Η Πόλη Ζει | 59 by Η Πόλη Ζει

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

STREET

PRESS 59//09-18

ΠΑΤΑ ΤΟ PLAΥ: 6 (σχετικά) άγνωστα τραγούδια για την Αθήνα ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ PEDRO OLALLA: Σύντομος Διάλογος με έναν Ισπανό Πρεσβευτή του Ελληνισμού ANEY ΣΧΟΛΕΙΟΥ: Προτάσεις δημιουργικής ενασχόλησης & εκπαίδευσης για όλους

www.mikroparisi.com

To «μικρό Παρίσι των Αθηνών» γεννήθηκε το 2013 στην καρδιά της κρίσης σα μια γιορτή χαράς, σαν μια άλλη αντίδραση στην κοινωνική θλίψη. Εθελοντές καλλιτέχνες και διαχειριστές ενώσαμε τις θετικές μας ενέργειες, ξεπεράσαμε κάθε δυσκολία και φτάσαμε ήδη στο 6ο φεστιβάλ που ξεκινά στις 4 Οκτωβρίου 2018. Το μικρό Παρίσι των Αθηνών είναι μια αγκαλιά που νικάει τα άγρια ένστικτα, την αποξένωση και φέρνει τους ανθρώπους κοντά, κατοίκους, μετανάστες και τουρίστες όλων των ηλικιών. Αυτά τα πέντε χρόνια το φεστιβάλ μεγάλωσε ήδη μια γενιά παιδιών εκ των οποίων κάποια από θεατές εξελίσσονται σε εθελοντές διαχειριστές του φεστιβάλ. Το μικρό Παρίσι των Αθηνών μέχρι σήμερα ως ένας κοσμοπολίτικος τόπος συνάντησης και δικτύωσης έδωσε βήμα σε νέους δημιουργούς και καλλιτέχνες, ανέδειξε ταλαντούχους και επιπλέον προκάλεσε καλλιτεχνικά παντρέματα και την δημιουργία νέων καλλιτεχνικών ομάδων. Η φήμη του εξαπλώνεται διεθνώς. Όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες από το εξωτερικό αιτούνται την συμμετοχή τους. Όλο και περισσότεροι τουρίστες το επισκέπτονται. Έχουμε μακρύ και όμορφο ταξίδι μπροστά μας. Με τη βοήθεια σας συνεχίζουμε... Μάριος Στρόφαλης Δ/ντης του φεστιβάλ Επικοινωνία: info@mikroparisi.com press@mikroparisi.com

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

www.ipolizei.gr

Γνώμες

59//09-18

ΚΑΝΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΣΤΗΝ ΟΜΟΝΟΙΑ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ, ΛΙΓΟΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΣΤΙΚΑ STREET PRESS Είναι τέτοια η πίεση που όλοι δεχόμαστε και αυτό εξηγεί (δεν δικαιολογεί) συμπεριφορές. Είναι επίσης και η ρωμαίικη υπερβολή που έχει σφηνωθεί στο dna μας. Και τέλος είναι και το διαδίκτυο που επιτρέπει την ανάπτυξη τόνων από λεκτική βία, κειμενάρες, παρόλες και ό,τι να ‘ναι. Ε, όλα αυτά μαζί περιμένουν την κρίσιμη στιγμή να εκσφενδονιστούν στα μούτρα όλων μας. Πριν λίγο καιρό έγινε στις φωτιές στο Μάτι, τώρα με τον χαμό ενός νέου ανθρώπου. Στο site μας και στο fb γράψαμε την γνώμη μας από τις πρώτες ώρες, μπορείτε να την διαβάσετε εκεί. Από εκεί και μετά ισχύει δυστυχώς το εξής: Η διαχείριση ενός κακού είναι χειρότερη από το ίδιο το κακό. Και αυτό δείχνει την ωριμότητα της κοινωνίας μας. Και εξηγούμαστε... 1. Ο κοσμηματοπώλης δεν είναι ήρωας, δεν ήταν σε αυτοάμυνα, χρησιμοποίησε υπέρμετρη βία ενώ δεν χρειαζόταν. Όλα τα επιχειρήματα “ναι, αλλά αν μπει στο σπίτι σου και απειλεί το παιδί σου εσύ κέρνα τον καφέ” είναι γελοία γιατί μπερδεύει την αυτοάμυνα με την αυτοδικία. Θα μιλήσουμε για το συγκεκριμένο γεγονός και όχι για κάτι άλλο. 2. Ούτε ο νεαρός είναι ήρωας, ήταν ένα παιδί που υπό την επήρεια ουσιών (άρα άρρωστο) πήγε να ληστέψει (όπως όλα δείχνουν πράγμα που υποστήριξε και ο Βαλλιανάτος) και δεν μπορούσε να σταθεί όρθιος. Όποιος ασχολείται με τις άλλες του ιδιότητες, είτε θετικά είτε αρνητικά κάνει πολύ μεγάλο λάθος. Θα μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε τοξικομανής ή και μη. 3. Η υστερία που τσουβαλιάζει τους ''νοικοκυραίους'' που ψάχνουν να δολοφονήσουν ναρκομανείς και τα ''πρεζάκια'' που δολοφονούν ανυπεράσπιστους αφήνει έξω πολλά πράγματα. Ότι μεγάλο πλήθος από "νοικοκυραίους" έχουν τα παιδιά τους μπλεγμένα, βοηθούν αυτούς τους ανθρώπους, τους συμπονούν. Και πολλά "παιδιά" σβήνουν χωρίς να πειράξουν κανέναν, έχουν ψυχή και προσπαθούν. 4. Το να αναζητά κανείς ασφάλεια φίλοι μου, τον καθιστά "νοικοκυραίο" και περίπου "εν δυνάμει δολοφόνο"; Το να είσαι υπό την επήρεια ναρκωτικών σε καθιστά εν δυνάμει δολοφόνο; Κανένας ήρωας δεν υπάρχει εδώ! Οι μόνοι ήρωες είναι αυτοί του πληκτρολογίου που βγάζουν την καφρίλα τους. 5. Περί αυτοδικίας και αυτοάμυνας πολλά γράφτηκαν. Κάθε φορά χρειάζεται να βλέπει κανείς το συγκεκριμένο. Ένας τύπος μπαίνει στο σπίτι σου. Προσπαθεί να ξεφύγει. Εσύ τραβάς ένα μάγκνουμ και τον σκοτώνεις... Ένας τύπος μπαίνει στο σπίτι σου. Εχει σκοτώσει το ένα σου παιδί και βασανίζει το άλλο για να του πει που βρίσκονται τα λεφτά. Εσύ τραβάς ένα μάγκνουμ και τον σκοτώνεις. Πόσο εύκολα είναι αυτά τα θέματα για να βάζετε τόσα θαυμαστικά και ελάχιστα ερωτηματικά; 6. Στην προκειμένη περίπτωση, γιατί αυτή εξετάζουμε, δεν χρειαζόταν όλο αυτό το καουμποϊλίκι. Και τελικά το πιο σοβαρό! Αλήθεια τι θα κάνει το κράτος με όλο το κύκλωμα των ναρκωτικών; Πως θα στηριχτούν οι δομές; Πως θα γίνει ενημέρωση στους ναρκομανείς; Πως; Πως; Πως; Και η κοινωνία του διαδικτύου ας είναι λιγότερο αμετροεπής. Είναι και βαρετό και επικίνδυνο.

[

ΣΕΡΦΆΡΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ

]

ΑΝΘΡΩΠΟΙ | ΓΕΓΟΝΟΤΑ | ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

6 (ΣΧΕΤΙΚΑ) ΑΓΝΩΣΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ Πάτα το play

[ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ]

ΜΕ ΤΟΝ PEDRO OLALLA GONZALES Σύντομος Διάλογος με έναν Ισπανό Πρεσβευτή του Ελληνισμού

[ΘΕΜΑ]

ΑΝΕΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ Προτάσεις δημιουργικής ενασχόλησης & εκπαίδευσης για όλους

[ΔΙΑΒΑΣΤΕ] ΑΝΕΞΗΓΗΤΗ ΠΟΛΗ Η Τραγωδία στη Νιόβης

[ΔΙΑΒΑΣΤΕ] ΦΤΟΥ ΞΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Περιοδικό ποικίλης ύλης

Ξέχασα, πρέπει να είμαι είτε με τους νοικοκυραίους, είτε με τα πρεζάκια ε; Όχι σε έναν ακόμα επίπλαστο εμφύλιο.

M’ ένα κλικ ξεχνιέμαι

[ΘΕΜΑ]

STREET

SURF

www.ipolizei.gr

ΚΑΤΩ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΓΚΑΛΟΠ ΠΟΥ ΑΝΑΠΑΡΑΓΟΥΝ ΣΤΕΡΕΟΤΥΠΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΖΩΗ

H ΠΟΛΗ ZEI

ΓΙΑΤΙ ΔΙΝΟΥΝ ΟΝΟΜΑΣΙΕΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ; ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΞΕΝΟΦΩΝ ΑΚΟΥΣ ΚΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΙΣΑΙ! ΕΠΌΜΕΝΟ ΦΎΛΛΟ 26 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Ι Ε Ζ Η Λ H ΠΟ ST

w .i S | ww PRES T E E R

p o li z e

i. g r

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

ΘΕΛΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ Μεσημέρι, περίπου 2:30 και η θερμοκρασία κοντά στους 35 βαθμούς. Ο ήλιος σβήνει τις γεωμετρίες και χαρίζει στην πραγματικότητα ένα ύφος "σουρεάλ", ονειρικό. Το βουητό της θάλασσας επαναλαμβάνεται μονότονο και ρυθμικό. Ένας μελαγχολικός αέρας, ακίνητος και αναχρονιστικός σκουπίζει απαλά την παραλία πολλαπλασιάζοντας τις αποστάσεις. Περπατάω τα 500 μέτρα που με χωρίζουν από την καβάτζα του Βαγγέλη σαν πρωτοπόρος που πλησιάζει την Μέκκα. Στην λευκή πασμίνα που μου καλύπτει τα αυτιά και το κεφάλι αντανακλάται ο ήχος από εκατομμύρια τζιτζίκια και το σφιχτό παρεό καθορίζει το βήμα και τον ρυθμό στο περπάτημα μου.

[ΕΓΡΑΨΑΝ]

ΑΓΑΘΗ ΚΑΤΣΙΑ ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ

"Πάνω στην ώρα" με καλωσορίζει ο Βαγγέλης, έχοντας το ένα χέρι στο μέτωπο και προσφέροντας με το άλλο μια "Βεργίνα" παγωμένη. Καθισμένοι σε κύκλο, κάτω από την δροσιά του κέδρου, αναγνωρίζω στην σειρά: τον Μητσάρα, που κοιτά χαμένος τον απέραντο ουρανό, τον Μάνο που κάθεται σε θέση "λωτού" και κάνει περίεργα σχέδια στην άμμο, την Μαρία, που μάλλον ξεχάστηκε σε κάποια σκέψη και προωθεί ένα σταθερό και ανεξήγητο χαμόγελο και η Βάγια που προσπαθεί να καθοδηγήσει ένα μυρμήγκι σε μια μυστηριώδη κατεύθυνση. Ο διάλογος ειναι ελλειπής. Τα βλέμματα κουρασμένα. Οι σκέψεις άπειρες! "Κάπου εδώ κοντά πρέπει να υπάρχει μια ενεργειακή πύλη" δήλωσε χαμένος ο Μάνος. "Δεν νοιώθετε την δόνηση;" συνέχισε ο Μάνος . "Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ενεργειακές πύλες και μάλιστα τα καταλληλότερα μέρη του κόσμου για yoga και διαλογισμό!"... "Μα δεν θα πρεπε να ειναι στην Ινδία;" ψιθύρισε η Μαρία κοιτώντας μακριά. "Στην υγειά μας" συμπλήρωσε ο Βαγγέλης πιάνοντας την "Βεργίνα".

ΘΑΝΑΣΗΣ ΒΕΜΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΡΑΚΑΚΗ UMBERTO DAVOLI ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΡΟΥΣΑΛΗΣ ΑΝΝΑ ΣΤΑΙΚΟΥ

Α.Μ.

ΑΛΕΞΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ ΜΑΝΤΩ ΒΛΑΧΟΥ ΣΕΡΓΙΟΣ ΜΟΣΧΟΝΑΣ ΕΥΔΟΞΊΑ ΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ ΜΑΚΗΣ ΔΙΟΓΟΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΦΗ ΘΕΑΝΩ ΜΑΝΟΥΔΑΚΗ ΦΩΝΤΑΣ ΛΑΔΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ

STREET

PRESS

"Ξέρετε οτι ο Βούδας ήταν από την Κίνα ....ή από το Νεπάλ?" λέει απότομα η Βάγια... "Μα δεν έπρεπε να ειναι από την Ινδία ?" αντιδρά η Μαρία. "Παλιά ήταν το ίδιο. Για αυτό την έλεγαν Ινδοκίνα" λέει επιστημονικά ο Μάνος.... "Παλιά πόσο?" ρωτάει η Μαρία... "Pachamama" λέει ο Βαγγέλης χύνοντας την τελευταία γουλιά μπύρας που είχε ζεσταθεί στην άμμο. "Πρέπει να έζησε τουλάχιστον 500 χρόνια π.χ." συμπλήρωσε η Βάγια ερωτηματική. "Τι λες! Ο Χρηστός αναφέρεται οτι κατέβηκε στην Ινδία τότε που ο Σιντάρτα ακόμα δεν είχε γεννηθεί " απαντά ο Μάνος απόλυτος... "Άλλο ο Βούδας και άλλο ο Σιντάρτα... αφού διάβαζα πρόσφατα Hermann Hesse", λέει η Μαρία ικανοποιημένη... Ο ήλιος είχε καταπιεί τον ουρανό. Κανένα σύννεφο. Η θάλασσα σημείωνε κουρασμένη το πέρασμα του χρόνου. Τα τζιτζίκια επέμεναν στην δικιά τους λιτανεία. Ο Μητσάρας διέλυσε την σιωπή, σαν να ξύπνησε από βαθύ λήθαργο. Ο λόγος βγήκε με δυσκολία, σαν μετά από μια αιωνιότητα: "...λες να πιάσει καμμιά βράχα??".... Όλοι εγκρίναμε κουνώντας το κεφάλι. Μια ανεπανόρθωτη αίσθηση κενού μας ανακάτεψε την ψυχή.... Η Βεργίνα περνούσε από χέρι σε χέρι και έφερνε καινούριες ανησυχίες. Η Βάγια δήλωσε ξαφνικά' ..."Πάντως μεταξύ Βούδα και Χρηστού προτιμώ τον Βούδα που δεν έτρωγε κρέας!"... "Ο Βούδας πέθανε στα ογδόντα του μετά από ένα φαγοπότι με χαλασμένο κρέας "ψιθύρισα εγώ πίνοντας μια γερή γουλιά "Βεργίνα". "Και ο Πλάτωνας δεν έτρωγε κρέας γιατί πίστευε στην μετενσάρκωση" αντέδρασε ο Μάνος ...." Ο Πυθαγόρας ήταν αυτός... που έτρωγε μόνο φάβα" λέει η Μαρία..." γεια μας" λέει ο Βαγγέλης αρπάζοντας την μπύρα. Ο ουρανός ήταν πια ' μια καφτή ροή λάβας. Η θάλασσα, απόμακρη και αδιάφορη, τραγουδούσε το δικο της σκοτεινό, μονότονο νανούρισμα. Τα τζιτζίκια ήταν οι απόλυτοι θεματοφύλακες του πεπρωμένου. Ο Μητσάρας συνήλθε από μια ατέλειωτη πτώση στο υποσυνείδητο δηλώνοντας: "...λες να πιάσει καμμιά βρόχα ??".... Όλοι συμφωνήσαμε. Μια μακρινή φωνή φάνηκε να μας ειδοποιεί οτι ο χρόνος λιγοστεύει. "Τελικά η καταγωγή του Χρηστού ήταν Ελληνική ή πρόκειται για μπούρδα?" ταλαντεύεται η Βάγια.... "ξέρω εγώ!" λέει ο Μάνος." Δεν μπορείς να πιστεύεις κανένα. Κοίταξε τι έγινε με τον Άι Βασίλη που μας τον πήρε η Coca Cola και τον έκανε σκανδιναβό...?!".... "Αλήθεια? Και γιατί κυκλοφορούσε στην Γαλιλαία με έλκηθρο και τάρανδους?" απορεί η Μαρία... "Τότε ήταν αλλιώς οι κλιματικές συνθήκες. Δεν άκουσες οτι ο πλανήτης υπερζεσταίνεται?" ολοκληρώνει ο Μάνος. "Τέλος πάντων εγώ δεν εγκρίνω την δολοφονία των ζώων για να τα φάμε " επιμένει η Βάγια... "αλλά είδα εγώ χθες μπροστά στο ψητό χταποδάκι" απαντά ο Μάνος με σαρκασμό. "Οκέι. Αλλά το χταπόδι ειναι αλλιώς. Δεν εχει αίμα. Γι' αυτό το τρώμε και στην νηστεία " αμύνεται η Βάγια. "Πάντα με υγειά" σκάει ο Βαγγέλης βάζοντας χέρι σε μια καινούρια "Βεργίνα". Ο παντοδύναμος ήλιος είχε πια απορροφήσει την θάλασσα και ολόκληρη την παραλία. Τα τζιτζίκια είχαν καταβροχθίσει τον χρόνο και τις ελπίδες. Ένα φύσημα ζεστό και λασπώδη μας χάιδευε την ψυχή. Ο Μητσάρας μάζεψε όσες δυνάμεις είχε, ίσιωσε το στέρνο και το κεφάλι και συγκέντρωσε το βλέμμα σε ένα μακρινό σημείο. Εκεί που η έμπνευση ήταν ξεκάθαρη και πραγματική. Τα λογία βγήκαν αυθόρμητα, χωρίς ζόρι, χωρίς δισταγμό: " ....λες να μας ψεκάζουνε??" UMBERTO DAVOLI

ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΦΘΙΝΙΠΩΡΟ, ΤΑ ΝΕΑ ΞΕΚΙΝΗΜΑΤΑ, ΤΑ ΠΡΩΤΟΒΡΟΧΙΑ. ΜΗΝ ΓΚΡΙΝΙΑΖΕΤΕ ΓΙΑ ΤΑ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΚΑ ΚΑΘΕ ΕΠΟΧΗΣ. ΑΠΛΑ ΑΠΟΛΑΥΣΤΕ ΤΑ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΠΟΥ ΠΑΣΧΙΖΕΙ ΝΑ ΖΗΣΕΙ

ΔΊΛΗΜΜΑ 1 ΤΟ ΜΥΡΊΖΩ ΣΤΗΝ ΑΤΜΌΣΦΑΙΡΑ. ΜΠΑΊΝΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΉ ΤΩΝ ΔΙΛΗΜΜΆΤΩΝ. ΘΑ ΠΈΦΤΟΥΝ ΣΦΑΛΙΆΡΕΣ ΠΟΥ ΟΎΤΕ Ο ΒΈΓΓΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΤΙΣ ΆΝΤΕΧΕ ΚΑΙ ΑΣ ΕΊΧΕ ΚΆΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΚΡΌΝΗΣΟ

ΔΊΛΗΜΜΑ 2 ΚΡΑΤΉΣΤΕ ΑΔΈΛΦΙΑ, ΚΡΑΤΉΣΤΕ. ΕΆΝ ΔΕΝ ΨΉΝΕΣΤΕ ΑΠΌ ΚΆΤΙ, ΕΊΝΑΙ ΔΙΚΑΊΩΜΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΊΤΕ ΕΥΘΑΡΣΏΣ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΈΝΑ ΑΠΛΌ ΌΧΙ, ΔΕΝ ΘΑ ΠΆΡΩ. ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΈΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΟΊ, ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΟΛΌΓΟΙ ΣΑΝ ΤΣΟΠΆΝΗΔΕΣ ΣΤΡΙΜΏΧΝΟΥΝ ΚΑΙ ΥΦΑΡΠΆΖΟΥΝ.

ΔΊΛΗΜΜΑ 3 ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΔΙΛΉΜΜΑΤΑ ΤΑ ΒΆΖΕΙ Η ΖΩΉ ΜΕ ΈΝΑΝ ΜΑΓΙΚΌ ΤΡΌΠΟ. ΤΑ ΚΑΤΑΣΚΕΥΑΣΜΈΝΑ ΤΑ ΒΆΖΕΙ ΤΟ... ΕΠΙΤΕΛΕΊΟ. ΚΑΙ ΑΝ ΤΟ ΔΊΛΗΜΜΑ ΉΤΑΝ “ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΠΟΙΑ ΝΑ ΔΙΑΛΈΞΩ, ΤΗΝ ΣΟΎΛΑ Ή ΤΗΝ ΦΡΌΣΩ” ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΩ. ΕΆΝ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΆΡΩ ΚΑΜΊΑ ΑΠΌ ΤΙΣ ΔΥΟ ΓΙΑΤΊ ΝΑ ΥΠΟΚΎΨΩ;

[ΕΚΔΟΣΗ] [ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ]

www.ipolizei.gr

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Νικολέττα Βήκου Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Tροίας 41 Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068

ΛΈΚΚΑ 12, ΑΘΉΝΑ | TΗΛ.: 210 32 37 339 Στη Φθινοπωρινή στοά Λέκκα που έχει ατμόσφαιρα από «παλιά Αθήνα». Το Αρτιζάν διαθέτει μεγάλη γκάμα από επιλεγμένες ετικέτες κρασιών και μεγάλη αγάπη για το jazz. Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε τις ποικιλίες αλλαντικών/τυριών και τις φημισμένες αυθεντικές ιταλικές πίτσες.

Ένα από τα καλύτερα «κρυμμένα» μυστικά του κέντρου...

ΚΛΕΙΤΊΟΥ 1Β, ΑΘΉΝΑ Τ.: 212 10 56 629

…Το να σε φέρουν τα βήματα σου εδώ προϋποθέτει να ξέρεις το κέντρο με κλειστά μάτια ή να χαθείς μέσα σε αυτό! Και τα δύο μπορεί να συμβούν ανάλογα με τη μέρα και τη διάθεση. Το πήρε το μάτι μου περνώντας από τη Ρόμβης σε στενάκι (από εκείνα που κρύβεσαι για να κάνεις διάλειμμα/τσιγάρο/τηλέφωνο)… Κάθε φορά που πέρασα είτε Άνοιξη είτε Χειμώνα με έβαλε σε ρομαντική διάθεση, αποπνέει ατμόσφαιρα. Θυμίζει τα καφέ Ευρω-

παϊκών πόλεων μέσα σε ιστορικές γειτονιές. Έχει κι αυτό την ιστορία του από όπου πήρε και το όνομα του, λέγεται πως ήταν περιοχή που άνηκε στον Όθωνα πριν χτιστούν διάφορα κτίρια. Έχει τον δικό του κόσμο που λατρεύει να κάθεται έξω στα τραπεζάκια διαβάζοντας και πίνοντας καφέ. Ήρεμη ατμόσφαιρα, ότι πρέπει για να πιεις σοκολάτα βιενουά σε φθινοπωρινό κλίμα ή να απολαύσεις το κρασί σου στον όμορφο εσωτερικό του χώρο.

Προτάσεις

Τα

ΠΏΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΜΙΑΣ ΧΏΡΑΣ; ΜΑ ΦΥΣΙΚΆ, ΑΠΌ ΔΕΊΓΜΑΤΑ ΤΗΣ ΤΈΧΝΗΣ ΤΗΣ. ΓΙ’ΑΥΤΌ ΤΟ ΛΌΓΟ Η ΕΛΛΆΔΑ ΒΡΊΣΚΕΤΑΙ (Ή ΒΡΙΣΚΌΤΑΝ) ΨΗΛΆ ΣΕ ΑΥΤΌ ΤΟ ΘΈΜΑ. ΣΉΜΕΡΑ ΤΙ ΚΆΝΟΥΜΕ; ΠΡΟΣΠΑΘΟΎΜΕ ΝΑ ΒΡΟΎΜΕ ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΥΠΟΓΡΑΦΉ ΚΑΙ ΕΠΙΛΈΓΟΥΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΈΣ ΜΑΣ ΔΡΆΣΕΙΣ ΏΣΤΕ ΚΆΤΙ ΝΑ ΑΝΤΛΉΣΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΊΣ ΑΠΌ ΤΗΝ ΤΈΧΝΗ. ΌΜΩΣ ΚΑΙ ΟΙ ΤΈΧΝΕΣ ΆΛΛΩΝ ΧΩΡΏΝ ΚΑΙ ΆΛΛΩΝ ΛΑΏΝ ΘΑ ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΝΔΙΑΦΈΡΟΥΝ, ΑΦΟΎ ΕΊΝΑΙ ΈΝΑ ΜΈΣΟ ΝΑ ΓΝΩΡΊΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΌ ΤΟΥΣ. ΠΑΡΑΚΆΤΩ, ΈΧΟΥΜΕ ΕΠΙΛΈΞΕΙ ΜΕΡΙΚΈΣ ΘΕΑΤΡΙΚΈΣ ΠΑΡΑΣΤΆΣΕΙΣ, ΒΙΒΛΊΑ ΚΑΙ ΦΕΣΤΙΒΆΛ, ΑΚΡΙΒΏΣ ΠΡΟΣ ΑΥΤΉΝ ΤΗΝ ΚΑΤΕΎΘΥΝΣΗ. Ο ΜΉΝΑΣ ΠΟΥ ΈΡΧΕΤΑΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΠΛΟΎΣΙΟΣ!

ΠΟΛΗΤΙΣΜΙΚΑ

Άντα Κουγιά lecanardpr@gmail.com

“Η τέχνη είναι η υπογραφή των πολιτισμών.”

Η ΤΈΧΝΗ ΣΤΗΝ ΠΌΛΗ ΕΊΝΑΙ ΠΑΡΟΎΣΑ ΚΑΙ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΈΝΕΙ ΝΑ ΤΗ ΓΕΥΤΕΊΤΕ.

Beverly Sills, 1929-2007, Αμερικανίδα υψίφωνος

//Φεστιβάλ

//Έκθεση

//Θέατρο

TΟ ΜΙΚΡΌ ΠΑΡΊΣΙ ΤΩΝ ΑΘΗΝΏΝ 2018, 4 ΈΩΣ 14 ΟΚΤΩΒΡΊΟΥ 2018

Το θέμα του Φεστιβάλ είναι «Μάης του ’68. Πενήντα χρόνια μετά...», ημερομηνία ορόσημο στην ιστορία του 20ου αιώνα. Μια δεκαήμερη γιορτή τέχνης και πολιτισμού στο κέντρο της Αθήνας, στην οποία συμμετέχουν περισσότεροι από 500 καλλιτέχνες, δημιουργοί και άνθρωποι του πνεύματος από την Ελλάδα και το εξωτερικό, σε πολλά επιλεγμένα σημεία στο κέντρο της Αθήνας, όπου πολλοί δρόμοι έχουν γαλλικά ονόματα και αποτελούν εδώ και χρόνια σημεία συνάντησης του αθηναϊκού αστικού πολιτισμού, της ελληνικής λαϊκής παράδοσης, των μεταναστών, των ταξιδιωτών και των επισκεπτών. Το φεστιβάλ που μπολιάζει με πολιτισμό και

τέχνη μια από τις πιο αδικημένες περιοχές της Αθήνας και δίνει βήμα σε νέους καλλιτέχνες, συνδιοργανώνεται από το Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο, τον Οργανισμό Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας του Δήμου Αθηναίων και την Περιφέρεια Αττικής και έχει την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού, την υποστήριξη της Γαλλικής Πρεσβείας και του Γαλλικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα.

«ΤΟ ΤΡΑΊΝΟ ΤΟΥ ΦΌΒΟΥ» Η Αμαξοστοιχία – Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ, με αφορμή την ανακήρυξη της Αθήνας ως Παγκόσμιας Πρωτεύουσας Βιβλίου 2018 φιλοξενεί από τον Οκτώβριο στα κουπέ του New Wagon την έκθεση «Το Τραίνο του Φόβου» της εικαστικής ομάδας CITY READS. Στο επίκεντρο της δράσης, που επιμελείται η εικαστικός Ράνια Καπελιάρη βρίσκεται ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος με το ολοκαύτωμα και τις μεταγωγές εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, λόγω της φυλής τους, με τα «τρένα του θανάτου» στα κολαστήρια - στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Μια αντιπολεμική έκθεση με αφορμή το χτες

“CAMILLE CLAUDEL MUDNESS”, ΤΟΥ Γ. ΛΑΣΠΙΆ, ΣΚΗΝ. ΠΆΝΟΣ ΚΟΎΓΙΑΣ Μετά την επιτυχημένη παρουσίαση του περσινού χειμώνα η παράσταση κάνει πρεμιέρα στο θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ τη Δευτέρα 1 Οκτωβρίου 2018, όπου και θα παιχτεί για 8 μόνο παραστάσεις. Η Camille Claudel, η πρώτη γυναίκα γλύπτρια και η Constance Pascal, η πρώτη γυναίκα ψυχίατρος, συναντιούνται σε ένα φανταστικό πρωτότυπο διάλογο σχέσης γιατρού – ασθενούς. Μέσα από τις συναντήσεις τους ξετυλίγονται οι αντισυμβατικές ζωές των δύο γυναικών και αναπτύσσεται ένας ισχυρός δεσμός. Δυο γυναίκες που κατάφεραν μέσα από αντίξοες συνθήκες να θέσουν τη δική τους παρουσία σε μια ανδροκρατούμενη κοινωνία.

Στο ρόλο της Camille Claudel η αξιόλογη Μάνια Παπαδημητρίου

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ // Παιδικό Βιβλίο 09

«Η ΜΕΛΩ-ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΟΡΘΟΓΡΑΦΙΑ» ΕΚΔΌΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ

ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ: ΡΑΝΙΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΡΗ ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΗΣΗ: ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΟΥΡΤΟΓΛΟΥ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΑΛΚΙΒΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΣ

Άραγε γίνεται να μάθει κανείς Ορθογραφία παίζοντας στην παραλία; Ή ψάχνοντας για το πιο ωραίο δώρο; Ή μήπως ακούγοντας το νανούρισμα της καφέ αρκούδας; Μπορούν άραγε να δώσουν ένα χεράκι η Ωραία Κοιμωμένη και η Σταχτοπούτα; Η μελω-δική μου Ορθογραφία είναι μια πρωτότυπη κι ολόφρεσκη πρόταση διασκεδαστικής μάθησης. Οι κύριοι κανόνες της Ορθογραφίας αποτελούν τη βάση για κάθε ποίημα-τραγούδι της συλλογής: η Ωραία Κοιμωμένη, που τα δόντια της δεν πλένει, ούτε τα μαλλιά της δένει, αφού μένει κοιμισμένη, δίνει στα παιδιά να καταλάβουν τον κανόνα των ρημάτων που τελειώνουν σε -αίνω και να μάθουν τις εξαιρέσεις τους. Δώδεκα σπιρτόζικα μαθήματα Ορθογραφίας θα μείνουν αξέχαστα στα παιδιά, καθώς θα μάθουν διασκεδάζοντας! Μαζί με το βιβλίο, δώρο το CD με τα τραγούδια!

//Βιβλίο

«Η ΣΚΙΑ» Γ. ΔΡΙΜΗΣ, ΑΥΤΟΈΚΔΟΣΗ «ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ» ΤΟΥ ΦΡΕΝΤΕΡΊΚ ΛΕΝΟΥΆΡ, ΕΚΔ. ΔΙΟΠΤΡΑ Μία αλληγορία για τις επιλογές και τις αξίες της ύπαρξής μας από τον Frédéric Lenoir, ο οποίος είναι φιλόσοφος, κοινωνιολόγος, συνεργάτης ερευνητής της Σχολής Κοινωνικών Επιστημών. Βαδίζοντας στα όρια μεταξύ φιλοσοφίας, παραμυθιού και ιστορίας μυστηρίου, μας χαρίζει μια παραβολική αφήγηση σχετικά με τις επιλογές και τις θεμελιώδεις αξίες της ύπαρξής μας.

Ένα φιλοσοφικό παραμύθι με άρωμα μυστηρίου

Στη μικρή, κλειστή κοινωνία ενός ελληνικού χωριού, ρίχνει βαριά τη σκιά της η προκατάληψη. Ένας πατέρας, σκιά μιας αδίσταχτης γυναίκας –θύμα κι αυτή των αντιλήψεων για τη θέση της γυναίκας–, θα αναγκαστεί να διώξει τη σκιά που βαραίνει το σπίτι του, για να καταντήσει τελικά και ο ίδιος σκιά του εαυτού του, καθώς ο ίσκιος του αίματος θα τον καταδιώκει ως τον θάνατο…

Βασισμένο σε χειρόγραφο του Γ. Δρίμη, το οποίο βρήκε η κόρη του και αποφάσισε «ότι δεν πρέπει να μείνει στο συρτάρι»

//Βιβλίο

ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ

Δίνουμε τον λόγο στους αναγνώστες Για τις δικές σας κριτικές στείλτε μας στο info@ipolizei.gr

Καλύτερος κριτής ενός βιβλίου είναι τελικά ο αναγνώστης. Οι απλοί βιβλιόφιλοι που με τον δικό τους άμεσο τρόπο μοιράζονται μαζί μας ιδέες, σκέψεις που τους προκύψαν μετά από το διάβασμα ενός βιβλίου.

«ΒΊΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ»

ΓΚΑΛΕΡΊ ΤΣΈΠΗΣ, ΕΚΔΌΣΕΙΣ TOUBIS «Ένα βιβλίο που θα σε κάνει να πεις την πιο κλισέ έκφραση της ζωής σου ξανά: Μια εικόνα, χίλιες λέξεις» Είναι αυτή η στιγμή που μια εικόνα κλείνει τόσα πολλά συναισθήματα, τόσες αλήθειες... Πρόκειται για την ζωγραφική σταδιοδρομία του Βίνσεντ Βαν Γκονγκ που απεικονίζει όλη την ψυχοσύνθεση του. Μόλις 10 χρόνια κράτησε ουσιαστικά η δουλειά του πάνω στην μαγεία της ζωγραφικής και όμως υπήρξε εξαιρετικά έντονη αυτή η δεκαετία. Ποιός είναι όμως ο λόγος να ασχοληθείς με ένα τόσο δα βιβλίο που θα έχει μόνο ζωγραφιές ενός ζωγράφου ; Έρχομαι να απαντήσω αμέσως γιατί ο καθένας μπορεί να ερμηνεύσει τα όσα απεικονίζει ένα έργο με το δικό του τρόπο ή να πλάσει την δίκη του ιστορία, να αφουγκραστεί συναισθήματα και να εισχωρήσει στον παρελθόν...

Πρόσεχε όμως γιατί ίσως σε μπερδέψει όπως η έναστρη νύχτα, όπου εκεί θα δεις των φωτεινό παλμό των αστεριών και ταυτόχρονα θα διαφαίνεται η ταραγμένη ψυχή του καλλιτέχνη, και ύστερα θα καταλάβεις ότι σημασία έχει η μοναδικότητα του έργου που βλέπεις εκείνη την ώρα, διότι την επόμενη φορά δε θα έχεις την ευκαιρία να τη δεις με το ίδιο μάτι και πάλι από την αρχή θα χτίσεις το δικό σου παραμύθι. Αυτή άλλωστε είναι η μαγεία της εικόνας, γιατί τα λόγια είναι περιττά και οι επεξηγήσεις ασήμαντες μπροστά στην μοναδική ερμηνευτική ικανότητα των ματιών μας και ας μην τη βλέπουμε έτσι όπως την έβλεπε ο δημιουργός της, αλλά που ξέρετε μπορεί να μην πέσετε έξω από την δίκη του αλήθεια ! Έγκλα Σκέντι

«ΠΡΩΤΑ Ο ΘΕΟΣ», ΚΩΣΤΑΣ ΒΡΑΧΝΟΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΝΕΦΕΛΗ

«Ιστορίες που σε κάνουν να γελάς ή έστω να χαμογελάς. Αν όμως κάνεις το λάθος να τις πολυσκεφτείς τότε... θα υπάρξουν παρενέργειες!»

Άκουσα πρόσφατα (συγκεκριμένα δυο βδομάδες μετά την τραγική πυρκαγιά στο Μάτι) σε μια συζήτηση λουόμενων, που είχαν στήσει «τρικούβερτο» συμπόσιο, με θέμα «τι είναι ο άνθρωπος» να λέγεται πως το ανθρώπινο ον είναι το μοναδικό το οποίο είναι σε θέση να γνωρίζει πως κάποτε θα πεθάνει. Και έτσι είναι. Aυτοί οι «σοφοί φιλόσοφοι της παραλίας», είχαν δίκιο. Έκανα μια βουτιά σκεφτόμενη αυτή τη φράση και βγαίνοντας τους άκουσα (τους ίδιους αυτούς φιλοσόφους) να γελούν και να συζητάνε για το πόσο ωραία μαγειρεύει η κυρία Σούλα τα φασολάκια και πως το τζατζίκι της είναι τόσο όσο παχύρρευστο και μάλιστα «τσιμπάει» λίγο στη γλώσσα. Αμέσως, μου ήρθε στο μυαλό ο Κώστας Βραχνός και οι σαράντα πέντε ιστορίες/διηγήματα που ζωντανεύουν στο βιβλίο του «Πρώτα ο θεός», των εκδόσεων Νεφέλη. Ανθρώπινες συμπεριφορές, σκέψεις και αγωνίες όντων που πασχίζουν να επιβιώσουν (ο καθένας από κάτι και με τον τρόπο του). Ιστορίες που σε κάνουν να γελάς ή έστω να χαμογελάς. Αν όμως κάνεις

το λάθος να τις πολυσκεφτείς τότε... θα υπάρξουν παρενέργειες! Ο Miguel de Unamuno στις πρώτες σελίδες του βιβλίου του «Το τραγικό αίσθημα της ζωής» γράφει: «Από πού έρχομαι και από πού έρχεται ο κόσμος στον οποίο ζω και από τον οποίο ζω; Πού πηγαίνω και προς τα πού πορεύονται όλα τα οποία με περιβάλλουν; Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ιδού τα ερωτήματα που θέτει στον εαυτό του ο άνθρωπος, από τη στιγμή που απελευθερώνεται από την αναισθησία στην οποία έχει υποβληθεί, από την ανάγκη να εξασφαλίσει την υλική του επιβίωση. Αν προσέξουμε δε καλύτερα, θα δούμε ότι κάτω από τα ερωτήματα αυτά δεν κρύβεται τόσο η επιθυμία να γνωρίσουμε το «γιατί» αλλά το «προς τι»… Από την άλλη πλευρά βέβαια υπάρχει και το «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι». Όπως και να έχει οι ιστορίες του Κώστα Βραχνού είναι οι δικές μας ιστορίες και εμείς σαν άνθρωποι έχουμε διάφορα «μέσα» για να καταφέρουμε να επιβιώσουμε … πρώτα ο Θεός. Σουζάνα Παπαφάγου

ιβλιοπωλείο

PICK A BOOK

ΤΗΣ ΕΥΔΟΞΊΑΣ ΑΝΑΣΤΑΣΊΟΥ ΣΆΒΒΑΤΟ ΠΡΩΊ, ΑΦΉΝΩ ΤΙΣ ΔΟΥΛΕΙΈΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΎ ΚΑΤΆ ΜΈΡΟΣ ΚΑΙ ΜΠΑΊΝΩ ΣΤΟ ΜΕΤΡΌ. ΌΛΟΙ ΟΙ ΔΡΌΜΟΙ ΟΔΗΓΟΎΝ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΟΎΠΟΛΗ. ΠΡΙΝ ΈΝΑΝ ΧΡΌΝΟ ΠΕΡΊΠΟΥ, ΆΝΟΙΞΕ ΤΟ PICK A BOOK. ΈΝΑ ΦΩΤΕΙΝΌ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ – ΚΑΦΈ, ΜΕ ΠΟΛΛΟΎΣ ΤΊΤΛΟΥΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΊΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΚΟΎ ΒΙΒΛΊΟΥ. ΜΑΣ ΥΠΟΔΈΧΤΗΚΕ Ο ΣΤΑΜΆΤΗΣ ΛΑΔΙΚΌΣ, ΝΈΟΣ ΒΙΒΛΙΟΠΏΛΗΣ, ΠΟΥ ΑΠΌ ΤΗΝ ΠΡΏΤΗ ΣΤΙΓΜΉ ΚΑΤΆΛΑΒΑ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΚΥΡΊΩΣ ΑΝΑΓΝΏΣΤΗΣ. ΕΊΝΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΌΣ, ΕΥΔΙΆΘΕΤΟΣ, ΣΚΈΦΤΟΜΑΙ ΌΤΙ ΈΧΕΙ «ΆΓΝΟΙΑ ΚΙΝΔΎΝΟΥ», ΆΝΟΙΞΕ ΈΝΑ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΊΟ ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΚΡΊΣΗ...

PICK A BOOK: Αγίας Λαύρας 70, Πετρούπολη τηλ: 211 11 11 064

Τα τελευταία χρόνια, μέσα στην κρίση, άνοιξαν αρκετά «μικρά» βιβλιοπωλεία. Ποια ανάγκη σε ώθησε στο να ανοίξεις, μαζί με τη σύζυγό σου, το Pickabook; Η κυριότερη ανάγκη υπήρξε η αίσθηση του ανολοκλήρωτου που μου δημιουργούσε η προηγούμενη επαγγελματική μου απασχόληση. Η οποία εξασφάλιζε μεν τα προς το ζην, άφηνε όμως μία μεγάλη «τρύπα» μέσα μου. Η εργασία αποσπά παραπάνω από το 50% της μέρας μας, πόσο καιρό μπορείς να κάνεις κάτι που δεν αγαπάς; Περνώντας ο καιρός άρχισα να συνειδητοποιώ πως το βιβλίο και η ανάγνωση υπήρξαν πάντα μία μεγάλη σταθερά στη ζωή μου. Γιατί λοιπόν να μην δοκίμαζα να κάνω επάγγελμα αυτό που αγαπούσα από μικρό παιδί; Και ακόμη και αν αυτό τελικά δεν πετύχει, είναι μεγάλη υπόθεση να πεις ότι τελικά δεν έμεινε απωθημένο, ότι δοκίμασα και κυνήγησα το όνειρό μου.

βιβλιοπώλη σήμερα; Εδώ επανερχόμαστε στην παραπάνω ερώτηση. Οι αναγνώστες επιθυμούν τη γνώμη του βιβλιοπώλη και κυρίως αγαπούν να μιλάνε για το βιβλίο. Ο βιβλιοπώλης οφείλει να διαβάζει και ο ίδιος, να είναι σε θέση να προτείνει κυρίως αξιόλογα βιβλία που οι πελάτες μπορεί να μην τα έχουν υπ’ όψιν και το πλέον σημαντικό να είναι σε θέση να προτείνει βιβλία σε συνάρτηση με τα αναγνωστικά γούστα του καθενός. Αυτή είναι μία σχέση εμπιστοσύνης βέβαια που χτίζεται με τον καιρό, αλλά είναι και αυτό που εν τέλει διαφοροποιεί το «μικρό» βιβλιοπωλείο και του επιτρέπει να προσφέρει μία υπηρεσία εν πολλοίς χαμένη από τις μεγάλες αλυσίδες που εμπορεύονται ΚΑΙ βιβλία.

Τελικά οι Έλληνες διαβάζουν; Πιστεύω πως οι Έλληνες αγαπάνε το βιβλίο. Το αν διαβάζουν έχει να κάνει και με άλλους παράγοντες, όπως τον Αναγνώστης από κούνια ή προέκυ- ελάχιστο προσωπικό χρόνο που αφήνει ψε στην πορεία; η καθημερινότητα όπως αυτή έχει Ξεκάθαρα από κούνια! Από παιδάκι με διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια της ένα βιβλίο στο χέρι. Να φανταστείς κρίσης και οπωσδήποτε και η οικονομική στα πάρτυ γενεθλίων μου έπρεπε να με κατάσταση του καθενός. Το ότι αγαπάνε ξεχωνιάσει η μάνα μου για να σβήσω και εκτιμούν το βιβλίο όμως φαίνεται τα κεράκια, καθώς προτιμούσα να τρυαπό τις υψηλές πωλήσεις του παιδικού: πώσω στο δωμάτιο μου στα μουλωχτά μπορεί κάποιος να μην έχει χρόνο για και να ξεφυλλίζω τα βιβλία που μου να διαβάσει ο ίδιος, μπορεί να μην έχει έφερναν για δώρο. Ήταν κάτι όμως που την οικονομική άνεση να αγοράσει όσα στηρίχτηκε και από τους γονείς. Ακόμη θα ήθελε για τον εαυτό του, όμως θέλει και σε χρόνια δύσκολα, ο πατέρας μου να περάσει την φιλαναγνωσία στο παιδί έφερνε με τις κούτες second hand του, πιστεύει σε όσα οφέλη το βιβλίο βιβλία από το Μοναστηράκι: Ιούλιο Βερν, μπορεί να δώσει σε αυτό. Υπάρχει Λουντέμη… σαφώς και ένας «σκληρός», ανελαστικός πυρήνας αναγνωστών που είναι Πώς γίνεται η επιλογή των βιβλίων διατεθειμένος να κάνει θυσίες σε άλλα που υπάρχουν στο βιβλιοπωλείο; μέτωπα ώστε να μην στερηθεί το βιβλίο. Πρωτίστως με το δικό μας αναγνωστικό κριτήριο, δίχως αυτό βέβαια να σημαίνει Στο βιβλιοπωλείο υπάρχει σημαντιπως παράγοντες όπως η εμπορικότηκός χώρος αφιερωμένος στο παιδιτα ενός τίτλου ή η αναγνωσιμότητα κό βιβλίο. Η φιλαναγνωσία μπορεί ενός συγγραφέα δεν λαμβάνονται να καλλιεργηθεί στα παιδιά; Και αν υπ’ όψιν. Υπάρχει σαφώς μία έμφαση ναι με ποιον τρόπο; στην λογοτεχνία, Ελληνική και ξένη To παιδικό βιβλίο το αγαπάμε! Γίνεται δίχως βέβαια αυτό να σημαίνει πως εκπληκτική δουλειά σε όλα τα επίπεδεν θα βρει κάποιος και επιλεγμένους δα από πολλούς εκδοτικούς οίκους τίτλους ποίησης, ιστορίας ή δοκίμιο. και πραγματικά είναι τόσες πολλές οι Στο Pickabook αναγνωρίζουμε και την ποιοτικές επιλογές που κάποιος μπορεί εξαιρετική δουλειά που γίνεται από πολ- να σπαταλήσει ώρες ολόκληρες μέχρι λούς λεγόμενους «μικρούς» εκδοτικούς να καταλήξει σε κάποια επιλογή. Σαφώς τα τελευταία χρόνια και την στηρίζουμε και η φιλαναγνωσία καλλιεργείται στα συνειδητά, προβάλλοντας και προτείνο- παιδιά. Πολύ σημαντικό είναι το να βλέντας τα βιβλία τους. πει το παιδί τους ίδιους τους γονείς να διαβάζουν, να υπάρχουν βιβλία στο σπίτι. Με ποια κριτήρια επιλέγουν οι πε- Μεγάλο ρόλο παίζουν και οι παρουσιάλάτες του βιβλιοπωλείου τα βιβλία; σεις παιδικών βιβλίων που φέρνουν τα Είναι ποικίλα. Αρκετοί ξέρουν εξ’ αρχής παιδιά σε επαφή με τους συγγραφείς και τι θέλουν, άλλοι αρέσκονται να «χαζεύαποτελούν ερέθισμα για να αγαπήσουν ουν» αρκετή ώρα στους πάγκους μέχρι το βιβλίο. να βρουν αυτό που τους τραβάει. Εκεί παίζει μεγάλο ρόλο και η αισθητική, το Το βιβλίο είναι ακριβό ή φθηνό; «στήσιμο» του βιβλίου. Πολλοί αρέσκοΊσως σε απόλυτες τιμές το λογοτενται επίσης να ξεφυλλίζουν ένα βιβλίο χνικό βιβλίο να φαντάζει ακριβό, παρέα με τον καφέ τους. Σχεδόν όλοι ιδίως σε σύγκριση με το εξωτερικό. όμως πριν την αγορά θα ρωτήσουν και Πρέπει όμως να ληφθούν υπ’ όψιν την δική μας πρόταση ή γνώμη, κάτι που και άλλοι σχετικοί παράγοντες: μας χαροποιεί ιδιαίτερα. Κόστη μετάφρασης, δικαιώματα, επιμέλεια καθώς και οι οικονομίες κλίμακας Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του που δεν μπορούν να επιτευχθούν σε μία

αγορά όπως η Ελληνική με εξ’ ορισμού μικρά τιράζ. Μην παραγνωρίζουμε επίσης την πολύ καλή ποιότητα των περισσότερων ελληνικών εκδόσεων, δεν είναι δίκαιο να μπαίνουν στο ίδιο ζύγι με τα mass paperbacks του εξωτερικού. Στα δε ειδικά βιβλία (ιστορίας, επιστημονικά), το κόστος ανεβαίνει καθώς πολύ πιθανό να χρειαστούν και ειδικοί σύμβουλοι έκδοσης, ειδικευμένοι μεταφραστές κλπ. Για το παιδικό θα διαφωνήσω με όσους το χαρακτηρίζουν ακριβό. Υπάρχει αφενός πληθώρα εκδόσεων για όλα τα βαλάντια, αφετέρου μιλάμε για μικρά έργα τέχνης με λιανικές κοντά στα 12-15 ευρώ. Αναλογιζόμενοι τα οφέλη του βιβλίου σε ένα παιδί, δεν νομίζω ότι είναι ακριβό. Ένα κουτί παιχνιδιού με πλαστικές φιγούρες μπορεί να κοστίζει τα διπλάσια, ας αναλογιστούμε ποιο από τα 2 προσφέρει πραγματικά κάτι στο παιδί… Ποια είναι τα 5 βιβλία που αγαπάς περισσότερο; Μόνο 5;! Με σκοτώνεις τώρα… Με το πιστόλι στον κρόταφο θα έλεγα: • Άπαντα τα πεζά, Μπόρχες: Αν όλη η λογοτεχνία μπορούσε να ενσαρκωθεί σε ένα πρόσωπο, αυτό θα ήταν ο Μπόρχες. • Ευμενίδες, Λιτελ: Συγκλονιστικό, σκληρό όσο δεν πάει αλλά ταυτόχρονα και μία ανελέητη ανατομία του ανθρώπινου είδους. Στη θέση του θα μπορούσε να μπει και ο Ματωμένος Μεσημβρινός του Μακ Καρθυ. • Κουρδιστό Πουλί, Μουρακάμι: Ένα αξέχαστο μαγικό ταξίδι… Η σκηνή στην έρημο με τον Μαμίγια είναι αξέχαστη… • Κονφιτεόρ: Προορισμένο να γίνει κλασικό και να μνημονεύεται για χρόνια, ένα αριστούργημα που πραγματεύεται τα πάντα. • Εργοστάσιο Εφιαλτών, Τ. Λιγγότι: Για την περίτεχνη χρήση της γλώσσας, για τον τρόπο που μέσα σε λίγες γραμμές διαλύει τα σύνορα μεταξύ πραγματικότητας και εφιάλτη. Ένας από τους μεγαλύτερους στυλίστες της εποχής μας, δεν είναι τυχαίο πως παρότι μιλάμε για λογοτεχνία του φανταστικού (ένα είδος που πολλοί υποτιμούν) το έργο του εκδόθηκε στη σειρά Penguin Classics. Η ώρα έχει περάσει, πρέπει να γυρίσω σπίτι, στην πραγματικότητα του Σαββάτου. Φεύγω με ένα αίσθημα χαράς και ελπίδας. Έχω βρει έναν αναγνώστη, κάποιον που θα συζητάμε και θα ανταλλάζουμε απόψεις για τα βιβλία που διαβάζουμε. Οι μέρες περνούν... και μπιπ μπιπ στο κινητό, μήνυμα από το Pickabook, είναι η φωτογραφία από το εξώφυλλο του βιβλίου του Νικήτα Μ. Παπακώστα: Καληνύχτα καλούδια μου, των εκδόσεων Δώμα, με σχόλιο: Δύναμη. Χαμογελώ, για δύο λόγους: α/ εμείς οι αναγνώστες δεν χρειαζόμαστε πολλές λέξεις για να προτείνουμε ένα βιβλίο και β/ γιατί σίγουρα έχω βρει έναν φίλο-αναγνώστη. Καλή Δύναμη, λοιπόν, Σταμάτη!

Θεμιστοκλέους 37, Εξάρχεια // 210 38 02 644 FB: Εναλλακτικό Βιβλιοπωλείο

Πάτα PLAY

(σχετικά) άγννωστα τραγούδια

Τη

ςΑ

γα θ

ής Κά τσ

ια

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Η ΑΘΉΝΑ ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΜΊΑ, ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΤΗΝ ΑΓΑΠΆΜΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΤΡΑΓΟΥΔΆΜΕ! Από τους πολλούς που ρώτησα κανένας δεν βρέθηκε να γνωρίζει αυτά τα 6 συγκεκριμένα τραγούδια. Κάποιοι νέοι στην ηλικία μου έλεγαν, μη το βάλεις αυτό, το γνωρίζει όλος ο κόσμος. Άλλοι πιο ηλικιωμένοι με απέτρεπαν για άλλα λέγοντας και αυτοί ακριβώς το ίδιο. Τελικά ένα χάσμα συνεχίζει να υπάρχει ανάμεσα από τις γενιές αλλά και ανάμεσα στις κατηγορίες. Η Αθήνα αποτελείται από αυτά τα ηλικιακά και μη χάσματα. Μία πόλη που αγαπιέται και μισείται την ίδια στιγμή από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους. Μία πόλη που έχει χιλιοτραγουδηθεί, υμνηθεί, κριτικαριστεί. Μία πόλη που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ενώνει. Διαλέξαμε 6 μόνο από τις εκα-

τοντάδες τραγούδια, και μας αρέσει να ακούμε το ένα μετά το άλλο. Και ας είναι τόσο διαφορετικά, ίσως και αλληλοαναιρούμενα. Δώστε χώρο στον απέναντι, ακούστε και εσείς και ας μην σας αρέσει κάποιο από αυτά. Πανκιά, λαϊκοί, κουλτουριάρηδες, έντεχνοι, χιπχοπάδες, χωριάτες... Μία Αθήνα που δεν πρέπει να ξεχάσει ούτε να διασπαστεί! Τα σχόλια από το youtube είναι πραγματικά, προσδίδουν την αμεσότητα που τόσο μας αρέσει. Ο κυρίως σχολιασμός είναι δικός μας! Ακούστε τα με την σειρά που σας προτείνουμε και μία ιστορία θα εξελιχθεί μπροστά σας. Και σκεφτείτε ένα μεγάλο πάρτυ που το ένα τραγούδι θα διαδέχεται το άλλο...

01 Κτηματολόγιον 1931

Σύνθεση Άγγελος Μαρτίνο Ερμηνεία Πέτρος Κυριακός

*τη σάτ ς ιρα

Το κάθε ελληνικό γρασίδι ανήκει στον Ιασονίδη

το ’χε νοικιάσει απ’ το Θησέα πριν το ενοικιοστάσιο

και τα μνημεία μας τα αρχαία με την Ακρόπολη παρέα

όλα με γεια του, με χαρά του να ζήσει λίγο μ’ ευμάρεια

-Βζ! Βζ! Ρε Βζ!

τα έχει ντιπ καταδικά του ρε, ο Αρτζόγλου ο μερακλής

τα έχει από τον μπαμπά του σαν ήταν στην Καισάρεια

ως και του Στρέφη το νταμάρι μωρέ μυστήρια πράματα

τι μπερδεψιά, ωχ, και στα χτήματα και τώρα βλαστήμα τα

που είν’ της Αθήνας το καμάρι, ε, λοιπόν είναι του Εμμανουηλίδη και το ’χει ήδη η κλίκα του

και το Θησείο, αδερφάκια με το ναό και τα πευκάκια

την εποχή το πήρε εκείνη από τη Φρύνη για προίκα του

του Τσεριμώκου είναι τα σέα για να το κάνει βουστάσιο

τι μπερδεψιά, ωχ, και στα χτήματα και τώρα βλαστήμα τα

-Βζ! Ρε Βζ! Βζ!

top COMMENT

Αθήνα σε βαρέθηκα Μουσική Στάθης Κάβουρας Στίχοι Νίκος Γκιζιώτης Αθήνα σε βαρέθηκα και θα σε παρατήσω Θα πάω πάλι στο χωριό πρόβατα να βοσκήσω Ωρέ κι ας με λένε και τσοπάνο Στην Αθήνα τι να κάνω Θα πάω πάλι στο χωριό, στο πεύκο, στο θυμάρι Σαν τι γυρεύει η αλεπού στη μέση στο παζάρι

top COMMENT

τα ’χε γραμμένα στο όνομά του ο μακαρίτης ο Περικλής

Επιθεωρησιακό τραγούδι που άνθησε στα τέλη του 19ου και αρχές του 20ου αιώνα. Ένα κράμα από δυτική μουσική με αρχέγονες ρεμπέτικες ατάκες. Ένα τραγούδι που δεν φοβάται να τρολάρει κυριολεκτικά τους καταπατητές, τους υμέτερους εκείνης της εποχής. Εκπληκτική η σύνδεση των τορινών καταστάσεων με τους Αρχαίους προγόνους, καυστική σάτιρα με ευθείες αναφορές σε ονόματα και κλίκες της εποχής. Ελάχιστοι βρέθηκαν να ξέρουν το τραγούδι, που είναι ένα πραγματικό διαμάντι ανάμεσα στα πολλά και άγνωστα της τότε εποχής. Χορεύεται σε ελεύθερο στυλ, κάπου στου Ψυρρή, με έντονη κοροϊδευτική κίνηση στο βζ βζ βζ!

*της ασης απόδρ Ωρέ κι ας με λένε και τσοπάνο Στην Αθήνα τι να κάνω Να περπατώ εκεί ψηλά σε κανα μονοπάτι Να γράφω στα τσαρούχια μου Γρηγόρη και Σταμάτι Ωρέ κι ας με λένε και τσοπάνο Στην Αθήνα τι να κάνω

Άγνωστο σε πολλούς και αυτό το τραγούδι! Είναι τα γρήγορα καλαματιανά, κλαρίνο αλέγκρο, ντέφι απλό και ανόθευτο όπως ήταν κάποτε η Ελληνική επαρχία! Αυτά τα γνωρίζουν οι περπατημένοι των μαγαζιών της Βάθης, του Αιγάλεω και της Ιεράς οδού. Οι σύλλογοι Αρτινών, Καλαματιανών κλπ που κρατούν ακόμα στην μεγαλούπολη. Το τσαρούχι, το θυμάρι και το πρόβατο κερδίζουν κατά κράτος την Αθήνα με τον Γρηγόρη και τον Σταμάτη. Στην πραγματικότητα είναι η κραυγή ελευθερίας του εσωτερικού μετανάστη των προηγούμενων δεκαετιών. Στις μέρες μας ένα νέο κύμα, με άλλες πολιτιστικές διαδρομές ακολουθεί την ίδια ακριβώς πορεία. Κάποιοι θα στραβομουτσουνιάσουν με το στυλ μα χάνουν την ανθρώπινη πλευρά για μια ακόμη φορά! Αλλά είπαμε Ξεβλαχέψαμε...

Πάτα PLAY

Εάν υπάρχει ένας τραγουδοποιός που να έχει ταυτιστεί με τον αστικό χαρακτήρα της πόλης αυτός είναι ο Λουκιανός. Είναι περίεργο αλλά η πλειοψηφία των 30 και κάτω ίσως να έχουν ακούσει το όνομά του και το συγκεκριμένο τραγούδι είναι εντελώς άγνωστο. Το ακούς βραδάκι, περπατώντας στην Πατησίων ενώ προσπαθείς να δεις τον εαυτό σου στις βιτρίνες. Να δεις που και πόσο άλλαξες και εσύ και η πόλη. Δεν χορεύεται, είναι τραγούδι μεταβατικής μελαγχολίας ανάμεσα στο χθες και το αύριο. Δεν είναι γκρινιάρικο, είναι σοβαρό με μία ελαφρότητα σαν υπονοούμενο. Ένας προπομπός της αποξένωσης όπως την αφουγκράστηκε ο ευαίσθητος Λουκιανός. Εμπεριέχει μία ποίηση που αν θες την νοιώθεις και εσύ ανεξαρτήτως ηλικίας.. Αλλιώς πας παρακάτω...

Μουσική Λουκιανός Κηλαηδόνης Στίχοι Λουκιανός Κηλαηδόνης

*της μελαγχολία

Περπατώ μες στους δρόμους της Αθήνας ξανά τις βραδιές της και τα δειλινά κι όσα γύρω μου βλέπω τα γνωρίζω καλά κι όμως το νιώθω αλλάξαν πολλά κι όσα γύρω μου βλέπω τα γνωρίζω καλά κι όμως το νιώθω αλλάξαν πολλά.

Περπατάμε στους δρόμους κι η ζωή μας κυλά όμως έχουμε μάθει καλά πως αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη όπως αλλάξαν στις μέρες μας πολλά πως αλλάζουμε όλοι όπως αλλάζει κι η πόλη όπως αλλάξαν στις μέρες μας πολλά.

Περπατάς μες τους δρόμους της Αθήνας κι εσύ μιας Αθήνας που πια μας μισεί στους πολλούς άλλος ένας δε σε ξέρει κανένας κι ούτε ξέρεις κανέναν κι εσύ στους πολλούς άλλος ένας δε σε ξέρει κανένας κι ούτε ξέρεις κανέναν κι εσύ.

Περίεργο τραγούδι, με δύο διαφορετικά μοτίβο. Το ένα να θυμίζει ‘80, υπόκρουση ελληνικής ταινίας, με το άλλο μισό να έχει μοντέρνο στυλ και να θυμίζει Manu chao. Άγνωστο το τραγούδι στις μεγάλες ηλικίες, έντονη κριτική από τους λάτρεις του εναλλακτικού και επαναστάτη Manu chao που δεν μπορούν να αποδεχτούν την συνύπαρξή του με την Κλέλια Ρένεση. Οι στίχοι γρήγορα ειπωμένοι δημιουργούν την αίσθηση της μεγαλούπολης που τρέχει και αυτή και εμείς μαζί. Ένα μπερδεμένο σε στυλ και νοήματα τραγούδι που τελικά αφήνει μία γεύση σύγχρονη και όχι ψεύτικη. Εάν χορεύεται θα είναι μάλλον μία ανέμελη και αμφιλεγόμενη κίνηση κάπου στο Παγκράτι παρέα με ένα κλιματιστικό. Η Αθήνα που βράζει λοιπόν με έναν τελείως ιδιαίτερο τρόπο, μαγική, υστερική και ιστορική...

Αθήνα του ‘78

Athina vrazi

*του ος έματ δ ρ ε μπ

Σύνθεση KLELIA RENESI & MANU CHAO Ερμηνεία KLELIA RENESI & MANU CHAO

Η Αθήνα βράζει, πόσο σου μοιάζει μου λες δεν πειράζει πια, μα δεν είσαι εδώ. Ποιος κώδικας σε εξηγεί ποιο νούμερο σ’ ακολουθεί ποιος δρόμος σε ταλαιπωρεί ποια γειτονιά έχεις ντυθεί Παγκράτι και ρακί ένα Σάββατο που αργεί να έρθεις να πιεις ένα φιλί Σκυφτοί περαστικοί, σαν αλεπού σε φυλακή στου Φιλοπάππου ανατολή, για μια δόση που διαρκεί πολλά τα λάστιχα στη γη, της πόλης μου κλιματισμοί και ένα κουπόνι για ζωή.

Μάσκα και αναπνευστήρα για να φτιάξω χαρακτήρα και στα μάτια να κοιτάξεις, της ζωής σου τις διαβάσεις και τα ρετιρέ αλώνια, να κοιτάζουν τον αιώνα με μπιρίμπες στα μπαλκόνια. Αθήνα πόλη μαγική, για το πιο όμορφο κελί, για μια σκιά ιστορική, για μια γενιά υστερική Η Αθήνα βράζει, πόσο σου μοιάζει μου λες δεν πειράζει πια, μα δεν είσαι εδώ.

top COMMENT

Μηδέν χλμ από την κόλαση (Αθήνα) Στίχοι Panx Romana Μουσική Panx Romana

Θέλω να φύγω απ’ αυτή την πόλη θέλω να φύγω απ’ την κόλαση ψάχνω να βρω μια κάποια λύση κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει άνθρωποι με στολές τριγύρω νέφος θάνατος στην πόλη γύρω με κάνουνε να νιώθω ξένος ένας άνθρωπος αρρωστημένος θέλω να φύγω όσο είναι καιρός μα δεν μπορώ νιώθω νεκρός. Θέλω να φύγω απ’ αυτή την πόλη θέλω να φύγω απ’ την

*τ απόγ ης νωσ

κόλαση ψάχνω να βρω μια κάποια λύση κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει άνθρωποι με στολές τριγύρω νέφος θάνατος στην πόλη γύρω με κάνουνε να νιώθω ξένος ένας άνθρωπος αρρωστημένος θέλω να φύγω όσο είναι καιρός μα δεν μπορώ νιώθω νεκρός.

ης

Διαφημίσεις Coca Cola πάρ’ το σπίτι πάει μ’ όλα στα σχολεία ναρκωτικά θάνατος πάνω απ’ τα παιδιά είν’ η πόλη της Σοφίας των φαντασμάτων της ιστορίας τώρα όμως όλα νεκρά πίσω γκέτο σκοτεινά μιζέρια νέφος και ρουτίνα σάπιο όνειρο η Αθήνα...

Αθήνα πόλη φάντασμα Αθήνα πόλη γκέτο μια ζούγκλα από μπετόν που σου φέρνει εμετό.

Γνωστότατο πανκ τραγούδι. Πριν ξεκινήσετε οι πιο μεγάλοι να κριτικάρετε το ύφος, τους στίχους και τον ρυθμό αναλογιστείτε το πως και το γιατί. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια πλήρη άρνηση του συνόλου των κοινωνικών σχέσεων. Ίσως ο Λουκιανός να ψιλοκουνιόταν στον ρυθμό των παιδιών με τα μαύρα. Χορεύεται εν είδη πολεμικού χορού, κάποτε ήταν κυκλικοί τώρα δεν έχουν καθορισμένο σχήμα και βήματα. Σκληρά λόγια και ήχος μα αλήθεια ποιος από όλους μας δεν έχει νοιώσει κάτι αντίστοιχο;

top COMMENT

Στην Αθήνα Στίχοι Τάκι Τσαν Μουσική Τάκι Τσαν

υ *το μού λισ ρεα

την Αθηνά δεν έχω φίλους μονό γνωστούς στην Αθηνά μια πόλη 5 εκατομμύριων στην Αθηνά δεν έχω φίλους μονό γνωστούς, στην Αθηνά μια πόλη 5 εκατομμύριων στην Αθηνά έχω τόσους γνωστούς όσο και εχθρούς Βλέπεις πρεζάκια στην ομόνοια να βαραν στα σκαλιά. Θα δεις αναπήρους ζητιάνους να ζητάνε λεφτά. Θα χαθείς στα στενά αν δεν την ξέρεις καλά. Θα δεις ακρόπολη μπορεί να μην την ειδές ξανά. Αβανταδόρους παπατζήδες μάντεψε τον παπά. Χέρι με χέρι νταλαβέρι πρέζα και τα λεφτά πουλάνε πανφτηνα τσιγάρα εδω στην Αθηνάς. Παίζουν χιλιάδες φαστφουντάδικα αν θέλεις να φας. Από μπάτσους μέχρι γιάπηδες, ραπάδες, μεταλαδες.

Μπορεί να δεις τον τακι….. πανκια που αραζουνε πρωί ως το βραδύ στο μοναστηράκι. Πρόσεχε το πορτοφόλι σου λιγάκι παραπάνω όταν με δεις Συμβαίνουν στην Αθηνά φάσεις που δεν έχεις φανταστεί. Μπορεί να βρεις και πρέζα λίγο άμα ψαχτείς. Υπνοσεντολ, ψυχοφάρμακα αν θες να φτιαχτείς. Διαφόρους αλλοδαπούς παράνομους και διάσημους αν τύχει να τους δεις μην τους μιλήσεις, άσε τους. Μικρά παιδιά να πουλάμε χαρτομάντιλα. Στα φανάρια πλένουν τζάμια μεροκάματα. Κάνουνε τα στραβά τα μάτια δεν κοιταν κατάματα Στην Αθηνά δεν έχω φίλους μονό γνωστούς στην Αθηνά μια πόλη 5 εκατομμύριων στην Αθηνά δεν έχω φίλους μονό γνωστούς, στην Αθηνά έχω τόσους γνωστούς όσο και εχθρούς....

top COMMENT

Χιπ χοπ, το είδος της μεγαλούπολης και της νέας γενιάς που αποδέχτηκε την ασχήμια, την αποξένωση και τον κίνδυνο. Δεν μάσησε δηλαδή και προχωρά όπως μπορεί και είναι σαν να ξέρει πως δεν κάνει πάντα το σωστό. Αυτό που κάνει είναι να μας την προσφέρει με δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες πραγματικές εικόνες σαν ριπή πολυβόλου στα αυτιά και στο μυαλό. Ειρωνικό, κρυμμένα ευαίσθητο, καταγγελτικό με έναν έξυπνο τρόπο. Είναι τόσοι πολλοί οι στίχοι που δεν μπορούμε να τους δημοσιεύσουμε όλους, αξίζει όμως να τους παρακολουθήσει κανείς ακούγοντας το κομμάτι. Χορεύεται σε στενά σοκάκια της Πόλης, με λίγο φως και έντονες κινήσεις.

Φωτογραφίζοντας σταγόνες & στιγμές | 01 | Βροχή καλοκαιριού στο Μάτι: Καμένα δέντρα πισω απο τζάμι | 02 | Πρωτοβρόχια στους δρόμους της Αθήνας | 03 | Σταγόνες νερού: Διαμάντια που απλόχερα σου χάριζα | 04 | Συναυλία στο Θεάτρο Βράχων - Γιάννης Χαρούλης Να γίνει το νερό φωτιά | 05 | Σταγόνες βροχής σε λίμνη | 06 | Μ' έκλεισε μέσα η βροχή και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες. Κική Δημουλά

Manoudaki Theano Photography

Το νερό, οι σταγόνες του, οι καταστάσεις. Αυτά αποτυπώνει ο φακός της Θεανώς. Σε δύσκολες στιγμές, σε στιγμές χαλάρωσης, περίσκεψης, διασκέδασης. Οι σταγόνες εμπνέουν τους ανθρώπους, πότε να φτιάξουν ποιήματα, πότε τραγούδια, πότε μία σκέψη που χάνεται την επόμενη στιγμή. Όπως οι σταγόνες άλλωστε. Καλό φθινόπωρο, ακούστε το νερό και τις ιστορίες του.

ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ

άννα στάικου

«Ο καπιταλισμός είναι sexy» Γραμμένο στο κατάστρωμα πλοίου επιστροφής από το νησί. Το τέλος των διακοπών γράφεται με ένα μικρό δράμα στη θέση των σημείων στίξης. Δεν είναι οι αρχαίοι και οι καθιερωμένοι λόγοι που ασυνείδητα πάει ο νους των πολλών. Ότι δλδ ένας έρωτας ξεμένει μόνος κι έρμος στο απόμακρο βραχάκι και άλλα τέτοια. Η αθωότητά μας έχει πνιγεί και ζητά πάντα σωσίβιο με τα χέρια της ανοικτά και με φωνή απόγνωσης. Δεν είναι το τέλος της ξεκούρασης από τον μεγάλο κόπο εργασίας της χρονιάς. Όπως όλοι ξέρουμε η εργασία έχει καταργηθεί. Είμαστε όλοι άνεργοι ή αυτοαπασχολούμενοι ναυαγοί ή μερικής απασχόλησης – σκλαβάκια- ή νοικιασμένοι –πραγματικά σκλαβάκιαΔεν είναι που αποχαιρετούμε την θάλασσα που με βογγητά –δικά της- καταδέχτηκε να ξεπλύνει την αφασική μας πίκρα. Είναι που η καλοκαιρινή απόδραση για την θάλασσα είναι γραμμένη μέσα μας κυτταρικά ανεξίτηλα, ασυνείδητα, αρχετυπικά, είναι κάτι σαν την Κύρου ανάβαση που με κόπους και αγώνες οδηγήθηκε ο αποκαμωμένος στρατός στη θάλασσα. Εκεί λυτρώθηκε. Μόλις την είδε. Είναι που ο ήλιος μας καρφώνει και μας γδέρνει το δέρμα. Το κτυπά σαν πεισματάρικο πλοκάμι στο βράχο και ευθύς εμείς εκείνο το βράδυ φορώντας για ρούχο την αιθερική παμπάλαιη σκόνη οραματιζόμαστε ερωτευμένοι, τον έρωτα που πάντα μας προσμένει. Αυτή τη στιγμή την μαγική –είτε την αντιληφθήκαμε, είτε δεν την οσμιστήκαμε διόλου-με το καράβι της επιστροφής την αποχαιρετάμε. Ξεροβόρι στο κατάστρωμα, γεμάτο πλήθος, η θέση μου δίπλα στα κλουβιά των σκύλων, που κοιτάζουν το πελαγίσιο υπερπέραν, με δέος και κάθε που ο αέρας αλλάζει όλοι οι αμπαρωμένοι σκύλοι γαβγίζουν σαν ακολουθία φινομπάτσι. Δεν μ’ αρέσει το όλοι μαζί. Είναι σύνθημα ξέφτι του καπιταλισμού που το παίζει sexy και τις νύχτες κρατάει μαχαίρι επικαλούμενος τον Τζακ τον αντεροβγάλτη και ότι στοιχειό έχει ως φάτσα τρόμου μέσα στους περασμένους αιώνες λανσάρει. Το όλοι μαζί είναι ψέμα. Πολύ θα γούστα-

ρα να ήταν Γενάρης και νάμουν δίπλα στα τρεμάμενα από τον ψόφο σκυλάκια ολομόναχη στο κατάστρωμα. Να αποβιβαζόμουν και μετά να έρχονταν οι άλλοι. Ποτέ δεν ήμαστε όλοι μαζί. Το όλοι μαζί βρίσκεται στην καρδιά του καθενός μας. Εκεί κτίζεται και εκεί σαν παρεστιά σιγοκαίει. Το όλοι μαζί είναι βαθύτατα υπόθεση προσωπική. Ο καπιταλισμός είναι very sexy!! Με τέτοια ψευτοπρομετωπίδα μεγάλωσε ολόκληρη γενιά –η δική μουΜασώ στα δόντια μου την κάρτα ανεργίας, ως το επόμενο σωριασμένο θύμα ενός αεροπλάνου που εξέπεμψε το τελευταίο –may dayΊσως βρεθώ ως εκτοξευμένος άτυχος επιβάτης σε χιονισμένη βουνοκορφή. Με σπασμένα δόντια ποθώ να ουρλιάζω: «ουάου, ο καπιταλισμός είναι sexy, σε ρίχνει στον τάφο όμορφα» Ταξίδι επιστροφής. Ο ήλιος με λόγχισε διαμπερώς. Το φως του με άπλωσε στα θυμάρια. Πήρε μεσημεράκι. Στεγνή κατέβηκα το μονοπάτι. Μελισσάκια έπαιζαν στις γάμπες μου και τα πεταλουδάκια κρυμμένα μετρούσαν λεπτά. Ο τζίτζικας ο ακροβολισμένος στην αρχαία ελιά είναι ο έρωτάς μου. Αυτός στέλνει μηνύματα κρυφά και φανερά. Τα θαμνάκια τσιγαρίζονται καταμεσήμερο και οι κορυδαλοί κάθονται ανακούρκουδα στα λιγνά φυλλαράκια. Ανεμίζονται και κρατούν την λιγοστή υγρασία μέσα στα σπλάχνα. Τίποτε απ΄ όλα αυτά δεν είναι sexy. Το τοπίο είναι σπαρακτικά ερωτικό. Επιστροφή με επιβάτες τραγικά ανυποψίαστους. Τόση αφέλεια πώς την αντέχουν;; Δεν έμειναν μια ημέρα άνεργοι;; Έστω μία. Να σηκωθούν το πρωί και να κουδουνίζει ένα χάλκινο από αυτά τα ψεύτικα της ΟΝΕ και πράσινα άλογα. Και πες ότι αυτοί ήταν προνοητικοί και τα κατάφεραν, πώς θα κοιτάξουν τον επικηρυγμένο και καταζητούμενο από τα εκτελεστικά αποσπάσματα της φτώχειας;; Μείναμε κάποιοι που δεν αντέχουμε όλο αυτό το τόσο very καπιταλιστικό sexy, και

κάποιοι που ως μυρμήγκια προσποιούνται την καλή δι εαυτούς πρόνοια. Είχα από μικρή μια αλλεργία στα μυρμήγκια. Μεγάλη τα αποστρέφομαι. Δεν δίνω δεκάρα για την αδηφάγα μυρμηγκοσύνη τους. Είναι τα εκλεκτά ζωύφια του sexy καπιταλισμού… Τέτοιο εμβληματικό οικόσημο στο σύστημα είναι όντως ουάου και very sexy. Ονειρεύομαι εδώ και χρόνια στην επιστροφή, με το καράβι, με τα λαμπιόνια με κλειστά τα νέον, να σημάνει ο καπετάνιος σβήσιμο στις μηχανές. Να βγει ο ίδιος από το θεωρητικό κουβούκλιο να πλησιαστούμε, να συμφωνήσουμε να μείνουμε ξυλάρμενοι μέχρι να φέξει, να κλείσουμε τα μεγάλα φώτα, να ξαπλώσουμε ανάσκελοι στις κουβέρτες, επιβάτες, ναύτες, καπετάνιοι και οι σκύλοι παραδίπλα αμολητοί, και να αφουγκραστούμε τον ουράνιο Ηριδανό ποταμό, τις Πλειάδες τις περίεργες και εκλεκτικές, τα καβούρια που κολλημένα στα ύφαλα θα πηδούσαν ένα –ένα στο πέλαγο. Θα ήταν εξαιρετικό, σιωπηλό, ζεστό, ερωτικό τοπίο. Ένα μωράκι θα τρανταζόταν, θα ήθελε να βυζάξει γάλα και θα έμπηγε τα κλάματα. Το αρχαίο κλάμα που μας ενώνει. Η αρχαία δική μας γωνιά που μας δένει τον έναν με τον άλλον. Τότε θα έφτυνα την μικρή μεταλλική του μελλοθάνατου ταυτότητα, θα έκλαιγα μαζί με το μωρό, θα σιωπούσαν όλοι και ο τελευταίος θ’ άκουγε την χαμηλόφωνη ερώτηση: «Πώς ακριβώς θα βγούμε από το λαγούμι αλλά όλοι μαζί;;» Η ζέστη και η σιωπή θα τράνταζαν τα σωθικά μας. Κοιταχτήκαμε. Όπως οι άνθρωποι χιλιάδες χρόνια κάνουν. Δίχως μεσάζοντες και μηχανάκια, χωρίς εικόνες άλλες παρά μόνο τις γωνίες του προσώπου του άλλου με φωτισμό στο βούτηγμα της παράξενης νυχτιάς. Επιστροφή μαγική Καλό Φθινόπωρο

Σημεία ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ

To DUDE BAR, μια ανάσα από το Μετρό Μοναστηράκι, σερβίρει νόστιμους καφέδες και καθαρά ποτά σε ντόπιους και τουρίστες ακομπλεξάριστα, κεφάτα και σε λογικές τιμές. Το μαγαζί κοιμάται για λίγο κι έπειτα ξυπνά πάνω στον πιο πολύχρωμο πεζόδρομο της πόλης. Η Καλαμιώτου που από το ‘60 πουλά υφάσματα, πλέον προσελκύει κόσμο έτοιμο να συνυπάρξει με πολλές διαφορετικές κουλτούρες, να φλερτάρει, να ηρεμήσει, να αφουγκραστεί μ’ ένα ποτήρι στο χέρι. Από το 2010, το Dude άρχισε να κερδίζει τη συμπάθεια των πελατών του, οι οποίοι δεν άργησαν να γίνουν θαμώνες. Στο μπαρ αυτό, οι νύχτες, που διαδέχονται αρμονικά τα επαγγελματικά πρωινά και τα νωχελικά μεσημέρια της πόλης, έχουν χρώμα rock και γεύση funk. Dude, λοιπόν, πας αν σου αρέσουν οι νύχτες με φίλους, η καθαρόαιμη μπάρα, η μουσική που σε σηκώνει από το σκαμπώ και το περιβάλλον που δε σου θυμίζει το σπίτι σου, αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι σχεδόν τόσο άνετα όσο σε αυτό. Φήμες, ακόμα, λένε ότι στο Dude ερωτευτήκανε πολλοί άνθρωποι μεταξύ τους… Εμείς τις πιστεύουμε.

KAΛΑΜΙΟΤΟΥ 14, ΑΘΗΝΑ Τ.: 210 32 27 130 FB: theDUDEbar

Καλό μπέγκερ είναι αυτό που έχει ζουμερό, χορταστικό μπιφτέκι, δεν κοστίζει πάρα πολύ και φτιάχνεται γρήγορα και με χαμόγελο. Στο FOOD STR, το λαχταριστό αδέρφι του DUDE BAR, βρίσκει κανείς αυτά και ακόμα περισσότερα: επιλογές για χορτοφάγους, πεντανόστιμα «γιατρικά» για hangover, μια συνταγή hot dog σκέτη έκπληξη αλλά και δυνατότητα delivery στο κέντρο. Πέντε χρόνια τώρα, το FOOD STR γεμίζει τα στομάχια των απανταχού περαστικών, αλλά και ξενύχτηδων με αγάπη και καλά υλικά, ενώ οι τιμές του είναι περισσότερο από φιλικές. Πόσες και πόσες μπιφτεκομάχες δεν έχουν λάβει χώρα στο επικό, μοναστηριακό τραπέζι που δεσπόζει στο χώρο; Γύρω από τα άδεια περιτυλίγματα μπίρες, αναψυκτικά και κάθε λογής συζητήσεις, από αυτές που μόνο στο κέντρο μιας πολύβουης πόλης θα μπορέσεις να κάνεις και ν’ ακούσεις. Σημείο συνάντησης, αφετηρία, αλλά και τερματισμός της νύχτας, το FOOD STR αγαπιέται πολύ και δικαίως, αφού ξεχωρίζει μες στο χαμό των μπεργκεράδικων παντός τύπου, γι’ αυτό ίσως σύντομα δούμε ένα FOOD STR να μοσχοβολά και σε κάποια άλλη περιοχή της Αθήνας.

KAΛΑΜΙΟΤΟΥ 14, ΑΘΗΝΑ Τ.: 210 32 11 003 FB: FOODstr

α ι ε θ ν ι κ ι σ μ ό ς . Το έ κ δ ε ν ε ίν αναν , ι ε ζ ά οι π ρ ι ε οιη π ν ε τές Δ ! ,ο ι ο λ ισ ό υν ι, ο θέ ι τ π τε ύ ς.. γ ι . ιΑ

αι

ιοι είμαστε! Όλοι. α το πο Κα ι Έ ι γ ε μ λλη ά λ ι μ νες Ας και οι Γά λ

λο

είσ

ικ

να

αι

Το

ΕΧΟΥΜΕ ΘΈΜΑ

Έλ λη νας

ρ ι α ν ό ς ε ίν α ι κ ο μ μ ά τ ι τ η ς τ αυτό , Νιγη γλ ο ς τη τ α , Άγ ςτ ου κ αθ έ

να μα ς.

πόση Έλλαδα

ΑΝΤΕΧΕΙΣ;

Το θέμα της παιδικής έκθεσης ''Τι σημαίνει να είσαι Έλληνας;'' προκάλεσε ακόμα μία διχοτόμηση στην ιντερνετική, τουλάχιστον, κοινωνία. Έχω μια απλή απορία, είναι εθνικιστική μια τέτοια ερώτηση; Αν ρωτούσαν ένα

προσφυγάκι τι σημαίνει να είσαι Σύριος θα μιλούσαμε για εθνικιστικό κρεσέντο; Μπορούμε να ανοίξουμε συζήτηση για το τι σημαίνει να έχουμε την καταγωγή που έχουμε ή είναι εθνικιστικό παραλήρημα;

Όταν αποφεύγουμε να ανοίγουμε τις συζητήσεις μην απορούμε που έρχονται κάποιοι και καπηλεύονται τα βασικά. Και που τις πιο πολλές φορές έχουν πλήρη άγνοια για την ταυτότητα, την ιστορία, τις εκφράσεις

αυτού που υποτίθεται πρεσβεύουν. Ανάμεσα στην εθνικιστική καρικατούρα και στην αναίρεση των ταυτοτήτων από την παγκοσμιοποίηση υπάρχει χώρος;

ΑΠΟΔΟΜΏΝΤΑΣ ΤΟΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΌ ΧΥΛΌ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΧΡΙΣΤΟΦΗ

Αν θέλεις σήμερα να παρεξηγηθείς μπορείς απλά να πεις: «Είμαι Ελληνίδα». Μόλις ξεστομίσεις αυτές τις λέξεις θα δεις από τη μία χαμόγελα ικανοποίησης και από την άλλη γκριμάτσες οργής και αηδίας. Τα χαμόγελα θα έρθουν από αυτούς που όσο ζω προσπαθώ με ένταση να αποκρούω, πότε με επιχειρήματα, πότε με αδιαφορία, πότε με φωνές και δράσεις, αυτούς που περηφανεύονται για την ένδοξη ιστορία μας, για την πλανητική υπεροχή μας, αυτούς που με μικρό μυαλό και μεγάλες ανασφάλειες, χωρίς καμία ουσιαστική γνώση της ιστορίας ή της δικής τους προσωπικής κατάστασης, καταφέρονται ενάντια στους Άλλους, στους Ξένους, και πάει λέγοντας… Οι γκριμάτσες οργής και αηδίας θα έρθουν από αυτούς που αντιτίθενται σε όποια εθνική ταυτότητα, η λέξη «έθνος» τους ανάβει τα λαμπάκια, αυτούς που δηλώνουν πολίτες του κόσμου, αυτούς που πιστεύουν ότι η εθνική ταυτότητα είναι μια κατασκευασμένη διχοτόμηση που κάνει τους λαούς να μη βλέπουν την ταξική τους ταυτότητα… Και εδώ που τα λέμε δεν έχουν και άδικο...

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΘΗΡΙΑ «Είμαι Ελληνίδα» λοιπόν… Το πετάω, το αφήνω και περιμένω να με φάνε τα θηρία από όλες τις μεριές και τα στρατόπεδα. Μισό λεπτό ρε παιδιά… Αν με ρωτήσουν στο εξωτερικό από πού είσαι τι θα πρέπει να απαντήσω; «Είσαι Ελληνίδα λοιπόν; Ναι. Εσύ; Ιρλανδός; Ναι.» Και μετά μπορούμε να μιλήσουμε για την ταξική ανισότητα και για τον ρατσισμό και για την καταστροφή του περιβάλλοντος, και για ό,τι άλλο θέλουμε. Μπορούμε βέβαια να ξεκινήσουμε να μιλάμε χωρίς να πούμε από πού είμαστε, αλλά αργά ή γρήγορα θα σκάσει στην κουβέντα. Γιατί δεν γίνεται αλλιώς. Πώς αλλιώς να πεις ότι μιλάς ελληνικά, ανεξάρτητα από την καταγωγή σου, πώς αλλιώς να περιγράψεις αυτό το σύνολο των εμπειριών που έχεις ακριβώς επειδή ζεις σε αυτόν εδώ τον γεωγραφικό τόπο; Πώς αλλιώς να μιλήσεις για νοσταλγία αν δεν έχεις έναν τόπο να νοσταλγείς; Πώς αλλιώς να δεχτείς τον πόνο του πρόσφυγα αν δεν δεχτείς ότι έχει έναν τόπο από τον οποίο εκδιώχθηκε;

ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΤΟΠΟΣ; Όλοι έχουμε έναν τόπο. Όλοι έχουμε αναμνήσεις και ατομικές και συλλογικές από τον τόπο στον οποίο ζούμε. Πώς θα μπορούσαμε να δεχτούμε χωρίς κόμπλεξ και εθνικιστικές ηλιθιότητες την εντοπιότητα μας; Πώς θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για ταυτότητα χωρίς να νιώθουμε ενοχή και αποστροφή; Είμαι

Έλληνας, είμαι Σομαλός, είμαι Ιρλανδός, είμαι Ινδός, είμαι Αιγύπτιος, είμαι Γάλλος, είμαι Καναδός, είμαι Αυστραλός, είμαι Νιγηριανός… Διαφέρουμε και αυτό είναι το μαγικό, αυτή η διαφορετικότητα είναι που κάνει το ανθρώπινο είδος πλούσιο. Όταν αρνούμαστε την ταυτότητά μας οργώνουμε το έδαφος της σούπας, της παγκοσμιοποίησης, το έδαφος όπου όλα φυτρώνουν ομοιόμορφα και κάτω από μια ενιαία «κουλτούρα», την κουλτούρα του ισχυρού.

ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ; ΔΗΛΑΔΗ; Εσείς πολίτες του κόσμου έχετε αναρωτηθεί σε ποιον κόσμο είστε πολίτες; Ποιος κυβερνάει τον κόσμο στον οποίο είστε πολίτες; Από ποιον θα διεκδικήσετε τα δικαιώματά σας, πολίτες του κόσμου; Θα τα διεκδικήσετε σαν Γερμανός μεγαλογιατρός ή σαν μια γυναίκα από την Αιθιοπία; Οι γενικεύσεις μόνο τους δυνατούς εξυπηρέτησαν στην ιστορία. Ναι, είμαι Ελληνίδα και μισώ τους ρατσιστές, τους φασίστες, τους εθνικιστές, τους στενόμυαλους, ναι είμαι Ελληνίδα και όταν συναντώ ανθρώπους από άλλους τόπους, με διαφορετικές εμπειρίες θέλω να τους γνωρίζω, «Είμαι από την Ελλάδα, εσύ; Θέλω να μου μιλήσεις για τις εμπειρίες από τη χώρα σου και θα σου πω κι εγώ τις δικές μου.»

ΜΗΠΩΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΑΓΑΜΕ; Και για να έρθω λίγο στα δικά μου… Θέλω να μιλάμε για ένα Ελληνικό θέατρο όπως μιλάμε για το Γερμανικό, το Γαλλικό, το Ισπανικό… Και ένα ουσιαστικό, δυναμικό Ελληνικό θέατρο με ξεχωριστή φωνή και παρουσία δεν μπορεί να δημιουργηθεί όσο ντρεπόμαστε και όσο νιώθουμε οι «φτωχοί συγγενείς» που προσπαθούν να μιμηθούν τις κυρίαρχες σχολές θεάτρου του κόσμου. Είμαστε αυτοί που είμαστε. Ας ξεμπερδεύουμε με τα νεοελληνικά συμπλέγματα κόμπλεξ και μεγαλείου και ας προχωρήσουμε επιτέλους.

“

Το οτι είμαι ανοιχτή στον κόσμο, το οτι πιστεύω στη δίκαιη και ίση μεταχείριση όλων των ανθρώπων ανεξάρτητα από την καταγωγή τους δεν αναιρεί τη δική μου. Δεν χρειάζεται να σβήσουμε την καταγωγή αλλά να την αγκαλιάσουμε. Όλοι από κάπου ερχόμαστε και αυτό ειναι το ωραίο αυτού του κόσμου πριν όλα ισοπεδωθούν.

“

ΛΟΓΟΣ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗΣ

Συνέντευξη

edro Olalla

ΤΟΥ ΣΈΡΓΙΟΥ Ν. ΜΟΣΧΟΝΆ*

Ο ΠΈΔΡΟ ΟΛΆΓΙΑ ΣΥΖΗΤΆ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑ, ΤΟ «ΓΉΡΑΣ», ΤΟ ΧΘΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΣΉΜΕΡΑ

]

ΣΎΝΤΟΜΟΣ ΔΙΆΛΟΓΟΣ ΜΕ ΈΝΑΝ ΙΣΠΑΝΌ ΠΡΕΣΒΕΥΤΉ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΎ

Ο Πέδρο Ολάγια (Pedro Olalla González de la Vega) γεννήθηκε το 1966 στο Οβιέδο της Ισπανίας – κοντά στο «μονοπάτι» που οδηγεί στο Σαντιάγο της Κομποστέλλα. Σπούδασε φιλολογία κι ασχολήθηκε με τη συγγραφή, τη μετάφραση, τη διδασκαλία, την τέχνη της φωτογραφίας και, τα τελευταία χρόνια, με τη σκηνοθεσία και την παραγωγή ταινιών. Μετοίκησε στην Αθήνα το

1994. Πρωτογνώρισα τον Ολάγια, τον Πέδρο, πριν αρκετά χρόνια όταν παρακολούθησα τα σεμινάριά του στο Φροντιστήριο Ιστορικών Επιστημών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών τα οποία αφορούσαν στη Γεωγραφία των Αρχαίων Ελληνικών Μύθων. Αργότερα, ταξιδέψαμε παρέα μέχρι τη Νάουσα, όπου και βρέθηκα βοηθός του στο ντοκιμαντέρ που είχε αναλάβει να δημιουργήσει

για το Νυμφαίο της Μίεζας, «τον κήπο του Αριστοτέλη». Ανάμεσα στο πολυσχιδές έργο του, ο Μυθολογικός Άτλαντας της Ελλάδας– ένα μνημειώδες έργο για τον Ελληνικό Πολιτισμό –, το Νέο Έλληνο-Ισπανικό Λεξικό και ενδιαφέροντα βιβλία όπως Ευδαίμων Αρκαδία και η Ελλάδος Ελάσσων Ιστορία. Ανάμεσα στα οπτικοακουστικά του έργα, μια σειρά ντοκιμαντέρ (ΕΤ1)

για τους τόπους των Μύθων, αλλά και μια μεγάλου μήκους ταινία για τον Μανώλη Καλλιγιάννη, με τίτλο «Με τον Καλλιγιάννη. Κινηματογραφικό πορτραίτο». Με τα λόγια του Πέδρο: Φυγάς, φοιτητής, μισθοφόρος, αεροπόρος, ναυπηγός και θαλασσοπόρος, ο Μανώλης Καλλιγιάννης εγκατέλειψε στα 17 του την πατρίδα του τη Λέσβο με το όνειρο να γίνει ζωγράφος και μόνο ζωγράφος […] Το φιλμ «Με τον Καλλιγιάννη» είναι ένα κινηματογραφικό σόλο, μια ενδιαφέρουσα δημιουργική πρόκληση και, το δίχως άλλο, μια ταινία διαφορετική πέρα από το ντοκιμαντέρ και τη μυθοπλασία.

Ποιος είναι, ωστόσο, ο Πέδρο Ολάγια, ο Ισπανός που έχει διανύσει εκατό χιλιάδες χιλιόμετρα στην ελληνική γη κι έχει καταγράψει με τον φακό του και με το μολύβι του την ιστορία των μύθων αυτής της χώρας; Θέλω να πιστεύω ότι εξακολουθεί να είναι ο ίδιος που ήταν τότε, όταν έκανε αυτά: ένας ελληνιστής που ήθελε να ασχοληθεί με τον ελληνισμό επί τόπου, ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται τον ουμανισμό ως στρατευμένη στάση ζωής υπέρ του ανθρώπου, ένα βασανισμένο πνεύμα, ένας προσγειωμένος ιδεαλιστής, κάποιος που ακόμα θέλει να αλλάξει τον κόσμο... Τελευταία, ο Πέδρο Ολάγια επιδίδεται πιο συστηματικά στη συγγραφή δοκιμίων, πάντα με έντονο λογοτεχνικό ύφος. Ένα από αυτά, γραμμένο από την αρχή με τη σκέψη να γίνει και ταινία, απέκτησε πρόσφατα αυτή τη μορφή: «Η μετέωρη Ελλάδα». Μια μεγάλου μήκους ταινία, χωρίς διαλόγους, που «δεν δίνει λόγο» στον πρωταγωνιστή: εκείνος, ένας αφηγητής, ένας περιπατητής, ένας πολίτης, τριγυρίζει την Αθήνα και περιεργάζεται το τοπίο της συλλογιζόμενος. Μια πραγματικά ξεχωριστή εμπειρία η συνεργασία μου με τον Ολάγια: δεν υπήρχε ο «στεγνός»

επαγγελματισμός, ούτε τα πολυάριθμα συνεργεία που συνήθως πλαισιώνουν ένα κινηματογραφικό γύρισμα. Ο Ολάγια, μοναχικός δημιουργός την ώρα της καταγραφής των εικόνων, γράφει το σενάριο σε ένα μαύρο τετράδιο το οποίο συμβουλεύεται συχνά, πριν από κάθε πλάνο. Πηγαίνει ανιχνεύοντας το τοπίο, περιεργαζόμενος τον χώρο και στήνει ένα τρίποδο – επίσης μοναχικό, δίχως τη συμβολή άλλων μέσων – με την ψηφιακή κάμερα. Ο Ολάγια προσέχει σχολαστικά τα πάντα, τον συγκινεί η λεπτομέρεια των πραγμάτων. Αναζητά τον ιδανικό καιρό για να πλαισιώσει το σενάριό του. Αναζητά το ίδιο φως για να μπορέσουν να αναμειχθούν οι διάφορες σκηνές μεταξύ τους. Τα πλάνα του Ολάγια έχουν ένα στοιχείο που τον χαρακτηρίζει: τη γωνία. Μια γωνία μέσα από την οποία ο ίδιος εμφανίζεται ή προς την οποία περπατά και στην οποία χάνεται… Φίλε Πέδρο, πριν έναν περίπου χρόνο, βρεθήκαμε και πάλι «συνταξιδιώτες» στην πόλη μας, την Αθήνα, γυρίζοντας από τόπο σε τόπο και καταγράφοντας με μια κάμερα μια προσωπική σου αναζήτηση σε σχέση με τη Δημοκρατία. Ποιό είναι τελικά το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα αυτής της περιδιάβασής σου στον αθηναϊκό χώρο; Ποια η σχέση της γης αυτής με τη Δημοκρατία, τότε και τώρα; Το «αποτέλεσμα» είναι μια ταινία για τη δεοντολογία της δημοκρατίας, μια όπτικο-ακουστική εκδοχή του ομώνυμου έργου μου «Η μετέωρη Ελλάδα», στο οποίο προσδίδει νέα μορφή και, ευελπιστώ, νέα πνοή. Το «συμπέρασμα» είναι πολυσύνθετο: νομίζω ότι, με αυτή την προσπάθεια αναθεώρησης της δημοκρατίας από τον ίδιο χώρο που κάποτε υπήρξε λίκνο της και που σήμερα εξελίσσεται σε τάφο της, αποκτάμε συνείδηση των πραγματικών αρχών της -ιστορικών και ηθικών-, αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό όραμα που εξακολουθεί να είναι επαναστατικό, και καταλαβαίνουμε ότι είναι εξ ορισμού ένα εύθραυστο και

απαιτητικό σύστημα διακυβέρνησης που βασίζεται στην πολιτική αρετή των πολιτών και που, χωρίς αυτή, στερείται βάσεως.

]

...πρόκειται για ένα ριζοσπαστικό όραμα που εξακολουθεί να είναι επαναστατικό, και καταλαβαίνουμε

Μια μεγάλου μήκους ταινία, ένα σχεδόν δίωρο έργο το οποίο γυρίστηκε αποκλειστικά στον αθηναϊκό «μικρόκοσμο». Πόση ήταν η διάρκεια των εργασιών για την αποπεράτωση της ταινίας σου; Είναι δύσκολο να το υπολογίσει κανείς, διότι η ταινία «πατάει» σε ένα προηγούμενο έργο, το οποίο είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής. Πρόκειται, όπως είπα, για την οπτικοακουστική μεταφορά ενός προϋπάρχοντος έργου, που στην ουσία είναι το ίδιο. Για αυτό τα σύνορα θολώνουν.

ότι είναι εξ ορισμού ένα εύθραυστο και απαιτητικό σύστημα διακυβέρνησης που βασίζεται στην πολιτική αρετή των πολιτών και που, χωρίς αυτή, στερείται βάσεως.

Από κινηματογραφική άποψη, το βιβλίο «επηρεάζει» πολύ την ταινία –που σαφώς θα ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε αυτό–, αλλά ταυτόχρονα, σε αυτή την περίπτωση, το βιβλίο ήταν ήδη γραμμένο με πολύ κινηματογραφικό τρόπο, πράγμα που βοήθησε στο «σμίξιμο». Συνολικά, μπορεί να ασχολήθηκα με αυτή την ταινία έναν ολόκληρο χρόνο, αλλά αυτό το καλό έχει το «κινηματογραφικό σόλο», ότι δεν υπάγεται στους ρυθμούς και στις δεσμεύσεις μιας συμβατικής παραγωγής: σου δίνει μεγαλύτερη ελευθερία και σου επιτρέπει να κάνεις «συνταγές γκουρμέ». * ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ, ΥΠ. ΔΡ. ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΕΚΠΑ

Συνέντευξη

Θυμάμαι την πρώτη προβολή, την πρεμιέρα της ταινίας σου στην Αθήνα, στην Ελληνοαμερικανική Ένωση. Ήταν μια συγκροτημένη παρουσίαση του έργου σε συνδυασμό με μια συζήτηση στο τέλος κι ένα θερμό χειροκρότημα που τη συνόδευε. Θα ήθελες να μας αναφέρεις τη δική σου εμπειρία από τη βραδιά εκείνη; Η εκδήλωση που αναφέρεις ήταν η πρεμιέρα της ελληνικής εκδοχής. Είχαν προηγηθεί κι άλλες εκδηλώσεις στην Ισπανία με την ισπανική βερσιόν, και για αυτό είχα ήδη εικόνα για την ανταπόκριση και τη δυναμική του κοινού απέναντι στο συγκεκριμένο έργο. Υπήρχε όμως μια διαφορά σημαντική: στην περίπτωση της Αθήνας, ήταν επί το πλείστον ένα κοινό Ελλήνων, και η αντίδραση θα μπορούσε να μην είναι η αναμενόμενη. Το θέμα της δεοντολογίας της πολιτικής και της δημοκρατίας μας αφορά όλους, αλλά το γεγονός ότι πραγματεύεται με θέατρο την Αθήνα –αρχαία και σύγχρονη– και με αφορμή την τωρινή κατάσταση θα μπορούσε να προκαλέσει πιο έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις στους Έλληνες.

Η έκπληξή μου ήταν ακριβώς αυτή: στις πολλές προβολές με συζήτηση που έχουμε κάνει μέχρι τώρα, η ορθολογική και η συναισθηματική αντίδραση των ξένων (κυρίως Ισπανών) ήταν εξίσου μεγάλη με αυτή των Ελλήνων, για να μην πω μεγαλύτερη! Ποιες άλλες ευκαιρίες θα υπάρξουν για να απολαύσει κανείς τη «Μετέωρη Ελλάδα»; Ελπίζω ότι πολλές. «Η μετέωρη Ελλάδα» δεν είναι μόνο ένα βιβλίο και μια ταινία, είναι μια πρωτοβουλία εν τω γίγνεσθαι που έχει σκοπό να καλλιεργήσει την πολιτική συνείδηση και να παροτρύνει στην περισυλλογή

και τον διάλογο για την αναγκαία αναθεώρηση της υπάρχουσας «δημοκρατίας». Σε αυτή τη γραμμή, έχουμε ήδη οργανώσει προβολές και εκδηλώσεις σε συνεργασία με περισσότερους από πενήντα φορείς και είμαστε πάντα ανοιχτοί σε νέες προτάσεις. Επίσης, όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να συμμετάσχει στην πρωτοβουλία και να έχει πρόσβαση στο έργο μέσω του ιστότοπου www. pedroolalla.com.

Γιατί «Μετέωρη Ελλάδα»; Γιατί αυτός ο τίτλος που, ενώ είναι υπέροχος και ιδιαίτερα στοχευμένος, αποπνέει έναν έντονο προβληματισμό; Θα σου απαντήσω με ένα απόσπασμα του έργου: «ἥ ῾Ελλὰς ἅπασα μετέωρος ἦν», έγραψε ο Θουκυδίδης. «Μετέωρος» σημαίνει στον αέρα, αυτό που αιωρείται, που πλανάται· αλλά σημαίνει και το επισφαλές, το αβέβαιο· και, τέλος, το εκκρεμές, το ανεκπλήρωτο. Έτσι, στον αέρα, λέει ο ιστορικός ότι ήταν όλη η Ελλάδα τότε που η Σπάρτη έλαυνε ενάντια στην Αθήνα, διασχίζοντας αυτούς τους γαλαζωπούς λόφους που διακρίνονται εκεί στο βάθος, ενώ στις δυο αντίπαλες πλευρές, παράτολμοι και αμέριμνοι νέοι ανυπομονούσαν να ξεχυθούν στον πόλεμο. Σήμερα, η Ελλάδα, χώρα και ηθική πρόκληση συνάμα, εξακολουθεί να είναι μετέωρη, πλανώμενη, σκόρπια. Και αβέβαιη ακόμα, και ανεκπλήρωτη. Και, αναμφίβολα, επισφαλής, αιώνια απειλούμενη.

]

«Η μετέωρη

Είναι εφικτό να ζήσουμε στον 21ο αιώνα την Αθηναϊκή Δημοκρατία; Είναι απολύτως εφικτό -και απαραίτητο- να εξακολουθήσουμε να αναζητούμε, στον 21ο αιώνα, τα ίδια ιδανικά που εκείνοι αναζήτησαν τότε. Ίσως τα εργαλεία ή τα μέσα δεν μπορούν να είναι τα ίδια, αλλά τα ιδανικά δεν είναι καθόλου παρωχημένα και θα εξακολουθήσουν να είναι χρήσιμα εφόσον δεν είμαστε διατεθειμένοι να παραδεχτούμε ότι η «πολιτική» είναι απλώς ιδιωτική υπόθεση κάποιων ολίγων για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους. Πώς ορίζεται η «Δημοκρατία»; Ποιος ο ρόλος του «σεβασμού» και της τήρησης των Νόμων σε μια δημοκρατική Πολιτεία; Και ποιες θεωρείς ότι ήταν οι συντεταγμένες της Αρχαίας Δημοκρατίας; Η δημοκρατία είναι το μόνο πολιτικό σύστημα που επιτρέπει την πλήρη και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών στον προσδιορισμό και στην υπεράσπιση του κοινού καλού, και -πιο σημαντικό ακόματο μόνο πολιτικό σύστημα που την απαιτεί.

Είναι το μόνο σύστημα όπου η πολιτική δεν νοείται ως τέχνασμα για την επιβολή του κατεστημένου που συμφέρει τους ισχυρούς, αλλά ως τέχνη της συμφιλίωσης της βούλησης όλων για την καταπολέμηση του εγωισμού. Τελευταία εξέδωσες ένα επιστολιμιαίο δοκίμιο σχετικό με το γήρας παίρνοντας αφορμή από το αντίστοιχο έργο του

Ελλάδα» δεν είναι μόνο ένα βιβλίο και μια ταινία, είναι μια πρωτοβουλία εν τω γίγνεσθαι που έχει σκοπό να καλλιεργήσει την πολιτική συνείδηση και να παροτρύνει στην περισυλλογή και τον διάλογο για την αναγκαία αναθεώρηση της υπάρχουσας «δημοκρατίας».

Κικέρωνα. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία το δημογραφικό πρόβλημα είναι περισσότερο από ποτέ εμφανές: ο άνθρωπος γεννιέται, γνωρίζει, μαθαίνει, επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που του προσφέρονται και – τέλος – οφείλει να στοχάζεται. Αποτελεί, όμως, το γήρας έναν δρόμο προς την ωρίμανση; έναν δρόμο προς τη σοφία;

Το να γερνάμε καλά -το ευ γηράσκειν- δεν είναι τίποτα διαφορετικό από το να καταφέρουμε το ευ ζην μέχρι το τέλος της ζωής μας. Είναι, επομένως, κάτι που, παραδόξως, πρέπει να μάθουμε από νωρίς. Μια διαδικασία της οποίας η επιτυχία εξαρτάται τόσο από την προσωπική καλλιέργεια των ικανοτήτων και της στάσης ζωής μας όσο και από την ικανότητα της κοινωνίας να κάνει εφικτή αυτή την καλλιέργεια και να ανταποκριθεί στις θεμιτές ανάγκες όλων μας. Αυτό καθιστά το ευ γηράσκειν ένα εγχείρημα προσωπικό και συλλογικό συνάμα, δηλαδή συνάμα ηθικό και πολιτικό.

Στον λόγο που εκφώνησες κατά την αναγόρευσή σου σημείωνες: Πρεσβευτές Ελληνισμού. Τι είναι αυτό που πρεσβεύουμε; Αυτό που ονομάζουμε ελληνισμός δεν είναι απλώς ο πολιτισμός μιας χώρας ή ενός λαού. Είναι σαφώς

μια κληρονομιά πολύ πιο πολύπλοκη και οικουμενική. Θα ήθελα να σταθώ σε δύο λέξεις: στην Οικουμενικότητα και στον Ελληνισμό. Ζούμε στην θλιβερή κοινωνία της Παγκοσμιοποίησης όπου ο όρος Οικουμενικότητα θα μπορούσε να «διαβρωθεί». Ζούμε, επίσης, σε μια εποχή όπου ο Πολιτισμός έχει χάσει το βάρος που θα έπρεπε να του αναλογεί ως θεμέλιο του παγκόσμιου πραγματικού πλούτου, ενώ ο «πραγματικός πλούτος» έχει καταδυναστεύσει κάθε ιδέα, κάθε σπιθαμή ελπίδας του Ανθρώπου. Οικουμενικότητα και παγκοσμιοποίηση είναι δύο έννοιες αντικρουόμενες. Η οικουμενικότητα είναι η αναζήτηση όσων είναι κοινά και έμφυτα στον άνθρωπο, καθώς και η προσπάθεια αυτά τα γνωρίσματα και τα αγαθά -ηθικά και υλικάνα γίνουν σεβαστά και προσιτά σε όλους. Η παγκοσμιοποίηση, αντιθέτως, είναι ένας μηχανισμός σφετερισμού των αγαθών και των δικαιωμάτων ολόκληρης της ανθρωπότητας από μια χούφτα προνομιούχων, εξουδετερώνοντας όποια αντίσταση μπορούν να προβάλουν τα σύνορα, τα κράτη, οι νόμοι, τα δικαιώματα, η καλώς νοούμενη πολιτική και όλα τα κεκτημένα του πολιτισμού. Ποια είναι τα σημεία της Αθήνας στα οποία επιστρέφεις συχνά; Ποιο είναι το στοιχείο – ή τα στοιχεία – της πόλης που ταυτίζονται και «ολοκληρώνουν» τη δική σου προσωπογραφία; Όλο το ιστορικό κέντρο. Όλα τα μέρη που αναφέρονται και εμφανίζονται στο έργο. Από τον Λόφο των Νυμφών μέχρι το παρακμιακό Δημόσιο Σήμα. Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήμουν ο ίδιος αν όλα αυτά τα μέρη δεν ήταν μια συνεχής παρουσία στη ζωή μου, μια σταθερά. Με εμπνέουν, με υπενθυμίζουν πράγματα σημαντικά, και κάθε φορά που τα επισκέπτομαι κάπως «πεσμένος» με ανακουφίζουν. Κλείνοντας θα ήθελα να σε ρωτήσω αν αισθάνεσαι τη γη

αυτή πατρίδα σου. Και αν ναι, τι είναι αυτό που σου δημιουργεί αυτό το συναίσθημα, αυτή την ανάγκη, ίσως; Η Ελλάδα είναι το μέρος όπου έχω περάσει τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής μου εκούσια, και αυτή η συνειδητή επιλογή -αυτή η συνειδητή επιμονή- την καθιστά μια πατρίδα για εμένα. Σε αυτό προστίθεται το συναίσθημα -κοινό και σε άλλους ξένους- του ότι αποτελεί επίσης μια πνευματική πατρίδα. Και συναίσθημα και βίωμα μαζί συνιστούν κάτι πολύ ισχυρό. Για αυτό η Ελλάδα με πληγώνει, και όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια με πληγώνουν και με αγανακτούν απίστευτα.

]

Είμαι σίγουρος ότι δεν θα ήμουν ο ίδιος αν όλα αυτά τα μέρη δεν ήταν μια συνεχής παρουσία στη ζωή μου, μια σταθερά. Με εμπνέουν, με υπενθυμίζουν πράγματα σημαντικά, και κάθε φορά που τα επι-

Ποιά θεωρείς – αν υπάρχουν – πως είναι τα κοινά πολιτισμικά στοιχεία (ή ποιες είναι οι έντονες αντιθέσεις) ανάμεσα στην Ισπανία και στην Ελλάδα, ανάμεσα, δηλαδή, στη φυσική και στη θετή σου πατρίδα. Όσον αφορά στην Ισπανία και στις ομοιότητες με την Ελλάδα, μπορώ να πω ότι είμαστε δύο λαοί και δύο χώρες με πολύ παράλληλους βίους. Οι διαφορές μας είναι πάντα μικρές, σε επίπεδο αποχρώσεων, και, αν και το ενδιαφέρον για τα κοινά και η συλλογική δράση μού φαίνονται λίγο μεγαλύτερα στην Ισπανία, θα μου άρεσε να είναι πολύ μεγαλύτερα και στις δύο χώρες.

σκέπτομαι κάπως «πεσμένος» με ανακουφίζουν.

WWW.PEDROOLALLA.COM

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ

Πέρασαν μερικοί μήνες χωρίς πλατείες, γιατί το καλοκαίρι ζητούσε ανάσα. Ο τίτλος, αυτή τη φορά, δεν είναι απολύτως ακριβής-πώς θα μπορούσε; Δεν αρκεί στην πλατεία Εξαρχείων μια νύχτα, χρειάζονται πολλές. Ας τις χωρέσουμε, όμως, σε μία. Νύχτα όχι σπαρμένη θαύματα. Νύχτα σπαρμένη ασχήμια, μοναξιές, τρόμο. Η Πλατεία Εξαρχείων (και όχι ολόκληρα τα Εξάρχεια) είναι στ’ αλήθεια ένα μικρό ορμητήριο «για ορισμένους». Οι άνθρωποι που στ’ αλήθεια κουμαντάρουν την φάση στην πλατεία, δεν βρίσκονται ποτέ εκεί. Πόσο εύκολο, όμως, είναι να γράφεις για απόντες; Για φήμες ή για θεωρίες που μια επαληθεύονται, μια όχι; Καθόλου. Άλλωστε, υπάρχει φόβος και δείλιασμα. Ρωτάς για την πλατεία Εξαρχείων και οι κάτοικοι σου λένε ότι όλα καλά, όπως ακριβώς κάνω κι εγώ που είμαι κάτοικος. Όλα καλά, γιατί δεν υπάρχει κίνδυνος να περάσεις και να σε πυροβολήσουν, ας πούμε ή να κάτσεις μία ώρα και να παρασυρθείς στη χρήση ναρκωτικών. Θέλουμε να υπερασπιζόμαστε τη γειτονιά μας, κόντρα σε υπερβολικές φωνές τηλεοπτικών πάνελ που απευθύνονται σε ανθρώπους της επαρχίας ή της άλλης άκρης της πόλης και εξυπηρετούν, ακουσίως ή εκουσίως, άλλες σκοπιμότητες. Σαν ποιες, ας πούμε σκοπιμότητες; Σαν αυτή που θέλει να αδειάσει η περιοχή από ενεργούς κατοίκους, να πέσουν τα νοίκια κι οι τιμές στα πάντα, να αγοραστούν διάφορα κτήρια και να επέλθει ανάπτυξη με όρους που καμία σχέση δεν έχουν με τη λέξη γειτονιά. Ξένες εταιρείες και λοιπά καινά δαιμόνια. Δε φοβάμαι να καθίσω στην πλατεία. Γι’ αυτό το έχω κάνει πολλές, δεκάδες φορές τα τελευταία χρόνια, φοιτήτρια σε παρέες φοιτητών, μόνη περιμένοντας κάποιο καθυστερημένο ραντεβού, με φίλη συγκεκριμένη ή φίλο συγκεκριμένο, οι οποίοι τυχαίνει να γουστάρουν πολύ να κάθονται εκεί. Τα 23α μου γενέθλια τα είχα περάσει με ένα πλαστικό μπουκάλι λευκό κρασί από τις παρακείμενες κάβες και μερικούς φίλους, καθισμένη μαζί τους γύρω από το παράδοξο, μουντζουρωμένο, σχεδόν αόρατο άγαλμα στο κέντρο της πλατείας. Αλλά δεν το επιλέγω πια. Αποφάσισα ότι δε χρειάζεται, για τις ανάγκες αυτού του κειμένου, να καθίσω σε μια απόπειρα «φτιαχτού ξενυχτιού»-να δω τι; Να πω τι; Τι περισσότερο από αυτό που βιώνω και γνωρίζω ως κάτοικος της περιοχής και, μάλιστα, σε ένα σπίτι λίγα βήματα από την πλατεία; Αξιώνω, αναγνώστη, την προσοχή σου σε αυτές τις λέξεις, είτε αγαπάς, είτε μισείς, είτε αδιαφορείς για τα Εξάρχεια, μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο: γιατί ζω εκεί. Ζω. Κι η ζωή εκεί είναι, ξέρεις, ωραία. Κάποια βράδια που γίνονται από τη μια στιγμή στην άλλη ξημερώματα, στους δρόμους περπατούν πολύ νέα παιδιά, αγκαλιασμένα και τραγουδάνε, κυκλοφορούν διάφοροι μεθυσμένοι

που μιλούν ακατάληπτα, στην πλατεία πέφτουν οι τόνοι και οι μόνιμοι κάτοικοί της γέρνουν νωχελικά στα πεζούλια. Κάποια πρωινά, μερικά μαγαζιά παραμένουν κλειστά, αλλά μοσχοβολάνε οι φούρνοι και οι δρόμοι γυαλίζουν από την υγρασία, ένα κουδούνι χτυπά σε μια πρώιμη, ίσως ανεπιθύμητη, επίσκεψη. Κάποιοι πίνουν ατελείωτα, μέρα νύχτα, εντός και εκτός των μπαρ. Ο καλός συγγραφέας Ε. Ζάχος Παπαζαχαρίου λέει για την Πλατεία Εξαρχείων: «Είναι η μόνη πλατεία που έχει παλαιά και συνεχή επιμορφωτική παράδοση από τον περασμένο αιώνα ως τα σήμερα. Πέρασαν από εκεί τα μεγαλύτερα ονόματα, ο Παλαμάς, ο Λαπαθιώτης, ο Ξενόπουλος, κι από τους καλλιτέχνες ο Χαλεπάς, ο Φιλιππότης κι άλλοι αμέτρητοι, που κατοικούσαν στα Εξάρχεια και στη Νεάπολη και σύχναζαν στην Πλατεία και στα καφενεία της. Γιατί στα Εξάρχεια γίνεται κάπως πιο ανοιχτή κι ελεύθερη κουβέντα. Στα Εξάρχεια έχουν πέσει τα ταμπού και κανένα θέμα δε λογίζεται πια ως απαγορευμένο. Όσο κι αν η Πλατεία Κολωνακίου κι η Δεξαμενή μαζεύουνε κάποια κουλτούρα και κάποια νεολαία, στα Εξάρχεια και η κουλτούρα και η νεολαία είναι πιο πλατιές, πιο λαϊκές, λιγότερο ντιλετάντικες κι εκλεκτικές». Μια κουβέντα, τώρα, για το περίφημο γλυπτό,

Μέχρι το 1959, η πλατεία Εξαρχείων -γνωστή και απλώς ως Πλατεία, με Π κεφαλαίο, παρακαλώ- δεν υπήρχε. Παλιά σπίτια και παράγκες στέκονταν στη συμβολή των δρόμων Σολωμού, Ανδρέα Μεταξά, Θεμιστοκλέους και Στουρνάρη. Επί Καραμανλή, η οικιστική αναμόρφωση της Αθήνας κατεδάφισε αρκετά από τα γραφικά αυτά οικήματα και διαμόρφωσε την πλατεία και τα παγκάκια της. Στήθηκε τότε εκεί το πήλινο (!) άγαλμα του Αττίκ, αλλά έλιωσε στην πρώτη κακοκαιρία του χειμώνα. Στη θέση του μπήκαν τα αγγελούδια τα γλυκά, αυτά που έμελλε να στολιστούν από ταγκιές και οργές περαστικών και μόνιμων. Το διάστημα της Χούντας, τα Εξάρχεια και, βέβαια, η πλατεία τους, είχαν ρόλο πρωταγωνιστικό. Άντρο αντίστασης, αντιστασιακές προκηρύξεις, εννοείται αστυνομικά μπλόκα και βία. Βία. Στα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια, προσπάθειες εξημέρωσης των απανταχού αγριμιών. Βιβλιοπωλεία, ιστορικά πια δισκάδικα, αλλά και εμπορευματοποίηση τη αριστεράς και της αναρχίας.. Τα ναρκωτικά (η σκόνη) παρόντα από τις αρχές της δεκαετίας του 70. Δίκες για χρήση παραισθησιογόνων ουσιών και «κλεφτρόνια» προειδοποιούσαν σε πρωτοσέλιδα τους γονείς για το πού βγαίνουν τα παιδιά τους τις νύχτες. Κι ακόμα κι όταν τα Εξάρχεια γέμισαν μπαρ,

καφέ, θέατρα και ταβέρνες για ρεμπέτικες, φαντασιακές νύχτες, ακόμα κι όταν στα Εξάρχεια άρχισαν να συχνάζουν φοιτήτριες και φοιτητές, από Αθήνα, αλλά και από δοξασμένες επαρχίες, που θα γίνονταν οι αυριανοί επιστήμονες και δημόσιοι υπάλληλοι. Αλλά και καλλιτέχνες άρχισαν να συρρέουν, έτοιμοι να ενταχθούν και να διαμορφώσουν το πολύβουο και λίγο άτακτο μελίσσι της περιοχής. Ιδέες, αυτοσχέδιες παραστάσεις, ξέφρενες νύχτες μεθυσιών, το ενδιαφέρον δίπολο Νεάπολης και Πλατείας, «πάνω κάτω η Πατησίων», αλλά, βέβαια, και η ενωτική, θρυλική οδός Μαυρομιχάλη. Οι κλούβες, κλούβες όμως. Η επανάσταση, επανάσταση. Μια επανάσταση περισσότερο κόντρα στη μοναξιά και τη μιζέρια που έζεχναν τα μικροαστικά σπίτια εκείνης της εποχής με τον Παπανδρέου στην tv κι από πάνω τα σεμεδάκια, με τις μαμάδες που ονειρεύονταν γιο δικηγόρο και κόρη κυρά κι αρχόντισσα. Αυτός ο γιος και αυτή η κόρη προτιμούσαν τέχνη και αλητεία, γυρνούσαν σπίτια τους πρωί και τους περίμενε νερό σκεπασμένο με χαρτοπετσέτα στο κομοδίνο, όπως περίπου συμβαίνει, δηλαδή, και με τους σύγχρονους επαναστατημένους που σπάνε και καίνε για να γυρίζουν κάθιδροι και εκστασιασμένοι τα ξημερώματα πατώντας στα νύχια των ποδιών να μην ξυπνήσουν τον Χαλανδριώτη μπαμπά και την Κηφισιωτοπούλα μάνα. Είναι αδύνατον να κάθεσαι στην Πλατεία και να μην κάνεις αναγωγές στο παρελθόν, εκτός αν δεν έχεις διαβάσει τίποτα ή αν δε σου έχει πει κανείς από τους μεγαλύτερους τίποτα. Πολλοί παλαιοί θαμώνες, αληθινοί με σάρκα και οστά Εξαρχειώτες δε θέλουν ούτε ν’ ακούν, ούτε να βλέπουν. Το σκηνικό αλλάζει. Το σκηνικό μένει ίδιο. Γινόμαστε εμείς οι νέοι Εξαρχειώτες-εμείς, όμως, δεν φοράμε απαραιτήτως άρβυλα, ούτε απαραιτήτως ξενυχτάμε πάνω από μαύρα και κόκκινα γράμματα όπως ο Νικόλας Άσιμος, εμείς μπορεί και να νοικιάζουμε τις φωλιές μας στο καπιταλιστικό και νεορευματικό airbnb του σατανά. Δεν προλάβαμε να στεναχωρηθούμε όλες και όλοι για το κλείσιμο του επικού Floral πριν δύο χρόνια. Ο ιδιοκτήτης δήλωσε ότι καμία επιχείρηση επάνω στην πλατεία δεν είναι βιώσιμη. Το ίδιο έλεγε και ο ιδιοκτήτης του παρακείμενου Γκρι Καφέ που τώρα άλλαξε όνομα και ιδιοκτησία. Κι έφυγε κι αυτός. Τα Εξάρχεια σε προσκαλούν και σε διώχνουν. Απρόβλεπτα! Παράλληλες πραγματικότητες: οι ιδιοκτήτες που παλεύουν για να μη φύγουν ως περιοχή από τις hip γειτονιές, οι συχνά αδιάφοροι και απλώς διερχόμενοι κάτοικοι, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που θέλουν δουλειά και αγάπη. Όπως όλοι. Η Πλατεία Εξαρχείων αποτελεί τον πολύχρωμο χάρτη της Αθήνας, τα χρώματα όμως δεν ακτινοβολούν, είναι χλωμά και θαμπά. Συρία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Αλβανία, Κονγκό, Καμερούν, Πακιστάν, Μπανγκλαντές, χώρες-μαμάδες που εκπροσωπούνται στην Ελλάδα από άντρες. Τη νύχτα, οι γυναίκες και τα παιδιά είναι μέσα. Σε υπόγεια, σε νέες δομές διαμονής, σε κατάσταση προσωρινής φιλοξενίας. Οι άντρες δένονται σε παρέες, μιλούν τις γλώσσες τους, γελούν, πίνουν τσιγάρα και μπίρα, ορισμένοι τους ελέγχονται από μαφίες, από συμφέροντα. Όχι, δεν ακούνε πια βόμβες, ούτε φοβούνται μη ματώσει το πουκάμισο στη θέση της καρδιάς, αλλά πάλι άλλοι αποφασίζουν γι΄ αυτούς. Κάποιοι, καμώνονται τους αναρχικούς. Άλλοι, κανονίζουν πότε και ποιοι θα επιτραπεί να βάλουν τους πάγκους τους στην πλατεία για να πουλήσουν τις λιχουδιές του τόπου τους. Άλλοι φυλάνε αναγκαστικά αποθήκες όπου φυλάσσονται διάφορα «διαμάντια», γιατί αυτός που τους το λέει τους προστατεύει. Έρχονται ώρες που αναρωτιέμαι: «μα τόσο κακό είναι αυτό το Κράτος, πια;». Δεν μπορώ να γράψω ονόματα, δεν μπορώ να πω ποιοι μου είπαν τι. Το θέμα των Εξαρχείων είναι λεπτό. Τόσο λεπτό, που καταντά χοντροκομμένο. Πάρε μια κόλλα χαρτί και γράψε ό, τι σου’ ρχεται στο μυαλό, να δω λίγο κάτι. Ροκ και Ρεμπέτικο, αναρχία και μπάτσοι, ερωτική απενοχοποίηση, πολιτική, ΠΑΣΟΚ, Αριστερά, περιθώριο, άβατο, ανομία, βία, φόβος, γκριζάδα, καπνογόνα, κίνδυνος, κουλτούρα. Έπεσα καθόλου μέσα; Δεν ξέρω. Μπορεί. Εγώ πάντως νιώθω κάπως όταν παραγγέλνω φρέντο καπουτσίνο και λίγο πιο κει κάθεται άπραγος και παρατημένος αυτός ο μουσάτος, ο αδύνατος, λιώμα από την πρέζα και με μια παρατεταμένη παλάμη. Και άντε εγώ να μην παραγγείλω τον καφέ. Αυτός θα σηκωθεί

“

Το σύνθημα του Μάη του ’69 «απαγορεύεται να απαγορεύεις» πόσο μπορεί να συνεχίζει να έχει ισχύ στα Εξάρχεια;

“

τους «Τρεις Έρωτες» της πλατείας, ένα από τα αγαπημένα μου της πόλης. Το κατασκεύασε το 1909 ένας Γάλλος καλλιτέχνης, που κανείς δεν ξέρει το όνομά του. Ένα ακόμα μυστήριο κατοικεί στα εξωτικά Εξάρχεια, τα πάλαι ποτέ ονομαζόμενα ως «Προάστειον», τα ανέκαθεν αχαρτογράφητα. Πήραν ζωή και νόημα στον αστικό χάρτη, μετά το χτίσιμο του Πολυτεχνείου και του Πανεπιστημίου και πήραν το όνομά τους, που προξενεί εδώ και δεκαετίες αυτά τα ανάμεικτα συναισθήματα, από τον Ηπειρώτη παντοπώλη Έξαρχο.

“

Αξιώνω, αναγνώστη, την προσοχή σου σε αυτές τις λέξεις, είτε αγαπάς, είτε μισείς, είτε αδιαφορείς για τα Εξάρχεια, μόνο και μόνο γι’ αυτό το λόγο: γιατί ζω εκεί. Ζω. Κι η ζωή εκεί είναι, ξέρεις, ωραία.

επάνω; Θέλω να ρωτήσω κάτι, αλλά δεν ξέρω ποιον. Το σύνθημα του Μάη του ’69 «απαγορεύεται να απαγορεύεις» πόσο μπορεί να συνεχίζει να έχει ισχύ στα Εξάρχεια; Γύρω από την πλατεία και στους πέριξ δρόμους πωλούνται λαθραία, φτηνά τσιγάρα. Τα Σαββατόβραδα, κάτι πάντα γίνεται και πνιγόμαστε στο χημικό. Τα καλοκαίρια, μια δυο μέρες δηλαδή, διοργανώνονται από πολιτιστικούς παράγοντες χωρίς κρατικά πρόσημα βραδιές ποίησης και φεστιβάλ, τύπου Αναψυκτήριο “Τα Ωραία Εξάρχεια”. Οι μόνιμοι θαμώνες της πλατείας, που κοιμούνται, ξυπνούν και αναπνέουν εκεί μέσα, ενοχλούνται διακριτικά, αλλά οι φανζινάδες και οι αριστερουά ραδιοφωνικοί παραγωγοί τους κερνούν καμιά μπίρα κι όλα καλά. Ποιος να σώσει τι και ποιον εκεί μέσα; Γύρω μας αφίσες, αφίσες, αφίσες. Κι αφισοκολλητές θεογκόμενοι που τρώνε χαλαροί το σουβλάκι τους. Δε φτάνουν οι λέξεις! Οι σελίδες! Οι νύχτες δε φτάνουν! Ξημερώνει και ξέρω ότι θα δω τον Ντίντη, τον παλιό μου συμμαθητή που είναι κοριτσούδι τώρα, χάρη στα καλλυντικά του. Θέλει να γίνει και στ΄ αλήθεια, αλλά το χειρουργείο κοστίζει. Αγαστά Εξάρχεια, δώστε του έρωτα, δώστε του χρήμα και λίγο χασίς. Κάτι καταφέρνει το μελαχρινό. Νυχτώνει πάλι και βλέπω τα ονειροπόλα κορίτσια με τα μαύρα διχτυωτά να κάθονται με βλέμμα νικητή στα χαμηλά πεζούλια, να γελούν δυνατά, πολύ δυνατά κι ένα μηχανάκι με νέο πολλά υποσχόμενο, καμπούρη, κοκαλιάρη να παρκάρει δίπλα στο διπλωμένο τους μπούτι. Φλερτ και βλέμμα διψασμένο. Δεν μας πειράζει κανείς εμάς τα κορίτσια. Διάχυτη, γαρ, η κουλτούρα του αντισεξισμού και του φεμινισμού. Τόσα κατειλημμένα στέκια γύρω μας. Και μοσχοβολά κρέπα, πίτσα και φαλάφελ. Διψασμένα στόματα. Σύμπαν μες στο κράτος, όχι κράτος μες στο κράτος. Κατάλαβες; Κάθισα λιγάκι τις προάλλες και μου προσέφεραν

αμέσως ένα τσιγάρο σαν τον πήχη μου να ρουφήξω. Χαμογέλασα κι ευγενικά αρνήθηκα. Υποκλίθηκαν κι έφυγαν. Νέοι νόμοι μετα-αστικής, υπεραστικής, εξωγήινης ευγένειας. Όταν πέφτει η νύχτα, οι νόμοι αλλάζουν, οι βάρδιες κι οι φρουρές. Οι πρωινοί εργαζόμενοι και το φοιτηταριό του καφέ και του ταβλιού υποχωρεί. Μεταλλάδες, ρεμπέτες, πουθενάδες, διάφοροι ατάμπελοι και ανέμελοι κι ωραίοι συρρέουν. Κάθονται, στριμώχνονται, προχωρούν, δεν έχουν λεφτά, έχουν αλλά όχι για τα μαγαζιά, κοιτούν βαθιά μες στα μάτια αν τους κοιτάξεις. «Σε ποια παράλογη ταινία παίζω;», λέω και ξέρω πως δεν είμαι τυφλή. Τι συγκατοίκηση είναι τούτη μαγική, όμορφη, συχνά επικίνδυνη! Μπραντς, φαντς, άνθρωποι με και άνθρωποι χωρίς παπούτσια, αλκοόλ που κολλάει στις σόλες, περίπτερα, φαγάδικα, κραγιόν σε λάγνα χείλη, ντάγκλες καταμεσίς του δρόμου, αθώα, γλυκά σκυλιά, μια εσάνς αλληλεγγύης να πλανάται, διάφορες καλημέρες 2 η ώρα το μεσημέρι και τόνοι καφέ σε κούπες και πλαστικά. Κουρασμένοι σχεδόν μονίμως όλοι μας. Δεν αερίζεται καλά η περιοχή. Κλεισούρα και έμπνευση, φόβος και αποστροφή. Γίνεται; Έλα και θα δεις. Θα δώσουμε ραντεβού στην πλατεία, «έξω από το παλιό φλοράλ» και θα σε πάω μια βόλτα μέσα και γύρω. Δεν θα πάθεις τίποτα, αν γίνεις κι εσύ λίγο μέρος του μωσαϊκού. Α, και φόρα ό, τι θες. Μια χάρη μόνο. Μην κάνεις κουβέντα για το μετρό που υποτίθεται θα ανοίξει πάνω στην πλατεία. Τι εννοείς γιατί; Εγώ θέλω. Ναι και οι κάτοικοι θέλουν! Ποιοι δε θέλουν; Δεν ξέρω! Ρώτα αυτούς που πυρπόλησαν το μηχάνημα που έκανε τις εδαφολογικές μελέτες. Σου είπα, παιδί μου, τα πράγματα στα Εξάρχεια δεν είναι και πολύ απλά. Εδώ 1+1 δεν κάνει 2. Πόσο κάνει; Δεν ξέρω. Πάμε για μπίρα;

ΚΕΙΜΕΝΟ & ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΡΑΚΑΚΗ fb: Georgia Drakaki instagram: drakakig

Προσπερνώντας την πλατεία Eξαρχείων ο δρόμος θα σας οδηγήσει στον πεζόδρομο της Κωλέττη και στον «Μαύρο Γάτο»...

Φθινόπωρο στα Εξάρχεια σημαίνει «χάσιμο» σε μικρά βιβλιοπωλεία, πολλά καινούρια λαϊβάκια, βόλτες στα στενά και καφές στο Μαύρο γάτο κάτω από τα δέντρα που σιγά-σιγά θα ρίχνουν τα φύλλα τους… Θα ανέβεις, θα κατέβεις το μαύρο γάτο, θα ακολουθήσεις και στο μαύρο γάτο θα καταλήξεις. Οι φοιτητικές παρέες έχουν εδώ τη «γιάφκα» τους, κόσμος από την γειτονιά που δημιουργεί αυθόρμητα παρέες, εργαζόμενοι από τα γύρω μαγαζιά, μουσικοί και καλλιτέχνες που ετοιμάζουν τις ιδέες τους. Το

μαγαζί σφύζει από όμορφη ενέργεια, το προσωπικό από σπιρτάδα (και στυλ!). Όλα έχουν ένα στυλ ρετρό σαν μαγαζί εποχής σε αμερικάνικη συνοικία, και το βράδυ αυτός ο χαρακτήρας γίνεται ακόμη πιο σαφής. Αν μη τι άλλο τέτοια ατμόσφαιρα αποπνέει η μπάρα και ο κόσμος της. Αν «κόλλησες» με τον μαύρο γάτο ψάξε στο facebook για να ενημερώνεσαι περί των dj sets που γίνονται μέσα στην εβδομάδα. Συνιστώ τις καθημερινές βραδάκι να πας για πότο (για αποφόρτιση)!

Κωλέττη 42, Εξάρχεια Τ.: 210 38 00 518

ANEY ΣΧΟΛΕΙΟΥ! Προτάσεις Δημιουργικής ενασχόλησης & εκπαίδευσης για ολους! ΤΗΣ ΆΝΤΑΣ ΚΟΥΓΙΆ

ILLUSTRATIONS: TIMO KUILDER www.zwartekoffie.com

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥ

Γηράσκω αεί διδασκόμενος «Ό,τι είναι η γλυπτική για έναν όγκο μαρμάρου, είναι η εκπαίδευση για την ανθρώπινη ψυχή» Tζόζεφ Άντισον Ό,τι ομορφότερο και ό,τι πιο ακριβές έχω διαβάσει για την εκπαίδευση,τη μόρφωση, την παιδεία και όλες τις υπόλοιπες συναφείς έννοιες είναι ακριβώς αυτό το παραπάνω γνωμικό: «Ό,τι είναι η γλυπτική για έναν όγκο μαρμάρου, είναι η εκπαίδευση για την ανθρώπινη ψυχή». Γεννιόμαστε ως ένας αλάξευτος όγκος μαρμάρου, ο οποίος με την εκπαίδευση, τη μάθηση και τη γνώση μπορεί να γίνει το ομορφότερο γλυπτό του κόσμου. Το να μαθαίνεις, το να αποκτάς γνώση πάνω σε ένα αντικείμενο είτε πρόκειται να το κάνεις επάγγελμα είτε απλά το κάνεις ως χόμπι, δηλαδή για διασκέδαση ή για τη δική σου για ψυχική ανάταση, δίνει νόημα στην καθημερινότητά μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε έτσι φτιαγμένοι, που έχουμε αρχή, μέση και τέλος. Πώς αλλιώς θα ομορφύνουμε τη δική μας ιστορία; Ζώντας μαθαίνοντας, ζώντας αγαπώντας, αποκτώντας γνώση και ανακαλύπτοντας τα άγνωστα αυτού του κόσμου ή επαναπροσδιορίζοντας τα ήδη γνωστά. Δυστυχώς, ο όρος εκπαίδευση στη χώρα μας έχεις ίσως λάβει ένα αρνητικό πρόσημο. Δεν είναι να μας κάνει και ιδιαίτερη εντύπωση αφού το εκπαιδευτικό σύστημα είναι βασισμένο σε ένα κυνήγι βαθμού ή στην απομνημόνευση μιας στείρας γνώσης χωρίς ουσία. Όμως, όπως έχουμε πολλές φορές υποστηρίξει, όλα εξαρτώνται από εμάς. Κι αν εμείς θέλουμε να εμβαθύνουμε σε κάτι, από το πιο ουσιώδες έως το πιο ανούσιο δεν έχουμε παρά να το κάνουμε! Είτε είμαστε παιδιά είτε στα βαθιά γεράματα, πάντα υπάρχει ο χρόνος και ο τρόπος να μάθουμε κάτι καινούργιο! Το θέμα είναι έχουμε τη διάθεση; Καλό θα ήταν να την αποκτήσουμε. Όπως λέει και ο σοφός λαός, τρώγοντας έρχεται η όρεξη! Βρείτε τι είναι αυτό που θα σας ενδιέφερε και κάντε το με όλη σας την ψυχή.

Για εμάς, τελικά, εκπαίδευση είναι ό,τι μας κάνει καλύτερους, εξυπνότερους, δημιουργικότερους και κυρίως... ευτυχέστερους! Ανεξαρτήτως ηλικίας!

Εκπαίδευση / Γνώση / Μόρφωση «Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα.» Sydney J. Harris

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥ Για εμάς το νόημα της ζωής συνοψίζεται σε ένα τίτλο ενός πασίγνωστου βιβλίου του Λεό Μπουσκάλια: «Να ζεις, να αγαπάς και να μαθαίνεις». Η δίψα για μάθηση και γνώση, η περιέργεια με λίγα λόγια, δε σκοτώνει τη γάτα όταν πρόκειται για πράγματα που θα μας εξελίξουν. Οι καθρέφτες που έχουμε βάλει (ή μας έχουν βάλει!) μπροστά μας, γίνονται παράθυρα σε ένα κόσμο που ίσως ποτέ δεν φανταζόμασταν.

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως, το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας μας δεν βοηθάει και πάρα πολύ στην επίτευξη της πραγματικής «εκπαίδευσης», αλλά περισσότερο προωθεί τη στείρα αποστήθιση. Οι σκοποί όμως της εκπαίδευσης ανά τον κόσμο συνοψίζονται στα εξής: α) ο σχηματισμός του χαρακτήρα, που θα βοηθήσει τους νέους στις σχέσεις τους με τους συνανθρώπους τους β) η ανάπτυξη της ευφυΐας γ) η μετάδοση και ίσως η βελτίωση της εθνικής κουλτούρας δ) ο εφοδιασμός των νέων με γνώσεις και δεξιότητες ανάλογα με τις ικανότητές τους, ώστε να κερδίσουν τα απαραίτητα για τη ζωή και να συμβάλλουν στην περαιτέρω ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, ε) η προσπάθεια να γίνουν οι νέοι

01 02 03

ικανοί να προσαρμόζονται στις μεταβαλλόμενες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Ο D.J. O'Connor όμως προσθέτει κάποια ΕΚΠΑΊΔΕΥΣΗ: Η εκπαίδευση με την ευρεία έννοια περιλαμβάνει όλες τις δραστηριότητες που έχουν σκοπό την επίδραση με συγκεκριμένο τρόπο στη σκέψη, στο χαρακτήρα και στη σωματική αγωγή του ατόμου. Από τεχνικής πλευράς, με τη διαδικασία της εκπαίδευσης αποκτώνται συγκεκριμένες γνώσεις, αναπτύσσονται δεξιότητες και ικανότητες και διαμορφώνονται αξίες.

ακόμη ενδιαφέροντα στοιχεία σε αυτούς τους σκοπούς: 1) να τους κάνει να αποκτήσουν κριτική σκέψη, 2) να τους φέρει σε επαφή με την κουλτούρα και τα επιτεύγματα του ανθρώπου και να τους εξασκήσει, ώστε να τα εκτιμούν, 3) η ηθική εξύψωση του ατόμου, η ανάπτυξη ηθικής συνείδησης και ήθους και 4) να τους ξυπνήσει το ενδιαφέρον και την αγάπη για γνώσεις. Αυτή η τελευταία παράμετρος που θέτει ο φιλόσοφος, μας τονίζει ότι η εκπαίδευση σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από εμάς τους

ΠΑΙΔΕΊΑ: Σύμφωνα με την κοινωνιολογική προσέγγιση του όρου, "παιδεία" ορίζουμε τη μετάφραση των πολιτιστικών στοιχείων, ώστε να διασφαλίζεται η συνέχεια και η διάρκεια του συστήματος στο πο-

ίδιους, από δική μας ενασχόληση και ατομική προσπάθεια. Τι σημαίνει αυτό; Αν για παράδειγμα στο σχολείο μας επιβάλλεται να κάνουμε ένα μάθημα, αυτό αυτομάτως μας δημιουργεί αρνητισμό.

λιτιστικό επίπεδο που έχει επιτευχθεί απ' την προηγούμενη γενιά και

Πόσο θα άλλαζε αυτό αν βρίσκαμε την ουσία του κάθε μαθήματος;

ώστε να μην υπάρχει η πιθανότητα παλινδρόμησης σε παλαιότερα

Οι ξένες γλώσσες για παράδειγμα: Μπορεί ο τρόπος που μας δι-

στάδια.

δάσκεται μία γλώσσα να είναι βαρετός, αλλά το να μάθεις μία ξένη γλώσσα σε φέρνει κοντά σε έναν διαφορετικό πολιτισμό και μια άλλη κουλτούρα. Η γυμναστική μπορεί να είναι η κατάλληλη ώρα

ΜΌΡΦΩΣΗ: Η μόρφωση εισήχθη από την περιοχή της τέχνης στην

για «λούφα», αλλά είναι επίσης ένα πολύ σημαντικό μάθημα γιατί

Παιδαγωγική και δηλώνει την προσπάθεια του παιδαγωγού να

μας βοηθά να βρούμε εκτός από σωματική, ψυχική ισορροπία.

επιτύχει την εσωτερική καλλιέργεια του παιδιού. Ενεργητική μόρ-

Πώς να παραβλέψεις το γεγονός ότι οι αρχαίοι ημών είχαν τη

φωση είναι η παιδαγωγική ενέργεια που αποσκοπεί στην απόδοση

γυμναστική στα πολύ βασικά μαθήματα; Όλα αυτά τα παραδείγ-

μιας συγκεκριμένης μορφής του εσωτερικού του ανθρώπου, ενώ

ματα, όπως και πολλά άλλα, οδηγούν σε ένα συμπέρασμα: Η

παθητική το αποτέλεσμα της δράσης του παιδαγωγού, δηλαδή η ήδη

ενασχόληση με ποικίλα γνωστικά αντικείμενα (όσο σημαντικά ή μη

διαμορφωμένη εσωτερική μορφή του ανθρώπου.

σημαντικά κι αν «θεωρούνται») ανοίγουν πάντα... «παράθυρα»!

Α µµα ΕΣΠ Πρόγρ α Απογευµατινά Workshops Προσαρµοσµένα δίδακ τρα Φύλαξη και τ οΣ άβ β α τ ο ΜΠΕΡΟΒΟΥ 25, ΚΥΨΕΛΗ // Τ.: 210 82 25 388 Υπεύθυνες: Πανσελήνου Ελένη & Πανσελήνου Όλγα Site: www.folitsa.com FB: www.facebook.com/folitsamas

Polyglot Bookstore ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

Aκαδημίας 84, Αθήνα Τ.: 210 33 00 455 Fax: 210 33 00 440 SITE:

www.polyglotbooks.gr

Το που μπορείς να βρεις το ξενόγλωσσο βιβλίο που ψάχνεις και δη το εκπαιδευτικό… Απασχολεί τόσο ενήλικες μαθητές ξένων γλωσσών όσο και τους γονείς των μικρών μαθητών! Ξέροντας καλά το κέντρο σου προτείνουμε το Polyglot στην Ακαδημίας, μας διευκολύνει η άμεση διαθεσιμότητα βιβλίων και η πληρότητα τίτλων σε καλές τιμές. Η εξυπηρέτηση και η ποικιλία βιβλίου (σε πολλές γλώσσες) είναι ένας συνδυασμός που θα σε κάνει να το προτιμήσεις κάθε φορά που χρειάζεσαι ξενόγλωσσο. Το e-shop του Polyglot θα σου «λύσει τα χέρια» αν δεν έχεις προσβασιμότητα στο κέντρο!

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥ Παιδεία και κοινωνία «Η ευτυχία του ανθρώπου συνίσταται στη μόρφωση και στην παιδεία, και όχι στα αγαθά που δίνει και παίρνει η τύχη» Πλούταρχος

Η ευτυχία όντως εξαρτάται από την Παιδεία; Μάλλον ναι! Σε έναν κόσμο οικονομικής κρίσης, τα υλικά αγαθά πέρασαν σε δεύτερη μοίρα και αυτό που ανακαλύψαμε ότι αυτό που μας κάνει ευτυχισμένους είναι μάλλον να είναι ευτυχισμένοι οι δίπλα μας από αυτό που θα τους προσφέρουμε. Η ανάγκη για προσφορά όμως εξαρτάται από την Παιδεία που έχουμε λάβει. Μα πότε τέλικα έχει κάποιος Παιδεία και γιατί μας είναι τόσο απαραίτητη; Η Παιδεία είναι αρχαιοελληνική λέξη με την οποία χαρακτηρίζονταν η αγωγή των παιδιών. Από την εποχή της κλασικής αρχαιότητας η λέξη αυτή, με την ευρύτερη έννοια, σήμαινε τον πολιτισμό, την εκπαίδευση, τον ανθρωπισμό ως διακριτικό χαρακτηριστικό μάλιστα των Ελλήνων έναντι των “βαρβάρων” (όπως χαρακτήριζαν οι Αρχαίοι Έλληνες τους ξένους). Ο όρος παιδεία στη σημερινή εποχή πολλές φορές εξισώνεται με τον όρο της εκπαίδευσης, αλλά αν δούμε τον όρο Παιδεία με την ευρύτερη έννοια αντιλαμβανόμαστε ότι αποτελεί ένα απαραίτητο στοιχείο για την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας, αλλά δεν «αντλείται» μόνο μέσω της εκπαίδευσης: ναι μεν η μόρφωση παίζει σημαντικό ρόλο για την απόκτηση της Παιδείας, αλλά δεν είναι μόνο αυτή που παίζει ρόλο. Ως άμεσοι παράγοντες ορίζονται η οικογένεια, το σχολείο (μέσω της εκπαίδευσης) και το κοινωνικό περιβάλλον, ενώ ως έμμεσοι

01 02 03

τα ΜΜΕ, οι πολιτιστικές διαδικασίες, ο ελεύθερος χρόνος και το επάγγελμα Έτσι, καταλαβαίνουμε ότι χρειάζεται προσωπική ενασχόληση και προσπάθεια. Για εμάς, αυτό που κυρίως χρειάζεται ΔΙΆΒΑΣΑ στην «Πάπυρος Larousse Britannica»: «Ο όρος παιδεία δηλώνει την σκόπιμη και συνειδητή προσπάθεια για ατομική τελείωση και κοινωνική ένταξη ενός ανθρώπου οποιασδήποτε ηλικίας». Στη Wikipedia διάβασα το εξής «παιδεία: καλλιέργεια της προσωπικότητας ενός ανθρώπου σε όλους τους τομείς: πνευματικό, ηθικό, σωματικό κ.λπ., αγωγή, κουλτούρα, μόρφωση».

για να έχει κάποιος Παιδεία, είναι ο σεβασμός προς το διπλανό του. Για να λειτουργήσει μια κοινωνία και να έχει εξέλιξη μία κοινωνική δομή, πρέπει να υπολογίζουμε μεν τον εαυτό μας, αλλά κυρίως πρέπει να υπολογίζουμε τον Άλλον. Μόνο έτσι, ως ένα σύνολο ατόμων («κοινωνικών όντων» όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης) μπορεί να πάει μπροστά πολιτισμικά, οικονομικά, περιβαλλοντικά, κοινωνικά κ.ο.κ. Γι’αυτό και η Παιδεία πρέπει να αφορά όλες τις κοινωνικές ομάδες (ακόμη κι αν η πολιτεία, στην Ελλάδα τουλάχι-

ΣΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΊΔΕΙΑ επίσης σημείωσα ότι η Παιδεία «συντελείται δυναμικά, στα πλαίσια της κοινωνίας, όχι από ένα και μοναδικό άτομο, αλλά από τη λειτουργία των θεσμών, τον καθημερινό βίο, την πολιτιστική παράδοση, την πολιτική ζωή και την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» γενικότερα». Επιπλέον, σύμφωνα με τον Παπανούτσο: «Η παιδεία είναι το κληροδοτούμενο από γενεά σε γενεά κεφάλαιο των πνευματικών αγαθών, που σχηματίζεται μέσα στην ιστορία και από την ιστορία, με τον ατομικό και συλλογικό μόχθο του ανθρώπου»

στον, δεν ασχολείται ιδιαίτερα!). Η παιδεία, μαζί με την ελευθερία και τη δημοκρατία, αποτελούν το ύψιστο δημόσιο αγαθό στον σύγχρονο κόσμο. Και είναι το μέσον για έναν καλύτερο κόσμο: όχι πιο παραγωγικό, αλλά έναν κόσμο που παρουσιάζει ελάχιστες (και γιατί όχι μηδενικές) οικονομικές ανισότητες, μηδενικές κοινωνικές διακρίσεις, κατανόηση της έννοιας των δικαιωμάτων και κατοχύρωση τους, ίσες ευκαιρίες για όλους στην ζωή ανεξάρτητα, θρησκείας, χρώματος και κοινωνικής ή οικονομικής θέσης, ανάπτυξη του πολιτισμικού περιβάλλοντος,

Η ΠΑΙΔΕΊΑ εν ολίγοις αναγνωρίζεται ως κάτι πολύ ευρύτερο από την γνώση ενός αντικειμένου και συνδέεται πολύ περισσότερο με τη συνολική συμπεριφορά, την καλλιέργεια και τον τρόπο ζωής μας, παρά με τις εξειδικευμένες γνώσεις. Συντελεί στη διαμόρφωση της προσωπικότητας, της ατομικής κοινωνικοποίησης και της εξέλιξης του κοινωνικού συνόλου.

προστασία του φυσικού περιβάλλοντος κλπ. Από όλα αυτά, αντιλαμβανόμαστε ότι η Παιδεία είναι μία διαδικασία που δε σταματά ποτέ. Οι ατομικές ανάγκες αλλάζουν, αλλά επίσης, αλλάζει και το κοινωνικό περιβάλλον. Έτσι, δεν θα έπρεπε να αφεθούμε στα ήδη γνωστά. Θα έπρεπε να κάνουμε τη χάρη στον εαυτό μας και να μην επαναπαυθούμε ποτέ, όσον αφορά τη γνώση που μπορούμε να απορροφήσουμε.

Ωδείο Έρευνα www.odeioerevna.gr ΚΕΝΤΡΙΚΟ ΩΔΕΙΟ:

Κεφαλληνίας 99β, Αθήνα T.: 210-8679488 / 6976327864 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ:

Κοραή 30, Νέα Σμύρνη T.: 210-9355481 / 6976327864 Το Ωδείο Έρευνα Iδρύθηκε το 1988 από τον συνθέτη και καθηγητή Ανώτερων Θεωρητικών της Μουσικής, Θανάση Βρυνιώτη. 30 σχεδόν χρόνια μετά, τα ηνία του Ωδείου τα έχουν αναλάβει οι 2 του υιοί Στέφανος & Φαίδωνας Βρυνιώτης, οι οποίοι παρά τις δυσκολίες των καιρών συνεχίζουν δυναμικά ανοίγοντας το πρώτο παράρτημα του Ωδείου στην Νέα Σμύρνη το 2016. Με άκρως καταρτισμένο διαδακτικό προσωπικό, 30 χρόνια εμπειρίας στην διδασκαλία και μαθητές από όλο το ηλικιακό φάσμα, το Ωδείο Έρευνα στηρίζει έμπρακτα το σλόγκαν του: "Ποτέ δεν είναι αργά να μάθεις Μουσική"! Ωράριο Λειτουργίας: Δευτέρα - Παρασκευή, 12.00 - 21.00 odeioerevna@gmail.com fb: www.facebook.com/odeio.erevna/

Πολιτισμός: Τέχνες, Ψυχαγωγία & αναψυχή «Ο κυριότερος στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η γνώση, αλλά η δράση.» Herbert Spencer

ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΟΥ Ποιος είπε ότι τα «χόμπι», οι τέχνες και οι Τέχνες δεν αποτελούν «εκπαίδευση»; Τουλάχιστον στη χώρα μας, πολλοί! «Μα θα μάθεις ζωγραφική; Ποιος ο λόγος; Χορό; Μα γιατί; Τι σεμινάρια φωτογραφίας και κουραφέξαλα, κοίτα τη δουλειά σου και μη χαλάς χρήματα». Κακή νοοτροπία. Όλα κάτι μας προσφέρουν. Η βασική τους όμως προσφορά είναι ότι μας βάζουν σε εγρήγορση, μας δραστηριοποιούν!

Η άρρηκτη σχέση ανάµεσα στον Πολιτισµό και την Εκπαίδευση είναι γνωστή από αρχαιοτάτων χρόνων. Αυτό και μόνο καθιστά επιτακτική και αυτονόητη την ανάγκη να αναζητούµε διαρκώς νέους τρόπους µέσω των οποίων ο Πολιτισµός, στις διάφορες εκδοχές του, να µπορέσει να προσεγγίσει ολοένα και µεγαλύτερες κοινωνικές οµάδες. Οι πολιτιστικές αξίες, ιδιαίτερα στη χώρα µας, µία χώρα µε πλούσια πολιτισµική παράδοση, οφείλουν να βρίσκονται ψηλά στη κλίµακα των προτεραιοτήτων του εκπαιδευτικού µας συστήµατος. Πράγμα το οποίο μάλλον δε συμβαίνει. Και εδώ είναι που πρέπει να αναλάβουμε δράση εμείς οι ίδιοι. Η εκπαίδευση δε

01 02 03

σταματά ποτέ. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να σταματήσει αφού αλλάζουμε και εμείς και τα πράγματα γύρω μας. Δεν αλλάζουμε μόνο ως χαρακτήρες, αλλάζουν και οι ανάγκες μας. Η ζωή μας ΩΣ «ΧΌΜΠΙ» κάθε δραστηριότητα πάνω σε κάποιον τομέα που

δεν πρέπει να περιστρέφεται μόνο γύρω από το πώς θα γίνουμε

ενδιαφέρει το άτομο και δεν του επιφέρει χρηματική αμοιβή και που

καλύτεροι στη δουλειά μας. Φυσικά και είναι ένα σημαντικό

πραγματοποιείται συχνά κατά την διάρκεια του ελεύθερου χρόνου. Χόμπι μπορεί να είναι η συλλογή πραγμάτων, κάποιο άθλημα ή κάποια δημιουργική δραστηριότητα κ.ά.

κεφάλαιο αυτό, αλλά μήπως θα έπρεπε να κάνουμε κάτι καθαρά και μόνο για τον εαυτό μας; Το να μαθαίνεις κάτι, έστω κι αν το αντιμετωπίζεις ως χόμπι, σε απελευθερώνει ψυχικά και σε κάνει να βλέπεις τον κόσμο από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Σε αυτήν ακριβώς την κατηγορία ανήκουν όλες οι τέχνες, είτε πρόκειται για

ΑΝ ΔΕΝ ΈΧΕΤΕ ΧΡΉΜΑΤΑ, κάντε το μόνοι σας: Στο youtube μπορείς να βρεις διάφορα tutorials σχετικά με διάφορα γνωστικά αντικείμενα. Σίγουρα δεν αντικαθιστά την ανθρώπινη επαφή με κάποιον

Τέχνη είτε πρόκειται για κάτι χειρωνακτικό. Η ζωγραφική, το θέατρο, η μουσική, το πλέξιμο, η φωτογραφία,

ειδικό, αλλά σε βοηθάει να αποκτήσεις μία αρχική γνώση πάνω σε

η φιλοσοφία, η ψυχολογία, ο χορός, η δημιουργία κόμικς, το να

κάτι και στην πορεία να το «ψάξεις» περισσότερο.

φτιάχνεις πράγματα για το σπίτι μόνος σου από διάφορα υλικά, οι κινηματογραφικές ή λογοτεχνικές λέσχες (ναι όλα αυτά μπορείτε να τα βρείτε στην Αθήνα, δωρεάν ή με κάποιο αντίτιμο) οδηγούν όχι μόνο στη μάθηση ή στην ενασχόληση με κάτι δημιουργικό,

ΌΤΑΝ Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΌΣ και η παιδεία είναι ο προορισμός, η εκπαί-

αλλά επίσης βοηθούν στη μείωση του άγχους: Όταν έμαθα να

δευση, η ουσιαστική εκπαίδευση, γίνεται το καλύτερο μέσον για να

πλέκω (από το youtube) μείωσα αρκετά το κάπνισμα και όταν πάω

φτάσεις. Αλλά δεν εξαρτάται μόνο από την οικογένεια, το σχολείο ή

για μαθήματα τραγουδιού είναι η μόνη ώρα που πραγματικά δε

άλλους εξωτερικούς παράγοντες. Εξαρτάται κυρίως από εμάς τους

σκέφτομαι τίποτα. Θα μου χρειαστούν όλα αυτά επί του πρακτικού;

ίδιους. Αν διψάτε για μάθηση, σίγουρα θα βρείτε τον τρόπο να ικανο-

Ίσως όχι. Αλλά σίγουρα περνάω υπέροχα. Χωρίς να έχω απώτε-

ποιήσετε αυτή τη δίψα σ' αυτήν την Πόλη που ζει Ακόμη!

ρους σκοπούς!

Sheep & Wolves Σεμινάρια Πλεξίματος SHOWROOM/ WORKSHOPS:

Ματσούκα 15, Άνω Πατήσια Τ/F.: 210 22 89 089 EMAIL/WEB:

info@sheep&wolves.gr www.sheepandwolves.gr

Χαρά, δημιουργία, αγάπη, γέλιο, χαλάρωση, ζωή, ομορφιά, χρώματα είναι μόνο μερικές λέξεις που χαρακτηρίζουν το έργο των Sheep and Wolves. Τεχνικές πλεξίματος που δίνουν άριστο αποτέλεσμα για να κάνεις δώρο στον εαυτό σου ή σε κάποιον δικό σου άνθρωπο. Πρόβατα και λύκοι ενωμένοι. Μήπως είναι καλύτερα έτσι;;; Για ακόμη μια χρονιά ήμαστε εδώ για να σας διδάξουμε τα μυστικά και την τέχνη του χειροποιείν σε όλους εσάς που θέλετε να ανακαλύψετε ή απλά να εξελίξετε την τέχνη του πλεξίματος. Μέσα από διάφορα είδη workshops όπως: πλέξιμο τσάντας, knitting loom, υφαντική σε τελάρο... κ.α. μπορείς εύκολα να ανακαλύψεις ότι η δημιουργία πάντα σε πάει ένα βήμα παρακάτω την φορά ...

ΣΕΜΙΝΆΡΙΑ κεραμικής & εικαστικών για μικρους και μεγάλους

ΠΩΛΗΤΗΡΙΟ κεραμικών και χειροποίητων αντικειμένων

ΦΤΙΑΞΕ το δικό σου κεραμικό σε δύο ώρες!

Η Bούλα και η Aθηνά, απόφοιτες της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας, σε υποδέχονται στον όμορφο χώρο τους! Πέρνα καμιά βόλτα! Έχει και να ψωνίσεις, έχει και να φτιάξεις, έχει και να χαζέψεις!!! Απ’ολα έχει!!!

ΑΦΡΟΔΊΤΗΣ 12, ΠΛΆΚΑ // Τ.: 697 21 06 620, 697 44 29 983 fb.: DotAhart - Athens art lab

ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΊΑ & ΨΥΧΟΕΚΠΑΊΔΕΥΣΗ ΜΈΣΩ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΎ & ΘΕΑΤΡΟΥ Περπατώντας ένα Αυγουστιάτικο απόγευμα στις γειτονιές των Κάτω Πετραλώνων με τους δρόμους πια ήσυχους από τις πολύβουες μετακινήσεις των κατοίκων, βρέθηκα στην Ηούς, έναν γνώριμο δρόμο της περιοχής που το παρελθόν της συνδέεται με τους χωμάτινους δρόμους που σταδιακά χτιζόντουσαν τα πρώτα εργοστάσια (Παυλίδης). Ήταν μια συνοικία εργατών με έντονη πολιτική και κοινωνική ζωή. Τα σημερινά Κάτω Πετράλωνα είναι γεμάτα πια από θέατρα, χώρους τέχνης και μπαρ. Εκεί λοιπόν στον δρόμο της Ηούς που στην μυθολογία υπήρξε πρόδρομος του Ήλιου στον οποίο άνοιγε κάθε αυγή με τα ρόδινα χέρια της τη ‘’θύρα της Ανατολής’’, στο νούμερο 27 βρέθηκα μπροστά από ένα νεοκλασικό κτίριο γωνία με Συμμαχιδών. «Ένα κόσμημα στην περιοχή» λένε οι κάτοικοι της γειτονιάς. Τρύπωσα λοιπόν στο κτίριο αυτό και ανακάλυψα «Το Νήμα», έναν χώρο ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης, όπως μου ανέφεραν οι δυο υπεύθυνοι, Αριστέα Κοντραφούρη, Παιγνιοθεραπεύτρια-Δραματοθεραπεύτρια, μέλος EAP και Ιωάννης Κ. Πίμπας, Ψυχολόγος MSc. Μου κέντρισε το ενδιαφέρον το λογότυπο που είδα στην πινακίδα, ένας άνθρωπος που σκαρφαλώνει πάνω στο σκοινί, προσπαθεί να φτάσει ψηλά να ακουμπήσει τον ουρανό, να αγγίξει τον στόχο. Μοιάζει με έναν άνθρωπο που ακροβατεί, έτοιμος να πέσει, παρόλα αυτά αντιστέκεται στην όποια δυσκολία, σε κάθε ανισορροπία.

Τρυπώνοντας στην Ηούς 27 και πιάνοντας Το Νήμα… Ηούς 27, Κάτω Πετράλωνα // Τ.: 6907502034

ρόλους και νέες συμπεριφορές που ποτέ του δεν είχε φανταστεί, μπορεί να συμμετάσχει σε κάποια από τις ομάδες θεάτρου και ομάδες δραματοθεραπείας – παιγνιοθεραπείας του Νήματος. Αν πάλι κάποιος γονέας, εκπαιδευτικός ή

Το Νήμα, εδώ και τέσσερα χρόνια,

σημαντικού εργαλείου με το οποίο μπορεί πιο

θεραπευτής επιζητά νέους τρόπους επικοι-

αποτελεί έναν χώρο ασφαλή όπου

εύκολα να αναγνωρίσει τον σκοπό της ζωής του

νωνίας με το παιδί μέσα από την φαντασία και

και τις αξίες του. Να γίνει αποτελεσματικός και

το παιχνίδι, μέσα από την άμμο και το νερό

να αγαπήσει τον εαυτό του.

μπορεί να συμμετάσχει σε σεμινάρια και σε

μέσα από το παιχνίδι και το θέατρο

Η ισορροπία πάνω στο σχοινί και η επίτευξη

βιωματικές ομάδες του Νήματος, σύμφωνα

καταφέρνουν να εξερευνούν τις

του στόχου δεν είναι πάντα εύκολη. Όμως μέσα

με τις προσωπικές ανάγκες του καθενός.

παιδιά και γονείς, αλλά και ενήλικες

δυνάμεις τους, να αναπλαισιώνουν την όποια δυσκολία και να ανακαλύπτουν τα όρια του εαυτού.

από το πάντρεμα της τέχνης με την επιστήμη, η φαντασία έρχεται να συναντήσει την μεθοδο-

Δεν έχετε λοιπόν παρά να βρεθείτε στην Ηούς,

λογία, να αγκαλιάσει και να ενισχύσει την όποια

στο νούμερο 27 και εκεί για να ανακαλύψετε

προσπάθεια.

το δικό σας νήμα και να σκαρφαλώσετε πάνω σε αυτό παρέα με την Αριστέα Κοντραφούρη,

Τα όρια, η αλλιώς «οι κανόνες του παιχνιδιού» αποτελούν βάση για μια λειτουργική σχέση

Όποιος λοιπόν επιθυμεί να αναγνωρίσει τους

την Λαμπρινή Κουβαρά και τον Ιωάννη Κ.

τόσο με τον εαυτό όσο και με τους άλλους. Κα-

ρόλους που παίζει στην καθημερινότητά του,

Πίμπα καθώς και με τους υπόλοιπους συνερ-

τακτώντας κανείς το όριο γίνεται κάτοχος ενός

να πειραματιστεί και να αιφνιδιαστεί από νέους

γάτες του Νήματος.

Nέο Ελληνικό Θέατρο Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης

Aναγνωρισμένη από το κράτος ΣΤΗ ΣΧΟΛΗ ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ: ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΡΜΕΝΗΣ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΓΟΥΛΙΩΤΗ ΧΡΗΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ ΑΡΗΣ ΜΠΙΝΙΑΡΗΣ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ ΑΡΗΣ ΣΕΡΒΕΤΑΛΗΣ ΤΑΚΗΣ ΤΖΑΜΑΡΓΙΑΣ ΚΙΝΗΣΗ: ΕΛΕΝΑ ΓΕΡΟΔΗΜΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΣΙΑΜΟΥ ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΕΛΑΤΟΥ ΖΩΗ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ ΦΩΝΗΤΙΚΗ: ΧΑΡΑ ΚΕΦΑΛΑ ΜΟΥΣΙΚΗ: ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΥ

ΟΡΘΟΦΩΝΙΑ: ΑΡΗΣ ΒΑΦΙΑΣ ΑΓΩΓΗ ΠΡΟΦΟΡΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ: ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΒΛΑΧΟΥ ΙΣΤΟΡΙΑ ΘΕΑΤΡΟΥ: ΚΩΣΤΑΣ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΣ ΔΡΑΜΑΤΟΛΟΓΙΑ: ΔΗΩ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗ ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: ΕΔΟΥΑΡΔΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ: ΗΛΙΑΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΜΕΡΑ: ΜΑΞΙΜΟΣ ΜΟΥΜΟΥΡΗΣ

«Ο χορός μας δίνει φτερά και το σώμα το μέσο για να φτάσουμε πιο κοντά στην καρδιά!» Σοφία Φ λώρου

Body Balance // Σύγχρονος Χορός // Μπαλέτο // Barra a Terre // Μπαλέτο για παιδιά // HIP HOP // Yoga // Capoeira Aπό το 2003 και συνεχίζουµε... χορεύοντας!

Πρωτογένους 1, Αθήνα // Τ.: 210 32 57 774 // Κ.: 693 65 43 038

w ww. da nce u p. g r

ΕΙΔΙΚΆ ΤΜΗΜΑΤΑ: για εργαζόμενους ΕΝΗΛΙΚΕΣ & ΕΦΗΒΟΥΣ κάθε Σαββατοκύριακο Στα οποία διδάσκονται: Υποκριτική Αυτοσχεδιασμός Κινησιολογία Αγωγή προφορικού Λόγου Ιστορία Τέχνης / Θεάτρου

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ:

Σπυρίδωνος Τρικούπη 34 Αθήνα Τ: 210 8253489 SITE:

www.armenis.gr E-MAIL:

info@armenis.gr Νέο Ελληνικό Θέατρο

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους. Jean Cocteau, 1889-1963, Γάλλος καλλιτέχνης

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, Υπάρχουνε ακόμα ανθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια».

Φώτης Κόντογλου

ΦΤΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Εξάρτηση στο διαδίκτυο! Και αν νομίζετε πως αφορά τους πιτσιρικάδες γελιέστε. Πριν πείτε οτιδήποτε για αυτούς, θυμηθείτε τα νιάτα σας πόσες ώρες μιλούσατε στο σταθερό με την φίλη σας και τον γκόμενο. Η εξάρτηση είναι πολύ πιο έντονη, επικίνδυνη αλλά και γελοία στους μεγάλους, που εάν δεν ποστάρουν 62 ποστ την ημέρα, λες και είναι τα σοσιαλ της Adidas, δεν ησυχάζουν. Στην γκάμα τους, βρίσκεις από νουθεσίες προς τους υπόλοιπους (με την απειλή ένας κομήτης μας σώζει), από συναισθηματικά ποστ ύφους “το μικρό σπίτι στο λιβάδι” μέχρι και ολόκληρες αναλύσεις για τις νομικές ατέλειες στο Σύνταγμα της Νιγηρίας και το εκπαιδευτικό σύστημα των Νήσων Φερόες. Οι δυστυχείς που θα επιχειρήσουν να διαφωνήσουν και να μην κάνουν λάικ, φατσούλα και χεράκι θα βρεθούν στο στόχαστρο, στην μπλακ λιστ και θα χτυπηθούν αλύπητα. Φίλοι μου, μόνη απάντηση η αδιαφορία ή εάν δεν αντέχετε ταράξτε τους στην τρολιά!

περιεχόμενα

Όλα θα πάνε καλά! Α.Μ.

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

ΚΟΜΑΝΤΟ ΕΙΣΑΙ

του Φώντα Λάδη

της Μαντώς Βλάχου

ΠΑΡΑΜΥΘΙ

ΦΩΤΟΡΟΜΑΝΤΖΟ

του Δημήτρη Προύσαλη

του Αλέξη Μητσοτάκη

ΣΚΙΤΣΟ

ΣΥΝΤΑΓΗ

από σχολή Ορνεράκη

της Πέρσας Δράκου

ΖΩΔΙΑ

Ο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ

της Χριστίνας Ρουντζούνη

του John Chondros

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ από τον Λέανδρο Σλάβη

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑτ του Μάκη Διόγου

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

ΦΤΟΥ

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ

Οσμή ψαριών

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

του Φώντα Λάδη

Γνωστός συγγραφέας και στιχουργός αλλά και δοκιμασμένος δημοσιογράφος σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Η εμπειρία του, τον κάνει ακόμα πιο ανήσυχο πνεύμα, με μία πέννα αιχμηρή και ζωντανή.

Μήπως Ψαράδες και Ψάρια είναι ένα πράγμα εκεί;

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.fondasladis.com

Προχωρούσα μες την πόλη. Συγκεκριμένα γύριζα από το γραφείο μου στο σπίτι, που είναι σε μια κοντινή απόσταση μεταξύ τους. Καθώς βάδιζα ανάμεσα στις αραιές, προαστιακές πολυκατοικίες, ένιωσα ξαφνικά –χωρίς όμως να έχω την αίσθηση του απότομου– έντονη, με την έννοια πως δεν μπορούσα να την παραβλέψω, τη μυρουδιά του ψαριού, του νόστιμου, φρέσκου, ελαφρά ψημένου ή τηγανισμένου ψαριού. Η μυρωδιά αυτή ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα, δεν με εγκατέλειπε, καθώς προχωρούσα, και ήταν σαν να ερχόταν από πολύ ψηλά, από τη στρατόσφαιρα, από τα ωραία, σε κάθε εποχή, γαλανά κομμάτια του αττικού ουρανού. Στην αρχή νόμισα ότι η μυρουδιά αυτή ερχόταν από κάποιον κάδο σκουπιδιών, από κάποιον, μισοανοιγμένο πλαστικό σάκο. «Αλλά πώς;» αναρωτήθηκα, αφού οι κάδοι, που πριν από λίγο είχα προσπεράσει, ήταν κάδοι ανακύκλωσης; Όχι, η μυρουδιά αυτή ερχόταν απ’ τον ουρανό. Θα έλεγε κανείς, πως κάποιος εκεί επάνω –πολύ ψηλά, ασφαλώς– τηγάνιζε ψάρι ή το απολάμβανε κιόλας κι αυτό σκόρπιζε ώς κάτω στη γη, στο μέρος που βρισκόμουν, τη λεπτή –καθόλου απωθητική– μυρουδιά του. Ναι, η ψαρίλα ερχόταν από τον ουρανό. Κοίταξα προς τα πάνω, στα χαμηλά και τα μεσαία στρώματα της ατμόσφαιρας. Ανάπνευσα με απόλαυση. Αν ήταν και άλλοι δίπλα μου, δεν ξέρω πώς θα αντιδρούσαν. Πιο μακριά, κάποιοι πεζοί συνέχιζαν το δρόμο τους χωρίς να δείχνουν εντυπωσιασμένοι από κάτι, το ίδιο και τα αυτοκίνητα, δηλαδή οι οδηγοί τους. Ποιος τηγάνιζε ψάρι πάνω στον ουρανό; Και γιατί όχι; Δεν με απασχολούσε με ποια λογική θα μπορούσα να σκεφτώ αυτό το ενδεχόμενο ούτε –τουλάχιστον στην αρχή– τι ψάρι θα μπορούσε να είναι αυτό. Αναρωτήθηκα μόνο, ποιος θα μπορούσε να κάνει αυτή την ενέργεια. Και ανάπνευσα, πάλι πολύ βαθιά, αλλά μ’ έναν τρόπο που κανείς άλλος δεν θα μπορούσε να το αντιληφθεί. Βάλθηκα να λύσω το αίνιγμα. Να βρω την απάντηση σε κάτι που μου έγινε αυτόματα βαθιά πεποίθηση. Μιαν επιστημονική απάντηση. Ή μια μεταφυσική απάντηση. Ή μια ρεαλιστική απάντηση. Αλλά, κυρίως, μια πειστική απάντηση. Άφησα να κυλήσουν μια δυο μέρες –ακόμα έχω έντονη την αίσθηση εκείνης της όμορφης, λεπτής μυρουδιάς που πλημμύριζε τα ρουθούνια μου, καθώς ερχόταν από ένα σημείο του σύμπαντος– και μετά καταπιάστηκα σοβαρά με το θέμα. Και, καθώς αναρωτιόμουν, άρχισα να γράφω. Δηλαδή τώρα, την ίδια στιγμή που γράφω, παράλληλα ψάχνω στη μύτη μου εκείνη την αίσθηση.

Και ρωτάω και σάς μαζί: Αυτός που απολάμβανε το ψάρι, το οποίο μόλις είχε τηγανίσει, μπορεί να ήταν ο ίδιος που το είχε ψαρέψει, σε κάποιο ποτάμι ή όρμο του διαστήματος; Και, άραγε, να ήταν μόνο ένα ψάρι; Μήπως ήταν οι Ιχθείς, ο γνωστός αστερισμός, που ο Ψαράς του διαστήματος είχε τηγανίσει ή ψήσει; Μήπως ο Ψαράς είχε τη μορφή ψαριού και το Ψάρι μορφή ψαρά; Μήπως δηλαδή αυτός, που κάποιο Ψάρι τηγάνιζε, ήταν ένας άνθρωπος του διαστήματος; Μήπως ο Ψαράς δεν είχε ψαρέψει το Ψάρι αλλά το είχε αγοράσει από την Ψαραγορά του διαστήματος και είπε ψέματα στην οικογένειά του πως το είχε ψαρέψει; Μήπως η έντονη μυρωδιά, αυτή η Ψαρίλα, ήταν ένα μήνυμα προς κάποιες ευαίσθητες μύτες –συγχωρέστε μου τον κομπασμό– και τώρα πρέπει να βρούμε τον αποκωδικοποιητή; Μήπως η μυρουδιά είναι ένα είδος ομιλίας; Μήπως στον ουρανό –κάπου τέλος πάντων έξω από τη Γη– γιόρταζαν την πρωταπριλιά οι Γάλλοι, –ναι, οι Γάλλοι του διαστήματος– και λένε ψέματα για ψάρια που δεν ψάρεψαν; Και η μυρουδιά; Σε τι τηγάνι ή τι σχάρα ψήνανε το ψάρι, αν υποθέσουμε πως υπάρχει; Και πόσο αυτό το ψάρι είναι τεράστιο (αν υποθέσουμε πως ξεχνάμε τη σχετικότητα των μεγεθών); Και ποιος μας είπε ότι ο Ψαράς (ή ο Φαγάς) είναι μικρός σε μέγεθος; Μήπως είναι μια παγίδα αυτή η μυρουδιά, αυτές οι εικασίες, αυτά τα ερωτήματα που θέτω; Μήπως είναι, υπό μία έννοια, ανούσια και ανόητα «πηγαιν’ έλα» στον Χωροχρόνο και τώρα μυριζόμαστε το Ψάρι – τώρα θα το φάμε αύριο θα το ψαρέψουμε – τώρα θα μας μυρίσει αυτό (αλλά δε θα μας φάει) όχι γιατί μας λυπάται – αλλά γιατί του φαινόμαστε άνοστοι και κάτι που είναι άνοστο στο χωροχρόνο δε νοστιμεύει εύκολα, κάποιες σταθερές και στο χάος ακόμα του σύμπαντος υπάρχουν;

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Σκίτσο: Ζαχαρίας Ψαράκης

(Τώρα θυμήθηκα και τα πέντε ψάρια που ο Ιησούς μοίρασε σε ένα πλήθος πιστών ή μάλλον άπιστων που, έτσι, έγιναν πιστοί). Κι εγώ πιστός θα γίνω. Αρκεί να μάθω. Αρκεί να δω. Αρκεί να με καλέσουν να δοκιμάσω, έστω μια μπουκιά. Λυπάμαι τον Ψαρά ή τον Φαγά, που δε μπορεί να με καλέσει, ενώ εγώ γεύτηκα απ’ το μεζέ του με την μια μου, έστω, αίσθηση. Που δε μπορεί ο φτωχός ούτε να μυρίσει από τα δικά μας, φρέσκα ψάρια, που, ψημένα, σπάνε τις μύτες μας. Και μήπως άραγε ούτε των δικών τους των ψαριών αυτοί οι Ψαράδες (αυτοί οι Φαγάδες) μπορούν να εκτιμήσουν την ψαρίλα; Μήπως εμείς και των δικών τους των ψαριών τη μυρουδιά γευόμαστε και –όταν φτάσουμε εκεί– γευτούμε και την ψημένη σάρκα τους; Μήπως Ψαράδες και Ψάρια είναι ένα πράγμα εκεί; Μήπως γυρεύουνε Φαγάδες στο διάστημα; Ή μήπως Ψαράδες; Μήπως τα ψάρια μόνα τους αργοψήνονται και μας καλούν τώρα να πάμε, να προφτάσουμε μην και καούν; Μήπως μόνοι μας είμαστε σ’ αυτή την Κάτω Γειτονιά του διαστήματος; Ή και στην άλλη; Μήπως μόνο ψάρια υπάρχουν; Μήπως τα ψάρια είμαστε εμείς και κάποιον από εμάς ψήνουν Εκεί και ανόητες –και ανούσιες– σκέψεις κάνουμε; Μήπως και μόνοι μας ψηνόμαστε, για λόγους που δεν ξέρουμε και πρέπει να τους μάθουμε; Μήπως «καθρέφτης μυρουδιάς» υπάρχει στο κενό του διαστήματος, λίγο έξω απ’ τη στρατόσφαιρα, και η ψαρίλα πάλι εδώ γυρίζει; Και πίσω από τον καθρέφτη; Ψάρια, πελάγη, υπάρχουν; Ή μήπως, τέλος, ο καθρέφτης είμαστε εμείς, καθρέφτης όμως με μυαλό, με δυο όψεις, με αίσθηση του χιούμορ και με όνειρα, που πάει να τρελαθεί απ’ όσα καθρεφτίζει και απ’ όλα τ’ άλλα, που απ’ τις δυο πλευρές του εκπέμπει και παραμορφώνει και αντιστρέφει;

Όλα αυτά. Κι άλλα πολλά είναι, που σκέφτηκα. Και δίνουν βάσιμες, αν όχι απαντήσεις, ερωτήσεις σίγουρα. Χωρίς ερώτηση, πώς θα υπάρξει απάντηση; Ω, εξαίσια στιγμή, παρόν που όμοιό του Χωρίς απάντηση, η ερώτηση έχει νόημα. δεν θα ξαναβρώ, που αυτή η ωραία οσμή, Χωρίς ερώτηση, η απάντηση δεν έχει. αυτή η λεπτή, ερεθιστική ψαρίλα έφτασε Κι όλα αυτά από μια εξαίσια ψαρίλα. στη μύτη μου – κι ούτε να φανταστείτε Που όσο κι αν χάθηκε –απλώς– από τη πως ερχόταν από κάποιο μπαλκόνι ή κάμύτη, έτσι θα ξανάρθει. ποια ταράτσα, αφού συνεχώς απομακρυνόΨηλά, απ’ τον ουρανό. μουν από το αρχικό σημείο του συμβάντος, Ό,τι κι αν γίνει, η μύτη θα την ξαναβρεί. εκτός αν μιλάμε για μπαλκόνι ή ταράτσα Κάποια στιγμή, ξαφνικά πάλι. του διαστήματος. Και θα την νιώσει. Και ποιος είμαι εγώ, που μου δόθηκε η Χάρη;

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.ornerakis.com

ΣΚΙΤΣΟ

ΣΧΟΛΗ ΟΡΝΕΡΑΚΗ “Η Αγορά της Πόλης” από την Μαρλένα Παρλαβάντζα

Σταυροδρόμι του παλιού και του νέου. Εκεί που τα χρώματα μπερδεύονται με τις μυρωδιές, οι άνθρωποι σμίγουν. Η Αγορά. Εκεί, που η Πόλη ζεί..

ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ

ΦΤΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΑΠΌ ΤΟ HOT SPOT ΣΤΗΝ Α1 Η ιστορία του Κράιστ Ουάμπα μοιάζει με σενάριο ταινίας. Και όμως είναι η «σκληρή» πραγματικότητα ενός αγοριού που γεννήθηκε πριν από 17 χρόνια στο Κογκό, αγάπησε το μπάσκετ και ξεριζώθηκε αναζητώντας μια καλύτερη, πιο ανθρώπινη, ζωή. Ο Κράιστ μέλος μιας πολύς φτωχής οικογένειας που κυριολεκτικά δεν είχε να φάει. Ήταν μέρες που έπινε νερό πολλές φορές την ημέρα για να ξεγελάει την πείνα του.

H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Η κυρία Ιωάννα Έχετε σερβιριστεί κρασί από την κυρά-Γιαννούλα; Όχι; Μάλλον δεν θα θυμάστε καλά, τουλάχιστον όσοι έχετε περάσει τα δεύτερα “-ήντα” ή είστε μεγαλύτεροι. Γιατί θα έχετε ζήσει την εποχή που τα εμφιαλωμένα κρασιά σπάνιζαν και στο καρτούτσο το χύμα κρασί χυνόταν από το στόμιο μιας νταμιτζάνας, ενός γυάλινου δοχείου που το περιέβαλλε ένα ψάθινο πλέγμα. Η νταμιτζάν(ν)α, λοιπόν, μας προέκυψε από το ιταλικό damigiana, το οποίο, με τη σειρά του, προήλθε από το γαλλικό dame-jeanne, δηλαδή κυρία Ιωάννα ή κυρά-Γιαννούλα επί το λαϊκότερον. Τώρα, για το πως κατέληξε να ονομάζεται κυρά-Γιαννούλα μια γυάλινη μπουκάλα τεραστίων διαστάσεων, κυκλοφορούν διάφορες ιστορίες. Από το ότι έμοιαζε με μια ευτραφή κυρία Ιωάννα της εποχής κατά την οποία άρχισε να παράγεται ως το ότι Ιωάννα ονομαζόταν μια μπεκρού που ευχόταν να αντέχει σε παρατεταμένη οινοποσία και ένας μάγος την μεταμόρφωσε σε… νταμιτζάνα.

Μια πιο ιστορική ετυμολόγηση αναφέρει πως η βασίλισσα της Νάπολης Ιωάννα της Ανζού, στο δρόμο της προς την κομητεία της Προβηγγίας το 1347, όταν δηλαδή εκδιώχθηκε από το βασίλειό της, αναγκάστηκε να καταφύγει, εξαιτίας μιας καταιγίδας, στο μικρό κάστρο ενός υαλουργού στο χωριουδάκι Saint Paul la Galline Grasse (ελληνιστί: Άγιος Παύλος η Λιπαρά Όρνιθα). Όταν ξύπνησε το επόμενο πρωί θέλησε να δει πως κατασκεύαζαν τα φλασκιά. Ο υαλουργός από το τρακ του φύσηξε με περισσή δύναμη μέσα από το φυσερό και έδωσε μορφή σε ένα πολύ μεγάλο δοχείο που θαύμασαν οι παριστάμενοι. Τότε αποφάσισε να ξεκινήσει την παραγωγή του και το ονόμασε, με παρέμβαση της βασίλισσας, dame-jeanne αντί reine-jeanne (βασίλισσα Ιωάννα), που ήταν η δική του ιδέα. Το τύλιξε δε για προστασία με φύλλα λυγαριάς. Ωραία ιστορία. Ας την κρατήσουμε. Και ας αφήσουμε τους απανταχού λεξικογράφους να αναζητούν το έτυμο στο αραβικό νταματζάν, ένα δοχείο από την περσική πόλη Νταμτζάν, ή στο λατινικό dimidius.

Ο Τι;Πώς;

Στα 14 του αποφάσισε να ασχοληθεί με το μπάσκετ, αλλά επειδή στο Κογκό δεν είχε ούτε τα στοιχειώδη ένα χρόνο μετά έφυγε με προορισμό τη Τουρκία. Όμως ούτε εκεί τα πράγματα γι’ αυτόν δεν ήταν καλύτερα. Πέρασε στην Ελλάδα με το μεγάλο κύμα των προσφύγων που περνάει στην χώρα μας μέσω της γειτονικής χώρας. Βρέθηκε στην Λέσβο, όπου μπήκε σε Hot Spot του νησιού για τους πρόσφυγες. Έμεινε ένα χρόνο και μετά βρέθηκε στην Θεσσαλονίκη. Εκεί για καλή του τύχη τον ανακάλυψε ο προπονητής του Αστέρα Σίνδου, Γιώργος Μπαλογιάννης και ο Κράιστ εντάχθηκε στην ομάδα. Παράλληλα έκανε προφίλ στο σάιτ «Athlenda Carreer Programe». Η ζωή του είχε ήδη αλλάξει… Εκεί τον βρήκε ο προπονητής του Άρη Βαγγέλης Αγγέλου. «Είμαστε πολύ χαρούμενοι που θα τον έχουμε κοντά μας στις προπονήσεις του Άρη. Θεωρώ ότι θα εξελιχθεί πάρα πολύ καλά», θα πει ο έμπειρος κόουτς, ενώ ο Κράιστ Ουάμπα δεν κρύβει τη χαρά του. «Είμαι χαρούμενος που βρίσκομαι στον Άρη. Ήταν το όνειρό μου. Ήταν δύσκολο. Από την αλάνα βρέθηκα στη Α1».

Η ιστορία του νεαρού Κουζουλέ δείχνει ότι η δύναμη της ψυχής και η θέληση για να πετύχει κανείς τους στόχους του μπορεί να ξεπεράσει κάθε εμπόδιο και κάθε δυσκολία.

ΦΤΟΥ

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΕΝΤΡΟΔΥΤΙΚΉ ΑΦΡΙΚΉ

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ποιος είμαι; του Δημήτρη Προύσαλη

Λένε πως μια φορά κι έναν καιρό ζούσε σε έναν τόπο ένας

που φωλιάζει στα παζάρια, στ’ αυτιά του έφτασαν φωνές των

ζητιάνος. Κανείς δεν ήξερε ποιο ήταν το όνομά του και από που

πουλητάδων και των πραματευτών. Περπάτησε ώρες πολλές

κράταγε η σκούφια του μα όλοι τον γνώριζαν σε κείνα τα μέρη.

στα στενοσόκακα ανάμεσα στις σκιές, τα ποδάρια του γνώρισαν

Ήτανε λένε αψηλός σαν κυπαρίσσι και το κορμί του το κράταγε

χώματα απ’ άλλη σκόνη. Σε μια στιγμή βρέθηκε ξαφνικά σε έναν

ορθό σαν το δεντρί που στέκεται κόντρα στον αέρα που φυσάει.

δρόμο που το ένα σπίτι ήταν καλύτερο απ’ το άλλο. Βάλθηκε

Τα ποδάρια του λιανά που κρύβανε δύναμη, είχανε περπατήσει

το στόμα του να χάσκει κι έφερε στο νου του ανθρώπους που

όλους τους τόπους, κείνους που κατοικούνε οι άνθρωποι και

χάνονταν ξεχασμένοι απ’ τους πολλούς, κι άλλους που κεραμίδι

κείνους που διαφεντεύουν τα θεριά. Είχε διαβεί μέσα σ’ όλους

εξόν από τούτον δω τον ουρανό στο κεφάλι τους δεν έβαλαν.

τους καιρούς, κάτω απ’ τον ήλιο που όλα τα ψήνει και τα λιώνει,

Ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα.

μέσα στις βροχές που καταστρέφουνε με πλημμύρες τους

Την ώρα που η ματιά του βάλθηκε να ξεκοκαλίζει ένα σπίτι που

κόπους των ανθρώπων, άκουσε τα ουρλιαχτά και του ανέμου

ξεχώριζε ανάμεσα στα θαυμαστά, άνοιξε ξάφνου ένα παραθύρι

τους ψιθύρους και τα χνάρια του αποτυπώθηκαν σ’ όλων των

του. Από μέσα πρόβαλε ένας άντρας. Γύρισε και κοίταξε άγρια

ειδών τα χώματα. Οι ντόπιοι του κάθε τόπου τον φώναζαν

τον ξένο που στεκόταν μπροστά στο σπιτικό του. Καθόλου δεν

«ζητιάνο» κι οι περαστικοί κι οι ταξιδιώτες, που στα ταξίδια

του άρεσε που η ματιά του ζητιάνου αγκάλιαζε δικό του πράμα

τους τον απαντούσαν, τον έλεγαν «αυτός που ξέρει όλους τους

και του φώναξε: «Τι ζητάς, ξένε, και τι γυρεύεις σε τούτη εδώ

δρόμους». Τα μάτια του αστράφτανε και ψάχνανε πάντα το

τη γειτονιά; Τι κοιτάς;» Ο ζητιάνος μαζεύτηκε και δε μίλησε.

γιατί, με ένα βλέμμα να μετράει την πάστα των ανθρώπων. Είχαν

Ο άντρας απ’ το παράθυρο φώναξε ξανά κι άρχισε τώρα να

αντικρίσει όλα κείνα που σε κάνουν να απομένεις άλλες φορές

θυμώνει: «Ποιος είσαι και τι θέλεις; Γιατί δεν απαντάς; Τι θες;»

με στόμα ανοιχτό από θαυμασμό κι άλλες φορές από ντροπή

Ο ζητιάνος βάλθηκε να κοιτάζει, δίχως να αποκρίνεται, κείνον

να κατεβάζεις το κεφάλι… Στον ώμο του το δεξί κρέμονταν,

τον άντρα που ούρλιαζε μπροστά του από ψηλά. Ο άντρας

αδειανό τις πιο πολλές φορές, ένα σακούλι τρύπιο, που μέσα

θύμωσε ακόμα περισσότερο: «Ποιος είσαι; Πες μου! Ποιος είσαι

του είχε μαζέψει κουβέντες απ’ τα στόματα και τις καρδιές του

του λόγου σου;» ακούστηκε η φωνή του κι απλώθηκε σ’ όλη

κόσμου άλλες φορές ζεστές, τις πιο πολλές πιο κρύες σαν τη

τη γειτονιά απ’ άκρη σ’ άκρη. Τα παραθύρια τριγύρω κίνησαν

νύχτα της ερήμου, κι αυτός ο ίδιος ας μην έβγαζε λέξη απ’ τα

ν’ ανοίγουν και κάμποσα κεφάλια φάνηκαν όλο περιέργεια

χείλια του. Ζούσε απ’ αυτά που του έδιναν οι άλλοι, πότε λίγα

να βγαίνουν από μέσα. Ο ζητιάνος, ο περαστικός, σήκωσε το

και πότε περισσότερα μα πιότερο τον θρέφαν, λένε οι ιστορίες,

κεφάλι του και τα μάτια του συνάντησαν τα μάτια του άντρα

και περπατούσε και πήγαινε και περπατούσε και διάβαινε κι

που φώναζε χωρίς σταματημό: «Ποιος είσαι; Ποιος είσαι! Γιατί

άφηνε πίσω του τις έγνοιες των ανθρώπων και σε καινούργια

δε μιλάς! Απάντησε, ποιος είσαι Μιλιά δεν έχεις; Ποιος είσαι;»

χώματα νέες συναντούσε…

Τότε ήταν που μίλησε ο ξένος για πρώτη φορά μετά από καιρό και είπε μετρώντας τις κουβέντες του: «Δεν με νοιάζει που δε

Λένε πως μια μέρα βρέθηκε σε τόπο μακρινό να διαβαίνει τους

με ξέρεις, ούτε με στενοχωρά που δε γνωρίζεις του λόγου σου

δρόμους μιας πολιτείας που την είχε κι άλλοτε ματακούσει μα

ποιος είμαι. Φτάνει που ξέρω, ποιος είμαι, εγώ...»

τα μέρη της δεν τα είχε περπατήσει ποτέ μέχρι τότε. Άφησε πίσω του τις πλατείες που βούλιαζαν από του κόσμου τα συναπαντήματα, πέρασε μέσα στη φασαρία απ’ το αλισβερίσι

ΦΤΟΥ

είσαι

ΚΟΜΑΝΤΩ

ΙΟΥ ΙΟΥ ΙΟΥ

FASHION POLICE

ΦΑΡΜΑΚΙ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Τρίτη σήμερα και το πρώτο μετά-διακοπών κοκτέιλ έχει κλειστεί στο γνωστό στέκι με τα κορίτσια. Βλέπεις όλες πήγαμε τις διακοπούλες μας, άλλες singlάτες, άλλες με το αμόρε, οπότε τα νέα έχουν μαζευτεί βουνό και απαιτείται ανάλυσή τους. Εγώ (όνομα δεν αποκαλύπτω ακόμη να ξες) πήγα πρώτες σάμερ διακοπές με το αγόρι και ναι μπράβο μου κι εμένα κι αυτουνού και υπερτέλεια περάσαμε, και όλο το νησί γυρίσαμε, και ΔΕ ΧΩΡΙΣΑΜΕ. Το Ισμηνάκι της παρέας, πάλι, εννοείται σα singlάκι βρήκε 5ήμερο έρωτα στο νησί, που ακόμη της διατηρεί το γνωστό glow στα μουτράκια της. Δυστυχώς, όμως, η Τζένη μας μάλλον θα το σουτάρει το αγόρι γιατί πολλά της τα έκανε, και το πιο βασικό δεν την έβγαλε αρκετές φωτό για το ίνσταγκραμ. ΑΙΤΙΑ ΧΩΡΙΣΜΟΥ ΞΕΚΑΘΑΡΑ. Το λοιπόν, έπεται συνέχεια ανάλυσης πετυχημένων και μη ερώτων της παρέας μας.

TV ATTACK

τρέξτε να σωθείτε!

Ω ΜΑΝΤΟΝΑ ΜΙΑ Αχ Μαντόνα, Μαντόνα… Δεν το θέλω -συνονόματες γαρ- αλλά θα σε κακοκαρδίσω. Πριν πιάσω την πένα του φάσιον κριτή στα χέρια μου κάθισα και σκέφτηκα ΤΙ ΣΚΕΦΤΟΣΟΥΝ σιτεμένη μου Balkan πριγκίπισσα, πριν καταλήξεις στο εν λόγω out (γιατί είναι ξεκάθαρα για κάδο)-fit. Βασανίστηκα να αποδομήσω το στυλ αυτό, και σου δίνω μια συμβουλή. Περιόρισε λίγο τα πολλά ταξιδάκια ανά την υφήλιο, γιατί έχεις πάθει κρίση στιλιστικής ταυτότητας. Λίγα ψώνια από Βαλκάνια, ένα κιμονό από Κίνα για το καλό, λίγα ποντιακά φλουριά από κάποια κυρά Σουμέλα, και για την μοντερνιά του πράγματος πέταξες κι ένα διχτάκι να ντύσεις τα ποδαράκια –το χες από τα νιάτα σου- , έβαλες και ένα Manolo Blahnik. Τελικά, Μαντόνα καμία.

κουλό no. 01:

κουλό no. 02:

κουλό no. 03:

Master Chef Μπεμπέ Λιλί

Your Style νέβερ Rock

Της Μαντώς Βλάχου

Greece Next Top Αλόγα

Nobody saved the Queen και φυσικά αυτή εμάς που κοντεύουμε να τυφλωθούμε μετά από κάθε της εμφάνιση. Βρε καλή μου κάμπια παραμεγάλωσες και μυαλό δεν έβαλες. Τι κι αν πέρασαν από δίπλα σου Νταϊάνες, Κέιτ, Μέγκαν, εσύ εκεί δε λες να αλλαξοπιστήσεις και να βάλεις έστω μια φορά κάτι ΟΧΙ λαχανί και ΟΧΙ #πιογιαγιαδεπεθαινεις. Και δε σου φτάνει που το βάζεις σε ολόβερ επιφάνεια μια σταλιά άνθρωπος, σετάρεις και το καπελίνο στην ίδια μυξοειδή απόχρωση. Λοιπόν Ελισαβετάκι για όσο χρόνο έχεις ακόμη μπροστά σου να κάνεις talk of the town εμφανίσεις περιόρισε λιγουλάκι βρε παιδί μου τις 150 αποχρώσεις του λαχανί, και πάρε καμιά ιδέα από τη νεοφερμένη στο Palace ετεροκαθήμενή σου.

NOBODY SAVED THE QUEEN

Ω ΡΑΜΟΝΑ ΚΑΜΙΑ (ΕΛΠΙΔΑ) Μάααααλιστα. Το λοιπόν, αν και απόφοιτος της μεγάλης My Style Rocks τηλεοπτικής σχολής -και μάλιστα με Άριστα στις τελικές εξετάσεις- Ραμόνα μου λυπάμαι. Ναι ξέρω θα σπεύσεις να μου δικαιολογηθείς ότι δεν πιάνω το concept πίσω από την εικόνα, αλλά ΠΟΙΟ CONCEPT ΓΚΑΤΟΥΛΑ ΜΟΥ; Εδώ λέμε ντύθηκες βεστιάριο, και όχι ένα αλλά πολλά, λες και τους κάνεις τον κατάλογο FW18. Τι να πιάσω και τι να αφήσω. Τα παπούτσια που πραγματικά ούτε κι αυτά τα ίδια δεν θα ήθελαν να βγουν στην αγορά αν τα ρωτούσες, ή το κόκκινο satin νυχτικάκι που ΝΑΙ αυτονόητα πηγαίνει χάρμα με το σακάκι του θείου Κώστα; Ραμόνα για μένα έπρεπε να μείνεις μετεξεταστέα.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ. Κι εδώ βλέπουμε την αοιδό Nicki Minaj με μια δημιουργία «Μοντέρνα Κουνουπιέρα για μπαμπάτσικα κορίτσα». Minaj μου, Minaj μου δεν μπορώ να δεχτώ ότι πλήρωσες γι’ αυτό το πράγμα που πρώτον, εμείς στην Ελλάδα το αγοράζουμε για να προφυλαχτούμε από τα μοσκίτος, και δεύτερον, δεν σε κολακεύει μα καθόλου όμως. Ντράπηκες όμως να βγεις έτσι τσιτσίδι μόνο με αυτό και το απογείωσες με κάνα 2-3 νούμερα μικρότερο κορμάκι με σέχυ λεπτομέρειες ο Θεός να της κάνει. Το μαλλί πάλι από άλλο έργο, παραπέμπει σε καλόγρια που απλά έμεινε στο μαλλί. Ερώτηση για το τέλος, τα βελάκια στη ζωνούλα σου μήπως δείχνουν προς τα πού πας για το Exit; ΧΑ ΧΑ ΧΑ…

Αν και μεγάλη οπαδός του Master Chef -ξέρετε εκείνου που έβγαλε Άκη και Τιμολέωνμε την Junior βερσιόν δεν τρελάθηκα. Βασικά όχι μόνο δεν τρελάθηκα αλλά μάλλον #έτσικάπωςλιγάκι φρίκαρα με αυτά τα αλλόκοτα 11χρονα πλάσματα που προφανώς έχουν καταπιεί κάποιον 50άρη με τρία αστέρια Michelin στην καμπούρα του. Σοκ, σοκ και πάλι σοκ. Οκ το παιδάκι σου έχει ταλέντο στη μαγειρική και οκ γονιός είσαι και το θαυμάζεις, αλλά το τονίζω είναι ΠΑΙΔΑΚΙ και σαν ΠΑΙΔΑΚΙ πρέπει να ζει.

Τι χαρά, μα και τη λύπη. Αυτό ακριβώς είναι ουάν μορ γίαρ η εν λόγω εκπομπούλα. Και μη μπερδεύεστε ο σωστός ο τίτλος είναι ο δικός μου, απλά δεν ήταν και τόσο πιασάρικος για TV. Η χαρά μου είναι μεγάλη γιατί θα γελάσουμε πάλι με την καρδούλα μας με αυτά που θα δούμε, και που θα ακούσουμε. Γιατί φέτος δεν θα έχει μόνο wanna be γκατούλες, αλλά ΚΑΙ Σπυροπούλου. Ένα κορίτσι με τεράστια ποσοστά αταλαντοσύνης στο αίμα της… #οχιαλλησπυροπουλου Ήταν να μη ξεκινήσει το Next Top Model, και ήδη δημιούργησε μανιφέστο κατά της Σίλης και της Κόνης. Γιατί άκου τώρα να δεις όλες λέει την έχουν δει Καρντάσιανς τη φάση, και οι διεθνείς πασαρέλες δεν τα σηκώνουν αυτά, κι επίσης το Photoshop λέει δε μπορεί να τα σβήσει -μεμέ, ποπό, χείλη- , ενώ τόσα χρόνια μια χαρά τα έβαζε με το κιλό στα Covers. Ναι οκ ειπώθηκαν σωστά πραγματάκια στο παρθενικό πρώτο επεισόδιο, αλλά ας κρατήσουμε μικρή καλαθούνα για τη συνέχεια.

ΦΤΟΥ

ΦΤΙΑΞΕ ΜΟΥΣΑΚΆ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

την καντε σας! νια τσαχπι

ΜΑΓΕΙΡΈΜΑΤΟΣ

καλύτερο απ’ της πεθεράς σου! Να βγάλουμε τους μουσακάδες μας να τους μετρήσουμε!

Της Πέρσας Δράκου

Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΉ ΔΙΆΣΤΑΣΗ ΤΟΥ

Διότι πάω που λες στο σπίτι της πεθεράς μου την Κυριακή κι ενώ ξέρω πόσο με αγαπά και μ’ εκτιμά (κόψε κάτι, κόψε κάτι), μου πετάει την εξής φαρμακερή ατάκα, πριν ξεκινήσουμε το φαγητό: « Άντε φάε και μη σκεφτείς τη δίαιτά σου. Ο σωστός ο μουσακάς έχει θερμίδες. Όχι όπως μαγειρεύεις εσύ…» Πήγα να της αποκριθώ, αλλά είδα τον άντρα μου μπουκωμένο με δυο κουταλιές μπεσαμέλ απέναντι και είπα να κρατηθώ. Αφού κι αυτουνού τα παχυντικά του αρέσουν. Αλλιώς πώς θα έχτιζε τέτοια μπάκα ο γλυκός μου, φίλες μου;

Εν πάση περιπτώσει, σχεδιάζω στο επόμενο οικογενειακό τραπέζι που θα γίνει σπίτι μας αυτή τη φορά να τους εκπλήξω όλους με τη δική μου εκδοχή μουσακά, που έχει κάτι από την αστερόσκονη του Γιάννη Λουκάκου του μεγίστου σεφ, κάτι από τα καράτια του θεού Πετρετζίκη και μπόλικη δική μου φαντασία μερακλίδικη και σύγχρονη. Δεν θα τον ονομάσω πειραγμένο μουσακά και τέτοια, θεωρώ αυτές τις ονομασίες πιο μπας κλας από το να τηγανίζεις σε λίμνες λαδιού τις μελιτζάνες. Θα τον πω «μουσακάς πιο νόστιμος από της πεθεράς».

Ε; Πώς με βρίσκετε; Αν θέλετε να δοκιμάσετε κι εσείς να της μπείτε στο μάτι, να η συνταγή μου, με απλά υλικά και μια ιδιαίτερη τσαχπινιά στη… μπεσαμέλ μου.

Υλικά 2 κ.σ. ελαιόλαδο 500 γρ. κιμά μοσχαρίσιο (εγώ παίρνω 300 γρ, μοσχαρίσιο και 200 γρ.χοιρινό για επιπλέον νοστιμιά) 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο 1 σκελίδα σκόρδο 1 κ.γ. τοματοπελτέ 250 τριμμένες ντομάτες αλάτι φρεσκοτριμμένο πιπέρι 1 πρέζα ζάχαρη 1 ξυλάκι κανέλα 3 κόκκους μπαχάρι 1-2 μελιτζάνες (αναλόγως το μέγεθός τους), κομμένες σε φέτες

Βήμα - βήμα 01:

02:

03:

04:

Απλώνετε τις μελιτζάνες και τις πατάτες σε ταψί περασμένο με λαδόκολλα. Τις πασπαλίζετε με αλάτι και φρεσκοτριμμένο πιπέρι και τις ραντίζετε με ελαιόλαδο. Τις ψήνετε σε προθερμασμένο φούρνο, στους 200oC για κανένα τεταρτάκι.

Σε βαθύ τηγάνι ζεσταίνετε 2 κ.σ. ελαιόλαδο. Σοτάρετε τον κιμά μέχρι να ροδίσει για 5-6 λεπτά και αλατοπιπερώνετε.

Προσθέτετε το κρεμμύδι και συνεχίζετε το σοτάρισμα για 5 λεπτά επιπλέον. Ρίχνετε στη συνέχεια το σκόρδο, την κανέλα και το μπαχάρι και σοτάρετε για 1-2 λεπτά. Βάζετε στο τηγάνι τον τοματοπελτέ και ανακατεύετε. Αρχίζει να μοσχοβολά η κουζίνα.

Προσθέτετε τις ντομάτες, τη ζάχαρη, ανακατεύετε και χαμηλώνετε τη φωτιά. Αφήνετε να σιγοβράσει για 15-20 λεπτά, ανακατεύοντας κάθε τόσο κι όταν τα πολλά υγρά έχουν εξατμιστεί, αποσύρετε και αφήνετε στην άκρη. Προαιρετικά, τρώτε και μια γενναία κουταλιά να γευτείτε το αριστούργημά σας

05:

06:

07:

08:

Λαδώνετε το ταψί σας και πασπαλίζετε με τη μισή φρυγανιά. Από πάνω απλώνετε μία στρώση πατάτες και από πάνω μελιτζάνες. Καλύπτετε με τον κιμά.

Σε μπολ χτυπάτε το στραγγιστό γιαούρτι, τα αυγά, το αλάτι, το φρεσκοτριμμένο πιπέρι και λίγο τριμμένο μοσχοκάρυδο και απλώνετε το λαχταριστό μείγμα πάνω από την τελευταία στρώση κιμά.

Πασπαλίζετε με το κεφαλοτύρι και την υπόλοιπη φρυγανιά και ψήνετε το μουσακά σε προθερμασμένο φούρνο, στους 180oC για 40-45 λεπτά.

Αφήνετε να κρυώσει τουλάχιστον 20 λεπτά πριν σερβίρετε. Αν θέλετε, σερβίρετέ το καυτό στην πεθερά, έτσι, για να σκάσει.

3 πατάτες, ξεφλουδισμένες, κομμένες σε φέτες 30 γρ. τριμμένη φρυγανιά

Για τη μπεσαμέλ 600 γρ. στραγγιστό γιαούρτι (για νοστιμιά κι ελαφράδα) 2 αυγά αλάτι, πιπέρι μοσχοκάρυδο

Αγaπη μου Θελω και Δευτερο Κομματι!

Κοίταξε την γκαρσόνα. Της χαμογέλασε στυλ Μπαρτ Ρέινολντς. Αποφάσισε να την γοητεύσει!

ΕΝΑ ΜΑΓΚΝΟΥΜ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΟΥΣ ΙΣΩΣ;

“σιγά, δεν είσαι και μέντιουμ!”

ΦΤΟΥ

τα Ζώδια ου μήνα! υχερός τ τ ο ι α ίσ ε

Εγώ βασικά είμαι το 13ο ζώδιο. Δηλαδή στο σέικερ όλα! Οπότε έχω όλα τα καλά και τα κακά! Στο επόμενο θα είμαι πιο καλή μαζί σας! (μας)

Κριός

Ταύρος

Δίδυμος

Καρκίνος

Που την κρύβεις τόση εγωπάθεια και ξινίλα; Πάντα έτοιμος για καβγά και μανούρα. Και όσο πάνε πάσο οι άλλοι τόσο φορτώνεις σαν φορτηγίδα! Κοιτάς την πάρτη σου, στην πραγματικότητα τσακώνεσαι με τον εαυτό σου αλλά δεν το ξέρεις! Τα θέλεις όλα δικά σου και θέλεις όλοι να σε υπηρετούν. Είσαι βιαστικός όταν έχεις αξιώσεις και τεράστια αργοκίνητος όταν είναι να κάνεις κάτι εσύ. Πεισματάρης σαν... γάιδαρος και κακομαθημένος, δεν παραδέχεσαι ποτέ τα λάθη σου! Είστε δύο και τα ψέμματα σας είναι επί δυο. Η πλάκα είναι πως τα πιστεύετε κιόλας. Και θα πρέπει όλοι οι άλλοι να ζήσουν μαζί σας και με τον κόσμο σας! Εάν βάλεις μαζί πως θέλεις να ανακατεύεσαι σε όλα και ότι έχεις άποψη επί παντός ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός! Θυμίζεις μάνα χαροκαμένη στην Κατοχή! Μίρλα, γκρίνια, παράπονο και αδικία! Η στάση του σώματός σου, οι μορφασμοί σου, οι ατάκες σου ξεχειλίζουν από ένα μονότονο γκρι που ξαφνικά γίνεται ολόμαυρο και τους παρασύρεις όλους στα πατώματα.

Λέων

Παρθένος

Σκορπιός

Τοξότης

Πόσο κουραστικός με το κατά φαντασία σου αρχηγιλίκι; Εξουθενώνεις όλους με την ανάγκη σου να τραβάς την προσοχή και να είσαι το επίκεντρο. Ζηλεύεις, γκρινιάζεις, τσαντίζεσαι και επιτίθεσαι όταν νοιώσεις ότι δεν σου δίνουν σημασία. Λέοντα δεν είμαστε σε ζούγκλα! Κρίνεις συνεχώς τους άλλους. Φοβάσαι ότι δεν θα τα καταφέρεις και υποτιμάς όλους τους υπόλοιπους για να μην νοιώθεις μόνος. Εάν τύχει και έχεις εξουσία τους τρελαίνεις όλους με τις ανασφάλειες και τις φοβίες σου. Και εδώ που τα λέμε είσαι και τσιγκούνης! Μας κοιτάς και βλέπεις κάτι άλλο! Είσαι εμμονικός, συνωμοτικός, σκοτεινός. Δήθεν δημοκρατικός αλλά αν κάποιος διαφωνήσει μαζί σου τρώει πάραυτα block με συνοπτικές διαδικασίες. Θέλεις να τα ελέγχεις όλα και επειδή αυτό δεν γίνεται τρως ήττες αλλά συμπέρασμα δεν βγάζεις! Σου αρέσει να διαφοροποίησε έτσι για να ξεχωρίζεις. Καταλήγεις να υποστηρίζεις πράγματα που ούτε εσύ τα πιστεύεις. Ετεροκαθορίζεσαι και έτσι είσαι ο αντιδραστικός και σπαστικός της παρέας. Πετάς χοντράδες, δημιουργείς τεταμένη κατάσταση και μετά χαζογελάς σαν να μην συνέβη τίποτα!

Από τον John Chondros

Ζυγός Εάν η ζωή ήταν πλάστιγγα ίσως να ήσουν απαραίτητος. Επειδή δεν είναι όμως είσαι βαρετός. Θέλεις να τα έχεις καλά με όλους, πλέεις στο αρχιπέλαγος της τυπικούρας και είσαι και εξαιρετικά αργός. Τα ποσοστά αδρεναλίνης είναι μηδενικά. Ξεκίνησε να σπουδάζεις.

Αιγόκερως

Yδροχόος

Ιχθύς

Ακόμα ένας βαρετός και συντηρητικός τύπος. Φοβάσαι τις αλλαγές, τις τροποποιήσεις και έχεις μία έμφυτη τάση για το κακό σχόλιο, την κακή πλευρά της ζωής. Σαν μαγνήτης τραβάς ότι πιο σπαστικό κυκλοφορεί στην γειτονιά. Οι ατάκες σου θανατηφόρα αρνητικές. Θα μπορούσαμε να είχαμε 11 ζώδια. Δηλαδή και να έλειπες δεν θα χάναμε και τίποτε! Ο ορισμός του δήθεν, της επιφανειακότητας, της λεζάντας. Δεν είσαι συνεπής ούτε στις υποχρεώσεις σου, ούτε σε αυτά που λες. Κίνδυνος θάνατος δηλαδή! Θεέ μου τι δράμα που είσαι; Σαν μπακαλιάρος που έχει πιαστεί σε δίχτυα σπαρταράς για να κατακτήσεις την προσοχή και την εύνοια των άλλων. Υπερβολικός, παραμυθατζής, διπρόσωπος και ευέλικτος. Και το παίζεις και απροστάτευτος!

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

1 2 3 4 5 6 7 8 9 Λ.Σ.

ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Πόλη της Μακεδονίας. 2. Των παιδιών κάποιες φορές ανατίθεται με δικαστική απόφαση. 3. Μια κλασική μουσική συμφωνία έχει κατά κανόνα τέσσερα. 4. Κρουστό μουσικό όργανο που φέρνει στο νου πανηγύρι, νταούλια, κλαρίνα... (αντιστρόφως). Θεότητα των δασών. 5. Τα... πνέει το άτομο που είναι εξοργισμένο, που λυσσομανά. - Άλλοτε ήταν σύνολο ιππέων, τώρα κυρίως τεθωρακισμένων. 6. Το σύμβολο του ιριδίου. - Υποκοριστικό γυναικείου ονόματος (αντιστρόφως). 7. Το κύριο πρόσωπο διαχρονικά δημοφιλέστατης ελληνικής κωμωδίας. - Έτσι άρχιζαν τις προεκλογικές ομιλίες τους παλιοί, κυρίως λαϊκιστές, πολιτικοί. 8. Λαϊκό έγχορδο όργανο στον πληθυντικό. 9. Πεδίο σημαντικής μάχης του Μ. Αλέξανδρου. - Πολλοί το ταυτίζουν με το σαν.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ

της Χριστίνας Ρουντζούνη

ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Με αυτό παρομοιάζεται κάθε τι που μας φαίνεται πέραν του δέοντος γλυκό. 2. Ποταμός της Ιταλίας (αντιστρόφως). - Σάντα …, πόλη που θυμίζει γουέστερν. 3. Υπηρετεί σε σώμα που, μεταξύ άλλων, αστυνομεύει ακτές κ.λπ. 4. Είναι του συνομιλητή μας (αιτιατική). 5. Περνάνε τα χρόνια του. - Σύνθετο άρθρο. 6. Χαρακτηρίζεται πρώτη όταν χρησιμοποιείται για την παραγωγή βιομηχανικών, βιοτεχνικών κ.λπ. προϊόντων. - Άμα διπλασιαστεί σχηματίζει όνομα ξένης θεότητας, στην οποία είνι αφιερωμένο ιερό κοντά στον Μαραθώνα. 7. Μουσική νότα. - Υγρό συντηρητικό τροφίμων που συχνά τα κάνει τίγκα στο ξίδι. 8. Όναμα αρχαίων πόλεων π.χ. της Θεσσαλίας, της Μεσσηνίας. 9. Προτρέπει (αντιστρόφως). - Προηγήθηκε του Ποσειδώνα ως θαλάσσια θεότητα.

Ναι εγώ το κάνα κύριε Πρόεδρε, το ομολογώ. Ήταν καλά τα λεφτά , υπάρχει ανεργία και πάντα ονειρευόμουν να έχω μια γενειάδα μέχρι τα παπάρια, α λα Άρης Βελουχιώτης. Έδιναν και καλά τιπς οι νεόνυμφοι , ενώ μερικοί θέλανε και βάφτιση πιο μετά, ας το θεωρήσουμε κατι σαν μπόνους αυτό. Γιατί οι πωλητές της Media Strom δεν παίρνουν μπόνους κύριε Πρόεδρε;; Μετά τον γάμο έβγαζα τα ράσα, ντυνόμουν σερβιτόρος και μοίραζα γαρίδες, άλλο ένα 30αρι από κει. Είχα και καλή προϋπηρεσία στους γάμους στο Λας Βεγκας, κύριε Πρόεδρε, έκανα τον Έλβις εκεί. Ξέρετε γάμοι στο Βέγκας με παπά τον Έλβις και κουμπάρο τον Τζίμι Χέντριξ; Τέτοια φάση. Πολύ πιάτο η Αμερική κύριε Πρόεδρε. Μερικοί θέλανε ορθόδοξο Έλβις όποτε έβαζα και την γενειάδα πάνω από τις φαβορίτες, τέσσερα παιδάκια έχει μεγαλώσει αυτή η γενειάδα, την επιείκεια σας παρακαλώ και θα έχετε την ευλογία μου κύριε Πρόεδρε - προόόόόοοσχωωωμεννν

Τερματικά σουρεαλιστική ελληνική τηλεόραση, μίγμα Νταλί, Ιουλίου Βερν, Μερακλή Βιντιάδη, Στάνλεϊ Κιούμπρικ με Μαξ Πέρυ, Μάρθας Βούρτσης με Γκαλερίζ Μοιραράκη, ΕΣΠΑ με Πάρτε κύριε λαχεία, ότι πάρετε εκατό - Άστο κάτω αυτό κάνει διακόσια: Νεαρή δημοσιογράφος βάζει τα κλάματα βαθιά συγκινημένη (!!) μετά από το ρεπορτάζ του γάμου του Αντώνη Ρέμου με την Βόζνιακ και πάει από πάνω η Σάσα Σταμάτη και την παρηγορεί: «Μην κλαις κοριτσάκι μου θα σε πάρει ο δικός σου, 4 χρόνια το ταλαιπωρεί το κοριτσάκι, γι’ αυτό κλαίει. Και να σου πω, αν δεν σε πάρει θα σου γνωρίσω εγώ επιχειρηματία!!!» #φερτεΨυχοφαρμακα #φερτεΕνεσειςΜουσταρδας #φερτεΕπιχειρηματιαιΝαΑποκατασταθουμε

ΦΤΟΥ

ΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ ΣΟΥ

Κακώσεις άνω και κάτω άκρων

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

(πρώτες βοήθειες)

Οι κακώσεις των άκρων είναι πολύ συνηθισμένες καταταστάσεις. Όλοι μας, με κάποιο τρόπο, τις έχουμε αντιμετωπίσει και υποστεί. Απλές εκχυμώσεις (μώλωπες), θλαστικά τραύματα (κοψίματα), διαστρεμματα ή και κατάγματα περιλάμβανονται στις κακώσεις αυτές. Σίγουρα, η οριστική αντιμετώπιση γίνεται απο τον ιατρό όμως ειναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι πρέπει να κάνουμε για να παρέχουμε τις πρώτες βοήθειες.

Πέτρος Δεμπεγιώτης

Η παροχή πρώτων βοηθειών στις κακώσεις αυτές βασίζεται στο αγγλικό ακρωνύμιο RICE. (Rest, Ice, Compression, Elevation). Θα αναφερθούμε σε κακώσεις που δε έχουν κάποιο εξωτερικό τραύμα όπως διαστρέμματα και κατάγματα. Πρώτον, το τραυματισμένο μέλος πρέπει να αποφορτιστει, δηλαδή να αναπαυθεί (Rest=ανάπαυση). Αυτό δίνει τη δυνατότητα να ξεκινήσει η επούλωση των ιστών χωρις να υποβάλλεται η τραυματισμένη περιοχή σε διαρκές στρες και φυσικά σε πόνο. Αυτό μπορει να επιτευχθεί με ελαστική περίδεση ή προσωρινή ακινητοποίηση με σκληρό υλικό, οπώς πχ ξύλο ή σκληρό περιοδικό.

ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Κυψέλης 106, Πλ. Κυψέλης Τ.: 213 03 21 924

Η επόμενη φάση συνίσταται στην τοποθέτηση πάγου (Ice). Εδώ η χρήση του πρέπει να ειναι προσεκτική διότι μπορεί

petros@dempegiotis.gr

Βιοσυντονισμός Πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση

Ο Βιοσυντονισμός ανήκει στην Ολιστική Ιατρική. Στηρίζεται στις αρχές της Ομοιοπαθητικής θεραπείας. Από κάποιους ονομάζεται και ψηφιακή Ομοιοπαθητική. Καλύπτει την ανάγκη της πρώιμης ανίχνευσης διαταραχών και επιβαρύνσεων του οργανισμού, που εν δυνάμει μπορούν να εξελιχθούν σε παθήσεις. Ο Βιοσυντονισμός γίνεται αποκλειστικά με την χρήση της εξειδικευμένης ιατρικής συσκευής τρίτης γενιάς ASYRA PRO. Αν θα θέλαμε να εξηγήσουμε λίγο περισσότερο τι είναι, θα λέγαμε ότι είναι η μέθοδος διάγνωσης και θεραπείας μέσω συχνοτήτων. Επιστημονικές παρατηρήσεις έδειξαν τα τελευταία εκατό χρόνια ότι το ανθρώπινο σώμα είναι συμπυκνωμένη ενέργεια. Η ενέργεια αυτή είναι μετρήσιμη και ορατή με την μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας μέσω ειδικών συσκευών.

Το κάθε όργανο στο ανθρώπινο σώμα έχει την δική του συχνότητα δόνησης και εκπομπής. Η συχνότητα αυτή αλλάζει όταν το όργανο νοσεί. Οι δονήσεις όλων των οργάνων έχουν καταγραφεί και όταν αυτά είναι σε κατάσταση υγείας αλλά και όταν ασθενούν. Η βασική ιδέα του βιοσυντονισμού είναι απλή, αλλά οι πληροφορίες που προκύπτουν από αυτήν είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Ο ασθενής κρατάει δύο μπρούντζινα ραβδοειδή ηλεκτρόδια σε κάθε χέρι του, από τα οποία περνούν διαδοχικά πληροφορίες σε ηλεκτρονική μορφή. Οι ηλεκτρικές πληροφορίες ακολουθούν τους κλασικούς μεσημβρινούς του σώματος, απ’ όπου διανέμονται σε ολόκληρο το σώμα. Ο τρόπος που αντιδρά το κάθε όργανο και το κάθε οργανικό σύστημα στις πληροφορίες βοηθάει στην εκτίμηση της κατάστασης του οργανισμού.

η παρατεταμένη εφαρμογή του να δημιουργήσει ισχαιμία ή έγκαυμα. Μια συνήθης πρακτική είναι η εφαρμογή του το πρώτο 48ωρο για 10-15 λεπτά ανα δύο ώρες. Ειναι σημαντικό ο πάγος να μην έρχεται σε άμεση επαφή με το δέρμα, αλλα να τοποθετείται σε μία πχ πετσέτα. Ακολούθως, η τραυματισμένη περιοχή πρέπει να συμπιέζεται (Compression). Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση ελαστικού επιδέσμου ο οποίος εφαρμόζεται με τρόπο ώστε να πιέζει την τραυματισμένη περιοχη. Στόχος της συμπίεσης είναι ο περιορισμός του οιδήματος και του εσωτερικού αιματώματος. Τέλος το σκέλος αυτο πρέπει να ανυψώνεται (Elevation). Για παράδειγμα η τοποθέτηση στο κρεβατι ενος μαξιλαριού κάτω από το άκρο που έχει υποστεί διάστρεμμα βοηθά στην υποχώρηση του οιδήματος λόγω της ευκολότερης επιστροφής του αίματος προς τη καρδιά. Συνοπτικά, αυτές είναι οι πρώτες βοήθειες που μπορούν να δωθούν από έναν μη επιστήμονα υγειάς σε ασθενεις με πρόσφατη κάκωση κάποιου άκρου. Απλές αρχές, οι οποίες είναι και εύκολα εφαρμόσιμες.

Βιοενεργειακός ελεγχος με το Asyra Pro Ποιά τεστ μπορώ να κάνω με το Asyra Pro; 1. ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ (CHECK UP) ΑΡΧΙΚΌΣ ΈΛΕΓΧΟΣ ΣΑΡΆΝΤΑ ΟΡΓΑΝΙΚΏΝ ΣΥΣΤΗΜΆΤΩΝ 2. ΤΕΣΤ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ ΔΥΣΑΝΕΞΙΑΣ 3. ΤΕΣΤ ΕΛΕΓΧΟΥ ΒΙΤΑΜΙΝΩΝ, ΙΧΝΟΣΤΟΙΧΕΙΩΝ, ΑΜΙΝΟΞΕΩΝ 4. ΤΕΣΤ ΔΥΣΑΝΕΞΊΑΣ ΤΡΟΦΊΜΩΝ (ΓΊΑ ΑΠΩΛΕΙΑ ΒΑΡΟΥΣ) 5. ΓΕΩΠΑΘΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΣΤΡΕΣ 6. ΑΛΛΕΡΓΙΟΓΟΝΟΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ 7. ΤΟΞΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ ΣΤΟ ΣΩΜΑ 8. ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΌ ΠΡΟΦΊΛ 9. ΕΞΙΣΟΡΡΌΠΗΣΗ ΤΩΝ ΤΣΆΚΡΑΣ

HΓΟΥΜΕΝΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΕΥΜΈΝΟΥΣ 4-6, ΠΑΓΚΡΑΤΙ // Τ.: 211 40 53 530 ΤΡΙΓΛΙΑΣ 43, ΡΑΦΗΝΑ (4ος ΟΡΟΦΟΣ) // Τ.: 229 41 54 566

WWW.BIOSYNTONISMOS.COM

• Μαγνητικός Τομογράφος • Αξονικός Τομογράφος • Ψηφιακή Μαστογραφία • Ψηφιακό Ακτινολογικό

ΤΟΜΟΣΥΝΘΕΣΗ - Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΗΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΜΑΣΤΟΓΡΑΦΙΑΣ

• Ψηφιακές Πανοραμικές-

Τριανταφύλλου Δημήτριος // Ιατρός - Ακτινολόγος // Δρ Πανεπιστημίου Αθηνών Επιστημονικός Διευθυντής ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗ

• Υπέρηχοι Μυοσκελετικού

Κεφαλομετρικές • Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας • Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων (Αρθρώσεων-Μαλακών Μορίων) • Υπέρηχοι (triplex) Καρδιάς

Η μαστογραφία εξακολουθεί να είναι η καλύτερη εξέταση

κού ιστού. Είναι απόλυτα απαραίτητο να γίνεται τομοσύν-

προληπτικού ελέγχου για τις ασυμπτωματικές γυναίκες,

θεση κατά τη διάρκεια του ετήσιου προληπτικού ελέγχου

η οποία κατά προτίμηση πρέπει να γίνεται την πρώτη

σε γυναίκες που έχουν πυκνούς μαστούς.

εβδομάδα μετά το τέλος της περιόδου.

Η τομοσύνθεση είναι έτοιμη να μπει στο screening σήμε-

• Γαστρεντερολογικό Tμήμα

Τα τελευταία χρόνια γίνεται κυρίως η ψηφιακή μαστο-

ρα υπό την προϋπόθεση να αντικατασταθούν οι παλαιοί

• Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα

γραφία η οποία εκτός από τα άλλα πλεονεκτήματα έχει

ψηφιακοί τομογράφοι με τομοσυνθέσεις και να εκπαι-

• Ηλεκτρομυογράφημα

και λιγότερη ακτινοβολία.

δευτεί το ιατρικό προσωπικό στη νέα μέθοδο.

• Μικροβιολογικό

Η μαστογραφία μπορεί να έχει παίξει σημαντικό ρόλο

Πιστεύουμε πως στο εγγύς μέλλον η τομοσύνθεση

στην μείωση της θνησιμότητας από καρκίνο του μα-

θα πάρει τη θέση της ψηφιακης μαστογραφίας στο

• Αιματολογικό

στού, ωστόσο γεγονός είναι ότι περίπου 15% έως 30%

screening.

των καρκίνων χάνονται στον προ συμπτωματικό έλεγχο

• Tμήμα Παρακεντήσεων • Τεστ Kοπώσεως

• Ανοσολογικό • Βιοχημικό • Ορμονολογικό

με την ανίχνευση να είναι ιδιαίτερα δύσκολη στους πυ-

Πλεονεκτήματα της τομοσύνθεσης :

κνούς μαστούς. Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για αυτό, με

- Πρώιμος εντοπισμός καρκίνων στο μαστό που είναι

• Rast Test

τον σημαντικότερο να είναι η επικάλυψη των καρκίνων

μικροί σε μέγεθος ή υποκρύπτονται από τον

• Νεοπλασματικοί Δείκτες

από τον μαζικό αδένα με αποτέλεσμα να τους καθιστά

παρακείμενο πυκνό ιστό.

• Test PAP

μη διακριτούς.

- Παρέχει ακρίβεια στον εντοπισμό ανωμαλιών.

• Προγεννητικός Έλεγχος

Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μία νέα εξέλιξη στην ψηφι-

- Μειώνει τις περιττές επαναλήψεις.

ακή μαστογραφία που είναι η απεικόνιση τριών διαστά-

- Αυξάνει τις πιθανότητες εντοπισμού πολλαπλών

• Διερεύνηση Αρτηριακής Πίεσης

σεων (3D), γνωστή ως τομοσύνθεση.

αλλοιώσεων στο μαστό.

Στην τομοσύνθεση, που είναι μία τρισδιάστατη απεικόνι-

- Δίνει πιο καθαρές εικόνες σε πυκνούς μαστούς.

ση, λαμβάνονται πολλαπλές τομές μικρότερες του ενός

- Μειώνει τα ποσοστά ψευδών θετικών διαγνώσεων.

χιλιοστού από διαφορετικές γωνίες. Οι εικόνες αυτές

Η ΚΟΣΜΟΙΑΤΡΙΚΗ προχώρησε στην εγκατάσταση νέου

μετά ανασκευάζονται και μπορεί ο ακτινολόγος να δι-

συστήματος τομοσύνθεσης δημιουργώντας έτσι όλο το

ευκρινίσει απεικονιστικά προβλήματα ή να εντοπίσει

φάσμα στην απεικόνιση του μαστού με:

βλάβες που δεν φαίνονται στην ψηφιακή μαστογραφία. Η τομοσύνθεση παρέχει πιο καθαρή εικόνα και είναι πε-

Ψηφιακή Μαστογραφία- Τομοσύνθεση

ρισσότερο ευαίσθητη στον εντοπισμό βλαβών και μπορεί

Υπερηχογράφημα μαστου- Ελαστογραφία – 3D-4D

να δώσει λύση στο πρόβλημα της ανίχνευσης βλαβών

Μαγνητική Τομογραφία Μαστού

που χάνονται λόγω επιπροβολής του ινώδους – αδενι-

Παρακέντηση Μαστού.

Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου, Αθήνα Tηλ.: 210 8640918, 210 8640988 fax: 210 8665155 ΝΕΑ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ Αμφιαράου 165, Σεπόλια Τηλ. 210.5157982, 210.5124046

ΦΤΟΥ ΦΤΟΥ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αν σας έχει συμβεί να ζείτε κάτι και να νομίζετε πως είτε παίζεται σε ταινία (χωρίς να πληρώνεστε) είτε ότι παρακολουθείτε παράσταση (χωρίς να πληρώνετε) είστε οι άνθρωποι μου. Γιατί ξέρω, θα με πιστέψετε πως όσα σας εξιστορώ έχουν συμβεί στα αλήθεια και δεν είναι όσα γεννά ένα νοσηρό μυαλό ενός ακόμα ημιτελούς και άτυχου συγγραφέα που οι άτιμες εκδοτικές και το σύστημα βεβαίως βεβαίως δεν έχουν αναγνωρίσει το ταλέντο του.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

του Αλέξη Μητσοτάκη

Κλαρίνο στην Κρήτη

Ε Στην Κρήτη περνάς καλά εκτός και αν είσαι αρνί. Ξέρουν να τρώνε, να χορεύουν και να γλεντούν! Ίσως δεν ξέρουν πότε να σταματάνε αλλά είναι και αυτό μία στάση ζωής. Για αυτό τους αγαπάμε!

Εγώ παντρεύτηκα κρητικοπούλα και καθόλου δεν το έχω μετανοιώσει. Λυγερή, μαυριδερή, χορευταρού. Το καλύτερο είναι πως ζούμε μακριά από το νησί και έτσι έχουν ατονήσει κάπως τα φεουδαρχικά χαρακτηριστικά με τα οποία εμεγάλωσε. Π.χ. δε νοείται ο άνδρας να εμφανιστεί με σορτσάκι, χωρίς κάλτσες (χίλιες φορές προτιμότερο σανδάλι με κάλτσα παρά σανδάλι σκέτο) και να πει την λέξη “γάιδαρος”. Αυτό ειδικά με τον όνο ποτέ μου δεν το κατάλαβα. Ρώτησα μια δυο φορές απάντηση δεν πήρα παρά μόνο κάτι βλέμματα αποδοκιμασίας οπότε εσταμάτησα και εγώ να ρωτώ. Επίσης φροντίζω να κάνω πράξη μία μαντινάδα που μου είπε ο πεθερός μου. Εκεί που αγαπάς-μην πολυπάς. Και αν πολυπάς μην πολυμιλάς. Κάποιες φορές όμως πηγαίνουμε γιατί όσο να ναι πρέπει να κρατάμε επαφές με τους ανθρώπους. Τη τελευταία φορά έγινε αυτό που γίνεται παραδοσιακά. Γύρα στα σπίτι συγγενών (πρωτοδευτερότριτων βαθμών), καλωσορίσματα και τραπεζώματα. Το οφτό είναι το κρέας λεβέντικα ψημένο, μόνο με κρασί και αλάτι. Λιτό, αυστηρό, ευθυτενές όπως οι κριτικοί. Ούτε φιοριτούρες, ούτε σάλτσες, ούτε μπαχάρια ούτε τίποτα. Για αυτό είναι και εξαιρετικά νόστιμο. Από την τρίτη επίσκεψη και μετά όμως έχεις αρχίσει και βελάζεις αφού ‘’όπου και να πας οφτό θα φας’’. Μετά από μία εβδομάδα οφτοφαγίας είχα έρθει στα όριά μου. Της λέω της δικιάς μου. ‘’Ρε κουλούκι καλά ΄λα αλλά δε την παλεύω άλλο. Οφτό και μακαρονάδα μέσα στο λίπος κάθε μέρα (για βραδινό αυτό κάτι ελαφρύ ρε παιδί μου) πάω γκαραντί για στένωση αρτηρίας’’. ‘’Υπερβολικός είσαι’’ μου λέει αλλά και εκείνη δεν την πάλευε άλλο. ‘’Μην ανησυχείς’’ μου λέει ‘’αύριο θα πάμε σε ένα δευτεροξάδελφο που είναι μοντέρνος!’’. ‘’Που δουλεύει’’ την ρώτησα. ‘’Στέλεχος Πολυεθνικής, αλωνίζει όλη την Κρήτη. Με αγγλικά, γαλλικά, γκατζετάκιας. Πάμε το βράδυ αύριο.’’ Το ηθικό μου αναπτερώθηκε (μαζί με την χοληστερίνη μου), κατέληξα να τρώω το βράδυ παγωμένο αρνί και να πίνω ρακές και να υπόσχομαι πως από την επόμενη ημέρα θα κόψω τα αμνοερίφια. Την επόμενη το βράδυ ο ξάδελφος μας περίμενε με ανοιχτή την πόρτα και τις αγκάλες. ‘’Καλώς τον πρωτευουσιάνο μας, καλώς το κορίτσι μας’’. Το ότι δεν είχε μουστάκι έκανε ακόμα χειρότερη την βαριά του προφορά. Το χειρότερο ήταν ότι φόραγε θαλασσί πουκάμισο και γκρι πανταλόνι, τα ρούχα της δουλειάς όπως μας είπε... έτσι ντύνονται τα στελέχη παντού; Το αμέσως χειρότερο ήταν ότι τόσο σκρίνιο, σεμεδάκι και υφαντό δεν το χα δει πουθενά μαζεμένο ίσα με εκείνη την στιγμή. Ίσως στο λαογραφικό Μουσείο στα Χανιά αλλά δεν είμαι και σίγουρος. Ένα ηλίθιο χαμόγελο ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο μου, θα έμοιαζα με καρικατούρα του Μποστ με τίτλο “Ο Λούλης της Πρωτευούσης και ο Μανωλιός”..

Το τέλειο χτύπημα ήταν η οσμή οφτού που κυρίευε τα πάντα. Η δικιά μου χαζογέλαγε, μου έριχνε κλεφτές ματιές και με χάιδευε πότε στοργικά, πότε ερωτικά. ‘’Άτιμο θηλυκό’’ είπα από μέσα μου, ‘’άτιμη φάρα, πισώπλατο χτύπημα’’. Η γυναίκα του Μανωλιού, χαμηλοβλεπούσα, με έναν σταυρό να, τσουπωτή και έμορφη είπε. ‘’Να μπεράσομε να φάμε’’. ‘’Μπεράσαμε’’ και το θηρίο πάνω στο αραχνοΰφαντο τραπεζομάντιλο μας περίμενε να το κανιβαλίσουμε. Το μίσησα τόσο αυτό το κρέας, με έναν τόσο ανώμαλο τρόπο! Έπεσα πάνω του, το ‘κοβα με τα χέρια, το τράβαγα, το δάγκωνα. ‘’Σ’ αρέσει μπρε ξάδελφε’’ ρώταγε ο Μανωλιός. ‘’Μόνο’’; απαντούσα και γέλαγα σαν τον Καλογήρου στους Φουρτουνάκηδες. Όταν αποφάγαμε (εγώ είχα σκάσει ενώ η δικιά μου δεν τόλμησε να μου πει τίποτα), καθίσαμε σε ένα πράσινο λαδί καναπέ και απέναντί μας υπήρχε μία τεράστια τηλεόραση πλάσμα, με ηχεία, μόνιτορ κλπ. Απάνω της σεμεδάκι. Αισθανόμουν σαν μέρος της διακόσμησης, σαν μπιμπελό του Βούδα. ‘’Τώρα θα δείτε το βίντεο του γάμου μας’’! Είπε ο γκατζετάκιας Μανώλης. ‘’Έχω κάμε βίντεο εγώ, του ‘βαλα και μουσική. Και να δεις ξάδελφε και εφέ να σου φύγουν οι οφθαλμοί.’’ Η Μαρία έλεγε ‘’Άστο Μανώλη, άστους ανθρώπους’’. Εκείνος πασπάτευε μπλιμπλίκια, κοντρόλ, πάταγε κουμπιά. ‘’Μα ίνατ λες Μαρία, θα βάλω και το χομ βίντεο. Σούπερ κάμερα με φακό 9αρι, μου τον έφερε ο Μανωλάκης από την Βουλγαρία’’. Άστο αυτή, τίποτα αυτός! Εγώ είχα παραιτηθεί. Κοίταγα το μπλε της οθόνης, οι χτύποι της καρδιάς μου είχαν φτάσει τους 96. Σαν κολασμένος, με τις τελευταίες μου δυνάμεις άρπαξα από την φοντανιέρα ένα σοκολατάκι με μαστίχα μέσα. Η δικιά μου δεν άντεξε και απότομα είπε ‘’Ε φτάνει πια! Θα σκάσεις!’’ Ακριβώς εκείνη την στιγμή ο Μανωλιός επάτησε το play! Ξάφνου η 60αρα οθόνη γέμισε με τσόντα επιπέδου. Μόνο που πρωταγωνιστές ήταν το ζευγάρι που μας είχε καλέσει σπίτι του... Τι φωνές, τι πάνω κάτω δεν περιγράφεται. Η Θεούσα με ένα μακρόσυρτο “ιιιιιιι” έφυγε τρέχοντας προς την κουζίνα, η δικιά μου από πίσω της φωνάζοντας ‘’Α ρε μαλάκα Μανώλη, σου λεγε άστο’’, ο Μανώλης να πατάει ότι να ναι για να το σταματήσει. Έγειρα στον καναπέ, με αναφιλητά, έκλαιγα από τα γέλια, οι σφυγμοί μου πια είχαν ξεπεράσει τους εκατό. Το οφτό χόρευε πεντοζάλι υπό τους ήχους κλαρίνου... Από μέσα μου έλεγα “πάει πεθαίνω αυτό ήταν”. Φύγαμε κακήν κακώς αφού τους ηρέμησε η δικιά μου πως δεν τρέχει τίποτα. Χώνεψα μετά από 2 ημέρες. Δεν ξανάφαγα οφτό εκείνες τις ημέρες. Μόνο που όποτε φτιάχνει η δικιά μου στο σπίτι, γελώ σαν τον Καλογήρου και όλο νάζι λέω: ‘’Βγήκε και το νούμερο δύο;’’

Οι Νοστιμιές της

Μαίρης

Καλοκαιρινές πινελιές απόλαυσης... Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου // Τ.: 210 82 29 239 & 210 82 13 136 Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ. // Διανομή κατ’ οίκον

05 ΣΤΕΚΙΑ 01 ΠΕΤΡΑΛΩΝΑ ΤΖΕΝΓΚΑ Ένα «Εξαρχειώτικο» στέκι στα Πετράλωνα… Είναι από κείνα που επισκέπτεσαι για τον περιποιημένο καφέ, για τον ωραίο και απλό κόσμο. Για παρέες! Να παίξεις τάβλι, να διαβάσεις βιβλίο, να διαβάσεις για εξεταστική! Αστειάκι… Ξέρεις πως το μαγαζί είναι DIY; Τουτέστιν τα παιδιά το έστησαν με τα χεράκια τους και με βοήθεια από καλούς φίλους! Οπότε βάλε με το μυαλό σου πόση αγάπη και προσωπικότητα «έριξαν» μέσα σε αυτό. Το μαγαζάκι που δημιουργήθηκε από μεράκι και πολύ μας ταιριάζει αυτό το στοιχείο για να το κάνουμε στέκι! Το άλλο δέλεαρ είναι πως βρίσκεται κοντά στον ηλεκτρικό και τα βράδια παίζουν καλές μουσικές και καθαρά ποτά!

Κειριαδών 38, Κ. Πετράλωνα Τ.: 210 3411499 | fb.: Τζένγκα

02 ΚΟΥΚ ΑΚΙ

BOK COFFEE, CREPES & MORE

Το μικροσκοπικό άσπρο μαγαζάκι στον πεζόδρομο της Δράκου είναι από εκείνα που πρέπει να ψάξεις και να δοκιμάσεις ο ίδιος για να αξιολογήσεις... Μετά το κάνεις στέκι! Εγώ θα σου πω πως οι γεύσεις του πάνε ένα βήμα παραπέρα από το τυπικό σοκολάτα-μπανάνα/μπισκότο. Ό,τι και να τραβάει η όρεξη σου όταν πρόκειται για κρέπατηγανίτα-βάφλα-παγωτό εδώ θα ικανοποιηθούν όλες σου οι αισθήσεις. Μοσχοβολάνε και θα σε βάλουν σε πειρασμό ακόμα κι αν δεν πρέπει… Είναι όμορφα σερβιρισμένα, τα υλικά που χρησιμοποιεί είναι φρέσκα και επώνυμα, οι τιμές του είναι πολύ καλές. Τίμια κρέπα και βάλε… να το επισκεφθείς!

Δράκου 12, Κουκάκι Τ.: 213 0427316 | f.b.: Boku

Στα γρήγορα ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΚΌ ΦΘΙΝΌΠΩΡΟ

Κίτρινα φύλλα, μυρωδιά βροχής, νοσταλγία καλοκαιριού. Μην κλειστείς σπίτι! Απόλαυσέ τα Φθινοπωρινά Στέκια!

ΆΣΜΑ ΑΣΜΆΤΩΝ

ÇΘα `ναι Σεπτέμβρης μήνας μπορεί κι Οκτώβρης/ θα `σαι στην πόλη εσύ κι εγώ στο νησί /και όποιος θυμάται πιο πολύ θα το βρεις/όταν θα παίρνεις το γράμμα μου το θαλασσίÈ Στίχοι / Ερμηνεία: Χ. Αλεξίου Μουσική: Νίκος Αντύπας

Ω εσείς λάτρεις του καλοκαιριού, εσείς εραστές του ήλιου, θύματα καλοκαιρινών ερώτων και δραμάτων, μην στεναχωριέστε που το καλοκαίρι έφυγε (τουλάχιστον τυπικά)! Ξέρουμε, το φθινόπωρο είναι μελαγχολική περίοδος, αλλά μη σκάτε! Υπάρχουν και το φθινόπωρο τα στέκια για να ξεπεράσουμε τη μελαγχολία μας, να μιλήσουμε για το καλοκαιρινό μας φλερτάκι, να κρατήσουμε λίγο ακόμη το καλοκαίρι ζωντανό. Πού να πάμε; Αν η θερμοκρασία διατηρείται από 28-35 βαθμούς: • Θάλασσα: Ε τι να λέμε τώρα, το Σεπτέμβριο είναι πάντα καλύτερη. Διατηρείστε το μαύρισμά σας μέχρι να στάξει η πρώτη σταγόνα της βροχής. • Παραλιακή: Τις τελευταίες ένδοξες μέρες που το καλοκαίρι διατηρείται, τα μαγαζιά της παραλιακής (μπουζουκοclub μέχρι καφέ/ εστιατόρια) έχουν την τιμητική τους. • Για ουζάκι/Τσιπουράκι: Με μεζέ για το στομάχι και με πάγο για τη δροσιά. Συνεχίστε την καλοπέραση και μετά τις διακοπές! • Πικ νικ: Καρό τραπε-

ζομάντηλο, καλαθάκι, εδέσματα, καφέδες και φύγαμε! Και όχι μόνο σε εξωτερικούς χώρους! Πολλά μαγαζιά του κέντρου οργανώνουν πικ νικ στο χώρο τους. Αν η θερμοκρασία αρχίσει να πέφτει κάτω από τους 28: • Μικρά μαγαζάκια,”bistrot”: Έχουμε γεμίσει τέτοια, καθώς το Παρίσι αποτελεί αγάπη πολλών! Έτσι, αν αρχίσει η δροσούλα και χρειάζεται το ζακετάκι για να βγεις από το σπίτι, τέτοιου τύπου μαγαζιά είναι ιδανικά για ζεστή σοκολάτα ή τσάι (για τις φθινοπωρινές γρίπες) • Τα «χαλαρά»:Παρά το γεγονός ότι η δουλειά έχει ξεκινήσει και το καλοκαίρι σε αποχαιρετάει με άσπρο μαντήλι, έχεις ακόμη την ανάγκη να διατηρήσεις τη χαλάρωση. Άρα επιλέγεις κάτι άνετο, όπου απλώνεσαι και συμπεριφέρεσαι σα στο σπίτι σου • Ζαχαροπλαστεία/ Patisserie: Η όρεξη για γλυκό ανεβαίνει όταν η θερμοκρασία κατεβαίνει. Έτσι είναι. Μην τα βάζουμε με τα μαθηματικά. Φάτε ελεύθερα!

03 ΣΥΝΤΑΓΜΑ

04 ΜΕΤΣ

GIRAFFE

ΚΟΛΟΚΥΘΙ

Είτε κατηφορίζεις από Καρύτση/ Κολοκοτρώνη, είτε ανηφορίζεις… σκεπτόμενος ίσως που μπορείς να κάνεις μια στάση για καφέ χωρίς οι παλμοί σου να βαρέσουν κόκκινα… Να τον απολαύσεις- να χαζέψεις και λίγο κόσμο! Το Giraffe είναι ταμάμ σε στενό στην Πραξιτέλους. Η καλύτερη θέση είναι στη μπάρα που πάει σετ με το μεγάλο παράθυρο στο δρόμο, πιάσε κουβέντα με τα παιδιά ή με τον εαυτό σου ή απλά κάτσε και «χάζεψε». Εκεί γύρω σίγουρα υπάρχουν πολλά μέρη να πας αλλά ένα βράδυ και μάλιστα καθημερινή (μετά τη δουλειά) στο προτείνω για ποτάκι! Να δοκιμάσεις για κοκτέιλ που είναι πολύ προσεγμένα κι αν αγαπάς πολύ το ρούμι θα βρεις κι άλλους σαν εσένα, έχουν τέτοια διαλεχτά στην κάβα.

Σιγά σιγά φθινοπωριάζει αν έχεις όρεξη για περπάτημα μια ωραία διαδρομή είναι από Θησείο προς Μέτς (μη σε πιάνει πανικός δεν είναι μακριά) πολύ κοντά επίσης στη Βουλιαγμένης… Είναι το συνοικιακό στέκι που αναζητάς για να πιείς την πρώτη ζεστή σοκολάτα ίσως εν’ όσω βρέχει… Το Κολοκύθι επίσης ειδικεύεται στα πλούσια πρωινά όταν σου έρθουν μυρωδιές την ώρα που προετοιμάζονται θα με θυμηθείς… Pancakes γλυκά και αλμυρά και την τίμια ομελέτα σε διάφορους συνδυασμούς -που δεν μπορείς ακριβώς να την πετύχεις στο σπίτι. Αν είσαι πιο βραδινός τύπος να πας για τα cocktails του και την jazz μουσική!

Πραξιτέλους 5, Αθήνα Τ.: 693 77 58 762 | fb.: @GiraffeAthens

Αναπαύσεως 18, Μετς Τ.: 211 40 05 637 | fb: Κολοκύθι

THE CLAXΟΝS

05 ΑΙΓΑΛΕΩ …Το οποίο ως φαίνεται όλοι γνωρίζουν και αγαπούν στο Αιγάλεω! Κι αν δε μένεις κι αν δεν είναι η σχολή σου από κει standard σ’ έχουν «τραβήξει» φίλοι είτε για να δοκιμάσετε το brunch του, είτε για το ιδιαίτερο πολύχρωμο ρετρό ντεκόρ του. Κι απ’ ότι φαίνεται το brunch και το cold brew και όλα τα καλούδια που φτιάχνουν στο Claxons τιμήθηκαν δεόντως. Τόσο που άνοιξε και δεύτερο μαγαζάκι take away (κι αυτό πολύ διαφορετικό απ’ όσα έχεις δει μέχρι στιγμής) για να σου φέρνει το brunch που αγαπάς ζεστό ζεστό και τον μοσχοβολιστό καφέ σου από τα χαρμάνια της Taf στο σπίτι ή στο γραφείο! Περιποιημένο, πεντακάθαρο και παραμυθένιο σαν χώρος. Τι άλλο να ζητήσεις ;

Μ. Μπότσαρη 23 & Γρ. Κυδωνιών 9, Αιγάλεω Τ.: 210 59 88 600 | fb: The Claξοns | www.theclaxons.gr

Θανάσης Βέμπος

Γάμοι, αλλοδαποί, «συμπτώσεις» και τραγωδίες συμπλέκονται σε ένα περίεργο κουβάρι με επίκεντρο το δράμα στα Πατήσια που κράτησε τη χώρα καρφωμένη στους τηλεοπτικούς δέκτες πριν από δυο δεκαετίες.

www.vembos.gr Το μήνα αυτό κλείνουν 20 χρόνια από την γνωστή τραγωδία της οδού Νιόβης στην οποία η ομηρεία μιας οικογένειας είχε ως αποτέλεσμα έναν τραγικό θάνατο και την αποκάλυψη της σοβαρής ανεπάρκειας της Ελληνικής Αστυνομίας να αντεπεξέλθει σε τέτοιες κρίσεις. Η οδός Νιόβης είναι ένας μικρός, ήσυχος δρόμος στα Πατήσια που ξεκινά από την οδό Φυλής, τέμνει την Αχαρνών και συνεχίζεται για δυο τετράγωνα ακόμα. Το ιστορικό της υπόθεσης είναι πασίγνωστο και μπορεί να βρεθεί με ελάχιστη έρευνα στο Google και αλλού. Το βράδυ της Τετάρτης, 23ης Σεπτεμβρίου 1998, ο Ελληνορουμάνος σεσημασμένος κακοποιός, Σορίν Ματέι, κυνηγημένος καιρό από την ΕΛΑΣ, βρισκόταν σε ισόγειο διαμέρισμα της οδού Νιόβης 4. Όταν η αστυνομία εισέβαλε στο διαμέρισμα, αυτός διέφυγε και σκαρφάλωσε από το φωταγωγό σε διαμέρισμα του πρώτου ορόφου όπου διέμεναν η Σουλτάνα Γκινάκη, τα δύο της παιδιά, Ευάγγελος και Αμαλία, καθώς και ο αρραβωνιαστικός της τελευταίας. Το ζευγάρι θα παντρευόταν σε λίγες βδομάδες. Ο κακοποιός τους αιχμαλώτισε απειλώντας τους με απασφαλισμένη χειροβομβίδα. Ακολούθησε πολύωρη ομηρεία. Ο Σορίν Ματέι τηλεφώνησε στον τηλεοπτικό σταθμό Σκάι όπου σε απευθείας μετάδοση συνομιλούσε για τέσσερις περίπου ώρες με τον κεντρικό παρουσιαστή των ειδήσεων, Νίκο Ευαγγελάτο. Αργότερα το ίδιο βράδυ οι αστυνομικές δυνάμεις, εκτιμώντας (λανθασμένα) πως η χειροβομβίδα ήταν ψεύτικη, εισέβαλαν στο διαμέρισμα. Ο Ματέι έσπρωξε την

Η ανεξήγητη πόλη 1

1. Η άτυχη Αμαλία Γκινάκη κι ο κακοποιός Σορίν Ματέι.

2. Ο Νίκος Ευαγγελάτος στην σημαδιακή απευθείας μετάδοση της ομηρείας. 3. Η μοιραία πολυκατοικία στην οδό Νιόβης 4.

Αμαλία στους αστυνομικούς αφού της είχε βάλει πρώτα στο σορτς της τη χειροβομβίδα. Από την έκρηξη η κοπέλα τραυματίστηκε σοβαρότατα. Θα αποβιώσει δυο βδομάδες αργότερα. Ο Ματέι μεταφέρθηκε τραυματισμένος στο νοσοκομείο. Δεν του έμελλε να ζήσει πολύ. Ο θάνατός του –«εισρόφηση γαστρικού υγρού, σε συνδυασμό με παρατεταμένη καταστολή»- διαπιστώθηκε στις 22.55 μ.μ της 26ης Σεπτεμβρίου από τον γιατρό υπηρεσίας, παρουσία του εισαγγελέα Εφετών και του επόπτη των φυλακών. Ο κακοποιός ήταν 26 χρονών. Χρόνια πριν την τραγωδία, δυο νούμερα παρακάτω, στη Νιόβης 8, είχε παλιότερα γραφείο η Καίτη Κωνσταντινίδου, ένα από τα φημισμένα μέντιουμ του θρυλικού Άγγελου Τανάγρα, ιδρυτή της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών και πρωτοπόρου της παραψυχολογίας στην Ελλάδα. Λίγο παρακάτω, στο ίδιο τετράγωνο, βρίσκονται ακόμα και σήμερα τα γραφεία γνωστού συλλόγου πνευματιστών και των σχετικών εκδόσεών του. Έχουμε λοιπόν μια «τριπλή», διαχρονική σύνδεση με τον «κόσμο των νεκρών» στο ίδιο πολεοδομικό τετράγωνο. Κάνοντας μια παλινδρόμηση στο χρόνο, πηγαίνουμε τριάντα χρόνια πριν από την τραγωδία. Στις 26 Σεπτεμβρίου (του 1969), το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό παρέλαβε το ναρκαλιευτικό «Νιόβη». Είναι χαρακτη-

Η τραγωδία στη Νιόβης: από τη live ομηρεία στη συγχρονική σημειολογία

ριστικό ότι η ονομασία «Νιόβη» δεν είχε χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν σ’ άλλο πλοίο του ΠΝ. Το ναρκαλιευτικό παρέλαβε ο υποπλοίαρχος Σωτήριος Σιαρρές (1939-2011). Σιαρρές-Σορίν… 26άρια… Νιόβη… Τι άλλο; Επιστρέφοντας στο 1998, είκοσι λεπτά προτού πιστοποιηθεί ο θάνατος του Ματέι, στις 26 Σεπτεμβρίου, στις 22:30, στη λεωφόρο Συγγρού, τρεις άνθρωποι πεθαίνουν από αναθυμιάσεις σε αποθήκη μούστου. Ήταν ο 42χρονος Αλβανός Αργκόν Μουράτι, η 65χρονη μητέρα του Ελένη Μάρκου και η 36χρονη αδελφή του, Μαρία. Η Μαρία θα παντρευόταν δυο μέρες μετά… «Αντί για γάμο, τρεις κηδείες», ο χαρακτηριστικός τίτλος του σχετικού ρεπορτάζ. Λίγες ώρες αργότερα, στις 1:45 πμ (27 Σεπτεμβρίου), στο 10ο χλμ Ιωαννίνων-Άρτας, δυο αυτοκίνητα με αλβανικές πινακίδες έπεσαν σε ομάδα ατόμων που έφευγαν από γαμήλιο γλέντι. Αποτέλεσμα δυο νεκροί και 3 τραυματίες. Όλοι από το Λέχοβο Φλώρινας. Νούμερα, γάμοι, αιματηρές τραγωδίες. Και πρωταγωνιστές –θύτες και θύματα- αλλοδαποί. Ας θυμηθούμε ότι εκείνη την εποχή οι χαρακτηρισμοί «Αλβανός» και «Ρουμάνος» ήταν πολύ περισσότερο αρνητικά φορτισμένοι απ’ όσο σήμερα. Αλλά μια περίεργη σκιά έπεφτε ήδη πάνω στους εμπλεκόμενους της τραγωδίας της Νιόβης. Η 58χρονη Σουλτάνα Γκινάκη περίμενε το γάμο της κόρης της σαν ένα τέλος σε βάσανα ετών. Ο σύζυγός της είχε ταλαιπωρηθεί χρόνια από νεφρική ανεπάρκεια μέχρι να πεθάνει, ενώ ο μοναδικός γιος της έπασχε από υδροκεφαλισμό. Μάλιστα η οικογένεια περίμενε εθιμοτυπικά να συμπληρωθούν 3 χρόνια για το πένθος μέχρι το γάμο της Αμαλίας. Η 45χρονη Ευγενία Καψοκεφάλου, μητέρα του Σορίν Ματέι, είχε χάσει τον πρώτο της άντρα (Ρουμάνο) αλλά και την κόρη της σε τροχαία ατυχήματα, ενώ ο γιος της μπαινόβγαινε

στις φυλακές από τα 15 του χρόνια. Κάνοντας μια αναδρομή στην ελληνική μυθολογία, βλέπουμε πως η Νιόβη κόρη του Ταντάλου και της Διώνης, ήταν σύζυγος του Θηβαίου Αμφίωνα και μητέρα πολλών και ωραίων τέκνων. Περηφανεύτηκε για την ευγονία και την ομορφιά των τέκνων της, προσβάλλοντας τους θεούς. Κι έτσι η Άρτεμις σκότωσε όλες τις κόρες της κι ο Απόλλων όλους τους γιους της. Τόσο καλά… Α, ναι, την επομένη της τραγωδίας στην οδό Νιόβης (στις 24 Σεπτεμβρίου), γιορτάζει η Περσεφόνη. Την εποχή φυσικά που ετοιμάζεται για την ετήσια κάθοδό της στον Άδη… Τα «Παιδιά της Νιόβης» είναι τετράτομο μυθιστόρημα του συγγραφέα Τάσου Αθανασιάδη (1913-2006). Το έργο έχει ως επίκεντρο την οικογένεια Σαρρή (θυμόμαστε το ΣορίνΣιαρρές) σε ένα χωριό της Μικράς Ασίας και πρωτοκυκλοφόρησε το 1948, ακριβώς μισό αιώνα πριν από την τραγωδία της οδού Νιόβης. Και εν είδει επιλόγου, ας σημειώσουμε ότι ο Σεπτέμβρης είναι μάλλον «μαύρος» για τη χώρα μας. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1986, η Καλαμάτα πλήττεται από 6,2 Ρίχτερ με αποτέλεσμα είκοσι νεκρούς και βιβλική καταστροφή. Στις 7 Σεπτεμβρίου 1999 έχουμε τον μεγάλο σεισμό της Αθήνας με 143 νεκρούς. Μια βδομάδα μετά, το πρωθυπουργικό αεροσκάφος Falcon πέφτει σε περιδίνηση. Αποτέλεσμα: νεκρός ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Γιάννος Κρανιδιώτης και άλλοι 5. Ο Κρανιδιώτης ήταν ξάδελφος του πατριάρχη Αλεξάνδρειας που θα χαθεί στις 11 Σεπτεμβρίου 2004 μαζί με 16 άλλα άτομα όταν θα πέσει το ελικόπτερο Chinook που τους μετέφερε στα ανοιχτά της Χαλκιδικής. Και βέβαια στις 26 Σεπτεμβρίου 2000: το «Εξπρές Σάμινα» βυθίζεται έξω από την Πάρο –με 82 νεκρούς…

H ΨΥΧΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν αστειευόμενος γύρω από τη θεωρία της σχετικότητας είπε: «Ακούμπα τα χέρια σου σε μια καυτή θερμάστρα για ένα λεπτό και θα σου φανεί σαν αιώνας. Ακούμπησε ένα καυτό κορίτσι για μια ώρα και θα σου φανεί ότι πέρασε μόνο ένα λεπτό. Αυτό είναι η σχετικότητα.» Ωραία τα είπε ο Εβραίος ευρέως σοφός. Αλλά κι ο λαίμαργος χοντρός σοφός, συμπληρώνει εμμέσως πλην σαφώς: Yπάρχει κι ένα άλλο μικρό επίσης χρονικό διάστημα (από πέντε λεπτά μέχρι και μία ώρα κατά περίπτωση) που σου φαίνεται αιώνας. Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα! Σε ώρα αιχμής που δεν πέφτει καρφίτσα, Που τρέχουν όλοι και δε φτάνουν. Είναι εκείνο το βασανιστικό μεσοδιάστημα ανάμεσα στην ώρα που θα κάτσεις και θα παραγγείλεις, μέχρι την στιγμή που επιτέλους θα φας. Πραγματικό κινέζικο βασανιστήριο. Τα νεύρα τσατάλια. Τρως τα νύχια σου από ανυπομονησία. Κοιτάς τους άλλους γύρω σου να καταβροχθίζουν τα παϊδάκια, τα λουκάνικα, τα μπιφτέκια, τις μπριζόλες, τα τηγανητά κολοκυθάκια, τις μελιτζάνες, τις πατάτες, τις φέτες, τα τζατζίκια και σου έρχεται να κάνεις ντου! Να ορμήξεις και να τους πάρεις τη μπουκιά από το στόμα. Εκνευρίζεσαι με τους πάντες και τα πάντα. Σου φταίνε όλα. Στριφογυρνάς στην καρέκλα. Σκίζεις με τα δάχτυλα το χάρτινο τραπεζομάντιλο. Τσακίζεις μια-μια τις οδοντογλυφίδες. Αδειάζεις το αλάτι και το πιπέρι. Κουνάς νευρικά το πόδι. Εναλλάξ. Μία το αριστερό και μία το δεξί. Δαγκώνεις τα δάχτυλα. Στριφογυρίζεις μια τούφα απ’ τα μαλλιά σου. Καταπίνεις το σάλιο σου. Ώσπου ξαφνικά σε επισκέπτεται η έμπνευση. Βγάζεις απ’ το τσεπάκι το μολύβι με γόμα που έχεις πάντα μαζί και μαγειρεύεις στο τραπεζομάντιλο τα πιο νόστιμα τετράστιχα του κόσμου:

*Το πρώτο κουπλέ είναι του Αύγουστου Κορτώ

ampazis.gr

www.

ΟΤΑΝ ΑΡΓΕΙ ΤΟ ΦΑΪ ΣΤΗΝ ΤΑΒΕΡΝΑ Του Παντελή Αμπαζή

Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα γίνομαι λύκος, αρκούδα και σμέρνα. Θέλω να κάνω όσους τρων δίπλα φέτες και μασουλάω τις χαρτοπετσέτες. * Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα σαν το κουνέλι θα πνίξω στη στέρνα τον ταβερνιάρη που όρθιος κοιμάται κι ούτε να φέρει ψωμί δε θυμάται. Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα κι η σερβιτόρα το παίζει μοντέρνα ενώ σερφάρει με το κινητό της με το πιρούνι θα φάω το γοφό της. Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα θέλω να λιώσω κάτω απ’ τη φτέρνα το σερβιτόρο που αργεί να τα φέρει κι έχει ο αχρείος στην τσέπη το χέρι. Όταν αργεί το φαΐ στην ταβέρνα στην καρέκλα γυρνάω σα λατέρνα κι άντε να δούμε αν αργήσει το ρίφι ποιος θα πληρώσει στο τέλος τη νύφη!