Η Πόλη Ζει | 56

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

STREET

PRESS 56//05-18

Ταξιδιάρες ψυχές Για μένα και τους φίλους μου που έφυγαν για τα ξένα! | Ρεπορτάζ: Πεδίον Άρεως Κάνουμε κάτι διαφορετικό για ‘μας | Συνέντευξη: Στάθης Σταυρόπουλος Μια φωτογραφία και 2.500 λέξεις | Εντός εκτός & επι τ' αυτά Προτάσεις εξόδου στην πόλη

1

κλικ

6

κλικ

10 κλικ

2

κλικ

7

κλικ

11

12

15

16

κλικ

κλικ

κλικ

κλικ

3

4

κλικ

5

κλικ

κλικ

8

9

κλικ

κλικ

16

κλικ

13

14

κλικ

1 Όλα ξεκινάνε με ένα χα-

μόγελο, έτσι αδιάκριτο και υποσχόμενο, το άρωμά της ταιριάζει με τον καφέ σου…

2 Αισθάνεσαι πως πρωταγω-

νιστείς σε ταινία επιστημονικής φαντασίας, πόσο θα ήθελες να διακτινιστείς στα μαλλιά της…

3 Την βλέπεις τόσο ισορροπη-

μένη και όμορφη, σαν σχέδιο του ντα βίντσι, τόσο ελεύθερο μα και τόσο δομημένο…

4 Σκέφτεσαι τον άλλον άνθρωπο, κούρασε και κουράστηκε, αναρωτιέται συνεχώς για το ποιος θα κατεβάσει τα σκουπίδια…

κλικ

5 Και όμως την αγαπούσες και

Όλα ξεκινούν (και τελειώνουν) με ένα χαμόγελο Φωτογραφίες: Οδυσσέας Καραδής

4

www.ipolizei.gr

θημερινότητα; Πόσο θες να δεν το ξέρεις, οι άλλοι σε έχει πολλές αφηγήσεις… βγάλεις τα ρούχα σου και τα παρατηρούν και ανέχονται 15 Εκείνη έφυγε, μαθαίνει την παπούτσια και να αρχίσεις να την όψη του έρωτα. αλφαβήτα από την αρχή, εσύ τρέχεις!

12 Λίγες στιγμές ισορροπείς, ήσουν ένα ακόμα γράμμα, 6 Ξαναθυμάσαι τα σκουπίδια, 9 Οι δρόμοι μας ανήκουν αγανιώθεις σαν σφαίρα που μπορεί και να μην την μάθει τον πονοκέφαλο της, την πημένη μου, ψυχορραγείς κυλά μαλακά πάνω σε μέποτέ και ίσως το δικό σου άρνησή της, εκνευρίζεσαι στον καναπέ, το κινητό σου ταλλο, ήρεμα, γλυκά, χωρίς γράμμα να το ξεχάσει και και νοερά μεταφέρεσαι σαν στο αθόρυβο, το μυαλό σου τριβές… αυτό… ήρωας στη ταινία επιστημοσε εκείνη φωτίζει και ετοι- 13 16 Σε παρακολουθούν και παΕπανέρχεσαι στην πραγμανικής φαντασίας. μάζεται να καλπάσει. ρακολουθείς, υπονοούμενα, τικότητα ρευστοποιημένος, 7 Η μικρή σου κόρη σε κοιτάει, 10 Κρύβεσαι σε μία γωνία, να μετρήματα, ώρες, αποστάηττημένος, σκας ένα χαμόγεσαν κάτι να έχει καταλάβει, μην φαίνεσαι και αναρωτησεις, δευτερόλεπτα, όλα λο γελοίο στην απέναντι που ρωτάει αν θα ξαναφύγεις, θούν, αποκλείεις τους γύρω παρακολουθούνται… σου χαμογέλασε αδιάκριτα μια φορά μπερδεύτηκε και σου με κορδέλες σαν και και υποσχόμενα -έτσι δεν ρώτησε αν θα ξαναγυρίσεις… αυτές που βάζουν όταν έχει 14 Ο καθένας αφηγείται την ξεκινάνε όλα;-. Πληρώνεις ιστορία, όπως μπορεί, θέλει, γίνει έγκλημα… και φεύγεις. κατανοεί και βέβαια το πιο 8 Πόσο χάος μέσα στο κεφάλι σου; Πόσο φυλακή τα όνειρά 11 Έχεις παραμορφωθεί, ο σημαντικό ποιο ρόλο έχει; σου; Πόσο δύσκολη η καέρωτας παραμορφώνει, εσύ Μία ιστορία αγάπης πάντα ακόμα την αγαπάς, κοιτάς τις φωτογραφίες από το Παρίσι και κάτι θυμάσαι ακόμα…

www.ipolizei.gr

Γνώμες

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

56//05-18

STREET

Ικαρια - αθηνα: 0-0

PRESS

Σας τα λέω γρήγορα γιατί είναι Αθηναίος. Είμαι δηλαδή του στυλ «Σύνταγμα-Δάφνη 9 λεπτά», ούτε 8, ούτε 10. Μπορώ να σας τα πω και αλλιώς γιατί έχω ζήσει στην Ικαρία. Δηλαδή του στυλ, «Πότε φεύγει το λεωφορείο; Όταν γεμίσει...». Δύο τελείως διαφορετικές εξισώσεις, η μία με κανέναν άγνωστο χ, η άλλη με άπειρους. Ούτε η μία λύνεται, ούτε η άλλη. Αν ήταν ποδοσφαιρικός αγώνας η Αθήνα θα έτρεχε χωρίς την μπάλα και το πιο πιθανό να στούκαρε στην διαφημιστική ταμπέλα. Την ίδια ώρα η Ικαρία θα είχε απλώσει αιώρα στα γκολπόστ και θα κούναγε νωχελικά τα δίχτυα αδιαφορώντας για το τόπι. Γκολ πάντως δεν θα έμπαινε εξού και το Ο-Ο. Δεν σας κρύβω πως μπορώ να συνεννοηθώ και με τους μεν και με τους δε. Με τον ‘‘Αθηναίο’’ που κορνάρει ένα δευτερόλεπτο πριν ανάψει πράσινο, λες και είναι συνδεδεμένος με τον υπολογιστή του Υπουργείου Συγκοινωνιών. Και με τον ‘‘Ικαριώτη’’ που στρίβει τσιγάρο και χάνεις το φανάρι με τα νεύρα σου να χορεύουν Ικαριώτικο. Από μόνες τους οι φιγούρες, αυθύπαρκτες έχουν μία δομή. Το πρόβλημα βρίσκεται όταν συνευρεθούν. Εκεί αρχίζει ο πόλεμος και τα αλλοπρόσαλλα. Μερικοί υποστηρίζουν πως αν οι φυλές χωριστούν θα είναι μια χαρά. Διόλου δεν συμφωνώ σε μία τέτοια άχαρη προοπτική, Όπως δεν συμφωνώ και με την άλλη ιδέα. Ας είναι μαζί αλλά ας δηλώνουν εξαρχής το σε ποια φυλή ανήκουν. Να έχουν π.χ. τα αυτοκίνητα των ‘‘Ικαριωτών’’ μία μαύρη σημαία και οι ‘‘Αθηναίοι’’ μία πράσινη. Το βλέπεις εσύ και ξέρεις τι να περιμένεις. Αλλά είναι λύσεις αυτές; Η ζωή είναι ωραία στην σύνθεσή της, στο απρόβλεπτο, στην αποδοχή του διαφορετικού. Και τελικά το ζήτημα είναι πως όλοι μας έχουμε μέσα μας και τον «Ικαριώτη και τον Αθηναίο», καταπιεσμένος ο ένας ανεξέλεγκτος ο άλλος.

[ΘΕΜΑ]

Ταξιδιάρες ψυχές Για μένα και τους φίλους μου που έφυγαν για τα ξένα!

[ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ]

με τον Σταθη σταυροπουλο Μια φωτογραφία και 2.500 λέξεις

[ΘΕΜΑ]

εντοσ, εκτοσ & επι τ’ αυτα Προτάσεις εξόδου στην πόλη

Αυτοσυγκράτηση και ανοχή. Ίσως έτσι την βγάλουμε καθαρή, απολαύσουμε και την Αθήνα και την Ικαρία και ίσως και να μπει και κάνα γκολ γιατί το τεράστιο 0-0 θα μας αποκοιμίσει όλους.

Απο την μια εχουμε μια τραμπουκικη επιθεση απεναντι σε εναν ανθρωπο, σε στυλ λιντσαρισματος. Απο την αλλη τον ιδιο ανθρωπο να ανοιγει το στομα του και να λεει προκλητικες ανοησιες. δεν μπορουμε να κρατησουμε ισες αποστασεις. η βια, η σωματικη βια, δεν χωνευεται και δεν μπορει να δικαιολογηθει. βια ειναι και ενα γιαουρτι, ενας εγκλωβισμος με γιουχα και αλλα πολλα. Αλλα το λιντσαρισμα ειναι αλλη ποιοτητα

εχουμε ομως και τις προκλητικες ανοησιες που ξεστομιζει καποιος, ειδικα μαλιστα οταν ειναι δημοσιο προσωπο. και ενταξει να προκαλει καποιος για ιδεες, αντιληψεις και πρακτικες. αποδεκτο σε εναν βαθμο. αλλα εαν ειναι αμετροεπης υπαρχει προβλημα. οταν γινεσαι προκλητικος σε ζητηματα που αφορουν την ανθρωπινη ζωη εισαι επικινδυνος και μη αποδεκτος, οχι μονο απο αυτους που σε λιντσαρουν αλλα και απο αυτους που δεν σε λιντσαρουν αλλα σε θεωρουν επικινδυνο.

και εχουμε και μια κοινωνια που διαχωριζεται στα δυο και αρνειται να πει τα αυτονοητα, να συνθεσει, να αυτοπροστατευθει. οι μεν δεν μιλουν για τον προκλητικο ανδρα, οι αλλοι δεν μιλουν για την φασιστικη πρακτικη του λιντσαρισματος. και η ζωη συνεχιζεται... η μηπως οχι;

[ΡΕΠΟΡΤΑΖ] ΠΕΔΙΟΝ ΑΡΕΩΣ Κάνουμε κάτι διαφορετικό για ‘μας

ΚΑΤΩ

βγειτε λιγο εξω! καλοκαιριασεεε! Επόμενο φύλλο 29 ioynioy EΞΩΦΥΛΛΟ. Acrobats: Anna Omiridi & Anastasia Delta // Tablet boy: Loukas Akridas // Photographer: anonymous // Make-up artist: Lina Dolora Eisenberg // Hair styling: Loukas Ak

Σε όλους αυτούς που ζουν για την βια, αρέσκονται σε αυτήν, ζουν από αυτήν...

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

ΑΝΗΣΥΧΙΕΣ

[ΕΓΡΑΨΑΝ]

αγαθη Κατσια αντα κουγια χρυσανθοσ ξανθησ ΜΠΛΕΙΝΤ ΡΑΝΝΕΡ UMBERTO DAVOLI δημητρησ προυσαλησ

Πριν κάποιες εβδομάδες μου στείλανε ένα e-mail: τα αβγά από κάποιες χελώνες, σε μια παραλία του Αιγαίου, κινδύνευαν και εμείς έπρεπε να επέμβουμε. Θα έπρεπε να πάρω μέρος σε μια διαδικτυακή διαμαρτυρία και να στείλω κάποια χρήματα σε ένα λογαριασμό της οργανώτριας kollektiva. Συμφώνησα! Ήταν ντροπή να αφήσουμε να πεθάνουν οι αγαπημένες «kareta-kareta». Την επομένη μέρα, σε μια άλλη παραλία του Αιγαίου είχε ναυαγήσει μια βάρκα με 103 μετανάστες που έψαχναν σωτηρία από τους καθημερινούς βομβαρδισμούς στη Συρία. Υπήρχαν γυναίκες και μερικά παιδάκια, σχεδόν όλοι λιπόθυμοι από την κούραση και την αλμύρα. Κανένας δεν με πήρε τηλέφωνο, κανένας δεν μου έστειλε e-mail. Αναρωτιέμαι γιατί! Πριν κάποιους μήνες, και με κάποια χρονική καθυστέρηση, εγκρίθηκε μια διήμερη άδεια στον ισοβίτη Κουφοντήνα. Η απόφαση προκάλεσε το φυσιολογικό παράπονο του γιου του Παύλου Μπακογιάννη, που έκρινε άδικη τέτοιου είδους παραχώρηση σε μέλος της οργάνωσης που είχε σκοτώσει τον πατέρα του.... Καταλαβαίνω..... Στις 18 Σεπτεμβρίου του 2013, μέλη της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή» σκότωσαν εν ψυχρώ, σε ένα δρόμο του Πειραιά το τριαντατετράχρονο Παύλο Φύσα. Οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας συνεχίζουν να βρίσκονται στην Βουλή και η μάνα του συγχωρεμένου αναγκάζεται να συμμετέχει στην πληρωμή των μισθών και των συντάξεων των killer του παιδιού της.... Αναρωτιέμαι γιατί! Πριν κάποιες μέρες σε ένα δρομάκι κοντά στο κέντρο της Αθήνας προσπέρασα ένα σκυλάκι παρατημένο σε ένα πεζοδρόμιο, χωρίς φροντίδα και χωρίς φαγητό. Ο φίλος μου, στην θέση του συνοδηγού, πήδηξε από το κάθισμα και με ανάγκασε να σταματήσω και να εισβάλλω στο πρώτο mini market για να αγοράσω φαγητό για το άτυχο λαμπραντοράκι. Τον θαύμασα και του το δήλωσα! Στην έξοδο από το mini market καθόταν μια κυρία, νέα και ταλαιπωρημένη. Και αυτή δεν πρέπει να ήταν «καθαρόαιμη» όπως το σκυλάκι. Και αυτή ζητούσε φαγητό για το παιδί της τριών χρόνων που έδειχνε σε μια τσαλακωμένη φωτογραφία. Ένοιωσα λίγο άβολα όταν ο φίλος μου με τράβηξε από το πουκάμισο φωνάζοντας: «Βιαζόμαστε! Το σκυλάκι περιμένει να φάει...» Βιαζόμασταν.... Αναρωτιέμαι γιατί!

ΠΑΝΩ Στους φίλους του Tριανόν που δέχτηκαν δυο φορές το τελευταίο διάστημα επιθέσεις. Η ταμπέλα τους φωτίζει την Κοδριγκτώνος και πολλοί είμαστε κοντά τους!

Umberto Davoli Αννα Σταικου

οδοσ τοσιτσα... αριθμοσ μηδεν

ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΡΑΚΑΚΗ Θανασης Βεμπος Κορινα ΚΑΡΑΔΗΜΟΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ μακης διογος

J

John Chondros φωντας λαδης Παντελης Αμπαζης

STREET

PRESS

Η οδός Τοσίτσα και ιδιαίτερα το τμήμα της, που βρίσκεται ανάμεσα στα κτηριακά συγκροτήματα του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου και του Πολυτεχνείου, αποτελεί τα τελευταία 15 χρόνια ένα κενό στον ιστό της πόλης. Στο τμήμα αυτό της οδού Τοσίτσα έχει επίσης την μοναδική είσοδό του το Επιγραφικό Μουσείο, ενώ η είσοδος του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού απέχει λιγότερο από 100 μέτρα. Λίγο μετά το 2000 η Τοσίτσα μετατράπηκε σε “λαϊκή αγορά” ναρκωτικών ουσιών. Έγινε όπως λένε οι αρχιτέκτονες ένα “μή τόπος” για τους περιοίκους και τους περαστικούς αφού το πέρασμα και μόνο από το τμήμα αυτό του δρόμου μπορούσε να γίνει επικίνδυνο, αν αναλογιστούμε και το θάνατο της αρχαιολόγου Ηούς Ζερβουδάκη, από ατύχημα. Τα χρόνια περνούσαν και μάταια οι περίοικοι και οι υπάλληλοι του Υπουργείου Πολιτισμού φώναζαν για την κατάσταση που είχε δημιουργηθεί. Η Τοσίτσα είχε μετατραπεί σε μία από τις μαύρες τρύπες της πόλης. Οι υπάλληλοι του Επιγραφικού Μουσείου που δεν είχαν άλλη λύση εισόδου για την εργασία τους και επειδή υπήρχε πλέον ζήτημα επιβίωσης του Μουσείου, τον Σεπτέμβριο του 2011 μαζί με τον Συλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων διοργάνωσαν ένα 5ήμερο εκδηλώσεων προκειμένου να δείξουν ότι η Τοσίτσα μπορούσε να έχει και μια άλλη χρήση. Οι εκδηλώσεις αυτές μαζί με κάποια άλλα συμβάντα αργότερα οδήγησαν σταδιακά στην απομάκρυνση των ναρκωτι-

κών, τουλάχιστον τις ώρες που υπάρχει φως. Τον τελευταίο όμως καιρό η Τοσίτσα είναι επίσης γνωστή για τις μεταμεσονύκτιες συγκρούσεις του Παρασκευο-σαββατοκύριακου ανάμεσα σε ομάδες αντεξουσιαστών και την αστυνομία. Κάθε Δευτέρα πρωί μάλιστα, τα πρωϊνά προγράμματα των καναλιών περιλαμβάνουν τις συγκρούσεις αυτές στα θέματά τους. Η Τοσίτσα έτσι συνολικά και όχι μόνο το τμήμα ανάμεσα στο Μουσείο και το Πολυτεχνείο, παραμένει ένα “μή τόπος”. Το Σάββατο 19 Μαίου 2018, το Επιγραφικό Μουσείο διοργάνωσε στο πλαίσιο του εορτασμού της Διεθνούς Ημέρας Μουσείων 2018 συζήτηση σχετικά με το μέλλον της οδού Τοσίτσα και την αναβάθμισή της, θεωρώντας ότι πρέπει να εμπλακούν κυρίως οι φορείς και οι άνθρωποι που λειτουργούν στο δρόμο, δηλαδή το Επιγραφικό Μουσείο, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, η Αρχιτεκτονική Σχολή, η Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, ο Δήμος Αθηναίων, οι περίοικοι και άλλοι κάτοικοι των Εξαρχείων. Η συζήτηση είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον και όλοι οι παριστάμενοι εξέφρασαν τις σκέψεις τους και την αγωνία τους. Τελικά η Τοσίτσα μπορεί να αποτελέσει ξανά έναν υπαρκτό τόπο για τους κατοίκους, τους εργαζόμενους και τους επισκέπτες στην περιοχή; Μπορεί βέβαια, αλλά μόνο με τη συμμετοχή τους. Νάσος Θέμος

[ΕΚΔΟΣΗ] [ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ]

www.ipolizei.gr

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Tροίας 41 Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604

Ιστορίες Πηλού Περιέχον και Περιεχόμενο Μια έκθεση της Ομάδας Τέχνης Terractiva

14 - 23 Ιουνίου 2018 Εγκαίνια τεταρτη 13 Ιουνίου στισ 19.00 Μελάνυθρος Χώρος Τέχνης Ζάππα 4 Καλιμάρμαρο // Τ.: 210 36 36 904 Η έκθεση «Ιστορίες Πηλού» ως θεσμός πια, διοργανώνεται κάθε δύο χρόνια με διαφορετικά θεματικά αφιερώματα. Φέτος το «Περιέχον και Περιεχόμενο» καλεί να εκφράσει την αμφίδρομη σχέση του συνόλου με το υποσύνολο, του υποκείμενου με το αντικείμενο. Το δοχείο Περιέχον καλείται να σπάσει τα όρια των τοιχωμάτων του και να μας φανερώσει τη σχέση του με το υποκείμενο – Περιεχόμενο. Μια σχέση αλληλένδετη και αέναη, με μια επικοινωνία, ενεργητική και δυναμική. Υπάρχουν πράγματι σκοτεινές περιοχές; ή απλώς περιοχές που δεν έχουμε την δυνατότητα να αντιληφθούμε το φως τους μέχρι να ανοίξουμε τον δρόμο για αυτές;

Η «Terractiva» οργανώθηκε από τις Κεραμικές Μορφές εργαστήριο ελευθέρων σπουδών με δασκάλους και προχωρημένους μαθητές ή απόφοιτους. Μετρά 12 μέλη & δουλεύουν όλοι με βασικό υλικό τον πηλό και μικρές τεχνικές. Κεραμικές Μορφές εργαστήριο ελευθέρων σπουδών Τηλ. επικοινωνίας: 693 74 84 487 www.mathimatakeramikis.gr // www.clayformsculpture.com

Προτάσεις

0

ΠΟΛΗΤΙΣΜΙΚΑ Άντα Κουγιά lecanardpr@gmail.com

Αυτεσ τι μερεσ πήγα αρκετά στο θέατρο, λίγο λιγότερο στον κινηματογράφο, κάποιους περιπάτους, διάβασα βιβλία, πήγα σε μουσικές σκηνές. Λίγο στερήθηκα τον ύπνο, είχα λίγο λιγότερες υποχρεώσεις οπότε κατάφερα να απολαύσω όλα όσα προσφέρει η Αθήνα για την ψυχαγωγία μας. Και ξέρετε κάτι; Το ευχαριστήθηκα! Είναι πολύ σημαντικό να κάνεις πράγματα που σε διασκεδάζουν και παράλληλα, σε βοηθούν να μάθεις κάτι. Να βάλεις ένα ακόμη «λιθαράκι» στο χτίσιμο της προσωπικότητας και του χαρακτήρα σου. Γιατί για μένα αυτό, δεν έχει ηλικία. Γηράσκω αει διαδασκόμενος και το ευκτέον για όλους μας είναι να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Και η Τέχνη μπορεί να το εγγυηθεί αυτό.

«Δεν υπάρχει αληθινό έργο τέχνης, που να μην εσωτερική απελευθέρωση των προσώπων που αγάπησαν» Αλμπέρ Καμύ

Η Τέχνη στην Πόλη είναι παρούσα και σας περιμένει να τη γευτείτε.

//Δήμος Αθηναίων

//Έκθεση

//Κινηματογράφος

01

02 // 25 Mαιου ΅ με 30 Ιουνίου 2018

03

«ΜΝΗΜΟΝΙΑ???ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ!!!», κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ Μόλις κλείσουν τα σχολεία, έρχεται… το Summer Camp στην Τεχνόπολη! Από τις 18 Ιουνίου έως τις 13 Ιουλίου 2018, η πιο σούπερ δροσερή καλοκαιρινή εμπειρία δημιουργικής απασχόλησης για παιδιά επιστρέφει για 5η συνεχόμενη χρονιά! Για τέσσερις εβδομάδες, η Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων και το Βιομηχανικό Μουσείο Φωταερίου, σε συνεργασία με το εργαστήριο παραστατικών τεχνών Artfygio, διοργανώνουν ένα πλούσιο καλοκαιρινό πρόγραμμα με πολύ παιχνίδι, μουσική, χορό, ζωγραφική και εικαστικές τέχνες, εκπαιδευτική ρομποτική, φυσικές επιστήμες, ακροβατικά και όχι μόνο. Απευθύνεται σε παιδιά από 6 έως 11 ετών, από τις 8.00 το πρωί ως τις 4.00 το απόγευμα! Παρέχει καθημερινά στους μικρούς του φίλους πεντανόστιμο και ισορροπημένο μαγειρευτό φαγητό! Το Summer Camp περιλαμβάνει τέσσερις περιόδους, με διαφορετικές θεματικές ανά εβδομάδα: «Σώμα &Διατροφή», «Τέχνες & Κατασκευές», «Ρομπότ & Μηχανές», «Τεχνό...πολύ»!

Η καλύτερη διασκέδαση για τα παιδιά, μόλις κλείσουν τα σχολεία!

ΣΤΑΘΜΟΣ ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗΣ, ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΒΕΪΝΟΓΛΟΥ Gallery Elika Στην πρώτη του ατομική έκθεση στη γκαλερί Elika, ο Αύγουστος Βεϊνόγλου επαναπροσδιορίζει τον εκθεσιακό χώρο ενσωματώνοντας στην γκαλερί αρχιτεκτονικά στοιχεία μιας υπόγειας σήραγγας. Έναρξη – αφορμή αποτελεί το άρρηκτα συνδεδεμένο αστικό τοπίο με τις αφανείς υποδομές μιας κρυμμένης πολιτείας. Η εγκατάσταση εστιάζει στα δίκτυα αόρατων, υπό το έδαφος αρχαιολογικών τόπων, υδραγωγείων, στα τούνελ

του μετρό, καθώς και στους διαδρόμους που φτιάχνουν οι αρχαιολόγοι πάνω από τις εκσκαφές. Πρόκειται για ένα περιβάλλον αποτελούμενο από επιτοίχια και τρισδιάστατα γλυπτά, που συνδέεται με τους αστικούς μύθους και την ιστορική μυθολογία της πόλης.

Ο Σταθμός Οπισθοδρόμησης σηματοδοτεί μια αλληγορική θέση απέναντι στο τι μπορεί να είναι οπισθοδρόμηση.

«Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΗΜΑΙΑ», Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ Ένα στοχαστικό road movie που ξεχειλίζει από χιούμορ, μελαγχολία και μεταμέλεια καθώς εξετάζει τις διαρκείς συνέπειες επιλογών που πάρθηκαν στο χωνευτήρι του πολέμου. Με τους εκπληκτικούς ηθοποιούς Στιβ Κάρελ, Μπράιαν Κράνστον, Λόρενς Φίσμπερν

Πώς ο πόλεμος διαμορφώνει τις ζωές όλων μας.

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ //Βιβλίο 06

«Ο αδερφός» Γιούακιμ Ζάντερ Εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ

έχει συμβάλει στην το γνώρισαν και το

Η Yasmine υποσχέθηκε να προστατεύει και να φροντίζει για τον αδελφό της, αλλά 5 χρόνια πριν αθέτησε αυτή την υπόσχεση και έφυγε για μια νέα ζωή στην Αμερική. Ακούει ότι ο αδελφός της σκοτώθηκε στη Συρία και η ενοχή της την οδηγεί να κάνει ερωτήσεις για το θάνατό του. Αναζητώντας απαντήσεις, ανακαλύπτει ότι ο αδελφός της μπορεί να είναι ακόμα ζωντανός και, παράλληλα, μπλέκεται σε μια υπόθεση που περιλαμβάνει υπηρεσίες ασφαλείας, ρώσους διπλωμάτες, μαχητές ελευθερίας και συμμορίες δρόμου. Στον «Αδερφό» ξετυλίγεται ένας περίπλοκος κόσμος υποταγής και βίας. Παρακολουθούμε μια κοινωνία ανατριχιαστικά οικεία σε όλους μας, που κρύβει ένα αδυσώπητο πρόσωπο, έτοιμο για όλα προκειμένου να πετύχει τους σκοπούς του. Θα σας καθηλώσει και θα σας κάνει να το διαβάσετε εν μία νυκτί!

//Θέατρο

//Βιβλίο

04 // Τετάρτες Ιουνίου

05

«ΜΝΗΜΟΝΙΑ???ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ!!!», κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος ανανεώνει για 3η χρονιά την πετυχημένη του συνεργασία με τον open air κινηματογράφο ΤΡΙΑΝΟΝ και μας προσκαλεί τις Τετάρτες του Ιουνίου στους προεορτασμούς για την έξοδο από τα Μνημόνια με το σύνθημα «ΜΝΗΜΟΝΙΑ??? ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ!!!». Στην νέα stand up comedy παράσταση του Χριστόφορου Ζαραλίκου θα υπάρχει - όπως πάντα - πολιτική σάτιρα.

Εγγύηση για απίστευτες στιγμές γέλιου!

«ΠΕΡΠΑΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ», Νίκος Βατόπουλος, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ Στο βιβλίο «Περπατώντας στην Αθήνα», ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Νίκος Βατόπουλος φωτογραφίζει ιστορικά και άγνωστα κτίρια της πόλης,καταθέτοντας την προσωπική ματιά του.Από τα μεγαλοπρεπή νεοκλασικά μέχρι τα αφανή αριστουργήματα της μεσοπολεμικής και μεταπολεμικής αισθητικής,ο Νίκος Βατόπουλος μεταφέρει τη γνώση και τη βιωματική εμπειρία του, περιδιαβαίνοντας και φωτογραφίζοντας σπαράγματα μνήμης και Ιστορίας.

Με αφορμή το βιβλίο, μπορείτε να ακολουθήσετε το Νίκο Βατόπουλο, σε ένα θεματικό περίπατο στις 16 Ιουνίου με starting point τις εκδόσεις Μεταίχμιο!

//Βιβλίο

ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ

Δίνουμε τον λόγο στους αναγνώστες Για τις δικές σας κριτικές στείλτε μας στο info@ipolizei.gr

Καλύτερος κριτής ενός βιβλίου είναι τελικά ο αναγνώστης. Οι απλοί βιβλιόφιλοι που με τον δικό τους άμεσο τρόπο μοιράζονται μαζί μας ιδέες, σκέψεις που τους προκύψαν μετά από το διάβασμα ενός βιβλίου.

«η μαγικη τοπογραφια των αθηνων» βαγγελησ ζησησ, Εκδόσεις mundus «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, μηδέποτε τινός!» Λένε πως κάθε τόπος κρύβει μυστικά, μα όταν πρόκειται για την πόλη που μεγαλώνεις και περπατάς, τότε είναι μια όμορφη έκπληξη να τα ξεκλειδώνεις με ένα ταξίδι στο χρόνο, έτσι όπως αυτό αποτυπώνεται ξεχασμένο πίσω από γωνιές και εικόνες που συναντάς στο διάβα σου καθημερινά. Τέτοιο ταξίδι πρωτόγνωρο έκανα μέσα από πλήθος αναφορές και ντοκουμέντα ιστορικά, λαογραφικά και αρχαιολογικά διαβάζοντας το βιβλίο «Η μαγική τοπογεωγραφία των Αθηνών», του Βαγγέλη Ζήση. Μια περιήγηση αλλιώτικη, μέσα από προλήψεις, δεισιδαιμονίες και παράξενες ιστορίες από τη μεσαιωνική ηλικία της μεγάλης μας κυράς. Ένα ευχάριστο ξάφνιασμα να ξαναγνωρίζεις από άλλη ματιά αυτό που νόμιζες πως ήξερες, μια ανακάλυψη του φαινομενικά «οικείου» και γεωγραφικά γειτονικού

SUM: 40 Ιστορίες Από την Άλλη Ζωή David Eagleman

που ποτέ σου δεν φαντάστηκες με ποιον τρόπο το έζησαν αυτοί που φιλοξενήθηκαν πριν από σένα στα ίδια χώματα. Καλά λέει ο λαός: «Σήμερον εμού, αύριον ετέρου, μηδέποτε τινός!». Ιερές γεωγραφίες, μαγικές τοπογραφίες, γνωστοί και άγνωστοι κόσμοι του Ιλισσού και του Ολυμπιείου, κολωνάκια προστασίας στο κλεινόν άστυ, στοιχειά των εκκλησιών, κέντρα εξωτικά ενεργειών, ιστορίες υπερφυών όντων της διαχρονικής πόλης, έθιμα περίεργα και διοσημίες περιμένουν να κεράσουν μοναδικά, με πλήθος χαρτών και γκραβουρών μα και σύγχρονων φωτογραφιών όσους θέλουν να ζωντανέψουν τη σχέση τους με μιαν Αθήνα έτσι όπως δεν τη φαντάστηκαν ποτέ τους. Δημήτρης Β. Προύσαλης

Χρειάστηκαν συνολικά 4 διαδρομές από και προς το γραφείο για να το τελειώσω, μεγάλη υπόθεση για κάποιον που κοιμάται με το που βρει θέση στο λεωφορείο.

Το SUM: 40 Ιστορίες Από την Άλλη Ζωή του David Eagleman έφτασε στα χέρια μου μέσω ενός φίλου που είχε ενθουσιαστεί και επέμενε να το διαβάσω και εγώ. Αρχικά το μόνο που μου έκανε κλικ ήταν ο τίτλος: δεν περίμενα να με ¨κρατήσει¨ ένα τόσο μικρό βιβλίο με μικρές αυτοτελείς ιστορίες, αλλά τελικά τα κατάφερε. Χρειάστηκαν συνολικά 4 διαδρομές από και προς το γραφείο για να το τελειώσω, μεγάλη υπόθεση για κάποιον που κοιμάται με το που βρει θέση στο λεωφορείο.

Περιβαλλόμαστε μόνο από αυτούς που θυμόμαστε ή από πιθανές εκδοχές του εαυτού μας που θα προέκυπταν αν είχαμε κάνει άλλες επιλογές στην ζωή μας; Με εντυπωσίασε πως ο συγγραφέας - νευροεπιστήμονας κατάφερε να πάρει ένα θέμα τόσο βαρύ όσο ο θάνατος, να το ελαφρύνει όσο έπρεπε και να φτιάξει ιστορίες που βασίζονται στην επιστήμη και την μυθοπλασία - 2 κόσμους που σπάνια συναντώνται - που τελικά δείχνουν πόσο θαυμαστή είναι η ύπαρξη του ανθρώπου.

Ήταν έξυπνο, γρήγορο, δεν κούραζε με υπερβολικές λεπτομέρειες και με έβαλε σε ευχάριστες υπαρξιακές σκέψεις (στις 8 το πρωί!) χωρίς όμως να νιώθω ότι σε λίγες μέρες θα γράψω διαγώνισμα. Κάποιες ιστορίες με έκαναν να γελάσω, άλλες να λυπηθώ ή να θυμηθώ κάποιο αγαπημένο πρόσωπο που δεν είναι πια στη ζωή και αν θα μπορούσε να μου επιβεβαιώσει κάποιο από τα σύντομα σενάρια του βιβλίου.

Το σίγουρο είναι ότι κάθε κεφάλαιο θα μπορούσε να είναι πηγή έμπνευσης για δεκάδες Χολιγουντιανές επιτυχίες αλλά ο Eagleman φαίνεται να ήξερε πότε το κούραζε το πράγμα και η ιστορία τελείωνε εκεί. Στο χαρτί τουλάχιστον, γιατί στην φαντασία σου τα βλέπεις όλα με κεντρικό πρωταγωνιστή τον εαυτό σου. Μετά το brain fuck, ακολουθεί λίγη ώρα αναπροσαρμογής στην πραγματικότητα και προχωράς στο επόμενο. Εύκολα πράγματα!

Όπως για παράδειγμα: ο Θεός έχει μέγεθος μικροβίου στην άλλη ζωή και δεν μας αφορά καθόλου ή μήπως όλα λειτουργούν σε αντίστροφη μέτρηση.

Εύα Τσίπη

Όψεις της Ελλάδας και της ελληνικής πραγματικότητας προσεγγίζονται με ρεαλισμό & χιούμορ.

A.P. Publications // Σόλωνος 43 & Ομήρου, Αθήνα τ.: 210 33 90 232

Ε

ο λογοσ στισ

κδόσεις

Δίνουμε τον λόγο σε εκδοτικούς οίκους, ίσως όχι τόσο γνωστούς στο μεγάλο κοινό. Κάνουν εξαιρετική δουλειά και συμπληρώνουν το ψηφιδωτό του βιβλίου, με προσανατολισμένες και εξαιρετικές εκδόσεις. Μιλήσαμε με τον Σωτήρη Σελαβή και μοιραζόμαστε μαζί σας τις απαντήσεις του.

Τις εκδόσεις Περισπωμένη τις βρίσκουμε σε ένα πολύ όμορφο κτίριο στην οδό Γεωργίου Γενναδίου 5, Αθήνα.

Γιατί «Περισπωμένη»; Την επιλογή του ονόματος καθόρισε η αίσθηση πως η περισπωμένη δεν αποτελεί μονάχα το ωραιότερο τυπογραφικό σημάδι, αλλά παραπέμπει και στο πολυτονικό σύστημα γραφής, η χρήση του οποίου είναι βασική αρχή του εκδοτικού. Στον λογότυπο απεικονίζεται, με σινική μελάνη, μια κομψή γυναικεία κεφαλή, της Περισπωμένης, που φέρει σαν κλείδα στη βάση του λαιμού το σύμβολό της. Γιατί πολυτονικό; Τα προβλήματα που δημιουργεί το μονοτονικό (λόγω του μηχανιστικού του χαρακτήρα, της προσωδιακής του ανεπάρκειας, κ.α.) δεν είναι τόσα που να επιβάλλουν από μόνα τους την απόρριψή του· έχουν μάλιστα προταθεί και βελτιωμένες εκδοχές του. Η αισθητική διάσταση της πολυτονικής γραφής είναι βεβαίως μεγάλη και καθοριστική, εν προκειμένω, ως εκδοτική επιλογή, ευρύτερα, όμως, η ομορφιά των πνευμάτων και των τόνων είναι προφανής; Και, φυσικά, ένας μικρός συγγραφέας δεν μεγαλώνει πολυτονίζοντας και ένας μεγάλος δεν μικραίνει εφαρμόζοντας το μονοτονικό. Το θέμα δεν αφορά την πρωτογενή δημιουργία, αλλά την εκπαίδευση. Και ως τέτοιο παρουσιάστηκε. Η διευκόλυνση της εκμάθησης ήταν όμως απλό πρόσχημα για την επιβολή του μονοτονικού ― είναι αστείο να πιστεύουμε ότι αποφεύγοντας την εκμάθηση των τόνων κάνουμε οικονομία δυνάμεων. Ίσως το πίστευαν σε εποχές που ο υψηλότερος στόχος τους ήταν η καταπολέμηση του αναλφαβητισμού. Όταν καθιερώθηκε όμως το μονοτονικό, ο πραγματικός λόγος ήταν απλώς να γίνουν οικονομικότερες οι εκτυπώσεις. Αν σκεφτόμασταν με γνήσια εκπαιδευτικά κριτήρια θα βλέπαμε το κόστος: Το μονοτονικό καταδικάζει τους μη «ειδικούς» σε μια συγχρονική αντιμετώπιση της γλώσσας, αποκόπτοντας την πρόσβαση σε παλαιότερες μορφές της. Η πρόσβαση αυτή δεν δικαιολογείται αποκλειστικά με κριτήρια χρησιμότητας ― αλλά ακριβώς τη χρηστική αντιμετώπιση της γλώσσας είναι που πρέπει να ξεπεράσουμε.

Ας πούμε ότι υπάρχουν περιοχές, όπως στη Ζώνη του Στάλκερ του Ταρκόφσκι, όπου η ευθεία δεν είναι ο συντομότερος δρόμος! Ποιο ήταν το πρώτο βιβλίο που εκδώσατε και ποιο το τελευταίο; Η επιλογή του πρώτου τίτλου δεν ήταν διόλου τυχαία: Οι Ελεγείες του Ντουίνο του Ρίλκε, ίσως το κορυφαίο ποιητικό έργο του 20ού αιώνα, εγκαινίασαν την εκδοτική πίστη στη μεγάλη ποίηση, ενώ περιγράφουν ιδανικά το ψυχικό κλίμα του εκδοτικού ― τα ενδιαφέροντα του οποίου επεκτείνονται στην κλασική λογοτεχνία εν γένει, στο δοκίμιο και το εικονογραφημένο παιδικό βιβλίο. Το πιο πρόσφατο βιβλίο των εκδόσεων είναι το θεατρικό έργο του Ίνγκμαρ Μπεργκμαν Μετά την πρόβα, (μετάφραση-επίμετρο: Χρήστος Μαρσέλλος). Πόσους τίτλους έχετε εκδώσει και μέσα σε πόσα χρόνια; Η Περισπωμένη ιδρύθηκε το 2011, στο απόγειο της κρίσης, και μέχρι σήμερα έχει κυκλοφορήσει 63 βιβλία. Ποιο το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζετε; Η γενική (οικονομική) αβεβαιότητα, η προβληματική ή μετρημένη ρευστότητα, η εισπρακτική δυσχέρεια είναι μες στη ζωή της Περισπωμένης από την αρχή, κατά τρόπο αποκαρδιωτικό ενίοτε. Ωστόσο, στις δυσκολίες σφυρηλατείται κανείς — έχω πάντοτε κατά νου τη βαθύτερη εκείνη έννοια της δυσχέρειας, για την οποία κάνει λόγο ο αείμνηστος Χρήστος Μαλεβίτσης, ως γενεσιουργό πνευματική δύναμη. Διαβάζει ο κόσμος; Ασφαλώς και δεν διαβάζει στον βαθμό που θα θέλαμε, όμως διαβάζει. Και θα διαβάζει. Διαβάζει για να ενημερωθεί και να μάθει· διαβάζει για να ευχαριστηθεί, για την απόλαυση της αφήγησης μιας ωραίας ιστορίας ή τη συγκίνηση που ξεσηκώνει μέσα του ένα σπουδαίο ποίημα· διαβάζει για να καθησυχάσει ή να ικανοποιήσει τις υπαρξιακές του αγωνίες. Διαβάζει για να γνωρί-

σει τον εαυτό του και τον κόσμο. Γιατί, αν μη τι άλλο, διαβάζοντας, «μαθαίνω να βλέπω. Δεν ξέρω που οφείλεται αυτό, όλα εισχωρούνε βαθύτερα μέσα μου δίχως να σταματάνε εκεί όπου άλλοτε παίρνανε πάντοτε ένα τέλος. Έχω ένα εσώτερο που δεν το φανταζόμουν. Όλα τώρα πηγαίνουν εκεί. […] Δεν το ’χω πει; Μαθαίνω να βλέπω. Ναι, αρχίζω. Τα καταφέρνω άσχημα ακόμα, όμως θα επωφεληθώ τον καιρό μου» (Ράινερ Μαρία Ρίλκε). Ποια βιβλία σας να περιμένουμε το επόμενο διάστημα; Μια εκτεταμένη ανθολόγηση της ποίησης του Φρήντριχ Χαίλντερλιν, σε μετάφραση του Θανάση Λάμπρου, όπου θα περιλαμβάνονται, για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, και τα τελευταία ποιήματα από την «περίοδο παραφροσύνης», η έκδοση, για πρώτη φορά στα ελληνικά, ενός από τα σημαντικότερα έργα της πολωνικής λογοτεχνίας εν γένει, της ποιητικής συλλογής Στη σκοτεινιά των αστεριών του Ταντέους Μιτσίνσκι, το κείμενό του Χρήστου Μαλεβίτση, αυτού του μεγάλου τεχνίτη του φιλοσοφικού δοκιμίου, για την ταινία Kaos των Αδελφών Taviani, υπό τον τίτλο Επιστροφή στο Χάος, το δοκίμιο Ο Μαρξ, ο Θάνατος και η Αποκάλυψη του Ερνστ Μπλοχ, που αποτελεί ουσιαστικά το δεύτερο μέρος του περίφημου βιβλίου του Πνεύμα της Ουτοπίας (Geist der Utopie), το αφήγημα του Μάνου Περράκη Ύστερα Ειδύλλια. Ένα σενάριο για τον Φρήντριχ Νίτσε, γραμμένο σε κινηματογραφικές σκηνές, με στοιχεία μυθιστορηματικής βιογραφίας, με εναλλαγή πραγματικών και φανταστικών περιστατικών, το δοκίμιο του Ηλία Παπαγιαννόπουλου Ο Φρόυντ στην Ακρόπολη: μια ατοπογραφία, φιλοσοφικά κείμενα του Χρήστου Μαρσέλλου για την πολιτική, συγκεντρωμένα στον τόμο Πολιτικά απολιτικά, κ.α.

Στην καρδιά της Πόλης, όταν πέφτει το σκοτάδι, εδώ ξεκινάμε... Το ιστορικό θερινό σινεμά «Αθηναία» στο Κολωνάκι, φοράει το «λευκό σεντόνι» της καρδιάς της και παρουσιάζει κάθε καλοκαίρι ποιοτικές σινεφίλ ταινίες και τις πιο δημοφιλείς επανεκδόσεις του ευρωπαϊκού και αμερικάνικου κινηματογράφου. Αλλά και blogbusters εμπορικού αλλά και αυστηρά καλλιτεχνικού ταμπεραμέντου. Υπόσχεται να σας φυλακίσει στις μαγικές της εικόνες και χωρίς συστάσεις (ποιος δεν το ξέρει άλλωστε) να σας ταξιδέψει εκεί που όλοι μας θα θέλαμε να πάμε. Συναγωνιζόμενο τη μαγεία των ίδιων των ταινιών, το ιστορικό θερινό σινεμά «Αθηναία» στο Κολωνάκι με το βαθύ πράσινο, το πλούσιο αγιόκλημα, τα δροσιστικά αναψυκτικά, το ενημερωμένο μπαρ, το χορταστικό ποπ κορν, το σύστημα ήχου και την άνεση των καθισμάτων της παρέχει μια έξοχη ιδέα για βραδινή έξοδο. Και εννοείται ότι δοκιμάζετε την τυρόπιττα τους, σήμα κατατεθέν του κινηματογράφου τους, εδώ και χρόνια.

Χάρητος 50, Κολωνάκι Τ: 211 41 30 430 www.cineathinaia.gr

Καλό καλοκαίρι

Από stand up comedy μέχρι και ποιοτικές ταινίες, η ιστορία συνεχίζεται Ένας τόσο όμορφος χώρος μπορεί να φιλοξενήσει μία σειρά από δράσεις και event! Παραστάσεις παιδικού θεάτρου και πατροπαράδοτο Καραγκιόζη για τους μικρούς μας φίλους για να τους χαρίσουμε την ξενοιασιά και την αίσθηση της ελευθερίας, Stand Up comedy, με την δική του ιστορία και γοητεία, για τους fun του είδους, με άφθονη σάτιρα και χιούμορ και βέβαια πολλές προβολές ποιοτικών ταινιών για σινεφίλ που δίνουν νόημα στα καλοκαιρινά μας βράδια. Θα απολαύσετε ταινίες που ξεχώρισαν στη χειμερινή διανομή και γνωστές επανεκδόσεις για όλα τα γούστα. Ένας Πολυχώρος δηλαδή που σέβεται την ιστορία του, ανιχνεύει ανάγκες για ποιοτική ψυχαγωγία και διασκέδαση και... συνεχίζει για να μας χαρίσει Μαυρομιχάλη 165, Αμπελόκηποι Τ: 210 64 25 714 www. cinepanathinaia.gr

ένα απολαυστικό καλοκαίρι.

Ανήκω στη γενιά που μεγάλωσε «άνετα». Οικονομικά άνετα. Μεγαλώσαμε χωρίς στερήσεις και μία μοναδική νουθεσία: «Να περάσετε στο Πανεπιστήμιο. Μόνο έτσι θα έχετε μέλλον στη ζωή σας». Όταν λοιπόν η γενιά μου πέρασε στο Πανεπιστήμιο το σωτήριο έτος 2007,ούτε φανταζόμασταν ότι θα ερχόταν η μέρα που ο Γιωργάκης ο Παπανδρέου θα ανακοίνωνε την είσοδό μας στα μνημόνια (αν και έπρεπε να το περιμέναμε, αφού η οικονομική κρίση είχε ήδη αρχίσει να αχνοφαίνεται). Στην αρχή του ακούσματος της ανακοίνωσης, ήμουνα στη Σαντορίνη με τις άλλες της γενιάς μου, οπότε δεν καταλάβαμε ακριβώς τι είπε. Ούτε και κανείς άλλος νομίζω. Τα αποτελέσματα άρχισαν να φαίνονται πολύ αργότερα με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει στο 2018 και οι συντάξεις να έχουν μειωθεί στο ελάχιστο και αναμένεται συνέχεια, η ανεργία να αυξάνεται και όσοι εργάζονται, να δουλεύουν για 492 ευρώ (καθαρά). Οι συνέπειες πάμπολλες, που δεν αφορούν αυτό το θέμα βέβαια, καθώς εμείς θα εστιάσουμε στο πώς όλο αυτό επηρέασε εμάς, τη γενιά των 26-32. Είναι γνωστό ότι, από πολύ νωρίτερα, νέοι έφευγαν να σπουδάσουν στο εξωτερικό. Πάντα όμως είχαν στο μυαλό τους να γυρίσουν, γιατί πήγαιναν να σπουδάσουν επειδή «το χαρτί από το εξωτερικό μετρούσε πιο πολύ» ή επειδή «θα είχαν- επιστρέφοντας- καλύτερο μισθό». Είδατε κανέναν να γυρνάει; Μπα... Βρήκαν δουλειές εκεί και «ρίζωσαν». Και με το πέρασμα των χρόνων ένας ένας φεύγει για κάπου αλλού. Πιο συχνά Ευρώπη, λίγο πιο σπάνια Αμερική ή Αυστραλία, αλλά φεύγουν. Τα γιατί πολλά, οι αφορμές ακόμη περισσότερες, η αιτία μία: αφού ουσιαστικά μας διώχνουν τι να κάνουμε; Ανεργία, οικονομική ανέχεια, χαμηλό επίπεδο σπουδών, προβλήματα στον τομέα της υγείας, καμία βοήθεια για να ζήσουμε. Έχουμε μείνει πίσω μερικοί, δε λέω, αλλά από κάθε παρέα ακούς ότι κάποιος έχει φύγει για κάπου καλύτερα. Είναι όμως καλύτερα;

Ταξιδιάρες ψυχές Θα μπορούσα να ξεκινήσω αυτό το κείμενο με διάφορα κλισέ όπως «η Ελλάδα τρώει τα παιδιά της» ή το στίχο του ποιητή «όπου κι αν πάω η Ελλάδα με πληγώνει». Αλλά λέω να αφήσω τα κλισέ και να μιλήσω για μένα. Για μένα και τους φίλους μου που έφυγαν για τα ξένα! της Άντας Κουγιά

01

Ο Κώστας και η Στεύη έφυγαν το 2016. Λίγο ξαφνικά, λίγο απρόσμενα, η Στεύη ετοιμαζόταν να φέρει στην παρέα μας μία μικρή μπουμπού. Οι γονείς της ήταν από χρόνια στη Γερμανία και ο Κώστας με τη Στεύη έμεναν μαζί, εργάζονταν σε γνωστές καφετέριες των Εξαρχείων και ζούσαν τον έρωτα και τη δεύτερη εφηβεία τους στην Ελλάδα της κρίσης. Κάπου εκεί, ήρθε στη ζωή τους και στη ζωή μας η μικρή Άρτεμις. «Ποτέ άλλοτε δεν είχαμε σκεφτεί να φύγουμε εξωτερικό...ο λόγος που –τελικά- μεταναστεύσαμε ήταν η εγκυμοσύνη! Το Ελληνικό κράτος δεν μπορούσε να μας στηρίξει ούτε κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ούτε μετά, καθώς τα ένσημα που είχαμε ήταν λίγα για κάποια επαρκή επιδότηση. Οπότε, έχοντας μόνον ο ένας τη δυνατότητα να δουλεύει για κάποιο διάστημα και ζώντας σε ενοίκιο, θα ήταν πολύ δύσκολη η επιβίωση μας στην Ελλάδα! Αντιθέτως, στη Γερμανία το κράτος θα μας παρείχε από την αρχή ασφάλιση, 2 διαφορετικά επιδόματα για το παιδί, επίδομα ενοικίου, επίδομα θέρμανσης, πληρωμένα τα μαθήματα γλώσσας που απαιτούνται για το ξεκίνημα, δουλειά και ένα επαρκές ποσό στον κάθε έναν από το ταμείο ανεργίας που αναλογεί στα μηνιαία έξοδα, οπότε και είχαμε εξασφαλίσει από την αρχή την επιβίωση μας.» Κάπου εδώ ενθουσιάστηκα και τους ρώτησα αν ισχύουν ακόμη αυτά: «Κοίτα, ήρθαμε την τελευταία χρονιά που η Γερμανία είχε ακόμα σε ισχύ τους τότε νόμους για τους μετανάστες, οπότε λόγω ηλικίας ήταν και πιο εύκολα να ενταχθούμε στο Γερμανικό κράτος. Τώρα οι καινούργιοι νόμοι απαιτούν 5 χρόνια μόνιμης εργασίας στη χώρα, ανεξαρτήτου ηλικίας, ώστε να δικαιούσαι από το κράτος τις παροχές του». Μου μίλησαν μετά για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν: «Φυσικά δεν ήταν όλα εύκολα! Το δυσκολότερο κομμάτι ήταν η προσαρμογή...Ξαφνικά έπρεπε να ενταχθούμε σε ένα κράτος πολύ διαφορετικό από αυτό που έχουμε μεγαλώσει και μάθει, να προσαρμοστούμε με τη νοοτροπία των ανθρώπων και φυσικά, να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε ότι η οικογένεια,

ΧΑΡΑ

ΧΩΡΑ: ΓΑΛΛΙΑ

οι φίλοι και γενικά, όλη η ζωή που είχαμε μέχρι τότε, μένουν πίσω και ξεκινάμε μια καινούργια ζωή. Ο χρόνος προσαρμογής υπολογίζεται στα 3 χρόνια κατά μέσο όρο, αν και πολλοί μετανάστες πιστεύουμε ότι δεν προσαρμόζεσαι ποτέ, απλά συνηθίζεις και το ξεπερνάς! Δυσκολευτήκαμε στο να βρούμε σπίτι...γνωστό πρόβλημα εδώ στη Γερμανία. Νοικιάζουν πολύ δύσκολα σπίτια όταν δεν υπάρχει μόνιμη δουλειά και καλό εισόδημα. Και αυτά που νοικιάζονται χρειάζονται ανακαινίσεις. Στην αναζήτηση εργασίας σταθήκαμε τυχεροί και από το δεύτερο χρόνο που ολοκληρώθηκαν με επιτυχία τα μαθήματα γλώσσας, βρέθηκε καλή δουλειά». Εσείς ήσασταν τυχεροί ή ακούτε και από άλλους παρόμοιες ιστορίες; «Προφανώς δεν είναι πάντα έτσι... Δεν είναι λίγα τα παραδείγματα που έχουμε ακούσει για εκμετάλλευση, 10-12 ώρες εργασίας με τον κατώτατο μισθό και, πολλές φορές, χωρίς ασφάλιση. Το λυπηρό είναι ότι οι περισσότεροι είναι Έλληνες επιχειρηματίες που εκμεταλλεύονται τους Έλληνες νέο-μετανάστες!» Εδώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό, αλλά συνέχισα. Πώς είναι εκεί μετά από 2 χρόνια και τι σκέφτονται για το μέλλον; «Το σίγουρο είναι ότι εδώ είναι ένα ασφαλές περιβάλλον για να μεγαλώσει το παιδί μας και υπάρχουν πολλές δυνατότητες να σπουδάσει και να εξελιχθεί όσο καλυτέρα μπορεί. Δυστυχώς, η Ελλάδα αυτή τη στιγμή υστερεί στο σύστημα υγείας και παιδείας, που είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο όταν έχεις παιδί. Πάντα έχουμε στο μυαλό μας την Ελλάδα. Νομίζω ότι δεν περνά μέρα που να μην συζητάμε για την Ελλάδα. Μας λείπει πολύ η οικογένεια και μας στοιχίζει εν μέρει που η κόρη μας μεγαλώνει μακριά… Μακάρι κάποτε να μπορέσει η Ελλάδα να στηρίξει πάλι τους Έλληνες και όχι να τους αναγκάζει να ξενιτεύονται! Την αγαπάμε πολύ τη χώρα μας και πάντα υπάρχει στόχος να γυρίσουμε πίσω».

Είμαστε μια παρέα 6 κοριτσιών, από το σχολείο ακόμη. Τη Χαρά τη γνώρισα από τις πρώτες, όταν ήμουν Α’ Γυμνασίου. Μαζί στα θρανία, μαζί στις ξένες γλώσσες, χωριστήκαμε στις κατευθύνσεις, αλλά τις πανελλήνιες και τις επιτυχίες μας μαζί τις περάσαμε. Μαζί μετά στα νησιά, στα ξενύχτια, στα club, γενικώς μαζί. Μέχρι που μια μέρα στο Μουσείο, με ένα espressακι ανά χείρας, μου ανακοίνωσε ότι έκανε αιτήσεις για να φύγει για μεταπτυχιακό. Η Χαρά τελείωσε το Πολυτεχνείο, Χημικός Μηχανικός. «Ήρθα στη Γαλλία για μεταπτυχιακό γιατί δεν υπήρχε αντίστοιχο στην Ελλαδά και γιατί οι Γάλλοι χρησιμοποιούν τεχνολογίες πολύ πιο εξελιγμένες. Επίσης, ένα παρόμοιου επιπέδου μεταπτυχιακό, δε θα μπορούσα να κάνω στην Ελλάδα ποτέ. Είμαι παραπάνω από ικανοποιημένη από το γαλλικό εκπαιδευτικό σύστημα». Στο αν αντιμετώπισε κάποια δυσκολία, μου λέει: «Δεν αντιμετώπισα κάποια πολύ μεγάλη δυσκολία, ίσως τη γλώσσα στην αρχή (να τους καταλαβαίνω οταν μιλάνε γρήγορα, εκφράσεις στην αργκώ κτλ). Η δική τους αντιμετώπιση ήταν γενικά θετική όταν έλεγα ότι είμαι από Ελλάδα-σχεδόν όλοι ρωτούσαν να μάθουν για την κρίση». Στη συνέχεια μου μίλησε για τη ζωή στο Παρίσι: «Είναι δύσκολα. Η ζωή είναι ακριβή, τα νοίκια πανάκριβα, τα σπίτια μικρά, η πόλη τεράστια. Με ένα

ΚΩΣΤΑΣ & ΣΤΕΥΗ ΧΩΡΑ: ΓΕΡΜΑΝΙΑ

«Το σίγουρο είναι ότι εδώ είναι ένα ασφαλές περιβάλλον για να μεγαλώσει το παιδί μας και υπάρχουν πολλές δυνατότητες να σπουδάσει και να εξελιχθεί όσο καλυτέρα μπορεί.»

μέσο μισθό καλύπτεις σίγουρα τις ανάγκες σου, αλλά μόνο με συνετή διαχείριση. Και δεν ξέρω αν μπορείς να αποταμιεύσεις ένα σοβαρό ποσό». Της λείπει η Ελλάδα; Κατά πόσο σκέφτεται να ξαναγυρίσει; «Από την Ελλάδα μου λείπουν η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, το σπίτι μου, οι συνήθειές μου, ο ήλιος, το φαγητό και η βραδινή ζωή-διασκέδαση. Πιο πολύ βέβαια μου λείπουν οι άνθρωποι που αγαπώ. Δε μετανιώνω επ’ουδενί που έφυγα, ήταν δική μου επιλογή και αυτά που έχω κερδίσει κατά την παραμονή μου στο εξωτερικό είναι ανεκτίμητα, αλλά ναι, σκέφτομαι να ξαναγυρίσω». *Μέχρι να τελειώσω το άρθρο η Χαρά με ενημέρωσε ότι γυρνάει και πάλι. Δεν βρίσκει δουλειά η οποία να μπορεί να καλύψει τις ανάγκες της. Σκέψη 1: yessss!! Σκέψη 2: Καλά ούτε εκεί βρίσκει δουλειά; Το επόμενο κύμα μετανάστευσης θα είναι προς τον Άρη;

«Είναι δύσκολα. Η ζωή είναι ακριβή, τα νοίκια πανάκριβα, τα σπίτια μικρά, η πόλη τεράστια.»

02

Την Πέννυ τη γνώρισα μάλλον όταν ήμουν στο δημοτικό. Ήταν, πάντα, η καλύτερη μαθήτρια και συνέχισε να είναι η καλύτερη φοιτήτρια στο Πολυτεχνείο, αφού σπούδασε Πολιτικός Μηχανικός. Μια μέρα έφυγε για την Αγγλία, συγκεκριμένα για το Λονδίνο.

ΠΕΝΝΥ

ΧΩΡΑ: ΑΓΓΛΙΑ

«Στην αρχή ήταν λίγο “άβολα” μέχρι να βρω τους ρυθμούς μου και να προσαρμοστώ στην ομολογουμένως διαφορετική καθημερινότητα...»

04

«Στο Λονδίνο είχα έρθει για ένα μονοετές μεταπτυχιακό με κανένα απολύτως σχέδιο μόνινης παραμονής. Το μόνο που ήθελα ήταν ένα καλό πτυχίο σε ένα καλό πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να μπορέσω πιο εύκολα να βρω δουλειά στην ελληνική αγορά εργασίας, που είχε ήδη αρχίσει να παίρνει την κατιούσα...Και,πράγματι,τελείωσα το μεταπτυχιακό και χαρούμενη γύρισα πίσω, πανέτοιμη να ξεκινήσω τη καριέρα μου! Και εκεί είναι που το πράγμα δυσκόλεψε πολύ...Έψαχνα για δουλειά για έναν ολόκληρο χρόνο. Από αγγελίες, από γνωστούς, από γνωστούς γνωστών. Τίποτα... Αιτήσεις, βιογραφικά, και ούτε καν απάντηση δε λάμβανα τις περισσότερες φορές... Απογοητεύτηκα πολύ και, μετά από 8 μήνες συνεχούς και άκαρπης αναζήτησης, αποφάσισα να ξεκινήσω κάποιες αιτήσεις στο Λονδίνο. Δεν ήταν τόσο ότι, συνειδητοποιημένα, αποφάσισα να μεταναστεύσω, όσο το ότι είχα ανάγκη να απαντήσουν σε κάποια αίτηση μου, να διαπιστώσω εάν το πρόβλημα ήταν η κατάσταση στην Ελλάδα ή εγώ η ίδια... Ε, αυτό ήταν! Πριν κάνω καν κάποια αίτηση ο επιβλέπων καθηγητής του μεταπτυχιακού μου πρότεινε να κάνω διδακτορικό. Με μισθό, σε καλό πανεπιστήμιο και χωρίς καν να κάνω αίτηση. Όσο το σκεφτόμουν, τόσο πιο πολύ ενθουσιαζόμουν. Και όταν έμαθα ότι στην Αγγλία το διδακτορικό διαρκεί 3-4 χρόνια και ότι θα μπορούσα να γυρίσω σχετικά σύντομα, το πήρα απόφαση! Και ήταν η πιο σωστή απόφαση! Στην αρχή ήταν λίγο “άβολα” μέχρι να βρω τους ρυθμούς μου και να προσαρμοστώ στην ομολογουμένως διαφορετική

καθημερινότητα: συνήθειες, ωράρια, καιρός... Αυτή η άχαρη, όμως, περίοδος κράτησε πολύ λίγο. Όλοι ήταν φιλόξενοι, φιλικοί και ευγενικοί και με βοήθησαν πολύ να προσαρμοστώ». Όταν τη ρώτησα αν είχε κάποια διαφορετική αντιμετώπιση, επειδή ήταν Ελληνίδα, μου είπε: «Στην εθνικότητά μου δε δόθηκε ποτέ ούτε θετικό, αλλά ούτε και αρνήτικο πρόσημο. Εξάλλου σε μία τόσο “καθώς πρέπει” και “politically correct” κοινωνία που, τουλάχιστον θεωρητικά, είναι απολύτως αντίθετη σε κάθε είδους διάκριση, δε θα έδειχνε κανείς συμπάθεια ή αντιπάθεια σε κάποιον μόνο και μόνο λόγω της εθνικότητάς του». Τι της αρέσει περισσότερο στο Λονδίνο; «Είναι μία πανέμορφη πόλη, καθαρή, φροντισμένη και οργανωμένη. Οι επιλογές δραστηριοτήτων και τρόπου διασκέδασης είναι τόσες πολλές που, ακόμα και σήμερα, 5 χρόνια μετά, ανακαλύπτω νέα μέρη που με ενθουσιάζουν. Είναι αδιαμφισβήτητα μία ακριβή πόλη με πιο μεγάλο κόστος αυτό της στέγασης. Οι μισθοί, τουλάχιστον σε αρχικό στάδιο, είναι τόσοι ώστε να μπορείς να ζεις άνετα χωρίς όμως να “βάζεις κάτι στην άκρη”. Ποτέ δεν ένιωσα ότι ζω μίζερα ή ότι αδικούμαι μισθολογικά. Αντιθέτως, διαπίστωσα ότι η καλή δουλειά αναγνωρίζεται και ανταμείβεται (όπως και οι υπερωρίες!). Έχω πια τελειώσει το διδακτορικό μου και εργάζομαι ως ερευνήτρια στο πανεπιστήμιο».

03

Τελικά της λείπει η Ελλάδα; Σκέφτεται να ξαναγυρίσει; «Είναι πολλές οι φορές που νιώθω νοσταλγία για την Ελλάδα και ακόμα περισσότερες αυτές που μου λείπει η οικογένεια μου και οι φίλοι μου. Παρόλ’αυτά, όσο περνάνε τα χρόνια, με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα να χειροτερεύει και με την επαγγελματική μου κατάσταση εδώ να βελτιώνεται, τόσο πιο δύσκολη μου φαίνεται η μόνιμη επιστροφή μου.»

Η Μενέλια ανήκει και εκείνη στη «συμμορία των 6» από το σχολείο. Σπούδασε Βιολογία στο Ηράκλειο της Κρήτης, και έπρεπε πάντα να περιμένουμε να τη δούμε σε γιορτές και αργίες ή να πάρουμε τα πλοία της γραμμής. Όταν επέστρεψε πια, ηρέμησα λίγο, μέχρι που μια μέρα με σπιτικά cocktails στην ταράτσα της, άκουσα το μαντάτο ότι ξανα-φεύγει. «Μετά το προπτυχιακό μου στη Βιολογία, αποφάσισα να προχωρήσω σε μεταπτυχιακές σπουδές στη Γαλλία. Καθώς βρήκα ακριβώς το μεταπτυχιακό πρόγραμμα που επιθυμούσα στο Παρίσι, αποφάσισα να μετακομίσω εκεί για δύο χρόνια. Στην αρχή ήμουν πολύ ενθουσιασμένη για την καινούργια αρχή σε μια νέα πόλη και ταυτόχρονα, στενοχωρημένη για τα πρόσωπα που άφηνα πίσω. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισα καθ’όλη τη διάρκεια της διαμονής μου ήταν πολλές και κυρίως τους πρώτους μήνες που έφτασα (τραπεζικοί λογαριασμοί, σπίτι, τα μαθήματα στα γαλλικά κλπ.). Ποτέ δεν περίμενα ότι μια μεγάλη πόλη σαν το Παρίσι θα ήταν τόσο μοναχική. Οι μεγάλες αποστάσεις, το κρύο και ο περιορισμένος χρόνος για κοινωνικοποίηση δεν ήταν αυτό που περίμενα. Παρόλα αυτά, μετά από κάποιο καιρό, κατάφερα να προσαρμοστώ στη γαλλική καθημερινότητα, να αποκτήσω λίγους φίλους και να τελειώσω το μεταπτυχιακό μου. Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τον ερευνητικό τομέα της Γαλλίας και κατάφερα να γνωρίσω ερευνητές που με έκαναν να αγαπήσω την επιστήμη μου παραπάνω και να θέλω να συνεχίσω στον ακαδημαϊκό τομέα.» Αφού η Μενέλια έχει ζήσει αρκετά στο Παρίσι τη ρώτησα τι της λείπει. «Από το Παρίσι μου λείπουν το Πομπιντού, το Ορσέ, οι παραδοσιακοί φούρνοι με τα κρουασάν, οι ατελείωτες επιλογές σε κρασιά, τα μπιστρό σε κάθε γειτονιά, η

ομορφιά της πόλης». Πού είναι η Μενέλια αυτή τη στιγμή; «Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι ακόμα πιο Βόρεια από την Ελλάδα, στην Αμβέρσα, στο Βέλγιο. Ζω εδώ ήδη δυο χρόνια περίπου και κάνω το διδακτορικό μου. Η έρευνα βασίζεται πάρα πολύ στη μετακίνηση από χώρα σε χώρα. Είναι πολύ ενδιαφέρον να γνωρίζει κανείς άλλες κουλτούρες, πρώτον γιατί κατανοεί καλύτερα τον υπόλοιπο κόσμο και δεύτερον επειδή καταλαβαίνει τι του λείπει πιο πολύ από τη χώρα του και δεν το σκέφτεται όταν δεν έχει φύγει από εκεί γιατί είναι το «συνηθισμένο». Έτσι, παρόλο που στην Αμβέρσα όλα πηγαίνουν ρολόι, οι άνθρωποι είναι ευγενικοί ή τυπικοί, τους αρέσει η μπύρα και οι πατάτες τηγανητές (σπεσιαλιτέ του Βελγίου), μετά από 4μιση χρόνια στο εξωτερικό, κατάλαβα ότι μου λείπουν όχι μόνο οι δικοί μου, αλλά και πολύ απλά στοιχεία της καθημερινότητας, ο ήλιος, η κοινωνική συναναστροφή, η οικειότητα, η γλώσσα, η νυχτερινή ζωή, το οικογενειακό κυριακάτικο τραπέζι και το να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι «σπίτι» μου. Αυτά τα 4μιση χρόνια της ζωής μου δε θα τα άλλαζα με τίποτα, παρά τις δυσκολίες και τις άπειρες σκέψεις» Θα γυρίσει άραγε στην Ελλάδα ή θα συνεχίσει τις «εξορμήσεις» της; «Δυο χρόνια ακόμα μου μένουν στο Βέλγιο και πιστεύω ότι θα ήθελα να γυρίσω στην Ελλάδα.»

ΜΕΝΕΛΙΑ

ΧΩΡΑ: ΒΕΛΓΙΟ

«Είναι πολύ ενδιαφέρον να γνωρίζει κανείς άλλες κουλτούρες...»

Η Εύα γεννήθηκε στην Ελλάδα, από ενός έτους μεγάλωσε στο Λουξεμβούργο, σπούδασε στην Αγγλία, δούλεψε στο Λονδίνο, και μετά στο Άμστερνταμ. Φίλες από τότε που γεννηθήκαμε, πάντα σε γιορτές και διακοπές βρισκόμασταν και τώρα, έχει πολλά να μας διηγηθεί. Αυτό πάντως που θα σας εκπλήξει είναι το πού είναι τώρα και τι κάνει! «Αφού παραιτήθηκα από τη δουλειά μου στο Άμστερνταμ, λόγω κακών συνθηκών και μισθού, που δεν ανταποκρινόταν στις ανάγκες μου (εκμετάλλευση υπάρχει παντού!), με έζωσαν τα φίδια. Που θα πάω; Τι θα κάνω; Στο Λονδίνο δεν ήθελα να γυρίσω, το είχα δει το έργο. Στο Λουξεμβούργο δεν υπήρχε κάτι στον τομέα μου. Είμαι δημοσιογράφος και το μεταπτυχιακό μου το έκανα στη Δημοσιογραφία Μόδας. Όταν το λέω αυτό σύχνα η απάντηση που παίρνω είναι πως με τέτοιες σπουδές, οι δυσκολίες στην εύρεση εργασίας θα έπρεπε να είναι αναμενόμενες. Τι να κάνουμε όμως που εγώ αυτό αγαπώ, σε αυτό έχω αφιερώσει ώρες ολόκληρες και είμαι και πεισματάρα; Μη θέλοντας να συμβιβαστώ από τα 26 μου, αποφάσισα να στρέψω το βλέμμα μου και προς την πατρίδα και κάπως έτσι γύρισα, βρήκα δουλειά δηλαδή.

05

Να πω σε αυτό το σημείο ότι την Ελλάδα μου έχουν μάθει να την αγαπώ από πολύ μικρή ηλικία. Συχνά σκέφτομαι ότι όσοι έχουμε μεγαλώσει στο εξωτερικό, με γονείς που μας έμαθαν τι θα πει Ελλάς με τα καλά και τα στραβά της, ίσως να την αγαπάμε και περισσότερο. Κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα και καλοκαίρι, ειδικά όσο ζούσαν παππουδογιαγιάδες, δεν ετίθετο ζήτημα για το που θα πάμε και ποτέ δεν ζητήσαμε κάτι άλλο (Α, ίσως μια φορά να τους ζήτησα να πάμε για σκι. Το αίτημα μου απορρίφθηκε αμέσως). Έτσι την έμαθα την Ελλάδα, στις διακοπές στην Αθήνα και τα νησιά και αυτό που μου έλειπε πάντα μετά από κάθε επιστροφή στο γκρίζο Λουξεμβούργο/Λονδίνο/ Άμστερνταμ, ήταν ο ήλιος, το φαγητό και οι φίλοι μου. «Έχετε έλλειψη βιταμίνης D», με ενημέρωναν μετά από κάθε εξέταση. Το ξέρω! Έχετε κάτι να προτείνετε; Αφού δεν έχετε, μην με πρήζετε. Όταν τελείωσα το σχολείο, πέρασε από το μυαλό μου να έρθω στην Ελλάδα για σπουδές. Πέρασα και στο πανεπιστήμιο, αλλά τελικά με κέρδισε το Kent, που πολύ ωραίο είναι, δε λέω, αλλά ήλιο και ελληνικό φαγητό δεν έχει. Μετά έσκασε και η κρίση και η επιθυμία μου να γυρίσω, να δω πως είναι και η ζωή στα πάτρια εδάφη, πέρασε σε δεύτερη (τελευταία) μοίρα. Οι σπουδές στο Λονδίνο, στο αντικείμενο που τόσο αγαπώ και η δουλειά μετά, ήταν εμπειρία που δεν θα άλλαζα με τίποτα. Αυτό όμως που σίγουρα δεν θα μου λείψει είναι το διαμέρισμα με το ένα μπάνιο, τη μικρή κουζίνα και το παράθυρο που έμπαζε επί ένα χρόνο, όπου έμενα με άλλους έξι (6!!!). Το πανάκριβο ενοίκιο δεν θα το αναφέρω καν, γιατί ανεβάζω πίεση. Αυτό

όμως που θα πω, είναι ότι το νοίκιαζε ένας «Ελληνάρας», προσωποποίηση όλων των αρνητικών στερεότυπων που ακούμε για εμάς στο εξωτερικό. Η πόλη και μητρόπολη της μόδας, απλά πανέμορφη, ενδιαφέρουσα και γεμάτη δυνατότητες για δραστηριότητες κάθε μέρα. Αυτά τα θετικά όμως δεν μπορείς να τα απολαύσεις χωρίς έναν καλό μισθό και όταν σε αυτή τη μιζέρια προστίθεται και ο άθλιος καιρός, γρήγορα σου χτυπά την πόρτα η παράνοια. Λίγο πριν της παραδοθώ ανευ όρων, βρήκα δουλειά στο Άμστερνταμ. ‘Εφυγα μες στη νύχτα (κυριολεκτώ, ο «Ελληνάρας» ακόμα με ψάχνει) και με συνοπτικές διαδικασίες βρέθηκα στο ‘Αμστερνταμ όπου δούλεψα για ένα χρόνο. Η τύχη, τουλάχιστον στην αρχή, ήταν με το μέρος μου, αφού πολύ γρήγορα βρήκα δωμάτιο (με παράθυρο που δεν έμπαζε και λογικό ενοίκιο) και αγάπησα και την πόλη. Η δουλειά επίσης καλή στην άρχη. Μέχρι που διαπίστωσα πως τα λεφτά που έπαιρνα ήταν μαύρα, πως ο μισθός που έπαιρνα ήταν πολύ χαμηλότερος του βασικού χωρίς προοπτική αύξησης, και τα αφεντικά μου είχαν ένα θεματάκι επικοινωνίας. Είχα πει στον εαυτό μου πως θα το υπέμενα μέχρι να κλείσω ένα χρόνο, να φαίνεται και ωραίο το βιογραφικό, αλλά μετά από διάφορα άκομψα περιστατικά την έκανα με ελαφρά και έφυγε ένα βάρος από πάνω μου. Στην Ελλάδα δεν ξέρω πόσο θα μείνω. Δεν ξέρω αν μπορώ να μείνω για καιρό δεδομένου ότι έχω κάποιους οικονομικούς στόχους, που ίσως να μην μπορώ να πραγματοποιήσω εδώ. Επιπλέον, ίσως αυτά που έδιωξαν τόσους στο τέλος διώξουν και εμένα. Προς το παρόν, απλά απολαμβάνω μικρά καθημερινά θαύματα που μου έχουν λείψει τόσο καιρό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: το πρωί στο λεωφορείο, όταν όλοι αποφεύγουν να καθήσουν από τη μεριά που χτυπά ο ήλιος, εγώ ζω την απόλυτη ευτυχία που μου χαρίζει το φωτόλουτρο. Για πρώτη φορά στη ζωή μου δεν θα έχω έλλειψη βιταμίνης D. Προς το παρόν,είμαι ακόμα στο mood του τουρίστα και απολαμβάνω τα μικρά. Είμαι τυχερή που μεγάλωσα σε χώρα και περιβάλλον που με έμαθε να είμαι προσαρμοστική, σίγουρα μου έχει βγει σε καλό μέχρι τώρα. Ελπίζω μόνο να μην ξαναφύγω από την Ελλάδα αγαπώντας την λιγότερο».

ΕΥΑ

ΧΩΡΑ: ΕΛΛΑΔΑ

«Όταν τελείωσα το σχολείο, πέρασε από το μυαλό μου να έρθω στην Ελλάδα για σπουδές. Πέρασα και στο πανεπιστήμιο, αλλά τελικά με κέρδισε το Kent, που πολύ ωραίο είναι, δε λέω, αλλά ήλιο και ελληνικό φαγητό δεν έχει. »

Τελικά, σε όλους λείπει ή έλειψε η Ελλάδα. Αλλά τι να κάνουμε, οι συνθήκες δεν ευνοούν και το παραδεχόμαστε όλοι. Τα πράγματα θα φτιάξουν, δεν μπορεί. Και αυτό ελπίζουμε όσοι μένουμε πίσω. Μέχρι τότε, ευτυχώς υπάρχουν τα τηλέφωνα, το Viber, το Skype, το What’s app. Κάποιοι εδώ, κάποιοι «αλλού», πάντα μαζί όμως, αφού η Ελλάδα, με όλα τα στραβά κι ανάποδα, μας έμαθε –τουλάχιστον- τι πάει να πει «Φιλία».

ΚΕΙΜΕΝΟ

BLADE RUNNER

Ο ΚΗΡΟΠΟΙΟΣ Και ξαφνικά μπήκε η άνοιξη...

Κάποτε υπήρξε ένας άνθρωπος που ποθούσε να γίνει κηροποιός. Όταν έμαθε την τέχνη, σκέφτηκε να ανοίξει ένα μαγαζί στο χωριό του για να πουλάει τα κεριά του, όμως κάποιοι φίλοι του είπαν ότι είναι τρελός και επιπόλαιος, και είναι σίγουρο ότι θα αποτύχει. Εκείνος άκουσε προσεκτικά την συμβουλή τους αλλά αποφάσισε παρόλα αυτά να το τολμήσει. Πολύ σύντομα, και προς έκπληξη των φίλων του, οι δουλειές του κηροποιού πήγαιναν όλο και καλύτερα. Σπίτια και εκκλησιές προμηθεύονταν κεριά από το μαγαζί του, δίνοντάς του το κίνητρο να δημιουργεί ποικίλες θαυμαστές κηροτεχνίες. Τα κεριά του ευοδούσαν μέλι, κρίνα και λεβάντα, σάνταλο και πασχαλιά, πεύκο, κυπαρρίσι, άνθη πορτοκαλιάς και κέδρου, όλα παρμένα από τα βουνά και τα λιβάδια του χωριού του, και τα αρώματα απλώνονταν από το μαγαζί του σε όλο τον γύρω τόπο. Κάποια μέρα, κι ενώ τα κέρδη του ανέβαιναν σταθερά, τον πλησίασαν κάποιοι καλοντυμένοι κύριοι με σκοπό να του κάνουν εμπορική πρόταση.

-“Έλα φίλε στην πόλη να φτιάχνεις κεριά στο εργοστάσιό μας, και εμείς θα σε χρηματοδοτήσουμε αδρά και θα εμπορευτούμε την πραμάτεια σου”.

-“Καλή και επικερδής η πρότασή σας φίλοι μου” τους απάντησε ο κηροποιός, “αλλά αν έρθω μαζί σας, το χωριό που με στήριξε και με ανέδειξε, θα μείνει πλέον χωρίς κεριά, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το ανεχτώ...”

*** Μια μέρα ήρθε ένας πλανόδιος κηροπώλης και έστησε τον πάγκο του στην πλατεία του χωριού. Πούλαγε τα κεριά του στη μισή τιμή, αφού είχε βάλει παραφίνες και ακέρωτα φυτίλια που καιγόντουσαν γρήγορα. Οι χωριανοί, όντας ανήξεροι, ενθουσιάστηκαν και ψώνισαν πολλά φθηνά κεριά νομίζοντας ότι θα τους φτάσουν για όλον τον χειμώνα. Και πάλι εμφανίστηκαν οι καλοντυμένοι κύριοι να

κάνουν την ίδια πρόταση στον κηροπλάστη.

-“Κοίτα φίλε πώς σε πρόδωσαν οι χωριανοί σου. Πάνε όλοι στον πλανόδιο που πουλάει σκάρτο πράγμα και φτηνό. Έλα μαζί μας να δουλέψεις, και όλη η πόλη θα σε προσκυνήσει.”

-“Καλή και επικερδής η πρότασή σας φίλοι μου”, τους απάντησε ξανά, “αλλά όταν οι χωριανοί καταλάβουν το λάθος τους και ξεμείνουν από κεριά στα μέσα του χειμώνα, θα πρέπει να είμαι εδώ να τους υποδεχτώ, αλλιώς τα παιδιά τους θα κάνουν τα μαθήματά τους στο σκοτάδι, και αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το ανεχτώ..”.

*** Κάποια χρονιά χτύπησε κρίση το χωριό, τα σπαρτά κάηκαν από τις πολλές βροχές και το χαλάζι, και οι σοδειές δεν επαρκούσαν. Οι χωριανοί βυθίστηκαν στην φτώχεια και δεν είχαν να πληρώσουν ούτε για λάδι στο καντήλι τους, ούτε για κεριά. Ο κηροποιός αποφάσισε να αδειάσει τις αποθήκες του και να προμηθεύει βερεσέ όλα τα σπίτια με κεριά, ώσπου να έρθει η εποχή του θερισμού και να βλαστήσει νέα σοδειά. Οι χωριανοί του, γεμάτοι ευγνωμοσύνη, μοιράζονταν το λιγοστό ψωμί μαζί του, και έτσι ούτε αυτός δεν πείναγε, ούτε εκείνοι ξεμέναν από φως. Τρίτη φορά τον πλησίασαν οι καλοντυμένοι κύριοι και γεμάτοι έπαρση και κομπασμό, τον ρώτησαν ξανά.

-“Δεν βλέπεις φίλε ότι η τύχη σου παλινδρομεί, σαν την ανεμοδούρα που την χτυπάει αλύπητα το κύμα και ο Βαρδάρης; Από τα υψηλά στα χαμηλά, και από τα πλούτη στην ζητιανιά για λίγο φαί. Έλα στην πόλη, και θα διαπιστώσεις ότι εμάς δεν μας αγγίζει ούτε κακοκαιρία, ούτε κρίση. Έλα λοιπόν μαζί μας να ζήσεις τη ζωή!”

-” Καλή και επικερδής η πρότασή σας φίλοι μου, αλλά δεν έρχομαι και να σας εξηγήσω το γιατί...

Aπό το στόμα σας κύλησε μόνο τρέλα, διχασμός και ασυναρτησία. Ζωή είναι και ο Μπάτης, ζωή και ο Βαρδάρης. Ζωή είναι ο ήλιος, ζωή και η συννεφιά. Γιατί η κούρασή μου χορταίνει την πείνα μου, και τα ελέη μου χορταίνουν την ψυχή μου. Γιατί οι λαμπάδες μου είναι φτιαγμένες να φεγγοβολούν πάνω στα πρόσωπα των φίλων και γειτόνων μου. Γιατί το άρωμα από τα άνθη του χωριού μου ποτίζει το μελισσοκέρι μου ακόμα και στα κρύα. Γιατί εγώ θέλω να αποκτήσω αδελφούς και όχι παραγιούς. Γιατί εγώ είμαι κηροποιός και όχι κηροστάτης. Γιατί αυτό που μου υπόσχεστε δεν λέγεται ζωή. Λέγεται έρημος. Λέγεται μοναξιά και εγκατάλειψη. Λέγεται απάθεια. Λέγεται κάτι άλλο που μου το ντύσατε με μεταξένια λόγια και φανφάρες, τρίτη φορά το αποκρύψατε, τρίτη φορά το παραλείψατε. Γι’αυτό κι εγώ το κάνω πολύ κέφι, τρίτη φορά να σας αρνούμαι... Όμως μην μου θυμώνετε και μην στεναχωριέστε. Τα λόγια σας με χόρτασαν κι εγώ όταν μπω στην εκκλησιά θα ανάψω ένα κερί στη μνήμη σας, φτιαγμένο από τα χέρια μου και από την θέλησή μου να απολαύσω την ζωή όπως μου δίνεται. Πλασμένο με το πείσμα μου και τις ευχαριστίες των ανθρώπων μου, στρωμένο στο γερό καλούπι της απόφασής μου να μην γίνω ποτέ σαν και του λόγου σας. Γιατί ήρθατε τρεις φορές να κάνετε κακό παρά καλό, στην τέχνη μου, στον κόσμο μου, στην ανηφόρα μου, αλλά κυρίως γιατί καταχραστήκατε την φιλοξενία του χωριού μου, την ευγένεια του ονείρου μου, την εξουσία της συνείδησής μου πάνω στους χειμώνες, και αυτό είναι σίγουρα κάτι που δεν μπορώ να το ανεχτώ.”

Και οι βροχές κοπάσανε απότομα, το ίδιο δειλινό...

Η Πόλη Ζει και ακροβατεί

Το όλο σύνολο αυτό στο AcrOdance by Anna Omiridi, είναι τόσο μοναδικό και ιδιαίτερο, που φέρει ως αποτέλεσμα μια ιδιαίτερα Το AcrOdance είναι ένας τρόπος άθλησης, που συνδυάζει διάφορα είδη

εξειδικευμένη δεξιότητα που αποκαλύπτεται μόνο μέσα από την εμπειρία

γυμναστικής και χορού με ακροβατικά. Βασίζεται στην ιδέα της κίνησης

της δοκιμής των μαθημάτων. Το κάθε μάθημα είναι διαφορετικό και κάθε

του σώματος σε όρια διαφορετικά από τα συνηθισμένα.

φορά γυμνάζεις κάτι από εσένα, το σώμα σου, το μυαλό σου, την ψυχή

Στην Ελλάδα ως όρος ξεκίνησε ουσιαστικά να χρησιμοποιείται στις

σου ή όλα αυτά μαζί.

αρχές του 2001. Τότε ήταν μια ιδέα, το σύνολο εμπειρίας, το αποτέλεσμα

Δεν υπάρχουν καλούπια για την εμπειρία σου ή το σώμα σου ή την ηλικία

σπουδών, η αυθεντικότητα της προσωπικής πινελιάς της Άννας Ομηρίδη

σου, υπάρχεις εσύ και ένας εναλλακτικός τρόπος άσκησης και έκφρασης

(πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ Αθηνών). Με γονείς ακροβάτες από τη δεκαετία του

που μπορείς να δοκιμάσεις.

’60, μεγαλώνοντας σε πέπλα τέχνης, η Άννα είχε τη διάθεση να βγει έξω από τα καλούπια.

Ντίνα Καπόλα, 20 ετών

Παντελής Γκούμας, 44 ετών

Eυγενία Μανωλοπούλου, 58 ετών

Λουκάς Ακρίδας, 31 ετών

Σπουδάζω εκπαίδευση στην προσχολική ηλικία. Μου αρέσει πολύ ο χορός, το παιχνίδι και το θέατρο. Το AcrOdance το έμαθα από την αδερφή μου και πήγα να δοκιμάσω. Έμεινα, γιατί μου προσφέρει ένα συνδυασμό χορού, θεατρικότητας, γυμναστικής, ακροβατικών και διασκέδασης. Οι δασκάλες μας αφήνουν ελεύθερους να φέρνουμε τον εαυτό μας στο μάθημα, σέβονται το επίπεδο του καθενός και μέσα από τη δημιουργικότητα και τον αυτοσχεδιασμό ο καθένας εκφράζει αυτό που θέλει και μπορεί, χωρίς καλούπια και όρια!

Είμαι προγραμματιστής, μου αρέσει ο χορός και το ποδόσφαιρο. Παίζω ποδόσφαιρο τα τελευταία 28 χρόνια και γνώρισα το AcrOdance παρκάροντας στη γειτονιά. Η σχέση μου με τη ευλυγισία… δεν μπορούσα να δέσω τα κορδόνια μου χωρίς βοήθεια! Έτσι το αποφάσισα, ξεκίνησα μαθήματα. Το αίσθημα ευεξίας και αυτοπεποίθησης με έκανε πιο ευτυχισμένο στην καθημερινότητα μου, συνειδητοποιώντας πως υπάρχει το πρώτο και τελευταίο σπίτι μου σε αυτή τη ζωή, το σώμα μου. Μοναδική αίσθηση να ξαναγνωρίζεις το κορμί σου, νιώθεις ζωντανός!

1.58, 58 κιλά. 58 κιλά;;; Συναγερμός! Κάτι πρέπει να γίνει. Τη γυμναστική τη βαριέμαι. Είμαι Γεωπόνος στο Εργαστήριο Γαλακτοκομίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθήνας. Στη διαδρομή μου για τη δουλειά, εντοπίζω ένα χώρο εναλλακτικό, φρέσκο και αντισυμβατικό. Μπαίνω, ρωτάω, με ιντριγκάρει. Το προσωπικό φιλικό, οικείο, με ενθαρρύνει. Εντάσσομαι. Είμαι «δασκάλα» και αναζητώ το καλό μάθημα, που βοηθάει στη ψυχολογία και με κάνει να νοιώθω ότι προσφέρω το καλύτερο στον εαυτό μου. Αυτό το κάνουν οι δασκάλες μου. Τις ευχαριστώ.

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας κομμωτής και μια σχολή ακροβατικών; Κανένα, αλλά αυτή είναι μία πρόκληση όταν θες να δοκιμάσεις τις ικανότητες και τα όριά σου... Ψάχνοντας, λοιπόν, για κάτι διαφορετικό, έπεσα πάνω στην ιστοσελίδα acrodance.gr και μια δοκιμή με έπεισε! Χώρος φιλόξενος και φωτεινός, πάντα προσεγμένος και καθαρός, με δάσκαλους με γνώση, όρεξη και αγάπη για αυτό που κάνουν. Φιλικότητα, ομαδικότητα, τρέλα. Όποιο τμήμα και αν ακολουθήσεις ένα είναι σίγουρο... θα περάσεις τέλεια!

AcrOdance by Anna Omiridi Γρεβενών 23, 11855, Αθήνα (Μετρό Κεραμεικός) | Τηλ.: 213 0448673 – 693 6607770 email: info@acrodance.gr | website: acrodance.gr Facebook Page: acrodance.gr | Instagram: acrodance.gr

ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ

άννα στάικου

«Αγάπησα μια χαλκομανία» Το «τέλεια» και την «τελεία» τα χωρίζει η οξεία. Αμετάκλητα Εάν ενωθούν το μίγμα πάσχει. Διότι με τι τρόπο βάζεις τελεία εάν με τον άλλον είσαι τέλεια;; Στον διαδικτυακό κόσμο οι έννοιες και οι ουσίες τους δεν συνευρίσκονται αλλά χωρίζονται πολλές φορές οριστικά. Μόλις επέστρεψα από τον κηπουρό που του ζήτησα να με προσλάβει στις πρασιές του δήμου (φυσικά ανεπίσημα και δωρεάν) με σκοπό την ατομική μου ψυχοθεραπεία. Ο ψυχολόγος κοστίζει και θα μου συνιστούσε εργασιομανία. Το υπερπήδησα το ζικ–ζακ της λογικής με το κολπάκι, «βοηθός κηπουρού» γλάστρες και κουρέματα χορταριού. Ο κηπουρός μάλλον με λυπήθηκε, όταν του είπα ότι υποφέρω από κενή προσώπου ερωτική απογοήτευση. Μάλλον τον μπέρδεψα τον κυρ Μένιο τον κηπουρό -θυμήθηκε την τρελέγκο κόρη της γειτόνισσας- όπως μου είπε, και με σπουδή δασκάλου έσπευσε να με χρήσει βοηθό. Ισιώνοντας σγουρούς βασιλικούς, θυμήθηκα το ίσιωμα του ποντικού και εσένα να λάμπεις ξαφνικά στην οθόνη του υπολογιστή. Ωραίος, γοητευτικός, ψαγμένος και γνώστης πολλών και σπουδαίων. Τα ασύρματα και ενσύρματα ένστικτά μου αναπτέρησαν ή ανατρίχιασαν. Είχα αληθινά εντυπωσιαστεί. Το επόμενο διάστημα κατέφυγα σε σπουδές πρόχειρες, ξένης λογοτεχνίας. Οι περιλήψεις μου και οι αναφορές μου στον συγγραφέα σου άρεσαν και ξεκίνησες λίγο δειλά να με ρωτάς τάχα ανίδεος, δήθεν με άγνοια αλλά θαυμάζοντας και χειροκροτώντας. Πήρα τα πάνω μου. Άρχισα να περπατώ με σίγουρα βήματα, στην παρτίδα πόκερ που μόλις είχαμε ξεκινήσει. Το βράδυ ονειρευόμουν τι θα σου έγραφα και το πρωί το πληκτρολόγιο πετούσε σαν ραπτομηχανή κεντήματος, λέξεις, φράσεις συλλαβές σταλμένες από τη δική μου οθόνη στους ιδιωτικούς δικούς σου χώρους. Τα πιόνια στο σκάκι σε εκκίνηση καθημερινή. Χανόσουν για δυό –τρεις μέρες πολλές φορές για να σκεφτείς την επόμενη κίνηση. Το ΜΑΤ και το ΣΑΧ με όμηρο και αιχμάλωτο τον εαυτό μας, μας είχε κυριεύσει. Η επικοινωνία μας εξελίχθηκε σε καταδίωξη. Το πρωί θα σε προκαλούσα και εσύ μετά από δύο ώρες θα απέκρουες και ως

πυθία θα με κατηγορούσες για ύπουλη ασάφεια. Ξεχνούσες ότι ήμουν πολύ νέα άρα αθάνατη. Ένας ώριμος άντρας και μία αθάνατη…… Το αιώνιο σύνδρομο ναμπούκωφ που εγκυμονεί και γεννά την δική μου τερατώδη απληστία και τη δική σου οξεία λαγνεία. Σε είχα στο χέρι. Το πόκερ των ενστίκτων υπερβαίνει τις αλγεβρικές κινήσεις. Όταν τα ένστικτα χορεύουν το ζώο είναι πάντα πεινασμένο. Αρνήθηκα τη σύντομη, κατά πρόσωπο, επαφή. Κατ’ αρχή θα κυριαρχούσε ο προφορικός λόγος. Κίνδυνος, θάνατος για τα παίγνια. Στην ζωντανή λέξη κατοικεί και η αλήθεια. Στα γραπτά, την φυλακίζεις την καρδιά με κελιά περίτεχνα και σπουδαιοφανή που θυμίζουν νεκρομαντεία. Αυτό το θανατηφόρο εγκλεισμό τον ξεπερνούν οι αληθινές και σπουδαίες πένες. Εμείς οι δυό άλλα αποζητούσαμε και θυσιάζαμε την καλολογία με ζητούμενο την καλλιγραφία παγίδα. Σε καταδίωκα και εσύ εμένα. Σου είχα γίνει εμμονή. Λίγο ακόμα και θα άκουγα το κριτς-κρατς της τεχνολογίας να αγκομαχά. Την εμμονή την μεταφράσαμε σε έρωτα και τον έρωτα τον ονομάσαμε παράφορο, τυχαίο και μοιραίο. Και πάλι δεν ήθελα να σε συναντήσω…… Ήθελα όταν θα σε έβλεπα να σε δω λειωμένο και παραδομένο. Έτσι σε αποζητούσα. Γδυτό από τον αντρισμό σου και έτοιμο να ψευδορκήσεις παντού για χάρη μου. Περνούσαμε τέλεια. Σε αντιμετώπιζα ως ακέραιο, αλάνθαστο, άνευ ελαττώματος, πλήρη, άρτιο… Που όμως ως θήλυ τα αποδομούσα, παίζοντας γρίφους και ντάμες πίκες μαζί με κούπες. Η έξαψη είχε διαπεράσει το κορμί και το μυαλό μας και κινδύνευε το πληκτρολόγιο και τα προφίλ να καούν από την ένταση. Είχαμε καταφέρει την πλήρη υποκατάσταση της αλήθειας με την μη αλήθεια…… Ακραίο αλλά συναρπαστικό. Σε λάτρευα χωρίς οσμή με ποθούσες χωρίς τερηδόνα. Ερωτευμένα τεύχη περιοδικών….. Με πιθανή ανταλλαγή στις συλλογές τις αληθινές μας καρδιές. Αδύνατον να βάλουμε φρένο. Έφτασα να σου στέλνω φωτογραφίες, στα ιδιαίτερα σου, εμένα παιδάκι, με τη μαμά μου, τον πατέρα μου. Εμένα μαθήτρια και

μετά φοιτήτρια….. Έστειλα και την πιο μυστική και αγαπημένη μου φωτογραφία. Μία που με κρατούσε η μάνα μου από το χέρι -εγώ 7 χρονών- και χαιρετούσαμε με ξέφρενη χαρά τον φωτογράφο. Την επομένη η μάνα μου πέθανε ξαφνικά. Μνήμα και τόπος αγάπης έγινε για μένα αυτή η φωτογραφία. Στην έστειλα κι αυτή κλαίγοντας. Τα βράδια λέγαμε καληνύχτες με πάθος. Οι εικονικοί οργασμοί βαράγανε ταβάνια. Οι γύρω άνθρωποι κακοπερνούσαν και εμείς γράφαμε περισπούδαστα άρθρα ως ένδυμα στα υπονοούμενα της εμμονής που βασίλευε σαν άγρια αμαζόνα στα κορμιά μας. Κλείσαμε ραντεβού. Ήσουν η ζωή μου. Είπες ότι παρατάς τα πάντα κι έρχεσαι μαζί μου. Την επομένη τα πλήκτρα σίγησαν. Έτρεξα να σε συναντήσω. …………………………………….. Με πήρε το βράδυ και δεν ήρθες. Πρόσβαση στο προφίλ σου από το κινητό για κάποιο περίεργο λόγο δεν είχα. Νύχτα, εξουθενωμένη σε αναζήτησα. Η οθόνη στον τοίχο σου έγραφε “error” “error” “error” Τρεις φορές. «Προσοχή, χρήστης ιός ---κακόβουλο λογισμικό» ………………………………………… Έχουν περάσει 6 μήνες. Είμαι βοηθός κηπουρού επειδή αδυνατώ να είμαι συνεπής στην κανονική μου εργασία. Ντρέπομαι να πω ότι ερωτεύτηκα μια χαλκομανία Το χειρότερό μου, ήταν που μοιράστηκα με έναν ιό την πιο ιερή με τη μάνα μου στιγμή.

Θα μπορούσε κάλλιστα να είναι vintage bar κάποιας συνοικίας στην Αμερική, οι bartenders έχουν αντίστοιχο look και χαμογελαστά ωραία πρόσωπα. Το αγαπάμε αυτό το μαγαζί μιας που είναι από τα πρώτα που πήγαμε στα Εξάρχεια. Βροχερά απογεύματα με καφέ, καλοκαιρινά βράδια με ποτό στον πεζόδρομο της Κωλέττη. Αν ποτέ χαθείς το βάζεις σημάδι για να ξανά βρεις τον δρόμο σου. Δε περνάς ποτέ απ’ έξω χωρίς να κοιτάξεις ακόμα κι αν βιάζεσαι. Η κάβα έχει διαλεχτά ποτά και τα παιδιά μέσα από την μπάρα θα σου φτιάξουν τα καλύτερα κοκτέιλ. Ο μαύρος γάτος, φυσικά, ακούει «μαύρη μουσική» jazz/soul/funk αλλά τις Τετάρτες έχει guest dj sets, ψαξ’ το!

Κωλέττη 42, Εξάρχεια // Τ.: 210 38 00 518 fb.: Μαύρος Γάτος Bar

τη τες σ ρή εχ στ

ς

ησ είδ

τ ης,

ης

πλ η

Είτε από τις παλιές μορφέ ς μέσω γονότος. ου γε τ ν ( εφ , ς ία ρ η μερ ο ίδ ροφ

α, β ιβ

λί ο

, πε

ριο δ

ικό

), ε ίτ ε

απ

ό

τα σύ γχ

Εί μα

εχουμε θέμα

ρο

μ να

Έ α. έσ

χο υ σ με

τε κεφ

ί τι ε ανεξαρτήτως του μέσου αλώνουμ ; καταν βώς ακρι

το έγραψε

το μεσον

Από τότε που ο Μωυσής έδωσε στην ανθρωπότητα τις δέκα εντολές χαραγμένες σε πέτρες κύλησε πολύς χρόνος και ολόκληρες Εποχές. Με μία έννοια οι εντολές ήταν η ΕΙΔΗΣΗ, οι πέτρες το ΜΕΣΟΝ, ο Μωυ-

σής ο ΚΟΜΙΣΤΗΣ και ο Θεός ΘΕΟΣ. Οι άνθρωποι βρέθηκαν μπροστά σε μία εξουσία, τόσο δυνατή και στέρεη όσο και οι πέτρες. Μετά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Οι πέτρες έγιναν πάπυροι, χαρτί, ράδιο, φωτογρα-

φία, τηλεόραση, διαδίκτυο. Η είδηση, η προβολή της, η διαχείριση της και τελικά η παραγωγή της καθορίζουν τόσο πολύ τις ζωές μας, ίσως πιο πολύ και από ότι καθόριζαν οι δέκα εντολές του Μωυσή που στο κάτω

κάτω της γραφής τις είχε χαράξει και ο ίδιος ο Θεός. Ποιος έχει μπει στην θέση του θεού, τι στη θέση της πέτρας και τελικά ποια είναι η σχέση ΕΙΔΗΣΗΣ και ΜΕΣΟΥ;

Αποδομώντας τον νεοελληνικό χυλό του χρυσανθου ξανθη

Η όλη κριτική που αναθεματίζει το μέσο (σε οποιαδήποτε μορφή του), που το ενοχοποιεί καθολικά και το αποδομεί μπορεί να λάμπει και να ελκύει κάμποσους καταργεί όμως την πραγματικότητα αλλά και την θετική πλευρά που υπάρχει. Έτσι είναι και παράλογη αλλά και άδικη. Η δυνατότητα να διαδοθεί μία είδηση σε ‘‘μηδενικό χρόνο’’ έχει αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμη σε πολλές περιπτώσεις. Παράδειγμα; Ένα δίκτυο από νέους ραδιοπειρατές στις Φιλιππίνες που μπορούν να μεταφέρουν την είδηση για μελλοντικό τσουνάμι μετά από σεισμό και μάλιστα την ώρα που η χώρα είναι βυθισμένη σε σκοτάδι αφού λειτουργούν με γεννήτριες και κάποιοι με εναλλακτικές μορφές ενέργειας. Από την άλλη η θεοποίηση του μέσου (και μάλιστα όταν πρωτοστατούν 50άρηδες και 60άρηδες με τέτοιο πάθος που θυμίζουν γενίτσαρους της google) είναι τόσο εκνευριστική και συγχρόνως δογματική. Εάν κάτι είναι ενδιαφέρον θα διαδοθεί έτσι και αλλιώς και μάλιστα μέσα σε λίγες ώρες από στόμα σε στόμα. Παράδειγμα όταν όλη η Αθήνα ήξερε για το πάρτυ του Λουκιανού στην Βουλιαγμένη πριν καν το αναφέρουν τα (όποια) ραδιόφωνα και τηλεοπτικά κανάλια.

ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΔΙΑΔΙΚΤΥΟ; Ας είμαστε δίκαιοι, το πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Ας θυμηθούμε το πείραμα του Όρσον Ουέλς που σε μία ραδιοφωνική εκπομπή του είχε περιγράψει το γεγονός της επίθεσης Αριανών στην Αμερική και τον τρόμο που είχε προκαλέσει στους ‘‘πιστούς’’ του ραδιοφώνου. Ας θυμηθούμε τα στημένα ρεπορτάζ των καναλιών με τα δύστυχα πουλιά μέσα στο πετρέλαιο στον Περσικό. Ανάλογα παραδείγματα βρίσκουμε και στις εφημερίδες. Αλλά εξαιρετικό ενδιαφέρον υπάρχει και στον κόσμο των βιβλίων. Ειδικά αυτά που ανήκουν στην συνομοσιολογία. Είναι εντυπωσιακή η βιβλιογραφία που αραδιάζουν μετά από κάθε τι εντυπωσιακό που αποκαλύπτουν. Μόνο που αν παρατηρήσεις και συγκρίνεις ο ένας αναφέρει σαν πηγή (αξιόπιστη) τον άλλον και η έρμη βιβλιογραφία όλο και φουντώνει. Κάποιος έκανε την αρχή, σαν τον Μωυσή και μετά όλα πήραν τον δρόμο τους. Όπως αναφέρει ο τάδε στο βιβλίο δείνα. Έτσι σιγά σιγά το ΜΕΣΟΝ αρχίζει και αποκτά μία δύναμη, κάνει πέρα και τον Θεό και τους ανθρώπους.

Aπό το γεγονός στην είδηση Μία παλιά αρχή (που σίγουρα δεν αρέσει στον μεταμοντέρνο άνθρωπο) έλεγε: Γεγονός, είδηση, ερμηνεία, θέση. Μία αλληλουχία δηλαδή διαφορετικών

σταδίων. Σήμερα το γεγονός (όταν υπάρχει και δεν είναι ανακάλυψη ή ακόμα και παραγμένο από αυτόν που θέλει την είδηση) εμφανίζεται ανεξαρτήτως μέσου σαν χυλός με όλα τα παραπάνω συστατικά αλεσμένα, μπερδεμένα. Έτσι ο ‘‘πιστός’’ τρώει και χωνεύει, καταναλώνει και πάμε παρακάτω. Και βέβαια μετά αναπαράγει την ‘‘είδηση’’ με τον πατροπαράδοτο τρόπο. Ναι ρε σου λέω, αφού το διάβασα... Το είδα... Το άκουσα. Το διαδίκτυο στενάζει περισσότερο από αυτήν την χαζομάρα γιατί είναι πιο φθηνό (κοστίζει περισσότερο να τυπώσεις παρά να γράψεις στην φωτεινή οθόνη), γιατί είναι ελάχιστα ελέγξιμο και η είδηση χάνεται μέσα σε λίγες ώρες. Η ρίζα του προβλήματος όμως είναι κοινή.

Ένα παράδειγμα για όλα τα παραπάνω “Ανάπλαση στην Πλ. Αγίου Γεωργίου. Καινούρια παγκάκια με δύο σίδερα στις δύο άκρες”. Άσχημη επιλογή γιατί καταργούσαν μία θέση. Ένας ανεβάζει ποστ με τίτλο “ΠΑΓΚΑΚΙΑ στην ΠΛ. ΑΓ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ενάντια στους άστεγους”. Μέσα σε μισή ώρα σε site μεγάλης επισκεψιμότητας “ΠΑΓΚΑΚΙΑ στην ΚΥΨΕΛΗ ενάντια στους άστεγους”. Την επόμενη μέρα σε πρωτοσέλιδο καθημερινής εφημερίδας “ΠΑΓΚΑΚΙΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ενάντια στους άστεγους”. Ευτυχώς κάπου σταμάτησε γιατί μετά θα έβγαινε ότι εκτελούν αστέγους στο Σύνταγμα.

ΤΕΛΙΚΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ Ένα μέσο είναι έγκυρο όταν οι ειδήσεις που δημοσιεύει είναι έγκυρες. Άρα η είδηση είναι πάνω από το μέσον. Τώρα φτάσαμε στην πλήρη αντιστροφή. Δηλαδή μία είδηση είναι έγκυρη εάν την φιλοξενήσει το μέσον. Στην πραγματικότητα πρέπει να μιλάμε για την απελευθέρωση της είδησης, του γεγονότος από το μέσον. Το τελευταίο έχει γιγαντωθεί, έγινε Θεός και διάβολος μαζί, έχει εκατοντάδες χιλιάδες Μωησύδες να κουνάνε πέτρες πάνω από τα κεφάλια μας. Κανένα πρόβλημα με όλους όσους πιστεύουν σε έναν Θεό. Αρκεί βέβαια να μην μοχθούν για την πάταξη των ‘‘απίστων’’. Μεγάλο πρόβλημα με όσους πιστεύουν σε ανθρώπους και μέσα’’ λες και είναι θεοί...

“

Γεγονός, είδηση, ερμηνεία, εκτίμηση και θέση είναι διαφορετικές λέξεις και έννοιες. Αν όλα αυτά μπαίνουν σε μίξερ και πλασάρονται σαν πραγματικότητα, είτε στο χαρτί, είτε στο διαδίκτυο κάτι πηγαίνει λάθος.

“

Έχουμε ανάγκη το μέσον;

Συνέντευξη

σ

]

τάθης Σταυρόπουλος

συνεντευξη ΤΗΣ ΑΓΑΘΗΣ ΚΑΤΣΙΑ

Μια φωτογραφία και 2.500 λέξεις

Έτος γέννησης: 1955 Τόπος γέννησης: Πύργος Ηλείας Σπουδές: Οικονομικά, Σκηνοθεσία Κινηματογράφου Επάγγελμα: Δημοσιογράφος - σκιτσογράφος Οικογενειακή κατάσταση: Έγγαμος, 2 παιδιά Χόμπυ: Συλλέκτης παιχνιδιών Τοποθέτηση: μαρξιστής Τοποσ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ: ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΙΩΝ ΘΕΟΔΩΡΩΝ

Η ιστορία ανατέμνεται, το παρόν περνά από κόσκινο και το μέλλον προβληματίζει. Οι συζητήσεις με πολυδιάστατους ανθρώπους έχουν πάντα ένα χαρακτήρα ανεμοθύελλας. Στην περίπτωση του Στάθη, η ανεμοθύελλα έρχεται παρέα με ένα πακέτο τσιγάρα, ένα εσπρεσσάκι και το εμβατήριο του κόκκινου στρατού σαν ήχο κλήσης. Ο τρόπος του δεν επιδέχεται μανιερισμούς, ούτε φλερτάρει με την ψεύτικη οικειότη-

τα. Δεν έχει καμία ανάγκη να γίνει αρεστός και δεν κρύβει λόγια. Μόνο ξετυλίγει το νήμα του ειρμού του που καλύπτει ένα γενναίο κομμάτι ιστορίας, φιλοσοφίας και κοινωνικής οικονομίας, προσκαλώντας στην παρέα και όλους όσοι τον συνόδεψαν στον δρόμο, μέσα από σελίδες βιβλίων και δοκιμίων. Θα μπορούσα να τον τοποθετήσω με την ίδια ευκολία στην αρχαία Αγορά, σε ένα παλιό κομικσάδικο,

στην κομμούνα του Παρισιού ή σε ένα αβανγκάρντ υπόγειο της Αγίας Πετρούπολης, χωρίς να υποψιαστεί κανείς τίποτα και χωρίς να διαταράξω το χωροχρονικό συνεχές στο παραμικρό. Με την ίδια πεποίθηση θα μιλούσε για επανάσταση και για δικαιοσύνη, για τις δυσκολίες και τις νίκες, για το πολιτικό γίγνεσθαι. Με την ίδια πεποίθηση εκείνη που μπορεί να έχει μόνο ένας άνθρωπος που αμφιβάλλει για τα πάντα.

Ποιος είναι ο κοινός παρονομαστής στη ζωή σας; Η πολιτική. Είτε ως προσδοκία, είτε ως όνειρο, είτε ως διαδρομή, είτε ως βίωμα, ως εμπειρία, ως σκέψη. Η πολιτική όπως έχει να κάνει με τους ανθρώπους, με τη ζωή, με τους φίλους μας. Όχι μια πολιτική όπως έχει εκπέσει. Ο πολιτικός λόγος είναι παρενδυδυμένος. Χρησιμοποιεί ευφημισμούς: λέμε ευέλικτη αγορά η ελεύθερη αγορά εννοώντας το ακριβώς αντίθετο. Αν τον άλλον δεν τον αφορά προσωπικώς το θέμα των πλειστηριασμών, μιλάει σαν να ήταν τραπεζίτης. Ο νεοφιλελευθερισμός μαθαίνει τους ανθρώπους να σκέφτονται με όρους οικονομίας, που καταδιώκει τον άνθρωπο και δεν περιστρέφεται γύρω από το νοικοκυριό. Όταν ο άλλος το έχει ακούσει αυτό για 30 χρόνια, είναι πολύ δύσκολο να βγει από αυτό το κλισέ και να σκεφτεί διαφορετικό. Και εκεί πατάει η θεωρία του σοκ. Τον τρομάζεις και λειτουργούν όλα τα κλισέ που δέχτηκε 20 χρόνια. Η αγορά είναι μια θεότης που καθορίζει της ζωή και την ψυχή των ανθρώπων ίσως πιο έντονα από οποιαδήποτε άλλη θεότητα από κτίσεως κόσμου. Δεν χωράτε στα καλούπια. Είστε πιο ευθύς απ’ όσο επιβάλλει ο καιρός. Μου έχει κοστίσει αλλά είναι η γλύκα της ψυχής μου. Σκάλωσα από νωρίς στο “περί όλων αμφιβάλει” που αγαπούσε ο Μάρξ. Αυτό με καθόρισε. Ήμουν από οικογένεια κεντροδεξιά και η αριστερά για μένα ήταν προσωπική επιλογή σε καιρό πρώιμης μεταπολίτευσης. Δεν προσπάθησα ποτέ να ντυθώ μ’ ένα συγκεκριμένο τρόπο, να οδηγώ ένα συγκεκριμένο αυτοκίνητο, κλπ. Στον Περισσό πήγαινα με μια παλιά μεταχειρισμένη Μερσέντες και γελούσαμε. Αυτή μου η ιδιότητα είναι ίσως ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί στη ζωή μου. Έχω “βασανιστεί” στην αριστερά γιατί συχνά αυτό που έλεγα δεν εντασσόταν σε εκείνο που πίστευαν ότι είμαι. Γενικά ο κόσμος εκπλήσσεται όταν κάποιος αποκαλύπτει μια πλευρά που δεν θα έπρεπε να έχει. Για παράδειγμα ο Χαρίλαος Φλωράκης διάβαζε Καβάφη. Αυτό δεν είναι συνηθισμένη εικόνα για κομμουνιστή ηγέτη. Κάπου η ευρύτητα που υπάρχει στην ψυχή

του ανθρώπου, σε μια εποχή που ξέπεσε στα κλισέ, δημιουργεί απορίες. Όλοι έχουν πολλές πλευρές.

De omnibus dubitandum. Καρτέσιος, 1596-1650, Γάλλος φιλόσοφος μτφρ: να αμφιβάλλεις για όλα (τίτλος βιβλίου του φιλοσόφου Κίρκεγκωρ, αγαπημένο ρητό του Μάρξ)

Η ευθύτητα ήταν κάτι που σας χαρακτήριζε πάντα, ή κάτι που καλλιεργήθηκε λόγω συνθηκών; Τύχη; Δεν ξέρω αν δεν είχα ταλέντο στο σκίτσο για παράδειγμα να θα με ανεχόταν ένα κόμμα. Το οποίο τυχαία αποτυπώθηκε στο δημόσιο βίο. Έκανα σκίτσα στα πανό της Παντείου για να μην είναι βαρετά και από εκεί με είδαν, με φώναξαν στη “Σύγχρονη Γυναίκα” και μετά στον “Οδηγητή”. Θα μπορούσε να μην είχε συμβεί αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και στον Τύπο, δύσκολα σε απολύει ένας διευθυντής που ξέρει ότι ο κόσμος σου δίνει δύναμη. Βέβαια αυτό δεν σε προστατεύει απόλυτα. Απολυθήκατε από το όμιλο της Real News. Σε αυτή τη δουλειά όταν είσαι επί ξυρού ακμής δεν υπάρχει η ασφάλεια λόγω του μεγέθους που έχει προκληθεί από τη διαδρομή σου. Δεν μπορείς να ταξιδέψεις με χτεσινό εισιτήριο επειδή πήγαινες πρώτη θέση. Μπορείς να βρεθείς έξω από το βαγόνι πυξ λαξ. Αυτό δεν σχετίζεται πάντα με την ποιότητα της δουλειάς που κάνεις, αλλά με τον συσχετισμό δυνάμεων σε μια εφημερίδα. Η εφημερίδα είχε πάντα έναν παραμετρικό λόγο ανεξάρτητα από την γραμμή της κάθε εφημερίδας. Στο κάτω κάτω είναι έντιμο να έχει μια γραμμή και ταυτότητα η εφημερίδα. Ο πλουραλισμός ήταν η δυνατότητα να γραφτεί και κάτι αντιδιαμετρικό και αντίθετο. Σήμερα η δυνατότητα έχει γίνει πολύ ισχνή. Η αλήθεια ωστόσο θα βρει τον τρόπο της να φτάσει στο φως. Σε αυτήν την ελληνική πραγματικότητα τι σημαίνει ν είσαι αριστερός και τι δεξιός; Το να είσαι αριστερός είναι κάτι που έχει κοινό παρονομαστή μεν και μια εθνική ιδιομορφία δε. Αριστερός είναι εκείνος που μπορεί να ερμηνεύσει τη συγκυρία στην οποία

ζει και να προσπαθήσει ταυτόχρονα να την αλλάξει. Αυτό που ερμηνεύει μόνο δεν είναι αριστερός. Ένας δεξιός μπορεί να είναι και αριστερός. Το θέμα της δεξιάς δεν εντοπίζεται τόσο σε απλούς πολίτες ή σε συντηρητικούς. Μεταξύ δεξιού και αριστερού πολίτη δεν υπάρχει η ίδια αντίθεση που υπάρχει στην πολιτική δεξιά και πολιτική αριστερά. Ένας χριστιανός μπορεί να έχει το ίδιο αίσθημα δικαίου όπως ένας σοσιαλιστής. Στις πολιτικές τους επιλογές τους χωρίζει μια άβυσσος. Η οικογένεια του δεξιού ταυτίστηκε μέσα στον εμφύλιο πόλεμο με μια παράταξη που από την άλλη χωρίστηκε με αίμα. Αυτό δεν συνέβη σε όλες τις χώρες, είναι εθνική ιδιομορφία. Για μένα η διαφορά δεξιάς και αριστεράς βρίσκεται περισσότερο στις επιλογές των πολικών (στην πολιτική που ακολουθούν οι πολιτικοί). Και λιγότερο στις πολιτικές διαφορές που αυτό το κυρίαρχο μοντέλο παράγει η κατανάλωση στον απλό άνθρωπο. Δεξιοί και αριστεροί κατά τη γνώμη μου ταιριάζουν παρά πολύ. Μπορεί να έχουν την ίδια ηθική, τις ίδιες επιδιώξεις, τα ίδια όνειρα. Κάνουν όμως μια πολιτική επιλογή που δεν προκύπτει από τους ίδιους αλλά από τις προσλαμβάνουσες τους πολιτικού συστήματος. Η επιλογή αν δεν είναι ιδιοτελής, είναι πάντα ηθική. Κακώς κανακεύει η κυβέρνηση τον εαυτό της λοιπόν με το ηθικό πλεονέκτημα. Το ηθικό πλεονέκτημα είναι κάτι που σου αποδίδουν οι άλλοι, δεν το αποδίδεις στον εαυτό σου. “Τα δύσκολα εύγε” που έλεγε ο Καβάφης, τα ζητάς από το λαό και από του σοφούς, δεν τα αποδίδεις στον εαυτό σου για να δικαιολογήσεις κουταμάρες που κάνεις.»

Σατραπεία Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει· τον έπαινο του Δήμου και των Σοφιστών, τα δύσκολα και τ’ ανεκτίμητα Εύγε· την Αγορά, το Θέατρο, και τους Στεφάνους. Αυτά πού θα σ’ τα δώσει ο Αρταξέρξης, αυτά πού θα τα βρεις στη σατραπεία· και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις. Καβάφης

]

Όλα κινούνται σε ένα 10% του πληθυσμού. Αν αυτό το 10% καταφέρει να συγκινήσει το υπόλοιπο 90%, τότε προχωράμε.

Συνέντευξη

Από το παρόν στο παρελθόν, σε εκείνα που έχτισαν τον σημερινό Στάθη “Ήμουν ένα παράξενο παιδί που διάβαζε πολύ όταν πήγαινα σχολείο, στον Πύργο που μεγάλωσα. Έπαιζα πολύ λίγο έξω, διάβαζα πολύ. Οι παρέες μου με καθόρισαν. Είμαστε ατίθασοι, πηγαίναμε σινεμά, που ήταν τότε το παράθυρο στον κόσμο. Βλέπαμε δυο ταινίες τα Σάββατα, η μια ήταν πάντα αστυνομική. Ήταν η δεκαετία του ‘70, οι ταινίες αυτές είναι καλτ πια, Αλέν Ντελόν, Τσαρλς Μπρόνσον. Υπήρχε ο χάρτινος κόσμος των περιοδικών. Οι κουβέντες μεταξύ μας. Ήταν μια ατμόσφαιρα αντισυντηρητική διότι στο σβέρκο μας ήταν καθισμένη η κακογουστιά της χούντας. Ο θείος μου μου είχε δώσει τα πρώτα μου βιβλία να διαβάσω, τον Δον Κιχώτη και τον Τομ Σώγερ. Ήταν δύσκολα γιατί ήταν στην καθαρεύουσα. Το ερέθισμα όμως ήταν τρομερό γιατί μετά πήγα στη δανειστική βιβλιοθήκη που εκείνη την εποχή ανθούσε. (Δεν ήταν εύκολα τα χρήματα να αγοράσεις ένα βιβλίο). Δανειζόμασταν βιβλία που μετά άλλαζαν χέρια, από τον ένα φίλο στον άλλο. Μετά κατέληγαν στη βιβλιοθήκη φυσικά, αλλά πολύ ταλαιπωρημένα ή με μεγάλη καθυστέρηση. Και κάποια απωλέσθησαν. Άλλωστε και τα σχολικά μας βιβλία ήταν ταλαιπωρημένα γιατί πηγαίναν από χέρι σε χέρι. Εγώ για παράδειγμά είχα μάθει πως κατάλαβε τη γραμματική ο ξάδελφος μου ο Ζαχαρίας περισσότερο απ’ όσο έλεγε η ίδια η γραμματική. Ο Ζαχαρίας την είχε γεμίσει σημειώσεις για να καταλάβει ο έρημος τι έλεγε. Ήταν σαν να έχει τυφλοσούρτη το βιβλίο πάνω. Στα εικονογραφημένα συνέχισα να έχω αδυναμία, στα Μίκι Μάους, τα “Διαπλανητικά”, Τα “Παράξενα” που ήταν τα επιστημονικής φαντασίας εκείνης της εποχής.

“Είμαι άνθρωπος και οτιδήποτε ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο” Τερέντιος, Ρωμαίος συγκλητικός 159 π.Χ .Μια από τις αγαπημένες φράσεις του Μάρξ

“Οτιδήποτε προκαλεί γλυκύτητα στη ζωή των ανθρώπων είναι ανθρώπινο. Όταν δεν υπάρχει κάτι να τον καταδιώκει, όταν ο άνθρωπος μπορεί αν αναδείξει τα ταλέντα του, όταν δεν είναι ενοχικός. Οτιδήποτε πλημμυρίζει τη ζωή με φόβο είναι απάνθρωπο. Οτιδήποτε αναιρεί τον φόβο είναι ανθρώπινο. Μόνο μια μέθη ελευθερίας σε απελευθερώνει από τον φόβο. Ο έρωτας είναι απελευθέρωση. Η πίστη είναι απελευθέρωση. Όλα αυτά τα θεωρώ πολύ γλυκά πράγματα.”

Ο πατέρας του ήταν φορτηγατζής. Έχει κάνει άλλες πολλές δουλειές, πριν έρθει στις εφημερίδες. Αν δεν ήταν δημοσιογράφος όμως, θα ήταν ιστορικός. Γιατί η ιστορία είναι σπιράλ, δεν πηγαίνει ούτε εμπρός, ούτε πίσω.

Δηλώνετε λάτρης της ιστορικής μελέτης. Ποια περίοδος σας γοητεύει περισσότερο; Το Βυζάντιο. Ξεκίνησε όταν διάβασα για τον μέγα Αλέξανδρο από τον Ντρόυζεν τον Γερμανό ιστορικό, τον ρομαντικό. Είχε μια εξιδανικευμένη άποψη για τον Αλέξανδρο αλλά έγραψε και για τους επιγόνους του. Αυτό ήταν η αφορμή να διαβάσω πολύ για την ελληνιστική περίοδο. Μου έδωσε να καταλάβω ότι οι μεταβατικές περίοδοι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον και δεν υπάρχει αυτή η κλασσική αντίληψη περί ακμής και παρακμής. Ακμή είναι 5ος αιώνας της πόλης-κράτους, αλλά η Αντιόχεια του 2ου βρίσκεται σε παρακμή. Όταν κατάλαβα λοιπόν ότι υπάρχουν μεταβάσεις και έχουν και αυτές το ενδιαφέρον τους, άρχισα να εντρυφώ περισσότερο στην ιστορία και με άλλες πλευρές. Με τη λογοτεχνία, με τη ποίηση, με ο,τι σχετίζονταν με εκείνο που ιστορικά με ενδιέφερε. Η είσοδος στον βυζαντινό κόσμο τότε ήταν αναπόφευκτη. Ήταν μια χιλιετία με τεράστιο ενδιαφέρον. Υπάρχουν στοιχεία στον βυζαντινό κόσμο που μας καθορίζουν σήμερα, ειδικά του ορθόδοξους, κυρίως με την πολιτισμική έννοια.

“Η ιστορία είναι το γνώθι σαυτόν της ανθρωπότητας- η συνείδηση του ανθρωπίνου γένους” Γιόχαν Γκούσταφ Ντρόουζεν Ένα ιστορικό πρόσωπο που θα θέλατε να συναντήσετε; Τον Μάρκο Αυρήλιο, σε παρέα. Να τον ακούω να μιλάει. Ήταν ο πιο βαθύς από τους στωικούς, αυτός δηλαδή που είχε καταλάβει και όλους του άλλους. Είναι το απαύγασμα του ελληνικού τρόπου σκέψης σε ότι αφορά την φιλοσοφία, που δεν θέλει να πείσει , αλλά να ανακοινώσει. Τι άλλαξε ο χριστιανισμός; Έβαλε την έννοια της πειθούς. Ότι πρέπει να πειστεί κάποιος να γίνει κάτι. Αυτό το πράγμα στο προγενέστερο τρόπο συζήτησης δεν υπήρχε. Ένα ωραίο βράδυ λοιπόν θα ήθελα τον Μάρκο Αυρήλιο να μου μιλήσει. Άλλωστε το λέει και ο Μακιαβέλι στον Ηγεμόνα: “Ξεφεύγω από την τύρβη της καθημερινότητας όταν το βράδυ γυρίζω σπίτι ανάβω το φως και καλώ τις σκιές για να μιλήσουν.”

Εν ολιγίστοις κείται το ευδαιμόνως βιώσαι. (η ευτυχία στη ζωή εξαρτάται από πολύ λίγα πράγματα) Μάρκος Αυρήλιος

]

“Ό,τι έκανα πάντα ήταν με μέτρο. Ήταν το μέτρο εκείνου που έπρεπε να ειπωθεί. Κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ γιατί όσες φορές εκτέθηκα δεν εκτέθηκα για να κερδίσω κάτι, ούτε κώλωσα γιατί έπαιρνα μεγάλο ρίσκο. Απλά αυτό έπρεπε να συμβεί. Στη δημοσιογραφία χειρότερη από

Εάν το “η πόλη ζει” ήταν σκίτσο, τι θα ήταν; Κάτι το χαρακτηριστικό της πόλης σε μια παράξενη χρήση. Η Αθήνα είναι μια πόλη που παρότι την κακοποιήσαμε ως κράτος όσο μπορούσαμε, παραμένει παιχνιδιάρα, ερωτική, με κρυφές φωλιές. Και για ένα άνθρωπο που έχει ταξιδέψει πολύ όπως εγώ, παραμένει μια από τις πιο όμορφες πόλεις. Οι ομορφιές της συνδυάζονται με κάτι που σου συμβαίνει μέσα στο χρόνο και μέσα στις καταστάσεις. Ας πούμε εδώ που καθόμαστε τώρα, είναι μια νέα φωλιά. Ίσως φταίει το καφέ που άνοιξε, ίσως ότι βλέπω την εκκλησία καθιστός, ενώ πριν μπορούσα να τη δω μόνο περπατώ-

τη λογοκρισία είναι μόνο η αυτολογοκρισία.”

Είστε συλλέκτης παιχνιδιών; Εν τέλει ναι, αλλά τα μαζεύω για να παίζω μαζί τους, όχι για να τα έχω. Στρατιωτάκια και αυτοκινητάκια. Στη παιδική μας ηλικία τα στρατιωτάκια ήταν ανθρωπάκια. Τα κάναμε ό,τι θέλαμε εμείς για να συμβεί ό,τι θέλαμε να συμβεί. Τα χρόνια της μεταπολίτευση εξαφανίστηκαν, λόγω πρώιμης πολιτικής ορθότητας. Θεωρήθηκε μιλιταριστικό παιχνίδι. Πιστεύω ήταν λάθος. Δεν οδηγούσε στο αίσθημα του πολέμου, αλλά της περιπέτειας. Έτσι απέμεινε να γίνει συλλεκτικό είδος. Και οι συλλέκτες στην Ελλάδα είναι οι περισσότεροι πρώην παιδιά που έγιναν συλλέκτες. Εγώ παραμένω μαζί τους παιδί. Ποιος λογοτεχνικός ήρωας σας εκφράζει; Εκείνος ο Δον Κιχώτης που διαβάσατε στα 12 ίσως; Θα ταίριαζε και με τις συφοριασμένες μου προσπάθειες των Τρώων, που έλεγε ο Καβάφης. Είναι τεράστια η γκάμα. Από τον Μπάτμαν μέχρι τον Μαγιακόφσκι.

Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων· είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων. Κομμάτι κατορθώνουμε· κομμάτι παίρνουμ’ επάνω μας· κι αρχίζουμε νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες. Καβάφης Αγαπημένο βιβλίο: Όταν ήμουν μικρός ήταν “Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 μέρες” Τι ειναι χειρότερο, τα ψέμματα που λέμε εμείς στον εαυτό μας, ή τα ψέμματα που λένε οι άλλοι; Οπωσδήποτε, εκείνα που λέμε εμείς, γιατί είναι και η αιτία να ανεχόμαστε εκείνα που μας λένε οι άλλοι. Τι είναι χειρότερο, η μισή αλήθεια ή το μισό ψέμα;

Το ίδιο. Με μια μισή αλήθεια κάνεις μια δικτατορία, και με ένα μισό ψέμα, την κρύβεις.

Καθώς ο ανοιξιάτικος ουρανός σκοτεινιάζει, ζητάω από τον Στάθη να σχολιάσει κάποια από τα σκίτσα του. Αρνείται. Η ερμηνεία είναι έργο του αναγνώστη, εξ’ άλλου, δεν θέλει να γίνεται φιλόλογος του εαυτού του. Ζητάει να μην βάλουμε πολλές φωτογραφίες του, αλλά σκίτσα. Αυτό είναι και το μανιφέστο του. Οπλισμένο με την πένα, θα τον συναντήσετε σε χάρτινα πεδία μαχών, συνήθως με λίγα λόγια και διαπεραστικά. Και εγώ τώρα αποσύρομαι. Να μιλήσω με τις σκιές που έλεγε ο Μακιαβέλλι. Κάτι μου λέει ότι απόψε περιμένω πολλές επισκέψεις.

«Εσείς θα καταφέρετε;» Αμέσως άλλαξα σα σκίτσο τη ημέρα, ρίχνοντας την μπογιά απ’ τον κουβά, έδειξα πάνω στην ανάγλυφη μας σφαίρα ανάγλυφα του κόσμου τα καλά και τα στραβά. Στα λέπια των ψαριών τα κρύα εύκολα διάβασα τα δόγματα της κοσμοσυρροής. Εσείς θα καταφέρετε να παίξετε τη νυκτωδία, σε ένα φλάουτο από σωλήνες της υδρορροής; Μαγιακόφσκι

]

ντας. Σε συνάρτηση με το χρόνο, μια βόλτα από Κολιάτσου μέχρι Αμερικής στα φοιτητικά μου χρόνια, έχει την ίδια σημασία με μια βόλτα που κάνω τώρα στο μοναστηράκι για να πάρω στρατιωτάκια, που είναι το χόμπι μου.

Τι θα λέγατε σε ένα παιδί 5 χρονών; Τίποτα, θα μπορούσα μόνο να του χαμογελάσω. Σε ένα παιδί 10 χρονών; Θα το ρωτούσα τι νιώθει. Σε ένα νέο 15 χρονών; Θα έπιανα κουβέντα. Δεν θα ρωτούσα απλά. Σε ένα ενήλικα 20 χρονών; Εκεί είναι δύσκολο. Είναι ενήλικος, ανήκει σε άλλη γενιά. Δεν ξέρω αν οι κώδικές μας μπορεί αν έχουν κοινό τόπο. Μια παρότρυνση; Να αμφιβάλλει για όλα και να ψάξει τα πάντα.

ΡΕΠΟΡΤΑΖΕΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΥΡΤΩ ΣΤΕΛΙΟΥ

πεδιον αρεωσ

ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΓΙΑ ‘ΜΑΣ

Το 1927 ο χώρος που σήμερα ονομάζεται Πεδίον του Άρεως αποτελούσε τον κύριο τόπο αναψυχής των Αθηναίων. Το άλσος σχεδιάστηκε το 1934 με σκοπό να τιμηθούν οι ήρωες της Επανάστασης του ’21 και με αρκετές γραφειοκρατικές καθυστερήσεις, η δενδροφύτευσή του ξεκίνησε το 1935. Μέχρι που ήρθε ο Πόλεμος και όλα διακόπησαν. Πολύπαθο από πάντα του αυτό το πάρκο!

Ο Θωμάς, ο Βενιαμίν και ο μικρός Τσάρλι κάνουν κάτι διαφορετικό!

Ένας κούκος ίσως να φέρει την Άνοιξη! Παιδί του κέντρου από πάντα μου, στο Πεδίον του Άρεως θυμάμαι τις πρώτες μου βόλτες. Τότε στις αρχές της δεκαετίας του ’90, το Πάρκο ήταν η must βόλτα κάθε γονιού με τα παιδιά του. Πότε όμως εξελίχθηκε το Πεδίο του Άρεως από μια ζωντανή «παιδική χαρά» στον «φόβο και τρόμο» της εφηβείας μου, δεν το πολυκατάλαβα. Ξαφνικά, έγινε ένα μέρος σκοτεινό, από το οποίο δεν έπρεπε να περνάω ούτε τη μέρα. Επιδειξίες, ναρκομανείς, κλέφτες, δολοφόνοι, βιαστές και πολλοί άλλοι παρήλαυναν εντός του Πάρκου, με αποτέλεσμα να ξεχάσω με τα χρόνια και πώς μοιάζει! Μέχρι που μετά από ένα διάλειμμα στα διάφορα προάστια της Αττικής, ξαναγύρισα στο Κέντρο της Πόλης, πολύ κοντά στο

μάς «και δεν είχα έρθει ποτέ στο Πεδίον του Άρεως! Το πιστεύεις; Με όσα άκουγα φανταζόμουνα μια...ασχήμια! Αλλά έπρεπε να βγάλω κάπου το σκυλί να παίξει. Κι έτσι, ήρθα! Δεν πίστευα ότι μπορεί να υπάρχει ένα τόσο όμορφο μέρος στο κέντρο της Πόλης, δυο βήματα από την Ομόνοια. Στις καθημερινές μου βόλτες εδώ, είδα όλα τα στραβά που άκουγα ότι υπάρχουν, αλλά δεν έπαυε να με μαγεύει η φύση και η ησυχία που υπάρχει σε κάποια σημεία του. Σα να μην είσαι μέσα στην πόλη και να μην ακούω αυτή τη συνεχή βουή. Ξύπνησα λοιπόν μια μέρα και είπα να κάνω κάτι για αυτό το χώρο που μ’αρέσει τόσο πολύ. Ό,τι μπορώ. Κι έτσι, πήρα τηλέφωνο το φίλο μου τον Βενιαμίν και του λέω: «Θέλεις σήμερα να κάνου-

«Ναι το κράτος δεν κάνει τίποτα. Αλλά βαρεθήκαμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Το θέμα είναι: εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση;» Πεδίον του Άρεως και το ξαναθυμήθηκα! Αποφάσισα λοιπόν να αρχίσω τις βόλτες στο παιδικό μου στέκι. Ετερόκλητες εικόνες: πολλά σκυλάκια να κάνουν βόλτα, ναρκομανείς να παίρνουν τη δόση τους, γιαγιάδες να κάθονται στα παγκάκια για την «περατζάδα», «πιάτσες» πληρωμένου έρωτα, κάποιοι να κάνουν jogging και κάποιοι να μαζεύουν σκουπίδια. Μισό λεπτό...αυτοί οι κάποιοι δεν είναι ούτε του Πάρκου ούτε του Δήμου. Φαίνεται. Έχουν κάτι τσιμπίδες στα χέρια και μαύρες σακούλες σκουπίδιων. Χαρούμενο πίσω τους είναι ένα λευκό σκυλάκι να τους βοηθάει με το κέφι του! Ο Θωμάς, ο Βενιαμίν και ο μικρός Τσάρλι.

2 παιδιά στην ηλικία μου -και ένας σκύλος 8 ετών-αποφάσισαν να κάνουν κάτι τόσο απλό, που το «κράτος» λέει συνεχώς ότι θα κάνει, αλλά δεν το κάνει: να μαζέψει τα σκουπίδια για να φανεί αυτό που κρύβει το Πάρκο... η Ομορφιά του! «Μετακόμισα από το Περιστέρι στο Κέντρο» λέει ο Θω-

με μία καλή πράξη;» Πώς καθάριζαν οι γιαγιάδες κάποτε τα πλατύσκαλα και το πεζοδρόμιο; Ε, κάπως έτσι!» Το «σήμερα» έγινε ένα συχνό φαινόμενο για τα δυο παιδιά. Παίρνουν μαζί τους τσιμπίδες για να μην πιάνουν τα σκουπίδια με τα χέρια, μαύρες σακούλες και ξεκινούν την καθαριότητα! Έφεραν κατά καιρούς και άλλους φίλους να βοηθήσουν, αλλά η βασική ομάδα «κρούσης» είναι οι δυο τους. «Ξέρεις, θα το συνεχίσουμε, όσο το επιτρέπει ο χρόνος μας. Ναι το κράτος δεν κάνει τίποτα. Αλλά βαρεθήκαμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους. Το θέμα είναι: εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για να βελτιώσουμε την κατάσταση;»

Με αφορμή την πράξη των δύο παιδιών για το αγαπημένο μας Πεδίον του Άρεως έκανα κάποιες σκόρπιες σκέψεις: Είναι ελληνικό φαινόμενο να επιρρίπτουμε τις ευθύνες στους άλλους ή απλά ανθρώπινο; Ναι, το κράτος σπάνια κάνει κάτι. Αλλά εμείς τι κάνουμε; Πρέπει να είμαστε υπό το φόβο ενός πρόστιμου (όπως στο εξωτερικό) ώστε να μην πετάμε σκουπίδια κάτω; Όταν λέμε ότι η «καθαριότητα είναι η μισή αρχοντιά» μήπως εννοούμε ότι η υγιεινή και η διατήρηση της ομορφιάς είναι θέμα ΠΑΙΔΕΙΑΣ; Πόσες τέτοιες πράξεις, σαν του Θωμά και του Βενιαμίν, μπορεί να υπάρχουν γύρω μας και εμείς να μην τις παρατηρούμε ή να μη μαθαίνουμε για αυτές; Γιατί να αποτελεί δημοσιογραφική είδηση κάτι μίζερο και δυσάρεστο και όχι κάτι θετικό και αισιόδοξο; Πρόσφατα, είδα ένα video στο youtube όπου δύτες βούτηξαν σε μια παραλία στο Λαγονήσι για να την καθαρίσουν από σκουπίδια. Το εντυπωσιακό δεν πρέπει να είναι αυτό που έκαναν, αλλά το πόσα σκουπίδια έβγαλαν!

Το φαινόμενο της πεταλούδας είναι μια ποιητική μεταφορά, στη θεωρία του χάους για το φαινόμενο της ευαίσθητης εξάρτησης ενός συστήματος από τις αρχικές συνθήκες. Σύμφωνα με μία από τις διατυπώσεις, λέγεται ότι “αν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα”. Διαφορετικές παραλλαγές εκφράζουν ουσιαστικά την ίδια ιδέα: μια απειροελάχιστη μεταβολή στη ροή των γεγονότων οδηγεί, μετά από την πάροδο αρκετού χρόνου, σε μια εξέλιξη της ιστορίας του συστήματος δραματικά

διαφορετική από εκείνη που θα λάμβανε χώρα, αν δεν είχε συμβεί η μεταβολή. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, ίσως ο Θωμάς και ο Βενιαμίν, μαζεύοντας τα σκουπίδια στο Πεδίον του Άρεως, εμπνεύσουν άλλους να κάνουν το ίδιο είτε εκεί είτε σε άλλα μέρη της Αθήνας που έχουν την ίδια ανάγκη. Και ίσως, όταν τα βλέπουμε όλα καθαρά, χωρίς γόπες, χαρτάκια και λοιπά, σταματήσουμε κι εμείς να δημιουργούμε σκουπίδια. Κάδους έχουμε (αν και στο Πάρκο χρειάζονται περισσότεροι και σε περισσότερα σημεία). Παιδεία δεν έχουμε αρκετή.

Στο Πάρκο πηγαίνω πάνω από δέκα χρόνια. Σαν κάτοικος της περιοχής και σαν μητέρα, παρακολούθησα και ακόμα το κάνω όλες τις μεταμορφώσεις του. Ένα καταπληκτικό περιβάλλον, σε άλλες χώρες θα ήταν σήμα κατατεθέν όχι μόνο της περιοχής αλλά όλης της Πόλης. Αυτό που θέλω να πω είναι πως εάν δεν δραστηριοποιηθούν οι ίδιοι οι κάτοικοι δεν μπορούν να αλλάξουν και πολλά. Για μένα δραστηριοποίηση είναι ακόμα και το απλό, να πάρεις το παιδί σου και να πας μία βόλτα στην περιοχή. Είναι μία παρουσία που μπορεί να αλλάξει το κλίμα, την διάθεση και την ασυδοσία αρκετών.

σκεται στην Πλατεία Πρωτομαγιάς, είναι ένας πόλος ζωντάνιας, φωτισμού, κίνησης. Μέσα στο πράσινο, απέναντι από το επιβλητικό κτίριο της Σχολής Ευελπίδων, κοντά στην παιδική χαρά. Είναι ένα σημείο ζωντάνιας, ένας πόλος για τους κατοίκους της περιοχής, τα παιδιά και τις οικογένειες. Όπως και μία σειρά από άλλα σημεία, όπως τα ουζερί από την κάτω μεριά του Άλσους αλλά και τα καταστήματα επί της Ευελπίδων ακριβώς απέναντι από το Πεδίον. Εγώ το Πεδίον, την Πλατεία Πρωτομαγιάς δεν την αφήνω, δεν την χαρίζω. Έχω περάσει στιγμές, πίνοντας καφέ, κοιτώντας τον πιτσιρικά μου

«Εγώ το Πεδίον, την Πλατεία Πρωτομαγιάς δεν την αφήνω, δεν την χαρίζω. Έχω περάσει στιγμές, πίνοντας καφέ, κοιτώντας τον πιτσιρικά μου να μαθαίνει ποδήλατο, να πίνω το ποτό μου κοιτώντας τον Λυκαβηττό» Δεν συμφωνώ καθόλου με όλα αυτά τα ρεπορτάζ που μεγεθύνουν τα αρνητικά, τα προβλήματα και την επικινδυνότητα. Προβλήματα υπάρχουν αλλά όχι όπως τα λένε! Θέλω να πω και κάτι ακόμα! Από το Πεδίον έχουν περάσει πολλοί, περαστικοί σωτήρες, που μετά από λίγο είτε εξαφανίζονται, είτε κάνουν πολύ λίγα από όσα είχαν υποσχεθεί. Για μένα σταθερή αξία είναι και οι επαγγελματίες που αντέχουν και μαζί τους αντέχει το Πεδίον μαζί και εμείς. Το Άλσος, το καφέ που βρί-

να μαθαίνει ποδήλατο, να πίνω το ποτό μου κοιτώντας τον Λυκαβηττό. Με μία έννοια είναι Πατρίδα, με τόσες αναμνήσεις, και ευχαριστώ όλους που μαζί μου συνεχίζουν. Είτε είναι θαμώνες, κάτοχοι σκύλων, μαγαζάτορες, ομάδες, γκαρσόνια και περαστικοί! Ευριδίκη Κερούλη

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους.

Jean Cocteau, 1889-1963, Γάλλος καλλιτέχνης

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, Υπάρχουνε ακόμα ανθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια».

Φώτης Κόντογλου

ΦΤΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Σκέφτομαι ποιοι έχουν ανάγκη από “ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” στις μέρες μας; Για να τους αφιερώσω αυτό το εισαγωγικό... Αποφασίζω πως αυτοί που καταπιέζονται πιο πολύ είναι η νεολαία που οδεύει προς εξετάσεις Πανελλαδικές ή όπως αλλιώς λέγονται. Α! Και θα αλλάξει πάλι το σύστημα εισαγωγής από όσο άκουσα, το σύστημα εξαγωγής δεν λέει να αλλάξει, και είναι τόσο εξαγωγής που φεύγουν πάνω από 500.000 νέοι για τα ξένα. Πιτσιρικάδες βαστάτε γερά, μην το παίρνετε κατάκαρδα, είτε περάσετε είτε όχι. Η ζωή είναι περίεργη. Το θέμα είναι να είσαι εκεί όταν χρειάζεται.Το μόνο εύκολο είναι να κρυφτείτε πίσω από τις αστοχίες των μεγαλύτερων γενεών, τα λάθη και τα κοροϊδιλίκια του συστήματος. Θα νιώσετε δικαιωμένοι αλλά δε θα γίνεται καλύτεροι. Ο κάθε άνθρωπος έχει το άστρο του, κάνει τις επιλογές του αλλά σας το ξαναλέω. Το θέμα είναι να είσαι παρόντας, να είσαι υποκείμενο και να κάνεις επιλογές.

περιεχόμενα

Καλή επιτυχία στις εξετάσεις, μα πιο πολύ στην ζωή! Α.Μ.

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ του Φώντα Λάδη

ΠΑΡΑΜΥΘΙ του Δημήτρη Προύσαλη

ΣΚΙΤΣΟ από σχολή Ορνεράκη

ΦΩΤΟΡΟΜΑΝΤΖΟ

ΣΥΝΤΑΓΗ

του Αλέξη Μητσοτάκη

της Κορίνας Καραδήμου

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

της Αντας Κουγιά

από τον Λέανδρο Σλάβη

ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΑ

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑτ

της Πέρσας Δράκου

του Μάκη Διόγου

και άλλα πολλά... Να μην χαθούν οι λέξεις Άχρηστη πληροφορία κ.α.

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

ΦΤΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

του Φώντα Λάδη

Γνωστός συγγραφέας και στιχουργός αλλά και δοκιμασμένος δημοσιογράφος σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Η εμπειρία του, τον κάνει ακόμα πιο ανήσυχο πνεύμα, με μία πέννα αιχμηρή και ζωντανή.

Το μάτι μου σταμάτησε σ’ ένα μελαχρινό άντρα, σαράντα περίπου χρονών, με σμιχτά φρύδια, που κοίταζε κι αυτός γύρω του

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ

ΗΤΑΝ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΤΖΙΟΥΖΕΠΠΕ;

Έ

Ένα Σάββατο του Οκτωβρίου του 1928, ο έμπορος ειδών τέχνης Καρλ Χ. διηγιόταν, στη διάρκεια φιλικής συγκέντρωσης στο σπίτι του, στη Λωζάννη, ένα παράξενο περιστατικό που του είχε συμβεί πρόσφατα. «Θα σας έτυχε ίσως να συναντήσετε στο δρόμο ανθρώπους, που να σας θυμίζουν γνωστά σας πρόσωπα ή αντίθετα να πέφτετε σε γνωστούς σας και να δυσκολεύεστε να τους αναγνωρίσετε. Κάτι τέτοιο, αργά ή γρήγορα, συμβαίνει σε όλους μας. Αναρωτιέμαι όμως, αν ζήσατε ποτέ αυτό που έτυχε την περασμένη χρονιά σε μένα. »Όπως ξέρετε, με την Ιταλία με συνδέουν πολλοί, προσωπικοί δεσμοί, αφού έζησα εκεί αυτοεξόριστος στη διάρκεια του τελευταίου πολέμου. Με την ευκαιρία, λοιπόν, ενός επαγγελματικού ταξιδιού στο Κάιρο, αποφάσισα, πριν γυρίσω στην Ελβετία, να σταματήσω για λίγο στη χώρα, όπου είχα πάρα πολλούς και αγαπημένους φίλους. Ταξίδεψα, επιστρέφοντας, με πλοίο από την Αλεξάνδρεια ώς το Μπρίντιζι, και από εκεί πήρα το τρένο, μέσω Νάπολης, για τη Ρώμη. »Στην χώρα του Δάντη είχα ζήσει συνολικά πέντε χρόνια, από το 1916 ως το 1921. Και να, που ξαναγύριζα εκεί όπου, μαζί με τις πολιτικές περιπέτειες μιας ταραγμένης περιόδου, είχα περάσει και μια σειρά από εξίσου ταραγμένες, νεανικές περιπέτειες. »Στις αποσκευές μου, μαζί με τα άλλα πράγματα, είχα και προσωπικές σημειώσεις με ονόματα και διευθύνσεις της Ρώμης και της Φλωρεντίας, που θα με βοηθούσαν να βρω πιο εύκολα τους παλιούς μου γνωστούς. »Φτάνοντας στο σταθμό Τέρμινι της ιταλικής πρωτεύουσας, ναύλωσα ένα αμάξι και κατευθύνθηκα σε μια γνωστή μου πανσιόν, σ’ ένα δρομάκι κοντά στην Piazza del Popolo, όπου ευτυχώς βρήκα αμέσως δωμάτιο. »Εκείνο το βράδυ προτίμησα να κάνω παρέα στον εαυτό μου. Έτσι κατηφόρισα, με ανάμικτα συναισθήματα νοσταλγίας και προσδοκίας την κεντρική Via del Corso προς την Piazza Vittorio. »Η πρώτη μέρα κύλησε χωρίς κάτι σημαντικό. Έκανα δυο επισκέψεις, τη μια το πρωί, σε ένα φίλο μου δικηγόρο και την άλλη το απόγευμα σε μιαν άλλη φίλη, που για ένα σύντομο διάστημα υπήρξε και ερωμένη μου. Με δέχτηκε θερμά και μου γνώρισε τα παιδιά της, δυο συμπαθητικά αγόρια, ενώ, λίγο αργότερα, έφτασε ο άντρας της, ένας ιδιαίτερα

ευγενής, πενηντάρης συμβολαιογράφος. »Η σημαντική μέρα θα ήταν η επόμενη. Είχα τηλεφωνηθεί με ένα από τους καλύτερούς μου φίλους, υπάλληλο στο υπουργείο Οικονομικών. Είχαμε κανονίσει να συναντηθούμε στις 12 το μεσημέρι της Κυριακής, στην πλατεία, όπου βρίσκεται το Πάνθεον. Το ραντεβού ήταν στο σημείο που κατακλύζεται από πλήθος ντόπιων και ξένων περιπατητών, στο σιντριβάνι με τον οβελίσκο μπροστά από τα ζαχαροπλαστεία και τα εστιατόρια της πλατείας. »Έφτασα ένα τέταρτο νωρίτερα. Πέρασα μπροστά από τα σκαλοπάτια και την είσοδο του Πανθέου και πλησίασα στο σημείο του ραντεβού, με την ελπίδα πως ο φίλος μου θα είχε φτάσει κι αυτός νωρίτερα. Δεν τον διέκρινα ανάμεσα στον κόσμο και απομακρύνθηκα λίγο για να τον δω, καθώς θα ερχόταν από μακριά και να ελέγξω καλύτερα τη συγκίνησή μου. »Στις δώδεκα δεν είχε φανεί. Πέρασαν πέντε λεπτά ακόμα. Κι άλλα πέντε. Άρχισα να παρατηρώ τα πρόσωπα αυτών που, παρέες - παρέες, περπατούσαν και συζητούσαν, καθώς και των άλλων, που στέκονταν σε ένα σημείο, περιμένοντας και αυτοί κάποιον. Το μάτι μου σταμάτησε σ’ ένα μελαχρινό άντρα, σαράντα περίπου χρονών, με σμιχτά φρύδια, που κοίταζε κι αυτός γύρω του. Είχε κάτι έντονο στην έκφρασή του. Το μέτωπό του, ανάμεσα στα μάτια και τα πυκνά, μαύρα μαλλιά του, για μια στιγμή με προβλημάτισε. »Η ώρα περνούσε. Δεν μπορούσα να δώσω καμιά εξήγηση στην απουσία του φίλου μου, που, μόλις πριν λίγες ώρες, είχε ενθουσιαστεί για τον ερχομό μου και είχε ο ίδιος μάλιστα προτείνει να συναντηθούμε αμέσως. »Σιγά – σιγά μια ιδέα πέρασε από το μυαλό μου. Δεν θα μπορούσε τάχα ο άντρας, που εξακολουθούσε να βρίσκεται μερικά μέτρα μπροστά μου να είναι ο Τζιουζέππε; Δεν του έμοιαζε καθόλου, θα μπορούσε όμως, από την άποψη της ουσίας, να είναι αυτός. »Η ιδέα ήταν τρελή, παράλογη, χωρίς καμιά απολύτως βάση. Σκέφτηκα ωστόσο πως ο φίλος μου μπορεί να είχε υποστεί κάποιες αλλαγές στη ζωή του, που να τον είχαν επηρεάσει και να είχαν σκληρύνει τα χαρακτηριστικά του. Αν ήταν όμως αυτός, δεν θα με είχε αναγνωρίσει; »Όσο παρατηρούσα τον άγνωστο

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Σκίτσο: Ζαχαρίας Ψαράκης

άνδρα με το απλό ντύσιμο και την αλλόκοτη, κάπως εργατική φυσιογνωμία, τόσο θυμόμουνα το γελαστό, στρογγυλό πρόσωπο του Τζιουζέππε, – που, εκτός των άλλων, ήταν πιο κοντός – και ντρεπόμουνα για τις σκέψεις μου. Πάντως δεν ήμουν σίγουρος πως ο άγνωστος άντρας με είχε δει. Το πιο σίγουρο ήταν πως δεν με είχε προσέξει. Σα να φοβόμουν μήπως βρει πάνω μου κάτι γνώριμο και μου απευθύνει το λόγο, ξεμάκρυνα και τον παρατηρούσα μέσα από τη τζαμαρία ενός μπαρ. »Ίσως, ξανασκέφθηκα, να με είχε δει και εκείνος και να ντρέπεται, επειδή είχε κάνει την ίδια σκέψη. Αλλά εγώ δεν είχα αλλάξει τόσο, ώστε το πρόσωπό μου να γεννά αμφιβολίες. Το πιο πιθανό ήταν, πως ο άγνωστος δεν ήταν ο Τζιουζέππε και, απλώς επειδή περίμενε κάποιον που και εκείνος είχε καθυστερήσει, έκανε μια σκέψη ανάλογη, πως ο γνωστός του εκείνος ήμουν εγώ, παρόλο που δεν του έμοιαζα. »Κύλησε άλλη μισή ώρα. Κανείς μας δεν έφευγε. Ούτε εγώ από το μπαρ ούτε κι ο άλλος από το σιντριβάνι. Τελικά δεν τόλμησα να του μιλήσω – για να εξακριβώσω τι ήταν εκείνο που με έκανε να σκεφτώ αυτό που σκέφτηκα – αλλά ούτε και άντεξα να κάτσω περισσότερο. Στη μία ώρα ακριβώς έφυγα». Ο έμπορος τέχνης Καρλ Χ. συμπλήρωσε έτσι την αφήγησή του: «Θα με ρωτήσετε. Τι έγινε μετά; Δεν τηλεφώνησα στο φίλο μου να μάθω το λόγο που δεν ήρθε στο ραντεβού του; Δεν συναντηθήκαμε την άλλη μέρα; Αντί να σας απαντήσω, προτιμώ να σας θέσω ένα ερώτημα, πολύ πιο ουσιαστικό. Όπως συμβαίνει να συναντάμε έναν άνθρωπο που μοιάζει με κάποιον γνωστό μας αλλά δεν είναι αυτός, δεν μπορεί να συμβεί και το αντίθετο; Να δούμε κάποιον, που να μη μοιάζει σε τίποτα βασικό μ’ ένα παλιό γνωστό μας, αλλά όμως να είναι αυτός;».

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.fondasladis.com

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.ornerakis.com

ΣΚΙΤΣΟ

ΣΧΟΛΗ ΟΡΝΕΡΑΚΗ “Η θλίψη του Σωκράτη” από την Arinela Kociko

Ο ρατσισμός στη χώρα που ανέδειξε αξίες όπως η δημοκρατία και η φιλοσοφία, προκαλεί μόνο θλίψη και απογοήτευση στα μάτια του Σωκράτη.

ΦΤΟΥ

ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Οι τσιμεντένιες εξέδρες

ΤΖΟΝ ΦΥΣΤΙΚΗΣ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ Αυτή η σύνθεση λέξεων είναι εξαιρετική! Σαφώς περιπαικτική όταν την εκσφενδονίζεις σε κάποιον ή αναφέρεσαι για κάποιον με αυτήν. Προέκυψε προφανώς από την φιγούρα των νέων που στέκονταν θετικοί απέναντι στα δυτικά πρότυπα που εισέβαλαν στην νεολαία από το 50 και μετά. Πολλές φορές αυτή η εισβολή γίνονταν με ζωντανό τρόπο από τους Έλληνες εξ Αμερικής, που έγιναν γρήγορα Ελληνοαμερικανοί και τα καλοκαίρια έρχονταν και επιδείκνυαν τα όσα είχαν μάθει και κερδίσει στην Γη της Επαγγελίας. Εξού και το Τζον από Γιάννος. Ο Τζον είχε άποψη για όλα, ήταν μέσα στα πράγματα, κέρδιζε τις εντυπώσεις και μάλλον τα κορίτσια. Οι γηγενείς καθόλου δεν το ανέχονταν και έτσι δίπλα στο μεγαλοπρεπέστατο ΤΖΟΝ κόλλησαν και το ΦΥΣΤΙΚΗΣ, δηλαδή κάτι μικρό, χωρίς ιδιαίτερη αξία (που παραπέμπει και αλλού σεξουαλικά). Αυτό σιγά σιγά λέγονταν για οποιονδήποτε είχε έπαρση, μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του και αυτοπροβάλλονταν. Ένα “καλώς τον ΤΖΟΝ ΦΥΣΤΙΚΗ” αρκούσε για να του αμαυρώσει την εικόνα, να ραγίσει λίγο την τζαμαρία, να του κόψει λίγο την φόρα και το τουπέ. Άνετα χρησιμοποιείται και στις μέρες μας απέναντι σε όλους αυτούς που ασφυκτιούν στους μέσους όρους, στην καθημερινότητα και σερφάρουν στην ζωή και ζουν στο διαδίκτυο. (Προσοχή το αντίστοιχο σε θηλυκό είναι το “καλώς την ΛΟΛΟΜΠΡΙΤΖΙΤΑ”. Μπείτε στο Google και θα την καταλάβετε και αυτήν την λέξη. Εάν την πείτε σε κάποιον κομψευόμενο θα σας θεωρήσουν ομοφοβικό, οπότε μην το κάνετε! Μόνο σε γυναίκες!). Ο Τζον Φυστίκης ξαναχτύπησε πάλι!

Λίγο ποίηση!

Προφανώς και οι 2 τρέχουν. Αλλά μιλούν και στο φμπ. Ο έρμος προσπαθεί να βάλει λίγο ποίηση, να δημιουργήσει μία όμορφη κατάσταση. Μαύρο αραβικό άλογο! Δηλαδή κάτι αρχοντικό, ντελικάτο, όμορφο. Και εκείνη, θεοί τι γείωση του πετά το “Φοράδα” και το παντρεύει με την Αράχωβα. Σκεφτείτε να το ‘χε πει αυτό ο τύπος, δηλαδή πως “τρέχει σαν φοράδα της Αράχωβας”, τι θα είχε γίνει! Λίγο ποίηση παρακαλώ!

Φεμινισμός

Το ότι μερικοί παπάδες δεν το ‘χουν το δημοκρατικό και το φεμινιστικό στο αίμα τους, το ξέρουμε. Εδώ όμως η ταμπέλα δείχνει απογείωση και κατάφωρη παραβίαση της προσωπικότητας της Κας Φρόσως και της Κας Ελπινίκης... Κανονικά πρέπει να μαζευτούν γυναικείες οργανώσεις να μπουκάρουν και να αρχίσουν να ψέλνουν όλες μαζί κάνα εξορκισμό!

«Τα λίγα πράγματα που γνωρίζω για την ηθική, τα έμαθα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και θεατρικές σκηνές, αυτά είναι τα πραγματικά μου πανεπιστήμια», έλεγε με καμάρι ο Αλμπέρ Καμύ, θυμίζοντας πάντα ότι στα νεανικά του χρόνια υπήρξε τερματοφύλακας αρχικά στη σχολική ομάδα και στη συνέχεια στον μεγαλύτερο σύλλογο της Αλγερίας, την RUA (Racing Universitair Algerios) στην οποία αγωνίστηκε μέχρι τα 18 του, όταν λόγω φυματίωσης αναγκάστηκε να «κρεμάσει» τα γάντια του. Για την «περίεργη» αγάπη με το ποδόσφαιρο, το πάθος όπως έλεγε Καμύ αναφέρεται το βιβλίο του Νίκου Ιωαννίδη «Μια εποχή στα τσιμέντα». Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ.

Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν – μια ωδή στην κοινή ουτοπία των «χούλιγκαν», στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων. Συνάμα, μια νοσταλγική ματιά, σε πρώτο πρόσωπο, από ένα μέλος της κερκίδας του ΠΑΟΚ, που απλώνει στο χαρτί καθετί σοβαρό ή αστείο, σημαντικό ή ασήμαντο μπορεί να ανασύρει από τη μνήμη του, από την πρώτη του στιγμή στους καπνούς του πετάλου μέχρι την τραγωδία που έκλεισε και σημάδεψε ολόκληρη τη δεκαετία, ορίζοντας και το τέλος της «Old School» γενιάς που έθεσε τους κανόνες της οπαδικής ζωής ουρλιάζοντας, χοροπηδώντας κι αιμορραγώντας στα γήπεδα και στους δρόμους. Ναι ο Νίκος Ιωαννίδης είναι Παοκτσής, αλλά το βιβλίο θα μπορούσε να «μιλάει» για έναν οποιονδήποτε έφηβο που αγάπησε (και αγαπάει ακόμη…) με πάθος μια ομάδα που την ακολούθησε πιστά όπου κι αν έπαιζε… Υ.Γ. Το βιβλίο του Νίκου Ιωαννίδη «Μια εποχή στα τσιμέντα» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Τόπος» στα βιβλιοπωλεία όλης της χώρας.

ΦΤΟΥ

ΠΑΡΑΜΥΘΙ Αραβική Αφρική

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

Πώς κερδίζει κάποιος τον Παράδεισο;

του Δημήτρη Προύσαλη

Λ

Λένε πως μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο μακρινό, αλλά ίσως

Συνέχισαν το δρόμο τους μέσα στην κάψα του ήλιου και το

να ήτανε κι εδώ παρακάτω, ζούσε ένας άνθρωπος. Πότε δούλευε

βάσανο της δίψας. Μπροστά τραβούσε ο σκύλος και πότε έχωνε τη

από δω κι από κει και πότε αναπαυόταν, δύσκολοι καιροί και τότε

μουσούδα στο χώμα και πότε τη σήκωνε να μυρίσει το αέρα, πίσω

και σήμερα και για όσο καιρό θα ακούγεται η ανάσα του ανθρώπου

τραβούσε ο άνθρωπος, άλλες φορές καβάλα πάνω στο άλογο κι

πάνω σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο. Έγνοια μεγάλη δεν είχε παρά μονάχα

άλλες βαδίζοντας σιμά και πλάι του. Κι όσο περπατούσαν τόσο

πώς να περνάει τη μέρα του και πώς να ταΐζει δυο συντρόφους

πήγαιναν κι όσο πήγαιναν τόσο τραβούσαν κι όλο βασάνιζε ο ήλιος

ξεχωριστούς που τους είχε για παρέα, έναν σκύλο κι ένα άλογο.

τα κορμιά τους κι όλο έκαιγε η δίψα τα σωθικά τους. Καμιά φορά κανένας δεν ξέρει μετά από πόσες μέρες , για βδομάδες, βλέπουνε

Ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέ-

λοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα.

Μια μέρα πήρε την απόφαση να φύγει απ’ τον τόπο του. Βγήκε στο

μπροστά τους έναν κήπο. Τούτος τα ’χε όλα όμορφα πλασμένα, τα

δρόμο και περπάτησε στα χνάρια των πολλών, των καραβανιών

δέντρα, τα πουλιά με τα λαλήματα και τα νερά, δυο φορές φαινότανε

μα κι εκείνων που βαδίζουν μοναχοί τους. Ήταν το ταξίδι μακρύ,

καλύτερος από κείνον που είχαν απαντήσει. Καταμεσής μια πηγή

για πού τραβούσε δεν ήξερε μήτε κι ο ίδιος: «Όλα στο δρόμο είναι,

σε ζάλιζε με το τραγούδι των νερών της και σου ’κλεβε τα λογικά.

μπροστά μου θα τα βρω …» μουρμούρισε κι έσιαξε καλύτερα το

Οι ταξιδιώτες στάθηκαν με δίψα αλογάριστη μπροστά στην πόρτα

ρούχο στο κεφάλι του να μην τον κάψει ο ήλιος που χάρες δεν

του. Ένας φύλακας στεκόταν παραδίπλα. «Τι θέλεις;» ρώτησε τον

κάνει σε κανένα. Άφησε πίσω του τον τόπο που ζούσε και λένε πως

άνθρωπο που ίσα στεκότανε στα πόδια του. «Θέλουμε να πιούμε

διάβηκε από πολιτείες και χωριά που οι χάρτες ποτέ τους δε θα

λίγο νερό. Μπορούμε να περάσουμε;» είπε δίχως πνοή ο άντρας.

γράψουν, πέρασε κοντά στα ριζά των βουνών και σε ακρογιάλια

«Μπορείτε να περάσετε!» και τους άνοιξε την πόρτα.

δίπλα στα νερά που στο μάτι δεν χωράνε, περπάτησε άλλες φορές γοργά κι άλλες με βάσανο-της κούρασης σημάδι, συνάντησε δάση

Η παρέα μπήκε στον κήπο και βρέθηκαν μπροστά στην πηγή.

λιανά και ζούγκλες όλο κινδύνους. Κι αυτός ο άνθρωπος μόνο

Έσκυψαν κι άρχισαν να πίνουν, ο άνθρωπος δίπλα στο σκύλο και

μπροστά κοιτούσε και περπατούσε και πήγαινε.

πιο πέρα το άλογο. Σαν χόρτασαν νερό και το μάτι τους άνοιξε, λέει ο ταξιδιώτης: «Αδερφέ, πώς τον λένε τούτο τον τόπο;» «Τον

Λένε πως το ταξίδι μάκραινε κι οι δρόμοι που περπατάνε οι πολλοί

λένε Παράδεισο…» είπε ο φύλακας. «Μα εμείς συναντήσαμε τον

λιγόστεψαν, αραίωσαν οι ξένοι στις στράτες και χαθήκαν οι γνωστοί

Παράδεισο κάμποσες μέρες πιο πριν σε άλλο τόπο…» απόρησε

από τα σταυροδρόμια. Μια μέρα βρέθηκε του λόγου του έξω από

ο άντρας. «Όχι, εκεί ήταν η Κόλαση. Εκεί πέρα μένουν όσοι από

έναν κήπο. Δεν είχε ακούσει για δαύτονε ποτέ μα μήτε και τέτοιο

εγωισμό αφήνουνε μονάχους τους συντρόφους τους στο ταξίδι

πράγμα είχε άλλη φορά στη ζήση του αντικρίσει. Παντού δέντρα με

τούτης της ζήσης. Σε όλους φαίνεται απ’ έξω όμορφος αλλά

καρπούς, που κερνούσανε σκιά και νερά να τρέχουνε ολούθε, πουλιά

την ασχήμια της αλήθειας του την κρύβει από μέσα. Όσοι δεν

σου έκλεβαν το νου με το τραγούδι τους κι ένα αεράκι έδιωχνε

εγκαταλείπουν τους φίλους τους πίνουν νερό απ’ την πηγή τούτου

με τη δροσιά του τις σκοτούρες. Την ώρα που έκανε να μπει μέσα

του τόπου που πατάτε, του Παραδείσου…»

στάθηκε μπροστά στην παρέα ένας άντρας που φύλαγε την πόρτα. Ο ταξιδιώτης τον ρωτάει: «Αδερφέ, πώς τον λένε τούτον τον τόπο που όμοιο δεν έχει;» Ο άντρας αποκρίθηκε «Τον λένε Παράδεισο». «Αχ, να μπούμε, να πιούμε λίγο νερό να ξεδιψάσουμε; Μας έστυψε ο ήλιος στο ταξίδι και ξεμείναμε από νερό…» είπε ο ταξιδιώτης. «Ζωντανά εδώ μέσα δεν μπορούν να περάσουν. Μονάχα εσύ αν θες, αλλά, ο σκύλος και το άλογο θα μείνουνε απέξω!» ξεστόμισε ο φύλακας. Σαν άκουσε τούτες τις κουβέντες ο ταξιδιώτης σκοτείνιασε μα δεν το σκέφτηκε δεύτερη φορά. «Αφού δεν γίνεται να μπουν οι φίλοι μου, μήτε εγώ θα μπω να ξεδιψάσω…» μουρμούρισε.

Πυρομάλλης ΧΡΩΜΑΤΑ - ΣΙΔΗΡΙΚΑ - ΕΡΓΑΛΕΙΑ - ΚΛΕΙΔΙΑ

Οι ιδέες σας παίρνουν χρώμα! από το 1967 Ένα ξεχωριστό χρωματοπωλείο, που προσφέρει γνώσεις, εμπειρία, τεχνική και άριστα προϊόντα όπως: χρώματα σε μεγάλη συλλογή αποχρώσεων τεχνοτροπίες, chalk paints κλειδιά και κλειδαριές παντός τύπου σιδηρικά και εργαλεία GRAFFITI SPRAYS

Xαλκίδος 7, Άνω Πατήσια (ΗΣΑΠ) τ. 210 25 11 840 χρωματοπωλείο Κωνσταντίνος Πυρομάλλης

της Άντας Κουγιά

Το Σκοτάδι Η Αθανασία ζούσε στα

*Για την Α. και τον Ν. που γνωρίστηκαν σε ένα σπίτι στα Βόρεια Προάστια, κάπου κοντά στο TheMall. Δεν έμειναν φυσικά για καιρό μαζί. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε, με μια πρόσφατη τραυματική έμπειρια του Ν. και σε τόσο μικρή ηλικία. Όμως μέχρι σήμερα, 11 χρόνια σχεδόν μετά, θυμούνται ο ένας τον άλλον με πολλή αγάπη.

συναντηθήκαμε «There are so many things that have to happen for 2 people to meet» 21 grams, 2003 Alejandro G. Inarritu Guillermo Arriage

«Σε αυτή την πόλη, κανείς δεν είναι μόνος: όλο και κάποιος θα τον αγαπά. Ή, στη χειρότερη, θα τον κουτσομπολεύει».

κουτσομπόλα της Πέρσας Δράκου

Αγαπητή Κουτσομπόλα…

Φίλε Κορμοράνε (μα πού πάτε και τα βρίσκετε;) Άβολη η θέση σου, άβολη, βρε παιδάκι μου. Δεν μπορώ να καταλάβω από το mail σου αν γενικώς έχεις εκδηλωθεί στον περίγυρό σου ή το βαστάς παντελώς κρυφό το θέμα. Γιατί αυτό θα αποτελούσε μια ειδοποιό διαφορά! Τέλος πάντων. Ο Γ. μάλλον είναι στρεϊτάκι κι ίσως να ήθελε να στο τρίψει και λίγο στη μούρη, έχοντας πιθανώς καταλάβει ότι εσύ θες άλλα από αυτόν. Γιατί, από πού κι ως πού, βρε αγάπη μου, σου κουβαλάει τη γκόμενα απρόσκλητη σε δική σου εορταστική έξοδο; Μου λες, μάλιστα, ότι μετά κόψατε κιόλας, οπότε εμένα μου δένει το γλυκό. Να τον ξεχάσεις δε θα σε συμβουλεύσω, αυτά είναι ανοησίες. Τους έρωτες τους ζούμε και μέρος του βιώματος τους είναι να πέφτουμε και στα πατώματα. Αν θες, όμως, τη γνώμη μου, θα έπρεπε ίσως να είχες κάνει μια πιο τολμηρή κίνηση στις αρχές, εκεί με τις καληνυχτοκαλημέρες. Κι έβλεπες πώς θα πήγαινε! Γενικώς, πάντως, μυρίζομαι ότι έχεις και ένα τι ενοχές για την προτίμησή σου, σα να την κρύβεις, σαν… δεν ξέρω. Ξεκομπλεξαρίσου. Βγες. Πλύσου, αρωματίσου. Κάνε σεξάκι, μίλα, γέλα, ηττήσου. Γιατί θα ηττηθείς κάποια στιγμή, όπως όλες, όλοι μας. Ίσως αυτή είναι η επίσημη πρώτη σου, φίλε μου. Καλωσήρθες στο κλαμπ!

Με αυτήν τη μηχανή θα κόψω με τέτοιο τρόπο το κεφάλι σας, ώστε δεν θα νοιώσετε τίποτα.

Joseph Ignace Guillotin, Γάλλος γιατρός, εφευρέτης της γκιλοτίνας

Τα δεσμά του γάμου είναι τόσο βαριά που χρειάζονται δύο για να τα κουβαλήσουν. Συχνά, και τρεις.

sea4ever8@gmail.com

Η θέση μου είναι δεινή, πιο δεινή, δηλαδή, δε γίνεται. Κι εγώ ντρέπομαι και δεν έχω, Πέρσα μου, πού να τα πω. Είμαι ένα ψηλό παιδί, ετών 26, μελαχρινό, διανοούμενο, με ορισμένες ιδιαιτερότητες, όπως, στο κάτω κάτω όλοι και όλες μας. Κατάλαβα πριν μερικά χρόνια ότι μου αρέσουν τα αγόρια κι όχι τα κορίτσια, όπως θα ονειρευόταν η μάνα μου. Μέχρι εδώ, καλά, ας πούμε. Το πρόβλημα ξεκίνησε όταν ερωτεύτηκα σαν τρελός τον Γ., ένα πλάσμα αγγελικό και πανέμορφο που θεωρώ ότι είναι το άλλο μου μισό. Φυσικά, δεν του αποκάλυψα φάτσα φόρα την ταυτότητά μου, όμως για μερικούς μήνες κάναμε πολύ στενή παρέα και γυναίκα δίπλα του δεν είχα δει. Μου έστελνε καλημέρες, εγώ καληνύχτες, πίναμε καφέδες και ποτά σε όλη την πόλη. Μέχρι που, τη μέρα που γιόρτασα τη γιορτή μου, μου εμφανίστηκε με συνοδό! Μια αφρατούλα τύπισσα, φουλ αταίριαστη με το μωρό μου. Δάγκωσα την καρδιά μου, πέρασα νύχτες άγρυπνες… Από τότε που μου τη γνώρισε, κάτι έχει αλλάξει. Δε βγαίνουμε, δεν, δεν, δεν! Θα πεθάνω! Ο πιστός σου αναγνώστης, Κορμοράνος

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ λόγια σοφών

Βόρεια Προάστια. Ήταν πολύ καλή μαθήτρια. Τελείωσε το σχολείο με άριστα. Έκλεισε τα 18 με τη λήξη των Πανελληνίων και η ζωή τώρα ξεκινούσε γι’αυτήν! Ο Σπύρος, 21, ήταν δημοσιογράφος. Ο πατέρας του είχε μια εταιρεία εισαγωγών κάποιου προϊοντός. Η Αθανασία άρχισε να γλεντάει τη μεγάλη επιτυχία των Πανελληνίων. Άπειρο ξενύχτι εντός και εκτός Αθηνών, πολλά dry martini, λίγα αθώα φλερτάκια. Μέχρι που έκανε μια σχέση με το Γιάννη, φοιτητής. Ο Σπύρος καθόταν αμέριμνος στον εκδοτικό οργανισμό Λαμπράκη, ώσπου το τηλέφωνό του χτύπησε. ΄Ηταν ένα τηλεφώνημα από την Κρήτη. Κάτι σοβαρό είχε συμβεί στον πατέρα του. Η Αθανασία, με την ελαφράδα της νιότης, πηγαινοερχόταν στην επαρχία για να βλέπει το Γιάννη. Θα την χαρακτηρίζαμε «καψούρα». Μονόπλευρη «καψούρα». Ο Σπύρος, εν μία νυκτί, εγκατέλειψε τον εκδοτικό οργανισμό Λαμπράκη και ανέλαβε την εταιρεία του πατέρα του. Κάθε μέρα ήθελε να βρίσκεται, μετά τη δουλειά με το φίλο του Ιωσήφ και την κοπέλα του Ιωσήφ, την Καρολίνα. Η Αθανασία, γυρνώντας με το ΚΤΕΛ σε κακό χάλι, μετά από άλλον έναν χωρισμό, πήρε τηλέφωνο την αδερφή της, την Καρολίνα, ουρλιάζοντας ότι γυρνάει πίσω. Ο Σπύρος άλλο ένα απόγευμα βρέθηκε για καφέ στο σπίτι της Καρολίνας. Η Αθανασία μπήκε με ακουστικά στα αυτιά και όλα τα φώτα ήταν κλειστά. Ξαφνικά, ανοίγει η πόρτα του μπάνιου. Η Αθανασία κόντεψε να πάθει συγκοπή: «ΠΟΙΟΣ ΕΊΣΑΙ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ;». Ο Σπύρος τρόμαξε τόσο κι εκείνος, που κατάπιε τη γλώσσα του.

ΦΤΟΥ

Η μοναδική περίπτωση που το κουτσομπολιό δεν αρέσει στους ανθρώπους είναι όταν κουτσομπολεύεις αυτούς.

Will Rogers, 1879-1935, Αμερικανός ηθοποιός

Αλέξανδρος Δουμάς υιός, 1824-1895, Γάλλος συγγραφέας

ποίημα

Ντίνος Χριστιανόπουλος

H Θάλασσα Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις. Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους – μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις, γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα, ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες. Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι. Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει. Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.

ΦΤΟΥ

ΔΙΑΤΡΟΦΗ

www.thesauchalife.com

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πολλά λαχανικά, όσπρια, ξηρούς καρπούς, σπόρους και φρούτα Αναποφλοίωτα δημητριακά που διατηρούν όλη τους τη θρεπτική αξία (φαγόπυρο, καστανό ρύζι, κινόα, βρώμη, αμάρανθο)

ΚΟΡΙΝΑ ΚΑΡΑΔΗΜΟΥ

Η διατροφή μου και κατ επέκταση οι συνταγές του Saucha Life βασίζονται στις ακόλουθες αρχές:

Θεϊκό brownie σοκολάτας χωρίς ψήσιμο

Ωμοφαγία όσο πιο συχνά γίνεται- αποφεύγοντας τις υψηλές θερμοκρασίες στο μαγείρεμα (και ειδκά το τηγάνισμα) για να διατηρούν οι τροφές τα απαραίτητα ένζυμα

Όχι στις έτοιμες- τυποποιημένες τροφές Όχι σε όλες τις μορφές κρέατος (ακόμα και στο κοτόπουλο) Όχι στα γαλακτοκομικά (γάλα, τυριά, γιαούρτι κλπ) Όχι στην επεξεργασμένη λευκή ζάχαρη Όχι στη γλουτένη

Η σπουδή μου βασίζεται στην αρχή του Ιπποκράτη «Φάρμακο σου η τροφή σου», διδασκόμενη πως η διατροφή μπορεί να βοηθήσει στη πρόληψη και θεραπεία ασθενειών.

Γιια περισσότερες συνταγές επισκεφθείτε το www.thesauchalife.com

Βιολογικά προιόντα στα λαχανικά και φρούτα υψηλού ρίσκου στην εποχή τους

Στόχος μου είναι να αποδείξω ότι η μαγειρική με βάση τα φυτά δεν είναι μόνο θρεπτική αλλά εύκολη, γρηγορη και απίστευτα νόστιμη! Αυτή είναι και η φιλοσοφία του Saucha: καθαρό, αληθινό φαγητό που τρέφει το μυαλό, το σώμα και τη ψυχή!

Αν είσαι απ’ αυτούς που δε μπορούν να ζήσουν χωρίς σοκολάτα και όταν πάει τέσσερις η ώρα όλα γύρω σου γίνονται κόκκινα μέχρι να τσιμπήσεις ένα κομματάκι μικρής ευτυχίας, τότε το άρθρο αυτό είναι για σένα! Το κακάο, ο ακατέργαστος σπόρος από τον οποίο γίνεται η σοκολάτα, είναι τροφή πλούσια σε διατροφική αξία: το κακάο είναι η πλουσιότερη τροφή στο κόσμο (πλουσιότερη και από superfoods όπως τα γκότζι μπέρις, ασάι κλπ) σε αντιοξειδωτικά και μαγνήσιο, προστατεύοντας από τον καρκίνο, τις καρδιοπάθειες και τη γήρανση. Γι’ αυτό και οι Αζτέκοι ονόμαζαν το κακάο «φαγητό των θεών». Δυστυχώς όμως οι περισσότερες σοκολάτες εμπορίου περιέχουν καβουρδισμένους σπόρους κακάο που πλέον έχουν χάσει όλη τη θρεπτική του αξία και τα περισσότερα αντί-οξειδωτικά τους στοιχεία. Για να πάρεις την λαχταριστή γεύση αλλά και όλα τα θρεπτικά συστατικά του κακάο, είναι σημαντικό να επιλέγεις ωμό ή ακατέργαστο κακάο (αυτό που δεν έχει ψηθεί) και να αποφεύγεις τις σκόνες εμπορίου και τις σοκολάτες που εκτός από μικρή διατροφική αξία έχουν και άφθονη ζάχαρη. Πιο συγκεκριμένα, αναζήτησε στη συσκευασία φράσεις όπως α) ωμοί, μη επεξεργασμένοι σπόροι κακάο, β) βιολογική, μη καβουρδισμένη σκόνη κακάο, γ) βιολογική μαύρη σοκολάτα (υγείας) με το χαμηλότερο δυνατό ποσοστό ζάχαρης και τη μεγαλύτερη περιεκτικότητα σε κακάο (συνήθως αυτά είναι σχετιζόμενα). Ακατέργαστη σκόνη κακάο θα βρεις στα περισσότερα μαγαζιά βιολογικών τροφίμων και δυστυχώς είναι εντελώς διαφορετική από τη σκόνη κακάο που πουλάνε στα σούπερ μάρκετ. Είναι αρκετά πιο ακριβή αλλά η υψηλή διατροφική της αξία (που σου δίνει ακόμα περισσότερους λόγους να τρως σοκολάτα) και η υψηλή περιεκτικότητα της σε γεύση (θα χρειαστείς το 1/3 της ποσότητας που θα έβαζες από τη σκόνη εμπορίου) αξίζουν την επένδυση! Μόλις προμηθευτείς το σωστό κακάο προτείνω να δοκιμάσεις το πιο νόστιμο και εύκολο brownies που υπάρχει στο κόσμο:

Υλικά (για περίπου 12 κομμάτια): Για τη βάση:

Εκτέλεση

100 γρ καρύδια

μέχρι να γίνουν λεπτή σκόνη. Προσθέτεις τα υπόλοιπα υλικά της

100 γρ φιστίκια πέκαν

βάσης και ανακατεύεις μέχρι να γίνουν μια παχύρρευστη μάζα. Σε

150 γρ χουρμάδες (τύπου μετζούλ), που έχεις μουλιάσει για 4 ώρες

ένα τετράγωνο τάπερ (περίπου 15 εκατ.) απλώνεις μεμβράνη από

2 κτλ σούπας ταχίνι

μπορέσεις να αφαιρέσεις το brownies. Τοποθετείς το μείγμα στο

50 γρ ωμή, ακατέργαστη σκόνη κακάο

τάπερ και πατάς με τα δάχτυλα για να απλωθεί ομοιόμορφα.

Βάζεις τους ξηρούς καρπούς σε επεξεργαστή τροφίμων και αλέθεις

άκρη σε άκρη αφήνοντας αρκετή μεμβράνη στα πλάγια για να

Για το γλάσο: 50 γρ λάδι καρύδας

ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΗΝ

ΓΛΥΤΩΣΑ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

25 γρ ωμή σκόνη κακάο 1,5 κτλ μέλι ή σιρόπι σφενδάμου 1/3 κουταλιά γλυκού αλάτι 12 φράουλες για το γαρνίρισμα

Για να φτιάξεις το γλάσο λιώνεις το λάδι καρύδας σε μπεν μαρί, προσθέτεις το μέλι, το κακάο και το αλάτι και ανακατεύεις. Απλώνεις το γλάσο πάνω στη βάση και διακοσμείς με τα κομμάτια φράουλας. Αφήνεις στο ψυγείο για περίπου 20 λεπτά αν και μπορεί να φαγωθεί και κατευθείαν!

Η καθημερινή τέχνη στο φαγητό

«Η Μαίρη», «Η Κυρία Μαίρη», «Η Μαιρούλα»... πρόσφατα άκουσα & το «Μαμά-Μαίρη» από κοπέλα που πριν μόλις μερικούς μήνες μετακομίζοντας στην Κυψέλη, βρήκε το κατάλληλο μέρος για να νιώσει «σαν στο σπίτι της». Οπότε οι συστάσεις και τα πολλά λόγια δεν χρειάζονται. Όσοι έχουν βρεθεί στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου και έχουν πάει είτε τυχαία είτε «μιλημένα» στην Μαίρη, σίγουρα έχουν βρει το αγαπημένο τους πιάτο, το αγαπημένο τους τραπέζι και την φιλοξενία και απλότητα που χρειάζεται για να νιώσεις σαν στο σπίτι σου!

Οι Νοστιμιές της Μαίρης Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου Τ.: 210 82 29 239 / 210 82 13 136 Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ. ΔΙΑΝΟΜΗ ΚΑΤ΄ ΟΙΚΟΝ

ΦΤΟΥ

Πάντα υπάρχει λόγος για πρόκληση. Για καζούρα. Για σάτιρα. Σε μία εποχή που η (πολιτική-κοινωνική) ορθότητα ευνουχίζει πρώτα την γλώσσα και μετά το μυαλό, η κριτική και η πλάκα μπορεί να αποδειχτεί εξαιρετικά χρήσιμη!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Από τον John Chondros

Όλα Ονλάϊν ÇΨιτ μεγάλε τι λέει, μαζεύτηκαν ρουχαλάκια? Τράβα πλύνε κάνα πιάτο παλικάρι μου μέχρι τις 7 το απόγευμα γιατί παίζουμε πόκερ τώρα με τον απορροφητήρα, τον ανεμιστήρα, το λαμπατέρ και το ασανσέρ. Άντε πασά μου, γιατί χάνω κιόλας και έχω νευράκια και φέρνω στροφές spin dry 1100. Και που σαι ψηλέ? Πάρε και κανά πλυντήριο πιάτων ρε τσίπη να μπει νέο αίμα στο σπίτι. Έχω τσακωθεί με το ψυγείο και δεν βγαίνει η μέρα, να χουμε κάποιον να μιλάμε - η φριτέζα είναι ηλίθια, γκαγκάÈ

Μεγαλειώδης αποδεικνύεται η ιδέα του σύγχρονου μάρκετινγκ, αυτής της αμερικανοτραφούς μάστιγας που γιγαντώνεται στην Νότιο Κορέα, να είναι τα πάντα συνδεδεμένα στο Ίντερνετ. Το αυτοκίνητο? Οnline στο ίντερνετ. Το ψυγείο? Online για να σου προτείνει από που να αγοράσεις λάχανα. Το αιρκοντίσιον? Wifi, το ελέγχω από απόσταση. O φούρνος? online για να προτείνει συνταγές. Τα φώτα? με μια εφαρμογή από το κινητό. Πάω να βάλω πλυντήριο λοιπόν, ανοίγω την πόρτα, μου λέει το πλυντήριο:

ΝΑΙ ΤΙ;

;;

Τι είδα στον Ταρκόφσκι Στις ταινίες του Ταρκόφσκι πολλοί βλέπουν την αδιόρατη ζεύξη της πραγματικότητας με την φαντασία. Βλέπουν ένα ανισοβαρή εσωτερικό διάλογο να εξελίσσεται, στο θετικό ελεγιανό σενάριο του οποίου η μη ουσιολογική αυτοαποδόμηση του δρομολογεί, αναπόφευκτα, αυτοαναφορικές και ενδόμορφες αυτοαναιρούμενες ταυτολογίες. Βλέπουν ότι η αντίστιξη ονειρικού - πραγματικού δεν καθορίζει τελικά μια αμφιμονοσήμαντη πορεία του πρωταγωνιστή / θεατή προς ένα προκαθορισμένο ÇπεπρωμένοÈ του αλλά, τελικά, δημιουργεί μια αμφίδρομη τελεολογικά ανοιχτήεπιλογή.

Η ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ

προκλητικός...

Εγώ από την άλλη, σε μια ταινία του Ταρκόφσκι είδα τον Περικλή τον Γκιλοτίνα, το συμμαθητή μου από το Γυμνάσιο. Καθόταν τρεις θέσεις μπροστά στο σινεμά με την Φρόσω την γυναίκα του. Μια χαρά είναι ο Περικλής, εχει στεγνοκαθαριστήριο στον Γέρακα και μια κορούλα που ειναι βοηθός σημαιοφόρου στο σχολείο. Στεγνοκαθαριστήριο έχει ο Περικλής.

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

1

2

3

4

5

6

7

8

ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Πολλοί (πολιτικοί) τις υπόσχονται, αλλά λίγοι τις αποτολμούν.

2. Γάλλος ιμπρεσσιονιστής ζωγράφος.

3. Οι στήλες του βρίσκοινταν κάπου κοντά στο Γιβραλτάρ.

4. Σημαντικό πρόσωπο των «Αθλίων» του Β. Ουγκώ.

- Συμβολίζουν την αρχή και το τέλος.

5. Θεός των Αιγυπτίων με ναό αφιερωμένο σ’αυτόν και την αδελφή του στη... Νέα Μάρκη!

6. Άμα βρει στόχο ξετινάζει δίχτυα. - Είτε κρητική είτε ποντιακή δεν είναι από χρυσάφι (αντιστρόφως).

7. Καλύπτει ένα μεγάλο μέρος της ζάντας μιας ρόδας. - Το κάνει ο τέντζερης για να βρει το καπάκι!

8. Πολλοί χρησιμοποιούν στη θέση του το «σαν». Μένουν έτσι και όσοι δεν πιστεύουν στα μάτια τους.

9. Την ποιεί αρχαιοπρεπώς όποιος δεν θέλει να μπλέξει (γενική). - Ανώτερης ποιότητας.

9

1 2 3 4 5 6 7 8 9 Λ.Σ.

ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Είναι πολλοί έλληνες πολιτικοί και πολίτες όλου του πολιτικού φάσματος (γενική).

2. Εταιρική μορφή. - Χαρακτηρίζεται ακόμα και ένας κηπάκος στις μεγαλουπόλεις.

3. Υπάρχουν και «κοινοί» από δαύτους (αιτιατική)!

4. Καταφεύγει σε αυτές όποιος δεν θέλει να πεί κάτι το χειροπιαστό.

5. Κυλά ήσυχα σε ειδυλλιακές περιγραφές. Δείχνει.

6. Η απόσυρση παλιών αυτοκινήτων απάλλαξε τους δρόμους από πολλές από αυτές.

7. Αγγλοσαξωνικός τίτλος ευγενείας. - Περιμένει στον παράδεισο τον καλό μουσουλμάνο (αντιστρόφως).

8. Την προσφέρουν τα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας ακόμα και σε μπαχαλάκηδες (ενάρθρως).

9. Αρρωσταίνω (κάπως παλιομοδίτικα). - Νότα.

Συχνά μας προκαλεί απορία η προέλευση μιας έκφρασης. Μία από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις που μας αφήνει γενικά με το στόμα ανοιχτό είναι και η σουρεαλιστική: «από την πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα», που μας έρχεται στο νου όταν ακούσουμε κάτι που δεν βγάζει νόημα. Πολλοί έχουν προσπαθήσει να δώσουν μια λογική ερμηνεία ή, τέλος πάντων, να εξηγήσουν πως προέκυψε, χωρίς η άποψή τους να τύχει γενικής αποδοχής. Μία διόλου απίθανη μου είχε δώσει στενότατος συγγενής, αδελφός της μητέρας μου, γέννημα – θρέμμα της Καλλίπολης της Ανατολικής Θράκης. Όταν οι έμποροι ή οι ταξιδιώτες της περιοχής και της εποχής – των αραμπάδων εννοείται – επιστρέφανε από ένα πολυήμερο και συχνά πολύφερνο ταξίδι, έστελναν μήνυμα στους δικούς τους για να τους ενημερώσουν τόσο για το από ποιο δρόμο επιστρέφανε, καθώς δεν ήταν προκαθορισμένο το δρομολόγιό τους, όσο και για το που θα μπορούσαν να έρθουν να τους προϋπαντήσουν. Αν, λοιπόν, έρχονταν από την περιοχή της Κωνσταντινούπολης συχνά το μήνυμα ήταν: «Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή Καν έλα.»

“Καν” ονομαζόταν ένα ύψωμα στο δρόμο από την Κωνσταντινούπολη προς την Χερσόνησο της Καλλίπολης.

Ο Τι;Πώς;

ΑΡΤΗΡΙΑΚΗ ΠΙΕΣΗ Επιμέλεια κειμένου: Λεωνίδας Στεργίου, Καρδιολόγος Τι είναι η αρτηριακή πίεση; Αρτηριακή πίεση (ΑΠ) είναι η πίεση που ασκείται στα τοιχώματα των αρτηριών και εξαρτάται από τη ροή του αίματος (πόσο αίμα στέλνει η καρδιά σε κάθε συστολή) και από την αντίσταση που προβάλουν τα αγγεία σε αυτή. Η καρδιά χτυπά πάνω από 100.000 φορές την ημέρα. Κάθε φορά που χτυπά, διώχνει μια ποσότητα αίματος στις αρτηρίες, που αυξάνει την πίεση μέσα σε αυτές. Η αρτηριακή πίεση εκφράζεται με δύο αριθμούς. Ο πρώτος, πχ το 130, είναι η πίεση που ασκεί το αίμα στο τοίχωμα των αρτηριών καθώς φεύγει από την καρδία και ονομάζεται συστολική πίεση ή μεγάλη, ενώ ο δεύτερος αριθμός, πχ το 80, είναι η πίεση που ασκεί το αίμα στα τοιχώματα των αρτηριών όταν η καρδιά ξεκουράζεται και ονομάζεται διαστολική πίεση ή μικρή. Ποια είναι τα επιθυμητά όρια της Αρτηριακής Πίεσης; Η ιδανική αρτηριακή πίεση σε υγιής ενήλικες είναι κάτω από 120 για τη συστολική και κάτω από 80 για τη διαστολική. Η αρτηριακή πίεση ενός ατόμου είναι γνωστό ότι δεν είναι σταθερή, αλλά την επηρεάζουν οι ακόλουθοι παράγοντες: 1. Η ηλικία. Η συστολική αρτηριακή πίεση αυξάνεται προοδευτικά με την ηλικία, περισσότερο μετά τα 60 έτη, ενώ η διαστολική αυξάνεται βαθμιαία μέχρι τα 55 έτη και παραμένει σταθερή στη συνέχεια.

2. Η σωματική και ψυχική κόπωση.

3. Ενδογενείς μηχανισμοί, όπως νευρικοί, νεφρικοί, ενδοκρινικοί και καρδιαγγειακοί.

4. Ημερήσιες διακυμάνσεις: Η αρτηριακή πίεση μεταβάλλεται κατά τη διάρκεια της ημέρας ακολουθώντας κιρκάδια διακύμανση. Τις νυχτερινές ώρες του ύπνου, συνήθως μειώνεται στα χαμηλότερα επίπεδά της. Τις πρώτες πρωινές ώρες μετά το ξύπνημα, η πίεση είναι συνήθως αυξημένη, ακολούθως σταδιακά σταθεροποιείται κατά τη διάρκεια της ημέρας. Ωστόσο, αν κάποιος εργάζεται σε νυχτερινή βάρδια, τότε η 24ωρη διακύμανση αλλάζει και συγχρονίζεται με το πρόγραμμα ωρών εργασίας και ανάπαυσης αντίστοιχα.

5. Οι διαιτητικές συνήθειες. Η κατανάλωση άφθονου αλατιού, οινοπνευματωδών και η παχυσαρκία μπορούν να επηρεάσουν την αρτηριακή πίεση και να προδιαθέσουν στην αύξησή της.

6. Γενετικοί παράγοντες. Τα παιδιά υπερτασικών γονιών υποστηρίζεται ότι θα αναπτύξουν συχνότερα υπερτασική νόσο.

7. Η φυλή. Στους έγχρωμους η ΑΠ είναι συνήθως υψηλότερη σε σύγκριση με τους λευκούς.

8. Το φύλο. Στους άνδρες η ΑΠ είναι συνήθως υψηλότερη σε σύγκριση με τις γυναίκες. Μετά την εμμηνόπαυση η ΑΠ αυξάνεται συνήθως και στις γυναίκες. Πώς μετράται η αρτηριακή πίεση; Η πίεση μετράται με σφυγμανόμετρο ή πιεσόμετρο. Υπάρχει υδραργυρικό, μηχανικό και ηλεκτρονικό πιεσόμετρο. Πιο αξιόπιστο θεωρείται το υδραργυρικό πιεσόμετρο, χωρίς όμως να υποτιμάται η αξία των άλλων, ιδίως του ηλεκτρονικού ως πιο εύχρηστου. Το υδραργυρικό δεν χρησιμοποιείται λόγω της επικινδυνότητας του υδραργύρου. Η λειτουργική κατάσταση του πιεσόμετρου πρέπει να ελέγχεται μία φορά το χρόνο και όχι μόνο όταν παρουσιάζεται εμφανής βλάβη. Τα ηλεκτρονικά πιεσόμετρα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε άτομα που παρουσιάζουν αρρυθμίες, διότι οι μετρήσεις θα είναι λανθασμένες.

Τρόποι μέτρησης της αρτηριακής πίεσης. Για τη μέτρηση της ΑΠ ακολουθούνται οι εξής κανόνες: 1. Η πίεση θα πρέπει να μετράται μετά από 5-10 λεπτά ξεκούρασης, όχι μετά από φαγητό ή τσιγάρο, σε ήσυχο και ευχάριστο περιβάλλον.

2. Οι μετρήσεις πρέπει να γίνονται πάντα σε καθιστή θέση για περίπου 5 λεπτά. Αν το άτομο παίρνει φάρμακα για την υπέρταση, ο ιατρός μπορεί να ζητήσει μετρήσεις και σε όρθια θέση για να διαπιστώσει αν η πίεση πέφτει στην ορθοστασία (ορθοστατική υπόταση).

3. Η πλάτη να ακουμπά στη ράχη της καρέκλας και το μπράτσο να είναι χαλαρά ακουμπισμένο σε σταθερή επιφάνεια.

4. Η περιχειρίδα πρέπει να εφαρμόζει καλά στο βραχίονα, περίπου 3 εκ. πάνω από τον αγκώνα, χωρίς να παρεμβάλλεται το μανίκι, το οποίο αν είναι σφικτό πρέπει να αφαιρεθεί.

5. Το κέντρο του αεροθαλάμου να βρίσκεται πάνω από το σημείο που σημείο που ψηλαφάται η βραχιόνια αρτηρία.

6. Βεβαιωθείτε ότι το πιεσόμετρο δείχνει ακριβώς 0 πριν τη μέτρηση.

7. Φουσκώνεται το πιεσόμετρο μέχρι το 200-220 mmHg. Ξεφουσκώνετε αργά (περίπου 10mmHg κάθε 5 δευτερόλεπτα).

8. Συστολική πίεση είναι το σημείο που ακούγεται ρυθμικός χτύπος, ισχυρός ή αδύνατος.

9. Διαστολική πίεση είναι το σημείο που ο ρυθμικός ήχος σταματάει να ακούγεται.

10. Συνήθως αρκούν δύο μετρήσεις της πίεσης κάθε φορά μεσοδιαστήματα 1-2 λεπτά μεταξύ των μετρήσεων. Στη δέυτερρη μέτρηση η πίεση είναι συνήθως χαμηλότερη. ΑΝ υπάρχει διαφορά μεταξύ των δύο μετρήσεων (πάνω από 10 mmHg) γίνεται και Τρίτη μέτρηση.

11. Το μέγεθος του αεροθαλάμου παίζει σημαντικό ρόλο, καθώς πρέπει να καλύπτει τουλάχιστον το 40% του βραχίονα.

12. Το στηθοσκόπιο θα πρέπει να τοποθετείται ελαφρά και σταθερά πάνω από την βραχιόνια αρτηρία, που τη βρίσκει στην εσωτερική πλευρά του βραχίονα προς το μικρό δάκτυλο του χεριού. Για την 24ωρη καταγραφή της αρτηριακής πίεσης, ένα μικρό μηχάνημα συνδέεται με ένα πιεσόμετρο που φοράει το άτομο στο χέρι και για ένα 24ωρογίνεται καταγραφή των τιμών της πίεσης καθ’ όλη τη διάρκεια της ημέρας και της νύχτας, ώστε να μετρώνται ακριβώς οι διακυμάνσεις. Με τη βοήθεια των πιεσόμετρων 24ωρης παρακολούθησης μπορεί κανείς να διαπιστώσει αν ένα άτομο είναι υπερτασικό ή όχι. Σε αυτές τις μετρήσεις θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη όχι μόνα οι ψηλότερες ή οι χαμηλότερες πιέσεις αλλά και η μέση πίεση.

• ΝΕΟ ΤΜΗΜΑ ΠΑΡΑΚΕΝΤΗΣΕΩΝ • ΝΕΟ ΓΑΣΤΡΕΝΤΕΡΟΛΟΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ • Μαγνητικός Τομογράφος • Αξονικός Τομογράφος • Ψηφιακή Μαστογραφία • Ψηφιακό Ακτινολογικό • Ψηφιακές ΠανοραμικέςΚεφαλομετρικές • Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας • Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων • Υπέρηχοι Μυοσκελετικού (Αρθρώσεων-Μαλακών Μορίων) • Υπέρηχοι (triplex) Καρδιάς • Τεστ κοπώσεως • Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα • Ηλεκτρομυογράφημα • Μικροβιολογικό • Αιματολογικό • Ανοσολογικό • Βιοχημικό • Ορμονολογικό • Rast Test • Νεοπλασματικοί Δείκτες • Test PAP • Προγεννητικός Έλεγχος • Διερεύνηση Αρτηριακής Πίεσης

Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου, Αθήνα Tηλ.: 210 8640918, 210 8640988 fax: 210 8665155 ΝΕΑ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ Αμφιαράου 165, Σεπόλια Τηλ. 210.5157982, 210.5124046

ΦΤΟΥ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΕΙ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αν σας έχει συμβεί να ζείτε κάτι και να νομίζετε πως είτε παίζεται σε ταινία (χωρίς να πληρώνεστε) είτε ότι παρακολουθείτε παράσταση (χωρίς να πληρώνετε) είστε οι άνθρωποι μου. Γιατί ξέρω, θα με πιστέψετε πως όσα σας εξιστορώ έχουν συμβεί στα αλήθεια και δεν είναι όσα γεννά ένα νοσηρό μυαλό ενός ακόμα ημιτελούς και άτυχου συγγραφέα που οι άτιμες εκδοτικές και το σύστημα βεβαίως βεβαίως δεν έχουν αναγνωρίσει το ταλέντο του.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Like Spike Lee

N Ένα αδιάφορο μεσημέρι, ένας άθλιος φραπές, σε έναν χώρο όπως η Πλατεία Αμερικής θα μπορούσε να οδηγήσει τον bro Σπαικ λι σε μία καταπληκτική ταινία! Οι πρωταγωνιστές και το στόρυ υπάρχουν στους δρόμους.

Νοερά μεταφερθείτε στην αγαπημένη Πλατεία Αμερικής (πλατεία

τις κούτες κακήν κακώς (όπως τις είχαν βάλει...), σηκώνουν τον

Αγάμων αλλά οι ιμπεριαλιστές μας γ@*(^ ( και μας άλλαξαν και το

χτυπημένο ανθρωπάκο και τον τοποθετούν στο πίσω κάθισμα,

όνομα). Μεσημέρι, Μάιος, ζέστη. Το πεζοδρόμιο απέναντι ακριβώς

εκείνος ήταν κάπως πιο ήρεμος, μάλλον δεν ήταν σπάσιμο. Άκουγα

από την πλατεία, θεόστενο, εγώ όμως κάθομαι σε καφετέρια

μόνο “bro” και “hospital”. Ο οδηγός σβέλτα, μπαίνει στο αμάξι,

στυλ έιτις, μετά από ένα αποτυχημένο ραντεβού και πίνω άθλιο

γύρω μας έχουν μαζευτεί όλες οι παρέες, συζητούν, κουνάνε το

φραπόγαλο. Γύρω μου η Μαύρη φυλή σε παρέες φωνάζουν,

κεφάλι. Μια υποψία ομαλότητας επιχειρεί να ξανακερδίσει το

χαβαλεδιάζουν, αλληλοπειράζονται. Καπνίζουν, χορεύουν χωρίς

πάνω χέρι. Ο οδηγός κάτι έχει όμως ξεχάσει, μέσα στην ταραχή του

να χορεύουν και ένα τεράστιο “BRO” διαχέεται στη ατμόσφαιρα.

ανοίγει άξαφνα την πόρτα με μία κοφτή κίνηση. Εκείνη την ώρα μία

Αμέσως σκέφτηκα ΣΠΑΙΚ ΛΙ, γούσταρα και άρχισα να παρατηρώ.

μαύρη γαζέλα, μια θεά, μία θύελλα με ένα εξαιρετικό άσπρο κολάν,

Πέρα από φυλές θα έχετε παρατηρήσει πως οι κοντοί άνθρωποι

ράστα μαλλί, γουόκμαν και στυλ πέρναγε με το ποδήλατό της. Η

κάνουν την περισσότερη φασαρία, καταλαμβάνουν τον μεγαλύτερο

πόρτα την χτυπά με δύναμη και μίσος. Από το πουθενά, βρίσκεται

χώρο από τον αντίστοιχο του Σχορτσιανίτη, έχουν γενικώς μία

κατάχαμα, αλλού το ποδήλατο, αλλού αυτή, αλλού το γουόκ μαν.

επεκτατική πολιτική. Είτε πρόκειται για τον Νίκο Ρίζο, είτε για τον Δομάζο ισχύει αυτό που λέει το τρελό αγόρι Αμπαζής με τους

Ο 1.50 αποσβολωμένος την βλέπει να σηκώνεται την ώρα που οι

στίχους του “αν δεις ψηλό μη φοβηθείς, μα αν δεις κοντό φυλάξου”.

υπόλοιποι δεν ξέρουν τι ακριβώς να κάνουν. Τον αρχίζει σε κάτι “fuck you bro” και σε κάτι άλλα που δεν καταλάβαινα. Είχε σκίσει το κολάν της και τα γουόκ μαν της είχαν σπάσει. Νέα Εθνοσυνέλευση,

Και εδώ λοιπόν ανάμεσα στις παρέες πρωτοστατεί ο 1.50

νέα bro και σούρτα φέρτα. Η αλήθεια ήταν ότι όλοι απασχολούνταν

αγαπημένος της παρέας, ο οποίος χτυπιέται, γελάει, κάνει

με το νέο θύμα, το πρώτο φώναζε για να κερδίσει την προσοχή τους.

σάλτα. Κάτοχος ενός άμοιρου αυτοκινήτου, μωβ χρώματος,

Ο οδηγός εκλιπαρούσε συγνώμη από την κατά πολύ ψηλότερη του,

ταλαιπωρημένου (και το αυτοκίνητο και το χρώμα). Ανοίγει με

θεέ μου τι γυναίκα, η οποία συνέχισε να του τα χώνει συνεχώς. Ένα

θεατρικές κινήσεις την πίσω πόρτα και καλεί τους bro να αρχίσουν

γέλιο άρχισε να με δονεί, στην αρχή εσωτερικά αλλά με απειλή να

αν τοποθετούν τις κούτες με cd. Αρχηγός, τους καθοδηγεί, εκείνοι

εξωτερικευτεί. Η αλήθεια είναι ότι και άλλοι, μαύροι στο χρώμα,

πιστοί τελειώνουν με άτσαλο τρόπο το στοίβαγμα. “Είμαι πολύ

είχαν αρχίσει να μειδιούν. Ένας μάλιστα είχε κάτσει κάτω και δεν

Δυτικός ρε φίλε” μονολόγησα όταν είδα πως αν τα είχαν κάνει

μπορούσα να καταλάβω αν έκλαιγε ή αν γέλαγε.

πιο τακτοποιημένα θα χωρούσαν και άλλες 2 κούτες που είχαν

Cool Story Bro.

περισσέψει. Πάντως βρήκαν τρόπο και τις χώρεσαν. Ο 1.50 μπαίνει

Με τα πολλά ο οδηγός με πεσμένα τα φτερά, ξαναμπήκε στο φονικό

στην θέση του οδηγού, ήταν και το (μη) ύψος του ήταν και το

μωβ όπλο για να επιτελέσει το αρχικό του καθήκον. Η τύπα κούναγε

πεσμένο κάθισμα, ίσα που διακρίνονταν. Χαμογέλασα διακριτικά.

υποτιμητικά το κεφάλι της. Ο οδηγός έβαλε ξανά μπροστά, το θηρίο

Βάζει μπροστά, ο κινητήρας έκανε σαν θηρίο τριαξονικού. Κάνει

ξαναρίχτηκε απότομα στην πολύπαθη Πατησίων. Η σύγκρουση δεν

όπισθεν απότομα, καβαλάει πεζοδρόμιο. Ένας δύστυχος bro δεν

ήταν σφοδρή αλλά ήταν σύγκρουση. Ένα άλλο αυτοκίνητο, γεμάτο

προλαβαίνει να απομακρυνθεί, τον χτυπάει το μωβ θηρίο, πέφτει

και αυτό bro την είχε φάει κανονικά.

κατάχαμα και για κακή του τύχη η μία ρόδα έχει πατήσει ακριβώς

Κατέβηκαν από το αμάξι τρεις τύποι, τσαντισμένοι, επικίνδυνοι,

στον αστράγαλο του. Επικρατεί πανικός και εξαλλοσύνη, κάνω να

αρπαγμένοι. Νέες φωνές, αλληλοτραβήγματα, χορευτικές φιγούρες.

σηκωθώ, αλλά όλοι τρέχουν, πάνω κάτω.

Ο 1.50 είχε πέσει πάνω στο τιμόνι και χτύπαγε το κεφάλι του, οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να εξηγήσουν στους τρεις καμπαλέρος τι

Ο Μαύρος Ρίζος, κατεβαίνει τρομοκρατημένος, η πράσινη

είχε γίνει.

υπερμεγέθη μπασκετική του μπλούζα ανεμίζει. Ο έρμος σφαδάζει.

Ένα υστερικό γέλιο με κυρίευσε όπως και έναν bro που είχε καθίσει

Όλοι παρακινούν τον οδηγό να βάλει μπροστά ξανά το αμάξι και

δίπλα μου, χωρίς να με ρωτήσει, μία παρέα είμαστε όλοι. Αυτό που

να τον απελευθερώσει. Μπαίνει, βάζει μπροστά και με την ίδια

μας ένωσε ήταν αυτό που κατάφερα ανάμεσα από γέλια και δάκρια

ατσαλοσύνη το μετακινεί μπροστά. Αρχίζουν όλοι να αδειάζουν

να ξεστομίσω. “Like Spike Lee”.

εντός εκτός & επι τ’ αυτά ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΕΞΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ

ε1

Αν υποθέσουμε ότι η πόλη είναι δυο παράλληλες γραμμές ή και τρεις παράλληλες ή και τέσσερις, οι οποίες δεν είναι γραφτό να συναντηθούν ποτέ, έρχεται η ΠΟΛΗ ΖΕΙ, ως ζωηρή κάθετη, να τις τάμει. Ναι, ναι. Η υποτακτική του τέμνω είναι τάμω. Τι, μόνο στα μαθηματικά πρόσεχες στο σχολείο;

ε2

ε3

ar

tw

or

k:

M

ali

ka

Fa

vre

// w ww .ma lika favre .com

Θα μου πεις, αν δε σου άρεσαν τα μαθηματικά, θα διάβαζες αυτό το αφιέρωμα πρώτο και καλύτερο; Όχι. Ανάμεσα στην πόλη και στο free press που κρατάς, υπάρχεις εσύ, υπάρχουν αυτές και εκείνοι. Και όλοι εμείς δημιουργούμε γωνίες: πλεύσης, σκιάς, δράσης, οπτικές. Γωνίες και, φυσικά, γωνιές. Στέκια. Εντός, εκτός κέντρου. Επί τ’ αυτά, γιατί το bar hopping παραμένει τάση. Κι ακόμα κι αν είναι κι εναλλάξ, τύπου μια στο καρφί και μια στο πέταλο, πάλι γούστο έχει. Σήμερα, θέλω κοκτέιλ κι αύριο ρομαντζάδα σε αυλή σκιερή. Αύριο θέλεις φαλάφελ και μεθαύριο… Η πόλη δεν εξαντλείται σε λίγες μέρες, ούτε καν σε χρόνια ζωής. Θέλει περίπατο, θέλει ξετρύπωμα, θέλει γούστο και λιγάκι τύχη-κι ας μην είσαι και άσσος στα μαθηματικά!

τη δροσιά του να ‘χεις! Είδες που τελικά τα κοκτέιλ δεν ήταν ακόμα μια περαστική μόδα; Ολόκληρα μαγαζιά στήθηκαν με βάση τα πολύχρωμα ποτά που σε ζαλίζουν γλυκά. Και τι όμορφη που είναι η άγνωστη λέξη στους εκδρομείς της νύχτας των 90s, ας πούμε, η λέξη «κοκτεϊλάδικο». Τα μπαρμάνια γίνανε μπαρτέντερς και τη μπαργούμαν δεν θα την ξαναπείς έτσι: μπαρλέιντι είναι το σωστό. Όπως κι αν λέγονται, τα παιδιά έρχονται εκπαιδευμένα από σχολές, σεμινάρια και τα συναφή και κάνουν μπράτσα χτυπώντας με δύναμη και στιλ το shaker για να στο σερβίρουν, τις περισσότερες φορές, μπροστά στα έκθαμβα μάτια σου, μέσα σε ένα ποτήρι γεμάτο πάγο ή χωρίς καθόλου πάγο, για να το πιεις σταλιά σταλιά. Πώς να απολαύσεις στο έπακρον το κοκτεϊλάκι σου: 01. Να είσαι φαγωμένος/η και επαρκώς ενυδατωμένος. Αυτά τα δύο ισχύουν, φυσικά, και στην περίπτωση που

α β

γ

πάρεις απλό ποτό. Απλώς εμείς το τονίζουμε. Ισχύουν και για το κοκτέιλ.

02. Το κοκτέιλ δεν είναι χυμός. Σίγουρα, υπάρχουν και μη αλκοολούχα, αλλά ας μην το κάνουμε θέμα. Τέλος πάντων, με ρέγουλο. Αν πέσεις και σε μερακλίδικο μαγαζί, σαν αυτά που σου προτείνουμε, φρόντισε να θυμηθείς να σταματήσεις στο δεύτερο. Καλά, καλά! Στο τρίτο! (sic) 03. Εμπιστεύσου τον άνθρωπο πίσω από το μπαρ, κάτι θα ξέρει καλύτερα από σένα. Πες του τις γεύσεις σου, τι δεν σου αρέσει, τι θα ήθελες να δοκιμάσεις. Μην παραγγείλεις έχοντας παρασυρθεί από τα εξωτικά ονόματα του καταλόγου. Εντάξει; Βρε, δεν πα να κάνεις ό, τι θέλεις; Ώχου…

α

β

Αν κάποιος υποστηρίζει πως το καλοκαίρι πρέπει να την βγάζουμε με σαλατούλες και μπάρες δημητριακών κάνει μέγα λάθος. Τι καλύτερο, από μια απογευματινή βόλτα στο Κουκάκι, όπου τα τραπεζάκια του Bokú σε περιμένουν να απολαύσεις ποιοτικό καφέ, καλό παγωτό, παρέα ή όχι με την αγαπημένη σου κρέπα είτε σε δροσερό milkshake. Αν από την άλλη έχεις όρεξη για αλμυρό, σίγουρα θα βρεις τον συνδυασμό που σου ταιριάζει μέσα από το μενού. Μην ξεχάσεις να δοκιμάσεις την κρέπα με bitter, chocolate mousse and cookies με χειροποίητη mousse από πικρή σοκολάτα και brandy choco cookies!

Μια βόλτα στον πιο γλυκό προορισμό του καλοκαιριού, στην καρδιά της Αθήνας Καλοκαιρινό απόγευμα, φραουλένιος ουρανός, κολυμπώντας μέσα σε σύννεφα βανίλιας… Ταυτόχρονα βρίσκεσαι στην καρδιά του κέντρου στου Ψυρρή στην πλατεία Ηρώων και καθόλου δε σε νοιάζει. Αγαπάς την πόλη, αγαπάς το καλοκαίρι και τον κόσμο γύρω μασουλώντας σαν παιδί καραμέλες τσάρλεστον. Όπως η Νάνσυ αγαπάει τη δουλειά της, να «γλυκαίνει» τον κόσμο και την αγαπάει αρκετά για να φτιάχνει μπελαλίδικα γλυκά πολίτικα, παραδοσιακά αλλά και πιο extravagant. Μπαμπάτσικα, ζουμερά, φρέσκα και δροσερά! Δροσερά και μέσα στο χαμόγελο είναι και όλα «τα παιδιά της» που δουλεύουν για τον ουρανίσκο σας… Αυτά συμβαίνουν όταν πας στο σερμπετόσπιτο!

Γλυκές καλοκαιρινές ατασθαλίες... και όχι μόνο!

Bokύ

Δράκου 12 Κουκάκι τ.: 213 04 27 316 // fb: Boku

γ

Σερμπετόσπιτο της Νάνσυ Πλατεία Ηρώων 1, Ψυρρή τ.: 210 32 11 323 // fb: Το Σερμπετόσπιτο της Νάνσυ / Nancy’s sweet home // www.nancysweethome.gr

Χωνάκι παγωτό, το σήμα κατατεθέν του καλοκαιριού! ...και πόσο μάλλον, αν το παγωτό είναι αγνό, ποιοτικό και προέρχεται από το εργαστήριο παγωτού του “Panorama” στην οδό Σπετσών που εδώ και 47 χρόνια εφοδιάζει με κλασικές αλλά και πιο ιδιαίτερες γεύσεις το κατάστημα της Πλατείας Κυψέλης. Δοκιμάστε παγωτό καϊμάκι σε κυπελάκι και αν θέλετε χωνάκι, προτείνω εξαιρετική σοκολάτα. Αν θέλετε κάτι ακόμα πιο δροσερό, πάρτε μια γρανίτα στο χέρι και κατηφορίστε την Φωκίωνος... και καλές βόλτες!

Panorama

Πλ. Κυψέλης 13, Κυψέλη τ.: 210 82 59 085

κάτι γίνεται στο κέντρο Η καρδιά και ο εγκέφαλος της πόλης βρίσκονται στο κέντρο της, εκεί όπου ανταμώνουν μεταξύ τους οι κάτοικοι όλων των προαστίων της Αθήνας, όλες οι τάσεις και τα γούστα. Συνεχώς πολύβουο, συνεχώς δημιουργικό, κάποιες φορές, πάμε πάσο, κουραστικό. Αλλά, στις αυλές, τις ταράτσες και τις μπάρες του κέντρου γίνονται οι καλύτερες απρογραμμάτιστες συναντήσεις, την ίδια στιγμή που τα μαγαζιά έχουν το δικό τους χαρακτήρα, αυτόν που σε κάνει να αισθάνεσαι οικεία κι εδώ κι εκεί και παραπέρα. Σε αυτό το καινούργιο έπιασε δουλειά η κολλητή σου από τη σχολή, στο άλλο από πίσω είχες γνωρίσει εκείνον τον τύπο που πηγαίνατε Κουφονήσια για τρία συνεχόμενα καλοκαίρια, εκεί όπου σε σέρνει η παρέα σου έχεις ανακαλύψει φοβερές ιδέες διακόσμησης.

Σίγουρα, βέβαια, εσύ, όπως κι αυτοί, όπως κι εμείς, έχουμε τα δικά μας στέκια, τις δικές μας προτιμήσεις. Ωραίο όμως είναι να διασταυρώνονται οι παρέες, να ανανεώνονται οι αγαπημένες συνήθειες, να πέφτουν νέες ιδέες στο τραπέζι. Ο στόχος δεν είναι να μη βαριόμαστε, αλλά να γινόμαστε καλύτεροι, μέσα από τα πολλαπλά κι ενδιαφέροντα ερεθίσματα. Πάμε κέντρο, λοιπόν; Κάτι γίνεται. Πάλι! Πάντα!

α γ

β

α

Καλοκαιρινές βόλτες στο κέντρο της πόλης με αυθεντικό falafel & όχι μόνο! Καλοκαίριασε και η διάθεση για βόλτες και socializing ανεβαίνει. Τι καλύτερο λοιπόν από έναν περίπατο στο κέντρο της Αθήνας. Τα στενά γύρω από το Σύνταγμα, κλασικό σημείο συνάντησης Αθηναίων και τουριστών, το καλοκαίρι γεμίζουν χρώματα και αρώματα. Όλα αυτά βέβαια ανοίγουν την όρεξη και φυσικά αν βρίσκεσαι στην περιοχή η επιλογή είναι μία... “Not Just Falafel”. Το falafel του, θα στο συστήσουν πολλοί φίλοι, γνωστοί, vegans και μη. Φαίνεται εξάλλου από τις πολύ καλές αξιολογήσεις που έχει λάβει στο tripadvisor, το Facebook και το athensguide. Τις ώρες αιχμής γίνεται το αδιαχώρητο και όχι άδικα, μιας και διαλέγουν καθημερινά τις πιο φρέσκες πρώτες ύλες Ελλήνων παραγωγών και ανεβάζουν τον πήχη στην έννοια του street food, αναδεικνύοντας γεύσεις από την ανατολίτικη κουζίνα. Δοκίμασε Kibbe (κροκέτα από γέμιση φρέσκου μοσχαρίσιου κιμά και κουκουνάρι) και φυσικά Τουμ (λιβανέζικη σος με σκόρδο), καθώς και τις υπόλοιπες φρέσκιες λιχουδιές! Ρωτήστε τους για τα νέα πιάτα που η δημιουργική ομάδα των μαγείρων ετοίμασε. Βέβαια, όλα αυτά τα απολαμβάνετε και μέσω της υπηρεσίας delivery στο σπίτι ή στο γραφείο σας.

Not just falafel Ρόμβης 16 & Περικλέους, Σύνταγμα τ.: 210 32 11 393 | fb: Not Just Falafel www.notjustfalafel.gr

β

γ

Ένα όνομα, μια έννοια, μια μεγάλη καλοκαιρινή παρέα, τώρα και στον Κεραμεικό!

Η φαμπρικα του Ευφροσύνου

Και ποιος δεν ξέρει τον «Εξωστρεφή» στα Εξάρχεια αλλά και σε όλη την Αθήνα. Κουβαλάει χρόνια πείρας στο αυθεντικό παρεΐστικο γλεντοκόπημα. Κι όπως είναι ένας γνήσιος εξωστρεφής, εκτός από τον λόφο Στρέφη και τη Θεμιστοκλέους, πήγε να βρει νέες παρέες στον Κεραμεικό. Θα πας στον Εξωστρεφή γιατί προτιμάς το χαλαρό και τίμιο ελληνικό μεζεδάκι, το καλό κρασί, τα χαρούμενα πρόσωπα και τις αυθεντικές καταστάσεις. Ο Εξωστρεφής θα ανταποδώσει την προτίμηση σου με νόστιμα καλοκαιρινά πιάτα, γνήσια φιλοξενία και τα καλύτερα μουσικά σχήματα να σου κρατάνε συντροφιά κάθε βράδυ! Τα πολύχρωμα τραπεζάκια έχουν απλωθεί στον πεζόδρομο και σε περιμένουν , για καλοκαιρινό φαγοπότι και διασκέδαση! Όταν πας, γιατί σίγουρα θα πας, πιες και μια μπύρα στην υγειά μας!

Εξωστρεφής

Πλαταιών 36 & Σφακτηρίας τ.: 210 34 11 615 // fb.: Εξωστρεφής στον Κεραμεικό

Αν. Ζίννη 34 & Οδ. Ανδρούτσου 27, Κουκάκι τ.: 210 92 46 354 // fb.: Η Φάμπρικα του Ευφροσύνου Αν τύχει να κάνεις μια βόλτα στο Κουκάκι, θα το δεις. Η Φάμπρικα του Ευφροσύνου δεν είναι ένα συνηθισμένο εστιατόριο. Μπαίνοντας μέσα σου εντυπώνεται το στοιχείο της τέχνης που συνυπάρχει με την ανεπιτήδευτη απλότητα, είναι ένα μείγμα καταβολών του Γιώργου Γκάτσου που βρίσκεται πίσω από την ιδέα και την κουζίνα. Η κουζίνα του μαγαζιού σίγουρα δεν υπακούει σε κανόνες σεβόμενη το στοιχείο της ελληνικής παράδοσης και της μοναστηριακής μαγειρικής. Καθημερινά διαμορφώνεται το εποχιακό μενού ανάλογα με το τι καλό βρίσκει ο Γιώργος στην αγορά προτιμώντας τα βιολογικά προϊόντα. Τα κρασιά επιλεγμένα από ελληνικούς αμπελώνες τα επιμελείται η οινολόγος Αθηνά Τσώλη. Στην αυλή του τρώνε φοιτητές και καλλιτέχνες, οικογένειες και φίλοι ένα mix ωραίων ανθρώπων που δεν κατηγοριοποιείται κι αυτό μας αρέσει.

Ευφροσύνος: ο προστάτης των μαγείρων, αυτών των αναρχικών καλλιτεχνών

α

Έχουμε ξεχωρίσει πολλά στο telaro που μας αρέσουν και το καθιερώνουν σαν καλοκαιρινό στέκι. Όμορφος, minimal και δροσερός χώρος με άπλετο φως. Βιβλία και περιοδικά τακτοποιημένα πάνω στα τραπέζια, βάζα με λουλούδια. Ο πάνω και ο πίσω χώρος είναι τα δυνατά σημεία του μαγαζιού που κανονικά δε θα έπρεπε να αποκαλύψω… αλλά να σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας! Το telaro φημίζεται για τα πρωινά του! Κάντε μια στάση για καλό καφέ και δοκιμάστε μοσχοβολιστά κρουασάν, μυρωδάτα κέικ, μπάρες δημητριακών αλλά και τηγανίτες, ομελέτες, φρουτοσαλάτες και smoothies! Πιάτα που μοσχοβολάνε ελληνικό καλοκαίρι με ευρωπαϊκή, όμως, φινέτσα. Ψάξε και διάλεξε με στυλ!

Πρωινοί περίπατοι στην ηλιόλουστη Αιόλου!

Telaro Αιόλου 33, Αθήνα τ.: 210 32 43 740 // fb: Telaro

γ

στις άκρες της πόλης, στο κέντρο της γεύσης, με γνήσιες & αυθεντικές προτάσεις! Ήρθε η άνοιξη και οι επιλογές στην έξοδο είναι πολλές αλλά αν προτιμάς πιο γνήσιες καταστάσεις, μια πρόταση είναι η Αυλή στη λαδόκολλα. Σε έναν ήσυχο δρόμο, λίγα λεπτά από το κέντρο της Αθήνας το μαγαζί αυτό σου προσφέρει χωρίς περιττές πολυτέλειες γνήσια νόστιμα πιάτα. Τώρα που η θερμοκρασία το επιτρέπει προτιμήστε να καθίσετε σε ένα από τα τραπεζάκια της αυλής. Θα γευθείτε καλομαγειρεμένα ψητά που σερβίρονται κατευθείαν από τα κάρβουνα στη λαδόκολλα. Είναι πραγματικά αυτό που λέει το όνομα του γι’ αυτό και θες να επιστρέφεις συνέχεια. Όμορφη ατμόσφαιρα, οικείο περιβάλλον, νόστιμες γευστικές προτάσεις ό,τι πρέπει για ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Πρόκληση δοκιμής; Μοσχαράκι στη γάστρα, όμοιο του οπωσδήποτε δεν θα συναντήσεις αλλού.

Αυλή Ανθέων 37-39, Άνω Πατήσια Τ.: 210 25 86 424

α Παγωμένη μπύρα, ιδιαίτεροι γευστικοί συνδυασμοί & μουσική στα τραπεζάκια του Κεραμεικού Ξεκινάμε ως εξής: αφράτο ψωμάκι, ντομάτα, μαρούλι & σος Σαν Φρανσίσκο. Από εκεί και πέρα το παιχνίδι είναι πάνω σου... Θέλεις κάτι απλό; Κάτι πιο ιδιαίτερο; Θέλεις vegan ή χορτοφαγικό; Διαίτης ή όχι; Σίγουρα θα βρεις την γεύση που σου ταιριάζει. Τα υλικά είναι αγνά & χωρίς συντηρητικά, ενώ όλα ετοιμάζονται εκείνη την ώρα. Κάνε μια στάση πριν την παραλία και πάρε πακέτο ή άραξε μετά με χαλαρή διάθεση στο μοναδικό new wave σαντουιτσάδικο της πόλης!

Σαν Φρανσίσκο

Κεραμεικού 99, Μεταξουργείο τ.: 215 55 12 845 // fb: Το Σαν Φρανσίσκο

α

β

γ

λίγο πιο πέρα από το κέντρο Αλλά και οι αρτηρίες έχουν τη δυναμική τους. Εκεί, βρίσκονται οι βέρες γειτονιές της Αθήνας, η ιστορία της γραμμένη με λίγο πιο ψιλά γράμματα, οι άνθρωποί της λίγο λιγότερο κοσμοπολίτες από τους Πλακιώτες, τους Κολωνακιώτες και τους Ψυρριώτες, ας πούμε. Στα μαγαζάκια αυτών των γειτονιών δε συναντάς πελάτες, αλλά πιο πολύ θαμώνες, ένα παράξενο και όμορφο mix grill ανθρώπων κάθε ηλικίας. Επικρατεί μια μεγαλύτερη αίσθηση ηρεμίας, τα στέκια αυτά είναι πιο γαλήνια από τα βουερά των εμπορικών δρόμων της πόλης, όχι όμως και κρυφά ή άγνωστα. Το τελευταίο διάστημα, πολλά από αυτά τείνουν να είναι απόλυτοι προορισμοί, ξεπερνώντας αντίστοιχους που βρίσκονται πολύ κοντύτερα στα κεντρικά μετρό. Η πόλη αρχίζει να περπατιέται, να μαθαίνεται σε περισσότερο βάθος, να αγαπιέται όπως της αξίζει απ’ άκρη σ’άκρη. Αγαπημένες διαδρομές από το κέντρο στο …«λίγο πιο πέρα»:

Από το Μετρό Πανεπιστήμιο, μετά τα ψώνια από τους πάγκους με τα βιβλία, ποδαράτο μέχρι Συγγρού Φιξ και καπάκι Κουκάκι. Από πλατεία Εξαρχείων, Στουρνάρη, από κει Πατησίων κι ύστερα Κυψέλη, ιδανικά μέσω Φωκίωνος. Προσοχή! Μην κοιτάς και πολύ τις βιτρίνες, θα παρασυρθείς… Η διαδρομή Εξάρχεια-Κυψέλη κρύβει πολλούς θησαυρούς, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Από Ομόνοια, Μεταξουργείο, με διάφορες εκδοχές. Δε θα στα δώσουμε κι όλα στο πιάτο. Και βγάλε επιτέλους τ’ ακουστικά απ’ το κεφάλι σου, παιδί μου, ν’ ακούσεις τις γλώσσες της Βαβέλ να βουίζουν γύρω σου μαυλιστικά…

βγήκαν τα τραπεζάκια έξω! Εδώ πίνεις καφέ και τρως μεζέ αλλιώς. «Σιγά, τι διαφορά κάνει που’ μαστε σε πλατεία;» Σοβαρά, τώρα; Μα, η πλατεία είναι το απόλυτο σημείο συνάντησης σε κάθε γειτονιά. Ραντεβού πού έδινες με τα ποδήλατα, ξέχασες; Οι πρώτοι σου καφέδες; Εκεί, πλατεία και πέριξ. Οι περισσότερες πλατείες της Αθήνας είναι πολύ προσεγμένες και αρκετά καθαρές, όσο, βέβαια, δεν τις εγκαταλείπουν στην τύχη τους και όσοι συχνάζουν σε αυτές. Τραπέζια στις πλατείες… Καλοκαίρι, μπίρες, παρέες που ενώνονται και ανταλλάσσονται. Ανανέωση του ραντεβού και γι’ αύριο-αύριο έχω δουλειά-ε, πέρνα μετά-θα δούμε-δεν έχει θα δούμε! Πλατείες και γλυκιές βραδιές, όμορφες αναμνήσεις, πρώτα φιλιά στα πεζούλια και περατζάδες με τον μπέμπη στο καρότσι. Κάποτε, ο μπέμπης ήταν ο μπαμπάς, ο οδηγός του καροτσιού. Τώρα, ο μπαμπάς ανάβει τσιγάρο και καμαρώνει τον μικρούλη που μεγάλωσε και ρίχνει

α β

γ

φοβερά σουτ με τους φίλους του. Στην ίδια πλατεία, αυτή που τους ανέθρεψε και τους δυο. (Λέμε τώρα και καμιά ρομαντικούρα για το ξεκάρφωμα, εντάξει;) Η ενέργεια των μαγαζιών και των ανθρώπων μέσα και γύρω από τις πλατείες είναι ιδιαίτερα ιδιαίτερη. Χαλαρή, με λάμδα θεσσαλονικιώτικο. Κι η λεμονάδα πιο δροσιστική να’ ναι ασορτί με το συντριβάνι, όπου υπάρχει συντριβάνι, δηλαδή! Το κεντρικό άγαλμα θα είναι συνήθως γεμάτο κουτσουλιές, κάνα δυο γόνατα παιδιών θα έχουν ματώσει, κάπου κοντά θα υπάρχει καμιά εκκλησία και τα καλοκαιρινά βράδια θα μοσχοβολά ο τόπος κουφέτο από τους γάμους και μωρουδίλα πουδρένια από τις βαπτίσεις. «Σιγά, μωρέ, τι διαφορά κάνει που’ μαστε σε πλατεία;» Εσύ θα μου πεις!

α

Δια ταύτα

Aδριανού 37, Μοναστηράκι τ.: 210 32 12 347 // fb: Δια ταύτα / Dia tauta

Αγαπημένες γεύσεις σε μια από τις πιο όμορφες πλατείες της Αθήνας!

H Πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη είναι αδιαμφισβήτητα, θα μπορούσαμε να πούμε, μία από τις πιο όμορφες της πόλης. Οι ρυθμοί της ξεφεύγουν από αυτούς του αστικού κέντρου και έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι σε χωριό. Το καλοκαίρι τα ανθισμένα δέντρα προσφέρουν την σκιά τους και έτσι στήνονται τα τραπεζάκια της Κυβέλης που γεμίζουν κόσμο μεσημέρι & βράδυ. Θα σε κεράσουν τσίπουρο μόλις κάτσεις και χαλβά όταν έρθει η ώρα να φύγεις. Στο ενδιάμεσο, έχεις χρόνο να απολαύσεις νόστιμους μεζέδες, ιδιαίτερα πιάτα ημέρας και μια επιλογή από κρεατικά και θαλασσινά που δύσκολα θα αφήσουν κάποιον ανικανοποίητο. Οι αγνές πρώτες ύλες, τα φρέσκα υλικά και το μεράκι του σεφ συνθέτουν πιάτα γευστικά και χορταστικά ενώ τα παιδιά της Κυβέλης πάντα χαμογελαστά δημιουργούν το κατάλληλο κλήμα για να νιώσεις άνετα και χαλαρά... όπως επιβάλλεται δηλαδή λόγω καλοκαιριού!

Κυβέλη Επτανήσου 15, Αθήνα // τ.: 210 82 19 406 www.kybeli.gr

Καθώς καλοκαιριάζει όλο και περισσότερο μας ανοίγει η όρεξη για κοπάνα από την καθημερινότητα και τις υποχρεώσεις. Αν πρόκειται να κάνεις την «κοπάνα» σου φρόντισε να την κάνεις σωστά! Περνώντας από την Αδριανού ίσως αναθεωρήσεις τη γνώμη σου για την Αθήνα. Παρατηρείς πως επιμένει όμορφη, ατμοσφαιρική κι έχει ακόμη μεγάλη ιστορία. Με θέα την Ακρόπολη και την ιστορική στοά του Αττάλου το «Δια ταύτα» δεν αποτελεί έναν ακόμη τουριστικό προορισμό. Αλλά στέκι για τον Αθηναίο που αγαπάει την πόλη του με όλα της τα καλά και τα άσχημα. Περπατώντας ξέρει να διαβάζει την ιστορία της. Ιστορία που αποτυπώνεται στη μουσική που θα ακούσει σε λαϊκές και ρεμπέτικες βραδιές του «Δια ταύτα» αλλά και στην κουζίνα του που έχει άρωμα από ελληνικό καλοκαίρι. Να το επισκεφθείς μια από τις βραδιές που έρχονται και με την ευκαιρία να περπατήσεις και στην Πλάκα και να «ρομαντζάρεις» αλά παλαιά!

Ρομαντζάδα παρέα με νόστιμους μεζέδες και καλή μουσική στο Ιστορικό κέντρο της πόλης!

β

05 στεκια

Στα γρήγορα Φοιτητο κατάσταση:

Άσμα Ασμάτων

to ουζερι τησ τζενησ Ένα αυθεντικό λαϊκό σημείο διασκέδασης και ψυχαγωγίας. Ζωντανή μουσική από οργανοπαίχτες που γουστάρουν να παίζουν, για τον εαυτό τους και για εμάς. Σε λαϊκά μονοπάτια και όχι μόνο (από το προπολεμικό ρεμπέτικο στο νέο κύμα, παλιό λαϊκό και το σημερινό έντεχνο). Με ωραίους μεζέδες που τραβούν κρύα μπύρα και ωραίο κρασί. Μακριά από δήθεν καταστάσεις, εδώ έχουμε ένα σημείο για παρέες που νιώθουν τις ποιότητες πέρα από βιτρίνες και ρεκλάμες. Οπότε, λαϊκή βραδιά στο δικό μας στέκι, στη Τζένη!!!

Δ

Μαλακάση 4, Αγ. Ελευθέριος T.: 211 40 27 219 | fb.: To ουζερί της Τζένης, Tsipouro & Wine Music Tratoria

λεμονανθοσ

Για να νιώσεις το καλοκαίρι στην πόλη (σωστά) πέρνα μια βόλτα από την Τρώων στα Άνω Πετράλωνα. Δρόμος που ενώνεται με το Θησείο, γεμάτος χρωματιστές βουκαμβίλιες, νεοκλασσικά, θερινό σινεμά και γειτονικά μεζεδοπωλεία. Έχει μια υποψία από 60’s ο κόσμος συναντιέται τρώει και πίνει απρογραμμάτιστα, γελάει δυνατά, λέει «καλημέρα». Στο Λεμονανθό πήρα όλη αυτή την εικόνα παλιάς γειτονιάς και το καλοκαίρι της ελληνικής κουζίνας. Και να σου το ουζάκι και πάρε καλαμαράκι, και τι ωραίο γαριδάκι και που να δοκιμάσεις μύδια σαγανάκι! Ταλαγάνι με μαρμελάδα ντομάτας, σπετσοφάι με κατίκι και ντοματίνια. Γιάμ! Και πίσω απ’ όλη την ιδέα βρίσκονται ο Μιχάλης και η Τζένη, δύο άνθρωποι ακριβώς όπως είναι το μαγαζί τους: κοινωνικοί, φιλικοί και τίμιοι κρατούν ζωντανό το στυλ της παλιάς γειτονιάς!

Τρώων 34, Πετράλωνα Τ.: 210 34 53 522 | fb.: Λεμονανθός

ÇΜα τώρα τρέχω σαν τρελός, μονάχος μου και μοναχός, πίσω στα στέκια τα παλιά κι είσαι σε άλλη αγκαλιάÈ Στίχοι/Μουσική: Θοδωρής Ξυδιάς Ερμηνεία: Γιάννης Λάρδης

01 αγιοσ ελευθεριοσ

02 πετραλωνα

Τελειώνεις το σχολείο και περνάς σε μία σχολή; Τέλεια! Επιτέλους, κανείς δεν σε υποχρεώνει να διαβάσεις καθημερινά! Έτσι εσύ αναζητάς ΤΟ ΦΟΙΤΗΤΟΣΤΕΚΟ!

ε θυμάμαι πάρα πολλά από έδρανα, αμφιθέατρα και παραδόσεις. Θυμάμαι όμως τις συνεννοήσεις για το πού θα πάμε για καφέ, πριν, μετά ή κατά τη διάρκεια του μαθήματος. Πολλές φορές, πηγαίναμε στη σχολή, με πραγματική θέληση παρακολούθησης, αλλά συναντιόμασταν με τους άλλους και καταλήγαμε οπουδήποτε αλλού, εκτός από το αμφιθέατρο. «Οπουδήποτε αλλού». Εντάξει όχι και οπουδήποτε. Το «οπουδήποτε» έπρεπε να πληροί κάποιες προδιαγραφές:

• Να καπνίζουν μέσα: Τα μαγαζιά γύρω από το κτίριο της Νομικής (όπου εγώ σπούδαζα) ήταν λίγο… politically correct. Οπότε έπρεπε να βρεθεί αυτό που επέτρεπε το κάπνισμα. Δεν ήταν δύσκολο βέβαια, στην Ελλάδα είμαστε.

• Να μπορείς να συνδέσεις laptop/ να διαβάσεις: Καλά εδώ γελάμε, αλλά έπρεπε να

έχει ησυχία σε περίπτωση που καθόσουν να διαβάσεις/ να κάνεις εργασία και παράλληλα, να είναι έτσι διαμορφωμένο, ώστε να μπορείς να κάνεις «οφθαλμόλουτρο» ή/και flirt με άλλους φοιτητές/ φοιτήτριες.

• Να έχει τάβλι: Αν κάποια στιγμή έχεις κάνει μαραθώνιο 8ωρο ταβλιού, αυτό ήταν όσο ήσουν φοιτητής, ΜΗΝ ΚΡΥΒΕΣΑΙ!

• Να μπορείς να κάτσεις με τις ώρες: Άρρηκτα συνδεδεμένο με το προηγούμενο και απαραίτητα στοιχεία: να είναι φθηνό ώστε να πάρεις και καφέ και τοστ και μπύρα, ενώ παράλληλα, να έχεις την «άνεση» να απλωθείς με τα πόδια πάνω στις καρέκλες(τόσες ώρες θα πιαστείς!). Νοστάλγησα τώρα. Πόσο θα ήθελα να ήμουν ξανά φοιτήτρια.

03 ΕΞΑΡΧΕΙΑ

04 ΠΡΑΞΙΤΕΛΟΥΣ

giraffe CHARTEUSE Στον πεζόδρομο της Μαυροκορδάτου, θα βρείτε το «στολίδι» που ονομάζεται «Chartreuse». Εκλεκτή ποικιλία καφέ, ποικιλίες τσαγιών, φρέσκοι χυμοί, μπαγκέτες & κρουασάν, προσεγμένα liqueur, ευφάνταστα cocktails είναι μόνο λίγες από τις ευχάριστες εκπλήξεις που θα συναντήσεις. Παράλληλα, retro ατμόσφαιρα με φερ φορζέ καρεκλίτσες στον πεζόδρομο και μοναδικά σερβίτσια για εκλεπτυσμένα γούστα. Και φυσικά, το «ατού», είναι η εξυπηρέτηση: όλοι φιλικοί και ευγενείς που σε κάνουν να αισθάνεσαι οικεία! Για να χαλαρώσεις, να ακούσεις όμορφη μουσική, να γνωρίσεις κόσμο, αφού και ο χώρος και οι ιδιοκτήτες δημιουργούν «οικογενειακή» ατμόσφαιρα και σε φέρνουν πιο κοντά με τους γύρω σου! Ένα λιλιπούτειο καφέ: δύσκολο να το προφέρεις, εύκολο να το ερωτευτείς!

Μαυροκορδάτου 2 | Τ. 210 38 10 716 fb: Chartreuse Caféteria-Bar Instagram: @chartreuse_cafe_bar

Σε πληροφορώ ότι τα καλοκαίρια στο κέντρο έχουν περισσότερο ενδιαφέρον απ’ ότι στην παραλία. Είναι πάντα έκπληξη να ανακαλύπτεις (με την ησυχία σου) καλοκαιρινές μπάρες, τραπεζάκια στο δρόμο και όμορφες γωνίες μέσα στην πόλη. Πέρα απ’ αυτό απολαμβάνεις τα πιο ψαγμένα κοκτέιλ σε λογικές τιμές χωρίς να στριμώχνεσαι. Το Giraffe είναι δικό μας αγαπημένο στέκι γιατί διαθέτει ωραία καλοκαιρινή μπάρα και μεγάλα παράθυρα που βλέπουν στο δρόμο. Τα παιδιά γνωρίζουν πολύ καλά το perfect serve, το κάθε ποτό και το φόρτε τους είναι το ρούμι. Η λίστα με τα cocktail καλύπτει και τον πιο απαιτητικό γευσιγνώστη, αποτελούμενη από ιδιαίτερα και ξεχωριστά προϊόντα. Αν αγαπάς το τζιν, όπως εγώ, οφείλεις να δοκιμάσεις το Gordon’s Premium Pink Gin, το νέο trend σε όλη την Ευρώπη, με έντονο βοτανικό χαρακτήρα και αρώματα φράουλας και κόκκινων φρούτων του δάσους, με Galvanina Red Grapefruit soda, premium αναψυκτικό με βάση φυσικό μεταλλικό νερό από τα Απένιννα όρη. Ακόμη ξεχώρισα το κοκτέιλ με παλαιωμένο ρούμι από Τρινιντάντ & Τομπάγκο και Βενεζουέλα, φρούτα του πάθους και σιρόπι τριαντάφυλλου. Στο κατάλογο θα βρεις επίσης εξωτικά tiki cocktails που κάνουν θραύση τελευταία.

Πραξιτέλους 5, Αθήνα Τ.: 693 77 58 762 | fb.: @GiraffeAthens

ο.ν.ο.μ.α. the art bar

05 ανω πατησια Σίγουρα επιθυμείτε μπάνια και cocktails στη θάλασσα, όμως αν αυτό δεν είναι εφικτό, το πράσινο και η αυλή στο O.n.o.m.a.- The art bar θα σας ανταμείψει εξίσου καλά τις καλοκαιρινές νύχτες. Η αυλή του θυμίζει έντονα παλιά γειτονιά και ταξιδεύει το μυαλό σε άλλες εποχές. ‘Όσο διαρκεί το καλοκαίρι είναι ιδανικός προορισμός για τη μεσημεριανή αλλά και τη βραδινή σας έξοδο. Εδώ σερβίρονται υπέροχα ποτά και cocktails με τους ήχους άλλοτε soul και άλλοτε lounge μουσικής από τα ηχεία του χώρου, ενώ τις μεσημεριανές ώρες προτείνουμε να απολαύσετε τον καφέ σας και ελαφριά πιάτα ξεκουράζοντας το σώμα σας σε ένα από τα τραπεζάκια που βρίσκονται κάτω από το τεράστιο δέντρο που δεσπόζει στη μέση της αυλής, προσφέροντας δροσιά και σκιά ακόμη κι αν βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας… Και μέχρι να πάρουμε άδεια θα βρίσκετε κι εμάς εκεί για μια στιγμή χαλάρωσης…

Πατησίων 351, Άνω Πατήσια Τ.: 210 20 12 354 | fb: O.n.o.m.a. the art bar

Θανάσης Βέμπος

Η ανεξήγητη πόλη

1

Πριν από 110 χρόνια ο συγγραφέας Πολύβιος Δημητρακόπουλος φωτογραφήθηκε σε ένα φωτογραφείο για να ανακαλύψει ότι πλάι του είχε εμφανιστεί το πρόσωπο του μακαρίτη Βίκτωρα Ουγκώ –μια υπόθεση που είχε δημιουργήσει σάλο στην τότε Αθήνα.

www.vembos.gr Ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος (1864-1922) ήταν θεατρικός συγγραφέας, ποιητής, δημοσιογράφος και εκδότης, γνωστός επίσης με το γαλλικό φιλολογικό ψευδώνυμο Πολ Αρκάς. Στις 19 Ιουλίου 1895 πραγματοποιήθηκε, στο θέατρο «Αθήναιον», η πρεμιέρα του πρώτου θεατρικού του έργου «Η Μάρκελλα», υπό τον θίασο Δ. Κοτοπούλη, για το οποίο ο τότε αθηναϊκός τύπος σύσσωμος εξέφρασε «ευμενέστατα σχόλια». Με τις παραστάσεις αυτού του έργου, που παρακολούθησαν οι βασιλείς και πολιτικοί, ξεκίνησε ουσιαστικά η θεατρική του καριέρα. Ο Δημητρακόπουλος είχε και έντονες μεταφυσικές ανησυχίες. Στη δεκαετία του 1890 συμμετείχε στον κύκλο πνευματισμού του γνωστού σατιρικού ποιητή Γεωργίου Σουρή μαζί με άλλες προσωπικότητες του πνεύματος όπως ο ποιητής Ιωάννης Πολέμης, ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Μπάμπης Άννινος, ο ζωγράφος Γεώργιος Ροϊλός, ο μέγιστος ποιητής Κωστής Παλαμάς κ.α. Τον Ιανουάριο του 1906, ο Δημητρακόπουλος, δημοσίευσε μια «νέα ψυχοφυσιολογική θεωρία» στο περιοδικό Ψυχιατρική και Νευρολογική Επιθεώρησις. Σύμφωνα με αυτήν, κάθε τι έμψυχο ή άψυχο είναι φορέας ενός ηλεκτρομαγνητικού ρευστού. Το ρευστό αυτό έχει δυο πόλους, έναν αρνητικό στον εγκέφαλο από τον οποίο εκρέει «ρεύμα πνευματικό», και ένα θετικό στον ομφαλό, που ονο-

1. Η είδηση για την φωτογράφηση του «φάσματος» (Χρόνος, 14.10.1907)

2

2. Η επίμαχη φωτογραφία του Πολύβιου Δημητρακόπουλου και του «Βίκτωρα Ουγκώ».

μάζεται ζωικός πόλος και το οποίο προκαλεί τις φυσικές λειτουργίες του ανθρώπου. Ο θάνατος είναι η σοβαρή διατάραξη της σχέσης του ζωικού προς το πνευματικό ρευστό. Όταν πάψει η λειτουργία του οργανισμού, τα δυο ρευστά εκχέονται στο κενό και παραμένουν εκεί μέχρις ότου συναντήσουν νέο μέσο επικοινωνίας και δώσουν ζωή σε νέο ον. Εν ολίγοις η θεωρία ήταν ένα κράμα μετενσάρκωσης, πνευματιστικών δοξασιών και παράδοσης περί ρευστών και ζωικού μαγνητισμού. Παρότι η θεωρία έγινε δεκτή με διθυράμβους υπήρξαν και σφοδρές κριτικές. Ο γιατρός Γ. Νικολάου την αποκάλεσε θεωρία «ανισορρόπου και εκφύλου» ο οποίος αποσκοπεί να κερδίσει φήμη και χρήματα. Κατέληξε να χαρακτηρίσει τη θεωρία «εγκεφαλική ευκοιλιότητα» («Η Φύσις», 15.6.1906). Ο ίδιος ο Σουρής, που δεν του πολυάρεσε ό,τι δεν μπορούσε να καταλάβει καλά, απάντησε έμμετρα και χιουμοριστικά στον Δημητρακόπουλο, όταν αυτός του παρουσίασε τη θεωρία: «Δυο πόλους ανεκάλυψες κι αυτό πολύ καλό/ Άλφα εις τον εγκέφαλον, θήτα στον αφαλό/ Μ’ αυτήν σου την εφεύρεσιν θαρρ’ όμως την επίσημον/ Ο νους σου είν’ για δέσιμο κι ο αφαλός για λύσιμο». Ο Δημητρακόπουλος θα ερχόταν ξανά στη δημοσιότητα τον Οκτώβριο του 1907 όταν ισχυρίστηκε ότι είχε στα χέρια του μια φωτογραφία του φαντάσματος του Βίκτωρος

Το φάντασμα του Ουγκώ στην Αθήνα του 1907

Ουγκώ ο οποίος είχε αποτυπωθεί στη φωτογραφική πλάκα όταν ο Δημητρακόπουλος είχε πάει να φωτογραφηθεί. «Η παρατιθέμενη εικών ελήφθη εκ του φωτογραφικού πρωτοτύπου, ευρίσκεται δε εις την διάθεσιν παντός περιέργου εν τω Γραφείω μας, καθώς και εν τω φωτογραφείω του κ. Ε. Ξανθοπούλου, οδός Ερμού, άνωθεν του κουρείου Στίνη». (Χρόνος 14.10.1907). Πώς είχε ξεκινήσει η ιστορία; Πριν από ένα μήνα ο Πολύβιος Δημητρακόπουλος είχε προσκαλέσει τον ηθοποιό Μαρίκο να ποζάρει για μερικές στάσεις ώστε να τις συμπεριλάβει στο βιβλίο του Το Μυστικόν της Ζωής, που θα ήταν βασισμένο στη θεωρία του. Ο Μαρίκος τού πρότεινε το φωτογράφο Ξανθόπουλο και πήγαν μαζί. Εκεί έβγαλαν δώδεκα φωτογραφίες. Κατόπιν ο Ξανθόπουλος θέλησε να φωτογραφήσει τον Δημητρακόπουλο μόνο κι αυτός δέχτηκε. Μετά από μερικές μέρες, ο Δημητρακόπουλος πέρασε και πήρε τις φωτογραφίες. Παράλληλα είχε λάβει μια επιστολή από τη Γερμανία, όπου είχε στείλει μια μακροσκελή ανακοίνωση περί τηλεπάθειας. Οι Γερμανοί του ζητούσαν μια επίσημη φωτογραφία του. Έτσι ο Δημητρακόπουλος είπε στο φωτογράφο ότι θα περνούσε την επομένη να βγάλει ένα επίσημο πορτρέτο με «ραδιγκόνταν». Έστειλε τα καλά του ρούχα στο φωτογράφο αλλά συνεχώς ανέβαλε την επίσκεψή του. Μια μέρα όμως ξύπνησε με μια παράξενη παρόρμηση να πάει στο φωτογραφείο. Πήγε κατά τις 11 πμ όπου και φωτογραφήθηκε δυο φορές. Κατά τη διάρκεια της διαδικασίας ένιωσε ένα «είδος σωματικής εκλύσεως, πολύ ελαφράς όμως». Αργότερα, ο φωτογράφος του μήνυσε να ξαναπάει γιατί η πρώτη πλάκα είχε

χαλάσει. Ο φωτογράφος του εξήγησε ότι στην πρώτη φωτογραφία είχε εμφανιστεί ένα πλατύ στίγμα και στην δεύτερη ένα αχνότερο που έμοιαζε με κρανίο. Ο Δημητρακόπουλος διαπίστωσε πως το «κρανίο» ήταν ένα ανθρώπινο κεφάλι. Πήγε τη φωτογραφία στους φίλους του, γιατρούς Αντωνίου και Ρόκο, οι οποίοι του είπαν ότι η μορφή έμοιαζε με τον Ουγκώ (ο οποίος είχε πεθάνει το 1885). Ο φωτογράφος δεν είχε αντιληφθεί τίποτε στη φωτογράφηση. Ο Δημητρακόπουλος διευκρίνισε ότι είχε έμμονη ιδέα με τον Ουγκώ και πως όταν έγραφε «τον ένιωθε πάντα να στέκει αριστερά του». Η ψυχοκοινωνική ατμόσφαιρα στην Ελλάδα, και ιδιαίτερα στην Αθήνα, της περιόδου 1900-1910 γινόταν ολοένα και περισσότερο ηλεκτρισμένη. Τον Αύγουστο του 1909 ο Στρατιωτικός Σύνδεσμος πραγματοποίησε το ιστορικό Κίνημα στο Γουδί που θα άλλαζε την ιστορία της νεώτερης Ελλάδας. Ο Σύνδεσμος ζητούσε μεταρρυθμίσεις στο στρατό, τη διοίκηση και την παιδεία, προτείνοντας μέτρα για στρατιωτική αναδιοργάνωση. Κατοπινές διαδηλώσεις έδειξαν ότι το κίνημα είχε ευρεία λαϊκή απήχηση. Η ανάγκη για αλλαγές είχε φτάσει στο αποκορύφωμά της. Η τρωθείσα εθνική υπερηφάνεια μετά από την ήττα και την ταπείνωση του 1897 αποκαθίστατο γρήγορα, ενώ ο ανερχόμενος εθνικισμός, συνδεδεμένος με την χριστιανική πίστη, θα έβρισκε διέξοδο στους Βαλκανικούς Πολέμους λίγο αργότερα. Και όπως έχουμε ήδη πει, τα Οριακά Φαινόμενα εκρήγνυνται σε οριακές εποχές…

3

3. Σκίτσο της εποχής που σατίριζε την ενασχόληση του ποιητή Γεωργίου Σουρή με τον πνευματισμό.

H ψυχη της πολης

ampazis.gr

www.

Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”

Ο πόνος συνηθίζεται. Στην αρχή είναι λίγο δύσκολα. Μετά ο άνθρωπος ανακαλύπτει βαθιά κρυμμένα ψυχικά αποθέματα, που ούτε ο ίδιος δεν πίστευε οτι διαθέτει. Σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει. Όσο δυνατός κι αν είναι ο πόνος, η ανάγκη της επιβίωσης είναι τελικά πιο δυνατή. Φόβος είναι ο σκοτεινός θάλαμος που εμφανίζονται τα αρνητικά... Όμως ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό. Μ’ ένα μάτι, μ’ ένα δόντι, που λέει κι ο μεγάλος Γκάτσος, η ζωή συνεχίζεται. Είτε ψυχικός είτε σωματικός είναι ο πόνος, θα βρεις τα δεκανίκια και with a little help from my friends που λένε και οι φίλοι μας οι Beatles, θα το παλέψεις κουτσά-στραβά και θα βρεις τη δύναμη να συνεχίσεις τη δύσβατη ανηφόρα της ζωής. Μια επίσκεψη σε νοσοκομείο, ψυχιατρείο, οίκο ευγηρίας ή φυλακή είναι συχνά αρκετή. Θα τα δεις όλα! Γιατί αυτοί οι άνθρωποι εκεί μέσα, δεν είναι κάποιοι άλλοι. Είναι συγγενείς, συνεργάτες,

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ Του Παντελή Αμπαζή

Μ’ αυτά και με κείνα, έτοιμο και το σχετικό άσμα: Ο φόβος του πόνου πονάει κι απ’ τον πόνο συχνά πιο πολύ σα βρέφος τη νύχτα πεινάει σε κόβει βαθιά σα γυαλί. Δύστυχε λαίμαργε εαυτούλη μου χορτάτε κανείς δε γλίτωσε από κείνο που φοβάται. Ο πόνος του φόβου ανοίγει της νύχτας το κρύο κελί σε άσπρο σεντόνι τυλίγει το μαύρο του πόθου φιλί.

γείτονες, γνωστοί και φίλοι και σε τελική ανάλυση εσύ ο ίδιος ίσως λίγα χρόνια μετά... Αυτό που δε συνηθίζεται και δεν παλεύεται είναι ο φόβος του πόνου. Αυτό είναι αφόρητο. Δεν είναι ζωή αυτή. Να ζεις, να κοιμάσαι και να ξυπνάς με το φόβο του πόνου. Να είσαι ένα δειλό, τρομαγμένο ανθρωπάκι, που δε ρισκάρει για να μη φάει τα μούτρα του. Δεν το παλεύει για να μην πονέσει. Και δε ζει για να μην πεθάνει. Καλύτερα όμως να πεθάνεις μια φορά, παρά να τρέμεις από το φόβο σου μια ζωή. Οι δειλοί πεθαίνουν πολλές φορές πριν το θάνατό τους. Όποιος φοβάται να υποφέρει, υποφέρει ήδη απ’ αυτό που φοβάται. Και στην τελική, αν φοβάσαι μην το κάνεις. Αν το κάνεις όμως, να μη φοβάσαι! Όμως πάντα να θυμάσαι: Η σπηλιά που φοβάσαι να μπεις, κρύβει το θησαυρό που ψάχνεις... Γι’ αυτό δε φοβάμαι να ρισκάρω, να καώ, να τσαλακωθώ, να πονέσω. Δηλαδή δε φοβάμαι να ζήσω. Πέφτω με τα μούτρα στη μάχη της ζωής. Εφτά φορές θα πέσω, οκτώ θα σηκωθώ. Μαθαίνω απ’ τα λάθη μου. Δεν το βάζω κάτω. Σκάω ένα χαμόγελο και πάω παρακάτω!

Δύστυχε λαίμαργε εαυτούλη μου χορτάτε κανείς δε γλίτωσε από κείνο που φοβάται.

μ’ ένα κλικ ξεχνιέμαι [ σερφάροντας στην πόλη ]

ΑΝΘΡΩΠΟΙ | ΓΕΓΟΝΟΤΑ | ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

STREET

SURF

www.ipolizei.gr H ΠΟΛΗ ZEI