alleen een paar die op topniveau rijden. Dit zou echt cool zijn en het zou de lat ongetwijfeld een stuk hoger leggen.” Wat kun jij tegen de meiden zeggen die jou willen volgen op de slopestyle? “Je moet het echt stap voor stap aanpakken: begin klein en werk je gaandeweg steeds meer omhoog. Neem wel wat risico’s, maar rij niet telkens op goed geluk, dan eindig je in tranen. Luister zeker naar het advies van anderen, maar als puntje bij paaltje komt kan niemand anders beslissingen voor je nemen. Jij bent degene die de course af moet boarden, dus geloof in jezelf!”

76 Ben je stoked dat slopestyle misschien een Olympische sport wordt? “Ik denk dat ik me pas daarmee ga bezig houden als het moment daar is.” Waar zou je nog graag gaan boarden? “Ik zou nog op een heleboel plekken willen boarden, maar eens zou ik naar Alaska willen gaan en alleen maar voor de fun met vrienden powder rijden.” Wat zijn je plannen voor als je met ‘pensioen’ moet (we hopen dat je nog lang niet gaat!)? “Haha, thanks! Ik denk dat ik graag andere boarders zou willen leren wat ik geleerd heb gedurende mijn jaren in de snowboardscene. Dus ik hoop dat ik coach zou kunnen worden. Misschien dat ik ooit ook nog wel een paar baby’s zou willen krijgen, wie weet…”

Vernon Deck

Top 5 most reckless things Jenny ever did 1 Bungie jumping 2 Bush jumping 3 Lying on top of fast moving cars 4 Ontzettend dronken worden en dan denken dat het een goed idee is om een vriendin ‘my fanny’ te laten waxen 5 De rest van de dingen zijn te ‘dodgy’ om te publiceren, sorry…

Dan Milner

â&#x20AC;&#x2DC;De adrenaline rush die je voelt als je van een jump af vliegt, is verslavend!â&#x20AC;&#x2DC;

Tekst: Matthijs Kettelerij Fotografie: Hugo de Baaij

Reis report Kamchatka

Heliboarden in Kamchatka Misschien ken je Kamchatka alleen van het spel Risk, maar op het vulkanische schiereiland in het diepe oosten van Rusland kan je perfect heliboarden. Hugo de Baaij vertrok met zâ&#x20AC;&#x2122;n maten naar het afgelegen Kamchatka om de meest perfecte en never ending poederruns te maken.

â&#x20AC;&#x153;Je spot de ideale afdalingen en kunt de heli wijzen op welke steile kam je gedropt wilt worden.â&#x20AC;?

“Nadat we met een groep boarders en gids Lars Vanhalewyck een vette backcountry trip in Chamonix hadden gemaakt, kwamen we op het idee om eens naar Rusland te gaan. Eerst dachten we aan de Kaukasus, maar toen hoorden we dat Kamchatka nog veel mooier en pas echt bijzonder is. We zochten het meteen uit en vonden websites, foto’s en filmpjes die er ontzettend gaaf uitzagen.

Kamchatka is zo groot als Zweden en er wonen zo’n 450.000 mensen, waarvan meer dan de helft in de hoofdstad Petropavlosk. De regio is alleen per vliegtuig of boot te bereiken en de trips beginnen pas in maart en lopen tot half mei. Er ligt veel sneeuw, zelf tot aan de zee en de kwaliteit van de poeder is super. Het is qua samenstelling een beetje te vergelijken met die in de Alpen. Kam-

chatka heeft een zeeklimaat en daarom wordt het gelukkig niet zo koud als in Siberië. We zeiden dan ook meteen: ‘Dit moeten we doen!!!’ Via de Russische organisatie Vertikalny Mir, die daar al zo’n twintig jaar zit, hebben we de trip geboekt. We vertrokken op woensdag 23 maart om via een overstap in Moskou op vrijdag

“Het was het instappen en binnen drie minuten stond je zonder te hiken weer bovenaan.”

25 maart aan te komen in de afgelegen regio. Strak blauw Bij aankomst op het vliegveld zagen we meteen een paar werkende vulkanen liggen, echt super mooi. ‘s Middags zouden we gaan boarden omdat het weer goed was, maar nu bleek er een aardbeving geweest te zijn en hadden ze de heli’s dus

nodig. Aan het einde van de middag zijn we toch nog omhoog gegaan en hebben we nog drie runs gemaakt, maar die vielen eigenlijk een beetje tegen. De sneeuw was hard, de zon was weg en het weer werd wat slechter. Omdat voorspeld was dat het de volgende dag slecht weer zou worden, zijn we ’s avonds uit

eten gegaan en tot vijf uur ’s morgens in een vage nachtclub beland. Stonden we opeens met vijfentwintig mooie, maar beetje ordinaire, Russische vrouwen om ons heen. Geen idee waar ze opeens vandaan kwamen, echt typisch Russisch. Daarna doken we nog twee uurtjes in het buitenzwembad, met bloedheet water uit de warmwaterbronnen, van ons hotel. Lagen we net te pitten, wordt er om

9 uur op de deur gebeukt dat de heli over 30 minuten zou vertrekken! We doen de gordijnen open en wat denk je: strak blauw! De hele dag was het dus veel water drinken in de heli en benen die eerder verzuurden door de kater, maar uiteindelijk werd het de mooiste dag met super sneeuw! Helitijd Ons hotel lag op een uurtje rijden van de hoofdstad Petropavlosk, middenin een natuurgebied. Verder was er helemaal niets; geen wegen, geen dorpjes, alleen maar een besneeuwd gebied zo groot als Zwitserland, ongelofelijk! Elke ochtend reden we vanuit het hotel naar de heliport,

want dat scheelde een halfuur vliegen met de heli. Die betaal je namelijk per minuut en die tijd kan je beter gebruiken om gedropt te worden op een bergkam dan om opgehaald te worden uit je hotel. We hadden een pakket van acht uur helitijd, wat we verlengd hebben met nog eens zes uur. Het bijzondere aan deze trip is ook het vliegen met de heli. Dan zit je in zo’n ding en zie je de prachtige natuur, het water, de fjorden en de rollende lawines . Je bent weg van alle wegen, bebouwing en je ziet helemaal geen ander spoor, zo bijzonder! Je spot de ideale afdalingen en kunt de heli wijzen op welke steile kam je gedropt wilt worden.

“Voor zo’n run slaan de locals in Chamonix elkaar ’s ochtends de lift uit, voor ons was het een ‘opwarmertje’.”

Soms kon de heli landen, maar soms bleef hij in de lucht hangen en moesten we springen. De heli vloog dan weer naar beneden om dan onderaan de afdaling te wachten. Wij vertrokken van boven om naar beneden te knallen. Soms konden we vanaf boven de heli al zien staan en soms niet. In vijf tot zes minuten ben je soms al naar beneden, dat gaat nergens over!! Dat is wel erg goed voor je bovenbenen! Uiteindelijk kwam iedereen na een vette run weer beneden bij de heli uit. Dan was het instappen en binnen drie minuten stond je zonder te hiken weer bovenaan. In de loop van de week ga je er gewoon aan wennen, haha. In de Alpen is dat heel anders, duurt het zo twee uur voordat je met de liften en flink hiken boven bent om daarna binnen no time weer beneden te staan. We hebben de hele trip dikke poeder gehad die soms wat hard geworden was door de wind. Uit veiligheidsprincipe stopten we zelden, tijdens je afdaling is het altijd in één keer naar beneden knallen. Alleen bij hele smalle of steile stukken met rotsen is het opletten geblazen,

SNOW ▪ SKATE ▪ SURF

FULL-SERVICE SNOWBOARD SHOP BREESTRAAT 24-26 ▪ DELFT

015 - 214 43 25 ▪ www.NUL15.nl

Geen verzendkosten betalen in onze webshop? Scan met je mobiele telefoon voor de couponcode:

The Beste Dutch Snowboard Site since 1998

84 “Als je dat hoort dan denk je wel aan de gevaren van zo’n trip.”

Kamchatka helitrip van 7 t/m 15 april 2011 check voor info: www.mountainpenguins.com www.vertikalny-mir.com

maar het grootste gevaar vormen eigenlijk de lawines. Dat gevaar was miniem, want alleen in het eerste weekend was er zo’n 30 cm gevallen. In de groep die met ons de heli deelde, zaten Russische en Franse gidsen die hun eerste trip van het seizoen kwamen maken. In totaal waren we dus met vijf gidsen, wat natuurlijk een voordeel is. Je kunt echt niet zonder hen. Marco of de Russische gids bepaalde waar we zouden landen. De gidsen konden vanuit de heli de omstandigheden goed inschatten en checken welke run het vetste was. Ook peilden zij tijdens de runs het lawinegevaar. Gelukkig was het risico miniem en was het elke run dikke sporen zetten en flink naar beneden knallen. Elke afdaling was echt ongelooflijk!!!! Helaas zijn er een week na onze trip in hetzelfde gebied tien man omgekomen met een andere organisatie. Ik hoorde dat ze gedropt werden op een kam, de heli stond onderaan de berg te wachten en de boarders hebben toen zelf de lawine los gereden die naar beneden raasde. Die ging zo hard dat de hele heli uit elkaar gebeukt werd en bedolven was onder de sneeuw. De boarders en twee mensen uit de heli zijn toen omgekomen. De laatste dag dat wij er waren is er wel 50 cm verse sneeuw gevallen, wat meegespeeld kan hebben, maar het blijft bizar dat het zo snel na onze trip gebeurd is. Als je dat hoort dan denk je wel aan de gevaren van zo’n trip. Natuurlijk kan er altijd wat gebeuren, maar gelukkig heb je de heli bij je en ben je met een half uur vliegen al een heel eind. Opwarmertje Het vetste aan deze trip waren de ongelofelijke meters poeder! In de Alpen ga je op zoek naar een paar goede bochten en ben je blij met een

paar honderd meter in de poeder. Hier was het gaan, gaan, gaan, heel lang en non stop. Elke run was het knallen en zeiden we onderaan met een big smile: ‘Dit is niet normaal!!!’ En het mooie was dat er geen einde aan kwam. Nog één, nog één, nog één en nog één, dat was echt het mooiste aan de trip! Toen Lars ’s ochtends een keer zijn eerste run van 700 hoogtemeters had gemaakt zei hij: ‘Zo dat is lekker om erin te komen en effe op te warmen.’ Wij allemaal keihard lachen, want dat was niet normaal. Voor zo’n run slaan de locals in Chamonix elkaar ’s ochtends de lift uit en voor ons was dat ‘pas’ een opwarmertje. Lars woont al 18 jaar in Chamonix, maar was er net zo van onder de indruk als wij. Niets wat we in de Alpen tot nu toe hadden gedaan komt ook maar in de buurt van deze trip. Fantastisch aan het gebied zijn de 28 actieve vulkanen. Dan sta je gewoon aan de kraterrand en ruik je de zwavellucht. Soms kan je de krater ook in, maar helaas ging dat niet toen wij er waren. Van zo’n vulkaan af boarden is geweldig, van de kraterrand tot aan zeeniveau. Dan staat de heli op het strand te wachten totdat je naar beneden komt knallen en is het lunchen aan het water! We hebben ook vulkanen zien uitbarsten terwijl wij een vulkaan verder stonden te kijken. Natuurlijk moet je aardig wat freeride ervaring hebben, maar de runs zijn niet extreem moeilijk. Een berg blijft een berg. Wat het zo bijzonder maakt is de lengte van de run. De runs die je maakt zijn veel langer en het lukt je niet om in de Alpen op een dag 10.000 hoogtemeters af te leggen. In zes dagen (twee slecht weerdagen) hebben we 48 runs gemaakt en 38.500 meter verticaal door fantastische poeder in een ongelooflijk mooi gebied gereden. Per dag hadden we ongeveer tweeënhalf uur helitijd en maakten we

zoveel mogelijk runs. Dan moet je conditioneel wel in orde zijn en een beetje kunnen volhouden, want in een run leg je zonder te stoppen zo 2.000 hoogtemeters af die je ook qua techniek moet volhouden. De bovenste stukken op de kammen waar je door de heli gedropt wordt, zijn wel een beetje verijst met bulten, dus daar moet je wel technisch naar beneden kunnen komen. Verder is het voor je zelf ook het leukst als je niet continu op je kop ligt. We hebben veel geleerd, elke run krijg je meer ervaring en het was in volle vaart door berkenbosjes knallen en van kammen afscheren. Vodka Naast het boarden was het Russische eten trouwens heel goed. Omdat Petropavlosk een havenstad is, heb je er veel vis, Sint Jakobsschelpen en van die grote krabben die ze bij dat tv programma Deadliest Catch op Discovery Channel altijd vangen. Verder lokale marktjes met zalm, kaviaar en echte bontmutsen. Natuurlijk is er ook in Kamchatka genoeg vodka. Russen zijn een beetje chagie, maar als ze gaan zuipen komen ze helemaal los. In het hotel lazerden er drie dronken van de trap af en wat denk je, de volgende dag zaten ze bij het ontbijt weer vrolijk aan een nieuwe fles. Wat er nog op m’n verlanglijstje staat? Tot nu toe was ik alleen nog maar backcountry in Europa geweest en het liefst ga ik direct weer terug naar Kamchatka. Maar misschien wordt het wel de Kaukasus of toch even Verbier in Europa. Natuurlijk ga ik graag naar iets ‘exotisch’, maar die trips kosten wel veel geld met de heli erbij. In totaal waren we zo’n € 7.000,- kwijt, maar al hadden we het dubbele moeten betalen, dan was dat het nog altijd waard geweest!

Crew 2010: Lars Vanhaelewyck Kurt de Boeck Roland de Jong Jan van Strijdhoven Hugo de Baaij

snap

Rider: Vera Fotografie: Nikita

snap

Rider: Sammy Luebke Fotografie: Tim Zimmerman / Lib Tech Snowboarding

90 Samsung

De Galaxy TAB van Samsung is speciaal ontworpen om mee op te nemen. Het 7inch grote LCD scherm geeft fantastische kleuren en is groot genoeg om er een filmpje op te bekijken op weg naar je wintersportbestemming. In tegenstelling tot de concurrentie, kun je met de TAB ook bellen, wat onderweg altijd makkelijk is natuurlijk. Het toestel is verkrijgbaar in 16GB of 32GB en is uit te breiden met een Micro SD kaart tot maximaal 32GB. Check voor meer informatie over dit geweldige toestel www.samsung.com/nl

Bern

fresh produce

Watts € 99,95 Barker € 99,95 www.bernunlimited.com

Protest

Heren Jacket € 189,95 Pant € 129,95 Dames Jacket € 149,95 Pant € 119,95 Muts € 19,95 Gloves € 29,95 www.protest.eu

Casio G-Shock

Als je goed voorbereid de winter in wilt gaan, mag een goed robuust horloge natuurlijk niet ontbreken. De nieuwe G-Shock is een must-have voor trendsetters. € 99,90. www.casio-europe.com

r e k k e l m o K n e d r a o b w o sn r e m o z deze lpes Les Dekeur, óóxk inA de zomer - 100% sneeuwze n Europa - grootste funpark va - board met de pro’s!

AuguStuS juni - juLi mountainbiken, Skiën, snowboarden, n, schaatsen, wielrenskaten, bungee jumpe nnissen, trampoline, nen, trails, golfen, te rodelen en relaxen

ials Sherpa / Spe16cjuli 2011 2-9 & 9SummerCamp va 16 jr: jr: 9-16 juli 2011 RookieCamp 11 t/m 15 augustus Family Weken in juli &

tie & boeken Meer informa l sherpa.opvakantie.n info@opvakantie.nl T. 010 - 2131364

snowboard.opvakantie.nl www.opvakantie.nl

Brunotti.com Brunotti.com Rider: Rider: Tomas Tomas Tonon Tonon Spot: Spot: Verbier Verbier

94 Nike

fresh produce

Angle breaker light jacket Blockedcrew Brazen www.nikesnowboarding.com

TechnoMarine TechnoMarine introduceert de Cruise Steel Camouflage, een horloge met een camouflageprint die zeker wel gezien mag worden. De militaire look is komend najaar back in fashion, maar eigenlijk nooit echt weggeweest. Een kwaliteits horloge. â&#x201A;Ź 700,-. www.technomarine.com

ThirtyTwo Blahzay Pant Pu Lashed Black-Pu Mobb Jacket Bla Shiloh Hooded Z www. ThirtyTwo.com

thule

De Thule Atlantis 780 is een robuuste en kwalitatieve dakkoffer. Hij is gemakkelijk te plaatsen en is waterdicht, waardoor de inhoud droog blijft. Qua design is dit model zo aerodynamisch mogelijk gehouden om het brandstof verbruik zo laag mogelijk te houden. De koffer is goed af te sluiten met het central locking systeem. Met een inhoud van 480 liter kun je aardig wat meenemen tot 75 kilo. Afmetingen zijn: buitenkant: 196cm x 78cm hoogte 44cm binnenkant: 190cm x 73cm. www.thule.com

Kom eens bij ons langs

Pistes, parken en verse poedersneeuw

Sneeuw is helemaal jouw ding. Dat is alles in jouw leven. Vannacht viel er 20 centimeter sneeuw. Perfect, daar moet je gebruik van maken. Je bent ‘s morgens de eerste bĳ de lift; je knalt je board de net geprepareerde piste af. Dit is jouw terrein. Shredder, hier en nu. En dan de uitdagingen die je wachten in het perfect geshapete funpark. Speedcheck voor de kicker, spin met Nose-Grab, loepzuiver geland. Rails, boxen, corners, Jib-Lines – alles is aanwezig. Ook free-skiërs komen in de parken aan voldoende airtime toe. Gegarandeerd. • 82 pistes over ruim 15 kilometer • Meer dan 150 sneeuwmachines voor sneeuwzekerheid op 41 pistes • 35 verlichte afdalingen • Après-ski in 26 skihutten, tal van bars en discotheken • 2 funparks (Postwiesen-Skigebiet en Skiliftkarussell Winterberg)

Tourist-Information Winterberg Hauptstraße 10 59955 Winterberg Tel.: +49 (0) 29 81 / 9250-0 eMail: info@winterberg.de

www.winterberg.de

• 3 boardercross-parcours (in het Bikepark toegankelĳk)

Interview Cheryl Maas

Tekst: Matthijs Kettelerij Fotografie: Vernon Deck

Cheryl Maas No nonsense chick met solid boardstyle

Wereldboarder Cheryl Maas komt nog maar weinig in ons land, maar blijft â&#x20AC;&#x2DC;Neerlands Trotsâ&#x20AC;&#x2122;. Ze staat bekend om haar no nonsense personality en haar solid boardstyle, die vergelijkbaar is met die van the guys. Cheryl wil gewoon haar rijden laten spreken en kijkt ernaar uit om ons dit seizoen alles te laten zien wat ze kan: park jumps, pipe, street rails en backcountry jumps!

100

‘Als je zo veel reist, voelt de wereld niet zo groot meer.‘

Je zei deze zomer dat je, na een hoop blessureleed, eerst compleet wilde herstellen. Je wilt 100% fit, in plaats van 80% fit, aan het nieuwe seizoen beginnen. Ben je al helemaal fit en hoe is je boardgevoel? “Ik voel me goed! En ben blij om weer op m’n board te staan, maar ik denk dat ik nu op 98% zit, omdat een gekneusde hak lang duurt om te herstellen en heel snel terug komt als je er verkeerd op landt. Maar ik ben momenteel aan het boarden in Breckenridge en het gaat wel lekker.” Voelde de eerste sneeuw weer net zo magisch als altijd? “Altijd! Zodra ik de eerste sneeuwvlokken zie

vallen, ben ik weer helemaal betoverd.” Afgelopen seizoen heb je met (lichte) blessures toch wedstrijden gereden. Is het lastig om te kiezen tussen rijden met pijn of een wedstrijd laten schieten? “Ja, ik wil toch altijd laten zien dat ik het kan. Maar het is zeker niet het slimste om te doen. Ook voel je een beetje de druk van je sponsoren.” Je zei dat je je dit seizoen vooral gaat focussen op filmen fotoshoots. Weet je al wat meer over welke parts en shoots je gaat doen en met welke crew(s) je gaat werken? “Ja, dit jaar heb ik een eigen filmer die me een

beetje volgt. Met het videomateriaal brengen we Webisodes uit volgend jaar. Ook wordt er een part van gemaakt voor de nieuwe Nitro film. En ik ga zeker proberen om meer backcountry te rijden.” Wat ga je zeker laten zien in je volgende film, wat kunnen we verwachten? “Ik wil proberen alles te laten zien wat ik kan: park jumps, pipe, street rails en backcountry jumps!” Ik begreep dat je wel de X Games en de BEO wilt gaan rijden. Wat maakt deze wedstrijden speciaal voor je? “Dit zijn de grootste wedstrijden waar iedereen aan mee doet, dus daar wil ik zeker bij zijn.”

101

102

â&#x20AC;&#x2DC;Zodra ik de eerste sneeuwvlokken zie vallen, ben ik weer helemaal betoverd...â&#x20AC;&#x2DC;

Veel boarders zetten vraagtekens bij snowboarden als jurysport. Wat is jouw mening hierover? “Ik heb geen idee hoe het zit met de jury. Ik weet alleen dat het moeilijk is. Ik heb ook wel eens wat kleine wedstrijden moeten jureren en dat is soms heel lastig. Zelf ben ik er ook niet de grootste fan van om gejureerd te worden.”

Zijn het nog steeds de mannen die je het meest kunnen pushen of heb je net zo veel aan de Roxy riders, zoals Lisa Wiik, om je keihard te pushen? “Het is altijd leuk en gezellig om met de Roxy riders te rijden en we pushen elkaar ook zeker. Maar met de boys is het toch altijd een stapje meer.”

Ben je soms jaloers op tricks die mannen wel sticken en chicks (nog) niet en werk je daar dan harder aan om ze toch te kunnen? “Ik ben meer jaloers op hoe makkelijk ze het soms laten lijken en de style die sommige van hen hebben.”

Je surft ook graag, droom je wel eens van een carrière in het surfen? ‘’Nee, surfen doe ik puur voor mijn plezier. Ik zou daar niet ook mijn werk van willen maken. Het is chill om niet altijd te moeten presteren maar gewoon lol te hebben.”

Welke trick wil je dit seizoen zeker sticken? “Backside rodeo!”

Je woont al lange tijd in Biarritz, wat vind je cool aan de Franse mentaliteit en waar kan je maar niet aan wennen? “De Franse mentaliteit vind ik drie keer niks! Ze zijn niet erg behulpzaam en vaak arrogant. Maar ze bezitten een mooi stukje land en hebben een goeie cuisine!”

Er wordt wel eens gezegd: ‘Cheryl is 0% marketing en 100% results’, maar je bent erg populair bij de sponsors en automatisch ook een spokesperson voor hen. Hoe ga je daar mee om? “Ik denk dat het raar is dat het zo gezegd wordt. Je moet iets marketables in je hebben, anders zouden sponsors je niet sponsoren. Maar ik ben niet iemand die zichzelf gaat lopen promoten, ik laat liever mijn rijden daarvoor spreken. En tot nu toe is iedereen daar blij mee.” Sommigen vinden het onzin dat meiden op speciale boards rijden en dat ze zich daardoor niet genoeg ontwikkelen. Er zou dus helemaal geen speciaal mannen- of vrouwen boardmateriaal moeten bestaan, wat vind jij van deze stelling? “Dat is dom, want er is wellicht een groot verschil. Vrouwen zijn vaak lichter dan mannen en hebben niet dezelfde spierkracht, dus moeten ze een flexibeler board rijden. Ook is er een groot verschil in schoenmaat, dus wordt er vaak een iets smaller board gereden door vrouwen. Met een kleine schoenmaat op een wijd board wordt het moeilijk om van kant te wisselen.” Je hebt gezegd je een internationale boarder te voelen, hoe merk je dit, wat maakt dat je je overal in de wereld op je plek kunt voelen? “Ik reis zo veel en leer veel verschillende mensen kennen over de hele wereld. Al mijn vrienden komen uit verschillende landen en ik heb een goeie band met ze, ook al woon je zo ver van elkaar. Als je zo veel reist, voelt de wereld niet zo groot meer en voel je je sneller op je gemak in een ander land. Ook raak je eraan gewend dat je altijd op verschillende plekken bent.” Wat vind je van de Nederlandse talentvolle meiden zoals Britte van der Pouw en Charlotte van Gils? “Het is goed om te zien dat ze zich op internationaal gebied ontwikkelen en zich dus meer richten op het buitenland.” Wie vind je momenteel inspirerende riders om mee te shredden en waarom? “Sharka (Šarka Pančochova red.) mijn teamrijder bij Volcom, zij zit vol energie en heeft een goede stijl!”

Kom je nog vaak in Nederland en mis je het nog wel eens? “Nee, ik kom niet vaak meer in Nederland. Alleen voor speciale gelegenheden. Ik mis het ook

103 ‘Ik ben blij met de snowboardscene nu.‘ niet echt. Behalve dat mijn familie daar woont, heb ik voor de rest niks met mijn thuisland. Ik reis zoveel dat ik me niet meer aan een plek gehecht voel.” Veel riders zijn lyrisch over jou, je badass style en de manier waarop jij je hard maakt voor female riding. Vind je dat er momenteel genoeg respect en waardering is voor de boardmeiden in de snowboardscene? “Ik ben blij met de snowboardscene nu. In de grote wedstrijden worden we hetzelfde behandeld als de jongens en we krijgen nu ook hetzelfde prijzengeld. Ook wordt er nu genoeg interesse getoond voor interviews en foto’s in de snowboardbladen voor meiden.” Wat wil je zeker bereiken dit seizoen? “Een goeie videopart staat boven aan mijn lijst!”

Eventreport De Opening 2010 Les 2 Alpes

106 Tekst: Matthijs Kettelerij

107

passie voor poeder

Olivier Bloemendaal

Alle boarders zijn helemaal hyped als de eerste poeder begint te vallen. Het nieuwe seizoen gaat eindelijk van start en daar wil iedereen bij zijn! In Les 2 Alpes kan je tijdens de Opening perfect de eerste lijnen van het seizoen trekken, terwijl er op het relaxte event genoeg te doen is, zoals de nieuwste boards testen, clinics volgen, lachen met de comedians, feesten en meedoen aan competitions zoals King of the Hill!

108

Sylvia feliciteert Â Queen of the Hill Tessa.

Jantine Geurts Olivier Bloemendaal

Knallen in de pow pow tijdens de King of the Hill contest

Jennifer Vooges rockt tijdens de slopestyle contest.

Jantine Geurts

Om helemaal in de stemming te komen hadden de weergoden ervoor gezorgd dat we de eerste sneeuw van het seizoen niet in Frankrijk tegenkwamen, maar gewoon op de wegen in Nederland. Gelukkig was het wegdek vrij clean en was het dankzij de gloednieuwe Volvo V50 van Europcar lekker blazen richting de bergen. Aangekomen in Les 2 Alpes, lag er al een lekker pakje sneeuw en was het heel anders binnenkomen dan vorig jaar toen het gebied nog rauw en groen was. Dat beloofde dus veel goeds voor de rest van de week. Op de pistes was het koud met een harde wind zodat iedereen aan het einde van de dag naar hotel Le Sherpa kwam om de sicke film Deeper van Jeremy Jones te kijken. Hierna was het tijd om het nachtleven van Les 2 Alpes onveilig te maken.

Jantine Geurts

Boardje regelen in het testcenter.

N S DOW

RIDER - SHAPER - OWNER WWW.JONESSNOWBOARDS.COM

VOOR MEER INFORMATIE GA JE NAAR WWW.NIDECKER.COM (OR WWW.JONESSNOWBOARDS.COM ) OF VIND JE DEALER OP WWW.NEWSPORTS.NL

Photo - Seth Lightcap

NUTE , 2 MI P U S R 8 HOU

Jantine Geurts

“De eerste dag stond ik heel stijl off piste op de gletsjer. Ik ging er keihard naar beneden, diep door de poeder met een grote wolk sneeuw. Niemand was daar op dat moment nog geweest. Als je dan die eerste lijn trekt voel je je zo vrij, weet je niets meer en denk je bij jezelf: ‘Nu kan ik sterven!’. Het was echt fantastisch, je vliegt gewoon over de verse poeder heen! Het event is elk jaar weer anders, gezellig en relaxed. Ik kom al zes jaar naar de Opening, ik als Drent met een stel Brabanders. We spreken elkaar het hele jaar niet, checken vooraf ook niet of we gaan, maar zien gewoon wel wie er in de bus zitten. Dat is ook zo kenmerkend aan het event: je deelt de passie voor de poeder en dan maakt het allemaal niets uit wie je bent of wat je beroep is, je deelt die ene passie!”

Dag 2 van het event begon goed met heerlijk weer en een strakblauwe lucht. Na een ochtend van mooie afdalingen in het gebied, en voor sommigen een clinic, was het tijd voor de Easy Parallel Slalom. Voor de deelnemers was het keihard naar beneden knallen door het parcours met rode en blauwe paaltjes, om in een knock-out systeem uiteindelijk te winnen. Ondanks veel tegenstand in de finale van Stefan van de Oetelaar, was de uiteindelijke winnaar ‘good old’ Frank van de Ruit. Ondanks dat hij in het verleden bondscoach Frank Germann en Sylvia Kirschenmann van opvakantie.nl leerde hoe je een plankje

Jantine Geurts

stijlvol moest rijden, had hij al 8 jaar(!) niet op een snowboard gestaan. Maar hij showde nog wel ff zijn skills door deze wedstrijd te killen.

Rolf Oskamp:

“Haha, ja het was wel vet dat Frank de slalom won! Ik ben met hem mee als teamrider voor het nieuwe snowboardmerk Arbor en hij coacht mij nu. Ik heb er alles voor over om heel goed te worden. Ik ben voor het eerst op de Opening en vind het te gek, door alle dingen die georganiseerd worden leer je snel mensen kennen.”

Jantine Geurts

Jitze van der Vinne:

Jantine Geurts

110

111

voor de traditionele Comedy Night. Het publiek van snowboarders was voor de comedians toch een ‘tough crowd to please’, maar gelukkig ging Johan van Gulik helemaal los met zijn verhaal over de vogelgriep, dat bol stond van de vogelnamen, uitdrukkingen met vogels erin en doordenkers. Helaas was zijn grappige verhaal net te lang waardoor het uiteindelijk wat inkakte, maar origineel was het wel! Na Joke Sitsen en MC Ramon Fielmich was het de beurt aan Harry Glotzbach, die met zijn gitaar en liedje over ‘De meisjes, de vrouwtjes en de chickies…’ beter scoorde dan met z’n grappen. Buiten bleef het lekker dumpen en dat betekende ’s morgens POWDER!!

Jantine Geurts

De meisjes, de vrouwtjes en de chickies… Na nog wat runs door het relaxte gebied was het chillen op de ijsbaan met het bizarre spel ‘Ballet Ballon’. Daar leefden twee teams zich uit met een hockeystick, twee goals, een voetbal, maar zonder schaatsen. Een helm was verplicht, want iedereen knalde wel een keer op z’n plaat in een poging de bal te slaan en zo te scoren. Voor het publiek, dat wel van een beetje leedvermaak hield, en de daredevils, die al stomend van het zweet kwamen uitrusten, waren er relaxte tunes van DJ Anne-Fleur Eiff en blikjes Rockstar met vodka. ’s Avonds verzamelde iedereen zich in de Prins van Oranje

De King of the Hill Elke ochtend was het weer subliem wakker worden in Le Sherpa met het powerontbijtje dat geserveerd werd. De aardige crew stond altijd voor ons klaar en zorgde dat je de dag onmogelijk chagrijnig kon beginnen. Natuurlijk hielp het goede boardweer hier ook bij en bleek het de ideale dag voor de King of the Hill contest waar, na een korte hike en peptalk, het surfen op de powder begon. Er stond veel op het spel, want de winnaar zou er vandoor gaan met een gloednieuw Jones snowboard. Elke rider kon punten verdienen op de onderdelen speed, control en flow. Idereen blaasde naar beneden, waarbij

Jantine Geurts

Olivier Bloemendaal

112

DEEP bedankt Opvakantie.nl, Paul en Esther, met hun geweldige crew van hotel ‘Le Sherpa’, Les 2 Alpes, Europcar en Sylvia en Andy voor hun passie! November 2011 naar de Opening? Boek nu via opening.opvakantie.nl en ontvang als vroegboeker de testkaart (t.w.v. € 25,-) gratis!

113 Andy Schuurman de filmcrew van Backseven/ Dutchsnow flink onder sprayde. Uiteindelijk verzamelde Stefan van de Oetelaar de meeste punten, maar besloot de jury onder leiding van Sylvia toch Tessa Vleugels, met één puntje minder, tot Queen of the Hill te kronen en te belonen met het vette snowboard.

Tessa Vleugels: “Echt te gek, dit was precies het board wat ik die dag getest heb. Ik had het echt niet verwacht dat ik als enige meisje zou winnen en van mij had die afdaling wel wat steiler gemogen. Na de contest hebben m’n vriend Andy en ik de afdaling nog een keer gereden zonder wedstrijdstress. Toen we daar bovenaan stonden met zo’n prachtig uitzicht, hadden we wel ff een momentje samen en zeiden we tegen elkaar: ‘knallen naar beneden en rocken die berg!’ Aan het einde was het echt supercool en hebben we elkaar dikke high fives gegeven! Dit jaar was het event nog leuker dan vorig jaar en waren de clinics en de sfeer supergoed. We gaan juist samen mee om beter te worden en mensen te leren kennen die ook zo’n passie voor het boarden hebben als wij.” Andy: “Ja, ik vind de sfeer ook beter dan vorig jaar, het testen van de verschillende boards is relaxed en tijdens de clinics en wedstrijden wordt je echt gepushed. Ik had eigenlijk wel gedacht dat Tessa de Queen of the Hill zou winnen en misschien juist omdat ze een meisje is, want ik vond mijn run ook zeker een Jones snowboard waardig, haha. Of we volgend jaar weer meegaan? Natuurlijk, want er is maar één Opening van het snowboardseizoen en dat is die van Sylvia!” ’s Avonds, tijdens het pokeren en lekkere eten in Le Sherpa bleef het sneeuwen. De volgende

ochtend werd het bikepark bij het dorp flink geshaped voor de slopestyle, waarbij iedereen los ging en ontzettend aan het rocken was op de quarterpipe. Vooral nadat de wedstrijd voorbij was en iedereen lekker bleef freestylen, stickte bijna elke rider zijn of haar tricks.

Rolf Oskamp: “Ik heb aan alle wedstrijden meegedaan en ik wil heel graag winnen. Soms ben ik wat overgemotiveerd. Zo wilde ik bij de King of the Hill wedstrijd te graag offpiste een air maken om het Jones snowboard te winnen, maar viel ik. Op de slopestyle ging ik ook hard en hoog en probeerde ik van alles. Het was vet met die camera’s en alle mensen die stonden te kijken. Ik stickte die alley-oop gelijk first try!”

Jennifer Vooges: “Mijn vetste ervaring was de 180 op ‘t laatste onderdeel bij de slopestyle contest. Vaak geprobeerd tegen de zijkant van de pistes, maar nu moest het gewoon met al die ogen op me gericht. Helaas lukte het pas de derde keer, terwijl de eerste twee keer voor een score was, maar alsnog kreeg ik er een superkick van! Ik was voor het eerst bij de Opening en vond het een leuke happening. Ik was in m’n eentje mee, omdat ik helaas niemand zo gek kon krijgen mee te gaan. De busreis heen was wat spannend, maar bij aankomst had ik al gauw leuke mensen leren kennen die het ook gezellig vonden om met z’n allen de piste op te gaan. Iedereen is heel relaxed naar elkaar toe en alles is ook goed georganiseerd. Het eten in Le Sherpa was heerlijk, vooral het ontbijt met de verse croissantjes. Het testcenter met de achtergrondmuziek maakte de boel levendig en gezellig. De georganiseerde

clinics waren leuk en leerzaam en de vrijheid om aan dingen mee te doen, of niet, is heel fijn. Zoals bekend en berucht werd ook deze Opening dinsdagavond afgesloten met een tropisch feestje en weet iedereen wel hoe gezellig het was toen Harry, Sylvia en Els op de tafel stonden te dansen…..

Sylvia van Opvakantie.nl: “Ik ben ook dit jaar heel tevreden over het event, vooral omdat alles wat we georganiseerd hadden lekker door kon gaan. De omstandigheden waren goed, het testcenter liep vlot en iedereen deed zo enthousiast mee met alles! Het zijn echt de mensen die meegaan die het evenement maken. Natuurlijk is het effe balen als er door de crisis minder mensen meegaan dan vorig jaar, maar volgend jaar wordt dat gewoon anders als iedereen die er nu was een stel vrienden meeneemt!” Crew member Dees Hetzenauer vult aan: “De Opening is super om er een paar dagen tussenuit te zijn en van de eerste sneeuw te genieten. De sfeer is top en het is leuk om met andere boarders met verschillende niveau’s te rijden en te feesten. Iedereen wil dat het leuk wordt voor iedereen, dat maakt het event speciaal!” De laatste dag werden we getrakteerd op nog meer sneeuw en was met pijn in het hart afscheid nemen van het gebied, de mensen en de poeder. Tijd dus ook om de ondergesneeuwde Volvo uit te gaan graven voor vertrek. Gelukkig mochten wij van Sherpa eigenaar Paul nog een nacht logeren in onze überrelaxte hotelkamer met bubbelbad(!!!), zwaaiden we de bus met andere eventdeelnemers uit en was het donderdagochtend vroeg terug cruisen naar het besneeuwde Nederland, dromend over de volgende trip!

Uitslagen Easy Parallel Slalom 1 Frank van der Ruit 2 Stefan van de Oetelaar 3 gedeeld: Olivier Bloemendaal & Peter Oskamp King of the Hill Queen: Tessa Vleugels Vice King: Stefan van de Oetelaar. SlopeStyle Session 1 Jan Kees Dibbets (Dutch Snow) 2 Andy Schuurman 3 gedeeld: Richard Bijloo & Rolf Oskamp

Pokertoernooi 1 Wendy (Le Sherpa) 2 Cindy (Le Sherpa) 3 Eduard Swartz

Olivier Bloemendaal

Beste Beginner: Rob Nolten

NIKE 6.0 TEAM JAMIE NICHOLLS.GJERMUND BRAATEN.PEETU PIIROINEN GEROME MATHIEU.MIKKEL BANG.KEVIN BÄCKSTRÖM

ACTION: FRODE SANDBECH

KAMPAI JACKET

IN THE

LIFESTYLE: CHRISTIAN BRECHEIS

KEVIN BACKSTROM BACKSTROM

Tekst: Jantine Geurts Fotografie: Roxy

Interview Torah Bright

116

“Keep it fun, work hard and if it’s meant to be, it will!”

117

BRIGHT GOLDEN GIRL

Aussi boardbabe Torah Bright (24) is een drukke tante, maar DEEP wist haar tijdens de eerste Europese X Games te vangen voor een één-tweetje. Ze is lief, mooi en aardig, maar dit is niet wat haar naar de top van de sport heeft geholpen. Wij laten ons niet zo snel inpakken en gingen op zoek naar haar pittige, vastberaden, hardwerkende kant met een heel klein donker randje…

118

“Laidback en relaxed is hoe ik ben, dan ben ik het meest gefocusd.”

119 Je komt uit Australië, dat in Nederland bekend staat om z’n mooie stranden, maar wat maakt het nou zo’n fantastische boardspot? “Ik ben opgegroeid in Cooma, in de snowy mountains van New South Wales, waar er genoeg sneeuw valt om het goed naar je zin te hebben en dat maakt het alleen al waard om er een trip naartoe te maken. Het is zo mooi en het boarden tussen de gum trees (eucalyptus bomen red.) maakt het voor mij het meest bijzonder. Ik ben ambassadeur van het resort Perisher en afgelopen augustus heb ik daar Bright’s Pipe geopend. Het dus mijn persoonlijke favoriet in the Snowy Mountains.” Je was heel jong (13) toen je begon als pro. Wat heb je al vroeg geleerd in de scene en zijn er dingen die je anders zou hebben aangepakt als je nu terugkijkt op je beginperiode? “Het belangrijkste wat ik heb meegekregen is: ‘You have to crawl before you walk’, je kan niet alles in één keer goed doen. En natuurlijk dat je eerst je bonen op moet eten voordat je pudding krijgt, ha ha! Ik zou helemaal niets veranderen als ik terugkijk. Ik heb zulke goede herinneringen aan het opgroeien in de snowboardscene en ik heb er een heleboel waardevolle levenslessen geleerd.” Seizoen 10/11 is eindelijk begonnen, hoe denk je dat het gaat lopen en wie moeten we in de gaten houden? “Ik denk dat we de jonge generaties dit seizoen echt in de gaten moeten gaan houden, daar ben ik echt van onder de indruk en die kunnen weleens voor verrassingen gaan zorgen…” Wat vind je van onze eigen Cheryl Maas en hoe zij het doet? “Cheryl is één van mijn favoriete boarders, all round! Ze is een geweldig persoon en heeft zo’n goede, solid boardstyle, eigenlijk vergelijkbaar met die van the guys, wat voor mij echt twee duimen omhoog betekent!” Ik heb gehoord dat je nog niet echt rockt op de rails, hoe zit dat en zou je wel slopestyle willen rijden? “Rails zijn wat mij betreft om je aan vast te houden als je de trap opklimt en iets waar treinen op rijden…not my cup of tea. Maar ik ben natuurlijk wel van plan om aan mijn skills te werken voor de slopestyle competities.” Waar kijk je nu echt naar uit dit seizoen? “POWDER!!!” The girls rocken momenteel harder dan ooit. Denk je dat jullie the guys gaan verbazen dit seizoen? “Helaas zijn de mannen altijd net een stapje verder en moeten we constant proberen ze bij te benen, maar dit betekent niet dat de meiden zich niet op hun eigen manier ontwikkelen…” Je hebt gezegd dat je competities nodig hebt om het beste uit jezelf te kunnen halen. Betekent dit dat andere boarders je harder kunnen pushen dan dat jij jezelf kan pushen?

“Rails zijn wat mij betreft om je aan vast te houden als je de trap opklimt en iets waar treinen op rijden…not my cup of tea.”

120

“Nee, ik kan mezelf toch echt het hardste pushen. Mijn ouders hebben mij en m’n broer altijd opgevoed met de boodschap dat we alles uit het leven en de dingen die we doen moeten halen en dat voer ik door in de manier waarop ik board: ik geef wat ik kan geven en nooit minder dan dat. Het is een fantastisch gevoel als ik iets nieuws leer en dat ik dat dan zelf heb bereikt. Dat is de reden dat ik mijzelf blijf pushen. Wat vind je eigenlijk leuker om te doen: de wedstrijden of de foto- en filmshoots? “Ik kan niet kiezen, ik vind het gewoon cool om te boarden en dan het liefst in de poeder! En hoe motiveer je jezelf dan voor shoots? “Ik kan dan het beste presteren door er gewoon helemaal niet aan te denken dat ik moet presteren op dat moment, maar gewoon gaan en er een leuke dag van maken net als elke andere dag.” Je bent Olympisch kampioene en wint sowieso veel. Daar komen vast een hoop druk en verwachtingen bij kijken. Hoe ga je daarmee om, laat je je weleens gek maken? “Het enige wat ik eigenlijk kan doen om om te gaan met de druk en verwachtingen is er gewoon helemaal niets om te geven en te doen wat ik het beste kan zonder er bij stil te staan. Ik laat me er dus helemaal niet door beïnvloeden.”

de donkere kant van Torah eens! “Haha, op een slechte dag wil je echt niet bij me in de buurt komen!! Nee, ik ben op zo’n dag gewoon erg stil en ik blijf bij iedereen vandaan totdat ik er overheen ben. Je merkt het echt wel, maar dat duurt meestal niet zo heel lang, gelukkig!” Wat is nou echt het meest vette dat je als pro hebt meegemaakt? “Ik kan echt niet maar één ding noemen, er is zoveel: het reizen, alle verschillende culturen en al die geweldige mensen die je onderweg tegenkomt zijn allemaal vet aan het pro zijn!” Je bent een echte Roxy Chick met je eigen lijn. Dat moet mooi zijn. Vertel eens over je ervaringen met het merk. “Roxy heeft me gesteund sinds dat ik 13 jaar was, dus ze zijn echt als familie voor me! En dat is ook meteen het grootste voordeel van het werken met Roxy. Mijn mooiste moment met hen had ik een paar jaar geleden toen we naar Marokko op board-

121 “You have to crawl before you walk, je kan niet alles in één keer goed doen.” trip gingen. Die cultuur en alle bezienswaardigheden, dat was echt ongelooflijk voor mij!” Jij was zelf heel jong toen je begon als pro, wat kan je de up and coming girls van nu adviseren? “Het belangrijkste is: keep it fun, work hard and if it’s meant to be, it will!”

Was je helemaal stoked dat je op de Olympische Spelen de vlag mocht dragen trouwens? “Ja echt, het was één van die momenten die je altijd bij zullen blijven. Wat een eer!!” Plus je ouders kwamen je als verrassing supporten tijdens de halfpipe finale. Had je ze gemist en hoeveel betekende dit voor je? “Het was echt fantastisch dat ik niet wist dat ze kwamen, ik had het niet anders willen hebben. Op deze manier was het helemaal goed!” Je bent helemaal dol op je familie en je broer is ook nog eens je coach. Hoe is het om een familielid als coach te hebben? “Het is ongelooflijk goed om hem als coach te hebben. Hij is de enige van mijn familie die ik het hele jaar door kan zien en dan is het natuurlijk extra bijzonder dat hij dé persoon is die mijn boarden naar een hoger niveau kan tillen. Het is gewoon fijn om familie om je heen te hebben. Maar natuurlijk hebben we als broer en zus ook wel momenten dat we elkaar in de haren vliegen, net als elke andere broer en zus!” Je komt altijd zo lekker laidback en relaxed (een echte Aussie) over als we je zien tijdens wedstrijden. Hoe maak jij de switch van deze staat naar gefocusd als je run begint? “Laidback en relaxed is hoe ik ben, dan ben ik het meest gefocusd. Zo ben ik als ik een normale dag heb en zo ben ik ook tijdens de competitie. Er is geen verschil voor mij.” Er wordt ook altijd geschreven hoe aardig je bent en hoe lief en mooi je lacht. Maar je hebt ook vast een donkere kant als je een trick maar niet kan sticken of als ze je favoriete cornflakes niet meer hebben in de supermarkt. Beschrijf

Torah’s top 5 trends voor dit seizoen 1 C2 BTX! Mijn Roxy Eminence board voor seizoen 10/11 heeft C2 BTX, dit is banana rocker tussen de binding inserts and camber van de inserts tot aan de contactpun-

ten. Hiermee kan mijn board alles van park tot poeder aan. 2 POWDER 3 Street style to the slopes 4 Sushi 5 Rap

BEBSETSETLEL NUNOUOOKOK ONOLNINLIEN! E!

tteerr.n.nll wwwwww.k.kaa

p 7FSIVVS FO 0OEFSIPVE p "M KBBS WBLLVOEJH BEWJFT p "M KBBS WBLLVOEJH BEWJFT p 7FSIVVS FO 0OEFSIPVE p 7BTUF ,MBOUFO 7PPSEFFMQBT p 7BTUF ,MBOUFO 7PPSEFFMQBT p /P 3JTL (BSBOUJF p /P 3JTL (BSBOUJF p "MUJKE BDUJFT FO BBOCJFEJOHFO p "MUJKE BDUJFT FO BBOCJFEJOHFO p ,JOEFS (BSBOUJF 1MBO p ,JOEFS (BSBOUJF 1MBO

d d n n a a l l l l o o H H d d r r o o o o N N n n dedegrgorootostestevava

Snowboar Snowboar rd rd AxisAxis Black ack Black k ackk

ALLROUND ALLROUND ROCKERRROCKER BOARDR BOARD INCL. BINDING INCL. BINDING

Snowboard Snowboard Sienna Sienna

ALLROUND ALLROUND ROCKERROCKER DAMESDAMES BOARDBOARD INCL. BINDING INCL. BINDING

VANVAN 349,90 349,90

00 00 249 249 VOOR

00 0 00 0

VOOR

299 299 VOOR

VOOR

VANVAN 409,90 09,90 409,90 09,90

www.kater.nl www.kater.nl Openingstijden: Openingstijden: Maandag Maandag gesloten gesloten dinsdag dinsdag t/m vrijdag t/m vrijdag 9.30–18.00 9.30–18.00 uur uur zaterdag zaterdag 9.00–17.00 9.00–17.00 uur uur koopavond koopavond 19.00–21.00 19.00–21.00 uur uur

Pirate trip, 2010: making of HOOKED

124

in het

Riders: Tyler Chorlton, Danny Larsen, Kalle Ohlson Locatie: Avoriaz, France

diep

woud fotografie: Jerome Tanon

125

Het is al even geleden sinds Clement Maillet, de Franse Pirate filmmaker, de crew vroeg om naar zijn homespot, Avoriaz, te komen. Uiteindelijk overtuigden de sneeuwcondities Tyler, Danny en Kalle in februari om het er op te wagen. We regelden een klein appartement en begonnen in het slechte weer te cruisen. Het had een kickertrip in de achtertuin van Clement moeten worden, maar meer en meer veranderde de setting van de trip en vonden we onszelf uiteindelijk diep in het woud terug. De wind blies de top weg en met de constant vallende sneeuw vonden we beschutting tussen de dennen. Het werd een van die trips waarin je nauwelijks het zonlicht ziet. Het is zwaar, pijnlijk en proberen om er plezier uit te halen is alles behalve eenvoudig.

126

Ik ken geen enkele crew, die het niet na een paar dagen zou hebben opgegeven, behalve de Pirates dan. Dagenlang waren we doorweekt door de verlaten bossen aan het cruisen en het hiken. Elke den is een potentiële valkuil als je te dichtbij komt. Je realiseert je dat onder de takken de bodem pas twee à drie meter lager zit Het is een diep, donker gat. Hiken was loodzwaar in die condities, maar het was de beste sneeuwval van het Europese seizoen en wij zouden deze verse sneeuw, niet door zomaar elke skiër laten besmeuren.

127

128

129

De spot is geweldig: overal pillows! Ze zijn groot en met enige verbeelding kun je eindeloze combo’s bedenken. Het poeder stapelde gigantisch hoog op en je kon overal, zonder enige angst landen. Tyler, de Andorrese ripper, probeerde onmiddellijk de grootste pillow gaps die hij kon vinden te raken. Hij landde in zijn eerste poging op het tweede kussen, ving de schok op, en gleed weer weg. Ok, op naar de volgende. Uiteindelijk stickte hij bijna elke pillow gap, die hij maar kon vinden. Stalefishes, fs3’s and fs5’s, hij ripte hard! Tezelfdertijd probeerde Danny, de creatieve Noor, zowat het hele bos te handplanten, backflippen, enz. We hadden ernstige problemen: Clement en ik waren onze beelden analoog aan het schieten, dus hadden we niet de mogelijkheid om ter plekke de actie op video terug te zien. We konden uiteindelijk niets beters bedenken dan Dannys reiscamera tegen te 8mm camera vast te tapen zodat we tegelijkertijd toch digitaal konden filmen en de tricks herbekijken. Een ander probleem was de aanslag in de brillen. Na enkele slams en hikes zagen we niets meer, zelfs de extra lenzen en goggles hielpen niet. Meestal hadden we dat probleem rond 11 uur. ‘s Nachts, de uitputting nabij, gebruikten we alles wat we konden vinden om onze kleren te drogen. Zelfs de oven kookte vaker onze kleren dan ons avondeten warm. Wat we echter ook probeerden, ’s ochtends waren onze boots nog steeds drijfnat.

130

Kalle, onze Zweedse all-terrain kid, probeerde enkele rodeo’s, ollie’s en bs3 charging, maar bijna elke keer vond hij enkel platte landingen of verscholen builen in de sneeuw. De laatste dag, na een week van oneindig slecht weer vond hij één van die methods waarvan iedereen weer helemaal opgewonden wordt. We rijden diep in de eenzame bossen en horen enkel het geluid van vallende sneeuwvlokken en een occasionele “Waar zijn jullie?”, “Fuck!” of “God damn it!”; het teken dat ergens, achter een van de dennen, er weer iemand in een gat was vastgeraakt. De energie en tijd die we voor één enkel shot moesten opofferen leek eindeloos. De ervaring was ongetwijfeld hardcore in alle opzichten. Niemand zou in dit weer zijn appartement willen uitkomen, maar door elkaar te verplichten konden we alle nattigheid en harde condities overwinnen en werden we beloond met de mooiste pillow runs ooit. Op het einde van de laatste dag dropten we al onze gear in een lifthuis en reden we enkel voor onszelf! Op een gegeven moment maakt het je niet meer uit of je nog maar een keer moet bailen. Je lanceert jezelf maar weer en je ontdekt de rest wel wanneer je in de lucht hangt. Damn, wanneer ik er zo op terug kijk, was het een geweldige trip. Zou ik het opnieuw doen? Fuck Yeah!

131

132

Tekst: Roy Lansbergen & Matthijs Kettelerij Fotografie & Film: Rik Komaromi & Jascha van de Wijden

Hintertux Report Hintertux Oostenrijk

‘Guerilla style skiërs sprayen’

Eén week rijden in Hintertux, vol met sneeuw die zo vers is dat je er gelijk tot je middel in wegzakt. Het was voor de crew shredden door de verse poeder, elkaar onder sprayen en alles aan gort rijden wat ze tegenkwamen. Hintertux is volgens de crew ideaal voor poeder, park en alles wat je maar in de sneeuw wilt doen. Nog een bonus: de gletscher is het hele jaar open. Lees verder over hun vette trip en wat er fout ging met de bungee banshee…

133 “We gingen eind oktober op weg naar Mayerhofen. We hadden met z’n allen afgesproken op station Voorhout en toen de deuren van de trein open gingen, kwamen de alcoholluchten me al tegemoet. De crew was duidelijk naar de Revert Party geweest de avond ervoor… Na wat wilde verhalen over het feestje en veel slapen, kwamen we aan bij het Saiko gasthof Zillertal; alles was groener dan groen, het leek wel zomer. We werden warm verwelkomd door alle bekende locals en dronken nog een biertje voordat we gingen slapen. De volgende ochtend werden we wakker geschreeuwd door Boas: ‘Sooooo! Kijk naar buiten, overal sneeuw, niet normaal!’ We kwamen gelijk uit bed en zeiden: ‘Okee, inpakken en wegwezen.’ Na een snel ontbijt sprongen we onze bus in en reden we Mayerhofen uit. Iedereen die naar boven wilde gaan, moest zijn sneeuwkettingen om doen. Na een hoop gerommel zaten ze er omheen en scheurden we naar boven. Het was nog vrij rustig bij de gondel en toen we naar boven gingen, zagen we dat alles ondergesneeuwd was; echt een verse pak sneeuw van 80 cm en daar werd iedereen enthousiast van. We gingen gelijk helemaal naar boven om op de gletscher te kijken hoe het er daar uit zag. Er was heel veel sneeuw, maar je zag helemaal niks. We besloten dus naar beneden te rijden, waar we meer zicht hadden. Onderweg was het verse poedersprays en vooral elkaar onder sprayen. Op het middenstation had je nog steeds geen zicht, dus besloten we de dalafdaling te doen, waar we wel meer zicht

hadden. Omdat de sneeuw zo vers was, zakten we gelijk helemaal weg tot ons middel, maar het was zeker te rijden. Door de bomen, over riviertjes en de eerder gevolgde paden door, baanden we ons zelf een weg naar beneden. Bij aankomst beneden mochten we eigenlijk niet meer naar boven - omdat je de dalafdaling nog niet mocht doen - maar de man begreep onze situatie en liet ons toch gaan. De dag was geslaagd en we gingen weer naar huis voor een goed avondmaal in het Saiko gasthof Zillertal. Urban spots De volgende morgen staan we vroeg op, want het is lekker weer en de meeste verse sneeuw ligt er nog. Met een dik semmelbroodje voor onderweg, scheuren we naar boven. Bij aankomst waren we natuurlijk niet de enigen, maar we konden redelijk snel met de gondel naar boven. Bovenaan de berg zien we alleen maar verse poedersneeuw en een strak blauwe lucht. Deze dag kan niet meer stuk als we met z’n allen mach 10 strepend door de poeder gaan. We hebben alles aan gort gereden: snowbumps, cliff drops en gletscher drops. Natuurlijk konden we het ook niet laten om guerilla style skiërs te sprayen. Onze benen waren helemaal verzuurd, maar we waren voldaan door het goede weer en de verse sneeuw; betere condities kon je je niet wensen. Beneden moesten we even bijkomen van de dag en bestelden we een dikke Frankfurter und ‘ein großes glas Bier’. Nog kapot van de dag ervoor, maar volgepompt

met adrenaline, sprongen we makkelijk uit bed. Het was wat warmer geworden en half bewolkt. Nu we alles een beetje ontdekt hadden op de berg, gingen we veel shooten. Het weer werkte niet altijd mee, dus moesten we soms wachten op de zon. We vonden een lawinehek waar we perfect op konden rijden en waar Steffen ook een mooie trick op geplaatst heeft. De dag ging snel voorbij, maar bij de urban riders begon het te kriebelen, dus gingen we naar beneden om wat urban spots te zoeken. En ja hoor, op de parkeerplaats vonden we een perfect toiletgebouw waar een mooi hek op stond en daarop kon je goed sliden. Die zijn we de volgende dag meteen nog een keer gaan doen. Onze magen begonnen na een poosje te knorren en op het dagmenu stond BBQ schransen! Na wat chillen en een goede BBQ, zijn we naar een plek gegaan waar allemaal boomstammen op elkaar lagen. Daar hadden we een kicker voor gemaakt, om over die boomstammen heen te kunnen springen. Het was een mooie plek, een goede kicker, een goede bungee banshee en we waren met zeven man sterk om hem aan te trekken. Daar gingen de eerste crewmembers over de boomstammen en op de landing. Kort daarna werden er shifty’s grabs en 180 en 360’s geland. Na een goede sessie, en een paar mooie fotoplaten rijker, zijn we naar huis gegaan. Bungee banshee Later werd het bewolkt en de sneeuw was erg slush geworden. We hadden hoofdzakelijk in het restaurant gehangen en een paar afdalingen gemaakt. Toch maar verder met spots zoeken in de dorpjes onderaan in het dal, maar helaas konden we niet veel vinden wat goed te rijden was. We zijn toen terug naar het WC-huisje gegaan en na wat scheppen, en het testen van de bungee banshee, stond alles

134 Crew members:

Steffen van der Land, Boas van Olden, Moran Eugster, Jord Ras, Hidde Hageman en Roy Lansbergen.

klaar. Jascha stond er, compleet met zijn apparatuur, en terwijl vijf man hingen aan de bungee banshee, heb ik mezelf opgeofferd om als eerste te gaan. Na het aftellen lieten de jongens los en ja hoor, daar ging ik. Ik lande perfect op de rail en keek al naar de landing, maar wat ik niet in de gaten had, was dat het bungee koord om de neus van mijn board was geslagen. Nog geen twee meter voor de landing werd ik naar achteren getrokken en veerde ik met mijn bovenlichaam de landing in. Met mijn benen nog in de lucht, hing ik onderste boven tegen de wand van het gebouw. Iedereen vroeg of het wel goed ging met me, maar ik was nog stomverbaasd dat het was gebeurd. Daarna riep ik huilend van het lachen:’Wat de #$%$ ging er mis?’ Na het bungeekoord anders te hebben bevestigd,

ging het een stuk beter met een mooie 5O press op het hek, zonder daarna te bungee jumpen… Kort daarna ging Moran ook met een crash van het gebouw, omdat het koord in de weg lag. Zo makkelijk was het dus niet, maar hij plaatste de tweede keer een mooie 50/50 180 out. Omdat het al laat was, gingen we terug naar het hotel om de volgende dag park te rijden. Vroeg in de morgen vertrokken we weer voor een goede dag met een strak blauwe lucht. Die dag gingen we de kinderen die mee waren met Parkhill begeleiden en trainen voor wat nieuwe tricks. De één was ingedeeld voor de kicker en de ander voor de rails en de kids hadden een goede tijd. Wij hebben zelf ook nog een paar uur gereden en er een mooie sessie van gemaakt met stylish tricks en vette obstakels. Het was een mooi dagje park rijden.

Deze trip werd mede mogelijk gemaakt door:

Saiko, Stairss en Reprezent. De Parkhill Week werd georganiseerd door: Saiko en sponsoren zoals Sessions, Dragon en 32.

Party und wieder zu hause In de avond zijn we nog een biertje gaan doen in Mayerhofen; eerst in de Scotty’s, een Engelse pub waar alle snowboarders rondhangen, daarna belandden we in der Schlüssel. Die toko is meer voor de party hardy crowd, wat voor iedereen gezellig is, vooral later op de avond. Na flink wat shotjes en foute dansplaatjes aangevraagd te hebben, besloten we om met de taxi naar huis te gaan. Zondag vertrokken wij weer naar huis met een voldaan gevoel. Het was een lange terugreis, maar wel één van de mooiste. Na een lange tijd in de file te hebben gestaan, begonnen wij ons te vervelen en besloten we tussen het verkeer te gaan skaten, hangend aan de bus. We leerden wat mensen kennen en er werden sigaretten, bier en licht erotische boekjes geruild tussen truckers en blonde vrouwen in een cabrio.”

R A JA

XMAS & NEW YEAR VANAF € 595,-

FREESTYLE VANAF € 559,Kaprun/Zell am See [A]

19-26 febr 2011

Kaprun/Zell am See [A]

Les 2 Alpes [F]

9-16 juli 2011

SEIZOENUITKNALLER

Kaprun [A]

Les 2 Alpes [F]

30 apr-7 mei 2011 16-23 juli 2011

FREESTYLE / FREERIDE VANAF € 595,Kaprun/Zell am See [A] Kaprun/Zell am See [A]

18-24 dec 2010

26 dec-2 jan 2011

FREERIDE VANAF € 695,St. Anton [A] Kaprun [A]

Obertauern [A] Kaprun [A]

Davos [CH] Kaprun [A]

Fieberbrunn [A] Davos [CH]

8-15 jan 2011

15-22 jan 2011

12-19 febr 2011 19-26 febr 2011

26 febr-5 mrt 2011 5-12 mrt 2011

12-19 mrt 2011 19-26 mrt 2011

Kaprun/Zell am See [A] Val Thorens [F]

vanaf 1 dec 2010

Kaprun/Zell am See [A]

13-16 jan 2011

Kaprun/Zell am See [A] Kaprun/Zell am See [A] Kaprun/Zell am See [A] Kaprun/Zell am See [A] Kaprun [A] Kaprun [A] SnowWorld [NL] SnowWorld [NL]

ALPINE COURSE Davos [CH]

Kitzsteinhorn [A]

22-25 apr 2011

St. Anton [A]

8-15 jan 2011

Salzburgerland Roadtrip [A] 15-22 jan 2011

18-24 dec 2010 19-26 feb 2011

24-27 mrt 2011

22-25 apr 2011 15-22 okt 2011 22-29 okt 2011

TRAINING ANWÄRTER VANAF € 75,-

13-16 jan 2011

BACKCOUNTRY VANAF € 795,-

30 apr-7 mei 2011

SnowWorld [NL]

Kitzsteinhorn [A]

24-27 mrt 2011

26 dec-2 jan 2011

SNOWBOARD TRAINING

FREERIDE SHORT TRIP VANAF € 399,Kitzsteinhorn [A]

18-24 dec 2010

sept/okt/nov/dec 2010 mrt/okt/nov/dec 2011 19-26 maart 2011

TRAINING STAATLICH VANAF € 590,Kaprun [A]

13-19 nov 2010

ANWÄRTER SNOWBOARDLERAAR VANAF € 825,-

Chamonix/Courmayeur [F/I] 5-12 febr 2011

Ramsau [A]

7-16 dec 2010

Davos [CH]

Stubaital [A]

16-25 apr 2011

ook Engelstalige opleiding

Andermatt [CH]

19-26 febr 2011

St. Anton [A]

5-12 mrt 2011

Kaprun [A]

19-26 mrt 2011

Kaprun [A]

Davos [CH]

Verbier [CH]

La Grave [F]

Riksgränsen Lapland [S]

26 febr-5 mrt 2011 19-26 mrt 2011 26 mrt-2 apr 2011 2-9 apr 2011

HELIBOARDEN VANAF € 1560,Val Grisenche [I]

12-19 mrt 2011

Riksgränsen Lapland [S]

2-9 april 2011

Kamchatka [Rus]

7-15 april 2011

Björkliden Lapland [S]

2-9 april 2011

SNOWBOARD MOUNTAINEERING VANAF € 459,Mont Blanc [F]

30 apr- 7 mei 2011

Deeper Tour Alaska [USA]

apr/mei 2011

Tour Stubai [A]

Tour Gross Venediger [A] Grossglockner [A]

Kaprun [A]

oktober 2011

november 2011

LANDES SNOWBOARDLERAAR

VANAF € 1150,Ramsau [A]

24 nov-5 dec 2010

ALPINKURS Ischgl [A] Ischgl [A]

5-12 dec 2010 april 2011

STAATLICH Info op aanvraag

30 apr- 7 mei 2011 mei 2011 custom

mei/juni 2011 custom

TRAINING LANDES VANAF € 625,Kaprun [A]

30 apr-7 mei 2011

alleen voor sportstudenten

15-22 okt 2011 22-29 okt 2011

Voor meer info check onze website:

WWW.RIPSTAR.NL

Ripstar Europe Admiraal de Ruijterweg 547 1055 MK Amsterdam +31(0)20-6886090 info@ripstar.nl

snap

136

Rider: Louie Vito Fotografie: Cole Barash

137

‘Ik wil wat meer flavor gooien in de tricks die ik nu al doe’

Fotoverhaal Deeper met Jeremy Jones

138

Tekst: Jantine Geurts Fotografie: Dan Milner Riders: Jeremy Jones, Travis Rice, Xavier De Le Rue, Josh Dirksen, Ryland Bell, Jonaven Moore, Forrest Shearer, Johan Olofsson, Lucas Debari en Tom Burt

Ode

aan de

Bergen

139

Twee jaar lang heeft snowboardlegend Jeremy Jones met een klein team langs de steilste alpine wanden omhoog gehiked, om vervolgens bijna loodrecht naar beneden te boarden. De indrukwekkende film Deeper is het grensverleggende resultaat. De 35-jarige boarder uit CaliforniĂŤ is achtvoudig Big Mountain Rider of the Year en oprichter van de organisatie Protect Our Winters (POW). Deeper is gefilmd als onderdeel van de activiteiten die Jeremy met POW onderneemt om mensen bewuster te maken van hun gedrag ten opzichte van het milieu. Eigenlijk spreken de film en de fotoâ&#x20AC;&#x2122;s voor zich, maar DEEP wilde nog iets meer van DEEPER weten en liet Jeremy Jones aan het woord.

140 â&#x20AC;&#x153;Ik heb een sterke band met de bergen, al sinds ik klein was. Mijn levensverhaal is verweven met het snowboarden. Al vanaf het eerste begin van de sport ben ik erbij en pro worden was geen optie, het was een must. Ik had geen back-up plan. Ik board nu al 25 jaar in de bergen en het vinden van de beste lijnen in de beste sneeuw is altijd mijn motivatie geweest. De bergen zijn nu aan het veranderen en ik kan niet toekijken en aan de zijlijn blijven staan. Ik moet er wat aan doen. Het idee voor Deeper was om alleen daar te filmen waar de rijders heen konden hiken. We hadden dus geen heliâ&#x20AC;&#x2122;s of sneeuwscooters om ons te droppen. Zelf je lijnen hiken is de grootste high die je je maar voor kunt stellen. We hebben onder andere in Antartica geschoten, waar er geen mensen in de wijde omtrek te bekennen zijn. Het was echt magisch daar. Je zag alleen de steilste, meest onaangetaste bergen recht uit de oceaan omhoog rijzen.

142

We deden één run per dag…niet zeven en we maakten 15 uur op een dag in plaats van 6. Onze backpacks waren onmogelijk zwaar. Het was dus heel extreem en er waren geen tweede kansen om het goed te doen. Ik vroeg me weleens af of ik ooit nog thuis zou komen als ik een fout zou maken. Ook de kans op lawines is altijd aanwezig en daarom oefen ik extra vaak voor het geval dit gebeurt. 10 jaar geleden was ik de enige die mijn broer uit kon graven, nadat hij in een lawine terecht was gekomen. Dan weet je wel waarom je je hier op moet voorbereiden. Wat Deeper mooi laat zien is dat heel veel snowboarders op deze wereld meer willen dan alleen maar rails hitten en double corks maken en dat je met z’n allen bijzondere dingen kunt doen, met elkaar en voor het milieu. Momenteel zijn boarders als Travis Rice, Ryland Bell, Xavier De Le Rue, Wollie en Tom Burt de meest inspirerende mensen die ik om me heen heb.”

143

‘Hike what you ride!’

Tekst & Fotografie: Arno de Jong

Report Grand Massif avontuur

144

Alpenavonturen in het

Grand Massif

“De tickets zijn geregeld de gidsen ingepland, dus wat ons betreft kun je komen, Gijs.” Dat was het laatste contact wat we hadden met freelance journalist Gijs, die richting Samoëns zou komen voor een avontuurlijke winterbelevenis in het Grand Massif. De volgende dag reden we in een uurtje naar Genève airport om Gijs op te pikken en ruim twee uur na het instappen in het vliegtuig, stond deze glijdende reporter zijn spulletjes al uit te pakken in het AlpAdventures’ chalet la Maison Blanche in Samoëns. Hier lees je ons verslag van een avontuurlijk weekend in het Franse Grand Massif.

145

146

Een week of weekend als dit kun je bij AlpAdventures op maat laten organiseren voor jouw eigen groep met vrienden of collega’s. Daarnaast biedt AlpAdventures verschillende (thema)trips aan waarin je op pad gaat met snowboardgids Serge Cornillat (10 x Verbier Xtreme contest), een iglo bouwt met Aga of de mooiste backcountry tochten maakt met gids Christophe. Je kunt je voor deze reizen inschrijven via de website: www.AlpAdventures.com, voor een avontuurlijke winterbelevenis in de Franse Alpen

Slapen in een zelfgebouwde iglo Er komt van alles uit de boardbag, van thermoshirts tot een gloednieuw Bataleon board en van een winterslaapzak tot gesponsorde Protest outfits. Natuurlijk willen we deze goodies direct aan een grondige test onderwerpen en al snel staan we op de piste van Samoëns. Gijs is stoked en heeft het nu al over de beste poeder van het seizoen. Rond het middaguur houden we het voor gezien en onder aanvoering van accompagnateur Aga binden we de sneeuwschoenen onder voor een avontuurlijke sneeuwschoenentocht. De sneeuwgrens schommelt rond de 1400 meter en met iedere meter die we stijgen, wordt de sneeuw dikker. Gelukkig maar, want de eerder voorspelde regen beloofde weinig goeds voor ons volgende doel, namelijk onze eigen iglo bouwen!

Om onze ideale iglospot te bereiken lopen we op de tennisrackets een mooie tocht door de verse sneeuw. Van deze hoogte hebben we een fantastisch uitzicht over de Vallée du Giffre. Vriend en topkok Thierry voegt zich samen met zoon Tibot bij onze iglo-expeditie. Hiermee zijn we verzekerd van extra mankracht voor de iglobouw en een heerlijke maaltijd na de zware klus. Aga laat ons een mooie vlakke plek zien, vanwaar we net het laatste licht op de Mont Blanc kunnen zien. Veel tijd om daarvan te genieten is er niet, want er zal gewerkt moeten worden en de taken worden dan ook verdeeld onder de aanwezige bouwvakkers. Eerst scheppen we de nodige sneeuw weg om daarna een stevige bodem aan te stampen. Iglo-expert Aga laat zien welke sneeuw we het best kunnen gebruiken als bouwstenen voor ons sneeuwhuis. De bovenste laag is te vers en moeten we dan ook eerst wegscheppen. Daaron-

der zien we een stevigere ingeklonken laag maar helaas is deze ook nog niet compact genoeg. Pas na bijna een halve meter scheppen bereiken we de perfecte laag voor stevige en solide sneeuwblokken. De mannelijke bouwvakkers zorgen voor het zagen en scheppen van de blokken terwijl de dames zorgen voor het opbouwen van de muur. Was het tijdens de wandeling al wat opgeklaard, nu beginnen we zelfs de zon voorzichtig te zien. Na drie uur zagen, scheppen, bouwen en shapen begint het al te schemeren en is het de beurt aan Thierry om zijn kookkunsten te vertonen. Al snel brandt er een mooi vuurtje en ademen we het aroma van een heerlijke vin chaud in. Terwijl we een verdiende pauze houden en de handen warmen aan de beker is Thierry alweer bezig met de volgende gang. De Gruyère-, Beaufort- en Emmentalerkaas gaan de pan in en achtjesroerend bereidt onze meesterkok een

147

heerlijk fondue Savoyarde. Nog nooit smaakte deze typische Alpenmaaltijd zo goed als nu: flink uitgehongerd als we zijn en met de euforie van deze pure bergbelevenis. Het is inmiddels echt donker geworden en dankzij de stevige maaltijd hebben we weer energie om onze shelter sneeuwdicht te krijgen. Het kampvuur en de maan geven ons net genoeg licht om de klus te klaren en de trots is dan ook groot als we uiteindelijk met zessen in een dichte iglo kunnen proosten met een welverdiende Genepi. Gijs heeft nog energie over voor een extra avontuurlijk ingrediĂŤnt en stelt voor de eerder gespotte afdaling te gaan doen. Natuurlijk kan ondergetekende niet achterblijven en zo lopen we een half uur voor middernacht door de diepe poeder omhoog. Toen het nog licht was hebben

148

we al een leuke lijn gespot, dat gezien de flauwe helling geen noemenswaardige gevaren kan herbergen. Na een korte klim strappen we de boards vast en gaat Gijs, met de mijnwerkerslamp op het hoofd, voorop. Helaas kan dit niet voorkomen dat we beiden head first over de kop gaan in de eerste de beste kuil halverwege de afdaling. Een illusie armer en een ervaring rijker staan we een half uur later weer opgewarmd bij onze witte koepel. Terwijl Jessica, Thierry en Tibot zich klaarmaken om naar beneden af te dalen voor een warm nachtje in hun eigen bed, zijn wij op het punt aangekomen om ons bed in de sneeuw op te maken. De ruimte is groot genoeg voor drie outdoor matrassen en de donsslaapzakken geven gelukkig een temperatuur aan tot 10 graden onder nul. Hoewel dit buiten misschien het geval is, blijkt hier binnen geen sprake van. De iglo is goed dicht en de ingang in de bodem zorgt ervoor dat de kou buiten blijft. Zo liggen we, knus en relatief comfortabel, in onze zelfgebouwde iglo op 1600 meter hoogte. De eerste dag van ons Alp adventure is een feit. Freeriden in Gers De volgende morgen worden we gewekt door de zon die door de ijzige sneeuwblokken heen schijnt en de ruimte vult met een apart blauw licht. Even vraag ik me af waar ik ben, maar al snel besef ik dat we bezig zijn een fantastisch Alpenavontuur te beleven. Ik heb eigenlijk wel lekker geslapen en met de wetenschap dat er

weer een mooie dag voor de boeg ligt besluit ik de net opgekomen zon te gaan begroeten. Koffie hebben we niet, maar de frisse ochtendbries en een voorzichtig zonnetje doen ons snel wakker worden. We pakken de boel bij elkaar en dalen af naar onze volgende afspraak, nu met één van onze vaste AlpAdventures berggidsen Christophe. Deze local is “guide de haute montagne” en heeft alle pieken in de omgeving al eens beklommen, met of zonder ski’s. Vandaag zal deze Tophe ons meenemen op de mooiste off-piste afdalingen van het Grand Massif. Natuurlijk worden we eerst uitgerust met de safety 3-eenheid pieper, sonde en schep, om vervolgens op ski’s en boards af te dalen naar freerideparadijs Gers. Het weer zit niet helemaal mee; het sneeuwt een beetje en de wind doet de gevoelstemperatuur een paar graden droppen. Ondanks het weer blijkt tot onze verrassing de sleeplift van Gers gewoon te draaien. Van bovenaf is dit niet te zien en dat zorgt ervoor dat we deze heerlijke poederkom voor ons zelf hebben! Christophe zet de eerste sporen en daardoor voelen we ons meteen zeker. Ondanks het mindere zicht kunnen we een paar heerlijke afdalingen maken en trekken we het ene verse spoor na het andere. Gijs is nog enthousiaster dan gisteren en bekent dat deze poeder nog veel verser en dieper is dan de sneeuw die we de vorige dag reden. Het is ongelofelijk hoe stil het is en hoe uniek is het dat we eigenlijk de hele Combe de Gers voor onszelf hebben? Om het achterste been even wat rust te geven na weer een lange rit in de sleeplift, stelt Tophe ons voor even pauze te houden in de ca-

bane bovenaan de lift. Hier, in het honk van de pistedienst van Gers, worden we getrakteerd op een hete kop Alpenthee. De aanwezige pisteurs vertellen ons verantwoordelijk te zijn voor de veiligheid van de befaamde off-piste Combe de Gers en vertellen ons de mooiste verhalen over hun stoere baan in de Franse sneeuw. Als we weer verdergaan ligt er nog een laatste slalomafdaling te wachten door het struikgewas van Gers. De struiken zorgen voor net dat beetje extra contrast om er nog een paar dikke sprays uit te gooien. Tophe geeft ons het goede voorbeeld en jumpt een mooie cliff op zijn fatski’s. Goed voorbeeld doet goed volgen, zo blijkt altijd weer met een gids of leraar voorop en in het spoor van Tophe pakken we nog een paar lekkere jumps mee. We glijden langs de instap van de sleeplift die al een uur stil hangt, het is dan ook al tegen zessen en de schemering begint in te zetten. We glijden nog een paar honderd meter door tot aan het Lac de Gers waar we stil vallen en de laatste meters lopend afleggen naar onze volgende slaapplaats. Ditmaal geen kille iglo, maar een heerlijk opgemaakt bed op een van de mooiste plekken van het Grand Massif; le réfuge de Gers. Hoewel we vooraf gereserveerd hebben, lijkt huttenwaard Stéphane verbaasd om ons te zien verschijnen. Hij weet niet eens dat de sleeplift open is geweest en heeft de hele dag nauwelijks gasten gezien. Na een warme douche worden we, met de familie, aan tafel uitgenodigd voor een smakelijk diner. Een heerlijke steengrill, meerdere wijntjes en een afsluitende Genepi gaan er weer prima in tijdens de gezellige maaltijd. Terwijl op de achtergrond de openhaard knettert, vult Stéphane de glaasjes bij en vertelt ons over de barre omstandigheden die ze af en toe meemaken rondom de réfuge. Christophe kan er over meepraten en deelt zijn belevenissen op de Mont Blanc en tijdens zijn indrukwekkende alpinetochten in de omgeving. Als Hollanders kunnen we er alleen maar bijzitten en met veel respect luisteren naar deze berggeiten. Midden in een indrukwekkende omgeving genieten we van het pure bergleven en ik kan het dan ook niet laten om voor het slapen nog een paar foto’s te maken in een poging dit gevoel vast te leggen. La vie est belle! Dag twee van ons Alp adventure zit in de broekzak. Splitboarden en een lesje lawinekunde De volgende morgen worden we gewekt door het geluid van stevige lawineknallen. De pisteurs die gisteren nog werkeloos in hun cabane zaten, zijn nu druk aan het werk. We zijn verrast door al het lawinegeweld aangezien het gisteravond helder en windstil was en nu vanochtend ook weer. Waarom toch al die actie? Christophe vertelt ons een wijze les. Gisteren was een dag met verse sneeuw en een wind die zo licht was dat het geen gevaar opleverde in Gers. Zowel gisteravond als vanmorgen was het helder en rustig weer wat ons (en vele andere toeristen) het gevoel kan geven dat de condities veilig zijn. Niets blijkt minder waar want de storm die vannacht om de hut heeft gegierd blijkt veel windsneeuw te hebben verplaatst. Deze door wind neergelegde sneeuw is zeer gevaarlijk aangezien het slechte

RIDER: JONAS HAGSTRÖM — PROTEST.EU

33 TRUCKS TO OVERTAKE TO GET TO THE SLOPES

TO GET THERE

150

151 hechting biedt. Hierdoor ontstaan er zogenaamde plaques à vent (windsneeuw platen) die bij de minste druk kunnen bezwijken en loslaten. Op steile hellingen zoals Gers kunnen deze sneeuwcondities levensgevaarlijke lawines veroorzaken. Daarom wordt een poederkom als Gers altijd eerst goed gecheckt en eventueel afgeknald, voordat die geopend wordt voor het publiek. We besluiten het dan ook rustig aan te doen en genieten van een extra kopje koffie. Via de radioverbinding van de réfuge horen we dat de lift binnen een uur gaat draaien en Stéphane is zo vriendelijk om ons achterop de pistebully naar de lift te brengen. De wachttijd bij de lift wordt De wachttijd bij de lift wordt nuttig besteed met praktijklessen in snowsafety zoals een pieper zoektocht met verschillende (merken) lawinepiepers. Zeker na zo’n knallende ochtend besef je weer dat dit soort clinics geen overbodige luxe zijn voor ons flatlanders. Zodra de lift begint te draaien staan we natuurlijk als eersten aan de top. Dit is onze kans en één voor één voorzien we een maagdelijk Gers van onze signatures. Vol adrenaline gaan we op weg naar ons laatste avontuur en een klein uur later stappen we de shop van Serge Cornillat binnen om onze boards om te ruilen voor splitboards. Serge is AlpAdventures’ snowboard gids en runt daarnaast een shop met de juiste spullen voor een geslaagde freeride trip.

Als we even later op onze splitboards naar boven lopen horen we regelmatig een diep whoef geluid. Tophe vertelt ons dat dit de kritieke sneeuwlagen zijn de wij met onze stappen op scherp zetten. Ervaren als Christophe is, ziet hij er geen gevaar in omdat de helling niet steil genoeg is om de sneeuw te laten glijden. We bedenken (opnieuw) hoe belangrijk kennis en ervaring zijn tijdens dit soort activiteiten. Safety clinics, cursussen en opleidingen zijn er niet voor niets en het is goed dat er tegenwoordig zoveel aandacht aan gegeven wordt. Je leert hier de juiste routes te kiezen en mogelijke gevaren in te schatten. Na twee uur bereiken we ons eindpunt net onder de top. We rusten even uit en genieten van het mooie uitzicht. Christophe loopt nog even door en attendeert ons bij terugkomst op een zogenaamde crown; een breeklijn van een afgegaane lawine. “J’ai coupé la pente.” vertelt hij ons, wat betekent dat hij met het snijden van zijn ski’s een kleine lawine opgewekt heeft zodat we niet later op natuurlijke wijze verrast zouden worden. Op dit soort afgelegen plekken komen de pisteurs niet om hellingen op te blazen en zijn we blij dat berggeit Christophe ons voorgaat en rondleidt! Hoewel de helling niet erg steil is glijden onze powderguns heerlijk door de verse sneeuw en komen we moe maar voldaan terug in Flaine waar een welverdiend biertje bij de Flying Dutchman er prima in gaat! Thuisgekomen in het AlpAdventures chalet “la Maison Blanche” heeft Jessica een heerlijke tartiflette bereid. Samen met de gidsen Aga en Tophe en collega avonturier Gijs kijken we terug op een geslaagd en grensverleggend Alpenavontuur in het Franse Grand Massif.

Een splitboard, wat is dat? Als snowboarder lijk je vaak aangewezen op sneeuwschoenen om een onverspoorde helling te bereiken. Jaloers kijken we naar skiërs die lijken te genieten van alleen al de tocht naar boven toe. Maar ook voor snowboarders bestaat er de mogelijkheid om op dezelfde manier de klim te trotseren. Een splitboard is een doorgaans ruim bemeten freerideboard met een naad over de gehele lengte. Met een paar simpele handelingen klik je de twee helften los van elkaar en door het in de lengterichting draaien van de (gewone snowboard)binding heb je opeens twee stijgski’s. Op de onderkant plak je de speciale (stijg)vellen die je, doordat de haartjes één kant op staan, in staat stellen met de ski’s naar boven de lopen. Uit ervaring kunnen we zeggen dat je als snowboarder geneigd bent te vergeten om ski/prik stokken mee te nemen, denk daar dus aan als je een splitboard huurt! Onder aanvoering van een berggids kom je hikend met je splitboard op de mooiste plekken in de backcountry. Daarnaast zul je verrast worden door de rijprestaties op de piste; natuurlijk is het board wat zwaarder en logger maar speling voel je bijvoorbeeld nauwelijks.

Reisreport Saas Fee

154

Tekst: Roy Lansbergen & Matthijs Kettelerij Fotografie: Roy Lansbergen & Moran Eugster

Saas fee in de zomer Als je niet van de kou houdt, maar wel van sneeuw, zit je ’s zomers goed in Saas Fee. Lekker temperatuurtje, felle zon, windkracht 10, een übervet park, snowboarden door slush rivieren, ijs in de morgen en hangen met de traditionele Saasi’s. Je hebt het allemaal op de gletscher van Saas Fee.

In de ochtend van 28 juli vertrokken we rond 7 uur richting Saas Fee. Onze kleine crew bestond uit Moran Eugster en Ik, Roy Lansbergen, maar qua stijl, tricks en goede humor heb je genoeg aan alleen Moran! Dus wij en de dikke BMW X6 van de vader van Moran richting Saas Fee. Op de cruise control met de TomTom door België, Luxemburg, Frankrijk en uiteindelijk het mooie,

groene Zwitserland. Van het Zwitserse platteland langzaam dieper en dieper de bergen in, wat ons bracht bij een oude trein. Daar moesten we onze auto in parkeren en deze bracht ons door de ruige bergen, door een tunnel waar we ruim 20 minuten inzaten. Het mooie was dat het in de bergen waar we reden zo groen was. Dit is zo anders dan je normaal gewend bent als je in de winter door de ondergesneeuwde bergen rijdt. We kwamen 7 uur in de avond aan, wat ons een reisduur van totaal 12 uur opleverde, met een paar stops voor

koffie en wat te eten. Omdat Saas Fee een autovrij dorp is, moesten we de auto parkeren voor het dorp. Ik belde naar het hotel, waarna een man met een langwerpige golfcar ons op kwam halen. Saasi’s Bij aankomst werden we warm ontvangen met alle informatie die we wilden hebben en onze lifttickets lagen klaar.De bagage werd, heel relaxed, naar onze kamer gebracht. We hadden de meest luxe hotelkamer van het3 sterren hotel en dat was duidelijk te zien aan de grote flatscreen, minibar en vier bedden, terwijl we met ze tweeën waren. Misschien dachten ze dat we voor de vrouwen kwamen… We waren meteen onder de indruk

155

van het verschrikkelijk mooie uitzicht over heel het dorp en de gletscher. Na een lange reis hadden we behoorlijk honger gekregen en besloten we wat te gaan eten. We moesten nog even wennen aan de Zwitserse franc prijzen en zaten onze rekensommen te maken. We konden een leuk en betaalbaar restaurant vinden, waar wij non traditioneel lasagne bestelden. Na een goeie maaltijd en een Zwitsers biertje, besloten we naar bed te gaan om ons voor te bereiden op een goede dag park rijden. Na een luxe ontbijt van croissants, verse koffie met opgeklopte melk en een paar verse ‘semmels mit kase’, gingen we gevuld de berg op. Eerst de gondel en daarna de metro, (werelds hoogste) die ons 500 meter verder bracht naar de top van de berg. Aangekomen op de berg, was het nog behoorlijk koud, winderig en bewolkt, maar dat weerhield ons er niet van om in het restaurant te wachten. We doken gelijk het park in: kickers,

boxen, rails, pro lijn, we konden haast niet kiezen. Het was nog wat ijzig, dus verkenden we het park eerst. Na een uur kwam het zonnetje door en was het park klaar om aan gort te rijden. Na wat springen, halfpipe rijden en geslide te hebben, raakten we aan de praat met de local parkboys die vertelden dat het park waarschijnlijk ging sluiten door de harde wind. Na net twee foto’s geschoten te hebben, moesten we de berg af door de harde wind. Jammer maar goed, het zijn veiligheidsmaatregelen en er stond ook behoorlijk wat wind. Terug in het dal, rond een uur of één, waren we nog stoked over het park en besloten we om een balletje te gaan slaan op de golfbaan. Moran was al eerder in Saas Fee geweest en vond dat hij zijn afstand record moest verbreken. Na een hoop ballen die alle kanten op gingen en Saasi’s die weg moesten duiken voor onze ballen op het looppad, kregen we hulp van een jonge meid die daar werkte en ons even een paar handige tips gaf. Hierna ging het stukken beter en verbeterden we het ene na het andere record.

Mach 10 De volgende ochtend waren wij weer als eerste bij het ontbijt met de goede hoop dat het weer vandaag goed zou zijn. We vroegen aan de blonde, glimlachende serveerster, met warme broodjes en opgeklopte koffie, wat het weer zou doen die dag. Met een treurig gezicht keek ze ons aan en vertelde dat het weer zeer slecht was en dat we de rest van de dag de berg niet op zouden kunnen. Het was te warm, en gevaarlijke verschuivingen van sneeuw en harde wind maakten het onmogelijk om de piste op te gaan. Teleurgesteld gingen wij verder met ons ontbijt En we probeerden een nieuwe planning te maken voor die dag. Wij gingen even langs het toerisme bureau om te vragen of wij wat andere leuke dingen konden doen. Anja van het toerisme bureau wist een paar goede activiteiten en we kregen vrijkaartjes om off road te gaan steppen, we hadden toch niks anders te doen. Boven aangekomen hadden we een supermooi uitzicht en daar maakten we een paar foto’s van. We reden naar beneden met mach 10 over de stenen en racend langs wandelaars. Ja, we moesten rustig steppen, maar dat ging hem niet worden! We wilden boarden en dit voedde nog

156

Roy backside 180 method uit de halfpipe

een beetje onze behoefte aan adrenaline. Beneden aangekomen, na de steps teruggebracht te hebben, maakten we nog wat fotoâ&#x20AC;&#x2122;s van de lokale bewoners en bekeken we het gezellige dorp. Rainbow Funbox De volgende ochtend was de lucht strak blauw en de condities beter dan ooit. Na snel een ontbijt te hebben gegeten, gingen we de berg op. Bij aankomst was alles in topvorm: windstil en strak blauw. We begonnen gelijk met fotograferen en gingen springend en slidend over de rainbow funbox. We maakten backlip sprays in de halfipe, backside 180â&#x20AC;&#x2122;s methods uit de halfpipe to flat. We leken net een stel bezeten boarders die een maand niet gevoed waren. Wat kunnen gletschers mooi zijn. Er was zachte slush om nieuwe tricks te oefenen, want hard vallen kon niet echt. Dat hebben we geweten met de funbox happers en 90% graden landingen van de kicker, alsof je een big airbag sprong. Deze dag hebben we ook alle actieplaatjes geschoten. Uiteindelijk ging het park dicht en moesten we terug naar beneden. We waren kapot maar voldaan. Nog even langs het toerisme bureau om Anja te bedanken die het mogelijk heeft gemaakt om even van het Zwitserse leven te proeven. Op naar de Flatlands!

Einde van het dal

157

Moran backlip lipslide spray op de half pipe Roy fronttail boardslide op de rainbow box

Moran disaster over de rainbow box

snap

160

Rider: Seppe Smits Fotografie: Bavo Swijgers

161

snap

162

Rider: Christophe Schmidt Fotografie: Christian Brecheis Locatie: NorthStar

163

riders t a l k

Riderstalk

164

Tekst: Matthijs Kettelerij, Steef van der Meer & Seppe Smits

165

In de Speakerscorner krijgen twee pro-snowboarders de kans om te vertellen wat zij op hun hart hebben. DEEP gaf ‘urban railer’ Steef van der Meer en de Vlaamse held Seppe Smits carte blanche om te vertellen over hun leven….Zij schreven twee hele mooie verhalen: de één over het leven van een boarder die z’n dag niet heeft en de ander juist over het leven van een boarder die z’n dag wél heeft…..

Air & Style - 6star Swatch TTR Event

Speakerscorner

166

Air & Style “Ik denk dat de meeste snowboarders de Air & Style wel kennen en dan ook tijdens de wedstrijd achter hun scherm zitten te kijken. Zo zat ik vroeger ook altijd in spanning te wachten om te zien welke tricks gegooid zouden worden. Het was dan ook echt een eer om er dit jaar zelf aan mee te kunnen doen! Toen ik early season in Hintertux aan het trainen was voor komend seizoen, kreeg ik een email van de organisatie van de Air & Style dat ik op de reserve list stond om te starten. Enkele weken daarna kreeg ik te horen dat Torstein (Horgmo red.) niet zou kunnen meedoen door een enkelblessure. In december zou ik dus kunnen starten op de Air & Style in Beijing! Ik was echt te stoked, vorig jaar aan de Rookie Challenge kunnen meedoen en dit jaar aan de pro-contest. Snel VISA in orde brengen en minder dan een maand later vertrok ik al. De vlucht was niet zo cool. We hadden eerst al 1 uur vertraging voor we het vliegtuig in mochten en daarna hebben we nog 5 uur in het vliegtuig moeten wachten tot we mochten vertrekken. Het werd dus een 15 uur lange vlucht i.p.v. 10 uur. Toch stoked toen ik ginder aankwam en zag dat alle bagage er was. Het hotel waar de riders in verbleven was echt mega chique! Iedereen kreeg een éénpersoonskamer met een kingsizebed en een badkamer met regendouche en mega badkuip. De eerste avond was er nog geen eten voorzien voor de riders, aangezien de arrival day eigenlijk pas een dag later was. Ik was overdag wat mensen tegengekomen die ik kende en die gingen in het steakhouse van het hotel eten. Ik dus mee met hen naar het steakhouse en wie denk je dat daar bij aan tafel zit… Shaun White. Super cool, achteraf nog samen met hem een Stella Artois gedronken. De volgende dag was arrival day, voor mij dus citytrip day. We zijn met een kleine groep naar het oude deel van de stad getrokken. Echt super vette dingen gezien daar! Door een hoop smalle steegjes gelopen en bizarre winkels gezien. Ook een paar oude tempels bezocht. In één van die oude tempels stonden een hoop oude, gigantische drums. Daar hebben we dan een kleine demo van gekregen, en damn, die dingen zijn luid! Dan ’s avonds riders dinner in een Chinees restaurant en een beetje van de Chinese specialiteiten kunnen proeven. De volgende dag was het normaal gezien de eerste training. Net zoals andere jaren was ik even benieuwd naar welke tricks iedereen zou gaan gooien. Maar er stond massa’s wind, dus we verwachtten al

dat de training niet door zou gaan. Toch was iedereen gemotiveerd om een kijkje te gaan nemen bij de jump! De jump zag er sick uit, alleen een beetje weinig pop in de afzet... Uiteindelijk was Scotty Lago de enige die de jump heeft gesprongen die dag. De dag erna zag alles er een stuk beter uit! Geen wind, meer pop in de afzet en de inrun iets cleaner gemaakt. Iedereen gemotiveerd om te trainen en man ging het los in de training. De standaard was zeker en vast een BS 10 double cork. Iedereen was stoked met de jump en de training. Daarna gingen we naar THE DRAW waar we te weten zouden komen tegen wie we het zouden moeten opnemen tijdens de contest. Dit was eigenlijk een verbazend spannend moment, ik was echt benieuwd tegen wie ik zou uitkomen. De eerste battle beloofde al een zware te worden: Mikkel Bang kwam tegen Marco Grilc uit. Ik werd als voorlaatste getrokken door Gjermund Braaten. Dat beloofde een plezante battle te worden, aangezien we beiden een BS12 in gedachten hadden. Maar ja, zoals iedere snowboarder weet heb je geen rivalen in het snowboarden, maar is iedereen bevriend met elkaar! Allright, contest day! ’s Ochtends stevig ontbijt met een keigoede omelet die je zelf kan laten samenstellen. Dan de bus op naar het stadium en nog 2 uur training om nog eens voor een laatste keer die tricks op lockdown te krijgen op die overheerlijk jump in het Olympic Sports Center in Beijing. Daarna hadden we 3 uur tijd om te chillen voor de wedstrijd zou beginnen. Sommige van de riders hadden zich zelfs in de kleedkamer te slapen gelegd. Het format tijdens de wedstrijd was tijdens elke ronde 3 runs, waarvan de beste telt. In die 3 runs per ronde mocht je 1 bepaalde trick maar 2 keer doen of proberen. De eerste jump was een presentatiejump en tegelijk ook een opwarmingsjump. En dan was het tijd voor de eerste battles. Voor de eerste run gingen we beiden voor de BS12. Gjermund kon hem net niet wegrijden. Ik, superstoked, kon hem wel wegrijden. Met de 2de run had Gjermund niet meer geluk, hij kon zijn BS12 weer niet wegrijden. Nu mocht hij voor zijn 3de run geen BS12 meer proberen. Voor de 3de run ging hij voor de SW BS 10 double cork, maar die kon hij ook niet wegrijden. Super stoked naar de volgende ronde waar ik tegen Peetu uitkwam, weer zo’n leuke battle! Hij is echt een super consistente rider die je op veel wedstrijden tegenkomt. Er was weer eerst een korte pauze voor een concert in het stadium. Daarna weer eerst een prestentatiejump aangezien het vanaf dat moment live

op TV zou zijn. Dan was het tijd voor de battle tegen Peetu. Tijdens de eerste run deed hij een nagenoeg perfecte BS10 double cork. Ik kon mijn BS12 niet wegrijden. Voor de 2de run deed Peetu er nog een stapje bij en stompte hij een BS12 double cork! Nu kwamen er toch wat zenuwen bij mij. Ik draaide me nog even om in de startgate en achter mij stond Scotty die me een geweldige tip gaf: “Just send it to the bottom of the landing”. Dus ik rechtdoor van boven, nog een beetje bijpompen in de inrun en boom de lucht in. Ik landde zowat mijn beste BS12 ooit en kon zo boven de score van Peetu’s BS12 uitkomen. Bij de laatste run deed Peetu nog een BS10, wat eigenlijk als een 12 bedoeld was, en zo ging ik weer een ronde verder. Ik kon het gewoon niet geloven! Ik was echt te stoked. In de finale moesten de 4 overblijvenden het gewoon tegen elkaar opnemen in 3 runs. De riders in de finale waren Seb Touts, Mikkel Bang en Elias Elhardt. Run 1: Mikkel dropte als eerste, SW BS12 boom stomp. Elias als 2de, BS10 double cork boom stomp. Dan moest ik, dezelfde techniek als tegen Peetu, rechtdoor van boven en BS12, hell yeah goed kunnen landen en een goede score. Seb dropte als laatste, hij ging voor de Cab 12 double cork, maar op de afzet ging het fout en hij maakte een lelijke crash. Gelukkig kwam hij er ongedeerd vanaf! De 2de run konden Mikkel en Elias hun score niet verbeteren. Ikzelf wilde mijn BS12 nog iets dikker doen, maar dat bleek iets te dik te worden en ik buttcheckte de landing lekker hard. Seb stompte een mega dikke Cab 12 double cork en kwam hiermee aan de leiding. De laatste run was in omgekeerde volgorde. Seb toonde nog even dat hij zijn BS10 double cork degelijk op lockdown heeft. Ik kon mijn score niet meer verbeteren. Elias stompte maar weer een BS10 double cork maar kon ook zijn score niet verbeteren. Mikkel als laatste stompte nog eens een SW BS12 en verbeterde zijn eerste score, maar net niet genoeg om over Elias te geraken. Het eindresultaat was Elias 3de, ikzelf 2de en Seb 1ste! Iedereen was super stoked! Ikzelf kon het echt niet geloven, dit was veruit mijn beste resultaat ooit! Het was echt een super vette contest, sicke jump, heel goede organisatie en super coole sfeer tussen de riders! En nu was het partytime!”

Air & Style - 6star Swatch TTR Event

Seppe Smits

167

‘Just send it to the bottom of the landing.’

Air & Style - 6star Swatch TTR Event

168

HET VERSCHIL MOET ER ZIJN “In wat voor wereld zouden we leven als altijd alles zou gaan op de manier die je wilt. Er zou geen angst, adrenaline en spanning meer zijn. Snowboarden is een risicosport waarmee je altijd de kans hebt om in het ziekenhuis te belanden. Natuurlijk stapt iedereen het liefst aan het einde van de dag zijn bed in met een lach op z’n gezicht en zonder gebroken botten, schrammen, cuts, gebroken boards etc. etc. Dat gaat alleen niet altijd zo. Iedereen heeft van die dagen waarop alles mis gaat, van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Je gaat je irriteren en dat gaat dan van kwaad tot erger. Gister 8 december 2010 had ik zo’n dag die ik nog niet snel zal vergeten. ’s Avonds, op een feestje in Innsbruck, begon het allemaal: het is 3 uur ‘s nachts en de bob (David van Gessel) is het zat dat hij niet kan drinken en wil terugrijden naar Mayrhofen. Verdomme, daar gaan alle mooie dames en die heerlijke tunes aan mijn handen voorbij! Nog geen 2 minuten in de auto worden we aangehouden en vergaan de laatste euro’s die nog in mijn portemonnee zaten aan een bekeuring, omdat we een straat in reden van 10 meter waar we blijkbaar niet in mochten. Na een kort nachtje slapen word je wakker om 9 uur, om vervolgens naar een lange houten down

rail te gaan op de Gerlos pass. Eenmaal aangekomen en na alle trappen uitgeschept te hebben, zijn we klaar om de sessie te starten. De rail was nogal scheef en ging van links naar rechts hier en daar. Na 2 uur lang proberen nog geen succes en toen kwam de frustratie al een beetje om de hoek kijken, maar we gaven nog niet op. Nog geen 10 pogingen later val ik halverwege op de trappen achterover, klaar om deze massage te ondergaan. Na een kleine 10 minuten op de landing gelegen te hebben, stond ik op om me te bedenken wat ik fout deed. Na m’n mind weer gezet te hebben, ging ik toch maar weer half mank naar boven om weer in te strappen. Weer 2 uur verder nog steeds geen succes. De agressiviteit komt gezellig naast de frustratie staan om me helemaal gek te maken en het feest is begonnen, ik begin al met m’n snowboard te gooien. Na inmiddels een stuk of 100 keer die rail te hebben aangereden, heb je weer zo’n try dat je hem net niet uitrijdt en denkt: ‘oke het gaat goed, hij gaat ergens in de volgende 5 pogingen komen.’ Nou, niet dus! In alle hoop probeer je het toch nog en dan gebeurt het, het laatste waar je op wacht: je rijd de rail aan en de hele rail dondert in elkaar. De rail werd na zoveel pogingen toch wel een beetje slap. Lekker dan, daar sta je zonder je shot, zonder je glimlach en met zo’n lekkere stijve heup waarvan je weet dat die de volgende ochtend nergens zin in heeft. Nadat ik m’n compleet natte snowboardschoenen uit

Lenn Verjans

Steef van der Meer

had gedaan en we (David van Gessel en cameraman Tim Schiphorst) de auto ingeladen hadden, reden we terug naar Mayrhofen. Dan zou je denken dat je alles gehad hebt en zit je in de auto nog een beetje na te mompelen over wat een dag het weer was, hoor je ineens een klap en vliegt het glas door de auto. Eén van de snowboards zat tegen het raam met te veel druk en dat zorgde ervoor dat het hele raam eruit vloog! Lekker dit! Kan ik dadelijk weer aan Isabella (auto eigenaar) gaan uitleggen dat haar gloednieuwe auto kapot is. Nadat we haar gerust gesteld hadden, gingen we maar even onze telefoonrekening verhogen om de verzekering in Nederland te bellen! Eenmaal aan de telefoon, krijg je te horen dat je reisverzekering alles dekt behalve voertuigen! Dan maar in Mayrhofen rondkijken wat er nog meer voor mogelijkheden zijn. Het was inmiddels al avond, dus alles was al gesloten. Dan maar naar de ÖAMTC (Oostenrijkse ANWB). Eenmaal daar krijg ik het adres van een volkswagen dealer die de volgende dag pas weer open is. Dan maar een vuilniszak en ducktape kopen en de hele zooi dichtplakken. Eenmaal klaar vond ik het toch wel mooi tijd om te gaan slapen, want ik was het helemaal zat. Gelukkig weten we allemaal dat niet alle dagen zo zijn en kijk ik met een lach op mijn gezicht uit naar de volgende keer dat ik instrap op mijn snowboard.”

169

â&#x20AC;&#x2DC;De agressiviteit komt gezellig naast de frustratie staan om me helemaal gek te makenâ&#x20AC;&#x2122;

Lenn Verjans

Eventreport Winter X Games Europe Tignes 2010

170

Travis Rice, slopestyle finale

Tekst: Matthijs Kettelerij

171

WINTER

Europe De X Games zijn in de VS al jaren een begrip en goed voor een felle strijd om de prestigieuze titels. Na de X Games overseas was het eindelijk zover, het spektakel kwam naar Europa! In Tignes verzamelden de beste snowboarders van de wereld zich om bizarre tricks te sticken in de superpipe en de slopestylecourse te rocken. Natuurlijk was DEEP erbij! Stef Cande, Shazamm, ESPN Images

Vianney Tisseau, Shazamm, ESPN Images

172

Sina Candrian, 3e plaats bij de slopestyle voor vrouwen

Cheryl Maas (8ste plek Slopestyle) Wat vond je van de eerste European X Games in Tignes? Was er een goede vibe onder de riders? “Onder de rijders is er meestal een goeie vibe! Maar ik vond de slopestylecourse erg slecht gebouwd vergeleken met alle ander wedstrijden van dat niveau. Dat was jammer, want de snowboarders konden zich niet van hun allerbeste kant laten zien en hadden moeite om snelheid te houden. Ik hoop dat het dit jaar beter is.” Merkte je veel verschil tussen de Europese en de Amerikaanse editie qua organisatie? “Ja, in Amerika is het veel groter, maar dat komt ook om dat het daar al veel langer is. Het was zeker tijd om de X Games ook naar Europa te halen.’’ Je deed mee aan de kwalificaties in de superpipe terwijl je last had van je hiel. Wat was je motivatie om toch mee te doen en heb je er spijt van? “Ik heb nooit spijt van snowboarden. De meeste mensen wisten dat ik met een blessure reed. Dus ik deed gewoon mee voor de fun. De pipe was goed dus het was gewoon leuk om wat airs te doen. Ik rijd meestal als ik de kans krijg, ook al kan ik niet het allerbeste laten zien.” Het was geweldig om te zien hoe Tignes Val Claret bol stond van de activiteiten rondom het mega event! Toen wij op zaterdag het dorp binnen kwamen rijden, in onze mooie Volkswagen Golf TDI van Europcar, werd er door het team van Snow Park Technologies hard gewerkt aan

de superpipe en slopestylecourse, die dinsdag klaar moesten zijn. De superpipe had een lengte van 220 meter, breedte van 18 meter en hoogte van 6 meter. Ook met de slopestylecourse werd uitgepakt, deze had een lengte van 600 meter met in totaal 8 kickers en table tops en 4 verschillende soorten rails. Voordat de wedstrijden begonnen, konden we gelukkig nog een paar dagen vrijuit boarden. In het relaxte gebied van Tignes sta je met het treintje zo bovenop de berg. Ook het dorp is gezellig, met vette shops. Helaas was het spekglad, aangezien de Fransen vergeten waren om alle sneeuwen ijsplaten weg te halen. Iedereen vloog wel een keer onderuit, met een gekneusd stuitje als hoofdprijs… Vooral ’s avonds en ’s nachts sneeuwde het flink door, zodat de condities steeds beter werden. Overdag was het berekoud, maar flink zonnig. Vanuit ons appartement, dat heel prettig gefixed was door Sportura; Snow, Friends & Party, hadden we een perfect uitzicht op de X Games plaza en de bergen waarop de wedstrijden zich gingen afspelen. Let the Games begin Dinsdag was het dan eindelijk zover: de openingspersconferentie met de belangrijkste riders van het event begon! In een zaal vol journalisten, die gewapend waren met filmen fotocamera’s, vertelden ESPN (de uitvinders van de X Games), Canal+ en Tignes waarom deze eerste Winter X Games Europe zo’n succes zouden gaan worden. Riders zoals JJ Thomas, Torah Bright, Louie Vito, Mathieu Crepel en Jenny Jones vertelden waarom ze zo stoked waren om hier te rijden. De X Games zijn een invitational, dus er waren geen voorrondes, het was meteen knallen in de kwalificaties om in de uiteindelijke finale terecht te komen. De ladies konden het die avond direct laten zien in hun strijd om een plek in de superpipe finals. Ondanks de schemering gingen de dames hoog en hard. Onze Hollandse trots Cheryl Maas

deed, ondanks haar blessure, gewoon mee en stapte na haar run hinkend van haar board. Klaarkomende ‘Aaaaaahs’ De volgende dag was het lekker weer en waren we, na dikke runs door het hele gebied, precies op tijd om samen met honderden andere toeschouwers chill in het zonnetje de voorrondes van de mannen en vrouwen slopestylewedstrijd te kijken. De course lag perfect op de berg, alle runs waren goed te volgen en werden door het enthousiaste publiek beantwoord met ‘ooehs’ en ‘aaaahs’. Ook de speaker was, net als een dag eerder, onnavolgbaar met zijn Frengels (FransEngels) en gilde klaarkomende ‘aaaaaahs’ achter elke naam van de rider. Zo werd Travis Rice, Travis RiceAaaaaah, en ook onze Nederlandse riders moesten er aan geloven met Tjeriel MassAaaah en Tjarlotte van GielsAaaaah. Jammer genoeg stond er bij de kwalificatie van de dames wel een stevige wind en hadden ze moeite hun speed te behouden. Hierdoor werd het een gedevalueerde valpartij die niet hoorde bij een smooth event als de X Games. De meeste dames reden dan ook op safe met veel airs, maar Cheryl en Charlotte probeerden toch te spinnen, waardoor hun landing niet clean was en Cheryl zich met een harde crash nog zwaarder blesseerde. Helaas haalden beide Dutchies daardoor niet de finale, maar al snel werd duidelijk dat Charlotte toch mocht starten in de vrouwenfinale; Šarka Pančochova had zich geblesseerd afgemeld en Charlotte was eerste reserve. Party met David Guetta Gelukkig waren de omstandigheden donderdag een stuk beter voor de riders. De mannen reden meteen hun slopestyle finale en lieten de vetste tricks zien op de sicke course. Uiteindelijk was het Eric Willet die het goud pakte met een mix van tricks als backside 720, frontside double cork 1080 en switch backside 900. Tussen de fi-

173 nales door was er nog de freestyle snowmobile demo, waarbij de sneeuwscooters je om de oren vlogen en de mannen metershoge tricks, zoals de Tsunami, lieten zien! Verder kon iedereen op de X Games plaza lekker chillen in de bubbelbaden, goggles customizen, gamen en films checken en waren er veel vette optredens. In het dal was een funparkje waar je de hele week kon jibben en prijzen kon winnen. In de Billabong en Roxy/Quiksilver shops kon je een handtekening bemachtigen tijdens de signing sessions met de pro’s. Het meest relaxte aan de X Games was wel dat de riders voor iedereen benaderbaar waren en ze tussen de honderden toeschouwers vrolijk in het wild rondliepen. ’s Avonds moesten de dames laten zien wat ze in huis hadden tijdens de superpipe finale en was het niet Olympisch kampioen Torah Bright, maar Kaitlyn Farrington die het goud veroverde. Zij kon haar plak meteen goed gaan vieren, want DJ David Guetta kwam zijn skills laten zien voor de honderden mensen die buiten in de vrieskou stonden te dansen. We hadden hoge verwachtingen van de nr. 2 DJ van de wereld, maar van deze set werden we eerder lauw dan heet. Zijn hits blijven wel catchy, dus altijd een mooi feestje met deze Fransoos! Bright’s VIP Night Vrijdag was de grote finaledag voor de slope-

in totaal 66.200 bezoekers op afkwamen. Wij gingen de week ook goed afsluiten op het Bright Night VIP feestje van Torah Bright, waar we op de beats van de DJ’s losgingen met o.a. Kjersti, JJ, Šarka, Charlotte, Markku, Anne-Flore en natuurlijk Torah zelf….

Louie Vito (Brons Superpipe) “De X Games waren awesome en met Snowpark Technologies en ESPN wist ik dat het vet zou worden. Voor hen is het, na zoveel jaar X Games in de US, ‘clockwork’. Na de Olympics was het de eerste keer dat ik weer op m’n board stond, het was zo hectisch na Vancouver. Gelukkig kon ik hier weer lekker rijden en was de pipe sick. Ik ben echt stoked over de drie double corcks 1080 die ik in de finale achter elkaar stickte. Dat was nog nooit gelukt en ik dacht: ‘Nu ga ik ervoor, als ik het doe, dan maar meteen in een grote wedstrijd.’ Ja, ik was teleurgesteld over m’n score, net als het publiek dat flink ‘boooeh’ riep. Gelukkig had het publiek dus wel genoten. Maar ja, het is een jurysport en soms is het ‘hard to impress three judges.’”

Daniel Bodin doet een Tsunami tijdens de Freestyle Snowmobile demo

Steve Swope, Shazamm, ESPN Images

Stef Cande, Shazamm, ESPN Images

Christian Haller

styledames. Op de tunes van Jay-Z’s ‘Encore’ knalde Charlotte van Gils als eerste naar beneden en ze werd, ondanks haar mooie runs, helaas zesde en laatste. Jenny Jones bleek met big spins, frontside and backside 360’s en een frontside 720 de ware Slopestyle Queen die, na back-to-back goud op de X Games in de US, ook in Tignes het goud mee naar huis mocht nemen! ’s Avonds stond iedereen paraat voor het koningsnummer: de superpipe finale van de mannen. Terwijl het zeker -10 was, stond het uitzinnige publiek op en onderaan de megastijle superpipe zich een ongeluk te bibberen. Maar gelukkig werd iedereen opgewarmd door de vette runs. Uiteindelijk maakte Iouri Podladtchikov een Double Mc Twist 1260 waar hij slechts een week op geoefend had, was het Louie Vito die drie double corcks 1080 achter elkaar stickte en Mathieu Crepel die een frontside 1260 uit de kast trok. Ipod won, Crepel werd tweede en Vito uiteindelijk derde, terwijl het publiek het niet eens was met z’n lage score. Misschien werd Crepel gematst door het thuisvoordeel, wat hij ervaren had als zware druk met hoge verwachtingen. Natuurlijk was hij gewoon superblij het geflikt te hebben. Op de vraag wat Ipod met zijn gewonnen $17.000,ging doen was hij duidelijk: “een snelle auto van kopen!”. Een mooie afsluiting van al het wedstrijdgeweld van de afgelopen drie dagen, waar

174 Mee met DEEP naar de 2011 Winter X Games Europe in Tignes?

jantine geurts

Boek dan nu de goed verzorgde trip van 11 t/m 19 maart, inclusief 7 nachten in een fijn appartement naast de piste, 6-daagse liftpas SuperTignes, Royal Class busreis en alle events & feesten voor € 499,-. Kijk op XGames.opvakantie.nl of mail naar xgames@opvakantie.nl

Toeschouwers tijdens de Slopestyle finales

“Via de mannen van Snowpark Technologies en K2 ben ik uitgenodigd voor de X Games. Het was allemaal op het laatste moment, maar ik heb snel m’n spullen gepakt en ben in het vliegtuig gesprongen, zoiets groots als dit wil je niet missen! Ja, het is te gek om hier in Tignes te zijn, je wordt op handen gedragen, helemaal verzorgd en alles is voor je geregeld. Het is tof om met alle mannelijke en vrouwelijke riders in één hotel te zitten en samen naar alle wedstrijden te kijken. Ik heb het meeste contact met Jenny Jones, Louie Vito en JJ Thomas en natuurlijk ook met Cheryl. Zij was altijd de grote naam waartegen ik opkeek en ze is nog altijd mijn voorbeeld. Toen ik haar de eerste paar keer ontmoette was ik wel verlegen, maar daar ben ik nu wel vanaf. Tussendoor praten we ook lekker Nederlands en ze stond me tijdens m’n run aan te moedigen en schreeuwde: ‘Make our country proud!’ haha. We hebben een dag mogen trainen, maar daarna is de slopestylecourse veranderd en zag hij er heel anders uit. Tijdens de kwalificatie voor de finale konden we daarom geen snelheid maken en werd het ‘the battle of the straight airs’. Sommigen speelden daarom op safe, landden alles en gingen door, terwijl degenen die tricks maakten vaak vielen en zich niet kwalificeerden. Helaas viel ik ook beide keren en haalde ik net niet de finale, ik werd zevende. Doordat Šarka Pančochova teveel geblesseerd was voor de finale, mocht ik als reserve haar plek innemen en heb ik de finale gereden. Ik vond het wel jammer dat Šarka geblesseerd was, want ik had haar graag zien winnen. Zij is de beste op slopestyle en kent echt geen angst. Maar goed, ik mocht de finale rijden en dat was echt te gek. Het is belangrijk om op zulke grote wedstrijden ervaring op te doen. Want denk maar niet dat je bovenaan de slopestylecourse zelf mag bepalen wanneer je start. Zo’n man checkt of de camera’s klaar zijn, de live verbinding met de tv-zenders loopt, je muziek gaat aan en ze duwen je door het poortje heen, haha alles voor tv!”

Vianney Tisseau, Shazamm, ESPN Images

Charlotte van Gils (6e plek slopestyle)

Louie Vito doet een double cork tijdens de Superpipe finale

175 Torah Bright (Zilver Superpipe) “Ik vond het event erg leuk. Het was vergelijkbaar met de X Games in de US, maar in Tignes was het op een veel kleinere schaal georganiseerd. In de US is alles veel groter haha! Ik ben de hele week lekker relaxed geweest. Ik was nog behoorlijk

Bright Night met Thora, Sarka en Kjersti

jantine geurts

Vianney Tisseau, Shazamm, ESPN Images

Aluan Ricciardi going big tijdens zijn eerste run

moe van de Olympische Spelen en ik denk ook niet dat ik meer had kunnen geven zo vlak erna. Ik heb gedaan wat ik kon tijdens de finale, dus ik ben niet teleurgesteld dat ik zilver heb. Ik heb veel plezier gehad!”

Jenny Jones (Goud Slopestyle) Je won de gouden plak, nadat je al ‘back to back’ goud had gewonnen tijdens de US X Games, voel je de druk al voor 2011…? “Het was echt een fantastisch gevoel om goud te winnen, zowel in Tignes als in de US. Wat er ook gebeurt dit jaar, ik zal altijd blij zijn met de gouden plak van de vorige X Games, dus dat zal altijd een lach op mijn gezicht toveren!”

De slopestyle course was inderdaad gigantisch. Wat dacht je toen je hem voor het eerst zag?

doorheen en we hebben de hele avond gefeest! Al met al dus een geweldige ervaring en iets wat ik nooit zal vergeten, de eerste Europese X Games ooit!!”

Wat dacht je tijdens de finale? “De dag van de finale was echt de beste 24 uur in mijn leven. Er was een zonnetje, geen wind en de dagen daarvoor moesten we juist elke keer de strijd met het weer aangaan. Het was een moeilijke course en ik was stoked om een paar goede tricks te laten zien aan de Euro crowd die ons aan het supporten was.” De X Games werden in Tignes gehouden. Hoe speciaal was dit voor jou, aangezien je daar je eerste seizoen hebt gereden en er ook als kamermeisje hebt gewerkt? “Ja, het was super om weer terug te zijn in het resort waar ik mijn eerste seizoen heb gereden. Ik heb hele goede herinneringen aan het werken als chalet kamermeisje en Tignes Val Claret heeft altijd een goede vibe gehad. Er waren ook wat vrienden van mij uit Bristol en ik was zo stoked dat ik het allemaal met hen kon vieren. Er ging na de finale aardig wat champagne

Jenny Jones beantwoord de vragen van DEEP

jantine geurts

Hoe was de vibe tijdens de X Games in Europa? Is het anders dan de Amerikaanse versie? “Er waren hier in Tignes iets minder side-events georganiseerd, maar dat veranderde niets aan de sfeer. Ik was echt verrast dat er zoveel mensen kwamen kijken en dat iedereen achter de rijders stonden, of ze nu uit Europa of ergens anders vandaan kwamen. Ik vind wel dat ze de slopestyle course moeten verbeteren komend jaar, zodat het niet zo’n strijd is om snelheid op te bouwen. Verder ging alles goed en hing er een echte ‘Euro party vibe’ ’s avonds. Ik kijk er echt naar uit om weer naar Tignes te gaan komend jaar!”

“Toen ik hem zag dacht ik dat alle jumps er groot uitzagen, maar wel een goede maat hadden. Ik was meer verbaasd door de hoeveelheid features, dat waren er zooooveel! Ik dacht: ‘Ik heb een inhalator nodig als ik beneden aankom!’ Het was een lastige course.”

176 Anne-Flore Marxer: host of the Winter X Games Europe Tignes

Hoe vond je het? Was het leuk om te doen en ben je er komend jaar ook weer bij? “Het was echt stressen! Zeker omdat ik ook de ski-evenementen moest presenteren en daar weet ik eerlijk gezegd niet veel vanaf!! Het was een hoop werk en ik was ook echt uitgeput tijdens en na het event. Ik heb mezelf onder teveel druk gezet en als ik het weer zou doen, dan moet ik wel wat losser worden en er wat meer plezier in krijgen.”

Wat was voor jou de grootste verrassing van het event? “Het meest verrassende voor mij was om erachter te komen dat sommige tricks bij het skiën en snowboarden dezelfde namen hebben, maar dat het om hele andere tricks gaat.” Wat vond je van de meiden en hoe ze het deden in de superpipe en op de slopestyle course? “De slopestyle girls hadden niet zoveel geluk, tijdens de training en kwalificatie stond er een harde wind en de course was niet zo best. Ik was wel erg stoked om de girls in de pipe te zien. Torah was super cool en Sophie Rodriguez deed het erg goed, ook leuk omdat ze uit Frankrijk komt.” En de mannen…? “Ik was erg onder de indruk van de runs van Ipod (Iouri Podladtchikov red.) en Louie Vito, die waren echt super sick om te zien!” Vind je het jammer dat je er niet zelf als deelnemer bij was? “Ja, maar niemand had me uitgenodigd om te rijden…” Waarom moet iedereen naar de Winter X Games Europe 2011 komen? “Omdat het een geweldig event is en enorm

Anne-Flore Marxer, de host van het event

goed voor het Europese snowboarden! Het levert veel media-aandacht voor onze sport op en dat zal ons helpen om verder te groeien. Het is natuurlijk ook cool om al die fantastische, internationale rijders te zien shredden voor onze ogen! En de feestjes zijn écht goed!!’’ Wat zijn verder je plannen voor dit seizoen? “Ik ga mijn eigen webisodes filmen en zoveel mogelijk shooten. Verder doe ik mee aan de eerste Freeride Worldtour stop in Chamonix en ben ik weer een grote filmtrip aan het plannen naar Alaska voor de King of the Hill contest.”

jantine geurts

Christian van Hanja, Shazamm, ESPN Images

Ondanks de stress, wat was je favoriete moment? “De feestjes waren zeker het leukst, die waren natuurlijk buiten werktijd. Het meest bizarre moment was tijdens de Pipe finale van de skiërs, toen het publiek de hekken omver duwde en iedereen richting Kevin Rolland en Xavier Bertoni rende. Ik stond in het midden en moest

hen vragen stellen voor ESPN, best moeilijk in al dat enthousiasme, maar het was wel een mooi moment!’’

jantine geurts

Hoe ben je gevraagd als host voor de X Games? “Ik was in Mundaka voor de Billabong Surf Contest en daar ontmoette ik presentator Fabrice Lecuyer die mij vroeg wat ik allemaal gedaan had. Ik had vlak voor dat event een aantal tv shows gepresenteerd, één voor Eurosport en één voor Sky TV en Canal+. Hij vertelde me dat de X Games naar Europa kwamen, maar verder niets. Een maand later belde hij me met de vraag of ik deel van zijn presentatieteam wilde uitmaken voor het event. Ik aarzelde wel even, want ik wist niet goed wat voor consequenties het zou hebben voor mijn winterplannen. Uiteindelijk was het allemaal te regelen.’’

DJ David Guetta

Lekker sfeertje in de hottub

177 Uitslagen Slopestyle Women 1 Jenny Jones Bristol, Great Britain 2 Kjersti Oestgaard Buaas Trondheim, Norway 3 Sina Candrian Flims, Switzerland

SuperPipe Women 1 Kaitlyn Farrington Sun Valley, Idaho, USA 2 Torah Bright Cooma, Australia 3 Sophie Rodriguez Grenoble, France

Slopestyle Men 1 Eric Willett Breckenridge, Colorado, USA 2 Sage Kotsenburg Park City, Utah, USA 3 Marko Grilc Ljubljana, Slowakije

SuperPipe Men 1 Iouri Podladtchikov Zurich, Switzerland 2 Mathieu Crepel Anglet, France 3 Louie Vito Bellefontaine, Ohio, USA

jantine geurts

Openingspoort X Games plaza

DEEP bedankt: Europcar voor de relaxte auto, Sportura; Snow, Friends & Party voor het fijne appartement en ESPN, Tignes en AgenceÂ OliviaÂ Payerne voor het dikke event!

jantine geurts

De top 3 van de Superpipe

178 John’s Phone

Geen zin om je dure smartphone mee te nemen tijdens het boarden? Dan is de Dutch design dumbphone van John Doe perfect. Simpel een telefoon om gewoon overal ter wereld mee te bellen, that’s it, that’s all. Elke simkaart past erin en onder de tien knoppen kan je één nummer opslaan. Voor de rest van de nummers gebruik je het kladblokje dat achterop je telefoon, onder een beschermplaatje, verstopt zit en het pennetje popt uit de bovenkant van je phone. Een easy telefoon die tegen elke crash kan en er met een accuduur van 3 weken strak uitziet! John’s Phone Snow kost € 69,95,- of check voor andere kleuren www.johnsphones.com

Revert

fresh produce

“De Revert Rockers mixen skateboarden, snowboarden, street, kunst, muziek en passie tot een broeierig geheel”, vertelt Jeroen Blankevoort. “Het geijkte pad is wat ons betreft niet altijd links, rechts of rechtdoor, maar kan kriskras lopen als je mooiste off piste powder run of betonnen snake run. What’s hot? Nike Snowboarding is aan als een malle! Mega limited, alleen verkrijgbaar bij winkels zoals Revert en Revert Ladies. De kwaliteit en technische snufjes die zij verwerken in hun boots en outerwear is echt bizar. Nieuw is ook de limited goggle die we samen met Electric van hun EG1 model hebben gemaakt. Deze goggle geldt als de moderne standaard binnen het snowboarden en wij hebben er onze eigen twist aan gegeven door de boarder ogen in z’n hoofd te geven tegen irritant bergtuig. Naast de blue mirror lens krijg je er gratis ook een slecht weer lens bij. Wacht niet te lang, er zijn er maar 100!’’ Electric X Revert 95 EG1 Goggle €129,95 - Revert & Revert Ladies Haarlem www.revert.nl

Monkie Bandana’s

Dutchie rider Mandy Langbroek vroor in 2008 bijna de lift uit, maar vond geen bandana die warm of cool genoeg voor haar was. Ze ontwierp toen zelf de perfecte sjaal voor bij haar boardgear. De Monkie Bandana is warm, zacht en kan niet bevriezen. De behoorlijk sicke designs zijn limited, handgemaakt en maak je makkelijk met klitteband vast. De nieuwe double warm collection is voor de echte koukleumen, met lekker veel fleece zijn ze ook nog aan beide kanten te dragen. Natuurlijk ook geschikt voor de mannen. Je hebt een unieke bandana voor €27,95. Koop je er twee, dan ben je voordelig uit voor €50,-. www.monkiesteez.com

Billabong

Billabong rider Anne-Flore Marxer heeft voor het merk een eigen signature line ontworpen. Een cool item uit deze collectie is het pro model jacket met Flore-ette parfumsample. Als je nooit op Tahiti bent geweest, dan kun je er toch achterkomen hoe het daar ruikt als je deze jas scoort. Flore-ette is namelijk geïnspireerd door Anne-Flore’s trip daar naartoe. De waterverfprint op de jas komt ook terug in de bijpassende warme pipe gloves die veel bewegingsvrijheid geven. Jacket Features: 10,000 mm waterproofness/10,000 gm breathability, Insulation: 80 gr € 260,- www.billabong.com

tekst: Alberdien huisman foto`s: VVV

Advertorial

180

Pitztal Het Pitztal (880 tot 1.640 m hoogte) is een veelzijdige regio in het Oostenrijkse Tirol. Skiërs en snowboarders, jong en oud, kunnen genieten van afdalingen van de Wildspitze berg (3.774 m), de hoogste berg van Tirol en de tweede hoogste berg van Oostenrijk. Met de ‘Pitz Regio Card’ hebben wintersporters toegang tot 120 km piste, inclusief de Pitztaler Gletsjer. De winter-

sportgebieden, Hochzeiger, Rifflsee en Pitztaler Gletscher zijn bereikbaar met de gratis skibus die elk uur rijdt. Mede dankzij de gemoedelijke dorpjes Arzl, Jerzens,St. Leonhard en Wenns (7.400 inwoners) is Pitztal ook een perfecte bestemming voor gezinnen met kinderen. Het Pitztal ligt op een kleine 900 km van Utrecht en is ook uitstekend bereikbaar vanaf de luchthaven van Innsbruck.

Piste-informatie Pitztal - Pitztaler Gletscher Ruim 80 kilometer uitstekend geprepareerde pistes, 69 kilometer loipen staan ter beschikking via 21 liften (gondel-, zetel- en sleepliften). Lange wachttijden aan de skiliften zijn in het Pitztal dan ook niet aan de orde. De 21 liften zijn verspreid over de drie deelgebieden St. Leonhard im Pitztal, Hochenheich en Rifflsee. In het Pitztal ligt

181

tevens de hoogste kabelbaan van Oostenrijk, de Pitz-Panoramabahn (3440 meter). Pitztaler Gletscher Op de Pitztaler Gletscher bevindt zich circa 85 hectare skigebied van het Pitztal, uitgestrekt over 28 kilometer geprepareerde piste. 6 kilometer blauw, 17 kilometer rood, 5 kilometer zwart. De pisten worden omringd door 3 sleepliften, 1 stoeltjeslift, 2 cabinebanen en een bergtrein. Voor de snowboarders is er een halfpipe, funpark, en een freestyle park. Zowel de beginnende als meer gevorderde avontuurlijke skiërs en snow-

boarders kunnen zich naar hartelust uitleven in het Snow Funpark, met daarin een funpark (met Kickers, Rails, Wallride) en een halfpipe. Het skiseizoen op de Pitztaler Gletscher begint rond half september en loopt tot einde mei. Hochzeiger De sneeuwzekere Hochzeiger in het Pitztal is bij uitstek geschikt voor gezinnen. Naast de prachtige boomvrije hellingen zijn er toch ook een aantal pittige zwarte pistes. In de Hochzeiger bevindt zich 45 kilometer skigebied. 12 kilometer blauwe pistes, 25 kilometer rode pistes en 8

kilometer zwarte pistes. Voor snowboarders is er een funpark en voor de kids het Ski-kinderland. De Hochzeiger is open van eind November tot na Pasen. ‘Aufsteiger des Jahres’ In 2010 heeft de prestigieuze ADAC Skiguide skigebied Hochzeiger uitgeroepen tot ‘Aufsteiger des Jahres’. De doorslaggevende factoren waren de sneeuwzekerheid tot in het late voorjaar, het afwisselende aanbod van goed geprepareerde pistes, het uitgebreide kinderprogramma en het gunstige prijsniveau.

182

Tekst & Fotografie: Jasper van Overbeek

Gossip in

Opening Ischgl

Ischgl

Een spetterend optreden van de Amerikaanse band Gossip was het openingsspektakel in het Tiroler skidorp Ischgl. Het laatste weekend van november is hier steevast de start van het wintersportseizoen, welke gepaard gaat met veel feest en dit jaar ook veel sneeuw!

183 van onder andere 15 liter, à 3000 euro, gingen onder luid gejuich richting het VIP podium, terwijl het gepeupel in de houten Kuhstall genoot van bier en foute après-ski muziek.

Waar vorig jaar Katy Perry de duizenden toeschouwers warm hield, gooide Gossip haar zangeres in de strijd. De kleine en gezette Beth Ditto, bijna honderd kilo, stond op het podium in een niets verhullend, strak pak en versterkte met behulp van haar eigen gekweekte michelin-banden haar zangkwaliteiten. Maar verder niets dan goeds! Ze gooide zich over het podium met veel energie, danste in het rond en trok in het openbaar regelmatig haar afgezakte borsten weer op de juiste plaats. Die onbevangenheid trok de harten open van de kleumende menigte. Het was koud dit jaar. Met een flink koudefront boven het tirolergebied, vroor het tegen de tien graden die avond. Beth kon het niet laten om veel thee te drinken, aangelengd met een flinke scheut rum uiteraard. De kou kreeg ook Gossip te pakken, mutsen en wanten kwamen erbij. Warmtekanonnen over het podium. Beth schreeuwde het af en toe uit om de kou tegen te gaan. Het laatste nummer kwam ten einde en de drummer en de gitarist wisten niet hoe snel ze hun luxueuze hotel in moesten duiken. De toch transpirerende zangeres deed nog een toegift, maar liet de gordijnen toch ook snel sluiten. Het optreden was voorbij, het was weer iedereen voor zichzelf. In Trofana liet de Russische Jetset zich onderdompelen in champagne. Flessen bubbels

Boarders Paradise Nu wordt Ischgl wel genoemd als skidorp, het is meer een verzamelplaats voor alle skiërs en boarders die in het Silvretta Arena-gebied willen bedwingen. Vorig jaar was het dorp onherkenbaar groen en liep het uitgaanspubliek in korte mouwen van kroeg naar kroeg. Dit jaar lag er wat dat betreft een traktatie klaar: veel verse sneeuw in het hele gebied. Het Boarders Paradise had zich zelfs al helemaal kunnen voorbereiden op veel publiek. Grote schansen voor de big jumps, een funpark, om dat allemaal te preparen heb je wel wat sneeuw nodig! In november is dat dus niet altijd voor handen. De pistes boven Idalp zijn eigenlijk altijd wel klaar voor gebruik. Veel sneeuwkanonnen en gelukkig zijn er drie grote skiliften die je vanaf Ischgl (1400m) naar Idalp (2320m) loodsen en vanaf daar kun je alle kanten op. Wanneer je je route wilt gaat plannen, stuit je direct op de aanwezige kleuren op de kaart. Hoofdzakelijk rood en zwart, met af en toe blauw. Laat je hier niet door afschrikken. De rode pistes zijn heel goed begaanbaar voor alle niveaus en zelfs een zwarte piste kan voor blijde verassingen zorgen. Tussen de pistes liggen prachtige stukken ‘ongerepte’ natuur en bij speciaal afgezette stukken kun je veilig genieten van het offpiste. In Samnaun is het Obstical Park Alp Trider Sattel en Silvretta kent het Boarders Paradise met jumps, glides, halfpipe en een flink landingskussen om je jumps te oefenen. Uitgaansgeweld Ieder jaar opent Ischgl haar seizoen met een optreden van een grote artiest. Tina Turner, Jon Bon Jovi, Elton John, Lionel Richie, Rihanna en vele anderen kwamen al eerder naar het luxe skidorp. De luxe is sterk aanwezig. Dure winkels van de betere merken, dikke auto’s rijden af en aan en meerdere hotels zijn voorzien van even zoveel kwaliteitssterren. Kroegen en discotheken als Trofana, Pacha, Kuhstall en de Champagnebar zijn

enkele uit het enorme uitgaansgeweld. Los van de luxury heeft het dorp toch ook veel charme weten te behouden. Her en der vind je midden in het dorp nog boerenstallen met koeien, varkens en geiten, en ook een romantisch oud kerkje is blijven staan. De luxe kent zijn prijs; Ischgl heeft veel te bieden en past daarop haar prijs uiteraard aan. De omliggende dorpen als Kappl en Mathon zijn beduidend rustiger en daardoor ook beter betaalbaar. Met bussen kun je dan alsnog naar Ischgl om daar de skilift te pakken of bij de après-ski te blijven hangen. Ischgl ligt als een van de laatste grote skidorpen in het Paznauntal, in Tirol. Voor Oostenrijkse begrippen kent het gebied vele kilometers aan geprepareerde piste, maar liefst 235 kilometer! En daarvan ligt er meer dan 90% boven de 2000 meter, wat een goede garantie is voor de sneeuwzekerheid. Het gebied heet officieel Silvretta Arena en het zijn eigenlijk twee samengevoegde skigebieden. Naast het skigebied van Ischgl ligt namelijk het Zwitserse Samnaun, je kunt dus al skiënd de grens oversteken. Met een knipoog naar het belastingvrije dorp Samnaun heeft het skigebied twee speciale ‘dutyfree-runs’ geprepareerd, onder het mom van: ‘hoe kom ik zo snel mogelijk de grens over’. Lang seizoen Dit jaar is het seizoen goed gestart. Bij de opening was zelfs het laagliggende dorp flink besneeuwd en kon je vanuit de bergen helemaal naar beneden de apres-ski binnenrollen. November is vroeg om het seizoen te starten, maar Ischgl heeft haar sneeuwzekerheid. Reden te meer om ook het seizoen laat te eindigen, het gebied is namelijk tot ver in de lente open. In het laatste weekend van april wordt het seizoen pas officieel afgesloten met wederom een grote wereldact.

184

fresh produce

Swatch

De Zwitserse Anne-Flore Marxer is lid van het Swatch Pro Team en heeft dan ook haar eigen uurwerkjes ontworpen. De 6 horloges zijn lekker groot, sportief en kleurrijk. Met namen als Powder Turn, Cliff Drop en Pow Slash heeft ze aan elke move in de poeder gedacht. € 38,www.swatch.com

Picture

De organic boardwear die dit nieuwe en nu al überpopulaire Franse merk maakt, staat voor: ride, protect and share riding. Picture gebruikt milieuvriendelijk en gerecycled materiaal, waarvoor een eerlijke prijs betaald is en geen kinderhandje aan te pas gekomen is. Echt innovatief is het nieuwe materiaal dat gebruikt wordt voor de kleding, het Bio Ceramic Membrane. Het belooft een heleboel voordelen te hebben voor je gezondheid én je prestaties. Zo herstel je sneller als je dit materiaal draagt, heb je een betere balans en blijf je warmer. Ook niet onbelangrijk: de gear ziet er enorm vet uit, dus wij zijn om! Nu nog alleen in de Alpenlanden te koop, maar houd de site in de gaten voor het eerste verkooppunt in NL. www.picture-organic-clothing.com

Girls, fun and learn riding!! Dat is waar het om gaat bij de Chicky clinics trip. Skier of boarder, beginner of bijna pro, het Nederlandse Nikita team staat voor je klaar om van jou een echte park rider te maken! Of je nou alleen komt of met je vriendinnen, het wordt een gezellige week vol met zon, verse sneeuw, nieuwe tricks en dikke party’s! Van maandag tot en met vrijdag krijg je drie uur per dag clinics van het Nederlandse Nikita team. Zij leren je om je eerste slide/sprong te maken of helpen je park skills naar een hoger niveau toe te tillen. Naast de clinics kun je zelf oefenen in het park, lekker touren in het gebied of heerlijk van het zonnetje genieten op het terras! Tijdens de clinics zullen er ook video opnames worden gemaakt,

zodat jij jezelf terug kunt zien en tips kunt ontvangen. Aan het einde van de week hebben we de Peach best trick contest waar jij je park skills kunt showen en mooie prijzen kunt winnen! Daarnaast worden er ook andere activiteiten georganiseerd zoals de chick flick movie night, girls night out en kun je heerlijk relaxen in Gasthof Zillertal waar we verblijven of je kunt op stap gaan in het bruisende Mayrhofen! Wil je mee met de Chicky clinics trip, maar wil je ook met je vriendje op vakantie? Geen probleem! Je kunt dan de optie nemen om de 2 persoons kamer te boeken zodat je wat meer privacy hebt, maar ook mee kunt draaien met het programma van Chicky clinics!

g a m e Reviews

186

gameReviews

Fallout: New Vegas

Terwijl er tussen Fallout 2 en 3 maar liefst tien jaar ongeduldig wachten zat, verschijnt Fallout: New Vegas met slechts twee jaar merkwaardig snel na het laatste deel. Wat dan ook direct opvalt is dat de gameplay van deze nieuwste editie veel vergelijkingen vertoont met zijn voorganger, evenals de graphics en de post-apocalyptische setting. Toch is er wel degelijk gesleuteld aan de beleving van deze populaire RPG. Zo is het V.A.T.S. systeem waarmee je je aanvallen zorgvuldig kunt regisseren, verder uitgebreid en zijn de mogelijkheden om je wapens zelf aan te passen en uit te breiden een stuk groter. Wie de hoofdverhaallijn volgt, zal voornamelijk op zoek zijn naar Benny. Deze omhooggevallen bendeleider, wiens stem wordt vertolkt door Matthew Perry, berooft de hoofdpersoon van een pakketje en laat hem voor dood achter. Nadat je gevonden wordt door Victor, een robot met cowboywanen, begint het spel pas echt. Wederom ligt er een eindeloze wereld voor je, waarin behalve de verhaallijn nog zo veel meer te beleven is: van het uitvoeren van de vele sidemissions, tot het levelen van je karakter en het ontwikkelen van nieuwe perks. Iedere keuze die je maakt beïnvloedt het verloop van het spel en met de vele verschillende bevolkingsgroepen die je dit keer in de Mojave Wasteland tegenkomt zal die invloed alleen maar groter zijn. Het interessante hierbij is dat het verschil tussen goed en kwaad nogal onduidelijk is en je behoorlijk wordt aangesproken op je eigen moraal, zonder een sociaal wenselijke optie te kunnen kiezen. Juist die knappe plotverdieping maakt Fallout: New Vegas ondanks de vele overeenkomsten, toch een compleet andere game dan Fallout 3, die het spelen opnieuw meer dan waard is. Platform: PC, PS3, Xbox 360

Nail’d Dat het racen op quads en crossmotors op een console erg vermakelijk kan zijn, ontdekten we de afgelopen jaren al met Pure en Motorstorm. Lekker kleurrijke beelden, een soepele gameplay en een overdosis aan actie, heerlijk! Maar tegelijkertijd ook erg beperkt in variatie en eigenlijk qua spanningsboog vergelijkbaar met de tijd die je vroeger doorbracht in de arcadehal. Helemaal niet erg, zodra je dat ook maar heel erg goed brengt. De vraag is natuurlijk of Nail’d nog iets toe weet te voegen aan de games die deze niche al eerder met succes vulden. Het antwoord is helaas een wat twijfelachtig “mwoah”. Hoewel het gevoel van snelheid absoluut goed wordt ervaren in deze game, vraagt het qua niveau bijna beledigend weinig van de speler. Juist bij een spel als dit moet iedere fout die je maakt fataal zijn, om zo iedere seconde bibberend van de adrenaline op het puntje van je stoel te zitten. Maar bij Nail’d kun je jezelf gerust vijf keer te pletter rijden tegen een rotswand om vervolgens nog met twintig seconden voorsprong op je tegenstanders te finishen. Op die manier werk je je aardig makkelijk door de verschillende toernooien en de zestien verschillende tracks heen. Nail’d is dus geen game waar je je avondenlang mee gaat vermaken, maar eerder een lekker tussendoortje om je honger naar actie even snel te stillen. Niks mis mee, zolang je dat in gedachten houdt voor je de game aanschaft. Platform: PC, PS3, Xbox 360

187 Splatterhouse Het grote probleem bij remakes is dat je eigenlijk het origineel gespeeld moet hebben om een nieuwe versie echt op waarde te kunnen schatten. Splatterhouse is van oorsprong een Japanse beat’ em up horrorgame die bij de release in 1988 al niet enorm veel waardering kreeg. Een hele opgave dus om dat 22 jaar later wel voor elkaar te krijgen en daarnaast nog eens een nieuw publiek te bereiken. Laten we voorop stellen dat het verhaal van Splatterhouse zich prima leent voor een goede horrorervaring. Als hoofdpersoon Rick kom je met je meisje Jennifer terecht in het huis van Dr. West, een geflipte professor in de Necrobiologie. In het huis lopen nogal wat mislukte experimenten van de professor rond die Jennifer ontvoeren en Rick dodelijk verwonden. Een mysterieus masker geeft hem duivelse krachten, waarna een bloederige slachttocht door het huis volgt. Daarbij kom je uiteraard enorme hordes monsters tegen die je op verschillende manieren aan hun einde kunt helpen. En dat is eigenlijk ook precies waar het misgaat. Complete tsunami’s aan bloed vliegen in het rond, ledematen worden als wapens gebruikt en monsters worden aan stukken gescheurd. De overdaad aan geweld is zo enorm, dat het bijna compleet lachwekkend wordt. Het flauwe, komische ondertoontje van de dialogen helpt ook niet echt, waardoor het geheel uiteindelijk bijna slaapverwekkend wordt. Er is ongetwijfeld een selecte groep horrorliefhebbers dat smult bij deze ingrediënten, maar wie op zoek is naar spanning en uitdaging kijkt beter nog even verder. Platform: PS3, Xbox 360

Need For Speed: Hot Pursuit Als de Need For Speed-serie iets kon gebruiken, was het wel een lekker, vet laagje adrenalinejus dat de combinatie van snelheid, actie en spanning net even wat smeuïger liet lopen dan het bij de vorige games deed. En toen kwam daar Criterion, de ontwikkelaars van de Burnout-reeks, die op de Amerikaanse gameconventie E3 aan aankondigden dat zij de nieuwste aanwinst van Need For Speed voor hun rekening zouden nemen. Het resultaat is een game met meer actie dan alle films van Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger en Dolph Lundgren bij elkaar, zo glad weergegeven dat alleen het kijken ernaar al een feest is. Need For Speed: Hot Pursuit draait net zoals de vorige delen weer om de strijd tussen straatracers en de politie, waarbij beide kanten een arsenaal aan mogelijkheden hebben om elkaar dwars te zitten. Dat gebeurt in een open wereld genaamd Seacrest County, die maar liefst vier keer groter is dan de al indrukwekkende speelomgeving van Burnout: Paradise. Het is al uitdagend genoeg om de game in je eentje te spelen, maar online wordt de uitdaging, met de wisselende niveaus en tactieken van andere spelers, alleen maar groter. Een interessante toevoeging is de Autolog-functie, waarmee je jouw prestaties met die van je vrienden kunt vergelijken en de gamebeleving zo naar een heel nieuw niveau wordt getild. De game is zowel toegankelijk voor beginners als veeleisend voor de gevorderde spelers en biedt zo een speelervaring die constant met de speler meegroeit. In combinatie met loepzuivere graphics en een zinderende soundtrack levert dat een van de beste racegames op van 2010. Platform: PC, PS3, Wii, Xbox 360

Pac-Man Championship Edition DX Een gamekarakter van dertig jaar oud nieuw leven inblazen, ga er maar aan staan. Namco Bandai flikte het een paar jaar geleden al met Pac-Man Championship Edition en weet die prestatie met de toevoeging DX zelfs te overtreffen. Allereerst wat betreft het uiterlijk, dat letterlijk voelt als de aanblik van een klein kind in de snoepwinkel. Lekkere felle kleuren met een zacht neoneffect zorgen voor een perfecte balans tussen een bijna visuele hysterie en toch ook een stijlvolle vormgeving. Heb je liever een retrolook of mag het allemaal nog meer knallen? Alles is te customizen, tot de vormgeving van de monsters aan toe, om de game helemaal volgens eigen smaak te spelen. De muziek heeft een flinke update gehad met pompende technobeats en zenuwslopende synthesizers, maar is nog steeds even intensief als vroeger. Wat betreft de gameplay gaat het er natuurlijk nog steeds om om zoveel mogelijk stippen en fruit te eten en uit handen van de spoken te blijven, maar dat is met deze nieuwe levels een stuk uitdagender geworden. Het aantal spoken waarmee je te maken krijgt is schrikbarend toegenomen, wat het spelen zeker moeilijker maakt. Tegelijkertijd biedt het ook meer mogelijkheden om je scores op te krikken. Op de momenten dat het einde lijkt te naderen kun je jezelf redden door met een bom alle spoken weer terug naar hun hok te blazen of red je jezelf met de slow-motion functie alsnog uit een hachelijke situatie. Alle spanning van vroeger is dus nog aanwezig, gestoken in een gloednieuw jasje dat als gegoten zit en nog verrassend veel nieuws te bieden heeft. Platform: XBLA, PSN

Music Reviews

188

MusicReviews

Shaking Godspeed – Awe

Wie op zoek is naar een van de beste rockalbums van 2010, hoeft dit jaar niet te kijken in Amerika of de UK. Vanuit onze eigen Achterhoek werkte Shaking Godspeed namelijk aan een debuut dat zich zonder problemen staande houdt tussen de platen die bands als The Black Keys en Grinderman het afgelopen jaar uitbrachten. Gierende bluesrock vormt het hoofdbestanddeel van de geniale formule die de band hier laat horen, aangevuld met pure rock en doordrenkt met psychedelica. Een formule die ook nog eens verrassend aantrekkelijk werkt. Want hoewel de stortvloed aan vlijmscherpe riffs en zuigende orgeltonen de blik soms wat vertroebelt, schijnt daarachter een helder licht dat blijft lokken. In toegankelijkere nummers als Lately en X-ray Eyes liggen die kwaliteiten duidelijk wat meer aan de oppervlakte, maar het loont misschien nog wel meer om je door de minutenlange waanzin van People Wait, People Listen heen te vreten en uiteindelijk in Don’t Have Time het allesomvattende hoogtepunt van de plaat te ontdekken. De combinatie van het jagende orgel en de bijna liturgische backing vocals doen haast denken aan een bizar soort kerkdienst, waarin frontman Wout Kemkens zijn volgelingen op het bezetene af toezingt. Ook al telt de band maar drie leden, Awe is een plaat geworden waar muzikaal veel op te ontdekken valt. Van orgels, die door een gitaarversterker getrokken lijken te worden tot drumaccenten die je op het verkeerde been zetten, Shaking Godspeed weet met weinig middelen een groots en indrukwekkend geluid neer te zetten.

De Jeugd Van Tegenwoordig – De Lachende Derde Toen we elkaar in de zomer van 2005 nog uitmaakten voor sjembek en om de haverklap Watskeburt riepen, waren we er toch ook wel behoorlijk van overtuigd dat De Jeugd Van Tegenwoordig gewoon een hele grappige eendagsvlieg was. Dat idee begon al stevig te wankelen toen in 2008 De Machine uitkwam en gaat nu met De Lachende Derde helemaal onderuit. Wie wil kan in de band nog steeds betekenisloos en slap geouwehoer horen, maar eigenlijk kun je er niet meer omheen dat de band op alle vlakken enorm gegroeid is en gewoon een prachtplaat heeft geschreven. Het sarcasme druipt er tekstueel soms misschien vanaf, maar lijkt tegelijkertijd wel degelijk uit een realistische bron te putten. Die negatieve spiraal bereikt zijn dieptepunt in Huilend Naar De Club, over het verdrinken van verdriet tegen beter weten in. Zelfs een oogverblindend liefdesliedje als Sterrenstof verraadt nog wat duisternis tussen de regels door. Constant stralende factor is echter producer Bas Bron, die muzikaal wederom een wereldprestatie aflevert. Van de Beatletrompetten onder Vjieze Furs prachtzin “Loesoe in de sky met diamonds” tot de bijna manisch vrolijke electrofunk van Aldiedingen, nog nooit klonk muziek uit een computer zo glad, warm en levend. De perfecte voedingsbodem voor de verveelde raps van Faberyayo, de moeiteloos rollende woorden van Willie Wartaal en zelfs een vol overgave zingende Vjèze Fur.

190 Caitlin Rose – Own Side Now Met een opmerkelijke dosis zwartgallig cynisme voor een frisse jongedame vroeg in de twintig, presenteert Caitlin Rose haar debuutalbum Own Side Now. De zangeres uit Nashville oogstte aan het begin van 2010 al veel lof met haar Dead Flowers EP en heeft haar zwoele combinatie van country en pop sindsdien alleen maar verder verfijnd. Alhoewel, muzikaal geeft haar band weliswaar vaak die zwoele indruk, wie naar de woorden van Caitlin Rose luistert, hoort overpeinzingen die soms scherp en bitter zijn als een cocktail van bourbon en cyaankali. Oppervlakkig luisterend hoor je vooral een typische zangeres uit Nashville die country met de paplepel ingegoten heeft gekregen en gezegend is met een dijk van een stem. De tekstuele sneren die Rose tussen neus en lippen door zingt zijn echter de juweeltjes die de nummers doen schitteren. Zoals “Love is just one more useless thing you don’t need but you can’t throw away, so spare me your love today” in Spare Me of “Why is your love like rubber, he said, or gum stuck under my shoe?” in For The Rabbits. Hoewel de toon over het geheel genomen nogal lichtvoetig en zonder al te grote risico’s is, zijn er wel de nodige momenten waarop het licht wat gedimd wordt en de sfeer wat zwaarmoediger wordt. Zoals op het eerder genoemde For The Rabbits, en het bijna sacrale Thing’s Change. Momenten waarop het cynische masker van Rose iets zakt en er wat zichtbaar wordt van de breekbare schoonheid die erachter schuilt. Met iets meer lef en wat meer dynamiek op de volgende plaat gaat dat ongetwijfeld nog veel mooiere dingen leiden. Own Side Now is in ieder geval al een hele warme belofte.

Gil Scott-Heron – I’m New Here Alleen al vanwege het verhaal erachter, is I’m New Here van Gil Scott-Heron een van de mooiste platen die in 2010 het levenslicht zag. Dat het album er überhaupt is mag al een wonder heten, maar het ook nog eens van zo’n grote klasse zou zijn had waarschijnlijk niemand durven hopen. Scott-Heron was in de jaren zeventig een van de pioniers op het pad dat vanuit de jazz en soul later zou leiden tot hip hop, en wordt door velen gezien als “The Godfather of rap”. Zijn muzikale activiteit nam door de jaren heen echter steeds verder af, tot hij vanaf begin 2000 op 51-jarige leeftijd in de gevangenis belandde wegens drugsbezit en daar tot 2009 vaker binnen dan buiten zat. Begin 2010 komt dan toch I’m New Here en de last van de afgelopen jaren is direct hoorbaar. Scott-Heron klinkt soms haast onverstaanbaar als een onsamenhangend brabbelende zwerver, maar evengoed is te horen dat het vuur in zijn woorden nog lang niet gedoofd is. Producer en XL Recordings-eigenaar Richard Russel voorziet in een even verfrissende als bedrukte productie. De oude, warme soul is verruild voor grimmige dubstep, gruizige blues en uitgeklede hip hop. Een opmerkelijke koerswijziging, maar Scott-Herons stem past zich er moeiteloos op aan en zorgt zo voor een uniek geluid. Tekstueel is het een zwaarmoedige maar berouwloze terugblik op een getekend leven. Of, zoals Gil ScottHeron het zelf treffend samenvat: “If you gotta pay for things you’ve done wrong, I got a big bill coming...”

Kanye West – My Beautiful Dark Twisted Fantasy Terwijl de meeste muziekjournalisten hun jaarlijstjes al op hadden gesteld, kwam Kanye West eind november nog even met zijn Beautiful Dark Twisted Fantasy om de boel door elkaar te schoppen. Een album van epische proporties, waarbij iedereen toch even flink moest slikken tijdens het in laten werken van de impact. De fans waren wat dat betreft direct duidelijk in hun oordeel: het album verkocht in de eerste week bijna een half miljoen exemplaren in Amerika. De recensenten buitelden vervolgens hysterisch over elkaar heen in hun pogingen de ultieme superlatieven te roepen. Nogal overdreven, want hoewel West zeker geniaal is in zijn producties, schiet hij als pure performer nog wel eens te kort. Zijn raps zijn niet bepaald scherp, om over zijn zangkunsten nog maar te zwijgen. Toch weet hij zijn hersenspinsels glashelder te projecteren op de mensen die hij rond zich heen verzamelt en hem in staat stellen zijn meesterplan te ontvouwen. So Appalled bijvoorbeeld, met imposante bijdragen van Jay-Z en The RZA, of het prachtige door John Legend gedragen Blame Game. Zoals altijd schermt West ook weer met chirurgisch ontleedde samples en arrangementen, die het beluisteren van de plaat tot een bijna gekmakend avontuur maken. In werkelijk ieder hoekje en gaatje is wel een mooi stukje muziek te vinden. Dat hij daarbij een onovertroffen gekte weet te scheppen is ook knap, maar valt gelukkig nog steeds in het niet bij zijn muzikale verdiensten.

VOOR MEER INFORMATIE GA JE NAAR WWW.NIDECKER.COM OR JONESSNOWBOARDS.COM OF VIND JE DEALER OP WWW.NEWSPORTS.NL

Photo Yann Rithner / Rider Joel Strecker / www.nidecker.com

Camrock is a unique combination of camber and rocker strategically designed and placed to enhance your riding on a daily basis.

Goed voorbereid op wintersport!

skischoolleeuwarden.nl tel.: (058) 2800534

/ LESSEN / FEESTEN / ONDERHOUD / VERHUUR / REIZEN / SHOP

n weg 19 / 8938 AJ Leeuwarde us an Ur / n rde wa eu Le um ntr Ski & Snowboardce

193 rider: David Van Gessel trick: LaybackBoardslide spot: Osdorp (Amsterdam) fotografie: Lenn Verjans

COLOFON Uitgever Anton Pijper hoofdredactie Matthijs Kettelerij redactie Jantine Geurts Stefan Grolleman EINDREDACTIE Jantine Geurts Met bijdragen van: Eric Asistin Photography, Roxy, Matt Georges, Vernon Deck, Hugo de Baaij, Erwin Heeres, Roel van der Laan, Dan Milner, Arno de Jong, Roy Lansbergen en Moran Eugster, Jasper van Overbeek, Ryan Hughes, Rick Tompkins, Cole Barash, Fotograferen.net, Karin Baptist, Opvakantie.nl, Lenn Verjans, ESPN, Air & Style 6star Swatch TTR Event, Olivier Bloemendaal, Eric Bergeri en Daniël Blom, Jerome Tanon, Pirates, Bavo Swijgers, Christian Brecheis, A. Huisman. Art direction Popke Bolt Mirjam Kroondijk Management Stefan Grolleman 050 5445815 Productie Bas Pijper Druk Pijper Druk B.V. Verspreiding Betapress, Imapress Met vragen over DEEP kan je tussen 8.30 en 16.00 uur bellen met onze klantenservice 050-5445805 of kan je mailen naar klantenservice@pijpermedia.nl Aanbiedingen zijn geldig zolang de voorraad strekt. DEEP Snowboard Magazine online www.deepsnowboardmagazine.nl DEEP verschijnt 1x per seizoen Prijs losse verkoop e 9,95

DEEP Next Year…… Natuurlijk is er volgend seizoen ook weer een superdikke en poederverse DEEP snowboardmagazine. Wil jij DEEP elk jaar supersimpel thuisgestuurd krijgen? Mail dan je gegevens naar info@deepsnowboardmagazine.nl met als onderwerp: DEEP 11/12. Ga je dit seizoen zelf een vette trip maken of dikke foto’s schieten die zeker in het volgende issue van DEEP moeten komen te staan? Laat het ons weten via info@deepsnowboardmagazine.nl met als onderwerp: Idee!

Copyright © Niets uit deze uitgave mag zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van Extreme Sports bv worden gebruikt. Het ongevraagd toesturen van foto’s en/of dia’s geschiedt op eigen risico. ook Bij Extreme Sports Kite Surfmagazine, Surf Magazine Brieven, nieuwtjes, klachten en deelnames aan prijsvragen stuur je naar Extreme Sports Stettinweg 15 9723 HD Groningen

VOOR MEER INFORMATIE GA JE NAAR WWW.NIDECKER.COM (OR WWW.JONESSNOWBOARDS.COM ) OF VIND JE DEALER OP WWW.NEWSPORTS.NL