Η πόλη ζει | τ.74 by Η Πόλη Ζει

STREET STREET

PRESS PRESS 74//02-20 70//09-19

της πόλης

Άνθρωποι & σημεία

The Design Fair: Το who is who του design στην Αθήνα

Το 2019 ήταν η χρονιά που το Bauhaus, το κίνημα που έβαλε το design στην καθημερινή μας ζωή, έκλεισε έναν αιώνα. Ωστόσο το ερώτημα “τι είναι το design”, τι και ποιον αφορά, απασχολεί ακόμα. Με τα λόγια του Paul Rand, Αμερικάνου designer υπεύθυνου μεταξύ άλλων για κάποια από τα πιο γνωστά εταιρικά σύμβολα (π.χ. ΙΒΜ, UPS, ENRON), «το design είναι τόσο απλό, γι΄αυτό είναι τόσο περίπλοκο». Δεν είναι άξιο απορίας λοιπόν ότι η συζήτησή μας με τους εκπρόσωπους της Demand Fairs & Media, της εταιρείας που διοργανώνει την Έκθεση “The Design Fair” κράτησε δύο ώρες, περιδιαβαίνοντας στο νόημα, την ιστορία και τις τάσεις του design, αλλά στην περίεργη σχέση του με την ελληνική πραγματικότητα. Ένας πιο σύντομος δρόμος για όλα αυτά είναι μία επίσκεψη στην The Design Fair, που διοργανώνει η εταιρεία Demand, στο κλειστό του Tae Kwon Do μεταξύ 22 – 25 Μαΐου. Η έκθεση επιχειρεί να φέρει τον θαυμαστό αλλά τόσο υλικό κόσμο του design πιο κοντά στο ευρύ κοινό με κάποια από τα καλύτερα παραδείγματα design στο χώρο του επίπλου, του φωτισμού, του υφάσματος, των υλικών, του οικιακού εξοπλισμού και των εσωτερικών χώρων. Συνοδεύεται επίσης από εργαστήρια, συζητήσεις και από το The Design Fest με δράσεις εντός και εκτός του εκθεσιακού χώρου. Όπως λένε οι διοργανωτές «πολύ απλά θέλουμε να δείξουμε, το who is who του Design”. Διαβάστε περισσότερα στις επόμενες σελίδες

Για περισσότερες πληροφορίες και για το πρόγραμμα επισκεφτείτε το www.thedesignfair.gr

Φωτογράφιση: Γιώργος Ξένος Ευχαριστούμε το Au Revoir που μας παραχώρησε τον φιλόξενο χώρο του για την φωτογράφιση

www.ipolizei.gr

Γνώμες

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ STREET

74//02-20

PRESS

η αργη δημοσιογραφια

[ΑΦΙΕΡΩΜΑ] Τα πολλα προσωπα των γυναικων

Το τελευταίο κρούσμα ήταν μακράν το πιο αποκαλυπτικό για την κατάντια της ηλεκτρονικής δημοσιογραφίας. Αναφέρομαι στην διαπόμπευση της οικογένειας από την Συρία που έχασε το εντεκάμηνο μωρό της και κατακρεουργήθηκε χωρίς στοιχεία από την πλειοψηφία των ιστοσελίδων. Μέσα σε ελάχιστες ώρες στοχοποιήθηκε ο πατέρας και ο θείος πως κακοποίησαν σεξουαλικά το βρέφος και πως ευθύνονται-μαζί με την μάνα-για τον θάνατό του. Σε site μεγάλης επισκεψιμότητας που τα σχόλια κατά δεκάδες έβριζαν κατά ριπάς τους ξένους, τους... τζιχαντιστές και όποιον ψέλλιζε κάτι διαφορετικό προσπάθησα να ανεβάσω ένα σχόλιο που έλεγε το αυτονόητο. Ας περιμένουμε λίγο. Ποτέ δεν πέρασε ίσως γιατί δεν ταίριαζε στην λεκτική βία του ιντερνετικού περιβάλλοντος. Μετά από λίγες ώρες, οι υπότιτλοι στις σελίδες άρχιζαν να αλλάζουν αφήνοντας να εννοηθεί πως ίσως και κάτι άλλο είχε συμβεί. Οι τίτλοι όμως εκεί! Παρέμεναν σκοτεινοί, καταγγελτικοί, τελεσίδικοι. Την επόμενη ημέρα, όταν είχε αποκαλυφθεί η αλήθεια, η είδηση κατέβηκε. Χωρίς ούτε μία συγγνώμη. Το εκπληκτικό ήταν πως ο ιντερνετικός όχλος συνέχιζε να υβρίζει, να καταγγέλλει το κουκούλωμα της υπόθεσης και να φωνασκεί για τα πάντα και για όλους.

[ΑΦΙΕΡΩΜΑ]

Κατω απο την ακροπολη

Αυτή η δημοσιογραφία των κλικ, της ξεφτίλας, του κυνηγητού της είδησης εκπορεύεται από τους ισχυρούς των μίντια και από ένα ολόκληρο σύστημα. Οι ''δημοσιογράφοι'' απλά αναπαράγουν χωρίς σκέψη όλη αυτή την πρακτική, μαθαίνουν να γράφουν χωρίς κρίση και σκέψη και ο όχλος χειροκροτεί και αναθεματίζει. Όλα αυτά έχουν και μία οικονομική διάσταση. Αυτή η δημοσιογραφία εξαργυρώνεται με τα χιλιάδες κλικ και τους μοναδικούς επισκέπτες, τα φουσκωμένα νούμερα, για την προσέλκυση διαφήμισης και οικονομικών πακέτων. Απέναντι σε αυτό το σύστημα εμείς προτάσσουμε το δικό μας μότο, ΕΝΤΥΠΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΕΤΑΙ-SITE ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΟΜΒΑΡΔΙΖΕΙ. Και αυτό το εγχείρημα δεν πάει και άσχημα παρά τις δυσκολίες. Μέσα στον ορυμαγδό, διάβασα ένα κείμενο της Σόνιας Χαϊμαντά στο advertising.gr. Όσοι γράφουν, διαβάζουν, εμπορεύονται, αποφασίζουν, καθοδηγούν κλπ κλπ καλά θα κάνουν να το διαβάσουν. Ο τίτλος 'Τι είναι πάλι αυτή η ''αργή δημοσιογραφία'';' και παρουσιάζει μία νέα τάση που κερδίζει έδαφος απέναντι σε αυτό το σύστημα. Γκουγκλάρετε και θα βρείτε διάφορα δημοσιεύματα που πολύπλευρα περιγράφουν μία άλλη προοπτική...

[ΔΙΑΒΑΣΤΕ]

Η ταβερνα ειναι συναισθημα

υ.γ. 1 Όταν γίνεται λάθος, ζητάς συγγνώμη. Όταν συνεχίζεις να κάνεις το ίδιο λάθος ή είσαι ανεπίδεκτος ή κερδίζεις από αυτό. υ.γ. 2. Από το κείμενο που προανέφερα: "Εδώ και δύο χρόνια, ο πρώην διευθυντής Ειδήσεων του BBC, Τζέιµς Χάρντινγκ, και η έως πρόσφατα εκλεγµένη πρόεδρος της Wall Street Journal και της επενδυτικής εταιρείας Dow Jones, Κέιτι Βάνικ Σµιθ, αποφάσισαν να κάνουν την αρχή ιδρύοντας ένα ειδησεογραφικό site που θα παρακολουθεί τα τεκταινόµενα µε ρυθµούς... χελώνας. Το όνοµά του, Tortoise δηλαδή χελώνα." χρυσανθοσ ξανθησ

[ΓΡΑΦΟΥΝ] αντα κουγια / Φωντας λαδης / αννα σταϊκου / στεφανια τσολακη / γεωργια δρακακη / Θανασης βεμπος / Χρυσανθος ξανθης / Χρηστοσ γιοβανοπουλοσ / παναγιωτησ κουναδησ / Ιωάννης Νίκου Φιλάρετος

STREET

PRESS

info@ipolizei.gr για διαφήμιση και οικονομικές προτάσεις για φωτογραφίες, κείμενα, κριτικές Διαφήμιση: Μαριάννα Παπαγεωργίου // Σπύρος Αποστολόπουλος // Νικολέττα Βήκου // Χριστίνα Αγγελακοπούλου // Ελένη Λειβαδίτη Ενημερωθείτε για την προβολή σας στο site μας. Η εμβέλειά μας πλέον όχι μόνο στο κέντρο της Αθήνας. Πληροφορίες: 694 45 63 904

[ΕΚΔΟΣΗ]

εξωφυλλο:

Beyond Akropolis painted in acrylic on canvas size 1 metre x 70 cms

Λογότυπο Γραφικές Τέχνες www.logotypo.com.gr / Θήρας 19, Κυψέλη / Τ.: 210 82 29 040, 210 82 29 604 ISSN: 2623-4068

ΕΠΟΜΕΝΟ ΤΕΥΧΟΣ: 27 μαρτιου

ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ της Άντας Κουγιά

«Η Επανάσταση πάντα ξαναγεννιέται» Ο Επαναστάτης με το ποδήλατο, Mempo Giardinelli μτφρ. Αλέξανδρος Ηλιόπουλος «Ο Επαναστάτης με το ποδήλατο» (1980) είναι το πρώτο μυθιστόρημα του Αργεντινού συγγραφέα και ακαδημαϊκού Μέμπο Τζιαρντινέλι και ενώ έχει εκδοθεί σε πολλές χώρες, στην Ελλάδα συστήνεται για πρώτη φορά στο αναγνωστικό κοινό από τις εκδόσεις «Ελληνικά Γράμματα». Πρόκειται για την ελεύθερη εκδοχή της στρατιωτικής και προσωπικής ζωής του δον Χουάν Μπαρτολομέ Αραούχο, ο οποίος τη διηγήθηκε στον πατέρα του συγγραφέα, αλλά και στον ίδιο. Το μυθιστόρημα διαδραματίζεται στο Τσάκο της Αργεντινής, όπου ο ήρωας – μέλος και ηγέτης πολλών επαναστάσεων, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Παραγουάη- βρίσκεται εξόριστος, μαζί με την οικογένειά του. Ουσιαστικά, πρόκειται για μία μέρα από τη ζωή του, την οποία περνάει φτωχά και δύσκολα, φτιάχνοντας τούβλα για να επιβιώσει, αλλά κανένας δεν αγοράζει. Περιμένοντας εδώ και εννέα χρόνια νέα για την εκκίνηση μιας επανάστασης που θα ανατρέψει τη δικτατορία του Στρέσνερ στην Παραγουάη, συνεχίζει τη ζωή του, τρέφοντας πάντα με την ελπίδα ότι η φλόγα της αντίστασης θα ανάψει ξανά. Μέσα στην περιγραφή της ημέρας, ζωντανεύουν και οι αναμνήσεις του Μπαρτόλο -όπως αναφέρεται εν συντομία στο βιβλίο - που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον πολιτισμό και την ιστορία της βασανισμένης Παραγουάης. Και όλα αυτά, με σημείο αναφοράς πάντα ένα ποδήλατο, που συνόδευε κάθε σημαντική στιγμή της ζωής του και τον έκανε να περιπλανιέται σε τόπους και χρόνους που διαμόρφωσαν τον ίδιο και τις ιδέες του.

«Νιώθω ευγνώμων για το βιβλίο αυτό. Κατά την άποψή μου, Ο επαναστάτης με το ποδήλατο εγκαινιάζει ένα νέο λογοτεχνικό είδος» Ντόναλντ Γέιτς (Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν, ΗΠΑ) Πληθωρικός, με χιούμορ, βαθιά αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο, χωρίς να αφήνει περιθώριο να τον καταβάλουν οι αποτυχίες και οι κακουχίες, ο ήρωάς μας είναι ο ρομαντικός Δον Κιχώτης που ελπίζει πάντα στην αλλαγή για έναν καλύτερο κόσμο. Με λόγο λιτό και μεστό, ο συγγραφέας μας μεταφέρει εικόνες από το περιβάλλον, την καθημερινή ζωή, την κουλτούρα και τον πολιτισμό της Λατινικής Αμερικής. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μας γνωρίζει την ιστορία της -μακρινής για εμάς – Παραγουάης, μέσα

από τα μάτια ενός ανθρώπου που έζησε όλη τη βάναυση ιστορία της. Διαβάζοντας, καταλαβαίνεις ότι μικρή σημασία έχουν τα ονόματα, οι ημερομηνίες, ακόμη και το γεωγραφικό μέρος όπου αυτή η ιστορία εξελίχθηκε. Αντίθετα, συνειδητοποιείς ότι η ιστορία κάνει κύκλους: πού ξεκίνησε και πού τελείωσε ένας πόλεμος ή μια δικτατορία είναι ήσσονος σημασίας, όταν αναλογιστείς ότι αυτός που πλήττεται (Ψυχικά; Ηθικά; Οικονομικά; ) δεν είναι άλλος από τον απλό, καθημερινό άνθρωπο. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος που μπορεί να πάει μια πόλη ή μια χώρα μπροστά. Για να επιβιώσει λοιπόν, δεν μπορεί παρά να ελπίζει σε μια επανάσταση. Ή να ανήκει σε αυτούς που «εκκολάπτουν» μια επανάσταση. Αξίζει να σημειωθεί ότι Ο Επαναστάτης με το ποδήλατο εκδόθηκε εννέα χρόνια πριν από την ανατροπή του Στρέσνερ και κυκλοφορούσε ευρέως στη χώρα, πλην όμως κρυφά, «από χέρι σε χέρι» όπως λένε. Σίγουρα, το ίδιο το βιβλίο έπαιξε ρόλο στο να ανακινηθούν προσπάθειες για την ανατροπή του καθεστώτος. Αυτό και μόνο αποδεικνύει τη σημασία του σε συλλογικό επίπεδο.

«Το 1996, κατά την πρώτη μου επίσκεψη στην πρωτεύουσα Ασουνσιόν για να παρουσιάσω μία αργεντίνικη έκδοση του βιβλίου, ο Μπαρτόλο έκατσε στην πρώτη σειρά, άκουσε με προσοχή και περηφάνεια και μετά αγκαλιαστήκαμε, ιδιαίτερα συγκινημένοι. Τότε ήξερε ότι η ιστορία του και αυτό το βιβλίο είχαν συνεισφέρει στην πτώση της πιο βάρβαρης δικτατορίας που είχε βιώσει ποτέ η χώρα του» Μέμπο Τζιαρντινέλι, 2012 Πέραν όμως από όλα αυτά, ο συγγραφέας κατόρθωσε κάτι, που λίγοι ίσως μπορούν να καταφέρουν. Σε κάποιο σημείο ο Μπαρτόλο σκέφτεται ότι «ο κόσμος των βιβλίων και ο πραγματικός κόσμος ήταν πολύ διαφορετικοί, κυρίως για τους φτωχούς». Ο συγγραφέας λοιπόν φέρνει τον πραγματικό κόσμο στον κόσμο των βιβλίων, χωρίς περιττά τεχνάσματα, παρά ακολουθώντας σαν ντοκιμαντέρ έναν πραγματικό άνθρωπο. Χωρίς ωραιοποιήσεις, ένας άνθρωπος με ένα ποδήλατο και βαθύ σεβασμό για τον άλλον και την ίδια τη ζωή, παρουσιάζεται μπροστά μας αναφωνώντας ότι οι επαναστάσεις πάντα ξαναγεννιούνται. Και ότι πάντα ξημερώνει μια άλλη, καινούργια μέρα. Και τελικά, αυτό είναι το ωραίο.

www.pediobooks.gr

ΠΟΛΗ ΤΙΣΜΙΚΑ Προτάσεις

Μπορεί η ΗΠΖ να «κατηγορηθεί» για εμμονή με τον πολιτισμό. Εμμονή με τα βιβλία, με το θέατρο, τον κινηματογράφο, τη μουσική, τις εκθέσεις, τις εκδηλώσεις της Πόλης. Ναι, έχουμε εμμονή. Όλοι οι άνθρωποι της ΗΠΖ. Ο Πολιτισμός περιέχει (με 'ή χωρίς εισαγωγικά) την Πόλη και τον Πολίτη. Η Πόλη δίνει χώρο στον Πολίτη να εξελιχθεί και ο Πολίτης φροντίζει την Πόλη του. Έτσι ξεκίνησε η έννοια του πολιτισμού και έτσι θα έπρεπε να διατηρείται έως σήμερα. Πολιτισμός είναι το σύνολο των ανθρώπινων επιτευγμάτων στον τεχνικό και πνευματικό τομέα, τα ιδιαίτερα επιτεύγματα μιας κοινωνίας σε μια συγκεκριμένη εποχή, το σύνολο της υλικής και άυλης δημιουργίας ενός λαού στη διάρκεια των εξελίξεών του με σκοπό την κάλυψη των αναγκών του. Η ανθρώπινη κοινωνία εν γένει. Επομένως, ο Πολιτισμός είναι παντού. Πόλη και άνθρωπος δημιουργούν πολιτισμό και ο πολιτισμός διαμορφώνει κουλτούρες και συνειδήσεις. Η Τέχνη πάντα αναδεικνύει κάθε εποχή που διανύουμε. Γι’αυτό και στην ΗΠΖ έχουμε εμμονή. Κάθε μήνα, εδώ, παρουσιάζουμε τις δικές μας επιλογές Τέχνης. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι κάθε γωνιά μιας Πόλης και ιδιαίτερα της δικής μας είναι Τέχνη και Πολιτισμός. Η δημιουργία της Αθήνας κρύβεται στα πιο απίθανα σημεία.

Άντα Κουγιά // lecanardpr@gmail.com

H ΠΟΛΗ ΖΕΙ

//Θέατρο

ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ | Θέατρο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ | 12/3-15/3 στις 21.00 | Είσοδος Ελεύθερη

//Θέατρο

Tanz - Οι περιπέτειες μίας νεότητας | Red Jasper Cabaret Theatre | Παράταση έως 31 Μαρτίου

Κοσμογονία: Κοσμος+γέγονα. Δηλαδή πως γεννήθηκε ο κόσμος. Αυτό είναι το θέμα και ο τίτλος μιας πρωτότυπης παράστασης που μας φέρνει κοντά στο σημείο μηδέν της δημιουργίας του κόσμου, σύμφωνα με τις μυθολογίες των λαών της Ευρώπης. Ο μύθος του Προμηθέα, του Κρόνου και του Δία έρχονται σε επαφή και συνομιλούν με τους μύθους των Κελτών, των Βίκινγκς των Σκανδιναβικών λαών, της Ευρυνόμης των Ρωμαίων και των Ανατολικών λαών. Η Κοσμογονία θα είναι ένα σύγχρονο εντυπωσιακό θέαμα που συνδέει ένα μακρινό μυθικό παρελθόν με το μέλλον του κόσμου που πολλές φορές, διαγράφεται ζοφερό.

Εγκαινιάζοντας το νέο θεατρικό χώρο – σύγχρονο ατμοσφαιρικό θεατρικό καμπαρέ της Κυψέλης, το Red Jasper Cabaret Theatre, η παράσταση "Tanz Οι περιπέτειες μίας νεότητας" έρχεται να παίξει, να τραγουδήσει, να προβληματίσει και να μιλήσει για την ουτοπία της πλήρους αποδοχής και έκφρασης. Για τη συνύπαρξη κόσμων. Χωρίς αυτοί να χάνουν τα χαρακτηριστικά και την ιδιαιτερότητά τους. Η παράσταση εμπνέεται από το έργο “Ο ευλαβικός χορός”, το πρώτο μυθιστόρημα του Κλάους Μαν, που κυκλοφόρησε το 1925 και μας παρουσιάζει την νεολαία του μεσοπολέμου σαν ένα εξπρεσιονιστικό σκίτσο. Για όλο το Μάρτιο, κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.15.

//Βιβλίο

«Η Διαθήκη του Δολοφόνου», του Νίκου Γκίκα, από τις εκδόσεις Bell

«Σε τρίτο ερωτικόχαϊκού», της Χαραλαμπίας Πνευματικού, από τις εκδόσεις Ιωλκός

Ένα καθηλωτικό, αστυνομικό(;)μυθιστόρημα που διαβάζεται απνευστί, από αυτά στα οποία μας έχουν συνηθίσει οι εκδόσεις Bell. Ένα πολλά υποσχόμενο συγγραφικό ντεμπούτο και ένα βιβλίο αντάξιο κορυφαίων εκδόσεων του εξωτερικού με καλογραμμένους ήρωες, πρωτότυπο και βαθιά ανθρώπινο, ικανό να κατακτήσει ακόμα και τους μη «επαγγελματίες βιβλιοφάγους» χάρη στην σοφή του απλότητα και την ουσία του. Πώς γίνεται κάποιος να σκοτώνει κάποιον άλλον μετά τον θάνατό του; Πώς γίνεται να θυσιάζει την ζωή του, για να λυτρώσει αυτούς που αγαπά; Πώς ένας καλός σύζυγος και πατέρας, ένας καταξιωμένος επιστήμονας, μετατρέπεται σε δολοφόνο;

Ποίηση πηγαία, «μετεφηβική», λόγω του νεαρού της ηλικίας της ποιήτριας. Μια καλοδουλεμένη έκδοση που χαίρεσαι να την πιάνεις στα χέρια σου, να γυρνάς στις σελίδες που ήδη διάβασες, ακόμα και να ποστάρεις στίχους στα social media! Οι εκδόσεις Ιωλκός έχουν παράδοση στην σύγχρονη ελληνική ποίηση και το συγκεκριμένο εγχείρημα δείχνει ήδη να χαράζει επιτυχημένη πορεία, έχοντας γοητεύσει ήδη εκατοντάδες αναγνώστες. «Αναζητείται έρως καθηλωτικός κι αμοιβαίος», γράφει η ταλαντούχα Πνευματικού, ενώ αποπειράται να τον εφεύρει όπως τον έχει φανταστεί μέσα από την θαυμάσια γραφή της.

//Θέατρο

«Η τραγωδία... αλλιώς» | Σουρεαλιστική Κωμωδία στο Θέατρο της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών | Η παράσταση έχει ως αντικείμενο τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας και τις μεταγραφές της μέσα από το πολυπολιτισμικό στοιχείο της εποχής που διανύουμε έχοντας ως στόχο την ανάγκη της κατανόησης της διαφορετικότητας σε όλα τα επίπεδα. Μια ομάδα καλλιτεχνών (ηθοποιών, χορευτών, εικαστικών) προσπαθεί να βρει τις ρίζες της και την εθνική της ταυτότητα, μέσα από την αρχαία ελληνική τραγωδία, αποδομώντας την και χτίζοντας την από την αρχή. Με σεβασμό και αγάπη στις αξίες οι οποίες συγκρούονται από τις κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες της εποχής μας, οι ήρωες μας προσπαθούν να προσεγγίσουν την ταυτότητά τους, αλλά και να αποδεχθούν την ταυτότητα του «άλλου».

//Βιβλίο

«Το Μεγάλο Παιχνίδι», της Βανέσσας Λαμπροπούλου, από τις εκδόσεις Πηγή Το Μεγάλο Παιχνίδι» είναι ο καθρέπτης της σύγχρονης πραγματικότητας και ένα "σήμα καπνού" γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν. Ένα πολυδιάστατο μυθιστόρημα, που αναδεικνύει με κινηματογραφική ένταση την ανθρώπινη υποταγή στην εξουσία του διαδικτύου και θίγει με στοχαστική δεινότητα ουσιώδη κοινωνικά και υπαρξιακά θέματα που αφορούν κάθε σύγχρονο άνθρωπο. Όλα αρχίζουν όταν ο κεντρικός ήρωας ανακαλύπτει πως είναι παίκτης σε ένα παγκόσμιο παιχνίδι. Είχε δηλώσει συμμετοχή χωρίς να το γνωρίζει, μέσω μιας εφαρμογής στο διαδίκτυο, πατώντας αλόγιστα αποδοχή προσωπικών δεδομένων. Με αφορμή το Μεγάλο Παιχνίδι, διανύει ένα προσωπικό ταξίδι αυτογνωσίας και κατακτά την αλήθεια του. Ένα αξιόλογο και υποδόρια ελπιδοφόρο έργο, στο οποίο εγκιβωτίζονται συμβολισμοί και σπουδαία μηνύματα ζωής.

//Μουσική

Five to One | Tribute to the Doors | 5/3 στο ΚΥΤΤΑΡΟ Remi & the Road Live | Αγγλικανική Εκκλησία Αγίου Παύλου | Σάββατο 14 Μαρτίου Ο τραγουδοποιός Remi & The Road μαζί με ένα ατμοσφαιρικό σχήμα εγχόρδων, παρουσιάζει ένα σύνολο Folk – Country – Americana μουσικής μέσα από την δική του πλούσια δισκογραφία καθώς επίσης και από ήρωες της εποχής όπως ο Johnny Cash, ο Bob Dylan και ο Leonard Cohen. Η χαρακτηριστική μπάσα φωνή του σε συνδυασμό με μελωδίες που ταξιδεύουν από τη Νότια Αμερική μέχρι την Ιρλανδική παράδοση που κρύβει η Folk μουσική στις καταβολές της, δημιουργούν μια ατμοσφαιρική βραδιά που πλαισιώνεται από αληθινές ιστορίες και αφηγήσεις.

//Βιβλίο

«Ατέρμονη Σχάση», του Σταμάτη Γαλάνη, από τις εκδόσεις Όστρια Η ποίηση ενδεδυμένη με την φιλοσοφία και ο ύμνος στην ζωή μαζί με την συνειδητοποίηση του «τέλους» και του σκοταδιού συνθέτουν μια ποίηση αυτόφωτη και αξιόλογη. Διάστικτη από προσωπικές εξομολογήσεις, βυθίζει τον αναγνώστη στα, κάποτε σιβυλλικά, άδυτά της. Δεν είναι τυχαίο ότι η εν λόγω ποιητική συλλογή βραβεύτηκε από τον ΕΠΟΚ. « Ήχος που σπεύδει στο κενό περιβόητος Φοράει μαύρο πουκάμισο, περιχαρής και ανόητος Της καρδιάς χτύπος πορφυρός, αληθινά αμετανόητος Της Άνοιξης τύπος, όπως πάντα κυνικός και αυτονόητος» (απόσπασμα από το ποίημα ΧΑΜΕΝΟΣ ΣΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ)

Οι καλύτερες στιγμές της θρυλικής μπάντας The Doors του Jim Morrison, θα ακουστούν στο Κύτταρο την Πέμπτη 5 Μαρτίου από τους φανταστικούς Five To One, το ελληνικό tribute band συγκρότημα που ερμηνεύει με μεγάλη πιστότητα και αυθεντικότητα τα σπουδαία τραγούδια των The Doors. Μας δίνουν έτσι την ευκαιρία να ζήσουμε live την εμπειρία των The Doors, μέσα από σπουδαία τραγούδια, όπως τα Love me two times, Hello I love you, L.A.woman, Love her madly, Roadhouse blues, Strange days, The end, Riders on the storm και τόσων άλλων ανεπανάληπτων τραγουδιών από το έργο της καλιφορνέζικης μπάντας που λατρεύτηκε όσο λίγες.

από την

Πέμπτη 12 Μαρτίου στο cabaret voltaire

Μεταξύ Βιζύης και Δαφνίου Μια παράσταση σε συγγραφή, σύνθεση κειμένων & σκηνοθεσία της Μαίης Σεβαστοπούλου Σύνθεση μουσικής: Αγγελική Δέλλα Κοστούμια – Σκηνικά: Μαργαρίτα Καλακώνα Παίζουν: Αγγελική Δέλλα | Αντώνης Δημητριάδης | Κλεοπάτρα Ροντήρη | Μαίη Σεβαστοπούλου

Μαραθώνος 30, Μεταξουργείο Τ.: 210 52 27 046 Είσοδος: 10 ευρώ με κρασί ή μπύρα Διάρκεια παράστασης: 75 λεπτά.

//Μουσείο

Μύθοι, Αναχρονισμοί και Ψευδοεπιστήμες πεμπτη 12 Μαρτίου 2020 Μουσείο Ηρακλειδών Ήταν ο Γαλιλαίος και ο Τζορντάνο Μπρούνο μάρτυρες της επιστήμης; Ο Κοπέρνικος αντέγραψε τον Αρίσταρχο; Έπεσε το μήλο στο κεφάλι του Νεύτωνα; Η επιστήμη και η θρησκεία βρίσκονται σε αιώνια διαμάχη; Οι μύθοι έχουν μια ιδιαίτερη αντοχή στον χρόνο. Επιβιώνουν σε διαφορετικούς τόπους και χρόνους. Ωστόσο, οι μύθοι δεν είναι αθώοι, αλλά αποτυπώνουν ιδεολογικά αφηγήματα. Σε αυτή τη διάλεξη με εισηγητή τον Δημήτρη Πετάκο, θα γίνει αναφορά σε μερικούς από τους πιο διαδεδομένους μύθους στην ιστορία των επιστημών. Θα δούμε το πλαίσιο εντός του οποίου συγκροτήθηκαν, για ποιους λόγους και γιατί συνεχίζουν να αναπαράγονται στον δημόσιο χώρο. Μετά την ομιλία, θα ακολουθήσει επίσκεψη σε επιλεγμένα εκθέματα του Μουσείου και συζήτηση σχετική με τη θεματική της διάλεξης.

-an-

από την Άννα στάικου

"Να ανοίγεις το παράθυρο προσεκτικά, η δηθενιά και η κορεκτίλα σκοτώνουν. Αν μπεις στο κόλπο τους σ’ ένα χρόνο από σήμερα, θα αισθάνεσαι μη αισθανόμενος. Κρατήσου γερά. Τώρα θα μου πεις "από πού ρε φίλε να κρατηθώ;;" Από σένα ρε φίλε κρατήσου. Κάνε την καρδιά μάστορα μαρμαρογλύπτη και ξαναφτιάξου απ’την αρχή... Τέτοια σκέφτομαι σε μισάνοιχτο παράθυρο, που το μπουγάζι είναι κι αυτό δήθεν...

Πιθανός τίτλος : «Με 200 εκπνοές σε ξεψυχάμε» Τα χαράτσια νομιμοποιημένα μάς καταπίνουν μέρα τη μέρα. Οι άνεργες μέρες -νομιμοποιημένες κι αυτές- κάνουν πάρτυ λήθης. Όπου να ‘ναι θα λες «ζητώ εργασία» και θα θεωρείσαι ύποπτος. Η κάθε μέρα καταντά αποστολή επικίνδυνη και, το χειρότερο, κάνεις πως δεν το βλέπεις. Τελευταία, δεν αισθάνομαι καλά. Παλαιότερα, με το πρωινό τσιγάρο, έβλεπα τον ήλιο έστω και ένα απέναντι ντουβάρι που λιαζόταν, κι αναπολούσα πάντα την πατρίδα. Η πατρίδα τον χειμώνα ντυμένη χιόνι. Τα όρη μάς πέμπουν σήματα και νοήματα. Οι θάλασσες γυαλί -πάγος-και εμένα έκανε γκελ το βλέμμα μου σε καθρέφτες ασημί. Τουρτούριζαν μαζί μας τα σπαράκια. Από κοντά και τα χανάκια. Τελευταία με έχει σφίξει μια περίεργη ναυτία. Με πνίγουν οι αναθυμιάσεις του διαχρονικού απέναντι μπουλντόγκ. Πηγαινοέρχεται και χαριεντίζεται με τα σαλόνια όλων αυτών που μεσιτεύουν τον δικό μου αφανισμό. Συστήσανε και επιτροπή. Την είπανε 21. Το δυο πριονοκορδέλα και το ένα καρφωμένο και σταυρωμένο. Και εάν χτυπά, έστω και με αρρυθμίες, η καρδιά σου, τον βλέπεις τον συμβολισμό. Αυτοί που δεν τον βλέπουν τι έχουν πάθει; Ούτε οι ψυχολόγοι μπορούν να ξέρουν, πολύ περισσότερο και οι ανθρωπολόγοι. Δεν κατανοούν τι έχουν πάθει και είναι τυφλοί, ενώ δεν είναι αόμματοι; Ναι, ναι σύμφωνοι. Ο παραγωγικός ιστός είναι σωριασμένος και πάλι, ναι, η προπαγάνδα στάζει σαν σπασμένη βρύση, σαν κάνουλα με δηλητήριο, στη δεξαμενή της τάχα πληροφόρησης. Ναι, δε λέω, η φτώχεια βαράει κατακούτελα το … Ποιο; Τι βαράει; Ο Τόπος είναι Πατρίδα. Δεν είναι; Όλοι έχουν τις πατρίδες τους. ΟΛΟΙ. Και εδώ βαλθήκαν να μας πείσουν ότι για να είμαστε αρεστοί και γαλήνιοι στα ΑΤΜ, δεν πρέπει να έχουμε πατρίδα. Και αυτό σαν άποψη ηλίθιου κοσμοπολιτισμού τάχα. Βλακώδους, ανύπαρκτου πολυπολιτισμού. Στήνουν σύγχρονες σταυροφορίες με τίτλο όραμα και πρόταγμα «κατεδαφίσου έξυπνα» ή «αφανίσου ειρηνικά» Το αφήγημα ένας μύθος made by banks. Δηλαδή, με σκεπάρνι θα βγάλεις τον μύθο που σου καταλογίζουν και θα βάλεις τον δικό τους μύθο. Κάτι σαν ρομπότ. Που, όπου να ‘ναι, θα συνομιλήσει μαζί μας, βάζοντάς μας σε προκρούστη ειδικού αλγόριθμου και θα μας ρωτά: «Εγώ είμαι ρομπότ, εσύ είσαι σίγουρα άνθρωπος;» Σε πιθανή του ημιθανούς απάντηση με νεύμα καταφατικό «ναι ρε, είμαι άνθρωπος», τα προκρούστεια μέτρα θα αγριεύουν. «Από πού είσαι, αριθμέ τάδε;» Όποιος ψελλίσει- Ελλάδα- την έχει βάψει . Θα ακούει ότι Έλληνες είναι οι εκ Ζουαζιλάνδης προερχόμενοι, που κρατούν καλή τάξη στις αλύσους τους. Με θεωρείτε υπερβολική; Κι όμως λαθεύετε. Οι 200 συνδαιτυμόνες και μεσίτες της αρπαγής της πολύ καλής μεριάς του πλανήτη, αυτό που μόλις περιέγραψα ετοιμάζουν. Με φιέστες πασπαλισμένες με μπόλικη λήθη, με σβήσιμο των χρονικών διαδρομών, με φτύσιμο σε ό,τι έχει ποτιστεί με το αίμα του παππούλη μας και πι-

θανότητα, να γίνει χωματερή ακόμη και το μνήμα της μαρτυρίας των αγώνων. Γιατί τί άλλο μπορεί να σημαίνει η δήλωση ενός από αυτούς, ότι το μέλλον μας είναι να φιλοξενήσουμε τους γέρους ευρωπαίους και να δώσουμε τα φώτα μας στους πληθυσμούς εξ Ανατολών; Είναι αυτονόητο ότι μετά θα απέλθουμε στην χωματερή ησύχως. Με την αποχώρηση της τελευταίας - με μνήμη – γενιάς, οι τραπεζίτες θα συγγράψουν εξ’ αρχής το αγαπημένο πόνημα με τίτλο: «Ελλάς, η χώρα των φαντασμάτων» και υπότιτλο «Πώς εκδιώξαμε τους γηγενείς εχθρούς και επαναφέραμε τους προγόνους του Σωκράτη που ήταν κάτοικοι άπαντες της ανατολής» Χάιλ, πλήθη φωταδιστικά! Τελευταία κοιμάμαι άτσαλα. Κάθε τόσο έρχεται στον ύπνο μου, με ονείρου οπτασία, ο παππούλης μου. Κρατά το καριοφίλι. Ντυμένος με την φουστανέλα κι εγώ νεαρή με πλεξούδες στην πηγή του απαντώ: «Φούστη τη φουστανέλλα σου την έχω εγώ ραμμένη και με τα τραγουδάκια μου την έχω γαζωμένη» Κι αυτός σιάζει το ζωνάρι, πίνει νερό απ΄την πηγή και κρένει «Σου' πα στο μύλο να μην πας στο μύλο για να αλέσεις γιατί είναι Τούρκος μυλωνάς κι αράπης πασπαλιάρης Παίρνουν για ξάι φίλημα για χούφτα μαύρα μάτια.» Σηκώνομαι ψυχωμένη και μέσα μου ρέει το δικό μου αφήγημα που είναι ιστορία. Κι η ιστορία στο κουκούτσι της λέει αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πάντα μία. Ποιος σας είπε, κανάγιες, ότι διαλέγουμε να είμαστε σκλάβοι; Και το «διαλέγω» σημαίνει ότι καριοφίλι έχω την βούληση της λευτεριάς. Και βούληση σημαίνει ότι μάχομαι για να μην την φάει-την ελεύθερη επιλογή μου- το μαύρο σκοτάδι της καταπακτής, που ορέγεστε να ανοίξετε στην ανθρώπινη ιστορία. Τέτοια σκέπτομαι και ο νους πετά στα γονικά μου. Σ’ αυτήν την αγάπη, με αυτόν τον τρόπο, με τούτα τα ήθη με λέξεις ελληνικές -χαυλιόδοντες αθανασίας. Πάει μετά και σκαρφαλώνει στη αριστερή βουνοκορφή, από εκεί που το πέλαγο μουρμουρά για την ανατολή. Πετά λίγο μετά, στην ταράτσα της πόλης μου. Τρίζουν σαν παλιοκόκκαλα οι σιδερένιες σκάλες, κι από κει, σε ένα τοπίο χάρχαλο, εγώ βλέπω τον άθλιο τόπο μου, που όμως είναι ο δικός μου και αυτόν αγαπάω. Και πάει ο νους μου στην ευθύνη . Και τρέχει ο λογισμός αυλακωτά. Και παίρνω, τότε, ανάσα κατεβασιά, από βουνό άπαρτο, επειδή η ελευθερία ισούται με την προσωπική του καθενός ευθύνη. Φυσικά και θα φτύσω στο χαντάκι της ιστορίας την φάση των 200 συνδαιτυμόνων. Θα τους κάνω κόμιξ για να γελάνε τα παιδιά. Αυτών των ξιπασμένων, που με καλαμπαλίκια θα βρίσουν ό,τι εμείς λατρεύουμε. Μισθοφόροι - ξεφτίλες ενός bar code δεν γινόμαστε. Αυτό δα έλειπε.

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΤΓΚΕΝΣΤΑΪ Ν

Από τις Πανεπιστηµιακ κυκλοφορούν επίσης

Στη σειρά της Φιλοσοφ

Παρατηρήσεις πάνω στα χρώµατα Εισαγωγή – µετάφραση: Μιλτιάδης Ν. Θεοδοσίου

Λούντβιχ Βίττγκενσταϊ ΠΕΡΙ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΟΣ µετάφραση: Μιλτιάδης

Στη σειρά Φιλοσοφία τ

Ludwig Wittgenstein ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΤΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΩΝ

µετάφραση: Κωστής Μ.

Stuart G. Shanker Ο WITTGENSTEIN ΚΑΙ Τ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ ΤΩΝ Μ

πρόλογος-µετάφρασηΚωστής Κωβαίος

Παρατηρήσεις πάνω στα χρώµατα

Ο φιλοσοφικός στοχασµός των Παρατηρήσεων πάνω στα χρώµατα αναπτύσσεται στη διασταύρωση γραµµατικής και φαινοµενολογίας. Και πρόκειται πραγµατικά για έναν πλούσιο στοχασµό: αγγίζει ευθέως το περιβόητο ζήτηµα της διαπλοκής του διαθέσιµου χρωµατικού λεξιλογίου και του χρωµατικού ρεπερτορίου που είναι ικανός να δει κανείς (µε πολλά σχόλια πάνω στο πώς η αχρωµατοψία µπορεί να σταθεί ως ένα εναλλακτικό ρεπερτόριο αντίληψης των έγχρωµων αντικειµένων)· συγχρόνως προκαλεί τη φαντασία ζητώντας µας να συλλάβουµε τι θα µπορούσε να µετρήσει, για παράδειγµα, ως «διαφανές λευκό» (π.χ. ένα διάφανο λευκό γυαλί) — κι αν δεν µπορούµε, να εξηγήσουµε γιατί. Ο αναγνώστης καλείται, λοιπόν, να δει τις Παρατηρήσεις πάνω στα χρώµατα ως µια πρόκληση στη φαντασία του και µια πρόσκληση να δώσει προσοχή όχι µόνο στο τι βλέπουν τα µάτια του αλλά και στη λογική που διέπει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του λόγου του για όσα βλέπονται, για τις λεπτές αποχρώσεις που εντοπίζονται, για τις µορφολογικές διαφορές που υπόκεινται αυτού του τόσο καθηµερινού και κοινότοπου φαινοµένου — της αντίληψης των χρωµάτων.

ΛΟΥΝΤΒΙΧ ΒΙΤΤΓΚΕΝΣΤΑΪΝ

warm gray 2 BlACK

Πίνακας εξωφύλλου: Νίκος Χατζηκυριάκος-Γ Παρνασσός» (1972). Αρα 17 x 22 εκ., Μουσείο Μ Γκίκα, αρ. ευρ. ΠΧΓ332. © Μουσείο Μπενάκη 201

ISBN 978-960-524-566-5

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΕΣ ΕΚ∆ΟΣΕΙΣ ΚΡΗΤΗΣ |

Φιλοσοφία

Σχεδίαση εξωφύλλου Ιφιγένεια Βασιλείου

της πόλης

Άνθρωποι & σημεία

Τι κάνει κάτι «ντιζαϊνιά» και τι design? Υπάρχει λόγος να νοιάζεται κανείς για το design σε καιρούς κρίσης; Αφορά μόνο φραγκάτους και εστέτ; Υπάρχει ελληνικό χρώμα στο design; Μερικά ερωτήματα που θέσαμε στον Δημήτρη Αντωνάκο και τον Umberto Davoli, διοργανωτή και project manager αντίστοιχα της The Design Fair. Η δίωρη συζήτησή μας ήταν από αυτές που σου αφήνουν μία αίσθηση διανοητικής καταιγίδας και ταυτόχρονα επιθυμίας να βουτήξεις ακόμα πιο βαθιά. Στο μίξερ έπεσαν από την οικονομία και τον χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας, μέχρι την παγκοσμιοποίηση και την στάση του design απέναντι στον καπιταλισμό. Μάλλον ξεφύγαμε. Ή μήπως όχι; Μήπως πράγματι το design τα διαπερνάει και τα τέμνει όλα αυτά;

ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟΝ Δημήτρη Αντωνάκο ΚΑΙ ΤΟΝ Umberto Davoli ΤΗΝ ΕΚΑΝΕ Ο ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΟΒΑΝΟΠΟΥΛΟΣ

Θέλαμε αρχικά να μάθουμε τι ώθησε στην ανάγκη διοργάνωσης της Design Fair. Ο Umberto, Ιταλός που ζει και εργάζεται 20 χρόνια στην Αθήνα, διευκρινίζει πως όταν λέμε design “μιλάμε ουσιαστικά για βιομηχανικό design» και διαπιστώνει πως «η Ελλάδα είναι αδύναμη σε αυτό το κομμάτι. Χωρίς βιομηχανία το design ρισκάρει να θεωρείται λίγο art, fashion, trend, χάνει το νόημά του. Εδώ υπάρχει ένα μεγάλο κενό που θέλουμε να καλύψουμε» λέει. Η The Design Fair είναι «μία πλατφόρμα ικανή να εξηγήσει τι είναι το design, πού μπορούμε να το βρούμε, πού υπάρχει στην Ελλάδα” και “να διερευνήσει λίγο την εξέλιξη του design” συμπληρώνει ο Δημήτρης, διευκρινίζοντας πως σήμερα “δεν αφορά μόνο το βιομηχανικό προϊόν». Μα τι είναι design; Το πρώτο βήμα για τον Umberto “είναι να εξηγήσουμε την ουσία του design με το να το δείξουμε, γιατί δυστυχώς εδώ έχει ταυτιστεί με την πολυτέλεια”.

Νομίζουμε ότι αφορά «την ελληνική αριστοκρατία» λέει χαρακτηριστικά, ενώ στην πραγματικότητα “είναι κάτι άλλο. Ασχολείται με τη βιωσιμότητα ενός προϊόντος, με την οικολογία του και με πολλά άλλα που σχετίζονται με την κοινωνική διάσταση ενός αντικειμένου». «Για χρόνια υπήρχαν άνθρωποι που μπέρδευαν το design με το art object” σιγοντάρει ο Δημήτρης, “ή με ένα αντικείμενο για μια ειδική κατασκευή που θα παραχθεί μια κι έξω, ένα φοβερό έπιπλο π.χ., αλλά αυτό δεν είναι η έννοια του βιομηχανικού design. Θέλουμε να απενοχοποιήσουμε το design από το να θεωρείται κάτι ακριβό» καταλήγει. «Το design είναι η γέφυρα μεταξύ του αντικειμένου και του ανθρώπου» για τον Umberto. «Αφορά τη διαδικασία δημιουργίας ενός προϊόντος που στηρίζεται στη μελέτη, ξεκινώντας από το υλικό, την λειτουργικότητα του, την χρήση της διαθέσιμης τεχνολογίας, την αισθητική ενσωμάτωσή του μέσα στο κοινωνικό μπάχαλο που ζούμε,

Να απενοχοποιήσουμε το

Clopy-right και εξαγωγές Τα δύο αυτά κριτήρια είναι κρίσιμα και έρχονται κόντρα με τις κατεστημένες πρακτικές παραγωγής σε αυτή τη χώρα, μας λέει ο Δημήτρης, με κύρια αυτή της αντιγραφής μοντέλων του εξωτερικού προοριζόμενων για την εσωτερική αγορά. Το πρόβλημα ήταν τέτοιου βαθμού ώστε «παλιότερα κάποιες ελληνικές συμμετοχές δεν γινόντουσαν αποδεκτές σε διεθνείς εκθέσεις επίπλου» αναφέρει. Με την κρίση όμως «οι ίδιοι άνθρωποι αντιμετωπίζουν την ανάγκη να βγούνε προς τα έξω. Αλλά πώς

❝

Το design πρέπει να ξυπνάει συναισθήματα που είναι ριζωμένα μέσα στο κόσμο. Στοιχεία που πολλές φορές δεν αναδύονται αν το design δεν σκύψει σε αυτά.

“Η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα που παράγει με χαμηλό κόστος» σχολιάζει ο Umberto. «Άμα θέλουμε να χωρέσει σε μία παγκοσμιοποιημένη αγορά το design εγγυάται το ποιοτικό προϊόν. Όχι την πολυτέλεια αλλά τη μη σαβούρα. Η βάση της πυραμίδας είναι «το πρώτα η τιμή» και εκεί παίζει η Κίνα και πολλές άλλες χώρες. Εκεί δεν έχεις τίποτα να κερδίσεις. Είναι αναγκαίο να μάθουμε το δρόμο του design, γιατί αλλιώς τα παιδιά του μαραγκού δε θα ακολουθήσουνε, θα κάνουνε άλλη δουλειά» καταλήγει. «Υπάρχουν πάντως και αρκετοί Έλληνες που παράγουν σε ένα μικρο-επίπεδο του design. Δηλαδή μπορεί κάποιος να σχεδιάζει δύο φωτιστικά. Υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι που επίσης θέλουμε και να παρουσιάσουμε» παρεμβαίνει ο Δημήτρης σε έναν πιο αισιόδοξο τόνο.

Design σημαίνει διαδραστικότητα Στον πρόγραμμα της The Design Fair ιδιαίτερη θέση έχουν τα workspaces.“Θα έχει αρκετά workshop γιατί η εκπαίδευση, η παροχή γνώσης, η κουβέντα και η ανταλλαγή απόψεων των εμπλεκόμενων σε όλα τα στάδια του design ενός προϊόντος, από την έμπνευση μέχρι τη δημιουργία του αντικειμένου, είναι μία διαδραστική διαδικασία» λέει ο Δημήτρης. «Ο σωστός designer αλληλεπιδράει με το κοινό. Το διαμορφώνει αλλά και διαμορφώνεται» υπογραμμίζει. Παράλληλα με την The Design Fair υπάρχει και το The Design Fest. «Ένα φεστιβαλικό κομμάτι

με διάφορες δράσεις, όπως το «μουσείο» που είπε ο Umberto» συνεχίζει δίνοντας μία γεύση από το τι ετοιμάζεται: «Θα μας ενδιέφερε να δημιουργήσουμε και κάποιες διαδρομές design, κάποια design paths μέσα στην πόλη, ή ένα lighting design fest σε κάποια ιδιαίτερα σημεία για να δείξουμε τη δύναμη που έχει ο φωτισμός να μεταμορφώνει και να δημιουργεί ατμόσφαιρες». Οι τάσεις του design Υπάρχουν διακριτές τάσεις στο design σήμερα, ρωτάμε. Για τον Umberto «υπάρχει μία επιστροφή σε αυτό που είναι το σκανδιναβικό design, που αυτή τη στιγμή συνεχίζει να είναι πολύ αποδεκτό παγκόσμια. Τα τελευταία χρόνια διαπιστώνουμε και μία τάση προς το vintage,την αναφορά σε κάτι πιο παλιό, ας πούμε. Οι τάσεις αλλάζουνε συνεχώς. Σίγουρα πιέζουνε και φαινόμενα στυλ ΙΚΕΑ που ασκούνε μία δύναμη τρομακτική. Τα τελευταία χρόνια υπάρχει και μία έμφαση στο μποέμ, μέσω του vintage και του hipster π.χ. το μπαρμπεράδικο. Βλέπω και μία έντονη στροφή προς το έθνικ που νομίζω ότι θα εξελιχθεί σε mainstream, λόγω της παγκοσμιοποίησης που ανοίγει καινούργιες δυνατότητες στην προμήθεια (υλικών) που έχουνε ουσιαστικό νόημα. Για παράδειγμα στο outdoor στυλ με ινδονησιακά ξύλα, που στην Ελλάδα το παρακάνουνε. Παραείναι η ψάθα, π.χ. στις Κυκλάδες. Νομίζεις ότι είσαι στην Ινδία.» Στην ερώτηση μας αν υπάρχει ελληνικό design o Δημήτρης ξεκαθαρίζει «ότι αν είναι να δημιουργηθεί ένα στυλ όπως λέμε π.χ. Scandinavian που θα λες «α, είναι ελληνικό», πρώτα απ’ όλα πρέπει να δημιουργηθεί design στην Ελλάδα για να βρει μετά την περπατησιά του». Όντως συμφωνεί ο Umberto, “το ανάποδο δεν είναι καλό. Δηλαδή το να βιάσουμε κάτι για να πούμε ότι (αυτό) είμαστε εμείς. Θα το κατασπαράξουμε. Κάθε λαός έχει στοιχεία που δεν θα έπρεπε να τα εκμεταλλεύεται αλλά να βγαίνουν αυτόματα. Πολλές φορές τα στοιχεία αυτά βγαίνουν και με βάση τα υλικά που διαθέτει μία χώρα. Η Σκανδιναβία έχει το ξύλο, που το βρίσκεις παντού. Εδώ δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι». Design, καπιταλισμός και επανάσταση Τι ισχύ επιρροής έχει το design και οι designers πάνω στις επιλογές της αγοράς, ρωτάμε. «H βιομηχανία σκέφτεται το κέρ-

δος. Βγάζει προϊόντα που εμείς χρησιμοποιούμε, με τα οποία μοιραζόμαστε τη ζωή μας συνεχώς γιατί αυτοί πρέπει να βγάλουνε λεφτά. Το design είναι ένα φίλτρο», απαντάει ο Umberto. «Είναι αυτό που γεφυρώνει λίγο αυτή την ανάγκη της παραγωγής (για κέρδος) με τον άνθρωπο που θα χρησιμοποιήσει αυτό το προϊόν. Κι έτσι προσπαθεί να σου δώσει κάτι που πράγματι είναι στα μέτρα σου. Σκέφτεται εσένα. Σε σκέφτεται λίγο ο designer. Υπάρχει μέσα σε αυτή την απρόσωπη διαδικασία ένας άνθρωπος που βάζει τον εαυτό του, τη δημιουργία του, τη γνώση του, το ταλέντο του και όλα αυτά για να προσπαθεί να κάνει ανθρώπινο αυτό το προϊόν που εσύ θα το έχεις και που από αυτό κάποιος θα βγάλει κέρδος». «Η δουλειά του designer είναι η επανάσταση», συνεχίζει εξηγώντας ότι «το design πρέπει να είναι επαναστατικό γιατί πάει να σπάσει ένα κατεστημένο. Πάει να το προσαρμόσει σε αυτό που είναι ο άνθρωπος που θα έπρεπε να είναι στο κέντρο του design. Η δύναμη των designers είναι απίστευτη” πιστεύει ο Umberto “με την έννοια ότι όλα τα brands που θα δούμε στην The Design Fair έχουνε δομηθεί πάνω στην επιρροή του designer. Δεν έχουν φτιαχτεί επάνω στην βιομηχανία που προϋπήρχε. Είναι όπως στη μουσική» μας λέει. «Η βιομηχανία πιέζει για Britney Spears και Beyonce αλλά βγαίνουνε αυτοί που τα ανατρέπουν όλα.» Και ο Δημήτρης κλείνοντας συμπυκνώνει:“Από τη μία είναι το κέρδος και από την άλλη είναι οι άνθρωποι και εν τέλει αυτοί δημιουργούνε την ανταπόκριση στο προϊόν. Όπως είχα διαβάσει κάπου «design is for the people”.

❝

Θέλουμε να απενοχοποιήσουμε το design. Να το απελευθερώσουμε από την αντίληψη ότι αφορά μόνο κάτι ακριβό, ότι είναι πολυτέλεια.

❝

Design is for the people Σε αντίθεση με εκθέσεις που απευθύνονται αποκλειστικά στους επαγγελματίες συγκεκριμένων κλάδων η The Design Fair στοχεύει εκτός από τους επαγγελματίες και στο πλατύ κοινό. Για τον Δημήτρη αφορά και μία τακτική για να αλλάξει η προσέγγιση του design στην Ελλάδα. «Το design έχει αρκετές λύσεις για την καθημερινότητα» λέει, και «όταν έχεις ένα ενημερωμένο κοινό αυτό δημιουργεί μία πίεση από τα κάτω προς τα πάνω στους εμπλεκόμενους». Ο τρόπος να το πετύχει αυτό η έκθεση για τον Umberto, είναι «δείχνοντας τι είναι design μέσω των master pieces εταιρειών με ιστορία και παγκόσμια αναγνώριση, είτε είναι φωτιστικό, έπιπλο, υλικό κλπ.» Ετοιμάζεται έτσι κάτι σαν μικρό «μουσείο» με αντικείμενα καταξιωμένων ονομάτων, σα «μια μικρή ξενάγηση στην ιστορία του design”. Ο επισκέπτης “θα μπορεί να δει την πορεία του design και ταυτόχρονα να γνωρίσει τις εταιρείες που δραστηριοποιούνται στους οχτώ κλάδους” που φιλοξενούνται. Πιθανά θα υπάρχει και αντίστοιχος χώρος παρουσίασης του ελληνικού design, μας λένε οι διοργανωτές, με συμμετοχή ελληνικών εταιρειών «που σχεδιάζουν τα προϊόντα τους και χαίρουν διεθνούς αναγνώρισης».

μπορείς να βγεις προς τα έξω όταν είσαι με την ετικέτα του clopyrighter”, αναρωτιέται.

❝

ώστε να παράγονται καθημερινά αντικείμενα χρήσιμα, ιδανικά για αυτό που κάνουν. Επειδή έχουν τη σωστή διάρκεια ζωής, σέβονται το περιβάλλον τους και αισθητικά και με τα υλικά που χρησιμοποιούνε, επειδή επιτρέπουν την εύκολη αναπαραγωγή τους. Ο designer τα μελετάει όλα αυτά. Δεν είναι fashion το design, είναι κάτι άλλο. Μία κοινωνική πράξη», καταλήγει και «μπορεί ο καθένας να το πλησιάσει. Σήμερα είμαστε όλοι καταναλωτές και έχουμε συνεχώς βιομηχανικά προϊόντα στα χέρια μας».

Τα πολλά πρόσωπα

t’ s a girl! Όλα αρχίζουν από την πρώτη κιόλας στιγμή που βγαίνεις από το φιλόξενο περιβάλλον της μήτρας, στον αέρα. Ένας καταιγισμός από ροζ, μία μόδα που ξεκίνησε και επικράτησε από το 1940, που μας έχει πείσει για τα καλά ότι αυτό το χρώμα είναι το ιδανικό για τα κορίτσια. Αν και οι πολυεθνικές εταιρείες τείνουν, μετά από τόσους αγώνες ακτιβιστών, να διατηρήσουν την ουδετερότητα στα χρώματα, στο κομμάτι των παιχνιδιών δε βλέπουμε θεαματικές αλλαγές. Καροτσάκια, μωράκια, μωράκια που κλαίνε όταν πεινούν ή όταν έχουν λερωθεί, κουζινικά κι ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς... όλα τα σύνεργα που προετοιμάζουν το μικρό κοριτσάκι για τον κόσμο των μεγάλων. Για τον “ρόλο” της γυναίκας. Ξεχνάμε ότι τον σημαντικότερο ρόλο τον διαδραματίζει η φύση κι αυτόν τον ρόλο δε μπορούμε ούτε να τον αναχαιτίσουμε, αλλά ούτε και να τον καθοδηγήσουμε. Αγνοούμε ότι τα ένστικτα μας είναι ακούσια όπως ακριβώς ο χτύπος της καρδιάς. Δε μπορείς να αλλάξεις κάτι που απλά έχει –ενδεχομένως- ρυθμιστεί να δουλεύει αλλιώς.

των γυναικών

Illustrations: Laura Berger // www.lauraberger.com

Η δυσκολία του να είσαι Γυναίκα

Αγωνίες, υποχρεώσεις, αμφισβητήσεις πό πολύ μικρή ηλικία, ερχόμαστε αντιμέτωπες με τα ερωτηματικά του περιβάλλοντος μας: “Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” Αυτή είναι μία από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που απευθύνονται σε παιδιά. Λίγο πριν αποφασίσεις ότι θέλεις να γίνεις: αστροναύτης, μπαλαρίνα, γιατρός, τραγουδίστρια, νοσοκόμα κι εκεί που παίζεις αμέριμνα, ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι μία φορά το μήνα θα συμβαίνει κάτι στο σώμα σου, που ούτε σε απασχολεί να μάθεις τι είναι, ούτε γιατί σ’ εσένα; Απλά, αφού το έχει κι η μαμά, είναι κάτι οκ. Υπάρχουν, όμως, οι μέρες που δεν θα μπορέσεις να κάνεις γυμναστική, οι μέρες που θα πονάς πολύ, οι μέρες που η παιδικότητα σου ξεκινά να πηγαίνει περίπατο. Αλλάζει το σώμα σου, κι αν οι αλλαγές δεν είναι θεαματικές, φθηνά τη γλύτωσες. Αν πάλι έχεις στήθος μεγαλύτερο από ότι οι συμμαθήτριες σου, γίνεσαι και λίγο το “θέμα” των σχολικών διαλειμμάτων. Και κάπως έτσι, υπόγεια μπαίνει μέσα σου το σαράκι της ντροπής. Κρύβεις το στήθος σου καμπουριάζοντας, αποφεύγεις τα σουτιέν, γενικά νιώθεις σαν εξωγήινος. Αν υποθέσουμε ότι σου αρέσουν τα “ανδρικά” σπορ, ένα τεράστιο σύννεφο πλανάται από πάνω σου. Έχεις δει μούτρα ανθρώπου που ρωτάει κοριτσάκι: “Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;” κι εκείνο γεμάτο ενθουσιασμό του απαντάει: “Ποδοσφαιριστής”; Εκεί σε θέλω! Προβάλλονται τα στεγανά ένα-ένα μπροστά σου. Εντάξει, έχουμε ένα φοβερό προνόμιο οφείλω να το ομολογήσω. Σε αντίθεση με τα αγόρια, εμάς μας επιτρέπεται να κλαίμε. Μη σας πω επιβάλλεται. Μετά τις σπουδές –αν έχεις σπουδάσει- σειρά έχει ο

γάμος, η οικογένεια, τα παιδάκια... Λες κι όσοι ακολούθησαν αυτή τη σειρά πετάνε από τη χαρά τους και το συστήνουν και σ’ άλλους. Αλλά, ας μη γινόμαστε ό,τι δεν θέλουμε να είμαστε. Αφοριστικοί. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη λέξη: κοινωνία. Γιατί η κοινωνία είμαστε κι εμείς. Για τις γυναίκες που επιλέγουν άλλη διαδρομή και προτεραιότητα γι’ αυτές έχει η καριέρα, το τίμημα είναι σκληρό. Ίντριγκες, άνδρες σε θέση ισχύος, ανήθικες προτάσεις ή εκβιαστικές θέσεις... Όλα αυτά για να μπορέσει να έχει μία γυναίκα τη θέση που της αξίζει. Ο κόσμος προχωρά, όμως δεν είναι λίγες οι προσωπικότητες που επιβεβαίωσαν την σωματική και ψυχική βία που υπέστησαν προκειμένου να υπάρχουν στον επαγγελματικό χώρο που επιλέξαν. Ίσα δικαιώματα και παραπάνω υποχρεώσεις. Διεκδικήσαμε το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, της εργασίας, των ίσων δικαιωμάτων στην εργασία, στην πρόοδο, στη μόρφωση, στην εκπαίδευση, στις τέχνες... κι αφού τα καταφέραμε μια χαρά, αγνοήσαμε ότι οι ρόλοι πολλαπλασιάστηκαν. Γιατί η κοινωνία ζητά από το θηλυκό... να είναι: νοικοκυρά, μάνα, γυναίκα, ερωτεύσιμη, σέξι χωρίς να είναι σέξι, γιατί αλλιώς τα ήθελε ο απαυτός της, να είναι περιποιημένη, να υποτάσσεται στις επιταγές της μόδας (αποτρίχωση, laser, μανικιούρ- πεντικιούρ, βαμμένο μαλλί, γόβα,

της Στεφανίας Τσολάκη

φούστα) περπάτημα τόσο όσο, αλλά θηλυκό, γατούλα αλλά με νύχια για να αποφεύγει τους κακεντρεχείς, οπωσδήποτε με ερωτική ζωή,- την οποία να την κάνει και βούκινο για να μην αναρωτιέται κανείς για τα προσωπικά της- και γενικά ένα διάφανο ον το οποίο θα επιτρέπει τη θέαση του και στους εξωτερικούς παρατηρητές. Λίγο πριν χτυπήσεις κόκκινο από τον καθημερινό αγώνα του βιοπορισμού, την θέση της παίρνει άλλη μία ερώτηση- κόλαφος: Παιδάκι, πότε θα κάνεις; Φυσικά, αυτή η ερώτηση είναι παγίδα. Γιατί για να φτάσεις να κάνεις παιδί χρειάζεται: α. Να το θέλεις. β. Να έχεις επιλέξει έναν σύντροφο ζωής γ. Να έχεις λύσει όλα τα άλλα. Αλλά ποιος θα περιμένει να κάνεις όλα όσα θέλεις να κάνεις για να νιώσεις έτοιμη για οικογένεια; Μαζί με την ασύμφορη πίεση του γάμου, βιώνουμε και την βιολογική μας παρακμή. Γιατί ακόμα κι αν μία γυναίκα σήμερα μπορεί να δείχνει και είκοσι χρόνια νεότερη από την πραγματική της ηλικία, βιολογικά ο χρόνος δε δείχνει να σταματά. Άρα; Ξέρεις ότι όλα αυτά που ονειρεύεσαι έχουν ένα συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Αυτές είναι μερικές από τις δυσκολίες που βιώνει μία γυναίκα. Κι αν θέλουμε να πιστεύουμε ενδόμυχα ότι όλα αυτά σε λίγο θα ανήκουν στο παρελθόν, απ’ ότι φαίνεται θα χρειαστεί να περάσει πολύς καιρός για να αλλάξουν. Θέλει δουλειά πολύ.

"..aλλά, ας μη γινόμαστε ό,τι δεν θέλουμε να είμαστε. Αφοριστικοί. Και ας μην κρυβόμαστε πίσω από τη λέξη: κοινωνία."

FemMap Project

Φτιάξε τον γυναικείο χάρτη της πόλης!

Είναι φιλικό προς τις γυναίκες το αστικό περιβάλλον; Πόσο διαφορετική θα ήταν μία πόλη αν εξυπηρετούσε τις ανάγκες των γυναικών και πόσο εμπνευσμένη θα ήταν η συνολική της εικόνα; Πόσες γυναίκες είναι υπεύθυνες ή συμμετέχουν ενεργά στο πολεοδομικό σχέδιο της πόλης;

Δανάη Λιοδάκη έχοντας ολοκληρώσει τις σπουδές της στην αρχιτεκτονική και το θέατρο, θέλησε- με αφορμή το πρόγραμμα: Start- Create Cultural Change- να οραματιστεί την Αθήνα μέσα από τη γυναικεία σκοπιά. Το αποτέλεσμα; To FemMap! Είναι ο δημόσιος χώρος φιλικός προς τις γυναίκες; Η Δανάη Λιοδάκη μας απαντά: “Αντιθέτως, τα χρόνια της κρίσης ο δημόσιος χώρος έχει γίνει πιο εχθρικός κι επιθετικός. Αυτός ήταν ένας επιπλέον λόγος που συνέβαλλε στην ιδέα του εγχειρήματος”. Ο γυναικείος χάρτης συνδυάζει την τέχνη και τον πολιτισμό. Από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Μάιο του 2020, με βάση το τρίγωνο: Πλ. Αμερικής, Βικτωρίας και Κυψέλης, παρέχονται εργαστήρια για τις γυναίκες της περιοχής του κέντρου, με ελεύθερη συμμετοχή, ανεξάρτητα από χώρα προέλευσης, οικονομικής κατάστασης και ηλικίας. Περιηγήσεις με αποτύπωση των συναισθημάτων που προκαλούνται σε κάθε σημείο “εξερεύνησης” της πόλης, εικαστικά ή δημιουργική γραφή είναι κάποια από τα “δώρα” της ενέργειας. Όλα τα στοιχεία που θα συλλεχθούν από το FemMap θα παραχωρηθούν για μελέτη σε αρχιτέκτονες, γραφίστες και θα αξιοποιηθούν ως ένα υπόβαθρο για να ανεβάσουν τα έργα τους οι συμμετέχουσες των εικαστικών. Φυσικά, όλοι μας θα έχουμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε τα αποτελέσματα αυτής

Το FemMap Project στοχεύει να φωτίσει την πόλη από μία συγκεκριμένη οπτική: την οπτική των γυναικών.

της δράσης, μέσω της πλατφόρμας που θα φιλοξενεί το πρόγραμμα. Μπορείτε να δηλώσετε συμμετοχή για τις σαββατιάτικες συναντήσεις στην σελίδα του Fem Map και να είσαστε κι εσείς κομμάτι αυτής της ευρηματικής ιδέας. Στόχος του FemMap: ”Να εκφραστούν δημιουργικά οι συμμετέχουσες ως γυναίκες της γειτονιάς, να γνωριστούμε και να δούμε όλα αυτά που μας ενώνουν. Πιστεύω, πως αν κάθε κοινωνική ομάδα δημιουργούσε το δικό της χάρτη, αυτό θα την βοηθούσε να αγκαλιάσει πιο πολύ την περιοχή, να την αισθανθεί δική της και να έχει μία άλλη υπόσταση στον χώρο.” Η Δανάη Λιοδάκη συμπληρώνει: “ Οι γυναίκες ανέκαθεν συνδέονταν με τον εσωτερικό χώρο. Ο στόχος μας είναι να μπορούν κάποια στιγμή να αισθανθούν ασφαλείς και στον δημόσιο χώρο.” Το έργο πραγματοποιείται με την υποστήριξη του START. Το START είναι ένα πρόγραμμα του Robert Bosch Stiftung, που υλοποιείται σε συνεργασία με το Goethe-Institut Thessaloniki & την Ομοσπονδιακή Ένωση Κοινωνικοπολιτιστικών Κέντρων, και υποστηρίζεται από το Κοινωφελές Ίδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση και το Ίδρυμα Μποδοσάκη. Για περισσότερες πληροφορίες μπείτε στη σελίδα του FemMap: www.femmap.gr

Η ισχύς εν τη ενώσει

Μία ποιήτρια, μία συγγραφέας, μία υπεύθυνη εκδόσεων… και μία δυνατή φιλία.

Ασημίνα Γιαννοπούλου Ελένη Φουρνάρου

Δώρα Κασκάλη

Ασημίνα Γιαννοπούλου:

Ελένη Φουρνάρου:

Δώρα Κασκάλη:

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που είναι μεγάλοι κύκλοι, σημαντικοί. Ένας τέτοιος κύκλος είναι για ‘μένα η Ελένη. Συναντηθήκαμε όταν ένας φίλος με προέτρεψε να πάω σε παρουσίαση βιβλίου της, ήταν τον Ιούνιο του 2015. Δεν χρειάστηκε προσπάθεια για να νιώσουμε ότι υπήρχε όχι μόνο χημεία μεταξύ μας, αλλά θα εξελισσόταν σε σχέση ζωής.

Τη Δώρα τη γνώρισα στο Facebook, ως συγγραφέα και ποιήτρια. Μου άρεσε ο τρόπος που έγραφε, οπότε αρχίσαμε να επικοινωνούμε συντεχνιακά. Κάποια στιγμή κατέβηκε Αθήνα, συναντηθήκαμε στο πάλαι ποτέ Φλοράλ για καφέ και καταλάβαμε πως θα αγαπιόμαστε για πάντα. Τη λέω “νεράιδα” και “δωράκι μου” γιατί είναι. Έχουμε κουβεντιάσει ατέλειωτα από κοντά, από μέσεντζερ κι από τηλέφωνα. Έχουμε φάει, έχουμε πιει, έχουμε κοιμηθεί παρέα.

Με την Ελένη γνωριστήκαμε από το Facebook, αλλά ήθελα μια δια ζώσης επαφή. Ήταν 2013, νομίζω φθινόπωρο. Ήπιαμε καφέ στο Φλοράλ κι από τότε ένιωσα ότι άφηνα ένα κομμάτι της καρδιάς μου στην Αθήνα.

Η Ελένη είναι από εκείνους τους ανθρώπους, που με καταλαβαίνουν δίχως πολλά λόγια. Ξέρει τι νιώθω, έχουμε την ίδια στάση ζωής, το ίδιο χιούμορ, πολλές φορές νιώθουμε ότι κινούμαστε πέρα από καταστάσεις ή γεγονότα… κάποιος θα μας έλεγε αναίσθητες ή κυνικές, όμως όχι. Είναι που έχουμε τελειώσει με το φιλοσοφείν κι έχουμε περάσει στο απολαμβάνειν. Με την Ελένη μιλάμε την ίδια γλώσσα. Μοιραζόμαστε όνειρα, γελάμε, ξεφορτώνουμε τα βαρίδια μας. Τα βιβλία κι η τέχνη οπωσδήποτε μας απασχολούν. Εγώ είμαι 20 χρόνια στις εκδόσεις, η Ελένη συγγραφέας, αναπόφευκτα λοιπόν μιλάμε για βιβλία και συγγραφείς. Ο μεγάλος "κύκλος" που λέγεται Ελένη κρύβει μέσα του άλλους κύκλους, πολύ ενδιαφέροντες. Ένας από αυτούς είναι η Δώρα. Δεν άργησα να τη γνωρίσω. Η Ελένη ήταν πάντα περήφανη γι’ αυτήν κι όταν κατέβηκε μια φορά στην Αθήνα βρεθήκαμε. Η Δώρα είναι ένα πλάσμα δυναμικό και αιθέριο συνάμα. Η ευαισθησία που εκφράζει μέσα από την ποίηση της με κέντρισε. Μας ένωσαν και αγωνίες. Δεν βρισκόμαστε συχνά, μαθαίνω όμως νέα της και ξέρω ότι πάντα θα είναι εκεί. Οι μικροί κύκλοι που έχει η Ελένη στην αγκαλιά της, όπως η Δώρα και λίγα ακόμα άτομα είναι φίλες πίστες, γεμάτες αγάπη. Νιώθω τυχερή που τις έχω στη ζωή μου!

Έχω κλάψει απαρηγόρητη στην αγκαλιά της. Στην πραγματικότητα είναι η φωνή της συνείδησής μου: με “αναγκάζει” να της λέω πράγματα που δεν έχω παραδεχτεί ούτε στον εαυτό μου. Την καμαρώνω πολύ - για τα γραπτά της, το μυαλό και το συναίσθημα. Τη ζηλεύω για τον απόλυτο τρόπο που δίνεται. Θα την αγαπώ για πάντα. Η Ασημίνα είναι η γοργόνα μου. Γνωριστήκαμε στην παρουσίαση των Μικροαστών και γίναμε κολλητές στα πέντε πρώτα λεπτά που κουβεντιάσαμε. Μοιραζόμαστε τα πιο βρώμικα μυστικά μας με καταπληκτική αφέλεια, ανταλλάσσουμε ρούχα και, αν είχαμε γνωριστεί νωρίτερα, μάλλον θα ανταλλάσσαμε και αγόρια. Σας κουτσομπολεύουμε και σας κοροϊδεύουμε όλους. Γελάμε πάρα πολύ, ακόμα κι όταν κλαίμε. Μαζεύουμε περιστατικά για να διηγηθούμε αποκλειστικά η μία στην άλλη (“Αυτό ήθελα να στο πω”). Βγαίνουμε ακόμα στα μπαρ για ποτό και φλυαρία. Δεν μπορώ να πω περισσότερα για την Ασημίνα - υπάρχει πολύς κόσμος που θα μας έκοβε την καλημέρα. Και με τις δυο ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Και τρελαίνομαι όταν οι φίλες μου αγαπούν τις φίλες μου και γίνεται όλο αυτό ένα πανηγύρι χαράς, αλήθειας κι αγάπης δυνατής.

Είναι η μυστικοσύμβουλός μου, η ηρωίδα μου, το στήριγμα στα δύσκολα. Αντλώ από το κουράγιο της, το πόσο επιφανειακά ανάλαφρα τα εκλαμβάνει όλα, αλλά δεν μπορεί να μου κρυφτεί. Είμαι η νεράιδα της, αυτή που πάντα πάει με την καρδιά και η Ελένη μαζεύει τα αίματα και με γιατροπορεύει από το τηλέφωνο ή στον δερμάτινο καναπέ της. Αγαπώ όλα τα δικά της, τη λεμονιά της, το σπίτι της, τα βιβλία που αρχίζει, τα σχέδια που κάνει, τις φίλες της. Έτσι γνώρισα την Ασημίνα, ένα πλάσμα με απόκοσμη ομορφιά, γενναιότητα και κότσια. Καταξιωμένη στο χώρο της, άνθρωπος που αγαπιέται από την αρχή. Μπορεί να μην βλεπόμαστε συχνά λόγω απόστασης, αλλά μαθαίνω νέα της και χαίρομαι γι' αυτήν. Αν κάποτε τα φέρει η ζωή αλλιώς, θα κάνουμε ένα κοινόβιο και ως αιώνια κορίτσια θα γελάμε, θα γράφουμε ιστορίες και θα αγαπιόμαστε. Για πάντα.

με την καλύτερη και την περισσότερη μουσική

www.galaxy92.gr

Είσαι μία από αυτές Έξι γυναίκες, έξι διαφορετικές προσωπικότητες, μιλούν για τα δικά τους γυναικεία πρότυπα και μας αφιερώνουν ένα αγαπημένο τους τραγούδι

Βασιλική Δρίβα

Ελένη Λειβαδίτη

Χριστίνα Πούλου

Δημ. Υπάλληλος- ηθοποιός, με σύνδρομο Αχονδροπλασίας

Ιδ. Υπάλληλος- μονογονεϊκή οικογένεια

Μητέρα & Executive Business Consultant & Coach

Ονομάζομαι Βασιλική Δρίβα και έκλεισα τα 40 μου χρόνια. Κατάγομαι από τη Λάρισα, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια μένω μόνιμα στην Αθήνα. Αυτό που ίσως με ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες γυναίκες είναι το σύνδρομο Αχονδροπλασίας οστών που είναι γνωστό ως Νανισμός. Συνήθως οι άνθρωποι με Νανισμό βιώνουν κοινωνική απομόνωση και δυσκολίες στην αγορά εργασίας. Η ίδια, έχω βιώσει ρατσισμό αλλά στα όρια που κατανοείς πως για τον άνθρωπο το διαφορετικό και το αλλιώτικο από αυτό που έχεις συνηθίσει, δεν είναι εύκολο να αποδομηθεί, παρά μόνο με τη γνώση και τις σχέσεις των ανθρώπων. Πορευόμαστε μαζί κάθε μέρα. Χωρίς αυτό δε θα είχα τη δουλειά που έχω, τον άνθρωπο που ερωτεύτηκα και παντρεύτηκα , το σπίτι μου, το μεγάλο δώρο που μου προσφέρεται η ενασχόληση με το θέατρο, τη ζωή μου με ανθρώπους που με αγαπούν γι’ αυτό που είμαι... Πρότυπο για μένα είναι ο άνθρωπος που έχει επιλέξει σαν τρόπο ζωής, το καλό προς τον άλλο άνθρωπο. Το αγαπημένο μου τραγούδι αυτό το διάστημα είναι της Billie Eilish “You don’t get my high anymore” και το αφιερώνω σε όλους αυτούς που φοβούνται πως η ζωή και όλα όσα έχουν επιλέξει ,ίσως μια μέρα θα σταματήσουν να τους «φτιάχνουν»..

Ονομάζομαι Ελένη Λειβαδίτη, εργάζομαι στον ιδιωτικό τομέα και είμαι διαζευγμένη και μητέρα ενός αγοριού. Μονογονεϊκή οικογένεια νιώθεις κάποιες φορές και πριν χωρίσεις. Ο σύζυγος που επέλεξες για να σηκώσετε μαζί τον ζυγό.. δεν κάνει για "βαριές" δουλειές. Τελείωσαν τα ψέματα αλλά όχι και η ζωή. Πρέπει να βάλεις μια σειρά. Να κρατηθείς δυνατή και ψυχικά ήρεμη. Δυσκολίες υπάρχουν.. μα και πριν υπήρχαν. Ο κύκλος σου δε στο λέει αλλά κάνει ενδόμυχες σκέψεις: "Θα τα βγάλει πέρα μόνη της;", "Μήπως κινδυνεύω να ξελογιάσει τον άντρα μου;". Δε σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος.. ο κόσμος πάντα θα βρει να πει. Είναι στιγμές που η μοναξιά σε φοβίζει. Η σκέψη να αγκιστρωθείς στο παιδί σου και να ξεχάσεις εσένα, τρομάζει. Δε θα το κάνεις. Γιατί ξέρεις καλά ότι, μόνο εάν εσύ φροντίσεις τον εαυτό σου και είσαι ήρεμη, τότε θα είναι καλά και το παιδί σου. Γυναικείο πρότυπο: Όλες οι γυναίκες που βλέπουν τη ζωή με θετικό πρόσημο. Το τραγούδι που αγαπώ είναι το: “Mi Mujer” του Nicolas Jaar.

Ονομάζομαι Χριστίνα Πούλου και είμαι Executive Business Consultant & Coach. Στις ανώτερες θέσεις διοίκησης στην Ευρώπη μόνο το 7% είναι γυναίκες… Για ‘μένα η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να διατηρήσω την ταυτότητα μου ως γυναίκα και να εκπληρώσω, να βιώσω ισορροπημένα και τις άλλες πτυχές της ζωής μου: την μητρότητα, την οικογένεια, τους φίλους. Εύκολα ξεχνιέσαι ή μαγεύεσαι από την εξουσία της θέσης και ξεχνάς ότι πιο σημαντική είναι η εξουσία της φύσης. Η δύναμη και η πληρότητα της γυναικείας σου φύσης είναι σημαντική και δεν χρειάζεται να γίνεις «άνδρας» για να ηγηθείς ή να διοικήσεις. Αυτό είναι μεγάλη παγίδα, γιατί μπορεί να χάσεις σπουδαία κομμάτια της ζωής σου κι όταν το καταλάβεις να είναι πια μη αναστρέψιμο. Το δικό μου πρότυπο… Πάντα θαύμαζα κι απορούσα πώς μπορεί η Mary Barra, CEO of General Motors, να έχει καταφέρει κάτι τόσο μοναδικό. Να γίνει η πρώτη CEO σε μία τόσο ανδροκρατούμενη επιχειρηματική κοινότητα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι το “Fight Song” της Rachel Platten.

6 γυναίκες

όρη, μάνα, αδελφή, άγαμη, διαζευγμένη ή με οικογένεια. Κοινό στοιχείο; Η γυναικεία φύση. Επιλέξαμε έξι γυναίκες να μας μιλήσουν για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν ή αντιμετωπίζουν σε επαγγελματικό ή προσωπικό επίπεδο, τα γυναικεία τους πρότυπα και, τέλος, ζητήσαμε από αυτές να μας αφιερώσουν το αγαπημένο τους τραγούδι. Η Βασιλική Δρίβα, η Ελένη Λειβαδίτη,

η Χριστίνα Πούλου, η Δέσποινα Μέξη, η Lauretta Macauley, η Smaragda Αλεξανδρή, είναι γυναίκες που η κάθε μία έχει τη δική της διαδρομή, τα δικά της όνειρα κι αντιμετωπίζει τις δικές της καθημερινές δυσκολίες. Στα δικά τους λόγια θα βρεις κι εσύ τον εαυτό σου, εξάλλου είναι μία από εμάς και είμαστε μία από αυτές!

"Στα δικά τους λόγια θα βρεις κι εσύ τον εαυτό σου, εξάλλου είναι μία από εμάς και είμαστε μία από αυτές! "

Δέσποινα Μέξη

Lauretta Macauley

Smaragda Αλεξανδρή

Πωλήτρια

Μετανάστρια Ιδ. υπάλληλος

Τραγουδοποιός

Ονομάζομαι Δέσποινα Μέξη και είμαι υπάλληλος στην λιανική πώληση. Η κυριότερη δυσκολία που αντιμετωπίζω τα τελευταία χρόνια, ως πωλήτρια, σχετίζεται με τις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν στη χώρα μας. Η βασική μου αρμοδιότητα συνίσταται στο να καταφέρνω να πείθω τους υποψήφιους αγοραστές να πραγματοποιούν κάθε φορά όσο περισσότερες αγορές γίνεται. Αντιλαμβάνεστε ότι το κομμάτι αυτό είναι και το πιο δύσκολο, δεδομένης της οικονομικής κρίσης, αφού παράλληλα σε αναγκάζει να σέβεσαι το πορτοφόλι του καθενός και να μην γίνεσαι πιεστικός. Το δικό μου γυναικείο πρότυπο: Η αλήθεια είναι ότι έχω τη χαρά να περιτριγυρίζομαι καθημερινά από γυναίκες που η κάθε μία ξεχωριστά θα μπορούσε να αποτελεί το καλύτερο πρότυπο για ‘μένα, χωρίς να χρειάζεται να καταφύγω σε κάποια διάσημη περσόνα όπως συνηθίζεται. Το βασικότερο όμως χαρακτηριστικό που με εντυπωσιάζει είναι η πολυπραγμοσύνη μιας γυναίκας που εργάζεται, διατηρεί χόμπι, κοινωνική ζωή και οικογένεια. Αυτό είναι το πρότυπο για ‘μένα. Το αγαπημένο μου τραγούδι είναι του Χ. Βαρθακούρη το «Έρωτας είναι θαρρώ»

Ονομάζομαι Lauretta Macauley και κατάγομαι από τη Σιέρα Λεόνε. Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα είναι το να βρίσκομαι στην Ελλάδα, για αρκετά χρόνια, χωρίς τα απαραίτητα έγγραφα και την άδεια παραμονής. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα πολλές φορές να εργάζομαι απλήρωτη και με τον φόβο ότι αν διεκδικήσω τα χρήματα μου ή μιλήσω, θα με στείλουν πίσω στην χώρα μου. Χωρίς την άδεια παραμονής είσαι τίποτα. Ήρθα σε μικρή ηλικία στην Ελλάδα, αφήνοντας πίσω την οικογένεια μου- λόγω δικτατορίας στην χώρα μου- και βρήκα τη μία αδερφή μου, από τα τρία αδέρφια μου, μετά από πολλά χρόνια. Πέρασα δύσκολες στιγμές. Δούλεψα ως οικιακή βοηθός και μάλιστα στην πρώτη δουλειά, επειδή δεν είχαν χώρο για το προσωπικό, κοιμόμουν στην αποθήκη με τα κρασιά. Το πρότυπο γυναίκας είναι όλες αυτές που προσπαθούν για το καλύτερο. Όλες εκείνες που αγωνίζονται, αυτές είναι για εμένα το πρότυπο μου. Το τραγούδι που αγαπώ και αφιερώνω είναι του Bob Marley το “Everything’s gonna be alright”.

Ονομάζομαι Smaragda Αλεξανδρή, ή καλύτερα Sma ra gda και είμαι εικοσιπέντε χρονών. Ήμουν αρκετά τυχερή γιατί πέτυχα αυτή τη μεταβατική φάση που άλλαζε η κουλτούρα πάνω στο θέμα της ομοφυλοφιλίας. Δεν είμαστε ακόμα τέλειοι, αλλά έχουν γίνει πολλά βήματα. Μεγάλωσα σε ένα καθεστώς εντελώς διαφορετικό από αυτό που έχει μεγαλώσει κάποιος δέκα χρόνια μεγαλύτερος μου. Στην εφηβεία μου είχα τον φόβο ότι ίσως να μην με αποδεχτούν οι άνθρωποι μου, η οικογένεια μου. Τελικά, αυτός ο φόβος ξεπεράστηκε γιατί υπήρχε αγάπη. Θα ήθελα μεγαλώνοντας να μοιάσω στη Τζέιν Φόντα, στη Λίλι Τόμλιν και στην θεάρα Ντόλι Πάρτον, που τους γράφει όλους. Το τραγούδι που θα αφιέρωνα είναι ένα δικό μου κομμάτι που λέγεται “Διαστημόπλοιο”, και υπάρχει on line σε μία σπιτική ηχογράφηση. Είναι η πρώτη φορά που γράφω ένα τραγούδι που δεν είναι αφιερωμένο σε κάποιον άνθρωπο, ούτε αφορά κάποια κατάσταση. Είναι ένα τραγούδι αφιερωμένο στο δωμάτιο μου, που τόσο πολύ το αγαπώ και νιώθω ότι είναι το μαγικό μου διαστημόπλοιο.

Ο ΧΩΡΟΣ

Το Baratin σχεδιάστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να εκμεταλλευτεί τα μεγάλα ανοίγματα μπροστά, αλλά και την φυσικά φωτιζόμενη πίσω σάλα, με την λογική του loft, δημιουργώντας μια αίσθηση οικειότητας και χαλαρής διάθεσης. Η vintage, ξύλινη, ευρωπαϊκή μπάρα, το ψηλό, κεντρικό, μοναστηριακό τραπέζι, η σάλα του εστιατορίου σε αποικιακό στιλ, η αίσθηση του φυσικού φωτισμού το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, αλλά και η ιδανική απόσταση ανάμεσα στα καθίσματα, αναβαθμίζει την ποιότητα της εμπειρίας.

To Baratin, στην καρδιά της Νέας Φιλαδέλφειας διανύει με επιτυχία τον 5o χρόνο λειτουργίας του. Απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες και έχει αγαπηθεί τόσο για την ιδιαίτερη και εντυπωσιακή αισθητική του που δίνει έμφαση στη λεπτομέρεια, όσο και για την ποιότητα σε όλα τα προσφερόμενα είδη του. Με τη θέα στην βεγγέρα του πεζόδρομου, την ψηλοτάβανη σάλα και την ανεπανάληπτα estet μπάρα του, το συγκεκριμένο προσφέρει μια διαφορετική εμπειρία φιλοξενίας με τη χαλαρή και οικεία διάθεση που δημιουργεί. Η πρώτη επίσκεψη στο Baratin αποτελεί έκπληξη και όλες οι αισθήσεις τίθενται σε λειτουργία. Τα μάτια απολαμβάνουν το άρτιο περιβάλλον, ο ουρανίσκος ευχαριστιέται από γεύσεις και υφές, ενώ η μουσική έχει ιδανική ένταση για να απολαύσεις ένα ρομαντικό ραντεβού ή ένα χαλαρό, επαγγελματικό lunch. H πολύσημη λέξη «Βaratin» στα γαλλικά, που μπορεί να σημαίνει κολακεία, παραμύθι ή κουτσομπολιό, παραπέμπει σε μια διάθεση οικειότητας και «ανοίγματος»: κοινώς το μαγαζί έχει όλες εκείνες τις προδιαγραφές που μπορούν σύντομα να το χρίσουν σε δικό σου στέκι. Μια σειρά από επιλεγμένα events, όπως το επερχόμενο πάρτυ μασκέ, αποτελούν επιπλέον καλούς λόγους επίσκεψης, ενώ οι resident djs του μαγαζιού ξέρουν καλά πώς να μετατρέψουν μια απλή έξοδο για ποτό σε διασκέδαση. Είτε το επιλέξεις για καφέ, είτε για ποτό, είτε για φαγητό, είτε για όλα μαζί, το μόνο σίγουρο είναι ότι θα επιστρέψεις σύντομα για να δοκιμάσεις άλλους συνδυασμούς απόλαυσης. Με παιχνιδιάρικη διάθεση για άμεση κοινωνικοποίηση, το Baratin προσφέρει, ουσιαστικά, ένα ανοιχτό σπίτι για συναντήσεις και συζητήσεις.

Η μοσχοβολιστή μπάρα Η παρασκευή του καφέ από τα παιδιά πίσω από την μπάρα του Baratin έχει αναχθεί σε τέχνη που μπορεί κάποιος να χορτάσει τόσο με τα μάτια όσο και με τη μύτη. Ο καφές του Baratin εκτός από fair trade, είναι βιολογικός και παρασκευάζεται στην χειροκίνητη custom made μηχανή, γεγονός που ενισχύει τα αρώματα και την γεύση του αλλά και συμβάλλει στην planet friendly λογική.

Είναι στιγμές που θες να «απιστήσεις» λίγο στα αγαπημένα σου στέκια και να βγεις σε άγρα νέων, εκτός της ζώνης ασφαλείας σου. Στη Νέα Φιλαδέλφεια υπάρχει το μαγαζί που σου δίνει τον τέλειο λόγο να το κάνεις.

Βγαίνουμε λίγο εκτός κέντρου, λοιπόν, και μας αρέσει! Της Γεωργίας Δρακάκη

Της Γεωργίας Δρακάκη

Λ. Δεκελείας 120, Νέα Φιλαδέλφεια // τ: 210 2522 228

fb: BaratinDrinkDineHomeBar ig: baratin_home_bar

Το άκρως ενδιαφέρον μενού

Η εξειδικευμένη κάβα κρασιών

Επιλογές πρωινού, πιάτα για brunch, αλλά και οι προτάσεις finger food, οι ποικιλίες τυριών και αλλαντικών και τα ντελικάτα ορεκτικά μπορούν να αποτελέσουν ιδανική λύση για ένα ελαφρύ γεύμα κάθε ώρα της ημέρας. Το menu του εστιατορίου ανανεώνεται τακτικά και απογειώνει γευστικά κλασικές και νέες συνταγές: quality dining, λοιπόν, από τις 14:00 ως τα μεσάνυχτα με τιμές λογικότατες.

Μετά από μελέτη εξειδικευμένων οινοχόων, 150 ετικέτες επιλεγμένων κρασιών ελληνικού και διεθνούς αμπελώνα, εκ των οποίων 60 προσφέρονται και σε ποτήρι, δημιουργούν μία από τις πλέον προσεγμένες αθηναϊκές κάβες. Ανάμεσά τους, μοναδικές ετικέτες περιορισμένης εμφιάλωσης. Ο επισκέπτης του Baratin μαθαίνει να αγαπά το καλό κρασί, καθώς προσφέρεται η δυνατότητα εξειδικευμένης συμβουλής από sommelier για ιδανικά wine & food pairings.

Εκτός από τα κλασικά και τα ευφάνταστα cocktail του καταλόγου, η κάβα του μπαρ περιλαμβάνει μια μεγάλη ποικιλία σε ετικέτες premium gin, παλαιωμένου ρουμιού, γιαπωνέζικων whiskey και άλλων εκλεκτών ποτών. Γι’ αυτό, στην δική μου βόλτα από το Baratin, απόλαυσα στην υπέροχη μπάρα του ένα ποτήρι bourbon χωρίς πάγο, όπως μου αρέσει.

ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΗΝ

ΑΚΡΟΠΟΛΗ Της Άντας Κουγιά

Παράδειγμα ισορροπίας, ευρυθμίας και λιτότητας. Μνημείο θαυ-

γραφίζει» τα μονοπάτια στο Θησείο, τη Λυσιστράτη να κηρύσσει

μασμού σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης. Αυτός είναι ο Παρ-

τη σεξουαλική απεργία και την Πραξαγόρα να αρπάζει την εξουσία

θενώνας που στηρίζεται πάνω στο Βράχο της Ακρόπολης. Σήμα

από τα χέρια των αντρών.

κατατεθέν μιας Πόλης αρχαίας που ζει μέχρι σήμερα. Μια περιο-

Την «Κερένια Κούκλα» του Χρηστομάνου να φαντάζεται τις Από-

χή που κρατάει στίγματα από όλη την ιστορία που έζησε εδώ και

κριες που δεν μπορούσε να χαρεί στην Πλάκα και στα Πετράλωνα,

τουλάχιστον 5000 χρόνια. Μια ενιαία βόλτα στις συνοικίες και στα

την πομπή των Παναθηναίων να αφήνει ίχνη τροχών στα Προπύ-

σοκάκια σου χαρίζει η Ακρόπολη. Ξεκινάς και πας. Με μια ανάσα,

λαια, τις πολιτικές αντιπαραθέσεις στο Μοναστηράκι επί Όθωνα,

μια περπατησιά έχεις δει την ουσία της Αθήνας. Μια ενιαία και αέ-

τα κουτσαβάκια στου Ψυρρή, τους νησιώτες να χτίζουν τα Ανα-

ναη βόλτα στο χρόνο, στην ιστορία, στο παρόν, στο παρελθόν στο

φιώτικα, το cine Paris να ανοίγει τις πόρτες του και να παίζει «Κα-

μέλλον. Όλα αυτά, με σημείο αναφοράς ένα βράχο και ένα ναό που

ζαμπλάνκα», το μπαρμπά-Γιάννη τον Κανατά να πουλάει την πρα-

στέκονται αγονάτιστοι στους αιώνες.

μάτεια του, τους κυνηγημένους που κρύβονταν στις υπόγειες στοές, τον Σωκράτη να συνομιλεί με το Λόρδο Μπάιρον, τον Πλάτωνα

Αντικρύζοντας την Ακρόπολη, συνδέω όλη την Ιστορία σε ένα συ-

και τον Αριστοτέλη με κάθε έφηβο που ψάχνει να βρει το νόημα

νεχές: τους άγνωστους εργάτες που κουβάλησαν το πεντελικό μάρ-

της ζωής.

μαρο, το Μιμήκο και τη Μαίρη να ερωτεύονται και να αυτοκτονούν

Και όλοι αυτοί, συναντιούνται με κάθε μικρή ή μεγάλη ιστορία, που

σαν το Ρωμαίο και την Ιουλιέτα, τους Τούρκους να χτίζουν τζαμί,

γεννήθηκε ή τέλειωσε κάτω από την Ακρόπολη.

τη θεά Αθηνά να καρφώνει το Ερέχθειο με ένα ξύλο από ελιά, τον

Τελικά, το θέμα δεν είναι τι αντικρύζουμε εμείς κοιτάζοντας το

Αθανάσιο Διάκο να συνεχίζει την Επανάσταση, τον Αισχύλο να

Βράχο. Αλλά πόσα μάτια και στιγμές έχουν αντικρύσει και η Ακρό-

γράφει την Ορέστεια, την ομάδα του Δημήτρη Πικιώνη να «ζω-

πολη και ο Παρθενώνας.

ΕΔΩ ΕΡXΟΝΤΑΙ ΟΛΟΙ Στην Ακρόπολη και στα πέριξ θα τους δεις όλους: τουρίστες που έρχονται για να γνωρίσουν το αρχαιοελληνικό μεγαλείο ή τη διάσημη νυχτερινή ζωή της Πόλης. Ντυμένοι με καπέλο και σανδάλι ή σύμφωνα με τη μόδα και την κουλτούρα της χώρας τους, γεμίζουν τα στενά όλες τις εποχές του χρόνου. Μαθητές που βρίσκονται εκεί γύρω είτε για σχολικές επισκέψεις είτε για… σκασιαρχείο στολίζουν την Ακρόπολη και τις γειτονιές της κατά ομάδες και ξεσηκώνουν τον κόσμο με τα γέλια και τις πλάκες! Ζευγαράκια στα πρώτα ραντεβού τους επιλέγουν πάντα για ρομαντική urban βόλτα την Ακρόπολη. Πόσα πρώτα φιλιά έχουν λάβει χώρα άραγε στα Αναφιώτικα, στα βραχάκια ή στο Αστεροσκοπείο;

Κ ΑΙΩΝΙΩΣ

ΠΑΡΟΥΣΑ Ακρόπολις. Μια «πόλη στην άκρη» στο πραγματικό και νοητό κέντρο της πόλης των Αθηνών, στο επίκεντρο του Ελληνισμού και του παγκόσμιου πολιτισμού. Μια πολυσήμαντη φυσική και μνημειακή ολότητα άρρηκτα δεμένη με το αττικό τοπίο, μπολιασμένη από τους ήχους και τα βήματα, νοτισμένη από τις ανάσες χιλιετιών των αναρίθμητων χρηστών ή επισκεπτών της. Ένας αειθαλής ιδεότοπος με οικουμενική ακτινοβολία, ο οποίος, με τις ορατές και τις αθέατες όψεις του, εξ αρχαιοτάτων χρόνων συνεχίζει να διεγείρει την ατομική και συλλογική μας συνείδηση ποικιλοτρόπως. Πανανθρώπινο, αρχετυπικό πλέον, σύμβολο σοφίας, αρμονίας και ωραιότητας, επιτομή του κλασσικού, κορυφαίος εκφραστής της δύναμης και του κάλλους του ανθρώπινου πνεύματος, υπερβαίνει τα τοπικά και εθνικά σύνορα, συγκινεί, εμπνέει, ανασημασιοδοτείται σε κάθε εποχή μέσα από την ματιά του εκάστοτε παρατηρητή.

Στον ιερό βράχο, που δεσπόζει αγέρωχος σε πείσμα των αιώνων, μερικώς ερειπωμένος αλλά ιδιαίτερα επιβλητικός, περιτριγυρισμένος από τις συνωστισμένες οικοδομικές συστάδες του σημερινού πολεοδομικού ιστού, χτυπάει ακόμα η καρδιά του ανήσυχου, ελεύθερα και κριτικά σκεπτόμενου πολίτη. Η αίγλη, με την οποία έχει περιβληθεί αυτό το εμβληματικό τοπόσημο, διαχρονικά ή συγχρονικά, κατά την μακραίωνη εξελικτική πορεία του, είναι αναμφισβήτητη· ο πρωταγωνιστικός ρόλος της στους αθηναϊκούς μύθους, οι παμπάλαιες λατρείες και οι μεγάλες θρησκευτικές εορτές της, η εμπλοκή της σε καθοριστικά για την ιστορία της πόλης γεγονότα, οι επάλληλες χρήσεις της από την προϊστορία έως τις μέρες μας (τόπος οικιστικής εγκατάστασης, φρούριο, ιερό, τελετουργικό προσκύνημα, έδρα ηγεμόνων, καταφύγιο, αρχαιολογικός χώρος), συνυφασμένα με τις συνθήκες στις οποίες γεννήθηκε και αναπτύχθηκε, ακλόνητοι μάρτυρες της σημασίας και του μεγαλείου της, πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Θεοί, ημίθεοι και θνητοί, όλοι διεκδίκησαν το δικό τους μερίδιο στην δόξα της, εντάσσοντάς την στο προσωπικό τους αφήγημα. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι κακοτοπιές, έσωθεν ή έξωθεν προερχόμενες: παρανομίες, δημόσιες απάτες, καταχρήσεις, χρηματικά σκάνδαλα, πραξικοπήματα, πολιτικά εγκλήματα, αυθαιρεσίες, θρησκευτικές παραβιάσεις, βανδαλισμοί, βεβήλωση από κατακτητές, καταστροφές από φυσικά αίτια· παρά τις ηθικές ή υλικές βλάβες που προξένησαν, δεν στάθηκαν ικανές να αμαυρώσουν το υψηλό σε νόημα, ευφυία και αρετή ανάστημά της. Η Ακρόπολη ήταν και είναι πάντα εκεί, στο σταυροδρόμι συνέχειας-αλλαγής, τέχνηςεπιστήμης, θρησκείας-πολιτικής, να μας φωτίζει και να μας θυμίζει ότι δίχως αυτήν θα ήμασταν πολύ φτωχότεροι. Ιωάννης Νίκου Φιλάρετος Διδάκτωρ Κλασικής Αρχαιολογίας

ΤΟ ΗΞΕΡΕΣ ΠΩΣ;

Στην περιοχή του θεάτρου του Διονύσου, γινόταν -μέχρι τα μέσα του 19ου αι.- η διαπόμπευση των μοιχαλίδων: ανέβαζαν τις γυναίκες ανάποδα σε γάιδαρο και τα παιδιά ακολουθούσαν με αποδοκιμασίες. Στην Πλάκα έζησαν χαρακτηριστικοί τύποι της παλιάς Αθήνας. Ο πιο γνωστός είναι ο μπαρμπάΓιάννης ο Κανατάς. Ήταν αληθινό πρόσωπο και έμενε στη οδό Υπερείδου. Γύριζε όλη την Αθήνα με γαϊδούρι, πουλώντας κανάτια. Εξαφανίστηκε μυστηριωδώς, προκαλώντας όργια φημών. Στην ανατολική πλαγιά της Ακρόπολης, υπήρχε το ιερό της Αγλαύρου, αφιερωμένο στην Άγλαυρο, που έπεσε από την Ακρόπολη για να τη σώσει από πολιορκία. Εκεί, οι Αθηναίοι έφηβοι έδιναν όρκο φιλοπατρίας, μόλις συμπλήρωναν το 18ο έτος της ηλικίας τους.

“

Romatella Pizza Al Taglio Κάτω από την Ακρόπολη, όλες οι γαστρονομικές κουλτούρες μπορούν να συναντηθούν! Εκεί βρήκε στέγη και η Romatella, ένα εστιατόριο που βάλθηκε να μας συστήσει την Pizza Al Taglio. Ποια η διαφορά της από την πίτσα που έχουμε συνηθίσει; Το ζυμάρι παρασκευάζεται και «ξεκουράζεται» για πέντε ημέρες, προτού μπει στον ειδικό φούρνο για να ψηθεί. Το αποτέλεσμα; Αφράτη, νόστιμη και ελαφριά πίτσα που σου φέρνει γεύση και μυρωδιά Ιταλίας!

Η πρόσφατη άφιξη στη Φαλήρου στο Κουκάκι φέρνει τη Ρώμη στο πιάτο μας, με αυθεντικά υλικά και ειδική τεχνοτροπία στη ζύμη της πίτσας! Φαλήρου 4, Κουκάκι Τ.: 210 92 39 901 / www.romatella.com fb: Romatella - Pizza al Taglio / ig: @romatella_pizza

“

Αν θέλεις να ατενίσεις τον ιερό βράχο της Ακρόπολης και τον Παρθενώνα, το Κουτί προσφέρει απλόχερα τη ζεστασιά του και την απέραντη θέα!

Το Κoyti «Το Κουτί» είναι το πρώτο μαγαζί που άνοιξε στη διάσημη Αδριανού του Θησείου και μόλις πέρσι, πέρασε στα χέρια νέων ιδιοκτητών που το αναβίωσαν. Με τη φρέσκια ματιά τους και έχοντας στη φαρέτρα τους την ομορφιά, τη γραφικότητα και την αυθεντικότητα του μέρους, δημιούργησαν έναν all day χώρο, εκλεπτυσμένο και συνάμα, ζεστό και φιλικό. Διακρίνεται για τη λιτή και προσεγμένη διακόσμηση, μελετημένη με τέτοιο τρόπο ώστε να ταιριάζει στο σκηνικό, αλλά και στη νέα εποχή. Με θέα την Ακρόπολη, προσφέρει καφέ από το πρωί, αλλά το δυνατό του σημείο είναι η μεσογειακή του κουζίνα – με έμφαση στην ελληνική – προσφέροντας ένα πλούσιο κατάλογο για όλα τα γούστα, με τη δυνατή υπογραφή του σεφ και της ίδιας της ιδιοκτήτριας. Ξεχωρίζουν οι πολυάριθμες ετικέτες κρασιών που έχουν επιλεγεί με βάση το μενού, αλλά και η ιδιαίτερη cocktail list. O καλύτερος τρόπος για να τελειώσετε ή να αρχίσετε τη βόλτα σας στο ιστορικό Θησείο ακούει στο όνομα «Κουτί».

Στη Romatella, θα βρείτε σαράντα κλασικούς, αλλά και ιδιαίτερους συνδυασμούς και μάλιστα, κάθε μέρα σας περιμένει και μια πίτσα διαφορετική από την προηγούμενη! Προσφέρεται σε κομμάτια για να έχετε ποικιλία και να μην βαρεθείτε με μία μόνο γεύση. Επιπλέον, θα βρείτε νόστιμες σαλάτες, παραδοσιακή χειροποίητη τιραμισού και μους σοκολάτας, αλλά και πολλές ετικέτες κρασιών για να συνοδεύσετε το γεύμα σας! Εδώ, η ζεστή και προσεγμένη ατμόσφαιρα, εναρμονίζεται τέλεια με την επαγγελματική περιποίηση των ανθρώπων της.

Αδριανού 23, Μοναστηράκι T.: 210 32 38 276 fb: to kouti / ig: tokouti23

Β ΠΕΡΙΞ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ

ΒΡΑΧΟΥ

Μοναστηράκι

Κουκάκι

Ονομάστηκε έτσι από το Μοναστήρι της Παντανάσσας. Το συγκεκριμένο Μοναστήρι, χάνοντας τα περιουσιακά του στοιχεία κατά τον 19ο αι., υποβαθμίστηκε. Επειδή λοιπόν «μίκρυνε» η περιοχή ονομάστηκε Μοναστηράκι. Συνδεόταν από πάντα με το εμπόριο παλιών και μεταχειρισμένων πραγμάτων. Πολλοί αποκαλούσαν τη σημερινή πλατεία «στις καρότσες», καθώς στις αρχές του 19ου αι. στάθμευαν εκεί οι αμαξάδες.

Το Κουκάκι οφείλει την ονομασία του στον εργοστασιάρχη Γεώργιο Κουκάκη, ο οποίος έχτισε το σπίτι του στη γωνία Δημητρακοπούλου και Γεωργάκη Ολυμπίου. Για πολλά χρόνια, ήταν και το μοναδικό σπίτι της περιοχής. Σήμερα, στο Κουκάκι, ανήκει και η συνοικία Μακρυγιάννη, πολύ γραφική, αφού μέχρι σήμερα υπάρχουν νεοκλασικά κτίρια και μεσοπολεμικές πολυκατοικίες. Ονομάστηκε έτσι, καθώς στη σημερινή Αθανασίου Διάκου, βρισκόταν το σπίτι του στρατηγού Ι. Μακρυγιάννη.

ΨΥΡΡΗ

Πήρε το όνομά της από κάποιον Ψυρρή, ο οποίος κατείχε πολλές εκτάσεις στην περιοχή. Κατά την οθωμανική περίοδο, ήταν μια πυκνοκατοικημένη γειτονιά, γεμάτη βιοτεχνίες και εργαστήρια. Ενώ εκεί, κατοικούσαν εύπορα άτομα, στα τέλη του 19ου αι. η περιοχή έγινε στέκι των «κουτσαβάκηδων». Τα νεοκλασικά σπίτια της περιοχής που διατηρούνται ως σήμερα, έχουν κοινά χαρακτηριστικά: είναι διώροφα, με μπαλκόνι και εσωτερική αυλή.

Θησείο

Το Θησείο ορίζεται μεταξύ της Ακρόπολης και του λόφου του Φιλοπάππου. Πήρε το όνομά του από το Ναό του Ηφαίστου, μέσα στην αρχαία Αγορά, ο οποίος επικράτησε να αποκαλείται Θησείο! Στη συνοικία, υπήρχε πάντα θεατρική και κινηματογραφική κίνηση. Το καφενείο του Πέτσαλη έστησε υπαίθριο βωβό κινηματογράφο, η είσοδος του θερινού «Έντεν» ήταν στην πλατεία του Θησείου, ενώ στη συνέχεια έγινε θέατρο.

Πετράλωνα Χωρίζεται σε Άνω και Κάτω Πετράλωνα, γιατί οι γραμμές του Ηλεκτρικού «κόβουν» τη συνοικία στα δύο. Ονομάστηκε έτσι, γιατί κάποτε στην περιοχή υπήρχαν αλώνια. Έως το 1920 ονομαζόταν «Τα Κατσικάδικα», καθώς υπήρχαν στάνες και βουστάσια. Κατά τη διάρκεια της Αποκριάς, η περιοχή ζωντάνευε με τα πολλά καρναβάλια. Άλλωστε, στα Πετράλωνα, κατοικούσε ο Βαγγελάρας, ο κατασκευαστής της πρώτης αποκριάτικης καμήλας!

Πλάκα

Η Πλάκα είναι η πιο παλιά συνοικία της Αθήνας και είναι ο… ορισμός του «Κάτω από την Ακρόπολη». Ακριβώς, κάτω από τον Ιερό Βράχο και τον Παρθενώνα, ήταν ο πυρήνας της Πόλης σε πολλές ιστορικές περιόδους. Στην Πλάκα, υπάρχουν «στίγματα» ολόκληρης της Ελληνικής Ιστορίας, αφού βρίσκεις αρχαιοελληνικούς ναούς, τζαμιά, μοναστήρια και εκκλησίες. Εδώ άνθισε, ο Καραγκιόζης, οι Απόκριες με τα ρόπαλα βρήκαν τη γειτονιά τους, τα Αναφιώτικα χτίστηκαν από νησιώτες, ενώ στον Άρειο Πάγο γεννήθηκε η Δικαιοσύνη ως έκφραση της Δημοκρατίας, όταν ο Ορέστης στις «Ευμενίδες» κρίθηκε αθώος για το φόνο της Κλυταιμνήστρας.

“

ΣΧΟΛΑΡΧΕΙΟ Το Σχολαρχείο στην Πλάκα είναι από αυτά τα μέρη που δεν χρειάζονται συστάσεις. Το ξέρει όλη η Αθήνα, είτε του κέντρου είτε των προαστίων. Στέκει στην οδό Τριπόδων από το 1935, διαφυλάσσοντας την ατμόσφαιρα της Παλιάς Αθήνας: με τη διακόσμηση να αποτελεί αναπόστασπαστο κομμάτι της περιοχής, το Σχολαρχείο ξεχωρίζει για το χαρακτηριστικό μπαλκόνι του με τις γλάστρες, αλλά και για τον εσωτερικό του χώρο, όπου τα κάδρα, το παλιό γραμμόφωνο, η ταμπέλα σε ταξιδεύουν σε καιρούς που ανέδυαν αυθεντικότητα.

Σημείο αναφοράς για το τέλος κάθε βόλτας στα στενά της Πλάκας, θα είναι πάντα διαχρονική, πρώτη επιλογή!

Τριπόδων 14, Αθήνα 105 56 Τ.: 210 32 47 605 | www.scholarhio.gr

Κάπως έτσι είναι και τα πιάτα του. Παραδοσιακή ελληνική κουζίνα (ένας δίσκος έρχεται όταν καθίσεις για να διαλέξεις τι μεζέ θα γευτείς, αφού το καλό φαγητό περνάει πρώτα από τα μάτια!), γεύσεις φτιαγμένες με μεράκι και πρώτης τάξεως υλικά, ενώ τα κλασικά ελληνικά αποστάγματα (ούζο, κρασί και τσίπουρο) είναι εκεί για να σου φτιάξουν το κέφι και να σου ανοίξουν την καρδιά!

Σχολαρχειο ΠΛΑΚΑ

“

Το Καφενείο στην Πλάκα διατηρεί την αρχιτεκτονική της αρχοντικής παλιάς Αθήνας, την ίδια στιγμή που διατηρεί αυθεντική και υψηλή ποιότητα στα πιάτα του!

Το Καφενείο Το Καφενείο στην Πλάκα φέρει μαζί του ιστορία μεγάλη και παλιά! Το κτίριο χτίστηκε πάνω από 400 χρόνια πριν, ενώ έχει υπάρξει κατοικία -επώνυμων και μηΑθηναίων, αλλά και χώρος συνεστιάσεων. Συγκεκριμένα, τη δεκαετία του ’70 ήταν διάσημη μπουάτ με το Γιάννη Σπανό και τη Ρένα Κουμιώτη να γεμίζουν νότες τα σοκάκια της Πλάκας. Τώρα, είναι ένα από τα πιο διάσημα μεζεδοπωλεία της Πόλης, διατηρώντας την αισθητική της περιοχής, αν και ανακαινίστηκε το 2000. Οι μεζέδες που προσφέρει είναι πεντανόστιμοι, αφού ο ιδιοκτήτης και σεφ ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα ανακαλύπτοντας τοπικά προϊόντα και νέες γεύσεις. Με σεβασμό στην παραδοσιακή γεύση και ελληνική μαγειρική, θα βρείτε δυνατά πιάτα, όπως μαστέλλο Χίου, φάβα Φενεού και καβουρμά Έβρου, όλα σε εξαιρετικά προσιτές τιμές. Ένας ακόμη λόγος να επιλέξετε Το Καφενείο είναι η ατμόσφαιρά του: ο μέσα χώρος θυμίζει χωριό, ο εξωτερικός νησί!

Επιχάρμου 1, Πλάκα Τ.: 210 32 46 916 | www.tokafeneio.gr Το! Καφενείον

ΜΕ ΘΕΑ ΤΗΝ

ΑΚΡΟΠΟΛΗ

Καταλαβαίνω τι σημαίνει Αθήνα όταν στρίβω με το αμάξι από την Κεφαλληνίας στην Πατησίων. Μόλις πάρεις τη στροφή, η λεωφόρος απλώνεται μπροστά σου και στο τέρμα της δεσπόζει ο βράχος της Ακρόπολης. Ξεκάθαρα, φαίνεται ο Παρθενώνας, με το φως του ήλιου να διαπερνάει τις κολώνες του, το απόλυτο παράδειγμα του δωρικού ρυθμού. Σημείο αναφοράς, μέρος οικείο, τόπος που σε προσανατολίζει. Για να συνεχίσεις το δρόμο σου και να «βρεις» τον προορισμό σου. Με θέα την Ακρόπολη, έχουν συμβεί τα πιο όμορφα και τα πιο άσχημα πράγματα της ιστορίας. Με θέα την Ακρόπολη, προσωπικές ιστορίες έχουν αρχίσει κι έχουν τελειώσει. Στη θέα της Ακρόπολης, όσοι δεν την έχουν συνηθίσει, μένουν με το στόμα ανοιχτό και την ψυχή γαλήνια. Άραγε ισχύει το ίδιο και για εμάς; Γιατί όντας

εκεί από πάντα, μπορεί να την έχουμε συνηθίσει. Μπορεί τα πόδια μας να έχουν περπατήσει όλα τα σοκάκια και τις γειτονιές κάτω από τον Ακρόπολη. Πώς να αρνηθούμε όμως ότι αυτή η ομορφιά και η ενέργεια που εκπέμπεται είναι τόσο έντονη, που δεν μπορεί παρά να μας επηρεάζει όποτε βρισκόμαστε εκεί;

Η ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΤΟΥ XΩΡΟΥ

TA ΣΤΕΚΙΑ

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Μην ξεχνάμε ότι ο Παρθενώνας φτιάχτηκε προς χάρη της θεάς Αθηνάς, προστάτιδας της Πόλης και μάλιστα μια περίοδο που η Αθήνα είχε φτάσει στην ακμή της. Αυτό από μόνο του δηλώνει ότι η ιερότητα του χώρου και η ενέργεια που έδωσαν οι αρχαίοι πιστοί για να σηκωθούν οι πέτρες δεν μπορεί να εξαλειφθεί όσα χρόνια κι αν περάσουν. Πέραν των τότε θρησκευτικών αντιλήψεων, ο Παρθενώνας δημιουργεί συναισθήματα απόλυτου: απόλυτης ισορροπίας, αρμονίας και ομορφιάς. Ο βράχος της Ακρόπολης κατοικείται από το 3000 π.Χ. Η αύρα της ανθρώπινης ιστορίας έχει μείνει σε κάθε πέτρα και σοκάκι, σε κάθε γωνιά γνωστή και άγνωστη. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι όσοι προσπάθησαν να κατακτήσουν την Αθήνα, φοβήθηκαν να «αγγίξουν» την περιοχή, είτε από φόβο είτε από θαυμασμό.

Ως σημείο αναφοράς μιας ολόκληρης Πόλης, έχει γίνει στέκι. Και στέκι δεν εννοούμε μόνο τα μαγαζιά που κοσμούν τις γειτονιές και τους δρόμους. Ναι, υπάρχουν και αυτά, που με σεβασμό στην τοπική αρχιτεκτονική, βάζουν το δικό τους λιθαράκι στην ομορφιά του τοπίου. Είναι και τα στέκια που έχουν δημιουργήσει αυθόρμητα οι ίδιοι οι άνθρωποι. Τα Αναφιώτικα γεμίζουν νεανικές παρέες, τα λεγόμενα βραχάκια στην Ακρόπολη προσφέρουν απλόχερα τη θέα της φωταγωγημένης Πόλης, ο δρόμος προς το Αστεροσκοπείο έχει περπατηθεί από χιλιάδες ζευγαράκια, η Διονυσίου Αρεοπαγίτου με τους μουσικούς του δρόμου μας δείχνει μια άλλη πλευρά πολιτισμού. Τα πάντα κάτω από την Ακρόπολη είναι στέκι.

Στην Ακρόπολη συναντιούνται όλοι. Ήταν, είναι και θα είναι πρώτη επιλογή εξόδου, πρώτη επιλογή επίσκεψης από τους τουρίστες που έρχονται από κάθε μεριά του πλανήτη. Όμως, όσοι ζουν ή εργάζονται καθημερινά στην περιοχή, έχουν ενσωματώσει την ηρεμία του τοπίου. Κάτω από την Ακρόπολη, οι φωνές που ακούγονται είναι φωνές διασκέδασης. Είναι κραυγές…καλοπέρασης! Τα σπίτια που κατοικούνται είναι ζηλευτά και η εικόνα μιας μεγάλης κυρίας να καθαρίζει ευλαβικά το πλατύσκαλο (μάλλον από σεβασμό στο αρμονικό σκηνικό) είναι φαινόμενο συχνό, εικόνα αυθεντικής Αθηναίας και ελπίζω να μην εκλείψει. Ο αττικός ήλιος που χτυπάει πάνω στα μάρμαρα και χαρίζει απλόχερα το φως του, φωτίζει και τις ψυχές όσων περπατούν κάτω από την Ακρόπολη.

“

Διατηρώντας το… τοπικό χρώμα, το Couleur Locale είναι ένα σύγχρονο all day bar με απεριόριστη θέα στην Ακρόπολη! Η ομορφιά και η ενέργεια του Ιερού Βράχου περνάει απευθείας μέσα μας!

“

Το Taf Kappa είναι μια μικρή όαση στα Πετράλωνα, ακριβώς δίπλα στο σταθμό του τρένου. Μια all-day επιλογή, με επιλογές φαγητού και ποτού που θα σας συναρπάσουν!

COULEUR LOCALE Το Couleur Locale είναι αυτό ακριβώς που λέει και το όνομά του: ένας χώρος, που σέβεται το… τοπικό χρώμα και δημιουργήθηκε για να απολαμβάνουμε την ομορφότερη θέα του κόσμου. Το κέντρο της Αθήνας και ειδικότερα, οι περιοχές κάτω από τον Παρθενώνα, είναι έννοια, κουλτούρα, άποψη. Αυτό μεταδίδει το Couleur Locale στους επισκέπτες του. «Κρυμμένο» στη γραφική Νορμανού, μπαίνεις σε ένα κτίριο και το ασανσέρ σε οδηγεί σε αυτό που λέγεται «Αθήνα».

Νορμανού 3, Μοναστηράκι / T.: 216 70 04 917 www.couleurlocaleathens.com

Λιτή διακόσμηση, ζεστή ατμόσφαιρα, αφού το μέρος έχει ό,τι χρειάζεται: την ενέργεια του μνημείου, που είναι αρκετή για να χαλαρώσεις. All day view bar λοιπόν, για να απολαύσεις τον καφέ και το brunch, το δείπνο και το ποτό σου με παρέα καλή μουσική, μιας και τα decks του Couleur Locale φιλοξενούν καθημερινά και διαφορετικά dj sets. Ανοιχτό από τις 10.00 το πρωί έως - αυστηρά – στις 02.00 το βράδυ, με απόλυτο σεβασμό στην περιοχή και τους κατοίκους. Ένα γοητευτικό στοιχείο είναι ότι φιλοξενούνται events πολιτισμού με κάθε ευκαιρία!

fb: Couleur Locale | ig: @couleurlocaleathens

Θεσσαλονίκης 168 & Αλόπης, Κ. Πετράλωνα / Τ.: 211 18 41 138

Taf Kappa Στα πόδια της Ακρόπολης, τα Κάτω Πετράλωνα είναι μια αγαπημένη γειτονιά, που διατηρεί ακόμη την αυθεντικότητα και τη γραφικότητά της, με το άρωμα παλιάς Αθήνας να είναι έντονο και αναντικατάστατο! Όμως, βασικός λόγος να επισκεφθείς τη γειτονιά είναι και το Taf Kappa, το οποίο είναι φημισμένο σε όλη την Αθήνα και όχι μόνο στη γειτονιά. Φημισμένο γιατί βρίσκεται στον πεζόδρομο που γλείφει τις γραμμές του ΗΣΑΠ και απολαμβάνεις τον καφέ σου βλέποντας τα τρένα να περνούν. Διάσημο για την εμπειρία brunch που σου προσφέρει, αφού το μενού έχει πολυάριθμες και πεντανόστιμες προτάσεις, εμπνευσμένο από την παγκόσμια γαστρονομία. Ξακουστό για τα cocktail και τα καθαρά ποτά του. Μα πάνω απ’όλα αγαπημένο γιατί η ατμόσφαιρα είναι φιλική και σου δημιουργεί την ανάγκη να καθίσεις εκεί όλη μέρα! All day επιλογή λοιπόν, με urban αθηναϊκή αισθητική, στις παρυφές της Ακρόπολης.

fb: Taf Kappa / ig: @taf_kappa

Σίγκμουντ Φρόυντ

1904

Στο βιβλίο Σίγκμουντ Φρόυντ: Η ζωή και το έργο του του Ernest Jones, αναλύεται αυτή η επίσκεψη: «Πάνω από είκοσι χρόνια αργότερα είπε πως οι κολόνες στο χρώμα του κεχριμπαριού της Ακρόπολης ήταν τα ωραιότερα πράγματα που είχε δει στη ζωή του. Καθώς στεκόταν εκεί είχε μια περίεργη ψυχολογική εμπειρία που ανέλυσε πολλά χρόνια αργότερα σε ένα γράμμα του στον Ρομαίν Ρολάν. Ήταν μια παράξενη άρνηση να πιστέψει στην πραγματικότητα αυτού που βρισκόταν μπροστά στα μάτια […] ο Φρόυντ ανήγαγε την προέλευση αυτής της αίσθησης δυσπιστίας στο γεγονός ότι στα φτωχά παιδικά του χρόνια θα θεωρούσε απίθανη την ιδέα να είναι κάποτε σε θέση να επισκεφτεί ένα τόσο υπέροχο μέρος […]»

Ο Σίγκμουντ Φρόυντ ήταν Αυστριακός ιατρός, φυσιολόγος, ψυχίατρος και θεμελιωτής της ψυχανάλυσης. Ο Φρόυντ επισκέφθηκε την Ακρόπολη μία φορά. Εκείνη η επίσκεψη του είχε προξενήσει μια παράξενη διαταραχή που τον απασχόλησε κατόπιν για καιρό.

Σάμουελ Λάνγκχορν Κλέμενς, γνωστός κυρίως με το ψευδώνυμο Μαρκ Τουαίην, ήταν Αμερικανός συγγραφέας. Ανάμεσα στα πιο γνωστά βιβλία του είναι οι Περιπέτειες του Τομ Σόγιερ και οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν.

Μαρκ Τουαίην

1867

Ο Μ. Τουαίην έφτασε στην Αθήνα το 1867, στα πλαίσια ενός ταξιδιού προς τους Αγίους Τόπους. Επισκέφθηκε την Ακρόπολη νύχτα, βγαίνοντας με τέσσερις συνταξιδιώτες του κρυφά από το πλοίο, το οποίο βρισκόταν σε καραντίνα. Από το βιβλίο Καν - καν, γάτες και πόλεις από στάχτη: «…Το μέρος έμοιαζε γεμάτο φαντάσματα. Περίμενα σχεδόν να δω τους Αθηναίους ήρωες που ζούσαν πριν από είκοσι αιώνες να ξεπετάγονται μέσα από τις σκιές και να χώνονται κρυφά μέσα στο ναό που γνώριζαν τόσο καλά και τον φρόντιζαν με τόσο μεγάλη υπερηφάνεια….Προχωρήσαμε απρόσεχτα και χωρίς δεύτερη σκέψη μέχρι τις αιωρούμενες στο κενό επάλξεις της Ακρόπολης και κοιτάξαμε κάτω – τι θέαμα! Τι υπέροχο θέαμα! Η Αθήνα υπό το σεληνόφως!»

Επισκέφθηκαν την Ακρόπολη και είπαν Ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν ήταν Δανός λογοτέχνης, συγγραφέας παραμυθιών. Έγραφε και διηγήματα, δράματα, αλλά προπάντων παραμύθια. Όλα του τα έργα διαπνέονται από γλυκιά μελαγχολία, συγκίνηση και ειλικρίνεια.

Xανς Κρίστιαν Αντερσεν

1841

Στις 15 Μαρτίου 1841, ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν έφυγε από την Νάπολη της Ιταλίας με το πολεμικό ατμόπλοιο Λεωνίδας για την Ελλάδα και την Ανατολή. Από το βιβλίο Οδοιπορικό στην Ελλάδα: «Όσο έμεινα στην Αθήνα επισκεπτόμουν την Ακρόπολη κάθε μέρα, με ήλιο και βροχή. Σε μια επίσκεψή μου εδώ γιόρτασα τα γενέθλιά μου, εδώ διάβαζα τα γράμματα από την πατρίδα. Όταν γυρνάει ο λογισμός στην Ελλάδα, εδώ πάνω, στην Ακρόπολη, θα ξαποστάσει. Εδώ, στον τόπο αυτό, είναι σα να ζητάει ξεκούραση η φύση και η τέχνη στην καρδιά μου. Κι άλλο δε λαχταρούσα παρά όλοι οι αγαπημένοι μου να μπορούσαν να ζήσουν μαζί μου αυτό το θάμα»

Βιρτζίνια Γουλφ

1906

Επισκέφθηκε την Ελλάδα πρώτη φορά τον Σεπτέμβριο και τον Οκτώβριο του 1906. Σε αυτό το ταξίδι, τα αδέρφια της έπαθαν τυφοειδή πυρετό και ο αδερφός της Τόμπυ πέθανε στο Λονδίνο το Νοέμβριο του ίδιου χρόνου. Από το βιβλίο Στη χώρα του φεγγαριού, Βρετανίδες περιηγήτριες στην Ελλάδα: «Οι πιο φτωχοί άνθρωποι στην Αθήνα -και όλοι φαίνονται φτωχοί- έχουν την ευχάριστη συνήθεια να σεργιανίζουν εδώ πάνω [ στην Ακρόπολη ] το βράδυ, όταν τελειώνουν τη δουλειά τους, όπως εμείς πηγαίνουμε στα πάρκα μας. Κάθονται ένα γύρω επάνω στα αρχαία μάρμαρα, κουβεντιάζουν και πλέκουν Δεν εκχυδαΐζουν όμως το μέρος, όπως προφανώς εμείς οι τουρίστες, αλλά μάλλον το κάνουν ανθρώπινο και οικείο».

Η Βιρτζίνια Γουλφ ήταν Αγγλίδα μυθιστοριογράφος και δοκιμιογράφος, που θεωρήθηκε πρωτοπόρος και νεωτερίστρια λογοτέχνης στον 20ό αιώνα. Κατά τη διάρκεια του μεσοπολέμου υπήρξε σημαντική μορφή στη λογοτεχνική κοινωνία του Λονδίνου και μέλος της Ομάδας Μπλούμσμπερυ.

Αντίκες Βρεττός

“

Το κομπολόι είναι μουσική, χάδι, άρωμα. Έχει ψυχή. Δεν αποπνέει την κακώς εννοούμενη μαγκιά. Είναι διαλογισμός. Είναι συγκέντρωση. Είναι κουλτούρα.

Στην ιστορική Αβησσύνιας, βρίσκεται το παλαιοπωλείο του Δημήτρη Βρεττού, ο οποίος συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας, αφού την επιχείρηση την ξεκίνησε ο παππούς του. Από γενιά σε γενιά λοιπόν, στο παλαιοπωλείο θα βρείτε γνήσιες αντίκες κάθε λογής, είτε για να διακοσμήσετε το χώρο σας είτε για να πλουτίσετε τη συλλογή σας. Μια επίσκεψη στο χώρο θα σας ταξιδέψει σε καιρούς παλιούς, αλλά όχι ξεχασμένους.

ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΪ ΤΟΥ ΨΥΡΡΗ Το Κομπολόι του Ψυρρή βρίσκεται στην Αγ. Αναργύρων από το 2004. Εδώ θα βρείτε κομπολόγια σε διάφορες μορφές, φτιαγμένα με γούστο από προσεκτικά διαλεγμένα υλικά. Εδώ, θα βρεις και πολλές επιλογές δώρων, που δεν έχουν να κάνουν μόνο με το κομπολόι: Δαχτυλίδια με σμιλεμένους λίθους, σκουλαρίκια κρεμαστά, εντυπωσιακά παντατίφ με δερμάτινο κορδόνι, καρφίτσες με υπέροχα σχέδια.

Πλατεία Αβησσυνίας 51-52, Μοναστηράκι Τ.: 210 32 14 407 / Κ.: 697 43 54 145 e: vrettosantiques@gmail.com www.vrettosantiques.gr

“

Αυθεντικό παλαιοπωλείο με ιστορία που ξεκινάει από το 1957, γεμάτο με «θησαυρούς» άλλων εποχών.

Αντίκες Βρεττός

Αγίων Αναργύρων 13, Ψυρρή / Τ.: 210 32 43 012 To Kompoloi tou Psirri

“

Το 19ο αι., το «Καφενείο η Ωραία Ελλάς» ήταν κέντρο πολιτικών εξελίξεων. Σήμερα, είναι ένα κέντρο… μνήμης, όπου η ιστορία ξεδιπλώνεται μπρος στα μάτια μας.

Καφενείο η Ωραία Ελλάς Το «Καφενείο η Ωραία Ελλάς» είναι σίγουρα το πιο χαρακτηριστικό μεζεδοπωλείο στο Μοναστηράκι. Κουβαλώντας την παράδοση του ιστορικού, παλιότερου καφενείου με το ίδιο όνομα, που βρισκόταν πολύ κοντά στο σημερινό μαγαζί, κοιτάζει με δέος τη θέα στον Ιερό Βράχο και τον Παρθενώνα. «Η Ωραία Ελλάς» είναι μια γωνιά που η μνήμη βρίσκει απάγκιο: στους τοίχους του καφενείου, αποτυπώνεται όλη η ιστορία της Ελλάδας, το φως και ο ήλιος ομορφαίνουν ακόμη περισσότερο το χώρο, ενώ οι άνθρωποί του φροντίζουν να σε κάνουν να αισθάνεσαι κομμάτι μιας μεγάλης παρέας. Το μπαλκόνι του είναι μία από τις πιο ωραίες μεριές της Πόλης, με τραπέζια πιστά αντίγραφα του πρώτου καφενείου! Ας μην ξεχνάμε ότι αποτελεί ένα από τα κύρια τμήματα του «Παραδοσιακού Ελληνικού Κέντρου» στην Πλάκα, ένα κέντρο - μουσείο του ελληνικού πολιτισμού, έργο του ιδιοκτήτη, Παναγιώτη Γερολυμάτου. Στο πιάτο σου, βρίσκεις αγνά, προσεκτικά επιλεγμένα προϊόντα, ενώ στο ποτήρι σου, αποστάγματα που μυρίζουν… Ελλάδα!

Μητροπόλεως 59 & Πανδρόσου 36, Μοναστηράκι / Τ.: 210 32 16 850 fb: Η Ωραία Ελλάς / Oraia Ellas

KATAΣΤΡΟΦΕΣ ΚΑΙ

ΕΛΠΙΔΑ

Το ομορφότερο μνημείο του κόσμου γνώρισε σαφώς και καταστροφές. Η πιο γνωστή καταστροφή ήταν η αρπαγή των Καρυάτιδων από τον Έλγιν, μια αρπαγή που προκάλεσε αντιδράσεις μέχρι και στην Αγγλία (ασχέτως αν το Βρετανικό Μουσείο αρνείται να επιστρέψει τα μάρμαρα έως σήμερα). Όμως, η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας είναι εκεί…από πάντα. Ο βράχος και ο Παρθενώνας αντίκρυσαν κάθε στιγμή της πολύπαθης ελληνικής ιστορίας. Όμως, είναι ακόμη το έμβλημα της Αθήνας. Μπορεί να προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν από Τούρκους μέχρι Ευρωπαίους, από τουρίστες που έπαιρναν πέτρες ως ενθύμια μέχρι και οι ίδιοι οι Έλληνες, όμως ο Παρθενώνας και η Ακρόπολη άντεξαν. Χτυπήθηκαν και ξανασηκώθηκαν. Γιατί; Μα γιατί αυτά είναι η ίδια η Αθήνα. Η ψυχή της και το νόημά της. Πώς μπορούν να μην ζήσουν για πάντα;

Γεγονότα που συνέβησαν Κατά τον 3ο αι. μ. Χ., εισέβαλαν στην Αθήνα οι Έρουλοι (γερμανικό φύλο, με ρίζες στη Σκανδιναβία) και πυρπόλησαν τον Παρθενώνα. Το εσωτερικό του καταστράφηκε τελείως. Επισκευάστηκε από τον αυτοκράτορα Ιουλιανό έναν αιώνα αργότερα.

Στα τέλη του 5ου αι., μετατράπηκε σε εκκλησία. Κατά τη Φραγκοκρατία, έγινε καθολική εκκλησία με κωδωνοστάσιο. Στην κρηπίδα, διακρίνονται ακόμη τρύπες που είχαν ανοίξει οι Φράγκοι για να παίζουν ένα δικό τους παιχνίδι με μπάλες.

Στις 14 Οκτωβρίου 1852, μία θύελλα και δύο σεισμοί χτύπησαν την Αθήνα. Τότε, γρκεμίστηκε η μία στήλη του ναού του Ολυμπίου Διός. Επιπλέον, έπεσε και το τζαμί που είχαν χτίσει οι Οθωμανοί στον Παρθενώνα. Πολλοί αντιοθωνικοί Αθηναίοι μετέδιδαν την πρόληψη ότι ήταν σημάδι από το Θεό, ενάντια στη βαυαρική κυριαρχία.

Το 1687 (Βενετοτουρκικός πόλεμος) ο Βενετός ναύαρχος Μοροζίνι πολιόρκησε την Ακρόπολη, κανονιοβολώντας την επί τέσσερις μέρες από το λόφο των Μουσών. Μία οβίδα κατέστρεψε τον Παρθενώνα. Από τότε ερημώθηκε, μέχρι που οι Οθωμανοί έχτισαν πάλι τζαμί.

Το 1822, η Ακρόπολη πολιορκήθηκε από τους Έλληνες κατά την Επανάσταση. Τότε οι Τούρκοι, κατέστρεψαν κομμάτια του ναού για να πάρουν το μόλυβδο από τους συνδέσμους και να φτιάξουν πυρομαχικά.

Το 1458, η Ακρόπολη καταλήφθηκε από τους Οθωμανούς και ο Παρθενώνας μετατράπηκε σε τζαμί, με το όνομα Ισμαΐντι (Σπίτι των Προσευχών) ή αλλιώς Τζαμί του Κάστρου.

“

Το Lotte ομορφαίνει το Κουκάκι με την ιδιαίτερη αισθητική και ατμόσφαιρα εδώ και πέντε χρόνια. Ιδιαίτερα οι ντόπιοι το έχουν κάνει το Νο1 στέκι τους!

Lotte Café Bistrot Το δικό μας μπιστρό ακούει στο όνομα Lotte και βρίσκεται στο πάντα δημιουργικό και καλλιτεχνικό Κουκάκι! Φτιαγμένο με έμπνευση και αγάπη, εντάχθηκε στις γειτονιές της Ακρόπολης σα να ήταν εκεί από πάντα. Έγινε στέκι και αγαπημένη επιλογή των ντόπιων, αλλά γρήγορα η φήμη του απλώθηκε στις παρέες σαν κοινό μυστικό.

Τσάμη Καρατάσου 2, Κουκάκι τ.: 21 1 40 78 639 fb: Lotte cafe-bistrot | ig: @lotte_cafe_bistrot

“

Το Winepoint έγινε αναπόσπαστο κομμάτι του Μακρυγιάννη. Λιτή διακόσμηση, ζεστή ατμόσφαιρα και βαθιά γνώση και εμπειρία πάνω στο κρασί αποτελούν τα τρία …points της επιτυχίας!

WINEPOINT Κάτω από την Ακρόπολη, βρίσκεις μέρη μαγικά και ιδιαίτερα! Ένα από αυτά είναι το Winepoint, το «σημείο του κρασιού» στου Μακρυγιάννη, που προσφέρει μοναδικά, ελληνικά κρασιά! Άνοιξε το 2011 και πρόκειται για το πρώτο wine bar που προσφέρει αποκλειστικά και μόνο ελληνικά κρασιά. Στην κάβα του, θα βρείτε πλέον πάνω από 230 ετικέτες κρασιών, τα οποία έχουν επιλεγεί από όλη την ομάδα του Winepoint. Και μιλάμε για dream team, καθώς όλοι τους είναι οινολόγοι. Πρόκειται για αυθεντικό bar, καθώς δεν έχει πιάτα για φαγητό, αλλά μπορείτε να συνοδεύσετε το κρασί σας με προσεγμένα πλατώ - παραδοσιακών ή και πιο gourmet- τυριών και αλλαντικών. Ανοίγει την κατάλληλη ώρα (από τις 18.00 το απόγευμα έως αργά το βράδυ), είτε για να χαλαρώσετε μετά τη δουλειά είτε για να ζήσετε μια συναρπαστική βραδιά οινικής απόλαυσης με την παρέα ή το έτερον ήμισυ.

Με όνομα εμπνευσμένο από την ηρωίδα του Γκαίτε στο έργο «Τα πάθη του νεαρού Βέρθερου», το μαγαζί δεν θα μπορούσε παρά να είναι σα θεατρικό ή κινηματογραφικό σκηνικό: το πλακάκι και τα σερβίτσια, τα αντικείμενα-αντίκες και τα καθίσματα, η κάθε λεπτομέρεια δημιουργεί ρετρό ατμόσφαιρα άλλης εποχής και παριζιάνικης αισθητικής. Κάθε μέρα, από τις 9:00 το πρωί έως αργά το βράδυ, θα βρείτε μυρωδάτο καφέ, σπιτικές πίτες και χειροποίητα γλυκά, επιλεγμένα κρασιά και κλασικά cocktails, που θα απολαύσετε υπό τους ήχους jazz, funky και soul μουσικών.

Πορίνου 2, Ακρόπολη (έξοδος μετρό Ακρόπολης) Τ.: 210 92 27 050 Winepoint

ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΠΟΙΚΙΛΗΣ ΥΛΗΣ

«Αυτό το βιβλίο δεν είναι γραμμένο για σοβαρούς ανθρώπους. Δόξα σοι ο Θεός, υπάρχουνε ακόμα άνθρωποι, που τους αρέσουνε τα απλά πράγματα, οι ιστορίες και τα παραμύθια». Φώτης Κόντογλου

ξελευθερία

Έτσι βλέπω τις γυναίκες του Παναγιώτη Κουνάδη*

Φράση του μήνα «Εξ εργασίας θηριώδους ουσίας μεν πλήθος συσσωρεύεται, βίος δε ταλαίπωρος συνίσταται.» μτρφ: Από τη σκληρή δουλεία συσσωρεύεται μεν μεγάλη περιουσία, αλλά η ζωή γίνεται πολύ ταλαίπωρη. Επίκουρος Ο Επίκουρος του Νεοκλέους ο Γαργήττιος ήταν αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος. Γέννηση: Φεβρουάριος 341 π.Χ., Σάμος Απεβίωσε: 270 π.Χ., Αθήνα

Η γυναίκα στο ρεμπέτικο είναι η γυναίκα της γειτονιάς, η απλή, καθημερινή, συντηρητική και καλόκαρδη, ας πούμε, γυναίκα. Σίγουρα, ο χώρος του ρεμπέτικου υπήρξε πιο ανοιχτός και δεκτικός σε καταστάσεις από ό, τι η μικροαστική, ελληνική κοινωνία που έτσι ήταν και παραμένει έτσι. Θα έλεγε κανείς πως είμαι θεωρητικός της γυναικολαγνείας. Να αγαπάς τις γυναίκες απλά! Στην οικογένεια που γεννήθηκα και μεγάλωσα επικρατούσε απόλυτος σεβασμός και θαυμασμός. Η μάνα μου τάιζε ολόκληρο λόχο, με τόσα παιδιά που είχε… Τα κατάφερνε όλα, ήταν ηρωίδα. Ξεγέννησα εγώ ο ίδιος την γυναίκα μου σε μια κλινική που είχα ακούσει ότι μπορεί να γίνει αυτό, έχοντας πάρει μαθήματα 8 μηνών! Γεννήθηκε κόρη, βεβαίως. Εικοσιεφτά χρονών ήμουνα εγώ τότε και δεν μπορούσα να δεχτώ ότι την ιστορία της αναπαραγωγής του είδους τη φορτώνονται κατ’ αυτόν τον τρόπο οι γυναίκες! Η γυναίκα είναι ανώτερο ον-πού να τολμήσω να το πω και να μην δω άντρες φίλους μου να τρελαίνονται!- και πρόκειται περί ενός καταπληκτικού εργαστηρίου της φύσης. Η διαδικασία της γέννας είναι ένα θαύμα. Δεν μας μαθαίνουν για το σεξ, την εμμηνόρροια, την γέννα, το μηχανισμό αναπαραγωγής… Και θεωρούμε και ταμπού να μιλάμε γι’ αυτά. Οι γυναίκες είναι σε μειονεκτική θέση σε όλον τον κόσμο. Κομμένες κλειτορίδες, στραβωμένα πέλματα, μπούργκες, ξύλο, βία… Απαράδεκτο. Δεν χωρεί καμία άλλη συζήτηση. Τελεία. *Ρεμπετολόγος, μελετητής και αναλυτής της ελληνικής μουσικής από τα γεννοφάσκια της. Το αρχείο του επιτέλους ψηφιοποιήθηκε! Μπείτε στην σελίδα: www.vmrebetiko.gr

Ομόνοια city του Φώντα Λάδη

Γλάροι, μεταλλικός κάκτος, πράσινος κρόκος Στην ταράτσα του εγκαταλειμμένου κτιρίου, όπου κάποτε ήταν το Πρωτοδικείο της Αθήνας, γωνία Ομόνοια και Σταδίου...

Η ψυχή της πόλης του παντελη αμπαζη

Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω «Σπεύδε βραδέως» -Χείλων ο Λακεδαιμόνιος (600-520 π.Χ) Σοφό αρχαίο ρητό που σημαίνει «κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς καθυστέρηση αλλά και με προσοχή...

Διπλή γωνία λήψης του Θανάση Βέμπου

διαβαστε ακομη: Ένα παραμύθι από τον Δημήτρη Προύσαλη • Γονιός στην γωνία μ' αγωνία από τον Βαγγέλη Νικολαΐδη • Τα μαγειρέματα του μήνα από την Πέρσα Δράκου • Ψυχολογικό λεξικό από την Σταύρο Μπουγκά • Γατάκια ο σκύλος ξέρει μπάλα από τον Μάκη Διόγο • Τι λένε τ' άστρα από την Νταίζη Ντάκου • Είσαι κοΜάντω από την Μαντώ Βλάχου • Σταυρόλεξο από τον Λέανδρο Σλάβη • Η άχρηστη πληροφορία του μήνα από τον Ο,τι πως

Γλάροι, μεταλλικός κάκτος, πράσινος κρόκος ξελευθερία

από τον φωντα λαδη Στιγμιότυπα, φωτογραφίες φτιαγμένες από λέξεις, αφηγήσεις, αρετουσάριστες, ντόπιων και αλλοδαπών. Ένας κόσμος που αναζητάει το βήμα του και το λόγο ύπαρξής του. Από τετράγωνο σε τετράγωνο κι από τεύχος σε τεύχος. Σε αυτοτελείς συνέχειες. Αποσπάσματα μιας “λογοτεχνίας του δρόμου”. www.fondasladis.com

* Ευχαριστώ τον φίλο τοπογράφο Γιώργο Μ. για την παραχώρηση του βίντεο που τράβηξε πρόσφατα από την ταράτσα του παλιού Πρωτοδικείου, στην Ομόνοια.

Τα σκίτσα είναι του Ζαχαρία Ψαράκη

Στην ταράτσα του εγκαταλειμμένου κτιρίου, όπου κάποτε ήταν το Πρωτοδικείο της Αθήνας, γωνία Ομόνοια και Σταδίου. Κομμάτια ουρανού και αραιά σύννεφα, όλων των σχημάτων. Παράσιτα ραδιοφώνου; Όχι, ο αέρας. Από βαθιά, κάτω στην πλατεία, ακούγονται τα αυτοκίνητα. Κλάξον. Ένας γλάρος. Από τα δεξιά προς τ’ αριστερά. Άλλοι δυο. Πάντα προς τ’ αριστερά. Διαγώνια. Ανοιγοκλείνουν τα φτερά. Κρώζουν. Εσύ, ακίνητος. Ένας τέταρτος γλάρος πετάει προς τα δεξιά. Χαμηλά. Το μάτι κινείται αντίθετα. Πάντα στο επίπεδο των στεγών. Παλιά, κτίρια τετραόροφα, με στέγες από κεραμίδι. Ανάμεσά τους δεκαόροφα κτίρια, με ταράτσες. Ένας ιστός χωρίς σημαία. Η Δώρου, το πίσω μέρος της. Hondos Center. Στροφή προς τα αριστερά. Γρήγορα. 360 μοίρες. Πάλι το Hondos Center. Τώρα προς τα δεξιά. Μισή στροφή. Γλάροι. ...Τρεις, τέσσερις, πέντε. Στην ταράτσα πίσω μας, μια κάθετη σιδερένια σκάλα, πάνω σ΄ένα τοίχο. Αγωγοί. Η σκουριασμένη κουπαστή της ταράτσας, που βρισκόμαστε. Ανάμεσα σε μας και την κουπαστή δυο μεγάλοι σωλήνες από αμίαντο, ο ένας πάνω από τον άλλο μισό μέτρο. Σε σιδερένια στηρίγματα, προχωρούν παράλληλα και στρίβουν, ακολουθώντας την πορεία της κουπαστής. Στη μια ταράτσα, στην αρχή της Αθηνάς, μια καμινάδα με πέντε εξόδους. Μεταλλικός κάκτος. Τρία κτίρια ώς την Αγίου Κωνσταντίνου. Άλλα δυο ώς την Πειραιώς. Στέγες. Κομμάτι από τα Χαυτεία. Η απόληξη της Πανεπιστημίου. Το μάτι χαμηλώνει. Η πιάτσα των ταξί. Έντεκα ώς την

3ης Σεπτεμβρίου και, δίπλα, άλλα τέσσερα κινούνται προς την Αγίου Κωνσταντίνου. Δύο άλλα ανεβαίνουν και μπαίνουν από την Πειραιώς. Το μάτι πέφτει στο τεράστιο αυγό της πλατείας. Την ξαναφτιάχνουν, πάλι και πάλι, δεκαετίες τώρα. Πάνω στο γκρο μπετόν, στο κέντρο, φτιάχνουν μια στρογγυλή, δεύτερη πλατεία, με γρασίδι και σιντριβάνι. Ο πράσινος κρόκος του αυγού. Και πάλι μπρος - πίσω. ...Στέγες. Ο ουρανός. Η πλατεία. Ένας γλάρος στο κέντρο, ψηλά. Δεν κρώζει. CUT.*

Στη μηχανή Τσάινα Τάουν, Αγησιλάου. Ένας νεαρός Κινέζος με γυαλιά, με μαύρο, χοντρό σκελετό, μισοξαπλωμένος ανάσκελα, ανάποδα, σε μια μηχανή σταματημένη έξω από ένα κινέζικο εμπορικό, ακουμπισμένος στους αγκώνες, που είναι χωμένοι ανάμεσα στις ταχύτητες της μηχανής, σταυροπόδι, ανέκφραστος. Σκέφτεται κάτι; Τι; Σκέφτεται;

Που πήγαινε; Λεωνίδου. Προχωρούσε. Σεπτέμβριος. Αρκετή ζέστη. Φορούσε ένα μακρύ, μαύρο, βρώμικο παλτό. Ξανθός, ψηλός. Καραφλός. Με ξυρισμένο κεφάλι, που από τη μια μεριά του έτρεχε αίμα. Το κράταγε. Παραμιλούσε. Ήταν σα να κράταγε ένα κινητό λίγο πάνω απ’ το ένα αυτί του. Από τους λίγους περαστικούς, δεν τον κοιτούσε κανείς. Χίλια τα εκατό, ξένος. Βόρειος. Παραπάταγε. Τον είχαν χτυπήσει; Είχε πέσει κάπου, λίγο πριν, μόνος του; Τί έλεγε; Πού πήγαινε;

Κάσμπα Σωκράτους και Πειραιώς. - Άνδρας, 50-55 χρονών. Ανακατεύει το πλαστικό, διαφανές κύπελλο του καφέ, καπνίζει, ξεφυσάει συνεχώς τον καπνό, μουρμουρίζο-

ντας τελείως αθόρυβα “Να σου γαμήσω...” ρυθμικά κάτι... - Σιδερένιες, μαύρες καρέκλες-πολυθρόνες στρογγυλό, “μαρμάρινο”, ανοιχτό κρεμ τραπεζάκι σε μαύρη βάση σιδερένια, μια διακοσμημένη κολώνα που καταλήγει σε τρεις απολήξεις. Στο πεζοδρόμιο, κλεισμένο γύρωγύρω από σιδερένιες ζαρντινιέρες: μικρά φυτά – ελιές, δάφνες, κάτι σαν πικροδάφνες, κοντά, καχεκτικά. - Έξι τραπεζάκια στο περιφραγμένο από τη ζαρντινιέρα χώρο του πεζοδρομίου και δυο μπάρες με ψηλά καθίσματα από τη μια μεριά, πίσω του. - Στις μπάρες κάτι Κούρδοι, ή Μπαγκλαντεσιανοί... - Συνεχής ροή, εναλλαγή προσώπων. - Casba – ALL DAY FOOD BAR. ΑΓΟΡΑ ΧΡΥΣΟΥ – ΕΝΕΧΥΡΑ. SERVICE MOBILES LAPTOPS. ΑΓΟΡΑΖΟΥΜΕ ΧΡΥΣΟ – ΚΟΣΜΗΜΑΤΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ – ΛΙΡΕΣ – ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ. - ΨΗΤΟΠΩΛΕΙΟ Η ΓΕΥΣΗ. Η ΠΟΛΥΚΛΙΝΙΚΗ απέναντι.

Προχωράει μόνο του Καροτσάκι. Προχωράει μόνο του. Έξι δέματα ίδια, μαύρες σακούλες. Από πίσω, ο άνθρωπος που το σέρνει, δεν φαίνεται.

“ Έδινε με μπαλόνια αέρα...” Μια μπλε πολυκατοικία Βηλαρά και Νικηφόρου, δίπλα στον Άγιο Κωνσταντίνο. Αφηγείται η Λιούντα, από μάνα Ρωσίδα και πατέρα Γεωργιανό, 60 ετών, πρώην δασκάλα μουσικής στο Τμπίλισι, την Τιφλίδα.. Δουλεύει στο γουναράδικο, που είναι στο ισόγειο. Λέει και τον καφέ. Ξέρει τους πάντες, την ξέρουν όλοι. Πάνω από 1,65 μ., καστανόξανθη, λίγο μακρόστενο πρόσωπο, με ανοιχτά μελί μάτια. Το σπίτι της, στον τρίτο όροφο είναι πάντα γεμάτο.

«Η Φωτεινή, που είναι στο άλλο δωμάτιο, ήρθε πριν μερικούς μήνες από τη Γεωργία. Δουλεύει σε διακοσμήτρια, όλο νεύρα, στη Γλυφάδα. Την σύστησε μια Ουκρανή. »Τους βλέπεις; Είναι όλοι τους φοβισμένοι, πάνε στα σπίτια φίλων, δεν κάνουν ρεπό, πριν δούλευε σε άλλες, μήπως τους πιάσει η αστυνομία. Πάνε σε γραφεία Ευρέσεως Εργασίας. Δεν έχω τώρα, τους λένε. Σε δυο βδομάδες θα έχω. Κόλπο με τους Έλληνες, δεν δίνουν πίσω τα λεφτά 150-200 ευρώ. »Μια από τη Γεωργία ήρθε με πούλμαν, 24 χρονών, δυο παιδιά. Πέθανε μέσα στο μπαγκάζι. Παίρνουν λεφτά με τόκο, δανείζονται για να πληρώσουν 3.000 ευρώ, που τους παίρνουν για να τους φέρουν κρυφά από τη Γεωργία. Ήρθε μία κοντή. Δεν μπορούσε να ανοίξει το κορμί της, όταν έφτασε, 20 ώρες μέσα στο μπαγκάζι. Ένα πούλμαν, 12 κρυμμένες, ο οδηγός τους έδινε με μπαλόνια αέρα, μια μεγάλη, ούτε τουαλέτα, στη Θεσσαλονίκη, μήπως τους δουν... Αν ήθελαν να κάνουν στα σύνορα έλεγχο, θα’ βαζαν σκυλιά, άρα πληρώνονται».

Και οι τρεις μαζί Ώρα τρεις τα μεσάνυχτα. Ο γέρος πήγε πάλι να ψωνίσει, με το αυτοκίνητό του, στην πιάτσα με τις μαύρες, Καποδιστρίου και 3ης Σεπτεμβρίου γωνία. Εκεί, που μόλις ακουστεί η λέξη “αστυνομία”, πέφτει σύρμα και οι κοπελιές που στέκονται κι απ’ τις δυο μεριές στο σταυροδρόμι, τρέχουν προς όλες τις κατευθύνσεις, για να γλιτώσουν. Δυο πολύ αδυνατούλες και μικρές Νιγηριανές, άντε 50 κιλά η καθεμιά, τον πλησίασαν. Τότε του μπήκε η ιδέα. Τους πρότεινε να πάνε και οι τρεις μαζί. Συμφώνησαν. Από 20 ευρώ η καθεμιά και 20 για το ξενοδοχείο. Μπήκαν στο αυ-

τοκίνητο. Τον οδήγησαν σ’ ένα μικρό ξενοδοχείο στη Σωκράτους δεξιά, λίγο πριν τη Σατωβριάνδου. Η είσοδος ήταν στενή, με ένα καθρέφτη. Ανέβηκαν στον πρώτο όροφο. Το δωμάτιο ήταν μικρό και άδειο από έπιπλα. Άρχισε να γδύνεται. Του είπαν να πάει στο μικρό μπάνιο με το πλαστικό παραπέτο για να πλυθεί. Υπάκουσε. Ξαφνικά κάτι τον θορύβησε. Κοίταξε στο δωμάτιο. Οι δυο μικρές είχαν πάρει το πορτοφόλι από τα ρούχα του και το είχαν “ψιλομαδήσει”. Ακολούθησε καυγάς. Αυτές γελούσαν. Του είχαν πάρει δυο-τρία εικοσάρικα. Δεν είχε και πολύ περισσότερα. Έφυγαν. Πήγαν προς στην πιάτσα. Τις ακολούθησε. Νέος καυγάς. Άρχισε να φωνάζει, ότι θα καλέσει την αστυνομία και θα τις καταγγείλει στον ξενοδόχο. Κάτι του 'δωσαν πίσω, κάτι κράτησαν. Έφυγε.

Μαύρες κατσαρίδες Αφηγείται πάλι η Λιούντα. Περιγράφει μια πενταόροφη, κίτρινη πολυκατοικία, που φαίνεται από το παράθυρό της, στη Νικηφόρου. «Πακιστανοί, στο ισόγειο, στο πάτωμα, γκαζάκι φτιάχνουν πατάτες, φασόλια, από αποθήκη Αθηνάς. Τους κυνηγάει η αστυνομία, σαν μαύρες κατσαρίδες, σκουπίδια, τρεις τενεκέδες, πότε μυρίζει από αυτούς, πότε από σκουπίδια. Όλοι μυρίζουν – ξέρω ποιος έρχεται. Μαύροι μυρίζουν, όπως ξένοι, νέγροι, σκούρο μαύροι – και να πλένεις... »Ουκρανοί – στον πρώτο όροφο, δυο αδελφές, με τον γέρο που του πήρε τα χρυσαφικά κομμώτρια, 10 ευρώ, 20 κοπέλες, στη βεράντα πηδάνε από παράθυρα, τρεις οικογένειες. Ό,τι βρίσκουν τρώνε, τσιγγουνιά, μαζεύουν έπιπλα από τον δρόμο. »Δεξιά δεύτερο όροφο Πακιστανός με τη γυναίκα του, έχει και παιδί, μαντήλα στο κεφάλι, τρώνε με το χέρι από το πιάτο, κουλτούρα όχι σαν Ουκρανές. Αριστερά Γεωργιανός με Πόντια

Θίασος Έλλη, η γιατρίνα Δούλευε κάποτε στην Πολυκλινική, Πειραιώς και Σωκράτους. Τότε, που ο χώρος έσφυζε από τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τους ασθενείς και τους συγγενείς τους. Δεν τέλειωσε ποτέ την Ιατρική. Βοηθός μικροβιολόγος. Τώρα, που η Πολυκλινική έχει ξεπέσει, η Έλλη, από καιρό στη σύνταξη, βοηθάει τους πάντες μέσα και γύρω απ’ την πλατεία. Όχι μόνο με φάρμακα και συνταγές αλλά και με πολλούς άλλους τρόπους. Μεσόκοπη. Ξανθιά, με την παλιά αλογοουρά και το ελαφρύ χνούδι στο πρόσωπο, καλοσυνάτη και γελαστή, όπως τότε, που τη φλέρταραν όλοι. Και τώρα την φλερτάρουν. Η Έλλη, η γιατρίνα.

Χρήστου, ο δικηγόρος Έχει το γραφείο του σε κάποιο στενό, προς τη μεριά της Βερανζέρου. Ή από τη μεριά της Δώρου. Ή, μάλλον, προς τη Γαμβέτα. Τοκίζει χρήματα, έχει διασυνδέσεις στον Κορυδαλλό, σχετίζεται με έναν οπλουργό, συχνάζει πολλές ώρες σε ένα προποτζίδικο κοντά στην Κάνιγγος. Φοράει ένα τριμμένο παλτό και κουβαλάει μια τσάντα πέτσινη, παλιά. Σε τίποτα δεν θυμίζει τους καλοντυμένους συναδέλφους του, που συχνάζουν τα πρωινά στα δικαστήρια της Ευελπίδων και στα άλλα, που είναι κοντά στον Άρειο Πάγο. Αναλαμβάνει μικροϋποθέσεις, βγάζει άδειες παραμονής σε ξένους, πληρώνει την εγγύηση για να αποφυλακιστούν μικροεγκληματίες.

Όλια, η τσιγαρού “Ρωσοπόντια”. Ή, πιο σωστά, Ελληνίδα του Πόντου. Από αυτούς που ο Στάλιν έστειλε προπολεμικά από τον Καύκασο στο Καζαχστάν. Ήρθε με την οικογένειά της στην Ελλάδα το 1965, όταν ήταν πέντε χρονών. Τώρα είναι εξήντα. Το στέκι της είναι στο παλιό Δημαρχείο από πίσω, πότε στα μαρμάρινα πεζούλια, πότε στο γρασίδι της δεξιάς πλευράς. Προμηθεύεται τα λαθραία τσιγάρα που πουλάει από τον “μεγάλο”, που έχει βαγόνια ολόκληρα. Τα παίρνει με πίστωση. Μέσα σε είκοσι χρόνια την έχουν πάει στο Τμήμα της Ομόνοιας μόνο τρεις φορές. Κι αυτό, παρόλο που το ρητό της αστυνομίας, για την περίπτωση των “τσιγαράδων” είναι: “Καινούριος; Άσ’ τον να δουλεύει. Παλιός; Πιάσ’ τον”.

μαγαζί από κάτω – φέρνει από Γεωργία τα πάντα – πολύ τσιγάρο, πήραν σπίτι. »Στο τρίτο δεξιά νοικιάζουν κρεβάτια, όχι δωμάτια. 5 ευρώ το κρεβάτι. Μια κλαίει, άλλη κλαίει, γνωριμία γίνεται. »Τρίτο αριστερά Πολωνοί, μουσική με τέτοια δύναμη – πίνουν μπύρα, βότκα.

»Στον τέταρτο ένας Πόντιος, νοικιάζει κρεβάτια δυο διαμερίσματα έχει αγοράσει, και γυναικούλα του δουλειά στο Stanley ξενοδοχείο, την διώξανε έφερνε φαγητά, για να ταΐζει, όχι τζάμπα, πήγαινε λαχαναγορά που πετάνε και τα πουλάει. Έβγαλε “ματάκι” πόρτας – και ζήταγε λεφτά, κρεβάτια βρώμικα, κάτω σε προβιά στο πάτωμα, 5 ευρώ...»

Η ψυχη τησ πολησ από τον Παντελή Αμπαζή Γέννημα Χιώτης, θρέμμα Κυψελιώτης. Σπούδασε μαθηματικά, αλλά τον κέρδισε το τραγούδι και το μόντελινγκ. Ο “παντελώς χειροποίητα” μποέμ τραγουδοποιός. Ο πιο καλός ο μαθητής της “Ανωτάτης Ζαμπετικής”. Αναφωνεί “Ζήτω τα λαϊκά κορίτσια!” και περιοδεύει σε θέατρα, συναυλιακούς χώρους και μουσικές σκηνές με τραγούδια απ’ τον νέο του δίσκο με γενικό τίτλο: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΑΜΠΑΖΗΣ “ανεξήγητα αρέσω”

www.ampazis.gr

Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω... «Σπεύδε βραδέως»

-Χείλων ο Λακεδαιμόνιος (600-520 π.Χ) Σοφό αρχαίο ρητό που σημαίνει «κάνε αυτό που πρέπει να κάνεις χωρίς καθυστέρηση αλλά και με προσοχή, χωρίς να είσαι τόσο βιαστικός που θα κάνεις κάτι λάθος εξαιτίας της βιασύνης σου» Εμπεριέχει δηλαδή τις δύο παροιμίες: -Το γοργόν και χάριν έχει. -Όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Σήμερα βέβαια ισχύει το «τρέχω σαν τον Βέγγο για να τα προλάβω όλα». Ο εργαζόμενος άνθρωπος στην καθημερινή του ζωή στην πόλη, ζει μέσα σ’ ένα περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από έντονους και γρήγορους -για να μην πω φρενήρεις- ρυθμούς. Τρέχει συνεχώς να προλάβει την ουρά του, προκειμένου να ανταποκριθεί στις διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις της σύγχρονης ζωής. Ολόκληρη η μέρα του –συχνά και η νύχτα- χαρακτηρίζεται από μια διαρκή και βιαστική κίνηση, στην δουλειά του, στις κοινωνικές του επαφές ακόμη και στις οικογενειακές του στιγμές. Όλη αυτή η κατάσταση τον οδηγεί-τις περισσότερες φορές- να παίρνει λάθος αποφάσεις και να προβαίνει σε λανθασμένες ενέργειες. Το κυριότερο όμως να μην προλαβαίνει να απολαύσει τίποτα από τις μικρές καθημερινές χαρές της ζωής. Άρπα κόλλα και στο πόδι. Fast food και ξεπέτα. Στα μικρά και στα μεγάλα. Και η ζωή φεύγει μες στο άγχος… Ας δούμε όμως τι θα συμβεί αν τα όνειρα πάρουν εκδίκηση! Αν μ’ ένα μαγικό ραβδάκι αύριο το πρωί απαγορευτούν τα αυτοκίνητα και πεζοδρομηθεί όλο το κέντρο: • Οι άνθρωποι δεν θα φωνάζουν ή έστω θα φωνάζουν λιγότερο. • Θα ακούς μόνο το τιτίβισμα των πουλιών και το θόρυβο από τα κουταλάκια που ανακατεύουν το καφέ τους κάτοικοι και επισκέπτες. • Δεν θα γίνονται σχεδόν καθόλου ατυχήματα. • Τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι θα περπατάνε στην πόλη άφοβα.

• Δεν θα υπάρχει καυσαέριο. • Θα πάρουν οι περισσότεροι επιτέλους ένα ποδήλατο και θα το χρησιμοποιούν καθημερινά. • Ορχήστρες του δρόμου θα γεμίζουν την πόλη μουσικές και τραγούδια. Η αλήθεια είναι ότι δεν το βλέπω να γίνεται σύντομα. Εύχομαι όμως να ‘ρθει κάποτε μια μέρα που οι άνθρωποι θα απορούν με το γεγονός ότι υπήρχαν αυτοκίνητα στις πόλεις… Ας θυμηθούμε τώρα δυό σοφές λαϊκές παροιμίες: - Η βιάση ψήνει το ψωμί, μα δεν το καλοψήνει. - Η σκύλα από τη βιάση της, κάνει στραβά κουτάβια. Κι ας κλείσουμε as usual μ’ ένα καινούργιο μου τραγουδάκι: «ΑΡΓΑ ΒΑΔΙΖΩ, ΖΩΗ ΚΕΡΔΙΖΩ» Ότι ‘ναι να ‘ρθει θε να ‘ρθει αλλιώς θα προσπεράσει κι όποιος βιαστεί για να το βρει ποτέ δε θα το φτάσει. Είν’ η ζωή ένα γυαλί πρόσεχε μη σου σπάσει αυτός που βιάζεται πολύ το στόχο δε θα πιάσει. Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω ζωή κερδίζω και προχωρώ. Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω τι κάνουν όλοι, αδιαφορώ τι λεν οι άλλοι, αδιαφορώ… Στην κατηφόρα της ζωής πάτα και λίγο φρένο όσοι βιαστήκανε πολύ το χάσανε το τρένο. Τα πιο ωραία είν’ αυτά που δεν τα εκβιάζεις που έρχονται στο δρόμο σου χωρίς να τα φωνάζεις. Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω ζωή κερδίζω και προχωρώ. Αργά βαδίζω, ζωή κερδίζω τι κάνουν όλοι, αδιαφορώ τι λεν οι άλλοι, αδιαφορώ…

ξελευθερία

ενα παραμυθι

από τον Δημήτρη Προύσαλη

Αυτό που γνωρίζει ένα παιδί ena παραμυθι απο την κινα

ια φορά κι έναν καιρό, που δεν που δεν ήταν μήτε των πατεράδων μας ο καιρός, μήτε κι ο καιρός των παππούδων μας, μα ακόμα ούτε ο καιρός όλων αυτών που άκουσαν τούτη εδώ την ιστορία, ήταν στα μέρη της Ανατολής μια πολιτεία μακρινή. Τούτη η πολιτεία ήταν ξακουστή σ’ όλον τον κόσμο, μα δεν ήταν μήτε τα παζάρια της μήτε τα χάνια κι οι καφενέδες της που έκαναν τον τόπο κείνο να ακουστεί στα πέρατα της γης. Λένε πως έξω από κείνη την πολιτεία ήταν ένα μοναστήρι. Όποιος ήθελε να βρεθεί κοντά στο Θεό και να τον γνωρίσει στεκόταν μπροστά στην πόρτα του και, σαν ετούτη άνοιγε, του άλλαζε η ζωή κι έβλεπε τον κόσμο μ’ άλλα μάτια. Έτσι λένε πως έγινε και με κείνον τον άνθρωπο. Σαν πήρε τούτος τη μεγάλη απόφαση, βρέθηκε να στέκεται μπροστά στην πόρτα του μοναστηριού. Η πόρτα άνοιξε κι ο άντρας μπήκε μέσα. Κούρεψε το κεφάλι του κι απόμεινε αυτό δίχως μαλλί και το μυαλό του καθάρισε από τις έγνοιες της ζήσης των πολλών. Πέρασε μήνες και χρόνια μέσα στη σιωπή, κι οι μέρες του ξεκινούσαν και τέλειωναν με προσευχές. Μετρούσε ολημερίς τους κόμπους του σκοινιού-κομπολογιού του και μαζί με δαύτους τα λάθη που έκαμε μέχρι τότε. Κι ήρθε η μέρα που αποφάσισε ν’ αφήσει το μοναστήρι, μα λένε πως δεν πήγε ξανά σιμά στους ανθρώπους. Με τα ρούχα του μοναχού σκαρφάλωσε σε ένα δέντρο αψηλό, λίγο πιο έξω από κείνη την πολιτεία κι εκεί καθόταν στα κλαδιά του μέρα και νύχτα κι άλλο δεν έκανε παρά να μιλάει στα πουλιά και να συλλογιέται όπως κάνουν οι μοναχοί σε κείνον τον τόπο. Τα πουλιά δεν τον σκιάζονταν παρά κάθονταν κοντά του, άλλες φορές κούρνιαζαν στα χέρια του, άλλες στους ώμους του, άλλες στο κεφάλι του. Οι άνθρωποι της πολιτείας κι οι περαστικοί, οι ταξιδιώτες το έβλεπαν τούτο κι άρχισαν σιγά-σιγά να κουβεντιάζουν γι’ αυτόν. Άλλοι τον κορόιδευαν κι άλλοι τον περιγελούσαν, άλλοι τον φώναζαν τρελό κι άλλοι τον πείραζαν, όπως κάνουν οι πολλοί σ’

εκείνους που τα χνώτα τους δεν ταιριάζουν με κανένα. Κάποιος μια μέρα, έτσι όπως τον είδε σκεπασμένο απ’ τα πουλιά που κούρνιαζαν πάνω του, τον είπε «Πουλοφωλιά» και το όνομά του απλώθηκε σ’ όλη την πολιτεία. «Πάμε να δούμε τον Πουλοφωλιά!» φώναζαν μικροί μεγάλοι, αλλά όσο περνούσε ο καιρός κατάλαβαν πως κείνος ο μοναχός τρελός δεν ήταν. Άρχισαν να του μιλούν αλλιώτικα και μερικοί του ζήταγαν ορμήνιες. Ο μοναχός τους άκουγε και απαντούσε όπως έπρεπε. Ο κόσμος τώρα τον φώναζε «ο σοφός Πουλοφωλιάς» κι άλλοι τον έλεγαν «ο μοναχός που του μιλούνε τα πουλιά!». Μέρα με τη μέρα όλο και πιο πολλοί έρχονταν να σταθούν κάτω από το δέντρο του «Πουλοφωλιά» και να ζητήσουν μια συμβουλή για όσα τους βασάνιζαν και τους στενοχωρούσαν. Σαν το όνομά του ακούστηκε μετά από χρόνια μέχρι την πρωτεύουσα, ο μεγάλος κυβερνήτης πήρε την απόφαση να πάει να τον δει. Ξεκίνησε μαζί με κόσμο πολύ να τον ακολουθεί, άλλοι υπηρέτες, άλλοι στη δωδεκάδα των σοφών, άλλοι αξιωματούχοι και παρατρεχάμενοι, άλλοι στρατιώτες να τον προστατεύουν. Φτάνει στην μακρινή πολιτεία, του λένε για το δέντρο και πηγαίνει και στέκεται μαζί με την ακολουθία του κάτω από τα κλαδιά του. Σηκώνει το κεφάλι, βλέπει τον «μοναχό που του μιλούνε τα πουλιά» και του φωνάζει: «Πουλοφωλιά! Είμαι ο μεγάλος άρχοντας τούτου δω του τόπου. Μέρες τώρα, βρίσκομαι στο δρόμο και ταξιδεύω για να έρθω να συναντήσω τη σοφία σου. Θέλω να μου δώσεις μια συμβουλή για να γίνω καλύτερος κυβερνήτης. Έχω στα χέρια μου δύναμη περισσή, ένας δικός μου λόγος χωρίζει τη ζωή από το θάνατο, έχω ακόμα πλούτη αμέτρητα που κανένας δε μπορεί να λογαριάσει, αλλά ο λαός μου δε με συμπαθεί καθόλου. Πώς μπορώ να κερδίσω το σέβας όλων αυτών που με υπηρετούν;» Για λίγο απλώθηκε τριγύρω μια σιωπή. Κανένας δε μιλούσε από τη συνοδεία

του μεγάλου άρχοντα. Ο μοναχός πάνω στο δέντρο απόμεινε για μια στιγμή δίχως να αποκριθεί κι όλοι περίμεναν ν’ ακούσουν τις κουβέντες της ορμήνιας. Όταν πήρε την απόφαση να μιλήσει λέει: «Η πιο σημαντική συμβουλή που μπορώ να σου δώσω για να γίνεις καλός κυβερνήτης κι όλοι να σου δείχνουν σέβας είναι πάντα να κάνεις το καλό. Μην κάνεις πράγματα κακά, μονάχα πάντα το καλό να κάνεις…» Ο άρχοντας δεν πίστευε στ’ αυτιά του. Γελά και λέει: «Ακόμα κι να παιδί τεσσάρων χρόνων, το ξέρει τούτο που μου λες, Πουλοφωλιά! Μη μου πεις πως έκανα τόσο δρόμο, για ν’ ακούσω τέτοια συμβουλή! Άκου, λέει, να κάνεις πάντα το καλό, κακό ποτές σου να μην κάνεις!» Ο μοναχός χαμογελάει και λέει: «Ακόμα κι ένα παιδί μπορεί να ξέρει τη συμβουλή που ξεστόμισα, άρχοντα. Μα εσύ είσαι ογδόντα χρονών μεγάλος άνθρωπος που δεν μπορεί τούτο να το κάνει πράξη, κι ας το γνωρίζεις. Αυτή είναι η καλύτερη συμβουλή που μπορώ να σου χαρίσω…»

Ο Δημήτρης Προύσαλης ασχολείται με τη συλλογή, καταγραφή και μελέτη των λαϊκών παραμυθιών και της αφήγησής τους από το 1999 και μοιράζεται τις ιστορίες που αγαπά από το 2003, θέλοντας να σηκώσει τα άχ του κόσμου ψηλότερα. ΙΣΤΟΛΟΓΙΑ stonparamythiontastavrodromia.blogspot.com paramythiakaimythoitoukentavrou.blogspot.com storytellingfestathens.blogspot.com fb Dimitris Prousalis

Γονιός στη γωνία μ'αγωνία

από τον Βαγγέλη Νικολαϊδη

Επιτυχημένος... Είσαι; Επιτυχημένος, πλούσιος, όμορφος, νέος, κορμάρας, κάτοχος σπορ αυτοκινήτου, χιλιάδες followers στο insta, ντυμένος με Gucci και Moncler μόνο, που του αρέσουν τα ταξίδια... Μοιάζει με το τέλειο, το ιδανικό, σίγουρα η πρώτη αναζήτηση σε site γνωριμιών ή το χωρίς αντίπαλο προξενιό… Έχω ή έχουμε μπερδευτεί λίγο με το τι είναι πετυχημένο, αληθινό, fake; Με την έννοια της δημιουργίας, του ωραίου, του στόχου της ζωής μας ρε παιδί μου.

μου μικρά αντράκια, να καλημερίζω την γυναίκα μου. Να γυρνάω κατάκοπος, στεναχωρημένος μερικές φορές για το μεροκάματο που δεν βγήκε, αλλά να χαζογελάω μόλις βλέπω τις φάτσες των μικρών μου και ακούω τις φωνές τους με το που μπαίνω σπίτι. Με γεμίζει να κάθομαι στριμωγμένος στον καναπέ μου και να έχω στον αυχένα μου τον έναν και τον άλλο να μου κάνει ντου, προσπαθώντας να μου δείξει πόσο μεγάλωσε.

Καθημερινός βομβαρδισμός, άχρηστων (για μένα) πληροφοριών, προσπάθεια επίδειξης από το 90%,πια, των ανθρώπων της πολυτελούς ζωής τους, του τρόπου ζωής τους, με τα χαμόγελα τους να εξαρτώνται καθαρά από τον αριθμό των likes που θα λάβουν.Δεν χαίρονται την στιγμή, δεν κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους, για το μυαλό τους πάρα μόνο για το φαίνεσθαι. Γυναίκες νέες, όμορφες, ερωτικές, που για να βγάλουν μια φωτογραφία από μια σουίτα στην Αράχωβα, θα "αναγκαστούν" να πάνε με έναν κύριο που δεν κλείνει το XXL μπουρνούζι του, από το πάχος… Και όμως ποτέ δεν τον απαθανατίζουν στις "ευτυχισμένες" τους πόζες στο Mount Parnassus. Άνθρωποι που προσπαθούν να μας πείσουν πόσο τέλεια περνάνε επειδή κρατάνε μια τσάντα γνωστής ιταλικής φίρμας, γνωρίζοντας όλοι τον τρόπο απόκτησής της και πίνοντας με ύφος, τουλάχιστον βασιλικής οικογένειας, το κοκτέιλ τους σε κάποιο ακριβό σαλέ ή σε κάποιο μπαλκόνι με θέα.

Μπορεί να είμαι πιο λαϊκός και από το λαχείο το Λαϊκό. Η μεγαλύτερη μου επιτυχία είναι η οικογένεια μου και αυτό δεν το συγκρίνω με τίποτα. Η αξιοπρέπεια και το να κοιτάς τον καθρέφτη και να μην ντρέπεσαι για αυτό που βλέπεις είναι αξία ανεκτίμητη.

Ζευγάρια, που δεν κάνουν παιδιά, γιατί τους αρέσουν τα ταξίδια, γιατί η σύζυγος είναι "πετυχημενη"(;) trainer(;), γιατί ένα post τους αξίζει κάποια ευρώ, γιατί τα παιδιά θα τους "κόψουν" την καριέρα τους, γιατί θεωρούν ότι τα παιδιά θα είναι τροχοπέδη στην ελευθερία τους και στην εγωιστική κατάσταση που βιώνουν αχόρταγα. Γιατί όλα, όλοι τα μετράνε με τα λεφτά. Η ευτυχία όμως δεν αγοράζεται, δεν δανείζεται, δεν διαφημίζεται. Γελάω όταν τους χαζεύω στα social, γελάω με τις αναρτήσεις τους, με το ύφος τους, με το επίπεδο τους. Προτιμώ να ξυπνάω και να φεύγω χαράματα για δουλειά, να σκεπάζω τα δύο

Όταν δεν μπορεί κάποιος να σου προσάψει ότι δεν είσαι αληθινός, είσαι επιτυχημένος. Όταν ο,τιδήποτε αποκτάς/κατακτάς, το κάνεις στηριζόμενος στα πόδια σου και στα χέρια σου, είσαι επιτυχημένος. Όταν καταφέρεις να κανεις την δικιά σου οικογένεια και μεγαλώσεις τα παιδιά σου με αρχές, ήθος και αγάπη είσαι επιτυχημένος. Η αντίληψη της έννοιας του επιτυχημένου, λοιπόν, διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο σύμφωνα πάντα με την δική τους οπτική γωνία που βλέπουν τα ήθη και τις αξίες της ζωής. Ναι, υπάρχουν και επιτυχημένοι "φτωχοί", που τα φέρνουν δύσκολα πέρα και κάνουν τον αγώνα τους για να μην λείψει τίποτα στην οικογένεια τους... Δεν κάθονται πρώτο τραπέζι στα μπουζούκια, δεν οδηγούν διθέσιο σπορ αυτοκίνητο, δεν χαιρετάνε τον σεφ στην "Σπονδή". Αλλά... είναι χαρούμενοι για όσα έχουν καταφέρει, είναι ευτυχισμένοι όταν είναι με την οικογένεια τους, τοποθετούν στο πάνω ράφι τα παιδιά τους και θα συνεχίσουν τον καθημερινό τους αγώνα για να παίρνουν ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά μεγάλη.

Εσύ, τι σόι επιτυχημένος είσαι τελικά…;;;

Οι «Όρνιθες» πετούν στο Θέατρο ΑΘΗΝά Τους «Όρνιθες» του Αριστοφάνη επέλεξε ο Δημήτρης Αδάμης να ανεβάσει στο Θέατρο ΑΘΗΝά! Η επιτακτική ανάγκη του σεβασμού του ανθρώπου προς τη φύση, για να αποτραπεί η οικολογική καταστροφή, δίνεται μέσα από το ωραιότερο ελληνικό έργο, που διδάσκεται σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ένα ταξίδι στην ουτοπία του καθενός μας, μέσα από την πιο σπαρταριστή κωμωδία τού σπουδαιότερου κωμικού σε ολόκληρη την ιστορία του Θεάτρου, του Αριστοφάνη. Η μουσική της παράστασης αποτελείται από παραδοσιακά τραγούδια για τα πουλιά από τη Θράκη ως την Κρήτη, κι από τον Πόντο ως τα Επτάνησα. Τα ερμηνεύει ζωντανά στη σκηνή, ο Βασίλης Γισδάκης! Κυριακή 11:00 π.μ. και 3:00 μ.μ. / Εισιτήρια: 12€ Άνεργοι: 8€ / Πληροφορίες: 210-9853609, 6948744988

Σκανάρετε και διαβάστε την συνέντευξη στο ipolizei.gr

Χειροποίητες δημιουργίες για παιδιά

Ίσως πρέπει να γίνουμε και πάλι παιδιά Ιθάκης 35, Αθήνα τ. 210 82 25 525, κ. 698 66 88 177 e. kidsmemories35@yahoo.gr

Kids Memories

ξελευθερία

Τα μαγειρέματα του μήνα

Σαρακοστιανό Τραπέζι για Μεγάλες Παρέες και Κεφάκι Τρελό

από την Πέρσα Δράκου Είναι πολυμήχανη... Ταξιδεύει, δοκιμάζει, ανακατεύει και μας φέρνει τις πιο νόστιμες και εύκολες συνταγές. Με υλικά που βρίσκονται στην κουζίνα και το ψυγείο μας, κάνει την μαγειρική μία εύκολη διαδικασία, χωρίς πολυπλοκότητες.

Καημό το έχω και πόθο να μαζέψω φέτος φίλους και φίλες στο σπιτικό μου για να γιορτάσουμε την έλευση της Σαρακοστής, κατά την διάρκεια της οποίας, φυσικά, ουδείς εξ ημών νηστεύει, αλλά λέμε τώρα. Το ροζ χρώμα της ταραμοσαλάτας, η μυρωδιά του ούζου, η αίσθηση ότι ο χειμώνας τελείωσε οριστικά μπορούν να με τρελάνουν. Από χαρά εννοώ! Νωρίς φέτος η Καθαροδευτέρα (2 Μαρτίου) αλλά δεν με ενοχλεί καθόλου, ίσα ίσα.

Σαλάτες all the way: δροσερές, πράσινες, κίτρινες και ζωηρές! Αγαπώ κάπαρη, πικάντικα τουρσιά, ταραμοσαλάτα ροζουλιά του ονείρου και βέβαια πατατοσαλάτα με σως γιαουρτιού και μπόλικο φρέσκο κρεμμυδάκι.

Λαγάνα: φρεσκοψημένη, τραγανή, σουσαμάτη. Μην την τσιγκουνευτείς από ποσότητα, γιατί το επόμενο πρωί θα σου έρθει λιγούρα να την φας με μερέντα.

Θα φορέσω ένα εξαιρετικό εμπριμέ φουστάνι που αγόρασα στις εκπτώσεις, το κόκκινο κραγιόν μου και θα ανοίξω το σπίτι μου. Αν ζήλεψες διαβάζοντας αυτές τις γραμμές, μπορείς κάλλιστα κούκλα μου να κάνεις το ίδιο και το αυτό. Αν θες να το κάνεις, όμως, σωστά, κάνε το όπως η Πέρσα, ήτοι διάβασε παρακάτω τι θα βάλεις στο τραπέζι για να καταπλήξεις τον πάσα έναν επισκέπτη σου.

Θαλασσινά όπως και δήποτε: καλαμαράκια τηγανιτά ή στην σχάρα, μύδια με πιλάφι αν είσαι άξιος σεφ (προσοχή, καλέ μην τα κάψεις, λίγο μαγειρεματάκι θέλουν τα έρμα) και το αγαπημένο μου ριζότο με γαρίδες χυλωμένο ωραία ωραία, όπως το δείχνει ο Ιωαννίδης ο κούκλος μου.

Μπλιμπλίκια ελληνικού τύπου: ντολμαδάκια (όχι κονσέρβα, σεβάσου), κανά ρεβύθι στο φούρνο (ξέρω, σου βάζω δύσκολα), σπανακόρυζα με έξτρα λεμόνι, φάβα….Βάλε φαντασία, τι τους ξεκουβάλησες τους ανθρώπους από τα σπίτια τους!;

Επιδόρπιο: χαλβάς με ταχίνι και σοκολάτα. Τελεία και παύλα, Πέρσα μου είσαι κ&*$α! Αν προτιμάς χαλβά Φαρσάλων, σταμάτα να διαβάζεις την στήλη μου, παραδόπιστη-sorry not sorry.

Ξέρω ότι δε νηστεύεις την Σαρακοστή. Αλλά αυτό δεν αποτελεί βάσιμο επιχείρημα υπέρ του αποκλεισμού σου από τις νοστιμιές της. (Καλέ, έχεις φάει ποτέ λαγάνα και χαλβά; Ήρεμα ρωτάω.)

Είπαμε, άλλη αίγλη έχει το μαγείρεμα στο σπίτι: μετά έχεις κουζίνα-πεδίο μάχης. Αν είναι, όμως, να μας πρήξεις με την γκρίνια σου, συνέχισε να διαβάζεις να δεις πού θα πας να φας. Σου προτείνω μαγαζιά ένα κι ένα για την περίσταση και όχι μόνο.

Kυβέλη Επτανήσου 15, Πλατεία Αγ. Γεωργίου, Κυψέλη / Τ.: 210 82 19 406 / fb: @kivelirest / ig: @kyveli_kypseli

Σε περιμένουν όλα τα θαλασσινά του καταλόγου, αλλά και πιάτα ημέρας, όπου το θράψαλο σχάρας που συνοδεύεται με σπαγγέτι ολικής και το μυδοπίλαφο πρωταγωνιστούν!

Κάθε φορά φεύγουμε έχοντας περάσει υπέροχα, λόγω της φιλικής και πραγματικά παρεϊστικης φάσης…

Στις πλατείες βρίσκεις τα καλύτερα στέκια. Πόσω μάλλον όταν μιλάμε για την πλατεία του Άη-Γιώργη στην Κυψέλη, που έγραφε και γράφει ιστορία. Σε αυτήν την πλατεία που σφύζει από ζωή και δράση, θα βρεις το στολίδι που λέγεται «Κυβέλη». Εκεί, οι παρέες γίνονται ένα γύρω από τραπέζια που γεμίζουν καλό φαγητό και καθαρά αποστάγματα, σε ένα κλίμα οικείο και φιλικό. Τώρα πια, το δικό μας στέκι έγινε ξακουστό σε όλη την Αθήνα, αφού θα δεις κόσμο από παντού να έρχεται για να απολαύσει τα πεντανόστιμα πιάτα. Μάλιστα, επειδή η «Κυβέλη» δεν επαναπαύεται, μόλις άλλαξε μενού! Φυσικά, θα βρείς κάποια από τα κλασικά και αγαπημένα, αλλά σε περιμένουν και γεύσεις που θα σε εκπλήξουν. Ενδεικτικά, γερές «αφίξεις» αποτελούν το ταμπουλέ με μαύρες φακές, η τσιροσαλάτα, ο καγιανάς με σύγκλινο Μάνης, οι πένες με τυρί μετσοβόνε και Ψαρονέφρι σε σάλτσα μελιού. Όμως, επειδή η Σαρακοστή πλησιάζει, θα βρείς και ένα σωρό νηστίσιμες επιλογές, χωρίς να στερηθείς τη νοστιμιά.

Καφενείο Πίπις

TοΤρίκυκλο

Μεγ. Αλεξάνδρου 86, Μεταξουργείο Τ.: 697 66 15 881 / fb: pipis kerameikos

Θ. Γεωμέτρου 1 & Πυθέου 34, Αθήνα T.: 210 92 32 384 / www.totrikyklo.gr fb: To Τρίκυκλο / To Trikyklo

Στον Πίπι θα ακούσεις παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια σε πρώτες εκτελέσεις (μπορεί και live!), αλλά και misisipi blues. Βασικά, όμως, θα απολαύσεις σπιτική κουζίνα μερακλίδικη, βασισμένη σε πρώτες ύλες πρώτης ποιότητας που έρχονται από Γρεβενά, Κυκλάδες, Κρήτη, Λέρο... Ταιριάζουν εξαιρετικά με τις επιλογές κρασιών από μικρούς παραγωγούς, όπως ας πούμε η αγαπημένη μας Μαλαγουζιά από Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. Τώρα, την Σαρακοστή, πάμε στον Πίπι για την πεντανόστιμη ρεγκοσαλάτα, τα μύδια και τις κλασικές επιλογές, φυσικά, συνοδεία ούζου ή τσίπουρου.

Από το 1997 που άνοιξε, το μότο του μαγαζιού είναι: “Ό,τι τρώμε, τρώτε. Ό, τι πίνουμε, πίνετε.”

Το μεζεδοπωλείο «Τρίκυκλο» δεν παραπέμπει απλώς σε νοσταλγικές εποχές, αλλά εκτός από το ασυναγώνιστα νόστιμο φαγητό (παράγγειλε μελιτζάνα φούσκα και μανιτάρια λαζαρίνες και θα μας θυμηθείς), φιλοξενεί δράσεις που δεν συνηθίζονται σε αντίστοιχα μαγαζιά: εκτός από έντεχνα και παλιά λαϊκά live Π-Σ, θα βρεις και εκθέσεις φωτογραφίας, παρουσιάσεις βιβλίων, θεατρικά και άλλα. Οι άνθρωποι είναι το δυνατό του χαρτί: καθένας έχει ξεχωριστό χαρακτήρα και όλοι μαζί προσδίδουν στο Τρίκυκλο ταυτότητα, που ενισχύεται από την φιλοσοφία υποστήριξης μικρών παραγωγών, αλλά και μιας πλούσιας λίστας αποσταγμάτων και μπίρας. Για την Σαρακοστή, παίρνουν θέση στο τραπέζι εκλεκτοί νηστίσιμοι μεζέδες όπως το θράψαλο και το χταπόδι στη σχάρα, οι νταματοκεφτέδες και άλλα πολλά!

Συμβουλευτείτε το γιατρό σας, όχι το Google

ξελευθερία

Τα οφέλη της νηστείας της Σαρακοστής! Ψυχολογικό λεξικό από τον σταυρο μπουγκα Ψυχολόγος Ευελπίδων 13 Αθήνα athens-psychologist.gr

Το φαινόμενο της πρεσβυωπίας Καθημερινά μας συμβαίνουν καταστάσεις που σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό απαιτούν να τις διαχειριστούμε προκαλώντας μας ποικίλα, όχι πάντα ευχάριστα, συναισθήματα. Τυχαίνει λοιπόν συχνά να ζητάμε συμβουλές και βοήθεια από κάποιον τρίτο. Είναι μια επιλογή πολλές φορές σωστή υπό την προϋπόθεση ότι αυτός ο τρίτος, ουδέτερος παρατηρητής έχει ψύχραιμη και αξιόπιστη κρίση κάνοντας τις κουβέντες και την παρηγοριά του ουσιαστικά, βοηθητικά στοιχεία προσφέροντας ανακούφιση και διέξοδο. Είναι γνωστή η φράση που λέει ότι αν ακολουθούσαμε οι ίδιοι τις συμβουλές που δίνουμε στους άλλους ο κόσμος μας θα ήταν πολύ καλύτερος. Αυτό συμβαίνει γιατί, συχνά, η θέση του παρατηρητή μας δίνει την ευχέρεια να βλέπουμε την συνολική εικόνα πιο ξεκάθαρα και πιο αντικειμενικά. Δεν υποτιμώ την αξία των συναισθημάτων ούτε το πόσο σπουδαίο είναι να μπορούμε να τα αναγνωρίζουμε και να τα σεβόμαστε. Ίσως όμως η δυσκολία που αντιμετωπίζουμε στη διαχείριση κρίσιμων καταστάσεων, μερικές φορές, να οφείλετε στο γεγονός ότι η έντονη συναισθηματική μας εμπλοκή και η αδυναμία αναγνώρισης τους δεν μας επιτρέπει ορθή αξιολόγηση και κατάλληλο χειρισμό με αποτέλεσμα οι προσπάθειές μας να είναι αποτυχημένες ή/ και να κάνουν τα πράγματα χειρότερα. Έτσι λοιπόν, για παράδειγμα, σε ό,τι έχει να κάνει με τη διαχείριση στρεσογόνων καταστάσεων λέξη κλειδί είναι η αποστασιοποίηση. Δηλαδή η ικανότητα να παρατηρούμε το πρόβλημα από κάποια απόσταση χωρίς να εμπλεκόμαστε συναισθηματικά. Μοιάζει πολύ με αυτό που περιγράφω συχνά ως το φαινόμενο της πρεσβυωπίας. Είναι εκείνη η πάθηση των ματιών όπου δεν μπορούμε να δούμε καθαρά τα αντικείμενα όταν βρίσκονται πολύ κοντά στα μάτια μας και για να καθαρίσει η εικόνα τους πρέπει να τα απομακρύνουμε. (Οι ειδικοί ψυχικής υγείας χωρίς να παύουν να είναι άνθρωποι και να βιώνουν συναισθήματα είναι εκπαιδευμένοι στο πως θα τα διαχειριστούν)

Η αυξημένη πρόσληψη φρούτων, λαχανικών, οσπρίων και δημητριακών κατά τη διάρκεια της νηστείας έχει ως αποτέλεσμα την βελτίωση του καρδιαγγειακού συστήματος μέσω της μείωσης ή της ομαλοποίησης της αρτηριακής πίεσης. Αυτό συμβαίνει διότι όλα αυτά τα τρόφιμα είναι πλούσια σε κάλιο και άλλα ιχνοστοιχεια Η αντικατάσταση των ζωικών λιπών (κακά λιπαρά) από φυτικά (καλά λιπαρά-από το ελαιόλαδο, το ταχίνι & τους ξηρούς καρπούς) αλλά και από αυτά των θαλασσινών ( πολυακόρεστα ω-3 και ω-6) συμβάλλουν πολύ στην καλή υγεία της καρδιάς και των αγγείων και παράλληλα έχουν αντιφλεγμονώδεις-αντιοξειδωτικές δράσεις. Σε συνδυασμό με τα αντίστοιχα αντιοξειδωτικά που περιέχονται στα φρούτα και στα λαχανικά όπως είναι οι βιταμίνες vit A, vit C, vit E, δυναμώνουν το ανοσοποιητικό μας σύστημα και την άμυνα του σώματός μας ενάντια στις ελεύθερες ρίζες. Τα πιο δημοφιλή τρόφιμα της νηστείας περιλαμβάνουν: Το ελαιόλαδο και οι ελιές αποτελούν πηγές μονοακόρεστου λίπους και βιταμινών Ε & Α, καροτενοειδών, καλίου, ασβεστίου, φωσφόρου, σιδήρου και μαγνησίου. Στην κατανάλωση τους απαιτείται προσοχή για το αλάτι και τις θερμίδες. Τα θαλασσινά είναι βασική πηγή πρωτεϊνών υψηλής βιολογικής αξίας, πλούσια σε ω-3 λιπαρά οξέα και χαμηλά σε κορεσμένο λίπος

Ο χαλβάς προέρχεται από το σησάμι και είναι ένα τρόφιμο πλούσιο σε ακόρεστα λιπαρά και απλά σάκχαρα (αν και πλέον υπάρχουν επιλογές με στέβια και χωρίς ζάχαρη) αλλά και συνολικές θερμίδες. Είναι μία καλή πηγή βιταμίνης Ε, σιδήρου, ασβεστίου, φωσφόρου, καλίου, σεληνίου και ψευδαργύρου. Ο ταραμάς αποτελεί καλή πηγή βιταμινών Α και D, μαγνησίου, ψευδαργύρου, φωσφόρου και καλίου. Ταυτόχρονα όμως είναι τροφή πλούσια σε αλάτι και θερμίδες και για αυτό απαιτεί προσοχή. Η σόγια αποτελεί υποκατάστατο (εν μέρει) του κρέατος αλλά και πηγή πολυακόρεστων λιπαρών οξέων και ω-3, πρωτεΐνης υψηλής βιολογικής αξίας και διαλυτών φυτικών ινών. Σύμφωνα με δημοσιευμένες μελέτες είναι ένα πρόγραμμα διατροφής που μπορεί να ελαττώσει τα επίπεδα της ολικής και της «κακής» (LDL) χοληστερόλης, ακόμα και το σωματικό βάρος, ενώ ενδέχεται να αυξήσει τα επίπεδα ορισμένων θρεπτικών συστατικών, όπως τα ωμέγα-3 λιπαρά οξέα που σχετίζονται με την καρδιοπροστασία και την καταπολέμηση της κατάθλιψης. Έτσι, κατά τη διάρκεια αυτών των ημερών, φροντίζουμε να τρώμε και να απολαμβάνουμε ισορροπημένα γεύματα, προσέχοντας να μην έχουμε τυχόν ελλείψεις και φυσικά δεν ξεχνάμε ποτέ τα οφέλιμα αποτελέσματα του νερού για τον οργανισμό μας! Καλή Σαρακοστή!

Τα όσπρια είναι πλούσια σε θρεπτικά συστατικά και φυτικές ίνες, αλλά και πρωτεΐνες χαμηλής βιολογικής αξίας και μία ποικιλία ιχνοστοιχείων Τα διάφορα λαχανικά εποχής (μαγειρεμένα ή σε σαλάτα) είναι πηγές φυτικών ινών, βιταμινών και ιχνοστοιχείων, αλλά και πολύτιμη πηγή φυτικών ινών και πρωτεϊνών. ΟΙ ξηροί καρποί είναι εξαιρετικές πηγές φυτικών πρωτεϊνών, φυτικών ινών και μικροθρεπτικών συστατικών όπως ασβεστίου, βιταμινών Β και ω3 λιπαρών οξέων.

Αθηνά Γρεκα Ειδικος παθολογος / Διατροφολόγος Εξειδίκευση στην Γεροντολογία

www.pathologosgreka.gr Ιατρείο: Πατησίων 122, Αθήνα | τηλ. 211 01 23 610 Υποκ/μα 1: Κηφισίας 56 και Δελφών Μαρούσι | τηλ. 210 68 62 275 Yποκ/μα 2: Πλατεία Ηρώων 1, Νέα Παλάτια Ωρωπού | τηλ. 229 50 35 117

Περί καρδιάς... Ο λόγος...

Πρόληψη και Καρδιά Η πρόληψη αποτελεί σαφώς την καλύτερη αντιμετώπιση όλων των νοσημάτων στην σύγχρονη ιατρική.

Τι πρέπει να προσέχω ως προς την καρδιαγγειακή μου υγεία; 1. Κληρονομικότητα • Είναι κάτι που με επιλέγει και που δεν μπορώ ν’ αλλάξω. Όμως μου δημιουργεί την υποχρέωση να προσέχω τον εαυτό μου κάνοντας όλες τις προληπτικές εξετάσεις που μου αναλογούν και κυρίως ελέγχοντας τις καθημερινές μου συνήθειες. • Ρωτάω και μαθαίνω για τα προβλήματα όλων των συγγενών μου και ελέγχω τον εαυτό μου. 2. Κάπνισμα • Ίσως ο κυριότερος παράγοντας κινδύνων για την καρδιά, τα αγγεία και τον εγκέφαλο μου. • “Απλά,” δεν το ξεκινώ ποτέ κι αν το έχω ξεκινήσει “απλά” το κόβω αμέσως. • Αναζητώ, αν χρειάζεται εξειδικευμένη βοήθεια για την διακοπή του σε πιστοποιημένα ιατρεία υποβοήθησης. • Γκρίζες ζώνες δεν υπάρχουν ούτε στο ηλεκτρονικό, ούτε σε άλλες μορφές καπνίσματος. • Εδώ ισχύει το “όλον ή ουδέν”. 3. Δισλιπιδαιμία • Κι εδώ μπορεί να φταίει η κληρονομικότητα, αλλά συχνότερα ευθύνονται η πρόσληψη από την διατροφή πολλών λιπιδίων, η έλλειψη άσκησης, το κάπνισμα και γενικά ο σύγχρονος τρόπος ζωής. • Ιδιαίτερα υπεύθυνα είναι τα trans λιπαρά και φροντίζω να τ’ αποφεύγω. Ενημερώνομαι σε κάθε συσκευασία προϊόντος για την περιεκτικότητα σε αυτά κι ανάλογα πράττω. • Δεν πεινάω αλλά απλά τρέφομαι σωστά κι αθλούμαι. Αποφεύγω να τρώω τις βραδυνές ώρες. • Στην ανάγκη λαμβάνω σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του ιατρού μου, φαρμακευτική αγωγή με τις πολυσυζητημένες αλλά πάντα ωφέλιμες στατίνες κι όχι μόνο. 4. Υπέρταση • Ίσως η μάστιγα της εποχής μας. Δυστυχώς με την πάροδο των ετών, οι ηλικίες στις οποίες πρωτοεμφανίζεται όλο και μικραίνουν. • Στο 90%-95% των περιπτώσεων είναι ιδιοπαθής, δηλαδή, εμφανίζεται χωρίς συγκεκριμένη οργανική αιτία και απλά σε αυτή την εμφάνιση συμμετέχουν ενεργά το άγχος, ο σύγχρονος τρόπος ζωής, το αλάτι, ο καφές, το αλκοόλ και κυρίως το κάπνισμα. Η παχυσαρκία και η έλλειψη άσκησης οι κυριότεροι σύμμαχοί της. • Δεν καπνίζω, προσέχω τι τρώω, περπατάω κι αν δύναμαι αθλούμαι. Μειώνω το άγχος κι αν χρειάζε-

ται αναζητώ εξειδικευμένη βοήθεια. • Καταφεύγω σε φαρμακευτική αγωγή όποτε κρίνει σκόπιμο ο ιατρός μου, όμως ποτέ δεν εγκαταλείπω τα υπόλοιπα μέτρα αφού συνολικά με βοηθούν στην αντιμετώπισή της. • Σαφώς και η φαρμακευτική αγωγή μπορεί να διακοπεί όταν πετύχω τους στόχους της θεραπείας μου και τους συντηρώ με τις υγιεινό-διαιτητικές μου συνήθειες. • Στόχος μου, να μην πληγούν τα όργανα – στόχοι της υπέρτασης δηλαδή, ο εγκέφαλος, οι οφθαλμοί, τ’ αγγεία, η καρδιά και οι νεφροί μου. • Μια μικρή αλλά πολύ σημαντική λεπτομέρεια: προσέχω τον ύπνο μου, την ποιότητα του κι ανιχνεύω μην τυχόν πάσχω από υποαπνοϊκό σύνδρομο. 5. Σακχαρώδης Διαβήτης • Ο ύπουλος, σιωπηρός και αδίστακτος εχθρός μας. • Τον κληρονομώ, τον αποκτώ λόγω της κακής διατροφής μου και της έλλειψης άσκησης. • Σημαντικό ρόλο διαδραματίζει το άγχος. • Πολυδιψία, πολυουρία, πολυφαγία και απώλεια βάρους αμέσως με υποψιάζουν και με οδηγούν στον ιατρό μου και την διενέργεια εξετάσεων. • Τον θεραπεύω πάντοτε και με συνδυασμό άσκησης, ισορροπημένης διατροφής και φαρμακευτικής αγωγής. 6. Άσκηση • Η έλλειψη της, σαφώς οδηγεί σε ανισορροπίες τον μεταβολισμό μου, καθώς και πλήθος άλλων οργανικών και λειτουργικών συστημάτων του οργανισμού μου. • Περπατώ πάνω από 30min ημερησίως, το ελάχιστο και προσπαθώ να ασκηθώ κυρίως αερόβια. 7. Άγχος • Όσο γενικός και συχνός είναι αυτός ο όρος, άλλο τόσο γενικά αλλά και πολλές φορές στοχευμένα επιδρά στο σώμα και την ψυχή μου. • Αναζητώ βοήθεια όταν αντιληφθώ ότι ξεπερνά τις δυνάμεις μου και ιδιαίτερα όταν έντονα σωματοποιείται. 8. Καθημερινότητα • Φροντίζω να ξεκουράζω τον εαυτό μου, τόσο σωματικά, όσο και πνευματικά στη διάρκεια της ημέρας μου και προσπαθώ να εξασφαλίζω τον χρόνο και την ποιότητα του ύπνου που μου χρειάζεται.

“Εξασφαλίζω την ζωή μο υ, μόνο όταν επιτύχω την ποιότητα της”. “Είμαστε υποχρεωμένοι γι 'αυτό”. Δημήτριος Μπεθάνης Ιατρός- Καρδιολόγος στην Κοσμοιατρική

ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ

• Μαγνητική Τομογραφία • Αξονική Τομογραφία • Μαστού Ψηφιακή Μαστογραφία - Τομοσύνθεση Υπέρηχος Μαστού - Ελαστογραφία • Ψηφιακή Απεικόνιση Οδόντων Yπολογιστική τομογραφία κωνικής δέσμης CBCT - Ψηφιακή Πανοραμική Aκτινογραφία Ψηφιακή Κεφαλομετρική Ακτινογραφία • Μέτρηση Οστικής Πυκνότητας • Λιπομέτρηση • Υπέρηχοι Σώματος Ελαστογραφία Υπέρηχοι (Triplex) Αγγείων -Χαρτογράφιση Διακολπικό - Διορθικό Υπερηχογράφημα Υπέρηχοι Μυοσκελετικού Υπέρηχοι Αρθρώσεων - Μαλακών Μορίων • Βιοψίες • Aκτινολογικό

ΤΜΗΜΑΤΑ

• Kαρδιολογικό Υπέρηχοι (triplex) καρδιάς Τεστ Κοπώσεως ABPM Echo-stress Holter ρυθμού & πιέσεως • Νευρολογικό Ηλεκτροεγκεφαλογράφημα Φλοιοχαρτογράφιση (με επεξεργασία brain maping) Hλεκτρομυογράφημα Ηλεκτρονευρογράφημα Έλεγχος Desmedt Προκλητά Δυναμικά (Σωματοαισθητικά / Ακουστικά / οπτικά)

Biofeedback • Γαστρεντερολογικό Γαστροσκόπηση Κολονοσκόπηση Ορθοσιγμοειδοσκόπηση Εικονική Κολονοσκόπηση • Βιοπαθολογικό Μικροβιολογικό / Αιματολογικό / Ανοσολογικό / Βιοχημικό / Ορμονολογικό / Μοριακό / Κυτταρολογικό / Rast Test / Επίπεδα φαρμάκων Τest PAP / Προγεννητικός Έλεγχος / Check up Πατησίων 237, Πλατεία Κολιάτσου t. 210 864 0918 / f. 210 866 5155 Αμφιαράου 165, Σεπόλια t. 210 515 7982 / f. 211 106 2301 Xαλκίδος 12, Άνω Πατήσια t. 210 864 0918 / f. 210 866 5155

www.kosmoiatriki.com e-mail: info@kosmoiatriki.com

ΤΙ ΛΕΝΕ Τ’ ΑΣΤΡΑ Από την Νταίζη Ντάκου ξελευθερία

ΚΡΙΟΣ | Επαγγελματικά στο φουλ, έρωτας στο κουλ. Προσοχή στις απιστίες, αλλά και στις απληστίες. Στην καριέρα βάλε μπρος, δες τα ερωτικά αλλιώς!

είσαι

ΚΟΜΑΝΤΩ

από την Μαντώ Βλάχου

"Είναι όλοι πανηλίθιοι εκεί μέσα" ... Τάδε έφη μια τσούπρα παίκτρια από το μάστερ σεφ, που έκανε comeback δυνατό. Ναι, δε λέω κι εγώ συμφωνώ μαζί της ότι οι περισσότεροι είναι πανιηλίθιοι εκεί μέσα, αλλά τον εαυτό της γιατί τον βγάζει στην απ' έξω; Αυτό που θέλω να πω είναι ότι δε νομίζω ότι υπάρχει τηλεριάλιτι παίκτης που να έχω δει και να μην είναι από λίγο έως πάρα πολύ πανηλίθιος. Στη θέση της, δε θα έκανα τέτοια βαρύγδουπη δήλωση, γιατί πρέπει να έχουμε και λίγη αυτογνωσία ρε κοπελιά. Μια ηλιθιότητα θα την έχεις κι εσύ για να πήγες, δε γίνεται αλλιώς. Από την άλλη θα μου πεις ότι κυνηγάς απλά το όνειρο, οk δεκτό. Ο στόχος δεν αναιρεί την ΗΛΙΘΙΌΤΗΤΑ.

Friday night fever Παρασκευόβραδο - φωτιά με girls night δυνατό. Τα συστατικά για να περάσει καλά η βραδιά είναι κρασί, λίγο φαγητό #νοτ, και φυσικά My style rocks, έτσι για να βγάλουμε ελεύθερα το φτυάρι. Πρώτη φορά για φέτος που είδα την εκπομπούλα και 3 συμπεράσματα έβγαλα εγώ, η μεγάλη τηλεκριτικός.

Θα έχετε ακούσει συχνά-πυκνά την λέξη “θαμών” (θαμώνας στη δημοτική), ακόμα και αν δεν αποτελεί στοιχείο του συνήθους λεξιλογίου σας. Στη ρίζα της βρίσκεται το αρχαιότατο επίρρημα “θαμά” που σημαίνει “συχνά”, αλλά και “πυκνά” και βρίσκεται πίσω και από τη λέξη “θάμνος”. Αν, δηλαδή, οι αρχαίοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν και αυτοί την έκφραση των επιγόνων τους «συχνά-πυκνά», μάλλον θα έλεγαν «θαμά-θαμά». Αν, τώρα, σας ρωτούσαν αν ξέρετε την ιστορία της λέξης “θαμών” και την αρχική της σημασία τι θα λέγατε; Μην βιαστείτε να απαντήσετε γιατί μάλλον θα κάνετε λάθος. Τα φαινόμενα απατούν!

ΔΙΔΥΜΟΣ | Κοίτα το πορτοφόλι γιατί το σακούλι γεμίζει με φασόλι. Μην αφήνεις οφειλές, οι αντοχές είναι χαμηλές. Στα συναισθηματικά θέλεις βοήθεια, ψάξε να βρεις την αλήθεια! ΚΑΡΚΙΝΟΣ | Φόβοι από το παρελθόν δεν χωράνε στο παρόν. Ψευδαισθήσεις και αισθήσεις οδηγούν σε παραισθήσεις. Στηρίξου σε φίλους καλούς, νέους και παλιούς, που δεν στέκονται εμπόδιο στη δική σου πρόοδο! ΛΕΩΝ | Ευκαιρίες σε δουλειές, ακόμη και σε πολυεθνικές. Νέος έρωτας σε περιμένει, ο τοξοβόλος σου έστησε καρτέρι. Όμως μην ξεχνάς να υποστηρίξεις όσους σε βοήθησαν σε ρήξεις!

Πρώτον, το Κατερινάκι τελικά, εκτός από κορμί και καθόλου φωνή, μια κάποια χάρη στην παρουσίαση μπορείς να πεις ότι την έχει. Είναι έστω συμπαθής και κάπως έξυπνη. Δεύτερον, ο Λάκης είναι ωραίος τύπος τελικά και ναι, οk είναι ένα καρναβάλι με πόδια, αλλά με τρόπους τουλάχιστον. Μεγάλη εντύπωση μου έκανε το ύφος του απέναντι στις διαγωνιζόμενες, το οποίο βασικά δεν είχε ύφος αλλά επίπεδο, σε αντίθεση με τους εταιροκαθήμενούς του. Λάκη λαβ γιου. Τρίτον, και βασικότερο, πόση κατινιά μπορεί να χωρέσει ένα πλατό; Μιλάμε για τόση κακία, που μου θύμισε ρουκετοπόλεμο Πάσχα στη Χίο, που δεν έχω πάει, αλλά έτσι φαίνεται στις ειδήσεις του Αντέννα.

H ΑΧΡΗΣΤΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΝΑ θαμά-θαμά

ΤΑΥΡΟΣ | Εσύ ψάχνεις την αγάπη σε ολόκληρο το χάρτη. Τώρα είναι ο μήνας να βρεθείς απ’την Ευρώπη στην άκρη της Ανατολής! Ξαγρυπνάς κι αναζητάς, μα σε περιμένει έρωτας της ίδιας της φωτιάς!

Η λέξη “θαμών” δεν είναι αρχαία! Αντίθετα είναι σχετικά πρόσφατης κοπής· του 19ου αιώνα, όταν στον ελληνισμό έβριθαν οι κάθε λογής γλωσσοπλάστες που, καλή τους η ώρα, μας χάρισαν τον πλούτο του σύγχρονου ελληνικού λεξιλογίου. Η πρώτη μορφή της λέξης, όπως καταγράφηκε το 1846, ήταν “θαμώνης”. Παρά την δημοτικίζουσα μορφολογία της ήταν προϊόν δύο αρχαιοελληνικών λέξεων: του “θαμά” και των παραγώγων της λέξης “ωνή” που σημαίνει “αγορά”. Σχηματίστηκε δε για να αντικαταστήσει, όπως ήταν τότε το συνήθειο, την τουρκικής προέλευσης λέξη “μουστερής” για τον πελάτη. Ετυμολογικά δε σήμαινε περισσότερο τον τακτικό πελάτη ενός καταστήματος παρά τον οποιοδήποτε τυχόντα. Σιγά-σιγά, ωστόσο, η λέξη απαλλάχτηκε

από την αποκλειστική σύνδεσή της με την αγορά και αποδιδόταν σε οποιοδήποτε άτομο σύχναζε σε ένα μέρος, π.χ. από καφενείο ή κουρείο μέχρι βιβλιοθήκη. Φαίνεται, πάντως, πως οι καθαρευουσιάνοι της εποχής δεν έκριναν αρκετές τις αρχαιοελληνικές ρίζες της λέξης και θέλησαν να της δώσουν και αρχαιοπρεπή μορφή. Έτσι, το 1880 καταγράφεται η πρώτη εμφάνιση της λέξης με τη μορφή “θαμών”. Η οποία, βέβαια, με την επικράτηση των δημοτικιστών κατέληξε στο “θαμώνας” και όχι στο ιστορικά πρωτότοκο “θαμώνης”.

Ο Τι;Πώς;

ΠΑΡΘΕΝΟΣ | Νοσταλγία για παλιά αγάπη που σε γέμισε απάτη. Θυμήσου τα παθήματα, για να πάρεις και μαθήματα. Τα επαγγελματικά κινδύνους δεν εγκυμονούν, όλα τα άστρα συμφωνούν! ΖΥΓΟΣ | Η αρμονία αν βρεθεί, η ψυχή θα ευφρανθεί. Ενοχές μην σε βασανίζουν, τα αμαρτήματα είναι για να σε γεμίζουν. Κανείς δεν είναι δεδομένος, ούτε καν ο έρωτας ο απαγορευμένος! ΣΚΟΡΠΙΟΣ | Νέα αρχή ή συμφωνία σε περιμένει στη γωνία. Εν συντομία όλα ωραία, και στις σχέσεις και στην παρέα. Μην εξαρτάσαι όμως από κανένα, την ανασφάλεια που έχεις, ξέχνα! ΤΟΞΟΤΗΣ | Για σένα δεν βλέπω λύση, ακόμη κι αν ο ήλιος ανατείλει από τη Δύση. Άσε αυτούς που δεν αξίζουν, τους φίλους κράτα και όσα σου χαρίζουν! ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ | Με το ζώδιο στον Άρη, εξοπλίζεσαι με χάρη. Δράση, στόχοι και φιλοδοξίες, έχουν όλοι μεγάλες προσδοκίες. Κι εσύ θα τα καταφέρεις, αφού ο Άρης σε κάνει να διαφέρεις! ΥΔΡΟΧΟΟΣ | Στον εαυτό σου κλείνεσαι, στα μυστικά σου παραδίνεσαι. Καχύποπτος μην είσαι, σχέσεις και δεσμούς χτίσε. Ο Άρης έρχεται για σένα, τον Απρίλη φτάνει και όλα είναι γραμμένα! ΙΧΘΥΣ |Εξελίξεις της χαράς, και στα θέματα του έρωτα και της δουλειάς. Ταξίδια ίσως κάνεις, με φόβο να αμαρτάνεις. Τον Μάρτη όμως άκου την καρδιά, πέφτει μέσα στα πιο πολλά!

Σταυρόλεξο ΟΡΙΖΟΝΤΙΩΣ 1. Σοβιετικός σχεδιαστής ομώνυμων αεροσκαφών (η μία από τις δύο γραφές). 2. Οι κάτοικοί του ασχολούνται κυρίως είτε με την αλιεία είτε με τα γειτονικά μεταλλεία. 3. Εκεί εξώκειλε τελικά η Κιβωτός του Νώε. - Και άλλα (συντομογραφικά). 4. Δείχνει. - Δεν εξυπηρετεί επαρκώς. 5. Μονάδα μέτρησης της ηλεκτρικής χωρητικότητας (αντιστρόφως). - Βυζαντινή νότα. 6. Γυναικείο υποκοριστικό (αντιστρόφως). - Αλληλοσυμπληρώνονται για να γίνουν ολόκληρα (αντιστρόφως). 7. Σημαίνει και την κλίση για κάτι. - Κατσίκι. 8. Ο αβοριγίνος της Νέας Ζηλανδίας. 9. Του Μπάουντι έγινε και ταινία (γενική). ΚΑΘΕΤΩΣ 1. Τα συναντάμε σε καταυλισμούς Ρομά. 2. Το στενό του βρίσκεται στην είσοδο της Αδριατικής. 3. Όχι πολύ πυκνό (αντιστρόφως). - Ως ποσοστό του αξιολογείται το χρέος μιας χώρας. 4. Δεν είναι το κεντρικό γραφείο... 5. Πρωτεύουσα βορειοαμερικανικού κράτους (η απλουστευμένη γραφή). - Αιγυπτιακή θεότητα με κεφάλι γερακιού (αντιστρόφως).

από τον μακη διογο

Από τον Λέανδρο Σλάβη

Βρείτε την λύση του σταυρόλεξου στο www.ipolizei.gr

6. Ο καρπός της τροφής του εξαφάνιζε την επιθυμία επιστροφής στην πατρίδα σύμφωνα με τη μυθολογία. 7. Σύμφωνο (αντιστρόφως). - Φτερωτή θεότητα (αντιστρόφως). 8. Μας βοηθάνε χάρη στις πληροφορίες που περιέχουν. 9. Πρώτη ύλη της αργυροχρυσοχοΐας.

ΓΑΤΑΚΙΑ Ο ΣΚΥΛΟΣ...

“Κάποιος μου έκοψε τ’ αυτί” Ένα χειμωνιάτικο κυριακάτικο απόγευμα της 29ης Φεβρουαρίου 1976 ο Παναιτωλικός υποδέχθηκε τον ΠΑΟΚ για την 17η αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α’ Εθνικής Κατηγορίας. Ένα κρίσιμο ματς καθώς οι γηπεδούχοι παλεύαν για την “σωτήρια” τους, ενώ ο “δικέφαλος” διεκδικούσε το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας του. Διαιτητής της συνάντησης ήταν ο Θεσσαλονικιός Στέφανος Ράμμος. Στο 67ο λεπτό στη μεγάλη περιοχή του Παναιτωλικού, ο Μίχος σπρώχνει τον Σαράφη. Η μπάλα δεν έχει φτάσει ακόμη στους δύο παίχτες, αλλά ο Ράμμος υποδεικνύει πέναλτι! Οι παίκτες του Παναιτωλικού διαμαρτύρονται, η εξέδρα παίρνει... φωτιά! Μετά από πεντάλεπτη διακοπή ο Σαράφης εκτελεί το

πέναλτι και κάνει το 1-0. Στο 85ο ο Κερμανίδης διαμορφώνει το τελικό 2-0. Με τη λήξη του αγώνα εκατοντάδες οπαδοί διασπούν τον αστυνομικό κλοιό και παίρνουν στο κυνήγι τον διαιτητή. Ο διαιτητής Ράμμος προσπαθεί τρέχοντας να φτάσει στην καταπακτή. Για κακή του τύχη είναι κλειστή κι έτσι γίνεται έρμαιο των διαθέσεων του όχλου. Ακολουθεί ανελέητος ξυλοδαρμός. Αιμόφυρτος σώζεται την τελευταία στιγμή από τον γιατρό του ΠΑΟΚ και μέσα στην παραζάλη του διαπιστώνει ότι του λείπει το ένα μέρος του αυτιού του. «Κάποιος με δάγκωσε και μου το

έκοψε» λέει με αρκετή δυσκολία στο γιατρό. Σαν να μην έφτανε ο σοβαρός τραυματισμός του, ο Ράμμος βρέθηκε υπό κράτηση, κατηγορούμενος για περιύβριση αρχής, όταν κάποιος αστυνομικός τον άκουσε να βρίζει τη Χωροφυλακή. Από το νοσοκομείο βρέθηκε στο δικαστήριο στις 12 Μαρτίου 1976, από το οποίο «εισέπραξε» ποινή φυλάκισης 11 μηνών. Μετρά από αυτό το ματς ο Στέφανος Ράμμος σταμάτησε τη διαιτησία. Ηταν 29/2/1976 που έμεινε στην ποδοσφαιρική ιστορία ως η ημέρα που “έκοψαν το αυτί του Ράμμου”.

...ΞΕΡΕΙ ΜΠΑΛΑ!

ξελευθερία

ΔΙΠΛΗ ΓΩΝΙΑ ΛΗΨΗΣ από τον Θανάση Βέμπο

Ερευνητή του ανεξήγητου, συγγραφέα

Κάποτε οι δευτεριάτικες εκδόσεις των εφημερίδων ήταν γεμάτες διαφημίσεις για τις νέες ταινίες που προβάλλονταν στους κινηματογράφους (τότε οι πρεμιέρες γίνονταν τη Δευτέρα). Οι διαφημίσεις για τις ταινίες επιστημονικής (και όχι μόνο) φαντασίας που προβάλλονταν κάποτε, είναι πραγματικές χρονοκάψουλες, αφού μας αποκαλύπτουν περισσότερα για το zeitgeist της εποχής, παρά για την ίδια την ταινία. Η σύγκριση της διαφήμισης με την πραγματική αφίσα της ταινίας, φανερώνει πολλά για την τότε «πρόσληψη» των ταινιών φαντασίας.

Η μεταφορά

Το πρωτότυπο

1979: Time After Time Το Time After Time ήταν μια συμπαθητική ταινία, στην οποία ο συγγραφέας Χέρμπερτ Τζ. Ουέλς, ταξιδεύει στο χρόνο αναζητώντας τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη στον 20ο αιώνα. Ήταν το σκηνοθετικό ντεμπούτο του σεναριογράφου Νίκολας Μέγιερ (δυο ταινίες της σειράς Star Trek, και η καθοριστική τηλεταινία The Day After του 1983). Η πιστή μετάφραση του τίτλου δεν θα έλεγε τίποτα απολύτως στον τότε θεατή, κι έτσι

προτιμήθηκε η παράφραση ενός αποδεδειγμένης αξίας τίτλου: «Ο Άνθρωπος που Γύρισε από το Αύριο» (Είχαν προηγηθεί «Ο Άνθρωπος που Γύρισε από το Μέλλον» και «ο Άνθρωπος που Γύρισε από το Κρύο»). Η διαφήμιση χρησιμοποιεί τον (εντός εισαγωγικών) όρο «θρίλλερ» αφού το «επιστημονική φαντασία» θα έδιωχνε θεατές, αλλά και τη «γαργαλιστική» ταινία «10» που ανέδειξε το κορμί της Μπο Ντέρεκ. (Τα Νέα, 15.3.1980)

1936: Flash Gordon Ο διαστημικός ήρωας Φλας Γκόρντον, του ομώνυμου κόμικ, πρωταγωνιστεί στην ομώνυμη ταινία, μια συρραφή των 13 επεισοδίων ενός «πρωτο-σίριαλ» που προβαλλόταν κάθε βδομάδα στους κινηματογράφους. Ο Φλας Γκόρντον, ταξιδεύει στον πλανήτη Μόνγκο και μάχεται τον κακό αυτοκράτορα Μινγκ τον Ανελέητο και την καταχθόνια ακολουθία του, από πολεμιστές, τέραΗ μεταφορά

τα και λοιπούς εξωγήινους που φορούν ό,τι είχε περισσέψει στα στούντιο του Χόλιγουντ. Εννοείται ότι στην Ελλάδα του 1938 το κόμικ ήταν ουσιαστικά άγνωστο, εν αντιθέσει με τον Ιούλιο Βερν, γι αυτό και ο (παντελώς άσχετος) τίτλος με παραπομπή στον Γάλλο συγγραφέα. Πάντως εγγυημένα το φιλμ ήταν «συγκλονιστικό-αγωνιώδεςμεγαλοπρεπές» (Έθνος, 25.4.1938)

Το πρωτότυπο

ηθικο διδαγμα: Περάστε κόσμε! Περάστε να ιδούν τα μάτια σας μιαν ουτοπίαν να γίνεται πραγματικότης. Περάστε να ιδούν το «αληθινόν τεχνικόν θαύμα»! Περάστε να ιδείτε τι θα πει «μεγάλη πασχαλινή απόλαυσις»! Και σαράντα χρόνια μετά, ξαναπεράστε να ιδείτε τον «Άνθρωπο που Γύρισε από το Αύριο» -διότι το Αύριο την εποχή εκείνη ήταν πάντα «συναρπαστικόν», γεμάτο θαύματα και ευχάριστες εκπλήξεις. Διότι τότε το Αύριον δεν ήταν ο σημερινός μπαμπούλας…

ς έ ι μ ι τ σ ό ο γητ α φ Ν ο

Οιη καθημερινή τέχνη στ της

ς η ρ ί α

Ύδρας 2-4, Πλατεία Αγ. Γεωργίου Τ.: 210 82 29 239 / 210 82 13 136 Ανοιχτά από 12μ.μ.-2.00μ.μ. ΔΙΑΝΟΜΗ ΚΑΤ΄ ΟΙΚΟΝ

Η ταβέρνα

είναι συναίσθημα της Γεωργίας Δρακάκη

Mια πορεία 2.500 χρόνων και βάλε... Η Αθηναϊκή ταβέρνα πρωτοστατεί εδώ και δύο αιώνες στην διαμόρφωση των πλέον χαρακτηριστικών πολιτιστικών αγαθών του ελληνισμού. Μουσικά είδη, πολιτική κουλτούρα, αντροπαρέες που μετατράπηκαν σε οικογενειακά και φιλικά τραπέζια, ένας μπεκρής στο αγαπημένο του τραπέζι, βαρελίσιο κρασί και η σπεσιαλιτέ του κάθε ταβερνιάρη είναι δομικά υλικά του θεσμού της ταβέρνας, ο οποίος συνεχίζει να ανδρώνεται στην δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα χάρη στις νέες γενιές ταβερνιάρηδων που, με σεβασμό στην παράδοση, χαράζουν νέους αισθητικούς δρόμους στην ψυχαγωγία και την γεύση. Οι ταβέρνες των πρώτων γειτονιών της Αθήνας, κατά το μήκος του 19ου αιώνα, έδωσαν το μουσικό στίγμα της αθηναϊκής καντάδας και των υποφωτισμένων αιθουσών, συχνά υπόγειων και μικρών. Ο εικοστός αιώνας, με τους γλεντζέδες, πληγωμένους Μικρασιάτες, έφερε στην αθηναϊκή ταβέρνα το ρεμπέτικο και το λαϊκό τραγούδι, τα αντάρτικα και τις μαζώξεις των φοιτητών. Χάρη στις μελοποιήσεις του Θεοδωράκη, οι νέοι χόρεψαν και ταργούδησαν την ίδια την ποίηση στα μικρά, ξύλινα πάλκα μαγαζιών, πολλά από τα οποία κρατάνε μέχρι σήμερα και παραμένουν σημεία αναφοράς.

Χθες το βράδυ στην ταβέρνα

την αρχή, σύμφωνα με τον μελετητή Γιώργο Πίττα, οι ταβέρνες ήταν χώροι που άνοιγαν γύρω από περιοχές με καταστήματα και γραφεία, για να εξυπηρετήσουν τους εργαζομένους. Καλή θεωρείται η ταβέρνα που προσφέρει καλό κρασί, ιδίως ρετσίνα, με το φαγητό να έχει δευτερεύοντα ρόλο και να εξαντλείται συνήθως σε μεζεδάκια που ποικίλλουν αναλόγως με την διαθεσιμότητα.

εξέλιξη της ταβέρνας ως θεσμού συνδέεται βασικά με την εξέλιξη της Αθήνας. Όσοι έρχονται για να ζήσουν στην Αθήνα από την επαρχία, ανάλογα με την καταγωγή τους, ανοίγουν και μια ταβέρνα που προσφέρει τοπικές τους γεύσεις. Κύριο πελατολόγιο είναι οι εργάτες και οι χειρώνακτες που πηγαίνουν «για ένα ποτήρι» στην ταβέρνα. Στην αρχή, μιλάμε αποκλειστικά για άντρες, με την μόνη γυναικεία παρουσία στο μαγαζί να εκπροσωπείται από την ταβερνιάρισσα, την μητέρα του ταβερνιάρη, συνήθως, σπανιότερα την σύζυγο. Στις πέριξ του Πολυτεχνείου και των Εξαρχείων ταβέρνες, συρρέουν φοιτητές.

ταβέρνα, ως γνήσιος προορισμός αστικής διασκέδασης, συνδέεται με την μουσική, ιδίως με την άφιξη των προσφύγων της Μικρασιατικής Καταστροφής. Αυτό γιατί τα μικρά σπίτια δεν επαρκούσαν χωρητικά για να στηθούν τα γλέντια των κοινωνικών εκδηλώσεων. Κι έτσι, κέντρο κάθε γειτονιάς γίνεται η ταβέρνα. «Θα έλεγε κανείς ότι η ταβέρνα είναι πιο πολύ ροές, κινήσεις, ένα νταλαβέρι πραγμάτων, συναισθημάτων και ανθρώπων, παρά ένας

χώρος όπου πας να φας», λέει ο Πίττας στο λεύκωμά του «Η αθηναϊκή ταβέρνα». Οι ταβερνιάρηδες δημιουργούσαν στενή σχέση με τους πελάτες τους, ήξεραν τις προτιμήσεις τους, αλλά έβαζαν και όριο σε αυτούς που είχαν ροπή προς την μέθη, ενώ τους τακτικούς πελάτες τους θεωρούσαν δικούς τους ανθρώπους και, αν έκαναν μέρες να φανούν, τηλεφωνούσαν στα σπίτια τους για να βεβαιωθούν ότι όλα είναι καλά.

ταν έκαναν την άφιξή τους τα κέντρα διασκεδάσεως την δεκαετία του 1960, οι ταβέρνες άρχισαν να χάνουν την αίγλη τους, μέχρι που την δεκαετία του 1980 αναβίωσαν χάρη στις νεορεμπέτικες κομπανίες της εποχής, οι οποίες έκαναν και τους φοιτητές εκείνης της γενιάς να εξοικειωθούν με τα ρεμπέτικα τραγούδια. Ο ποιητής Κώστας Βάρναλης έκανε την αρχή, ως διανοούμενος, να βρεθεί στο περιβάλλον της ταβέρνας και να γράψει σε αυτήν και για αυτήν, ερχόμενος σε επαφή με τον λαό. Αντίστοιχης λογικής ήταν, μεταξύ άλλων Γάλλων διανοούμενων, και ο Εμίλ Ζολά.

αξία της ταβέρνας βρισκόταν στην διαδικασία της πολύ ζωντανής συναναστροφής, του απρόβλεπτου, του ανταμώματος, ακόμα και της περισυλλογής των μοναχικών θαμώνων. Με το πέρασμα του χρόνου, το φαγητό πήρε προεξάρχοντα ρόλο, με το κρασί και την μουσική να συνεχίζουν να κρατούν τα μπόσικα. Ταβέρνα χωρίς μουσική-είτε ζωντανή, είτε από τρανζιστοράκι, κασετόφωνο, ηχεία- δεν νοείται μέχρι σήμερα.

Η ταβέρνα Η ταβέρνα

είναι συ ναίσθημα

είναι ιστορία

Η Η ταβέρνα είναι μνήμη 1890 Οι ταβέρνες λειτουργούν ως

κέντρα πολιτικών ζυμώσεων σε εκλογικές περιόδους, ο χώρος τους είναι λιτός και απέριττος.

1910

Η Αθήνα μεγαλώνει, κάθε γειτονιά έχει την ταβέρνα της. Οι ταβέρνες του κέντρου φιλοξενούν για φαγητό ιδιωτικούς και δημοσίους υπαλλήλους, μεσαία στρώματα, φοιτητές, εμπόρους αλλά και επισκέπτες της πόλης. Εμφανίζονται σταδιακά στα ισόγεια ή στα ημιυπόγεια των καινούργιων Νεοκλασικών κατοικιών.

επιτομή της λαϊκής διασκέδασης, η ταβέρνα, φιλοξένησε από περιθωριακούς και μερακλήδες, μέχρι κοστουμαρισμένους εργαζομένους εταιρειών, ερωτευμένα ζευγάρια, φωνακλούδες παρέες και ήσυχες «κυριακάτικες» οικογένειες. Ποτό, φαγητό και διασκέδαση, ένα αδιάσπαστο σύνολο, μια αδιάσπαστη ενότητα. Η αλήθεια είναι ότι τα πιάτα μιας ταβέρνας αποτελούσαν το πρόσχημα για να την επισκεφθεί κανείς: ο πραγματικός λόγος να πάει κάποιος, δεν ήταν άλλος από το καλό κρασί και την δυνατότητα να ξεφαντώσει και να ξεφύγει από την ζόρικη καθημερινότητα, να μοιραστεί βαθιά ανθρώπινες στιγμές, ακόμα και να εξομολογηθεί στον ταβερνιάρη κάποιον καημό που δεν θα μπορούσε να πει πουθενά αλλού.

1950 Έχουμε την άφιξη του τζουκ

ιλώντας για το φαγητό, πάντως, της ταβέρνας όπως ήταν κάποτε, οι μεζέδες στο κέντρο του τραπεζιού, ως υλική έκφραση της ανάγκης για μοίρασμα, για πρακτικούς και ψυχικούς λόγους. Αναπόδραστη κουλτούρα των μεσογειακών τραπεζωμάτων, η «γαστρονομική κοινοκτημοσύνη» ήταν και παραμένει κάτι που ξενίζει τους δυτικούς που τρώει καθείς τα δικά του. Κρασί, ρακές και τσίπουρα ρέουν άφθονα ενώ, ανέκαθεν, συνηθιζόταν κανείς να κερνάει το δίπλα τραπέζι, σαν ένδειξη σεβασμού, συμπάθειας, απλής χαιρετούρας.

1960 Κοσμικά κέντρα διασκέ-

1973+

1920 Οι Μικρασιάτες πρόσφυγες

χρησιμοποιούν την ταβέρνα για τις κοινωνικές εκδηλώσεις τους. Ανάλογα με την μουσική που παίζουν, οι ταβέρνες διαφοροποιούνται: αθηναϊκή καντάδα, ρεμπέτικα, νησιώτικα, δημοτικά. Ποιητές και διανοούμενοι αρχίζουν να τις επισκέπτονται.

1940 Κατοχή. Λίγες έμειναν ανοιχτές. Όσες τα κατάφεραν, εξυπηρετούσαν τους λιγοστούς πελάτες με ό, τι κατάφερνε να βρει ο ταβερνιάρης.

μποξ, που τείνει να ανστικαταστήσει τους πλανόδιους ή και τους μόνιμους οργανοπαίκτες του μαγαζιού. Πολλές ιστορικές ταβέρνες γκρεμίζονται, αρχής γενομένης της ανοικοδόμησης.

δασης στο ζενίθ τους και ο θεσμός της ταβέρνας εκπίπτει. Οι μουσικοί επιλέγουν να παίζουν στα κέντρα για περισσότερα χρήματα, ενώ εμφανίζονται οι πρώτες εξοχικές ταβέρνες, καθώς ο μέσος Αθηναίος, πλέον, έχει αυτοκίνητο. Στα τέλη της δεκαετίας, αντιδικτατορικά τραγούδια αντηχούν σε ταβέρνες των Εξαρχείων, της Πλάκας, της Καισαριανής, του Βύρωνα και της Νέας Ιωνίας.

… Νέες κομπανίες και μαγαζάτορες νέας γενιάς δημιουργούν τις νεοταβέρνες. Και η ιστορία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

πάρχουν οι ταβέρνες-μαγειρεία που φημίζονταν για τα μαγειρευτά τους και είχαν δεκάδες κατσαρόλες «σε θέση μάχης», όπως ακόμα τηγανιτά «ψάρια του φτωχού», βλέπε μαριδούλα και γαύρο, όσπρια και λαδερά. Επίσης, διακρίνονται οι ταβέρνες-ψησταριές με κρέατα της ώρας, αλλά και σουβλιστά και κοκορέτσια-σπληνάντερα-εξοχικά-κοντοσούβλια. ι παλιές ταβέρνες ήταν συνήθως μικρές, μιλάμε για τετραγωνικά μετρημένα στα δάχτυλα των δύο χεριών που είχαν λιγοστά τραπέζια και απολύτως οικογενειακό-σπιτικό κλίμα,

αυτό δηλαδή που πασχίζουν να διαφημίσουν τα σύγχρονα μαγαζιά με τα εκατό και βάλε τραπεζοκαθίσματα. Τα βαρέλια μες στην αίθουσα της ταβέρνας έδιναν καθοριστικό τόνο, ενώ υποδέχονταν τον μούστο με την ρετσίνα και δεν ήταν απλώς διακοσμητικά, όπως συχνά συμβαίνει στις μέρες μας.

αι όμως, η παρουσία τους σήμερα, συντείνει στο ξύπνημα πολύτιμων αναμνήσεων, γι’ αυτό και τα πιο καινούργια μαγαζιά έχουν μια αδυναμία σε παρεμφερή αντικείμενα-φετίχ: λατέρνες, κόκκινα κατρούτσα, παλιά ραδιόφωνα, φωνόγραφοι, σέπια φωτογραφίες. Οι ζωγραφιές που κοσμούν τοίχους σε αρκετές ταβέρνες παραπέμπουν σε απολύτως πραγματικά περιστατικά: ο μπεκρής με την κόκκινη μύτη που ζητά κι άλλο κρασί, ο κοιλαράς ταβερνιάρης με την άσπρη μπλούζα, δυο μουστακαλήδες φίλοι να τσουγκρίζουν όλο χαρά τα ποτηράκια τους… Συνήθως, φτωχοί καλλιτέχνες πήγαιναν στην ταβέρνα, έτρωγαν δωρεάν ένα πιάτο φασόλια ή ένα μεζεδάκι και ζωγράφιζαν, εν είδει ντοκουμέντου, σκηνές από την καθημερινότητα της ταβέρνας.

ε πολλά μαγαζιά έχει μείνει επιπλέον ο χαρακτηριστικός μαυροπίνακας, όπου κάποτε σημειώνονταν τα βερεσέδια, δηλαδή οι οφειλές των πελατών.

λη η πόλη είναι διάσπαρτη από ταβέρνες που άνοιξαν έναν αιώνα πριν και κρατούν ακόμα, τηρώντας τα χαρακτηριστικά εκείνα που τις έκανε να αγαπηθούν: τα Μπακαλιαράκια του Δαμίγου (1865), το Ειδικόν (1920 μπακάλικο, 1980 ταβερνείο), ο Βαρδής, το Αθηναϊκό (1932), οι Διόσκουροι (1934), ο Πλάτανος, ο Καραβίτης (1920), ο Λελούδας (1928), ο Κούβελος (1908), η Κατσαρίνα (1893), ο Σινάνης (1936) και πολλά αγαπημένα ακόμα, όπως το Δίπορτο, ο Βυρίνης, η Κληματαριά, ο Σαλματάνης και άλλα είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα της μεγάλης λίστας.

Κληματαριά Πλατεία Θεάτρου 2, Αθήνα T.: 210 32 16 629 fb: klimataria Η Κληματαριά είναι, αναμφίβολα, μια ταβέρνα που δίνει μεγάλη σημασία στην μουσική. Σχήματα που παίζουν από Τρίτη έως Κυριακή αποτελούν την τέλεια αφορμή για μια επίσκεψη που θα μείνει αξέχαστη. Το πρόγραμμα είναι ρεμπέτικο - λαϊκό ενώ τακτικά δίνονται ευκαιρίες και σε νέα - είτε ηλικιακά ή ρεπερτοριακά - σχήματα να παρουσιάσουν τη δουλειά τους, ενώ κανείς μπορεί να τα απολαύσει και μέσω live streaming τουλάχιστον 4 φορές την εβδομάδα. Η κορωνίδα του μενού είναι το χοιρινό κότσι που σιγοψήνεται για αρκετές ώρες στις αυτοσχέδιες γάστρες. Ακολουθεί το αρνάκι στη γάστρα και δύο πιάτα με ανατολίτικη ρίζα - καθώς η ιδιοκτήτρια προέρχεται από οικογένεια Ελλήνων της Πόλης - το μοσχαράκι κοκκινιστό με πουρέ μελιτζάνας (χουνκιάρ μπεγεντί) και το καρνιγέρι (πολίτικος μουσακάς χωρίς μπεσαμέλ). Μεγάλη ζήτηση έχουν και οι παραδοσιακές πίτες που ετοιμάζονται με χειροποίητο φύλλο.

Ακαταμάχητος ο συνδυασμός σπιτικού φαγητού, καλού κρασιού και μουσικής σε πολύ προσιτές τιμές και σε ένα περιβάλλον που διατηρεί την κουλτούρα της ελληνικής ταβέρνας. Εκτός από γαστρονομικής φύσεως επίσκεψη, αξίζει και μία στο www. klimataria.gr/ history για να διαβάσεις την απίστευτη ιστορία της Κληματαριάς.

Στοά Μουσική Μπακαλοταβέρνα Βίτσι 3, Ηλιούπολη Τ.: 698 60 13 049 fb: Στοα Μουσικη Μπακαλοταβερνα Η Μουσική Μπακαλοταβέρνα ΣΤΟΑ προσφέρει αυθεντικές ελληνικές γεύσεις και πιάτα γεμάτα νοστιμιά στο παρεϊστικο περιβάλλον της, που κάνεις εύκολα στέκι σου και, φυσικά, το συστήνεις και στους φίλους σου. Από το μεσημέρι στις 12:00 και μέχρι αργά το βράδυ, οι εργαζόμενοι στο μαγαζί θα σε εξυπηρετήσουν με χαμόγελο και αμεσότητα, προσφέροντάς σου μια ολοκληρωμένη εμπειρία παραδοσιακής εστίασης. Ένας χειμώνας γεμάτος μυρωδιές, χρώματα και αρώματα συνεχίζεται δυνατά, ενώ οι κρύες μέρες ζεσταίνουν όμορφα χάρη στα εκλεκτά αποστάγματα της Στοάς: εκτός από κρασί, ούζο, τσίπουρο, ρακή, θα βρεις το πιο μερακλίδικο ρακόμελο και οινόμελο που μπορείς να φανταστείς. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, δεν θα σου είναι καθόλου δύσκολο να σηκωθείς να χορέψεις συνοδεία της ζωντανής μουσικής που θα πετύχεις στο μαγαζί, αν έχεις κλείσει εγκαίρως το τραπέζι σου για να την απολαύσεις δεόντως!

Το εξαιρετικό φαγητό, οι εκλεκτοί μεζέδες, το καλό κρασί, το άψογο σέρβις και οι φιλικές τιμές δένουν με το ζωντανό μουσικό πρόγραμμα, καθιστώντας την Στοά ιδανική επιλογή εξόδου, ακόμα και αν δεν είσαι κάτοικος Ηλιούπολης.

Η ταβέρνα

είναι συ ναίσθημα

Η ταβέρνα στην ποίηση και την μουσική Ιδού ο ύμνος της ταβέρνας

από τους «Μοιραίους» του Κ. Βάρναλη: «Μες στην υπόγεια την ταβέρνα μες σε καπνούς και σε βρισές απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα όλη η παρέα πίναμε εψές εψές σαν όλα τα βραδάκια να πάνε κάτου τα φαρμάκια…»

Πολλά τραγούδια

γράφτηκαν για την ταβέρνα ως κατάσταση και ως περιβάλλον έρωτα, καυγά και μοναχικής περισυλλογής. «Το Μινόρε της ταβέρνας», όμως, του Τούντα μοιάζει να συμπυκνώνει πολλά νοήματα που διαπερνούν την ατμόσφαιρα του ταβερνείου. Η μελωδία του είναι ακριβώς ίδια με αυτήν του «Μινόρε του τεκέ» που κυκλοφόρησε στην Αμερική από τον Γιάννη Χαλικιά στις αρχές της δεκαετίας του 1930, θέλοντας ίσως να δείξει το «πέρασμα» από την φάση των τεκέδων σε αυτή των ταβερνών.

Το θρυλικό ρεμπέτικο

«Κάπελα Καταραμένε» του Μαρινάκη που ερμήνευσε μοναδικά ο Παγιουμτζής μεταφέρει ατόφιο το συναίσθημα του ανθρώπου που έχει ανάγκη να πιει δυνατό κρασί για να ξεχάσει τα βάσανά του. Έχω βάσανα και πίκρες και μεράκι στην καρδιά γι’ αυτό ήρθα να μεθύσω να ξεσκάσω μια βραδιά Βάλε μας απ’ το βαρέλι που ‘ναι αθώο και καλό κάπελα καταραμένε να ζαλίσω το μυαλό.

Η ταβέρνα

είναι έμπνευση

έσα σε ταβέρνες γυρίστηκαν επικές σκηνές από ελληνικές ταινίες, γράφτηκε ποίηση και ανταλλάχθηκαν πολιτικές ειδήσεις και απόψεις. Μέσα σε ταβέρνες γίνανε παρεξηγήσεις, χορεύτηκαν ζεϊμπεκιές και τσιφτετέλια, ενώ η ίδια η ταβέρνα λειτούργησε ως έμπνευση, ως αστείρευτη θεματική πηγή για τους στιχουργούς και για τους συγγραφείς. «Χθες το βράδυ στην ταβέρνα, ήμουν σκεπτικός…», «Στου Μπελαμή το ουζερί…», «Στις ταβέρνες και τα καμπαρέ γεννήθηκα», «Στου Αποστόλη το κουτούκι» και η λίστα ατελείωτη.

όπος ζυμώσεων, μυσταγωγίας και αγωγής της ψυχής προς τα άνω, όπως ορίζεται αυτό από τον καθένα. Τόπος έμπνευσης, που εκπροσωπεί το Πνεύμα, στον αντίποδα του καφενείου, που μοιάζει σαν την υλική εκδοχή του Λόγου. Στην ταβέρνα νιώθεις, στο καφενείο σκέπτεσαι.

εφημερίδα «Βραδυνή» δημοσίευσε το εξής κατατοπιστικότατο κείμενο με χιουμοριστική διάθεση, σε φύλλο της το 1940: «Τις μετρήσατε; Είνε περισσότερες από τα θέατρα και τους κινηματογράφους. Ταβέρνες, ταβέρνες, ταβέρνες. Και κάθε μέρα ξεφυτρώνει και από μία. Αυτό σημαίνει πώς το κρασί ξεπέρασε το νερό, και πώς το νερό έχασε την υπόληψί του. Σ’ αυτό ίσως να οφείλεται και η λειψυδρία. Ντρέπεται να βρέξη. Σε λίγο θα εκτοπισθή και από το λουτρό. Οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες θα παίρνουν το μπάνιο τους σ’ ένα βαρέλι με γνήσια ρετσίνα των Μεσογείων. Τα κρασόλουτρα θα διατάσσωνται ακόμα και από τους γιατρούς. Βάσανα, πίκρες, καϋμοί, όλα ξεχνιούνται με το κρασάκι. Αυτό δίνει τη λήθη και τη λησμονιά. Αυτό μεταφέρει για λίγες ώρες σε κόσμους ονείρων, και αυτό κάνει να λησμονιούνται φτώχεια, ανάγκες βασανιστικές και πόνοι ανυπόφοροι. Γι’ αυτό έχει και λάτρεις αφοσιωμένους μέχρι θανάτου. {…}

Κρασοκατάνυξις πέρα-πέρα. Και να συλλογίζεται κανείς ότι εδώ και λίγα χρόνια ακόμα, η ταβέρνα ήταν ο όχλος, η πρόστυχη συνήθεια, η «κακή έξις» και το χειρότερο συστατικό. Όταν θέλανε να πούνε για ένα άνθρωπο πώς ήταν από τον υπόκοσμο, λέγανε, μ’ ένα τρόπο πού έδειχνε την πιο μεγάλη περιφρόνησι: ‘Άνθρωπος της ταβέρνας’. Ήλθε όμως η μόδα και ο κατηγορούμενος ηθωώθη πανηγυρικώς. Ο άνθρωπος της ταβέρνας είνε σήμερα ο πιο σίκ και ο πιο συγχρονισμένος τύπος. Και γιατί να μην είνε;».

κομβικός ρόλος της μουσικής μες στην ταβέρνα είναι δεδομένος. Μέχρι το 1922, οι μουσικοί παίζουν δημοτικά τραγούδια, όμως οι Μικρασιάτες φέρνουν έναν άλλο τρόπο διασκέδασης και η ορχήστρα που στήνεται στο κέντρο του καταστήματος παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα μπουζούκια και οι μπαγλαμάδες μπαίνουν δυναμικά στο παιχνίδι όταν αρχίζει να ανθίζει το ρεμπέτικο τραγούδι. Οι ταβέρνες κατακλύζονται από«μάγκες, νταήδες, λαθρέμποροι, χασικλήδες, μαχαιροβγάλτες».

ταβέρνα είναι μια ολόκληρη κουλτούρα με μεταβαλλόμενο αφήγημα μες στους καιρούς. Από απέριττο έως άσχημο υπόγειο δωμάτιο, εξελίχθηκε σε «σαλόνι του λαού», ενέταξε στα σπάργανά της την τέχνη, την ελεύθερη έκφραση και την πολιτική, οδηγήθηκε ακόμα και σε υπερβολές τα χρόνια της χούντας , προτάσσοντας κακό γούστο και επιδεικτικές διαθέσεις νεόπλουτων και «αρχοντόβλαχων» της πόλης.

ήμερα, η έμπνευση συνεχίζει να παράγεται αδιάκοπα και η ταβέρνα του 21ου αιώνα έχει να προσφέρει, εκτός από νόστιμες γεύσεις, μια δελεαστική ιστορία που τείνει να μπλεχθεί-αν δεν το έχει ήδη κάνει-με τον Μύθο.

Το Ρεμούτσικο Αγίου Δημητρίου 120, Άγιος Δημήτριος Τ.: 210 97 04 515 / www.remoutsiko.gr ig: remoutsiko / fb: @remoutsiko Ο Κώστας Δήμας άνοιξε το 1982 ένα μαγαζί που έμελλε να γίνει αγαπημένο στην περιοχή της, μετατρέποντας μια παλιά αποθήκη του πατέρα του σε κουτούκι! Το Ρεμούτσικο προέκυψε από τη λέξη ρεμούκα που σημαίνει τράκα και ήταν μια αργκό που χρησιμοποιούσε ο παππούς των σημερινών ιδιοκτητών, των δύο γιων του Κώστα. Ο Ηλίας και ο Παναγιώτης συνεχίζουν την παράδοση της νοστιμιάς και την αυθεντική αίσθηση του στεκιού που καθιέρωσε το Ρεμούτσικο στις συνειδήσεις Μπραχαμιωτών και όχι μόνο. Δέκα άτομα προσωπικό εγγυώνται ποιοτική και άμεση εξυπηρέτηση, ενώ τις Τετάρτες με την ζωντανή μουσική (ρεμπέτικα, ελαφρολαϊκά και έντεχνα) το μαγαζί σφύζει από ζωή και στα τραπέζια του συναντώνται άνθρωποι κάθε γενιάς για να διασκεδάσουν όλοι μαζί παρέα και να νιώσουν σαν το σπίτι τους.

Δοκίμασε ζουμερό κοντοσούβλι, παϊδάκια αρνιού και προβατίνας(!), γεμιστό μπιφτέκι και φοβε-ρά παστουρμαδοπιτάκια. Το καλοκαίρι θα νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε νησί, ενώ το χειμώνα η καλαίσθητη σάλα με την ρετρό διακόσμηση και τα δύο τζάκια θα πλημμυρίσει τα Insta Stories σου.

Σαλματάνης Συγγρού 18, Κηφισιά Τ.: 210 80 15 394 / www. salmatanis.gr fb: @EstiatorioSalmatanis Ξεκίνησε ως μπακαλοταβέρνα το 1920, εξελίχθηκε σε ταβέρνα κυνηγιού, τάισε Ωνάση, Χατζιδάκι και άλλους διαπρεπείς συνδαιτυμόνες, συνδέθηκε οριστικά με την ποιότητα και την απολαυστική περιποίηση. Σταθερά στην Κηφισιά, τα τρία αδέρφια Σαλματάνη, συνεχίζουν την παράδοση, έχοντας, όμως από το 2012 ανανεώσει σημαντικά την ταβέρνα, οδηγώντας την σε επίπεδο περισσότερο εστιατορικό. Πλάι στο τζάκι, όμως, και ιδίως τις ημέρες με ζωντανή μουσική, το κέφι των επισκεπτών, πολλοί από τους οποίους είναι θαμώνες, το κέφι και η ατμόσφαιρα παραπέμπουν σε παλιές, καλές εποχές. Τα Σαββατοκύριακα διατίθενται σπιτικά πιάτα-έκπληξη πέρα από τις επιλογές της καλοφτιαγμένης κάρτας του εστιατορίου. Η ευγένεια, το χαμόγελο και η απολύτως δίκαιη αντιστοιχία μεταξύ τιμών και ποιότητας είναι μερικοί μόνο λόγοι για τους οποίους θα θέλεις να πηγαίνεις στον Σαλματάνη όσο πιο συχνά μπορείς!

Το ταβερνείο του κάποτε είναι εστιατόριο του σήμερα, αλλά παραμένει πιστό στο ραντεβού με την ελληνική κουζίνα προσφέροντας επιλογές δυσεύρετες αλλού, όπως κυνήγι, φρέσκα άγρια μανιτάρια, εξαιρετική σούπα, συνοδεία πλούσιας λίστας ελληνικών κρασιών.

Η ταβέρνα Η ταβέρνα

είναι συ ναίσθημα

είναι μέλλον

ια κάθε φουρνιά νέων και φοιτητών, έρχεται η στιγμή κατά την οποία θα ανακαλύψουν την μυσταγωγία της ελληνικής ταβέρνας, εκεί όπου θα ξεκινήσουν να συζητούν ανάμεσα από μεζεκλίκια στην μέση του τραπεζιού για την πολιτική, τον έρωτα, και την σκληρή ενήλικη πραγματικότητα. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, ούτως ή άλλως, τιμούν τον θεσμό της ταβέρνας και οι νέες αφίξεις ,σεβόμενες την παράδοση, τολμούν να πάνε ένα βήμα παραπέρα, εναρμονιζόμενες με την εποχή και τις απαιτήσεις της.

ανανεωνουν την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΥΖΙΝΑ: Και ποιος δεν αγαπά την χωριάτικη σαλάτα, τους τραγανούς κολοκυθοκεφτέδες, το σαγανάκι που έρχεται χρυσαφένιο στο τραπέζι και το ομορφαίνει; Ποιος δεν εκτιμά ένα ποτήρι κρασί που, κι ας είναι χύμα, έχει αρώματα και σωστή ποιότητα; Τα ερωτήματα ρητορικά. Επί του παρόντος, το θέμα είναι ότι έχουμε εκτιμήσει μαγαζιά που δεν φοβούνται να μπουν λίγο πιο «εστιατορικά» στο παιχνίδι με εμφιαλωμένο κρασί, πρωτότυπες συνταγές, fusion πιάτα και γλυκάκι για κέρασμα που δεν περιορίζεται απλώς στην δοκιμασμένη συνταγή του σιμιγδαλένιου χαλβά. Όταν τα πιάτα δεν είναι υπερκοστολογημένα, οι ποσότητες τίμιες και «ταβερνιάρικες» και το προσωπικό απλό και ευγενικό όπως αρμόζει στο ύφος του μαγαζιού για το οποίο εργάζονται, δεν ενοχλεί κανέναν να βρει ένα σπάνιο αλλαντικό ή τυρί στο μενού, ούτε φυσικά να ερωτηθεί πώς θέλει ψημένη την μοσχαρίσια του μπριζόλα. Ευτυχώς, τα περισσότερα από τα καινούργια μαγαζιά έχουν πολύ καλές ιδέες και όρεξη για δουλειά, οπότε το τελικό αποτέλεσμα είναι ανανεωτικό και της ελληνικής κουζίνας και της ελληνικής ταβέρνας!

...και σήμερα

και αύριο ομορφαινοντασ τισ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ: Όταν ανοίγει ένα μεζεδοπωλείο ή μια «νεοταβέρνα» στην γειτονιά, γίνεται συνήθως καλοδεχούμενη και οι κάτοικοι περνούν για μια δοκιμή. Όταν το αποτέλεσμα δικαιώσει την επιλογή τους, τότε θα πάνε, θα ξαναπάνε και θα το συστήσουν και στους φίλους τους. Μια ταβέρνα ομορφαίνει τον δρόμο, την γειτονιά, δίνει δουλειά σε οικογένειες, δημιουργεί εστία συνάντησης κόσμου, η μουσική της προσφέρει νότα κεφιού στην καθημερινότητα και οι μυρωδιές από την κουζίνα της μεθούν τους περαστικούς. Νέα παιδιά δοκιμάζονται σε ρόλους ιδιοκτητών και με ανανεωμένη σκέψη καταφέρνουν να στήνουν μαγαζιά που ξεχωρίζουν και διαρκούν στον χρόνο, χαράζοντας την δική τους, προσωπική ιστορία σαν ψηφίδα ενός ευρύτερου ελληνικού μωσαϊκού της παράδοσης που περνά από γενιά σε γενιά και ενός ευ ζην που είναι ζήτημα κάθε εποχής να ανακαλύψει και να λανσάρει. Είναι καλό, φυσικά, τα νέα μαγαζιά να κατανοούν ότι δεν αρκεί ένα κόκκινο καρό τραπεζομάντηλο και μερικά τενεκεδάκια πουμαρό στην διακόσμηση για να χρίσει ένα μαγαζί «νεοταβέρνα»: αν η πατάτα είναι προτηγανισμένη, να μου λείπουν οι διαφημίσεις της Βουγιουκλάκη στους τοίχους. Το κοινό ζητά ποιότητα στις γεύσεις και προσωπικότητα στην εξυπηρέτηση και την φιλοξενία.

σεβονται την ΠΑΡΑΔΟΣΗ: Στα πιο κορυφαία εστιατόρια της Ελλάδας, το ροκφόρ ηττάται κατά κράτος από το ταλαγάνι και τα μανιτάρια σαμπινιόν από τα αγριομανίταρα της ελληνικής φύσης. Με λίγα λόγια, η ελληνική, φρέσκια πρώτη ύλη ,που συχνά μπορεί να είναι πιο ακριβή από εισαγόμενες κονσέρβες ή κατεψυγμένα, παίζει δυνατά και σε επίπεδο υψηλής γαστρονομίας. Με αυτά τα δεδομένα, είναι λυπηρό να βλέπει κανείς ταβέρνες με σοβαρή έλλειψη σε ντόπια πρώτη ύλη. Άλλωστε, η παράδοση θέλει το προϊόν που θα μαγειρευτεί και θα μπει στο πιάτο να είναι πρώτης ποιότητας. Οι παλιές μπακαλοταβέρνες προσέφεραν κρασί οικογενειακής παραγωγής και γαλακτοκομικά «από την κατσίκα του γείτονα», όχι τυράκι φιλαδέλφεια και καθαρίσαμε. Πολύ ελπιδοφόρο το γεγονός ότι οι νέοι ταβερνιάρηδες ,που έχουν παραλάβει απαιτητικά και δύσκολα «σκήπτρα» από τους παλιούς, δίνουν σημασία στην προέλευση των υλών τους, εκτιμούν τις συνταγές της γιαγιάς και προασπίζουν τις αξίες της λιτότητας στα πιάτα: δεν είναι καιροί για παχιές κρέμες γάλακτος, παραβρασμένα μακαρόνια και κατεψυγμένο κρεμμυδάκι. Ένα πιάτο «ταπεινά», άγρια χόρτα του βουνού αναδεικνύεται στην γαστρονομική μέκκα του σήμερα, δικαιώνοντας τους παλιούς που τα εκτιμούσαν δεόντως.

και τώρα...

Αυλή Ανθέων 37-39, Άνω Πατήσια Τ: 210 25 86 424 / avlimeze.gr fb: Αυλή-Μεζεδοπωλείο Κλασική επιλογή για τους απανταχού καλοφαγάδες, η Αυλή από το 2011, προσφέρει γευστικό και ποιοτικό φαγητό, από τα κάρβουνα στην λαδόκολλα και από την κατσαρόλα στο πιάτο! Με μεράκι, οι άνθρωποι τις Αυλής έχουν φτιάξει έναν χώρο ζεστό και φιλόξενο, όπου υπερισχύει η οικειότητα και η αμεσότητα. Εδώ, θα απολαύσεις τα φημισμένα κρεατικά της Αυλής στα κάρβουνα, τα οποία ανάβουν καθημερινά, φρέσκες σαλάτες και ορεκτικά φτιαγμένα με φροντίδα, από εκλεκτές πρώτες ύλες. Στον κατάλογο θα βρεις ακόμα πολίτικους μεζέδες που σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να παραλείψεις απο την παραγγελία σου. Ακόμα, οι επιλογές σε νηστίσιμα και σαρακοστιανά δεν πάνε πίσω, μιας και εδώ θα δοκιμάσεις φρέσκα θαλασσινά, λαχταριστές γαρίδες σαγανάκι και μεζεδάκια που ταιριάζουν τέλεια με το ουζάκι σου ή το καλό χύμα κρασί που θα βρεις στην Αυλή! Και καλή όρεξη!

Στην αυλη θα γευτεις νοστιμο και καλο φαγητο, σε ενα περιβαλλον χαλαρο και οικειο. καθε παρασκευη και σαββατο, δεν θα, μπορουσε να λυπει η ζωντανη ελληνικη μουσικη!

Ο Καραγκιόζης Τρώων 9, Μπουρνάζι T.: 210 57 49 586 / fb: Ο Καραγκιόζης www.karagiozis-taverna.gr Η ιστορία του Καραγκιόζη πάει πίσω στο 1968, όταν άνοιξε πρώτη φορά τις πόρτες του. Ο πρώτος ιδιοκτήτης, ο Μάνθος, έδωσε και το όνομα, μιας και ήταν Καραγκιοζοπαίκτης. Τώρα, "ο Καραγκιόζης" είναι σήμα κατατεθέν της πλατείας Μπουρναζίου, αλλά προσελκύει κόσμο από όλη την Αθήνα που σπεύδει για να γευτεί τα καταπληκτικά παϊδάκια και, φυσικά, το διάσημο κοκορέτσι του μαγαζιού. Η ποιότητα στις πρώτες ύλες είναι εμφανής από την πρώτη μπουκιά, το μενού έχει ποικιλία και η εξυπηρέτηση είναι άριστη, καθώς εργάζονται περίπου 15 άτομα που αναλαμβάνουν να σε φιλοξενήσουν με επαγγελματικό, αλλά και οικείο τρόπο για να νιώσεις άνετα. Το μαγαζί χωράει μέχρι και 300 άτομα, οπότε φιλοξενεί και πάσης φύσης εκδηλώσεις. Κατά καιρούς, διοργανώνονται και lives με έντεχνα, λαϊκά και ρεμπέτικα τραγούδια, κορυφώνοντας την αίσθηση χαράς και κεφιού που ούτως ή άλλως αποτελεί χαρακτηριστικό του συγκεκριμένου μαγαζιού.

Ο Καραγκιόζης, με τις ακαταμάχητες γεύσεις και τις πολύ καλές τιμές, είναι παντός καιρού: στην κεντρική αίθουσα υπάρχει τζάκι και το καλοκαίρι έξω στην καταπράσινη αυλή το φαγοπότι δίνει και παίρνει!

Της ταβέρνας

λεξικό

ν βρεθείς σε κάποια αυθεντική ταβέρνα, από αυτές που ριζώνουν σε περασμένες δεκαετίες και τις λειτουργεί ο παλιός ιδιοκτήτης, ενώ μεγάλο μέρος της πελατείας είναι επίσης «παλιοί», τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην ακούσεις κάποια από τις παρακάτω λέξεις-κλειδιά. Κάνε την μελέτη σου για να μη σε πούνε φλώρο οι μερακλήδες του καλού καιρού που έχει ασπρίσει το μουστάκι τους, αλλά η καρδιά τους το λέει ακόμη.

μεζεσ Ορεκτικό, μικρό πιάτο που συνοδεύει το ποτό. «Φέρε ένα ούζο με μεζέ!», ας πούμε. Πολλά μεζεδάκια ή πολλοί μεζέδες στο κέντρο ενός τραπεζιού είναι η επιτομή της ελληνικής, γαστρονομικής κουλτούρας. Στα περσικά, μεζέ σημαίνει γεύση. Έχε υπόψη σου και τις παραλλαγές του όρου: μπινελίκι, μεζεκλίκι.

ΚΑΡΤΟΥΤΣΟ Ή… «κατρούτσο». Πρόκειται για το κλασσικό μπακιρένιο κανατάκι για το κρασί, συνήθως κόκκινους χρώματος. Το όνομα του, από το ιταλικό quartuccio (=quarto), σημαίνει τέταρτο, επειδή περιέχει 250 γρ. κρασί. Το καρτούτσο ως όρος ξεκίνησε να χρησιμοποιείται παράλληλα με την μετατροπή των οκάδων σε κιλά. Τα σκεύος που είχαν για το κρασί την εποχή της οκάς δεν είχε γείσο. Με τη μετατροπή στο καρτούτσο προστίθεται και το γείσο στην άκρη, που διευκολύνει στο γέμισμα των ποτηριών, ξεχωρίζοντας κιόλας τα νέα από τα παλαιά σκεύη.

η λυπητερη Ο λογαριασμός και δη ο τσιμπημένος λογαριασμός. «Φέρε την λυπητερή!», λέμε με χιουμοριστική διάθεση όταν έχουμε οικειότητα με τον ταβερνιάρη ή και τον σερβιτόρο. Συνήθως, η… λυπητερή έρχεται με κάποιο κέρασμα γλυκό (συνήθως χαλβά σιμιγδαλένιο) ή αλκοόλ, όπως σφηνάκια ρακή, τσίπουρο, μαστίχα.

ΚΑπελασ Ο ιδιοκτήτης του «καπελειού» ή «καπηλειού» (ένα γράμμα που κάνει την διαφορά, ετυμολογικά, αλλά δεν είναι της παρούσης), κοινώς ο ταβερνιάρης. Στα αρχαία ελληνικά, κάπηλος αρχικά ήταν ο οινοπώλης, ο μικρέμπορος που είχε δικό του μαγαζί στην αγορά και καπηλείο το μικρομάγαζο, είδος παντοπωλείου ή οινοπωλείου. Κάπη σημαίνει φάτνη, φωλιά…

ΚΟΚΚΙΝΕΛΙ με ή χωρισ; Αυτό ρωτά ο σερβιτόρος όταν παραγγέλνουμε τσίπουρο και εννοεί «με ή χωρίς γλυκάνισο». Χωρίς γλυκάνισο, το τσίπουρο θυμίζει ρακή και είναι πιο δυνατό, οπότε αρκετοί το προτιμούν έτσι. Σου λέει, αν θες γλυκάνισο πάρε ένα ωραιότατο ουζάκι. Η αλήθεια είναι πως με γλυκάνισο, η μυρωδιά του σταφυλιού σκεπάζεται κάπως. Αυτά όμως είναι γούστα!

Το κοκκινέλι είναι κρασί και προέρχεται από τον συνδυασμό διαφόρων ερυθρών ποικιλιών σταφυλιού. Το φημισμένο κοκκινέλι Τυρνάβου παράγεται από «μοσχάτο» σταφύλι.. Το κοκκινέλι αποκτά ζωηρό χρώµα κατά τη διάρκεια ειδικής διαδικασίας οινοποίησης και σερβίρεται ιδανικά στους 12-16 °C. «Ταβερνιάρη μου, φέρε μας το κοκκινέλι, η αγάπη μου τον καρσιλαμά χορεύει!»

μπεκρησ O συστηματικός καταναλωτής αλκοόλ, κρασιού ιδίως. Ο μέθυσος! Προέρχεται από την τούρκικη λέξη bekri που σημαίνει σκληρός πότης. Στο θηλυκό, η μπεκρού. Το διάσημο πιάτο «μπεκρί μεζέ» είναι κρέας, συνήθως χοιρινό, μαγειρεμένο με αλκοόλ, συνήθως κρασί.

Ταβέρνα Καλοζύμη Αριστοτέλους 50, Χαλάνδρι T.: 210 68 34 784 fb: Ταβέρνα Καλοζύμη - Taverna Kalozimi Ο πρώτος πρώτος ιδιοκτήτης της συγκεκριμένης ταβέρνας λεγόταν Καλοζύμης στο επίθετο και έτσι, από το 1937 σήμερα, το μαγαζί λειτουργεί με αυτό το όνομα, χορταίνοντας τους απανταχού πεινασμένους με συνεχή έγνοια για ποιότητα και καλή εξυπηρέτηση. Ποικιλία από σαλάτες και ορεκτικά, τα οποία έρχονται σε γενναιόδωρες μερίδες και σε τιμές που, για τα δεδομένα της περιοχής, είναι περισσότερο από καλές. Από τα ηχεία παίζουν διακριτικά λαϊκά ελληνικά τραγούδια από τα παλιά, ενώ από καιρούς εις καιρόν όλο και κάποιο live θα πετύχεις. Pet friendly και μερακλίδικα διακοσμημένο, σε πάει σίγουρα σε περασμένες εποχές, χωρίς να έχει την ανάγκη ως μαγαζί να το παίξει σύγχρονο και «τωρινό». Οι περισσότεροι πελάτες είναι θαμώνες, ενώ πάντα είναι ευπρόσδεκτοι και οι περαστικοί-όποιος περνά από την Καλοζύμη, ξαναπερνά!

Στα κρέατα η Καλοζύμη σκίζει: καλή πρώτη ύλη και προσεγμένα ψησίματα, με τα παϊδάκια κοτόπουλου να γίνονται συνήθως ανάρπαστα. Μην παραλείψεις, όμως, να δοκιμάσεις ένα πιάτο που ίσως δεν βρεις πουθενά αλλού στην Αθήνα, τα σπέσιαλ σαλιγκάρια γιαχνί.

Δια ταύτα Αδριανού 37, Μοναστηράκι Τ.: 210 32 12 347 fb: Δια ταύτα / Dia tauta Το «Δια ταύτα» βρίσκεται στην ωραιότερη περιοχή της Αθήνας, το Μοναστηράκι, σε έναν από τους πιο διάσημους και γραφικούς του δρόμους, την Αιόλου. Στο «Δια ταύτα» έχουμε ζήσει μεγάλες και όμορφες στιγμές: έχουμε πιει ελληνικό καφεδάκι με μαγευτική θέα, έχουμε φάει πολύ και ωραία, έχουμε πιει εκλεκτά κρασιά, έχουμε τραγουδήσει με την ορχήστρα, έχουμε ξενυχτήσει και έχουμε γυρίσει σπίτι μας με μια γλυκιά μέθη! Το φαγητό είναι απλά υπέροχο. Παραδοσιακή ελληνική κουζίνα με σύγχρονες πινελιές που περιλαμβάνει από μεζέδες μέχρι ψητά, από θαλασσινά μέχρι γλυκά. Όλα τα υλικά τους είναι διαλεγμένα με προσοχή και αυτό φαίνεται στις γεύσεις. Επειδή όμως όλα αυτά πρέπει να ολοκληρώνονται με καλό κρασί, το «Δια Ταύτα» πάντα πρόσφερε και εξακολουθεί να προσφέρει προσεγμένες ποικιλίες κρασιών. Όσο για τη μουσική; Τις πιο πολλές μέρες της εβδομάδας υπάρχει ορχήστρα, με πλούσιο ρεπερτόριο, εναρμονισμένο με το κλίμα και την ατμόσφαιρα!

Από το 1998, το «Δια ταύτα» είναι ένας χώρος που ταιριάζει απόλυτα με το Μοναστηράκι: χώρος ζεστός, με πέτρα και ξύλο, μια επιβλητική τοιχογραφία που απεικονίζει την Ερμού το 1930. Στο κάτω κάτω ποιο είναι το Δια ταύτα της ζωής; Καλός καφές, καλός μεζές, καλό ποτό και καλή παρέα!

βγηκαμε ήπιαμε γραψαμε

βγεσ...

Η λέξη «έξοδος» πάλιωσε, αλλά το «θα βγούμε;» ανανεώνει την σημασία του σταθερά μες στο πέρασμα του καιρού.

Ο Φεβρουάριος είναι μήνας παράξενος. Γιορτάζει ο έρωτας, λέει. Τελειώνει ο χειμώνας, υπόσχεται. Το μόνο βέβαιο είναι πως έχει προσκλήσεις σε πάρτυ, σε όμορφες μπάρες, σε τραπέζια με καλούδια και με άφθονο αλκοόλ. Πριν τελειώσει ο Φλεβάρης, έχει ο Μάρτης ξεκινήσει. Και ξαφνικά, είναι στ’ αλήθεια άνοιξη. Και ξαφνικά, όλα μοιάζουν διαφορετικά.

h κλασικη επιλογη: Galaxy, Σταδίου 10, Αθήνα Μέσα στην συγκεκριμένη στοά, ζει και βασιλεύει το πιο αυθεντικό μπαρ της Αθήνας, στο οποίο απολαμβάνεις κλασικά ποτά που συνοδεύονται από ξηρούς καρπούς, αγγουράκι, καροτάκι, βλέποντας τον εαυτό σου και τους συμπότες σου στον καθρέφτη και υπό σχετικά δυνατό φωτισμό. Εμπειρία της τάξης “all time classic” που κρατά γερά από το 1970, εξ ου και οι φωτογραφίες που κατακλύζουν τον χώρο και στις οποίες εικονίζονται διάσημοι θαμώνες, όπως ο Τσαρούχης, ο Γκάτσος, ο Καζάν και τόσοι άλλοι…

...ΜΠΕΣ με την γεωργια δρακακη

Μαγαζιά που θα κάνεις στέκια σου, μαγαζιά στα οποία θα κάτσεις μια φορά μόνο, αλλά θα δημιουργήσεις δυνατΕΣ ανάμνησΕΙΣ

Jimmy’s Hall, Ιπποκράτους 146, Εξάρχεια Αυθεντικό ιρλανδέζικο ουίσκι, η πιο νόστιμη σοκολάτα της πόλης (rumour has it), ένα πολύ ζεστό περιβάλλον με αίσθηση φιλοξενίας από μεριάς του ιδιοκτήτη, αλλά και των συνεργατών. Φοβερές μουσικές και ωραίες φάτσες που συχνάζουν… Revolt Street Bar, Κωλέττη 25-27, Εξάρχεια Είναι το στέκι μου, είναι ο τύπος μου, είναι το μπαρ που αγαπώ! Τα λιακαδίσια πρωινά του πρώιμου Μάρτη, κάθομαι έξω για καφέ, περνούν φίλοι και γνωστοί-πριν το καταλάβω το μοναχικό τραπέζι με την κούπα και τα βιβλία μου έχει γεμίσει ανθρώπους, τσιγάρα, ομορφιά. Τα βράδια, στην αγαπημένη μου θέση στο μπαρ πίνω cocktail γεμάτα φαντασία. V1935, Βουλής 29, Σύνταγμα Μια σχεδόν «μυστική» ταράτσα στην καρδιά της πόλης, γεμάτη ρετρό αναφορές η οποία προσφέρει αυθεντική ναπολιτάνικη πίτσα-η καλύτερη αφορμή να εξορμήσεις για κρασί, cocktail και απλά-premium ποτά σε ανταγωνιστικές τιμές. Ιδανικό σημείο για να ξεφύγεις από την βαβούρα της Αθήνας, παραμένοντας στο «πιο κέντρο» της δεν γίνεται. Άρωμα Πλατείας, 25ης Μαρτίου 19, Νέα Σμύρνη Ένα από τα πιο γνωστά και αγαπημένα στέκια στη Νέα Σμύρνη είναι το Άρωμα Πλατείας, που έχει επιλέξει να διακρίνει χωροταξικά το café από το bar του. Ιδανικός προορισμός για ποτό, υπό τους ήχους jazz, blues και rock μουσικής και μερικά από τα πιο καλοφτιαγμένα signature cocktails που θα βρεις εκεί έξω!

Αν σου αρέσει να γνωρίζεις νέες περιοχές και εναλλακτικά μέρη για την διασκέδαση σου, το Ομπρέλα είναι αυτό που ψάχνεις!

ομπρελα coffee bar Στρίβοντας από την Βας. Κωνσταντίονου στην Ερατοσθένους στο νούμερο 21, στο Παγκράτι, θα βρεις ένα από τα πιο ωραία συνοικιακά καφέμπαρ. Ένα απίστευτα ζεστό περιβάλλον που σου δίνει την αίσθηση ότι είσαι σε ένα γραφικό χωριό… στην αυλή του καφενείου. Στο Ομπρέλα θα πιεις τον πιο εύγευστο καφέ, θα φας τα καλύτερα σάντουιτς φτιαγμένα με αγνά υλικά και θα συνεχίσεις για το ποτό σου. Όποια ώρα της ημέρας το διαλέξεις το σίγουρο είναι ότι θα το ευχαριστηθείς. Θυμήσου ότι παίζουν και θεματικές μουσικές βραδιές!

Ερατοσθένους 21, Παγκράτι / Τ.: 210 75 26 667 fb: Ομπρέλα coffee bar

βγηκαμε ήπιαμε γραψαμε μαυροσ γατοσ Αποφεύγεις τους μαύρους γάτους γιατί είσαι προληπτικός; Ε, από αυτόν τον μαύρο γάτο δε θα θες να ξεκολλήσεις! Ένα από τα πιο κουλ στέκια, με ενδιαφέροντα κόσμο, καθαρά ποτά και σούπερ μουσικές είναι στα Εξάρχεια και σε περιμένει. Ευρύχωρο και άνετο για να λικνιστείς στους ρυθμούς της μουσικής, χωρίς να αισθάνεσαι άβολα, χωρίς να ενοχλείς και να ενοχλείσαι. Αν γουστάρεις μπάρα, διαθέτει -ίσως- την μεγαλύτερη της πόλης. Είναι στέκι καλλιτεχνών και εναλλακτικών τύπων, χειμώνα- καλοκαίρι. Από εξυπηρέτηση; Είναι γάτος! Το βασικότερο μέλημα όλων των παιδιών είναι να σε καλωσορίσουν και πολύ σύντομα να σερβίρουν το αγαπημένο σου ποτό. Από ποικιλία αλκοολούχων δεν το συζητάμε… Μην μπερδεύεσαι, είναι στέκι για όλες τις ώρες. Καφέ, κουβέντα, ποτά... σ’ έναν ωραίο πεζόδρομο που σε προδιαθέτει να χαλαρώσεις και να ξεφύγεις από όλα τα καθώς πρέπει.

Κωλέττη 42, Eξάρχεια / Τ.: 210 38 00 518 / fb: Μαύρος Γάτος Bar

ψιτ!

Είναι ωραίο μέρος για πρώτο ραντεβού με το πρόσωπο. Είπαμε, ατμοσφαιρικό περιβάλλον, φιλικές τιμές και μουσικάρες… ο πιο γουρλίδικος μαύρος γάτος! Τι άλλο θέλεις;

gulliver Το όνομα του παραπέμπει στον ήρωα του βιβλίου του Jonathan Swift και στα ταξίδια του ομώνυμου ήρωα σε φανταστικές χώρες ...Kι ανταποκρίνεται εντελώς σ’ αυτό! Το Gulliver είναι ένα all day bar, που χρειάζεται να εξερευνήσεις για να ανακαλύψεις τη μαγεία της τέχνης στο σύνολο! Γεύσεις ξεχωριστές που σερβίρονται από το πρωί μέχρι το βράδυ και που ανταποκρίνονται στις ανάγκες και των πιο απαιτητικών ουρανίσκων. Κοκτέιλ από τους μάστερ του είδους - εσείς απλά λέτε τι προτιμάτε γευστικά κι εκείνοι σας σερβίρουν τις πρωτότυπες δροσερές τους προτάσεις από το μοναδικό cocktail list του Gulliver. To “Gulliver Athens Bar” τέρπει απολαυστικά τις αισθήσεις, χάρη στον εικαστικό του χαρακτήρα. Το μουσικό πρόγραμμα καθημερινά επιμελούνται dj’s, ενώ μια φορά το μήνα φιλοξενείται κι ένας guest dj! Για ποιοτική διασκέδαση, μόνος ή με παρέα, στη μπάρα ή σε τραπέζι, το Gulliver είναι ο πιο εξωτικός προορισμός στην καρδιά του κέντρου!

Κολοκοτρώνη 11, Αθήνα / Τ: 210 32 38 199 fb: Gulliver Athens Bar

Από brunch και καφέ σε early drinks, bar foods, ξεχωριστές προτασεισ σε ποτά και κοκτέιλ. Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ … σ’ έναν ταξιδιάρικο χώρο διαμορφωμένο δια χειρός Billy Gee…

ψιτ!

Κοινοί Θνητοί | Μιά Φορά Κι Έναν Καιρό Στίχοι/Τραγούδι: Βασίλης Φωτιάς Μουσική/Παραγωγή: Αντώνης Μεϊμάρης Τρομπέτα: Τάσος Μεϊμάρης

“Μια φορά λοιπόν κι εγώ από την μεριά μου Στον καιρό αυτόν που μου έλαχε να έρθει η σειρά μου ονειρεύομαι τον κόσμο ένα τετράδιο κενό με το μελανοδοχείο του αδειανό.”

“Η συνείδηση μου μέρος ενός κόλπου μεγάλου. Πώς να γλιτώσω αυτήν την πλύση εγκεφάλου;”

ΦΩΝΕΣ ΚΑΙ ΗΧΟΙ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ Μια φορά κι ένα καιρό μέσα στο νου μου

Πώς να γλιτώσω αυτήν την πλύση εγκεφάλου;

ολοκάθαρα αστράφτανε τ’ αστέρια του ουρανού μου, δεν ξεθώριαζε η θωριά τους απ’ το νέφος του πλανήτη

Μια φορά κι ένα καιρό για ένα χωράφι

για ταβάνι τα ‘χα βάλει μες στο σπίτι

για ένα πύργο σμιλεμένο από δυο τόνους χρυσάφι

Μια φορά κι ένα καιρό στου πουθενά τη χώρα

που κάθε άρχοντας το ‘θελε για δικό του

από την ανατολή δεν ήρθαν μάγοι με τα δώρα

με στρατιώτη τον λαό του στο πλευρό του.

Δεν γεννήθηκε Χριστός σε κάποια φάτνη

Κι απ’ τον πόλεμο που έστησαν βασιλιάδες,

που ’χε σώμα για ψωμί και αίμα για μαυροδάφνη.

φτάσαμε να τσακωνόμαστε μέχρι το δυο χιλιάδες,

Δεν υπήρχαν μαθητές ούτε προφήτες

στο χρυσάφι που η ψυχή μας πια ανήκει

ούτε κι έρημος για γνήσιους ερημίτες.

η ζωή μας όσο ζει θα τους χρωστάει το νοίκι.

Και η πλάκα με τις δέκα εντολές

Μια φορά κι ένα καιρό σαν να ήταν χτες

δεν υπήρχε ούτε για πλάκα να την λες.

στο χωριό μου δολοφόνος ο κομάντο των SS,

Μια φορά λοιπόν κι εγώ από την μεριά μου

τώρα δέκα καμινάδες με καρκίνο όσο θες

Στον καιρό αυτόν που μου έλαχε να έρθει η σειρά μου

και σημαία να ανεμίζει της κυβέρνησης U.S.

ονειρεύομαι τον κόσμο ένα τετράδιο κενό

Mια φορά αχ, να μην ήτανε καμία

με το μελανοδοχείο του αδειανό.

και ο καιρός να έσβηνε την βρωμερή μας ιστορία να μην είχε παραμύθια να μας λέει η γιαγιά μας,

Μια φορά κι ένα καιρό σαν παραμύθι μου κάρφωσαν στο μυαλό χιλιάδες έθιμα και ήθη Η συνείδηση μου μέρος ενός κόλπου μεγάλου.

να μην κάναμε μαλάκες τα παιδιά μας.

Αξιοπιστη διαγνωση, σεβασμοσ στον ανθρωπο

Αθήνα (έναντι Πολυτεχνείου) Πατησίων 49, Αθήνα 10433

210 52 22 500

210 52 42 970

Άνω Πατήσια (πλησίον σταθμού ΗΣΑΠ) Πατησίων 345, Αθήνα 11144

info@medpap.gr