Η Πατησίων Ζει | #12

Στρουθοκάμηλοσσστ! Ησυχία... κοιμάσαι; Γελάς και τρέχεις, τρέχεις και γελάς! Καμώνεσαι πως δεν ακούς, πως δε βλέπεις, πως δε μυρίζεις... Γύρω σου, δίπλα σου, αλλά βασικά μέσα σου(!) γίνεται χαμός. Εσύ όμως το χαβά σου! Στο Αφγανιστάν δίνουν μορφίνη σε αυτούς που πάνε για να τους κόψουν το χέρι, επειδή έτσι αποφάσισε κάποιο θρησκευτικό δικαστήριο, αυτοί δεν καταλαβαίνουν και γελούν... Τι ωραίος που είσαι όταν γελάς! Χαμογελάς και προχωράς, προχωράς και χαμογελάς. Καμώνεσαι πως δεν ακούς όταν κά-

Έ

ποιος σε σκουντάει και σου μιλά. Και το παίζεις άνετος, ψύχραιμος και κουλ, ενώ σε λίγο θα είσαι κουλός! Α! και αν κάποιος επιμεί-

χουμε σπάιντερ μαν και μπατ μαν. Έχουμε άιρον μαν και σούπερ μαν. Αυτά είναι για τα μικρά παιδιά και για τα

αμερικανάκια. Είναι μακριά από την δική μας πραγματικότητα. Αν

νει δεν έχεις και πρόβλημα, είτε να τον βγάλεις

ήξερα να σκιτσάρω και είχα δημιουργική ικανότητα θα σκάρωνα άλ-

τρελό ή ακόμα και να τον διαλοστείλεις. Τι

λους τύπους, δικούς μας σούπερ ήρωες. Και δε θα φόραγαν αυτές τις

ωραίος που είσαι όταν χαμογελάς. Βέβαια δεν

γελοίες στολές που θυμίζουν μασκαράδες. Εγώ θα έφτιαχνα τον ξέρω-

ξέρεις πως σου λείπουν δύο, τρία δόντια... Είμαν. Αυτός δηλαδή που τα ξέρει όλα. Που έχει άποψη επί παντός. Από το ναι και η μορφίνη που δε σ’ αφήνει να δεις την Κυπριακό μέχρι την καρέτα-μονάχους, από τη σεξουαλική λίμπιντο των πτη-

πραγματικότητα.

νών μέχρι και την μακεδονική φάλαγγα. Θα έφτιαχνα τον κάναπε-μαν. Αυτός

Κλαις και σταματάς, σταματάς και κλαις. Κα-

που έχει αντικαταστήσει την «Εστία» με τον καναπέ. Είναι το ορμητήριό του, είναι

μώνεσαι πως κάτι μπήκε στο μάτι σου, πως κάποιοι δε σε καταλαβαίνουν, πως δεν είναι

η βάση του, είναι η γλυκειά καθημερινή ηδονή. Έχει φοβερή ικανότητα να καταλα-

τίποτα. Μοιάζεις με στρουθοκάμηλο που απο-

βαίνει τι του λέει ο Γιάννης και η Όλγα, τηλεοπτικοί του φίλοι, να τα αποστηθίζει και να

φασίζει να αγνοήσει το λιοντάρι, που μετρά την

τα εκτοξεύει με φοβερή ταχύτητα και ακρίβεια. Από τους πιο αγαπημένους μου θα ήταν ο ψήφο-μαν. Αυτός σε τυφλώνει με το

απόσταση με το μάτι. Και ετοιμάζεται. Τι ωραίοι

χαμόγελό του, έχει φοβερή φαντασία και δυνατή χειραψία. Βοηθά γιαγιάδες, ανέργους και φτωχούς. Με μια του λέξη, τ’ αλλά-

που είμαστε όταν κλαίμε! Τι απροστάτευτοι που

ζει όλα. Εσύ απλώς του δίνεις ένα σταυρό. Και δε σε πρήζει κάθε μέρα. Είναι πιο εκλεκτικός. Εμφανίζεται ανά τακτά χρονικά δια-

φαινόμαστε... Πόσο χαριτωμένοι... Σαν ένα παιδί

στήματα και μετά αποτραβιέται σεμνά. Επίσης σκέφτομαι και τον βαράω-μαν. Ένας θηριώδης τύπος που νιώθει απόγονος του

που έχασε το μπαλόνι του και κάθεται μόνο του μαζεμένο και ξελιγώνεται στο δάκρυ. Που πήγαν τα τρεχαλητά, τα γέλια και η αδιαφορία τώρα;

Βουκεφάλα και τα σαρώνει όλα. Πριν επιτεθεί τινάζει το δεξί του χέρι ψηλά πάνω. Μιλάει μια βαρβαρική γλώσσα, κράμα Αρχαίων Ελληνικών και Γερμανικών. Τέλος θα έχω τον πιο αντιφατικό ήρωα από όλους. Θα έχει μια διπλή υπόσταση, που η μια θα ακυρώνει την άλλη. Ο αντέχω-μαν. Μια φιγούρα καλοκάγαθη εώς και χαζή. Που θα σου σπάει τα νεύρα με την υπομονή, τη δει-

Στρουθοκάμηλοσσστ! Ησυχία! Μην φοβάσαι!

facebook: Η Πατησίων ζει

κλαις άλλο... Συνέχισε να τρέχεις και να γελάς. Να πάρε μορφίνη, πάρε και ένα μπαλόνι! Και αν ποτέ κινδυνέψεις μη φοβάσαι. Υπάρχουν σωτήρες έτοιμοι να σε παρηγορήσουν. Να γίνουν τα δεκανίκια σου. Να σου μαντά-

Αφιέρωση πρώτη. Στις αμυγδαλιές, στα χελιδόνια, στις νερατζιές. Δηλαδή στην ανιδιοτέλεια της Άνοιξης. Απλώς έρχεται! Αφιέρωση δεύτερη. Στην Μυρτούλα με τις καλύτερες ευχές μας. Και στον Σταύρο να ’ναι τυχερός όλο το εξάμηνο! Αφιέρωση τρίτη. Στη Ναταλία που γεννά ιδέες, έχει προτάσεις και ένα πνεύμα νέο.

ρουν τη σκισμένη σου υπόσταση. Συνέχισε να τρέχεις κι να γελάς λοιπόν, να πάρε και ένα δεκανίκι...

Περισσότερες πληροφορίες για το Λογότυπο Γραφικές Τέχνες μπορείτε να βρείτε στο www.logotypo.com.gr Tροίας 41, Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604

(για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις)

http://patisionzei.weebly.com/

patisionadv@gmail.com

πεια. Μαζί με ανετιά και στυλ. Σκουπίσου, μην

θα χτυπά σαν μεγάλος άνδρας και θα σκέφτεται σαν σοφή ηλικιωμένη γυναίκα!

(για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές, προτάσεις)

ένας σκατοχαρακτήρας, μια χαμένη αξιοπρέ-

λία και την εγκράτειά του. Ο οποίος όμως ξαφνικά θα γίνεται ο Ουστ-μαν. Θα ’χει κάτι από όλους μας, θα γελά σαν μικρό παιδί,

patisionesi@gmail.com

Δεν υπάρχει λιοντάρι. Υπάρχει μια χαμοζωή,

Αθήνα Οδός Όχι άλλο life style Όλο και πληθαίνουν τα αφιερώματα για την Πατησίων, για τις πλατείες της και για τις γειτονιές της. Πριν τρία χρόνια υπήρχε σιωπή και υποτίμηση. Πριν πέντε και έξι υπήρχε απαξίωση, υπερβολή. Ακόμα και τώρα οι περιοχές αυτές αντιμετωπίζονται σαν κατεχόμενα. Επικίνδυνες, παρατημένες, πεθαμένες. Αυτό έχει μείνει στη μέση συνείδηση, σε τέτοιο σημείο που σε ένα θέατρο περιοχής, η κυρία που θέλει να κλείσει θέση να ρωτάει: “Να ’ρθω από Πατησίων ή από Γ’ Σεπτεμβρίου; Που είναι λιγότερο επικίνδυνα;” Τα φετινά αφιερώματα (είναι σαν τη μόδα, τι θα φορεθεί φέτος;) μας χτυπάνε φιλικά στην πλάτη και μας λένε θετικά λόγια! Για την ιστορία, για τα πλατιά πεζοδρόμια της Πατησίων, για την Ακρόπολη που φαίνεται από τη Λεωφόρο (φανταστείτε Γιαπωνέζους στην

Τα ’χουν κάνει θάλασσα, το Ποτάμι μας έλειπε...

Αγίου Μελετίου να περιμένουν για να φωτογραφήσουν...). Είναι και το τραμ που θα φτάσει μέχρι την

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ Προσεχώς... ΙΤΑΛΙΚΟ ΜΟΡΦΩΤΙΚΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΑΘΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ – ΜΑΡΤΙΟΣ 2014 Δευτέρα 17 Mαρτίου 2014, ώρα 19.00 Iταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, Πατησίων 47 Εγκαίνια της Έκθεσης φωτογραφίας: Η Βενετία στα παράθυρά της του Riccardo Zipoli Μια μεταβλητή και άπιαστη πόλη, αλλά ταυτόχρονα ιδανική και μεταφυσική. Μια φανταστική Βενετία που αλλάζει μορφές και χρώματα. Έτσι φαίνεται η Βενετία στις φωτογραφίες του Ρικάρδο Ζίπολι που αποτυπώνουν την αντανάκλαση στα τζάμια των παραθύρων σπιτιών και παλατιών της πόλης, στοιχείων όπως καμπαναριά, δέντρα, θόλους, αγάλματα, σύννεφα, καμινάδες. Οι φωτογραφίες της έκθεσης παρουσιάζονται σε ζεύγη που συνδέονται με ένα ιδιαίτερο τρόπο και συνοδεύονται από στίχους του Μίρζα Αμπδολκαδέρ ενός κορυφαίου εκπροσώπου της Περσικής λογοτεχνίας μεταφρασμένους από τον ίδιο τον Ρικάρδο Ζίπολι. Τη μετάφραση των στίχων στα ελληνικά επιμελήθηκαν μέλη της ομάδας Poetry Slam Βόλου. Διάρκεια έκθεσης: 17 Μαρτίου-11 Απριλίου 2014 Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 10.00- 14.00 και κατά τη διάρκεια των απογευματινών εκδηλώσεων Είσοδος Ελεύθερη

πλατεία Αιγύπτου! Και οι πιο φωτισμένοι ζητούν την πεζοδρόμηση της Πατησίων. Σε αυτά τα ρεπορτάζ φωνάζει η εξωτερικότητα αυτών που τα κάνουν. Είναι σαν να έχει πέσει μια γραμμή, μια οδηγία! Σώστε τους! Και ενώ είχαν μάθει να μιλάνε για τα κλειστά μαγαζιά, για το δολοφόνο με το πριόνι, τώρα είναι αναγκασμένοι να μιλάνε για μια περιοχή που πρέπει να αναβαθμιστεί. Αλλά αλήθεια τόσο άσχημη είναι η κατάσταση; Και ποιός θα μας σώσει; Πώς θα μας σώ-

Δευτέρα 24 Μαρτίου 2014, ώρα 19.00 Auditorium Iταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου Αθηνών, Πατησίων 47 ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΙΤΑΛΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ: LA CITTA’ IDEALE Σκηνοθεσία: Luigi Lo Cascio. Παίζουν: Luigi Lo Cascio, Catrinel Marlon, Luigi Maria Burruano, Massimo Foschi, Alfonso Santagata Δραματική, 105’ – Ιταλία 2012 Γλώσσα: ιταλικά. Υπότιτλοι: αγγλικά

σει και τι ακριβώς σημαίνει αναβάθμιση; Αν είναι να μετατραπεί η περιοχή (ή να το πούμε πιο σωστά κάποια κομμάτια της) στη life style φάση της επόμενης δεκαετίας αναπαράγοντας πιάτσες, κλισέ και δήθεν. Άσε το καλύτερα. Δε χρειάζονται οι περιοχές αυτές έργα βιτρίνας, μεγαθήρια πολιτισμού και εμπορίου. Η λύση δεν είναι να αντιγραφούν τα στρουμφοχώρια και να έχουμε και εμείς τα δικά μας! Μικρές κλίμακες, γειωμένες στη γειτονιά, ποικιλία στα μαγαζιά και πολυμορφία. Και τέλος η όποια αναβάθμιση δε μπορεί να γίνει ερήμην των κατοίκων, των καταστηματαρχών, του ζωντανού κομματιού των περιοχών που υπήρχαν και πριν τρία και πριν έξι χρόνια.

Ο Μικέλε Γκρασαντόνια είναι ένας ένθερμος οικολόγος. Πριν από πολύ καιρό έφυγε από το Παλέρμο για να εγκατασταθεί στη Σιένα, την οποία θεωρεί, μεταξύ όλων, την ιδανική πόλη. Εδώ και ένα χρόνο διεξάγει ένα πείραμα στο διαμέρισμά του: να καταφέρει να ζήσει σε πλήρη αυτονομία, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγει σε τρεχούμενο νερό ή ηλεκτρική ενέργεια. Μια βροχερή νύχτα, ο Μικέλε εμπλέκεται σε μια σειρά μυστηριωδών και δυσεξήγητων γεγονότων. Από τη στιγμή εκείνη και μετά, η επιτυχημένη εμπειρία της ευχάριστης ένταξης στην ιδανική πόλη θα αρχίσει να κλονίζεται. Είσοδος Ελεύθερη Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών Πατησίων 47 - 10433 - Aθήνα Tηλ: +30 210 5242646, fax: +30 210 5242714 www.iicatene.esteri.it - eventi.iicatene@esteri.it www.facebook.com/IICAtene - www.twitter.com/IICAtene

www.kethea-diavasi.gr Facebook: DIAVASI Twitter: KETHEADIAVASI

Θέατρο σκιών μετά μουσικής από το ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ Η ομάδα μουσικής της Βραδινής Θεραπευτικής Κοινότητας συνοδεύει με ζωντανή μουσική γνωστούς καλλιτέχνες του θεάτρου σκιών σε τέσσερις θεατρικές παραστάσεις, όπου οι σκιές κρύβονται στο σκοτάδι, ζωντανεύουν στο φως σε μια συνεχή εναλλαγή με μελωδίες και τραγούδια, όπου η τέχνη και η δημιουργία βάζουν τα δικά τους θεμέλια στην απεξάρτηση. Οι παραστάσεις θα φιλοξενηθούν στο χώρο του Πολιτιστικού Στεκιού ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ για τέσσερις συνεχόμενες Πέμπτες (20/3, 27/3, 3/4, 10/4). Ώρα έναρξης 19:00. Είσοδος ελεύθερη. Λίγα λόγια για το Βραδινό Πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ Η ανάγκη για απεξάρτηση χωρίς αποκοπή από το εργασιακό περιβάλλον οδήγησε στη δημιουργία της Βραδινής Θεραπευτικής Κοινότητας το 1996. Το βραδινό πρόγραμμα ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ παρέχει ολοκληρωμένες και δωρεάν υπηρεσίες απεξάρτησης σε εργαζόμενους, επαγγελματίες σε αναζήτηση εργασίας και τις οικογένειές τους. Παράλληλα με τη θεραπεία, παρέχει υπηρεσίες επαγγελματικής συμβουλευτικής με στόχο τη βελτίωση και την ανάπτυξη της σταδιοδρομίας απαντώντας στις δύσκολες εργασιακές συνθήκες της σημερινής εποχής. Αναπόσπαστο κομμάτι της θεραπευτικής πρότασης αποτελεί η ενίσχυση της δημιουργικότητας των μελών μέσα από ομάδες θεάτρου, μουσικής, χορού, σκηνογραφίας, όπου καλλιεργούνται νέοι τρόποι ψυχαγωγίας απαλλαγμένοι από ουσίες. Οι χρήστες μπορούν ν' απευθυνθούν στο 210 86 26 761. Τα μέλη του οικογενειακού/φιλικού περιβάλλοντος μπορούν ν' απευθυνθούν στο 210 86 12 604.

Έκθεση Φωτογραφίας της Ανθής Ξενάκη στο Μουσείο Ηρακλειδών

Βιογραφικό Η Ανθή Ξενάκη γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στο Ε.Μ.Π. και εργάζεται ως Μηχανικός. Η φωτογραφία αποτελεί έναν τρόπο να συνδυάσει το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της για την τέχνη και τα έργα του ανθρώπου.

Μια σειρά φωτογραφιών από αρχιτεκτονικές λεπτομέρειες αθηναϊκών κτηρίων του Μοντέρνου Κινήματος παρουσιάζεται από τις 17 Ιανουαρίου μέχρι 27 Απριλίου 2014, στο Μουσείο Ηρακλειδών, στην έκθεση με τίτλο "Αστική Γεωμετρία". Η έκθεση θα φιλοξενηθεί σε αίθουσα εκπαιδευτικών προγραμμάτων με ελεύθερη είσοδο και θα είναι ανοιχτή στο κοινό κατά τις ημέρες και ώρες λειτουργίας του μουσείου.

Από το κείμενο του συγγραφέα Πέτρου Μάρκαρη για την έκθεση: "Ανήκω σε εκείνους που μπορούν να υποστηρίξουν ότι γνωρίζουν αρκετά καλά την Αθήνα. Οι φωτογραφίες της Ανθής Ξενάκη μου αποκάλυψαν, ωστόσο, μια άλλη όψη της, την οποία ελάχιστα γνώριζα. Οι πόρτες που φωτογράφισε η Ανθή Ξενάκη δεν είναι απλώς πόρτες εισόδου, αλλά έργα τέχνης. Όπως, για παράδειγμα, οι δυο πόρτες στην Πατησίων, εκείνη η σπάνιας ομορφιάς πόρτα στην Ομήρου, και οι πόρτες art deco, που στολίζουν αυτή την πόλη. Ο φακός της Ανθής Ξενάκη καταγράφει τις πόρτες της Αθήνας με αγάπη και προσοχή στη λεπτομέρεια, όπως ακριβώς αρμόζει σε αντικείμενα τέχνης."

45 xρόνια,

σχεδιάζουμε το μέλλον σας! ΤΜΗΜΑΤΑ / Υποψηφίων Αρχιτεκτονικής - Α.Τ.Ε.Ι. στο Γραμμικό & Ελεύθερο Σχέδιο / Foundation - Portfolio in Architecture and Art & Design. Με εξασφάλιση Εγγραφής σε Κορυφαία Πανεπιστήμια του Εξωτερικού

/ Υποψηφίων για την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών / Ζωγραφική για μαθητές Δημοτικού - Γυμνασίου / Σεμιναριακά Προγράμματα στα: • AutoCAD 2D, 3D, 3D Studio Max, • Σχεδιασμός και Κατασκευή Χειροποίητου Υποδήματος, • Σχεδιασμός και Κατασκευή Χειροποίητου Κοσμήματος κλπ.

Χρειαζόμαστε τη στήριξή σου με φάρμακα και εθελοντική προσφορά

«Λυσιστράτεια 2014»: Ο δρόμος της αγάπης Ολοκληρώθηκε με επιτυχία για 2η συνεχόμενη χρονιά, το γυναικείο, φιλανθρωπικό φεστιβάλ «Λυσιστράτεια 2014». Το φετινό φεστιβάλ αφιερώθηκε στην Διευθύντρια του 7ου Δημοτικού Σχολείου Ασπροπύργου, κ. Ματίνα Βαβούλη. Η κ. Βαβούλη είναι η διευθύντρια με την ντουντούκα! Προκειμένου να έχει το σχολείο της μαθητές και να μην διδάσκουν οι δάσκαλοι σε άδεια θρανία, πήγε στους καταυλισμούς, αποδεικνύοντας πως στη μάθηση δεν έχουν χώρο τα ταμπού. Όλοι οι συμμετέχοντες των εκδηλώσεων, έδωσαν εθελοντικά τη βοήθειά τους ώστε να στηριχθεί το 7ο Δημοτικό Σχολείο Ασπροπύργου. Τους ευχαριστούμε από καρδιάς! Θέατρο «Ελεύθερη Έκφραση» Μαίρη Ιγγλέση Καλλιτεχνική Διευθύντρια

Στηρίζουμε, δωρεάν, άνεργους, ανασφάλιστους, οικονομικά αδύναμους Στο χώρο του Φαρμακείου Αλληλεγγύης στα Πατήσια λειτουργεί Παιδιατρικό Ιατρείο με εθελοντές Παιδίατρους και Νοσηλευτές, καλύπτοντας τη πρωτοβάθμια φροντίδα παιδιών έως 16 ετών. Δέχεται τους μικρούς ασθενείς (με ραντεβού) κάθε Τρίτη απόγευμα 4.30 – 6.30 και κάθε Τετάρτη πρωί 10 – 12. Τα ραντεβού κλείνονται στα τηλέφωνα: 697 853 9803 και 694 580 4469 κατά τις ώρες λειτουργίας του Φαρμακείου (Δευτέρα και Τετάρτη 5-7.30 μμ και Πέμπτη 10-12 πμ). Ζητούνται γάλατα 1ης, 2ης βρεφικής ηλικίας και πάνες ΚΑΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΚΡΙΣΗ ΔΩΡΕΑΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ Δ/νση: Ταϋγέτου 60 (είσοδος Πολιτιστικού Κέντρου Γκράβας). Τηλ: 6978539803 & 6945804469 e-mail: k.farmakeio5@gmail.com, facebook: Φαρμακείο Αλληλεγγύης στα Πατήσια Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα & Τετάρτη 17.00-19.30, Πέμπτη 10.00-12.00

Μειωμένες τιμές και ολοκληρωμένα πακέτα προσφορών για όλα τα τμήματα ΑΘΗΝΑ, ΓΛΥΦΑΔΑ, ΝΕΟ ΨΥΧΙΚΟ, ΚΗΦΙΣΙΑ, ΠΕΙΡΑΙΑΣ www.plakas.gr / info@plakas.gr Πατησίων 65, (Πεδίο Άρεως), Αθήνα, τ.: 210 8250552 / Fax: 210 8250627

Πολυχώροι αλεξανδρεια

στην Πατησίων

«Πολυχώρος Τέχνης»

«Zoe & Friends» από την Ζωή Τηγανούρια, 30/3/2014, 21:30 Την πολύχρωμη μουσική παράσταση Zoe & Friends παρουσιάζει η γνωστή μουσικοσυνθέτης και σολίστ του ακορντεόν Ζωή Τηγανούρια στον Πολυχώρο Τέχνης Αλεξάνδρεια (Σπάρτης 14, Πλ. Αμερικής) την Κυριακή 30 Μαρτίου στις 21:30. Το πρώτο μέρος της συναυλίας περιλαμβάνει προσωπικές συνθέσεις της δημιουργού, τις οποίες έχουν ερμηνεύσει σπουδαίοι καλλιτέχνες όπως Δήμητρα Γαλάνη, Κώστας Μακεδόνας, Δημήτρης Μπάσης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Δάντης, Goknur Onur κ.α. ενώ το δεύτερο μέρος αποτελεί μία μοναδική μουσική περιπλάνηση σε tango, balkan και μικρασιάτικα μονοπάτια. Ερμηνεύουν: ΡΕΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ, ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΥ και η μέτζο σοπράνο ΕΛΕΝΗ ΒΟΥΔΟΥΡΑΚΗ. Συμμετέχει: Ομάδα χορευτών της Σχολής Χορού «Χοροακτίς» Κωστάκη-Μαυροειδή. Παίζουν οι μουσικοί: Ηλίας Αργυρόπουλος (πιάνο), Κώστας Κωνσταντίνου (κιθάρα), Γιώργος Ρούλος (κόντρα-μπάσο), Στέλιος Γενεράλης (τύμπανα/κρουστά). Τραγουδούν επίσης: Πελαγία Μυλωνά. Guest: Πολυτίμη Γιώτα, Μαρία Κατσούλη. Είσοδος: 15 ευρώ (με ποτό), Τηλ. κρατήσεων: 210-8673655 Προπώληση: καθημερινά 11:00-13:00 και 18:00-20:00 Parking: Ειδική τιμή έναντι του Πολυχώρου

H ομάδα ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΣΚΟΥΠΕΣ ταξιδεύει!

Αλεξάνδρεια Πολυχώρος Τέχνης Σπάρτης 14, Πλατεία Αμερικής

Στις ΙΠΤΑΜΕΝΕΣ ΣΚΟΥΠΕΣ κουβαλάμε ό,τι πιο πολύτιμο έχουμε: Τη φαντασία, το μεράκι, την εμπειρία, το χιούμορ, τη γνώση, τις κούκλες και τη μαγική δύναμη των παραμυθιών μας και γινόμαστε ταξιδιώτες στις θεατρικές μας περιπέτειες. Με στόχο την ψυχαγωγία, την πνευματική καλλιέργεια των μικρών και μεγάλων θεατών μας και με μέσο τη συναρπαστική εμπειρία της παράστασης καλούμε τα παιδιά να ανέβουν στις μαγικές μας σκούπες και να γίνουν, όχι απλά θεατές, αλλά συμμέτοχοι στα παραμύθια μας και να απολαύσουν τη λαϊκή παράδοση. Κοστούμια, πρωτότυπες μουσικές και επιλεγμένες ιστορίες που διεγείρουν τη σκέψη και εξελίσσουν τη συναισθηματική νοημοσύνη τους. Επικοινωνείστε μαζί μας προκειμένου να ενημερωθείτε για τις εμφανίσεις μας. Συνεργασία με παιδικούς σταθμούς- σχολεία- δήμους

Ντιάνα Καβέτσου Τηλ. Επικοινωνίας: 6932 44 58 07 Email: dkavetsou@gmail.com www.facebook.com/IptamenesSkoupes

Δευτέρα 24/3/2014, 9.30μμ ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ «δεν υπάρχει κράτος μαντάμ!» ΝΤΕΜΟΝΤΕΡΝΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΩΝ Μια πιπεράτη πολιτική μουσική κωμωδία τσέπης, αυστηρά για σκεπτόμενους αυτοσαρκαζόμενους ακροατές. Ένα κοινωνικό αντιμνημονιακό λαϊκό καμπαρέ. Μια σημερινή ντεμοντέρνα μουσικοθεατρική παράσταση, με σατυρικά σκωπτικά τραγούδια της τρόϊκας επί του καναπέως. Ελαφρά τραγούδια και βαριά λαϊκά, με jazz διάθεση και rock άποψη! Γιατί αυτή η ρημάδα η κρίση, μόνο έτσι παλεύεται. Με χιούμορ, χαρά, τραγούδι, υπομονή, χαμόγελο και αισιοδοξία!

Backing band «Ανωτάτη Ζαμπετική»

Θεατρο κουκλας «Ιπτάμενες Σκούπες»

Νικόλας Βοστάνης (μπάσο), Δημήτρης Χριστοδούλου (τύμπανα), Σωτήρης Σινάνης (πιάνο), Μιχάλης Χάλκος (μπουζούκι), Γιώργος Τσιατσούλης (ακορντεόν), Τάσος Δράμπαλης (τρομπέτα), Μαρίνος Χειμώνας (τρομπόνι), Κώστας Καραγιάννης (σαξόφωνο, κρουστά, ενορχήστρωση), Παντελής Αμπαζής (κιθάρα, πρωτότυπα τραγούδια, κείμενα) Παιζοτραγουδά μαζί μας ο θρυλικός θηλυκός θίασος: «ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!» Μυρτώ Καμβυσίδη, Θαλένα Αβραμέα, Ιουλία Καραπατάκη Y.Γ. Επανάσταση δε γίνεται από τον καναπέ… Αυτό καναπές το!

Πατησίων 101, τ.: 2106127005, info@double-trouble.gr

Θέατρο Μουσική Κινηματογράφος

ΠΟΛΥΧΩΡΟΣ «ΕΚΣΤΑΝ»

ΘΕΑΤΡΟ «Ελεύθερη Έκφραση»

Με θέα το πάρκο του Φιξ, οι Φίλοι των Τεχνών: Το Εκστάν, έχουν δημιουργήσει από το 2009 έναν όμορφο πολιτιστικό χώρο, ανοιχτό, φιλόξενο, και με γούστο! Προσφέρει τη δυνατότητα να φιλοξενούνται ατομικές και συλλογικές δημιουργίες όπως: Θέατρο, Ζωγραφική, Γλυπτική, Ποίηση, Λογοτεχνία, Μουσική, Χορός. Λειτουργεί επίσης και ως χώρος για εορταστικές εκδηλώσεις συζητήσεις διαλέξεις και σεμινάρια. «ΤΙ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΕΔΩ;» Ε.Μπουρκέν Σκηνοθεσία: Γιάννης Σταματίου, Μετάφραση – Διασκευή: Ελένη Παπαχριστοπούλου, Σκηνογραφία: Αλέξης Πατσής, Φωτογραφίες: Κώστας Καρζής Φωτισμοί: Μιχάλης Κουντής Ερμηνεύουν: Γιάννης Σταματίου, Λαμπρινή Λίβα, Άννα Δελαπόρτα, Ελένη Παπαχριστοπούλου, Χριστίνα Μωρόγιαννη, Νίκος Ζάγαρης, Δημήτρης Βασιλόπουλος, Κατερίνα Φουσέκη, Μάριος Τσαμαντιώτης, Λευτέρης Αλεξανδρής, Σαράντης Ρουμπάνης Κάθε Κυριακή στις 7 μ.μ. Τηλέφωνο Κρατήσεων: 6978 55 5 293 Τιμή εισιτηρίου: 8 ευρώ Καυταντζόγλου 5 Πατήσια Τηλ. Επικοινωνίας: 69 44462456

«Παπουτσωμένος Γάτος» για λίγες ακόμη παραστάσεις! Το διάσημο παραμύθι του Σαρλ Περό «ο Παπουτσωμένος Γάτος» σε θεατρική διασκευή Ειρήνης Κουτσαύτη, ζωντανεύει στη σκηνή του θεάτρου «Ελεύθερη Έκφραση». Πέντε καλοκουρδισμένοι ηθοποιοί με πανέμορφα κοστούμια, χειροποίητες μάσκες, βιντεοπροβολές, κλασική μουσική και περίτεχνες χορογραφίες, ταξιδεύουν τα παιδιά στον κόσμο του πιο γνωστού Γάλλου παραμυθά. Και το καλύτερο: Στο έργο, πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν τα μικρά και τα μεγάλα παιδιά της κάθε παράστασης! Παίζουν οι ηθοποιοί: Τζένη Οικονόμου, Γιάννης Τσιώμου, Μαργαρίτα Τρίκκα, Γιάννης Αγριόμαλλος και η Μαίρη Ιγγλέση! «Ο Παπουτσωμένος Γάτος» στο θέατρο «Ελεύθερη Έκφραση» (Λέσβου 8, Κυψέλη, 210-8645400), για λίγες ακόμη παραστάσεις! Κάθε Κυριακή στις 12:00, εισιτήριο 7 ευρώ (έως 13/4).

Θέατρο «Ελεύθερη Έκφραση» Λέσβου 8, Κυψέλη, 210-8645400

Double Trouble «Παντελής Αμπαζής»

Μια συμβολή στη μνήμη, στην ιστορική έρευνα και στην αισθητική. Το Μουσείο Μπενάκη πρόκειται να φιλοξενήσει στον εκθεσιακό χώρο του Κεντρικού Κτηρίου (Κουμπάρη 1 & Βας. Σοφίας), έκθεση της συλλογής του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη, η οποία αποτελείται από επιστολικά δελτάρια (καρτ ποστάλ), φωτογραφίες και έγγραφα της περιοχής του Πόντου, που χρονολογούνται από το 1890 έως το 1920. Πρόκειται για μια συλλογή, η οποία συγκροτήθηκε μετά από προσπάθειες είκοσι ετών και έρχεται στο φως σε καιρούς που η Μνήμη στηρίζει τη ζωή και δημιουργεί νέες προοπτικές. Τα πολύτιμα θραύσματά της, κομμάτια της

Εν Πόντω

κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής του τόπου, συνδέουν το παρελθόν με το

Ταξιδεύοντας στις μνήμες, καρτ ποστάλ 1890-1920

Η πληρότητα της συλλογής δίνει την ευκαιρία έτσι ώστε η καθημερινότητα,

Έκθεση του Στέργιου Π. Θεοδωρίδη Διάρκεια έκθεσης: 9 Απριλίου – 25 Μαΐου 2014

παρόν αλλά και με το μέλλον του τόπου που γεννηθήκαν οι πρόγονοι και με τις διηγήσεις τους μπολιάστηκαν οι γενιές που ακολούθησαν. η επικοινωνία, η παιδεία, ο πολιτισμός, η θρησκευτική ζωή, το εμπόριο, οι ποικίλες δραστηριότητες και τα κτήρια της περιοχής του Εύξεινου Πόντου, να αποτελούν κομμάτια μιας ενιαίας αφήγησης του τόπου και της περιόδου. Ακόμη, οι εικόνες αυτές, ίσως αποτελέσουν αφορμή για μία σειρά εκδηλώσεων που θα συνδέσουν εκείνο τον πολιτισμό με την ενότητα της ζωής και τη δύναμη της συνέχειας. Ακόμη κάποιο ή κάποια από αυτά τα θραύσματα μνήμης, έχουν συμπυκνωμένη δύναμη και μπορούν να αποτελέσουν, κατά τη διάρκεια της έκθεσης, αντικείμενο ξεχωριστών διαπραγματεύσεων ή και ανατροπών για τα μέχρι σήμερα επιφαινόμενα. Η ενότητα ζωής, ενός πολιτισμού και η δύναμη της συνέχειας.

«ένας παππούς απ’ τη Σμύρνη στη Δράμα πρόσφυγας, πήγε να βρει βουλγάρικη σφαίρα» Έχεις κάποια ιδιαίτερη σχέση με τον Πόντο; Γιατί επέλεξες όλα αυτά τα χρόνια να συλλέγεις υλικό για τον Πόντο; Δεν ξέρω τι θα μπορούσε να αποτελέσει «ιδιαίτερη σχέση» με τον Πόντο. Ίσως η καταγωγή των γονιών, των παππούδων και των γιαγιάδων. Ίσως εκείνο το «άντε καλή Πατρίδα» κάθε που ο παππούς Αντώνης άναβε το στριφτό τσιγάρο με το γείτονά του, ίσως και… και εκείνο το μηνών παιδί της γιαγιάς Αλεξάνδρας που το παράτησε χειμωνιάτικα στο ποτάμι καθώς χτυπούσαν το χωριό της. Ίσως πάλι ο ιδρώτας ενός αργόσυρτου ποντιακού χορού. Πραγματικά δεν ξέρω. Ίσως και αυτή να είναι η αιτία που ξεκίνησα την συλλογή, το ερώτημα πως είναι δυνατόν να νοσταλγείς κάτι που δεν έζησες. Πως συγκέντρωσες όλο το υλικό; Μέσα από μια επίμονη και επίπονη αλλά και συναρπαστική προσπάθεια 20 χρόνων έγινε κατορθωτή η συγκέντρωση ενός υλικού που αφορά την ευρύτερη περιοχή του Πόντου, μια συλλογή από πολύτιμα θραύσματα, κομμάτια Μνήμης μιας κοινωνικής και πολιτιστικής ζωής που συνδέουν το παρελθόν, το παρόν αλλά και το μέλλον, του τόπου που γεννηθήκαν οι πρότεροι και μπολιάστηκαν οι μετέπειτα. Τα αντικείμενα της έχουν αγοραστεί από δημοπρασίες σε Ελλάδα και Τουρκία (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Άγκυρα, Σμύρνη), από ιδιωτικές συλλογές (κυρίως Γαλλία) αλλά και μέσω διαδικτύου. Το αρχείο-συλλογή αποτελείται κυρίως από παλιές καρτποστάλ από την ευρύτερη περιοχή του Πόντου (Σινώπη, Σαμσούντα, Αμάσεια, Κερασούντα, Τραπεζούντα κ.λ.π) της

περιόδου 1895-1920 (λιθόγραφες, χρωμολιθόγραφες ή επιχρωματισμένες), φωτογραφίες, έγγραφα, δείγματα ζωής αυτών των περιοχών και χάρτες, που αποτυπώνουν τον ευρύτερο χώρο του Ευξείνου Πόντου, του 16ου αιώνα και αργότερα. Η συλλογή αποτελείται από 600-700 αντικείμενα και είναι η πιο πλήρης στο είδος της, σε Ελλάδα και Τουρκία όπου και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την συγκεκριμένη περιοχή. Τι θες να πεις μέσα από αυτήν σου την έκθεση; Η έκθεση πρωτίστως είναι μια συμβολή στη Μνήμη, σε καιρούς που η Μνήμη στηρίζει τη ζωή και δίνει νέες προοπτικές. Ζούμε μια “ανιστόρητη” πραγματικότητα με οθόνες που στάζουν διαστρέβλωση, βλέποντας τις νέες αναλγησίες πάνω στις ζωές των ανθρώπων και τις μνήμες εκείνων των «τουρκόσπορων» και των «παστρικιών» να υποτάσσονται σε ένα κάρο βεβαιότητες. Βεβαιότητες που τάχα μας χάριζε αφ’ ενός η επιφανειακή ενασχόληση με την ιστορία και αφ’ ετέρου εκείνα τα ψυχαναγκαστικά διαβάσματα στο σχολείο που ασθμαίνοντας έπιανε τη σύγχρονη ιστορία με ένα ξεκομμένο πάντα τρόπο από τη ζωή μας. Όλα αυτά τα μικρά κομμάτια εκείνου του μεταίχμιου Ανατολής και Δύσης, έχουν μια συμπυκνωμένη δύναμη, τη δύναμη της συνέχειας και μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο ξεχωριστών διαπραγματεύσεων ή και ανατροπών για τα μέχρι σήμερα επιφαινόμενα. Οι μνήμες μπορεί να περιπλανώνται όμως επιμένουν και έχουν ένα δικό τους τρόπο να αντιστέκονται.

Γι α

πλ το

ς ήρε

ραμμ πρόγ

ευθε α επισκ

ίτε την ιστοσελίδα μα ς:

www

.die

leu

sis

.gr

Σάββατο 22 Μαρτίου 2014, 19:30 "Περσέας, δράκοι και τέρατα" & «Ελεύθερες αφηγήσεις» Αφήγηση παραμυθιών ενταγμένη στην παγκόσμια γιορτή για την προφορική αφήγηση

Πρόγραμμα

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014, 21:30 Lara Eidi & Γιώτης Παρασκευαΐδης “Jazz Duet” Μουσική Jazz

Σάββατο 15 Μαρτίου 2014, 22:00 Οι Δερβίσηδες και η Αλίκη «Μάθε τέχνη κι άστηνε…» Ρεμπέτικη και σμυρναίικη μουσική

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014, 17:00 «Ένας μουσικός διάλογος ανάμεσα σε σολίστες καθηγητές & νεαρούς μαθητές» Κλασσική μουσική

Παρασκευή 21 Μαρτίου 2014, 21:30 Lara Eidi "If music be the food of love, play on" Μουσική folk-rock, ethnic, indie-pop κλπ

Σάββατο 5 Απριλίου 2014, 22:00 Μουσική βραδιά με τον Βασίλη Γισδάκη Έντεχνη μουσική

Μια παράσταση εμπνευσμένη από τους διαλόγους Σωκράτους και Διοτίμας του πλατωνικού Συμποσίου. Μέσα από έναν καθημερινό διάλογο «μαιευτικού» χαρακτήρα, το θέμα πραγματεύεται τον έρωτα στη φυσική και μεταφυσική του διάσταση.

«ΕΡΩΣ: Η ενθύμησις ενός διαλόγου» από 26 Μαρτίου

Κάθε Τετάρτη στις 21:00

Συντελεστές: Δραματουργική επεξεργασία και κείμενα διαλόγων: Χρυσάνθη Κορνηλίου. Ηθοποιοί: Μαρία Αλιφέρη, Νίκος Αλεξίου. Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά, χωρίς διάλειμμα Γενική Είσοδος: 15€ | Μειωμένο 10€

Ο θίασος “Σκηνοβάτες” παρουσιάζει το έργο “Σοράχ, ο μάγος”, ένα ονειρόδραμα με γκροτέσκο στοιχεία. Με ένα υποδόριο χιούμορ πραγματεύεται την απομυθοποίηση του θανάτου: Μπορούμε οι κοινοί θνητοί να νικήσουμε τον ανίκητο Χάροντα; Μπορούμε να βρεθούμε ενώπιον Θεού και Διαβόλου ως ίσοι προς ίσους; Συντελεστές: Συγγραφέας: Λεωνίδας Τσίπης Σκηνοθεσία: Χρυσάνθη Κορνηλίου Παίζουν οι ηθοποιοί (με σειρά εμφάνισης): Μαρία Φράγκου, Ανδρέας Παπαγιαννάκης, Εβελίνα Πετενιώτου, Σταμάτης Σταματέλλης Γενική Είσοδος: 12€ | Μειωμένο 7€

“Σοράχ, ο μάγος” Ένα ονειρόδραμα Κάθε Κυριακή & Δευτέρα στις 21:00 Βασισμένο στο αφήγημα «Μιχαήλ Κόλχαας» του Heinrich von Kleist, αναφέρεται σε μια πραγματική ιστορία που συνέβη στη Γερμανία του 1500. Ο Κόλχαας, έμπορος αλόγων, πέφτει θύμα μιας αδικίας εκ μέρους ενός κοινωνικά ισχυρού άρχοντα. Η αποτυχία των προσπαθειών του να δικαιωθεί μέσω του Νόμου της Πολιτείας πυροδοτεί μέσα του ένα μηχανισμό βίας όλο και πιο αιματηρής και ανεξέλεγκτης, αλλά πάντα στο όνομα της διεκδίκησης ενός ιδεώδους φυσικού δικαίου.

“ΚΟΛΧΑΑΣ” Κάθε Τρίτη στις 21:00

Συντελεστές: Μετάφραση, σκηνοθεσία, απόδοση: Νίκος Αλεξίου Μουσική: Χρήστος Ξενάκης Επιμέλεια παραγωγής: Νίκος Καμτσής Γενική Είσοδος: 15€ | Μειωμένο 10€

Λέσβου 15 & Πόρου, Κυψέλη, τ.: 210 86 13 739, www.dieleusis.gr

Η διέλευσις Ο πολυχώρος πολιτισμού «διέλευσις» ξεκίνησε να λειτουργεί πριν από τρία χρόνια. Είναι μια εταιρία μη κερδοσκοπική που έχει σκοπό να κινητοποιήσει και να υποδεχθεί ευαισθητοποιημένους ανθρώπους, γύρω από έναν άξονα εκφράσεων τέχνης, φιλοσοφίας, επιστήμης αλλά και ανθρώπινης αλληλεγγύης, έτσι ώστε το πνευματικό δυναμικό εκείνων που αναζητούν έντιμα και ειλικρινά μία ανώτερη αξία και μία καλύτερη ποιότητα ζωής, που ποθούν και εργάζονται για τη βελτίωση του κοινωνικού γίγνεσθαι και την αναβάθμιση των κοινωνικών αντιλήψεων, να έχει μία στέγη και ένα βήμα να εκφρασθεί, να έχει ένα χώρο απερίσπαστης συγκέντρωσης και ανοιχτής επικοινωνίας. Με αυτά τα κίνητρα ξεκίνησε τη λειτουργία της. Οι τομείς παρέμβασης είναι σχεδόν σε όλες τις μορφές Τέχνης – θέατρο, μουσική, ζωγραφική, ποίηση, παρουσιάσεις βιβλίων, ομιλίες σε διάφορα γνωστικά αντικείμενα, και ταυτόχρονα η ανάδειξη ιδεών ανθρωπιστικών και αλληλεγγύης. Η Τέχνη, μέγας αρωγός της ανθρώπινης πνευματικότητας, πρέπει να βρει πάλι την αληθινή θέση στη ζωή μας. Να μην παίζει απλά τον ρόλο του διασκεδαστή παλιάτσου ως κατευναστής της απελπισίας μας. Αλλά να πάρει πάλι την σκυτάλη του ψυχαγωγού που κινητοποιεί τις ηρωικές δυνάμεις για την κατάκτηση του ανθρώπινου πεπρωμένου. Η Επιστήμη, θα μας εφοδιάζει με τις γνώσεις που θα μπορέσουν να διορθώσουν τη ζωή μας και να την βγάλουν από το τέλμα της αμάθειας και της άγνοιας, ώστε να μην είναι ένας υποτελής υπηρέτης ταπεινών και σκοτεινών συμφερόντων. Η Φιλοσοφία θα ανοίγει και θα φωτίζει τους πνευματικούς μας ορίζοντες για να νιώσουμε και να φερθούμε, ξανά, ως πνεύμα ελεύθερο και ανεξάρτητο και γι αυτό συνειδητό και υπεύθυνο. Στην πολύ δύσκολη εποχή που ζούμε, την ώρα που πλήττεται η δυνατότητα επιβίωσης των συμπολιτών μας, η απάντηση πρέπει να είναι πολιτιστική, πνευματική, απάντηση με αλληλεγγύη και αμοιβαιότητα, γιατί αυτά πρώτα στερήθηκε η κοινωνία μας και φθάσαμε ως εδώ. Είναι αναγκαία η συνεργασία με φορείς αντίστοιχων ιδεωδών για να δυναμώσουν οι αντιστάσεις στη φθορά που βιώνει η κοινωνία. Συνεργασία και όχι ανταγωνισμός. Το πρόβλημα είναι κοινό όλων και έτσι οφείλουμε να το αντιμετωπίσουμε. Ο καθένας με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και την φυσιογνωμία του, αλλά όλοι μαζί. Για να υπάρξει ξανά το χαμόγελο στους συμπολίτες μας, να υπάρξει αισιοδοξία, για να μπορέσουν να αλλάξουν τα πράγματα. Να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας για να οικοδομήσουμε έναν κόσμο όπου η αγάπη και η αμοιβαιότητα θα είναι ο Νόμος όλων των νόμων.

Γεννήθηκα και πέρασα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου στην πλατεία Βικτωρίας και στα πέριξ. Το σχολείο μου στην Αχαρνών, οι βόλτες μου στη Βικτώρια και στο Πεδίον του Άρεως, οι πρώτοι καφέδες και οι παρθενικές κοπάνες στη Φωκίωνος Νέγρη. Αγγλικά στη Λέλας Καραγιάννη, Γαλλικά στην Τενέδου (στη «Γαλλική Ακαδημία»), Κυψέλη για τις σχολικές εκδηλώσεις, μπάσκετ και κολύμβηση στον Πανελλήνιο (στη μοναδική 33άρα πισίνα στον κόσμοτόση χώραγε, τόση έφτιαξαν), ψώνια και προ-εφηβικές καταναλωτικές φαντασιώσεις στην Πατησίων. Από την Πατησίων αναγκαστικά και για τις εφηβικές βόλτες στα Εξάρχεια. Με λίγα λόγια, η Πατησίων ξεχωρίζει ως ο κεντρικός άξονας μιας ενηλικίωσης και κάτι παραπάνω.

Δεν είμαι από αυτούς που μεμψιμοιρούν για το πόσο έχουν αλλάξει προς το χειρότερο τα πράγματα. Προσπαθώ να έχω τα μάτια μου ανοικτά και να αντιληφθώ αυτά που βρίσκονται μπροστά μου χωρίς μιντιακά φίλτρα, αποφεύγοντας την απόδοση ρόλου θύτη σε ανθρώπους που δεν είναι τίποτα άλλο από θύματα. Η πραγματικότητα είναι μια πολύ σύνθετη υπόθεση για να την αποκωδικοποιήσει κανείς, ενώ η εξιδανίκευση του παρελθόντος αποτελεί μια μεγάλη παγίδα. Προσπαθώ, λοιπόν, να είμαι πάντα αισιόδοξος, εξακολουθώ να αγαπώ τη γειτονιά που μεγάλωσα και να πιστεύω στους ανθρώπους της, στην ατμόσφαιρά της, στο παρόν της. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν θέματα που δεν μπορώ και δεν θέλω να παραβλέψω. Δεν μπορώ να αγνοήσω το εσωτερικό «θέριεμα» σε αρκετούς ανθρώπους της αποστροφής για τους Άλλους, για τους διπλανούς τους. Σαν κάτι να έχει τρελάνει την πυξίδα τους. Η κινητοποιούσα δύναμη για να γράψω τη «Βικτώρια…», εκτός, προφανώς, από την ιδιαίτερη σχέση μου μαζί της, ήταν ακριβώς αυτή η ανάγκη γνωριμίας με το φόβο για τον «Άλλο». Επινόησα και στη συνέχεια «συνάντησα» έναν κάτοικο της περιοχής που φοβάται τους ξένους, μα πιο πολύ, τελικά, τον ίδιο του τον εαυτό. Η μοναδική ταυτότητα που έχει είναι η γειτονιά του. Ταξιδεύει με τρένο προς την Αθήνα και πιάνει την κουβέντα σε έναν άγνωστο συνεπιβάτη, μιλώντας μέσα από το πέπλο της ασφάλειας ότι δεν θα ξανασυναντηθούν ποτέ. Του διηγείται σπαράγματα της ασφυκτικής καθημερινότητάς του στη Βικτώρια, κλιμακώνοντας την αφήγησή του μέχρι τις βίαιες φαντασιώσεις του για μαζική εξόντωση όσων τον ενοχλούν. Ο ακροατής –ίσως μια εκδοχή του αναγνώστη;- τον ακούει δήθεν ενοχλημένος, τη μια πολιτικά ορθός, την άλλη ηδονοβλεψίας της βίας, τελικά απαθής και αδιάφορος. Στην αφήγηση παρεμβάλλονται ιστορίες άλλων ζορισμένων κατοίκων της περιοχής από το παρελθόν, με διαφορετικές φωνές και ψυχικούς τόνους, που εντείνουν την εντύπωση ενός συνεχούς της βίας και διαλύουν, εν τέλει, οποιαδήποτε υποψία υπεροχής κάποιων έναντι κάποιων άλλων. Τελικά, το γράψιμο της «Βικτώριας…» λειτούργησε για μένα αποκαλυπτικά για τη δική μου σχέση με τον τόπο που μεγάλωσα και για το πώς μέσα από μια τέτοια σχέση αγάπης μπορεί να διυλίζεται ο τρόπος που αντιλαμβάνεται κανείς τα πράγματα.

/AMARILLO suave\

προτά σεις

Μια έντιμη ματιά στην ανεντιμότητα Πώς λέμε ψέματα σε όλους και κυρίως στον εαυτό μας Νταν Άριελι Μετάφραση Θεοδώρα Πασαχίδου Από το να αντιγράφουμε στο σχολείο και να φοράμε “μαϊμούδες” μέχρι το να “σβήνουμε” τις κλήσεις μας για τροχαίες παραβάσεις και να κλέβουμε την εφορία, και από τα τερτίπια των φαρμακευτικών εταιρειών μέχρι τα διεθνή οικονομικά σκάνδαλα, η ανεντιμότητα βρίσκεται παντού και κανείς δεν είναι άτρωτος. Ο καθηγητής της ψυχολογίας και συμπεριφορικών οικονομικών Νταν Αριέλι, ευρηματικός και πολυμήχανος, εξετάζει τις αντικρουόμενες και παράλογες δυνάμεις που μας ωθούν στην εξαπάτηση ή μας κρατούν έντιμους. Τα ένστικτά μας, τα λογικά επιχειρήματα που επεξεργαζόμαστε και ο παραλογισμός, όλα αυτά σμιλεύουν την ηθική μας. Διερευνά την ανήθικη συμπεριφορά σε προσωπικό, αλλά και επαγγελματικό επίπεδο, σε τομείς όπως η πολιτική, οι επιχειρήσεις, η ιατρική κ.ά. Με πρωτότυπα, εκπληκτικά πειράματα και αναπάντεχα ευρήματα προκαλεί τα στερεότυπα και τις παγιωμένες αντιλήψεις μας, μας οδηγεί σε μια βαθύτερη κατανόηση τόσο της προσωπικής μας ηθικής, όσο και των γύρω μας, και αποκαλύπτει τον ίσως ακλόνητο ανθρώπινο μηχανισμό που μας κάνει να εξορθολογίζουμε την ανεντιμότητα. Ένα τολμηρό, αλλά και διασκεδαστικό βιβλίο που θα αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας και τους άλλους.

Amarillo Suave

Βιβλιοπωλείο Amarillo Λ. Καραγιάννη 17, Πλ. Αμερικής Τηλ./fax: 210 86 71 466

Τοβιβλίο στηνΠατησίων

ΑΒΑΚΑΣ ΑΙΛΙΑΝΟΥ 39 ΑΛΕΞΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ 18 AMARILLO Λ. ΚΑρΑΓΙAΝΝΗ 17 ΑΤΡΑΠΟΣ Λ. ΓΑΛΑΤΣΙΟΥ 109 ΑΤΡΑΠΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΟΥ 7 ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΜΕΛΕΤΙΟΥ 114 ΒΙΒΛΙΟΣΥΝ ΒΕΛΒΕΝΔΟΥ 42

Στο συνοικιακό βιβλιοπωλείο

από τη Μαριλένα Καρρά

Αν δεν είχε εξαντληθεί το βιβλίο που έψαχνα απ’ όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία της Αθήνας, αν δεν το χρειαζόμουν τόσο πολύ κι αν δεν είχε ήλιο εκείνη τη μέρα, που ευνοούσε τη βόλτα μέσα στα συνοικιακά στενά, δεν θα σε είχα βρει ΠΟΤΕ. Ναι, για ’σένα λέω. Αυτό το μικρό, αρκετά σκοτεινό βιβλιοπωλείο της γειτονιάς. Απ’ αυτά που δεν τα πιάνει το μάτι των περαστικών εύκολα. Με τα στριμωγμένα στα ράφια βιβλία. Με τους στενούς διαδρόμους. Το χαμηλό ταβάνι. Την απόλυτη ησυχία ενός ιερού χώρου για μυημένους. Χωρίς πολύχρωμες διαφημιστικές αφίσες στους τοίχους, χωρίς βιτρίνες και πολλές πολλές ταξινομήσεις. Ο ιδιοκτήτης θα κάθεται στο ταμείο, ίσως με μια εφημερίδα και έναν καφέ δίπλα του, ένα αναμμένο τσιγάρο και αποσπασμένη την προσοχή του από την εξυπηρέτηση ενός ενδεχόμενου «πελάτη». Θα σε αφήσει στην ησυχία σου να ψάξεις, να ξεφυλλίσεις, να κάτσεις σε κάποιο σκαμπό, να ανέβεις στη σκάλα που ελαφρώς ταλαντώνεται για να κατεβάσεις κι άλλα πολλά κρυμμένα βιβλία από το φως του ήλιου. Παλιές εκδόσεις, τυπογραφημένες, ενίοτε με πολυτονικό, κιτρινισμένα φύλλα, προσεγμένα και φυλαγμένα όμως με μεράκι και αγάπη. Κανένα Best-Seller, τίποτα το εμπορικό. Ενδεχομένως, να έχει αυτό που ζητάς, άλλες φορές όχι. Αποκλείεται όμως σίγουρα να μη βρεις κάτι που θα σε ενδιαφέρει. Εκεί, στο μικρό συνοικιακό βιβλιοπωλείο, εκείνο που ακόμα παλεύει, διεκδικώντας το χώρο του εντός του ανταγωνιστικού κέντρου της Αθήνας δεν θα πας για να βρεις, θα πας για να ψάξεις. Κι όχι με την λογική πως «όποιος ψάχνει, βρίσκει», αλλά με τη λογική του ταξιδιού. Ενός ταξιδιού μέσα στα βιβλία, στη γνώση και στ’ απρόσμενα συναπαντήματα.

ΚΛΕΨΥΔΡΑ ΑΓΙΑΣ ΛΑΥρΑΣ 2

ΠΑΙΑΝ ΠΙΠΙΝΟΥ 51

ΚΟΖΟΚ ΧΡΙΣΤΙΑΝ ΚΥΚΛΑΔΩΝ 23

ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΑΛΙΤΣΗΣ 4

ΚΟΡΑΛΙ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ 1 & ΠΑΤΗΣΙΩΝ

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 228

ΚΥΨΕΛΗ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 354

ΠΟΛΥΠΛΕΥΡΟ ΑΧΑρΝΩΝ 380

ΛΥΧΝΟΣ ΔρΟΣΙΝΗ 12

ΠΥΡΣΟΣ ΚΕρΚΥρΑΣ 58

ΜΑΡΚΟΛΕΦΑΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 26

ΧΑΡΤΟΣΧΟΛΙΚΗ ΓΩΝΙΑ ΔρΟΣΟΠΟΥΛΟΥ 147

ΚΑΙ… ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ 19

ΜΙΧΑΗΛ ΑΓΓΕΛΟΣ ρΗΝΕΙΑΣ 9

DIAN ΜΙΧΑΗΛ ΒΟΔΑ 89

ΚΑΪΛΑΣ ΚΕρΚΥρΑΣ 55

ΜΠΑΡΔΗ ΜΑΡΙΝΑ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 48

FANTASY SHOP Γ΄ΣΕΠΤΕΜΒρΙΟΥ 65

ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΑΧΑρΝΩΝ 25

ΜΟΥΡΕΛΑΤΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ ΛΕΛΑΣ ΚΑρΑΓΙΑΝΝΗ 29

FORUM ΚΥΠρΟΥ 118

ΔΙΑΓΩΝΙΟΣ ΠΑΤΗΣΙΩΝ 306 ΔΩΡΟΓΡΑΦΗ ΣΥρΑΚΟΥΣΣΩΝ 39-41 ΕΚΘΕΣΙΣ ΠΑΠΑΝΑΣΤΑΣΙΟΥ 62 ΕΛΛΗ Γ' ΣΕΠΤΕΜΒρΙΟΥ 96 ΗΝΙΟΧΟΣ ΜΠΕρΟΒΟΥ 41 ΘΕΩΡΗΣΗ ΙΑΛΕΜΟΥ 40

/ΚΟΝΙΔΑΡΗΣ\ Ένας χειμώνας με τον Μπωντλαίρ Μυθιστόρημα Νοέμβριος 2013 Σελ.: 276 ISBN: 978-960-392-145-5 Τιμή: 14,50€ Aν με πάρεις μαζί σου, μπορεί η δυστυχία των δυο μας να γίνει μια καινούρια ευτυχία. Σαρλ Μπωντλαίρ Όταν το μυθιστορηματικό στοιχείο συναντά την τρέχουσα πραγματικότητα και ο άστεγος πλέον Φιλίπ τον αδέσποτο σκύλο Μπωντλαίρ, τότε το αποτέλεσμα είναι απρόβλεπτο. Η γυναίκα του τον πέταξε έξω από το σπίτι, τον έδιωξαν κι από τη δουλειά. Έτσι ο Φιλίπ μπαίνει σ΄ έναν κολασμένο φαύλο κύκλο και περνάει στην απέναντι πλευρά. Άστεγος πια έχει να αντιμετωπίσει τους άτεγκτους νόμους της ζωής ενός άστεγου στο Παρίσι: έλλειψη αξιοπρέπειας, μοναξιά, βία. Μέχρι τη μέρα που συναντάει τον... Μπωντλαίρ. Έναν σκύλο που θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη ζωή του. Ένα βιβλίο που συνδυάζει το μυθιστορηματικό στοιχείο με την τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα για να εισχωρήσει στα άδυτα της καθημερινότητας των απόκληρων του δρόμου και να μας θυμίσει την πολυπλοκότητα της ζωής όλων μας. Από μια σύγχρονη φωνή της γαλλικής λογοτεχνίας. Αφιερωμένο στους άστεγους, για να μην τους κοιτάμε πια χωρίς να τους βλέπουμε...

ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΝΙΔΑΡΗ Τοσίτσα 1Α, Πατήσια, Τηλ.: 210 88 46 574 www.konidarisbooks.gr

/ΑΤΡΑΠΟΣ\ Πολεμικές κραυγές Στο παρόν τεύχος θα παρουσιάσουμε το βιβλίο του Λου Σουέν, οι «Πολεμικές Κραυγές», από τις εκδόσεις Ίνδικτος. Το βιβλίο αποτελείται από μια σειρά μικρών ιστοριών που αφορούν τη μακρινή Κίνα των αρχών του αιώνα. Το μαγικό είναι ότι παρ' όλο το χρόνο και τον τόπο, η γραφή του μπορεί να συγκινήσει το σημερινό Έλληνα αναγνώστη. Ο λόγος; Ο συγγραφέας, όπως και ο δικό μας Παπαδιαμάντης, παρουσιάζει τις ιστορίες απλών ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με προβλήματα οικία σε όλους μας. Την οικογένεια, την παράδοση, τον πόλεμο και ένα σωρό άλλα. Με γλώσσα απλή και ποιητική καταφέρνει να κάνει τη στενοχώρια που τυλίγει τις ιστορίες, ένα αισιόδοξο συναίσθημα. Τέλος, αξίζει να σημειωθεί ότι, η καθεαυτή εισαγωγή του βιβλίου θεωρείται μια αυτόνομη ιστορία για την Κίνα και ένα σχόλιο για τη σχέση συγγραφέα-εποχής. Με εξαιρετικό τρόπο μας διαφωτίζει για το τι συνέβαινε στην Κίνα, τότε που τα αρχαία παραδοσιακά θεμέλια άρχιζαν να τρίζουν από το νέο ευρωπαϊκό πολιτισμό. Ο Λου Σουέν σε όλο του το έργο, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στους δύο αυτούς κόσμους και τα καταφέρνει. Αυτό ακριβώς τον κάνει έναν από τους πιο σημαντικούς συγγραφείς της σύγχρονης Κίνας. Δημήτρης Φραγκούλιας Αναγνωστόπουλος

Βιβλιοπωλεία Ατραπός Ιακωβίδου 7, Πατήσια, Τηλ.: 210 211 68 69 Κασομούλη 52, Νέος Κόσμος, Τηλ.: 210 90 10 244 fragkoulias.atrapos@gmail.com www.facebook.com/atrapos.books

/ΕΛΛΗ\ Συνταγή για γλυκό κυδώνι με αγνά υλικά παρμένα από τη φύση: Μια οκά κυδώνι Μια οκά ζάχαρι Μέλι, μοσχοκάρφια Καθαρισμένα μύγδαλα και χυμό λεμονιού Συνταγή για ΕΥΤΥΧΙΑ με αγνά υλικά παρμένα από τη ζωή: Αγάπη, οικογένεια, παιδιά, παιχνίδια, σχολείο, κυριακάτικα τραπέζια, φως και ήλιο σε κάθε σπιτικό. Συνταγή της καταστροφής: Ξαφνικά χάνεται το φως και ο ήλιος και τη θέση τους παίρνουν μαύρα σύννεφα πολέμου έτοιμα να δακρύσουν και δακρύζουν για τα καλά. Έτσι ο Αλέξανδρος Κεφαλάς λιτά, απλά, κατανοητά στο καινούριο του μυθιστόρημα μέσα από τις εκδόσεις «Τσουκάτου» (τις εκδόσεις που βρίσκονται στη γειτονιά μας) μας μεταφέρει το σήμερα στο χθες και το χθες στο σήμερα αφήνοντας μας ένα μήνυμα: Όσες αρρώστιες, καταστροφές και πόλεμοι αν βρουν τον άνθρωπο, εκείνος πρέπει πάντα ν’ αφήνει χώρο στην ψυχή του για την ελπίδα. Μόνο έτσι μπορεί να ορθοποδήσει και να συνεχίσει να παλεύει για τη ζωή. Η ζωή είναι ένας πόλεμος και πόλεμο θα δώσουμε για την ΕΥΤΥΧΙΑ ώσπου να ξανανοίξουμε τα σπίτια μας στα κυριακάτικα τραπέζια τρώγοντας πριν το γλυκό κυδώνι, μοσχαράκι με κυδώνι. Γεώργιος Κούτσουπας

Βιβλιοπωλείο «Έλλη» 3ης Σεπτεμβρίου 96, Πλ. Βικτωρίας τηλ.: 210 88 20 800 / fax: 210 88 12 061

ΘΑ ΑΝΤΕΞΟΥΜΕ; Όπως και να το κάνουμε τα πράγματα στην αγορά δεν είναι προκαθοριμένα. Υπάρχουν δύο τάσεις. Αυτή της ερήμωσης των γειτονιών και κατά συνέπεια των εμπορικών και από την άλλη ο εμπορικός και κοινωνικός ιστός της λεωφόρου και των γειτονιών της να αντέξει. Αυτό έχει να κάνει με τους μαγαζάτορες, τους εμπορικούς συλλόγους, αλλά και τους ίδιους τους κατοίκους-καταναλωτές. Η Πατησίων έχει ένα εξαιρετικό χαρακτηριστικό. Έχει μια πολυμορφία που δεν τη συναντάς εύκολα. Δίπλα από ένα εμπορικό υπάρχει ένα μικρομάγαζο και δίπλα από έναν κινηματογράφο μία ταβέρνα, γι αυτό το λόγο αξίζει να διατηρηθεί. Στην πραγματικότητα ο ένας βοηθάει τον άλλον.

«H Πατησίων Ζει»

ΕΣΑ Μητροπόλεως 52-Αθήνα Τηλ. 210 3221805 Φαξ. 210 3222388 www.esathena.gr www.pameathina.net e-mail: info@esathena.gr

«Ας πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας» Σωτήρης Αντωνίου (Διευθυντής Εμπορικού Συλλόγου Αθηνών) Επίσημα ο εμπορικός σύλλογος Αθηνών ιδρύθηκε το 1902. Στο καταστατικό του αναφέρεται ότι καλύπτει γεωγραφικά όλη την Αττική, πλην της περιφέρειας του Πειραιά, εκτός και αν υπάρχει άλλος σύλλογος που δραστηριοποιείται τοπικά. Επιθυμία μας είναι να είμαστε σε επαφή και να συνεργαζόμαστε με όλους τους τοπικούς συλλόγους και ένα καλό παράδειγμα είναι η αγαστή συνεργασία με το σύλλογο «Αλυσίδα» που εξυπηρετεί συναδέλφους στα κάτω Πατήσια. Η δύναμη του εμπορικού Συλλόγου είναι τα μέλη του και κάθε εμπορικός άξονας μπορεί να προωθήσει τα συμφέροντά του μόνο εάν ασχοληθούν οι ίδιοι οι επιχειρηματίες με την αναβάθμιση της περιοχής τους. Το σύνθημα μας είναι «Ας πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας». Η αυτοοργάνωση των τοπικών αγορών είναι το ζητούμενο και η επιτυχία αυτής της πρότασης εξαρτάται από τη συμμετοχή των συναδέλφων και την αξιοποίηση όλων των προσπαθειών και δράσεων που προτείνονται από τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών, είτε σε Πανελλαδικό, είτε σε τοπικό επίπεδο. Ο πυρήνας είναι ο έμπορος, ο χώρος γύρω από το κατάστημα του, μετά οι συνάδελφοι στο οικοδομικό τετράγωνο και τέλος όλη η Αγορά. Δυστυχώς όμως όλοι περιμένουμε να έρθει κάποιος άλλος να μας βοηθήσει, το κράτος, ο Δήμος, η Περιφέρεια, το Υπουργείο, ο εθελοντής έμπορος μέλος του Συμβουλίου του Συλλόγου που το κατάστημα του είναι σε άλλη περιοχή, ο γείτονας. Εμείς στο ΕΣΑ κουραστήκαμε να περιμένουμε «Σωτήρες». Το ερώτημα λοιπόν είναι: Εμείς τι κάνουμε για την αγορά μας; Ελάτε κοντά μας, οργανωθείτε, γραφτείτε μέλη στο σύλλογο (η εγγραφή είναι μόλις 30€ το χρόνο) και θα έχετε στη διάθεσή σας την εμπειρία των στελεχών του Εμπορικού συλλόγου να σας βοηθήσουν να προβάλετε μέσα από τοπικές δράσεις, τις επιχειρήσεις σας. Καταγράψτε τα προβλήματα στο χώρο σας και ελάτε όλοι μαζί να προτείνουμε συντεταγμένες προτάσεις για την επίλυσή τους στους φορείς αυτούς που μπορούν να φέρουν θετικό αποτέλεσμα. Όλοι μαζί έχουμε τη δύναμη να επιβάλλουμε τη γνώμη μας. Ο εμπορικός άξονας της Πατησίων αποτελεί ουσιαστικά το μεγαλύτερο σε μήκος εμπορικό δρόμο της πόλης, με θέα την Ακρόπολη και πολλά σημεία τέχνης και πολιτισμού γύρω του. Τα προβλήματα είναι πολλά και γνωστά σε όλους μας από την Ομόνοια έως το τέλος της διαδρομής. Τα παράπονα των επιχειρηματιών επίσης είναι καταγεγραμμένα χρόνια τώρα. Το ζητούμενο είναι η δράση που θα φέρει νέους και παλαιούς-ξεχασμένους- καταναλωτές στην περιοχή. Ας πάρουμε σαν παράδειγμα την οργάνωση της «Λευκής Νύχτας»

στην Αθήνα που είμαι σίγουρος ότι σε αντίθεση με το παραδοσιακό κέντρο της πόλης που οι έμποροι επωφελήθηκαν από τη δράση, στην αγορά της Πατησίων δεν υπήρχε αντίστοιχη ανταπόκριση. Αυτό συνέβη γιατί κανείς δεν πρόσφερε έναν επιπρόσθετο κίνητρο στους χιλιάδες επισκέπτες της πόλης ώστε να προβληθεί οργανωμένα η αγορά της Πατησίων, μέσα από συνολικές εμπορικές προωθητικές ενέργειες, όπως δημοσιοποίηση ομαδικών προσφορών με ειδικές τιμές ή μέσα από τοπική διοργάνωση εκδηλώσεων με την βοήθεια του Συλλόγου και την αιγίδα του Δήμου, οργανωμένη όμως από τους επιχειρηματίες της περιοχής. Η εμπειρία μας από παρόμοιες ενέργειες που καλεστήκαμε να υποστηρίξουμε και να συντονίσουμε σε περιοχές όπως το Κολωνάκι, η τουριστική περιοχή του Μοναστηρακίου κ.ά., μας δείχνει ότι εκεί που υπάρχει πρόθεση συνεργασίας μεταξύ συναδέλφων και φορέων τα αποτελέσματα είναι πάντα θετικά. Εξάλλου ο ΕΣΑ σε συνεργασία με το «Αθηναϊκό Καλλιτεχνικό Δίκτυο» και την υποστήριξη του Δήμου της Αθήνας έχει στο παρελθόν πλούσια παρουσία στην περιοχή σε δράσεις όπως «Ανακαλύπτοντας την Πατησίων μας», «Μια φωτογραφία για την Πατησίων», «Οι κήποι της Αθήνας» στο Πεδίο του Άρεως-στο πάρκο φιξ-στην πλατεία Καλλιγά κ.λ.π., με μοναδικό σκοπό τη στήριξη των επιχειρηματιών, των κατοίκων της περιοχής και την σύσφιξη των μεταξύ τους σχέσεων. Κλείνοντας θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συντελεστές της έκδοσης «Η Πατησίων Ζει» για το έργο που προσφέρουν στην τοπική αγορά και καλώ όσους επιχειρηματίες θέλουν να πάρουν στα χέρια τους την τύχη τους να επικοινωνήσουν μαζί μας με σκοπό να αποκαταστήσουμε τη χαμένη αίγλη της Πατησίων μας.

Πέτρες, Καλαπόδια, Καράβια, Αντίγραφα Μουσείων. Όλα χειροποίητα & μοναδικά και ταμπακιέρες και καρουζέλ και μουσικά κουτιά κ.λ.π. ... δηλαδή etc ... για τις τιμές ό,τι καλύτερο μπορώ! Μαριλού

3η Σεπτεμβρίου 81, Πλ. Βικτωρίας, Αθήνα τ.: 210 88 17 659

«Δε σκέφτονται το μέσο, μικρό επιχειρηματία» Βαλλής Κώστας (Εμπορικός Σύλλογος Αλυσίδα)

1 +1 δώρο οπτικά φακοί επαφής γυαλιά ηλίου

με αγορέ ς άνω τω ν 100€ στα γυαλ ιά οράσε ως

Εκτελούνται συνταγές όλων των ταμείων Ειδικές κατασκευές-Πολυεστιακά Χρυσ/μου Σμύρνης 90, Άγιος Ελευθέριος (Έναντι Ηλ. Σταθμού) τηλ.: 697 65 82 134

χ ει ρ ο πο ί ητ ο κό σ μημ α αξ εσ ο υ άρ ― αντ ι κε ίμ εν α

Primrose • Αγίου Στυλιανού 33, Γκύζη • Τηλ: 210 6449336

Βλέποντας πως δεν μπορούμε να περιμένουμε από κανέναν να αλλάξει την κατάσταση στην αγορά της Πατησίων οι επαγγελματίες της 5ης κοινότητας του Δ.Α., δημιουργήσαμε τον εμπορικό σύλλογο ΑΛΥΣΙΔΑ. Έχουμε κάνει σχεδιασμούς για τη γειτονιά. Πως δηλαδή μπορεί να αλλάξει με λίγα χρήματα. Μη ξεχνάμε πως η Αθήνα δεν είναι μόνο το κέντρο της. Είναι και η περιφέρεια, τα διαμερίσματα. Είναι κύριο μέλημά σου το κέντρο, αλλά δεν αφήνεις την υπόλοιπη περιφέρεια στην τύχη της. Υπάρχουν εφτά διαμερίσματα στην Αθήνα, όλα λοιπόν πρέπει να γίνονται δια εφτά. Με τα ίδια χρήματα που δαπανήθηκαν για να αλλαχτούν, πόσες φορές, τα πεζοδρόμια στο Κολωνάκι, θα είχαμε περάσει πεζοδρόμια στις αγορές άλλων δύο διαμερισμάτων. Άσκοπη είναι και η μελέτη που γίνεται για να κάνουν την Πανεπιστημίου πεζόδρομο. Η κοινωνία και η πόλη δεν το έχει ανάγκη. Ποιον εξυπηρετεί; Όπως δεν καταλαβαίνω και γιατί να έρθει το τραμ μέχρι την πλατεία Αιγύπτου. Ας έρχεται το τρόλεϊ, που έρχεται και τώρα. Αντί να κάνουν πεζόδρομο, να βάλουν φωτισμό, να μαζέψουν τα πρεζάκια. Εδώ βλέπεις ότι υπάρχουν χιλιάδες ιδιοκτήτες που δεν παίρνουν ενοίκιο, οι έμποροι δεν πάνε φαγητό στο σπίτι τους, δεν πληρώνουν τη ΔΕΗ κ.ο.κ. Ποιος είναι ο στόχος να περάσει το τραμ από εδώ; Δεν αλλάζει τίποτα στην ποιότητα ζωής μας. Αν το τραμ ήταν «ελαφρύ», τραμ πόλης που λένε, όπως στις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης, το συζητάω, αλλά το δικό μας τραμ προϋποθέτει σκάψιμο, γκαζόν,τσιμέντα, μπάρες και να μην περνάνε αυτοκίνητα. Έργα δηλαδή τεράστιας υποδομής. Αν πας στη Γλυφάδα και ρωτήσεις τους καταστηματάρχες αν τους βοήθησε το τραμ, θα σου πουν όχι. Με την κατασκευή του εξαφανίζονται θέσεις πάρκινγκ, ελεύθεροι χώροι, πεζοδρόμια. Για να φτάσει το τραμ στην Πατησίων, θα χρειαστεί να γίνει μονόδρομος με δυο αντίθετα ρεύματα. Κάτω από αυτές τις συνθήκες να μην φτάσει ποτέ. Τι ανάγκη το έχουμε; Και έπειτα από ποια πλευρά θα κατεβάζει το τραμ κόσμο; Θα χαλάσει τις ισσοροπίες των καταστημάτων. Πιστεύω ότι αυτά τα μέτρα υποδομής, τόσο μεγάλου κόστους που αλλάζουν τις γειτονιές με τέτοια ένταση δεν χρειάζονται. Χρειαζόμαστε πιο συμβατικά πράγματα, πόλους έλξης στα 7 διαμερίσματα της Αθήνας για να ζωντανέψουν. Εμείς κάναμε μια πρόταση παραδείγματος χάρη για τα χριστούγεννα. Στο πάρκο Φιξ να γίνει ένα χριστουγεννιάτικο χωριό, για να κρατήσει η γειτονιά τον κόσμο της. Πάμε λοιπόν στο διαμέρισμα και με το που το λέμε σκάνε στα γέλια. Άρχισαν να μας λένε δικαιολογίες του τύπου δεν μπορεί

να γίνει, γιατί θα χαλάσει το γκαζόν!!!! Κάνανε ότι πέρναγε από το χέρι τους για να μη γίνει. Αυτή τη στιγμή, ότι πόλος έλξης υπάρχει στα Πατήσια, αποδομείται. Λες και κάποιος το κάνει επίτηδες. Η εφορία έφυγε, το ΤΕΒΕ, το ΙΚΑ το ίδιο. Κλείνουν δύο νοσοκομεία της περιοχής. Εγώ έκλεισα το ένα μαγαζί μου στα Άνω Πατήσια, τώρα θα κλείσω και το άλλο στον Άγιο Λουκά. Θα πάω στο Περιστέρι που υπάρχει μια υποδομή. Εδώ ασχολούμαστε να κάνουμε τραμ. Υποβαθμίζεται συνέχεια η περιοχή και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Δεν τους ενδιαφέρουν οι μικρομονάδες. Δεν σκέφτονται τον μέσο, μικρό επιχειρηματία. Οι Κυριακές Οι 7 Κυριακές είναι προάγγελος για όλες τις Κυριακές. Τα χριστούγεννα 21 μέρες η γυναίκα μου δεν είδε το σπίτι της, δεν μπόρεσε να πάει σούπερμαρκετ, δεν είδε τα παιδιά της. Μιλάω για απλά πράγματα. Υπάλληλο δεν μπορούμε να πάρουμε. Αυτό σε εξοντώνει βιολογικά, τι άλλο θα κάνουν; Τις Κυριακές δουλειά είχαν οι συγκροτημένς αγορές, εμείς δεν είχαμε. Παρόλο που και το διαφήμισα και έκανα προσφορές. Θα μπορούσαμε όμως τουλάχιστον τις Κυριακές που είναι ανοιχτά τα μαγαζιά να γίνεται παράλληλα και μια δράση στη γειτονιά αν δημιουργηθούν οι υποδομές. Όπου υπάρχει οργάνωση δεν είναι κακές οι Κυριακές. Γενικά όμως όλη η κατεύθυνση είναι για τους μεγάλους εμπόρους, αυτοί είναι οι όροι. Για να ζωντανέψει η Πατησίων θέλει υποδομές. Μόνο ο φωτισμός να αλλάξει, έχει φύγει όλη η παραβατικότητα. Ο λόγος που δεν αντέχουν τα μαγαζιά είναι γιατί δεν υπάρχει προοπτική. Έξι χρόνια προσπαθώ να οργανώσω την αγορά στη γειτονιά μου και κάθε μέρα είναι και χειρότερα. Δε γίνεται να κάτσω άλλα έξι χρόνια. Έχουμε φτάσει να πληρώνουμε 200 ευρώ ενοίκιο και 200 ευρώ ΔΕΗ από τα δημοτικά τέλη. Κι έτσι τα μαγαζιά αδειάζουν και αυτό πάει αλυσιδωτά. Κλείνεις εσύ το μαγαζί και ο ιδιοκτήτης δεν παίρνει ενοίκιο, δεν πληρώνει δημοτικά τέλη κ.ο.κ. Για να αλλάξει η κατάσταση θέλει οργάνωση και θέληση από τους από πάνω. Αν αυτοί υποστηρίζουν τα συμφέροντα των μεγάλων, πάει τελείωσε!

Πατησίων 368B 111 41 Αθήνα www.alysida.gr Γραμματεία 210 2236290 e-mail: info@alysida.gr

ΨΑΧΝΩΝΤΑΣ ΝΑ ΒΡΩ ΤΟ “ΧΩΡΟ” ΜΟΥ… (ΘΑΝΑΣΗΣ)

Φαντάζομαι ότι δεν είμαι ο μόνος που στενοχωριέται, όταν γυρίζοντας στις γειτονιές της Αθήνας βλέπει κλειστά μαγαζιά. Πόσο μάλλον όταν εδώ και 10 χρόνια τουλάχιστον είμαι και εγώ ελεύθερος επαγγελματίας. Πίσω από κάθε κλειστό μαγαζί είναι και μια οικογένεια που έβαλε λουκέτο και όσο να ‘ναι μου κοστίζει. Παρόλ’ αυτά δε θέλησα να γράψω γι’ αυτό το θέμα. Γράφω για να διαμαρτυρηθώ κατάφορα για τη βλακεία των μικρο (και μεγαλό) ιδιοκτητών. Τις τελευταίες 2 εβδομάδες χρειάστηκε να ψάξω για ένα καινούργιο χώρο, αφού ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού που στεγαζόμουν όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσε αδιανόητο να μου κάνει μείωση ενοικίου. Το πρώτο που σκέφτηκα είναι ότι με τόσα κλειστά μαγαζιά γύρω μου και για τόσα πολλά χρόνια αδιάθετα, θα είναι πολύ εύκολο να βρω κάτι στα μέτρα μου. Αμ δε! Η εύρεση χώρου μέχρι και σήμερα αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολη απ’ ότι φανταζόμουν. Στην αρχή βλέπω ένα πολύ ωραίο μαγαζί στην Πατησίων ξενοίκιαστο. Παίρνω τηλέφωνο, ρωτάω τετραγωνικά και ενοίκιο. Στα τετραγωνικά μια χαρά, στο ενοίκιο 2000 ευρώ. Μένω κάγκελο. “Συγνώμη” ρωτάω,” δεν έχετε σκεφτεί ότι σε αυτή την εποχή είναι δύσκολο να νοικιάσει κάποιος ένα μαγαζί με τέτοιο ενοίκιο; Είναι σαν να θέλεις από τον πρώτο μήνα κιόλας να ξεκινήσεις μια προβληματική σχέση”. “Ξέρεις” μου λέει “ψάχνω για μια μεγάλη εταιρία, τύπου Γερμανός, που να μπορεί να μου διαθέσει αυτά τα λεφτά. Άλλωστε το μαγαζί τα αξίζει τα λεφτά του”. “Δεν αντιλέγω ότι σε οποιαδήποτε άλλη εποχή τα αξίζει, αλλά ένα Γερμανό έχουμε στη γειτονιά μας και

αυτός μετακομίζει σε χαμηλότερο ενοίκιο”. Καμία απάντηση. Τελικά το νοίκιασε Κινέζος. Έμαθα ότι οι Κινέζοι εκτός από την επιδότηση που παίρνουν από τη χώρα τους, έχουν και απαλλαγή από ΦΠΑ και ΤΕΒΕ. Α ρε να μην είμαι Κινέζος! Βλέπω ένα επόμενο πιο μικρό και γωνιακό. Μου λέει ο τύπος “1200 ευρώ”. Τον ρωτάω “γιατί τόσα;”. “Είμαστε δύο αδέρφια”. “Δηλαδή αν ήσασταν τρία αδέρφια θα ζητάγατε 1800;”. Καμία απάντηση. Βλέπω ένα τρίτο πάλι Πατησίων. “Πόσα;”. “1500”. “Γιατί τόσα πολλά?”. “ Είμαστε δύο συνέταιροι”. “Συγνώμη αλλά αν δεν κάνω λάθος μου ζητάτε από τη δουλειά μου να σας βγάλω δύο συντάξεις!”. Καμία απάντηση. Με τα πολλά βρίσκω ένα. Βάζει λίγο νερό στο κρασί του και λίγο περισσότερο εγώ και τα βρίσκουμε. Μόλις μου στέλνει συμβόλαιο τι να δω; Είκοσι σελίδες συμβόλαιο. Ρήτρες από εδώ, απαιτήσεις από εκεί, κόντρα ρήτρες πιο πέρα. Ρε φίλε μαγαζί θα νοικιάσω ή θα βάλω συνέταιρο; Δηλαδή για να φύγω από το μαγαζί σου θα χρειαστώ Προεδρικό Διάταγμα και μερικές χιλιάδες ευρώ! Αν είναι να φύγω θα το κάνω επειδή δε με παίρνει και για να μη σε φεσώσω. Γιατί προσπαθείς να με δέσεις στο χώρο σου σαν να είναι το στοιχειωμένο σπίτι; Αυτό που τελικά κατάλαβα είναι πως μας έχει κυριεύσει ο φόβος, αλλά και η οκνηρία. Επειδή κάποιοι έχουν ένα χώρο νομίζουν ή ότι θα αποφύγουν την κρίση με συμβόλαια (λες και γίνεται) ή ότι με τη δουλειά του άλλου θα ζουν πλουσιοπάροχα. Δεν πάει έτσι. Ξανασκεφτείτε το! Και εγώ ακόμα ψάχνω σε αυτή την πόλη να βρω το “χώρο” μου.

Τη φωτογραφία αυτή την έβγαλα σε μια Κυριακάτικη βόλτα κοντά στην Φωκίωνος Νέγρη, συγκεκριμένα στην οδό Σποράδων, στη δεξιά πλευρά της Δημοτικής Αγοράς! Με συγκίνησε πολύ το γεγονός ότι κάποτε εκεί υπήρχε ένα μαγαζί το οποίο έδινε δώρο ταξίδι και του οποίου μάλιστα η αξία ήταν σε δραχμές! Ακόμα πιο απίστευτο όμως είναι ότι υπάρχει ακόμα εκεί να θυμίζει κάτι από τα παλιά! Χρυσόθεμις Χρήστου

Άννα Ότι φτιάχνω το κάνω με αγάπη!

Έπιπλα Αθανασάκης / Πατησίων 265 Το κατάστημα άνοιξε το 1960. Μια οικογενειακή επιχείρηση όπως μας λέει ο Θάνος, ιδιοκτήτης πλέον του καταστήματος που άνοιξε ο πατέρας του. «Παλιότερα οι πελάτες ήταν οικογένειες. Τώρα δεν υπάρχουν τόσες εδώ. Το 2000-2008 οι πελάτες ήταν οικογένειες μετανάστων, οι οποίοι έφτιαχναν το σπίτι τους. Δυσκολίες υπήρξαν και όταν άνοιξαν τα μεγάλα καταστήματα επίπλων, παρόλο που η σχέση ποιότητας και τιμής δεν είναι αναλογή. Πλέον ο κόσμος ξαναγυρνάει στα συνοικιακά, γιατί θέλει την προσωπική επαφή. Εδώ έρχεται ο καθένας και του φτιάχνω ακριβώς αυτό που θέλει και οι τιμές μας είναι πολύ ανταγωνιστικές σε σχέση με τα μεγάλα καταστήματα. Το κατάστημα μετά από τόσα χρόνια είναι σημείο αναφοράς. Σε καμία περίπτωση δε θα έκλεινα το μαγαζί να πάω σε κάποια άλλη περιοχή. Πιστεύω ότι όλα έχουν τον κύκλο τους, το θέμα είναι να έχεις υπομονή. Αν είσαι σταθερός σ’ ένα χώρο πιστεύω ότι θα έχεις μακροχρόνια αποτελέσματα. Πιστεύω πάντως ότι η περιοχή θα ανακάμψει».

Αντέχουν στο χρόνο Για να αντέξεις στο χρόνο θέλει και λίγο πείσμα!

Ρομπέρτο Βιβλιοπωλείο ΕΛΛΗ / Γ΄ Σεπτεμβρίου 96 Εδώ και πενήντα χρόνια το βιβλιοπωλείο ΕΛΛΗ, βρίσκεται απέναντι από την πλατεία Βικτωρίας. Το ξεκίνησε η κυρία Έλλη. Έπειτα πέρασε στα χέρια της κόρης της και του ανιψιού της Γιώργου, ιδιοκτήτη πια. Ο ίδιος μας λέει: «Θυμάμαι τον εαυτό μου στο βιβλιοπωλείο από μικρό παιδί. Από το ’88 δουλεύω εδώ και από το 2007 το βιβλιοπωλείο πέρασε πλέον στα χέρια μου. Τρεις γενιές στην ουσία πέρασαν από εδώ. Φυσικά τα χρόνια αυτά της κρίσης φέρανε μεγάλες αλλαγές προς το χειρότερο. Θυμάμαι εδώ γύρω υπήρχαν, άλλα πέντε βιβλιοπωλεία και όλα έχουν κλείσει. Το βιβλίο σήμερα, έχει δώσει τη θέση του στην τεχνολογία. Ένα αμιγώς βιβλιοπωλείο είναι δύσκολο να κρατηθεί. Ειδικά όταν είναι συνοικιακό. Είμαστε στο τελευταίο στάδιο πια. Βέβαια λόγω ηλικίας, αντέχω ακόμα να το παλέψω. Εκτιμώ αυτό που κληρονόμησα και κάθομαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έχω σφίξει τα δόντια και κάνω πολλές θυσίες. Εδώ έρχονται πελάτες που ξέρουν χρόνια το βιβλιοπωλείο, μόνο και μόνο γι’ αυτό. Η πελατεία έχει να κάνει με τη γειτονιά. Εδώ έχει χαθεί η οικογένεια με τα παιδιά, που θα το στήριζε. Όσο για το αν πουλάει ακόμα το βιβλίο, είναι πολλοί λίγοι αυτοί που έρχονται όλο το χρόνο να πάρουν βιβλία και κυρίως ηλικιωμένοι».

Φαίδρα / Πατησίων 162 «Οι κοκέτες οι γυναίκες χρειαζόμαστε τώρα, πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά την περιποίησή μας», μας λέει η Άννα, η ιδιοκτήτρια του καταστήματος Φαίδρα. Το κατάστημα υπάρχει από το 1968 με το ίδιο όνομα, παρόλο που έχει αλλάξει «χέρια» όλα αυτά τα χρόνια. Το κτίριο είναι χτισμένο περίπου το 1947. Σε αυτό μάλιστα έχουν γυριστεί και πολλές ελληνικές ταινίες. Ήταν το μαγαζί που έντυσε όλες τις κοκέτες της περιοχής και όχι μόνο. Τώρα η ίδια η Άννα το κρατάει με πολύ πείσμα. «Στηρίζομαι στο ότι δημιουργώ και φτιάχνω πράγματα με αγάπη. Το κατάστημα το κρατάω τελετουργικά. Οι τιμές είναι πολύ καλές και ότι πουλάω το κάνω με αγάπη και όχι απρόσωπα. Δε θέλω να φύγω από την περιοχή, μου αρέσει πολύ. Βγαίνεις το πρωί από το σπίτι σου και βλέπεις την Ακρόπολη. Εμένα αυτό είναι το σημείο αναφοράς μου. Η περιοχή πρέπει να στηριχτεί από εμάς τους ίδιους. Εδώ ζούμε, εδώ διασκεδάζουμε και δεν φοβάμαι να κυκλοφορήσω».

Πιστεύω πάντως ότι η περιοχή θα ανακάμψει!

Θάνος

ή αλλιώς “Δεν θα πεθάνουμε ποτέ...” Ρεπορτάζ-Κείμενα: Λίνα Καμπούρογλου

Casa Luar / Μ. Βόδα 75 «Το κατάστημα άνοιξε το 1991. Από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει πολλά στη γειτονιά του Αγίου Παντελεήμονα. Η περιοχή σήμερα μαστίζεται ξανά από μετανάστευση. Έχει φύγει αρκετός κόσμος. Για να αντέξεις στο χρόνο θέλει και λίγο πείσμα. Δεν έχω σκεφτεί να μεταφέρω το κατάστημά μου κάπου πιο κεντρικά. Δε βρίσκω το λόγο. Είμαι παιδί της γειτονιάς αυτής και θα το παλέψω όσο μπορώ. Εδώ μεγάλωσα, εδώ παντρεύτηκα, εδώ έκανα παιδιά. Οι πελάτες είναι οι γείτονες, δεν υπάρχουν περαστικοί. Υπάρχει κόσμος βέβαια που λόγω της κρίσης γυρνάει στη γειτονιά του, στα σπίτια τους. Ξαναβρίσκω φάτσες γνώριμες που έχουμε μεγαλώσει μαζί, αυτό μου είχε λείψει. Παλιά στην περιοχή υπήρχαν πολλά μαγαζιά, καφετέριες, πιτσαρίες κ.α. Ήταν η περιοχή με τους περισσότερους κινηματογράφους! Ο κόσμος κυκλοφορούσε άνετα. Τώρα που πιάσαμε πάτο, θεωρώ ότι θα αρχίσουμε να ανεβαίνουμε πάλι».

Γιώργος Η πελατεία έχει να κάνει με τη γειτονιά!

Για το swing όλοι γνωρίζουμε. Όλοι έχουμε ακούσει, όλοι έχουμε προσπαθήσει να χορέψουμε στους ρυθμούς του σε κάποιο πάρτι. Άλλοτε με

Το ιστορικό και αυθεντικό ποτάδικο της Πατησίων

επιτυχία και άλλοτε με αποτυχία. Πάντα όμως με ανεβασμένη διάθεση και με έντονους ρυθμούς να ηχούν στα σώματά μας. Το Lindy Hop όμως τι μας λέει; Για πολλούς απολύτως τίποτα! Όταν το διαβάζεις κάπου αναρωτιέσαι αν είναι μουσική- και τι μουσική, αν είναι συγκρότημα- και τι συγκρότημα, αν είναι όνομα, ακόμα και αν είναι μάρκα παπουτσιών, ρούχων κ.τ.λ. Και τελικά δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Είναι χορός με πολλά κοινά στοιχεία με το swing, αλλά και με ακόμα περισσότερα διαφορετικά. Αν δεις να χορεύουν Lindy Hop, νιώθεις σαν να έχεις βάλει τους χορευτές σε fast forward. Η γρηγοράδα των κινήσεων είναι εκπληκτική. Η ελαφρότητα των σηκωμάτων και των “ακροβατικών” σχεδόν σοκάρουν. Το σώμα ενός καλού χορευτή Lindy Hop πιστεύεις -όταν χορεύει- ότι δε ζυγίζει παραπάνω από μόλις μερικά γραμμάρια. Το κέφι και η ζωντάνια που σου δημιουργεί, με την ώρα, όλο και αυξάνεται.

ς ύ ο μ θ υ ρ ε ρέψουμε σ δες Ομά

Ας χο

: να θή νΑ στη

y d n Li Hop

At he ns

το θρυλικό

Au Revoir αποτελεί μία από τις πιο σταθερές αξίες της Αθήνας.

Au Revoir, Πατησίων 136, Αθήνα τ. 210 8230474

Cats , Athens Lindy Hop

Οι απαρχές του Lindy Hop

Από το

1958,

Sw ing

Τι είναι το Lindy Hop; To Lindy Hop είναι ο χορός στη swing μουσική. Είναι το πρώτο από όλα τα είδη swing χορού που γνωρίζουμε σήμερα και συνδέεται στενά με την Big Band Swing Music των δεκαετιών 1920 έως 1940. Με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τις μουσικές μεταβολές που επήλθαν το Lindy Hop εξαφανίστηκε. Πλέον αυτός ο ρετρό χορός επανέρχεται με μπάντες νέο-swing και vintage στυλιστικές επιλογές εμπνέοντας νέους, αλλά και λιγότερο νέους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα.

Γιατί λέγεται Lindy Hop; Το όνομα του χορού αυτού είναι τελείως τυχαίο γιατί ο κόσμος τότε χόρευε απλά στην μουσική της εποχής. Δε τον είχε ονομάσει κάπως επίσημα, απλά πήγαινε “για χορό”! Το 1927, ο Charles Lindbergh πραγματοποιούσε την πρώτη σόλο πτήση από τη Νέα Υόρκη στο Παρίσι και οι άνθρωποι ήταν συνεπαρμένοι από αυτό το «πήδημα»(Hop) στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Όλα τα μέσα μιλούσαν για το μεγάλο “χοπ” του Lindbergh (Λίντμπεργκ χοπ ή Λίντυ χοπ). Ένας σπουδαίος χορευτής με το όνομα George “Shorty” Snowden απαντώντας στο ερώτημα ενός δημοσιογράφου για το όνομα του χορού που εκτελούσε κατά τη διάρκεια ενός χορευτικού μαραθωνίου, απάντησε αυθόρμητα ότι αυτός ο «τρελός» χορός ονομαζόταν Lindy Hop. (“Κάνουμε ότι έκανε ο Λίντμπεργγκ, κάνουμε το Λίντυ Χοπ.”). Και έτσι το όνομα παρέμεινε…

Χάρλεμ, Νέα Υόρκη δεκαετίες 1920 και 1930: Σχεδόν κάθε βράδυ ορχήστρες Big Band παίζουν μουσική swing σε γνωστές αίθουσες και θέατρα όπως το “Roseland Ballroom”, το “Apollo Theatre”, το “Cotton Club” ή το “Savoy Ballroom”. Ειδικά το τελευταίο ονομάστηκε και «Βασιλιάς του Swing». Η Jazz ήταν στο απόγειό της, καθώς μια έξοδος για χορό αποτελούσε μία φθηνή επιλογή και η ηχογραφημένη μουσική δεν ήταν προσιτή σε όλους. Ονόματα όπως o Cab Calloway, o Duke Ellington, ο Chick Webb και ο Count Bassie έγραψαν ιστορία στη «μάχη» που δινόταν ανάμεσα στις μπάντες. Η ατμόσφαιρα της αίθουσας χορού θα πρέπει να ήταν ιδιαίτερα ηλεκτρισμένη καθώς οι κορυφαίοι χορευτές συναντιόνταν στο «Cats Corner» και στροβιλίζονταν παίζοντας με το ρυθμό. Μαύροι και λευκοί χόρευαν μαζί αγνοώντας του φυλετικούς διαχωρισμούς που αποτελούσαν καθεστώς την εποχή εκείνη στην Αμερική. Εβδομαδιαίοι διαγωνισμοί είχαν σκοπό να προωθήσουν μία φιλική διαμάχη μεταξύ των χορευτικών ομάδων και οι χορευτές εμπνέονταν ώστε να δημιουργήσουν νέες, πιο εντυπωσιακές κινήσεις με σκοπό να αποσπάσουν το θαυμασμό του κοινού και να «κερδίσουν» τους κριτές. Το κοινό εντυπωσιαζόταν βλέποντας την πρώτη φιγούρα «Aerial ή Air Step»(ή βήμα στον αέρα) που δημιουργήθηκε για αυτούς τους διαγωνισμούς από τον Frankie Manning και την παρτενέρ του Freda Washington. Εκεί βρίσκονται και οι ρίζες του Lindy Hop. Πρόκειται για χορό ζευγαριών επηρεασμένο από το «Charleston», το «Cakewalk» και το «Break Away». Χαρακτηριστικά του είναι οι αλλαγές ανάμεσα σε ανοικτές θέσεις (τη στιγμή που αυτοσχεδιάζουν οι χορευτές) και πιο παραδοσιακές κλειστές χορευτικές θέσεις, η δυναμική αυτών των εναλλαγών, αλλά και οι θεαματικές εναέριες κινήσεις.

Ένας χορός και η μουσική του

Το Lindy Hop σήμερα

Ο όρος Lindy Hop αναφέρεται σε συγκεκριμένο χορό και το swing ήταν η μουσική με την οποία πραγματοποιούνταν αυτές οι χορευτικές κινήσεις. Για την ακρίβεια το Lindy Hop συνδέεται άμεσα με τη μουσική swing που αποτελούσε μέρος του αμερικανικού τρόπου ζωής κατά τις δεκαετίες 1930-40. Οι Big Bands ήταν «Big Business» για την εποχή εκείνη και τα έσοδά τους προέρχονταν κυρίως από εμφανίσεις σε μουσικά events. Με τον τρόπο αυτό το Lindy Hop συντέλεσε ώστε η μουσική swing να γίνει ακόμα πιο διάσημη. Και η swing μουσική όμως, ήταν το μέσο για να διαδοθεί το Lindy Hop σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη και την Αυστραλία. Ο όρος swing χρησιμοποιείται ευρέως σήμερα και περιλαμβάνει πολλά χορευτικά είδη όπως Lindy Hop, Jitterbug (ο Frankie Manning αναφέρει πως το Jitterbug είναι το παρατσούκλι του Lindy Hop), Balboa, Shag, Boogie Woogie, Swing ανατολικής και δυτικής ακτής, και αποτέλεσε έμπνευση για άλλα μουσικάχορευτικά είδη όπως Jive, Rock n’Roll, Ceroc, Le-Roc με τοπικές διαφορές σε κάθε μουσικό είδος. Πολλοί πάντως είναι εκείνοι που θα υποστηρίξουν ότι το Lindy Hop ήταν ο προπάππους όλων αυτών.

Το 1936 στο απόγειο της εποχής του swing, ο Herbert White ή “Whitey”, χορευτής του «Savoy Ballroom» ίδρυσε το χορευτικό γκρουπ “Whitey’s Lindy Hoppers”. Κανόνισε παραστάσεις και διαγωνισμούς σε ολόκληρη τη χώρα και έβαλε την ομάδα του σε πολλές ταινίες. Έκτοτε, παλιοί stars όπως ο Frankie Manning επανήλθαν στη χορευτική σκηνή, διδάσκοντας νέους χορευτές Lindy Hop σε όλο τον κόσμο. Το μικρό χωριό Herrang στη Σουηδία έχει, ανεπίσημα, ονομαστεί σε Μέκκα του Lindy Hop καθώς εκεί διεξάγεται, εδώ και 30 χρόνια, το ετήσιο Herrang Dance Camp. Αυτή τη στιγμή μαζεύει γύρω στους 1000 Lindy Hoppers κάθε βδομάδα που παρακολουθούν μαθήματα με τους καλύτερους δασκάλους του κόσμου και χορεύουν μέχρι το πρωί!

Το Lindy Hop στην Ελλάδα Το Lindy Hop διδάσκεται και χορεύεται και στην Ελλάδα. Στην Αθήνα δραστηριοποιούνται διάφορες ομάδες που διοργανώνουν events και party χορεύοντας σε ξέφρενους ρυθμούς Lindy Hop. Μερικά από τα events πραγματοποιούνται στο κέντρο της Αθήνας όπως στο Blue Fox και στο Floral, στα Εξάρχεια.

! ό τ υ α ' ι γ α ρ ε τ ό σ σ ι ρ ε π ας

γνωρίζοντ Πως χορεύεις stroll; Ένας από τους λόγους που ο χορός αυτός ήταν πολύ δημοφιλής ήταν η απλότητά στη σκέψη αλλά και στην κίνηση.

L L o STR

Ένα ακόμα είδος χορού που ξεχάστηκε με την πάροδο των χρόνων. Έχει τις απαρχές του την δεκαετία του 1950. Θυμίζει εξαιρετικά, παλιούς αριστοκρατικούς χορούς στις αίθουσες των παλατιών, με φανταχτερά κοστούμια και φορέματα. Eίναι αρκετά μικρός σε διάρκεια χορός και αποτελείται από λίγα και πολύ απλά βήματα.

Το πιο σημαντικό βέβαια σε όλα τα είδη χορού, ανεξαρτήτου ρυθμού και έντασης, είναι ότι μαθαίνεις να εκφράζεσαι μέσα από το σώμα σου. Ο χορός stroll της δεκαετίας του ’50 προέρχεται από μια απλή ‘‘γραμμή΄΄ χορού που τον κατέστησε έναν από τους πιο αναγνωρισμένους και κοινωνικούς χορούς της εποχής, δίνοντας την ευκαιρία σε αρχάριους αλλά και ταλαντούχους χορευτές, να απολαύσουν τη μουσική και την κίνηση μαζί. Κάποιοι πιστεύουν ότι ο χορός αυτός ξεκίνησε από το τραγούδι με το ίδιο όνομα, όπως εκτελείται τη δεκαετία του 1950 από το συγκρότημα “The Diamonds”. Τις ρίζες της ο χορός stroll τις έχει πολύ παλαιότερα- στην πραγματικότητα είναι μάλλον αδύνατο να πούμε πως δημιουργήθηκε αρχικά το στυλ του χορού αυτού. Στον stroll μπορούμε να δούμε στοιχεία από κινήσεις των παραδοσιακών χορών της Αγγλίας, κινήσεις από "jive" που κατάγεται από το νότο, και πολλά άλλα στοιχεία από παραδοσιακούς χορούς, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών σύγχρονων ειδών. To “The bus stop” όπως χόρεψαν στην ταινία “American Graffiti”, είναι μια έκδοση του στυλ του χορού αυτού.

Ο stroll είναι απλός: -Χορευτές αντικριστά με την μορφή δύο γραμμών, ο ένας απέναντι από τον άλλον – συνήθως οι άντρες από τη μία πλευρά, οι γυναίκες από την άλλη, αν και αυτό δεν είναι απαραίτητο.

-Κάποιο είδος ρυθμικής και επαναλαμβανόμενης μουσικής παίζει. Το αρχικό κομμάτι “Stroll” από τους “The Diamonds” είναι αργό, αλλά και η πιο γρήγορη εκδοχή αποδείχθηκε στην ταινία “Grease” ότι λειτουργεί εξίσου καλά.

-Οι χορευτές στις δύο γραμμές κινούνται μπρος-πίσω στο ρυθμό, συνήθως με ένα μικρό βήμα ή ένα μικρό τίναγμα του ποδιού. Αυτό συμβαίνει ακριβώς για να διατηρηθεί η κίνηση ομοιόμορφα στις γραμμές, όπου οι χορευτές δεν επιτρέπεται να κάνουν φανταχτερές κινήσεις. Αυτές οι μικρές κινήσεις, βοηθούν στην κοινωνικοποίηση με τους άλλους χορευτές και παρέχουν μια μεγάλη ευκαιρία να φλερτάρουν μεταξύ τους.

-Οι δύο χορευτές στην άκρη της κάθε γραμμής αρχίζουν να χορεύουν stroll μεταξύ τους ανάμεσα στις δύο γραμμές που έχουν στηθεί. Μερικά ζευγάρια μπορούν να χορέψουν χρησιμοποιώντας απλά βήματα, μερικοί άλλοι κάνουν είσοδο με πιο περίπλοκα βήματα, μερικές φορές ακόμα και ακροβατικά. Ο στόχος είναι να επικεντρωθούν όλοι στο ζευγάρι, τα ρούχα τους, τις κινήσεις τους ή ακόμα και το πόσο διασκεδαστικοί είναι.

-Όταν το ζευγάρι φτάσει στην άλλη άκρη των γραμμών, ενσωματώνονται και πάλι σε αυτές και χορεύουν πάλι όλοι μαζί, χρησιμοποιώντας τα βασικά βήματα. Στη συνέχεια το επόμενο ζευγάρι στην κορυφή της γραμμής αρχίζει το "stroll". Αυτό επαναλαμβάνεται έως ότου τελειώσει το τραγούδι ή χορέψουν και οι δύο σειρές ή τέλος πάντων όταν οι χορευτές κουραστούν.

-Ένα από τα μεγάλα πλεονεκτήματα του χορού αυτού, είναι ότι δεν απαιτεί ζυγό αριθμό αντρών και γυναικών. Αυτό καθιστά τον stroll χορό έναν ιδανικό τρόπο για τους χορευτές να μπλεχτούν μεταξύ τους χωρίς πίεση, και να τους δώσει ακόμη μια ευκαιρία να φλερτάρουν.

4ο ΕΠΑ.Λ. Αθηνών «Το τηγανόλαδο που έγινε χρυσάφι» Το 2012, στο 4ο ΕΠΑ.Λ. Αθήνας από την ιδέα ενός μαθητή, ξεκίνησε το πρόγραμμα παρασκευής βιοντίζελ και σαπουνιού από τηγανόλαδο, με χρηματοδότηση της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς. Η ιδέα της αξιοποίησης του τηγανόλαδου δεν θα μπορούσε να προχωρήσει αν δεν υποστηριζόταν από το διευθυντή του σχολείου, κ. Πρίντεζη Ι. και την υπεύθυνη εκπαιδευτικό κ. Πάσχου Κ. Πολύ σύντομα στο σχολείο συγκεντρώθηκαν τα πρώτα 160 λίτρα τηγανόλαδο, 43 από τα οποία είχαν συλλέξει οι μαθητές του 11ου Δημοτικού Σχολείου Αγίου Δημητρίου με πρωτοβουλία της εκπαιδευτικού Δημητριάδου Σοφίας, στενής συνεργάτιδας του 4ου ΕΠΑ.Λ. Αθήνας. Συναντηθήκαμε στο σχολείο με την κυρία Πάσχου και τον κύριο Πρίντεζη. Σε αυτό το δημόσιο σχολείο συμβαίνει κάτι διαφορετικό απ’ όσα έχουμε συνηθίσει. Η κυρία Πάσχου μας λέει: «Το θέμα με τους μαθητές είναι η ευαισθητοποίηση. Πρέπει να καταλάβουν ότι το τηγανόλαδο βλάπτει το περιβάλλον και επιπλέον με αυτό μπορούν να ζεστάνουν το σχολείο παράγοντας βιοντίζελ 2ης γενιάς. Ο στόχος είναι να η γενικότερη ευαισθητοποίηση της κοινωνίας. Επιπλέον στο σχολείο μας κάνουμε ανακύκλωση σε πλαστικό, χαρτί, γυαλί, μπαταρίες, λαμπτήρες, μέταλλα κ.λπ. Στο να προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα στην παρασκευή βιοντίζελ από τηγανέλαια, βοήθησε και η κυρία Παντελία Εμμανουήλ, Υγιεινολόγος, μεταπτυχιακή φοιτήτρια του τμήματος Διαχείρισης Αποβλήτων του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου και επιτυχούσα στο διαγωνισμό Angelopoulos Fellowship Clinton Global Initiative University, μέσω του οποίου χρηματοδοτήθηκε η αγορά μηχανήματος παραγωγής βιοντίζελ και γλυκερίνης από τηγανέλαια, αξίας 5.500€ με σκοπό την εκπαιδευτική χρήση του και την κοινωνική ευαισθητοποίηση. Για εμένα το πιο σημαντικό είναι ότι το βιοντίζελ σε οχτώ μήνες περίπου πήρε διαστάσεις που δεν τις περίμενα. Όλο αυτό ξεκίνησε από ένα μαθητή που στην ώρα του μαθήματος της χημείας, είπε: «κυρία δεν θέλω άλλες χημικές αντιδράσεις. Θέλω κάτι πρακτικό. Γιατί δεν κάνουμε βιοντίζελ από τηγανόλαδο;». Έπειτα η ιδέα ειπώθηκε στο Διευθυντή κ. Πρίντεζη. Φτιάξαμε μια ομάδα τεσσάρων άτομων, που φέτος έφτασε τους δεκαέξι. Σχεδιάσαμε και υλοποιήσαμε την

προώθηση της ανακύκλωσης τηγανόλαδου και το παρουσιάσαμε αρχικά στο 1ο μαθητικό συνέδριο. Η χημεία είχε μεταφερθεί από τον πίνακα στην πράξη για τους μαθητές που ένιωθαν πλέον ότι το μάθημα της χημείας δεν είναι κάτι άχρηστο. Τώρα πια το βιοκαύσιμο που θα φτιάχνουμε μπορούμε να το χρησιμοποιούμε στο δικό μας σχολείο ή σε οποιοδήποτε σχολείο το έχει ανάγκη. Οι μαθητές βιώνουν πλέον τη μετατροπή του τηγανόλαδού τους σε βιοντίζελ και γλυκερίνη για σαπούνι και πραγματοποιούν παρουσιάσεις και σε άλλα σχολεία κάτι που είναι πολύ σημαντικό. Αυτά τα παιδιά πλέον νιώθουν αυτοπεποίθηση και βλέπουν ότι υπάρχει επαγγελματική προοπτική, όπως για παράδειγμα η απασχόλησή τους σε μια εταιρεία βιοκαυσίμων. Στο σχολείο έχουμε παιδιά από δέκα χώρες και αυτό λειτουργεί θετικά για τη δημιουργικότητα που προάγεται όταν συνεργάζονται διαφορετικές κουλτούρες με διαφορετικές οπτικές πάνω στο ίδιο πρότζεκτ ώστε να παράγουν αξία για τον άνθρωπο και τη φύση. Πριν ξεκινήσουμε το πρόγραμμα, ο μέντορας του σχολείου μας καθηγητής Διεθνών Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Πειραιώς κ. Θανόπουλος Γιάννης μας έδωσε το μήνυμα το οποίο οι μαθητές μας και οι γονείς τους μετέφρασαν σε 9 διαφορετικές γλώσσες: «Σκέψου, Δημιούργησε, Μπορείς, Χαμογέλα». Έτσι η δημιουργικότητα δεν άφησε περιθώρια για διακρίσεις. Αυτό που κάνουν τα παιδιά είναι ιδιαίτερα σημαντικό τόσο για το φυσικό περιβάλλον όσο και για το κοινωνικό, ειδικά στις μέρες μας που λόγω της ύφεσης τα νοικοκυριά δυσκολεύονται να εξασφαλίσουν θέρ-

μανση. Αν κάθε σχολείο ακολουθούσε το παράδειγμά μας, θα μπορούσε να στηρίξει και άλλες ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Είναι σημαντικό το ότι τραβάμε πάνω μας τα φώτα της κοινωνίας και της αγοράς ώστε η ιδέα να διαδοθεί και να αποτελέσει καλή πρακτική και σε άλλα σχολεία. Είναι ελπιδοφόρο το ότι υπάρχει τόσο έντονη κοινωνική ανταπόκριση και εμείς ζητάμε σαν σχολείο από το θεσμικό πλαίσιο να καθορίσει ειδικές συνθήκες για την εκπαίδευση στα βιοκαύσιμα, ώστε τα σχολεία να βγάζουν ενεργούς, ευαισθητοποιημένους πολίτες. Κατά τη διάρκεια του προγράμματος, αποκτήσαμε σημαντικούς συνεργάτες που μας εξασφάλισαν εργαστήριο φυσικοχημείας μετά από 30 χρόνια και στη συνέχεια μηχάνημα παραγωγής βιοντίζελ. Έπειτα ενεργοποιήθηκε η τοπική κοινωνία που μας βοηθά στη διανομή ενημερωτικών φυλλαδίων για το βιοντίζελ και φέρνει ανακυκλώσιμα υλικά και τηγανόλαδο. Αναμένουμε ανάλογη ανταπόκριση και από το δήμο. Γίνεται μια μεγάλη προσπάθεια που δίνει άμεσα απαντήσεις σε καθημερινά προβλήματα. Μια τέτοια κίνηση θα έπρεπε να στηριχτεί από τους τοπικούς φορείς».

Ευχαριστούμε πολύ την κα. Πάσχου και τον κ. Πρίντεζη Επικοινωνήστε μαζί μας: http://4epal-athin.att.sch.gr/index.php/en/

Η κοινωνια Εκείνο που με στεναχωρεί περισσότερο τη δεδομένη στιγμή είναι η αναγκαστική έξοδος μεγάλου ποσοστού του ενεργού πληθυσμού από την παραγωγική διαδικασία που το έχει ψυχολογικά και οικονομικά εξουθενώσει. Όμως το ίδιο παραμένει στην άκρη και κοιτάζει σαν παρατηρητής τα τεκταινόμενα. Αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί αφού επιτρέπει στους λίγους να εξακολουθούν να καθορίζουν το παιχνίδι σύμφωνα με τα συμφέροντά τους. Για την κατάσταση αυτή θα πρέπει όμως να αποδωθούν ευθύνες και στα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς που δεν λειτούργησαν, ώστε να αποτρέψουν την εδραίωση της λογικής αυτής. Σήμερα βέβαια ορισμένες δυνάμεις της αριστεράς προβάλλουν στη θεωρία την ανάγκη αντιστροφής αυτού του φαινομένου, όμως πιστεύω ότι η πρακτική που προωθούν δεν είναι στο ύψος των περιστάσεων και δεν έχει το απαιτούμενο αποτέλεσμα. Προσωπικά ανέκαθεν ήμουν ενεργά ενταγμένος στο χώρο της αριστεράς. Σήμερα δεν είμαι οργανωμένος σε κάποια οργάνωση ή κόμμα, συμμετέχω όμως ενεργά στο κίνημα για την ανατροπή του σάπιου αυτού συστήματος.

: ( Τάσος Γκρους

Το κύριο στοιχείο της δικής μου δουλειάς, είναι να εκφράζεται ο απλός ο κόσμος

Από την Λίνα Καμπούρογλου

Η ΜουςικΗ ε τη μουσική ασχολούμαι από 12 χρονών. Από τα 15 άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια. Βασική μου αρχή ήταν ανέκαθεν και έγινε επιλογή και στην πράξη, να μην ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική. Η μουσική υπήρξε η αγάπη μου, η ιχθυολογία το επάγγελμά μου. Θεώρησα ότι αν λειτουργούσα επαγγελματικά θα υποχρεωνόμουν κάποια στιγμή να κάνω και πράγματα που δε θα με εκφράζανε. Επιπλεόν πίστευα και πιστεύω ότι όταν ασχολείσαι αποκλειστικά σε ένα τομέα, έχεις λιγότερες δυνατότητες να βλέπεις τα γεγονότα σφαιρικά και να τα εκφράζεις. Ασχολήθηκα ενεργά και με την πολιτική γιατί θεωρώ ότι ανεξάρτητα απ’ ότι πιστεύεις θέλεις δε θέλεις κάνεις πολιτική. Αποφάσισα λοιπόν να ασχοληθώ συνειδητά με αυτή. Σήμερα έχω την πεποίθηση ότι όλα αυτά με βοήθησαν να εκφράζομαι με ευρύτητα πνεύματος και να μην αυτοπεριορίζομαι.

Μ

Η πολιτικΗ Σήμερα ειδικά πιστεύω ότι η ενασχόληση με την πολιτική είναι επιτακτική λόγω και των αντικειμενικών συνθηκών. Όταν αντιμετωπίζεις την πραγματικότητα της ανεργίας και η ζωή σου μέρα τη μέρα χειροτερεύει, όλο και περισσότερο είναι ανάγκη να ενεργοποιηθείς στην πολιτική. Όμως η πλειοψηφία ακόμη και με αυτές τις συνθήκες εξακολουθεί να λειτουργεί με τη λογική της ανάθεσης σε κάποιους άλλους για να βγάλουν το φίδι από την τρύπα. Η ανάθεση αυτή ήταν και στο παρελθόν που αυτομόνωσε τις μάζες από την εξουσία και αλλοίωσε την ουσία της πολιτικής. Προσωπικά ακόμη και τις δεκαετίες του ‘80 και ‘90 που όλα φάνταζαν ειδυλλιακά δε σταμάτησα να εκφράζομαι και με πολιτικό τραγούδι. Αν καθήσεις και μελετήσεις ιστορικά τα γεγονότα, είναι εύκολο να διαπιστώσεις ότι το σύστημα ιδιαίτερα μετά το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο αναγκάστηκε να παραχωρήσει λόγω της ύπαρξης του αντίπαλου δέους δημοκρατικά και άλλα δικαιώματα, καθώς και οικονομικές ανέσεις. Όμως ήταν φανερό ότι αργά ή γρήγορα όταν θα είχε τη δυνατότητα, θα τα έπαιρνε όλα πίσω. Αυτό συνέδη σε παγκόσμιο επίπεδο και όχι μόνο στην Ελλάδα. Σήμερα λοιπόν που μπορεί, λόγω της οπισθοχώρησης του κινήματος, τα παίρνει όλα πίσω.

«Φυλαξου» το νεο cd Δώσαμε αυτό τον τίτλο γιατί οι καιροί είναι πονηροί. Σ’ αυτή τη φάση θα παιχτούν πάρα πολλά παιχνίδια και ιδιαίτερα επικίνδυνα για το λαό μας. Τυχαίνει να είμαστε σε μια πολύ ευαίσθητη περιοχή, δεδομένου ότι είμαστε στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων. Εκτός αυτού υπάρχουν πολλές ιστορικές εκκρεμότητες. Τη στιγμή αυτή που ο λαός έχει μεγάλη ανάγκη να βγει από την άσχημη κατάσταση που ζει παρουσιάζονται πολλοί καλοθελητές με τις ανάλογες πολιτικές που προσπαθούν να τον αποπροσανατολίσουν. Πέρα από πολιτικές δυνάμεις που μας έφεραν στο σημείο που βρισκόμαστε σήμερα, εμφανίζονται καθημερινά και άλλες δήθεν προοδευτικές δυνάμεις που στόχο έχουν τη συνέχιση του συστήματος αυτού. Δεδομένου ότι ο κόσμος ακόμη νιώθει την ανάγκη να αναθέσει σε άλλους τη λύση του προβλήματος, είναι εύκολο για άλλη μια φορά να την πατήσει. Με τη λογική αυτή λέμε λοιπόν «φυλάξου» γιατί τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται. Τραγουδάει η Φωτεινή Βελεσιώτου 11 τραγούδια και 4 εγώ με τη συμμετοχή της Καλλιόπης Βέττα. Ο Γιάννης Ιωάννου έκανε την ενορχήστρωση και ο Ιωάννης Πανουτσόπουλος έχει γράψει τους στίχους και τους μύθους του βιβλίου που παρουσιάζονται μαζί με το cd. Την εικονογράφηση έχει κάνει ο Βαγγέλης Χερουβείμ. Οι μύθοι πλαισιώνουν τα 15 τραγούδια γιατί θέλαμε να δώσουμε μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα μιας ιστορικής πορείας από τη δεκαετία του ’60 μέχρι σήμερα. Μας ενδιαφέρει η δουλειά αυτή να φτάσει σε όσο γίνεται μεγαλύτερο κοινό. Βασικός στόχος της δουλειάς μου είναι μέσα από αυτή να μπορεί να εκφράζεται ο απλός κόσμος. Το βασικό είναι να νιώσει την ανάγκη, να πιστέψει ότι μπορεί να συμμετέχει ενεργά και να δημιουργήσει δικά του πράγματα. οι καλλιτεχνες ςτΗν ελλαδα Στην Ελλάδα δε δίνεται ουσιαστικά χώρος έκφρασης σε καλούς καλλιτέχνες. Πάλι βγήκαν στην πιάτσα αυτοί που κυριαρχούσαν μέχρι πριν 2-3 χρόνια. Το σύστημα θεωρεί τον εαυτό του ισχυρό και όπως καθορίζει την πολιτική του τόπου, έτσι και τον πολιτισμό. Αυτοί που καλούνται πάντα, ακόμα και σε φεστιβάλ προοδευτικά είναι οι λεγόμενοι επώνυμοι. Καλλιτέχνες που κάνουν μια δουλειά και έχουν κάτι να πουν, είναι πάντα στο περιθώριο. Υπάρχει κόσμος αξιόλογος. Έχω πάντα να το λέω και να μιλάω για τη συνεπή στάση του Λεοντή και του βγάζω το καπέλο. Υπάρχουν όμως και νεότεροι καλλιτέχνες που δε βρίσκουν χώρο να εκφραστούν. Και εδώ πάλι υπάρχει η ευθύνη της αριστεράς. Είναι αυτή που υποτίθεται θα πρέπει να παρουσιάσει κάτι διαφορετικό από αυτό που παρουσιάζει το κατεστημένο. ΜουςικΗ παιδεια Στη χώρα μας η πλειοψηφία του κόσμου δεν έχει μουσική παιδεία. Αυτό που σήμερα γεννά κάποιες ελπίδες είναι η ύπαρξη των μουσικών σχολείων. Τα οποία όμως και αυτά θέλουν να τα διαλύσουν. Εκεί γίνεται σοβαρή δουλειά. Μαθαίνουν λαϊκά μουσικά όργανα, παραδοσιακό λαϊκό τραγούδι, την ελληνική κουλτούρα. Εκεί υπάρχει μουσική παιδεία. Κατά τα άλλα δεν υπάρχει και σε αυτό δε φταίει ο ίδιος ο κόσμος. Υπάρχει καθοδήγηση. Για εμένα δεν ισχυεί «η τέχνη για την τέχνη». Ούτε είναι απαραίτητο ένα τραγούδι να είναι πολιτικό. Το ερωτικό τραγούδι για παράδειγμα είναι μέσα στη ζωή. Δεν πρέπει να είμαστε μονόπλευροι. Εμένα με ενδιαφέρει το τραγούδι να προκαλεί μια ανάταση σε αυτόν που το ακούει. Και σήμερα θα γραφτούν σημαντικά κομμάτια, αλλά προς το παρόν δε βρίσκω κάτι καινούριο που θα αφήσει ιστορία. Θα γίνει όμως κι’ αυτό. Το θέμα είναι το πως θα εκφραστεί σήμερα στο χώρο της τέχνης η κατάσταση που υπάρχει. Μέσα σε μια πολύ μεγάλη κρίση του συστήματος, παγκόσμια δημιουργείται μια άλλη συνείδηση. Όλο αυτό θα εξαρτηθεί από τον υποκειμενικό παράγοντα. Πόσο πολύ θα βοηθήσει τον κόσμο να ξεκαθαρίσει στο μυαλό του και να αρχίσει να εντάσσεται σε ένα κίνημα οργανωμένο που θα προχωρήσει προς τα εμπρός. Με τη λογική αυτή πάντα είμαι αισιόδοξος. Βλέπω το ποτήρι μισογεμάτο, αυτό δε σημαίνει ότι δε θα καταγράφω την κατάσταση που υπάρχει σήμερα. Δεν κλείνω τα μάτια μου σε όλα όσα συμβαίνουν.

:)

ρρά ένα Κα , Μαριλ πούλου ωρακο ρίνα Θε οδ ζ-Κείμε να: Κατε

σιωπηλή _ κοινωνική _ αλληλεγγύη ]

Ρεπορτά

[

άνθρωποι βοηθάνε ανθρώπους, έτσι απλά... Χωρίς δεύτερες σκέψεις με αξιοπρέπεια...

#

Όλο και περισσότερο πλήθαιναν οι εικόνες και οι πληροφορίες. Αυτός κάνει αυτό, εκεί γίνεται εκείνο. Άνθρωποι βοηθάνε ανθρώπους. Έτσι απλά. Χωρίς δημοσιότητα, ανταλλάγματα, στόχους και σκοπούς. Καταλάβαμε λοιπόν, πως δίπλα από την οργανωμένη αλληλεγγύη και σε όλες τις, τις μορφές υπάρχει κάτι άλλο. Βουβό, κρυμμένο, πρωτογενές και σιωπηλό. Είναι το αποτέλεσμα της στάσης που κρατά στην καθημερινότητα ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου. Στη γειτονιά, στην παρέα, στην πολυκατοικία, στη δουλειά. Δεν είναι ελεημοσύνη και το κυρίαρχο δεν είναι, ούτε η λύπη, ούτε ο οίκτος. Είναι κάτι πιο βαθύ, πιο δικό μας, πιο σύνθετο. Αν και εμφανίζεται τόσο απλά και τόσο μετρημένα. Τα ονόματα είναι ενδεικτικά και είναι κάποιες περιπτώσεις από τις χιλιάδες που συμβαίνουν γύρω μας.

Ελένη /φοβάμαι λιγότερο και τολμώ περισσότερο/ Η Ελένη αφιερώνει το χρόνο της στο κοινωνικό φαρμακείο αλληλεγγύης και είναι από εκείνους τους ανθρώπους που σου ανοίγουν ένα νέο παράθυρο στον κόσμο. Καθ’ όλη τη συζήτηση μας, με κοιτά συνεχώς μέσα στα μάτια, δεν είναι σίγουρη, δογματική, άλλα ούτε και διστακτική ή αβέβαιη. Μου δίνει την αίσθηση του ανθρώπου που έχει τεστάρει τη θεωρία στην πράξη πριν προβεί σε συμπεράσματα, αλλά γνωρίζει και τα δύο εξίσου. Μιλάμε για την ωριμότητα της κοινωνίας του σήμερα. «Αν θέλαμε να κατατάξουμε ηλικιακά την κοινωνία μας θα λέγαμε ότι βρίσκεται στη «λανθανουσα περίοδο». Ο όρος είναι φροϋδικός και αναφέρεται στο διάστημα από 5 ετών μέχρι την εφηβεία. Είναι μια περίοδος στην οποία το άτομο έχει καλύτερη επαφή με την εξωτερική πραγματικότητα, δεν είναι πια εσωστρεφές και εγωκεντρικό, αλλά δεν έχει ακόμα αναπτύξει την αλτρουιστική του διάθεση». Τη ρωτάω αν ο φόβος είναι κινητοποιητικός παράγοντας. Διακρίνει έναν επικριτικό τόνο στη φωνή μου και το βλέμμα της γίνεται ακόμα πιο έντονο, επιβλητικό. «Μια χαρά συναίσθημα είναι ο φόβος για τη φάση που είμαστε. Πολλές φορές όταν ξεκινάς μια προσπάθεια, δε ξέρεις που θα πάει, πας βήμα το βήμα και εμείς είμαστε σε αυτό το στάδιο. Οι άνθρωποι που ασχολούνται με κάθε είδους πρωτοβουλίες αλληλεγγύης είναι άνθρωποι που αν και πίστευαν ότι θα μπορούσαν να είναι οι επόμενοι δεν έκατσαν στον καναπέ να το περιμένουν να έρθει. Αν είναι να έρθει τουλάχιστον ας είσαι όρθιος»! Αναρωτιόμαστε πως θα ορίζαμε την αλληλεγγύη και καταλήγει αβιάστα να μου πει: «Η αλληλεγγύη είναι ένα κίνημα, ένα κίνημα αντίδρασης, ένα κίνημα σε πάρα πολλά επίπεδα. Ενάντια στην προσπάθεια να καταρακώσουν την αξιοπρέπεια μας, να αφαιρέσουν τα δικαιώματα που έχουμε σαν άνθρωποι. Το πρώτο που έδωσε αυτό το κίνημα είναι η αίσθηση της ομαδικότητας, κάτι πολύ σημαντικό που είχαμε ξεχάσει. Και ομαδικότητα συνεπάγεται, φοβάμαι λιγότερο και τολμώ περισσότερο».

&

Άνθρωποι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, ηλικιακά, κοινωνικά, ιδεολογικά. Ο καθένας διαλέγει τον τρόπο του και βοηθά. Ή όπως λέει μια φίλη ΣΥΜΠΑΣΧΕΙ. Το έργο που παράγεται δεν μπορεί να μετρηθεί, να υπολογιστεί. Είναι πολυδιασπασμένο και καλά κάνει.

Άννα

/Η αλληλεγγύη δεν ελέγχεται, είναι εχθρός των εξουσιών/ Είναι πιο εύκολο, πολλές φορές, να μιλάς για την ίδια τη δράση της αλληλεγγύης, από το να διακρίνεις τους λόγους, που στην κοινωνία της αδιάφορης ή φοβισμένης σιωπής, κάποιοι επιλέγουν να συμπάσχουν με όσους αντιμετωπίζουν μέχρι και προβλήματα επιβίωσης. Με αυτό το «γιατί», ξεκίνησε μια συζήτηση, που θύμιζε περισσότερο αναστοχαστικό, υπαρξιακό, φιλοσοφικό διάλογο, παρά περιγραφή γνώριμων γεγονότων. «Η σιωπηλή κοινωνική αλληλεγγύη αφορά μεμονωμένα άτομα κι έχει να κάνει, ίσως, με την ασυνείδητη απόφαση να επιλέξει ο κάθε άνθρωπος την πορεία του, ορίζοντας ως τρόπο διαβίωσης την αλληλέγγυα νοοτροπία προς τους άλλους ανθρώπους. Η αλληλεγγύη δεν είναι φιλανθρωπία, γιατί η φιλανθρωπία είναι εγωιστική. Η αλληλεγγύη αφορά στο ότι δεν μπορώ να υπάρξω χωρίς τον άλλον, είναι ενσυναίσθηση. Υπάρχω γιατί υπάρχουν οι άλλοι, κι αυτό συνιστά μια επιλογή, κι όχι εγγενές χαρακτηριστικό». Σε έναν κόσμο ακραίου ατομικισμού, πόσοι άραγε να σκέφτηκαν το εγώ τους μέσα στο εγώ των άλλων; Την ευδαιμονία και την ευτυχία τους μέσα από την ευτυχία των άλλων; «Δεν ξέρω αν πιστεύω, ή αν θέλω να πιστεύω ότι στην Ελλάδα και συγκεκριμένα, στην Αθήνα υπάρχει «σιωπηλή κοινωνική αλληλεγγύη». Δεν ξέρω. Θέλω όμως, να πιστεύω σ’ αυτό, γιατί γνωρίζω άτομα που είναι αλληλέγγυα και πιστεύω ότι υπάρχουν κι άλλοι, πολλοί περισσότεροι. Από την άλλη όμως και το πρόβλημα είναι πολύ μεγάλο». Είναι μεγάλη η δύναμη, καθώς εισπράττεις αυτή την οπτική περί αλληλεγγύης. Γιατί να μην το έχουμε σκεφτεί και συλλογικά έτσι; Η αλληλεγγύη ως δύναμη. Η αλληλεγγύη ως αυτοπραγμάτωση. Ως επιλογή. Ως άρνηση του ατομικισμού και του εγωκεντρισμού. Ως άρνηση του φόβου και της εξουσίας. «Η αλληλεγγύη δεν μαθαίνεται. Δεν πηγάζει από φορείς και κόμματα. Είναι μια εσωτερική πορεία. Η αλλελεγγύη δεν ορίζεται ως τέτοια, είναι η ανάσα μας. Η αλληλεγγύη δεν ελέγχεται, είναι ο εχθρός των εξουσιών. Κι ακόμα πιο σημαντικά, η αλληλεγγύη δεν είναι οίκτος, δεν είναι λύπηση».

Ανδριάννα /Τα πράγματα δεν είναι όπως στα παραμύθια/ Προχθές ο κύριος Στέλιος έπινε τον καφέ του στο καφενείο της γειτονιάς, συνοδευόμενος από μια νεότερή του γυναίκα. Η ίδια γυναίκα του μαγειρεύει, του δίνει τα φάρμακά του, περνάει τακτικά από το σπίτι του για να βεβαιωθεί πως είναι καλά, τον πηγαίνει στο γιατρό και φροντίζει να είναι το σπίτι του καθαρό. Θα την περνούσα για κόρη του, όμως δεν είναι, είναι απλά μια γειτόνισσά του που τον έχει «υιοθετήσει» και τον προσέχει όπως μπορεί. Θα σκεφτόμουν πως νιώθει, πως αλλάζει τον κόσμο με την προσφορά της, όμως δεν νιώθει έτσι. «Τα πράγματα δεν είναι όπως στα παραμύθια, όλα αυτά είναι απλά σταγόνα στον ωκεανό». Στο φούρνο της που συναντιόμαστε, το τηλέφωνο δεν σταματάει να χτυπάει. Μου ζητάει ευγενικά συγγνώμη και το σηκώνει, στην άλλη γραμμή μια κυρία, την περιμένει να πάει να της κάνει την ένεσή της. Είναι χρόνια εθελόντρια νοσοκόμα στον ερυθρό σταυρό. Την κοιτάω με θαυμασμό, μου γυρίζει ένα βλέμμα σκληρό, διαπεραστικό. «Ένα κράτος δεν μπορεί να λειτουργεί μόνο από την καλή πρόθεση των ανθρώπων. Άλλωστε τα όρια της ατομικής προσφοράς είναι πεπερασμένα. Όταν κινδυνευει η δική σου ακεραιότητα είναι πολυτέλεια το να βοηθάς τον άλλο. Δεν αρκεί να υπάρχει πρόθεση, πρέπει να υπάρχει και δυνατότητα, άμα σου λείπουν τα απαραίτητα για να ζήσεις δεν μπορείς να βοηθήσεις το διπλανό σου». Κάνω μια τελευταία απόπειρα, της μιλάω για κοινωνική συσπείρωση, αλληλοβοήθεια, αλληλεγγύη... «Συλλογικότητα δεν υπάρχει, ακόμα τσακωνόμαστε για τα κοινόχρηστα στην πολυκατοικία μας, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε στο να βοηθήσουμε έναν άνθρωπο», μου απαντά. Πριν κλείσει τη φράση της με μετρά με τα μάτια της δύσπιστα, όπως κάποιος που έχει δει τη δυστυχία κοιτάζει ένα παιδί που δεν έχει ιδέα για τον κόσμο. Και ύστερα μου λέει «Σαν κοινωνία έχουμε πιάσει πάτο, ο ένας προσπαθεί να βγάλει το μάτι του άλλου, ίσως η σωτηρία μας να είναι διαπλανητική, τύπου Ατλαντίδας...», και ύστερα σιωπά, δεν θα πει άλλα.

Κώστας /Πρέπει να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με το «εμείς»/ Ο Κώστας έρχεται να μας συναντήσει στο περιοδικό. Καθόμαστε αυτός και εγώ πολύ κοντά και μιλάμε σιγανά, σαν συνομώτες που ετοιμάζονται για το έγκλημα. Είναι κάπως σκοτεινά, συννεφιάζει, αλλά αντιλαμβάνομαι το βλέμμα του σταθερό και ήρεμο, καρφωμένο πάνω μου με σιγουριά. «Αξιολογούμε πολύ υπερήφανα σαν κοινωνία το γεγονός ότι είμαστε αλληλέγγυοι», μου λέει, «δεν συνειδητοποιούμε όμως ότι έπρεπε να πράξουμε από πριν. Το θέμα είναι να φτιάξουμε γερά καράβια, όχι το ποιός θα απλώσει το χέρι σε ποιόν. Σκοπός είναι να μην υπάρχουν ναυάγια, να δημιουργήσουμε τις υποδομές στην κοινωνία μας, έτσι ώστε να μην υπάρχουν απόβλητοι άνθρωποι». Σε όλη την κουβέντα μας μου μιλάει σταθερά, δεν κομπιάζει και δεν πολυσκέφτεται. Όσα συζητάμε τα έχει σκεφτεί καιρό τώρα, δεν τον αιφνιαδιάζουν οι ερωτήσεις μου. «Παρασυρθήκαμε στον ατομισμό και το ωχαδελφισμό, δώσαμε αξία σε άλλα πράγματα, όχι στο διπλανό μας, όχι στο φίλο μας. Κλείσαμε πολύ τον κύκλο μας γύρω από το εγώ μας, ό,τι ακουμπούσε το εγώ μας, την οικογένειά μας, τους στενούς μας φίλους, μέχρι εκεί. Η ζωή μας δεν θα αλλάξει με το να δίνουμε λεφτά σε ένα ζητιάνο και στο επόμενο βήμα να τον ξεχνάμε, να νιώθουμε εξιλεωμένοι. Πρέπει να αλλάξει το όραμα που έχουμε σαν άνθρωποι, να αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο με το «εμείς» και όχι με το «εγώ». Αν ο προσανατολισμός σου είναι στο «εμείς» δε θα φτάσει ποτέ να κινδυνεύσει το «εγώ» σου!» Μου συστήνει μια αλληλεγγύη που είναι πάντα εκεί, μέσα στο μυαλό μας, δε γεννιέται επειδή είδαμε το διπλανό να πεινάει και φοβηθήκαμε ότι θα πεινάσουμε και εμείς και να δεν πεθαίνει σε νηπιακή ηλικία όταν οι συνθήκες βελτιώνονται. «Πρέπει να μην αφήσουμε την κοινωνια να καταρρεύσει, να μην αφήσουμε τον εαυτό μας, την ψυχή μας, τι καλές μέρες», μου λέει και μαζεύει τα τσιγάρα του για να φύγει. Πριν κατέβει τη σκάλα γυρίζει και με κοιτάζει «Να επιμείνεις στο “εμείς”», μου λέει, «αυτό είναι το σημαντικότερο» και ύστερα φεύγει.

*

Στην πραγματικότητα μπορεί να αντιληφθείς πως γεννιέται, μέσα σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, μια νέα συνείδηση που αντιστέκεται στην ανθρωπιστική κρίση και στο κοινωνικό βύθισμα.

Καίτη

/Νιώθεις ότι προσφέρεις όταν ξέρεις ότι αυτό που κάνεις πιάνει τόπο/

Η κυρία Καίτη μένει σε ένα σπίτι που έχει στο μπαλκόνι του πολλά λουλούδια και έχει και μια γάτα. Χαμογελάει πολύ και είναι ένας άνθρωπος ευγενικός. Κάποιες μέρες το χρόνο μαγειρεύει για μια οικογένεια. Το ίδιο κάνουν και οι φίλες της, και κάποιες φίλες φίλων της και όλες μαζί έχουν δημιουργήσει ένα ανεπίσημο δίκτυο ανθρώπων που βοηθάει με ποικίλους τρόπους συγκεκριμένες οικογένειες. Η έμφαση μπαίνει στο «συγκεκριμένες» γιατί όπως λέει θέλεις να ξέρεις ότι αυτό που κάνεις πιάνει τόπο.

Η ιδέα γεννήθηκε στην παρέα από την απλή σκέψη: «Για κάθε φορά που συναντιόμασταν να πιούμε ένα καφέ όλοι μαζί, φέρναμε ένα γλυκό ή ένα κρασί ο ένας στον άλλο, θα βάζουμε τα λεφτά αυτά στην άκρη και θα τα διαθέτουμε για αυτούς που τα έχουν ανάγκη». Σε άλλους πάνε έτοιμο μαγειρεμένο φαγητό, σε άλλους τρόφιμα, ανάλογα με τις ανάγκες και τις δυνατότητες καθενός. Άλλοι μαγειρεύουν, άλλοι έχουν προσωπική επαφή με τις οικογένειες και αναλαμβάνουν να τους πηγαίνουν τα φαγητά. «Δεν είναι ωραίο σε έναν άνθρωπο που του πηγαίνεις φαγητό να εμφανίζεται κάποιος άλλος κάθε φορά, πρέπει να μην αισθάνονται ότι είναι στο δρόμο και όποιος περνάει τους δίνει. Οπότε πηγαίνουμε το φαγητό σε μία και αυτή το πηγαίνει στην οικογένεια», μου εξηγεί. Κάποιες, αν ξέρουν μια οικογένεια με παιδιά, τα πηγαίνουν σε παραστάσεις, στο θέατρο, σε παιδικές εκδηλώσεις. «Μου κάνει εντύπωση η προθυμία με την οποία το κάνει ο κόσμος. Υπάρχει μια αλληλοβοήθεια, η αίσθηση ότι κάνουμε κάτι. Γενικά βέβαια δεν έχει διορθωθεί η κατάσταση. Τις ανάγκες τις συνειδητοποιεί ένα μέρος του κόσμου που τα εισοδήματά του έχουν πάει προς τα κάτω. Αυτοί τους οποίους δεν έχει αγγίξει το πρόβλημα μπορεί να το συνειδητοποιήσουν, μπορεί και όχι.»

*

Όλοι δίστασαν να μιλήσουν, δε χρειάζεται να λέγονται αυτά. Ούτε να φαίνονται. Ανιδιοτέλεια. Αμηχανία. Σεμνότητα. Δεν πρέπει να θίγεται η αξιοπρέπεια κανενός. Δεν κάνουμε και τίποτα σημαντικό. Αλήθεια, αν αρθροιστούν όλα αυτά;

Σούλα

/Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη, είναι ψευδαίσθηση/

Στη γειτονιά τη γνωρίζουν όλοι και έτσι έχουν το θάρρος και της χτυπάνε την πόρτα για μια τυρόπιτα, ένα καρβέλι ψωμί, μερικά κουλουράκια, οτιδήποτε περισσεύει. Και εκείνη δε λέει σε κανέναν όχι, δεν έχει λόγο. Στην κουβέντα μας βιάζεται να μου πει πως αξία έχει να δίνει κανείς από το υστέρημά του, όχι από το πλεόνασμα του και πως εκείνη δίνει από το πλεόνασμά της. «Τσάμπα μάγκες είμαστε! Κάνω εγώ την καλή και δίνω ένα ζευγάρι παπούτσια γιατί έχω 30 στην ντουλάπα. Η μαγκιά θα ήταν στο σπίτι σου να βάλεις έναν άστεγο, να το μοιραστείτε. Εκεί σε θέλω!» Σκέφτομαι πως ίσως να έχει στο μυαλό της μια αλληλεγγύη που είναι πάντα εκεί, σαν αυτή που μου περιέγραψε ο Κώστας και τη ρωτάω αν έχει δημιουργηθεί κοινότητα. «Ζυμώσεις γίνονται, αλλά αν τα πράγματα ζορίσουν ο σώζων εαυτόν σωθήτω θα γίνουμε. Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη, μια ψευδαίσθηση είναι. Είμαστε εμείς καλύτερα και λέμε ένα “κρίμα” για τους άλλους». Όσο μιλάμε κόσμος μπαίνει κόσμος βγαίνει στο φούρνο. Μου έχει πει νωρίτερα πως γύρω στις 7 αρχίζουν να έρχονται για τα περισσευούμενα. Κοιτάω το ρολόι στον τοίχο της όταν μπαίνει ο πρώτος, είναι πέντε παρά είκοσι. «Madame», της λέει. Μιλάει σιγά, σχεδόν ψιθυριστά, αλλά η Σούλα του απαντάει φωναχτά. Της ζητάει μισό καρβέλι ψωμί και θέλει να το πληρώσει. Το κόβει στη μέση, «θα φάω εγώ το υπόλοιπο» του λέει, παίρνει και τα λιγοστά κέρματα που της δίνει και επιστρέφει σε μένα με ένα κομμάτι ψωμί στο στόμα. «Ο κόσμος αντιλαμβάνεται την κατάσταση, αλλά φοβάται για τον ευατό του. Όλοι είναι εγκλωβισμένοι στα προβλήματά τους, δεν ξέρουν τι τους ξημερώνει και περιμένουν να γίνει το θαύμα». Για τη Σούλα όσοι προσέφεραν πάντα προσφέρουν και σήμερα. «Και τελικά για φαΐ δεν πεινάει κανένας, από τυρόπιτες είναι όλοι χορτάτοι».

Γιώργος /Δεν ξέρεις ποτέ ποιος βοηθάει ποιον/ Είναι νωρίς το πρωί. Ένα ηλιόλουστο πρωί, σε ένα καφέ στο κέντρο της Αθήνας. Σε έναν κεντρικό δρόμο με πολλή κίνηση. Αυτοκίνητα, φωνές, περαστικοί, λίγες «καλημέρες» και χειραψίες. Αναρωτιέται κανείς, αν υπάρχουν κάποιοι που μπορούν να μιλήσουν γι αυτή την πόλη. Αν υπάρχουν κάποιοι που την ξέρουν πραγματικά. Κάτω απ’ τη βιτρίνα και τις μάσκες της. Ο ιδιοκτήτης του καφέ έρχεται προς το μέρος μου. Είναι ολιγόλογος, αλλά φιλικός. Όταν εκφράσω τις επιφυλάξεις μου για την ύπαρξη κοινωνικής αλληλεγγύης, μου λέει: «Στο κέντρο της Αθήνας, ως επί τω πλήστω, δεν μένουν ευκατάστατοι άνθρωποι. Η αλληλεγγύη υπάρχει στις διαπροσωπικές σχέσεις, αλλά δεν ξέρεις ποτέ ποιος βοηθάει ποιον. Από τη μία, υπάρχουν άνθρωποι που έχουν ανάγκη κι από την άλλη, υπάρχουν επαγγελματίες ζητιάνοι. Κατά την άποψή μου, σε γενικές γραμμές, σαν λαός βοηθάμε, πράγμα που φαίνεται μέσα από τις οικογενειακές σχέσεις. Άρα, σε γενικές γρμμές, και αλληλεγγύη υπάρχει». Όσα λέει του ακούγονται αυτονόητα. Μοιάζει να πιστεύει πως είναι περιττό να ειπωθούν περισσότερα. Για κείνον είναι πράγματα γνωστά σε όλους. Εικόνες κοινές μεταξύ μας. Τον ρωτάω για το δικό του καφέ και τις δικές του εικόνες. Περιγράφει σύντομα και συνεσταλμένα. «Εμείς συνηθίζουμε τα βράδια πριν το κλείσιμο του καταστήματος να δίνουμε ό,τι δεν έχει καταναλωθεί, τυρόπιτες και άλλα συναφή, σε ανθρώπους που με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο χρειάζονταν βοήθεια. Το ιδιαίτερο της υπόθεσης ήταν ότι η δράση μας αυτή έγινε γνωστή, με συνέπεια να δεχόμαστε και πολλούς, που γνωρίζαμε, πως δεν βρίσκονταν σε αντίστοιχη οικονομική κατάσταση. Κατά κάποιον τρόπο, εκμεταλλεύονταν τη θέση των υπολοίπων. Έτσι, υπήρξε ένα διάστημα που γίναμε περισσότερο επιφυλακτικοί και περιορίσαμε την ενέργεια που προανέφερα. Παρόλο το αρνητικό της όλης εξέλιξης συνεχίζουμε να προσφέρουμε στο βαθμό που μπορούμε». Τον ευχαρίστησα και έφυγα, καθώς έπρεπε να εξυπηρετήσει κι άλλους θαμώνες του μαγαζιού. Στο δρόμο της επιστροφής κι ενώ σκεφτόμουν τη συζήτηση που προηγήθηκε, θυμήθηκα το Ζητιάνο του Α. Καρκαβίτσα, το λογοτεχνικό εκείνο σχόλιο για την εξαπάτηση των ανθρώπων μέσω του οίκτου. Κάπου έγραφε: «Τι θέλουν και ζουν στον κόσμο…και να λείψη μια για πάντα η δούλη αυτή γενεά μέσ’ από την αγκαλιά της ελευθερίας και του φωτός!»

>

Δεν υπάρχει εύκολα μια κοινή συνισταμένη όλων αυτών. Ο ατομικισμός μπορεί να δυναμώσει ξανά; Όταν θα μας ξαναδώσουν πιστωτικές κάρτες και δάνεια; Η τελικά μπορεί να δημιουργούμε (α)συνείδητα κάτι νέο;

Ελένη /Όταν έχεις πολλή αγάπη πρέπει να την διοχετεύεις προς τους άλλους/ «Το καλύτερο τσάι αγριοκέρασο θα το πιεις εδώ», είπε καλωσορίζοντας με, μ’ ένα χαμόγελο. Ένας άνθρωπος πράος και ήρεμος, γεμάτος ενέργεια. Κάπνιζε μηχανικά, αλλά όχι νευρικά. Με μια ζωντάνια που μεταμόρφωσε το ανοίκειο περιβάλλον γρήγορα σε οικείο. Με μάτια φωτεινά, γεμάτα ενδιαφέρον, που φάνηκαν να σκοτεινιάζουν μόνο καθώς μου έλεγε: «Σήμερα, υπάρχουν κάποιες επίσημες δομές αλληλεγγύης, προκειμένου να βοηθηθοὐν όσοι το έχουν ανάγκη. Το ερώτημα το δικό μου είναι: «Θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν, αν τα πράγματα γίνουν καλύτερα;» Ρωτάω από πεποίθηση ότι ακόμη θα υπάρχουν άνθρωποι που θα πεινάνε και θα χρειάζονται βοήθεια». Η εικόνα της «περιόδου της ευμάρειας» έχω την αίσθηση πως πέρασε αστραπιαία από τα μάτια και των δυο μας. Τότε, που «όλα πήγαιναν καλά». Και «κανείς» δεν πίστευε πως μια ανθρωπιστική κρίση θα ακολουθούσε. «Έχω μια γειτόνισσα. Κάθε μεσημέρι αφήνω ένα κεσεδάκι με φαγητό στο απέναντι καλοριφέρ. Φεύγω και το αφήνω μια συγκεκριμένη ώρα. Εκείνη ανοίγει την πόρτα, το παίρνει και μετά από λίγο το ξαναβάζει στη θέση που το είχα αφήσει». Στο ερώτημα, αν υπάρχει αλληλεγγύη δεν χρειάστηκε να απαντήσει. Οι δράσεις που μου περιέγραψε πλημμύρισαν το κενό που θα άφηνε μια φιλολογική απάντηση. «Στο φαρμακείο της γειτονιάς μαζεύονται φάρμακα, συστηματικά, που αποστέλλονται σε ένα ίδρυμα παιδιών με ειδικές ανάγκες. Το ίδιο φαρμακείο προσφέρει φάρμακα στο κοινωνικό φαρμακείο της περιοχής. Πρόκειται για μια ιδιαίτερη περίπτωση, ένας χώρος γεμάτος χαρά και ελπίδα. Βλέπεις τους ανθρώπους, κι ειδικά τους ηλικιωμένους, να μπαίνουν μέσα σκεπτικοί και να γεμίζουν χαρά μέσα από το ενδιαφέρον των ανθρώπων του χώρου, που θα τους κάνει να ξεχάσουν για λίγο τα προβλήματα τους. Οι φαρμακοποιοί θα παραπέμψουν στο γιατρό, όποιον το έχει ανάγκη, χωρίς να τον επιβαρύνουν οικονομικά, θα του δώσουν φαρμακευτική περίθαλψη ακόμα κι αν δεν έχει να πληρώσει». Σα να μάντεψε τις σκέψεις μου εκείνη τη στιγμή και προφταίνοντας να μου λύσει τις απορίες, είπε: «όταν έχεις πάρει πολλή αγάπη στη ζωή σου, πρέπει να τη διοχετεύσεις προς τους άλλους. Γιατί να την κρατήσεις για τον εαυτό σου;».

!

Δέσποινα

/Τι γλυκό να σ’αγαπούν/

Στο φούρνο της κυρίας Σούλας γνώρισα τη Δέσποινα. Μπήκε μέσα σέρνοντας το καρότσι της, γελαστή και κεφάτη. Με σύστησαν. «Καναρινάκι μου» μου είπε και μου άγγιξε το πρόσωπο, πριν έρθει να καθίσει μαζί μας. Η πίστη της στους ανθρώπους ήταν μεγάλη. «Εγώ βλέπω συμπάθεια από τον κόσμο, βοηθάει. Βέβαια όσοι βοήθαγαν πάντα βοηθάνε και τώρα, δεν έχει αλλάξει αυτό». Σχολιάσαμε τις μπότες της που τις φοράει ξεκούμπωτες. Μας εξήγησε πως της είναι λιγάκι στενές. Πριν από αυτές φορούσε ένα ζευγάρι που είχε αγοράσει από το παζάρι δύο ευρώ, αλλά ήταν μεγάλες, «σαν του παπουτσωμένου γάτου», την είδε μια κυρία να κυκλοφορεί με αυτές και της χάρισε τις δικές της. Φοράει και ένα μάλλινο καφέ καπέλο που της πάει πολύ και μεγάλα κοκάλινα γυαλιά που θυμίζουν δεκαετία του ’80. Συζητάμε για την προκατάληψη που έχει ο κόσμος συχνά, το φόβο πως αυτός που του παρουσιάζεται σαν άπορος προσπαθεί να τον εξαπατήσει. «Το έχουμε δει, το έχουμε ακούσει και σκληραίνει η καρδιά μας» λέει. «Εγώ μια μέρα γυρνώντας από το συσσίτιο συναντάω έναν άπορο στο δρόμο. «Πεινάω» μου λέει. Του προσφέρω το φαγητό μου, είναι απείραχτο, στο ταπεράκι ακόμα. Αρνείται να το πάρει, λέει πως δεν του αρέσει, αλλά επιμένω. Στο τέλος το παίρνει και το βρίσκω αργότερα στα σκουπίδια, δεν το έχει ανοίξει καν. Τελικά πρώτα βγαίνει η ζωή και μετά το λουστρίνι παπούτσι». Παίρνει το καρότσι της και μια σακούλα φαγητό από την κυρία Σούλα και ετοιμάζεται να φύγει. «Εσένα σου άξιζε να ζεις έτσι;» της λέει εκείνη. «Είμαι ζωντανή όμως, εντάξει!», μας λέει γλυκά. Την κοιτάζει για λίγο με ένα βλέμμα όλο λατρεία. «Τι γλυκό να σ’ αγαπούν» λέει και ύστερα σέρνει πίσω της το καρότσι και βγαίνει από την πόρτα.

Κατερίνα ///

Μαριλένα ///

Αναζητώ την κοινότητα, τη συλλογικότητα, τη γειτονιά, την αλληλεγγύη και πέφτω πάνω σε όρους φθαρμένους, ιδεολογικά χρωματισμένους, πολιτειακά συσχετισμένους, αναχρονιστικούς. Μου λένε να αλλάξω τους όρους, να τους επαναπροσδιορίσω, να αναζητήσω το άλλο μου εγώ, το φαντασιακό του «εμείς» αλλά αυτό που ψάχνω είναι κάτι άλλο. Ψάχνω μια σχέση φυσική, αυτονόητη, πηγαία, ψάχνω το είμαι αλληλέγγυος γιατί μόνο ως τέτοιο μπορώ να δω τον εαυτό μου. Είμαι αλληλέγγυος; Τι θα πει είμαι αλληλέγγυος; Δε θα έπρεπε να υπάρχει συζήτηση, θα έπρεπε να είναι αυτονόητο και για σένα και για μένα ότι είμαστε σ’αυτό μαζί, σύντροφοι και συνοδοιπόροι και ως τέτοιοι απλώνουμε το χέρι ο ένας στον άλλο κάθε μέρα, είτε έχει ήλιο, είτε χιονίζει. Δεν αναζητάμε καμιά καινούργια ταυτότητα, ήμασταν από απαρχής του κόσμου κομμάτια του ίδιου ζωντανού οργανισμού, και ξέραμε πάντα πως αν πονάς εσύ θα πονέσω και εγώ και αν εσύ είσαι καλά θα είμαι καλά και εγώ, γιατί είμαστε ένα εγώ και εσύ.

Είναι αφόρητη η μοναξιά αυτής της πόλης. Η αγριότητα της αδιαφορίας. Η αγριότητα της αποστροφής. Ο τρόπος που προσπερνάμε όσους εκλειπαρούν για βοήθεια. Η ευκολία, με την οποία τους ξεχνάμε μέσα στο επόμενο λεπτό. Ένας φοιτητής λιποθύμησε μέσα στον ΗΣΑΠ από ασιτία κι έγινε αποδέκτης αυτής της παγερής σιωπής. Ο ίδιος φοιτητής μετά από μερικούς μήνες, όταν δέχθηκε μια βίαιη χειρονομία ενός ελεγκτή των αστικών συγκοινωνιών, υποστηρίχθηκε από τους επιβάτες ενός ολόκληρου λεωφορείου. Κι αν; Αν σταματούσαμε να νιώθουμε μόνοι μας; Αν σταματούσαμε να είμαστε μόνοι μας; Αν ο κόσμος μας ήταν ένα απέραντο δίκτυο σχέσεων; Αν δεν είχαμε αρνηθεί τη βοήθεια σε όποιον μας τη ζήτησε; Αν όπως έλεγε ο Χοσέ Μαρτί «νιώθαμε στο μάγουλο μας το χαστούκι που δέχεται οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος»; Τότε τι; Τότε, παρότι δεν θα κατασκευάζαμε μια κοινωνία αγίων κατά το χριστιανικό πρόταγμα, σίγουρα θα κατασκευάζαμε μια κοινωνία Ανθρώπων.

Υπeρ

χρεωμeνα νοικοκΥρia

27 χρόνια κοντά σας Αγγελίνα Παρασκευοπούλου Δικηγόρος LLM, πιστοποιημένη διαμεσολαβήτρια Ορφανίδου 24 - Άνω Πατήσια (πλησίον ΗΣΑΠ) Τηλέφωνο/fax: 210-3212238 www.paraskevopoulou-law.gr

Πώς μπορεί να υπαχθεί κάποιος στη ρύθμιση των οφειλών του Με τη, νομοτελειακά, αναμενόμενη κοινωνικό-οικονομική

ΕΤΑΚ, βεβαιώσεις αποδοχών ή κάρτα ανεργίας, κτλ)

αλλά και πρωτοφανή κρίση που πλήττει τη χώρα μας, πολλοί

που απαιτούνται για να προχωρήσει στην αίτησή του να

βρέθηκαν να αδυνατούν να καταβάλουν τις δόσεις των

υπαχθεί στο νόμο, ώστε να μην κινδυνεύει να

δανείων τους λόγω μείωσης των αποδοχών-εσόδων τους ή

απορριφθεί η αίτησή του λόγω ελλείψεως εγγράφων.

ακόμα χειρότερα λόγω ανεργίας, και να έχουν περιέλθει σε

Μεταξύ των εγγράφων αυτών είναι και η βεβαίωση

οικονομικό αδιέξοδο.

οφειλών από τις τράπεζες. Εδώ θα πρέπει να τονιστεί

Για το λόγο αυτό θεσπίστηκε ο νόμος 3869/2010, ο οποίος

ότι τη βεβαίωση αυτή καλό είναι να χορηγηθεί από τις

τροποποιήθηκε με το νόμο 4161/2013, περί ρύθμισης των

τράπεζες μόνο εφόσον ο οφειλέτης έχει επιβεβαιώσει

οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων. Με τη

ότι πληρεί όλες τις προϋποθέσεις, διότι σε αντίθετη

διαδικασία αυτή ο οφειλέτης μπορεί, αν υπαχθεί στο νόμο,

περίπτωση, ζητώντας βεβαίωση οφειλών,

να επιτύχει μείωση του επιτοκίου μέχρι και σε βαθμό

«αφυπνίζεται» η τράπεζα και ενδεχομένως να μπει ο

μηδενικού, δηλαδή άτοκες δόσεις, επιμήκυνση του χρόνου

οφειλέτης σε μαύρη/λευκή λίστα ή ακόμα και να

αποπληρωμής των οφειλών του ή ακόμα σε κάποιες

ξεκινήσει η τράπεζα καταδιωκτικά μέσα (εξώδικα,

περιπτώσεις πλήρη ή μερική διαγραφή των χρεών του.

διαταγή πληρωμής κτλ).

Συμφώνα με το άρθρο 1 του νόμου 3869/2010, μπορούν να υπαχθούν στο νόμο φυσικά πρόσωπα που δεν έχουν

Ο οφειλέτης έχει καθήκον ειλικρινούς δήλωσης τόσο των

πτωχευτική ικανότητα και έχουν περιέλθει, χωρίς δόλο, σε

εισοδημάτων όσο και των περιουσιακών του, διότι τυχόν

μόνιμη αδυναμία πληρωμής ληξηπρόθεσμων χρηματικών

απόκρυψης/διαστρέβλωσης της δήλωσης αυτής

οφειλών. Συνεπώς, δεν μπορούν να υπαχθούν στο νόμο

συνεπάγεται την απόρριψη του αιτήματος ρύθμισης των

έμποροι, αφού μπορούν να κηρύξουν πτώχευση ή να

οφειλών του.

υπαχθούν στο άρθρο 99 του Πτωχευτικού Κώδικα. Εξαίρεση αποτελούν οι μικροέμποροι, δηλαδή «εκείνοι των

2) Ο οφειλέτης καταθέτει την αίτηση, μαζί με όλα τα

οποίων η άσκηση εμπορικών πράξεων συνδέεται

απαραίτητα έγγραφα, στο Ειρηνοδικείο της κατοικίας του,

προεχόντως και κατά κύριο λόγο προς τη σωματική τους

οπού συμπεριλαμβάνει και αίτημα για προδικαστικό

καταπόνηση και το κέρδος που αποκομίζουν από αυτές

συμβιβασμό, ο οποίος, σε προθεσμία εντός δύο μηνών,

αποτελεί αμοιβή της προσωπικής τους εργασίας» (απόφαση:

θα επικυρωθεί με σχετικό πρακτικό -εάν τα μέρη

5074/2011 ΕιρΘεσ).

συμφωνήσουν- ή άλλως θα ορισθεί με τη συζήτηση

Επίσης στη ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών

προσωρινής διαταγής, το ποσό που θα πρέπει να

προσώπων μπορούν να υπαχθούν και οι ελεύθεροι

καταβάλει ο οφειλέτης μέχρι την ημερομηνία της δίκης.

επαγγελματίες.

Με την κατάθεση της αιτήσεως, αναστέλλεται κάθε

Τα «χρέη» που καλύπτει ο εν λόγω νόμος είναι όλα τα

καταδιωκτικό μέτρο κατά της κινητής και ακίνητης

στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια, καθώς και χρέη

περιουσίας του οφειλέτη, ενώ αυτός υποχρεούται να

πιστωτικών καρτών. Δεν καλύπτονται χρέη προς το Δημόσιο

προβαίνει σε μηνιαίες καταβολές προς τις τράπεζες,

ή χρέη που προέκυψαν από εμπορική συναλλαγή ή

ποσού τουλάχιστον 10% του συνόλου των αρχικών

αδικοπραξία.

δόσεων των δανείων, με ελάχιστο ποσό τα 40 ευρώ.

Η διάρκεια αποπληρωμής των χρεών ορίζεται ανάλογα με τη

Ωστόσο σε άνεργους, ασθενείς-χρόνια πάσχοντες και του

διάρκεια των συμβάσεων, αλλά σε καμία περίπτωση δεν

μη έχοντας επαρκές εισόδημα οι καταβολές μπορεί να

μπορεί να υπερβεί τα 35 έτη.

είναι και μηδενικές.

- Σε περίπτωση που ο οφειλέτης έχει ακίνητη και κινητή περιουσία: Η προστασία της κύριας κατοικίας και η εξαίρεση

Η περίοδος ρύθμισης των οφειλών, για την οποία ο

της από τη ρευστοποιήσιμη περιουσία, συνεπάγεται την

οφειλέτης θα πρέπει να προβαίνει σε μηνιαίες καταβολές

ικανοποίηση των απαιτήσεων των πιστωτών μέχρι του

στους πιστωτές, προκειμένου ν’ απαλλαγεί από το υπόλοιπο

ποσού του 80% της αντικειμενικής αξίας του ακινήτου.

των χρεών ανέρχεται από 3 έως 5 χρόνια. Εν κατακλείδι, πρόκειται ναι μεν για έναν ευνοϊκό νόμο, που

Η διαδικασία για να ενταχθεί κάποιος στο νόμο ξεκινά με τα

προσπαθεί να αμβλύνει και να εξισορροπήσει το χρόνιο

ακόλουθα βήματα:

πρόβλημα των ανυπέρβλητων χρεών των νοικοκυριών,

1) Ο οφειλέτης συγκεντρώνει όλα τα απαραίτητα έγγραφα

αλλά εμφανίζει παράλληλα μειονεκτήματα και παγίδες που

(δανειακές συμβάσεις, συμβόλαια ακινήτων, Ε9, Ε3,

πρέπει να εξεταστούν κατά περίπτωση.

τικές Εκπληκ τικες ανοιξιά ορές προσφ

ΑΝΘΟΚΑΤΑΣΚΕΥΕΣ ΦΥΤΑ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ & ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ ΣΤΟΛΙΣΜΟΙ ΓΑΜΩΝ & ΒΑΠΤΙΣΕΩΝ ΣΠΟΡΟΙ-ΛΙΠΑΣΜΑΤΑ ΦΑΡΜΑΚΑ ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΟΤΙΣΜΑ ΓΛΑΣΤΡΕΣ-ΧΩΜΑΤΑ ΚΟΠΗ ΔΕΝΔΡΩΝ ΣΤΕΦΑΝΑ ΚΗΔΕΙΩΝ

ΠΕΡΙΠΟΙΗΣΗ ΚΗΠΩΝ & ΜΠΑΛΚΟΝΙΩΝ

Γιώργος Γιαννούχος Λ. Ιωνίας 260 & Ιακωβίδου 44 (Ηλ. Σταθμός Αγ. Ελευθερίου) τ.: 210 2018931 e-mail: tropica.flowers@gmail.com fb: flowers.tropica

/Lab Ένα ξεχωριστό «εργαστήριο» γεύσεων και λιχουδιών έκανε την εμφάνισή του στην οδό Πατησίων 129 κοντά στο κέντρο της Aθήνας…The Laboratory ή πιο απλά το Lab, είναι το νέο & διαφορετικό all day Snacking σημείο, όπου σε καθημερινή βάση μπορεί κάποιος να απολαύσει τον καφέ με ένα λαχταριστό γλυκό ή ακόμη και να πραγματοποιήσει ένα lunch break!

Eκτός από τη μεγάλη γκάμα καφέ & ροφημάτων που συνδυάζεται με πολλές προτάσεις από πίτες, Sandwiches, Croissant αλλά και hand made γλυκών, μπορείτε να επιλέξετε και κάποια σαλάτα, κρέπα, pizza ή ακόμη και pasta και να συνοδέψετε την επιλογή σας με ένα ποτήρι κρασί. Tο Lab είναι ανοικτό κάθε μέρα από τις 7.00 το πρωί μέχρι αργά το βράδυ και μπορείτε, εκτός από το να δοκιμάσετε τις ξεχωριστές του γεύσεις επί τόπου, να επιλέξετε, είτε το take away, είτε την υπηρεσία του delivery!

Πατησίων 129, Aθήνα Tηλ.: 211 0195756 E-mail: laboratory.129@gmail.com, fb: The Laboratory

/πινέζα Πάτησε την Πινέζα! Δεύτερη βδομάδα λειτουργίας και η Πινέζα σας προσκαλεί να την εξευρενήσετε... Σε ένα μικρό και ζεστό χώρο με πολύ χρώμα και άποψη στην καρδιά των Εξαρχείων. Από το πρωί και μέχρι όσο κρατάνε οι αντοχές σας, με καλό καφέ και φυσικά το γλυκάκι σας, αλλά και με ρακί, ουζάκι και ρακόμελο δικιάς μας παραγωγής η Πινέζα υπόσχεται να σας αφήσει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Εδώ θα βρεις καλή μουσική από έντεχνη, rock μέχρι κρητικά και ήχους με ρεμπέτικη διάθεση. Αυτό που θα σε κάνει να πατήσεις την Πινέζα είναι οι εξαιρετικοί σπιτικοί μεζέδες μας που ξεκινάνε από 1.50 ευρώ και για τους πολύ λεφτάδες φτάνουν στα 3.50 ευρώ. Για την Πινέζα η παρέα, η ποιότητα και οι χαμηλές τιμές είναι φιλοσοφία.

Μπόταση 8, Εξάρχεια τ.: 6981 515 804

/πάμεγι’άλλα

/τομανταλάκι

Το Πάμε γι'άλλα αποτελεί έναν κρυμμένο θησαυρό στα στενά των Εξαρχείων! Πρόκειται για έναν χώρο, στον οποίο συναντάται η παλαιότητα και αυθεντικότητα ενός μουσικού καφενείου σε απόλυτη συνάρτηση με την μοντέρνα, ζεστή, φιλική και vintage διακόσμηση, με ασυνήθιστα μεγάλη μπάρα και τραπεζάκια μέσα κι έξω για τους καλοκαιρινούς μήνες. Διαθέτει επιτραπέζια, τάβλι αλλά και βελάκια για τους παιχνιδιάρηδες. Από το πρωί μέχρι “ο Θεός να βάλει το χέρι του”, όπως μας λέει ο ιδιοκτήτης, θα απολαύσετε καφέ, απίστευτες γεύσεις σοκολάτας, καθαρά ποτά, σπιτικά φαγητά, χορταστικές ποικιλίες, μεζεδάκια και γλυκά, έως και φοντί σοκολάτας με φρέσκα φρούτα! Μην ξεχάσετε να ρωτήσετε για τα πιάτα της ημέρας, καθώς πάντα θα σας περιμένει μια έκπληξη! Βέβαια, εκείνα που το καθιέρωσαν ως μία πολύ ευχάριστη επιλογή στη νυχτερινή και όχι μόνο ζωή της Αθήνας είναι το εξαιρετικά μυρωδάτο ρακόμελο, η γραβιέρα, το ξηρό ανθότηρο και η ξυνομυζήθρα όλα από την παράδοση της Κρήτης, το απάκι χοιρινό, καθώς και το απάκι κοτόπουλο που μόνο εδώ θα μπορέσετε να γευτείτε. Εάν αναρωτιέσαι, γιατί μουσικό καφενείο; Τότε ναι, καλά κατάλαβες.. Με ζωντανούς μουσικούς, τις Δευτέρες σας κρατάμε μαζί μας με γνωστά ελαφρολαϊκά τραγούδια, τις Πέμπτες τα ακούσματα έρχονται από τη Σμύρνη και το παλιό ρεμπέτικο του μεσοπολέμου, ενώ το Σάββατο με πολύ κέφι και ρεμπέτικο τραγούδι οι θαμώνες καταλήγουν να γίνονται συχνά μια παρέα!

Μεράκι / Αλληλεγγύη / Νεύρο / Τρέλα / Αγανάκτηση / Λαχτάρα / Αμφισβήτηση / Κέφι / Ισότητα Όλα αυτά αλλά και πολλά άλλα είναι το «μανταλάκι», που αποτελείται από 7 πλέον άτομα με κοινό στόχο την αξιοπρεπή εργασία.

Δεν πρόκειται απλώς για ένα μαγαζί… πρόκειται για το επόμενο στέκι σας! Θα το αγαπήστε όπως εμείς!

Σε μια εποχή που ευνοεί την ατομικότητα απαντάμε συλλογικά και αλληλέγγυα. Σκοπός μας, από την αρχή, ήταν να μη λειτουργούμε στο πλαίσιο της ιδιοκτησίας και να μοιραστούμε με ανθρώπους γύρω μας ένα χώρο με κοινωνικές και πολιτιστικές προεκτάσεις. Θεωρούμε πως ήδη στους 5 μήνες που μετράει το «μανταλάκι» έχει πλησιάαει το στόχο του και συνεχίζει. Προσπαθούμε (όσο γίνεται) να προμηθευόμαστε τα προϊόντα μας από μικρούς παραγωγούς και άλλους συνεταιρισμούς. Έχουμε επίσης τη δική μας παραγωγή κυρίως σε προϊόντα που καλλιεργούνται στη γη (πορτοκάλια, λεμόνια, ζαρζαβατικά για τις σαλάτες μας), ζυμώνουμε το δικό μας ψωμί και βράζουμε τη δική μας μπύρα. Θέλουμε να προσφέρουμε σε κάθε άνθρωπο που θα αποφασίσει να μοιραστεί το χρόνο του μαζί μας, μια οικονομική και ποιοτική συνάντηση. Επιδιώκουμε να αποκτήσουμε φιλικές και όχι πελατειακές σχέσεις με τους ανθρώπους που μας επισκέπτονται, να καταφέρουμε δηλαδή να αισθανθούν πως αυτός ο χώρος είναι και δικός τους. Το «μανταλάκι» θα συνεχίσει με μουσικές βραδιές, θεατρικά δρώμενα, παρουσιάσεις βιβλίων, εκθέσεις φωτογραφίας και ζωγραφικής αλλά και βραδιές χαλαρών συνευρέσεων και συζητήσεων.

Μαυρομιχάλη 99 & Ισαύρων, Εξάρχεια, Αθήνα τ.: 210 36 25 060 / Facebook: https://www.facebook.com/pages/ΠΑΜΕ-ΓΙΑΛΛΑ

το Μανταλάκι, Συνεργατικό Καφενείο Μπάμπη Άννινου 15 & Ηλία Ζερβού, Άνω Πατήσια, τ.: 210 20 11 546, fb: https://www.facebook.com/tomantalaki

η Χαρά Πολίτικες γεύσεις από το 1967

Κυψέλης 100 Πλατεία Κυψέλης Τηλ: 210 8815976

κ ι τ α ρ πει ο ν ω φ ο ραdι

ένα Καρρά

ύλου, Μαριλ

εοδωρακοπο : Κατερίνα Θ

μενα Ρεπορτάζ-Κεί

1956 υνιώτης Κώστας Γαστο

1962 Αμαλιάδα Ραδιοσταθμός

1966 Ράδιο Υπάρχω

ιο

Χρονολόγ

1960 roovy Geronimo G

1964 e Radio Carolin

Φλασάκια

Μ

ίλησα στη μικρή μου αδερφή για τους ραδιο-πειρατές και εκείνη με κοίταξε όλο απορία και με ρώτησε “Τι είναι οι ραδιο-πειρατές; Τι φοράνε;” Και τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να της πω μια ιστορία απλή, μια ιστορία ενδιαφέρουσα, να αφήσω τις αφηγήσεις τύπου εγκυκλοπαιδικό λύμμα και να της πω πράγματα που δεν είχε ξανακούσει. Της μίλησα λοιπόν για μια εποχή, όπου το ραδιόφωνο ήταν εργαλείο κυβερνητικό. Και ύστερα της είπα για κάποιους τρελαμένους τύπους που ξυπνούσαν το χάραμα, έπαιρναν το πρώτο τρόλεϋ και έτρεχαν στο Μοναστηράκι για να αγοράσουν μεταχειρισμένα εξαρτήματα από το παζάρι. Και αυτό γιατί κανένας τους δεν είχε λεφτά για καινούργια εξαρτήματα, άλλα όλοι ήθελαν να εξασφαλίσουν τα δυνατότερα για να μπορούν να κοντράρουν τους άλλους και να έχουν καλύτερο σήμα από τους απέναντι. Οι περίφημοι αυτοί ραδιοσταθμοί στήνονταν σε εφηβικά δωμάτια, σε μικρά δωματιάκια των σπιτιών τους και εξέπεμπαν χάρη σε ένα χάλκινο σύρμα, την κεραία, που απλωνόταν στην ταράτσα. Όσο πιο μακριά έφτανε το σύρμα, τόσο πιο μεγάλη εμβέλεια είχε ο σταθμός. Έτσι συχνά έπρεπε ο επίδοξος ραδιοπειρατής να βρει ένα συνεργό στη δίπλα πολυκατοικία ώστε να περάσουν το σύρμα και στη δική του ταράτσα. Και όλα αυτά κρυφά από την αστυνομία και τα ραδιογωνιόμετρα της που έκαναν περιπολίες. Αυτά ήταν βανάκια που είχαν πάνω ένα ραντάρ και ανύχνευαν τις ραδιοφωνικές γωνίες, έβρισκαν δηλαδή τους πομπούς. Όταν εντόπιζαν το σήμα, η κεραία άρχιζε να γυρίζει για να βρει την ακριβή θέση του πομπού και έκανε ένα θόρυβο χαρακτηριστικό, έναν θόρυβο που οι τσιλιαδόροι των σταθμών γνώριζαν καλά. Ειδοποιούσαν τους πειρατές και εκείνοι, μάζευαν τα μηχανήματα, έκοβαν την κεραία και έφευγαν. Την εποχή εκείνη κυκλοφορούσαν και ραδιοηλεκρολόγοι οι οποίοι με δυο δραχμές σου έφτιαχναν ραδιόφωνο, μια μικρή ξύλινη καρασκευή που είχε μέσα ένα πηνίο βιδωμένο και δυο καλώδια σαν κεραία και το κουβαλούσε καθένας πάνω του. Ακροατές και ραδιοπειρατές έστειναν ένα παιχνίδι αφιερώσεων και μουσικών “επιθυμιών” μέσω τηλεφώνου ή αλληλογραφίας έξω από τα όρια του νόμου, σημαδεύοντας μια εποχή με τους ήχους του πικάπ στα μεσαία ραδιοκύμματα.

Το αόρατο θέατρο Δεν υπάρχει κανείς που να μην το νοσταλγεί, κανείς που να μη χαμογελάει μόλις το αναφέρεις, κανείς που να μην κλείνει τα μάτια και να προσπαθεί να ξαναζήσει τη στιγμή...Εκείνη τη στιγμή που ακουγόταν η γυναικεία φωνή να λέει αυτά τα λόγια “στο θέατρο της Κυριακής θα μεταδοθεί σήμερα το έργο...” και ύστερα λίγα ακόμα λεπτά αναμονής μέχρι να αναφέρει η εκφωνήτρια όλους τους συντελεστές του έργου. Και μετά άνοιγε ένα παράθυρο στον κόσμο, ξεκινούσε μια μοναδική επαφή με συγγραφείς και έργα που ήταν αδύνατο να γνωρίσει ο κόσμος αλλιώς. Το θέατρο ήταν πολυτέλεια για όσους έμεναν στα μεγάλα αστικά κέντρα και εκείνους που είχαν την ικανότητα να το παρακολουθήσουν. Άλλοτε γειτονιές και άλλοτε οικογένειες μαζεύονταν στο σπίτι κάποιου που είχε ραδιόφωνο, αρκετές ώρες νωρίτερα. Οι μεγάλοι με ούζο και κρασί και οι μικροί παίζοντας χαρτιά περίμεναν να φτάσει η ώρα. Και όταν ακουγόταν η φωνή έκλειναν τα μάτια και φαντάζονταν τους ήρωες και το σκηνικό όπως ήθελαν. “Ονειρευόμουν την πριγκιπέσσα Ιζαμπώ, δεν μπορούσα να τη βγάλω από το μυαλό μου. Και ήμουν για μέρες θλιμμένος βαθιά ακούγοντας το “Θάνατο του παλικαριού” του Παλαμά. Ζούσαμε μέσα σ'αυτόν το μαγικό κόσμο, έναν καινούργιο κόσμο κάθε Κυριακή.”

«Προκειμένου να κρατήσουμε μυστική την τοποθεσία του σταθμού δίναμε τη διεύθυνση ενός ταχυδρομείου, και από εκεί πηγαίναμε και παραλαμβάναμε τα γράμματα. Γυρίζαμε στο σπίτι παρέα και ανοίγαμε όσα περισσότερα μπορούσαμε. Αν κάποιος διάβαζε ένα γράμμα που του άρεσε, έδινε ραντεβού με την κοπέλα και παρουσιαζόταν ως Iron Butterfly. Έτσι στήνονταν τα ραντεβουδάκια μας». Αντιστασιακές προσπάθειες γίνονταν με έναν τρόπο ιδιαίτερο. Ετοίμαζαν έναν πομπό και ένα πομπινόφωνο στο οποίο ήταν γραμμένα συνθήματα, και επειδή τότε δεν είχαν ωρολογιακούς μηχανισμούς έστηναν έναν μηχανισμό με κερί. Όταν το κερί έλιωνε απελευθέρωνε το καλώδιο και άρχιζε να παίζει η πομπίνα. Εκείνη την ώρα οι επίδοξοι πειρατές και κουρσάροι ήταν πια πολύ μακριά. «Τα μηχανήματα που είχαμε στη διάθεση μας ήταν παλιά, μεταχειρισμένα και πολλές φορές σε κακή κατάσταση. Είχα ένα πικάπ που η βελόνα του πηδούσε και για να το ισορροπήσω είχα βάλει πάνω στη βελόνα ένα νόμισμα, για να έχει βάρος και να μην φεύγει». Πιτσιρικάδες, δαιμόνιοι τύποι, καλοί με τα τεχνικά ήταν οι ραδιοπειρατές. Μέχρι και αντιγραφή από τα ερτζιανά έκαναν! «Είχαμε στις εξετάσεις μαζί μας ένα τρανζίστορ και κάποιοι φίλοι, μας έδιναν τα θέματα από το ραδιόφωνο». «Ο καλός ραδιοπειρατής ήταν αυτός που άλλαζε πιο γρήγορα τους δίσκους. Εγώ είχα ένα φίλο που οι γονείς του είχαν ένα μεγάλο έπιπλο με πικαπ και ραδιόφωνο που με διαβεβαίωσε πως δε χρησιμοποιούν το πικάπ. Πήγαμε λοιπόν ένα βράδυ και το ξηλώσαμε κρυφά. Έτσι είχα δύο πικάπ στο σταθμό και όλοι θαύμαζαν το πόσο φοβερός τεχνίτης ήμουν και απορούσαν πως κατάφερνα να κάνω τις αλλαγές τόσο γρήγορα». Τα πράγματα τότε ήταν δύσκολα, ήταν αδύνατο να τηλεφωνήσει κάποιος στην κοπελιά του για να κλείσουν ραντεβού, χωρίς να το καταλάβει ο πατέρας ή τα αδέρφια της και να τον κυνηγάνε. Βρίσκανε επομένως ένα ψευδώνυμο και ανακοινώναν το σημείο και την ώρα του ραντεβού από το ραδιόφωνο.

Πολυτεχνείο Η φράση “Εδώ Πολυτεχνείο,εδώ Πολυτεχνείο” έχει μείνει χαραγμένη στο μυαλό όλων, όσων το έζησαν και όσων το άκουσαν σαν παιδιά από εκείνους, γιατί έγινε σύμβολο του αγώνα κατά της χούντας και σφραγίστηκε με αίμα. Το τόλμημα ωστόσο ήταν μεγαλύτερο από όσο συνηθίζουμε να λέμε. Ο πειρατικός σταθμός που πολυτεχνείου, που στήθηκε από τον Γιώργο Κυρλάκη, γνωστό ως easy rider, ήταν ο πρώτος σταθμός από τον οποίο αρθρώθηκε πολιτικός λόγος. Μέσα στο χώρο του πολυτεχνείου ακούστηκε για πρώτη φορά τραγούδι του Θεοδωράκη, εκείνο που όλοι μέχρι τότε ψιθύριζαν στα κρυφά. Έξω από αυτό, το σήμα έφτανε σε κάθε σπίτι με τη βοήθεια αμέτρητων ραδιοπειρατών που με λάμπες αναμεταδότη που είχαν στηθεί στην Κολιάτσου, έπαιρναν το σήμα και το μετέδιδαν από τις δικές τους συχνότητες.

1968 Iron Butterfly

1970 Ράδιο Άλφα

1981 Δρόμου Το Ράδιο του

1981 ντικας των fm πό λο φ Τυ Ο

1984 μα Ράδιο-Πείρα

1983 ος Ράδιο-Αντίλαλ

1970 Ράδιο Άλφα

Ραδιοπειρατία BLACK ANGEL Όλα τα... “περίεργα” ξεκίνησαν από τη σχολή, κάπου στη δεκαετία του ’70. “Οι πρώτες εκπομπές βγήκαν στον αέρα για πλάκα, σαν ηλεκτρονικοί κατασκεύαζαμε μηχανήματα για άλλους και αν καμιά φορά περίσσευε κανένα εξάρτημα βγάζαμε εκμπομπή για να το δοκιμάσουμε”. Έτσι στήθηκε ο πειρατικός ραδιοφωνικός που άκουγε στο όνομα black angel , έτσι άρχισαν τα βράδια της ροκ και των συζητήσεων που κρατούσαν 5-6 ώρες ανάλογα με τα κέφια της παρέας, τα ραντεβουδάκια, τα τηλεφωνήματα από τις εξαγριωμένες μανάδες. Οι κοπελιές κατέληγαν ερωτευμένες, με ένα ραδιόφωνο κολλημένο στο αφτί όλη νύχτα και οι γονείς εξαγριωμένοι που δεν μπορούσαν ποτέ να κοιμηθούν. Καμιά φορά μάλιστα προέκυπτε και ραντεβουδάκι, αν η φωνή στην άλλη άκρη της γραμμής ήταν καλή. Η συνάντηση ήταν του τύπου “θα σε περιμένω στην πλατεία Αμερικής, στην πάνω γωνία και θα φοράω κόκκινο φόρεμα”. Ο “πειρατής” πήγαινε, έβλεπε την κοπελιά και αν του άρεσε συστηνόταν, διαφορετικά, έφευγε και εκείνη έμενε να σκέφτεται τη φωνή του... Ερωτική και η σχέση με την αστυνομία, ένα παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι καθ'όλα συναρπαστικό.”Και αν καμιά φορά το ραδιογωνιόμετρο τους πλησίαζε πολύ κόβαμε την κεραία, τα μηχανήματα φεύγαν από το φωταγωγό και πάνω τους πετούσαμε και σακούλες για να είμαστε σίγουροι ότι δε θα τα προσέξουν αν κάνουν έφοδο”. Και όλα αυτά για την παρέα, για την τρέλα, για τη ροκιά! Κώστας 4711

Οι εκπομπές άρχιζαν πάντα με το wicked world των Led Zeppelin από το μαθητικό του γραφείο που είχε μετατραπεί σε ραδιοφωνικό σταθμό, κρυφά από τους γονείς και σε κόντρα του μεγάλου αδερφού που ήθελε να ακούσει ποδόσφαιρο και κατέληγε να ακούει Iron Butterfly! Κάτι τέτοιο πάθαιναν και οι κυρίες στην πολυκατοικία που ήθελαν να δουν τον “άγνωστο πόλεμο” στην τηλεόραση και άκουγαν τους Jethro Tull και τους Black Sabbath να μιλάνε πάνω στις ατάκες του Βαρτάνη. Μια μέρα μάλιστα τον σταμάτησαν πιτσιρικά στην πολυκατοικία και του έδωσαν συγχαρητήρια,”μα για ποιο πράγμα κύριε Νίκο; Ξέρεις εσύ Παντελή,ξέρεις!” ήταν η απάντηση. Και όλα αυτά παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες να μείνει κρυφό. Στην ταράτσα το σύρμα της κεραίας δεν έπρεπε να φαίνεται γιατί οι νοικοκυρές που άπλωναν τις μπουγάδες τους αντιλαμβάνονταν ότι δεν ήταν δικό τους και άρχιζαν οι ερωτήσεις. Ύστερα όταν χρειαζόταν να περάσει το σύρμα από ταράτσα σε ταράτσα έπρεπε να μπει στο κόλπο και κάποιος γείτονας για να είναι σε επιφυλακή. Για να το περάσουν απέναντι, το έδεναν σε μια πατάτα αφ'ενός για να μην κάνει θόρυβο και αφ' ετέρου για να μπορεί να το πιάσει ο συνέταιρος που περίμενε στην άλλη μεριά. Και κάπως έτσι οι αφιερώσεις και τα ερωτικά γράμματα έπεφταν βροχή υπό τους ήχους του πικάπ.

Iron butterfly

Δεν ήμουν απλή ακροάτρια, ήμουν οπαδός σας! Ήμουν 9 χρονών όταν ο 18χρονος τότε ξαδερφός μου άκουγε φανατικά Jeronimo. Έτσι ξεκίνησαν να ακούν και οι μεγαλύτερες αδερφές μου, οι οποίες μύησαν και εμένα. Θυμάμαι τον εαυτό μου μικρό παιδί να ζητάω από την αδερφή μου να κοιμηθώ στο κρεβάτι της γιατί στο δωμάτιό της είχαμε το ραδιόφωνο. Κολλούσα το αφτί μου πάνω στο ηχείο έχοντας τον ήχο πολύ χαμηλά για να μην καταλάβουν οι γονείς μου ότι ξενυχτούσα για να ακούω τις μεταμεσονύχτιες εκπομπές του. Θυμάμαι κάποια εκπομπή που έκαναν δύο και ο ένας είχε πέσει από την καρέκλα ενώ ήταν στον αέρα. Ακόμα θυμάμαι τα πνιγμένα μου γέλια κάτω από το μαξιλάρι για να μην με ακούσει κανείς. Κάπως έτσι περνούσαν τα χρόνια και εγώ έμενα πιστή. Η επιθυμία μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν να γίνω 17 για να μου επιτρέψουν οι γονείς μου να τηλεφωνήσω και εγώ και να πάρω μέρος στη συζήτηση. Δεν ήμουν απλή ακροάτρια, ήμουν οπαδός σας. Ήσασταν φίλοι, συμβουλάτορες, ψυχαναλυτές, παιδαγωγοί, η οικογένειά μου. Πέρασα την εφηβεία μου λύνοντας τις απορίες μου μέσα από τις εκπομπές σας...ωρίμασα και διαμόρφωσα προσωπικότητα μέσα από τις απόψεις που εκφράζατε εσείς για τη ζωή.

Από τη λυχνία στο διαδίκτυο

Δ

εν υπάρχει τίποτα πιο δυνατό από την ανάγκη των ανθρώπων να επικοινωνούν μεταξύ τους. Οι άνθρωποι μεταδίδουν από γενιά σε γενιά τις ιδέες, τα αξιώματα και τη γνώση του παρελθόντος. Οι λέξεις και οι εικόνες του κάθε πολιτισμού ήταν και είναι φορείς νοημάτων, υποδοχείς ιδεών. Οι λέξεις και οι εικόνες έχουν ιστορία, εξυπηρετώντας πάντα την πρωταρχική ανάγκη της επικοινωνίας. Όσο αυτή η ανάγκη παραμένει ζωντανή για τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του, πάντα θα βρίσκονται και τα μέσα που θα την εξυπηρετούν. Η τέχνη, η φιλοσοφία, ο προφορικός και ο γραπτός λόγος είναι μερικά από αυτά. Στο νεότερο κόσμο, οι νέες εφευρέσεις στο πλαίσιο της βιομηχανικής επανάστασης, άλλαξαν ριζικά τον τρόπο που επικοινωνούμε. Το τηλέφωνο, ο τηλέγραφος, το γραμμόφωνο και έπειτα το ραδιόφωνο, που ήρθε να καθιερωθεί μέσα στον 20ο αιώνα. Ο ρόλος του ραδιοφώνου υπήρξε καθοριστικός στον τρόπο, με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το μήνυμα, την ενημέρωση και την ψυχαγωγία. Την ίδια στιγμή, για πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, χιλιάδες άνθρωποι λάμβαναν το ίδιο μήνυμα με ταχύτητα ασύλληπτη για τα δεδομένα της εποχής. Στην Ελλάδα, η δύναμη του ραδιοφώνου ζωντανεύει μέσα από τις διηγήσεις των «παλιών», που καλωσόρισαν στα σπίτια τους μια νέα φωνή, εκείνη του ραδιοφωνικού παραγωγού. Παιδιά, ενήλικες και ηλικιωμένοι «κόλλαγαν» στην κυριολεξία το αφτί τους πάνω στο ηχείο, τη στιγμή της μετάδοσης κάποιας σημαντικής πολιτικής είδησης, ενός αθλητικού αγώνα, ενός αγαπημένου τραγουδιού ή μιας θεατρικής ραδιοφωνικής αυλαίας. Η δεκαετία του 1980 στην Ελλάδα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κι ως η «χρυσή δεκαετία του πειρατικού ραδιοφώνου». Πριν από αυτή είχε μεσολαβήσει η «είσοδος» της τηλεόρασης στο ελληνικό νοικοκυριό, μα και η εμπειρία του Πολυτεχνείου το 1973 και του παράνομου ραδιοπομπού του. Το «πειρατικό» ραδιόφωνο ήρθε να διεκδικήσει το χώρο του στην ελληνική ραδιοφωνική σκηνή και το δικαίωμα, του να εκφράζει μια διαφορετική άποψη για τα πράγ-

Ένα ζεστό μαγαζί στον πεζόδρομο της Φωκίωνος Νέγρη, από το 1998 υποδέχεται τους φίλους της ροκ μουσικής. Από το κλασικό ροκ μέχρι metal, δυνατά πάρτυ γεμάτα κέφι, αφιερώματα σε μεγάλα ονόματα της ροκ σκηνής, ανεβάζουν την αδρεναλίνη. Χαρακτηριστική είναι επίσης η ποικιλία στις μπύρες σε συνδυασμό με τις χαμηλές τιμές. Άλλες πιο ελαφριές, άλλες πιο αρωματικές, μπύρες απ’ όλο τον κόσμο και για όλα τα γούστα. Ανοιχτά κάθε μέρα από τις 9 το πρωί για καφέ, τάβλι και επιτραπέζια, εώς αργά το βράδυ για μπύρα και ποτό.

s Day

ick’ St. Patr

ίου Δευτέρα !7 Μαρτ Από τις 9 το βράδυ!

- Face painting - Δωράκια - Ιρλανδικό παραδοσιακό φαγητό και μπύρες -Μουσική και χορός!

Φωκίωνος Νέγρη 53, Αθήνα Τ: 210 8611331 - www.onarcafe.com Facebook: Onar rock cafe

ματα. Το να στήσεις, βέβαια, έναν παράνομο ραδιοσταθμό, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου που οι διώξεις των «ραδιο-πειρατών» ήταν συστηματικές, δεν ήταν καθόλου ασφαλές. Είτε η ανάγκη για κατασκευή του ραδιοσταθμού σου, αφορούσε «τα μάτια της Μαίρης», είτε το ημι- φασιστικό καθεστώς της χώρας σου και έναν λόγο καταγγελτικό προς αυτό, υπήρχε ο κοινός παρονομαστής της πειρατικής ραδιοφωνίας. Σήμερα, σε παγκόσμιο επίπεδο, το «παιχνίδι» της επικοινωνίας έχει περάσει σε σημαντικό βαθμό στο πεδίο των ψηφιακών μέσων. Το «κλικ, κλικ», η φωσφορίζουσα οθόνη, ο κοσμοχώρος, οι άπειρες πληροφορίες, η αξεπέραστη ταχύτητα διάδοσης του μηνύματος είναι μερικά από τα στοιχεία κατασκεύης του νέου, εικονικού κόσμου. Τι θέση μπορεί να έχει το ραδιόφωνο σε μια τέτοια πραγματικότητα; Είναι το διαδικτυακό ραδιόφωνο, επίγονος του πειρατικού; Το διαδικτυακό ραδιόφωνο έρχεται με τη σειρά του ν’ αναζητήσει χώρο στην έκφραση και την επικοινωνία. Βέβαια, ο αχανής κόσμος του διαδικτύου το κάνει πολύ διαφορετικό από το πειρατικό. Δεν είναι το ίδιο να κινδυνεύεις στη μία περίπτωση να συλληφθείς και στην άλλη, απλά να κάνεις «log in» για να σ’ ακούσουν δέκα φίλοι. Επίσης, δεν είναι το ίδιο σε πολλές περιπτώσεις του πειρατικού ραδιοφώνου να διατυπώνεις έναν συγκρουσιακό λόγο και από την άλλη, το διαδικτυακό να αποτελεί μίμηση του συμβατικού ραδιοφώνου ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αν εξαιρέσουμε τη διαρκή ανάγκη της επικοινωνίας και της έκφρασης, το πειρατικό και το διαδικτυακό ραδιόφωνο διαφέρουν ριζικά μεταξύ τους. Είναι προϊόντα διαφορετικών εποχών, συνεπώς και διαφορετικών αναγκών. Το πειρατικό ενέχει σε μεγάλο βαθμό την εξοικείωση με το ίδιο το μέσο, την ιστορία και τις δυνατότητές του. Το διαδικτυακό έρχεται να συμπληρώσει ένα απρόσωπο κι αποστασιοποιημένο τρόπο επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων, που όλοι μπορούν να φωνάζουν και κανείς να μην τους ακούει. Η τριβή με το ίδιο το μέσο, δηλαδή με την μηχανική του μορφή δεν είναι ένας ρομαντισμός, προερχόμενος από προηγούμενες εποχές. Είναι η άποψη που θέλει το τυπωμένο βιβλίο να μην αντικαθίσταται από το ηλεκτρονικό, το διαδικτυακό ραδιόφωνο να μην αντικαθιστά το μηχανικό, την ψηφιακή φωτογραφία να μην αντικαθιστά την αναλογική.

κ ι τ α ρ ι ε π ο ν ω φ ο ι d ρα Ένας ραδιοφωνικός σταθμός έκτακτης ανάγκης

Μπορεί και να μας χρειαστεί! Σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης βρέθηκε η πόλη των Φιλιππινών το Νοέμβριο του 2013 όταν χτυπήθηκε από τον τυφώνα Haiyan, με αποτέλεσμα όλοι οι ραδιοφωνικοί της σταθμοί να βγουν εκτός λειτουργίας. Μετά από σχετική έκκληση και εργασία αρκετών εθελοντών άρχισε να εκπέμπει ένας φορητός ραδιοσταθμός έκτακτης ανάγκης, που ενημέρωνε τους επιζώντες του φονικού τυφώνα έγκαιρα κι αξιόπιστα για τις τρέχουσες εξελίξεις, καθώς και για το πώς θα μπορούσαν να λάβουν ιατρική βοήθεια. Ο εν λόγω σταθμός συνιστούσε μέρος ενός διεθνούς μη κερδοσκοπικού δικτύου τεχνικών ραδιοφώνου και εξέπεμπε ακόμη και με ασθενές σήμα σε ακτίνα χιλιομέτρων, μέσω μιας μικρής κεραίας τοποθετημένης στην οροφή του κατεστραμμένου δημαρχείου της πόλης. Οι εθελοντές του Ραδιοφώνου Άμεσης Απόκρισης, όπως ονομάστηκε, μοίρασαν εκατοντάδες ραδιόφωνα ηλιακής ενέργειας και μανιβέλας, μιας και ο ηλεκτρισμός δεν είχε αποκατασταθεί, ενώ ακόμη είχαν διατυπώσει πως θα εκπέμπουν έως ότου αποκατασταθεί η ομαλότητα στην πόλη.

Σαράντα χρόν ια πριν. Κάθομ άγνωστες σε αι ’μένα. Λισσαβώ στα γόνατα μπροστά στο ξύλινο ραδιόφ γλώσσες να μο να ωνο. Κοιτώ τη υ μιλάνε. Κλε , Χαρτούμ, Καράκας. Την μια. Από την άλλη είμαι ευ ίνω τα μάτια και με πιάνει πηγαίνω πέρα δώθε. Ακο βελόνα που τέμνει πόλεις ύω άγνωστου τυχισμένος! Π ίλ πλάθω πρόσω ς, σε άγνωστ όσα πολλά πρ ιγγος. Τόσες χώρες, τόσο πα και ζώα... ες άγ άγ Η γιαγιά μου με σταυρώνε ματα έχω να ζήσω, να μά νωστο... Αγχώνομαι από θω... Με τη φ ι και μου λέει τη αν . Αχ αγόρι μο υ, ονειροπαρμ τασία μου ένος θα γίνεις ...

Σε 5’ είμαστε στον αέρα 5’ πριν έχεις ήδη χωθεί στο στούντιο. 5’ πριν φοράς τα ακουστικά και έχεις ελέγξει όλο τον εξοπλισμό σου (μικρόφωνα, pc, κονσόλες και κάρτες ήχου). 5’ πριν η μουσική σου βιβλιοθήκη είναι ήδη στη λίστα αναπαραγωγής. 5’ πριν το υλικό σου έχει ταξινομηθεί. Εφημερίδες, περιοδικά, ειδήσεις και άλλα βρίσκονται μπροστά σου για να τα σχολιάσεις, να τα σατυρίσεις, να τα επικρίνεις ή να τα παινέψεις.

5’ πριν έχεις μπει για τα καλά στο χώρο και στο χρόνο του ραδιοφώνου. 5’ πριν είσαι ήδη συνεπαρμένος από αυτό. «Είμαστε στον αέρα». Είναι η στιγμή που το ταξίδι και η ιδιαίτερη επικοινωνία που προσφέρει το μέσο ξεκινούν. Και πριν από αυτή; Τι κάνουμε πριν τη στιγμή που η φωνή μας ανιχνεύεται στις ιντερνετικές συχνότητες; Τα πάντα ξεκινούν από τη θεματική που επιλέγουμε. Όσο ελεύθερη ή αυθόρμητη κι αν είναι η εκπομπή μας, το θέμα ή ο άξονας είναι αναγκαίος γι αυτήν. Και πώς επιλέγουμε θέμα; Ο πρώτος λόγος που μας έρχεται στο μυαλό είναι και ο σημαντικότερος: θέλουμε να επικεντρώσουμε σε κάτι που μας ενδιαφέρει, να εισάγουμε μια προβληματική για συζήτηση, να ανοίξουμε ένα πεδίο απόψεων. Συγκεντρώνουμε το υλικό μας, όλα όσα θέλουμε να αναφέρουμε, καθώς και τις συναφείς μουσικές επιλογές που θα τα συνοδεύουν. Φτιάχνουμε ένα ενδεικτικό σχεδιάγραμμα της πορείας που θα ακολουθήσουμε, αναφορικά με το χρόνο που έχουμε στη διάθεσή μας. Σημειώσεις, σχεδιαγραμματικές απόψεις και σχόλια έρχονται να συμπληρώσουν και να τελειοποιήσουν το προαναφερόμενο υλικό. Κάπως έτσι, μπαίνουμε στο στούντιο (κατά προτίμηση λίγο παραπάνω από «5’ πριν») έτοιμοι όχι απλά για μια παρουσίαση της θεματικής, αλλά για τη διατύπωση της θέσης μας, της άποψής μας. Ευτύχημα αποτελεί όταν στο chat του ραδιοφώνου ή στο e-mail μας αναπτυχθεί ο προαναφερόμενος διάλογος. Αφού τα είπαμε: το ραδιόφωνο είναι πάνω απ’ όλα επικοινωνία.

eirates?fref=ts

https://www.facebook.com/RadioP

Μάθε πώς θα φτιάξεις ερασιτεχνικό web radio

Είναι γεγονός πως το στήσιμο ενός ραδιοφωνικού σταθμού, «παραδοσιακού- πειρατικού» μέχρι πρότινος ή διαδικτυακού, συνιστά μεγάλη πρόκληση. Στις μέρες μας, συγκεκριμένα, συνιστά πρόκληση λόγω του υπέρογκου ποσού που απαιτείται από κάποιον για να μπορέσει να εγκαταστήσει έστω και τον πλέον απαραίτητο εξοπλισμό. Ακριβώς πάνω στα συγκεκριμένα δεδομένα βασίστηκε η ιδέα ορισμένων ιστοσελίδων που προσφέρουν τη δυνατότητα σε ερασιτέχνες να εκπέμψουν μέσω αυτών, κάνοντας χρήση του ηλεκτρονικού τους υπολογιστή και ενός μικροφώνου. Ενδεικτικά στην περίπτωση της ιστοσελίδας http://www.listen2myradio.com/, όπως μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε δίνεται η δυνατότητα να εκπέμψει κανείς διαδικτυακά, μέσω μιας απλής εγγραφής με e-mail.

Προκόπης Πολίτης

συζητώντας

Ηθοποιός, τραγουδιστής και δάσκαλος πιλάτες. Προκόπης Πολίτης, ένας άνθρωπος με πολλά χαρίσματα. Είμαστε σε μια αίθουσα του στούντιο πιλάτες που διατηρεί στη Φωκίωνος Νέγρη 11 (Art action). Σίγουρα ο οποιοσδήποτε θα αντιλαμβάνονταν την ηρεμία και τη χαλάρωση που προσδίδει ο χώρος. Φωτογραφία: Όλγα Τζίμου

«Η μοναδικότητα και η εξέλιξη είναι η ουσία της ζωής και της τέχνης» Μεγάλωσα στην Κυψέλη, την ξέρω τουλάχιστον τριάντα χρόνια. Όλη την εφηβεία μου την πέρασα εδώ, θα έλεγα ότι προλάβα μια κάποια αίγλη της. Εκτός όμως από κάτοικος είμαι και στο επιχειρείν της περιοχής δέκα χρόνια τουλάχιστον, καθώς διατηρώ στούντιο πιλάτες. Ήξερα τι θα ακολουθούσα στη ζωή μου, θυμάμαι χαρακτηριστικά ό,τι δε μου άρεσε, δεν το διάβαζα. Τελείωσα πρώτα μια σχολή αυτοματισμού και εγκαθιστούσα δορυφορικά συστήματα. Αυτό είχε ένα μικρό ενδιαφέρον για εμένα, όμως από πάρα πολύ μικρός παρακολουθούσα θέατρο. Σχεδόν από πέντε χρονών, χάρη της μητέρας μου και της γιαγιάς μου. Έχω δει πολύ μεγάλους ηθοποιούς να παίζουν στη σκηνή. Στο στρατό αποφάσισα ότι θα ασχοληθώ, είτε με το θέατρο, είτε με το τραγούδι. Ήξερα ότι είχα μια καλή φωνή, έτσι μου έλεγαν. Το θέατρο όμως χρειάζεται σπουδή. Τελείωσα τη σχολή του ΕΜΠΡΟΣ. Ξεκίνησα όμως με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο στο εργαστήριό του. Ήταν ο προσωπικός μου δάσκαλος. Είχαμε σχέση πατρική, οικογενειακή θα έλεγα. Όταν παρακολούθησε την πρώτη μου παράσταση στο ΕΜΠΡΟΣ ήταν μεγάλη τιμή για εμένα, γιατί μάλιστα λόγω ηλικίας δεν έβγαινε και πολύ. Ήμουν από τους τυχερούς και από το 1ο έτος της σχολής έπαιζα σε παραγωγές και παραστάσεις του ΕΜΠΡΟΣ. Μετά ήρθε ο Λευτέρης Βογιατζής με τον οποίο είχα δουλέψει τρεις, τέσσερις φορές και τον θεωρώ τεράστια προσωπικότητα και καλλιτέχνη. Θεωρώ ήταν ο μόνος θεατράνθρωπος που υπήρχε με πολλές έννοεις. Στην Ελλάδα υπάρχει άφθονο υλικό από πολύ καλούς ηθοποιούς. Δεν υπάρχουν όμως πολύ καλοί σκηνοθέτες και τόσο «εργάτες» όσο ο Βογιατζής. Ήταν ιδιοφυής άνθρωπος. Η συμπεριφορά του ήταν άριστη με τους ηθοποιούς. Προσωπικά στο θέατρο, έχω λειτουργήσει λίγο ελιτίστικα. Από τη σχολή ξεκίνησα να ασχολούμαι με το σώμα και είχα σπουδαίους δασκάλους. Ένας δάσκαλός μου, ο Κ. Σφυρικίδης μας έλεγε: «Μάθετε καλά κάτι, ώστε να μπορείτε να το διδάξετε». Είναι ένα μότο το οποίο το θέλω, το γνωρίζω και προσπαθώ να το μεταδώσω στους ανθρώπους στο στούντιο. Το πιλάτες το έμαθα από την κορυφαία στο είδος Χριστίνα Πολύζου που κάνει είκοσι χρόνια και πλέον πιλάτες. Πριν ακόμα γνωρίζει κανείς το είδος αυτό. Όταν το πιλάτες το ήξεραν άνθρωποι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Στην αρχή θυμάμαι τους κυνηγούσαμε να έρθουν δωρεάν στο στούντιο να δουν τι είναι αυτό το “πράγμα”. Το πιλάτες είναι μια μέθοδος που η κατεύθυνσή της είναι ευεργετική, τόσο για το σώμα, όσο και για την ψυχή. Βέβαια αυτά τα πράγματα δε γίνονται βιαστικά, θέλουν το χρόνο τους. Αναγκαζόμενος ο άνθρωπος να μείνει με τον εαυτό του, κάτι που αποφεύγει συστηματικά, σε αυτή τη λίγη ώρα που κάθεται εδώ ανακαλύπτει και ακούει το σώμα του. Ήρθαν άνθρωποι με προβλήματα μυοσκελετικά και με την πάροδο των μαθημάτων, άρχισε να αλλάζει το σώμα τους, η διάθεσή τους. Άρχισαν να χρησιμοποιούν χρώματα στα ρούχα τους να κάνουν βήματα μπροστά. Το πιλάτες δουλεύει χωρίς πίεση και φόβο. Δουλεύεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, δεν κουράζεσαι και έχεις αποτέλεσμα. Ο τρόπος που θα το διδάξεις παίζει σημαντικό ρόλο γιατί έχεις να αντιμετωπίσεις ένα χαρακτήρα και ένα σώμα. Δεν είμαστε ούτε γιατροί, ούτε ψυχολόγοι. Όμως προσεγγίζουμε το σώμα και το άτομο ως μοναδικό, γιατί έτσι το αντιλαμβανόμαστε και έτσι θέλουμε να το μεταδώσουμε. Αυτή είναι η ουσία της ζωής και της τέχνης, η μοναδικότητα και η εξέλιξη προς το βέλτιστο, ίσως και προς το τέλειο(θεωρητικά,...αν υπάρχει). Όλοι έχουμε έναν καλό και έναν κακό εαυτό και πρέπει να μπορούμε να το δούμε. Γνωρίζεις τον εαυτό σου και αφού τον γνωρίσεις το θέμα είναι τι θα κάνεις από εκεί και πέρα. Το νόημα είναι να δεις τον εαυτό σου σε κάθε ηλικία, σε κάθε στιγμή. Δε σταματάει ποτέ αυτή η εξερεύνηση. Ο εαυτός μας είναι ένα τέ-

ρας και ένας άγγελος. Οι άνθρωποι που λένε ότι γνωρίζουν τον εαυτό τους δε γνωρίζουν τίποτα. Κάτω από συνθήκες που δεν ελέγχεις τον μαθαίνεις. Για εμένα μόνο αυτό έχει ουσία και ο θεός. Πιστεύω απόλυτα στο θεό και με έχει βοηθήσει αυτό στη ζωή μου. Έχω περάσει δύσκολα χρόνια, επικαλέστηκα το θεό και τον «είδα» στην πορεία της ζωής μου. Μετά κατάλαβα ότι και όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν πάλι εκεί. Δε με ενδιαφέρει να εξηγήσω τη σχέση μου με τον θεό. Και δεν μιλάω για μια ανώτερη δύναμη. Μιλάω για τον Ιησού Χριστό. Εμάς έτσι μας συστήθηκε. Στη δική μας κουλτούρα. Εγώ έτσι τον γνώρισα, έτσι τον ακολουθώ.

Το θέατρο Αυτή την περίοδο είμαι σε μια παράσταση με τη Μ.Μαγγίρα, τον Κ.Κατσούλη και τον Γ. Αγγελάκη. Μιμούμαστε μουσικοδραματικά διάφορους καλλιτέχνες. Το θέμα που ακολουθεί είναι ένας διχασμός που έχει ο Έλληνας σε πολλά πράγματα που φτάνει και στη μουσική. Στους έντεχνους και τους μη έντεχνους. Πάνω σε αυτό είναι στηριγμένη όλη η παράσταση. Ξεκινάει από τον Ζαμπέτα και φτάνει μέχρι την Πάολα. Ευτυχώς η παράσταση πηγαίνει πολύ καλά. Είμαι της γνώμης ότι στο θέατρο χρειάζονται όλα τα είδη. Υπάρχει πάρα πολύ υλικό για εκείνους που είναι ζορισμένοι και θέλουν να ξεσκάσουν, για εκείνους που θέλουν να προβληματιστούν κ.ο.κ. Αυτό συμβαίνει επειδή υπάρχει πολυποικιλότητα στο κοινό. Δε σημαίνει ότι οι μεν είναι καλοί και οι δε κακοί. Όπως και στις παραστάσεις. Οπωσδήποτε υπάρχει ένα μέτρο σε αυτά, όπως σε κάθε τι, αλλά δεν μπορώ να θεωρήσω μια παράσταση καλή, επειδή είναι ενός διαννοούμενου. Έχω κάνει τηλεόραση με σημαντικούς ανθρώπους και θα έκανα και σήμερα, δεν έχω κανένα ζήτημα. Όπως έχω κάνει και κινηματογράφο(μαγεία). Έχω προταθεί στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για το βραβείο Β’ αντρικού ρόλου(με το παλιό το σύστημα). Στη ζωή μου ήμουν πολύ τυχερός, γιατί βρέθηκαν πολλοί σπουδαίοι άνθρωποι στο δρόμο μου. Πάντως για να κάνεις «κάτι» ως καλλιτέχνης, πρέπει να θέλεις πολύ να μιλήσεις γι αυτό το «κάτι», να σου περισσεύει. Δε μετανιώνω για πράγματα που κάνω, αλλά γι αυτά που σκέφτομαι. Αν θα μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν κάθε τι με έφερε πιο μακρυά από ότι ουσιώδες μέσα μου υπάρχει. Με ότι έχει να κάνει με τον εαυτό μου, με τον δίπλα μου, την κοινωνία, τους φίλους, το οποίο επί της ουσίας είναι ένα δίκοπο μαχαίρι. Πληγώνω εσένα, αλλά έχω πληγώσει εμένα πρώτα και δεν το έχω καταλάβει. Αυτοί που λένε θα έκανα τα ίδια λάθη, μου φαίνονται ανόητοι άνθρωποι, μη εξελίξιμοι, μοιρολάτρες, εγωκεντρικοί...

Η κοινωνία Το μεγαλύτερο μειονέκτημα σήμερα στην κοινωνία είναι κάτι που βρίσκεται μέσα στο DNA μας. Είναι χρόνια σπαρμένο, δουλεμένο και φροντισμένο μέσα μας και είναι δύσκολο να αλλάξει. Είναι η αδιαφορία, είναι η αναδελφικότητα. Είμαι της λογικής ότι θα βοηθήσω τον δίπλα μου. Δεν θα πάω να σβήσω όμως τη φωτιά στο σπίτι που βρίσκεται στη γωνία, όταν το σπίτι που βρίσκεται δίπλα μου καίγεται. Δεν είμαι της φιλανθρωπίας, να πάω ρούχα στην εκκλησία κ.τ.λ Δεν το κατηγορώ καθόλου, απλά σκέφτομαι διαφορετικά. Ο καθένας πρέπει να ιεραρχεί την πραγματική ανάγκη. Δεν βελτιώνονται τα πράγματα στην κοινωνία με έξωθεν καταστάσεις μόνο μονάδα-μονάδα, σπίτι-σπίτι, σχέση-σχέση, χωριό- χωριό. Από την Λίνα Καμπούρογλου

η ψυχή της πόλης

Παντελής Αμπαζής (www.ampazis.gr)

Η Μίτση, ο Φώντας κι εγώ!

Μ

ια φορά κι ένα καιρό, κάπου στη Φωκίωνος, ένας αγάπησε μία. Την είδα και τρελάθηκα. Και με το δίκιο μου. Ήταν μακράν η πιο όμορφη. Πατησίων και περιχώρων. Η φρεγάτα της Φωκίωνος Νέγρη. Σαν star του σινεμά. Η ωραία του σχολείου. Η μελαχρινή καλλονή της Κυψέλης. Η Μίτση με τ’ όνομα. Περπατούσε και έτριζε ο τόπος. Ουρές τα καψούρια. Κι εγώ ένα δειλό άβγαλτο παιδί. Στραβάδι ακόμα στα γκομενικά. Την αγαπούσα όμως εκ του μακρόθεν. Και να οι ματιές γεμάτες νόημα. Και ενίοτε καμιά πεταχτή κουβέντα, με υπονοούμενα και πνευματώδες εφηβικό χιούμορ… Κι αυτή παντελώς αδιάφορη. Φιλική μεν, αδιάφορη δε! Κι ήταν κι αυτός βλέπεις εκεί. Ο Φώντας. Πέντε χρόνια πιο μεγάλος. Ένα κεφάλι πιο ψηλός. Με δικά του λεφτά. Και μηχανή. Μια ΥΑΜΑΗΑ ΧΤ 500. Κούκλα κι αυτή σαν την περί ης ο λόγος. Άνιση η μάχη. Έπεσα αμαχητί. Μου ’μεινε όμως λάφυρο, το πρώτο τραγουδάκι μου. Ξεκρέμασα την κιθάρα μου και έτοιμος ο εθνικός ύμνος του looser εραστή.

γούδι «η γυναίκα και το χρήμα» σε μουσική του μέγα Ζαμπέτα και συγκλονιστική ερμηνεία του Νίκου Δημητράτου στο cd «Ανωτάτη Ζαμπετική».

Η Μίτση, ο Φώντας κι εγώ! Είν’ ένα θηλυκό, ναζιάρικο γλυκό απ’ όλη την παρέα, μακράν η πιο ωραία. Με μάτια παιχνιδιάρικα, χειλάκια μενεξιά σου λέει καλημέρα και πάνε όλα δεξιά. Δεν έχω γνωρίσει, πιο φίνο κορίτσι, απ’ τη Μίτση μα η Μίτση με το Φώντα, τα ψήνει από καιρό κι εγώ θα μείνω πάλι, έξω από το χορό.

Σήμερα, εδώ στου δρόμου τα μισά, καταμεσής στην Πατησίων, δράττομαι της ευκαιρίας να το αφιερώσω στη Μίτση. Άντε και στον Φώντα! Που κάπου εδώ τριγύρω πιστεύω θα ’ναι. Μπορεί μαζί, μπορεί και όχι. Και η ζωή –στην Πατησίωνσυνεχίζεται…

Πάνε χρόνια που ’νιωσα τι σημαίνει έρως ήμουνα αμούστακος και κοντεύω γέρος Κι απ’ την ώρα που ’χασα τ’ άτιμα τα φράγκα -ωχ αμάν μάγκα μουμ’ άφησε η άτιμη, βρήκε άλλο μάγκα. Η γυναίκα δίχως χρήμα, ούτε μια στιγμή δε ζει όπως έρχονται παρέα, έτσι φεύγουνε μαζί Η γυναίκα δίχως χρήμα, ούτε μια στιγμή δε ζει όπως έρχονται -τι κρίμα- έτσι φεύγουνε μαζί. Όταν στεφανώθηκα φίλε την κυρά μου πήρα διαζύγιο από τη χαρά μου Μα όταν το κατάλαβα που θα καταλήξω -ωχ αμάν μάγκα μουμαύρη πέτρα πίσω μου ήθελα να ρίξω.

v=mhO0bVX18eQ

http://www.youtube.com/watch?

Ο Φώντας είν’ ωραίος, κιμπάρης και ψηλός κι εγώ από εμφάνιση, ούτε λίαν καλώς. Ο Φώντας είναι φίρμα, με ρόδα και λεφτά κι εγώ ένας τυχαίος, με όνειρα κλεφτά. Αχ να ’χα τα φόντα, ν’ αλλάξω τα φώτα, του Φώντα. Δεν έχω γνωρίσει, πιο φίνο κορίτσι, απ’ τη Μίτση.

v=GxqOHlbD7rw

http://www.youtube.com/watch?

Το δισκογράφησα πολλά χρόνια μετά. Στο διπλό cd «ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!» Και λίγο νωρίτερα, είχα πια διατυπώσει λυσιτελώς και πλήρως τα συμπεράσματά μου για το ωραίο φύλο, στο τρα-

Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Ο "παντελώς χειροποίητα" μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της "Ανωτάτης Ζαμπετικής" Αναφωνεί "ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!" και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ' τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ "ανεξήγητα αρέσω"

Άγιος Παντελεήμονας Τίποτα δεν κρατάει για πάντα!

Τ

o 1926 χτίστηκε η μεγαλύτερη βυζαντινή εκκλησία των Βαλκανίων. Η επιφάνεια του τρούλου του, ξεπερνά τα 1500τ.μ. Γύρω από την εκκλησία επί της πλατείας, ήταν η παι-

δική χαρά που φιλοξενούσε παραστάσεις του καραγκιόζη. Απέναντι από αυτή βρισκόταν το γνωστό ζαχαροπλαστείο «Τζιώτη» όπου σύχναζαν πολλοί σταρ του ελληνικού κινηματογράφου. Στην Πιπίνου βρισκόταν το γνωστό καφενείο του «Βυζούρη», όπου συναγωνίζονταν οι άσοι της στέκας. Πίσω από την εκκλησία βρισκόταν μια πισίνα που το καλοκαίρι γέμιζε με τις φωνές των παιδιών. Ήταν μια γειτονιά με διασημότητες. Στον 4ο όροφο μιας πολυκατοικίας έμενε η Πόλυ Πάνου. Συχνά στη γειτονιά ερχόταν ο Καζαντζίδης, η Μάρθα Καραγιάννη, η Μαρινέλλα και πολλοί άλλοι. Ήταν αγαπητή περιοχή για τους ηθοποιούς και όχι μόνο. Μια λαϊκή γειτονιά που χαρακτηρίζονταν για την αλληλεγγύη, του ένα γείτονα στον άλλο. Για κάποιους θεωρούνταν συντηρητική, χωρίς όμως αυτό να δημιουργεί πρόβλημα. Οι κάτοικοι που επιμένουν να παραμένουν στα σπίτια που μεγάλωσαν, θυμούνται την πληθώρα των κινηματογράφων. Άλλοι όπως μας λένε έπαιζαν πιο κουλτουριάρικες ταινίες και εκεί το κοινό ήταν περιορισμένο. Υπήρχαν και δύο θερινοί που κάθε καλοκαίρι γινόταν χαμός. Αγαπούσε η γειτονιά τον κινηματογράφο. Ο Άγιος Παντελεήμονας είναι μια από τις γειτονιές του κέντρου που χτυπήθηκε από την κρίση ενοικίασης στη δεκαετία του ‘80. Τότε όλο και περισσότερες οικογένειες αναζητούσαν στέγη στα προάστια της Αθήνας. Έτσι άρχιζε να υπάρχει μια πολυμορφία που κάποιοι εκμεταλεύτηκαν. Άρχισε να καλλιεργείται ο φόβος και έπειτα ήρθε η υποβάθμιση. Τίποτα όμως δεν κρατάει για πάντα!

Είναι ωραίο να ξέρεις πού πατάς και πού πηγαίνεις. Μπορεί μέχρι πρότινος να αντιμετωπίζαμε το παρελθόν της Πατησίων σαν κάτι που είναι περιττό να γνωρίζουμε, όμως δεν μπορείς να προχωρήσεις μπροστά αν δεν ξέρεις από πού έρχεσαι, όπως λένε. Σ’ αυτή τη στήλη θα κά-

πού

πατάς και πού πηγαίνεις...

νουμε βήματα «πίσω» για να πάρουμε φόρα…

Συναντηθήκαμε με αρμόδιους του Δήμου Αθηναίων και μας είπαν για τη νέα παιδική χαρά που θα δημιουργηθεί στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα.

ια περιοχή που απασχόλησε αρνητικά τα

Μ

Την ίδια περίοδο υπήρχαν ομάδες ανθρώπων που στήρι-

ΜΜΕ και την κοινωνία. Μια γειτονιά που για

ξαν τη τοπική κοινωνία, σε αντίθεση με το Δήμο και την

πολλούς θεωρούνταν απροσπέλαστη. Ο

αστυνομία.

φόβος κυριαρχούσε στις πολυκατοικίες,

«Προσπάθησε να βοηθήσει ο κόσμος και κάποιες οργα-

στα στενάκια, στα καταστήματα. Τώρα πια φαίνεται πως

νωμένες δυνάμεις, αλλά έγινε ένα λάθος. Δεν ήξεραν από

όλα σιγά σιγά ηρεμούν. Επανέρχονται σε μια κανονικό-

μέσα την κατάσταση. Δε ζούσαν εδώ. Είναι διαφορετικά

τητα. Σε καμία περίπωση δε θυμίζει τη γειτονιά του ’60.

να το βλέπεις από μακρυά και διαφορετικά να το βιώνεις.

Την εποχή που η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα

Δεν μπορείς να μιλάς με ξύλινη γλώσσα σε μια τέτοια πε-

θετηθούν. Είναι σε μέρος που τώρα

έσφυζε από παιδικά γέλια και από συζητήσεις ενηλίκων.

ριοχή, χωρίς να ξέρεις τι γίνεται».

υπάρχουν μουριές και παρτέρια,

που το 2008 μετατράπηκε σε «πεδίο μάχης». Μιλήσαμε με

Πλέον η γειτονιά αρχίζει να θυμίζει κάτι από τα παλιά. Με

και δε θα πειραχτεί τίποτα από το

τον Ρομπέρτο, ο οποίος διατηρεί κατάστημα στην περιοχή

την κρίση πολλοί μετανάστες παρ΄όλο που είχαν ενσω-

φυσικό περιβάλλον. Επιπλέον Θα

από το 1991. Μας λέει πως τα πράγματα πέον είναι πολύ

ματωθεί

καλύτερα και αφού φτάσαμε πάτο, θα ανέβουμε πάλι!

κοινωνία, δεν

υπάρχει και χώρος για τραπεζοκα-

Είναι αισιόδοξος. Στη γειτονιά υπάρχει πρόβλημα νεανι-

άντεξαν οικο-

θίσματα, δίπλα στην παιδική χαρά

κότητας πληθυσμού. Δεν είναι πια πολλά τα παιδιά. Από

νομικά και επέ-

το λύκειο της περιοχής αποφοιτούν μόλις 30 παιδιά. Είναι

στρεψαν πίσω

λυπηρό που δεν υπάρχει νεολαία. Έχουν μείνει μόνο οι

στην

ηλικιωμένοι. Στην εκκλησία πια δε γίνονται, ούτε γάμοι,

τους ή έφυγαν

ούτε βαφτίσεις.

για κάποια άλλη

Οι μετανάστες που ήδη υπήρχαν από τη δεκαετία του ’80,

χώρα της Ευ-

βοήθησαν αρκετά τη γειτονιά οικονομικά, γιατί όλοι οι

ρώπης. Από την

γηγενείς είχαν φύγει στα βόρεια και τα νότια προάστια,

άλλη άρχισε να

καθώς ο νεοπλουτσιμός, τους είχε «φουσκώσει τα

επιστρέφει

μυαλά»!

ντόπιος πληθυ-

Δημιουργήθηκε έτσι ένα συνοθύλευμα ανθρώπων που

σμός, εφόσον

βρισκόταν όμως σε μια αρμονία. Έπειτα άρχισαν τα προ-

πλέον η τσέπη

Η κατασκευή όμως της παιδικής

βλήματα. Δεν μπορούμε σίγουρα να κλείσουμε τα μάτια

τους δεν άντεχε

χαράς θα προχωρήσει άμεσα. Η

στο φόβο και την εγκληματικότητα που υπήρχε. Ήταν μια

τις πολυτέλειες.

πραγματικότητα. Το 2008 ξέσπασε ένα φοβερό μίσος

Σίγουρα έχει διορθωθεί η κατάσταση. Το μικροέγκλημα

αλήθεια είναι ότι οι κάτοικοι το αν-

απέναντι στους ξένους. Δεν ήταν ότι γεννήθηκε από το

πάντα θα υπάρχει όπως και παντού.

τιμετωπίζουν καχύποπτα, γιατί φο-

«Έχει εγκριθεί η μεταφορά της παιδικής χαράς Πιπίνου και Αλκιβιάδου. Από τη ΔΕΗ θα γίνουν δωρεά τα παιχνίδια που θα τοπο-

Σίγουρα όμως δε θυμίζει εκείνη τη γειτονιά της Αθήνας,

στην

πατρίδα

ο

πουθενά. Μια μέρα κάποιοι επιτήδειοι φέρανε γύρω στους 500 Αφγανούς και τους άφησαν στην πλατεία. Άρ-

«Βλέπω πλέον ότι ο κόσμος συνειδητοποίησε ότι δεν

χισε έπειτα να δημιουργείται ένα κοινωνικό πρόβλημα.

ήταν ο ξένος το πρόβλημα, το πρόβλημά του ήταν τα μνη-

Υπήρχε θέμα υγιεινής, θέμα περίθαλψης, σίτισης και στέ-

μόνια, τα μεσοπρόθεσμα».

γασης των ανθρώπων αυτών. Εκεί βρήκαν έδαφος οι ακροδεξιές ομάδες και έδρασαν ανενόχλητοι.

Ο Άγιος Παντελεήμονας ωστόσο παραμένει ένα ακόμη μικρό χωριό, μέσα στη μεγαλούπολη.

«Κάθε βράδυ που έφευγα από το μαγαζί έβλεπα χτυπη-

«Εδώ γνωρίζουμε ο ένας τον άλλο, ανεξάρτητα το τι πρε-

μένα άτομα, πολύ ξύλο».

σβεύει ο καθένας».

για τα μαγαζιά της περιοχής. Υπάρχει η ιδέα ο χώρος να φυλάσσεται για να μην υπάρχουν τα προβλήματα της προηγούμενης περιόδου. Υπάρχει και ένα σχέδιο για την ανάπλαση όλης της πλατείας, το οποίο συντάσσεται τώρα.

βούνται ότι θα υπάρχει η ίδια κατάσταση με αυτήν της προηγούμενης παιδικής χαράς, όπου μαζεύονταν περιθωριακά στοιχεία. Κάτι τέτοιο όμως θα φροντίσουμε να μη συμβεί».

εποχή...

Ε

ίναι ένα μαγαζί, πίσω από τη στάση του λεωφορείου. Πουλάει φυτά, κάδρα και πορσελάνινα βάζα, αφίσες ποδοσφαίρου και ποτήρια για ουίσκι. Το έχει ένας κύριος με μουστάκι, φαβορίτες και παντελόνι καμπάνα. Αναλαμβάνει και μαραγκοδουλειές λέει, και βαψίματα. Και κάπως, κάποτε αυτός ο κύριος έχει μαζέψει εκεί μέσα τους απόηχους των εποχών που πέρασαν. Δεν ξέρω που το βρήκε το κέντημα με το χρυσό ξύλινο κάδρο, ούτε την αφίσα του Παναθηναϊκού του ’80. Δεν ξέρω κι αν θα τα πουλήσει ποτέ. Ξέρω μόνο ότι έτσι, το ένα δίπλα στο άλλο, σχηματίζουν μερικές από τις νότες μιας συγχορδίας που για να ακουστεί ολόκληρη, της λείπει αυτή η παχουλή τηλεόραση από παλιά (ξέρεις αυτή με το καφετί περίγραμμα, και την οθόνη -κοιλία, σαν την κοιλιά του ιδιοκτήτη της). Της λείπει ακόμα το κεντητό τραπεζομάντηλο και το σεμεδάκι. Τώρα τα σεμεδάκια πια είναι είδος υπό εξαφάνιση, σαν τις γιαγιάδες που τα έφτιαχναν. Γεμίσαμε μοντέρνες γιαγιάδες, βλέπεις, που δεν κάνουν βελονάκι και χρησιμοποιούν μπλέντερ. Αν μπεις σε κανένα σπίτι και είσαι προσεκτικός, ξεπροβάλλει που και που κανένα σεμέν σαν τρομαγμένο ζώο. Μια ακρούλα πάνω από το ψυγείο, μια κάπου στη σύνθεση του σαλονιού. Μη ρωτήσεις γι'αυτά όμως. “Της γιαγιάς” θα σου πούνε και θα τρέξουν να το κρύψουν, σαν να είναι ντροπή. Είναι στο μαγαζί λοιπόν και κάτι φιγούρες πορσελάνινες, κάτι κυρίες με σκυλιά και φορέματα. Αυτά νομίζω ζούσαν σε κομοδίνα. Σε εκείνα τα κομοδίνα που τα ξεσκόνιζες με τη φτερού, ακόμα και αν τελικά διέθεταν περισσότερη ποικιλιά από φτερά πάνω τους με τις λάμπες- μποά και τις μπαλαρίνες με τα χέρια-γαντζάκια για κοσμήματα. Έχει και ασημικά το μαγαζί, καλογυαλισμένα. 'Αραγε γυαλίζει κανείς τα ασημικά σήμερα με την ίδια ευλάβεια; Θύματα της εποχής και οι καμαριέρες που το αναλάμβαναν δηλαδή. Δεν έχεις και που να τα εκθέσεις πια... το ΙΚΕΑ δε φτιάχνει μπουφέ με ραφάκι για τα ποτηράκια του κονιάκ (σε δίσκο πάντα, μην ξεχνιόμαστε), τις φωτογραφίες του παππού στον καφενέ και τα ασημένια κηροπήγια. Δεν είναι πρακτικό. Δεν είναι οικονομικό. Και ΚΥΡΙΩΣ δεν είναι εργονομικό. Οπότε πάνε και οι φωτογραφίες, πάνε και τα ασημένια κάδρα τους. Ευτυχώς έχει ο κύριος στο μαγαζί του μερικά. Και που να εκτυπώσεις το ψηφιακό θαύμα και να το βάλεις σε τέτοια κορνίζα. Δεν τραβάει. Κρίμα. 'Εχει και μερικά από ’κείνα τα κρυστάλλινα τα μπολάκια, που έβαζες τα σοκολατάκια για το εγγονάκι. Τώρα δε χωράει πια την μπάρα δημητριακών που συστήνει ο διαιτολόγος στη μαμά. Αχ και τα φυτά στο μαγαζί! Εκείνα τα στολίδια μπαλκονιού που έχουν μικρά μικρά λουλουδάκια, τα οποία με τον καιρό μεταφέρονται ως δια μαγείας πάνω στο φορέματα ’κείνης που τα ποτίζει και γίνεται ένα με τα λουλούδια της, με τη λουλουδάτη ρόμπα της. Έχουν ένα χαρακτηριστικό αυτά, νομίζω ζούνε από το ενδιαφέρον σου και την σχολαστικότητα σου. Είναι από τα φυτά που θέλουν να τους μιλάς. Να περνάς χρόνο στο μπαλκόνι, να τους δείχνεις το εργόχειρό σου. Τότε θα ανθίσουν, πιο όμορφα και από της γειτόνισσας απέναντι. Δε ξέρω αν ο κύριος με το μαγαζί θριαμβεύει επί του επιχειρηματικού. Θα έλεγα πως μοιάζει να το εξασκεί σαν χόμπι και ρουτίνα ταυτόχρονα. Ταιριάζει όμως στο μαγαζί του. Ελπίζω να συνδιαλέγεται που και που με τα φαντάσματα που κυκλοφορούν ανάμεσα στα κολονάτα ποτήρια και που φυσάνε μέσα στις κρυστάλλινες καράφες. Ελπίζω να βλέπει τις πόρτες που ανοίγονται μέσα από τους πίνακες με τα καΐκια και τις απρόμαυρες φωτογραφίες. Αλλά μπορεί και να μη χρειάζεται να ακούσει και να δει, μιας και είναι και ο ίδιος μέρος αυτής της συμφωνίας του παρελθόντος. Και ’γω, που δεν έζησα, δεν είδα, δεν άκουσα, παραμόνο αντίλαλους από τα χρόνια της δόξας του, μπορεί έγω μόνο να μαγεύομαι από τούτα τα φαντάσματα. Και να θέλω να αγοράσω τα μαγεμένα αντικείμενα να μου πουν τις ιστορίες τους. Και δεν μπορώ. Δε μου πηγαίνει καρδιά να τα ανταλλάξω με κάτι ευρώ ολοκαίνουρια, νεοφερμένα και εντελώς ακατάλληλα. Δε θέλω να μου παρεξηγηθεί η πορσελάνινη κυρία με το σκύλο. Θα νομίζει οτι την πήρα για πενταροδεκάρες, η μαθημένη στας δραχμάς. Τουλάχιστον ελπίζω να ξέρει ο κύριος ότι πουλάει μια εποχή, για μας τους φρέσκους, τους εκσυγχρονισμένους και τους πλήρως εξοπλισμένους. Μια εποχή μέσα σε ένα μικρό μαγαζί, πίσω από τη στάση των λεωφορείων. Θα τον γνωρίσεις τον ιδιοκτήτη. Έχει μουστάκι και παντελόνι καμπάνα. Αγαθή Κάτσια

ΝΑΤΑΛΙΑ ΣΑΜΑΡΑ - ΓΚΑΙΤΛΙΧ

Γεύσεις της Κατοχής Πρωτογενές πλεόνασμα το 2013! Πλεόνασμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών! Θα φάμε με χρυσά κουτάλια. Καιρός για κάποια κατοχικά ροφήματα.

Πορτοκαλόφλουδες Τσάι Οι περιφρονημένες πορτοκαλόφλουδες μπορούν να δώσουν ένα εξαίρετο αρωματικό τσάι. Τις ξεραίνουμε και τις φυλάμε σε γυάλινο βάζο.

Yλικά: • 2-3 κομματάκια πορτοκαλόφλουδας • 2 σταγόνες κονιάκ ή ρούμι (προαιρετικά) • 1 κουταλίτσα πετιμέζι (κι αυτή προαιρετικά)

Ο κατοχικός καφές (Βρες αν μπορείς, τι σου έφερα απόψε: Καφέ) Στην Κατοχή, ο ρεβιθοκαφές ήταν ένα από τα υποκατάστατα του καφέ. Κι επειδή μέχρι το 1950 τα ελληνικά νοικοκυριά διέθεταν καβουρντιστήρι και χειροκίνητο μύλο, η όλη διαδικασία, να καβουρντιστεί, να αλεστεί, να ψηθεί στα κάρβουνα ή στο καμινέτο και να σερβιριστεί το ρεβίθι διατηρούσε την ανάμνηση του πραγματικού καφέ. Τον έπιναν λοιπόν (με πετιμέζι, αντί για ζάχαρη) και υποστήριζαν πως απέφευγαν τις βλαβερές συνέπειες στην υγεία. Αυτό κι αν ήταν καλαμπούρι! Μεγάλη πολυτέλεια όταν πρόσφεραν μαζί λίγη μπομπότα γλυκό. Δοκίμασα το ρεβιθοκαφέ. Ελπίζω να μην ξαναχρειαστούμε υποκατάστατα. Κι ας φτύσουμε και τον κόρφο μας.

Φασκόμηλο Το τσάι Κεϋλάνδης δεν ήταν της μόδας στον καιρό της Κατοχής. Άλλα βότανα το είχαν αντικαταστήσει. Ένα από αυτά και το φασκόμηλο, γνωστό και σήμερα για τις ευεργετικές του ιδιότητες. Ο τρόπος παρασκευής του επίσης γνωστός, γλυκασμένο όμως τότε με πετιμέζι, αφού η ζάχαρη ήταν δυσεύρετη και πανάκριβη. Σήμερα το πετιμέζι εντάσσεται στα είδη μεσογειακής διατροφής και είναι πανάκριβο. Ένα φλυτζάνι φασκόμηλο και μια φέτα ψωμάκι με μαρμελάδα από ξερή μαύρη σταφίδα, ήταν συνηθισμένο για πρωινό, αλλά και βραδινό.

1. Βράζουμε τις πορτοκαλόφλουδες 2. Σουρώνουμε και προαιρετικά ρίχνουμε το κονιάκ ή το ρούμι (που θα τα έβρισκαν; Πάντως αυτό λέει η συνταγή) 3. Η ζάχαρη δεν είναι απαραίτητη. Και πάλι προαιρετικά, προσθέτουμε πετιμέζι. Το δοκίμασα. Πραγματικά αρωματικότατο, μόνο που πρόσθεσα ζάχαρη κι όχι πετιμέζι (6ευρώ το βαζάκι).

Έτσι γεννήθηκε η κουζίνα της πείνας που είναι η πιο ευφάνταστη, η πιο δημιουργική και, γιατί όχι, η πιο υγιεινή, αφού δεν εμπεριέχει λίπη, αλλαντικά, κόκκινα κρέατα, πλήρη γαλακτοκομικά προϊόντα, κ.λπ., υπεύθυνα για τις υπερβολικές τιμές χοληστερίνης στο αίμα, την αυξημένη αρτηριακή πίεση και τον κίνδυνο καρδιαγγειακών επεισοδίων. Υγιεινή διατροφή θα την αποκαλούσαμε με καμάρι σήμερα. Ο εφιάλτης της γεύσης τότε.

Το βιβλίο της Σαμαρά μπορείτε να το βρείτε στα βιβλιοπωλεία: • Διαγώνιος, Πατησίων 306 • Κυψέλη του βιβλίου, Πατησίων 354 • Βιβλιοπωλεία Ατραπός, Ιακωβίδου 7

Στη µικρή εσωτερική αυλίτσα της γιαγιάς, κάπου ανάµεσα στο κυνηγητό µε τις γάτες, τη µυρωδιά από τις λεµονιές και το πέρα-δώθε της κούνιας που κρεµόταν από κάποιο δέντρο, θυµάµαι πάντα στοιβαγµένες πορτοκαλί κολοκύθες! Είχε η γιαγιά µου στο σεντούκι της την πιο υπέροχη συνταγή για παραδοσιακή, αλµυρή κολοκυθόπιτα!

Το σεντούκι της γιαγιάς

Περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα! Υλικά • 1 κιλό κολοκύθι πράσινο ή κίτρινη κολοκύθα • 500 gr. τυρί φέτα • 2 αυγά • 1 φλυτζάνι γάλα • 3/4 ποτήρι νερού ελαιόλαδο • 750 gr. αλεύρι για όλες τις χρήσεις • 1 κουταλιά της σούπας βούτυρο • Αλάτι

Εκτέλεση Τρίβουμε το κολοκύθι στον τρίφτη, στο χοντρό μέρος του. Το βάζουμε σε τρυπητό, το αλατίζουμε και το αφήνουμε 1 ώρα. Στη συνέχεια το πατάμε με το χέρι μας να βγάλει τα υγρά του. Θρυμματίζουμε τη φέτα με ένα πιρούνι και τη βάζουμε σε ένα μπολ, κρατάμε στην άκρη μία χούφτα τυρί για το τέλος. Προσθέτουμε τα αυγά, το γάλα, το ελαιόλαδο, το κολοκύθι, τη φέτα και ανακατεύουμε καλά. Προσθέτουμε το αλεύρι, τόσο όσο χρειάζεται για να γίνει ένας σφιχτός χυλός. Λαδώνουμε ένα μεγάλο ταψί και ρίχνουμε τον χυλό. Προσθέτουμε από πάνω σε όλη την επιφάνεια, τη φέτα που κρατήσαμε. Προσθέτουμε το βούτυρο σε κομματάκια. Φουρνίζουμε και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς Κελσίου μέχρι να ροδίσει.

Κονσέρβα

Κ α φε ν εί ο ν • Ρ α κ ά δ ικ ο ν • Ου ζε ρ ί Ένα ρετρό καφενείο σας καλωσορίζει στον Άγιο Ελευθέριο και όπως λένε όσοι έχουν πάει:

Σηφάκα 14 & Πετρίδου Άγιος Ελευθέριος Αχαρνών Τηλ: 210 2012181

Στην κονσέρβα ξενυχτάμε Κάθε βράδυ το γλεντάμε Πίνουμε, χαμογελάμε Τίποτ’ άλλο δε ζητάμε!

άμε εδώ περν

φίνα!

Β

ρέθηκα τις προάλλες με μια παρέα σε ένα wine bar. Ξέρεις, ένα από αυτά τα μέρη στα οποία μπορείς να παραγγείλεις κρασί, σε κολονάτο ποτήρι φυσικά, και μεζέ που όμως δεν το λένε μεζέ, το λένε ορεκτικό ή ορντέβρ, με μακρόσυρτο το «βρ» στο τέλος της λέξης. Κάτι σαν παραδοσιακό ταβερνάκι-κρασάδικο δηλαδή αλλά λιγότερο μπας κλας βρε παιδί μου! Παραγγέλνει λοιπόν η παρέα «ελληνικό γύρο». Έρχεται λοιπόν ο σερβιτόρος και ακουμπάει στο τραπέζι μια από αυτές τις μεγάλες πιατέλες που έχουν στη μέση μια μπουκίτσα φαγητό! Και βλέπω πάνω στο πιάτο, οχτώ μπουκίτσες μπιφτέκι στοιχισμένες στο πιάτο σαν στρατιωτάκια σε παρέλαση, τέσσερα τρίγωνα κομμάτια πίτα στη μια γωνία και δύο μπολάκια στην άλλη γωνία από τα οποία το ένα είχε μέσα γιαούρτι και το άλλο αγγουράκια κομμένα σε ροδέλες! Ο σεφ λέει αποδόμησε το πιτόγυρο και μας παρουσιάζει το νέο σουβλάκι! Τι του έκανε το κακόμοιρο το σουβλάκι και το αποδόμησε δε γνωρίζω, το μόνο που ξέρω είναι ότι τρίζανε τα κόκκαλα του Ντεριντά εκείνο το βράδυ, έτριζε και ’μένα η κοιλιά μου από τη πείνα! Το άλλο πρωί, Σάββατο, αργία, μέρα για άραγμα, ανοίγω τηλεόραση να χαζέψω ενώ

10 χρόνια!!! ΔΕΟΝ Ξεκινήστε την ημέρα σας με crepa και καφέ Απολαύστε τα μεσημέρια σας με υπέροχα snack Διασκεδάστε τα βράδια σας με καθαρά ποτά & απολαύστε την ομάδα σας σε συναρπαστικούς αγώνες με Nova Conn-x

Λ. ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ & ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΥ ΤΚ 111 44, ΑΝΩ ΠΑΤΗΣΙΑ Τ.: 210.20.25.055, 210.20.25.900

Ο Ντεριντά, η αποδόμηση του πιτόγυρου και το εστραγκόν της γιαγιάς

κάνω τον καφέ μου και πέφτω πάνω σε εκπομπή μαγειρικής! Φτιάχνει τώρα ο τύπος μακαρόνια από ζουμί ντομάτας και κοχύλια από πατάτα και βάζει στη μέση του πιάτου κάτι μπλε μπίλιες, μοριακή κουζίνα σου λέει είναι παιδί μου! Αποδομημένα και αυτά μάλλον! Και εγώ αναρωτιέμαι γιατί πρέπει να κυνηγάω κάτι μπίλιες μέσα στο πιάτο για να φάω. Τι δοκιμασία είναι αυτή θεέ μου! Και ενώ τα σκέφτομαι όλα αυτά, χτυπάει το κουδούνι. Η γλυκύτατη κυρία Μαρίκα, η γειτόνισσα! «Παιδί μου», μου λέει, «μήπως σου περισσεύει λίγο εστραγκόν για να φτιάξω στο παιδί ένα φαΐ που έδειξε η τηλεόραση;» Ε όχι παιδιά, μέχρι εδώ ήταν! Αφήστε τη γρια ήσυχη να φτιάξει κάνα παστίτσιο να φάμε και εμείς κάνα φαΐ της προκοπής και αφήστε τα σουβλάκια στην ησυχία τους και την αποδόμηση στον Ντεριντά και το Βέλτσο! Κηρύσσω πόλεμο στο εστραγκόν! Φέρτε πίσω το μουσακά! Κατερίνα Θεοδωρακοπούλου

/katsarolaGR To katsarola GR πρόκειται για μια οικογενειακή επιχείρηση που στόχο έχει να σας προσφέρει μαγειρευτά φαγητά, με σπιτική φροντίδα. Ο Σωκράτης Περουκανέας, ένας σεφ με μεγάλη εμπειρία στο χώρο της εστίασης, δημιούργησε ένα σύγχρονο μαγειρείο με έμφαση στο χώρο της διανομής. Μαγειρεύοντας μικρές ποσότητες, προσφέρει μεγάλη ποικιλία, με το μενού να αλλάζει καθημερινά. Στην κατσαρόλα μπαίνουν κρέας ή λαχανικά αγορασμένα αυθημερόν και μαγειρεμένα αποκλειστικά στην κουζίνα του, ώστε να έχετε την ποιότητα και την φρεσκάδα των υλικών στα πιάτα σας. Εννέα χρόνια τώρα το katsarola GR προσφέρει εκλεκτές γεύσεις μαγειρευτού σπιτικού φαγητού και όχι μόνο, αφού πλέον θα βρείτε και ψητά χειροποιήτα στα κάρβουνα, μαριναρισμένα σε ιδιαίτερες σάλτσες από αυθεντικά υλικά που προσδίδουν πρωτότυπη γευστική διάσταση. Ωρες διανομής & εστίασης από 12:00 έως 17:30, Κυριακή κλειστά.

Katsarola GR, Σύγχρονο Μαγειρείο Χαλεπά 45, Άνω Πατήσια, τ.: 210 29 19 149, www.katsarolagr.com

/Κυψέληκαλαμάκι Δε θεωρείται τυχαία ένα από τα δέκα καλύτερα ψητοπωλεία των Αθηνών. Σ’ ένα φιλικό περιβάλλον με ξύλινη επένδυση που το κάνει ακόμη πιο ζεστό, όλη η Κυψέλη απολαμβάνει παραδοσιακό γνήσιο καλαμάκι από φρέσκα κρέατα στις καλύτερες τιμές. Εδώ είναι όλα χειροποίητα διατηρώντας γνήσια τη γεύση τους. Ο γύρος και τα καλαμάκια ετοιμάζονται από τους ίδιους και οι πατάτες κόβονται επι τόπου. Σπεσιαλιτέ του μαγαζιού είναι το κεμπάπ στην original εκδοχή του αν και θα ήταν έγκλημα να μην δοκιμάσετε το κεμπάπ κοτόπουλο συνοδευόμενο από παγωμένη μπύρα. Ο κόσμος εδώ πάει κι έρχεται και δε τελειώνει ποτέ… Διανομή καθημερινά 11:00 π.μ. - 01:00 π.μ.

Κυψέλη Καλαμάκι, Φωκίωνος Νέγρη 58, Κυψέλη, τ.: 211 0120610 - 11 κ.: 6986 656 289

/κουκιάσπέρνω Αν αύριο ξεκινούσαμε ένα ταξίδι με αυτοκίνητο, έχοντας αφετηρία την Ελλάδα και προορισμό τον κόσμο όλο, στο δρόμο θα συναντούσαμε χιλιάδες γεύσεις, μυρωδιές και εικόνες. Επίσης θα χρειαζόμασταν ένα τεράστιο πορτ-παγκάζ για να το γεμίσουμε με: Φακές από τα Φάρσαλα, Φασόλια από τις Πρέσπες, Κρασί από τη Νεμέα, Παξιμάδια από τα Κύθηρα, Κρόκο απ' την Κοζάνη ... Μια στάση στα Ιμαλάια για λίγο αλάτι και καθαρό αέρα, και από εκεί Ινδίες για κουρκουμά, μπαχάρια και πιπέρια.. Αν στη διαδρομή μας έπιανε και ένα κρυολόγημα, ένα ζεστό τσάι με φασκόμηλο και μέλι θα ήταν το καλύτερο γιατρικό! Στόχος μας λοιπόν είναι να σας προσφέρουμε αγνά παραδοσιακά προϊόντα κυρίως από Έλληνες παραγωγούς και μικρές οικογενειακές επιχειρήσεις. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζουμε άψογη ποιότητα και λογικές τιμές. Βάζουμε στη διατροφή μας γεύση, μυρωδιά και κάτι από τα παλιά. Και όλα αυτά με πρωταγωνιστή τη σέσουλα!

ΚΟΥΚΙΑ ΣΠΕΡΝΩ, Όσπρια / Βότανα / Μπαχαρικά Κυψέλης 92 (Πλ. Κανάρη), Κυψέλη, τ.: 210 82 11 839

από το 1995 με τη σοφία της παράδοσης του χθες και την εμπειρία του σήμερα φρεσκοφουρνιστό ψωμί "Όπως παλιά" με τον τρόπο παρασκευής του παρελθόντος. Στο φιλόξενο χώρο μας θα βρείτε φρεσκοφουρνιστό ψωμί «Όπως παλιά» που ο τρόπος παρασκευής του παντρεύει την παράδοση του χθες με την εμπειρία του σήμερα, άλλα προϊόντα άρτου, πίτες, σφολιατοειδή & όλες τις παραδοσιακές εποχιακές γεύσεις. Κύριο μέλημά μας είναι η φροντίδα του πελάτη μας! Λεωφ.56, Ιωνίας Ηρακλείου Άνω225, Πατήσια Άγιος Ελευθέριος τ.: 210 (έναντι 22 85σταθμού 565 ΗΣΑΠ) Διανομή 7:30 -16:00

Τι δουλειά έχει ένας κόκκορας κρασάτος με χοντρό μακαρόνι στο κέντρο της Αθήνας; Μα φυσικά να δώσει την ευκαιρία στους πελάτες του ΦΑΤΕ ΙΣΟΒΙΑ να δοκιμάσουν ένα από τα πιο παραδοσιακά μαγειρευτά που έχουν ήδη γίνει πολύ γνωστά για τη γεύση τους, τα υλικά τους και τον τρόπο που τα προσφέρουν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες του μαγειρείου. Εδώ θα απολαύσετε τον πιο νόστιμο και ζουμερό μουσακά με τη μοναδική μπεσαμέλ του από καταγωγή μικρασιάτη μάγειρα που φρόντισε να κλέψει όλα τα μυστικά για τα πιο πικάντικα σουτζουκάκια, τα μοναδικά ντολμαδάκια με αρνίσιο κιμά και το ωραιότερο στιφάδο που όμοιο του δεν έχετε φάει ούτε από την πιο παραδοσιακή νοικοκυρά! Έχουν κάρβουνα και φτιάχνουν τα πιο ζουμερά κρεατικά, ψητά λαχανικά και πεντανόστιμα θαλασσινά! Ένα σας λέω, σερβίρουν και τραγουδούν! Αφού φάτε θα σας κεράσουν δικά τους χειροποίητα γλυκά όπως κουφέτο της Μήλου, κυδώνι γλυκό και θα πιείτε το λιμοντσέλο που μόνο στο Πήλιο ξέρουν να φτιάχνουν. Από το πρωΐ θα ζεσταθείτε με τις υπέροχες σούπες τους, τον πατσά τους, γιατί μαγειρείο παραδοσιακό χωρίς πατσά και σούπες δε γίνεται! Αν τους δοκιμάσετε, αυτό σας λεω μόνο... θα σας ''δέσουν...ΙΣΟΒΙΑ''.

1

κα α ί α ν υ αγ έ ι δ ί έ οτ τ ν π η , τ ε τ ά Μ Με ερη φορ δδε ύττ Σαρ εύ ! υ ο μ δελοπ ε λ ί λ φ ί οίησ φ ίγο η

ει σ έ αρ ίτε ς Σ Σα ως ζε π ό όπ

Π

Ή

ταν μία από αυτές τις ημέρες του Φλεβάρη που μύριζε η άνοιξη. Τότε που ο ήλιος, σου σκάει το πρώτο του χαμόγελο και πάντα η πρώτη φορά είναι η πιο γοητευτική του. Είπα λοιπόν να περπατήσω από την Πατησίων ως το Μεταξουργείο. Ήταν από τις ελάχιστες φορές τους τελευταίους μήνες που είχα το χρόνο να το κάνω. Μου αρέσει πολύ να περπατάω και να παρατηρώ τους ανθρώπους. Όταν το κάνω με ηρεμία και δε με ξεπερνά η καθημερινότητα παίρνω ένα κομμάτι από τους γύρω μου, κάποιοι μάλιστα μου το δωρίζουν. Εκείνη την ημέρα λοιπόν, κάπου στο ύψος της πλατείας Βικτωρίας, βλέπω από μακρυά δύο κυρίους γύρω στα 45 να χαιρετιούνται και να ξεφωνίζουν όλο χαρά. Ο ένας από τους δύο που είχε παπάκι και ήταν σταματημένος στα φανάρια, κάνει στην άκρη για να ανταλλάξει μαζί του, έστω κι έτσι, πέντε κουβέντες. Φαινόταν πως ήταν φίλοι και είχαν χρόνια να βρεθούνε. Περνόντας από δίπλα τους, η κουβέντα είχε ήδη ξεκινήσει. Ακούω λοιπόν την εξής φράση: «Με την ίδια γυναίκα δεύτερη φορά, ποτέ φίλε μου!». Δεν κρύβω πως η απόγνωση φαινόταν στο βλέμμα του. Ο άλλος κουνούσε καταφατικά και συμπονετικά το κεφάλι του. Εγώ χαμογέλασα. Συνέχιζα να το κάνω σε όλη τη διάρκεια μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου. Μου είχε φανεί γλυκό, μα συνάμα και δύσκολο. Πολλές φορές η αμηχανία βγαίνει σε χαμόγελο... Σκεφτόμουν πως στους ανθρώπους πρέπει να δίνουμε ευκαιρίες και να μην κρίνουμε εύκολα τις πράξεις τους και τις συμπεριφορές τους, χωρίς δεύτερη σκέψη. Όλοι μας για να φτάσουμε σε ένα σημείο, από κάπου έχουμε περάσει. Η διαδρομή είναι αυτή που μετράει και δυστυχώς δεν είναι γνωστή για όλους. Μη ξεχνάμε πως τροχός είναι και γυρίζει. Ο σοφός λαός εξάλλου λέει: «Εκεί που είσαι ήμουνα κι εδώ που είμαι θα ’ρθεις». Θυμήθηκα πως τις προάλλες, βρέθηκα στη θέση εκείνων που πάντα κατηγορούσα! Ένα και μόνο βλέμμα, μία και μόνο φράση, πάντα κάτι έχει να σου πει. Είναι ωραίο να παρατηρείς τους ανθρώπους γύρω σου, με αγάπη βέβαια και όχι με καχυποψία. Μάρα

ολλά πράγματα με κάνουν και πλήττω, αλλά περισσότερο αυτή η επιμονή των ανθρώπων να εξακολουθούν να μην καταλαβαίνουν πως η ευτυχία σου, ή καλύτερα οι ευτυχισμένες σου στιγμές, δε σημαίνουν απαραίτητα τη δική τους δυστυχία. Σίγουρα, στις μέρες μας, είναι περισσότερο της μόδας να είσαι μελαγχολικός, προβληματισμένος με το κοινωνικό γίγνεσθαι και εν ολίγοις μουντρούχος. Οι άλλοι, όμως, οι οποίοι είναι καλά, παρά τις αντιξοότητες πρέπει να έχουν τύψεις; Υπάρχουν χαρούμενοι άνθρωποι γύρω μας, οι οποίοι φοβούνται να χαμογελάσουν γιατί πιστεύουν πως είναι κακό, άκαιρο και εν τέλει ενοχλητικό. Έτσι λοιπόν για να μην είναι εκτός κλίματος αποφασίζουν κι αυτοί να αφομοιωθούν στο επιβαλλόμενο κλίμα θλίψης. Είναι καλύτερα έτσι! Πιο βολικά, μάλλον. Είναι δύσκολο να γελάς σε μια κοινωνία που τρέφεται από το κλάμα. Είναι παράδοξο να προβληματίζεσαι, αγωνιζόμενος να ζήσεις τη ζωή σου, όσο το δυνατόν καλύτερα, χωρίς να βουλιάζεις στον καναπέ σου μπροστά στη τηλεόραση. Είναι ανωμαλία να λες τη γνώμη σου, όποια κι αν είναι αυτή, από κοντά και όχι οχυρωμένος πίσω από την οθόνη του υπολογιστή. Σ’ ένα ελληνικό κομμάτι λέει σε ρυθμό ρέγγε: «Απαγορεύεσαι κι εσύ, δεν επιτρέπεσαι εσύ». Ζούμε στην κοινωνία του επιτρεπτού όχι! Στον επόμενο που θα σε κοιτάξει στραβά, όταν θα γελάσεις δυνατά σε μια καφετέρια, όταν θα φιληθείς με το γκόμενο/τη γκόμενά σου στη μέση του δρόμου, όταν θα φλερτάρεις ανοιχτά με κάποιον/κάποια που σου αρέσει, όταν θα πεις ανοιχτά τη γνώμη σου για την αυθαιρεσία που συναντάς στη σχολή/δουλειά/δημόσια υπηρεσία/δρόμο γύρνα και πες ακόμα πιο δυνατά «Σας αρέσει όπως ζείτε;» Λα Σουσουρελά

Μο

3 2

ναδ

ικέ

Λ

μετά τις 8, ώρα αιχμής. Περίμενα με δεκάδες άλλους στην αποβάθρα του μετρό. Κάποια στιγμή ήρθε ο συρμός που ευτυχώς βρισκόταν στην αφετηρία του και ήταν εντελώς άδειος. Ακριβώς απέναντί μου, ήταν ένας παράξενος τύπος γύρω στα 25 με μουστάκι, λαδωμένο μαλλί και με μια μυρωδιά που έκανε κάθε κεφάλι στο βαγόνι να γυρίσει προς το μέρος του. Στην επόμενη στάση μπήκε μαζί με το τσούρμο των αγουροξυπνημένων ένας παπάς. Ο νεαρός με το μουστάκι τον καλημέρισε και του φίλησε το χέρι, μα εκείνος έδειξε αδιαφορία και έστρεψε το βλέμμα του προς το παράθυρο. Μη παύοντας όμως ποτέ να εξυπηρετεί το θρησκευτικό του λειτούργημα, δεν έχασε ευκαιρία αμέσως μετά να στείλει για αναζήτηση εργασίας το ζητιάνο που διέσχιζε τα βαγόνια, γιατί λέει: «Πρέπει να βρει κι αυτός μια δουλειά όπως όλοι οι νέοι. Μόνο οι τεμπέληδες δε δουλεύουν». Στον επόμενο σταθμό κι ενώ η σαρδελοποίηση είχε γίνει ήδη αφόρητη, μπήκε μια ηλικιωμένη κυρία, σκέφτηκα «ας σηκωθώ να κάτσει κάνας άνθρωπος. Άλλωστε κατεβαίνω στη μεθεπόμενη στάση». Της έκανα λοιπόν νόημα να καθήσει στη θέση μου. Bρέθηκα φάτσα με φάτσα με δύο κουστουμάτους,κοντοκουρεμένους, καλοξυρισμένους τύπους και άλλες τρεις αντίστοιχα προσεγμένες τύπισσες. Μίλαγαν για δουλειά. Έπειτα μπήκαν στο βαγόνι τρεις φωτοτυπίες των προαναφερθέντων, απλά σε μικρότερη ηλικία. Μίλαγαν κι εκείνοι, φωνασκώντας βέβαια, για γκόμενες και για το χθεσινό τους πιώμα. Ήρθει η στιγμή να κατέβω. Σε μια τυχαία μέρα βλέπει κανείς στο μετρό τέτοιους ανθρώπους, πρέπει να είναι μαγικό το μέρος, γιατί ο κόσμος έξω δε παίζει να δείχνει τέτοια ποσοστά ιδιορυθμίας. Θα μου πει κάποιος: «Ε, υπήρχαν κι άλλοι, κανονικοί, απλά δεν τους έδωσα σημασία». Και θα απαντήσω: «Το πρόβλημα είναι ότι όλο αυτό που συνέβαινε εκεί μέσα δε φάνηκε να τράβηξε την προσοχή κανενός άλλου». Αλέξανδρος

ο τ ς ισ

ς ε ρί

Όποιος, όποια θέλει μοιράζεται μαζί μας τις 150-300 λέξεις που έχει μέσα του. Κάποιες θα δημοσιευτούν, όλες θα ανεβαίνουν στο διαδικτυακό τόπο. Στείλτε το στο

il.gr

gma

pati

s

si@ ione

αχταρμάς... Όπως είναι η ζωή, οι σχέσεις και τα συμβάντα μερικές φορές. Άλλοι το λένε χάος, άλλοι σύνθεση και άλλοι αχταρμά. Άλλοι εκνευρίζονται και άλλοι βολεύονται. Άλλοι το προκαλούν και άλλοι το δέχονται. Εικόνες, συνθήματα, πράγματα και στιγμές. Και αν προσπαθήσεις να τα βάλεις σε τάξη... τις πιο πολλές φορές μεγαλύτερο μπάχαλο προκαλείς... Στείλτε φωτογραφίες, ιντερνετικές και μη!

ΑΦΟΙ ΠΛΕΣΣΑ Ο.Ε.

Service ΓΝΗΣΙΑ ΑΝΤΑΛΛΑΚΤΙΚΑ ΑΡΙΣΤΗ ΠΟΙΟΤΗΤΑ ΕΡΓΑΣΙΑΣ Προμηθέως 22, Πατήσια Τηλ.: 210 2230 005 - 210 2010 117, fax: 210 2010139 e-mail: fplessas@otenet.gr

Οι νοστιµιές της Μαίρης

από το 1995 στην πλατεία Αγίου Γεωργίου

καλή σας όρεξη... Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου

Τ.: 210 82 29 239 / 210 82 13 136 ΔΙΑΝΟΜΗ ΚΑΤ’ ΟΙΚΟΝ

Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ.