นิ(น)ทา_ยามค่ำ�คืน
น
“ยายจ๋า ยายจ๋า เล่านอทานให้หนูฟังก่อนอนได้ไหมจ๊ะ น่ะๆ น๊า” เด็กหญิงตัวน้อยอ้อนหญิงชรา
“แหม่เจ้าตัวดี... คืนนี้จะเอาเรื่องอะไรล่ะ” “เรื่องอะไรก็ได้ตามใจยายเลย” หญิงชราหยิบหนังสือบนชันมากางออกและเริ่มอ่าน
ก
ระจงวิเศษเอ๋ย จงบอกข้าเถิดใครงามเลิศในปฐพี เสียงเจื่อยแจ๋วของหญิงสาวรูปงามนางหนึ่งพูดถามอยู่หน้า กระจก... “โถ่เอ๋ยนายท่านใครเล่ากันจะงามเลิศไปกว่าท่าน บนแผ่นดินนี้ไม่มี๊..ไม่มี” กระจกตอบ “ไม่จริงซิน่ะข้ายังคิดว่าก้น ของข้ามันยังย้อยไปหน่อย... ” พูดจบหญิงสาวก็จากไป ในห้องโถงพระราชวังอังโอ่อ่า “เสด็จพี่ข้าจะไปดูดไขมันซ่ะหน่อย นะเพค่ะ” “โถ่ สโนวไวท์” เจ้าน่ะสวยจะซ่ะหยด ย้อยขนาดนี้ยังไม่พอใจอีกหรือ?” “เสด็จพี่ช่วงนี้ข้ากินเยอะไปหน่อยก้นเลยย้อยก็ว่าจะไปดูดไขมันออกสักหน่อยเท่านั้นเอง” “หลังจากเจ้าได้กระจกวิเศษนั้นมาจากช่างทำ�กระจก วันๆเจ้าก็เอาแต่เฝ้าถามกระจกเปรียบเทียบความงามอยู่ร่ำ�ไป แต่เจ้า อยากจะทำ�อะไรก็ทำ�ไปถ้ามันทำ�ให้เจ้ามีความสุขข้าก็ไม่ขัดหรอก...” “เย้ย เสด็จพี่ใจดีที่สุดในโลกเล้ยยย” พูดจบสโนวไวท์ก็โผ เข้ากอดเจ้าชาย ณ สถาบันความงาม ในดินเดินอันไกลโพน ภายใต้ตัวอาคารที่หรู่หราพร้อมรูปนางแบบพริตตี้มากมาย ก็มีสาวๆ มากมายที่งามไม่แพ้กัน การปรากฏตัวของสโนวไวท์เรียกความแปลกใจให้แก่ผู้คนรอบข้างไม่น้อย ผู้ให้บริการณ์ที่นั้นต้อนรับส โนวไวท์อย่างดี ไม่นานนักสโนวไวท์ก็ออกจากสถาบันความงาม พร้อมก้นอันเช่งกะเดะ ของเธอ… เมื่อเธอกลับถึงห้อง เหมือนเทปม้วนเดิมเล่นซ้ำ�อีกครั้ง... เธอถามพูดกับเจ้ากระจก แต่สิ่งที่เหมือนจะเปลี่ยนไปคือครั้ง นี้เธอไม่พอใจส่วนอื่นมิใช่ก้น เทปม้วนนี้เล่นซ้ำ� ซ้ำ� ซ้ำ� ... อยู่หลายรอบหลายหน จนกระทั้ง... มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นในการ เสริมสวยของเธอ... ใบหน้าที่เคยงดงามบัดนี้กลับอัปลักษณ์และหงิกงอ เมื่อเธอรู้ตัวอีกทีกลับกลายเป็นว่าเธอมีใบหน้าอันแสน จะคล้ายกับ แม่มด ที่เธอเคยรู้จัก แม่มด ที่มอบแอปเปิ้ล ผลนั้นให้แก่เธอ วันแล้ววันเล่าเธอเฝ้ารอจนลืมไปแล้วว่าตนเอง เคยชื่ออะไร ไร้ญาติมิตรเพราะเวลาทั้งหมดของเธอ หมดไปกับการถามกระจก... จนวันหนึ่งเธอพบแล้วหญิงสาวที่งามกว่าเธอ นางมีชื่อว่า “สโนวไวท์” “ทำ�ไมฉันรู้สึกคุ้นกับชื่อนี้อย่างบอกไม่ถูก...” เธอรำ�พันกับตัวเองภายในห้องที่มีกระจกเพียงบานเดียว... หน้าสุดท้าย สุดท้ายแล้วเจ้าหมาก็หิวโชกลับบ้านเพราะความโลภของมันนั้นเอง...
“ตกลงนี้มันเรื่องหมากับเงาหรอกหรือจ๊ะ?” เด็กน้อยถามหญิงชรา “ยายเองก็งงเลย นิทานสมัยนี้ช่างเข้าใจยากเสียจริง... ว่าแต่หลานน่ะได้เวลานอนแล้ว ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ” พูดจบหญิงชราก็ จูบหน้าผากของหลานตัวน้อยและจากไป ทิ้งไว้เพียงแสงที่มืดมิดที่เคียงคู่มากับความเงียบที่แผวเบา... ในหนังสือนิทานมีเศษกระดาษซ่อนอยู่แต่ดูเหมือนหญิงชราจะมองไม่เห็น มันมีใจความว่า... บางคราข้าก็เข้าใจว่า. . ความงามคือความ “พอใจ” กับสิง่ ทีเ่ ป็นอยู่ กระจกวิเศษ