Τα χρυσά πιάτα
Συγγραφείς: Μαρίνα Παππή, Παρασκευή Νικόλη
Μια φορά και έναν καιρό, σε ένα μακρινό χωριό βαθιά βαθιά στο δάσος ζούσαν δύο βασιλιάδες . Ο πρώτος βασιλιάς, ο Βερνάρδος, ήταν πολύ πλούσιος, χαρισματικός και γοητευτικός. Ήταν ένας ψηλός, δυνατός άντρας με μια σγουρή τρίχα στο πλατύ στήθος του. Είχε μακριά, ξανθά μαλλιά, που έμοιαζαν στον Ήλιο, και γαλανά μάτια σαν τα βαθιά νερά της θάλασσας. Ήταν ένας από τους πιο διάσημους άντρες του χωριού.
Ο δεύτερος βασιλιάς, ο Φρομπέρτο ή ταν μυστήριος, ντροπαλός και ταπεινός. Η εμφάνιση του ήταν άγρια και δυσάρεστη. Το δέρμα του ήταν όσο χλωμό όσο το δέρμα των νεκρών, σακούλες κρεμόντουσαν κάτω από τα μίζερα μάτια του και η χαρά είχε σβηστεί από το πρόσωπό του.
Μια μέρα, οι κάτοικοι του χωριού ήθελαν να εκλέξουν βασιλιά, όποτε έβαλαν μια ομάδα χωρικών να επισκεφτούν τους δύο βασιλιάδες . Πήγαν πρώτα να δουν τον Βερνάρδο, όπου τους περίμενε ένα τραπέζι γεμάτο πλουσιοπάροχα πιάτα. Αν και ήταν άνοστα και είχαν πολύ κακή ποιότητα, τα έφαγαν, γιατί θαμπώθηκαν από την ομορφιά τους . Όταν πήγαν στον Φρομπέρτο, σέρβιρε ένα φρέσκο καρβέλι ψωμί με λίγο τυρί, αλλά δεν το άγγιξαν γιατί το θεωρούσαν αηδιαστικό και πολύ λιτό.
Αργότερα, με την βοήθεια του βασιλιά Βερνάρδου, τον εξόρισαν από το βασίλειο, γιατί πίστευαν ότι είναι μια ντροπή και τέρας προς την κοινωνία τους. Καθώς περνούσε ο καιρός, όσο έτρωγαν τα εκθαμβωτι κά πιάτα του χρυσού βασιλιά, τόσο πιο άρρωστοι ένιωθαν.
Το δέρμα τους έγινε ζαρωμένο, γεμάτο μελανιές και ένιωθαν όλο και πιο δυστυχισμένοι και κουρασμένοι, γεμάτοι θυμό. Το σώμα τους άλλαξε και έγινε μικροκαμωμένο και λεπτό, σαν σκελετός .
Είχαν μετανιώσει τις πράξεις τους. Ήθελαν τόσο πολύ να γυρίσουν τον χρόνο πίσω και να επανορθώσουν τα βιαστικά τους συμπεράσματα, άλλα ήταν αδύνατο. Οι τύψεις και η απελπισία έτρωγαν τα σωθικά τους, ανίκανοι να κάνουν κάτι.
Όσο τα χρόνια περνούσαν, τόσο πιο πολλή ενέργεια έχαναν και στο τέλος, το χωριό ερημώθηκε και τα γέλια σταμάτησαν να ακούγονται στους δρόμους. Δεν έμεινε τίποτα, παρά μόνο ο θάνατος…. ΤΕΛΟΣ