STREET STREET
PRESS PRESS 76//06-20 70//09-19
Λεωφ. Δεκελείας 51, Νέα Φιλαδέλφεια | Τ.: 210 25 28 918 Ηρώδειο Πάρκο
@IrodioParko
Εκεί που ενώνεται η Νέα Χαλκηδόνα με τη Νέα Φιλαδέλφεια, βρίσκεται το Ηρώδειο Πάρκο. Ένας χώρος για τον οποίο όταν καλείσαι να γράψεις σου βγαίνουν όλα τα “κλισέ”: “Μια όαση στην πόλη μας!”, “Αν υπάρχει παράδεισος, βρίσκεται στη Νέα Φιλαδέλφεια” και ένα σωρό άλλα, χιλιοειπωμένα. Αυτό όμως συμβαίνει γιατί το Ηρώδειο Πάρκο όντως μοιάζει με όαση, όντως μοιάζει με παράδεισο και το καταλαβαίνεις με το που το επισκεφθείς. Γι’αυτό και επιλέγεται από όλες τις ηλικίες και όλα τα γούστα. Ο χώρος
Το φαγητό
Η νύχτα
Οι άνθρωποι
Ο όρος “Πάρκο” δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστός. Ένας All Day προορισμός για όσους θέλουν να απολαύσουν τον ήλιο, για όσους θέλουν να δουν το φεγγάρι και τ’αστέρια μόλις πέσει η νύχτα. Συντριβάνια και μικρές πισινούλες. Ξύλινες κουπαστές με άνετα τραπεζοκαθίσματα. Ένα γεφυράκι που σε εισάγει από την πόλη...στην εξοχή. Πολύ πράσινο, με τους φοίνικες να κλέβουν τη ματιά σου. Πανιά που “τρέχουν” στο έδαφος, φαναράκια που φωτίζουν ειδυλλιακά. Όλα αυτά σα να συνθέτουν το σκηνικό μιας ταινίας με τίτλο: Καλοκαίρι στην Πόλη. Το Ηρώδειο δεν μένει στην ειδυλλιακή ατμόσφαιρα. Έρχεται να ικανοποιήσει και τη γεύση μας. Από το πρωί, γλυκιές και αλμυρές απολαύσεις έρχονται στο τραπέζι σου. Το brunch φυσικά και δεν λείπει από το Ηρώδειο, ούτε και τα all day snacks, όλο το μενού διακρίνεται για τη γεύση και την ποιότητα: τορτίγιες και κλαμπ σάντουιτς, σαλάτες και burgers, βάφλες και pancakes είναι μόνο λίγες από τις λαχταριστές επιλογές. Όταν δύει ο ήλιος, τα κοκτέιλς που γαργαλούν τον ουρανίσκο μας προσθέτουν στη δροσιά και στην εξωτική αίσθηση του χώρου. Δεν είναι τυχαίο ότι έρχονται σε ποτήρια που θυμίζουν Χαβάη, Κούβα ή Μπαλί… Όμως, θα βρείτε ένα πλούσιο κατάλογο σε κλασικά και διαχρονικά ποτά. Από έναν χώρο τέτοιας αισθητικής δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα “aperitivo party”, με τα πλέον δροσιστικά Aperol Spritz να πρωταγωνιστούν. Όλα αυτά με την κατάλληλη μουσική υπόκρουση. Φυσικά, οργανώνονται διάφορα Dj Sets και όχι μόνο τα Σαββατοκύριακα! Πίσω από κάθε “ταμπέλα”, κρύβονται άνθρωποι που βάζουν την αγάπη και το μεράκι τους για να αποκτήσει ένας χώρος τη δικιά του ταυτότητα. Έτσι και στο Ηρώδειο, υπάρχει κέφι, όρεξη για δουλειά, ειλικρινής φροντίδα για όποιον επιλέξει το συγκεκριμένο χώρο για να χαλαρώσει και να περάσει ευχάριστες στιγμές.
www.ipolizei.gr
Γνώμες
H ΠΟΛΗ ΖΕΙ Σε αυτο το τεύχος έγραψαν
75//06-20
STREET
Θα ήθελα να γράψω...
PRESS
...μια σειρά κειμένων με αντιδημοφιλή περιεχόμενο. Όπως το ξεχείλωμα του support, την ιντερνετικοποίηση του θεάτρου, την βαριά βιομηχανία... του τουρισμού, την idiot ατομική δικαιωματική αντίληψη και άλλα τόσα. Επιλέγω δύο άλλα όμως. Το ένα πιο γενικό, το άλλο πιο ειδικό.
Aνάμεσα στις δύο, επιλέγω την τρίτη... Όλο και περισσότερο, ακούω ιαχές από δύο πλευρές. Δυστυχώς δεν μπορώ να τις κατηγοριοποιήσω με σαφή τρόπο, ίσως γιατί οι ίδιες είναι συγκεχυμένες και μη κατασταλαγμένες. Από τη μία, υπάρχει η νοσταλγία, αλλά και η απαίτηση για επιστροφή στην προ κορωνοϊού εποχή. Από τα αφεντικά, από τους εργαζόμενους, από ομάδες και άτομα. Η παλιά μας κανονικότητα! Λες και ήταν όλα καλά, ανθηρά και αρμονικά. Λες και δεν ήμασταν οι ίδιοι που σιχτιρίζαμε με τους ρυθμούς, με την ένταση, με την οικονομική δυσπραγία, την απομόνωση και άλλα πολλά. Από την άλλη, έντεχνα προβάλλει σαν μοναδική επιλογή μία δυστοπική πραγματικότητα, με κοινωνίες πλήρως ελεγχόμενες από ένα αόρατο ιερατείο, με ένα μεγεθυμένο διαδίκτυο, με χειριστικές πολιτικές που στηρίζονται στον φόβο και στην ατομικότητα. Η νέα κανονικότητα ως απάντηση στην κρίση -υγειονομική και οικονομική- που παράγει ένα νέο πολιτισμό εξαιρετικά αποκρουστικό, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια. Στην πραγματικότητα, η περιπέτεια του κορωνοϊού μάς έδειξε τα όρια του συγκεκριμένου τρόπου που ζούμε, καταναλώνουμε, παράγουμε, αναπαραγόμαστε, που εργαζόμαστε, που κοινωνικοποιούμαστε. Από το πώς χτίζουμε τις πόλεις μας, το πώς καταναλώνουμε τον ελεύθερο χρόνο, από την σχέση μας με τη φύση, την ποιότητα ζωής. Αν το ’90, ο σοσιαλισμός ηττήθηκε από τον νεοφιλελευθερισμό, ο τελευταίος ηττάται από τον ίδιο του τον εαυτό και την νίκη του. Έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον να ακούς τον ‘Αδωνη να ‘’υποστηρίζει’’ το «Οι άνθρωποι πρώτα και μετά η Οικονομία». Η ίδια η ζωή ήδη έχει δώσει το τελεσίγραφό της. Επίσης, έχει δώσει ένα πλούσιο υλικό από δυνατότητες να προκύψει κάτι διαφορετικό πέρα από ‘’παλιές και νέες κανονικότητες’’. Αυτή η τρίτη επιλογή δεν υπάρχει ακόμα και μάλλον κανείς δεν εργάζεται σχεδιασμένα γι’αυτήν. Ίσως ο κόσμος, νέες ομάδες και εγχειρήματα, πειραματισμοί, φωτεινά μυαλά καταφέρουν να συνθέσουν το καινούργιο που έχουμε ανάγκη σαν ανθρωπότητα.
Θέματα [Θερινοί Κινηματογράφοι] Θ-ερωσ για τα θερινα
[Το ερωτηματολόγιο του ΗΠΖ] Τα αποτελέσματα της έρευνας και άρθρα άποψης
Καλοφάγωτα Δύο τομείς της οικονομίας χρειάζεται να στηρίζονται οικονομικά από το κράτος. Το οποιοδήποτε κράτος και ανεξάρτητα κυβέρνησης και πολιτικής. Η Παιδεία και η Υγεία. Από εκεί και μετά, οι διάφορες χορηγήσεις, επιδοτήσεις, στηριγματάκια κλπ, όλοι το ξέρουμε, πως είναι μια γκρίζα περιοχή όπου ο καθένας εκμεταλλεύεται ό,τι μπορεί να εκμεταλλευτεί. Καθόλου λοιπόν δεν καταλαβαίνω την επιδότηση του Τύπου, των καναλιών και των site την ώρα που υπάρχουν τόσες μαύρες τρύπες. Και δεν μιλώ για τη διαφάνεια (που δεν υπάρχει), αλλά για την αντίληψη και την πρακτική. Καλοφάγωτα λοιπόν, αλλά πληρώστε και τους εργαζομένους σας... χρυσανθοσ ξανθησ
Θέλω να ευχαριστήσω τους εργαζομένους του εντύπου και του site μας. Μέσα σε πολύ αντίξοες συνθήκες, άντεξαν, προσπάθησαν, μόχθησαν. Γίναμε πιο αναγνωρίσιμοι σε πολύ περισσότερο κόσμο. Το ‘’με σεβασμό στους εαυτούς μας, στους αναγνώστες και στην κατάσταση’’ που ήταν η προμετωπίδα του site, μαζί με το διαδικτυακό περιοδικό με τίτλο ‘’παραμένουμε άνθρωποι’’ είναι δύο θέσεις που μας εκφράζουν.
Άντα Κουγιά Γεωργία Δρακάκη Στεφανία Τσολάκη Γκανιάν (νέα άφιξη) Άννα Στάικου Σέργιος Μοσχονάς Σταύρος Μπουγκάς Αναστάσης Τρανούλης Νικολέττα Διαμαντάκου Σόνια Χαϊμαντά Uberto Davoli Χρύσανθος Ξάνθης Χριστίνα Χριστοφή Φώντας Λάδης Παντελής Αμπαζής Δημήτρης Προύσαλης Λέανδρος Σλάβης Μάκης Διόγος Η Νίτσα του Νίτσε (νέα άφιξη) Κομάντω Πέρσα Δράκου Νταίζη Ντάκου Θανάσης Βέμπος
Θέλω ειδικά να ευχαριστήσω όλους αυτούς που μας εμπιστεύτηκαν και προτίμησαν την προβολή τους μέσα από τις σελίδες του εντύπου που κρατάτε στα χέρια σας. Δειλά ξεκινήσαμε για 48, πήγαμε στις 64 και τελικά, καταλήξαμε στις 80 σελίδες. Ειλικρινά, δεν το είχαμε στο μυαλό μας. Μας δίνει ανάσα -όχι μόνο οικονομική- αλλά και ψυχική, να συνεχίσουμε να εχουμε ιδέες και να τις πραγματοποιούμε.
Για το τέλος, θέλω να ευχαριστήσω όλους τους συνεργάτες, φίλους και γνωστούς του περιοδικού που όλο αυτό το διάστημα μας έστειλαν κείμενα, πρότειναν ιδέες, ανταποκρίθηκαν στο ερωτηματολόγιο, αφιέρωσαν χρόνο και κόπο χωρίς δισταγμό. Επίσης, κάποιους από τις δημόσιες σχέσεις, που μιλήσαμε σαν άνθρωποι, χωρίς τον καταιγισμό των mail δελτίων τύπου.
[Φτου και βγαίνω] Η παραγνωρισμένη αξία μιας απλής βόλτας
[Pizza Lovers] …μια ιστορία που κρατάει από παλιά
Χαρούμενοι για το διαδικτυακό τεύχος που κυκλοφόρησε στις 01/04/2020.
Στεναχωρημένοι που δεν μπορέσαμε να το εκδώσουμε σε έντυπη μορφή, διαβάστε το εδώ: Scan me
Το «Η Πόλη Ζει» δεν είχε καμιά οικονομική συνδιαλλαγή-χορήγηση στην καμπάνια «Μένουμε Σπίτι».
[ΕΚΔΟΣΗ] info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Σπύρος Αποστολόπουλος // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904
Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Θήρας 19, Κυψέλη Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068
Θ έρως για τα θερινά! Της Γεωργίας Δρακάκη
> Αναπόσπαστο κομμάτι της καλοκαιρινής, αστικής μας πραγματικότητας, τα θερινά σινεμά επιστρέφουν προσαρμοσμένα κι αυτά στη νέα εποχή των αποστάσεων ασφαλείας και της προσεκτικότερης υγιεινής. Η πληρότητα των θερινών σινεμά δεν μπορεί να υπερβαίνει το 70%, ενώ ανά δύο θέσεις θα υπάρχει και μία κενή, εκτός αν πρόκειται για οικογένεια ή για παρέα, οπότε θα κάθονται όλοι μαζί. Επίσης, οι προβολές θα γίνονται χωρίς διάλειμμα για να αποφευχθεί ο συνωστισμός. Όμως, επιστρέφουν! Και μαζί τους, επιστρέφει η αθωότητα που συνοδεύει την έξοδό μας σε έναν θερινό κινηματογράφο, ο μόνος που επιτρέπει στα αστέρια να δουν ταινίες μαζί με το κοινό. Το ποπ κορν από τα κυλικεία θα μοσχοβολήσει και θα ταιριάξει απίθανα με τις παγωμένες μπίρες, τα πόδια μας θα ξεγλιστρήσουν χαλαρά από τα πέδιλα και εμείς θα κάτσουμε αναπαυτικά στην καρέκλα για να αφεθούμε στην μαγεία. Θα δούμε ταινίες που διεκόπησαν λόγω της πανδημίας, αλλά και πολυαναμενόμενες αφίξεις. Θα ξαναδούμε ταινίες του χειμώνα, αλλά αυτήν την φορά με το μαύρισμα στους ώμους μας φάτσα φόρα και, επίσης, θα ξαναθυμηθούμε παγκόσμια και διαχρονικά αριστουργήματα του σινεμά.
Ήξερες
ότι…..
Ετοιμαστείτε για την «Ευτυχία» του Φραντζή, την «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Οικονομίδη, τα οσκαρικά «Παράσιτα», εννοείται, αλλά και το «Τζόκερ» και το αλμοδοβαρικό «Πόνος και Δόξα». Ανάμεσα στις πλέον πολυαναμενόμενες πρεμιέρες συγκαταλέγονται η γαλλική ταινία «Παιχνίδια Ζευγαριών» με την Ζιλιέτ Μπινός και τον Γκιγιόμ Κανέ, η δραματική βιογραφική «Ένας Υπέροχος Γείτονας», με τον Τομ Χανκς, Το ερωτικό νεο-νουάρ «Διαρρήκτης Υψηλής Τέχνης» με τον Μικ Τζάγκερ και τον Ντόναλντ Σάδερλαντ, αλλά και η δραματική «Οι Ζωές που δεν Έζησα», με τους Χαβιέ Μπαρντέμ και Ελ Φάνινγκ.
Η Αίγλη Ζαππείου είναι ο παλιότερος κινηματογράφος της Αθήνας, με την πρώτη προβολή του, το 1903;
2
H εξ Εξαρχείων ορμώμενη οικογένεια Γούναρη έχει έξι αγαπημένα μας θερινά σινεμά της πόλης, σε διαφορετικές περιοχές της Αθήνας; Η αρχή έγινε από τον προπάππου του σημερινού ιδιοκτήτη, που υπήρξε ένας από τους πρώτους υπαίθριους "προβολατζήδες".
3
4
Το σινεμά "Ηλέκτρα" στην Πατησίων λειτούργησε για πρώτη φορά το 1940 και το 1997 χαρακτηρίστηκε διατηρητέο μνημείο; Ένα ρεπορτάζ του CNN πριν χρόνια αποτέλεσε την καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε να γίνει ποτέ σε σινεμά; Το Σινέ Θησείον χαρακτηρίστηκε ως το ομορφότερο σινεμά του κόσμου, προφανώς λόγω της προνομιακής του θέσης με θέα Ακρόπολη.
5
Το σινεμά Παναθήναια στην Μαυρομιχάλη λειτουργεί από το 1920;
6
Ο σχεδόν 100 ετών Ματθαίος Πόταγας, ιδιοκτήτης του Σινέ Πάλας στο Παγκράτι, είναι ο πλέον αειθαλής ιδιοκτήτης σινεμά στην Αθήνα; Και θερινό και χειμερινό, παρακαλώ πολύ!
>>>
1
ΘΕΡΙΝΟΣ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
το έχουμε ανάγκη Νάξου 115, Πατήσια | Τ.: 210 20 16 849 | fb.: Σινέ Λιλά
ΟΙ ΣΥΓΓΡΑΦΕΙΣ ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ ΠΟΤΕ ΤΑ ΠΡΏΤΑ ΤΟΥΣ ΒΙΒΛΙΑ. ΟΙ ΑΝΑΓΝΏΣΤΕΣ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΑΝ ΝΑ ΑΓΑΠΉΣΟΥΝ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ.
Ένα συναρπαστικό μυθιστόρημα με φόντο την εποχή πριν και κατά την διάρκεια της οικονομικής κρίσης που έπληξε την Ελλάδα, με πρωταγωνίστριες δύο γυναίκες που ξέρουν να βγαίνουν νικήτριες, ακόμα και όταν συμβαίνει να χάνουν. Μια ιστορία που θα θέλεις να διηγηθείς μόλις την διαβάσεις.
Ένα ρομαντικό ταξίδι από εποχή σε εποχή, με δυσκολίες και πόνο, με παιχνίδια της μοίρας και του έρωτα που δυσκολεύουν τις ζωές των πρωταγωνιστών και τους ωριμάζουν απότομα. Ένα μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί και με καρδιοχτύπι.
ΘΕΌΔΩΡΌΣ ΛΙΜΉΤΣΙΌΣ Εγώ μεγάλωνα για σένα...
ΣΩΚΡΆΤΉΣ ΠΆΛΆΙΌΚΡΆΣΣΆΣ Ζωή & Ελευθερία
>>>
5 AΘΗΝΑΙΟΙ ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ Περισσότερες μνήμες στο site www.ipolizei.gr
1
Πώς θυμάσαι την πρώτη σου φορά σε θερινό σινεμά;
2
Ποιο είναι το αγαπημένο σου στην Αθήνα και γιατί;
3
Ποια ταινία θες να δεις φέτος το καλοκαίρι; Πέντε πρόσωπα της πόλης που αγαπούν να την γυρίζουν και να την ανακαλύπτουν απαντούν στις ίδιες ερωτήσεις και αποκαλύπτουν τι τους συνδέει προσωπικά με την αγαπημένη μας καλοκαιρινή συνήθεια.
2 Η αλήθεια είναι ότι εκτιμώ
Φωτεινή Καραγεώργου, face yoga instructor (fb: face yoga art)
1 Ναύπακτος, καλοκαίρι, το
θερινό σινεμά δίπλα στην θάλασσα. Το μέγεθος της οθόνης εξωπραγματικά μεγάλο! Οι αισθήσεις όλες σε πλήρη ένταση και ταυτόχρονα σε αρμονία. Δεν κατάφερα να χαλαρώσω την πλάτη μου στην καρέκλα κατά την διάρκεια της ταινίας, τόσο μεγάλη ήταν η περιέργειά μου και η δύναμη των συναισθημάτων μου...
2 Το Εκράν, Νεάπολη Εξαρχείων, που είναι σαν ιπτάμενος δίσκος με δέντρα και πρασινάδες ο οποίος προσγειώθηκε στην πόλη. Μέσα του νιώθεις ότι εσύ ο ίδιος βρίσκεσαι σε κάποιο γύρισμα ταινίας, πρωταγωνιστής ή κομπάρσος δεν έχει σημασία.
3 Nuestras Madres, Γουατεμάλα. Ισπανόφωνη ταινία οπωσδήποτε, αγαπώ την γλώσσα! Έχει έντονες κοινωνικές και πολιτικές ανησυχίες, όμως η πραγματική μαγεία αυτού του σινεμά είναι η απλοϊκή προσέγγιση στην καθημερινότητα. Και φέτος, φυσικά θα ήθελα να δω μία σινεφίλ ταινία, όπως αυτές του Φελίνι που τόσο αγαπώ.
Ιάσων Δούσης, ακτιβιστήςφροντιστηριούχος
1 Δεν ξέρω αν την θυμάμαι,
παρότι δεν ήταν σίγουρα όσο ήμουν ανήλικος. Ως νεαρός πρέπει να πρωτοπήγα, κι εννοείται το λάτρεψα! Άρα το συνδέω με μια ενήλικη χειραφέτηση.
ιδιαίτερα το Ριβιέρα, μιας και μένω στην Νεάπολη Εξαρχείων, και μού είναι κοντινό. Προβάλλει πάντα σινεφίλ ταινίες που είναι και το «είδος» που με συγκινεί περισσότερο.
3 Το δυστοπικό θρίλερ Les Traducteurs. Γενικά, δεν καίγομαι για θρίλερ, αλλά η πολυγλωσσία, η απομόνωση, ο εκβιασμός -έννοιες που διατρέχουν την ταινία- είναι αναμφίβολα επίκαιρες.
Μαριάμ Νίκου, εκδότρια Koita Magazine
1 Η πρώτη μου φορά σε θερινό σινεμα ήταν μαγική. Στις στρατιωτικές κατασκηνώσεις της Αλεξανδρούπολης, ένα μικρό σινεμά πνιγμένο στις πικροδάφνες και στο γιασεμί που μου έχει μείνει αξέχαστο.
2 Το αγαπημένο μου θερινό σινεμά στην Αθήνα είναι το Εκραν. Έμενα σχεδόν δίπλα του για αρκετά χρόνια και έχω πολλές τρυφερές μνήμες από εκεί.
3 Κάθε χρόνο ψάχνω να βρω θερινό σινεμά να παίζει την κλασική ταινία Καζαμπλάνκα. Το ίδιο θα κάμω και φέτος!
Αναστάσης Καρβούνης, youtuber (yt channel: karvoonaki)
1 Δεν τη θυμάμαι, γιατί είμαι
από τους τυχερούς να έχω ένα θερινό σινεμά μόλις δύο λεπτά από το σπίτι μου, το άσημο, αλλά αυθεντικό «Σινέ Κήπος» στην πλατεία Μοσχάτου, συνώνυμο για εμάς του καλοκαιριού. Όμως, το 2008 στην Σκόπελο, είδα σε θερινό το «Mamma Mia» παρέα με όλη την οικογένεια. Αξέχαστη εμπειρία, να βλέπεις ταινία στον τόπο που γυρίστηκε.
2 Το «Cine Paris», σκαρφαλωμένο στην Πλάκα, στην Κυδαθηναίων για την απόλυτη «τουρίστας στην πόλη μου « εμπειρία. Νομίζεις ότι μπορείς να ακουμπήσεις τα τείχη της Ακρόπολης στο πλάι και έχει και εξώστη για να βλέπεις και ταινία και νυχτερινή Αθήνα.
3 Στα θερινά βλέπω αυστηρά παλιές ταινίες και ανάλαφρες γαλλικές κομεντί. Στο μυαλό μου, τα blockbusters και το σύγχρονο Hollywood θέλουν σκοτεινές αίθουσες, ήχο dolby surrounded και ποπκόρν. Το θερινό θέλει πρασινάδα, κουρασμένα τζιτζίκια και κρύα λεμονάδα...
Νίκος Χριστόπουλος, μουσικός, τραγουδιστής
1 Ένα από τα πράγματα που
θυμάμαι έντονα από την παιδική μου ηλικία είναι η πρώτη φορά που είδα ταινία σε θερινό . Ήμουν οχτώ όταν πήγαμε μαζί με τον πατέρα μου να δούμε το Spiderman 3 στο ΣΙΝΕ ΚΗΠΟΣ στο Μοσχάτο. Είχαμε κάτσει αρκετά πίσω και είχαμε και ένα τραπεζάκι. Φάγαμε σουβλάκια στο διάλειμμα. Η τέλεια βραδιά!
2 Ο ΣΙΝΕ ΚΗΠΟΣ! Είναι το σινεμά της γειτονιάς μου... Αν δε θέλαμε να παίξουμε στην πλατεία, μπορούσαμε απλώς να δούμε μια ταινία. Ή ακόμα κι αν δε θέλαμε να δούμε ταινία, δίναμε ραντεβού απ’ έξω.
3 Θα ξαναδώ την ταινία «Ευτυχία» του Άγγελου Φραντζή. Αν στο κλασικό σινεμά ήταν μία φορά καλή, νομίζω πως στο θερινό η προβολή θα είναι απλώς ονειρική. Σκέφτομαι από τώρα το απαλό καλοκαιρινό αεράκι σε συνδυασμό με τις ανατριχιαστικές μελωδίες της ταινίας κάτω από τα αστέρια…
Βολτάροντας
ΠΑΓΚΡΑΤΙ
01
ΓΙΑ ΦΑΓΗΤΟ
NEUF Αρχελάου 9, Παγκράτι // Τ.: 210 72 23 724 // fb: Neuf // ig: neuf_bistrobar
Το αγαπημένο μας Neuf στην Αρχελάου ανανεώθηκε δίνοντας έναν comfort αέρα στο μενού του και προσφέροντας επιλογές για χαλαρό τσιμπολόγημα με το κρασί αλλά και delivery! Κι ενώ το μενού απέκτησε καλοκαιρινή διάθεση, αλλά και χορτοφαγικές, ανάλαφρες συνταγές, η αίσθηση φιλοξενίας και οικειότητας παραμένει αναλλοίωτη. Οι ψυχές του μαγαζιού είναι η Άννα και η Ολυμπία, με τον σεφ Δημήτρη Αϊδίνη να δίνει τον γευστικό ρυθμό, βάζοντας το μεράκι και την φαντασία που τον διακρίνουν. Πλούσια λίστα κρασιών συνοδεύει το φαγητό και πιστοποιεί τον bistro χαρακτήρα του Neuf, ενός μαγαζιού που κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα να γίνει στέκι (δημοσιογράφων και όχι μόνο!), αλλά και να αποκτήσει αληθινούς φίλους που επιστρέφουν ξανά και ξανά σε κάποιο από τα τραπεζάκια του. Η ζύμη πίτσας που θα βρεις εκεί είναι οne of a kind, αυθεντική pizza romana, ενώ η μηλόπιτα-παγωτό αποτελεί από μόνη της καλό λόγο επίσκεψης στο Παγκράτι εν γένει!
02 ΓΙΑ ΠΑΓΩΤΟ ΜΑΡΑΜΠΟΥ Αρχελάου 17, Παγκράτι, // Τ.: 210 72 47 037 FB: Maraboo Ice Cream Ig: marabooicecream Ένα παγωτατζίδικο στο Παγκράτι που μας κάνει να ξεχνάμε όσα ξέραμε φώλιασε πριν από ενάμιση στην Αρχελάου και έδωσε τη δικιά του νότα στον ήδη αγαπημένο αθηναϊκό δρόμο! Το “Μαραμπού” δεν φτιάχνει “χειροποίητο” ή “σπιτικό” παγωτό. Το “Μαραμπού” φτιάχνει φυσικό παγωτό, αφού κανένα μείγμα του δεν είναι έτοιμο, η ποιότητα των πρώτων υλών φτάνει σε άλλο επίπεδο, ενώ οι βάσεις φτιάχνονται από την αρχή, χωρίς συντηρητικά ή κακά λιπαρά, με τη μικρότερη δυνατή ποσότητα ζάχαρης. Το αποτέλεσμα; Να υπάρχει η απόλυτη καθαρότητα στις γεύσεις! Στις “κλασικές” γεύσεις του “Μαραμπού” συγκαταλέγονται το ανθόγαλα, η σοκολάτα γάλακτος, η μαύρη σοκολάτα και η καραμέλα με αλάτι. Καθημερινά όμως, οι υπόλοιπες έξι γεύσεις (προσφέρει μέχρι δέκα, καθώς η ποιότητα φαίνεται στην αρχή του “λίγο και καλό”) εναλλάσσονται και μάλιστα, σε εκπλήσσουν! Μόνο εδώ π.χ. μπορείς να βρεις παγωτό καρύδα και γιασεμί. Στα συν του μαγαζιού; Τα vegan παγωτά και τα φιλικά προς το περιβάλλον κυπελλάκια και κουταλάκια! Φωτογραφίες: Αλίνα Λέφα
«Ο θάνατος δεν είναι κάτι τραγικό. Σε εκατό χρόνια δεν θα απασχολεί κανέναν από μας» Μπορίς Βιάν (1920-1959) Γνώρισα τον Βιάν από έναν φίλο φίλου στην Κάτω Ζαχλωρού, στο φαράγγι του Βουραϊκού ποταμού, δίπλα σχεδόν στα Καλάβρυτα, ο οποίος προτού ανεβούμε στο χωριό είχε φάει ένα τρυπάκι και χαχάνιζε ασταμάτητα με τον Αφρό των ημερών, ωστόσο δεν είχε καταφέρει να τελειώσει εκείνο το καλοκαίρι το βιβλίο του Βιάν –παρόλο που δεν είχε σηκώσει κεφάλι σ’ όλη τη διαδρομή με τον οδοντωτό, ούτε και πιο πριν, κατά τη διάρκεια της αναμονής μας στο σιδηροδρομικό σταθμό του Διακοφτού–, αφού γκρεμοτσακίστηκε απ’ το κλαδί ενός πλατάνου στην ακροποταμιά, αλλά μέχρι να σπάσει το κεφάλι του ξεκαρδιζόταν με το πιανοκοκτέιλ και τον Ζαν Σολ-Παρτρ και ξεσπούσε σ’ αναφιλητά με το κακό νούφαρο που θέριευε στο στήθος της Χλόης και τα ποντικάκια που μαράζωναν στο διάδρομο και τα συμπίεζε το ταβάνι, όμως δεν είμαι σε θέση ν’ ανακαλέσω στη μνήμη μου ούτε τ’ όνομά του ούτε καν τα χαρακτηριστικά του, έτσι αναρωτιέμαι αν τον γνώρισα στ’ αλήθεια ή απλώς η ανάμνηση της ιστορίας του φίλου του φίλου μου έχει πήξει με τα χρόνια στο μυαλό μου σε βαθμό πραγματικότητας.
«Δυο πράγματα υπάρχουν μόνο: ο έρωτας, κάθε λογής, με όμορφες κοπέλες κι η μουσική της Νέας Ορλεάνης ή του Ντιουκ Έλινγκτον. Τα υπόλοιπα θα έπρεπε να πάψουν να υπάρχουν, γιατί τα υπόλοιπα είναι αντιαισθητικά» Μπορίς Βιάν, Ο αφρός των ημερών (από τη μετάφραση της Ρένας Χατχούτ, Γράμματα 1979)
Τουλάχιστον τρεις μεγάλους έρωτες είχε στη ζωή του ο Βιάν, δυο «όμορφες κοπέλες» και τη μουσική του Ντιουκ Έλινγκτον –ο μακροβιότερος έρωτας από όλους, απ’ όταν γνώρισε τον Δούκα στη συναυλία που έδωσε στις 3 Απριλίου 1939 στο Παλέ ντε Σαγιό (ο Μπορίς, ο οποίος είχε ήδη αγοράσει την πρώτη τρομπέτα του και είχε φτιάξει το πρώτο του τζαζ συγκρότημα με τα αδέλφια του και φίλους, διακρίνεται δίπλα στον Δούκα σε φωτογραφία σε τεύχος του περιοδικού Paris Match του 1956 με την Ζιλιέτ Γκρεκό και την Αν-Μαρί Καζαλίς)–, κι αυτοί οι τρεις έρωτες τον συνόδευσαν έως το θάνατό του (μέχρι να πεθάνει, είχε σκαρώσει καμιά 600αριά τραγούδια), στην περίπτωση δε της δεύτερης γυναίκας του, της Ούρσουλα (είχε γνωρίσει την Ελβετή χορεύτρια το 1950 σε ένα κοκτέιλ πάρτι του Gallimard) αυτό ισχύει κυριολεκτικά αφού εκείνη τον βρήκε νεκρό στον καναπέ του φουαγιέ του κινηματογράφου «Μαρμπέφ» (στο νούμερο 34 της ομώνυμης οδού στο Παρίσι) όπου ο Βιάν παρακολουθούσε το πρωινό της 23 Ιουνίου 1959 σε πρώτη ιδιωτική προβολή την κινηματογραφική μεταφορά (παρά τη θέλησή του και χωρίς να έχει συμμετάσχει ο ίδιος στη συγγραφή του σεναρίου!) τού Θα φτύσω στους τάφους σας, αλλά η λέξη «φτύσω» στον τίτλο του μυθιστορήματος ήταν ιδέα της πρώτης γυναίκας του, της Μισέλ (ποιήτρια κι εκείνη και μεταφράστρια, κι αφού πέθανε ο Μπορίς, έγινε ερωμένη του Ζαν Σολ-Παρτρ μέχρι και το δικό του τέλος!), αφού ο αρχικός τίτλος του Βιάν έλεγε Θα χορέψω στους τάφους σας και το «φτύσω» το εμπνεύστηκε η Μισέλ από κάποιο εδάφιο της Βίβλου, απ’ ό,τι έλεγε. Και η κηδεία του Βιάν, που έγινε τρεις μέρες μετά το θάνατό του (πέθανε πριν από 61 χρόνια σε ηλικία 39 ετών από καρδιά), στις 26 Ιουνίου 1959, στη γενέθλια πόλη του Βιλ ντ' Αβρέ στα περίχωρα του Παρισιού, δεν υπάρχει αμφιβολία πώς ήταν εκ των προτέρων σκηνοθετημένη απ’ τον ίδιο, αφού εκείνη τη μέρα έτυχε ν’ απεργούν οι νεκροθάφτες και τον έθαψαν με τα χέρια τους οι ίδιοι του οι φίλοι, ανάμεσα στους οποίους διακρίνουμε στις φωτογραφίες την Ούρσουλα, τη μητέρα του Υβόν –τη μόνη που βλέπουμε στα μαύρα αφού ο Μπορίς είχε απαγορεύσει στους φίλους του να πενθήσουν στην κηδεία του– και τον Ζορζ Μπρασένς, άρα τελικά τον πέθανε η συγγραφή τού Θα φτύσω στους τάφους σας, του βιβλίου-σκάνδαλο που απαγορεύτηκε η κυκλοφορία του και κόστισε ένα πρόστιμο 100 χιλιάδων φράγκων στον εκδότη του Ζαν Ντ’ Αλιάν, η οποία συγγραφή είχε ξεκινήσει ως πρόκληση («Γράψε μου ένα βιβλίο στο στυλ του Τροπικού του Καρκίνου του Χένρι Μίλλερ που μου αρέσει», τον προκάλεσε ο Ζαν στο Καφέ ντε Φλορ εκείνο τον Ιούνιο του 1946 και ο Μπορίς του απάντησε «Θα το έχεις σε δυο βδομάδες»), αφού η λογοτεχνία μπορεί να σκοτώσει κιόλας.
Τριάντα εννιά χρόνια έζησε και πρόλαβε να γράψει 11 μυθιστορήματα (6 ως Μπορίς Βιάν και 5 ως Βέρνον Σάλιβαν), 5 νουβέλες, 3 ποιητικές συλλογές, μπόλικη αρθρογραφία για την τζαζ –3 συλλογές–, 12 θεατρικά έργα, 3 σενάρια για τον κινηματογράφο, χρονογραφίες, λιμπρέτα, δοκίμια και θεωρητικά κείμενα για την «επιστήμη των φαντασιακών λύσεων» ’Παταφυσική, 600 τραγούδια κι έκανε και καμιά 15αριά λογοτεχνικές μεταφράσεις. Η σύγχρονη εκδοτική παρουσία του στα ελληνικά γράμματα σύμφωνα με τα στοιχεία της biblionet: www.biblionet.gr/author/19867/Boris_Vian Το επίσημο, γαλλικό και όχι μόνο, εορταστικό πρόγραμμα για τα εκατοντάχρονα από το θάνατό του: centenaireborisvian.com
Ακροστιχίδα Γκανιάν #1-Βιάν
Γενικώς Και Αορίστως Νικητές Ιατρικώς Ανίατης Νοοτροπίας
«Ολόκληρη η ιστορία είναι αληθινή αφού την έπλασα εγώ με τη φαντασία μου, από την πρώτη μέχρι και την τελευταία λέξη». (Μπορίς Βιάν, Ο αφρός των ημερών, ό.π.)
Γκανιάν-Βιάν
*
ι είναι άραγε μουσική; Είναι ένα σύστημα ήχων, είναι κάτι αφηρημένο ή μία τέχνη με μορφή; Και ποια είναι η πρόοδος της μουσικής ανά τους αιώνες; Νέα μουσικά όργανα, νέες δεξιότητες, κοινωνικές αλλαγές που επηρεάζουν τη μορφή και την έκφραση της οδηγούν σε μια συνεχή εξέλιξη, σε μια πορεία προς τα μπρος διατηρώντας -σχεδόν πάντα- την σύνδεση με το παρελθόν. Ιστορικές περίοδοι συνοδευόμενες από είδη μουσικής, μουσικές γέννες γενεών, φυλών, εθνών. «Είναι όμως στη φύση της μουσικής να δίνει ψυχή σε ήχους και να εξυψώνει την έκφραση σε ένα στοιχείο καμωμένο μόνο από την τέχνη και μόνο γι’ αυτή», όπως λέει και ο Χέντερ; Η μουσική είναι το καταφύγιο σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής. Λυπημένοι, χαρούμενοι, σε στιγμές ευτυχίας ή απόλυτης οδύνης η μουσική, η μελωδία συνοδεύει τον λόγο, τα συναισθήματα μας και υπάρχει στη ζωή μας πολύ περισσότερο από όσο νομίζουμε. Η 21η Ιουνίου έχει καθιερωθεί ως η παγκόσμια ημέρα της Μουσικής. Ποια είναι όμως η ιστορία της μουσικής; Η μουσική γεννήθηκε μαζί με τον άνθρωπο, ο οποίος μέσω της παρατήρησης των ήχων της φύσης και ως μιμητικό ον, θέλησε κάπως να αποδώσει αυτό που ακούει. Τα μουσικά του ακούσματα τα χρησιμοποίησε για να ξορκίσει το κακό, να εξευμενίσει τους θεούς, να υμνήσει τον έρωτα, να εκφράσει τον θαυμασμό, την αγάπη και την αφοσίωση. Η μουσική, την οποία διδάσκονταν από πολύ νωρίς στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό στα αγόρια, δημιουργούσε τον «μουσικό άνδρα» δηλαδή τον καλλιεργημένο άνδρα. Τα είδη της μουσικής είναι άπειρα, αλλά η γλώσσα της παγκόσμια.
Μουσική Ραδιόφωνο ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΕΦΑΝΙΑ ΤΣΟΛΑΚΗ
Μουσική και ραδιόφωνο: δύο αλληλένδετες έννοιες που η ύπαρξη της μιας επηρεάζει την παρουσία του άλλου. Η ζωή χωρίς τη μουσική δεν θα υπήρχε. Γιατί πολύ απλά αυτά τα δύο γεννήθηκαν μαζί. Το ραδιόφωνο είναι απλά ο κομιστής. Ή μήπως όχι μόνο αυτό;
Η μουσική μας συνδέει, μας ενώνει- μιας και η δύναμη της είναι ισχυρότερη από αυτή που πιστεύουμε. Αυτή η αντίληψη όμως μπορεί να μην ισχύει για όλους τους. Ελάτε τώρα, ποιος δεν αγαπάει την μουσική; Κι όμως, σπάνια μεν αλλά έχω ακούσει να το λένε. Κι αν εσύ αναρωτιέσαι –όπως κι εγώ- τι θα ήταν η ζωή χωρίς τη μουσική, θα σου πω πώς η μουσική θα συνεχίσει να υπάρχει ακόμα κι όταν εξαφανιστεί ο τελευταίος άνθρωπος από τον πλανήτη γη. Σημαντικό ρόλο στη διάδοση της μουσικής και των διαφορετικών μουσικών ειδών, έπαιξε η δημιουργία του ραδιοφώνου. Η λαϊκή παράδοση που ήθελε τα τραγούδια να μεταδίδονται από γενιά σε γενιά, από στόμα σε στόμα με τις μεταβολές που μπορεί να υπέστησαν στην πορεία του χρόνου, αλλάζει με την παρουσία των ερτζιανών. Σπουδαίοι ερευνητές (Μαρκόνι, Φέσεντεν, Φόρεστ κ.α) αποτέλεσαν την απαρχή της ραδιοφωνίας. Η ετοιμολογία της λέξης ραδιόφωνο προέρχεται από τη λατινική λέξη radius, που σημαίνει ακτίνα και την λέξη φωνή. Το 1910 εμφανίζονται στην Αμερική οι πρώτοι «πειρατές» της ασύρματης επικοινωνίας. Το ραδιόφωνο είναι μία από τις σπουδαιότερες ανακαλύψεις στην πολιτιστική ιστορία, η οποία διαμόρφωσε νέες συνθήκες που επηρέασαν ακόμα και τις κοινωνικές δομές των λαών. Είναι όμως το ραδιόφωνο το θέατρο του μυαλού; Πόσες φορές δεν έχουμε ταξιδέψει με τους ήχους του ραδιοφώνου ή με τις φωνές που φανερώνονται στο μικρόφωνο σαν αόρατες υπάρξεις. Το ραδιόφωνο σε προκαλεί να δημιουργήσεις δικές σου εικόνες, να ταξιδέψει νοερά σε χώρες- δημιουργήματα του νου, να ξεχάσεις ή να θυμηθείς, να ενσαρκώσεις μια φωνή και πολλές φορές να ερωτευτείς το ιδεατό. Αυτή είναι η μαγεία του ραδιοφώνου!
με την καλύτερη και την περισσότερη μουσική
www.galaxy92.gr
-an-
από την Άννα στάικου
"Να ανοίγεις το παράθυρο προσεκτικά, η δηθενιά και η κορεκτίλα σκοτώνουν. Αν μπεις στο κόλπο τους σ’ ένα χρόνο από σήμερα, θα αισθάνεσαι μη αισθανόμενος. Κρατήσου γερά. Τώρα θα μου πεις "από πού ρε φίλε να κρατηθώ;;" Από σένα ρε φίλε κρατήσου. Κάνε την καρδιά μάστορα μαρμαρογλύπτη και ξαναφτιάξου απ’την αρχή... Τέτοια σκέφτομαι σε μισάνοιχτο παράθυρο, που το μπουγάζι είναι κι αυτό δήθεν...
Μπόνο Πράτιγο Οἱ τέσσαρες ἐμποροπλοίαρχοι ἔστρεψαν τοὺς ὀφθαλμοὺς πρὸς τὸν νεωστὶ ἐλθόντα καὶ τὸν ἐκοίταξαν ἀπλήστως. «Μπόνο πράτιγο, σινιόρε, ἔκραξεν ὁ Ἰμβριώτης· ἀπεφάσισες, βλέπω, κ᾽ ἐβγῆκες. (Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Ο Αμερικάνος) Στην Αθήνα προσγειώθηκε το αεροπλάνο τα ξημερώματα. Το κινητό έγραφε 30 Μαρτίου 2020. Η καρδιά μου ήταν έτοιμη ν’ αρχίσει το γνωστό γρονθοκόπημα στο στήθος. Την μεγάλη συγκίνηση τελευταία δεν την βάσταγε γερά ο αέρας του στέρνου. 20 χρόνια απουσίας στα ξένα.Την περασμένη Άνοιξη, Μάρτιος ήταν πάλι, θαρρώ, διασχίζοντας την λεωφόρο της ξένης πόλης, πεζή, υψώνοντας τις παλάμες στα διερχόμενα αυτοκίνητα, κι αυτά στρίγγλιζαν. Το μάτι μου είδε τα χέρια να πληκτρολογούν στις Αρχές να συλλάβουν … μια γυναίκα (εμένα δηλαδή) που με τις γόβες βγαλμένες διέσχιζε την λεωφόρο κατευθυνόμενη στην κρεμαστή χαλύβδινη γέφυρα, με σκοπό να δει την θάλασσα. Ξέφυγα, πέταξα το παλτό, φόρεσα τις γόβες και στάθηκα στην γωνία υποκρινόμενη ότι ψαρεύω πελάτες.Η περιγραφή δεν ταίριαζε. Το βίντεο και η κάμερα είχαν καταγράψει άλλα ρούχα.Το λειτουργικό τερμάτιζε με την φράση «Τρελή παρακωλύει την συγκοινωνία» Τα αέρια οξυγόνου για τον αερισμό της πόλης προγραμματίζονται να λειτουργούν καθ’ εκάστη στις 8.00 μμ. Έτρεξα να προλάβω πριν την βουή των σωλήνων. Επέστρεψα στο διαμέρισμά μου στον 30ο όροφο και μόλις έκλεισα την πόρτα, ξεκίνησα γοερό κλάμα Σφράγισα τις τζαμαρίες με ύφασμα που είχα φτιάξει αποτελούμενο από κολάζ φωτογραφιών. Παλιές εικόνες με τους γονείς μου, στο σχολείο, στο πάρκο, στην γιορτή, στη θάλασσα, ένας παφλασμός φιλτραρισμένος, ξαφνικά στην προβλήτα κι εγώ από κάτω μεταμορφωμένη σε κάτι άλλο. Τότε, αγκαλιάζοντας ό,τι ήμουν, πήρα την απόφαση της επιστροφής. Θα τερμάτιζα την εδώ ζωή που είχε μεταβληθεί σε κάτι που δεν θύμιζε ανθρώπινη ζωή. Θα επέστρεφα. Οι γονείς μου είχαν ήδη τη ζωή τους χάσει σε τροχαίο. Τους βρήκαν αγκαλιά. Από τότε έκλεισα την πόρτα επικοινωνίας. Θα επέστρεφα. Κρυφά θα φιλούσα το χώμα. Θα χάιδευα τις πόρτες. Θα ακουμπούσα το μέτωπο στα μπρούτζινα χερούλια. Θα συναντούσα παλιούς φίλους. Θα ξεκινούσα από την αρχή εκεί που είχα κοινωνήσει μόνο αγάπη. Στον τόπο μου. Η καρδιά μου με λαχτάρα κοιτούσε τον αεροδιάδρομο προσγείωσης στην Αθήνα. Πριν φτάσω στις αποσκευές, ταμπέλες και πινακίδες ανεβοκατέβαιναν και η φωνή κονσέρβα επαναλάμβανε «Οι επιβάτες της πτήσης 459 να ακολουθήσουν το προσωπικό του νοσοκομείου». Δεν κατάλαβα τον λόγο ώσπου μια πινακίδα με ένα ανθρωπάκι smile ξεκαρδισμένο ηλιθιωδώς αναβόσβηνε την λέξη «Καλώς ορίσατε στο Λοιμοκαθαρτήριο των Αθηνών». Άρχισα να ανησυχώ. Τι εννοούσαν; Τι έχει συμβεί; Το δίχως άλλο η σχέση μου με την τεχνολογία ήταν σχιζοφρενική. Και την μισούσα, αλλά και την εμπιστευόμουν. Σε αυτήν την περίπτωση, την εμπιστεύτηκα. Συνεχίσαμε να προχωρούμε στον διάδρομο και όσο βαδίζαμε, το περιβάλλον μεταβαλλόταν σε απέραντο Νοσοκομείο. Το προσωπικό του Αερολιμένα
είχε αντικατασταθεί από ανθρώπους ντυμένους με ολόσωμες φόρμες αντιβακτηριαδικής προστασίας και μάσκες αντιασφυξιογόνες με στόμιο που θυμίζει βατράχια. Δεν μιλούσαν. Στέκονταν φρουροί στον διάδρομο. Ένας που διαμαρτυρήθηκε έντονα συνελήφθη με την υπόνοια της υποκίνησης στάσης εναντίον της ασφάλειας του συνόλου των πολιτών. Ήθελα να φτάσω σπίτι μου και προτίμησα να υπακούσω. Τα φώτα έγιναν έντονο νέον και ανάμεσα έβγαινε και το ιωδίζον χρώμα της εντατικής. Το βλακώδες smile είχε αναποδογυρίσει τη γραμμή στην θέση «λύπη». Τι λυπόταν; Τι μας έλεγε; Μπροστά μας, σε ένα μακρύ απολυμασμένο πάγκο ζητήθηκε να αφήσουμε τα τιμαλφή, τις κάρτες, τα ταξιδιωτικά έγγραφα και τα κινητά. Απομακρυνόμενοι, νιώθαμε γυμνοί. Τόσα χρόνια εργασίας σκληρής για την ασφάλεια, που μόλις είχαμε παραδώσει, κατόπιν εντολής. Συνεχίσαμε το περπάτημα με ρυθμό βάδην.Το smile ξαναχαμογέλασε και με ένα βελάκι έδειχνε ότι φτάσαμε. Όμως έξοδος δεν φαινόταν από πουθενά. Οι νέοι κλικάριζαν με τα δάκτυλα τα ρούχα τους μιμούμενοι τα πλήκτρα στο κινητό ή στο pc. Οι μικρότεροι γελούσαν σπαρακτικά θεωρώντας ότι η Αθήνα επιτέλους «εκπολιτίστηκε» και προσφέρει νέες ατραξιόν της σύγχρονης τεχνολογίας. Οι γεροντότεροι πίστεψαν ότι είναι για το καλό μας. Εγώ άρχισα να παρουσιάζω συμπτώματα έντονης δυσφορίας. Σκέφτηκα το γιασεμί στο στενό μπαλκονάκι της Αθήνας. Δεν ήξερα αν ζει ή αν πεθαίνει. Επίσης θυμήθηκα τον Θωμά. Επιτέλους είχε χωρίσει από τον γάμο του. Κι εγώ που ποτέ δεν τον ξέχασα, θα του έλεγα ότι ακόμη των αγαπώ. Αν ήταν διστακτικός, θα του έλεγα ότι τον λατρεύω. Δυσφορώ όμως και δεν ξέρω ακριβώς τι θα έλεγα. Φτάσαμε σε μια αίθουσα που έγραφε «Καλώς ορίσατε στην καραντίνα Αθήνας». Πόσες μέρες, πόσες νύχτες πόσες ώρες; Ας μου πει κάποιος. Ας μιλήσει το smile. Μείναμε σε ράντζα 20 μέρες στην κλειστή και σφραγισμένη αίθουσα. Η Αθήνα υποδεχόταν μόνο τους τουρίστες για λόγους ασφαλείας. Εγώ ως Ελληνίδα θα συνέχιζα την καραντίνα όσο θα ήθελα ή υποχρεωτικά θα επέστρεφα στην Νέα Υόρκη. … Έχουν περάσει τρεις μήνες και μένω στο θάλαμο αερίων της καραντίνας Με πληροφόρησαν ότι ο όρος καραντίνα σημαίνει ότι το πλοίο (το αεροπλάνο στην περίπτωσή μας ) τίθεται σε περιορισμό μέχρι να λήξει η επιδημία. Η επιδημία μάλλον θα λήξει στην 20ετία. Κάθισα κατάχαμα στην αίθουσα. Είχα αποφασίσει να αντέξω. Μέτρησα τα χρόνια μου. Σε 20 χρόνια θα ήμουν εξήντα ακριβώς. Το πρώτο να στείλω μήνυμα για το γιασεμί να το ποτίζουν. Να πηγαίνει κάποιος να ανοίγει τα παράθυρα. Να μην ανησυχούν γιατί εγώ μια μέρα θα επιστρέψω. Θα επιστρέψω stop, Ξανά. Θα Επιστρέψω stop.
Την εποχή του κορωνοϊού Παραμένουμε άνθρωποι Ερωτηματολόγιο Να μιλάς λιγότερο. Να ρωτάς, να ακούς, να σκέφτεσαι. Να μιλάς λιγότερο. Να έχεις περισσότερα ερωτηματικά, παρά θαυμαστικά. Αυτήν την περίοδο μιλήσαμε με πάρα πολλούς ανθρώπους, φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Το ερωτηματολόγιο ήρθε να καλυψει μία αναγκη και δική μας και πολλών, που ήθελαν να απαντήσουν. Συμβουλευτήκαμε ειδικούς (ψυχολόγους, επικοινωνιολόγους και στατιστικολόγους), προσθέσαμε πάνω από όλα την ψυχή του εντύπου και προχωρήσαμε στη διακίνησή του. Ο αρχικός μας στόχος των 1000 συμετοχών ξεπεράστηκε κατά πολύ. Και είμαστε ικανοποιημένοι από αυτό, γιατί δείχνει πως μπορούμε να δημιουργούμε ενδιαφέροντα εγχειρήματα που αγγίζουν ανθρώπους της πόλης, με τον δικό μας διακριτό τρόπο. Δεν πληροί τις επιστημονικές προδιαγραφές, αυτό ας το προσέξουμε όλοι. Δεν θέλαμε, αλλά δεν είναι και ο ρόλος μας αυτός. Θέλαμε να αφουγκραστούμε τη
στιγμή, να κάνουμε ερωτήσεις σε μορφή διαλόγου. Επίσης, θέλουμε να πούμε ειλικρινά και κάτι ακόμα. Ο όγκος της πληροφορίας μας υπερβαίνει όσον αφορά τη διαχειρισή του και την εξαγωγή συμπερασμάτων. Οπότε, όποιος θέλει-οργανισμός, υπηρεσία κλπ- μπορεί να αποκτήσει το σύνολο των απαντήσεων αρκεί να πληρούνται δύο όροι. Ο πρώτος να μην υπάρχει ουδεμία εμπορική εκμεταλλευσή του και ο δεύτερος, απλά να αναφέρεται η πηγή του ερωτηματολογίου. Ανάμεσα στους πολλούς που μας βοήθησαν και τους ευχαριστώ, θέλω να αναφέρω ονομαστικά τον Σταύρο Μπουγκά και την Στρατούλα Χαριτίδου. Επίσης υπήρξαν αρκετοί φίλοι που προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν, αλλά εμείς δεν καταφέραμε να τους το επιτρέψουμε...
ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ Πλατφόρμα: https://kwiksurveys.com/ Διάρκεια: 28 Απριλίου – 8 Μαΐου 2020 | Πλήθος απαντήσεων: 1410 • Ποσοστό Συμμετοχής Ανδρών / Γυναικών*: 40% / 60% • Συμμετοχή ανά Ηλικιακή κατηγοριοποίηση*: 18-24: 8%, 25-35: 19%, 36-49: 35%, 50-65: 34%, 65 και άνω: 6% • Οικογενειακή Κατάσταση*: Μόνος/η: 30%, Δύο άτομα: 24%, Με παιδιά (1): 16%, Με παιδιά (2) 19%, Με παιδιά (3+): 4%, Άλλο: 7% • Οικονομική κατάσταση*: Κακή: 16%, Μέτρια: 67%, Καλή: 18% • Τετραγωνικά μέτρα χώρου διαμονής κατά την καραντίνα*: έως 50 τμ. 13%, 51-70 τμ. 19%, 71-100 τμ. 40%, 101 τμ. και άνω: 28% • Εργασία κατά την περίοδο της καραντίνας*: καθόλου: 38%, εκ περιτροπής: 11%, τηλε-εργασία: 24%, κανονικά: 16%, άνεργος-η: 10% • Τόπος Διαμονής*: Αθήνα: 76%, Επαρχία: 21%, Εξωτερικό: 4% *Λόγω αυτόματης στρογγυλοποίησης από την πλατφόρμα, ενδέχεται το σύνολο να είναι από 98-102%
Την εποχή του κορωνοϊού Παραμένουμε άνθρωποι Τα μέτρα περιορισμού που ελήφθησαν μέχρι τώρα πώς τα θεωρείτε; Πώς κρίνετε τον τρόπο αντίδρασης της κοινωνίας; Πού νομίζετε πως οφείλεται η συμμόρφωση των πολιτών στα μέτρα;
Τα μέτρα περιορισμού που ελήφθησαν μέχρι τώρα τα θεωρείτε:
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΦΥΛΟ ΣΕΡΓΙΟΣ ΜΟΣΧΟΝΑΣ
Ιστορικός & φωτογράφος ιστορικού τοπίου
«Κοινό καλό» και εγωισμοί Η πραγματικότητα μιας κρίσης, μιας επιδημίας ή μιας πανδημίας, μου φαινόταν αδιανόητη για τον εξελιγμένο δυτικό κόσμο, ξεχνώντας πως η Ιστορία δεν αποτελείται από ό,τι ολοκληρώθηκε στο παρελθόν αλλά είναι αντίθετα μια έννοια αέναη, κάτι που κινείται ρευστά και παράλληλα με τους συντελεστές της. Την περασμένη δεκαετία βιώσαμε την κατάρρευση ενός υποτιθέμενα καλά δομημένου, όχι μόνο οικονομικού, συστήματος· βιώσαμε την αντιδραστικότητα των πολιτικών ηγεσιών στο να ενεργήσουν ώστε να ξεπεραστούν πολύ απλούστερα προβλήματα από εκείνα άλλων εποχών και σήμερα, βρεθήκαμε τόσο ανίσχυροι μπροστά σε μια Πανδημία γρίπης. Ο πρόσφατος εγκλεισμός μας άλλαξε όλους: κάποιους περισσότερο, άλλους λιγότερο, αλλά θεωρώ πως κανείς δεν έμεινε ανεπηρέαστος. Επιδείξαμε, ωστόσο, «πειθαρχία» επειδή θελήσαμε να συνεισφέρουμε στο κοινό καλό και από ενδιαφέρον για τον ευπαθή συμπολίτη μας ή «κλειδαμπαρωθήκαμε» για να «σώσουμε» τον εαυτό μας; Άραγε ξεπεράστηκε πραγματικά ο κίνδυνος και είμαστε πια ελεύθεροι ή ο βασιλιάς καιροφυλακτεί, παραμένει στην εξουσία και περιμένει τη δική του σειρά για να διατάξει την εφόρμηση για μια ακόμη κίνηση στη σκακιέρα; Συνειδητοποιήσαμε ουσιαστικά όλα όσα πρέπει να διαφοροποιήσουμε (έστω για κάποιο χρονικό διάστημα) στις συνήθειές μας ή επανήλθαμε απλοϊκά στην πρότερη κατάσταση, αγνοώντας κάθε σύσταση και κάθε λογική παρότρυνση μονάχα για να ικανοποιήσουμε τον προσωπικό μας «εγωισμό»; Διότι αν τα μέτρα που ελήφθησαν ήταν απαραίτητα ή στοιχειώδη – όπως απάντησε το 76% των ερωτηθέντων – τότε η λογική ορίζει πως οι οκτώ, σχεδόν, στους δέκα πολίτες θα πρέπει, για παράδειγμα, να διατηρούν αποστάσεις ή να χρησιμοποιούν προστατευτική μάσκα και γάντια. Και αν όχι με τόση σχολαστικότητα θα αρκούσε, ίσως, να συμπεριφέρονταν δείχνοντας ωριμότητα και έχοντας καλλιέργεια (κοινώς: παιδεία). Αλλά είναι, πράγματι, αυτή η εικόνα που αντικρίζουμε καθημερινά στον δρόμο; Μήπως η λήθη της αγέλης ήλθε γρηγορότερα από την περιβόητη ανοσία της; Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της έρευνας του περιοδικού, οι πολίτες πειθάρχησαν στα μέτρα του εγκλεισμού κυρίως από φόβο απέναντι στην ασθένεια, λόγω των προστίμων που καραδοκούσαν, χάρη στη λογική, αλλά και στην πειθώ. Αντίστοιχα, στο ερώτημα για τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασε η κοινωνία το συμπέρασμα που εξάγεται είναι πως η κοινωνία αντέδρασε ώριμα και συνειδητά (18%), φοβικά και καθοδηγούμενα (40%) και λογικά και αναμενόμενα (42%). Μήπως, εν τέλει, δεν χρειάζεται φόβος και υποταγή, ούτε πρόστιμα και απαγορεύσεις, αλλά απλή λογική; Μήπως αρκεί το αίσθημα υπευθυνότητας και σεβασμού απέναντι στον άλλον; Μήπως θα πρέπει να παραμερίσουμε τη μονάδα και να αγωνιστούμε για το σύνολο; Για το κοινό καλό...; Ίσως.
Πού νομίζετε ότι οφείλεται η συμμόρφωση των πολιτών στα μέτρα; Φόβος καθόλουλίγο ουδέτερα πολύπάρα πολύ
Πρόστιμα Λογική Πειθώ Υποταγή
5% 15% 24% 35% 45% 7% 15% 36% 30% 22% 89% 70% 39% 35% 33%
άντρες
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
24% 14% υπερβολικά 63% 72% απαραίτητα
Από πολλές απαντήσεις προκύπτει πως οι άντρες γενικά έζησαν πιο έντονα τον εγκλεισμό και στάθηκαν πιο αρνητικά απέναντι στα μέτρα. Οι δέκα ποσοστιαίες μονάδες (24%-14%) δεν είναι μικρή διαφορά.
8% 8% στοιχειώδη 5% 6% ανεπαρκή
Πώς κρίνετε τον τρόπο αντιμετώπισης της κοινωνίας
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
16% 17% 19% 19% 11% ώριμο και συνειδητό 46% 43% 42% 42% 48% αναμενόμενο 38% 40% 39% 39% 41% φοβικό και καθοδηγούμενο Εντύπωση κάνει ο αρνητικός χρωματισμός των απαντήσεων στα 65+ με 11% στην απάντηση ‘’ώριμο και συνειδητό’’. Μία απαισιόδοξη ματιά γενικότερα για την κοινωνία σε σχέση με τα υψηλότερα ποσοστά στις μικρότερες ηλικίες.
Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ Δύο παρατηρήσεις. Πρώτη, έχουμε την πολυτέλεια να μιλούμε και να κρίνουμε χωρίς το βάρος χιλιάδων θανάτων να κρέμεται στις συνειδήσεις μας. Είναι τελείως διαφορετικό να έχεις κάποιον γνωστό, φίλο ή συγγενή που έφυγε και άλλο να μην σε έχει ακουμπήσει το θανατικό ως άτομο και ως κοινωνία. Αυτό από τη μία είναι καλό, από την άλλη επιτρέπει «ανετιές» και δογματισμούς στην θεώρηση και άποψη. Δεύτερη, στην περίοδο του εγκλεισμού με έντονο τρόπο αντιπαρατέθηκε το κοινωνικό με το ατομικό. Από εξαιρετικά αντιθετικές πλευρές, στηρίχθηκαν επιχειρήματα υπέρ του ατομικού-ιδιωτικού δικαιώματος στην ελευθερία του ατόμου να μην πειθαρχεί σε μία πολιτική-κοινωνική εντολή. Έτσι, ο πιστός είχε δικαίωμα συνάθροισης, το ίδιο και ο οργισμένος νεολαίος στις πλατείες. Αλληλοκατηγορίες και διχασμός μπροστά σε ένα πλήθος που προσπαθούσε να σταθεί σε μία δύσκολη στιγμή.
Είδατε αλλαγές στην ερωτική σας διάθεση;
Αισθανθήκατε να φτάνετε στα “όριά σας”; Αισθανθήκατε να χαλαρώνετε όλο αυτό το διάστημα του υποχρεωτικού εγκλεισμού;
Κριτήριο Εργασία
Κλάψατε-βουρκώσατε έστω και μία φορά;
Καθόλου Εκ περι- Τηλεερ- Κανονικά Άνερτροπής γασία γος-η
16% 19% 16% 10% 14% ναι προς το καλύτερο 27% 25% 30% 23% 32% ναι προς το χειρότερο 57% 56% 54% 67% 54% όχι ΚΡΙΤΗΡΙΟ οικονομικη κατάσταση καλη
Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά από τα μέσα Μαρτίου μέχρι και τώρα, ενάμισι μήνα περίπου από τη μέρα που ξεκίνησε η σταδιακή άρση των περιοριστικών μέτρων σχετικά με τις ψυχολογικές επιπτώσεις του εγκλεισμού. Και το βασικό συμπέρασμα είναι ότι την περίοδο της καραντίνας, ο καθένας αντιμετώπισε την κατάσταση με το δικό του τρόπο.
22% 62%
Κλάψατε-βουρκώσατε έστω και μία φορά;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
76% 55% 61% 55% 45% ναι 24% 45% 39% 45% 55% όχι ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΧΩΡΟΥ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ Έως 50 τμ.
51-70 τμ.
71-100 τμ.
101+ τμ.
61% ναι
58% 59% 56%
39% όχι
42% 41% 44%
Αισθανθήκατε να φτάνετε “στα όριά σας;”
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΧΩΡΟΥ ΔΙΑΜΟΝΗΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ Έως 50 τμ.
51-70 τμ.
71-100 τμ.
101+ τμ.
17% 20% 17% 10% πολλές φορές 28% αρκετές
25% 26% 23%
35% λίγες
31% 35% 36%
20% καθόλου
25% 23% 31%
Σε αυτές τις σαράντα μέρες, κάποιοι διατήρησαν έναν ρυθμό και μια καθημερινότητα που είχε σχετικά μικρές διαφοροποιήσεις σε σχέση με το πριν. Για τους πολλούς όμως, οι αλλαγές ήταν τεράστιες και κλήθηκαν να προσαρμοστούν σε έναν τρόπο ζωής τελείως διαφορετικό από αυτόν που είχαν συνηθίσει. Και καθώς οι αλλαγές δεν ενθουσιάζουν πάντα, αυτές αποτέλεσαν μια ιδιαίτερα απαιτητική ψυχολογική άσκηση. Πολύ περισσότερο μάλιστα όταν αυτές οι αλλαγές δεν προκύπτουν ιδία βουλήσει, αλλά επιβάλλονται από τις συνθήκες ξαφνικά, χωρίς περίοδο προσαρμογής και με ασαφή ημερομηνία λήξης. Ιδίως τις πρώτες μέρες και μέχρι να συνειδητοποιήσουμε τι ακριβώς συμβαίνει, πολλοί από μας τρόμαζαν και μόνο στο άκουσμα των λέξεων απαγόρευση κυκλοφορίας και όχι απαραίτητα άδικα, γιατί οι συνειρμοί είναι εφιαλτικοί. Μετά το σοκ των πρώτων ημερών, ένας καταιγισμός ερωτήσεων άρχισε να ζητά απαντήσεις. Ξεκινώντας με ερωτήματα που είχαν να κάνουν με την οικονομική μας επιβίωση, τους υγειονομικούς κινδύνους, την μοναξιά μας ή τη συμβίωση μας με άλλους έως τη διαχείριση του όποιου πλεονάζοντος χρόνου, έπρεπε να βρούμε λύσεις. Και τολμώ να πω πως σε αυτή την εξαιρετικά σύνθετη κατάσταση, ο καθένας από τη δική του θέση, τα πήγε μάλλον καλά. Σε αυτό που οι ψυχολόγοι χαρακτηρίζουν σοβαρή ψυχοπιεστική συνθήκη οι στήλες, οι πίτες και τα διαγράμματα των ερευνών δείχνουν ότι ανταπεξήλθαμε ικανοποιητικά. Και για να μην παρεξηγηθώ, μιλάω πάντα στατιστικά και κρίνω νούμερα και αριθμούς πλήθους απαντήσεων. Γνωρίζω ότι υπήρξαν και πολλές περιπτώσεις που συνάνθρωποί
Αισθανθήκατε να φτάνετε “στα όριά σας;”
ΓΕΝΙΚΟΣ ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ
16% 25% 34% 25% καθόλου
15% 27% 58% ναι προς το χειρότερο
λίγες
17% 35% 49% ναι προς το καλύτερο 16% όχι
Ψυχολόγος
Ακούγεται αντιφατικό;
αρκετές
Μέτρια
ΣΤΑΥΡΟΣ ΜΠΟΥΓΚΑΣ
πολλές φορές
Κακή
Είδατε αλλαγές στην ερωτική σας διάθεση;
Η άθροιση του «αρκετές» και «λίγες φορές» μας δίνει ένα 60%. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα δύο άκρα που δεν είναι αμελητέα σαν ποσοστά, 16% το πολλές φορές και 25% το καθόλου. Αυτές οι ανιχνεύσιμες αντιθετικές ποιοτικές καταστάσεις αντιπαρατέθηκαν με ηχηρό τρόπο σε συζητήσεις (ειδικά στα σόσιαλ), ουκ ολίγες φορές όλο αυτό το διάστημα.
Την εποχή του κορωνοϊού Παραμένουμε άνθρωποι μας ταλαιπωρήθηκαν, οικονομικά, πρακτικά, διαπροσωπικά και εν τέλει, ψυχολογικά. Όσο κι αν οι περισσότεροι ένιωσαν, έστω και λίγο, να χαλαρώνουν από το άγχος της καθημερινότητας των προ καραντίνας ημερών υπήρξαν και αρκετοί για τους οποίους αυτή η αίσθηση χαλάρωσης συνοδεύτηκε με ένα δάκρυ. Και υποθέτω ότι δεν ήταν δάκρυ ανακούφισης. «Μα πώς;» θα αναρωτηθούν μερικοί. Ακούγεται αντιφατικό; Κι όμως συνέβη. Και εκ του αποτελέσματος εκτιμώ ότι το πρόσημο είναι θετικό.
Είναι μια σπάνια ευκαιρία Απ’ ό,τι φαίνεται εκτός από τις νεότερες ηλικίες οι υπόλοιποι την περίοδο της καραντίνας σεξ πολύ δεν κάνανε. Οι στιγμές χαλάρωσης εναλλάσσονταν με στιγμές έντασης και την αίσθηση ότι τα όρια που δεν πρέπει να ξεπεραστούν είναι πολύ κοντά. Ωστόσο, κάτι τελικά συνέβη και στο τέλος με μικρές συγκριτικά (αλλά πάντα επώδυνες) απώλειες, επιβιώσαμε.
τα πάνε ιδιαίτερα καλά με τον εαυτό τους, βρέθηκαν σε μια κατάσταση παρόμοια με αυτή που βιώνουμε όλοι μας όταν κοιτάμε το πρόσωπό μας στον καθρέφτη. Έτσι λοιπόν άλλες φορές τον βλέπουμε όμορφο, άλλες φορές άσχημο, άλλες φορές τον παρατηρούμε εξεταστικά γεμάτοι απορία, άλλες με θυμό, ικανοποίηση ή αποδοχή. Αυτά λοιπόν τα τόσο αντιφατικά που βιώνουμε μπροστά στον καθρέφτη μας είναι παρόμοια με τα αμφιθυμικά που βιώναμε και μέσα στην καραντίνα. Ίσως και περισσότερο έντονα, περισσότερο επιδραστικά. Σε επίπεδο αισθήσεων, αλλά και συναισθημάτων ο καθένας με τον τρόπο του βιώσαμε κάτι μοναδικό, κάτι που μπορεί να αποτελέσει, αν δεν το έχει ήδη κάνει, μια σπάνια ευκαιρία. Έχοντας ζήσει όλο αυτό, έχοντας μια τόσο ιδιαίτερη και συγκεκριμένη εμπειρία μπορούμε πλέον να αναρωτηθούμε για το με ποιους ακριβώς όρους θέλουμε να γυρίσουμε στην πρότερη καθημερινότητά μας. Είμαστε σίγουροι ότι όλα τα προηγούμενα ήταν όντως καλά καμωμένα, κανονισμένα και οργανωμένα; Πόσο είμαστε έτοιμοι να κάνουμε σε συλλογικό επίπεδο τις αλλαγές που για χρόνια συζητάμε; Πριν όμως φτάσουμε να μιλάμε για συλλογικές αποφάσεις και πριν καταλήξουμε να νοσταλγούμε τις μέρες της καραντίνας και του εγκλεισμού, ας κοιτάξουμε για ακόμα μια φορά διερευνητικά τον εαυτό μας στον καθρέφτη και ας αναρωτηθούμε επιτέλους «εγώ, τι ζωή θέλω να ζήσω(;)»…
Χωρίς να μπορώ να το τεκμηριώσω με στατιστικά στοιχεία, υποψιάζομαι ότι τις μέρες, αλλά και τις νύχτες του εγκλεισμού μας κουβεντιάσαμε κατά κάποιον τρόπο περισσότερο με τον εαυτό μας. Δεν ισχυρίζομαι ότι ήταν σε όλες τις περιπτώσεις μια συνειδητή διαδικασία. Τουναντίον, θα έλεγα ότι ήταν κυρίως μια υποσυνείδητη διεργασία που υποβοηθήθηκε από τις πρωτόγνωρες εμπειρίες που βιώναμε μέσω των αισθήσεών μας. Ακούσαμε, για παράδειγμα, ήχους που είτε είχαμε ξεχάσει είτε τους ακούμε μονάχα στην εξοχή και δεν υποψιαζόμασταν ότι θα ακούγαμε ποτέ στην πόλη. Τα κοτσύφια και ο γκιόνης στο Πεδίον του Άρεως να μονοπωλούν τις ακουστικές προσλαμβάνουσες του καθενός μας για κάμποσες εβδομάδες ήταν κάτι που έμοιαζε σουρεαλιστικό. Θέλοντας και μη, αυτόματα και ασυνείδητα, ακόμα και αυτοί που δεν
Σελίδα 12 από το ιντερνετικό τεύχος 75
Σελίδα 20 από το ιντερνετικό τεύχος 75
Αισθανθήκατε να χαλαρώνετε όλο αυτό το διάστημα του υποχρεωτικού εγκλεισμού;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 65+
12% 12% 12% 6%
37% 34% 35% 34% 35% αρκετά 35% 39% 31% 32% 35% λίγο 14% 15% 21% 21% 24% καθόλου
Σε μία συζήτηση με έναν φίλο και συνεργάτη του περιοδικού αντιληφθήκαμε πως είχαμε πάνω κάτω την ίδια ιδέα. Όταν όλα περάσουν να καθιερωθεί ένα δεκαπενθήμερο υποχρεωτικού εγκλεισμού. Ένα διάστημα που θα χαλαρώνεις από τους ξέφρενους ρυθμούς, θα αναστοχάζεσαι την σχετικότητα της καθημερινότητας, θα έρχεσαι σε επαφή με τον εαυτό σου, την οικογένειά σου, θα επικοινωνείς με γνωστούς και φίλους που τους έχεις λησμονήσει. Την ίδια στιγμή το ξεχάσαμε, μιας και κάτι τέτοιο θα χτυπιόταν από πολλές πλευρές. Δεν είναι λίγες οι φορές που όποιος έλεγε ‘’ηρέμησα’’, θεωρείτο γραφικός...
12% 35% 33% 20% καθόλου
50-65
λίγο
36-49
αρκετά
14% πολύ
25-35
πολύ
18-24
ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
Παρατηρήσατε αλλαγές στην επιθετικότητα όσον αφορά την καθημερινότητά σας;
20%
Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση: “Μέσα από την κρίση οι κοινωνίες μπορούν να γίνουν καλύτερες”;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
30% 32% 33% 35% 32% 0-3 καθόλου έως λίγο 40% 38% 35% 37% 39% 4-6 ουδέτερα 30% 30% 32% 30% 27% 7-10 αρκετά έως απολύτως ναι ΚΡΙΤΗΡΙΟ οικονομικη κατάσταση Κακή
Μέτρια
καλη
46% 32% 26% 0-3 καθόλου έως λίγο 26% 39% 36% 4-6 ουδέτερα 29% 29% 37% 7-10 αρκετά έως απολύτως ναι Έχετε αναθεωρήσει απόψεις σε σχέση με το παρελθόν;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
35% 31% 30% 24% 23% πολύ 52% 48% 47% 45% 46% λίγο 13% 21% 23% 31% 31% καθόλου Μία σύγχρονη ασθένεια είναι αυτή του δογματισμού. Και ενώ το διαδίκτυο θα βοηθούσε στην απόκτηση γνώσης, τελικά συμβαίνει κάτι αντίθετο. Μέσα σε έναν καταιγισμό υπερπληροφόρησης ο καθένας μπορεί να επιλέξει ό,τι θέλει για να υποστηρίξει την οποιαδήποτε άποψη, όσο ακραία και αν είναι. Ετσι έχουμε απέναντί μας τοίχους που δεν μπορείς καν να συζητήσεις μαζί τους...
ΗΠΖ
Ιδεολογία Τι είναι αυτό που δεν αναθεωρεί τίποτα, κριτικάρει συνεχώς τους άλλους, βάζει πάνω από όλους και όλα την ατομικότητά του, αρνείται να αισιοδοξήσει έστω και κατά ελάχιστα για το μέλλον και νομίζει πως τα ξέρει όλα; Το αγαπημένο μου 25%... Μπλέχτηκα με τις ερωτήσεις, τις περιπτώσεις και τις κατηγοριοποιήσεις. Πολλά με εντυπωσίασαν. Οι απαντήσεις όμως μιας ερώτησης ήταν ο μίτος της Αριάδνης. Το 27% που δεν αναθεώρησε καθόλου απόψεις σε σχέση με το παρελθόν με συγκλόνισε! Αφού είδαμε ότι πάνω από χίλια άτομα απάντησαν με σοβαρό τρόπο (αυτό μας δημιούργησε μία ασφάλεια και ηρεμία) άρχισα δύο ιχνηλατίσεις. Μία, να ψάχνω να βρω πως συμπεριφέρθηκε σε άλλες ερωτήσεις και μία δεύτερη να δημιουργώ πρόσωπο σε αυτό το ‘’25%’’. Και να ετάσσω γνωστούς και φίλους. Είναι αυτός ο τύπος (πάντα τον σκέφτομαι άντρα...) που θεωρεί τον εαυτό του σαν κάτι εξαιρετικό, ψυλλιασμένο και παντογνώστη. Από πάντα έτοιμος να απαντήσει στα πάντα όλα. Ανα πάσα στιγμή απειλεί πως αν γίνει αυτό, θα καεί η Αθήνα. Που ερμηνεύει τα πάντα με τον πιο πονηρό τρόπο. Έτοιμος να αναπαράγει την οποιαδήποτε εμπιστευτική πληροφορία που του είπε κάποιος κάποιου... Αυτό το 23% που θεωρεί πως ο κορωνοϊός είναι σαν την κοινή γρίπη. Αυτό το 23% που είναι πεπεισμένο πως έχουμε να κάνουμε με βιολογικό πόλεμο. Αυτό το 28% που αντιπαρατέθηκε έντονα στο διαδίκτυο υποστηρίζοντας με πάθος τις απόψεις του. Αυτό το 16% που έφτασε στα όριά του πολλές φορές. Που κατά 20% δεν χαλάρωσε καθόλου. Που κατά 24% είναι κατασταλαγμένο πως οι κοινωνίες δεν μπορούν να γίνουν καλύτερες. Αυτό το αγαπημένο λοιπόν ‘’25%’’ που μπορεί με μεγάλη άνεση να υποστηρίζει παθιασμένα αντιφατικά πράγματα ανά πάσα ώρα. Κριτική για το χειροκρότημα στα μπαλκόνια, για την Πρωτοψάλτη, για τις λαμπάδες του Πάσχα, για τις ουρές στα σούπερ μάρκετ. Αυτό το 25% έψαχνε με αγωνία να βρει το αρνητικό. Και όσο δεν το έβρισκε, τόσο αισθάνοταν αμήχανο και εκνευρισμένο. Και όταν το έβρισκε, τόσο το μεγέθυνε και φωνασκούσε. Μερικές φορές κατέληξε σε αφίσες που έβριζαν τους μικροαστούς που φοβούνται, τους γιατρούς που μας βάζουν μάσκες και άλλα ευτράπελα. Και πολλές μονομέρειες όπως αυτή που χαρακτήρισε την κοινωνία σαν Πατριαρχική και ερμήνευσε τα πάντα. Σε αυτήν την περιπέτεια ο καθένας μπήκε με αυτά που είχε στην προ κορωνοϊού καθημερινότητά του. Μοιραία λοιπόν μετρηθήκαμε υπό καθεστώς έντονης πίεσης, ψυχολογικής και μη. Προσωπικά δεν είχα καθόλου δεδομένη την ωριμότητα, την πειθαρχία και την αυτοσυγκράτηση του κόσμου.
Έχετε αναθεωρήσει απόψεις σε σχέση με το παρελθόν;
ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
28% 47% 27% καθόλου
17% μείωση
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΞΑΝΘΗΣ
λίγο
63% 59% ίδια επίπεδα
Το ότι στη χώρα μας δεν παρατηρήθηκαν, εκτός απο μεμονωμένες περιπτώσεις, βίαιες συμπεριφορές είναι κάτι πολύ θετικό. Το ερώτημα ‘’κοινωνία σε πανικό’’ ή σε συγκρότηση απαντήθηκε στην πράξη.
πολύ
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
20% 21% αύξηση
Έχετε αναθεωρήσει απόψεις σε σχέση με το παρελθόν; Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση: “Μέσα από την κρίση οι κοινωνίες μπορούν να γίνουν καλύτερες”;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΦΥΛΟ άντρες
Παρατηρήσατε αλλαγές στην επιθετικότητα όσον αφορά την καθημερινότητά σας;
Το νεοελληνικό ‘’τα λεγα εγώ’’, όταν συνδυάζεται με έναν κρυμμένο πανικό, δημιουργεί τον πραγματικό κοινωνικό συντηρητισμό. Και είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον πως σε αυτό καταλήγουν φαινομενικά αντιθετικές μερίδες του κοινωνικού συνόλου. Από έναν θρησκόληπτο που θέλει να μεταλαμβάνει από το ίδιο κουτάλι μέχρι έναν ‘’ριζοσπάστη’’ που φωνασκεί για χούντα με τον πιο εύκολο τρόπο. Αλήθεια όταν έρθει η χούντα (ναι, μπορεί να γίνει) τότε τι θα κάνουμε;
18-24 25-35
4%
36-49
5%
50-65
5%
4% 65 και άνω
Συμφώνησαν απόλυτα με την φράση «μέσα από την κρίση οι κοινωνίες μπορούν να γίνουν καλύτερες»
8%
ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΡΑΚΑΚΗ
ΗΠΖ
Τι ρόλο έπαιξαν το φύλο και η ηλικία Πώς βίωσε τον εγκλεισμό ένας ερωτευμένος νέος που αγαπά το έξω και τα ξενύχτια; Πώς αντιμετώπισε την κατάσταση ένας ηλικιωμένος που ζει μόνος, ο οποίος ακούει καθημερινά ότι ανήκει στις ευάλωτες ομάδες; Πώς αντέδρασε σε όλο αυτό μία μητέρα που χρειάστηκε να δουλέψει από το σπίτι; Πώς ένιωσε ένας άντρας εργένης και πώς μια κοπέλα κάτοικος φοιτητικής εστίας; Σίγουρα πολύ διαφορετικά. Το ξαναγράψαμε και θα το ξαναβρείτε σίγουρα κάπου γραμμένο εδώ μέσα: συνθήκες καταλυτικές, οριακές και one of a kind, όπως αυτές που βιώσαμε την φετινή άνοιξη, με το λιγότερο αναστάσιμο Πάσχα που ζήσαμε ποτέ, βρίσκουν τους ανθρώπους ανέλπιστα ενωμένους υπό την σκέπη μιας κοινής ανησυχίας, μιας κοινήςμέσες άκρες-λογικής. Όλοι ήμασταν υποχρεωμένοι να μείνουμε μέσα, όλοι λίγο πολύ αναζητήσαμε ενημέ-
Δεν αισθάνθηκαν καθόλου να φτάνουν στα όριά τους
30% άντρες 22% γυναίκες Από τις απαντήσεις τους σε αυτήν και σε σχετικές με την «ψυχολογία της καραντίνας» ερωτήσεις οι άντρες έδειξαν μια πιο ψύχραιμη εικόνα. Ένα 13% τους, πάντως, απάντησε ότι έφτασε «πολλές φορές» στα όρια, έναντι ενός 17% γυναικών στην ίδια ερώτηση.
ρωση, όλοι χάσαμε για λίγο καιρό τους φίλους, ακόμα και τις οικογένειες. Ορισμένοι από εμάς-όχι λίγοι- εργάστηκαν σκληρότερα από ποτέ, είτε λόγω της φύσης του επαγγέλματός τους, είτε λόγω εκμετάλλευσης που υπέστησαν από τους εργοδότες τους, για να δουλέψουν πιο πολύ, μιας που τώρα «βρίσκονταν στο σπίτι». Στις ευπαθείς ομάδες, από ηλικιακής άποψης, συγκαταλέχθηκαν οι ηλικιωμένοι, αλλά και αυτοί με υποκείμενα νοσήματα ή πνευμονοπάθειες, οι οποίοι μπορεί να ανήκαν σε όλες τις ομάδες. Στην χώρα μας, πάντως, δεν πέθανε κάποιο νέο άτομο εξαιτίας του ιού και, καθημερινά, ο Σωτήρης Τσιόδρας ανήγγειλε αρρώστους και νεκρούς που ανήκαν, σχεδόν όλοι, σε μια συγκεκριμένη ηλικιακή ομάδα. Ακόμα, έλεγε ότι οι άντρες ασθενείς ήταν περισσότεροι από τις γυναίκες. Πάντως, σε κρούσματα, αλλά και θύματα του ιού ανά τον πλανήτη, συγκαταλέχθησαν και νέα άτομα, γυναίκες και άντρες που δεν είχαν κανένα υποκείμενο νόσημα. Εμείς δεν εξετάσαμε το φύλο και την ηλικία ως παράγοντες που σε κάνουν πιο επιρρεπή στον ιό, αλλά από την σκοπιά του πώς επηρέασαν-αν επηρέασαν!- τον τρόπο σκέψης μας, τους φόβους μας για το μέλλον, την λογική με την οποία επιλέξαμε να ενημερωθούμε. Το φύλο δεν έδειξε πολύ δραματικές διαφοροποιήσεις, όπου παρατηρήθηκαν σημαντικές διαφορές είχαμε να κάνουμε με συναισθήματα και αντι-
Πώς κρίνετε τον τρόπο αντίδρασης της κοινωνίας;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΦΥΛΟ άντρες
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
20% 17% ώριμο και συνειδητό
37% 46% αναμενόμενο και λογικό
44% 37% φοβικό και καθοδηγούμενο
δράσεις. Το φύλο, είτε βιολογικά είτε κοινωνικά, πράγματι οδηγεί, είτε αυτό είναι στερεοτυπικό είτε όχι, σε διαφορετικού είδους συλλογισμούς και αναλύσεις. Οι άντρες και οι γυναίκες διαφέρουν και αυτό είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο, από άλλες έρευνες, όχι από την δική μας Οι άντρες έχουν λιγότερο αναλυτική σκέψη και τους λείπει η ενσυναίσθηση που οι γυναίκες διαθέτουν σε μεγαλύτερο βαθμό. Η ηλικία περιμέναμε να δείξει πιο πολλές διαφορές από όσες έδειξε. Σε κάποιες ερωτήσεις, η ομοιογένεια των απαντήσεων ανά ηλικία υπήρξε εντυπωσιακή, ενώ εντοπίσαμε σημαντικά αμβλυμένες διαφοροποιήσεις ακόμα και μεταξύ των 18-24 με αυτούς των 65 plus! Η αλήθεια είναι ότι αυτές οι δύο ηλικιακές ομάδες (οι πολύ νέοι και οι ηλικιωμένοι) δεν εκπροσωπήθηκαν και από πάρα πολλούς από αυτούς που απάντησαν. Οι μετρήσεις μας έδειξαν ότι οι περισσότερες απαντήσεις που λάβαμε προέκυψαν από τους τριαντάρηδες, τους σαραντάρηδες και τους πενηντάρηδες. Αυτές οι πιο ενεργές επαγγελματικά και όχι μόνο ομάδες του πληθυσμού σημείωσαν περισσότερες διαφορές μεταξύ τους σε ορισμένες απαντήσεις. Άξιο αναφοράς είναι και το εξής: οι πολύ μικροί (18-24) βίωσαν την οικονομική κρίση μεν εξ απαλών ονύχων-κυριολεκτικότατα!- πλην όμως σε ηλικίες κατά τις οποίες δεν ήταν ανεξάρτητοι, αλλά ζούσαν μαζί με τους γονείς τους ή τις οικογένειές τους
Αν οδηγηθούμε σε καταστάσεις πλήρους ελέγχου της κοινωνίας, πιστεύετε πως θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΦΥΛΟ Η πλειοψηφία των αντρών έκρινε πώς η κοινωνία αντέδρασε όπως αντέδρασε λόγω φόβου, ενώ η πλειοψηφία των γυναικών έκρινε την αντιμετώπισή της αναμενόμενη και λογική. Οι άντρες αποδεικνύονται, σε έναν βαθμό, περισσότερο αντιδραστικοί και πνεύματα αντιλογίας από τις γυναίκες.
άντρες
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
42% 32% ναι 37% 45% ίσως 21% όχι
22%
Η μειοψηφία και των δύο φύλων απάντησε «όχι» στην ερώτηση, που σημαίνει ότι λίγοι άντρες και λίγες γυναίκες θεωρούν πως αν οδηγηθούμε σε καθεστώτα απολύτως ελεγκτικά αυτό δεν θα σημάνει κανένα καμπανάκι για τον κόσμο. Οι παρορμητικότεροι άντρες απάντησαν σε μεγαλύτερο από τις γυναίκες ποσοστό με βεβαιότητα: ναι, θα υπάρξουν!
Την εποχή του κορωνοϊού Παραμένουμε άνθρωποι
γενικώς. Άρα, σίγουρα σοκαρίστηκαν με όλη αυτήν την κατάσταση, εμφανώς περισσότερο από τους 50-65 και φυσικά του 65 και άνω οι οποίοι, όχι απλά έχουν ζήσει «ελληνικές συμφορές», όχι απλά έχουν μάθει «από τέτοια», αλλά ίσως και να είδαν την περίοδο της καραντίναςστην περίπτωση, φυσικά, που παρέμειναν υγιείς!- και ως ευκαιρία χαλάρωσης και συνάντησης με τον εαυτό τους. Αυτές οι γενιές, τουλάχιστον ενταγμένες στο ελλαδικό και ελληνικό περιβάλλον, έχουν μάθει να ζουν σκληρά εργαζόμενες, εντός και εκτός σπιτιού, και πάντοτε
με την δράση τους στραμμένη στα μέλη της οικογένειας, αν αυτά υπάρχουν. Οι τριανταπεντάρηδες, οι νέοι γονείς και οι επόμενοι «αρχηγοί» στους τομείς τους, έχουν τσακισμένα φτερά από την οικονομική κρίση που τους πέτυχε στην διάρκεια και το πέρας των σπουδών τους, ενώ τώρα κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν για ακόμα μια φορά την συνθήκη: «ενάμιση μήνα με 800 ευρώ και βλέπουμε». Δύσκολα τα πράγματα… Για όλους και όλες!
Το φύλο και η ηλικία έπαιξαν τον ρόλο τους στην αντιμετώπιση της κατάστασης ναι οχι αντρεσ
γυναικεσ
40% 60% 70% 30%
Οι άντρες δεν κλαίνε, μόνο δακρύζουν (sic). Πολλοί και πολλές αισθανθήκαμε ευάλωτοι στην καραντίνα και βουρκώσαμε ή ξεσπάσαμε από φόβο, θλίψη ή και θυμό. Οι γυναίκες πάντως, σε συντριπτικά μεγαλύτερο ποσοστό.
Παρακολουθούσαν τακτικά ειδήσεις
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
23% 23% 25% 43% 47% Είναι γνωστό πως η τηλεόραση, πλέον, δεν απευθύνεται στους νέους. Οι τηλεθεατές είναι μεσήλικες και ηλικιωμένοι στο μεγαλύτερό τους ποσοστό. Αυτό δεν άλλαξε στην περίοδο της καραντίνας, αν και είναι βέβαιο πως αν κάναμε την ίδια ερώτηση για το διάστημα εκτός καραντίνας, οι νέοι θα απαντούσαν ότι παρακολουθούν ειδήσεις σε ακόμα μικρότερο ποσοστό.
Διαφώνησαν απολύτως με την φράση «ο κορωνοϊός είναι απλά λίγο πιο επικίνδυνος από την γρίπη»
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
11% Σαλόνι από το ιντερνετικό τεύχος 75
Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ Μπορεί ο κορωνοϊός per se να μην αποτέλεσε και να μην αποτελεί πολύ τρομακτική απειλή για τους νέους, όμως η όχι μικρή περίοδος κοινωνικής απομόνωσης έχει αντίκτυπο στην ψυχική τους υγεία. Έχουν μιλήσει επί του θέματος αναλυτικά και εμπεριστατωμένα οι ειδικοί. Όλες οι ηλικιακές ομάδες βίωσαν πρωτόγνωρα συναισθήματα και η όλη εμπειρία ήταν έντονη και δύσκολη-η μοναξιά των ηλικιωμένων πόνεσε περισσότερο από ποτέ, οι οικονομικές επιπτώσεις δυσκόλεψαν πάρα πολύ τους ανθρώπους με οικογένειες και απογοήτευσαν για ακόμα μια φορά τους νέους που παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους. Το τραύμα είναι απολύτως συλλογικό και αν τα πράγματα βελτιωθούν ή όχι έχει να κάνει, ως συνήθως, με την ωριμότητα που θα τα αντιμετωπίσουμε εμείς, ως κοινωνία.
25-35
36-49
50-65
65+
13% 18% 26% 20%
Πολλοί νέοι έλεγαν ότι ο ιός αυτός δεν έχει μεγάλες διαφορές από άλλους. Μάλιστα, κυκλοφόρησαν πολλά σχετικά πινακάκια με αριθμούς θυμάτων ανά ιό στα social media. Από την άλλη, οι μεγαλύτεροι στάθηκαν πιο φοβισμένοι και πιο αυστηροί σχετικά με το θέμα, καθώς άκουγαν από παντού ότι ο κορωνοϊός είναι πολύ επικίνδυνος για τα συνομίληκά τους άτομα.
Ανησύχησαν πάρα πολύ με το ζήτημα ελευθερία-έλεγχος:
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
22% 27% 27% 25% 31% Περιμέναμε ενδείξεις μεγαλύτερης ανησυχίας από μεριάς των νέων (18-24). Κι όμως, συγκέντρωσαν ένα όχι ασήμαντο ποσοστό στην βαθμίδα “καθόλου” της ερώτησης για την ανησυχία τους σε θέματα ελευθερίας και ελέγχου: ένα 12%.Τους ξεπέρασαν οι 50-65 (17%) και οι 65 και άνω (16%). Η πλειοψηφία, βέβαια, κάθε ηλικιακής ομάδας εκφράστηκε ανήσυχη από πολύ έως πάρα πολύ, απέναντι σε τυχόν περιορισμούς ελευθερίας και ελέγχου τους από το κράτος και όχι μόνο.
Με τι ανησυχήσατε περισσότερο;
Με τι ανησυχήσατε περισσότερο;
ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΦΥΛΟ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΛΥ & ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ
Τι σας ανησυχεί περισσότερο για το μέλλον;
άντρες
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
43% 61% υγεία/θάνατος
Αναστάσης Τρανούλης
65% 75% οικονομία/φτώχεια 54% 55% ελευθερία/έλεγχος 18% 18% ελλείψεις στη διατροφή/πείνα
ιδοκτήτης οίκου μόδας Τρανούλης και Tranoulis Perfumes Εντύπωσιακά υψηλά είναι τα ποσοστά κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού, αλλά και για το μέλλον, που αφορούν την ελευθερία και τον έλεγχο σε όλες τις ηλικιακές ομάδες, φύλα και οικονομική κατάσταση.
ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑ / ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΛΥ & ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
43% 43% 60% 58% 51% υγεία/θάνατος 61% 70% 76% 73% 60% οικονομία/φτώχεια 60% 60% 56% 51% 52% ελευθερία/έλεγχος 11% 17% 22% 19% 13% ελλείψεις στη διατροφή/πείνα τι ΣΑΣ ανησυχεί περισσότερο για το μέλλον;
ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑ / ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΠΟΛΥ & ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
39% 46% 59% 58% 51% υγεία/θάνατος 72% 84% 85% 73% 51% οικονομία/φτώχεια 57% 62% 61% 51% 60% ελευθερία/έλεγχος 22% 29% 35% 19% 13% ελλείψεις στη διατροφή/πείνα Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ
Ένα δίπολο, από τα πολλά, που αναπτύχθηκαν αυτήν την περίοδο και θα συνεχίσει όλο το επόμενο διάστημα είναι το «Οικονομία-Υγεία». Από τα αποτελέσματα, αλλά και από την πραγματική ζωή, είναι εμφανής αυτή η αντίθεση. Στην πραγματικότητα, υπάρχει μία πολυδιάσπαση της ανησυχίας σε όλους τους τομείς. Αναμενόμενα τα μικρότερα ποσοστά στις νεαρές ηλικίες για την «Υγεία» σε σχέση με τις μεγαλύτερες, όπως και η αύξηση των ποσοστών της Οικονομίας για το μέλλον σε σχέση με την περίοδο της καραντίνας. Το πιο εφιαλτικό πάντως σενάριο, πραγματικά δυστοπικό, είναι οι ελλείψεις στην διατροφή. Και όπως έλεγε μία φίλη μας ‘’φτάσαμε στην εποχή που καταλαβαίνουμε πως τα λεφτά δεν τρώγονται’’...
Ανησυχίες Επιστροφή στην "κανονικότητα", μετά από μια περίοδο παραμονής στο σπίτι, αλλά όχι και ξεγνοιασιάς απαραιτήτως. Τους τελευταίους μήνες ζήσαμε πρωτόγνωρες καταστάσεις... Πολιορκηθήκαμε από έναν άγνωστο εχθρό και μετά από δύο μήνες πήραμε πίσω την ελευθερία μας με "περιοριστικούς όρους". Η αλήθεια είναι ότι χρειαζόμουν ξεκούραση και είχα την ευκαιρία να ζήσω την νεογέννητη κορούλα μου. Το άγχος όμως για το μέλλον είναι μεγάλο και περισσότερο αφορά τα οικονομικά μας. Πρόσφατα κλείσαμε μια δεκαετία κρίσης στη χώρα μας. Αυτό που ζούμε τώρα είναι εντελώς διαφορετικό,γιατί δεν μπορείς να σχεδιάσεις το μέλλον, αλλά και γιατί ο παράγοντας υγείας που καλεί για περιορισμούς δεν είναι ισοδύναμος με τους παράγοντες ΔΝΤ, μνημόνια κτλπ. Στον οίκο μόδας που διατηρούμε οικογενειακά, οι περισσότερες παραγγελίες, όπως είναι λογικό, έχουν ακυρωθεί...Αρκετοί γάμοι θα αναβληθούν φέτος, θα πάνε τον χειμώνα ή του χρόνου, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Τα μαγαζιά στο κέντρο με δυσκολία βγάζουν τα έξοδά τους. Ο κόσμος δεν έρχεται πλέον ούτε για βόλτα κι ακόμη κι ο κλάδος της εστίασης αντιμετωπίζει τεράστιο πρόβλημα. Όσο κι αισιόδοξος χαρακτήρας να είσαι, πρέπει να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα. Το καλοκαίρι έχει χαθεί, προσπαθούμε απλά να περιορίσουμε τη ζημιά και να οργανωθούμε για τον χειμώνα. Εκεί εντοπίζεται το μεγαλύτερο πρόβλημα! Πώς θα οργανώσουμε τον χειμώνα του 2020 και το 2021 την στιγμή που δε γνωρίζουμε αν θα υπάρξει νέα καραντίνα και ποια θα είναι η πορεία της χώρας με την έναρξη του νέου κύματος κρουσμάτων... Πραγματικά, ένα χάος που μας προβληματίζει πρώτα για λόγους υγείας και ζωής μας, έπειτα για το πώς θα επιβιώσουμε εμείς και οι οικογένειές μας, αλλά και οι οικογένειες που ζουν μέσα από τις επιχειρήσεις μας. Επίσης, με ανησυχεί ιδιαίτερα το ότι ο κλάδος του τουρισμού δεν θα κινηθεί φέτος και φοβάμαι οι επιπτώσεις θα φανούν πολύ σύντομα, γιατί είναι βασικότατη πηγή σημαντικών εσόδων για όλη την χώρα. Ελλείψει αυτών των χρημάτων θα είναι αρκετά πράγματα-αν όχι όλα!-διαφορετικά τους επόμενους μήνες. Είμαστε, οι περισσότεροι, σε μια θέση και σε μια στάση αναμονής και ετοιμότητας. Για ποιο πράγμα; Δεν σημαίνει πως ξέρουμε ακριβώς για ποιο…
τι ΣΑΣ ανησυχεί περισσότερο για το μέλλον;
ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΜΑΤΑ υγεία θάνατος καθόλουλίγο ουδέτερα πολύπάρα πολύ
29% 18% 53%
οικονομΙΑ φτωχεια
10% 8% 82%
ελευθερία ελεγχος
24% 16% 60%
ελ. διατρ. πείνα
49% 19% 32%
Εσείς έχετε εξεταστεί για χλαμύδια & γονόκοκκο; Όταν λένε οι περισσότεροι ότι
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ
έχουν εξεταστεί για Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενα Νοσήματα, συνήθως έχουν υποβληθεί μόνο σε εξετάσεις αίματος για HIV, σύφιλη, ηπατίτιδα Β και C. Όμως ξεχνούν ή δε γνωρίζουν ότι οι χλαμυδιακές και γονοκοκκικές λοιμώξεις είναι επίσης σεξουαλικώς μεταδιδόμενες, εξίσου συχνές και προκαλούν σοβαρές βλάβες στο αναπαραγωγικό σύστημα.
Ποιοι κινδυνεύουν περισσότερο να μολυνθούν από Χλαμύδια ή Γονόκοκκο;
Κάθε σεξουαλικά ενεργό άτομο μπορεί να μολυνθεί. Η μονογαμία και η χρήση προφυλακτικού ελαχιστοποιούν τη πιθανότητα μετάδοσης. Αντίθετα παράγοντες που την ευνοούν είναι : • Η ηλικία κάτω των 25 ετών • Πρόσφατη αλλαγή ερωτικού συντρόφου • Συχνή εναλλαγή ερωτικών συντρόφων • Σεξουαλική επαφή με εκδιδόμενα άτομα • Η μη χρήση ή περιστασιακή χρήση ή κακή εφαρμογή προφυλακτικού • Παλαιότερη λοίμωξη από Σεξουαλικώς Μεταδιδόμενο Νόσημα Πως θα καταλάβω ότι έχω μολυνθεί από Χλαμύδια ή Γονόκοκκο;
Η λοίμωξη συνήθως δεν παρουσιάζει κανένα σύμπτωμα με εξαίρεση τη προσβολή των ανδρών από Γονόκοκκο που συχνά είναι εμφανής. Αν εκδηλωθούν συμπτώματα, αυτά ξεκινούν λίγες ημέρες ή εβδομάδες από τη μόλυνση και μπορεί να περιλαμβάνουν : • Πόνο ή κάψιμο στην ούρηση • Πόνο στη κάτω κοιλιακή χώρα • Πόνο κατά τη σεξουαλική επαφή • Εκκρίσεις από τον κόλπο • Έκκριμα από την ουρήθρα Μπορώ να περιμένω να δω αν έχω συμπτώματα και τότε να υποβληθώ σε εξετάσεις;
Οι λοιμώξεις από Χλαμύδια και Γονόκοκκο χαρακτηρίζονται ύπουλες γιατί ενώ συνήθως δεν προκαλούν εμφανή προβλήματα, ακόμα και τότε μπορεί να προκαλέσουν σοβαρές επιπλοκές. Κάθε σεξουαλικά ενεργό άτομο εώς 25 ετών και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας με παράγοντες που ευνοούν τη μετάδοση πρέπει να εξετάζονται ετησίως ανεξάρτητα αν υπάρχουν ή όχι συμπτώματα που υποψιάζουν για λοίμωξη. Τι μπορεί να συμβεί αν δεν λάβω έγκαιρη διάγνωση και θεραπεία;
Στην αρχή τα μικρόβια αυτά προσβάλουν τον κόλπο, τον τράχηλο της μήτρας και την ουρήθρα χωρίς συμπτώματα. Αν δεν γίνει τότε η διάγνωση και θεραπεία, στη συνέχεια επεκτείνονται στη μήτρα, στις σάλπιγγες, στις ωοθήκες, στους όρχεις και στον προστάτη. Σε αυτή τη φάση συνήθως τα συμπτώματα είναι ηχηρά λόγω πόνου και φλεγμονής και υπάρχει μεγάλος κίν-
δυνος στειρότητας. Επιπλέον ο Γονόκοκκος αν παραμεληθεί εισέρχεται στο αίμα και προσβάλει αρθρώσεις, καρδιά και μήνιγγες εγκεφάλου με κίνδυνο για τη ζωή του ασθενούς. Μπορεί να θεραπευθεί η λοίμωξη από Χλαμύδια ή Γονόκοκκο;
Με σωστή αντιβιοτική αγωγή ο ασθενής μπορεί γρήγορα να απαλλαγεί και από τα δύο μικρόβια. Το κρίσιμο είναι η διάγνωση να γίνει γρήγορα ώστε η θεραπεία να δοθεί πριν προκληθούν βλάβες στο γεννητικό σύστημα. Τα αντιβιοτικά θα ¨σκοτώσουν¨ τα μικρόβια αλλά δεν μπορούν να αποκαταστήσουν οποιαδήποτε βλάβη έχει προκληθεί στην αναπαραγωγική ικανότητα του ασθενούς. Σε τι εξετάσεις πρέπει να υποβληθώ για να ξέρω αν έχω Χλαμύδια ή Γονόκοκκο;
Οι συμβατικές καλλιέργειες δεν βοηθούν στη διάγνωση των Χλαμυδίων γι΄αυτό πριν την εισαγωγή των μοριακών τεχνικών χρησιμοποιούνταν ανοσολογικές τεχνικές με αμφίβολα αποτελέσματα. Για τον Γονόκοκκο, όταν υπάρχει έκκριμα από την ουρήθρα ή τον πρωκτό στον άνδρα, το μικρόβιο μπορεί να απομονωθεί σχετικά εύκολα με καλλιέργεια. Όμως στις γυναίκες και σε άνδρες χωρίς έκκριμα η καλλιέργεια συνήθως αποτυγχάνει. Τα τελευταία χρόνια η μοριακή ανάλυση άλλαξε τα δεδομένα στη διάγνωση Χλαμυδιακών και Γονοκοκκικών λοιμώξεων. Οι μελέτες έδειξαν ότι οι μοριακές μέθοδοι είναι πολύ πιο αξιόπιστες και γρήγορες, γι΄αυτό σύγχρονα διαγνωστικά κέντρα όπως η Κοσμοιατρική, επιλέγουν μοριακές μεθόδους αναζήτησης Χλαμυδίων και Γονοκόκκου αυξάνοντας την αξιοπιστία και μειώνοντας το χρόνο έκδοσης αποτελέσματος. Μάλιστα ορισμένες μοριακές μέθοδοι μπορούν να εφαρμοστούν ακόμα σε δείγμα ούρων χωρίς την ανάγκη λήψης δειγμάτων που μπορεί να είναι επώδυνες για τον εξεταζόμενο (ουρηθρικό ή τραχηλικό επίχρισμα).
• Μαγνητική Τομογραφία • Αξονική Τομογραφία • Μαστού Ψηφιακή Μαστογραφία - Τομοσύνθεση Υπέρηχος Μαστού - Ελαστογραφία • Ψηφιακή Απεικόνιση Οδόντων Yπολογιστική τομογραφία κωνικής δέσμης CBCT - Ψηφιακή Πανοραμική Aκτινογραφία Ψηφιακή Κεφαλομετρική Ακτινογραφία • Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας • Λιπομέτρηση • Υπέρηχοι Σώματος Ελαστογραφία Υπέρηχοι (Triplex) Αγγείων -Χαρτογράφιση Διακολπικό - Διορθικό Υπερηχογράφημα Υπέρηχοι Μυοσκελετικού Υπέρηχοι Αρθρώσεων - Μαλακών Μορίων • Βιοψίες • Aκτινολογικό
νέο
ΤΜΗΜΑ Πυρηνικής Ιατρικής
• Σπινθηρογράφημα με γ-camera: Καρδιάς/ Αιματώσεως Μυοκαρδίου / Οστών / Θυρεοειδούς / Παραθυρεοειδών / Νεφρών / Εγκεφάλου κ.α.
ΤΜΗΜΑΤΑ • Kαρδιολογικό Υπέρηχοι (triplex) καρδιάς Τεστ Κοπώσεως ABPM Echo-stress Holter ρυθμού & πιέσεως • Νευρολογικό Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα Φλοιοχαρτογράφιση (με επεξεργασία brain maping) Hλεκτρομυογράφημα Ηλεκτρονευρογράφημα Έλεγχος Desmedt Προκλητά Δυναμικά (Σωματοαισθητικά / Ακουστικά / οπτικά)
Biofeedback • Γαστρεντερολογικό Γαστροσκόπηση Κολονοσκόπηση Ορθοσιγμοειδοσκόπηση Εικονική Κολονοσκόπηση • Βιοπαθολογικό Μικροβιολογικό / Αιματολογικό / Ανοσολογικό / Βιοχημικό / Ορμονολογικό / Μοριακό / Κυτταρολογικό / Rast Test / Επίπεδα φαρμάκων Τest PAP / Προγεννητικός Έλεγχος / Check up Πατησίων 237, Πλατεία Κολιάτσου t. 210 864 0918 / f. 210 866 5155 Αμφιαράου 165, Σεπόλια t. 210 515 7982 / f. 211 106 2301
Σαράντης Βλάχος Ιατρός Βιοπαθολόγος, Επιστημονικός Υπεύθυνος Βιοπαθολογικού Εργαστηρίου στην Κοσμοιατρική Σεπολίων
Xαλκίδος 12, Άνω Πατήσια t. 210 864 0918 / f. 210 866 5155
www.kosmoiatriki.com e-mail: info@kosmoiatriki.com
10% κάτοικοι σπιτιών
μεγαλύτερων από 101 τμ
27% σε κακή οικονομική κατάσταση
Όλοι ή τουλάχιστον οι περισσότεροι αισθανθήκαμε πιεσμένοι αυτό το ζόρικο διάστημα. Οι άνθρωποι όμως που είχαν οικονομικό πρόβλημα, είναι λογικό όχι απλά να αισθάνθηκαν πίεση, αλλά να φτάνουν στα όριά τους.
Θα ήταν κατά μιας εφαρμογής στο κινητό που θα τους ειδοποιούσε πως ήρθαν σε επαφή τις τελευταίες ημέρες με άτομο που νοσεί:
50% κακή οικονομική κατάσταση
40% μέτρια 37% καλή
Ήδη πιεσμένοι από τα κακά οικονομικά τους, οι άνθρωποι αυτής της κατηγορίας κρίνουν σε μεγάλο ποσοστό πως μια τέτοια εφαρμογή τους είναι ανεπιθύμητη, γιατί, ενδεχομένως, θα αποτελεί μια επιπλέον πηγή στρες και καταπίεσης.
Θεωρούν ότι η συμμόρφωση των πολιτών στα μέτρα οφείλεται σε πολύ μεγάλο βαθμό στον φόβο:
50% έχοντες εργασία 53% άνεργοι 47% μέτρια οικ. κατάστ. 51% καλή
οικ. κατάστ.
Σχεδόν όλοι έθεσαν τον φόβο ως τον νούμερο 1 παράγοντα συμμόρφωσης. Μικρή έως μηδαμινή σημασία έπαιξε η εργασία ή το οικονομικό επίπεδο, εν προκειμένω.
Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ Ανεξαρτήτως οικονομικής κατάστασης, η συντριπτική πλειοψηφία όλων των κατηγοριών (κακή, καλή, μέτρια) δήλωσαν ότι βρίσκουν την λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της διασποράς του ιού απαραίτητα. Πάντως, αισθάνθηκαν να χαλαρώνουν περισσότερο οι κάτοικοι σχετικά μεγάλων σπιτιών, από ό, τι εκείνοι που δήλωσαν ότι μένουν σε χώρους μικρότερους των 70 τ.μ. Κι αυτό είναι κάτι που αναμέναμε να δούμε κι εμείς. Το 61% των ανθρώπων που απάντησαν πως ζουν σε σπίτια έως 50 τ.μ. έκλαψε ή βούρκωσε έστω μία φορά στην διάρκεια της καραντίνας, όμως σε σχέση με κατοίκους μεγαλύτερων οικιών ήταν αυτή η κατηγορία που σε μεγαλύτερο βαθμό εντόπισε αλλαγή της ερωτικής διάθεσης προς το καλύτερο, με τους ανθρώπους που ζουν σε ελαφρώς μεγαλύτερους χώρους (51-70 τ.μ.) να έπονται. Μικρά σπίτια, πολλές αγκαλιές!
Ζω σε μεγάλο σπίτι, έχω δουλειά και δεν χρωστάω: και τι θα πει αυτό; Όταν δεν έχεις δουλειά και εισόδημα, όλα είναι δύσκολα. Όταν ζεις σε ένα σπίτι μικρό και άβολο ή μεγάλο και "παγωμένο", αρκετά πράγματα μπορούν να σου φανούν βουνό. Όμως, σε προβλήματα καραμπινάτα όπως αυτό της έλευσης της πανδημίας, ίσως τα περί εισοδήματος και τετραγωνικών φαντάζουν λεπτομέρειες. Ίσως πάλι και όχι. Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσα σε ένα συμπαθέστατο σπιτάκι 45 τετραγωνικών στην καρδιά του κέντρου της πόλης. Η βαβούρα δεν με ενοχλούσε και περισσότερο κόσμο από ό, τι σε αυτό το σπίτι δεν έχω υποδεχτεί πουθενά αλλού στην ζωή μου. Όμως, έχω να θυμάμαι εκεί μέσα και άσχημους καυγάδες, εντάσεις που επιφέρει η συγκατοίκηση και τα λοιπά. Διότι, ήταν ένας σχεδόν ενιαίος χώρος. Εκτός κι αν υποθέσει κάποιος ότι μπορεί να απομονωθεί στο μπάνιο ή στην κουζίνα, δύο δωμάτια μικρούτσικα που έβλεπαν φωταγωγό. Στην καραντίνα, ευγνωμόνησα τον εαυτό μου και τον σύντροφό μου για την επιλογή μας να μπούμε σε ένα μεγάλο, φωτεινό σπίτι με μπαλκόνια, ένα σπίτι που ίσως ξεφεύγει από τον προϋπολογισμό μας για ιδανικό νοίκι και χαμηλούς λογαριασμούς, αλλά που, χάρη στο πώς είναι, αξίζει κάθε μία από τις επιπλέον ώρες δουλειάς που ρίχνουμε για να το αντέχουμε οικονομικά. Και μιας και είπα οικονομικά, εγώ που σας γράφω αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι ποτέ στην millennial ζωή μου να έχω χρήματα και άνεση, όχι επειδή δεν έχω σπουδάσει ή επειδή δεν έχω δουλέψει, αλλά επειδή έτσι είναι η κατάσταση, so simply. Μια ζωή, εμείς οι 25ρηδες, μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη ευκαιρία ή θέση μελλοντικά, ζούμε με πεντακοσάρικα και κάτι λίγα παραπάνω. Γι’ αυτό δουλεύουμε σε περισσότερες από μία δουλειές. Κατάλαβες; Η καραντίνα δεν ευνόησε κανέναν από άποψης χρημάτων, όμως σίγουρα περιόρισε και τα έξοδά μας. Ούτε καφέδες, ούτε ταξιά, ούτε φαγιά έξω, ούτε ψώνια τρελά. Σπιτάκι, φαγάκι, Netflix και τηλεργασία, διάβασμα, ύπνος, τηλεφωνήματα με φίλους. Σε έναν χώρο τριψήφιου αριθμού τετραγωνικών, με δυνατότητες απομόνωσης, ακόμα και ξεχωριστών ωρών ύπνου και ξεκούρασης, η ψυχή μου δεν πλακώθηκε, που λένε. Είχα ανάσα, είχα οξυγόνο. Από λεφτά, πήραμε το 800ρι (πάλι καλά) και, για να είμαι απολύτως ειλικρινής, τέτοιο ποσό μαζεμένο δεν είχα δει ποτέ πιο πριν στην ζωή μου. Ξοδεύτηκε σε λιγότερο από μήνα, ανακούφισε οφειλούμενα και μικρο-υποχρεώσεις και αυτό ήταν. Τώρα τι κάνουμε; Τώρα που τελείωσε επισήμως η καραντίνα, αλλά η αγορά δεν κινείται και λεφτά-για ακόμα μία φορά-δεν υπάρχουν;
Είναι απολύτως πεπεισμένοι ότι ο κορωνοϊός είναι δημιουργία εργαστηρίων στα πλαίσια του βιολογικού πολέμου:
15% 8% 5% καλή οικον. κατάσταση
22% άνεργοι
ΗΠΖ
μέτρια οικον. κατάσταση
12% έχοντες εργασία
ΓΕΩΡΓΙΑ ΔΡΑΚΑΚΗ
κακή οικον. κατάσταση
Αισθάνθηκαν πολλές φορές να φτάνουν στα «όριά» τους:
No comment.
Την εποχή του κορωνοϊού Παραμένουμε άνθρωποι Από ποια μέσα ενημερωνόσαστε όλη αυτήν την περίοδο;
61% καθόλου
από έντυπα μέσα
4% πάρα πολύ
από ραδιόφωνο
26% αρκετά
από social media
14% πολύ
από τηλεόραση Ο φόβος για την μετάδοση του ιού μείωσε ακόμα περισσότερο τις πωλήσεις των έντυπων μέσων. Αρκετά από αυτά δημιούργησαν υπηρεσία συνδρομής για να έρχεται η εφημερίδα στο σπίτι.
Πόσο ανησυχήσατε πάνω στο θέμα ελευθερία-έλεγχος;
28% άντρες
πάρα πολύ
34% γυναίκες πολύ
7% 18-24
Οι ακραίες περιπτώσεις Η έλευση του ιού στις ζωές μας και η επακόλουθη συνθήκη καραντίνας ήταν καταλυτικές. Άλλαξαν τις ζωές μας, τις ματιές μας, εμάς τους ίδιους. Αναλύοντας τις απαντήσεις του κόσμου, συνειδητοποιήσαμε ότι, όσο διαφορετικοί και να είμαστε, από άποψης εισοδήματος, ηλικίας, φύλου, εργασιακού status, απέναντι σε ορισμένα πράγματα σκεφτόμαστε παρόμοια, ενιαία. Από την άλλη, ορισμένες απαντήσεις μας εξέπληξαν λόγω του πολύ υψηλού ή του αναπάντεχα χαμηλού ποσοστού που συγκέντρωσαν. Όταν το 68% απάντησε ότι θεωρεί τα μέτρα που ελήφθησαν απαραίτητα και μόλις το 6% ανεπαρκή, αυτό για εμάς επιβεβαιώνει την γενική μας εντύπωση-που δεν είναι, φυσικά, μόνο δική μας- ότι η κυβέρνηση έκανε κάτι σωστά. Σίγουρα, υπήρξαν παραλείψεις, υπερβολές και καθυστερήσεις στις υποχρεώσεις του κράτους απέναντι στους πολίτες, όμως ο παλμός της πλειοψηφίας χτυπά στην μεριά μιας θετικής αξιολόγησης. Την περίοδο αυτή, οι περισσότεροι από εμάς ασχοληθήκαμε περισσότερο από ποτέ με την ενημέρωσή μας. Πιστεύαμε ότι τα social media θα αποτελούσαν βασική πηγή πληροφόρησης, ιδίως για τους νέους, κάτι τέτοιο όμως δε φάνηκε από τα αποτελέσματα. Εντοπίσαμε ακόμα ότι διχαστήκαμε κρίνοντας τον τρόπο αντίδρασης της κοινωνίας ως αναμενόμενο και λογικό από την μία (42%) και ως φοβικό και καθοδηγούμενο από την άλλη (40%). Οι περισσότεροι από εμάς (58%) φορτιστήκαμε ψυχικά και, έστω μία φορά, δηλώσαμε ότι δακρύσαμε, βουρκώσαμε. Στα ποσοστά που παρατίθενται σε αυτήν την σελίδα, επιχειρήσαμε να διακρίνουμε τις απαντήσεις που μας ξάφνιασαν και τα αποτελέσματα που δείχνουν είτε πόλωση, είτε ομοιογένεια. Εσείς πού εντοπίζετε τις δικές σας απαντήσεις σε αυτά που επιλέξαμε εδώ;
καθόλου
16% 65+
καθόλου Μας «πάγωσε» το 7% από μεριάς των νέων. Ίσως όμως ήταν απλά ειλικρινείς: ο θείος «Google» γνωρίζει ήδη σχεδόν τα πάντα για αυτούς και τις ζωές τους. Ποιος έλεγχος, τώρα, να τους τρομοκρατήσει; Οι γυναίκες, στα συνολικά αποτελέσματα, στάθηκαν πιο προβληματισμένες από τους άντρες με όχι ασήμαντη διαφορά.
Παρατηρήσατε αλλαγή στην επιθετικότητα όσον αφορά την καθημερινότητα εκτός Social media;
Συμφωνείτε ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν;
12% δεν συμφωνώ καθόλου
21% αύξηση
34% συμφωνώ
19% μείωση
50% συμφωνώ
61% στα ίδια επίπεδα Το ότι 19% την αξιολόγησαν μειωμένη μπορεί να δείχνει ότι οι άνθρωποι στάθηκαν με πνεύμα ομονοίας απέναντι στον κοινό εχθρό και με ήρεμη στάση ο ένας απέναντι στον άλλο.
έτσι κι έτσι
απολύτως Είναι πολύ θλιβερό το ποσοστό της απόλυτης συμφωνίας με το απαισιόδοξο φορτίο της φράσης «τα πράγματα θα χειροτερέψουν». Μετά από μια δεκαετία οικονομικής κρίσης, ένα νέο χτύπημα δεν βοηθά την πλειοψηφία να σταθεί αισιόδοξη.
Αν οδηγηθούμε σε καταστάσεις πλήρους ελέγχου θα υπάρξουν αντιδράσεις;
67% ναι 28% ίσως 4% όχι Το συντριπτικό 67% τα λέει όλα από μόνο του. Ήδη υπήρξαν αντιδράσεις, ακόμα και για τα επιβεβλημένα από τον νόμο της λογικής μέτρα. Ως λαός, αντιδρούμε απέναντι σε περιστολές ελευθεριών μας, κι αυτό δεν είναι πάντοτε δείγμα ανωριμότητας.
Τα μέτρα θεωρήθηκαν ανεπαρκή από το 6%. Τι είπε ο κόσμος πάνω σε αυτό το θέμα, από το πρίσμα της οικονομικής του κατάστασης; ανθρωποι σε κακή οικονομική κατάσταση: τα θεώρησαν ανεπαρκή κατά
9%
σε μέτρια: ανεπαρκή κατά
5%
σε καλή: ανεπαρκή κατά
5%
Ανεξαρτήτως οικονομικών, η αξιολόγηση των μέτρων υπήρξε σε γενικές γραμμές θετική. Ελάχιστοι αυτές και αυτοί που στάθηκαν με απολυτότητα στην θέση ότι αυτά ήταν εντελώς ανεπαρκή. Ανεπαίσθητη η διαφορά ανάμεσα στα οικονομικά στρώματα.
Πώς έκριναν οι άνθρωποι τον τρόπο αντίδρασης της κοινωνίας αναλόγως με το αν είχαν ή όχι εργασία την περίοδο της καραντίνας;
44% καθόλου εργασία φοβικό και καθοδηγούμενο
43% εκ περιτροπής εργασία αναμενόμενο και λογικό
52% τηλεργασία
αναμενόμενο και λογικό Μια από τις εντονότερες πολώσεις που εντοπίσαμε σε ολόκληρο το ερωτηματολόγιο ήταν η αξιολόγηση του τρόπου αντίδρασης της κοινωνίας. Όσοι απάντησαν, κυριολεκτικά διχάστηκαν. Έχει ενδιαφέρον η επίδραση του παράγοντα εργασία στην διαμόρφωση της άποψης του κόσμου.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την οπτική σας για το μέλλον; Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση “Τα πράγματα θα χειροτερέψουν γενικά”;
Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ Ένα χαρακτηρστικό των ανθρώπων γενικά είναι ο σχεδιασμός. Τα λεγόμενα plan A, B, C και ωμέγα... Όλα αυτά, εδώ και πολύ καιρό, τρεμοπαίζουν μέσα σε ένα περιβάλλον εξαιρετικα αβέβαιο και ευμετάβλητο. Μην ξεχνούμε την δεκαετή οικονομική κρίση που ακριβώς ακύρωσε τη δυνατότητα προγραμματισμού και σχεδιασμού. Κάποτε μία οικογένεια, μία επιχείρηση, ένα άτομο μπορεί να έβαζε στόχους και να κινείτο αναλόγως. Η πανδημία μεγέθυνε την αβεβαιότητα όχι για το κάπως μακρινό μέλλον, αλλά μέχρι και για την επόμενη εβδομάδα. Μπαίνουμε σε μία φάση που παράγονται νέες πρακτικές, αντιλήψεις. Το πώς θα χωνευτούν, το πώς θα καθορίσουν την κίνηση και τα μυαλά των ανθρώπων είναι ένα εξαιρετικό ζήτημα πάνω στο οποίο θα αντιπαρατεθούν σχολές σκέψης, πολιτικές και ιδεολογίες.
Νικολέττα Διαμαντάκου Υπεύθυνη του πολιτικού γραφείου της "κοινωνίας αξιών", μέλος του Αθηναϊκού Καλλιτεχνικού Δικτύου και υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων του φεστιβάλ Το Μικρό Παρίσι των Αθηνών
Ασταθές μέλλον Εδώ και τρεις μήνες, ο σύγχρονος κόσμος βολοδέρνει στη δίνη μιας τρικυμίας που την είπαμε υγειονομική κρίση. Ακόμα κι αν τo φαινόμενο έχει καταλαγιάσει, τίποτα δεν δείχνει πως έχει τελειώσει, δεχόμαστε ακόμα τα απόνερα της. Αν δεχτούμε ότι η κρίση ορίζεται σαν μια περίοδος ανωμαλίας που κρύβει κινδύνους και δυσχέρειες, αλλά και επιπρόσθετα καθορίζει ένα σημείο καμπής στην εξέλιξη κάποιου γεγονότος και οδηγεί στην επιδείνωση καταστάσεων που μέχρι σήμερα θεωρούσαμε φυσιολογικές, τότε...
Πώς θα χαρακτηρίζατε την οπτική σας για το μέλλον;
ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 50-65
65+
38% 23% 24% 23% 18% αισιόδοξη 13% 23% 27% 30% 29% απαισιόδοξη 49% 54% 49% 47% 53% ασταθή
24% 27% 49% ασταθή
36-49
απαισιόδοξη
25-35
αισιόδοξη
18-24
Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση “Τα πράγματα θα χειροτερέψουν γενικά”;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ 7-10 Απολύτως Σύμφωνο
10% 34% 54% μέτρια οικονομική κατάσταση 16% 36% 48% καλή οικονομική κατάσταση
11% 34% 55% πολύ-πάρα πολύ 7-10
9% 26% 65% κακή οικονομική κατάσταση
ουδέτερα 4-6
4-6 Ουδέτερα
καθόλουλίγο 0-3
0-3 Καθόλου Σύμφωνο
ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ ΟΛΕΣ ΟΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
...μέσα από όλα όσα βιώσαμε και πέρα από την έκπληξη που μας προκάλεσε το γεγονός αυτό καθεαυτό, αισθανθήκαμε πως χάσαμε τον έλεγχο της ζωής μας ενώ βομβαρδιστήκαμε και συνεχίζουμε να βομβαρδιζόμαστε με μεγάλο όγκο εξειδικευμένων πληροφοριών, τις οποίες, στο μεγαλύτερο βαθμό, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε κι έτσι τα γεγονότα κλιμακώθηκαν ερήμην μας. Παρόμοιες καταστάσεις κάνουν τον άνθρωπο να χάνει τον προσανατολισμό του και γίνεται εύκολα αντικείμενο εκμετάλλευσης. Ο φόβος και οι ενοχές είναι τα υλικά που μπορούν βάλουν τα θεμέλια μιας νέας πραγματικότητας και, εύκολα πια, να τον κάνουν ανεκτικό ή και απαθή, πιστεύοντας ότι αν δεν δεχτεί όσα αλλάζουν στη ζωή, τον περιμένει το χειρότερο. Ας προσπαθήσουμε να δούμε πώς θα είναι ο κόσμος μετά τον ιό… Πώς θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στη ζωή μας; Κανονικά, θα απαντήσει κάποιος. Όμως τι σημαίνει κανονικά; Τι είναι αυτό που μέχρι σήμερα όριζε την κανονικότητα και πόσο έχει αλλάξει; Αρκεί κανείς να δει τον τρόπο που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και αντιμετωπίζουν ακόμα και τους πιο κοντινούς τους για να καταλάβει πως τίποτα δεν είναι πια ίδιο. Νομίζω πως ζούμε την προσομοίωση μιας νέας πραγματικότητας και το ερώτημα δεν είναι αν θα επιστρέψουμε σε όλα όσα μέχρι τώρα γνωρίζαμε, αλλά αν όσα ζήσαμε, μας έδωσαν την ευκαιρία να δούμε μέσα μας και γύρω μας. Το μέλλον κρύβει αστάθεια και η κοινωνική απομάκρυνση που φαντάζει ως η νέα πραγματικότητα, μας κάνει ευάλωτους. Γι’ αυτό είναι ανάγκη να είμαστε σε επιφυλακή. Οι μνήμες από τις μέρες εγκλεισμού μας ας λειτουργήσουν σαν αντίδοτο στο ζοφερό παρόν για να μας ανοίξουν ένα παράθυρο στο μέλλον που μπορεί να γίνει καλύτερο, χωρίς όμως αυτό να το θεωρούμε δεδομένο. Δεν ξέρω αν τα πράγματα θα πάνε προς το χειρότερο από εδώ και πέρα. Αυτό που ξέρω είναι πως πρέπει να αντισταθούμε και να παλέψουμε για το καλύτερο κι αυτό δεν θα είναι εύκολο. Γι’ αυτό θα κλείσω με την προτροπή του ποιητή : “Μην αμελήσετε. Πάρτε μαζί σας νερό το μέλλον μας θα έχει πολύ ξηρασία” (Μιχάλης Κατσαρός)
Το αγαπημένο μας, γαλλικής φινέτσας, vintage store, μας συστήνει το «αδερφάκι» του, το νέο κατάστημα που μόλις άνοιξε τις πόρτες του στο Κουκάκι. Είναι πάντα καλή ευκαιρία για να αγοράσετε vintage κομμάτια στις καλύτερες τιμές, για να ανανεώσετε την γκαρνταρόμπα σας ή να κάνετε δώρα σε αγαπημένους φίλους! Στο Like Yesterday’s θα βρείτε όσα έχετε φανταστεί: μοναδικά και ευφάνταστα κομμάτια, κάνοντας ένα ταξίδι σε όλες τις δεκαετίες του στυλ!
Πρωτογένους 16, Αθήνα
Τ: 216 70 04 810 New store Δημητρακοπούλου 98, Κουκάκι Τ: +211 41 75 839
fb: likeyesterdays2ndhand | Ig: likeydays
Όταν παραχθεί το εμβόλιο για τον κορωνοϊό πιστεύετε πως πρέπει να είναι υποχρεωτικό για το σύνολο του πληθυσμού; ΓΥΝΑΙΚΕΣ
41% ναι
33%
Το μόνο εύκολο είναι να γελοιοποιηθούν οι συνωμοσιολόγοι. Και πολλές φορές δυστυχώς οι ίδιοι δίνουν το δικαίωμα. Όμως αξίζουν την εμπιστοσύνη μας ηγέτες, εταιρείες, μηχανισμοί, ερευνητικά κέντρα;
36% 39% όχι 23% 28% δε γνωρίζω
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
42% 33% 31% 39% 47% ναι 33% 40% 41% 36% 31% όχι 25% 27% 28% 25% 22% δε γνωρίζω
Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση: “Ο κορωνοϊος είναι δημιουργία εργαστηρίων στα πλαίσια του βιολογικού πολέμου”;
γενικος μέσος όρος
53% 0-3 Καθόλου Σύμφωνο 24% 4-6 Ουδέτερα 23% 7-10 Απολύτως Σύμφωνο
Είναι σίγουρο πως δεν γνωρίζουμε σαν απλοί θνητοί ούτε το 20% των όσων συμβαίνουν, σχεδιάζονται, προωθούνται από την κορυφή της πυραμίδας. Γι’ αυτό χρειάζεται ο προβληματισμός.
Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση “Ο κορωνοϊός είναι απλά λίγο πιο επικίνδυνος από τη γρίπη”;
ΓΕΝΙΚΟΣ ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ
7-10 Απολύτως Σύμφωνο
4-6 Ουδέτερα
50% 27% 23% 0-3 Καθόλου Σύμφωνο
Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση: “Ο κορωνοϊος είναι δημιουργία εργαστηρίων στα πλαίσια του βιολογικού πολέμου”; Όταν παραχθεί το εμβόλιο για τον κορωνοϊό πιστεύετε πως πρέπει να είναι υποχρεωτικό για το σύνολο του πληθυσμού;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΦΥΛΟ άντρες
Πόσο σύμφωνο-η σας βρίσκει η φράση “Ο κορωνοϊός είναι απλά λίγο πιο επικίνδυνος από τη γρίπη”;
Από την άλλη, υπάρχουν γραφικότητες που καταντούν επικίνδυνες για το κοινωνικό σύνολο. Και τελικά το μόνο που κάνουν είναι να αποδυναμώνουν την κριτική σκέψη και προσέγγιση.
ΑΝΤΑ ΚΟΥΓΙΑ
ΗΠΖ
Θεωρίες Συνωμοσίας Εν μέσω καραντίνας, καθόμουν σε ένα παγκάκι με έναν πολύ καλό φίλο που μπήκε στη διαδικασία να πιστέψει κάποιες από τις θεωρίες συνωμοσίας. Όταν κατάλαβα ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον πείσω ότι πρόκειται για ανυπόστατες θεωρίες, έκλεισα τη συζήτηση με μία κουβέντα: "Φιλαράκι, δες πώς θα πορευτείς και πώς θα επιβιώσεις από δω και μπρος, κι άσε τι έγινε και πώς έγινε. Κοίτα το "τώρα", για να έχεις και "μετά". Ακούσαμε τα πάντα, στα πιο παράξενα μέρη, από ανθρώπους που δεν το περιμέναμε (καλά, δε λέω, από κάποιους το περιμέναμε!): “κορωνοϊός δεν υπάρχει” και η δήλωση ακολουθείτο από την ερώτηση “ξέρεις εσύ κανέναν που αρρώστησε ή πέθανε από κορωνοϊό;”/ “θέλουν να κάνουν δοκιμές για το 5G γι’αυτό μας έκλεισαν μέσα” / “φτιάξανε τον ιό στα εργαστήρια για να μειωθεί ο πληθυσμός-να κάνουν πόλεμο” / “την Ανάσταση εμάς δεν μας αφήσανε να πάμε στην Εκκλησία να πάρουμε το φως, είναι άθεοι”/ “Από τη γρίπη πεθαίνουν περισσότεροι” / “Αν κάνουμε το εμβόλιο θα μας τσιπάρουν και θα μας παρακολουθούν” (λες και τώρα με τα smartphones γίνεται “πάρτυ ελευθερίας”) ή “Με το εμβόλιο θα μας βάλουν μέσα μας κι άλλες αρρώστιες” και η λίστα δεν τελειώνει. Όλα αυτά ακούγονταν παντού και σχεδόν … από παντού. Κι όταν έκανες το λάθος να μπεις στη διαδικασία να συζητήσεις με επιχειρήματα, η επίθεση που λάμβανες δεν είχε προηγούμενο. Έμπαινες σε έναν κυκεώνα ερωταπαντήσεων, που στο τέλος τα παρατούσες. Από που ξεφύτρωσε αυτό το όργιο θεωριών συνωμοσίας; Στη συγκεκριμένη περίπτωση, σίγουρα η απομόνωση και η μοναξιά οδήγησε το μυαλό σε περίεργα παιχνίδια και υπήρχε η δυσκολία συζήτησης και ανταλλαγής απόψεων. Γενικά όμως, οι θεωρίες συνωμοσίας ξεπηδάνε σε κάθε μεγάλη κρίση. Όταν ο άνθρωπος νιώθει αδύναμος κι ανασφαλής, ψάχνει τον τρόπο να ανακτήσει τον έλεγχο. Το να ψάξεις, όμως, να εξηγήσεις γιατί συνέβη ό,τι συνέβη, δεν σου δίνει τον έλεγχο. Η αίσθηση του ελέγχου δημιουργείται μόνο όταν στηρίζεσαι στα πόδια σου και κάνεις ό,τι πρέπει για να προσαρμοστείς σε κάθε νέα συνθήκη. Στην τελική, αυτή η τρομολαγνεία των θεωριών συνωμοσίας οδηγεί στο αντίθετο αποτέλεσμα: να βλέπεις παντού εχθρούς. Κι αν είσαι σε διαρκή πόλεμο, πώς θα αισθανθείς ασφάλεια; Σελίδα 44 από το ιντερνετικό τεύχος 75
ρ οζ α λια Για λαχταριστούς μεζέδες και καλό κρασί, η Ροζαλία ήταν και συνεχίζει να είναι, στέκι παντός καιρού & συνθηκών! Ο πεζόδρομος της Βαλτετσίου, γεμίζει χρώματα και αρώματα και τα τραπέζια της Ροζαλίας στρώνονται κάτω απ’ τα πλατάνια και τις καστανιές και υποδέχονται τις παρέες απο τις 11:00 το πρωί. Γευτείτε μοναδικούς μεζέδες, ποιοτικά κρέατα και θαλασσινά, επιλέξτε εκλεκτό χύμα κρασί από μικρούς παραγωγούς απ’ όλη την Ελλάδα, Κρητική ρακή, τσίπουρο Τυρνάβου και τοπικές Ελληνικές μπύρες, όπως η μπύρα Ικαρίας. Απολαύστε την φιλοξενία και το χαλαρό περιβάλλον της Ροζαλίας που καθημερινά ανοίγει τον όμορφο κήπο της στις παρέες της Αθήνας που την έχουν αναδείξει σε ένα από τα καλύτερα στέκια εδώ και χρόνια.
ΒΑΛΤΕΤΣΙΟΥ 59, ΠΛ. ΕΞΑΡΧΕΙΩΝ | ΤΗΛ.: 210 38 07 992 , 210 33 02 933 fb.: Ροζαλία-Rozalia
Από ποια μέσα ενημερωνόσαστε όλη αυτήν την περίοδο;
ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ
23% 28% 25% 14% 10% τηλεόραση 46% 27% 15% 8% 4% ραδιόφωνο 61% 21% 11% 5% 2% έντυπα μέσα 6% 14% 27% 28% 25% ειδησεογραφικά site 8% 17% 26% 26% 23% social media ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑ / ΜΟΝΟ ΠΟΛΥ - ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
33% 14% 22% 29% 32% τηλεόραση 3% 14% 9% 18% 31% ραδιόφωνο 6% 3% 5% 11% 12% έντυπα μέσα 47% 49% 55% 57% 54% ειδησεογραφικά site 40% 47% 50% 50% 52% social media Η κάλυψη από την τηλεόραση για εσάς είναι:
ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ
4% εξαιρετική
31% μέτρια
19% καλή
47% κακή
Εντυπωσιακή η αρνητική στάση του 78% του συνόλου των απαντήσεων για την κάλυψη από την τηλεόραση της πανδημίας. Έχουμε εθιστεί στο να βλέπουμε και να βρίζουμε;
ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΣ ΗΛΙΚΙΑ / ΜΟΝΟ ΠΟΛΥ - ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
4% 2% 4% 4% 3% εξαιρετική 22% 14% 18% 20% 26% καλή
Συμφωνείτε με τη φράση “Η απουσία άλλων ειδήσεων πέραν του κορωνοϊού ήταν λογική λόγω του ίδιου του γεγονότος”; Υπήρξαν έντονες αντιπαραθέσεις με φίλους και γνωστούς στα social media που να αφορούσαν την πανδημία; Σόνια Χαϊμαντά δημοσιογράφος διδάσκουσα Π.Δ. 407 στο τμήμα ΕΜΜΕ του ΕΚΠΑ
Ένα πανδημικό test δημοκρατίας για τα ελληνικά media Είναι προφανές ότι η έρευνα του "Η πόλη ζει" κάνει την έκπληξη, ίσως και τη διαφορά, παραδίδοντας στο αναγνωστικό κοινό μια εξαντλητική πολύπτυχη "βεντάλια" λογικοφανών ή και μη αναμενόμενων απαντήσεων, αναφορικά με τη στάση των πολιτών απέναντι στην υγειονομική και οικονομική κρίση του κορωνοϊού. Ωστόσο, ιδιαίτερα στην ενότητα που αφορά στην κατανάλωση ΜΜΕ, η συνολική εικόνα των απαντήσεων γεννά και νέες απορίες καθώς σκιαγραφεί έναν αναμορφωμένο χάρτη σχέσεων πολίτη - media, με γκρίζες ζώνες, πολλούς άγνωστους Χ και μεταβλητές. Αποτελεί η σφαίρα επιρροής των MME μια συμπαγής μπάλα με περιορισμένες κεντρόφυγες δυνάμεις, ή μια φούσκα που και στην περίπτωση της πανδημίας ήταν και είναι έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή; Αποτελεί το μιντιακό στερέωμα ένα αφ’ υψηλού βάθρο των εκπροσώπων της Πολιτείας (πρωθυπουργός, λοιμωξιολόγοι, υφυπουργοί - διαχειριστές κρίσεων), μια «αρένα» σύγκρουσης συμφερόντων, ή μια επίπεδη «αγορά» δημοσίου διαλόγου με interactivity και ερείσματα πολυφωνίας; Το βέβαιο είναι ότι δεν είναι δυνατόν να προσεγγίσουμε τα συμπεράσματα του ερωτηματολογίου για τα ΜΜΕ αν δεν τα εντάξουμε, δεν τα προσεγγίσουμε ολιστικά, σε συνάρτηση με άλλες παραμέτρους, κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και αξιακές. Αποφεύγοντας υπεραπλουστεύσεις, θα πρέπει να δούμε αν και στην περίπτωση της
Παρακολουθούσατε τακτικά ειδήσεις;
ΓΕΝΙΚΟΣ ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ
32% 33% 25% 10%
33% 56% 49% 44% 36% κακή
ναι
41% 28% 28% 32% 35% μέτρια
καθόλου
ΠΟΛΥ
ελάχιστα
ΑΡΚΕΤΑ
αρκετά
ΛΙΓΟ
Από ποια μέσα ενημερωνόσαστε όλη αυτήν την περίοδο; Η κάλυψη από την τηλεόραση για εσάς είναι:
ΓΕΝΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΚΑΘΟΛΟΥ
Παρακολουθούσατε τακτικά ειδήσεις;
Και σε αυτόν τον πίνακα εμφανίζεται έντονα η αποστροφή μιας μεγάλης μερίδας του κόσμου απέναντι στα κανάλια και τις ειδήσεις που προβάλλουν. Δεν ήταν λίγοι που παρακολουθούσαν την ενημέρωση από τους Τσιόρδα-Χαρδαλιά και μετά αδιαφορούσαν. Άσχημη εντύπωση έκανε σε πολύ κόσμο και η επιλογή ταινιών με καταστροφολογικό περιεχόμενο που δείχνει την έλλειψη σκέψης από στελέχη των ΜΜΕ!
Την εποχή του κορωνοϊού Παραμένουμε άνθρωποι πανδημίας, τα ΜΜΕ λειτούργησαν ως «καθρέφτες» μιας ώριμης κοινωνίας ή ως διαβιβαστές και πολλαπλασιαστές της κυρίαρχης γραμμής και τάξης, αν δηλαδή επέλεξαν να ακολουθήσουν τη διαδραστική προσέγγιση - παίζοντας το “χαρτί” της δημοκρατίας και πλουραλισμού - και να αφουγκραστούν τους φόβους, τις αγωνίες, τις απορίες των πολιτών ή αν προτίμησαν ή αναγκάστηκαν, λειτουργώντας αυτοσυντηρητικά, να περιοριστούν σε ρόλο μεταφραστή, κομιστή, διερμηνέα της κεντρικής πολιτικής και συστημικής γραμμής. Σε κάθε περίπτωση, οι πολίτες φάνηκαν να έχουν γνώση των φίλτρων που χρησιμοποιούνται, έχοντας εμπειρία από τον πρότερο έντιμο ή …ανέντιμο βίο των Μέσων, επιλέγοντας να «παρακολουθούν ειδήσεις» στην συντριπτική τους πλειονότητα με την ένταση της παρακολούθησης να βαίνει μειούμενη, όσο κατεβαίνουμε σε ηλικιακές κατηγορίες. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι 65+ επέδειξαν τη μεγαλύτερη πίστη στα δελτία ειδήσεων, κυρίως στην τηλεόραση, στην οποία γύρισαν την πλάτη οι νεαρότερες ηλικίες. Η έρευνα μας είπε αυτό που ήδη περιμέναμε: Για τη χαμηλή διείσδυση του Ραδιοφώνου, προφανώς λόγω του περιορισμού των μετακινήσεων με το αυτοκίνητο. Για την περαιτέρω απαξίωση των εφημερίδων που έχασαν άλλο ένα 18% της κυκλοφορίας τους (στο ήδη -70% ποσοστό απώλειας τα τελευταία 10 χρόνια), για την ολοένα αυξανόμενη διείσδυση των sites. Εδώ όμως έχουμε μια ανατροπή: Όλο και περισσότερο ενηλικιώνεται και ωριμάζει το κοινό των online εφημερίδων και των social media με την κουλτούρα της εύκολα προσβάσιμης και δωρεάν χρήσης Μέσων να καθίσταται κυρίαρχη, προκαλώντας ωστόσο σημαντικές αναταράξεις σε θέματα δημοκρατίας μιας και οι νεοεισερχόμενοι χρήστες της τρίτης ηλικίας, είναι αρκετά επιδεκτικοί στα fakenews και στο clickbait. Εντυπωσιακό είναι ότι 1 στους 2 τηλεθεατές ηλικίας 36-49 ετών χαρακτηρίζουν «κακή» την ενημέρωση από την τηλεόραση, ένα μέσον που στην εποχή της πανδημίας προβιβάζεται μεν, όχι με καλή διαγωγή δε, καθώς οι συντριπτικές πλειοψηφίες των επιμέρους ηλικιακών κατηγοριών δίνουν αρνητικό πρόσημο. Η απουσία άλλων θεμάτων από τα ΜΜΕ, πλην της επιδημίας, αποτελεί ένα λογικό παρακολούθημα για τους συμμετέχοντες στην έρευνα. Πάντα τα Μέσα στην Ελλάδα, κυρίως η τηλεόραση, διακατέχονται από εμμονές: Προάγονται τα μονοθεματικά δελτία που συνδυάζουν ενημέρωση μετά παραθυράτων σχολιαστών - έτσι γλιτώνουν και μισθούς ρεπόρτερ και έξοδα ρεπορτάζ -υιοθετείται το μοντέλο του παρουσιαστή - «καθοδηγητή», απομίμηση και ρέπλικα ενός μονοκρατορικού μοντέλου με χαρακτηριστικά «πατερούλη» που οδηγεί την κοινή γνώμη, ενώ απαξιώνονται σημαντικά ζητήματα πέραν του «κεντρικού» και επίμαχου όπως η διεθνής ειδησεογραφία ή οι τοπικές ελληνικές ειδήσεις (πολύ μακριά από την Αθήνα, άρα αδιάφορα). Ο όλος προβληματισμός πάντως σχετίζεται με τον αιώνιο και διαχρονικό λαϊκό γρίφο με την «κότα και το αβγό». Ο πολίτης έφτιαξε τα media στα μέτρα του, σαν καθρέφτη της κοινωνίας όπου ζει, ή τα media έπλασαν τον πολίτη; Το ερώτημα παραμένει διαχρονικά ανοικτό…Εξαρτάται από το επίπεδο της Δημοκρατίας.
Συμφωνείτε με τη φράση “Η απουσία άλλων ειδήσεων πέραν του κορωνοϊού ήταν λογική λόγω του ίδιου του γεγονότος”;
ΓΕΝΙΚΟΣ ΜΕΣΟΣ ΟΡΟΣ
7-10 Λίγο σύμφωνοαπόλυτα σύμφωνο
4-6 Ουδέτερα
0-3 Καθόλου σύμφωνοΛίγο σύμφωνο
57% 27% 18%
Και η κριτική στάση απέναντι στα τηλεοπτικά κανάλια συνεχίζεται. Πολλές φορές υπήρχε ένας εγκλεισμός μέσα στον εγκλεισμό. Ένας καταιγισμός από ειδήσεις, εικόνες, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, άστοχους σχολιασμούς δημιουργούσαν μία μεγάλη πίεση σε όποιον αποφάσιζε να παρακολουθήσει για ώρες τα τηλεοπτικά προγράμματα. Μεγάλο κανάλι μάλλον κάτι κατάλαβε και κέρδισε τηλεθέαση με ντοκυμαντέρ για τη φύση, που χαλάρωναν τον τηλεθεατή.
Υπήρξαν έντονες αντιπαραθέσεις με φίλους και γνωστούς στα Social media που να αφορούσαν την πανδημία;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΦΥΛΟ άντρες
ΓΥΝΑΙΚΕΣ
12% 10% πολύ συχνά
Τα μπλοκαρίσματα ανάμεσα σε φίλους, τα τρολαρίσματα, η λεκτική βία δεν ήταν αμελητέα. Το 30% όσων απάντησαν πήραν μέρος σε αντιπαραθέσεις (10% πολύ συχνά, 20% πολλές φορές) που χάρισαν άφθονες στιγμές παραλογισμού και γέλιου σε όσους παρακολουθούσαν και δεν συμμετείχαν.
20% 22%
πολλές φορές
40% 43%
λίγες φορές
28% 25%
καθόλου
κριτηριο ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
6% 10% 11% 12% 7% πολύ συχνά 22% 20% 20% 23% 33% πολλές φορές 46% 41% 42% 42% 31% λίγες φορές 26% 29% 27% 23% 29% καθόλου Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ Και αν ο μεγάλος χαμένος φαίνεται από τα στοιχεία να είναι το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες, κατά τη γνώμη μας, χρειάζεται αλλού να στρέψουμε την προσοχή μας. Στους μεγάλους κερδισένους, τα sites και τα social. Υπάρχει, πάντα θα υπάρχει, η παράμετρος της έγκυρης και σοβαρής ενημέρωσης. Που σέβεται τον αναγνώστη, την είδηση, την κατάσταση. Με την δική μας οπτική, άπειρες ήταν οι στιγμές που site στο κυνηγητό του «κλικ» γελοιοποιήθηκαν, παραπληροφόρησαν, απέκρυψαν και τελικά, έχασαν ακόμα περισσότερο την σοβαρότητά τους. Ακόμα πιο τραγελαφική ήταν η κατάσταση στα social, όπου εκεί διάφοροι τύποι θεωρούν ότι είναι αρχισυντάκτες, δημοσιογράφοι, αναλυτές και «επιστήμονες». Δεκάδες ποστ που αναπαρήγαγαν fake news, μη διασταυρωμένες ειδήσεις, μοχθηρές ανακοινώσεις, ηλιθιότητες και έσπερναν πανικό και διχασμό. Το διαδίκτυο όλο και περισσότερο ευτελίζεται και όχι πολύ αργά, θα κριτικαριστεί (όπως έγινε και με την τηλεόραση) από μεγάλες μερίδες. Αξιοσημείωτα τα μεγάλα ποσοστά που δεν ενημερώνονταν ούτε από sites. Τέλος, για να πούμε και κάτι θετικό, respect σε ευφυολογήματα και αστεία που βοήθησαν στην αποδραματοποίηση της κατάστασης και χάρισαν γέλιο σε πολλούς από εμάς.
Η έκτακτη κατάσταση θεωρείτε ότι μπορεί να επιμηκυνθεί (από κυβερνήσεις και εταιρείες) το επόμενο διάστημα, με σκοπό την ακύρωση ατομικών δικαιωμάτων και τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνίας;
Θα ήσασταν υπέρ μιας εφαρμογής στο κινητό σας που θα σας προειδοποιούσε πως ήρθατε σε επαφή τις τελευταίες ημέρες με άτομο που νοσεί; Η έκτακτη κατάσταση θεωρείτε ότι μπορεί να επιμηκυνθεί (από κυβερνήσεις και εταιρείες) το επόμενο διάστημα, με σκοπό την ακύρωση ατομικών δικαιωμάτων και τον ασφυκτικό έλεγχο της κοινωνίας; Αν οδηγηθούμε σε καταστάσεις πλήρους έλεγχου της κοινωνίας, πιστεύετε πως θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ
45% 36% 19% κακή οικονομική κατάσταση 35% 42% 22% μέτρια οικονομική κατάσταση 33% 44% 23% καλή οικονομική κατάσταση Αν οδηγηθούμε σε καταστάσεις πλήρους έλεγχου της κοινωνίας, πιστεύετε πως θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
76% 68% 70% 61% 73% ναι 22% 25% 25% 35% 26% ίσως 2% όχι
8% 4% 3% 1%
Θα ήσασταν υπέρ μιας εφαρμογής στο κινητό σας που θα σας προειδοποιούσε πως ήρθατε σε επαφή τις τελευταίες ημέρες με άτομο που νοσεί;
ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΗΛΙΚΙΑ 18-24
25-35
36-49
50-65
65+
24% 22% 27% 33% 41% ναι 33% 29% 29% 31% 32% ίσως 43% 49% 44% 36% 27% όχι Πολλοί θέλουν να πιστεύουν πως ζούμε σε μία κοινωνία πειθήνια και άκρως καθοδηγούμενη. Η ίδια η ζωή πολλές φορές δείχνει κάτι άλλο. Και δεν είναι βέβαια τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου μας που θα αποδείξουν το ένα ή το άλλο. Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει κάτι. Έτσι κι αλλιώς, η ιστορία είναι γεμάτη από στιγμές που όταν κάτι κρίνοταν στην πραγματικότητα, πολλά έγιναν που ξεπερνούσαν εκτιμήσεις, θέσφατα και δογματισμούς.
Umberto Davoli
Αρθρογράφος
Μια καινούργια κανονικότητα Ποιος θα δεχόταν στο κινητό του μια εφαρμογή που προειδοποιεί πως ήρθε σε επαφή με άτομο που νοσεί; Η έκτακτη κατάσταση μπορεί να επιμηκυνθεί στο επόμενο διάστημα με σκοπό έναν μεγαλύτερο έλεγχο της κοινωνίας; Πιστεύουμε ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο σε περίπτωση οδήγησης της κατάστασης σε πλήρη κοινωνικό έλεγχο; Ας εξετάσουμε λοιπόν τα αποτελέσματα αυτών των ερωτήσεων. Ανακουφίστηκα διαβάζοντας ότι, παρά την πρωτοφανή προσπάθεια τρομοκρατίας των πολιτών από όλα τα Μ.Μ.Ε., η πλειοψηφία (41% ) δηλώνει ότι δεν δέχεται την εφαρμογή, το 37% υποψιάζεται την εκμετάλλευση από αυτή την έκτακτη κατάσταση με σκοπό έναν μεγαλύτερο έλεγχο της κοινωνίας, ενώ το 67% δεν αμφισβητεί ότι θα υπάρξουν αντιδράσεις από τον κόσμο, αν οδηγηθούμε σε πλήρη έλεγχο της κοινωνίας, επιβεβαιώνοντας με αυτό τον τρόπο πόσο σημαντικά θεωρούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ελευθερία. Υπάρχει, ωστόσο, ένα μεγάλο ποσοστό που δηλώνει αντίθετη γνώμη (28% υπέρ της εφαρμογής, 22% ότι δεν ανησυχεί για επιμήκυνση της έκτακτης ανάγκης με περισσότερο κοινωνικό έλεγχο). Δεν θέλω να πιστεύω ότι αυτό το ποσοστό υποτιμά βασικά δικαιώματα όπως την ελευθερία και την ιδιωτικότητα. Ούτε πιστεύω ότι ονειρεύεται μια κοινωνία σε απόσταση και την κατάργηση των ανθρώπινων επαφών. Από την άλλη είχα την ευκαιρία να μιλήσω, και πολλές φορές να κοντραριστώ, με πολλά από τα άτομα που ανήκουν σε αυτό το ποσοστό και μου δήλωναν ότι η άποψή τους δεν είναι καθοδηγούμένη από έναν ανεξέλεγκτο φόβο ή από έναν πρωτοφανή πανικό….. Και τότε από πού πηγάζει αυτή η ανοχή σε μια υποτιθέμενη, αόριστη αναστολή της δημοκρατίας και αυτή η αδιαφορία για την πιθανή απόπειρα εισαγωγής ενός πλήρους ελέγχου της κοινωνίας; Φοβάμαι ότι ένα μεγάλο κομμάτι αυτού του ποσοστού απλά αντιδρά στην απαράδεκτη ρητορική της συνωμοσίας, που τα τελευταία χρόνια, αλλά ειδικά σε αυτή την περίπτωση, κατάφερε να μονοπωλήσει τα social media, διοχετεύοντας τον κοινωνικό θυμό μέσω συντηρητικών αφηγήσεων εναντίον ενός αποδιοπομπαίου τράγου. Μια κατανοητή αντίδραση στο παραλήρημα που θέλει τον ιό κατασκευασμένο στα εργαστήρια της Κίνας, της Ρωσίας, από τον Soros, τον Bill Gates, κ.τ.λ. Αν αυτή η αντίδραση είναι όμως κατανοητή είναι επίσης λανθασμένη, επειδή συμβάλλει στην απορρόφηση ενέργειας και δύναμης από μια ειλικρινή και δίκαιη αντίσταση σε ένα καπιταλιστικό σύστημα που είναι η πραγματική αιτία πολλών κακών: ταξικών ανισοτήτων, φτώχειας, καταναλωτισμού, καταστροφής του περιβάλλοντος και οπωσδήποτε πανδημιών.
Θα ήσασταν υπέρ μιας εφαρμογής στο κινητό σας που θα σας προειδοποιούσε πως ήρθατε σε επαφή τις τελευταίες ημέρες με άτομο που νοσεί;
ΓΕΝΙΚΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
28% 30% 41% όχι
ΟΧΙ
ίσως
ΙΣΩΣ
ναι
ΝΑΙ
Γλυκιά υπεροχή
Γλυκές Συναντήσεις στο Σερμπετόσπιτο της Νάνσυ, πρωταγωνιστή του Ψυρρή
Ό
ταν ένα μαγαζί καταφέρνει να καταστήσει την γειτονιά όπου βρίσκεται συνώνυμη με την ταμπέλα του, τότε αυτό το λες επιτυχία. Η συνταγή της επιτυχίας, όμως, είναι δύσκολη και
θέλει «χέρι». Για την ακρίβεια… χέρια: Η δεμένη ομάδα του μαγαζιού, η Νάνσυ και ο Σεραφείμ που αντιμετωπίζουν τους συνεργάτες τους σαν οικογένεια και το Σερμπετόσπιτο σαν σπίτι τους, ο κόσμος που το επισκέπτεται γεμάτος εμπιστοσύνη και αγάπη είναι μερικά από τα βασικά συστατικά της. Τώρα το καλοκαίρι, το μιλφέιγ με τα φρέσκα φρούτα και την ανάλαφρη κρέμα συμπρωταγωνιστεί ως επιλογή, στο πλευρό της πάντα διαχρονικής κι αγαπημένης σοκολάτας. Εκλεκτός καφές, σπιτικά ροφήματα φρούτων (η λεμονάδα και η βυσσινάδα είναι από άλλον πλανήτη!) που μοιάζουν με cocktails χωρίς αλκοόλ, αλλά και κρασί συμπληρώνουν την πανδαισία των γλυκών στα, ως συνήθως, γεμάτα τραπέζια έξω από το μαγαζί και στην πλατεία. Η ζάχαρη γλυκαίνει τα μέσα μας και ένα γλυκό στου Ψυρρή είναι η καλύτερη ευκαιρία να συναντηθούμε ξανά, να ξαναβρούμε την πόλη και τις γεύσεις που μας θυμίζουν ό, τι περισσότερο αγαπάμε.
"
Θα πας μία, θα πας δύο κι όμως ποτέ δεν είναι αρκετό. Κάθε φορά που θα ’χεις όρεξη για γλυκό πάντα το μυαλό σου θα ταξιδεύει στο Σερμπετόσπιτο της Νάνσυ. Πλατεία Ηρώων 1 // T.: 210 32 11 323 FB: @NancysSweetHome
"
Μια βόλτα στο site μας Τέσσερα κείμενα που «ζήτησαν» να γίνουν και χάρτινα
Ήταν λογικό την περίοδο του «μένουμε σπίτι» να μην κυκλοφορήσουμε στους δρόμους της πόλης και, άρα, να δώσουμε έμφαση στην ηλεκτρονική μας εκδοχή. Στο site μας γράφτηκαν περισσότερα κείμενα από όσα είχαμε υπολογίσει και, στην πλειοψηφία τους, είχαν απήχηση και μας έφεραν σε γόνιμο διάλογο μαζί σας. Κρατώντας το μότο μας, περί μη βομβαρδισμού, προσπαθήσαμε να μην χάσουμε το μέτρο και την ισορροπία, τόσο στην ποσότητα, όσο και στο περιεχόμενο των όσων δημοσιεύσαμε. Απόψεις αντικρουόμενες οι οποίες ενισχύουν την πολυφωνία που πάντα επιδιώκουμε, άνθρωποι σε πρώτο πλάνο (καλλιτέχνες, κάτοικοι γειτονιών της Αθήνας, της Ελλάδας και του κόσμου, επιστήμονες, εργαζόμενοι της πρώτης γραμμής, πολιτικοί, επιχειρηματίες κ.ά), κείμενα με χιούμορ, λογοτεχνική αξία, σοβαρότητα, όχι σοβαροφάνεια. Πάντοτε λαμβάνουμε κείμενα αναγνωστών, κάποια από τα οποία-τα περισσότεραδημοσιεύουμε. Αυτήν την περίοδο, όμως, δεχτήκαμε περισσότερα από ποτέ και είδαμε ότι και το διαδίκτυο μπορεί να λάβει τις διαστάσεις ενός μεγάλου δρόμου, στον οποίο κυκλοφορεί ιπτάμενο σχεδόν ένα περιοδικό, γεμάτο χρώματα, λέξεις και ιδέες. Πέραν των δύο ηλεκτρονικών τευχών που κυκλοφορήσαμε, η καθημερινή μας επαφή με το γράψιμο και το ανέβασμα των θεμάτων στο site, μας βοήθησε να ζυμωθούμε περισσότερο και εποικοδομητικότερα μεταξύ μας. Τηλεφωνικά meetings που γεννούσαν στο λεπτό ιδέες από το πουθενά, ομαδικές συνομιλίες στο facebook διάσπαρτες από αναθέσεις εργασιών, αλλά και πλάκες, εργασία από το σπίτι μας με μια οθόνη που, κάποιες μέρες, άναβε νωρίς το πρωί κι έκλεινε αργά το βράδυ… Η καραντίνα μας, χάρη και στο Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ, πέρασε πιο γρήγορα από όσο θα φανταζόμασταν και η λήξη της μας βρήκε, ευτυχώς, υγιείς και περισσότερο δημιουργικούς από ποτέ. Και τώρα που επιστρέφουμε στα στέκια μας, ενδεδυμένοι πάλι το αγαπημένο μας και αξεπέραστο χαρτί, συνεχίζουμε να ανεβάζουμε ξεχωριστή ύλη στο διαδικτυακό μας σπίτι, το ipolizei.gr, το οποίο θέλουμε-και όλο και πετυχαίνουμε!- να αποκτήσει για τους αναγνώστες μας την βαρύτητα που έχει το τεύχος μας. Κι αν δεν βρεθούμε face to face σε κάποιο από τα αγαπημένα μας bar ή εστιατόρια εκεί έξω, μπορούμε πάντα να τα λέμε από την σελίδα μας στο facebook (Η Πόλη Ζει) και στο instagram (ipolizei_), όπου ανεβάζουμε κείμενα, εικόνες και διαγωνισμούς για να μοιραζόμαστε μαζί σας την ματιά μας με όσους περισσότερους τρόπους μπορούμε, αλλά και να αφουγκραζόμαστε την δική σας οπτική, επίσης. Ευχαριστούμε που γίνατε σύμμαχοι στο να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση με σεβασμό. Συνεχίζουμε!
Αριθμός Κειμένων που τροφοδότησαν τις βασικές μας (από 15/3 έως 15/5): Απόψεις:
47
θεματα:
35
breaktime:
47
μιλησαμε:
33
Ο φόβος των συνδρόμων το χειρότερο σύνδρομο του Χρύσανθου Ξάνθη
Γίνεται πολύς λόγος για τα σύνδρομα που θα αφήσει η κρίση που ζούμε. Φοβία για συνεύρεση, για κοινωνική και σωματική επαφή, άγχη κλπ. Θα βλέπουμε κάποιον και θα σκεφτόμαστε εάν είναι μολυσμένος. Δεν θα πηγαίνουμε σε πάρτυ, συναυλίες και κινηματογράφους. Και όσο επιρρεπής είναι κάποιος να πλάθει σενάρια, τόσο η φαντασία ξεφεύγει και μία οδυνηρή δυστοπία ξεπροβάλλει. Συνήθως οι άνθρωποι δραματοποιούν τις καταστάσεις. Προβάλλουν αυτό που ζουν, σκέφτονται και αισθάνονται μία συγκεκριμένη στιγμή, στο μέλλον. Του δίνουν μία μέλλουσα, άφθαρτη υπόσταση. Συνήθως, όμως, λειτουργούν και τελείως αντιθετικά, όσο περνάει ο καιρός. Θάβουν τους “νεκρούς τους’’ και προχωρούν, ενίοτε κάνοντας τα ίδια λάθη. Τελικά, αυτό που θα συμβεί είναι κάτι ενδιάμεσο και πολλές φορές, διαφορετικό από αυτό που έχουμε (με δογματισμό) προβλέψει. Γιατί ο άνθρωπος δεν είναι αμοιβάδα που δεν θυμάται τίποτα. Αποτυπώνεται στην ψυχή του το βίωμα και του καθορίζει – στον έναν ή άλλο βαθμό – την πορεία του. Από την άλλη, δεν είναι και κασέτα που αναπαράγει πιστά κάτι που απλά εγγράφηκε στο μυαλό του. Θα αφήσει η πανδημία σύνδρομα; Στους ενήλικες; Στα παιδιά; Στους ηλικιωμένους; Θα επηρεάσει τον τρόπο ζωής; Σίγουρα ναι. Ας αναρωτηθούμε όμως: τι κακό μας βρήκε με τα σύνδρομα; Οι προηγούμενες γενιές που έζησαν την κατοχή απέκτησαν το εν λόγω σύνδρομο. Αποτέλεσμα; Μερικές λίγες αυτοκτονίες στα πρώτα χρόνια (και ήταν ελάχιστες γιατί πολύ γρήγορα ξαναμπήκε η χώρα στη δίνη του εμφυλίου). Μερικές δεκάδες χιλιάδες παχύσαρκα παιδιά που αναγκαστικά έπρεπε να φάνε την διπλή μερίδα που τους έβαζαν στο πιάτο. Εκατοντάδες χιλιάδες τσακωμοί με τους γονείς που ανησυχούσαν σε κάθε έξοδο των παιδιών τους, μιας και φοβόντουσαν πως θα πέσουν σε κάποιο μπλόκο της Κομαντατούρ. Το σύνδρομο της κατοχής “διακόσμησε’’ το ”σκρίνιο του σαλονιού μας” και ας μη μας άρεσε, για δεκαετίες. Εκνευριστήκαμε μαζί του και μας καταδυνάστευσε, γελάσαμε, το αποδεχτήκαμε, το αλλάξαμε, το μειώσαμε για να πέσουμε στο σύνδρομο της υπερκατανάλωσης, το χλευάσαμε, το εκτιμήσαμε. Το συνδέσαμε με πρόσωπα, το απολαύσαμε επιλεκτικά. Το αγαπήσαμε ή το μισήσαμε, μάλλον και τα δύο μαζί. Γενικά, οι κοινωνίες δεν είναι λούτρινα παιχνίδια, απαστράπτουσες γκαλερί της Νέας Υόρκης, ούτε εργαστήρια νανοτεχνολογίας. Έχουν σύνδρομα, ουλές, πτυχές, αβύσσους, βρωμιές, κάρβουνα και διαμαντάκια. Έχουν τους δικούς τους νόμους, εσωτερική συνοχή, σχέσεις. Και όσο και να αναπτύσσονται μηχανισμοί ποδηγέτησης, διαμόρφωσης και καναλιζαρίσματος, όλο και κάτι συμβαίνει και ανατρέπει τους σχεδιασμούς ή, τουλάχιστον, τους τροποποιεί. Το φαινόμενο, ευτυχώς, είναι πιο πλούσιο από τον νόμο. Αυτό δεν αντέχεται από την Εξουσία και από τις μικροεξουσίες, ανεξαρτήτως χρώματος και προελεύσεως. Αυτό που μας συνέβη δεν είναι δα και τέτοιας έντασης γεγονός, όπως ήταν η κατοχή. Αυτό που βιώνει ένα προσφυγόπουλο σε μία λέμβο; Ένας άνεργος που δεν έχει να ταΐσει το παιδί του; Μία μητέρα που
27/04/2020
στον βομβαρδισμό κρατάει αγκαλιά την κατάκοιτη μάνα της; Και αυτά είναι οριακές περιπτώσεις, αλλά όχι μεμονωμένες. Η τυποποιημένη λογική όλους αυτούς θα τους θεωρεί τελειωμένες περιπτώσεις. Και όμως, θα συνεχίζουν να ζουν, να ελπίζουν, να μοχθούν. Το Δυτικό άτομο-και μάλιστα ένα υποσύνολό του, γιατί εκατομμύρια ζουν άθλιες μέρες-έχει μία περίεργη άποψη για την κοινωνία. Και είναι εντυπωσιακό πως καταλήγουν στο ίδιο μοτίβο, μονοδιάστατοι τεχνοκράτες-πλούσιοι ηγετίσκοι- και ιδεολογίζοντες προοδευτικοί. Η άποψη για μία κοινωνία χωρίς σύνδρομα, χωρίς εκπλήξεις, ατσαλάκωτη και πλήρως ελεγχόμενη τους ενώνει. Με μία έννοια, η προέκταση της πληροφορικής τελειότητας στην πραγματική ζωή. Ένα ολοκληρωτικό “πολίτικαλ κορέκτ”. Εάν μπορούσαν, θα μας τακτοποιούσαν όλους κατά πως θέλουν ή τους βολεύει. Ένας ελιτισμός με πολλά προσωπεία. Δεν φοβάμαι την “φοβία της αγκαλιάς’’ για την επόμενη περίοδο. Ξέρω πως θα υπάρξει. Είναι λογικό να υπάρξει. Ξέρω, όμως, πως θα εμπνεύσει θεατρικά έργα, θα αποτελέσει θέμα έρευνας για σοβαρούς ανθρώπους-επιστήμονες (ένας συνδυασμός που τόσο πολύ τον έχουμε ανάγκη), θα ξεπεραστεί εκατομμύρια φορές αντανακλαστικά, θα ξανακατακτηθεί, ίσως, με κινήματα και διαδικτυακά καλέσματα., θα τρολαριστεί από πιτσιρικάδες και άλλα τόσα που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Με φοβίζουν οι Πολιτικές που θα ασκηθούν ακριβώς πάνω στο έδαφος του συνδρόμου. Όμως είναι στην λογική των πραγμάτων να υπάρξουν όλα αυτά. Θα δούμε τι απαντήσεις θα δοθούν και από που… Φοβάμαι μία κοινωνία χωρίς σύνδρομα και όλη την επιχειρηματολογία για το πως θα τα αποφύγουμε. Η’ πώς θα τους κηρύξουμε τον πόλεμο και θα τα αφανίσουμε. Αυτή η προσέγγιση με αγριεύει περισσότερο από την έλλειψη αγκαλιάς. Ας περιμένουμε λοιπόν το νέο σύνδρομο. Ήδη το βλέπεις έξω. Και προσοχή, ακόμα και να το ξεσκίσουμε, είμαστε και εμείς ήδη κομμάτι του. Ας έχουμε περισσότερα ερωτηματικά παρά θαυμαστικά. Και μία ελπίδα στον βαθύ πυρήνα του Ανθρώπου. Υ.Γ. Όλο και πιο δύσπιστοι στην πληροφορία από την “φωτεινή πηγή’’ και σε όλες τις μορφές. Τηλεοράσεις-κομπιούτερ-κινητά-σόσιαλ κλπ. Κανονικά πρέπει να υπάρχει μία ένδειξη ότι παρακολουθείς, δικτυώνεσαι με δική σου ευθύνη. Ή ότι βρίσκεσαι κοντά σε “ιό’’…
Εγώ στην καραντίνα… Ουπς έγινε κιόλας ανεπίκαιρο; της Στεφανίας Τσολάκη
Τα σαράντα Κύματα... Ωραίοι κι εσείς που γράφεται αυτό που ζείτε αυτοστιγμεί, ωραίοι κι εμείς που το αποδραματοποιούμε ή το δραματοποιούμε, ποιος ξέρει, το αφομοιώνουμε, το μετράμε και το τοποθετούμε. Στη μία περίπτωση είναι -ενδεχομένως- ζωντανό, στην άλλη λιγότερο έντονο ή και πιο έντονο, ποιος ξέρει. Όλο αυτό το διάστημα διάβαζα πάλι ένα “κοπάδι” αναρτήσεις -σαν το κίνημα του θινκ πόσιτιβ- ότι “ωραία ήταν αυτή η παύση. Διαβάσαμε βιβλία, ακούσαμε μουσικές που θέλαμε, τακτοποιήσαμε τον χώρο μας”… Μία μερίδα έζησε αυτό το σενάριο αλλά είμαστε κι εμείς… Εμείς που φλερτάραμε με τα βαρβιτουρικά- που λέει ο λόγος-, με τον αλκοολισμό, την παχυσαρκία, τον τζόγο, την ηδονοβλεψία, εμείς που μαλώναμε με τα ζαρζαβατικά ή στέλναμε ερωτικά μηνύματα στο 13033 “Μωρό μου πάω για περπάτημα”, που δεν βρίσκαμε πια νόημα να ανοίξουμε το ψυγείο και να το κοιτάμε χωρίς αύριο… στοχαζόμενοι το τίποτα ή τα πάντα, εμείς που δεν δώσαμε καμία σημασία στο κάδο του πλυντηρίου, ενώ πριν περνούσε όλη η ζωή μας – σι μπεμόλ- από μπροστά του. Γι’αυτό σας λέω… Είμαι εδώ, μαζί σας. Έτοιμη να γελοιοποιηθώ. Μέσα σε όλα αυτά απέκτησα μία κακή συνήθεια (άλλη μία). Εκτοξεύω πράγματα. Δηλαδή, σκουπίζω τα χέρια μου; Πετάω την χαρτοπετσέτα, αλά σαΐτα. Τρώω μπανάνα; Πετάω τη φλούδα με στόχο νεροχύτη ή σακούλα σκουπιδιών, χωρίς να με νοιάζει που θα καταλήξει τελικά. Πετάω αναπτήρες και πακέτα… Ενίοτε πετάω και το κινητό μου. Σαν να αποσύρει ο εγκέφαλος κινηματογραφικές εικόνες πολυάσχολων που στην βιασύνη τους τα κάνουν όλα @…Η βωμολοχία μου άρεσε ανέκαθεν αλλά λογοκρινόμαστε και γι’αυτήν. (έλα τώρα!) Δεν ξέρω πότε άρχισα να χάνω το μέτρημα, δηλαδή ποια εβδομάδα. Θυμάμαι όμως πώς ξεκίνησε η κατρακύλα μου. Σαλόνι, καναπές, τηλεόραση, καφές ή κρασί, τσιγάρα, τασάκι. Αποστειρωμένα όλα. Όλο το σπίτι με χλωρίνες και τα συναφή. Πρώτη εβδομάδα. “Πεθαίνεις από τον κορονοϊό”. Συναγερμός για τις ομάδες υψηλού κινδύνου. Τηλέφωνα σε μάνα, πατέρα, θείες, ξαδέρφια να μεταδόσεις οπωσδήποτε τον πανικό που νιώθεις κι εσύ. Οι ώρες περνάνε αργά και βασανιστικά. Έχεις αλλάξει τριανταδύο θέσεις στον καναπέ. Έχεις φτάσει στο σημείο να είναι τα πόδια στον τοίχο και το κεφάλι κρεμασμένο… Την πρώτη εβδομάδα, λοιπόν, μου ήρθε μία ιδέα… Αν και σπάνια να βρω κάτι τόσο αστείο ώστε να ξεκαρδιστώ, είτε σε ταινία είτε σε χιούμορ, αποφάσισα να δω ότι πιο αλαφροΐσκιωτο υπάρχει. Ό,τι ταινία είχε την υπόνοια της βλακείας ήταν η απόλυτη επιλογή. Τη μία μετά την άλλη. Ταινία, βλακεία, ξενύχτι κτλ. Αφού την γλυτώσαμε την πρώτη εβδομάδα εμείς και οι οικείοι μας, εξακολουθεί να φωλιάζει στα στήθη μας ο τρόμος, η λύπη για όλους όσοι έφυγαν χωρίς τον αποχαιρετισμό που άξιζαν… έτσι αρχίσαμε τις ομαδικές συνομιλίες στα σοσιάλια μπα και δεν προλάβουμε να πούμε τα στερνά μας λόγια. Μη γελάτε. Αυτό έπρεπε να το έχουμε στο νου μας πάντα (τα έλεγε ο Λεό Μπουσκάλια αλλά που!) Όταν διαπιστώσαμε ότι την βγάλαμε καθαρή και πάμε για 2η ή 3η εβδομάδα… Εκεί άρχισε το ντόμινο.
12/05/2020
Ποιος είμαι; Ποιος δεν είμαι; Τι έχω κάνει; Τι θα ήθελα; Ω, ρε που πάμε; Αρχίζει ο εσωτερικός τύραννος να σκαλίζει. Το -παρολίγον- μεγαλύτερο λάθος ερμηνεύεται σαν ευλογία και η ευλογία σαν τιμωρία. Αυτοκριτική, ανάλυση, ενδοσκόπηση…Μπαμ! Κι αποδοχή. Οι μέρες περνούσαν κι ήταν όλα τόσο μονόχνωτα, ακόμα και για εμάς τους μονόλυκους. Τικ- Τοκ. Άπειρο γέλιο. Ξέσκασμα. Σταδιακά κάποιοι περίπατοι ή ένα γεια από το μπαλκόνι. Φλερτ στα σοσιάλια, Πάνδημος Αφροδίτη (έρωτες).. κους κους με φίλες και φίλους για τα ναυάγια της ζωής μας, τους κάβους και το απάγκιο μας. Βρισίδι μαζικό, τίμιο, εκτονωτικό, αγχολυτικό, τζαμπέ κι ανώνυμο… Μου θύμισε τα γέλια που κάναμε με την γιαγιά μιας φίλης, η οποία ένιωθε τόση μοναξιά (αν και μετά του συζύγου) κι έπαιρνε τηλέφωνα σε ό,τι τηλεπώληση υπήρχε. Απλά για να μιλήσει. Απλά για να την ακούσει κάποιος. Ε, το φάγαμε κι εμείς στη μάπα. “Μοναχός ούτε στον παράδεισο” που έλεγε και μία από τις γιαγιάδες μου. Εγώ βέβαια δεν έμοιασα σ’αυτήν. Γελάμε εδώ. Κι αφού σιγουρευτήκαμε ότι δεν πεθαίνουμε απλά θα πεινάσουμε, το ρίξαμε στο τρια λα λά, τρια λα λό. Πατίνι στις 3 το μεσημέρι τα παιδάκια των από πάνω; Διαπασών Ποντιακά εγώ, καπάκια Παντελίδη και κερασάκι μια Μονσεράτ Καμπαγιέ. Κάθε μέρα κι άλλο πρόγραμμα. Με εμένα να φωνασκώ, έως σκουξίματος “Πουλάω τρέλα κι όποιος θέλει αγοράζει”… Ήθελα να αφήσω τον εαυτό μου ελεύθερο και ξέρετε όταν είσαι ελεύθερος, γίνεσαι παιδί κι αν είσαι σε μία ηλικία που δεν ορίζεσαι πια έτσι, γίνεσαι γραφικός ή τρελός, ή αγενής. Αλλά το είχαμε ανάγκη να ξεφύγουμε. Μιλάω με φίλη μάνα από την Αλεξανδρούπολη, μου λέει “Φίλη ετοιμάζομαι για νέο αντικείμενο. Κατασκευαστική. Το τι έχω φτιάξει από δρόμους, εγκαταστάσεις και δομές -παίζοντας με τον γιο της- δεν υπάρχει. Η χαρά της ήταν η ώρα που κοιμόντουσαν τα παιδιά και εκείνη θα έβλεπε στον υπολογιστή παραστάσεις που ποτέ άλλοτε δεν θα είχε την ευκαιρία να τις δει. Κι εκεί αναλογίζεσαι τι έχεις που δεν έχουν οι άλλοι και τι έχουν οι άλλοι που δεν έχεις εσύ. Κι όλα είναι τόσο όμορφα όταν το αποδεχθείς. Και πάμε: Καραόκε! Νέτφλιξ! Βόλτα στο σούπερ μάρκετ! Τσιγάρα, μπουκάλια και γίνομαι χάλια! ΤικΤοκ! Αννίτα Πάνια από “Χρυσό κουφέτο” μέχρι και “Αννίτα κοίτα”, μίση, πάθη, ίντριγκες! Έρωτες! Η δική μου καραντίνα τα είχε όλα. Κι είμαστε όλοι εδώ και μαζί! Ή μάλλον όχι όλοι, αλλά οι περισσότεροι. Μέσα από σαράντα κύματα κι άλλα τόσα που έχουμε να περάσουμε… Και τελικά τι αξίζει; Να γελάμε, να τρώμε και να αγαπάμε! Αυτά με όποια σειρά θέλετε. Εν κατακλείδι δεν άνοιξα κανένα βιβλίο, δεν άκουσα καμία μουσική που ήθελα και δεν είχα ακούσει, δεν έκανα καμία γυμναστική… Αλλά έζησα πιο πολύ από ποτέ!
Είμαι η μόνη που δεν άνοιξε τηλεόραση από τις 14 Μαρτίου; της Άντας Κουγιά
Όταν ξεκίνησε η καραντίνα δεν ήξερα πού πατούσα και πού βρισκόμουν. Όχι ότι ξέρω τώρα δηλαδή. Ακόμη αναρωτιέμαι που πάμε, που βαδίζουμε, τι θα γίνει στο μέλλον κλπ κλπ, όπως όλοι. Ένα πράγμα έγινε, όμως, αυτόματα, χωρίς καν να το έχω προσχεδιάσει: Δεν άνοιξα τηλεόραση ούτε για μισό δευτερόλεπτο. Αρνήθηκα να μπω σε αυτόν τον κυκεώνα πληροφόρησης, χωρίς να ξέρω από πού μου ‘ρχεται και κυρίως, χωρίς να ξέρω αν ήμουν έτοιμη να τον αντιμετωπίσω. Δεν είδα καν Τσιόδρα-Χαρδαλιά live, δεν έχω άποψη αν είναι ψύχραιμοι, σέξυ ή υπερβολικοί, αν είναι παπαγαλάκια της κυβέρνησης, κομματικοί ή ο,τιδήποτε άλλο. Η τηλεόραση ανοίγει ακόμη για να παίξω Xbox ή να δω Netflix. Μόνο. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν ενημερώνομαι. Δε γίνεται αλλιώς εξάλλου, έτσι απαιτεί και η δουλειά. Αλλά ενημερώνομαι όπως θέλω εγώ: διαβάζω συγκεκριμένα site ελληνικά και ξενόγλωσσα, αν βλέπω πληροφορία που δεν έχω λάβει σε status φίλου τη διασταυρώνω δύο και τρεις φορές, μπαίνω στις ανακοινώσεις των Υπουργείων, με σκοπό να διαμορφώσω δική μου άποψη και κυρίως, να παραμείνω ψύχραιμη. Ναι, πέρασα από φάση αμφισβήτησης. Ναι, σκέφτηκα διάφορες θεωρίες συνωμοσίας. Ναι, μου την έδωσε που πρέπει να δίνω αναφορά που πάω και τι κάνω. Ναι, αναρωτήθηκα αν στη συνέχεια θα με ελέγχουν με την πρόφαση ενός ιού. Έπαθα πανικό, υπήρξαν μέρες που έκατσα ακίνητη στον καναπέ, πονούσε το δάχτυλό μου και σκεφτόμουν ότι πεθαίνω από κορωνοϊό. Τις δύο πρώτες εβδομάδες, ξυπνούσα και για δευτερόλεπτα πίστευα ότι όλο αυτό, το είδα στον ύπνο μου σαν εφιάλτη. Από το σπίτι μου έβγαινα και βγαίνω για τα βασικά, με φίλους και γνωστούς μιλούσα και μιλάω για την οικονομία, για το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον, διαβάζω βιβλία, κάνω δουλειές, αναθεωρώ κοσμοθεωρίες και σχέσεις, τερματίζω εκκρεμότητες. Κι όταν βγω από δω μέσα, θα τα θέσω όλα επί τάπητος, θα τα σκεφτώ και θα κρίνω πάλι. Όμως, αν μη τι άλλο, χωρίς να το καταλάβω κιόλας, καταφέρνω να προστατεύω τον εαυτό μου από την παράνοια της οθόνης, της εικόνας, βάζοντας ένα πράγμα πάνω απ’όλα: την υγεία.
22/04/2020
Δεν μου έλειψε καθόλου το ανούσιο των πάνελ, αρνήθηκα να μάθω τα οικογενειακά στάτους των Τσιόδρα-Χαρδαλιά, δεν ξέρω το εσωτερικό του σπιτιού του ζεύγους Πατούλη, δεν έδωσα καμία σημασία αν ο Σωτήρης έψαλε ή που πέρασε το Πάσχα του, δεν έβλεπα μούρες που δεν ήθελα, όπως του Ευαγγελάτου, δεν είδα αν όντως η παραλία της Θεσσαλονίκης γέμισε ή ήτανε μοντάζ. Με ένοιαζε να περάσω αυτό το χρόνο εποικοδομητικά, προστατεύοντας τον εαυτό μου και τους γύρω μου, τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά. Και ξέρετε κάτι; Είμαι πολύ εντάξει πια. Έτοιμη να αντιμετωπίσω, ό,τι κι αν έρθει και όχι με φαινομενική, αλλά με ουσιαστική ηρεμία. Λαμβάνω πληροφόρηση περιεκτική και μετρημένη, χωρίς συναισθηματικές εξάρσεις και παραλογισμούς. Μα σκεφτείτε: δεν μου φτάνει όλο αυτό το δυστοπικό παρόν, αν έβαζα και τον εαυτό μου στη διαδικασία να ακούει κυρίους με κοστούμια να λένε αριθμούς ή δημοσιογράφους να εξαπολύουν δικές τους απόψεις από το πουθενά, που θα έφτανα; Είμαι ακραία που δεν είδα ούτε καν τις επαναλήψεις του Mega, αλλά δεν πειράζει. Τελικά, ο καθένας με ό,τι είναι ευτυχισμένος και ισορροπημένος, με αυτό πρέπει να πορεύεται.
Σύντομα θα ζήσουμε την Δεύτερη Belle Époque μας ως Ανθρωπότητα της Γεωργίας Δρακάκη
Όταν ζεις την ιστορία, είναι φυσικό να την γεύεσαι πιο πικρά από ό, τι όταν την διαβάζεις. Την ζεις ως αυτή η μία μονάδα με την οποία δεν θα ασχοληθεί κανείς στο μεγάλο μέλλον που χάσκει με το στόμα ανοιχτό. Θα είσαι ένας ή μία από τις χιλιάδες, τα εκατομμύρια των ανθρώπων που έζησαν/πείνασαν/ σκοτώθηκαν/διώχθηκαν/ευημέρησαν. Η ιστορία κοιτάζει με τον ευρυγώνιο φακό της τα πράγματα από ψηλά και από μακριά, σαν σκηνοθέτης αποστασιοποιημένος από τους ήρώές του. Εσύ κι εγώ είμαστε μικρά μυρμήγκια που γαργαλάμε με τα πόδια μας την ράχη του ελέφαντα πλανήτη-κάποιες φορές, τον κάνουμε να τραντάζεται ολόκληρος γιατί πολλά μυρμήγκια μαζί συντονισμένα μπορούν να μετακινήσουν ακόμα και τους ελέφαντες. Όταν τελειώσει όλο αυτό και μείνει όσο πίσω μπορεί να μείνει, δηλαδή με τα κουσούρια που θα μας έχει αφήσει, με τις ανασφάλειες, αλλά και τα πολύτιμα μαθήματα, η ιστορία θα αρχίσει να καταγράφει από εκεί ψηλά την έναρξη μίας δεύτερης Ωραίας Εποχής. Την θυμάσαι την πρώτη, την αυθεντική, την Belle Époque; Τότε, που χορεύαμε βαλς… Ήρθε μετά από τον Μεγάλο Πόλεμο. Από το 1871 έως το 1914, οι άνθρωποι έκαναν άλματα και θαύματα. Κατάμεστα μπαρ, καμπαρέ, βαλσάκια, πρόοδος στην τεχνολογία και την επιστήμη, ελεύθερες μετακινήσεις διεθνώς των εργαζομένων, οι γυναίκες με φωνή που ολοένα δυναμώνει, σεξουαλικότητα διάχυτη, μοντερνισμός που εγκυνομονάται από τον ρεαλισμό στην τέχνη. Ο μποέμικος τρόπος ζωής είναι το trend της εποχής, μιας εποχής που μυρίζει ορχιδέα. Η επινοητικότητα των ανθρώπων αλλάζει τις ζωές τους για πάντα: τηλέφωνο, ηλεκτρισμός, μόδα, coctails, Αρ Νουβώ…Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. Το Παρίσι είναι το επίκεντρο της Ομορφιάς, όμως την ίδια περίοδο η Αμερική την βαπτίζει Επάργυρημόλις προηγήθηκε ο Πανικός του 1873, ή αλλιώς η πρώτη μεγάλη κρίση του Καπιταλισμού. Στο Μεξικό, η περίοδος ονομάζεται Porfiriato, από το όνομα του δικτάτορα Porfirio Diaz, ο οποίος, επί των ημερών του, έκανε έργο και βελτίωσε τις δομές στην χώρα. «Αι Αθήναι µεταβάλλονται ολίγον εις Μιλάνον και ουχί σπανίως νοµίζει τις ότι ευρίσκεται εις γωνίαν τινά παρισινού βουλεβάρτου», γράφει η Εφημερίς τον Δεκέμβριο του 1891. Όπως οι φίλοι τους οι Γάλλοι, έτσι και οι Αθηναίοι της εγχώριας Μπελ Επόκ, συνωστίζονται στα καφενεία και τα ζαχαροπλαστεία της πόλης, ανταλλάσσουν απόψεις και ματιές, διασκεδάζουν, διαφωνούν και είναι πάντοτε κομψοί. Το αυτοκίνητο έχει κάνει την εμφάνισή του. Δεν μπορούσαν να είναι όλα ρόδινα φυσικά: ο διαχωρισμός πλούσιων και φτωχών ήταν πολύ έντονος, οι λιγότερο προνομιούχοι αποκλείονταν από την κοινωνική ζωή και τις διασκεδάσεις, de facto. Όμως, πλέον, έννοιες, όπως το αίμα και η καταγωγή, παίζουν όλο και μικρότερη σημασία-μια δυναμική γενιά αστών, εμπόρων, καλλιτεχνών και διανοούμενων χωρίς υψηλή ρίζα βγαίνει δυναμικά στο προσκήνιο και αναστατώνει το μέρος εκείνο της κοινωνίας που παρέμενε συντηρητικό. Τα θροΐσματα των φουστανιών και τα τσουγκρίσματα των ποτηριών μάλλον συγκάλυπταν γλυκά τις
πολεμικές ιαχές που ήδη βοούσαν από το όχι ιδιαίτερα μακρινό μέλλον. Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος πλησίαζε και κανείς δεν το φανταζόταν αυτό. Η Belle Époque ονομάστηκε επιγενέστερα έτσι-σε σύγκριση με τα χρόνια που την ακολούθησαν, οι μέρες και οι νύχτες της φάνταζαν περασμένο όνειρο και μεγαλείο. Οι άνθρωποι εκείνοι, μες στην ανεμελιά και την φούρια του όμορφου παρόντος τους, δεν υπολόγιζαν ότι αυτό θα γινόταν παρελθόν με τον πιο βίαιο τρόπο. Αύριο, που θα ξαναβρούμε τους δρόμους Δεν μπορείς να προβλέψεις το αύριο, ούτε το πολύ κοντινό, ούτε βεβαίως αυτό που θα σε βρει-αν σε βρει- ηλικιωμένο. Ακόμα και αν έχεις εμπεδώσει το γνωμικό “η ιστορία επαναλαμβάνεται”, δεν μπορείς να οδηγηθείς σε ασφαλή συμπεράσματα. Είναι όμως κάποιες συγκυρίες διαβολεμένα ξεκάθαρες στα ελλείμματα που προξενούν και στα δώρα που χαρίζουν-τόσο ξεκάθαρες που ίσως επιτρέπουν ορισμένες εικασίες, με γνώμονα την αναγκαία αισιοδοξία για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε να ζούμε. (Όπου αισιοδοξία, δεν σημαίνει απουσία ρεαλισμού, γιατί το έχουμε παρακάνει και με αυτό-μας μαυρίζουν ορισμένοι την ψυχή, αυτοαποκαλούμενοι ρεαλιστές! Προσωπικά, δεν το αντέχω.) Αυτή η κρίση, που έκανε την οικονομική να φαντάζει ψίχουλο, μας τσάκισε συθέμελα. Ψυχή τε και σώματι. Μας θέρισε πληθυσμιακά, μας πήρε τους γέροντες που θάψαμε σε αδειανές κηδείες, μας έκλεισε σπίτια αντιμέτωπους με εμάς τους ίδιους, τις επιλογές μας, μας θύμισε ότι στην ενότητα κρύβονται τα πάντα-τα καλά και τα κακά-μας έκανε να κλάψουμε πικρά, να χάσουμε τον ύπνο μας τις νύχτες, να περιμένουμε ανακοινώσεις τηλεοπτικές για νεκρούς και για οικονομική στήριξη από το κράτος. Μας σκλήρυνε κι άλλο. Υπάρχει η άποψη ότι τέτοιες ακραίες συνθήκες “μαλακώνουν” τους σκληρούς και “εκπαιδεύουν” τους ξεροκέφαλους εγωιστές. Προσωπικά, ασπάζομαι την άποψη του καθηγητή μου και τεράστιου γραφιά Δημήτρη Τσεκούρα, ο οποίος δήλωσε ότι “ο ήδη Καλός θα γίνει πολύ πιο Καλός, ο κακός πολύ πιο κακός, ο υποκριτής πολύ πιο υποκριτής, ο Ποιητής πολύ πιο Ποιητής, το κάθαρμα πολύ πιο κάθαρμα, ο Αθώος πολύ πιο Αθώος, η πουτάνα πολύ πιο πουτάνα, ο Χριστός πολύ πιο Χριστός και πάει λέγοντας και πάει λέγοντας και πάει λέγοντας”. Όλα αυτά τα “πιο” είναι που θα φέρουν την Δεύτερη Belle Époque. Γιατί για να λάμψει η Ομορφιά χρειάζεται στο πλευρό της ή απέναντί της την Ασχήμια. Για να φανεί η Καλοσύνη, έχει ανάγκη την Κακία, για να σταθεί ως κάτι αποκαλυπτικό η Δημιουργία, οφείλει να υφίσταται η Αδράνεια και το Τίποτα. Τότε, το Τίποτα μεταπλάθεται σε Φως. Διψασμένοι ο ένας από τον άλλον, πεινασμένοι από την αληθινή ζωή που δεν βρίσκεται επουδενί μες στο σπίτι, θα χιμήξουμε στους δρόμους και τις πλατείες, θα αγωνιστούμε για την δημόσια υγεία και για τους λιγότερο προνομιούχους, θα ανεβάσουμε παραστάσεις, θα διοργανώσουμε συναυλίες, παρτούζες, γιορτές και συγκεντρώσεις, θα παντρευτούμε, θα μεθύσουμε. Κάποιοι από εμάς θα φοβούνται να πλησιάσουν πολύ-ακόμα κι όταν πια θα έχουν περάσει μήνες, ίσως και χρόνια. Το ελληνικό καλοκαίρι του 2020 θα ξε-
06/04/2020
πλύνει, έστω πρόσκαιρα, τις εγχώριες φοβίες των περισσότερων. Μια βουτιά στην θάλασσα φέτος θα είναι πιο πολύτιμη από ποτέ άλλοτε, ίσως. Θα πάψουμε να βάζουμε στο βάθρο ψηλά ανθρώπους που αποκτούν φήμη από φιλτραρισμένα ποστ στα social media, θα μελετήσουμε περισσότερη ιστορία και πολιτική, θα διεκδικήσουμε εργασιακά δικαιώματα, θα ταξιδέψουμε με πάθος-τώρα, ξέρουμε ότι το κακό μπορεί να μας βρει ανά πάσα στιγμή. Θα πάψουμε να αναβάλουμε τόσο πολύ, τόσα πολλά. Θα θυμώνουμε για πιο σημαντικούς λόγους, θα είμαστε πιο ώριμοι, πιο τρυφεροί. Όχι όλοι, είπαμε. Αυτοί που ήμασταν πάντα, αυτοί που προσπαθούσαμε να είμαστε πάντα μια εκδοχή καλύτερη του εαυτού μας. Η δική μας Belle Époque δεν θα έρθει φορτωμένη με “καινούς θεούς και δαίμονες”-τις διασκεδάσεις, την επιστήμη, την τεχνολογία τις είχαμε και τις έχουμε και θα τις έχουμε, δεν είναι κάτι που προσδοκούμε. Η δική μας Ωραία Εποχή θα ανατείλει από την στιγμή που θα σημειωθεί πρόοδος στην αλληλεγγύη που επιδεικνύουμε, στην ανεμελιά που δικαιούμαστε, στο μερίδιο ευτυχίας που καλούμαστε εδώ και τώρα να διεκδικήσουμε. Ο ιός ένωσε τις πατρίδες όλου του κόσμου, ο θάνατος και η απειλή του μας θύμισαν τις ισομεγέθεις μας δυνατότητες απέναντι στο αναπόδραστο. Η επιστροφή μας στην απλότητα και το ξανασμίξιμο των χεριών μας με τα χέρια των Άλλων, αυτό θα είναι το μεγαλείο. Και κάτι ακόμα: θα θυμηθούμε ότι περάσαμε ατελειώτες ώρες μες στα δωμάτιά μας ακούγοντας μουσική, βλέποντας σινεμά και θέατρο από τις οθόνες, διαβάζοντας κείμενα και βιβλία. Οι άνθρωποι πίσω από όλα αυτά, οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες βρέθηκαν ξεκρέμαστοι στην συντριπτική τους πλειοψηφία. Στην δική μας Belle Époque θα πρέπει να τους δούμε με άλλο μάτι, να τους κατανοήσουμε πιο βαθιά και να είμαστε έτοιμοι να τους στηρίξουμε-δεν είναι τελικά πλάσματα που τρέφονται από σύννεφο και έμπνευση, πεινούν, κρυώνουν κι αυτοί. Εύχομαι τα επερχόμενα Όμορφα να μην εκβάλουν σε κάποιο μεγάλο κακό πάλι. Γιατί αυτές οι εναλλαγές βροχής και ουράνιου τόξου δεν συμβαίνουν μόνο στον καιρό, αλλά και την ιστορία. Τώρα, ετοιμαζόμαστε δειλά δειλά να κλείσουμε τις ομπρέλες και να φορέσουμε γυαλί ηλίου. Δεν πρέπει όμως τις ομπρέλες μας να τις πετάξουμε στην άκρη-ίσως τις χρειαστούμε ξανά πιο σύντομα από ό, τι πιστεύουμε. Δεν πρέπει να τις υποτιμήσουμε, θα είναι κρίμα για την ενδιάμεση λιακάδα που μπορεί να χρειαστεί να εφεύρουμε, αν δεν έρθει να μας βρει από μόνη της, με τον τρόπο που το κάνουν οι καταιγίδες. ΥΓ: “Το να ζεις μόνο δεν είναι αρκετό. Θέλεις λιακάδα, ελευθερία κι ένα λουλούδι”, Hans Christian Andersen
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ
«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια». Φώτης Κόντογλου
ξελευθερία
Ομόνοια city του Φώντα Λάδη
Πάντα σε (μία) δράση της Χριστίνας Χριστοφή
Η ψυχή της πόλης του παντελη
Φράση του μήνα «Το ταξίδι της ανακάλυψης δεν σημαίνει να ψάχνεις καινούργια μέρη αλλά να έχεις καινούργια μάτια.» Marcel Proust
Ξυπνάς το πρωί και η πρώτη σκέψη είναι μία: Ποια μάχη θα δώσω σήμερα; Στέλνεις μήνυμα στο messenger. «Έλα, ξύπνα! Θα πάμε στη συγκέντρωση των 11;» Και σου απαντάει «Είμαι ήδη εδώ, έλα. Μην αργήσεις, πρέπει να προλάβουμε και την άλλη στη μία.» «Ποια άλλη;» ρωτάς αφελώς, «Ξέχασες; Αυτή για τις ανεμογεννήτριες.» «Α, ναι!» απαντάς κι εσύ και βάζεις και θαυμαστικό στο τέλος για να δείξεις την ενθουσιώδη συμμετοχή σου. Και παίρνεις έναν καφέ στο χέρι και ξεκινάς με τα πόδια, μένεις κέντρο, σε 10 λεπτά θα είσαι εκεί. Ακούς μήνυμα, sms αυτή τη φορά. «Μην ξεχάσεις, στις 3 έχουμε τη δράση.» Ναι, το θυμάμαι, θα πάω, εννοείται. Αρκεί να προλάβω τη διαμαρτυρία στις 5. Την πρόλαβα. Γύρω στις 9 πήγαμε για ένα κρασί στην πλατεία. Μια κυρία ντυμένη στα λευκά τραγουδούσε μόνη της σε ένα μεγαφωνάκι. Άραγε κάνει performance, είναι μια δράση διαμαρτυρίας ή είναι λίγο τρελή; Ήμουν όμως πολύ κουρασμένη για να το σκεφτώ περισσότερο.
Σταυροδρόμι. Aφίσες. «...΄Εδωσα εντολή να προχωρήσουν...» Πολυσύχναστο. Όχι σήμερα. Μάρτιος. Κυριακή. Ώρα 5. Το απόγευμα. Στέκεται στη μέση του οδοστρώματος. Προς τα πάνω, ο δρόμος...
αμπαζη
Η καραντίνα φέρνει έμπευση Η άνοιξη της πανδημίας, δίνει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι της ελπίδας; Θα δείξει. Κοντός ψαλμός αλληλούια! Τον φάγαμε το γάιδαρο και έμεινε η ουρά. Αλλά ως γνωστόν η ουρά έχει τις τρίχες...
Διπλή γωνία λήψης του Θανάση Βέμπου
1971: The Andromeda Strain Στο Andromeda Strain, του Ρόμπερτ Γουάιζ, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του «πατέρα των τεχνοθρίλερ» Μάικλ Κράιτον...
διαβαστε ακομη: Ένα παραμύθι από τον Δημήτρη Προύσαλη • Γατάκια ο σκύλος ξέρει μπάλα από τον Μάκη Διόγο • Είσαι κοΜάντω από την Μαντώ Βλάχου • Η Νίτσα του Νίτσε • Απογευματινός καφές με την Πέρσα Δράκου & την Νταίζη Ντάκου • Σταυρόλεξο από τον Λέανδρο Σλάβη • Η άχρηστη πληροφορία του μήνα από τον Ο,τι πως
Σταυροδρόμι. Aφίσες. «...΄Εδωσα εντολή να προχωρήσουν...» ξελευθερία
από τον φωντα λαδη Στιγμιότυπα, φωτογραφίες φτιαγμένες από λέξεις, αφηγήσεις, αρετουσάριστες, ντόπιων και αλλοδαπών. Ένας κόσμος που αναζητάει το βήμα του και το λόγο ύπαρξής του. Από τετράγωνο σε τετράγωνο κι από τεύχος σε τεύχος. Σε αυτοτελείς συνέχειες. Αποσπάσματα μιας “λογοτεχνίας του δρόμου”. www.fondasladis.com
Τα σκίτσα είναι του Ζαχαρία Ψαράκη
Σταυροδρόμι. Πολυσύχναστο. Όχι σήμερα. Μάρτιος. Κυριακή. Ώρα 5. Το απόγευμα. Στέκεται στη μέση του οδοστρώματος. Προς τα πάνω, ο δρόμος, ώς ψηλά, στη Ζήνωνος, άδειος. Και πίσω. Και δεξιά. Και αριστερά. Στη μια από τις τέσσερις γωνίες, σ’ ένα παλιό στέκι, καφενείο και ουζερί, οι ιδιοκτήτες μαζεύουν απ’ το πεζοδρόμιο τα τελευταία τραπεζάκια. Η μωβ σιδερένια πόρτα μισόκλειστη. Άλλες δυο, ίδιες πόρτες, αριστερά και δεξιά, διπλομανταλωμένες. Χρόνια τώρα. Στο πλατύσκαλό τους 3-4 γλάστρες. Στις δυο πλευρές της κεντρικής πόρτας, κάποιες αφίσες, κρεμασμένες. Εικοσιδυό. Με μανταλάκια. Σ’ ένα σκοινί. Ένας χαμηλός άνεμος τις σηκώνει, πότε αυτή, πότε μιαν άλλη, πότε δυο-τρεις μαζί, ξεσκεπάζοντας δυο-τρεις, που έχουν ξεμείνει από παλιότερα. “…Δεν θα αφήσω μερικούς επιπόλαιους να υπονομεύσουν την ασφάλεια των πολλών…” Στην απέναντι καφετέρια, διαγώνια, έχουν μαζέψει τα πάντα κι εκεί. “…Ερημώνοντας δρόμους και πλατείες, εξορίζουμε τον κίνδυνο…” Κοιτάζει. Τις αφίσες. Διαβάζει. Το χρονικό του χρόνου ΕΝΤΜΟΝΤ ΣΕΡΡΑ – Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ – ΧΡΥΣΑ ΠΑΠΠΑ MOBYDICK. “…Έδωσα εντολή να προχωρήσουν οι απαραίτητες ενέργειες…” Το αεράκι δυναμώνει. Σαπφώ Ποιήματα ΚΥΡΙΑΚΗ 23/02 - ….. Κάθε Κυριακή μια μικρή ιστορία με ένα μεγάλο ζωγράφο ΤΟ ΒΡΑΚΙ Koutsopanos Gayerduet ΕΡΩΤΙΚΕΣ ΚΑΡΤ ΠΟΣΤΑΛ ΑΠ’ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ “…Από αύριο θα μείνουν κλειστά τα εμπορικά καταστήματα, πλην εκείνων με προϊόντα ή υπη-
ρεσίες πρώτης ανάγκης…” ΚΕΡΑΜΕΙΟ BAR ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΚΡΟΥΣΤΩΝ ΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΚΑΙΝΟΥΡΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ Ο ΑΤTΙΚ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ LET’S GO “…Όσοι φέρονται αντικοινωνικά θα τιμωρούνται παραδειγματικά…” ΤΑΡΤΟΥΦΟΣ Η ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΖΕΡΒΟΥΔΑΚΗΣ DEATH IN ATHENS Σταματάει. Ξανακοιτάζει. DEATH IN ATHENS Πηγαίνει προς την άλλη γωνία. Πλησιάζει. DEATH IN ATHENS SUNDAY, 15/03/2020 “…Ο εχθρός είναι αόρατος και ύπουλος….” “…Όποιος κυκλοφορεί, θα πρέπει να έχει οπωσδήποτε μαζί του αστυνομική ταυτότητα ή διαβατήριο...” Στο κλειστό ψιλικατζίδικο, πίσω από το τζάμι, μια κρεμασμένη εφημερίδα. ΤΟ ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Τίτλος: ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ Δρακόντεια μέτρα για να περιοριστεί …. Δυο βιβλία–προσφορά, μέσα σε νάυλον, κρύβουν την υπόλοιπη σελίδα. ΝΙΚΗΣΕ ΤΟΝ ΦΟΒΟ… - 21 ημέρες για να τον μετατρέψετε σε σύμμαχό σας ΚΟΣΜΑΣ ΠΟΛΙΤΗΣ – ΣΤΟΥ ΧΑΤΖΗΦΡΑΓΚΟΥ DEATH IN ATHENS... DEATH IN ATHENS... ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...
Να πουλούν στο σημείο Μενάνδρου και Σαπφούς πριν από τη μία το μεσημέρι θανάσιμα από σφαίρα 23χρονος υπήκοος Αφγανιστάν ομοεθνής του 25 ετών επιτέθηκαν πουλούσαν τσιγάρα συμβολή Μενάνδρου και Σαπφούς αιμόφυρτους πρόλαβαν να φύγουν έρευνες ανακρίνονται συνολικά 13 κάλυκες ένα μαχαίρι αυτόπτες μάρτυρες απαιτούσαν χρήματα από Αφγανούς να πουλούν στο σημείο Ιανουάριο του 2019
το περιστατικό είχε αποδοθεί για τον έλεγχο του λαθρεμπορίου αρκετές συμπλοκές κατόπιν ραντεβού περασμένο Δεκέμβριο Νικοπόλεως στα Πατήσια νεκρός 16 Σεπτεμβρίου 2019 νεκρός με δύο αλλοδαπούς τραυματίες σε καφετέρια Αχαρνών τον Οκτώβριο του 2019.....
Κοιτώντας μπροστά Συνοικία Αγίου Παύλου Ψηλός, υπερβολικά λιγνός, σαν ένα «ανθρώπινο μακαρόνι», γκρίζα, άσπρα μαλλιά, μπλου τζήν ομοιόχρωμο, εφαρμοστό, παλιά, καστόρινα παπούτσια, το αριστερό χέρι στην τσέπη του μπλου τζήν, σχετικά ευθυτενής, μπλούζα με μακρύ μανίκι, προχωράει στο πεζοδρόμιο, ευθεία, ήρεμα, κάπως αργά, κοιτώντας μόνο μπροστά, αμίλητος και χάνεται.
Τώρα είναι όλο άντρες Πλατεία Καραϊσκάκη Τρία μεγάλα σκαλιά από δυο μεριές οδηγούν στην αίθουσα της καφετέριας. Το στέκι ξεκίνησε συμπαθητικό. Τώρα είναι όλο άντρες. Οδηγοί. Επένδυση ξύλινη, ταβάνια με γύψινη διακόσμηση, μικροί πολυέλαιοι με ψεύτικες χάντρες. Ξύλινο πάτωμα. Στο μπαρ μια Ελληνίδα, σαν ξένη. Τα στήθια, η κοιλιά έξω. Λίγο παχουλή. Κοντό μαλλί, δυνατή, ζεστή φωνή. Ένας «γεμάτος», με λαδί κοντό κουστούμι, μελαχρινός, με τσουλούφι, σαν «μπούλης», σαν αστυνομικός, σαν ψιλονταβατζής. Κάποια φώτα εσωτερικού χώρου. Η καφετέρια είναι κάτω από ένα καλό θέατρο που παίζει επιθεώρηση, κάπως ξεπεσμένο. Πλατεία Καραϊσκάκη. Ο σταθμός του μετρό. Η Τροχαία. Στα στενά, ξενοδοχεία. Πιο κάτω ο σταθμός Λαρίσης και Πελοποννήσου, ο Κολωνός, η Κωνσταντινουπόλεως.
Παίζει μόνο του Ομόνοια Το πιάνο στο Hondos Center παίζει μόνο του. Κινέζικη πατέντα.
Σταματάει, ξαναρχίζει. Τώρα παίζει ένα ελληνικό. Στην είσοδο του πρώτου ορόφου, τα ασανσέρ ανεβοκατεβαίνουν. Ώς τον δέκατο όροφο.
Ο γέρος Πεζόδρομος μέσα από τις γρίλιες. Στα σκαλοπάτια του απέναντι τριώροφου νεοκλασικού, όπου πολλοί τα προτιμούν για στάση, (για ξεκούραση, για να φάνε το συσσίτιό τους στο πλαστικό ή να πάρουν τη «δόση» τους), εκείνος σήμερα διακρίνει, μέσ’ από τη γρίλια, κάτι θολό, λίγο ακαθόριστο. Μόλις μετακινείται ένα-δυο πόντους πίσω απ’ το παράθυρο, η εικόνα καθαρίζει εντελώς. Άλλωστε, ξέρει ποιος είναι. Ο γέρος. Κάθεται στο δεύτερο σκαλοπάτι, από τα τρία πού, από το νεοκλασικό, εξέχουν στο δρόμο. Το ένα πόδι, το δεξί, λυγισμένο, ακουμπάει στο πρώτο σκαλοπάτι, ενώ το άλλο φτάνει λίγο πιο μπροστά, στον πεζόδρομο. Φοράει ένα μπλου τζιν και μια μπλούζα, με φαρδιές μωβ και άσπρες ρίγες, κι από πάνω ένα πιο σκούρο μωβ, φθαρμένο μπουφάν, που οι άκρες του ακουμπούν, δώθε-κείθε, στα δυο πρώτα σκαλοπάτια. Είναι κυρτωμένος δεξιά, έτσι που η πίσω μεριά του μπουφάν δεν ακουμπάει στο τρίτο, τελευταίο σκαλοπάτι κι ο παρατηρητής βλέπει μόνο το γυμνό του κεφάλι, το γεμάτο διάσπαρτες, μικρές και μεγάλες βούλες, και τα λίγα άσπρα μαλλιά που το περιβάλλουν. Φαίνονται ακόμα τα δυο, κάπως πεταχτά αυτιά, που θυμίζουν ξωτικά των Χριστουγέννων και η σουβλερή μύτη. Έχει τα χέρια ενωμένα, ανάμεσα στα γόνατα, με μπλεγμένα κάποια δάχτυλα και στο αριστερό χέρι φοράει ένα στρογγυλό ρολόι, με μαύρο φόντο και λουρί. Οι κνήμες, κάπως πρησμένες, προβάλλουν αρκετά, πάνω από τις κοντές, άσπρες κάλτσες και τα παλιά, σφιχτοδεμένα “σπορτέξ”. Κοιμάται; Όχι. Μπροστά στο διπλωμένο, δεξί
του πόδι, είναι γερμένο ένα μεγάλο καροτσάκι με χοντρό, μπλε πλαστικό κάλυμμα, που από το ανοιχτό του μέρος εξέχει μια μαύρη, νάϊλον, σακούλα. Συχνά είναι γεμάτη από πακέτα με ξένα τσιγάρα, συνήθως “Μάρλμπορο”, που πουλάει σε κάποιους μόνιμους πελάτες του και στους περαστικούς. Πίσω του, στο τρίτο σκαλοπάτι πριν από τη σιδερένια γκρι πόρτα με τα μεταλλικά στολίσματα, στη δεξιά γωνιά, είναι ακουμπισμένη μια ακόμα, μεγάλη, άσπρη, τετράγωνη τσάντα με λαβές, που από το ανοιχτό της φερμουάρ διακρίνονται μάλλον κάποια είδη -ίσως- ρουχισμού. Ο γέρος. Ογδονταπέντε χρονών; Ενενήντα; Όλοι τον ξέρουν, άλλος λίγο, άλλος πολύ, στη γειτονιά. Πότε στον έναν δρόμο. Πότε στον άλλον. Πότε στο φούρνο της Μεγάλου Αλεξάνδρου, απέξω, σα να έχει μόλις τελειώσει κάποια θελήματα. Κάθε Τρίτη στη λαϊκή, στην Κεραμεικού, στον πάγκο της επίμονης, φασαριόζας μανάβισσας από την Κόρινθο, που “μαζεύει” τελευταία. Κάτι να τη βοηθάει, κάτι να γεμίζει με φρούτα, που περίσσεψαν, το καροτσάκι του. Αραιά και πού έξω τον βλέπεις από το σουπερμάρκετ της περιοχής. Και, κατά καιρούς, κάτω από αυτή τη γρίλια. Στο πρώτο και πιο φαρδύ σκαλοπάτι δυο περιποιημένες, σιδερένιες, όρθιες γλάστρες, βαμμένες κι αυτές γκρι, συντηρούν εδώ και χρόνια δυο μικρές ελιές, ενός μέτρου η καθεμιά. Από το μεγάλο οικόπεδο δεξιά, που τώρα το “σταμάτησε” η αρχαιολογία, δυο-τρία μεγάλα κλαριά μιας αγριοσυκιάς έρχονται και ακουμπούν πάνω στη μια από τις δυο ελιές. Ακριβώς από κάτω, μέσα από το μάρμαρο του σκαλοπατιού, βγαίνουν κελαρύζοντας κάθε τόσο, από έναν αγωγό, κάποια λίγα νερά από την αυλή του νεοκλασικού. Ο γέρος.
Θίασος Ο «ταξίαρχος» Κάποιοι ίσως ξέρουν το πραγματικό του επίθετο, κάποιοι ίσως και το μικρό του όνομα. Κανείς όμως δεν το λέει ποτέ. Όλοι, όταν αναφέρονται σε αυτόν, τον αποκαλούν «ο ταξίαρχος». Κάποτε, ήταν στρατιωτικός. Συνταξιούχος εδώ και καιρό, γύρω στα ογδόντα, άχρωμος, αθόρυβος, πάντα ξυρισμένος και με καθαρά, φροντισμένα ρούχα. Λιγομίλητος. Συχνάζει σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας και της πλατείας Καραϊσκάκη για να συναντήσει παρόμοιους στην ηλικία και τα χαρακτηριστικά τύπους ή κάποιους επιχειρηματίες, αλλά ποτέ για επαγγελματικούς λόγους. Καμιά φορά τον συνοδεύει μια λίγο παχουλή, λίγο πιο κάτω απ’ τα 30, γυναίκα, που την συστήνει ως «η ανιψιά μου». Ποιος είναι; Διακινεί κάτι; Μήπως ιδέες; Ναρκωτικά; Γυναίκες; Μάλλον όχι. Απλώς ισορροπεί μεταξύ παρόντος και ενός απροσδιόριστου, επίσης άχρωμου παρελθόντος. Υπάρχει υποψία, ότι καμιά φορά προμηθεύει κάποια πλαστά πιστοποιητικά. «Ο ταξίαρχος». Ίσως, ωστόσο, ο ρόλος του να είναι πιο δραστικός απ’ ότι φαίνεται.
Λάκης, ο περιπτεράς Το περίπτερό του - πάνω στην Ομόνοια - ήταν κάποτε μικρό, όπως όλα άλλωστε. Τώρα έχει «πνιγεί» γύρω-γύρω από εφημερίδες, κάθε είδους έντυπα και περιοδικά. Όταν κάποιος πελάτης τον θέλει πρέπει να τον ζητήσει ή στο βάθος του περιπτέρου ή στο πίσω μέρος, όπου κάθε τόσο βγαίνει για κάτι συγκεκριμένο ή για μια σύντομη ανάπαυλα. Ο πατέρας του και ο παππούς του είχαν το μοναδικό κιόσκι κάτω, στην πλατφόρμα του Ηλεκτρικού, στη γραμμή Πειραιάς - Κηφισιά. Μένει ανεπηρέαστος από τα χιλιάδες ερεθίσματα της πλατείας, λες και αυτά δεν τον αγγίζουν και λες και είναι αφοσιωμένος μόνο στις παραλαβές και στους καθημερινούς λογαριασμούς. Ή μήπως ούτε σ’ αυτά; Απρόσιτος και κάπως υπερόπτης. Το μάτι του όμως τρέχει. Τα χέρια του κινούνται συνεχώς. Ξέρει πολλά. Κάθε τόσο μιλάει, ανοίγεται κάπως σε κάποιους γνωστούς του. Όμως, ως εκεί.
Πέτια, η δημοσιογραφίνα Το γραφείο της είναι στις αρχές της Αγ. Κωνσταντίνου, σε μια πολυκατοικία με στοά, στον δεύτερο όροφο. Ένα δωμάτιο τρία επί τρία. Για δυο χρόνια έβγαζε μια βδομαδιάτικη εφημερίδα στα βουλγάρικα, για τους συμπατριώτες της που ζουν στην Αθήνα. Μαζί με μια φίλη της, τη Χριστίνα, άνοιξαν για λίγους μήνες κι ένα μικρό βιβλιοπωλείο, στο ισόγειο του κτιρίου, με βουλγαρικά βιβλία και cd. Ψηλή. Με κοντό μαλλί, όμορφη. Τα μάτια της - που υπόσχονται και δεν υπόσχονται - αστράφτουν. Παντρεύτηκε έναν μικρομεσαίο από τη Γλυφάδα, έκαναν ένα παιδί, αγόρι. Χώρισαν. Εκείνος κράτησε, με απόφαση του δικαστηρίου, το παιδί. Εκείνη το δέχτηκε. Το δέχτηκε; Πότε είναι στη Βουλγαρία, πότε εδώ. Έτοιμη για όλα. Ή για τίποτα. Πέρυσι έκλεισε την εφημερίδα. Άνοιξε ένα μεγαλύτερο βιβλιοπωλείο, με τη φίλη της, σε μιαν άλλη στοά, προς τη Βάθης. Ποτέ βέβαια δεν μπορεί να τη βρει κανένας εκεί. Ούτε η φίλη της η Χριστίνα μπορεί να σου δώσει κάποια πληροφορία για το πού θα τη βρεις. Η Πέτια.
Hellow! Wellcome! Τσάινα Τάουν. Κάθε φορά που περνάς μπροστά από την ολάνοιχτη πόρτα ενός κινέζικου μαγαζιού που πουλάει ρούχα στη γωνία Θερμοπυλών και Αγησιλάου, εκεί ακριβώς πίσω από τα πόδια σου, ακούς κάτι ακατάληπτες, σύντομες, μικρές κραυγές, λες και φωνάζουν
κάποια ζωάκια σε μια γλώσσα άγνωστη. Ξαναγυρνάς να βεβαιωθείς, να ελέγξεις τι συμβαίνει. Τις ξανακούς. Τελικά αυτό το νανοειδές, σύντομο μικροσκοπικό τσιριχτό σε καλεί από ένα μηχανηματάκι, κρυμένο κάπου, να μπεις μέσα στο μαγαζί. Hellow! Wellcome! Πας μπρος, πας πίσω και ακούς τον αόρατο, μικροσκοπικό νάνο να σε καλεί.
Η ψυχη τησ πολησ από τον Παντελή Αμπαζή Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”
www.ampazis.gr
Η καραντίνα φέρνει έμπευση Η άνοιξη της πανδημίας, δίνει τη σκυτάλη στο καλοκαίρι της ελπίδας; Θα δείξει. Κοντός ψαλμός αλληλούια! Τον φάγαμε το γάιδαρο και έμεινε η ουρά. Αλλά ως γνωστόν η ουρά έχει τις τρίχες... Η καραντίνα πάντως μας δίδαξε πολλά. Πρώτα απ' όλα ότι μπορείς να τη βγάλεις και με λίγα. Το μόνο απαραίτητο είναι το περιττό. Ένα καλό μπουκάλι κρασί και λίγα κάστανα στο τζάκι. Το πετρέλαιο είναι άχρηστο αν δεν κινείσαι. Γεμάτα σαράντα μέρες τα ρεζερβουάρ. Το αυτοκίνητο και η μηχανή παρκαρισμένα. Η Αθήνα περπατιέται εύκολα και είναι κούκλα χωρίς αμάξια. Τα ρούχα μας αζήτητα στην ντουλάπα. Μια φόρμα κι ένα ζευγάρι αθλητικά, το ποδήλατο και φύγαμε! Τα λέει ωραία για την απληστία και το εξαιρετικό τραγούδι του εκλεκτού ομότεχνου του φίλτατου Νικόλα: "Τα είχα όλα μια φορά μα ήθελα παραπάνω τι να κάνω τώρα πια, απόψε που σε χάνω;" Οι αγκαλιές και τα φιλιά των κολλητών μας, των φίλων και γνωστών, των γονιών και των παππούδων μας. Αυτά μας λείψαν πιο πολύ. Το άγγιγμα, η ανάσα τους. Μια ζεστή χειραψία, ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Και βέβαια η κινητήριος δύναμη των πάντων: το φλερτ και το ερωτικό παιχνίδι.
Η έλλειψη όμως γεννά δημιουργία. Η καραντίνα φέρνει έμπνευση. Κιθάρα λοιπόν, χαρτί και μολύβι και ιδού το νέο μου τραγουδάκι: Το γλυκό σου το κεντρί το φαρμάκι σου εντέλει δεν μετάλαβα. "Είδα κάποτε μιά μέλισσα πνιγμένη μέσ' το μέλι και κατάλαβα." Ευτυχώς που είπες όχι να γλυτώσω την απόχη και πετάω όλη μέρα πεταλούδα στον αέρα. Έτσι στήνει κι η αράχνη δίχτυ όταν θύμα ψάχνει στο σκοτάδι μα είναι ο έρωτας αλήτης γίνεται το θύμα θύτης ένα βράδυ. Επιστρέφουμε όμως στα καθ' ημάς μ' ένα μικρό παράπονο. Δεν είμαι γκρινιάρα είμαι παραπονιάρα που έλεγε κι η θεία μου η Σοφία, όνομα και πράμα. Οι παραστατικές Τέχνες, το θέατρο και οι συναυλίες, οι ηθοποιοί και οι μουσικοί, κλείσαμε πρώτοι στα τέλη Φλεβάρη και θα ανοίξουμε τελευταίοι...
ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ! 25 Μαΐου 2020. Από σήμερα μπορείς να ακούσεις ζωντανή μουσική μόνο στα μουσικά μεζεδοπωλεία (με αυλή). Τα ανοιχτά θέατρα και οι συναυλιακοί χώροι επιτρέπεται να ανοίξουν 15 Ιουλίου. Μετά από πενήντα (ακόμα) ημέρες! Γιατί ως γνωστόν αν δεν τρως και πίνεις ταυτόχρονα με την ακρόαση και θέαση, ο κορωνοϊός βρίσκει μπόσικο τον οργανισμό και κολλάει πάραυτα... Θα περάσει κι αυτό όπως πέρασαν όλα. Καλή όρεξη. Υγιαίνετε! Υ.Γ. Επίσης τα σινεμά κλειστά! Έως ότου η αληθινή ζωή δεν θα μοιάζει πια με ταινία, μείνετε ασφαλείς και ευγενικοί… Τα φιλιά μου στην οικογένεια!
ξελευθερία
ενα παραμυθι
από τον Δημήτρη Προύσαλη
Η καρδιά που κρύβει ένα δέντρο ena παραμυθι απο την αφρικη
Λ
ένε πως ήταν μια φορά κι έναν καιρό, σ’ εκείνον τον τόπο που ο ήλιος λιώνει ακόμα και τα σίδερα κι ή άμμος της ερήμου παλεύει με τη ζούγκλα. Μια μέρα στη ζούγκλα φάνηκε μια λαγουδίνα. ¨Έτρεχε ασταμάτητα να βρει μια σκιά να βάλει το κορμί της από κάτω που το έκαιγε ο ήλιος. Σε μια στιγμή βλέπει μακριά ένα δέντρο με φυλλώματα. Σκέπαζαν τον τόπο και τράβηξε κατά κει ν’ απαγκιάσει. Σιμώνει και βλέπει πως ήταν από τα δέντρα που χαρίζουν καρπούς τους πιο γλυκούς, ένα δέντρο μάνγκο που πια είχε γεράσει. Φτάνει μπροστά του, το κοιτάζει και λέει: «Μπορώ να καθίσω κάτω απ’ τη σκιά σου, καλό μου αδέρφι;» Το δέντρο αποκρίνεται: «Κάθισε, θα ήθελα την παρέα σου». Η λαγουδίνα ευχαρίστησε και χώνεται μεμιάς κάτω από τη σκιά. Το δέντρο μάνγκο λέει: «Πες μαντάτα από τον κόσμο που τα πλάσματα μπορούσαν να περπατούν». Η λαγουδίνα κίνησε να λέει του κόσμου τα παράξενα… Τώρα, λένε πως η σκιά του μάνγκο ήρθε να δροσίσει το λιοκαμένο της πετσί κι η μυρουδιά από τα φρούτα του να τρελάνει τα ρουθούνια της. Σε λίγη ώρα η λαγουδίνα άρχισε να έχει φαγούρα στη ράχη της, εκεί που το πόδι της δεν έφτανε. Ρωτά το δέντρο: «Μπορώ να ξύσω τη ράχη μου στον κορμό σου; ¨Έχω μια φαγούρα στη ράχη που με τρελαίνει!» Το δέντρο αποκρίνεται: «Ξύσου, αδέρφι!» . Η λαγουδίνα κίνησε «Φραπ! Φραπ!» να ξύνεται στον κορμό του μάνγκο. Σαν έδιωξε τη φαγούρα για τα καλά και το κορμί της ήρθε στα συγκαλά του, λέει: «Ευχαριστώ , αδέρφι. Αν δε σε συναντούσα δεν ξέρω τι θα έκανα…» Το δέντρο μάνγκο απόμεινε στη σιωπή κι ύστερα ρίχνει μπροστά της έναν μεγάλο καρπό και λέει: «Στέκομαι σ’ αυτόν τον τόπο από την αρχή των καιρών. Γνώρισα αδέρφια που μίλαγαν όλες τις γλώσσες, φορούσαν όλων των λογιών τα πετσιά. Είσαι το πρώτο ζώο από όσα βρέθηκαν κοντά μου που με σεβάστηκε, μου έδειξε ευγνωμοσύνη και θέλησε να μου μιλήσει. Φάε από τον καρπό μου.
Θα σου φανερώσω κάτι που κανένας άλλος δεν έχει ματαδεί, μονάχα μην ακουμπήσεις τίποτα, μην φανερώσεις σε κανένα όσα αντικρίσεις…» «Θα κάνω ό,τι μου πεις…» απαντά η λαγουδίνα. Ξαφνικά ακούγεται ένα «κρακ!» κι ο κορμός του μάνγκο σκίζεται στη μέση. «Έμπα μέσα…» λέει το δέντρο κι η λαγουδίνα βρίσκεται μεμιάς μέσα στον κορμό. Κοιτάζει, τι να δει; Τα μάτια της αντίκρισαν ένα κήπο όλο δέντρα μ’ όλων των λογιών τους καρπούς και τα λουλούδια, ένας τόπος που άστραφτε ολάκερος από πετράδια ξεχωριστά κι ένα φως ολόχρυσο τύφλωνε τα μάτια. Η λαγουδίνα τα ’χασε κι απόμεινε με το στόμα της να χάσκει και τα μάτια της να γουρλώνουν. Στάθηκε σε μια γωνιά δίχως να μιλά παρά μονάχα να θαυμάζει κι είχε στο μυαλό της να μην ακουμπήσει τίποτα. «Πού βρίσκομαι;» ρωτά. Τότε το δέντρο μάνγκο αποκρίνεται: «Τούτος ο τόπος είναι η καρδιά μου. Σ’ ευχαριστώ που με σεβάστηκες και κράτησες το λόγο σου. Πάρε από δω ό,τι επιθυμείς…» Η λαγουδίνα διάλεξε μια πράσινη πέτρα που γυάλιζε σαν τα φύλλα του δέντρου μάνγκο και την πήρε μαζί της, να της θυμίζει τη συνάντηση. Ύστερα του λέει : «Δε θα ξεχάσω ποτέ τη σκιά σου, μήτε την καλοσύνη σου, σ’ ευχαριστώ. Σαν τύχει να βρεθώ στα μέρη σου ξανά, θα ψάξω να σε βρω». Χαιρετά και φεύγει. Στο δρόμο του γυρισμού, λένε, για τα μέρη της, στην άλλη άκρη της ζούγκλας, πέφτει πάνω σε μια ύαινα που είχε στήσει καρτέρι. Η λαγουδίνα τα χρειάστηκε. Όλοι ήξεραν τούτα τα κακομούτσουνα ξαδέρφια των σκυλιών όχι μόνο για την ασχήμια και την κακοτροπιά τους μα για την ξεδιαντροπιά τους. Η ύαινα είδε το πετράδι και ξιπάστηκε. Αγριεύεται κι αρχίζει τα γρυλίσματα, τις φοβέρες: «Πού τη βρήκες τούτη την πέτρα; Μίλα γιατί θα σε κάνω κομμάτια!» Η λαγουδίνα αναγκάστηκε να της πει για το δέντρο στην άκρη της ζούγκλας κι όσα είχαν γενεί. Την άλλη μέρα η ύαινα βρέθηκε
μπροστά στο δέντρο, γλυκαίνει τη φωνή της και ρωτά: «Να καθίσω κάτω απ’ τη σκιά σου;» Το δέντρο δέχτηκε και το αγρίμι θυμήθηκε να το ευχαριστήσει. Σαν πέρασε ώρα η ύαινα ρωτά: «Να ξύσω την πλάτη μου; Πεινώ και θέλω τον καρπό σου…» Το δέντρο συμφώνησε ξανά κι η ύαινα θυμήθηκε να ευχαριστήσει. «Πότε θα μου δείξεις τους θησαυρούς σου;» ρωτά με ξιπασιά όλο γλύκα. Το δέντρο ανοίγει «κρακ!» τον κορμό του και το αγρίμι βρέθηκε στην καρδιά του μάνγκο. Αρχίζει να ορμά και ν’ αρπάζει με μανία τα πετράδια. Το δέντρο ταράχτηκε, ο κήπος του ξεράθηκε, το φως που τον έλουζε έσβησε, και με μια σπρωξιά πετά έξω την ύαινα.
Ο Δημήτρης Προύσαλης ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα. ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis
Χειροποίητες δημιουργίες για παιδιά
Ίσως πρέπει να γίνουμε και πάλι παιδιά Ιθάκης 35, Αθήνα τ. 210 82 25 525, κ. 698 66 88 177 e. kidsmemories35@yahoo.gr
Kids Memories
η Νίτσα του Νίτσε
ξελευθερία
είσαι
ΚΟΜΑΝΤΩ
από την Μαντώ Βλάχου
Tell me about your δίαιτα Εγώ την παραπάνω λεξούλα και τη σημασία της την αγνοώ χρόνια τώρα, δε γνωριστήκαμε ποτέ βρε παιδί μου. Μέχρι πριν μια βδομάδα που έβαλα το πρώτο μαγιό της σεζόν και τραβήχτηκαν τα πρώτα φωτογραφικά ντοκουμέντα του θέρους. Ε αυτό ήταν έπαθα τρελή υστερία σου λέω με τα αφράτα μου μπουτάκια. Λεω σόρρυ ρε παιδιά αυτή η μπαλότσα στη φώτο ποια είναι;;; Ναι ναι χρησιμοποίησα αυτή την απερίγραπτη λέξη και μαζί και το κυνήγι για την εύρεση της ΠΡΩΤΗΣ μου ΔΙΑΙΤΑΣ. Άρχισα να ρωτάω κάθε φίλη να μου στείλει τη δικιά, παράλληλα έψαχνα σε ότι site φανταστείς μέχρι που έφτιαξα μια συλλογή από καμιά 10αριά δίαιτες για να βρω αυτή που "αντέχω" να κάνω. Στη μία δε μου άρεσε το πρωινό, στην άλλη έλειπε το γλυκό, η άλλη μου έκοβε το ποτό και πάει λέγοντας. Λοιπόν φίλη εγώ μάζεψα στοιχεία από όλες και έκανα μια δική μου ΚΑΘΌΛΟΥ ΔΙΑΙΤΑ αλλά απόλυτα ταιριαστή σε μένα. Λογικά δε θα χάσω γραμμάριο, οπότε απλά θα βάζω στο photoshop τις φωτογραφίες να σμιλεύω τα μπούτια.
Αντίο καραντίνα... Καλησπέρα φλωρέτες Όπως είπε κι ένας νέος φίλος από τις μέρες της καραντίνας τα αγόρια πλέον γυρίζουν και στο όνομα "φλωρέτα". Εμένα αυτό το προσωνύμιο πολύ με άγγιξε ειδικά μετά την καραντίνα. Γιατί στην καραντίνα φίλες και φίλοι προφανώς και ο πιο φλώρος γκόμενος έκανε το φλερτ το σωστό, έμαθε να μιλάει στην άλλη νορμάλ και χωρίς τη γνωστή μπόλικη δόση χαζοκαμακιού. Χαλάρωσε λίγο την αντρίλα του και άραξε στην πλατεία με τα κολλητάρια και τα κορίτσια. Ω ναι, μιλάω για μεικτή παρέα με αγοράκια και κοριτσάκια μαζί. Κι όλα καλά και φυσιολογικά, και κόμπλεξ free μέχρι που βγήκαμε από την καραντίνα. Ε ρε κι επέστρεψαν όλα τα κόμπλεξ του αιώνα και τα αγόρια ξαναέγιναν φλωρέτες. Άρχισαν πάλι το πέσιμο αλλά “ΙΑΣΩ ΚΟΚΛΑ” και τα σχετικά και πάει λέγοντας. Boys will always be boys που λένε και στο χωριό μου. Λίγη καραντίνα ακόμη και θα γίνονταν σχεδόν άνθρωποι πάντως. Εγώ αυτό έχω να πω.
H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Διαστημικό αλφάβητο Πόσοι μιας κάποιας ηλικίας δεν θυμούνται πώς παρακολουθούσαν με κομμένη την ανάσα την κατάκτηση του διαστήματος τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 με τις επιτυχίες της, αλλά και τις αποτυχίες της; Τα ονόματα των πρωτοπόρων, όπως του Γιούρι Γκαγκάριν και του Τζων Γκλεν, της σκυλίτσας Λάικα κ.λπ., εντυπώθηκαν βαθιά στη μνήμη, όπως και του Νηλ Άρμστρονγκ, του ανθρώπου που πάτησε πρώτος το έδαφος της Σελήνης. Πόσοι δεν έτρεξαν το 1969, όταν ελάχιστα σπίτια διέθεταν τηλεόραση, σε κάποιον φίλο για να τον δουν; Αργότερα το ενδιαφέρον περιορίστηκε καθώς κανένα από τα επόμενα επιτεύγματα
δεν εντυπωσίαζε όσο η κατάκτηση του δορυφόρου της Γης. Στη μνήμη εντυπώνονταν και τα ονόματα των μυθικών πια τεχνουργημάτων με τα οποία ο άνθρωπος επιχείρησε την έξοδό του στο διάστημα: Σπούτνικ, Εξπλόρερ, Βοστόκ, Ερμής (Μέρκιουρυ), Βοσχόντ, Απόλλο, Κρόνος (Σάτουρν) κ.λπ. Όλα, όμως, από το σοβιετικό ή το αμερικανικό διαστημικό πρόγραμμα. Πόσοι, όμως, μπορούν να ανακαλέσουν ονόματα από τα τότε πρώτα βήματα του διαστημικού προγράμματος άλλων χωρών, όπως π.χ. της Ιαπωνίας; Ελάχιστοι. Η πρώτη σοβαρή ιαπωνική προσπάθεια είχε ξεκινήσει το 1958 με τις πτήσεις μιας σειράς πυραύλων. Τους ονόμαζαν “Κάπ-πα” από το
όνομα ενός περίεργου τέρατος της λαϊκής μυθολογίας της χώρας με μια παράξενη μορφή – κάτι ανάμεσα σε σαύρα και βάτραχο – που κουβαλούσε και ένα καβούκι όπως της χελώνας στη ράχη του. Το “Κάπ-πα” σήμαινε “παιδί του ποταμού” και προερχόταν από συμφυρμό των δύο αντίστοιχων ιαπωνικών λέξεων. Το περίεργο στην υπόθεση ήταν πως ο κόσμος, ακόμα και εκεί, δεν συνέδεσε το όνομα του πυραύλου με το μυθικό τέρας, αλλά με το δέκατο γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου, το “κάππα”. Τόσο πολύ που η επόμενη γενιά πυραύλων της χώρας πήρε το όνομα “λάμβδα”!
Ο Τι;Πώς;
Μήπως να τους αφήσουμε σε μόνιμη καραντίνα; Αυτός που όλο το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον του: Μας έπρηξε τ’άντερα και τα συκώτια και συνεχίζει. Δηλαδή πάντα μας τα πρήζει, αλλά με τον κορωνοϊό έγινε πάρτυ. Ό,τι διάβαζε σε τελευταία site με ευφάνταστους τίτλους τύπου “sastapokalyptwegwola.blogspot.gr” το ανέβαζε στο facebook με σχόλια αντίστοιχα. Μπέρδευε τον κόσμο, αναπαρήγαγε ό,τι βλακεία σκεφτόταν ο κάθε καημένος που άνοιξε ένα μπλογκ και το χειρότερο; Αν είχες αντίθετη άποψη, σε έριχνε στον Καιάδα. Αυτός που αγόραζε κωλόχαρτα: Είναι γνωστό ότι το κωλόχαρτο αποτελεί το βασικό όπλο ενάντια στον κορωνοϊό. Ωσάν άλλος πρωταγωνιστής του Walking Dead που κρατάει τόξα και όπλα για να ξεκάνει τα ζόμπι ρίχνοντας στο κεφάλι, έτσι κι αυτός βαστούσε τα κωλόχαρτα λες και ήταν ακατέργαστο διαμάντι από την Αφρική… Μάλιστα. Θα θυμίσω απλά ότι ο κορωνοϊός δεν έχει καν σαν σύμπτωμα τη διάρροια. Μη μου πείτε τώρα ότι φοβήθηκε τις ελλείψεις. Αυτός τις δημιούργησε. Περνάμε πια από το ταμείο και μας κοιτάνε οι σεκιουριτάδες τα ψώνια με καχυποψία. Αυτός που κάνει μπάνιο το Μάρτιο: Θέλαμε μπανάκια; Θέλαμε πλάτσα πλούτσα; Μάρτιο με κορωνοϊό; Απαγορεύτηκαν τα μπάνια και ο τυπάκος έκανε φασαρία τόση όση κάνει ένα τριαξονικό σε ανηφόρα με χαλασσμένο ρουλεμάν. Και αν ήταν χειμερινός κολυμβητής ας παει και το παλιάμπελο. Αλλά φώναζαν αυτοί που αν δεν έρθει δεκαπενταύγουστος ούτε το δακτυλάκι τους δεν βάζουν στην θάλασσα. Αυτός που σε ψεκάζει στη μάπα με Dettol κάθε πρωί: Εντάξει κούκλε μου, κι εμείς φοβόμαστε με τον ιό. Μην κάνεις σαν τρελός όμως. Δεν θέλει να τον ακουμπάς, δεν θέλει να του μιλάς, ψεκάζει με Dettol το ίδιο το Dettol, ενώ δεν φοράει πια άρωμα, αφού μυρίζει Betadin σαν τον Κατακουζηνό. Βρε αστροπελέκι, δεν θα σου μείνει αντίσωμα για αντίσωμα αν κάνεις έτσι. Θα χαλάσεις το PH σου. Θα πάθεις δερματίτιδα. Μαζέψου.
Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Αυτοί έχουν μυαλό και δεν κάνουν ανοησίες. 2. Ανάποδο 88. - Γράμμα του ελληνικού αλφαβήτου. 3. Χωριό της Αρκαδίας. 4. Προδικτατορικό κόμμα. - Ξενόφερτη λέξη και για το 1 καθέτως. 5. Υπάρχει και τέτοιος πυρετός. 6. Ποιητική λέξη για περήφανο ζώο (αντιστρόφως). - Ποτάμι ιδαίτερα γνωστό στους λύτες σταυρολέξων (η απλοποιημένη γραφή). - Συνεχόμενα στο αλφάβητο με την αντίστροφη σειρά. 7. Με τα καμώματά της γελά η μέρα (αντιστρόφως). - Δεν είναι υγιεινές περιοχές. 8. Τμήμα της η Τρανσυλβανία (γενική, αντιστρόφως). 9. Κατά πολλούς εταίρα από την Μίλητο που επηρέαζε με τη σχέση τους επιφανή ηγέτη των Αθηναίων (γενική, αντιστρόφως). ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Όταν επικρατεί... δεν κουνιέται φύλλο (γενική). 2. Προπολεμικά η αθηναϊκή ήταν από τα πιο δημοφιλή θεάματα (γενική) 3. Ψάρια με πλατιά πτερύγια ή ζώνες για παλιούς φουστανελλοφόρους. 4. Πάλι ποτέ ισχυρότατο ασφαλιστικό ταμείο. - Το αιχμηρό άκρο του αρότρου. 5. Ως τέτοιοι δίσκοι χαρακτηρίζονται τα CD (γενική).
από τον μακη διογο
Από τον Λέανδρο Σλάβη
Βρείτε την λύση του σταυρόλεξου στο www.ipolizei.gr
6. Γη που στις Γραφές αναφέρεται και ως Γη της Επαγγελίας. - Εκφράζει δισταγμό ή αντίθεση. 7. Στρατιωτική μονάδα με διαφορετική σύνθεση στην αρχαιότητα και σήμερα (αντιστρόφως). - Συγκεντρώνει... πληροφορίες (αρχικά). 8. Με τέτοιο όχημα… κόβουμε βόλτες. - Υποτιμητική λέξη για τον νόθο. 9. Τον προσθέτουν σε όπλα για… αθόρυβα εγκλήματα (αιτιατική).
ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ ...ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ!
Ποδόσφαιρο με… τηλεκοντρόλ! Με απόντες τους φιλάθλους από τις εξέδρες των γηπέδων, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο προσπαθεί να ξεπεράσει το «κλείσιμο» από την πανδημία του κορονοϊού. Ως «αντίδοτο» στο μελαγχολικό θέαμα με τις άδειες εξέδρες λειτουργεί (;) η τεχνολογία. Στο πρωτάθλημα Δανίας η Ααρχους σε συνεργασία με την Zoom στο ματς με την Ράντερς δημιούργησε την πρώτη εικονική εξέδρα στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Εκατοντάδες οπαδοί της ομάδας «συμπαραστάθηκαν» στην Ααρχους από το σπίτι τους με τις αντιδράσεις τους να καταγράφονται ζωντανά σε γιγαντοοθόνες που έχουν στηθεί στην κερκίδα. Ο γενικός διευθυντής της Άαρχους, Γιάκομπ Νίλσεν θα πει: «Δεν αντικαθίστανται στις εξέ-
δρες, αλλά είναι εδώ ένα με την ομάδα. Μέσα σε μισή ημέρα από τη στιγμή που βγήκε η ανακοίνωση έχουμε διαθέσει 2000 εισιτήρια. Ούτε εμείς το περιμέναμε, είναι η αλήθεια». Οι οπαδοί της Ααρχους απέκτησαν τα virtual εισιτήρια δωρεάν από την επίσημη σελίδα της ομάδας. Στη Γερμανία οι φίλαθλοι θα «βρίσκονται» στις εξέδρες μέσω τηλεκοντρόλ! Με ένα κουμπί μπορούν να πανηγυρίσουν, να χειροκροτήσουν, να τραγουδήσουν ή να αποδοκιμάσουν ποδοσφαιριστές τους ή αντιπάλους τους! Μάλιστα η συχνότητα των clicks αυξάνει και την ένταση του ήχου, με τους συλλόγους να διατηρούν το δικαίωμα να αυξάνουν αυτόν της γηπεδούχου ομάδος και να μειώνουν εκείνον της φιλοξενούμενης. Επίσης, θα μπορούν να επιλέγουν ποιος ήχος θα ακούγεται από το όποιο σημείο του γηπέδου.
Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες της εταιρείας παραγωγής, η εν λόγω εφαρμογή μπορεί να «αντέξει» έως και 1.000.000 φιλάθλους, με την καθυστέρηση από την επιλογή του ήχου στη μετάδοση να είναι ένα δέκατο του δευτερολέπτου. Η εφαρμογή πρωτοεμφανίσθηκε στη Κορέα με στόχο να μην νιώθουν άβολα τα μουσικά συγκροτήματα στις συναυλίες τους! Στη δύσκολη εποχή της πανδημίας η τεχνολογία βοηθάει, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη φυσική παρουσία του φιλάθλου στις εξέδρες ενός ποδοσφαιρικού γηπέδου. Εξάλλου ποδόσφαιρο χωρίς οπαδούς δεν υπάρχει….
ξελευθερία
Απογευματινός καφές Νταίζης Ντάκου & Πέρσας Δράκου δια τηλεφώνου στην μετα-covid εποχή Καλησπέρα, Νταίζη , ελπίζω να μην ενοχλώ. Ξέρω ότι αγαπάς πολύ τις πίτσες και σου τρικ για τέλεια σπιτική έχω ένα , χωρίς αυτές τις αποκρουστικές σκηρές άκρες!
Π.: Κάτσε, χριστιανή μου, θα σου πω. Πες μου όμως εσύ, πρώτη, είναι σημερα κάνας πλανήτης ανάδρομος; Όλα στραβά απο το πρωί... Ν.: Κοίτα, πλησιάζει ο ανάδρομος Ερμής και μάλιστα κάνει σύνοδο με ήλιο στις 09° 45’ του Καρκίνου. Αυξημένες μετακινήσεις, αρκετές συζητήσεις και συναντήσεις, προώθηση έργου, καλό προσωπικό «πλασάρισμα», επαφή με γνωστά ονόματα, άνεση στην επικοινωνία. Βέβαια, αφορά κυρίως σε Κριούς, Καρκίνους, Ζυγούς και Αιγόκερους που έχουν γεννηθεί το 1° δεκαήμερο. Να προσέξουμε και τα κιλά οπότε μέσα στον Ιούνιο! Τι διαιτητικό προτείνεις; Π.: Άκου, αγάπη μου, πίτσα και διαιτητική, δε λέει. Ομελέτα όμως μόνο με ασπράδι αυγού έχεις δοκιμάσει; Έφαγα σήμερα μία τέτοια. Ν.: Ναι, αλλά αδυνατώ να αφαιρέσω τον κρόκο χωρίς να κάνω ζημιά. Δεν το έχω βρε Πέρσα εγώ με την κουζίνα. Πώς να το κάνω απλά χωρίς να κλαίω πάνω από μια ντουζίνα σπασμένων αυγών; Π.: Θα διαχωρίσεις τον κρόκο από το ασπράδι με το ίδιο το τσόφλι του αυγού ή με ένα απλό, μικρό πλαστικό μπουκάλι άδειο εννοείται! Γιατί σε έχω ικανή για όλα... Λοιπόν, άστες τώρα τις μαγειρικές για λίγο. Μια λιονταρίνα σαν εμένα τι να περιμένει απο το φετινό καλοκαίρι; Ωροσκόπος Κριός αν σε βοηθά. Ν.: Ειμαι Δίδυμος υπενθύμιζω. Είναι αδύνατο να κάνω κάτι αργά και σταθερά χωρίς βιασύνη. Όσο για την περίπτωσή σου, τα άστρα δεν μου έχουν ψιθυρίσει κάτι για όλο το καλοκαίρι, αλλά ο Ιούνιος για σένα θα είναι καυτός. Αν έχεις σχέση αυτήν την περίοδο -χάνω βλέπεις πως πάει η αναζήτησή σου για το κατάλληλο ταίρι- αυτός ο μήνας θα σου δώσει να καταλάβεις αν αξίζει να είσαι σε αυτήν ή όχι. Αν πάλι, είσαι μόνη, τον Ιούνιο δεν προβλέπεται ζευγάρωμα. Αν λάβω υπόψη τον ωροσκόπο λέω τα ίδια, όμως ανοίγονται προοπτικές για τα επαγγελματικά. Η δημιουργικότητα θα φτάσει στα ύψη! Π.: Άκου, Νταίζη, σαν τον Άκη κανένας, αλλά αυτός είναι ερωτευμένος υπερβολικέ με την κουζίνα του...Στο λέω, όμως, πως μόλις με δει, θα πάθει! Ν.: Καλά εγώ είμαι σίγουρη. Είσαι κορίτσι για σπίτι. Ζω να σε δω νυφούλα στα σκαλιά της εκκλησίας με τον Άκη και να περνάτε κάτω από ξύλινες κουτάλες. Πώς περνούσαν Αλίκη-Δημήτρης, κάτω από σπαθιά, στο "Αλίκη στο Ναυτικό"; Κάπως έτσι. Για γάμο πάντως φέτος ευνοούνται συγκεκριμένα ζώδια... Π.: Αχ, αγάπη μου, είσαι λιγο "λαϊκιά" όπως πάντα. Χωρίς παρεξήγηση... Μωρέ, εγώ θέλω σκηνικά Κάρι Μπράντσω και Μίστερ Μπιγκ, κατάλαβες; Ξεφύγαμε, όμως! Το ζυμαράκι της πίτσας σου θα στο μάθω απλό και ωραίο. Ν.: Λέγε λοιπόν να σημειώνω... Π.: 500 γραμ. αλεύρι που φουσκώνει μόνο του 125 γραμ. ελαιόλαδο 200 γραμ. χλιαρό γάλα 1 κοφτό κ.γλ. αλάτι 1/2 κ.γλ. ζάχαρη 1 κ.γλ. ξίδι 1 κ.γλ. αποξηραμένη ρίγανη 1 κ.γλ. αποξηραμένο θυμάρι τα ενώνεις σε μια ζυμαρένια μπάλα (τσιμπάς κι ένα κομματάκι, αν είσαι λιχούδω όπως εγώ) Ύστερα απλώνεις την ζύμη σε ένα ταψί μαζι με την σάλτσα της. Α, μην περιμένεις συνταγή για σάλτσα!
-Πέρσα; Που χάθηκες; Ήθελα συνταγή για ζύμη, πράγματι. Για πες...
Ν.: Χαχχαχα, έλα, μέχρι κι εγώ ξέρω να κάνω κόκκινη σάλτσα! Π.: Χαίρομαι. Ψήνεις την ζύμη 20 λεπτα να "πιάσει" κι ύστερα βγάζεις, απλώνεις ό, τι υλικό σου κάνει κέφι και ξαναφουρνίζεις για άλλα δέκα λεπτά με ένα τεταρτάκι...180 βαθμοί, στον αέρα! Ν.: Γιατί όχι πάνω κάτω αντίσταση να αρπάξει λίγο κάτω; Π.: Γιατί δεν θέλω ξερό και σκληρό ζυμάρι, αλλά αφράτο και αέρινο! Βέβαια, δεν ξέρω να κάνω πίτσα όπως οι ειδικοί...αν δεν κάνω λαθος, το Η ΠΟΛΗ ΖΕΙ εχει σχετικό αφιερωμα στο τεύχος του Ιουνη, ναι; Ν.: Ναι, θα πάω να τη βρω στα επιλεγμένα σημεία διανομής. Π.: Στο μεταξύ, θα πιεις και καναν καφέ και με το pizza boy...ξέρεις εσύ...πλανεύτρα... Ν.: Μπα, δεν έχω όρεξη. Είναι πάλι αυτή η περίοδος που μασάω φύλλα και ακούω φωνές. Ποιος ξέρει τι μου πουλάει ο μανάβης; Και δεν ολοκλήρωσα τα ζώδια που θα ακούσουν φέτος καμπάνες να ηχούν: είναι οι Σκορπιοί, οι Τοξότες και οι Ιχθείς. Αν δεν ξαναεμφανιστεί ο κορωνοϊός και ακυρωθούν όλα. Τα άστρα κρατούν σιγή ιχθύος όσον αφορά αυτό το θέμα. Π.: Αχ! τι να πω...όλοι ευχόμαστε να μείνει μακρια, αρκετές απώλειες είχαμε. Πάντως, μέχρι και το μανικιούρ μου δεν ήταν ποτέ σε χειρότερη κατάσταση! Χάρη στην μαγειρική, κρατήθηκα ενεργή και κεφάτη τις περισσότερες μέρες, απάντησα και στο ερωτηματολόγιο του ΗΠΖ...διάβασα και τα ηλεκτρονικά τεύχη...είδα λίγο Toy Boy στο Netflix και, φυσικά, Master Chef! Εσύ, έρμη Πυθία, πώς τα έβγαλες πέρα ήθελα να' ξερα! Ν.: Ακόμη νομίζω ότι η ψυχική μου υγεία είναι εύθραυστη. Η καθημερινή μου επικοινωνία με τα άστρα διεκόπη αφού κι αυτά τέθηκαν σε καραντίνα. Άρχισα για πρώτη φορά να ζω το παρόν και να μην προβλέπω το μέλλον. Άσε που το είχα προβλέψει το ρημάδι μια και καλή, καθώς πρέπει να σου θυμίσω ότι στο Χριστουγεννιάτικο τεύχος της ΗΠΖ που ζήτησαν τις προβλέψεις μου, το είχα γράψει καθαρά και ξάστερα: η όψη Κρόνου-Πλούτωνα για το 2020 συνδέεται με φυσικές καταστροφές και συρράξεις! Από αυτήν την άποψη ήταν λίγο καλύτερα. Είχα να απασχοληθώ μόνο με την ημέρα μου. Κυρίως έβλεπα επαναλήψεις Μέγκα.Ήταν η παρηγοριά μου. Π.: Είσαι σε ποιητική διάθεση, αγαπημένη Νταίζη...λοιπόν, την άλλη βδομάδα θα έρθεις σπίτι για lemon pie, παγωμένο τσάι και συμπάθεια; Κι αν είσαι καλό κορίτσι, αφού μελετήσουμε τον αστρολογικό μου χάρτη, θα σου δώσω την συνταγή του γλυκού! Ν.: Βεβαίως. Θέλεις να μάθεις τίποτα για τα άλλα ζώδια; Κανένα ερωτικό ενδιαφέρον; Καμία φίλη που καίγεται; Π.: Προς το παρόν καίγεται μόνο η σάλτσα μου για την πίτσα! Ν.: Πέρσα… ακούω πάλι… τα άστρα! Π.: Πλάκα κάνεις; Σε αφήνω! Α πα πα πα πα...Πολλά είπαμε! Γλωσσού!
ΔΙΠΛΗ ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ από τον Θανάση Βέμπο
Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους (τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα). Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε, είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας. Το πρωτότυπο
1971: The Andromeda Strain Στο Andromeda Strain, του Ρόμπερτ Γουάιζ, που βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα του «πατέρα των τεχνοθρίλερ» Μάικλ Κράιτον, μια ομάδα επιστημόνων προσπαθεί να βρει τρόπο αντιμετώπισης ενός άκρως θανατηφόρου ιού εξωγήινης προέλευσης, ο οποίος προκαλεί άμεση και ολική θρόμβωση του αίματος. Η ταινία είναι πολύ καλά σκηνοθετημένη, με άφθονο σασπένς. Στους δικούς μας «σινεμάδες» προβάλλεται την άνοιξη του 1972, ντάλα χούντα, με τον τραβηχτικό
Η μεταφορά
τζεϊμσμποντικό τίτλο «Ανδρομέδα: Αποστολή Άκρως Απόρρητος», γιατί ποιος θα νοιαζόταν να δει μια ταινία με πρωταγωνιστή έναν ιό; Μικρή λεπτομέρεια: ο εξωγήινος ιός μολύνει στη Γη εξαιτίας της συντριβής ενός δορυφόρου στο Piedmont του Νέου Μεξικού –που πήρε το όνομά του από το Πιεμόντε (Πεδεμόντιο) της βόρειας Ιταλίας, η οποία σήμερα τελεί υπό καραντίνα –ας όψεται ο ακατονόμαστος και μη εξαιρετέος Covid-19. (Απογευματινή, 8.5.1972)
1979: Zombi 2 Γνωστό και ως «Zombie», «Zombie Flesh Eaters», και «Woodoo». Ένα από τα πρώτα σπαγγέτι-ζόμπι που έγιναν της μόδας στα τέλη της δεκαετίας του 1970, μιμούμενα (αλά ιταλικά) τη θρυλική «Νύχτα των Ζωντανών Νεκρών» (1969) του πρώτου διδάξαντα, Τζωρτζ Ρομέρο. Ο Λούτσιο Φούλτσι (ο «νονός του σπλάττερ» κι ένας από τους πλέον καλτ Ιταλούς σκη-
Το πρωτότυπο
Η μεταφορά
νοθέτες) δίνει τα ρέστα του: μια παράξενη επιδημία σε ένα νησί της Καραϊβικής σκοτώνει τα θύματά της, τα οποία μετά νεκρανασταίνονται ως ανθρωποφάγα ζόμπι. Εννοείται ότι στο τέλος η επιδημία εξαπλώνεται σε όλο τον κόσμο. Αξέχαστη η σπλαττερική σκηνή στην οποία ένα ζόμπι βγάζει με ξύλινη σφήνα το μάτι της (δικιάς μας) κουκλάρας Όλγας Καρλάτου. (Τα Νέα, 21.1.1980)
ηθικο διδαγμα: ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΟΛΟΙ! ΤΙ ΜΑσ ΚΡΗΒΟΥΝ>????!!!11 Ξέρουμε καλά πως ο κορωνοϊός είναι τεχνητός! Σε τα μας, τώρα; Τόσοι και τόσοι ειδήμονες το λένε! Κι αν γλιτώσετε από τον κορωνοϊό, ή το Στέλεχος Ανδρομέδα, θα κολλήσετε ζομποϊό και θα περιπλανιέστε γυρεύοντας ανθρώπινη σάρκα. Κι αν τελικά δεν κολλήσετε Covid-19, ή Zombvid-666, κάτι άλλο θα κολλήσετε. Αρκεί να μη χάνετε επεισόδιο από τα δελτία ειδήσεων των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης. Και να βλέπετε τηλεόραση. Πολλή τηλεόραση! Εγγυημένο, σας λέω.
01
Στα Μπαρ των Αθηνών
ΙΠΠΟΠΟΤΑΜΟΣ BAR Δελφών 3β, Αθήνα T.: 210 36 34 583 Μας έλειψαν οι συναντήσεις εκεί στα όρια Εξαρχείων-Κολωνακίου, στο σημείο αναφοράς που ακούει στο όνομα “Ιπποπόταμος”. Έχει έναν χαρακτήρα μοναδικό, ατμόσφαιρα φιλική και οικεία, την ίδια στιγμή που σου αφήνει την αίσθηση ενός κλασικού αθηναϊκού μπαρ. Δεν υπάρχει Αθηναίος που σέβεται τον εαυτό του και να μην έχει βρεθεί έστω και μία φορά στην αυλή ή τον πεζόδρομο του Ιπποπόταμου. Κι αν έχει πάει μία φορά, σίγουρα υπάρχει και δεύτερη και τρίτη. “Ακούνητος” από τη θέση του από το 1978, έχει υπάρξει το στέκι κάθε γενιάς, όχι μόνο του κέντρου, αλλά ολόκληρης της πόλης. Αυτό που έχει πετύχει ο Ιπποπόταμος με τα χρόνια, δεν το έχει πετύχει κανένα άλλο μαγαζί στην πόλη: οι θαμώνες του είναι ένα μωσαϊκό όλων των ανθρώπων που κινούνται στην Αθήνα, αφού οι πόρτες του είναι ανοιχτές σε όλους! Προσφέρει άφθονα καθαρά ποτά, γευστική σαγκρία με τη δική του μυστική συνταγή, κοκτέιλς και κλασικές μουσικές, με ιδιαίτερη αδυναμία στην αυθεντική ροκ!
02
PUMPKIN THE BAR Αναπαύσεως 18, Μετς Τ.: 211 40 05 637 | fb: pumpkin
Στέκι με όλη τη σημασία της λέξης, αφού έχει τιμές προσιτές, μυρωδάτο καφέ και καθαρά ποτά. Από το πρωί είναι ανοιχτό για να ξεκινήσει καλά η μέρα μας, να διαβάσουμε ή να δουλέψουμε σε ένα ήρεμο περιβάλλον και να γευτούμε τα λαχταριστά pancakes, τις ομελέτες ή τις φρέσκες σαλάτες. Πολύχρωμο και ζωντανό, οικείο και φιλικό, αν μπορούσαμε να περιγράψουμε το attitude με μία φράση, θα λέγαμε ότι είναι από αυτές τις μπάρες που όλοι γίνονται μια παρέα! Το δυνατό του σημείο είναι σίγουρα τα ξεχωριστά cocktails, όπως μόνο το Pumpkin ξέρει να φτιάχνει: με βάση το τζιν, τη βότκα, την τεκίλα ή το ρούμι έχετε επιλογές για δυνατούς ουρανίσκους, αλλά φυσικά θα βρείτε και τα all time classics! Επιπλέον, το Pumpkin αγαπά τη μουσική και έχει ιδιαίτερη αδυναμία στη jazz και τη rock. Σιγά σιγά, επιστρέφουν και τα διάφορα Dj Sets! Τώρα που άνοιξε ο καιρός, επιλέξτε τα τραπεζάκια που απλώνονται στον εξωτερικό χώρο για μια χαλαρή, καλοκαιρινή βραδιά!
φτου και
βγαίνω
Ν
αι, η πόλη μάς έλειψε. Προσπαθούμε τώρα να βγαίνουμε με κάθε αφορμή. Συναντάμε παλιούς φίλους, συναντάμε τους κολλητούς μας που κι αυτοί μας φάνηκε πως «πάλιωσαν» μες στην καραντίνα. Μήπως, όμως, έτσι οι βόλτες χάνουν την ψυχή τους; Δηλαδή, αν βγαίνεις κάθε Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή και ίσως Τρίτη, τι θα σου έχει λείψει για να επιζητήσεις την συνάντηση της επόμενης εβδομάδας; Για εμάς, η περιπλάνηση στην πόλη είναι μια ιεροτελεστία. Τα μαγαζιά και τα στέκια μας, οι μικροί ναοί για στάση και κατάνυξη πίσω από μπάρες, σε γωνιακά τραπεζάκια, ένα τσιγάρο στην αυλή. Οι χώροι που προτείνουμε είναι οι χώροι όπου συχνάζουμε. Η έξοδός μας έχει αρχή, μέση και τέλος. Η επανάληψή της δεν είναι μηχανική. Και μέχρι να έρθει η στιγμή που ένας μαγαζάτορας θα μας φωνάξει με το μικρό ή ακόμα που θα καθίσει μαζί μας και τσουγκρίζοντας το ποτήρι του, η διαδρομή που έχει προηγηθεί και για τις δύο πλευρές είναι μακρά. Κάθε ραντεβού που ακυρώνεται είναι ένας ακόμα λόγος να διψάμε για έξω. Και κάθε ραντεβού που κανονίζεται είναι ένας ακόμα λόγος να εξερευνήσουμε μια καινούργια γειτονιά, όχι αλλάζοντας πιάτσα, αλλά μεταμορφώνοντας την ματιά μας.
σαν πολύ
δεν μείναμε μέσα; Η παραγνωρισμένη αξία μιας τυχαίας βόλτας Η βόλτα ενός ψυχαναγκαστικού Επιστροφή στις γειτονιές Η αξία του στεκιού Εναλλακτικές έξοδοι
Η παραγνωρισμένη αξία μιας άσκοπης βόλτας Της Γεωργίας Δρακάκη Ό, τι γουστάρεις θα κάνεις. Είναι η βόλτα σου. Μια από τις πρώτες σου βόλτες μετά από καιρό. «Πρέπει να φύγω» Είσαι μόνος ή έχεις στο χέρι σου την αγάπη σου. Είσαι μόνη ή δίπλα σου χαζογελά η καλύτερη «Τι ώρα θα γυρίσεις;» φίλη, ο καλύτερος φίλος σου. Η μαμά σου. Το παιδί σου, που βγήκε κι αυτό επιτέλους μαζί σας. «Πετιέμαι μια στιγμή κι επιστρέφω!» Μαζί σου. Ξέχνα αυτήν την στιχομυθία. Ας κάνουμε Η ελευθερία μιας βόλτας και μάλιστα μιας άσκοπης βόλτας (όχι φαρμακείο, όχι σούπερ μάρκετ, τα μαγικά μας κι ας την μεταμορφώσουμε όχι ραντεβού με δέκα λεπτά αγχωμένη καθυστέρηση, όχι!) είναι υπέρτατο αγαθό, είναι απόλαυσε μία άλλη, πολύ πιο ενδιαφέρουσα. ση βαθιά. Νιώθεις την πόλη για μια στιγμή δική σου. Κι αυτό αρκεί-κρατάει λίγο η χαρά, αλλά «Δεν έχω να πάω πουθενά, αλλά θα βγω» όλα τα καλά λίγο κρατάνε. «Καταπληκτικά, τι ώρα λες να είσαι πίσω;» Οι άσκοπες βόλτες ταιριάζουν πολύ στις καλοκαιρινές νύχτες. Είσαι, λέει, στο μπαλκόνι κι αντί «Δεν έχω απολύτως καμία ιδέα!» ν’ ανάψεις άλλο ένα τσιγάρο, σηκώνεσαι, βρέχεις λίγο μούρη-μαλλιά, φοράς παπούτσια κι έξω «Τέλεια, να έρθω κι εγώ;» απ’ την παράγκα! Έξω, λέμε! Περπατάς και νιώθεις ήδη λιγάκι καλύτερα. Με ακουστικά ή χωρίς. Για αυτήν την αίσθηση ελευθερίας. Για αυΜε το κινητό στην τσάντα ή χωρίς. Εγώ θα σου πω… και μ’ ένα σουβλάκι ή ένα παγωτό στο χέρι. τήν την αστική μοναξιά που γίνεται έμπνευΝαι, ακόμη καλύτερα έτσι. Η ευτυχία, η ατόφια, η βαθιοκόκαλη, είναι, μάτια μου, φθηνή, μα όχι ση, όταν το βλέμμα διασταυρώνεται με τον ευτελής, αυτό να το θυμάσαι! Τσίλερ, την Ακρόπολη από την Πατησίων, τα περιστέρια οπουδήποτε. Για αυτήν την αίσθηση χαράς και θλίψης και νιάτων που αιωρούνται γιατί εδώ τα έζησες, τα ξόδεψες, τα περπάτησες. Για αυτήν την πόρτα που κλείνει πίσω σου κι εσύ πας από τις σκάλες και έξω από την δροσερή και ασφαλή πιλοτή περιμένουν έρωτες και πόλεμοι άγνωστοι, χαμένοι. Κι όλα αυτά μπορούν να βγουν αληθινά, αν αποφασίσεις, λέει, να κάνεις μια άσκοπη βόλτα. Χωρίς μήνυμα πιο πριν, εννοείται. Χωρίς άγχος για το αν κουβαλάς μαζί την ταυτότητα. Το διαβατήριο. Τα πόδια σου είναι το διαβατήριο. Τα μάτια σου. Από πού θα πάρεις καφέ; Πώς θα ευχαριστήσεις; Σε ποια γωνία θα στρίψεις; Θα πάρεις τον ηλεκτρικό ή θα πας με τα πόδια; Θα μιλήσεις στον γνωστό που περπατάει απέναντί σου ή θα τον αποφύγεις;
Οι άσκοπες μετακινήσεις της καρδιάς μας
• Παίρνεις ηλεκτρικό, κατεβαίνεις σε μια στάση που δεν έχεις κατεβεί ποτέ ξανά, χάνεσαι σε μια καινούργια γειτονιά, ύστερα πάλι πίσω… • Ξεκινάς από το σπίτι και προχωράς όσο αντέξεις. Όσο αντέξεις όμως. Από το κέντρο της πόλης, να βρεθείς Πειραιώς κι ακόμα παραπέρα. Ύστερα, αν έχεις κουραστεί, γυρίζεις με ταξί. Απόλυτη αναζωογόνηση. • Άσκοπες βόλτες (πολύ) νωρίς το πρωί. Άσκοπες βόλτες (πολύ) αργά το βράδυ.
Άκου και το «Μια Βόλτα στην Πόλη»
Μια βόλτα απλή, μακριά απ’ τα πάθη μου/ Λίγα λεπτά να σκεφτώ τα λάθη μου/ Όσο βαθιά κι αν μας πληγώνουν το ξεχνάμε /και πάντα βρίσκουμε τον τρόπο ν' αγαπάμε (Χρίστος Σερενές)
Ο “Σαντορινιός” βρίσκεται στα Άνω Πετράλωνα, στην πιο ταιριαστή αθηναϊκή γειτονιά για να φιλοξενήσει την παρεΐστικη και οικογενειακή ατμόσφαιρα που προσφέρει αυτό το παραδοσιακό… κρασοταβερνάκι. Μια υπέροχη νησιώτικη αυλή, όπου επικρατεί το αιγαιοπελαγίτικο άσπρο-μπλε, έτοιμη να μας υποδεχθεί για πραγματικά σπιτικό φαγητό. Η κυρία Άννα μαγειρεύει αυθεντικές σαντορινιές συνταγές, που πέρασαν από γενιά σε γενιά, όπως η
φάβα της “Πανήγυρης” και οι ντοματοκεφτέδες (ή αλλιώς ψευτοκεφτέδες!), ενώ μας εκπλήσσει με τα ιδιαίτερα μεζεδάκια “κρατήρας” και “λάβα ηφαιστείου”. Φυσικά, δε λείπει το Σαντορινιό κρασί: δοκιμάστε το “Νυχτέρι” από το Εμποριό και την ημίγλυκη “Μαντηλαριά” για να φτιάξετε το ιδανικό τραπέζι! Τίμιος και στις τιμές, ο “Σαντορινιός” είναι η καλύτερη επιλογή για όσους θέλουν να ζήσουν τη νησιώτικη αύρα στο κέντρο της Αθήνας.
O Σαντορινιός Κρασοταβέρνα Δωριέων 8, Άνω Πετράλωνα Τ.: 210 34 51 629 Ωράριο: Καθημερινές εως Σαββατο: 18:00-02:00 Κυριακές: 13:30-24:00 // Δευτερα κλειστά
FB: Ο Σαντορινιός
Κρασοταβέρνα
O Σαντορινιός Ολόκληρη η Σαντορίνη έρχεται στο πιάτο σου, αφού ο “Σαντορινιός” έχει βαλθεί να μας γνωρίσει την τοπική νησιώτικη κουζίνα. Τα ξεχωριστά πιάτα του, τα κρασιά από το ξακουστό νησί, αλλά και ο χώρος που θυμίζει … Κυκλάδες σε ταξιδεύουν στην πιο ιδιαίτερη γωνιά του Αιγαίου!
Μπούφαλος Μπέργκερ & τα συναφή Επτανήσου 13, Πλ. Αγίου Γεωργίου Τ.: 210 82 38 082 / FB: Μπούφαλος IG: mpoufalos Έλειπε από την Πλατεία Αγίου Γεωργίου ένα λαχταριστό, ζουμερό burger. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει ο Μπούφαλος, δημιουργώντας έναν ξεχωριστό χώρο, ο οποίος μοσχοβολά αυθεντικές, αμερικανικής λογικής, νοστιμιές, από τις οποίες δεν λείπουν οι πιο light αλλά και οι vegetarian επιλογές.
100% μοσχαρίσιος κιμάς, πεντανόστιμο ψωμί brioche, μοναδικές συνταγές και φρέσκα υλικά συνθέτουν μερικά από τα πιο νόστιμα και χορταστικά burgers που θα έχεις φάει ποτέ στην ζωή σου. Και ναι, είναι αμερικανιά αυθεντική, αλλά οι χειροποίητες σάλτσες, τα λαχανικά και το τυρί που προστίθενται ανάμεσα κρέας και ψωμί, ανεβάζουν τον πήχη και καθιστούν το τελικό αποτέλεσμα θρεπτικό, εκτός από γευστικό. Milkshakes, πατάτες
και «τα συναφή», που θα πει τυρομπουκιές με χαλαπένιος, πανσετοπαϊδάκια, chicken hot pops και δεν συμμαζεύεται… Τα τραπεζάκια έξω από το μαγαζί, το οποίο αισθητικά κινείται σε αντίστοιχα επίπεδα με αυτά της ποιότητάς του, περιμένουν πεινασμένους Κυψελιώτες και όχι μόνο. Κι αν τα θέλετε από την άνεση του σπιτιού σας, εννοείται πως ο Μπούφαλος κάνει και delivery!
Η βόλτα του ψυχαναγκαστικού Της Άντας Κουγιά
Κ
ατά τη διάρκεια της καραντίνας, υπήρξαμε κι εμείς που δεν ψάχναμε δικαιολογία για να στείλουμε το Β6. Εμείς που θέλαμε να λιώσουμε με τις πιτζάμες στον καναπέ, να μην βγούμε ούτε καν για τσιγάρα. Να απολαύσουμε την καλή μεριά της καραντίνας - το να κάνεις το απόλυτο τίποτα -, αλλά και την κακή της πλευρά -την κατάθλιψη που επέρχεται από το να κάνεις το απόλυτο τίποτα. Συζητώντας το με τον εκδότη μας, του ήρθε μια φαεινή ιδέα την οποία φυσικά κλήθηκα να υλοποιήσω: πώς είναι να πηγαίνεις βόλτα καθημερινά, ψυχαναγκαστικά, χωρίς σκοπό, απλά και μόνο για να λες ότι βγήκες από το σπίτι; Και το προχωρήσαμε ένα βήμα παραπέρα: πώς είναι να πηγαίνει βόλτα ένας απόλυτα ψυχαναγκαστικός άνθρωπος;
Ψυχαναγκασμός δεξιά. Και κάπως έτσι συνέχισε η βόλτα. Μετρώντας εμμονικά τα στενά, προσπαθώντας να βγάλω άκρη τι θα κάνω με το Πεδίο του Άρεως (θα μετρούσα τα “στενά του”; Ή θα συνέχιζα ευθεία μέχρι να τελειώσει;), έπαιρνα αποφάσεις για την πορεία μου. Διέσχισα ανηφόρες και κατηφόρες, ανακάλυψα στενά που ούτε καν ήξερα ότι υπάρχουν, έχασα το μέτρημα άπειρες φορές. Το μυαλό μου άρχισε να παίζει παιχνίδια του τύπου “αυτή η βόλτα κάπου θα με οδηγήσει. Αυτή η βόλτα θα μου δώσει ένα σημάδι για να πάρω απόφαση για το τάδε θέμα”. Ναι, το πίστεψα. Λίγο η κούραση, λίγο το μέτρημα, λίγο η μοναξιά και το χάσιμο στις σκέψεις, πίστεψα ότι αυτή η βόλτα θα με έβγαζε σε μια όαση, σε μια ουτοπία, σε έναν παράλληλο χωροχρόνο που όλα θα ήταν καλύτερα και όλα τα προβλήματά μου θα ήταν λυμένα. Για να μην σας κρατάω σε αγωνία, τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Έκανα απλά μια βόλτα όπου ένας τύπος στο κεφάλι μου μού έλεγε “κάθε τρία στενά θα κάνεις αριστερά/ κάθε τρία στενά δεξιά”. Και τότε συνειδητοποίησα ότι για μένα αυτός ο τύπος είναι ο εκδότης που ήθελε απλά ένα “διαφορετικό” άρθρο. Για τον αυθεντικό ψυχαναγκαστικό, αυτός ο τύπος είναι ο ίδιος του ο εαυτός που τον βασανίζει κάθε μέρα. Μήπως όμως οι ψυχαναγκαστικοί δεν βασανίζονται, αλλά βάζουν τα πάντα σε κουτάκια για να μην έχουν εκπλήξεις; Δεν ξέρω να σας πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι έφτασα ασθμαίνοντας (δεν είχα πάρει νερό και ο ψυχαναγκασμός του να μην σταματήσω άρχισε να τρυπώνει σαν σκουλήκι στο μυαλό μου) κάπου κοντά στην πλατεία Μαβίλη. Τότε έκανα κοινοποίηση τοποθεσίας στον φίλο μου να έρθει να με μαζέψει με το αυτοκίνητο.
Κι έτσι, βάλαμε τη συνθήΉθελα όσο τίποτα να γυρίσω στη χαοτική, τυχαία ζωή μου. κη: θα έβγαινα μια βόλτα. Μετά από τρία στενά, θα έστριβα αριστερά και πάλι, αφού μετρούσα τρία στενά, θα έστριβα δεξιά. Και το έκανα. Ξεκίνησα από τη συμβολή των οδών Τήνου και Δροσοπούλου στην Κυψέλη και προχώρησα ευθεία στη Δροσοπούλου, καθώς μου ήταν αδύνατον να αποφασίσω αν θα ξεκινούσα στρίβοντας δεξιά ή αριστερά. Και ακολούθησα την παιδική συμβουλή ότι η ευθεία είναι πάντα η καλύτερη οδός. Στην οδό Πιπίνου έκανα αριστερά, δυσκολεύτηκα να αποφασίσω τι θα κάνω στην οδό Κυψέλης (δρόμος νούμερο 2), αφού η Πιπίνου τελείωσε πριν μετρήσω τρεις δρόμους. Εκεί, πέρασα απέναντι, διάλεξα το πιο κοντινό στενό, συνέχισα και στο πρώτο που βρήκα, έκανα
Οι ψυχαναγκασμοί είναι επαναληπτικές συμπεριφορές που έχουν τη μορφή εξωτερικών ή εσωτερικών πράξεων που επιβάλλονται από το ίδιο το άτομο. Συχνά παίρνουν τη μορφή “τελετουργίας”.
Το τραγούδι της βόλτας
Όσο είχα μπει σε αυτήν την παράνοια, μου είχε κολλήσει ένα τραγούδι σαν λούπα: Το είχε τραγουδήσει η Ρένα Βλαχοπούλου σε μια ελληνική ταινία: “Κομψή θεατρίνα/ τη νύχτα η Αθήνα/κρατάει της ζωής το ρυθμό”
Η ρυμοτομία Αυτή η βόλτα στην Πάτρα θα ήταν ευκολάκι, αφού η πόλη είναι δομημένη καθέτως και οριζοντίως. Η Αθήνα είναι δομημένη κάπως “διαγωνίως”. Δεν ξέρω άλλη λέξη να το περιγράψω. Ο ψυχαναγκαστικός υποφέρει σε αυτήν την Πόλη.
Το “Για Δες” επέστρεψε και έβγαλε ξανά έξω τα καλοκαιρινά του τραπεζάκια! Πάντα με καλή διάθεση και “εμμονή” στην τελειότητα, οι άνθρωποι του “Για Δες” δημιουργούν γεύματα τα οποία απαρτίζονται από πιάτα που ικανοποιούν και όραση και γεύση! Όλο το μενού είναι συνταγές μοναδικές, δημιουργημένες από τον ταλαντούχο σεφ του χώρου. Με το χέρι στην καρδιά, σας λέμε ότι δεν θα ξέρετε τι να
πρωτοδιαλέξετε. Εκτός από τα κλασικά, αγαπημένα πιάτα, το μενού έχει απογειωθεί με την ξεχωριστή μπαλοτίνα κοτόπουλο, τις πιπεριές Jalapeño, γεμιστές με κρέμα τυριού και ένα σωρό νέες επιλογές! Αν δεν έχετε ανακαλύψει αυτό το ξεχωριστό μέρος στα Άνω Πατήσια, είναι η καλύτερη εποχή για να το πράξετε!
Για Δες Χαλεπά 65, Άνω Πατήσια Τ.: 211 21 40 158 fb: Για Δες
Το “Για Δες” είναι ο ορισμός της “απλής πολυτέλειας”: Από τη μία, στο τραπέζι σου έρχονται πιάτα που θα ζήλευαν και οι μεγαλύτεροι σεφ, από την άλλη η φιλική ατμόσφαιρα και οι καλές τιμές σε κάνουν να θεωρήσεις το διάσημο εστιατόριο, “στέκι” σου.
Ο Λεμονόκηπος Αγίας Τριάδας 11, Νέα Φιλαδέλφεια Τ.: 210 25 88 611 fb: Ο Λεμονόκηπος
Μυρωδιά λεμονιού και πολίτικων μεζέδων αναδύεται από το Λεμονόκηπο! Χώρος ξεχωριστός, με μαγειρέματα που θυμίζουν οικογενειακά τραπέζια! Μια επίσκεψη στο Λεμονόκηπο θα σας κάνει να καταλάβετε ότι δεν υπάρχει παρόμοιο μέρος στην Αθήνα.
“Ο Λεμονόκηπος” ήρθε και … άνθισε σε ένα παλιό αρχοντικό, που η ιστορία του ξεκινά από τη δεκαετία του ‘30. Ανακαινίστηκε με μία εκλεπτυσμένη και παράλληλα, λιτή αισθητική ώστε να ταξιδέψουμε σε αλλοτινούς καιρούς, νομίζοντας ότι τρώμε στο ίδιο μας το σπίτι. Με το καλοκαίρι να κάνει την εμφάνισή του, επιλέξτε οπωσδήποτε ένα
τραπέζι στον λουλουδάτο κήπο του χώρου. Όσο για το φαγητό; Το μενού μόλις άλλαξε και μας συστήνει ακόμη πιο γευστικά πιάτα απ’ό,τι πριν. Με έμφαση στις πολίτικες γεύσεις, δοκιμάστε το ιδιαίτερο χιουνκιάρ μπεγιερντί, τον καγιανά με το σουτζούκι και τους λαχανοντολμάδες.
Επιστροφή στις γειτονιές Της Στεφανίας Τσολάκη
«Χαράζω τις φλέβες μου και κοκκινίζουν τα όνειρα και τσέρκουλα γίνονται στις γειτονιές των παιδιών», γράφει στο «Προφητικόν» του «Άξιον Εστί» ο Ελύτης
«Πρώτη βοήθεια του θεού, δεύτερη του γειτόνου», λέει μια παροιμία και αν το καλοσκεφτείς ο παρατηρητικός γείτονας μπορεί να σε σώσει από πολλά
Σ
τα εφηβικά μας χρόνια η γειτονιά ήταν ένα σχολείο έξω από το σχολείο. Εκεί περνούσαμε αρκετές ώρες, προφυλαγμένοι από τα αδιάκριτα βλέμματα των μεγάλων – έτσι νομίζαμε, παίζοντας παιχνίδια, τραγουδώντας και αμφισβητώντας τα πάντα μέχρι τελικής πτώσεως. Είχαμε φτιάξει τον «ιδιωτικό» μας χώρο, στο δημόσιο περιβάλλον. Τι θα κάνουμε σήμερα; Ελάτε από τη γειτονιά. Κάθε γειτονιά έχει τον δικό της χαρακτήρα, τους τις αθλοπαιδίες, άλλες γειτονιές ήταν φιλήσυχες μιας και δικούς της κώδικες και το εκεί μαζεύονταν οι όχι και τόσο ατίθασοι. Στις γειτονιές διδικό της στιλ αποτέλεσμα αμορφώνεται ένα είδος πολιτισμού που ασκεί και λαμβάνει των θαμώνων της. επιρροή κι αν κάποτε αποφάσιζες ότι δε γουστάρεις να συΜία γειτονιά ήταν αλήτιναναστρέφεσαι με τα ίδια άτομα, απλά άλλαζες γειτονιά ή κη γιατί σύχναζαν παιδιά αλλιώς μαχαλά. που κάπνιζαν, έβριζαν ή Μεγαλώνοντας, επιλέξαμε να ανακαλύψουμε άλλες γειτοτραγουδούσαν δυνατά νιές επηρεαζόμενοι από το ποιες έχουν τα πιο in" μαγαζιά, στίχους προκλητικούς, το πού μαζεύεται «καλός κόσμος» και συνήθως επιλέγαμε το μια άλλη ήταν η γειτονιά κέντρο μιας πόλης. Ο κορεσμός επήλθε, όπως συμβαίνει σε με αθλητικό χαρακτήρα πολλά πράγματα, και η επιστροφή στις γειτονιές αποτελούσε γιατί εκεί μαζεύονταν τα την τοπ επιλογή. Συνοικιακά μπαράκια, πλατείες που συγκετυπάκια που αγαπούσαν ντρώνουν γύρω τους μαγαζιά όλων των γούστων και φυσικά ένα περιβάλλον πιο φιλικό και ζεστό. Η εποχή που είχαμε στέκια έκανε τον κύκλο της και επανήλθε όταν καταλάβαμε ότι είμαστε αρκετά κουρασμένοι για να κόβουμε βόλτες στα πέριξ, αλλά προτιμάμε πια να συχνάζουμε σε χώρους που έχουν περάσει το τεστ, μας αρέσει η μουσική που παίζει, ο κόσμος που συναναστρεφόμαστε και σίγουρα η γειτονιά. Εξάρχεια, Κυψέλη, Παγκράτι, Αγ. Παρασκευή, Περιστέρι, Χαλάνδρι είναι από τα πολυσύχναστα μέρη που ανακαλύπτουν περιοδικά οι περισσότερες γενιές. Γουστάρουμε τη γειτονιά, γιατί δεν έχει το μανδύα της φλύαρης ματαιοδοξίας που επιτάσσει ένα συγκεκριμένο λουκ ή ντρες κόουντ, αλλά μας κάνει να αισθανόμαστε άνετα και να είμαστε -ή να προσπαθούμε να είμαστε- αυθεντικοί. Η φάση που λες πάω για ένα ποτό χαλαρό και, αν αποφασίσεις να γίνεις φέσι, σε δύο λεπτά είσαι σπίτι. Η γειτονιά γεννά έρωτες. Ξέρεις ότι το επίδοξο αμόρε μένει σε αυτή τη γειτονιά και επιδιώκεις να τραβιέσαι εκεί με την ελπίδα ότι κάπου θα το συναντήσεις. Και από την άλλη, πόσες φορές έχει αισθανθεί η γειτονιά να αποτελεί συνδετικό κρίκο ανάμεσα σε εσένα και σε ένα καινούργιο φίλο; Ρωτάς, πού μένεις; Κι όταν ανακαλύπτεις το κοινό σας γειτονικό περιβάλλον μπαίνει στο τσεκ. Η γειτονιά είναι ένας επίγειος μικρός παράδεισος!
Καφενείο Πίπις Μεγ. Αλεξάνδρου 86, Μεταξουργείο Τ.: 697 66 15 881 / fb: pipis kerameikos ενα στεκι για οσουσ αγαπανε τουσ μερακλιδικουσ μεζεδες, τισ ελληνικεσ πρωτεσ υλεσ και την καλη μουσικη
Είναι από τα στέκια στο οποίο ανυπομονούσαμε να επιστρέψουμε. Μια από τις αγαπημένες μας συνήθειες είναι το ραντεβού για κρασάκι και φαγητό στον Πίπι και αυτή δεν θα αλλάξει. Όλες οι τρέχουσες προφυλάξεις υγιεινής τηρούνται απαρέγκλιτα, ενώ το χαλαρό και φιλικό κλίμα έχει παραμείνει, φυσικά, αναλλοίωτο. Στα εξωτερικά του τραπεζάκια, το αστικό καλοκαίρι έχει την τιμητική του και μυρίζει νοστιμιά κι αυθεντικότητα, ενώ οι μουσικές που αγαπάμε ακούγονται σε ένταση που δεν εμποδίζει τις συζητήσεις μας… Τα λέμε Μεταξουργείο, λοιπόν!
Το “Αυγό του Κόκκορα” δεν χρειάζεται συστάσεις. Το 1982 έκανε την εμφάνισή του σε ένα μικρό στενάκι στην Κυψέλη και έγινε γνωστό σε όλη την πόλη, τόσο για τα νόστιμα πιάτα του, όσο και για την ατμόσφαιρά του! Σήμερα, βρίσκεται στο Μεταξουργείο σε ένα ιστορικό κτίριο του 1933 και ακόμη από την κουζίνα του βγαίνουν
Ψητοπωλείο ο Γιώργος Βαρατάση 1, Γκύζη | Τ.: 210 64 34 914 | fb.: Ψητοπωλείο ο Γιώργος-ΓΚΥΖΗ Aγνά υλικά και θεϊκή γεύση μπορούν να συνδυαστούν με καλές τιμές
Aπό το 1983, το ψητοπωλείο «Ο ΓΙΩΡΓΟΣ» προσφέρει γεύσεις … σπιτικές! Εδώ και σχεδόν 40 χρόνια, «στου Γιώργου» θα βρείτε το σωστό ελληνικό σουβλάκι, πιάτα της ώρας και μαγειρευτά, φτιαγμένα με προϊόντα υψηλής ποιότητας, πάντα μαγειρεμένα με πολύ μεράκι. Το μυστικό της επιτυχίας του όμως βρίσκεται και στο κλίμα του μαγαζιού: αν πάτε εκεί με την παρέα σας, θα απολαύσετε την άριστη εξυπηρέτηση και την παρεΐστικη ατμόσφαιρα στα τραπεζάκια που απλώνονται στον εξωτερικό χώρο, ενώ πάντα μπορείτε να παραγγείλετε και στο σπίτι σας.
μοσχομυριστές λιχουδιές, σε γενναίες μερίδες, φτιαγμένες με μεράκι και αγνά υλικά! Ανοιχτό από τις 12.00 το μεσημέρι έως τη 01.00 το βράδυ, επέστρεψε με καινούργια στοιχεία: πλέον, εκτός από την πλατεία, μπορείτε να απολαύσετε το γεύμα σας στην ολοκαίνουργια, χαρακτηριστική αθηναϊκή αυλή του… Κόκκορα!
To Αυγό του Κόκκορα Μυλλέρου 25, Μεταξουργείο Τ.: 217 70 50 103 | fb: Το Αυγό Του Κόκκορα Μεταξουργείο www.toavgotoukokkora.gr
Θεσπέσια μαγειρευτά και ψητά, ξεχωριστά ορεκτικά, μακαρονάδες και ριζότα, τόσο για τους λάτρεις του κρέατος, όσο και για χορτοφάγους είναι μόνο από τα λίγα που μπορούν να γεμίσουν το τραπέζι σας στη νέα αυλή του “Αυγού του Κόκκορα”!
Η αξία του "στεκιού Της Άντας Κουγιά
Μ
Ορισμός
Χώρος στον οποίο ένα ή περισσότερα άτομα συχνάζουν ή ασκούν ορισμένη δραστηριότητα. Συνώνυμο: Λημέρι. Δεν μεταφράζεται μονολεκτικά σε άλλες γλώσσες.
ία λέξη, που σου γεμίζει το μυαλό με εικόνες, αναμνήσεις, σκηνικά. Άφθονα ποτά και κεφάτοι καφέδες, γέλια μέχρι δακρύων, κλάματα που καταλήγουν σε νευρικά γέλια, ελαφρά ή σοβαρά φλερτάκια, μια αίσθηση σπιτιού και ιδιότυπης οικογένειας, γνωστές φάτσες και ενίοτε μερικές άγνωστες. Όλα αυτά σκεφτόμαστε όταν λέμε “στέκι”. Η αξία του; Ανεκτίμητη! Γιατί μπορείς να πας μόπαίζουν ρόλο καν οι μέρες. Είτε είναι βαρετή Τετάρτη είτε είνος και να βρεις παρέα ναι γκλάμουρ Σαββατόβραδο βρίσκεις εκεί αυτό που θέλεις. από το πουθενά. Γιατί το Το στηρίζεις με κάθε τρόπο γιατί εκεί περνάς καλά. Πάντα. κέρασμα είναι βέβαιο. Ακόμη και τα πιο ξενέρωτα βράδια, ακόμη και τα πιο κουραΓιατί ο μπάρμαν είναι κάστικά ή αποκρουστικά πρωινά. Το στέκι σου έχει φτιάξει μια πως φίλος πια και θα σου ιδανική έως μαγική... μαγιά, που το θεωρείς με κάποιο τρόπο συμπαρασταθεί στις πιο από δικό σου μέρος έως και δικό σου μαγαζί. σκοτεινές στιγμές ή θα Και ποια είναι αυτή η μυστική συνταγή για να γίνει ένα μαγαζί χαρεί μαζί σου. Δεν έχεις στέκι; Κανείς δεν ξέρει σίγουρα. Αν κάτσεις να το σκεφτείς να σκεφτείς τι θα βάλεις, με τη λογική, θα βρεις κάποια χαρακτηριστικά που ευνοούν δεν χρειάζεται κάποια ένα μέρος να γίνει στέκι. Σίγουρα παίζουν ρόλο οι τιμές, αν ιδιαίτερη περίσταση για είναι να πηγαίνεις κάπου συνέχεια, πρέπει να το αντέχει η να το επισκεφθείς, δεν τσέπη σου. Σημαντικός παράγοντας είναι να είναι κοντά στο σπίτι σου. Αν δε χρειάζεται να πάρεις αµάξι, µετρό, τρενό, πατίνι για να πας σε ένα µαγαζί, οι πιθανότητες να γίνει στέκι σου αυξάνονται. Το να στηρίζεις φίλο που έχει το µαγαζί ή φίλο που δουλεύει στο µαγαζί, επίσης. Όμως, νομίζω ότι το πιο σημαντικό στοιχείο για να γίνει ένα μέρος στέκι είναι κάτι πιο βαθύ και υποκειμενικό: Πρέπει να σου “πηγαίνει”, να σου ταιριάζει, στην προσωπικότητα και την ιδιοσυγκρασία σου, σαν ένα αγαπημένο ρούχο που δεν το αλλάζεις με τίποτα. Αυτό θα γίνει το ένα και μοναδικό μέρος. Όλα θα συνηγορήσουν υπέρ του: η μουσική του, η διακόσμησή του, η ατμόσφαιρά του, το όλο attitude του χώρου, οι άνθρωποί του, αλλά και οι θαμώνες του. Για κάποιον λόγο, θα σε κάνει να αισθάνεσαι οικεία. Σαν στο σπίτι σου. Και το κυριότερο; Θα σου συμπεριφέρονται και έτσι! Βγες λοιπόν και πήγαινε εκεί που θα σε περιποιηθούν γιατί είσαι “δικός τους άνθρωπος”. Βρες το δικό σου στέκι και στήριξέ το! *Αφιερωμένο στα δικά μου στέκια, το Chartreuse και το Ραμόν.
Το απρόσμενο
Πόσες φορές πετάχτηκες με φόρμα “για ένα χαλαρό ποτό” στο στέκι σου και ξύπνησες με κενά μνήμης;
Στον Αη-Γιώργη, το μαγαζί της Μαίρης δεν χρειάζεται συστάσεις, αφού η φράση “πάω να φάω στη Μαίρη” έχει γίνει πια κλασική αθηναϊκή ατάκα. Καθημερινά, από την κουζίνα της, έρχονται στο πιάτο μας οι νοστιμιές της Μαίρης, ολόφρεσκες, φτιαγμένες με μεράκι και υλικά υψηλής ποιότητας. Μαγειρευτά και τηγανητά, ψητά και πίτες, λαδερά και σούπες είναι όσα νόστιμα περιλαμ-
βάνονται στο μενού της Μαίρης. Η γεύση και η ποιότητα όμως συνδυάζονται με την άνετη ατμόσφαιρα, που πολύ συχνά κάνει τους θαμώνες να γίνονται όλοι μία παρέα! Πάντα υπάρχει η επιλογή take away ή delivery, αλλά η χαρά του να σε περιποιηθούν στο χώρο τους και τη δροσερή πλατεία είναι μοναδική.
Οι Νοστιμιές της Μαίρης Ύδρας 2, Πλατεία Αγίου Γεωργίου, Κυψέλη / Τ: 210 82 29 239 / fb: Οι νοστιμιές της μαίρης
Η Μαίρη με τις νοστιμιές της είναι διάσημη σε όλη την Αθήνα! Τώρα που το καλοκαίρι έφτασε στις γειτονιές, τα τραπεζάκια της θα στολίσουν την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, ενώ οι μαμαδίστικες συνταγές της θα τρελάνουν τον ουρανίσκο μας!
Αυλή Μεζέ Ανθέων 37-39, Πατήσια Τ: 2102586424 FB: Αυλή Μεζέ http://avlimeze.gr/ Πλούσιες γεύσεις, λαχταριστές μυρωδιές, καλή διάθεση, ζωντανη μουσικη καθε παρασκευη και σαββατο και … “ανάσα δροσιάς” είναι μόνο λίγα από αυτά που θα συναντήσετε στην “Αυλή” στα Άνω Πατήσια. Φημισμένο μαγαζί, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι οι φανατικοί θαμώνες έρχονται από όλη την Αθήνα!
Δεν υπάρχει καλύτερη συγκυρία, από το να απολαμβάνεις καλό φαγητό σε έναν υπέροχο χώρο!Σε αυτήν την κατηγορία, ανήκει η αυθεντικά παραδοσιακή ταβέρνα, που “κρύβεται” σε μια δροσερή … Αυλή (εξ’ου και το όνομα!) στα Άνω Πατήσια, ακριβώς απέναντι από το γήπεδο της Ριζούπολης! Τα εκλεκτά κρέατα έρχονται απευθείας από τα κάρβουνα στη λαδόκολλα και συνοδεύονται με
πατάτες τηγανητές κομμένες στο χέρι! Όμως, μην παραλείψετε να δοκιμάσετε τις ολόφρεσκες σαλάτες, αλλά και τα ορεκτικά, πολλά από τα οποία είναι αυθεντικές πολίτικες συνταγές. Η “Αυλή” συνδυάζει όλα τα συστατικά της επιτυχίας: γεύση, ποιότητα, παραδοσιακά κρασιά Νεμέας, καλές τιμές, παρεΐστικη ατμόσφαιρα και πολύ μεράκι.
Εναλλακτικές έξοδοι Της Στεφανίας Τσολάκη
Δ
Πικ-νικ. Δεν έχεις αυτοκίνητο και καμία διάθεση να ταλαιπωεν χρειάζονται χρήρηθείς με τα μέσα. Καλαθάκι με όλα τα καλούδια που λιγουματα πολλά για να ρεύεσαι, κάτι να απλώσεις στο γρασίδι, καπέλο, χαρτιά ή ό,τι περάσουμε καλά. άλλο παίγνιο αρέσει σε εσένα και την παρέα σου. Πηγαίνεις Χρειάζεται φαντασία. από νωρίς, βρίσκεις ένα σκιερό μέρος, είσαι με κόσμο αλλά Θέλεις να βγεις χαλαρά, σε ένα όμορφο, φυσικό περιβάλλον και ξεφεύγεις από την αλλά δεν είσαι για πολ«μελαγχολία» της Κυριακής. Που να πας; Ανάλογα με την πελά; Η Αθήνα είναι γεμάριοχή που μένεις. Το Ζάππειο είναι μία καλή επιλογή. Αν έχεις τη λόφους. Παίρνεις την αυτοκίνητο θα σου πρότεινα να πας στο Τατόι ή στο σκοπευπαρέα σου και πηγαίνεις τήριο της Καισαριανής, στο άλσος Παπάγου ή Βεΐκου, στο μία βόλτα από το Λόφο δάσος Υμηττού, ή στο πάρκο Σταύρος Νιάρχος. Στρέφη, Πετρούπολη, Δωρεάν Ξενάγηση σε Μουσείο. Είναι μια καλή ευκαιρία να Λυκαβηττό, Προφήτη κάνεις μία βόλτα με επιμορφωτικό χαρακτήρα, παρέα με τα Ηλεία (Πειραιά), στον αγαπημένα σου πρόσωπα ή και μόνος –why not?- Τσέκαρε Άρειο Πάγο, στου Φιλιστις ιστοσελίδες τους για μέρες, ώρες, διαθεσιμότητα και πάππου. Παίρνεις και τα εξασφάλισε τη θέση σου. Θα δεις ότι όταν ολοκληρωθεί η απαραίτητα αφεψήματα βόλτα θα νιώθεις όμορφα και επιπλέον θα έχεις ενισχύσει ή αλκοολούχα κι αν είσαι και τις γνώσεις σου. και σούπερ οργανωτικός Geocaching ή αλλιώς Γεοκρύπτες. Παίξε! έχε στην άκρη και κάτι να Πρόκειται για το παιχνίδι του χαμένου θησαυρού. Το μόνο στρώσεις, άμα σου ‘ρθει που έχετε να κάνετε είναι να ενεργοποιήσετε το gps και να γείρεις. Ο καθαρός να εγγραφείτε στην εφαρμογή Geocaching. Μπαίνετε εδώ: αέρας, η φύση, η ηρεwww.geocaching.com (επίσημη ιστοσελίδα) και δημιουργείτε μία βοηθά πολύ για μία το προφίλ σας. Η διαδικασία είναι εύκολη και το παιχνίδι παίβραδιά που θα σε τροζετε σε έξι βήματα. Μπορείτε να γίνετε ο κυνηγός του θηφοδοτήσει με όμορφες σαυρού ή να είσαστε αυτός που θα τον κρύψει. Το παιχνίδι σκέψεις. αυτό θα σας βοηθήσει παράλληλα να εντοπίσετε καινούργια Μια νύχτα κάτω από σημεία, να έρθετε πιο κοντά στην φύση και να αισθανθείτε τα αστέρια, δίπλα στο και πάλι παιδιά. κύμα. Έχεις καιρό να Αυτές ήταν κάποιες προτάσεις για εναλλακτικές εξόδους. το κάνεις; Σε κατάπιε κι Μην ξεχνάτε να φροντίζετε και να αγαπάτε τους εαυτούς εσένα η ρουτίνα της κασας. Η φύση πάντα είναι το καταφύγιο γι’ αυτό. θημερινότητας; Άλλαξε το! Πρόσθεσε λίγες σταγόνες ξεγνοιασιάς στη ζωή σου. Καλό κρασί, ό,τι φαγώσιμο αγαπάς, ποτήρια πλαστικά, κολωνάτα (γιατί όλα συμβάλλουν στο άρτιο αποτέλεσμα) και σλίπιν- μπαγκ για δύο. Μια γεύση από διακοπές. Καλού κακού έχε κι ένα μαγιό μαζί σου! Μπορείς να μείνεις μέχρι το ξημέρωμα ή και να κοιμηθείς εκεί (αν ανήκεις στην κατηγορία των τολμηρών). Να παίζει χαμηλόφωνα μουσική και εσύ να ταξιδεύεις. Το θαλασσινό αεράκι καθαρίζει τις σκέψεις. (αγόρι, έχε πάντα μαζί σου δύο ζακέτες για ευνόητους λόγους)
Αν είσαι αλλεργικός σε οτιδήποτε (μέλισσες, γύρη) μην ξεχάσεις να πάρεις τα απαραίτητα σκευάσματα. Να είσαι ευγενικός/η στον δρόμο και να φοράς πάντα ζώνη ή κράνος.
Άφησε όλη την στενοχώρια και την αγωνία σου πίσω. Θα δεις ότι όταν επιστρέψεις από την βόλτα σου όλα τα ερωτηματικά θα έχουν απαντηθεί.
Πριν ξεκινήσεις πάρε μαζί σου: νερό, χαρτομάντηλα, αντικουνουπικό, αντισηπτικό χεριών και την extra ζακέτα, καπέλο, μαγιό, φακό, τιρμπουσόν και αναπτήρα.
Στέκι καλλιτεχνικό (πρωτίστως θεατρικό!), αλλά και προορισμός για τους απανταχού Αθηναίους πεινασμένους, προσφέρει νόστιμο φαγητό που ακροβατεί επιτυχημένα ανάμεσα στην παράδοση και στη νέα, επικρατούσα ματιά πάνω στην ελληνική κουζίνα. Φρέσκα υλικά σερβίρονται με φαντασία και επιμονή στην ποιότητα, ενώ το σέρβις είναι ο ορισμός της ευγένειας και της εξυπηρετικότητας. Υπό την υπόκρουση ελληνικών ήχων σε ολόσωστη
ένταση, μπορείς να απολαύσεις πιάτα ημέρας, λαχταριστά μεζεδάκια, καλό κρασί και αποστάγματα. Τα δροσερά καλοκαιρινά βράδια στην καταπράσινη πλατεία Αγίου Γεωργίου είναι ιδανική ώρα συνάντησης για αστικά ρεμβάσματα, αλλά η Κυβέλη έχει μάθει να ταϊζει και τις “μεσημεριανές παρέες” που, πολύ συχνά, καταλήγουν να κάθονται μέχρι να πέσει ο ήλιος για “μισό κιλό ακόμα και φύγαμε”.
Κυβέλη Επτανήσου 15, Κυψέλη Τ.: 210 82 19 406 // FB: Κυβέλη IG: kyveli_kypseli
Το στέκι μας στην Πλατεία Γεωργίου έχει όνομα. Η Κυβέλη, για τους Κυψελιώτες και όχι μόνο, είναι συνώνυμο της γεύσης και της υποδειγματικής φιλοξενίας, με το χαμόγελο και την ευχάριστη διάθεση να κυριαρχούν πάντα.
ΡΑΔΙΟΥΡΓΙΕΣ Κοίλης 33, Αθήνα 21 1012 1426 FB: Ραδιουργιες
Η γαστρονομική απόλαυση σε συνδυασμό με την τέρψη των ματιών είναι κάτι που σίγουρα θα βιώσεις στις Ραδιουργίες. Το καλοκαιράκι ήρθε και εσύ μπορείς να καλοπεράσεις με την παρέα σου στο open air περιβάλλον με θέα στον λόφο Δεξαμενής.
Βραδάκι και όλη η παρέα έχει διάθεση για κουβέντα μεταξύ πόσης και βρώσης. Μαζευόμαστε από νωρίς να παραγγείλουμε τα μεζεδάκια μας, να πιούμε τις μπύρες μας μέχρι να επιλέξουμε το κυρίως πιάτο. Τι να πρωτοδιαλέξεις μέσα από αυτόν τον κατάλογο; Μοναδικές γεύσεις, πιάτα καμωμένα με μεράκι και μία «ραδιούργα» φαντα-
σία που σε κάνει να θες να τα γευτείς όλα. Η ώρα περνά και είναι ότι πρέπει για μία γύρα ρακόμελα. Να δοκιμάσω την σπαλομπριζόλα σου; Σαλάτες δροσερές με φρέσκα λαχανικά, πατάτες σκέτη λατρεία, κολασμένοι μεζέδες, ποικιλίες κρεατικών. Λοιπόν, ραντεβού στις Ραδιουργίες. Διάλεξε τη θέση που εκφράζει εσένα και τους φίλους σου …
Pizza L Η στ ρ ο γγυλ ήθ εά
ove r
s
τη ςγ εύ ση ς Τη
ςΆ
ντ
Είναι πάντα η πρώτη σου επιλογή όταν θέλεις να παραγγείλεις “απ’έξω”. Όταν έρχεται ζεστή στην πόρτα σου, η μυρωδιά της σε κάνει να ανυπομονείς να δοκιμάσεις! Έχεις το αγαπημένο σου μαγαζί για να την παραγγείλεις και έχεις μάλιστα και αγαπημένο συνδυασμό γεύσης. Με λεπτή ή κανονική ζύμη, με λαχανικά ή χωρίς, με λίγα ή πολλά αλλαντικά, η μοτσαρέλα και η σάλτσα ντομάτας μάλλον θα πρωταγωνιστούν. Πίτσα: μία λέξη, εκαντοντάδες στιγμές. Μια γεύση, χιλιάδες αναμνήσεις γύρω από ένα χαμηλό τραπέζι μπροστά στην τηλεόραση.
ας
Κ
ου
γι
ά
Στον κόσμο της πίτσας Είναι το πιο αγαπημένο φαγητό στον κόσμο! Ποιες είναι όμως οι ιστορικές ρίζες της πίτσας; Ποια είναι η προέλευσή της; Από που προέρχεται το όνομά της;
pizza fact Ενώ στη Νάπολη, ήταν γνωστή ως το φαγητό των φτωχών, σήμερα η παραγωγή και παράδοση πίτσας είναι από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες στον κόσμο. Μόνο στην Αμερική, οι ετήσιες πωλήσεις πίτσας ξεπερνούν τα 28.000.000.000 δολάρια, αφού κάθε χρόνο, πωλούνται πάνω 3.000.000.000 πίτσες. Σε όλον τον κόσμο, οι πωλήσεις ξεπερνούν τα 5.000.000.000!
Πίτσα, μια ιστορία που πάει πολλά χρόνια πίσω Η ιστορία της πίτσας φτάνει πολύ πίσω στην αρχαιότητα, αφού αποδεικνύεται ότι διάφοροι αρχαίοι, Μεσογειακοί πολιτισμοί κατανάλωναν ψωμί, που το στόλιζαν με διάφορες... γαρνιτούρες. Πιο συγκεκριμένα, αναφορές για την κατανάλωση ψωμιού που ψηνόταν μαζί με διάφορα μυρωδικά, υπάρχουν από τη Νεολιθική εποχή. Τον 6ο αιώνα π.Χ., λέγεται ότι οι Πέρσες στρατιώτες, κατά την διάρκεια της κυριαρχίας του Δαρείου Α΄, έψηναν ψωμιά με τυρί και τα έτρωγαν πάνω στις ασπίδες τους, ενώ και οι αρχαίοι Έλληνες συμπλήρωναν το ψωμί τους με λάδια, βότανα και τυρί. Ακόμη και στην αρχαία Αίγυπτο, αναφέρεται ότι καταναλώνονταν φαγητά που έμοιαζαν με πίτσα, κατά τη διάρκεια των γενεθλίων των Φαραώ. Οι ρίζες της σύγχρονης πίτσας βρίσκονται σίγουρα στη Νάπολη, αφού εκεί έγινε η πρώτη αναφορά για ένα φαγητό ονομαζόμενο πίτσα το 16ο αιώνα και αφορούσε ένα είδος γαλέτας. Στην αρχή η πίτσα συνοδευόταν αποκλειστικά με ένα είδος άσπρης σάλτσας, η οποία όμως αργότερα αντικαταστάθηκε με άλλα υλικά. Αρχικά, ήταν ξεκάθαρα φαγητό των φτωχών, όμως, τον επόμενο αιώνα (17ος) αποκτά δημοτικότητα και στις τάξεις των πλουσίων και ευγενών της Νάπολης. Μέχρι περίπου το 1830, η πίτσα πω-
λείτο σε υπαίθριους πάγκους και αρτοποιεία πίτσας, ενώ η πρώτη επίσημη πιτσαρία με το όνομα «Antica Pizzeria Port’ Alba» άνοιξε στη Νάπολη και λειτουργεί ακόμη. Το 1843, ο Αλέξανδρος Δουμάς αναφέρεται στη μεγάλη ποικιλία των υλικών της πίτσας στην εποχή του, γεγονός που δείχνει την ανάπτυξή της. “Τομή” στην εξέλιξη της πίτσας όπως την ξέρουμε σήμερα, αποτέλεσε η εισαγωγή ντομάτας στην Ευρώπη το 16o αιώνα, αλλά και η μοτσαρέλα, η οποία υιοθετήθηκε από την ιταλική κουζίνα το 19ο αιώνα. Όσο για τη δημιουργία της πιο διάσημης πίτσας στον κόσμο, την πίτσα Μαργαρίτα, κυκλοφορεί ένας “αστικός μύθος”: στις 11 Ιουνίου του 1889, το Βασιλικό Παλάτι ανέθεσε στον ναπολιτάνο “πιτσαγιόλο” (παρασκευαστή πίτσας) Raffaele Esposito να δημιουργήσει μια πίτσα προς τιμήν της βασίλισσας Margherita του Σαβόι. Από τις τρεις διαφορετικές πίτσες που δημιούργησε, η Βασίλισσα προτίμησε μια πίτσα που είχε τα χρώματα της ιταλικής σημαίας - κόκκινο (ντομάτα), πράσινο (βασιλικό) και λευκό (μοτσαρέλα). Από τότε, η πίτσα αυτή πήρε το όνομα της βασίλισσας και προτιμάται περισσότερο, σε όλο τον κόσμο, από οποιαδήποτε άλλη γεύση!
pizza fact Η πίτσα έχει πάει και στο διάστημα! Πώς; Μια γνωστή αλυσίδα πίτσας από την Αμερική “πετάχτηκε” για να παραδώσει μία πίτσα στον αστροναύτη Yuri Usachov στον Διεθνή Διαστημικό Σταθμό. Η πίτσα ενισχύθηκε με επιπλέον μπαχαρικά (καθώς η γεύση εξασθενεί στο διάστημα) και έξτρα σαλάμι! Το μόνο σίγουρο λοιπόν, είναι ότι αν κάποια στιγμή μετοικήσουμε στον Άρη, η πίτσα θα συνεχίσει να υπάρχει μαζί με εμάς!
Έξι μαγικές στιγμές της πίτσας …που είναι συνδεδεμένες με την κατανάλωση της μαγικής ζύμης! Η πίτσα συντροφεύει ιδιαίτερες στιγμές της καθημερινότητάς μας. Έχετε εντοπίσει ποιες είναι αυτές;
Πίτσα, ο σύντροφος σε γεύση και στιγμή Σκηνικό: τρίτο ραντεβού, σε μια σειρά πετυχημένων. Καλείς το αντικείμενο του πόθου για “ταινία” στο σπίτι. Καθαρίζεις με μανία σαν τη σειρά με τις δύο κύριες που έπαιζε κάποτε στο Μακεδονία Tv ή στον ΣΚΑΙ, θα σας γελάσω. Στήνεις κεράκια σε περίοπτη θέση, αρωματικά, κατά προτίμηση βανίλια που λένε ότι είναι αφροδισιακή. Έχεις υπόψη τρεις ταινίες να προτείνεις. Κάπου όμως δεν θέλεις να κάνεις πειράματα στην κουζίνα. Τι κάνεις; Στήνεις πάνω στο τραπεζάκι το φυλλάδιο της αγαπημένης σου πιτσαρίας… Ο έρωτας περνάει από το στομάχι και η πίτσα πάλι θα σε σώσει! Σκηνικό: Απλή “συγκέντρωση” στο σπίτι για (αντρικό ή γυναικείο) κουτσομπολιό ή πολυπληθές πάρτυ. Τι σημασία έχει; Η διαμόρφωση του χώρου είναι απαραίτητη, η κάβα πρέπει να γεμίσει με τα κατάλληλα αποστάγματα, ο ουρανίσκος πρέπει να χαρεί! Πολλές πίτσες διαφόρων γεύσεων κάνουν την εμφάνισή τους στην πόρτα σου και γίνεται ο πανικός: “Από που παραγγεί-
λαμε;”, “Μην τελειώσετε την σπέσιαλ, θα σας φάω”, είναι μόνο λίγες από τις φράσεις που ακούγονται. Η πίτσα σας δένει ή σας “χωρίζει” πάνω στον καβγά για το ποιος θα γευτεί το τελευταίο κομμάτι! Σκηνικό: Τελικός ποδοσφαιρικού αγώνα. Δεν έχει σημασία ποιος παίζει. Δεν έχει σημασία καν αν είναι τελικός, ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ποδοσφαιρόφιλοι ανεξαρτήτως φύλου και ηλικίας, μαζεύονται στο μεγαλύτερο σπίτι, μπροστά στην τηλεόραση. Η διαδρομή ψυγείο-καναπές για μπύρα, γίνεται πιο συχνά από τη διαδρομή βρύση-καναπές για νερό. Η “στρογγυλή θεά” της γεύσης δεν μπορεί να λείπει από το χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού. Σκηνικό: Ξημέρωμα μετά από ξενύχτι. Ο ήλιος αρχίζει να κάνει την εμφάνισή του πάνω από την πόλη κι εσύ ακόμη δε γύρισες στο σπίτι. Και κάπου αρχίζεις να πεινάς. Πάρα πολύ. Τι καλύτερο από ένα-δύο κομμάτια πίτσα στο κοντινότερο μαγαζί της
γειτονιάς; Ή καυτή από τον κοντινότερο φούρνο που έχει ανοίξει ήδη; Σκηνικό: Πρωί πρωί και θέλεις καφέ. Όμως θέλεις και πρωινό γιατί νηστικό αρκούδι δεν χορεύει. Έλα όμως που δεν έχεις πάει σουπερμάρκετ. Ούτε μέλι, ούτε μαρμελάδα, ούτε καν αυγό. Μερέντα ούτε λόγος. Δημητριακά πουθενά. Τοστ ούτε για δείγμα… Ευτυχώς όμως, στο χαμηλό τραπεζάκι του σαλονιού, δύο παγωμένα κομμάτια πίτσας από χθες σε περιμένουν να τα απολαύσεις... Σκηνικό: Απόλυτη μιζέρια και κατάθλιψη. Για όποιο λόγο. Θέλεις να ρίξεις τον πόνο σου στο φαγητό. Μια ολόκληρη πίτσα μόνο για σένα φαντάζει όαση. Η τηλεόραση παίζει κάτι άνευ σημασίας. Το κουτί της πίτσας στηρίζεται πάνω στην κοιλιά σου, ώστε να μπορείς να φτάσεις το κομμάτι χωρίς να τεντωθείς. Το πρωί σε βρίσκει με γυαλιά μυωπίας, καθιστό, με μόνη συντροφιά ένα άδειο κουτί με ψίχουλα και πτώματα μανιταριών, αφού δεν τα τρως!
Tua Piazza Αθηνάς 6, Μοναστηράκι | τ.: 210 30 07 414 fb: Tua Piazza Tua Piazza σημαίνει “η πλατεία σας” και ταιριάζει γάντι, αφού το μαγαζί βρίσκεται κοντά στην πλατεία του Μοναστηρακίου και της Αγίας Ειρήνης. Τι μπορείς να πάρεις από το Tua Piazza; Η πίτσα φυσικά έχει την τιμητική της, σε κομμάτι, ολόκληρη ή ακόμη και σε χωνάκι (μοναδική “πατέντα” του Tua Piazza!). Η αγαπημένη μας δεν είναι άλλη από την biancaneve με τη σάλτσα τρούφας να κλέβει την παράσταση! Φυσικά, το μενού έχει κι άλλες επιλογές και μην ξεχνάτε ότι ο καφές τους ξεχωρίζει! Ένα καφεδάκι από το Tua Piazza είναι ό,τι πρέπει για να ξεκινήσετε τη μέρα σας! Μπορείτε να απολαύσετε όσα προσφέρει και στα τραπεζάκια στον εξωτερικό χώρο.
Romatella Pizza Al Taglio Φαλήρου 4, Κουκάκι | τ.: 210 92 39 901 www.romatella.com| ig: @romatella_pizza fb: Romatella – Pizza al Taglio H Romatella άνοιξε στου Μακρυγιάννη και από τότε, όλη η γειτονιά μοσχοβολάει φρέσκια, αυθεντική, Ιταλική πίτσα! Συγκεκριμένα, η Romatella μας συστήνει την Pizza Al Taglio: το ζυμάρι παρασκευάζεται και «ξεκουράζεται» για πέντε ημέρες, προτού μπει στον ειδικό φούρνο για να ψηθεί. Το αποτέλεσμα; Αφράτη, νόστιμη και ελαφριά πίτσα! Στη Romatella, βρίσκουμε πολλούς διαφορετικούς συνδυασμούς και μάλιστα, πάντα μας περιμένει μία έκπληξη: κάθε μέρα δεν είναι η ίδια, αφού από τους φούρνους βγαίνουν διαφορετικές γεύσεις απ’ό,τι την προηγούμενη! Εμείς, επιλέγουμε να απολαύσουμε την πίτσα μας εκεί, αφού το περιβάλλον και η εξυπηρέτηση είναι άψογα. Συνοδεύουμε την αγαπημένη μας απόλαυση με σαλάτα ή χειροποίητο γλυκάκι, ενώ διαλέγουμε καλό και προσεγμένο κρασί από την ενημερωμένη λίστα.
Αυθεντική πίτσα «Al taglio», μπορείς να δοκιμάσεις στη Romatella! Το μυστικό της βρίσκεται στο ζυμάρι και μας υπόσχεται υψηλές γευστικές απολαύσεις. Επιλέξτε κομμάτια με διαφορετικές γεύσεις για να ζήσετε όλη την εμπειρία της πίτσας!
Pizza Love rs
Το Tua Piazza κάνει αισθητή την παρουσία του στην Αθηνάς, αφού από το πρωί φτιάχνει λαχταριστές πίτσες! Σε απρόσμενους συνδυασμούς, μπορείτε να γευτείτε την αγαπημένη σας πίτσα στο χέρι ή να καθίσετε στον εξωτερικό χώρο του μαγαζιού!
Chalet Pizzeria
Δημοσθένους 75 & Δημητρακοπούλου Καλλιθέα | Τ. 210 95 74 740, 210 95 74 741 fb: Chalet Pizzeria Το CHALET Pizzeria είναι διάσημο στις γειτονιές της Καλλιθέας, καθώς από το 1992 σερβίρει χειροποίητες πίτσες –γνωρίζοντας όλα τα μυστικά του πιο αγαπημένου φαγητού ανά τον κόσμο! Πλέον φέρνει φρέσκο αέρα στην περιοχή, όχι μόνο γιατί την πιτσαρία την ανέλαβε η νέα γενιά, αλλά και γιατί το μενού ανεβαίνει επίπεδο! Η ποιότητα των υλικών παραμένει αξεπέραστη, το ζυμάρι ξεχωριστό, όμως οι συνδυασμοί των υλικών γίνονται πιο ιδιαίτεροι και οι επιλογές περισσότερες. Οι μακαρονάδες, οι δροσερές σαλάτες και οι πολύχρωμες ομελέτες επίσης είναι δυνατά σημεία στο νέο κατάλογο, ενώ τώρα που ο καιρός το επιβάλλει, μην παραλείψετε να δοκιμάσετε λαχταριστό και δροσερό παγωτό μηχανής! Οι γλυκύτατοι άνθρωποι του CHALET μας περιμένουν για πλούσια γεύματα στον χώρο τους, από τις 12.00 το μεσημέρι έως τη 01.00 το βράδυ.
Στην Καλλιθέα, οι “μάστορες” της πίτσας κρατούν το CHALET από το 1992! Φυσικά, το δυνατό τους σημείο βρίσκεται στις συνταγές της ζύμης. Στον χώρο τους, στο σπίτι σας ή στη δουλειά σας, μία πίτσα από το CHALET είναι ό,τι πρέπει.
pizza fact Η True Neapolitan Pizza Association είναι ένας μη κερδοσκοπικός οργανισμός που ιδρύθηκε το 1984 με έδρα τη Νάπολη. Στοχεύει στην προώθηση της παραδοσιακής ναπολιτάνικης πίτσας. Το 2009, μετά από αίτημα της Ιταλίας, η ναπολιτάνικη πίτσα καταχωρήθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως παραδοσιακό πιάτο με ευρωπαϊκή εγγύηση, ενώ το 2017 η τέχνη της παραγωγής της συμπεριλήφθηκε στον κατάλογο της άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.
pizza fact Η πίτσα “έφτασε” στις Ηνωμένες Πολιτείες από Ιταλούς μετανάστες στα τέλη του 19ου αιώνα. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε περιοχές όπου εκείνοι συγκεντρώνονταν, όπως το Σικάγο και η Νέα Υόρκη. Η πρώτη πιτσαρία της χώρας πάντως, άνοιξε στη Νέα Υόρκη και ονομαζόταν Lombardi’s. Ο Gennaro Lombardi ξεκίνησε την επιχείρηση το 1897 ως μανάβικο, πουλώντας ντομάτες τυλιγμένες σε χαρτί και δεμένες με κορδόνι, ώστε να το αγοράζουν οι εργάτες για “κολατσιό”. Το 1905 πήρε την άδεια για τη λειτουργία της πιτσαρίας και η φήμη της εξαπλώθηκε σε όλη την Πολιτεία.
pizza fact Η πιο ακριβή (εμπορικά) πίτσα στον κόσμο που καταγράφηκε στο ρεκόρ Γκίνες, είναι μια πίτσα με λεπτή ζύμη στο εστιατόριο Maze στο Λονδίνο, η οποία κοστίζει 100 λίρες Αγγλίας. Η πίτσα φτιάχνεται σε ξυλόφουρνο και συμπληρώνεται με πουρέ κρεμμυδιού, πάστα λευκής τρούφας, τυρί fontina, κομμάτια μοτσαρέλας, πανσέτα, μανιτάρια, φρέσκο, άγριο μαρούλι mizuna και ξύσματα μιας σπάνιας ιταλικής λευκής τρούφας. Υπάρχουν και πιο ακριβές πίτσες, όπως η πίτσα Royale 007 (4.200 λίρες) στο εστιατόριο Haggis στη Γλασκόβη της Σκωτίας, η οποία είναι γεμάτη με χαβιάρι, αστακό και σκόνη χρυσού 24 καρατίων, καθώς και πίτσα χαβιαριού αξίας 1.000 δολαρίων από την πιτσαρία Bellissima του Nino στη Νέα Υόρκη. Ωστόσο, αυτές δεν αναγνωρίζονται επίσημα από το Ρεκόρ Γκίνες.
Pizza Days
Ανδρέα Παπανδρέου 2, Άγιος Δημήτριος τ.: 21 0975 5593 | www.pizzadays.gr fb: Pizza Days - Agios Dimitrios Pizza Days 2: Πηνειού 38, Άνω Λιόσια τ.: 210 24 82 464 H ποιότητα των υλικών και η ιταλική φινέτσα σε συνταγές και διακόσμηση, έκαναν το Pizza Days διάσημο! Εδώ, θα βρείτε ένα μενού με άρωμα Ιταλίας, αλλά και ελληνικές πινελιές! Όμως, το δυνατό του σημείο είναι οι πίτσες που βγαίνουν απευθείας από το ξυλόφουρνο (δοκιμάστε οπωσδήποτε την πίτσα τρούφα με μοτσαρέλα, σαλάμι Μιλάνο, φλέικς παρμεζάνας, ντοματίνια, πιπεριές & λάδι μαύρης τρούφας). Μην ξεχνάτε ότι τα Σαββατοκύριακα, από τις 10 π.μ. σερβίρεται νοστιμότατο brunch! Δοκιμάστε οπωσδήποτε τον καφέ του, αλλά και τα aperitivo που δίνουν χαρά στις αισθήσεις. Τα τραπέζια του απλώνονται στον πεζόδρομο της Αγίου Δημητρίου, ιδανική τοποθεσία για τις καλοκαιρινές μέρες.
La Pizzetta Η «La Pizzetta» θυμίζει τα γραφικά, αυθεντικά μαγαζάκια της Ιταλίας, μόνο που θα την βρείτε στην Αιόλου. Τη βιτρίνα της κοσμούν χειροποίητες, λαχταριστές πίτσες: σε μικρά και μεγάλα κομμάτια, με πολλές ξεχωριστές γεύσεις για όλα τα γούστα, με λεπτή, τραγανή ή αφράτη ζύμη. Δυνατό σημείο του μαγαζιού είναι και τα φρέσκα ζυμαρικά. Επιπλέον, ο Ιταλός σεφ Manuel προσγειώθηκε στο La Pizzetta απευθείας από τη Ρώμη, εμπλουτίζοντας το μενού με χειροποίητα λαζάνια και παραδοσιακό γλυκό Τιραμισού. Extra tip: Το απογευματάκι προσφέρονται δροσερά cocktails on the go!
Valteziana Pizzeria
Βαλτετσίου 41, Εξάρχεια / Τ. 212 10 73 755 FB: Valteziana Pizzeria ig: valteziana_pizzeria O πεζόδρομος της Βαλτετσίου γέμισε με άρωμα πίτσας που έρχεται απευθείας από το θολωτό φούρνο του Valteziana. Το όνομα είναι εμπνευσμένο από το διάσημο δρόμο των Εξαρχείων και ήρθε για να δώσει τη δική του, ολοκαίνουργια νότα με το ευχάριστο περιβάλλον και τις αυθεντικά ναπολιτάνικες πίτσες. Φτιάχνονται από τα χεράκια του Ιταλού, με ζυμάρι μακράς ωρίμανσης και συνδυασμούς γεύσεων που μας εκπλήσσουν! Υπάρχουν και vegetarian επιλογές, ενώ μπορείτε να συνοδεύσετε το γεύμα σας με φρέσκες σαλάτες, επιλεγμένα κρασιά και μπύρες ή cocktails που σε ταξιδεύουν στην Ιταλία. Plus: Τα λαχταριστά γλυκάκια για “σβήσιμο”!
Pizza Love rs
Αιόλου 56, Αθήνα | Τ: 211 18 23 444 fb: LaPizzetta | ig: LaPizzetta www.lapizzetta.gr
Η Ελλάδα του ‘70 την είχε ανάγκη μία διαφορετικού τύπου προσέγγιση για τον ρόλο... της πίτσας στις οικογένειες και τις παρέες Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, η έλευση του καπουτσίνο και του φρέντο προκάλεσε μεγάλες αλλαγές στις καθημερινές συνήθειες μας. Κάτι αντίστοιχο είχε συμβεί και με την πίτσα, αλλά σε πολλαπλάσιο βαθμό. Για όλα τα πράγματα και συνήθειες, υπάρχει μία κοινωνιολογική διάσταση που, με μία πρώτη ματιά, μπορεί να μην γίνεται αντιληπτή. Η δεκαετία του ’70 ήταν μία δεκαετία φόβου, που μετά από μία μικρή ανάπαυλα ξαναέφερνε στην επιφάνεια την σκιά του πολέμου, την απαισιοδοξία, την έλλειψη νέων ιδεών και συνηθειών. Μία κοινωνία που ήθελε να εξελιχθεί, να αναπνεύσει, να εντάξει στην καθημερινότητά της στοιχεία που θα την έκαναν πιο Ευρωπαία, πιο καινοτόμα, πιο ανοιχτή. Και κάπου εκεί ήρθε η... πίτσα, σαν μία νέα πνοή στις - διατροφικές και μη- συνήθειες της μέσης αστικής οικογένειας και παρέας. Ήταν το νέο στοιχείο που «έκλεινε το μάτι» στις ανάγκες του μέσου πολίτη. Δειλά στην αρχή, με πιο έντονους ρυθμούς αμέσως μετά, άρχισε η πιτσαρία να είναι αναπόσπαστο κομμάτι στις πόλεις και τις γειτονιές. Αυστηρά δύο ειδών, μαργαρίτα και σπέσιαλ, 8 κομμάτια, σε υπόλευκα κουτιά με κόκκινα γράμματα (με έναν χαμογελαστό,
καλοκάγαθο φούρναρη, που κρατούσε το φτυάρι μπροστά από έναν φούρνο). Αυτό, εάν την έπαιρνες από το κατάστημα. Τα ίδια τα καταστήματα είχαν κλασικά ιταλικά ονόματα (πρώτος σε προτιμήσεις ο Βεζούβιος, μετά το Νάπολι κλπ.), με μεγάλες αφίσες που αποτύπωναν φύση (συνήθως ρυάκια και δάση) ή οι πιο προχωρημένοι σε μάρκετινγκ, με φωτογραφίες από την Ιταλία (Κολοσσαίο, ο Πύργος της Πίζας-Πίτσας κλπ. ) Το να φας πίτσα ήταν γεγονός. Κάθε Σάββατο βράδυ στο σπίτι, βλέποντας Ελληνική ταινία. Η «καλή» έξοδος του μήνα. Ένα πρώτο ραντεβού για να γίνει το κονέ με το «υπό κατάκτηση» πρόσωπο. Η φοιτητοπαρέα για να κουβεντιάσει τις πολιτικές εξελίξεις. Η πίτσα κατακτούσε με γοργούς ρυθμούς τους Έλληνες. Ήταν το νέο που χρειάζονταν για να σπάσει την ρουτίνα και την μονοτονία. Τώρα παραγγέλνουμε πίτσα όταν βαριόμαστε. Τότε το κάνανε για να μην βαριούνται. Μετά από κάποια χρόνια η πίτσα εξελίχτηκε σε... επιστήμη και έχασε την ''βαρύτητα'' που απολάμβανε στα πρώτα της βήματα. Πάντα όμως παραμένει μία επιλογή ελκυστική, οικονομική αλλά και ποιοτική! Πάμε για μία μαργαρίτα στον Βεζούβιο λοιπόν και όλα καλά!
Totonno Pizzeria Napoletana Παπανδρέου και Καλογρέζας 1, Χαλάνδρι Τ. 215 21 59 588 fb: Totonno Pizzeria Napoletana Παραγγελίες και μέσω e-food & wolt
Στην Totonno Pizzeria, έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε αυθεντική ναπολιτάνικη πίτσα, αφού οι ιδιοκτήτες τα φέρνουν μόνοι τους από την Ιταλία. Πιο συγκεκριμένα, η κουζίνα της Totonno γεμίζει με ντομάτες από το Βεζούβιο, φρέσκια μοτσαρέλα και αλεύρι από την ευρύτερη περιοχή της Νάπολης και έτσι, δημιουργεί μια γευστική εμπειρία που ξεπερνά τις προσδοκίες. Οι πίτσες ψήνονται σε ξυλόφουρνο, σε θερμοκρασία άνω των 450°C για περίπου 1’, ώστε η πίτσα να κρατήσει την υγρασία της και να παραμείνει ζουμερή, αλλά τραγανή απ’έξω! Δοκιμάστε οπωσδήποτε το συνδυασμό με ιταλικά λουκάνικα και friarielli (που μοιάζει με μπρόκολο), ενώ θα βρείτε και φρέσκες σαλάτες, panini, αυθεντικό τιραμισού και προφιτερόλ! Για delivery ή take away, η Totonno “ανάβει” τον ξυλόφουρνο από το μεσημέρι έως τις 12.00 το βράδυ.
Στα Βόρεια Προάστια, η αυθεντική ναπολιτάνικη πίτσα ακούει στο όνομα Totonno. Τα υλικά που έρχονται απευθείας από την Ιταλία και το ζυμάρι που ωριμάζει για δύο μέρες φέρνουν στο πιάτο μας νοστιμιά και γεύση!
Nέα Γαλήνη Περικλέους 3 & Αφροδίτης 4, Περιστέρι τ.: 210 50 10 118 | Fb: Νέα Γαλήνη Σε μία από τις πιο όμορφες γωνιές του Περιστερίου, την πλατεία του Αγίου Γεωργίου, βρίσκεται η “Νέα Γαλήνη”, μια αγαπημένη πιτσαρία που μας συντροφεύει από το 1977. Το μυστικό της ξεχωριστής πίτσας τους κρύβεται τόσο στο ζυμάρι, όσο και στη “μυστική συνταγή” της σάλτσας που χρησιμοποιείται για τη βάση. Εκτός από πίτσες όμως, θα βρείτε πολλά πιάτα από την ιταλική κουζίνα, όπως πλούσιες σαλάτες, ορεκτικά, ζυμαρικά, μακαρόνια φούρνου, κρεατικά και μάλιστα σε γενναίες μερίδες! Η “Νέα Γαλήνη” ξεχωρίζει και για δύο επιπλέον λόγους: τον ήρεμο και άνετο εξωτερικό χώρο, αλλά και το φιλικό και ευγενέστατο προσωπικό! Μπορείτε να κάνετε την κράτησή σας και, φυσικά, οι λαχταριστές γεύσεις έρχονται και σπίτι μας!
Mozz'art Pizza
Χρυσοσπηλιωτίσσης 1, Αθήνα τ.: 210 32 14 183 | fb: Mozzart Pizza Το Mozzart ειδικεύεται στην πίτσα. Την πίτσα την αυθεντικά Ιταλική! Εύγευστο ζυμάρι που ωριμάζει τουλάχιστον για 36 ώρες, πρωτότυποι συνδυασμοί γεύσεων, πρώτες ύλες απευθείας από τη γειτονική μας χώρα! Στο μενού του, φιγουράρουν μόνο πίτσες (σε κομμάτι ή ολόκληρες) και δροσερές σαλάτες. Ειδικά αυτήν την εποχή, δοκιμάστε οπωσδήποτε την ιδιαίτερη, καλοκαιρινή πίτσα με μοτσαρέλα, γκοργκοντζόλα, κολοκυθάκι και καρύδι. Έχετε την επιλογή να παραγγείλετε στο χώρο σας, αλλά εμείς συστήνουμε να απολαύσετε το γεύμα σας εκεί. Γιατί; Τα τραπεζάκια στον πεζόδρομο σας προσφέρουν την απόλυτη urban εμπειρία. Επιπλέον, το Mozzart βρίσκεται στη συμβολή των οδών Χρυσοσπηλιωτίσσης και Πραξιτέλους, σε ένα από τα πιο ιστορικά κτίρια της Αθήνας, που αποτελεί από μόνο του … μια γειτονιά!
Το όνομα του μαγαζιού είναι το αποτέλεσμα της “πρόσθεσης” των λέξεων Mozzarella και Art! Και πράγματι, η πίτσα σ’αυτή τη γωνιά της Αθήνας είναι... καλλιτεχνική, αφού γεύση και ποιότητα σε κάνουν πιστό θαμώνα!
Pizza Love rs
Από το 1977, η πιτσαρία “Νέα Γαλήνη” ξεχωρίζει λόγω γεύσης, ποιότητας και ευγένειας! Οι λάτρεις της πίτσας την επισκέπτονται από κάθε γωνιά της Αθήνας. Ανακαλύψτε την στη δροσερή πλατεία του Αγίου Γεωργίου στο Περιστέρι!
“Γιατί όσο σκέφτηκα πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα, και αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα το τέλος αυτό θα ερχόταν πιο γρήγορα.”
Anser x Eversor “Εκείνο το τίποτα” (δίσκος Άδυτο)
“Κι άμα δεν ήμουν εδώ πες μου που θα ‘μου να σήμερα”
ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Κι άμα δεν ήμουν εδώ πες μου που θα ‘μου να σήμερα, αν δεν έπαιρνα τότε το δύσκολο δρόμο για ποια κατορθώματα απόψε για μίλαγα.
Αν δεν έριχνες ψίχουλα στο δρόμο όταν σου ‘λεγα “άσε με να προχωρήσω” πως θα θυμόμουν το δρόμο σ’εκείνα που αγάπησα πιο δυνατός να γυρίσω;
Κι άμα δεν γέμιζα θλίψη και απόγνωση τότε μπροστά στα χαλάσματα, αν δεν μου μίλαγες που θα ‘χα βρει θάρρος απ’το μηδέν να ξανάρχιζα;
Και αν δεν ήταν αυτά τα τετράδια για πες μου τα μέσα μου που θα τα ξέσπαγα, και αν δεν είχα πονέσει, δεν είχα αποτύχει στην κόλλα μου αυτή τι θα έγραφα.
Γιατί όσο σκέφτηκα πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα, και αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα το τέλος αυτό θα ερχόταν πιο γρήγορα. Γιατί αν δεν με τράβαγες τότε απ’το δρόμο, απ’το τζόγο, απ’το πιόμα απ’τα γήπεδα, ίσως να ήμουνα σήμερα εκείνα που μίσησα εκείνο το τίποτα.
Και αν δεν γελούσες με θράσος και πείσμα και σθένος μπροστά στην επάρατο, πως θα ‘χα μάθει για ανθρώπους που στέκονται όρθιοι και περιγελάνε το θάνατο.
Αν δεν είχαμε νιώσει την ήττα ποιες νίκες απόψε εμείς θα γιορτάζαμε, κι αν δεν είχαμε λείψει για χρόνια ποιοι θα με περίμεναν ποιοι θα μας ψάχνανε. Αν δεν είχαμε νιώσει το τέλμα, τις πίκρες εκείνα τα κρύα απογεύματα, ό,τι κι αν γράφαμε, ό,τι κι αν λέγαμε θα ηχογραφούσαμε ψέματα. Κι αν δεν είχαμε βιώσει παρείσακτοι δίπλα σ’ανθρώπους δικούς μας στη γύρα μας, αν δεν μας κάναν λόγια και μάτια να νιώθουμε ξένοι στα ίδια τα σπίτια μας. Πες μου ποιους θα άκουγες σήμερα πως τραγουδιέται η αλήθεια μας, ποιος θα ‘χε αυτιά για να ανοίξει και χέρια για να κρεμαστεί απ’τα χείλια μας, πες μου. Και αν δεν ήταν τα μάτια της μάνας μου μέσα στην άδεια καρδιά μου τι θα ‘χα? κι αν δεν ήταν τα λόγια του πατέρα μου να με κρατήσουν λίγο πριν σπάσω στα βράχια.
Κι αν δεν ήταν αυτά τα βουνά πες μου που θα περπάταγα; κι αν δεν μίλαγα με τα πουλιά ελευθερία από ποιον τι σημαίνει θα ‘μάθαινα; Αν δεν ζούσα σ’αυτά τα κατσάβραχα σ’αυτά τα μέρη τα απόμερα που τόσο αγάπησα, πως θα ‘χα μάθει να γίνομαι βράχος στα δύσκολα και να εκδικούμαι σαν θάλασσα; Και αν δεν είχα στα χέρια μου πέτρες και λάσπες, και χιόνια και αγκάθια και χώματα, αν δεν τα ‘βαζα όλα στα μαύρο ή στο κόκκινο πως θα εκτιμούσα τα χρώματα; Κι αν είχα αυτιά για ν’ακούσω τα σάλια που φτύνουν του κόσμου τα στόματα, ένας ακόμα θα ήμουν γεμάτος με φόβους και ανεκπλήρωτα όνειρα.
Κι άμα δεν σε έφερνε δίπλα μου πριν το ξημέρωμα εκείνος ο Αύγουστος, πως θα κοιτούσα το χθες μου και θα ‘λεγα “ποιος είναι αυτός ο άγνωστος;” Πως θα ψαχούλευα μες στην καρδιά μου και σήμερα θα ‘νιωθα πάμπλουτος, πως θα εκτιμούσα εκείνα που έχω και πως θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος; Γιατί όσο σκέφτηκα πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα, και αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα το τέλος αυτό θα ερχόταν πιο γρήγορα. Γιατί αν δεν με τράβαγες τότε απ’το δρόμο, απ’το τζόγο, απ’το πιόμα απ’τα γήπεδα, ίσως να ήμουνα σήμερα εκείνα που μίσησα εκείνο το τίποτα.