Η μοναξιά του μετανάστη
Εργασίες των μαθητών της Β΄τάξης με αφορμή το κείμενο του Δημήτρη Χατζή
«Ο Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα»
Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα. Τίποτα και κανένας. Άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Σε μια κρύα και αφιλόξενη πόλη που όλα είναι μαύρα και θαμπά. Τόσος κόσμος πηγαινοέρχεται χωρίς συναισθήματα, ψυχρός και απρόσωπος. Κυκλοφορώ σαν φάντασμα, περνώ απαρατήρητος, σαν αόρατος , σαν νεκρός. Έτσι νιώθω.. νεκρός. Κάτι με πνίγει σαν θηλιά στο λαιμό, που δε με αφήνει να αναπνεύσω. Όλοι γύρω μου τόσο απόμακροι. Εγώ εκτός κόσμου. Ίσως θα έπρεπε να βάλω ένα τέλος στην αποπνικτική , ανούσια , μοναχική ζωή μου. Έτσι και αλλιώς κανείς δε θα νοιαστεί .. Δέσποινα Καραντώνη
Πρόσφατα βρέθηκα μόνος μου να κάθομαι στα σκαλιά ενός πολυσύχναστου δρόμου. Πολλοί άνθρωποι ίσως καταλάβουν τα συναισθήματά μου. Είναι τα χειρότερα που μπορεί να νιώσει κάποιος στη ζωή του. Είμαι μόνος μου. Δεν έχω δίπλα μου κανένα να με ακούσει, να με βοηθήσει. Όλοι με αγνοούν. Πολλοί στη θέση μου ίσως και να αυτοκτονούσαν… Αχτσής Σίμος Άλλη μια νύχτα στο φτωχικό μου δωμάτιο, περιμένοντας να περάσει η ώρα. Πρέπει οπωσδήποτε να βρω δουλειά. Προχτές ζητούσαν έναν καθαριστή αυτοκινήτων. Αν καταφέρω να πάρω τη θέση, θα βγάλω μερικά χρήματα. Θα μπορέσω τότε να πάρω ένα μπουφάν για τις κρύες νύχτες. Ίσως τότε μπορέσω να κοιμηθώ σε ένα πιο μαλακό κρεβάτι. Το σώμα μου πονάει ολόκληρο. Γιατί να μην έχω και εγώ μια καλύτερη ζωή; Νίκος Καλπακίδης
Έφυγα από την πατρίδα μου αποζητώντας μια καλύτερη τύχη σε μια ξένη χώρα. Νόμιζα πως θα ήταν όλα εύκολα, αλλά δυστυχώς έπεσα έξω. Το μόνο που κάνω είναι να περιφέρομαι μέσα στην πόλη, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους. Ευθυμίου Δημήτρης
Είμαι μόνος. Δεν έχω κανέναν στη ζωή μου. Ζω σε ένα μικρό ασφυκτικό δωμάτιο που πολλές φορές νιώθω να με καταπιέζει και να με κάνει να αναρωτιέμαι γιατί ζω; Δεν έχω κανένα να με βοηθήσει στις δύσκολες στιγμές μου. Δεν έχω οικογένεια, δεν έχω συγγενείς, δεν έχω φίλους να σταθούν δίπλα μου, να με συμπαρασταθούν στις δύσκολες στιγμές μου. Αναγνώστου Δημήτρης
Πριν 3 χρόνια είχα πάρει την απόφαση να φύγω από τη χώρα μου την Ελλάδα και να πάω στην Ελβετία. Έπρεπε να βρω δουλειά και να παίρνω ένα αξιοπρεπή μισθό, κάτι που στη χώρα μου δεν είχα. Δε θα ξεχάσω την πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου σε αυτή τη χώρα. Ένιωθα τόσο μόνος. Τριγύρω μου πλήθος ανθρώπων πηγαινοέρχονταν. Όλοι μου ήταν άγνωστοι, δε γνώριζα κανένα . Ένιωθα τόσο μεγάλη θλίψη. Ερχόταν συνέχεια στο μυαλό μου η πατρίδα μου, οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου. Και αυτό μου έκανε να νιώθω ακόμη πιο μόνος. Η έλλειψη επικοινωνίας, η διαφορά της νοοτροπίας με στεναχωρούσαν αφάνταστα. Έπρεπε να μάθω να ζω διαφορετικά. Παρόλο που έχουν περάσει τρία χρόνια παραμονής μου, νιώθω ακριβώς το ίδιο συναίσθημα που ένιωθα την πρώτη μέρα. Στο δρόμο μπορεί να κυκλοφορούν χιλιάδες άνθρωποι, μπορεί να ζω ανάμεσα σε ακόμη πιο πολλούς, αλλά ουσιαστικά είμαι μόνος. Γιώργος Κοτσαγγελίδης.
«Είμαι μόνος μου… νιώθω αποξενωμένος απ΄όλους τους ανθρώπους. Οι γονείς μου με παράτησαν, όταν ήμουν μικρός. Μερικές φορές νιώθω ότι δε θέλω να ζω. Οι γύρω μου με κοροϊδεύουν, λες και είμαι σκουπίδι. Τα βράδια δεν κοιμάμαι . Πώς να κοιμηθώ άλλωστε πάνω σε ένα παγκάκι. Ντανιέλα Κίστα. Εδώ και μερικούς μήνες βρίσκομαι σε μια ξένη χώρα. Είμαι μόνος, δεν έχω φίλους. Ήρθα εδώ μήπως έχω καλύτερη τύχη, αλλά δυστυχώς είμαι χειρότερα. Στη χώρα μου τουλάχιστον είχα κάποιον να με βοηθήσει, εδώ τίποτε. Μερικές φορές νιώθω ξένος, όχι βέβαια ότι δεν είμαι. Θέλω να γυρίσω πίσω. Εδώ νιώθω πεθαμένος. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα. Τους μιλώ και με αγνοούν Δεν ξέρω …μήπως όντως είμαι πεθαμένος; Καράδαγη Αθηνά
Κάθομαι και συλλογίζομαι … Πόσο αχάριστοι, αλήθεια, είμαστε πολλές φορές εμείς οι άνθρωποι; Όταν έχουμε τα πάντα, σκεφτόμαστε ότι αυτά τα πάντα είναι δεδομένα να υπάρχουν στη ζωή μας. Έτσι ήμουν και εγώ πριν λίγα χρόνια. Αλλά τώρα που τα έχασα, τώρα καταλαβαίνω τι ήταν αυτά για μένα. Τώρα έχω χάσει όλα μου τα χρήματα, το σπίτι μου, τη δουλειά μου, την ίδια μου τη ζωή. Μένω στις πλατείες, στους δρόμους, όπου μπορώ δηλαδή. Ζητώ βοήθεια από τους ανθρώπους, να μου δώσουν κάτι να φάω, αλλά δε μου δίνουν σημασία. Νιώθω μόνος και φοβάμαι. Τι θα απογίνω; Δεν έχω κάτι να φάω, με κάτι να ζεσταθώ. Είμαι ένας από τους πολλούς άπορους της Αθήνας Ελένη Μαρία Γκαβανόζη
Είμαι μόνος μου. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν μαγευτικά. Ήμουν αγαπητός στους φίλους μου, γενικά είχα μια άνετη ζωή, ώσπου χώρισαν οι γονείς μου. Ο πατέρας μου έφυγε με τη νέα του γυναίκα, ενώ εγώ έμεινα με τη μητέρα μου. Όλα αυτά έγιναν στην πιο κρίσιμη ηλικία μου, στην εφηβεία.. Από τότε δεν ήθελα να μιλάω σε κανέναν. Οι βαθμοί μου έπεσαν και έχασα την κοινωνική μου ζωή. Όταν βρισκόμουν στο σπίτι δεν έκανα τίποτε άλλο παρά να κλείνομαι στο δωμάτιο και να σκέφτομαι. Τέλειωσα το σχολείο και πέρασα στο ΤΕΙ λογιστικά. Τέλειωσα τις σπουδές μου και βρήκα δουλειά σε ένα μικρό λογιστικό γραφείο. Σιγά σιγά άρχισα να επανέρχομαι και να κάνω νέους φίλους. Γνώρισα μια κοπέλα με την οποία παντρευτήκαμε και έχουμε ένα μωρό. Μα ζωή μου έπαιξε ένα ακόμη άσχημο παιχνίδι. Το λογιστικό γραφείο που δούλευα έκλεισε. Και τα χειρότερα έπονται. Άρχισα να πίνω, να παίζω χαρτιά, να τζογάρω. Στην αρχή κέρδιζα, όμως μετά έχανα, αλλά δε σταμάτησα. Έφτασα στο σημείο να παίρνω και ναρκωτικά. Να ζητώ χρήματα από όποιον έβρισκα.
Η γυναίκα μου δεν τα ήξερα αυτά, μέχρι που κάποιος φίλος μου της τα είπε. Μια φορά με έφερναν μεθυσμένο στο σπίτι. Άρχισαν οι τσακωμοί με τη γυναίκα μου, η οποία πληγώθηκε και μαράζωνε μέρα με τη μέρα. Ένα βράδυ της είπα ότι θα βγω. Εκείνη γύρισε το κεφάλι αδιαφορώντας και χωρίς να πει τίποτα. Έφυγα και γύρισα τα χαράματα. Το σπίτι ήταν άδειο, οι ντουλάπες μόνο με τα δικά μου ρούχα και οι γυναίκα μου και το παιδί φευγάτα. Άρχισα να σκέφτομαι τι έφταιξε και η ζωή μου καταστράφηκε. Συνειδητοποίησα ότι ο φταίχτης ήμουν εγώ. Έπρεπε να βρω μια λύση. Βρήκα δουλειά σαν σερβιτόρος και ξεπλήρωσα τα χρέη μου. Πήγα σε κέντρο απεξάρτησης και τα κατάφερα. Άφησα τις κακές παρέες και έμεινα με δυο καλούς φίλους μου που και αυτοί όμως έφυγαν στο εξωτερικό. Τώρα είμαι μόνος, το βράδυ θα είμαι μόνος, ζω μόνος. Δουλεύω να βγάλω τα απαραίτητα για να ζήσω. Δεν ξέρω τι απέγιναν η γυναίκα μου και το παιδί μου. Θέλω να είναι ευτυχισμένοι.
Οδυσσέας Αναγνωστόπουλος.
Ξημέρωμα… ερημιά και ησυχία. Ο κόσμος δεν άρχισε ακόμη να κυκλοφορεί στους δρόμους. Κάθομαι μόνος μου στα σκαλιά του μετρό. Ένα αίσθημα θυμού κυριαρχεί στη ψυχή μου. Δε βλέπω τίποτε. Σκοτάδι έξω, αλλά και μέσα μου. Τίποτε δε μου προξενεί ενδιαφέρον. Ο ήλιος πρόβαλε.. μαζί του και ο κόσμος. Εγώ όμως ακόμη μέσα μου έχω σκοτάδι. Βαρέθηκα πια.. Καραμπουγιούκης Κωνσταντίνος
Θα πρέπει να ξημέρωσε , αν κρίνω από το φως που μπαίνει από το μισάνοιχτο στορ του δωματίου μου. Αν και βρίσκομαι ώρες στην ίδια θέση δεν αισθάνομαι μουδιασμένη. Να΄ναι άραγε αυτό που λένε πως ο χρόνος είναι μια στιγμή; Ή η θλίψη είναι αυτή που προκαλεί το πάγωμα του χρόνου; Άδικα πίστευα πως ξημερώνοντας μια καινούρια μέρα θα άλλαζαν τα πάντα. Η ίδια μοναξιά, ο ίδιος πόνος, η ίδια θλίψη, η ίδια κακοτυχία. Δεν πραγματοποιήθηκαν τα λόγια όλων των παρηγορητών «Θα περάσει, μη στεναχωριέσαι», «μη σκέφτεσαι και θα είναι καλύτερα», «Εμείς όλοι θα είμαστε δίπλα σου». Πώς θα σηκωθώ να ψάξω για δουλειά; Πως θα πληρώσω τα δανεικά; Τα ίδια και τα ίδια. Βαρέθηκα να παλεύω. Μήπως έτσι ακριβώς σκέφτονται όσοι βρίσκονται ένα βήμα πριν το τέλος; Ή έχω Γολγοθά ακόμη να ανέβω; Ας μαζέψω τα κομμάτια μου και ας κάνω ακόμη μια προσπάθεια. Η μέρα θα το δείξει. Ναλμπάντη Σοφία
Περπατώντας στην οδό της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, βρήκα ένα σημείωμα. Μου έκανε εντύπωση η φράση «Εδώ περπατά ο ξενότερος απ΄όλους τους ξένους στην πολιτεία των ξένων» Ποιος άραγε να είναι ,τι του έκανε να γράψει αυτή τη φράση; Άραγε είναι όντως ξένος ή νιώθει σαν ξένος; Δεν υπάρχει αμφιβολία πως βιώνει μια βαριά μοναξιά Πρέπει να είναι απομονωμένος από όλους και από όλα. Ίσως να είναι κάποιος μετανάστης που βρέθηκε σε μια ξένη πολιτεία χωρίς τη θέλησή του. Δεν έχει σίγουρα κανένα, δε γνωρίζει κανένα, όλα γύρω του είναι βαρετά και ανούσια. Δε μπορεί να δει τη θετική πλευρά της ζωής και κλείνεται στον εαυτό του. Κουκίδου Φωτεινή
Καθώς περπατούσα στη οδό της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη βρήκα ένα σημείωμα «Εδώ περπατά ο ξενότερος απ΄όλους τους ξένους στην πολιτεία των ξένων». Ένιωσα λύπη και πίκρα για αυτόν τον άνθρωπο. Κατάλαβα ότι δεν έχει νιώσει στοργή, αγάπη ενδιαφέρον από κανέναν σε αυτή την πόλη. Ένιωσα τη μοναξιά του, την απογοήτευσή του. Μέσα σε μια σειρά κατάφερε να βάλει όλο του τον πόνο, όλα του τα συναισθήματα. Είναι τόσο κρίμα να νιώθουν έτσι οι άνθρωποι, ενώ γύρω τους υπάρχουν εκατοντάδες, χιλιάδες συνάνθρωποι τους. Λιθοπούλου Ελένη