STREET
PRESS 86//09-21
01
02
04
05
03
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
6 πίνακες για το σχολείο
06 1. FRERE PIERRE EDOUARD Πηγαίνοντας στο σχολείο, 1878
2. HENRI JULES JEAN GEOFFROY Αμήχανος μαθητής, 1908
3. JULIUS KRONBERG
Αργοπορημένη την πρώτη μέρα στο σχολείο
4. ANDRÉ H. DARGELAS
Προστατεύοντας τους μαθητές
5. JULES BASTIEN LEPAGE Πηγαίνοντας στο σχολείο, 1882
6. NIKOLAI BOGDANOV-BELSKY Στην πόρτα του σχολείου, 1897
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ
86//09-21
www,ipolizei.gr
ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΚΆΤΙ ΤΌΣΟ ΕΎΠΛΑΣΤΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙΌ, ΌΠΩΣ Ο ΠΗΛΌΣ Στην ιστορία του κάθε πράγματος υπάρχουν κάποιοι σταθμοί. Πρόκειται για γεγονότα, ανθρώπους, συγκυρίες αλλά και υλικές αποτυπώσεις που με τον τρόπο τους συνέβαλαν στον εμπλουτισμό, στην εξέλιξη και στην πρόοδο του εκάστοτε ζητήματος. Ακόμη κι αν σε κάποιες περιπτώσεις δεν κατάφεραν να αποτελέσουν αυτό που λέμε «τον κανόνα», η επίδρασή τους υπήρξε σε τέτοιο βαθμό αξιόλογη που σχεδόν δεν μπορείς να αφηγηθείς την ιστορία του υπό διερεύνηση θέματος χωρίς να τα συμπεριλάβεις. Αφιερώνοντας λοιπόν αυτό το φθινοπωρινό τεύχος στις έννοιες εκπαίδευση/παιδεία/μόρφωση/γνώση, προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε κάποια από αυτά τα σημεία που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στο ταξίδι της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της επιστήμης της Παιδαγωγικής. Ιστορικά κτίρια και σημαντικοί παιδαγωγοί/εκπαιδευτικοί ξετυλίγουν μέσα από την δική τους μικροϊστορία κομμάτια των σταθμών τόσο της Ιστορίας γενικότερα, όσο και του θέματος στο οποίο αφορούν. Επειδή όμως η απλή καταγραφή ιστορικών σημείων δεν προσφέρει τίποτα χωρίς την αλληλεπίδρασή της με το σήμερα, καθημερινοί άνθρωποι μέσα από την πολύ χρήσιμη ματιά του άμεσα εμπλεκόμενου (μαθητές, καθηγήτριες, φοιτήτριες) μας δίνουν την δική τους άποψη για την κατάσταση που επικρατεί στα σχολεία και στην εκπαιδευτική διαδικασία στις μέρες μας. Οι άνθρωποι πάντα επιθυμούν να μαθαίνουν, να συγκεντρώνουν πληροφορίες, να προσπαθούν να κατανοήσουν τον κόσμο που τους περιβάλλει και του οποίου είναι κομμάτι. Η γνώση είναι κάτι το οποίο μπορείς να το βρεις μέσα και έξω από τα σχολεία, τις σχολές, τα πανεπιστήμια· να σου αποκαλύψει κομμάτια της στον δρόμο, σε μία ωραία κουβέντα, σε ένα βιβλίο, σε ένα σύνθημα, σε ένα απλό σερφάρισμα στο ίντερνετ, σε μία τυχαία συνάντηση. Συγκεντρώνοντας τις ψηφίδες της, φτιάχνει ο καθένας και η καθεμία το προσωπικό του/ της τοτέμ το οποίο μπορεί να συνεχίσει να είναι υπό κατασκευή μέχρι τα βαθιά μας γεράματα. ΗΛΕΚΤΡΑ ΤΖΩΡΤΣΟΥ
ΣΕΠΤΈΜΒΡΗΣ. ΣΤΑ ΗΜΕΡΟΛΌΓΙΑ ΕΊΝΑΙ Ο 9ος ΜΉΝΑΣ. ΠΟΛΎ ΚΟΝΤΆ ΣΤΟΝ 12ο ΠΟΥ ΣΦΥΡΊΖΕΙ ΤΗ ΛΉΞΗ. ΠΑΡΌΛΑ ΑΥΤΆ, ΣΤΗΝ ΠΡΆΞΗ ΕΊΝΑΙ Ο 1ΟΣ. ΕΊΝΑΙ Ο ΜΉΝΑΣ ΤΩΝ ΞΕΚΙΝΗΜΆΤΩΝ. Ο ΜΕΤΑΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΌΣ ΜΉΝΑΣ ΠΟΥ ΑΝΑΣΚΟΥΜΠΏΝΕΣΑΙ, ΤΑ ΒΆΖΕΙΣ ΚΆΤΩ, ΤΑ ΜΕΤΡΆΣ. ΕΊΝΑΙ Ο ΜΉΝΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΞΑΝΑΒΆΖΕΙ ΣΤΟ ΠΑΙΧΝΊΔΙ· ΣΟΥ ΘΥΜΊΖΕΙ ΌΤΙ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΚΑΙ ΒΡΟΧΕΡΈΣ ΜΈΡΕΣ ΕΚΤΌΣ ΑΠΌ ΛΙΑΚΆΔΕΣ. ΜΠΟΡΟΎΜΕ ΛΟΙΠΌΝ ΝΑ ΠΟΎΜΕ ΌΤΙ Ο ΣΕΠΤΈΜΒΡΗΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΔΡΌΜΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΟΥΡΆΝΙΑ ΤΌΞΑ.
WWW. ipolizei. gr [ΕΚΔΟΣΗ]
Λογότυπο Γραφικές Τέχνες / www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη / Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068
ΚΊΝΔΥΝΟΣ ΣΟΒΑΡΟΎ ΜΠΕΡΔΈΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΎ! Ο ΣΕΠΤΈΜΒΡΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΊ ΜΈΣΑ ΣΤΟ ΠΈΡΑΣΜΑ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ ΠΟΛΛΈΣ ΝΈΕΣ ΑΡΙΘΜΉΣΕΙΣ ΠΆΝΩ ΣΤΗΝ ΒΑΣΙΚΉ ΠΟΥ ΕΊΝΑΙ Η ΗΛΙΚΊΑ ΜΑΣ. ΜΠΟΡΕΊ ΓΙΑ ΠΑΡΆΔΕΙΓΜΑ ΝΑ ΛΕΣ ΕΊΜΑΙ 9 ΧΡΟΝΏΝ ΑΛΛΆ ΞΕΚΙΝΆΩ ΤΗΝ 4η ΔΗΜΟΤΙΚΟΎ Ή ΕΊΜΑΙ 21 ΧΡΟΝΏΝ ΑΛΛΆ ΕΊΜΑΙ ΣΤΟ 3ο ΈΤΟΣ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ Ή ΕΊΜΑΙ 40 ΧΡΟΝΏΝ ΚΑΙ ΕΊΜΑΙ ΓΙΑ ΔΈΚΑΤΟ ΣΕΠΤΈΜΒΡΗ ΑΔΙΌΡΙΣΤΗ. ΕΊΝΑΙ ΣΚΑΝΤΑΛΙΆΡΗΣ ΜΉΝΑΣ Ο ΣΕΠΤΈΜΒΡΗΣ.
ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΚΑΙ ΌΣΕΣ ΠΕΡΆΣΑΤΕ ΣΤΗ ΣΧΟΛΉ ΠΟΥ ΘΈΛΑΤΕ, ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΚΑΙ ΌΣΕΣ ΠΕΡΆΣΑΤΕ ΣΤΗ ΣΧΟΛΉ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΈΛΑΤΕ, ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΚΑΙ ΌΣΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΆΣΑΤΕ ΠΟΥΘΕΝΆ ΕΝΏ ΤΟ ΘΈΛΑΤΕ, ΣΕ ΕΣΆΣ ΠΟΥ ΘΑ ΞΑΝΑΠΡΟΣΠΑΘΉΣΕΤΕ, ΣΕ ΌΣΟΥΣ ΚΑΙ ΌΣΕΣ ΔΕΝ ΠΕΡΆΣΑΤΕ ΠΟΥΘΕΝΆ ΚΑΙ ΑΥΤΌ ΉΤΑΝ ΠΟΥ ΘΈΛΑΤΕ, ΣΕ ΕΣΆΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΏΣΑΤΕ ΚΑΝ ΠΑΝΕΛΛΉΝΙΕΣ, ΘΥΜΗΘΕΊΤΕ: ΤΟ ΒΟΎΤΗΓΜΑ ΣΤΗ ΖΩΉ ΕΊΝΑΙ Ο ΚΑΛΎΤΕΡΟΣ ΤΡΌΠΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΜΊΣΕΤΕ ΓΝΏΣΕΙΣ, ΕΜΠΕΙΡΊΕΣ, ΝΑ «ΑΝΑΠΤΥΧΘΕΊΤΕ» ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΆ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΆ. ΤΊΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΡΧΊΖΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΏΝΕΙ ΣΕ ΈΝΑΝ ΒΑΘΜΌ. ΒΟΥΡ ΣΤΗ ΖΩΉ!
Παράθυρα
Γ Ν ΩΣΕ ΩΝ
Τα παιδιά πρέπει να διδάσκονται πώς να σκέφτονται, όχι τι να σκέφτονται. Margaret Mead, 1901-1979, Αμερικανίδα εθνολόγος
Κάθε παιδί είναι καλλιτέχνης. Το θέμα είναι πώς θα παραμείνει καλλιτέχνης μεγαλώνοντας. Πάμπλο Πικάσο, 1881-1973, Ισπανός ζωγράφος
Οι αναλφάβητοι του 21ου αιώνα δεν θα είναι εκείνοι που δεν ξέρουν γραφή και ανάγνωση, αλλά εκείνοι που δεν μπορούν να μάθουν, να ξεμάθουν και να ξαναμάθουν. Alvin Toffler, 1928-2016, Αμερικανός συγγραφέας & μελλοντολόγος
Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας. Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, 1865-1939, Ιρλανδός ποιητής, Νόμπελ 1923
Ο τελικός σκοπός της εκπαίδευσης είναι να μετατρέψει τους καθρέφτες σε παράθυρα. Sydney J. Harris, 1917-1986, Αμερικανός δημοσιογράφος
Ο κυριότερος στόχος της εκπαίδευσης δεν είναι η γνώση, αλλά η δράση.
Herbert Spencer, 1820-1903, Βρετανός φιλόσοφος
Όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μία φυλακή. Βίκτωρ Ουγκώ, 1802-1885, Γάλλος συγγραφέας
Η ψυχή πηγαίνει στον Άδη χωρίς να κουβαλάει τίποτε άλλο πέρα από την παιδεία της και την αγωγή της. Πλάτων, 427-347 π.Χ., Φιλόσοφος
Οι άνθρωποι είναι ο κοινός παρανομαστής της προόδου. Με λίγα λόγια, καμιά βελτίωση δεν είναι δυνατή με μη βελτιωμένους ανθρώπους. Η ανάπτυξη είναι εξασφαλισμένη μόνο όταν οι άνθρωποι είναι απελευθερωμένοι και μορφωμένοι. Τζων Κένεθ Γκαλμπρέιθ, 1908-2006, Καναδός οικονομολόγος
Η εκπαίδευση είναι ένα όπλο, οι συνέπειες του οποίου εξαρτώνται από το ποιος το κρατά στα χέρια του και σε ποιον το έχει στραμμένο. Ιωσήφ Στάλιν, 1879-1953, Σοβιετικός ηγέτης
Το πιο αναγκαίο μάθημα είναι να ξεμάθεις τα κακά. Αντισθένης, 445-360 π.Χ., Κυνικός φιλόσοφος
Το μυαλό ενός έξυπνου ανθρώπου είναι σαν μυδραλιοβόλο: Είναι ένα καλό όπλο, αλλά είναι άχρηστο χωρίς πυρομαχικά, δηλαδή γνώσεις και παιδεία. Ουίνστον Τσώρτσιλ, 1874-1965, Βρετανός πρωθυπουργός
Πρέπει να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι η εκπαίδευση αφορά μόνο τους νέους. Πώς είναι δυνατό, αφού τα μισά πράγματα που ξέρει κάποιος στα 20 του δεν είναι αλήθεια πια στα 40 του και τα μισά πράγματα που ξέρει στα 40 του δεν είχαν ανακαλυφθεί όταν ήταν 20; Άρθουρ Κλαρκ, 1917-2008, Βρετανός συγγραφέας επιστ. φαντασίας
Όποιος σταματά να μαθαίνει είναι γέρος, είτε είναι είκοσι είτε ογδόντα χρονών. Όποιος συνεχίζει να μαθαίνει παραμένει νέος. Henry Ford, 1863-1947, Αμερικανός βιομήχανος
Παρά θυ ρα
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Γ ΝΩΣΕ ΩΝ
Κτίρια που επέτρεψαν τη γνώση να ανθίσει, άνθρωποι που μετέδωσαν το όραμά τους και άλλαξαν τη διαδικασία της εκπαίδευσης, τον τρόπο διδασκαλίας ή έβαλαν το λιθαράκι τους ώστε να λυθεί το γλωσσικό ζήτημα, καθημερινοί άνθρωποι που ασχολούνται με την εκπαίδευση, τη μόρφωση και την παιδεία. Είναι όλα αυτά ουσιαστικά για το (καθιερωμένο πλέον) αφιέρωμα της ΗΠΖ στην εκπαίδευση, τη μόρφωση, την παιδεία και τη γνώση; Για εμάς, ναι. Κάθε όνειρο -μικρό ή μεγάλοθέλει μια φωλιά για να εκκολαφθεί και έναν άνθρωπο να αρχίσει να κινεί τα γρανάζια της φαντασίας και του μυαλού του. Η γνώση είναι εργαλείο. Αξίζει σε όλους, αρκεί να διψούν για αυτήν. Δεν έχει ηλικία, καθώς όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών «Γηράσκω αει διδασκόμενος». Ανοίγει τα μυαλά σαν αλεξίπτωτα, φέρνει κοντά ανθρώπους και ιδέες, εξελίσσει ατομικά και συλλογικά. Σαν ποτάμι που πάει μόνο μπροστά και δεν αφήνει τα νερά να λιμνάσουν. Κι αν πολλές φορές η γνώση πολεμιέται γιατί δε συμφέρει κάποιους να την αποκτήσουν οι πολλοί, βρίσκει πάντα τον τρόπο της να ανθίσει. Σαν ένα μικρό χορταράκι που παλεύει να βγει στο φως ανάμεσα στα στενά πεζοδρόμια της πόλης.
ΓΡΆΦΟΥΝ:
Άντα Κουγιά | Ηλέκτρα Τζώρτσου
Σχολείο στις μέρες μας σημαίνει διέξοδος
ΤΑΣΊΑ ΛΙΌΝΤΟΥ ΦΙΛΌΛΟΓΟΣ ΣΕ ΓΕΝΙΚΌ ΕΝΙΑΊΟ ΛΎΚΕΙΟ
01 02 03
Υπάρχει η αίσθηση ότι τα παιδιά βαριούνται στο σχολείο, το μισούν, το βρίσκουν ανυπόφορο. Και αυτό σίγουρα είναι ένα μεγάλο κομμάτι της αλήθειας. Ταυτόχρονα όμως είναι ένας τόπος που τα γεμίζει και τα προσκαλεί σε ασκήσεις κοινωνικοποίησης και συλλογικοποίησης. Η ανάγκη των παιδιών για το σχολείο είναι μάλλον πολύ μεγαλύτερη από αυτή που νομίζουμε. Τα παιδιά είναι πάντα εκεί και περιμένουν να ρουφήξουν εμπειρίες και γνώσεις. Είναι στο χέρι των ενηλίκων και των θεσμών το αν θα καταφέρουν αυτήν την πηγαία ανάγκη τους να την γεμίσουν με όμορφες διαδικασίες και να την κάνουν ενδιαφέρουσα, δημιουργική και ουσιώδη. «Μάθημα και απόσταση είναι δύο έννοιες που δεν συναντιούνται πουθενά». Ας το κρατήσουμε αυτό και ας το μεταφέρουμε και στη ζωή γενικότερα. Οι άνθρωποι χρειαζόμαστε την επαφή, χρειαζόμαστε ο ένας την άλλη. Αν το χάσουμε κι αυτό, χαθήκαμε.
Τι διαπιστώνετε από την επαφή σας με τα παιδιά σχετικά με την καθημερινότητά τους και τα όνειρά τους; Κατά πόσο το σχολείο βοηθάει τη ζωή τους σε αυτά τα δύο επίπεδα; Νομίζω ότι τα παιδιά βίωσαν πιο βίαια από όλους μας την καραντίνα και τον εγκλεισμό. Εγώ συναναστρέφομαι με μαθητές λυκείου, με αυτό που λέμε μεγάλα παιδιά. Αν κοιτάξω λίγο πίσω, θα θυμηθώ την πρώτη καραντίνα η οποία ήταν έως και ανακουφιστική. Ήταν μια ανάσα για τις πρώτες τάξεις του λυκείου μια και απαλλάχτηκαν από διαγωνίσματα και πρωινά ξυπνήματα. Ήταν όμως και μια ανάσα για τα παιδιά που προετοιμάζονταν για τις πανελλήνιες τα οποία πίστεψαν ότι θα εξασφαλίσουν περισσότερο χρόνο για διάβασμα. Δυστυχώς, η πραγματικότητα τα διέψευσε. Η αρχή και ό,τι ακολούθησε λειτούργησε ως παράγοντας αποσταθεροποίησης και ακολούθησε η διάλυση. Το μικρό διάστημα που λειτούργησαν τα σχολεία πέρσι ήταν, σύμφωνα με τα δικά τους λόγια, οι ωραιότερες μέρες. Γύρισαν στα σχολεία και από παντού βοούσε η ανάγκη της συλλογικότητας και της κοινότητας, η ανάγκη να βρεθούν με άλλους και να κάνουν οτιδήποτε, από μάθημα μέχρι… να βάλουν φωτιές. Αρκεί να μην το έκαναν μόνοι τους. Οπότε, αν θέλετε να σας απαντήσω νομίζω ότι η καθημερινή τους ανάγκη είναι η παρέα, η βόλτα, το σεργιάνι. Δεν είναι τα μπαρ και τα κλαμπάκια, όπως συνηθιζόταν στη δικιά μας γενιά, η οποία ήταν πιο κακομαθημένη και η οποία όλο κάτι ήθελε και όλο δεν το είχε. Αυτά θέλουν κάτι πιο απλό: βόλτα στην πλατεία με τους φίλους. Ούτε θέλουν τα levis και τα μαρκάτα ρούχα, πάλι της δικιάς μας γενιάς. Βολεύονται με μια φθηνή παραγγελία από το ίντερνετ. Δεν θα σας πω για τη σχέση τους με τα ψηφιακά μέσα γιατί και αυτός ο τρόπος απαντά, νομίζω, στην ανάγκη της συνεύρεσης. Τώρα, τα όνειρά τους . Αχ… Τα δικά μου τα παιδιά που είναι από φτωχές και υποβαθμισμένες περιοχές, ακόμα και στα όνειρά τους βάζουν ψαλίδι. Ούτε ταξίδια σε χώρες εξωτικές, ούτε βίλες, ούτε αυτοκινητάρες. Μόνο μια δουλειά. Μια δουλειά οπουδήποτε, εντός ή εκτός συνόρων.
Πώς επηρεάστηκε η εκπαιδευτική διαδικασία από τη συνθήκη του κορονοϊού; Ποια είναι η εκτίμησή σας για το μέλλον σε σχέση με αυτό; Υποβαθμίστηκε όσο δεν πάει. Μάθημα και απόσταση είναι δύο έννοιες που δεν συναντιούνται πουθενά. Οι καθηγητές μονολογούσαν ατελείωτα και οι μαθητές στην άλλη άκρη, στην πλειοψηφία τους, έκαναν οτιδήποτε άλλο εκτός από μάθημα. Κανείς χαρούμενος. Προς επίρρωση όσων λέω ήρθαν τα αποτελέσματα των πανελληνίων τα οποία έδειξαν ότι στο πανεπιστήμιο κατάφεραν και πέρασαν παιδιά τα οποία είχαν τη δυνατότητα να κάνουν ιδιαίτερα δια ζώσης. Δεν μπορώ να κάνω κάποια εκτίμηση γιατί τη δυστοπία των καιρών την επιδεινώνουν οι σπασμωδικές κινήσεις μιας πολιτικής ηγεσίας που σε κάθε της δήλωση αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ξέρει τι της γίνεται. Τι θα χρειαζόταν το σχολείο στις μέρες μας για να γίνει ένας τόπος ουσιαστικής μάθησης, δημιουργίας και χαράς; Κατ’αρχάς, να ξαναγίνει σχολείο. Μόλις και πριν από τρία χρόνια, η κριτική ήταν ιδιαίτερα πλούσια. Μιλούσαμε για ανοιχτά σχολεία στην κοινωνία, για επιμόρφωση εκπαιδευτικών, για νέες τεχνολογίες, για αποδέσμευση της σχολικής διαδικασίας από τις πανελλήνιες, για ανταλλαγές μαθητών, για εθελοντικές δράσεις κλπ. Νομίζω ότι η ανάγκη αυτή τη στιγμή είναι άλλη. Πρώτα από όλα έχουμε να παλέψουμε τον φόβο, να τον αφήσουμε στην άκρη, να πιάσουμε το χέρι των παιδιών και να τους αφήσουμε να απολαύσουν τον Ρίτσο, τον Ελύτη, τον Σεφέρη. Νομίζω ότι τώρα περισσότερο από ποτέ πρέπει να συμπονέσουν και να θαυμάσουν την Αντιγόνη, να διδαχθούν από τον Θουκυδίδη και να περιδιαβούν στους δρόμους του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Παραφράζοντας τον ποιητή, θα έλεγα ότι μόνη έννοια μας πρέπει να είναι η εξέγερση των παιδιών. Και εμείς πρέπει να τους δώσουμε τα όπλα. Τι σημαίνει σχολείο στις μέρες μας; Σχολείο στις μέρες μας σημαίνει διέξοδος.
ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΚΕΠΕΣ
ΟΘΏΝΕΙΟΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΉΜΙΟ, ΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΌ ΕΚΠΑ
Το σημερινό Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών ήταν το πρώτο Πανεπιστήμιο της Ελλάδας, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσόγειου. Άνοιξε τις πόρτες του το 1837. Ιδρύθηκε με νόμο της αντιβασιλείας την 31 Δεκεμβρίου 1836 που επαναβεβαιώθηκε με βασιλικό διάταγμα του Όθωνα της 24ης Απριλίου του 1837 και λειτουργεί αδιαλείπτως από τις 3 Μαΐου 1837 (τρίτη ημέρα του Πάσχα). Γι’αυτό, η πρώτη του ονομασία ήταν «Οθώνειο». Το νεοσύστατο ίδρυμα συναποτελούσαν οι σχολές Θεολογίας, Νομικής, Ιατρικής και Τεχνών, στο γνωστικό πεδίο της οποίας συγκαταλέγονταν οι Εφαρμοσμένες Επιστήμες και τα Μαθηματικά. Κατά το πρώτο έτος λειτουργίας του, το ίδρυμα στελέχωναν 33 καθηγητές, ενώ μαθήματα παρακολουθούσαν 52 φοιτητές και 75 μη εγγεγραμμένοι ακροατές. Το πανεπιστήμιο στεγάσθηκε αρχικά στην κατοικία του αρχιτέκτονα Σταμάτη Κλεάνθη στην Πλάκα, τη γνωστή σήμερα ως Οικία Κλεάνθη – Σάουμπερτ που λειτουργεί πλέον ως Μουσείο για την ιστορία του Πανεπιστημίου. Αρχιτεκτονικό κόσμημα ακόμη και τώρα, αφού η ιστορία του χάνεται πριν κι από τον 18ο αιώνα. Οι Κλεάνθης και Σάουμπερτ, όταν, κατόπιν παρότρυνσης του Καποδίστρια έφτασαν το 1831 στην Αθήνα για να δημιουργήσουν το πολεοδομικό σχέδιο της πόλης, αγόρασαν το όλο το οικόπεδο από την Τουρκάλα Σαντέ Χανούμ. Οι δυο αρχιτέκτονες και συνεργάτες δεν γκρέμισαν το ερειπωμένο σπίτι που υπήρχε, αλλά το επισκεύασαν και το επέκτειναν, χρησιμοποιώντας το ως κατοικία και γραφείο τους. Η γραφική οικία των Κλεάνθη - Σάουμπερτ, με την ιδιότυπη αρχιτεκτονική της, είναι κτισμένη σε ρυθμό αθηναϊκού σπιτιού της εποχής με ρομαντικά στοιχεία και ξεχωρίζει με το μέγεθος και το ύψος της στη βόρεια πλευρά της Ακρόπολης. Ο Γερμανός αρχαιολόγος Λούντβιχ Ρος περιγράφει στις «Αναμνήσεις» του τα σχετικά με την ίδρυση, τους εορτασμούς, τους πανηγυρικούς λόγους που εκφωνήθηκαν και το κλίμα που επικρατούσε κατά την ημέρα των εγκαινίων του Πανεπιστη-
μίου: «Εκείνο που έλειπε τώρα ήταν ένα κατάλληλο κτίριο. Ελλείψει αυτού νοικιάστηκε το σπίτι του φίλου μου Σάουμπερτ. Ήταν ανάμεσα στο ύψωμα του Πάνα και της Αγραύλου. Η μεγαλύτερη του αίθουσα, με ευρεία θέα της πόλης και της πεδιάδας και παραπέρα ως την Πάρνηθα... Αλλά χωρίς μια πανηγυρική θρησκευτική τελετή το πράγμα δεν μπορούσε να γίνει. Ο ιδρυτής του Πανεπιστημίου, που είχε δώσει το βασιλικό του όνομα, καθόρισε την ημέρα των εγκαινίων... Έτσι έγιναν τα εγκαίνια του Πανεπιστημίου του «Όθωνος». Το Πανεπιστήμιο αυτό το εγκαινίασα εγώ από απόψεως μαθημάτων, δίνοντας μια διάλεξη μερικές μέρες αργότερα - 22 Απριλίου/10 Μαΐου 1837...Έκανα μια διάλεξη με θέμα τον Αριστοφάνη, μιλώντας για τα έργα του «Αχαρνής» και «Ιππής», με 30 περίπου ακροατές». Ο Χρ. Εμ. Αγγελομάτης αποκαλεί το «Παλιό Πανεπιστήμιο», όπως είναι γνωστή μέχρι σήμερα η Οικία Κλεάνθη - Σάουμπερτ, ως «το καταφύγιο της επιστήμης στα πρώτα χρόνια της βασιλείας του Όθωνος» και δίνει μια περιγραφή από την πρώτη ημέρα που άρχισε η λειτουργία του στα 1837: «Άνθρωποι από κάθε γωνιά του ελληνισμού, φουστανελάδες με ροζιασμένα χέρια, αγωνιστές που στο πέρασμά τους νόμιζες πως σκόρπιζε η μυρουδιά της μπαρούτης, εφτανησιώτες με τις βελάδες και τα ψηλά τους καπέλλα, βρακάδες με ρούχα τριμμένα από τη φτώχεια, σκαρφάλωναν στην πλαγιά του Ριζόκαστρου να ιδούν το θαύμα πραγματοποιημένο...’Ανθρωποι που είχαν φθάσει σε ηλικία τέτοια που θα λέγονταν σήμερα «ώριμοι άντρες» με γένεια ολόγυρα στα ηλιοκαμένα τους πρόσωπα, παλληκάρια με λιγδωμένες μπροστέλες, παιδιά ακόμα, παίρνουν με ευλαβική σιγή θέση στις αίθουσες κι ακούνε την παράδοση... Άκουαν το μάθημα με τα μάτια θαμπωμένα».
ΓΙ Α ΕΝ Ή ΛΙ ΚΕ Σ ΊΑ Σ ΑΓ ΓΛ ΙΚΏ Ν ΑΛ ΣΚ ΔΑ ΔΙ Α ΠΡ Ο ΓΡΆΜ Μ ΑΤ ΠΙΣΤΟΠΟΊΗΣΗ ΓΛΩΣΣΟΜΆΘΕΙΑΣ Προετοιμαζόμαστε για πτυχίο C2 (Proficiency) και B2 (Lower)
ΜΙΛΆΜΕ ΤΗΝ ΓΛΏΣΣΑ Εξασκούμε αποκλειστικά την ομιλία της Αγγλικής γλώσσας
8 ΜΉΝΕΣ
3 ΜΉΝΕΣ
ΓΕΝΙΚΆ ΑΓΓΛΙΚΆ Διδάσκουμε την ουσιαστική κατανόηση της γλώσσας μέσα από συνεχή αυτοβελτίωση
ΕΙΔΙΚΈΣ ΠΙΣΤΟΠΟΙΉΣΕΙΣ
(IELTS, TOEFL, TOEIC) Συγκροτούμε
πολύ μικρά τμήμα με αυστηρό χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσης
6 ΜΉΝΕΣ
Μιλάμε μόνο Αγγλ
ικά
Διδάσκουμε πως να συνεχίζετε να μαθαίνετε την γλώσσα
ό Δημιουργούμε υλικ έρον αφ που κερδίζει το ενδι
Ουσιαστική εκπαίδευση με προσιτά δίδακτρα
ΚΑΥΚΆΣΟΥ 158-160, ΑΘΉΝΑ – ΆΝΩ ΚΥΨΈΛΗ // T.: (+30) 211 41 68 634 E: info@howidiffer.gr // www.howidiffer.gr in
Πρώτο έτος φοιτήτρια κατά τη διάρκεια του κορονοϊού
ΑΦΡΟΔΊΤΗ ΨΑΡΡΉ ΦΟΙΤΉΤΡΙΑ ΣΤΗΝ ΚΑΛΏΝ ΤΕΧΝΏΝ, 19 ΧΡΟΝΩΝ
01 02 03
Η συνθήκη του κορονοϊού δυσκόλεψε όλα τα «πρωτάκια» σε ένα παραπάνω επίπεδο σε σχέση με τους υπόλοιπους ανθρώπους γιατί δεν ζήσανε ποτέ την «αρχή» τους· την πρώτη δημοτικού, το πρώτο έτος στη σχολή.
Ας φανταστούμε πώς είναι να περιμένεις τόσα χρόνια την μέρα που θα περάσεις στη σχολή σου και όταν φτάνει αυτή η μέρα να μην μπορείς να την ζήσεις. Μετάθεση της χαράς για την μέρα που θα μπορέσουν να γνωρίσουν τους συμφοιτητές τους, τους καθηγητές τους, τις αίθουσες, την πόλη που περάσανε.
Η ζωή όμως είναι μπροστά τους και θα την βρουν σίγουρα την άκρη. Τα παιδιά και οι νέοι πάντα καταφέρνουν να συνεχίσουν να ονειρεύονται, να δημιουργούν και να ανοίγουν δρόμους ακόμη κι εκεί που φαίνεται ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος.
Πώς ήτανε η πρώτη χρονιά στην σχολή με την συνθήκη του κορονοϊού; Η πρώτη χρονιά ήταν λίγο δύσκολη, απρόσωπη μπορώ να πω, αφού έγινε μπροστά από μια οθόνη. Ακόμα δεν έχω επισκεφτεί την σχολή μου και δεν έχω νιώσει πως είναι η φοιτητική ζωή. Με δυσκόλεψε επίσης η κατανόηση του μαθήματος, εφόσον πολλά από τα μαθήματα που έχω είναι εργαστηριακά. Γνώρισες άλλους συμφοιτητές σου; Δυστυχώς, λόγω της κατάστασης που επικρατεί, δεν είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά με τους συμφοιτητές μας. Ωστόσο, προσπαθούμε όλοι να κρατήσουμε μια επικοινωνία μέσω μηνυμάτων, για να μπορούμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο για θέματα που μας απασχολούν για την σχολή. Ποια ήταν τα βασικά θέματα συζήτησης όσον αφορά την σχολή; Στην αρχή συζητούσαμε για την κατάσταση που βρισκόμαστε, το πότε και αν θα μπορέσουμε να παρευρεθούμε στην σχολή. Αφού έγινε σαφές ότι οι διαλέξεις θα γίνουν εξ αποστάσεως, το κυριότερο θέμα καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς ήταν τα μαθήματα. Δυστυχώς, δεν είχαμε την δυνατότητα να γνωρίσουμε τις εγκαταστάσεις της σχολής, πράγμα που μας στέρησε ένα σημαντικό θέμα για συζήτηση. Ωστόσο, δεν παραλείψαμε να συζητήσουμε για τους νέους μας καθηγητές και για τις απορίες μας πάνω στα μαθήματα. Τελευταία μας απασχολεί και το θέμα του υποχρεωτικού εμβολιασμού και των rapid test, το πώς θα μπορέσουν να ανταπεξέλθουν οι φοιτητές που δεν έχουν εμβολιαστεί και αν θα τους πάει πίσω στην εκμάθηση τους. Τα μαθήματα μέσω διαδικτύου πώς κυλούσαν; Η διαδικασία των μαθημάτων εξ αποστάσεως είχε αρκετές δυσκολίες, ήταν κάτι πρωτόγνωρο τόσο για τους φοιτητές όσο και για τους διδάσκοντες. Συχνά αντιμετωπίζαμε προβλήματα με το διαδίκτυο, με αποτέλεσμα να χαλάει η ροή του μαθήματος. Αν το σύστημα πετούσε έξω κάποιον συμφοιτητή μας, έπρεπε εκείνος να βρει τρόπο να ξανασυνδεθεί. Συνήθως αυτό λυνόταν με επικοινωνία μεταξύ αυτού, των συμφοιτητών και του καθηγητή, όμως και πάλι χανόταν χρόνος και διάθεση. Πολλά πρακτικά προβλήματα, κανένα από αυτά όμως δεν ήταν τόσο σημαντικό, όσο το γεγονός ότι το μάθημα ήταν απρόσωπο,
αφού έλειπε η άμεση επικοινωνία με τον καθηγητή που προσφέρει μια τάξη υπό φυσιολογικές συνθήκες. Τι είχες φανταστεί διαφορετικά για την πρώτη σου χρονιά ως φοιτήτρια; Ήμουν πολύ ενθουσιασμένη με την νέα μου αρχή ως φοιτήτρια. Είναι κάτι διαφορετικό και πρωτόγνωρο, εγώ προσωπικά το περίμενα με μεγάλη ανυπομονησία. Είχα φανταστεί τα μεγάλα αμφιθέατρα, τα εργαστήρια, ακόμα και τα πιο απλά πράγματα. Το να ξυπνάω το πρωί, να ετοιμάζομαι για να πάω στην σχολή και να τρώμε όλοι μαζί οι φοιτητές στην λέσχη, κάνοντας ενδιαφέρουσες συζητήσεις που θα ήταν ευκαιρία να αποκτήσω καινούργιες γνώσεις. Τι όνειρα έχεις για το μέλλον; Προς το παρόν, με απασχολεί να συνεχίσω τις σπουδές μου και όταν έρθει η ώρα, να τελειώσω την σχολή μου με έναν καλό βαθμό και να πορευτώ στην συνέχεια στον χώρο της τέχνης. Είναι σχετικά νωρίς για να σκέφτομαι πολύ μακροχρόνια. Η σχολή μου έχει διάφορους τομείς που μπορώ να ακολουθήσω, αλλά δεν είναι ακόμα η ώρα.
LITTLE BOOK Το Little Book είναι το καταφύγιο των μικρών εκκολαπτόμενων βιβλιοφάγων: ένα αμιγώς παιδικό βιβλιοπωλείο που καλεί τον αναγνώστη να καθίσει αναπαυτικά για να ξεφυλλίσει βιβλία με την ησυχία του. Το Little Book αποδεικνύει την αγάπη του προς το ποιοτικό παιδικό βιβλίο και προωθεί τη φιλαναγνωσία διοργανώνοντας τακτικά δράσεις και εκδηλώσεις με κέντρο το βιβλίο. Ακόμα, όλα τα αναγνώσματα που θα βρείτε για τους μικρούς φίλους από 0 έως 15 ετών περίπου είναι προσεκτικά επιλεγμένα από μια πληθώρα αξιόλογων εκδοτικών οίκων, έπειτα από προσωπική μελέτη από τους ανθρώπους του Little Book, αλλά και από ενημέρωση από συγγραφείς, εκπαιδευτικούς και ψυχολόγους. Επιλεγμένα δώρα και παιχνίδια συμπληρώνουν αυτόν τον φιλόξενο χώρο. Εφοδιαστείτε για τη νέα σχολική χρονιά με προσχολικές τσάντες σε ιδιαίτερα σχέδια, παιχνιδιάρικα παγούρια, είδη εικαστικών και χρώματα που θα αγαπήσουν τα παιδιά. Το ταξίδι στον κόσμο της ανάγνωσης και του παιχνιδιού ξεκινά στο Little Book! ΧΑΪΜΑΝΤΆ 35, 15234 ΧΑΛΆΝΔΡΙ T.: 210 68 55 404 fb: Little Book // ig: littlebookgr email: info@littlebook.gr www.littlebook.gr
ΓΙΑ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ & ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ
Καθημερινή Μελέτη και προετοιμασία σχολικών μαθημάτων από Α’ Δημοτικού έως Γ’ Γυμνασίου Ιδιαίτερα μαθήματα θεωρητικής και θετικής κατεύθυνσης Γυμνασίου - Λυκείου Ιδιαίτερα μαθήματα Αγγλικής & Ισπανικής γλώσσας ΑΛΚΕΤΟΥ 8, ΠΑΓΚΡΑΤΙ // Τ.: 213 033 5699 // Κ.: 697 4575266 studytimezafeiri
mzafeiri8@gmail.com
01
ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ
ΡΌΖΑ ΙΜΒΡΙΏΤΗ (1898-1977)
Η μεγάλη αυτή παιδαγωγός και δασκάλα του 20ου αι. αγωνίστηκε για τα γυναικεία δικαιώματα, για την ισότητα των ανθρώπων, για το δικαίωμα όλων στη μόρφωση, για ένα σχολείο, που θα συνδέει τον άνθρωπο με τη ζωή και θα τον ανεβάζει ηθικά και πνευματικά, για να γίνεται χρήσιμος κοινωνικά. Η Ρόζα Ιμβριώτη (Ρόζα Ιωάννου) γεννήθηκε το 1898 στην Αθήνα. Τελείωσε το Αρσάκειο και έπειτα Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Από το 1928 μέχρι το 1930 συνέχισε τις σπουδές της στο Βερολίνο κοντά στον καθηγητή Φιλοσοφίας και Παιδαγωγικής, Έντουαρτ Σπράνγκερ. Μέσω της Αύρας Θεοδωροπούλου, γνωστής φεμινίστριας του Εκπαιδευτικού Ομίλου, και ενώ είναι ακόμη φοιτήτρια στην Φιλοσοφική, δίδαξε στο Κυριακό Σχολείο Εργατριών Λειτουργούσε κάθε Κυριακή και οι εργάτριες διδάσκονταν ανάγνωση, γραφή και αριθμητική σε μία εποχή που ο αναλφαβητισμός των γυναικών άγγιζε το 98%. Ήταν υποστηρίκτρια του δημοτικισμού και μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου. Συνεργάστηκε με τον Θεοδωρόπουλο και τον Δημήτρη Γληνό στην σύνταξη των εκπαιδευτικών προγραμματικών διακηρύξεων του Συνδέσμου Ελληνίδων υπέρ των Δικαιωμάτων της Γυναικός που δημοσιεύθηκε το 1923 στο περιοδικό Ο Αγώνας της Γυναίκας. Το 1924 διδάσκει στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία, Φιλοσοφία της Ιστορίας. Η πρώτη «πρωτιά» της Ιμβριώτη εμφανίζεται εδώ (καθώς θα ακολουθήσουν κι άλλες), αφού είναι η πρώτη γυναίκα που δίδαξε σε Ανώτερο Πνευματικό Ίδρυμα. Εξαιτίας μίας συζήτησης στο μάθημά της για το βιβλίο του Γ. Κορδάτου για την Επανάσταση του 1821, κατηγορήθηκε για υλιστική διδασκαλία. Η κατηγορία αυτή αποτέλεσε για τους Μαρασλειακούς την κατάλληλη αφορμή για να ξεκινήσουν γενικευμένη επίθεση εναντίον του δημοτικισμού στην εκπαίδευση αλλά και για να οδηγήσουν στα δικαστήρια τους πρωτεργάτες της μεταρρύθμισης (εκπαιδευτική μεταρρύθμιση με πρωτοβουλία του Δ. Γληνού και του Α. Δελμούζου) και την Ιμβριώτη με την κατηγορία ότι δίδασκε αντεθνικά. Το 1926 ο Πάγκαλος την απέλυσε.
Το 1934 γίνεται γυμνασιάρχης στο Κιλκίς και μία δεύτερη πρωτιά ακολουθεί· γίνεται η πρώτη γυναίκα γυμνασιάρχης στην Ελλάδα. Επί δικτατορίας Μεταξά, ο δικτάτορας την καλεί και της λέει, «Δεν θέλω να σε απολύσω, αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω κιόλας κοντά στα παιδιά. Θα μου κάνεις τα ελληνόπουλα κομμουνιστές. Διάλεξε τι άλλο μπορείς να κάνεις, αλλά προς θεού, μακριά από τα ελληνικά νιάτα». Η ευφυής Ιμβριώτη όμως του αντιπροτείνει κατευθείαν, «Εγώ μπορώ να ιδρύσω ένα σχολείο για παιδιά με νοητική υστέρηση. Εσύ αρκεί να το στηρίξεις οικονομικά». Έτσι παίρνει και την τρίτη πρωτιά αφού υπήρξε πρωτοπόρος της ειδικής εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Το 1937 ίδρυσε το Πρότυπο Ειδικό Σχολείο Αθηνών που λειτούργησε από τον Μάρτιο του 1937 μέχρι και τον Οκτώβριο του 1940 στην Καισαριανή και το οποίο αποτέλεσε την πρώτη επίσημη προσπάθεια στην Ελλάδα για τη συστηματική αγωγή των παιδιών με νοητική υστέρηση. Κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Το 1943 συμμετείχε στο Κεντρικό Συμβούλιο της ΕΠΟΝ και το 1944 πηγαίνει στην Ελεύθερη Ελλάδα και σχεδιάζει μαζί με τους συνεργάτες της, Κώστα Σωτηρίου και Μιχάλη Παπαμαύρο, το πρόγραμμα της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (γνωστή και ως «Κυβέρνηση του βουνού) για μία «Δημοκρατική Παιδεία». Το 1944 διευθύνει το Παιδαγωγικό Φροντιστήριο της Τύρνας στα Τρίκαλα. Γράφει και το αναγνωστικό «Αετόπουλα». Το 1948 εξορίστηκε στο Τρίκερι. Από ΄κει, το 1950, μεταφέρθηκε μαζί με πολλές άλλες γυναίκες εξόριστες στην Μακρόνησο και στη συνέχεια ξανά πίσω στο Τρίκερι μαζί με όσες αρνήθηκαν να υπογράψουν. Ακόμη και στην εξορία η Ιμβριώτη δεν σταμάτησε να τελεί τα εκπαιδευτικά της καθήκοντα. Έβαλε σε εφαρ-
μογή ένα μορφωτικό εκπολιτιστικό πρόγραμμα εκπαίδευσης των γυναικών μαζί με μία ομάδα άλλων διδασκαλισσών και καθηγητριών οι οποίες είχαν επίσης εκτοπιστεί λόγω της συμμετοχής τους στο ΕΑΜ. Η παιδαγωγός κατά τη διάρκεια της εξορίας βασανίστηκε ανελέητα επανειλημμένα προκειμένου να καμφθεί το ηθικό και των άλλων κρατουμένων. Αλλά εκείνη έδειξε αξιοθαύμαστη αντοχή στα βασανιστήρια και τις πιέσεις και δεν αποκήρυξε τις ιδέες της. Το φιλοσοφικό υπόβαθρο των παιδαγωγικών αντιλήψεων της επικεντρώνεται στα εξής: Απόλυτη και αληθινή ισότητα όλων των παιδιών στην παιδεία, όποια κι αν είναι η κοινωνική τους προέλευση. Απόλυτη ισότητα των δύο φύλων. Απόλυτη ισότητα των διαφόρων εθνοτήτων, που τυχόν κατοικούν μέσα στην περιοχή του κράτους. Δωρεάν παιδεία και επιπλέον βοήθεια στους άπορους μαθητές. Χωρισμό του κράτους από την Εκκλησία. Δημοκρατικοποίηση και ορθολογισμό του περιεχομένου της παιδείας. Στενή σύνδεση της μόρφωσης με την παραγωγική δουλειά και τη ζωή, δημοκρατική οργάνωση της σχολικής κοινότητας.
ΚΏΣΤΑΣ ΣΩΤΗΡΊΟΥ (1889-1966)
Ο Κ. Σωτηρίου γεννήθηκε το 1889 στο Μαρκόπουλο Αττικής. Αρχικά σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή της Αθήνας και στο Διδασκαλείο Μέσης Παιδείας. Στη συνέχεια μετεκπαιδεύτηκε στη Ζυρίχη, τη Λωζάνη και την Γενεύη πάνω στην αστική ψυχολογία της εποχής του. Ήταν μαθητής και συνεργάτης του Δημήτρη Γληνού του οποίου τη δουλειά συνέχισε. Η μαθητεία του κοντά στον Γληνό τον οδήγησε στο να αποχωριστεί τις συντηρητικές ιδέες με τις οποίες είχε μεγαλώσει. Από υποστηρικτής της καθαρεύουσας, γίνεται δημοτικιστής. Μιλάει στην δημοτική στα μαθήματα που παρακολουθούσε στο Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης ενώ πολλοί συνάδελφοί του τον κατηγορούν για αυτήν την επιλογή του αλλά ο δάσκαλός του, Γληνός, τον υποστηρίζει σε αυτήν του την απόφαση. Υποστηρίζει μία παιδεία που θα είναι προς όφελος του λαού και της κοινωνίας, χωρίς διακρίσεις. Ο ίδιος αναφέρει στο «Γλώσσα και Παιδεία» (της Επιθεώρησης Τέχνης, 1963): «Παιδεία με την πλατιά έννοια είναι ο φωτισμός, η ολόπλευρη μόρφωση του λαού με την επιστήμη, με την τεχνική, με την τέχνη. Παιδεία με τη στενή έννοια είναι η εκπαίδευση, η μόρφωση που δίνει το σχολείο από το νηπιαγωγείο ως το Πανεπιστήμιο, στη νέα γενιά». Στην διάρκεια του Μεσοπολέμου γράφει, μεταφράζει, αρθρογραφεί και εκδίδει παιδαγωγικές εκδόσεις. Την ίδια περίοδο διδάσκει ψυχολογία-παιδοψυχολογία στην «Ανωτέρα Γυναικεία Σχολή» του Γληνού. Το 1924 ο Γληνός του αναθέτει να γίνει καθηγητής Ψυχολογίας στους σπουδαστές της Μαράσλειου Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Το 1928, μετά τη νίκη του Βενιζέλου στις εκλογές, τοποθετείται διευθυντής στο Διδασκαλείο Θηλέων Πειραιώς, τη «Ράλλειο», και εκεί θα επιδιώξει να υλοποιήσει τις αρχές του, μέχρι και το 1935, όπου απολύεται.
Διευθύνει το περιοδικό «Παιδαγωγική» το οποίο αποτελεί έναν ελεύθερο χώρο έκφρασης του αντιδικτατορικού πνεύματος μέχρι και το 1940 οπότε και αναστέλλεται η λειτουργία του. Εξαιρετικά σημαντική υπήρξε η συμβολή του στα χρόνια της κατοχής. Μαζί με άλλους πρωτοπόρους δασκάλους και παιδαγωγούς προσέφεραν κάθε είδους βοήθεια για την μόρφωση του κόσμου και των νέων. Μαζί με την Ρόζα Ιμβριώτη και άλλους διανοούμενους εκπαιδευτικούς εξέδιδαν το περιοδικό «Νέα Γενιά» και κατεύθυναν πνευματικά και παιδαγωγικά την ΕΠΟΝ. Επίσης, μαζί με τον Μιχάλη Παπαμαύρο διευθύνει το «Παιδαγωγικό Διδασκαλείο Καρπενησίου». Το έργο τους εκεί ήτανε πολύ δύσκολο καθώς έπρεπε μέσα σε δύο με δυομιση μήνες να βγάλουν την ύλη που διδασκόταν στις δημόσιες Παιδαγωγικές Ακαδημίες. Ο Σωτηρίου εμψυχώνει τους πάντες λέγοντας: « Μαθημένα τα βουνά από τα χιόνια. Οι Ρωμιοί πάντα στα ταμπούρια τα ΄χουν τα σχολειά ». Τα λόγια του Τάσου Βαφειάδη για τον Κ. Σωτηρίου είναι διαφωτιστικά σε σχέση με τις ιδέες που είχε για την παιδεία: «Ζητούσαμε πληροφορίες για τη διδασκαλία του στο Διδασκαλείο. Για τη σχολική πράξη στην πράξη, όχι με τα λόγια στο περιοδικό. Το πρόβλημα έμπαινε – μπαίνει και σήμερα – έτσι: θα δίνουμε έτοιμη πνευματική τροφή στα παιδιά; Και αυτά θα παπαγαλίζουν; Δε θα τα οδηγήσουμε στη γνώση με την ατομική τους έρευνα; Η απάντηση του: ‘‘Η προσπάθειά μου είτανε πάντοτε να οδηγήσω τα παιδιά να παρατηρούν, για να τους ξυπνήσω τη δίψα για την έρευνα. Στο πρώτο μου μάθημα στο Διδασκαλείο Θηλέων είπα στα κορίτσια: ‘Λοιπόν, εγώ μόνο θα μιλώ από την έδρα και σεις θ’ ακούτε με σταυρωμένα τα χέρια; Θα είστε μουγγές; Και ύστερα θα παπαγαλίζετε για να πάρετε βαθμό; Όχι, δε θα δουλέψουμε έτσι’. Και οργάνωσε δυό Φροντιστήρια: το ένα θεωρητικό, όπου τα
κορίτσια έφερναν για συζήτηση τις αναλύσεις που έκαναν σε διάφορα παιδαγωγικά συγγράμματα. Το άλλο πρακτικό, για τα προβλήματα του δασκάλου. Το πρώτο πρόβλημα που έβαλε ήταν: Η Ελενίτσα αργεί να έρθει το πρωί στο σχολείο. Τι θα κάνετε; Αν παπαγαλίζετε, θα σας πω πόσες ποινές υπάρχουν. Θα τις ξέρετε και θα τις εφαρμόζετε. Δεν το θέλω. Να, εδώ είναι η βιβλιοθήκη. Διαβάστε. Ορίστε και δυό εισηγήτριες. Να συζητήσουμε όλη η τάξη. Στο τέλος θα πω κι εγώ τη γνώμη μου. Έγινε η εισήγηση για τις ποινές στο σχολείο. Ακολούθησε η συζήτηση. Στο τέλος πετάχτηκε μια μαθήτρια: «Κύριε διευθυντά, εγώ δε συμφωνώ με τις απόψεις που υποστηρίξατε». Η απάντηση του Σωτηρίου: «Εσένα που δε συμφωνείς, σου βάζω 10, άρισα. Πες μου τώρα τη γνώμη σου». Η δουλειά είχε μπει σε καλό δρόμο, συμπεραίνει ο Σωτηρίου. Οργάνωσε και λογοτεχνικό φροντιστήριο, για την ανάλυση λογοτεχνικών έργων. Συχνά έλεγε: Ήθελα τα παιδιά να μορφωθούν και να αποκτήσουν πρακτικές δεξιότητες. Όμως όχι για τον εαυτό τους. Όχι για να ικανοποιήσουν τον εγωισμό τους. Τι να τα κάνουν όλα αυτά, αν δεν διαθέτουν τη μόρφωση και τις ικανότητές τους για το καλό των άλλων, του συνόλου, της κοινωνίας».
(Πηγή: katiousa.gr)
02
ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ
ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΚΕΠΕΣ
ΤΟ ΠΑΛΑΙΌ ΧΗΜΕΊΟ
Ένα κτίριο που δεν εγκαταλείφθηκε από την πρώτη μέρα λειτουργίας του είναι το Παλαιό Χημείο στα Εξάρχεια. Θεμελιώθηκε το 1887 & άρχισε να λειτουργεί το 1890. Το κτίριο σχεδιάστηκε από τον Γερμανό αρχιτέκτονα Ερνέστο Τσίλλερ. Πρωτεργάτης για την ίδρυση του κτιρίου ήταν ο καθηγητής Χημείας Αναστάσιος Χρηστομάνος, ο οποίος αφιέρωσε 45 χρόνια από τη ζωή του για να κατασκευαστεί το κτίριο, αλλά και για να διδάξει νέους φοιτητές. Στις αρχές του 1900 ήταν τόσοι πολλοί οι φοιτητές που έφταναν από τις 07.00 το πρωί για να πιάσουν σειρά και να βρουν θέση ώστε να παρακολουθήσουν το μάθημα. Στις 16 Αυγούστου 1911 ξέσπασε πυρκαγιά. Η πυροσβεστική καθυστέρησε πολύ να πάει επειδή δεν υπήρχαν τα μέσα να ειδοποιηθεί εγκαίρως – η αντλία ήταν ατμοκίνητη και μετακινείτο με άλογα. Η φωτιά εξαπλώθηκε. Όταν τελικά έφτασαν, το κτίριο είχε σχεδόν καταστραφεί. Παρ’ όλα αυτά κατάφεραν να διασωθούν κάποια όργανα Φυσικής. Το 1916 αποκαταστάθηκαν οι ζημιές και προστέθηκε ο δεύτερος όροφος, ενώ μια δεκαετία αργότερα χτίστηκε ο τρίτος. Το κτίριο του Παλαιού Χημείου αποτελεί μνημείο της Ιστορίας της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης των φυσικών επιστημών στη χώρα μας. Επίσης, συνδέεται άμεσα με τους εθνικούς και δημοκρατικούς αγώνες φοιτητών και διδασκόντων την εποχή της Κατοχής και της Δικτατορίας και τους αγώνες για την ανεξαρτητοποίηση της Κύπρου. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, από τον ασύρματο που βρίσκεται ακόμη και σήμερα στην ταράτσα του κτιρίου, επικοινωνούσαν με την Αίγυπτο μέσω σημάτων Μορς. Στη mixanitouxronou. gr αναφέρεται το εξής περιστατικό: «Οι Γερμανοί με ραδιογωνόμετρο εντόπισαν ότι στο Χημείο γινόταν εκπομπή και λήψη σήματος και πήγαν να συλλάβουν τους δράστες. Ο καθηγητής Φυσικής Καίσαρ Αλεξόπουλος όμως, είχε φροντίσει να αποσυναρμολογηθεί και να μπει στις βιτρίνες ως έκθεμα – έτσι δε βρήκαν τίποτα στο κτίριο που να αποδεικνύει εκείνο που υποψιάζονταν. Αργότερα, στις 14 Οκτω-
βρίου 1944, ένας από τους ασυρμάτους μεταφέρθηκε στους ραδιοθαλάμους του Ζαππείου για να μεταδοθεί το μήνυμα της απελευθέρωσης. Δεν μεταδόθηκε από το Χημείο όπως πολλοί πιστεύουν, διότι στο Ζάππειο υπήρχαν ραδιοθάλαμοι και οι κατάλληλες κεραίες για να έχει πιο μεγάλη εμβέλεια, σε αντίθεση με το Χημείο όπου η κεραία δεν ήταν τόσο ισχυρή». Στις αρχές Νοεμβρίου του 1973 το φοιτητικό κίνημα δραστηριοποιήθηκε και στους χώρους του Παλαιού Χημείου και δημιουργήθηκε μία από τις σπίθες του φοιτητικού κινήματος που οδήγησαν στην κατάληψη της Νομικής και την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Επίσης, κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης έγιναν μεγάλες καταλήψεις που συνδέθηκαν με σημαντικά αιτήματα του φοιτητικού κινήματος. Στο κτίριο αυτό στεγάστηκε, εκτός από τη Φυσικομαθηματική Σχολή, το Εθνικό Χημείο, το Γενικό Χημείο του Κράτους, το Εθνικό Γραφείο Μέτρων και Σταθμών, η Γεωδαιτική Επιτροπή, η Θαλασσογραφική Εταιρεία, η Φυσιοδιφική Εταιρεία, το Βοτανικό Μουσείο, ο Ομιλος Φίλων Ασυρμάτου, ο Ραδιοφωνικός Σταθμός του Πανεπιστημίου Αθηνών και το Μουσείο Φυσικών Επιστημών και Τεχνολογίας. Μέχρι το 2006 που ξεκίνησαν οι εργασίες συντήρησης του νεοκλασικού, γίνονταν ακόμα μαθήματα σε φοιτητές του Παιδαγωγικού τμήματος και ο υπόλοιπος χώρος αξιοποιείτο ως μουσείο. Σήμερα λειτουργεί εκεί η βιβλιοθήκη της Νομικής Αθηνών.
Ι. Δροσοπούλου 3 Αθηνα | Τ.: 210 88 21 101 anemipdd@yahoo.gr
ΑνέμηΨυχοπαιδαγωγικο κέντρο
αι χο π Ψυ
δαγωγικό Κέντρο
Λογοθεραπεία Έργοθεραπεία Ειδική Διαπαιδαγώγηση Αντιμετώπιση μαθησιακών δυσκολιών Θεραπεία συμπεριφοράς Ψυχοθεραπεία παιδιού & εφήβου Συμβουλευτική γονέων Δεκτά όλα τα ταμεία
Ο Ηλίας είναι 10 χρονών και φέτος θα πάει Ε’ Δημοτικού
ΗΛΊΑΣ 10 ΧΡΟΝΏΝ, ΜΑΘΗΤΉΣ
Ηλία, πότε θα αρχίσει φέτος το σχολείο; Στις 13 Σεπτεμβρίου.
Ναι έχω έναν σκύλο και μια γάτα. Εσύ; Είχαμε ένα κουνελάκι.
Και ανυπομονείς; Ναι, περισσότερο για να δω τους φίλους μου. Κατά τ’ άλλα, έχω λίγο άγχος για την Πέμπτη.
Τι δε σ’αρέσει καθόλου στο σχολείο; Τα θρησκευτικά. Και η ιστορία. Δεν τα θυμόμουν κι απ’έξω. Τα αγγλικά μου αρέσουν επίσης και η γυμναστική. Ειδικά τα αγγλικά μ’αρέσουν γιατί κάνουμε και σπίτι με ένα φίλο της μαμάς. Και φέτος, θα έχουμε άλλο δάσκαλο. Τον συμπαθώ και αυτόν, αλλά με τον προηγούμενο κάναμε και αστεία μέσα στην τάξη και περνούσε η ώρα. Και ξέρω ότι τώρα πρέπει να μαθαίνω και κάποια πράγματα παπαγαλία και δεν μπορώ.
Γιατί; Επειδή λένε ότι είναι δύσκολη τάξη. Μέχρι και η κυρία που κάνουμε ιδιαίτερα το λέει. Εσένα ποια μαθήματα σ’αρέσουν; Τα μαθηματικά περισσότερο.
01 02 03
Μεγαλώνοντας, ξεχνάς πολλές φορές να δεις την οπτική γωνία των παιδιών. Σε ένα αφιέρωμα για την εκπαίδευση, είναι πολύ σημαντικό να ακουστεί η φωνή ενός παιδιού που περιγράφει τις εμπειρίες του με αθωότητα και δίνει σημασία σε λεπτομέρειες που δε σου περνάνε από το μυαλό.
Ο Ηλίας, όταν μιλούσαμε για το σχολείο, δεν είχε τόσο πολύ όρεξη να αναπτύξει το θέμα. Όταν όμως τον ρώτησα για τη γυμναστική, ήθελε να μου εξηγήσει όλους τους κανόνες των παιχνιδιών που παίζουν. Και μόνο αυτό με έκανε να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα: το σχολείο είναι και τόπος συνάντησης και διαμόρφωσης, ένας χώρος που γεννιούνται φιλίες και ανθρώπινες σχέσεις.
Γιατί άραγε σε τόσο μικρές ηλικίες η ζωγραφική πιάνει μόνο 40 λεπτά σε μια ολόκληρη εβδομάδα; Το θέατρο και η μουσική γιατί είναι κάπως παραγκωνισμένα; Και κυρίως, τι είναι αυτό που οδηγεί τους γονείς να κάνουν στα παιδιά ιδιαίτερα από τόσο μικρά; Φταίει ότι στο σχολείο ο μεγάλος αριθμός μαθητών δεν επιτρέπει να γίνεται η σωστή παράδοση του μαθήματος; Φταίει το ίδιο το σύστημα που προωθεί την αποστήθιση και όχι την ουσιαστική γνώση;
Άρα για τα μαθηματικά δεν έχεις άγχος, σωστά; Όχι, αλλά μερικές φορές δεν καταλαβαίνω. Αλλά η δασκάλα στο ιδιαίτερο έχει πάντα ένα κόλπο για να μου εξηγήσει και να το καταλάβω καλύτερα. Στο σχολείο δε σας το εξηγούν; Ο κύριος καμιά φορά μας έβαζε πολλά μαθήματα στο σχολείο και δεν προλάβαινα. Ή καμιά φορά έλεγε λέξεις που δεν ήξερα, αλλά μετά έβλεπα την κυρία στο ιδιωτικό και μου τα εξηγούσε όλα. Στην τάξη ρωτάς; Ναι αμέ! Και χέρι σηκώνω. Αλλά κυρίως ο κολλητός μου σηκώνει χέρι. Η κολλητή μου επίσης. Πώς κάνατε μάθημα στο ίντερνετ με τον κορωνοϊό; Δεν ήταν ωραία! Ειδικά στα αγγλικά δε με ακούγανε ποτέ. Όλο έπεφτε το σήμα. Υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Και άλλοι έχαναν το σήμα. Ακόμη και οι δάσκαλοι. Ήταν δύσκολο. Όμως πιο πολύ μου έλειπαν οι φίλοι μου. Βέβαια, ευτυχώς, ο κολλητός μου και η κολλητή μου μένουν κοντά μου οπότε τους έβλεπα όταν πηγαίναμε βόλτα με τα ποδήλατα. Για τα μαθήματα συζητούσατε στη βόλτα; Καμιά φορά ναι. Για ό,τι μας δυσκόλευε. Αλλά λέγαμε και για τα ηλεκτρονικά ή τι κάναμε εκείνη τη μέρα. Όλοι θέλαμε να γυρίσουμε για να βλεπόμαστε. Βαρεθήκαμε μέσα στο σπίτι. Εσύ τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις; Δεν έχω αποφασίσει ακόμα, αλλά έτσι όπως το σκέφτομαι θέλω να γίνω ή κτηνίατρος ή εγκληματολόγος. Εσύ ζωάκια έχεις;
Ούτε η παπαγαλία σ’αρέσει ε; Όχι καθόλου. Αλλά η κυρία στο ιδιωτικό με βοηθάει να τα μαθαίνω εύκολα. Η γυμναστική που μου είπες γιατί σου αρέσει; Κάνουμε ασκήσεις και παίζουμε ομαδικά παιχνίδια. Και τα κλασικά και παιχνίδια που πιο καινούργια. Δηλαδή παίζουμε το «Τίτσου» που πρέπει να χωριστείς σε ομάδες. Οργανώνεις το σχέδιο ανάλογα με το τι μπορεί να κάνει ο καθένας στην ομάδα. Ο στόχος είναι να ρίξεις κάτω τον κώνο της άλλης ομάδας. Και να μη σε χτυπήσει η μπάλα, αλλιώς βγαίνεις από το παιχνίδι. Αν οι φίλοι σου δεν πηγαίνουν καλά, πρέπει να τους καλύψεις εσύ. Το άλλο που παίζουμε λέγεται «Κατάσκοποι» και πάλι χωριζόμαστε ομάδες. Σε αυτό πρέπει να μαντέψουμε και ποιος είναι ο κατάσκοπος. Το άλλο που παίζουμε είναι το «Διαμάντι». Τώρα το κλασικό που ξέρουν όλοι είναι η Αμπάριζα. Ζωγραφική κάνετε; Ναι, εικαστικά το λέμε και μ’αρέσει πολύ. Η κυρία μου λέει ότι είμαι πολύ καλός. Κάνουμε κάθε Παρασκευή για 40 λεπτά και μετά αλλάζει η ώρα. Άλλα πράγματα; Τραγούδι ή σκετσάκια; Ναι, κάνουμε χορωδία τα Χριστούγεννα ή στις γιορτές, όπως την 28η Οκτωβρίου.
AMPERSAND MAKERSPACE Επειδή η πληροφορική δεν είναι πια το μέλλον αλλά το παρόν, στο Ampersand Makerspace τα παιδιά καλλιεργούν τις δημιουργικές τους ικανότητες ενώ πειραματίζονται με δραστηριότητες Ρομποτικής και STEM. Το πρόγραμμα Ρομποτική και STEM προσφέρει σε μαθητές 5-16 ετών τη δυνατότητα να κατασκευάσουν ρομποτικά μοντέλα και στη συνέχεια να τα προγραμματίσουν. Γρανάζια, κινητήρες, άξονες, τροχαλίες και αισθητήρες μυούν τα παιδιά στους νόμους της φυσικής και στις αρχές των μαθηματικών μέσα από πειράματα και κατασκευές. Στο πρόγραμμα Minecraft: Education Edition, οι μαθητές 8-16 ετών έχουν τη δυνατότητα να εξασκηθούν στην προγραμματιστική λογική και να εξερευνήσουν περίπλοκες προγραμματιστικές δομές. Τα προγράμματα υλοποιούνται με ποικιλία εξειδικευμένου λογισμικού και υλικού, όπως εκπαιδευτικά ρομπότ και 3D printers. Ακόμα και αν δεν βρίσκεστε κοντά στο Ampersand Makerspace, μπορείτε να βιώσετε την εκπαιδευτική εμπειρία του προγράμματος Ampersand Robotics σε διάφορα κέντρα σε όλη την Αττική, όπου εφαρμόζεται το πρόγραμμα, ενώ το Minecraft: Education Edition υλοποιείται σε όλη την Ελλάδα με τηλεκπαίδευση. ΦΟΡΜΊΩΝΟΣ 46, ΠΑΓΚΡΆΤΙ // Τ.: 210 30 060 88 www.makerspace.edu.gr // fb: @ampersand.robotics
ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ SERVICE LAPTOP · P.C. · TABLET · SMARTPHONE ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΕΣ ΤΙΜΕΣ & ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΛΥΨΗ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΤΕΧΝΙΚΩΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ
03
ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ
ΔΗΜΉΤΡΗΣ ΓΛΗΝΌΣ (1882-1943)
«Η κοινωνικότητα, πού ολοένα αυξαίνει μέσα στον πολιτισμό επιβάλλει στην παιδεία να καλλιεργή συστηματικά το πνεύμα τής ομαδικής εργασίας, τής ευθύνης, τής κοινωνικής αλληλεγγύης, του καθολικού ανθρωπισμού» «Η παιδεία πρέπει να προπαρασκευάζη όλους τούς πολίτες, αγόρια και κορίτσια, με απόλυτη, οργανικά εκφρασμένη, αμεροληψία και ισότητα και αντίστοιχα με τις φυσικές ικανότητές τους, για τη ζωή και με τη ζωή» «Mε κόπο και αγωνία άνοιξα το δρόμο, ένα μονοπάτι για την αλήθεια, για το φως. Έγινα στα δεκαοχτώ μου χρόνια δημοτικιστής, στα εικοσιπέντε μου χρόνια φωτίστηκα για το κοινωνικό ζήτημα, χρειάστηκε είκοσι χρόνια αγώνα για να μπορέσω να πω την αλήθεια που είχα μέσα μου...». Ο Δημήτρης Γληνός γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1882, από φτωχή οικογένεια με καταγωγή από την Άνδρο. Σπούδασε με οικονομική βοήθεια στην Ευαγγελική Σχολή της Σμύρνης και στη συνέχεια, φιλολογία στην Αθήνα. To 1908 παντρεύτηκε την Άννα Χρόνη και με την οικονομική στήριξη του πεθερού του ο Γληνός έφυγε με τη σύζυγό του για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ιένα και κατόπιν στη Λειψία. Στη Γερμανία, η γνωριμία του με τον Γ. Σκληρό είχε αποφασιστική επίδραση στη μετέπειτα πορεία του. Αλληλογραφώντας και με τον Ίωνα Δραγούμη και άλλους δημοτικιστές μετείχε στην ίδρυση του Εκπαιδευτικού Ομίλου (1910). Το 1914 πρωτοστάτησε στην ίδρυση του «Εκπαιδευτικού Συνδέσμου Λειτουργών Μέσης Εκπαιδεύσεως», διευθύνοντας και το περιοδικό «Αγωγή» του εν λόγω συνδέσμου. Συνεργαζόμενος δε με τους Μανόλη Τριανταφυλλίδη και Αλέξανδρο Δελμούζο συμμετείχε στην Εκπαιδευτική Επιτροπή που συγκρότησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Στόχος ήταν η εξέταση του θέματος της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης και η υποβολή προτάσεων. Έτσι, προχώρησε σε σύνταξη εκπαιδευτικών νομοσχεδίων το 1913 (αφού πρώτα περιόδευσε σε όλη την Ελλάδα για να καταγράψει τα προβλήματα του εκπαιδευτικού συστήματος), διάταγμα Προσωρινής Κυβέρνησης (1917) για την εισαγωγή της δημοτικής στα σχολεία (έγινε έτσι ο πρωτεργάτης της λεγόμενης «γλωσσοεκπαιδευτικής μεταρρύθμισης»), οργάνωση της Παιδαγωγικής Ακαδημίας και του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (1924-26).
Το 1926 εκτίμησε πως η δυνατότητα προώθησης και στερέωσης μιας ουσιαστικής εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης μέσω των κρατικών μηχανισμών ήταν μηδαμινή και αποφάσισε να απομακρυνθεί οριστικά από τα δημόσια αξιώματα. Την ίδια χρονιά ξεκίνησε την έκδοση του περιοδικού «Αναγέννηση», με το οποίο συνεργάστηκαν τακτικά σημαντικοί διανοούμενοι, όπως οι Καζαντζάκης, Βάρναλης, Κορδάτος, Στρ. Σωμερίτης, η Ρόζα Ιμβριώτη κ.α. Ο Γληνός εκδηλώνεται ανοιχτά υπέρ των σοσιαλιστικών ιδεών το 1927, όταν στον εκπαιδευτικό όμιλο συγκρούονται δύο ομάδες: η σοσιαλιστική που είναι και πλειοψηφούσα με επικεφαλής τον ίδιο και η αστική με επικεφαλής τους Δελμούζο - Τριανταφυλλίδη. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1920, ο Γληνός στράφηκε καθαρότερα προς το μαρξισμό. Συνεργάστηκε με το περιοδικό «Νέοι Πρωτοπόροι», καθώς και με την εφημερίδα «Ριζοσπάστης». Το καλοκαίρι του 1934, μαζί με τον Κώστα Βάρναλη, επισκέφτηκε τη Σοβιετική Ένωση, μετά από πρόσκληση της ένωσης των Σοβιετικών συγγραφέων. Οι εντυπώσεις του από το ταξίδι δημοσιεύτηκαν σε πολλές συνέχειες στην εφημερίδα «Νέος Κόσμος». Το 1936 εκλέχτηκε βουλευτής. Στη διάρκεια της 4ης Αυγούστου γνώρισε τη φυλακή και τις εκτοπίσεις αλλά και την πιο γόνιμη, από συγγραφική άποψη, περίοδο της ζωής του. Το 1940 δημοσιεύθηκε η μετάφραση του πλατωνικού Σοφιστή από τον Γληνό. Η εισαγωγή του σε αυτήν την έκδοση θεωρείται από τα σπουδαιότερα μνημεία της νεοελληνικής γραμματείας. Στη διάρκεια της Κατοχής ο Γληνός πρωταγωνίστησε στις διεργασίες για την ίδρυση του ΕΑΜ και συνέταξε το ιδεολογικο-πολιτικό μανιφέστο «Τί είναι και τί θέλει το ΕΑΜ». Ο θάνατος τον βρήκε τα Χριστούγεννα του 1943, έπειτα από μια εγχείρηση και ενώ ετοιμαζόταν να μεταβεί στην Ελεύθερη Ελλάδα, προκειμένου να ηγηθεί της κυβέρνησής της.
Σ’ ένα βιογραφικό του σημείωμα -γραμμένο το 1936- ο Δ. Γληνός αξιολογούσε ως εξής τη ζωή και το έργο του: «Οι κεντρικές πράξεις της ζωής μου είναι τρεις: 1) Η Θεσσαλονίκη και η δημοτική γλώσσα στα σκολειά. 2) Η διάσπαση του εκπαιδευτικού ομίλου και η διακήρυξη του 1927. 3) Ο κομμουνισμός». Το πολύπλευρο έργο του Δημήτρη Γληνού είναι εξαιρετικής σπουδαιότητας όχι μόνο αν κριθεί με τα μέτρα της Ελληνικής κοινωνίας: το International Bureau of Education της UNESCO συμπεριέλαβε τον Γληνό μεταξύ των 100 πιο σημαντικών διανoουμένων, πολιτικών, δημοσιολόγων κ.λπ. όλου του κόσμου, που με το στοχασμό και τη δράση τους είχαν σημαντική συμβολή στην υπόθεση της εκπαίδευσης από την εποχή της αυγής του ανθρώπινου πολιτισμού έως τις μέρες μας.
Πηγές: Ίδρυμα Γληνού http://www.glinos.gr/ http://www.antitetradia.gr/ https://el.wikipedia.org/
04
ΜΕΓΑΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ
ΑΛΈΞΑΝΔΡΟΣ ΔΕΛΜΟΎΖΟΣ (1880-1956)
παιδαγωγικής μαθητοκεντρικής του θεωρίας, όπως ήταν ο δημοτικισμός, η πατριδογνωσία και η νεοελληνική παράδοση, η σύνδεση του νεοελληνικού πολιτισμού με τον αρχαίο ελληνικό, η βιωματική μάθηση, η αυτενέργεια και η ανάληψη πρωτοβουλιών από μέρους των μαθητών, η ενίσχυση των δραστηριοτήτων της Σχολικής Ζωής, η ενεργοποίηση των μαθητών μέσω του Σχολείου Εργασίας, η σύσταση μαθητικών κοινοτήτων, η διδασκαλία με ομάδες, η προσφορά ενισχυτικής διδασκαλίας τα απογεύματα, κλπ. Συμμετείχε στην σύνταξη του Αλφαβητάριου και του αναγνωστικού της Γ’ Δημοτικού «Τα ψηλά βουνά» του Ζαχαρία Παπαντωνίου.
Ο Α. Δελμούζος γεννήθηκε στην Άμφισσα. Σπούδασε στην Αθήνα και στην Γερμανία Παιδαγωγικά στο Πανεπιστήμιο της Ιέννας. Επηρεάστηκε βαθιά από το κίνημα της προοδευτικής εκπαίδευσης της εποχής του και αφιερώθηκε πλήρως στον εκσυγχρονισμό της τότε ελληνικής εκπαίδευσης η οποία ήταν εξαιρετικά συντηρητική και αντιπαραγωγική. Ήταν κύριος εκπρόσωπος του εκπαιδευτικού δημοτικισμού και από τους πρώτους εισηγητές της Παιδαγωγικής επιστήμης στην Ελλάδα. Το 1908 και σε ηλικία μόλις 28 χρονών, διορίστηκε διευθυντής στο Παρθεναγωγείο του Βόλου όπου και ήταν ο πρώτος που εισήγαγε την δημοτική γλώσσα και τις αρχές του σχολείου εργασίας, επηρεασμένος από τα γερμανικά προοδευτικά παιδαγωγικά ρεύματα, αλλά και τις σοσιαλιστικές επιρροές. Το 1924 ανέλαβε την διεύθυνση του Μαράσλειου Διδασκαλείου στην Αθήνα. Το 1929 διορίστηκε καθηγητής της Παιδαγωγικής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θέση που διατήρησε ως το 1937, οπότε αναγκάστηκε να παραιτηθεί υπό την πίεση του καθεστώτος του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της πανεπιστημιακής του θητείας ο Δελμούζος συνέβαλε στην ίδρυση και διετέλεσε επόπτης του Πειραματικού Σχολείου του Πανεπιστημίου. Στο σχολείο αυτό ο Δελμούζος επιχείρησε να διαμορφώσει και να εφαρμόσει από κοινού με τους εκπαιδευτικούς που είχε επιλέξει (Τατάκης, Θέμελης, κ.α.) παιδαγωγική στάση που στηριζόταν σε βασικές αρχές της
Το όραμα του Αλέξανδρου Δελμούζου, πρωτοποριακό για την εποχή του, ήταν ένα σχολείο με επίκεντρο τον μαθητή, σε αντίθεση με το συντηρητικό, στείρο και άκαμπτο δασκαλοκεντρισμό του τότε. Με κινητήρια δύναμη τη βαθιά του αγάπη για το παιδί, προσπάθησε να αλλάξει την ελληνική παιδεία τόσο εξωτερικά (π.χ. τις μεθόδους διδασκαλίας) όσο και εσωτερικά (π.χ. το πνεύμα της). Για εκείνον, η Εκπαίδευση είχε βαθιά ανθρωπιστική διάσταση και σκοπός της είναι να δημιουργεί Ανθρώπους, ηθικά και πνευματικά ολοκληρωμένους και ελεύθερους. Πίστευε ότι πρέπει το άτομο να εξουσιάζει το σώμα του και τις πράξεις του, να κρίνει τα προβλήματά του και να ζει ασκώντας το σωστό επάγγελμα, καλυτερεύοντας πάντα τον εαυτό του και τον τόπο όπου ζει. Γι’ αυτό και προετοίμαζε τους μαθητές του για να γίνουν ενεργοί πολίτες και χρήσιμα πρόσωπα για την κοινωνία, καθώς θεωρούσε ότι η παιδεία δεν γίνεται να είναι ξεκομμένη από το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον. Ακόμα εργάστηκε για ένα εκπαιδευτικό σύστημα παροχής ίσων ευκαιριών μάθησης σε όλους τους μαθητές, λαμβάνοντας υπόψη και αξιοποιώντας τις ατομικές κλίσεις, ώστε κάθε παιδί να έχει τη μόρφωση που του ταιριάζει, ανεξάρτητα από την κοινωνική και οικονομική του θέση. Με λίγα λόγια, επιχείρησε να δημιουργήσει τις συνθήκες για τη διαμόρφωση ενός δημοκρατικού σχολικού περιβάλλοντος, ανοιχτού προς την κοινωνία, όπου το παιδί θα καλλιεργούσε τον νου και την προσωπικότητά του.
ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΚΕΠΕΣ
ΤΟ ΟΡΦΑΝΟΤΡΟΦΕΊΟ ΣΤΗΝ ΑΊΓΙΝΑ ΚΑΙ ΤΟ «ΑΛΛΗΛΟΔΙΔΑΚΤΙΚΌ ΣΧΟΛΕΊΟ»
Όλα από κάπου ξεκινούν. Από μια ιδέα, ένα όραμα, μια ανάγκη για εξέλιξη. Κάπως έτσι, ο Ιωάννης Καποδίστριας έθεσε τα θεμέλια για τη λειτουργία του ελληνικού κράτους. Η εκπαίδευση αποτελούσε σημαντικό μέρος των σχεδίων και έτσι, αποφάσισε να χτίσει τις βάσεις της στο Ορφανοτροφείο της Αίγινας. Όταν ο Καποδίστριας έφτασε στην Ελλάδα με σκοπό την ίδρυση του ελληνικού κράτους, έθεσε ως κυβερνητική έδρα και πρώτη πρωτεύουσα την Αίγινα. Οι ανάγκες οργάνωσης ήταν πολλές τόσο στις σχέσεις με το εξωτερικό, όσο και στη λειτουργία του εσωτερικού. Εκτός από τα οικονομικά προβλήματα που είχαν ως συνέπεια τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης, δεν υπήρχε κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα ή σχολείο ώστε να δημιουργηθεί ο πρώτος πυρήνας εγγράμματων ανθρώπων με κοινή εθνική ταυτότητα. Μία από τις πρώτες ενέργειες προς τη λύση αυτών των προβλημάτων ήταν η ίδρυση του Ορφανοτροφείου της Αίγινας, του πρώτου δημοσίου κτιρίου επί Καποδίστρια. Το 1828 αρχίζει η οικοδόμησή του που εξασφαλίζει εργασία σε πολλούς εξαθλιωμένους κατοίκους της Αίγινας και η λειτουργία ξεκινάει επίσημα το 1829. Το Ορφανοτροφείο άρχισε να συγκεντρώνει πολλά παιδιά και τους παρείχε στέγη, τροφή, ένδυση, υπόδηση και εκπαίδευση τόσο σε θεωρητικό, όσο και σε πρακτικό επίπεδο. Αρχιτεκτονικά, ακολούθησε τις απόψεις του τότε ευρωπαϊκού χώρου σχετικά με τον τρόπο που θα πρέπει να οικοδομούνται κτίρια με παρόμοιες λειτουργίες: το ορφανοτροφείο οργανώνεται γύρω από μια κλειστή εσωτερική αυλή με λιτά και αυστηρά αρχιτεκτονικά στοιχεία, με σεβασμό στην τοπική αρχιτεκτονική. Η εκπαιδευτική μέθοδος που εισήγαγε ο Καποδίστριας στο Ορφανοτροφείο ήταν η λεγόμενη «αλληλοδιδακτική», μία μέθοδος που χρησιμοποιήθηκε από τα μέσα του 17ου αιώνα στην Αγγλία και τελειοποιήθηκε τον 18ο αιώνα στη Γαλλία του Sarazin. Ονομάστηκε έτσι για το λόγο ότι με την καθοδήγηση του δασκάλου χρησιμοποιούνταν οι καλύτεροι μαθητές (οι πρωτόσχολοι) για να διδάσκουν τους υπόλοιπους. Την αλληλοδιδακτική στην Ελλάδα εισήγαγε επίσημα ο Ιωάννης Κοκκώνης στα χρόνια του Καποδίστρια, μεταφράζοντας (1830) τον οδηγό της αλληλοδιδακτικής μεθόδου του Σαραζίνου (Sarazin) . Μια ιδέα για τη μέθοδο που εφαρμοζόταν στα αλληλο-
διδακτικά σχολεία στην Ελλάδα μας δίνει ο Γ. Κλεόβουλος σε επιστολή του στον Λευκάδιο Αθανάσιο Πολίτη που δημοσιεύθηκε στον Λόγιο Ερμή. Εκεί μεταξύ άλλων ο Κλεόβουλος γράφει ότι: «η βάσις αυτής (της αλληλοδιδακτικής) ως εξ αυτής της ονομασίας εννοείται, εις το να διδάσκωνται τα παιδιά αναμεταξύ των αμοιβαίως: τα πλέον προκομμένα δηλαδή τα ολιγότερον». Έτσι λειτούργησε και το Ορφανοτροφείο. Εισήχθησαν «τρεις κλάσεις ελληνικών μαθημάτων» και πολλά μαθήματα που δίδασκαν τέχνες όπως ξυλουργική, σιδηρουργική , τυπογραφία κλπ. Στη λειτουργία του, εντάχθηκε και το Πρότυπο σχολείο, απ’ όπου θα αποφοιτούσαν δάσκαλοι για τα αλληλοδιδακτικά. Στην πορεία, το κτίριο του Ορφανοτροφείου λειτούργησε και ως η πρώτη Εθνική Βιβλιοθήκη που τότε ονομαζόταν «Αποθήκη Βιβλίων». Πρώτος της επιστάτης υπήρξε ο Γ. Γεννάδιος, ο οποίος το 1832 ζήτησε τη μετεγκατάστασή της στο Κεντρικό Σχολείο του νησιού και δυο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε στη νέα πρωτεύουσα, την Αθήνα. Το όραμα του Καποδίστρια απέφερε γρήγορα καρπούς αφού όντως το Ορφανοτροφείο αποτέλεσε τον πρώτο εκπαιδευτικό φάρο κατά την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Και λειτούργησε ως τέτοιος έως το 1844 οπότε και μετατράπηκε σε φυλακές, γεγονός αρκετά ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς το λόγο για τον οποίο φτιάχτηκε. Σήμερα, υπάρχει ακόμη στην Αίγινα, αν και είναι κλειστό. Όμως, σε συνέχεια αυτής της ιστορίας, ιδρύθηκε το 1948 η Δημόσια Καποδιστριακή Βιβλιοθήκη της Αίγινας (προσωρινά στεγάζεται στο χώρο του Καποδιστριακού Κυβερνείου της Αίγινας) που περιλαμβάνει δραστήριο δανειστικό τμήμα, πλούσια συλλογή του τοπικού τύπου, αλλά και μία όχι ευκαταφρόνητη συλλογή σπάνιων βιβλίων παλαίτυπων, ενώ φιλοξενεί και το ανέκδοτο αρχείο του Γερμανού αρχαιολόγου Γαβριήλ Βέλτερ, πρώτου ανασκαφέα του αρχαιολογικού χώρου της Κολόνας.
ΚΈΝΤΡΟ ΕΦΑΡΜΟΣΜΈΝΩΝ ΤΕΧΝΏΝ ΟΡΝΕΡΆΚΗΣ Θήρας 19, Πλ. Αμερικής Τ: 210-8665611 E: ornerakisart@gmail.com ρες λειτουργίας: Καθημερινές 9:00-21:00, Ώ Σάββατο: 10:30-14:30
www.ornerakis.com
Οι απαντήσεις των παιδιών για το πώς θα έπρεπε να είναι το σχολείο, είναι κάτι που θα έπρεπε να ακούσουμε με πολλή σοβαρότητα ΡΆΝΙΑ ΚΑΛΑΝΤΖΉ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ
01 02 03
Τα ΕΠΑΛ, σε αντίθεση με τα γενικά λύκεια, λόγω της φύσης τους, απαιτούν την σωματική συμμετοχή του μαθητή. Αυτή η εμπλοκή είναι εξαιρετικά σημαντική για την εκπαιδευτική διαδικασία εν γένει, αφού είναι το κομμάτι που ολοκληρώνει τον ολικό τρόπο μάθησης που πρέπει να συμπεριλαμβάνει και το μυαλό και το σώμα.
Τα ΕΠΑΛ μπορούν να είναι μία ευκαιρία για να ανακαλύψουν τα παιδιά πτυχές τους και ταλέντα τα οποία στα γενικά λύκεια δεν είναι τόσο εύκολο να ανακαλυφθούν. Ας δούμε τα ΕΠΑΛ ως ευκαιρίες και όχι ως σχολεία «κατώτερης» εκπαίδευσης.
Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα στα σχολεία αν ακούγαμε περισσότερο τους μαθητές και τις μαθήτριες· τις ανάγκες τους, τα όνειρά τους, τις προτεραιότητές τους, τις απόψεις τους. Τροφή για σκέψη!
Από την εμπειρία σας στη Σιβιτανίδειο και στα επαγγελματικά λύκεια, ποια είναι η ιδιαίτερη δυνατότητα που δίνουν οι σχολές/ τα σχολεία αυτά στους νέους και ποια η σημασία τους για τον θεσμό της εκπαίδευσης; Είναι αλήθεια ότι η επαγγελματική εκπαίδευση δεν αποτελεί την πρώτη επιλογή για τα περισσότερα παιδιά και τις οικογένειές τους. Θεωρείται μία επιλογή για αδύναμους μαθητές και μαθήτριες που δεν σου δίνει δυνατότητες κοινωνικής ανόδου. Η αλήθεια όμως είναι ότι πρόκειται για σχολεία που ενώ από την μία δίνουν την ευκαιρία σε παιδιά με χαμηλές σχολικές επιδόσεις να παραμείνουν στον χώρο της εκπαίδευσης περιορίζοντας την σχολική διαρροή, από την άλλη δεν αποκλείουν καμία εκπαιδευτική διαδρομή. Τα τελευταία χρόνια οι απόφοιτοι των επαγγελματικών Λυκείων έχουν πρόσβαση και στην Πανεπιστημιακή εκπαίδευση με αποτέλεσμα και «καλοί» μαθητές να επιλέγουν ΕΠΑΛ. Τα επαγγελματικά λύκεια μοιράζονται τους ίδιους διαχρονικούς στόχους με την γενική εκπαίδευση, ενώ παράλληλα προσπαθούν να προετοιμάσουν τις νέες και τους νέους ώστε να σταθούν με επάρκεια και επιτυχία στους επαγγελματικούς τους χώρους. Έτσι, είναι σχολεία που δίνουν απολυτήριο Λυκείου, αλλά και πτυχίο με επαγγελματικά δικαιώματα Επιπλέον, κάτι που συχνά οι εκπαιδευτικοί παρατηρούμε είναι ότι τα εργαστήρια και η σωματική συμμετοχή στο μάθημα έχει σαν αποτέλεσμα να ξεδιπλώνονται ταλέντα των παιδιών που ο ακαδημαϊκός χαρακτήρας της εκπαίδευσης σε ένα γενικό λύκειο δεν βοηθά να αναδειχθούν. Πώς επηρεάστηκε η εκπαιδευτική διαδικασία από τη συνθήκη του κορονοϊού; Ποια είναι η εκτίμησή σας για το μέλλον σε σχέση με αυτό; Η συνθήκη του κορονοϊού σε συνδυασμό με την έλλειψη βασικών μέτρων προστασίας στα σχολεία από την πλευρά της πολιτείας (πέρα από τις μάσκες-αλεξίπτωτα) οδήγησε στο κλείσιμο των σχολικών μονάδων για πολλούς μήνες και στην τηλεκπαίδευση. Μάλιστα, αυτό το ημίμετρο ανάγκης αναγορεύτηκε ως πετυχημένη καινοτομία, αφήνοντας για άλλη μία φορά στην τύχη τους τα παιδιά που, λόγω οικονομικών δυσχερειών, δεν μπορούσαν να έχουν ένα περιβάλλον κατάλληλα εξοπλισμένο για εκπαίδευση μέσω υπολογιστή και Διαδικτύου. Οι εκπαιδευτικοί προσπάθησαν χωρίς καμία επιμόρφωση να χρησιμοποιήσουν τα εργαλεία της τηλεκπαίδευσης, να προσαρμόσουν σε αυτά την διδασκαλία τους και να προσελκύσουν το ενδιαφέρον των
μαθητών και των μαθητριών τους ώστε να μείνουν για ώρες μπροστά σε μία οθόνη (συνήθως κινητού τηλεφώνου για την πλειοψηφία των παιδιών). Όμως από την διδασκαλία αυτή έλειπε η ανθρώπινη διάσταση, η αυθεντική επικοινωνία και η παιδαγωγική σχέση. Αυτό είχε σαν συνέπεια να δημιουργηθούν πολλά μαθησιακά κενά στα παιδιά, ενώ υπήρχαν και περιπτώσεις που προέκυψαν ψυχολογικά προβλήματα λόγω του εγκλεισμού και της έλλειψης ανθρώπινης επαφής τόσο σε μικρά παιδιά όσο και σε εφήβους. Η καραντίνα βοήθησε στο να εξοικειωθούμε όλοι με τα εργαλεία των τηλεδιασκέψεων και της τηλεκπαίδευσης που φαίνεται ότι θα χρησιμοποιούνται όλο και περισσότερο στο μέλλον. Προσωπικά πιστεύω ότι η εξ αποστάσεως εκπαίδευση μπορεί να αποδώσει σε περιπτώσεις επιμόρφωσης ενηλίκων που έχουν χρονικούς ή γεωγραφικούς περιορισμούς. Σε μικρότερες και ευαίσθητες όμως ηλικίες η ζωντανή μάθηση είναι αναντικατάστατη. Τι σημαίνει σχολείο στις μέρες μας; Σήμερα το σχολείο δεν είναι πια ο μοναδικός και προνομιακός χώρος παροχής της γνώσης, όπως συνέβαινε στο παρελθόν. Στην εποχή μας που η κοινωνία αυτο-οργανώνεται γύρω από την πληροφορία μέσω της τεχνολογίας χωρίς χωρικούς ή χρονικούς περιορισμούς, οι πληροφορίες και οι γνώσεις είναι εύκολα προσβάσιμες και εκτός του σχολείου. Από την άλλη όμως το σχολείο εξακολουθεί να είναι ο κατεξοχήν χώρος κοινωνικοποίησης και εν δυνάμει χειραφέτησης των μαθητών και των μαθητριών. Στο σχολείο μπορούν να μάθουν να αναλαμβάνουν υποχρεώσεις, αλλά και να διεκδικούν τα δικαιώματά τους. Στο σχολείο μπορούν να μάθουν να συνομιλούν, να συνεργάζονται και, τελικά, να συνυπάρχουν. Και στο σχολείο μπορούν να μάθουν πώς να μαθαίνουν και να διαχειρίζονται αυτό το πλήθος των πληροφοριών που τους κατακλύζει. Και αυτές οι λειτουργίες είναι, νομίζω, εξίσου ή και περισσότερο σημαντικές από την διδασκαλία του αναλυτικού προγράμματος. Τι θα χρειαζόταν το σχολείο στις μέρες μας για να γίνει ένας τόπος ουσιαστικής μάθησης, δημιουργίας και χαράς; Αυτή είναι μία ενδιαφέρουσα, αλλά και δύσκολη ερώτηση στην οποία ομολογώ δεν έχω μία συνεπή απάντηση που να συνυπολογίζει όλες τις παραμέτρους. Ίσως, πρώτα και πάνω απ’ όλα, αυτή την ερώτηση πρέπει να την απευθύνουμε στα παιδιά και να πάρουμε πολύ σοβαρά υπόψη τις απαντήσεις τους.
ΙΤΑΛΙΚΟ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΘΗΝΩΝ Το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών είναι το Μορφωτικό Γραφείο της Ιταλικής Πρεσβείας στην Ελλάδα. Επιδίωξή του είναι η προαγωγή και ανάπτυξη των πολιτιστικών σχέσεων μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας. Σύμφωνα με τη Μορφωτική Συμφωνία μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας, το Ινστιτούτο: • Αναπτύσσει Διδακτική Δραστηριότητα διοργανώνοντας τμήματα ιταλικής γλώσσας και πολιτισμού για νέους και ενήλικες • Διοργανώνει Εξετάσεις CELI/Diploma για την πιστοποίηση της γνώσης της ιταλικής γλώσσας, • Προωθεί τις επαφές των ελληνικών Ιδρυμάτων, Οργανισμών και ελληνικών υπηρεσιών με τις αντίστοιχες ιταλικές, • Επιμελείται και Διοργανώνει Εκθέσεις, Συναυλίες, Παραστάσεις, Συνέδρια σε συνεργασία με ελληνικούς και ιταλικούς φορείς, • Παρέχει πληροφορίες για Σπουδές και Υποτροφίες στην Ιταλία, • Παρέχει Μεταφραστική Υπηρεσία (μετάφραση από τα ελληνικά στα ιταλικά και αντιστρόφως), • Παρέχει Δανειστική Βιβλιοθήκη με δικαίωμα δανεισμού σε έντυπο υλικό και DVD. ΠΑΤΗΣΙΩΝ 47, ΑΘΗΝΑ // Τ.: 210 52 42 646 - 210 52 42 674 // WWW.IICATENE.ESTERI.IT // FB: @IICATENE // ΤWITTER: @IICATENE
ΓΡΑΜΜΑΤΟΣΚΕΠΕΣ
Η ΒΑΡΒΆΚΕΙΟΣ ΣΧΟΛΉ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΔΑΣΚΑΛΕΊΟ ΜΈΣΗΣ ΕΚΠΑΊΔΕΥΣΗΣ
Ένα από τα αρχαιότερα σχολεία της Αθήνας είναι η Βαρβάκειος Σχολή. Άρχισε να λειτουργεί το 1860, σε κτίριο που χτίστηκε με δαπάνη του Ιωάννη Βαρβάκη, στην οδό Αθηνάς. Επρόκειτο για ένα αρχιτεκτονικό κόσμημα. Στο Λεύκωμα για τα 150 χρόνια της Βαρβακείου αναφέρεται ότι το κτίριο «ακολουθούσε έναν αυστηρό νεοκλασικό ρυθμό με μόνο πλαστικό στοιχείο το πρόπυλο της εισόδου με τους έξι μαρμάρινους ιωνικούς κίονες (5 μ. ύψος και διάμετρος 60 εκ.) και τον πύργο του βοηθητικού κλιμακοστασίου. Στο ισόγειο τα παράθυρα ήταν απλά και περιβάλλονταν από μαρμάρινο κλασικό πλαίσιο, ενώ στον όροφο πλαισιώνονταν από δωρικές παραστάδες». Το ιστορικό αυτό κτίριο, ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε εποχής, χρησιμοποιήθηκε για να στεγάσει και άλλα σχολεία ή λειτουργίες που αφορούσαν την κάλυψη της ανάγκης εκπαίδευσης στην Ελλάδα. Για παράδειγμα, με την έλευση μεγάλου αριθμού προσφύγων από τη Μικρά Ασία το 1922, το κτίριο -εφόσον άλλα σχολικά κτίρια χρησιμοποιήθηκαν ως χώροι προσωρινής εγκατάστασής τους- στέγασε σχεδόν όλα τα υπόλοιπα σχολεία της Αθήνας. Επιπλέον, η ανάγκη επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών και των δασκάλων εντοπίστηκε από τα πρώτα χρόνια λειτουργίας του ελληνικού κράτους, αφού η επιμόρφωση και η κατάρτιση πάνω στο θέμα της διδασκαλίας ήταν μία γνώση που δεν μπορούσε να αποκτηθεί από τα σχολεία ή το Πανεπιστήμιο. Το 1910, έγινε η μεγάλη τομή στη μετεκπαίδευση και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών με την ίδρυση του Διδασκαλείου Μέσης Εκπαίδευσης. Πρώτος διευθυντής ορίστηκε ο Νικόλαος Εξαρχόπουλος, ενώ το 1912 ανέλαβε ο Δημήτρης Γληνός. Σκοπός του Διδασκαλείου ήταν να παράσχει στους λειτουργούς της μέσης βαθμίδας τη δέουσα θεωρητική παιδαγωγική μόρφωση και πρακτική άσκηση. Στο πρόγραμμα διδασκαλίας περιλαμβάνονταν επτά μαθήματα: Ψυχολογία, Ηθική, Στοιχεία φυσιολογίας και
σχολικής υγιεινής, Παιδαγωγική, Ιστορία της Παιδαγωγικής, Διδακτική (γενική και ειδική), Ερμηνεία της νομοθεσίας Μέσης Εκπαίδευσης. Το περιεχόμενο της παιδαγωγικής κατάρτισης που παρέχεται στους εκπαιδευτικούς της Μέσης Εκπαίδευσης είναι εμφανές από τα ίδια τα μαθήματα. Περισσότερη βαρύτητα δινόταν στον τρόπο Διδασκαλίας και στον τρόπο προσέγγισης του μαθητή. Το Διδασκαλείο στεγάστηκε στο πρώτο κτίριο της Βαρβακείου Σχολής, στο χώρο της σημερινής Βαρβακείου Αγοράς και στέγαζε τη Σχολή και το Διδασκαλείο μέχρι και το 1944, που το κτίριο υπέστη μεγάλες καταστροφές κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών . Κατεδαφίστηκε τελικά το 1957. Το Διδασκαλείο Μέσης Εκπαίδευσης καταργήθηκε όταν η διαδικασία της επιμόρφωσης πάνω στη διδασκαλία πέρασε στην αρμοδιότητα των τμημάτων Παιδαγωγικής και Φιλολογίας του Πανεπιστήμιου Αθηνών.
ΣΧΟΛΉ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΏΝ ΣΚΎΛΩΝ
THEMIS FOUSIAS K9
Η Σχολή Εκπαιδευτών Σκύλων «Themis Fousias K9» τοποθετεί τον σκύλο δίπλα στον άνθρωπο -όπως άλλωστε του αξίζει- γαλουχώντας από το 2018 νέους υποψήφιους εκπαιδευτές σκύλων με όλες τις γνώσεις και αξίες που οι ίδιοι οι εκπαιδευτές, Θέμης Φούσιας και Βασίλης Μανώλης, ανέπτυξαν όλα αυτά τα χρόνια εκπαιδεύοντας μαζί πάνω από 2000 σκύλους. Πλέον, η σχολή έχει παραρτήματα σε 24 πόλεις και εκπαιδεύει τους νέους εκπαιδευτές σκύλων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα. Στο πρόγραμμα περιλαμβάνονται μαθήματα θεωρητικά και πρακτικά σε ρεαλιστικές συνθήκες, ατομικά με όλες τις τεχνικές και τις κατηγορίες εκπαίδευσης. Ακόμα, παρέχονται σεμινάρια σε ειδικότητες κτηνιατρικής, πρώτων βοηθειών, ψυχολογίας, φωτογραφίας και βίντεο, digital marketing και management, τα οποία ολοκληρώνουν το επαγγελματικό προφίλ του υποψηφίου εκπαιδευτή σκύλων, εφοδιάζοντάς τον με γνώσεις για την αντιμετώπιση πιθανών προβλημάτων και για την καλύτερη προώθηση της δουλειάς του. Αν επιθυμείτε καθοδήγηση για τη σωστή εκπαίδευση του σκύλου σας, η «Themis Fousias K9» είναι η καλύτερη επιλογή! WWW.THEMISFOUSIASK9.GR T.: 698 96 79 999 // fb: Themis Fousias K9 // ig: themisfousias.k9 // youtube: Themis Fousias K9 ΑΘΉΝΑ: Σεβαστουπόλεως 43, Αμπελοκηποι ΘΕΣΣΑΛΟΝΊΚΗ: Λεωφ. Κωνσταντίνου Καραμανλή 41
ΠΑΙΔΕΊΑ: ΈΝΑ ΌΧΗΜΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΚΟΥΡΑΣΤΕΊ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΆΕΙ ΤΗΣ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΤΖΩΡΤΣΟΥ
Η γνώση, ειδικά τα παλιότερα χρόνια, ήτανε ο τρόπος για να μπορέσει όποιος είχε πρόσβαση σε αυτήν, να αμφισβητήσει, να αλλάξει τη ζωή του, να διεκδικήσει. Φυσικά, μέσα στα χρόνια αποδείχθηκε ότι η γνώση από μόνη της δεν είναι αρκετή για να βγάλει ελεύθερους ανθρώπους.
Η γνώση κατευθύνεται, χειραγωγείται και από όπλο στα χέρια των πολλών μπορεί να γίνει φάκα. Το περιεχόμενο του εκπαιδευτικού προγράμματος, ο τρόπος που δομείται το μάθημα, οι χώροι στους οποίους λαμβάνει χώρα, ο ρόλος που έχει ο μαθητής και ο δάσκαλος, αποτελούν κάποια από τα βασικά στοιχεία που μπορούν να καταστήσουν την εκπαιδευτική διαδικασία ζωντανή και ριζοσπαστική ή να την υποβιβάσουν σε στείρα λήψη πληροφοριών και αναπαραγωγής των κακώς κειμένων της κοινωνίας και της εξουσίας. Η χειραγώγηση και αποστείρωση της γνώσης που επιχειρείτε στα εκπαιδευτικά ιδρύματα (και όχι μόνο), φανερώνει βέβαια και την απεριόριστη δύναμή της. Η δύναμη της είναι και ο λόγος της συστηματικής υποβάθμισης της παιδείας και ειδικότερα της δημόσιας. Τα προοδευτικά της σημεία σταδιακά εξοντώνονται και τα κακά γίνονται χειρότερα. Μέσα από νόμους, μεταρρυθμίσεις, πλαίσια, η κάθε κυβέρνηση τα τελευταία πολλά χρόνια πηγαίνει ένα βήμα πίσω την παιδεία και πολλά βήματα πίσω τον Άνθρωπο. Μόνο τα πιο επίκαιρα να πιάσουμε θα καταλάβουμε ότι μιλάμε για την πλήρη αδιαφορία –αν όχι μεθοδευμένη απαξίωση– του κράτους προς την εκπαίδευση. Σε σχέση με το 2020, εισήχθησαν σε ΑΕΙ 13.780 λιγότεροι υποψήφιοι. Εκτός ΑΕΙ έμειναν 35.048 υποψήφιοι, οι οποίοι λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής δεν κατάφεραν να εισαχθούν ούτε σε ένα τμήμα. Συνολικά μένουν 20.473 κενές θέσεις στα ΑΕΙ, καθώς, λόγω της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, οι υποψήφιοι δεν κατάφεραν να τις διεκδικήσουν. Υπάρχουν επίσης σχολές στις οποίες δεν μπήκε ούτε ένας νέος φοιτητής! Αν μη τι άλλο, αυτό μας δείχνει όχι ότι τα παιδιά δεν είναι «διαβαστερά», ούτε ότι «δεν τα παίρνουν τα γράμματα», αλλά ότι υπάρχει ένα σύστημα που δεν θέλει να δίνει πραγματικές ευκαιρίες. Αφήνει τα σχολεία να ρημάζουν υλικά και πνευματικά, ωθεί χιλιάδες μαθητές στην παραπαιδεία, η οποία στις μέρες μας έχει κανονικά αντικαταστήσει το σχολείο, δημιουργεί ένα εξαιρετικά πιεστικό πλαίσιο ειδικά για τους μαθητές των τελευταίων τάξεων του λυκείου, και τελικά και με τον νόμο τους αφήνει και εκτός πανεπιστημίων γιατί δεν είναι αρκετά «ικανοί».
Ξεχνάνε βέβαια να πούνε ότι η ικανότητα είναι κάτι που διαμορφώνεται και είναι χρέος και του κράτους να φροντίσει γι’ αυτό. Φροντίζω γι’ αυτό ως κράτος σημαίνει χτίζω σχολεία, προσλαμβάνω δασκάλους και καθηγητές, φροντίζω ώστε τα ήδη υπάρχοντα σχολεία να μην είναι ετοιμόρροπα, βρώμικα και χωρίς τον απαραίτηο εξοπλισμό, προσφέρω μαθήματα που είναι χρήσιμα για τα παιδιά (εικαστικά, θέατρο, μουσική κλπ), δίνω βιβλία. Αντ’ αυτού, το μόνο που φαίνεται να απασχολεί τους ιθύνοντες είναι το πώς θα ελαχιστοποιήσουν όσο περισσότερο μπορούν τα κονδύλια για την παιδεία και το πώς θα αφήσουν όσο το δυνατόν περισσότερους μαθητές εκτός σχολών. Σε αυτό το σημείο να αναφερθεί ότι δεν θεωρώ την τριτοβάθμια εκπαίδευση τον μόνο τρόπο για να προκόψει ένας άνθρωπος στη ζωή του. Ευτυχία θα ήτανε να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να βρίσκει αυτό το οποίο αγαπάει να κάνει και να το κατάφερνε περνώντας ή όχι στο πανεπιστήμιο. Ο τρόπος όμως που η πολιτεία οργανώνει/διαχειρίζεται την δημόσια παιδεία και ταυτόχρονα δεν φροντίζει με κανέναν τρόπο για όλα αυτά τα παιδιά που δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν να μπούνε σε σχολές, σπρώχνοντας τα δεύτερα απευθείας στα ιδιωτικά κολλέγια και τις ιδιωτικές σχολές και τα πρώτα να προσπαθούν μόνα τους να τα φέρουν εις πέρας με τις επιλογές τους, καταδεικνύει το γεγονός ότι δεν ενδιαφέρονται για κανένα πεδίο σχετικά με το μέλλον των νέων ανθρώπων. Παρόλα αυτά, έχει την σημασία του να μιλάμε ακόμη για την παιδεία ως ένα μέσο, ένα εργαλείο στα χέρια και στα μυαλά των ανθρώπων για να μπορούν να εξελίσσονται, να μαθαίνουν, να αναπτύσσουν πολύπλευρες μορφές σκέψης. Γι’ αυτό και αξίζει να συνεχίσουμε να μιλάμε για την παιδεία, να ανοίγουμε διαλόγους, να προβληματιζόμαστε. Να ρίχνουμε μία ματιά πίσω στα εκπαιδευτικά γεγονότα του παρελθόντος, αλλά και να αντλούμε πληροφορίες από το σήμερα μήπως και μπορέσουμε κάποτε να μιλάμε για την παιδεία με τους σωστούς όρους και προς όφελός μας.
Η ΠΡΌΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΟΠΑΝΔΑ
ΆΝΝΑ ΡΟΚΟΦΎΛΛΟΥ ΣΤΗΝ ΗΠΖ
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ
Η Άννα Ροκοφύλλου ανέλαβε τα ηνία του ΟΠΑΝΔΑ μόλις λίγους μόνο μήνες πριν την εμφάνιση της πανδημίας στη χώρα μας. Με μεγάλα όνειρα για την υλοποίηση όσο το δυνατόν περισσότερων έργων για την ουσιαστική αναβάθμιση της ποιότητας ζωής στην Αθήνα, η «φόρα» κόπηκε από την αναστολή των δραστηριοτήτων. Δεν κόπηκε όμως η όρεξη για δουλειά. Τον Αύγουστο, λίγο πριν τις καλοκαιρινές διακοπές, μας υποδέχθηκε με χαμόγελο στο φιλόξενο γραφείο της με σκοπό να συζητήσουμε όσα έγιναν σε μια περίοδο που η ανάγκη για ψυχαγωγία στην πόλη ήταν πιο επιτακτική από ποτέ. Με χαμόγελο και ζεστασιά, το αυθεντικό νοιάξιμο για την πόλη και τους ανθρώπους της ήταν φανερό σε κάθε κουβέντα μας.
1
1. Στο κολυμβητήριο Γουδή κατά την παράδοση του αναβατορίου τελευταίας τεχνολογίας για άτομα με κινητικά προβλήματα
2
2. Με την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, από την έκθεση στην Πινακοθήκη του Δήμου Αθηναίων «Δες απέναντι, έναν οικισμό στην Κέρο 4.500 χρόνια πριν»
Πόσο σας δυσκόλεψε η κατάσταση με την Covid-19 ώστε να ξεκινήσετε να υλοποιείτε το πρόγραμμά σας για την εξέλιξη του ΟΠΑΝΔΑ; Αν δεν κάνω λάθος, έξι μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων ήρθε η πανδημία και στη χώρα μας. Όντως, στα δύο χρόνια της θητείας μου, τον ενάμιση χρόνο τον περάσαμε μέσα στην πανδημία. Ήταν, πράγματι, πολύ δύσκολο. Είμαστε ένας οργανισμός που συνεχώς «κινείται» μέσα στην πόλη. Έχουμε δρώμενα, εκδηλώσεις, εργαστήρια και δομές που αφορούν τον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Από την άλλη πλευρά όμως, μας δόθηκε η ευκαιρία να κάνουμε πράγματα που δεν μπορούσαν να γίνουν ή δεν υπήρχε ο χρόνος στο παρελθόν. Ανακαινίσαμε κάποια κτίρια, κάναμε έργα υποδομής, εξελίξαμε τις δομές μας και όταν ανοίξαμε ήμασταν έτοιμοι να υποδεχθούμε το κοινό. Επομένως, νομίζω ότι αυτή η παύση για εμάς ήταν ταυτόχρονα και εποικοδομητική. Άλλωστε στον ΟΠΑΝΔΑ δεν κλείσαμε ποτέ. Συνεχίσαμε να δουλεύουμε ακούραστα και ίσως περισσότερο και από πριν. Ελπίζουμε πλέον, έστω και με τα μέτρα έστω και πιο περιορισμένα να μπορέσουν να λειτουργήσουν όλα ξανά. Να παρακολουθήσει ο κόσμος τις πολιτιστικές εκδηλώσεις μας και να χρησιμοποιήσει ξανά τις αθλητικές μας εγκαταστάσεις. Νομίζω, δε, ότι βλέπουμε πια τον αθλητισμό ως αναγκαιότητα και ως τρόπο ζωής. Στην καραντίνα, φάνηκε ότι και το απλό περπάτημα ήταν αναγκαίο. Οι δημότες μας ρωτούσαν συνεχώς πότε θα ανοίξουν τα κολυμβητήρια και τα γήπεδα. Πώς ήταν η ανταπόκριση του κόσμου απέναντι σε όσα προσέφερε ο ΟΠΑΝΔΑ κατά τη διάρκεια της καραντίνας, όπως η γυμναστική μέσω διαδικτύου και οι παραστάσεις του θεάτρου Ολύμπια; Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη. Τόσο η διαδικτυακή γυμναστική, όσο και πολιτιστικές εκδηλώσεις μέσω του διαδικτύου πήγαν πολύ καλά. Οι συναυλίες με τα μουσικά σύνολα του Οργανισμού, οι θεατρικές παραστάσεις, τα μουσειοπαιδαγωγικά εκπαιδευτικά προγράμματα και τα βίντεο εκγύμνασης από τους γυμναστές μας είχαν τεράστια απήχηση και πολλούς θεατές. Προσπαθήσαμε να προσαρμοστούμε στις ανάγκες της πανδημίας και να προσφέρουμε στους δημότες και στους χρήστες του διαδικτύου το έργο του ΟΠΑΝΔΑ. Τα βίντεο που είχαν μεγάλη ανταπόκριση ήταν αυτά που αφορούσαν τα Άτομα με Αναπηρίες. Θεωρείτε πως η πόλη έχει ακόμη δρόμο να διανύσει ως προς την προσβασιμότητα; Είμαστε λίγο πίσω σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη, αυτό είναι αλήθεια. Όμως, στον ΟΠΑΝΔΑ το θέσαμε ως απόλυτη προτεραιότητα. Έχουμε φροντίσει ώστε σχεδόν όλοι μας οι χώροι να είναι προσβάσιμοι σε ΑμεΑ. Έχουμε ειδικούς προπονητές και γυμναστές για την άθληση, ενώ τα θέατρα μας είναι επίσης προσβάσιμα. Επιπροσθέτως μαζί με τον Αντιπρόεδρο Γιούρκα Σεϊταρίδη εγκαινιάσαμε δύο αναβατόρια στα κολυμβητήρια. Και κατά την περίοδο της πανδημίας, οι χώροι έμειναν ανοιχτοί μόνο για τα ΑμεΑ. Είμαστε πολύ περήφανοι καθώς στο παρελθόν δεν είχε δοθεί προτεραιότητα. Τώρα πια, θα συνεχίσουμε σε αυτήν την κατεύθυνση καθώς σιγά σιγά επιστρέφουμε στην προ-κορωνοϊού καθημερινότητα. Σίγουρα, το όνειρό μας, και το δικό μου και του Αντιπροέδρου, είναι να προσφέρουμε στην πόλη ακόμη περισσότερες δομές, παιδικές χαρές, γή-
πεδα και χώρους πολιτισμού. Θέσαμε όμως προτεραιότητα μας να φτιαχτούν οι ήδη υπάρχουσες εγκαταστάσεις και να γίνουν πιο σύγχρονες και προσβάσιμες. Με την ολοκλήρωση αυτού του στόχου θα προχωρήσουμε και στη δημιουργία νέων δομών. Γιατί ότι όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και λύση. Είμαστε χαρούμενοι για το έργο μας καθώς σε μόλις δύο χρόνια έχουν αναβαθμίστηκαν τόσο οι δομές μας. Συνεργαστήκαμε εξαιρετικά τόσο με την Περιφέρεια, που είναι αρωγός μας σε κάθε μας προσπάθεια, όσο και με το Υπουργείο Πολιτισμού. Εξάλλου, ο σκοπός του ΟΠΑΝΔΑ είναι να προσφέρει ποιότητα ζωής σε μια πόλη που έχει ρυθμούς γρήγορους. Ο κόσμος να αθλείται, να ψυχαγωγείται. Να υπάρχει εξωστρέφεια. Να δίνει ευκαιρίες σε όλες οι γειτονιές της πόλης και στα επτά δημοτικά διαμερίσματα να απολαύσουν όλοι οι δημότες μας τις δυνατότητες που προσφέρει ο Οργανισμός και στον πολιτισμό και στον αθλητισμό. Το Φεστιβάλ του Κολωνού θα ξεκινήσει στις αρχές του Σεπτέμβρη. Μιλήστε μας για την εκδήλωση. Στόχος του Δήμου Αθηναίων και του ΟΠΑΝΔΑ από την αρχή της πανδημίας ήταν η στήριξη του πολιτισμού. Έτσι, με πρωτοβουλία του δημάρχου Κ. Μπακογιάννη, ξεκίνησε πέρσι το πρόγραμμα «Στηρίζουμε τον Πολιτισμό». Για την υλοποίηση του χρησιμοποιήθηκαν όλες οι δομές μας, μουσεία και θέατρα, και φέτος, άνοιξε και ο ιστορικός κινηματογράφος ΑΒ στα Άνω Πατήσια. Όσον αφορά το Φεστιβάλ του Κολωνού που διοργανώνουμε φέτος αποφασίσαμε να στηρίξουμε τόσο τους καλλιτέχνες όσο και τους δημότες. Το θέατρο του Κολωνού είναι ένα ανοιχτό θέατρο, στον υπέροχο λόφο του Ιππίου Κολωνού σε ένα ιστορικό σημείο της πόλης. Φιλοδοξούμε όλο το Σεπτέμβριο ο Κολωνός να γίνει επίκεντρο του πολιτισμού με συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις. Με ένα πολύ μικρό αντίτιμο, ο κόσμος μπορεί να παρακολουθήσει ποιοτικές θεατρικές παραγωγές, καταξιωμένους καλλιτέχνες και μουσικά σχήματα. Αντιμετωπίζοντας με κοινωνική ευαισθησία τις δυσμενείς συνθήκες που προκάλεσαν οι καταστροφικές πυρκαγιές στη χώρα μας αποφασίσαμε να διαθέσουμε όλα τα έσοδα του Φεστιβάλ για την αντιμετώπιση των συνεπειών των πυρκαγιών. Ο ΟΠΑΝΔΑ υπηρετεί τον κοινωνικό του ρόλο προσφέροντας πρόσβαση δωρεάν ή με μικρό αντίτιμο στις πολιτιστικές και αθλητικές του εκδηλώσεις και δομές. Φέτος για πρώτη χρονιά λειτούργησε ένα μεγάλο εικαστικό πρόγραμμα, σωστά; Βεβαίως. Σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε ένα εικαστικό πρόγραμμα σε όλους τους πολιτιστικούς χώρους του ΟΠΑΝΔΑ. Τα δύο κτήρια της Δημοτικής Πινακοθήκης στην πλατεία Αυδή, το πολιτιστικό κέντρο Μελίνα, το Κέντρο Τεχνών, το Μουσείο Χατζημιχάλη στην Πλάκα φιλοξένησαν ήδη και θα φιλοξενούν σπουδαίες εκθέσεις με έργα τέχνης σύγχρονων δημιουργών. Είμαστε περήφανοι για τη φιλοξενία καλλιτεχνών όπως ο Ηλίας Παπαηλιάκης, ο Βαγγέλης Γκόγκας, ο Κώστας Παππάς, η Ρία Δάμα, η Ραλλού Παναγιώτου, η Μάρω Φασουλή, ο Γιάννης Αδαμάκος και πολλοί άλλοι. Επίσης θεωρούμε πολύ σημαντική την έκθεση «δες ΑΠΕΝΑΝΤΙ Έναν
οικισμό στην Κέρο 4.500 χρόνια πριν», που φιλοξενείται από τις 18 Μαΐου στην Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων στο Μεταξουργείο. Η έκθεση αυτή διοργανώθηκε σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Κυκλάδων του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού και περιλαμβάνει σπουδαία αρχαιολογικά ευρήματα από την Κέρο και το Δασκαλιό, σημαντικές θέσεις της Πρωτοκυκλαδικής περιόδου (3200-2100 π.Χ.) Αποφασίσαμε την παράταση της μέχρι τις 12/12/2021 για να έχουν τη δυνατότητα να την επισκεφθούν τα σχολεία.
Εκτός από όλες τις δομές, τι άλλο προσφέρεται από τον ΟΠΑΝΔΑ σε επίπεδο μάθησης και δραστηριοτήτων; Ο ΟΠΑΝΔΑ προσφέρει σε όλα τα πεδία ως οφείλει να κάνει ένας οργανισμός που ανήκει σε μια μητρόπολη όπως είναι η Αθήνα. Προσφέρει μαθήματα «δυσεύρετα», όπως η εκμάθηση της ρωσικής γλώσσας, μέχρι μαθήματα φωτογραφίας, δημιουργικής γραφής, κατασκευής κοσμήματος και παραδοσιακούς χορούς. Ειδικά οι χοροί έχουν μεγάλη απήχηση. Έχουμε προσπαθήσει όλα αυτά να προσφέρονται με ένα πολύ μικρό αντίτιμο, ειδικά για τους δημότες της Αθήνας. Ήταν πολύ στενάχωρο που ένα τέτοιο δίκτυο δια βίου μάθησης παρέμεινε κλειστό. Γιατί την πνοή δεν τη δίνουν μόνον οι δομές και οι εγκαταστάσεις, αλλά πρωτίστως -οι άνθρωποι που βάζουν το μεράκι τους σε ό,τι κάνουν. Αντιλήφθηκα ότι μέσω του ΟΠΑΝΔΑ γίνεται και το masterclass διεύθυνσης ορχήστρας το οποίο μου έκανε φοβερή εντύπωση ως πεδίο. Όντως γίνεται εξαιρετική δουλειά. Γενικά, τα μουσικά μας σύνολα και η δουλειά που γίνεται πάνω στη μουσική είναι αξιοθαύμαστα. Έχουμε πέντε σύνολα πολύ υψηλού επιπέδου. Τη Φιλαρμονική, τη Συμφωνική Ορχήστρα, την Big Band με τις jazz νότες, το Εργαστήρι Ελληνικής Μουσικής και τη χορωδία μας. Σχήματα πολύτιμα για εμάς και για όλους, για την ίδια την πόλη. Θέλατε να αναλάβετε τη θέση του Προέδρου του ΟΠΑΝΔΑ όταν εκλεχθήκατε; Πάρα πολύ. Θεωρώ ότι ο Πολιτισμός και ο Αθλητισμός είναι δύο σημαντικοί πυλώνες για την ποιότητα της ζωής. Ήθελα να βελτιώσω κι εγώ με τον τρόπο μου την ποιότητα ζωής στην πόλη. Να είναι οι άνθρωποι ευχαριστημένοι που ζουν στην Αθήνα και να έχουν ευκαιρίες ψυχαγωγίας και μάθησης.
Τι σχέδια έχετε για το μέλλον; Να συνεχίσουν τα έργα που έχουν ξεκινήσει για τη βελτίωση των υποδομών, να λειτουργεί ο πολιτισμός μέσα στην Αθήνα, να είμαστε δίπλα στους κατοίκους, να ανοίξει επιτέλους το στολίδι της πόλης το θέατρο Ολύμπια, του οποίου το άνοιγμα συνέπεσε με την πανδημία. Φέτος, έχουμε δημιουργήσει ένα πρόγραμμα παραστάσεων πολύ υψηλού επιπέδου που περιλαμβάνει όπερες και οπερέτες και θέλουμε οπωσδήποτε να λειτουργήσει αυτός ο χώρος και οι Αθηναίοι να τον αγκαλιάσουν.