ΑΘΗΝΑ 450 Π.Χ. : ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ... Εργασίες των μαθητριών της Α΄2 τάξης, Τυχάλα Χρυσάνθης και Παπασταύρου Κατερίνας
Τυχάλα Χρυσάνθη
Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Η μητέρα μου αποφάσισε πως ήμουν πλέον έτοιμη για να μάθω να χρησιμοποιώ τον αργαλειό. Εκεί ήταν και η θεία μου μαζί με το μωρό της. Πόσο ευτυχισμένη φαίνεται, όταν το κρατάει! Σε λίγο καιρό έτσι θα ΄μαι κι εγώ. Μέχρι να φτάσω όμως εκεί, πρέπει να μάθω τον αργαλειό και θα τον μάθω. Όπως άλλωστε έμαθα και τις άλλες δουλειές του σπιτιού. Και όλα αυτά, όταν σήμερα ο αδερφός μου πάει πρώτη ημέρα στο σχολείο. Πώς άραγε να ΄ναι εκεί; Να ΄ναι ωραία; Μα τι λέω θα ΄ναι σίγουρα ωραία. Θα κάνει φίλους και θα μαθαίνει γράμματα πλάι στους δασκάλους του. Αχ πόσο τον ζηλεύω! Μακάρι να πήγαινα κι εγώ στο σχολείο! Η μητέρα μου όμως με μαλώνει όταν σκέφτομαι τέτοια «το σχολείο, λέει, είναι υπόθεση ανδρική.» Τυχάλα Χρυσάνθη
Κορίτσι: Κίμωνα, βρήκα ένα όστρακο(πλάκα) και θέλω να καταγράψω πάνω του τις σκέψεις μιας καθημερινής μου ημέρας, αλλά δεν ξέρω γράμματα. Εσύ που ξέρεις, μια και πας σχολείο, σε παρακαλώ, μπορείς να με βοηθήσεις γράφοντας το; Κίμωνας: Ευχαρίστως! Εσύ θα μου τα λες και εγώ θα τα γράφω. Κορίτσι : Ευχαριστώ πολύ για την προθυμία σου. Λοιπόν αρχίζω! Γράφε! Κίμωνας: Μάλιστα. Κορίτσι: Σήμερα το πρωί βλέποντας τα αδέρφια μου να ετοιμάζουν τα πράγματα τους για να πάνε στο σχολείο, ευχήθηκα βαθιά μέσα μου να μπορούσα κι εγώ να μορφωθώ από τους μορφωμένους δασκάλους, όπως το γραμματιστή, το μουσικό , και να μην κάθομαι συνέχεια μέσα στο σπίτι. Δυστυχώς όμως ποτέ δε θα αξιωθώ, μια η κοινωνία μας, δεν επιτρέπει κάτι τέτοιο στα κορίτσια. Όταν τα αδέλφια μου έφυγαν, βγήκα από το δωμάτιό μου και πήγα στην κουζίνα όπου με περίμενε η δούλα μας. Μου αρέσει η παρέα της και χαίρομαι να την βοηθάω στις δουλείες του σπιτιού. Αρχίσαμε να υφαίνουμε και μέχρι να τελειώσουμε ένα ιμάτιο η μητέρα μου ξύπνησε και τα αδέρφια μου γύρισαν. Εμείς, οι γυναίκες πήγαμε στον γυναικωνίτη και φάγαμε. Αργότερα η μάνα μου με φώναξε για να πραγματοποιήσουμε το καθημερινό μας μάθημα. Μαθαίνω πολλά πράγματα από αυτήν, αλλά κάθε μέρα εύχομαι να αξιωθώ να πάω σχολείο μα……. σβήνονται όλο και περισσότερο αυτές οι σκέψεις και οι ελπίδες μου. Κατά το βραδάκι έκανα μερικές δουλειές. Κάθισα και ύφαινα λίγο, γιατί δε μπορούσα να κοιμηθώ, αφού ο πατέρας μου διοργάνωσε ένα συμπόσιο στο σπίτι μας και ακούγονταν οι φωνές των ανδρών, αλλά και η μουσική από τις αυλητρίδες μέχρι αργά το βράδυ. Έτσι πέρασα τη μέρα μου ακριβώς όπως χθες, όπως προχτές, όπως θα περάσω και αύριο. Έχω συνηθίσει πια την καθημερινότητα μου και την έχω αποδεχτεί.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΠΑΠΑΣΤΑΥΡΟΥ Α΄2