Μοναξιά μου όλη… Εργασία μαθητριών της Β 1 τάξης με αφορμή το κείμενο της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας « Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην Έρημη Χώρα» του Δημήτρη Χατζή
Η Μαρία Ανθρακεύς συνεχίζει τις σκέψεις του Κώστα (του πρωταγωνιστή του κειμένου «Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα» ) στο ποίημα του Καβάφη Απ΄τες εννιά Δώδεκα και μισή . Γρήγορα πέρασεν η ώρα Απ τες εννιά που άναψα την λάμπα Και κάθισα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω Και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω Κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό
Άδικη η ξενιτιά, πολύ άδικη Νιώθω σαν ένα φυλακισμένο πουλί που του έχουν κόψει τα φτερά και δεν μπορεί να πετάξει, έτσι κι εγώ. Ζηλεύω τον κόσμο που έχει παρέα, συντροφιά , και εγώ δεν έχω κανέναν. Θα το νιώσω ποτέ άραγε αυτό το συναίσθημα;
Άδικη η ξενιτιά, πολύ άδικη. Αύριο πάλι τα ίδια και τα ίδια. Μια ζωή μονότονη και βαρετή. Δεν ξέρω τι να κάνω πια. Κουράστηκα. Χρειάζομαι, πρέπει, θέλω ένα δικό μου άνθρωπο, να μιλήσω, κάτι να πω. Άδικη η ξενιτιά, πολύ άδικη. Θα παντρευτώ ποτέ; Θα κάνω οικογένεια; Ποιος ξέρει! Μόνος μου θα πεθάνω. Κανένας δε θα το μάθει. Θα πεθάνω έτσι απλά και σιωπηλά. Αλλά αν βρεθεί κάποιος, έστω και ένας, να ρωτήσει για μένα να του πείτε ότι ήμουν ο πιο γνήσιος πολίτης στην πολιτεία των ξένων Πως εδώ κατοίκησε κάποτε Ο ξενότερος από όλους τους ξένους Της πολιτείας των ξένων
Μόνος στο δωμάτιό μου Σήμερα η μέρα μου ήταν ίδια με τις προηγούμενες… Μια μέρα τόσο σκοτεινή, τόσο άσκημη, τόσο μοναχική. Νιώθω σαν να μην ξέρω ποιος είμαι , γιατί βρίσκομαι εδώ.. Νιώθω σαν να είμαι ένας άνθρωπος μικρός, αόρατος, σαν να μην υπάρχω. Κάθε μέρα αντικρίζοντας τους ίδιους μουντούς, μονόχρωμους τοίχους, κάθομαι και σκέφτομαι και σκέφτομαι τη χαρά, την ευτυχία, την αγάπη … πόσο τις ζηλεύω.. Βλέπω από το παράθυρο τις οικογένειες να κάνουν βόλτα στην κεντρική πλατεία. Νιώθουν τόσο όμορφα αγκαλιάζοντας και έχοντας δίπλα τους τους δικούς τους ανθρώπους που τους αγαπούν. Τα πρόσωπά τους φωτίζονται από τα χαμόγελα και τα χρώματα που τους περιβάλλουν. Κάποιες φορές σκέφτομαι, γιατί εγώ να καταντήσω έτσι… να κάθομαι μόνος μου μέσα στους τέσσερις τοίχους και να αναλογίζομαι τη μοναξιά μου….
Βικτώρια Βουλτσοπούλου
Αναμνήσεις στην ξένη χώρα Ήμουνα μόνος και σκεφτόμουν Γιατί εδώ; γιατί σε εμένα; Γιατί τώρα; Ποιος το θέλησε αυτό; Δε θα μπορέσω να αντέξω άλλο εδώ. Αν δεν μπορώ να φύγω, ας αφήσω την ψυχή και το μυαλό μου να πάνε πίσω, να μυρίσουν τη θάλασσα, να αγγίξουν το χώμα του τόπου μου. Έτσι μόνο θα νιώσω πως ζω και ας το σώμα μου βρίσκεται εδώ και νιώθει ξενότερο από όλους τους ξένους Στην πολιτεία των ξένων
Κική Ζαφειρίδου
Μοναξιά μου όλη Κάθομαι μόνος , μέσα σε ένα σχεδόν άδειο δωμάτιο, σκεφτικός θλιμμένος και φοβισμένος. Σκέφτομαι όλα αυτά που έχω περάσει στη ζωή μου, την πείνα, τη φτώχεια, τη μοναξιά, την καταπίεση. Θυμάμαι τα παιδικά μου χρόνια, με τους γονείς μου και τον αδελφό μου. Τι όμορφα που ήταν… παίζαμε, γελούσαμε, διασκεδάζαμε… Όμως κάποια μέρα όλα αυτά σταμάτησαν απότομα. Ο πόλεμος μας χώρισε. Ο πατέρας μου πέθανε προσπαθώντας να μας προστατέψει. Λίγο αργότερα τον ακολούθησαν και η μητέρα μου και ο αδελφός μου, σε μιας έκρηξη βόμβας. Εγώ κρύφτηκα πίσω από κάτι βαρέλια. Σώθηκα… ίσως να ήταν καλύτερα να πεθάνω μαζί τους. Η ζωή μου ήταν ένα μαρτύριο. Μόνος, πεινασμένος, χωρίς καθόλου λεφτα, χωρίς κάποια στέγη περιφερόμουν από χωριό σε χωριό από πόλη σε πόλη ζητιανεύοντας, προκριμένου να επιζήσω. Πόσες μέρες, νύχτες πέρασα με λιγοστό ψωμί. Και τώρα, μετά από χρόνια τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Έχω ένα δωμάτιο, μια δουλειά, αλλά είμαι μόνος.. Ζω με τις αναμνήσεις του παρελθόντος…
Γραμματική Αλιατίδου
Ο Κώστας σκέφτεται τη ζωή του Απ΄τες εννιά Δώδεκα και μισή . Γρήγορα πέρασεν η ώρα Απ τες εννιά που άναψα την λάμπα Και κάθισα εδώ. Καθόμουν χωρίς να διαβάζω Και χωρίς να μιλώ. Με ποιόνα να μιλήσω Κατάμονος μέσα στο σπίτι αυτό. Γύρω μου τέσσερις τοίχοι, πώς να απεγκλωβιστώ; Προσπαθώ, προσπαθώ και τελικά θα διαφύγω; Δε μιλώ, δε λαλώ Τι να πω; Μόνος στο σπίτι, στη δουλειά Μόνος στη ζωή, στην ξενιτιά. Τι να πω; Ζω μπερδεμένος και άγνωστος Ζω μόνος και άτυχος. Τι να πω; Στο άχρωμο το πλήθος Στο άχρωμο το κύτος; Τι να πω;
Σε μια ζωή πικρή, σε μια ζωή σκληρή τι να πω; Σε μια πολιτεία που ξένος ήρθα. Σε μια πολιτεία που ξένος θα πεθάνω, Τι να πω;
Σταυρούλα Βουδουρίδου
Γράμμα σε έναν μοναχικό διαβάτη Άγνωστε περαστικέ, Διάβασα το σημείωμα που «καταλάθος» θα σου έπεσε στην οδό της Αγίας Σοφίας. Ένιωσα πολύ άσκημα. Τα συναισθήματά μου ήταν ανάμεικτα, διότι αυτό που έγραψες «Εδώ περπατά ο ξενότερος από όλους τους ξένους στην πολιτεία των ξένων» είναι ο πιο ρεαλιστικός τρόπος που θα μπορούσε κάποιος να περιγράψει την απόλυτη μοναξιά. Ένιωσα θαυμασμό για τον τρόπο που διατύπωσες τα συναισθήματά σου, αλλά ένιωσα και πολλή λύπη για όλα αυτά που βίωσες και βιώνεις , για τη μοναξιά σου. Μην απελπίζεσαι . θεωρώ ότι θα έλθουν και για σένα καλύτερες μέρες. Να είσαι αισιόδοξος.
Αλεκοπούλου Αγάπη