จัดหน้า หัวใจใต้ปีกรัก (ฉบับจริง)

หัวใจใต้ปีกรัก

หัวใจใต้ปีกรัก โดย อัญญาณี

พิมพ์ครัง้ ที่ 1 พฤศจิกายน 2556 ราคา 299 บาท พิสูจน์อกั ษร plalawan ออกแบบปก Natthalaxana W. จัดทําโดย พิมพ์ที่

๒

ปวิรดา พุฒแซม โรงพิมพ์ พิมพ์ดกี ารพิมพ์ จํากัด เลขที่ 222 ซ.พระยาสุเรนทร์ 30 แขวงบางชัน เขตคลองสามวา กรุงเทพฯ 10510

อัญญาณี

จากใจนักเขียน สวัสดีคะ มิตรรักแฟนนิยายที่นารักทุกทาน เกตุยินดีเปนอยางยิ่ง คะ ที่ ไ ดพ บกั นอี ก ครั้ง ในนิย ายเรื่ องพิเศษเรื่ องนี้น ะคะ “หั วใจใตป ก รั ก ” นิย ายที่เกตุ ตั้ง ใจทํ ามากที่สุ ดเรื่องหนึ่ งค ะ เพราะรายไดส วนหนึ่ งมอบให สภากาชาดไทยและโรงทาน วัดสังฆทาน จังหวัดนนทบุรีคะ ในเมื่อรายไดสวนหนึ่งเปนการกุศล เนื้อเรื่องในเรื่องนี้จึงตางจาก ที่เกตุเคยเขียนคะ เปนแนวดรามา รักโรแมนติก อานไดทุกเพศทุกวัยคะ เป น เรื่ อ งราวความรั ก ของคนสี่ ค น ที่ โ ชคชะตากํ า หนดให อ ยู ใ นสถานะ ใกลเคียงกัน เนื้อเรื่องจะเปนอยางไรนั้น ทานนักอานทั้งหลายตองเปดไป อานดูนะคะ สิ่งที่ขาดไมไดคือ คําขอบคุณ ที่เกตุจะมอบใหกับนักอานทุกๆ ทานทีหยิบซื้อนิยายของเกตุทุกเรื่องนะคะ และตองขอขอบใจเจาของพล็อตเรื่องนี้คือ แตงโม ลูกสาวคนโต ของเกตุคะที่เปนคิดและเลาพล็อตเรื่ องใหเกตุฟง แลวใหเกตุเปนคนสาน จินตนาการตอ ถึงแมวาจะอึ้งไปกับพลอตดรามา โรแมนติกของลูกก็ตาม แต ในที่สุดแมคนนี้ก็ทําไดคะ อีกหนึ่งที่จะตองขอขอบคุณคือ กําลังใจจากครอบครัวของเกตุ ที่มี ใหเกตุเสมอมาและตลอดไป ขอบคุณจากหัวใจคะ เกตุ (อัญญาณี)

๓

หัวใจใต้ปีกรัก

แล้วค ุณจะรว้ ู ่า...รักแท้มีอยูจ่ ริง

๔

อัญญาณี

1 “โปกๆๆๆๆๆ” เสียงสากกระทบกับ ครกหินดัง กองไปทั่ว หองครัว แคบๆ ภายในบานไมชั้น เดียว หลัง เล็ก กลางชุมชนหว ยสวรรค ชุมชน ขนาดกลางที่มีผูพักอาศัยทั้งหมดราวหารอยครัวเรือน เจาของบาน ที่เกิดเสียง กําลังสาละวนอยูกับการทําน้ําพริกปาทูและผักเครื่อง เคียง เพื่อเดินขายในชุมชนดังเชนทุกวัน แกว กาญจนว างสากหินลงในกะละมัง ใบเล็ก กอนจะตัก น้ํ า พริ ก รสเด็ ด ที่ เ พิ่ ง ทํ า เสร็ จ ในครกสุ ด ท า ยใส ล งไปในหม อ อลูมิเนียม ที่มีน้ําพริกปลาทูครกกอนหนาบรรจุอยู นําฝาหมอมาปด กันสิ่งสกปรกตกลงไปในอาหาร จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปดูน้ํารอนใน หมอขนาดกลาง ที่ตั้งอยูบนเตาไฟ เอื้อมมือไปหยิบผักชนิดตางๆ ที่ เตรี ย มไว ม าลวกต ม พอเสร็ จ สิ้ น การทํ า ผั ก เครื่ อ งเคี ย ง ก็ ม าถึ ง ขั้นตอนบรรจุถุง

๕

หัวใจใต้ปีกรัก “แกว แกจะขยันไปไหนเนี่ย ทํางานตัวเปนเกลียวหัวเปน นอต หัดพักผอนซะบางสิ แกทํางานไมเคยพักเลยนะ” วาสนาเพื่ อ นสนิท ที่ อ ยู ในชุ ม ชนเดี ย วกั น ยื น เทา เอวบ น เพื่อนที่กําลังตักน้ําพริกปลาทูใสถุง “ฉันไมเหนื่อยหรอกนา อีกอยางนะ พักเมื่อไหรก็พักได ฉัน อยากทํางานหาเงินกอนมากกวา” สาวจอมขยันพูดไปดวยตักน้ําพริกใสถุงไปดวย วาสนาสาย ศีรษะระอากับความดื้อดานของเพื่อน ทรุดกายนั่งชวยแกวกาญจน นําผักตมและผักสดใสถุง “ตัวการที่แกตองมานัง่ หลังขดหลังแข็ง ทํางานงกๆ อยูไหน ละ แทนที่จะมาชวยแกบาง ไมมีเลย” วาสนากระแทกเสียงพูด จง ใจปลอยเสียงใหดัง หวังจะใหใครอีกคนหนึ่งไดยิน บานหลังแคนี้ หากไมไดยินก็ตองเพิ่มโรคใหอีกหนึ่งโรค คือโรคหูหนวก “นา แกพูดเบาๆ สิ เดี๋ยวพี่หนึ่งไดยิน” แกวกาญจนปรามเพื่อน “ก็ใหไดยินบางนะดีแลว จะไดรูวาแกเหนื่อยมากแคไหน ที่ จะตองหาเงินคนเดียว เลี้ยงทั้งตัวเองแลวยังจะเลี้ยงมันอีก” วาสนาเอยถึงอีกคน ดวยน้ําเสียงไมพอใจ ถึงแมจะรูวาคนที่ ตนพูด กระทบไมเหมือนคนปกติ แตเธอก็ตองการใหเขาหัดดูแ ล ตัวเองบาง ไมใชทิ้งภาระใหเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว

๖

อัญญาณี “พี่หนึ่งเขาก็ชวยฉันนะ เขาชวยฉันทํางานบานเล็กๆ นอยๆ ที่พอจะทําได อยางจานชามพวกนี้ พอฉันออกไปขายของ พี่หนึ่งก็ มาลางให แกก็รูนี่วาพี่หนึ่งเขาไมคอยแข็งแรง แกอยาไปวาพี่หนึ่ง เลยนะ” แกวกาญจนออกโรงปองกันตธร ชายหนุมที่เปรียบเสมือน คนในครอบครัว เปน ญาติคนสุด ทา ยของเธอ และเปน คูชี วิต ใน อนาคต “แกก็เปนซะอยางนี้ ถึงไดตองมานั่งหลังขดหลังแข็งขาย น้ําพริกเปนอาชีพเสริม กําไรก็ไมใชวาจะเยอะ แคสองรอยกวาบาท มันจะคุมกันมั้ยเนี่ย?” วาสนายังคงบนเพื่อนสาวตอไป “สองรอยกวาบาทมันก็เงินไมใชเหรอ แกไมเคยไดยินหรือ ไงที่เขาวากันวา มีสลึงพึงบรรจบใหครบบาท แกคิดดูไดกําไรวันละ สองรอยหาสิบ สิบวันก็สองพันหา เดือนนึงก็ตั้งเจ็ดพันหาแลว เงิน ไมใชนอยเลยนะแก” แกวกาญจนพูดอยางภูมิใจกับเงินกําไรของตนเอง ไมวาเธอ จะไดกําไรเพียงแคสิบบาทหรือยี่สิบบาท เธอก็ถือวาเปนเงินที่มีคา เพราะทุกบาททุกสตางคที่ลําบากลําบนหามาได ทําเพื่อคนที่ตนเอง รักทั้งสิ้น “ฉันไมเถียงแกแลว พูดไปแกก็ไมเชื่อ หยุดทํางานสักวัน มันคงไมเปนไรหรอกนา แลวราคาน้ําพริกนี่ก็เหมือนกัน ขายไปได

๗

หัวใจใต้ปีกรัก ยังไงสิบหาบาท อรอยอยางนี้ ใหเยอะอยางนี้ นาจะขายสักสามสิบ บาท รับรองวาแกตองไดกําไรเพิ่มอีกหลายรอยแนๆ” วาสนาเลิกบนเรื่องกันตธร หันมาบนเรื่องราคาขายน้ําพริก ที่ผลัดเปลี่ยนกันทุกวัน เมื่อวานเปนน้ําพริกกะป วันนี้เปนน้ําพริก ปลาทู พรุงนี้อาจจะเปนน้ําพริกแมงดา ราคาขายของแกวกาญจน นั้นถูกมากๆ ถูกกวารานขายน้ําพริกพรอมเครื่องเคียงชนิดตางๆ ใน ตลาดนัด ละแวกบานเสียอีก หนําซ้ําความอรอยยัง หางกันลิบลิ่ว ขายชุดละสามสิบบาทยังไดเลย “คนแถวนี้ก็ไมไดร่ํารวยอะไรนะนา หาเชากินค่ํากันทั้งนั้น จะไปรีดเลือดกับปูไดยังไง ขายชุดละสิบหาบาท ฉันก็วาดีแลวนะ เขาอยูไดฉันอยูไดแคนั้นก็พอ ไดกําไรเทาไหรก็เทานั้น ถือวาชวยๆ กันไป” สาวแสนดีอธิบายใหเพื่อนจอมเขียมเขาใจ “จะแมพระ แมมหาจําเริญ แมนางฟานางสวรรคประจํา ชุม ชน ระวัง เถอะความดีมีน้ําใจจะหลน ทับ ใสหัว น็อคตายกลาง อากาศ” วาสนารูดีวาแกวกาญจนเปนคนดีมีน้ําใจมากแคไหน แต สมั ย นี้ห ากดี เ กิน ไปก็ ไ มไ ด มนุ ษย มี ห ลากหลายรู ป แบบ จะต อ ง ตื่นตัวใหเขากับสถานการณอยูตลอดเวลา อีกทั้งสังคมยุคปจจุบัน ที่ ยืนสําหรับคนดีนั้นมีนอย และคนดีมักถูกเบียดบังจากคนไมดีเสมอ

๘

อัญญาณี “แกก็พูดเกินไป” แกวกาญจนพูดติงเพื่อน “ฉันยึดมั่นในความดีนะ ยึดมั่นเสมอวาคนดีตกน้ําไมไหลตก ไฟไมไหม และความดีก็ไมทําใหคนที่ทําความดีเกิดความลมจม คน ไมดีจะแพพายความดีไปเอง และความมีน้ําใจของฉัน ถาคนอื่นไม เห็น ฉันเห็นคนเดียวพอ” สาวจอมขยัน ผูยึด มั่น ในความดีและความมีน้ําใจ ไมเคย หยุดที่จะทําทั้งสองสิ่งนั้นตราบใดที่แกวกาญจนยังมีลมหายใจอยู เธอจะทํ า ตามคํ า สั่ ง สอนของมารดาบุ ญ ธรรมที่ พ ร่ํ า สอนตั้ ง แต เยาววัย “เฮอ!!...ฉันพูดกับแกทีไร ฉันดูเปนคนไมดีทุกทีเลย” วาสนาคิดเชนนั้นจริงๆ เนื่องจากนิสัยของเธอกับเพื่อนรัก แตกตางกันมาก ตางกันจนไมคิดวาจะเปนเพื่อนสนิทกันได แตก็ไม นาเชื่อวาจะเปนเพื่อนรักกันมานานถึงสิบป “ไมถึงขนาดนั้นหรอก แกก็เปน คนดีมีน้ําใจนะนา อยาง นอยๆ แกก็มาชวยฉันจัดผักทุกวัน ใครจะวาวาแกงก แกเค็ม แก ปากมาก เที่ยวอาละวาดคนไปทั่ว แตสําหรับฉัน แกเปนเพื่อนที่ดี ที่สุด และเปนเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันดวย” แกวกาญจนคิดวาคนเรามีความดีกันทุกคน ลวนแลวแตวา จะเปดเผยความดีมาตอนไหน อยางเชนวาสนา อุปนิสัยของเธอคือ ปากจั ด ไม ย อมเสี ย เปรี ย บใคร และไม เ คยเอาเปรี ย บใคร นิ สั ย

๙

หัวใจใต้ปีกรัก มัธยัสถจนไดฉายาวา จอมงกประจําซอยแตวาสนาก็มีไมตรีจิตและ ชวยเหลือเธอเสมอ ดังเชนตอนนี้เปนตน “ซึ้งใจจนน้ําตาไหล” วาสนาทําหนาทําตาซึ้งกินใจกับวาจา ของเพื่อน “ฉันรักแกนะแกว ที่ฉันพูดเสมอๆ ไมใชฉันจะรังเกียจ หนึ่ง แตฉันอยากใหแกรักตัวเอง เหมือนกับที่แกรักหนึ่งก็เทานั้นเอง แกตองดูแลตัวเองใหมากๆ ถาเผื่อแกเจ็บปวยขึ้นมาแลวใครจะดูแล หนึ่ง ฉันหวังดีกับแกนะ” วาสนารูเหตุผลของการกระทํา รูเหตุผลของความลําบาก ของแกวกาญจนดวี าคืออะไร เธอเตือน เธอกระแนะกระแหนทุกวัน ไมใชเพราะรังเกียจกันตธร สาวปากมากแคตองการใหเพื่อนรูจักกับ คําวาพักผอนบางก็เทานั้น ไมใชทํางานหามรุงหามค่ํา ราวกับเปน หุนยนตเชนนี้ “ฉันยังไหว ตราบใดที่พี่หนึ่งยังไมหาย ฉันไมมีวันยอมเปน อะไรเด็ดขาด ฉันจะอยูสูเพื่อพี่หนึ่ง” คนฟงทําหนาละเหี่ยใจ “ไมเปนไรก็ดี แตถาวันไหนแกไมไหวจริงๆ ก็หัดพักบาง นะ” วาสนาไมวายเปนหวงเพื่อน “รูแลวจะ คุณแมจา” แมคาสาวเยาเพื่อนกลับ “งั้นคุณลูกก็รีบจัดของใหเรียบรอย เดี๋ยวจะไดไปขายของ กัน” “คะคุณแม เดี๋ยวคุณลูกจะชวยคุณแมนะเจาคะ”

๑๐

อัญญาณี วาแลวสองสาวก็เรงทํางานตรงหนาอยางแข็งขัน เมื่อตัก น้ําพริกใสถุงและจัดผักเครื่องเคียงเสร็จเรียบรอย ก็จัดใสกระจาด เตรียมนําไปขายตามบานในชุมชน แกวกาญจนไมรูจักคําวาเหน็ดเหนื่อย กับงานทุกงานที่เธอ ทํ า เพราะทุ ก สิ่ ง ทุ ก อย า งที่ ทํ า ลงไปนั้ น เพื่ อ คนคนเดี ย ว คนที่ เปรียบเสมือนเปนชีวิตและจิตวิญญาณของเธอ...กันตธร

“ไมจริงใชไหมคะคุณหมอ ไมจริงใชไหมคะ” คําถามซ้ําๆ ดังออกมาจากปากของบุศยรินทร ทายาทเพียง คนเดียวของตระกูล เอกธรรมรงค ที่รองถามนายแพทยเสียงสั่น เสียงคลอน น้ําตาไหลอาบแกม หลังจากไดรับขาวราย ที่รุนแรงมาก ที่สุดในชีวิต “ผมขอแสดงความเสี ย ใจด ว ยนะครั บ ผมช ว ยชี วิ ต คุ ณ พอคุณแมของคุณไมได” นายแพทยตอบกลับมา ดวยทาทีนิ่งสงบ กอนจะเดินหางรางของหญิงสาวแสนสวยที่ยืนนิ่งเปนหุน รองไหโฮ ลั่นอยางไมอายใคร “ไมจริง คุณพอคุณแม ไมจริง ไมจริง” รางสาวรูดลงกับพื้นทันทีที่พูดจบประโยค ดีที่วามีลําแขน ของใครคนหนึ่ง ถลามารับรางบอบบางเอาไว

๑๑

หัวใจใต้ปีกรัก “คุณหนูครับ คุณหนูแอม” โชคอนันตคนขับรถ คือเจาของ ลําแขนคูนั้น เขารองเรียกเจานายสาววัยยี่สิบเอ็ดป ดวยความรัก และเปนหวง รางของบุศยรินทรถูกชอนอุมมาวางลงบนเกาอี้หนาหอง ฉุ ก เฉิ น ก อ นที่ โ ชคอนั น ต จ ะวิ่ ง เข า ไปในห อ งฉุ ก เฉิ น เพื่ อ ขอ แอมโมเนียจากพยาบาลมาใหหญิงสาวสูดดม “คุณหนูครับ คุณหนูแ อม” เขาอัง แอมโมเนียตรงปลาย จมูกของคนที่เปนลมไปดวย รองเรียกชื่อเธอไปดวย สีหนาและแวว ตาเปนไปดวยความเปนหวง ทอดสายตามองเจานายสาวดวยความ สงสารสุดหัวใจ วั น นี้ ถื อ ว า เป น วั น อั น เลวร า ยมากที่ สุ ด วั น หนึ่ ง ของเธอ สาเหตุนั้นมาจากเกรียงไกรมหาเศรษฐีอันดับตนๆ ของเมืองไทยวัย หาสิบ เจ็ด ป พรอมกับ ปทมาคูชีวิต ที่นั่ง มาดว ย ประสบอุบัติเหตุ รถยนตพุงชนเสาไฟฟา ทั้งสองบาดเจ็บสาหัส การประสบอุบัติเหตุในครั้งนี้ รางของทั้งคูติดอยูในรถยนต กวาจะนําตัวออกมาไดก็ตองใชเวลาพอสมควร แลวรางของทั้งสอง ก็ถูกนําตัวสงโรงพยาบาลในเวลาตอมา แตทวาทุกอยางก็สายไปเสีย แลว เมื่อเกรียงไกรและปทมาเสียชีวิตกอนมาถึงโรงพยาบาลไมกี่ นาที ปลอยใหบุศยรินทรตองเผชิญอยูบนโลกนี้เพียงลําพังและไม ทันตั้งตัว

๑๒

อัญญาณี “พี่โชค...ฮือ...คุณพอคุณแมไมอยูกับแอมแลว ทานไมอยู กับแอม แลวแอมจะอยูกับใคร...ฮือ” ทันทีที่ฟนคืนสติ บุศยรินทรก็รองไห ปลอยความโศกเศรา ออกมาเปนคําพูดและน้ําตา เธอโผกอดร า งของโชคอนั น ต ราวกั บ นกน อ ยหาไออุ น ทามกลางพายุหนาว โดยไมรังเกียจวา ชายคนที่ตนวางใบหนาไวกับ อกนั้นคือใคร มีฐานะใดในบานหลังใหญ “คุณหนูแอมยังมีผมไงครับ ผมจะไมทิ้งคุณหนูแอมไปไหน จะอยูกับคุณหนูแอมไปตลอดชีวิตครับ” มันเหมือนกับคําสัญญามากกวาคําปลอบโยน ความซื่อสัตย ความรักและความภักดีที่โชคอนันตมีใหครอบครัว เอกธรรมรงค มี มากเกินกวาที่เขาจะเพิกเฉย หรือไมสนใจสาวนอยผูนาสงสารคนนี้ หาก เกรียงไกรไมชว ยเขาในวันนัน้ ปานนี้เขาคงกลายเปนผีเฝาถนน ไปแลว และนับตั้งแตนนั้ โชคอนันตก็สัญญากับตัวเองวา จะอยูดูแล ทุกคนในบานหลังนี้ไปตลอดชีวิต และเขาก็ยึดมั่นในสัญญานั้นดวย “พี่โชค พี่โชคอยาทิ้งแอมนะคะ แอมไมเหลือใครเลย...ฮือ” บุศยรินทรรองไหโฮ ในชีวิตของเธอมีบิดามารดาเทานั้นที่ เปรียบเสมือนที่พักพิง เกราะปองกันจากทุกสิ่งทุกอยางที่จะเขามา ย า งกราย สิ้ น ทั้ ง คู ไ ป เธอก็ เ หมื อ นเรื อ น อ ยที่ เ คว ง คว า งกลาง มหาสมุทรกวางใหญ ธุรกิจของครอบครัวเธอก็ไมรูเรื่องเลยสักอยาง

๑๓

หัวใจใต้ปีกรัก เปนคนหนูอยูแตในบาน มีคนรับใชหลายคนไวชี้นิ้วสั่ง มีเงินทองใช ไมขาดมือ มีของแบรนดเนมแทบจะทุกยี่หอ แลวนับตอจากนี้ ไป บุศยรินทรยังไมรูเลยวา จะทําอยางไรกับชีวิตตอไปดี “ผมไมมีวันทิ้งคุณหนูครับ ผมไมมีวันทิ้งคุณหนู” เขาเอยบอกรางเล็ก พรอมกับกระชับลําแขนกอดเธอให แนนขึ้น ราวกับจะบอกหญิงสาววา เขานี่แหละจะเปนคนปกปอง ดูแลเธอเอง บุศยรินทรรูสึกซาบซึ้งกับคําสัญญาของเขา และรูสึก อบอุนยิ่งนักยามที่ไดอยูในออมกอดของชายผูนี้ และรูสึกวาในความ โชครายยังมีความโชคดีอยูบาง

แปดวันตอมา งานศพของเกรี ย งไกรและป ท มาผ า นพ น ไปได ด ว ยดี มี แขกเหรื่อมารวมงานเปนจํานวนมาก มีทั้งนักธุรกิจใหญหลายคน นักการเมืองทั้งระดับรัฐบาลและระดับทองถิ่น คนในแวววงสังคม ชั้นสูงก็มีมาไมใชนอยและความที่บิดามารดาของเธอเปนเด็กกําพรา ที่บากบั่นทํางาน จนร่ํารวย จึงไมมีญาติมิตรที่ไหนมาชวยเรื่องงาน ศพ ทําใหเธอทําอะไรไมถูก ไมรูวาจะเริ่มตนจากตรงไหน ดีที่วามี โชคอนันตคอยดูแลใหทุกสิ่งอยาง สงผลใหงานฌาปนกิจศพผานพน ไปดวยดี ๑๔

อัญญาณี เรื่องกิจการของเกรียงไกร บุศยรินทรในฐานะลูกเพียงคน เดียว และเปนทายาทโดยชอบธรรม คิดวา จะคอยๆ ศึกษางานของ บิดาไปทีละนิด เพราะเวลานี้ เธอเองก็เรียนจบชั้นปริญญาตรีแลว จึงทุมเวลากับงานไดอยางเต็มที่ แตทวาสิ่งที่เธอคาดหวังจะไมเปน ดังตั้งใจ เมื่อโอภาสทนายประจําตัวของบิดามาขอพบบุศยรินทร และนําเรื่องบางอยางที่หญิงสาวไมเคยลวงรูมาแจง “สวัสดีคะคุณอา” บุศยรินทรพนมมือไหวโอภาส ทนายประจําตัวของบิดาผู ลวงลับ อีกฝายเพียงยิ้มนิดๆ สีหนาไมสูดีนัก “อามี เ รื่ อ งจะคุ ย กั บ หนู แ อม” โอภาสพู ด ด ว ยน้ํ า เสี ย ง หนักใจ “เรื่องของคุณพอหนูแอมนะ” กอนจะเปดเรื่อง “คะคุณอา คุณอาพูดมาไดเลยคะ” “อาไมอ อมค อมนะ เพราะถื อวา หนูแ อมบรรลุ นิติภ าวะ แลว” ปากขยับพูด มือก็ลวงหยิบเอกสารในกระเปาออกมา กอนจะ ยื่นใหสาวรุนลูกตรงหนา “อะไรคะคุณอา” เธอถามขณะยื่นมือไปรับเอกสาร “เอกสารที่อาใหหนูแอมไป คือเอกสารการโอนกรรมสิทธิ์ ทุกสิ่งทุกอยางของเอกธรรมรงค ใหกับนางสาวศิริธร รัตนาพิทักษ” โอภาสบอกเสียงเรียบ

๑๕

หัวใจใต้ปีกรัก “อะ...อะไรนะคะ” คนที่ฟงอยูถามทันควัน แทบจะไมเชื่อ หูตัวเองดวยซ้ํา “นี่มันอะไรกันคะ คุณอา แลวคนที่ชื่อศิริธร คือใครคะ” โอภาสมองหนาเธอ กอนจะถอนหายใจแรงๆ ออกมา “ศิริธรคือภรรยานอยของคุณเกรียงไกรครับ” เอกสารในมื อ ของบุ ศ ย ริ น ทร ห ล น ล ว งไปกองกั บ พื้ น หลังจากที่ไดยินคําตอบจากปากของทนายความสูงวัย อาการอึ้ง ตกใจเกิดขึ้นในจิตใจของเธอทันที “ไมจริง ไมจริง แอมไมเชื่อ คุณพอไมมีวันทรยศคุณแม ไม มีวันยกสมบัติใหใคร ไมจริง แอมไมเชื่อ” บุศยรินทรไมมีวันเชื่อคําพูดของโอภาส เธอไมคิดวาบิดาที่ แสนดี จะทําเชนนี้กับปทมาภรรยาสุดที่รัก กับเธอซึ่งเปรียบเสมือน แกวตาดวงใจ ตองมีการเขาใจผิดกันแนนอน “คุณอาเขาใจอะไรผิดหรือเปลาคะ คุณพอไมทําเรื่องแบบนี้ แนๆ คะ คุณพอไมมีวันทํา” เธอพูดเสียงสั่น น้ําตาไหลรินสาวนอย ออนตอโลก ไมมีทางเชื่อเด็ดขาดวาบิดาของตนทําเรื่องเชนนี้... ทานไมมีวันทําอยางนั้นแนนอน “จริงครับ ทุกอยางที่อาพูดมันเปนความจริงที่หนูแอมไม เคยไดรู คุณเกรียงไกรแอบมีเมียนอย ตั้งแตสามปกอนครับ โดย ปกปดเรื่องนี้ไวเปนความลับ และทําตัวตามปกติทุกอยาง เพื่อไมให

๑๖

อัญญาณี ใครสงสัย ที่สําคัญศิริธรผูหญิงที่เปนภรรยานอย ก็ไมเคยเขามารัง ควานคุณปทมาและหนูแอมดวย เธอเจียมตัวอยูอยางเจียมตนมา ตลอด คุณเกรียงไกรรักศิริธรมาก จึงยกทุกอยางใหเธอครับ วันที่เกิดอุบัติเหตุคุณเกรียงไกรโทรมาหาอา ระหวางที่คุย โทรศัพทกัน อาไดยินเสียงคุณปทมารองหมรองไห ตีโพยตีพายเรื่อง ที่คุณเกรียงไกรนอกใจ ผมจึงสันนิษฐานวา อุบัติเหตุในวันนั้น คงจะ มาจากคุณปทมารูความจริง ทั้งคูอาจจะมีปากเสียงถึงขั้นลงไมลง มือกันในรถ ทําใหรถเสียหลักพุงชนรถไฟฟา” โอภาสตอบคําถามให หญิงสาวรุนลูกเขาใจในเรื่องราวทั้งหมด บุศยรินทรนั่งนิ่ง เธอรูสึกช็อกกับเรือ่ งที่ไดยิน สมองของเธอ กําลังหยุดนิ่ง ไมมีความคิดใดๆ อยูในหัว มันวางเปลาและขาวโพลน โอภาสเห็นสีหนาหลุดลอยของบุศยรินทรแลว อดที่จะสงสารไมได แตเขาก็ไมอาจทําอะไรไดมากไปกวา ปลอบโยนและเรียกสติ “หนูแอม หนูแอม” มือเหี่ยวยนตามวัยเขยารางของบุศยรินทร เพื่อใหดึงสติที่ คิดวาคงจะเตลิดไปไกล ใหกลับคืนมา “คะคุณอา” เสียงนั้นเลื่อนลอยเหลือเกิน “อามีอีกเรื่องที่จะตองบอก” โอภาสยังไมหมดเรื่องที่จะทําใหเธอช็อก เขายังไมพูด แต โทรศัพทไปเรียกใครบางคนที่นั่งอยูในรถยนตของเขา ใหเขามาใน

๑๗

หัวใจใต้ปีกรัก หองรับแขก แลวเมื่อมีบุคคลที่สามเขามานั่งในบนโซฟา โอภาสก็ เดินเรื่องที่สอง “หนู แ อม หนู แ อมครั บ ” เขาเรี ย กเธออี ก ครั้ ง เสี ย งดั ง กวาเดิม “คะคุณอา” บุศยรินทรข านรับเสียงเบา หัน มามองสตรี หนาตาสวยพริ้งที่นั่งอยูบนโซฟาอีกตัวดวยความสงสัยวาเปนใคร ยังไมทันที่เธอจะถามโอภาสวาสตรีคนนี้คือใคร เสียงของคนที่เขา มาใหมก็ดังขึ้นเสียกอน “ฉันชื่อศิริธร รัตนพิทักษ เปนเมียนอยของพอเธอ” เสียง แข็งๆ ที่แลดูไมเปนมิตรแนะนําตัว นั่งเชิดมองบุศยรินทรที่นั่งอา ปากคาง “เรื่องที่สองที่อาจะพูดก็คือ เรื่องพินัยกรรมครับ อานัดคุณ ศิริธรมาในวันนีด้ วย ก็เพราะจะไดเปดพินัยกรรมใหมันจบๆ กันไป” โอภาสพูด ขณะที่หยิบซองสีน้ําตาลอีกซองออกมาจากกระเปา “เริ่มเลยนะครับ” เขาบอกกอนจะเริ่มอาน “ขาพเจานายเกรียงไกร เอกธรรมรงค ไดเขียนพินัยกรรม ฉบับนี้ขึ้น ดวยสติที่สมบูรณทุกประการ ไมมีการขูเข็ญ บังคับแต ประการใด ขา พเจ าขอมอบทรั พ ยส มบั ติ ทุ ก อย างของขา พเจ า ใหกับ นางสาวศิริธ ร รัต นพิทักษ แตเพียงผูเดียว ตามลําดับ ของ ทรัพยสินดังนี้

๑๘

อัญญาณี 1. บานพรอมที่ดินของบานเลขที่ 152 หมู 3 แขวงชอง นนทรี เขตยานนาวา กรุงเทพฯ 2. เครื่ อ งประดั บ และทรั พ ย สิ น อื่ น ๆ ที่ อ ยู ใ นตู เ ซฟ ใน หองนอนของขาพเจา 3. รถยนตสี่คัน ที่ขาพเจาเปนคนถือกรรมสิทธิ์ 4. ที่ดินจํานวนสามแปลง ในจังหวัดลําปาง เชียงราย และ ภูเก็ตที่เปนชื่อของขาพเจา 5. หุน จํานวน 52% ในบริษัทแอลโอเอส กรุป จํากัด (มหาชน) 6. คอนโดชุดในโครงการ ศิวลัย จํานวน 1 ยูนิต 7. บ า นพั ก ตากอากาศ ในจั ง หวั ด กระบี่ ลงวั น ที่ 14 มิถุนายน 2555” บุศ ย ริน ทรอึ้ ง ไปอี ก รอบ ช็ อ กไปอี กหน กั บ รายละเอี ย ด พินัยกรรมของบิดา เปนไปไดหรือ ที่บิดาไมยกสมบัติใหลูกสาวในไส คนนี้ แมแตชิ้นเดียว เธอไมอยากจะเชื่อเลยวา มันเปนเรื่องจริง หรือวานี่คือความฝน...ตองใชแนๆ แตทวาเสียงของศิริธร บอกใหบุศยรินทรรูวา ทุกอยางที่เกิดขึ้น ณ เวลานี้ลวนเปนเรื่องจริง เรื่องจริงที่เธอตองยอมรับมันใหได “ไดยินชัดแลวใชไหมวา ทุกอยางของคุณเกรียงไกรเปนของ ฉัน ฉะนั้นเธอก็รีบ ไสหัว ออกไปจากที่นี่ไดแลว ฉันใหเวลาเธอถึง ๑๙

หัวใจใต้ปีกรัก พรุงนี้ ถาเธอยังไมออกไปจากบานฉัน จะมาหาวาฉันใจรายใจดํา ไมไดนะ” ศิ ริ ธ รที่ เ วลานี้ มี สิ ท ธิ์ โ ดยชอบธรรมทุ ก สิ่ ง ทุ ก อย า งของ ตระกูลเอกธรรมรงค ประกาศกราว ขับไลสาวไรหนทางไดอยาง เลือดเย็น ใจจืดใจดําเปนที่สุด “ไม บานหลังนี้ก็เปนของคุณแมเหมือนกัน แอมไมไปไหน ทั้งนั้น สมบัติของคุณพอก็เหมือนกับของคุณแมดวย” เธอเถียงทั้งที่ไมรูเรื่องใดๆ เลย ศิริธรระเบิดเสียงหัวเราะ ออกมาประหนึ่งสะใจ “ฮาๆๆ เธอนี่มัน ใสซื่อจริงๆ เลยนะ เธอไมรูเหรอวา ชื่อ สมบัติทุกชิ้นเปนชือ่ ของพอเธอหมด ไมมีสักชิ้นที่เปนของแมเธอเลย แลวอยางนี้แมเธอจะมีสมบัติติดตัวไดยังไง” คําพูดของศิริธร เรียก ความตกใจใหกับสาวใสซื่ออีกรอบ บุศรินทรทั้งอึ้งและตกใจ ดวงหนาหวานสวย ซีดเผือดราว กับกระดาษขาว นัยนตาปนเศราเคลาไปดวยน้ําตา เวลานี้เธอคิด อานอะไรไมออก ทุกอยางมันตื้อไปหมด สับสน งวยงง ไมเขาใจ เสียใจ นอยใจ ความรูสึกทั้งหลายทั้งมวลตีกันยุงเหยิง เปนไปไดอยางไร ที่บิดาของเธอจะไมยกทรัพยสินใหกับลูก ในไสแมแตแดงเดียว มันจะเปนไปไดหรือ มันคงเปนไปไมได เธอไม อยากจะเชื่อเลย

๒๐

อัญญาณี “แอมไมเชื่อคะวา คุณพอจะไมยกอะไรใหแอมเลย แอมไม เชื่อคะ” “ไมเชื่อก็ตองเชื่อครับ เพราะพินัยกรรมระบุอยางนั้น อา เองก็อยากจะชวยหนูแอมนะครับ แตชวยไมไดจริงๆ อาเสียใจ” โอภาสกลาวอยางจนใจ มองหนาลูกสาวอดีตเจานายดวย ความสงสาร ทวาเขาก็ไมอาจยื่นมือเขาชวยเหลือได “คุณอา” บุศยรินทรเรียกทนายความประจําตระกูลเสียง สั่น เครื อ น้ํา ตาทิ้ง ตั ว ลงมาจากเบาตา ไหลอาบแก ม รูสึ กรัน ทด ตัวเองยิ่งนัก “อาชวยไมไดจริงๆ หนูแอม” โอภาสบอกสาวตรงหนา ราว กับจะย้ําเตือนใหเธอรูวา ถึงอยางไรเสียเธอก็ตองออกไปจากบาน หลังนี้ โดยไมมีอะไรติดตัวไปเลย นอกเสียจากทรัพยสินสวนตัว “พรุงนี้เที่ยงฉันจะยายเขามาอยูในบานหลังนี้ หวังวาคงจะ ไมเจอเธอที่นี่นะ” ศิริธรผสมโรงตอกย้ํา บอน้ําตาของบุศยรินทรแตกทันควัน ปลอยโฮออกมาอยางไมอาย ผุดลุกขึ้นยืน กาวเทาวิ่งไปยังหองนอน สวนตัวของตน บนชั้น สองของบาน หลบหนีความจริงที่จะสราง ความเจ็บปวดใหกับเธออยางแสนสาหัสโดยมีสายตาเยาะเยยของ ศิริธ รมองตามไป กอนที่ค นจะไดส มบัติทุกอยางหัน หนามามอง โอภาส

๒๑

หัวใจใต้ปีกรัก “ไปกันเถอะคะคุณพอ หมดเรื่องแลว” “ลูกจะไมสํารวจบานหลังนี้กอนเหรอ วาจะตอเติมหรือวา จะเอาอะไรยายออก จะซื้ออะไรเพิ่มเติม” โอภาสที่แทจริงแลวคือบิดาบังเกิดเกลาของศิริธร เอยถาม ลูกสาว ที่บัดนี้กลายเปนเศรษฐีในพริบตา ครอบครองทรัพยสมบัติ นับพันลาน “ไมละคะ เอาไวพรุงนี้ก็ได ถึงยังไงบานหลังนี้ก็เปนของนิด อยูดี มีเวลาดูมันอีกนานคะ อีกอยางนิดนัดกับดาวไวดวยคะ กะวา จะไปดูเครื่องเพชรสักชุด มาฉลองความรวยซะหนอย” “งั้นก็ตามใจ เอาไวดูพรุงนี้ก็ได จะไดดูพรอมๆ กันไปเลย อยากจะตกแตง เพิ่ม เติมตรงไหน จะไดบอกชางทีเดียว” โอภาส ตามใจลูกสาว เธอวาอยางไรเขาวาตามนั้น สองพอลูกเดินออกไปจากบานหลังงาม ที่ทั้งสองรวมมือกัน นํามันมาอยูในครอบครองไดสําเร็จ การที่ศิริธรเปนภรรยานอยของ เกรียงไกร ไมใชบุพเพสันนิวาสแตอยางใด แตทวามันเปนแผนการ ของโอภาส ที่ใชศิริธรลูกสาวเปนสะพานแหงความร่ํารวย ศิริธรเปนสาวสะพรั่งวัยยี่สิบเจ็ดป อายุนอยกวาภรรยาของ เกรียงไกรถึงยี่สิบสามป ศิริธรโปรยเสนหใสเกรียงไกรใหลุมหลงจน โงหัวไมขึ้น จากนั้นก็ปอกลอกทรัพยสมบัติทีละชิ้น และพินัยกรรม ฉบับนี้ ก็ไมใชฉบับจริง โอภาสใชความรูและความไวเนื้อเชื่อใจที่

๒๒

อัญญาณี เกรียงไกรมีให ปลอมแปลงพินัยกรรมทั้งหมดดวยตัวเอง เปลี่ยนชื่อ คนที่ไดรับมรดกทุกอยาง จากบุศยรินทรเปนศิริธร โดยที่ไมมีใคร สามารถตรวจสอบไดวา พินัยกรรมฉบับนี้เปนของปลอม เพียงแคนี้ สมบัติมากมายก็ตกมาเปนของลูกสาวสุดที่รกั โดยไมสนใจวาเจาของ มรดกตัวจริงจะใชชีวิตอยางไร และไมยกทรัพยสมบัติใหกับ สาว นอยผูนาสงสารแมแตชิ้นเดียว

๒๓

หัวใจใต้ปีกรัก

แล้วคุณจะรูว้ ่า...รักแท้มอี ยู่จริง

๒๔

อัญญาณี

2 “โอย ปวด ปวดจังเลย” เสียงรองดวยความเจ็บปวดดังออกมาจากปากของกันตธร ชายหนุมที่ปวยเปนโรคเนื้องอกในสมอง หนําซ้ํายังมีโรคหัวใจอีก โรคหนึ่ง ดวย เสียงรองแสนทุกขทรมานจะเปน จะตายดังไมหยุด และเสียงนั้นก็ดังไปเขาหูของแกวกาญจน ที่เพิ่งกลับมาจากขายของ “โอย ปวดหัว ปวดที่สุดเลย” ความเจ็บปวดของกันตธรเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ ลําพังแคยา แกปวดนั้นเอาไมอยู หากไมผาตัดตามที่แพทยแนะนํา เขาก็จะทุกข ทรมานเชนนี้ไปตลอด ยิ่งเนื้องอกโตมากขึ้น ก็อาจเสี่ยงที่จะเปน มะเร็ง และนั่นอาจทําใหการรักษายากขึ้น แกวกาญจนทิ้งตะกราขายของลงบนพื้น กอนจะวิ่งเขามา ในบาน ตรงไปหารางของกันตธรที่นอนกุมศีรษะ สีหนาเต็มไปดวย ความเจ็บปวด

๒๕

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่หนึ่ง แกวมาแลว พี่หนึ่งใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวแกวไปเอายา มาใหกิน” พูดจบเธอก็หันไปควาตะกรายา รื้อคนหายาแกปวดที่ บังเอิญวามันหมดพอดี “ตายแลวยาหมด” “พี่แกว หนึ่งปวดหัว ปวดมาก มากกวาทุกวันดว ย” คน ปวดศีรษะบอกแกวกาญจน ที่ยังคงรื้อหายาแกปวด เผื่อวามันจะ หลงเหลืออยูในตะกรายาสักเม็ดสองเม็ด “ยาหมดจริงๆ ดวยพี่หนึ่ง” เธอพูดเมื่อหายาแกปวดหลาย รอบแล ว ไม พบ “ไปหาหมอดี กว า ท าทางพี่ ห นึ่ง ไมดี เ ลย” แก ว กาญจนรีบ รุดประคองรางของกันตธร เพื่อพาชายที่ต นรักไปพบ แพทย “พี่แกวไมตองพาผมไปหรอก เปลืองเงินเปลาๆ ผมทนได” ปากบอกวาไมเปนอะไร ทวาสีหนาของ ผูพูดไมไดบงบอกวาทนได แมแตนอย “พี่หนึ่งไมตองหวงเรื่องเงินนะ ไปหาหมอกันกอนเถอะ หนาตาพี่หนึ่งไมดีเลย ไปจะพี่หนึ่งไปหาหมอ” เธอพยุงรางของชายที่ตนรักใหลุกขึ้นยืน แลวพาเดินไปยัง ประตูบาน จุดหมายคือโรงพยาบาลรัฐบาลที่กันตธรรักษาตัวอยู สามชั่วโมงตอมา บุรุ ษพยาบาลเข็ น ร า งของกั น ตธรออกมาจากหอ งตรวจ หลังจากที่นายแพทยตรวจอาการของเขาเสร็จสิ้น ทวาแกวกาญจน

๒๖

อัญญาณี ที่อยูไมหางกายผูปวยไมไดเดินตามออกมาดวย เปนเพราะเธอตอง อยูคุยกับนายแพทยเจาของไข “อาการพี่หนึ่งเปนยังไงบางคะหมอ” แกวกาญจนเอยถาม นายแพทยอุดม ที่ชักสีหนาไมสูดี จนเธอนึกหวั่นใจ “อาการพี่หนึ่ง หนักขึ้นเหรอคะ” อุ ด มถอนหายใจเฮื อ กใหญ ก อ นตอบ “ใช ค รั บ จากผล เอ็กซเรย ทําใหผมรูวาตอนนี้เนื้องอกในสมองของคนไขโตขึ้นอีก หนึ่งเซนติเมตร คนไขจึงปวดหัวมากขึ้น และจะมากขึ้นกวานี้ หาก ไมรีบผาตัด” ดวงหน า ของแก ว กาญจน ซี ด เผื อ ดกั บ คํ า ตอบของอุ ด ม อาการปวดศีรษะที่รุนแรงมากกวาเดิม สาเหตุมาจากเนื้องอกใน สมองโตขึ้น หากไมไดรับการผาตัด อาการอาจทรุดหนักกวานี้ “ถาหากไมผาตัด พี่หนึ่งตองปวดไปอยางนี้ตลอดใชไหมคะ คุณหมอ” เธอถาม ในใจหวาดหวั่น “อยางที่ผมบอกไปนั่นแหละครับ อาการปวดจะเพิ่มมาก ขึ้นตามขนาดของเนื้องอก และมีโอกาสสูงที่จะกลายเปนมะเร็ง ผม แนะนําวาใหผาครับ” นี่ไมใชครั้งแรกที่นายแพทยอุดมพูดเชนนี้ เขา พูดหลายครั้งหรืออาจจะพูดวา พูดทุกครั้งที่กันตธรมาตรวจรางกาย ตามนัด แตทวาแกวกาญจนไมตัดสินใจใหกันตธรผาตัด ไมใชวาเธอ

๒๗

หัวใจใต้ปีกรัก จะไมเชื่อมั่นในการรักษาของแพทย เธอติดปญหาอยูเรื่องเดียวคือ เงิน การผาตัดของกันตธรตองใชเงินหลายหมื่นบาท แมวาจะใช บัตรสามสิบบาทรักษาทุกโรค แตสวนตางคือเงินจํานวนไมนอย ซึ่ง แกวกาญจนยังหาไมได และนั่นทําใหการผาตัดดูหางไกลจากความ เปนจริงมาก “ถาไมรีบผา คนไขจะแยนะครับ” อุดมย้ํา “อาการแบบนี้ ผมคิดวามีความเสี่ยงสูงจะเปนมะเร็ง มีโอกาสหายก็นาจะรีบรักษา นะครับ เพราะถาเปนมะเร็งโอกาสหายอาจจะติดลบ” อุดมไมไ ดคิด ขูใหเธอหวาดกลัว แตเขาพูด ตามความจริง โอกาสเสี่ ย งที่ กั น ตธรจะเป น มะเร็ ง นั้ น มี ม าก หากรี บ รั ก ษาตั ด เนื้อรายออกไป ความเสี่ยงนั้นจะลดฮวบลงทันที แกวกาญจนมีสีหนาหนักใจอยางเห็นไดชัด ความเปนหวง กันตธรเพิ่มพูน เธอรูดีวากอนเนื้อในสมองไมอาจสลายตัวไปเองได มีแตจะโตขึ้นเรื่อยๆ จะใหมันหมดไป มีวิธีเดียวคือตองผามันออก อาการของกันตธรก็จะหาย คงเหลือเพียงโรคหัวใจที่ไมรายแรงเทา เธอยอนนึกถึงเรื่องราวในอดีต บิดามารดาของกันตธรเปน คนอุปการะเลี้ยงดูเธอมาตั้งแตเด็ก แมวาจะมีฐานะปานกลาง แตก็ เลี้ยงลูกนอกไสอยางดีทสี่ ุด เทาเทียมกับที่เลี้ยงกันตธรลูกของตัวเอง ใหความรัก ความอบอุน อบรมสั่งสอน ใหการศึกษา

๒๘

อัญญาณี จนกระทั่งวันที่เลวรายของครอบครัวแสนอบอุนก็เกิดขึ้น เมื่ อ พ อ แม บุ ญ ธรรมของแก ว กาญจน เ สี ย ชี วิ ต ด ว ยอุ บั ติ เ หตุ ท าง รถยนต สงผลใหชีวิตของกันตธรและแกวกาญจนเปลี่ยนไป บานที่ เคยอาศัยอยูถูกธนาคารยึด เพราะทั้งสองไมอาจหาเงินมาผอนชําระ ไดตามกําหนด ทั้งคูที่อยูในวัยยี่สิบปจึงยายมาอยูบานเชา ในชุมชน หวยสวรรค ทํางานหาเลี้ยงตัวเอง และดูเหมือนโชครายยัง ไมห มดไป กัน ตธรที่ปว ยมาโดย ตลอดมีอาการหนักขึ้น ปวดศีรษะมากขึ้น หัวใจเตนแรงผิดปกติ บ อ ยครั้ ง หยุ ด งานบ อ ยจนถึ ง ขั้ น ถู ก ไล อ อกจากงาน เนื่ อ งจาก รา งกายของเขาไม เ หมื อ นก อน ออ นแอ ทํ า งานหนั กไมไ ด แก ว กาญจนจึงเปนคนเดียวที่รับผิดชอบทุกอยางในบาน ทวาเธอก็ไมเคย ยอทอ หรือสิ้นหวัง ทํางานอยางแข็งขัน และหนัก เพื่อหาเงิน หาเลี้ยงชีพ และรักษากันตธร นัยหนึ่งถือวา ตอบแทนบุญคุณพอแมบุญธรรมที่ชุบเลี้ยงตนมา ทั้งที่ไมใชหนาที่ แตอยางใด แลวเหตุใดเธอจะทําทุกอยางใหกันตธรไมได “ถาอยางนั้น ผาคะ ผาเลยคะ ” แกว กาญจนตัด สิน ใจใน ที่สุด เพราะคิดวานี่คงจะเปนโอกาสเดียวที่กันตธรจะหาย หากคิด และทําอะไรชาไปกวานี้ โอกาสนั้นอาจจะหลุดมือไป “แลวเรื่องเงินละครับ ไหวหรือเปลา” อุดมที่รูปญหาของ แกวกาญจนดี อดเปนหวงไมได

๒๙

หัวใจใต้ปีกรัก “ไหวคะ ตราบใดที่แกวยังมีแรง มีลมหายใจ แกวจะหาเงิน มารักษาพี่หนึ่งใหไดคะ” เปนคํามั่นที่เธอจะตองทําใหจงได แมวาจะหนักและเหนื่อย มากเพียงใด “แลวคิวผาจะไดวันไหนคะคุณหมอ” การรักษาพยาบาลโรงพยาบาลของภาครัฐไมใชเรื่องงาย ไมใชวานึกจะผาก็ผา หากเคสนั้นไมเรงดวนจริงๆ แลวยิ่งโรคของ กันตธรจะตองใชทีมผาตัดมืออาชีพ ใชผูชํานาญการเปนพิเศษ และ เกี่ยวของหลายฝาย ตองมีความพรอมหลายประการ ที่สําคัญตอง รอตามคิวดวย “ผมจะดูวันผาใหอีกทีนะครับ แตจะเรงใหเร็วที่สุด” อุดม ตอบไมเจาะจง “ขอบคุณมากคะคุณหมอ ขอบคุณจริงๆ คะ” แก ว กาญจน พ นมมื อ ไหว พร อ มกั บ กล า วคํ า ขอบคุ ณ ความหวังของเธอแจมชัดมากขึ้น เสมือนกับความหนักใจที่เพิ่มทวี “ไมเปนไรครับ มันเปนหนาที่ของผมอยูแลวครับ” อุดมพูดอยางผูใหญใจดี กอนจะปลีกตัวเดินไปยังหองพัก แพทยที่อยูไมไกล ปลอยใหแกวกาญจนยืนจมปรักกับความกลัด กลุมเพียงลําพัง

๓๐

อัญญาณี หนึ่งสัปดาหตอมา วาสนาเดินเขามาในหางสรรพสินคาแหงหนึ่งใกลๆ ชุมชนที่ เธอพักอาศัยอยู สาวรางเล็กกาวเดินฉับๆ ไปยังศูนยอาหารของทาง หาง จุดนัดหมายไวกับเพื่อนสาวคนสนิท นิสัยเลิศ “รอนานรึเปลาแกว” วาสนาเอยถามคนที่มานั่งรอ “เพิ่งมาเมื่อกี้นี้เอง” แกวกานตตอบ “มีอะไร ทําไมถึงตองนัด มาคุยกัน ที่นี่ละ คุยที่บานไมไ ด หรือไง” วาสนาถามจุดประสงคสําคัญ เพราะไมบอยครั้งนัก ที่เพื่อน รักจะนัดมาคุยดวยกันขางนอก ปกติจะคุยที่บานของคนที่นัดแนะ เธอมาพบมากกวา “ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแก” แกวกาญจนบอกเพื่อน สีหนา ของเธอแลดูเศราและหนักใจ “เรื่องหนึ่งใชไหม” วาสนาพูดอยางรูเทาทัน เพราะในชีวิตของแกวกาญจนไมมี เรื่องอะไร นอกจากเรื่องนี้ แลวเปนเรื่องที่สําคัญที่สุดในชีวิตของ เพื่อนสนิทดวย “หมออุดมเขาบอกวันผาตัดพี่หนึ่งแลวนะนา” แกวกาญจนเริ่มเกริ่น “แลววันไหนละ”

๓๑

หัวใจใต้ปีกรัก “สิ้นเดือนหนา” แกวกาญจนตอบเสียงเนือย “แลวหมอบอกหรือเปลา วาตองใชเงินเทาไหร” วาสนา ถามตอ “หมอบอกวาตองจายเพิ่มอีกประมาณหาหมื่นบาท เพราะ บัตรสามสิบบาทรักษาทุกโรคไมครอบคลุมคาใชจายทั้งหมด” นึกถึงจํานวนเงินสวนตางที่เธอตองหามาเพิ่ม สีหนาของ แกวกาญจนยิ่งเพิ่มความหนักใจหลายเทา “เงินเยอะอยางนี้จะหาไดยังไงเวลาแคเดือนกวาๆ นอกจาก ตองกูเขาอยางเดียว” วาสนาพลอยกลุมไปกับแกวกาญจนดวย “เงินกูเยอะขนาดนี้จะมีใครปลอยเนี่ย” พูดไปก็กลุมไป “ฉันถึงนัดแกมาคุยที่นี่ไง คุยที่บานเดี๋ยวพี่หนึ่งไดยิน” “แกก็กลัวแตหนึ่งมันจะกลุม แตไมกลัวตัวเองกลุมเลยนะ ฉันก็เพิ่งเคยเจอะเคยเจอ คนอะไรนึกถึงแตคนอื่นมากกวาตัวเอง” วาสนารูถึงเหตุผลที่แกวกาญจนกระทํา แตทวาเธอก็อดจะ แขวะใสเพื่อนไมได “แกก็รูวาฉันทําอยางนี้ทาํ ไม แกอยาวาพี่หนึ่งเลยนะ พี่หนึ่ง นาสงสารจะตายไป นะนานะ อยาวาพี่หนึ่งนะ” แกวกาญจนออก โรงปองกันตธร “ก็ไดๆ ฉันไมวาพี่หนึ่งสุดแสนดีของแกก็ได” วาสนาตัดบท “แลวแกจะทํายังไงตอไป”

๓๒

อัญญาณี “ที่ฉันนัดแกมา เพราะอยากใหแกชวยหาเงินกูใหห นอย ฉันรูวาแกรูจักคนปลอยเงินกูหลายคน แกนาจะชวยฉันได” ตัวเลขมากโข ที่อุดมบอกจํานวนคราวๆ ในการรักษา ทําให เธอกลัดกลุมไมนอ ย แลวไมรูวาตองมีคาใชจายอะไรเพิ่มเติมอีกหรือ เปลา ถามีเธอคงตองวิ่งหาเงินหัวหมุนแนนอน ที่พอจะหาไดตาม จํานวนนั้นคือ การกูเงิน “นะชวยฉันหนอยนะนา” กอนจะออนใหเพื่อนเห็นใจ “จริงอยูที่ฉันรูจักคนปลอยเงินกูหลายคน แตวาคนปลอย เงินกูพวกนี้ เขาจะเก็บเปนรายวันนะ ปลอยงายๆ ใหพอคาแมคา ทั้งหลายที่ใหเงินเปนวันได อยางแกจะมีใหเขาเปนรายวันเหรอ เงิน ตนหาหมื่นจายรายวันมันก็หลักพันนะแกว” วาสนารูเรื่องเงินกูดี เพราะมารดาของเธอติดเงินกูรายวัน อยูหลายเจา แตละวันตองหาเงินมาใชห นี้ทุกเจา จายรวมสี่รอย บาท กําไรจากการขายอาหารตามสั่ง บางวันก็แทบไมมี ทวาก็ตอง ทน หากวันไหนหยุดขายก็ไมมวี ันเวน จะตองจายทุกวันตามกําหนด จนกวาจะหมดเงินตนและดอก ยิ่งเงินตนสูง จํานวนเงินที่สงก็ตอง เยอะตามไปดวย เงินตนหาหมืน่ บาท ดอกรอยละยี่สิบ ทั้งตนทั้งดอกรวมเปน เงิน หกหมื่นบาท หากแกวกาญจนกูเงินจริงๆ ก็ตองจายเงินกูวันละ สองพันบาท ซึ่งมันเปนจํานวนเงินที่แกวกาญจนหาไมไดแนนอน

๓๓

หัวใจใต้ปีกรัก “แลวมีเงินกูแบบรายเดือนหรือเปลานา ถาจายรายวัน ฉัน ไมไหวแนๆ รายเดือนยังพอไหว” วาสนาถอนหายใจกอนจะตอบ “มันก็มีอยูนะ ที่กูเปนรายเดือน แตกูแบบนี้มันตองมีหลักทรัพย ดวยไมอยางนั้นเขาไมปลอยหรอก” ขอนี้ยิ่งหนักใจมากขึ้นไปอีก นําหลักทรัพยไปค้ําประกันถึง จะไดเงินกู แลวจะนําหลักทรัพยที่ไหนไปใหเจาของเงินกู เพราะ บานที่อยูก็เชา ขาวของเครื่องใชภายในบานก็ไมมีชิ้นไหนสักชิ้นที่ พอจะนําไปค้ําประกันได นําพาความหนักใจใหกับแกวกาญจนไม นอย “หลั ก ทรั พ ย เ หรอ” แก ว กาญจน พู ด เสี ย งเบา “ฉั น ไม มี หลักทรัพยอะไรไปค้ําเลยสักชิ้น” วาสนาเห็นสีหนาและไดยินน้ําเสียงของเพื่อนแลวอดที่จะ สงสารไมได เธอเองก็อยากจะชวย แตลําพังตัวเองก็ยังเอาไมรอด สิ่งที่เธอจะชวยเพื่อนสนิทคนนี้ไ ดคือ ชวยหาเจาของเงินกูที่หนา เลือดนอยที่สุด “เอาอยางนี้ ฉันจะชวยหาใหก็แลวกัน พูดกับเขาดีๆ บางที อาจจะเปลี่ยนจากเอาหลักทรัพยมาเปนหาคนค้ําแทน ถาไดอยาง หลังฉันวาแกมีสิทธิ์ไดเงินจํานวนนั้น” คําพูดของวาสนาจุดประกาย ความหวังใหกับแกวกาญจนในทันที แมวาความหวังนั้นจะนอยนิด ทวายังดีกวาความหวังหยุดนิ่งที่ศูนย

๓๔

อัญญาณี “ขอบใจแกมากนะ ขอบใจแกจริงๆ นา” แกวกาญจนดีใจ ยิ้มกวางและกลาวขอบใจเพื่อน “ไมเปนไร ฉันก็ชวยแกเทาที่จะชวยได ถาไมชวยก็จะหาวา ใจจืดใจดํา แลวที่ชวยไมใชเพราะหนึ่งนะ อยาเขาใจผิด ชวยเพราะ แกเปนเพื่อนของฉันตางหาก” วาสนาเปนคนปากราย คิดอะไรก็พูดไปตามที่คิด บางครั้งก็ ไมรักษาน้ําใจคนอื่น แตสําหรับ แกวกาญจน วาสนาเปน คนดีคน หนึ่ง มีน้ําใจกับเธอเสมอมา แมวาบางครั้งจะจิกคํากัดคํา กระแนะ กระแหนบาง โดยเฉพาะวากระทบกันตธร ซึ่งแกวกาญจนก็ไมถือ โกรธ เนื่องจากในใจลึกๆ ของวาสนาไมไดคิดแบบนั้น “ไมวาแกจะชวยดวยเหตุผลอะไร แกจําไวนะวา แกเปน เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน และตลอดไปดวย ฉันขอบใจแกแทนพี่หนึ่ง ดวยนะ ขอบใจมากเพื่อน” แกวกาญจนกลาวจากใจจริง วาสนาฉีกยิ้มกวางกับคําพูดของแกวกาญจน เพื่อนซี้ไมมีซั้ว “แกขอบใจฉันหลายครัง้ แลวนะ มันเปลืองนะ แกเก็บคําวา ขอบใจไววันที่ไดเงินดีกวานะ” “คํ า ขอบใจของฉั น มั น มี ม าก แกไม ต อ งห ว ง แล ว ฉั น ก็ ขอบใจแกไดตลอดชีวิตดวย” คําๆ นี้แกวกาญจนมีมากพอจะใหเพื่อนรักคนนี้ เพื่อนที่ไม เคยทิ้งเธอเลยสักครั้ง เธอโชคดีที่มีเพื่อนแท เพื่อนตายอยางวาสนา

๓๕

หัวใจใต้ปีกรัก “ฉั น ก็ ยิ น ดี แ ละเต็ ม ใจจะช ว ยแกตลอดชี วิ ต เหมื อ นกั น รั บ รองว า ฉั น ไม ทิ้ ง แกแน น อน” สองเพื่ อ นรั ก ยิ้ ม ให กั น และกั น กอนที่ทั้งคูจะเดินไปแลกซื้อคูปองเพื่อรับประทานอาหาร ความหนักใจของแกวกาญจนผอนคลายลงไปพอสมควร หลังจากวาสนารับปากจะชวยเหลือเรื่องเงิน ถึงแมวาจะยังไมรูวา เงินกูนั้นจะไดมากนอยแคไหน ไดเทาที่เธอตองการหรือไม แตมันก็ ยังดีกวาไมมีความหวังมิใชหรือ

หาวันตอมา แกวกาญจนเดินถือตะกราขายน้ําพริกปลาทู ผานประตูรั้ว ไมไมแข็งแรงมากนักของบานเชา กอนจะวางของที่ถืออยูในมือลง บนโตะไมใกลพังขางประตูบาน ลางมือลางเทาอยางที่เคยทํา เสร็จ สรรพก็เดินเขาไปภายในบาน “พี่ ห นึ่ ง ทํ า อะไรน ะ ” แก ว กาญจน ร อ งทั ก กั น ตธร รี บ สาวเทาวิ่งไปยังรางของคนปวย ที่ลุกขึ้นมาทําความสะอาดบาน ทั้ง ที่รางกายไมอํานวย “แกวบอกแลววาพี่หนึ่งไมตองทํา พี่หนึ่งจะ ทําๆ ไมจะ” ผูพูดฉวยไมกวาดในมือของกันตธรมาไวในมือของตน แลว ประคองรางของคนที่ตนรักไปยังฟูกเกาๆ แตสะอาด ๓๖

อัญญาณี “หนึ่งทําไหว หนึ่งอยากชวยพี่แกว” กันตธรเอยบอกสตรีที่ ไมเคยทอดทิ้งตน “พี่หนึ่งไมตองทําอะไรเลย พี่หนึ่งไมสบายอยู งานแคนี้แกว ทําได” “แตหนึ่งอยากชวย หนึ่งเห็นพี่แกวทํางานหนัก แลวตอง กลับมาทํางานบานอีก หนึ่งรูสึกไมดีเลย พี่ไมอยากใหใครมาวาพี่ได วาเปนภาระของพี่แกว” กัน ตธรพูดจากใจจริง เขารูตัว ดีวาปว ยหนัก และอาการ พรอมจะกําเริบไดตลอดเวลา ทวาในเวลาที่ไมมีอาการของโรค เขา ก็อยากจะชวยแกวกาญจนบาง แคงานบานเล็กๆ นอยๆ ก็ยังดี “ใหหนึ่งไดชวยพี่แกวบางนะ นิดๆ หนอยๆ ก็ได” “พี่หนึ่งไมสบายอยู ไมตองคิดอะไรมากนะจะ พี่หนึ่งไมได เปนภาระของแกวเลยแมแตนิดเดียว ทุกสิ่งทุกอยางที่แกวทําลงไป แกวเต็มใจทําใหพี่จะ เรื่องชวยแกวก็เหมือนกัน รอใหพี่หนึ่งหาย กอนแลวคอยชวยแกวก็ไดจะ ตอนนี้ปลอยใหเปนหนาที่ของแกว ดีกวานะ” แก ว กาญจน ไ ม เ คยคิ ด ว า กั น ตธรเป น ภาระของตน เชนเดียวกับที่บิดามารดาบุญธรรมไมเคยคิดวาเธอไมใชลูกแทๆ ทานทั้งสองเลี้ยงดูเธออยางดี เทาที่พอแมคนหนึ่งจะทําใหได แลว เหตุใดแกวกาญจนจะทําทุกอยางใหกันตธรไมได และไมสนใจขี้ปาก

๓๗

หัวใจใต้ปีกรัก ของใครดวยวา จะพูด จะมองกันตธรอยางไร หญิงสาวนิสัยดีเต็มใจ ทําเพื่อเขาเสมอ และตลอดไป “แตหนึ่ง...” “ไมมีแตพี่หนึ่ง พี่หนึ่งนอนพักกอนนะ เดี๋ยวแกวไปหาขาว ใหพี่หนึ่งกิน กินเสร็จจะไดกินยา” สาวร า งเล็ ก พู ด จบ ก็ เ ดิ น เข า ไปในครั ว เล็ ก ๆ จั ด เตรี ย ม อาหารที่มื้อนี้เธอทําผัดกะเพราหมูสับไขดาวใหกันตธรรับประทาน “มาแลวจะพี่หนึ่ง ผัดกะเพราหมูราดขาวอรอยๆ” แกวกาญจนว างจานอาหารลงบนพื้นไม เอี้ยวตัว ไปหยิบ ขวดน้ําเปลามารินน้ําใสแกวใหชายหนุม “แลวของพี่แกวละ พี่แกวไมกินกับหนึ่งดวยเหรอ” เขาถาม เมื่อเห็นวาไมมีจานขาวของแกวกาญจน “พี่หนึ่งกินเถอะ ไมตองหวงแกวหรอก ของแกวแบงเก็บไว อยูในครัวนะ” เธอตอบ “มีแ นน ะ” กัน ตธรถามอยางไมเชื่อ“แลว ทําไมไมมากิน ดวยกันละ” “จริงสิ แกวไมโกหกพี่หนึ่งหรอก แกวเก็บไวจริงๆ ที่แกวไม กินพรอมกับพี่หนึ่ง เพราะแกวตองเขาไปทําความสะอาดครัวกอน กินตอนนี้เดี๋ยวหิวอีก กินทีเดียวเลยดีกวา” เธอย้ําใหเขามั่นใจ เขา ไดยินน้ําเสียงจริงจังและเหตุผลของแกวกาญจนแลวก็สบายใจ ลง

๓๘

อัญญาณี มือรับประทานอาหารตรงหนาอยางเอร็ดอรอย แกวกาญจนเมื่อ เห็นวาชายหนุมลงมือทานขาว เธอจึงลุกขึ้นยืนไปทานอาหารของ ตนบาง กับขาวของแกวกาญจนมื้อนี้ ไมใชผัดกะเพราหมูสับไขดาว เหมือนกับที่กันตธรรับประทาน กับขาวที่อยูในถวยใบเล็กมีเพียง น้ําพริกปลาทูที่เธอแบงเก็บไว พรอมกับผักเครื่องเคียงอีกสามอยาง ขาวอีกหนึ่งทัพพี แคนี้แกวกาญจนก็อิ่มทองแลว ระหวางที่แกวกาญจนกําลังลงมือทานอาหารอยูนั้น เสียง ของใครคนหนึ่งก็ดังมากอนตัว ทําใหเจาของชื่อที่เรียกหันมามอง ตนเสียง “แกว แกว” วาสนาเรียกเพื่อนลั่นบาน “เรียกซะดังเชียวนา” เสียงหวานของคนที่กําลังกินขาวกับ น้ําพริกปลาทูเอยทักเพื่อน “แกนี่จะดีเลิศประเสริฐศรีไปไหนเนี่ย ใหคนอื่นกินของดีๆ สวนแกตองมานั่งกินน้ําพริกปลาทูในครัว เห็นแลวมันขัดตายังไงก็ ไมรู คนทํางานหาเงินงกๆ กินดีๆ มันถึงจะถูก คนไมทํางานใหกิน น้ําพริกคลุกขาวทุกวันซิ ขัดใจจริงๆ เลย” วาสนาบนยาว เพราะ ตอนที่เธอเดินเขามาในบาน วาสนาเห็นกันตธรทานอาหารอยู และ อาหารในจานนั้นก็คือผัดกะเพราหมู ไขดาว และเธอก็เชื่อเหลือเกิน วา กับขาวของเพื่อนรักคงหนีไมพนสารพัดน้ําพริกและผักตม

๓๙

หัวใจใต้ปีกรัก “เอานา ฉันกินแคนี้ก็อิ่มแลว ใหพี่หนึ่งกินดีๆ เขาไมสบาย อยู แกก็รู” แกวกาญจนแกตัวแทนกันตธร นําความหมั่นไสเล็กๆ มาสูจิตใจของวาสนา “แกก็เปนซะอยางนี้นี่แหละ ตัวเองไมรูจักดูแล ผอมเอาๆ มัวแตไปดูแลคนอื่น” “ผอมที่ไหน น้ําหนักตัวฉันก็เทาเดิม” แกวกาญจนโตสวน ทั้งที่รูวาน้ําหนักของตนเองนั้นลดลงไปสองกิโลกรัม ในระยะเวลา หนึ่งสัปดาห อาจจะเปนเพราะเธอคิดมากเรื่องเงิน และเรื่องอาการ ปวยของกันตธร พานใหกระเพาะไมรับอาหาร เบื่ออาหารในบัดดล คนที่ฟงอยูหนาหงิก อารมณดีๆ เริ่มจะเปลี่ยนไปตรงขาม “ฉันไมเถียงกับแกแลว เถียงกับแกเรื่องหนึ่งทีไร อารมณ เสียทุกที” วาสนาพักยกชั่วคราว “ที่ฉันมาหาแกวันนี้ เพราะจะมา สงขาวเรื่องเงินกู” แกวกาญจนยิ้มกวางรับขาวดี “ไดเรื่องวาไงนา” ถามออกไปดวยน้ําเสียงตื่นเตน ระคนใครรู “ฉันหาใหแกไดแลวนะ แตไดไมถึงหาหมื่น ไดแคสองหมื่น หาเอง” วาสนาเอยบอกเพื่อนรักที่ยิ้มเต็มใบหนากับจํานวนเงินที่ได ยิน “ฉันชวยแกเต็มที่แลวนะ พูดออนวอนจนปากจะถึงรูหูแนะ” เจาของเงิน กูรายนี้ ใหกูเฉพาะรายวันและรายครึ่ง เดือน เทา นั้น ไมป ลอ ยเงิน กู น านกวา นี้ และส ว นใหญ ร ายวั น ก็ จะเป น

๔๐

อัญญาณี แมคาพอคา วินมอเตอรไซค คนขับสามลอ และแท็กซี่ สวนรายครึ่ง เดือนจะใหเฉพาะสาวโรงงานที่ตองยึดบัตรเอทีเอ็ม พรอมกับรหัส บัตรและสมุดบัญชีเอาไว พอเงินเดือนออกเจาของเงินกูจะเปนคน ไปกดเงินออกมา หักตนและดอกไปที่ เหลือจะใหลูกหนี้รายนั้นๆ และจะไมปลอยเงินกูมากกวาหนึ่งหมื่นบาท เนื่องจากความเสี่ยง นั้นสูง หากพูดถึง เงินกูรายเดือนและใหเงิน กูสูงถึงหาหมื่น บาท วาสนาก็รูจักหลายคน แตทวาเจาของเงินกูเหลานี้ ตางปฏิเสธเรื่อง เงิ น กู ต ามจํ า นวนเงิ น ที่ แ ก ว กาญจน ต อ งการ แม ว า วาสนาจะ พยายามมากแคไหนก็ตาม เพราะเงื่อนไขที่เจาของเงินกูตั้งไว เปน อะไรที่เพื่อนของเธอไมมีวันทําได เนื่องจากตองใชหลักทรัพย ค้ํา ประกัน วาสนาจึงดั้นดนไปขอรองเจหวีเปนกรณีพิเศษ ซึ่งเจหวีก็ให ความเมตตาปลอยเงินกูใหครึ่งหนึง่ แตกวาจะไดวาสนาก็เสียน้ําลาย ไปหลายถัง “ไดแคนี้ก็ดีแลว ดีกวาไมไดเลย ฉันขอบใจแกมากนะที่ชวย ฉัน ถาไมไดแกฉันคงแย” แกวกาญจนซาบซึ้งใจในการชวยเหลือของเพื่อนในครั้งนี้ เงิ น จะได ม ากได น อ ยเธอถื อ ว า ดี ก ว า ไม ไ ด “ว า แต ข อ ตกลงมี อะไรบางละนา ตองใชหลักทรัพยอะไรบาง” กอนจะถามเขาประเด็นสําคัญที่สุดของการกูเงิน

๔๑

หัวใจใต้ปีกรัก “ก็เหมือนทั่วๆ ไปนั่นแหละ สําเนาบัตรประชาชน สําเนา ทะเบี ย นบ า นทั้ ง ของแกและของคนค้ํ า เจ ห วี ไ ม ยุ ง ยากเหมื อ น เจาของเงินกูรายเดือนเจาอื่น ที่ตองใชหลักทรัพยดวยหากเงินเกินสี่ หมื่น” วาสนาตอบเพื่อน แกวกาญจนรูสึกเบาใจที่รูวาไมตองใชหลักทรัพย แตทวา เธอก็มีเรื่องหนักใจในเรื่องอื่น “แลวใครจะค้ําประกันใหฉันละ เงิน เยอะอยางนี้ คงไมมีใครกลาค้ําประกันใหฉันแนๆ” สีหนาของผูพูดหมองลง ความหนักใจเต็มเปยม “ก็ ฉั น ไง ฉั น เป น คนค้ํ า ประกั น ให แ กเอง” คํ า ตอบของ วาสนาเรี ย กความดี ใจ ซาบซึ้ ง ใจ ให กั บ คนที่ กํ า ลัง หนั ก ใจ แล ว คําตอบนี้เสมือนยกภูเขาออกจากอกนอยๆ ของแกวกาญจนไดมาก โข “ฉัน ขอบใจแกมากนะนาที่ชว ยฉัน ถ าไมไ ดแ กฉั น คงแย ขอบใจมากนะเพื่อน” น้ําตาเจาของประโยคนี้ปริ่มขอบตา มองหนาวาสนาดวย ความซาบซึ้งใจ “แกเปนเพื่อนฉัน ไมชวยแกแลวจะใหไปชวยใคร” “แกไมกลัวฉันโกงเหรอ” แกวกาญจนเยาเพื่อน “ฉั น ไม ก ลั ว หรอก ฉั น รู นิ สั ย แกดี ไม อ ย า งนั้ น ฉั น ไม เ อา ตัวเองไปพันดวยหรอก”

๔๒

อัญญาณี วาสนามั่นใจในตัวแกวกาญจนมากกวาเพื่อนคนไหนๆ เธอรู ดีกวาเพื่อนคนนี้ไมมีวันโกง หรือทรยศความมีน้ําใจของเธอแนนอน หากเปนคนอื่นก็ไมแน “ขอบใจแกมากนะ ที่เชื่อมั่นในตัวฉัน” แกวกาญจนกลาว อยางซึ้งใจ “แลวขอตกลงเรื่องการใชหนี้ละเปนยังไง” กอนที่เธอจะ เขาเรื่องสําคัญตอ “ถ า เป น คนอื่ น ในกรณี ที่ ไ ม มี ห ลั ก ทรั พ ย ก็ ต อ งยึ ด บั ต ร เอทีเอ็ม ยึดสมุดบัญชีธนาคารฉบับที่มีเงินเดือนเขาออก เงินตนสอง หมื่นหาดอกเบี้ยอีกหาพัน รวมแลวก็สามหมื่น จะตองจายเดือนละ สามพันเปนเวลาสิบเดือน แตสําหรับแกไมตอง ฉันพูดใหแลว แกสง ใหเจหวีเดือนละสามพันไดเลย ไมมียึดบัตร ยึดสมุดบัญชี ฉันตอรอง ไดเทานี้แหละ และคิดวาเงินจํานวนนี้แกพอจายไดดวย” วาสนาอธิบายเกี่ยวกับเรื่องการชําระหนี้เงินกูใหเพื่อนรัก ไดรับรู ซึ่งแกวกาญจนคิดวาตนเองสูไหว งานประจําที่ไดเดือนละ เจ็ดพัน บวกกับเงินรายไดขายน้ําพริก และอาจจะหางานเสริมทํา เพิ่ม หารายไดเขาบานอีกทาง “สูไหวสิ มาถึงขนาดนี้แลวมันตองสูใหขาดใจ เพื่อพี่หนึ่ง” มีเพียงคนเดียวเทานั้น ที่ทําใหความขยันของแกวกาญจน ไมมีวันหมด แมวาจะเหนื่อยกายมากแคไหน แตใจเธอสูไมถอยเพื่อ กันตธร

๔๓

หัวใจใต้ปีกรัก “ถาหนึ่ง มัน หายขาด แกก็สูเ พื่อตัว แกเองบางนะ หัด ไป เที่ยวเติมพลังใหกับตัวเองบาง ไมใชทําเพื่อคนอื่นทั้งปทั้งชาติอยาง นี้ เห็นแลวอารมณเสีย” ไมใชวาวาสนาจะรังเกียจกันตธร เธอแคสงสารและเห็นใจ แกวกาญจนที่ทําทุกอยางเพื่อกันตธร โดยไมคํานึงถึงตัวเอง และ ตองการใหเพื่อนรักไดพักบาง จะไดมีแรงไวสูตอ ไมใชทํางานไม หยุดมาเปนแรมปเชนนี้ “ฉันก็ไมไดเหนื่อยอะไรนี่ ฉันทําไหว ทําไดไมมีปญหา” “เอาเถอะ แกไหวก็ คื อ ไหว” วาสนาพู ด ตั ด บท “พรุ ง นี้ เตรียมเอกสารไวนะ เราจะไดไปหาเจหวีดวยกัน” “จา ฉันจะเตรียมเอกสารไว” แกวกาญจนตอบกลับดวยรอยยิ้ม “ไดเงินเจหวีมาสองหมื่นหา ขาดอยูสองหมื่นหา แกจะเอา ยังไงกับเงินที่เหลือ” “แกหาเพิ่มใหฉันไดหรือเปลา” แกวกาญจนนึกไมออกเชนกันวา ตนเองจะไปหาเงินกอนที่ เหลือที่ใด คงจะมีเพียงวาสนาเทานั้นที่จะชวยตนได วาสนาทําหนาหนักใจกอนจะเอยปาก “มันก็มีทางนะ แต วาเจาหนี้เงินกูรายเดือนคนอื่น จะเขี้ยวลากดินนะสิ คิดดอกแพง กวาเจหวี พูดก็ยาก แลวยึดบัตรเอทีเอ็ม ยึดสมุดบัญชีดวย เงินตน

๔๔

อัญญาณี สองหมื่นหา ดอกรอยละยี่สิบหา ดอกแพงสุดๆ เพราะมันอางวา จายเปนรายเดือนมันเอาเงินมาหมุนเหมือนรายวันไมได เงินมันไป จม รวยจะตายชัก ยังจะขูดเลือดกับปูอีก” แกวกาญจนไดยินคําพูดเชิงบนของวาสนาแลว สีหนาของ เธอเสมือนแบกโลกไวทั้งใบ แตทวาเธอก็ไมทอถอย ตราบใดที่มีลม หายใจ แกวกาญจนสูไมถอย “แลวพอจะมีทางเปนไปไดไหมละ ถาฉันจะบอกใหแกไป ติดตอเงินกูรายนี้” คนฟงอยูชักสีหนาตกใจ พูดสวนกลับทันควัน “หา! แกจะ เอาจริงๆ เหรอ ดอกแพงนะ” “แพงฉันก็สู มันไมมีทางเลือกแลวนี่นา” แกวกาญจนพูด อยางตั้งมั่น “ฉันพรอมที่จะเปนหนี้ เพื่อพี่หนึ่ง ขอใหพี่หนึ่งหายเปน พอ ฉันขยันอีกหนอย หางานเสริมทําอีกสักงาน แคนี้ฉันก็มีเงินใช หนี้แลว” วาสนารูดีวา แกวกาญจนเปนคนมีความรับผิดชอบ และรัก กันตธรมาก ไมมีวันใหชายหนุมคนนี้เปนอะไรไปไดแนนอน จะตอง ดิ้นรนสุดทาง เพื่อยื้อชีวิตคนที่แกวกาญจนรัก “แกไหวแนเหรอ สองเจาแกก็ตองจายหกพันหาแลว นะ เงินเดือนแกเกือบทั้งเดือนเลยนะ แลวแกจะเอาอะไรกินอะไรใช ไหนจะคาเชาบาน คาน้ําคาไฟ และอาจจะมีคายาของหนึ่งดวย ฉัน

๔๕

หัวใจใต้ปีกรัก วาแกจะไมไหวเอานะ แบกทุกอยางไวบนบาอยางนี้” วาสนากลาว ดวยความเปนหวง “ฉันไหว ไหวแนนอน” สาวนักสูพูดแบบไมคิด “ฉันไหวนา แกไปจัดการติดตอเจาของเงินกูอีกรายนึงไดเลย” วาสนาเห็นความมุงมั่นและแนวแนของเพื่อนรัก ก็คิดวาคง ไมมีอะไรมาเปลี่ยนใจแกว กาญจนไ ด และมองเห็น ความรักเต็ม เปยม ที่สาวตรงหนามีใหกันตธร เธอจึงหมดคําทวงติง “ก็ได ถาแกมั่นใจอยางนั้น พรุงนี้หลังจากไปเอาเงินจากเจ หวี เราไปหาลุงรวยตอเลย เตรียมเอกสารไวดวยก็แลวกัน” แกวกาญจนยิ้มกวาง “ขอบใจแกมากนะที่ชวยฉัน ถาไมได แกฉันคงแย” “แกเปนเพื่อนฉันนี่ ฉันก็ตองชวยแกอยูแลว” วาสนายิ้มให เพื่อนรัก ที่สงยิ้มตอบกลับดวยความจริงใจ “กินขาวกันไหม น้ําพริกปลาทูฝมือฉันอรอยนะ ถือวาเปน การเลี้ยงขาวแทนคําขอบคุณ” เจาของบานเอยชวนวาสนา “นึ ก ว า จะไม ช วนซะแล ว ฉั น ก็ ก ะว า จะมาฝากท อ งกั บ น้ําพริกปลาทูบานแกนี่แหละ” ผูพูดควาจานใกลมือมาวางตรงหนา กอนจะเอื้อมมือไปตัก ขาวสวยในหมอหุงขาวมาใสจาน จากนั้นก็ลงมือทานอาหารที่เธอ คิดวา อรอยที่สุดในโลกกับเพื่อนรักที่ไมมีวันทอดทิ้งกัน

๔๖

อัญญาณี

3 เสียงคอนกระทบกับตะปูดังไปทั่วบริเวณบานไมสองชั้น กลางเกากลางใหม ที่ตั้งอยูทางดานซายชุมชนหวยสวรรค บานหลัง นี้เดิมทีอยูดวยกันเจ็ดชีวิต แตทวาเมื่อหนึ่งเดือนกอน พวกเขาได นําพาอีกชีวิตหนึ่งเขามาอยูรวมบานดวย และการที่เธอเขามาอยูใน บานหลังนี้ ก็มีทั้งคนเห็นดีเห็นงาม และขัดแยง บุศยรินทรคือสมาชิกที่กลาวถึง เธอยายมาอยูในบานหลัง ใหม ที่เล็กกวาบานหลังเกาหลายเทาตัว ความสะดวกสบายก็หา แทบไมได อาหารการกินก็เปลีย่ นไปดวย อาหารหรูหราไมเคยไดชิม รส มีเพียงไขเจียว น้ําพริกกับผักเครื่องเคียง และอาหารพื้นๆ ตาม อรรถภาพ เงิ น ทองที่ มี ใ ช ไ ม ข าดมื อ ก็ ขั ด สน ใช จ า ยไม ไ ด ค วาม ตองการ ความเปนอยูแตกตางกับกอนที่บิดามารดาจะเสียชีวิตมาก เหลือเกิน หนามือเปนหลังมือ ยอนกลับไปถึงวันแรกที่บุศยรินทรมาอาศัยในบานหลังนี้ วันนั้นเธอตองออกจากบานหลังงามที่อยูมาตัง้ แตเกิด เงินติดตัวมีไม

๔๗

หัวใจใต้ปีกรัก ถึงสองพันบาท ขาวของเครื่องใชหรือสิ่งของมีคาไมอาจนําติดตัวมา ได เปนเพราะทรัพยสมบัติทุกชิ้นในบาน เปนสมบัติของศิริธรตาม พินัยกรรม สิ่งที่เธอนําติดตัวมาคือเสื้อผา และรูปถายของบุพการี เงินในธนาคารที่มีมากกวาหาบัญชีก็ถูกอายัต โอภาสอางวา เงิน ทุกบาททุกสตางคของเธอ คือเงิน ที่ไ ดมาจากเงิน ปน ผลของ บริษัท ฉะนั้นถือวาเปนเงินของเกรียงไกร คนที่ ไ ด รั บ มรดกจึ ง สมควรที่ จ ะได เ งิ น จํ า นวนนี้ คนที่ ไ ร หนทางตอสูจึงไมอาจคัดคาน ทักทวง และแยงชิงของที่เ ปนของ ตัวเองกลับมาได บุศยรินทรจึงปลอยเลยตามเลย ถือเสียวาชาติที่ แลวเธอไปเอาของๆ เขามา ชาตินี้จึงตองชดใช ทั้งที่ในทางกฎหมาย บุศยรินทรสามารถฟองรองเอาเงินจํานวนหลายลานบาท กลับมา เปนของตนได บุศยรินทรระหกระเหินเดินไปตามถนนอยางไมมีจุดหมาย เนื่องจากสมองนอยๆ ที่ตกอยูในอาการมึนงงกับเหตุการณที่เกิดขึ้น ไมรูวาจะไปพักพิงที่ใด เนื่องจากญาติพี่นองทางฝงบิดาก็ประสบ ปญหาทางดานการเงิน หมางเมินหลานสาวคนนี้ ไมตางกับญาติทางมารดาที่พอรูวาเธอไมไดรับมรดก ตาง พากันหันหนาหนี นกไรรังเชนเธอจึงเควงควางอยูบนทองนภา ไมรู วาจะไปพักพิงอาศัยที่ใด เควงควางและเปลาเปลี่ยว หาหลักยึดที่ใด ไมไดเลย

๔๘

อัญญาณี ระหวางที่บุศยรินทรไรจุดหมายปลายทาง ย่ําเทาอยูบนริม ฟุตบาท ลําแขนของใครคนหนึ่ง ก็อารับรางวิหคนอยหลงทาง พา เธอมาอยูบานของเขา “พี่โชค” ทันทีที่เธอรูวา คนตรงหนาเปนใคร หญิงสาวโผ กอดและรองไหตัวโยน ราวกับวาเขาเปนที่ยึดเหนี่ยวสุดทาย “คุ ณหนู อย าร อ งไห น ะครั บ เดี๋ ยวคนอื่ น เขาจะหาวา ผม รังแกคุณหนู” โชคอนันตเอยบอกสาวรางเล็กที่ยังรองไหไมหยุด “แอมขอโทษคะ แอม...แอมเสียใจ” เธอสะอึกสะอื้นพูด คอยๆ ดึงตัวออกหางรางหนาที่จับจูงเธอเดินไปยังสวนสาธารณะที่ อยูไมไกล “คุณหนูไมตองเสียใจนะครับ อยารองไห” เขาใชนิ้ว มือ เรียวใหญ กรีดน้ําตาอุนรอนที่หยดไหลไมหยุดเบาๆ อยางออนโยน ซึ่งเธอเองก็รับรูถึงความอบอุนที่เขามีให “ถึงคุณหนูจะไมมีใครแตก็ ยังไมผม ผมไมมีวันทอดทิ้งคุณหนูเด็ดขาดครับ” ไม ใ ช เ พี ย งแค ว า คํา พู ด นี้ จ ะเป น คํ า ปลอบโยน แต มั น คื อ สัญญาของโชคอนันตที่มีตอเจานายสาวที่เขารักปานดวงใจ “จริงๆ นะคะ พี่โชคไมทิ้งแอมจริงๆ นะ” เธอย้ําถาม“พี่ โชคไมทิ้งแอมแนนะคะ” และย้ําถามอีกรอบ “จริงครับ ไมอยางนั้น ผมจะเดินตามหาคุณหนูเหรอครับ พอพี่รูขาวใจพี่สั่นไปหมด กลัวเหลือเกินวาจะไมเจอคุณหนู”

๔๙

หัวใจใต้ปีกรัก ตอนแรกโชคอนั น ต ยั ง ไม รู เ รื่ อ งพิ นั ย กรรม วั น นี้ เ ขาจึ ง เดินทางไปทํางานเปนคนขับรถบานของ เกรียงไกรตามปกติ แตทวาพอไปถึง เขาจึงทราบขาวทุกเรื่องจากทุเรียน คน รับใช โชคอนันตจึงตามหา บุศยรินทรทันที เพราะทุเรียนบอกกับ ตนว า บุ ศ ยริ น ทร เ พิ่ ง ออกจากบา นไปก อ นหน าที่ เ ขามาหา นาที ตลอดทางเขาภาวนาใหพบบุศยรินทร แลวเขาก็ไดพบจริงๆ “พี่โชคไมรังเกียจคนที่เหลือแตตวั อยางแอมเหรอคะ เพราะ ใครๆ ก็รังเกียจแอมกันทั้งนั้น ไมวาจะเปนญาติคุณพอหรือคุณแม” เธอเขาใจสถานะทางครอบครัว ญาติของบุพการี และไม โกรธเคืองหรืออาฆาตแคน ที่พวกเขาไมแยแส ไมใสใจหลานสาวไร ที่อยูคนนี้ “ผมจะรังเกียจคุณหนูไดยังไงครับ ไมวาจะวันนี้หรือวันไหน ผมไมมีวันรังเกียจหรือทอดทิ้งคุณหนูแนนอนครับ จะอยูกับคุณหนู ไปจนกวาลมหายใจของผมจะหมดลง” เปนคํามั่นสัญญาที่ตราตรึงหัวใจดวงนอยๆ ของนกไรรังยิ่ง นัก เธอยิ้มบางๆ กับความสุขเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในจิตใจ“ขอบคุณพี่โชค มากคะ ขอบคุณมากจริงๆ” เธอพูดทั้งน้ําตา รอยยิ้มแหงความดีใจเกลื่อนเต็มดวงหนา “ถาคุณหนูแ อมไมรัง เกียจ คุณหนูแ อมไปอยูบานผมนะ ครับ” โชคอนันตเอยชวน เขาไมอาจปลอยใหบุศยรินทร สาวนอย

๕๐

อัญญาณี ออนตอโลก ตองเผชิญอยูบนโลกแสนโหดรายอยางเดียวดาย เธอ ออนแอเกินกวาที่จะยืนอยูบนขาของตัวเองเพียงลําพังได “แอมไมรังเกียจพี่โชคหรอกคะ ตอนนี้แอมจน แลวอาจจะ จนกว า พี่ โ ชคด ว ยซ้ํ า แอมกลั ว พี่ โ ชครั ง เกี ย จคนจนๆ เหลื อ แต ตัวอยางแอมมากกวาคะ” ตอนนี้สถานะของทั้งสอง ไมไดแตกตางกันเหมือนเมื่อกอน บุศยรินทรไมใชลูกผูดีมีเงิน ไมใชเจานายของเขาอีกตอไป เธอกลับ กลายเปนคนสิ้นไรไมตอก แมแตที่ซุกหัวนอนยังไมมี ตางกับโชค อนันตที่ยังมีบาน มีที่ทํามาหากิน ณ เวลานี้ เธอกลัวเขาจะรังเกียจ ตนมากกวา “ผมนะหรือจะรังเกียจคุณหนู ไมมีทางหรอกครับ ตราบ สิ้น ลมหายใจ ไมวาเวลาจะเปลี่ยนไปนานแคไ หน ผมก็คือทาสผู ซื่อสัตยของคุณหนูครับ” คําพูดประโยคนี้เรียกรอยยิ้มใหกับบุศยรินทรในทันที เธอรู ดีวาชายตรงหนารัก และภักดีกับ ครอบครัว ของเธอมากแคไ หน และเพิ่งมารูมากขึ้นไปวา ความซื้อสัตยของเขาหาที่เปรียบไมได “แลวครอบครัวของพี่โชคจะตอนรับแอมหรือคะ ถาหาก แอมไปอยูดวย” “ไมหรอกครับ เดี๋ยวผมจะอธิบายใหครอบครัวของผมฟง เองครับ” เขาตอบเสียงนุม หลบซอนสีหนาหนักใจไวภายใน การที่

๕๑

หัวใจใต้ปีกรัก พาเธอไปอยูรวมบานดวย โชคอนันตรูดีวา ตองมีคนเห็นดีดวยและ ไมเห็นดวย ซึ่งเขาจะจัดการพูดคุยกับคนที่ไมเห็นดวยนี้เอง “ถาอยางนั้นก็ไดคะ แอมจะไปอยูกับพี่โชคกอน จนกวา แอมจะหาที่อยูใหมได” เธอไมคิดจะพักพิงเขาไปตลอดชีวิต แมวา โชคอนันตจะเต็มใจก็ตาม “ครับคุณหนู” “พี่โชคคะ แอมวาพี่โชคอยาเรียกแอมวาคุณหนูเลยนะคะ ฟงแลวมันยังไงก็ไมรู แอมไมไดเปนเจานายของพี่แลวดวย เรียก แอมเฉยๆ ดีกวาคะ แลวเรียกตัวเองวาพี่แทนผมนะคะพี่โชค” เธอมีขอตอรอง ซึ่งอีกฝายก็ยอมรับตามคําพูดของเธอดวย “ไดครับแอม ไปบานพี่กันดีกวานะ บานพี่ถึงแมวาจะเล็ก และคับแคบ แตพี่สัญญาวาจะหาสิ่งที่ดีที่สุดเทาที่พี่จะหาได มาให แอมครับ” “ไมตองหาสิ่งที่ดีที่สุดใหแอมหรอกคะ ขอแคที่แหงนั้นมีพี่ โชคก็พอ เรื่องลําบากมันคือแบบทดสอบของแอม ที่แอมจะตอง เรียนรูและผานมันไปใหไดคะ” บุ ศ ย ริ น ทร ต ระหนั ก ในใจว า ตนเองจะต อ งเรี ย นรู บ ท ทดสอบของชีวิตในรูปแบบใหม รูปแบบที่ตนไมเคยพบพานมากอน และคิดวาตนเองจะผานพนมันไปใหได นับตั้งแตวนั นัน้ บุศยรินทรก็ ไดเรียนรูชีวิตอีกแบบ ที่เธอไมคิดวาจะไดประสบ

๕๒

อัญญาณี “แอมไปนั่ ง ตรงโน น ดี ก ว า นะครั บ ไม ต อ งช ว ยพี่ ห รอก เดี๋ยวมือแอมจะเลอะ” โชคอนันตเอยบอกคนที่อาสาชวยหยิบโนน หยิบนี่ให “ก็แอมอยากชวยนี่คะ เห็นพี่โชคเหนื่อยเพราะแอม แอม รูสึกไมดีเลย” เธอกลาวอยางเกรงใจเนื่องจากงานที่เขาทําอยูนั้นคือ ทําเตียงไมใหเธอ “พี่เต็มใจทําใหแอม พี่ไมเหนื่อยหรอก รูสึกมีพลังดวยซ้ํา” ทุกสิ่งทุกอยางที่ทําใหเธอ โชคอนันตไมรูจักเหนื่อย ตรงกัน ขามมันเหมือนมีพลังมากมายในกาย คําวาเหนื่อยปดทิ้งไปไดเลย คนฟงอยูยิ้มแปน ขวยเขินกับคําพูดระรื่นหู “ที่จริงแลวพี่ โชคไมนาเหนือ่ ยทําเตียงใหแอมเลย แอมนอนบนฟูกเหมือนเดิมก็ได คะ” ที่นอนที่เธอใชนอนทุกคืน จะเปนฟูกพับสามตอนยัดดวย นุน ไมมีเตียง โชคอนันตคิดจะซื้อ เตียงนอนใหบุศยรินทรตั้งแตแรก ที่เธอยายมาอยูบานของเขาแลว ทวาตอนนั้นเขาไมมีเงินมากพอ แตที่ทําให เพราะไดรับความอนุเคราะหเรื่องไมจากเสี่ยเลง เจาของ โรงไมที่เขาไปชวยยายบานเมื่อวันกอน ใหไมเนื้อดีและมีความหนา มากพอที่จะทําเตียงนอน เขาจึงไมลังเลที่จะนําไมเหลานั้นกลับบาน “พี่อยากใหแอมนอนสบายๆ ไงครับ แคนี้ไมลําบากเลย ทํา เตียงเสร็จ พี่จะไปซื้อที่นอนนุมๆ หนาๆ ใหแอมนอนนะ”

๕๓

หัวใจใต้ปีกรัก เขาเงยหนาบอกสาวรางเล็กที่นั่งไมหาง “ไมตองก็ไดพี่โชค เปลืองเงินเปลาๆ เอาฟูกเดิมก็ไดคะ” เธอคานดวยความเกรงใจ กลัวเขาจะเสียเงินเสียทองเพื่อ เธอมากเกินไป พาลใหคนที่ไมปรารถนาใหเธออยูที่นี่หมั่นไส และ อาจเพิ่มความไมพอใจมากยิ่งขึ้น “ไมเปลืองหรอก คาแรงที่พี่ไปชวยเสี่ยเลงยายบานไดมา หลายพันอยู เสี่ยเลง ใจดีใหทิป ทุกคนดวย พี่เลยกะวาจะไปซื้อที่ นอนนุมๆ ใหแอมนอน” คาแรงจากการไปชวยเสี่ยเลงยายบานนั้น นอยกวาเงินทิป หรือสินน้ําใจที่ไดมาหลายเทา รวมทั้งคาแรงและเงินพิเศษคือ สี่พัน บาท “แอมว า พี่ โ ชคเอาเงิ น ไปให พ อ กั บ แม พี่ โ ชคดี ก ว า นะคะ หรือไมก็ซื้อของใหทาน ดีกวามาซื้อใหแอม” น้ําเสียงและสีหนาของเธอนั้น เต็มไปดวยความไมสบายใจ “แอมไมตองหวงเรื่องนั้นนะ พี่ใหพอกับแมแลว สวนนี้พี่ เก็บไวใชจายเอง แอมสบายใจไดนะ” โชคอนันตเปรียบเสมือนหัวหนาครอบครัว เขาหนักเอาเบา สู ไ ม เ กี่ ย งงาน ขอให ไ ด เ งิ น เขาทํ า ได ทุ ก อย า ง ยกเว น เรื่ อ งผิ ด กฎหมายทุกประเภท ที่สายหนาปฏิเสธ แมวาจะไดเงินดีมากแค ไหนก็ตาม เงินรายไดพิเศษที่ไปชวยเสี่ยเลงยายบาน สวนหนึ่งเขา

๕๔

อัญญาณี มอบใหบิดามารดา สวนหนึ่งซื้อขาวสาร ของแหงเขาบาน และอีก สวนเขาเก็บเอาไวใชสวนตัว ฉะนั้นบุศยรินทรไมตองกลัวเลยวา จะ มีใครบนหรือตอวาเขา แตทวา สีห นาของบุศ ยริน ทร ก็ยังคงฉาบไปดว ยความไม สบายใจ “แตวา...” เสียงของเธอขาดหาย เมื่อเสียงเขาขัดขึ้น “ไมตองแตครับ พี่ทําเตียงเสร็จ เราออกไปซื้อที่นอนใหม กันนะ แอมจะไดไมปวดหลังไง พี่ไดยินแอมบนวาปวดหลังบอยๆ คราวนี้จะไดห ายเสียที” บุศยรินทรเคยนอนแตที่น อนมีคุณภาพ ราคาเรื อ นแสน พอมานอนฟู ก นุ น ที่ ไ ม มี ค วามนุ ม แข็ ง และไม ยืด หยุน ไปตามสรีระ ยามพลิกตัว ไปมา ก็ ตองมีอาการปวดหลั ง นอนไมสบายตัวบาง แลวบางครั้งเขาก็ไดยินเธอเปรยออกมาวาปวด หลัง โชคอนันตจึงคิดวาสาเหตุอาจมาจากที่นอน และนั่นคือเหตุผล ที่เขาทําเตียง และซื้อที่นอนใหมใหเธอ ซึ่งเขาก็เต็มใจทําทุกอยางใหเธอ “พี่โชคกลัวแอมนอนที่นอนไมสบายแลวปวดหลัง พี่โชคไม กลัวคนที่บานพี่โชคจะปวดหลังบางหรือคะ” เธอยังกลัววาจะเปนขี้ ปากของครอบครัวของเขา “ครอบครัวของพี่ เปนครอบครัวคนจน นอนเสื่อ นอนฟูก นุนมาตั้งแตไ หนแตไร มันเปน ความชิน แลว ถาใหไปนอนที่นอน นุมๆ ก็นอนไมหลับ” โชคอนันตตอบแลวพูดตอ

๕๕

หัวใจใต้ปีกรัก “แอมไมตองกลัวใครจะวาทั้งนั้น พี่บอกครอบครัวของพี่ แลว วาจะทําเตียงและซื้อที่นอนใหแอม แอมไมตองกังวลนะ” เขาบอกใหเธอสบายใจ ละทิ้งความกังวลทั้งปวง คําพูดของ เขาทําใหเธอสบายใจขึ้น และยอมรับความปรารถนาดีที่เขามีให “จริงๆ นะคะ พี่โชคบอกคนในบานแลวจริงๆ นะ” “จริงสิครับ พี่จะโกหกแอมทําไม” เขาพูดใหเธอสบายใจ “ถาอยางนั้นแอมตามใจพี่โชคคะ” ทั้ ง สองส ง ยิ้ ม แห ง มิ ต รไมตรี ใ ห กั น และกั น ถ า ยทอด ความรูสึกที่ทั้งคูมีตอกันใหอีกฝายไดรับรูทางแววตา แตไมกลาจะ เปดเผยความในใจดวยวาจา โดยไม รู ว า มี ส ายตาคู ห นึ่ ง จั บ จ อ งมาที่ ทั้ ง คู ต ลอดเวลา ใบหนาของคนมองฉายชัดถึงความไมพอใจ ดวงตาคูนั้นมองไปยัง รางของบุศยรินทรดวยความเกลียดชังสุดหัวใจ ตองการใหนกไรรัง คนนี้กระเด็นออกไปจากบานหลังนี้ทุกลมหายใจ “แมดูพี่โชคสิ พาคุณหนูตกยากไปซื้อที่นอนใหม แถมยังทํา เตียงนอนใหอีกนะแม เห็นแลวหมั่นไส ทีกับนองตัวเอง ใหนอนที่ นอนเกาๆ ไมเห็นจะซื้อใหบางเลย” จิ ต ตรี น อ งสาวของโชคอนั น ต เ ดิ น มาฟ อ งมารดา ที่ นั่ ง ทํากับขาวอยูในครัว น้ําเสียงของเธอนั้นบอกใหคนฟงรูวา กําลัง อิจฉาริษยาบุศยรินทรอยางออกนอกหนา

๕๖

อัญญาณี “โชคบอกแมแลววาจะซื้อที่นอนใหมใหหนูแอม แลวแมก็ ไมเ ห็น ว ามั น จะเปน เรื่ องใหญเ รื่อ งโตอะไรเลย แกอยา มาทํ าตั ว เหมือนนางอิจฉาในละครหนอยเลย” ผูเปนแมตอบกลับลูกสาวโดยไมมองหนา สนใจอยูกับหมอ แกงสมผักรวมบนเตาเจาของคําพูดริษยากระแทกตัวลงนั่งบนพื้น ครัวใกลรางของมารดา “โธแม แทนที่จะเขาขางกันละไมมีเลย ไปเขาขางคนอื่น แบบนี้ไมกลัวลูกตัวเองจะเสียใจหรือไง” จิตตรีพูดเสียงแข็ง สีหนา บึ้งบูด นภาละสายตาจากหมอแกงสม หันมามองลูกสาวคนเล็กที่ นั่งหนาตาบอกบุญไมรับ “แมไมไดเขาขางใคร แมพูดไปตามความ จริง” “ความจริ ง อะไร” ลู ก สาวจอมเอาแต ใ จแหวทั น ควั น “ความจริงที่วาจะตองเลี้ยงดูปูเสื่อมันอยางดีหรือไง ตองตอบแทน บุญคุณ พะเนาพะนอมันไปตลอดชีวิตอยางนั้นเหรอ เห็นแลวมัน หงุดหงิดใจพิกล” นภามองหนาจิตตรีตาขุน ไมพอใจกับคําพูดไรซึ่งจิตสํานึก ของคําวา บุญคุณ หากเกรียงไกรไมชวยโชคอนันตในวันนั้น วันที่ ลูกชายของนางถูกรถกระบะพุงชนแลวหนี ปลอยใหรางของคนถูก ชนนอนจมกองเลือด มีแตคนมุงดู ไมมีใครชวยเหลือสงโรงพยาบาล

๕๗

หัวใจใต้ปีกรัก รอความชวยเหลือจากมูลนิธเิ ทานัน้ โชคดีที่วา เกรียงไกรขับรถผาน มาพอดี จึงเขาชวยเหลือ โดยไมกลัววารถยนตราคาแพงของตนเอง จะเปรอะคราบเลื อ ด ก อ นที่ เ กรี ย งไกรจะพาโชคอนั น ต ไ ปส ง โรงพยาบาล และออกคาใชจายใหหมดทุกอยาง เนื่องจากคูกรณีหนี ไป ซึ่งเกรียงไกรไมจําเปนตองทําเชนนั้นก็ได แตเขาทํา เพราะเห็น แกมนุษยธรรม โชคอนั น ต เ หมื อ นได รั บ ชี วิ ต ใหม ไม แ ปลกที่ เ ขาจะ จงรักภักดีและซื่อสัตยตอ เกรียงไกร อีกทั้งผูมีพระคุณคนนี้ ยังใหเขา ไปทํางานที่บานในตําแหนงคนขับรถ ลูก ชายของนางจึง รัก ทุก คนในครอบครัว ของเกรีย งไกร บุคคลที่มีบุญคุณใหญหลวง โดยเฉพาะผูหญิงที่ชื่อบุศยรินทร หญิง สาวที่โชคอนันตรักปานดวงใจ เมื่อเธอลําบาก ไรที่พึ่งพิง โชคอนันต จึงยื่นมือเขาชวยเหลือ เพื่อทดแทนบุญคุณ ซึ่งนภาก็เห็นดวยกับ การกระทําของลูกชาย “แมรูนะวาเอ็งไมชอบหนูแอม แตขอใหรูไววา ถาไมมีพอ ของหนูแอมก็ไมมีพี่ชายแกในวันนี้ หัดสํานึกในบุญคุณของคนอื่นซะ บาง ไมใชนึกถึงแตตัวเอง อีกอยางหนูแอมก็ไมไดอยูเฉยๆ ชวยแม ทํางานบานบาง ลางจานบาง ไมเหมือนเอ็งหรอก ที่กินขาวเสร็จก็ เปดกนหนี ไมรูจักชวยทํางานบานเหมือนหนูแอม”คนถูกยอนกลับ หนาบึ้งกวาเดิม แตก็ยังเถียงสู “ชวยทํางานบานเนี่ยนะ กวาดบานก็

๕๘

อัญญาณี ไมสะอาด แมก็ตองมากวาดซ้ําอยูดี ถูบานดวยมือก็ไมไดเจ็บเขา ตองวิ่งโลไปซื้อไมม็อบมาถูบาน ลางจาน จานก็ราว ลางแกว แกวก็ แตก ไมรูวาชวยหรือวาทําลายกันแน ยังจะมาสรรเสริญกันอยูได” “แตมันก็ยังดีกวาคนที่ทําเปน แลวไมทําเหมือนเอ็งนะ เอ็ง เคยชวยทํางานบางหรือเปลา กลับมาจากทํางานก็แหกปากหาแต ของกิน กินเสร็จก็ถลกกนหนี ไมเก็บจานชาม แมตองมานั่งเปนขี้ขา คอยเก็บใหเอ็ง เสื้อผากางเกงนง กางเกงในก็ไมเคยซัก ทิ้งไวใหอีแก อยางแมคอยซักให ทีหลังจะวาคนอื่น หัดดูตัวเองบางนะนังปู” ผูเปนแมต อกหนาลูกสาวคนเล็ก คนอีกฝายสะอึกไปพัก ใหญ เนื่องจากคําพูดของผูเปน แมนั้น ลวนแลวแตเปนความจริง เธอไมเคยชวยมารดาทํางานบานเลย แมแตจะคิดยังไมเคยมี “โธแม ก็คนมันเหนื่อยนี่ กลับมาจากทํางานก็ไมมแี รงจะทํา อะไรแลว แมมาวาหนูแบบนี้ หนูวาแมไปวายายคุณหนูตกยายนั่น ดีกวา คนอะไรหมาเลียตูดไมถึงแลว ไมรูจักหัดทํางานทําการบาง งานโรงงานแถวนี้มีถมไป เลือกสักที่สิ ไมใชมาอยูที่นี่ฟรีๆ ใหพี่โชค เลี้ยงอยูได เมียก็ไมใช เปนแคคนอาศัยแทๆ แตเจาของบานแตะ ตองไมได หมั่นไสจริงๆ” จิตตรีบนอุบ เธอยอมรับวาทั้งเกลียดและอิจฉาบุศยรินทร ที่ผูเปนแมกับพี่ชายเอาอกเอาใจยิ่งกวาเธอ ซึ่งเปนคนในครอบครัว เธอจึงตั้งแงรังเกียจและพูดจาเสียดสีบุศยรินทรทุกครั้งที่มีโอกาส

๕๙

หัวใจใต้ปีกรัก “แมวานะ เอ็งอยายุงเรื่องหนูแอมเลย ปลอยใหเปนหนาที่ ของโชคเถอะ อีกอยางนะ โชคก็ไมไดมาแบมือขอเงินแกไปเลี้ยงดู หนูแอมดวย เพราะฉะนั้นสงบปากสงบคําซะบาง ถาไมพูด ก็ไมมี ใครหาวาเอ็งเปนใบหรอก” มารดาปราม ไมอยากฟงคําพูดเชิงริษยาของลูกสาวคนเล็ก มากนัก “หรือวาเอ็งอิจฉา ที่โชคไมซื้อของที่เอ็งตองการให ถึงไดมา พูดพลามอยางนี้” นภาดักทางอยางรูทัน “โอย! ใครบอกวาหนูอิจฉา” คนที่ถูกดักทางรีบตอบสวน “หนูมีงานทํา มีเงินซื้อเองได ไมตองพึ่งเงินพี่โชคหรอกแม กะอีแคที่ นอน ทําไมหนูจะไมมีปญญาซื้อ” “แมจะบอกอะไรเอ็งอยางนึงนะ หนูแอมไมเคยเรียกรอง อะไรจากโชคเลย โชคมันเต็มใจทําทุกอยางให เพราะวาพี่ชายเอ็ง รักหนูแ อม ทุกคนเขามองออก มีแ ตเอ็ง เทานั้นแหละที่ถูกความ อิจฉามันบังตา จนไมรูอะไร” นภาบอกเหตุ ผ ลสํ า คั ญ ที่ โ ชคอนั น ต ทํ า เพื่ อ บุ ศ ย ริ น ทร นอกเหนือจากบุญ คุณ จิต ตรีต าโต เมื่อรูวาพี่ชายรักคนที่ตนเอง เกลียดชัง แลวกําลังจะขึ้นแทนเปนพี่สะใภของตน ในเวลาอันใกลนี้ อีกดวย คิดแลวเธอก็รอนรุมไปดวยความไมชอบใจเพิ่มเทาทวีคูณ “แมวาอะไรนะ พี่โชครักยายคุณหนูตกยากเหรอ” จิตตรี ถามมารดาเสียงสูง ถามย้ําเพื่อความมั่นใจ ๖๐

อัญญาณี “ก็เออสิวะ โชคบอกแมเอง แลวแมคิดวาจะไดหนูแอมมา เปนสะใภของแมเร็วๆ นี้ดวย” นภาใหการสนับสนุนเรื่องนี้เต็มที่ นางเองก็รักและเอ็น ดู บุศยริน ทรอยูแลว หากจะขึ้น มาอยูในตําแหนงลูกสะใภข องนาง นางก็ยินดี แตสําหรับจิตตรีไมมีวันยินดีเด็ดขาด “ถาพี่โชคเอามันเปน เมียละก็ หนูจะไมอยูบานนี้ หนูจะหนีไปอยูที่อื่น ใหมันรูกันไป วาพี่ โชคจะเลือกใคร ระหวางหนูที่เปนนอง กับยายคุณหนูตกยากที่เปน คนอื่น” จิตตรีพูดจบก็ลุกพรวดขึ้นยืน เดินจ้ําอาวออกไปจากครัว ดวยอารมณไมสูดี แถมยังพกพาความริษยา เกลียดชังไปดวยอยาง มากมาย นภามองตามหลังลูกสาวจอมเอาแตใจพลางสายหนา นางรู ฤทธิ์เดชลูกสาวคนนี้ดี วามีมากแคไหน ไมไดดั่งใจก็ตองวิ่งแจนไป ฟองนพพรผูเปนพอ งานนี้ก็คงไมพลาดอีกเชนกัน ความรักของโชคอนันตกับบุศยรินทร กําลังจะมีขวากหนาม ใหญกางกั้น

ราวหาโมงเย็นของวันเดียวกัน รถตุกตุกคันหนึง่ แลนมาจอด หนาบานของโชคอนันต ทายรถคันดังกลาว มีที่นอนขนาด 3.5 ฟุต

๖๑

หัวใจใต้ปีกรัก มั ด อย า งแน น หนา กั น ตกหล น ลงบนถนน ก อ นที่ โ ชคอนั น ต กั บ คนขับรถจะชวยกันแบกที่นอนเขาไปในบาน โดยมีรางอรชรของ บุศยรินทรถือถุงหลายใบ เดินตามหลังมา “ขอบคุณมากครับพี่” โชคอนันตเอยขอบคุณ พี่คนขับรถตุกตุกที่มาชวยเขายกที่ นอนเขามาไวในบาน เสร็จสรรพก็จายเงินคารถให “ใหแอมชวยนะคะ พี่โชค” เธอเสนอตัว เมื่อเห็นเขากําลัง จะยกที่นอนคนเดียว “ไมตองครับ พี่ยกไหว แอมเอาของไปใหแมพี่ดีกวานะ” โชคอนันตเอยบอกบุศยรินทร ขณะที่ตนกําลังยกที่นอนขึ้น ไปชั้นสองของบานเพียงคนเดียว “พี่โชคยกไหวเหรอคะ” หญิงสาวถามดวยความเปนหวง “ยกคนเดี ย วเกิ ด ผิ ด ท า ผิ ด ทาง หลั ง จะยอกนะคะ ให แ อมช ว ย ดีกวา” “ไมเปนไรครับ คอยๆ ยกไมรีบรอน หลังพี่ไมยอกหรอก” โชคอนัน ตยืน กรานคําเดิม “แอมเอาของไปใหแ มดีกวา ทางนี้พี่ จัดการเอง” “ก็ไดคะพี่โชค แตพี่โชคคอยๆ ยกที่นอนนะคะ” เธอไมวาย เปนหวงเขา “ครับ รูแ ลวครับ”

๖๒

อัญญาณี “แอมจะเตรียมกับขาวใหพี่โชคนะคะ พี่โชคลงมาจะไดกิน ขาวเลย” บุศยรินทรพูดจบก็เดินเขาไปในครัวเล็กๆ ที่อยูหลังบาน “ปาคะ พี่โชคซื้อของสดมาใหคะ มีเนื้อหมู เนื้อไก และก็ ผักอีกหลายอยางคะ” บุศยรินทรวางถุง ในมือลงบนโตะไมเกาๆ แต ยังดูแข็งแรง “เดี๋ยวแอมเอาใสตูเย็นเลยนะคะปา” “ไมตองหรอกหนูแอม ปาจัดการเองดีกวานะ” นภาที่นั่งเด็ดผักบุงจีนลุกขึ้นยืน กาวเดินมาหาอีกฝาย กอน จะเปดถุงพลาสติกหยิบเนื้อสัตวไปใสในตูเย็นบุศยรินทรกําลังชวย นภานําอาหารสดออกจากถุง ทวาเสียงหนึ่งพลันใหมือเธอชะงัก “แมนี่ก็กระไรนะ คุณหนูแอมอุตสาหอาสาชวยก็ไมยอมให เขาชวย ระวังเถอะ คุณหนูของแมจะเปนงอย” จิตตรีที่เดินตามหลังบุศยรินทรมาเอยขึ้น ไมสนใจวาคนที่ เธอพูดกระทบจะรูสึกยังไง “เอ็งไมเห็นหรือไงวา คุณหนูกําลังชวยแมอยู” นภาแหวใส ลูกสาวคนเล็ก “เอ็งละ จะอาสามาชวยแมไหม หรือวาจะยืนแหก ปากวากระทบคนอื่นอยูต รงนั้น ”คนถูกวากลับหนาตึง มองหนา บุศยรินทรเขม็ง แตไมยอมแพ “คุณหนูของแมนี่มีบุญจริงๆ นะ สงสัยชาติที่แลวคงทําบุญ มาเยอะ ชาตินี้พอตกยากก็มีคนชวยเหลือ มีคนคอยปกปอง มีคน เอาอกเอาใจ ไมตองทํางานก็ไมมคี นบน ไมมีคนวา ไมเหมือนฉันเลย

๖๓

หัวใจใต้ปีกรัก เปนลูกเปนนองสาวแทๆ ยัง ไมถูกเอาใจ ซื้อโนน ซื้อนี่ใหบางเลย เวลาตกงานก็บนๆ ใหออกไปหางานทํา อยางนี้มันสองมาตรฐาน ชัดๆ” จิตตรีเหน็บบุศยรินทรที่เอาแตนิ่งเฉย ไมโตตอบใดๆ แต ทวาในใจก็รูสึกเจ็บไมนอย ในบานหลังนี้ ดีกับเธอทุกคน ยกเวน จิตตรีที่ตั้งแงรังเกียจ ตั้งแตวันแรกที่เธอเขามาอยูในบานหลังนี้ และ อีกคนคือนพพรบิดาของโชคอนันต แมวานพพรจะไมพูด ไมวา หรือ มีความคิดเห็นใดๆ กับการที่บุศยรินทรเขามาอยูในบาน ทวาคนมา อาศัยใบบุญก็รูเต็มอกวา ในสายตานิ่งเฉย แฝงไวซึ่งความไมพอใจ บุศยรินทรคิดวา การที่ตนเงียบและไมตอบโตจะเปนการดี กับทุกคน โดยเฉพาะโชคอนั น ต เพราะเขาจะได ไ มตองแบกรั บ ความอึดอัดไปกับเธอดวย ถึงอยางไรเสียจิตตรีก็เปนนองสาว สวน เธอเปนเพียงคนอื่น แคคนในครอบครัวนี้ใหเธออาศัยอยู ก็นับวา บุญโขแลว “เอ็ง นี่ ป ากมากจริง ๆ เลย” นภาเอื้อมมือ ไปควา มะเขื อ เปราะตม เขวี้ยงไปยังรางของสาวปากมาก ที่เอี้ยวตัวหลบไดอยาง หวุดหวิด “ปากวางนัก ก็ไปหาขาวกินไป แลวถาขืนยังพูดมากอีก ละก็ แมจะเอาสากแพนกบาลเลยคอยดู” ทาทางจริงจังของคนเปนแม ทําใหคนเปนลูกหนาหงิกงอ สงสายตาไมพอใจไปยังบุศยรินทรที่หลบสายตาคูนั้น

๖๔

อัญญาณี “ฝากเอาไวกอนเถอะ ยายคุณหนูตกยาก” พูดจบก็สะบัด หนา สะบัดตัวเดินออกไปจากบานทันที “อยาไปสนใจปากปูมันเลยนะคุณหนู มันก็แวดๆ ไปตาม เรื่องของมัน” นภาหันมาพูดกับบุศยรินทร น้ําเสียงชางแตกตางเวลาพูด กับจิตตรีเหลือเกิน “แตมัน ก็นา จะจริง ตามที่ปูพูด นะคะปา แอมเปน คนอื่ น แทๆ แตปากับ พี่โ ชคก็ดูแ ล เอาใจใสแ อมเปน อยางดี แลว ที่ปูไ ม พอใจแอมมากขึ้น อาจจะเปนเพราะพี่โชคซื้อที่นอนใหมใหแอม แต ไมซื้อใหปู” เธอพูดเสียงเนือยเศรา ความรูสึกผิดฉายชัดบนใบหนา “มันก็อิจฉาคนไปทั่วอยางนี้แหละ ปูเปนลูกปา ทําไมปาจะ ไมรูละ ไมตองเปนกังวลอะไรทั้งนั้น สิ่งที่โชคทําใหคุณหนู เปนเรื่อง ที่โชคเต็มใจทั้งสิ้น เชื่อปานะคุณหนู” นภาพูดใหบุศยรินทรหายความกังวลใจ ทวาเธอไมอาจหาย จากอาการเหลานั้นได เปนเพราะบางคําพูดของจิตตรีลวนเปนเรื่อง จริง เธออยูบานหลังนี้เฉยๆ โดยไมไดทํางาน หยิบจับทํางานบาน เล็กๆ นอยๆเทาที่พอจะทําได นอกนั้นก็นั่งอานหนังสือบาง ดูทีวี บาง รอโชคอนันตกลับมาเทานั้น นึกแลวก็ละอายใจ ตางกับคนอื่น ในบาน ที่ตองปากกัดตีนถีบ ทํางานไมเวนวัน

๖๕

หัวใจใต้ปีกรัก “คะปา” ปากกับใจของบุศยรินทรไมตรงกัน เธอกําลังคิด วา หากตนเองอยูแ บบนี้ ไมชว ยเหลื อผูใหที่อยูอาศัย แนน อนที่ ตนเองจะตองตกเปนขี้ปากของคนรอบขาง โดยเฉพาะจิตตรีที่ตอง กระแนะกระแหนเธอไปตลอด เห็ น ที บุ ศ ย ริ น ทร ต อ งหางานทํ า เพื่อที่ใครจะไดไมมาดูถูกตน

หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ โชคอนันตก็เดินออกไปยัง นอกบาน เพื่อซอมมอเตอรไซคคันเกาแก ที่ตนใชมากวาสิบป เขา ยังไมทันจะทรุดกายลงนั่งขางรถสองลอคูใจ เสียงหวานจับใจของ บุศยรินทรก็ดังขึ้น “พี่โชคคะ” คนถูกเรียกหันมามองตนเสียง “วาไงครับแอม” “แอมมีเรื่องจะคุยกับพี่โชคคะ” เธอพูดพรอมกับหยอนกายนั่งบนเกาอี้ตัวยาว เขาจึงเดินมา นั่งเคียงขางสาวรางเล็ก “มีอะไรครับแอม” “แอมอยากทํางานคะพี่โชค”ใบหนาของคูสนทนาชักสีหนา สงสัยระคนตกใจ“แอมอยากทําจริงๆ นะคะใหแอมทํางานนะคะพี่ โชค” ๖๖

อัญญาณี “ทําไมละครับ อยูๆ ทําไมแอมถึงอยากทํางานขึ้นมา หรือ วามีใครพูดอะไรใหแอมไมสบายใจ ถามีบอกพี่ไดนะ อยาเก็บไวคน เดียว” โชคอนันตดักทางถาม “เปลาหรอกคะ แอมแคอยากทํางานหาเงินเองบาง แอม อยูอยางนี้แลดูเหมือนคนไมมีคุณคานะคะ คุณพอสอนแอมไววา คา ของคนคือการทํางาน ทําตนใหเปนประโยชน ไมใชดีเอาแตใชเงิน หายใจทิ้งไปวันๆ อยางไมมีคุณคา แอมเลยอยากหางานทําคะ อีก อยางเงินคาแรงของแอมจะไดมาชวยคาใชจายในบานดวยคะ” บุศยรินทรใหเหตุผลที่ทําใหเขาไมคิดวา มีบุคคลในบานพูด ใหเธอคิดและทําเชนนี้ “แอมก็ไมไ ดอยูบานพี่เฉยๆ นี่ ชวยแมพี่ทํางานบาน ทํา โนนทํานี่บอยๆ อยางนี้แลวจะเรียกวา หายใจทิ้งไปวันๆ ไดยังไง ครับ อยาคิดมากนะ คิดมากเดี๋ยวจะปวดหัว” โชคอนันตพูดเสียงนุมนวล แลวคําพูดของเขาก็ทําใหเธอรู วา เขาไมปรารถนาใหเธอไปทํางานนอกบาน บุศยรินทรใหเหตุผลที่ จะทําใหเขา ยอม โดยไมมีขอแม “แตมันไมเหมือนกันคะ การที่แอมไดทํางาน หมายถึงงาน ที่ไดเงิน มันก็สงผลดีกับแอมหลายอยาง ใหแอมไดเรียนรูชีวิตใน แบบที่ไมเคยรู ไดรูวาเงินที่ไดมาจากน้ําพักน้ําแรงของตัวเอง มันมี คุณคามากแคไหน และจะเปนความภูมิใจของแอมดวยคะ ที่สําคัญ

๖๗

หัวใจใต้ปีกรัก การทํางานจะสอนใหแอมเขมแข็ง ยืนอยูดวยลําแขงของตัวเอง คุณ พอคุณแมที่อยูบ นสวรรคคงจะภูมิใจในตัว แอม ที่แอมอยูไ ดดว ย ตัวเอง ไมเปนภาระของใคร นี่คือเหตุผลที่แอมตองการทํางานคะ” เธอหยุดพูดชั่วคราว สงสายตาออนวอนกอนจะใหเหตุผล กับโชคอนันตตอ “แตถาพี่โชคไมใหแอมทํางาน แอมจะไมรูถึงความเขมแข็ง ที่แทจริง อยูอยางคนออนแอและมีคนเอาอกเอาใจ แลวถาวันหนึ่ง วัน ใดที่ แ อมไม มีพี่โ ชค แอมจะอยูในโลกนี้ไ ดยั งไงคะ ให แ อมได เรียนรูชีวิตเหมือนคนทั่วไปเถอะคะ อยามองแอมวาเปนคุณหนูอีก เลย” คําคานของโชคอนั น ตห มดไป เมื่อไดยิน คําพูด ของคนที่ อยากทํางานที่เต็ม ไปดว ยเหตุผล โลกของเธอไมกวางนัก อยูใน กรอบมาโดยตลอด พอสิ้นบิดามารดาเธอก็กลายเปนนกนอยโบก โบยบินทามกลางทองนภากวางใหญ กอนที่เขาจะโอบอุมนกนอย ตัวนี้มาอยูดวย แทนที่ เ ขาจะสอนให เ ธอเรี ย นรู โ ลกกลมๆ แสนวุ น วาย เพื่ อที่ จ ะใหป ก ของนกนอ ยแข็ ง แรง พรอ มเผชิญ กั บ ลมแรงและ อุปสรรคตางๆ เขากลับนําเธอมาใสไวในกรงอีกครั้ง เลี้ยงดูปูเสื่อ ตามอรรถภาพ ไมไดสอนใหอยูไดดวยตัวเอง ทวาตอนนี้เห็นทีเขา ตองคิดใหมเสียแลว

๖๘

อัญญาณี “งั้นพี่จะหางานใหแอมนะ” คําตอบของโชคอนันต เรียก รอยยิ้มสวยแตงแตมบนดวงหนางามทันที “ขอบคุณพี่โชคมากคะ แอมรักพี่โชคที่สุดในโลกเลย” บุ ศ ย ริ น ทร ห น า แดงซ า น เมื่ อ รู ว า ตั ว เองปล อ ยไก ตั ว โต ออกไป ดันไปบอกรักเขาโดยไมรูตัว ใครบางละจะไมเขิน ไมอาย เธอยิ้มเขิน หลบสายตาออนโยนและเต็มเปยมไปดว ยความรูสึก บางอยาง คนฟงอยูยิ้มทั้งใบหนาและดวงตา เอื้อมมือมากุมมือเล็ก กระชับบีบเบาๆ มองดวงหนาเกลี้ยงเกลาของคนที่เขารักสุดหัวใจ ดวยความรักทั้งหมดที่มี “พี่ก็รักแอมครับ และสัญญาวาจะดูแลแอมตลอดไป” บุศยริน ทรยิ่ง เขินหนัก ใบหนารอนผะผาว หัว ใจกระตุก และเต น ถี่ แ รง มี ค วามตื่ น เต น เข า มาด ว ย เธอไม รู ห รอกว า ความหมายของคําวา รัก ที่ เขาเอยออกมานั้น จะรัก เธอแบบใด แบบพี่แบบนองหรือแบบชูสาว แตเธอก็ขอคิดไปเองวา โชคอนันต คิดแบบเธออยางหลัง คิดแบบนี้ความเขินอายยิ่งแทรกขึ้นตามหนา ตามตัว “เรามาชวยกันซอมตาแกดีกวาคะ พรุงนี้พี่โชคตองใชมัน ไมใชเหรอคะ”เธอเปลี่ยนเรื่องแกเขิน ลุกขึ้นไปทรุดกายนั่งบนเกาอี้ ตัวเล็กขางกลองเครื่องมือ โชคอนันตยิ้มใหญกับความนารักนาชัง

๖๙

หัวใจใต้ปีกรัก ของอดีตเจานายสาว กอนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งบนเกาอี้ตัวเล็กอีกตัว ใกลรางเล็ก จากนั้นเขาก็ลงมือซอม ตาแกนามของมอเตอรไซคคู กายมาหลายป

หาวันตอมา นพพรถือกระเปาใบเกงเดินเขามาในบาน หลังจากที่เขา ออกไปทํ างานตา งจัง หวัด รว มยี่สิบ วัน สีห นา ของนพพรคอนขา ง เครงเครียดและมีความหนักใจแทรก “อาวตาพร ทําไมถึง กลั บ เร็ว ล ะ ไหนบอกวาจะกลับ สิ้ น เดือนไง” นภาภรรยาคูทุกขคูยากทักสามีวางไมกวาดในมือลงบน พื้นแลวเดินมาหานพพร คนถูกทักวางกระเปาลงบนพื้น กระแทกตัวนั่งบนเกาอี้โยก ตัว โปรด เอนกายพิง พนัก วางศีรษะลงบนพนักดานบน หลับ ตา พลางถอนหายใจ ไมยอมตอบคําถามของภรรยา “แกเปนอะไรตาพร” นภารับรูไดถึงความผิดปกติของสามี ที่แปลกกวาทุกครั้งที่ กลับมาบาน นางจึงเอยถามใหคลายความสงสัย “ขาตกงานแลวนะ” นพพรพูดสั้นๆ ไดใจความ และเรียก ความตกใจใหกับคนฟงไมนอย ๗๐

อัญญาณี “หา! วาไงนะ” นภารองเสียงหลง “แกตกงานเหรอ มัน เปนไปไดยังไงวะ” “มันเปนไปแลวนะสิ เสี่ยหาญเชิดเงินคารับเหมาที่เขาจาย มาสี่ที่ไปหมดเลย คาแรงที่ทําก็ไมได พวกขามารูเมื่อวานซืนนี้เอง” เสี่ ย หาญคื อ ผู รั บ เหมาก อ สร า งที่ รั บ งานก อ สร า งทั่ ว ราชอาณาจักร ตอนนี้เสี่ยหาญมีงานรับเหมาทั้งหมดรวมสี่ที่ ในสี่ จังหวัดคือ อุดรธานี ลําปาง เชียงรายและเพชรบุรี มูลคาของงานๆ หนึ่งประมาณหาลานบาท เมื่อสามวันกอนเสี่ยหาญเพิ่งไดรับเงิน คาจางในการรับเหมางวดสุดทาย พรอมกันทั้งสี่งาน เนื่องจากงาน ดําเนินการไปกวาแปดสิบเปอรเซ็นต ทวาไมมีใครคาดคิดวา เสี่ย หาญพอไดเงินแลวจะเชิดหนีไป ไมนํามาจายคาวัสดุกอสราง และ ไมจายคาจางคนงานอีกดวย “แนใจเหรอวาเสี่ยหาญหนี บางทีเสี่ยอาจจะไปธุระที่อื่น โดยที่ไมบอกใครก็ไดนะ” นภายังคิดในทางที่ดี “ตอนแรกขาก็คิดอยางนั้น แตที่มั่นใจเพราะเมียเสี่ยเปนคน บอกเองวา เสี่ยหาญติดหนี้การพนันบอนรวมยี่สิบลาน เอาบานไป จํานอง เอารถไปขายหมด สมบัติที่เสี่ยเคยมีก็หมดเกลี้ยง ตอนนี้ เลยหนี เ จ า หนี้ ไ ปอยู ไ หนก็ ไ ม รู ทิ้ ง ลู ก ทิ้ ง เมี ย ไว ที่ บ า น ปล อ ยให เจาหนี้ถือมีดถือปนมาทวงหนี้” นพพรขยายความเขาใจใหนภาไดรับรูมากขึ้น

๗๑

หัวใจใต้ปีกรัก “เสี่ ยหาญติด หนี้ก ารพนัน เหรอ” นภายอ นถามเสีย งสู ง “ถึงขนาดทิ้งลูกทิ้งเมียเลยหรือ” “ก็ใชนะสิ ปานนี้เมียกับลูกเสี่ยหาญก็คงเปดแลวเหมือนกัน ใครจะอยูใหมันขมขูจนขนหัวลุก เปนขาๆ ก็เปดตูดหนีวะ” เปนใครๆ ก็คงอยูไมไหว ถึงขนาดมีชายฉกรรจถืออาวุธครบ มือมาทวงเงินถึงบาน ขวัญผวาไปเปนแถบๆ แลวอยางนี้จะอยูบาน ไหวไดอยางไร เก็บขาวของหนีละไมดีกวาหรือ “เฮอ!” นภาถอนหายใจเฮือกใหญ “แลวทีนี้จะทํายังไงละ มาตกงานตอนแกซะอยางนั้น” ครอบครั ว ของนภามี หัว แรงใหญ คือ โชคอนัน ต สว นเงิ น รายไดของนพพรแมวาไมมากแตก็พอมาซื้อขาวสารอาหารแหงทิ้ง ไวในบาน เงินรายไดของนภาพรลูกสาวคนที่สองกับขจรผูเปนสามี ไมตองพูดถึง ไมไดกระเด็นมาใหนางไวใชจายภายในบาน แมแตคา น้ําคาไฟยังไมคิดจะชวยเลย สวนจิตตรีไมตองพูดถึง เงินก็ไมเคยให เชนกัน และบางครั้งก็มาขอเสียสวนใหญอีกดวย การที่นพพรตก งานในวัยหาสิบเกาป สงผลถึงครอบครัวไมนอย “ขาวาจะหาขับแท็กซี่ หักคาแกส คาเชารถ ยังเหลือเงิน เขาบานบาง” ตลอดทางที่นั่งรถกลับบาน เขาก็นั่งคิดถึงชองทางทํา มาหากิน อายุมากอยางเขาจะไปทําอะไรได นอกจากงานรับเหมา ตางๆ แตก็ตองคิดหนักอีก เพราะการเริ่มตนงานใหมดวยอายุหาสิบ ๗๒

อัญญาณี เกาป คงไมมีที่ใดรับ และแลวอาชีพหนึ่งก็แวบเขามาในสมอง เมื่อ สายตาของเขาไปปะทะกับรถแท็กซี่พอดิบพอดี “เชาแท็กซี่ก็ตองใชเงินนะ ไหนจะคาวางมัดจํา คานั่นคานี่ อีก จะเอาเงินที่ไหน” นภาบนกับสามี การขับแท็กซี่จริงอยูที่ใครก็ขับได เพียงแค มีเงินมัดจํา ซึ่งมันก็หลายพันอยู เงินคาจางของนพพรก็ไมได แลว อยางนี้จะนําเงินที่ไหนไปวางไวเปนคามัดจํากับอูรถแท็กซี่ “โชคมันคงมี ไปเอาที่โชคกอนก็ได” นพพรมองไมเห็นใคร นอกจากลูกชายคนโต “ถามันไมเอาเงินไปประเคนใหคนอื่นหมด นะ เงินแคนี้มันตองมีใหพอสิ” กอ นจะพู ด ดั ก ทาง สีห น า ของนภาไม พ อใจทั น ทีที่ ไ ด ยิ น ประโยคนี้ จึงสวนกลับทันควัน “แกพูดอยางนี้หมายความวายังไง ปูมันคาบเอาขาวอะไร ไปบอกแก” นภาเอยถามสามีทันควัน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในบาน ระหวางที่นพพรไปทํางานตางจังหวัด ไมมีทางรูถึงหูสามีไดแนนอน นอกเสียจากมีคนโทรศัพทไปบอกเลาเรื่องราวตางๆ และคนๆ นั้นก็ มีคนเดียวคือ จิตตรี “แลวมันจริงไหมละ โชคมันซื้อที่นอนใหแอม แตไมซื้อให น อ ง แกคิ ด ว า มั น ถู ก แล ว เหรอ” นพพรที่ รั ก และเข า ข า งจิ ต ตรี มากกวาทุกคน แยงแทนลูกสาวสุดที่รัก

๗๓

หัวใจใต้ปีกรัก “มัน เปน เรื่องจริง” นภาตอบกลับ ยอมรับวาคําพูด ของ สามีนั้นถูกตอง แตนางก็ใหเหตุผลกับคูชีวิตเชนกัน “แตมันก็เปนเรื่องของโชค มันจะซื้อของใหหนูแอมก็ไมใช เรื่องแปลกเพราะมันรักของมัน อีกอยางมันก็ไมไดไปขอเงินใครใน บานดวย มันใชเงินน้ําพักน้ําแรงของมันเองแลวเรื่องที่ไมไดซื้ออะไร ใหปู แกรูไดยังไงวาไมซื้อ ปูมันคงไมไดบอกแกสิวา กอนหนานี้มัน ขอเงินโชคไปซื้อเสื้อผา ทั้งที่เงินมันก็เพิ่งออกแตไมยอมควักซื้อเอง แกไดยินอยางนี้แลว แกจะวาเหน็บโชคมันรึเปลา” นภาใสสามีชุดใหญ นางเหลืออดกับลูกสาวคนเล็กมากขึ้น ทุกวัน อิจฉาริษยาก็ที่หนึ่ง ชางฟองไมเปนรองใคร แถมบางครั้งยัง ใสสีตีไขจนคนอื่น เขาทะเลาะกันมานักตอนัก ทุกคนรูนิสัยจิตตรี ยกเวนนพพรที่เขาขางตะพึดตะพือ “แตถาแอมไมมาอยูที่นี่ ปูก็คงไมนอยอกนอยใจพี่มันถึงขั้น โทรมาฟองขาหรอก มันถึงที่สุดแลวถึงไดโทรมาระบายกับขา แกก็ เขาขางคนอื่นอยูได ทีลูกตองเองวาเอาๆ”นพพรเถียงสูภรรยาไมได แตก็จะเถียง เพราะเขาไมเห็นใครดีเทาลูกของตัวเอง “แกอยามาพูดอยางนี้ ก็รูๆ กันอยูวาหนูแอมมาอยูบา นของ เราดวยเหตุผลอะไร อยาทําตัวเปนคนไมมีสํานึกบุญคุณเหมือนกับปู หนอยเลย แกไมคิดเหรอวาถาโชคหรือหนูแอมมาไดยินจะรูสึกยังไง พูดอะไรไมรูจักคิด แกจนจะเขาโลงแลว”

๗๔

อัญญาณี นภาสวนกลับสามีทันควัน น้ําเสียงไมพอใจ “แกจะไปสนใจความรูสึกของแอมทําไม ลูกหลานก็ไมใช เปนคนอื่นแทๆ แลวเรื่องบุญคุณนี่ก็เหมือนกัน เราใหที่อยูอาศัยมา เปนเดือน ถือวาบุญคุณหมดไปแลว แลวแอมไมคิดจะขยับขยายไป อยูที่อื่นบางหรือไง หรือวาจะอยูเกาะที่นี่กินไปตลอดชีวิต มีมือมี เทาก็เทากัน อายุก็ไมไดนอยจนทํางานไมได ไลเลี่ยกับปูแทๆ แตไม ยักกะหางานทํา จะไดพึ่งพาตัวเองได สงสัยถูกคนพะเนาพะนอจน เคยตัว พอมาอยูบานคนอื่นเลยไมทิ้งนิสัยเดิม แกอยาลืมนะ วาบาน เราไมไดร่ํารวยอะไร ปากกัดตีนถีบดวยซ้ํา รายไดที่ไดทุกวันนี้ยังไม พอจะยาไส ยังคิดจะไปเลี้ยงคนอื่นอีก ไมรูวาโชคมันคิดอะไรอยู” นพพรพูดอยางเหลืออด เพราะเขาก็ไมเต็มใจใหบุศยรินทร มาอยูในบานหลังนี้ตงั้ แตตน แตทวาเขาก็ไมอาจโตแยงได เก็บความ ไมพอใจเอาไวเต็มที่ “แกทําไมคิดแบบนี้ ขาก็คิดวาพูดกับแกเขาใจแลวนะตาพร ไมคิดเลยวาแกจะพูดยากพูดเย็น คิดอานไมไดเรื่องแบบนี้ แกไมคิด เหรอวาถาไมมีพอหนูแอมในวันนั้น โชคมันจะมีลมหายใจอยูหรือ เปลา และขาก็ไมเห็น วาการที่หนูแอมมาอยูในบาน มัน จะทําให ลําบากตรงไหนเลย” นภาสวนกลับ “เมื่อกอนอาจจะไมลําบาก แตตอนนี้ขาตกงาน ขาดรายได มาจุนเจือ ไหนจะคาขาวสาร คากับขาว คาเชาบาน คาน้ํา คาไฟ

๗๕

หัวใจใต้ปีกรัก คาโนนนี่นั่นสารพัด แกคิดวาเงินรายไดของโชคคนเดียวมันจะพอ เหรอ” นพพรหยุดพูด มองหนาภรรยา แลวพูดตอ “ไมพอหรอก คิดดูปากทองในบานตั้งเทาไหร แกจะยังให โชคหาภาระมาผูกคออีกหรือไง ไมสงสารลูกบางเหรอ” นภาหยุดชะงักการโตเถียงไป ราวหาวินาที คําพูดของสามี ก็มีสวนถูก โชคอนันตเสมือนเสาหลักของครอบครัว เปนคนออก คาใชจายในบานเสียสวนใหญ ลําพังเงินเดือนเกาพันกวาบาทก็แทบ จะไมพอใช และตอนนี้น พพรก็ตกงาน ขาดรายไดชวยคาใชจาย ตางๆ นั่นหมายความวา โชคอนันตเปนคนแบกภาระทุกอยางใน บานเพียงคนเดียว “หนูแอมไมไดเปนภาระของโชคหรอก มันรักของมันแกก็ รู” นภาโตกลับ “อีกอยางนึงเรื่องคาใชจายในบาน ถาเราทุกคน ชวยกันมันก็อยูได นกกับผัวมันเงินเดือนรวมกันแลวก็หมื่นกวาๆ เจียดเงินสักสองพันมาชวยโชคมันก็ได ปูก็เหมือนกันเงินเดือนมัน แมจะไมมาก แตถามีน้ําใจใหมาสักพันก็คงไมเหลือบากวาแรงหรอก แตพวกนั้นไมคิดจะทํามากกวา เอาแตไดฝายเดียว” นพพรเถียงไมออก นภาพรและจิตตรีลูกสาวของเขาและ ขจร ลูกเขย มีรายไดกันทุกคน ทวาทั้งสามไมคิดจะเจียดเงินรายได ของตนมาใหนภา เพื่อเปนคาใชจายภายในบาน ตางเพิกเฉยกันทุก คน อยูฟรีกินฟรีไมมีน้ําใจหยิบยื่นเงินให เขาและนภาพูดกับทั้งสาม

๗๖

อัญญาณี หลายครั้ง แตก็ไมไดรับความรวมมือแตอยางใด เอาตัวเองรอดเปน หลัก “ขาก็กลัวโชคมันจะเหนือ่ ย มันแบกภาระไวมากพอแลว ไม อยากใหมันตองแบกอะไรไปมากกวานี้”นพพรมีทาทีออนลง “เอานาตาพร ดูๆ กันไปกอน แลวคอยคิดคอยอานกันอีก ที” นภาลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบกระเปาเดินทางของสามี “แกมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ําอาบทากอนไป เดี๋ยวขาจะไปหา อะไรใหกิน”นางบอกสามี คลายกับวาจะพักรบชั่วคราว นพพรทําตามที่ภรรยาบอก ตอนนี้เขาเหนื่อยทั้งกายและใจ ไดน้ําเย็นๆ มากระทบกับรางกาย ความสดชื่นที่ไดรับ อาจทําให ความรูสึกทั้งหลายคลายลง คําพูด ของสองสามีภรรยาเดิน ทางเขามาในหูของบุคคล หนึ่งที่กําลังกาวลงมาตามบันได เธอชะงักเทาเมื่อไดยินคําสนทนาที่ มีตัวเองอยูในหนึ่งหัวขอของการพูดคุย กอนจะหมุนตัวเดินกลับเขา ไปในหอง เพื่อคิดหาทางออกของเรื่อง ที่สงผลกระทบตอครอบครัว ของชายอันเปนที่รัก

๗๗

หัวใจใต้ปีกรัก

แล้วคุณจะรูว้ ่า...รักแท้มอี ยู่จริง

๗๘

อัญญาณี

4 ครึ่งเดือนตอมา แกวกาญจนประคองรางของกันตธรเขามาในบาน หลังจาก ที่ทั้งคูกลับมาจากโรงพยาบาล สีหนาของกันตธรวันนี้ไมสูดีนัก มี ความอิดโรยและคอนขางซีด แกวกาญจนเห็นทาไมดีจึงพาชายหนุม ไปพบแพทยเพื่อตรวจดูอาการ และรูสึกโลงอกเมื่อรูวาเขาไมไดเปน อะไรมาก “พี่หนึ่งนั่งพักกอนนะ เดี๋ยวแกวไปตมขาวตมใหพี่หนึ่งกอน กินเสร็จจะไดกินยา” แกวกาญจนพูดขณะที่นําพารางของคนไมสบายมานั่งบนที่ นอน จากนั้นก็รีบลุกเขาไปในครัว ทําขาวตมกับไขเจียวใหเขาทาน คลอยหลังรางเล็กไมกี่อึดใจ กันตธรก็ลมตัวลงนอนบนที่นอนของ ตนอยางคนหมดเรี่ยวแรง อีกครึ่งชั่วโมงตอมา แกวกาญจนก็เดินกลับเขามาหากันตธร ในมือถือถาดไมที่มีถวยขาวตมรอนๆ กับจากไขเจียวมาวางไวขางที่ นอน กอนจะปลุกคนที่กําลังนอนหลับใหตื่นมาทานอาหาร

๗๙

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่หนึ่ง พี่หนึ่งจะ พี่หนึ่งตื่นมากินขาวตมกอนนะ จะไดกิน ยา เสร็จแลวคอยนอนตอ” เธอเขยาตัวคนนอนหลับพรอมกับใชเสียงปลุกไปดวย ไมกี่ อึดใจตอมาคนที่นอนอยูก็งัวเงียลุกขึ้นมานั่ง สะบัดศีรษะสองสาม ครั้งขับไลความงุนงง “กิน ขาวตมนะพี่ห นึ่ง ” เธอบอก เลื่อนชามขาวตม มาไว ตรงหน า คนไม ส บาย “กิ น นะพี่ ห นึ่ ง จะได กิ น ยา แก ว ขอตั ว ไป อาบน้ํากอนนะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแลวเดินไปหยิบผาถุงและผาเช็ดตัว กอน จะเดิน เขาไปในหองน้ํา เพื่อชําระลางรางกาย เตรียมตัว ออกไป ทํางานพิเศษที่ทํามาไดสิบวัน สิบหานาทีตอมา แกวกาญจนเดินมาหากันตธรที่นั่งทาน ขาวตมเสร็จแลว เธอหยอนกายนั่งขางที่นอนของเขา หยิบซองยา หลังอาหารในถุงยาออกมาสองซอง เปดซองยาออกวางแลวหยิบยา ออกมาซองละสองเม็ด กอนจะสงใหกันตธร “กินยาจะพี่หนึ่ง” อีกฝายทานยาแตโดยดี พอทานเสร็จก็เปดปากพูดสิ่งที่อยู ในใจมาตลอดหลายวัน “พี่แกวเหนื่อยเพราะหนึ่งแทๆ หาเงินงกๆ มารักษาหนึ่ง โดยที่หนึ่งไมไดชวยอะไรเลย หนึ่งเปนภาระของพี่แกวแทๆ”

๘๐

อัญญาณี เขารูดีวาแกวกาญจนเหน็ดเหนื่อยกับการหาเงินมาใชจาย ในบาน และคารักษาของตนเองมากแคไหน แตกันตธรก็ไมเคยได ยิ น เธอบ น เลยสั ก ครั้ ง ยั ง ยิ้ ม สู อี ก ต า งหาก เขาเห็ น แล ว อดที่ จ ะ สะทอนถึงตัวเองไมได ที่ไมไดชวยอะไรเธอไปมากกวาทํางานบาน เล็กๆ นอยๆ “ไมตองคิดมากนะพี่หนึ่ง ที่พี่หนึ่งชวยแกวทํางานหาเงิน ไมไดเพราะพี่หนึ่งไมสบายนี่จะ รอใหพี่หนึ่งหายกอน แลวพี่หนึ่ง คอยชวยแกวก็ไดจะ” แกวกาญจนไมเคยคิดวา กันตธรเปนภาระของตนเองเลย เพราะเขาเปนญาติเพียงคนเดียวที่เหลือของเธอ เปนคนที่เธอรัก และจะใชชีวิตอยูรวมกันไปจนแกเฒา แกวกาญจนยินดีและพรอม ใจจะเหน็ดเหนื่อยเพื่อเขา “แลว เรื่องเงิน คาผาตัด ของหนึ่ง มัน เยอะไหมพี่แ กว ถา เยอะมากหนึ่งก็ไมอยากผาตัด หนึ่งสงสารพี่แกว ไมอยากใหพี่แกว เหนื่อย” กัน ตธรไมรูจํานวนเงิน คาผาตัดของตนวาสูงมากแคไ หน เนื่องจากแกวกาญจนเปนคนพูดคุยกับนายแพทยตามลําพัง สวน เขาจะอยูนอกหองตรวจหลังจากที่ตรวจดูอาการเสร็จ “มันก็ไมไดเยอะอยางที่พี่หนึ่งกังวล บัตรสามสิบบาทรักษา ทุกโรคชวยไดเยอะเลยพี่ แทบจะไมตองจายอะไรเลย จายแคคายา

๘๑

หัวใจใต้ปีกรัก นอกระบบเทานั้น ไมอยางนั้นแกวคงไมบอกใหหมอนัดวันผาหรอก จะ” เธอจําเปนตองโปปด เพราะไมตองการใหกันตธรเปนกังวล เรื่องเงิน หากเขาสุขภาพจิตไมดีอาจสงผลตรงถึงอาการที่เปนอยู แกวกาญจนยินดีแบกรับความรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอยางไวเพียงคน เดียว “บัตรสามสิบบาทรวมคาผาตัดแนนะพี่แกว” กันตธรถาม ย้ําเพื่อความแนใจ “แน สิ แก ว จะโกหกพี่ ห นึ่ ง ทํ า ไม” เธอก็ ย้ํ า ให เ ขามั่ น ใจ “แกวไปทํางานกอนนะพี่หนึ่ง เดี๋ยวจะสาย กินยาแลวนอนพักนะ” แกวกาญจนพูดตัดบท ควากระเปาสะพายมาพาดบนบา ลุกขึ้นยืนแลวเดินออกไปจากบานทันที สวนคนไมสบายก็ลมตัวลง นอนพักผอนตามพยาบาลสวนตัวสั่ง

เวลา 02.05 นาฬิกา ณ ซอยชุมชนหวยสวรรค เสียงจิ้งหรีดเรไรที่ดังมาจากทั้งสองขางทาง ทําใหคนที่เดิน อยูบนถนนทางเขาซอยชุมชนหวยสวรรคตองกอดกระเปาสะพาย ของตัวเองเอาไวแนน ราวกับวาเปนที่ยึดเหนี่ยวเพียงหนึ่งเดียวใน เวลานี้ ๘๒

อัญญาณี ยิ่งดึกถนนเขาซอยชุมชนหวยสวรรคยิ่งเปลี่ยว สองขางทาง เปน ที่ดิน รกรางวางเปลา มีตน ไมตน นอยใหญขึ้นอยูริม ถนน ถัด จากนั้นก็จะเปนหญาสูงทวมหัว ไฟทางก็ทิ้งหางกันพอสมควร เวลา เดิ น กลางค่ํ า กลางคื น บรรยากาศแสนจะวั ง เวง แล ว ยิ่ ง ดึ ก มาก เทาไหร ความนากลัวก็จะมีเพิ่มมากขึ้น และที่สําคัญอันตรายก็มาก ตามไปดว ย เปน เพราะสถานที่บ ริ เวณนี้ยามค่ําคื น มั กจะมีชาย วัยรุนบางกลุมมาเสพยาเสพติดเกือบทุกวัน และบางครั้งก็มีคดีชิง ทรัพย รวมทั้งขมขืนทํารายรางกายดวย ถนนสายนี้มีความยาวสองรอยหาสิบเมตรกวาจะถึงชุมชน หว ยสวรรค ในเวลาเชา ถึ ง ค่ํ า จะมี ม อเตอรไ ซครั บ จา งไว บ ริก าร สนนราคาเที่ยวละเจ็ดบาท แตทวาเวลานี้มันดึกเกินกวาที่จะมีรถ หากใครมี ร ถส ว นตั ว เข ามาก็ดี ไ ป แต ถ าไม มีร ถก็ต องเดิน เขา มา อยางเชนเธอ นากลัวจังเลย...นี่คือความรูสึกของคนที่เดินในที่เปลี่ยว นัยนตาคูสวยแสนหวาดหวั่นของแกวกาญจนมองสองขาง ทางสลับกันไปมา เรงฝเทาใหถึงทางเขาชุมชนใหเร็วที่สุด ใหเห็น หลังคาบานของคนในชุมชนหลังแรกไดยิ่งดี เธอจะไดรูสึกวาตัวเอง ปลอดภัย ปกติแลวแกวกาญจนไมใชคนกลับบานดึกขนาดนี้ แตเปน เพราะเธอตองทํางานหาเงินเก็บไวสํารองใชจาย เนื่องจากเงินเดือน

๘๓

หัวใจใต้ปีกรัก ประจําของเธอถูกนําไปจายคาเงินกูทั้งสองรายจนเกือบหมด เหลือ เงินถึงเธอไมถึงหนึ่งพันบาท แนนอนที่เงินจํานวนดังกลาวไมพอใช แนๆ ลําพังเงินรายไดจากการขายน้ําพริกก็คงไมพอ เธอจึงตองหา งานพิเศษทําหลังเลิกงาน แกวกาญจนจึงใหวาสนาหางานพิเศษให ซึ่งเปนโชคดีของ เธอที่ผับยูทูป ผับที่คนรักของวาสนาทํางานอยู รับสมัครพนักงาน เสิรฟในชวงเวลาหนึ่งทุมถึงตีหนึ่ง ไดคาแรงวันละสามรอยบาท เงิน ทิปตางหาก เธอทํางานที่ผับยูทูปไดสิบวันแลว และตลอดสิบวันที่ผาน มาบัญญัติจะเปนคนมาสงแกวกาญจนถึงบาน ตามคําสั่งของวาสนา หากไมทําตามมีหวังหูยานแนๆ ทวาคืนนี้บัญญัติมาสงเพื่อนของคน รักไมได ดวยเหตุผลที่วา เขาตองอยูทํางานแทนเพื่อนตออีกสอง ชั่วโมง แกวกาญจนจึงเดินทางกลับบานเอง เสียงสวบสาบที่ดังมาจากหญาสูงขางทาง ทําใหเจาของเทา เล็กที่กําลังเรงเดินชะงัก มองไปยังทิศทางของเสียงดวยหัวใจสั่น ระรัว ดวงตาคูหวานเบิกกวาง หัวใจกระหน่ําเตนแรงหลายเทาตัว เมื่อเธอเห็นชายวัยรุนสามคนเดินออกมาจากพงหญา ดูจากลักษณะ ทาทางไมนาไวว างใจ ทาทางไมใชค นดีเพราะไมมีคนดีๆ ที่ไ หน ออกมาจากพงหญาในยามวิกาลเชนนี้ และที่สําคัญทาทางของชาย

๘๔

อัญญาณี ที่ตนเห็นคลายกับคนติดยาเสพติด แกวกาญจนเห็นดังนั้นจึงตั้งทา วิ่ง รับรูถึงความไมปลอดภัย “จะไปไหนจะนองสาว อยูคุยกับพวกพี่กอนสิจะ” ชายรูปรางผอมสูงวิ่งมาดักหนา เสียงพูดไมมั่นคง ชายอีก คนที่ตัวใหญกวาดักทางดานหลัง โดยมีรางของชายตัวเล็กที่สุดอยู ดานขาง แกวกาญจนกอดกระเปาไวแนน พยายามเดินเบี่ยงไปอีก ทาง แตก็ถูกชายรางผอมสูงดักไวเชนเคย “ถอยไปนะ ฉันจะกลับบาน” เธอพูดไปดวยมองซายมองขวาไปดวย ภาวนาใหมีคนผาน มาแถวนี้ หรือไมก็มีรถยนต รถมอเตอรไซค หรือรถอะไรก็ไดผานมา เธอจะไดรองขอความชวยเหลือ “อยา เพิ่ ง รี บ ไปสิ เดี๋ย วพวกพี่ จะพาไปเที่ ยวสวรรคก อ น แลวนองสาวคอยกลับบาน” ฟงคําพูดของชายรูปรางผอมแลว แกวกาญจนสั่นไปทั้งตัว หัวใจเตนจับจังหวะไมได ความกลัวแลนพลานในความรูสึก มอง ชายทั้งสามดวยใจหวาดกลัวสุดชีวิต เทาและมือเย็นเฉียบ “เฮย! ไอเหมง กูวานะ เอาแตเงินกับของมีคาก็พอ กูไมมี อารมณวะ อยากแตยาอยางเดียว” ชายตัวเล็กสุดพูด “ใชไอเหมง กูก็ไมอารมณเหมือนกัน อยากยาจนตัวสั่นแลว กูวาเอาเงินของแมนี่ไปซื้อยามาดูดกันดีกวา เรื่องนั้นเอาไวทีหลัง”

๘๕

หัวใจใต้ปีกรัก ชายชื่อตุม รางสูง ใหญพูด บาง เพราะตอนนี้รูสึกครั่นเนื้อ ครั่นตัว จากอาการอยากยาเสพติดมากกวามีอารมณทางเพศ แมวา สาวตรงหนาจะขาวสวยมากแคไหนก็ตาม “เอางั้นก็ไดวะ เอาแตเงินก็ได” ผูพูดกาวเขาไปหารางของแกวกาญจนที่ถอยหลังหนี กอด กระเป า ของเธอเอาไว แ น น ยิ่ ง กว า เดิ ม เมื่อ รู ว า ชายทั้ ง สามหวั ง ทรัพยสินในกระเปา เหมงใชมือแหงกรานของตนจับกระเปาใบนั้น ไวมั่น กระชากหลายครั้ง เพื่อใหมันมาอยูในมือของตน แตเจาของ กระเปาก็หาไดยอมไม “อยานะ อยาเอาไป อยาเอากระเปาฉันไป ชวยดวย ชวย ดวยคะ ชวยดวย อยานะ อยาเอากระเปาฉันไป ฉันไมให ชวยดวย คะ ชวยดวย” แก ว กาญจน ร อ งตะโกนเสี ย งดั ง ร อ งสุ ด เสี ย งก็ ว า ได มี ความหวังในใจวา จะมีใครไดยินเสียงของเธอบาง และยึดกระเปาไว แนบอก ไมยอมใหเหมงไดกระเปาของตนไปงายๆ สงผลใหทั้งสอง ยื้อยุดกันไปมา อีกคนก็จะตองการกระเปา อีกคนก็ไ มยอม เพราะมีเงิน คาจางที่เธอทํางานมาสิบวันอยูในกระเปา และเปนเงินที่เธอตั้งใจ จะเก็บออมไวใชจายเพิ่มเติมในการรักษาตัวของกันตธร ฉะนั้นแกว กาญจนจึงหวงและหวงมากกวาชีวิตของตนเอง

๘๖

อัญญาณี “ไอตุม ไอกี้ มึงสองคนยืนทําหาอะไรวะ ไมไดยินเสียงมัน หรือไง แหกปากดังซะขนาดนี้ เดี๋ยวพอมึงก็มาหรอก ไอตุมมึงจับ มันไวแลวหาทางอุดปากมันไมใหมีเสียง สวนมึงไอกี้ มึงมาชวยกู หนอย มั น กอดกระเปาซะแนน เชียว” เหมง บอกเพื่อน แตมือ ก็ กระชากกระเปาตอเนื่อง “อื้อๆ อื้อ” รางสูงใหญของตุมเขามาประชิดดานหลังแกว กาญจน ใชมือแข็งแรงปดปากของเธอเอาไว กั้นเสียงรองของความ ชวยเหลือไมใหเล็ดลอด จะมีก็แคเสียงอื้ออึงในลําคอของเหยื่อสาว เทานั้น ลําแขนอีกขางล็อคคอเล็กไว ฝายกี้ก็ละลาละลังเพราะนี่เปนครั้งแรกที่เขาริหัดเปนโจร ปลนชิงทรัพย จึงทําอะไรไมถูก ไมรูวาจะทําอยางไร ใจมันกลาๆ กลัวๆ แตเพราะความอยากจะเสพยาเสพติดจนเกือบจะลงแดง ทํา ใหกี้เขาประชิดสาวรางเล็กทางดานขาง มือจับลําแขนของเธอแนน แลวพยายามดึงเขาหาตัวคิดใหลําแขนเรียวเล็กคลายกระเปาที่กอด ไวแนน แกวกาญจนที่ดดี ดิน้ ตัวเองไมหยุด คิดวาเวลานี้เธอตองชวย ตัวเองกอน แตจะดวยทางไหนละ ในเมื่อเธอเปนแคผูหญิงตัวเล็กๆ ไมมีเรี่ยวแรงมากพอที่จะตอสูกับชายทั้งสามคน แตโชคก็ยังเขาขาง อยูบางที่วา แรงของชายทั้งสามนี้ ลดนอยกวาปกติอาจเปนเพราะ ทั้งสามตกอยูในอาการเมายา แรงจึงถดถอย ครั้นจะใหชายติดยา

๘๗

หัวใจใต้ปีกรัก เสพติดทั้งสามคนนี้แยงชิงกระเปาไปไดโดยงาย เธอก็ไมมีวันยอม จะตองสูใหถึงที่สุด พละกําลังเพิ่มขึ้นเทาตัว ในฉับพลันความคิด อยางหนึ่งก็เขามาในสมอง เปนการแกไขสถานการณเบื้องตน “โอย!” เสียงอุทานเจ็บดังลอดผานปากของเหมง ที่บัดนี้ลง ไปนั่งคุกเขาบนพื้นปูน มือทั้งสองขางกุมกลองดวงใจ เมื่อถูกฝาเทา ของแกวกาญจนกระแทกไปยังกลองดวงใจเต็มแรง สงผลใหลงไป นั่งจุกเจ็บหนาเขียวอยูบนพื้น คนที่ตกเปนเหยื่อดิ้นไมหยุด สะบัดตัวไปมา ลําแขนก็กอด กระเปาไมปลอย เหวี่ยงเทาไปมาโดนกี้อยูหลายหน เปนเพราะเวลา นี้กี้มาอยูในตําแหนงของเหมง “ไอกี้ มึงทําอะไรสักอยางสิวะ ไอเหมงมันลงไปนั่งจุกอยูบน พื้นแลว มึงรีบเอากระเปาอีนี่เร็วๆ จะไดรีบเผน” ตุมบอกกี้ “โอย!” กี้รองบาง เพราะถูกฝาเทาของเธอกระแทกไปยัง จุดศูนยกลางของกี้เต็มรัก เจ็บจนจุก “อื้อๆ อื้อๆ” เธอรองตอเนื่อง แมวาเสียงจะไมลอดผาน ปากก็ตาม และยังดิ้นไมหยุดแมวาจะไมเห็นหนทางไดรับอิสระ “ฤทธิ์มากหรือไงมึง ใหกระเปาพวกกูดีๆ ไมชอบ อยากจะ เจ็บตัวก็เอา กูจัดให” ลําแขนใหญข องตุมที่ล็อคคอของแกวกาญจนคลายออก กอนที่มือขางนั้นจะไปหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเปากางเกง ๘๘

อัญญาณี มีดพก... ฉึก ฉึก ฉึก ปลายมีดพกดามนั้นแทงทะลุตรงขางลําตัวของ แกวกาญจนสามครั้งซอน ดวงตาของเธอเบิกโพลง ภาพใบหนาของ กันตธรลอยอยูเหนือดวงหนาตกใจ ลมหายใจสะดุด ความเจ็บปวด ที่ไ ด รับ จากการแทง ทํา ใหลํ าแขนที่กอดกระเปา คลายออกโดย อัตโนมัติ สิ่งที่กอดไวหลนไปอยูบนพื้น พรอมกับรางสาวที่ถูกผลัก จนลมไปจมกองเลือดบนถนนอยางมิใยดี และแลวพวกมันทั้งสามชีวิตก็ไดกระเปาของแกวกาญจนไป ปลอยใหรางของเธอนอนอยูบนพื้น ลมหายใจคอยๆ ผอนแรงลง เชื่องชา...ตามลําพัง “พะ...พี่หนึ่ง...พะ...พี่หนึ่ง” ชื่อของคนที่แกวกาญจนรักและหวงที่สุด ไหลผานปากของ เจาของลมหายใจออนลา นัยนตาเริ่มพรามัว มองเห็นแสงไฟริบหรี่ ที่คอยๆ ใกลเขามา...ใกลเขามา กอนที่สติของเธอจะดับวูบลง

04.15 นาฬิกา ปง ปง ปงๆๆๆๆ...เสียงทุบประตูบานดังสนั่น จนประตูบาน นั้นสะเทือนไปตามแรงทุบที่ดูเหมือนวาจะไมหยุดงายๆ หากคนที่ อยูดานในไมเปดประตูบานนี้

๘๙

หัวใจใต้ปีกรัก “หนึ่ง หนึ่งตื่นซะทีสิ นอนขี้เซาอยูได ปงๆๆๆ” วาสนารองตะโกนดังลั่น ไมสนใจวาเสียงของตนนั้นจะนํา ความรําคาญใหชาวบานชาวชองหรือไม ใจเธอรอนรุมไปหมด เดือด พลานดวยความโกรธและไมพอใจ เสียงรองเรียกและเสียงทุบประตู ที่ดัง ตอเนื่องปลุกคนที่นอนหลับ สนิทดวยฤทธิ์ยางัวเงียตื่น ขึ้นมา กันตธรยันตัวลุกขึ้น ยืน กาวเทาไปยัง ประตูบานแลว เปดมัน ออก กวาง “นามีอะไรดึกๆ ดื่นๆ” กันตธรใชมือขยี้ตาขณะพูด ทําให เขาไมทันไดเห็นสีหนาของผูมาเยือน เพียะ...ไมมีคําพูดใดออกจากปากของวาสนา มีเพียงฝามือ เล็กที่ฟาดลงบนแกมของกันตธรเต็มแรง สงผลใหคนโดนตบงงงัน “นามาตบฉันทําไม” กันตธรถาม ใบหนางงสุดฤทธิ์ “มัวแตนอนสบายๆ อยูบาน ไมรูบางหรือไงวาแกวจะเปน ตายรายดียังไง กลับบานหรือยัง เคยเปนหวงแกวเหมือนกับที่แกว หวงแกบางหรือเปลา” วาสนาพูดใสหนาคนที่ชักสีหนางุนงง และยิ่ง งงหนักกวาเดิมเมื่อไดยินคําพูดของวาสนา “นาพูด อยางนี้ห มายความวายัง ไง พี่แ กวยั งไมกลับ บาน เหรอ” กอนที่ผูพูดจะหันกลับไปมองที่นอนของแกวกาญจนที่วาง เปลา ไรรางของผูเปนเจาของ แลวเหลือบไปมองดูนาฬิกาบนฝา บาน “ทําไมพี่แกวถึงยังไมกลับบานละเนี่ย นี่มันตีสี่กวาแลวนะ”

๙๐

อัญญาณี กัน ตธรไมรูสึกตัว เลยสักคืนเวลาที่แ กว กาญจนกลับ บาน เนื่องจากยาที่เขาทานกอนนอนไป ทําใหเขาหลับสนิท แลวเขาก็คิด วา คนที่อยูรวมบานดวยกลับบานแลว “เพิ่งรูหรือไงวาแกวยังไมกลับ มัวแตนอนสบายๆ อยูที่บาน เลยไมรูวาตอนนี้แกวเปนยังไงบาง” กันตธรไดยินประโยคนี้ เขาถึงกับตื่นตัวถาม “พี่แกวเปน อะไรนา พี่แกวเปนอะไร” “แกวถูกพวกคนใจชั่วมันดักจี้นะสิ ถูกแทงตอนนี้อยูโรง’ บาล” วาสนาตอบทั้งน้ําตา นึกถึงสภาพอิดโรยของเพื่อนรักที่ถูก เย็บรวมแลวยี่สิบกวาเข็ม และคําบอกเลาของบัญญัติยิ่งทําใหเธอ สงสารแกวกาญจนมากขึ้น อีกความรูสึกหนึ่งคือ เกลียดชังกันตธร มากเทาพันทวี ยอนกลับไปถึงวินาทีชีวิตของแกวกาญจนหลังจากที่ถูกตุม ใช มี ด แทงเข า ที่ ข า งลํ า ตั ว ร า งโชกเลื อ ดของสาวโชคร า ยก็ น อน หายใจรวยริน นอนจมกองเลือดอยูบนพื้นถนน ระหวางที่ลมหายใจของเธอกําลังแผวลง แสงสวางจากหนา รถมอเตอรไซคของบัญญัติก็คอยๆ ใกลเขามาทุกขณะ จนในที่สุด เขาก็ทิ้งรถคูใจทันทีที่เห็นวา รางของใครนอนอยูบนพื้น “แกวๆ แกวทําใจดีๆ ไวนะ แกวๆ”

๙๑

หัวใจใต้ปีกรัก บัญญัติเลิกทําโอทีกอนเวลา ไดเดินทางมาดูเพื่อนสนิทของ คนรั กวา กลั บ บา นปลอดภั ยหรื อไม เนื่องจากเสน ทางนี้ไ ม คอ ย ปลอดภัยมากนักในยามค่ําคืน เขาจึงตองเดินทางมาดูใหแนใจ หาก แกวกาญจนเปนอะไรไป วาสนาเอาเขาตายแนนอน และอาจจะ บอกเลิกเขาดวย เขาจึงมาหาแกวกาญจนกอนที่กลับบานเพื่อความ สบายใจ เขาตรงเขาไปประคองรางของแกวกาญจนแลวรองเรียก เธอปรือตาขึ้น อยางเชื่องชา ไฟหนารถขับเคลื่อนสองลอที่ลมอยู ใกลๆ ทําใหเธอรูวา คนที่ประคองรางของตนคือใคร “พะ...พี่โปง” เสียงเรียกชื่อของบัญญัติเบาหวิว “ใครทําแกวแบบนี้ ใครทําแกว” เขาถามเสียงรัว ตั้งสติไดก็รีบโทรศัพทไปขอความชวยเหลือ จาก 191 ใหประสานงานกับหนวยกูภัยหรือรถพยาบาลมารับตัวคน เจ็บ เพราะเขาไมอาจใหแกวกาญจนซอนทายรถมอเตอรไซคของ ตนไปยังสถานพยาบาลได “แก ว อย า หลั บ นะแก ว พี่ โ ทรไปหาตํ า รวจแล ว เดี๋ ย ว หนวยกูภัยก็มา อยาหลับนะแกว” พอพูดจบเขาก็ถอดเสื้อของตนมาอุดบาดแผล ที่บัดนี้เลือด ไหลออกมาเปนทาง ถาไมทําเชนนี้เธออาจเสียเลือดมาก และนั่น อาจสงผลใหผูไดรับบาดเจ็บตกอยูในอาการช็อก

๙๒

อัญญาณี “พะ...พี่โปง กระ...กระเปา พวกมัน...อะ...เอาเงิน...ขะ... ของแกวไป ฮึก...โอย” แก ว กาญจน แ ม ว า ตั ว เองจะเจ็ บ แต ก็ นึ ก ถึ ง กั น ตธร ตลอดเวลา เงินจํานวนไมมากสําหรับใครๆ แตมากมายสําหรับเธอ บัดนี้ถูกวัยรุนติดยาแยงชิงไป “ชางมันเถอะเรื่องกระเปา เรื่องเงินนะ เอาตัวเองใหรอด กอน แลวคอยหาเงินใหมก็ได” เขาบอก “งะ...เงินรัก...ษา พะ...พี่หนึ่ง” เธอบอกเสี ย งขาดหาย ลมหายใจช า ลง บั ญ ญั ติ อึ้ ง ไป ชั่วขณะ ไมคิดวานาทีแหงความเปนและตาย แกวกาญจนยังหวง กันตธรมากกวาตัวเอง เสียงสัญญาณรถฉุกเฉินที่ดังมาแตไกล ทําให การพูดคุยของทั้งสองยุตลิ ง แลวไมนานเกินรอรถกูภ ัยก็มาถึงจุดเกิด เหตุ แกวกาญจนถูกนําตัวสงโรงพยาบาลรัฐบาลที่อยูใกลมาก ที่สุด เพราะเวลานี้เลือดในกายสาวไหลออกมาอยางมากมาย ความ ที่ เ ป น ยามวิ ก าล รถยนต บ นถนนที่ สั ญ จรไปมามี น อ ย ไม ติ ด ขั ด สงผลใหรถกูภัยมาถึงจุดหมายในอีกสิบนาทีตอมา พอสาวผู โ ชคร า ยถู ก นํ า ตั ว เข า ห อ งฉุ ก เฉิ น บั ญ ญั ติ ไ ด โทรศัพทไปหาวาสนาเพื่อแจงขาว อีกครึ่งชั่วโมงตอมาเธอก็เดินทาง มาสมทบยังโรงพยาบาล

๙๓

หัวใจใต้ปีกรัก และทัน ทีที่มองเห็นสภาพของเพื่อนรักและไดรับ ฟง สิ่ง ที่ แกวกาญจนพูดกับบัญญัติ ทําใหความเกลียดชังที่เธอมีตอกันตธร เพิ่ ม มากขึ้ น หลั ง จากที่ ร อดู อ าการของแก ว กาญจน จ นแน ใ จว า ปลอดภัย วาสนาจึงรีบรุดมาบานของเพื่อนสนิท เพื่อจัดการกับชาย เจาปญหาใหเด็ดขาด ตุบๆๆๆ...ใจของกันตธรเตนแรงอยางที่ไมเคยเปนมากอน มันสั่นระรัว ความตระหนกตกใจกับคําพูดของวาสนาแทรกเขามา ในความรูสึก สงผลตรงถึงใบหนาที่ซีดเผือดและเต็มไปดวยความ เปนหวงแกวกาญจน “หา! วาไงนะนา” กันตธรรองเสียงสูง ถามตอเสียงสั่น “พี่แกวถูกจี้ ถูกแทงเหรอ แลวตอนนี้พี่แกวเปนยังไงบาง อยูโรง’ บาลไหน หนึ่งจะไปหาพี่แกว” “ก็ใชนะสิ แกวถูกจี้และถูกแทง แตตอนนี้ปลอดภัยแลว ” วาสนากระแทกเสียงตอบ “เพราะแกไงไอหนึ่ง เพราะแก แกวถึงเปนอยางนี้ แกมัน นําความลําบากมาใหแกวมาตั้งหลายป แกไมรูสึกอะไรบางเหรอ ฮือ...แกรูไหมวาแกวไมเคยหยุดทํางานเลยสักวัน กมหนาทํางาน หา เงินงกๆ มารักษาตัวแกไงละ เงินเดือนออกแทนที่จะเอาไวใชจาย สวนตัว หาของดีๆ กิน ไมมีหรอก ไมมีเลย แกวไมเคยทํา แกวไม เคยหวงตัวเอง ฮือ...แกวเปนหวงแตแก แกคนเดียวไอหนึ่ง” ๙๔

อัญญาณี วาสนาพูดไปรองไหไป สะอึกสะอื้นเปนระยะๆ ฝายผูฟงก็ ยืนอึ้ง ลําคอแหงผาก ดวงตารอนผะผาว น้ําตาคลอเบาเออลนเจียน ไหล เขารูความลําบากของแกวกาญจนดี “แลวที่แกวตองถูกทําราย ถูกจี้ ก็เพราะหวงเงินในกระเปา เงินคาจางที่เพิ่งไดมาจากงานพิเศษ แกจะรูหรือเปลาวา ที่แกวตอง ทํางานดึกๆ ดื่นๆ หาเงินตัวเปนเกลียวเพราะอะไร ฮือ...เพราะแกว ไปกูเงินมาจายคาผาตัดของแกไงละ เงินหกหมื่นกวาๆ ที่แกวมัน ตองแบกรับภาระหนี้ไว เดือนๆ หนึ่งตองจายเทาไหร แกเคยรูบาง ไหม เงินเดือนของแกวเกือบทั้งเดือนเลยนะ ฮือ...แกวเลยตองหา งานพิเศษทํา เพื่อใหไดเงินมากพอมาใชจายในบาน แลวตองเก็บ สํารองไวใหแกดวย และที่ฉันเจ็บใจเสียใจมากที่สุดคือ ตอนที่แกว นอนจมกองเลือด ฮือ...แกวนึกถึงแตแก นึกถึงแตเงินที่ถูกจี้ไป ไม นึกถึงตัวเองเลย ฮือ...” กันตธรนิ่งอึ้งไปอีกรอบ ดวงตามีหยดน้ําใสๆ เกลือกกลิ้งลง มา รางกายแข็งดุจหิน เมื่อไดรับฟงประโยคบาดความรูสึก เขารูดี วา ตนเองเปน ภาระให แ ก ว กาญจน ม ากเพีย งใด เธอทํ า งานไม มี วันหยุดจริงๆ ทําทุกวันและทั้งวัน กวาจะไดหลับพักผอนก็ดึกดื่น คอนคืน หากเปนไปไดกันตธรก็อยากจะแบง เบาภาระของเธอมา บาง แตนี่เขาทํางานไมได ทําไปก็ตองหยุดบอยๆ เนื่องจากสุขภาพ

๙๕

หัวใจใต้ปีกรัก รางกายของตน ในที่สุดตนเองก็ตองออกจากงาน แกวกาญจนจึง ตัดสินใจใหเขาอยูบานเฉยๆ และรับหนาที่เปนหัวหนาครอบครัว นับตั้งแตนั้นมา ซึ่งกันตธรก็ชวยเรื่องงานบานเทาที่จะชวยได ทํา มากไปก็เหนื่อยหอบ ไมทําก็แลดูจะเปนคนไมมีน้ําใจ เรื่องเงินคาผาตัดที่สูงเกินครึ่งแสน เปนเรื่องที่กันตธรไมรมู า กอนเลย หากรูเขาจะไมมีวันผาตัดเด็ดขาด ปลอยใหตนเองตายไป ตามสภาพรางกาย ไมยอมใหตนเองเปนภาระของใคร ไมยอมให แกวกาญจนแบกภาระเรื่องหนี้สินมากมายนี้แนนอน ความรูสึกผิด แนนตื้นในจิตใจ บีบรัดหัวใจของคนไมสบายจนรูสึกปวดราวไปทั้ง ทรวง ความเสียใจแทรกเขาอยูทุกพื้นที่ในหวงอารมณ เพราะเขา เองที่เปนสาเหตุหลักที่แกวกาญจนถูกจี้ชิงทรัพยและถูกทํารายใน ครั้งนี้...เพราะเขาคนเดียว ถาไมมีเขา เธอก็ไมตองเหนื่อยและตกอยู ในสภาพเชนนี้ แตก็รูสึกโลงที่รูวา แกวกาญจนปลอดภัย “หนึ่งไมไดตั้งใจใหเรื่องมันเปนแบบนี้เลยนะนา หนึ่งอยาก ชวยพี่แกวมาก แตนาก็รูวาหนึ่งทําไมไดเต็มที่” เขาพูดทั้งน้ําตา “แกมีทางชวยแกว ถาแกคิดอยากจะทํานะ” วาสนาพูด เสียงแข็ง มองชายตรงหนาเขม็ง “ยังไงละ นาบอกหนึ่งมาสิวาจะชวยพี่แกวไดยังไง” เขากระตือรือรนถามไมไดรูเลยวา คําตอบของอีกฝายนั้น จะทําใหรูสึกอยางไร แลวมันจะใชวิธีแกไขปญหาทั้งหมดหรือไม

๙๖

อัญญาณี “แกก็ใหอิสระ ใหความเปนไท ปลอยบวงที่ผูกคอแกวยังไง ละ ถาไมมีแกสักคน แกวก็คงไมเหนื่อยแบบนี้ ไมตองลําบากลําบน ทํางานไมมีวันหยุด ทําอะไรไมหวงตัวเองแบบนี้” ความหมายของ วาสนาที่กันตธรเขาใจคือ เขาตองออกไปจากชีวิตของแกวกาญจน ปลดหวง ภาระตางๆ ที่แกวกาญจนผูกคอไว กันตธรอึ้งไปอีกรอบ แตก็คิดตามคําพูดของอีกฝาย มันก็ จริงตามที่วาสนาเอยออกมา หากไมมีเขาสักคน แกวกาญจนก็จะ สบายขึ้นหลายเทาตัว ไมตองแบกภาระเรื่องคาใชจาย ไมตองหา เงินหัวหมุนมาเปนคารักษาพยาบาลของตน ไมตองทํางานหนักทุก วัน ไดหยุดพักผอนในวันหยุดสุดสัปดาห ไมตองทํางานพิเศษดึกๆ ดื่นๆ ถึงเวลาที่กันตธรจะอยูดวยตัวของเขาเองบางแลว หลังจากที่ ปลอยใหหนาที่นี้เปนของสาวแสนดีเชนแกวกาญจนมานานหลายป “ถาแกอยากจะชวยแกวจริงๆ แกตองไปจากชีวิตของแกว มันเปนทางเดียวที่แกจะชวยแกวปลดหวงทุกหวงนะไอหนึ่ง” วาสนาบอกกันตธรตรงๆ ไมออมคอม กระแทกใจ กระแทก ความรูสึกคนฟงไดเปนอยางดี น้ําตาของกันตธรหยดไหลเปนทาง ใช...การเดินจากแกวกาญจนไป คือการปลดพันธนาการทุก สิ่งอยางใหกับเธอ “ตกลง หนึ่งจะไปจากพี่แกว หนึ่งไมอยากใหพี่แกวลําบาก ไมอยากใหพี่แกวเหนื่อย”

๙๗

หัวใจใต้ปีกรัก กันตธรตัดสินใจในที่สุด แลวคิดวาเปนทางออกทีด่ ีที่สุดดวย “แตหนึ่งขอเจอพี่แกวเปนครั้งสุดทายไดไหม” วาสนารูสึกพอใจกับคําตอบของกันตธร ใชเวลาคิดในเรื่อง ที่อีกฝายรองขอไมกี่อึดใจ “ได แตแกตองสัญญานะวา จะไปจาก แกวจริงๆ” “สัญญา หนึ่งสัญญา” กันตธรใหคํามั่นสัญญา “ดี” วาสนาเนนเสียงหนัก “พรุงนี้ฉันจะมารับแกตอนเกา โมง เตรียมตัวไวดวยละ แลวถาแกไมรักษาสัญญา ฉันนี่แหละจะทํา ใหแกไปจากแกวเอง” เธอทิ้งทายดวยการขมขู กอนจะเดินออกไปจากบานของ เพื่อนรักทันทีที่เสร็จความตั้งใจของตัวเอง ปลอยใหกันตธรจมอยู กับความเสียใจ ความเจ็บปวด ความรูสึกผิดเพียงลําพัง เขาเดินกลับมายังที่นอน ทรุดกายลงนั่งรองไหตัวโยน สง เสียงสะอึกสะอื้น รองไหอยูสักพักจึงลุกขึ้นยืน เดินไปยังตูเสื้อผา หยิบกระเปาเดินทางใบเกาๆ ออกมา แลวยัดเสื้อผาของตนเขาไป ในกระเปา เก็บเสื้อผาเตรียมตัวออกไปจากบานหลังนี้...บานที่อยู รวมกับคนที่ตนรักมานานหลายป แตวันพรุงนี้บานหลังนีจ้ ะเปนอดีตสําหรับเขา...อดีตที่เขาไม มีวันลืม

๙๘

อัญญาณี

5 ณ ครอบครัวโชคอนันต นับตั้งแตนพพรกลับมาบานในวันนั้น ความมึนตึงระหวาง นพพรที่มีตอบุศยรินทรจะมีมากขึ้น เนื่องจากบุศยรินทรบอกกับ โชคอนันตวา หากตนเองทํางานไดสักระยะ เก็บเงินและมีเงินเลี้ยง ตัวเอง เธอจะขอแยกตัวออกไปเชาบานอยู เพื่อที่จะไดไมเปนภาระ ของใคร วินาทีแรกที่โชคอนันตไ ดยิน เขาก็จับความผิดปกติไดใน น้ําเสียงและสีหนาของบุศยรินทร การที่เธอบอกวาจะทํางาน เขาก็ วาแปลกแลว นี่ขอยายไปอยูตามลําพัง ยิ่งเพิ่มความสงสัยใหกับเขา มากขึ้น โชคอนันตจึงเปดปากถามบุศยรินทรตรงๆ “บอกพี่มาตรงๆ ดีกวา วามีคนพูดอะไรกับแอมหรือเปลา” “ไมมีคะ แอมอยากไปอยูขางนอกเองคะ” เธอปฏิเสธ บด บังความจริง หลบสายตาไมใหเขารูวา เธอกําลังเอยคําเท็จ “ไมมีจริงๆ คะพี่โชค” แลวย้ําใหเขาเชื่อในคําพูดของตน

๙๙

หัวใจใต้ปีกรัก แตเขาก็มีไมเด็ดที่จะงางปากเธอ “ถาแอมไมพูดความจริง พี่จะไปไลถามทุกคนในบานวา มีใครไลแอมออกไปจากบานหรือ เปลา” เจอไมนี้เขาไป เธอถึงกับอึ้ง พูดไมออก ปากคอสั่นไปหมด กลัววาเขาจะทําอยางนั้นจริงๆ มีหวังงานนี้ตองเปนเรื่องใหญโต คน ที่ไมพอใจใหเธออยูที่นี่ อาจจะเพิ่มพูนความรูสึกนั้นมากขึ้นไปอีก “อยานะคะพี่โชค ไมตองไปถามใครทั้งนั้นคะ” บุศยรินทร รีบหาม “ถาอยางนั้นแอมก็บอกพี่มาตรงๆ ไมตองปดพี่” คําพูดของ เขา ทําใหเธอคิดหนักมากกวาเดิม กําลังชั่งใจวาจะบอกความจริงดี หรือไม ไมบอก...โชคอนันตก็ตองดึงดันถามจนได ถ า บอก...ก็ ก ลั ว ว า จะยิ่ ง เพิ่ ม การทะเลาะเบาะแว ง ของ ครอบครัวนี้มากขึ้น “แอมเชื่อใจพี่หรือเปลา ถาแอมเชื่อใจพี่ แอมตองบอกพี่มา วาทําไมถึงอยากจะยายไปอยูขางนอก ถาเหตุผลของแอมดีพี่ก็ยอม ใหแอมไปเชาบานอยู แตถาเหตุผลไมดีเราก็ตองมานั่งคุยกัน” โชคอนันตทําตัวเปนผูใหญที่ดี ฟงเหตุและผลของเธอ แลว ประโยคคําพูดนี้ชองเขา ทําใหเธอตัดสินใจไดงายขึ้น “เรื่องมันเปนอยางนี้คะ...”

๑๐๐

อัญญาณี บุศยรินทรเปดปากเลาเรื่องราวทั้งหมดที่ตนเองไดยินมา ถายทอดใหเขาไดรับรู สีหนาของคนที่ฟงอยูหนักอึ้ง ความลําบากใจ เกลื่ อ นทั่ ว ใบหน า คมคร า ม เมื่ อ รู ว า สาเหตุ ทั้ ง หมดเกิ ด จากการ สนทนาระหวางบิดากับมารดาของเขา ที่แสดงความเปนหวง กลัว วาเขาจะมีภาระมากขึ้น โชคอนันตเขาใจ หยั่งความรูสึกทั้งสองฝายไดดี นพพรหวง เขาในฐานะลูก กลัววาจะเหนื่อยกับการแบกภาระคาใชจายที่มาก เกินไป ฝายบุศยริน ทรก็ไ มสบายใจ ที่ต นเองเปนตน เหตุที่ทําให ครอบครัวของเขาเกิดความบาดหมาง และมีการโตเถียงเกิดขึ้น อีก ทั้งยังแบกความรูสึกหนักใจไวดวย การที่เธอออกไปใชชีวิตอยูตาม ลําพัง คือทางออกที่ดีที่สุด แตสําหรับเขาไมใช ทางออกมีทางอื่นอีก “แอมไมตองหวงนะ เรื่องนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” โชคอนันต เอยเปนประโยคแรก หลังจากที่เธอเลาจบ “พี่โชคจะยอมใหแอมแยกไปเชาบานอยูไหมคะ” เธอถาม และลุนคําตอบ “เรื่องนี้เอาไวคุยกันอีกทีนะ” โชคอนันตแบงรับแบงสู แลว หลัง จากที่โชคอนันตคุยกับ บุศยรินทรเสร็จ เขาก็ม า พูดคุยทําความเขาใจกับนพพรในเวลาตอมา โชคอนันตคิดวา การ

๑๐๑

หัวใจใต้ปีกรัก เปดอกคุยกับบิดาในครั้งนี้ จะทําใหสถานการณในบานคลี่คลายลง แตดูเหมือนวาเขาจะคิดผิด “พ อ ไม เ ห็ น ว า จะมี ค วามจํ า เป น อะไรเลย ที่ เ อ็ ง จะต อ ง เหนื่อยเพิ่ม ทํางานหนักเพื่อคนอื่นแบบนี้” นพพรพูดสวนกลับหลังจากที่รูวา โชคอนันตจะขับแท็กซี่ หารายไดพิเศษอีกทางหนึ่ง งานที่โชคอนันตทําอยูทุกวันนี้ก็แทบจะ ไมมีเวลาพักแลว เหตุใดจะตองสรางความเหนื่อยใหตัวเองอีก นพพรคานดวยความไมเขาใจ “มั น ก็ เ ป น การดี นี่ ค รั บ พ อ พ อ เองเป น คนบอกผมว า อยากจะขับแท็กซี่อยูแลว พอขับตอนกลางวัน สวนผมก็ขับกลางคืน คาเชาก็ถูกกวาขับกะเดียวดวย อีกอยางไมตองกังวลเรื่องการสงรถ ใหคูกะวาจะทันหรือเปลา” เขาอธิบายเพิ่มเติมใหบิดาฟง “มันดี ถาเอ็งจะหารายไดเขาบาน ชวยพอแม ชวยพี่ชวย นองพอจะไมวาเลย แตที่เอ็งขับรถแท็กซี่เพราะตองหาเงินชวยให คนอื่นไดมีที่ซุกหัวนอนใหม หรือวาหนูแอมมัน ไปออนเอ็ง วะ ถึง ไดมาบอกวาจะเชาคอนโดใหหนูแอมอยู” นพพรนึกถึงคําพูดของลูกชายที่บอกเขาวา จะหาเงินไปเชา คอนโดหน า ปากซอยใหญ ท างเข า ชุ ม ชนให บุ ศ ย ริ น ทร อ าศั ย อยู เพราะเขามองไมเห็น ความจําเปน ที่โชคอนัน ตจะตองทําเชน นั้น คอนโดแหงนั้น คาเชาตอเดือนไมใชถูกๆ สองพันหารอยบาท ไหน

๑๐๒

อัญญาณี จะคาน้ําคาไฟ คาสวนกลางอีก ตอเดือนก็คงเหยียบสี่พัน แตกอน จะคิดถึงคาเชาของแตละเดือน ก็ตองเสียเงินลวงหนาคาหอง คา ประกันน้ําไฟ ที่รวมเบ็ดเสร็จแลวแปดพันบาท ชางเปนเงินที่มากโข สําหรับคนหาเชากินค่ําเชนเขา ทําใหความโมโหมันพลุงพลาน “พอครับ แอมคือผูหญิงที่ผมรักและจะใชชีวิตอยูรวมกัน คอนโดที่ผมจะเชาใหแอมอยู มันก็เปรียบเสมือนเรือนหอของผมใน อนาคต หากวันหนึ่งวันใดผมกับแอมตกลงปลงใจเปนสามีภรรยากัน ผมกับแอมก็จะอยูที่นั่น แตก็ยังสงเงินมาใหพอกับแมไวใชจายใน บานเหมือนเดิม ถึงผมจะมีแอม ผมก็ไมทอดทิ้งพอกับแมและนองๆ แนนอนครับ” โชคอนั น ต ทํา ความเข าใจเพิ่ม เติม ให บิด ารั บ รู ความรูสึ ก ความตั้งใจของตน นพพรอึ้งไปชั่วครูกับเหตุผลของลูกชายที่พอจะ ฟงขึ้น แตในที่สุดก็หาขอโตแยงจนได “แลวอยูที่นี่ไมไดหรือไง ทําไมตองแยกไปอยูที่อื่นดวย หรือ วาที่นี่มันไมหรูหรา อยูแลวคันตัว” “เพื่อความสบายใจของทุกคนในบานไงครับพอ ผมรูน ะ ครับ วาพอกับปูไมพอใจที่แอมมาอยูบานของเรา คิดวาแอมเปน ภาระ แตสําหรับผมไมใชนะครับ แอมไมไดเปนภาระเลยแมแตนอย ผมทํ า เพื่ อ คนที่ผ มรั ก แม ว าจะเหน็ด เหนื่ อยมากแค ไ หน ผมก็ มี ความสุข หากแอมไปใหพนหูพนตาพอกับปู เรื่องทะเลาะเบาะแวง

๑๐๓

หัวใจใต้ปีกรัก วากระทบกระเทียบก็คงไมเกิดขึ้น ผมเองก็ไมตองลําบากใจในฐานะ คนกลางดวย” นพพรอึ้งไปอีกรอบ กับเหตุผลที่เขาไมรูวาจะหาคําแยงใด มาโตกลับ เพราะการที่บุศยรินทรยายออกไปอยูคอนโด ก็เปนความ ต อ งการของเขาและจิ ต ตรี ที่ อ ยากจะให ถึ ง วั น นั้ น ใจแทบขาด เนื่องจากตั้งแตเธอเขามาอยูในบานของเขา การทะเลาะมีปากเสียง ระหวางคนในครอบครัวมีบอยครั้ง ไมมีบุศยรินทรสักคน อะไรๆ มันคงจะดีขึ้น อีกทั้งโชคอนันตก็จะไมลําบากใจตามที่กลาวมา “งั้นก็ตามใจเอ็ง ถาเอ็งคิดวาเอ็งทําแลวสบายใจ เอ็งก็ทําไป ขาจะไมหาม” เขาเองก็ไมปรารถนาใหลูกชายอึดอัดและลําบากใจ ในฐานะคนกลาง เนื่องจากนพพรเคยรูซึ้งถึงความรูสึกนี้มากอน บุพการีของเขาไมชอบใจนัก ที่ไดนภาเปนลูกสะใภ แตก็ตองจําฝน ใจ เพราะลูกชายรัก แนนอนที่วาการที่คนไมชอบกันมาอยูรวมบาน เดี ย วกัน จะสร า งความอั ด อัด ได มากมายแค ไ หน นพพรจึ ง ย า ย ออกมาอยูกับนภาตามลําพังสองคนผัวเมีย เพื่อลดความรูสึกตางๆ ที่เกิดขึ้น แลวลดความลําบากใจใหกับเขา อีกฝายหนึ่งก็พอแม อีก ฝายหนึ่งก็เมีย เขาขางใครไมไดเต็มปากเต็มคํานัก เมื่อทําความเขาใจกับบิดาเสร็จ เขาก็เดินทางไปหาลุงเบิ้ม คนขางบาน ที่มีอาชีพ ขับ รถแท็ก ซี่ ติด ตอสอบถามเรื่ องการเช า แท็กซี่มาขับหารายไดพิเศษ ซึ่งลุงเบิ้มก็ชวยเหลือโชคอนันตเต็มที่

๑๐๔

อัญญาณี เทาความไปในวันที่โชคอนัน ตพาบุศยริน ทรมาอยูที่บาน ของตน เขาก็ไดลาออกจากการเปนคนขับรถของบานอดีตนายสาว มาทํางานเปนคนขับรถใหเจาของโรงงานทําอะไหลคอมพิวเตอร ละแวกบาน แลวการที่เขาเขาทํางานในโรงงานแหงนี้ ทําใหเขาดึง บุศยรินทรเขามาทํางานในตําแหนงบัญชี ที่ประจวบเหมาะเปดรับ สมัครงานในตําแหนงนี้พอดี สองสัปดาหมาแลว ที่เธอทํางานในโรงงานแหงนี้ เชาก็นั่ง ซอนทายรถมอเตอรไซคของโชคอนันตไปทํางาน ตกเย็นเขาก็มาสง ที่บาน กอนที่โชคอนันตจะไปขับรถแท็กซี่เพื่อหารายไดเสริม “พี่โชคขับรถดีๆ นะคะ วันนี้ขอใหไดเงินเยอะๆ” เธออวย พรเขาดังเชนทุกวัน “จา วันนี้ไดเยอะแนนอน” โชคอนันตรับคําอวยพร กอนจะเดินออกไปจากบาน พรอม กับราง แนงนอยที่เดินไปสงเขาหนาประตูรั้วบาน มือเล็กโบกไปมา สงยิ้มหวานเปนกําลังใจใหชายที่ตนรัก จากนั้นก็เดินกลับเขาไปใน บาน โดยไมคิดเอะใจอะไรทั้งสิ้น 02.00 นาฬิกา ลุงเบิ้มวิ่งกระหืดกระหอบมายังบานของโชคอนันตในเวลาตี สอง ใบหนาของเขาเต็มไปดวยความตื่นตระหนกตกใจ และการมา

๑๐๕

หัวใจใต้ปีกรัก ของเขาในครั้งนี้ เพื่อนําขาวที่ไมคิดวาจะเกิดขึ้น ใหครอบครัวของ โชคอนันตไดรับรู “ไอนพ ไอนพ ไอนพโวย” ลุงเบิ้มตะโกนเรียกนพพร “ไอ นพ ตื่นซะทีสิวะ ไอนพ” “อะไรวะไอเบิ้ม มาแหกปากหนาบานกูตอนตีสองเนี่ย ไมรู รึไงวากูกําลังนอน” เจาของชื่อที่ถูกเรียกพูดดวยความไมพอใจ เดิน มายังประตูรั้วบานแลวเปดประตู “มึงมีอะไร” นพพรถามตรงประเด็น “กูจะมาบอกวาไอโชคมันโดนจี้ แตมันสู ก็เลยถูกยิงตอนนี้ อยูโรง’ บาล” ลุงเบิ้มพูดรัว นพพรอึ้งไปพักหนึ่ง สีหนาที่เต็มไปดวยความ ไมพอใจเมื่อครู แปรเปลี่ยนเปนความตกใจสุดชีวิต ใจของคนเปน พอเตนรัว รูสึกเปนหวงลูกชายจับจิตจับใจ “แลวตอนนี้โ ชคมัน เปนยังไงบาง ปลอดภัยดีห รือเปลา ” นพพรถามเสียงสั่น ใจระทึกรอคําตอบ “กูก็ไมรูเหมือนกัน เถาแกโทรมาบอกกูอยางนี้ กูก็รีบมา บอกมึงเลย” ลุงเบิ้มไมรูรายละเอียดมากนัก พอรูขาวจากเถาแก เจาของอูแท็กซี่ ที่ไดรับขาวจากเจาหนาที่ตํารวจที่อยูในเกิดเหตุ ใน ฐานะที่เปนเจาของรถดังกลาว อีกทอดหนึ่ง ลุงเบิ้มก็รีบมาหานพพร ทันที รูเพียงชื่อโรงพยาบาลเทานั้น ๑๐๖

อัญญาณี “ถางั้นเดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อผากอน” นพพรรีบรุดเขาไปในบาน ตะโกนเรียกคนที่กําลังนอนหลับ สบายอยูในหองของแตละคน กอนที่จะบอกขาวรายกับทุกคนใน ครอบครัว อีกสิบนาทีตอมา ครอบครัวของนพพรรวมทั้งบุศยรินทร ก็พากันไปยังโรงพยาบาลที่โชคอนันตรักษาตัว

ครอบครัวของโชคอนันตเดินทางมาถึงโรงพยาบาล ในอีกสี่ สิบ นาทีตอมา พอกาวลงจากรถตูของลุงเบิ้ม ทุกคนก็พากัน เดิน อยางรีบเรงและรอนใจมายังหนาหองฉุกเฉิน “ไมทราบวาลูกชายของผม โชคอนันตนะครับที่ถูกยิงมา ตอนนี้อาการเปนยังไงบางครับ” นพพรเอย ถามเจาหนาที่ ห นาห องฉุ กเฉิ น คนถู กถามเช็ ค ขอมูลของผูไดรับบาดเจ็บ กอนจะเงยหนาตอบเมื่อไดขอมูล “ตอนนี้คุณโชคอนันตอยูในหองผาตัดคะ ทางเราไมอาจรอ ใหญาติมาเซ็นยินยอมในการผาตัดได เนื่องจากอาการของคุณ โชคอนันตโคมาคะ” เจ า หน า ที่ ห น า ห อ งฉุ ก เฉิ น เอ ย บอกครอบครั ว ของ ผูไดรับบาดเจ็บ ปกติแลวการผาตัดทุกครั้ง ทางโรงพยาบาลจะให ญาติของคนไขเซ็นยินยอมในการผาตัด ยกเวนบางกรณีที่ไมอาจรอ

๑๐๗

หัวใจใต้ปีกรัก ได อยูระหวางความเปนความตาย แพทยสามารถพิจารณาเปน กรณีไป “อาการหนักมากเลยหรือคะคุณพยาบาล” บุศยรินทรถามทั้งน้ําตา หัวใจเตนไมเปนจังหวะ หวาดกลัว วาจะเสียโชคอนันตไป “หนักมากคะ คุณโชคอนัน ตถูกยิงสองนัด นัด หนึ่งเฉียด หัวใจไปนิดเดียว ฝงอยูกลางอก อีกนัดหนึ่งทะลุเขาไปในปอด และ เสียเลือดมากคะ” เจาหนาที่คนเดิมตอบ บุศยรินทรนํามือมาปดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนวาจะ กลั้นไมอยูนภาอยูในลําแขนใหญของสามีที่โอบกอดและปลอบโยน สวนจิตตรี นภาพรก็รองไหดวยความเสียใจและสงสารพี่ชาย โดยมี รางของขจรและลุงเบิ้มยืนทําหนาเศราใกลๆ ทุกคนตางพากัน มานั่ง รอ ยืน รออยูห นาหองผาตัด ลว น แลวแตเปนหวงโชคอนันตที่เขาไปในหองผาตัดเปนเวลานานกวา หนึ่งชั่วโมง แตก็ยังไมมีทีทาวาประตูหองผาตัดนั้นจะเปดออก สายน้ําตาของบุศยรินทรไมเคยขาดสาย เธอรองไหปลอย เสียงสะอื้นไหเปนระยะ นั่งแทบไมติดเกาอี้ ผุดลุกผุดนั่งตลอดเวลา เดิ น ไปมาระหว า งเก า อี้ ที่ นั่ ง กั บ หน า ประตู ห อ งผ า ตั ด มองผ า น กระจกบานเล็กหนาประตูไปยังหองผาตัดดานใน หวังเหลือเกินวา จะมองเห็นแพทยเดินออกมาจากหองผาตัด เปดประตูที่หามบุคคล

๑๐๘

อัญญาณี ภายอกเขาไปแลวบอกวา โชคอนันตปลอดภัย เธอรอคอยคํานี้เพียง คําเดียว ณ วินาทีนี้ “สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เทพยดาฟาดิน นางฟานางสวรรค ดลบัลดาลใหพี่โชคปลอดภัยดวยเถิด” บุศยรินทรภาวนาออนวอนตอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใหคุมครองคน ดีๆ อยางโชคอนันตใหปลอดภัย จิตตรีมองใบหนาของบุศยรินทร ที่นั่งรองไหสะอึกสะอื้นอยู ตรงเกาอี้ฝงตรงขามกับตนเขม็ง เธอกําลังคิดวา ตนเหตุที่ทําใหโชค อนันตตองเจอกับเรื่องเลวรายนี้ เปนเพราะคนที่ตนกําลังจองมอง อยู หาก ไมมีบุศยรินทร โชคอนันตก็คงไมตองทํางานหนัก หาเงิน ตัวเปนเกลียว เพื่อใหไดเงินมากพอไปเชาคอนโดใหหญิงไรบานได อยู อ าศั ย และบุ ศ ย ริ น ทร ก็ ทํ า ให บ า นอั น แสนอบอุ น ของเธอ เปลี่ยนไป มีปากเสียงกันบอยครั้ง ทะเลาะกัน เรื่องของสาวคนนี้ หลายหน หากไมมีบุศยรินทรสักคน ครอบครัวของเธอก็ตอ งกลับมา มีความสุขเหมือนเดิม “เพราะแกคนเดียวนังคุณหนูตกยาก เพราะแกที่ทําใหพี่ โชคตองเปนแบบนี้” จิตตรีลุกพรวด กาวเดินมาหาบุศยรินทรอยาง เอาเรื่อง เปดฉากตอวาทันควัน “อะไรปู” บุศยรินทรถามกลับดวยความงุนงง ที่อยูๆ จิตตรี ก็เปดปากตอวาตน

๑๐๙

หัวใจใต้ปีกรัก “ก็แกยังไงละ แกเปนตนเหตุที่ทําใหพี่โชคถูกจี้และถูกยิง ถาแกไมออดออนพี่โชค ขอไปอยูคอนโดที่มันสบายกวาอยูบานเกา ซอมซอ พี่โชคก็คงไมตองขับแท็กซี่หาเงินมาจายคาประกันหอง คา นั่ น ค า นี่ ใ ห แ ก เห็ น รึ ยั ง ว า แกทํ า ให พี่ โ ชคและครอบครั ว ของฉั น เดือดรอนมากแคไหน แลวอยางนี้แกยังจะหนาดานหนาทนอยูที่ บานของฉันอีกเหรอ” จิต ตรีใสเปนชุด มองคนที่ตนเกลียดชังตา เขียว “แกพูดบาอะไร ไปวาหนูแอมอยางนั้นไดยังไง” นภาตอวา ลูกสาวคนเล็ก “ทําไมจะวาไมไดละแม ก็มันเปนเรื่องจริงนี่” จิตตรีเถียง กลับ “แมลองคิดดูนะ ตั้งแตนังคุณหนูตกยากยายเขามาอยูในบาน ของเรา บานเราเปลี่ยนไปมากแคไหน ทะเลาะกันก็แทบจะทุกวัน แลวเรื่องที่ทะเลาะ ตนเหตุก็คือมันทั้งนั้น พอกับแมที่ไมเคยทะเลาะ มีปากเสียงกัน ก็ตองมานั่งถกเถียงหนาดําหนาแดงเพราะใคร ถา ไมใชมัน แลวใครที่ทําใหพี่โชคตองทํางานตัวเปนเกลียวอยางนี้ มัน เปนภาระใหพี่โชคแทๆ” จิตตรีรายยาว แลวคําพูดของเธอก็ทําใหอีกหลายคนอึ้งไป โดยเฉพาะบุศยรินทรคนที่ถูกตอวาอึ้งมากกวาใครๆ แลวคิดวาคํา ตอวาของจิตตรีนั้น ถูกตองทุกคําพูด เปนเพราะเธอเองที่ทําใหเขา เกิด เรื่องรายเชน นี้ เพราะเธอเองที่ทําใหเกิด ความบาดหมางใน

๑๑๐

อัญญาณี ครอบครัว ของคนที่ต นรัก คิด แลว ก็เจ็ บ ยอกในอก ราวรานและ เสียใจเปนที่สุด เพราะเธอเองก็ไมอยากใหเหตุการณนี้เกิดขึ้น “ฮือ...ฮือ...แอมไมไดตั้งใจ แอมไมไดตั้งใจ” บุศยรินทรพูด ไปรองไหไป ความเสียใจแนนไปหมด “ปู ไมมีใครอยากใหเรื่องมันเปนแบบนี้ทั้งนั้น เอ็งจะไปวา หนูแอมคนเดียวก็ไมถูก อยาลืมสิวา โชคเต็มใจทําทุกอยางใหหนู แอมเอง” นภาพูดเหมือนเขาขางบุศยรินทร และนั่นทําใหนพพรไม พอใจมากขึ้น “ที่จริงแลว มันก็เปนความผิดของหนูแอมจริงๆ ถาหนูแอม ไมบ อกกับ โชควาอยากจะยายไปอยูขางนอก โชคก็คงไมตองขับ แท็กซี่ ปานนี้คงนอนอยูที่บานไมใชนอนใหหมอผาตัดอยูที่นี่” นพพรหมดสิ้ น ความเกรงใจ เขาพูด ตรงๆ และไม ถนอม น้ําใจบุศยรินทรอีกตอไป “ไอนพ เอ็งพูดอะไรของเอ็ง พูดอยางนี้ไดยังไง” นภาตอวาสามี หันไปมองคนที่ถูกรุมตอวาดวยความสงสาร สําหรับนางๆ ไมเคยคิดเชนนั้น กับบุศยรินทรเลย คิดวาทุกสิ่งทุก อยางเกิดขึ้น เพราะความตองการของโชคอนันต “ก็ที่ขาไมพูด เรื่องมันถึงเปนแบบนี้ไง ขายอมมาตลอดนะ เพราะเห็นกับโชคมัน แตนี่มันไมไหวแลว แกไมเห็นเหรอวาโชคตอง

๑๑๑

หัวใจใต้ปีกรัก เจอกับอะไรบาง ทั้งที่เรื่องนี้ไมนาเกิดขึ้นเลย เอ็งก็นาจะรูดีกวาใคร วา ทําไมโชคถึงตองขับแท็กซี่ ทําไมตองทํางานเพิ่ม มันทําเพราะ ใคร เอ็งรูดี มันถึงเวลาหรือยัง ที่เอ็งจะเห็นโชคดีกวาคนอืน่ คนอื่นที่ เราไมจําเปนตองทําใหมากขนาดนี้” นพพรหยุดพูด หันมามองหนา บุศยรินทร “แตถาเอ็งคิดวามันเปนบุญคุณที่พอของหนูแอมมีตอโชค ขาวาตอนนี้เราตอบแทนบุญคุณ คุณเกรียงไกรหมดแลว ไมมีติดคาง กันอีก” นภานิ่ ง ชะงั ก อาจจะพู ด ได ว า นางปกป อ งบุ ศ ย ริ น ทร รองลงมาจากโชคอนั น ต ดูแ ลเอาใจใสในบางครั้ง ดี กวาลูกของ ตัวเองดวยซ้ํา ถือวาเปนการตอบแทนบุญคุณเกรียงไกร และถือวา เธอเปนผูหญิงที่ ลูกชายรัก แลวคิดจะแตงงานดวย เถียงสามีแทบ ไมได บุศยรินทรไดยินแลวยิ่งช้ําชอกในอกมากขึ้นไปอีก คําพูด ของนพพรนั้นถูกตองทุกอยาง เปนเพราะเธอเอง โชคอนันตจึงตอง ประสบเรื่องราย ที่ไมนาเกิดขึ้นเลย “ใชแม แมลองคิดดูนะ เมื่อกอนบานเราเคยทะเลาะกันซะ ที่ไหน อยางมากก็เถียงกันธรรมดา แตนี่พอกับแมทะเลาะกันบอยๆ เพราะแมอยากใหมันอยูที่บาน แตพอไมอยากใหมันอยู แลวที่พอ ยอมไมใชวาเต็มใจนะ พอไมอยากทะเลาะกับแมมากกวา แลวพี่โชค

๑๑๒

อัญญาณี ก็เหมือนกัน แตกอนทํางานอยางเดียว ตอนนี้สิ ทําทุกอยางที่ขวาง หนา ใครจางทําอะไรทําหมด เพื่ออะไรละ ก็เพื่อมันคนเดียว มัน เปนตัวกาลกิณีของบานเรา ถาไมมีมันสักคน บานของเราคงกลับมา เปนเหมือนเดิม” จิตตรีผสมโรง พูดอยางไมเกรงใจ บุศยรินทรรองไหหนัก มากขึ้น เธอไมอาจโตเถียงใดๆ ได เปนเพราะทุกอยางที่นพพรและ จิตตรีพูดเปนเรื่องจริง สิ่งที่เธอทําไดเวลานี้คือ รองไห “ฮือ...ฮือ” “ทางที่ดีเธอควรจะไปจากบานของฉันไดแลว แคนี้เธอยัง สรางความเดือดรอนใหครอบครัวของฉันไมพอหรือไง หรือวาตอง ใหพี่โชคตายกอน เธอถึงจะไปได”นภาพรที่ไมคอยพูดอะไรมากนัก อดที่จะเอยเสริมไมได ไมใชวาการที่เธอไมพูด จะหมายความวา ยินดีใหบุศยรินทรอยูที่นี่ แตที่ไมพูด เพราะคิดวาไมไดสรางความ เดือดรอนอันใดใหกับตน ทวาเวลานี้ไมใช “เรื่ อ งนี้ เ อาไว พู ด กั น ที ห ลั ง ตอนนี้ ห ว งอาการโชคก อ น ดีกวา” นภาหามทัพ “พูดตอนนี้ดีแลวแม พูดกันใหชัดเจนไปเลย พี่โชคอยูในมือ หมอแลวคงไมเปนอะไร และถารอให พี่โชคหายดี หนูคิดวามันคง ยาก ที่มันจะไปจากบานเรา เดี๋ยวมันก็ไปออนพี่โชคอีก คราวนี้ละ อยูยันแกเฒาแนๆ แตถาพวกเราพูดแลว ยังหนาดานหนาทนอยู

๑๑๓

หัวใจใต้ปีกรัก ตอไปละก็ หนูก็จะไมพูดอีก จะเอาน้ําสาดไลอยางกับหมูกับหมา เลย” จิตตรีประกาศจุดยืนของตัวเองอยางชัดเจน แสดงใหทุกคน เห็นวา เธอไมตองการใหบุศยรินทรมาอาศัยในรมเงาของบานเธอ อีกตอไป “ใชแม พูดกันใหมันเด็ดขาดกันไปเลย มันจะไดจบๆ” นภาพรกลาวเสริม“อีกอยางนะ เราก็ไมไดรวยมากพอ ที่จะ อุปการะใครดวย” ผูพูดสงสายตาเกลียดชังใหบุศยรินทรอยางไมปดบัง จนคน ถูกมองชาวาบไปทั้งตัว แลวยังจะเปลี่ยนสรรพนามมาเปน “มัน” สรรพนามที่ไมเคยใชกับบุศยรินทรมากอน “ถาโชคมันรูวา เอ็งสองคนไลหนูแอมอยางกับหมูกับหมา อยางนี้ มันตองโกรธเอ็งสองคนแนๆ” นภาไมพอใจคําพูดของนภา พรและจิตตรี จึงเอยปากบอกเชิงเตือน “มาถึงขนาดนี้แลว แมยังจะเขาขางมันอีกเหรอ หรือวาจะ รอใหพี่โชคตายกอน แมถึงจะรูวา มันเปนตัวซวยของบานเรา” จิตตรีโตกลับมารดา “ปูมันก็พูดถูกนะ เอ็งยังจะเขาขางมันอีกเหรอ นาจะรูตัวได แลวนะวา หนูแอมสรางความเดือดรอนใหบานเรามากแคไหน ยัง จะเขาขางอยูได”

๑๑๔

อัญญาณี นพพรตําหนิภรรยาที่ชักสีหนาบึ้งตึง “ขาไมไ ดเขา ขาง แตเวลานี้มัน ไมใชเวลาที่จะพูด เรื่องนี้ ตา งหาก โชคนอนให ห มอผ า ตัด อยู ใ นห อง เราทุ ก คนก็น า จะส ง แรงใจไปใหโชค มันถึงจะถูก ไมใชมาเถียงในเรื่องไมเปนเรื่องแบบ นี้” คําพูดของนภาทําใหทุกคนคิดวา นภากําลังพูดเขาขาง บุศยรินทร และนั่นยิ่งทําใหเกิดความไมพอใจ เกิดชองวางระหวาง ครอบครัวมากขึ้น “ที่ เอ็ ง พูด มาทั้ ง หมด ทํ า ให ข าคิ ด วา เอ็ง เขา ข างหนูแ อม มากกวาจะหวงโชคนะ” “ใชแม หนูก็รูสึกอยางนั้นเหมือนกัน” จิตตรีชางเปนลูกคู กับนพพรไดดีเหลือเกิน “นกก็คิดอยางนัน้ เหมือนกัน” นภาพรทําตัวเปนลูกคูอีกคน “พวกเอ็งอยามาเลนหมาหมูกับขานะ” นภาแหวใส “ไมไ ดห มาหมู แคค วามคิด ตรงกัน เทานั้น ไมเหมือนแก หรอก ที่เอาแตเขาขางคนอื่น คนที่เปนตนเหตุใหโชคมันเปนแบบ นี้” นพพรทนไมไหวพูดตอ เวลานี้เขาทั้งโกรธและเกลียดตัวตนเหตุ คนนี้เหลือเกิน อยากจะไลไปใหพนๆ หนาและไมตองการใหเธอมา อยูรวมบานเดียวกับเขาอีกตอไปแลว ความอดทนของนพพรขาด สะบั้น ตั้งแตวินาทีแรกที่รูขาวลูกชาย

๑๑๕

หัวใจใต้ปีกรัก “ขาไมดะ...” คําพูดของนภาขาดตอน เมื่อเสียงของใครคน หนึ่งพูดขัดขึ้น “พอแลวคะ ไมตองเถียงกันแลว แอมจะไปจากพี่โชค ไป จากทุกคนคะ” บุศยริน ทรตัด สิน ใจพูด เพราะเธอไมตองการให ตั ว เองเป น ต น เหตุ ทํ า ให ค รอบครั ว ของคนที่ ต นรั ก เกิ ด ความ ระหองระแหง หรือทะเลาะเบาะแวงซึ่งกันและกัน ถาไมมีเธอสักคน เรื่องทุกอยางคงจะดีกวานี้ ดีสําหรับทุกคน โดยเฉพาะโชคอนันตที่ ไมตองมาเหนื่อยกาย ลําบากใจเพราะเธอ แล ว คํ า พู ด ของบุ ศ ยริ น ทร ก็ เรี ย กความพอใจ และความ ตกใจใหกับคนที่ไดยิน คนที่พอใจก็คงจะเปนนพพร จิตตรีและนภา พร สวนคนที่ตกใจก็คือ นภา “หนูแอม ทําไมถึงพูดอยางนี้” นภาหันมาถาม ความตกใจ ยังเกลื่อนบนใบหนา “มันพูดอยางนี้ก็ถูกแลวแม แมจะไปถามมันทําไม” จิตตรี พูด ดว ยรอยยิ้ม เยาะ“รึ วา แม อยากเห็ น พี่ โ ชคปางตายอยา งนี้ ไ ป เรื่อยๆ ไมมีที่สิ้นสุด เพราะตองหาเงินหาทองมาประเคนใหมันอยู สุขสบาย” ประโยคตอมาของจิตตรีทําใหคนสองคนถึงกับสะอึก นภาถึงแมวาจะรักและเอ็นดูบุศยรินทรมากแคไหน คงไม มากเทาหรือมากกวาโชคอนันต สายเลือดของตนเองแนนอน แต

๑๑๖

อัญญาณี ทวาสิ่งที่นางกลัวคือ หากโชคอนันตรูวา บุศยรินทรไปจากชีวิต ลูก ชายของนางจะเปนเชนไร ทางดานบุศยรินทร บุคคลที่ถูกตอวาตอขาน น้ําตารวงแลว รวงอีก เมื่อไดฟงคําพูดไรซึ่งความเกรงใจของจิตตรี ทวาเธอจะโกรธ จะเคืองก็ไมได เพราะประโยคดังกลาวคือความผิดของเธอเอง “แอมตัดสินใจดีแลวคะปา แอมอยูที่บานตอไป ก็รังแตจะ สรางความเดือดรอนใหกับทุกคน แอมไปเปนทางออกที่ดีที่สุดคะ” บุศยรินทรใชชวงเวลาสั้นๆ ในการตัดสินใจ แลวคิดดีดวย วา การตัดสินใจของตนเอง เปนสิ่งที่ถูกตอง แมวาจะสงผลตรงกับ หัวใจที่ตองราวระบม เมื่ออยูหางคนที่ตนรัก แตก็ยังดีกวาเจ็บปวด เมื่อมองเห็นครอบครัวของโชคอนันตตองมีปากเสียงกัน โดยมีเธอ เปนตนเหตุ “แตหนูแอม...” เสียงของนภากําลังจะคาน แตก็ถูกเสียง ของสาวคนเดิมพูดแทรก “ป า คะ ที่ ผ า นมาแอมได รั บ ความเมตตากรุ ณ าจาก ครอบครัว ของป ามามากพอแล ว แอมโตมากพอที่จ ะชว ยเหลื อ ตัวเองแลวคะ และมันก็คงถึงเวลาแลวที่แอมจะไดเรียนรูชีวิตแบบ จริงๆ จังๆ เสียที นี่คือความตั้งใจของแอมคะ” เสียงหนักแนน แตแฝงไวซึ่งความสั่นจากการรองไห ไหลผา นอกของบุศยรินทรที่ตั้งมั่นวาจะดําเนินชีวิตดวยตนเอง ยืนบนลํา

๑๑๗

หัวใจใต้ปีกรัก แขงของตนเอง แมวาขณะนี้เธอยังคิดไมออกวา จะเริ่มตนตรงจุดใด ก็ตาม นภาชะงักเพียงนิด ไมพูดใดๆ ตอไป เนื่องจากสถานการณ ขณะนี้ นางไมสามารถควบคุมไดเหมือนกอน คงจะตองปลอยใหทุก อยางเปนไปตามกรรม เพราะในที่สุดนางก็ตองเลือกครอบครัวของ ตน “แมก็อยาไปขัดความตั้งใจของเขาสิ เขาอยากไปก็ใหไป ไม ตองไปรั้ง ไมตองพูดหาม” จิตตรีเสริม “วาแตจะไปเมื่อไหรละ” กอนที่เธอจะถามคําถามที่อยากรูคําตอบมากที่สุด “นั่นสิ จะไปเมื่อไหร แตฉันอยากใหเธอไปจากครอบครัว ของฉัน กอนที่พี่โชคจะรูเรื่อง หรือจะพูดงายๆ โดยไมตองแปลก็คือ ไปวันนี้พรุงนี้ไดยิ่งดี” นภาพรเปนเจาของคําพูด “เอ็งสองคนจะบาหรือไง ใหเวลาหนูแอมบางสิ” นภาตวาดใสลูกสาวไมดัง มาก เพราะนางกําลังยืน อยูใน โรงพยาบาล “ใหเวลา” จิตตรีพูด “จะตองใหเวลาสักเทาไหรละแม ชาติ นี้ทั้งชาติเปนไง” แลวกลาวประชด “แอมจะไปทันทีที่รูวา พี่โชคปลอดภัย” บุศยรินทรคงไมมีความสบายใจเปนแน หากตนเองไปโดย ไมรูวา โชคอนันตเปนอยางไร ปลอดภัยหรือไม หากรูคําตอบ เธอ

๑๑๘

อัญญาณี จะไปจากครอบครัวนี้ทันทีแลวคําพูดของบุศยรินทรก็เรียกความ พอใจใหคนที่ตองการคําตอบทั้งสามคน นพพร นภาพรและจิตตรี “งั้นก็ตามนี้” นพพรเปนคนพูด กอนจะเดินไปนัง่ บนเกาอี้ฝงตรงขาม โดย มีจิตตรีและนภาพรเดินตามไป นภาทรุดกายลงนั่งบนเกาอี้ขา งรางสาวผูนาสงสาร ที่รองไห ปริ่มขาดใจ เมื่อรูวา ตนเองจะตองจากคนอันเปนที่รัก มือเหี่ยวยน ตามวัยกุมมือเล็กของบุศยรินทรไว บีบกระชับเบาๆ และรองไห “ปาขอโทษนะ ที่ปาทําอะไรไมไดดีไปกวานี้” นางตกอยูในสถานะคนกลาง แตก็ต องจํายอมเลือกขาง ถึงแมวาจะสงสารบุศยรินทรมากเพียงไร “แอมเข า ใจค ะ ป า ถ า แอมเป น ป า แอมก็ ต อ งเลื อ ก ครอบครัวของแอมเหมือนกัน” บุศยรินทรเขาใจความรูสึกของนภาดี ซึ่งเธอก็ไมมีสิทธิ์โกรธ เคืองนภาดวย “แอมตองกราบขอบคุณปามากนะคะ ที่ดูแลแอมเปนอยาง ดี แอมจะไมลืมพระคุณของปาและทุกคนคะ” บุ ศ ย ริ น ทร ชั ก มื อ กลั บ พนมมื อ ไหว บ นตั ก ของนภาด ว ย ความสํานึกในบุญคุณ และจะระลึกถึงบุญคุณในครั้งนี้ไปตลอดชีวิต ในขณะที่หัวใจจะยึดมั่นตอโชคอนันตเพียงคนเดียวไปตลอดกาล

๑๑๙

หัวใจใต้ปีกรัก อีกยี่สิบนาทีตอมา ประตูหองผาตัดก็เปดออก นายแพทย ผูใหการรักษาเดินออกมาจากหองดังกลาว ทุกคนที่นั่งรอยืนรอดวย ใจระทึก รีบกรูเขาไปหานายแพทยทานนั้นทันที “ลูกชายของผมเปนยังไงบางครับคุณหมอ” นพพรเอยถาม “ลูกชายของดิฉันปลอดภัยใชไหมคะ” นภาถามเสียงสั่น น้ําตารื้น “ถาหมายถึงคุณโชคอนันต คนไขปลอดภัยแลวครับ ผมได ผาตัดเอากระสุนตรงกลางอกออกแลว แตกระสุนอีกลูกที่ฝงอยูใน ปอด ผมไมผาออกมานะครับ เพราะมันจะเปนงานใหญเลยที่เดียว เนื่องจากตองรื้อปอด แตสบายใจไดวา ไมเปนอันตราย เพราะจะมี พังพืดหุมไวครับ” นายแพทยเอยบอกญาติผูปวยที่ยืนอยูหนาหองฉุกเฉิน สี หนาของแตละคนไมตางกันเลย หากการผาตัด กระสุน ที่อยูในปอดออก มัน จะกลายเปน เรื่องใหญ เนื่องจากตองรื้อปอดกันเลยทีเดียว และไมเปนอันตราย ถึงชีวิต เนื่องจากจะมีพังพืดหุมอยู แตจะมีผลเสียในระยะยาวก็คือ สารตะกั่วที่อยูในลูกปนจะคอยๆ ซึมออกมาตามกระแสเลือด แต ทางการแพทยก็มีวิธีการรักษาทางดานนี้ อาการของคนที่ไดรับสารตะกั่ว ถาเปนมากเหงือกจะเปนสี ดําๆ เปนลักษณะเฉพาะของคนตองพิษตะกั่ว แตถาอยากจะรูจริงๆ

๑๒๐

อัญญาณี วาตนเองไดรับพิษตะกั่วหรือไม ก็ตองตรวจเลือด วิธีรักษาถาจําเปน คือ วิธีที่เรียกวา Chelation โดยการฉีดสารจําพวกหนึ่งเขาไป เพื่อ จับกับตะกั่วในกระแสเลือด ขับออกมาเปนปสสาวะ แลวคําตอบที่ทุกคนรอคอย ก็เรียกความโลงใจใหกับทุกคน ประหนึ่ง ยกภูเขาสักสิบ ลูกออกจากอกก็วาได ความทรมานจาก ความเปนหวง ความรอนรุมในใจนานนับชั่วโมง หมดลงไปเชนกัน “พี่โชคปลอดภัยรอยเปอรเซ็นต ใชไหมคะหมอ จะมีโรค แทรกซอนหรือวาติดเชื้อรึเปลาคะ” บุศยรินทรถามเพิ่มเติม “การผาตัดเปนไปอยางเรียบรอยครับ คนไขแมวาจะเสีย เลือดมาก แตโชคดีที่ทางโรงพยาบาลมีเลือดกรุปเดียวกับคนไข เลย ชวยเหลือไดทันทวงที ถือวาปลอดภัยครับ สวนเรื่องจะมีโรคแทรก ซอนหรือติดเชื้อหรือไมนั้น หมอยังตอบไมได หมอขอดูอาการตออีก สักวันสองวันนะครับ” นายแพทยตอบแบงรับแบงสู “แลวพวกผมเขาไปเยี่ยมโชคไดหรือยังครับ” นพพรอยาก เห็นหนาลูกชายใจแทบขาด เอยถาม “ตอนนี้ยังไมไดครับ นาจะเปนพรุงนี้นะครับ เพราะเดี๋ยว จะมี บุ รุ ษ พยาบาลพาคนไข ไ ปดู อ าการในห อ งปลอดเชื้ อ ครั บ ” นายแพทยตอบ “ขอบคุ ณ มากค ะ คุ ณ หมอ” บุ ศ ย ริ น ทร พ นมมื อ ไหว นายแพทย สงผลใหทุกคนพากันไหวขอบคุณนายแพทยตามไปดวย

๑๒๑

หัวใจใต้ปีกรัก “มัน เปนหนาที่ของหมออยูแ ลวครับ หมอขอตัว กอนนะ ครับ” นายแพทยยิ้มใหกับทุกคน กอนจะเดินหางออกไป หลังจาก หมดหนาที่ “เธอรับปากพวกเราไววา ถารูวาพี่โชคปลอดภัย เธอจะไป จากบานของฉัน ที่นี้เธอก็รูคําตอบแลว นะวา ตอนเชาเธอก็เก็บ เสื้อผาออกไปจากบานของฉันไดแลว” จิตตรีทวงสัญญากับบุศยรินทร “แอมขอดูอาการพี่โชคตออีกหนอยไดไหม แอมอยากแนใจ วา พี่โชคปลอดภัยจริงๆ ไมมีโรคแทรกซอน” บุศยรินทรขอยืดเวลา “เธอจะมาเลนลิ้นกับฉันเหรอ ไมรักษาคําพูดนี่นา” จิตตรี โตกลับเสียงไมพอใจ “ก็ขอแคใหรูวา พี่โชคปลอดภัยเต็มรอย แอมก็จะไปจาก บานของปูทันที ไมมีผิดสัญญาแนนอน” บุศยรินทรเอยเสียงหนักแนน เธอไมมีวันผิดสัญญา เพียง แควาขอความมั่นใจเรื่องโชคอนันตแคนั้น ไมไดคิดเปนอยางอื่น “ถ า อย า งนั้ น ระหว า งนี้ เ ธอห า มเข า ไปเยี่ ย มพี่ โ ชคนะ จนกวาหมอจะบอกวาพี่โชคปลอดภัย ไมติดเชื้อและไมมีโรคแทรก ซอน” จิตตรีไมขัดของแตก็มีขอตอรอง

๑๒๒

อัญญาณี “เอ็งจะมากเกินไปแลวนะปู” นภาเอ็ดลูกสาวคนเล็กอยาง เหลืออด “ไมเกินไปหรอกแม อยากจะทํามากกวานี้ดวยซ้ํา” จิตตรีสวนกลับมารดา ดวงตามองนิ่งไปยังดวงหนาสวยงาม ของบุศยรินทร “จะตกลงตามนี้หรือเปลาละ” คนถูกถามยิ้มบางๆ กอนตอบ “ไดจะ ตกลงตามนี้” “อยาลืมทําตามคําพูดดวย ไมอยางนั้นเจอดีแน” จิตตรีไม วายขมขูกลับ การสนทนาหยุดลง เมื่อรางของโชคอนันตถูกเข็นออกมา จากหองผาตัด ใบหนาของโชคอนันตมีรอยฟกช้ํา ดวงหนาซีด ริม ฝปากแหง มีเครื่องมือทางการแพทยหลายชนิดระโยงระยาง อาทิ เชน สายน้ําเกลือและถุงเลือด รวมทั้งมีเครื่องชวยหายใจครอบ ระหวางจมูกกับปาก สายน้ําตาของบุศยรินทรอาบแกม เมื่อเห็นสภาพรางกาย ของโชคอนันต พาลโทษตัวเองที่ทําใหเขาตองเผชิญกับเรื่องเชนนี้ หากไมมีเธอมาอยูบานของเขาตั้งแตตน ทุกอยางก็ไมเปนเชนนี้ เธอรูสึกใจหาย เมื่อนึกถึงวันที่ตองลาจาก แตจะทําอยางไร ไดเลา ในเมื่อมันเปนทางออกเพียงทางเดียว และเปนทางออกที่ดี ที่สุดเวลานี้ดวย

๑๒๓

หัวใจใต้ปีกรัก แตเธอจากเขาเพียงรางกายเทานั้น แตหัว ใจยัง รักมั่น ไม เสื่อมคลาย รักโชคอนันตนิจนิรันดร...

๑๒๔

อัญญาณี

6 สี่ปผานไป ณ ประเทศฝรั่งเศส คฤหาสนริมทะเลสาบหลังงาม ตั้งอยูบนพื้นที่กวายี่สิบไร ในดีฌง เมืองหลวงของจังหวัดโกต-ดอร ในแควนบูรกอญ ประเทศ ฝรั่งเศส กําลังเกิดเรื่องวุนวายเมื่อเจาของบาน ประสบอุบัติเหตุลื่น ลมในหองน้ําเมื่อสามวันกอน ศีรษะไปกระแทกกับฝาผนังเต็มแรง สงผลตรงถึงสมองสวนความรูสึกของรางกายทอนลางที่ไดรับความ กระทบกระเทือน ทําใหราตรี ฟูแต็น ภรรยาของมหาเศรษฐีระดับ พันลานนามวา ฟามริช ฟูแต็น ผูลวงลับไปกอนหนานี้เพียงหนึ่งป ตองเผชิญกับโรคอัมพาตทอนลาง ที่ไมสามารถขยับเขยื้อนไดดวย ตัวเอง ราตรีถือไดวาเปนผูร่ํารวยคนหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส นาง ไดทรัพยสินจากผูเปนสามีเพียงคนเดียว เนื่องจากทั้งสองไมมีญาติพี่ นอง แนนอนที่นางจะตองดูแลกิจการของสามีตอโดยปริยาย แต ทวานางยัง โชคดีที่มีฌอง ลูกนองคนสนิทของสามีชวยเหลือทุกสิ่ง

๑๒๕

หัวใจใต้ปีกรัก อย า ง มิ เ ช น นั้ น คนชราอายุ 65 ป คงไม มี ป ญ ญาบริ ห ารงานที่ ตนเองไมถนัด หรือจะพูดไดวา ไมเคยทํามากอนไดแนนอน ธุรกิจ ตางๆ ที่สามีสรางมาคงจะพินาศยอยยับเปนแน ฌองไมเพียงแคดูแลเรื่องงานตางๆ ใหนางเทานั้น เขายัง ชวยสอนงานลูกชายบุญธรรมที่นางรับไวเปนลูกอยางถูกตองตาม กฎหมาย มีสิทธิในทรัพยสมบัติเมื่อนางสิ้นลม แลวนางกับสามียัง รับสตรีคนหนึ่งมาเปนลูกบุญธรรมอีกดวย ยอนกลับไปเหตุการณเมื่อสี่ปกอน พูด ถึง ลูกบุญ ธรรมของนางทั้ ง สองคน อาจจะเรียกไดว า เปนโชคชะตาฟากําหนด เมื่อสี่ปกอนราตรีและสามีเดินทางกลับ เมืองไทย เพื่อทองเที่ยว กอนกลับฝรั่งเศสสามวัน นางกับฟามริชได เดินชมแสง สี เสียง งานวันพอแหงชาติ ตลอดแนวถนนราชดําเนิน ที่จัดขึ้นทุกป ตั้งแตตนเดือนธันวาคม ถึงวันที่ 5 ธันวาคม ทั้งสองเดินชมความสวยงามตื่นตาตื่นใจ เพราะนี่เปนครั้ง แรกในรอบยี่สิบปที่ทั้งสองกลับมาเยือนเมืองสยาม และเปนปแรกที่ ไดชมความสวยงามที่ทุกคนเห็นแลวจะตองตราตรึงใจทุกคน และนั่นทําใหทั้งสองเดินชมความงามจนลืมเวลา มารูตัวอีก ทีเวลาก็เดินผานมาถึงตีหนึ่ง ทั้งคูจึงเดินทางกลับไปยังโรงแรม ที่พัก ที่ อ ยู ล ะแวกบางรั ก แทนที่ ฟ ามริ ช กั บ ราตรี จ ะให แ ท็ ก ซี่ ม าส ง ยั ง โรงแรมที่พัก ทั้งสองกลับใหแท็กซี่จอดกอนทางถึงโรงแรมสองรอย

๑๒๖

อัญญาณี เมตร เนื่อ งจากฟามริ ชรูสึก หิว จึ ง แวะทานบะหมี่ที่ ขายริ ม ถนน หลั ง จากทานเสร็ จ เรี ย บร อ ยสองสามี ภ รรยาจึ ง พากั น เดิ น กลั บ โรงแรม คนที่กําลังเดินกลับที่พัก เดินเลี้ยวเขาไปซอยแหงหนึ่งที่เปน ทางลัดเดินกลับไปยังโรงแรม ถนนสายนี้เปนรานอาหารตลอดแนว จะคึกคักในตอนกลางวัน ในยามค่ําคืนจะเงียบ มีเพียงแสงไฟสอง นําทางเทานั้น ฟามริชกับราตรีไมไดสังเกตเลยวา มีชายสองคนลอบ มองทั้งคูอยูเงียบๆ ในรานบะหมี่แหงนั้น แลวชายสองคนนั้นก็เดิน ตามสองสามีภรรยามาติดๆ แลวพอถึงจุดหนึ่งที่ปลอดคน ชายทั้ง สองก็ไดกระชากกระเปาสะพายของราตรี ทวาฟามริชที่แมวาอายุ จะรวมหกสิบหา แตสุขภาพรางกายยังแข็งแรงกวาคนอายุเดียวกัน เขาใชความไวดึงกระเปาของภรรยาเอาไวมั่น ทําใหเกิดการยื้อยุด ฉุด กระชากกัน สว นราตรีที่อยูในอาการตกใจ ยืน ทําอะไรไมถูก แมแตรองใหคนชวยปากนางยังคางแข็ง ชายอีกคนเห็นดังนั้น จึงหยิบมีดออกมาจากกระเปากางเกง หวังจะจวงแทงฟามริช พอราตรีเห็นความเงาวับของมีดสะทอนกับ แสงนีออน ความตกใจเพิ่มเปนสองเทา ทวาปากของนางไมคางแข็ง รองตะโกนขอความชวยเหลือ เพราะกลัววาสามีจะไดรับอันตราย “ชวยดวยคะชวยดวย ชวยดวยคะ” ชายสองคนตกใจไมนอย คนที่ยื้อแยงกระเปากับฟามริช

๑๒๗

หัวใจใต้ปีกรัก มองซายมองขวาเลิกลั่ก แตก็ยังทําในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจตอไป ชายอีก คนเห็นทาไมดี หากไมรีบทําอะไร เขาคงไมไดเงินในกระเปาใบนั้น แน ชายถือมีดจึงตรงดิง่ ไปยังรางของฟามริช ตั้งใจจะใชปลายมีดทิม่ แทงไปยังดานหลังของฟามริช ทวา... “โอย! เคลง” เสียงรองของชายถือมีดดังลั่น แลวมีดเลมนั้นก็หลนลงกับ พื้น ตนเหตุที่ทําใหเกิดเสียงนี้ก็คือ พระเอกขี่มาขาว ที่นั่งหลับอยู ดานหลัง รถเข็ น น้ํา เตา หู ควาไมทอ นขนาดเทาฝ ามือ ฟาดลงบน ขอมือของชายรางเล็กเต็มแรง สงผลใหมีดหลนลงพื้น แลวเจาของ มีดก็ไดรับความเจ็บปวด กันตธรใชไมที่อยูในมือ พรอมกับรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด ที่ มี ฟาดลงไปกลางหลั ง ของชายรู ป ร า งสู ง โปร ง ที่ กํ า ลั ง แย ง ชิ ง กระเปากับฟามริชไปสองครั้ง เพราะความที่เขาไมสบาย แรงที่ฟาด ลงไปจึงไมมากนัก แตก็เกิดความเจ็บในระดับหนึ่งหลังจากนั้น กันตธรก็เดินถอยหลังไปสองสามกาว ยืนหอบจากความเหนื่อยที่ ออกแรงมากเกินไป ไมหลุดจากมือ ฟามริชเห็นวาคนที่แยงกระเปากําลังไดรับความเจ็บจาก การถูกฟาด เขาจึงปลอยมือขางหนึ่ง กําหมัดแนน จากนั้นก็ปลอย หมัดเขาไปยังใบหนาของหนุมเต็มแรงสองครั้งซอน หนุมที่มีอายุ นอยกวาแถมยังไมเกรงกลัวคน ก็ปลอยหมัดอัดไปบนใบหนาของ

๑๒๘

อัญญาณี ชายชราตรงหนาหลายครั้ง จากนั้นก็ใชฝาเทากระแทกไปยังหนา ทองของฟามริช สงผลใหสามีของราตรีทรุดลงไปนั่งกับพื้น “เสือกเรื่องของกูนักนะมึง อยางนี้ตองใหรางวัลคนดีมีน้ําใจ เสียหนอย” คนรูปรางเล็กเจาของมีดพูดขณะยันตัวลุกขึ้นยืน ควา มีดที่ตกอยูขึ้นมาดวย “พอหนุมระวัง” ราตรีตะโกนบอกชายผูหวังดีกอนที่ผูพูด จะเขาไปประคองสามี “จัดการมันเลยไอจอด เสือกดีนัก” เสียงนี้เปนเสียงของหนุม เจาของความคิดจี้ชิงทรัพยในครั้ง นี้ตะโกนบอกเพื่อน ในมือไดกระเปาของราตรีไปครอง จอดใชความเร็วเดินปรี่ไปยังรางของกันตธรที่เวลานี้ แมแต ยื น ยั ง ไม แ รง ใช ป ลายมี ด แทงลงไปยั ง ท อ งของกั น ตธรสองครั้ ง จากนั้นหนุมกับจอดก็พากันวิ่งหนีไป พรอมกับกระเปาที่ไดแยงชิง มา “พอหนุม พอหนุมเปนยังไงบาง พอหนุม” ราตรีผละจาก รางของสามี ไปยัง รางของชายหนุม ที่ เขามาชว ยชี วิต สามีเอาไว ไมอยางนั้นคนที่ถูกทํารายอาจจะเปนฟามริชก็เปนได กันตธรไมตอบ ปากของเขาหนักอึ้งเหลือเกิน แมวาภายใน ใจอยากจะโตตอบกลับไปก็ตาม ดวงตาของเขาก็เชนกัน เหมือนมี ใครนําดายมาเย็บใหหนังตาบนและลางติดกัน ลืมไมขึ้นเลย เลือด

๑๒๙

หัวใจใต้ปีกรัก ของเขาไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกแทง เลือดเปนลิ่มๆ ทะลัก ออกมาอยางนากลัว ฟามริชรีบวิ่งไปยังโรงแรม เพื่อขอความชวยเหลือ ไมนาน นักพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรมก็มาถึงที่เกิดเหตุ และ อีกหานาทีตอมา เสียงรถของมูลนิธิแหงหนึ่งก็ดังลั่น กอนที่รางของ กันตธรจะถูกนําตัวสงโรงพยาบาลเอกชนแหงหนึ่ง ตามคําสั่งของ ราตรี ที่ยินดีออกคาใชจายในการรักษาตัวทั้งหมด กันตธรพักรักษาตัวอยูในโรงพยาบาลนานถึงสิบวัน และ ตลอดระยะเวลาสิบวันนี้ ราตรีกับสามีไดเลื่อนวันเดินทางออกไป อยางไมมีกําหนด เพื่อมาดูแ ลคนที่ยื่น มือเขาชว ยทั้งสอง โดยไม คํานึงถึงชีวิต แลวการที่ทั้งคูมาเยี่ยมกันตธรทุกวัน ทําใหลวงรูอะไร บางอยางเกี่ยวกับเขา “พอหนุมชื่ออะไรจะ” ราตรี เ อ ย ถามกั น ตธรในวั น แรกที่ ฟ น คื น สติ น้ํ า เสี ย งนั้ น นุมนวลและออนโยน มองหนาคนที่ตนเองถามดวยความเอ็นดู “ผมชื่อหนึ่งครับ” คนปวยตอบ “แลวบานชองอยูที่ไหน มีเบอรญาติพี่นองหรือเปลา ฉันจะ ไดโ ทรไปบอกญาติใหวา พอหนุมอยูที่นี่ ไมอยางนั้นทางบานพอ หนุมคงจะเปนหวงแย” ราตรีถามตอ เพราะตองการรูขอมูลนี้มาก ที่สุ ด เนื่ อ งจากภายในตั ว ของกั น ตธรไมมี สิ่ ง ใดยื น ยัน ความเป น

๑๓๐

อัญญาณี ตัวตนของเขาเลย คนถูกถามหนาเศรา ถามองไมผิดราตรีเห็นหยาด น้ําตาในดวงตาของกันตธร“วาไงพอหนุม” นางถามซ้ํา “ผมไมมีบานครับ” กันตธรตอบ “คืนนั้นที่ผมชวยคุณลุง คุณปาไว ผมอาศัยหลัง รถเข็น ของรานน้ําเตาหูในการหลับ นอน ครับ” กอนที่เขาจะขยายความเขาใจใหราตรีไดรับฟง “ไมมีบานรึ ทําไมละ หรือวาหนีออกจากบานมา” คนถาม เอยถามเสียงออนโยน “ก็ไมเชิงครับ” “ไมเ ชิง ยัง ไง ไหนลองเล าให ปาฟง สิห นึ่ง ” ราตรีอ ยากรู ขอเท็จจริงที่อีกฝายบอกวาไมเชิง แตทวากันตธรเงียบ ราวกับวาไม อยากจะเอยถึง “พูดมาเถอะ อยางนอยๆ พอหนุมก็จะไดระบาย ความรูสึกออกมาบาง ปาเปนผูฟงที่ดีนะจะบอกให” นางเหมือนรับ รูความรูสึกของกัน ตธรในเวลานี้ไดดี อาจ เปนเพราะนางรูสึกถูกชะตากับกันตธรอยางอธิบายไมไดวาเกิดขึ้น ไดอยางไร และมองเห็นความใสซื่อในนัยนตาเศราคูนั้น กันตธรเอง ก็เชนกัน เขารูสึกอบอุน ยามที่ไดชิดใกลสตรีสูงวัยคนนี้ รูสึกถึงพลัง ความเมตตาจากมือเหี่ยวยนตามวัย ที่กุมมือเขาไมปลอยถายทอด เขาสูรางกายและหัวใจของคนเศราหมอง ใหชุมชื่นขึ้นมาบาง “ผมหนีออกมาจากบานจริงๆ ครับ แตที่ผมหนีออกมา ผม มีเหตุผลของผมครับ...” กันตธรจึงเปดปากเลาเรื่องราวทั้งหมดของ

๑๓๑

หัวใจใต้ปีกรัก เขา ใหราตรีไดรับฟงอยางไมมีหมกเม็ด ซึ่งราตรีก็นั่งฟงโดยที่ไมพูด ขัดเลยสักคํา ฟงจนกันตธรเลาจบ น้ําตาของราตรีไ หลเปน ทาง ยามที่ไ ดรับฟง ชีวิตอัน แสน เศราของกันตธร นางไมคิดวา คนๆ หนึ่งจะทําเพื่ออีกคนไดมากถึง เพียงนี้ และนี่คือสาเหตุที่ทําใหกนั ตธรตองเปนคนไรที่อยู ตองเผชิญ โรครายเพียงลําพัง รอวันตายดีกวาทําใหคนที่ตัวเองรักเดือดรอนไป มากกวาที่เผชิญอยู น า แปลกที่ ว า ราตรี ก ลั บ เชื่ อ คํ า พู ด ของคนเล า เรื่ อ งทุ ก ประโยคอยางอธิบายไมถูกวาทําไม เพียงไดสบตาใสซื่อและเต็มไป ดวยความเจ็บปวดของกันตธรยามเลาเรือ่ ง นางก็เชื่อเต็มรอยวา ทุก อยางเปนเรื่องจริงแลวนางก็จะชวยใหเขาพนจากความตาย และการที่ราตรีไดรูวา กันตธรปวยหนัก เขาเปนเนื้องอกใน สมองซึ่งอาจจะลามเปนมะเร็งไดหากไมรีบผาตัด ราตรีจึงบอกความ ต อ งการของตนกั บ นายแพทย วิ ก รม แพทย เ จ า ของไข ใ ห ต รวจ รางกายของกันตธรอยางถี่ถวน ใหมั่นใจวาเขาเปนโรครายนั้นจริงๆ เพื่อการรักษาจะไดเริ่มตนขึ้นอยางเปนจริงเปนจัง อีกครึ่ง เดือนตอมากัน ตธรไดรับ การผาตัด นําเนื้องอกใน สมองออก และไดรักษาอาการโรคหัวใจในลําดับตอมา จนรางกาย ของเขาแข็งแรงขึ้น แลวดวยความดีบวกกับความสงสารที่มีตอเขา อีกทั้งยังรูสึกถูกชะตา ทําใหราตรีขอรองฟามริชใหรับกันตธรเปน

๑๓๒

อัญญาณี ลูกบุ ญ ธรรม ซึ่ง สามีอั น เป น ที่รั กมีห รือจะขัด ความประสงคของ ภรรยา เพราะเขาเองก็ปรารถนาจะมีลูกมาตั้งแตแตงงานกับนาง แลว ทั้งคูจึงดําเนินเรื่องการรับกันตธรเปนลูก กอนจะใหกันตธรไป ทําหนังสือเดินทางและวีซาเพื่อเดินทางไปยังประเทศฝรั่งเศสพรอม กับนางและสามี เหตุการณหนึ่งประจวบเหมาะเกิดขึ้น ในวันหนึ่งวันที่สอง สามีภรรยาเดินทางกลับจากการไปเยี่ยมกันตธร และในวั น นั้ น ทั้ ง คูไ ดเ ชา รถมาไวใ ชส ว นตั ว ระหวา งที่ อ ยู เมืองไทย เนื่องจากเข็ดขยาดกับเรื่องที่เผชิญมา ค่ําคืนนั้นสองสามี ภรรยาไปพบกับเพื่อนนักธุรกิจ ที่เดินทางมาเมืองไทยพรอมภรรยา แลวพักอยูที่บานของภรรยาในซอยแหงหนึ่งยานชานเมือง ทําให ฟามริชกับราตรีกวาจะเดินทางกลับไปยังที่พักก็ปาเขาไปเกือบสี่ทุม ซึ่งเปนเวลาที่ดึกพอสมควร ระหวางทางที่เขาขับรถออกจากซอยบานพักของภรรยา เพื่อนนักธุรกิจ ซึ่งเปนซอยคอนขางเปลี่ยวยิ่งดึกยิ่งนากลัว อีกทั้งยัง มีบานเชา คอนโด และอพารทเมนทอยูลึกเขาไปจากบานของคนที่ ทั้งคูมาหา อีกประมาณหนึ่งรอยเมตรจะถึงหนาปากซอยใหญ ราตรีได เห็นความผิดปกติบางอยางอยูริมทางเทาที่เต็มไปดวยหญารกที่สูง ทวมหัว

๑๓๓

หัวใจใต้ปีกรัก สิ่งที่ราตรีเห็นคือ ชายสองคนกําลังลากผูหญิงที่ดูแลวทําให นางคิดวาหมดสติ เขาไปในหญารกขางทาง นางเห็นความไมชอบ มาพากล จึงเอื้อมมือไปบีบแตรรถยนตถี่ๆ ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ชายสองคนนั้นไดยินเสียงบีบแตร และเห็นวามีคนผานมา เห็นเหตุการณ ชายดังกลาวจึงรีบวิ่งหนี ราตรีกับฟามริชจึงลงมา จากรถ วิ่ ง ไปยัง ร า งของสตรี น างหนึ่ง ที่ ถูก พวกมั น ทิ้ง ไว ริม ถนน ก อ นที่ ส องสามี ภ รรยาจะนํ า ร า งของหญิ ง เคราะห ร า ยไปส ง ยั ง โรงพยาบาล สตรีที่ราตรีชวยเหลือคือ บุศยรินทร หญิงสาวที่พักอาศัยอยู ในหองเชาหลังหนึ่งสุดซอย วันที่เกิดเหตุเธอทํางานลวงเวลา ทําให กลับบานดึกกวาทุกวัน ปกติจะมีวินมอเตอรไซครับจางไวบริการ ทวาในวันนั้นรถรับจางดังกลาวหมดเร็วกวาทุกวัน เธอจึงตัดสินใจ เดินเทากลับบาน โดยไมรูวามีอันตรายรออยูขางหนา ชายสองคนนามวาสิงหกับแสน สองพี่นองที่หนีคดีชิงทรัพย มานานหลายป ไดกลับมาบานของตนและไดพบกับบุศยรินทรที่ กําลังเดินเขามาในซอย สองพี่นองจึงใชยาสลบโปะเขาที่จมูกของ เธอ โดยที่เธอไมอาจขัดขืนหรือตานทานแรงของทั้งคูได พอฟ น คื น สติ บุ ศ ย ริ น ทร ส ง เสี ย งกรี ด ร อ งออกมาดั ง ลั่ น เพราะนึ กวา ตัว เองถูกข ม ขืน แตพอรูค วามจริง เธอถึงกั บ โล ง อก รองไหดวยความดีใจที่ไมไดถูกย่ํายี และดีใจที่มีคนมาชวยไวไดทัน

๑๓๔

อัญญาณี บุศยรินทรขอบคุณราตรีกับสามียกใหญ ที่ชวยชีวิตเธอไว ประหนึ่งใหชีวิตใหมกับตน หากไมมีบุคคลทั้งสอง เธอคงตกนรกทั้ง เปนแน ปานนี้คงจะดําเนินชีวิต ไมถูก เสมือนครั้งหนึ่งที่ตนไดรับ ความชวยเหลือจากโชคอนันต ชายหนุมแสนดีที่เธอรักสุดหัวใจใน ยามเควงควางไรจุดหมาย “แอมตองขอบคุณคุณปามากนะคะที่ชวยแอม ถาไมไดคุณ ลุงกับคุณปา ปานนี้แอมคงเหมือนตกนรกทั้งเปนแนคะ” เธอพนม มือไหวผูมีพระคุณ น้ําใสๆ ไหลรินจากดวงตา “อย า ร อ งไห ไ ปเลยหนู เรื่ อ งแค นี้ เ อง” ราตรี พู ด เสี ย ง นุมนวล แลดูออนโยน นึกถูกชะตาหญิงสาวที่ตนชวยเหลือจากเงื้อม มือคนชั่วขึ้นมา เหมือนกับความรูสึกที่เกิดขึ้นกับกันตธรไมมีผิด “ที่แอมรองไห เพราะแอมซาบซึ้งในบุญคุณของคุณลุงคุณ ปาคะ แลวนึกถึงพี่โชคดวย” น้ําตาของบุศยรินทรเปนน้ําตาแหง ความซาบซึ้งในพระคุณ และเปนน้ําตาแหงความคิดถึงชายที่ตนรัก “พี่โชค” ราตรีทวนชื่อที่นางไดยิน “พี่โชคคือใครหรือหนูแอม ปาไดยินหนูแอมละเมอเรียกชื่อ นี้หลายครั้งเลยนะ จะถามตั้งหลายครั้งแลว ปาก็ลืมทุกที หรือวาจะ ใหปาโทรไปเรียกเขามารับหนูแอมดีไหม” ราตรีไดยินชื่อนี้หลุดจากปากของบุศยรินทรหลายครั้ง ใน ตอนที่เธอหลับ ซึ่งนางก็จะถามหลายครั้งแลววา เจาของชื่อนั้นคือ

๑๓๕

หัวใจใต้ปีกรัก ใคร สําคัญกับเธอมากแคไหน เพราะถาหากไมสําคัญ บุศยรินทรคง ไมละเมอชื่อบุคคลนี้ออกมาเปนแน คนถูกถามหนาเศราลงทัน ที น้ําตาไหลรินเปนทาง สะอื้นไหตัวโยน “เปนไรไปหนูแอม รองไหทําไมจะ” ราตรีตกใจ รีบเขาไปสอบถามและโอบกอดรางเล็กที่รองไห ไมหยุด นางปลอยใหสาวเจาระบายความรูสึกเปนน้ําตาสักพัก ไม เซาซี้ถามตอ เพราะคิดวาหากเธอพรอมคงตอบคําถามเอง สักพักหนึ่งกวาเสียงสะอื้นจะเบาลง แตทวาน้ําใสๆ ยังไหล ริน “พี่โชคคือผูมีพระคุณของแอมคะ ฮือ ฮือๆๆ” บุศยรินทร ตอบไปรองไหไป “ถายังไมพรอม ก็ยังไมตองพูดอะไรนะ รอใหพรอมกอน คอยบอกปาก็ได” นางคิดวา พี่โชค คนนี้ตองมีอิทธิพลกับสาวตรงหนาไมนอย ไมเชนนั้นเธอคงไมเปนเชนนี้ “พี่โ ชคเปน คนดีคะ แตพี่โ ชคตองมาเคราะหรายเพราะ แอม เพราะแอมคนเดียว ฮือ” เธอสะอื้นฮัก ยามนึกถึงเหตุการณรายในคืนนั้น ใชมือปาด น้ําตาทิ้งราวกับเด็กๆ สูดลมหายใจเขาปอดลึกๆ กอนจะเปดปาก เลาเรื่องราวของโชคอนันต ใหราตรีไดรับรู

๑๓๖

อัญญาณี ราตรีนั่งนิ่งฟงอยางตัง้ ใจ ชีวิตของบุศยรินทรพลิกผลัน หนา มือเปน หลัง มืออยางนี้เชียวหรือ จากที่เคยเปน คุณหนูในตระกูล ร่ํารวย ตองกลายเปนคนหมดทุกสิ่งทุกอยางเพียงแควันเดียว ใน วันที่เปดพินัยกรรม บุศยรินทรโดนโกงทรัพยสมบัติไปอยางซึ่งๆ หนา โดยที่เธอ ไมอาจตอสูแยงชิงกลับมาเปนของตนไดเลย มันรวดเร็วจนเธอไมทนั ได ตั้ ง ตั ว ไม แ ปลกที่ จ ะรู สึ ก เคว ง คว า ง ประหนึ่ ง ลอยอยู ก ลาง มหาสมุทรกวางใหญ มองหาหลักยึดหรือเกาะนอยใหญพึ่งพิงไมได แตทวาในความโชครายยังมีความโชคดี ที่ไดโชคอนันตชวยเหลือ และราตรีก็รูสึกเศราอยางเสียมิได เมื่อรูวาโชคอนันตตองเผชิญกับ เหตุการณไมคาดฝน หากจะถามวา นางเชื่อคําบอกเลาของบุศยรินทรไดมาก น อ ยแค ไ หน เป น เพราะไม เ คยรู จั ก กั น มาก อ น ที่ ช ว ยเหลื อ เป น เพราะเห็นแกมนุษยที่กําลังถูกย่ํายี นางก็จะตอบโดยใชความรูสึก ของตนเองเปนหลักวาเชื่อ ดวงตาใสซื่อและอัดแนนไปดวยความเศราของบุศยรินทร ทําใหนางละทิ้งความระแวง และมั่นใจวาตนเองดูคนไมผิด แตถาดู ผิด นางก็จะถือวาเปนบทเรียน “แลวหนูแอมจะทํายังไงตอไป ออกจากโรงพยาบาลแลว จะกลับไปอยูที่เดิมหรือวาจะหาที่อยูใหม” ราตรีเอยถาม

๑๓๗

หัวใจใต้ปีกรัก “แอมคงหาที่อยูใหมคะ แอมคงอยูที่นั่นไมไดแลว แอมกลัว คะ กลัววาจะเกิดเรื่องอยางวันนั้นอีก” ความหวาดกลัวยังแฝงไวในดวงตาของผูพูด เธอยังจําวินาที ที่ถูกสองพี่นองแสนเลว เขาจูโจมเธอในคืนวันนั้นไดดีไมมีลืม หาก กลับไปอยูที่เดิม บุศยรินทรคงอยูอยางไมสนิทใจแนนอน “แลวถาหากปาจะชวยใหหนูแอมไดสมบัติกลับคืนมา หนู แอมคิดวายังไง” ราตรีคิดวา ตนเองมีศักยภาพมากพอ ที่จะชวยเหลือสาวผู นาสงสารคนนี้ในการตอสูแยงชิงทรัพยสมบัติกลับมาเปนของตน โดยใชกฎหมายใหเปนประโยชน แตกอนที่นางจะชวย สิ่งแรกที่นาง ตองทําคือ สืบเรื่องนี้ใหกระจางชัดเสียกอน “ไมคะ” เธอตอบทันที ไมมีความลังเล “แอมไมอยากได สมบัติใดๆ ทั้งสิ้น ในเมื่อพวกเขาอยากได ก็ใหเขาไป แอมคิดวาไม ตายก็หาใหมไ ดคะ แอมอโหสิใหกับ พวกเขา จะไดห มดเวรหมด กรรมในชาตินี้ อีกอยาง แอมไมอยากใหคุณปาตองมายุงยากเรื่อง ของแอมดวย แคคุณปาชวยแอม พาแอมมาสงโรงพยาบาลและออก คาใชจายใหทั้งหมด แคนี้แอมก็ไมรูวาจะตอบแทนบุญคุณคุณปายัง แลวคะ” บุศยรินทรไมคิดจะแยงชิงสิ่งที่เปนของตนกลับมา เธอคิด วาทุกอยางเปนกรรมเกา ชาติภพที่แลวเธอคงไปคดโกงสมบัติของ

๑๓๘

อัญญาณี คนอื่น ชาตินี้จึงตองมาชดใช คิดเชนนี้ความสบายใจเกิดขึ้นเปนกอง ไมเปนทุกขอีกดวย ราตรียิ้มกับคําตอบที่ไดยิน และเริ่มมีความคิดบางอยางเขา มาในหัว แตนางยังไมพูดออกมา จนกวาจะแนใจอะไรบางอยาง อี ก สองวั น ต อ มา คื อ วั น ที่ บุ ศ ย ริ น ทร จ ะต อ งออกจาก โรงพยาบาล ราตรีที่ไดจางนักสืบเอกชนที่ดังที่สุดในเมืองไทยดวย จํานวนเงินคาจางหลักแสน ใหสืบเรื่องบุศยรินทรวา เรื่องที่เธอเลา นั้ น เป น จริ ง หรื อ ไม ให แ น ใ จว า นางกํ า ลั ง ช ว ยคนไม ผิ ด โดยให ระยะเวลาสองวัน แลวในที่สุดนางก็ไดรับคําตอบที่ตองการ ทุกอยางที่บุศยรินทรเลาเปนเรื่องจริง และนั่ น ทํ า ให ร าตรี เ อ ย ปากบอกบุ ศ ย ริ น ทร ว า ตนเอง ตองการรับเธอเปนลูกบุญธรรมแลวจะพาไปอยูที่ฝรั่งเศสดวย ครา แรกเธอไมยอมเพราะไมคิดวาราตรีจะตองทําเชนนั้น คิดวาเธอกับ ราตรีเพิ่งรูจักกัน ตางฝายจะไวใจกันไดอยางไร จะมีใครบางที่รูจัก กันเพียงไมกี่วัน ถึงจะรับเปนลูกบุญธรรม มันจึงเปนเรื่องที่ไมนาจะ เปนไปได “บางคนรูจักกันมาตลอดทั้งชีวิต ยังคิดวาไมรูจักกันดีพอ ดวยซ้ํา ตางกับบางคนที่เพิ่งรูจักกัน แตความรูสึกเหมือนผูกพันกัน มานานแสนนาน เรื่องแบบนี้มันพูดกันยากนะ แลวที่ปาอยากใหหนู

๑๓๙

หัวใจใต้ปีกรัก แอมเปนลูกบุญธรรม เพราะปาทําตามใจตัวเอง ทําตามความรูสึก ปรารถนาในจิตใจของปา” ราตรีใหเหตุผลตามความรูสึกของตน “ถาหนูแอมไมตองการเปนลูกบุญธรรมของปาก็ไมเปนไร เอาไว ใ หเ ชื่ อใจปา ก อนค อยตั ด สิน ใจก็ ไ ด แตป า ยัง ยื น ยั น วา ป า ตองการเชนนั้นจริงๆ เอาอยางนี้ดีไหม ปาจะจางหนูแอมไปดูแลปา ที่โนน เพราะปาเองก็แกมากแลว จะเดินจะเหินมันก็ลําบาก ปาจะ ใหเงินเดือนหนูแอม ใหที่อยูและที่กิน หากวันหนึ่งวันใดหนูแอมเชื่อ ใจปา วันนั้นหนูแอมก็คอยยอมรับปาในฐานะแมบุญธรรม แตตอนนี้ ขอปาอยูในฐานะนายจางกอนนะ” บุศยรินทรคิดหนักไมนอยกับคําพูดของราตรี เธอไมรูวาจะ ตัดสินใจอยางไรดี จะบอกปฏิเสธก็กลัววาอีกฝายจะเสียใจ จะเสีย ความรูสึก เนื่องจากราตรีและสามีไดชวยชีวิตเธอไว ครั้นจะตอบตก ลงในทันทีทันใด ก็เกรงวาตนเองจะถูกหลอกไปขาย สมัยนี้ยิ่งไวใจ กันยากอยูดวย “แตถาหนูแอมไมเชื่อใจปา ปาก็จะทําใหหนูแอมเชื่อใจปา เองจะ” ราตรีพูดดักทางอยางรูเทาทันความคิดของสาวตรงหนา เพราะหากเปนนางๆ ก็คงมีความรูสึกเชนเดียวกัน วิ ธี ก ารที่ ร าตรี ทํ า ให บุ ศ ย ริ น ทร ไ ว ใ จคื อ ราตรี ที่ ถื อ สอง สัญชาติคือ ไทย-ฝรั่งเศส ไดใหทางสถานทูตฝรั่งเศสประจําประเทศ ไทยรับรองวา นางจะพาบุศยรินทรไปทํางานในตําแหนง พยาบาล

๑๔๐

อัญญาณี สวนตัว ยังประเทศฝรั่งเศส หากนางไมไดพาบุศยรินทรไปทํางาน ดังกลาว ใหดําเนินคดีกับนางทันที แลวยังเพิ่มความมั่นใจใหกับเธออีกขอหนึ่ง ซึ่งชวยใหการ ตัดสินใจของบุศยรินทรงายขึ้น ราตรีไดพานักการเมืองตงฉินมาก ดวยชื่อเสียง ที่กอนจะมาลงเลนการเมือง เขาไดทําธุรกิจจนร่ํารวย และยังไดทําธุรกิจรวมกับสามีของนาง ราตรีจึงสนิทกับนักการเมือง รายนี้ไมนอย นางไดพาบุคคลดังกลาวมายืนยันความบริสุทธิ์ใจของ ตนอีกทางหนึ่ง และนั่นทําใหบุศยรินทรยอมเดินทางมาทํางานกับ ราตรีและฟามริช พรอมกันนี้ยังมีกันตธรเดินทางไปดวย ในฐานะ ลูกบุญธรรม สวนตัวบุศยรินทรยินยอมใหตัวเองใชนามสกุล ฟูแต็น ในอีกสองปตอมา ทวาความร่ํารวยก็ไ มไ ดทําใหมนุษยอยูค้ําฟา หนึ่งเดือ น กอนหนาที่ราตรีจะลื่นลมในหองน้ํา ราตรีตรวจรางกายก็พบวา นาง เปนมะเร็งตับ ซึ่งเปนมะเร็งที่พบบอยในคนไทย เปนมะเร็งที่มีความ รุน แรงและรั กษายาก หากเป น ระยะสุด ท าย จะอยู ไ ด ไ มเ กิน 6 เดือน แตอาการของราตรีกลับทรุดหนัก ในระยะเวลาหนึ่งเดือน แลวยิ่งราตรีมาลื่นหกลมดวยแลว อาการของนางจึงนาเปนหวงมาก ขึ้น “คุ ณ แม ค ะ ทานข าวต ม สั ก หน อ ยนะคะ จะไดท านยา” บุศยรินทรปรับระดับของเตียงนอนใหราตรี มารดาบุญธรรมของ

๑๔๑

หัวใจใต้ปีกรัก เธอ ใหอยูในทากึ่งนั่งกึ่งนอน เพื่อที่เธอจะไดปอนอาหารกอนทาน ยา “จะลูก” คนปวยพูดเบาๆ กอนจะอาปากรับขาวตมกุงฝมือ ลูกสาวบุญธรรม “คุณแมคะ พี่หนึ่งโทรมาหาแอมเมื่อครู ฝากบอกคุณแมวา วันนี้อาจจะกลับดึกหนอยนะคะ เพราะตองไปรับลูกคาที่สนามบิน คงจะมาทานอาหารค่ํากับคุณแมและแอมไมได” บุศยรินทรบอกสารที่กันตธร ลูกชายบุญธรรมของราตรีอีก คนหนึ่ง ฝากมาบอกราตรี อีกฝายพยักหนารับคํา เปดปากกวาง ทานขาวตมที่บุศยรินทรปอนให ข า วต ม หมดไปไม ถึ ง ครึ่ ง ชาม ราตรี ก็ มี เ บื อ นหน า หนี เนื่องจากอาการเบื่ออาหารที่มีมากในระยะนี้ ทําใหกระเพาะของ นางไมปรารถนาจะรับอาหารใดๆ ลงไปในทองมากนัก ทานไดอยาง มากก็เทานี้ อาการป ว ยของบุ ค คลที่ เ ป น โรคนี้ ที่ ชั ด เจนคื อ รู สึ ก ออนเพลีย เบื่ออาหาร จุกเสียด แนนทอง น้ําหนักลดอยางรวดเร็ว และอาการที่เดนชัดก็คือ ปวดชายโครงดานขวา อาจลามไปตรง บริเวณหัวไหลดานขวาหรือลําตัวซีกขวา และอาจคลําพบกอนที่ ชายโครง ซึ่ง ราตรีก็มี อาการตามที่กลา วมา น้ําหนั กตัว ของนาง ลดลงไปสิบกิโล ภายในหนึ่งเดือน

๑๔๒

อัญญาณี “คุณแมทานอีกสักคําสองคําสิคะ คุณแมทานไปนิดเดียว เอง” บุศยรินทรบอกผูปวยดวยความเปนหวง “ทานอีกนิดนะคะ คุณแม” “ไมละ แมไมอยากกิน แมเบื่อ” ราตรีบอกเสียงเนือย สี หนาออนเพลีย มีความเจ็บปวดทรมานแทรกอยูบนดวงหนาเหี่ยว ยน “แมอยากนอนมากกวา ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย” “ถาอยางนั้นคุณแมทานยากอนนะคะ แลวคอยนอน เดี๋ยว แอมจะปรับเตียงนอนให” บุศยรินทรวางชามขาวตมไวโตะขางเตียง กอนจะหยิบยาที่ เตรียมไว เทลงบนมือของราตรี หลังจากที่มารดาบุญธรรมทานยา เสร็จ เธอก็ปรับเตียงใหอยูในระดับเดิม “แอม” ราตรีเรียกลูกสาวเสียงแผวเบา “คะ คุณแม” เธอขานรับ “หนึ่งกลับมา บอกหนึ่งดวยนะ วาใหมาหาแมดว ย” นางสั่ง “คะคุณแม” บุศยรินทรนอมรับคําสั่ง “คุณแมนอนนะคะ พี่หนึ่งมาแลวแอมจะบอกพี่หนึ่งให” ราตรีพยักหนา ปดเปลือกตาลงอยางเหนื่อยลา บุศยรินทร เลื่อนผาหมมาคลุมกายมารดา จากนั้นก็ขยับตัวไปนั่งบนเกาอี้ขาง เตียง หยิบหนังสือขึ้นมาอาน ดูแลราตรีอยางใกลชิด

๑๔๓

หัวใจใต้ปีกรัก

แล้วคุณจะรูว้ ่า...รักแท้มอี ยู่จริง

๑๔๔

อัญญาณี

7 ราวสี่ทุมของวันเดียวกัน เจาของรางบึกบึน กํายําสมชายชาตรี กาวลงจากรถยนต สปอรตราคาแพง หลังจากที่นํารถมาจอดหนาประตูคฤหาสนฟูแต็น กอนที่เขาจะสาวเทาเดินเขาไปในบาน ใครจะไปรูวา อดีตของชาย รูปงามคนนี้แตกตางกับปจจุบัน ราวฟากับดิน หลายปกอนเขาเปนคนผอมสูง ใบหนาตอบ ไมคมคายหลอ เหลา ลําแขนลีบเล็ก หนาอกแบนราบไมบึกบึน ดูมีมัดกลามดังเชน ทุกวันนี้ แตพออาการปวยของเขาหายขาด รางกายแข็งแรงขึ้น ไมมี โรครายแผวพาน เขาก็หันมาดูแลสุขภาพตามคําสั่งของบิดามารดา บุ ญ ธรรม ออกกํ า ลั ง กายทุ ก วั น เสริ ม สร า งกล า มเนื้ อ ตามที่ เทรนเนอรบอก เวลานี้จึงไมเหลือคราบชายขี้โรคอีกเลย “พี่ห นึ่ ง คะ” เสียงของบุ ศยริ น ทร เรีย กเจา ของเรือ นรา ง บึกบึน “วาไงแอม” กันตธรชะงักเทา แลวถามกลับ

๑๔๕

หัวใจใต้ปีกรัก “คุณแมบ อกว า ถาพี่หนึ่ง กลับมา ใหไ ปหาทานดว ยคะ ” เธอทําตามคําสั่งของมารดา “นี่มันสี่ทุมแลวนะ คุณแมยังไมนอนอีกเหรอ” ปกติแลว ราตรีจะนอนไมเกินสามทุม แตนี่เวลาไดลวงเลย มาถึงสี่ทุม เขาจึงถามเธอกลับ ดวยความแปลกใจ “ก็คุณแมรอพี่หนึ่งคะ รีบขึ้นไปหาคุณแมเถอะ คุณแมจะได พักผอน” บุศยรินทรเรงกันตธร ที่เรงฝเทาเดินไปยังบันไดบานที่ ทอดตัวสูชั้นบน กาวเดินตอไปยังหองนอนของราตรี โดยมีรางอรชร เดินตามไปติดๆ “คุณแมครับ หนึ่งมาแลวครับ” กันตธรกราบลงบนอกของ มารดา กอนจะทักทาย “หนึ่ง” ราตรีเรียกลูกชายดวยรอยยิ้ม “มาแลวหรือลูก” “ครับคุณแม คุณแมมีอะไรใหหนึ่งรับใชครับ” เขารีบถาม มารดา “แอมละลูก แอมอยูไหน” ราตรีไมตอบคําถามของลูกชาย แตกลับถามถึงลูกสาว “แอมอยูนี่คะ คุณแม” บุศยรินทรที่เดินตามรางสูงใหญเขามา รีบเดินมายังรางของ มารดาทันที “หนึ่งปรับเตียงใหแมหนอยลูก”

๑๔๖

อัญญาณี เสี ย งแห ง โรยของราตรี บ อกลู ก ชาย ซึ่ง อี ก ฝา ยก็ ทํา ตาม คําสั่ง “คุณแมคะ คุณแมสีห นาไมดีเลย นอนพักกอนดีกวาค ะ เรื่องที่คุณแมจะคุยกับหนึ่ง เอาไวพูดพรุงนี้นะคะ” บุศ ย ริ น ทร เ ห็ น สี ห น า ของราตรี แ ล ว รู สึ ก เป น ห ว งยิ่ ง นั ก เพราะกอนหนานี้ใบหนาของนางไมไดซีดเซียวหนักขนาดนี้ อีกทั้ง ราตรี ยั ง มี อ าการเหนื่ อ ยหอบเวลาที่ พู ด เธอจึ ง คิ ด ว า นางควร พักผอนมากกวาสนทนาใดๆ “แมไมเปนไรลูก แมอยากคุยกับหนึ่งและแอมมากกวา ” คนไมสบายพูดเสียงโรยและหอบ “คุณแมมีอะไรจะพูดกับหนึ่งครับ” กัน ตธรถามเขาเรื่อง พูด คุยจบเร็ว เทาไหร ราตรีก็จะได พักผอนเร็วเทานั้น “แมมีเรื่องจะขอรองหนึ่งกับแอม” นางเขาประเด็น “อะไรครับคุณแม คุณแมบอกหนึ่งมาเถอะครับ หนึ่งพรอม ที่จะทําใหคุณแม” ราตรีถือวาเปนผูมีพระคุณอันใหญหลวงของเขา ไมเพียงแค จะใหชีวิตใหม ราตรีกับฟามริชยังใหสิ่งดีๆ ในชีวิตที่ไมมีใครหยิบยื่น ใหเขามากอน เปนเชนนี้แลว เรื่องที่นางขอรอง เขาจะทําใหไมได เชียวหรือ

๑๔๗

หัวใจใต้ปีกรัก “คุณแมบอกแอมมาเถอะคะ แอมก็พรอมที่จะทําใหคุณแม เหมือนกัน” ความรูสึกของบุศยรินทรไมแตกตางกับกันตธรเลย “แมไมรูวาจะมีชีวติ ไดอีกนานแคไหน” นางหยุดพูด หายใจ เหนื่อยหอบ “แตกอนที่แมจะตาย แมอยากเห็นหนึ่งกับแอมมีครอบครัว เรื่องที่แมจะขอรองลูกทั้งสองคือ แมอยากใหหนึ่งกับแอมแตงงาน กัน” คําขอรองของมารดา เรียกความตกใจใหกับคนที่ไดยินเปน อยางมาก ทั้งสองนิ่งชะงักแลวมองหนากัน และดูเหมือนวากันตธร กับบุศยรินทรจะสื่อสารกันทางสายตาออก ตางฝายตางรูวา เวลานี้ จะตองทํา สิ่งใด “ได ค รั บ คุ ณ แม หนึ่ ง จะแต ง งานกั บ แอมตามที่ คุ ณ แม ตองการครับ”กันตธรเอยบอกมารดาบุญธรรม “แอมก็ยินดีแตงงานกับหนึ่งคะ” บุศยรินทรตอบย้ํา หากทั้งคูปฏิเสธ มันก็ไมใชเรื่องที่ดี เวลานี้สิ่งสําคัญที่สุดที่ กันตธรและบุศยรินทรตองทําคือ ทําทุกอยางใหราตรีสบายใจและมี ความสุขมากกวาใหนางรูสึกเปนทุกข ดวงหน า ของผู ป ว ยแต ง แต ม ไปด ว ยรอยยิ้ ม เมื่ อ ได รั บ คําตอบที่ตนเองพอใจ “ลูกทั้งสองคนไมไดฝนความรูสึกใชไหม”

๑๔๘

อัญญาณี แมวานางจะปรารถนาใหลูกบุญธรรมทั้งสองคนแตงงานกัน แตถาหากมันคือการฝนใจ ฝนความรูสึก ราตรีก็จะไมบีบบังคับทั้งคู “ไมเลยครับคุณแม หนึ่งยินดีมากครับ” เขาเอื้อมมือไปกุม มือเหี่ยวยนของราตรี ยกขึ้นจูบกลางมืออยางสุดแสนรักและบูชา “หนึ่งไมฝนใจครับ” “แอมก็ ไ ม ฝ น ใจเหมื อ นกั น ค ะ ” บุ ศ ย ริ น ทร ต อบพร อ ม รอยยิ้ม “แมดีใจที่สุดที่ไดยินคํานี้ แมอยากเห็นวันแตงงานของลูก ทั้งสองมานานหลายเดือนแลว แมอยากเห็นกอนที่แมจะตาย” ความตองการที่เอยปากขอรองสองลูกบุญธรรม เสมือนกับ เป น ความต อ งการครั้ ง สุ ด ท า ยในชี วิ ต ของนาง หากสิ่ ง นั้ น สม ปรารถนา นางก็ไมเสียใจเลยที่ตองจากโลกนี้ไป จากไปดวยจิตใจ ปลอดโปรง ไรหวง ไรความกังวล “คุณแมอยาพูดอยางนี้สิครับ คุณแมยังตองอยูกับหนึ่ง กับ แอมอีกนานครับ” กันตธรโตกลับทันควัน รูสึกใจคอไมดี ที่ไดยิน ประโยคนี้ “ใชคะคุณแม คุณแมจะตองอยูกับเราสองคนไปอีกนานคะ ทีหลังอยาพูดอยางนี้อีกนะคะคุณแม” บุศยรินทรไดยินคําพูดของราตรีแลวรูสึกใจหาย มันวูบไป ดวยความเศราที่เขามากระแทกใจ

๑๔๙

หัวใจใต้ปีกรัก “แมรูตัวแมดี ไมมีใครรอดพนจากความตายไดหรอกลูก แต ก อ นที่ แ ม จ ะตาย แม แ ค อ ยากให ค วามต อ งการของแม เ ป น จริ ง เทานั้น” เสียงของนางแลดูเหมือนคนมีความสุข แมวาสีหนาของ ราตรีนั้นจะดูอิดโรย อีกทั้งนางยังปลงกับสังขารที่ไมมีวันเที่ยง ทุก ชีวิตที่เกิดบนโลกใบนี้ ไมวาจะรวยลนฟาหรือต่ําเตี้ยเรี่ยดิน ก็ไมพน ความตาย “แตคงไมใชตอนนี้หรอกครับคุณแม คุณแมตองอยูกับผม กับแอมไปอีกนานครับ” “จะลูก อยางนอยๆ แมก็ตองอยูจนถึงวันแตงงานของลูก ทั้ง สอง” เหตุผลที่นางปรารถนาใหเขาและเธอแตง งานกัน เปน เพราะตองการใหทั้งคูเริ่มตนใหม ไมใชจมปรักอยูกับอดีต คิดวา ตั ว เองผิ ด ที่ ทํ า ให อี ก คนหนึ่ ง เดื อ ดร อ น ได พ บพานกั บ ชี วิ ต คู ที่ สมบูร ณแ บบ และราตรีก็คิดวา กันตธรกับบุศยริน ทรจะมีชีวิต คู ตามที่นางคาดคิด “ถ า อย า งนั้ น คุ ณ แม พั ก ผ อ นนะครั บ เก็ บ แรงไว ไ ปงาน แตงงานของหนึ่งกับแอม” กันตธรรีบพูดจบเรื่อง เมื่อสังเกตเห็นวา ราตรีมีอาการเหนื่อยมากเกินไป อาจสงผลตรงถึงโรคที่เปนอยูทางที่ ดีใหราตรีไดพักผอนกอนดีกวา “จะลูก ” ราตรีเองก็รูสึกเหนื่อยเชนกัน ที่ฝนอยูก็เพราะ ตองการพูดเรื่องนี้กับกันตธรและบุศยรินทร เกรงวาหากไมพูดวันนี้

๑๕๐

อัญญาณี บางทีนางอาจจะไมมีโอกาสพูดอีกเลย เนื่องจากไมรูวา ตนเองจะ เสียชีวิตเมื่อไหร พูดเสียตั้งแตตอนนี้ดีที่สุดแลว

กันตธรและบุศยรินทรเดินออกมาจากหองนอนของราตรีใน เวลาตอมา ทั้งคูเดินเคียงกันไปยังระเบียงบานชั้นสอง เพื่อสนทนา สืบเนื่องจากเรื่องเมื่อครู “แอมไมโกรธพี่ใชไหม ที่พี่ตอบแมไปอยางนั้น” กันตธรพูด กอน “ไมโกรธหรอก แอมรูดีวาตอนนั้นเราตองพูดและทํายังไง” บุศยรินทรเขาใจสิ่งที่เขาทํา ไมถือโทษโกรธใดๆ หากเปน เธอก็คงทําเชนนั้นเหมือนกัน “แลวตอนนี้แอมคิดจะทํายังไงละ เราตกปากรับคําแมไป แลวดวย” เสียงหนักใจของกันตธรไหลผานปาก สีหนาไมตางกับ น้ําเสียงเลย “ก็ ไ ม ต อ งทํ า ยั ง ไง เราก็ ทํ า ตามที่ พู ด ไปไงคะพี่ ห นึ่ ง ” คู สนทนาเลิกคิ้วสงสัย “แอมจะแตงงานกับพี่จริงๆ เหรอ”เขาถามราวกับไมแนใจ “ไหนแอมเคยบอกพี่วา ชาตินี้จะไมแตงงานกับใคร นอกจากพี่โชค ไง แลวทําไมถึงพูดแบบนี้”

๑๕๑

หัวใจใต้ปีกรัก กันตธรรูเรื่องราวความรักมั่นคงที่บุศยรินทรมีตอโชคอนันต เพราะเธอเลาใหเขาฟงทุกสิ่งอยาง เชนเดียวกับที่เขาเลาเรื่องราว ของตนใหเธอรับรู อยางไมมีปดบังซึ่งกันและกัน “พี่หนึ่งเองก็เหมือนกันไมใชเหรอ พี่หนึ่งก็เคยบอกแอมวา ผูหญิงที่จะมาเปนคูชีวิตของพี่หนึ่ง คือ พี่แกวคนเดียว แลวทําไมพี่ หนึ่ง ถึง พูด กับ แมอยา งนั้น ละ คําตอบที่แ อมจะตอบพี่ห นึ่ ง มัน ก็ เหมือนกับคําตอบที่พี่หนึ่งจะตอบแอม” เหตุผลของทั้งคูตรงกัน ทุกสิ่งอยางที่พูดและทําออกไปนั้น เพื่อราตรีทั้งสิ้น แมวาภายในใจของเขาและเธอ จะมีอีกคนหนึ่งอยู ในใจ ตอใหเวลานานแคไหนก็ไมมีวันลืมเลือน “เอาอยางนี้ก็แลวกัน เราจะแตงงานตามที่แมตองการ แต เราจะแตงงานกันเพียงในนามเทานั้น เพื่อใหแมสบายใจ และเรา สองคนก็ไมผิดสัญญากับตัวเองดวย” กันตธรเอยบอกทางออกใหกับตัวเองและบุศยรินทร การที่ เขาทําเชนนี้ ไมถือวาผิดสัญญาที่ใหไวกับราตรี และไมผิดกับหัวใจ ของตัวเอง ที่สําคัญสบายใจกันทั้งสองฝายดวย “ตามนั้นเลยคะพี่หนึ่ง เราลงเรือลําเดียวกันแลวนี่คะ อีก อยางที่เราสองคนทํา ก็ทําเพื่อคุณแม ผูมีพระคุณของเรา” บุ ศ ย ริ น ทร ต อบกลั บ ด ว ยรอยยิ้ ม กั บ ทางออกที่ ต รงกั บ ความคิดของตน เพียงแควา เขาพูดออกมากอน

๑๕๒

อัญญาณี “ตกลงวาเราสองคนจะแตงงานกัน แตเปนแคในนาม พี่จะ ไดจัดการเรื่องงานแตงตามที่แมบอก” กัน ตธรสรุป กอนที่ราตรีจะนอน นางไดกําชับ เขาวา ให จัดเตรียมงานแตงงานใหเร็วที่สุด เพราะนางอยากจะเห็นวันนั้นใจ แทบขาด พรุงนี้มะรืนนี้ไดยิ่งดี “จัดการไดเลยพี่หนึ่ง แอมอยากเห็นแมมีความสุข” เพราะความสุขของราตรี คือความสุขของเขาและเธอ แลว ยิ่งชวงนี้ไมวาสิ่งใดที่ทําใหราตรีจะไดรับความรูสึกนั้น ทั้งสองจะทํา อยางไมลังเล “แอม” กันตธรเรียกชื่อคูสนทนา “วาไงคะพี่หนึ่ง” “พี่คิดวา พี่จะกลับไปหาพี่แกวที่เมืองไทย” เรื่องนี้เปนเรื่อง ที่เขาคิดจะทําตั้งนานแลว เพราะคิดวาเวลานี้ ตนเองมีกําลังมากพอ ที่จะดูแลแกวกาญจน หลังจากที่เธอทําหนาที่ดูแลเขาอยูหลายป แตที่ไมไดไปทั้งที่ตั้งใจ เปนเพราะเกรงใจราตรีและฟามริช ที่ชุบชีวิตใหมใหกับตน ครั้นจะรับใครมาดูแล เขาก็อยากใหตัวเอง พรอมมากกวานี้ ตองมีกําลังทรัพยที่มาจากน้ําพักน้ําแรงของตน และเวลานี้เขาก็มีความพรอมที่วานั้นแลว “ไปสิ” เรื่องนี้เธอสนับสนุนเต็มที่ “พี่แกวคงดีใจ ที่พี่หนึ่ง กลับไปหาเขา”

๑๕๓

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่อยากไปตั้งนานแลว แตความรูสึกผิดมันยังติดในจิตใจ ของพี่ ยิ่งนึกถึงภาพของพี่แกว ตอนที่พี่ไปเยี่ยมเขาที่โรง’ บาล ใจพี่ ปวดไปหมด ปวดเหมือนถูกแรงอัดบีบ จนแทบไมมีพื้นที่หายใจ เจ็บ ราวกับวามีใครมากระทืบหัวใจของพี่ เสียใจที่รูวาตัวเองเปนตนเหตุ ของเรื่องรายที่เกิดขึ้นกับพี่แกว ความรูสึกตางๆ ที่เกิดขึ้น ทําใหพี่ไม กลาไปพบหนาพี่แกว กลัวเหลือเกินวาตัวซวยอยางพี่จะทําใหพี่แกว ตองพบกับความโชครายอีก” น้ําตาของเขาซึมบอตา ยามที่นึกถึง สาวอันเปนที่รัก ทุกความทรงจําระหวางเขากับแกวกาญจน ไมมีวินาทีใด เลยที่เขาจะลืมเลือน ทุกสิ่งอยางยังจดจําไดแมนยํา ราวกับวาเพิ่ง เกิดขึ้น เมื่อสักครูที่ผานมา รวมทั้ง ภาพของแกว กาญจนบ นเตียง คนไข ในหองพักฟนมันแจมชัดในดวงตา ประหนึ่งวา กันตธรมอง ภาพนั้นอยูตลอดเวลา แลวยิ่งมารูวา เธอหวงเขามากกวาตัวเอง หัว ใจของกั น ตธรยิ่ ง ปวดรวดร า วเป น สิ บ เท า เจ็บ จนเขาไม อ าจ บรรยายไดวา มันมากมายแคไหน บุศยรินทรน้ําตาไหลริน เธอสงสารกันตธรพอๆ กับที่สงสาร ตัวเอง เนื่องจากเธอเองก็ปรารถนาจะไปหาโชคอนันตที่เมืองไทย เชนกัน อยากจะไปใจแทบขาด หากไปไดเธอจะบอกกับโชคอนันต ว า เวลานี้ เ ธอไม ใ ช ค นอ อ นแอเหมื อ นเมื่ อ ก อ น เธอเข ม แข็ ง ขึ้ น เรียนรูชีวิตในโลกกวางมากขึ้นดวย เพื่อที่เขาจะไดไมเปนหวงเธอ

๑๕๔

อัญญาณี ถึงแมวาเขาและเธอจะตองการกลับไปหาบุคคลอันเปนทีร่ กั มากเพียงใด ทวาในความเปนจริงกลับไมงายเชนนั้น เพราะคํามั่น สัญญาที่ใหไวกับครอบครัวและคนใกลชิดของโชคอนันตและ แกวกาญจนมันค้ําความปรารถนาของทั้งคูเอาไว “แอมก็อยากไปหาพี่โชคใจแทบขาด แตแอมสัญญาไวกับ ครอบครัวของพี่โชควา จะไมกลับไปหา พี่โชคอีกตลอดชีวิต แอมจึง ตองพับความตองการของตัวเองคะ” บุศยรินทรพูดทั้งน้ําตา “พี่ก็สัญญาไวกับนาเหมือนกัน และนี่ก็เปนอีกเหตุผลหนึ่ง ที่พี่ไมไปหาพี่แกว” “แลวทําไมตอนนี้ พี่อยากไปหาพี่แกวละคะ” “ไมรูสิ” เขาเองก็ตอบไมถูกเหมือนกันวาทําไม รูเพียงวา จิตใจมันกระหวัดคิดถึงแกวกาญจนอยางมากมาย มากจนบางครั้ง เขาแทบจะทนไมไหว “พี่มีความรูสึกวา ตอนนี้พี่แกวตองการพี่ ความรูสึกนี้มันถี่ ขึ้นเรื่อยๆ บอกไมถูกวาทําไมถึงไดรูสึกอยางนี้” “สองสามวันมานี้ แอมก็ฝนถึงพี่โชคบอยทุกคืนเลยคะ ฝน แปลกๆ ฝนวาพี่โชคยืนยิ้มใหแอม พอแอมจะเดินไปหาพี่โชค รางพี่ โชคก็หายวับไป แอมตกใจตื่นเลยคะ” บุศยรินทรเลาความฝนของตนใหกันตธรไดรับรู โดยไมคิด เฉลียวใจวา มันคือลางบอกเหตุอะไรบางอยาง

๑๕๕

หัวใจใต้ปีกรัก “เพราะความรูสึกนี้แหละ ที่พี่อยากไปหาพี่แกว” เขาบอก เธอตรงๆ “แตถึงเราอยากจะไปหาคนที่เรารักมากแคไหน เราก็ไป ไมไดหรอกคะ ไหนจะเรื่องแมที่แอมก็ทิ้งทานไวไมได สวนพี่หนึ่งก็ ตองดูแลบริษัทอีก มันเลือนรางจังคะพี่หนึ่ง” ปญหาตอนนี้ยิ่งหนักเขาไปใหญ ทั้งคูจะทิ้งราตรี เพื่อไปหา โชคอนันตกับแกวกาญจนไมได หากไปมันจะเปนเรื่องไมสมควรเลย เนื่องจากเวลานี้ราตรีก็ลมปวย จําเปนตองดูแลอยางใกลชิด สวน เรื่องบริษัทที่เวลานี้กันตธรคือผูบริหารเต็มตัว ก็ไมอาจทิ้งหนาที่ไป ไหนได จนกว า การเซ็ น สั ญ ญาเรื่ อ งธุ ร กิ จ สํ า คั ญ จะผ า นพ น ไป เสียกอน ซึ่งมันก็คงอีกหลายเดือน ความตองการของกันตธรและ บุศยรินทรจึงแทบมองไมเห็น “พี่วาเรื่องนี้คอยพูด คอยคิด กัน ดีกวานะ สิ่ง ที่เราตองทํา ตอนนี้คือ ทําใหแมมีความสุข พี่คิดวาการแตงงานของเรา ไมตองมี อะไรมากหรอก แคเชิญแขกใกลชิดพอเปนพิธีดีกวานะ แอมคิดวา ไง” กันตธรเลือกที่จะทําเรื่องสําคัญมากที่สุด ณ ตอนนี้กอน เรื่อง อื่นคอยวากันทีหลัง “แลวแตพี่หนึ่งจะเห็นสมควรคะ แอมไมมีปญหาอยูแลว” เขาวาอยางไร เธอวาตามนั้น เพราะเวลานี้ก็เหมือนลงเรือ ลําเดียวกันแลว สมัครสมานสามัคคีถึงจะถูก

๑๕๖

อัญญาณี “ตามนี้นะแอม” เขาสรุป “แอมไปพักเถอะพรุงนี้ตองตื่น มาดูแมแตเชา พี่ก็จะไปนอนเหมือนกัน พรุงนี้มีประชุมเชาดวย” “ค ะ พี่ ห นึ่ ง ” จบคํ า พู ด ของบุ ศ ย ริ น ทร ทั้ ง สองได พ ากั น กลั บ ไปยั ง ห อ งพั ก ส ว นตั ว ของแต ล ะคน โดยที่ เ ขาและเธอแบก ความรูสึกหนึ่งที่เหมือนกันไปดวย... เหมือนฝนตกตอนหนาแลง เหมือนเห็นสายรุง ขึน้ กลางแจง เหมือนลมหนาวเดือนเมษาเหมือนวาใจออนลากลับแข็งแกรง เหมือนคนกําลังมีรกั เหมือนคนหลงทางพบคนรูจัก เหมือนเจอของสําคัญทีห่ ลนหายเหมือนรายนัน้ กลายเปนดีมาก เหมือนที่ฉนั นัน้ ไดมาพบกับเธอชีวติ ฉันจึงไดเจอ แตไมรูจะขอบคุณ ไมรูทําอยางไร ไมรวู าสิ่งไหนจะยิ่งใหญควรคาพอ ที่ฉันไดจากเธอ ไดรักโดยไมตองขอไดรโู ดยไมตอ งรอ วารักคืออะไร โอ...เธอ ทําใหฉนั รูจักความรักที่ไมมีเหมือนใครใด ไดมามีเธอนัน้ เปนคนใหหัวใจอยากใหเธอรู

๑๕๗

หัวใจใต้ปีกรัก แตไมรูจะขอบคุณ ไมรูทําอยางไร ไมรวู าสิ่งไหนจะยิ่งใหญควรคาพอ ที่ฉันไดจากเธอ ไดรักโดยไมตองขอไดรโู ดยไมตอ งรอ วารักคืออะไร ไดรโู ดยไมตองรอ วารักคืออะไร เพลงรัก ปุ อัญชลี จงคดีกิจ ถาจะเปรียบความรูสึกของกันตธรและบุศยรินทรในเวลานี้ ก็คงเปรียบไดกับเพลงๆ นี้ที่แกวกาญจนกับโชคอนันตทุมเททําทุก อยางเพื่อคนที่ตนเองรักอยางสุดความสามารถ กันตธรและ บุศยรินทรก็ไมรูวา จะหาสิ่งใดมาตอบแทนคนทั้งสอง นอกจากความ รักที่จะมีใหคนทั้งคูตลอดไป

๑๕๘

อัญญาณี

8 สามเดือนตอมา ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย กันตธรเข็นรถเข็นสัมภาระออกมาจากประตูทางออกของผู โดยขาเขา ขางกายของเขามีรางแนงนอยของบุศยรินทร ที่เวลานี้มี ฐานะเปนภรรยาและนองสาวของเขาเดินเคียงคูมาดวย “พี่หนึ่ง แอมตื่นเตนจังที่ไดกลับบาน” บุศยรินทรหันมาพูด กับกันตธร “พี่ก็ตื่นเตนเหมือนกัน” ความรูสึกของคนตอบไมตางกับ คนถามเลย ใจของเขาเตนแรง ทันทีที่ลอเครื่องบินแตะพื้นรันเวย เพราะนั่นทําใหเขารูสึกวา ไดกลับบาน “ใชพี่ มันตื่นเตนมากๆ เลย แลวยิ่งตื่นเตนมากขึ้นไปอีก ตอนที่เครื่องบินลงจอด มันเหมือนกับวา สิ่งที่แอมรอคอยมานาน แสนนานอยูแคเอื้อม”

๑๕๙

หัวใจใต้ปีกรัก น้ําเสียงของเธอ ก็แสดงถึงความรูสึกไดเปนอยางดี “พรุง นี้เราก็จะไดเจอคนที่เรารักและคิดถึงเสียที ไมรูวา ปานนี้พี่แกวจะเปนยังไงบาง” “โอย! มันยิ่งตื่นเตนเขาไปใหญเลยพี่หนึ่ง แคคิดถึงตอนที่ แอมจะไดเจอพี่โชค ใจของแอมมันก็เตนไมเปนจังหวะเลย” ใกล เวลานั้นมากเทาไหร ความตื่นเตนก็ยิ่งเพิ่มพูน วันพรุงนี้จะเปนวันที่ทั้งคูรอคอยมาแสนนาน ระยะเวลาสี่ป กวาที่ไมไดเจอหนาบุคคลอันเปนที่รัก มันชางยาวนานเหมือนหลาย สิบป ถาไมติดวาเวลานี้นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุม ทั้งคูก็จะไปหาโชค อนันตและแกวกาญจนตอนนี้เลย รอมาไดสี่ป จะรออีกไมกี่ชั่วโมงก็ ไมเห็นเปนไร ถึงอยางไรเสียเขาและเธอก็ตองไดพบหนาคนที่ตาง ฝายตางตองการเจออยูแลว กวาที่กันตธรและบุศยรินทรจะเดินทางกลับเมืองไทยได ก็ ตองใชเวลาไมนอยเลยทีเดียว ผานหลายฤดู ผานวัน ผานเดือนและ ผานป เนื่องจากมีเหตุผลหลายอยาง ที่ทําใหการเดินทางกลับมาหา เจาของหัวใจลาชา แตสุดทายทั้งสองก็ไดกลับมายังบานเกิดเมือง นอน สามเดือนกอนกันตธรและบุศยรินทรไดแตงงานกัน ตาม ความตองการของราตรี งานวิวาหถูกจัดขึ้นอยางเรียบงาย ภายใน คฤหาสน ห รู เพราะสะดวกดว ยประการทั้ ง ปวง แขกเหรื่อ ที่ ม า

๑๖๐

อัญญาณี รวมงานมีราวหนึ่งรอยชีวิต ในวันนั้นราตรียิ้มไมหุบ น้ําตาไหลเมื่อ ไดเห็นลูกสาวและลูกชายอยูในชุดเจาบาวเจาสาวสีหนาของนาง เกลื่อนไปดวยความสุข เขาและเธอเห็นแลวก็พลอยมีความสุขไป ดวย แตทวาความสุขไมไ ดอยูคูกั บมนุษยนาน อีกหนึ่ง สัปดาห ตอมา ราตรีอาการทรุดหนักและเสียชีวิตในวันตอมา นําพาความ โศกเศรามาใหกับทุกคน โดยเฉพาะลูกบุญธรรมทั้งสอง สิ่งที่ราตรี ทิ้งไวใหกันตธรและบุศยรินทรไมใชเพียงความรักที่นางมีใหเทานั้น ทรัพยสมบัติจํานวนมหาศาล นางก็ยกใหทั้งคูเทาๆ กัน หลั ง จากเสร็ จ สิ้ น พิ ธี ศ พ กั น ตธรกั บ บุ ศ ย ริ น ทร มี ค วาม คิด เห็น ตรงกัน วา ถึง เวลาแลว ที่เขาและเธอจะกลับ ไปเมืองไทย กลับไปหาหัวใจของตนเอง ละทิ้งสัญญาทุกสิ่งทุกอยางที่เคยใหไว ทําตามหัวใจและความตองการของตนเอง แลวคิดวาการกลับไปหา โชคอนันตและแกวกาญจนในครั้งนี้ ไมไดนําพาความเดือดรอนไป ให ทั้งคูจึงมั่นใจวาทุกคนจะเขาใจ กันตธรจึงรีบเคลียรงานที่คั่งคาง และรอใหงานสําคัญผานพน เคลียรทุกอยางใหแลวเสร็จ จึงเดินทาง กลับมายังบานเกิดเมืองนอน กลับไปหาหัวใจที่ทิ้งไวนานหลายป

ตอนสายของวันรุงขึ้น

๑๖๑

หัวใจใต้ปีกรัก กันตธรและบุศยรินทรเดินทางออกจากโรงแรม หลังจากที่ ทานอาหารเชาเสร็จ ทั้งคูเลือกที่จะใชบริการรถแท็กซี่มากกวารถ เชา มันเหมือนเปนความบังเอิญหรือฟากําหนด สถานที่ที่โชคอนันต และแกวกาญจนพักอาศัยนั้น อยูในชุมชนเดียวกัน แตคนละฝง “เราไปหาพี่โชคกอนนะ แลวคอยไปหาพี่แกว” กันตธรเอย บอกบุศยรินทร ขณะที่นั่งอยูบนรถแท็กซี่ “จะไปดวยกันทําไมละพี่หนึ่ง ตางคนตางไปสิ ถึงแมวาพี่ โชคกับพี่แกวจะอยูในชุมชนหวยสวรรคเหมือนกัน แตมันคนละฝง นะพี่หนึ่ง ทางเขาก็คนละทางดวย ตางคนตางไปนั่นแหละ ดีแลว” บุศยรินทรคาน “แลวเราก็ไปเจอกันที่โรงแรมเลย ไมตองอยูรออยู คอย” “จะเอาอยางนั้นเหรอ” กันตธรถามกลับเชิงปรึกษา “เอาอยางนี้แหละพี่หนึ่ง แอมรูนะวาพี่หนึ่งอยากเจอพี่แกว ใจจะขาดแลว รีบไปหาหัวใจของพี่หนึ่งดีกวาคะ มัวแตมารอแอม พี่ หนึ่งคงงุมงาม แลวแอมเองก็จะไมสบายใจดวย” เธอใหเหตุผล“วิธี นี้ดีที่สุดแลวคะ ไปตามหาหัวใจของแตละคน” “โอเค ตกลงตามนี้ เดี๋ยวพี่จะไปสงแอมที่ปากทางเขาบาน พี่โชคนะ แลวคอยใหพี่โชเฟอรไปสงพี่อีกดานหนึ่ง” เขาทําขอตกลง “คะพี่หนึ่ง” บุษยรินทรรับคําพี่ชาย

๑๖๒

อัญญาณี กันตธรจึงบอกจุดประสงคของตนกับพี่โชเฟอรทาทางใจดี และในอีกหนึ่งชั่วโมงตอมา ทั้งคูก็เดินทางมาถึงจุดหมาย

ลําขาของบุศยรินทรสั่นไปหมด ประตูรั้วเกาๆ ที่เธอจําได แมนยําวา เปนประตูรั้วบานของโชคอนันตอยูหางรางของเธอไมถึง สามเมตร หางกันเพียงไมกี่กาว เธอก็จะถึงบานที่จากมา ถึงบาน ของชายอัน เปน ที่รัก เธอเองก็ไ มรูวา หากไดพบหนาคนในบา น ตนเองจะตีสีหนาอยางไร จะพูดอะไรเปนประโยคแรก และที่สําคัญ พวกเขาจะยังตอนรับเธอหรือไม ขอหลังเปนเรื่องที่บุศยรินทรกลัว มากที่สุด “ปานภาคะ มีใครอยูหรือเปลาคะ” เธอเดินมาหยุดยืนหนา ประตูรั้ว มองไปยังประตูบานดานในทีเ่ ปดกวาง บุศยรินทรจึงเดาไม ยากวา มีคนอยูในบาน หญิงสาวจึงตะโกนเรียกคนที่เปนเจาของ บาน แตทุกอยางก็ยังคงเงียบ จึงเรียกซ้ํา “ปานภาคะ ปู มีใครอยูไหมคะ” คราวนี้มีรางของคนหนึ่ง เดินออกมา แตเปนคนที่เธอไมรูจัก “มาหาใคร” เสียงหวนๆ ของสตรีวัยกลางคนเอยถาม มอง หนาบุศยรินทรนิ่ง คิ้ว ทั้งสองขางยนรูสึกคลับคลายคลับคลาสาว ตรงหนาเหลือเกิน แตนึกไมออกวาเคยเจอที่ไหน

๑๖๓

หัวใจใต้ปีกรัก “มาหาปานภา มาหาพี่โชคคะ” บุศยรินทรตอบ “งั้นรอเดี๋ยว จะไปบอกนภาใหเพราะฉันไมรูจักเธอ คงให เขามาในบานไมได” ปายุงที่แวะมาหานภาเอยบอก กอนจะหมุนตัว เดินกลับเขาไปในบานอีกครั้ง แลวคนที่ออกมาก็หาใชปาคนเดิมไม แตเปนนภา มารดาของโชคอนันต ที่บัดนี้รางกายรวงโรยไปเยอะ นภามองคนที่ยืนอยูนอกรั้วนิ่ง เพงมองใหแนชัดวา เธอคือ คนที่ลูกชายของตนออกตามหามาหลายปหรือไม ยิ่งนางเดินเขาไป ใกล ภาพใบหนาของสาวคนนั้นยิ่งแจมชัด “หนูแอม” น้ําเสียงของนภาเต็มไปดวยความดีใจ ใบหนา อาบไปดวยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่นางไมไดยิ้มไดเต็มที่มานานเหลือเกิน นานตั้งแตบุศยรินทรจากบานหลังนี้ไป “หนูแอมจริงๆ ดวย” “ค ะ ป า แอมเองค ะ ” เธอโผกอดร า งของนภาไว แ น น หลังจากที่เจาของบานเปดประตู “แอมคิดถึงปามากๆ เลยคะ” “ปาก็คิดถึงหนูแอม คิดถึงมาก” ความคิดถึงของนภาที่มีตอบุศยรินทรไมไดยิ่งหยอนไปจาก เธอเลย และยิ่งคิดถึง อยากเจอมากขึ้น เมื่อไดเห็นสภาพของใคร บางคน “หนูแอมไปอยูไหนมาคะ ไปอยูที่ไหนมา สบายดีหรือเปลา คะ” นภาถามเสียงสั่น ทั้งตื่นเตนและดีใจที่ไดเห็นหนาบุศยรินทร “เรื่องมันยาวนะคะปา เอาไวแอมจะเลาใหฟงทีหลังนะคะ”

๑๖๔

อัญญาณี เรื่องของเธอมันยาวจริงๆ เอาไวพูดคุยกันทีหลังก็ได เวลานี้ สิ่งที่เธอตองการทํามากที่สุดคือ อยากพบเจอโชคอนันต “พี่โชคอยู หรือเปลาคะปา”คนถูกถามชักสีหนาเศราทันที และอีกไมกี่วินาที ตอมาน้ําตาของนางก็รินไหลเปนทาง และนั่นทําใหคนถามถึงกับ ตกใจ นภารองไหทําไม เมื่อไดยินคําถามของเธอ รูสึกหวาดหวั่น อยางบอกไมถูก “ฮือ...ฮือ” “ปารองไหทําไมคะ หรือวาพี่โชคเปนอะไร” บุศยริน ทร ถามเสียงสั่น จิตใจไมสูดีนัก “โชค...ฮือ...โชค” นภาพูดไมออก นึกถึงลูกชายแลวนางก็ รองไหยกใหญ “ปาคะ พี่โชคละคะ พี่โชคอยูไหนคะปา” เธอถามเสียงสั่น น้ําตาพานจะไหลตามนภา ในใจรอนรนกระสับกระสาย นึกกลัว คําตอบของนภา “โชคไมสบายนอนอยูในบาน หนูแอมเขาไปดูเองเถอะ” นางพูดทั้งน้ําตา บุศยรินทรไมรอชา เรงฝเทาเดินเขาไปใน บานทันที ดวยความที่บานหลังนี้ไมใหญมาก เพียงแคเดินเขามาก็เห็น ทุกสิ่งทุกอยางภายในบาน และภาพหนึ่งที่เธอเห็นก็คือ รางของ ผู ช ายรู ป ร า งผอมนอนอยู บ นเตี ย งทางด า นขวามื อ นอนอยู ใ น

๑๖๕

หัวใจใต้ปีกรัก ลักษณะตะแคงหันหลังให บุศยรินทรกาวเดินไปยังรางของชายคน นั้นอยางเชื่องชา และดวยขาอันสั่นเทา กาวทีละกาว อยางไมแนใจ วาคนที่นอนอยูนั้น จะใชโชคอนันตหรือไม ใจเตนตุบๆ ถี่แรง เธอภาวนาขออยาใหเปนโชคอนันต “พี่โชค” แตคําภาวนาของบุศยรินทรไมไดเปนความจริง เมื่อเดินเขามาใกล และเพียงแคไดเห็นเสี้ยวหนึ่งของใบหนา เธอโผ เขาไปกอดรางของโชคอนันต เรียกชื่อเขา พรอมกับสายน้ําตาหลั่ง ริน “ทําไมพี่โชคเปนอยางนี้ พี่โชคเปนอะไร พี่โชคเปนอะไร” รางกายของโชคอนันตเปลี่ยนไปมาก จากครั้งสุดทายที่เธอ เห็นกอนจากเขาไป รางกายของคนที่เธอกอดไมปลอย สูงใหญ ลํา แขนเปนมัดกลามพอสวยงาม ไมมากไป ไมนอยไป แตทวาเวลานี้ เขาซูบผอมลงไปมาก ใบหนาซีดและบวม “โชคไมสบาย เปน โรคกลามเนื้อหัว ใจโปงพอง เปน โรค ความดัน แลวยังตรวจเจอสารตะกั่วในตัวอีกดวย โรคลาสุดที่หมอ ตรวจเจอก็คือโรคไต” นภาที่เดินตามหลังมาเปนคนตอบ มองรางของลูกชายดวย ความสงสารจับใจ บุศยรินทรไดรับฟงคําตอบแลวรูสึกใจโหวงหวิว แนนอน ที่ ว า อาการตกใจจะเกลื่ อ นบนดวงหน า สวย ไม ค าดคิ ด ว า คนที่

๑๖๖

อัญญาณี แข็งแรงและมีสุขภาพดี จะเปนโรครายเชนนี้ได แลวเรื่องเชนนี้มัน เกิดขึ้นไดอยางไร เกิดขึ้นตอนไหน “พี่โชคเปนคนแข็งแรง แลวทําไมถึงเปนโรคพวกนี้คะ” เธอ ถามคําถามที่ตองการรูคําตอบ “มันก็เริ่มตนตั้งแตที่โชครูวา หนูแอมไปจากโชคนั่นแหละ โชคแทบคลั่งเลยนะหนูแอม เที่ยวออกตามหาหนูแอมไปทั่ว ไมยอม หยุดหาเลยสักวัน จนเวลาผานไปครึ่งป โชคจึงหยุดตามหา ตานพ กับปูก็พูดวาหนูแอมตอหนาโชค หาวาหนูแอมเปนตัวซวยอยางนั้น อยางนี้ หาวาโชครักหนูแอมมากกวาครอบครัว โชคก็เลยบอกวาจะ เก็บเงินซื้อบานใหปากับทุกคนอยู เพื่อความสบายใจวาโชคไมได เห็นหนูแอมดีกวาครอบครัว ของตัวเอง ตั้ง แตนั้นมาโชคก็เอาแต ทํางาน จนไมหวงเรื่องสุขภาพของตัวเอง ทํางานหาแตเงิน เพื่อเก็บ เงินซื้อบาน และรอวาสักวันหนึ่งจะเจอหนูแอม แลวจะไดพาไปอยู ดวยกันที่คอนโดตามประสาผัวเมีย โชคมุมานะทําตามตั้งใจมากเลย หนูแอม ฮือ...ปาเห็นโชคแลวปาสงสารโชคมาก บอกใหพักก็ไมพัก ฮือ...” นภาเลาไปรองไหไป เสียงสะอื้นไหดังเปนระยะ หากวันนั้น นางเขม แข็ง และยืน กรานจะใหบุศยริน ทรอยูบานของนางตอไป เรื่องแบบนี้คงไมเกิดขึ้น แลวถาหากครอบครัวของนาง เพิ่มคําวา

๑๖๗

หัวใจใต้ปีกรัก น้ําใจและเขาใจอีกสักหนอย มองโลกอีกดานหนึ่ง บางทีโชคอนันต คงไมเปนแบบนี้ คนฟงอยูก็มีอารมณเศราหมอง น้ําตารินไหลอาบสองแกม ความรูสึกผิดแนนขนัดในใจ แมวาเธอจะจากเขาไปแลว แตทวาโชค อนันตก็ยังไมหยุดทําทุกอยางเพื่อเธอ “โธ พี่โชค” บุ ศ ย ริ น ทร ค รางชื่ อ คนรั ก หั น ไปมองหน า คล้ํ า และ หมนหมอง อิดโรย ของโชคอนันตแลวเกิดอาการตีบตันในลําคอ รอนผะผาวตรงทรวงอก ประหนึ่งถูกไฟแผดเผา “ความที่โชคทํางานหนัก ไมห ยุด พักผอนเลย แลว ตั้ง แต ออกจากโรง’ บาล รางกายของโชคก็ไมคอยแข็งแรง ปวยนิดปวย หนอยมาตลอด ไมยอมไปหาหมอ อางวาจะเสียเวลาหาเงิน และ เริ่มเปนโรคความดันเมื่อสามปกอน โรคกลามเนื้อหัวใจโปงพองก็ เปนเมื่อปที่แลว สวนพิษตะกั่วที่อยูในราง ก็เปนผลตอเนื่องที่ถูกยิง นั่นแหละ ฮือ...” นางหยุดพูด นํามือมาปาดน้ําตา “ตอนแรกหมอบอกวาไมเปนอันตราย ปากับทุกคนก็คิด อยางนั้น แตพอโชคเปนความดันและเปนโรคหัวใจ รางกายของโชค ก็ออนแอลง อวัยวะในรางก็ออนแอตาม กระสุน ปน ก็มีสารของ ตะกั่ว มันก็เลยกระจายสารนั้นไปทั่วราง สามโรคมารวมกันโชคก็ เลยเปนแบบนี้”

๑๖๘

อัญญาณี บุศยรินทรรองไหหนักขึ้น ปลอยโฮออกมาอยางอั้นไวไมอยู ประโยคบอกเลาของนภาชางเชือดเฉือนความรูสึกของเธอเหลือเกิน เธอไมคิดวา โชคอนันตจะถูกโรครุมเราเชนนี้ แลวโรคหนึ่งของเขาก็ สืบเนื่องมาจากการถูกจี้ชิงรถแท็กซี่ในวันนั้น เมื่อสี่ปกวาที่ผานมา “แล ว อาการพี่ โ ชคเป น ยั ง ไงบ า งคะป า ” เธอถามตรง ประเด็น “ก็อยางที่เห็น โชคทํางานไมไดเหมือนกอนมาจะเจ็ดเดือน แลว เพราะรางกายออนแอ เหนื่อยงาย หายใจไมอิ่ม นอนหงาย ไมไดนาน ทําอะไรนิดอะไรหนอยก็หอบ เปนผลจากโรคกลามเนื้อ หัวใจโปงพอง ทํางานที่ไหนก็ไมได จะขับแท็กซี่ก็ไมไหว รางกายไม อํานวย” นภาตอบเสียงเศรา มนุษยทุกคนตอใหแข็งแรงมากแค ไหน แตถารางกายไมไดพักผอน โหมงานหนักเปนบาเปนหลัง ไม แปลกที่จะลมปวยได โชคอนันตก็เปนอีกหนึง่ ตัวอยาง เขาทํางานไมหยุด พักผอน วันละไมกี่ชั่วโมง รางกายก็ตองออนเพลีย สบโอกาสใหโรคภัยไข เจ็บ ที่ ณ ปจ จุบั น เปน กั น ไดง าย จากสภาพอากาศที่เ ต็ม ไปดว ย มลพิษ หรืออากาศเปลี่ยนแปลง และอีกหลายสาเหตุ โรคความดันโลหิตสูง อาการปวยของโชคอนันตแมวาจะ รักษาได แตอยางที่รูกันวา เขาไมสนใจดูแลตัวเองเทาไหรนัก หวง แตความรูสึก ของคนรอบขางมากกวา ทําใหเขาละเลยการดูแ ล

๑๖๙

หัวใจใต้ปีกรัก ตัวเอง ลืมทานยาอยูบอยครั้ง และนั่นทําใหเกิดโรคแทรกซอนใน เวลาตอมาคือโรคไต ที่เวลานี้เขาเริ่มเปนแลว “หมอละคะ หมอวายังไง จะรักษาพี่โชคหายหรือเปลาคะ” บุศยรินทรถามทั้งน้ําตา “ทุกโรคที่ปาพูดมารักษาไดหมด แตคิดปญหาอยูขอเดียว” เมื่อนึกถึงเหตุผลขอนี้ นภาหนาเศราลงดวงตาหมดซึ่งความหวัง “ปญหาอะไรคะ” เธอถามกลับทันควัน “เงินยังไงละหนูแอม ตั้งแตโชคไมไดทํางาน เงินที่เก็บเล็ก ผสมน อ ยไว ก็ ร อ ยหรอลงทุ ก วั น ไม มี เ งิ น มากพอที่ จ ะรั ก ษาโชค ประกันสังคมของโชคก็ขาด ไมไดไปตอทําใหโชคหมดสิทธิ์ใช ที่ใช รั ก ษาอยู ก็ บั ต รสามสิ บ บาทนี่ แ หละ แต ก็ อ ย า งว า มั น ไม ไ ด ครอบคลุมทุกโรค ก็เลยรักษาไปตามบุญตามกรรม” คนจนยามเจ็บยามปวย ปญหาในการรักษาก็คือเงิน แลวยิ่ง ไมมีบัตรสิทธิรักษาพยาบาลตางๆ ดวยแลว แทบจะรอวันตายก็วา ได อีกทั้งคําแนะนําของแพทยในการรักษาโชคอนันต ก็ตองใชแต เงินทั้งสิ้น นางจึงหมดปญญาจะรักษา “แอมจะพาพี่โชคไปหาหมอคะ จะใหหมอรักษาพี่โชคให หาย สวนเรื่องเงินปาไมตองเปนหวงนะคะ ตอไปนี้แอมจะจัดการ ทุกอยางใหเองคะ” บุศยรินทรเอยบอกแบบไมคิด เธอจะคิดมากได อยางไร ในเมื่อคนที่ไมสบายหนักคือคนที่ตนรัก และเปนคนที่ทํา

๑๗๐

อัญญาณี เพื่อเธอมาโดยตลอด ไมคํานึงถึงตัวเอง แลวเวลานี้เธอก็มีศักยภาพ ทางการเงินที่จะชวยเขาได เหตุใดเธอจะรักษาอาการของเขาไมได มันถึงเวลาแลว ที่เธอจะทําอะไรเพื่อโชคอนันตบาง “แตมันตองใชเงินเยอะนะหนูแอม” นภายังหวงเรื่องนี้ แลวไมรูดวยวา เวลานี้บุศยรินทรไมใช คนสิ้นไรไมตอก ทุกสิ่งทุกอยางเปลี่ยนไปจนนางคาดไมถึง “เรื่องนั้นไมตองหวงคะปา แอมมีเงินมากพอที่จะรักษาพี่ โชคคะ หรือตอใหไมมี แอมก็จะทําทุกอยางเพื่อรักษาพี่โชคคะ ” บุศยรินทรพูดเสียงมุงมั่น “เรารีบพาพี่โชคไปหาหมอดีกวาคะ” นภารีบเดินออกไปนอกบานทันทีที่เธอพูดจบประโยค รูสึก ดีใจที่บุศยรินทรยื่นมือเขาชวย เธอเสมือนนางฟานางสวรรคลงมา โปรดแทๆ อยากจะถามสารทุกขสุกดิบและอีกหลายคําถาม ที่ตน ตองการรู ทวาเวลานี้ยังไมเหมาะที่จะถามคําถามใดๆ เพราะสิ่งที่ สําคัญที่สุดคือ โชคอนันต นางเรงฝเทาใหเร็วขึ้น เพื่อตามเพื่อนบานที่เปนผูชายมา ช ว ยอุ ม ร า งของโชคอนั น ต ที่ ห ลั บ สนิ ท ด ว ยฤทธิ์ ย าไปส ง ยั ง โรงพยาบาล

๑๗๑

หัวใจใต้ปีกรัก ตลอดเสนทางเล็กๆ ที่ทําดวยถนนปูนความกวางเพียงสอง เมตรเศษ ผูคนที่สัญจรดวยเทา ตางมองรางสูงใหญของกันตธร ที่ กําลังเดินไปยังบานที่อัดแนนไปดวยเรื่องราวมากมาย ไมวาจะเปน สุข เศรา เหงา ทุกข และที่ขาดไมไดเลยคือความรัก จะไมใหใครตอใครหลายคนมองเขาไดอยางไร เนื่องจากเขา ชางแตกตางกับผูชายทุกคนในชุมชนแหงนี้ กันตธรบัด นี้ไมไดสูง โปรงและผอมแหงอีกตอไป รางกายของเขาสมชายชาตรี อุดมไป ดวยกลามเนื้อ อีกทั้งเสื้อผาที่เขาสวมใสแมวาจะเรียบ แตทวาดูหรู และมีราคา ใบหนาของเขาก็เอิบอิ่ม สดใส ไมแปลกที่กันตธรจะตก เปนเปาสายตาของผูหญิงหลายวัย ที่ตางพากันเมียงมองและสงยิ้ม ให ทวาบางคนก็เพงมองเขาอยางคลับคลายคลับคลาวาเคยเห็นที่ ไหนมากอน ในที่สุดกันตธรก็เดินมาหยุดยืนหนาประตูรั้วไมเกาที่เริ่มผุ บางซี่ก็หักเห็นเปนชองโหว เขายืนมองบานหลังเล็กที่เกาลงไปมาก ประหนึ่งวาเจาของบานไมสนใจดูแล ปลอยใหเสื่อมสภาพไปตาม กาลเวลา มือใหญผลักประตูรั้วไม จากนั้นก็เดินเขาไปในบานที่เขา แสนจะคิดถึง กอก กอก กอก “พี่แกว พี่แกว หนึ่งมาแลวพี่แกว” กันตธรเคาะประตูบาน แลวรองเรียกเจาของบานที่เขาคิดวานาจะอยูขางใน เพราะถาหาก

๑๗๒

อัญญาณี ไมอยูประตูรั้วบานจะตองคลองดวยโซและแมกุญแจ แตนี่ไมมี อีก ทั้งประตูบานก็ไมไดคลองแมกุญแจอยางที่ควรจะเปนดวย ทําให เขายิ่งมั่นใจมากขึ้นวา แกวกาญจนอยูบาน “...” ทุกอยางยังคงเงียบ ประตูบานนั้นไมถูกเปดออก ไมมี เสียงขานรับ เขาจึงเรียกซ้ํา “พี่แกว พี่แกวครับ หนึ่งมาแลวครับ” แตก็ยังเงียบอีก ชาย หนุมที่กลับมาหาหัวใจของตนจึงตัดสินใจเปดประตูบานเอง เอี๊ยด...เสียงประตูบานดังไปพรอมๆ กับบานประตูที่เปด กวาง นัยนต าอบอุน ของกั น ตธรกวาดมองไปรอบๆ บานที่ไ มไ ด แตกตางไปจากสี่ปกอนเลย ทุกอยางยังคงเหมือนเดิม แตที่จะตางก็ คือ ความทรุดโทรมของตัวบาน คิ้วดกดําขมวดเปนปม เมื่อดวงตาปะทะกับรางของสตรีคน หนึ่งที่นอนอยูบนฟูกเกาๆ เธอยังคงนอนหลับอยูอยางนั้น ไมมีทีทา วาจะหันมามองดูวา เวลานี้มีคนเขามาในบาน ดูทาทางวาเธอจะ หลับลึก ทวาเขาก็ยัง มีความสงสัยอยูอยางหนึ่ง วา ปกติแลวแกว กาญจนไมไดเปนคนหลับลึกเชนนี้ เธอเปนคนที่ประสาทไวคนหนึ่ง แมวายามหลับหากไดยินเสียงอะไรนิดหนอยก็สะดุงตื่นแลว ทวา ทําไมคราวนี้ถึงไมเปนดังเชนแตกอน หรืออาจเปนเพราะคนที่นอน อยูไมใชคนที่เขาคิดถึง ถาไมใช แลวสาวเจาคนนี้เปนใครกัน…

๑๗๓

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่แกว พี่แกว” เทาใหญกาวเดินเขาไปในบาน ปากก็รองเรียกชื่อของคนที่ เขาตั้งใจมาหา ไมคิดวาคนที่นอนอยูบนฟูกคือแกวกาญจน แตพอ สืบเทาเขาไปใกลๆ ดวงหนาของสตรีนางนั้นก็เดนชัด “พี่แกว” เขาอุทานเรียกชื่อคนที่นอนหลับอยูเสียงเบา ถลา เขาไปหารางแนงนอยที่หลับสนิท มองดูใบหนาที่ซีดไมตางกับไขตม แกมของเธอตอบ รางกายซูบผอม ลําแขนเรียวเล็กเหมือนหนังหุม กระดูกก็ไมป าน ทําไมเธอถึงไดเปนเชนนี้ ระหวางที่เขาไมอยู มี อะไรเกิดขึ้นกับเธออยางนั้นหรือ “พี่แกว พี่แกว หนึ่งมาหาพี่แกวแลว” มือแข็งแรงวางลงบน ลําแขนที่เล็กลงไปมาก เขยาเบาๆ ใหคนที่นอนอยูรูสึกตัว “พี่แกว ครับ พี่แกว พี่แกวตื่นมามองหนาหนึ่งสิครับ” เขาเรียกเธออีกครั้ง และครั้ ง นี้ เ ปลื อ กตาบางของแก ว กาญจน ค อ ยๆ เป ด ออกอย า ง เชื่องชา กอนที่เธอจะหันมามองตนเสียง “พี่แกว พี่แกวครับ หนึ่งเองนะ” กันตธรเอยบอกแกวกาญจน ขณะที่มือใหญพลิกรางเล็กให หันมาทางเขา แกวกาญจนที่เพิ่งลืมตาตืน่ มองหนาเจาของเสียงนิ่งงัน เธอ กระพริบตาหลายครั้ง เพราะคิดวาตนเองคงจะตาฝาด ที่เห็นชาย หนุมที่ตัวเองรักและรอคอยอยูตรงหนา

๑๗๔

อัญญาณี “พี่หนึ่ง” น้ําเสียงแหงโรยดังผานปากซีด “พี่หนึ่งจริงๆ ใช ไหม แกวไมไดตาฝาดหรือฝนไปใชหรือเปลา” มือแกรง เลื่อนมากอบกุม มื อเล็ กเอาไว กุม และบีบ เบาๆ กอนจะยกขึ้นจุมพิตกลางฝามืออยางสุดแสนรักและคิดถึง จากนั้นก็ นํามือของเธอมาแนบตรงแกมของตน “ไม ใ ชค วามฝน พี่ แ ก ว หนึ่ ง เอง หนึ่ ง ของพี่ แ ก ว ไงครั บ ” กันตธรย้ําใหเธอมั่นใจวา เขามีตัวตนจริง ไมไดอยูในหวงแหงความ ฝนเหมือนกับที่เธอนึกวาเปน น้ํ า ตาของแก ว กาญจน ไ หลพราก เมื่ อ รั บ รู ว า คนที่ อ ยู ตรงหนาคือกันตธรตัวจริงเสียงจริง ไมไดอยูในความฝนตามที่เขาใจ เธอดีใจเหลือเกิน ดีใจจนรองไห ไมอาจจะบรรยายไดวา ความดีใจ ที่ รู สึ ก นั้ น มั น มากมายแค ไ หน เสี ย งหั ว ใจของแก ว กาญจน เ ต น กระหน่ํา ดีใจที่ ไ ดเจอหนาชายอัน เปน ที่ รัก การรอคอยของเธอ สิ้นสุดลงแลว เวลานี้คนที่ตนเฝารักและคิดถึงอยูตรงหนาแลว “พี่หนึ่งไปไหนมา แกวรอพี่หนึ่งตั้งนาน รอจนจะรอไมไหว แลว” คนไมสบายถามดวยน้ําเสียงตัดพอ ความรูสึกเหมือนใจจะ ขาดกับการรอคอยเขา กันตธรรูสึกผิดขึ้นมาทันที ไมใชวาเขาอยากจะจากเธอไป แตเปนเพราะความจําเปนมันบังคับตางหาก แลวเขาก็คิดวา การ ตัดสินใจในวันนั้นเปนสิ่งที่ถูกตองดวย

๑๗๕

หัวใจใต้ปีกรัก “หนึ่งมาแลวไง หนึ่งจะไมไปไหนอีกแลวนะ หนึ่งจะพาพี่ แกวไปอยูกับหนึ่งดวย” เขาบอก พยุงรางของเธอใหลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเธอไวดวย ความรักทั้งหมดที่มี ความสงสัยหลายอยางแนนในหัว รางกายของ คนที่เขากอดอยูผอมเหลือเกิน จะวาเขาตัวใหญขึ้น จึงรูสึกไปวา แกวกาญจนผอมลงก็ไมนาใช ลักษณะทาทางที่กันตธรไดเห็น ทําให เขาคิดวา เธอกําลังไมสบาย แลวเธอเปนโรคอะไรละ นั่นคือคําตอบ ที่กันตธรตองการรู แตทวาเขาก็ยังไมไดถามออกไป ความอบอุนจากเรือนกายแกรงของกันตธร ทําใหรางกาย ของคนไมสบายรูสึกแชมชื่น ประหนึ่งตนไมที่กําลังยืนตนตายกลาง แสงแดดจา ไดรับน้ําทิพยจากฟากฟา เพียงแคไมกี่หยด แตทําให ตนไมผลิใบไดอยางนามหัศจรรย ในความรูสึกของเธอเวลานี้ แกวกาญจนเหมือนไดรับพลังชีวิต ที่จะทําใหเธอมีชีวิตอยูตอไป ลําแขนของเธอคอยๆ ยกขึ้นสูง โอบรางหนาของชายที่ตน สุด แสนรั ก และเฝ า รอการกลั บ มาของเขาทุ ก ลมหายใจไว แ น น ปลอยน้ําตาและเสียงสะอื้นไหออกมาอยางไมมีปดบัง “พี่หนึ่ง พี่นะ...หนึ่งอยาไปนะ...ไหนอีกนะ อยูกะ...กับแกว นะ” แกวกาญจนบอกกันตธรเสียงขาดหายจากแรงสะอื้นไห “หนึ่ ง ไม ไ ปไหนทั้ ง นั้ น หนึ่ ง จะอยู กั บ พี่ แ ก ว เราจะอยู ดวยกันตลอดไป”

๑๗๖

อัญญาณี ผูพูดกระชับออมแขนแนนขึ้น ราวกับจะบอกเธอวา ตอจาก นี้ไปจะไมมีสิ่งใดพรากเขาและเธอจากกันได แลวเขาก็ไมมีวันทิ้งเธอ เปนครั้งที่สอง ระหวางที่ทั้งคูกําลังซึมซับไออุนอยูในออมกอดของกันและ กัน ประตูบานก็ถูกเปดออก เจาของมือที่เปดประตู ชะงักงันและ ตกใจ เมื่อเห็นวาเพื่อนสนิทของตนอยูในออมกอดของบุรุษ กอนที่ อารมณของเธอจะเปลี่ยนเปนความไมพอใจ “แกทําอะไรเพื่อนฉัน แกเจอดีแน” วาสนาตะคอกถามดังลั่น ตรงปรี่มาหาแกวกาญจนและชาย อีกคน ที่เธอคิดวาเปนคนไมดี กําลังจะย่ํายีเพื่อนของตน พลันเทา ของเธอก็ตองชะงัก เมื่อฝายชายหันหนามาทางเธอ “หนึ่ง” วาสนาเรียกชื่อคนที่เธอไลใหออกไปชีวิตของแกว กาญจน หญิงสาวอึ้งเมื่อเห็นหนาเขา พรอมกับความรูสึกผิดที่คิด และพูดกับกันตธรในวันนั้น มานึกยอนคิดดูแลว ก็รูวาเธอคิดผิดทํา ผิด วาสนามองคนตรงหนาดวยความทึ่งระคนแปลกใจ รูปราง ของกันตธรเปลี่ยนไปมาก มากจนเธอจําไมได เมื่อกอนเขาผอมซูบ ใบหนาอิดโรย คลายคนถูกโรคภัยรุมเรา แตเวลานี้สิ ชางแตกตาง กันราวฟากับดิน รางกายของกันตธรหนาขึ้น มีความบึกบึนกํายําให

๑๗๗

หัวใจใต้ปีกรัก เห็น ผึ่งผายและดูสุขภาพดี ใบหนาเกลี้ยงเกลาหลอคมคาย เอิบอิ่ม ไรโรคภัย เขาไปทําอะไรมา ถึงไดเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ “หนึ่งเองนา” กันตธรเอยบอกคนที่ตกอยูในอาการตะลึง วาสนาทรุดกาย ลงนั่งขางรางกันตธร ที่ยังคงกอดรางของแกวกาญจนไวไมปลอย “แกวไมสบาย ฉันกําลังมารับแกวไปหาหมอ” วาสนาที่ไมรูวาจะเริ่มตนพูดอะไรกับกันตธรดี จะขอโทษก็ ปากหนักเกิน จึงพูดในเรื่องที่ตนตั้งใจทําและทํามาตลอดสองป จะ เรียกวาพูดแกเกอก็ได “พี่แกวเปนอะไรนา พี่แกวปวยเปนโรคอะไร” กันตธรรีบ ถามในเรื่องที่ตนเองอยากรู ตั้งแตเห็นสภาพของแกวกาญจน “แก ว ไม เ ป น อะไรหรอกพี่ ห นึ่ ง แค ป วดหั ว ตั ว ร อ นเท า นั้นเอง” แกวกาญจนชิง ตอบ ดัน รางของตนเองออกหางเพียงนิด เงยหนามองเขาเต็มตา กอนจะเบนหนาไปมองเพื่อนสนิท “ใชไหม นา แกวแคเปนหวัด ใชไหม” คนที่ตั้งใจจะพูดความจริงถึงกับพูดไมออก ไมใชไมอยาก บอก แตเปนเพราะสายตาขอรองของ แกวกาญจนที่สงมา ทําให วาสนากลืนความจริงลงขอ “อืม”

๑๗๘

อัญญาณี กั น ตธรไม เ ชื่ อ คํ า พู ด ของทั้ ง สองสาว กํ า ลั ง จะเอ ย ปาก ซักถามใหแนชัด ทวาเสียงเบาหวิวของคนที่บอกวาเปนไขหวัด ดัง ขึ้นขัดเสียกอน “พี่หนึ่งชวยหยิบกลองไมในตูเสื้อผา ใหแกวหนอยไดไหม จะ” “ไดสิ” กันตธรคลายออมกอดจากรางบอบบาง ลุกเดินไป หยิบสิ่งนั้นมาวางไวตรงหนาแกวกาญจน วาสนามองกลองไมนั้น ดวยความรูสึกสะทอนใจ น้ําตารื้นขึ้นมาทันที มือเล็กเปดกลองไมออกกวาง หยิบสมุดบัญชีธนาคารเลม หนึ่งขึ้นมา กอนจะสงใหกันตธรที่รับไวอยางงงๆ “แกวเก็บเงินไวใหพี่หนึ่งผาตัดเนื้องอกครบตามจํานวนที่ หมอบอก เดี๋ยวเราไปธนาคารกันนะ แกวจะไดเบิกเงินมาใหพี่หนึ่ง จากนั้นเราก็ไปโรง’ บาลกัน ใหหมดนัดวันผาตัดพี่หนึ่งใหม พี่หนึ่ง จะไดหายเสียที” แกวกาญจนพูดเหมือนคนเหนื่อยหอบ ซึ่งเธอก็เหนื่อยจริงๆ ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย แตเปนเพราะกันตธรกลับมาหาตน เธอจึงยอม ที่จะเหนื่อย เพื่อพูดและมอบสิ่งนี้ใหเขา แมวาจะเหนื่อย แตเธอก็ ยังยิ้มใหเขา น้ําตาของกันตธรหยดไหล มองสมุดบัญชีในมือสลับกับมอง หนาแกวกาญจน ขนาดเขาจากเธอไป เธอยังเก็บเงินและทําเพื่อเขา

๑๗๙

หัวใจใต้ปีกรัก อีกหรือ ทั้งที่ไมมีความจําเปนตองทําอยางนั้นเลย เขาไดยินและได เห็นเชนนี้ ความรูสึกผิดยิ่งถาโถมเขาสูจิตใจมากขึ้น วาสนาแทบจะปลอยโฮออกมา ปากเธอสั่นระริก ดวงตา รอนผาวไปหมด มองเพื่อนรักดวยความสงสารสุดหัวใจ เธอไมเคย คิดมากอนเลยวา จะมีใครทําเพื่อคนๆ หนึ่งไดมากถึงเพียงนี้ มาก เสียจนไมคํานึงถึงตัวเอง “หนึ่งอุมแกว ทีไดไ หม นาจะพาแกวไปหาหมอ นาคิดวา แกวคงเดินไมไหวแน ” สภาพของแกวกาญจนเวลานี้ เหมือนกับคนไมไดพักผอน มานาน ความออนเพลียเกลื่อนไปทั่วใบหนา แตทวาก็ยังความดีใจ เขามาปะปน คนไมสบายคงจะดีใจที่กันตธรกลับมา “แตอยาเพิ่งถามวาแกวเปนอะไร เดี๋ยวคอยคุยกัน” วาสนา พูดดักทาง อยางรูเทาทันความคิดของกันตธร “พี่แ กว ไปหาหมอกั น นะ หนึ่ง จะอุม พี่แ กว เอง” เขาเอ ย บอกคนไมสบาย “พี่หนึ่งจะอุมแกวไหวเหรอ พี่หนึ่งไมสบายอยูนะ” ความดีใจที่ไดเจอหนากันตรธ ทําใหเธอไมไดมองดูรูปราง ของเขาที่เปลี่ยนไป เพราะเวลานี้สิ่งที่เธอเห็นคือ ภาพใบหนาของ เขาเทานั้น “แกวเดินไปเองไดจะ” แกวกาญจนพูดตอ

๑๘๐

อัญญาณี “หนึ่งอุมไหว หนึ่งแข็งแรงขึ้นเยอะเลย” กันตธรพูด ขณะที่ ชอนอุมรางของแกวกาญจนขึ้นสูง กอนจะกาวเดินออกไปจากบาน โดยมีรางของวาสนาเดินตามไปติดๆ “พี่หนึ่งอยาหนีแกวไปอีกนะ นะพี่หนึ่งนะ อยาหนีแกวไป อีก อยูกับแกวนะ” แกวกาญจนเวาวอนเขาเสียงสั่น มือเล็กยกขึ้น สูงแนบวางลงบนแกมของเขา “แกวใจจะขาดทุกวันที่ไมมีพี่หนึ่ง อยาหนีแกวไปไหนอีกนะจะ” คนฟง ใจจะขาดตาม คําพูด นี้สะท อนสะเทือ นใจ บีบ คั้ น ความรูสึกของเขาเหลือเกิน ใจจะขาดตาม ผูพูดก็วาได “หนึ่งไมหนีพี่แกวไปไหนอีกแลว ไมมีวันทําอยางนั้นอีกแลว เราจะอยูดว ยกันตลอดไปนะพี่แ กว”เขาไมไ ดพูด ใหแ กว กาญจน สบายใจ กันตธรคิดและตั้งใจทําตามที่พูดออกไปจริงๆ เขาไมมีวัน เดิ น หัน หลั ง ให กับ สตรีที่ ทุ ม เทเพื่อ เขาอี ก แล ว ไม ทํ าซ้ํ า สองเป น เด็ดขาด แกวกาญจนยิ้ม สีหนาอิดโรย เธออยากจะพูดคุยกับเขาตอ เพียงแตวา รางกายของเธอไมอํานวย ดวงตาจะปดจากฤทธิ์ยาที่ ทานเขาไปกอนหนานี้ “แกวงวงจังเลยพี่หนึ่ง แตแกวไมอยากหลับเลย แกวกลัววา แกวตื่นขึ้นมาจะไมเจอพี่หนึ่ง แกวกลัว”

๑๘๑

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่แกวนอนเถอะครับ หนึ่งสัญญาวา พี่แกวตื่นมาจะเจอ หนึ่งเปนคนแรก” เขาเดินไปดวยพูดไปดวย กมมองดวงหนาซีดของ แกวกาญจน ดวยความรูสึกหลากหลาย “แนนะพี่หนึ่ง” เสียงของเธอยิ่งเบา ดวงตาปรือ “แนครับพี่แกว” เขาบอกย้ํา “อยาหนีแกวไปอีกนะ อยาหนี” เธอพูด ได เพี ยงเทา นี้ ฤทธิ์ยาที่ยั ง มี อยู บวกกับ รา งกายที่ ออนเพลีย ทําใหแกวกาญจนหลับลงในออมแขนของเขา อิงซบอก เขา แลวหลับไปในที่สุด “พี่แกวเปนอะไรนา” กันตธรเอยถาม “เอาไวคุยกันในรถ เรื่องมันยาว” “ก็ไ ด” กัน ตธรไมคิด ขัด ความตองการของเธอ ทั้งที่เขา อยากรูใจแทบขาด ทั้งคูเดินไปตามถนนปูนเสนเล็ก ที่ทอดตัวยาวไป จนถึ ง หนา ทางเข าชุ ม ชนหว ยสวรรค กอ นที่ ทั้ง สองจะเดิ น ไปยั ง รถยนตกลางเกากลางใหมของบัญญัติที่จอดคอยอยู

๑๘๒

อัญญาณี

9 กันตธรไมไดวางรางของแกวกาญจนไวบนเบาะ แตกลับ ใชตักของตนเองรองรับน้ําหนักตัวของเธอแทน ลําแขนใหญโอบ กอดสาวรางเล็กไวอยางหวงแหน สวนวาสนาวันนีเ้ ลือกที่จะนั่งเบาะ ดานหลัง แทนการนั่งเบาะหนาขางคนรัก เพราะเธอมีเรื่องมากมาย จะเลาใหกันตธรไดรับรู “ทีนี้จะบอกหนึ่งไดหรือยังวาพี่แกวเปนอะไร” กันตธรเอย ถามเรื่องที่ตนเองอยากรูทันทีที่รถยนตเคลื่อนตัว “แกว เปนโรคกลามเนื้อหัว ใจโปงพอง เปน มาไดปกวาๆ แลว ” วาสนาตอบเสียงเบา หนาเศราเมื่อนึกถึง โรคภัยของแกว กาญจน กันตธรตกใจจนหนาซีดหลังจากที่รูวา แกวกาญจนปวย เปนโรคอะไร ทําไมเขาจะไมรูจักโรคนี้ เขารูจักคอนขางดีเนื่องจาก เพื่อนสนิทของเขาที่ฝรั่งเศสก็เปนโรคดังกลาว และเสียชีวิตอยาง เฉียบพลันในเวลาตอมา ความหวาดกลัวจึงเกิดขึ้นในจิตใจของเขา ทันทีทันใด

๑๘๓

หัวใจใต้ปีกรัก “อาการของพี่แกวเปนยังไงบาง จะตองผาตัดเปลี่ยนหัวใจ หรือเปลา” คนถามก็ลุนคําตอบ เพราะถาหากถึงขั้นตองเปลี่ยนหัวใจ นั่นหมายความวา แกวกาญจนจะอยูไดไมเกินหนึ่งป หัวใจของ กันตธรเตนถี่แรงระหวางที่รอคําตอบ “ก็ประมาณนั้น เมื่อเจ็ดเดือนกอน หมอบอกวาแกวอาจจะ อยูไดไมเกินหนึ่งป เพราะแกวไมคอยรักษาตัวเอง มัวแตทํางานเก็บ เงินใหครบตามจํานวนที่จะตองจายคาผาตัดใหหนึ่ง อีกหาเดือนก็ จะถึงกําหนดที่หมอบอก แตโอกาสหายก็มีนะถาผาตัดเปลี่ยนหัวใจ ใหมใหแกว แตก็อีกนั่นแหละจะเอาหัวใจที่ไหนมาเปลี่ยน ฉันเองก็ จนปญญา ซ้ํารายเงินก็ไมมี ที่ใชรักษาอยูก็บัตรสามสิบบาท ตัวยา บางตัวก็ไมครอบคลุม ตองจายเองดวย พูดถึงเรื่องเงินมารักษาแกว มันก็พอมีอยูหรอกนะ แตแกวไมยอมเอาเงินในบัญชีมาใช เพราะ ตั้งใจจะหนึ่งไปผาตัดตามที่ไดสัญญาไว” วาสนาหยุดพูด ปาดน้ําตา ที่ไหลริน สูดเสียงสะอื้นเขาไปในจมูก กอนจะเริ่มพูดตอ “ตั้งแตหนึ่งจากแกวไปตั้งแตวันนั้น พอแกวรูแกวรองไหทุก วัน พรรณนาความเปนหวงที่มีตอหนึ่งไมเวนวัน จนฉันรูสึกผิดที่พูด แบบนั้นกับหนึ่ง และบอกใหหนึ่งออกไปจากชีวิตของแกว เพราะ คิดวาเปนทางออกที่ดีที่สุด คิดวาถาไมมีหนึ่งแกวก็จะสบาย แตมัน ไมไดเปนอยางนั้นเลย แกวยังกูเงินเหมือนเดิม ยอมเปนหนี้ทํางาน

๑๘๔

อัญญาณี หนักเพื่อชดใชหนี้กอนนี้ ทั้งที่ฉันก็บอกวา ไมจําเปนตองใชเงินกอน นั้นแลว จะใหตัวเองเปนหนี้เปนสินทําไมในเมื่อหนึ่งก็ไปจากชีวิต แลว แตคําตอบที่ฉันได มันทําใหฉันพูดไมออก แกวบอกวา จะเก็บ เงินกอนนี้ไวใหหนึ่งในวันที่หนึ่งกลับมา อาจจะเปนพรุงนี้หรือมะรืน นี้ หนึ่งกลับมาวันไหนเมื่อไหรจะไดนําเงินกอนนี้ไปรักษาตัว ฮือ...” เธอเลาเรื่องไปรองไหไปเปนระยะ เลาไปก็สงสารเพื่อนไป อีกทั้งยังมีความรูสึกผิดที่ตามตัวเธอติดมาตลอดสี่ป ไมมีวันไหนเลย ที่ความรูสึกนั้น จะหมดไปจากใจเธอ แมวาสิ่ง ที่ต นทําไปนั้น เพื่อ เพื่อนก็ตาม กันตธรก็นั่งฟงนิ่ง รูสึกลําคอแหงผาก เสียใจยิ่งนักที่ตนเอง ทําใหคนที่รักเขาสุดหัวใจตองลําบากลําบน ทํางานตัวเปนเกลียว เห็นเขาสําคัญกวาตัวเอง “พี่แกวเหนื่อยเพราะหนึ่งคนเดียว พี่แกวเหนื่อยมาตลอด ตอไปนี้ผมจะไมใหพี่แกวเหนื่อยอีกแลว” “ใช แกวทํางานหนักมาก ทําทุกอยางที่ไดเงิน ไมเคยได หยุดพัก ไมเคยสนใจดูแลตัวเอง หายใจหายใจออกเปนหนึ่งตลอด พอใชหนี้หมอแทนที่จะหยุดพัก ก็ทํางานเก็บเงินตอ บอกวาหาก หนึ่งผาตัดอาจจะตองจายคานั่นคานี่เพิ่มเติม แตก็อยางวา คนนะ ไมใชหุนยนตที่ไมตองเจ็บไมตองปวย แกวเริ่มเปนโรคนี้เมื่อสองป กอน แลวมาเปนหนักเมื่อปที่แลว ตั้งแตเกิดมาฉันยังไมเคยเห็นใคร

๑๘๕

หัวใจใต้ปีกรัก ทําอะไรเพื่อใครไดมากเทาแกวที่ทําทุกอยางเพื่อหนึ่ง ทําโดยไมนึก ถึงตัวเอง ไมสนใจความเหน็ดเหนื่อย ไมแครความลําบาก มีเพียง อยางเดียวที่แกวสนใจคือ หนึ่ง หายใจหายใจออกก็เปนหนึ่ง มันทํา ให ฉั น รู ซึ้ ง ถึ ง คํ า ว า รั ก มากขึ้ น ศรั ท ธากั บ คํ า ว า รั ก มากขึ้ น ฉั น ได เรียนรูอะไรหลายๆ อยางจากแกว ผูหญิงที่ฉันคิดวา ไมเคยยอมแพ เพื่อคนที่ตัวเองรัก” วาสนานับถือหัวใจและความมุงมั่นพยายามของเพื่อนคนนี้ มาก เธอไมคิดวา ผูหญิงตัวเล็กๆ อยางแกวกาญจนจะยอมแบกรับ ความเหน็ด เหนื่อย ความทุกข ความลําบากและอีกหลากหลาย ความรูสึกเพื่อคนที่ตวั เองรักไวบนบาดวยความเต็มใจ ไมเคยปริปาก บนหรือโทษชะตาฟาดินเลยสักครั้ง แกวกาญจนสู...สูจนพบพานกับความสําเร็จ เงินในบัญชีที่ แก ว กาญจน เ ก็ บ หอมรอมริ บ มี จํ า นวนถึ ง แปดหมื่ น บาท บั ญ ชี ธนาคารเลมนี้ไมมีการถอนเลยสักครั้ง มีแตเงินฝากและดอกเบี้ย เทานั้น ไมมีความคิดที่จะถอนเงินออกมาใชดว ยซ้าํ ไป ทั้งที่ตัวเองไม สบาย เธอเก็บไวใหกันตธรเพียงคนเดียว... กันตธรรูสึกเจ็บยอกในอก ความรูสึกผิดแนนตื้นหลายรอบ เหลือเกินตั้งแตเขากลับมาหาแกวกาญจน ผูหญิงที่ทําตามสัญญาที่ ใหไวกับเขา ทั้งทีเธอไมตองทําก็ได เพราะเขาไดเดินออกไปจากชีวติ

๑๘๖

อัญญาณี สี่ปกวาแลว ทวาเธอก็ยังมุงมั่นทําเพื่อเขา โดยไมรูวาเขาจะกลับมา เมื่อไหร และเฝารอดวยความหวัง ถึงเวลาที่เขาจะทําเพื่อแกวกาญจนบาง “ตอนนี้พี่แกวรักษาตัวอยูที่ไหน” กันตธรถาม “อยูโรง’บาลรัฐบาลใกลๆ นี่แหละ” วาสนาตอบ “ถาอยางนั้นไปโรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล หนึ่งจะพา แกวไปรักษาตัวที่นั่น” วาสนาตาโตทันทีที่ไดยินชื่อโรงพยาบาล ใครๆ ก็รูกันวา ค า ใช จ า ยที่ นี่ แ พงมากแค ไ หน แล ว ยิ่ ง โรคเฉพาะทางอย า งเช น โรคหัวใจดวยแลว ฐานะอยางเธออยาหวังจะเขาไปรักษาตัว แคคิด ก็ผิดถนัด “หา! โรง’บาลนั้นมันแพงมากเลยนะ หนึ่งจะเอาเงินที่ไหน มารักษาแกว” “นาไมตองหวงเรื่องเงิน หนึ่งมีเงินรักษาพี่แกวแนนอน” น้ําเสียงมั่นใจของกันตธร ทําใหคนที่ฟงอยูเกิดความสงสัย หลายขอ เธอสงสัยตั้งตาเจอหนาเขาครั้งแรกแลว ทวาไมสบโอกาส ไดถาม แตตอนนี้มีแลวนี่ วาสนาไมลังเลจะปลอยคําถามออกไป “สีปนี้หนึ่งไปอยูไหนมา หนึ่งเปลี่ยนไปมากนะ เปลี่ยนไป จนนาจําไมได แลวที่หนึ่งบอกวา หนึ่งมีเงินรักษาแกว หนึ่งมีจริงๆ เหรอ” วาสนายิงคําถามทีเดียวหลายคําถาม

๑๘๗

หัวใจใต้ปีกรัก “สี่ปกวาที่ผานมามันเหมือนความฝน ความฝนที่เปนเรื่อง จริง จุดเปลี่ยนของชีวิตหนึ่งเริ่มตนในคืนวันหนึ่ง...” กันตธรเลาเรื่องราวในชวงระยะเวลาที่หางหายไปจากชีวิต ของแกวกาญจนใหวาสนาไดรับฟง คนที่ฟงอยูถึงกับอึ้ง ไมคาดคิด วากันตธรจะโชคดีขนาดนี้ พลิกชีวิตจากหนามือเปนหลังมือ จากที่ ปวยหนักกลับหายขาด มีสุขภาพรางกายแข็งแรง ตรงกันขามคนที่ แข็งแรงอยางแกวกาญจนตอนนี้ตองมาเผชิญกับโรครายที่อาจครา ชีวิตไดทุกเมื่อ จากคนที่ไมมีอะไรเลยกลับไดรับมรดกหลายพันลาน แลว ไมใชพันลานบาทดวย แตเปนพันลานปอนดกลายเปนมหาเศรษฐี ในพริบตา ถึงแมวามรดกที่ไดนนั้ จะหารสองกับบุศยรินทร หญิงสาว ที่เปนลูกบุญธรรมอีกคนหนึ่งของฟามริชและราตรี กันตธรถือวา โชคดีมาก มากที่สุดก็วาได “โอโห อยางกับในละครเลย เหลือเชื่อจริงๆ” “แลวที่หนึ่งไมกลับมาหาพี่แกวตอนที่หนึ่งสบาย มีเงินมีที่ อยูที่กินที่สุขสบาย มันมีเหตุผลสองอยางคือ หนึ่งเคยสัญญากับนา ไววาจะไมกลับมาหาแกวอีก และอีกขอคือหนึ่งเกรงใจคุณพอคุณ แมที่ใหชีวิตใหมกับหนึ่ง ถาหนึ่งจะกลับรับพี่แกว นั่นหมายความวา หนึ่งจะตองรับผิดชอบตัวเองได โดยไมพึ่งเงินคุณพอคุณแม หนึ่งไม อยากใหใครมองหนึ่งวา คุณพอคุณแมเลี้ยงหนึ่งแลวตองมาเลี้ยงพี่

๑๘๘

อัญญาณี แกวอีก หนึ่งจึงรอใหตัวเองพรอมมากที่สุด แลววันนี้หนึ่งก็พรอม แลว” เขาบอกเหตุผลเรื่องที่ไมกลับมาหาแกวกาญจนใหเร็วกวานี้ ใหวาสนาไดเขาใจถึงเหตุและผลทั้งหมด ไมใชวากันตธรไมอยาก กลับมาหาสาวอันเปนที่รัก เขาอยากกลับมาใจแทบขาด เพียงแตวา มีเหตุผลหลายอยางที่ไมอาจกลับมาได “ที่ ห นึ่ ง บอกว า หนึ่ ง แต ง งานแล ว และเมี ย ของหนึ่ ง ก็ กลับมาดวย ตอนนี้เขาอยูที่ไหนละ” กันตธรเลาใหฟงเพียงวา เขาไดแตงงานกับลูกบุญธรรมอีก คนหนึ่งของฟามริชและราตรี แตไมไดเลาใหฟงวา ตอนนี้ภรรยาใน นามของเขาอยูที่ไหน วาสนาจึงเอยถามดวยความใครรู “แอมก็ ไ ปหาพี่ โ ชค คนรั ก ของแอมไง แล ว มั น ก็ บั ง เอิ ญ มากๆ ดวยที่พี่โชคอยูชุมชนหวยสวรรคเหมือนกัน แตอยูคนละฝง” กันตธรตอบ วาสนาพยักหนารับรู “หนึ่งกับแอมตกลงกันไววา เราจะแตงงานกันเพียงในนาม ใหคุณแมสบายใจ และมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองวาดหวัง พอคุณแม สิ้นใจ เราสองคนก็กลับมาเปนพี่เปนนองกันเหมือนเดิม” เขาบอก เพิ่มเติม “ฉันตองขอโทษหนึ่งดวยที่วันนั้นพูดแรงและบังคับใหหนึ่ง ออกไปจากชีวิตของแกว แตขอใหรูไววานาไมไดรังเกียจหนึ่ง เพียง

๑๘๙

หัวใจใต้ปีกรัก แควานารักและเปนหวงแกวมาก ไมอยากเห็นแกวตองเหนื่อยอีก ยิ่งเห็นสภาพของแกวตอนที่อยูโรง’ บาล นาบอกตรงๆ วาโกรธหนึ่ง มาก จึงพาลอยางที่เห็น นาขอโทษนะหนึ่ง ขอโทษจากใจเลย” วาสนาขอโทษกันตธร ตามที่ไดตั้งใจไวนานหลายปแลววา หากเจอเขาอีกครั้ง เธอจะขอโทษในเรื่องที่ผานมา วาสนารูสึกผิด มาโดยตลอด หากเธอไมไดขอโทษเขา ความรูสึกผิดคงจะติดตรึงใน จิตใจไปตลอดชีวิต “หนึ่งไมโกรธนาหรอก หนึ่งรูวาที่นาทําลงไปเพราะรักและ หวั ง ดี กั บ พี่ แ ก ว ถ า หนึ่ ง เป น นา หนึ่ ง ก็ ค งตั ด สิ น ใจทํ า อย า งนั้ น เหมือนกัน” เขายกโทษใหวาสนา ไมติดคางใดๆ ในใจ เพระรูดีวา สิ่งที่ วาสนาทําไปนั้นเพื่ออะไรและเพื่อใคร “ขอบใจนะหนึ่ ง ที่ ไ ม โ กรธฉั น ” วาสนากล า วด ว ยความ จริงใจ “เรื่องมันผานไปแลวอยาไปพูดถึงมันอีกเลย เรามาพูดและ คิดถึงเรื่องของพี่แกวดีกวา อดีตก็ใหมันเปนอดีตไป ฝงใจกับมันมา มันก็ไมกอใหเกิดประโยชนกลับไปแกไขอะไรไมไดดวย ทําวันนี้ใหดี ที่สุดนาจะดีกวา” อดี ต เป น เรื่ อ งที่ เ ปลี่ ย นแปลงไม ไ ด อนาคตก็ เ ป น เรื่ อ งที่ กําหนดไมได ปจจุบันคงจะเปนทางเดียวที่เราสามารถกําหนดให

๑๙๐

อัญญาณี เปนไปไดดังใจคิด จะมัวแตนึกถึงอดีตโทษกันไปมาก็ไมกอใหเกิด ประโยชน ทําวันนี้ เวลานี้ใหดีที่สุดเทาที่จะทําได นั่นคือสิ่งที่ถูกตอง “ขอบใจนะ ขอบใจมากที่ใหอภัยฉัน ฉันจะไดสบายใจเสียที ขอบใจจริงๆ” วาสนายิ้มใหกันตธร เปนรอยยิ้มแหงมิตรไมตรีที่เธอไมเคย ใหเขามากอน หลายปที่ผานมาเธอจะวากระทบกระเทียบเขาทุก ครั้งที่มีโอกาส ไมใชเพราะความเกลียดชัง แตเปนเพราะรักเพื่อน มากเกินไป มองเห็นเพื่อนลําบากแลวเธอทนไมได แตทวาเวลานี้ วาสนาเขาใจแลววา เหตุใดแกวกาญจนจึงทําทุกอยางเพื่อกันตธร ทําโดยไมคํานึงถึงตัวเอง เหตุผลนั้นก็คือ...ความรัก ความรักที่ทําใหคนๆ หนึ่งยอมทําเพื่ออีกคนโดยปราศจาก ขอแม

หองพักคนไขวีไอพี ณ โรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล คนที่นอนอยูบนเตียงเคลื่อนไหวรางกายเล็กนอย กอนที่ เปลือกตาของเขาจะคอยๆ เปดออกอยางเชื่องชา กระพริบถี่ๆ เมื่อ นัยนตาตองกับแสงนีออนภายในหอง ประหนึ่งกําลังทําความคุนเคย อยูกับมัน ไมกี่วินาทีตอมา นัยนตตาคูนั้นก็มองเห็นสิ่งตางๆ รอบตัว และรูวาที่นี่ไมใชบานของขา

๑๙๑

หัวใจใต้ปีกรัก โชคอนันตกวาดมองไปทั่วหอง หองที่เขามองมองดูก็รูวา เปนหองพักของทางโรงพยาบาล แตทําไมหนอหองพักนี้ถึงไดมีเขา คนเดียว ไมไดนอนพักฟนรวมกับคนอื่นๆ อีกหลายคนเชนทุกครั้ง แลวคําถามที่ติดอยูในใจอีกขอก็คือ เขามาอยูที่นี่ไดอยางไร ฉับพลันนั้นเขาชะงักงัน เมื่อดวงตาสะดุดมองไปยังรางของ ใครคนหนึ่งที่ฟุบหลับริมเตียง เขาเพง มองไปยังเสี้ยวใบหนาของ สตรีนางนั้น มองนิ่งตาไมกระพริบ เพราะกลัววาหากเขากระพริบ ตาภาพของสตรีตรงหนาจะหายไป ดวงตาของโชคอนั น ต ร อ นผะผ า ว น้ํ า ตาคลอหน ว ย หั ว ใจเตนถี่แรงแทบจะจับจังหวะการเตนไมได ดูเหมือนวาเรี่ยวแรงที่ ถูกกลืนหายไปดวยโรคภัยจะฟนตัวขึ้นทันควัน เขาไมไ ดต าฟาดใชไ หม เขาไมไ ดฝน ไปใชห รือเปลา เขา ไมไดละเมอเพอพกหรือไมไดคิดไปเอง วา คนที่ตนกําลังมองอยูนี้ คือ บุศยรินทร โชคอนันตย้ําถามตัวเอง เพื่ อ พิ สู จ น ว า สาวตรงหน า คื อ คนที่ เขารั ก และคิ ด ถึ ง สุ ด หัวใจเปนตัวจริง มือใหญแสนสั่นเทายกขึ้นสูงกอนจะวางลงบนลํา แขนของเธอ แลวทันทีที่โชคอนันตรับรูถึงความอุนรอนจากรางกาย ของเธอที่เขาสัมผัสได อีกทั้งความนุมหยุน ของผิว เนื้อ ทําใหเขา แนใจในทันทีวา เธอคือบุศยรินทร หญิงสาวที่มีเลือดเนื้อ เขาไมได อยูในความฝนหรือทุกสิ่งอยางที่คาดคิด

๑๙๒

อัญญาณี ความดีใจพลุงพลานไปทั่วราง เวลาที่เขารอคอยมานานสีป เศษยุติลงเสียที ตอไปนี้เขาไมตองตามหา ไมตองรอคอย ไมตองเฝา หวังวาบุศยรินทรจะกลับมาเมื่อไหร เพราะเวลานี้เธออยูที่นี่ อยู ตรงหนาเขาแลว ชางเปนชวงเวลาที่สุดแสนจะวิเศษ เธอกลับมาแลว กลับมาหาเขาแลว โอ...สวรรค สวรรคนําพาเธอมาสงเขาแลว “แอม” โชคอนันตเปลงเสียงเรียกคนที่ฟุบหลับริมเตียง แต เสียงนั้นคงจะเบาเกินไป เขาจึงเรียกซ้ําและเขยาแขนเล็กไปดวย “แอม แอม” คนถูกเรียกขยับศีรษะเล็กนอยแลวเปดตาขึ้น ดันรางของ ตนเองจนแผนหลังเหยียดตรง มองหนาโชคอนันตที่สงยิ้มใหเธอ “พี่โชค” บุศยรินทรเรียกชื่อคนปวย โผกอดรางของเขาที่ นอนอยูบนเตียง ซบหนาลงบนอกอบอุนแลวรองไห “พี่โชค แอมขอ โทษ แอมขอโทษ ฮือ” บุศ ยริ น ทรป ลอ ยโฮ เอ ยคํ าขอโทษเขาเปน ประโยคแรก กอดรางของชายสุดแสนรักเอาไวแนน กลาวคําขอโทษซ้ําๆ หลาย ครั้ง เพื่อระบายความรูสึกผิดที่ติดคางอยูในใจ “ขอโทษพี่เรื่องอะไร แอมไมไดทําอะไรใหพี่สักหนอย” มือ ใหญวางลงบนศีรษะของเธอแลวลูบชาๆ “แอมไปอยูไหนมาครับ พี่ ตามหาแอมใหทั่ว รูหรือเปลาวาพี่เปนหวง”

๑๙๓

หัวใจใต้ปีกรัก เธอไดยินประโยคนี้ยิ่งรองไหใหญ น้ําเสียงหวงใยที่ตนไดยิน เสียดทานความรูสึกของบุศยรินทรมากเหลือเกิน โชคอนันตเสมอ ตนเสมอปลายกับเธอเสมอ ไมวาเวลาจะผันผานไปนานสักแคไหน ความรักและความเปนหวงที่มีตอเธอก็ยังมีคงอยูเชนเดิม “แอมขอโทษ แอมเปนตนเหตุที่ทําใหพี่โชคตองเปนแบบนี้ เพราะแอมคนเดียวถาไมมีแอมสักคนก็คงดี ฮือ” การที่โชคอนันตเปนโรคราย เธอโทษตัวเอง ถาหากไมมีเธอ สักคน โชคอนันตคงไมมีสภาพอันนาสงสารเชนนี้ เขาสายหนาชาๆ ลูกเรือนผมสลวยนุมมือเบาๆ ยิ้มอยางมี ความสุข “ใครวาดีถาพี่ไ มมีแ อม ไมจริง หรอก มัน จะแยม ากที่สุด ตางหาก แอมเปนสิ่งที่มีคามากที่สุดในชีวิตของพี่ เปนผูหญิงที่พี่รัก มากที่สุดในโลกรองลงมาจากแมของพี่ เปนคนที่พี่ยอมทําทุกอยาง ใหโดยไมนึกถึงตัวเอง และพี่ก็ไมเคยเสียใจเลยที่ทําทุกสิ่งอยางให แอม ไดยินอยางนี้แลวจะพูดอีกหรือเปลาวา ถาไมมีแอมสักคนก็คง ดี พี่โชคดีตางหากที่มีแอม” น้ําเสียงนุมนวลบวกรวมกับกิริยาออนโยนระคนรักใครของ โชคอนันต ยิ่งทําใหบอน้ําตาของบุศยรินทรทะลักออกมาราวกับ เขื่อนแตก เธอปลอยโฮและเสียงสะอื้นชนิดที่เรียกวาไมมีอั้น ความ ซาบซึ้งในคําพูด ความรักที่ยึดมั่นในใจของเขาที่เธอไดสัมผัส ความ

๑๙๔

อัญญาณี อบอุนคลายกับกําแพงสูงกั้นเธอจากภัยอันตราย ทุกสิ่งอยางยิ่งทํา ให เ ธอรั ก เขามากขึ้ น ในทุ ก วิ น าที ต อ จากนี้ ในโลกกลมๆ แสน โหดราย คงจะไมมีใครรักและหวังดีกับเธอเทาเขาอีกแลว เธอโชคดี เ หลื อ เกิ น ที่ ไ ด เ จอ ได รั ก คนดี ๆ เช น เขา...โชค อนันต “พี่โชค ฮือ” เวลานี้เธอไมมีคําใดจะเอย นอกจากน้ําตาแหงความปลื้ม ปติ เอิบอิ่มในหัวใจ โชคอนันตดันรางเล็กใหออกหางตัว ประคองดวงหนาสวย ดวยฝามือทั้งสองขางของตน ใชหัวแมมือกรีดน้ําตาอาบแกมของ เธอ “อยารองไหนะคนดี อยารอง” เขาพูดเสียงเบา แตสําหรับ เธอมันชัดเจนเหลือเกิน “ไปอยูไหนมาแอม ลําบากหรือเปลา กิน อิ่มไหม ที่ที่แอมพักเปนยังไง เลาใหพี่ฟงหนอยสิ” บุศยรินทรซึมซับความออนโยน ความนุมนวลและความรัก ที่เขามีตอเธอเขาสูหวงความรูสึก เธอยิ้มทั้งน้ําตา เธอจะไมรองไห ใหเขาเห็น เขาจะไดสบายใจวาเธอเขมแข็งพอ “เรื่องมันยาวมากเลยคะพี่หนึ่ง มันเริ่มตนตั้งแตวันที่ แอมจากพี่โชคไป...” บุศยรินทรเลาเรื่องราวสวนสําคัญใหชายคน รั ก ได รั บ รู รวมทั้ ง เรื่ อ งที่ เ ธอแต ง งานเพี ย งในนามกั บ กั น ตธร

๑๙๕

หัวใจใต้ปีกรัก ลูกบุญธรรมอีกคนหนึ่งของฟามริชและราตรี เปนเรื่องจริงคลายกับ นิยาย โชคอนันตฟงเรื่องเลาจากปากของบุศยรินทรดวยรอยยิ้ม พอใจ ตลอดระยะเวลาสี่ปที่ผานมา เขาไมเคยนอนหลับสนิทเลยสัก คืน ไมเ คยกิน อิ่ มเลยสัก มื้อ ไม เคยอยูอ ยางมีค วามสุข เลยสักวั น เพราะใจกระหวัดถึงเธอทุกเวลา หวงเธอสารพัด หวงวาเธอจะกิน อยางไร นอนดีหรือไม ปลอดภัยดีหรือเปลา มีคนรังแกเธอไหม และ อีกสารพัดที่ใจของเขาหวง แตทวาตอนนี้โชคอนันตคงไมตองหวงเธออีกตอไปแลว ทุก สิ่งอยางผันเปลี่ยนไปจนเขานึกไมถงึ หญิงสาวที่ไรสิ้นหนทาง เวลานี้ บุศยรินทรเขมแข็ง มีทรัพยสมบัติมากมาย ถึงไมมีเขา เธอก็ยืนอยู บนโลกนี้ไดดวยลําขาอันแข็งแกรง โชคอนันตนอนตายตาหลับแลว เขาหมดหวงในบวงที่รัดจิตใจเสียที “แอมโชคดีจังเลย พี่ไดยินอยางนี้แลวก็นอนตายตาหลับ ไม มีหวงอะไรอีกแลว” “ไมคะ” เธอพูดสวนทันที “พี่โชคตองไมตาย พี่โชคจะตอง อยูกับแอมไปจนแกจนเฒา แอมจะรักษาโรคของพี่โชคใหหาย พี่ โชคหายแลวแอมจะพาพี่โชคไปเที่ยวรอบโลกคะ” การทองเที่ยวไปทั่วโลก ไปทุกที่ที่มีเขา เปนความตั้งใจของ บุศยรินทรกอนที่จะเดินทางมาเมืองไทย รวมทั้งอีกหลายเรื่องหลาย

๑๙๖

อัญญาณี อยางที่ตั้งใจวาจะทํารวมกับโชคอนันต ทวาแผนกาที่ตั้งใจไวตองมี อันตองพับไวกอน สิ่งที่เธอตองทําแทนที่คอื รักษาโชคอนันตใหหาย จากโรคภัยที่เปนอยู “ลําบากแอมเปลาๆ พี่ไมอยากใหแอมตองมาลําบากเพราะ พี่ พี่ไมอยากเปนตัวปญหาของแอม” เขากลาวอยางเกรงใจ “แอมไมไดลําบากอะไรนีค่ ะ แลวพี่โชคก็ไมไดเปนตัวปญหา ของแอมดวย แตถึงจะลําบากแอมก็พรอมที่จะลํา บากเพื่อพี่โชค เหมือนกับพี่โชคทําทุกอยางเพื่อแอม ตอใหบุกน้ําลุยไฟแคไหนแอม ก็พรอมจะสู มันถึงเวลาแลวนะคะที่แอมจะทําเพื่อพี่โชคบาง แอม จึงไมอยากใหพี่โชคปฏิเสธความตั้งใจของแอม” บุศยรินทรบอกใหเขาเขาใจ โชคอนันตไมใชตัวปญหาของ เธอ และเรื่องที่เธอชวยเหลือเขาในครั้งนี้ไมไดมีความลําบากแต อยางใด เพราะเธอมีกําลังมากพอที่จะทําทุกอยางเพื่อเขา “แตวา...” โชคอนัน ตกําลังจะเปลง เสียงคาน ทวาเสียง หวานใสดังแทรก กลบเสียงของเขา “ไมมีแตคะพี่โชค พี่โชคไมตองกังวลอะไรทั้งนั้นคะ ตอไปนี้ แอมจะจัดการทุกอยางเอง พอพี่โชคหายเราจะไปเที่ยวกันนะคะ แตถาพี่โชคไมยอมทําตามความตั้งใจของแอม แอมจะหนีพี่โชคไป ใหไกลแสนไกล ไมกลับมาใหพี่โชคเห็นหนาอีก” เธอใชไมเด็ด ซึ่ง มันก็ไดผล

๑๙๗

หัวใจใต้ปีกรัก “ก็ได พี่จะไมดื้อ แตแอมตองสัญญากับพี่นะวา จะไมหนีพี่ ไปไหนอีก รูหรือเปลาวาพี่ทรมานหัวใจแคไหนเมื่อไมมีแอมอยูขาง กาย อยาใหพี่ท รมานแบบนั้น อีก เลย สูให พี่ต ายไปจากโลกนี้ยั ง ดีกวา” ผูพูดรูสึกเชนนั้นจริงๆ เขาทรมานใจอยางลนเหลือในทุก วินาทีที่เดินผาน มันเจ็บปวดรวดราวหัวใจ กับการจากไปโดยไมได ร่ํา ลาของเธอ วั น นี้ เป น วั น ที่ เ ขาปล อ ยความทุ ก ข ความทรมาน ออกไปจากใจชนิดที่เรียกไดวา หมดทุกอณูความรูสึก ในวินาทีแรก ที่เห็นหนาเธอ เขาจึงไมปรารถนาที่จะเผชิญความปวดราวในจิตใจ อีกแลว เขากลัววาหากมันเกิดขึ้นอีกครั้ง หัวใจดวงนี้คงจะทานทน ไมได “แอมไมเคยมีความสุขสักวันที่ไมมพี ี่โชคเหมือนกัน แอมคิด ถึงพี่ทุกวัน ทุกคืน มันทรมานมากเลยคะพี่โชค ที่มีชีวิตอยูแตไรซึ่ง หัวใจ เพราะหัวใจของแอมอยูกับพี่โชค แอมรักพี่โชคนะคะ รักมาก ที่สุดและจะรักพี่โชคคนเดียวไปตลอดชีวิต” ไมใชเพียงเขาเทานั้นที่ ทรมานใจ บุศยริน ทรมีค วามรูสึกไมตางกันเลย จะมีใครบางที่มี ความสุขเมื่อจากคนที่ตนรัก หัวใจทรมานระทมทุกขอยางสุดแสน คําบอกรักของเธอ สรางพลังอันเหลือหลายใหกับคนปวย เสมือนยาชั้นเลิศที่ทานเขาไปเพียงนอยนิดก็สลายโรคภัยใหหมดไป รางกายของเขาชุมชื่น มีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาอยางปาฏิหาริย

๑๙๘

อัญญาณี โชคอนันตยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหนาหญิงสาวที่เขารักปาน ดวงใจ ใบหนาอิดโรยเปอนไปดวยรอยยิ้มแหงความสุข เปนยิ้มแรก ในรอบหลายปที่เขายิ้มดวยความรูสึกที่แทจริง “พี่อยากกอดแอมจังเลย พี่อยากมั่นใจวาแอมจะอยูกับพี่ ตลอดไป” บุศยรินทรไดยินดังนั้น จึงทรุดกายนั่งริมเตียง ขยับตัวเขา ไปใกลรางของโชคอนันต “แอมก็อยากกอดพี่โชคเหมือนกันคะ” ทั้ง คูอ ยู ในอ อมแขนของกั น และกั น ทัน ที ที่พู ด จบ ซึม ซั บ ความรัก ความคิดถึง ความโหยหาและทุกความรูสึกทั้งหมดที่เขา และเธอมีตอกัน โอบกอดอยูอยางนั้นเปนเวลานาน ราวกับวา โชคอนันตและบุศยรินทรไมอยากพรากจากกันเปนครั้งที่สอง “พี่รักแอมแลวจะรักตลอดไป” เขากระชับออมแขนรักรางนุมนิ่มเทาที่กําลังของตนจะมี เอยคํารักใหเธอไดรับรู ถายทอดทุกความรูสึกของตน ใหสตรีหนึ่ง เดียวในดวงใจไดสัมผัส ชวงเวลานี้ชางเปนชวงเวลาแหงความสุขสําหรับบุศยรินทร เหลือเกิน ออมกอดของเขาชางอบอุน เหลือคณา เปนออมกอดที่เธอ โหยหามาตลอดหลายป คําวารักที่เขาเอยบอก มันซาบซานไปทั้ง ดวงใจ แลวจะตราตรึงในจิตใจของเธอตลอดกาล

๑๙๙

หัวใจใต้ปีกรัก “แอมรักพี่โชคคะ รักคนเดียวไมเปลี่ยนแปลงตลอดทั้งชีวิต นี้” เปนดังคํามั่นสัญญาที่เธอใหไวกับเขาและกับตัวเอง ไมวา วันขางหนาจะเปนเชนไร หัวใจดวงนี้จะไมแปรพักตรไปใหชายอื่น เด็ดขาด คนที่ฟงอยูยิ้มแกมปริ หัวใจเบิกบานราวกับดอกไมบานยาม เชา ตองแสงอาทิตยดูมีชีวิตชีวา แลวคําวารักของเธอคือน้ําหลอ เลี้ยงชั้นดี ที่จะนําพาชีวิตของเขาใหยืนยง เทาที่อายุขัยของเขาจะมี รักนี้นิจนิรันดร...

๒๐๐

อัญญาณี

10 สองเดือนตอมา บุศ ยริ น ทรทํ าเพื่ อโชคอนั น ต ต ามที่ไ ดลั่ น วาจาเอาไว ไม เพียงแคอ อกค ารัก ษาพยาบาลใหคนรัก เธอยังซื้ อบา นหลั งใหม ใหกับครอบครัวของเขา ซึ่งตอนนี้ก็เปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกับ เธอ เนื่องจากทั้งคูไดพากันไปจดทะเบียนสมรสในอีกหนึ่งสัปดาห ตอมา บานที่บุศยรินทรซื้อใหครอบครัวของสามีอยู เปนบานหลัง ใหญบนเนื้อที่กวา 70 ตาราวาแถวชานเมือง ซื้อรถยนตและเปด กิจการเล็กๆ ใหทํามาหากิน ไมเพียงเทานั้นยังเปดบัญชีธนาคารให ทุกคน ใหเงินขวัญถุงคนละหาลานบาท เพื่อที่โชคอนันตจะไดไม ตองมีหวงหรือพะวงเรื่องคนในครอบครัว บานหลัง นี้ไ มใชบานหลัง แรกที่เธอซื้อเมื่อกลับเมืองไทย บุศยรินทรยังซื้อบานอีกหลังหนึ่ง บานที่อาจพูดไดวาเปนเรือนหอ ของเธอกับโชคอนันต บานชั้นเดียวบนเนื้อที่ 50 ตารางวา แมวา

๒๐๑

หัวใจใต้ปีกรัก หลังจะเล็กหากเทียบกับเงินทองของเธอ แตก็ถือวาเปนบานแหง ความรัก ความอบอุนก็วาได ทั้ ง คู พ อใจที่ จ ะอยู บ า นหลั ง นี้ หลั ง เล็ ก แต อุ ด มไปด ว ย ความสุข สวนเรื่องอาการปวยของโชคอนันตไมคอยดีขึ้นสักเทาไหร ซ้ํารายยังมีเพิ่มใหหนักใจมากขึ้น โรคที่หายไปคือ พิษตะกั่วในรางที่ ถูกขับออกมาทางปสสาวะ สวนโรคความดันเวลานี้รักษาไดเพียง ประคั บ ประคองไม ใ ห มี โ รคแทรกซ อ น ที่ สํ า คั ญ ที่ สุ ด คื อ โรค กลามเนื้อหัวใจโปงพอง โรคนี้จะรักษาหายไดคงจะมีวิธีเดียวเทานั้น วิธีนั้นคือ ผาตัดเปลี่ยนหัวใจใหม แตทวาไมใชเรื่องงายเลยที่จะไดหัวใจใหมมาเปลี่ยน เพราะ หัวใจไมมีซื้อขาย ตอใหมีเงินมากเพียงใดก็ตาม ทางเดียวที่จะไดสิ่ง ที่ต องการคือ ไปยื่ น คํา รอ งของรั บ บริ จาคหั ว ใจ ณ ศู น ยบ ริจ าค อวัยวะสภากาชาดไทย ปญหาไมไดหมดเพียงเทานั้น บุคคลที่แจงความจํานงขอ บริจาคอวัยวะมีนอยเกินไป หากคิดเปนรอยละก็คือ รอยละสิบ นั่น หมายความวา หนึ่งรอยคนจะมีคนบริจาคอวัยวะเพียงสิบคนเทานั้น ซึ่งคงไมพอสําหรับความตองการ ที่จะตองรอคิวกันหลายคิวกวาจะ ได ไมเพียงเทานี้หลักเกณฑของการเปลี่ยนหัวใจก็เปนอีกปจจัยหนึ่ง ที่ทําใหไมงายอยางที่คิด

๒๐๒

อัญญาณี 1. ผูบริจาคมีอายุนอยกวา 65 ป 2. หัวใจบริจาคตองทํางานปกติ ไมมีการชอกช้ํา 3. ไมมีโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ 4. ผูบริจาคมีเลือดกรุปเดียวกับผูบริจาค 5. ขนาดหัวใจของผูใหกับผูรับใกลเคียงกัน ถึงแมจะถึงคิวไดหัวใจดวงใหม แตถาไมตรงกับหลักเกณฑ ดังกลาว โชคอนันตก็ไมมสี ิทธิ์ไดรบั หัวใจดวงนัน้ เขาจะตองรออยาง ไมมีกําหนด เรื่องหัวใจใหมสรางความหนักใจไมพอ เธอยังมีเรื่องตองให กลุ ม หนัก มากขึ้ น เมื่ อนายแพทย ต รวจพบ วิ น าทีแ รกที่รู วา โชค อนันตเปนมะเร็งลําไสระยะสาม ซึ่งเปนระยะที่มะเร็งลุกลาม การ รั ก ษายากกว า ระยะอื่ น ซึ่ ง จากการศึ ก ษาและวิ จั ย พบว า ผลการรักษาไมดีเทาที่ควร การผาตัดอาจตัดกอนไดไมหมด โอกาส กลับมาเปนซ้ําสองคอนขางสูง โรคนี้จึงสรางความหนักใจใหกับบุศย รินทรไมนอย แตเธอก็ไมยอทอ วิธีไหนที่รักษาเขาได เธอก็จะทํา โชคอนั น ต ต อ งเข า โรงพยาบาลอี ก ครั้ ง เมื่ อ สามวั น ก อ น หลังจากที่มีอาการทรุดหนัก เขาเหนื่อยหอบแมวาจะนอน หรือนั่ง อยูเฉยๆ หายใจไมค อยสะดวกจนบางครั้ง เขาตองใชเครื่องชว ย หายใจ น้ําหนักตัวของเขาลดลงอยางนาใจหาย ถายออกเปนเลือด แนน ทองอยูต ลอดเวลาและอาเจียน บุศยริน ทรจึงพาสามีนําสง

๒๐๓

หัวใจใต้ปีกรัก โรงพยาบาล ซึ่งแพทยผูรับการรักษาบอกกับเธอวา อาการของโรค กลามเนื้อหัวใจโปงพองของโชคอนันตอยูในสภาวะไมสูดี หากไมได หัวใจดวงใหมมาเปลี่ยน โชคอนันตอาจะถึงแกชีวิตได แตก็ยังมีอีกโรคหนึ่งที่นาเปนหวงไมแพกัน แมวาจะผาตัด เปลี่ยนหัวใจสําเร็จ อาการโรคมะเร็งลําไสใหญของโชคอนันตที่เวลา นี้อยูในระยะสุดทายก็ไมอาจรักษาได สุดทายเขาก็ตองพบกับความ ตายอยูดี แตไมวาจะเปนอยางไร บุศยรินทรจะทําทุกอยางเพื่อยื้อ ชีวิตสามีของตน หากใชหัวใจของเธอได...เธอก็พรอมที่จะใหเขา

ทางดานกันตธร ชายหนุม ผู นี้ดู แ ลรั กษาอาการป ว ยของแก ว กาญจนเ ป น อยางดี บานหลังเกาที่เธออาศัยอยูเปน เพียงอดีต ไปแลว เขาซื้อ คอนโดมิเ นี ยมใจกลางกรุ ง เทพที่ มี ร าคาสู ง ลิ บ ลิ่ว ไว อ าศั ย อยู กั บ ภรรยาที่ถูกตองตามกฎหมายนั่นก็คือ แกวกาญจน ใชชีวิตคูตามที่ ไดสัญญากันไว อาการปวยของแกวกาญจนดีขึ้นมากกวาเมื่อกอน แตก็ยัง นิ่ง นอนใจไมได เพราะโรคนี้จะมีทางรักษาใหห ายขาดเพียงทาง เดียวคือ ผาตัดเปลี่ยนหัวใจใหม

๒๐๔

อัญญาณี ความตองการหัวใจใหมมาแทนหัวใจดวงเกาไมไดมีแค บุศยริน ทรเทานั้นที่ตองการ กันตธรก็ปรารถนาจะไดหัวใจมาให ภรรยาสุดที่รักเชนกัน และแนนอนที่วา เขาจะตองไปขอรับบริจาค หัวใจยัง สภากาชาดไทย ในเวลาไลเลี่ยกับ บุศยรินทร ที่ไปขอรั บ บริจาคกอนหนาหนึ่งคิว “พี่แกว วันนี้หนึ่งจะไปที่ศูนยบริจาคอวัยวะนะ จะไปถาม เขาสักหนอยวา อีกนานแคไหนกวาจะถึงคิวของเรา” กันตธรเอย บอกภรรยาในขณะที่เขาใชหวีแปรงผมใหเธอ “แกวตามใจพี่หนึง่ พี่หนึ่งไปไหนแกวไปทุกที่” แกวกาญจน ตอบสามี “ถาอยางนั้นกินขาวเสร็จ เราไปกันเลยนะ” “จะพี่หนึ่ง” เธอตอบรับและยิ้มใหเขาผานกระจกเงาบาน ใหญ เวลานี้แกวกาญจนยิ้มไดเต็มใบหนา หัวใจของเธอแมวา จะเปน โรคราย แตก็เบิกบานสดใส เธอมีความสุขเมื่อไดอยูครองคูกับ กันตธร ชายหนุมที่เธอรักสุดใจ ภายภาคหนาตอใหเสียชีวิตดวยโรค นี้ ไมมีหัวใจดวงใหมมาเปลี่ยน แกวกาญจนก็ไมเสียดาย เพราะเธอ ไดทําในสิ่งที่ปรารถนามาชานาน ระหวางที่ทั้งคูกําลังเดินไปยังลานจอดรถของคอนโด ฝาย หญิงมีอาการแปลกๆ เธอหนาซีดลง มือนอยๆ จับตรงบริเวณหัวใจ ที่บีบรัดจนเธอรูสึกเจ็บ หายใจติดขัด กอนจะทรุดลงนั่งกับพื้น

๒๐๕

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่แกว พี่แกวเปนอะไร” กันตธรรีบถลาเขามารับรางของ ภรรยา เอยถามเสียงรอนรน “จะ...เจ็บ เจ็บหนาอก หะ...หายใจไมออก” เขาเห็นทาไมดีจึงรีบชอนอุมรางของเธอ แลวกาววิ่งไปยัง รถยนตของตน กอนจะขับรถออกไปอยางรวดเร็วหลังจากที่นําราง ของภรรยาเขาไปนั่งบนเบาะดานขางคนขับ จุดหมายที่เขามุงตรง ไปคือ โรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล

รางของแกวกาญจนถูกนําตัวเขาหองฉุกเฉินในเวลาตอมา กอนที่เธอจะถูกนําตัวสงไปยังหอง CCU หองเฉพาะสําหรับคนเปน โรคหัวใจ “อาการของพี่แกวเปนยังไงบางครับคุณหมอ” กันตธรเอย ถามนายแพทยบัญชา “คุณแกวอาการทรุดหนักเฉียบพลันครับ ปลอยไวอยางนี้ ไมดีแน ตองผาตัดเปลี่ยนหัวใจใหเร็วที่สุด” คําตอบของบัญชาเสมือนภูเขาทั้งโลกทับตัวของเขาไว หนัก อึ้ง ชางเปนเรื่องที่ยากยิ่งกวางมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก หนทางที่ จะไดหัวใจใหมในเวลานี้ชางลิบเลือน หัวใจของเขาจะขาดเสียใหได กับประโยคของนายแพทย อยากจะเปนโรครายนี้แทนเธอ

๒๐๖

อัญญาณี กันตธรเดินกลับเขาไปในหอง CCU หองที่แกวกาญจนนอน รักษาตัวอยูอยางหมดเรี่ยวแรง สมองของเขาคิดหาทางไมออกเลย วา จะไปหาหัวใจดวงใหมจากที่ใด ถึงจะหาไดแตถาหากไมตรงกับ หลักเกณฑที่กําหนดไว มันก็เปลาประโยชน เขานั่งมองรางของแกวกาญจนที่หลับสนิทบนเตียงทั้งน้ําตา สี่ปที่เขาหายไปจากชีวิตของเธอมันทรมานไมพอใชหรือไม สวรรค จึงกลั่นแกลงใหเขาไดพบกับความทุกขทรมานอีกครั้ง แลวครั้งนี้ดู เหมือนมันจะมากกวา รุนแรงกวาหลายเทา หากเขาเสียเธอไป กันตธรไมอยากจะคิดวา ตนเองจะทานรับความรูสึกเหลานั้นไดอีก หรือไม คงจะตายตามเธอ ตามไปปกปองแกวกาญจนไมวาจะเปน นรกหรือสวรรค เขาจะไปทุกที่ที่มีเธอ เสียงโทรศัพทมือถือของกันตธรดังขึ้น เจาของเครื่องลวง หยิบโทรศัพทออกมาจากกระเปา มองดูหมายเลขโทรศัพทที่โทร เขามา กอนจะเดินเลี่ยงออกไปจากหองเพราะเกรงวา เสียงการ สนทนาของตนจะรบกวนเวลาพักผอนของภรรยา “วาไงแอม” กันตธรเอยถามเจาของเบอรมือถือที่โทรเขา มาหาตน “แอมมีขาวดีจะบอกพี่หนึ่งคะ” เสียงของบุศยรินทรสดใส อารมณดี “ขาวดีอะไรครับ” เขาถามกลับเสียงเหนื่อยลา

๒๐๗

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่โชคไดหัวใจแลวนะพี่หนึ่ง พอหัวใจมาก็ผาตัดไดเลย” บุศยรินทรตอบดวยน้าํ เสียงตืน่ เตน เธอตื่นเตนดีใจจนมือไม สั่น หลังจากที่ไดรับขาวดีจากทางเจาหนาที่ของศูนยบริจาคอวัยวะ ที่ประสานงานกับเจาหนาที่ของทางโรงพยาบาลแจงมาวา บัด นี้ หัวใจที่ตรงกับหลักเกณฑในการผาตัดเปลี่ยนหัวใจกําลังเดินทาง มายัง โรงพยาบาลแห ง นี้ เพื่ อเปลี่ย นแทนหั ว ใจดวงเกา ของโชค อนันต ซึ่งคณะแพทยก็เตระเตรียมการผาตัดใหพรอมสรรพทุกเวลา เนื่องจากจะตองผาตัดเปลี่ยนหัวใจภายใน 4 ชั่วโมง หลังจากไดรับ หัวใจ กันตธรคอแหงดุจผุยผง น้ําตาเออคลอ สะเทือนใจยิ่งนัก แตก็ยังกลาวคํายินดี “ดีใจดวยนะ” น้ําเสียงของกันตธรที่บุศยรินทรไดยิน ทําใหเธอคิดวา เวลา นี้ตองเกิดเรื่องไมดีกับแกวกาญจนแนนอน หรือวาโรคกําเริบจาก โรคเดียวกันกับสามีของเธอ “พี่แกวเปนอะไรหรือเปลาพี่หนึ่ง” บุศยรินทรถาม น้ําเสียง เปนหวง กันตธรนิ่งไปชั่วครูกอ นจะตอบ “เปนหนัก หมอบอกวาตอง ผาตัดเปลี่ยนหัวใจ ไมงั้นคงไมรอด” บุ ศ ย ริ น ทร เ ป น ฝ า ยอึ้ ง บ า ง เธอพู ด ไม อ อก รู สึ ก ผิ ด ที่ โทรศัพทไปบอกขาวดีแตไมถูกเวลา

๒๐๘

อัญญาณี “พี่ห นึ่ง แอมขอโทษนะคะ แอมไมรูวาพี่แ กว เปน หนัก ” น้ําเสียงลุแกโทษดังผานปากบางสวย “ไมเปนไรหรอก พี่ขอใหพี่โชคผาตัดอยางปลอดภัยนะ พี่ ขอตัวไปดูพี่แกวกอนนะแอม” กันตธรตัดสายโทรศัพททิ้งทันทีที่พูดจบ กอนจะเดินหมด เรี่ยวแรงเขาไปในหองพักฟนของภรรยา ฝายบุศยรินทรหนาเศราลง วางมือถือของตนตรงหัวเตียง ดวยความรูสึกเสียใจ เธอเสียใจที่ทําใหกันตธรตองตกอยูในความ เศรา แตเธอไมไดตั้งใจจะใหเขารูสึกเชนนั้น หากรูมากอนวา เวลานี้ แกวกาญจนอาการหนักและอยูโรงพยาบาล เธอจะไมโทรศัพทไป หากันตธรแนนอน “แอมเปนอะไร ทําไมทําหนาอยางนั้น” คนที่กําลังไดหัวใจ ดวงใหมเอยถามภรรยา “แอมรูสึกไมดีเลยคะพี่โชค เมื่อกี้แอมโทรศัพทไปหาพี่หนึ่ง เพื่อบอกขาวดี แตไมรูวาตอนนี้พี่แกวอาการหนัก ตองผาตัดหัวใจ อยางเรงดวน ไมอยางนั้นพี่แกวไมรอดคะ คําพูดของแอมเมื่อกี้คง จะทําใหพี่หนึ่งสะเทือนใจไมนอยคะ” เธอเอยบอกสามี “แกวเปนหนักเหรอแอม” น้ําเสียงแหงโรยของโชคอนันต เอยถาม มันชางเปนความบังเอิญหรือเหตุผลใดไมทราบได เมื่อโชค อนันตกับแกวกาญจนมีอาการปวยที่เหมือนกันคือ โรคกลามเนื้อ

๒๐๙

หัวใจใต้ปีกรัก หัวใจโปงพอง แลววิธีการรักษาก็มีอยูหนทางเดียวเหมือนกันดวย คือ การผาตัดเปลี่ยนหัวใจ แตเขาโชคดีกวาที่ไดรับหัวใจดวงใหม กอนแกวกาญจน “คะ พี่หนึ่งวาอยางนั้น” โชคอนันตมองหนาภรรยานิ่ง เขากําลังมีความคิดหนึ่งเขา มาในสมอง เปนความคิดที่เขายอมรับวา คิดมาตลอดหลายวัน แลว ดูเหมือนวาวันนี้เขาเพิ่งมีโอกาสไดบอกความคิดนั้นกับบุศยรินทร “แอมครับ” เขาเรียกภรรยา “คะพี่โชค พี่โชคจะเอาอะไรคะ” เธอหันมาถามสามี “พี่มีเรื่องจะพูดกับแอมครับ” “มีอะไรคะพี่โชค” “ถาพี่จะบอกแอมวา พี่ไมอยากผาตัดเปลี่ยนหัวใจ แอมจะ วายังไงครับ” โชคอนันตตัดสินใจพูด และนั่นทําใหคนที่ฟงอยูตกใจ ดวงตาเบิกกวาง “ทําไมละคะ ทําไมพี่โชคถึงพูดอยางนั้นคะ” เธอถามเสียง รัว ในเมื่อเขามีโอกาสหายจากโรคที่เปนอยู เหตุใดจึงมีรีบควาเอาไว “หรือวาพี่โชคไมอยากอยูกับแอม ถึงไดพูดกับแอมอยางนี้” “ไมใชครับ ไมใช พี่นะหรือจะไมอยากอยูกับแอม พี่อยาก อยูกับแอมไปตลอดชีวติ ดวยซ้าํ ” โชคอนันตรีบบอกภรรยา เอื้อมมือ ไปกุมมือเล็กของเธอ บีบกระชับเบาๆ

๒๑๐

อัญญาณี “ถาพี่โชคอยากอยูกับแอมแลวทําไมพี่โชคถึงพูดแบบนี้ รู หรือเปลาคะวาแอมดีใจมากแคไหนที่รูวา พี่โชคไดหัวใจดวงใหม แอมดีใจเปนที่สุดเลยก็วาได เพราะมันหมายถึงชีวิตของพี่โชค พี่ โชคกําลังไดชีวิตใหมนะคะ ทําไมถึงไมความันไว” บุศยรินทรถามสามีดวยความไมเขาใจ เธอยังจําวินาทีแรก ที่ไดรับขาวดีไดวา มันสุดแสนจะวิเศษแคไหน เพราะสิ่งที่วาดฝนไว ทุกอยางกําลังจะเปนจริง แตอยูๆ โชคอนันตก็มาดับฝนเธอแบบ กะทันหัน เปนใครๆ ก็ตองไมพอใจ “พี่เขาใจในสิ่งที่แอมคิด แอมลองคิดตามคําพูดของพี่นะ ถึงแมวาพี่จะไดหัวใจดวงใหมก็ไมใชวาพี่จะรอดพนจากความตาย พี่ ก็ยัง มีโ รคมะเร็ง ที่พรอมจะคราชีวิต พี่ไ ดทุกเมื่อ แลว ที่สําคัญ มัน รักษาไมหาย ไมวันหนึ่งวันใดพี่ก็ตองตายอยูดี อาจจะวันนี้พรุงนี้ ดวยซ้ํา” เขาหยุดพูด หอบหายใจ พักเหนื่อยจากการพูดยืดยาว “แอมไมอยากคิดอะไรทั้งนั้น สิ่งที่แอมคิดเพียงอยางเดียว ตอนนี้คือ พี่โชคจะตองหาย หายจากทุกโรคแลวอยูกับแอมไปจน แกเฒา” บุศ ยริน ทรที่เวลานี้ไ มสนใจคิด อานอะไรทั้งสิ้น เธอคิด เพียงอยางเดียววา เขากําลังจะหาย กําลังไดหัวใจใหม กําลังไดชีวิต ใหม รูทั้งรูวาคําพูดของเขานั้นถูกตอง แตเธอก็ยังดื้อรั้น ดึงดัน “แอมก็รูวาสิ่งที่แอมคิดไมมีทางเปนจริง การหลอกตัวเอง มันเจ็บปวดมากกวาการยอมรับมันนะแอม พี่รูตัวเองดีวาพี่ตองตาย

๒๑๑

หัวใจใต้ปีกรัก พี่มีความสุขที่ยอมรับมัน ใชเวลาที่เหลืออยูกับคนที่พี่รักก็คือแอม ใชเวลานี้ใหคุมที่สุด แคนี้ความสุขสุดใจก็เกิดขึ้นกับพี่” โชคอนันต เหนื่อยหนัก หอบถี่แตก็ยังพูดตอ “พี่อยากใหหัวใจดวงใหมที่ไดรับเกิดประโยชนกับคนอื่น มากกวา ตอนนี้แกวตองการหัวใจ หากพี่ยกใหแกวชีวิตของแกวก็ จะอยูตอไปไดนานกวาพี่ ถึงแมวาพี่จะเปลี่ยนหัวใจดวงใหม ไมนาน พี่ก็ตองตายจากโรคมะเร็งที่มันลามไปทั่วทั้งตัวพี่ เห็นไหมวาหัวใจที่ พี่กําลังไดมา ใหประโยชนกับพี่นอยเหลือเกิน เอาไปใหแกวเถอะนะ แอม”บุ ศ ย ริ น ทร ร อ งไห โ ฮ เธอเข า ใจคํ า พู ด ของเขาทุ ก คํ า พู ด เพียงแตวาไมยอมรับความจริงเทานั้น ใครบางละจะรับได ไมมีทาง เธอรับในสิ่งที่เขาปรารถนาไมได เธอเสียเขาไปไมได “ไม แอมไมยอม แอมไมยอม” เธอบอกเขาทั้งน้ําตา “พี่ โชคตองหาย ตองหาย” “หายจากโรคนี้ก็ตองตายอีกโรคหนึ่ง พี่มั่นใจวาแอมตองรู วาพี่อยูไดไมนาน มะเร็งมันกําลังจะพรากพี่ไปจากแอม แอมอยาฝน เลยนะครับ อยูกับพี่เทาที่เวลาพี่เหลืออยู ผลบุญที่พี่ใหชีวิตใหมกับ แกวอาจจะตอลมหายใจของพี่ก็ได พี่ขอรองแอมนะครับ ใหหัวใจ ดวงนั้นกับแกวเถอะ” โชคอนันตพอจะรูชะตาของตนเอง โรครายกําลังรุมเราเขา หลายโรค แตละโรครักษาไดยากยิ่ง หากเขาไดรับหัวใจใหม หาย

๒๑๒

อัญญาณี จากโรคกล า เนื้ อ หั ว ใจโป ง พอง สุ ด ท า ยเขาก็ ต อ งเสี ย ชี วิ ต ด ว ย โรคมะเร็งที่คราชีวิตเร็วยิ่งกวาโรคใดๆ แตเขาก็ยอมรับความตาย นั้นได ยอมรับดวยรอยยิ้ม แคไดเห็นหนา ไดใชชีวิตเปนคูผัวตัวเมีย กับบุศยรินทร แคนี้เขาก็พอใจเปนที่สุดแลว ตายไปก็ไมเสียใจ ไม เสียดาย “พี่โชค ฮือ” เธอรองไหไมหยุด “ทําไม ทําไมถึงตองเปน แบบนี้ ทําไม” บุศยรินทรรองถามดวยความไมเขาใจในชีวิต “ทุกสิ่งบนโลกยอมเปนไปตามกรรม ถึงแมวาเราจะจากกัน แตหัวใจของพี่จะอยูกับแอมตลอดไป ใหชีวิตกับแกว เพื่อผลบุญที่ เราไดรวมสรางกันนะ ชาติหนาเราจะไดเจอกันอีกไง” เขาพยายาม พูดหวานลอมใหเธอยอมรับความเปนจริง “มันยากที่แอมจะเขาใจและยอมรับในสิ่งที่พี่โชคตองการ แตถาพี่โชคตองการใหเปนอยางนั้น แอมก็ไมขัด”บุศยรินทรยอมรับ ในความคิดและความตั้งใจของสามี เปนเพราะเธอก็มีความตั้งใจ หนึ่งผุดขึ้นมาเชนกัน แตเธอจะไมบอกเขาตอนนี้ “ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมาก” โชคอนันตยิ้มใหภรรยา สาวสุดที่รัก “แอมอยากใหพี่โชครูวา ในชีวิตนี้พี่โชคเปนเสมือนทุกสิ่ง อยางของแอม หัวใจของแอมเปนของพี่โชคเสมอ แมวาตัวตายแตใจ รักมั่นนิจนิรันดร” โชคอนันตยิ้มรับคําหวานซึ้งดวยหัวใจอันเปนสุข

๒๑๓

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่รักแอม บอกไมไดวารักมากแคไหน แตขอใหแอมรูไว เชนกันวา แอมเปรียบเสมือนลมหายใจของพี่ สิ้นลมแตไมสิ้นรัก” “คะพี่โชค สิ้นลมแตไมสิ้นรัก” เธอทวนคําสามี จุมพิตแกมของชายอันเปนที่รัก กอนที่เธอ จะยื่นแกมใหเขาหอมเธอบาง จากนั้นก็ทําตามความปรารถนาของ โชคอนันต ที่มันอาจจะเปนความตองการครั้งสุดทายของเขา

๒๑๔

อัญญาณี

บทส่งท้าย สองเดือนผานไป เรือยอรชขนาดเล็กที่ราคาไมเล็กตามลอยอยูบนผืนน้ําทะเล อัน ดามัน แหวกคลื่น ฝาลมไปยัง อาวมาหยา เพื่อทําเรื่องสําคัญ เรื่องหนึ่งใหแลวเสร็จ จากนั้นก็จะเดินทางตอไปยังเกาะราชาใหญ จังหวัดภูเก็ต สถานที่ฮันนีมูนของเขาและเธอ เจาของเรือ นั่ง โอบรางของภรรยาอยูบ นดาดฟ าของเรื อ มองวิวทิวทัศนอันสวยงามดวยความสุขและชื่นมื่นหัวใจ “พี่หนึ่งจา ทําไมตองซื้อเรือใหมดวยละคะ มันแพงที่จริง แลวเรานั่งเครื่องบินมาก็ได” แกวกาญจนอดไมไดที่จะถามสามี เพราะเธอมองไมเห็น ความจําเปนเลยที่จะตองซื้อเรือยอรชลํานี้ เนื่องจากเขาและเธอ จะตองเดินทางไปใชชีวิตอยูที่ฝรั่งเศสเดือนหนา เรือลํานี้ก็ตองไมได ใชประโยชน “ที่หนึ่งซื้อเรือลํานี้ เพราะหนึ่งจําไดวา พี่แกวบอกวาครั้ง หนึ่งในชีวิตอยากจะลองเรือไปเที่ยว หนึ่งก็เลยจัดใหพี่แกวไงครับ”

๒๑๕

หัวใจใต้ปีกรัก เขายังจําไดเสมอวา ความใฝฝนของแกวกาญจนที่พูด กับ เขามานมนานเรื่องหนึ่งคือ เธอตองการลองเรือทองเที่ยวทางทะเล ไปยังจังหวัดภูเก็ต แหลงทองเที่ยวยอดนิยม โดยเฉพาะเกาะราชา ใหญคือสถานที่ทองเที่ยวที่เธอตองการไปมากที่สุด เวลานั้นเขาไมมี ปญญาพาเธอเที่ยว ทวาตอนนี้เขามีความพรอมใหแกวกาญจนทุก อยาง มีหรือที่เขาจะไมจัดเต็มใหภรรยา คนฟงอยูยิ้มแกมปริ มีความสุขกับความรักและทุกสิ่งอยาง ที่เขามอบให “แตถาเราไปฝรั่งเศสพี่หนึ่งจะทํายังไงกับเรือลํานี้คะ” “หนึ่งคิดไววา จะจางคนดูแลและใหเขาเชาเรือนะมันจะได ไมเสียหลาย” กัน ตธรถื อได วา เปน นักธุ รกิจ หนุม ไฟแรงคนหนึ่ ง เขามี ความคิดที่จะขยายกิจการที่มีอยูใหรุงเรืองมากขึ้น ชองทางไหนที่ ไดม าซึ่งเงินเขามักทําเสมอ และเรือลํานี้ก็สามารถนํามาตอยอด ธุรกิจได “นับวันพี่หนึ่งจะหนาเลือดขึ้นทุกวันนะคะ คิดอะไรก็เปน งานซะหมด” เธอเยาสามี “ก็ตองหาเงินเลี้ยงเมียนี่นา เก็บเงินไวเยอะๆ ไวเลี้ยงลูกอีก ครึ่งโหลในอนาคตดวยยิ่งตองขยันใหญ”เขามีทุกสิ่งทุกอยางแลว มี ภรรยาแสนดี มีทรัพยสินเงินทอง ขาดเพียงทายาทไวอุมชู

๒๑๖

อัญญาณี “มีลูกแคสองคนก็พอคะ มีทําไมตั้งครึ่งโหล แกวไมไดผลิต ลูกเกงขนาดนั้นซะหนอย” ผูพูดหนาแดงเถือก ตีแขนสามีเบาๆ แก เขิน “พี่แกวไมตองทําอะไรเลย หนึ่งจะทําใหเองหมดทุกอยาง พี่แกวนอนเฉยๆ พอ” สามีเยาภรรยากลับ หอมแกมเธอฟอดใหญ คนถูกยอนหนาแดงคงไมพอ แดงไปถึงหูและลําคอ “พูด อะไรทะลึ่ง ตึง ตัง อยางนี้นะพี่ห นึ่ง ” กอนที่เธอจะสง คอนใหสามีวงใหญ “ทะลึ่งที่ไหน ทําจริงๆ ตางหากละ” กันตธร โอบกอดรางของภรรยาสาวอยางเอาใจ ไมวายหอมแกมเธออีกหนึ่ง ฟอด “แกวตอรองเหลือ 4 คนก็แลวกัน มีมากกวานี้ไมไหวคะ กลัววาจะเลี้ยงไมไหว” เธอตอรอง ไมใชวาแกว กาญจนไมอยากมีลูกกับเขา เธอ อยากมีไมตางจากสามีเลย เพียงแตวาเธอกลัวจะเลี้ยงดูลูกไมดีพอ อีกทั้งเวลานี้อายุของเธอปาเขาไปยี่สิบแปดปแลว แกวกาญจนจึง กลัววา เธอจะเสียชีวิตกอนลูกโต มีลูกนอยแตเลี้ยงดูใหดีที่สุดนาจะ เหมาะกวา “ก็ไดครับ 4 คนก็ไดหนึ่งตามใจพี่แกว” การสนทนาของทั้งคูหยุดลงชั่วคราว เมื่อเด็กเรือเดินขึ้นมา บนดาดฟาของเรือยอรช เพื่อบอกอะไรบางอยางกับกันตธร

๒๑๗

หัวใจใต้ปีกรัก “คุณหนึ่งครับ ถึงอาวมาหยาแลวครับ” ดามลูกนองของ คนขับเรือเอยบอกบุคคลทั้งสอง “ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันลงไป” กันตธรตอบ “ไปกั น เถอะคะพี่ ห นึ่ ง เราจะได ส ง พี่ โ ชคกั บ แอมไปอยู ดวยกันเสียที” แกวกาญจนพูดเสียงเบาและเศรา นึกถึงเจาของอัฐทิ ี่ อยูในหอผาสีขาวแลวนึกสะทอนสะเทือนใจขึ้นมา แกวกาญจนยังจําจําเรื่องราวในวันนั้นไดดีไมมีลืม วันที่เธอ ไดรับการผาตัดเปลี่ยนหัวใจ รักษาอาการกลามเนื้อหัวใจโปงพอง ความเสียสละของโชคอนันตเปนสิ่งที่เธอระลึกถึงเสมอ เปนบุญคุณ ที่ชาตินี้คงชดใชไมหมด เป น โชคดี ว า หั ว ใจที่ โ ชคอนั น ต เ สี ย สละให เ ธอนั้ น เธอ สามารถนําไปผาตัดไดตามหลักเกณฑราวกับปาฏิหาริย และในอีก หนึ่งชั่วโมงตอมา เธอก็เขาหองผาตัดใหนายแพทยผูชํานาญการ ลง มือเปลี่ยนหัว ใจดวงใหม พลิกฟนชีวิต ที่กําลังจะดับใหมีชีวิต อยู จนถึงทุกวันนี้ อีก หนึ่ ง เดื อนต อมาหลั ง จากที่ แ ก ว กาญจน ผา ตัด เปลี่ ย น หัวใจ โชคอนันตไดเสียชีวิตลงดวยโรคมะเร็งลําไสใหญ และในวันที่ เขาสิ้นลมหายใจแตไมสิ้นรัก บุศยรินทรไดจบชีวิตลงขางกายสามี เธอกรีดขอมือตัวเองเปนแผลลึก นอนกอดรางของชายอันเปนที่รัก ดวยรอยยิ้ม

๒๑๘

อัญญาณี “ถ า ไม มี พี่ โ ชค แอมอยู ไ ปก็ มี แ ต ค วามเจ็ บ ปวด เราเคย สัญญากันไววา ที่ไหนมีพี่โชคก็ตองมีแอม ตอนนี้พี่โชคไมอยูกับแอม แลว แลวแอมจะอยูในโลกนี้ไดยังไง แอมจะไปอยูกับพี่ พี่ไปไหน แอมไปดวย” บุศยรินทรพูดกับรางที่ไรวิญญาณของสามีที่นอนนิ่ง บนเตียงคนไข กอนจะใชมีดกรีดตรงบริเวณขอมือของตนใหลึกที่สุด เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากบาดแผลดังกลาว เลือดไหลนอน เต็มที่นอนและพื้น เธอคอยๆ เอนกายลงนอนขางรางของสามี แนบใบหนาซบ ลงบนอกอบอุนของเขา พาดลําแขนที่เต็มไปดวยเลือดบนเอวของ สามี หลับตาลงอยางเชื่องชา ใบหนายิ้มรับความตายที่กําลังรอเธอ อยูไมไกล “พี่โชค แอมกําลังไปหาพี่โชคแลว พี่โชครอแอมดวยนะคะ รอแอมดวย” บุศยรินทรพึงพําพูด ไมนานหนักลมหายใจของเธอก็ขาด หาย ชีพจรหยุดเตน หัวใจไมทํางาน สิ้นใจขางรางของสามีอันเปนที่ รัก พรอมกันนี้เธอยังไดทิ้งจดหมายไวใหกับกันตธรฉบับหนึ่งดวย พี่หนึ่ง...พี่ชายที่แสนดีของแอม ถาพี่หนึ่งไดอานจดหมายฉบับนี้ แอมก็คงจากโลกนี้ไปแลว กอนอื่นแอมตองขอโทษพี่หนึ่งที่ตัดสินใจฆาตัวตาย พี่หนึ่งคงเขาใจ

๒๑๙

หัวใจใต้ปีกรัก แอมนะว า การที่ อ ยู บ นโลกใบนี้ โ ดยปราศจากคนที่ รั ก มั น จะ เจ็บปวดมากแคไหน แอมคงอยูไมไดถาไมมีพี่โชค การพลัดพราก จากกันในครั้งนั้น มันสรางความทรมานใจกับแอมมากพอแลว หาก จากกันดวยความตาย แอมคงไมมีเรี่ยวแรงจะอยูตอ เพราะพี่โชค เปนเสมือนหัวใจของแอม ถึงอยูไปก็เปนเพียงปลอยลมหายใจทิ้งไป วันๆ อยูแบบไรหัวใจและไรรัก สูไมอยูเลยยังดีเสียกวา แอมยกสมบัติในสวนของแอมทั้งหมดใหพี่หนึ่งดูแล แตมี เรื่องอยากจะขอรองพี่หนึ่งสองเรื่อง เรื่องแรกคือเรื่องครอบครัวของ พี่โชค แอมอยากใหพี่หนึ่งจายเปนเงินเดือนใหครอบครัวที่โชคเดือน ละสองแสนบาท แลวถาหากครอบครัวของพี่โชคเดือดรอนไมวาจะ เป น เรื่ อ งใด แอมขอให พี่ ห นึ่ ง ช ว ยเหลื อ พวกเขาตามพี่ ห นึ่ ง เห็นสมควร เรื่องที่สองคือเรื่องงานศพของแอมกับพี่โชค หลังจากเสร็จ งานศพ แอมอยากใหพี่ห นึ่ ง นํากระดูกของแอมกับ พี่โ ชคไปลอย อังคารในอาวมาหยา จังหวัดภูเก็ต เพราะแอมกับพี่โชคสัญญากันไว วาจะไปเที่ยวที่นั่น แตก็คิดวาคงไมมีโอกาสที่จะไดไป พี่หนึ่งชวยให ความตองการของแอมกับพี่โชคเปนจริงดวยนะคะ ขอบคุณพี่หนึง่ มากคะ แอม นองสาวของพี่

๒๒๐

อัญญาณี ถึงแมวาบุศยรินทรจะไมใชพี่นองรวมสายเลือดกับกันตธร แตเขาก็ใหค วามรัก ความเมตตาประหนึ่งนองสาวแทๆ ของตน และมีหรือที่พี่ชายคนนี้จะไมทําตามความตองการครั้งสุดทายของ บุศยรินทร ตอใหลําบากกวานี้ ยากเย็นกวานี้เขาก็พรอมที่จะทํา และถือวาเปนการตอบแทนบุญคุณโชคอนันตกับบุศยรนิ ทร อีกทางหนึ่ ง เพราะถาหากวั น นั้น โชคอนัน ต ไ มตัด สิน ใจเสี ยสละ หัวใจดวงใหมใหกับแกวกาญจน ปานนี้ภรรยาสุดที่รักอาจจะไมอยู ขางกายเขา เธอคงจากโลกนี้ไปอยางไมมีวันกลับ แลวเขาคงตอง เผชิญกับความทุกขไปตลอดชีวิต เรือยอรชหยุดใกลกับหาดอาวมาหยา สวรรคของทองทะเล อีกแหงหนึ่งของประเทศไทย เปนเกาะที่มีความสวยงามอันลือชื่อ หาดทรายสีขาวสวยงาม ทะเลสีเขียวใสไลระดับงามระยับตา กันตธรถือพานที่มีหอผาสีขาวมัดดวยสายสิน เดินลงไปยัง บันไดของเรือ เพื่อโปรยอัฐิของโชคอนันตและบุศยรินทรลงไปยังน้ํา ทะเล โดยมีรางของแกวกาญจนถือถุงใสกลีบกุหลาบสีขาว สีชมพู และสีแดงอยูใกลๆ รางของสามี “พี่ทําตามที่แอมสั่งไวแลวนะนองรัก ขอใหแอมกับพี่โชคมี ความสุ ข อยู บ นสรวงสวรรค ไม ต อ ง ว งอะไรทั้ ง นั้ น พี่ จ ะดู แ ล ครอบครัวของพี่โชคใหดที ี่สุด หลับใหสบายนะแอม พี่โชค”หลังจาก ที่กลาวกับอัฐิที่ตนถืออยูเสร็จ เจาของเรือแกะสายสินที่ผูกหอผา

๒๒๑

หัวใจใต้ปีกรัก ออก กอนจะเปดปากหอผาใหกวางเล็กนอย จากนั้นเขาก็โปรยอัฐิ ของผูลวงลับลงไปยังทองทะเลสีสวย อัฐิลอยไปตามกระแสน้ําทะเล ที่เคลื่อนตัวไมหยุด ตามมาดวยพวงมาลัยรอยเปนระเบียบที่ถูกโยน ตามลงไป ฝายแกวกาญจนก็โปรยกลีบกุหลาบหลากสีเปนลําดับ ตอมา “ไปสูสุคตินะคะพี่โชค แอม ขอบคุณสําหรับทุกอยางที่มอบ ใหแกว ชาติหนามีจริง แกวขอตามไปตอบแทนบุญคุณนะคะ” แกวกาญจนกลาวจากใจ ชาตินี้เธอไมทันไดทดแทนบุญคุณ ทั้งสองชีวิตก็ตองมาตายจากไปเสียกอน ชาติหนามีจริงเธอก็ขอตาม ไปทดแทนบุญคุณชาตินี้สิ่งที่เธอทําไดก็คือ ทําบุญอุทิศสวนกุศลไป ใหโชคอนันตกับบุศยรินทร ณ ทองทะเล อัฐิที่ลอยไปตามคลื่นลมของทะเล สองรางของเจาของอัฐิ กําลังยืนกอดกันอยูเหนือผิวน้าํ ฝายชายสวมชุดลําลองดูดี ฝายหญิง สวมใสชุดเดรสสีหวาน ซึ่งเปนชุดที่ทั้งคูสวมใสเปนชุดสุดทาย “พี่รักแอม และจะรักตลอดไป” วิญญาณโชคอนันตเอย บอกภรรยา มองซบซึ้งนัยนตาคูหวานคูนั้นดวยความรูสึกรักสุดใจ “แอมก็รักพี่โชคคะ รักมากที่สุดในชีวิต เราจะอยูดวยกัน ตลอดไป”วิญญาณของบุศยรินทรเอยบอกสามี ยิ้มหวานสงให เปน

๒๒๒

อัญญาณี รอยยิ้มที่ตราตรึงใจคนมองตั้งแตวันแรกที่เห็น กอนที่วิญญาณทั้ง สองดวงจะจุมพิตกัน ทามกลางไออุนแหงรักที่ไมเคยจืดจาง โดยที ทองทะเล สายลม เกลียวคลื่นเปนพยานวา ความตายมิอาจพราก เขาและเธอ สิ้นลมแตไมสิ้นรัก จะปลงใจภักดิ์รักเธอเสมอเหมือน ถึงสิ้นชีวาจากจร แตใจรักมัน่ ยืนยงมิเปลี่ยนแปลง

ผืนนภาปกคลุมไปดวยสีดําทะมึนยามราตรี หมูดาวพรรณ รายหลายรอยดวงประดับกระจายลอมรอบดวงจันทราที่สองสวาง กลางรัตติกาล เปนธรรมชาติที่สวยงามเกินบรรยาย คนที่กําลังยืนมองความสวยงามบนทองฟาตองสะดุง เมื่อ ลําแขนของใครคนหนึ่งโอบกอดรางอิ่มทางดานหลัง เธอเอี้ยวหนา หันมายิ้มใหเจาของลําแขน กันตธรฉวยหอมแกมนุมๆ หอมๆ สูด ดมเขาความหอมเขาไปเต็มปอด “ชื่นใจจังเลย” กันตธรพูดขึ้น กมหนาหอมอีกหลายฟอด “คืนนี้ทองฟาสวยมากเลยคะพี่หนึ่ง” แกวกาญจนเอยบอกสามีกอนจะเงยหนามองทองฟายาม ราตรีอีกครั้ง ชื่นชมความงามที่ธรรมชาติแตงแตม

๒๒๓

หัวใจใต้ปีกรัก “สวยเหรอ” เขาพู ด ทวน “ถึ ง จะสวยแตก็ สูพี่ แ กว ไม ไ ด หรอก พี่แกวสวยที่สุดในโลกเลย” กันตธรไมไดพูดยอ แตเขาพูดจากใจ ในสายตาของเขาใน โลกนี้ไมมีใคร ไมมีสิ่งไหน ไมมีอะไรสวยเทาแกวกาญจน เธอคือ ศูนยรวมของความสวยงามของโลก แกวกาญจนยิ้มเขิน หนาแดงซาน หัวใจเตนแรง “แกวขอ แคสวยที่สุดในสายตาของพี่หนึ่งก็พอ ไมตองสวยที่สุดในโลกหรอก คะ มันดูเกินจริงไปเยอะเลย” กันตธรไมโตกลับ เขาคลายออมแขนออกจากเอวเล็ก กอน จะหมุนตัวเธอใหหันมาเผชิญหนากับตน ใชปลายนิ้วเชยคางมนขึ้น สูง ใหดวงตาของเธอสบซึ้งนัยนตาเต็มเปยมไปดวยความรักของตน “พี่แกวสวยที่สุดในโลกจริงๆ โดยเฉพาะจิตใจของพี่แกว จิตใจของพี่แกวสวยงาม แข็งแกรงเหมือนเพชร ความสวยงามของ คนไมไดอยูที่หนาตาเพียงอยางเดียว บางคนหนาตาดีแตจิตใจไมดี สูพี่แกวของหนึ่งก็ไมได งามอยางมีคุณคา งามจับตาประทับใจ” คนฟง อยูยิ่ง เขินกับ คําพูด ลิเกของเขา ใจเตน ถี่แ รงกับ คํา หวานหูที่เขาพร่ําพูดใหตนฟงอยางมิรูเบื่อ “พี่หนึ่งคะ เรื่องมูลนิธิไปถึงไหนแลวคะ แกววาจะถามตั้ง หลายวันแลว แตก็ลืมทุกที” เธอเปลี่ยนเรื่อง และเปนเรื่องที่ทั้งคูตั้งใจทําเพื่อผูมีพระคุณ

๒๒๔

อัญญาณี “ตอนนี้กําลังดําเนินการอยู หนึ่งคิดวานาจะเสร็จสมบูรณ ไมเกินสองเดือนนี้” กันตธรตอบ มูลนิธิที่ทั้งคูตั้งใจทําก็คือ มูลนิธิโชคอนันต–บุศยรินทร เปน มูลนิธิชวยเหลือผูปวยโรคหัวใจที่ไมมีเงินรักษา เปนการตอบแทน บุญคุณโชคอนันตและบุศยรินทรทางหนึ่งดวย “ขอบคุณนะคะที่ทําตามที่แกวขอรอง” “ก็เรื่องที่พี่แกวขอรองมันเปนเรื่องดี เปนประโยชนกับคน จนที่เดือดรอนนี่ ถาหนึ่งไมทําตามหนึ่งก็คงเปนคนที่แยมาก เพราะ โรคนี้มันจะพรากพี่แกวไปจากหนึ่ง” กันตธรจัดตั้งมูลนิธิดังกลาวอยางไมลังเล เพราะเขาถือวา มั น เป น ประโยชน ต อ ใครหลายคนที่ ป ว ยเป น โรคนี้ ไหนจะค า รักษาพยาบาล คาผาตัด คานั่นคานี่สารพัด ทุกสิ่งอยางตองใชเงิน ทั้งนั้น จัดตั้งมูลนิธิแหงนี้ ชวยเหลือผูเดือดรอนถือวาเปนบุญเปน กุ ศ ล และผลบุ ญ ทั้ ง หมดทั้ ง คู ย กให โชคอนั น ต แ ละบุ ศ ย ริ น ทร เจาของชื่อมูลนิธิดังกลาว “ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่หนึ่ง” “เปลี่ยนคําขอบคุณเปนอยางอื่นไดไหม” เขาเริ่มฉายแวว เจาเลห “พี่หนึ่งอยากไดอะไรคะ ถาแกวใหไดแกวก็จะให” “พี่แกวใหหนึ่งไดอยูแลว”

๒๒๕

หัวใจใต้ปีกรัก “พี่หนึ่งอยากไดอะไรคะ บอกมาเลยคะ” เธอยังไมรูตัววา ตกหลุมพรางของสามี “รับรองวาพี่แกวใหหนึ่งไดแนๆ ครับ” คํ า พู ด นี้ เ ขาทํ า สายตากรุ ม กริ่ ม ก อ นจะช อ นอุ ม ร า งของ ภรรยาขึ้นสูงเหนือพื้น ความที่เธอไมทันไดตั้งตัว ปลอยเสียงหวีด รองดวยความตกใจ “วาย!” “สิ่งที่หนึ่งขอพี่แกวก็คือ หนึ่งจะปมลูกยังไงละพี่แกว” พูดจบก็สาวเทาเดินเขาไปในหองนอนทันที แกวกาญจน หนาแดงก่ําเมื่อรูวา เขาตองการอะไร แตก็ไมไดหา มปรามหรือขัดขืน ยิ น ยอมพร อ มใจร ว มมื อ กั บ เขาเสี ย มากกว า เพราะเธอเองก็ ปรารถนาจะไดทายาทไวเชยชมเชนกัน กันตธรและแกวกาญจนผานอะไรมามากมายกวาจะไดรัก และไดครองคูกัน ผานขวากหนามและบททดสอบนับไมถวน แต สุดทายหัวใจที่อยูภายใตปกแหงความรักของกามเทพ ก็โอบกอด รางของทั้งสองไวเคียงกัน รักมั่น ยั่งยืนและมั่นคงตลอดไป The end โปรดพลิกหนาถัดไป

๒๒๖

อัญญาณี

ตอนพิเศษ หัวใจไมไรรกั ถึงแมจะนองรักจากจร ใจเฝาหวงหาอาทร เวาวอนตอฟาแลดินใหเธอกลับมา

หนึ่งเดือนหลังจากรา งกายของโชคอนันตก ลับมาหาย เปนปกติ รางกายแข็งแรงแตทวาจิตใจของเขากลับออนแอ เต็มไป ดวยความเศราโศรกเสียใจ ทุกความรูสึกที่กลาวมา อัดอยูในหัวใจ ของเขาจนเกิ ด ความเจ็ บ ปวด เสมื อ นมี ห อกดาบทิ่ ม แทงอยู ตลอดเวลา ในวันที่โชคอนันตรูวาบุศยรินทรไดจากตนไป สิ่งแรกที่เขา ทําก็คือรองไห เขารองไหกับ การจากไปของเธอ และแนน อนวา ความเปนหวงใยก็ไหลตามมา โชคอนันตไขวคิดไปตางๆ นา กลัว นั่นกลัวนี่ไมมีหยุด กลัววาเธอจะอยูอยางไร ใชชีวิตตามลําพังได

๒๒๗

หัวใจใต้ปีกรัก นานแคไหน จะมีใครดูแลเธอในชวงเวลานี้ และอื่นๆ ที่ใจของเขา จะคิดได แลวดวยยความรัก ความคิดถึงง ความหวงใยที่มีใหญิงสาว อันเปนที่รัก โชคอนันตใชเวลาวางจากการทํางาน ออกตามหาเธอ ไมหยุดพักแมสักวันเดียว และความที่โชคอนันตทํางานหนัก มุงมั่นจะหาเงินตัวเปน เกลียว ยามวางก็ออกตามหาบุศยรินทร ทําใหคนในครอบครัวของ เขาเปนหวงโชคอนันตมาก “หยุดตามหาแอมสักวันเถอะโชค พักผอนบาง” นพพรเอยบอกลูกชาย เมื่อเห็นวา โชคอนันตกําลังจะออก จากบาน “ไมครับ ผมไมหยุดจนกวาจะไดเจอแอม ถาผมหยุดวันไหน นั่นเทากับวา ผมหยุดหายใจ” คําตอบของโชคอนันตเรียกความรูสึกผิดใหกับผูเปนพอได มากโข การที่ลูกชายเหน็ดเหนื่อยกับการตามหาหญิงสาวอันเปนที่ รัก จะพูดไดวา เขาก็มีสวนผิด คําหามปรามจึงถูกกลืนหายลงไปใน ลําคอ ไดแตยืนมองดูรางของลูกชายเดินออกไปจากบาน “แกเห็นรึยังตานพ แกเห็นสิ่งที่แกอยากจะใหมันเปนหรือ ยัง แกคิดวาหนูแอมคือภาระของโชค คือคนที่ทําใหโชคตองเหนื่อย หนักขึ้น แลวเปนยังไงละ โชคมันสบายขึ้นหรือเปลา...เปลาเลย ไม

๒๒๘

อัญญาณี สบายแถมยังลําบากหนักกวาเกา เหนื่อยจากการทํางานหาเงินไม พอ ยังเที่ยวไปตามหาหนูแอมอีก คราวนี้แกคงจะสํานึกไดแลวนะ วา โชคมันเต็มใจทําทุกอยางใหหนูแอม ไมใชเพราะบุญคุณอยาง เดียว แตเปนเพราะรักดวย โชครักหนูแอม” นภาเอยบอกสามีหลังจากที่รางของลูกชายเดินออกนอกรั้ว บานแลว คนถูกตอวานิ่งเงียบไมโตเถียง เขาจะเถียงไดอยางไรใน เมื่อทุกคําพูดของภรรยา กระแทกใจเขาเต็มแรง ความรูสึกเพิ่มพูน “ขารูวาขาผิด แลวเอ็งจะใหขาทํายังไงละ ออกไปตามหา หนูแอมเหมือนโชคหรือไง” “แกก็ไมตองทํายังไง อยูเฉยๆ ปลอยใหลูกทําในสิ่งที่ลูก ตองการทํา แลวถาโชคตามหาหนูแอมเจอ แกก็นาจะรูนะตานพวา จะตองทําตัวยังไง” นภาไมตอบคําถามสามี แตนางจะใหเขาไดคิด ดวยตัวเอง ซึ่งนพพรก็มีคําตอบไวในใจเชนกัน ไมเพียงแคนพพรเทานั้น ที่รูสึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทําลงไป นภาพรและจิต ตรีก็มีค วามรูสึกนั้นไมตางกัน ทั้งคูมองเห็นพี่ชาย เหนื่อยทั้งเรื่องงานและเรื่องสวนตัว รางกายไมไดพักผอน อยูไป วันๆ เพื่อความหวังๆ จะไดพบเจอบุศยรินทรท แตทวาทั้งสองก็ ไมไดแสดงออกถึงความลุแกโทษออกมา เลือกที่จะเก็บไวอยูในใจ

๒๒๙

หัวใจใต้ปีกรัก สะพานพระรามแปดคือจุดหมายที่โชคอนันตมาตามหาสาว อันเปนที่รัก เขากวาดตามองไปทั่วทุกที่ตนเดินผาน หวังอยูลึกๆ ใน ใจวา สักวัน หนึ่งเขาอาจตามหาบุศยริน ทรเจอ อาจจะเปน วัน นี้ ตอนนี้ก็ได เขาจึงเดิน เดินและเดินอยางไมรูจักเหน็ดเหนื่อย พลัง แหงความหวังทําใหเขาลุกขึ้นสู เขาไมไ ดใ ชวิธี เดิน ตามหาเธอเทานั้ น เขายัง โทรศั พท ไ ป สอบถามตามโรงพยาบาลตางๆ ดวยวา มีหญิงสาวชื่อบุศยรินทรมา รักษาตัวหรือไม สอบถามไปยังคลื่นวิทยุชื่อดัง ที่มักมีคนโทรไปของ ความช ว ยเหลื อ เรื่ อ งคนหาย โชคอนั น ต ก็ ทํ า ๆ ทุ ก อย า งที่ ความสามารถของตนจะมี แตสุดทายสิ่งที่ไดกลับมาคือ ความวาง เปลา เขายังไมไดรับขาวคราวจากเธอเลยแมแตนอย บุศยรินทร เงียบหายราวกับไมมีตัวตน ราวกับวาเธอไมไดอยูในแผนดินที่เขา ยืนอยู โชคอนั น ต เ ดิ น มาหยุ ด ริ ม แม น้ํ า เจ า พระยา ใกล กั บ รานอาหารริม น้ํารานหนึ่ง ที่มีคนใชบ ริการหนาตา โตะเต็มที่โตะ และมีเสียงเพลงดังออกมาจากราน กระทบเขากับหูของคนที่ยืน ทอดความอาลัยอาวรณ ความหวงหาอาทรใหกับคนที่เขาตามหา เพลงนี้เปรียบเสมือนพลังขุมใหญ ทําใหแรงฮึดสูของเขาเกิดขึ้น

๒๓๐

อัญญาณี กอนเคยเหงาเคยรูสึกเหววา เคยมองหาความรักนั้นมันอยู ที่ใด โลกใบใหญเหลือเกินมีผูคนอยูมากมาย แตหัวใจมันกลับเหงาขึน้ ทุกที แตเมื่อฉันไดพบกับเธอ สิ่งที่เธอใหฉนั ไมรูมนั คืออะไร โลกใบใหญใบเดิมกลับไมเคยตองเหงาใจ แคฉนั นัน้ ยังมีเธออยูตรงนี้ เธอเปนมากกวารัก เพราะเธอนั้นคือครึง่ ชีวติ ฉันใชเวลาทั้งชีวติ เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน และสุดทายก็เจอวาเธอคือทุกอยางที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ หากวาเธอนัน้ คือความรัก ก็เปนรักทีด่ ีจนไมมคี ําบรรยาย ชางโชคดีเหลือเกินทีม่ ีเธอเดินขางกาย ชีวิตเหมือนไดเติมเต็มสิง่ ที่ขาดหาย เธอเปนมากกวารัก เพราะเธอนั้นคือครึง่ ชีวติ ฉันใชเวลาทั้งชีวติ เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน และสุดทายก็เจอวาเธอคือทุกอยางที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ

๒๓๑

หัวใจใต้ปีกรัก เธอเปนมากกวารัก เพราะเธอนั้นคือครึง่ ชีวติ ฉันใชเวลาทั้งชีวติ เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน และสุดทายก็เจอวาเธอคือทุกอยางที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ จากนี้ทุกลมหายใจ ฉันคือเธอ เพลงมากกวารัก โรส ศิรินทิพย “แอมอยูไหนครับ พี่คิดถึงแอมจังเลย คิดถึงจนใจแทบขาด แลว กลับมาหาพี่เสียที พี่รอแอมอยูนะ ไมวานานแคไหนพี่ก็จะรอ” โชคอนั น ต แ หงนหน า มองฟ า น้ํ า ตาหยดไหล ฝากคํ า พู ด ความรักและความคิดถึงของตนฝากสายลมไปใหหญิงสาวที่ติดตรา ตรึงใจเขาไมมีเปลี่ยน ไมวาวัน นี้หรือวัน ไหน ชาตินี้หรือชาติใดๆ โชคอนันตจะขอรักและภักดีกับเธอเพียงคนเดียว... บุศยรินทร...เพราะเธอเปนมากกวารัก

๒๓๒

อัญญาณี

ตอนพิเศษ 2 ณ โรงเรียนอนุบาลจันทรเพ็ญ รถเบนซสุดหรูแลนมาจอดหนาโรงเรียน กอนที่ประตูรถที่ ใชระบบไฟฟาอัตโนมัติจะเปดออก รางของไพบูลยกาวลงมาจากรถ เปนคนแรก ตามดวยเด็กหญิงสกาวใจ ที่กระโดดตามบิดาลงมายืน ขางรถ โดยมีรางของเกวลินผูเปนแมกาวตามลงมาเปนคนสุดทาย สามคนพอแมลูกเดินเขาไปในโรงเรียน ทักทายคุณครูที่รอ รับนักเรียนตรงประตูใหญ จากนั้นก็เดินไปสงลูกสาวสุดที่รักยังหอง ประถมศึกษาปที่ 1/1 พอสงนักเรียนคนใหมที่เพิ่งยายมาเรียนที่นี่เปนวันแรกใน ภาคเรียนที่ 2 เสร็จ ทางคุณครูประจําชั้นบอกใหสองสามีภรรยา

๒๓๓

หัวใจใต้ปีกรัก เดินทางกลับทันที เพราะเธอจะทําหนาที่ดูแลเด็กหญิงสกาวใจตอ จากทั้งคูเอง คลอยหลังรางของไพบูลยกับเกวลิน นักเรียนคนใหมเดินไป เก็บกระเปานักเรียนตามที่คุณครูบอก กอนจะมายืนเควงอยูกลาง หอง เพราะยังไมรูจักเพื่อนรวมชั้นเลยสักคนเดียว รางของเด็กชายวิรุณเดินเขามาในหองเรียนตามปกติ และ ทันที่เขาเห็นรางของเด็กหญิงเกลาผมสูง ตัวขาวจัด ปากเปนสีชมพู ดวงตากลมโตและใสซื่อ เด็กชายวิรุณถึงกับชะงักและยืนมองเธอนิ่ง งั น เช น เดี ย วกั บ เด็ ก หญิ ง สกาวใจ ที่ ยื น มองเพื่ อ นร ว มชั้ น ตาไม กระพริบ “โอย!” เสียงรองของเด็กหญิงสกาวใจดังขึ้น เมื่อรางของ เด็กชายประพลที่มีรูปรางอวนทวมสมบูรณจะวิ่งมาชนรางเล็กของ สกาวใจจนกระเด็นไปนั่งบนพื้นหอง “เปนอะไรหรือเปลา” วิ รุ ณ ทิ้ ง กระเป า นั ก เรี ย น วิ่ ง มาหาร า งของสกาวใจที่ นั่ ง สะอื้นไหบนพื้น คนถูกถามไมพูดเอาแตสายหนาเปนคําตอบ เด็กชายวิรุณชวยพยุงรางเล็กของคนถูกชนลมใหลุกขึ้นยืน แตยังไมทันที่สกาวใจจะยืนตรงดี รางของหนูนอยก็กระเด็นลงไปนั่ง บนพื้นอีกครั้ง คราวนี้ไมใชเพราะความบังเอิญ แตเปนความจงใจ ของประพลที่ตั้งใจจะรับนองใหม

๒๓๔

อัญญาณี “พลไปแกลงเพื่อนทําไม” วิรุณถามเพื่อนจอมเกเร “ก็อยากขี้แยทําไมละ แบร” ประพลแลบลิ้นใสสกาวใจ ไมสํานึกวาสิ่งที่ตนทําลงไปนั้น มันผิด วิรุณไดยินและเห็นทาทางของเพื่อนแลวเกิดทนไมได จึงสั่ง สอนประพลไปหนึ่งหมัด สงกําปนนอยๆ กระแทกไปยังลําแขนของ ประพลสองครั้ง จนอีกฝายวิ่งแจนรองไหไปฟองครู “อยารองไหนะ พลรองไหไปโนนแลว” วิรุณบอกเพื่อนใหม พรอมรอยยิ้ม เด็กหญิงสกาวใจมองตามรางของประพลที่วิ่งรองไห ไปนอกหองดวยความกลัว กอนจะหันมาพูดกับเพื่อนใหมนิสัยดี “ขอบใจนะ” สกาวใจบอกและสงยิ้มให “เธอชื่ออะไร” วิรุณถาม “ฉันชื่อแอม” เด็กหญิงตอบ “แลวเธอละ ชื่ออะไร” “ฉั น ชื่ อ โชค” เด็ ก ชายตอบทั น ที “ต อ ไปนี้ ฉั น จะดู แ ล ปกปองเธอเอง ใครแกลงเธอฉันจะจัดการให” วิรุ ณ พู ด ต อ แลว คํ า พู ด ของเด็ ก ชายก็ แ ทรกซึ ม เข า ไปใน หัวใจดวงนอยๆ ของสกาวใจโดยไมรูตัว “แนนะ โชคจะดูแลแอมจริงๆ นะ” เด็กหญิงสกาวใจถามย้ํา แลว นาแปลกที่วา สกาวใจจะรู คําตอบที่เขากําลังเอยออกมา “จริงสิ ฉันสัญญาวาจะดูแลเธอ”

๒๓๕

หัวใจใต้ปีกรัก เด็กชายวิรุณและเด็กหญิงสกาวใจยิ้มใหกัน เปนรอยยิ้มใส ซื่อและบริสุทธิ์ แตแฝงไวซึ่งความผูกพันบางอยางที่เด็กนอยทั้งสอง คนยังไมเขาใจในเวลานี้ และความผูกพันนี้ก็จะคอยๆ พัฒนาเปน ความรักที่ยากนักจะมีใครพราก วิรุณฉวยมือเล็กของสกาวใจไปยังโตะนักเรียนของตน กอน จะบอกใหเพื่อนใหมไปนํากระเปามาไวที่โตะขางๆ ที่วางอยู สวนคน สั่งก็เปดกระเปา หยิบสมุดวาดเขียนขึ้นมา แลวลงมือวาดภาพอวด เพื่อนใหม ซึ่งภาพที่วิรุณวาดนั้นคือ...ภาพทะเล สิ้นลมไมสิ้นรัก...จะหวนกลับคืนสมสมร ไมวากี่ภพกี่ชาติที่จากจร ขอรวมเรียงเคียงหมอนกับนวลนองทุกชาติไป ดวยรักมั่นนิรันดร ดวยรักและผูกพัน ขอบคุณหัวใจทุกๆ ดวงคะ อัญญาณี

๒๓๖

อัญญาณี

พบกันเร็วๆ นี้ แคนรักจอมเผด็จการ ธชญ & มินตรา

๒๓๗

หัวใจใต้ปีกรัก

พบกันเร็วๆ นี้ ขบถหัวใจจอมเผด็จการ ทัสธวิน & มัสยา

๒๓๘

อัญญาณี

พบกันเร็วๆ นี้ จอมเผด็จการที่รัก เจเรมี่ & กุหลาบ

๒๓๙

หัวใจใต้ปีกรัก

หากพบปั ญหาหนังสือชํารุดเนื่องจากกระบวนการพิมพ์ ส่งหนังสือมาเปลี่ยนเล่มใหม่ได้ที่ สนพ. อัญญาณี พับลิเคชัน่ เลขที่ 76/94 หมูท่ ี่ 1 ต.ตลาดขวัญ อ.เมือง จ.นนทบุรี 11000

๒๔๐