|Lifestory
#feelgood
“Evan wordt geboren met 24 weken, het enige wat wij kunnen doen is hopen dat het goed komt” ZES MAANDEN ZWANGER IS FYSIOTHERAPEUT EVELIEN (32) ALS ZE WEEËN KRIJGT. EVAN WORDT EXTREEM PREMATUUR GEBOREN. TOCH WETEN EVELIEN EN HAAR VRIEND URWIN HOOP TE HOUDEN.
>
4MAMA|MAGAZINE
73
|Lifestory
#feelgood
“Evan wordt geboren met 24 weken, het enige wat wij kunnen doen is hopen dat het goed komt” ZES MAANDEN ZWANGER IS FYSIOTHERAPEUT EVELIEN (32) ALS ZE WEEËN KRIJGT. EVAN WORDT EXTREEM PREMATUUR GEBOREN. TOCH WETEN EVELIEN EN HAAR VRIEND URWIN HOOP TE HOUDEN.
>
74
4MAMA|MAGAZINE
4MAMA|MAGAZINE
75
rwin (39) en ik kennen elkaar al vijftien jaar. Ik was
“U
We zaten allebei in een andere fase van ons leven, waren
zeventien toen ik hem leerde kennen, hij was vier-
toen wél klaar voor elkaar. Sindsdien zijn we samen. We
entwintig. We hadden het heel gezellig, maar het leef-
zijn vrij snel gaan samenwonen en vorig jaar hebben we
tijdsverschil was te groot. We gingen allebei onze eigen
een huis gekocht én bleek ik zwanger. Het was de bedoe-
weg, maar hebben wel altijd contact gehouden. Vijf jaar
ling dat we half oktober de sleutel zouden krijgen en ik in
geleden zagen we elkaar weer wat regelmatiger. En ineens
januari zou bevallen.”
dacht ik: Hmm, ik vind hem leuker dan gewoon als vriend.
76
4MAMA|MAGAZINE
|Lifestory
#feelgood
Niet zoals gepland
was de behandelgrens nog 26 weken, dus hebben de artsen
Maar het liep anders. “Op 2 oktober is ons zoontje Evan
überhaupt niks gedaan. Die beslissing was toen niet aan
er ineens. Nou ja, niet ineens, want ik lag al een week in
mij. Ik heb daar altijd in berust. Ik had heel veel verdriet
het ziekenhuis. Tot week 19 ging mijn zwangerschap re-
van haar overlijden, maar je denkt toch: wat gebeurt er met
delijk goed. Ik had wel al harde buiken, dus mocht ik van
zo’n kindje dat in leven gehouden wordt? De vooruitzichten
de gyneacoloog niet meer werken. Ik was bij haar onder
zijn zó slecht, dat dat me juist
controle, omdat ik al een keer eerder een kindje heb ver-
heel erg liet twijfelen nu ik die
loren na een vroeggeboorte. Ook was er - vlak voordat ik zwanger raakte van Evan- bij mij een voorstadium van baarmoederhalskanker geconstateerd. Daar was ik voor behandeld. Daarom wilde ze me goed in de gaten houden. Toen in week 19 bleek dat mijn baarmoedermond al aan
“HIJ WAS ZÓ KLEIN, HIJ PASTE OP MIJN HAND”
het wijken was, kreeg ik ter preventie een soort siliconen
beslissing wél moest nemen voor mijn zoontje. Waar moet je voor kiezen? Natuurlijk wil je niets liever dan dat je kind blijft leven, maar je wil het ook niet op de wereld
ring, en later een cyclage. Dat is een bandje om de baar-
zetten voor een leven vol handicaps. Dat wil je je kind niet
moedermond, waardoor deze dicht blijft. Met 23 weken en
aandoen. Zo’n keuze is eigenlijk niet te maken. Dat wil toch
3 dagen had ik echter al volledige ontsluiting. Toen hebben
niemand?
ze me meteen opgenomen. Het oordeel: volledige bedrust.
En op dat moment braken dus mijn vliezen. In eerste in-
Ik mocht niet eens meer opstaan om naar de wc te gaan.
stantie dacht ik: ik moet naar de wc. Maar ik had geen
Alleen maar plat liggen. ‘Als je naar de wc moet moet je
aandrang. Toen besefte ik: dit is niet goed. Shit, gebeurt het
in bed op de po’. “Geen pretje maar als ik mijn baby erdoor
weer! Ik heb gehuild. Toen er een hele plens vruchtwater
kon redden.....”
kwam, dacht ik: nu is het echt voorbij. Tot ik me realiseerde:
Moeilijke beslissing
ik heb nog geen weeën. Toen hebben Urwin en ik heel emotioneel besloten: Oké, doe maar gewoon alles voor ons
“Het ziekenhuis waarin ik lag, is niet geschikt voor extreme
kind wat jullie kunnen doen. Uit hoop natuurlijk. Nog niet
vroeggeboortes. Dus werd ik na drie dagen overgebracht
wetende dat dat pas na middernacht ook echt kon.”
naar het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Ik kwam daar om 16.30 uur binnen en om 17.30 uur braken mijn
In nood
vliezen. In Nederland beschouwen ze een baby met
“Ik heb het gered, die 24.00 uur. Zelfs drie dagen langer.
24 weken levensvatbaar. Ik was 23 weken en 6 dagen
Toen zijn ze gestopt met de weeënremmers en moest ik
zwanger… De dokters kwamen naar me toe en zeiden: ‘Als
aan de CTG-scan. Het bleek dat mijn baby echt in nood was.
je voor 24.00 uur bevalt, mogen we niks doen.’
Dat zijn hartslag af en toe wipte. En er was nauwelijks nog
Toen mijn vliezen braken, zaten Urwin en ik net bij de
vruchtwater. We moesten met spoed kiezen tussen twee
gyneacoloog, die ons uitlegde dat wij een keuze moesten
opties: het bandje rond mijn baarmoederhals doorknippen
maken over het wel of niet actief in leven houden van ons
en kijken wat er zou gebeuren, met de kans dat ons kindje
kind als het veel te vroeg geboren zou worden. Daar moe-
de bevalling niet zou overleven. Of een keizersnee, niet fijn
ten artsen toestemming voor hebben. Ik had al eerder zo’n
voor mijn baarmoeder, maar voor mijn kind de beste kans.
gesprek gehad, toen ik zwanger was van mijn dochtertje. Ik
Om 4 uur ‘s middags besloten we voor een keizersnee te
beviel uiteindelijk van haar toen ik 25 1/2 week was. Toen
gaan en 3 kwartier later is Evan geboren. Op de sterfdag
4MAMA|MAGAZINE
77
>
|Lifestory
#feelgood
van mijn moeder. De zuster die mij bijstond tijdens de spoe-
niet blij dat hij er nu al was. Dat kan toch niet, zo vroeg?!
druggenprik zei: ‘Ik heet Marianne.’ Zo heette mijn moeder
Ik wilde mijn kind geen valse start geven. Ik was moe, had
ook. Een bijzonder moment, ik denk dat het zo heeft moe-
pijn en honger en kon mijn kind nog steeds niet goed zien.
ten zijn.
Ik voelde me zo intens verdrietig en kon alleen maar huilen.
Ik heb al eerder een ruggenprik gekregen. Dat ging heel
En alles om ons heen was zo klinisch.
rustig. De prik moest drie kwartier inwerken en daarna werd ik kalm naar de operatiekamer gereden. Nu kreeg
Aanwezigheid
ik óp de operatiekamer een ruggenprik, terwijl de gynea-
Evan is op 2 oktober geboren. Daarna heeft hij drie weken
coloog al op mijn buik stond te drukken: ‘Voel je dit? Voel je
aan de beademing gelegen. Ze probeerden hem er wel
dit?’ Ja, dat voel ik nog! Ik vond het heel eng. Ik voelde alles.
steeds af te krijgen, maar dat hield hij niet vol. Hij was zo
Ik had geen pijn, maar ik voelde echt letterlijk dat ze in mijn
zwak dat ze hem bínnen de Intensive Care-kamer niet eens
buik gingen wroeten. Dat ze bij de baarmoeder kwamen,
een paar meter durfden te verplaatsen. Hij paste op een
dat ze mijn kind eruit haalden. Dat was echt heel heftig.
spuugdoekje en woog 685 gram. Een minimensje met alles
Het voelde voor mij alsof mijn baby gestolen werd. De baby
erop en eraan. Piepkleine voetjes en handjes. Hij was zó
en ik waren er gewoon nog niet klaar voor.
klein dat ik later bij gezonde kinderen dacht: jeetje, wat een
Overal draadjes
mega- grote baby’s. Ik was de hele dag bij hem in het ziekenhuis. Lichamelijk
“Ik dacht steeds: hoe zal het straks met hem gaan? En ook:
ging het niet goed met me: ik had veel last van mijn keizer-
hoe zal hij eruit zien? Daar was ik erg mee bezig. Maar
snee, kreeg koorts, liep moeilijk en kreeg heftige naweeën
ik heb hem na zijn geboorte zeker een kwartier lang niet
omdat ik moest kolven voor
eens gezien, hij kon en mocht niet even bij me liggen. Ik
Evan. Ondertussen was mijn
zag mijn kindje pas voor het eerst toen hij langsreed in een couveuze. Ze waren mij nog aan het hechten. Ik deed mijn best om te kijken, maar kon hem gewoon niet goed zien. Hij had een kapje over zijn mond om hem te helpen met ademen, een mutsje op en overal zaten draadjes en infuusjes.
“HIJ WOOG 685 GRAM MET ALLES EROP EN ERAAN”
Mijn vriend is gelukkig wel gelijk naar hem toe gegaan. Hij
vriend aan het verhuizen, want we hadden natuurlijk net een nieuw huis en werkte hij wisseldiensten. Niet echt wat we ons hadden voorgesteld. Het was echt over-
mocht ook even met Evan mee naar de Intensive Care. Ten-
leven. Verstand op nul en zorgen dat je die tijd doorkomt.
minste dat geloof ik. Hij was in ieder geval even weg, waar-
Want hoe langer Evan er was hoe meer kans hij had om het
door ik in paniek raakte. Ik vond het allemaal té eng.
te overleven.
Toen ik eindelijk met bed en al naar Evan mocht en de
Na drie weken moest Evan geopereerd worden aan zijn
Intensive Care-kamer werd opgereden, feliciteerden de
hart. Aan een hartvat, dat normaal gesproken een paar
verpleegsters me. Zo raar. Hij is 24 weken en vecht voor
dagen na de geboorte vanzelf sluit, maar bij Evan dus niet.
zijn leven! Wat nou gefeliciteerd?! Ik voelde helemaal geen
Dat het kantje boord was wist ik wel - de artsen vertelden
blijschap. Ik had eigenlijk alleen maar heel veel verdriet,
dat het slecht met Evan ging - maar dat is bij mij toch niet
want ik wilde helemaal niet dat hij al geboren was. Natu-
helemaal aangekomen. Je kunt daar ook niet bij stilstaan,
urlijk was ik trots dat hij het goed deed, dat hij aan het
dan ga je eraan onderdoor. Dan kun je geen hoop meer
vechten was. En ik was wel blij om hém te zien, maar ik was
hebben. Evan oogde heel sterk, ondanks dat hij aan de
78
4MAMA|MAGAZINE
>
•
4MAMA|MAGAZINE
79
beademing lag en het zo slecht met hem ging. Hij had een
Eerlijke kans
sterke energie. Hij ws echt aanwezig. Ik heb me echt heel
“Na de operatie lukte het Evan een tijdje om zelf te ade-
veel zorgen gemaakt, maar ik kon me niet voorstellen dat
men. Tot de artsen hem gingen vaccineren. Toen kon hij
hij het niet zou redden. We hielden al zo veel van hem. Dat
gelijk weer aan de beademing. Zo was er elke keer wel iets.
hadden Urwin en ik allebei. Het voelde goed, ondanks alles.�
Was hij eindelijk van de beademing af, dan gingen ze weer
80
4MAMA|MAGAZINE
Gunstig
beademing toen ze gestopt waren met de medicijnen die
“Na 23 weken in het ziekenhuis – een half jaar!- was het
hem hielpen met ademhalen.
zover. Yes! Evan mocht naar huis. Eindelijk konden we
Na drie maanden hielden de arten een vergadering of het
gaan genieten van ons gezin. Hij heeft nog wel een tijd
ethisch gezien nog verantwoord was om Evan in leven te
voeding en zuurstof gekregen via een sonde. Het was echt
houden. Ze kregen hem maar niet permanent van de bea-
een juichmoment toen dat ook niet meer hoefde. Het gaat
deming af. En beademing is niet zonder gevaar. dat doen ze
nu hartstikke goed met Evan. Het enige wat hij aan zijn
bijna nooit zo lang. Ze besloten hem nog één kans te geven.
vroeggeboorte heeft overgehouden is een longaandoen-
Wonder boven wonder ging het daarna eindelijk heel goed.
ing. Doordat hij in totaal bijna tweeënhalve maand aan de
Op wat dipjes na. Het gebeurde een paar keer dat hij blauw
beademing gelegen heeft, zijn zijn longen en de luchtpijp
werd en niet meer bewoog, en ze hem bijna moesten reani-
beschadigd. Je hoort hem ademhalen. Hij kan ook erg hij-
meren. Het zijn natuurlijk niet alleen de longen die nog niet
gen. Maar wij horen dat bijna niet meer, het hoort bij hem.
helemaal volgroeid zijn, maar ook zijn hersenen. Het cen-
De artsen weten niet of zijn longaandoening kan genezen
trum in de hersenen dat de prikkel moet geven om adem te
of altijd zo blijft. De longen groeien door tot aan het vierde
halen was nog niet helemaal ontwikkeld. Ik ben er één keer
jaar. Het lichaam maakt zelf nog steeds nieuwe longb-
bij geweest toen het misging. Evan was van de beademing
laasjes aan. Dat is heel gunstig voor Evan. Verder lijkt alles
af en toen ging het ineens zó slecht dat ze hem moesten
goed te zijn. Zijn hersens zijn goed, zijn ogen zijn goed, zijn
bijblazen en daarna gelijk intuberen. Echt afgrijselijk.
motorische ontwikkeling is goed. Dat had niemand
Daar ligt je baby: levenloos, blauw, niet bewegend… Als ik
verwacht. Zo extreem vroeg als Evan worden er per jaar
daaraan terugdenk, schieten de tranen in mijn ogen en krijg
zo’n tien geboren in het Sophia Kinderziekenhuis. Van die
ik gelijk weer een knoop in mijn maag.
tien overleven er niet heel veel.
Ondanks dit soort incidenten ging het langzaamaan beter.
Evan mag niet naar een crèche, zwemmen of vliegen,
Evan mocht na een tijd van de Intensive Care-afdeling naar
vanwege de bacteriën. Maar verder mag hij alles. Het is
de High Care-afdeling en uiteindelijk kreeg hij een eigen
gewoon een heerlijk kind. Hij is ontzettend ondeugend.
kamertje, waar alleen een zuster langskomt als je op een bel
Avontuurlijk ook. Hij kan niet stil zitten. Toen hij eenmaal
drukt. Daar moesten Urwin en ik een paar dagen lang alles
kon tijgeren, wilde hij zich graag optrekken. Toen hij dat
zelf doen: de medicatie toedienen, zijn zuurstof- en maa-
kon werd hij een hele vrolijke baby. Ik denk dat hij blij was
gsonde verschonen… Om te oefenen voor thuis. Zouden we
om thuis te zijn. Urwin en ik hebben heel veel aan elkaar
het wel kunnen? Erg spannend.
gehad en zijn er samen goed doorheen gekomen. Ik kan ook af en toe ineens zo’n dankbaar gevoel krijgen. Evan
Toen wij voor het eerst, met Evan in de kinderwagen, een
heeft het gehaald, we hebben het met z’n drieen gewoon
rondje door het ziekenhuis mochten lopen - onder begelei-
overleefd! Evan is ons kleine wonder. Als ik de garantie kan
ding van een zuster, want we hadden onze reanimatiecur-
krijgen dat mijn zwangerschap de volgende keer goed gaat,
sus nog niet afgerond - voelde ik me voor het eerst moeder.
dan zouden we heel voorzichtig aan een tweede durven
Het was alsof de wereld stil stond. Het voelde alsof ieder-
denken. Anders niet, want zoveel geluk krijgt toch niemand
een naar ons keek”.
nog een tweede keer?” •
4MAMA|MAGAZINE
81
FOTOGRAFIE STUDIO 4MAMAMAGAZINE
iets proberen en ging het fout.’ In januari lag hij wéér aan de