Η Πόλη Ζει | 57 by Η Πόλη Ζει

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

STREET

PRESS 56//05-18

Ρεπορτάζ: Οδός Τοσίτσα Αριθμός μηδέν | Συνέντευξη: Ancient memes To ‘90 πουλούσα Πόκεμον | Η σκόρπια γλυπτοθήκη της Αθήνας To κληροδότηµα γλυπτικής της παλιάς αστικής Αθήνας | Στη Ραφήνα θα σε πάω! Κοντινές αποδράσεις

ι τα όσα ογούντα λ ο μ ο ξ ε σες από μου ‘χω θύμη ωμάτων α ρ Ν χ ; ε ν ο ω τ ξ κάποιοι Παράδο στρώσεις και ίσως α ζήσει... οιτώ. Οι ν ίχ Κ α ε κ ι. ν α ε ν μ δ υ ο ο υ . π ο ω, κάθ α φύγω.. ι δεν βλέ α; Κάτι π ω, μπαίν ου και ν ιο. Άλλο ισες τώρ μ ρ μ ι ή ύ κ τ θ ά κ Πλησιάζ λ υ ο ε ο ν π έ . Τι μ ρω το κα ερειπωμ ά έγιναν αι να πά ουν ένα τ π ε έ χ λ ‘ρ β αντιφατικ ι υ ο ο α. Άλλ ες ώρες μ δεν έζησ ς loft. Ώρ ό ν ε κάτι που η σ ρ ανέγε τούν την να σκεφ ύμε τους ευ

Ευχαριστο

sπ

rsa Athen

υς του Sao

νθρώπο γενικούς α

ρο τους!

αν στον χώ

λοδέχτηκ ου μας κα

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

www.ipolizei.gr

Γνώμες

57//06-18

STREET

HOLLYWOOD ΑΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ

PRESS

Πέμπτη βράδυ, πέρασα να χαιρετήσω μια φίλη. Μόλις χώριζε και με δυο παιδιά στην εφηβεία σίγουρα δεν είναι εύκολο. Το σπίτι συνηθισμένο: κουζίνα, πάσο, καναπέ γωνία, τραπεζάκι IKEA και smart TV πενηντάρα που στέκεται με αλαζονεία μπροστά στο παράθυρο. Θυμήθηκα Magritte και τους εκπληκτικούς πίνακες του: το αντικείμενο απεικονίζει την πραγματικότητα κρύβοντας την αλήθεια από τα μάτια του παρατηρητή. Τα δυο παιδιά κοιτούσαν με εμμονή μια τηλεοπτική σειρά και γρήγορα ανακάλυψα οτι και εγώ είχα αρχίσει να κολλάω στο πρόγραμμα και να πίνω το κρασί μου με τα μάτια γουρλωμένα. Δεν ήμουν συνηθισμένος στην τηλεόραση και δυσκολευόμουν να την αντιμετωπίσω. Εκείνες οι γρήγορες, φωτεινές αστραπές ρίσκαραν να με μαγνητίσουν και να με χαζέψουν σαν μικρο παιδί. Ήταν μια σειρά κοινωνική. Όλα τα κορίτσια ήταν ωραία. Όλα τα σπίτια ήταν ωραία. Όλα τα αγόρια ήταν ωραία και γυμνασμένα, παραήταν όλα ντυμένα λίγο «βλάχικα», με κατι στενά παντελόνια που κατέληγαν μέσα σε αρβιλομποτάκια που μου θύμιζαν τις οικογενειακές εκδρομές στο δάσος για να μαζεύουμε μανιτάρια. Όλοι είχαν περίεργες δουλειές, μα στην ουσία δεν δούλευε κανείς. Αντίθετα έπιναν καφέδες, έτρωγαν σε «gourmet’ εστιατόρια, πήγαιναν για ποτά, ταξίδευαν καθημερινά μεταξύ Αθήνα - Λονδίνο και πάντα εξέφραζαν απλόχερα τα δυνατά συναισθήματα τους: την αθάνατη φιλία, τον ανεκτίμητο έρωτα, την αδιαπραγμάτευτη οικογενειακή αφοσίωση, το έμφυτο πατρικό ένστικτο, το ασυζήτητο φιλότιμο. Δηλαδή ένα είδος “πατρίς, θρησκεία, οικογένεια” σε “τρεντιλίκι” έκδοση. Βεβαίως από όλα αυτά τα καλά παιδιά, ο ένας ήταν εφοπλιστής μέσα στην πρέζα και εμπορευόταν όπλα... αλλά έφταιγε η μάνα του, που ήταν πάντα αυστηρή και άστοργη. Ο άλλος ήταν δολοφόνος και μανιακός αλλά πολύ καλό και ηθικό παιδί… και σε αυτή την περίπτωση έφταιγε η μάνα του που ήταν λίγο «ξέκολη» και κακιά. Ο πιο ντόμπρος από όλους ήταν λίγο μεγαλύτερος αλλά γοητευτικός. Είχε παρατήσει την γυναίκα και της είχε απαγάγει το παιδί, τα είχε ξαναβρεί με την πρώην και είχε δεχτεί να συνεργαστεί επαγγελματικά με αυτή που είχε προσπαθήσει να την δολοφονήσει.... .....και σκέφτομαι: τι μπορεί άραγε να περνά από το μυαλό σ’ αυτό το στρουμπουλό κοριτσάκι που χάνεται στον καναπέ μπροστά σε αυτή την «φτωχο-χολλυγουντιανή παπαριά»? Μήπως νοιώθει άχαρη και παχουλή και σκέφτεται: - “Τι αγόρια κυκλοφορούν? Δεν πιάνουν μια μπροστά στους πρωταγωνιστές της σειράς! Και τι να πούμε για το σπίτι? Το τραπεζάκι IKEA μας μάρανε! Και το φαγητό? Αρακά με πατάτες!! Και το πιο τραγικό από όλα ειναι η μαμά μου, κάθε μέρα χτυπάει την κάρτα στο γραφείο και το βράδυ μπροστά στην σιδερώστρα και την τηλεόραση, και δεν ντρέπεται για όλη αυτή την μιζέρια. Ούτε gourmet, ούτε Λονδίνο, ούτε μεγάλα συναισθήματα και έρωτες”. ....και σκέφτομαι το αγοράκι που είναι ακόμα μικρό αλλά ξέρει ότι μόλις θα μεγαλώσει θα αγοράσει και αυτό ένα ζευγάρι αρβιλομποτάκια για να πάει για ποτό! ....και σκέφτομαι το “hollywood” και το μοντέλο που μας εχει περάσει τα τελευταία εκατό χρόνια. Μια διαφημιστική μπούρδα. Μια νοθευμένη προπαγάνδα. Μια ύπουλη πλύση εγκεφάλου με στόχο να μας αποπροσανατολίσει. Από την πρώτη πολυβραβευμένη χολλυγουντιανή υπερπαραγωγή: «Η γέννηση ενός Έθνους» του David Wark Griffith (1915), ένας ξεκάθαρος ύμνος στο Ku Klux Klan που είχε προβληθεί στο Λευκό Οίκο μπροστά στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ, Woodrow Wilson, που στεκόταν όρθιος και χειροκροτούσε, μέχρι το αριστουργηματικό “όσα παίρνει ο άνεμος” του Victor Fleming (1939) που εκφράζει μια γλυκιά και απαρηγόρητη νοσταλγία για τους καλούς καιρούς της σκλαβιάς. Συνεχίζοντας με όλη την εποπτεία του αμερικάνικου western και του John Wayne που ευλογεί την γενοκτονία των ίντιος της Αμερικής... και πάει λέγοντας. ....και σκέφτομαι ότι, εδώ στην Ελλάδα, πάλι η προχειράντζα θα μας σώσει. Εδώ δεν είναι Αμερική! Εδώ τα “fictions” δεν είναι τόσο στημένα. Οι παραγωγές είναι ελλειπής. Η ελληνική απάντηση στο «Apocalipse now» ήταν το «Λούφα και παραλλαγή» και το «Ρόδα, τσάντα και κοπάνα» η απροσδόκητη αντίδραση στο «Saturday night fever». Εδώ ρισκάρουμε να δούμε τον Σάκη Ρουβά ντυμένο Ράμπο, χαμένο στα δάση της Βιρμανίας, να παραγγέλνει delivery «freddo μέτριο με μαύρη...» Δεν πιάνει !! Davoli Umberto

[ΘΕΜΑ]

Η σκόρπια γλυπτοθήκη της Αθήνας To κληροδότηµα γλυπτικής της παλιάς αστικής Αθήνας

[ΣΥΖΗΤΗΣΑΜΕ]

ANCIENT MEMES To ‘90 πουλούσα Πόκεμον

[ΑΦΙΕΡΩΜΑ] ΣΤΗ ΡΑΦΗΝΑ ΘΑ ΣΕ ΠΑΩ Κοντινές αποδράσεις που αξίζουν περισσότερο από όσο νομίζεις.

[ΡΕΠΟΡΤΑΖ] ΟΔΟΣ ΤΟΣΙΤΣΑ Πως ένας όμορφος δρόμος γίνεται μη λειτουργικός, μη δημόσιος, μη τόπος

ΚΑΤΩ H βροχή που για ένα ακόμη καλοκαίρι εχει βαλθεί να δημιουργήσει προβλήματα στους θερινούς.

Σκέφτομαι σοβαρά να προτείνω να πληρώνεις για τα ποσταρίσματα στο Fb. Ειναι μια κάποια λύση. Επόμενο 20 ιουλίου EΞΩΦΥΛΛo. Eυχαριστούμε το Κέντρο Αλεξιπτωτισμού -Skydiving centre: Skydive Athens Skydiver: Σιδέρης Αναστάσης // Camera: Ιωαννης Βλαχιώτης

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

Επιστροφή στην Πατησίων [ΕΓΡΑΨΑΝ]

αγαθη Κατσια αντα κουγια

Θανασης Βεμπος Νικοσ βατοπουλοσ Umberto Davoli δημητρησ προυσαλησ Αννα Σταικου Maριαννα παπαγεωργιου χρυσανθοσ ξανθησ Κορινα ΚΑΡΑΔΗΜΟΥ Ιωαννησ μιχαηλ ΛΕΑΝΔΡΟΣ ΣΛΑΒΗΣ μακης διογος

john chondros φωντας λαδης Παντελης Αμπαζης

Τα βήματά μου με φέρνουν ολοένα και πιο συχνά στην Πατησίων. Είναι μία ανάγκη. Η επιστροφή στην ιδιαίτερη πατρίδα των παιδικών και εφηβικών χρόνων συντελείται με ένα τελετουργικό μοναχικών περιπλανήσεων, άλλοτε σχεδιασμένων και άλλοτε παρορμητικών, και αφήνει πάντα μία γεύση ανολοκλήρωτου. Είναι ίσως μία προϋπόθεση. Στην Πατησίων μεγάλωσα στα χρόνια του ΄60 και του ΄70 και βίωσα την ανεπανάληπτη κοινωνική συνοχή που έδινε σε όλη την περιοχή μια συμπαγή μοναδικότητα. Τις προάλλες που περπατούσα στο ύψος της στάσης Κεφαλληνίας προς την Πλατεία Αμερικής είχα αίφνης την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει προς το καλύτερο, ίσως ήταν η δική μου διάθεση, το διαυγές φως ή τα φωτεινά πρόσωπα που έτυχε να δω εκείνη την ώρα. Σε κάθε περίπτωση, ένιωσα μια αλλαγή, ανεπαίσθητη, απροσδιόριστη αλλά σε κάθε περίπτωση διακριτή, ακόμη και ως ρεύμα αέρα ή φευγαλέα εντύπωση. Κάθε φορά που βρίσκομαι στην Πατησίων παρατηρώ ξανά και ξανά τα κτίρια της. Κυρίως τις πολυκατοικίες από τις δεκαετίες του 1950 και του 1960, κυρίως, τις πιο λίγες μεσοπολεμικές, τα σκόρπια παλαιότερα σπίτια και σπανίως όσα χτίστηκαν μετά το 1970-75. Και κάθε φορά αφήνω το βλέμμα μου να σταθεί στις καπνισμένες από το καυσαέριο προσόψεις εκείνων των πολυκατοικιών που όταν χτίστηκαν πριν από 55-60 χρόνια έδιναν το μέτρο της μοντέρνας ζωής. Προσπαθώ να τις φανταστώ συντηρημένες με τα στυλιστικά τους χαρακτηριστικά υπογραμμισμένα και γυαλισμένα, βαμμένες σε ωραίους χρωματικούς συνδυασμούς, με τις εξώθυρες να θυμίζουν το αξεπέραστο ύφος εκείνων των χρόνων. Μπορεί σήμερα να ακούγεται λίγο εκκεντρικό, αλλά πιστεύω πως σε 20-30 χρόνια θα είναι κάτι αυτονόητο. Όπως και να ‘χει, η Πατησίων είναι η λεωφόρος της αστικής μυθολογίας. Το αγαπημένο μου κομμάτι είναι αυτό που συμπίπτει με τη μεγαλύτερη πυκνότητα ατμοσφαιρικών κτιρίων, δηλαδή από την οδό Στουρνάρη ως την οδό Κνωσσού, περίπου, στο ύψος της στάσης Καλλιφρονά. Όλο αυτό το κομμάτι με τις καθέτους οδούς, πάνω και κάτω από την Πατησίων, είναι μια μικρογραφία της αστικής επανάστασης από το 1920 ως το 1970, μισός αιώνας πυκνής ανοικοδόμησης και κοινωνικής ανόδου. Η Πατησίων υπήρξε μία από τις «πρωτεύουσες» της Αθήνας. Συχνά, όταν περπατάω στην Πατησίων και παρά τα όσα μου προκαλούν αρνητική εντύπωση, θα φέρω στο νου τους παλιούς κινηματογράφους, τα βιβλιοπωλεία και τα ωραία καταστήματα, το καλοντυμένο πλήθος και την ιδιαίτερη εκείνη ατμόσφαιρα που μου φαίνεται ότι δεν χάθηκε παντελώς. Επιζεί ως αίσθηση, και, όταν, καμιά φορά, διασταυρώνομαι με κάποια ηλικιωμένη, κομψή φιγούρα στην Πατησίων, σκέφτομαι ότι εκείνη φέρει τη μνήμη και τη γνώση. Σε κάθε περίπτωση, όλη αυτή η νοσταλγική ενίοτε αναδίφηση στο κτιριακό και κοινωνικό απόθεμα της Πατησίων δεν νιώθω ότι είναι στείρα. Εμφορείται από αγάπη αλλά κυρίως από την ελπίδα, αν όχι από την πεποίθηση, ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Ιδίως οι δρόμοι πάνω από την Πατησίων προς τη Φωκίωνος Νέγρη έχουν εκείνη την αίσθηση της προσμονής και το διαισθάνομαι κάθε φορά που βλέπω κάτι καινούργιο, κάθε φορά που νεανικά πρόσωπα γεμάτα σφρίγος με προσπερνούν βιαστικά. Η Πατησίων είναι ίσως η μήτρα της μεγαλύτερης αθηναϊκής διασποράς. Όπως λένε όσοι μεγάλωσαν στους γύρω δρόμους, κάθε φορά που επιστρέφουν πλημμυρίζουν από δυνατά αισθήματα. Το επιβεβαιώνω σε κάθε μου περίπατο.

ΠΑΝΩ Σε όσους καταφέρνουν να μην αναπαράγουν δόγματα, κλειστούς δρόμους, κλισέ και έχουν το θάρρος της γνώμης τους. Μερικές φορές βέβαια την πληρώνουν αλλά κερδίζουν τον σεβασμό μας.

Κοινωνική ηλιθιότητα 1: Το επιστέγασμα της διαλεκτικής σκέψης (που ειναι ταυτόχρονα εξαιρετικά διαλλακτική βεβαίως βεβαίως με το όποιο σύστημα γενικώς) που συνοψίζεται στο εξής παλιό και πατροπαράδοτο. Εσύ λες αυτό. Ένας άλλος λέει το ίδιο. Άρα εσύ είσαι ίδιος με αυτόν. Ποιος Μαρξ, ποιος Aλτουσέρ, ποιος Χόκινγκ... Το τερματίσατε φίλοι μου με αυτήν την λογική... Κοινωνική ηλιθιότητα 2: Η ευκολία που διάφοροι τύποι κολλάνε ταμπέλες σε οτιδήποτε κινείται, αναπνέει, μιλάει και ίσως να μην ταιριάζει στο σαβουάρ βιβρ που έχουν στο μυαλό τους. Σαβουάρ βιβρ που θυμίζει σεμεδάκι και μάλιστα κακοφτιαγμένο από μια γιαγιά που έχει πάθει 6 εγκεφαλικά και συνεχίζει να πλέκει. Κοινωνική (ιντερ-εμετική) ηλιθιότητα: Οι τζάμπα μαγκιές στο φμπ. Κρατηθείτε λίγο... Αναστατωθήκαμε... Γενικώς ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ...

ΝίκοΣ ΒατόπουλοΣ

STREET

PRESS

[ΕΚΔΟΣΗ] [ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ]

www.ipolizei.gr

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Νικολέττα Βήκου Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr Tροίας 41 Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068

Προτάσεις

Πρόσφατα είχα μια κουβέντα σχετικά με την ευτυχία. Πού βρίσκεται και πώς μπορεί κάποιος να την κατακτήσει. Μία από τις πολλές παρόμοιες κουβέντες που γίνονται εν μέσω κρίσης, όλων των ειδών «κρίση». Το θέμα είναι ότι δε βρίσκουμε την ευτυχία γιατί νομίζουμε ότι, σε τέτοιους καιρούς, δεν μπορούμε να τη βρούμε. Σκέφτειτε, ίσως είναι κάτι υποκειμενικό. Αλλάζει όπως αλλάζουν και οι ανάγκες μας. Για μένα τον τελευταίο καιρό ευτυχία είναι αποδοχή ευθυνών, αποδοχή του εαυτού, ησυχία και σιωπή, μουσική, ένα καλό βιβλίο, ένα ωραίο βράδυ, η μυρωδιά καλοκαίριου, ο ανεμιστήρας και το καλό φαγητό. Όχι δεν είμαι θετικός άνθρωπος, απλά βαρέθηκα τη μιζέρια και κάτι πρέπει να κάνω. Διαβάζω, ακούω, βλέπω, γεύομαι, αισθάνομαι, σκέφτομαι, γράφω. Κάντε κάτι αντίστοιχο που ταιριάζει σε σας! Ίσως και να λειτουργήσει.

ΠΟΛΗΤΙΣΜΙΚΑ Άντα Κουγιά lecanardpr@gmail.com

Η Τέχνη στην Πόλη είναι παρούσα και σας περιμένει να τη γευτείτε.

Η ευτυχία είναι πράγμα απλό και λιτοδίαιτο -ένα κρασί, ένα κάστανο, ένα φτωχικό μαγκαλάκι, η βο της θάλασσας. Τίποτα άλλο. Νίκος Καζαντζάκης

//Εκδήλωση

//Βιβλίο

02 // 29 Ιουνίου 2018

«ΜΑΧΑΤΜΑ ΓΚΑΝΤΙ ΤΟ ΔΩΡΟ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ», ΑΡΟΥΝ ΓΚΑΝΤΙ,

«…H’ TO ΑΒΓΟ ΤΗΝ ΚΟΤΑ;», Carlo Frabetti,

ΜΟΥΣΙΚΟ ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Στις 29 Ιουνίου ο φορέας «ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ, ΤΟΝ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΖΩΗΣ» έχει τη χαρά να διοργανώνει μια μουσική εκδήλωση-αφιέρωμα στην Αθήνα και τις γειτονιές της, στις 20:00, στο Ανοιχτό Θέατρο Γκράβας (ΤΑΥΓΕΤΟΥ 60-ΠΑΤΗΣΙΑ) με είσοδο ελεύθερη. Με αφορμή όμως την εκδήλωση, η «ΔΡΑΣΗ»

συγκεντρώνει είδη πρώτης ανάγκης και μη ληγμένα φάρμακα, που θα προσφέρει στο Κέντρο Υποδοχής και Αλληλεγγύης Δήμου Αθηναίων (ΚΥΑΔΑ). Δεν είναι η πρώτη φορά που η ΔΡΑΣΗ αναλαμβάνει...δράση. Με ποικίλλες δραστηριότητες, δίνει χρόνια το παρόν σε επίπεδο περιβαλλοντικό και πολιτισμικό, με πολλές

πράξεις αλληλεγγύης. Έτσι, με αφορμή μια γιορτή για την Αθήνα, όπου θα μιλήσουν οι πρόεδροι των 7 διαμερισμάτων της Αθήνας και θα ακουστούν τραγούδια που αφορούν την ολόκληρη την πόλη μας (αφιλοκερδώς από το Ωδείο Αθηνά), θα έχουμε την ευκαιρία να προσφέρουμε σε συνανθρώπους που το έχουν ανάγκη.

Με τη σακούλα μας στο χέρι, θα είμαστε στο Ανοιχτό Θέατρο Γκράβας για να προσφέρουμε στον ΚΥΑΔΑ.

εκδόσεις Διόπτρα

Ο θυμός για τους ανθρώπους είναι ό,τι η βενζίνη για το αυτοκίνητο – σε βοηθά να προχωράς και να φτάνεις σε ένα καλύτερο μέρος. Μερικές φορές όμως νομίζουμε ότι θέλουμε να επιλύσουμε διαμάχες, αλλά οι μέθοδοί μας επιδεινώνουν την κατάσταση. Αλλά η επίθεση, η κριτική και οι απειλές τιμωρίας γυρνούν μπούμερανγκ.Οι αντιδράσεις θυμού κλιμακώνουν μια διαφωνία. «Το Δώρο του Θυμού» μας βοηθάει να ανακαλύψουμε έντεκα από τα πιο σημαντικά μαθήματα ζωής ενός από τους πιο σπουδαίους ηγέτες και φιλοσόφους του εικοστού αιώνα.

Δεν πρέπει να ντρεπόμαστε για τον θυμό.

εκδόσεις opera

Τι βγήκε πρώτο; Το αβγό ή η κότα; Γιατί το 11 είναι έντεκα και όχι δυο; Ήταν καλός επιστήμονας ο Νεύτων; Τι κοινό έχουν τα βαμπίρ και τα κουνέλια; Υπάρχουν βαρετοί αριθμοί; Μπορούμε να μετρήσουμε την άνοιξη; Ποιος επινοεί τα ανέκδοτα; Ένα βιβλίο για όλες τις απορίες που όλοι έχουμε, αλλά ντρεπόμαστε να εκφράσουμε!

Μια περιπλάνηση στα πιο ετερόκλητα επιστημονικά πεδία

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ //ΚΟΥΖΙΝΑ 01

Mamacita-Tacos&Margaritas Για να γνωρίσεις τον πολιτισμό και την κουλτούρα μιας χώρας, μία από τις πρώτες κινήσεις που πρέπει να κάνεις, είναι να δοκιμάσεις το φαγητό της. Αν λοιπόν θέλετε να γνωρίσετε το Μεξικάνικο ή γενικώς το Λατινοαμερικάνικο πολιτισμό, αλλά δεν είναι στα άμεσα οικονομικά και χρονικά σχέδια σας να πάρετε το αεροπλάνο έως εκεί, πάρτε απλώς το μετρό, κατεβείτε Σύνταγμα και βρεθείτε στην οδό Απόλλωνος. Στον πιο ethnic (όσον αφορά τις επιλογές φαγητού) δρόμο της Αθήνας, θα πέσετε πάνω στο Mamacita που φωνάζει από μακριά «Η Λατινική Αμερική είναι εδώ»! Γευστικά, παραδοσιακά πιάτα, κατάλληλη διακόσμηση, οικείο περιβάλλον, φιλική ατμόσφαιρα και προσιτές τιμές σας περιμένουν εντός του μαγαζιού, καθώς και στα εξωτερικά τραπεζάκια. Έχει ανοίξει εδώ και πολύ λίγο καιρό και έχει γίνει talk of the town. Σπεύσατε!

ποτήρι ουή

«ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΙΣΜΟΡ» Patricia Falvey, εκδόσεις

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

Ένα μυθιστόρημα που αφηγείται την πορεία μιας δύσκολης φιλίας ανάμεσα σε δύο κορίτσια και αργότερα νεαρές γυναίκες, με πολύ διαφορετικές ταξικές καταβολές, στην Ιρλανδία των αρχών του 20ού αιώνα. Μέσα από την πολυκύμαντη σχέση τους, παρουσιάζεται και η ταραχώδης πολιτική και κοινωνική ιστορία της χώρας.

Ένα βιβλίο για τη φιλία, το καθήκον απέναντι στην οικογένεια, τον έρωτα, τις ταξικές αντιθέσεις και προκαταλήψεις.

Βινυλιαδεσ και ροκάδες παντός καιρου & διαθεσησ

Εξάρχεια Θεμιστοκλέους 34, w.vinylio.gr Τ.: 213 02 89 750 | ww

«Η ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΝΟΥ» COLIN BLAKEMORE, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης

Με το βιβλίο αυτό ο Colin Blakemore, Kαθηγητής της Nευροφυσιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Oξφόρδης, πραγματοποιεί μια εξερεύνηση στον χώρο του ανθρώπινου εγκεφάλου και νου.Πρόκειται για μια ευφυή, συνθετική και αναλυτική δουλειά που στηρίζεται στα δεδομένα των νευροεπιστημών, της νευρολογίας, της ψυχιατρικής και της ψυχολογίας για την κατανόηση περίπλοκων λειτουργιών όπως είναι η αντίληψη, η μάθηση και μνήμη, η σκέψη, η τρέλα και η κατάθλιψη, η εξάρτηση, η γλώσσα, οι βιολογικοί ρυθμοί, ο πόνος, η γήρανση κ.λπ.

“H Mηχανή του Nου” παρέχει στον μη ειδικό αναγνώστη έναν οδηγό για την κατανόηση των νοητικών λειτουργιών που αποτελούν τη βάση της ανθρώπινης ύπαρξης.

θερινοσ κινηματογραφοσ

AΘΗΝΑΙΑ Σε µία από τις πιο κλασικές γειτονιές της παλιάς Αθήνας, το Κολωνάκι υπάρχει ένα από τα πιο ιστορικά θερινά σινεµά της Πόλης. Ενηµερωθείτε για το πρόγραµµα και χαρείστε στον εαυτό σας την εµπειρία µιας βραδυνής δροσερής εξόδου. Ευρωπαικές και Αµερικάνικες ταινίες καθώς και επανεκδόσεις θα τις χαρείτε σε ένα εξαιρετικά όµορφο περιβάλλον. Βαθύ πράσινο, πλούσιο αγιόκληµα, δροσοστικά αναψυκτικά και µπαρ µε εκλεκτά ποτά σας περιµένουν σε ένα ανεπανάληπτο συνδυασµό πολιτισµού, δροσιάς και χαλάρωσης. ∆οκιµάστε την τυρόπιτα και θα µας θυµηθείτε!

//Βιβλίο

ΚΡΙΤΙΚΑΡΟΝΤΑΣ

Δίνουμε τον λόγο στους αναγνώστες Για τις δικές σας κριτικές στείλτε μας στο info@ipolizei.gr

Καλύτερος κριτής ενός βιβλίου είναι τελικά ο αναγνώστης. Οι απλοί βιβλιόφιλοι που με τον δικό τους άμεσο τρόπο μοιράζονται μαζί μας ιδέες, σκέψεις που τους προκύψαν μετά από το διάβασμα ενός βιβλίου.

«Θερινή Ώρα»

Σοφία Κουκουλά, Εκδόσεις Έναστρον «Γοητευτικά όμορφο βιβλίο και μία γνήσια ποιητική συλλογή, συντροφιά στα καλοκαίρια μας!» Πρόκειται για μία ποιητική συλλογή που μου έστειλε η ίδια η συγγραφέας, καθώς έτυχε να γνωριζόμαστε κι από κοντά. Είχα πολύ καιρό να διαβάσω ποίηση και ήταν ένας σοβαρός λόγος αυτό το βιβλίο για να αρχίσω να διαβάζω ξανά. Η ‘’Θερινή Ώρα’’ ήταν η συντροφιά μου μετά τη δουλειά. Απογεύματα στη βεράντα και ποιήματα γεμάτα συναίσθημα κι ανθρωπιά. Τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται η ποιήτρια, είναι η αγάπη, ο έρωτας, η απώλεια και γενικά με ό,τι μας απασχολεί μέσα στη ζωή. Θα έλεγα πως τα ποιήματα της, είναι η ίδια η ζωή. Η ποίηση της έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο. Πολλά από τα ποιήματα τα αφιερώνει σε ανθρώπους δικούς της, που καθορίζουν τη ζωή της και κάτι σημαίνουν για την ίδια. Αυτό που μου προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση, είναι ότι διαβάζοντας τις λέξεις, μου δημιουργήθηκαν όμορφες εικόνες. Οι

«Στο ΚΑΣΤΡΟ που ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΑΜΕ» Ιωάννα Θεοδωράτου, Εκδόσεις ΩΚΕΑΝΙΔΑ

περιγραφές της είναι κατατοπιστικές και τόσο γνώριμες. Τα δέντρα, η θάλασσα, ο ουρανός, η γυναίκα, ο άνδρας, το παράθυρο, το φεγγάρι, η πόλη, κ.α. Μέσα από μια κατανοητή και δίχως επιτηδευμένες εκφράσεις γλώσσα, η κάθε λέξη που συμπυκνώνεται σε μια φράση σε μαθαίνει πολλά για τη ζωή, περνάει πολλά κι ενδιαφέροντα μηνύματα, ενώ εγώ είδα και τον εαυτό μου μέσα στα ποιήματα της. Πολλά από τα κείμενα, τα φαντάστηκα κι ως θεατρικά. Να διαδραματίζονται πάνω σε μία θεατρική σκηνή. Γοητευτικά όμορφο βιβλίο και μία γνήσια ποιητική συλλογή, συντροφιά στα καλοκαίρια μας! Θανάσης Ξάνθος

«Είναι ερωτικό, είν’ ιστορία, είναι ηθογραφία, λαογραφία, κοινωνιολογία, οδηγός τουριστικός, πολιτισμός, συγκαλυμμένη φεμινιστική πρωτοπορία.»

«Στο ΚΑΣΤΡΟ που ΣΤΟΙΧΕΙΩΣΑΜΕ» ο τίτλος ενός βιβλίου που με έκανε να το διαβάσω μέσα σε τρεις μέρες! Στο κάστρο της Χίου που στοίχειωσαν με τις ζωές τους οι πρόσφυγες του 1922, «παραπεταμένοι εκεί ωσάν λεπροί» από την Ελληνική Πολιτεία και την τότε κοινωνία της Χίου. Η Ιωάννα Θεοδωράτου γράφει ένα μυθιστόρημα με περισσή επιδεξιότητα στη τέχνη του λόγου. Είναι ερωτικό, είν’ ιστορία, είναι ηθογραφία, λαογραφία, κοινωνιολογία, οδηγός τουριστικός, πολιτισμός, συγκαλυμμένη φεμινιστική πρωτοπορία. 1922. Χιλιάδες μικρασιάτες καταφεύγουν στα ελληνικά νησιά για να γλυτώσουν από την κόλαση της Σμύρνης. Την Ελισσώ με την οικογένεια της θα τη βγάλει η βάρκα στη Χίο, όπου το Κάστρο θα γίνει η ο πατρίδα της. Απέναντι τους θα βρίσκουν ενίοτε εχθρική την τοπική κοινωνία. Η Ελισσώ, μια γυναίκα με πάθος για τη ζωή, θα γυρίσει την πλάτη στα στερεότυπα, θα κάνει με υπερηφάνεια σημαία της την «προσφυγιά» της και το ανεμοδαρμένο Κάστρο της Χίου. Ο αναγνώστης παρακολουθεί την κεντρική ηρωίδα να διηγείται τη ζωή της μέσα στο Κάστρο και έξω απ’ αυτό και παράλληλα να ξετυλίγει τις ζωές των ανθρώπων της γειτονιάς της. Πρόσωπα πολλά, αγαπημένα, τοπικές αφηγήσεις και δοξασίες,

έρωτες, μυστήρια και φονικά πλαισιώνουν το μοτίβο των δεκαετιών του ’30 και του ’40 που σημάδεψαν τη ζωή της. Πρόσωπα που παρατάσσονται σα διανομή θεατρική, χρωματίζοντας όλο το μυθιστόρημα με χρώματα θεατρικά. Χαρίζοντας απλόχερα στον αναγνώστη την αίσθηση ότι κρατά στα χέρια του το ημερολόγιο της Ελισσώς , γυρνά τις σελίδες του και ένα ένα πρόσωπα, μέρη, εποχές, ιστορίες, μυρωδιές, αισθήσεις, συναισθήματα ζωντανεύουν μπροστά στα μάτια του κι εκείνος μαγεμένος βλέπει τη θεατρική αυλαία να ανοίγει και να του τα παρουσιάζει. Είναι πλέον όχι μόνο αναγνώστης μα και θεατής μιας παράστασης θεατρικής. Απολαυστική και ιδιαίτερη και η γλώσσα της αφήγησης, τόσο ως προς τη διάταξη και την επιλογή των λέξεων, τον εσωτερικό ρυθμό και το ρεαλισμό των διαλόγων. Ο αναγνώστης θα βοηθηθεί απ’ το γλωσσάρι και θα κατανοήσει τόσο τη χιώτικη διάλεκτο, όσο και τις μεγάλες, κατά τόπους, ποικιλίες της. Μια γλώσσα που θυμίζει τη γλώσσα του Παπαδιαμάντη τολμώ να πω. Λαμπρινή Θάνου

συζητωντασ με εναν

υγγραφέα

Stuart MacBride Ο Σκωτσέζος συγγραφέας Στιούαρτ Μακ Μπράιντ, με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία στην Ελλάδα του αστυνομικού του μυθιστορήματος «Ψυχρός Γρανίτης» (Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα) μιλά για την αστυνομική λογοτεχνία, την Αγκάθα Κρίστι, τον αρχιφύλακα Λόγκαν Μακ Ρέι αλλά και την τέχνη της αφήγησης.

www.StuartMacBride.com

Πώς αισθανθήκατε όταν ενημερωθήκατε πως ένα από τα βιβλία σας, ο «Ψυχρός Γρανίτης» συγκεκριμένα, θα κυκλοφορούσε στα ελληνικά; Παντελώς ενθουσιασμένος. Η Ελλάδα είναι μια όμορφη χώρα με υπέροχη κουλτούρα και τέλειο φαγητό-τώρα, έχω έναν επιπλέον λόγο να την επισκεφθώ! Ποια είναι τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του Tartan Noir; (αστυνομική, σκοτσέζικη λογοτεχνία). Επίσης, ποιες θεωρείτε ότι είναι οι πιο σημαντικές διαφορές μεταξύ αυτού και του μεσογειακού νουάρ, στα οποία έννοιες όπως η εξουσία και οι κυβερνώντες δέχονται σκληρή κριτική; Μεταξύ μας, το μόνο πράγμα που χρειάζεται ένα βιβλίο για να κατηγοριοποιηθεί ως Tartan Noir είναι η δράση του να λαμβάνει χώρα στη Σκωτία. Καλύπτει μια ευρεία γκάμα ιστοριών, υφών και θεμάτων. Αρκετά συχνά ο πρωταγωνιστής θα είναι απελπιστικά… «thrawn». Αυτή είναι μία άριστη σκωτσέζικη λέξη που σημαίνει «αντιρρησίας». Όπως οι συγγραφείς της Μεσογείου, δεν αγαπάμε ούτε εμείς και πολύ την εξουσία, πιθανόν λόγω όλων αυτών των γενεών που καταπιέστηκαν από την αυστηρή και «σκυθρωπή» Πρεσβυτεριανή Εκκλησία. Ίσως από εκεί προκύπτει το ότι είμαστε… αντιρρησίες! Η συγγραφή μιας αστυνομικής νουβέλας αποτελεί για σας ένα μέσο για να εκφράσετε τις ανησυχίες και τις απόψεις σας σχετικά με τα τρέχοντα γεγονότα στην πολιτικοκοινωνική σκηνή; Όπως, ας πούμε, τη μετανάστευση, το νεοναζισμό, το brexit… Βεβαίως η συγγραφή μπορεί να είναι ένα μέσο έκφρασης όλων αυτών. Όμως δεν επικεντρώνω το θέμα ενός μυθιστορήματος μου στις ανησυχίες αυτές. Προσφέρονται, βέβαια, ως παρασκήνιο και συντελούν στο περιεχόμενο της δράσης και του διαλόγου, αλλά μπορεί κανείς να διαβάσει τα βιβλία μου τόσο άμεσα όσο τα συνήθη αστυνομικά θρίλερ, χωρίς να πελαγώσει με αυτά τα πράγματα. Αν ενδιαφέρεται, βέβαια, κανείς να εμβαθύνει, όλα αυτά υπάρχουν μες στα κείμενα, αλλά το τελευταίο πράγμα που θέλω να κάνω είναι να δασκαλεύω τους αναγνώστες μου περί του πλανήτη. Πώς αποφασίσατε ο κεντρικός χαρακτήρας του βιβλίου σας «Ψυχρός Γρανίτης» να είναι τόσο βίαιος ώστε να δολοφονεί παιδιά; Η αστυνομική λογοτεχνία που εμβα-

θύνει στο έγκλημα πάντα ανακλά αυτά που μας τρομάζουν ως κοινωνία, εξ ου και σε αυτό το συγκεκριμένο είδος αλλάζει η… μόδα. Στην εποχή της Άγκαθα Κρίστι, οι άνθρωποι φοβούνταν τον «άλλο», τον ξένο κι εκεί επικεντρώθηκαν τα γραπτά εκείνης της περιόδου. Όταν έγραφα τον Ψυχρό Γρανίτη, το Ηνωμένο Βασίλειο είχε καταληφθεί από μια μανία σχετικά με την παιδική κακοποίηση. Δημοσιεύονταν ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδες με φωτογραφίες παιδόφιλων στο εξώφυλλο, αλλά και περιστατικά κατά τα οποία όχλος έσπαγε τα παράθυρα από τα ιατρεία παιδιάτρων, επειδή δυσκολεύονταν να διακρίνουν μεταξύ του ποιοι κακοποιούν παιδιά και ποιοι τα κουράρουν. Αυτά είναι τα «σημεία των καιρών», τα οποία φιλοδόξησε να καθρεφτίσει το βιβλίο. Η υπερβολική βία και οι σκηνές με τα λουτρά αίματος στο λογοτεχνικό είδος που υπηρετείτε λειτουργούν περισσότερο ως εφέ ή ως αναγκαίο συστατικό της πλοκής; Αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ιστορία που αποπειράται ο συγγραφέας να διηγηθεί. Από μεριάς μου, θέλω να ο αναγνώστης να βιώσει τα πάντα μέσα από τη ματιά του αστυνομικού Λόγκαν-οπότε, όταν βλέπει αυτός κάτι, εγώ θέλω να το βλέπει και ο αναγνώστης επίσης. Πολλοί συγγραφείς δεν περιγράφουν τέτοια πράγματα, πιστεύοντας ότι «ο αναγνώστης θα σχηματίσει με τη φαντασία του μια εικόνα πολύ χειρότερη από αυτήν που θα μπορούσα να περιγράψω», όμως εγώ, προσωπικά, δεν θέλω να βάλω τον αναγνώστη σε αυτή τη διαδικασία, αλλά επιθυμώ να τον βάλω απευθείας στο κεφάλι του Λόγκαν, για να καταλάβει πώς αισθάνεται και πώς όλες αυτές οι καταστάσεις τον επηρεάζουν. Εν ολίγοις, πώς είναι να είναι αστυνομικός σε καταστάσεις όπως αυτές που περιγράφω. Και η βία οφείλει να αποκαλύπτει πράγματα για το πρόσωπο που την ασκεί, πρέπει να σημαίνει κάτι για τον χαρακτήρα του, όχι απλά να είναι κάτι τρομακτικό και αποκρουστικά, απλώς για λόγους εντυπωσιασμού και εφέ. Πώς θα περιγράφατε τον κεντρικό σας χαρακτήρα, τον αρχιφύλακα Λόγκαν Μακ Ρέι; Φυσιολογικά, ο ήρωας ενός αστυνομικού μυθιστορήματος είναι ένας χαρακτήρας έντονος, με στοιχεία υπερβολής, όπως είναι, αν το σκεφτούμε, οι Morse, Rebus και Σέρλοκ Χολμς, όμως σταθερά συνοδεύονται από ένα πιο καθημερινό πρόσωπο, πιο… προσγειωμένο, οπότε ο συγγραφέας μπορεί μέσω αυτού να εξηγήσει στον αναγνώστη τι

συμβαίνει. Ο δόκτωρ Watson είναι… εμείς, η δική μας οπτική γωνία, ως αναγνωστών. Και αυτό είναι που ήθελα να κάνω με τον Λόγκαν. Οι προϊστάμενοί του στην αστυνομία, για τους οποίους δουλεύει, θα έπρεπε κανονικά να είναι οι ήρωες, αλλά τελικά ήρωας είναι ο Λόγκαν, ένας απλός άνδρας που κάνει ό, τι καλύτερο μπορεί σε μια πολύ δύσκολη δουλειά. Τι κοινά έχετε εσείς με τον Λόγκαν Μακ Ρέι, τον ήρωά σας; Και οι δύο είμαστε πολύ αφοσιωμένοι και πιστοί, ενίοτε όχι προς όφελός μας. Και οι δύο προσπαθούμε πάντοτε να κάνουμε το σωστό, αλλά δεν τα καταφέρνουμε πάντα. Είμαστε κι οι δυο πολύ σκληροί με τον εαυτό μας, όταν αποτυγχάνουμε. Πώς μάθατε την τέχνη της αφήγησης; Από πάντα, από μικρό παιδί μου άρεσε να διαβάζω. Όλη μου η ζωή είναι ποτισμένη από βιβλία-ορισμένα εξαιρετικά, κάποια καλά, μερικά όχι τόσο καλά- και πήρα πολλά από αυτή τη διαδικασία του διαβάσματος. Η κύρια γνώση, όμως, ήρθε βασικά από το ίδιο το γράψιμο, δοκιμάζοντας και βλέποντας τι μπορεί να δουλέψει σε μια ιστορία και τι όχι. Ποιος είναι ο μέντοράς σας από το πεδίο της αστυνομικής λογοτεχνίας; Δεν έχω μέντορα. Θα ήταν ωραίο να είχα, οπότε θα είχα και κάποιον να κατηγορήσω! Ποιο βιβλίο θα σώζατε, αν χρειαζόταν, σε μια Κιβωτό Βιβλίων; Αν μπορούσα να διαλέξω μόνο ένα βιβλίο, αυτό θα ήταν ο Γουίνι το Αρκουδάκι του Α.Α Milne. Αυτό είναι το πρώτο βιβλίο που ερωτεύτητα, το βιβλίο που με έχρισε αναγνώστη. Δεν θα μπορούσα να πω το ίδιο για κάποιο κλασικό, τεράστιο έργο που μπορεί να σκέφτεστε… Θα θέλατε να απευθύνετε κάποιο μήνυμα στους Έλληνες αναγνώστες; Γεια σας υπέροχοι άνθρωποι της Ελλάδας! Ελπίζω πραγματικά να απολαύσετε το βιβλίο μου, πιθανόν με ένα ή δύο ποτήρια ούζο ... (σ.μ: ο συγγραφέας έστειλε στα ελληνικά την απάντηση) Πρέπει να παραδεχθώ ότι χρησιμοποίησα τη μετάφραση της google, οπότε απολογούμαι εκ βαθέων αν το μήνυμά μου περιλαμβάνει οτιδήποτε αγενές.

Η σκόρπια γλυπτοθήκη της Αθήνας To κληροδότημα γλυπτικής της παλιάς αστικής Αθήνας

Μαρμάρινες σχέσεις Τι μόχθος χρειάζεται για να γίνει ένας άνθρωπος άγαλμα! Μόχθος τού ίδιου και μόχθος τού καλλιτέχνη. Πού να φανταστεί κανείς πως όλα αυτά τα απλανή πρόσωπα, τα όρθια μπούστα, οι κενές μνήμες, ήταν ασβεστολιθικό πέτρωμα στα σπλάχνα ενός βουνού Μια ακόμα ενδιαφέρουσα συνάντηση φύσης και κοινωνίας. Το ότι αυτές οι μορφές μαρμάρωσαν σημαίνει πως ήταν επιφανείς; Ποιος θυμάται, ποιος ξέρει τις ιδέες αυτών των χιονανθρώπων;

Του Λέανδρου Σλάβη

Είτε συμφωνούμε μαζί τους είτε όχι, ας αλλάξουμε στάση. Την Κυριακή ας τούς ρίξουμε μια ματιά παραπάνω. Άν είστε και τίποτα τού λόγου σας, πού ξέρετε! Μπορεί να βρεθείτε στη θέση τους. Φ.

Κακά τα ψέματα, η Αθήνα προτού γίνει πρωτεύουσα και για αρκετούς αιώνες δεν ήταν παρά μια κωμόπολη για να μην πούμε ένα μεγάλο χωριό. Πέρασε μία μακρά παρακμιακή περίοδο που την απομάκρυνε από τα περασμένα μεγαλεία της, την αποψίλωσε από μνημεία, της στέρησε την πνευματική της ακτινοβολία, και, τέλος, δεν της έδωσε την ευκαιρία να επηρεαστεί από τις μεταμορφώσεις άλλων σημαντικών ευρωπαϊκών κυρίως πόλεων.

Κειτόταν αποκομμένη μακριά ακόμα και από τα μεγάλα “αστικά” κέντρα και κέντρα εξουσίας της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Επίσης, δεν δεχόταν εξωτερικές επιρροές όπως τα νησιά ή πολλές πόλεις της βόρειας χώρας χάρις στους ναυτικούς των τα μεν ή στους “βαλκάνιους πραματευτάδες” των οι δε. Την εσωστρέφειά της διαρρηγνύανε ουσιαστικά μόνο οι δυτικοί περιηγητές που αναζητούσαν τα απομεινάρια των μεγαλείων που τους δίδασκε η ανθρωπιστική τους παιδεία. Μα τα έβρισκαν μόνον στα ερείπια που αφθονούσαν στην πόλη, τα οποία κάποιοι λεηλατούσαν αναίσχυντα. Οι λίγες οικογένειες που ξέφευγαν από τον

γενικό μαρασμό δεν αρκούσαν για να της αλλάξουν τη μοίρα της. Ένας από τους τομείς, στους οποίους η υστέρηση ήταν ιδιαίτερα εμφανής, θύμα αυτής της κατάστασης, ήταν και η διακόσμηση των δημοσίων χώρων και, ιδιαίτερα, των πλατειών με δημιουργήματα γλυπτικής των τεχνοτροπιών που άνθισαν στις πόλεις της Δυτικής, της Κεντρικής και της Βόρειας Ευρώπης από την Αναγέννηση και ύστερα. Άλλωστε, η πολίχνη εκείνης της εποχής δεν διέθετε καν ιδιαίτερο πλούτο δημοσίων χώρων. Πάντως, με τη μεταφορά της πρωτεύουσας στο κλεινόν άστυ ξεκίνησε μία προσπάθεια

θεραπείας της υστέρησής της και σε αυτόν τον τομέα. Άλλωστε, η (ενεργητική, καθώς συμμετείχαν σε αυτήν εμπνευσμένοι ντόπιοι γλύπτες, και όχι παθητική) μίμηση της αρχαιοπρεπούς θεματολογίας των γλυπτών του δυτικοευρωπαϊκού δημόσιου χώρου ήταν απόλυτα συμβατή με την γενικότερη επίσημη πολιτική σε θέματα πολεοδομίας, καθώς, όπως αναφέρει η αρχιτέκτων και ιστορικός της τέχνης Ελένη Μπαστέα, την πρώτη μετά την απελευθέρωση περίοδο: «Κύριοι στόχοι της κυβέρνησης ήταν η δυτικοποίηση, η σύνδεση με το αρχαίο παρελθόν και η αποσιώπηση του οθωμανικού παρελθόντος.».

Κουιζ!

Που βρίσκονται οι τρεις κεφαλές λεόντων της φωτογραφίας;

Αλσύλλιο Αγίου Ελευθερίου Μαρμάρινα γλυπτά άγνωστου δημιουργού από τρεις κρήνες που περιήλθαν με αγορά στον Δήμο Αθηναίων την δεκαετία του 1960 από ιδιωτική συλλογή. Έχουν αποδοθεί στον σμυρνιό γλύπτη Θωμά Θωμόπουλο (1837-1937). Παλαιότερα κοσμούσαν το

Πλατεία Αργεντινής Δημοκρατίας “Παλατάκι” στο Χαϊδάρι. Το γλυπτό του αλσυλλίου του Αγίου Ελευθερίου βρισκόταν κάποτε στην Πλατεία Θυμαρακίων, αυτό της Πλατείας Αμερικής - από το οποίο λείπουν ορισμένα διακοσμητικά στοιχεία - βρισκόταν στην Πλατεία Γούβας (νυν

Ο ορειχάλκινος μπαρόκ τεχνοτροπίας φανοστάτης με τέσσερις ερωτιδείς της Πλατείας Αγίου Γεωργίου της Κυψέλης. Έργο του A. Carrier. Πρόκειται για τον Albert-Ernest Carrier de Belleuse (1824-1887), οπότε πρέπει να είναι έργο του 19ου αιώνα και όχι των αρχών του 20ου, όπως αναφέρουν ορισμένες πηγές. Η χύτευσή του πραγματοποιήθηκε στο χυτήριο του Antoine Durenne στη Sommevoire, και όχι στο Παρίσι όπως αναφέρεται λανθασμένα. Σχεδόν πανομοιότυπος φανοστάτης (με έναν ερωτιδέα λιγότερο) βρίσκεται στη Πλατεία Εξαρχείων.

Πλατεία Αμερικής Πλυτά) και αυτό της Πλατείας Αργεντινής Δημοκρατίας (πρώην Κυκλοβόρου) βρισκόταν στην Πλατεία Αγίου Θωμά. Αγνοείται η τύχη ενός τέταρτου γλυπτού της ίδιας ομάδας.

Η προσπάθεια αυτή δεν διακόπηκε έκτοτε. Έλληνες και ξένοι καλλιτέχνες δεν σταμάτησαν να διακοσμούν με γλυπτά την πρωτεύουσα. Στο βαθμό, βέβαια, που το επιτρέπανε τα οικονομικά της χώρας.

Με αυτόν τον τρόπο η Αθήνα έφτασε στο σημείο να έχει να επιδείξει σε γλυπτά δημοσίων χώρων έναν πλούτο αξιόλογο, έστω και αν δεν αναδεικνύεται όσο αξίζει, έστω και αν δεν είναι ισάξιος άλλων ευρωπαϊκών πόλεων, ακόμα και λιγότερο εκτεταμένων και μικρότερων πληθυσμιακά, οι οποίες, όμως, είχαν το πλεονέκτημα να διαθέτουν πολλαπλάσια χρονικά ευρωπαϊκή αστική παράδοση. Πέντε είναι τα χαρακτηριστικά αυτού του πλούτου: Η συγκέντρωση ενός μεγάλου μέρους του σε συγκεκριμένα σημεία, σωστές υπαίθριες γλυπτοθήκες. Είναι ενδεικτικά τα παραδείγματα του Πεδίου του Άρεως, του συγκροτήματος του Εθνικού Κήπου και του Κήπου του Ζαππείου (με συμπλήρωμα την Πλατεία Συντάγματος) ή των ελεύθερων χώρων που ξεκινούν από την Πλατεία της Μεγάλης του Γένους Σχολής και σε σχήμα πετάλου περιβάλλουν τα οικοδομικά τετράγωνα του ξενοδοχείου Hilton και της Εθνικής Πινακοθήκης (ενώ το παρακείμενο Άλσος Παγκρατίου δεν διαθέτει ούτε δείγμα). Η εξαφάνιση προς άγνωστη συχνά κατεύθυνση γλυπτών που αποτελούσαν κάποτε τοπόσημα (όπως τα αγάλματα των Μουσών της Πλατείας Ομονοίας ή ο μπρούτζινος “βάτραχος” της Πλατείας Αγάμων). Η αδιάκοπη μεταφορά σημαντικών γλυπτών, η οποία, ενώ εκτεινόταν σε όλη την έκταση της Αθήνας, τελευταία περιορίζεται σε μετακινήσεις προς τις προνομιούχες περιοχές (όπως του “Δρομέα” της Πλατείας Ομόνοιας στην Πλατεία της Μεγάλης του Γένους

Σχολής, αλλά και του μαρμάρινου πίδακα της Πλατείας Κοτζιά στην Πλατεία Συντάγματος). Με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο, δεν ευνοείται η διάπλαση μνήμης σταθερού αστικού τοπίου. Οι συνεχείς βανδαλισμοί που έχουν ως συνέπεια είτε την κακή κατάσταση ουκ ολίγων, είτε την καταστροφή πολλών από αυτά είτε την προφύλαξή των σε αποθήκες (όπως του αγάλματος της Λέλας Καραγιάννη στον πεζόδρομο Τοσίτσα και της προτομής του Δημητρίου Ψαρρού από την Πλατεία Αιγύπτου).

“Θησεύς Σώζων την Ιπποδάμειαν”. Έργο από γαλβανισμένο ορείχαλκο του 1906 του Johaness. Pfuhl (1847-1914) με χύτευση το 1908 στο Βερολίνο. Ένα “διαμάντι” γλυπτικής στην πολύπαθη Πλατεία Βικτωρίας, την πάλαι ποτέ Πλατεία Κυριακού, στην οποία μεταφέρθηκε το 1937(;) από Και κάτι διαφορετικό. Στήλη με

την Πλατεία Συντάγματος, όπου είχε

παγκάκι της ίδιας τεχνοτροπίας

τοποθετηθεί 10 χρόνια νωρίτερα.

στο ανώνυμο αλσύλλιο που περικλείεται από τις Οδούς Βασ. Κωνσταντίνου – Ριζάρη – Ναϊάδων – Μιχαλακοπούλου. Στη βάση αναφέρεται: «ΜΝΗΜΗΣ ΧΑΡΙΝ – Η ΑΡΜΕΝΙΑ ΤΙΜΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΣΤΗΣΕ ΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΥΤΟ – ΑΘΗΝΑ 1996».

Η κυριαρχία των αγαλμάτων και προτομών προσωπικοτήτων, αλλά και των πάσης φύσεως ηρώων, μνημείων κ.λπ. σε βάρος των καθαρά διακοσμητικών συνθέσεων. Από μία άλλη σκοπιά το μικρό χρονικό διάστημα που μεσολάβησε ως την επικράτηση των μοντέρνων ρευμάτων της γλυπτικής δεν άφησε αρκετό χρόνο για να καλλωπισθεί η πρωτεύουσα με ικανοποιητικό αριθμό δειγμάτων, κυρίως απλά διακοσμητικών, των προγενέστερων τεχνοτροπιών (μπαρόκ, κλασικής κ.λπ.) με συνέπεια την αναλογική και ποσοτική υστέρησή των σε σχέση με έργα μεταγενέστερων ρευμάτων. Δικαιολογημένα, οι νέοι δημιουργοί προτιμούσαν να ακολουθήσουν μία νέα τεχνοτροπία που θα τους έδινε το διαβατήριο της διεθνούς καταξίωσης και όχι να υπηρετήσουν τις ανάγκες αναδρομικού εξευρωπαϊσμού της πόλης.

Η “Έύα” του Γιώργου Ζευγώλη (1886-

Ο “Επαίτης”, έργο του 1918 του

1930) στην ανατολική πλευρά της

τηνιακού Λουκά Δούκα (1890-1925),

Πλατείας Κ. Νικολοπούλου. Κοντά

κοσμεί, παρά τον αναίσχυντο και

στη βάση εμφανίζεται ο διαφθορεύς

σοβαρό βανδαλισμό του, την Πλατεία

όφις! Το μαρμάρινο αυτό γλυπτό

του Αγίου Παντελεήμονα από το

του τέλους της ζωής του γλύπτη είχε

1937.

Αυτό το μικρό χρονικό διάστημα καλλιέργειας των “ξεπερασμένων” τεχνοτροπιών βρίσκεται στην πηγή, όχι μόνον της ανεπάρκειας, αλλά και της χωρικής ανισοκατανομής των σχετικών δειγμάτων, καθώς η εκθετική επέκταση της πόλης τον 20ο αιώνα σε εν πολλοίς ακατοίκητες περιοχές συνέβαλε στη διαμόρφωση νέων κοινόχρηστων χώρων ενώ έφθινε ή είχε εκλείψει η παραγωγή αντίστοιχων έργων. Ευτυχώς, πάντως, κάποια παραγωγή υπήρξε, έστω και για μικρό σχετικά χρονικό διάστημα, ενώ κάποια μεταγενέστερα μπορούν να θεωρηθούν μορφολογικά ως “ουρά” των και να τέρπουν τον οφθαλμό μας, στο βαθμό που δεν προκαλούν απέραντη θλίψη όταν έχουν πέσει θύματα του καλπάζοντος χουλιγκανισμού και της περιρρέουσας ιδεοληπτικής αποστροφής προς την ελληνική αστική τάξη και του κληροδοτήματός της στην νεοελληνική κοινωνία.

εξορισθεί τον καιρό της δικτατορίας και για μία περίπου 20ετία επειδή το γυμνό της σκανδάλιζε ιερέα της περιοχής!

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο στοχεύουν στην ανάδειξη ορισμένων από αυτά τα, συχνά άγνωστα στο ευρύτερο κοινό, αριστουργήματα και να αποτελέσουν παρηγοριά σε εκείνους που, ακόμα και σήμερα, αφενός μεν θα ήθελαν την Αθήνα δείγμα ευρωπαϊκής πόλης και όχι τριτοκοσμική μεγαλούπολη, αφετέρου δε νοσταλγούν και τιμούν την βραχύβια κοινωνία, που, παρά τις καταβολές σημαντικού μέρους της που δεν το προδιέθεταν για κάτι τέτοιο εργάστηκε προς αυτή την κατεύθυνση.

Απάντηση κουίζ! Στην λιμνούλα με τα σιντριβάνια του πεζοδρόμου της Φωκίωνος Νέγρη, στο ύψος των οδών Αγίας Ζώνης & Σποράδων. Ανενεργές κρήνες, κατάλοιπο από την πάλαι ποτέ λιμνούλα με τις πάπιες!

πλατειεσ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Μυρτώ Στέλιου

Η πλατεία Αβυσσηνίας διαμορφώθηκε το 1860 και πήρε το όνομα της από τους Αιθίοπες που κατοικούσαν στους γύρω δρόμους. Ή επειδή εκεί μοιράστηκε η βοήθεια που έφτασε από την Αιθιοπία το 1922 μετά την μικρασιατική καταστροφή. Από το 1910 λειτουργεί σαν παζάρι μεταχειρισμένων ειδών. Ακόμα και τώρα είναι μία από τις κλασικές βόλτες των Αθηναίων.

Αν δεχτούμε πως κάθε αντικείμενο, μικρό ή μεγάλο κουβαλάει πάνω του δεκάδες, εκατοντάδες μέχρι και χιλιάδες αναμνήσεις, φανταστείτε τι συμβαίνει σε αυτήν την γοητευτική Πλατεία. Βέβαια υπάρχει και η αντίληψη του νεοέλληνα, ότι άχρηστο υπάρχει εδώ μαζεύεται. Μήπως να πάρεις το παιδί σου και να το φέρεις μία βόλτα σε αυτό το... μουσείο; Μήπως υπάρχει περίπτωση να ανοίξεις λίγο την ψυχή σου σε μία συλλογική μνήμη όπως αυτή αποτυπώνεται στα αντικείμενα; Και μην κοροϊδεύεις τον Γερμανό με δίχαλο και κάλτσα που κάθεται με τις ώρες και παρατηρεί...

Η καλύτερη πτώση της ζωής σου!

15 λεπτά πτήσης με τελευταίας τεχνολογίας 18 θέσιο αεροπλάνο 1 λεπτό ελεύθερης πτώσης από τα 14.000 πόδια με 220 χλμ/ώρα 5-6 λεπτά πτήσης με το αλεξίπτωτο πριν προσγειωθείτε ομαλά στο χώρο προσγείωσής μας στο γρασίδι Σας παρέχουμε όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, το μόνο που χρειάζεστε είναι ένα άνετο αθλητικό ντύσιμο Δεν υπάρχει όριο ηλικίας! Δεν χρειαζόμαστε παραπάνω από 2 ώρες για να τελειώσουμε με την όλη εμπειρία Δυνατότητα καταγραφής την όλης εμπειρίας από επαγγελματίες καμεραμάν σε HD Μπορείτε να το κάνετε μαζί με την παρέα σας αφού μπορούμε να εξυπηρετήσουμε μέχρι και 8 άτομα ταυτόχρονα Εύκολη πρόσβαση από Εθνική Οδό Αθηνών Λαμίας, με αυτοκίνητα ή και με ΚΤΕΛ

ΜΑΘ Ε ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ :

+30 697 0300 222

WWW.SKYDIVE-ATHENS.GR info@skydive-athens.gr

ΚΑΥΣΤΙΚΗ ΠΟΤΑΣΑ

άννα στάικου

Προσοχή στη θάλασσα Απ την πολλή ζέστη «κόβει» Αν το καλοσκεφτούμε θαλασσινοί είμαστε. Και στο βουνό να έχουμε γεννηθεί η θάλασσα τρέχει εντός μας. Αν αφαιρέσεις από πάνω μας την θάλασσα, είναι σα να έχεις γδάρει γάτα. Η άτριχη γάτα δεν είναι γάτα. Είναι κάτι σαν alien. Έτσι ακριβώς και εμείς. Γεννιόμαστε και ντυνόμαστε ύδωρ με αλμύρα και θρόισμα από το βοτσαλάτο κύμα. Εμένα δεν με τρέλαινε ποτέ η αμμουδιά –οργανωμένη πλαζ και τα σχετικά- με τα spray και τις ρουφηγμένες κοιλιές. Κορμιά αραδιασμένα, λες και παίρνουν μέρος σε εκθετήρια, όπου αν σηκωθεί κάποιος ή κάποια κακοκαλουπωμένος-η οι υπόλοιποι αποτελούν τους κακεντρεχείς κριτές.. Δε μ’ αρέσει αυτή η πικρόχολη και μίζερη πλευρά του ανθρώπου. Λατρεύω την λαμπερή μας πλευρά. Αυτή που ορίζεται μ’ ένα βλέμμα πελώριο, έτοιμο να παραδοθεί στο ωραίο, να αναμιχθεί μαζί του, να ανασηκωθεί η ψυχή μας και να κοιτάξει έξω από τον περιορισμένο εξώστη, που στα σύγχρονα και σημερινά την φτηναίνουμε την καλουπώνουμε μέχρι οριστικής και αμετάκλητης παύσης. Αν περιπλανηθεί το βλέμμα σου με έκσταση το τοπίο ξεκαρφώνεται από τη θέση του και σε καλεί να τυλιχτείς στην πιο υπέροχη μαζί του περιπλάνηση. Δίχως φωνές, χωρίς πολλούς γύρω σου, με τον καημό σηματωρό, και σημαδούρα τον ορίζοντα βουτηγμένο σαν γραφή σε ένα υδάτινο μελάνι. Εσύ στο κύμα και η κάθετη ανελέητη καυτή του ήλιου ρίγα ν αντανακλά εσένα τον ίδιο σε καθρέφτη γαλάζιο. Να συνταράσσεσαι και να ενώνεις τα αλμυρά σου πρωτοφανέρωτα δάκρυα με τον θρήνο των νερών. Το δέρμα σου γδαρμένο ν’ απλώνεται στα βράχια. Και εσύ ολομόναχος να το ξαναταιριάξεις. Τέτοια αισθήματα και πολλά άλλα που δεν θα μας έφτανε ο χώρος να απαριθ-

μήσουμε αλλά και ίσως να μην είναι δυνατό το βίωμα του καθενός στο χαρτί να μεταφέρεις. Τελευταία δεν αισθάνομαι όμως καλά…. Η φτώχεια μας –των περισσοτέρων από εμάς- βαράει τα μηνίγγια. Η θολούρα θυμίζει αρχαίους μύθους με καταργημένους και λοιδορημένους τους θεούς. Ποιος από τα άγρια παζάρια θα μας σώσει;; Εμείς ντυμένοι τη θάλασσα είμαστε. Το χτικιασμένο γύμνωμά μας το λαβωμένο πέλαγο από εμάς, ορφανό στο τέλος θ’ αφήσει. Τα ξύλινα σκαριά που ψάρευαν, καταδικάστηκαν και καταστράφηκαν… Οι παραλίες παραδόθηκαν σε ορδές χιλιάδων αλλοπρόσαλλων καταναλωτών που βλέπουν τη θάλασσα σαν τουριστική ατραξιόν. Οι ελεύθεροι χώροι πωλούνται και αγοράζονται. Φράκτες, λες και πρόκειται για φυλακές υψίστης ασφαλείας, σταυρώνουν της άμμου τα αρχαία κρινάκια. Οι περιηγητές του κάλλους περιορίστηκαν. Ατζέντηδες των θεαμάτων ενορχηστρώνουν τα ηλιοβασιλέματα. Και χρήμα να ρέει τόσο, λες και αφαιμαξομετάγγιση στις θαλάσσιες φλέβες κάνουν. Κίτρινα χρόνια. Ακόμη κι ό ήλιος ντρέπεται. Οι ταπεινοί και σεμνοί ελάχιστοι περιηγητές σαν ασκητές σε μυστικές ρωγμές, συνεχίζουν να ισιώνουν τα κρινάκια, να κόβουν με λεπτές χειρονομίες τον κρίταμο από τα βουτηγμένα πλευρά των κοφτερών ακτών, να περπατούν ελαφρά με τις πατούσες καλά ισορροπημένες πάνω σε ανάγλυφα βραχάκια, να συνομιλούν με τα ξεχασμένα καβουράκια, να μαζεύουν πίνες και να εξηγούν στα γύρω μικρά παιδιά και μετά… να σιωπούν, βουτώντας ένα βλέμμα λίμνη από μελαγχολία. Δεν αισθάνομαι καθόλου καλά. Αυτό το καλοκαίρι αγόρασα ένα χάρτη καινούριο. Ονειρεύτηκα την Κίμωλο. Τράβηξα με το δάκτυλο μια διαδρομή στο χάρτη και ζωγράφισα μέσα μου την πάλλευκη

κιμωλία του μαυροπίνακα, τα απέριττα ψαροκαλυβάκια, άκουσα τον παφλασμό, ταράχτηκα, νομίζω είδα κι εσένα να με κρατάς στην αγκαλιά, με πήραν αναφιλητά. Μόλις απολύθηκα. Μια ιδιωτική δουλειά της πλάκας από αυτές που κάνουμε όλοι εμείς. Έντρομη άρχισα τις έρευνες για πάμφθηνα δωμάτια. Δεν βρήκα. Δεν βγαίνουν και οι άνθρωποι πέρα. Τα μέτρα που πήραν οι οικονομικές κυβερνήσεις είναι σαν να μην είναι δικά τους τα σπιτάκια αλλά κάπου τα χρωστάνε. Σταμάτησα την έρευνα. Οι αγαπημένοι νησιώτες εξηγούν με περισσό άγχος και μεγάλη καλοσύνη. Σε λίγο θα καταντούσαμε να κλαίμε μαζί με την τηλεφωνική γραμμή να μας δίνει μαντήλι. Στην παραλία;;; Αν πήγαινα και έκανα την ξένη ίσως κατάχαμα κοιμόμουν……. Ίσως αν ξεχνούσα τα ελληνικά….. για λίγες μέρες.... Και εσύ;; Πώς θα με έβλεπες, άστεγη στο νησί;; Απέκλεισα την περιπέτεια αυτή. Θα έμενα στην Αθήνα. Θα έβλεπα πάμπολλες φωτογραφίες στο διαδίκτυο. Θα έκανα έρευνα και θα πρότεινα την περιήγηση βήμα το βήμα. Μόνο που θυμόμουν εσένα. Βουτούσα το δάκτυλο στον χάρτη. Και τότε η θάλασσα γινόταν γυαλί και μου ‘κοβε το αποτύπωμα στον δείκτη. Σκούπιζα το αιμάτινο μονοπάτι και άκουγα για πολλοστή φορά της Janis Joplin το summertime..!

Βολτάροντας

ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΓΙΑ ΓΛΥΚΑΚΙ

ΠΟΡΤΑΤΙΦ FACTORY

Επιτέλους μπορώ να το μοιραστώ! Έπεσε στο ραντάρ μου μια νέα άφιξη στην Καλλιδρομίου για πολύ ψαγμένο γλυκό. Το πορτατίφ factory για την ακρίβεια ξεχώρισα από μίλια μακριά την βιτρίνα με τα (ασυνήθιστα για τα ελληνικά δεδομένα )γλυκά . Το πορτατίφ στο Κολωνάκι είναι γνωστό γλυκάδικο, στο factory όμως γίνονται καινούρια πράγματα! Με συνεπήρε η όραση, η μυρωδιά που άφηνε να εννοηθεί ότι κάποιος μέσα στο εργαστήριο εκείνη την ώρα δημιουργεί! Η αγάπη στο ταίριασμα του ελληνικού προϊόντος με τη γαλλική ζαχαροπλαστική, η ποιότητα πρώτων υλών, η τραγανιστή και απαλή υφή. Είναι τόσο «κοκέτικα» και «κομψά» που θες να τα κοιτάς με τις ώρες. Είναι τα γλυκά του Τάσου Λύτρα που δοκιμάζοντας τα πας μια βόλτα στα σύννεφα και είναι αμφίβολο αν θα γυρίσεις πίσω. Εγώ δοκίμασα Paris brest με κρέμα φιστίκι αιγίνης και κεράσι(έρωτας).

Tip:

Για καλοκαίρι δοκίμασε γλυκό με τροπική καραμέλα (καραμέλα βουτύρου αναμιγμένη με passion fruit και mango).

02 ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΧΑΡΤΕΣ Βαλτετσίου 35 Τ.: 210 33 04 778 fb.: Χάρτες Εξάρχεια Ιδιαίτερος και (αν)ήσυχος πεζόδρομος η Βαλτετσίου με δραματικές σχολές, θερινά σινεμά κ.α. είναι επόμενο να συγκεντρώνει ετερόκλιτο κόσμο από φοιτητές, μέχρι καλλιτέχνες και εργαζόμενους εκδοτικών οίκων και μαμάδες με το παιδάκι τους πια συχνάζουν στους Χάρτες από φοιτήτριες. Οι Χάρτες έχουν ιστορία καθώς χαρτογραφούν τα Εξάρχεια μέσα στα χρόνια. Νιώθεις τέτοια οικειότητα από το όλο κλίμα που θυμίζει σπιτικές ανέσεις. Είτε έρθεις για καφέ είτε για ποτό θα εισπράξεις την καθαρότητα και την αλήθεια του πράγματος. Τώρα αν σου άνοιξε η όρεξη με τη φιλοσοφία, τσέκαρε τα καινούρια σάντουιτς του καταλόγου!

Tip: Για να δροσιστείς τώρα που έχει ζέστη, δοκίμασε σπιτική λεμονάδα με τζίντζερ!

Η ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ ΚΑΝΕΙ ΤΣΑΡΚΑ ΣΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ, ΤΡΩΕΙ, ΠΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ!

Μαυρομιχάλη 84 & Kαλλιδρομίου Τ.: 210 36 45 264 fb.: Πορτατίφ - Factory

τό

σο

μα

α ώρ ήχ ν ι ρ

έ με

να

ς λείω ν τε

ό πολιτ ορετικ φ α ι δ

ισμό. Και όμως αν ξύσεις λίγο την

ιστορ ία θα

βρε ις σ

τιγμ ές πο υ

κά τι μ

ας

εν ών ε

ι. Μ

ια τέ

Μ ια

εχουμε θέμα

το

ια, σχ

μή στιγ τη ωσ άγν κά ε τι , πα ι εδώ... ιάζετα ρουσ

„ ς ό μ σ ι τ σ ω ν υ σ “ . . ο.

και οι ιαπωνεσ Τελειώνοντας εκείνο το «πυρίκαυστον θέρος» του 1922, το Μικρασιατικό Μέτωπο άρχιζε να καταρρέει. Τα ελληνικά στρατεύματα είχαν αναγκαστεί να ξεπεράσουν τις αντοχές και τα όρια της ανθρώπινης φύσης. Οι συσχετισμοί ισχύος (όχι μόνον στρατιωτικής…) είχαν μεταβληθεί

υπέρ των αντιπάλων, οι οποίοι προήλαυναν προς τα αφροκέντητα ακρογιάλια της Ιωνίας και της Αιολίας. Η αδυσώπητη ώρα της πικρής «εθνικής αυτοκριτικής» πλησίαζε. Συνάμα, ένα πέπλο οδύνης σκέπαζε τα πάντα στους τόπους και στο χρόνο. Από τις χαράδρες του

Αλί Βεράν και την Αλμυρά Έρημο μέχρι το Αξάρι, τις Κυδωνίες (Αϊβαλί) και τους «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» Προσκόπους στο Αϊδίνι… Η κορύφωση της τραγωδίας έμελλε να ολοκληρωθεί στη νύμφη του Ερμαϊκού κόλπου, στη Σμύρνη. Αρχές Σεπτεμβρίου η

πόλη είχε παραδοθεί στις φλόγες! Οι Έλληνες κι Αρμένηδες -διωκόμενοι και εξαθλιωμένοιαναζητούσαν απεγνωσμένα τη σωτηρία διά θαλάσσης, ενώ οι μέχρι πρότινος «φίλιαι δυνάμεις» είχαν δώσει εντολή στα σκάφη τους να δέχονται αυστηρά και μόνον υπηκόους τους…

Αποδομώντας τον νεοελληνικό χυλό

Λέγεται ότι εκείνες τις ώρες της φρίκης ένας Ιάπωνας καπετάνιος εμπορικού πλοίου αποφάσισε να ριφθεί στη θάλασσα όλο το φορτίο από πανάκριβο μετάξι που ήταν αποθηκευμένο στα αμπάρια του! Αμέσως, έδωσε διαταγή (αγνοώντας την επίσημη Ιαπωνική ουδετερότητα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο!) να πλευρίσει το βαπόρι του στην προκυμαία ώστε να επιβιβαστούν σε αυτό πρόσφυγες, προκειμένου να διασωθούν και να μεταφερθούν ασφαλείς σε άλλα ελληνικά λιμάνια. Για αυτόν τον «ανώνυμο» Ιάπωνα πλοίαρχο και τους ναύτες του, υπέρτατη αξία φαίνεται ότι υπήρξε η διάσωση των ανθρώπινων ψυχών και όχι το υλικό κέρδος. Όχι η προσδοκία για κάποιο οικονομικό (ή άλλο) προσωπικό όφελος. Μύθος ή πραγματικότητα; Γεγονός ή απλά ένα γλυκερό «παραμύθι», μια «φήμη» που διέσωσε η (ενίοτε νοσταλγίζουσα) προφορική παράδοση προσπαθώντας να αναδείξει ένα φαεινό σημείο αισιοδοξίας μέσα στο περιρρέον ολοκαύτωμα;

Η «φήμη» εμφανίζεται και στη λογοτεχνία Ο βραβευμένος με Pulitzer ελληνοαμερικάνος συγγραφέας Τζέφρυ Ευγενίδης, στο μυθιστόρημά του Middlesex (2003) περιγράφει τη γιαγιά του πρωταγωνιστή -στις ΗΠΑ- σαν μια «αμετανόητη» ηλικιωμένη Μικρασιάτισσα η οποία θεωρούσε (ακόμα και με νωπές τις μνήμες από το Περλ Χάρμπορ!) πως χρωστά ισόβια ευγνωμοσύνη στην Ιαπωνία! Γιατί; Διότι πολύ απλά μόνον οι Ιάπωνες άφησαν Έλληνες πρόσφυγες να ανέβουν στο πλοίο τους την ώρα του χαλασμού, στην προκυμαία της Σμύρνης το ‘22. Παράλληλα, ο καθηγητής Dan Georgakas αναφέρει (‘’My Detroit: Growing Up Greek and American in Motor City’’, 2006) ότι η μητέρα του και ο θείος του, σε ηλικία 12 ετών, φυγαδεύτηκαν με εκείνο το πλοίο που ήταν γεμάτο από μαγικά πλάσματα με σχιστά ευγενικά μάτια. Όμως, οι συγκινητικές προφορικές μαρτυρίες, όπως και η υψηλού επιπέδου λογοτεχνία ίσως να μην αποτελούν τις πιο αδιάψευστες ιστορικές πηγές… Έτσι, οι σχετικά πρόσφατες έρευνες φέρνουν στο προσκήνιο «χειροπιαστά» τεκμήρια της εποχής τα οποία αναφέρονται ξεκάθαρα σε εκείνο το Ιαπωνικό εμπορικό πλοίο...

Δημοσιεύματα εφημερίδων αναφέρονται στο γεγονός Σημαντική είναι η αναφορά του ανταποκριτή των «New York Times» στις 18 Σεπτεμβρίου 1922: «Την

Πέμπτη υπήρχαν έξι ατμόπλοια στη Σμύρνη, για να μεταφέρουν τους πρόσφυγες. Ένα γιαπωνέζικο, δύο γαλλικά, ένα αμερικανικό και δύο ιταλικά. Το αμερικανικό και το γιαπωνέζικο πλοίο δέχθηκαν όλους τους πρόσφυγες, χωρίς να ελέγξουν τα χαρτιά τους, ενώ τα άλλα πλοία πήραν όσους είχαν διαβατήριο». Σχεδόν ένα μήνα μετά, με τίτλο «Οι Ιάπωνες στη Σμύρνη» η αμερικανική εφημερίδα “The Boston Globe” (21/10/’22) παραθέτει μαρτυρία για την πυρπόληση της πόλης: «Οι απελπισμένοι πρόσφυγες βρίσκονταν στις αποβάθρες, το λιμάνι ήταν γεμάτο από άνδρες και γυναίκες που κολυμπούσαν με την ελπίδα να σωθούν. Στο λιμάνι εκείνη τη στιγμή ήταν ένα γιαπωνέζικο πλοίο, το οποίο μόλις είχε φθάσει φορτωμένο με ένα πολύτιμο φορτίο από μετάξι και δαντέλες. Ο Γιαπωνέζος καπετάνιος, όταν κατάλαβε την κατάσταση που επικρατούσε, δεν δίστασε. Ολόκληρο το φορτίο πετάχτηκε στα βρόμικα νερά του λιμανιού, ενώ το φορτηγό φορτώθηκε και γέμισε με όσες εκατοντάδες πρόσφυγες μπορούσε να μεταφέρει ασφαλείς στον Πειραιά και στις ελληνικές ακτές». Παράλληλα, η εξαίρετη αυτή πράξη ανθρωπισμού καταγράφηκε με τον πιο επίσημο τρόπο και από τον Αμερικανό πρόξενο στη Σμύρνη George Horton, ο οποίος τηλεγράφησε προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ: «Ένα γιαπωνέζικο πλοίο πήρε μερικούς πρόσφυγες και άκουσα πως πέταξε το φορτίο του για τον σκοπό αυτό […]». Κατόπιν των ανωτέρω, προκύπτει πως το τρυφερό αφήγημα λαμβάνει σάρκα και οστά ιστορικού γεγονότος, πέραν πάσης αμφισβήτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα τελευταία χρόνια αρκετοί Μικρασιατικοί Σύλλογοι ανά την Ελλάδα (πχ Καβάλα, Κόρινθο, Νέα Σμύρνη) οργάνωσαν τιμητικές εκδηλώσεις ώστε να «ευχαριστήσουν» τον πλοίαρχο και το πλήρωμα εκείνου του βαποριού, του οποίου το όνομα ερμηνευμένο (ελεύθερα) στα ελληνικά είναι «Χαρά της Ανατολής» (To Kei Maru - 東慶丸). Τέλος, υπογραμμίζεται ότι πίσω από την «επίσημη» πρόσφατη ανάδειξη όλων αυτών, κρύβεται μια γυναίκα. Πρόκειται για την Καθηγήτρια Σύγχρονης Ελληνικής Ιστορίας κυρία Nanako Murata Sawayanagi, η οποία συνόψισε την έρευνά της σε μια δημοσίευση με τον εύγλωττο τίτλο: ‘’The Memory in a Crisis: A Japanese Ship Helping Out Greek Refugees on the Quay of Smyrna in 1922’’. Την ευχαριστούμε θερμά (ありがとう)!

του ΙΩΑΝΝΗ ΜΙΧΑΗΛ

“

Δυστυχώς, στις μελανές σελίδες της Ιστορίας του Ανθρώπινου Γένους πάντα θα υψώνονται ιλιγγιώδη ορόσημα όπως η Σμύρνη, το Ναγκασάκι και η Χιροσίμα που θα προκαλούν παγκόσμιο δέος και καλό θα ήταν να λειτουργούν περισσότερο σαν «γέφυρες» παρά σαν «τείχη» στους αόρατους και υπέρλογους χάρτες της Καρδιάς των Λαών…

“

«Αμπάρια μεταξένια, καρδιά μαλαματένια»

Συνέντευξη

ncient memes

συνεντευξη ΣΤΗΝ ΑΓΑΘΗ ΚΑΤΣΙΑ

Ο Κώστας είναι ο εγκέφαλος (και τα χέρια και τα πόδια, όλος πρακτικά) πίσω από το αριστούργημα που λέγεται The Real Ancient Memes. Εάν είστε παραθεριστής του Facebook ξέρετε για τι πράγμα μιλάμε. Εάν όχι, εμπνευστείτε από τα καρέ των επόμενων σελίδων.

Όταν κανονίσαμε να συναντηθούμε, αντιμετωπίσαμε 3 αντικειμενικά προβλήματα: α) είναι Καβαλιώτης β) φοβόμασταν μην μας την πέσουν οι βίγκαν γ) δεν ξέραμε πως θα αναγνωρίζαμε ο ένας τον άλλον. Το πρώτο ξεπεράστηκε με μια απροσδόκητη επίσκεψη του υποφαινόμενου στο λίκνο του πολιτισμού, το δεύτερο αντιμετωπίστηκε με κωδικοποίηση σε αρχαία

]

To ‘90 πουλούσα Πόκεμον η εξομολόγηση του δημιουργού των ancient memes

αραμαϊκά των συνομιλιών μας και το τρίτο παρέμενε πρόβλημα έως και τη στιγμή που αντίκρισα την αφεντιά του. Είναι πανεύκολο να τον εντοπίσεις. Ο Κώστας αποτελείται ( κυριολεκτικά) από 2 μέτρα χιούμορ. Ιδού λοιπόν ο διάλογος που άλλαξε τη ζωή μου και θα αφήσει ανεξίτηλα ίχνη στις δικές σας.

ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΗ Η συνέντευξη είναι βαθιά εμποτισμένη με κλίμα νοσταλγικής ποπ κουλτούρας. Εάν είστε παιδί των 80s, προμηθευτείτε χαρτομάντιλα. Εάν όχι, πιθανόν να μας θεωρήσετε τρελούς. Να ξέρετε, δεν θα διαφωνήσουμε...

Όσα τον σημάδεψαν.... Πες μου, το κάνεις από μικρός αυτό; Όχι από πολύ μικρός, από το 1996. Τότε που έμπαινες στο ίντερνετ και άμα χτυπούσε το τηλέφωνο καταστρεφόσουν και έπρεπε να ξαναμπείς. Με το μόντεμ να κάνει τικι-τικι-ίουίου.... Ναι τότε. Άφηνες να κατεβάσεις ένα τραγούδι και κατέβαινε μια εβδομάδα και τελικά το άνοιγες και μπορεί να μην ήταν τραγούδι αλλά ο Πούτιν με το σκυλί του. Πιστεύεις η δεκαετία του 90 μας κατέστρεψε ή μας έκανε αυτούς που είμαστε; Μας κατέστρεψε για να μας κάνει αυτούς που είμαστε. Σκληρή εποχή. Μεγαλώσαμε κατά λάθος. Αγαπημένο παιχνίδι στον υπολογιστή; Πάντα έπαιζα αθλητικά παιχνίδια Fifa, Pro. Manager πολλά χρόνια. Με χώριζαν οι σχέσεις μου επειδή έπαιζα Manager. Αλλά τουλάχιστον έπαιρνα τους τίτλους. Θα με χώριζαν έτσι και αλλιώς δηλαδή, οπότε... Πρώτο διαδικτυακό φλερτ; Υπήρξε. Στο mIRC. Και ανακάλυψα οτι είναι από την Αλάσκα. Και με ρώτησε κιόλας αν θα πάω. Καταστραφήκαν τότε όλες οι ελπίδες μου οτι θα γνωρίσω κάποια στο ίντερνετ. Μετά έμαθα οτι έπρεπε να μπαίνω στο κανάλι #hellas για να περιορίσω κάπως γεωγραφικά τις πιθανότητες. Ε σαν βόρειος, δεν έπρεπε να φοβηθείς το κρύο της Αλάσκας. Πες μου για την Καβάλα. Ισχύει οτι είναι το πραγματικό κέντρο της Ελλάδας και δεν το λένε στον κόσμο; Ο κόσμος κοιμάται. Του το κρύβουνε, κάτι λένε για Δελφούς και Πυραμίδες. Εγώ ξέρω οτι αν παρατηρήσεις τον χάρτη υπάρχει μια ευθεία που ενώνει την Καβάλα με τις Πυραμίδες. Δεν λέω οτι σημαίνει κάτι, δεν λέω και οτι είναι τυχαίο όμως. Αυτά να τα ψάξουν οι επιστήμονες. Πρώτο κινητό τηλέφωνο; Motorola Flare. Είναι σαν τούβλο, το ’χω κρατήσει για να στηρίζω την πόρτα όταν κάνει ρεύμα. (σ.δ. Αγαπητέ αναγνώστη, κάνε μου τη χάρη και γκούγκλαρε το μοντέλο

αυτό όπως έκανα εγώ. Θα ζήσεις συγκίνηση) Το πιο περίεργο sms που έχει λάβει; Ήμουν έξω και μου στέλνει κάποια “Γιατί δεν μας μιλάς; Είναι και η κουμπάρα σου εδώ, κρίμα είναι τόσο καιρό να μη μιλάτε”. Λέω τώρα τι γίνεται; Ποιον έχω παντρέψει και δεν το ξέρω; Γιατί δεν μιλάμε; Τι συνέβη ανάμεσά μας; Θα ήθελα να μάθω την ιστορία. Απάντησα όμως. Της είπα “Πες της οτι τελειώσαμε” -κατέστρεψα μια σχέση, δηλαδή. Δεν άφησα περιθώριο να τα βρούνε. Αυτά είναι το ψωμί μου. Ώπα! Είσαι τρολ; Άμα το λες, δεν είσαι. Πως τρολάρεις ένα τρολ; Του δημιουργείς ανασφάλεια. Τα τρολ έχουν τη σιγουριά του βλάκα.

Όσα τον οδηγούν στη ζωή.... Πως πίνεις τον καφέ σου; Σκέτο. Άρα σύμφωνα με έρευνες, είσαι ψυχοπαθής. Ναι, εννοείται, το πιστεύω και εγώ. Βέβαια ο άνθρωπος αλλάζει, πριν 10 χρόνια έπινα φραπέ γλυκό με γάλα. Αυτό δείχνει οτι ωριμάζω. Ωριμάζω σαν ψυχοπαθής. Το σουβλάκι; Χοιρινό συνήθως μόνο με ντομάτα και πατάτες. Τώρα τελευταία, στο αγαπημένο σουβλατζίδικο όπου παραγγέλνω με αναπάντητη, παίζω πολύ με το μοσχαρίσιο. Η γνώμη σου για το νηστίσιμο σουβλάκι; Τι είναι αυτό; Εγώ προσέχω τη διατροφή μου, δεν τρώω τέτοια πράγματα. Η μαμά σου ξέρει τι κάνεις; Ναι, με κάνει και share. Mε ρωτάει “γιατί βρε αγόρι μου σε βρίζουν αυτοί;” Στεναχωριέται. Η φλέγουσα ερώτηση για όλους του φαν των meme σου. Έχεις σχέση; Ναι. Αλλά δεν είμαι βίγκαν. Τι κάνεις στη ζωή σου; Τα πάντα. Σπούδασα στο πεζοδρόμιο της ζωής. Είχα βιντεοκλάμπ 13

χρόνια. Δούλευα κιόλας σε βιβλιοπωλείο πριν το βιντεοκλάμπ. Πουλούσα τα Πόκεμον. Ξέρω να ξεχωρίσω τον Bulbasar από τον Pikachu. Πάντα είχα την απορία, αυτός ο μέσος ήρωας που πήγαινε στο βιντεοκλάμπ και έπαιρνε τσόντες... Ο αγαπημένος μου. Ρώτα με για αυτόν. Είναι παραδοσιακός. Δεν θέλει να τις κατεβάσει. Είναι αυτός που έρχεται και μου λέει : Διάλεξε μου εσύ μια, γιατί εγώ δεν ξέρω. Και του αρνούμαι. Γιατί; Γιατί όταν θα τη βλέπει και δεν θα του αρέσει, θα σκέφτεται εμένα. ΕΜΕΝΑ. Δεν το θέλω αυτό. Είχα και ένα πελάτη που έπαιρνε την ίδια κασέτα 5 χρόνια. Ήταν σχέση. Του λέω “να στη γράψω;” μου λέει “όχι, θέλω να την παίρνω”. Μπορεί να ερχόταν για μένα τελικά.

]

ΜΕ ΜΙΑ ΛΕΞΗ

social media= πωωωωωωω τέχνη= memes τηλεόραση= παρελθόν πόλη= βαβούρα καλαμάκι= να, εδώ στο ποτήρι. Τι εννοείς;

Συνέντευξη

Δημιούργησες τα meme με κάποιο στόχο; Όχι, εμπνεύστηκα από τον θεούλη των classical art memes και αυτό ήταν. Το ξεκίνησα τελείως στη πλάκα και τώρα νιώθω οτι δημιούργησα ένα τέρας. Σκότωσέ το. Δεν γίνεται. Είναι λερναία ύδρα. Κόβω ένα meme και βγαίνει άλλο. Το καλό είναι οτι 3 χρόνια μετά, έχω ακόμα haters. Σημαίνει οτι πάμε καλά. Νιώθει ο άλλος την ανάγκη να σου πει προσωπικά οτι δεν του άρεσε αυτό το ένα meme; 9 φορές στις 10 , αυτοί που μου κάνουν κριτική για ρατσισμό έχουν ένα προφίλ γεμάτο γαλανόλευκες σημαίες, μεγαλέξανδρους και share για διαγωνισμούς με σετ τάπερ. Ενίοτε share και άρθρα για τους 10 τρόπους να βράσεις ένα αυγό, γιατί τους άγγιξε πραγματικά το περιεχόμενο. Ένα meme που δεν κατάλαβε κανείς; Τα καλύτερα μου meme είναι αποτυχημένα. Λες γιατί πήρε κάποιο τόσα χιλιάδες like, ήταν μέτριο. Και κάνεις ένα άλλο με πόνο ψυχής, αναλώνεσαι σαν καλλιτέχνης και αρέσει σε 200. Και θέλω να τους πιάσω να τους σφίξω το χέρι σε αυτούς του 200, να τους πω σ’ ευχαριστώ ρε φίλε που υπάρχεις και δίνεις δύναμη στο έργο μου. Η πιο συγκινητική ιστορία από τον μιμιδόκοσμο; Ένας τύπος προσπαθούσε να ρίξει μια γκόμενα. Σε ένα meme που είχε 8000 like και 1500 share της γράφει: “μόνο εσύ θα το καταλάβεις αυτό”. Και αυτή απάντησε κιόλας: “Ναι, αλήθεια είναι”. Ελπίζω να έχει πάει καλά και να έχουν βρει ένα καλό σπίτι μαζί κάπου. Όταν δεν έχεις ίντερνετ τι κάνεις; Για να μην έχω ίντερνετ είμαι στον Άι- Στράτη και κάνω μπάνια και τρώω ψάρια. Τι κάνεις εκεί, πηγαίνεις και διαλογίζεσαι δηλαδή; Όχι, προσπαθώ να μπω στο ίντερνετ, δεν πιάνει, ρίχνω καντήλια και πάω να κάνω μπάνιο και να φάω ψάρια.

Aς μιλήσουμε για ένα φαινόμενο που με προβληματίζει. Το φαινόμενο του κεντρικού δελτίου ειδήσεων στα μεγάλα κανάλια που πρώτα δείχνει νεκρούς στη Γάζα και πολιτικές εξελίξεις στην Αμερική και στο τέλος το viral βίντεο με τη γάτα που γλύφει τα νεογνά της. Γιατί ο κόσμος πρέπει να μαλακώσει για να φάει. Σφίγγουν τα στομάχια στην αρχή. Οι hipster πως σε κάνουν να αισθάνεσαι; Αχ, δεν μπορώ. Ευτυχώς δεν έχουμε εκεί πάνω. Με το που δούμε κάποιον τον στέλνουμε στη Δράμα. Όταν μας ψεκάσουν, ο Τραμπ αγοράσει το ίντερνετ και το λογοκρίνει όλο μαζί με τους βίγκαν πως θα διαδίδεις τα meme; Θα τα μοιράζω σε χαρτάκια post-it . Ή θα τα στέλνω με φαξ. Θα πάμε πίσω για να ξαναρθούμε μπροστά. Η επανάσταση μέσα από τα memes. Απώτερος σκοπός είναι να μιλάμε μόνο με memes. Έτσι και αλλιώς το κείμενο όλο μειώνεται. Σε λίγο δεν θα βάζω καθόλου συννεφάκια. Τελικά είσαι ρομπότ; Το ελπίζω. Θα εξηγούσε πολλά πράγματα.

Ο Κώστας έχει πλάκα. Αν θες να γίνεις σαν το Κώστα δες • Ας περιμένουν οι γυναίκες. Ο Κώστας δηλώνει οτι ανήκει

]

Περί ιντερνετισμού και μιμιδίων

στον σκληρό πυρήνα Σταύρου Τσιώλη. • Seinfield. Η σειρά που προσδιόρισε όλες τις sitcoms. Ο Κώστας προτείνει από 2η σεζόν και μετά.

Σαν την Χαλκιδική δεν έχει.

Σ’αρέσει εδώ μωρό μου;

crash test

]

Περάσαμε τον Κώστα από crash test για να διασταυρώσουμε οτι είναι όντως αυτός που ισχυρίζεται οτι είναι. Εξασφαλίσαμε αποκλειστικά 3 memes, που δημιούργησε σε πραγματικό χρόνο (περί τα 20 δευτερόλεπτα ανά καρέ) μπροστά μας. Το πόρισμα; ΑΞΙΟΣ!

Ο μέγας φιλόσοφος Ancient Κώστας μας άφησε με πολλά ακόμα αθάνατα αποφθέγματα. Για πάντα χαραγμένη στη μνήμη μου θα μείνει η σοφία του σχετικά με τις σχέσεις για παράδειγμα: «Οι πέφτουλες έχουν αναγκάσει τις γυναίκες να προτιμάνε εκείνους που δεν λένε τίποτα. Τουλάχιστον αυτούς μπορούν να τους γεμίσουν οι ίδιες περιεχόμενο». Ή η συγκλονιστική προφητεία του περί εξεταστικών: «Καλά κάνουν και διαβάζουν memes αντί για την ύλη. Πιο πολλά θα μάθουν απ’ οτι στην Αναλυτική Αναλυτικότητα Ανάλυσης Β’ Εξαμήνου.» Εκείνο ωστόσο που πραγματικά πήρα μαζί μου φεύγοντας από την συνάντηση κορυφής ήταν η απλή αλήθεια οτι είτε είσαι viral είτε όχι, είτε έχεις χιλιάδες like, είτε εκατοντάδες haters, είτε ζεις για έναν παραπάνω follower, είτε δεν έχεις άλλο χώρο στη λίστα φίλων, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Κάπου μεταξύ των μπάνιων στον Aι-Στράτη, των βραδιών στο βιντεοκλάμπ και των σκέτων καφέδων με καλή παρέα συνειδητοποιείς οτι όλα όσα ανοίγουν μέσα από ένα εικονίδιο στην οθόνη, δεν είναι παρά ο θόρυβος του μόντεμ.

Και αυτό είναι το σημείο είναι πουη σχέση μας με τη Μαρία χάλασε

Τι έκανε αυτός ρε παιδιά;

Ζήτησε άδεια.

ΡΕΠΟΡΤΑΖΕΙ ΚΕΙΜΕΝΟ χρυσανθοσ ξανθησ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΜΥΡΤΩ ΣΤΕΛΙΟΥ

ΟΔΟΣ ΤΟΣΙΤΣΑ

ΟΔΟΣ ΤΟΣΙΤΣΑ ΑΡΙΘΜΟΣ ΜΗΔΕΝ

Αλήθεια πως καταστρατηγείται ένας δημόσιος χώρος; Πως πληγώνεται ένας τόπος, μία γειτονιά και τελικά μία πόλη; Η Τοσίτσα είναι ένα κλασικό παράδειγμα κατάργησης της λογικής... Και όμως το Πολυτεχνείο, η Καλών Τεχνών, το Επιγραφικό Μουσείο, το Υπουργείο Πολιτισμού και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο βρίσκονται εκεί γύρω...

Μιλήσαμε με τον Νάσο Θέμο (Διευθυντή του Επιγραφικού) & τον Πάνο Χαραλάμπους (Πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών)

Επανένταξη στον κοινωνικο ιστό; Πολλοί προσεγγίζουν με τέτοιους όρους την Τοσίτσα. Έναν από τους πιο εμβληματικούς δρόμους της Αθήνας. Αλλά να επανενταχθεί αλήθεια σε ποιον ιστό; Λες και το πρόβλημα εστιάζεται στην Τοσίτσα. Μέχρι πριν λίγα χρόνια ο δρόμος αυτός ήταν χώρος που όλοι ξέραμε πως ήταν πιάτσα ναρκωτικών. Ποιο ακριβώς πρόβλημα λύθηκε αλήθεια με την φυγή τους από εκεί και την μετεγκατάστασή τους λίγο πιο πέρα, στην Μαυροματαίων; Ο κοινωνικός ιστός γενικώς έχει διαταραχτεί, απλώς το φαινόμενο της Τοσίτσας είναι πια πολύ έντονο μιας και είναι πολύ κοντά στο κέντρο αλλά και επειδή εκεί γύρω υπάρχουν τόσοι Φορείς. Ο Νάσος Θέμος μας λέει: “Η Τοσίτσα μέχρι στιγμής είναι ένας χώρος με αρνητικό πρόσημο για το ευρύ κοινό. Τα επαναλαμ-

αρχαιολογικό που όμως αδυνατούν να δώσουν μακροπρόθεσμες λύσεις”. Και συνεχίζει... “Υπάρχει ένα πρόγραμμα που το ανέλαβε η αρχιτεκτονική του Πολυτεχνείου ότι θα γίνουν δηλαδή χώροι για καφέ, χώροι εστίασης, ότι θα γίνουν ενέργειες για διαρκή κίνηση στην περιοχή, φεστιβάλ ας πούμε, έκθεση βιβλίου, άλλες εκθέσεις. Είναι κάποιες προτάσεις οι οποίες συζητιούνται και ίσως θα έχουν αποτέλεσμα αλλά είναι πολύ λίγες για μία οριστική λύση. Πρέπει όχι μόνο η Τοσίτσα, όλο το Πολυτεχνείο μαζί με το όμορο μουσείο να αποτελέσει έναν πυρήνα πολιτισμού.” Οι εργαζόμενοι του Επιγραφικού Μουσείου είναι σε ακόμα δυσκολότερη θέση, μιας και η μοναδική είσοδος του Μουσείου είναι από την Τοσίτσα. Το τελευταίο διάστημα με πρωτοβουλία του Μουσείου

«Μετά από 30 χρόνια σπουδής και καθηγησίας η εκτίμησή μου είναι ότι από τη στιγμή που έφυγαν οι εκπαιδευόμενοι, οι φοιτητές και επειδή δεν υπάρχουν άτομα που με την ύπαρξή τους να κινούνται και να υπάρχουν όλα έγιναν χειρότερα.» βανόμενα επεισόδια κατά τις πρώτες πρωινές ώρες κάθε Σαββάτου και Κυριακής κρατούν στη “δημοσιότητα” τον δρόμο και ειδικά το πεζοδρομημένο του τμήμα από την Μπουμπουλίνας ως την Πατησίων. Πολύς κόσμος αποφεύγει να περπατά στο τμήμα αυτό ακόμα και κατά τις πρωινές ή τις μεσημεριανές ώρες των καθημερινών.” Και όμως είναι ένας δρόμος που κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να ήταν εξαιρετικά φιλικός προς τους περίοικους, τους περαστικούς και για τις χιλιάδες των εργαζομένων που καθημερινά βρίσκονται εκεί γύρω. Ο Πάνος Χαραλάμπους μας λέει πως “Κατά καιρούς υπάρχουν πρωτοβουλίες και από το Πολυτεχνείο, από την αρχιτεκτονική και από το Δήμο Αθηναίων και από τους κατοίκους της περιοχής των Εξαρχείων βόρεια και από το μουσείο το

διοργανώθηκαν δύο ανοικτές συζητήσεις με τους φορείς και τους κατοίκους της περιοχής. “Τα θέματα” όπως λέει ο Νάσος Θέμος “προσπαθούν να ευαισθητοποιήσουν το σύνολο των φορέων και των κατοίκων. Το ενδιαφέρον της συζήτησης επικεντρώθηκε στον χαρακτήρα της οδού Τοσίτσα ως χώρου αναψυχής μέσα στο αστικό τοπίο του κέντρου της Αθήνας και τα προβλήματα που προκύπτουν από τη μέχρι τώρα περιθωριοποίηση του δρόμου”. Οι απαισιόδοξοι και ρεαλιστές θα πουν πως τίποτε δεν πρόκειται να γίνει. Όμως μόνο το να βγαίνει στην επιφάνεια το ζήτημα και να φωτίζονται οι πολύπλευρες πτυχές του είναι σημαντικό. Αλλιώς όλοι συνηθίζουμε σε αυτό που επικρατεί και γιγαντώνεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

«Ο μοναδικός τρόπος για την αναβάθμιση της οδού Τοσίτσα είναι η ανάπτυξη δραστηριοτήτων στο δρόμο ώστε να επανέλθει ο κόσμος και να ξαναγίνει ένας κανονικός δρόμος του κέντρου» Αυτό υποστηρίζουν οι άνθρωποι του Μουσείου. Ο Πρύτανης της Σχολής συνεχίζει. “Να υπάρξουν ξανά φοιτητές. Είναι μία γενική επιθυμία από κατοίκους από περιοίκους, σπουδαστές καθηγητές, είναι μία επιθυμία μιας ολόκληρης κοινότητας μιας ολόκληρης περιοχής. Το να έρθει Το άσυλο, δε σημαίνει τίποτα. Η αστυνομία στη γωνία είναι εκφοβιστική. Και από την άλλη είναι ένα πεδίο όπου ο καθένας πάει και βγάζει τους «παλικαρισμούς του». Όλο αυτό δεν οδηγεί πουθενά”. Προχωρώ στην Τοσίτσα. Μία γιαγιά έχει βγάλει τον σκύλο της βόλτα. Στα σκαλάκια του Πολυτεχνείου ένα ανεπανάληπτο σκουπιδομάνι καλύπτει τα συνθήματα, που πια το ένα πάνω στο άλλο δεν καταλαβαίνεις και τι λένε. Ένας τυπάκος κοιμάται κάτω από την προτομή της Λέλας Καραγιάννη, ενώ ένας 70αρης προσπαθεί να παρκάρει, βρίζει και προσπαθεί να εξολοθρεύσει έναν θάμνο. Κάθομαι σε ένα παγκάκι, πίνω καφέ και κάνω στην άκρη άσχημα συναισθήματα. Εχει δροσιά, τα κτίρια είναι καταπληκτικά και ένας σκυλάκος κουνάει την ουρά του σε ένα κούριερ που του σφυρίζει. Μία σειρήνα ενός περιπολικού με επαναφέρει στην πραγματικότητα, σηκώνομαι και κοιτώ τον εσωτερικό χώρο του Πολυτεχνείου. Ψυχή. Ο Διευθυντής του Επιγραφικού (όποιος δεν το έχει επισκεφτεί χάνει!) διατηρεί την αισιοδοξία του και συνεχίζει. “Πρέπει να αναδειχθούν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που είχε παλαιότερα και τα οποία τον έκαναν ελκυστικό για να περπατάς, να κάθεσαι ή ακόμη και για να φέρνεις βόλτα το σκύλο σου. Προς αυτήν την κατεύθυνση άλλωστε κινούνται και όλοι όσοι συμμετείχαν στις συζητήσεις για την Τοσίτσα και όλοι οι φορείς που ασχολούνται εκ των πραγμάτων με τον πολύπαθο δρόμο. Από το φθινόπωρο μάλιστα θα δούμε να οργανώνονται και οι πρώτες δραστηριότητες προς αυτήν την κατεύθυνση.”

Διαβάζω αραδιασμένα συνθήματα. Τα πιο πολλά βίαια, επιθετικά και αρκετά ακαταλαβίστικα. “Ανάρχες σας ψάχνουμε”, “ΠΑΟ 13 εδώ μόνο εμείς”, “Όποιος γουστάρει τα τρόλεϊ να τα πάρει σπίτι του”, “Ελενίτσα είσαι καριόλης”... Ένα χάος δίπλα μου. Ένας αστυνομικός με αγριοκοιτάζει που φωτογραφίζω, μάλλον αισθάνεται απειλή. Ένας πιτσιρικάς μάλλον θα ήθελε να με βρίσει. Μία “καθώς πρέπει” κρατάει γερά την τσάντα της όταν περνάω με το μηχανάκι από δίπλα της. Στην Πατησίων απέναντι κυριαρχούν τα πανέμορφα νεοκλασικά και στην μέση τα αυτοκίνητα πηγαινοέρχονται. Από όλα όσα κρατώ τα εξής. Να ξαναγυρίσουν οι Φοιτητές, να συνενωθούν οι φορείς, να αφήσουμε χώρο για όλους. Τελειώνουμε με τον Πρύτανη. “Θέλουμε να βρεθεί λύση γιατί κάθε μέρα αγωνιούμε για το τι θα συμβεί. Η περιοχή της Τοσίτσα είναι πολύ αντιφατική-δεν ξέρεις ποιος προφυλάσσει και ποιος επιτίθεται. Ποιος καταστρέφει. Ποιος απαλλοτριώνει”. Τελικά Είναι πολλά αντιφατικά φαινόμενα της μεταπολιτευτικής μας υπάρξεως.

Οι Νοστιμιές της

Μαίρης

Καλοκαιρινές πινελιές απόλαυσης... Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου // Τ.: 210 82 29 239 & 210 82 13 136 Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ. // Διανομή κατ’ οίκον

Διατρέχουμε τον κίνδυνο να μας πάρουν στα σοβαρά, κάτι που είναι η αρχή του τέλους. Jean Cocteau, 1889-1963, Γάλλος καλλιτέχνης

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, Υπάρχουνε ακόμα ανθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια».

Φώτης Κόντογλου

ΦΤΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Δηλαδή παραπάνω είναι αλλά για αυτό που θέλω να πω ας αρκεστούμε στους δύο... Αυτοί που κάνουν λάθος και ζητάνε εάν το χαμπαριάσουν συγνώμη! Οτι ναι ρε φιλαράκι, μου ξέφυγε, έκανα λάθος και πάμε παρακάτω... Ο άλλος τύπος είναι που κάνουν λάθη και εάν το χαμπαριάσουνε όχι μόνο δεν ζητάνε απλά και ανθρώπινα συγνώμη αλλά λυσσάνε κυριολεκτικά και βγαίνουν από πάνω. Αυτός ο τύπος ξεπερνά τα σύνορα (ηλικιακά, πολιτιστικά, πολιτικά, μορφωτικά) και χαρίζει είτε άφθονα γέλια, είτε άφθονα νεύρα. Και μεταξύ μας είναι κάποιοι δήθεν προοδευτικοί που πιο εύκολο είναι να καταπιούν σφουγγαρίστρα παρά να πουν ένα οκ, γράψε λάθος. Σφουγγαρίστρα λοιπόν που να την μασάνε από εδώ, από εκεί να μην καταπίνεται και εκείνοι να προσπαθούν να βρουν επιχειρήματα, πλευρές, όψεις και κατόψεις... Αυτός ο τύπος ανθρώπου είναι ευαίσθητος σε χίλια δυο πράγματα εκτός από την τερηδόνα που έχει στο μυαλό του αποτέλεσμα της ενασχόλησης του με την... σφουγγαρίστρα!

περιεχόμενα

Όλα θα πάνε καλά! Α.Μ.

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ του Φώντα Λάδη

ΠΑΡΑΜΥΘΙ του Δημήτρη Προύσαλη

ΣΚΙΤΣΟ από σχολή Ορνεράκη

ΦΩΤΟΡΟΜΑΝΤΖΟ

ΣΥΝΤΑΓΗ

του Αλέξη Μητσοτάκη

της Κορίνας Καραδήμου

με γραβάτα & γουρλωμένα μάτια

ΣΥΝΑΝΤΗΘΗΚΑΜΕ

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

της Αντας Κουγιά

από τον Λέανδρο Σλάβη

ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΑ

Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑτ

της Πέρσας Δράκου

του Μάκη Διόγου

και άλλα πολλά... Να μην χαθούν οι λέξεις Συμβουλές Ιατρών Άχρηστη πληροφορία κ.α.

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

ΦΤΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

του Φώντα Λάδη

Γνωστός συγγραφέας και στιχουργός αλλά και δοκιμασμένος δημοσιογράφος σε ελληνικές και ξένες εφημερίδες και περιοδικά. Η εμπειρία του, τον κάνει ακόμα πιο ανήσυχο πνεύμα, με μία πέννα αιχμηρή και ζωντανή.

Πού ήταν τα μωρά, οι μεσήλικες αλλά και οι γέροι αυτού του χωριού;

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.fondasladis.com

ΠΑΡΑΞΕΝΕΣ

Tα παιδιά που έμειναν γέροι

Στα τέλη του 1590, στην περιοχή της Ολτενίας* Άγκεν, στην όχθη του Δούναβη που κοιτάζει προς τα Καρπάθια, ανάμεσα στα φέουδα του πρίγκιπα Μαγκντόρζ και την κομητεία Λινέσκου, υπήρξε ένα απόμερο, απομονωμένο χωριό, που όλοι οι κάτοικοί του είχαν πρόωρα γερασμένη όψη. Ενώ το δέρμα, τα μέλη και κυρίως το πρόσωπο των κατοίκων του χωριού αυτού ήταν γερασμένα, η συμπεριφορά τους ήταν νεανική και μόλις και μετά βίας μπορούσαν να ασκήσουν τις κοινωνικές τους δραστηριότητες. Η μόνη ολοκληρωμένη μαρτυρία για το Βορονέτς – έτσι ονομαζόταν το χωριό – και για τους αλλόκοτους κατοίκους του είναι του μοναχού Ιβάν, στο σύγγραμμά του «Ο εκχριστιανισμός των χωρών του Νότιου Δούναβη». Το χειρόγραφο αυτό βρέθηκε λίγα χρόνια αργότερα στη μικρή, μοναστηριακή βιβλιοθήκη του Άγκεν και μεταφέρθηκε στη βιβλιοθήκη του Ρωμαϊκού Ανατολικού Παπικού Ινστιτούτου, όπου βρίσκεται σήμερα στη διάθεση των μελετητών. Γύρω από αυτή τη μαρτυρία, που μοιάζει αντικειμενική και ανεπηρέαστη από δεισιδαιμονίες, υπήρξε τον 17ο αιώνα σκληρή διαμάχη Ιησουϊτών μελετητών και κοσμικών ερευνητών, που τον απόηχό της μπορεί κανείς να βρει στα εκκλησιαστικά δημοσιεύματα της εποχής. Σύμφωνα με το μοναχό Ιβάν, οι κάτοικοι του Βορονέτς ήταν αδύνατοι και μικρόσωμοι, με αραιά, άσπρα μαλλιά, έντονες ρυτίδες στο πρόσωπο και απλανές βλέμμα. Χρησιμοποιούσαν περιορισμένο λεξιλόγιο, δυσκολεύονταν στις κινήσεις τους και γενικά ήταν ανίκανοι να εξυπηρετήσουν τον ίδιο τους τον εαυτό. Όλες οι παραγωγικές εργασίες γινόντουσαν, όπως ήδη αναφέραμε, από κάποιους νεότερους, ηλικίας 20-40 ετών και αρκετά ογκωδέστερης σωματικής διάπλασης, που αποτελούσαν όμως μόνο το 10% του πληθυσμού. Οι έφηβοι και τα παιδιά μετριόνταν στα δάχτυλα, ενώ ο συγγραφέας του εγχειριδίου δεν μπόρεσε να εντοπίσει σε ολόκληρο το χωριό, ένα μωρό ή ένα γέρο. Η θεωρητική διαμάχη που άρχισε πενήντα χρόνια αργότερα και κράτησε ένα αιώνα κινδύνεψε να πέσει σε θεολογικούς αφορισμούς, αφού βρέθηκαν Ιησουΐτες που υποστήριξαν ότι οι κάτοικοι του Βορονέτς που είχαν εντοπιστεί από το μοναχό Ιβάν, ήταν προπλάσματα ανθρώπων, κάτι σαν άγγελοι, οι οποίοι ξέπεσαν στη γη, ενώ άλλοι θέλησαν να τους

παρομοιάσουν με τα έλφα** ή και με όντα άλλων πλανητών που – άγνωστο πώς – υπεισήλθαν στον γήινο πολιτισμό ή, τέλος, με παιχνίδια του θεού, που μ’ αυτόν τον τρόπο θέλει να προκαλέσει το λογικό του ανθρώπου. Το ερώτημα ήταν: γιατί αυτά τα ανθρωπόμορφα όντα, που φαινόταν να έχουν μια στοιχειώδη σχέση με το υπόλοιπο κοινωνικό περιβάλλον, αλλά δίχως να απορρέουν κατ’ ευθείαν από αυτό, συμπεριφέρονταν σαν παιδιά, ενώ βιολογικά ήταν γερασμένα και καταπονημένα από το χρόνο; Ο Ιησουΐτης αδελφός Ιερώνυμος, διατύπωσε μια θεωρία με δυο παραλλαγές: Ή οι κάτοικοι του Βορονέτς ήταν ουσιαστικά γέροι που έμειναν – για κάποιους, άγνωστους σε μας λόγους – παιδιά, ή ήταν πράγματι παιδιά που είχαν σώμα πρόωρα γερασμένο. Η άποψη αυτή δεν απαντούσε σε ορισμένα βασικά ερωτήματα: γιατί τα όντα αυτά είχαν σώμα σημαντικά πιο μικρό από τους κανονικούς μεσήλικες; Αν ήταν γέροι, για ποιο λόγο ήταν μικρόσωμοι και γιατί συμπεριφέρονταν σαν παιδιά; Επίσης: για ποιο λόγο η κατανομή του πληθυσμού ήταν αντίθετη απ’ ό,τι συμβαίνει αλλού, αφού οι «ανώριμοι ηλικιωμένοι» ήταν γύρω στο 90% του συνολικού πληθυσμού; Πού ήταν τα μωρά, οι μεσήλικες αλλά και οι γέροι αυτού του χωριού; Και ήταν τελικά τα άτομα αυτά ηλικιωμένα ή συνέβαινε κάτι διαφορετικό, περίεργο και ανεξήγητο; Η πιο τολμηρή και πειστική συγχρόνως θεωρία διατυπώθηκε το 1731 από τον φιλόσοφο Σάλβιο Νέρι, σύμβουλο τότε του επισκόπου της Σιένα Ραφαέλε Σέρα, που πολύ αργότερα στράφηκε προς τον αλχημισμό και καταδικάστηκε από την Ιερά Εξέταση. Ο Νέρι υποστηρίζει ότι το χωριό Βορονέτς είναι ένα σημείο του χώρου, όπου ο ιστορικός χρόνος βρέθηκε ανάποδα. Ο ίδιος ο Ιβάν – θυμίζει ο Νέρι – προσπάθησε αλλά δεν μπόρεσε να μάθει πώς γεννιόντουσαν τα μωρά στο Βορονέτς ή – αν ισχύει η θεωρία του Νέρι – πώς γεννιόντουσαν οι γέροι. Πάντως, σ’ αυτή την περίπτωση δεν σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν ολόκληρη τη ζωή τους αντίστροφα ούτε ότι πάθαιναν κάποια σταδιακή ανασύνθεση ούτε, τέλος, ότι εκείνοι που προλάβαιναν να ζήσουν τόσο ώστε να μικρύνουν, κατέληγαν στην κατάσταση εμβρύου, αλλά απλώς ότι είχαν γεννηθεί για ένα άγνωστο λόγο, γέροι και ότι σταδιακά μεγάλωναν, δηλαδή γινόντουσαν νεότεροι.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Σκίτσο: Ζαχαρίας Ψαράκης

Αυτά δεν συνέβαιναν στο Βορονέτς πάντα αλλά άρχισαν τότε που το ανακάλυψε ο μοναχός Ιβάν, από μια σύμπτωση που στατιστικά συναντάται σπάνια μέσα στο χωροχρόνο. Κατά την ίδια θεωρία, οι επόμενες γενιές στο Βορονέτς θα ζούσαν ορισμένα χρόνια της ιστορίας προς τα πίσω. Όταν ωστόσο ο Νέρι, με έξοδα των ισχυρών προστατών του και με συνοδεία μοναχών και ερευνητών της εποχής του, ταξίδεψε στο Βορονέτς, το βρήκε ακατοίκητο από την εποχή του 14ου αιώνα, πράγμα που έφτανε για να επιβεβαιώσει τη θεωρία του. Δυο Ελβετοί ερευνητές που τον συνόδευαν τόνισαν πάντως, ότι αφού ο χρόνος στην περίπτωση αυτή έτρεχε ανάποδα, έπρεπε να βρουν ερειπωμένο το Βορονέτς από τον 21ο αιώνα. Ορισμένα ερωτήματα έμειναν – τελικά – αναπάντητα. Το πρώτο αφορούσε το μικρό ύψος του σώματος των κατοίκων του Βορονέτς στα πρώτα – και την ίδια ταυτόχρονα στιγμή τελευταία – χρόνια της ζωής τους, ενώ κανονικά θα έπρεπε να έχουν το ύψος μεσηλίκων. Ανεξήγητα έμειναν επίσης η αρχή και το τέλος της βιολογικής πορείας τους, αφού δεν εντοπίστηκαν γύρω από το χωριό ίχνη νεκροταφείου. Τι ήταν οι κάτοικοι του Βορονέτς; Μικρόσωμοι γέροι ή ηλικιωμένοι που γινόντουσαν σταδιακά νέοι; Πάντως, ανεξάρτητα με αυτά που υποστηρίζει ο Νέρι, δεν πρέπει να ήταν ούτε να γεννήθηκαν γέροι ή -για να το πούμε πιο απλά- δεν μπορεί να ήταν παιδιά που γεννήθηκαν γέροι. Αξίζει να σημειώσουμε και την άποψη που διατύπωσε το 1953 ο καθηγητής μοριακής βιολογίας του πανεπιστημίου Κάριτζ της Νοτίου Καλιφόρνιας Λεβ Στάνις, στη βάση επιτόπιας έρευνας στο Βορονέτς και μετά από μελέτη ενός κατεστραμμένου φύλλου του χειρογράφου του μοναχού Ιβάν. Ο Στάνις κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι τα περίεργα όντα που έζησαν χωρίς να πεθάνουν στο Βορονέτς γύρω στο 1590 ήταν στην πραγματικότητα παιδιά που έμειναν γέροι. Και αυτό, γιατί εμφανίστηκαν στο σημείο και τη στιγμή που άρχιζε μια αντίστροφη μέτρηση του χωροχρονικού εκκρεμούς.

* Περιοχή της σημερινής Ρουμανίας. ** Μικρά, αλλόκοτα όντα στους μύθους των σκανδιναβικών λαών.

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ www.ornerakis.com

ΣΚΙΤΣΟ

ΣΧΟΛΗ ΟΡΝΕΡΑΚΗ "Τρέξιμο" του Δημήτρη Ρέμμα

Ατμόσφαιρα αποπνικτική... Δυστυχώς δεν φταίνε μόνο η ζέστη και το καυσαέριο... Η φάση μυρίζει μπαρούτι...

ΦΤΟΥ

ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ

ΤΟΥ ΜΑΚΗ ΔΙΟΓΟΥ

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πως το σκέφτηκε ο Ζιλ Ριμέ; Μέχρι τις 15 Ιουλίου όλος ο πλανήτης θα έχει τα μάτια του στη Ρωσία. 32 εθνικές ομάδες θα διεκδικήσουν τη κορυφή του ποδοσφαίρου, το παγκόσμιο κύπελλο. Όλα άρχισαν το 1921 όταν ο Ζιλ Ριμέ εκλέχθηκε πρόεδρος της FIFΑ και ονειρεύτηκε όλος ο πλανήτης να ενωθεί με μία ποδοσφαιρική μπάλα, επιδιώκοντας να μιλήσουν όλοι τη “γλώσσα του ποδοσφαίρου”. Εννέα χρόνια αργότερα στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης γινόταν η σέντρα του πρώτου παγκοσμίου κυπέλου στο οποίο πήραν μέρος μόλις 13 ομάδες (Αργεντινή, Χιλή, Γαλλία, Μεξικό, Βραζιλία, Βολιβία, Γιουγκοσλαβία, Ουρουγουάη, Περού, Ρουμανία, Η.Π.Α., Παραγουάη, Βέλγιο). Από τότε κύλησε πολύ… νερό και πολλά γκολ. Κάθε τέσσετρα χρόνια στόχος ένας: το κύπελλο.

Κορτάκιας ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ Ο κορτάκιας περιγράφει μία φιγούρα ανδρός που αποκλείεται να εκλείψει στον αιώνα των αιώνων. Είναι ο κατά φαντασία και εν δυνάμει εραστής για οτιδήποτε θηλυκό κυκλοφορά σε απόσταση 16 χιλιομέτρων από την λεβεντοσύνη του. Κόρτε είναι το φλερτ, το επαναλαμβανόμενο (εμπλοκή ξέρετε... ) φλερτ σε καθιστά κορτάκια. Ξεκινάς το πρωί από την 45χρονη φουρνάρισσα με το αλευρωμένο μπούστο, την τροχονόμο

Καθαρά μηνύματα Το θέμα είναι να μην δίνουμε σαν κοινωνία, σαν γονείς, σαν θεσμοί, αντιφατικά μηνύματα στα παιδιά μας γιατί μετά μπερδεύονται και δεν ξέρουν τι να ψηφίσουν στις εκλογές! Ά να μην το ξεχάσω και τα κόμματα (η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση) δεν πρέπει να εκπέμπουν αντιφατικά μηνύματα του στυλ, “Χασαμε αλλά νικήσαμε” και “Νικάμε αλλά χάσαμε”... Λοιπόν διαβάστε τώρα ταμπέλα του Δήμου!

που σε αγριοκοιτά επειδή μιλάς στο κινητό (εννοείται με γκομενάκι), με την ξανθιά γραμματέα, το πιπίνι που δουλεύει στην καφετέρια με με με... Μέχρι και θηλυκή σαύρα κάτι σου λέει, έχει ωραία μάτια και φιδίσιο κορμί. Τις πιο πολλές φορές ο κορτάκιας είναι η ψυχή της παρέας, φτιάχνει το κέφι μας με τις προσπάθειές του να σαγηνεύσει, να προκαλέσει, να ταιριάξει. Και εννοείται ότι του σκαρώνουμε φάρσες με την δίμετρη ξαδέλφη μας που του την πέφτει και μετά εξαφανίζεται. Πάντως έχει ένα τεράστιο ρεπερτόριο για να πλησιάζει με διαφορετικούς τρόπους τις διαφορετικές υπάρξεις. Από μελιστάλαχτος, δακρύβρεχτος, μάγκας, δραματικός κλπ κλπ. Και όπως και σε άλλες πλευρές της κοινωνικής ζωής, το διαδίκτυο πλέον έχει απογειώσει τις δυνατότητες του. Η σύγχρονη φιγούρα του κορτάκια είναι ο τύπος που στο fb έχει προφίλ με όνομα “Τζίμης ο Τσίχλας”, έχει ανοιχτά 35 παράθυρα στο messenger, συνομιλεί με όλες ταυτόχρονα και ξεδιπλώνει το ταλέντο του. Ενίοτε μπερδεύει βέβαια τις απαντήσεις και δημιουργούνται ορισμένα προβλήματα αλλά μάλλον και οι... φίλες του το ίδιο κάνουν οπότε επέρχεται ισορροπία. Ο κορτάκιας φίλοι μου είναι μια βαθιά μοναχική ψυχή που ψάχνει στον μάταιο τούτο κόσμο τα... ταίρια του!

«ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΑ ΖΩΑ» και αμέσως από κάτω «ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ Η ΕΙΣΟΔΟΣ ΣΤΑ ΖΩΑ» Δηλαδή ρε φίλε πως τα αγαπάμε τα ζώα; Στα βιντεάκια του youtube; Στις προθήκες των πολυκαταστημάτων; Σαν αυτοκόλλητα στα παιδικά δωμάτια; Εκτός και αν το δεύτερο “ΖΩΑ” υπονοεί κάτι άλλο οπότε πάμε πάσο! Οι ταμπέλες είναι για τρολάρισμα αλλά να ξέρετε πως αντανακλούν το απύθμενο χάος που βιώνουμε σαν χώρα.

Από το 1930 μέχρι το 1970, στους νικητές απονεμόταν το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ. Αρχικά ήταν γνωστό ως Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά το 1946 μετονομάστηκε σε “Ζιλ Ριμέ” προς τιμήν του ανθρώπου που εμπνεύστηκε την διοργάνωση. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1970, η ποδοσφαιρική ομάδα της Βραζιλίας κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο για τρίτη φορά και αποφασίστηκε όπως το τρόπαιο της παραχωρηθεί μόνιμα, δυστυχώς όμως το 1983 εκλάπη από το μουσείο της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας της χώρας και δεν βρέθηκε ποτέ. Μετά το 1970, σχεδιάστηκε ένα νέο τρόπαιο, γνωστό ως Τρόπαιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Μετά την κλοπή του “Ζιλ Ριμέ”, αποφασίστηκε να μη δοθεί ξανά σε κανέναν μόνιμα, όσες φορές και αν το κατακτήσει μια ομάδα. Η Αργεντινή, η Γερμανία (ως Δυτική Γερμανία), η Ιταλία κι η Βραζιλία, έχουν κερδίσει το δεύτερο τρόπαιο δύο φορές. Το τρόπαιο δεν θα αντικατασταθεί μέχρι το 2038, οπότε και θα συμπληρωθεί ο χώρος στο κύπελλο, όπου αναγράφονται τα ονόματα των τροπαιούχων. Οι νικητές κρατούν το κύπελλο για 4 χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση και ύστερα παίρνουν ένα επιχρυσωμένο ακριβές αντίγραφο.

ΦΤΟΥ

ΠΑΡΑΜΥΘΙ ινδια

ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Η ιστορία του ανθρώπου που δεν άξιζε μήτε μια πεντάρα

του Δημήτρη Προύσαλη

Λ Ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέ-

λοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα.

Λένε οι ιστορίες των παλιών πως μια φορά ήταν στην ανατολή

άνθρωπος στον κόσμο. Ο άρχοντας στάθηκε στο μπαλκόνι, ο

ένας τόπος μακρινός. Εκεί ζούσε ένας βασιλιάς. Όλοι ήξεραν την

κόσμος κοίταζε αυτόν που στέκονταν στο πλάι του. Σκουντιόταν

παραξενιά που τον ξεχώριζε απ’ τους άλλους που όρισαν τη μοίρα

ο κόσμος, κοιτούσαν και γελούσαν και έδειχναν με το δάχτυλο.

κείνου του βασιλείου. Άλλος είχε μανία με τους παράδες, άλλος

Δίπλα στον βασιλιά ένας ανθρωπάκος τόσος, σκυφτός , με παλιά

μανία με τη δύναμη, άλλος ήθελε να έχει δική του τη γη μέχρι εκεί

τριμμένα ρούχα, με κεφάλι χαμηλωμένο να κοιτάζει τα πόδια του.

που ’φτανε η άκρη του ματιού του. Ε, το λοιπόν τούτος είχε μια

Ήταν αλήθεια ο πιο τιποτένιος στο βασίλειο, ο πιο φτωχός, γιατί

πετριά του λόγου του αλλιώτικη: Λένε πως ήθελε να μαθαίνει όλα τα

όλοι γνώρισαν τον άνθρωπο που τον είχαν του κλώτσου και του

ανάποδα και παράξενα, κι όλο έβαζε σκοτούρα δίχως τελειωμό στη

μπάτσου, δίχως μοίρα στον ήλιο. Άρχισαν όλοι να απορούν και να

δωδεκάδα των συμβούλων και βασάνιζε τους σοφούς του παλατιού.

ψιθυρίζουν: «Γίνεται να ξεστομίσει τούτος σοφία, που μέχρι και τα

Μια μέρα φώναξε τους ανθρώπους που κουβαλούσαν γνώση

παιδιά τον κυνηγούν;» Ο βασιλιάς φώναξε στο γραμματικό που

περισσή και λέει: «Θέλω να μου βρείτε τον πιο τιποτένιο άνθρωπο

΄γραφε τις σοφίες του κόσμου: «Διάβασε δυνατά ν΄ ακούσουν όλοι

που ζει κι ανασαίνει σε τούτο τον τόπο, αυτόν που ακόμα και μια

ποια σοφία κέρδισε το δώρο!» Ο γραμματικός είπε: «Πιο τιποτένιος

πεντάρα τον ξεπερνάει σε αξία!» Οι σοφοί του τα χρειάστηκαν!

άνθρωπος μέσα στο βασίλειο είναι αυτός που θαρρεί πως υπάρχει

Μα τι να κάνουν;

ένας πιο τιποτένιος άνθρωπος ανάμεσα στον κόσμο!»

Την επομένη κιόλας ημέρα ξεχύθηκαν σ’ όλες τις άκρες του

Παντού απλώθηκε σιωπή! «Μα καλά πώς δεν το σκέφτηκαμε;»

βασιλείου ντελάληδες. Στάθηκαν σ’ όλα τα παζάρια, τις γειτονιές

μουρμούρισαν. Οι κουβέντες του ανθρωπάκου τους θύμισαν το

και τις πλατείες κι όπου κόσμος μαζεύονταν. Έβαλαν φωνή μεγάλη:

ξεχασμένο από καιρό, πως κανένας δεν έχει δικαίωμα να περιφρονεί

«Ακούσατε, ακούσατε! Ο βασιλιάς θέλει να βρεθεί ο πιο τιποτένιος

κανέναν, μήτε φτωχό μήτε λεπρό μήτε τρελό μήτε περαστικό που

άνθρωπος σ’ όλο τον τόπο, κείνος που μήτε μια πεντάρα δεν αξίζει!

βρέθηκε σ’ ανάγκη, πως κάθε άνθρωπος έχει μέσα του κάτι που

Όποιος βρει τούτο το παράξενο και δύσκολο, θα πάρει δώρο που

αξίζει…» Σώπασε ο γραμματικός. Όλοι κοιτάχτηκαν αναμεταξύ

σαν αυτό άλλο δεν έχει ματαδοθεί!».

τους. «Σοφότερη κουβέντα δεν ξανακούσαμε» ψιθύρισαν όλοι απ΄ άκρη σ’ άκρη στη μάζωξη και περίμεναν το ξεχωριστό δώρο.

Ήξεραν πως κεινος ο βασιλιάς ήθελε να ξεχωρίζει κι άρχισαν στις

Ο βασιλιάς έδωσε ένα χαρτί διπλωμένο στα δυο στον ανθρωπάκο

παρέες να κάνουν κουβέντες για το δώρο που λέγαν οι ντελάληδες.

που κεφάλι δεν σήκωνε τόση ώρα. Αυτός φοβόταν να ανοίξει το

Μα οι σοφοί κι οι σπουδαγμένοι δεν έχασαν καιρό. Έτρεξαν στο

χαρτί μπας και φανερωθεί καμιά τιμωρία σαν αυτές που χαρίζουν οι

παλάτι κι άρχισαν να λεν άλλος το μακρύ του κι άλλος το κοντό.

βασιλιάδες σαν πει κανένας την αλήθεια. Κόμπιασε μα το άνοιξε. Τα

Ο βασιλιάς σώπαινε και έκανε νόημα στο γραμματικό του να

μάτια του άστραψαν και είπε: «Ευχαριστώ άρχοντα μου!» Διάβασε το

γράφει όσα ακούγονταν στη σάλα. «Βασιλιά μου, θαρρώ πως ο πιο

χαρτί ν’ ακούσουν όλοι: «Το πιο καλό βραβείο είναι να απαρνηθείς

τιποτένιος είναι κείνος που λέει ψέματα!» «Όχι βασιλιά μου! Υπάρχει

το βραβείο που σου χάρισαν για κάτι ξεχωριστό…». Ήταν σοφός

πιο τιποτένιος από κείνον που σκάβει το λάκκο στους φίλους

και δίκαιος άνθρωπος γιατί αρνήθηκε πληρωμή για το σωστό που

του;» πετάγονταν άλλος. «Μα όλοι γνωρίζουν πως τιποτένιος

φανέρωσε…

είναι αυτός που έχει παράδες και κυνηγά ακόμα περισσότερους λες και τα σάβανα έχουν τσέπες!» φώναζε ένας τρίτος. «Βασιλιά μου, πιστεύω πως ο πιο τιποτένιος είναι κείνος που δεν έχει σέβας σ΄ αυτούς που τον έφεραν στον κόσμο…». Λέγανε οι σοφοί, μίλαγαν οι σπουδαγμένοι… Μια μέρα ο βασιλιάς φώναξε όλον τον κόσμο να μαζευτεί κάτω απ’ το παλάτι, γιατί ακούστηκε πως βρέθηκε ο πιο τιποτένιος

Πυρομάλλης ΧΡΩΜΑΤΑ - ΣΙΔΗΡΙΚΑ - ΕΡΓΑΛΕΙΑ - ΚΛΕΙΔΙΑ

Αναλαμβάνουμε με υπευθυνότητα το γενικό καθαρισμό πάσης φύσεως κτιρίων: γραφείων, τραπεζών, φροντιστηρίων, ιατρείων, όπως & ιδιωτικών κατοικιών, διαμερισμάτων κλπ. Mε άρτια καταρτισμένο & έμπειρο προσωπικό, ασφαλή και εγκεκριμένα απορρυπαντικά και τα οικονομικότερα πακέτα καθαρισμού σας προσφέρουμε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες.

Οι ιδέες σας παίρνουν χρώμα! Αναλαμβάνουμε: ΧΑΛΙΑ - ΣΤΡΩΜΑΤΑ ΣΚΑΦΗ - ΠΛΟΙΑ ΑΠΟΛΥΜΑΝΣΕΙΣ ΑΠΕΝΤΟΜΩΣΕΙΣ

από το 1967 Ένα ξεχωριστό χρωματοπωλείο, που προσφέρει γνώσεις, εμπειρία, τεχνική και άριστα προϊόντα όπως: χρώματα σε μεγάλη συλλογή αποχρώσεων τεχνοτροπίες, chalk paints κλειδιά και κλειδαριές παντός τύπου σιδηρικά και εργαλεία GRAFFITI SPRAYS

www.vmg-sunset.gr

Xαλκίδος 7, Άνω Πατήσια (ΗΣΑΠ) // τ. 210 25 11 840 χρωματοπωλείο Κωνσταντίνος Πυρομάλλης

Βιοσυντονισμός Πρόληψη και έγκαιρη διάγνωση

Ο Βιοσυντονισμός ανήκει στην Ολιστική Ιατρική. Στηρίζεται στις αρχές της Ομοιοπαθητικής θεραπείας. Από κάποιους ονομάζεται και ψηφιακή Ομοιοπαθητική. Καλύπτει την ανάγκη της πρώιμης ανίχνευσης διαταραχών και επιβαρύνσεων του οργανισμού, που εν δυνάμει μπορούν να εξελιχθούν σε παθήσεις. Ο Βιοσυντονισμός γίνεται αποκλειστικά με την χρήση της εξειδικευμένης ιατρικής συσκευής τρίτης γενιάς ASYRA PRO. Αν θα θέλαμε να εξηγήσουμε λίγο περισσότερο τι είναι, θα λέγαμε ότι είναι η μέθοδος διάγνωσης και θεραπείας μέσω συχνοτήτων.

Βιοενεργειακός ελεγχος με το Asyra Pro Ποιά τεστ μπορώ να κάνω με το Asyra Pro;

Επιστημονικές παρατηρήσεις έδειξαν τα τελευταία εκατό χρόνια ότι το ανθρώπινο σώμα είναι συμπυκνωμένη ενέργεια. Η ενέργεια αυτή είναι μετρήσιμη και ορατή με την μορφή ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας μέσω ειδικών συσκευών. Το κάθε όργανο στο ανθρώπινο σώμα έχει την δική του συχνότητα δόνησης και εκπομπής. Η συχνότητα αυτή αλλάζει όταν το όργανο νοσεί. Οι δονήσεις όλων των οργάνων έχουν καταγραφεί και όταν αυτά είναι σε κατάσταση υγείας αλλά και όταν ασθενούν. Η βασική ιδέα του βιοσυντονισμού είναι απλή, αλλά οι πληροφορίες που προκύπτουν από αυτήν είναι πραγματικά εντυπωσιακές. Ο ασθενής κρατάει δύο μπρούντζινα ραβδοειδή ηλεκτρόδια σε κάθε χέρι του, από τα οποία περνούν διαδοχικά πληροφορίες σε ηλεκτρονική μορφή. Οι ηλεκτρικές πληροφορίες ακολουθούν τους κλασικούς μεσημβρινούς του σώματος, απ’ όπου διανέμονται σε ολόκληρο το σώμα. Ο τρόπος που αντιδρά το κάθε όργανο και το κάθε οργανικό σύστημα στις πληροφορίες βοηθάει στην εκτίμηση της κατάστασης του οργανισμού.

1. ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ (check up) Αρχικός έλεγχος σαράντα οργανικών συστημάτων 2. ΤΕΣΤ ΔΙΑΤΡΟΦΙΚΗΣ ΔΥΣΑΝΕΞΙΑΣ 3.ΤΕΣΤ ΕΛΕΓΧΟΥ ΒΙΤΑΜΙΝΩΝ, ΙΧΝΟΣΤΟΙΧΕΙΩΝ, ΑΜΙΝΟΞΕΩΝ 4. ΓΕΩΠΑΘΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟ ΣΤΡΕΣ 5. ΑΛΛΕΡΓΙΟΓΟΝΟΣ ΕΠΙΒΑΡΥΝΣΗ 6. ΤΟΞΙΚΟ ΦΟΡΤΙΟ ΣΤΟ ΣΩΜΑ 7. Ψυχολογικό προφίλ 8. Εξισορρόπηση των τσάκρας

Ο Βιοσυντονισμός δρά σε δύο φάσεις:

πρώτη φάση

δευτερη φάση

προσδιορισμός & εξάλειψη του αιτίου

επαναφορά πληγέντων οργάνων & συστημάτων του οργανισμού στο φυσιολογικό επίπεδο

ένα πολύτιμο διαγνωστικό εργαλείο

HΓΟΥΜΕΝΙΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Ευμένους 4-6, Παγκρατι // Τ.: 211 40 53 530 • τριγλιασ 43, ραφηνα (4ος οροφοσ) // Τ.: 229 41 54 566

www.biosyntonismos.com

της Άντας Κουγιά

H Πλατεία Η Μαργαρίτα, φοιτήτρια και με

*Για την Η. Και τον Α. που γνωρίστηκαν στην πλατεία του Ν. Ηρακλείου (Πλατεία 28ης Οκτωβρίου) στην έξοδο του ΗΣΑΠ. Στην αρχή έγιναν φίλοι, στην πορεία ζευγάρι και μέχρι σήμερα, 6 χρόνια αργότερα, είναι ακόμη μαζί και παίζουν μουσική. Πάντα μαζί.

«Σε αυτή την πόλη, κανείς δεν είναι μόνος: όλο και κάποιος θα τον αγαπά. Ή, στη χειρότερη, θα τον κουτσομπολεύει».

κουτσομπόλα της Πέρσας Δράκου sea4ever8@gmail.com

Αγαπητή Κουτσομπόλα…

Είμαι παρθένα. Σε τέσσερα χρόνια γίνομαι τριάντα, όμως δεν έχω κάνει ποτέ σεξ ούτε με άντρα, ούτε με γυναίκα. Έχω φιληθεί μερικές φορές στη ζωή μου κι ένας τους μου είχε πιάσει λίγο το στήθος. Οι δύο κολλητές μου δεν κάνουν άλλο στη ζωή τους από το να βγαίνουν, να φλερτάρουν και να... Κατάλαβες. Στο μεταξύ, όταν βγαίνουμε για καφέ, μιλάνε συνέχεια για τα κατορθώματά τους, τους γκόμενούς τους, τους οργασμούς κι όλα αυτά. Καμία τους ποτέ δεν είχε μια σταθερή σχέση, αν και είναι πολύ όμορφες, θα μπορούσαν να έχουν όποιον θέλουν. Εγώ κάτι τέτοιο ονειρεύομαι: μια σχέση. Και τότε, θα κάνω και σεξ. Δεν το λέω από ηθική σκοπιά. Όμως, βρίσκω άσκοπη όλη αυτή τη σπατάλη. Από την άλλη, καταλαβαίνω από μόνη μου ότι είναι λίγο κάπως να είμαι 26, να έχω τελειώσει τις σπουδές, να ζω μόνη εδώ και δύο χρόνια και να μην έχω κάνει έρωτα με κάποιον. Ίσως φοβάμαι. Σίγουρα, πάντως, έχω ανασφάλεια με το σώμα μου: είμαι πολύ, πολύ αδύνατη, χωρίς καθόλου στήθος. Κανείς δεν με έχει θελήσει ποτέ κι εμένα γενικά δεν είναι και το καλύτερό μου να φλερτάρω. Δε σου γράφω για να με συμβουλεύσεις για κάτι, ξέρω τι θα μου πεις, απλά ήθελα να οργανώσω τις σκέψεις μου. Ανώνυμη

συναντηθήκαμε «There are so many things that have to happen for 2 people to meet» 21 grams, 2003 Alejandro G. Inarritu Guillermo Arriage

Γεια σου, κοριτσάκι, Εντάξει, δε σε συμβουλεύω να προσπαθήσεις να απαλλαγείς από τις ανασφάλειες, ούτε να κάνεις παρέα και με άλλα άτομα εκτός από τις (σ)έξαλλες κολλητές, ούτε να ξεκολλήσεις το κεφάλι σου από το ότι όλοι οι άντρες θέλουν γυναίκες με βυζιά και καμπύλες. Μια χαρά κουκλάρα είσαι , είμαι σίγουρη και, βέβαια, αποκλείεται να μη σε έχει θελήσει ποτέ κανένας/ καμία, εκτός κι αν έχεις μείνει κλεισμένη μες στο σπίτι από τη μέρα που γεννήθηκες. Από την άλλη, τίποτα δεν είναι αφύσικο στο φλερτ και στο σεξ: δεν έχει πολύ και λίγο, δεν έχει ημερομηνία έναρξης και λήξης, δεν υπάρχουν κανόνες, χαλάρωσε. Αυτά, δε λέω κάτι άλλο προς το παρόν. Μη μας μαλώσεις κιόλας που σε συμβουλεύσαμε! Φιλί. Το νου σου!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Αν ονειρευόμαστε ότι βλέπουμε ή ότι φοράμε γραβάτα αντιπροσωπεύει τις υποχρεώσεις και τους δεσμούς μας στις σχέσεις μας. Μπορεί να νιώθουμε ασφυκτικά σε μια κατάσταση ή σε μια σχέση.

Αν η γραβάτα είναι χαλαρή στο λαιμό μας σημαίνει ότι πρέπει να φροντίσουμε μια ατελείωτη δουλειά μας. Αν βλέπουμε μια σφιχτή γραβάτα σημαίνει ότι νοιώθουμε παγιδευμένοι σε μια κατάσταση ή σχέση.

στίχοι

ονειροκρίτης «ΓΡΑΒΑΤΑ»

κρυφό όνειρο να γίνει τραγουδίστρια (είχε πράγματι πολύ ωραία φωνή και είχε ξεκινήσει και μαθήματα) είχε μόλις χωρίσει από τον Κώστα, μια πολύ δύσκολη σχέση που την ταλαιπώρησε για αρκετά χρόνια. Ο Φίλιππος, κάτοικος Νέου Ηρακλείου από πάντα, έπαιζε μουσική. Αυτή ήταν η ζωή του. Μάθαινε πολλά μουσικά όργανα, κυρίως μόνος του, έγραφε μουσική και στίχους και είχε δημιουργήσει με άλλους φίλους του από τη γειτονιά και το σχολείο, μία μπάντα. Η Μαργαρίτα, εκτός από το δικό της το δράμα, έπρεπε να συμπαρασταθεί και στη φίλη της Άρτεμις, η οποία είχε επίσης χωρίσει από μία ακόμη δυσκολότερη σχέση. Ο Φίλιππος και οι φίλοι του είχαν πάρει πολύ ζεστά το θέμα της μπάντας και έβγαιναν και έπαιζαν στο δρόμο. Πολύ συχνά στο στέκι τους, στην πλατεία του Ν. Ηρακλείου. Η Μαργαρίτα δέχθηκε άλλο ένα τηλεφώνημα από την Άρτεμις και πήγαν μαζί στο στέκι τους στο Μαρούσι. Πάλι κάτι είχε γίνει και Άρτεμις έκλαιγε με μαύρο δάκρυ. Όταν η Άρτεμις της είπε ότι θα της έφτιαχνε το κέφι μόνο αν πήγαιναν να δουν κάτι φίλους της από τη θεατρική ομάδα, αντιστάθηκε στην αρχή γιατί βαριόταν, αλλά ως σωστή φίλη έπρεπε τουλάχιστον να την πάει με το αυτοκίνητο. Ο Φίλιππος για άλλη μια φορά βρέθηκε στη γνωστή πλατεία και άρχισαν να παίζουν με τα παιδιά διάφορα τραγούδια. Κόσμος άρχισε να μαζεύεται γύρω τους. Η Μαργαρίτα, μετά από πολύ μπίρι-μπίρι, πάρκαρε και πήγε μαζί με την Άρτεμις. «Έλα Μαργαρίτα! Αυτοί είναι που παίζουν μουσική στην πλατεία!». Η Άρτεμις πήγε περιχαρής να τους χαιρετήσει: «Ήρθα τελικά! Με έφερε η φίλη μου η Μαργαρίτα! Παιδιά, τραγουδάει κι εκείνη, για ξεκινήστε!». Ο Φίλιππος σήκωσε τα μάτια του από την κιθάρα να δει ποια ήταν αυτή η τραγουδίστρια...

ΦΤΟΥ

Η μοναδική περίπτωση που το κουτσομπολιό δεν αρέσει στους ανθρώπους είναι όταν κουτσομπολεύεις αυτούς. Will Rogers, 1879-1935, Αμερικανός ηθοποιός

Διονύσης Σαββόπουλος

Καλοκαίρι, 1989 Καλοκαίρι, η γαλάζια προκυμαία θα σε φέρει καλοκαίρι, καρεκλάκια, πετονιές μέσ’ το πανέρι μες τη βόλτα αυτού του κόσμου που μας ξέρει καλοκαίρι, πλάι στα μέγαρα, στις τέντες με τ’ αγέρι καλοκαίρι, με χρυσούς ανεμιστήρες μεταφέρει την βανίλια με το δίσκο του στο χέρι την κοψιά μιας προτομής μέσ’ το παρτέρι καλοκαίρι, μ’ ανοιχτό πουκαμισάκι στα ίδια μέρη Καλοκαίρι, με μισόκλειστες τις γρίλιες μεσημέρι καλοκαίρι, καθρεφτάκια και μια θάλασσα που τρέμει στο ταβάνι και τους γύψους μεσημέρι καλοκαίρι, με τον κούκο μέσ’ τα πεύκα και στ’ αμπέλι καλοκαίρι, στόμα υγρό, μικροί λαγώνες, καλοκαίρι με τη φέτα το καρπούζι στο ‘να χέρι με φιλιά μισολιωμένα, καλοκαίρι καλοκαίρι, λίγες φλούδες στης κουζίνας το μαχαίρι

ΦΤΟΥ

ΔΙΑΤΡΟΦΗ

www.thesauchalife.com

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Πολλά λαχανικά, όσπρια, ξηρούς καρπούς, σπόρους και φρούτα Αναποφλοίωτα δημητριακά που διατηρούν όλη τους τη θρεπτική αξία (φαγόπυρο, καστανό ρύζι, κινόα, βρώμη, αμάρανθο)

ΚΟΡΙΝΑ ΚΑΡΑΔΗΜΟΥ

Η διατροφή μου και κατ επέκταση οι συνταγές του Saucha Life βασίζονται στις ακόλουθες αρχές:

Στόχος μου είναι να αποδείξω ότι η μαγειρική με βάση τα φυτά δεν είναι μόνο θρεπτική αλλά εύκολη, γρηγορη και απίστευτα νόστιμη! Αυτή είναι και η φιλοσοφία του Saucha: καθαρό, αληθινό φαγητό που τρέφει το μυαλό, το σώμα και τη ψυχή!

Φακοκεφτέδες

Ωμοφαγία όσο πιο συχνά γίνεται- αποφεύγοντας τις υψηλές θερμοκρασίες στο μαγείρεμα (και ειδκά το τηγάνισμα) για να διατηρούν οι τροφές τα απαραίτητα ένζυμα

Όχι στις έτοιμες- τυποποιημένες τροφές Όχι σε όλες τις μορφές κρέατος (ακόμα και στο κοτόπουλο) Όχι στα γαλακτοκομικά (γάλα, τυριά, γιαούρτι κλπ) Όχι στην επεξεργασμένη λευκή ζάχαρη Όχι στη γλουτένη

Η σπουδή μου βασίζεται στην αρχή του Ιπποκράτη «Φάρμακο σου η τροφή σου», διδασκόμενη πως η διατροφή μπορεί να βοηθήσει στη πρόληψη και θεραπεία ασθενειών.

Ένας πρωτότυπος τρόπος να βάλεις αυτή την πλούσια πηγή σιδήρου και πρωτείνης πιο συχνά στη διατροφή σου: λαχταριστοί φακοκεφτέδες με δροσερή σως πέστο βασιλικού. Και τα βραδυνά σου μετρατρέπονται σε μαγεία!

Γιια περισσότερες συνταγές επισκεφθείτε το www.thesauchalife.com

Βιολογικά προιόντα στα λαχανικά και φρούτα υψηλού ρίσκου στην εποχή τους

με σως βασιλικού & λάιμ

Υλικά (για 2) Για τις τηγανίτες 1 κούπα φακές

Εκτέλεση Ξεπλένες τις φακές και τις βράζεις σε κατσαρόλα με περίπου 2.5 κούπες νερό για 15 λπετά μέχρι να αρχίσουν να μαλακώνουν.

1/4 κρεμμύδι, κομμένο σε μικρά κομματάκια

Στραγγίζεις καλά και τις αφήνεις να κρυώσουν.

2 σκελίδες σκόρδες, κομμένες σε μικρά κομμάτια 3κτλ σούπας ελαιόλαδο

Με ένα πηρούνι αλέθεις τις φακές τόσο ώστε να πολτοποιηθούν

2κτλ σούπας πελτέ ντομάτας

ένα μπολ και προσθέτεις όλα τα άλλα υλικά ανακατεύοντας με το

1/3 κούπας βρώμη

πηρούνι. Παγώνεις στο ψυγείο για περίπου 30 λεπτά. Παράλληλα

1 κτλ γλυκού πάπρικα

αλλά κάποιες να διατηρούν την αρχική τους μορφή. Τις βάζεις σε

προθερμαίνεις το φούρνο στους 180 βαθμούς και απλώνεις σε ένα πιρέξ λαδόκολα και λίγο ελαιόλαδο. Πλάθεις τη ζύμη σε

1/8κτλ πιπέρι καγιέν

κεφτεδάκια και ψήνεις για περίπου 40 λεπτά. Περίπου στο μέσο

Λίγο αλάτι

του χρόνου, γύρισε τα κεφτεδάκια και από την άλλη μεριά για να ψηθούν ομοιόμορφα.

Για τη σως λάιμ / βασιλικού: Μια χούφτα βασιλικό 1/4 κούπας ελαιόλαδο

ΕΥΤΥΧΩΣ ΤΗΝ

1 λάιμ

ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ

Λίγα καρύδια

ΓΛΥΤΩΣΑ

Ανακατεύεις όλα τα υλικά για της σώς σε ένα επεξεργαστή τροφίμων και τοποθετείς σε ένα μικρό μπολάκι για να βουτάς τους φακοκεφτέδες.

Η ΤΕΧΝΗ ΣΩΖΕΙ (αρκεί να την γλυτώσει και αυτή)

Ιδέα-Κείμενα: Αλέξης Μητσοτάκης | Η PR του: Δέσποινα Πέττα, ηθοποιός & Έντεχνος: James Rodi, ηθοποιός | Φωτογραφία: Μυρτώ Στέλιου |

Ο Λουκάς ξύπνησε με μια ακόρεστη διάθεση συνεισφοράς.

Αρνούνταν να συνθηκολογήσει με την τετριμμένη καθημερινότητα...

Ο urban χαρακτήρας του, η βαθιά του κριτική κατά κύματα εκσφενδονίζονταν ολούθε.

Η δράση κύλαγε στο αίμα του, ένα κάψιμο στα σωθικά του χάριζε μικρές δόσεις ηδονής.

Ένοιωθε τόσο διαφορετικός μα όμως τόσο strong που μπορούσε τα πάντα να κάνει.

Όλες οι μορφές τέχνης του υποκλίθηκαν, τις θώπευσε ανέμελα, παιχνιδιάρικα.

Καμιά συμβατικότητα δεν άντεχε μπροστά του, η αυγή στην Πόλη άρχισε να ροδίζει.

Με ταπεινότητα γύρισε πλευρό, ένας ήρεμος παιδικός ύπνος τον πήρε στην αγκαλιά του. Το καθήκον εξετελέσθη, το ίδιο και η Τέχνη.

ΦΤΟΥ

H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ Της Πόπης

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Μάλιστα, ήταν ατμόπλοιο της πασίγνωστης μέχρι πριν από λίγες δεκαετίες ÇΗπειρωτικής ΑτμοπλοΐαςÈ. Το μόνο δε κοινό του με τις ÇπαραστρατημένεςÈ γυναίκες ήταν το ότι και αυτό εξώκειλε. Δυο φορές μάλιστα. Την πρώτη μια νύχτα του Νοεμβρίου του 1934 σε μια βραχονησίδα, Κασίδι με τ‹ όνομα, κοντά στο Καβούρι, στην πορεία του, ως ποστάλι, προς ένα σωρό νησιά του Αιγαίου. Με το που προσάραξε και πήρε κλίση, το πλήρωμα έδειξε μεγαλύτερο ενδιαφέρον να ξεφορτώσει τα τυριά που μετέφερε παρά να βοηθήσει τους επιβάτες να επιβιβασθούν στη στεριά Το αποτέλεσμα ήταν να πνιγούν μέσα στον πανικό έντεκα από δαύτους.

Τι το αξιοπερίεργο; Μα το ότι η Πόπη της έκφρασης δεν εκδιδόταν, αφού δεν ήταν καν γυναίκα! Μπορεί, όπως συνήθως συμβαίνει, να όφειλε το όνομά της σε κάποιο θηλυκό (Πηνελόπη, Καλλιόπη ή Παρθενόπη, άντε να βρεις) γνωστό του νονού της ή του ιδιοκτήτη

Το τραγικό συμβάν δεν έγινε γνωστό αμέσως καθώς το ÇΠόπηÈ δεν διέθετε ασύρματο. Έτσι, όμως, έγινε συνώνυμο κάθε κατάστασης αταξίας και πανικού. Το σωστό λοιπόν θα ήταν η έκφραση τουλάχιστον να γράφεται με το όνομα σε εισαγωγικά: ÇΈγινε της ÇΠόπηςÈ!È (αφού δεν υπάρχει τρόπος, πέρα από τη σχετική κίνηση των χεριών, να δηλωθούν τα εισαγωγικά στον προφορικό λόγο).

Από τον John Chondros

Ο ΠΡΟΚΛΗΤΙΚΟΣ

της, αλλά ήταν καράβι!

Την Πόπη την ξέρετε; Ποια Πόπη; Μα, αυτή που κατέληξε συνώνυμο της Çεπί χρήμασι εκδιδομένης γυναικόςÈ (ή ÇγυνήςÈ για αυτούς που αρέσκονται να χρησιμοποιούν αρχαιοπρεπείς εκφράσεις χωρίς να σκαμπάζουν γρυ ούτε καν από απλή καθαρεύουσα) ή του κοινού προσδιορισμού αυτής. Δηλαδή της έκφρασης ÇΈγινε της Πόπης!È, που όλοι έχουμε στην άκρη της γλώσσας μας για να πούμε το: ÇΈγινε το έλα να δεις!È.

Για την ιστορία, το ÇΠόπηÈ άλλαξε ρότα. Μπήκε στη γραμμή των νησιών του Ιονίου, αλλά και εκεί δεν απέφυγε μία νέα προσάραξη, όχι τόσο σοβαρή όσο η προηγούμενη. Άλλαξε και όνομα, αλλά του’μεινε το όνομα!

Ο Τι;Πώς;

ΣΤΑΥΡΟΛΕΞΟ

1 2 3 4 5 6 7 8 9 Λ.Σ.

ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. «Γεωμετρική» συνοικία της Αθήνας. 2. Η πιο γνωστή αθηναϊκή των δεκαετιών του ‘50 και του ‘60 βρισκόταν εκεί όπου σήμερα βρίσκεται η πλατεία Πρωτομαγιάς. - Όμορφο άγαλμά της κοσμεί την πλατεία Κ. Νικολόπουλου. 3. Δρόμος αφιερωμένος σε αυτό το ελληνικό ακρωτήριο βρίσκεται στην Κυψέλη. 4. Το νεοκλασικό, όπου έμενε αυτός ο λογοτέχνης, διασώζεται κοντά στην πλατεία Αμερικής (γενική). 5. Ως ποίημα την έκανε γνωστή ο Κώνσταντίνος Καβάφης, στον δρόμο όμως που φέρει το όναμά της έμεινε για ένα διάστημα ο Οδυσσέας Ελύτης. 6. Τέτοιος οργανισμός είναι και ο Δήμος Αθηναίων (αρχικά, αντιστρόφως). - Έτσι χαρακτηρίζονται τελευταία πολλές κινηματογραφικές αίθουσες, αλλά και ξενοδοχεία της Αθήνας (αντιστρόφως). 7. Αν και «περσική» βρίσκετται στην Ακρόπολη των Αθηνών (αιτιατική - ηχητικά). - Πασίγνωστη παλιά ραδιοφωνική «θεία» που τιμήθηκε σε κηπάριο των Αμπελοκήπων. 8. Στην Α’ Αθηνών πήρε το τρίτο μεγαλύτερο ποσοστό του στο δημοψήφισμα του 2015 (αντιστρόφως). - Η πρώτη λέξη επιγραφής αθηναϊκού βωμού που εντυπωσίασε τον Απόστολο Παύλο. - Τα αρχικά σατιρικού συγγραφέα του 19ου αιώνα, ο οποίος τιμάται από δρόμο της περιοχής Γκύζη. 9. Έχει δώσει το όνομά του σε αθηναϊκό δρόμο που εκτείνεται από την οδό Πειραιώς (Π. Τσαλδάρη) ως την οδό Κωνσταντινουπόλεως (αιτιατική).

ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Περιοχή της πρωτεύουσας που θυμίζει αρχαίο άθλημα. 2. Τα πρώτα γράμματα των δύο λέξεων των πινακίδων αθηναϊκού δρόμου που κάποτε έχασε το μισό του μήκος για χάρη της υπερατλαντικής υπερδύναμης. - Τα παλιά της Αθήνας ήταν πράσινα ή κίτρινα. 3. Την αθηναϊκή πλατεία που φέρει το όνομά του είχε το πάλαι ποτέ ως αφετηρία το εντυπωσιακό «Θηρίο». - Αυτή η πλευρά της πρωτεύουσας συνορεύει με τους Δήμους Δάφνης, Υμηττού κ.λπ. (αρχικά). 4. Αυτή τη χρονιά (π.χ.) εγκατέλειψε ο Αναξαγόρας την αρχαία Αθήνα. - Το έχουν ακούσει πολλές φορές οι Αθηναίοι από τους υποψήφιους δήμαρχους της πόλης (αντιστρόφως). 5. Συνοικία της Αθήνας που πήρε το όνομά της από ιταλική οικογένεια ιδιοκτήτρια μεγάλων εκτάσεων σε αυτή. 6. Συνέδεε, σε παλιά ταινία, τον λαό με συνοικία της καλής αθηναϊκής κοινωνίας (αντιστρόφως). - Από το κτήμα αυτού του Βαυαρού, ένα από τα δύο άκρα της γραμμής 10 του τροχιοδρόμου που κατέληγε στο Θησείο, σώζεται πλέον μόνο 7. Για αυτήν δημιουργεί κέντρα η δημοτική αρχή της πρωτεύουσας. ένα μικρό εκκλησάκι (αντιστρόφως). 8. Δεν τα… ήθελε επιφανής αθηναίος πολιτικός των τεσσάρων πρώτων μεταπολεμικών δεκαετιών. - Το ακολουθούσε το όνομα της πρωτεύουσας (στην δοτική) σε ημερομηνίες παλαιών εγγράφων ή επιστολών. 9. Η στοά που φέρει το όνομά του κάποτε έσφυζε από ζωή, σήμερα είναι σχεδόν έρημη (γενική).

Τι γίνεται με αυτό τον υπερφυσικό μπεμπέ, αυτό το playmobil σε φυσικό μέγεθος το Κιμ Γιούνγκ Ουν; Εκεί που πέταγε τον θείο του στους κροκόδειλους, επειδή χασμουρήθηκε στο υπουργικό συμβούλιο και εκτελούσε την γυναίκα του με ρουκέτες επειδή δεν του σιδέρωσε τα κορδόνια, αυτός μας εχει βγει το καλύτερο παιδί! Γελάει, αγκαλιάζει, μοιράζει φιλάκια, αγάπη μόνο, καταργεί τα πυρηνικά, έβαψε πράσινο το κόκκινο κουμπί, υπογράφει “Ειρήνη” από δω και κει με τους παλιούς εχθρούς. Κιμ αγόρι μου κουρδιστό μου πορτοκαλάκι, τι έπαθες; Χάζεψες; Όχι κύριε! Ο παλιός κακός Κιμ Γιούνγκ Ουν που όλοι αγαπήσαμε, βρίσκεται ακόμη κάτου από αυτόν τον μασκαρεμένο μανδύα κι καραδοκεί. Όλο αυτό το θέατρο περί ειρήνης είναι απλά και μόνο κόλπο για να σύρει τον Τραμπ στην φωλιά του Κούκου, στην Βόρεια Κορέα. Εκεί που ο Ντόναλντ θα εμφανιστεί στην Πιονγιάνγκ κορδωμένος σαν γαλοπούλα «τρα λα λό, τρα λα λά έβαψα πορτοκαλί το μαλλάκι και την μουσούδα μου, τι ωραία τι καλά πάω να υπογράψω» , θα τον επιάσει ο χοντρός και θα τον ερίξει στην αρένα! Πως έριχνε ο Καλιγούλας τους χριστιανούς στα λιοντάρια επί Νέρωνα; Τέτοια φάση. Θα τον κουρέψει με την ψιλή, θα τον μπλανσάρει με την βοήθεια του Τιμολέοντα με κάρδαμο και σεβίτσε μοσχοκάρυδο και θα τον πετάξει κάτω στα θηρία, ενώ αυτός μαζί με την Στόρμυ Ντάνιελς, τον Ελληνοκινεζο σεφ, τον Ντένις Ρόντμαν και την Μελάνια θα χορεύουν από πάνω Μητροπάνο ζεϊμπεκιές «θα κάνω στάση στην διπλή γραμμή του δρόμου» σε live παγκοσμια σύνδεση στο CNN. Ντόναλντ Τραμπ, πετροπλυμένη αγκινάρα, ήγγικεν η βασιλεία των Ουραγών: Ο καιρός γαρ εγγύς...

ΦΤΟΥ

ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ

τ.: 6977626530 bougkas@gmail.com

www.athenspsychologist.gr

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Σταύρος Μπουγκάς

Διαχείριση αποτελέσματος, όχι διαχείριση αποτυχίας

MHN EΜΠΙΣΤΕΥΕΣΤΕ ΤΟΝ dr. google. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Μέρες δοκιμασιών και αποτελεσμάτων αυτές που διανύουμε. Νέοι συνάνθρωποί μας συμμετέχουν σε εξετάσεις τις οποίες έχουμε καταφέρει, σαν κοινωνία, να τις θεωρούμε σαν κάτι τόσο σημαντικό που το αποτέλεσμά τους θα καθορίσει οριστικά το μέλλον μας. Όσο μεγάλη η πεποίθησή μας αυτή άλλο τόσο μεγάλη είναι και η πλάνη μας. Η λέξεις «αποτυχία» και «επιτυχία» είναι μεν μεταξύ τους αντίθετες, ωστόσο αλληλοσυμπληρώνουν η μια την άλλη και συνδέονται στενά καθώς η δεύτερη οφείλει την ύπαρξή της στην πρώτη και καλό είναι να έχουμε κατά νου ότι αναφερόμαστε σε δύο υποκειμενικά οριζόμενες έννοιες. Όμως τι άραγε θα λέγαμε για να στηρίξουμε τον εαυτό μας ή κάποιο άλλο/η αν ήμασταν πατέρας ή μητέρα του/της και βρισκόμαστε στη θέση να πρέπει να διαχειριστούμε μια αποτυχία; πως θα συμπεριφερόμασταν; Σίγουρα όλοι έχετε κάποιες ιδέες στο μυαλό σας για το τι ακριβώς θα κάνατε αλλά επιτρέψτε μου να προτείνω κι εγώ κάποιες επιγραμματικά: Μην ταυτίζετε τον άνθρωπο με την αποτυχία. Από τη φύση μας είμαστε πολύ περισσότερα και έχουμε δυνατότητες και ικανότητες που μπορούμε να τις αξιοποιήσουμε υπό την προϋπόθεση ότι με ψυχραιμία θα αναλογιστούμε τις πραγματικές συνέπειες μιας αποτυχίας. Ακούστε. Δώστε χώρο και χρόνο να ακούσετε είτε τον εαυτό σας είτε αυτόν/ην που σας έχει ανάγκη. Μη βιαστείτε να προσπεράσετε τα δυσάρεστα συναισθήματα και αφήστε τα να εκφραστούν. Εξηγήστε. Η αποτυχία είναι κομμάτι της επιτυχίας, κομμάτι της ζωής εξίσου σημαντικό και είναι ακριβώς αυτή (όχι μόνο η επιτυχία) που μας διδάσκει και μας δυναμώνει. Υποστηρίξτε. Είναι ιδιαιτέρως σημαντικό να σταθούμε στήριγμα ικανό να βασιστεί πάνω του αυτόν/ην που μας έχει ανάγκη. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ παρατηρούσε: «Ούτε η επιτυχία είναι οριστική, ούτε η αποτυχία μοιραία. Αυτό που μετράει είναι το να βρίσκεις το κουράγιο να συνεχίζεις».

Για να επιτύχεις τη μέγιστη απόδοση, την καλύτερη συγκέντρωση και τη μεγαλύτερη απομνημόνευση, κατά τη διάρκεια της εξεταστικής, δεν θέλει κόπο, θέλει τρόπο! • Πρωινό με φρεσκοστυμμένο χυμό πορτoκάλι: Bοηθάει στην καλύτερη λειτουργία του πεπτικού συστήματος, ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, χαρίζει ενέργεια, είναι πλούσιο σε βιταμίνες και έχει αντιβακτηριδιακές ιδιότητες. • Ξεκινάμε την ημέρα πάντα με πρωινό: Τα άτομα που δεν τρώνε πρωινό παρουσιάζουν χαμηλή ενεργητικότητα, κούραση, κόπωση, είναι νευρικοί και σπάνια μπορούν να αποδώσουν σωστά. Το αντίθετο λοιπόν αποτέλεσμα από αυτό που ζητάμε στην εξεταστική περίοδο. Γι’ αυτό φάε ένα καλό ελαφρύ και γεμάτο πρωτεΐνες πρωινό, υδατάνθρακες και φρούτα • Δίαιτα? Ποτέ μέσα στις εξετάσεις! Οι εξετάσεις απο μόνες τους είναι μια περίοδος stress για τον οργανισμό. Οι αλλαγές στον τρόπο διατροφής σου κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, το μόνο που μπορεί να προκαλέσει είναι νευρικότητα, κόπωση, μείωση συγκέντρωσης και δυσκολίες στην απομνημόνευση. • Να τρώς σε τακτικές ώρες: Να τρως κάτι ελαφρύ και σε μικρή ποσότητα ανά τακτά χρονικά διαστήματα, περίπου κάθε 3-4 ώρες. Έτσι ο εγκέφαλός σου θα τροφοδοτείται με γλυκόζη, που είναι απαραίτητη για την δύσκολη περίοδο της εξεταστικής, και θα ελαττώνεται το αίσθημα της κόπωσης που προκαλείται από το εντατικό διάβασμα. • Υγιεινά Σνακ όπως: -φρέσκα φρούτα και λαχανικά-σαλάτες -ξηροί καρποί ή σπιτικές πίτες -δώσε βάση στα προϊόντα ολικής διατροφής. Επιπλέον, να τρως πάντα στο σπίτι, απέφυγε τα μεγάλα και βαριά γεύματα, ιδιαίτερη προσοχή στο βραδινό σου καθώς μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τον ύπνο σου. Περιόρισε τα γλυκά αλλά καλό θα ήταν να τρως λίγη μαύρη σοκολάτα, χωρίς υπερβολές. Πιες πολλά υγρά και προσοχή με τους καφέδες! Καλή επιτυχία!

ΕΙΔΙΚΟΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟΣ Πατησίων 122, τ.: 2110123610 fb.: @IatreioGreka

www.pathologosgreka.gr

Αθηνά Γρέκα - Παναγίδου

Δίαιτα κατά τη διάρκεια της εξεταστικής

ΤΟ ΓΙΑΤΡΙΚΟ ΣΟΥ

ΚΕΙΜΕΝΑ

ΟΡΘΟΠΑΙΔΙΚΟΣ ΧΕΙΡΟΥΡΓΟΣ Κυψέλης 106, Πλ. Κυψέλης Τ.: 213 03 21 924

petros@dempegiotis.gr Πέτρος Δεμπεγιώτης

Αρθροσκόπηση

Η αρθροσκόπηση είναι μία πολύ διαδεδομένη μέθοδος αποκατάστασης βλαβών εντός των αρθρώσεων. Συνίσταται στην είσοδο μιας κάμερας εντός της άρθρωσης μέσω μιας μικρής τομής στο δέρμα και των ειδικών αρθροσκοπικών χειρουργικών εργαλείων από άλλες παρόμοιου μεγέθους τομές. Η κάμερα αυτή είναι συνδεδεμένη με οθόνη, από την οποία ο ιατρός βλέπει την κατάσταση της άρθρωσης και επεμβαίνει ανάλογα με την περίπτωση. Η αρθροσκόπηση διενεργείται σε όλες τις μεγάλες, συνήθως αρθρώσεις, όπως το γόνατο, ο ώμος, το ισχίο, η ποδοκνημική και η πηχεοκαρπική. Στόχος της είναι η αποκατάσταση βλαβών όπως η ρήξη του μηνίσκου, των χιαστών, των τενόντων του στροφικού πετάλου του ώμου, των χόνδρινων ελλειμμάτων κ.α.. Η αρθροσκόπηση γίνεται με γενική ή ραχιαία αναισθησία, ανάλογα με την πάσχουσα περιοχή και την κλινική κατάσταση του ασθενούς. Είναι μια τεχνική ελάχιστης επεμβατικότητας, η οποία προκαλεί ελάχιστη καταστροφή των ιστών πέριξ της άρθρωσης με αποτέλεσμα την μείωση του μετεγχειρητικού πόνου και της ταχύτερης αποκατάστασης. Ο χρόνος αποκατάστασης ποικίλει ανάλογα με το πρόβλημα του ασθενούς. Σε μία απλή ρήξη μηνίσκου ο ασθενής μπορεί να πατήσει αμέσως το πόδι. Η αποκατάσταση της ρήξης του τένοντα του υπερακανθίου μπορεί να χρειασθεί και δύο μήνες φυσικοθεραπευτικής παρέμβασης. Η μέθοδος αυτή αποτελεί, πλέον και τη μόνη θεραπευτική αντιμετώπιση ορισμένων παθήσεων και έχει διευρύνει τις γνώσεις μας πάνω στην παθολογία των αρθρώσεων.

H ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Ευάγγελος Πόππης // Ιατρός αιματολόγος Η δυνατότητα αποθήκευσης και συντήρησης του ανθρώπινου αίματος σε ρευστή κατάσταση σε ειδικούς ασκούς και ψυγεία, έδωσε τεράστια ώθηση στην πρόοδο της ιατρικής επιστήμης. Η ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ (Blood Banking) είναι ο κλάδος της ιατρικής που ασχολείται με την συλλογή, τον έλεγχο, την συντήρηση του αίματος και την εκπόνηση οδηγιών για την ορθή χρήση του. Παρατάθηκε έτσι κατά πολύ ο χρόνος ζωής του ανθρώπου, διότι πολύπλοκες εγχειρήσεις, χημειοθεραπείες σε καρκίνους, βαρειά τραύματα, βαρειές αναιμίες αντιμετωπίζονται πλέον άφοβα και αποτελεσματικά. Η ιστορία της Ελληνικής Αιμοδοσίας δεν υστέρησε χρονικά από την διεθνή πρακτική. Το 1916 ο καθηγητής κ.Οικονόμου πραγματοποίησε στην Πολυκλινική Αθηνών την πρώτη μετάγγιση σε ασθενή από εθελοντή ιατρό αιμοδότη. Το 1931 γίνονται 22 μεταγγίσεις στο Νοσοκομείο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ. Το έτος 1939 πραγματοποιείται στο ΛΑΪΚΟ Νοσοκομείο Αθηνών η πρώτη μετάγγιση συντηρημένου σε ψυγείο αίματος και κατά την διάρκεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου γίνονται μεταγγίσεις σε τραυματισμένους στρατιώτες. Σημειωτέον ότι οι ομάδες αίματος ανακαλύφθηκαν το έτος 1900, το αντιπηκτικό για να μην πήζει το αίμα μέσα στις φιάλες το έτος 1915 και το σύστημα ρέζους το έτος 1940. Στην Ελλάδα χρειαζόμαστε ετησίως περίπου 600.000 φιάλες αίματος. Το 40% αυτών εξοικονομείται από αιμοδοσία συγγενών των ασθενών και το 60% από εθελοντές. Η εισαγωγή αίματος από το εξωτερικό έχει ουσιαστικά σχεδόν μηδενισθεί. Είμαστε περίπου αυτάρκεις σε αίμα και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα ελλείψεων εάν υπήρχε κεντρικός έλεγχος διαχείρισης των αποθεμάτων μέσω ηλεκτρονικής πλατφόρμας, όπως και πιο ορθολογική οργάνωση εθελοντικών αιμοδοσιών το θέρος και τις διακοπές Χριστουγέννων και Πάσχα. Το πρόγραμμα αυτό της ηλεκτρονικής διαχείρισης έχει αρχίσει να υλοποιείται τα τελευταία χρόνια από το Εθνικό Κέντρο Αίματος που βρίσκεται στην συνοικία Θρακομακεδόνων. Το μεγαλύτερο ποσό αίματος καταναλώνεται σε άσθενείς άνω των 70 ετών. Το κόστος για την συλλογή και τον έλεγχο αυτών των φιαλών ανέρχεται συνολικά στο 5% του συνολικού προϋπολογισμού για την υγεία. Το κόστος

ανάκτησης μίας φιάλης από αιμοδότη έως ψυγείο υπολογίσθηκε στα 130 ευρώ, ενώ το συνολικό κόστος μετάγγισης μίας φιάλης αίματος από την φλέβα του αιμοδότη έως την φλέβα του ασθενή υπολογίζεται στα 500 ευρώ. Σημειωτέον ότι ένας ασκός αίματος δεν συντηρείται επ άπειρον αλλά από 35 έως το πολύ 42 ημέρες και εάν δεν καταναλωθεί, καταστρέφεται ως ακατάλληλος/ληγμένος. Όλοι οι ασκοί αίματος ελέγχονται για σύφιλη, ηπατίτιδα Β, ηπατίτιδα C, AIDS με τελευταίου τύπου μοριακές μεθόδους (PCR), οι οποίες κατέβασαν τα παράθυρα λανθάνουσας λοίμωξης σε λιγότερο από τις δέκα μέρες. Η συλλογή, ο έλεγχος και η διακίνηση του αίματος γίνεται Πανελλαδικά μόνον από τις 100 Αιμοδοσίες Δημόσιων Νοσοκομείων και με δαπάνη του Ελληνικού Κράτους. Το 1979 με απόφαση του υπουργού Σ.Δοξιάδη έκλεισαν οριστικά όλες οι Ιδιωτικές Τράπεζες Αίματος. Από το σύνολο των 54.000 νοσοκομειακών κλινών σε όλη την Επικράτεια, οι 15.000 κλίνες (ποσοστό 28%) ανήκουν σε Ιδιωτικά Νοσηλευτήρια. Σε αυτά τα Ιδιωτικά Νοσηλευτήρια οι ανάγκες αίματος καλύπτονται από κάποια Δημόσια Τράπεζα Αίματος Δημόσιου Νοσοκομείου με την οποία υπάρχει επίσημη διασύνδεση.

• Μαγνητικός Τομογράφος • Αξονικός Τομογράφος • Ψηφιακή Μαστογραφία • Ψηφιακό Ακτινολογικό • Ψηφιακές ΠανοραμικέςΚεφαλομετρικές • Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας • Υπέρηχοι (triplex) Αγγείων • Υπέρηχοι Μυοσκελετικού (Αρθρώσεων-Μαλακών Μορίων) • Υπέρηχοι (triplex) Καρδιάς • Tμήμα Παρακεντήσεων • Τεστ Kοπώσεως • Γαστρεντερολογικό Tμήμα • Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα • Ηλεκτρομυογράφημα • Μικροβιολογικό • Αιματολογικό • Ανοσολογικό • Βιοχημικό

Εν κατακλείδει η ένταξή μας σε μια ομάδα εθελοντικής προσφοράς (π.χ. Αιμοδοσίας) μέσα στους οικονομικά δύσκολους και κοινωνικά και ιδεολογικά δαιδαλώδεις καιρούς που ζούμε, είναι μια όαση, είναι ένα δροσερό ντούς που γαληνεύει την ψυχή μας και μας δίνει όραμα και κουράγιο για τις καλύτερες μέρες της ανθρωπότητας που θα έρθουν.

• Ορμονολογικό • Rast Test • Νεοπλασματικοί Δείκτες • Test PAP • Προγεννητικός Έλεγχος • Διερεύνηση Αρτηριακής Πίεσης

Πατησίων 237, Πλ. Κολιάτσου, Αθήνα Tηλ.: 210 8640918, 210 8640988 fax: 210 8665155 ΝΕΑ ΔΙΑΓΝΩΣΤΙΚΗ ΜΟΝΑΔΑ Αμφιαράου 165, Σεπόλια Τηλ. 210.5157982, 210.5124046

ΦΤΟΥ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ

Αν σας έχει συμβεί να ζείτε κάτι και να νομίζετε πως είτε παίζεται σε ταινία (χωρίς να πληρώνεστε) είτε ότι παρακολουθείτε παράσταση (χωρίς να πληρώνετε) είστε οι άνθρωποι μου. Γιατί ξέρω, θα με πιστέψετε πως όσα σας εξιστορώ έχουν συμβεί στα αλήθεια και δεν είναι όσα γεννά ένα νοσηρό μυαλό ενός ακόμα ημιτελούς και άτυχου συγγραφέα που οι άτιμες εκδοτικές και το σύστημα βεβαίως βεβαίως δεν έχουν αναγνωρίσει το ταλέντο του.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Χάος στην ΑΣΟΕΕ

Μεσημέρι στην πολύπαθη Πατησίων. Κρύο, ψιλόβροχο, μελαγχολία. Η ροή των αυτοκινήτων ράθυμη σαν εξηνταπεντάρης σε ανηφόρα. Ήδη υπάρχουν κορναρίσματα, παπάκια που ανεβοκατεβαίνουν πεζοδρόμια, η Ασοεε γεμάτη πλανόδιους, ναύλον, γεμάτη ΑDIPΑS, FUMA και LOUIS MPOUTON. Κυρίες περνούν και μία βρίζουν για το παρεμπόριο, μία κοιτούν τις τιμές και ρωτούν για το μέγεθος και για άλλα χρώματα και πόσο θα μου το αφήσεις καλέ αν πάρω και για την κόρη μου;

Όταν οι κεφτέδες μιας γιαγιάς φλέγονται, ένας ζητάς προκαλεί με την παρουσία του, τότε η ταξική πάλη μπορεί να αποκτήσει μία νέα βάση για να οξυνθεί.

Στο στενάκι, σε μία από τις πολυκατοικίες στον 5ο όροφο, μια γιαγιά στο μπαλκόνι αρχίζει να φωνάζει. “Φωτιά τρεχάτεεε! Άρπαξαν οι κεφτέδες! Πήρα φωτιά, η κουζίναααα” και άλλα τέτοια τρομακτικά. Γιατί όσο να ‘ναι αν αρπάξουν οι κεφτέδες και πάρει φωτιά το λάδι η κατάσταση είναι για πολλά. Και άμα έχει και σεμεδάκι στον αποροφητήρα τότες μιλάμε για παρανάλωμα. Σαν να μην έφταναν οι φωνές, ένα μαύρο σύννεφο άρχισε να βγαίνει από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα. Κάποιοι που ψιλογέλαγαν τα χρειάστηκαν, το ομολογώ και εγώ ανάμεσά τους.... Άλλοι χτύπαγαν κουδούνια μα κανείς δεν άνοιγε. Εμείς της φωνάζαμε να κλείσει τον γενικό, εκείνη δεν μπορούσε να μπει μέσα. Οι μαυρούληδες (και μην κατηγορηθώ από κανένα κοθώνι για ρατσισμό) άρχισαν και αυτοί να κοιτούν, να μιλούν μεταξύ τους, να δείχνουν. Η ροή στα αυτοκίνητα άρχισε να γίνεται ακόμα πιο αργή. Ένας χριστιανός (το συμπεραίνω γιατί έκανε τον σταυρό του συνεχώς) πήρε τηλέφωνο την Πυροσβεστική, οι υπόλοιποι προσπαθούσαν να ηρεμήσουν την γιαγιάκα. “Βρε την καημένη” έλεγε ο ένας, “τι θέλουν και μαγειρεύουν σε αυτήν την ηλικία” έλεγε ο άλλος, “μπουρλότο θα γίνει” έλεγαν οι πιο ψύχραιμοι. Δεν σας κρύβω πως ένας δύο άρχισαν να βιντεοσκοπούν με το κινητό τους και ένας από αυτούς αναρωτήθηκε προς τον φίλο του: “Έχω έναν γνωστό στο σκάι, λες να μου δώσουν τίποτα αν τους το στείλω;”. Ο άλλος την είδε Κόπολα και άρχισε να του λέει. Πάμε πιο κοντά και κάνε ζουμ, να ακούγονται οι φωνές . Τώρα τι σχέση είχε το ζουμ με τις φωνές δεν κατάλαβα αλλά μπορέι να είναι και κανένα νέο σμαρτ που δεν το ξέρω. Ένας παππούς κούνησε αποδοκιμαστικά το κεφάλι του, ο άλλος συνέχισε να τραβάει. Ένας Ζητάς άρχισε να χώνεται ανάμεσα στα αυτοκίνητα, να μαρσάρει, να έχει βάλει την σειρήνα και να προσπαθεί να ανοίξει δρόμο. Οι οδηγοί ανταποκρίνονταν και προσπαθούσαν να κάνουν στην άκρη ενώ από μακριά ακούγονταν το ουρλιαχτό της Πυροσβεστικής. Ο Αστυνομικός είχε φτάσει πια μπροστά στην Ασοεε, είχε ξεκαβαλικέψει και προσπαθούσε σαν να έπαιζε Τετρις να

κερδίσει πόντους φέρνοντας όσο γίνεται πιο κοντά τα αυτοκίνητα. Η γιαγιάκα ήταν πια αποκαμωμένη, σταυροκοπιόταν, οι καπνοί είχαν αρχίσει να πυκνώνουν, μερικοί ετοιμάζονταν να σπάσουν την τζαμαρία αλλά σταμάτησαν μιας και ερχότανοι Πυροσβέστες. Ξαφνικά μία βόμβα μολότοφ εκσφενδονίστηκε προς τον Ζητά και ένα σύνθημα ακούστηκε στεντόρεια! “Μπάτσοι- ΓουρούνιαΔολοφόνοι”. Τρεις-τέσσερις άρχισαν να τον κυνηγούν, η μηχανή παρανάλωμα, οι οδηγοί να έχουν πανικοβληθεί και να κορνάρουν. Οι μαυρούληδες (κόψτε το αυτό με την πολιτική ορθότητα που όλα τα βγάζετε ρατσιστικά και σεξιστικά) νόμιζαν πως γίνεται εκκαθάριση της αστυνομίας και άρχισαν να μαζεύουν την (μισή) πραμάτεια τους και να τρέχουν ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα. “Ρε την γιαγιά ρεεεε” άρχισε να φωνάζει ο κόσμος αλλά οι τύποι ούτε που καταλάβαιναν τι τους έλεγαν και συνέχισαν τα συνθήματα προσθέτοντας μία ακόμη πινελιά σε μία άκρως σουρεαλιστική κατάσταση. Οι κυρίες όπου φύγει φύγει, φώναζαν “αλήτες” (αν και νομίζω πως μία από αυτές καβάντζωσε μία τσαντούλα ασορτί με το φουστάνι και το ύφος της). Δύο τρεις μυστικοί, που μόνο μυστικοί δεν ήταν, άρχισαν να τραβολογούν δύο μαυρούληδες. “Πέσε κάτω ρε!” ο ένας, “εγκώ έχει πέιπερ ο άλλος”. Μερικές κοτρώνες που εκσφενδονίζονταν προς όλους έκαναν ακόμα πιο χαώδη την κατάσταση. Η γιαγιά ήταν τελείως παραιτημένη πια, αφού από πάνω έβλεπε την ελληνική ταινία να εξελίσσεται. Ένας τύπος από τους φωνάζοντες συνθήματα κάτι κατάλαβε με τα πολλά και φώναξε με όλη του την δύναμη. “Ρε σταματάτεεεε! Θα καεί η γιαγιά”. Ένας δικός του τον κοίταξε αποχαυνωμένος και ψέλλισε. “Ποια γιαγιά; Τι είναι η γιαγιά;”. Μάλλον νόμιζε πως ήταν κάνα συνθηματικό που δεν το ‘χε διδαχτεί ακόμα. Ο άλλος τον έπιασε, τον σκούντηξε στα γερά. “Ρε μαλάκες σταματήστε, θα καεί η γιαγιά”. “Ναι” είπε ένας άλλος που χώθηκε για να πει και αυτός την εξυπνάδα του, σε τέτοιες στιγμές δεν μιλάς. “Μα ναι ρε παιδιά, τι κάνετε εκεί πέρα, ντροπής πράγματα”. Πριν τελειώσει είχε φάει μια σπρωξιά και ήρθε στην θέση του. Οι τύποι αποσύρθηκαν, κάποιοι μάλιστα βοήθησαν να περάσουν και τα οχήματα της Πυροσβεστικής. Η γιαγιά αναθάρρησε, η φωτιά έσβησε. Ο παππούς, μάλλον τρολάρισε με την φράση. Όταν είμαστε ενωμένοι οι Έλληνες θαύματα κάνουμε...

κοντινες αποδρασεις

33 χλμ.

40 λεπτ.

Στη

Ραφήνα θα σε πάω! τησ μαριαννασ παπαγεωργιου

Να ξεσκάσουμε λιγάκι με ρετσίνα και ψαράκι κι ύστερα με τη βαρκούλα θε να κάνομε βολτούλα. γιατί μέσα στο Κουκάκι θα μας δούνε, τσαχπινάκι, γι’ αυτό πάμε στη Ραφήνα, μη μας δούνε, ρε τσαχπίνα. “Η τσαχπίνα στην Ραφήνα”, Ρόζα Εσκενάζη Στην ζωή υπάρχουν πράγματα υπερτιμημένα και άλλα που δεν χαίρουν αυτό που αξίζουν. Για τα πρώτα υπάρχουν αφιερώματα, προβολή, κολακεία και αποθέωση. Για τα δεύτερα μία σιωπή. Έχω την αίσθηση πως στην δεύτερη κατηγορία ανήκει και η Ραφήνα. Προσωπικά θεωρώ σημαντικό έναν τόπο που έχει ιστορία, δηλαδή δεν είναι κατασκεύασμα οικιστικό που αναπτύχθηκε μέσα σε μία δύο δεκαετίες. Ένας τόπος έχει μία διαδρομή, ιστορικές τομές, διακλαδώσεις, πολλές διαστάσεις, θετικά και αρνητικά, δυνατότητες και αδυναμίες. Συζήτησα με την Αρχαιολόγο Πέλλη Φωτιάδη από την εφορία αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής, που επιβλέπει τις ανασκαφές και μου ανέφερε για τον Οικισμό που υπήρχε το... 3000 π.χ. Είδα σε πολλά μαγαζιά τις φωτογραφίες από τους οικισμούς των προσφύγων από την Τρίγλια της Μικράς Ασίας που ήρθαν το 1923, τους ψαράδες στο (τότε) μικρολίμανο μαζί με τους πιτσιρικάδες που έκαναν θελήματα στους παραθεριστές. Ένας οικισμός που μεγάλωσε, αναπτύχθηκε και έγινε προάστιο της Αθήνας όπως λένε αρκετές ιστοσελίδες. Αλλά γιατί όχι πόλη; Φίλοι Αθηναίοι, η Αραφήν (Ένας από τους 100 Δήμους των Αθηνών που όρισε ο Κλεισθένης, με το όνομα αυτό που το πήρε από τον πρώτο της κυβερνήτη, τον Αραφήνα, ο οποίος ήταν ένας από τους 100 ήρωες της Αττικής.) είναι ένας εξαιρετικός προορισμός, πολύ κοντά στην Πόλη, με πολλές επιλογές που αξίζει να την επισκεφθείτε. Μέσα σε μόλις 40 λεπτά (και δεν είναι ανάγκη να πάτε από την Αττική) βρίσκεστε σε έναν όμορφο τόπο. Το πιο ευχάριστο είναι πως νέοι άνθρωποι, είτε Ραφηνιώτες, είτε Αθηναίοι που μετοικούν στην Ραφήνα ξεκινούν εγχειρήματα ελπιδοφόρα, με μεράκι, ποιότητα και φρέσκες ιδέες.

Μέσα σε 40 λεπτά βρίσκεστε σε έναν όμορφο τόπο, με πολλές επιλογές. Αποδράστε λοιπόν, αξίζει τον κόπο!

Δυο σημεία στην πόλη που έκτος από ιστορία έχουν ζηλευτή ομορφιά...

Εκκλησάκι Αγίου Νικολάου Κάπου διάβασα το εξής. Εάν χάσετε το πλοίο ή αμα φτάσετε πιο νωρίς από την ώρα που είναι να φύγετε αφιερώστε λίγο χρόνο να το επισκεφθείτε... Κι όμως αξίζει να πάτε εκεί για αυτό κάθε αυτό το εκκλησάκι. Που στην πραγματικότητα δεν είναι ένα αλλά δύο. Ακριβώς από κάτω υπάρχει και ένα ακόμα πιο μικρό, αυτό της Αγίας Μαρίνας και έχει την δική του ιστορία. Στα χρόνια της κατοχής είχαν καταδικαστεί σε θάνατο 20 πατριώτες. Η εκτέλεση ματαιώθηκε την τελευταία στιγμή από έναν Γερμανό Αξιωματικό ο οποίος ήταν φιλέλληνας. Αυτό έγινε ανήμερα της Αγίας Μαρίνας. Οι Ραφηνιώτες έχτισαν ένα μικρό Εκκλησάκι εκεί που ήταν ένα Γερμανικό πολυβολείο και το αφιέρωσαν στην Αγία Μαρίνα. Στην δεκαετία του ‘50 χτίστηκε από πάνω και ο Άγιος Νικόλαος. Η θέα είναι καταπληκτική, ένα αεράκι σε δροσίζει, ενώ υπάρχουν σκιές που χαρίζουν δροσιά και μία ηρεμία για να ατενίσεις τον Ευβοϊκό και να δεις όταν το επιτρέπουν οι καιρικές συνθήκες την Εύβοια καθαρά. Από κάτω υπάρχει ένα μικρό κολπάκι που μπορείς να κάνεις ένα γρήγορο μπάνιο. Είναι σήμα κατατεθέν της περιοχής και το όλο σκηνικό θυμίζει αιγαιοπελαγίτικο νησί. Άρα αξίζει να το επισκεφθείτε και να αφιερώσετε παραπάνω χρόνο από ότι λένε μερικά site!

Οχυρό Σε άλλες χώρες ο Λόφος του Οχυρού θα είχε αξιοποιηθεί πολυποίκιλα. Θα συνδύαζαν την φυσική ομορφιά, ένα πυκνό δάσος από πεύκα ότι πρέπει για πεζοπορία, χαλάρωση και αθλήματα με την πλούσια ιστορία του. Οι Γερμανοί επιστράτευσαν όλους τους άνδρες από 16 έως 60 χρονών και κατασκεύασαν στον λόφο οχυρωματικά, έργα που σώζονται μέχρι και σήμερα. Στην πραγματικότητα αποτελεί ιστορικό μνημείο της νεότερης πολεμικής ιστορίας μας και θα έπρεπε να αναδειχτεί ακόμα και σαν Μουσείο. Προς αυτήν την κατεύθυνση κινείται και ο Δήμος και αν γίνει κάτι τέτοιο κατορθωτό, θα είναι σημαντική εξέλιξη για την περιοχή και όχι μόνο οικονομική. Ακόμα και έτσι όμως η θέα προς την θάλασσα, το λιμάνι και την Πεντέλη είναι εξαιρετική, υπάρχουν μονοπάτια που αξίζει κανείς να τα περπατήσει και να απολαύσει την ησυχία και την δροσιά. Μιλάμε για μία πευκόφυτη έκταση 300 περίπου στρεμμάτων που μπορεί να χαρίσει ωραίες στιγμές σε όσους επιλέξουν μία βόλτα στο μέρος αυτό. Πολλοί πιτσιρικάδες εξερευνούν τα καταφύγια και τις υπόγειες στοές (ο χώρος έχει καθαριστεί από συνεργεία για τυχόν ξεχασμένα πυρομαχικά) αλλά χρειάζεται μεγάλη προσοχή, ενώ πολλοί εξασκούν τις ικανότητές τους στο mountain bike. Κάτι τελευταίο για την περιοχή. Όπως επισημαίνει ο κος Δημήτρης Μακρής, Ερευνητής τοπικής ιστορίας σε όλη την περιοχή, υπάρχουν αξιόλογα ευρήματα του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού όπως εκατοντάδες λαξευμένοι ογκόλιθοι που συγκροτούσαν το οχυρωματικό τείχος του προϊστορικού οχυρού. Επισκεφθείτε τον τόπο αλλά δείξτε σεβασμό στην φύση και την ιστορία του.

ΟΧΥΡΟ cafe

Με ένα αεράκι να σε δροσίζει...

Μέσα σε ένα πευκοδάσος υπάρχει αυτός ο χώρος που είναι ο απόλυτος προορισμός της χαλάρωσης και της δροσιάς. Ψηλότερα από την θάλασσα με ένα αεράκι να σε δροσίζει, με μια φυσική σκιά από τα δέντρα και με χαμογελαστούς και εξυπηρετικούς ανθρώπους, είναι ιδανικός προορισμός για όλους. Από το μεσημέρι και μέχρι αργά το βράδυ, πίνουμε καφέ, τρώμε προσεγμένα σνακ (από κλαμπ σάντουιτς μέχρι φαλάφελ), χαλαρώνουμε με ουζάκια, μπύρες και εξαιρετικούς μεζέδες για όλα τα γούστα. Υπάρχουν επιτραπέζια, σιγανή μουσική, πολλές γωνιές χαλαρές για να κάτσεις και μεγάλη ευκολία στην στάθμευση. Εκτός από τους ανθρώπους το ίδιο φιλικές είναι και οι τιμές! Εννοείται πως συνδυάζεται με βόλτα και ποδηλατάδα μέσα στο δάσος!

Λόφος Οχυρού 10, Ραφήνα T.: 2294 024588 // fb.: Οχυρό Cafe instagram: oxyro_cafe

los mexicanos

Υπό τους ήχους salsa, ταξιδεύεις...

Είναι η έκπληξη ενός μεξικάνικου στο πιο κεντρικό σημείο της κεντρικής πλατείας, είναι τα προσεκτικά επιλεγμένα χρώματα και η διακόσμηση με κιθάρες, σομπρέρο και κάκτους. Είναι και η μουσική που σε ταξιδεύει σε άλλους τόπους. Τέλος είναι το πιο σημαντικό, το φαγητό. Όλα αυτά μαζί δημιουργούν ένα αυθεντικό μεξικάνικο σημείο γεύσεων και αισθητικής. Οι άνθρωποι που μαγειρεύουν, έχουν χρόνια εμπειρίας στο είδος και το αποδεικνύουν σε όλα τα πιάτα. Έχεις να διαλέξεις ανάμεσα σε διαφορετικές γεύσεις που ξεκινούν από απαλές μέχρι και εκρηκτικές ανάλογα τα γούστα του καθενός! Nachos και taquitos που συνδυάζονται υπέροχα με μια μαργαρίτα ή μια cerveza, quesadillas και burritos με πολλές γεύσεις και συνδυασμούς... είναι μια από τις καλύτερες επιλογές για το φετινό καλοκαίρι. Δοκιμάστε σίγουρα το Tacos mexican burger και βέβαια μην διστάσεις να επιλέξεις ανάμεσα από τα vegeterian πιάτα!

Βασιλέως Γεωργίου Β’ 4-6, Πλατεία Ραφήνας Τ.: 22940 29165 // Κ: 694 99 33 021 delivery: Δευτέρα – Παρασκευή από τις 17:00 – 24:00 Σαββατοκύριακο από τις 14:00 – 24:00

ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ

Αναμεσα στο παραδοσιακο & το μοντερνο

Εδώ και λίγα χρόνια η Μαρία και η Έλενα αποφάσισαν να δημιουργήσουν κάτι εντελώς διαφορετικό! Έκαναν το χόμπι τους επάγγελμα και μαγειρεύουν κάθε μέρα σπιτικό φαγητό σαν να μαγείρευαν για τους αγαπημένους τους φίλους. Το μενού αλλάζει κάθε εβδομάδα, βασίζεται πάντα σε αγνές πρώτες ύλες, και ακολουθεί την εποχικότητα. Η κουζίνα τους δεν οριοθετείται εύκολα. Συνδυάζει την πατροπαράδοτη ελληνική κουζίνα, καθημερινά όμως προσφέρουν πιάτα με φαντασία που ξεφεύγουν (burger σολωμού με γλυκοπατάτα και σως)! Εδώ είτε έρχεσαι και τρως στα handmade τραπεζάκια, είτε το φαγητό έρχεται στο σπίτι σου! Μία σπιρτάδα και αμεσότητα επικρατεί στον χώρο που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Μπροστά στα μάτια μας νεαρός ήρθε και πήρε και δεύτερη μερίδα φακές και αναρωτιόταν “τι έχεις βάλει μέσα;”. Δοκιμάστε ανάμεσα από διάφορα γλυκά την ...Πάβλοβα!

Βασιλέως Παύλου 3, Ραφήνα Τ.: 2294 401808, 6948 839692 fb.: ΚΑΤΣΑΡΟΛΑ

Όχι στο φεγγάρι, αλλα σε κάτι εξίσου μαγικό, ρομαντικό και ουσιαστικά ανεξερεύνητο: στη Ραφήνα! Αρκεί να πάτε με σκοπό να ανακαλύψετε τις παραλίες, τις κρυφές ιστορίες, να χαρούν οι αισθήσεις αυτό που λέμε ομορφιά!

παμε μια βολτα

Το Λιμάνι

Ακρογιαλιές δειλινά

Το Λιμάνι της Ραφήνας μάλλον υπήρχε από πάντα. Μέχρι την έλευση προσφύγων από την Τριγλία το 1923, ήταν τσιφλίκι του Αλέξανδρου Σκουζέ, ο οποίος και το χρησιμοποιούσε για επικοινωνία με την Εύβοια και τα κοντινά νησιά, ενώ παράλληλα, ένα πιο μικρό λιμάνι χρησιμοποιούσαν ντόπιοι ψαράδες για αλιεία. Τα περισσότερα ψάρια που έτρωγαν οι Αθηναίοι ήταν απευθείας από τη Ραφήνα! Όταν ήρθαν οι πρόσφυγες, το λιμάνι εξελίχθηκε ραγδαία: χιλιάδες άνθρωποι ξέφυγαν στην Κατοχή για να γλιτώσουν, μεγάλα πλοία άρχισαν να εμφανίζονται το 1948 και σιγά σιγά έφτασε σήμερα να είναι ένα από τα βασικά λιμάνια της χώρας, με καθημερινά επιβατικά δρομολόγια, ουζερί, ταβέρνες, καφετέριες. Πολλοί λίγοι όμως γνωρίζουν πια την πλούσια ιστορία του Λιμανιού, που δίνει ένα ακόμη λιθαράκι στη γενικότερη ιστορία της Ελλάδας. Αν πας όμως εκεί, η αυρά της μαγείας μιας ανεξερεύνητης αλήθειας σε χτυπάει στο πρόσωπο. Όχι φυσικά με τη βαλίτσα στο χέρι για να προλάβεις ένα πλοίο. Αλλά ένας μικρός περίπατος θα σε κάνει να νιώσεις πόσο σημαντικό είναι ένα μέρος που δεν του δίνεις και ιδιαίτερη προσοχή. Κι αυτό φυσικά, δε συμβαίνει μόνο στη Ραφήνα!

ΚΟΚΚΙΝΟ ΛΙΜΑΝΑΚΙ Γιατί κόκκινο; Γιατί την περιβάλλουν κόκκινοι εντυπωσιακοί βράχοι που προστατεύουν από Βοριάδες. Αν ρωτήσεις εμένα, «κόκκινο» γιατί αποτελεί “hot spot” αυτών που ψάχνουν καθαρά, κρυστάλλινα νερά μόλις 40 λεπτά από το κέντρο της Αθήνας. Συνδυάζει λοιπόν την καθαριότητα, πολύ κοντά στον πολιτισμό αφού δε χρειάζεται να κουβαλάτε μαζί σας ψυγειάκι για τα «απαραίτητα» (μπορεί να πάρετε λεωφορείο και όχι αμάξι). Υπάρχουν επολογές για καφέ, φαγητό, ποτό και για διαμονή, αν σας πάρει η νύχτα αγναντεύοντας την ομορφιά του τοπίου. Επιπλέον έχει camping σε περίπτωση που δεν έχετε άδεια από τη δουλειά, αλλά παρόλα αυτά η λέξη «Διακοπές» αναβοσβήνει στο μυαλό σας σαν πινακίδα νέον. ΜΠΛΕ ΛΙΜΑΝΑΚΙ Συγγενές του «κόκκινου», δεν έχω πληροφορίες γιατί λέγεται μπλε, αλλά φάνταζομαι λόγω των νερών και γιατί το μπλε είναι λίγο πιο ρομαντικό από το παθιασμένο κόκκινο. Και πράγματι το μπλε λιμανάκι, το ξέρουν λιγότεροι, έχει περισσότερη ησυχία, δεν έχει αμμουδιά, αλλά μια εξέδρα για να βουτάς απευθείας (το καλύτερό μας!). Αν εσάς δεν είναι το καλύτερό σας, υπάρχει και μια

πολύ πολύ μικρή βοτσαλωτή παραλία για να το σκέφτεστε πριν μπείτε. Αν θέλετε ησυχία, να ανακαλύψετε ένα μικρό παράδεισο ανάμεσα στα βράχια της Ραφήνας και πολύ κοντά στο κέντρο της Πόλης, να κάνετε βουτιές στη βαθιά θάλασσα (πάντα με ασφάλεια), να κλείσετε τα μάτια και χαθείτε στις σκέψεις σας, τότε το ... «Μπλε» είναι το χρώμα σας! ΜΑΡΙΚΕΣ (ή αλλιώς Παραλία του Νηρεά) Θέλετε να πάτε σε μια πεντακάθαρη παραλία, με ιστορική και περιβαλλοντική σημασία; Μαρίκες φίλοι μου. Το όνομά της αποδίδεται σε δύο αδερφές αυστριακής καταγωγής (Μαρίκα & Κατίνα Χίλμπερτ), που ήρθαν από την Κωνσταντινούπολη το 1920. Έχτισαν σπίτι και χάρισαν το όνομά τους στην παραλία. Εμένα μου θυμίζει «Μαρακές», κάτι δηλαδή εξωτικό και μοναδικό, γεγονός που δεν απέχει πολύ απο την πραγματικότητα: εκτός από τα πεντακάθαρα νερά, αποτελεί και ένα από τα λίγα παράκτια οικοσυστήματα της χώρας (εκεί θα βρεις μοναδικά φυτά όπως αγριοβιολέτες, αμμοθίνους κα.). Επιπλέον η ιστορία της παραλίας και του κοντινού Ασκηταριού ξεκινάει από την Αρχαιότητα.

stefanο cafe

τα ΚΑΒΟΥΡΙΑ ΤΟΥ ΑΣhΜΑΚΗ

Από το πρωί έως το βράδυ έρχεσαι και απολαμβάνεις! Ένας χώρος για να ατενίσεις το λιμάνι και την θάλασσα από ψηλά. Πίνεις καλό καφέ, τρως ωραία σνακ, κλαμπ σάντουιτς, και σπιτικούς χυμούς. Η μουσική προσεγμένη, το βράδυ υπάρχει dj που παίζει με mainstream επιλογές. Εκεί είναι που έρχεται η ώρα των καθαρών ποτών, των πρωτότυπων κοκτέιλ τα οποία δημιουργούνται ειδικά για τις παρέες του μαγαζιού. Εξαιρετικό (δοκιμάστε το!) το BITTER G! Είναι στέκι και αυτό το έχει κερδίσει με την ποιότητά του!

Πλατεία Δημητρακού 13, Ραφήνα T.: 2294 023418 // fb.: Stefano Cafe // instagram: Stefano_Cafe

μπαρμπα βαγγοσ

Εδώ υπάρχει μία ιστορία που σε κερδίζει αμέσως. Ψαρικά φρέσκα, ποικιλίες για όλα τα γούστα, λογιών λογιών θαλασσινά, σαλάτες και ορεκτικά, όλα εύγευστα, σε εξαιρετικές ποσότητες και σε λογικές τιμές. Η διακόσμηση, οι ελεύθεροι χώροι ανάμεσα από τα τραπέζια και η φιλική διάθεση, δείχνουν τον σεβασμό στην ιστορία και στον πελάτη. Δοκιμάστε σίγουρα γαριδομακαρονάδα και μάθετε πως ο οδηγός του μαγαζιού είναι η κακαβιά!

Λιμάνι Ραφήνας // Τ.: 2294 024551 Trip Advisor: Ta Kavouria Tou Asimaki

...αμεσότητα και αβίαστη ευγένεια

Σαν τότε... το σουβλάκι τυλιγμένο με την ιστορία μιας ζωής... Θα μιλήσουμε και για την ποιότητα του φαγητού. Όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα σημείο γεύσης που ενώ έχει ανοίξει εδώ και ελάχιστο καιρό έχει καταφέρει να ξεχωρίσει στο είδος του με την ταυτότητά του, με την σημασία που δείχνουν οι άνθρωποί του στη λεπτομέρεια. Είτε πρόκειται για την διακόσμηση, τα πάντα φρέσκα λουλούδια, την σκεπή, τους καταλόγους είτε τις γεμάτες ιστορία αφίσες του. Και κάνεις την πολύ απλή σκέψη. Εάν υπάρχει τέτοιο μεράκι σε όλα, είναι δυνατόν να μην υπάρχει και στο φαγητό; Με βάρος στην υγιεινή διατροφή και στην ποιότητα, “όπως ακριβώς θα θέλαμε να τρώνε και τα παιδιά μας” μας λέει η Μελίνα, το οποίο διαπιστώνεις και μόνος σου μόλις δοκιμάσεις τα πάντα φρέσκα (έτσι και αλλιώς δεν περισσεύει τίποτα αργά το βράδυ...) και καλοψημένα εδέσματα. Ενδιαφέρον είναι πως ψάχνουν διάφορες νέες προσεγγίσεις βασισμένοι πάνω στις ελληνικές πρώτες ύλες. Τις δουλεύουν με φαντασία και σεβασμό στο ίδιο το υλικό. Γενικά επικρατεί χαμόγελο, αμεσότητα και αβίαστη ευγένεια!

Πλατεία Πλαστήρα Ραφήνα, Ραφήνα T.: 2294 029129 // fb.: Μπάρμπα Βάγγος

Από το 1952 εμπειρία, ποιότητα και σεβασμός

Η Ραφήνα, είναι ένα μέρος όπου έχει νόημα να βρεθείς!

Πρόβλημα; Μιλήσαμε με αρκετούς φίλους Ραφηνιώτες για το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν. Αλλά το διαπιστώσαμε και μόνοι μας τις φορές που ήρθαμε. Είναι το parking. Υπάρχει περίπτωση να γυρνάς γύρω γύρω από την πλατεία για να βρεις μία θέση για πάρα πολύ ώρα. Αυτό δημιουργεί τεράστιο πρόβλημα στην καθημερινότητα των Ραφηνιωτών, αλλά και κάποιος Αθηναίος που θέλει να έρθει για ένα βράδυ θα το σκεφτεί. Το πρόβλημα δημιουργείται από την αλόγιστη ‘‘ανάπτυξη’’ του λιμανιού που έγινε τα τελευταία χρόνια. Εκατοντάδες αυτοκίνητα παρκάρονται για 2-3 ή και περισσότερες ημέρες, οι κάτοχοί τους ταξιδεύουν και οι δρόμοι ασφυκτιούν με τα διπλοπαρκαρισμένα. Έτσι επιβαρύνεται η πόλη και μάλιστα χωρίς κάποιο οικονομικό όφελος για την τοπική οικονομία. Δυστυχώς δεν υπήρξε καμία πρόβλεψη για το τι θα επιφέρει η γιγάντωση του στην καθημερινότητα. Να δημιουργηθούν δηλαδή μεγάλοι χώροι στάθμευσης που να μπορούν να υποδεχτούν τις χιλιάδες επιβατών. Αντίστοιχο πρόβλημα δημιουργείται τις ώρες αιχμής στην Φλέμινγκ, τον δρόμο που ενώνει το Λιμάνι και την Πλατεία με τον κεντρικό δρόμο. Όταν θα πιάσουν 2 καράβια μαζί δημιουργείται ένα ανεπανάληπτο μποτιλιάρισμα και μπορεί να κάνεις πάνω από μισή ώρα για να φτάσεις στην κεντρική οδό. Οι φορείς πρέπει να αντιμετωπίσουν σοβαρά αυτό το ζήτημα εάν θέλουν να απαλείψουν ένα μεγάλο πρόβλημα που έχει και οικονομικές προεκτάσεις.

Με τα μάτια μιας Αθηναίας Η Ραφήνα είναι ένα αγαπημένο μέρος από πολλές απόψεις: έχοντας για πολλά χρόνια εξοχικό εκεί, έμαθα να κολυμπάω, να κάνω ποδήλατο, έπαιξα και μεγαλώνοντας ξενύχτησα μέχρι πρωϊας με το μαγιό. Κι όμως, ενώ για μένα είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου, για άλλους είναι απλά το Λιμάνι για πιο γρήγορο δρόμο προς τις Κυκλάδες, για ένα μπάνιο εδώ κοντά ή άλλοι δεν ξέρουν καν την περιοχή (κι όμως!). Η Ραφήνα όμως είναι ένα νησί σε απόσταση αναπνοής από το κέντρο της Αθήνας. Πιο γρήγορα κάνεις να πας εκεί, παρά στη Νέα Σμύρνη εν ώρα αιχμής! Τι γίνεται λοιπόν και για κάποιους αποτελεί ένα απλό χρηστικό σημείο; Ίσως δεν το έχουν ψάξει ή ίσως μέσα στη βουή μιας καθημερινότητας αγνοούν τις ομορφιές του κόσμου! Ευτυχώς πλέον, εξελίσσεται σε μία πόλη (με όλα τα θετικά και αρνητικά που αυτό περικλείει) όπου όλο και περισσότεροι την κάνουν μόνιμο τόπο κατοικίας. «Οι Αθηναίοι αγνοούν ακόμη τας αρετάς του μαγευτικού αυτού δάσους των ανατολικών και μεσημβρινών υπορειών της Πεντέλης» (από την εφημερίδα «ΕΜΠΡΟΣ» περί το 1920). Δεν ξέρω αν αυτό που έγραφε η εφημερίδα το 1920 έχει σταματήσει να ισχύει σήμερα, γιατί πραγματικά αν οι Αθηναίοι ξέρουν την περιοχή, σίγουρα δεν ξέρουν τα «μυστικά» της. Η Ραφήνα δεν είναι μόνο το πλοίο για Άνδρο-ΤήνοΜύκονο. Δεν είναι μόνο καθαρή παραλία κοντά στην Αθήνα. Δεν είναι ένα μέρος όπου αν βρεθείς κατα τύχη «έχει καλώς». Η Ραφήνα, είναι ένα μέρος όπου έχει νόημα να βρεθείς.

Gentle carousel Greece Το ότι τα ζώα βοηθούν ψυχοθεραπευτικά είναι πλέον πασίγνωστο. Το ότι όμως σε μια γωνιά της Ραφήνας ζουν μισκροσκοπικά αλογάκια που επισκέπτονται ασθενείς στο χώρο τους, είναι λιγότερο γνωστό απ’ό,τι θα έπρεπε! Από το 2013, 6 μικροσκοπικά αλογάκια βοηθούν πάσχοντες να γίνουν καλύτερα. Ζουν και μεγαλώνουν στη Ραφήνα και μέχρι σήμερα έχουν επισκεφθεί κέντρα Alzheimer, ογκολογικά κέντρα, ιδρύματα για άτομα με αναπηρία, ιδρύματα που ασχολούνται με άτομα ψυχικά ασθενή. Το βασικότερο; Οι ασθενείς ανταποκρίνονται παραπάνω από θετικά στην ιδιαίτερη αυτή θεραπευτική διαδικασία! Έχετε ακούσει τίποτε ωραιότερο από αυτό; Για περισσότερες πληροφορίες: www.gentlecarouselhorsetherapy.gr

the view club

Ένας πολυχώρος με άποψη

στην πιο χαρισματική τοποθεσία της καλλιτεχνούπολης Στην Καλλιτεχνούπολη Ραφήνας λειτουργεί ένας πολυχώρος, ιδανικός για όλες τις ώρες της ημέρας. Με μία μοναδική θέα προς τον Ευβοϊκό, μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον, είναι ο καλύτερος συνδυασμός για εσάς και την παρέα σας! Ο χώρος είναι πανέμορφος και το προσωπικό ευγενικότατο. Εδώ πίνεις εξαιρετικό καφέ, χυμούς και παίρνεις ένα πλούσιο πρωινό. Ακόμα, υπάρχει μία μεγάλη γκάμα από γευστικές προτάσεις (πίτσες, ποικιλίες κρεατικών, ποικιλίες μπύρας και κρασιού), ό,τι πρέπει για να τα απολαύσεις στις δροσερές σκιές του χώρου. Εξαιρετικός βραδινός προορισμός, με μία αναζωογονητική δροσιά, να συνοδεύει το ποτό σου, το κοκτέιλ και την μπύρα σου, ενώ η μουσική σε βοηθάει στο να περάσεις μία όμορφη βραδιά! Ενδιαφέρουσα προοπτική να διοργανώσεις εδώ πάρτυ, βαπτίσεις και κάθε είδους κοινωνικές εκδηλώσεις. Τελικά πας και ξαναπάς και αυτό είναι το ωραίο! • Μην ξεχάσετε να δοκιμάσετε τη Σπιτική Λεμονάδα signature του The View Club! • To let you know: Στις εγκαταστασεις του The View Club λειτουργεί καθημερινά και το Market, με είδη πρώτης ανάγκης, για εξυπηρέτηση των κατοίκων της περιοχής και των πελατών του.

Καλλιτεχνών και Παξινού, Καλλιτεχνούπολη, Ραφήνα // Τ.: 2294 075517 www.theviewclub.gr // fb: The View Club instagram: theviewclubathens

PACO’S PROJECT

Το στέκι του καλοκαιριού

Ένας χώρος που ξεχειλίζει από αισθητική Μια ταράτσα απογειώθηκε από τη στιγμή που έπεσε στα χέρια ανθρώπων με φαντασία, μεράκι και ιδέες. Ένας από τους πιο καλοκαιρινούς προορισμούς στην Ραφήνα, με προσεγμένη διακόσμηση μέχρι και στις πιο απλές λεπτομέρειες του! Από το απόγευμα και μετά απολαμβάνεις καφέ, γρανίτες, χυμούς, εξαιρετική πίτσα, δροσερές σαλάτες και γλυκά και παγωτά, στα άνετα καθίσματα και καναπέδες που με χαλαρό τρόπο έχουν τοποθετηθεί στον χώρο. Η ένταση της μουσικής, σου επιτρέπει να συζητήσεις, να χαλαρώσεις και να απολαύσεις τους ήρεμους χρωματικούς συνδυασμούς. Κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή απολαμβάνουμε μοναδικές μουσικές επιλογές από Afro, Pop & Balearic DJ Music Sets που σε ξεσηκώνουν μαζί με ωραία και δροσερά κοκτέιλς, παγωμένη μπύρα και καθαρά ποτά, όλα από ένα ψαγμένο bar! • Ειδικές στιγμές τα live και τα happenings που διοργανώνει ο ίδιος ο Paco (οραματιστής, καλλιτέχνης & ιδιοκτήτης της... μαγικής ταράτσας, κατά κόσμο Προκόπης Πολίτης) με ξένο και ελληνικό ρεπερτόριο! Με λίγα λόγια σε αυτήν την καλοκαιρινή ταράτσα χρώματα και αρώματα του καλοκαιριού σε γοητεύουν και... έρχεσαι!

Λ. Φλέμινγκ 54, Ραφήνα T.: 2294 400444 // fb.: Paco’s Project (*πρώην ΖΟΟ)

μ’ ένα κλικ ξεχνιέμαι [ σερφάροντας στην πόλη ]

ΑΝΘΡΩΠΟΙ | ΓΕΓΟΝΟΤΑ | ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ

STREET

SURF

www.ipolizei.gr H ΠΟΛΗ ZEI

HALLELUJAH Έκανα βόλτα στο Σύνταγμα (και όταν λέω Σύνταγμα εννοώ όλους τους δρόμους του, εκτός της Ερμού) ψάχνοντας ωραία πραγματάκια να σου προτείνω. Kάνοντας random περιπλάνηση έπεσα πάλι σε εκείνο το εκκεντρικό μαγαζάκι, το “Ηallelujah”. Είπα να μπω να δω τα ρούχα και να γνωρίσω επιτέλους τα κορίτσια! Γνώρισα λοιπόν τη Φωτεινή που το έχει, και μου είπε πως όλα ξεκίνησαν όταν ξανά βρέθηκε με την συμμαθήτρια από το σχολείο, Ελευθερία (δημιουργό και σχεδιάστρια του brand Hallelujah). Ήταν στο ατελιέ της στο Παγκράτι.

Η ιδέα της Φωτεινής ήταν να επεκτείνει και να δουλέψει με τον τρόπο της την ιδέα. Τα ρούχα και τα αξεσουάρ στο Hallelujah συνδυάζουν το αφαιρετικό και minimal με την πρωτοπορία και την ποιότητα. Έλληνες σχεδιαστές, ελληνικά brands φτιαγμένα από ατόφια αγάπη για τη μόδα. Το στυλ για τα κορίτσια της πόλης πρέπει να αποτελεί statement και να έχει προσωπικότητα, κατ’ εμέ. Ο λόγος που επιλέγω το Hallelujah ανάμεσα σε μια σωρεία ρούχων, τάσεων και χρωμάτων είναι πως πέρα από την αισθητική του δεν ανήκει στα μαγαζιά τυποποιημένης και ευρείας κατανάλωσης. Παραμένει μια αυθεντική boutique γειτονιάς που οι πελάτισσες δημιουργούν ανθρώπινους δεσμούς και την προτιμούν σταθερά. Η όλη φάση απαιτεί “a little bit of happiness in this fuckin world!” και το Hallelujah το επικροτεί!

ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ 16, ΣΥΝΤΑΓΜΑ _ Τ.: 210 32 34 891 // ΑΡΧΕΛΑΟΥ 32, ΠΑΓΚΡΑΤΙ _ Τ.: 210 72 35 210 FB.: HALLELUJAH

05 στεκια 01 παγκρατι παροτ BAR Ναι εννοείται Παγκράτι! Είναι γεμάτο συνοικιακά μπαράκια, αλλά αν «προσγειώνεσαι» πρώτη φορά στο μέρος μπορεί να μην ξέρεις που να πάς γιατί δεν είναι όλα μαζεμένα σ’ ένα μέρος . Οπότε σου προτείνω το Πάροτ γιατί είναι πολύχρωμο, γιατί ξέρουν από κοκτέιλ (και γιατί έχω παπαγάλο)! Ο Ντίνος και η Τζένη το έχουν και είναι φουλ καλοκαιρινό παντού τροπικά λουλούδια και παπαγαλάκια, καρέκλες από εκείνες με πλαστικό σχοινάκι so 80s summerish! Είναι σε πεζόδρομο όλοι φίλοι και το’ χουν στέκι. Τα κοκτέιλ είναι δροσιστικά και γιάμι σε τιμές πολύ προσιτές. Σου προτείνω El presidente de Parrot με τρίμα σοκολάτας πορτοκάλι , το πιο φραουλένιο Kumiko που πήρε το όνομα του από μια γατούλα και το drunk n’ stormy το φόρτε του Πάροτ με 3 διαφορετικά είδη ρουμιών, λάημ και τζιτζιμπύρα!

Τιμόθεου 7, Παγκράτι Τ.: 210 82 11 800 | fb.: ΠαΡοΤ Βar

02 συνταγμα

αρτιζαν

Το Αρτιζάν βεβαίως- βεβαίως που είναι σε στοά στη Λέκκα προσωπικά το ξεχωρίζω για καλοκαίρι. Δεν αποτελεί νέο, το γνωρίζει αρκετός κόσμος (που ξέρει τα στενά του Συντάγματος)… Το νέο είναι ότι σας το δίνω σαν επιλογή μιας κοντινής διεξόδου από τη θορυβώδη Ερμού. Έχει δροσιά, ωραίο κόσμο επαρκές φως και αρκετή σκιά. Θα πιείτε ποιοτικό καφέ. Χρήσιμο να γνωρίζετε ότι βρίσκεστε σε μαγαζί ειδικευμένο στο καλό κρασί με πολλές ελληνικές ετικέτες. Ρωτήστε τα παιδιά τι σας προτείνουν να δοκιμάσετε ανάλογα με τις προτιμήσεις σας. Φημισμένες είναι οι ιταλικές πίτσες του -ω, ναι!- που μοσχοβολάνε! Έχει και μπρουσκέτες, φινετσάτες ποικιλίες αλλαντικώντυριών για να συνοδεύσετε το κρασί σας. Αλλά από insider πηγές μη φύγετε πριν δοκιμάσετε το πεϊνιρλί! Βρίσκεστε στο κατάλληλο μέρος για χαλάρωση, ραντεβού και διάβασμα χωρίς τίποτα να σας στρεσάρει.

Λέκκα 12, Αθήνα Τ.: 210 32 37 339 | fb: Αρτιζάν

Στα γρήγορα Ζευγαρώ σαμε!

Κάποια στιγμή, γνωρίζεις το άλλο σου μισό και γίνεστε ζευγάρι! Μπορεί στην αρχή να κάθεστε πιο πολύ σπίτι, άλλα κάποια στιγμή θα βγείτε! Πού θα πάτε;

Άσμα Ασμάτων

ÇΘέλω να `ρθούμε τετ α τετ, στα στέκια που γυρίζεις, που θα `βρεις δύναμη να πεις, πως πια δε με γνωρίζειςÈ Στίχοι: Λούλα Παπαγιαννοπούλου, Μουσική:Βασίλης Βασιλειάδης

Κι όταν γνωρίζεις το άλλο σου μισό, ξεχνάς συνήθως παλιότερα στέκια και κάνεις στροφή προς τον ρομαντισμό (τουλάχιστον στις αρχές). Πάνε τα ολονύχτια πάρτυ, το άραγμα με τις ώρες για τάβλι, τα φραπόγαλα κλπ κλπ. Τώρα, η ζευγαροκατάσταση απαιτεί ατμόσφαιρα, πολύ φαγητό και χαλαρές βραδιές! Πού θα βρεθούν όλα αυτά; Πού θα πάει το είδος που λέγεται «ζευγάρια»; Σινεμά: Θερινό ή χειμερινό, δεν έχει σημασία! Το σινεμά φέρνει τα ζευγάρια πιο κοντά! Όποια ταινία και να επιλέξεις να δεις, τα φώτα σβήνουν και έτσι τα ζευγάρια πιάνονται χεράκι χεράκι, το κεφάλι ακουμπάει στους ώμους και πάει λέγοντας. Θέατρο: Ισχύουν τα ίδια με το σινεμά, αλλά εδώ προστίθεται μια παραπάνω δόση κουλτούρας. Μπαρ/ Καφετέρια: Εδώ μία είναι η λέξη κλειδι: ΗΣΥΧΙΑ. Τα ζευγάρια θέλουν να απολαύσουν τον έρωτά

τους ρομαντικά και ήσυχα. Ωραία ατμόσφαιρα και όχι πολύ ντάπα ντούπα, ούτε έξαλλοι χοροί. Ώστε να συνεχίσουν το βράδυ τους στο σπίτι εξίσου ήσυχα. Ταβέρνα: Το προσωπικό μου αγαπημένο! Μόλις γίνεις ζευγάρι με κάποιον τρως πολύ. Είναι νόμος. Τα περισσότερα κιλά τα παίρνεις, όχι όταν χωρίζεις, αλλά όταν γίνεσαι ζευγάρι με κάποιον. Γιατί; Μα είπαμε τρως ΠΟΛΥ. Από την ευτυχία; Επειδή καις περισσότερες θερμίδες; Επειδή έδεσες το γαϊδάρό σου και δε χρειάζεται να προσέχεις; Δεν έχει σημασία. Επιλέγεις να κάνεις στέκι μια ταβέρνα που θα προσφέρει μπόλικο φαγητό, πολλά ορεκτικά, σε καλές τιμές. Πηγαίντε σε μια ταβέρνα και κοιτάξτε γύρω σας: θα δείτε οικογένειες και ζευγάρια ή παρέες με ζευγάρια. Έχω δίκιο; Το ίδιο ισχύει και για τα πολύ καλά εστιατόρια. Εκεί βλέπεις μόνο ζευγάρια όλων των ηλικιών. Οι πιο νέοι πάνε συνήθως όταν έχουν επέτειο.

03 ΑΙΓΑΛΕΩ

ΠΑΝΤΟΠΟΤΕΙΟΝ

ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ

Λοκάλ 337

Επιμένω να πας μια βόλτα στο Αιγάλεω τη στιγμή- μάλιστα- που όλοι στριμώχνονται να μοιραστούν μια ξαπλώστρα στις παραλίες. Αν σου αρέσει κι εσένα το συνοικιακό, το το original,αμέσως νιώθεις οικεία εδώ. Κατέβηκα στη Μάρκου Μπότσαρη (πεζόδρομο δίπλα στο μετρό) και ξεχώρισα κατευθείαν το Παντοποτείον, έχει χρώμα και ζωντάνια. Τα παιδιά το έστησαν καθαρά από μεράκι δύο ζευγάρια, μια μεγάλη παρέα! Με υποδέχτηκαν ζεστά και εγκάρδια, με σπιρτάδα κι αυτό είναι διάχυτο στην ατμόσφαιρα… Είναι κάτι που ψάχνουμε στα στέκια! Από ποτά και ροφήματα θα βρεις τα…πάντα! Smoothies, κόκτειλ και καφέ. Δυνατή κουζίνα, κάθε μέρα θα δοκιμάσεις κάτι διαφορετικό μαγειρεμένο από τα χεράκια του μάγειρα Βαγγέλη Τζούλου. Σαν γλυκατζού κεντράρω εδώ: σπιτικά πρωτότυπα γλυκά πίτες, κέηκ, τάρτες και βάλε… ανάλογα με την έμπνευση και τη μέρα. Λοιπόν, μη βαριέσαι και πάρε το μετρό 2 στάσεις μετά τον Κεραμεικό!

Πως φαντάζεσαι το καλοκαίρι στην Πατησίων; Συγκεκριμένα στα Άνω Πατήσια, που μπορεί να έχεις «χτίσει» το κάθε μαγαζί, αλλά μπορεί να πέφτει και πολύ μακριά από τη γειτονιά σου. Προτείνω ένα μαγαζί που συχνάζουν τα παιδιά της συγκεκριμένης γειτονιάς (και όχι μόνο). Το οποίο είναι γωνιακό (το καλύτερο σημείο στο μπακλαβά, στο δρόμο, στη ζωή) και προσφάτως ανακαινισμένο. Παίζει μουσικάρες έχω να σου πω, τουτέστιν δεν είναι υποτονικό ακόμη και το πρωί που θα πας να πιεις τον καφέ σου. Το άλλο που έχω να σου πω είναι πως διαθέτει κουζίνα κάθε μέρα μετά τις 19:00. Θα σου προτείνω να δοκιμάσεις σίγουρα την πίτσα και οποιαδήποτε από τις άλλες νοστιμιές αλλά και το brunch τα σαββατοκύριακα - ξέρουμε ότι είσαι φαγανός όπως εμείς. Είναι δροσερό μαγαζί, θα σε γλιτώσει απ’ το λιοπύρι. Το βράδυ παίζουν φοβερά κοκτέιλ και μουσικά αφιερώματα, και το κυριότερο, ναι μεν έχει κόσμο αλλά το σημαντικό είναι ότι δε στριμώχνεσαι. Αν με ρωτάς για την όλη ατμόσφαιρα θα σου πω ότι είναι μαγαζί με δικό του vibe!

Πατησίων 337 & Σκρα, Α. Πατήσια Τ.: 210 20 11 375

Μάρκου Μπότσαρη 25, Αιγάλεω | Τ.:213 03 59 895 | fb: Παντοποτείον

Foyer d‹ AthEnes

05 kyψελη Πρωί, μεσημέρι ή βράδυ; Θες καφέ ή ποτό; Στα ΄50s, στα ΄60s ή στα ΄70s; Όποια κι αν είναι η ερώτηση η απάντηση είναι μία: Foyer d’ Athènes. Ένα καφέ – μπαρ στην καρδιά της Αθήνας, φτιαγμένο με κέφι και μεράκι, με διακόσμηση και αισθητική κατευθείαν από τις δεκαετίες του ΄50, του ΄60 και του ΄70 και με θεματολογία το θέατρο και τον κινηματογράφο, άνοιξε τις πόρτες του και σε περιμένει. Πιές τον καφέ ή το ποτό σου ακούγοντας jazz, swing, αλλά και twist, shake, θεατρική μουσική, ακόμα και pop, σε ένα μουσικό πρόγραμμα που συναντιούνται η Ella Fitzgerald με την Dalida και η France Gall με τις αδερφές Μπρόγιερ! Μην παραλείψεις να ενημερωθείς από τις σελίδες του Foyer για τις θεματικές βραδιές και τα διαδραστικά παιχνίδια που διοργανώνει και, βέβαια, να συμμετάσχεις σε αυτά. Αφού το γνωρίσεις, ένα είναι βέβαιο: Από εδώ και πέρα θα δίνεις ραντεβού στο… Φουαγιέ της Αθήνας!

Κοδριγκτώνος 19 & Πατησίων 101, Αθήνα Fb: Foyer d’ Athènes, Instagram: foyer_d_athenes

Θανάσης Βέμπος Όλοι έχουμε ζήσει εμπειρίες που μας εντυπωσίασαν με την παραδοξότητά τους –για να τις ξεχάσουμε κατόπιν. Ο ανθρώπινος νους έχει αλλεργία στο παράδοξο. Οι ανακολουθίες της συναινετικής πραγματικότητας, ξεχνιούνται ή αυτοεπιδιορθώνονται –ή και τα δυο μαζί.

www.vembos.gr Έχω έρθει πάμπολλες φορές σε επαφή με το παράδοξο. Μια από αυτές ήταν κατά τη διάρκεια του περίφημου διήμερου φεστιβάλ ροκ, στο Καλλιμάρμαρο, πριν από τριάντα τρία συναπτά έτη. Από την πτώση της δικτατορίας μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του ’80 δεν γινόντουσαν συναυλίες ξένων ροκ συγκροτημάτων. Οι Police έκαναν την αρχή το 1980 και μετά είχαμε μία, άντε δύο το πολύ συναυλίες το χρόνο. Όμως το 1985, η Αθήνα έγινε πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης. Και από εκεί που κάναμε τάμα να έρθει κανένα ξένο συγκρότημα, είδαμε μέσα σε ένα μόνο διήμερο (26 & 27 Ιουλίου) θρυλικά (για την εποχή τους τουλάχιστον) συγκροτήματα και καλλιτέχνες, όπως The Cure, Depeche Mode, The Clash, Stranglers, Nina Hagen. Και τον Boy George συν κάτι άλλα ψιλά. Ήταν το περίφημο Rock in Athens, στο οποίο συνέρρευσαν συνολικά 90.000 άτομα. Η συναυλία έγινε στο Καλλιμάρμαρο Στάδιο. Πολλή ζέστη (οι συναυλίες άρχιζαν μεσημέρι), ξύλο και δακρυγόνα απέξω, κλωτσοπατινάδα μέσα, σκόνη, ιδρώτας, υπερδιέγερση… Ωραία πράματα! Φυσικά ήμουν κι εγώ εκεί. Με την παρέα μου, βρισκόμασταν σε μια κερκίδα στα μισά του αριστερού μέρους του Καλλιμάρμαρου. Ήταν καταμεσήμερο, και το στάδιο δεν είχε γεμίσει ακόμα, αλλά υπήρχε ήδη πάρα πολύς κόσμος,

Η ανεξήγητη πόλη

1. Απόκομμα της Καθημερινής, 27.7.198 2. Το κόκκινο κυκλάκι φανερώνει τη θέση του Γιάννη. Θα μπορούσε κανείς με γυμνό μάτι να αναγνωρίσει ένα ανθρώπινο πρόσωπο ή μια φιγούρα από τέτοια απόσταση;

τόσο στις κερκίδες όσο στην «αρένα». Όλοι νιώθαμε μεγάλη υπερδιέγερση, έχοντας την επίγνωση ότι μέσα σε λίγες ώρες θα βλέπαμε θρυλικούς καλλιτέχνες που μέχρι τότε δεν είχαμε ελπίδα να δούμε παρά μόνο σε φωτογραφίες σε μουσικά περιοδικά, ή σε ολιγόλεπτα βίντεο κλιπ στο «Μουσικόραμα» στην τηλεόραση. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά κάποια στιγμή, το βλέμμα μου καρφώθηκε στις απέναντι κερκίδες -που ήταν φίσκα στον κόσμο- σε απόσταση άνω των 100 μέτρων. Δεν ξέρω πώς και γιατί, αλλά με κάποιο περίεργο «υπερφυσικό» τρόπο, διέκρινα στο πλήθος τον φίλο, Γιάννη Ο. Ναι, «υπερφυσικό», με ή χωρίς εισαγωγικά, αφού ήταν φύσει αδύνατον κάτι τέτοιο. Ο Γιάννης είχε χαρακτηριστική άφρο μαλλούρα και μάλιστα γκρίζα, παρότι νεαρός (25 χρονών τότε). Αλλά πείτε μου εσείς, πώς είναι δυνατόν να διακρίνει και να αναγνωρίσει κανείς ένα πρόσωπο μέσα σε ένα πλήθος χιλιάδων ατόμων, από απόσταση άνω των 100 μέτρων; Στη φωτογραφία που παραθέτω, φαίνεται πόσο «παρανοϊκό» είναι κάτι τέτοιο. Αν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει πρόσωπο στη θέση που έχω βάλει το κόκκινο κυκλάκι και από τέτοια απόσταση, τότε τι να πω, μάλλον είναι γεράκι, ή διαθέτει βιονικά μάτια. Η πλάκα ήταν πως ήμουν τόσο

Μια παράξενη εμπειρία στο Καλλιμάρμαρο

ΑΠΟΛΥΤΑ σίγουρος πως ήταν ο Γιάννης, ώστε κατέβηκα τις κερκίδες, διέσχισα το πλήθος στην αρένα, ανέβηκα στο απέναντι διάζωμα και –μετά από κάμποση ώρα και στριμωξίδι- έφτασα στο σημείο που τον είχα δει. Και βεβαίως ήταν ο Γιάννης! Αρχικά έμεινε με ανοιχτό το στόμα που τον είχα διακρίνει από τόσο μακριά. Επειδή όμως είχε κι αυτός τις δικές του παράξενες εμπειρίες, με πίστεψε. Εξ άλλου τότε ήταν μια πολύ δραστήρια ερευνητικά εποχή ως προς το παραφυσικό –αν και σχεδόν όλοι οι τότε συνερευνητές «παροπλίστηκαν». Αυτό όμως είναι μια άλλη, μεγάλη ιστορία. Κάθισα λίγη ώρα εκεί, μιλήσαμε, και μετά ξαναγύρισα στην παρέα μου, στην απέναντι κερκίδα. Εδώ και πολλά χρόνια έχω παρατηρήσει αυτή την «υπερφυσική σιγουριά» σε ανάλογες περιπτώσεις. Είναι η ίδια «υπερφυσική σιγουριά» που ισχύει στο περίφημο déjà vu το «ήδη ειδωθέν», ή «ήδη οφθέν» -η ισχυρότατη και πολύ χαρακτηριστική εντύπωση ότι «αυτό το έχω ξαναζήσει» (κάτι που είμαι σίγουρος ότι έχουν βιώσει πάρα πολλοί από σας). Τα χρόνια πέρασαν. Με το Γιάννη είχαμε χαθεί, πάνω από δεκαετία. Προ ολίγων μηνών, πάω στο σουπερμάρκετ και πέφτω πάνω στη γυναίκα του και την μικρή κόρη του. Αποδείχθηκε ότι, μετά από χρόνια απουσίας στην ιδιαίτερη πατρίδα τους στην Πελοπόννησο, μόλις είχαν αγοράσει ένα διαμέρισμα στην Αθήνα. Πού; Σε απόσταση 100 μ από το σπίτι μου…

Συζητούσα το περιστατικό του 1985 προ καιρού με ένα φίλο, ο οποίος παρατήρησε κάτι ενδιαφέρον. Μου θύμισε ότι η 26η Ιουλίου (δηλαδή η πρώτη μέρα του φεστιβάλ και η ημέρα που βίωσα την παράξενη εμπειρία) είναι η ημέρα που γιορτάζει η Αγία Παρασκευή. Α, ναι, και η Αγία Παρασκευή θεωρείται προστάτιδα των ματιών; Γιατί; Η Παρασκευή ζούσε στη Ρώμη τον 2ο μΧ αιώνα κηρύσσοντας το Χριστιανισμό. Ο αυτοκράτορας Αντωνίνος είδε κι απόειδε να την πείσει να σταματήσει, εκείνη δεν πειθαρχούσε και φυσικά άρχισαν τα βασανιστήρια. Ο Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι. Επειδή όμως είδε την Παρασκευή άθικτη, πλησίασε το πρόσωπο του στον λέβητα για να εξακριβώσει αν πράγματι ήταν καυτός, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Παρασκευή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα αυτός να σταματήσει τους διωγμούς. Γι’ αυτό τα περισσότερα τάματα που βρίσκονται κρεμασμένα στις εικόνες της Αγίας Παρασκευής, είναι χρυσά ή ασημένια μάτια. Τι πιο ταιριαστό να συμπέσει αυτή η παράδοξη όξυνση της όρασής μου εκείνη τη σημαδιακή μέρα; Α, ναι, κι η 26η Ιουλίου 1985, ήταν συν τοις άλλοις και… ημέρα Παρασκευή! Ελάχιστοι έχουν αναρωτηθεί τι κρύβεται πίσω από τη λέξη «σύμπτωση» που πετάμε διαρκώς, ελαφρά τη καρδία. Αλλά όπως είπα και στην αρχή, οι ανακολουθίες της συναινετικής πραγματικότητας, ξεχνιούνται ή αυτοεπιδιορθώνονται –ή και τα δυο μαζί.

M A M A C I TA

TA C O S & M A R G A R I TA S

Βόλτα στο Μεξικό! Αγαπώ το κέντρο γιατί είναι η disneyland

ντικής μεξικάνικης γεύσης! Στον κατά-

των επιλογών και των γούστων. Λίγο

λογο βρήκα καταπληκτικές σαλάτες με

πιο πέρα από την Ερμού χτυπάει η καρδιά

πολλά υλικά και παραδοσιακά μεξικάνικα

των multi-culti κουζινών, μπαχάρια και

ορεκτικά. Ακόμη Chili Con Carne, Chorizo,

μυρωδιές, πιάτα από όλο τον κόσμο κάθε

Barbacoa μέσα σε tacos, nachos, tortillas,

μέρα και κάτι καινούριο ν’ ανακαλύψεις.

fajitas, quesadillas για όλες τις προτιμή-

Το μαγαζί που μου τράβηξε την προσο-

σεις. Με λίγη «βοήθεια» από μαργαρίτες

χή περνώντας και μόνο απ’ έξω είναι

και κοκτέιλ, λάτιν μουσική και καλοκαιρι-

το Mamacita! Τοιχογραφίες με έντονα

νό καιρό από την Αθήνα θα σε μεταφέρει

χρώματα, από τη μεξικάνικη γιορτή Dia de

Ακαπούλκο ή Τιχουάνα ή Γουαδαλαχάρα,

los Muertos. Μπήκα μέσα, (ήταν μεσημέ-

αμέ… Γλυκό να μη δοκιμάσω; Ήταν μεξι-

ρι) και -ως ήταν φυσικό- πολύς κόσμος

κάνικα churros με σως σοκολάτας. Πιάτα

έτρωγε. «Zήλεψα» τα διάφορα πιάτα που

από τους σεφ Pepe & Josue, ποτά από

περνούσαν από μπροστά μου. Δοκίμασα

τους Christian & Mauricio.

quesadillas με κοτόπουλο και ήταν αυθε-

Απόλλωνος 9Β, Αθήνα // Τ.: 210 32 10 240 fb.: @MamacitaTacosGR

H ψυχη της πολης

ampazis.gr

www.

Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ.

του δρομου η χαρα Του Παντελή Αμπαζή

Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”

Είναι κάτι άνθρωποι που απ’ τα είκοσι τους χρόνια, αισθάνο-

του δρομου η χαρα

νται στην ουρά για τη σύνταξη και το εφ’ άπαξ. «Νεόγεροι» εξ απαλών ονύχων. Το μόνο που τους απασχολεί είναι πως θα βολευτούνε κάπου. Πως θα εξασφαλίσουν όχι απλά το άμεσο μέλλον, αλλά αν είναι δυνατόν όλο το υπόλοιπο της ζωής τους. Ανθρωπάκια της βολής. Δε ρισκάρουν τίποτα. Πάνε μόνο στα σίγουρα και δεδομένα. Ψάχνουν μια ασφαλή δουλίτσα κι ένα καλό γάμο. Ρωτάνε και μαθαίνουν. Εξετάζουν προσεκτικά το Ε9 του άλλου. Αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Ξοδεύουν χρόνο και χρήμα με φειδώ. Ξέρουν απ’ το χειμώνα που θα πάνε διακοπές το καλοκαίρι. Αγαπημένη τους αρετή αυτή της αποταμίευσης. Δεν πολυαγαπούν τα ταξίδια. Προτιμούν τη θαλπωρή του εξοχικού. Είναι λάτρεις της ακίνητης περιουσίας. Οπαδοί φανατικοί της ιδιοκτησίας. Κυρίως

Στου κόσμου την ανηφοριά τσαλακωμένη η καρδιά ξερό λουλούδι ελπίδα και παρηγοριά είναι του δρόμου η χαρά κι ένα τραγούδι. Αυτό που βλέπουν οι πολλοί δεν είν’ η πόνος της καρδιάς και τ’ ανηφόρι σου. Αυτό που βλέπουν οι πολλοί είναι τo ρούχο της χαράς το πανωφόρι σου.

της ακίνητης. Αυτής που δεν μπορεί να πάει πουθενά... Κι είναι και κάτι άλλοι, όπου γης πατρίς. Χύμα στο κύμα. Another day, another sandwich. Ένα βγάζουν, δύο τρώνε. Μιά ζωή στο νοίκι. Μεροδούλι μεροφάι. Ταξιδεύουν όπως μπορούν, συχνά χωρίς εισιτήριο επιστροφής. Φευγάτοι και ονειροπόλοι, λάτρεις της κομψής αλητείας. Γεύονται τη στιγμή. Ρισκάρουν χωρίς δίχτυ ασφαλείας. Ζουν επικίνδυνα, χωρίς καβάντζες, στην κόψη του ξυραφιού. Μιά ζωή on the road. Ιδού λοιπόν το νέο μου μικρό αριστούργημα, γραμμένο για τους δεύτερους και αφιερωμένο στους πρώτους...

Δεν είναι η τσέπη η βαριά του καναπέ η σιγουριά τα όνειρα μου είναι τα κέρινα φτερά είναι του δρόμου η χαρά η διαφορά μου. Αυτό που βλέπουν οι πολλοί δεν είν’ η πόρτα της χαράς και η καρδιά σου. Αυτό που βλέπουν οι πολλοί είναι το ρούχο που φοράς το περιτύλιγμα σου.