1
Λεστέρης Τσίλογλοσ
Το τεφτέρι Συλλογή ποιημάτων …του δρόμου
Αθήνα 2013
2
3
Εισαγωγή Η ζπιινγή πνηεκάησλ πνπ αθνινπζεί γξάθηεθε ην
έηνο
2013. Απνηειείηαη θπξίσο από κηθξά θνκκάηηα. Τν όλνκα ηεο ζπιινγήο είλαη :
«… του δρόμου…» Η εμήγεζή ηνπ βξίζθεηαη ζην γεγνλόο όηη γξάθηεθαλ ζηε δηάξθεηα ησλ πξσηλώλ πεξηπάησλ κνπ ζε κνλαρηθά κνλνπάηηα ή πνιπζύρλαζηνπο δξόκνπο κε πιήζνο αλζξώπσλ θαη κεραλώλ ζπλνδεία ησλ ήρσλ θαη ησλ ζνξύβσλ πνπ απηό ζπλεπάγεηαη…. Γηα
ηελ
πνίεζε
ε
πξνζσπηθή
κνπ
ζέζε
είλαη:
Θα ήζεια ην πνίεκα λα «δηεγείηαη» κηα ηζηνξία ή λα πεξηγξάθεη έλα ζπκβάλ. Τέινο λα θαηαιήγεη θαηά ην δπλαηόλ ζε έλα δηδαθηηθό ζπκπέξαζκα. Ζειεύσ ηελ ηθαλόηεηα άιισλ, πνπ ρξεζηκνπνηώληαο θξέζθηεο, όκνξθεο θαη δπζεύξεηεο ιέμεηο, κπνξνύλ λ’ απνηππώλνπλ αθεξεκέλεο εηθόλεο θαη δπλαηά ζπλαηζζήκαηα κ’ έλα ξπζκό πνπ γίλεηαη πην εκθαλήο θαηά ηελ απαγγειία ηνπ. Θα είρα πνιιή δξόκν λα δηαλύζσ, αλ καηαίσο πξνζπαζνύζα, λ’ απνθηήζσ απηό ην πξνζόλ. Παξακέλσ ζην επίπεδν ηεο γιπθηάο δήιεηαο.
4
5
Το
τεφτέρι
Ταπεινό μου τεφτεράκι με τις φαγωμένες σου γωνιές. Μόνιμη συντροφιά κι ελπίδα στους μοναχικούς περιπάτους. Στα έρημα μονοπάτια αλλά και στους πολυσύχναστους δρόμους. Πάνω σου κάθε τόσο ακουμπώ ψίχουλα σκέψης. Μια λέξη, μια φράση που περνά απ’ το μυαλό, άγνωστο από ποια αφετηρία. Το μυαλό μόνο ξέρει το γιατί. Το μολυβάκι απλώς γράφει ως εκτελεστικό όργανο, υπακούοντας στις εντολές του.
6
Αλλαγι φρουράσ
Ακροβατϊ αμφίκυμοσ ανάμεςα ςτα ναι και τα όχι ςτο χκεσ και το ςιμερα... ςτθν πράξθ και το όνειρο. Λςορροπϊ ςτο τεντωμζνο ςχοινί τθσ μνιμθσ Ηω ςτο μεταίχμιο τθσ εξζλιξθσ των γεγονότων. Εγκρίνω με κράςοσ ι απορρίπτω πράγματα κι ενζργειεσ. Αλλά πλζον μόνο ωσ κεατισ γιατί πζραςε πια θ μπογιά μου και πρζπει να παραμερίςω ςτθ νζα φρουρά που ιρκε και ηθτά μ’ ζνταςθ τον αυτοδίκαιο ρόλο τθσ.
7
Φιλοδοξία Κα ικελα να χαράξω ςτο χαρτί με λόγια μαγικά και εικόνεσ πλανεφτρεσ αυτά που, χωρίσ ςταματθμό, κοχλάηουν μζςα μου.
Κα ικελα να ηωγραφίςω με αδρζσ πινελιζσ πάνω ςτον άχρωμο καμβά τα ηωντανά αιςκιματα που με πνίγουν και με παραςφρουν ςτο βάρακρο.
Να ςμιλζψω ςτο πάλλευκο μάρμαρο τα απόκρυφα κι αμαρτωλά όνειρά μου. Να ςκαλίςω ςτο άμορφο κομμάτι του ξφλου τισ αμαρτίεσ που με ηϊνουν ςαν φίδια
Πμωσ, τι δυςτυχία! Δεν κατζχω καμιά απ’ αυτζσ τισ τζχνεσ. Ρνευματικά ανζςτιοσ και πζνθσ κα βιϊςω το υπόλοιπο τθσ ηωισ……
8
Μοίρα Μοίρα πλανεφτρα, μοίρα ξελογιάςτρα, ψεφτρα και απατθλι. Μου ζταξεσ υποςχζςεισ πλάνεσ, ... για ευκείσ κι ανεμπόδιςτουσ δρόμουσ ευτυχίασ, γεφςεισ πρωτόγνωρεσ, γλυκζσ εμπειρίεσ… Κι αντ’ αυτϊν τι ζδρεψα μια ολόκλθρθ ηωι; Αβάςταχτεσ ταλαιπωρίεσ, τραγικά επειςόδια φουρτουνιαςμζνεσ κάλαςςεσ και ναυάγια ςτζρθςθσ.. Λςχνι εξαίρεςθ ςτθν ατζλειωτθ ακολουκία των αποτυχιϊν μικρζσ νθςίδεσ χαράσ και αγαλλίαςθσ που ηοφςαν για λίγο και πριν να κατακάτςουν μζςα μου οι εντυπϊςεισ το ορμθτικό κφμα ερχόταν να τισ ςκεπάςει Το ξζρεισ πωσ δε ςε κζλω! Ρολλάκισ ς’ ζχω απαρνθκεί μα εςφ ανίκθτθ και γαντηωμζνθ πάνω μου ζχεισ βάλει ςκοπό να γευτείσ το φςτατο ψιχίο τθσ ςάρκασ μου Εντάξει λοιπόν! Εςφ είςαι θ μοίρα μου και δθλϊνω υποταγι….
9
Φωτοςκίαςθ Θ μεγαλοςφνθ δεν κυκλοφορεί ςτα ςοκάκια ωσ ςπαταλθμζνθ Αποφεφγει το φωσ μα δεν αγαπά το ςκοτάδι γιατί το φοβάται Κρφβεται διακριτικά πίςω από μια μια φωτεινι ακτίνα. Για να μθ φαίνεται Βλζπει το φωσ Ραρατθρεί τα ςυμβαίνοντα μα προτιμά τθ ςκιά που αυτό δθμιουργεί…
10
Ακϊεσ
αμαρτίεσ
Βυκίηω το βλζμμα μου ςτθ γαλάηια κάλαςςα των ματιϊν ςου Ρροςπακϊντασ να ανιχνεφςω τισ απόκρυφεσ ςκζψεισ. Κζλω να κολυμπιςω κορίτςι ςτον ανιςυχο βυκό του μυαλοφ ςου να ςυντονιςτϊ μαηί και ν’ ανιχνεφςω τισ επικυμίεσ του. Το λζω κακαρά και ξάςτερα. χωρίσ τισ όποιεσ γνωςτζσ αναςτολζσ Κορίτςι μου κζλω να γίνω λακρεπιβάτθσ ςτο ςκάφοσ του ςϊματόσ ςου ςτρατθγόσ και κυρίαρχοσ τθσ επικράτειάσ, να γλιςτρϊ ςτισ παρειζσ του προςϊπου, να περπατϊ ςτισ παρυφζσ των χειλιϊν Να ανεβοκατεβαίνω ςτα όρθ του ςτικουσ να κάνω ςλάλομ ςτισ χαράδρεσ του λαιμοφ, να τρζχω με ταχφτθτα ςτισ πεδιάδεσ τθσ κοιλιάσ, να κατθφορίηω ςτισ ιςάδεσ των μθρϊν, να ανιχνεφςω τισ ςκοτεινζσ ςπθλιζσ που υπάρχουν ανάμεςά τουσ Μα πιο πολφ κζλω ν’ ακοφςω τουσ ςτεναγμοφσ τθσ ευχαρίςτθςισ βάλςαμο και τροφι τθσ καρδιάσ μου
11
Ζγραψα ςτον τοίχο τ’ όνομά ςου Ζγραψα ςτον τοίχο τ’ όνομά ςου Στθν άμμο με όμορφεσ κροκάλεσ το ςχθμάτιςα Στο φρζςκο ακόμα τςιμζντο του δρόμου το αποκανάτιςα. Μα πιο οδυνθρά το χάραξα με κοφτερό μαχαίρι πάνω ςτο ςτικοσ μου. Θ πλθγι που άνοιξα ζτρεξε αίμα και πονϊ αλλά χαλάλι ςου. Πλα για ςζνα, καλι μου, και τα καλά και τα κακά και τα πικρά και τα γλυκά. Εγϊ το αποφάςιςα Πλα από ςζνα κα μου φαίνονται όμορφα!
12
Αντικείμενα Αντικείμενα, όπωσ ζνασ ςουγιάσ, το ςαξόφωνο, μια μπαταρία, ο καςμάσ Ζνα ςουβλί, μια κουβαρίςτρα. Πλα άψυχα πράγματα, ... φτιαγμζνα από τον άνκρωπο για τθν εξυπθρζτθςθ των αναγκϊν του Ζμψυχα όντα όπωσ ο ψαράσ, το πουλί, θ κοπελιά. Θ πεταλοφδα, το φίδι, ο μουςικόσ. Κινοφνται, ζχουν φωνι, διαβιοφν κι αναπνζουν Άλλα μεγάλα, άλλα μικρά γεννιοφνται, ζχουν ζνα βίο και ςτο τζλοσ πεκαίνουν. Ζχουν αιςκιματα και ςυναιςκιματα όπωσ αγάπθ ι μίςοσ και φόβο, χαρά ι λφπθ, πόνο κι θδονι μαηί με τόςα άλλα
13
Το παράπονο Ροτζ δεν ζμακεσ πόςο ς’ αγάπθςα και πόςο κυρίαρχθ ιταν θ εικόνα ςου ςτο μυαλό μου. Ζχει όμωσ και το καλό του αυτό Ροτζ δεν ζνιωςα τθν πίκρα τθσ απόρριψθσ κάτι που ςίγουρα δε κα το άντεχα. Από τισ πολλζσ αγκαλιζσ που νοερά μαηί ςου ζηθςα από τα χιλιάδεσ φιλιά που με τον αζρα ςου ζςτειλα τίποτε δεν ζφταςε, μωρζ, ςε ςζνα; Οφτε μια υποψία, οφτε ζνα φτάρνιςμα; Στράφι πιγαν όλα;
14
Ο πολιτικάντθσ Ατάκεσ φτθνιάρικεσ, χαμόγελα απεγνωςμζνα με εκπνοι που λεσ ότι ζρχεται από τον Βόρειο Ρόλο. Αγκαλιζσ ανεπικφμθτεσ, μυρωδιζσ αποπνικτικζσ ψεφτικα δάκρυα ςυμπόνιασ, κουτοπονθριζσ, λόγια γλυκερά, αιςκιματα ελεθμοςφνθσ καταγραμμζνα εμφανϊσ ςτο πζτο ενόσ άψογου κουςτουμιοφ…. Αυτά κυρίωσ είναι τα χαρακτθριςτικά του κατ’ επάγγελμα πολιτικοφ.
Ε! λοιπόν δεν αντζχονται οι κφριοι πλζον Καλι μου Ραναγιά και Δζςποινα κάνε το καφμα ςου Δοσ μασ μια εναλλακτικι λφςθ ! Ασ μθν είναι τζλεια, ασ είναι τουλάχιςτον αξιοπρεπισ!
15
Ανταπόδοςθ Άνοιξε ο κρουνόσ τθσ ηωισ και το ξερό χϊμα ράγιςε. Μζςα απ’ τθ ςτενι χαραμάδα πρόβαλε το απαιτθτικό κεφαλάκι ενόσ άνκουσ.
Ικελε να κατακτιςει το μερίδιο του ςτθ ηωι. Με όλθ τθν επιμονι που οπλίηει κάκε φπαρξθ θ ηωι ζδωςε καρραλζο αγϊνα και ψιλωςε ηϊντασ χωρίσ πότιςμα.
Μόνο με τθν αναρρόφθςθ τθσ πρωινισ δροςιάσ. Τϊρα ανταποδίδει ςτο περιβάλλον τθν όμορφθ εικόνα του και τθ λεπτι ευωδιά του.
16
Θ διάψευςθ Σκζφτθκε να διευρφνει τον ορίηοντά του Χόρταςε να βλζπει τα ίδια πρόςωπα να κάνει τα ίδια πράγματα μια ηωι. Κακϊσ αποπειράκθκε το μάτι να ειςχωριςει ςτο παραπζρα ςυνάντθςε το τίποτα…
«Αυτό είναι», του είπε μια αόρατθ φωνι «Αν δε ς’ αρζςει πεσ μασ αντίο…»
17
Το ν τ ι π ςτθ ηωι Κακόταν ϊρα ςτο παγκάκι του πάρκου, ςυνθκιςμζνο ςθμείο ςτον πρωινό του περίπατο κι ζριχνε διαγϊνιεσ ματιζσ ςτα μακροςκελι άρκρα, προςεκτικότερα διάβαηε τισ ειδιςεισ και τα ςχόλια, μελετοφςε αναλυτικά τισ φωτογραφίεσ και προφανϊσ τα ακλθτικά αποτελζςματα. Τζλοσ ζφτανε θ ϊρα για τθν πιο χριςιμθ απαςχόλθςθ: Να λφςει το ςταυρόλεξο τθσ τελευταίασ ςελίδασ. Του άρεςε αυτι θ απαςχόλθςθ. Ρολλζσ φορζσ το ζλυνε αμζςωσ κι άλλεσ τον παίδευε αρκετι ϊρα. Αν κόλλαγε κάπου ςθκωνόταν όρκιοσ, ςυνζχιηε τθ βόλτα ςτα χιλιοπερπατθμζνα μονοπάτια κι εκεί που το μάτι κοίταηε αφθρθμζνα τισ γνϊριμεσ εικόνεσ ςαν μια γλυκιά αςτραπι θ λζξθ ερχόταν ςτο μυαλό και του φϊναηε: Εδϊ είμαι, ρε χαηζ! Κι αυτόσ με το μολφβι ςτο χζρι ςυμπλιρωνε τα κενά…. Μικρζσ γλυκζσ ςτιγμζσ ευτυχίασ, μθδαμινισ αγοραςτικισ αξίασ ςτθν ελεφκερθ αγορά, ανεκτίμθτεσ όμωσ ςτθν προςωπικι, τθν εςωτερικι του ηωι.
18
Αναςκόπθςθ Κάκε μζρα είναι μια ευκαιρία για ανάςα, για αναςκόπθςθ και ςυγχρόνωσ μια νζα αφετθρία. Χρειάηεται να βάλεισ ςτθ ηυγαριά όλα τα δεδομζνα των ςυμβάντων, να κρίνεισ τθ δικι ςου ςυμμετοχι, να βγάλεισ τα ςυμπεράςματα, που κα αποτελζςουν οδθγό για τθ νζα αρχι.
19
Ανωφελείσ
Ρνευματικι αςιτία το χαρακτθριςτικό τουσ, γλωςςικι ανεπάρκεια, ζλλειψθ ανκρωπιάσ και ςυμπόνιασ. Το μόνο ςε περίςςεια είδοσ πάνω τουσ το απφκμενο κράςοσ. Αμελθτζα ςαν άτομα αλλά επιβλαβι για το ςφνολο. Ραρ’ όλα αυτά δεν κα τουσ καταργιςουμε βιαίωσ Δεν ταιριάηουν ςτο χαρακτιρα μασ τζτοιεσ μζκοδοι κα ερευνιςουμε με θρεμία τισ αιτίεσ που τουσ γεννοφν και κα τουσ καταπολεμιςουμε εκεί ςτθν πθγι τουσ Λφςεισ πάντα υπάρχουν….
20
Απομόνωςθ
Κανονικά κα ζπρεπε να τον ενοχλεί Βλζπεισ ο άνκρωποσ είναι κοινωνικό ον κι όχι μια ζρθμθ και μόνθ καλαμιά ςτον κάμπο Γιατί τότε να ιςχυριηόμαςτε πωσ τθν επιδιϊκει κιόλασ; Μζςα ςτον κυκεϊνα των ποικίλων ιχων, εικόνων και πράξεων, που ςυμβαίνουν γφρω του πωσ γίνεται να ηει μόνοσ κι ζρθμοσ; Είναι γιατί δε μιλάμε για τθν υλικι παρουςία γφρω του ανκρϊπων. Μιλάμε για τθν εςωτερικι μοναξιά. Εκείνθ ςτθν οποία το μυαλό εντζχνωσ διακόπτει τθν επικοινωνία με ό,τι ςυμβαίνει γφρω του …. και αυτό-απαςχολείται.
21
Απολογιςμόσ Δε ηθτάω υλικά μζςα δε ηθτάω πλοφτθ κι άλλα μεγαλεία. Εκείνο που μόνο κζλω είναι ζνα μικρό γιατάκι εκεί ψθλά ςτθ χιονιςμζνθ του βουνοφ κορφι. Να νιϊκω ςτο πρόςωπο τισ ριπζσ του παγωμζνου ανζμου μαηί με τισ μυρωδιζσ που φζρνει από τουσ ανκοφσ αγριολοφλουδων. Ν’ ακοφω τισ υλακζσ των πειναςμζνων λφκων και τισ κραυγζσ από τα νυχτοποφλια. Εκεί μόνοσ χωρίσ τουσ περιοριςμοφσ και τισ ςυμβάςεισ τθσ νόκασ κοινωνίασ να κάνω το ταμείο τθσ ηωισ. Τι πιρα και τι ζδωςα. Οι πράξεισ μου πρόςκεςαν ι μείωςαν τον πλοφτο του κόςμου; Δαπάνθςα αλλά κι ζδωςα νζα γεννιματα. Τα ςυν και πλθν τι υπόλοιπο άφθςαν τελικά;
22
Ο κυμόσ Ζνασ κυμόσ ςυμπυκνωμζνοσ ςαν χυλόσ Βράηει ςε χφτρα χωμζνθ βακειά ςτθ κράκα ανεκδιλωτθ πίεςθ χρόνων και χρόνων από καταςτάςεισ, πράγματα κι ανκρϊπουσ. Σκζφτεςαι με τρόμο θ κοχλάηουςα λάβα να διαςπάςει το λεπτό φλοιό και να πεταχτεί ςα φλεγόμενο ςφννεφο πάνω ςτα κεφάλια επί δικαίων κι αδίκων χωρίσ διακρίςεισ Τθν ϊρα τθσ ζκρθξθσ θ κατανομι των ευκυνϊν αγνοεί χωρίσ ντροπι τθ λογικι Θ λογικι λειτουργεί όταν ςυνυπάρχει θ ψυχραιμία και θ νθφαλιότθτα Σε διαφορετικζσ ςυνκικεσ παραμερίηει Κάκεται ςτθν άκρια ςιωπϊντασ. Πμωσ κοιτάηει με απορθμζνα μάτια τα ςυμβαίνοντα γφρω τθσ…
23
Διψαςμζνα όνειρα
Διψαςμζνα όνειρα. γεννικθκαν κι ζηθςαν πίςω από το παραπζταςμα τθσ ηωισ. Πταν τόλμθςαν να ξεπροβάλλουν το κεφάλι τουσ ςτο φωσ χτυπικθκαν ανελζθτα από τθν πραγματικότθτα και τον ρεαλιςμό. Πταν ζςκυψαν να πιοφνε λίγο δροςερό νερό από το ρυάκι τθσ ελπίδασ ςκαμπιλίςτθκαν επανειλθμμζνα από τον αόρατο, πλθν παντοδφναμο ρυκμιςτι των λόγων και των πράξεων.
24
Συνκθκολόγθςθ Δεν εξθγείται αλλιϊσ Μόλισ το βλζμμα του ςυνάντθςε το γαλαηοπράςινο δικό τθσ, ζνιωςε τον κεραυνό κατά πρόςωπο Το αςτροπελζκι που χτφπθςε το κεφάλι του διζλυςε αυτοςτιγμισ όλεσ τισ άμυνεσ κι αντιςτάςεισ που τόςα χρόνια με κόπο κι επιμονι εγκακιςτοφςε. Γκρζμιςε εκ κεμζλιων όλα τα κάςτρα που είχε χτίςει γφρω του κι απζδειξε ςτθν πράξθ πόςο ψευδισ ιταν ο ιςχυριςμόσ του ότι πλζον είναι απρόςβλθτοσ από τζτοιου είδουσ επικζςεισ.
Χωρίσ παράπονο και κακυςτεριςεισ… υπζκυψε ςτο μοιραίο!
25
Μετριοπάκεια Άντεξε καλι μου! Ρερίμενεσ περιςςότερα απ’ τθ ηωι και δεν ιρκαν Εντάξει! Αλλά όταν διαβακμίηεισ μια κατάςταςθ είναι απαραίτθτο να κοιτάσ μόνο προσ τα πάνω; Ρακαίνεισ ίλιγγο και δε χαίρεςαι τθ ηωι. Δε λζω, ζχει το καλό του κάποιοσ να φιλοδοξεί Αλλά για να πάρεισ κάρροσ κι αιςιοδοξία κοίταξε και προσ τα κάτω Υπάρχουν χιλιάδεσ που δεν πρόλαβαν να χαροφν κι άλλοι που προχωροφν κουτςαίνοντασ Απόλαυςε αυτό που είςαι. Δεν υπάρχει πολφσ χρόνοσ…
26
Ζςο ζτοιμοσ
Δυςτυχϊσ τα πράγματα δεν ζρχονται όπωσ τα λογαριάηεισ. Σιμερα είςαι κι αφριο πασ μια για πάντα ςτον αγφριςτο. Ράντοτε να ζχεισ κατά νου τθ κνθτότθτα του ανκρϊπου. Δεν αναφζρομαι μόνο ςτουσ άλλουσ, αλλά και ςτον ίδιο τον εαυτό ςου. Πςα φζρνει θ ϊρα δεν τα φζρνει ο χρόνοσ όλοσ. Κάνε, λοιπόν, το προςωπικό ςου κουμάντο.
27
Αναμονι Ηει με τθν αναμονι κι ελπίηει ςτο καφμα. Ροιοσ κα το κάνει; Ο Κεόσ, θ ι τφχθ; Δεν τον ενδιαφζρει. Ασ είναι όποιοσ να ‘ναι. Εκείνο που αναηθτά είναι ζνα φανταςτικό όχθμα να το καβαλιςει και να πάει ταξίδια μακρινά. Σε νζουσ τόπουσ με άλλουσ ανκρϊπουσ και ςυνικειεσ Εκεί ελπίηει να βρει τθ δφναμθ για μια νζα αρχι Δεν αντζχεται πια, βρε αδελφζ, θ μονοτονία τθσ επανάλθψθσ κι ο ςυγχρωτιςμόσ με τθν μετριότθτα. Δε κζλει ςυγκεραςμοφσ μαηί τουσ πλζον. Ηθτάει το κάτι περιςςότερο, είναι απαιτθτικόσ; Αλλά, ςίγουρα, κι όχι κι ζνα άλμα ςτο κενό Δεν τον κατζχει θ τάςθ οικιοκελοφσ αποχϊρθςθσ απ’ τθ ηωι. Πχι ! Πλα να ζρκουν με τθ ςειρά τουσ Εκείνο που μόνο επικυμεί είναι μια αξιοπρεπισ διαβίωςθ.
28
Μζκθ Μεκάω με διάφορα, ςπανίωσ με το ποτό. Αυτό το κρατάω υπό ζλεγχο. Κυρίωσ μεκάω με τα όνειρα. Εκεί δε βάηω περιοριςμοφσ Αφινω το πεδίο ελεφκερο Πςο με παίρνει κι όπου με πάνε Μεκάω με τθν ομορφιά κάκε λογισ και τζχνθσ. Κζλω να τθ βλζπω, να τθ καυμάηω κι όταν μπορϊ κι επιτρζπεται να τθν ψαφω και να τθν γεφομαι Ανκρϊπινεσ ιδιότθτεσ. Τισ δζχεςαι ι εκελοτυφλείσ
29
Εικόνα
Απαλά πλθςίαςε τθν παλάμθ ςτο μάγουλο ίςα- ίςα που το ακοφμπθςε. Ζνιωςε τθν εςωτερικι τθσ ηζςτα να τον διαπερνά.... Εκείνθ δεν κινικθκε κακόλου, οφτε μπροσ , οφτε πίςω Μόνο τον κοίταηε επίμονα Τόλμθςε ζνα απαλό χάδι και τότε ζγειρε λίγο το κεφάλι προσ το μζροσ τθσ παλάμθσ Τόλμθςε νζο χάδι μζχρι το άκρο του αυτιοφ κι αυτι γφριςε ςιγά το πρόςωπο ςτθν παλάμθ του κι ενϊ ςυνζχιςε να τον κοιτά ςιωπθλι κόλλθςε τα καυτά τθσ χείλθ ςτο εςωτερικό τθσ Ανατρίχιαςε ολόκλθροσ Αυτι νιϊκοντασ τθν αναςτάτωςι του υπομειδίαςε….
30
Κλιςθ Κάκε τόςο ςτον φπνο του βλζπει τον εξισ εφιάλτθ: Μορφζσ ακακόριςτεσ, άγνωςτεσ κι αναπάντθτεσ μαηί του που κινοφνται ςτο χϊρο αςυντόνιςτα, χωρίσ προοριςμό.
Κι όμωσ! Κάποια ςτιγμι μζςα ς’ αυτό το αςαφζσ κι ανϊνυμο πλικοσ μια μορφι γνωςτι κι εξαιρετζα του γνζκει με το χζρι και τον καλεί κοντά τθσ.
Και τότε κυμάται ότι αυτόσ που τον καλεί αναχϊρθςε με τραγικό τρόπο απ’ τθ ηωι πριν λίγο καιρό Ροιο είναι τότε το νόθμα τθσ κλιςθσ; Του ςτζλνει απλϊσ χαιρετίςματα ι είναι πρόςκλθςθ να τον ςυντροφεφςει;
31
Ο κυνθγόσ Ευωδιζσ και κελαθδίςματα, Κοάςματα και μουγκρθτά! Κραυγζσ και βογγθτά, αναςτεναγμοί πόνου ι ικανοποίθςθσ. Κι αυτόσ εκεί, με τ’ αυτιά και τα μάτια ορκάνοιχτα να δζχεται μ’ ευχαρίςτθςθ όλουσ τουσ εξωτερικοφσ επθρεαςμοφσ. Ηωντανόσ, ζτοιμοσ ςε νζεσ εμπειρίεσ. Επιδεκτικόσ ςε προςαρμογζσ, άριςτοσ κυνθγόσ να ηθτά με μανία νζεσ γεφςεισ, νζουσ ιχουσ κι εικόνεσ.
32
Κάκαρςθ Φευγαλζεσ εικόνεσ, μνιμεσ αχνζσ, πράξεισ - ίςωσ ντροπιαςτικζσ κλωκογυρίηουν ςτο μυαλό του. Ζντομα ενοχλθτικά, ςκιάηουν ςαν μαφροσ μανδφασ τθν κακαρι ςκζψθ.
Μουντά ςφννεφα ςτον ουρανό ζτοιμα να αυτοκαταργθκοφνε ςε ψιλοβρόχι. Μςωσ τότε μαηί με τθν ατμόςφαιρα κακαρίςει και το εςωτερικό τοπίο μζςα ςτο κεφάλι του, που τϊρα μοιάηει με τοπίο πολφνεκρθσ μάχθσ μετά τθ μάχθ.
33
Θ ο μ ο ρ φ ι ά τ θ σ ηω ι σ (πεηζσ ςκζψεισ) Μ’ αρζςουν τα παραμφκια κι ιδιαίτερα το επιμφκιό τουσ «Κι ζηθςαν αυτοί καλά και εμείσ καλφτερα!» Μ’ αρζςουν οι παραδόςεισ, τα ικθ και τα ζκιμα, οι παλαιζσ ηυμωμζνεσ ςυνικειεσ των ανκρϊπων. Το κφμα του εκςυγχρονιςμοφ, που είναι τθσ μόδασ ςιμερα, ο ςφγχρονοσ κακωςπρεπιςμόσ μπορεί να τα κεωρεί ξεπεραςμζνα κι εμπόδιο ςτθν ανάπτυξθ τθσ κοινωνίασ. Κακϊσ, όμωσ ! Ευτυχϊσ κάποιοι αντιςτζκονται Ρροςωπικά και για πολλά χρόνια ακολοφκθςα το δρόμο τθσ ανάγκθσ να ερμθνεφονται τα φαινόμενα και να ηθτείται θ αιτιότθτα των πραγμάτων. Βάηω ειλικρινά το ερϊτθμα! Τι κζρδιςε ςτθν αναηιτθςθ αυτι ο άνκρωποσ μζςα ςτθν ατζλειωτθ ακολουκία των ανακαλφψεων κι εφευρζςεων ; Πςο κι αν θ επιςτιμθ προχωριςει το μυςτικό τθσ ηωισ είναι καλά κρυμμζνο ς’ ζνα άγνωςτο αςτζρι που κανζνα τθλεςκόπιο δεν κα μπορζςει ποτζ να εντοπίςει. Μςωσ κι εδϊ να βρίςκεται θ ομορφιά τθσ Οι γλυκζσ ψευδαιςκιςεισ είναι το αλατοπίπερό τθσ ηωισ!
34
Ηωι και κάνατοσ Οι ςιγανζσ φωνζσ ςτζλνουν αδιάκοπα μθνφματα Ψικυρίηουν τα μυςτικά τθσ ηωισ και του κανάτου. Το φκαρτό τθσ ανκρϊπινθσ φπαρξθσ Τι να κάνουμε; Είναι ςτον άνκρωπο να ηθτάει τθ ςυνζχεια. Εκεί ακριβϊσ βρίςκεται και θ αντοχι μζςα ςτουσ αιϊνεσ των διαφόρων κρθςκειϊν Ονόματα διάφορα, κεοί και είδωλα ζνασ ι πολλοί, εικόνεσ, ιερά κείμενα Πλα κωπεφουν τον αιϊνιο φόβο του ανκρϊπου ςτον κίνδυνο τθσ οριςτικισ εξαφάνιςισ του.
35
Προσ νζον Κάνε τα λάκθ ςου, δε χάκθκε κι ο κόςμοσ! Άμεμπτοσ είναι ο παράλυτοσ, ο κιοτισ και ο απϊν, Ηιςε, ζςτω και με ςτραβά να ‘χεισ φλθ αφριο να κυμάςαι τα θμαρτθμζνα ςου. Ζτςι κι αλλιϊσ κόλαςθ και παράδειςοσ για τον κακζνα είναι ζνασ λάκκοσ ςκαμμζνοσ ςτο ζδαφοσ ζνα επί δφο Δράςε, πράξε, νιϊςε! Κα γίνουν και καλά Το κυριότερο; Κα αποκτιςεισ τθν ικανότθτα να χαρακτθρίηεισ και να τα αξιολογείσ…
36
Θ
ζμπνευςθ
Μζςα ςτθ φουρτουνιαςμζνθ κάλαςςα του μυαλοφ, ο δθμιουργόσ ρίχνει το αγκίςτρι Κζλει να τςακϊςει ζνα δυςεφρετο ψάρι που είναι καλά κρυμμζνο ςτισ ςκοτεινζσ γωνιζσ τθσ. Το ψάρι ακοφει ςτο όνομα ζμπνευςθ. Πςο απεγνωςμζνα το κυνθγάει τόςο αυτό με τζχνθ του ξεφεφγει κι όταν πια κουραςμζνοσ ςταματάει κι αφινει το μυαλό να ταξιδεφςει ςτα απλά πράγματα τθσ ηωισ ξάφνου αιςκάνεςαι το ανεπάντεχο τράβθγμα τθσ πετονιάσ. Αν δεν αρχίςει με προςοχι να μαηεφει τθ μεςινζηα εκείνθ τθ ςπάνια ςτιγμι, το κακοφργο πάλι κα ξεφφγει αφινοντάσ τον ζρθμο και παραπονεμζνο…..
37
Θ αγάπθ Όταν αγαπάσ, είςαι ςε διάκεςθ να δϊςεισ, να ςκφψεισ, να υπομείνεισ. Αν χρειαςτεί, να πονζςεισ και να κλάψεισ Όταν αγαπάσ, κζλεισ κάκε ςτιγμι τθν εικόνα τθσ μπροςτά ςου. Φοβάςαι μιπωσ κάτι ςυμβεί και τθ χάςεισ. Ανθςυχείσ μθν πάκει οτιδιποτε, ηθλεφεισ που θ εικόνα μοιράηεται και ς’ άλλουσ Η αγάπθ είναι Απαιτθτικι κι εγωίςτρια, ηθτάει αποκλειςτικότθτεσ γίνεται ςτενόσ κορςζσ. Κι ζτςι πολλζσ φορζσ θ ίδια μετατρζπεται ςτθν αιτία του κανάτου τθσ
38
Θ ελπίδα
Με ελπίδα κι αντοχι μετράει τισ μζρεσ που χωρίσ ζλεοσ και κατανόθςθ διαβαίνουν Ρϊσ ν’ αντιδράςει; Ρϊσ ν’ αμυνκεί;
Βλζπεισ ο χρόνοσ είναι άκαρδοσ ςυνεχίηει χωρίσ να ςε λογαριάηει τθν αδιάκοπθ και μονόδρομθ πορεία του.
Πμωσ δεν παραιτείται. Μζςα ς’ αυτι τθν πορεία - που ξζρεισ; μπορεί να υπάρξει και γι’ αυτόν θ ευλογία.
39
Πρόωρθ αποχϊρθςθ Ηοφςε όμορφα, χωρίσ ιδιαίτερεσ ζγνοιεσ. Θ γυναίκα του φρόντιηε για τα πάντα κι αυτόσ κρυβόταν πίςω από τθν αδυναμία του να βοθκιςει, να ςυμβάλλει, κατά το μζτρο που του αναλογεί, ςτισ κακθμερινζσ υποχρεϊςεισ. Επειδι αυτό ςυνεχιηόταν για αρκετό καιρό λθςμόνθςε και τα βαςικά. Ι πιο κακαρά λθςμόνθςε ακόμα κι ότι…. ηει!
40
Θ μορφι
Θμίφωσ και το τηάμι κολό Το μόνο που βλζπει είναι μια λυγερι μορφι να κινείται με ςβελτάδα
Σίγουρα κάνει λάτρα ςτο ςπίτι Ρϊσ αλικεια να’ ναι το πρόςωπό τθσ; Να’ χει τουλάχιςτον όμορφα μάτια;
Μςωσ κα μποροφςε τότε και να τθν αγαπιςει…
41
Το
σύνθημα
στον
τοίχο
Μισοσβησμένο στον τοίχο σύνθημα Μόνο σπαράγματα λέξεων έχουν απομείνει …ελ….. ..σοτ… …υνη Τι άραγε απαρχής έλεγε; Νόημα δε βγαίνει Σκέφτηκε τον άνθρωπο τη στιγμή που το χάραζε στον τοίχο. Τη φλόγα που έκαιγε τότε μέσα του Τη θέληση να φέρει τον κόσμο ανάποδα.. Τι σημασία έχει αν είναι δίκαιο ή όχι; Αν λέρωσε τον ξένο τοίχο; Την ώρα εκείνη ζούσε την αλλαγή ζωγράφιζε τ’ όνειρό του.
42
Αυομοίωση
Ήηαλ λσξίο λα ζηακαηήζεη αιιά θη αξγά γηα λα γπξίζεη πίζσ. Χσξίο κπαιό θαη ζθέςε κπήθε ζην ρνξό θαη ηώξα έπξεπε λα ρνξέςεη. Ήμεξε όηη ήηαλ ιάζνο κα ήηαλ θαη ην κόλν; Δελ άξγεζε λα βξεη ζην ξπζκό θαη ζύληνκα ζπγρξνλίζηεθε κε ην βεκαηηζκό ηεο θάιαγγαο. Γηα λα κελ μερσξίδεη, δηθαηνινγήζεθε από κέζα ηνπ. Μα ν ξπζκόο βαζκεδόλ άξρηζε λα ηνπ αξέζεη.
43
Θ μοίρα
(πεηζσ ςκζψεισ)
Είναι καλό να ονειρευόμαςτε μια ιδανικι κοινωνία, μζςα ςτθν οποία κα ηιςουμε εμείσ και τα παιδιά μασ. Το ίδιο επαινετό είναι να παλεφεισ γι αυτόν το ςκοπό. Θ ηωι χωρίσ όνειρα είναι ανοφςιο ζδεςμα. Ναι! Για το ςτόχο αυτό μπορείσ να δίνεισ ζνα κομμάτι του εαυτοφ μασ, μικρό ι μεγάλο. Ρροσ κεοφ όμωσ όχι όλον. Ράντα ασ κρατάμε ζνα τμιμα για ιδιωτικι χριςθ. Βεβαίωσ όςο θ ηωι χωρίσ όνειρα είναι άνοςτο φαγθτό άλλο τόςο και χειρότερο είναι να ηεισ με τθν ψευδαίςκθςθ ότι κάποια ςτιγμι αυτό κα γίνει πραγματικότθτα. Μζςα ςτθ διαδρομι των αιϊνων εκατομμφρια άνκρωποι προςπάκθςαν, χιλιάδεσ απόπειρεσ και ιςάρικμεσ διαψεφςεισ επιςυνζβθςαν. Τότε γιατί, κφριε, με προτρζπεισ να προςπακιςω κάτι που είναι καταδικαςμζνο ν’ αποτφχει; Γιατί αυτι είναι θ μοίρα μασ, θ μοίρα του Ρρομθκζα Γιατί το είπε ο ποιθτισ: Σθμαςία ζχει το ταξίδι…
44
Ο τιμθτισ Ανζξοδοι λεκτικοί θρωιςμοί, λόγια τολμθρά με πιλινα όμωσ πόδια, που ςωριάςτθκαν ςε κρφψαλα ςτο πρϊτο φφςθμα του κινδφνου. Το ηιςαμε καλά ςε προθγοφμενθ φάςθ. Πμωσ χωνεφτθκε εφκολα Ανκρϊπινο είναι και το δζχεςαι. Εκείνο που κάκιςε ςαν πζτρα ςτο ςτομάχι και δεν χωνεφεται με τίποτα είναι θ ζλλειψθ μνιμθσ. Μ’ ζναν αξιοκαφμαςτο τρόπο θ άτακτθ φυγι ξεχάςτθκε παντελϊσ από τθν πρϊτθ μζρα τθσ νζασ περιόδου. Κι όχι μόνο. Υπιρξε και κάτι χειρότερο. Ο επιλιςμων ςικωςε και το λάβαρο του αδιάλλακτου τιμθτι, ςτολίηοντασ με τα κατάλλθλα επίκετα αυτοφσ που θ παρουςία τουσ ξυπνοφςε τισ άςχθμεσ μνιμεσ… « Τςακίςτε τουσ! Δθμιουργοφν κλίμα θττοπάκειασ ενϊ το κίνθμα βρίςκεται ςε άνοδο!» Ωσ απολογιςμό λζω, ότι ςε μερικζσ περιπτϊςεισ δυςτυχϊσ το πζτυχαν. Στθ ςυνζχεια τιμικθκαν και με τον τθσ «δικαιοςφνθσ ςτζφανο» ζχοντασ ςτο μζτωπο τθ βοφλα τθσ «λαϊκισ επιδοκιμαςίασ».
45
Τα βολικά ψζματα Τι εφκολα Χριςτζ μου είναι τα ψζματα ! Τα ψζματα τα βολικά. Αυτά που μικραίνουν ζωσ εξαφανίηουν λάκθ κι αδυναμίεσ. Αυτά που παχαίνουν ιδιότθτεσ και μεγεκφνουν προτεριματα. Εκφζρονται τόςο εφκολα χωρίσ διςταγμοφσ και τφψεισ, τόςο εφκολα που θ ςυχνι επανάλθψι τουσ τα μετατρζπει τελικά λεσ κι είναι αλικεια.
46
Το φιλί Δεν είχα απαιτιςεισ. Το μόνο που ικελα ιταν να μ’ αφιςεισ να ςε καυμάςω. Δεν πίςτευα ςτα καφματα μζχρι τθ ςτιγμι που πζκανα από το ξαφνικό φιλί ςου. Αν το μζλι είναι γλυκό ποιο επίκετο κα βρω ο χαμζνοσ για να το χαρακτθρίςω;
47
Το κ ο ί τ α ς μ α
Μικρζσ λεπτομζρειεσ, αςιμαντα περιςτατικά, ανκρϊπινεσ φιγοφρεσ με αςαφι χαρακτθριςτικά. Κάτι τζτοια αςιμαντα είναι το υπόβακρο τθσ ζμπνευςθσ. Το κοίταςμα μπορεί να φαίνεται ςτθν αρχι επιφανειακό αλλά εκεί που δεν το περιμζνεισ ςου προςφζρει όλον τον υπόγειο πλοφτο του.
48
Τουλάχιςτον ηω Απλωμζνοσ ανακοφρκουδα ςτο κράςπεδο του δρόμου παίρνει λαίμαργεσ βακιζσ ανάςεσ οξυγόνου. Του ζλειπε τόςο εκεί που τον είχαν κλείςει αιχμάλωτο, χωρίσ φαΐ, νερό και φωσ. Πταν τον παραπζταξαν από το φορτθγό δεν πρόλαβε να πονζςει. Αυτό κα ερχόταν μετά Πλα ζχουν τισ διαβακμίςεισ τουσ Δόξαηε το Κεό! Τουλάχιςτον Ηω, είπε…
49
Χκεσ τ’ απομεςιμερο
Χκεσ τ’ απομεςιμερο μεσ τθν καρδιά τθσ άνοιξθσ ςυνζβθ κι αυτό Άνοιξαν οι κρουνοί του ουρανοφ κι ζβρεξε «νιφάδεσ» Δεν ιταν νιφάδεσ χιονιοφ. Ιταν όμορφα, πολφχρωμα γεωμετρικά ςχιματα, εντυπωςιακά Δεν ιταν καιρικό φαινόμενο. Πχι ! Είναι μινυμα φιλίασ κι αδελφοςφνθσ από τα μακρινά αςτζρια Ταξίδεψαν τθν μεγάλθ απόςταςθ καβάλα ςε μια φωτεινι ακτίνα και ζφταςαν ςε μασ ανζπαφεσ να νιϊςουμε τθν αίτθμα τθσ ςχζςθσ!
50
Μεταξφ Μιςοτελειωμζνα ζργα, αδζξιοι χειριςμοί ςφάλματα, λάκθ κι αςτοχίεσ Αχνά ίχνθ ςκζψεων, κολζσ εικόνεσ ηωισ μνιμεσ ανάμεςα ςτον φπνο και ςτον ξφπνιο μθ γνωρίηοντασ αν αυτό που ςκζφτεται ι βλζπει είναι αλικεια ι ψζμα. Καταςτάςεισ αιωροφμενεσ ανάμεςα ςτθν πραγματικότθτα και το όνειρο ςτο μεταίχμιο ζλξθσ και άπωςθσ
Ζτςι πλζον κζλει από δω και πζρα να διαβιεί.
51
Εςωτερικι πάλθ Σιμερα ξφπνθςα φαίνεται Οφννοσ ι Βάνδαλοσ Δεν εξθγείται αλλιϊσ θ εςωτερικι προδιάκεςθ να βιάςω καταςτάςεισ, να εκμαυλίςω τθ ςυνείδθςθ. Είμαι κακόσ με τον εαυτό μου και δεν ξζρω το γιατί Ριζηω τθ ςκζψθ να μου δϊςει μια λζξθ κι αυτι πειςματικά αρνείται Σφίγγω το μυαλό να ςχθματίςει μια πρόταςθ και το μόνο που προκφπτει είναι μια κολοβι κι ανάπθρθ ςυρραφι λζξεων Άςε το περιςςότερο: Να είχαν τουλάχιςτον ζςτω ζνα απλό νόθμα; Τίποτα, τίποτα ! Κοινοτυπίεσ, αςυναρτθςίεσ και ςυνολικό αποτζλεςμα χωρίσ ειρμό, άξιο μόνο να πεταχτεί ςτον κάδο τθσ ανακφκλωςθσ.
52
Στάςθ ηωισ
Αντίβαρο ςτθ δυςτυχία τθν τάςθ για μελαγχολία και αυτοαπομόνωςθ είναι ζνα ελεφκερο ςεργιάνι ςτα ευχάριςτα μονοπάτια τθσ μνιμθσ. Κόντρα ςτον άνεμο, αντίκετα ςτο ρεφμα, ελαφροπατϊντασ με το νου πάνω ςτον αφρό των κυμάτων, μζςα ςτθ φουρτουνιαςμζνθ κάλαςςα, ακολουκϊντασ το δικό ςου μυςτικό μονοπάτι των ψευδαιςκιςεων
53
Τα ςυν και τα πλθν Δε ηθτάω λοφςα και υλικζσ χάρεσ δε ηθτάω πλοφτθ κι άλλα μεγαλεία Ζνα μικρό γιατάκι κζλω ‘κεί ψθλά ςτθ χιονιςμζνθ του βουνοφ κορφι Να νιϊκω ςτο πρόςωπο τισ ριπζσ του παγωμζνου ανζμου που φζρνει μαηί του μυρωδιζσ από τουσ ανκοφσ αγριολοφλουδων Ν’ ακοφω τισ υλακζσ των πειναςμζνων λφκων και τισ κραυγζσ από τα νυχτοποφλια. Εκεί μόνοσ χωρίσ τουσ περιοριςμοφσ και τισ ςυμβάςεισ τθσ νόκασ κοινωνίασ να κάνω το ταμείο τθσ ηωισ Τι πιρα και τι ζδωςα Οι πράξεισ μου πρόςκεςαν ι μείωςαν τον πλοφτο του κόςμου; Δαπάνθςα κι ζδωςα νζα γεννιματα Τα ςυν και πλθν τι υπόλοιπο άφθςαν τελικά;
54
Να μθ μάκει κανείσ Κζλω με λαιμαργία να δοκιμάςω κάκε κομμάτι του κορμιοφ ςου Να ξεδιψάςω, ρουφϊντασ τθν υγραςία των χειλιϊν ςου Κζλω να κολυμπιςω ςτθν ερεβϊδθ κάλαςςα των ματιϊν ςου κι ασ πνιγϊ μζςα τουσ Κάνε με πρϊτα ευτυχιςμζνο κι φςτερα χϊςε το κανατθφόρο μαχαίρι βακειά ςτο ςτικοσ. Να μθ μάκει κανείσ τθν ευτυχία που ζηθςα μαηί ςου και ηθλζψει
55
Εξομολόγθςθ
Μθν κοπιάηεισ για μζνα Μόνοσ κζλω να μπλεχτϊ ςτα δίχτυα τθσ ςαγινθσ ςου Για μζνα δεν είναι παγίδα αλλά το «διάνα» ςτθ ςτόχευςι Τικάςευςζ με, λφτρωςζ με απ’ τθ ςτζρθςθ Διψάω, πότιςζ με, πεινάω χόρταςζ με. Οδιγα με ςτα ενδότερα τθσ φπαρξισ ςου
56
Τ ο «ς π ί τ ι» Τα γράμματα είναι θ πρϊτθ φλθ. Εφπλαςτθ και βολικι Οι λζξεισ προκαταςκευαςμζνα τμιματα που μπορείσ να επιλζγεισ ι να πλάςεισ και εφλθπτα δικά ςου . Ο ςυνδυαςμόσ τουσ αποτελεί μια καλι ι κακι πρόταςθ Ενδιαφζρουςα και γλαφυρι ι πλιρωσ αδιάφορθ κι ακαλαίςκθτθ. Θ αλλθλουχία και θ κατανομι τουσ ο ςυνδυαςμόσ των προτάςεων είναι επιλογι του δθμιουργοφ Το ςφνολο τουσ ευελπιςτεί να είναι ζνα «ςπίτι» Μπορεί να ’ναι όμορφο ωσ εικόνα και να εκπζμπει καλπωρι ι αντίκετα να είναι κρφο κι απωκθτικό Μπορεί να ςε καλεί να χωκείσ ςτθν αγκαλιά του ι να ςε πνίγει και να κζλεισ να δραπετεφςεισ. Ράντα οι εντυπϊςεισ για το «ςπίτι» δεν είναι ίδιεσ για όλουσ τουσ ανκρϊπουσ Για το ίδιο δθμιοφργθμα μπορείσ να ςυναντιςεισ όλο το φάςμα των αντιδράςεων….
57
Ερωτιματα Ροφ πιγε εκείνο το ςφρίγοσ ποφ χάκθκε θ εςωτερικι φωτιά; Θ αςίγαςτθ πεκυμιά γι αγϊνα; Θ βακειά πίςτθ ότι όλα κ’ αλλάξουν. Ναι! Νιϊκαμε ο ομφαλόσ τθσ Γθσ ςυντροφιά με μια άφατθ ευτυχία παρά τισ υπάρχουςεσ ςυνκικεσ τθσ πολφπλευρθσ ςτζρθςθσ. Ρϊσ αλλάξαμε τόςο πολφ; Είναι ο χρόνοσ που πζραςε κι αντικειμενικά οι δυνάμεισ μειϊκθκαν ι είναι θ διάψευςθ του αρχικοφ ονείρου; Ερωτιματα που απαιτοφν πειςτικζσ απαντιςεισ αλλά υπάρχουν τόςεσ πολλζσ και διαφορετικζσ από άτομο ςε άτομο.
58
Είναι ςτιγμζσ Είναι ςτιγμζσ που αξίηουν για χρόνια Κι υπάρχουν μζρεσ ι και μινεσ ολόκλθροι άξιοι μόνο για τον κάλακο των αχριςτων Είναι μεγάλθ θ διάρκεια τθσ ανκρϊπινθσ ηωισ ιδωμζνθ ςτο ατομικό επίπεδο. Αλλά, αγαπθτζ, απάντθςε ς’ αυτό που ρωτϊ. Κάνε τθ ςοφμα και πεσ μασ Ρόςθ είναι θ διάρκεια των ςτιγμϊν που κυμάςαι απ’ όλθ τθν πορεία τθσ; Βάλε μαηί αυτζσ που ςε ταξίδευςαν ςτον ουρανό, αλλά κι αυτζσ που ςε βφκιςαν ςτα κατάβακα των ςκοτεινϊν κι ανάερων ςπθλιϊν Τι ιταν τελικά θ ηωι πζρα από ζνα ςφντομο ταξίδι;
59
Θ γραμμι
Μια ηωι περπατοφςε πάνω ςτισ γραμμζσ του τραμ. Γιατί πίςτευε ςτθν γραμμι γιατί νόμιηε ότι είναι το γενικό καλό.
Αργότερα είδε το μάταιο του αγϊνα κι εγκατζλειψε οριςτικά τισ γραμμζσ Ρερπατάει, λζει, ςτο δικό του μονοπάτι Ροιο, αλικεια είναι αυτό;
Κανείσ δεν ξζρει. Μςωσ οφτε ο ίδιοσ Είναι απαραίτθτο όμωσ να υπάρχει ςχζδιο;
Μιπωσ όταν αφεκεί ςτο τυχαίο κι όπου τον φζρουν τα βιματα φτάςει ςτθν πολυπόκθτθ ευτυχία;
60
Τίποτα δεν είναι μόνιμο
Τίποτα δεν είναι μόνιμο, τίποτα δεν είναι οριςτικό και τελεςίδικο. Μζςα από τον πυκνό ιςτό των απαγορεφςεων, μζςα από τα αλλεπάλλθλα τείχθ των δυςκολιϊν, θ ηωι βρίςκει μονοπάτια αόρατα με το γυμνό μάτι για να ειςχωριςει και να δθμιουργιςει τουσ πρϊτουσ κφλακεσ τθσ επόμενθσ φάςθσ.
61
Λόγια του κλιδονα Κλειςτοφοβικά κελιά με κάγκελα και μζςα κλεφτρόνια αποκλειςμζνα Κλεψιμαίικα κοςμιματα και πολφτιμα κτερίςματα αρχαίων τάφων που ςυλικθκαν από κλοφβια κνϊδαλα, κουμάςια ολκισ. Κλοφβεσ κλουβιά κουκουλϊνουν τισ κλεψφδρεσ του εναπομείναντοσ χρόνου.
Υπόκωφα κλαψουρίςματα για τθν κακι τουσ τφχθ που τουσ κρατάει κατάδικουσ ςε βαριόκλειςτα κάτεργα με μια αλυςίδα μεγάλων αρχαϊκϊν κλειδιϊν. Κλϊςα που κλϊκει με κόκκινθ κλωςτι τθ μαφρθ τουσ τθ μοίρα ςαν κεϊκι κατάρα και κατακραυγι. Κουβζντεσ ςτον αζρα…
62
Αιςιοδοξία Ο ζνασ γκρεμίηει τισ γζφυρεσ, κόβει τα ςθμεία επαφισ βακαίνει το χάςμα του μίςουσ και τθσ διχόνοιασ Κι ο άλλοσ; Επίμονα και πειςματικά μζςα απ’ τα χαλάςματα ξεδιαλζγει πζτρεσ που τοποκετεί με μια ςειρά ελπίηοντασ, ζςτω ουτοπικά, να τα ξαναφτιάξει όπωσ ιταν Δυο δράςεισ αντίρροπεσ, δυο άνκρωποι διαφορετικοί Κι όμωσ κάπου και κάποτε κα ξαναςυναντθκοφν Δε γίνεται αλλιϊσ! Θ αιςιόδοξθ αυτι προοπτικι εδράηεται ςτθν εξισ γνϊςθ: Οι άνκρωποι είναι φκαρτοί, ζρχονται και φεφγουν. Η ηωι όμωσ με πείςμα κα ςυνεχίηει τθν πορεία τθσ…
63
Θ ςυγκατάβαςθ Απαλά πλθςίαςε τθν παλάμθ του ςτο μάγουλό τθσ και ίςα- ίςα που το ακοφμπθςε. Ζνιωςε τθν εςωτερικι τθσ ηζςτα να τον διαπερνά. Δεν κινικθκε κακόλου, οφτε κετικά οφτε αρνθτικά. Μόνο τον κοίταηε διαπεραςτικά κι επίμονα. Τόλμθςε ζνα απαλό χάδι και τότε ζγειρε λίγο όλο το κεφάλι προσ το μζροσ τθσ παλάμθσ Τόλμθςε δεφτερο χάδι μζχρι το άκρο του αυτιοφ τθσ κι αυτι γφριςε ςιγά το πρόςωπο ςτθν παλάμθ του κι ενϊ ςυνζχιςε να τον κοιτά από το πλάι κόλλθςε τα καυτά τθσ χείλθ ςτο εςωτερικό τθσ. Ανατρίχιαςε ςφγκορμα κι αυτι νιϊκοντασ τθν αναςτάτωςι του χαμογζλαςε αμυδρά….
64
Θ δφναμθ τθσ ηωισ Μζςα ςτθν ερεβϊδθ ομίχλθ τθσ απελπιςίασ, εκεί που πιςτεφεισ ότι όλα τζλειωςαν, ςαν θ αυλαία να ςφαλίηει οριςτικά τθν τελευταία παράςταςθ τθσ ηωισ ςου
Εκεί που φιλοδοξίεσ και τα όνειρα μιασ γκρινιάρασ κι άνοςτθσ ηωισ ςαν τα χαλάςματα του ςπιτιοφ κα ριχτοφν, ωσ άχρθςτα μπάηα ςτο άπατο βάρακρο
Μια αςκενικι αχτίδα φωτόσ αρχίηει να ςπάει το ςκότοσ ςαν μια ςταγόνα νεροφ, μια μπουκιά ψωμιοφ κι ζνα νεφμα ςυγκατάβαςθσ
Ανοίγουν πάλι τθν πόρτα τθσ ςυνζχειασ επιβεβαιϊνοντασ τθν πίςτθ πωσ θ ηωι είναι ανίκθτθ κι απτόθτθ κα ςυνεχίςει τθν αδιάλειπτθ κι αιϊνια πορεία τθσ
65
Η νύχτα Νφχτα θλιόλουςτθ, ςτιγμι δικιά μου Ολόκλθρο το δωμάτιο Οι μακρινοί ιχοι ς’ άλλθ πολιτεία ανικουν Νφχτα μεςουρανοφςα κρυφι ελευκερία, νθςάκι απόμερο κι ιδιόκτθτο Απλθςτία και τθν τελευταία ςταγόνα μζχρι το τζλοσ να ρουφιξεισ Νφχτα γλυκόπικρθ ςχίηεισ τουσ διςταγμοφσ, ξεκλειδϊνεισ τα διλιμματα, υπόγειεσ λεωφόρουσ ανοίγεισ ςε παράνομα όνειρα. Νφχτα αμαρτάνουςα Τα μζλθ κουραςμζνα μετροφν τισ ανάςεσ Σε λίγο κα γίνουν φυςιολογικζσ Νφχτα κνιςκουςα Το μόνο ςου αντίδωρο είναι οι παλαιζσ αναμνιςεισ από ατρφγθτεσ αγάπεσ.
66
Μζτρθςθ χρόνου Ανϊνυμεσ χαρακιζσ πάνω ςτον αςβεςτωμζνο τοίχο μετράνε μζρα με τθ μζρα το γφριςμα του χρόνου. Ιδθ ζχουν ςχθματιςτεί παράλλθλεσ γραμμζσ θ μια κάτω απ’ τθν άλλθ. Το ερϊτθμα είναι βαρφ. Ροιόσ και πότε άρχιςε τθ μζτρθςθ και πότε ςτο διάολο κα τελειϊςει αυτι;
67
Μνιμεσ αγκιςτρωμζνεσ ςτο μυαλό Μνιμεσ αγκιςτρωμζνεσ ςτο μυαλό δεμζνεσ με διπλοφσ ναυτικοφσ κόμπουσ Σ’ ακολουκοφν πειςματικά και πιο βαςανιςτικά από τθ ςκιά ςου Τι είναι θ Νζμεςθ που τιμωρεί άπαξ και τελεςίδικά ςε ςφγκριςθ με το ιςόβιο βαςανιςτιριο που ςου επιδαψιλεφουν οι μνιμεσ ;
68
Μποτίλια
ςτο πζλαγο
Χουχοφλιαςε με ςτοργι τ’ ανεκπλιρωτα όνειρά του τα περιζχυςε με άδολθ αγάπθ τα μοςχοβόλθςε με ευχζσ και τα ράντιςε με τθ χρυςόςκονθ τθσ ελπίδασ. Τα τφλιξε προςεκτικά ς’ ζνα μαφρο περιτφλιγμα και τζλοσ τα εφταςφράγιςε ςε μια μποτίλια. Στο ταξίδι προσ το νθςί ςτθ μζςθ τθσ διαδρομισ τθν πζταξε ςτο ανοιχτό γαλάηιο πζλαγο… Ροφ ξζρεισ; ςκζφτθκε από μζςα του Μπορεί να πζςει ςτα ςτιβαρά χζρια ενόσ νζου με κακαρό βλζμμα και δφναμθ, να τθν ανοίξει και να τα κάνει δικά του Τότε εκεί μζςα ςτο ςκότοσ τθσ ακινθςίασ ν’ ανάψει μια νζα ςπίκα ελπίδασ για τθν εκπλιρωςι τουσ. Τότε ίςωσ λάχει και ς’ αυτόν ζνα μικρό μερίδιο νοερισ χαράσ, μια και μόνο ανάςα νζασ ηωισ….
69
Ο απολογιςμόσ Ροιοσ είναι ο απολογιςμόσ μζχρισ εδϊ; Εκείνο που μόνο ςχεδόν γνϊριςε είναι το τςαλαβοφτθμα ςτθ λαςπουριά τθσ ηωισ Τι είναι αλικεια αυτό το φροφτο που κάποιοι το λζνε ευτυχία και χαρά; Είναι γλυκό, είναι ξινό ι παντελϊσ άγευςτο; Δεν το ζχει, δυςτυχϊσ, ποτζ δοκιμάςει να ξζρει Εκείνο που μόνο κυμάται είναι οι θμιτελείσ προςπάκειεσ του και οι οδυνθρζσ απογοθτεφςεισ. Σπαραγμζνο απ’ τισ κακουχίεσ το κορμί λαβωμζνθ από τισ πίκρεσ θ καρδιά. Είναι θ μόνθ ςοδειά που μζχρι τϊρα ζχει μαηζψει Ρου να ςτθριχτείσ πλζον άνκρωπζ μου; Υπάρχει άραγε πρόκυμο χζρι που κα απλωκεί να ςε ςυγκρατιςει από τθν μοιραία πορεία προσ το βάρακρο; Μδωμεν !
70
Οι αφανείσ Στθν τροχιά που διζγραψαν αυτοί υπάρχουν ανάλαφρεσ καταςτάςεισ, κινιςεισ διςτακτικζσ πολφωρεσ ςιωπζσ, απόψεισ αςαφείσ. Μα οι αμφιβολίεσ κι οι διςταγμοί πελϊριοι. Τθν φπαρξι τουσ δεν κα τθν καταγράψει κανείσ, ζςτω και ο πιο ευαίςκθτοσ ανιχνευτισ τθσ ηωισ. Ιταν επιλογι τουσ ι τόςα μποροφςαν τόςα ζκαναν; Ροιοσ μπορεί να δϊςει απάντθςθ ς’ αυτό; Μα ζχει και ςθμαςία; Ζτςι κι αλλιϊσ το πζραςμα τουσ δεν άφθςε κανζνα ίχνοσ δεν επθρζαςε τθν εξζλιξθ των πραγμάτων Μςωσ θ μόνθ απόδειξθ για το πζραςμα τουσ να είναι μια λαξευμζνθ επιγραφι που κάποιοσ φιλάνκρωποσ απόγονοσ κα φρόντιςε να ςτθκεί πάνω ςτον χορταριαςμζνο τάφο τουσ…
71
Προςευχι ςτ’ αςτζρια Κζλω να ςασ παρουςιάςω ζνα δικό μου ευφάνταςτο ςενάριο. Ασ κάνει επιλογι ο κακζνασ μασ ζνα αςτζρι Μθ φοβάςτε είναι πολλά και φτάνουν για όλουσ Εκεί ςτείλτε τισ πιο απόκρυφεσ ενοχζσ κι επικυμίεσ ςασ Μθ φοβάςτε, βγάλτε τα όλα από μζςα ςασ το ςφμπαν κρατάει μυςτικά… Φαντάηεςτε πόςο κα ξαλαφρϊςει θ κοινωνία μασ; Αν κάτι, χωρίσ κίνδυνο, κζλουμε να ςυηθτιςουμε Κα ζχουμε ζναν καλό ακροατι, το δικό μασ αςτζρι Αυτό κα είναι πάντα ςτθ κζςθ του πρόκυμο ν’ ακοφςει Ζτςι κα μείνουν άνεργοι οι πάςθσ φφςεωσ ψυχαναλυτζσ Αυτοφσ όμωσ μθν τουσ λυπάςτε, κάπου αλλοφ κα βολευτοφν
72
Οι όροι Ρότε θ προςδοκία εκπλθρϊνεται; Ρότε θ φιλοδοξία ικανοποιείται; Στισ ερωτιςεισ αυτζσ πάντα υπάρχει ζνα «όταν» που δεν είναι κυρίωσ χρονικό αλλά ζχει πλειάδα προχποκζςεων θ φπαρξθ των οποίων κα ανοίξει διάπλατα τισ πόρτεσ. Δεν είναι ευχζσ, δεν είναι «μακάρι» Είναι ςυνδυαςτικό αποτζλεςμα προςωπικϊν ικανοτιτων πείςματοσ υπομονισ και προςπακειϊν που ζχουν το ςτοιχείο τθσ διάρκειασ μζςα ςτο κφλιςμα του χρόνου.
73
Ονειρεφομαι Ονειρεφομαι ζναν κόςμο ειρθνικό, χωρίσ πολζμουσ με τουσ διάφορουσ λαοφσ να ςυμβιοφν εν ειρινθ. Ονειρεφομαι μια Ελλάδα που να ςτζκεται ςτζρεα ςτα πόδια τθσ, περιφανθ κι αντάξια του παρελκόντοσ. Ονειρεφομαι τθν κοινωνία μασ ανεβαςμζνθ να ηει με αξίεσ τθν πόλθ που ηω να είναι όμορφθ και κακαρι με τουσ δρόμουσ γεμάτουσ από γελαςτοφσ ανκρϊπουσ Τουσ νζουσ να γεμίηουν τα αμφικζατρα γεμάτοι όρεξθ για γνϊςθ Τα παιδιά να παίηουν αμζριμνα ςτισ πλατείεσ και τα γιπεδα. Τον εαυτό μου όρκιο ν’ αντζχει τισ ςυνζπειεσ του χρόνου και όταν επζλκει το πλιρωμα του χρόνου, ονειρεφομαι… μια αξιοπρεπι ζξοδο.
74
Το ταξίδι
Στο διάβα τθσ ηωισ του ο άνκρωποσ βλζπει, ακοφει, γεφεται, μακαίνει και μαηεφει εμπειρίεσ. Οικοδομεί ςχζδια, κάνει όνειρα μελλοντικϊν ενεργειϊν. Δθμιουργεί το προςωπικό του ςτιλ Στο μεςοδρόμι φτάνει ςτο ηενίκ τθσ πορείασ. και κει που ιρκε θ ϊρα να χαρεί τισ κατακτιςεισ του το δρεπάνι του άχαρου χάρου κερίηει όλεσ τισ προςδοκίεσ που είχε. Ραρ’ όλα αυτά θ πορεία, το ταξίδι που ζκανε ζχει τθν αυτόνομθ αξία του.
75
Οπταςία Ονειρικι οπταςία ιρκεσ ςτον φπνο να ςυντροφεφςεισ τθ μοναξιά μου
Αχνι παρουςία άυλθ ομορφιά ιςουν τόςο γλυκιά μα και τόςο άπιαςτθ
Πταν ζκανα απόπειρα να ς’ αγκαλιάςω ζπιαςα το τίποτα Ζφυγεσ όπωσ ιρκεσ
76
Πεηζσ ςκζψεισ Είπε «τα πάντα ρει» κι είχε δίκιο Θ αλλαγι είναι ευλογία ςτισ πρϊτεσ φάςεισ τθσ ηωισ μασ Στισ φςτερεσ όμωσ είναι ςκζτθ κατάρα!
Αχ! «Άτιμε» Θράκλειτε τι μασ ζκανεσ με τα ρθτά ςου!
77
Προτροπι Τι νόθμα ζχει να βλζπεισ μόνο τα αρνθτικά τθσ ηωισ; Να γεμίηεισ τθ ςκζψθ ςου με τα άςχθμα που ςυμβαίνουν. Αυτά πάντα κα υπάρχουν γφρω ςου. Είναι ανάγκθ εςφ να ηεισ μόνο κοντά τουσ; Δίπλα ς’ αυτά τα γκρίηα κι άραχνα, καλζ μου άνκρωπε, υπάρχει θ ομορφιά και το καφμα τθσ φφςθσ, το μεγαλείο των ανκρωπινϊν πράξεων και δθμιουργθμάτων του. Ηιςε αυτιν τθν ομορφιά, δεσ τθν, μφριςζ κι ακοφμπα τθν Ενϊςου με ανκρϊπουσ που αγαπάνε τθ ηωι και ρουφάνε τθ γεφςθ τθσ. Γίνε, λοιπόν, ζνα κετικό κομμάτι τθσ κοινωνίασ.
78
Τα ς φ ν ν ε φ α Σφννεφα! Κφςανοι, ςτρϊματα, ςωρείτεσ. Τρζχουν ςυνεχϊσ, αλλάηουν αδιάκοπα ςχιματα, ενϊνονται, χωρίηουν, παίηουν, αλλά και μαλϊνουν ςκλθρά με αςτραπόβροντα και κεραυνοφσ.
Κάποια ςτιγμι «πεκαίνουν» και φτάνουν ςτθ γθ Ωσ βροχι, ωσ χαλάηι ι ωσ νιφάδεσ χιονιοφ. Στισ περιςςότερεσ φορζσ ο «κάνατόσ» τουσ είναι ευλογία, αλλά υπάρχουν και περιπτϊςεισ, που δθμιουργοφν καταςτροφζσ. Ροιο όμωσ είναι το καλό; Ροτζ δεν αφανίηονται για πάντα. Ο ηωοδότθσ ιλιοσ με τθ κερμαντικι του ικανότθτα είναι ο γεννιτορασ των νζων.
79
Το γφρω τοπίο Τοπίο ιρεμο απλϊνεται μπροςτά του, ςαν χάδι ςτο μάτι Ροικιλία πραγμάτων, χρωμάτων και ιχων γλυκϊν να ικανοποιοφν τθν κάκε απαίτθςθ Ρεφκα, φοίνικεσ, χαρουπιζσ, κουμαριζσ, κυμάρια και ςκίνα Λουλοφδια με τα τόςα εξωτικά ονόματα, γεμάτα πολφχρωμα ποικίλα άνκθ. Κι απζναντι θ κάλαςςα, πλανεφτρα κι αλλοπαρμζνθ πότε γαλινια, ςαν απλωμζνο λάδι ςτο τθγάνι κι άλλοτε άγρια και φουρτουνιαςμζνθ ςε καλεί μζςα τθσ, να ςε καταβροχκίςει, ζνα ακόμα ςτα τόςα κφματά τθσ. Εςφ ξζρεισ πόςο φπουλθ είναι και δεν πζφτεισ με το πρϊτο κάλεςμα ςτα δίχτυα τθσ, μα ……
80
Το ερυκρό τ’ ουρανοφ Μάτωςε ο ουρανόσ κατά δφςθ του ιλιου Ροτάμια τα αίματα που γζμιςαν το κόλο. Δε κζλω να το δω ςαν φυςικό φαινόμενο Βαρζκθκα αυτζσ τισ ερμθνείεσ τθσ επιςτιμθσ και τθσ λογικισ. Κα ικελα να είναι αποτζλεςμα μιασ μάχθσ εξοντωτικισ ανάμεςα ςε δαίμονεσ τ’ ουρανοφ Αποτζλεςμα πάκουσ κι αντιηθλίασ ερωτικισ ςτα ανκρωπόμορφα ςφννεφα Συγκροφςεισ, αςτραπζσ και βροντζσ Οι αςτραπζσ αντανάκλαςθ των ςπακιϊν που λυςςαςμζνα ξιφομαχοφν κι οι βροντζσ κραυγζσ πόνου ι κριάμβου των αντιμαχόμενων αντιπάλων…
81
Τα όνειρα Τα νεανικά μου όνειρα, τα όνειρα του κζρουσ καβάλθςαν αςτόχαςτα ςτα φτερά των αποδθμθτικϊν χελιδονιϊν Ζτςι όταν τα φφλλα των δζντρων άρχιηαν να κιτρινίηουν τα ταξιδιάρικα πουλιά τα πιραν μαηί τουσ ςε νζουσ άγνωςτουσ ε μζνα τόπουσ πριν καν προλάβουν να υλοποιθκοφν. Τθν επόμενθ άνοιξθ που κα επιςτρζψουν κα μ’ αναηθτιςουν άραγε ι κα γίνουν απόκτθμα νζων κτθτόρων; Ασ είναι! Αυτό τελικά δε με πειράηει Εκείνο που μόνο επικυμϊ είναι να γίνουν πράξθ. Δε μπορεί ! Ζνα ψιγμα τθσ χαράσ κα ταξιδζψει να χαϊδζψει τθν ψυχι μου
82
Το όνειρο Στθ γειτονιά τθν παιδικι το όνειρο τον πιγε. Κι ιταν τόςο ηωντανό, ςαν να ‘τανε αλικεια. Ξυπόλυτοσ, παντελονάκι τιράντεσ να ςτθρίηουν και μια τεράςτια ςτο χζρι φζτα ηυμωτό ψωμί με λάδι αλειμμζνθ κι αλάτι. Αγωνία να προλάβει μερικζσ μπουκιζσ γριγορα να καταπιεί πριν αρχίςει το μοίραςμα. Δε γίνεται αλλιϊσ, αφριο κα είναι θ ςειρά του να ηθτιςει μερίδιο. Τόςθ, μα τόςθ ςτζρθςθ παςαλειμμζνθ όμωσ με μια γενναία ςτρϊςθ- χαμζνθσ πλζον- ευτυχίασ.
83
Νθνεμία Νθνεμία παντοφ. Στισ καιρικζσ ςυνκικεσ, ςτθ προςωπικι διάκεςθ ςτα ςυναιςκιματα. Υπιρξαν καταιγίδεσ, βίωςε φουρτοφνεσ, ροφφθξε απογοθτεφςεισ. Ξζρει τι κα πει πόνοσ. Ζηθςε και χαρζσ Αγάπθςε κι αγαπικθκε Μα τϊρα, που το ταξίδι τελειϊνει… Ζχοντασ τακτοποιιςει εκκρεμότθτεσ αναμζνει τθν ειρθνικι κατάλθξθ. Δεν ζχει παράπονο, ςτθ διάρκειά του τα ζηθςε όλα ι ςχεδόν….
84
Το παράπονο Στθ ρωγμι εκείνθ που χωρίηει τθ ηωι απ’ το κάνατο αρπάχτθκε με νφχια και με δόντια αρνοφμενοσ να πζςει ςτθν ανυπαρξία. Αμφνεται πειςματικά να δεχτεί το μοιραίο Λκετεφει, παρακαλάει κι εξθγεί Μα δεν πρόλαβα Κεζ μου τίποτα να ηιςω. Μόνο αγάπθςα, μα δεν αγαπικθκα! Δε ηθτάω πολλά, μια μυρωδιά να πάρω, να νιϊςω ότι κι εγϊ υπιρξα Λεσ πωσ είςαι ςοφόσ και δίκαιοσ Τότε γιατί δε μου δίνεισ μια ευκαιρία; Ιςουν τόςο βιαςτικόσ μαηί μου. Να πεισ ότι ιμουν αμαρτωλόσ, ότι αδίκθςα ότι ζκλεψα, ότι αφαίρεςα ηωι; Τίποτε από αυτά δεν ζκανα Δε λζω ότι ιμουν άμεμπτοσ ζνασ μζςοσ άνκρωποσ ιμουν Δεν άφθςα πίςω μου ζργο, αλλά οφτε γκρζμιςα κι ζργα άλλων
85
Ερωτθματικό Σε κάποια χρονικι ςτο διάβα του ςτιγμι Άδθλο το ποφ, το πϊσ και το γιατί βρζκθκε κρεμαςμζνοσ ςτο κράςπεδο ενόσ τρικλίηοντοσ ςφννεφου Αιωροφμενοσ ςτθν ςκοτεινι αβεβαιότθτα τθσ αβφςςου, ταρακουνικθκε από τισ ριπζσ του άπονου ανζμου και τρεμοφλιαςε μζςα του. Πταν το απόκεμα των δυνάμεων άρχιςε να εξανεμίηεται το ςκζφτθκε αλλιϊσ. Κράτθςε ςφικτά ςτθ χοφφτα το φςτατο κομμάτι τθσ δφναμθσ με τθ ςτερνι ελπίδα, κακϊσ κα βυκίηεται όλο και πιο βακειά να ζχει τθν τφχθ μθν αδραχτεί από κάπου, πιο κάτω…. … Κανείσ δεν ζμακε μζχρι ςιμερα κάτι για τθν τφχθ του.
86
Το φιλί Δεν είχα απαιτιςεισ Το μόνο που ικελα ιταν να μ’ αφιςεισ να ςε καυμάςω Δεν πίςτευα ςτα καφματα μζχρι τθ ςτιγμι που πζκανα από το ξαφνικό φιλί ςου Αν το μζλι είναι γλυκό ποιο επίκετο κα βρω ο καθμζνοσ για να το χαρακτθρίςω
87
Τα δάκρυα μου πζτρωςαν Τα δάκρυα μου πζτρωςαν ζγιναν μπίλιεσ που παίηουν τα παιδιά ςτα καλντερίμια ανταλλάςοντασ βριςιζσ για τθν τφχθ τουσ….
88
Υποηφγιο
Τιμϊ τθ φιλία ςου! Δζχομαι τισ καλζσ προκζςεισ, δεν είμαι αχάριςτοσ. Αλλά ςε παρακαλϊ φτάνει Δεν αντζχω πια κι άλλεσ Καλοςφνεσ. Χάνω τον εαυτό ζτςι ζγινα υποηφγιό ςου.
Κζλω μια ανάςα αλλά όλθ να ‘ναι δικι μου…
89
Το όχθμα
(Πεηό ποίθμα)
Θ ς ε μ ν ό τ θ τ α, από τα γεννοφάςκια τθσ διανφει το δρόμο ακόρυβα και πεηι. Ο κ ο ι ν ό σ ν ο υ σ ταξιδεφει ιρεμα πάνω ςτο ταπεινό γαϊδουράκι. Θ ε λ π ί δ α ελπίηει κάποια ςτιγμι να γίνει ζφιππθ. Το κ ρ ά ς ο σ όμωσ, εξαρχισ, είναι κρονιαςμζνο ςτον πυργίςκο του τανκ και κυλάει κορυβωδϊσ πάνω ςτο δρόμο ιςοπεδϊνοντασ τισ ιδιομορφίεσ που ςυναντά ςτο πζραςμά του. Βλζπεισ λοιπόν, καλι μου, ότι θ κάκε ανκρϊπινθ ιδιότθτα καβαλάει το αντίςτοιχο ό χ θ μ α, ενϊ θ ηωι ςυνεχίηει το δρόμο τθσ.
90
Θ πόλισ εάλω Ανίςχυροσ υπομζνει κι αμφνεται ςτισ αλλεπάλλθλεσ επικζςεισ του χρόνου Ανκίςταται πειςματικά με τα δόντια ςφιγμζνα Ζχει τθ ςυνείδθςθ τθσ φκαρτότθτασ του αλλά όςο περνάει απ’ το χζρι του θ πόλθ δε κα πζςει, οφτε κα υψϊςει ποτζ τθ λευκι ςθμαία τθσ παράδοςθσ. Φυλάει τισ κερκόπορτεσ, μα τι να το κάνεισ; Το αναπόφευκτο μια μζρα κα νικιςει. Τότε και μόνο τότε ασ ειπωκεί το « Θ πόλισ εάλω…»
91
Θ αλλαγι Κάτω από τον ζναςτρο ουρανό θ κάλαςςα φαντάηει ςαν μια μαφρθ άγρια μάηα που ταράςςεται από τισ ριπζσ του ιςχυροφ ανζμου. Τα ψθλά κφματα ςτθν πορεία τουσ ενϊνονται γίνονται κεόρατα, ςαν ορδζσ πολεμιςτϊν που ζνωςαν τα χζρια τουσ ςτθ ςτιγμι τθσ επζλαςθσ. Πταν φτάνουν ςτα βράχια ξεςποφν πάνω τουσ με λφςςα κι ορκϊνουν για τελευταία φορά το μπόι τουσ, μζχρι να αφιςουν τθν τελευταία τουσ πνοι. Πμωσ οι φουρνιζσ των κυμάτων είναι αςταμάτθτεσ. Άλλα φιλόδοξα ζρχονται να πετφχουν τον αρχικό ςτόχο, που είναι το γκρζμιςμα των ακλόνθτων βράχων. Ο ςυγκυριακόσ παρατθρθτισ βλζπει τουσ βράχουσ ανεπθρζαςτουσ να αντζχουν τθν αδιάκοπθ επίκεςθ Πμωσ αυτό είναι απατθλό. Αν υπιρχε ζνασ διαχρονικόσ κεατισ των ςυμβαινόντων κα διαπίςτωνε τισ ανεπαίςκθτεσ μικρζσ φκορζσ που ςυμποςοφμενεσ ςτο διάβα των αιϊνων τότε κα είχε ςαφι τθν εικόνα των αλλαγϊν. Τίποτα δεν αλλάηει και τίποτα δε μζνει ίδιο.
92
Το είπε
Γφριςε το πρόςωπο απ’ τθν άλλθ και μ’ όλον το φόβο μζςα του είπε με δφναμθ τα λόγια που ποτζ μζχρι τϊρα δεν διανοικθκε ότι μπορεί να τα πει: Δεν κα ικελα να ηω πουκενά αν δεν κα είςαι κι εςφ κοντά μου! Δεν περίμενε ςτιγμι να δει τισ αντιδράςεισ τθσ. Το ζβαλε ςτα πόδια. Χριςτζ μου, τι τόλμθςα κι είπα; αναςτατωμζνοσ αναρωτικθκε: Και τϊρα;
93
Θ μθχανι του χρόνου Με τρϊει ςα ςκουλικι θ ςκζψθ. Να μποροφςα κακϊσ προχωρϊ ςε ζνα δρόμο με κάποιο τρόπο να ξζρω ποιοι και πότε πάτθςαν πριν από μζνα κάτω από τα δικά μου βιματα Ροια δράματα, ποιεσ χαρζσ και λφπεσ ςυνόδευαν αυτοφσ μζςα ςτουσ αιϊνεσ Ροιεσ ςκζψεισ γεννικθκαν ςτο μυαλό τουσ, τι όνειρα κι επικυμίεσ είχαν. Ροιεσ πρόλαβαν να ηωντανζψουν και ποιεσ τισ κιδεψαν πριν καν να γεννθκοφν… Μια μθχανι του χρόνου να μποροφςε να προβάλει μπροσ ςτα μάτια μου όλα τα ςυμβάντα. Μιπωσ αυτι θ διαχρονικι μνιμθ κα μασ ζκανε καλφτερουσ ; Άγνωςτο ! Θ απάντθςθ μζνει εκκρεμισ…
94
Πόνοσ οξφσ … Ρόνοσ οξφσ, διαπεραςτικόσ πόνοσ. Νιϊκεισ το ςουβλί του τςαγκάρθ να τρυπάει τα φυλλοκάρδια… Αιςκάνεςαι να κόβεται θ ανάςα… «Βλζπεισ» το αίμα να τρζχει απ’ το ςτικοσ… Κι εςφ, παραδομζνοσ, λειϊνεισ ςαν το κερί… Τα τυπικά ςυμπτϊματα του μονόπλευρου, του χωρίσ ανταπόκριςθ ζρωτα!
95
Ο λαοπλάνοσ Ζχεισ, ζςτω, τθ δυνατότθτα τθσ άρκρωςθσ Ξζρεισ να χειρίηεςαι εκφράςεισ του ςυρμοφ, λόγια που ξυπνοφν ταπεινά ελατιρια του ανκρϊπου. Κι εμφανίηεςαι ςαν ο υποςτθρικτισ του λαοφ Σε κάκε μικρόφωνο που βρίςκεισ ψάχνοντασ επαναλαμβάνεισ τισ ίδιεσ ςοφίεσ για άτομα που ζχουν χαμθλι γνϊςθ και κρίςθ Κι ζχεισ τθν ψευδαίςκθςθ κακομοίρθ μου ότι αυτζσ οι γλυκερζσ ηθτωκραυγζσ που ακοφσ από κάτω είναι θ απόδειξθ τθσ επιτυχίασ ςου Κυμιςου, ςφγχρονε Δελαπατρίδθ, ότι τζτοιοι άνκρωποι υποδζχτθκαν τθ μια Κυριακι το Χριςτό με βάγια και επόμενθ κάρφωςαν τα καρφιά ςτο ςταυρό του. Τότε κα νιϊςεισ ότι είςαι ζνασ «μαγνιτθσ» που δεν ζλκει μζταλλα αλλά μόνο ηαρηαβατικά…
96
Τ ι κ ό π ο σ… Τι κόποσ, τι λαχάνιαςμα! με τθ καρδιά να κζλει να ςπάςει το ςτικοσ Ανθφοριζσ, χαράδρεσ και ριγματα Να πατιςει το πζλμα του τθν ανϊτατθ κορυφι Ρείςμα, λφςςα και επιμονι. Γιατί; Ματαιοδοξία; Ανεξζλεγκτοσ εγωιςμόσ; Ι αρρωςτθμζνο πείςμα; Στα πικανά ενδεχόμενα είναι και θ απάντθςθ: Πάρτα όλα!
97