หัวใจใต้ปีกรัก
หัวใจใต้ปีกรัก โดย อัญญาณี
พิมพ์ครัง้ ที่ 1 พฤศจิกายน 2556 ราคา 299 บาท พิสูจน์อกั ษร plalawan ออกแบบปก Natthalaxana W. จัดทําโดย พิมพ์ที่
๒
ปวิรดา พุฒแซม โรงพิมพ์ พิมพ์ดกี ารพิมพ์ จํากัด เลขที่ 222 ซ.พระยาสุเรนทร์ 30 แขวงบางชัน เขตคลองสามวา กรุงเทพฯ 10510
อัญญาณี
จากใจนักเขียน สวัสดีคะ มิตรรักแฟนนิยายที่นารักทุกทาน เกตุยินดีเปนอยางยิ่ง คะ ที่ ไ ดพ บกั นอี ก ครั้ง ในนิย ายเรื่ องพิเศษเรื่ องนี้น ะคะ “หั วใจใตป ก รั ก ” นิย ายที่เกตุ ตั้ง ใจทํ ามากที่สุ ดเรื่องหนึ่ งค ะ เพราะรายไดส วนหนึ่ งมอบให สภากาชาดไทยและโรงทาน วัดสังฆทาน จังหวัดนนทบุรีคะ ในเมื่อรายไดสวนหนึ่งเปนการกุศล เนื้อเรื่องในเรื่องนี้จึงตางจาก ที่เกตุเคยเขียนคะ เปนแนวดรามา รักโรแมนติก อานไดทุกเพศทุกวัยคะ เป น เรื่ อ งราวความรั ก ของคนสี่ ค น ที่ โ ชคชะตากํ า หนดให อ ยู ใ นสถานะ ใกลเคียงกัน เนื้อเรื่องจะเปนอยางไรนั้น ทานนักอานทั้งหลายตองเปดไป อานดูนะคะ สิ่งที่ขาดไมไดคือ คําขอบคุณ ที่เกตุจะมอบใหกับนักอานทุกๆ ทานทีหยิบซื้อนิยายของเกตุทุกเรื่องนะคะ และตองขอขอบใจเจาของพล็อตเรื่องนี้คือ แตงโม ลูกสาวคนโต ของเกตุคะที่เปนคิดและเลาพล็อตเรื่ องใหเกตุฟง แลวใหเกตุเปนคนสาน จินตนาการตอ ถึงแมวาจะอึ้งไปกับพลอตดรามา โรแมนติกของลูกก็ตาม แต ในที่สุดแมคนนี้ก็ทําไดคะ อีกหนึ่งที่จะตองขอขอบคุณคือ กําลังใจจากครอบครัวของเกตุ ที่มี ใหเกตุเสมอมาและตลอดไป ขอบคุณจากหัวใจคะ เกตุ (อัญญาณี)
๓
หัวใจใต้ปีกรัก
แล้วค ุณจะรว้ ู ่า...รักแท้มีอยูจ่ ริง
๔
อัญญาณี
1 “โปกๆๆๆๆๆ” เสียงสากกระทบกับ ครกหินดัง กองไปทั่ว หองครัว แคบๆ ภายในบานไมชั้น เดียว หลัง เล็ก กลางชุมชนหว ยสวรรค ชุมชน ขนาดกลางที่มีผูพักอาศัยทั้งหมดราวหารอยครัวเรือน เจาของบาน ที่เกิดเสียง กําลังสาละวนอยูกับการทําน้ําพริกปาทูและผักเครื่อง เคียง เพื่อเดินขายในชุมชนดังเชนทุกวัน แกว กาญจนว างสากหินลงในกะละมัง ใบเล็ก กอนจะตัก น้ํ า พริ ก รสเด็ ด ที่ เ พิ่ ง ทํ า เสร็ จ ในครกสุ ด ท า ยใส ล งไปในหม อ อลูมิเนียม ที่มีน้ําพริกปลาทูครกกอนหนาบรรจุอยู นําฝาหมอมาปด กันสิ่งสกปรกตกลงไปในอาหาร จากนั้นเธอก็ลุกขึ้นไปดูน้ํารอนใน หมอขนาดกลาง ที่ตั้งอยูบนเตาไฟ เอื้อมมือไปหยิบผักชนิดตางๆ ที่ เตรี ย มไว ม าลวกต ม พอเสร็ จ สิ้ น การทํ า ผั ก เครื่ อ งเคี ย ง ก็ ม าถึ ง ขั้นตอนบรรจุถุง
๕
หัวใจใต้ปีกรัก “แกว แกจะขยันไปไหนเนี่ย ทํางานตัวเปนเกลียวหัวเปน นอต หัดพักผอนซะบางสิ แกทํางานไมเคยพักเลยนะ” วาสนาเพื่ อ นสนิท ที่ อ ยู ในชุ ม ชนเดี ย วกั น ยื น เทา เอวบ น เพื่อนที่กําลังตักน้ําพริกปลาทูใสถุง “ฉันไมเหนื่อยหรอกนา อีกอยางนะ พักเมื่อไหรก็พักได ฉัน อยากทํางานหาเงินกอนมากกวา” สาวจอมขยันพูดไปดวยตักน้ําพริกใสถุงไปดวย วาสนาสาย ศีรษะระอากับความดื้อดานของเพื่อน ทรุดกายนั่งชวยแกวกาญจน นําผักตมและผักสดใสถุง “ตัวการที่แกตองมานัง่ หลังขดหลังแข็ง ทํางานงกๆ อยูไหน ละ แทนที่จะมาชวยแกบาง ไมมีเลย” วาสนากระแทกเสียงพูด จง ใจปลอยเสียงใหดัง หวังจะใหใครอีกคนหนึ่งไดยิน บานหลังแคนี้ หากไมไดยินก็ตองเพิ่มโรคใหอีกหนึ่งโรค คือโรคหูหนวก “นา แกพูดเบาๆ สิ เดี๋ยวพี่หนึ่งไดยิน” แกวกาญจนปรามเพื่อน “ก็ใหไดยินบางนะดีแลว จะไดรูวาแกเหนื่อยมากแคไหน ที่ จะตองหาเงินคนเดียว เลี้ยงทั้งตัวเองแลวยังจะเลี้ยงมันอีก” วาสนาเอยถึงอีกคน ดวยน้ําเสียงไมพอใจ ถึงแมจะรูวาคนที่ ตนพูด กระทบไมเหมือนคนปกติ แตเธอก็ตองการใหเขาหัดดูแ ล ตัวเองบาง ไมใชทิ้งภาระใหเพื่อนสนิทเพียงคนเดียว
๖
อัญญาณี “พี่หนึ่งเขาก็ชวยฉันนะ เขาชวยฉันทํางานบานเล็กๆ นอยๆ ที่พอจะทําได อยางจานชามพวกนี้ พอฉันออกไปขายของ พี่หนึ่งก็ มาลางให แกก็รูนี่วาพี่หนึ่งเขาไมคอยแข็งแรง แกอยาไปวาพี่หนึ่ง เลยนะ” แกวกาญจนออกโรงปองกันตธร ชายหนุมที่เปรียบเสมือน คนในครอบครัว เปน ญาติคนสุด ทา ยของเธอ และเปน คูชี วิต ใน อนาคต “แกก็เปนซะอยางนี้ ถึงไดตองมานั่งหลังขดหลังแข็งขาย น้ําพริกเปนอาชีพเสริม กําไรก็ไมใชวาจะเยอะ แคสองรอยกวาบาท มันจะคุมกันมั้ยเนี่ย?” วาสนายังคงบนเพื่อนสาวตอไป “สองรอยกวาบาทมันก็เงินไมใชเหรอ แกไมเคยไดยินหรือ ไงที่เขาวากันวา มีสลึงพึงบรรจบใหครบบาท แกคิดดูไดกําไรวันละ สองรอยหาสิบ สิบวันก็สองพันหา เดือนนึงก็ตั้งเจ็ดพันหาแลว เงิน ไมใชนอยเลยนะแก” แกวกาญจนพูดอยางภูมิใจกับเงินกําไรของตนเอง ไมวาเธอ จะไดกําไรเพียงแคสิบบาทหรือยี่สิบบาท เธอก็ถือวาเปนเงินที่มีคา เพราะทุกบาททุกสตางคที่ลําบากลําบนหามาได ทําเพื่อคนที่ตนเอง รักทั้งสิ้น “ฉันไมเถียงแกแลว พูดไปแกก็ไมเชื่อ หยุดทํางานสักวัน มันคงไมเปนไรหรอกนา แลวราคาน้ําพริกนี่ก็เหมือนกัน ขายไปได
๗
หัวใจใต้ปีกรัก ยังไงสิบหาบาท อรอยอยางนี้ ใหเยอะอยางนี้ นาจะขายสักสามสิบ บาท รับรองวาแกตองไดกําไรเพิ่มอีกหลายรอยแนๆ” วาสนาเลิกบนเรื่องกันตธร หันมาบนเรื่องราคาขายน้ําพริก ที่ผลัดเปลี่ยนกันทุกวัน เมื่อวานเปนน้ําพริกกะป วันนี้เปนน้ําพริก ปลาทู พรุงนี้อาจจะเปนน้ําพริกแมงดา ราคาขายของแกวกาญจน นั้นถูกมากๆ ถูกกวารานขายน้ําพริกพรอมเครื่องเคียงชนิดตางๆ ใน ตลาดนัด ละแวกบานเสียอีก หนําซ้ําความอรอยยัง หางกันลิบลิ่ว ขายชุดละสามสิบบาทยังไดเลย “คนแถวนี้ก็ไมไดร่ํารวยอะไรนะนา หาเชากินค่ํากันทั้งนั้น จะไปรีดเลือดกับปูไดยังไง ขายชุดละสิบหาบาท ฉันก็วาดีแลวนะ เขาอยูไดฉันอยูไดแคนั้นก็พอ ไดกําไรเทาไหรก็เทานั้น ถือวาชวยๆ กันไป” สาวแสนดีอธิบายใหเพื่อนจอมเขียมเขาใจ “จะแมพระ แมมหาจําเริญ แมนางฟานางสวรรคประจํา ชุม ชน ระวัง เถอะความดีมีน้ําใจจะหลน ทับ ใสหัว น็อคตายกลาง อากาศ” วาสนารูดีวาแกวกาญจนเปนคนดีมีน้ําใจมากแคไหน แต สมั ย นี้ห ากดี เ กิน ไปก็ ไ มไ ด มนุ ษย มี ห ลากหลายรู ป แบบ จะต อ ง ตื่นตัวใหเขากับสถานการณอยูตลอดเวลา อีกทั้งสังคมยุคปจจุบัน ที่ ยืนสําหรับคนดีนั้นมีนอย และคนดีมักถูกเบียดบังจากคนไมดีเสมอ
๘
อัญญาณี “แกก็พูดเกินไป” แกวกาญจนพูดติงเพื่อน “ฉันยึดมั่นในความดีนะ ยึดมั่นเสมอวาคนดีตกน้ําไมไหลตก ไฟไมไหม และความดีก็ไมทําใหคนที่ทําความดีเกิดความลมจม คน ไมดีจะแพพายความดีไปเอง และความมีน้ําใจของฉัน ถาคนอื่นไม เห็น ฉันเห็นคนเดียวพอ” สาวจอมขยัน ผูยึด มั่น ในความดีและความมีน้ําใจ ไมเคย หยุดที่จะทําทั้งสองสิ่งนั้นตราบใดที่แกวกาญจนยังมีลมหายใจอยู เธอจะทํ า ตามคํ า สั่ ง สอนของมารดาบุ ญ ธรรมที่ พ ร่ํ า สอนตั้ ง แต เยาววัย “เฮอ!!...ฉันพูดกับแกทีไร ฉันดูเปนคนไมดีทุกทีเลย” วาสนาคิดเชนนั้นจริงๆ เนื่องจากนิสัยของเธอกับเพื่อนรัก แตกตางกันมาก ตางกันจนไมคิดวาจะเปนเพื่อนสนิทกันได แตก็ไม นาเชื่อวาจะเปนเพื่อนรักกันมานานถึงสิบป “ไมถึงขนาดนั้นหรอก แกก็เปน คนดีมีน้ําใจนะนา อยาง นอยๆ แกก็มาชวยฉันจัดผักทุกวัน ใครจะวาวาแกงก แกเค็ม แก ปากมาก เที่ยวอาละวาดคนไปทั่ว แตสําหรับฉัน แกเปนเพื่อนที่ดี ที่สุด และเปนเพื่อนที่ดีที่สุดของฉันดวย” แกวกาญจนคิดวาคนเรามีความดีกันทุกคน ลวนแลวแตวา จะเปดเผยความดีมาตอนไหน อยางเชนวาสนา อุปนิสัยของเธอคือ ปากจั ด ไม ย อมเสี ย เปรี ย บใคร และไม เ คยเอาเปรี ย บใคร นิ สั ย
๙
หัวใจใต้ปีกรัก มัธยัสถจนไดฉายาวา จอมงกประจําซอยแตวาสนาก็มีไมตรีจิตและ ชวยเหลือเธอเสมอ ดังเชนตอนนี้เปนตน “ซึ้งใจจนน้ําตาไหล” วาสนาทําหนาทําตาซึ้งกินใจกับวาจา ของเพื่อน “ฉันรักแกนะแกว ที่ฉันพูดเสมอๆ ไมใชฉันจะรังเกียจ หนึ่ง แตฉันอยากใหแกรักตัวเอง เหมือนกับที่แกรักหนึ่งก็เทานั้นเอง แกตองดูแลตัวเองใหมากๆ ถาเผื่อแกเจ็บปวยขึ้นมาแลวใครจะดูแล หนึ่ง ฉันหวังดีกับแกนะ” วาสนารูเหตุผลของการกระทํา รูเหตุผลของความลําบาก ของแกวกาญจนดวี าคืออะไร เธอเตือน เธอกระแนะกระแหนทุกวัน ไมใชเพราะรังเกียจกันตธร สาวปากมากแคตองการใหเพื่อนรูจักกับ คําวาพักผอนบางก็เทานั้น ไมใชทํางานหามรุงหามค่ํา ราวกับเปน หุนยนตเชนนี้ “ฉันยังไหว ตราบใดที่พี่หนึ่งยังไมหาย ฉันไมมีวันยอมเปน อะไรเด็ดขาด ฉันจะอยูสูเพื่อพี่หนึ่ง” คนฟงทําหนาละเหี่ยใจ “ไมเปนไรก็ดี แตถาวันไหนแกไมไหวจริงๆ ก็หัดพักบาง นะ” วาสนาไมวายเปนหวงเพื่อน “รูแลวจะ คุณแมจา” แมคาสาวเยาเพื่อนกลับ “งั้นคุณลูกก็รีบจัดของใหเรียบรอย เดี๋ยวจะไดไปขายของ กัน” “คะคุณแม เดี๋ยวคุณลูกจะชวยคุณแมนะเจาคะ”
๑๐
อัญญาณี วาแลวสองสาวก็เรงทํางานตรงหนาอยางแข็งขัน เมื่อตัก น้ําพริกใสถุงและจัดผักเครื่องเคียงเสร็จเรียบรอย ก็จัดใสกระจาด เตรียมนําไปขายตามบานในชุมชน แกวกาญจนไมรูจักคําวาเหน็ดเหนื่อย กับงานทุกงานที่เธอ ทํ า เพราะทุ ก สิ่ ง ทุ ก อย า งที่ ทํ า ลงไปนั้ น เพื่ อ คนคนเดี ย ว คนที่ เปรียบเสมือนเปนชีวิตและจิตวิญญาณของเธอ...กันตธร
“ไมจริงใชไหมคะคุณหมอ ไมจริงใชไหมคะ” คําถามซ้ําๆ ดังออกมาจากปากของบุศยรินทร ทายาทเพียง คนเดียวของตระกูล เอกธรรมรงค ที่รองถามนายแพทยเสียงสั่น เสียงคลอน น้ําตาไหลอาบแกม หลังจากไดรับขาวราย ที่รุนแรงมาก ที่สุดในชีวิต “ผมขอแสดงความเสี ย ใจด ว ยนะครั บ ผมช ว ยชี วิ ต คุ ณ พอคุณแมของคุณไมได” นายแพทยตอบกลับมา ดวยทาทีนิ่งสงบ กอนจะเดินหางรางของหญิงสาวแสนสวยที่ยืนนิ่งเปนหุน รองไหโฮ ลั่นอยางไมอายใคร “ไมจริง คุณพอคุณแม ไมจริง ไมจริง” รางสาวรูดลงกับพื้นทันทีที่พูดจบประโยค ดีที่วามีลําแขน ของใครคนหนึ่ง ถลามารับรางบอบบางเอาไว
๑๑
หัวใจใต้ปีกรัก “คุณหนูครับ คุณหนูแอม” โชคอนันตคนขับรถ คือเจาของ ลําแขนคูนั้น เขารองเรียกเจานายสาววัยยี่สิบเอ็ดป ดวยความรัก และเปนหวง รางของบุศยรินทรถูกชอนอุมมาวางลงบนเกาอี้หนาหอง ฉุ ก เฉิ น ก อ นที่ โ ชคอนั น ต จ ะวิ่ ง เข า ไปในห อ งฉุ ก เฉิ น เพื่ อ ขอ แอมโมเนียจากพยาบาลมาใหหญิงสาวสูดดม “คุณหนูครับ คุณหนูแ อม” เขาอัง แอมโมเนียตรงปลาย จมูกของคนที่เปนลมไปดวย รองเรียกชื่อเธอไปดวย สีหนาและแวว ตาเปนไปดวยความเปนหวง ทอดสายตามองเจานายสาวดวยความ สงสารสุดหัวใจ วั น นี้ ถื อ ว า เป น วั น อั น เลวร า ยมากที่ สุ ด วั น หนึ่ ง ของเธอ สาเหตุนั้นมาจากเกรียงไกรมหาเศรษฐีอันดับตนๆ ของเมืองไทยวัย หาสิบ เจ็ด ป พรอมกับ ปทมาคูชีวิต ที่นั่ง มาดว ย ประสบอุบัติเหตุ รถยนตพุงชนเสาไฟฟา ทั้งสองบาดเจ็บสาหัส การประสบอุบัติเหตุในครั้งนี้ รางของทั้งคูติดอยูในรถยนต กวาจะนําตัวออกมาไดก็ตองใชเวลาพอสมควร แลวรางของทั้งสอง ก็ถูกนําตัวสงโรงพยาบาลในเวลาตอมา แตทวาทุกอยางก็สายไปเสีย แลว เมื่อเกรียงไกรและปทมาเสียชีวิตกอนมาถึงโรงพยาบาลไมกี่ นาที ปลอยใหบุศยรินทรตองเผชิญอยูบนโลกนี้เพียงลําพังและไม ทันตั้งตัว
๑๒
อัญญาณี “พี่โชค...ฮือ...คุณพอคุณแมไมอยูกับแอมแลว ทานไมอยู กับแอม แลวแอมจะอยูกับใคร...ฮือ” ทันทีที่ฟนคืนสติ บุศยรินทรก็รองไห ปลอยความโศกเศรา ออกมาเปนคําพูดและน้ําตา เธอโผกอดร า งของโชคอนั น ต ราวกั บ นกน อ ยหาไออุ น ทามกลางพายุหนาว โดยไมรังเกียจวา ชายคนที่ตนวางใบหนาไวกับ อกนั้นคือใคร มีฐานะใดในบานหลังใหญ “คุณหนูแอมยังมีผมไงครับ ผมจะไมทิ้งคุณหนูแอมไปไหน จะอยูกับคุณหนูแอมไปตลอดชีวิตครับ” มันเหมือนกับคําสัญญามากกวาคําปลอบโยน ความซื่อสัตย ความรักและความภักดีที่โชคอนันตมีใหครอบครัว เอกธรรมรงค มี มากเกินกวาที่เขาจะเพิกเฉย หรือไมสนใจสาวนอยผูนาสงสารคนนี้ หาก เกรียงไกรไมชว ยเขาในวันนัน้ ปานนี้เขาคงกลายเปนผีเฝาถนน ไปแลว และนับตั้งแตนนั้ โชคอนันตก็สัญญากับตัวเองวา จะอยูดูแล ทุกคนในบานหลังนี้ไปตลอดชีวิต และเขาก็ยึดมั่นในสัญญานั้นดวย “พี่โชค พี่โชคอยาทิ้งแอมนะคะ แอมไมเหลือใครเลย...ฮือ” บุศยรินทรรองไหโฮ ในชีวิตของเธอมีบิดามารดาเทานั้นที่ เปรียบเสมือนที่พักพิง เกราะปองกันจากทุกสิ่งทุกอยางที่จะเขามา ย า งกราย สิ้ น ทั้ ง คู ไ ป เธอก็ เ หมื อ นเรื อ น อ ยที่ เ คว ง คว า งกลาง มหาสมุทรกวางใหญ ธุรกิจของครอบครัวเธอก็ไมรูเรื่องเลยสักอยาง
๑๓
หัวใจใต้ปีกรัก เปนคนหนูอยูแตในบาน มีคนรับใชหลายคนไวชี้นิ้วสั่ง มีเงินทองใช ไมขาดมือ มีของแบรนดเนมแทบจะทุกยี่หอ แลวนับตอจากนี้ ไป บุศยรินทรยังไมรูเลยวา จะทําอยางไรกับชีวิตตอไปดี “ผมไมมีวันทิ้งคุณหนูครับ ผมไมมีวันทิ้งคุณหนู” เขาเอยบอกรางเล็ก พรอมกับกระชับลําแขนกอดเธอให แนนขึ้น ราวกับจะบอกหญิงสาววา เขานี่แหละจะเปนคนปกปอง ดูแลเธอเอง บุศยรินทรรูสึกซาบซึ้งกับคําสัญญาของเขา และรูสึก อบอุนยิ่งนักยามที่ไดอยูในออมกอดของชายผูนี้ และรูสึกวาในความ โชครายยังมีความโชคดีอยูบาง
แปดวันตอมา งานศพของเกรี ย งไกรและป ท มาผ า นพ น ไปได ด ว ยดี มี แขกเหรื่อมารวมงานเปนจํานวนมาก มีทั้งนักธุรกิจใหญหลายคน นักการเมืองทั้งระดับรัฐบาลและระดับทองถิ่น คนในแวววงสังคม ชั้นสูงก็มีมาไมใชนอยและความที่บิดามารดาของเธอเปนเด็กกําพรา ที่บากบั่นทํางาน จนร่ํารวย จึงไมมีญาติมิตรที่ไหนมาชวยเรื่องงาน ศพ ทําใหเธอทําอะไรไมถูก ไมรูวาจะเริ่มตนจากตรงไหน ดีที่วามี โชคอนันตคอยดูแลใหทุกสิ่งอยาง สงผลใหงานฌาปนกิจศพผานพน ไปดวยดี ๑๔
อัญญาณี เรื่องกิจการของเกรียงไกร บุศยรินทรในฐานะลูกเพียงคน เดียว และเปนทายาทโดยชอบธรรม คิดวา จะคอยๆ ศึกษางานของ บิดาไปทีละนิด เพราะเวลานี้ เธอเองก็เรียนจบชั้นปริญญาตรีแลว จึงทุมเวลากับงานไดอยางเต็มที่ แตทวาสิ่งที่เธอคาดหวังจะไมเปน ดังตั้งใจ เมื่อโอภาสทนายประจําตัวของบิดามาขอพบบุศยรินทร และนําเรื่องบางอยางที่หญิงสาวไมเคยลวงรูมาแจง “สวัสดีคะคุณอา” บุศยรินทรพนมมือไหวโอภาส ทนายประจําตัวของบิดาผู ลวงลับ อีกฝายเพียงยิ้มนิดๆ สีหนาไมสูดีนัก “อามี เ รื่ อ งจะคุ ย กั บ หนู แ อม” โอภาสพู ด ด ว ยน้ํ า เสี ย ง หนักใจ “เรื่องของคุณพอหนูแอมนะ” กอนจะเปดเรื่อง “คะคุณอา คุณอาพูดมาไดเลยคะ” “อาไมอ อมค อมนะ เพราะถื อวา หนูแ อมบรรลุ นิติภ าวะ แลว” ปากขยับพูด มือก็ลวงหยิบเอกสารในกระเปาออกมา กอนจะ ยื่นใหสาวรุนลูกตรงหนา “อะไรคะคุณอา” เธอถามขณะยื่นมือไปรับเอกสาร “เอกสารที่อาใหหนูแอมไป คือเอกสารการโอนกรรมสิทธิ์ ทุกสิ่งทุกอยางของเอกธรรมรงค ใหกับนางสาวศิริธร รัตนาพิทักษ” โอภาสบอกเสียงเรียบ
๑๕
หัวใจใต้ปีกรัก “อะ...อะไรนะคะ” คนที่ฟงอยูถามทันควัน แทบจะไมเชื่อ หูตัวเองดวยซ้ํา “นี่มันอะไรกันคะ คุณอา แลวคนที่ชื่อศิริธร คือใครคะ” โอภาสมองหนาเธอ กอนจะถอนหายใจแรงๆ ออกมา “ศิริธรคือภรรยานอยของคุณเกรียงไกรครับ” เอกสารในมื อ ของบุ ศ ย ริ น ทร ห ล น ล ว งไปกองกั บ พื้ น หลังจากที่ไดยินคําตอบจากปากของทนายความสูงวัย อาการอึ้ง ตกใจเกิดขึ้นในจิตใจของเธอทันที “ไมจริง ไมจริง แอมไมเชื่อ คุณพอไมมีวันทรยศคุณแม ไม มีวันยกสมบัติใหใคร ไมจริง แอมไมเชื่อ” บุศยรินทรไมมีวันเชื่อคําพูดของโอภาส เธอไมคิดวาบิดาที่ แสนดี จะทําเชนนี้กับปทมาภรรยาสุดที่รัก กับเธอซึ่งเปรียบเสมือน แกวตาดวงใจ ตองมีการเขาใจผิดกันแนนอน “คุณอาเขาใจอะไรผิดหรือเปลาคะ คุณพอไมทําเรื่องแบบนี้ แนๆ คะ คุณพอไมมีวันทํา” เธอพูดเสียงสั่น น้ําตาไหลรินสาวนอย ออนตอโลก ไมมีทางเชื่อเด็ดขาดวาบิดาของตนทําเรื่องเชนนี้... ทานไมมีวันทําอยางนั้นแนนอน “จริงครับ ทุกอยางที่อาพูดมันเปนความจริงที่หนูแอมไม เคยไดรู คุณเกรียงไกรแอบมีเมียนอย ตั้งแตสามปกอนครับ โดย ปกปดเรื่องนี้ไวเปนความลับ และทําตัวตามปกติทุกอยาง เพื่อไมให
๑๖
อัญญาณี ใครสงสัย ที่สําคัญศิริธรผูหญิงที่เปนภรรยานอย ก็ไมเคยเขามารัง ควานคุณปทมาและหนูแอมดวย เธอเจียมตัวอยูอยางเจียมตนมา ตลอด คุณเกรียงไกรรักศิริธรมาก จึงยกทุกอยางใหเธอครับ วันที่เกิดอุบัติเหตุคุณเกรียงไกรโทรมาหาอา ระหวางที่คุย โทรศัพทกัน อาไดยินเสียงคุณปทมารองหมรองไห ตีโพยตีพายเรื่อง ที่คุณเกรียงไกรนอกใจ ผมจึงสันนิษฐานวา อุบัติเหตุในวันนั้น คงจะ มาจากคุณปทมารูความจริง ทั้งคูอาจจะมีปากเสียงถึงขั้นลงไมลง มือกันในรถ ทําใหรถเสียหลักพุงชนรถไฟฟา” โอภาสตอบคําถามให หญิงสาวรุนลูกเขาใจในเรื่องราวทั้งหมด บุศยรินทรนั่งนิ่ง เธอรูสึกช็อกกับเรือ่ งที่ไดยิน สมองของเธอ กําลังหยุดนิ่ง ไมมีความคิดใดๆ อยูในหัว มันวางเปลาและขาวโพลน โอภาสเห็นสีหนาหลุดลอยของบุศยรินทรแลว อดที่จะสงสารไมได แตเขาก็ไมอาจทําอะไรไดมากไปกวา ปลอบโยนและเรียกสติ “หนูแอม หนูแอม” มือเหี่ยวยนตามวัยเขยารางของบุศยรินทร เพื่อใหดึงสติที่ คิดวาคงจะเตลิดไปไกล ใหกลับคืนมา “คะคุณอา” เสียงนั้นเลื่อนลอยเหลือเกิน “อามีอีกเรื่องที่จะตองบอก” โอภาสยังไมหมดเรื่องที่จะทําใหเธอช็อก เขายังไมพูด แต โทรศัพทไปเรียกใครบางคนที่นั่งอยูในรถยนตของเขา ใหเขามาใน
๑๗
หัวใจใต้ปีกรัก หองรับแขก แลวเมื่อมีบุคคลที่สามเขามานั่งในบนโซฟา โอภาสก็ เดินเรื่องที่สอง “หนู แ อม หนู แ อมครั บ ” เขาเรี ย กเธออี ก ครั้ ง เสี ย งดั ง กวาเดิม “คะคุณอา” บุศยรินทรข านรับเสียงเบา หัน มามองสตรี หนาตาสวยพริ้งที่นั่งอยูบนโซฟาอีกตัวดวยความสงสัยวาเปนใคร ยังไมทันที่เธอจะถามโอภาสวาสตรีคนนี้คือใคร เสียงของคนที่เขา มาใหมก็ดังขึ้นเสียกอน “ฉันชื่อศิริธร รัตนพิทักษ เปนเมียนอยของพอเธอ” เสียง แข็งๆ ที่แลดูไมเปนมิตรแนะนําตัว นั่งเชิดมองบุศยรินทรที่นั่งอา ปากคาง “เรื่องที่สองที่อาจะพูดก็คือ เรื่องพินัยกรรมครับ อานัดคุณ ศิริธรมาในวันนีด้ วย ก็เพราะจะไดเปดพินัยกรรมใหมันจบๆ กันไป” โอภาสพูด ขณะที่หยิบซองสีน้ําตาลอีกซองออกมาจากกระเปา “เริ่มเลยนะครับ” เขาบอกกอนจะเริ่มอาน “ขาพเจานายเกรียงไกร เอกธรรมรงค ไดเขียนพินัยกรรม ฉบับนี้ขึ้น ดวยสติที่สมบูรณทุกประการ ไมมีการขูเข็ญ บังคับแต ประการใด ขา พเจ าขอมอบทรั พ ยส มบั ติ ทุ ก อย างของขา พเจ า ใหกับ นางสาวศิริธ ร รัต นพิทักษ แตเพียงผูเดียว ตามลําดับ ของ ทรัพยสินดังนี้
๑๘
อัญญาณี 1. บานพรอมที่ดินของบานเลขที่ 152 หมู 3 แขวงชอง นนทรี เขตยานนาวา กรุงเทพฯ 2. เครื่ อ งประดั บ และทรั พ ย สิ น อื่ น ๆ ที่ อ ยู ใ นตู เ ซฟ ใน หองนอนของขาพเจา 3. รถยนตสี่คัน ที่ขาพเจาเปนคนถือกรรมสิทธิ์ 4. ที่ดินจํานวนสามแปลง ในจังหวัดลําปาง เชียงราย และ ภูเก็ตที่เปนชื่อของขาพเจา 5. หุน จํานวน 52% ในบริษัทแอลโอเอส กรุป จํากัด (มหาชน) 6. คอนโดชุดในโครงการ ศิวลัย จํานวน 1 ยูนิต 7. บ า นพั ก ตากอากาศ ในจั ง หวั ด กระบี่ ลงวั น ที่ 14 มิถุนายน 2555” บุศ ย ริน ทรอึ้ ง ไปอี ก รอบ ช็ อ กไปอี กหน กั บ รายละเอี ย ด พินัยกรรมของบิดา เปนไปไดหรือ ที่บิดาไมยกสมบัติใหลูกสาวในไส คนนี้ แมแตชิ้นเดียว เธอไมอยากจะเชื่อเลยวา มันเปนเรื่องจริง หรือวานี่คือความฝน...ตองใชแนๆ แตทวาเสียงของศิริธร บอกใหบุศยรินทรรูวา ทุกอยางที่เกิดขึ้น ณ เวลานี้ลวนเปนเรื่องจริง เรื่องจริงที่เธอตองยอมรับมันใหได “ไดยินชัดแลวใชไหมวา ทุกอยางของคุณเกรียงไกรเปนของ ฉัน ฉะนั้นเธอก็รีบ ไสหัว ออกไปจากที่นี่ไดแลว ฉันใหเวลาเธอถึง ๑๙
หัวใจใต้ปีกรัก พรุงนี้ ถาเธอยังไมออกไปจากบานฉัน จะมาหาวาฉันใจรายใจดํา ไมไดนะ” ศิ ริ ธ รที่ เ วลานี้ มี สิ ท ธิ์ โ ดยชอบธรรมทุ ก สิ่ ง ทุ ก อย า งของ ตระกูลเอกธรรมรงค ประกาศกราว ขับไลสาวไรหนทางไดอยาง เลือดเย็น ใจจืดใจดําเปนที่สุด “ไม บานหลังนี้ก็เปนของคุณแมเหมือนกัน แอมไมไปไหน ทั้งนั้น สมบัติของคุณพอก็เหมือนกับของคุณแมดวย” เธอเถียงทั้งที่ไมรูเรื่องใดๆ เลย ศิริธรระเบิดเสียงหัวเราะ ออกมาประหนึ่งสะใจ “ฮาๆๆ เธอนี่มัน ใสซื่อจริงๆ เลยนะ เธอไมรูเหรอวา ชื่อ สมบัติทุกชิ้นเปนชือ่ ของพอเธอหมด ไมมีสักชิ้นที่เปนของแมเธอเลย แลวอยางนี้แมเธอจะมีสมบัติติดตัวไดยังไง” คําพูดของศิริธร เรียก ความตกใจใหกับสาวใสซื่ออีกรอบ บุศรินทรทั้งอึ้งและตกใจ ดวงหนาหวานสวย ซีดเผือดราว กับกระดาษขาว นัยนตาปนเศราเคลาไปดวยน้ําตา เวลานี้เธอคิด อานอะไรไมออก ทุกอยางมันตื้อไปหมด สับสน งวยงง ไมเขาใจ เสียใจ นอยใจ ความรูสึกทั้งหลายทั้งมวลตีกันยุงเหยิง เปนไปไดอยางไร ที่บิดาของเธอจะไมยกทรัพยสินใหกับลูก ในไสแมแตแดงเดียว มันจะเปนไปไดหรือ มันคงเปนไปไมได เธอไม อยากจะเชื่อเลย
๒๐
อัญญาณี “แอมไมเชื่อคะวา คุณพอจะไมยกอะไรใหแอมเลย แอมไม เชื่อคะ” “ไมเชื่อก็ตองเชื่อครับ เพราะพินัยกรรมระบุอยางนั้น อา เองก็อยากจะชวยหนูแอมนะครับ แตชวยไมไดจริงๆ อาเสียใจ” โอภาสกลาวอยางจนใจ มองหนาลูกสาวอดีตเจานายดวย ความสงสาร ทวาเขาก็ไมอาจยื่นมือเขาชวยเหลือได “คุณอา” บุศยรินทรเรียกทนายความประจําตระกูลเสียง สั่น เครื อ น้ํา ตาทิ้ง ตั ว ลงมาจากเบาตา ไหลอาบแก ม รูสึ กรัน ทด ตัวเองยิ่งนัก “อาชวยไมไดจริงๆ หนูแอม” โอภาสบอกสาวตรงหนา ราว กับจะย้ําเตือนใหเธอรูวา ถึงอยางไรเสียเธอก็ตองออกไปจากบาน หลังนี้ โดยไมมีอะไรติดตัวไปเลย นอกเสียจากทรัพยสินสวนตัว “พรุงนี้เที่ยงฉันจะยายเขามาอยูในบานหลังนี้ หวังวาคงจะ ไมเจอเธอที่นี่นะ” ศิริธรผสมโรงตอกย้ํา บอน้ําตาของบุศยรินทรแตกทันควัน ปลอยโฮออกมาอยางไมอาย ผุดลุกขึ้นยืน กาวเทาวิ่งไปยังหองนอน สวนตัวของตน บนชั้น สองของบาน หลบหนีความจริงที่จะสราง ความเจ็บปวดใหกับเธออยางแสนสาหัสโดยมีสายตาเยาะเยยของ ศิริธ รมองตามไป กอนที่ค นจะไดส มบัติทุกอยางหัน หนามามอง โอภาส
๒๑
หัวใจใต้ปีกรัก “ไปกันเถอะคะคุณพอ หมดเรื่องแลว” “ลูกจะไมสํารวจบานหลังนี้กอนเหรอ วาจะตอเติมหรือวา จะเอาอะไรยายออก จะซื้ออะไรเพิ่มเติม” โอภาสที่แทจริงแลวคือบิดาบังเกิดเกลาของศิริธร เอยถาม ลูกสาว ที่บัดนี้กลายเปนเศรษฐีในพริบตา ครอบครองทรัพยสมบัติ นับพันลาน “ไมละคะ เอาไวพรุงนี้ก็ได ถึงยังไงบานหลังนี้ก็เปนของนิด อยูดี มีเวลาดูมันอีกนานคะ อีกอยางนิดนัดกับดาวไวดวยคะ กะวา จะไปดูเครื่องเพชรสักชุด มาฉลองความรวยซะหนอย” “งั้นก็ตามใจ เอาไวดูพรุงนี้ก็ได จะไดดูพรอมๆ กันไปเลย อยากจะตกแตง เพิ่ม เติมตรงไหน จะไดบอกชางทีเดียว” โอภาส ตามใจลูกสาว เธอวาอยางไรเขาวาตามนั้น สองพอลูกเดินออกไปจากบานหลังงาม ที่ทั้งสองรวมมือกัน นํามันมาอยูในครอบครองไดสําเร็จ การที่ศิริธรเปนภรรยานอยของ เกรียงไกร ไมใชบุพเพสันนิวาสแตอยางใด แตทวามันเปนแผนการ ของโอภาส ที่ใชศิริธรลูกสาวเปนสะพานแหงความร่ํารวย ศิริธรเปนสาวสะพรั่งวัยยี่สิบเจ็ดป อายุนอยกวาภรรยาของ เกรียงไกรถึงยี่สิบสามป ศิริธรโปรยเสนหใสเกรียงไกรใหลุมหลงจน โงหัวไมขึ้น จากนั้นก็ปอกลอกทรัพยสมบัติทีละชิ้น และพินัยกรรม ฉบับนี้ ก็ไมใชฉบับจริง โอภาสใชความรูและความไวเนื้อเชื่อใจที่
๒๒
อัญญาณี เกรียงไกรมีให ปลอมแปลงพินัยกรรมทั้งหมดดวยตัวเอง เปลี่ยนชื่อ คนที่ไดรับมรดกทุกอยาง จากบุศยรินทรเปนศิริธร โดยที่ไมมีใคร สามารถตรวจสอบไดวา พินัยกรรมฉบับนี้เปนของปลอม เพียงแคนี้ สมบัติมากมายก็ตกมาเปนของลูกสาวสุดที่รกั โดยไมสนใจวาเจาของ มรดกตัวจริงจะใชชีวิตอยางไร และไมยกทรัพยสมบัติใหกับ สาว นอยผูนาสงสารแมแตชิ้นเดียว
๒๓
หัวใจใต้ปีกรัก
แล้วคุณจะรูว้ ่า...รักแท้มอี ยู่จริง
๒๔
อัญญาณี
2 “โอย ปวด ปวดจังเลย” เสียงรองดวยความเจ็บปวดดังออกมาจากปากของกันตธร ชายหนุมที่ปวยเปนโรคเนื้องอกในสมอง หนําซ้ํายังมีโรคหัวใจอีก โรคหนึ่ง ดวย เสียงรองแสนทุกขทรมานจะเปน จะตายดังไมหยุด และเสียงนั้นก็ดังไปเขาหูของแกวกาญจน ที่เพิ่งกลับมาจากขายของ “โอย ปวดหัว ปวดที่สุดเลย” ความเจ็บปวดของกันตธรเพิ่มมากขึ้นทุกวันๆ ลําพังแคยา แกปวดนั้นเอาไมอยู หากไมผาตัดตามที่แพทยแนะนํา เขาก็จะทุกข ทรมานเชนนี้ไปตลอด ยิ่งเนื้องอกโตมากขึ้น ก็อาจเสี่ยงที่จะเปน มะเร็ง และนั่นอาจทําใหการรักษายากขึ้น แกวกาญจนทิ้งตะกราขายของลงบนพื้น กอนจะวิ่งเขามา ในบาน ตรงไปหารางของกันตธรที่นอนกุมศีรษะ สีหนาเต็มไปดวย ความเจ็บปวด
๒๕
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่หนึ่ง แกวมาแลว พี่หนึ่งใจเย็นๆ นะ เดี๋ยวแกวไปเอายา มาใหกิน” พูดจบเธอก็หันไปควาตะกรายา รื้อคนหายาแกปวดที่ บังเอิญวามันหมดพอดี “ตายแลวยาหมด” “พี่แกว หนึ่งปวดหัว ปวดมาก มากกวาทุกวันดว ย” คน ปวดศีรษะบอกแกวกาญจน ที่ยังคงรื้อหายาแกปวด เผื่อวามันจะ หลงเหลืออยูในตะกรายาสักเม็ดสองเม็ด “ยาหมดจริงๆ ดวยพี่หนึ่ง” เธอพูดเมื่อหายาแกปวดหลาย รอบแล ว ไม พบ “ไปหาหมอดี กว า ท าทางพี่ ห นึ่ง ไมดี เ ลย” แก ว กาญจนรีบ รุดประคองรางของกันตธร เพื่อพาชายที่ต นรักไปพบ แพทย “พี่แกวไมตองพาผมไปหรอก เปลืองเงินเปลาๆ ผมทนได” ปากบอกวาไมเปนอะไร ทวาสีหนาของ ผูพูดไมไดบงบอกวาทนได แมแตนอย “พี่หนึ่งไมตองหวงเรื่องเงินนะ ไปหาหมอกันกอนเถอะ หนาตาพี่หนึ่งไมดีเลย ไปจะพี่หนึ่งไปหาหมอ” เธอพยุงรางของชายที่ตนรักใหลุกขึ้นยืน แลวพาเดินไปยัง ประตูบาน จุดหมายคือโรงพยาบาลรัฐบาลที่กันตธรรักษาตัวอยู สามชั่วโมงตอมา บุรุ ษพยาบาลเข็ น ร า งของกั น ตธรออกมาจากหอ งตรวจ หลังจากที่นายแพทยตรวจอาการของเขาเสร็จสิ้น ทวาแกวกาญจน
๒๖
อัญญาณี ที่อยูไมหางกายผูปวยไมไดเดินตามออกมาดวย เปนเพราะเธอตอง อยูคุยกับนายแพทยเจาของไข “อาการพี่หนึ่งเปนยังไงบางคะหมอ” แกวกาญจนเอยถาม นายแพทยอุดม ที่ชักสีหนาไมสูดี จนเธอนึกหวั่นใจ “อาการพี่หนึ่ง หนักขึ้นเหรอคะ” อุ ด มถอนหายใจเฮื อ กใหญ ก อ นตอบ “ใช ค รั บ จากผล เอ็กซเรย ทําใหผมรูวาตอนนี้เนื้องอกในสมองของคนไขโตขึ้นอีก หนึ่งเซนติเมตร คนไขจึงปวดหัวมากขึ้น และจะมากขึ้นกวานี้ หาก ไมรีบผาตัด” ดวงหน า ของแก ว กาญจน ซี ด เผื อ ดกั บ คํ า ตอบของอุ ด ม อาการปวดศีรษะที่รุนแรงมากกวาเดิม สาเหตุมาจากเนื้องอกใน สมองโตขึ้น หากไมไดรับการผาตัด อาการอาจทรุดหนักกวานี้ “ถาหากไมผาตัด พี่หนึ่งตองปวดไปอยางนี้ตลอดใชไหมคะ คุณหมอ” เธอถาม ในใจหวาดหวั่น “อยางที่ผมบอกไปนั่นแหละครับ อาการปวดจะเพิ่มมาก ขึ้นตามขนาดของเนื้องอก และมีโอกาสสูงที่จะกลายเปนมะเร็ง ผม แนะนําวาใหผาครับ” นี่ไมใชครั้งแรกที่นายแพทยอุดมพูดเชนนี้ เขา พูดหลายครั้งหรืออาจจะพูดวา พูดทุกครั้งที่กันตธรมาตรวจรางกาย ตามนัด แตทวาแกวกาญจนไมตัดสินใจใหกันตธรผาตัด ไมใชวาเธอ
๒๗
หัวใจใต้ปีกรัก จะไมเชื่อมั่นในการรักษาของแพทย เธอติดปญหาอยูเรื่องเดียวคือ เงิน การผาตัดของกันตธรตองใชเงินหลายหมื่นบาท แมวาจะใช บัตรสามสิบบาทรักษาทุกโรค แตสวนตางคือเงินจํานวนไมนอย ซึ่ง แกวกาญจนยังหาไมได และนั่นทําใหการผาตัดดูหางไกลจากความ เปนจริงมาก “ถาไมรีบผา คนไขจะแยนะครับ” อุดมย้ํา “อาการแบบนี้ ผมคิดวามีความเสี่ยงสูงจะเปนมะเร็ง มีโอกาสหายก็นาจะรีบรักษา นะครับ เพราะถาเปนมะเร็งโอกาสหายอาจจะติดลบ” อุดมไมไ ดคิด ขูใหเธอหวาดกลัว แตเขาพูด ตามความจริง โอกาสเสี่ ย งที่ กั น ตธรจะเป น มะเร็ ง นั้ น มี ม าก หากรี บ รั ก ษาตั ด เนื้อรายออกไป ความเสี่ยงนั้นจะลดฮวบลงทันที แกวกาญจนมีสีหนาหนักใจอยางเห็นไดชัด ความเปนหวง กันตธรเพิ่มพูน เธอรูดีวากอนเนื้อในสมองไมอาจสลายตัวไปเองได มีแตจะโตขึ้นเรื่อยๆ จะใหมันหมดไป มีวิธีเดียวคือตองผามันออก อาการของกันตธรก็จะหาย คงเหลือเพียงโรคหัวใจที่ไมรายแรงเทา เธอยอนนึกถึงเรื่องราวในอดีต บิดามารดาของกันตธรเปน คนอุปการะเลี้ยงดูเธอมาตั้งแตเด็ก แมวาจะมีฐานะปานกลาง แตก็ เลี้ยงลูกนอกไสอยางดีทสี่ ุด เทาเทียมกับที่เลี้ยงกันตธรลูกของตัวเอง ใหความรัก ความอบอุน อบรมสั่งสอน ใหการศึกษา
๒๘
อัญญาณี จนกระทั่งวันที่เลวรายของครอบครัวแสนอบอุนก็เกิดขึ้น เมื่ อ พ อ แม บุ ญ ธรรมของแก ว กาญจน เ สี ย ชี วิ ต ด ว ยอุ บั ติ เ หตุ ท าง รถยนต สงผลใหชีวิตของกันตธรและแกวกาญจนเปลี่ยนไป บานที่ เคยอาศัยอยูถูกธนาคารยึด เพราะทั้งสองไมอาจหาเงินมาผอนชําระ ไดตามกําหนด ทั้งคูที่อยูในวัยยี่สิบปจึงยายมาอยูบานเชา ในชุมชน หวยสวรรค ทํางานหาเลี้ยงตัวเอง และดูเหมือนโชครายยัง ไมห มดไป กัน ตธรที่ปว ยมาโดย ตลอดมีอาการหนักขึ้น ปวดศีรษะมากขึ้น หัวใจเตนแรงผิดปกติ บ อ ยครั้ ง หยุ ด งานบ อ ยจนถึ ง ขั้ น ถู ก ไล อ อกจากงาน เนื่ อ งจาก รา งกายของเขาไม เ หมื อ นก อน ออ นแอ ทํ า งานหนั กไมไ ด แก ว กาญจนจึงเปนคนเดียวที่รับผิดชอบทุกอยางในบาน ทวาเธอก็ไมเคย ยอทอ หรือสิ้นหวัง ทํางานอยางแข็งขัน และหนัก เพื่อหาเงิน หาเลี้ยงชีพ และรักษากันตธร นัยหนึ่งถือวา ตอบแทนบุญคุณพอแมบุญธรรมที่ชุบเลี้ยงตนมา ทั้งที่ไมใชหนาที่ แตอยางใด แลวเหตุใดเธอจะทําทุกอยางใหกันตธรไมได “ถาอยางนั้น ผาคะ ผาเลยคะ ” แกว กาญจนตัด สิน ใจใน ที่สุด เพราะคิดวานี่คงจะเปนโอกาสเดียวที่กันตธรจะหาย หากคิด และทําอะไรชาไปกวานี้ โอกาสนั้นอาจจะหลุดมือไป “แลวเรื่องเงินละครับ ไหวหรือเปลา” อุดมที่รูปญหาของ แกวกาญจนดี อดเปนหวงไมได
๒๙
หัวใจใต้ปีกรัก “ไหวคะ ตราบใดที่แกวยังมีแรง มีลมหายใจ แกวจะหาเงิน มารักษาพี่หนึ่งใหไดคะ” เปนคํามั่นที่เธอจะตองทําใหจงได แมวาจะหนักและเหนื่อย มากเพียงใด “แลวคิวผาจะไดวันไหนคะคุณหมอ” การรักษาพยาบาลโรงพยาบาลของภาครัฐไมใชเรื่องงาย ไมใชวานึกจะผาก็ผา หากเคสนั้นไมเรงดวนจริงๆ แลวยิ่งโรคของ กันตธรจะตองใชทีมผาตัดมืออาชีพ ใชผูชํานาญการเปนพิเศษ และ เกี่ยวของหลายฝาย ตองมีความพรอมหลายประการ ที่สําคัญตอง รอตามคิวดวย “ผมจะดูวันผาใหอีกทีนะครับ แตจะเรงใหเร็วที่สุด” อุดม ตอบไมเจาะจง “ขอบคุณมากคะคุณหมอ ขอบคุณจริงๆ คะ” แก ว กาญจน พ นมมื อ ไหว พร อ มกั บ กล า วคํ า ขอบคุ ณ ความหวังของเธอแจมชัดมากขึ้น เสมือนกับความหนักใจที่เพิ่มทวี “ไมเปนไรครับ มันเปนหนาที่ของผมอยูแลวครับ” อุดมพูดอยางผูใหญใจดี กอนจะปลีกตัวเดินไปยังหองพัก แพทยที่อยูไมไกล ปลอยใหแกวกาญจนยืนจมปรักกับความกลัด กลุมเพียงลําพัง
๓๐
อัญญาณี หนึ่งสัปดาหตอมา วาสนาเดินเขามาในหางสรรพสินคาแหงหนึ่งใกลๆ ชุมชนที่ เธอพักอาศัยอยู สาวรางเล็กกาวเดินฉับๆ ไปยังศูนยอาหารของทาง หาง จุดนัดหมายไวกับเพื่อนสาวคนสนิท นิสัยเลิศ “รอนานรึเปลาแกว” วาสนาเอยถามคนที่มานั่งรอ “เพิ่งมาเมื่อกี้นี้เอง” แกวกานตตอบ “มีอะไร ทําไมถึงตองนัด มาคุยกัน ที่นี่ละ คุยที่บานไมไ ด หรือไง” วาสนาถามจุดประสงคสําคัญ เพราะไมบอยครั้งนัก ที่เพื่อน รักจะนัดมาคุยดวยกันขางนอก ปกติจะคุยที่บานของคนที่นัดแนะ เธอมาพบมากกวา “ฉันมีเรื่องจะปรึกษาแก” แกวกาญจนบอกเพื่อน สีหนา ของเธอแลดูเศราและหนักใจ “เรื่องหนึ่งใชไหม” วาสนาพูดอยางรูเทาทัน เพราะในชีวิตของแกวกาญจนไมมี เรื่องอะไร นอกจากเรื่องนี้ แลวเปนเรื่องที่สําคัญที่สุดในชีวิตของ เพื่อนสนิทดวย “หมออุดมเขาบอกวันผาตัดพี่หนึ่งแลวนะนา” แกวกาญจนเริ่มเกริ่น “แลววันไหนละ”
๓๑
หัวใจใต้ปีกรัก “สิ้นเดือนหนา” แกวกาญจนตอบเสียงเนือย “แลวหมอบอกหรือเปลา วาตองใชเงินเทาไหร” วาสนา ถามตอ “หมอบอกวาตองจายเพิ่มอีกประมาณหาหมื่นบาท เพราะ บัตรสามสิบบาทรักษาทุกโรคไมครอบคลุมคาใชจายทั้งหมด” นึกถึงจํานวนเงินสวนตางที่เธอตองหามาเพิ่ม สีหนาของ แกวกาญจนยิ่งเพิ่มความหนักใจหลายเทา “เงินเยอะอยางนี้จะหาไดยังไงเวลาแคเดือนกวาๆ นอกจาก ตองกูเขาอยางเดียว” วาสนาพลอยกลุมไปกับแกวกาญจนดวย “เงินกูเยอะขนาดนี้จะมีใครปลอยเนี่ย” พูดไปก็กลุมไป “ฉันถึงนัดแกมาคุยที่นี่ไง คุยที่บานเดี๋ยวพี่หนึ่งไดยิน” “แกก็กลัวแตหนึ่งมันจะกลุม แตไมกลัวตัวเองกลุมเลยนะ ฉันก็เพิ่งเคยเจอะเคยเจอ คนอะไรนึกถึงแตคนอื่นมากกวาตัวเอง” วาสนารูถึงเหตุผลที่แกวกาญจนกระทํา แตทวาเธอก็อดจะ แขวะใสเพื่อนไมได “แกก็รูวาฉันทําอยางนี้ทาํ ไม แกอยาวาพี่หนึ่งเลยนะ พี่หนึ่ง นาสงสารจะตายไป นะนานะ อยาวาพี่หนึ่งนะ” แกวกาญจนออก โรงปองกันตธร “ก็ไดๆ ฉันไมวาพี่หนึ่งสุดแสนดีของแกก็ได” วาสนาตัดบท “แลวแกจะทํายังไงตอไป”
๓๒
อัญญาณี “ที่ฉันนัดแกมา เพราะอยากใหแกชวยหาเงินกูใหห นอย ฉันรูวาแกรูจักคนปลอยเงินกูหลายคน แกนาจะชวยฉันได” ตัวเลขมากโข ที่อุดมบอกจํานวนคราวๆ ในการรักษา ทําให เธอกลัดกลุมไมนอ ย แลวไมรูวาตองมีคาใชจายอะไรเพิ่มเติมอีกหรือ เปลา ถามีเธอคงตองวิ่งหาเงินหัวหมุนแนนอน ที่พอจะหาไดตาม จํานวนนั้นคือ การกูเงิน “นะชวยฉันหนอยนะนา” กอนจะออนใหเพื่อนเห็นใจ “จริงอยูที่ฉันรูจักคนปลอยเงินกูหลายคน แตวาคนปลอย เงินกูพวกนี้ เขาจะเก็บเปนรายวันนะ ปลอยงายๆ ใหพอคาแมคา ทั้งหลายที่ใหเงินเปนวันได อยางแกจะมีใหเขาเปนรายวันเหรอ เงิน ตนหาหมื่นจายรายวันมันก็หลักพันนะแกว” วาสนารูเรื่องเงินกูดี เพราะมารดาของเธอติดเงินกูรายวัน อยูหลายเจา แตละวันตองหาเงินมาใชห นี้ทุกเจา จายรวมสี่รอย บาท กําไรจากการขายอาหารตามสั่ง บางวันก็แทบไมมี ทวาก็ตอง ทน หากวันไหนหยุดขายก็ไมมวี ันเวน จะตองจายทุกวันตามกําหนด จนกวาจะหมดเงินตนและดอก ยิ่งเงินตนสูง จํานวนเงินที่สงก็ตอง เยอะตามไปดวย เงินตนหาหมืน่ บาท ดอกรอยละยี่สิบ ทั้งตนทั้งดอกรวมเปน เงิน หกหมื่นบาท หากแกวกาญจนกูเงินจริงๆ ก็ตองจายเงินกูวันละ สองพันบาท ซึ่งมันเปนจํานวนเงินที่แกวกาญจนหาไมไดแนนอน
๓๓
หัวใจใต้ปีกรัก “แลวมีเงินกูแบบรายเดือนหรือเปลานา ถาจายรายวัน ฉัน ไมไหวแนๆ รายเดือนยังพอไหว” วาสนาถอนหายใจกอนจะตอบ “มันก็มีอยูนะ ที่กูเปนรายเดือน แตกูแบบนี้มันตองมีหลักทรัพย ดวยไมอยางนั้นเขาไมปลอยหรอก” ขอนี้ยิ่งหนักใจมากขึ้นไปอีก นําหลักทรัพยไปค้ําประกันถึง จะไดเงินกู แลวจะนําหลักทรัพยที่ไหนไปใหเจาของเงินกู เพราะ บานที่อยูก็เชา ขาวของเครื่องใชภายในบานก็ไมมีชิ้นไหนสักชิ้นที่ พอจะนําไปค้ําประกันได นําพาความหนักใจใหกับแกวกาญจนไม นอย “หลั ก ทรั พ ย เ หรอ” แก ว กาญจน พู ด เสี ย งเบา “ฉั น ไม มี หลักทรัพยอะไรไปค้ําเลยสักชิ้น” วาสนาเห็นสีหนาและไดยินน้ําเสียงของเพื่อนแลวอดที่จะ สงสารไมได เธอเองก็อยากจะชวย แตลําพังตัวเองก็ยังเอาไมรอด สิ่งที่เธอจะชวยเพื่อนสนิทคนนี้ไ ดคือ ชวยหาเจาของเงินกูที่หนา เลือดนอยที่สุด “เอาอยางนี้ ฉันจะชวยหาใหก็แลวกัน พูดกับเขาดีๆ บางที อาจจะเปลี่ยนจากเอาหลักทรัพยมาเปนหาคนค้ําแทน ถาไดอยาง หลังฉันวาแกมีสิทธิ์ไดเงินจํานวนนั้น” คําพูดของวาสนาจุดประกาย ความหวังใหกับแกวกาญจนในทันที แมวาความหวังนั้นจะนอยนิด ทวายังดีกวาความหวังหยุดนิ่งที่ศูนย
๓๔
อัญญาณี “ขอบใจแกมากนะ ขอบใจแกจริงๆ นา” แกวกาญจนดีใจ ยิ้มกวางและกลาวขอบใจเพื่อน “ไมเปนไร ฉันก็ชวยแกเทาที่จะชวยได ถาไมชวยก็จะหาวา ใจจืดใจดํา แลวที่ชวยไมใชเพราะหนึ่งนะ อยาเขาใจผิด ชวยเพราะ แกเปนเพื่อนของฉันตางหาก” วาสนาเปนคนปากราย คิดอะไรก็พูดไปตามที่คิด บางครั้งก็ ไมรักษาน้ําใจคนอื่น แตสําหรับ แกวกาญจน วาสนาเปน คนดีคน หนึ่ง มีน้ําใจกับเธอเสมอมา แมวาบางครั้งจะจิกคํากัดคํา กระแนะ กระแหนบาง โดยเฉพาะวากระทบกันตธร ซึ่งแกวกาญจนก็ไมถือ โกรธ เนื่องจากในใจลึกๆ ของวาสนาไมไดคิดแบบนั้น “ไมวาแกจะชวยดวยเหตุผลอะไร แกจําไวนะวา แกเปน เพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน และตลอดไปดวย ฉันขอบใจแกแทนพี่หนึ่ง ดวยนะ ขอบใจมากเพื่อน” แกวกาญจนกลาวจากใจจริง วาสนาฉีกยิ้มกวางกับคําพูดของแกวกาญจน เพื่อนซี้ไมมีซั้ว “แกขอบใจฉันหลายครัง้ แลวนะ มันเปลืองนะ แกเก็บคําวา ขอบใจไววันที่ไดเงินดีกวานะ” “คํ า ขอบใจของฉั น มั น มี ม าก แกไม ต อ งห ว ง แล ว ฉั น ก็ ขอบใจแกไดตลอดชีวิตดวย” คําๆ นี้แกวกาญจนมีมากพอจะใหเพื่อนรักคนนี้ เพื่อนที่ไม เคยทิ้งเธอเลยสักครั้ง เธอโชคดีที่มีเพื่อนแท เพื่อนตายอยางวาสนา
๓๕
หัวใจใต้ปีกรัก “ฉั น ก็ ยิ น ดี แ ละเต็ ม ใจจะช ว ยแกตลอดชี วิ ต เหมื อ นกั น รั บ รองว า ฉั น ไม ทิ้ ง แกแน น อน” สองเพื่ อ นรั ก ยิ้ ม ให กั น และกั น กอนที่ทั้งคูจะเดินไปแลกซื้อคูปองเพื่อรับประทานอาหาร ความหนักใจของแกวกาญจนผอนคลายลงไปพอสมควร หลังจากวาสนารับปากจะชวยเหลือเรื่องเงิน ถึงแมวาจะยังไมรูวา เงินกูนั้นจะไดมากนอยแคไหน ไดเทาที่เธอตองการหรือไม แตมันก็ ยังดีกวาไมมีความหวังมิใชหรือ
หาวันตอมา แกวกาญจนเดินถือตะกราขายน้ําพริกปลาทู ผานประตูรั้ว ไมไมแข็งแรงมากนักของบานเชา กอนจะวางของที่ถืออยูในมือลง บนโตะไมใกลพังขางประตูบาน ลางมือลางเทาอยางที่เคยทํา เสร็จ สรรพก็เดินเขาไปภายในบาน “พี่ ห นึ่ ง ทํ า อะไรน ะ ” แก ว กาญจน ร อ งทั ก กั น ตธร รี บ สาวเทาวิ่งไปยังรางของคนปวย ที่ลุกขึ้นมาทําความสะอาดบาน ทั้ง ที่รางกายไมอํานวย “แกวบอกแลววาพี่หนึ่งไมตองทํา พี่หนึ่งจะ ทําๆ ไมจะ” ผูพูดฉวยไมกวาดในมือของกันตธรมาไวในมือของตน แลว ประคองรางของคนที่ตนรักไปยังฟูกเกาๆ แตสะอาด ๓๖
อัญญาณี “หนึ่งทําไหว หนึ่งอยากชวยพี่แกว” กันตธรเอยบอกสตรีที่ ไมเคยทอดทิ้งตน “พี่หนึ่งไมตองทําอะไรเลย พี่หนึ่งไมสบายอยู งานแคนี้แกว ทําได” “แตหนึ่งอยากชวย หนึ่งเห็นพี่แกวทํางานหนัก แลวตอง กลับมาทํางานบานอีก หนึ่งรูสึกไมดีเลย พี่ไมอยากใหใครมาวาพี่ได วาเปนภาระของพี่แกว” กัน ตธรพูดจากใจจริง เขารูตัว ดีวาปว ยหนัก และอาการ พรอมจะกําเริบไดตลอดเวลา ทวาในเวลาที่ไมมีอาการของโรค เขา ก็อยากจะชวยแกวกาญจนบาง แคงานบานเล็กๆ นอยๆ ก็ยังดี “ใหหนึ่งไดชวยพี่แกวบางนะ นิดๆ หนอยๆ ก็ได” “พี่หนึ่งไมสบายอยู ไมตองคิดอะไรมากนะจะ พี่หนึ่งไมได เปนภาระของแกวเลยแมแตนิดเดียว ทุกสิ่งทุกอยางที่แกวทําลงไป แกวเต็มใจทําใหพี่จะ เรื่องชวยแกวก็เหมือนกัน รอใหพี่หนึ่งหาย กอนแลวคอยชวยแกวก็ไดจะ ตอนนี้ปลอยใหเปนหนาที่ของแกว ดีกวานะ” แก ว กาญจน ไ ม เ คยคิ ด ว า กั น ตธรเป น ภาระของตน เชนเดียวกับที่บิดามารดาบุญธรรมไมเคยคิดวาเธอไมใชลูกแทๆ ทานทั้งสองเลี้ยงดูเธออยางดี เทาที่พอแมคนหนึ่งจะทําใหได แลว เหตุใดแกวกาญจนจะทําทุกอยางใหกันตธรไมได และไมสนใจขี้ปาก
๓๗
หัวใจใต้ปีกรัก ของใครดวยวา จะพูด จะมองกันตธรอยางไร หญิงสาวนิสัยดีเต็มใจ ทําเพื่อเขาเสมอ และตลอดไป “แตหนึ่ง...” “ไมมีแตพี่หนึ่ง พี่หนึ่งนอนพักกอนนะ เดี๋ยวแกวไปหาขาว ใหพี่หนึ่งกิน กินเสร็จจะไดกินยา” สาวร า งเล็ ก พู ด จบ ก็ เ ดิ น เข า ไปในครั ว เล็ ก ๆ จั ด เตรี ย ม อาหารที่มื้อนี้เธอทําผัดกะเพราหมูสับไขดาวใหกันตธรรับประทาน “มาแลวจะพี่หนึ่ง ผัดกะเพราหมูราดขาวอรอยๆ” แกวกาญจนว างจานอาหารลงบนพื้นไม เอี้ยวตัว ไปหยิบ ขวดน้ําเปลามารินน้ําใสแกวใหชายหนุม “แลวของพี่แกวละ พี่แกวไมกินกับหนึ่งดวยเหรอ” เขาถาม เมื่อเห็นวาไมมีจานขาวของแกวกาญจน “พี่หนึ่งกินเถอะ ไมตองหวงแกวหรอก ของแกวแบงเก็บไว อยูในครัวนะ” เธอตอบ “มีแ นน ะ” กัน ตธรถามอยางไมเชื่อ“แลว ทําไมไมมากิน ดวยกันละ” “จริงสิ แกวไมโกหกพี่หนึ่งหรอก แกวเก็บไวจริงๆ ที่แกวไม กินพรอมกับพี่หนึ่ง เพราะแกวตองเขาไปทําความสะอาดครัวกอน กินตอนนี้เดี๋ยวหิวอีก กินทีเดียวเลยดีกวา” เธอย้ําใหเขามั่นใจ เขา ไดยินน้ําเสียงจริงจังและเหตุผลของแกวกาญจนแลวก็สบายใจ ลง
๓๘
อัญญาณี มือรับประทานอาหารตรงหนาอยางเอร็ดอรอย แกวกาญจนเมื่อ เห็นวาชายหนุมลงมือทานขาว เธอจึงลุกขึ้นยืนไปทานอาหารของ ตนบาง กับขาวของแกวกาญจนมื้อนี้ ไมใชผัดกะเพราหมูสับไขดาว เหมือนกับที่กันตธรรับประทาน กับขาวที่อยูในถวยใบเล็กมีเพียง น้ําพริกปลาทูที่เธอแบงเก็บไว พรอมกับผักเครื่องเคียงอีกสามอยาง ขาวอีกหนึ่งทัพพี แคนี้แกวกาญจนก็อิ่มทองแลว ระหวางที่แกวกาญจนกําลังลงมือทานอาหารอยูนั้น เสียง ของใครคนหนึ่งก็ดังมากอนตัว ทําใหเจาของชื่อที่เรียกหันมามอง ตนเสียง “แกว แกว” วาสนาเรียกเพื่อนลั่นบาน “เรียกซะดังเชียวนา” เสียงหวานของคนที่กําลังกินขาวกับ น้ําพริกปลาทูเอยทักเพื่อน “แกนี่จะดีเลิศประเสริฐศรีไปไหนเนี่ย ใหคนอื่นกินของดีๆ สวนแกตองมานั่งกินน้ําพริกปลาทูในครัว เห็นแลวมันขัดตายังไงก็ ไมรู คนทํางานหาเงินงกๆ กินดีๆ มันถึงจะถูก คนไมทํางานใหกิน น้ําพริกคลุกขาวทุกวันซิ ขัดใจจริงๆ เลย” วาสนาบนยาว เพราะ ตอนที่เธอเดินเขามาในบาน วาสนาเห็นกันตธรทานอาหารอยู และ อาหารในจานนั้นก็คือผัดกะเพราหมู ไขดาว และเธอก็เชื่อเหลือเกิน วา กับขาวของเพื่อนรักคงหนีไมพนสารพัดน้ําพริกและผักตม
๓๙
หัวใจใต้ปีกรัก “เอานา ฉันกินแคนี้ก็อิ่มแลว ใหพี่หนึ่งกินดีๆ เขาไมสบาย อยู แกก็รู” แกวกาญจนแกตัวแทนกันตธร นําความหมั่นไสเล็กๆ มาสูจิตใจของวาสนา “แกก็เปนซะอยางนี้นี่แหละ ตัวเองไมรูจักดูแล ผอมเอาๆ มัวแตไปดูแลคนอื่น” “ผอมที่ไหน น้ําหนักตัวฉันก็เทาเดิม” แกวกาญจนโตสวน ทั้งที่รูวาน้ําหนักของตนเองนั้นลดลงไปสองกิโลกรัม ในระยะเวลา หนึ่งสัปดาห อาจจะเปนเพราะเธอคิดมากเรื่องเงิน และเรื่องอาการ ปวยของกันตธร พานใหกระเพาะไมรับอาหาร เบื่ออาหารในบัดดล คนที่ฟงอยูหนาหงิก อารมณดีๆ เริ่มจะเปลี่ยนไปตรงขาม “ฉันไมเถียงกับแกแลว เถียงกับแกเรื่องหนึ่งทีไร อารมณ เสียทุกที” วาสนาพักยกชั่วคราว “ที่ฉันมาหาแกวันนี้ เพราะจะมา สงขาวเรื่องเงินกู” แกวกาญจนยิ้มกวางรับขาวดี “ไดเรื่องวาไงนา” ถามออกไปดวยน้ําเสียงตื่นเตน ระคนใครรู “ฉันหาใหแกไดแลวนะ แตไดไมถึงหาหมื่น ไดแคสองหมื่น หาเอง” วาสนาเอยบอกเพื่อนรักที่ยิ้มเต็มใบหนากับจํานวนเงินที่ได ยิน “ฉันชวยแกเต็มที่แลวนะ พูดออนวอนจนปากจะถึงรูหูแนะ” เจาของเงิน กูรายนี้ ใหกูเฉพาะรายวันและรายครึ่ง เดือน เทา นั้น ไมป ลอ ยเงิน กู น านกวา นี้ และส ว นใหญ ร ายวั น ก็ จะเป น
๔๐
อัญญาณี แมคาพอคา วินมอเตอรไซค คนขับสามลอ และแท็กซี่ สวนรายครึ่ง เดือนจะใหเฉพาะสาวโรงงานที่ตองยึดบัตรเอทีเอ็ม พรอมกับรหัส บัตรและสมุดบัญชีเอาไว พอเงินเดือนออกเจาของเงินกูจะเปนคน ไปกดเงินออกมา หักตนและดอกไปที่ เหลือจะใหลูกหนี้รายนั้นๆ และจะไมปลอยเงินกูมากกวาหนึ่งหมื่นบาท เนื่องจากความเสี่ยง นั้นสูง หากพูดถึง เงินกูรายเดือนและใหเงิน กูสูงถึงหาหมื่น บาท วาสนาก็รูจักหลายคน แตทวาเจาของเงินกูเหลานี้ ตางปฏิเสธเรื่อง เงิ น กู ต ามจํ า นวนเงิ น ที่ แ ก ว กาญจน ต อ งการ แม ว า วาสนาจะ พยายามมากแคไหนก็ตาม เพราะเงื่อนไขที่เจาของเงินกูตั้งไว เปน อะไรที่เพื่อนของเธอไมมีวันทําได เนื่องจากตองใชหลักทรัพย ค้ํา ประกัน วาสนาจึงดั้นดนไปขอรองเจหวีเปนกรณีพิเศษ ซึ่งเจหวีก็ให ความเมตตาปลอยเงินกูใหครึ่งหนึง่ แตกวาจะไดวาสนาก็เสียน้ําลาย ไปหลายถัง “ไดแคนี้ก็ดีแลว ดีกวาไมไดเลย ฉันขอบใจแกมากนะที่ชวย ฉัน ถาไมไดแกฉันคงแย” แกวกาญจนซาบซึ้งใจในการชวยเหลือของเพื่อนในครั้งนี้ เงิ น จะได ม ากได น อ ยเธอถื อ ว า ดี ก ว า ไม ไ ด “ว า แต ข อ ตกลงมี อะไรบางละนา ตองใชหลักทรัพยอะไรบาง” กอนจะถามเขาประเด็นสําคัญที่สุดของการกูเงิน
๔๑
หัวใจใต้ปีกรัก “ก็เหมือนทั่วๆ ไปนั่นแหละ สําเนาบัตรประชาชน สําเนา ทะเบี ย นบ า นทั้ ง ของแกและของคนค้ํ า เจ ห วี ไ ม ยุ ง ยากเหมื อ น เจาของเงินกูรายเดือนเจาอื่น ที่ตองใชหลักทรัพยดวยหากเงินเกินสี่ หมื่น” วาสนาตอบเพื่อน แกวกาญจนรูสึกเบาใจที่รูวาไมตองใชหลักทรัพย แตทวา เธอก็มีเรื่องหนักใจในเรื่องอื่น “แลวใครจะค้ําประกันใหฉันละ เงิน เยอะอยางนี้ คงไมมีใครกลาค้ําประกันใหฉันแนๆ” สีหนาของผูพูดหมองลง ความหนักใจเต็มเปยม “ก็ ฉั น ไง ฉั น เป น คนค้ํ า ประกั น ให แ กเอง” คํ า ตอบของ วาสนาเรี ย กความดี ใจ ซาบซึ้ ง ใจ ให กั บ คนที่ กํ า ลัง หนั ก ใจ แล ว คําตอบนี้เสมือนยกภูเขาออกจากอกนอยๆ ของแกวกาญจนไดมาก โข “ฉัน ขอบใจแกมากนะนาที่ชว ยฉัน ถ าไมไ ดแ กฉั น คงแย ขอบใจมากนะเพื่อน” น้ําตาเจาของประโยคนี้ปริ่มขอบตา มองหนาวาสนาดวย ความซาบซึ้งใจ “แกเปนเพื่อนฉัน ไมชวยแกแลวจะใหไปชวยใคร” “แกไมกลัวฉันโกงเหรอ” แกวกาญจนเยาเพื่อน “ฉั น ไม ก ลั ว หรอก ฉั น รู นิ สั ย แกดี ไม อ ย า งนั้ น ฉั น ไม เ อา ตัวเองไปพันดวยหรอก”
๔๒
อัญญาณี วาสนามั่นใจในตัวแกวกาญจนมากกวาเพื่อนคนไหนๆ เธอรู ดีกวาเพื่อนคนนี้ไมมีวันโกง หรือทรยศความมีน้ําใจของเธอแนนอน หากเปนคนอื่นก็ไมแน “ขอบใจแกมากนะ ที่เชื่อมั่นในตัวฉัน” แกวกาญจนกลาว อยางซึ้งใจ “แลวขอตกลงเรื่องการใชหนี้ละเปนยังไง” กอนที่เธอจะ เขาเรื่องสําคัญตอ “ถ า เป น คนอื่ น ในกรณี ที่ ไ ม มี ห ลั ก ทรั พ ย ก็ ต อ งยึ ด บั ต ร เอทีเอ็ม ยึดสมุดบัญชีธนาคารฉบับที่มีเงินเดือนเขาออก เงินตนสอง หมื่นหาดอกเบี้ยอีกหาพัน รวมแลวก็สามหมื่น จะตองจายเดือนละ สามพันเปนเวลาสิบเดือน แตสําหรับแกไมตอง ฉันพูดใหแลว แกสง ใหเจหวีเดือนละสามพันไดเลย ไมมียึดบัตร ยึดสมุดบัญชี ฉันตอรอง ไดเทานี้แหละ และคิดวาเงินจํานวนนี้แกพอจายไดดวย” วาสนาอธิบายเกี่ยวกับเรื่องการชําระหนี้เงินกูใหเพื่อนรัก ไดรับรู ซึ่งแกวกาญจนคิดวาตนเองสูไหว งานประจําที่ไดเดือนละ เจ็ดพัน บวกกับเงินรายไดขายน้ําพริก และอาจจะหางานเสริมทํา เพิ่ม หารายไดเขาบานอีกทาง “สูไหวสิ มาถึงขนาดนี้แลวมันตองสูใหขาดใจ เพื่อพี่หนึ่ง” มีเพียงคนเดียวเทานั้น ที่ทําใหความขยันของแกวกาญจน ไมมีวันหมด แมวาจะเหนื่อยกายมากแคไหน แตใจเธอสูไมถอยเพื่อ กันตธร
๔๓
หัวใจใต้ปีกรัก “ถาหนึ่ง มัน หายขาด แกก็สูเ พื่อตัว แกเองบางนะ หัด ไป เที่ยวเติมพลังใหกับตัวเองบาง ไมใชทําเพื่อคนอื่นทั้งปทั้งชาติอยาง นี้ เห็นแลวอารมณเสีย” ไมใชวาวาสนาจะรังเกียจกันตธร เธอแคสงสารและเห็นใจ แกวกาญจนที่ทําทุกอยางเพื่อกันตธร โดยไมคํานึงถึงตัวเอง และ ตองการใหเพื่อนรักไดพักบาง จะไดมีแรงไวสูตอ ไมใชทํางานไม หยุดมาเปนแรมปเชนนี้ “ฉันก็ไมไดเหนื่อยอะไรนี่ ฉันทําไหว ทําไดไมมีปญหา” “เอาเถอะ แกไหวก็ คื อ ไหว” วาสนาพู ด ตั ด บท “พรุ ง นี้ เตรียมเอกสารไวนะ เราจะไดไปหาเจหวีดวยกัน” “จา ฉันจะเตรียมเอกสารไว” แกวกาญจนตอบกลับดวยรอยยิ้ม “ไดเงินเจหวีมาสองหมื่นหา ขาดอยูสองหมื่นหา แกจะเอา ยังไงกับเงินที่เหลือ” “แกหาเพิ่มใหฉันไดหรือเปลา” แกวกาญจนนึกไมออกเชนกันวา ตนเองจะไปหาเงินกอนที่ เหลือที่ใด คงจะมีเพียงวาสนาเทานั้นที่จะชวยตนได วาสนาทําหนาหนักใจกอนจะเอยปาก “มันก็มีทางนะ แต วาเจาหนี้เงินกูรายเดือนคนอื่น จะเขี้ยวลากดินนะสิ คิดดอกแพง กวาเจหวี พูดก็ยาก แลวยึดบัตรเอทีเอ็ม ยึดสมุดบัญชีดวย เงินตน
๔๔
อัญญาณี สองหมื่นหา ดอกรอยละยี่สิบหา ดอกแพงสุดๆ เพราะมันอางวา จายเปนรายเดือนมันเอาเงินมาหมุนเหมือนรายวันไมได เงินมันไป จม รวยจะตายชัก ยังจะขูดเลือดกับปูอีก” แกวกาญจนไดยินคําพูดเชิงบนของวาสนาแลว สีหนาของ เธอเสมือนแบกโลกไวทั้งใบ แตทวาเธอก็ไมทอถอย ตราบใดที่มีลม หายใจ แกวกาญจนสูไมถอย “แลวพอจะมีทางเปนไปไดไหมละ ถาฉันจะบอกใหแกไป ติดตอเงินกูรายนี้” คนฟงอยูชักสีหนาตกใจ พูดสวนกลับทันควัน “หา! แกจะ เอาจริงๆ เหรอ ดอกแพงนะ” “แพงฉันก็สู มันไมมีทางเลือกแลวนี่นา” แกวกาญจนพูด อยางตั้งมั่น “ฉันพรอมที่จะเปนหนี้ เพื่อพี่หนึ่ง ขอใหพี่หนึ่งหายเปน พอ ฉันขยันอีกหนอย หางานเสริมทําอีกสักงาน แคนี้ฉันก็มีเงินใช หนี้แลว” วาสนารูดีวา แกวกาญจนเปนคนมีความรับผิดชอบ และรัก กันตธรมาก ไมมีวันใหชายหนุมคนนี้เปนอะไรไปไดแนนอน จะตอง ดิ้นรนสุดทาง เพื่อยื้อชีวิตคนที่แกวกาญจนรัก “แกไหวแนเหรอ สองเจาแกก็ตองจายหกพันหาแลว นะ เงินเดือนแกเกือบทั้งเดือนเลยนะ แลวแกจะเอาอะไรกินอะไรใช ไหนจะคาเชาบาน คาน้ําคาไฟ และอาจจะมีคายาของหนึ่งดวย ฉัน
๔๕
หัวใจใต้ปีกรัก วาแกจะไมไหวเอานะ แบกทุกอยางไวบนบาอยางนี้” วาสนากลาว ดวยความเปนหวง “ฉันไหว ไหวแนนอน” สาวนักสูพูดแบบไมคิด “ฉันไหวนา แกไปจัดการติดตอเจาของเงินกูอีกรายนึงไดเลย” วาสนาเห็นความมุงมั่นและแนวแนของเพื่อนรัก ก็คิดวาคง ไมมีอะไรมาเปลี่ยนใจแกว กาญจนไ ด และมองเห็น ความรักเต็ม เปยม ที่สาวตรงหนามีใหกันตธร เธอจึงหมดคําทวงติง “ก็ได ถาแกมั่นใจอยางนั้น พรุงนี้หลังจากไปเอาเงินจากเจ หวี เราไปหาลุงรวยตอเลย เตรียมเอกสารไวดวยก็แลวกัน” แกวกาญจนยิ้มกวาง “ขอบใจแกมากนะที่ชวยฉัน ถาไมได แกฉันคงแย” “แกเปนเพื่อนฉันนี่ ฉันก็ตองชวยแกอยูแลว” วาสนายิ้มให เพื่อนรัก ที่สงยิ้มตอบกลับดวยความจริงใจ “กินขาวกันไหม น้ําพริกปลาทูฝมือฉันอรอยนะ ถือวาเปน การเลี้ยงขาวแทนคําขอบคุณ” เจาของบานเอยชวนวาสนา “นึ ก ว า จะไม ช วนซะแล ว ฉั น ก็ ก ะว า จะมาฝากท อ งกั บ น้ําพริกปลาทูบานแกนี่แหละ” ผูพูดควาจานใกลมือมาวางตรงหนา กอนจะเอื้อมมือไปตัก ขาวสวยในหมอหุงขาวมาใสจาน จากนั้นก็ลงมือทานอาหารที่เธอ คิดวา อรอยที่สุดในโลกกับเพื่อนรักที่ไมมีวันทอดทิ้งกัน
๔๖
อัญญาณี
3 เสียงคอนกระทบกับตะปูดังไปทั่วบริเวณบานไมสองชั้น กลางเกากลางใหม ที่ตั้งอยูทางดานซายชุมชนหวยสวรรค บานหลัง นี้เดิมทีอยูดวยกันเจ็ดชีวิต แตทวาเมื่อหนึ่งเดือนกอน พวกเขาได นําพาอีกชีวิตหนึ่งเขามาอยูรวมบานดวย และการที่เธอเขามาอยูใน บานหลังนี้ ก็มีทั้งคนเห็นดีเห็นงาม และขัดแยง บุศยรินทรคือสมาชิกที่กลาวถึง เธอยายมาอยูในบานหลัง ใหม ที่เล็กกวาบานหลังเกาหลายเทาตัว ความสะดวกสบายก็หา แทบไมได อาหารการกินก็เปลีย่ นไปดวย อาหารหรูหราไมเคยไดชิม รส มีเพียงไขเจียว น้ําพริกกับผักเครื่องเคียง และอาหารพื้นๆ ตาม อรรถภาพ เงิ น ทองที่ มี ใ ช ไ ม ข าดมื อ ก็ ขั ด สน ใช จ า ยไม ไ ด ค วาม ตองการ ความเปนอยูแตกตางกับกอนที่บิดามารดาจะเสียชีวิตมาก เหลือเกิน หนามือเปนหลังมือ ยอนกลับไปถึงวันแรกที่บุศยรินทรมาอาศัยในบานหลังนี้ วันนั้นเธอตองออกจากบานหลังงามที่อยูมาตัง้ แตเกิด เงินติดตัวมีไม
๔๗
หัวใจใต้ปีกรัก ถึงสองพันบาท ขาวของเครื่องใชหรือสิ่งของมีคาไมอาจนําติดตัวมา ได เปนเพราะทรัพยสมบัติทุกชิ้นในบาน เปนสมบัติของศิริธรตาม พินัยกรรม สิ่งที่เธอนําติดตัวมาคือเสื้อผา และรูปถายของบุพการี เงินในธนาคารที่มีมากกวาหาบัญชีก็ถูกอายัต โอภาสอางวา เงิน ทุกบาททุกสตางคของเธอ คือเงิน ที่ไ ดมาจากเงิน ปน ผลของ บริษัท ฉะนั้นถือวาเปนเงินของเกรียงไกร คนที่ ไ ด รั บ มรดกจึ ง สมควรที่ จ ะได เ งิ น จํ า นวนนี้ คนที่ ไ ร หนทางตอสูจึงไมอาจคัดคาน ทักทวง และแยงชิงของที่เ ปนของ ตัวเองกลับมาได บุศยรินทรจึงปลอยเลยตามเลย ถือเสียวาชาติที่ แลวเธอไปเอาของๆ เขามา ชาตินี้จึงตองชดใช ทั้งที่ในทางกฎหมาย บุศยรินทรสามารถฟองรองเอาเงินจํานวนหลายลานบาท กลับมา เปนของตนได บุศยรินทรระหกระเหินเดินไปตามถนนอยางไมมีจุดหมาย เนื่องจากสมองนอยๆ ที่ตกอยูในอาการมึนงงกับเหตุการณที่เกิดขึ้น ไมรูวาจะไปพักพิงที่ใด เนื่องจากญาติพี่นองทางฝงบิดาก็ประสบ ปญหาทางดานการเงิน หมางเมินหลานสาวคนนี้ ไมตางกับญาติทางมารดาที่พอรูวาเธอไมไดรับมรดก ตาง พากันหันหนาหนี นกไรรังเชนเธอจึงเควงควางอยูบนทองนภา ไมรู วาจะไปพักพิงอาศัยที่ใด เควงควางและเปลาเปลี่ยว หาหลักยึดที่ใด ไมไดเลย
๔๘
อัญญาณี ระหวางที่บุศยรินทรไรจุดหมายปลายทาง ย่ําเทาอยูบนริม ฟุตบาท ลําแขนของใครคนหนึ่ง ก็อารับรางวิหคนอยหลงทาง พา เธอมาอยูบานของเขา “พี่โชค” ทันทีที่เธอรูวา คนตรงหนาเปนใคร หญิงสาวโผ กอดและรองไหตัวโยน ราวกับวาเขาเปนที่ยึดเหนี่ยวสุดทาย “คุ ณหนู อย าร อ งไห น ะครั บ เดี๋ ยวคนอื่ น เขาจะหาวา ผม รังแกคุณหนู” โชคอนันตเอยบอกสาวรางเล็กที่ยังรองไหไมหยุด “แอมขอโทษคะ แอม...แอมเสียใจ” เธอสะอึกสะอื้นพูด คอยๆ ดึงตัวออกหางรางหนาที่จับจูงเธอเดินไปยังสวนสาธารณะที่ อยูไมไกล “คุณหนูไมตองเสียใจนะครับ อยารองไห” เขาใชนิ้ว มือ เรียวใหญ กรีดน้ําตาอุนรอนที่หยดไหลไมหยุดเบาๆ อยางออนโยน ซึ่งเธอเองก็รับรูถึงความอบอุนที่เขามีให “ถึงคุณหนูจะไมมีใครแตก็ ยังไมผม ผมไมมีวันทอดทิ้งคุณหนูเด็ดขาดครับ” ไม ใ ช เ พี ย งแค ว า คํา พู ด นี้ จ ะเป น คํ า ปลอบโยน แต มั น คื อ สัญญาของโชคอนันตที่มีตอเจานายสาวที่เขารักปานดวงใจ “จริงๆ นะคะ พี่โชคไมทิ้งแอมจริงๆ นะ” เธอย้ําถาม“พี่ โชคไมทิ้งแอมแนนะคะ” และย้ําถามอีกรอบ “จริงครับ ไมอยางนั้น ผมจะเดินตามหาคุณหนูเหรอครับ พอพี่รูขาวใจพี่สั่นไปหมด กลัวเหลือเกินวาจะไมเจอคุณหนู”
๔๙
หัวใจใต้ปีกรัก ตอนแรกโชคอนั น ต ยั ง ไม รู เ รื่ อ งพิ นั ย กรรม วั น นี้ เ ขาจึ ง เดินทางไปทํางานเปนคนขับรถบานของ เกรียงไกรตามปกติ แตทวาพอไปถึง เขาจึงทราบขาวทุกเรื่องจากทุเรียน คน รับใช โชคอนันตจึงตามหา บุศยรินทรทันที เพราะทุเรียนบอกกับ ตนว า บุ ศ ยริ น ทร เ พิ่ ง ออกจากบา นไปก อ นหน าที่ เ ขามาหา นาที ตลอดทางเขาภาวนาใหพบบุศยรินทร แลวเขาก็ไดพบจริงๆ “พี่โชคไมรังเกียจคนที่เหลือแตตวั อยางแอมเหรอคะ เพราะ ใครๆ ก็รังเกียจแอมกันทั้งนั้น ไมวาจะเปนญาติคุณพอหรือคุณแม” เธอเขาใจสถานะทางครอบครัว ญาติของบุพการี และไม โกรธเคืองหรืออาฆาตแคน ที่พวกเขาไมแยแส ไมใสใจหลานสาวไร ที่อยูคนนี้ “ผมจะรังเกียจคุณหนูไดยังไงครับ ไมวาจะวันนี้หรือวันไหน ผมไมมีวันรังเกียจหรือทอดทิ้งคุณหนูแนนอนครับ จะอยูกับคุณหนู ไปจนกวาลมหายใจของผมจะหมดลง” เปนคํามั่นสัญญาที่ตราตรึงหัวใจดวงนอยๆ ของนกไรรังยิ่ง นัก เธอยิ้มบางๆ กับความสุขเล็กๆ ที่เกิดขึ้นในจิตใจ“ขอบคุณพี่โชค มากคะ ขอบคุณมากจริงๆ” เธอพูดทั้งน้ําตา รอยยิ้มแหงความดีใจเกลื่อนเต็มดวงหนา “ถาคุณหนูแ อมไมรัง เกียจ คุณหนูแ อมไปอยูบานผมนะ ครับ” โชคอนันตเอยชวน เขาไมอาจปลอยใหบุศยรินทร สาวนอย
๕๐
อัญญาณี ออนตอโลก ตองเผชิญอยูบนโลกแสนโหดรายอยางเดียวดาย เธอ ออนแอเกินกวาที่จะยืนอยูบนขาของตัวเองเพียงลําพังได “แอมไมรังเกียจพี่โชคหรอกคะ ตอนนี้แอมจน แลวอาจจะ จนกว า พี่ โ ชคด ว ยซ้ํ า แอมกลั ว พี่ โ ชครั ง เกี ย จคนจนๆ เหลื อ แต ตัวอยางแอมมากกวาคะ” ตอนนี้สถานะของทั้งสอง ไมไดแตกตางกันเหมือนเมื่อกอน บุศยรินทรไมใชลูกผูดีมีเงิน ไมใชเจานายของเขาอีกตอไป เธอกลับ กลายเปนคนสิ้นไรไมตอก แมแตที่ซุกหัวนอนยังไมมี ตางกับโชค อนันตที่ยังมีบาน มีที่ทํามาหากิน ณ เวลานี้ เธอกลัวเขาจะรังเกียจ ตนมากกวา “ผมนะหรือจะรังเกียจคุณหนู ไมมีทางหรอกครับ ตราบ สิ้น ลมหายใจ ไมวาเวลาจะเปลี่ยนไปนานแคไ หน ผมก็คือทาสผู ซื่อสัตยของคุณหนูครับ” คําพูดประโยคนี้เรียกรอยยิ้มใหกับบุศยรินทรในทันที เธอรู ดีวาชายตรงหนารัก และภักดีกับ ครอบครัว ของเธอมากแคไ หน และเพิ่งมารูมากขึ้นไปวา ความซื้อสัตยของเขาหาที่เปรียบไมได “แลวครอบครัวของพี่โชคจะตอนรับแอมหรือคะ ถาหาก แอมไปอยูดวย” “ไมหรอกครับ เดี๋ยวผมจะอธิบายใหครอบครัวของผมฟง เองครับ” เขาตอบเสียงนุม หลบซอนสีหนาหนักใจไวภายใน การที่
๕๑
หัวใจใต้ปีกรัก พาเธอไปอยูรวมบานดวย โชคอนันตรูดีวา ตองมีคนเห็นดีดวยและ ไมเห็นดวย ซึ่งเขาจะจัดการพูดคุยกับคนที่ไมเห็นดวยนี้เอง “ถาอยางนั้นก็ไดคะ แอมจะไปอยูกับพี่โชคกอน จนกวา แอมจะหาที่อยูใหมได” เธอไมคิดจะพักพิงเขาไปตลอดชีวิต แมวา โชคอนันตจะเต็มใจก็ตาม “ครับคุณหนู” “พี่โชคคะ แอมวาพี่โชคอยาเรียกแอมวาคุณหนูเลยนะคะ ฟงแลวมันยังไงก็ไมรู แอมไมไดเปนเจานายของพี่แลวดวย เรียก แอมเฉยๆ ดีกวาคะ แลวเรียกตัวเองวาพี่แทนผมนะคะพี่โชค” เธอมีขอตอรอง ซึ่งอีกฝายก็ยอมรับตามคําพูดของเธอดวย “ไดครับแอม ไปบานพี่กันดีกวานะ บานพี่ถึงแมวาจะเล็ก และคับแคบ แตพี่สัญญาวาจะหาสิ่งที่ดีที่สุดเทาที่พี่จะหาได มาให แอมครับ” “ไมตองหาสิ่งที่ดีที่สุดใหแอมหรอกคะ ขอแคที่แหงนั้นมีพี่ โชคก็พอ เรื่องลําบากมันคือแบบทดสอบของแอม ที่แอมจะตอง เรียนรูและผานมันไปใหไดคะ” บุ ศ ย ริ น ทร ต ระหนั ก ในใจว า ตนเองจะต อ งเรี ย นรู บ ท ทดสอบของชีวิตในรูปแบบใหม รูปแบบที่ตนไมเคยพบพานมากอน และคิดวาตนเองจะผานพนมันไปใหได นับตั้งแตวนั นัน้ บุศยรินทรก็ ไดเรียนรูชีวิตอีกแบบ ที่เธอไมคิดวาจะไดประสบ
๕๒
อัญญาณี “แอมไปนั่ ง ตรงโน น ดี ก ว า นะครั บ ไม ต อ งช ว ยพี่ ห รอก เดี๋ยวมือแอมจะเลอะ” โชคอนันตเอยบอกคนที่อาสาชวยหยิบโนน หยิบนี่ให “ก็แอมอยากชวยนี่คะ เห็นพี่โชคเหนื่อยเพราะแอม แอม รูสึกไมดีเลย” เธอกลาวอยางเกรงใจเนื่องจากงานที่เขาทําอยูนั้นคือ ทําเตียงไมใหเธอ “พี่เต็มใจทําใหแอม พี่ไมเหนื่อยหรอก รูสึกมีพลังดวยซ้ํา” ทุกสิ่งทุกอยางที่ทําใหเธอ โชคอนันตไมรูจักเหนื่อย ตรงกัน ขามมันเหมือนมีพลังมากมายในกาย คําวาเหนื่อยปดทิ้งไปไดเลย คนฟงอยูยิ้มแปน ขวยเขินกับคําพูดระรื่นหู “ที่จริงแลวพี่ โชคไมนาเหนือ่ ยทําเตียงใหแอมเลย แอมนอนบนฟูกเหมือนเดิมก็ได คะ” ที่นอนที่เธอใชนอนทุกคืน จะเปนฟูกพับสามตอนยัดดวย นุน ไมมีเตียง โชคอนันตคิดจะซื้อ เตียงนอนใหบุศยรินทรตั้งแตแรก ที่เธอยายมาอยูบานของเขาแลว ทวาตอนนั้นเขาไมมีเงินมากพอ แตที่ทําให เพราะไดรับความอนุเคราะหเรื่องไมจากเสี่ยเลง เจาของ โรงไมที่เขาไปชวยยายบานเมื่อวันกอน ใหไมเนื้อดีและมีความหนา มากพอที่จะทําเตียงนอน เขาจึงไมลังเลที่จะนําไมเหลานั้นกลับบาน “พี่อยากใหแอมนอนสบายๆ ไงครับ แคนี้ไมลําบากเลย ทํา เตียงเสร็จ พี่จะไปซื้อที่นอนนุมๆ หนาๆ ใหแอมนอนนะ”
๕๓
หัวใจใต้ปีกรัก เขาเงยหนาบอกสาวรางเล็กที่นั่งไมหาง “ไมตองก็ไดพี่โชค เปลืองเงินเปลาๆ เอาฟูกเดิมก็ไดคะ” เธอคานดวยความเกรงใจ กลัวเขาจะเสียเงินเสียทองเพื่อ เธอมากเกินไป พาลใหคนที่ไมปรารถนาใหเธออยูที่นี่หมั่นไส และ อาจเพิ่มความไมพอใจมากยิ่งขึ้น “ไมเปลืองหรอก คาแรงที่พี่ไปชวยเสี่ยเลงยายบานไดมา หลายพันอยู เสี่ยเลง ใจดีใหทิป ทุกคนดวย พี่เลยกะวาจะไปซื้อที่ นอนนุมๆ ใหแอมนอน” คาแรงจากการไปชวยเสี่ยเลงยายบานนั้น นอยกวาเงินทิป หรือสินน้ําใจที่ไดมาหลายเทา รวมทั้งคาแรงและเงินพิเศษคือ สี่พัน บาท “แอมว า พี่ โ ชคเอาเงิ น ไปให พ อ กั บ แม พี่ โ ชคดี ก ว า นะคะ หรือไมก็ซื้อของใหทาน ดีกวามาซื้อใหแอม” น้ําเสียงและสีหนาของเธอนั้น เต็มไปดวยความไมสบายใจ “แอมไมตองหวงเรื่องนั้นนะ พี่ใหพอกับแมแลว สวนนี้พี่ เก็บไวใชจายเอง แอมสบายใจไดนะ” โชคอนันตเปรียบเสมือนหัวหนาครอบครัว เขาหนักเอาเบา สู ไ ม เ กี่ ย งงาน ขอให ไ ด เ งิ น เขาทํ า ได ทุ ก อย า ง ยกเว น เรื่ อ งผิ ด กฎหมายทุกประเภท ที่สายหนาปฏิเสธ แมวาจะไดเงินดีมากแค ไหนก็ตาม เงินรายไดพิเศษที่ไปชวยเสี่ยเลงยายบาน สวนหนึ่งเขา
๕๔
อัญญาณี มอบใหบิดามารดา สวนหนึ่งซื้อขาวสาร ของแหงเขาบาน และอีก สวนเขาเก็บเอาไวใชสวนตัว ฉะนั้นบุศยรินทรไมตองกลัวเลยวา จะ มีใครบนหรือตอวาเขา แตทวา สีห นาของบุศ ยริน ทร ก็ยังคงฉาบไปดว ยความไม สบายใจ “แตวา...” เสียงของเธอขาดหาย เมื่อเสียงเขาขัดขึ้น “ไมตองแตครับ พี่ทําเตียงเสร็จ เราออกไปซื้อที่นอนใหม กันนะ แอมจะไดไมปวดหลังไง พี่ไดยินแอมบนวาปวดหลังบอยๆ คราวนี้จะไดห ายเสียที” บุศยรินทรเคยนอนแตที่น อนมีคุณภาพ ราคาเรื อ นแสน พอมานอนฟู ก นุ น ที่ ไ ม มี ค วามนุ ม แข็ ง และไม ยืด หยุน ไปตามสรีระ ยามพลิกตัว ไปมา ก็ ตองมีอาการปวดหลั ง นอนไมสบายตัวบาง แลวบางครั้งเขาก็ไดยินเธอเปรยออกมาวาปวด หลัง โชคอนันตจึงคิดวาสาเหตุอาจมาจากที่นอน และนั่นคือเหตุผล ที่เขาทําเตียง และซื้อที่นอนใหมใหเธอ ซึ่งเขาก็เต็มใจทําทุกอยางใหเธอ “พี่โชคกลัวแอมนอนที่นอนไมสบายแลวปวดหลัง พี่โชคไม กลัวคนที่บานพี่โชคจะปวดหลังบางหรือคะ” เธอยังกลัววาจะเปนขี้ ปากของครอบครัวของเขา “ครอบครัวของพี่ เปนครอบครัวคนจน นอนเสื่อ นอนฟูก นุนมาตั้งแตไ หนแตไร มันเปน ความชิน แลว ถาใหไปนอนที่นอน นุมๆ ก็นอนไมหลับ” โชคอนันตตอบแลวพูดตอ
๕๕
หัวใจใต้ปีกรัก “แอมไมตองกลัวใครจะวาทั้งนั้น พี่บอกครอบครัวของพี่ แลว วาจะทําเตียงและซื้อที่นอนใหแอม แอมไมตองกังวลนะ” เขาบอกใหเธอสบายใจ ละทิ้งความกังวลทั้งปวง คําพูดของ เขาทําใหเธอสบายใจขึ้น และยอมรับความปรารถนาดีที่เขามีให “จริงๆ นะคะ พี่โชคบอกคนในบานแลวจริงๆ นะ” “จริงสิครับ พี่จะโกหกแอมทําไม” เขาพูดใหเธอสบายใจ “ถาอยางนั้นแอมตามใจพี่โชคคะ” ทั้ ง สองส ง ยิ้ ม แห ง มิ ต รไมตรี ใ ห กั น และกั น ถ า ยทอด ความรูสึกที่ทั้งคูมีตอกันใหอีกฝายไดรับรูทางแววตา แตไมกลาจะ เปดเผยความในใจดวยวาจา โดยไม รู ว า มี ส ายตาคู ห นึ่ ง จั บ จ อ งมาที่ ทั้ ง คู ต ลอดเวลา ใบหนาของคนมองฉายชัดถึงความไมพอใจ ดวงตาคูนั้นมองไปยัง รางของบุศยรินทรดวยความเกลียดชังสุดหัวใจ ตองการใหนกไรรัง คนนี้กระเด็นออกไปจากบานหลังนี้ทุกลมหายใจ “แมดูพี่โชคสิ พาคุณหนูตกยากไปซื้อที่นอนใหม แถมยังทํา เตียงนอนใหอีกนะแม เห็นแลวหมั่นไส ทีกับนองตัวเอง ใหนอนที่ นอนเกาๆ ไมเห็นจะซื้อใหบางเลย” จิ ต ตรี น อ งสาวของโชคอนั น ต เ ดิ น มาฟ อ งมารดา ที่ นั่ ง ทํากับขาวอยูในครัว น้ําเสียงของเธอนั้นบอกใหคนฟงรูวา กําลัง อิจฉาริษยาบุศยรินทรอยางออกนอกหนา
๕๖
อัญญาณี “โชคบอกแมแลววาจะซื้อที่นอนใหมใหหนูแอม แลวแมก็ ไมเ ห็น ว ามั น จะเปน เรื่ องใหญเ รื่อ งโตอะไรเลย แกอยา มาทํ าตั ว เหมือนนางอิจฉาในละครหนอยเลย” ผูเปนแมตอบกลับลูกสาวโดยไมมองหนา สนใจอยูกับหมอ แกงสมผักรวมบนเตาเจาของคําพูดริษยากระแทกตัวลงนั่งบนพื้น ครัวใกลรางของมารดา “โธแม แทนที่จะเขาขางกันละไมมีเลย ไปเขาขางคนอื่น แบบนี้ไมกลัวลูกตัวเองจะเสียใจหรือไง” จิตตรีพูดเสียงแข็ง สีหนา บึ้งบูด นภาละสายตาจากหมอแกงสม หันมามองลูกสาวคนเล็กที่ นั่งหนาตาบอกบุญไมรับ “แมไมไดเขาขางใคร แมพูดไปตามความ จริง” “ความจริ ง อะไร” ลู ก สาวจอมเอาแต ใ จแหวทั น ควั น “ความจริงที่วาจะตองเลี้ยงดูปูเสื่อมันอยางดีหรือไง ตองตอบแทน บุญคุณ พะเนาพะนอมันไปตลอดชีวิตอยางนั้นเหรอ เห็นแลวมัน หงุดหงิดใจพิกล” นภามองหนาจิตตรีตาขุน ไมพอใจกับคําพูดไรซึ่งจิตสํานึก ของคําวา บุญคุณ หากเกรียงไกรไมชวยโชคอนันตในวันนั้น วันที่ ลูกชายของนางถูกรถกระบะพุงชนแลวหนี ปลอยใหรางของคนถูก ชนนอนจมกองเลือด มีแตคนมุงดู ไมมีใครชวยเหลือสงโรงพยาบาล
๕๗
หัวใจใต้ปีกรัก รอความชวยเหลือจากมูลนิธเิ ทานัน้ โชคดีที่วา เกรียงไกรขับรถผาน มาพอดี จึงเขาชวยเหลือ โดยไมกลัววารถยนตราคาแพงของตนเอง จะเปรอะคราบเลื อ ด ก อ นที่ เ กรี ย งไกรจะพาโชคอนั น ต ไ ปส ง โรงพยาบาล และออกคาใชจายใหหมดทุกอยาง เนื่องจากคูกรณีหนี ไป ซึ่งเกรียงไกรไมจําเปนตองทําเชนนั้นก็ได แตเขาทํา เพราะเห็น แกมนุษยธรรม โชคอนั น ต เ หมื อ นได รั บ ชี วิ ต ใหม ไม แ ปลกที่ เ ขาจะ จงรักภักดีและซื่อสัตยตอ เกรียงไกร อีกทั้งผูมีพระคุณคนนี้ ยังใหเขา ไปทํางานที่บานในตําแหนงคนขับรถ ลูก ชายของนางจึง รัก ทุก คนในครอบครัว ของเกรีย งไกร บุคคลที่มีบุญคุณใหญหลวง โดยเฉพาะผูหญิงที่ชื่อบุศยรินทร หญิง สาวที่โชคอนันตรักปานดวงใจ เมื่อเธอลําบาก ไรที่พึ่งพิง โชคอนันต จึงยื่นมือเขาชวยเหลือ เพื่อทดแทนบุญคุณ ซึ่งนภาก็เห็นดวยกับ การกระทําของลูกชาย “แมรูนะวาเอ็งไมชอบหนูแอม แตขอใหรูไววา ถาไมมีพอ ของหนูแอมก็ไมมีพี่ชายแกในวันนี้ หัดสํานึกในบุญคุณของคนอื่นซะ บาง ไมใชนึกถึงแตตัวเอง อีกอยางหนูแอมก็ไมไดอยูเฉยๆ ชวยแม ทํางานบานบาง ลางจานบาง ไมเหมือนเอ็งหรอก ที่กินขาวเสร็จก็ เปดกนหนี ไมรูจักชวยทํางานบานเหมือนหนูแอม”คนถูกยอนกลับ หนาบึ้งกวาเดิม แตก็ยังเถียงสู “ชวยทํางานบานเนี่ยนะ กวาดบานก็
๕๘
อัญญาณี ไมสะอาด แมก็ตองมากวาดซ้ําอยูดี ถูบานดวยมือก็ไมไดเจ็บเขา ตองวิ่งโลไปซื้อไมม็อบมาถูบาน ลางจาน จานก็ราว ลางแกว แกวก็ แตก ไมรูวาชวยหรือวาทําลายกันแน ยังจะมาสรรเสริญกันอยูได” “แตมันก็ยังดีกวาคนที่ทําเปน แลวไมทําเหมือนเอ็งนะ เอ็ง เคยชวยทํางานบางหรือเปลา กลับมาจากทํางานก็แหกปากหาแต ของกิน กินเสร็จก็ถลกกนหนี ไมเก็บจานชาม แมตองมานั่งเปนขี้ขา คอยเก็บใหเอ็ง เสื้อผากางเกงนง กางเกงในก็ไมเคยซัก ทิ้งไวใหอีแก อยางแมคอยซักให ทีหลังจะวาคนอื่น หัดดูตัวเองบางนะนังปู” ผูเปนแมต อกหนาลูกสาวคนเล็ก คนอีกฝายสะอึกไปพัก ใหญ เนื่องจากคําพูดของผูเปน แมนั้น ลวนแลวแตเปนความจริง เธอไมเคยชวยมารดาทํางานบานเลย แมแตจะคิดยังไมเคยมี “โธแม ก็คนมันเหนื่อยนี่ กลับมาจากทํางานก็ไมมแี รงจะทํา อะไรแลว แมมาวาหนูแบบนี้ หนูวาแมไปวายายคุณหนูตกยายนั่น ดีกวา คนอะไรหมาเลียตูดไมถึงแลว ไมรูจักหัดทํางานทําการบาง งานโรงงานแถวนี้มีถมไป เลือกสักที่สิ ไมใชมาอยูที่นี่ฟรีๆ ใหพี่โชค เลี้ยงอยูได เมียก็ไมใช เปนแคคนอาศัยแทๆ แตเจาของบานแตะ ตองไมได หมั่นไสจริงๆ” จิตตรีบนอุบ เธอยอมรับวาทั้งเกลียดและอิจฉาบุศยรินทร ที่ผูเปนแมกับพี่ชายเอาอกเอาใจยิ่งกวาเธอ ซึ่งเปนคนในครอบครัว เธอจึงตั้งแงรังเกียจและพูดจาเสียดสีบุศยรินทรทุกครั้งที่มีโอกาส
๕๙
หัวใจใต้ปีกรัก “แมวานะ เอ็งอยายุงเรื่องหนูแอมเลย ปลอยใหเปนหนาที่ ของโชคเถอะ อีกอยางนะ โชคก็ไมไดมาแบมือขอเงินแกไปเลี้ยงดู หนูแอมดวย เพราะฉะนั้นสงบปากสงบคําซะบาง ถาไมพูด ก็ไมมี ใครหาวาเอ็งเปนใบหรอก” มารดาปราม ไมอยากฟงคําพูดเชิงริษยาของลูกสาวคนเล็ก มากนัก “หรือวาเอ็งอิจฉา ที่โชคไมซื้อของที่เอ็งตองการให ถึงไดมา พูดพลามอยางนี้” นภาดักทางอยางรูทัน “โอย! ใครบอกวาหนูอิจฉา” คนที่ถูกดักทางรีบตอบสวน “หนูมีงานทํา มีเงินซื้อเองได ไมตองพึ่งเงินพี่โชคหรอกแม กะอีแคที่ นอน ทําไมหนูจะไมมีปญญาซื้อ” “แมจะบอกอะไรเอ็งอยางนึงนะ หนูแอมไมเคยเรียกรอง อะไรจากโชคเลย โชคมันเต็มใจทําทุกอยางให เพราะวาพี่ชายเอ็ง รักหนูแ อม ทุกคนเขามองออก มีแ ตเอ็ง เทานั้นแหละที่ถูกความ อิจฉามันบังตา จนไมรูอะไร” นภาบอกเหตุ ผ ลสํ า คั ญ ที่ โ ชคอนั น ต ทํ า เพื่ อ บุ ศ ย ริ น ทร นอกเหนือจากบุญ คุณ จิต ตรีต าโต เมื่อรูวาพี่ชายรักคนที่ตนเอง เกลียดชัง แลวกําลังจะขึ้นแทนเปนพี่สะใภของตน ในเวลาอันใกลนี้ อีกดวย คิดแลวเธอก็รอนรุมไปดวยความไมชอบใจเพิ่มเทาทวีคูณ “แมวาอะไรนะ พี่โชครักยายคุณหนูตกยากเหรอ” จิตตรี ถามมารดาเสียงสูง ถามย้ําเพื่อความมั่นใจ ๖๐
อัญญาณี “ก็เออสิวะ โชคบอกแมเอง แลวแมคิดวาจะไดหนูแอมมา เปนสะใภของแมเร็วๆ นี้ดวย” นภาใหการสนับสนุนเรื่องนี้เต็มที่ นางเองก็รักและเอ็น ดู บุศยริน ทรอยูแลว หากจะขึ้น มาอยูในตําแหนงลูกสะใภข องนาง นางก็ยินดี แตสําหรับจิตตรีไมมีวันยินดีเด็ดขาด “ถาพี่โชคเอามันเปน เมียละก็ หนูจะไมอยูบานนี้ หนูจะหนีไปอยูที่อื่น ใหมันรูกันไป วาพี่ โชคจะเลือกใคร ระหวางหนูที่เปนนอง กับยายคุณหนูตกยากที่เปน คนอื่น” จิตตรีพูดจบก็ลุกพรวดขึ้นยืน เดินจ้ําอาวออกไปจากครัว ดวยอารมณไมสูดี แถมยังพกพาความริษยา เกลียดชังไปดวยอยาง มากมาย นภามองตามหลังลูกสาวจอมเอาแตใจพลางสายหนา นางรู ฤทธิ์เดชลูกสาวคนนี้ดี วามีมากแคไหน ไมไดดั่งใจก็ตองวิ่งแจนไป ฟองนพพรผูเปนพอ งานนี้ก็คงไมพลาดอีกเชนกัน ความรักของโชคอนันตกับบุศยรินทร กําลังจะมีขวากหนาม ใหญกางกั้น
ราวหาโมงเย็นของวันเดียวกัน รถตุกตุกคันหนึง่ แลนมาจอด หนาบานของโชคอนันต ทายรถคันดังกลาว มีที่นอนขนาด 3.5 ฟุต
๖๑
หัวใจใต้ปีกรัก มั ด อย า งแน น หนา กั น ตกหล น ลงบนถนน ก อ นที่ โ ชคอนั น ต กั บ คนขับรถจะชวยกันแบกที่นอนเขาไปในบาน โดยมีรางอรชรของ บุศยรินทรถือถุงหลายใบ เดินตามหลังมา “ขอบคุณมากครับพี่” โชคอนันตเอยขอบคุณ พี่คนขับรถตุกตุกที่มาชวยเขายกที่ นอนเขามาไวในบาน เสร็จสรรพก็จายเงินคารถให “ใหแอมชวยนะคะ พี่โชค” เธอเสนอตัว เมื่อเห็นเขากําลัง จะยกที่นอนคนเดียว “ไมตองครับ พี่ยกไหว แอมเอาของไปใหแมพี่ดีกวานะ” โชคอนันตเอยบอกบุศยรินทร ขณะที่ตนกําลังยกที่นอนขึ้น ไปชั้นสองของบานเพียงคนเดียว “พี่โชคยกไหวเหรอคะ” หญิงสาวถามดวยความเปนหวง “ยกคนเดี ย วเกิ ด ผิ ด ท า ผิ ด ทาง หลั ง จะยอกนะคะ ให แ อมช ว ย ดีกวา” “ไมเปนไรครับ คอยๆ ยกไมรีบรอน หลังพี่ไมยอกหรอก” โชคอนัน ตยืน กรานคําเดิม “แอมเอาของไปใหแ มดีกวา ทางนี้พี่ จัดการเอง” “ก็ไดคะพี่โชค แตพี่โชคคอยๆ ยกที่นอนนะคะ” เธอไมวาย เปนหวงเขา “ครับ รูแ ลวครับ”
๖๒
อัญญาณี “แอมจะเตรียมกับขาวใหพี่โชคนะคะ พี่โชคลงมาจะไดกิน ขาวเลย” บุศยรินทรพูดจบก็เดินเขาไปในครัวเล็กๆ ที่อยูหลังบาน “ปาคะ พี่โชคซื้อของสดมาใหคะ มีเนื้อหมู เนื้อไก และก็ ผักอีกหลายอยางคะ” บุศยรินทรวางถุง ในมือลงบนโตะไมเกาๆ แต ยังดูแข็งแรง “เดี๋ยวแอมเอาใสตูเย็นเลยนะคะปา” “ไมตองหรอกหนูแอม ปาจัดการเองดีกวานะ” นภาที่นั่งเด็ดผักบุงจีนลุกขึ้นยืน กาวเดินมาหาอีกฝาย กอน จะเปดถุงพลาสติกหยิบเนื้อสัตวไปใสในตูเย็นบุศยรินทรกําลังชวย นภานําอาหารสดออกจากถุง ทวาเสียงหนึ่งพลันใหมือเธอชะงัก “แมนี่ก็กระไรนะ คุณหนูแอมอุตสาหอาสาชวยก็ไมยอมให เขาชวย ระวังเถอะ คุณหนูของแมจะเปนงอย” จิตตรีที่เดินตามหลังบุศยรินทรมาเอยขึ้น ไมสนใจวาคนที่ เธอพูดกระทบจะรูสึกยังไง “เอ็งไมเห็นหรือไงวา คุณหนูกําลังชวยแมอยู” นภาแหวใส ลูกสาวคนเล็ก “เอ็งละ จะอาสามาชวยแมไหม หรือวาจะยืนแหก ปากวากระทบคนอื่นอยูต รงนั้น ”คนถูกวากลับหนาตึง มองหนา บุศยรินทรเขม็ง แตไมยอมแพ “คุณหนูของแมนี่มีบุญจริงๆ นะ สงสัยชาติที่แลวคงทําบุญ มาเยอะ ชาตินี้พอตกยากก็มีคนชวยเหลือ มีคนคอยปกปอง มีคน เอาอกเอาใจ ไมตองทํางานก็ไมมคี นบน ไมมีคนวา ไมเหมือนฉันเลย
๖๓
หัวใจใต้ปีกรัก เปนลูกเปนนองสาวแทๆ ยัง ไมถูกเอาใจ ซื้อโนน ซื้อนี่ใหบางเลย เวลาตกงานก็บนๆ ใหออกไปหางานทํา อยางนี้มันสองมาตรฐาน ชัดๆ” จิตตรีเหน็บบุศยรินทรที่เอาแตนิ่งเฉย ไมโตตอบใดๆ แต ทวาในใจก็รูสึกเจ็บไมนอย ในบานหลังนี้ ดีกับเธอทุกคน ยกเวน จิตตรีที่ตั้งแงรังเกียจ ตั้งแตวันแรกที่เธอเขามาอยูในบานหลังนี้ และ อีกคนคือนพพรบิดาของโชคอนันต แมวานพพรจะไมพูด ไมวา หรือ มีความคิดเห็นใดๆ กับการที่บุศยรินทรเขามาอยูในบาน ทวาคนมา อาศัยใบบุญก็รูเต็มอกวา ในสายตานิ่งเฉย แฝงไวซึ่งความไมพอใจ บุศยรินทรคิดวา การที่ตนเงียบและไมตอบโตจะเปนการดี กับทุกคน โดยเฉพาะโชคอนั น ต เพราะเขาจะได ไ มตองแบกรั บ ความอึดอัดไปกับเธอดวย ถึงอยางไรเสียจิตตรีก็เปนนองสาว สวน เธอเปนเพียงคนอื่น แคคนในครอบครัวนี้ใหเธออาศัยอยู ก็นับวา บุญโขแลว “เอ็ง นี่ ป ากมากจริง ๆ เลย” นภาเอื้อมมือ ไปควา มะเขื อ เปราะตม เขวี้ยงไปยังรางของสาวปากมาก ที่เอี้ยวตัวหลบไดอยาง หวุดหวิด “ปากวางนัก ก็ไปหาขาวกินไป แลวถาขืนยังพูดมากอีก ละก็ แมจะเอาสากแพนกบาลเลยคอยดู” ทาทางจริงจังของคนเปนแม ทําใหคนเปนลูกหนาหงิกงอ สงสายตาไมพอใจไปยังบุศยรินทรที่หลบสายตาคูนั้น
๖๔
อัญญาณี “ฝากเอาไวกอนเถอะ ยายคุณหนูตกยาก” พูดจบก็สะบัด หนา สะบัดตัวเดินออกไปจากบานทันที “อยาไปสนใจปากปูมันเลยนะคุณหนู มันก็แวดๆ ไปตาม เรื่องของมัน” นภาหันมาพูดกับบุศยรินทร น้ําเสียงชางแตกตางเวลาพูด กับจิตตรีเหลือเกิน “แตมัน ก็นา จะจริง ตามที่ปูพูด นะคะปา แอมเปน คนอื่ น แทๆ แตปากับ พี่โ ชคก็ดูแ ล เอาใจใสแ อมเปน อยางดี แลว ที่ปูไ ม พอใจแอมมากขึ้น อาจจะเปนเพราะพี่โชคซื้อที่นอนใหมใหแอม แต ไมซื้อใหปู” เธอพูดเสียงเนือยเศรา ความรูสึกผิดฉายชัดบนใบหนา “มันก็อิจฉาคนไปทั่วอยางนี้แหละ ปูเปนลูกปา ทําไมปาจะ ไมรูละ ไมตองเปนกังวลอะไรทั้งนั้น สิ่งที่โชคทําใหคุณหนู เปนเรื่อง ที่โชคเต็มใจทั้งสิ้น เชื่อปานะคุณหนู” นภาพูดใหบุศยรินทรหายความกังวลใจ ทวาเธอไมอาจหาย จากอาการเหลานั้นได เปนเพราะบางคําพูดของจิตตรีลวนเปนเรื่อง จริง เธออยูบานหลังนี้เฉยๆ โดยไมไดทํางาน หยิบจับทํางานบาน เล็กๆ นอยๆเทาที่พอจะทําได นอกนั้นก็นั่งอานหนังสือบาง ดูทีวี บาง รอโชคอนันตกลับมาเทานั้น นึกแลวก็ละอายใจ ตางกับคนอื่น ในบาน ที่ตองปากกัดตีนถีบ ทํางานไมเวนวัน
๖๕
หัวใจใต้ปีกรัก “คะปา” ปากกับใจของบุศยรินทรไมตรงกัน เธอกําลังคิด วา หากตนเองอยูแ บบนี้ ไมชว ยเหลื อผูใหที่อยูอาศัย แนน อนที่ ตนเองจะตองตกเปนขี้ปากของคนรอบขาง โดยเฉพาะจิตตรีที่ตอง กระแนะกระแหนเธอไปตลอด เห็ น ที บุ ศ ย ริ น ทร ต อ งหางานทํ า เพื่อที่ใครจะไดไมมาดูถูกตน
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ โชคอนันตก็เดินออกไปยัง นอกบาน เพื่อซอมมอเตอรไซคคันเกาแก ที่ตนใชมากวาสิบป เขา ยังไมทันจะทรุดกายลงนั่งขางรถสองลอคูใจ เสียงหวานจับใจของ บุศยรินทรก็ดังขึ้น “พี่โชคคะ” คนถูกเรียกหันมามองตนเสียง “วาไงครับแอม” “แอมมีเรื่องจะคุยกับพี่โชคคะ” เธอพูดพรอมกับหยอนกายนั่งบนเกาอี้ตัวยาว เขาจึงเดินมา นั่งเคียงขางสาวรางเล็ก “มีอะไรครับแอม” “แอมอยากทํางานคะพี่โชค”ใบหนาของคูสนทนาชักสีหนา สงสัยระคนตกใจ“แอมอยากทําจริงๆ นะคะใหแอมทํางานนะคะพี่ โชค” ๖๖
อัญญาณี “ทําไมละครับ อยูๆ ทําไมแอมถึงอยากทํางานขึ้นมา หรือ วามีใครพูดอะไรใหแอมไมสบายใจ ถามีบอกพี่ไดนะ อยาเก็บไวคน เดียว” โชคอนันตดักทางถาม “เปลาหรอกคะ แอมแคอยากทํางานหาเงินเองบาง แอม อยูอยางนี้แลดูเหมือนคนไมมีคุณคานะคะ คุณพอสอนแอมไววา คา ของคนคือการทํางาน ทําตนใหเปนประโยชน ไมใชดีเอาแตใชเงิน หายใจทิ้งไปวันๆ อยางไมมีคุณคา แอมเลยอยากหางานทําคะ อีก อยางเงินคาแรงของแอมจะไดมาชวยคาใชจายในบานดวยคะ” บุศยรินทรใหเหตุผลที่ทําใหเขาไมคิดวา มีบุคคลในบานพูด ใหเธอคิดและทําเชนนี้ “แอมก็ไมไ ดอยูบานพี่เฉยๆ นี่ ชวยแมพี่ทํางานบาน ทํา โนนทํานี่บอยๆ อยางนี้แลวจะเรียกวา หายใจทิ้งไปวันๆ ไดยังไง ครับ อยาคิดมากนะ คิดมากเดี๋ยวจะปวดหัว” โชคอนันตพูดเสียงนุมนวล แลวคําพูดของเขาก็ทําใหเธอรู วา เขาไมปรารถนาใหเธอไปทํางานนอกบาน บุศยรินทรใหเหตุผลที่ จะทําใหเขา ยอม โดยไมมีขอแม “แตมันไมเหมือนกันคะ การที่แอมไดทํางาน หมายถึงงาน ที่ไดเงิน มันก็สงผลดีกับแอมหลายอยาง ใหแอมไดเรียนรูชีวิตใน แบบที่ไมเคยรู ไดรูวาเงินที่ไดมาจากน้ําพักน้ําแรงของตัวเอง มันมี คุณคามากแคไหน และจะเปนความภูมิใจของแอมดวยคะ ที่สําคัญ
๖๗
หัวใจใต้ปีกรัก การทํางานจะสอนใหแอมเขมแข็ง ยืนอยูดวยลําแขงของตัวเอง คุณ พอคุณแมที่อยูบ นสวรรคคงจะภูมิใจในตัว แอม ที่แอมอยูไ ดดว ย ตัวเอง ไมเปนภาระของใคร นี่คือเหตุผลที่แอมตองการทํางานคะ” เธอหยุดพูดชั่วคราว สงสายตาออนวอนกอนจะใหเหตุผล กับโชคอนันตตอ “แตถาพี่โชคไมใหแอมทํางาน แอมจะไมรูถึงความเขมแข็ง ที่แทจริง อยูอยางคนออนแอและมีคนเอาอกเอาใจ แลวถาวันหนึ่ง วัน ใดที่ แ อมไม มีพี่โ ชค แอมจะอยูในโลกนี้ไ ดยั งไงคะ ให แ อมได เรียนรูชีวิตเหมือนคนทั่วไปเถอะคะ อยามองแอมวาเปนคุณหนูอีก เลย” คําคานของโชคอนั น ตห มดไป เมื่อไดยิน คําพูด ของคนที่ อยากทํางานที่เต็ม ไปดว ยเหตุผล โลกของเธอไมกวางนัก อยูใน กรอบมาโดยตลอด พอสิ้นบิดามารดาเธอก็กลายเปนนกนอยโบก โบยบินทามกลางทองนภากวางใหญ กอนที่เขาจะโอบอุมนกนอย ตัวนี้มาอยูดวย แทนที่ เ ขาจะสอนให เ ธอเรี ย นรู โ ลกกลมๆ แสนวุ น วาย เพื่ อที่ จ ะใหป ก ของนกนอ ยแข็ ง แรง พรอ มเผชิญ กั บ ลมแรงและ อุปสรรคตางๆ เขากลับนําเธอมาใสไวในกรงอีกครั้ง เลี้ยงดูปูเสื่อ ตามอรรถภาพ ไมไดสอนใหอยูไดดวยตัวเอง ทวาตอนนี้เห็นทีเขา ตองคิดใหมเสียแลว
๖๘
อัญญาณี “งั้นพี่จะหางานใหแอมนะ” คําตอบของโชคอนันต เรียก รอยยิ้มสวยแตงแตมบนดวงหนางามทันที “ขอบคุณพี่โชคมากคะ แอมรักพี่โชคที่สุดในโลกเลย” บุ ศ ย ริ น ทร ห น า แดงซ า น เมื่ อ รู ว า ตั ว เองปล อ ยไก ตั ว โต ออกไป ดันไปบอกรักเขาโดยไมรูตัว ใครบางละจะไมเขิน ไมอาย เธอยิ้มเขิน หลบสายตาออนโยนและเต็มเปยมไปดว ยความรูสึก บางอยาง คนฟงอยูยิ้มทั้งใบหนาและดวงตา เอื้อมมือมากุมมือเล็ก กระชับบีบเบาๆ มองดวงหนาเกลี้ยงเกลาของคนที่เขารักสุดหัวใจ ดวยความรักทั้งหมดที่มี “พี่ก็รักแอมครับ และสัญญาวาจะดูแลแอมตลอดไป” บุศยริน ทรยิ่ง เขินหนัก ใบหนารอนผะผาว หัว ใจกระตุก และเต น ถี่ แ รง มี ค วามตื่ น เต น เข า มาด ว ย เธอไม รู ห รอกว า ความหมายของคําวา รัก ที่ เขาเอยออกมานั้น จะรัก เธอแบบใด แบบพี่แบบนองหรือแบบชูสาว แตเธอก็ขอคิดไปเองวา โชคอนันต คิดแบบเธออยางหลัง คิดแบบนี้ความเขินอายยิ่งแทรกขึ้นตามหนา ตามตัว “เรามาชวยกันซอมตาแกดีกวาคะ พรุงนี้พี่โชคตองใชมัน ไมใชเหรอคะ”เธอเปลี่ยนเรื่องแกเขิน ลุกขึ้นไปทรุดกายนั่งบนเกาอี้ ตัวเล็กขางกลองเครื่องมือ โชคอนันตยิ้มใหญกับความนารักนาชัง
๖๙
หัวใจใต้ปีกรัก ของอดีตเจานายสาว กอนจะลุกขึ้นเดินไปนั่งบนเกาอี้ตัวเล็กอีกตัว ใกลรางเล็ก จากนั้นเขาก็ลงมือซอม ตาแกนามของมอเตอรไซคคู กายมาหลายป
หาวันตอมา นพพรถือกระเปาใบเกงเดินเขามาในบาน หลังจากที่เขา ออกไปทํ างานตา งจัง หวัด รว มยี่สิบ วัน สีห นา ของนพพรคอนขา ง เครงเครียดและมีความหนักใจแทรก “อาวตาพร ทําไมถึง กลั บ เร็ว ล ะ ไหนบอกวาจะกลับ สิ้ น เดือนไง” นภาภรรยาคูทุกขคูยากทักสามีวางไมกวาดในมือลงบน พื้นแลวเดินมาหานพพร คนถูกทักวางกระเปาลงบนพื้น กระแทกตัวนั่งบนเกาอี้โยก ตัว โปรด เอนกายพิง พนัก วางศีรษะลงบนพนักดานบน หลับ ตา พลางถอนหายใจ ไมยอมตอบคําถามของภรรยา “แกเปนอะไรตาพร” นภารับรูไดถึงความผิดปกติของสามี ที่แปลกกวาทุกครั้งที่ กลับมาบาน นางจึงเอยถามใหคลายความสงสัย “ขาตกงานแลวนะ” นพพรพูดสั้นๆ ไดใจความ และเรียก ความตกใจใหกับคนฟงไมนอย ๗๐
อัญญาณี “หา! วาไงนะ” นภารองเสียงหลง “แกตกงานเหรอ มัน เปนไปไดยังไงวะ” “มันเปนไปแลวนะสิ เสี่ยหาญเชิดเงินคารับเหมาที่เขาจาย มาสี่ที่ไปหมดเลย คาแรงที่ทําก็ไมได พวกขามารูเมื่อวานซืนนี้เอง” เสี่ ย หาญคื อ ผู รั บ เหมาก อ สร า งที่ รั บ งานก อ สร า งทั่ ว ราชอาณาจักร ตอนนี้เสี่ยหาญมีงานรับเหมาทั้งหมดรวมสี่ที่ ในสี่ จังหวัดคือ อุดรธานี ลําปาง เชียงรายและเพชรบุรี มูลคาของงานๆ หนึ่งประมาณหาลานบาท เมื่อสามวันกอนเสี่ยหาญเพิ่งไดรับเงิน คาจางในการรับเหมางวดสุดทาย พรอมกันทั้งสี่งาน เนื่องจากงาน ดําเนินการไปกวาแปดสิบเปอรเซ็นต ทวาไมมีใครคาดคิดวา เสี่ย หาญพอไดเงินแลวจะเชิดหนีไป ไมนํามาจายคาวัสดุกอสราง และ ไมจายคาจางคนงานอีกดวย “แนใจเหรอวาเสี่ยหาญหนี บางทีเสี่ยอาจจะไปธุระที่อื่น โดยที่ไมบอกใครก็ไดนะ” นภายังคิดในทางที่ดี “ตอนแรกขาก็คิดอยางนั้น แตที่มั่นใจเพราะเมียเสี่ยเปนคน บอกเองวา เสี่ยหาญติดหนี้การพนันบอนรวมยี่สิบลาน เอาบานไป จํานอง เอารถไปขายหมด สมบัติที่เสี่ยเคยมีก็หมดเกลี้ยง ตอนนี้ เลยหนี เ จ า หนี้ ไ ปอยู ไ หนก็ ไ ม รู ทิ้ ง ลู ก ทิ้ ง เมี ย ไว ที่ บ า น ปล อ ยให เจาหนี้ถือมีดถือปนมาทวงหนี้” นพพรขยายความเขาใจใหนภาไดรับรูมากขึ้น
๗๑
หัวใจใต้ปีกรัก “เสี่ ยหาญติด หนี้ก ารพนัน เหรอ” นภายอ นถามเสีย งสู ง “ถึงขนาดทิ้งลูกทิ้งเมียเลยหรือ” “ก็ใชนะสิ ปานนี้เมียกับลูกเสี่ยหาญก็คงเปดแลวเหมือนกัน ใครจะอยูใหมันขมขูจนขนหัวลุก เปนขาๆ ก็เปดตูดหนีวะ” เปนใครๆ ก็คงอยูไมไหว ถึงขนาดมีชายฉกรรจถืออาวุธครบ มือมาทวงเงินถึงบาน ขวัญผวาไปเปนแถบๆ แลวอยางนี้จะอยูบาน ไหวไดอยางไร เก็บขาวของหนีละไมดีกวาหรือ “เฮอ!” นภาถอนหายใจเฮือกใหญ “แลวทีนี้จะทํายังไงละ มาตกงานตอนแกซะอยางนั้น” ครอบครั ว ของนภามี หัว แรงใหญ คือ โชคอนัน ต สว นเงิ น รายไดของนพพรแมวาไมมากแตก็พอมาซื้อขาวสารอาหารแหงทิ้ง ไวในบาน เงินรายไดของนภาพรลูกสาวคนที่สองกับขจรผูเปนสามี ไมตองพูดถึง ไมไดกระเด็นมาใหนางไวใชจายภายในบาน แมแตคา น้ําคาไฟยังไมคิดจะชวยเลย สวนจิตตรีไมตองพูดถึง เงินก็ไมเคยให เชนกัน และบางครั้งก็มาขอเสียสวนใหญอีกดวย การที่นพพรตก งานในวัยหาสิบเกาป สงผลถึงครอบครัวไมนอย “ขาวาจะหาขับแท็กซี่ หักคาแกส คาเชารถ ยังเหลือเงิน เขาบานบาง” ตลอดทางที่นั่งรถกลับบาน เขาก็นั่งคิดถึงชองทางทํา มาหากิน อายุมากอยางเขาจะไปทําอะไรได นอกจากงานรับเหมา ตางๆ แตก็ตองคิดหนักอีก เพราะการเริ่มตนงานใหมดวยอายุหาสิบ ๗๒
อัญญาณี เกาป คงไมมีที่ใดรับ และแลวอาชีพหนึ่งก็แวบเขามาในสมอง เมื่อ สายตาของเขาไปปะทะกับรถแท็กซี่พอดิบพอดี “เชาแท็กซี่ก็ตองใชเงินนะ ไหนจะคาวางมัดจํา คานั่นคานี่ อีก จะเอาเงินที่ไหน” นภาบนกับสามี การขับแท็กซี่จริงอยูที่ใครก็ขับได เพียงแค มีเงินมัดจํา ซึ่งมันก็หลายพันอยู เงินคาจางของนพพรก็ไมได แลว อยางนี้จะนําเงินที่ไหนไปวางไวเปนคามัดจํากับอูรถแท็กซี่ “โชคมันคงมี ไปเอาที่โชคกอนก็ได” นพพรมองไมเห็นใคร นอกจากลูกชายคนโต “ถามันไมเอาเงินไปประเคนใหคนอื่นหมด นะ เงินแคนี้มันตองมีใหพอสิ” กอ นจะพู ด ดั ก ทาง สีห น า ของนภาไม พ อใจทั น ทีที่ ไ ด ยิ น ประโยคนี้ จึงสวนกลับทันควัน “แกพูดอยางนี้หมายความวายังไง ปูมันคาบเอาขาวอะไร ไปบอกแก” นภาเอยถามสามีทันควัน เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นในบาน ระหวางที่นพพรไปทํางานตางจังหวัด ไมมีทางรูถึงหูสามีไดแนนอน นอกเสียจากมีคนโทรศัพทไปบอกเลาเรื่องราวตางๆ และคนๆ นั้นก็ มีคนเดียวคือ จิตตรี “แลวมันจริงไหมละ โชคมันซื้อที่นอนใหแอม แตไมซื้อให น อ ง แกคิ ด ว า มั น ถู ก แล ว เหรอ” นพพรที่ รั ก และเข า ข า งจิ ต ตรี มากกวาทุกคน แยงแทนลูกสาวสุดที่รัก
๗๓
หัวใจใต้ปีกรัก “มัน เปน เรื่องจริง” นภาตอบกลับ ยอมรับวาคําพูด ของ สามีนั้นถูกตอง แตนางก็ใหเหตุผลกับคูชีวิตเชนกัน “แตมันก็เปนเรื่องของโชค มันจะซื้อของใหหนูแอมก็ไมใช เรื่องแปลกเพราะมันรักของมัน อีกอยางมันก็ไมไดไปขอเงินใครใน บานดวย มันใชเงินน้ําพักน้ําแรงของมันเองแลวเรื่องที่ไมไดซื้ออะไร ใหปู แกรูไดยังไงวาไมซื้อ ปูมันคงไมไดบอกแกสิวา กอนหนานี้มัน ขอเงินโชคไปซื้อเสื้อผา ทั้งที่เงินมันก็เพิ่งออกแตไมยอมควักซื้อเอง แกไดยินอยางนี้แลว แกจะวาเหน็บโชคมันรึเปลา” นภาใสสามีชุดใหญ นางเหลืออดกับลูกสาวคนเล็กมากขึ้น ทุกวัน อิจฉาริษยาก็ที่หนึ่ง ชางฟองไมเปนรองใคร แถมบางครั้งยัง ใสสีตีไขจนคนอื่น เขาทะเลาะกันมานักตอนัก ทุกคนรูนิสัยจิตตรี ยกเวนนพพรที่เขาขางตะพึดตะพือ “แตถาแอมไมมาอยูที่นี่ ปูก็คงไมนอยอกนอยใจพี่มันถึงขั้น โทรมาฟองขาหรอก มันถึงที่สุดแลวถึงไดโทรมาระบายกับขา แกก็ เขาขางคนอื่นอยูได ทีลูกตองเองวาเอาๆ”นพพรเถียงสูภรรยาไมได แตก็จะเถียง เพราะเขาไมเห็นใครดีเทาลูกของตัวเอง “แกอยามาพูดอยางนี้ ก็รูๆ กันอยูวาหนูแอมมาอยูบา นของ เราดวยเหตุผลอะไร อยาทําตัวเปนคนไมมีสํานึกบุญคุณเหมือนกับปู หนอยเลย แกไมคิดเหรอวาถาโชคหรือหนูแอมมาไดยินจะรูสึกยังไง พูดอะไรไมรูจักคิด แกจนจะเขาโลงแลว”
๗๔
อัญญาณี นภาสวนกลับสามีทันควัน น้ําเสียงไมพอใจ “แกจะไปสนใจความรูสึกของแอมทําไม ลูกหลานก็ไมใช เปนคนอื่นแทๆ แลวเรื่องบุญคุณนี่ก็เหมือนกัน เราใหที่อยูอาศัยมา เปนเดือน ถือวาบุญคุณหมดไปแลว แลวแอมไมคิดจะขยับขยายไป อยูที่อื่นบางหรือไง หรือวาจะอยูเกาะที่นี่กินไปตลอดชีวิต มีมือมี เทาก็เทากัน อายุก็ไมไดนอยจนทํางานไมได ไลเลี่ยกับปูแทๆ แตไม ยักกะหางานทํา จะไดพึ่งพาตัวเองได สงสัยถูกคนพะเนาพะนอจน เคยตัว พอมาอยูบานคนอื่นเลยไมทิ้งนิสัยเดิม แกอยาลืมนะ วาบาน เราไมไดร่ํารวยอะไร ปากกัดตีนถีบดวยซ้ํา รายไดที่ไดทุกวันนี้ยังไม พอจะยาไส ยังคิดจะไปเลี้ยงคนอื่นอีก ไมรูวาโชคมันคิดอะไรอยู” นพพรพูดอยางเหลืออด เพราะเขาก็ไมเต็มใจใหบุศยรินทร มาอยูในบานหลังนี้ตงั้ แตตน แตทวาเขาก็ไมอาจโตแยงได เก็บความ ไมพอใจเอาไวเต็มที่ “แกทําไมคิดแบบนี้ ขาก็คิดวาพูดกับแกเขาใจแลวนะตาพร ไมคิดเลยวาแกจะพูดยากพูดเย็น คิดอานไมไดเรื่องแบบนี้ แกไมคิด เหรอวาถาไมมีพอหนูแอมในวันนั้น โชคมันจะมีลมหายใจอยูหรือ เปลา และขาก็ไมเห็น วาการที่หนูแอมมาอยูในบาน มัน จะทําให ลําบากตรงไหนเลย” นภาสวนกลับ “เมื่อกอนอาจจะไมลําบาก แตตอนนี้ขาตกงาน ขาดรายได มาจุนเจือ ไหนจะคาขาวสาร คากับขาว คาเชาบาน คาน้ํา คาไฟ
๗๕
หัวใจใต้ปีกรัก คาโนนนี่นั่นสารพัด แกคิดวาเงินรายไดของโชคคนเดียวมันจะพอ เหรอ” นพพรหยุดพูด มองหนาภรรยา แลวพูดตอ “ไมพอหรอก คิดดูปากทองในบานตั้งเทาไหร แกจะยังให โชคหาภาระมาผูกคออีกหรือไง ไมสงสารลูกบางเหรอ” นภาหยุดชะงักการโตเถียงไป ราวหาวินาที คําพูดของสามี ก็มีสวนถูก โชคอนันตเสมือนเสาหลักของครอบครัว เปนคนออก คาใชจายในบานเสียสวนใหญ ลําพังเงินเดือนเกาพันกวาบาทก็แทบ จะไมพอใช และตอนนี้น พพรก็ตกงาน ขาดรายไดชวยคาใชจาย ตางๆ นั่นหมายความวา โชคอนันตเปนคนแบกภาระทุกอยางใน บานเพียงคนเดียว “หนูแอมไมไดเปนภาระของโชคหรอก มันรักของมันแกก็ รู” นภาโตกลับ “อีกอยางนึงเรื่องคาใชจายในบาน ถาเราทุกคน ชวยกันมันก็อยูได นกกับผัวมันเงินเดือนรวมกันแลวก็หมื่นกวาๆ เจียดเงินสักสองพันมาชวยโชคมันก็ได ปูก็เหมือนกันเงินเดือนมัน แมจะไมมาก แตถามีน้ําใจใหมาสักพันก็คงไมเหลือบากวาแรงหรอก แตพวกนั้นไมคิดจะทํามากกวา เอาแตไดฝายเดียว” นพพรเถียงไมออก นภาพรและจิตตรีลูกสาวของเขาและ ขจร ลูกเขย มีรายไดกันทุกคน ทวาทั้งสามไมคิดจะเจียดเงินรายได ของตนมาใหนภา เพื่อเปนคาใชจายภายในบาน ตางเพิกเฉยกันทุก คน อยูฟรีกินฟรีไมมีน้ําใจหยิบยื่นเงินให เขาและนภาพูดกับทั้งสาม
๗๖
อัญญาณี หลายครั้ง แตก็ไมไดรับความรวมมือแตอยางใด เอาตัวเองรอดเปน หลัก “ขาก็กลัวโชคมันจะเหนือ่ ย มันแบกภาระไวมากพอแลว ไม อยากใหมันตองแบกอะไรไปมากกวานี้”นพพรมีทาทีออนลง “เอานาตาพร ดูๆ กันไปกอน แลวคอยคิดคอยอานกันอีก ที” นภาลุกขึ้นยืน เดินไปหยิบกระเปาเดินทางของสามี “แกมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ําอาบทากอนไป เดี๋ยวขาจะไปหา อะไรใหกิน”นางบอกสามี คลายกับวาจะพักรบชั่วคราว นพพรทําตามที่ภรรยาบอก ตอนนี้เขาเหนื่อยทั้งกายและใจ ไดน้ําเย็นๆ มากระทบกับรางกาย ความสดชื่นที่ไดรับ อาจทําให ความรูสึกทั้งหลายคลายลง คําพูด ของสองสามีภรรยาเดิน ทางเขามาในหูของบุคคล หนึ่งที่กําลังกาวลงมาตามบันได เธอชะงักเทาเมื่อไดยินคําสนทนาที่ มีตัวเองอยูในหนึ่งหัวขอของการพูดคุย กอนจะหมุนตัวเดินกลับเขา ไปในหอง เพื่อคิดหาทางออกของเรื่อง ที่สงผลกระทบตอครอบครัว ของชายอันเปนที่รัก
๗๗
หัวใจใต้ปีกรัก
แล้วคุณจะรูว้ ่า...รักแท้มอี ยู่จริง
๗๘
อัญญาณี
4 ครึ่งเดือนตอมา แกวกาญจนประคองรางของกันตธรเขามาในบาน หลังจาก ที่ทั้งคูกลับมาจากโรงพยาบาล สีหนาของกันตธรวันนี้ไมสูดีนัก มี ความอิดโรยและคอนขางซีด แกวกาญจนเห็นทาไมดีจึงพาชายหนุม ไปพบแพทยเพื่อตรวจดูอาการ และรูสึกโลงอกเมื่อรูวาเขาไมไดเปน อะไรมาก “พี่หนึ่งนั่งพักกอนนะ เดี๋ยวแกวไปตมขาวตมใหพี่หนึ่งกอน กินเสร็จจะไดกินยา” แกวกาญจนพูดขณะที่นําพารางของคนไมสบายมานั่งบนที่ นอน จากนั้นก็รีบลุกเขาไปในครัว ทําขาวตมกับไขเจียวใหเขาทาน คลอยหลังรางเล็กไมกี่อึดใจ กันตธรก็ลมตัวลงนอนบนที่นอนของ ตนอยางคนหมดเรี่ยวแรง อีกครึ่งชั่วโมงตอมา แกวกาญจนก็เดินกลับเขามาหากันตธร ในมือถือถาดไมที่มีถวยขาวตมรอนๆ กับจากไขเจียวมาวางไวขางที่ นอน กอนจะปลุกคนที่กําลังนอนหลับใหตื่นมาทานอาหาร
๗๙
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่หนึ่ง พี่หนึ่งจะ พี่หนึ่งตื่นมากินขาวตมกอนนะ จะไดกิน ยา เสร็จแลวคอยนอนตอ” เธอเขยาตัวคนนอนหลับพรอมกับใชเสียงปลุกไปดวย ไมกี่ อึดใจตอมาคนที่นอนอยูก็งัวเงียลุกขึ้นมานั่ง สะบัดศีรษะสองสาม ครั้งขับไลความงุนงง “กิน ขาวตมนะพี่ห นึ่ง ” เธอบอก เลื่อนชามขาวตม มาไว ตรงหน า คนไม ส บาย “กิ น นะพี่ ห นึ่ ง จะได กิ น ยา แก ว ขอตั ว ไป อาบน้ํากอนนะ” พูดจบเธอก็ลุกขึ้นแลวเดินไปหยิบผาถุงและผาเช็ดตัว กอน จะเดิน เขาไปในหองน้ํา เพื่อชําระลางรางกาย เตรียมตัว ออกไป ทํางานพิเศษที่ทํามาไดสิบวัน สิบหานาทีตอมา แกวกาญจนเดินมาหากันตธรที่นั่งทาน ขาวตมเสร็จแลว เธอหยอนกายนั่งขางที่นอนของเขา หยิบซองยา หลังอาหารในถุงยาออกมาสองซอง เปดซองยาออกวางแลวหยิบยา ออกมาซองละสองเม็ด กอนจะสงใหกันตธร “กินยาจะพี่หนึ่ง” อีกฝายทานยาแตโดยดี พอทานเสร็จก็เปดปากพูดสิ่งที่อยู ในใจมาตลอดหลายวัน “พี่แกวเหนื่อยเพราะหนึ่งแทๆ หาเงินงกๆ มารักษาหนึ่ง โดยที่หนึ่งไมไดชวยอะไรเลย หนึ่งเปนภาระของพี่แกวแทๆ”
๘๐
อัญญาณี เขารูดีวาแกวกาญจนเหน็ดเหนื่อยกับการหาเงินมาใชจาย ในบาน และคารักษาของตนเองมากแคไหน แตกันตธรก็ไมเคยได ยิ น เธอบ น เลยสั ก ครั้ ง ยั ง ยิ้ ม สู อี ก ต า งหาก เขาเห็ น แล ว อดที่ จ ะ สะทอนถึงตัวเองไมได ที่ไมไดชวยอะไรเธอไปมากกวาทํางานบาน เล็กๆ นอยๆ “ไมตองคิดมากนะพี่หนึ่ง ที่พี่หนึ่งชวยแกวทํางานหาเงิน ไมไดเพราะพี่หนึ่งไมสบายนี่จะ รอใหพี่หนึ่งหายกอน แลวพี่หนึ่ง คอยชวยแกวก็ไดจะ” แกวกาญจนไมเคยคิดวา กันตธรเปนภาระของตนเองเลย เพราะเขาเปนญาติเพียงคนเดียวที่เหลือของเธอ เปนคนที่เธอรัก และจะใชชีวิตอยูรวมกันไปจนแกเฒา แกวกาญจนยินดีและพรอม ใจจะเหน็ดเหนื่อยเพื่อเขา “แลว เรื่องเงิน คาผาตัด ของหนึ่ง มัน เยอะไหมพี่แ กว ถา เยอะมากหนึ่งก็ไมอยากผาตัด หนึ่งสงสารพี่แกว ไมอยากใหพี่แกว เหนื่อย” กัน ตธรไมรูจํานวนเงิน คาผาตัดของตนวาสูงมากแคไ หน เนื่องจากแกวกาญจนเปนคนพูดคุยกับนายแพทยตามลําพัง สวน เขาจะอยูนอกหองตรวจหลังจากที่ตรวจดูอาการเสร็จ “มันก็ไมไดเยอะอยางที่พี่หนึ่งกังวล บัตรสามสิบบาทรักษา ทุกโรคชวยไดเยอะเลยพี่ แทบจะไมตองจายอะไรเลย จายแคคายา
๘๑
หัวใจใต้ปีกรัก นอกระบบเทานั้น ไมอยางนั้นแกวคงไมบอกใหหมอนัดวันผาหรอก จะ” เธอจําเปนตองโปปด เพราะไมตองการใหกันตธรเปนกังวล เรื่องเงิน หากเขาสุขภาพจิตไมดีอาจสงผลตรงถึงอาการที่เปนอยู แกวกาญจนยินดีแบกรับความรับผิดชอบทุกสิ่งทุกอยางไวเพียงคน เดียว “บัตรสามสิบบาทรวมคาผาตัดแนนะพี่แกว” กันตธรถาม ย้ําเพื่อความแนใจ “แน สิ แก ว จะโกหกพี่ ห นึ่ ง ทํ า ไม” เธอก็ ย้ํ า ให เ ขามั่ น ใจ “แกวไปทํางานกอนนะพี่หนึ่ง เดี๋ยวจะสาย กินยาแลวนอนพักนะ” แกวกาญจนพูดตัดบท ควากระเปาสะพายมาพาดบนบา ลุกขึ้นยืนแลวเดินออกไปจากบานทันที สวนคนไมสบายก็ลมตัวลง นอนพักผอนตามพยาบาลสวนตัวสั่ง
เวลา 02.05 นาฬิกา ณ ซอยชุมชนหวยสวรรค เสียงจิ้งหรีดเรไรที่ดังมาจากทั้งสองขางทาง ทําใหคนที่เดิน อยูบนถนนทางเขาซอยชุมชนหวยสวรรคตองกอดกระเปาสะพาย ของตัวเองเอาไวแนน ราวกับวาเปนที่ยึดเหนี่ยวเพียงหนึ่งเดียวใน เวลานี้ ๘๒
อัญญาณี ยิ่งดึกถนนเขาซอยชุมชนหวยสวรรคยิ่งเปลี่ยว สองขางทาง เปน ที่ดิน รกรางวางเปลา มีตน ไมตน นอยใหญขึ้นอยูริม ถนน ถัด จากนั้นก็จะเปนหญาสูงทวมหัว ไฟทางก็ทิ้งหางกันพอสมควร เวลา เดิ น กลางค่ํ า กลางคื น บรรยากาศแสนจะวั ง เวง แล ว ยิ่ ง ดึ ก มาก เทาไหร ความนากลัวก็จะมีเพิ่มมากขึ้น และที่สําคัญอันตรายก็มาก ตามไปดว ย เปน เพราะสถานที่บ ริ เวณนี้ยามค่ําคื น มั กจะมีชาย วัยรุนบางกลุมมาเสพยาเสพติดเกือบทุกวัน และบางครั้งก็มีคดีชิง ทรัพย รวมทั้งขมขืนทํารายรางกายดวย ถนนสายนี้มีความยาวสองรอยหาสิบเมตรกวาจะถึงชุมชน หว ยสวรรค ในเวลาเชา ถึ ง ค่ํ า จะมี ม อเตอรไ ซครั บ จา งไว บ ริก าร สนนราคาเที่ยวละเจ็ดบาท แตทวาเวลานี้มันดึกเกินกวาที่จะมีรถ หากใครมี ร ถส ว นตั ว เข ามาก็ดี ไ ป แต ถ าไม มีร ถก็ต องเดิน เขา มา อยางเชนเธอ นากลัวจังเลย...นี่คือความรูสึกของคนที่เดินในที่เปลี่ยว นัยนตาคูสวยแสนหวาดหวั่นของแกวกาญจนมองสองขาง ทางสลับกันไปมา เรงฝเทาใหถึงทางเขาชุมชนใหเร็วที่สุด ใหเห็น หลังคาบานของคนในชุมชนหลังแรกไดยิ่งดี เธอจะไดรูสึกวาตัวเอง ปลอดภัย ปกติแลวแกวกาญจนไมใชคนกลับบานดึกขนาดนี้ แตเปน เพราะเธอตองทํางานหาเงินเก็บไวสํารองใชจาย เนื่องจากเงินเดือน
๘๓
หัวใจใต้ปีกรัก ประจําของเธอถูกนําไปจายคาเงินกูทั้งสองรายจนเกือบหมด เหลือ เงินถึงเธอไมถึงหนึ่งพันบาท แนนอนที่เงินจํานวนดังกลาวไมพอใช แนๆ ลําพังเงินรายไดจากการขายน้ําพริกก็คงไมพอ เธอจึงตองหา งานพิเศษทําหลังเลิกงาน แกวกาญจนจึงใหวาสนาหางานพิเศษให ซึ่งเปนโชคดีของ เธอที่ผับยูทูป ผับที่คนรักของวาสนาทํางานอยู รับสมัครพนักงาน เสิรฟในชวงเวลาหนึ่งทุมถึงตีหนึ่ง ไดคาแรงวันละสามรอยบาท เงิน ทิปตางหาก เธอทํางานที่ผับยูทูปไดสิบวันแลว และตลอดสิบวันที่ผาน มาบัญญัติจะเปนคนมาสงแกวกาญจนถึงบาน ตามคําสั่งของวาสนา หากไมทําตามมีหวังหูยานแนๆ ทวาคืนนี้บัญญัติมาสงเพื่อนของคน รักไมได ดวยเหตุผลที่วา เขาตองอยูทํางานแทนเพื่อนตออีกสอง ชั่วโมง แกวกาญจนจึงเดินทางกลับบานเอง เสียงสวบสาบที่ดังมาจากหญาสูงขางทาง ทําใหเจาของเทา เล็กที่กําลังเรงเดินชะงัก มองไปยังทิศทางของเสียงดวยหัวใจสั่น ระรัว ดวงตาคูหวานเบิกกวาง หัวใจกระหน่ําเตนแรงหลายเทาตัว เมื่อเธอเห็นชายวัยรุนสามคนเดินออกมาจากพงหญา ดูจากลักษณะ ทาทางไมนาไวว างใจ ทาทางไมใชค นดีเพราะไมมีคนดีๆ ที่ไ หน ออกมาจากพงหญาในยามวิกาลเชนนี้ และที่สําคัญทาทางของชาย
๘๔
อัญญาณี ที่ตนเห็นคลายกับคนติดยาเสพติด แกวกาญจนเห็นดังนั้นจึงตั้งทา วิ่ง รับรูถึงความไมปลอดภัย “จะไปไหนจะนองสาว อยูคุยกับพวกพี่กอนสิจะ” ชายรูปรางผอมสูงวิ่งมาดักหนา เสียงพูดไมมั่นคง ชายอีก คนที่ตัวใหญกวาดักทางดานหลัง โดยมีรางของชายตัวเล็กที่สุดอยู ดานขาง แกวกาญจนกอดกระเปาไวแนน พยายามเดินเบี่ยงไปอีก ทาง แตก็ถูกชายรางผอมสูงดักไวเชนเคย “ถอยไปนะ ฉันจะกลับบาน” เธอพูดไปดวยมองซายมองขวาไปดวย ภาวนาใหมีคนผาน มาแถวนี้ หรือไมก็มีรถยนต รถมอเตอรไซค หรือรถอะไรก็ไดผานมา เธอจะไดรองขอความชวยเหลือ “อยา เพิ่ ง รี บ ไปสิ เดี๋ย วพวกพี่ จะพาไปเที่ ยวสวรรคก อ น แลวนองสาวคอยกลับบาน” ฟงคําพูดของชายรูปรางผอมแลว แกวกาญจนสั่นไปทั้งตัว หัวใจเตนจับจังหวะไมได ความกลัวแลนพลานในความรูสึก มอง ชายทั้งสามดวยใจหวาดกลัวสุดชีวิต เทาและมือเย็นเฉียบ “เฮย! ไอเหมง กูวานะ เอาแตเงินกับของมีคาก็พอ กูไมมี อารมณวะ อยากแตยาอยางเดียว” ชายตัวเล็กสุดพูด “ใชไอเหมง กูก็ไมอารมณเหมือนกัน อยากยาจนตัวสั่นแลว กูวาเอาเงินของแมนี่ไปซื้อยามาดูดกันดีกวา เรื่องนั้นเอาไวทีหลัง”
๘๕
หัวใจใต้ปีกรัก ชายชื่อตุม รางสูง ใหญพูด บาง เพราะตอนนี้รูสึกครั่นเนื้อ ครั่นตัว จากอาการอยากยาเสพติดมากกวามีอารมณทางเพศ แมวา สาวตรงหนาจะขาวสวยมากแคไหนก็ตาม “เอางั้นก็ไดวะ เอาแตเงินก็ได” ผูพูดกาวเขาไปหารางของแกวกาญจนที่ถอยหลังหนี กอด กระเป า ของเธอเอาไว แ น น ยิ่ ง กว า เดิ ม เมื่อ รู ว า ชายทั้ ง สามหวั ง ทรัพยสินในกระเปา เหมงใชมือแหงกรานของตนจับกระเปาใบนั้น ไวมั่น กระชากหลายครั้ง เพื่อใหมันมาอยูในมือของตน แตเจาของ กระเปาก็หาไดยอมไม “อยานะ อยาเอาไป อยาเอากระเปาฉันไป ชวยดวย ชวย ดวยคะ ชวยดวย อยานะ อยาเอากระเปาฉันไป ฉันไมให ชวยดวย คะ ชวยดวย” แก ว กาญจน ร อ งตะโกนเสี ย งดั ง ร อ งสุ ด เสี ย งก็ ว า ได มี ความหวังในใจวา จะมีใครไดยินเสียงของเธอบาง และยึดกระเปาไว แนบอก ไมยอมใหเหมงไดกระเปาของตนไปงายๆ สงผลใหทั้งสอง ยื้อยุดกันไปมา อีกคนก็จะตองการกระเปา อีกคนก็ไ มยอม เพราะมีเงิน คาจางที่เธอทํางานมาสิบวันอยูในกระเปา และเปนเงินที่เธอตั้งใจ จะเก็บออมไวใชจายเพิ่มเติมในการรักษาตัวของกันตธร ฉะนั้นแกว กาญจนจึงหวงและหวงมากกวาชีวิตของตนเอง
๘๖
อัญญาณี “ไอตุม ไอกี้ มึงสองคนยืนทําหาอะไรวะ ไมไดยินเสียงมัน หรือไง แหกปากดังซะขนาดนี้ เดี๋ยวพอมึงก็มาหรอก ไอตุมมึงจับ มันไวแลวหาทางอุดปากมันไมใหมีเสียง สวนมึงไอกี้ มึงมาชวยกู หนอย มั น กอดกระเปาซะแนน เชียว” เหมง บอกเพื่อน แตมือ ก็ กระชากกระเปาตอเนื่อง “อื้อๆ อื้อ” รางสูงใหญของตุมเขามาประชิดดานหลังแกว กาญจน ใชมือแข็งแรงปดปากของเธอเอาไว กั้นเสียงรองของความ ชวยเหลือไมใหเล็ดลอด จะมีก็แคเสียงอื้ออึงในลําคอของเหยื่อสาว เทานั้น ลําแขนอีกขางล็อคคอเล็กไว ฝายกี้ก็ละลาละลังเพราะนี่เปนครั้งแรกที่เขาริหัดเปนโจร ปลนชิงทรัพย จึงทําอะไรไมถูก ไมรูวาจะทําอยางไร ใจมันกลาๆ กลัวๆ แตเพราะความอยากจะเสพยาเสพติดจนเกือบจะลงแดง ทํา ใหกี้เขาประชิดสาวรางเล็กทางดานขาง มือจับลําแขนของเธอแนน แลวพยายามดึงเขาหาตัวคิดใหลําแขนเรียวเล็กคลายกระเปาที่กอด ไวแนน แกวกาญจนที่ดดี ดิน้ ตัวเองไมหยุด คิดวาเวลานี้เธอตองชวย ตัวเองกอน แตจะดวยทางไหนละ ในเมื่อเธอเปนแคผูหญิงตัวเล็กๆ ไมมีเรี่ยวแรงมากพอที่จะตอสูกับชายทั้งสามคน แตโชคก็ยังเขาขาง อยูบางที่วา แรงของชายทั้งสามนี้ ลดนอยกวาปกติอาจเปนเพราะ ทั้งสามตกอยูในอาการเมายา แรงจึงถดถอย ครั้นจะใหชายติดยา
๘๗
หัวใจใต้ปีกรัก เสพติดทั้งสามคนนี้แยงชิงกระเปาไปไดโดยงาย เธอก็ไมมีวันยอม จะตองสูใหถึงที่สุด พละกําลังเพิ่มขึ้นเทาตัว ในฉับพลันความคิด อยางหนึ่งก็เขามาในสมอง เปนการแกไขสถานการณเบื้องตน “โอย!” เสียงอุทานเจ็บดังลอดผานปากของเหมง ที่บัดนี้ลง ไปนั่งคุกเขาบนพื้นปูน มือทั้งสองขางกุมกลองดวงใจ เมื่อถูกฝาเทา ของแกวกาญจนกระแทกไปยังกลองดวงใจเต็มแรง สงผลใหลงไป นั่งจุกเจ็บหนาเขียวอยูบนพื้น คนที่ตกเปนเหยื่อดิ้นไมหยุด สะบัดตัวไปมา ลําแขนก็กอด กระเปาไมปลอย เหวี่ยงเทาไปมาโดนกี้อยูหลายหน เปนเพราะเวลา นี้กี้มาอยูในตําแหนงของเหมง “ไอกี้ มึงทําอะไรสักอยางสิวะ ไอเหมงมันลงไปนั่งจุกอยูบน พื้นแลว มึงรีบเอากระเปาอีนี่เร็วๆ จะไดรีบเผน” ตุมบอกกี้ “โอย!” กี้รองบาง เพราะถูกฝาเทาของเธอกระแทกไปยัง จุดศูนยกลางของกี้เต็มรัก เจ็บจนจุก “อื้อๆ อื้อๆ” เธอรองตอเนื่อง แมวาเสียงจะไมลอดผาน ปากก็ตาม และยังดิ้นไมหยุดแมวาจะไมเห็นหนทางไดรับอิสระ “ฤทธิ์มากหรือไงมึง ใหกระเปาพวกกูดีๆ ไมชอบ อยากจะ เจ็บตัวก็เอา กูจัดให” ลําแขนใหญข องตุมที่ล็อคคอของแกวกาญจนคลายออก กอนที่มือขางนั้นจะไปหยิบสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเปากางเกง ๘๘
อัญญาณี มีดพก... ฉึก ฉึก ฉึก ปลายมีดพกดามนั้นแทงทะลุตรงขางลําตัวของ แกวกาญจนสามครั้งซอน ดวงตาของเธอเบิกโพลง ภาพใบหนาของ กันตธรลอยอยูเหนือดวงหนาตกใจ ลมหายใจสะดุด ความเจ็บปวด ที่ไ ด รับ จากการแทง ทํา ใหลํ าแขนที่กอดกระเปา คลายออกโดย อัตโนมัติ สิ่งที่กอดไวหลนไปอยูบนพื้น พรอมกับรางสาวที่ถูกผลัก จนลมไปจมกองเลือดบนถนนอยางมิใยดี และแลวพวกมันทั้งสามชีวิตก็ไดกระเปาของแกวกาญจนไป ปลอยใหรางของเธอนอนอยูบนพื้น ลมหายใจคอยๆ ผอนแรงลง เชื่องชา...ตามลําพัง “พะ...พี่หนึ่ง...พะ...พี่หนึ่ง” ชื่อของคนที่แกวกาญจนรักและหวงที่สุด ไหลผานปากของ เจาของลมหายใจออนลา นัยนตาเริ่มพรามัว มองเห็นแสงไฟริบหรี่ ที่คอยๆ ใกลเขามา...ใกลเขามา กอนที่สติของเธอจะดับวูบลง
04.15 นาฬิกา ปง ปง ปงๆๆๆๆ...เสียงทุบประตูบานดังสนั่น จนประตูบาน นั้นสะเทือนไปตามแรงทุบที่ดูเหมือนวาจะไมหยุดงายๆ หากคนที่ อยูดานในไมเปดประตูบานนี้
๘๙
หัวใจใต้ปีกรัก “หนึ่ง หนึ่งตื่นซะทีสิ นอนขี้เซาอยูได ปงๆๆๆ” วาสนารองตะโกนดังลั่น ไมสนใจวาเสียงของตนนั้นจะนํา ความรําคาญใหชาวบานชาวชองหรือไม ใจเธอรอนรุมไปหมด เดือด พลานดวยความโกรธและไมพอใจ เสียงรองเรียกและเสียงทุบประตู ที่ดัง ตอเนื่องปลุกคนที่นอนหลับ สนิทดวยฤทธิ์ยางัวเงียตื่น ขึ้นมา กันตธรยันตัวลุกขึ้น ยืน กาวเทาไปยัง ประตูบานแลว เปดมัน ออก กวาง “นามีอะไรดึกๆ ดื่นๆ” กันตธรใชมือขยี้ตาขณะพูด ทําให เขาไมทันไดเห็นสีหนาของผูมาเยือน เพียะ...ไมมีคําพูดใดออกจากปากของวาสนา มีเพียงฝามือ เล็กที่ฟาดลงบนแกมของกันตธรเต็มแรง สงผลใหคนโดนตบงงงัน “นามาตบฉันทําไม” กันตธรถาม ใบหนางงสุดฤทธิ์ “มัวแตนอนสบายๆ อยูบาน ไมรูบางหรือไงวาแกวจะเปน ตายรายดียังไง กลับบานหรือยัง เคยเปนหวงแกวเหมือนกับที่แกว หวงแกบางหรือเปลา” วาสนาพูดใสหนาคนที่ชักสีหนางุนงง และยิ่ง งงหนักกวาเดิมเมื่อไดยินคําพูดของวาสนา “นาพูด อยางนี้ห มายความวายัง ไง พี่แ กวยั งไมกลับ บาน เหรอ” กอนที่ผูพูดจะหันกลับไปมองที่นอนของแกวกาญจนที่วาง เปลา ไรรางของผูเปนเจาของ แลวเหลือบไปมองดูนาฬิกาบนฝา บาน “ทําไมพี่แกวถึงยังไมกลับบานละเนี่ย นี่มันตีสี่กวาแลวนะ”
๙๐
อัญญาณี กัน ตธรไมรูสึกตัว เลยสักคืนเวลาที่แ กว กาญจนกลับ บาน เนื่องจากยาที่เขาทานกอนนอนไป ทําใหเขาหลับสนิท แลวเขาก็คิด วา คนที่อยูรวมบานดวยกลับบานแลว “เพิ่งรูหรือไงวาแกวยังไมกลับ มัวแตนอนสบายๆ อยูที่บาน เลยไมรูวาตอนนี้แกวเปนยังไงบาง” กันตธรไดยินประโยคนี้ เขาถึงกับตื่นตัวถาม “พี่แกวเปน อะไรนา พี่แกวเปนอะไร” “แกวถูกพวกคนใจชั่วมันดักจี้นะสิ ถูกแทงตอนนี้อยูโรง’ บาล” วาสนาตอบทั้งน้ําตา นึกถึงสภาพอิดโรยของเพื่อนรักที่ถูก เย็บรวมแลวยี่สิบกวาเข็ม และคําบอกเลาของบัญญัติยิ่งทําใหเธอ สงสารแกวกาญจนมากขึ้น อีกความรูสึกหนึ่งคือ เกลียดชังกันตธร มากเทาพันทวี ยอนกลับไปถึงวินาทีชีวิตของแกวกาญจนหลังจากที่ถูกตุม ใช มี ด แทงเข า ที่ ข า งลํ า ตั ว ร า งโชกเลื อ ดของสาวโชคร า ยก็ น อน หายใจรวยริน นอนจมกองเลือดอยูบนพื้นถนน ระหวางที่ลมหายใจของเธอกําลังแผวลง แสงสวางจากหนา รถมอเตอรไซคของบัญญัติก็คอยๆ ใกลเขามาทุกขณะ จนในที่สุด เขาก็ทิ้งรถคูใจทันทีที่เห็นวา รางของใครนอนอยูบนพื้น “แกวๆ แกวทําใจดีๆ ไวนะ แกวๆ”
๙๑
หัวใจใต้ปีกรัก บัญญัติเลิกทําโอทีกอนเวลา ไดเดินทางมาดูเพื่อนสนิทของ คนรั กวา กลั บ บา นปลอดภั ยหรื อไม เนื่องจากเสน ทางนี้ไ ม คอ ย ปลอดภัยมากนักในยามค่ําคืน เขาจึงตองเดินทางมาดูใหแนใจ หาก แกวกาญจนเปนอะไรไป วาสนาเอาเขาตายแนนอน และอาจจะ บอกเลิกเขาดวย เขาจึงมาหาแกวกาญจนกอนที่กลับบานเพื่อความ สบายใจ เขาตรงเขาไปประคองรางของแกวกาญจนแลวรองเรียก เธอปรือตาขึ้น อยางเชื่องชา ไฟหนารถขับเคลื่อนสองลอที่ลมอยู ใกลๆ ทําใหเธอรูวา คนที่ประคองรางของตนคือใคร “พะ...พี่โปง” เสียงเรียกชื่อของบัญญัติเบาหวิว “ใครทําแกวแบบนี้ ใครทําแกว” เขาถามเสียงรัว ตั้งสติไดก็รีบโทรศัพทไปขอความชวยเหลือ จาก 191 ใหประสานงานกับหนวยกูภัยหรือรถพยาบาลมารับตัวคน เจ็บ เพราะเขาไมอาจใหแกวกาญจนซอนทายรถมอเตอรไซคของ ตนไปยังสถานพยาบาลได “แก ว อย า หลั บ นะแก ว พี่ โ ทรไปหาตํ า รวจแล ว เดี๋ ย ว หนวยกูภัยก็มา อยาหลับนะแกว” พอพูดจบเขาก็ถอดเสื้อของตนมาอุดบาดแผล ที่บัดนี้เลือด ไหลออกมาเปนทาง ถาไมทําเชนนี้เธออาจเสียเลือดมาก และนั่น อาจสงผลใหผูไดรับบาดเจ็บตกอยูในอาการช็อก
๙๒
อัญญาณี “พะ...พี่โปง กระ...กระเปา พวกมัน...อะ...เอาเงิน...ขะ... ของแกวไป ฮึก...โอย” แก ว กาญจน แ ม ว า ตั ว เองจะเจ็ บ แต ก็ นึ ก ถึ ง กั น ตธร ตลอดเวลา เงินจํานวนไมมากสําหรับใครๆ แตมากมายสําหรับเธอ บัดนี้ถูกวัยรุนติดยาแยงชิงไป “ชางมันเถอะเรื่องกระเปา เรื่องเงินนะ เอาตัวเองใหรอด กอน แลวคอยหาเงินใหมก็ได” เขาบอก “งะ...เงินรัก...ษา พะ...พี่หนึ่ง” เธอบอกเสี ย งขาดหาย ลมหายใจช า ลง บั ญ ญั ติ อึ้ ง ไป ชั่วขณะ ไมคิดวานาทีแหงความเปนและตาย แกวกาญจนยังหวง กันตธรมากกวาตัวเอง เสียงสัญญาณรถฉุกเฉินที่ดังมาแตไกล ทําให การพูดคุยของทั้งสองยุตลิ ง แลวไมนานเกินรอรถกูภ ัยก็มาถึงจุดเกิด เหตุ แกวกาญจนถูกนําตัวสงโรงพยาบาลรัฐบาลที่อยูใกลมาก ที่สุด เพราะเวลานี้เลือดในกายสาวไหลออกมาอยางมากมาย ความ ที่ เ ป น ยามวิ ก าล รถยนต บ นถนนที่ สั ญ จรไปมามี น อ ย ไม ติ ด ขั ด สงผลใหรถกูภัยมาถึงจุดหมายในอีกสิบนาทีตอมา พอสาวผู โ ชคร า ยถู ก นํ า ตั ว เข า ห อ งฉุ ก เฉิ น บั ญ ญั ติ ไ ด โทรศัพทไปหาวาสนาเพื่อแจงขาว อีกครึ่งชั่วโมงตอมาเธอก็เดินทาง มาสมทบยังโรงพยาบาล
๙๓
หัวใจใต้ปีกรัก และทัน ทีที่มองเห็นสภาพของเพื่อนรักและไดรับ ฟง สิ่ง ที่ แกวกาญจนพูดกับบัญญัติ ทําใหความเกลียดชังที่เธอมีตอกันตธร เพิ่ ม มากขึ้ น หลั ง จากที่ ร อดู อ าการของแก ว กาญจน จ นแน ใ จว า ปลอดภัย วาสนาจึงรีบรุดมาบานของเพื่อนสนิท เพื่อจัดการกับชาย เจาปญหาใหเด็ดขาด ตุบๆๆๆ...ใจของกันตธรเตนแรงอยางที่ไมเคยเปนมากอน มันสั่นระรัว ความตระหนกตกใจกับคําพูดของวาสนาแทรกเขามา ในความรูสึก สงผลตรงถึงใบหนาที่ซีดเผือดและเต็มไปดวยความ เปนหวงแกวกาญจน “หา! วาไงนะนา” กันตธรรองเสียงสูง ถามตอเสียงสั่น “พี่แกวถูกจี้ ถูกแทงเหรอ แลวตอนนี้พี่แกวเปนยังไงบาง อยูโรง’ บาลไหน หนึ่งจะไปหาพี่แกว” “ก็ใชนะสิ แกวถูกจี้และถูกแทง แตตอนนี้ปลอดภัยแลว ” วาสนากระแทกเสียงตอบ “เพราะแกไงไอหนึ่ง เพราะแก แกวถึงเปนอยางนี้ แกมัน นําความลําบากมาใหแกวมาตั้งหลายป แกไมรูสึกอะไรบางเหรอ ฮือ...แกรูไหมวาแกวไมเคยหยุดทํางานเลยสักวัน กมหนาทํางาน หา เงินงกๆ มารักษาตัวแกไงละ เงินเดือนออกแทนที่จะเอาไวใชจาย สวนตัว หาของดีๆ กิน ไมมีหรอก ไมมีเลย แกวไมเคยทํา แกวไม เคยหวงตัวเอง ฮือ...แกวเปนหวงแตแก แกคนเดียวไอหนึ่ง” ๙๔
อัญญาณี วาสนาพูดไปรองไหไป สะอึกสะอื้นเปนระยะๆ ฝายผูฟงก็ ยืนอึ้ง ลําคอแหงผาก ดวงตารอนผะผาว น้ําตาคลอเบาเออลนเจียน ไหล เขารูความลําบากของแกวกาญจนดี “แลวที่แกวตองถูกทําราย ถูกจี้ ก็เพราะหวงเงินในกระเปา เงินคาจางที่เพิ่งไดมาจากงานพิเศษ แกจะรูหรือเปลาวา ที่แกวตอง ทํางานดึกๆ ดื่นๆ หาเงินตัวเปนเกลียวเพราะอะไร ฮือ...เพราะแกว ไปกูเงินมาจายคาผาตัดของแกไงละ เงินหกหมื่นกวาๆ ที่แกวมัน ตองแบกรับภาระหนี้ไว เดือนๆ หนึ่งตองจายเทาไหร แกเคยรูบาง ไหม เงินเดือนของแกวเกือบทั้งเดือนเลยนะ ฮือ...แกวเลยตองหา งานพิเศษทํา เพื่อใหไดเงินมากพอมาใชจายในบาน แลวตองเก็บ สํารองไวใหแกดวย และที่ฉันเจ็บใจเสียใจมากที่สุดคือ ตอนที่แกว นอนจมกองเลือด ฮือ...แกวนึกถึงแตแก นึกถึงแตเงินที่ถูกจี้ไป ไม นึกถึงตัวเองเลย ฮือ...” กันตธรนิ่งอึ้งไปอีกรอบ ดวงตามีหยดน้ําใสๆ เกลือกกลิ้งลง มา รางกายแข็งดุจหิน เมื่อไดรับฟงประโยคบาดความรูสึก เขารูดี วา ตนเองเปน ภาระให แ ก ว กาญจน ม ากเพีย งใด เธอทํ า งานไม มี วันหยุดจริงๆ ทําทุกวันและทั้งวัน กวาจะไดหลับพักผอนก็ดึกดื่น คอนคืน หากเปนไปไดกันตธรก็อยากจะแบง เบาภาระของเธอมา บาง แตนี่เขาทํางานไมได ทําไปก็ตองหยุดบอยๆ เนื่องจากสุขภาพ
๙๕
หัวใจใต้ปีกรัก รางกายของตน ในที่สุดตนเองก็ตองออกจากงาน แกวกาญจนจึง ตัดสินใจใหเขาอยูบานเฉยๆ และรับหนาที่เปนหัวหนาครอบครัว นับตั้งแตนั้นมา ซึ่งกันตธรก็ชวยเรื่องงานบานเทาที่จะชวยได ทํา มากไปก็เหนื่อยหอบ ไมทําก็แลดูจะเปนคนไมมีน้ําใจ เรื่องเงินคาผาตัดที่สูงเกินครึ่งแสน เปนเรื่องที่กันตธรไมรมู า กอนเลย หากรูเขาจะไมมีวันผาตัดเด็ดขาด ปลอยใหตนเองตายไป ตามสภาพรางกาย ไมยอมใหตนเองเปนภาระของใคร ไมยอมให แกวกาญจนแบกภาระเรื่องหนี้สินมากมายนี้แนนอน ความรูสึกผิด แนนตื้นในจิตใจ บีบรัดหัวใจของคนไมสบายจนรูสึกปวดราวไปทั้ง ทรวง ความเสียใจแทรกเขาอยูทุกพื้นที่ในหวงอารมณ เพราะเขา เองที่เปนสาเหตุหลักที่แกวกาญจนถูกจี้ชิงทรัพยและถูกทํารายใน ครั้งนี้...เพราะเขาคนเดียว ถาไมมีเขา เธอก็ไมตองเหนื่อยและตกอยู ในสภาพเชนนี้ แตก็รูสึกโลงที่รูวา แกวกาญจนปลอดภัย “หนึ่งไมไดตั้งใจใหเรื่องมันเปนแบบนี้เลยนะนา หนึ่งอยาก ชวยพี่แกวมาก แตนาก็รูวาหนึ่งทําไมไดเต็มที่” เขาพูดทั้งน้ําตา “แกมีทางชวยแกว ถาแกคิดอยากจะทํานะ” วาสนาพูด เสียงแข็ง มองชายตรงหนาเขม็ง “ยังไงละ นาบอกหนึ่งมาสิวาจะชวยพี่แกวไดยังไง” เขากระตือรือรนถามไมไดรูเลยวา คําตอบของอีกฝายนั้น จะทําใหรูสึกอยางไร แลวมันจะใชวิธีแกไขปญหาทั้งหมดหรือไม
๙๖
อัญญาณี “แกก็ใหอิสระ ใหความเปนไท ปลอยบวงที่ผูกคอแกวยังไง ละ ถาไมมีแกสักคน แกวก็คงไมเหนื่อยแบบนี้ ไมตองลําบากลําบน ทํางานไมมีวันหยุด ทําอะไรไมหวงตัวเองแบบนี้” ความหมายของ วาสนาที่กันตธรเขาใจคือ เขาตองออกไปจากชีวิตของแกวกาญจน ปลดหวง ภาระตางๆ ที่แกวกาญจนผูกคอไว กันตธรอึ้งไปอีกรอบ แตก็คิดตามคําพูดของอีกฝาย มันก็ จริงตามที่วาสนาเอยออกมา หากไมมีเขาสักคน แกวกาญจนก็จะ สบายขึ้นหลายเทาตัว ไมตองแบกภาระเรื่องคาใชจาย ไมตองหา เงินหัวหมุนมาเปนคารักษาพยาบาลของตน ไมตองทํางานหนักทุก วัน ไดหยุดพักผอนในวันหยุดสุดสัปดาห ไมตองทํางานพิเศษดึกๆ ดื่นๆ ถึงเวลาที่กันตธรจะอยูดวยตัวของเขาเองบางแลว หลังจากที่ ปลอยใหหนาที่นี้เปนของสาวแสนดีเชนแกวกาญจนมานานหลายป “ถาแกอยากจะชวยแกวจริงๆ แกตองไปจากชีวิตของแกว มันเปนทางเดียวที่แกจะชวยแกวปลดหวงทุกหวงนะไอหนึ่ง” วาสนาบอกกันตธรตรงๆ ไมออมคอม กระแทกใจ กระแทก ความรูสึกคนฟงไดเปนอยางดี น้ําตาของกันตธรหยดไหลเปนทาง ใช...การเดินจากแกวกาญจนไป คือการปลดพันธนาการทุก สิ่งอยางใหกับเธอ “ตกลง หนึ่งจะไปจากพี่แกว หนึ่งไมอยากใหพี่แกวลําบาก ไมอยากใหพี่แกวเหนื่อย”
๙๗
หัวใจใต้ปีกรัก กันตธรตัดสินใจในที่สุด แลวคิดวาเปนทางออกทีด่ ีที่สุดดวย “แตหนึ่งขอเจอพี่แกวเปนครั้งสุดทายไดไหม” วาสนารูสึกพอใจกับคําตอบของกันตธร ใชเวลาคิดในเรื่อง ที่อีกฝายรองขอไมกี่อึดใจ “ได แตแกตองสัญญานะวา จะไปจาก แกวจริงๆ” “สัญญา หนึ่งสัญญา” กันตธรใหคํามั่นสัญญา “ดี” วาสนาเนนเสียงหนัก “พรุงนี้ฉันจะมารับแกตอนเกา โมง เตรียมตัวไวดวยละ แลวถาแกไมรักษาสัญญา ฉันนี่แหละจะทํา ใหแกไปจากแกวเอง” เธอทิ้งทายดวยการขมขู กอนจะเดินออกไปจากบานของ เพื่อนรักทันทีที่เสร็จความตั้งใจของตัวเอง ปลอยใหกันตธรจมอยู กับความเสียใจ ความเจ็บปวด ความรูสึกผิดเพียงลําพัง เขาเดินกลับมายังที่นอน ทรุดกายลงนั่งรองไหตัวโยน สง เสียงสะอึกสะอื้น รองไหอยูสักพักจึงลุกขึ้นยืน เดินไปยังตูเสื้อผา หยิบกระเปาเดินทางใบเกาๆ ออกมา แลวยัดเสื้อผาของตนเขาไป ในกระเปา เก็บเสื้อผาเตรียมตัวออกไปจากบานหลังนี้...บานที่อยู รวมกับคนที่ตนรักมานานหลายป แตวันพรุงนี้บานหลังนีจ้ ะเปนอดีตสําหรับเขา...อดีตที่เขาไม มีวันลืม
๙๘
อัญญาณี
5 ณ ครอบครัวโชคอนันต นับตั้งแตนพพรกลับมาบานในวันนั้น ความมึนตึงระหวาง นพพรที่มีตอบุศยรินทรจะมีมากขึ้น เนื่องจากบุศยรินทรบอกกับ โชคอนันตวา หากตนเองทํางานไดสักระยะ เก็บเงินและมีเงินเลี้ยง ตัวเอง เธอจะขอแยกตัวออกไปเชาบานอยู เพื่อที่จะไดไมเปนภาระ ของใคร วินาทีแรกที่โชคอนันตไ ดยิน เขาก็จับความผิดปกติไดใน น้ําเสียงและสีหนาของบุศยรินทร การที่เธอบอกวาจะทํางาน เขาก็ วาแปลกแลว นี่ขอยายไปอยูตามลําพัง ยิ่งเพิ่มความสงสัยใหกับเขา มากขึ้น โชคอนันตจึงเปดปากถามบุศยรินทรตรงๆ “บอกพี่มาตรงๆ ดีกวา วามีคนพูดอะไรกับแอมหรือเปลา” “ไมมีคะ แอมอยากไปอยูขางนอกเองคะ” เธอปฏิเสธ บด บังความจริง หลบสายตาไมใหเขารูวา เธอกําลังเอยคําเท็จ “ไมมีจริงๆ คะพี่โชค” แลวย้ําใหเขาเชื่อในคําพูดของตน
๙๙
หัวใจใต้ปีกรัก แตเขาก็มีไมเด็ดที่จะงางปากเธอ “ถาแอมไมพูดความจริง พี่จะไปไลถามทุกคนในบานวา มีใครไลแอมออกไปจากบานหรือ เปลา” เจอไมนี้เขาไป เธอถึงกับอึ้ง พูดไมออก ปากคอสั่นไปหมด กลัววาเขาจะทําอยางนั้นจริงๆ มีหวังงานนี้ตองเปนเรื่องใหญโต คน ที่ไมพอใจใหเธออยูที่นี่ อาจจะเพิ่มพูนความรูสึกนั้นมากขึ้นไปอีก “อยานะคะพี่โชค ไมตองไปถามใครทั้งนั้นคะ” บุศยรินทร รีบหาม “ถาอยางนั้นแอมก็บอกพี่มาตรงๆ ไมตองปดพี่” คําพูดของ เขา ทําใหเธอคิดหนักมากกวาเดิม กําลังชั่งใจวาจะบอกความจริงดี หรือไม ไมบอก...โชคอนันตก็ตองดึงดันถามจนได ถ า บอก...ก็ ก ลั ว ว า จะยิ่ ง เพิ่ ม การทะเลาะเบาะแว ง ของ ครอบครัวนี้มากขึ้น “แอมเชื่อใจพี่หรือเปลา ถาแอมเชื่อใจพี่ แอมตองบอกพี่มา วาทําไมถึงอยากจะยายไปอยูขางนอก ถาเหตุผลของแอมดีพี่ก็ยอม ใหแอมไปเชาบานอยู แตถาเหตุผลไมดีเราก็ตองมานั่งคุยกัน” โชคอนันตทําตัวเปนผูใหญที่ดี ฟงเหตุและผลของเธอ แลว ประโยคคําพูดนี้ชองเขา ทําใหเธอตัดสินใจไดงายขึ้น “เรื่องมันเปนอยางนี้คะ...”
๑๐๐
อัญญาณี บุศยรินทรเปดปากเลาเรื่องราวทั้งหมดที่ตนเองไดยินมา ถายทอดใหเขาไดรับรู สีหนาของคนที่ฟงอยูหนักอึ้ง ความลําบากใจ เกลื่ อ นทั่ ว ใบหน า คมคร า ม เมื่ อ รู ว า สาเหตุ ทั้ ง หมดเกิ ด จากการ สนทนาระหวางบิดากับมารดาของเขา ที่แสดงความเปนหวง กลัว วาเขาจะมีภาระมากขึ้น โชคอนันตเขาใจ หยั่งความรูสึกทั้งสองฝายไดดี นพพรหวง เขาในฐานะลูก กลัววาจะเหนื่อยกับการแบกภาระคาใชจายที่มาก เกินไป ฝายบุศยริน ทรก็ไ มสบายใจ ที่ต นเองเปนตน เหตุที่ทําให ครอบครัวของเขาเกิดความบาดหมาง และมีการโตเถียงเกิดขึ้น อีก ทั้งยังแบกความรูสึกหนักใจไวดวย การที่เธอออกไปใชชีวิตอยูตาม ลําพัง คือทางออกที่ดีที่สุด แตสําหรับเขาไมใช ทางออกมีทางอื่นอีก “แอมไมตองหวงนะ เรื่องนี้เดี๋ยวพี่จัดการเอง” โชคอนันต เอยเปนประโยคแรก หลังจากที่เธอเลาจบ “พี่โชคจะยอมใหแอมแยกไปเชาบานอยูไหมคะ” เธอถาม และลุนคําตอบ “เรื่องนี้เอาไวคุยกันอีกทีนะ” โชคอนันตแบงรับแบงสู แลว หลัง จากที่โชคอนันตคุยกับ บุศยรินทรเสร็จ เขาก็ม า พูดคุยทําความเขาใจกับนพพรในเวลาตอมา โชคอนันตคิดวา การ
๑๐๑
หัวใจใต้ปีกรัก เปดอกคุยกับบิดาในครั้งนี้ จะทําใหสถานการณในบานคลี่คลายลง แตดูเหมือนวาเขาจะคิดผิด “พ อ ไม เ ห็ น ว า จะมี ค วามจํ า เป น อะไรเลย ที่ เ อ็ ง จะต อ ง เหนื่อยเพิ่ม ทํางานหนักเพื่อคนอื่นแบบนี้” นพพรพูดสวนกลับหลังจากที่รูวา โชคอนันตจะขับแท็กซี่ หารายไดพิเศษอีกทางหนึ่ง งานที่โชคอนันตทําอยูทุกวันนี้ก็แทบจะ ไมมีเวลาพักแลว เหตุใดจะตองสรางความเหนื่อยใหตัวเองอีก นพพรคานดวยความไมเขาใจ “มั น ก็ เ ป น การดี นี่ ค รั บ พ อ พ อ เองเป น คนบอกผมว า อยากจะขับแท็กซี่อยูแลว พอขับตอนกลางวัน สวนผมก็ขับกลางคืน คาเชาก็ถูกกวาขับกะเดียวดวย อีกอยางไมตองกังวลเรื่องการสงรถ ใหคูกะวาจะทันหรือเปลา” เขาอธิบายเพิ่มเติมใหบิดาฟง “มันดี ถาเอ็งจะหารายไดเขาบาน ชวยพอแม ชวยพี่ชวย นองพอจะไมวาเลย แตที่เอ็งขับรถแท็กซี่เพราะตองหาเงินชวยให คนอื่นไดมีที่ซุกหัวนอนใหม หรือวาหนูแอมมัน ไปออนเอ็ง วะ ถึง ไดมาบอกวาจะเชาคอนโดใหหนูแอมอยู” นพพรนึกถึงคําพูดของลูกชายที่บอกเขาวา จะหาเงินไปเชา คอนโดหน า ปากซอยใหญ ท างเข า ชุ ม ชนให บุ ศ ย ริ น ทร อ าศั ย อยู เพราะเขามองไมเห็น ความจําเปน ที่โชคอนัน ตจะตองทําเชน นั้น คอนโดแหงนั้น คาเชาตอเดือนไมใชถูกๆ สองพันหารอยบาท ไหน
๑๐๒
อัญญาณี จะคาน้ําคาไฟ คาสวนกลางอีก ตอเดือนก็คงเหยียบสี่พัน แตกอน จะคิดถึงคาเชาของแตละเดือน ก็ตองเสียเงินลวงหนาคาหอง คา ประกันน้ําไฟ ที่รวมเบ็ดเสร็จแลวแปดพันบาท ชางเปนเงินที่มากโข สําหรับคนหาเชากินค่ําเชนเขา ทําใหความโมโหมันพลุงพลาน “พอครับ แอมคือผูหญิงที่ผมรักและจะใชชีวิตอยูรวมกัน คอนโดที่ผมจะเชาใหแอมอยู มันก็เปรียบเสมือนเรือนหอของผมใน อนาคต หากวันหนึ่งวันใดผมกับแอมตกลงปลงใจเปนสามีภรรยากัน ผมกับแอมก็จะอยูที่นั่น แตก็ยังสงเงินมาใหพอกับแมไวใชจายใน บานเหมือนเดิม ถึงผมจะมีแอม ผมก็ไมทอดทิ้งพอกับแมและนองๆ แนนอนครับ” โชคอนั น ต ทํา ความเข าใจเพิ่ม เติม ให บิด ารั บ รู ความรูสึ ก ความตั้งใจของตน นพพรอึ้งไปชั่วครูกับเหตุผลของลูกชายที่พอจะ ฟงขึ้น แตในที่สุดก็หาขอโตแยงจนได “แลวอยูที่นี่ไมไดหรือไง ทําไมตองแยกไปอยูที่อื่นดวย หรือ วาที่นี่มันไมหรูหรา อยูแลวคันตัว” “เพื่อความสบายใจของทุกคนในบานไงครับพอ ผมรูน ะ ครับ วาพอกับปูไมพอใจที่แอมมาอยูบานของเรา คิดวาแอมเปน ภาระ แตสําหรับผมไมใชนะครับ แอมไมไดเปนภาระเลยแมแตนอย ผมทํ า เพื่ อ คนที่ผ มรั ก แม ว าจะเหน็ด เหนื่ อยมากแค ไ หน ผมก็ มี ความสุข หากแอมไปใหพนหูพนตาพอกับปู เรื่องทะเลาะเบาะแวง
๑๐๓
หัวใจใต้ปีกรัก วากระทบกระเทียบก็คงไมเกิดขึ้น ผมเองก็ไมตองลําบากใจในฐานะ คนกลางดวย” นพพรอึ้งไปอีกรอบ กับเหตุผลที่เขาไมรูวาจะหาคําแยงใด มาโตกลับ เพราะการที่บุศยรินทรยายออกไปอยูคอนโด ก็เปนความ ต อ งการของเขาและจิ ต ตรี ที่ อ ยากจะให ถึ ง วั น นั้ น ใจแทบขาด เนื่องจากตั้งแตเธอเขามาอยูในบานของเขา การทะเลาะมีปากเสียง ระหวางคนในครอบครัวมีบอยครั้ง ไมมีบุศยรินทรสักคน อะไรๆ มันคงจะดีขึ้น อีกทั้งโชคอนันตก็จะไมลําบากใจตามที่กลาวมา “งั้นก็ตามใจเอ็ง ถาเอ็งคิดวาเอ็งทําแลวสบายใจ เอ็งก็ทําไป ขาจะไมหาม” เขาเองก็ไมปรารถนาใหลูกชายอึดอัดและลําบากใจ ในฐานะคนกลาง เนื่องจากนพพรเคยรูซึ้งถึงความรูสึกนี้มากอน บุพการีของเขาไมชอบใจนัก ที่ไดนภาเปนลูกสะใภ แตก็ตองจําฝน ใจ เพราะลูกชายรัก แนนอนที่วาการที่คนไมชอบกันมาอยูรวมบาน เดี ย วกัน จะสร า งความอั ด อัด ได มากมายแค ไ หน นพพรจึ ง ย า ย ออกมาอยูกับนภาตามลําพังสองคนผัวเมีย เพื่อลดความรูสึกตางๆ ที่เกิดขึ้น แลวลดความลําบากใจใหกับเขา อีกฝายหนึ่งก็พอแม อีก ฝายหนึ่งก็เมีย เขาขางใครไมไดเต็มปากเต็มคํานัก เมื่อทําความเขาใจกับบิดาเสร็จ เขาก็เดินทางไปหาลุงเบิ้ม คนขางบาน ที่มีอาชีพ ขับ รถแท็ก ซี่ ติด ตอสอบถามเรื่ องการเช า แท็กซี่มาขับหารายไดพิเศษ ซึ่งลุงเบิ้มก็ชวยเหลือโชคอนันตเต็มที่
๑๐๔
อัญญาณี เทาความไปในวันที่โชคอนัน ตพาบุศยริน ทรมาอยูที่บาน ของตน เขาก็ไดลาออกจากการเปนคนขับรถของบานอดีตนายสาว มาทํางานเปนคนขับรถใหเจาของโรงงานทําอะไหลคอมพิวเตอร ละแวกบาน แลวการที่เขาเขาทํางานในโรงงานแหงนี้ ทําใหเขาดึง บุศยรินทรเขามาทํางานในตําแหนงบัญชี ที่ประจวบเหมาะเปดรับ สมัครงานในตําแหนงนี้พอดี สองสัปดาหมาแลว ที่เธอทํางานในโรงงานแหงนี้ เชาก็นั่ง ซอนทายรถมอเตอรไซคของโชคอนันตไปทํางาน ตกเย็นเขาก็มาสง ที่บาน กอนที่โชคอนันตจะไปขับรถแท็กซี่เพื่อหารายไดเสริม “พี่โชคขับรถดีๆ นะคะ วันนี้ขอใหไดเงินเยอะๆ” เธออวย พรเขาดังเชนทุกวัน “จา วันนี้ไดเยอะแนนอน” โชคอนันตรับคําอวยพร กอนจะเดินออกไปจากบาน พรอม กับราง แนงนอยที่เดินไปสงเขาหนาประตูรั้วบาน มือเล็กโบกไปมา สงยิ้มหวานเปนกําลังใจใหชายที่ตนรัก จากนั้นก็เดินกลับเขาไปใน บาน โดยไมคิดเอะใจอะไรทั้งสิ้น 02.00 นาฬิกา ลุงเบิ้มวิ่งกระหืดกระหอบมายังบานของโชคอนันตในเวลาตี สอง ใบหนาของเขาเต็มไปดวยความตื่นตระหนกตกใจ และการมา
๑๐๕
หัวใจใต้ปีกรัก ของเขาในครั้งนี้ เพื่อนําขาวที่ไมคิดวาจะเกิดขึ้น ใหครอบครัวของ โชคอนันตไดรับรู “ไอนพ ไอนพ ไอนพโวย” ลุงเบิ้มตะโกนเรียกนพพร “ไอ นพ ตื่นซะทีสิวะ ไอนพ” “อะไรวะไอเบิ้ม มาแหกปากหนาบานกูตอนตีสองเนี่ย ไมรู รึไงวากูกําลังนอน” เจาของชื่อที่ถูกเรียกพูดดวยความไมพอใจ เดิน มายังประตูรั้วบานแลวเปดประตู “มึงมีอะไร” นพพรถามตรงประเด็น “กูจะมาบอกวาไอโชคมันโดนจี้ แตมันสู ก็เลยถูกยิงตอนนี้ อยูโรง’ บาล” ลุงเบิ้มพูดรัว นพพรอึ้งไปพักหนึ่ง สีหนาที่เต็มไปดวยความ ไมพอใจเมื่อครู แปรเปลี่ยนเปนความตกใจสุดชีวิต ใจของคนเปน พอเตนรัว รูสึกเปนหวงลูกชายจับจิตจับใจ “แลวตอนนี้โ ชคมัน เปนยังไงบาง ปลอดภัยดีห รือเปลา ” นพพรถามเสียงสั่น ใจระทึกรอคําตอบ “กูก็ไมรูเหมือนกัน เถาแกโทรมาบอกกูอยางนี้ กูก็รีบมา บอกมึงเลย” ลุงเบิ้มไมรูรายละเอียดมากนัก พอรูขาวจากเถาแก เจาของอูแท็กซี่ ที่ไดรับขาวจากเจาหนาที่ตํารวจที่อยูในเกิดเหตุ ใน ฐานะที่เปนเจาของรถดังกลาว อีกทอดหนึ่ง ลุงเบิ้มก็รีบมาหานพพร ทันที รูเพียงชื่อโรงพยาบาลเทานั้น ๑๐๖
อัญญาณี “ถางั้นเดี๋ยวกูไปเปลี่ยนเสื้อผากอน” นพพรรีบรุดเขาไปในบาน ตะโกนเรียกคนที่กําลังนอนหลับ สบายอยูในหองของแตละคน กอนที่จะบอกขาวรายกับทุกคนใน ครอบครัว อีกสิบนาทีตอมา ครอบครัวของนพพรรวมทั้งบุศยรินทร ก็พากันไปยังโรงพยาบาลที่โชคอนันตรักษาตัว
ครอบครัวของโชคอนันตเดินทางมาถึงโรงพยาบาล ในอีกสี่ สิบ นาทีตอมา พอกาวลงจากรถตูของลุงเบิ้ม ทุกคนก็พากัน เดิน อยางรีบเรงและรอนใจมายังหนาหองฉุกเฉิน “ไมทราบวาลูกชายของผม โชคอนันตนะครับที่ถูกยิงมา ตอนนี้อาการเปนยังไงบางครับ” นพพรเอย ถามเจาหนาที่ ห นาห องฉุ กเฉิ น คนถู กถามเช็ ค ขอมูลของผูไดรับบาดเจ็บ กอนจะเงยหนาตอบเมื่อไดขอมูล “ตอนนี้คุณโชคอนันตอยูในหองผาตัดคะ ทางเราไมอาจรอ ใหญาติมาเซ็นยินยอมในการผาตัดได เนื่องจากอาการของคุณ โชคอนันตโคมาคะ” เจ า หน า ที่ ห น า ห อ งฉุ ก เฉิ น เอ ย บอกครอบครั ว ของ ผูไดรับบาดเจ็บ ปกติแลวการผาตัดทุกครั้ง ทางโรงพยาบาลจะให ญาติของคนไขเซ็นยินยอมในการผาตัด ยกเวนบางกรณีที่ไมอาจรอ
๑๐๗
หัวใจใต้ปีกรัก ได อยูระหวางความเปนความตาย แพทยสามารถพิจารณาเปน กรณีไป “อาการหนักมากเลยหรือคะคุณพยาบาล” บุศยรินทรถามทั้งน้ําตา หัวใจเตนไมเปนจังหวะ หวาดกลัว วาจะเสียโชคอนันตไป “หนักมากคะ คุณโชคอนัน ตถูกยิงสองนัด นัด หนึ่งเฉียด หัวใจไปนิดเดียว ฝงอยูกลางอก อีกนัดหนึ่งทะลุเขาไปในปอด และ เสียเลือดมากคะ” เจาหนาที่คนเดิมตอบ บุศยรินทรนํามือมาปดปากกลั้นเสียงสะอื้นที่ดูเหมือนวาจะ กลั้นไมอยูนภาอยูในลําแขนใหญของสามีที่โอบกอดและปลอบโยน สวนจิตตรี นภาพรก็รองไหดวยความเสียใจและสงสารพี่ชาย โดยมี รางของขจรและลุงเบิ้มยืนทําหนาเศราใกลๆ ทุกคนตางพากัน มานั่ง รอ ยืน รออยูห นาหองผาตัด ลว น แลวแตเปนหวงโชคอนันตที่เขาไปในหองผาตัดเปนเวลานานกวา หนึ่งชั่วโมง แตก็ยังไมมีทีทาวาประตูหองผาตัดนั้นจะเปดออก สายน้ําตาของบุศยรินทรไมเคยขาดสาย เธอรองไหปลอย เสียงสะอื้นไหเปนระยะ นั่งแทบไมติดเกาอี้ ผุดลุกผุดนั่งตลอดเวลา เดิ น ไปมาระหว า งเก า อี้ ที่ นั่ ง กั บ หน า ประตู ห อ งผ า ตั ด มองผ า น กระจกบานเล็กหนาประตูไปยังหองผาตัดดานใน หวังเหลือเกินวา จะมองเห็นแพทยเดินออกมาจากหองผาตัด เปดประตูที่หามบุคคล
๑๐๘
อัญญาณี ภายอกเขาไปแลวบอกวา โชคอนันตปลอดภัย เธอรอคอยคํานี้เพียง คําเดียว ณ วินาทีนี้ “สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย เทพยดาฟาดิน นางฟานางสวรรค ดลบัลดาลใหพี่โชคปลอดภัยดวยเถิด” บุศยรินทรภาวนาออนวอนตอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ใหคุมครองคน ดีๆ อยางโชคอนันตใหปลอดภัย จิตตรีมองใบหนาของบุศยรินทร ที่นั่งรองไหสะอึกสะอื้นอยู ตรงเกาอี้ฝงตรงขามกับตนเขม็ง เธอกําลังคิดวา ตนเหตุที่ทําใหโชค อนันตตองเจอกับเรื่องเลวรายนี้ เปนเพราะคนที่ตนกําลังจองมอง อยู หาก ไมมีบุศยรินทร โชคอนันตก็คงไมตองทํางานหนัก หาเงิน ตัวเปนเกลียว เพื่อใหไดเงินมากพอไปเชาคอนโดใหหญิงไรบานได อยู อ าศั ย และบุ ศ ย ริ น ทร ก็ ทํ า ให บ า นอั น แสนอบอุ น ของเธอ เปลี่ยนไป มีปากเสียงกันบอยครั้ง ทะเลาะกัน เรื่องของสาวคนนี้ หลายหน หากไมมีบุศยรินทรสักคน ครอบครัวของเธอก็ตอ งกลับมา มีความสุขเหมือนเดิม “เพราะแกคนเดียวนังคุณหนูตกยาก เพราะแกที่ทําใหพี่ โชคตองเปนแบบนี้” จิตตรีลุกพรวด กาวเดินมาหาบุศยรินทรอยาง เอาเรื่อง เปดฉากตอวาทันควัน “อะไรปู” บุศยรินทรถามกลับดวยความงุนงง ที่อยูๆ จิตตรี ก็เปดปากตอวาตน
๑๐๙
หัวใจใต้ปีกรัก “ก็แกยังไงละ แกเปนตนเหตุที่ทําใหพี่โชคถูกจี้และถูกยิง ถาแกไมออดออนพี่โชค ขอไปอยูคอนโดที่มันสบายกวาอยูบานเกา ซอมซอ พี่โชคก็คงไมตองขับแท็กซี่หาเงินมาจายคาประกันหอง คา นั่ น ค า นี่ ใ ห แ ก เห็ น รึ ยั ง ว า แกทํ า ให พี่ โ ชคและครอบครั ว ของฉั น เดือดรอนมากแคไหน แลวอยางนี้แกยังจะหนาดานหนาทนอยูที่ บานของฉันอีกเหรอ” จิต ตรีใสเปนชุด มองคนที่ตนเกลียดชังตา เขียว “แกพูดบาอะไร ไปวาหนูแอมอยางนั้นไดยังไง” นภาตอวา ลูกสาวคนเล็ก “ทําไมจะวาไมไดละแม ก็มันเปนเรื่องจริงนี่” จิตตรีเถียง กลับ “แมลองคิดดูนะ ตั้งแตนังคุณหนูตกยากยายเขามาอยูในบาน ของเรา บานเราเปลี่ยนไปมากแคไหน ทะเลาะกันก็แทบจะทุกวัน แลวเรื่องที่ทะเลาะ ตนเหตุก็คือมันทั้งนั้น พอกับแมที่ไมเคยทะเลาะ มีปากเสียงกัน ก็ตองมานั่งถกเถียงหนาดําหนาแดงเพราะใคร ถา ไมใชมัน แลวใครที่ทําใหพี่โชคตองทํางานตัวเปนเกลียวอยางนี้ มัน เปนภาระใหพี่โชคแทๆ” จิตตรีรายยาว แลวคําพูดของเธอก็ทําใหอีกหลายคนอึ้งไป โดยเฉพาะบุศยรินทรคนที่ถูกตอวาอึ้งมากกวาใครๆ แลวคิดวาคํา ตอวาของจิตตรีนั้น ถูกตองทุกคําพูด เปนเพราะเธอเองที่ทําใหเขา เกิด เรื่องรายเชน นี้ เพราะเธอเองที่ทําใหเกิด ความบาดหมางใน
๑๑๐
อัญญาณี ครอบครัว ของคนที่ต นรัก คิด แลว ก็เจ็ บ ยอกในอก ราวรานและ เสียใจเปนที่สุด เพราะเธอเองก็ไมอยากใหเหตุการณนี้เกิดขึ้น “ฮือ...ฮือ...แอมไมไดตั้งใจ แอมไมไดตั้งใจ” บุศยรินทรพูด ไปรองไหไป ความเสียใจแนนไปหมด “ปู ไมมีใครอยากใหเรื่องมันเปนแบบนี้ทั้งนั้น เอ็งจะไปวา หนูแอมคนเดียวก็ไมถูก อยาลืมสิวา โชคเต็มใจทําทุกอยางใหหนู แอมเอง” นภาพูดเหมือนเขาขางบุศยรินทร และนั่นทําใหนพพรไม พอใจมากขึ้น “ที่จริงแลว มันก็เปนความผิดของหนูแอมจริงๆ ถาหนูแอม ไมบ อกกับ โชควาอยากจะยายไปอยูขางนอก โชคก็คงไมตองขับ แท็กซี่ ปานนี้คงนอนอยูที่บานไมใชนอนใหหมอผาตัดอยูที่นี่” นพพรหมดสิ้ น ความเกรงใจ เขาพูด ตรงๆ และไม ถนอม น้ําใจบุศยรินทรอีกตอไป “ไอนพ เอ็งพูดอะไรของเอ็ง พูดอยางนี้ไดยังไง” นภาตอวาสามี หันไปมองคนที่ถูกรุมตอวาดวยความสงสาร สําหรับนางๆ ไมเคยคิดเชนนั้น กับบุศยรินทรเลย คิดวาทุกสิ่งทุก อยางเกิดขึ้น เพราะความตองการของโชคอนันต “ก็ที่ขาไมพูด เรื่องมันถึงเปนแบบนี้ไง ขายอมมาตลอดนะ เพราะเห็นกับโชคมัน แตนี่มันไมไหวแลว แกไมเห็นเหรอวาโชคตอง
๑๑๑
หัวใจใต้ปีกรัก เจอกับอะไรบาง ทั้งที่เรื่องนี้ไมนาเกิดขึ้นเลย เอ็งก็นาจะรูดีกวาใคร วา ทําไมโชคถึงตองขับแท็กซี่ ทําไมตองทํางานเพิ่ม มันทําเพราะ ใคร เอ็งรูดี มันถึงเวลาหรือยัง ที่เอ็งจะเห็นโชคดีกวาคนอืน่ คนอื่นที่ เราไมจําเปนตองทําใหมากขนาดนี้” นพพรหยุดพูด หันมามองหนา บุศยรินทร “แตถาเอ็งคิดวามันเปนบุญคุณที่พอของหนูแอมมีตอโชค ขาวาตอนนี้เราตอบแทนบุญคุณ คุณเกรียงไกรหมดแลว ไมมีติดคาง กันอีก” นภานิ่ ง ชะงั ก อาจจะพู ด ได ว า นางปกป อ งบุ ศ ย ริ น ทร รองลงมาจากโชคอนั น ต ดูแ ลเอาใจใสในบางครั้ง ดี กวาลูกของ ตัวเองดวยซ้ํา ถือวาเปนการตอบแทนบุญคุณเกรียงไกร และถือวา เธอเปนผูหญิงที่ ลูกชายรัก แลวคิดจะแตงงานดวย เถียงสามีแทบ ไมได บุศยรินทรไดยินแลวยิ่งช้ําชอกในอกมากขึ้นไปอีก คําพูด ของนพพรนั้นถูกตองทุกอยาง เปนเพราะเธอเอง โชคอนันตจึงตอง ประสบเรื่องราย ที่ไมนาเกิดขึ้นเลย “ใชแม แมลองคิดดูนะ เมื่อกอนบานเราเคยทะเลาะกันซะ ที่ไหน อยางมากก็เถียงกันธรรมดา แตนี่พอกับแมทะเลาะกันบอยๆ เพราะแมอยากใหมันอยูที่บาน แตพอไมอยากใหมันอยู แลวที่พอ ยอมไมใชวาเต็มใจนะ พอไมอยากทะเลาะกับแมมากกวา แลวพี่โชค
๑๑๒
อัญญาณี ก็เหมือนกัน แตกอนทํางานอยางเดียว ตอนนี้สิ ทําทุกอยางที่ขวาง หนา ใครจางทําอะไรทําหมด เพื่ออะไรละ ก็เพื่อมันคนเดียว มัน เปนตัวกาลกิณีของบานเรา ถาไมมีมันสักคน บานของเราคงกลับมา เปนเหมือนเดิม” จิตตรีผสมโรง พูดอยางไมเกรงใจ บุศยรินทรรองไหหนัก มากขึ้น เธอไมอาจโตเถียงใดๆ ได เปนเพราะทุกอยางที่นพพรและ จิตตรีพูดเปนเรื่องจริง สิ่งที่เธอทําไดเวลานี้คือ รองไห “ฮือ...ฮือ” “ทางที่ดีเธอควรจะไปจากบานของฉันไดแลว แคนี้เธอยัง สรางความเดือดรอนใหครอบครัวของฉันไมพอหรือไง หรือวาตอง ใหพี่โชคตายกอน เธอถึงจะไปได”นภาพรที่ไมคอยพูดอะไรมากนัก อดที่จะเอยเสริมไมได ไมใชวาการที่เธอไมพูด จะหมายความวา ยินดีใหบุศยรินทรอยูที่นี่ แตที่ไมพูด เพราะคิดวาไมไดสรางความ เดือดรอนอันใดใหกับตน ทวาเวลานี้ไมใช “เรื่ อ งนี้ เ อาไว พู ด กั น ที ห ลั ง ตอนนี้ ห ว งอาการโชคก อ น ดีกวา” นภาหามทัพ “พูดตอนนี้ดีแลวแม พูดกันใหชัดเจนไปเลย พี่โชคอยูในมือ หมอแลวคงไมเปนอะไร และถารอให พี่โชคหายดี หนูคิดวามันคง ยาก ที่มันจะไปจากบานเรา เดี๋ยวมันก็ไปออนพี่โชคอีก คราวนี้ละ อยูยันแกเฒาแนๆ แตถาพวกเราพูดแลว ยังหนาดานหนาทนอยู
๑๑๓
หัวใจใต้ปีกรัก ตอไปละก็ หนูก็จะไมพูดอีก จะเอาน้ําสาดไลอยางกับหมูกับหมา เลย” จิตตรีประกาศจุดยืนของตัวเองอยางชัดเจน แสดงใหทุกคน เห็นวา เธอไมตองการใหบุศยรินทรมาอาศัยในรมเงาของบานเธอ อีกตอไป “ใชแม พูดกันใหมันเด็ดขาดกันไปเลย มันจะไดจบๆ” นภาพรกลาวเสริม“อีกอยางนะ เราก็ไมไดรวยมากพอ ที่จะ อุปการะใครดวย” ผูพูดสงสายตาเกลียดชังใหบุศยรินทรอยางไมปดบัง จนคน ถูกมองชาวาบไปทั้งตัว แลวยังจะเปลี่ยนสรรพนามมาเปน “มัน” สรรพนามที่ไมเคยใชกับบุศยรินทรมากอน “ถาโชคมันรูวา เอ็งสองคนไลหนูแอมอยางกับหมูกับหมา อยางนี้ มันตองโกรธเอ็งสองคนแนๆ” นภาไมพอใจคําพูดของนภา พรและจิตตรี จึงเอยปากบอกเชิงเตือน “มาถึงขนาดนี้แลว แมยังจะเขาขางมันอีกเหรอ หรือวาจะ รอใหพี่โชคตายกอน แมถึงจะรูวา มันเปนตัวซวยของบานเรา” จิตตรีโตกลับมารดา “ปูมันก็พูดถูกนะ เอ็งยังจะเขาขางมันอีกเหรอ นาจะรูตัวได แลวนะวา หนูแอมสรางความเดือดรอนใหบานเรามากแคไหน ยัง จะเขาขางอยูได”
๑๑๔
อัญญาณี นพพรตําหนิภรรยาที่ชักสีหนาบึ้งตึง “ขาไมไ ดเขา ขาง แตเวลานี้มัน ไมใชเวลาที่จะพูด เรื่องนี้ ตา งหาก โชคนอนให ห มอผ า ตัด อยู ใ นห อง เราทุ ก คนก็น า จะส ง แรงใจไปใหโชค มันถึงจะถูก ไมใชมาเถียงในเรื่องไมเปนเรื่องแบบ นี้” คําพูดของนภาทําใหทุกคนคิดวา นภากําลังพูดเขาขาง บุศยรินทร และนั่นยิ่งทําใหเกิดความไมพอใจ เกิดชองวางระหวาง ครอบครัวมากขึ้น “ที่ เอ็ ง พูด มาทั้ ง หมด ทํ า ให ข าคิ ด วา เอ็ง เขา ข างหนูแ อม มากกวาจะหวงโชคนะ” “ใชแม หนูก็รูสึกอยางนั้นเหมือนกัน” จิตตรีชางเปนลูกคู กับนพพรไดดีเหลือเกิน “นกก็คิดอยางนัน้ เหมือนกัน” นภาพรทําตัวเปนลูกคูอีกคน “พวกเอ็งอยามาเลนหมาหมูกับขานะ” นภาแหวใส “ไมไ ดห มาหมู แคค วามคิด ตรงกัน เทานั้น ไมเหมือนแก หรอก ที่เอาแตเขาขางคนอื่น คนที่เปนตนเหตุใหโชคมันเปนแบบ นี้” นพพรทนไมไหวพูดตอ เวลานี้เขาทั้งโกรธและเกลียดตัวตนเหตุ คนนี้เหลือเกิน อยากจะไลไปใหพนๆ หนาและไมตองการใหเธอมา อยูรวมบานเดียวกับเขาอีกตอไปแลว ความอดทนของนพพรขาด สะบั้น ตั้งแตวินาทีแรกที่รูขาวลูกชาย
๑๑๕
หัวใจใต้ปีกรัก “ขาไมดะ...” คําพูดของนภาขาดตอน เมื่อเสียงของใครคน หนึ่งพูดขัดขึ้น “พอแลวคะ ไมตองเถียงกันแลว แอมจะไปจากพี่โชค ไป จากทุกคนคะ” บุศยริน ทรตัด สิน ใจพูด เพราะเธอไมตองการให ตั ว เองเป น ต น เหตุ ทํ า ให ค รอบครั ว ของคนที่ ต นรั ก เกิ ด ความ ระหองระแหง หรือทะเลาะเบาะแวงซึ่งกันและกัน ถาไมมีเธอสักคน เรื่องทุกอยางคงจะดีกวานี้ ดีสําหรับทุกคน โดยเฉพาะโชคอนันตที่ ไมตองมาเหนื่อยกาย ลําบากใจเพราะเธอ แล ว คํ า พู ด ของบุ ศ ยริ น ทร ก็ เรี ย กความพอใจ และความ ตกใจใหกับคนที่ไดยิน คนที่พอใจก็คงจะเปนนพพร จิตตรีและนภา พร สวนคนที่ตกใจก็คือ นภา “หนูแอม ทําไมถึงพูดอยางนี้” นภาหันมาถาม ความตกใจ ยังเกลื่อนบนใบหนา “มันพูดอยางนี้ก็ถูกแลวแม แมจะไปถามมันทําไม” จิตตรี พูด ดว ยรอยยิ้ม เยาะ“รึ วา แม อยากเห็ น พี่ โ ชคปางตายอยา งนี้ ไ ป เรื่อยๆ ไมมีที่สิ้นสุด เพราะตองหาเงินหาทองมาประเคนใหมันอยู สุขสบาย” ประโยคตอมาของจิตตรีทําใหคนสองคนถึงกับสะอึก นภาถึงแมวาจะรักและเอ็นดูบุศยรินทรมากแคไหน คงไม มากเทาหรือมากกวาโชคอนันต สายเลือดของตนเองแนนอน แต
๑๑๖
อัญญาณี ทวาสิ่งที่นางกลัวคือ หากโชคอนันตรูวา บุศยรินทรไปจากชีวิต ลูก ชายของนางจะเปนเชนไร ทางดานบุศยรินทร บุคคลที่ถูกตอวาตอขาน น้ําตารวงแลว รวงอีก เมื่อไดฟงคําพูดไรซึ่งความเกรงใจของจิตตรี ทวาเธอจะโกรธ จะเคืองก็ไมได เพราะประโยคดังกลาวคือความผิดของเธอเอง “แอมตัดสินใจดีแลวคะปา แอมอยูที่บานตอไป ก็รังแตจะ สรางความเดือดรอนใหกับทุกคน แอมไปเปนทางออกที่ดีที่สุดคะ” บุศยรินทรใชชวงเวลาสั้นๆ ในการตัดสินใจ แลวคิดดีดวย วา การตัดสินใจของตนเอง เปนสิ่งที่ถูกตอง แมวาจะสงผลตรงกับ หัวใจที่ตองราวระบม เมื่ออยูหางคนที่ตนรัก แตก็ยังดีกวาเจ็บปวด เมื่อมองเห็นครอบครัวของโชคอนันตตองมีปากเสียงกัน โดยมีเธอ เปนตนเหตุ “แตหนูแอม...” เสียงของนภากําลังจะคาน แตก็ถูกเสียง ของสาวคนเดิมพูดแทรก “ป า คะ ที่ ผ า นมาแอมได รั บ ความเมตตากรุ ณ าจาก ครอบครัว ของป ามามากพอแล ว แอมโตมากพอที่จ ะชว ยเหลื อ ตัวเองแลวคะ และมันก็คงถึงเวลาแลวที่แอมจะไดเรียนรูชีวิตแบบ จริงๆ จังๆ เสียที นี่คือความตั้งใจของแอมคะ” เสียงหนักแนน แตแฝงไวซึ่งความสั่นจากการรองไห ไหลผา นอกของบุศยรินทรที่ตั้งมั่นวาจะดําเนินชีวิตดวยตนเอง ยืนบนลํา
๑๑๗
หัวใจใต้ปีกรัก แขงของตนเอง แมวาขณะนี้เธอยังคิดไมออกวา จะเริ่มตนตรงจุดใด ก็ตาม นภาชะงักเพียงนิด ไมพูดใดๆ ตอไป เนื่องจากสถานการณ ขณะนี้ นางไมสามารถควบคุมไดเหมือนกอน คงจะตองปลอยใหทุก อยางเปนไปตามกรรม เพราะในที่สุดนางก็ตองเลือกครอบครัวของ ตน “แมก็อยาไปขัดความตั้งใจของเขาสิ เขาอยากไปก็ใหไป ไม ตองไปรั้ง ไมตองพูดหาม” จิตตรีเสริม “วาแตจะไปเมื่อไหรละ” กอนที่เธอจะถามคําถามที่อยากรูคําตอบมากที่สุด “นั่นสิ จะไปเมื่อไหร แตฉันอยากใหเธอไปจากครอบครัว ของฉัน กอนที่พี่โชคจะรูเรื่อง หรือจะพูดงายๆ โดยไมตองแปลก็คือ ไปวันนี้พรุงนี้ไดยิ่งดี” นภาพรเปนเจาของคําพูด “เอ็งสองคนจะบาหรือไง ใหเวลาหนูแอมบางสิ” นภาตวาดใสลูกสาวไมดัง มาก เพราะนางกําลังยืน อยูใน โรงพยาบาล “ใหเวลา” จิตตรีพูด “จะตองใหเวลาสักเทาไหรละแม ชาติ นี้ทั้งชาติเปนไง” แลวกลาวประชด “แอมจะไปทันทีที่รูวา พี่โชคปลอดภัย” บุศยรินทรคงไมมีความสบายใจเปนแน หากตนเองไปโดย ไมรูวา โชคอนันตเปนอยางไร ปลอดภัยหรือไม หากรูคําตอบ เธอ
๑๑๘
อัญญาณี จะไปจากครอบครัวนี้ทันทีแลวคําพูดของบุศยรินทรก็เรียกความ พอใจใหคนที่ตองการคําตอบทั้งสามคน นพพร นภาพรและจิตตรี “งั้นก็ตามนี้” นพพรเปนคนพูด กอนจะเดินไปนัง่ บนเกาอี้ฝงตรงขาม โดย มีจิตตรีและนภาพรเดินตามไป นภาทรุดกายลงนั่งบนเกาอี้ขา งรางสาวผูนาสงสาร ที่รองไห ปริ่มขาดใจ เมื่อรูวา ตนเองจะตองจากคนอันเปนที่รัก มือเหี่ยวยน ตามวัยกุมมือเล็กของบุศยรินทรไว บีบกระชับเบาๆ และรองไห “ปาขอโทษนะ ที่ปาทําอะไรไมไดดีไปกวานี้” นางตกอยูในสถานะคนกลาง แตก็ต องจํายอมเลือกขาง ถึงแมวาจะสงสารบุศยรินทรมากเพียงไร “แอมเข า ใจค ะ ป า ถ า แอมเป น ป า แอมก็ ต อ งเลื อ ก ครอบครัวของแอมเหมือนกัน” บุศยรินทรเขาใจความรูสึกของนภาดี ซึ่งเธอก็ไมมีสิทธิ์โกรธ เคืองนภาดวย “แอมตองกราบขอบคุณปามากนะคะ ที่ดูแลแอมเปนอยาง ดี แอมจะไมลืมพระคุณของปาและทุกคนคะ” บุ ศ ย ริ น ทร ชั ก มื อ กลั บ พนมมื อ ไหว บ นตั ก ของนภาด ว ย ความสํานึกในบุญคุณ และจะระลึกถึงบุญคุณในครั้งนี้ไปตลอดชีวิต ในขณะที่หัวใจจะยึดมั่นตอโชคอนันตเพียงคนเดียวไปตลอดกาล
๑๑๙
หัวใจใต้ปีกรัก อีกยี่สิบนาทีตอมา ประตูหองผาตัดก็เปดออก นายแพทย ผูใหการรักษาเดินออกมาจากหองดังกลาว ทุกคนที่นั่งรอยืนรอดวย ใจระทึก รีบกรูเขาไปหานายแพทยทานนั้นทันที “ลูกชายของผมเปนยังไงบางครับคุณหมอ” นพพรเอยถาม “ลูกชายของดิฉันปลอดภัยใชไหมคะ” นภาถามเสียงสั่น น้ําตารื้น “ถาหมายถึงคุณโชคอนันต คนไขปลอดภัยแลวครับ ผมได ผาตัดเอากระสุนตรงกลางอกออกแลว แตกระสุนอีกลูกที่ฝงอยูใน ปอด ผมไมผาออกมานะครับ เพราะมันจะเปนงานใหญเลยที่เดียว เนื่องจากตองรื้อปอด แตสบายใจไดวา ไมเปนอันตราย เพราะจะมี พังพืดหุมไวครับ” นายแพทยเอยบอกญาติผูปวยที่ยืนอยูหนาหองฉุกเฉิน สี หนาของแตละคนไมตางกันเลย หากการผาตัด กระสุน ที่อยูในปอดออก มัน จะกลายเปน เรื่องใหญ เนื่องจากตองรื้อปอดกันเลยทีเดียว และไมเปนอันตราย ถึงชีวิต เนื่องจากจะมีพังพืดหุมอยู แตจะมีผลเสียในระยะยาวก็คือ สารตะกั่วที่อยูในลูกปนจะคอยๆ ซึมออกมาตามกระแสเลือด แต ทางการแพทยก็มีวิธีการรักษาทางดานนี้ อาการของคนที่ไดรับสารตะกั่ว ถาเปนมากเหงือกจะเปนสี ดําๆ เปนลักษณะเฉพาะของคนตองพิษตะกั่ว แตถาอยากจะรูจริงๆ
๑๒๐
อัญญาณี วาตนเองไดรับพิษตะกั่วหรือไม ก็ตองตรวจเลือด วิธีรักษาถาจําเปน คือ วิธีที่เรียกวา Chelation โดยการฉีดสารจําพวกหนึ่งเขาไป เพื่อ จับกับตะกั่วในกระแสเลือด ขับออกมาเปนปสสาวะ แลวคําตอบที่ทุกคนรอคอย ก็เรียกความโลงใจใหกับทุกคน ประหนึ่ง ยกภูเขาสักสิบ ลูกออกจากอกก็วาได ความทรมานจาก ความเปนหวง ความรอนรุมในใจนานนับชั่วโมง หมดลงไปเชนกัน “พี่โชคปลอดภัยรอยเปอรเซ็นต ใชไหมคะหมอ จะมีโรค แทรกซอนหรือวาติดเชื้อรึเปลาคะ” บุศยรินทรถามเพิ่มเติม “การผาตัดเปนไปอยางเรียบรอยครับ คนไขแมวาจะเสีย เลือดมาก แตโชคดีที่ทางโรงพยาบาลมีเลือดกรุปเดียวกับคนไข เลย ชวยเหลือไดทันทวงที ถือวาปลอดภัยครับ สวนเรื่องจะมีโรคแทรก ซอนหรือติดเชื้อหรือไมนั้น หมอยังตอบไมได หมอขอดูอาการตออีก สักวันสองวันนะครับ” นายแพทยตอบแบงรับแบงสู “แลวพวกผมเขาไปเยี่ยมโชคไดหรือยังครับ” นพพรอยาก เห็นหนาลูกชายใจแทบขาด เอยถาม “ตอนนี้ยังไมไดครับ นาจะเปนพรุงนี้นะครับ เพราะเดี๋ยว จะมี บุ รุ ษ พยาบาลพาคนไข ไ ปดู อ าการในห อ งปลอดเชื้ อ ครั บ ” นายแพทยตอบ “ขอบคุ ณ มากค ะ คุ ณ หมอ” บุ ศ ย ริ น ทร พ นมมื อ ไหว นายแพทย สงผลใหทุกคนพากันไหวขอบคุณนายแพทยตามไปดวย
๑๒๑
หัวใจใต้ปีกรัก “มัน เปนหนาที่ของหมออยูแ ลวครับ หมอขอตัว กอนนะ ครับ” นายแพทยยิ้มใหกับทุกคน กอนจะเดินหางออกไป หลังจาก หมดหนาที่ “เธอรับปากพวกเราไววา ถารูวาพี่โชคปลอดภัย เธอจะไป จากบานของฉัน ที่นี้เธอก็รูคําตอบแลว นะวา ตอนเชาเธอก็เก็บ เสื้อผาออกไปจากบานของฉันไดแลว” จิตตรีทวงสัญญากับบุศยรินทร “แอมขอดูอาการพี่โชคตออีกหนอยไดไหม แอมอยากแนใจ วา พี่โชคปลอดภัยจริงๆ ไมมีโรคแทรกซอน” บุศยรินทรขอยืดเวลา “เธอจะมาเลนลิ้นกับฉันเหรอ ไมรักษาคําพูดนี่นา” จิตตรี โตกลับเสียงไมพอใจ “ก็ขอแคใหรูวา พี่โชคปลอดภัยเต็มรอย แอมก็จะไปจาก บานของปูทันที ไมมีผิดสัญญาแนนอน” บุศยรินทรเอยเสียงหนักแนน เธอไมมีวันผิดสัญญา เพียง แควาขอความมั่นใจเรื่องโชคอนันตแคนั้น ไมไดคิดเปนอยางอื่น “ถ า อย า งนั้ น ระหว า งนี้ เ ธอห า มเข า ไปเยี่ ย มพี่ โ ชคนะ จนกวาหมอจะบอกวาพี่โชคปลอดภัย ไมติดเชื้อและไมมีโรคแทรก ซอน” จิตตรีไมขัดของแตก็มีขอตอรอง
๑๒๒
อัญญาณี “เอ็งจะมากเกินไปแลวนะปู” นภาเอ็ดลูกสาวคนเล็กอยาง เหลืออด “ไมเกินไปหรอกแม อยากจะทํามากกวานี้ดวยซ้ํา” จิตตรีสวนกลับมารดา ดวงตามองนิ่งไปยังดวงหนาสวยงาม ของบุศยรินทร “จะตกลงตามนี้หรือเปลาละ” คนถูกถามยิ้มบางๆ กอนตอบ “ไดจะ ตกลงตามนี้” “อยาลืมทําตามคําพูดดวย ไมอยางนั้นเจอดีแน” จิตตรีไม วายขมขูกลับ การสนทนาหยุดลง เมื่อรางของโชคอนันตถูกเข็นออกมา จากหองผาตัด ใบหนาของโชคอนันตมีรอยฟกช้ํา ดวงหนาซีด ริม ฝปากแหง มีเครื่องมือทางการแพทยหลายชนิดระโยงระยาง อาทิ เชน สายน้ําเกลือและถุงเลือด รวมทั้งมีเครื่องชวยหายใจครอบ ระหวางจมูกกับปาก สายน้ําตาของบุศยรินทรอาบแกม เมื่อเห็นสภาพรางกาย ของโชคอนันต พาลโทษตัวเองที่ทําใหเขาตองเผชิญกับเรื่องเชนนี้ หากไมมีเธอมาอยูบานของเขาตั้งแตตน ทุกอยางก็ไมเปนเชนนี้ เธอรูสึกใจหาย เมื่อนึกถึงวันที่ตองลาจาก แตจะทําอยางไร ไดเลา ในเมื่อมันเปนทางออกเพียงทางเดียว และเปนทางออกที่ดี ที่สุดเวลานี้ดวย
๑๒๓
หัวใจใต้ปีกรัก แตเธอจากเขาเพียงรางกายเทานั้น แตหัว ใจยัง รักมั่น ไม เสื่อมคลาย รักโชคอนันตนิจนิรันดร...
๑๒๔
อัญญาณี
6 สี่ปผานไป ณ ประเทศฝรั่งเศส คฤหาสนริมทะเลสาบหลังงาม ตั้งอยูบนพื้นที่กวายี่สิบไร ในดีฌง เมืองหลวงของจังหวัดโกต-ดอร ในแควนบูรกอญ ประเทศ ฝรั่งเศส กําลังเกิดเรื่องวุนวายเมื่อเจาของบาน ประสบอุบัติเหตุลื่น ลมในหองน้ําเมื่อสามวันกอน ศีรษะไปกระแทกกับฝาผนังเต็มแรง สงผลตรงถึงสมองสวนความรูสึกของรางกายทอนลางที่ไดรับความ กระทบกระเทือน ทําใหราตรี ฟูแต็น ภรรยาของมหาเศรษฐีระดับ พันลานนามวา ฟามริช ฟูแต็น ผูลวงลับไปกอนหนานี้เพียงหนึ่งป ตองเผชิญกับโรคอัมพาตทอนลาง ที่ไมสามารถขยับเขยื้อนไดดวย ตัวเอง ราตรีถือไดวาเปนผูร่ํารวยคนหนึ่งในประเทศฝรั่งเศส นาง ไดทรัพยสินจากผูเปนสามีเพียงคนเดียว เนื่องจากทั้งสองไมมีญาติพี่ นอง แนนอนที่นางจะตองดูแลกิจการของสามีตอโดยปริยาย แต ทวานางยัง โชคดีที่มีฌอง ลูกนองคนสนิทของสามีชวยเหลือทุกสิ่ง
๑๒๕
หัวใจใต้ปีกรัก อย า ง มิ เ ช น นั้ น คนชราอายุ 65 ป คงไม มี ป ญ ญาบริ ห ารงานที่ ตนเองไมถนัด หรือจะพูดไดวา ไมเคยทํามากอนไดแนนอน ธุรกิจ ตางๆ ที่สามีสรางมาคงจะพินาศยอยยับเปนแน ฌองไมเพียงแคดูแลเรื่องงานตางๆ ใหนางเทานั้น เขายัง ชวยสอนงานลูกชายบุญธรรมที่นางรับไวเปนลูกอยางถูกตองตาม กฎหมาย มีสิทธิในทรัพยสมบัติเมื่อนางสิ้นลม แลวนางกับสามียัง รับสตรีคนหนึ่งมาเปนลูกบุญธรรมอีกดวย ยอนกลับไปเหตุการณเมื่อสี่ปกอน พูด ถึง ลูกบุญ ธรรมของนางทั้ ง สองคน อาจจะเรียกไดว า เปนโชคชะตาฟากําหนด เมื่อสี่ปกอนราตรีและสามีเดินทางกลับ เมืองไทย เพื่อทองเที่ยว กอนกลับฝรั่งเศสสามวัน นางกับฟามริชได เดินชมแสง สี เสียง งานวันพอแหงชาติ ตลอดแนวถนนราชดําเนิน ที่จัดขึ้นทุกป ตั้งแตตนเดือนธันวาคม ถึงวันที่ 5 ธันวาคม ทั้งสองเดินชมความสวยงามตื่นตาตื่นใจ เพราะนี่เปนครั้ง แรกในรอบยี่สิบปที่ทั้งสองกลับมาเยือนเมืองสยาม และเปนปแรกที่ ไดชมความสวยงามที่ทุกคนเห็นแลวจะตองตราตรึงใจทุกคน และนั่นทําใหทั้งสองเดินชมความงามจนลืมเวลา มารูตัวอีก ทีเวลาก็เดินผานมาถึงตีหนึ่ง ทั้งคูจึงเดินทางกลับไปยังโรงแรม ที่พัก ที่ อ ยู ล ะแวกบางรั ก แทนที่ ฟ ามริ ช กั บ ราตรี จ ะให แ ท็ ก ซี่ ม าส ง ยั ง โรงแรมที่พัก ทั้งสองกลับใหแท็กซี่จอดกอนทางถึงโรงแรมสองรอย
๑๒๖
อัญญาณี เมตร เนื่อ งจากฟามริ ชรูสึก หิว จึ ง แวะทานบะหมี่ที่ ขายริ ม ถนน หลั ง จากทานเสร็ จ เรี ย บร อ ยสองสามี ภ รรยาจึ ง พากั น เดิ น กลั บ โรงแรม คนที่กําลังเดินกลับที่พัก เดินเลี้ยวเขาไปซอยแหงหนึ่งที่เปน ทางลัดเดินกลับไปยังโรงแรม ถนนสายนี้เปนรานอาหารตลอดแนว จะคึกคักในตอนกลางวัน ในยามค่ําคืนจะเงียบ มีเพียงแสงไฟสอง นําทางเทานั้น ฟามริชกับราตรีไมไดสังเกตเลยวา มีชายสองคนลอบ มองทั้งคูอยูเงียบๆ ในรานบะหมี่แหงนั้น แลวชายสองคนนั้นก็เดิน ตามสองสามีภรรยามาติดๆ แลวพอถึงจุดหนึ่งที่ปลอดคน ชายทั้ง สองก็ไดกระชากกระเปาสะพายของราตรี ทวาฟามริชที่แมวาอายุ จะรวมหกสิบหา แตสุขภาพรางกายยังแข็งแรงกวาคนอายุเดียวกัน เขาใชความไวดึงกระเปาของภรรยาเอาไวมั่น ทําใหเกิดการยื้อยุด ฉุด กระชากกัน สว นราตรีที่อยูในอาการตกใจ ยืน ทําอะไรไมถูก แมแตรองใหคนชวยปากนางยังคางแข็ง ชายอีกคนเห็นดังนั้น จึงหยิบมีดออกมาจากกระเปากางเกง หวังจะจวงแทงฟามริช พอราตรีเห็นความเงาวับของมีดสะทอนกับ แสงนีออน ความตกใจเพิ่มเปนสองเทา ทวาปากของนางไมคางแข็ง รองตะโกนขอความชวยเหลือ เพราะกลัววาสามีจะไดรับอันตราย “ชวยดวยคะชวยดวย ชวยดวยคะ” ชายสองคนตกใจไมนอย คนที่ยื้อแยงกระเปากับฟามริช
๑๒๗
หัวใจใต้ปีกรัก มองซายมองขวาเลิกลั่ก แตก็ยังทําในสิ่งที่ตัวเองตั้งใจตอไป ชายอีก คนเห็นทาไมดี หากไมรีบทําอะไร เขาคงไมไดเงินในกระเปาใบนั้น แน ชายถือมีดจึงตรงดิง่ ไปยังรางของฟามริช ตั้งใจจะใชปลายมีดทิม่ แทงไปยังดานหลังของฟามริช ทวา... “โอย! เคลง” เสียงรองของชายถือมีดดังลั่น แลวมีดเลมนั้นก็หลนลงกับ พื้น ตนเหตุที่ทําใหเกิดเสียงนี้ก็คือ พระเอกขี่มาขาว ที่นั่งหลับอยู ดานหลัง รถเข็ น น้ํา เตา หู ควาไมทอ นขนาดเทาฝ ามือ ฟาดลงบน ขอมือของชายรางเล็กเต็มแรง สงผลใหมีดหลนลงพื้น แลวเจาของ มีดก็ไดรับความเจ็บปวด กันตธรใชไมที่อยูในมือ พรอมกับรวบรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด ที่ มี ฟาดลงไปกลางหลั ง ของชายรู ป ร า งสู ง โปร ง ที่ กํ า ลั ง แย ง ชิ ง กระเปากับฟามริชไปสองครั้ง เพราะความที่เขาไมสบาย แรงที่ฟาด ลงไปจึงไมมากนัก แตก็เกิดความเจ็บในระดับหนึ่งหลังจากนั้น กันตธรก็เดินถอยหลังไปสองสามกาว ยืนหอบจากความเหนื่อยที่ ออกแรงมากเกินไป ไมหลุดจากมือ ฟามริชเห็นวาคนที่แยงกระเปากําลังไดรับความเจ็บจาก การถูกฟาด เขาจึงปลอยมือขางหนึ่ง กําหมัดแนน จากนั้นก็ปลอย หมัดเขาไปยังใบหนาของหนุมเต็มแรงสองครั้งซอน หนุมที่มีอายุ นอยกวาแถมยังไมเกรงกลัวคน ก็ปลอยหมัดอัดไปบนใบหนาของ
๑๒๘
อัญญาณี ชายชราตรงหนาหลายครั้ง จากนั้นก็ใชฝาเทากระแทกไปยังหนา ทองของฟามริช สงผลใหสามีของราตรีทรุดลงไปนั่งกับพื้น “เสือกเรื่องของกูนักนะมึง อยางนี้ตองใหรางวัลคนดีมีน้ําใจ เสียหนอย” คนรูปรางเล็กเจาของมีดพูดขณะยันตัวลุกขึ้นยืน ควา มีดที่ตกอยูขึ้นมาดวย “พอหนุมระวัง” ราตรีตะโกนบอกชายผูหวังดีกอนที่ผูพูด จะเขาไปประคองสามี “จัดการมันเลยไอจอด เสือกดีนัก” เสียงนี้เปนเสียงของหนุม เจาของความคิดจี้ชิงทรัพยในครั้ง นี้ตะโกนบอกเพื่อน ในมือไดกระเปาของราตรีไปครอง จอดใชความเร็วเดินปรี่ไปยังรางของกันตธรที่เวลานี้ แมแต ยื น ยั ง ไม แ รง ใช ป ลายมี ด แทงลงไปยั ง ท อ งของกั น ตธรสองครั้ ง จากนั้นหนุมกับจอดก็พากันวิ่งหนีไป พรอมกับกระเปาที่ไดแยงชิง มา “พอหนุม พอหนุมเปนยังไงบาง พอหนุม” ราตรีผละจาก รางของสามี ไปยัง รางของชายหนุม ที่ เขามาชว ยชี วิต สามีเอาไว ไมอยางนั้นคนที่ถูกทํารายอาจจะเปนฟามริชก็เปนได กันตธรไมตอบ ปากของเขาหนักอึ้งเหลือเกิน แมวาภายใน ใจอยากจะโตตอบกลับไปก็ตาม ดวงตาของเขาก็เชนกัน เหมือนมี ใครนําดายมาเย็บใหหนังตาบนและลางติดกัน ลืมไมขึ้นเลย เลือด
๑๒๙
หัวใจใต้ปีกรัก ของเขาไหลออกมาจากบาดแผลที่ถูกแทง เลือดเปนลิ่มๆ ทะลัก ออกมาอยางนากลัว ฟามริชรีบวิ่งไปยังโรงแรม เพื่อขอความชวยเหลือ ไมนาน นักพนักงานรักษาความปลอดภัยของโรงแรมก็มาถึงที่เกิดเหตุ และ อีกหานาทีตอมา เสียงรถของมูลนิธิแหงหนึ่งก็ดังลั่น กอนที่รางของ กันตธรจะถูกนําตัวสงโรงพยาบาลเอกชนแหงหนึ่ง ตามคําสั่งของ ราตรี ที่ยินดีออกคาใชจายในการรักษาตัวทั้งหมด กันตธรพักรักษาตัวอยูในโรงพยาบาลนานถึงสิบวัน และ ตลอดระยะเวลาสิบวันนี้ ราตรีกับสามีไดเลื่อนวันเดินทางออกไป อยางไมมีกําหนด เพื่อมาดูแ ลคนที่ยื่น มือเขาชว ยทั้งสอง โดยไม คํานึงถึงชีวิต แลวการที่ทั้งคูมาเยี่ยมกันตธรทุกวัน ทําใหลวงรูอะไร บางอยางเกี่ยวกับเขา “พอหนุมชื่ออะไรจะ” ราตรี เ อ ย ถามกั น ตธรในวั น แรกที่ ฟ น คื น สติ น้ํ า เสี ย งนั้ น นุมนวลและออนโยน มองหนาคนที่ตนเองถามดวยความเอ็นดู “ผมชื่อหนึ่งครับ” คนปวยตอบ “แลวบานชองอยูที่ไหน มีเบอรญาติพี่นองหรือเปลา ฉันจะ ไดโ ทรไปบอกญาติใหวา พอหนุมอยูที่นี่ ไมอยางนั้นทางบานพอ หนุมคงจะเปนหวงแย” ราตรีถามตอ เพราะตองการรูขอมูลนี้มาก ที่สุ ด เนื่ อ งจากภายในตั ว ของกั น ตธรไมมี สิ่ ง ใดยื น ยัน ความเป น
๑๓๐
อัญญาณี ตัวตนของเขาเลย คนถูกถามหนาเศรา ถามองไมผิดราตรีเห็นหยาด น้ําตาในดวงตาของกันตธร“วาไงพอหนุม” นางถามซ้ํา “ผมไมมีบานครับ” กันตธรตอบ “คืนนั้นที่ผมชวยคุณลุง คุณปาไว ผมอาศัยหลัง รถเข็น ของรานน้ําเตาหูในการหลับ นอน ครับ” กอนที่เขาจะขยายความเขาใจใหราตรีไดรับฟง “ไมมีบานรึ ทําไมละ หรือวาหนีออกจากบานมา” คนถาม เอยถามเสียงออนโยน “ก็ไมเชิงครับ” “ไมเ ชิง ยัง ไง ไหนลองเล าให ปาฟง สิห นึ่ง ” ราตรีอ ยากรู ขอเท็จจริงที่อีกฝายบอกวาไมเชิง แตทวากันตธรเงียบ ราวกับวาไม อยากจะเอยถึง “พูดมาเถอะ อยางนอยๆ พอหนุมก็จะไดระบาย ความรูสึกออกมาบาง ปาเปนผูฟงที่ดีนะจะบอกให” นางเหมือนรับ รูความรูสึกของกัน ตธรในเวลานี้ไดดี อาจ เปนเพราะนางรูสึกถูกชะตากับกันตธรอยางอธิบายไมไดวาเกิดขึ้น ไดอยางไร และมองเห็นความใสซื่อในนัยนตาเศราคูนั้น กันตธรเอง ก็เชนกัน เขารูสึกอบอุน ยามที่ไดชิดใกลสตรีสูงวัยคนนี้ รูสึกถึงพลัง ความเมตตาจากมือเหี่ยวยนตามวัย ที่กุมมือเขาไมปลอยถายทอด เขาสูรางกายและหัวใจของคนเศราหมอง ใหชุมชื่นขึ้นมาบาง “ผมหนีออกมาจากบานจริงๆ ครับ แตที่ผมหนีออกมา ผม มีเหตุผลของผมครับ...” กันตธรจึงเปดปากเลาเรื่องราวทั้งหมดของ
๑๓๑
หัวใจใต้ปีกรัก เขา ใหราตรีไดรับฟงอยางไมมีหมกเม็ด ซึ่งราตรีก็นั่งฟงโดยที่ไมพูด ขัดเลยสักคํา ฟงจนกันตธรเลาจบ น้ําตาของราตรีไ หลเปน ทาง ยามที่ไ ดรับฟง ชีวิตอัน แสน เศราของกันตธร นางไมคิดวา คนๆ หนึ่งจะทําเพื่ออีกคนไดมากถึง เพียงนี้ และนี่คือสาเหตุที่ทําใหกนั ตธรตองเปนคนไรที่อยู ตองเผชิญ โรครายเพียงลําพัง รอวันตายดีกวาทําใหคนที่ตัวเองรักเดือดรอนไป มากกวาที่เผชิญอยู น า แปลกที่ ว า ราตรี ก ลั บ เชื่ อ คํ า พู ด ของคนเล า เรื่ อ งทุ ก ประโยคอยางอธิบายไมถูกวาทําไม เพียงไดสบตาใสซื่อและเต็มไป ดวยความเจ็บปวดของกันตธรยามเลาเรือ่ ง นางก็เชื่อเต็มรอยวา ทุก อยางเปนเรื่องจริงแลวนางก็จะชวยใหเขาพนจากความตาย และการที่ราตรีไดรูวา กันตธรปวยหนัก เขาเปนเนื้องอกใน สมองซึ่งอาจจะลามเปนมะเร็งไดหากไมรีบผาตัด ราตรีจึงบอกความ ต อ งการของตนกั บ นายแพทย วิ ก รม แพทย เ จ า ของไข ใ ห ต รวจ รางกายของกันตธรอยางถี่ถวน ใหมั่นใจวาเขาเปนโรครายนั้นจริงๆ เพื่อการรักษาจะไดเริ่มตนขึ้นอยางเปนจริงเปนจัง อีกครึ่ง เดือนตอมากัน ตธรไดรับ การผาตัด นําเนื้องอกใน สมองออก และไดรักษาอาการโรคหัวใจในลําดับตอมา จนรางกาย ของเขาแข็งแรงขึ้น แลวดวยความดีบวกกับความสงสารที่มีตอเขา อีกทั้งยังรูสึกถูกชะตา ทําใหราตรีขอรองฟามริชใหรับกันตธรเปน
๑๓๒
อัญญาณี ลูกบุ ญ ธรรม ซึ่ง สามีอั น เป น ที่รั กมีห รือจะขัด ความประสงคของ ภรรยา เพราะเขาเองก็ปรารถนาจะมีลูกมาตั้งแตแตงงานกับนาง แลว ทั้งคูจึงดําเนินเรื่องการรับกันตธรเปนลูก กอนจะใหกันตธรไป ทําหนังสือเดินทางและวีซาเพื่อเดินทางไปยังประเทศฝรั่งเศสพรอม กับนางและสามี เหตุการณหนึ่งประจวบเหมาะเกิดขึ้น ในวันหนึ่งวันที่สอง สามีภรรยาเดินทางกลับจากการไปเยี่ยมกันตธร และในวั น นั้ น ทั้ ง คูไ ดเ ชา รถมาไวใ ชส ว นตั ว ระหวา งที่ อ ยู เมืองไทย เนื่องจากเข็ดขยาดกับเรื่องที่เผชิญมา ค่ําคืนนั้นสองสามี ภรรยาไปพบกับเพื่อนนักธุรกิจ ที่เดินทางมาเมืองไทยพรอมภรรยา แลวพักอยูที่บานของภรรยาในซอยแหงหนึ่งยานชานเมือง ทําให ฟามริชกับราตรีกวาจะเดินทางกลับไปยังที่พักก็ปาเขาไปเกือบสี่ทุม ซึ่งเปนเวลาที่ดึกพอสมควร ระหวางทางที่เขาขับรถออกจากซอยบานพักของภรรยา เพื่อนนักธุรกิจ ซึ่งเปนซอยคอนขางเปลี่ยวยิ่งดึกยิ่งนากลัว อีกทั้งยัง มีบานเชา คอนโด และอพารทเมนทอยูลึกเขาไปจากบานของคนที่ ทั้งคูมาหา อีกประมาณหนึ่งรอยเมตรจะถึงหนาปากซอยใหญ ราตรีได เห็นความผิดปกติบางอยางอยูริมทางเทาที่เต็มไปดวยหญารกที่สูง ทวมหัว
๑๓๓
หัวใจใต้ปีกรัก สิ่งที่ราตรีเห็นคือ ชายสองคนกําลังลากผูหญิงที่ดูแลวทําให นางคิดวาหมดสติ เขาไปในหญารกขางทาง นางเห็นความไมชอบ มาพากล จึงเอื้อมมือไปบีบแตรรถยนตถี่ๆ ดังสนั่นไปทั่วบริเวณ ชายสองคนนั้นไดยินเสียงบีบแตร และเห็นวามีคนผานมา เห็นเหตุการณ ชายดังกลาวจึงรีบวิ่งหนี ราตรีกับฟามริชจึงลงมา จากรถ วิ่ ง ไปยัง ร า งของสตรี น างหนึ่ง ที่ ถูก พวกมั น ทิ้ง ไว ริม ถนน ก อ นที่ ส องสามี ภ รรยาจะนํ า ร า งของหญิ ง เคราะห ร า ยไปส ง ยั ง โรงพยาบาล สตรีที่ราตรีชวยเหลือคือ บุศยรินทร หญิงสาวที่พักอาศัยอยู ในหองเชาหลังหนึ่งสุดซอย วันที่เกิดเหตุเธอทํางานลวงเวลา ทําให กลับบานดึกกวาทุกวัน ปกติจะมีวินมอเตอรไซครับจางไวบริการ ทวาในวันนั้นรถรับจางดังกลาวหมดเร็วกวาทุกวัน เธอจึงตัดสินใจ เดินเทากลับบาน โดยไมรูวามีอันตรายรออยูขางหนา ชายสองคนนามวาสิงหกับแสน สองพี่นองที่หนีคดีชิงทรัพย มานานหลายป ไดกลับมาบานของตนและไดพบกับบุศยรินทรที่ กําลังเดินเขามาในซอย สองพี่นองจึงใชยาสลบโปะเขาที่จมูกของ เธอ โดยที่เธอไมอาจขัดขืนหรือตานทานแรงของทั้งคูได พอฟ น คื น สติ บุ ศ ย ริ น ทร ส ง เสี ย งกรี ด ร อ งออกมาดั ง ลั่ น เพราะนึ กวา ตัว เองถูกข ม ขืน แตพอรูค วามจริง เธอถึงกั บ โล ง อก รองไหดวยความดีใจที่ไมไดถูกย่ํายี และดีใจที่มีคนมาชวยไวไดทัน
๑๓๔
อัญญาณี บุศยรินทรขอบคุณราตรีกับสามียกใหญ ที่ชวยชีวิตเธอไว ประหนึ่งใหชีวิตใหมกับตน หากไมมีบุคคลทั้งสอง เธอคงตกนรกทั้ง เปนแน ปานนี้คงจะดําเนินชีวิต ไมถูก เสมือนครั้งหนึ่งที่ตนไดรับ ความชวยเหลือจากโชคอนันต ชายหนุมแสนดีที่เธอรักสุดหัวใจใน ยามเควงควางไรจุดหมาย “แอมตองขอบคุณคุณปามากนะคะที่ชวยแอม ถาไมไดคุณ ลุงกับคุณปา ปานนี้แอมคงเหมือนตกนรกทั้งเปนแนคะ” เธอพนม มือไหวผูมีพระคุณ น้ําใสๆ ไหลรินจากดวงตา “อย า ร อ งไห ไ ปเลยหนู เรื่ อ งแค นี้ เ อง” ราตรี พู ด เสี ย ง นุมนวล แลดูออนโยน นึกถูกชะตาหญิงสาวที่ตนชวยเหลือจากเงื้อม มือคนชั่วขึ้นมา เหมือนกับความรูสึกที่เกิดขึ้นกับกันตธรไมมีผิด “ที่แอมรองไห เพราะแอมซาบซึ้งในบุญคุณของคุณลุงคุณ ปาคะ แลวนึกถึงพี่โชคดวย” น้ําตาของบุศยรินทรเปนน้ําตาแหง ความซาบซึ้งในพระคุณ และเปนน้ําตาแหงความคิดถึงชายที่ตนรัก “พี่โชค” ราตรีทวนชื่อที่นางไดยิน “พี่โชคคือใครหรือหนูแอม ปาไดยินหนูแอมละเมอเรียกชื่อ นี้หลายครั้งเลยนะ จะถามตั้งหลายครั้งแลว ปาก็ลืมทุกที หรือวาจะ ใหปาโทรไปเรียกเขามารับหนูแอมดีไหม” ราตรีไดยินชื่อนี้หลุดจากปากของบุศยรินทรหลายครั้ง ใน ตอนที่เธอหลับ ซึ่งนางก็จะถามหลายครั้งแลววา เจาของชื่อนั้นคือ
๑๓๕
หัวใจใต้ปีกรัก ใคร สําคัญกับเธอมากแคไหน เพราะถาหากไมสําคัญ บุศยรินทรคง ไมละเมอชื่อบุคคลนี้ออกมาเปนแน คนถูกถามหนาเศราลงทัน ที น้ําตาไหลรินเปนทาง สะอื้นไหตัวโยน “เปนไรไปหนูแอม รองไหทําไมจะ” ราตรีตกใจ รีบเขาไปสอบถามและโอบกอดรางเล็กที่รองไห ไมหยุด นางปลอยใหสาวเจาระบายความรูสึกเปนน้ําตาสักพัก ไม เซาซี้ถามตอ เพราะคิดวาหากเธอพรอมคงตอบคําถามเอง สักพักหนึ่งกวาเสียงสะอื้นจะเบาลง แตทวาน้ําใสๆ ยังไหล ริน “พี่โชคคือผูมีพระคุณของแอมคะ ฮือ ฮือๆๆ” บุศยรินทร ตอบไปรองไหไป “ถายังไมพรอม ก็ยังไมตองพูดอะไรนะ รอใหพรอมกอน คอยบอกปาก็ได” นางคิดวา พี่โชค คนนี้ตองมีอิทธิพลกับสาวตรงหนาไมนอย ไมเชนนั้นเธอคงไมเปนเชนนี้ “พี่โ ชคเปน คนดีคะ แตพี่โ ชคตองมาเคราะหรายเพราะ แอม เพราะแอมคนเดียว ฮือ” เธอสะอื้นฮัก ยามนึกถึงเหตุการณรายในคืนนั้น ใชมือปาด น้ําตาทิ้งราวกับเด็กๆ สูดลมหายใจเขาปอดลึกๆ กอนจะเปดปาก เลาเรื่องราวของโชคอนันต ใหราตรีไดรับรู
๑๓๖
อัญญาณี ราตรีนั่งนิ่งฟงอยางตัง้ ใจ ชีวิตของบุศยรินทรพลิกผลัน หนา มือเปน หลัง มืออยางนี้เชียวหรือ จากที่เคยเปน คุณหนูในตระกูล ร่ํารวย ตองกลายเปนคนหมดทุกสิ่งทุกอยางเพียงแควันเดียว ใน วันที่เปดพินัยกรรม บุศยรินทรโดนโกงทรัพยสมบัติไปอยางซึ่งๆ หนา โดยที่เธอ ไมอาจตอสูแยงชิงกลับมาเปนของตนไดเลย มันรวดเร็วจนเธอไมทนั ได ตั้ ง ตั ว ไม แ ปลกที่ จ ะรู สึ ก เคว ง คว า ง ประหนึ่ ง ลอยอยู ก ลาง มหาสมุทรกวางใหญ มองหาหลักยึดหรือเกาะนอยใหญพึ่งพิงไมได แตทวาในความโชครายยังมีความโชคดี ที่ไดโชคอนันตชวยเหลือ และราตรีก็รูสึกเศราอยางเสียมิได เมื่อรูวาโชคอนันตตองเผชิญกับ เหตุการณไมคาดฝน หากจะถามวา นางเชื่อคําบอกเลาของบุศยรินทรไดมาก น อ ยแค ไ หน เป น เพราะไม เ คยรู จั ก กั น มาก อ น ที่ ช ว ยเหลื อ เป น เพราะเห็นแกมนุษยที่กําลังถูกย่ํายี นางก็จะตอบโดยใชความรูสึก ของตนเองเปนหลักวาเชื่อ ดวงตาใสซื่อและอัดแนนไปดวยความเศราของบุศยรินทร ทําใหนางละทิ้งความระแวง และมั่นใจวาตนเองดูคนไมผิด แตถาดู ผิด นางก็จะถือวาเปนบทเรียน “แลวหนูแอมจะทํายังไงตอไป ออกจากโรงพยาบาลแลว จะกลับไปอยูที่เดิมหรือวาจะหาที่อยูใหม” ราตรีเอยถาม
๑๓๗
หัวใจใต้ปีกรัก “แอมคงหาที่อยูใหมคะ แอมคงอยูที่นั่นไมไดแลว แอมกลัว คะ กลัววาจะเกิดเรื่องอยางวันนั้นอีก” ความหวาดกลัวยังแฝงไวในดวงตาของผูพูด เธอยังจําวินาที ที่ถูกสองพี่นองแสนเลว เขาจูโจมเธอในคืนวันนั้นไดดีไมมีลืม หาก กลับไปอยูที่เดิม บุศยรินทรคงอยูอยางไมสนิทใจแนนอน “แลวถาหากปาจะชวยใหหนูแอมไดสมบัติกลับคืนมา หนู แอมคิดวายังไง” ราตรีคิดวา ตนเองมีศักยภาพมากพอ ที่จะชวยเหลือสาวผู นาสงสารคนนี้ในการตอสูแยงชิงทรัพยสมบัติกลับมาเปนของตน โดยใชกฎหมายใหเปนประโยชน แตกอนที่นางจะชวย สิ่งแรกที่นาง ตองทําคือ สืบเรื่องนี้ใหกระจางชัดเสียกอน “ไมคะ” เธอตอบทันที ไมมีความลังเล “แอมไมอยากได สมบัติใดๆ ทั้งสิ้น ในเมื่อพวกเขาอยากได ก็ใหเขาไป แอมคิดวาไม ตายก็หาใหมไ ดคะ แอมอโหสิใหกับ พวกเขา จะไดห มดเวรหมด กรรมในชาตินี้ อีกอยาง แอมไมอยากใหคุณปาตองมายุงยากเรื่อง ของแอมดวย แคคุณปาชวยแอม พาแอมมาสงโรงพยาบาลและออก คาใชจายใหทั้งหมด แคนี้แอมก็ไมรูวาจะตอบแทนบุญคุณคุณปายัง แลวคะ” บุศยรินทรไมคิดจะแยงชิงสิ่งที่เปนของตนกลับมา เธอคิด วาทุกอยางเปนกรรมเกา ชาติภพที่แลวเธอคงไปคดโกงสมบัติของ
๑๓๘
อัญญาณี คนอื่น ชาตินี้จึงตองมาชดใช คิดเชนนี้ความสบายใจเกิดขึ้นเปนกอง ไมเปนทุกขอีกดวย ราตรียิ้มกับคําตอบที่ไดยิน และเริ่มมีความคิดบางอยางเขา มาในหัว แตนางยังไมพูดออกมา จนกวาจะแนใจอะไรบางอยาง อี ก สองวั น ต อ มา คื อ วั น ที่ บุ ศ ย ริ น ทร จ ะต อ งออกจาก โรงพยาบาล ราตรีที่ไดจางนักสืบเอกชนที่ดังที่สุดในเมืองไทยดวย จํานวนเงินคาจางหลักแสน ใหสืบเรื่องบุศยรินทรวา เรื่องที่เธอเลา นั้ น เป น จริ ง หรื อ ไม ให แ น ใ จว า นางกํ า ลั ง ช ว ยคนไม ผิ ด โดยให ระยะเวลาสองวัน แลวในที่สุดนางก็ไดรับคําตอบที่ตองการ ทุกอยางที่บุศยรินทรเลาเปนเรื่องจริง และนั่ น ทํ า ให ร าตรี เ อ ย ปากบอกบุ ศ ย ริ น ทร ว า ตนเอง ตองการรับเธอเปนลูกบุญธรรมแลวจะพาไปอยูที่ฝรั่งเศสดวย ครา แรกเธอไมยอมเพราะไมคิดวาราตรีจะตองทําเชนนั้น คิดวาเธอกับ ราตรีเพิ่งรูจักกัน ตางฝายจะไวใจกันไดอยางไร จะมีใครบางที่รูจัก กันเพียงไมกี่วัน ถึงจะรับเปนลูกบุญธรรม มันจึงเปนเรื่องที่ไมนาจะ เปนไปได “บางคนรูจักกันมาตลอดทั้งชีวิต ยังคิดวาไมรูจักกันดีพอ ดวยซ้ํา ตางกับบางคนที่เพิ่งรูจักกัน แตความรูสึกเหมือนผูกพันกัน มานานแสนนาน เรื่องแบบนี้มันพูดกันยากนะ แลวที่ปาอยากใหหนู
๑๓๙
หัวใจใต้ปีกรัก แอมเปนลูกบุญธรรม เพราะปาทําตามใจตัวเอง ทําตามความรูสึก ปรารถนาในจิตใจของปา” ราตรีใหเหตุผลตามความรูสึกของตน “ถาหนูแอมไมตองการเปนลูกบุญธรรมของปาก็ไมเปนไร เอาไว ใ หเ ชื่ อใจปา ก อนค อยตั ด สิน ใจก็ ไ ด แตป า ยัง ยื น ยั น วา ป า ตองการเชนนั้นจริงๆ เอาอยางนี้ดีไหม ปาจะจางหนูแอมไปดูแลปา ที่โนน เพราะปาเองก็แกมากแลว จะเดินจะเหินมันก็ลําบาก ปาจะ ใหเงินเดือนหนูแอม ใหที่อยูและที่กิน หากวันหนึ่งวันใดหนูแอมเชื่อ ใจปา วันนั้นหนูแอมก็คอยยอมรับปาในฐานะแมบุญธรรม แตตอนนี้ ขอปาอยูในฐานะนายจางกอนนะ” บุศยรินทรคิดหนักไมนอยกับคําพูดของราตรี เธอไมรูวาจะ ตัดสินใจอยางไรดี จะบอกปฏิเสธก็กลัววาอีกฝายจะเสียใจ จะเสีย ความรูสึก เนื่องจากราตรีและสามีไดชวยชีวิตเธอไว ครั้นจะตอบตก ลงในทันทีทันใด ก็เกรงวาตนเองจะถูกหลอกไปขาย สมัยนี้ยิ่งไวใจ กันยากอยูดวย “แตถาหนูแอมไมเชื่อใจปา ปาก็จะทําใหหนูแอมเชื่อใจปา เองจะ” ราตรีพูดดักทางอยางรูเทาทันความคิดของสาวตรงหนา เพราะหากเปนนางๆ ก็คงมีความรูสึกเชนเดียวกัน วิ ธี ก ารที่ ร าตรี ทํ า ให บุ ศ ย ริ น ทร ไ ว ใ จคื อ ราตรี ที่ ถื อ สอง สัญชาติคือ ไทย-ฝรั่งเศส ไดใหทางสถานทูตฝรั่งเศสประจําประเทศ ไทยรับรองวา นางจะพาบุศยรินทรไปทํางานในตําแหนง พยาบาล
๑๔๐
อัญญาณี สวนตัว ยังประเทศฝรั่งเศส หากนางไมไดพาบุศยรินทรไปทํางาน ดังกลาว ใหดําเนินคดีกับนางทันที แลวยังเพิ่มความมั่นใจใหกับเธออีกขอหนึ่ง ซึ่งชวยใหการ ตัดสินใจของบุศยรินทรงายขึ้น ราตรีไดพานักการเมืองตงฉินมาก ดวยชื่อเสียง ที่กอนจะมาลงเลนการเมือง เขาไดทําธุรกิจจนร่ํารวย และยังไดทําธุรกิจรวมกับสามีของนาง ราตรีจึงสนิทกับนักการเมือง รายนี้ไมนอย นางไดพาบุคคลดังกลาวมายืนยันความบริสุทธิ์ใจของ ตนอีกทางหนึ่ง และนั่นทําใหบุศยรินทรยอมเดินทางมาทํางานกับ ราตรีและฟามริช พรอมกันนี้ยังมีกันตธรเดินทางไปดวย ในฐานะ ลูกบุญธรรม สวนตัวบุศยรินทรยินยอมใหตัวเองใชนามสกุล ฟูแต็น ในอีกสองปตอมา ทวาความร่ํารวยก็ไ มไ ดทําใหมนุษยอยูค้ําฟา หนึ่งเดือ น กอนหนาที่ราตรีจะลื่นลมในหองน้ํา ราตรีตรวจรางกายก็พบวา นาง เปนมะเร็งตับ ซึ่งเปนมะเร็งที่พบบอยในคนไทย เปนมะเร็งที่มีความ รุน แรงและรั กษายาก หากเป น ระยะสุด ท าย จะอยู ไ ด ไ มเ กิน 6 เดือน แตอาการของราตรีกลับทรุดหนัก ในระยะเวลาหนึ่งเดือน แลวยิ่งราตรีมาลื่นหกลมดวยแลว อาการของนางจึงนาเปนหวงมาก ขึ้น “คุ ณ แม ค ะ ทานข าวต ม สั ก หน อ ยนะคะ จะไดท านยา” บุศยรินทรปรับระดับของเตียงนอนใหราตรี มารดาบุญธรรมของ
๑๔๑
หัวใจใต้ปีกรัก เธอ ใหอยูในทากึ่งนั่งกึ่งนอน เพื่อที่เธอจะไดปอนอาหารกอนทาน ยา “จะลูก” คนปวยพูดเบาๆ กอนจะอาปากรับขาวตมกุงฝมือ ลูกสาวบุญธรรม “คุณแมคะ พี่หนึ่งโทรมาหาแอมเมื่อครู ฝากบอกคุณแมวา วันนี้อาจจะกลับดึกหนอยนะคะ เพราะตองไปรับลูกคาที่สนามบิน คงจะมาทานอาหารค่ํากับคุณแมและแอมไมได” บุศยรินทรบอกสารที่กันตธร ลูกชายบุญธรรมของราตรีอีก คนหนึ่ง ฝากมาบอกราตรี อีกฝายพยักหนารับคํา เปดปากกวาง ทานขาวตมที่บุศยรินทรปอนให ข า วต ม หมดไปไม ถึ ง ครึ่ ง ชาม ราตรี ก็ มี เ บื อ นหน า หนี เนื่องจากอาการเบื่ออาหารที่มีมากในระยะนี้ ทําใหกระเพาะของ นางไมปรารถนาจะรับอาหารใดๆ ลงไปในทองมากนัก ทานไดอยาง มากก็เทานี้ อาการป ว ยของบุ ค คลที่ เ ป น โรคนี้ ที่ ชั ด เจนคื อ รู สึ ก ออนเพลีย เบื่ออาหาร จุกเสียด แนนทอง น้ําหนักลดอยางรวดเร็ว และอาการที่เดนชัดก็คือ ปวดชายโครงดานขวา อาจลามไปตรง บริเวณหัวไหลดานขวาหรือลําตัวซีกขวา และอาจคลําพบกอนที่ ชายโครง ซึ่ง ราตรีก็มี อาการตามที่กลา วมา น้ําหนั กตัว ของนาง ลดลงไปสิบกิโล ภายในหนึ่งเดือน
๑๔๒
อัญญาณี “คุณแมทานอีกสักคําสองคําสิคะ คุณแมทานไปนิดเดียว เอง” บุศยรินทรบอกผูปวยดวยความเปนหวง “ทานอีกนิดนะคะ คุณแม” “ไมละ แมไมอยากกิน แมเบื่อ” ราตรีบอกเสียงเนือย สี หนาออนเพลีย มีความเจ็บปวดทรมานแทรกอยูบนดวงหนาเหี่ยว ยน “แมอยากนอนมากกวา ปวดเนื้อปวดตัวไปหมดเลย” “ถาอยางนั้นคุณแมทานยากอนนะคะ แลวคอยนอน เดี๋ยว แอมจะปรับเตียงนอนให” บุศยรินทรวางชามขาวตมไวโตะขางเตียง กอนจะหยิบยาที่ เตรียมไว เทลงบนมือของราตรี หลังจากที่มารดาบุญธรรมทานยา เสร็จ เธอก็ปรับเตียงใหอยูในระดับเดิม “แอม” ราตรีเรียกลูกสาวเสียงแผวเบา “คะ คุณแม” เธอขานรับ “หนึ่งกลับมา บอกหนึ่งดวยนะ วาใหมาหาแมดว ย” นางสั่ง “คะคุณแม” บุศยรินทรนอมรับคําสั่ง “คุณแมนอนนะคะ พี่หนึ่งมาแลวแอมจะบอกพี่หนึ่งให” ราตรีพยักหนา ปดเปลือกตาลงอยางเหนื่อยลา บุศยรินทร เลื่อนผาหมมาคลุมกายมารดา จากนั้นก็ขยับตัวไปนั่งบนเกาอี้ขาง เตียง หยิบหนังสือขึ้นมาอาน ดูแลราตรีอยางใกลชิด
๑๔๓
หัวใจใต้ปีกรัก
แล้วคุณจะรูว้ ่า...รักแท้มอี ยู่จริง
๑๔๔
อัญญาณี
7 ราวสี่ทุมของวันเดียวกัน เจาของรางบึกบึน กํายําสมชายชาตรี กาวลงจากรถยนต สปอรตราคาแพง หลังจากที่นํารถมาจอดหนาประตูคฤหาสนฟูแต็น กอนที่เขาจะสาวเทาเดินเขาไปในบาน ใครจะไปรูวา อดีตของชาย รูปงามคนนี้แตกตางกับปจจุบัน ราวฟากับดิน หลายปกอนเขาเปนคนผอมสูง ใบหนาตอบ ไมคมคายหลอ เหลา ลําแขนลีบเล็ก หนาอกแบนราบไมบึกบึน ดูมีมัดกลามดังเชน ทุกวันนี้ แตพออาการปวยของเขาหายขาด รางกายแข็งแรงขึ้น ไมมี โรครายแผวพาน เขาก็หันมาดูแลสุขภาพตามคําสั่งของบิดามารดา บุ ญ ธรรม ออกกํ า ลั ง กายทุ ก วั น เสริ ม สร า งกล า มเนื้ อ ตามที่ เทรนเนอรบอก เวลานี้จึงไมเหลือคราบชายขี้โรคอีกเลย “พี่ห นึ่ ง คะ” เสียงของบุ ศยริ น ทร เรีย กเจา ของเรือ นรา ง บึกบึน “วาไงแอม” กันตธรชะงักเทา แลวถามกลับ
๑๔๕
หัวใจใต้ปีกรัก “คุณแมบ อกว า ถาพี่หนึ่ง กลับมา ใหไ ปหาทานดว ยคะ ” เธอทําตามคําสั่งของมารดา “นี่มันสี่ทุมแลวนะ คุณแมยังไมนอนอีกเหรอ” ปกติแลว ราตรีจะนอนไมเกินสามทุม แตนี่เวลาไดลวงเลย มาถึงสี่ทุม เขาจึงถามเธอกลับ ดวยความแปลกใจ “ก็คุณแมรอพี่หนึ่งคะ รีบขึ้นไปหาคุณแมเถอะ คุณแมจะได พักผอน” บุศยรินทรเรงกันตธร ที่เรงฝเทาเดินไปยังบันไดบานที่ ทอดตัวสูชั้นบน กาวเดินตอไปยังหองนอนของราตรี โดยมีรางอรชร เดินตามไปติดๆ “คุณแมครับ หนึ่งมาแลวครับ” กันตธรกราบลงบนอกของ มารดา กอนจะทักทาย “หนึ่ง” ราตรีเรียกลูกชายดวยรอยยิ้ม “มาแลวหรือลูก” “ครับคุณแม คุณแมมีอะไรใหหนึ่งรับใชครับ” เขารีบถาม มารดา “แอมละลูก แอมอยูไหน” ราตรีไมตอบคําถามของลูกชาย แตกลับถามถึงลูกสาว “แอมอยูนี่คะ คุณแม” บุศยรินทรที่เดินตามรางสูงใหญเขามา รีบเดินมายังรางของ มารดาทันที “หนึ่งปรับเตียงใหแมหนอยลูก”
๑๔๖
อัญญาณี เสี ย งแห ง โรยของราตรี บ อกลู ก ชาย ซึ่ง อี ก ฝา ยก็ ทํา ตาม คําสั่ง “คุณแมคะ คุณแมสีห นาไมดีเลย นอนพักกอนดีกวาค ะ เรื่องที่คุณแมจะคุยกับหนึ่ง เอาไวพูดพรุงนี้นะคะ” บุศ ย ริ น ทร เ ห็ น สี ห น า ของราตรี แ ล ว รู สึ ก เป น ห ว งยิ่ ง นั ก เพราะกอนหนานี้ใบหนาของนางไมไดซีดเซียวหนักขนาดนี้ อีกทั้ง ราตรี ยั ง มี อ าการเหนื่ อ ยหอบเวลาที่ พู ด เธอจึ ง คิ ด ว า นางควร พักผอนมากกวาสนทนาใดๆ “แมไมเปนไรลูก แมอยากคุยกับหนึ่งและแอมมากกวา ” คนไมสบายพูดเสียงโรยและหอบ “คุณแมมีอะไรจะพูดกับหนึ่งครับ” กัน ตธรถามเขาเรื่อง พูด คุยจบเร็ว เทาไหร ราตรีก็จะได พักผอนเร็วเทานั้น “แมมีเรื่องจะขอรองหนึ่งกับแอม” นางเขาประเด็น “อะไรครับคุณแม คุณแมบอกหนึ่งมาเถอะครับ หนึ่งพรอม ที่จะทําใหคุณแม” ราตรีถือวาเปนผูมีพระคุณอันใหญหลวงของเขา ไมเพียงแค จะใหชีวิตใหม ราตรีกับฟามริชยังใหสิ่งดีๆ ในชีวิตที่ไมมีใครหยิบยื่น ใหเขามากอน เปนเชนนี้แลว เรื่องที่นางขอรอง เขาจะทําใหไมได เชียวหรือ
๑๔๗
หัวใจใต้ปีกรัก “คุณแมบอกแอมมาเถอะคะ แอมก็พรอมที่จะทําใหคุณแม เหมือนกัน” ความรูสึกของบุศยรินทรไมแตกตางกับกันตธรเลย “แมไมรูวาจะมีชีวติ ไดอีกนานแคไหน” นางหยุดพูด หายใจ เหนื่อยหอบ “แตกอนที่แมจะตาย แมอยากเห็นหนึ่งกับแอมมีครอบครัว เรื่องที่แมจะขอรองลูกทั้งสองคือ แมอยากใหหนึ่งกับแอมแตงงาน กัน” คําขอรองของมารดา เรียกความตกใจใหกับคนที่ไดยินเปน อยางมาก ทั้งสองนิ่งชะงักแลวมองหนากัน และดูเหมือนวากันตธร กับบุศยรินทรจะสื่อสารกันทางสายตาออก ตางฝายตางรูวา เวลานี้ จะตองทํา สิ่งใด “ได ค รั บ คุ ณ แม หนึ่ ง จะแต ง งานกั บ แอมตามที่ คุ ณ แม ตองการครับ”กันตธรเอยบอกมารดาบุญธรรม “แอมก็ยินดีแตงงานกับหนึ่งคะ” บุศยรินทรตอบย้ํา หากทั้งคูปฏิเสธ มันก็ไมใชเรื่องที่ดี เวลานี้สิ่งสําคัญที่สุดที่ กันตธรและบุศยรินทรตองทําคือ ทําทุกอยางใหราตรีสบายใจและมี ความสุขมากกวาใหนางรูสึกเปนทุกข ดวงหน า ของผู ป ว ยแต ง แต ม ไปด ว ยรอยยิ้ ม เมื่ อ ได รั บ คําตอบที่ตนเองพอใจ “ลูกทั้งสองคนไมไดฝนความรูสึกใชไหม”
๑๔๘
อัญญาณี แมวานางจะปรารถนาใหลูกบุญธรรมทั้งสองคนแตงงานกัน แตถาหากมันคือการฝนใจ ฝนความรูสึก ราตรีก็จะไมบีบบังคับทั้งคู “ไมเลยครับคุณแม หนึ่งยินดีมากครับ” เขาเอื้อมมือไปกุม มือเหี่ยวยนของราตรี ยกขึ้นจูบกลางมืออยางสุดแสนรักและบูชา “หนึ่งไมฝนใจครับ” “แอมก็ ไ ม ฝ น ใจเหมื อ นกั น ค ะ ” บุ ศ ย ริ น ทร ต อบพร อ ม รอยยิ้ม “แมดีใจที่สุดที่ไดยินคํานี้ แมอยากเห็นวันแตงงานของลูก ทั้งสองมานานหลายเดือนแลว แมอยากเห็นกอนที่แมจะตาย” ความตองการที่เอยปากขอรองสองลูกบุญธรรม เสมือนกับ เป น ความต อ งการครั้ ง สุ ด ท า ยในชี วิ ต ของนาง หากสิ่ ง นั้ น สม ปรารถนา นางก็ไมเสียใจเลยที่ตองจากโลกนี้ไป จากไปดวยจิตใจ ปลอดโปรง ไรหวง ไรความกังวล “คุณแมอยาพูดอยางนี้สิครับ คุณแมยังตองอยูกับหนึ่ง กับ แอมอีกนานครับ” กันตธรโตกลับทันควัน รูสึกใจคอไมดี ที่ไดยิน ประโยคนี้ “ใชคะคุณแม คุณแมจะตองอยูกับเราสองคนไปอีกนานคะ ทีหลังอยาพูดอยางนี้อีกนะคะคุณแม” บุศยรินทรไดยินคําพูดของราตรีแลวรูสึกใจหาย มันวูบไป ดวยความเศราที่เขามากระแทกใจ
๑๔๙
หัวใจใต้ปีกรัก “แมรูตัวแมดี ไมมีใครรอดพนจากความตายไดหรอกลูก แต ก อ นที่ แ ม จ ะตาย แม แ ค อ ยากให ค วามต อ งการของแม เ ป น จริ ง เทานั้น” เสียงของนางแลดูเหมือนคนมีความสุข แมวาสีหนาของ ราตรีนั้นจะดูอิดโรย อีกทั้งนางยังปลงกับสังขารที่ไมมีวันเที่ยง ทุก ชีวิตที่เกิดบนโลกใบนี้ ไมวาจะรวยลนฟาหรือต่ําเตี้ยเรี่ยดิน ก็ไมพน ความตาย “แตคงไมใชตอนนี้หรอกครับคุณแม คุณแมตองอยูกับผม กับแอมไปอีกนานครับ” “จะลูก อยางนอยๆ แมก็ตองอยูจนถึงวันแตงงานของลูก ทั้ง สอง” เหตุผลที่นางปรารถนาใหเขาและเธอแตง งานกัน เปน เพราะตองการใหทั้งคูเริ่มตนใหม ไมใชจมปรักอยูกับอดีต คิดวา ตั ว เองผิ ด ที่ ทํ า ให อี ก คนหนึ่ ง เดื อ ดร อ น ได พ บพานกั บ ชี วิ ต คู ที่ สมบูร ณแ บบ และราตรีก็คิดวา กันตธรกับบุศยริน ทรจะมีชีวิต คู ตามที่นางคาดคิด “ถ า อย า งนั้ น คุ ณ แม พั ก ผ อ นนะครั บ เก็ บ แรงไว ไ ปงาน แตงงานของหนึ่งกับแอม” กันตธรรีบพูดจบเรื่อง เมื่อสังเกตเห็นวา ราตรีมีอาการเหนื่อยมากเกินไป อาจสงผลตรงถึงโรคที่เปนอยูทางที่ ดีใหราตรีไดพักผอนกอนดีกวา “จะลูก ” ราตรีเองก็รูสึกเหนื่อยเชนกัน ที่ฝนอยูก็เพราะ ตองการพูดเรื่องนี้กับกันตธรและบุศยรินทร เกรงวาหากไมพูดวันนี้
๑๕๐
อัญญาณี บางทีนางอาจจะไมมีโอกาสพูดอีกเลย เนื่องจากไมรูวา ตนเองจะ เสียชีวิตเมื่อไหร พูดเสียตั้งแตตอนนี้ดีที่สุดแลว
กันตธรและบุศยรินทรเดินออกมาจากหองนอนของราตรีใน เวลาตอมา ทั้งคูเดินเคียงกันไปยังระเบียงบานชั้นสอง เพื่อสนทนา สืบเนื่องจากเรื่องเมื่อครู “แอมไมโกรธพี่ใชไหม ที่พี่ตอบแมไปอยางนั้น” กันตธรพูด กอน “ไมโกรธหรอก แอมรูดีวาตอนนั้นเราตองพูดและทํายังไง” บุศยรินทรเขาใจสิ่งที่เขาทํา ไมถือโทษโกรธใดๆ หากเปน เธอก็คงทําเชนนั้นเหมือนกัน “แลวตอนนี้แอมคิดจะทํายังไงละ เราตกปากรับคําแมไป แลวดวย” เสียงหนักใจของกันตธรไหลผานปาก สีหนาไมตางกับ น้ําเสียงเลย “ก็ ไ ม ต อ งทํ า ยั ง ไง เราก็ ทํ า ตามที่ พู ด ไปไงคะพี่ ห นึ่ ง ” คู สนทนาเลิกคิ้วสงสัย “แอมจะแตงงานกับพี่จริงๆ เหรอ”เขาถามราวกับไมแนใจ “ไหนแอมเคยบอกพี่วา ชาตินี้จะไมแตงงานกับใคร นอกจากพี่โชค ไง แลวทําไมถึงพูดแบบนี้”
๑๕๑
หัวใจใต้ปีกรัก กันตธรรูเรื่องราวความรักมั่นคงที่บุศยรินทรมีตอโชคอนันต เพราะเธอเลาใหเขาฟงทุกสิ่งอยาง เชนเดียวกับที่เขาเลาเรื่องราว ของตนใหเธอรับรู อยางไมมีปดบังซึ่งกันและกัน “พี่หนึ่งเองก็เหมือนกันไมใชเหรอ พี่หนึ่งก็เคยบอกแอมวา ผูหญิงที่จะมาเปนคูชีวิตของพี่หนึ่ง คือ พี่แกวคนเดียว แลวทําไมพี่ หนึ่ง ถึง พูด กับ แมอยา งนั้น ละ คําตอบที่แ อมจะตอบพี่ห นึ่ ง มัน ก็ เหมือนกับคําตอบที่พี่หนึ่งจะตอบแอม” เหตุผลของทั้งคูตรงกัน ทุกสิ่งอยางที่พูดและทําออกไปนั้น เพื่อราตรีทั้งสิ้น แมวาภายในใจของเขาและเธอ จะมีอีกคนหนึ่งอยู ในใจ ตอใหเวลานานแคไหนก็ไมมีวันลืมเลือน “เอาอยางนี้ก็แลวกัน เราจะแตงงานตามที่แมตองการ แต เราจะแตงงานกันเพียงในนามเทานั้น เพื่อใหแมสบายใจ และเรา สองคนก็ไมผิดสัญญากับตัวเองดวย” กันตธรเอยบอกทางออกใหกับตัวเองและบุศยรินทร การที่ เขาทําเชนนี้ ไมถือวาผิดสัญญาที่ใหไวกับราตรี และไมผิดกับหัวใจ ของตัวเอง ที่สําคัญสบายใจกันทั้งสองฝายดวย “ตามนั้นเลยคะพี่หนึ่ง เราลงเรือลําเดียวกันแลวนี่คะ อีก อยางที่เราสองคนทํา ก็ทําเพื่อคุณแม ผูมีพระคุณของเรา” บุ ศ ย ริ น ทร ต อบกลั บ ด ว ยรอยยิ้ ม กั บ ทางออกที่ ต รงกั บ ความคิดของตน เพียงแควา เขาพูดออกมากอน
๑๕๒
อัญญาณี “ตกลงวาเราสองคนจะแตงงานกัน แตเปนแคในนาม พี่จะ ไดจัดการเรื่องงานแตงตามที่แมบอก” กัน ตธรสรุป กอนที่ราตรีจะนอน นางไดกําชับ เขาวา ให จัดเตรียมงานแตงงานใหเร็วที่สุด เพราะนางอยากจะเห็นวันนั้นใจ แทบขาด พรุงนี้มะรืนนี้ไดยิ่งดี “จัดการไดเลยพี่หนึ่ง แอมอยากเห็นแมมีความสุข” เพราะความสุขของราตรี คือความสุขของเขาและเธอ แลว ยิ่งชวงนี้ไมวาสิ่งใดที่ทําใหราตรีจะไดรับความรูสึกนั้น ทั้งสองจะทํา อยางไมลังเล “แอม” กันตธรเรียกชื่อคูสนทนา “วาไงคะพี่หนึ่ง” “พี่คิดวา พี่จะกลับไปหาพี่แกวที่เมืองไทย” เรื่องนี้เปนเรื่อง ที่เขาคิดจะทําตั้งนานแลว เพราะคิดวาเวลานี้ ตนเองมีกําลังมากพอ ที่จะดูแลแกวกาญจน หลังจากที่เธอทําหนาที่ดูแลเขาอยูหลายป แตที่ไมไดไปทั้งที่ตั้งใจ เปนเพราะเกรงใจราตรีและฟามริช ที่ชุบชีวิตใหมใหกับตน ครั้นจะรับใครมาดูแล เขาก็อยากใหตัวเอง พรอมมากกวานี้ ตองมีกําลังทรัพยที่มาจากน้ําพักน้ําแรงของตน และเวลานี้เขาก็มีความพรอมที่วานั้นแลว “ไปสิ” เรื่องนี้เธอสนับสนุนเต็มที่ “พี่แกวคงดีใจ ที่พี่หนึ่ง กลับไปหาเขา”
๑๕๓
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่อยากไปตั้งนานแลว แตความรูสึกผิดมันยังติดในจิตใจ ของพี่ ยิ่งนึกถึงภาพของพี่แกว ตอนที่พี่ไปเยี่ยมเขาที่โรง’ บาล ใจพี่ ปวดไปหมด ปวดเหมือนถูกแรงอัดบีบ จนแทบไมมีพื้นที่หายใจ เจ็บ ราวกับวามีใครมากระทืบหัวใจของพี่ เสียใจที่รูวาตัวเองเปนตนเหตุ ของเรื่องรายที่เกิดขึ้นกับพี่แกว ความรูสึกตางๆ ที่เกิดขึ้น ทําใหพี่ไม กลาไปพบหนาพี่แกว กลัวเหลือเกินวาตัวซวยอยางพี่จะทําใหพี่แกว ตองพบกับความโชครายอีก” น้ําตาของเขาซึมบอตา ยามที่นึกถึง สาวอันเปนที่รัก ทุกความทรงจําระหวางเขากับแกวกาญจน ไมมีวินาทีใด เลยที่เขาจะลืมเลือน ทุกสิ่งอยางยังจดจําไดแมนยํา ราวกับวาเพิ่ง เกิดขึ้น เมื่อสักครูที่ผานมา รวมทั้ง ภาพของแกว กาญจนบ นเตียง คนไข ในหองพักฟนมันแจมชัดในดวงตา ประหนึ่งวา กันตธรมอง ภาพนั้นอยูตลอดเวลา แลวยิ่งมารูวา เธอหวงเขามากกวาตัวเอง หัว ใจของกั น ตธรยิ่ ง ปวดรวดร า วเป น สิ บ เท า เจ็บ จนเขาไม อ าจ บรรยายไดวา มันมากมายแคไหน บุศยรินทรน้ําตาไหลริน เธอสงสารกันตธรพอๆ กับที่สงสาร ตัวเอง เนื่องจากเธอเองก็ปรารถนาจะไปหาโชคอนันตที่เมืองไทย เชนกัน อยากจะไปใจแทบขาด หากไปไดเธอจะบอกกับโชคอนันต ว า เวลานี้ เ ธอไม ใ ช ค นอ อ นแอเหมื อ นเมื่ อ ก อ น เธอเข ม แข็ ง ขึ้ น เรียนรูชีวิตในโลกกวางมากขึ้นดวย เพื่อที่เขาจะไดไมเปนหวงเธอ
๑๕๔
อัญญาณี ถึงแมวาเขาและเธอจะตองการกลับไปหาบุคคลอันเปนทีร่ กั มากเพียงใด ทวาในความเปนจริงกลับไมงายเชนนั้น เพราะคํามั่น สัญญาที่ใหไวกับครอบครัวและคนใกลชิดของโชคอนันตและ แกวกาญจนมันค้ําความปรารถนาของทั้งคูเอาไว “แอมก็อยากไปหาพี่โชคใจแทบขาด แตแอมสัญญาไวกับ ครอบครัวของพี่โชควา จะไมกลับไปหา พี่โชคอีกตลอดชีวิต แอมจึง ตองพับความตองการของตัวเองคะ” บุศยรินทรพูดทั้งน้ําตา “พี่ก็สัญญาไวกับนาเหมือนกัน และนี่ก็เปนอีกเหตุผลหนึ่ง ที่พี่ไมไปหาพี่แกว” “แลวทําไมตอนนี้ พี่อยากไปหาพี่แกวละคะ” “ไมรูสิ” เขาเองก็ตอบไมถูกเหมือนกันวาทําไม รูเพียงวา จิตใจมันกระหวัดคิดถึงแกวกาญจนอยางมากมาย มากจนบางครั้ง เขาแทบจะทนไมไหว “พี่มีความรูสึกวา ตอนนี้พี่แกวตองการพี่ ความรูสึกนี้มันถี่ ขึ้นเรื่อยๆ บอกไมถูกวาทําไมถึงไดรูสึกอยางนี้” “สองสามวันมานี้ แอมก็ฝนถึงพี่โชคบอยทุกคืนเลยคะ ฝน แปลกๆ ฝนวาพี่โชคยืนยิ้มใหแอม พอแอมจะเดินไปหาพี่โชค รางพี่ โชคก็หายวับไป แอมตกใจตื่นเลยคะ” บุศยรินทรเลาความฝนของตนใหกันตธรไดรับรู โดยไมคิด เฉลียวใจวา มันคือลางบอกเหตุอะไรบางอยาง
๑๕๕
หัวใจใต้ปีกรัก “เพราะความรูสึกนี้แหละ ที่พี่อยากไปหาพี่แกว” เขาบอก เธอตรงๆ “แตถึงเราอยากจะไปหาคนที่เรารักมากแคไหน เราก็ไป ไมไดหรอกคะ ไหนจะเรื่องแมที่แอมก็ทิ้งทานไวไมได สวนพี่หนึ่งก็ ตองดูแลบริษัทอีก มันเลือนรางจังคะพี่หนึ่ง” ปญหาตอนนี้ยิ่งหนักเขาไปใหญ ทั้งคูจะทิ้งราตรี เพื่อไปหา โชคอนันตกับแกวกาญจนไมได หากไปมันจะเปนเรื่องไมสมควรเลย เนื่องจากเวลานี้ราตรีก็ลมปวย จําเปนตองดูแลอยางใกลชิด สวน เรื่องบริษัทที่เวลานี้กันตธรคือผูบริหารเต็มตัว ก็ไมอาจทิ้งหนาที่ไป ไหนได จนกว า การเซ็ น สั ญ ญาเรื่ อ งธุ ร กิ จ สํ า คั ญ จะผ า นพ น ไป เสียกอน ซึ่งมันก็คงอีกหลายเดือน ความตองการของกันตธรและ บุศยรินทรจึงแทบมองไมเห็น “พี่วาเรื่องนี้คอยพูด คอยคิด กัน ดีกวานะ สิ่ง ที่เราตองทํา ตอนนี้คือ ทําใหแมมีความสุข พี่คิดวาการแตงงานของเรา ไมตองมี อะไรมากหรอก แคเชิญแขกใกลชิดพอเปนพิธีดีกวานะ แอมคิดวา ไง” กันตธรเลือกที่จะทําเรื่องสําคัญมากที่สุด ณ ตอนนี้กอน เรื่อง อื่นคอยวากันทีหลัง “แลวแตพี่หนึ่งจะเห็นสมควรคะ แอมไมมีปญหาอยูแลว” เขาวาอยางไร เธอวาตามนั้น เพราะเวลานี้ก็เหมือนลงเรือ ลําเดียวกันแลว สมัครสมานสามัคคีถึงจะถูก
๑๕๖
อัญญาณี “ตามนี้นะแอม” เขาสรุป “แอมไปพักเถอะพรุงนี้ตองตื่น มาดูแมแตเชา พี่ก็จะไปนอนเหมือนกัน พรุงนี้มีประชุมเชาดวย” “ค ะ พี่ ห นึ่ ง ” จบคํ า พู ด ของบุ ศ ย ริ น ทร ทั้ ง สองได พ ากั น กลั บ ไปยั ง ห อ งพั ก ส ว นตั ว ของแต ล ะคน โดยที่ เ ขาและเธอแบก ความรูสึกหนึ่งที่เหมือนกันไปดวย... เหมือนฝนตกตอนหนาแลง เหมือนเห็นสายรุง ขึน้ กลางแจง เหมือนลมหนาวเดือนเมษาเหมือนวาใจออนลากลับแข็งแกรง เหมือนคนกําลังมีรกั เหมือนคนหลงทางพบคนรูจัก เหมือนเจอของสําคัญทีห่ ลนหายเหมือนรายนัน้ กลายเปนดีมาก เหมือนที่ฉนั นัน้ ไดมาพบกับเธอชีวติ ฉันจึงไดเจอ แตไมรูจะขอบคุณ ไมรูทําอยางไร ไมรวู าสิ่งไหนจะยิ่งใหญควรคาพอ ที่ฉันไดจากเธอ ไดรักโดยไมตองขอไดรโู ดยไมตอ งรอ วารักคืออะไร โอ...เธอ ทําใหฉนั รูจักความรักที่ไมมีเหมือนใครใด ไดมามีเธอนัน้ เปนคนใหหัวใจอยากใหเธอรู
๑๕๗
หัวใจใต้ปีกรัก แตไมรูจะขอบคุณ ไมรูทําอยางไร ไมรวู าสิ่งไหนจะยิ่งใหญควรคาพอ ที่ฉันไดจากเธอ ไดรักโดยไมตองขอไดรโู ดยไมตอ งรอ วารักคืออะไร ไดรโู ดยไมตองรอ วารักคืออะไร เพลงรัก ปุ อัญชลี จงคดีกิจ ถาจะเปรียบความรูสึกของกันตธรและบุศยรินทรในเวลานี้ ก็คงเปรียบไดกับเพลงๆ นี้ที่แกวกาญจนกับโชคอนันตทุมเททําทุก อยางเพื่อคนที่ตนเองรักอยางสุดความสามารถ กันตธรและ บุศยรินทรก็ไมรูวา จะหาสิ่งใดมาตอบแทนคนทั้งสอง นอกจากความ รักที่จะมีใหคนทั้งคูตลอดไป
๑๕๘
อัญญาณี
8 สามเดือนตอมา ณ สนามบินสุวรรณภูมิ ประเทศไทย กันตธรเข็นรถเข็นสัมภาระออกมาจากประตูทางออกของผู โดยขาเขา ขางกายของเขามีรางแนงนอยของบุศยรินทร ที่เวลานี้มี ฐานะเปนภรรยาและนองสาวของเขาเดินเคียงคูมาดวย “พี่หนึ่ง แอมตื่นเตนจังที่ไดกลับบาน” บุศยรินทรหันมาพูด กับกันตธร “พี่ก็ตื่นเตนเหมือนกัน” ความรูสึกของคนตอบไมตางกับ คนถามเลย ใจของเขาเตนแรง ทันทีที่ลอเครื่องบินแตะพื้นรันเวย เพราะนั่นทําใหเขารูสึกวา ไดกลับบาน “ใชพี่ มันตื่นเตนมากๆ เลย แลวยิ่งตื่นเตนมากขึ้นไปอีก ตอนที่เครื่องบินลงจอด มันเหมือนกับวา สิ่งที่แอมรอคอยมานาน แสนนานอยูแคเอื้อม”
๑๕๙
หัวใจใต้ปีกรัก น้ําเสียงของเธอ ก็แสดงถึงความรูสึกไดเปนอยางดี “พรุง นี้เราก็จะไดเจอคนที่เรารักและคิดถึงเสียที ไมรูวา ปานนี้พี่แกวจะเปนยังไงบาง” “โอย! มันยิ่งตื่นเตนเขาไปใหญเลยพี่หนึ่ง แคคิดถึงตอนที่ แอมจะไดเจอพี่โชค ใจของแอมมันก็เตนไมเปนจังหวะเลย” ใกล เวลานั้นมากเทาไหร ความตื่นเตนก็ยิ่งเพิ่มพูน วันพรุงนี้จะเปนวันที่ทั้งคูรอคอยมาแสนนาน ระยะเวลาสี่ป กวาที่ไมไดเจอหนาบุคคลอันเปนที่รัก มันชางยาวนานเหมือนหลาย สิบป ถาไมติดวาเวลานี้นาฬิกาบอกเวลาสี่ทุม ทั้งคูก็จะไปหาโชค อนันตและแกวกาญจนตอนนี้เลย รอมาไดสี่ป จะรออีกไมกี่ชั่วโมงก็ ไมเห็นเปนไร ถึงอยางไรเสียเขาและเธอก็ตองไดพบหนาคนที่ตาง ฝายตางตองการเจออยูแลว กวาที่กันตธรและบุศยรินทรจะเดินทางกลับเมืองไทยได ก็ ตองใชเวลาไมนอยเลยทีเดียว ผานหลายฤดู ผานวัน ผานเดือนและ ผานป เนื่องจากมีเหตุผลหลายอยาง ที่ทําใหการเดินทางกลับมาหา เจาของหัวใจลาชา แตสุดทายทั้งสองก็ไดกลับมายังบานเกิดเมือง นอน สามเดือนกอนกันตธรและบุศยรินทรไดแตงงานกัน ตาม ความตองการของราตรี งานวิวาหถูกจัดขึ้นอยางเรียบงาย ภายใน คฤหาสน ห รู เพราะสะดวกดว ยประการทั้ ง ปวง แขกเหรื่อ ที่ ม า
๑๖๐
อัญญาณี รวมงานมีราวหนึ่งรอยชีวิต ในวันนั้นราตรียิ้มไมหุบ น้ําตาไหลเมื่อ ไดเห็นลูกสาวและลูกชายอยูในชุดเจาบาวเจาสาวสีหนาของนาง เกลื่อนไปดวยความสุข เขาและเธอเห็นแลวก็พลอยมีความสุขไป ดวย แตทวาความสุขไมไ ดอยูคูกั บมนุษยนาน อีกหนึ่ง สัปดาห ตอมา ราตรีอาการทรุดหนักและเสียชีวิตในวันตอมา นําพาความ โศกเศรามาใหกับทุกคน โดยเฉพาะลูกบุญธรรมทั้งสอง สิ่งที่ราตรี ทิ้งไวใหกันตธรและบุศยรินทรไมใชเพียงความรักที่นางมีใหเทานั้น ทรัพยสมบัติจํานวนมหาศาล นางก็ยกใหทั้งคูเทาๆ กัน หลั ง จากเสร็ จ สิ้ น พิ ธี ศ พ กั น ตธรกั บ บุ ศ ย ริ น ทร มี ค วาม คิด เห็น ตรงกัน วา ถึง เวลาแลว ที่เขาและเธอจะกลับ ไปเมืองไทย กลับไปหาหัวใจของตนเอง ละทิ้งสัญญาทุกสิ่งทุกอยางที่เคยใหไว ทําตามหัวใจและความตองการของตนเอง แลวคิดวาการกลับไปหา โชคอนันตและแกวกาญจนในครั้งนี้ ไมไดนําพาความเดือดรอนไป ให ทั้งคูจึงมั่นใจวาทุกคนจะเขาใจ กันตธรจึงรีบเคลียรงานที่คั่งคาง และรอใหงานสําคัญผานพน เคลียรทุกอยางใหแลวเสร็จ จึงเดินทาง กลับมายังบานเกิดเมืองนอน กลับไปหาหัวใจที่ทิ้งไวนานหลายป
ตอนสายของวันรุงขึ้น
๑๖๑
หัวใจใต้ปีกรัก กันตธรและบุศยรินทรเดินทางออกจากโรงแรม หลังจากที่ ทานอาหารเชาเสร็จ ทั้งคูเลือกที่จะใชบริการรถแท็กซี่มากกวารถ เชา มันเหมือนเปนความบังเอิญหรือฟากําหนด สถานที่ที่โชคอนันต และแกวกาญจนพักอาศัยนั้น อยูในชุมชนเดียวกัน แตคนละฝง “เราไปหาพี่โชคกอนนะ แลวคอยไปหาพี่แกว” กันตธรเอย บอกบุศยรินทร ขณะที่นั่งอยูบนรถแท็กซี่ “จะไปดวยกันทําไมละพี่หนึ่ง ตางคนตางไปสิ ถึงแมวาพี่ โชคกับพี่แกวจะอยูในชุมชนหวยสวรรคเหมือนกัน แตมันคนละฝง นะพี่หนึ่ง ทางเขาก็คนละทางดวย ตางคนตางไปนั่นแหละ ดีแลว” บุศยรินทรคาน “แลวเราก็ไปเจอกันที่โรงแรมเลย ไมตองอยูรออยู คอย” “จะเอาอยางนั้นเหรอ” กันตธรถามกลับเชิงปรึกษา “เอาอยางนี้แหละพี่หนึ่ง แอมรูนะวาพี่หนึ่งอยากเจอพี่แกว ใจจะขาดแลว รีบไปหาหัวใจของพี่หนึ่งดีกวาคะ มัวแตมารอแอม พี่ หนึ่งคงงุมงาม แลวแอมเองก็จะไมสบายใจดวย” เธอใหเหตุผล“วิธี นี้ดีที่สุดแลวคะ ไปตามหาหัวใจของแตละคน” “โอเค ตกลงตามนี้ เดี๋ยวพี่จะไปสงแอมที่ปากทางเขาบาน พี่โชคนะ แลวคอยใหพี่โชเฟอรไปสงพี่อีกดานหนึ่ง” เขาทําขอตกลง “คะพี่หนึ่ง” บุษยรินทรรับคําพี่ชาย
๑๖๒
อัญญาณี กันตธรจึงบอกจุดประสงคของตนกับพี่โชเฟอรทาทางใจดี และในอีกหนึ่งชั่วโมงตอมา ทั้งคูก็เดินทางมาถึงจุดหมาย
ลําขาของบุศยรินทรสั่นไปหมด ประตูรั้วเกาๆ ที่เธอจําได แมนยําวา เปนประตูรั้วบานของโชคอนันตอยูหางรางของเธอไมถึง สามเมตร หางกันเพียงไมกี่กาว เธอก็จะถึงบานที่จากมา ถึงบาน ของชายอัน เปน ที่รัก เธอเองก็ไ มรูวา หากไดพบหนาคนในบา น ตนเองจะตีสีหนาอยางไร จะพูดอะไรเปนประโยคแรก และที่สําคัญ พวกเขาจะยังตอนรับเธอหรือไม ขอหลังเปนเรื่องที่บุศยรินทรกลัว มากที่สุด “ปานภาคะ มีใครอยูหรือเปลาคะ” เธอเดินมาหยุดยืนหนา ประตูรั้ว มองไปยังประตูบานดานในทีเ่ ปดกวาง บุศยรินทรจึงเดาไม ยากวา มีคนอยูในบาน หญิงสาวจึงตะโกนเรียกคนที่เปนเจาของ บาน แตทุกอยางก็ยังคงเงียบ จึงเรียกซ้ํา “ปานภาคะ ปู มีใครอยูไหมคะ” คราวนี้มีรางของคนหนึ่ง เดินออกมา แตเปนคนที่เธอไมรูจัก “มาหาใคร” เสียงหวนๆ ของสตรีวัยกลางคนเอยถาม มอง หนาบุศยรินทรนิ่ง คิ้ว ทั้งสองขางยนรูสึกคลับคลายคลับคลาสาว ตรงหนาเหลือเกิน แตนึกไมออกวาเคยเจอที่ไหน
๑๖๓
หัวใจใต้ปีกรัก “มาหาปานภา มาหาพี่โชคคะ” บุศยรินทรตอบ “งั้นรอเดี๋ยว จะไปบอกนภาใหเพราะฉันไมรูจักเธอ คงให เขามาในบานไมได” ปายุงที่แวะมาหานภาเอยบอก กอนจะหมุนตัว เดินกลับเขาไปในบานอีกครั้ง แลวคนที่ออกมาก็หาใชปาคนเดิมไม แตเปนนภา มารดาของโชคอนันต ที่บัดนี้รางกายรวงโรยไปเยอะ นภามองคนที่ยืนอยูนอกรั้วนิ่ง เพงมองใหแนชัดวา เธอคือ คนที่ลูกชายของตนออกตามหามาหลายปหรือไม ยิ่งนางเดินเขาไป ใกล ภาพใบหนาของสาวคนนั้นยิ่งแจมชัด “หนูแอม” น้ําเสียงของนภาเต็มไปดวยความดีใจ ใบหนา อาบไปดวยรอยยิ้ม รอยยิ้มที่นางไมไดยิ้มไดเต็มที่มานานเหลือเกิน นานตั้งแตบุศยรินทรจากบานหลังนี้ไป “หนูแอมจริงๆ ดวย” “ค ะ ป า แอมเองค ะ ” เธอโผกอดร า งของนภาไว แ น น หลังจากที่เจาของบานเปดประตู “แอมคิดถึงปามากๆ เลยคะ” “ปาก็คิดถึงหนูแอม คิดถึงมาก” ความคิดถึงของนภาที่มีตอบุศยรินทรไมไดยิ่งหยอนไปจาก เธอเลย และยิ่งคิดถึง อยากเจอมากขึ้น เมื่อไดเห็นสภาพของใคร บางคน “หนูแอมไปอยูไหนมาคะ ไปอยูที่ไหนมา สบายดีหรือเปลา คะ” นภาถามเสียงสั่น ทั้งตื่นเตนและดีใจที่ไดเห็นหนาบุศยรินทร “เรื่องมันยาวนะคะปา เอาไวแอมจะเลาใหฟงทีหลังนะคะ”
๑๖๔
อัญญาณี เรื่องของเธอมันยาวจริงๆ เอาไวพูดคุยกันทีหลังก็ได เวลานี้ สิ่งที่เธอตองการทํามากที่สุดคือ อยากพบเจอโชคอนันต “พี่โชคอยู หรือเปลาคะปา”คนถูกถามชักสีหนาเศราทันที และอีกไมกี่วินาที ตอมาน้ําตาของนางก็รินไหลเปนทาง และนั่นทําใหคนถามถึงกับ ตกใจ นภารองไหทําไม เมื่อไดยินคําถามของเธอ รูสึกหวาดหวั่น อยางบอกไมถูก “ฮือ...ฮือ” “ปารองไหทําไมคะ หรือวาพี่โชคเปนอะไร” บุศยริน ทร ถามเสียงสั่น จิตใจไมสูดีนัก “โชค...ฮือ...โชค” นภาพูดไมออก นึกถึงลูกชายแลวนางก็ รองไหยกใหญ “ปาคะ พี่โชคละคะ พี่โชคอยูไหนคะปา” เธอถามเสียงสั่น น้ําตาพานจะไหลตามนภา ในใจรอนรนกระสับกระสาย นึกกลัว คําตอบของนภา “โชคไมสบายนอนอยูในบาน หนูแอมเขาไปดูเองเถอะ” นางพูดทั้งน้ําตา บุศยรินทรไมรอชา เรงฝเทาเดินเขาไปใน บานทันที ดวยความที่บานหลังนี้ไมใหญมาก เพียงแคเดินเขามาก็เห็น ทุกสิ่งทุกอยางภายในบาน และภาพหนึ่งที่เธอเห็นก็คือ รางของ ผู ช ายรู ป ร า งผอมนอนอยู บ นเตี ย งทางด า นขวามื อ นอนอยู ใ น
๑๖๕
หัวใจใต้ปีกรัก ลักษณะตะแคงหันหลังให บุศยรินทรกาวเดินไปยังรางของชายคน นั้นอยางเชื่องชา และดวยขาอันสั่นเทา กาวทีละกาว อยางไมแนใจ วาคนที่นอนอยูนั้น จะใชโชคอนันตหรือไม ใจเตนตุบๆ ถี่แรง เธอภาวนาขออยาใหเปนโชคอนันต “พี่โชค” แตคําภาวนาของบุศยรินทรไมไดเปนความจริง เมื่อเดินเขามาใกล และเพียงแคไดเห็นเสี้ยวหนึ่งของใบหนา เธอโผ เขาไปกอดรางของโชคอนันต เรียกชื่อเขา พรอมกับสายน้ําตาหลั่ง ริน “ทําไมพี่โชคเปนอยางนี้ พี่โชคเปนอะไร พี่โชคเปนอะไร” รางกายของโชคอนันตเปลี่ยนไปมาก จากครั้งสุดทายที่เธอ เห็นกอนจากเขาไป รางกายของคนที่เธอกอดไมปลอย สูงใหญ ลํา แขนเปนมัดกลามพอสวยงาม ไมมากไป ไมนอยไป แตทวาเวลานี้ เขาซูบผอมลงไปมาก ใบหนาซีดและบวม “โชคไมสบาย เปน โรคกลามเนื้อหัว ใจโปงพอง เปน โรค ความดัน แลวยังตรวจเจอสารตะกั่วในตัวอีกดวย โรคลาสุดที่หมอ ตรวจเจอก็คือโรคไต” นภาที่เดินตามหลังมาเปนคนตอบ มองรางของลูกชายดวย ความสงสารจับใจ บุศยรินทรไดรับฟงคําตอบแลวรูสึกใจโหวงหวิว แนนอน ที่ ว า อาการตกใจจะเกลื่ อ นบนดวงหน า สวย ไม ค าดคิ ด ว า คนที่
๑๖๖
อัญญาณี แข็งแรงและมีสุขภาพดี จะเปนโรครายเชนนี้ได แลวเรื่องเชนนี้มัน เกิดขึ้นไดอยางไร เกิดขึ้นตอนไหน “พี่โชคเปนคนแข็งแรง แลวทําไมถึงเปนโรคพวกนี้คะ” เธอ ถามคําถามที่ตองการรูคําตอบ “มันก็เริ่มตนตั้งแตที่โชครูวา หนูแอมไปจากโชคนั่นแหละ โชคแทบคลั่งเลยนะหนูแอม เที่ยวออกตามหาหนูแอมไปทั่ว ไมยอม หยุดหาเลยสักวัน จนเวลาผานไปครึ่งป โชคจึงหยุดตามหา ตานพ กับปูก็พูดวาหนูแอมตอหนาโชค หาวาหนูแอมเปนตัวซวยอยางนั้น อยางนี้ หาวาโชครักหนูแอมมากกวาครอบครัว โชคก็เลยบอกวาจะ เก็บเงินซื้อบานใหปากับทุกคนอยู เพื่อความสบายใจวาโชคไมได เห็นหนูแอมดีกวาครอบครัว ของตัวเอง ตั้ง แตนั้นมาโชคก็เอาแต ทํางาน จนไมหวงเรื่องสุขภาพของตัวเอง ทํางานหาแตเงิน เพื่อเก็บ เงินซื้อบาน และรอวาสักวันหนึ่งจะเจอหนูแอม แลวจะไดพาไปอยู ดวยกันที่คอนโดตามประสาผัวเมีย โชคมุมานะทําตามตั้งใจมากเลย หนูแอม ฮือ...ปาเห็นโชคแลวปาสงสารโชคมาก บอกใหพักก็ไมพัก ฮือ...” นภาเลาไปรองไหไป เสียงสะอื้นไหดังเปนระยะ หากวันนั้น นางเขม แข็ง และยืน กรานจะใหบุศยริน ทรอยูบานของนางตอไป เรื่องแบบนี้คงไมเกิดขึ้น แลวถาหากครอบครัวของนาง เพิ่มคําวา
๑๖๗
หัวใจใต้ปีกรัก น้ําใจและเขาใจอีกสักหนอย มองโลกอีกดานหนึ่ง บางทีโชคอนันต คงไมเปนแบบนี้ คนฟงอยูก็มีอารมณเศราหมอง น้ําตารินไหลอาบสองแกม ความรูสึกผิดแนนขนัดในใจ แมวาเธอจะจากเขาไปแลว แตทวาโชค อนันตก็ยังไมหยุดทําทุกอยางเพื่อเธอ “โธ พี่โชค” บุ ศ ย ริ น ทร ค รางชื่ อ คนรั ก หั น ไปมองหน า คล้ํ า และ หมนหมอง อิดโรย ของโชคอนันตแลวเกิดอาการตีบตันในลําคอ รอนผะผาวตรงทรวงอก ประหนึ่งถูกไฟแผดเผา “ความที่โชคทํางานหนัก ไมห ยุด พักผอนเลย แลว ตั้ง แต ออกจากโรง’ บาล รางกายของโชคก็ไมคอยแข็งแรง ปวยนิดปวย หนอยมาตลอด ไมยอมไปหาหมอ อางวาจะเสียเวลาหาเงิน และ เริ่มเปนโรคความดันเมื่อสามปกอน โรคกลามเนื้อหัวใจโปงพองก็ เปนเมื่อปที่แลว สวนพิษตะกั่วที่อยูในราง ก็เปนผลตอเนื่องที่ถูกยิง นั่นแหละ ฮือ...” นางหยุดพูด นํามือมาปาดน้ําตา “ตอนแรกหมอบอกวาไมเปนอันตราย ปากับทุกคนก็คิด อยางนั้น แตพอโชคเปนความดันและเปนโรคหัวใจ รางกายของโชค ก็ออนแอลง อวัยวะในรางก็ออนแอตาม กระสุน ปน ก็มีสารของ ตะกั่ว มันก็เลยกระจายสารนั้นไปทั่วราง สามโรคมารวมกันโชคก็ เลยเปนแบบนี้”
๑๖๘
อัญญาณี บุศยรินทรรองไหหนักขึ้น ปลอยโฮออกมาอยางอั้นไวไมอยู ประโยคบอกเลาของนภาชางเชือดเฉือนความรูสึกของเธอเหลือเกิน เธอไมคิดวา โชคอนันตจะถูกโรครุมเราเชนนี้ แลวโรคหนึ่งของเขาก็ สืบเนื่องมาจากการถูกจี้ชิงรถแท็กซี่ในวันนั้น เมื่อสี่ปกวาที่ผานมา “แล ว อาการพี่ โ ชคเป น ยั ง ไงบ า งคะป า ” เธอถามตรง ประเด็น “ก็อยางที่เห็น โชคทํางานไมไดเหมือนกอนมาจะเจ็ดเดือน แลว เพราะรางกายออนแอ เหนื่อยงาย หายใจไมอิ่ม นอนหงาย ไมไดนาน ทําอะไรนิดอะไรหนอยก็หอบ เปนผลจากโรคกลามเนื้อ หัวใจโปงพอง ทํางานที่ไหนก็ไมได จะขับแท็กซี่ก็ไมไหว รางกายไม อํานวย” นภาตอบเสียงเศรา มนุษยทุกคนตอใหแข็งแรงมากแค ไหน แตถารางกายไมไดพักผอน โหมงานหนักเปนบาเปนหลัง ไม แปลกที่จะลมปวยได โชคอนันตก็เปนอีกหนึง่ ตัวอยาง เขาทํางานไมหยุด พักผอน วันละไมกี่ชั่วโมง รางกายก็ตองออนเพลีย สบโอกาสใหโรคภัยไข เจ็บ ที่ ณ ปจ จุบั น เปน กั น ไดง าย จากสภาพอากาศที่เ ต็ม ไปดว ย มลพิษ หรืออากาศเปลี่ยนแปลง และอีกหลายสาเหตุ โรคความดันโลหิตสูง อาการปวยของโชคอนันตแมวาจะ รักษาได แตอยางที่รูกันวา เขาไมสนใจดูแลตัวเองเทาไหรนัก หวง แตความรูสึก ของคนรอบขางมากกวา ทําใหเขาละเลยการดูแ ล
๑๖๙
หัวใจใต้ปีกรัก ตัวเอง ลืมทานยาอยูบอยครั้ง และนั่นทําใหเกิดโรคแทรกซอนใน เวลาตอมาคือโรคไต ที่เวลานี้เขาเริ่มเปนแลว “หมอละคะ หมอวายังไง จะรักษาพี่โชคหายหรือเปลาคะ” บุศยรินทรถามทั้งน้ําตา “ทุกโรคที่ปาพูดมารักษาไดหมด แตคิดปญหาอยูขอเดียว” เมื่อนึกถึงเหตุผลขอนี้ นภาหนาเศราลงดวงตาหมดซึ่งความหวัง “ปญหาอะไรคะ” เธอถามกลับทันควัน “เงินยังไงละหนูแอม ตั้งแตโชคไมไดทํางาน เงินที่เก็บเล็ก ผสมน อ ยไว ก็ ร อ ยหรอลงทุ ก วั น ไม มี เ งิ น มากพอที่ จ ะรั ก ษาโชค ประกันสังคมของโชคก็ขาด ไมไดไปตอทําใหโชคหมดสิทธิ์ใช ที่ใช รั ก ษาอยู ก็ บั ต รสามสิ บ บาทนี่ แ หละ แต ก็ อ ย า งว า มั น ไม ไ ด ครอบคลุมทุกโรค ก็เลยรักษาไปตามบุญตามกรรม” คนจนยามเจ็บยามปวย ปญหาในการรักษาก็คือเงิน แลวยิ่ง ไมมีบัตรสิทธิรักษาพยาบาลตางๆ ดวยแลว แทบจะรอวันตายก็วา ได อีกทั้งคําแนะนําของแพทยในการรักษาโชคอนันต ก็ตองใชแต เงินทั้งสิ้น นางจึงหมดปญญาจะรักษา “แอมจะพาพี่โชคไปหาหมอคะ จะใหหมอรักษาพี่โชคให หาย สวนเรื่องเงินปาไมตองเปนหวงนะคะ ตอไปนี้แอมจะจัดการ ทุกอยางใหเองคะ” บุศยรินทรเอยบอกแบบไมคิด เธอจะคิดมากได อยางไร ในเมื่อคนที่ไมสบายหนักคือคนที่ตนรัก และเปนคนที่ทํา
๑๗๐
อัญญาณี เพื่อเธอมาโดยตลอด ไมคํานึงถึงตัวเอง แลวเวลานี้เธอก็มีศักยภาพ ทางการเงินที่จะชวยเขาได เหตุใดเธอจะรักษาอาการของเขาไมได มันถึงเวลาแลว ที่เธอจะทําอะไรเพื่อโชคอนันตบาง “แตมันตองใชเงินเยอะนะหนูแอม” นภายังหวงเรื่องนี้ แลวไมรูดวยวา เวลานี้บุศยรินทรไมใช คนสิ้นไรไมตอก ทุกสิ่งทุกอยางเปลี่ยนไปจนนางคาดไมถึง “เรื่องนั้นไมตองหวงคะปา แอมมีเงินมากพอที่จะรักษาพี่ โชคคะ หรือตอใหไมมี แอมก็จะทําทุกอยางเพื่อรักษาพี่โชคคะ ” บุศยรินทรพูดเสียงมุงมั่น “เรารีบพาพี่โชคไปหาหมอดีกวาคะ” นภารีบเดินออกไปนอกบานทันทีที่เธอพูดจบประโยค รูสึก ดีใจที่บุศยรินทรยื่นมือเขาชวย เธอเสมือนนางฟานางสวรรคลงมา โปรดแทๆ อยากจะถามสารทุกขสุกดิบและอีกหลายคําถาม ที่ตน ตองการรู ทวาเวลานี้ยังไมเหมาะที่จะถามคําถามใดๆ เพราะสิ่งที่ สําคัญที่สุดคือ โชคอนันต นางเรงฝเทาใหเร็วขึ้น เพื่อตามเพื่อนบานที่เปนผูชายมา ช ว ยอุ ม ร า งของโชคอนั น ต ที่ ห ลั บ สนิ ท ด ว ยฤทธิ์ ย าไปส ง ยั ง โรงพยาบาล
๑๗๑
หัวใจใต้ปีกรัก ตลอดเสนทางเล็กๆ ที่ทําดวยถนนปูนความกวางเพียงสอง เมตรเศษ ผูคนที่สัญจรดวยเทา ตางมองรางสูงใหญของกันตธร ที่ กําลังเดินไปยังบานที่อัดแนนไปดวยเรื่องราวมากมาย ไมวาจะเปน สุข เศรา เหงา ทุกข และที่ขาดไมไดเลยคือความรัก จะไมใหใครตอใครหลายคนมองเขาไดอยางไร เนื่องจากเขา ชางแตกตางกับผูชายทุกคนในชุมชนแหงนี้ กันตธรบัด นี้ไมไดสูง โปรงและผอมแหงอีกตอไป รางกายของเขาสมชายชาตรี อุดมไป ดวยกลามเนื้อ อีกทั้งเสื้อผาที่เขาสวมใสแมวาจะเรียบ แตทวาดูหรู และมีราคา ใบหนาของเขาก็เอิบอิ่ม สดใส ไมแปลกที่กันตธรจะตก เปนเปาสายตาของผูหญิงหลายวัย ที่ตางพากันเมียงมองและสงยิ้ม ให ทวาบางคนก็เพงมองเขาอยางคลับคลายคลับคลาวาเคยเห็นที่ ไหนมากอน ในที่สุดกันตธรก็เดินมาหยุดยืนหนาประตูรั้วไมเกาที่เริ่มผุ บางซี่ก็หักเห็นเปนชองโหว เขายืนมองบานหลังเล็กที่เกาลงไปมาก ประหนึ่งวาเจาของบานไมสนใจดูแล ปลอยใหเสื่อมสภาพไปตาม กาลเวลา มือใหญผลักประตูรั้วไม จากนั้นก็เดินเขาไปในบานที่เขา แสนจะคิดถึง กอก กอก กอก “พี่แกว พี่แกว หนึ่งมาแลวพี่แกว” กันตธรเคาะประตูบาน แลวรองเรียกเจาของบานที่เขาคิดวานาจะอยูขางใน เพราะถาหาก
๑๗๒
อัญญาณี ไมอยูประตูรั้วบานจะตองคลองดวยโซและแมกุญแจ แตนี่ไมมี อีก ทั้งประตูบานก็ไมไดคลองแมกุญแจอยางที่ควรจะเปนดวย ทําให เขายิ่งมั่นใจมากขึ้นวา แกวกาญจนอยูบาน “...” ทุกอยางยังคงเงียบ ประตูบานนั้นไมถูกเปดออก ไมมี เสียงขานรับ เขาจึงเรียกซ้ํา “พี่แกว พี่แกวครับ หนึ่งมาแลวครับ” แตก็ยังเงียบอีก ชาย หนุมที่กลับมาหาหัวใจของตนจึงตัดสินใจเปดประตูบานเอง เอี๊ยด...เสียงประตูบานดังไปพรอมๆ กับบานประตูที่เปด กวาง นัยนต าอบอุน ของกั น ตธรกวาดมองไปรอบๆ บานที่ไ มไ ด แตกตางไปจากสี่ปกอนเลย ทุกอยางยังคงเหมือนเดิม แตที่จะตางก็ คือ ความทรุดโทรมของตัวบาน คิ้วดกดําขมวดเปนปม เมื่อดวงตาปะทะกับรางของสตรีคน หนึ่งที่นอนอยูบนฟูกเกาๆ เธอยังคงนอนหลับอยูอยางนั้น ไมมีทีทา วาจะหันมามองดูวา เวลานี้มีคนเขามาในบาน ดูทาทางวาเธอจะ หลับลึก ทวาเขาก็ยัง มีความสงสัยอยูอยางหนึ่ง วา ปกติแลวแกว กาญจนไมไดเปนคนหลับลึกเชนนี้ เธอเปนคนที่ประสาทไวคนหนึ่ง แมวายามหลับหากไดยินเสียงอะไรนิดหนอยก็สะดุงตื่นแลว ทวา ทําไมคราวนี้ถึงไมเปนดังเชนแตกอน หรืออาจเปนเพราะคนที่นอน อยูไมใชคนที่เขาคิดถึง ถาไมใช แลวสาวเจาคนนี้เปนใครกัน…
๑๗๓
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่แกว พี่แกว” เทาใหญกาวเดินเขาไปในบาน ปากก็รองเรียกชื่อของคนที่ เขาตั้งใจมาหา ไมคิดวาคนที่นอนอยูบนฟูกคือแกวกาญจน แตพอ สืบเทาเขาไปใกลๆ ดวงหนาของสตรีนางนั้นก็เดนชัด “พี่แกว” เขาอุทานเรียกชื่อคนที่นอนหลับอยูเสียงเบา ถลา เขาไปหารางแนงนอยที่หลับสนิท มองดูใบหนาที่ซีดไมตางกับไขตม แกมของเธอตอบ รางกายซูบผอม ลําแขนเรียวเล็กเหมือนหนังหุม กระดูกก็ไมป าน ทําไมเธอถึงไดเปนเชนนี้ ระหวางที่เขาไมอยู มี อะไรเกิดขึ้นกับเธออยางนั้นหรือ “พี่แกว พี่แกว หนึ่งมาหาพี่แกวแลว” มือแข็งแรงวางลงบน ลําแขนที่เล็กลงไปมาก เขยาเบาๆ ใหคนที่นอนอยูรูสึกตัว “พี่แกว ครับ พี่แกว พี่แกวตื่นมามองหนาหนึ่งสิครับ” เขาเรียกเธออีกครั้ง และครั้ ง นี้ เ ปลื อ กตาบางของแก ว กาญจน ค อ ยๆ เป ด ออกอย า ง เชื่องชา กอนที่เธอจะหันมามองตนเสียง “พี่แกว พี่แกวครับ หนึ่งเองนะ” กันตธรเอยบอกแกวกาญจน ขณะที่มือใหญพลิกรางเล็กให หันมาทางเขา แกวกาญจนที่เพิ่งลืมตาตืน่ มองหนาเจาของเสียงนิ่งงัน เธอ กระพริบตาหลายครั้ง เพราะคิดวาตนเองคงจะตาฝาด ที่เห็นชาย หนุมที่ตัวเองรักและรอคอยอยูตรงหนา
๑๗๔
อัญญาณี “พี่หนึ่ง” น้ําเสียงแหงโรยดังผานปากซีด “พี่หนึ่งจริงๆ ใช ไหม แกวไมไดตาฝาดหรือฝนไปใชหรือเปลา” มือแกรง เลื่อนมากอบกุม มื อเล็ กเอาไว กุม และบีบ เบาๆ กอนจะยกขึ้นจุมพิตกลางฝามืออยางสุดแสนรักและคิดถึง จากนั้นก็ นํามือของเธอมาแนบตรงแกมของตน “ไม ใ ชค วามฝน พี่ แ ก ว หนึ่ ง เอง หนึ่ ง ของพี่ แ ก ว ไงครั บ ” กันตธรย้ําใหเธอมั่นใจวา เขามีตัวตนจริง ไมไดอยูในหวงแหงความ ฝนเหมือนกับที่เธอนึกวาเปน น้ํ า ตาของแก ว กาญจน ไ หลพราก เมื่ อ รั บ รู ว า คนที่ อ ยู ตรงหนาคือกันตธรตัวจริงเสียงจริง ไมไดอยูในความฝนตามที่เขาใจ เธอดีใจเหลือเกิน ดีใจจนรองไห ไมอาจจะบรรยายไดวา ความดีใจ ที่ รู สึ ก นั้ น มั น มากมายแค ไ หน เสี ย งหั ว ใจของแก ว กาญจน เ ต น กระหน่ํา ดีใจที่ ไ ดเจอหนาชายอัน เปน ที่ รัก การรอคอยของเธอ สิ้นสุดลงแลว เวลานี้คนที่ตนเฝารักและคิดถึงอยูตรงหนาแลว “พี่หนึ่งไปไหนมา แกวรอพี่หนึ่งตั้งนาน รอจนจะรอไมไหว แลว” คนไมสบายถามดวยน้ําเสียงตัดพอ ความรูสึกเหมือนใจจะ ขาดกับการรอคอยเขา กันตธรรูสึกผิดขึ้นมาทันที ไมใชวาเขาอยากจะจากเธอไป แตเปนเพราะความจําเปนมันบังคับตางหาก แลวเขาก็คิดวา การ ตัดสินใจในวันนั้นเปนสิ่งที่ถูกตองดวย
๑๗๕
หัวใจใต้ปีกรัก “หนึ่งมาแลวไง หนึ่งจะไมไปไหนอีกแลวนะ หนึ่งจะพาพี่ แกวไปอยูกับหนึ่งดวย” เขาบอก พยุงรางของเธอใหลุกขึ้นนั่ง โอบกอดเธอไวดวย ความรักทั้งหมดที่มี ความสงสัยหลายอยางแนนในหัว รางกายของ คนที่เขากอดอยูผอมเหลือเกิน จะวาเขาตัวใหญขึ้น จึงรูสึกไปวา แกวกาญจนผอมลงก็ไมนาใช ลักษณะทาทางที่กันตธรไดเห็น ทําให เขาคิดวา เธอกําลังไมสบาย แลวเธอเปนโรคอะไรละ นั่นคือคําตอบ ที่กันตธรตองการรู แตทวาเขาก็ยังไมไดถามออกไป ความอบอุนจากเรือนกายแกรงของกันตธร ทําใหรางกาย ของคนไมสบายรูสึกแชมชื่น ประหนึ่งตนไมที่กําลังยืนตนตายกลาง แสงแดดจา ไดรับน้ําทิพยจากฟากฟา เพียงแคไมกี่หยด แตทําให ตนไมผลิใบไดอยางนามหัศจรรย ในความรูสึกของเธอเวลานี้ แกวกาญจนเหมือนไดรับพลังชีวิต ที่จะทําใหเธอมีชีวิตอยูตอไป ลําแขนของเธอคอยๆ ยกขึ้นสูง โอบรางหนาของชายที่ตน สุด แสนรั ก และเฝ า รอการกลั บ มาของเขาทุ ก ลมหายใจไว แ น น ปลอยน้ําตาและเสียงสะอื้นไหออกมาอยางไมมีปดบัง “พี่หนึ่ง พี่นะ...หนึ่งอยาไปนะ...ไหนอีกนะ อยูกะ...กับแกว นะ” แกวกาญจนบอกกันตธรเสียงขาดหายจากแรงสะอื้นไห “หนึ่ ง ไม ไ ปไหนทั้ ง นั้ น หนึ่ ง จะอยู กั บ พี่ แ ก ว เราจะอยู ดวยกันตลอดไป”
๑๗๖
อัญญาณี ผูพูดกระชับออมแขนแนนขึ้น ราวกับจะบอกเธอวา ตอจาก นี้ไปจะไมมีสิ่งใดพรากเขาและเธอจากกันได แลวเขาก็ไมมีวันทิ้งเธอ เปนครั้งที่สอง ระหวางที่ทั้งคูกําลังซึมซับไออุนอยูในออมกอดของกันและ กัน ประตูบานก็ถูกเปดออก เจาของมือที่เปดประตู ชะงักงันและ ตกใจ เมื่อเห็นวาเพื่อนสนิทของตนอยูในออมกอดของบุรุษ กอนที่ อารมณของเธอจะเปลี่ยนเปนความไมพอใจ “แกทําอะไรเพื่อนฉัน แกเจอดีแน” วาสนาตะคอกถามดังลั่น ตรงปรี่มาหาแกวกาญจนและชาย อีกคน ที่เธอคิดวาเปนคนไมดี กําลังจะย่ํายีเพื่อนของตน พลันเทา ของเธอก็ตองชะงัก เมื่อฝายชายหันหนามาทางเธอ “หนึ่ง” วาสนาเรียกชื่อคนที่เธอไลใหออกไปชีวิตของแกว กาญจน หญิงสาวอึ้งเมื่อเห็นหนาเขา พรอมกับความรูสึกผิดที่คิด และพูดกับกันตธรในวันนั้น มานึกยอนคิดดูแลว ก็รูวาเธอคิดผิดทํา ผิด วาสนามองคนตรงหนาดวยความทึ่งระคนแปลกใจ รูปราง ของกันตธรเปลี่ยนไปมาก มากจนเธอจําไมได เมื่อกอนเขาผอมซูบ ใบหนาอิดโรย คลายคนถูกโรคภัยรุมเรา แตเวลานี้สิ ชางแตกตาง กันราวฟากับดิน รางกายของกันตธรหนาขึ้น มีความบึกบึนกํายําให
๑๗๗
หัวใจใต้ปีกรัก เห็น ผึ่งผายและดูสุขภาพดี ใบหนาเกลี้ยงเกลาหลอคมคาย เอิบอิ่ม ไรโรคภัย เขาไปทําอะไรมา ถึงไดเปลี่ยนไปมากถึงเพียงนี้ “หนึ่งเองนา” กันตธรเอยบอกคนที่ตกอยูในอาการตะลึง วาสนาทรุดกาย ลงนั่งขางรางกันตธร ที่ยังคงกอดรางของแกวกาญจนไวไมปลอย “แกวไมสบาย ฉันกําลังมารับแกวไปหาหมอ” วาสนาที่ไมรูวาจะเริ่มตนพูดอะไรกับกันตธรดี จะขอโทษก็ ปากหนักเกิน จึงพูดในเรื่องที่ตนตั้งใจทําและทํามาตลอดสองป จะ เรียกวาพูดแกเกอก็ได “พี่แกวเปนอะไรนา พี่แกวปวยเปนโรคอะไร” กันตธรรีบ ถามในเรื่องที่ตนเองอยากรู ตั้งแตเห็นสภาพของแกวกาญจน “แก ว ไม เ ป น อะไรหรอกพี่ ห นึ่ ง แค ป วดหั ว ตั ว ร อ นเท า นั้นเอง” แกวกาญจนชิง ตอบ ดัน รางของตนเองออกหางเพียงนิด เงยหนามองเขาเต็มตา กอนจะเบนหนาไปมองเพื่อนสนิท “ใชไหม นา แกวแคเปนหวัด ใชไหม” คนที่ตั้งใจจะพูดความจริงถึงกับพูดไมออก ไมใชไมอยาก บอก แตเปนเพราะสายตาขอรองของ แกวกาญจนที่สงมา ทําให วาสนากลืนความจริงลงขอ “อืม”
๑๗๘
อัญญาณี กั น ตธรไม เ ชื่ อ คํ า พู ด ของทั้ ง สองสาว กํ า ลั ง จะเอ ย ปาก ซักถามใหแนชัด ทวาเสียงเบาหวิวของคนที่บอกวาเปนไขหวัด ดัง ขึ้นขัดเสียกอน “พี่หนึ่งชวยหยิบกลองไมในตูเสื้อผา ใหแกวหนอยไดไหม จะ” “ไดสิ” กันตธรคลายออมกอดจากรางบอบบาง ลุกเดินไป หยิบสิ่งนั้นมาวางไวตรงหนาแกวกาญจน วาสนามองกลองไมนั้น ดวยความรูสึกสะทอนใจ น้ําตารื้นขึ้นมาทันที มือเล็กเปดกลองไมออกกวาง หยิบสมุดบัญชีธนาคารเลม หนึ่งขึ้นมา กอนจะสงใหกันตธรที่รับไวอยางงงๆ “แกวเก็บเงินไวใหพี่หนึ่งผาตัดเนื้องอกครบตามจํานวนที่ หมอบอก เดี๋ยวเราไปธนาคารกันนะ แกวจะไดเบิกเงินมาใหพี่หนึ่ง จากนั้นเราก็ไปโรง’ บาลกัน ใหหมดนัดวันผาตัดพี่หนึ่งใหม พี่หนึ่ง จะไดหายเสียที” แกวกาญจนพูดเหมือนคนเหนื่อยหอบ ซึ่งเธอก็เหนื่อยจริงๆ ทั้งเหนื่อย ทั้งเพลีย แตเปนเพราะกันตธรกลับมาหาตน เธอจึงยอม ที่จะเหนื่อย เพื่อพูดและมอบสิ่งนี้ใหเขา แมวาจะเหนื่อย แตเธอก็ ยังยิ้มใหเขา น้ําตาของกันตธรหยดไหล มองสมุดบัญชีในมือสลับกับมอง หนาแกวกาญจน ขนาดเขาจากเธอไป เธอยังเก็บเงินและทําเพื่อเขา
๑๗๙
หัวใจใต้ปีกรัก อีกหรือ ทั้งที่ไมมีความจําเปนตองทําอยางนั้นเลย เขาไดยินและได เห็นเชนนี้ ความรูสึกผิดยิ่งถาโถมเขาสูจิตใจมากขึ้น วาสนาแทบจะปลอยโฮออกมา ปากเธอสั่นระริก ดวงตา รอนผาวไปหมด มองเพื่อนรักดวยความสงสารสุดหัวใจ เธอไมเคย คิดมากอนเลยวา จะมีใครทําเพื่อคนๆ หนึ่งไดมากถึงเพียงนี้ มาก เสียจนไมคํานึงถึงตัวเอง “หนึ่งอุมแกว ทีไดไ หม นาจะพาแกวไปหาหมอ นาคิดวา แกวคงเดินไมไหวแน ” สภาพของแกวกาญจนเวลานี้ เหมือนกับคนไมไดพักผอน มานาน ความออนเพลียเกลื่อนไปทั่วใบหนา แตทวาก็ยังความดีใจ เขามาปะปน คนไมสบายคงจะดีใจที่กันตธรกลับมา “แตอยาเพิ่งถามวาแกวเปนอะไร เดี๋ยวคอยคุยกัน” วาสนา พูดดักทาง อยางรูเทาทันความคิดของกันตธร “พี่แ กว ไปหาหมอกั น นะ หนึ่ง จะอุม พี่แ กว เอง” เขาเอ ย บอกคนไมสบาย “พี่หนึ่งจะอุมแกวไหวเหรอ พี่หนึ่งไมสบายอยูนะ” ความดีใจที่ไดเจอหนากันตรธ ทําใหเธอไมไดมองดูรูปราง ของเขาที่เปลี่ยนไป เพราะเวลานี้สิ่งที่เธอเห็นคือ ภาพใบหนาของ เขาเทานั้น “แกวเดินไปเองไดจะ” แกวกาญจนพูดตอ
๑๘๐
อัญญาณี “หนึ่งอุมไหว หนึ่งแข็งแรงขึ้นเยอะเลย” กันตธรพูด ขณะที่ ชอนอุมรางของแกวกาญจนขึ้นสูง กอนจะกาวเดินออกไปจากบาน โดยมีรางของวาสนาเดินตามไปติดๆ “พี่หนึ่งอยาหนีแกวไปอีกนะ นะพี่หนึ่งนะ อยาหนีแกวไป อีก อยูกับแกวนะ” แกวกาญจนเวาวอนเขาเสียงสั่น มือเล็กยกขึ้น สูงแนบวางลงบนแกมของเขา “แกวใจจะขาดทุกวันที่ไมมีพี่หนึ่ง อยาหนีแกวไปไหนอีกนะจะ” คนฟง ใจจะขาดตาม คําพูด นี้สะท อนสะเทือ นใจ บีบ คั้ น ความรูสึกของเขาเหลือเกิน ใจจะขาดตาม ผูพูดก็วาได “หนึ่งไมหนีพี่แกวไปไหนอีกแลว ไมมีวันทําอยางนั้นอีกแลว เราจะอยูดว ยกันตลอดไปนะพี่แ กว”เขาไมไ ดพูด ใหแ กว กาญจน สบายใจ กันตธรคิดและตั้งใจทําตามที่พูดออกไปจริงๆ เขาไมมีวัน เดิ น หัน หลั ง ให กับ สตรีที่ ทุ ม เทเพื่อ เขาอี ก แล ว ไม ทํ าซ้ํ า สองเป น เด็ดขาด แกวกาญจนยิ้ม สีหนาอิดโรย เธออยากจะพูดคุยกับเขาตอ เพียงแตวา รางกายของเธอไมอํานวย ดวงตาจะปดจากฤทธิ์ยาที่ ทานเขาไปกอนหนานี้ “แกวงวงจังเลยพี่หนึ่ง แตแกวไมอยากหลับเลย แกวกลัววา แกวตื่นขึ้นมาจะไมเจอพี่หนึ่ง แกวกลัว”
๑๘๑
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่แกวนอนเถอะครับ หนึ่งสัญญาวา พี่แกวตื่นมาจะเจอ หนึ่งเปนคนแรก” เขาเดินไปดวยพูดไปดวย กมมองดวงหนาซีดของ แกวกาญจน ดวยความรูสึกหลากหลาย “แนนะพี่หนึ่ง” เสียงของเธอยิ่งเบา ดวงตาปรือ “แนครับพี่แกว” เขาบอกย้ํา “อยาหนีแกวไปอีกนะ อยาหนี” เธอพูด ได เพี ยงเทา นี้ ฤทธิ์ยาที่ยั ง มี อยู บวกกับ รา งกายที่ ออนเพลีย ทําใหแกวกาญจนหลับลงในออมแขนของเขา อิงซบอก เขา แลวหลับไปในที่สุด “พี่แกวเปนอะไรนา” กันตธรเอยถาม “เอาไวคุยกันในรถ เรื่องมันยาว” “ก็ไ ด” กัน ตธรไมคิด ขัด ความตองการของเธอ ทั้งที่เขา อยากรูใจแทบขาด ทั้งคูเดินไปตามถนนปูนเสนเล็ก ที่ทอดตัวยาวไป จนถึ ง หนา ทางเข าชุ ม ชนหว ยสวรรค กอ นที่ ทั้ง สองจะเดิ น ไปยั ง รถยนตกลางเกากลางใหมของบัญญัติที่จอดคอยอยู
๑๘๒
อัญญาณี
9 กันตธรไมไดวางรางของแกวกาญจนไวบนเบาะ แตกลับ ใชตักของตนเองรองรับน้ําหนักตัวของเธอแทน ลําแขนใหญโอบ กอดสาวรางเล็กไวอยางหวงแหน สวนวาสนาวันนีเ้ ลือกที่จะนั่งเบาะ ดานหลัง แทนการนั่งเบาะหนาขางคนรัก เพราะเธอมีเรื่องมากมาย จะเลาใหกันตธรไดรับรู “ทีนี้จะบอกหนึ่งไดหรือยังวาพี่แกวเปนอะไร” กันตธรเอย ถามเรื่องที่ตนเองอยากรูทันทีที่รถยนตเคลื่อนตัว “แกว เปนโรคกลามเนื้อหัว ใจโปงพอง เปน มาไดปกวาๆ แลว ” วาสนาตอบเสียงเบา หนาเศราเมื่อนึกถึง โรคภัยของแกว กาญจน กันตธรตกใจจนหนาซีดหลังจากที่รูวา แกวกาญจนปวย เปนโรคอะไร ทําไมเขาจะไมรูจักโรคนี้ เขารูจักคอนขางดีเนื่องจาก เพื่อนสนิทของเขาที่ฝรั่งเศสก็เปนโรคดังกลาว และเสียชีวิตอยาง เฉียบพลันในเวลาตอมา ความหวาดกลัวจึงเกิดขึ้นในจิตใจของเขา ทันทีทันใด
๑๘๓
หัวใจใต้ปีกรัก “อาการของพี่แกวเปนยังไงบาง จะตองผาตัดเปลี่ยนหัวใจ หรือเปลา” คนถามก็ลุนคําตอบ เพราะถาหากถึงขั้นตองเปลี่ยนหัวใจ นั่นหมายความวา แกวกาญจนจะอยูไดไมเกินหนึ่งป หัวใจของ กันตธรเตนถี่แรงระหวางที่รอคําตอบ “ก็ประมาณนั้น เมื่อเจ็ดเดือนกอน หมอบอกวาแกวอาจจะ อยูไดไมเกินหนึ่งป เพราะแกวไมคอยรักษาตัวเอง มัวแตทํางานเก็บ เงินใหครบตามจํานวนที่จะตองจายคาผาตัดใหหนึ่ง อีกหาเดือนก็ จะถึงกําหนดที่หมอบอก แตโอกาสหายก็มีนะถาผาตัดเปลี่ยนหัวใจ ใหมใหแกว แตก็อีกนั่นแหละจะเอาหัวใจที่ไหนมาเปลี่ยน ฉันเองก็ จนปญญา ซ้ํารายเงินก็ไมมี ที่ใชรักษาอยูก็บัตรสามสิบบาท ตัวยา บางตัวก็ไมครอบคลุม ตองจายเองดวย พูดถึงเรื่องเงินมารักษาแกว มันก็พอมีอยูหรอกนะ แตแกวไมยอมเอาเงินในบัญชีมาใช เพราะ ตั้งใจจะหนึ่งไปผาตัดตามที่ไดสัญญาไว” วาสนาหยุดพูด ปาดน้ําตา ที่ไหลริน สูดเสียงสะอื้นเขาไปในจมูก กอนจะเริ่มพูดตอ “ตั้งแตหนึ่งจากแกวไปตั้งแตวันนั้น พอแกวรูแกวรองไหทุก วัน พรรณนาความเปนหวงที่มีตอหนึ่งไมเวนวัน จนฉันรูสึกผิดที่พูด แบบนั้นกับหนึ่ง และบอกใหหนึ่งออกไปจากชีวิตของแกว เพราะ คิดวาเปนทางออกที่ดีที่สุด คิดวาถาไมมีหนึ่งแกวก็จะสบาย แตมัน ไมไดเปนอยางนั้นเลย แกวยังกูเงินเหมือนเดิม ยอมเปนหนี้ทํางาน
๑๘๔
อัญญาณี หนักเพื่อชดใชหนี้กอนนี้ ทั้งที่ฉันก็บอกวา ไมจําเปนตองใชเงินกอน นั้นแลว จะใหตัวเองเปนหนี้เปนสินทําไมในเมื่อหนึ่งก็ไปจากชีวิต แลว แตคําตอบที่ฉันได มันทําใหฉันพูดไมออก แกวบอกวา จะเก็บ เงินกอนนี้ไวใหหนึ่งในวันที่หนึ่งกลับมา อาจจะเปนพรุงนี้หรือมะรืน นี้ หนึ่งกลับมาวันไหนเมื่อไหรจะไดนําเงินกอนนี้ไปรักษาตัว ฮือ...” เธอเลาเรื่องไปรองไหไปเปนระยะ เลาไปก็สงสารเพื่อนไป อีกทั้งยังมีความรูสึกผิดที่ตามตัวเธอติดมาตลอดสี่ป ไมมีวันไหนเลย ที่ความรูสึกนั้น จะหมดไปจากใจเธอ แมวาสิ่ง ที่ต นทําไปนั้น เพื่อ เพื่อนก็ตาม กันตธรก็นั่งฟงนิ่ง รูสึกลําคอแหงผาก เสียใจยิ่งนักที่ตนเอง ทําใหคนที่รักเขาสุดหัวใจตองลําบากลําบน ทํางานตัวเปนเกลียว เห็นเขาสําคัญกวาตัวเอง “พี่แกวเหนื่อยเพราะหนึ่งคนเดียว พี่แกวเหนื่อยมาตลอด ตอไปนี้ผมจะไมใหพี่แกวเหนื่อยอีกแลว” “ใช แกวทํางานหนักมาก ทําทุกอยางที่ไดเงิน ไมเคยได หยุดพัก ไมเคยสนใจดูแลตัวเอง หายใจหายใจออกเปนหนึ่งตลอด พอใชหนี้หมอแทนที่จะหยุดพัก ก็ทํางานเก็บเงินตอ บอกวาหาก หนึ่งผาตัดอาจจะตองจายคานั่นคานี่เพิ่มเติม แตก็อยางวา คนนะ ไมใชหุนยนตที่ไมตองเจ็บไมตองปวย แกวเริ่มเปนโรคนี้เมื่อสองป กอน แลวมาเปนหนักเมื่อปที่แลว ตั้งแตเกิดมาฉันยังไมเคยเห็นใคร
๑๘๕
หัวใจใต้ปีกรัก ทําอะไรเพื่อใครไดมากเทาแกวที่ทําทุกอยางเพื่อหนึ่ง ทําโดยไมนึก ถึงตัวเอง ไมสนใจความเหน็ดเหนื่อย ไมแครความลําบาก มีเพียง อยางเดียวที่แกวสนใจคือ หนึ่ง หายใจหายใจออกก็เปนหนึ่ง มันทํา ให ฉั น รู ซึ้ ง ถึ ง คํ า ว า รั ก มากขึ้ น ศรั ท ธากั บ คํ า ว า รั ก มากขึ้ น ฉั น ได เรียนรูอะไรหลายๆ อยางจากแกว ผูหญิงที่ฉันคิดวา ไมเคยยอมแพ เพื่อคนที่ตัวเองรัก” วาสนานับถือหัวใจและความมุงมั่นพยายามของเพื่อนคนนี้ มาก เธอไมคิดวา ผูหญิงตัวเล็กๆ อยางแกวกาญจนจะยอมแบกรับ ความเหน็ด เหนื่อย ความทุกข ความลําบากและอีกหลากหลาย ความรูสึกเพื่อคนที่ตวั เองรักไวบนบาดวยความเต็มใจ ไมเคยปริปาก บนหรือโทษชะตาฟาดินเลยสักครั้ง แกวกาญจนสู...สูจนพบพานกับความสําเร็จ เงินในบัญชีที่ แก ว กาญจน เ ก็ บ หอมรอมริ บ มี จํ า นวนถึ ง แปดหมื่ น บาท บั ญ ชี ธนาคารเลมนี้ไมมีการถอนเลยสักครั้ง มีแตเงินฝากและดอกเบี้ย เทานั้น ไมมีความคิดที่จะถอนเงินออกมาใชดว ยซ้าํ ไป ทั้งที่ตัวเองไม สบาย เธอเก็บไวใหกันตธรเพียงคนเดียว... กันตธรรูสึกเจ็บยอกในอก ความรูสึกผิดแนนตื้นหลายรอบ เหลือเกินตั้งแตเขากลับมาหาแกวกาญจน ผูหญิงที่ทําตามสัญญาที่ ใหไวกับเขา ทั้งทีเธอไมตองทําก็ได เพราะเขาไดเดินออกไปจากชีวติ
๑๘๖
อัญญาณี สี่ปกวาแลว ทวาเธอก็ยังมุงมั่นทําเพื่อเขา โดยไมรูวาเขาจะกลับมา เมื่อไหร และเฝารอดวยความหวัง ถึงเวลาที่เขาจะทําเพื่อแกวกาญจนบาง “ตอนนี้พี่แกวรักษาตัวอยูที่ไหน” กันตธรถาม “อยูโรง’บาลรัฐบาลใกลๆ นี่แหละ” วาสนาตอบ “ถาอยางนั้นไปโรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล หนึ่งจะพา แกวไปรักษาตัวที่นั่น” วาสนาตาโตทันทีที่ไดยินชื่อโรงพยาบาล ใครๆ ก็รูกันวา ค า ใช จ า ยที่ นี่ แ พงมากแค ไ หน แล ว ยิ่ ง โรคเฉพาะทางอย า งเช น โรคหัวใจดวยแลว ฐานะอยางเธออยาหวังจะเขาไปรักษาตัว แคคิด ก็ผิดถนัด “หา! โรง’บาลนั้นมันแพงมากเลยนะ หนึ่งจะเอาเงินที่ไหน มารักษาแกว” “นาไมตองหวงเรื่องเงิน หนึ่งมีเงินรักษาพี่แกวแนนอน” น้ําเสียงมั่นใจของกันตธร ทําใหคนที่ฟงอยูเกิดความสงสัย หลายขอ เธอสงสัยตั้งตาเจอหนาเขาครั้งแรกแลว ทวาไมสบโอกาส ไดถาม แตตอนนี้มีแลวนี่ วาสนาไมลังเลจะปลอยคําถามออกไป “สีปนี้หนึ่งไปอยูไหนมา หนึ่งเปลี่ยนไปมากนะ เปลี่ยนไป จนนาจําไมได แลวที่หนึ่งบอกวา หนึ่งมีเงินรักษาแกว หนึ่งมีจริงๆ เหรอ” วาสนายิงคําถามทีเดียวหลายคําถาม
๑๘๗
หัวใจใต้ปีกรัก “สี่ปกวาที่ผานมามันเหมือนความฝน ความฝนที่เปนเรื่อง จริง จุดเปลี่ยนของชีวิตหนึ่งเริ่มตนในคืนวันหนึ่ง...” กันตธรเลาเรื่องราวในชวงระยะเวลาที่หางหายไปจากชีวิต ของแกวกาญจนใหวาสนาไดรับฟง คนที่ฟงอยูถึงกับอึ้ง ไมคาดคิด วากันตธรจะโชคดีขนาดนี้ พลิกชีวิตจากหนามือเปนหลังมือ จากที่ ปวยหนักกลับหายขาด มีสุขภาพรางกายแข็งแรง ตรงกันขามคนที่ แข็งแรงอยางแกวกาญจนตอนนี้ตองมาเผชิญกับโรครายที่อาจครา ชีวิตไดทุกเมื่อ จากคนที่ไมมีอะไรเลยกลับไดรับมรดกหลายพันลาน แลว ไมใชพันลานบาทดวย แตเปนพันลานปอนดกลายเปนมหาเศรษฐี ในพริบตา ถึงแมวามรดกที่ไดนนั้ จะหารสองกับบุศยรินทร หญิงสาว ที่เปนลูกบุญธรรมอีกคนหนึ่งของฟามริชและราตรี กันตธรถือวา โชคดีมาก มากที่สุดก็วาได “โอโห อยางกับในละครเลย เหลือเชื่อจริงๆ” “แลวที่หนึ่งไมกลับมาหาพี่แกวตอนที่หนึ่งสบาย มีเงินมีที่ อยูที่กินที่สุขสบาย มันมีเหตุผลสองอยางคือ หนึ่งเคยสัญญากับนา ไววาจะไมกลับมาหาแกวอีก และอีกขอคือหนึ่งเกรงใจคุณพอคุณ แมที่ใหชีวิตใหมกับหนึ่ง ถาหนึ่งจะกลับรับพี่แกว นั่นหมายความวา หนึ่งจะตองรับผิดชอบตัวเองได โดยไมพึ่งเงินคุณพอคุณแม หนึ่งไม อยากใหใครมองหนึ่งวา คุณพอคุณแมเลี้ยงหนึ่งแลวตองมาเลี้ยงพี่
๑๘๘
อัญญาณี แกวอีก หนึ่งจึงรอใหตัวเองพรอมมากที่สุด แลววันนี้หนึ่งก็พรอม แลว” เขาบอกเหตุผลเรื่องที่ไมกลับมาหาแกวกาญจนใหเร็วกวานี้ ใหวาสนาไดเขาใจถึงเหตุและผลทั้งหมด ไมใชวากันตธรไมอยาก กลับมาหาสาวอันเปนที่รัก เขาอยากกลับมาใจแทบขาด เพียงแตวา มีเหตุผลหลายอยางที่ไมอาจกลับมาได “ที่ ห นึ่ ง บอกว า หนึ่ ง แต ง งานแล ว และเมี ย ของหนึ่ ง ก็ กลับมาดวย ตอนนี้เขาอยูที่ไหนละ” กันตธรเลาใหฟงเพียงวา เขาไดแตงงานกับลูกบุญธรรมอีก คนหนึ่งของฟามริชและราตรี แตไมไดเลาใหฟงวา ตอนนี้ภรรยาใน นามของเขาอยูที่ไหน วาสนาจึงเอยถามดวยความใครรู “แอมก็ ไ ปหาพี่ โ ชค คนรั ก ของแอมไง แล ว มั น ก็ บั ง เอิ ญ มากๆ ดวยที่พี่โชคอยูชุมชนหวยสวรรคเหมือนกัน แตอยูคนละฝง” กันตธรตอบ วาสนาพยักหนารับรู “หนึ่งกับแอมตกลงกันไววา เราจะแตงงานกันเพียงในนาม ใหคุณแมสบายใจ และมีความสุขในสิ่งที่ตัวเองวาดหวัง พอคุณแม สิ้นใจ เราสองคนก็กลับมาเปนพี่เปนนองกันเหมือนเดิม” เขาบอก เพิ่มเติม “ฉันตองขอโทษหนึ่งดวยที่วันนั้นพูดแรงและบังคับใหหนึ่ง ออกไปจากชีวิตของแกว แตขอใหรูไววานาไมไดรังเกียจหนึ่ง เพียง
๑๘๙
หัวใจใต้ปีกรัก แควานารักและเปนหวงแกวมาก ไมอยากเห็นแกวตองเหนื่อยอีก ยิ่งเห็นสภาพของแกวตอนที่อยูโรง’ บาล นาบอกตรงๆ วาโกรธหนึ่ง มาก จึงพาลอยางที่เห็น นาขอโทษนะหนึ่ง ขอโทษจากใจเลย” วาสนาขอโทษกันตธร ตามที่ไดตั้งใจไวนานหลายปแลววา หากเจอเขาอีกครั้ง เธอจะขอโทษในเรื่องที่ผานมา วาสนารูสึกผิด มาโดยตลอด หากเธอไมไดขอโทษเขา ความรูสึกผิดคงจะติดตรึงใน จิตใจไปตลอดชีวิต “หนึ่งไมโกรธนาหรอก หนึ่งรูวาที่นาทําลงไปเพราะรักและ หวั ง ดี กั บ พี่ แ ก ว ถ า หนึ่ ง เป น นา หนึ่ ง ก็ ค งตั ด สิ น ใจทํ า อย า งนั้ น เหมือนกัน” เขายกโทษใหวาสนา ไมติดคางใดๆ ในใจ เพระรูดีวา สิ่งที่ วาสนาทําไปนั้นเพื่ออะไรและเพื่อใคร “ขอบใจนะหนึ่ ง ที่ ไ ม โ กรธฉั น ” วาสนากล า วด ว ยความ จริงใจ “เรื่องมันผานไปแลวอยาไปพูดถึงมันอีกเลย เรามาพูดและ คิดถึงเรื่องของพี่แกวดีกวา อดีตก็ใหมันเปนอดีตไป ฝงใจกับมันมา มันก็ไมกอใหเกิดประโยชนกลับไปแกไขอะไรไมไดดวย ทําวันนี้ใหดี ที่สุดนาจะดีกวา” อดี ต เป น เรื่ อ งที่ เ ปลี่ ย นแปลงไม ไ ด อนาคตก็ เ ป น เรื่ อ งที่ กําหนดไมได ปจจุบันคงจะเปนทางเดียวที่เราสามารถกําหนดให
๑๙๐
อัญญาณี เปนไปไดดังใจคิด จะมัวแตนึกถึงอดีตโทษกันไปมาก็ไมกอใหเกิด ประโยชน ทําวันนี้ เวลานี้ใหดีที่สุดเทาที่จะทําได นั่นคือสิ่งที่ถูกตอง “ขอบใจนะ ขอบใจมากที่ใหอภัยฉัน ฉันจะไดสบายใจเสียที ขอบใจจริงๆ” วาสนายิ้มใหกันตธร เปนรอยยิ้มแหงมิตรไมตรีที่เธอไมเคย ใหเขามากอน หลายปที่ผานมาเธอจะวากระทบกระเทียบเขาทุก ครั้งที่มีโอกาส ไมใชเพราะความเกลียดชัง แตเปนเพราะรักเพื่อน มากเกินไป มองเห็นเพื่อนลําบากแลวเธอทนไมได แตทวาเวลานี้ วาสนาเขาใจแลววา เหตุใดแกวกาญจนจึงทําทุกอยางเพื่อกันตธร ทําโดยไมคํานึงถึงตัวเอง เหตุผลนั้นก็คือ...ความรัก ความรักที่ทําใหคนๆ หนึ่งยอมทําเพื่ออีกคนโดยปราศจาก ขอแม
หองพักคนไขวีไอพี ณ โรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล คนที่นอนอยูบนเตียงเคลื่อนไหวรางกายเล็กนอย กอนที่ เปลือกตาของเขาจะคอยๆ เปดออกอยางเชื่องชา กระพริบถี่ๆ เมื่อ นัยนตาตองกับแสงนีออนภายในหอง ประหนึ่งกําลังทําความคุนเคย อยูกับมัน ไมกี่วินาทีตอมา นัยนตตาคูนั้นก็มองเห็นสิ่งตางๆ รอบตัว และรูวาที่นี่ไมใชบานของขา
๑๙๑
หัวใจใต้ปีกรัก โชคอนันตกวาดมองไปทั่วหอง หองที่เขามองมองดูก็รูวา เปนหองพักของทางโรงพยาบาล แตทําไมหนอหองพักนี้ถึงไดมีเขา คนเดียว ไมไดนอนพักฟนรวมกับคนอื่นๆ อีกหลายคนเชนทุกครั้ง แลวคําถามที่ติดอยูในใจอีกขอก็คือ เขามาอยูที่นี่ไดอยางไร ฉับพลันนั้นเขาชะงักงัน เมื่อดวงตาสะดุดมองไปยังรางของ ใครคนหนึ่งที่ฟุบหลับริมเตียง เขาเพง มองไปยังเสี้ยวใบหนาของ สตรีนางนั้น มองนิ่งตาไมกระพริบ เพราะกลัววาหากเขากระพริบ ตาภาพของสตรีตรงหนาจะหายไป ดวงตาของโชคอนั น ต ร อ นผะผ า ว น้ํ า ตาคลอหน ว ย หั ว ใจเตนถี่แรงแทบจะจับจังหวะการเตนไมได ดูเหมือนวาเรี่ยวแรงที่ ถูกกลืนหายไปดวยโรคภัยจะฟนตัวขึ้นทันควัน เขาไมไ ดต าฟาดใชไ หม เขาไมไ ดฝน ไปใชห รือเปลา เขา ไมไดละเมอเพอพกหรือไมไดคิดไปเอง วา คนที่ตนกําลังมองอยูนี้ คือ บุศยรินทร โชคอนันตย้ําถามตัวเอง เพื่ อ พิ สู จ น ว า สาวตรงหน า คื อ คนที่ เขารั ก และคิ ด ถึ ง สุ ด หัวใจเปนตัวจริง มือใหญแสนสั่นเทายกขึ้นสูงกอนจะวางลงบนลํา แขนของเธอ แลวทันทีที่โชคอนันตรับรูถึงความอุนรอนจากรางกาย ของเธอที่เขาสัมผัสได อีกทั้งความนุมหยุน ของผิว เนื้อ ทําใหเขา แนใจในทันทีวา เธอคือบุศยรินทร หญิงสาวที่มีเลือดเนื้อ เขาไมได อยูในความฝนหรือทุกสิ่งอยางที่คาดคิด
๑๙๒
อัญญาณี ความดีใจพลุงพลานไปทั่วราง เวลาที่เขารอคอยมานานสีป เศษยุติลงเสียที ตอไปนี้เขาไมตองตามหา ไมตองรอคอย ไมตองเฝา หวังวาบุศยรินทรจะกลับมาเมื่อไหร เพราะเวลานี้เธออยูที่นี่ อยู ตรงหนาเขาแลว ชางเปนชวงเวลาที่สุดแสนจะวิเศษ เธอกลับมาแลว กลับมาหาเขาแลว โอ...สวรรค สวรรคนําพาเธอมาสงเขาแลว “แอม” โชคอนันตเปลงเสียงเรียกคนที่ฟุบหลับริมเตียง แต เสียงนั้นคงจะเบาเกินไป เขาจึงเรียกซ้ําและเขยาแขนเล็กไปดวย “แอม แอม” คนถูกเรียกขยับศีรษะเล็กนอยแลวเปดตาขึ้น ดันรางของ ตนเองจนแผนหลังเหยียดตรง มองหนาโชคอนันตที่สงยิ้มใหเธอ “พี่โชค” บุศยรินทรเรียกชื่อคนปวย โผกอดรางของเขาที่ นอนอยูบนเตียง ซบหนาลงบนอกอบอุนแลวรองไห “พี่โชค แอมขอ โทษ แอมขอโทษ ฮือ” บุศ ยริ น ทรป ลอ ยโฮ เอ ยคํ าขอโทษเขาเปน ประโยคแรก กอดรางของชายสุดแสนรักเอาไวแนน กลาวคําขอโทษซ้ําๆ หลาย ครั้ง เพื่อระบายความรูสึกผิดที่ติดคางอยูในใจ “ขอโทษพี่เรื่องอะไร แอมไมไดทําอะไรใหพี่สักหนอย” มือ ใหญวางลงบนศีรษะของเธอแลวลูบชาๆ “แอมไปอยูไหนมาครับ พี่ ตามหาแอมใหทั่ว รูหรือเปลาวาพี่เปนหวง”
๑๙๓
หัวใจใต้ปีกรัก เธอไดยินประโยคนี้ยิ่งรองไหใหญ น้ําเสียงหวงใยที่ตนไดยิน เสียดทานความรูสึกของบุศยรินทรมากเหลือเกิน โชคอนันตเสมอ ตนเสมอปลายกับเธอเสมอ ไมวาเวลาจะผันผานไปนานสักแคไหน ความรักและความเปนหวงที่มีตอเธอก็ยังมีคงอยูเชนเดิม “แอมขอโทษ แอมเปนตนเหตุที่ทําใหพี่โชคตองเปนแบบนี้ เพราะแอมคนเดียวถาไมมีแอมสักคนก็คงดี ฮือ” การที่โชคอนันตเปนโรคราย เธอโทษตัวเอง ถาหากไมมีเธอ สักคน โชคอนันตคงไมมีสภาพอันนาสงสารเชนนี้ เขาสายหนาชาๆ ลูกเรือนผมสลวยนุมมือเบาๆ ยิ้มอยางมี ความสุข “ใครวาดีถาพี่ไ มมีแ อม ไมจริง หรอก มัน จะแยม ากที่สุด ตางหาก แอมเปนสิ่งที่มีคามากที่สุดในชีวิตของพี่ เปนผูหญิงที่พี่รัก มากที่สุดในโลกรองลงมาจากแมของพี่ เปนคนที่พี่ยอมทําทุกอยาง ใหโดยไมนึกถึงตัวเอง และพี่ก็ไมเคยเสียใจเลยที่ทําทุกสิ่งอยางให แอม ไดยินอยางนี้แลวจะพูดอีกหรือเปลาวา ถาไมมีแอมสักคนก็คง ดี พี่โชคดีตางหากที่มีแอม” น้ําเสียงนุมนวลบวกรวมกับกิริยาออนโยนระคนรักใครของ โชคอนันต ยิ่งทําใหบอน้ําตาของบุศยรินทรทะลักออกมาราวกับ เขื่อนแตก เธอปลอยโฮและเสียงสะอื้นชนิดที่เรียกวาไมมีอั้น ความ ซาบซึ้งในคําพูด ความรักที่ยึดมั่นในใจของเขาที่เธอไดสัมผัส ความ
๑๙๔
อัญญาณี อบอุนคลายกับกําแพงสูงกั้นเธอจากภัยอันตราย ทุกสิ่งอยางยิ่งทํา ให เ ธอรั ก เขามากขึ้ น ในทุ ก วิ น าที ต อ จากนี้ ในโลกกลมๆ แสน โหดราย คงจะไมมีใครรักและหวังดีกับเธอเทาเขาอีกแลว เธอโชคดี เ หลื อ เกิ น ที่ ไ ด เ จอ ได รั ก คนดี ๆ เช น เขา...โชค อนันต “พี่โชค ฮือ” เวลานี้เธอไมมีคําใดจะเอย นอกจากน้ําตาแหงความปลื้ม ปติ เอิบอิ่มในหัวใจ โชคอนันตดันรางเล็กใหออกหางตัว ประคองดวงหนาสวย ดวยฝามือทั้งสองขางของตน ใชหัวแมมือกรีดน้ําตาอาบแกมของ เธอ “อยารองไหนะคนดี อยารอง” เขาพูดเสียงเบา แตสําหรับ เธอมันชัดเจนเหลือเกิน “ไปอยูไหนมาแอม ลําบากหรือเปลา กิน อิ่มไหม ที่ที่แอมพักเปนยังไง เลาใหพี่ฟงหนอยสิ” บุศยรินทรซึมซับความออนโยน ความนุมนวลและความรัก ที่เขามีตอเธอเขาสูหวงความรูสึก เธอยิ้มทั้งน้ําตา เธอจะไมรองไห ใหเขาเห็น เขาจะไดสบายใจวาเธอเขมแข็งพอ “เรื่องมันยาวมากเลยคะพี่หนึ่ง มันเริ่มตนตั้งแตวันที่ แอมจากพี่โชคไป...” บุศยรินทรเลาเรื่องราวสวนสําคัญใหชายคน รั ก ได รั บ รู รวมทั้ ง เรื่ อ งที่ เ ธอแต ง งานเพี ย งในนามกั บ กั น ตธร
๑๙๕
หัวใจใต้ปีกรัก ลูกบุญธรรมอีกคนหนึ่งของฟามริชและราตรี เปนเรื่องจริงคลายกับ นิยาย โชคอนันตฟงเรื่องเลาจากปากของบุศยรินทรดวยรอยยิ้ม พอใจ ตลอดระยะเวลาสี่ปที่ผานมา เขาไมเคยนอนหลับสนิทเลยสัก คืน ไมเ คยกิน อิ่ มเลยสัก มื้อ ไม เคยอยูอ ยางมีค วามสุข เลยสักวั น เพราะใจกระหวัดถึงเธอทุกเวลา หวงเธอสารพัด หวงวาเธอจะกิน อยางไร นอนดีหรือไม ปลอดภัยดีหรือเปลา มีคนรังแกเธอไหม และ อีกสารพัดที่ใจของเขาหวง แตทวาตอนนี้โชคอนันตคงไมตองหวงเธออีกตอไปแลว ทุก สิ่งอยางผันเปลี่ยนไปจนเขานึกไมถงึ หญิงสาวที่ไรสิ้นหนทาง เวลานี้ บุศยรินทรเขมแข็ง มีทรัพยสมบัติมากมาย ถึงไมมีเขา เธอก็ยืนอยู บนโลกนี้ไดดวยลําขาอันแข็งแกรง โชคอนันตนอนตายตาหลับแลว เขาหมดหวงในบวงที่รัดจิตใจเสียที “แอมโชคดีจังเลย พี่ไดยินอยางนี้แลวก็นอนตายตาหลับ ไม มีหวงอะไรอีกแลว” “ไมคะ” เธอพูดสวนทันที “พี่โชคตองไมตาย พี่โชคจะตอง อยูกับแอมไปจนแกจนเฒา แอมจะรักษาโรคของพี่โชคใหหาย พี่ โชคหายแลวแอมจะพาพี่โชคไปเที่ยวรอบโลกคะ” การทองเที่ยวไปทั่วโลก ไปทุกที่ที่มีเขา เปนความตั้งใจของ บุศยรินทรกอนที่จะเดินทางมาเมืองไทย รวมทั้งอีกหลายเรื่องหลาย
๑๙๖
อัญญาณี อยางที่ตั้งใจวาจะทํารวมกับโชคอนันต ทวาแผนกาที่ตั้งใจไวตองมี อันตองพับไวกอน สิ่งที่เธอตองทําแทนที่คอื รักษาโชคอนันตใหหาย จากโรคภัยที่เปนอยู “ลําบากแอมเปลาๆ พี่ไมอยากใหแอมตองมาลําบากเพราะ พี่ พี่ไมอยากเปนตัวปญหาของแอม” เขากลาวอยางเกรงใจ “แอมไมไดลําบากอะไรนีค่ ะ แลวพี่โชคก็ไมไดเปนตัวปญหา ของแอมดวย แตถึงจะลําบากแอมก็พรอมที่จะลํา บากเพื่อพี่โชค เหมือนกับพี่โชคทําทุกอยางเพื่อแอม ตอใหบุกน้ําลุยไฟแคไหนแอม ก็พรอมจะสู มันถึงเวลาแลวนะคะที่แอมจะทําเพื่อพี่โชคบาง แอม จึงไมอยากใหพี่โชคปฏิเสธความตั้งใจของแอม” บุศยรินทรบอกใหเขาเขาใจ โชคอนันตไมใชตัวปญหาของ เธอ และเรื่องที่เธอชวยเหลือเขาในครั้งนี้ไมไดมีความลําบากแต อยางใด เพราะเธอมีกําลังมากพอที่จะทําทุกอยางเพื่อเขา “แตวา...” โชคอนัน ตกําลังจะเปลง เสียงคาน ทวาเสียง หวานใสดังแทรก กลบเสียงของเขา “ไมมีแตคะพี่โชค พี่โชคไมตองกังวลอะไรทั้งนั้นคะ ตอไปนี้ แอมจะจัดการทุกอยางเอง พอพี่โชคหายเราจะไปเที่ยวกันนะคะ แตถาพี่โชคไมยอมทําตามความตั้งใจของแอม แอมจะหนีพี่โชคไป ใหไกลแสนไกล ไมกลับมาใหพี่โชคเห็นหนาอีก” เธอใชไมเด็ด ซึ่ง มันก็ไดผล
๑๙๗
หัวใจใต้ปีกรัก “ก็ได พี่จะไมดื้อ แตแอมตองสัญญากับพี่นะวา จะไมหนีพี่ ไปไหนอีก รูหรือเปลาวาพี่ทรมานหัวใจแคไหนเมื่อไมมีแอมอยูขาง กาย อยาใหพี่ท รมานแบบนั้น อีก เลย สูให พี่ต ายไปจากโลกนี้ยั ง ดีกวา” ผูพูดรูสึกเชนนั้นจริงๆ เขาทรมานใจอยางลนเหลือในทุก วินาทีที่เดินผาน มันเจ็บปวดรวดราวหัวใจ กับการจากไปโดยไมได ร่ํา ลาของเธอ วั น นี้ เป น วั น ที่ เ ขาปล อ ยความทุ ก ข ความทรมาน ออกไปจากใจชนิดที่เรียกไดวา หมดทุกอณูความรูสึก ในวินาทีแรก ที่เห็นหนาเธอ เขาจึงไมปรารถนาที่จะเผชิญความปวดราวในจิตใจ อีกแลว เขากลัววาหากมันเกิดขึ้นอีกครั้ง หัวใจดวงนี้คงจะทานทน ไมได “แอมไมเคยมีความสุขสักวันที่ไมมพี ี่โชคเหมือนกัน แอมคิด ถึงพี่ทุกวัน ทุกคืน มันทรมานมากเลยคะพี่โชค ที่มีชีวิตอยูแตไรซึ่ง หัวใจ เพราะหัวใจของแอมอยูกับพี่โชค แอมรักพี่โชคนะคะ รักมาก ที่สุดและจะรักพี่โชคคนเดียวไปตลอดชีวิต” ไมใชเพียงเขาเทานั้นที่ ทรมานใจ บุศยริน ทรมีค วามรูสึกไมตางกันเลย จะมีใครบางที่มี ความสุขเมื่อจากคนที่ตนรัก หัวใจทรมานระทมทุกขอยางสุดแสน คําบอกรักของเธอ สรางพลังอันเหลือหลายใหกับคนปวย เสมือนยาชั้นเลิศที่ทานเขาไปเพียงนอยนิดก็สลายโรคภัยใหหมดไป รางกายของเขาชุมชื่น มีเรี่ยวมีแรงขึ้นมาอยางปาฏิหาริย
๑๙๘
อัญญาณี โชคอนันตยันตัวลุกขึ้นนั่ง มองหนาหญิงสาวที่เขารักปาน ดวงใจ ใบหนาอิดโรยเปอนไปดวยรอยยิ้มแหงความสุข เปนยิ้มแรก ในรอบหลายปที่เขายิ้มดวยความรูสึกที่แทจริง “พี่อยากกอดแอมจังเลย พี่อยากมั่นใจวาแอมจะอยูกับพี่ ตลอดไป” บุศยรินทรไดยินดังนั้น จึงทรุดกายนั่งริมเตียง ขยับตัวเขา ไปใกลรางของโชคอนันต “แอมก็อยากกอดพี่โชคเหมือนกันคะ” ทั้ง คูอ ยู ในอ อมแขนของกั น และกั น ทัน ที ที่พู ด จบ ซึม ซั บ ความรัก ความคิดถึง ความโหยหาและทุกความรูสึกทั้งหมดที่เขา และเธอมีตอกัน โอบกอดอยูอยางนั้นเปนเวลานาน ราวกับวา โชคอนันตและบุศยรินทรไมอยากพรากจากกันเปนครั้งที่สอง “พี่รักแอมแลวจะรักตลอดไป” เขากระชับออมแขนรักรางนุมนิ่มเทาที่กําลังของตนจะมี เอยคํารักใหเธอไดรับรู ถายทอดทุกความรูสึกของตน ใหสตรีหนึ่ง เดียวในดวงใจไดสัมผัส ชวงเวลานี้ชางเปนชวงเวลาแหงความสุขสําหรับบุศยรินทร เหลือเกิน ออมกอดของเขาชางอบอุน เหลือคณา เปนออมกอดที่เธอ โหยหามาตลอดหลายป คําวารักที่เขาเอยบอก มันซาบซานไปทั้ง ดวงใจ แลวจะตราตรึงในจิตใจของเธอตลอดกาล
๑๙๙
หัวใจใต้ปีกรัก “แอมรักพี่โชคคะ รักคนเดียวไมเปลี่ยนแปลงตลอดทั้งชีวิต นี้” เปนดังคํามั่นสัญญาที่เธอใหไวกับเขาและกับตัวเอง ไมวา วันขางหนาจะเปนเชนไร หัวใจดวงนี้จะไมแปรพักตรไปใหชายอื่น เด็ดขาด คนที่ฟงอยูยิ้มแกมปริ หัวใจเบิกบานราวกับดอกไมบานยาม เชา ตองแสงอาทิตยดูมีชีวิตชีวา แลวคําวารักของเธอคือน้ําหลอ เลี้ยงชั้นดี ที่จะนําพาชีวิตของเขาใหยืนยง เทาที่อายุขัยของเขาจะมี รักนี้นิจนิรันดร...
๒๐๐
อัญญาณี
10 สองเดือนตอมา บุศ ยริ น ทรทํ าเพื่ อโชคอนั น ต ต ามที่ไ ดลั่ น วาจาเอาไว ไม เพียงแคอ อกค ารัก ษาพยาบาลใหคนรัก เธอยังซื้ อบา นหลั งใหม ใหกับครอบครัวของเขา ซึ่งตอนนี้ก็เปรียบเสมือนครอบครัวเดียวกับ เธอ เนื่องจากทั้งคูไดพากันไปจดทะเบียนสมรสในอีกหนึ่งสัปดาห ตอมา บานที่บุศยรินทรซื้อใหครอบครัวของสามีอยู เปนบานหลัง ใหญบนเนื้อที่กวา 70 ตาราวาแถวชานเมือง ซื้อรถยนตและเปด กิจการเล็กๆ ใหทํามาหากิน ไมเพียงเทานั้นยังเปดบัญชีธนาคารให ทุกคน ใหเงินขวัญถุงคนละหาลานบาท เพื่อที่โชคอนันตจะไดไม ตองมีหวงหรือพะวงเรื่องคนในครอบครัว บานหลัง นี้ไ มใชบานหลัง แรกที่เธอซื้อเมื่อกลับเมืองไทย บุศยรินทรยังซื้อบานอีกหลังหนึ่ง บานที่อาจพูดไดวาเปนเรือนหอ ของเธอกับโชคอนันต บานชั้นเดียวบนเนื้อที่ 50 ตารางวา แมวา
๒๐๑
หัวใจใต้ปีกรัก หลังจะเล็กหากเทียบกับเงินทองของเธอ แตก็ถือวาเปนบานแหง ความรัก ความอบอุนก็วาได ทั้ ง คู พ อใจที่ จ ะอยู บ า นหลั ง นี้ หลั ง เล็ ก แต อุ ด มไปด ว ย ความสุข สวนเรื่องอาการปวยของโชคอนันตไมคอยดีขึ้นสักเทาไหร ซ้ํารายยังมีเพิ่มใหหนักใจมากขึ้น โรคที่หายไปคือ พิษตะกั่วในรางที่ ถูกขับออกมาทางปสสาวะ สวนโรคความดันเวลานี้รักษาไดเพียง ประคั บ ประคองไม ใ ห มี โ รคแทรกซ อ น ที่ สํ า คั ญ ที่ สุ ด คื อ โรค กลามเนื้อหัวใจโปงพอง โรคนี้จะรักษาหายไดคงจะมีวิธีเดียวเทานั้น วิธีนั้นคือ ผาตัดเปลี่ยนหัวใจใหม แตทวาไมใชเรื่องงายเลยที่จะไดหัวใจใหมมาเปลี่ยน เพราะ หัวใจไมมีซื้อขาย ตอใหมีเงินมากเพียงใดก็ตาม ทางเดียวที่จะไดสิ่ง ที่ต องการคือ ไปยื่ น คํา รอ งของรั บ บริ จาคหั ว ใจ ณ ศู น ยบ ริจ าค อวัยวะสภากาชาดไทย ปญหาไมไดหมดเพียงเทานั้น บุคคลที่แจงความจํานงขอ บริจาคอวัยวะมีนอยเกินไป หากคิดเปนรอยละก็คือ รอยละสิบ นั่น หมายความวา หนึ่งรอยคนจะมีคนบริจาคอวัยวะเพียงสิบคนเทานั้น ซึ่งคงไมพอสําหรับความตองการ ที่จะตองรอคิวกันหลายคิวกวาจะ ได ไมเพียงเทานี้หลักเกณฑของการเปลี่ยนหัวใจก็เปนอีกปจจัยหนึ่ง ที่ทําใหไมงายอยางที่คิด
๒๐๒
อัญญาณี 1. ผูบริจาคมีอายุนอยกวา 65 ป 2. หัวใจบริจาคตองทํางานปกติ ไมมีการชอกช้ํา 3. ไมมีโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ 4. ผูบริจาคมีเลือดกรุปเดียวกับผูบริจาค 5. ขนาดหัวใจของผูใหกับผูรับใกลเคียงกัน ถึงแมจะถึงคิวไดหัวใจดวงใหม แตถาไมตรงกับหลักเกณฑ ดังกลาว โชคอนันตก็ไมมสี ิทธิ์ไดรบั หัวใจดวงนัน้ เขาจะตองรออยาง ไมมีกําหนด เรื่องหัวใจใหมสรางความหนักใจไมพอ เธอยังมีเรื่องตองให กลุ ม หนัก มากขึ้ น เมื่ อนายแพทย ต รวจพบ วิ น าทีแ รกที่รู วา โชค อนันตเปนมะเร็งลําไสระยะสาม ซึ่งเปนระยะที่มะเร็งลุกลาม การ รั ก ษายากกว า ระยะอื่ น ซึ่ ง จากการศึ ก ษาและวิ จั ย พบว า ผลการรักษาไมดีเทาที่ควร การผาตัดอาจตัดกอนไดไมหมด โอกาส กลับมาเปนซ้ําสองคอนขางสูง โรคนี้จึงสรางความหนักใจใหกับบุศย รินทรไมนอย แตเธอก็ไมยอทอ วิธีไหนที่รักษาเขาได เธอก็จะทํา โชคอนั น ต ต อ งเข า โรงพยาบาลอี ก ครั้ ง เมื่ อ สามวั น ก อ น หลังจากที่มีอาการทรุดหนัก เขาเหนื่อยหอบแมวาจะนอน หรือนั่ง อยูเฉยๆ หายใจไมค อยสะดวกจนบางครั้ง เขาตองใชเครื่องชว ย หายใจ น้ําหนักตัวของเขาลดลงอยางนาใจหาย ถายออกเปนเลือด แนน ทองอยูต ลอดเวลาและอาเจียน บุศยริน ทรจึงพาสามีนําสง
๒๐๓
หัวใจใต้ปีกรัก โรงพยาบาล ซึ่งแพทยผูรับการรักษาบอกกับเธอวา อาการของโรค กลามเนื้อหัวใจโปงพองของโชคอนันตอยูในสภาวะไมสูดี หากไมได หัวใจดวงใหมมาเปลี่ยน โชคอนันตอาจะถึงแกชีวิตได แตก็ยังมีอีกโรคหนึ่งที่นาเปนหวงไมแพกัน แมวาจะผาตัด เปลี่ยนหัวใจสําเร็จ อาการโรคมะเร็งลําไสใหญของโชคอนันตที่เวลา นี้อยูในระยะสุดทายก็ไมอาจรักษาได สุดทายเขาก็ตองพบกับความ ตายอยูดี แตไมวาจะเปนอยางไร บุศยรินทรจะทําทุกอยางเพื่อยื้อ ชีวิตสามีของตน หากใชหัวใจของเธอได...เธอก็พรอมที่จะใหเขา
ทางดานกันตธร ชายหนุม ผู นี้ดู แ ลรั กษาอาการป ว ยของแก ว กาญจนเ ป น อยางดี บานหลังเกาที่เธออาศัยอยูเปน เพียงอดีต ไปแลว เขาซื้อ คอนโดมิเ นี ยมใจกลางกรุ ง เทพที่ มี ร าคาสู ง ลิ บ ลิ่ว ไว อ าศั ย อยู กั บ ภรรยาที่ถูกตองตามกฎหมายนั่นก็คือ แกวกาญจน ใชชีวิตคูตามที่ ไดสัญญากันไว อาการปวยของแกวกาญจนดีขึ้นมากกวาเมื่อกอน แตก็ยัง นิ่ง นอนใจไมได เพราะโรคนี้จะมีทางรักษาใหห ายขาดเพียงทาง เดียวคือ ผาตัดเปลี่ยนหัวใจใหม
๒๐๔
อัญญาณี ความตองการหัวใจใหมมาแทนหัวใจดวงเกาไมไดมีแค บุศยริน ทรเทานั้นที่ตองการ กันตธรก็ปรารถนาจะไดหัวใจมาให ภรรยาสุดที่รักเชนกัน และแนนอนที่วา เขาจะตองไปขอรับบริจาค หัวใจยัง สภากาชาดไทย ในเวลาไลเลี่ยกับ บุศยรินทร ที่ไปขอรั บ บริจาคกอนหนาหนึ่งคิว “พี่แกว วันนี้หนึ่งจะไปที่ศูนยบริจาคอวัยวะนะ จะไปถาม เขาสักหนอยวา อีกนานแคไหนกวาจะถึงคิวของเรา” กันตธรเอย บอกภรรยาในขณะที่เขาใชหวีแปรงผมใหเธอ “แกวตามใจพี่หนึง่ พี่หนึ่งไปไหนแกวไปทุกที่” แกวกาญจน ตอบสามี “ถาอยางนั้นกินขาวเสร็จ เราไปกันเลยนะ” “จะพี่หนึ่ง” เธอตอบรับและยิ้มใหเขาผานกระจกเงาบาน ใหญ เวลานี้แกวกาญจนยิ้มไดเต็มใบหนา หัวใจของเธอแมวา จะเปน โรคราย แตก็เบิกบานสดใส เธอมีความสุขเมื่อไดอยูครองคูกับ กันตธร ชายหนุมที่เธอรักสุดใจ ภายภาคหนาตอใหเสียชีวิตดวยโรค นี้ ไมมีหัวใจดวงใหมมาเปลี่ยน แกวกาญจนก็ไมเสียดาย เพราะเธอ ไดทําในสิ่งที่ปรารถนามาชานาน ระหวางที่ทั้งคูกําลังเดินไปยังลานจอดรถของคอนโด ฝาย หญิงมีอาการแปลกๆ เธอหนาซีดลง มือนอยๆ จับตรงบริเวณหัวใจ ที่บีบรัดจนเธอรูสึกเจ็บ หายใจติดขัด กอนจะทรุดลงนั่งกับพื้น
๒๐๕
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่แกว พี่แกวเปนอะไร” กันตธรรีบถลาเขามารับรางของ ภรรยา เอยถามเสียงรอนรน “จะ...เจ็บ เจ็บหนาอก หะ...หายใจไมออก” เขาเห็นทาไมดีจึงรีบชอนอุมรางของเธอ แลวกาววิ่งไปยัง รถยนตของตน กอนจะขับรถออกไปอยางรวดเร็วหลังจากที่นําราง ของภรรยาเขาไปนั่งบนเบาะดานขางคนขับ จุดหมายที่เขามุงตรง ไปคือ โรงพยาบาลกรุงเทพ เมลมอรัล
รางของแกวกาญจนถูกนําตัวเขาหองฉุกเฉินในเวลาตอมา กอนที่เธอจะถูกนําตัวสงไปยังหอง CCU หองเฉพาะสําหรับคนเปน โรคหัวใจ “อาการของพี่แกวเปนยังไงบางครับคุณหมอ” กันตธรเอย ถามนายแพทยบัญชา “คุณแกวอาการทรุดหนักเฉียบพลันครับ ปลอยไวอยางนี้ ไมดีแน ตองผาตัดเปลี่ยนหัวใจใหเร็วที่สุด” คําตอบของบัญชาเสมือนภูเขาทั้งโลกทับตัวของเขาไว หนัก อึ้ง ชางเปนเรื่องที่ยากยิ่งกวางมเข็มในมหาสมุทรเสียอีก หนทางที่ จะไดหัวใจใหมในเวลานี้ชางลิบเลือน หัวใจของเขาจะขาดเสียใหได กับประโยคของนายแพทย อยากจะเปนโรครายนี้แทนเธอ
๒๐๖
อัญญาณี กันตธรเดินกลับเขาไปในหอง CCU หองที่แกวกาญจนนอน รักษาตัวอยูอยางหมดเรี่ยวแรง สมองของเขาคิดหาทางไมออกเลย วา จะไปหาหัวใจดวงใหมจากที่ใด ถึงจะหาไดแตถาหากไมตรงกับ หลักเกณฑที่กําหนดไว มันก็เปลาประโยชน เขานั่งมองรางของแกวกาญจนที่หลับสนิทบนเตียงทั้งน้ําตา สี่ปที่เขาหายไปจากชีวิตของเธอมันทรมานไมพอใชหรือไม สวรรค จึงกลั่นแกลงใหเขาไดพบกับความทุกขทรมานอีกครั้ง แลวครั้งนี้ดู เหมือนมันจะมากกวา รุนแรงกวาหลายเทา หากเขาเสียเธอไป กันตธรไมอยากจะคิดวา ตนเองจะทานรับความรูสึกเหลานั้นไดอีก หรือไม คงจะตายตามเธอ ตามไปปกปองแกวกาญจนไมวาจะเปน นรกหรือสวรรค เขาจะไปทุกที่ที่มีเธอ เสียงโทรศัพทมือถือของกันตธรดังขึ้น เจาของเครื่องลวง หยิบโทรศัพทออกมาจากกระเปา มองดูหมายเลขโทรศัพทที่โทร เขามา กอนจะเดินเลี่ยงออกไปจากหองเพราะเกรงวา เสียงการ สนทนาของตนจะรบกวนเวลาพักผอนของภรรยา “วาไงแอม” กันตธรเอยถามเจาของเบอรมือถือที่โทรเขา มาหาตน “แอมมีขาวดีจะบอกพี่หนึ่งคะ” เสียงของบุศยรินทรสดใส อารมณดี “ขาวดีอะไรครับ” เขาถามกลับเสียงเหนื่อยลา
๒๐๗
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่โชคไดหัวใจแลวนะพี่หนึ่ง พอหัวใจมาก็ผาตัดไดเลย” บุศยรินทรตอบดวยน้าํ เสียงตืน่ เตน เธอตื่นเตนดีใจจนมือไม สั่น หลังจากที่ไดรับขาวดีจากทางเจาหนาที่ของศูนยบริจาคอวัยวะ ที่ประสานงานกับเจาหนาที่ของทางโรงพยาบาลแจงมาวา บัด นี้ หัวใจที่ตรงกับหลักเกณฑในการผาตัดเปลี่ยนหัวใจกําลังเดินทาง มายัง โรงพยาบาลแห ง นี้ เพื่ อเปลี่ย นแทนหั ว ใจดวงเกา ของโชค อนันต ซึ่งคณะแพทยก็เตระเตรียมการผาตัดใหพรอมสรรพทุกเวลา เนื่องจากจะตองผาตัดเปลี่ยนหัวใจภายใน 4 ชั่วโมง หลังจากไดรับ หัวใจ กันตธรคอแหงดุจผุยผง น้ําตาเออคลอ สะเทือนใจยิ่งนัก แตก็ยังกลาวคํายินดี “ดีใจดวยนะ” น้ําเสียงของกันตธรที่บุศยรินทรไดยิน ทําใหเธอคิดวา เวลา นี้ตองเกิดเรื่องไมดีกับแกวกาญจนแนนอน หรือวาโรคกําเริบจาก โรคเดียวกันกับสามีของเธอ “พี่แกวเปนอะไรหรือเปลาพี่หนึ่ง” บุศยรินทรถาม น้ําเสียง เปนหวง กันตธรนิ่งไปชั่วครูกอ นจะตอบ “เปนหนัก หมอบอกวาตอง ผาตัดเปลี่ยนหัวใจ ไมงั้นคงไมรอด” บุ ศ ย ริ น ทร เ ป น ฝ า ยอึ้ ง บ า ง เธอพู ด ไม อ อก รู สึ ก ผิ ด ที่ โทรศัพทไปบอกขาวดีแตไมถูกเวลา
๒๐๘
อัญญาณี “พี่ห นึ่ง แอมขอโทษนะคะ แอมไมรูวาพี่แ กว เปน หนัก ” น้ําเสียงลุแกโทษดังผานปากบางสวย “ไมเปนไรหรอก พี่ขอใหพี่โชคผาตัดอยางปลอดภัยนะ พี่ ขอตัวไปดูพี่แกวกอนนะแอม” กันตธรตัดสายโทรศัพททิ้งทันทีที่พูดจบ กอนจะเดินหมด เรี่ยวแรงเขาไปในหองพักฟนของภรรยา ฝายบุศยรินทรหนาเศราลง วางมือถือของตนตรงหัวเตียง ดวยความรูสึกเสียใจ เธอเสียใจที่ทําใหกันตธรตองตกอยูในความ เศรา แตเธอไมไดตั้งใจจะใหเขารูสึกเชนนั้น หากรูมากอนวา เวลานี้ แกวกาญจนอาการหนักและอยูโรงพยาบาล เธอจะไมโทรศัพทไป หากันตธรแนนอน “แอมเปนอะไร ทําไมทําหนาอยางนั้น” คนที่กําลังไดหัวใจ ดวงใหมเอยถามภรรยา “แอมรูสึกไมดีเลยคะพี่โชค เมื่อกี้แอมโทรศัพทไปหาพี่หนึ่ง เพื่อบอกขาวดี แตไมรูวาตอนนี้พี่แกวอาการหนัก ตองผาตัดหัวใจ อยางเรงดวน ไมอยางนั้นพี่แกวไมรอดคะ คําพูดของแอมเมื่อกี้คง จะทําใหพี่หนึ่งสะเทือนใจไมนอยคะ” เธอเอยบอกสามี “แกวเปนหนักเหรอแอม” น้ําเสียงแหงโรยของโชคอนันต เอยถาม มันชางเปนความบังเอิญหรือเหตุผลใดไมทราบได เมื่อโชค อนันตกับแกวกาญจนมีอาการปวยที่เหมือนกันคือ โรคกลามเนื้อ
๒๐๙
หัวใจใต้ปีกรัก หัวใจโปงพอง แลววิธีการรักษาก็มีอยูหนทางเดียวเหมือนกันดวย คือ การผาตัดเปลี่ยนหัวใจ แตเขาโชคดีกวาที่ไดรับหัวใจดวงใหม กอนแกวกาญจน “คะ พี่หนึ่งวาอยางนั้น” โชคอนันตมองหนาภรรยานิ่ง เขากําลังมีความคิดหนึ่งเขา มาในสมอง เปนความคิดที่เขายอมรับวา คิดมาตลอดหลายวัน แลว ดูเหมือนวาวันนี้เขาเพิ่งมีโอกาสไดบอกความคิดนั้นกับบุศยรินทร “แอมครับ” เขาเรียกภรรยา “คะพี่โชค พี่โชคจะเอาอะไรคะ” เธอหันมาถามสามี “พี่มีเรื่องจะพูดกับแอมครับ” “มีอะไรคะพี่โชค” “ถาพี่จะบอกแอมวา พี่ไมอยากผาตัดเปลี่ยนหัวใจ แอมจะ วายังไงครับ” โชคอนันตตัดสินใจพูด และนั่นทําใหคนที่ฟงอยูตกใจ ดวงตาเบิกกวาง “ทําไมละคะ ทําไมพี่โชคถึงพูดอยางนั้นคะ” เธอถามเสียง รัว ในเมื่อเขามีโอกาสหายจากโรคที่เปนอยู เหตุใดจึงมีรีบควาเอาไว “หรือวาพี่โชคไมอยากอยูกับแอม ถึงไดพูดกับแอมอยางนี้” “ไมใชครับ ไมใช พี่นะหรือจะไมอยากอยูกับแอม พี่อยาก อยูกับแอมไปตลอดชีวติ ดวยซ้าํ ” โชคอนันตรีบบอกภรรยา เอื้อมมือ ไปกุมมือเล็กของเธอ บีบกระชับเบาๆ
๒๑๐
อัญญาณี “ถาพี่โชคอยากอยูกับแอมแลวทําไมพี่โชคถึงพูดแบบนี้ รู หรือเปลาคะวาแอมดีใจมากแคไหนที่รูวา พี่โชคไดหัวใจดวงใหม แอมดีใจเปนที่สุดเลยก็วาได เพราะมันหมายถึงชีวิตของพี่โชค พี่ โชคกําลังไดชีวิตใหมนะคะ ทําไมถึงไมความันไว” บุศยรินทรถามสามีดวยความไมเขาใจ เธอยังจําวินาทีแรก ที่ไดรับขาวดีไดวา มันสุดแสนจะวิเศษแคไหน เพราะสิ่งที่วาดฝนไว ทุกอยางกําลังจะเปนจริง แตอยูๆ โชคอนันตก็มาดับฝนเธอแบบ กะทันหัน เปนใครๆ ก็ตองไมพอใจ “พี่เขาใจในสิ่งที่แอมคิด แอมลองคิดตามคําพูดของพี่นะ ถึงแมวาพี่จะไดหัวใจดวงใหมก็ไมใชวาพี่จะรอดพนจากความตาย พี่ ก็ยัง มีโ รคมะเร็ง ที่พรอมจะคราชีวิต พี่ไ ดทุกเมื่อ แลว ที่สําคัญ มัน รักษาไมหาย ไมวันหนึ่งวันใดพี่ก็ตองตายอยูดี อาจจะวันนี้พรุงนี้ ดวยซ้ํา” เขาหยุดพูด หอบหายใจ พักเหนื่อยจากการพูดยืดยาว “แอมไมอยากคิดอะไรทั้งนั้น สิ่งที่แอมคิดเพียงอยางเดียว ตอนนี้คือ พี่โชคจะตองหาย หายจากทุกโรคแลวอยูกับแอมไปจน แกเฒา” บุศ ยริน ทรที่เวลานี้ไ มสนใจคิด อานอะไรทั้งสิ้น เธอคิด เพียงอยางเดียววา เขากําลังจะหาย กําลังไดหัวใจใหม กําลังไดชีวิต ใหม รูทั้งรูวาคําพูดของเขานั้นถูกตอง แตเธอก็ยังดื้อรั้น ดึงดัน “แอมก็รูวาสิ่งที่แอมคิดไมมีทางเปนจริง การหลอกตัวเอง มันเจ็บปวดมากกวาการยอมรับมันนะแอม พี่รูตัวเองดีวาพี่ตองตาย
๒๑๑
หัวใจใต้ปีกรัก พี่มีความสุขที่ยอมรับมัน ใชเวลาที่เหลืออยูกับคนที่พี่รักก็คือแอม ใชเวลานี้ใหคุมที่สุด แคนี้ความสุขสุดใจก็เกิดขึ้นกับพี่” โชคอนันต เหนื่อยหนัก หอบถี่แตก็ยังพูดตอ “พี่อยากใหหัวใจดวงใหมที่ไดรับเกิดประโยชนกับคนอื่น มากกวา ตอนนี้แกวตองการหัวใจ หากพี่ยกใหแกวชีวิตของแกวก็ จะอยูตอไปไดนานกวาพี่ ถึงแมวาพี่จะเปลี่ยนหัวใจดวงใหม ไมนาน พี่ก็ตองตายจากโรคมะเร็งที่มันลามไปทั่วทั้งตัวพี่ เห็นไหมวาหัวใจที่ พี่กําลังไดมา ใหประโยชนกับพี่นอยเหลือเกิน เอาไปใหแกวเถอะนะ แอม”บุ ศ ย ริ น ทร ร อ งไห โ ฮ เธอเข า ใจคํ า พู ด ของเขาทุ ก คํ า พู ด เพียงแตวาไมยอมรับความจริงเทานั้น ใครบางละจะรับได ไมมีทาง เธอรับในสิ่งที่เขาปรารถนาไมได เธอเสียเขาไปไมได “ไม แอมไมยอม แอมไมยอม” เธอบอกเขาทั้งน้ําตา “พี่ โชคตองหาย ตองหาย” “หายจากโรคนี้ก็ตองตายอีกโรคหนึ่ง พี่มั่นใจวาแอมตองรู วาพี่อยูไดไมนาน มะเร็งมันกําลังจะพรากพี่ไปจากแอม แอมอยาฝน เลยนะครับ อยูกับพี่เทาที่เวลาพี่เหลืออยู ผลบุญที่พี่ใหชีวิตใหมกับ แกวอาจจะตอลมหายใจของพี่ก็ได พี่ขอรองแอมนะครับ ใหหัวใจ ดวงนั้นกับแกวเถอะ” โชคอนันตพอจะรูชะตาของตนเอง โรครายกําลังรุมเราเขา หลายโรค แตละโรครักษาไดยากยิ่ง หากเขาไดรับหัวใจใหม หาย
๒๑๒
อัญญาณี จากโรคกล า เนื้ อ หั ว ใจโป ง พอง สุ ด ท า ยเขาก็ ต อ งเสี ย ชี วิ ต ด ว ย โรคมะเร็งที่คราชีวิตเร็วยิ่งกวาโรคใดๆ แตเขาก็ยอมรับความตาย นั้นได ยอมรับดวยรอยยิ้ม แคไดเห็นหนา ไดใชชีวิตเปนคูผัวตัวเมีย กับบุศยรินทร แคนี้เขาก็พอใจเปนที่สุดแลว ตายไปก็ไมเสียใจ ไม เสียดาย “พี่โชค ฮือ” เธอรองไหไมหยุด “ทําไม ทําไมถึงตองเปน แบบนี้ ทําไม” บุศยรินทรรองถามดวยความไมเขาใจในชีวิต “ทุกสิ่งบนโลกยอมเปนไปตามกรรม ถึงแมวาเราจะจากกัน แตหัวใจของพี่จะอยูกับแอมตลอดไป ใหชีวิตกับแกว เพื่อผลบุญที่ เราไดรวมสรางกันนะ ชาติหนาเราจะไดเจอกันอีกไง” เขาพยายาม พูดหวานลอมใหเธอยอมรับความเปนจริง “มันยากที่แอมจะเขาใจและยอมรับในสิ่งที่พี่โชคตองการ แตถาพี่โชคตองการใหเปนอยางนั้น แอมก็ไมขัด”บุศยรินทรยอมรับ ในความคิดและความตั้งใจของสามี เปนเพราะเธอก็มีความตั้งใจ หนึ่งผุดขึ้นมาเชนกัน แตเธอจะไมบอกเขาตอนนี้ “ขอบคุณมากครับ ขอบคุณมาก” โชคอนันตยิ้มใหภรรยา สาวสุดที่รัก “แอมอยากใหพี่โชครูวา ในชีวิตนี้พี่โชคเปนเสมือนทุกสิ่ง อยางของแอม หัวใจของแอมเปนของพี่โชคเสมอ แมวาตัวตายแตใจ รักมั่นนิจนิรันดร” โชคอนันตยิ้มรับคําหวานซึ้งดวยหัวใจอันเปนสุข
๒๑๓
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่รักแอม บอกไมไดวารักมากแคไหน แตขอใหแอมรูไว เชนกันวา แอมเปรียบเสมือนลมหายใจของพี่ สิ้นลมแตไมสิ้นรัก” “คะพี่โชค สิ้นลมแตไมสิ้นรัก” เธอทวนคําสามี จุมพิตแกมของชายอันเปนที่รัก กอนที่เธอ จะยื่นแกมใหเขาหอมเธอบาง จากนั้นก็ทําตามความปรารถนาของ โชคอนันต ที่มันอาจจะเปนความตองการครั้งสุดทายของเขา
๒๑๔
อัญญาณี
บทส่งท้าย สองเดือนผานไป เรือยอรชขนาดเล็กที่ราคาไมเล็กตามลอยอยูบนผืนน้ําทะเล อัน ดามัน แหวกคลื่น ฝาลมไปยัง อาวมาหยา เพื่อทําเรื่องสําคัญ เรื่องหนึ่งใหแลวเสร็จ จากนั้นก็จะเดินทางตอไปยังเกาะราชาใหญ จังหวัดภูเก็ต สถานที่ฮันนีมูนของเขาและเธอ เจาของเรือ นั่ง โอบรางของภรรยาอยูบ นดาดฟ าของเรื อ มองวิวทิวทัศนอันสวยงามดวยความสุขและชื่นมื่นหัวใจ “พี่หนึ่งจา ทําไมตองซื้อเรือใหมดวยละคะ มันแพงที่จริง แลวเรานั่งเครื่องบินมาก็ได” แกวกาญจนอดไมไดที่จะถามสามี เพราะเธอมองไมเห็น ความจําเปนเลยที่จะตองซื้อเรือยอรชลํานี้ เนื่องจากเขาและเธอ จะตองเดินทางไปใชชีวิตอยูที่ฝรั่งเศสเดือนหนา เรือลํานี้ก็ตองไมได ใชประโยชน “ที่หนึ่งซื้อเรือลํานี้ เพราะหนึ่งจําไดวา พี่แกวบอกวาครั้ง หนึ่งในชีวิตอยากจะลองเรือไปเที่ยว หนึ่งก็เลยจัดใหพี่แกวไงครับ”
๒๑๕
หัวใจใต้ปีกรัก เขายังจําไดเสมอวา ความใฝฝนของแกวกาญจนที่พูด กับ เขามานมนานเรื่องหนึ่งคือ เธอตองการลองเรือทองเที่ยวทางทะเล ไปยังจังหวัดภูเก็ต แหลงทองเที่ยวยอดนิยม โดยเฉพาะเกาะราชา ใหญคือสถานที่ทองเที่ยวที่เธอตองการไปมากที่สุด เวลานั้นเขาไมมี ปญญาพาเธอเที่ยว ทวาตอนนี้เขามีความพรอมใหแกวกาญจนทุก อยาง มีหรือที่เขาจะไมจัดเต็มใหภรรยา คนฟงอยูยิ้มแกมปริ มีความสุขกับความรักและทุกสิ่งอยาง ที่เขามอบให “แตถาเราไปฝรั่งเศสพี่หนึ่งจะทํายังไงกับเรือลํานี้คะ” “หนึ่งคิดไววา จะจางคนดูแลและใหเขาเชาเรือนะมันจะได ไมเสียหลาย” กัน ตธรถื อได วา เปน นักธุ รกิจ หนุม ไฟแรงคนหนึ่ ง เขามี ความคิดที่จะขยายกิจการที่มีอยูใหรุงเรืองมากขึ้น ชองทางไหนที่ ไดม าซึ่งเงินเขามักทําเสมอ และเรือลํานี้ก็สามารถนํามาตอยอด ธุรกิจได “นับวันพี่หนึ่งจะหนาเลือดขึ้นทุกวันนะคะ คิดอะไรก็เปน งานซะหมด” เธอเยาสามี “ก็ตองหาเงินเลี้ยงเมียนี่นา เก็บเงินไวเยอะๆ ไวเลี้ยงลูกอีก ครึ่งโหลในอนาคตดวยยิ่งตองขยันใหญ”เขามีทุกสิ่งทุกอยางแลว มี ภรรยาแสนดี มีทรัพยสินเงินทอง ขาดเพียงทายาทไวอุมชู
๒๑๖
อัญญาณี “มีลูกแคสองคนก็พอคะ มีทําไมตั้งครึ่งโหล แกวไมไดผลิต ลูกเกงขนาดนั้นซะหนอย” ผูพูดหนาแดงเถือก ตีแขนสามีเบาๆ แก เขิน “พี่แกวไมตองทําอะไรเลย หนึ่งจะทําใหเองหมดทุกอยาง พี่แกวนอนเฉยๆ พอ” สามีเยาภรรยากลับ หอมแกมเธอฟอดใหญ คนถูกยอนหนาแดงคงไมพอ แดงไปถึงหูและลําคอ “พูด อะไรทะลึ่ง ตึง ตัง อยางนี้นะพี่ห นึ่ง ” กอนที่เธอจะสง คอนใหสามีวงใหญ “ทะลึ่งที่ไหน ทําจริงๆ ตางหากละ” กันตธร โอบกอดรางของภรรยาสาวอยางเอาใจ ไมวายหอมแกมเธออีกหนึ่ง ฟอด “แกวตอรองเหลือ 4 คนก็แลวกัน มีมากกวานี้ไมไหวคะ กลัววาจะเลี้ยงไมไหว” เธอตอรอง ไมใชวาแกว กาญจนไมอยากมีลูกกับเขา เธอ อยากมีไมตางจากสามีเลย เพียงแตวาเธอกลัวจะเลี้ยงดูลูกไมดีพอ อีกทั้งเวลานี้อายุของเธอปาเขาไปยี่สิบแปดปแลว แกวกาญจนจึง กลัววา เธอจะเสียชีวิตกอนลูกโต มีลูกนอยแตเลี้ยงดูใหดีที่สุดนาจะ เหมาะกวา “ก็ไดครับ 4 คนก็ไดหนึ่งตามใจพี่แกว” การสนทนาของทั้งคูหยุดลงชั่วคราว เมื่อเด็กเรือเดินขึ้นมา บนดาดฟาของเรือยอรช เพื่อบอกอะไรบางอยางกับกันตธร
๒๑๗
หัวใจใต้ปีกรัก “คุณหนึ่งครับ ถึงอาวมาหยาแลวครับ” ดามลูกนองของ คนขับเรือเอยบอกบุคคลทั้งสอง “ขอบใจมาก เดี๋ยวฉันลงไป” กันตธรตอบ “ไปกั น เถอะคะพี่ ห นึ่ ง เราจะได ส ง พี่ โ ชคกั บ แอมไปอยู ดวยกันเสียที” แกวกาญจนพูดเสียงเบาและเศรา นึกถึงเจาของอัฐทิ ี่ อยูในหอผาสีขาวแลวนึกสะทอนสะเทือนใจขึ้นมา แกวกาญจนยังจําจําเรื่องราวในวันนั้นไดดีไมมีลืม วันที่เธอ ไดรับการผาตัดเปลี่ยนหัวใจ รักษาอาการกลามเนื้อหัวใจโปงพอง ความเสียสละของโชคอนันตเปนสิ่งที่เธอระลึกถึงเสมอ เปนบุญคุณ ที่ชาตินี้คงชดใชไมหมด เป น โชคดี ว า หั ว ใจที่ โ ชคอนั น ต เ สี ย สละให เ ธอนั้ น เธอ สามารถนําไปผาตัดไดตามหลักเกณฑราวกับปาฏิหาริย และในอีก หนึ่งชั่วโมงตอมา เธอก็เขาหองผาตัดใหนายแพทยผูชํานาญการ ลง มือเปลี่ยนหัว ใจดวงใหม พลิกฟนชีวิต ที่กําลังจะดับใหมีชีวิต อยู จนถึงทุกวันนี้ อีก หนึ่ ง เดื อนต อมาหลั ง จากที่ แ ก ว กาญจน ผา ตัด เปลี่ ย น หัวใจ โชคอนันตไดเสียชีวิตลงดวยโรคมะเร็งลําไสใหญ และในวันที่ เขาสิ้นลมหายใจแตไมสิ้นรัก บุศยรินทรไดจบชีวิตลงขางกายสามี เธอกรีดขอมือตัวเองเปนแผลลึก นอนกอดรางของชายอันเปนที่รัก ดวยรอยยิ้ม
๒๑๘
อัญญาณี “ถ า ไม มี พี่ โ ชค แอมอยู ไ ปก็ มี แ ต ค วามเจ็ บ ปวด เราเคย สัญญากันไววา ที่ไหนมีพี่โชคก็ตองมีแอม ตอนนี้พี่โชคไมอยูกับแอม แลว แลวแอมจะอยูในโลกนี้ไดยังไง แอมจะไปอยูกับพี่ พี่ไปไหน แอมไปดวย” บุศยรินทรพูดกับรางที่ไรวิญญาณของสามีที่นอนนิ่ง บนเตียงคนไข กอนจะใชมีดกรีดตรงบริเวณขอมือของตนใหลึกที่สุด เลือดสีแดงฉานทะลักออกมาจากบาดแผลดังกลาว เลือดไหลนอน เต็มที่นอนและพื้น เธอคอยๆ เอนกายลงนอนขางรางของสามี แนบใบหนาซบ ลงบนอกอบอุนของเขา พาดลําแขนที่เต็มไปดวยเลือดบนเอวของ สามี หลับตาลงอยางเชื่องชา ใบหนายิ้มรับความตายที่กําลังรอเธอ อยูไมไกล “พี่โชค แอมกําลังไปหาพี่โชคแลว พี่โชครอแอมดวยนะคะ รอแอมดวย” บุศยรินทรพึงพําพูด ไมนานหนักลมหายใจของเธอก็ขาด หาย ชีพจรหยุดเตน หัวใจไมทํางาน สิ้นใจขางรางของสามีอันเปนที่ รัก พรอมกันนี้เธอยังไดทิ้งจดหมายไวใหกับกันตธรฉบับหนึ่งดวย พี่หนึ่ง...พี่ชายที่แสนดีของแอม ถาพี่หนึ่งไดอานจดหมายฉบับนี้ แอมก็คงจากโลกนี้ไปแลว กอนอื่นแอมตองขอโทษพี่หนึ่งที่ตัดสินใจฆาตัวตาย พี่หนึ่งคงเขาใจ
๒๑๙
หัวใจใต้ปีกรัก แอมนะว า การที่ อ ยู บ นโลกใบนี้ โ ดยปราศจากคนที่ รั ก มั น จะ เจ็บปวดมากแคไหน แอมคงอยูไมไดถาไมมีพี่โชค การพลัดพราก จากกันในครั้งนั้น มันสรางความทรมานใจกับแอมมากพอแลว หาก จากกันดวยความตาย แอมคงไมมีเรี่ยวแรงจะอยูตอ เพราะพี่โชค เปนเสมือนหัวใจของแอม ถึงอยูไปก็เปนเพียงปลอยลมหายใจทิ้งไป วันๆ อยูแบบไรหัวใจและไรรัก สูไมอยูเลยยังดีเสียกวา แอมยกสมบัติในสวนของแอมทั้งหมดใหพี่หนึ่งดูแล แตมี เรื่องอยากจะขอรองพี่หนึ่งสองเรื่อง เรื่องแรกคือเรื่องครอบครัวของ พี่โชค แอมอยากใหพี่หนึ่งจายเปนเงินเดือนใหครอบครัวที่โชคเดือน ละสองแสนบาท แลวถาหากครอบครัวของพี่โชคเดือดรอนไมวาจะ เป น เรื่ อ งใด แอมขอให พี่ ห นึ่ ง ช ว ยเหลื อ พวกเขาตามพี่ ห นึ่ ง เห็นสมควร เรื่องที่สองคือเรื่องงานศพของแอมกับพี่โชค หลังจากเสร็จ งานศพ แอมอยากใหพี่ห นึ่ ง นํากระดูกของแอมกับ พี่โ ชคไปลอย อังคารในอาวมาหยา จังหวัดภูเก็ต เพราะแอมกับพี่โชคสัญญากันไว วาจะไปเที่ยวที่นั่น แตก็คิดวาคงไมมีโอกาสที่จะไดไป พี่หนึ่งชวยให ความตองการของแอมกับพี่โชคเปนจริงดวยนะคะ ขอบคุณพี่หนึง่ มากคะ แอม นองสาวของพี่
๒๒๐
อัญญาณี ถึงแมวาบุศยรินทรจะไมใชพี่นองรวมสายเลือดกับกันตธร แตเขาก็ใหค วามรัก ความเมตตาประหนึ่งนองสาวแทๆ ของตน และมีหรือที่พี่ชายคนนี้จะไมทําตามความตองการครั้งสุดทายของ บุศยรินทร ตอใหลําบากกวานี้ ยากเย็นกวานี้เขาก็พรอมที่จะทํา และถือวาเปนการตอบแทนบุญคุณโชคอนันตกับบุศยรนิ ทร อีกทางหนึ่ ง เพราะถาหากวั น นั้น โชคอนัน ต ไ มตัด สิน ใจเสี ยสละ หัวใจดวงใหมใหกับแกวกาญจน ปานนี้ภรรยาสุดที่รักอาจจะไมอยู ขางกายเขา เธอคงจากโลกนี้ไปอยางไมมีวันกลับ แลวเขาคงตอง เผชิญกับความทุกขไปตลอดชีวิต เรือยอรชหยุดใกลกับหาดอาวมาหยา สวรรคของทองทะเล อีกแหงหนึ่งของประเทศไทย เปนเกาะที่มีความสวยงามอันลือชื่อ หาดทรายสีขาวสวยงาม ทะเลสีเขียวใสไลระดับงามระยับตา กันตธรถือพานที่มีหอผาสีขาวมัดดวยสายสิน เดินลงไปยัง บันไดของเรือ เพื่อโปรยอัฐิของโชคอนันตและบุศยรินทรลงไปยังน้ํา ทะเล โดยมีรางของแกวกาญจนถือถุงใสกลีบกุหลาบสีขาว สีชมพู และสีแดงอยูใกลๆ รางของสามี “พี่ทําตามที่แอมสั่งไวแลวนะนองรัก ขอใหแอมกับพี่โชคมี ความสุ ข อยู บ นสรวงสวรรค ไม ต อ ง ว งอะไรทั้ ง นั้ น พี่ จ ะดู แ ล ครอบครัวของพี่โชคใหดที ี่สุด หลับใหสบายนะแอม พี่โชค”หลังจาก ที่กลาวกับอัฐิที่ตนถืออยูเสร็จ เจาของเรือแกะสายสินที่ผูกหอผา
๒๒๑
หัวใจใต้ปีกรัก ออก กอนจะเปดปากหอผาใหกวางเล็กนอย จากนั้นเขาก็โปรยอัฐิ ของผูลวงลับลงไปยังทองทะเลสีสวย อัฐิลอยไปตามกระแสน้ําทะเล ที่เคลื่อนตัวไมหยุด ตามมาดวยพวงมาลัยรอยเปนระเบียบที่ถูกโยน ตามลงไป ฝายแกวกาญจนก็โปรยกลีบกุหลาบหลากสีเปนลําดับ ตอมา “ไปสูสุคตินะคะพี่โชค แอม ขอบคุณสําหรับทุกอยางที่มอบ ใหแกว ชาติหนามีจริง แกวขอตามไปตอบแทนบุญคุณนะคะ” แกวกาญจนกลาวจากใจ ชาตินี้เธอไมทันไดทดแทนบุญคุณ ทั้งสองชีวิตก็ตองมาตายจากไปเสียกอน ชาติหนามีจริงเธอก็ขอตาม ไปทดแทนบุญคุณชาตินี้สิ่งที่เธอทําไดก็คือ ทําบุญอุทิศสวนกุศลไป ใหโชคอนันตกับบุศยรินทร ณ ทองทะเล อัฐิที่ลอยไปตามคลื่นลมของทะเล สองรางของเจาของอัฐิ กําลังยืนกอดกันอยูเหนือผิวน้าํ ฝายชายสวมชุดลําลองดูดี ฝายหญิง สวมใสชุดเดรสสีหวาน ซึ่งเปนชุดที่ทั้งคูสวมใสเปนชุดสุดทาย “พี่รักแอม และจะรักตลอดไป” วิญญาณโชคอนันตเอย บอกภรรยา มองซบซึ้งนัยนตาคูหวานคูนั้นดวยความรูสึกรักสุดใจ “แอมก็รักพี่โชคคะ รักมากที่สุดในชีวิต เราจะอยูดวยกัน ตลอดไป”วิญญาณของบุศยรินทรเอยบอกสามี ยิ้มหวานสงให เปน
๒๒๒
อัญญาณี รอยยิ้มที่ตราตรึงใจคนมองตั้งแตวันแรกที่เห็น กอนที่วิญญาณทั้ง สองดวงจะจุมพิตกัน ทามกลางไออุนแหงรักที่ไมเคยจืดจาง โดยที ทองทะเล สายลม เกลียวคลื่นเปนพยานวา ความตายมิอาจพราก เขาและเธอ สิ้นลมแตไมสิ้นรัก จะปลงใจภักดิ์รักเธอเสมอเหมือน ถึงสิ้นชีวาจากจร แตใจรักมัน่ ยืนยงมิเปลี่ยนแปลง
ผืนนภาปกคลุมไปดวยสีดําทะมึนยามราตรี หมูดาวพรรณ รายหลายรอยดวงประดับกระจายลอมรอบดวงจันทราที่สองสวาง กลางรัตติกาล เปนธรรมชาติที่สวยงามเกินบรรยาย คนที่กําลังยืนมองความสวยงามบนทองฟาตองสะดุง เมื่อ ลําแขนของใครคนหนึ่งโอบกอดรางอิ่มทางดานหลัง เธอเอี้ยวหนา หันมายิ้มใหเจาของลําแขน กันตธรฉวยหอมแกมนุมๆ หอมๆ สูด ดมเขาความหอมเขาไปเต็มปอด “ชื่นใจจังเลย” กันตธรพูดขึ้น กมหนาหอมอีกหลายฟอด “คืนนี้ทองฟาสวยมากเลยคะพี่หนึ่ง” แกวกาญจนเอยบอกสามีกอนจะเงยหนามองทองฟายาม ราตรีอีกครั้ง ชื่นชมความงามที่ธรรมชาติแตงแตม
๒๒๓
หัวใจใต้ปีกรัก “สวยเหรอ” เขาพู ด ทวน “ถึ ง จะสวยแตก็ สูพี่ แ กว ไม ไ ด หรอก พี่แกวสวยที่สุดในโลกเลย” กันตธรไมไดพูดยอ แตเขาพูดจากใจ ในสายตาของเขาใน โลกนี้ไมมีใคร ไมมีสิ่งไหน ไมมีอะไรสวยเทาแกวกาญจน เธอคือ ศูนยรวมของความสวยงามของโลก แกวกาญจนยิ้มเขิน หนาแดงซาน หัวใจเตนแรง “แกวขอ แคสวยที่สุดในสายตาของพี่หนึ่งก็พอ ไมตองสวยที่สุดในโลกหรอก คะ มันดูเกินจริงไปเยอะเลย” กันตธรไมโตกลับ เขาคลายออมแขนออกจากเอวเล็ก กอน จะหมุนตัวเธอใหหันมาเผชิญหนากับตน ใชปลายนิ้วเชยคางมนขึ้น สูง ใหดวงตาของเธอสบซึ้งนัยนตาเต็มเปยมไปดวยความรักของตน “พี่แกวสวยที่สุดในโลกจริงๆ โดยเฉพาะจิตใจของพี่แกว จิตใจของพี่แกวสวยงาม แข็งแกรงเหมือนเพชร ความสวยงามของ คนไมไดอยูที่หนาตาเพียงอยางเดียว บางคนหนาตาดีแตจิตใจไมดี สูพี่แกวของหนึ่งก็ไมได งามอยางมีคุณคา งามจับตาประทับใจ” คนฟง อยูยิ่ง เขินกับ คําพูด ลิเกของเขา ใจเตน ถี่แ รงกับ คํา หวานหูที่เขาพร่ําพูดใหตนฟงอยางมิรูเบื่อ “พี่หนึ่งคะ เรื่องมูลนิธิไปถึงไหนแลวคะ แกววาจะถามตั้ง หลายวันแลว แตก็ลืมทุกที” เธอเปลี่ยนเรื่อง และเปนเรื่องที่ทั้งคูตั้งใจทําเพื่อผูมีพระคุณ
๒๒๔
อัญญาณี “ตอนนี้กําลังดําเนินการอยู หนึ่งคิดวานาจะเสร็จสมบูรณ ไมเกินสองเดือนนี้” กันตธรตอบ มูลนิธิที่ทั้งคูตั้งใจทําก็คือ มูลนิธิโชคอนันต–บุศยรินทร เปน มูลนิธิชวยเหลือผูปวยโรคหัวใจที่ไมมีเงินรักษา เปนการตอบแทน บุญคุณโชคอนันตและบุศยรินทรทางหนึ่งดวย “ขอบคุณนะคะที่ทําตามที่แกวขอรอง” “ก็เรื่องที่พี่แกวขอรองมันเปนเรื่องดี เปนประโยชนกับคน จนที่เดือดรอนนี่ ถาหนึ่งไมทําตามหนึ่งก็คงเปนคนที่แยมาก เพราะ โรคนี้มันจะพรากพี่แกวไปจากหนึ่ง” กันตธรจัดตั้งมูลนิธิดังกลาวอยางไมลังเล เพราะเขาถือวา มั น เป น ประโยชน ต อ ใครหลายคนที่ ป ว ยเป น โรคนี้ ไหนจะค า รักษาพยาบาล คาผาตัด คานั่นคานี่สารพัด ทุกสิ่งอยางตองใชเงิน ทั้งนั้น จัดตั้งมูลนิธิแหงนี้ ชวยเหลือผูเดือดรอนถือวาเปนบุญเปน กุ ศ ล และผลบุ ญ ทั้ ง หมดทั้ ง คู ย กให โชคอนั น ต แ ละบุ ศ ย ริ น ทร เจาของชื่อมูลนิธิดังกลาว “ขอบคุณอีกครั้งนะคะพี่หนึ่ง” “เปลี่ยนคําขอบคุณเปนอยางอื่นไดไหม” เขาเริ่มฉายแวว เจาเลห “พี่หนึ่งอยากไดอะไรคะ ถาแกวใหไดแกวก็จะให” “พี่แกวใหหนึ่งไดอยูแลว”
๒๒๕
หัวใจใต้ปีกรัก “พี่หนึ่งอยากไดอะไรคะ บอกมาเลยคะ” เธอยังไมรูตัววา ตกหลุมพรางของสามี “รับรองวาพี่แกวใหหนึ่งไดแนๆ ครับ” คํ า พู ด นี้ เ ขาทํ า สายตากรุ ม กริ่ ม ก อ นจะช อ นอุ ม ร า งของ ภรรยาขึ้นสูงเหนือพื้น ความที่เธอไมทันไดตั้งตัว ปลอยเสียงหวีด รองดวยความตกใจ “วาย!” “สิ่งที่หนึ่งขอพี่แกวก็คือ หนึ่งจะปมลูกยังไงละพี่แกว” พูดจบก็สาวเทาเดินเขาไปในหองนอนทันที แกวกาญจน หนาแดงก่ําเมื่อรูวา เขาตองการอะไร แตก็ไมไดหา มปรามหรือขัดขืน ยิ น ยอมพร อ มใจร ว มมื อ กั บ เขาเสี ย มากกว า เพราะเธอเองก็ ปรารถนาจะไดทายาทไวเชยชมเชนกัน กันตธรและแกวกาญจนผานอะไรมามากมายกวาจะไดรัก และไดครองคูกัน ผานขวากหนามและบททดสอบนับไมถวน แต สุดทายหัวใจที่อยูภายใตปกแหงความรักของกามเทพ ก็โอบกอด รางของทั้งสองไวเคียงกัน รักมั่น ยั่งยืนและมั่นคงตลอดไป The end โปรดพลิกหนาถัดไป
๒๒๖
อัญญาณี
ตอนพิเศษ หัวใจไมไรรกั ถึงแมจะนองรักจากจร ใจเฝาหวงหาอาทร เวาวอนตอฟาแลดินใหเธอกลับมา
หนึ่งเดือนหลังจากรา งกายของโชคอนันตก ลับมาหาย เปนปกติ รางกายแข็งแรงแตทวาจิตใจของเขากลับออนแอ เต็มไป ดวยความเศราโศรกเสียใจ ทุกความรูสึกที่กลาวมา อัดอยูในหัวใจ ของเขาจนเกิ ด ความเจ็ บ ปวด เสมื อ นมี ห อกดาบทิ่ ม แทงอยู ตลอดเวลา ในวันที่โชคอนันตรูวาบุศยรินทรไดจากตนไป สิ่งแรกที่เขา ทําก็คือรองไห เขารองไหกับ การจากไปของเธอ และแนน อนวา ความเปนหวงใยก็ไหลตามมา โชคอนันตไขวคิดไปตางๆ นา กลัว นั่นกลัวนี่ไมมีหยุด กลัววาเธอจะอยูอยางไร ใชชีวิตตามลําพังได
๒๒๗
หัวใจใต้ปีกรัก นานแคไหน จะมีใครดูแลเธอในชวงเวลานี้ และอื่นๆ ที่ใจของเขา จะคิดได แลวดวยยความรัก ความคิดถึงง ความหวงใยที่มีใหญิงสาว อันเปนที่รัก โชคอนันตใชเวลาวางจากการทํางาน ออกตามหาเธอ ไมหยุดพักแมสักวันเดียว และความที่โชคอนันตทํางานหนัก มุงมั่นจะหาเงินตัวเปน เกลียว ยามวางก็ออกตามหาบุศยรินทร ทําใหคนในครอบครัวของ เขาเปนหวงโชคอนันตมาก “หยุดตามหาแอมสักวันเถอะโชค พักผอนบาง” นพพรเอยบอกลูกชาย เมื่อเห็นวา โชคอนันตกําลังจะออก จากบาน “ไมครับ ผมไมหยุดจนกวาจะไดเจอแอม ถาผมหยุดวันไหน นั่นเทากับวา ผมหยุดหายใจ” คําตอบของโชคอนันตเรียกความรูสึกผิดใหกับผูเปนพอได มากโข การที่ลูกชายเหน็ดเหนื่อยกับการตามหาหญิงสาวอันเปนที่ รัก จะพูดไดวา เขาก็มีสวนผิด คําหามปรามจึงถูกกลืนหายลงไปใน ลําคอ ไดแตยืนมองดูรางของลูกชายเดินออกไปจากบาน “แกเห็นรึยังตานพ แกเห็นสิ่งที่แกอยากจะใหมันเปนหรือ ยัง แกคิดวาหนูแอมคือภาระของโชค คือคนที่ทําใหโชคตองเหนื่อย หนักขึ้น แลวเปนยังไงละ โชคมันสบายขึ้นหรือเปลา...เปลาเลย ไม
๒๒๘
อัญญาณี สบายแถมยังลําบากหนักกวาเกา เหนื่อยจากการทํางานหาเงินไม พอ ยังเที่ยวไปตามหาหนูแอมอีก คราวนี้แกคงจะสํานึกไดแลวนะ วา โชคมันเต็มใจทําทุกอยางใหหนูแอม ไมใชเพราะบุญคุณอยาง เดียว แตเปนเพราะรักดวย โชครักหนูแอม” นภาเอยบอกสามีหลังจากที่รางของลูกชายเดินออกนอกรั้ว บานแลว คนถูกตอวานิ่งเงียบไมโตเถียง เขาจะเถียงไดอยางไรใน เมื่อทุกคําพูดของภรรยา กระแทกใจเขาเต็มแรง ความรูสึกเพิ่มพูน “ขารูวาขาผิด แลวเอ็งจะใหขาทํายังไงละ ออกไปตามหา หนูแอมเหมือนโชคหรือไง” “แกก็ไมตองทํายังไง อยูเฉยๆ ปลอยใหลูกทําในสิ่งที่ลูก ตองการทํา แลวถาโชคตามหาหนูแอมเจอ แกก็นาจะรูนะตานพวา จะตองทําตัวยังไง” นภาไมตอบคําถามสามี แตนางจะใหเขาไดคิด ดวยตัวเอง ซึ่งนพพรก็มีคําตอบไวในใจเชนกัน ไมเพียงแคนพพรเทานั้น ที่รูสึกผิดกับสิ่งที่ตัวเองทําลงไป นภาพรและจิต ตรีก็มีค วามรูสึกนั้นไมตางกัน ทั้งคูมองเห็นพี่ชาย เหนื่อยทั้งเรื่องงานและเรื่องสวนตัว รางกายไมไดพักผอน อยูไป วันๆ เพื่อความหวังๆ จะไดพบเจอบุศยรินทรท แตทวาทั้งสองก็ ไมไดแสดงออกถึงความลุแกโทษออกมา เลือกที่จะเก็บไวอยูในใจ
๒๒๙
หัวใจใต้ปีกรัก สะพานพระรามแปดคือจุดหมายที่โชคอนันตมาตามหาสาว อันเปนที่รัก เขากวาดตามองไปทั่วทุกที่ตนเดินผาน หวังอยูลึกๆ ใน ใจวา สักวัน หนึ่งเขาอาจตามหาบุศยริน ทรเจอ อาจจะเปน วัน นี้ ตอนนี้ก็ได เขาจึงเดิน เดินและเดินอยางไมรูจักเหน็ดเหนื่อย พลัง แหงความหวังทําใหเขาลุกขึ้นสู เขาไมไ ดใ ชวิธี เดิน ตามหาเธอเทานั้ น เขายัง โทรศั พท ไ ป สอบถามตามโรงพยาบาลตางๆ ดวยวา มีหญิงสาวชื่อบุศยรินทรมา รักษาตัวหรือไม สอบถามไปยังคลื่นวิทยุชื่อดัง ที่มักมีคนโทรไปของ ความช ว ยเหลื อ เรื่ อ งคนหาย โชคอนั น ต ก็ ทํ า ๆ ทุ ก อย า งที่ ความสามารถของตนจะมี แตสุดทายสิ่งที่ไดกลับมาคือ ความวาง เปลา เขายังไมไดรับขาวคราวจากเธอเลยแมแตนอย บุศยรินทร เงียบหายราวกับไมมีตัวตน ราวกับวาเธอไมไดอยูในแผนดินที่เขา ยืนอยู โชคอนั น ต เ ดิ น มาหยุ ด ริ ม แม น้ํ า เจ า พระยา ใกล กั บ รานอาหารริม น้ํารานหนึ่ง ที่มีคนใชบ ริการหนาตา โตะเต็มที่โตะ และมีเสียงเพลงดังออกมาจากราน กระทบเขากับหูของคนที่ยืน ทอดความอาลัยอาวรณ ความหวงหาอาทรใหกับคนที่เขาตามหา เพลงนี้เปรียบเสมือนพลังขุมใหญ ทําใหแรงฮึดสูของเขาเกิดขึ้น
๒๓๐
อัญญาณี กอนเคยเหงาเคยรูสึกเหววา เคยมองหาความรักนั้นมันอยู ที่ใด โลกใบใหญเหลือเกินมีผูคนอยูมากมาย แตหัวใจมันกลับเหงาขึน้ ทุกที แตเมื่อฉันไดพบกับเธอ สิ่งที่เธอใหฉนั ไมรูมนั คืออะไร โลกใบใหญใบเดิมกลับไมเคยตองเหงาใจ แคฉนั นัน้ ยังมีเธออยูตรงนี้ เธอเปนมากกวารัก เพราะเธอนั้นคือครึง่ ชีวติ ฉันใชเวลาทั้งชีวติ เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน และสุดทายก็เจอวาเธอคือทุกอยางที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ หากวาเธอนัน้ คือความรัก ก็เปนรักทีด่ ีจนไมมคี ําบรรยาย ชางโชคดีเหลือเกินทีม่ ีเธอเดินขางกาย ชีวิตเหมือนไดเติมเต็มสิง่ ที่ขาดหาย เธอเปนมากกวารัก เพราะเธอนั้นคือครึง่ ชีวติ ฉันใชเวลาทั้งชีวติ เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน และสุดทายก็เจอวาเธอคือทุกอยางที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ
๒๓๑
หัวใจใต้ปีกรัก เธอเปนมากกวารัก เพราะเธอนั้นคือครึง่ ชีวติ ฉันใชเวลาทั้งชีวติ เพื่อตามหาและรอคอยเธอมาแสนนาน และสุดทายก็เจอวาเธอคือทุกอยางที่เติมเต็มหัวใจ จากนี้ทุกลมหายใจฉันคือเธอ จากนี้ทุกลมหายใจ ฉันคือเธอ เพลงมากกวารัก โรส ศิรินทิพย “แอมอยูไหนครับ พี่คิดถึงแอมจังเลย คิดถึงจนใจแทบขาด แลว กลับมาหาพี่เสียที พี่รอแอมอยูนะ ไมวานานแคไหนพี่ก็จะรอ” โชคอนั น ต แ หงนหน า มองฟ า น้ํ า ตาหยดไหล ฝากคํ า พู ด ความรักและความคิดถึงของตนฝากสายลมไปใหหญิงสาวที่ติดตรา ตรึงใจเขาไมมีเปลี่ยน ไมวาวัน นี้หรือวัน ไหน ชาตินี้หรือชาติใดๆ โชคอนันตจะขอรักและภักดีกับเธอเพียงคนเดียว... บุศยรินทร...เพราะเธอเปนมากกวารัก
๒๓๒
อัญญาณี
ตอนพิเศษ 2 ณ โรงเรียนอนุบาลจันทรเพ็ญ รถเบนซสุดหรูแลนมาจอดหนาโรงเรียน กอนที่ประตูรถที่ ใชระบบไฟฟาอัตโนมัติจะเปดออก รางของไพบูลยกาวลงมาจากรถ เปนคนแรก ตามดวยเด็กหญิงสกาวใจ ที่กระโดดตามบิดาลงมายืน ขางรถ โดยมีรางของเกวลินผูเปนแมกาวตามลงมาเปนคนสุดทาย สามคนพอแมลูกเดินเขาไปในโรงเรียน ทักทายคุณครูที่รอ รับนักเรียนตรงประตูใหญ จากนั้นก็เดินไปสงลูกสาวสุดที่รักยังหอง ประถมศึกษาปที่ 1/1 พอสงนักเรียนคนใหมที่เพิ่งยายมาเรียนที่นี่เปนวันแรกใน ภาคเรียนที่ 2 เสร็จ ทางคุณครูประจําชั้นบอกใหสองสามีภรรยา
๒๓๓
หัวใจใต้ปีกรัก เดินทางกลับทันที เพราะเธอจะทําหนาที่ดูแลเด็กหญิงสกาวใจตอ จากทั้งคูเอง คลอยหลังรางของไพบูลยกับเกวลิน นักเรียนคนใหมเดินไป เก็บกระเปานักเรียนตามที่คุณครูบอก กอนจะมายืนเควงอยูกลาง หอง เพราะยังไมรูจักเพื่อนรวมชั้นเลยสักคนเดียว รางของเด็กชายวิรุณเดินเขามาในหองเรียนตามปกติ และ ทันที่เขาเห็นรางของเด็กหญิงเกลาผมสูง ตัวขาวจัด ปากเปนสีชมพู ดวงตากลมโตและใสซื่อ เด็กชายวิรุณถึงกับชะงักและยืนมองเธอนิ่ง งั น เช น เดี ย วกั บ เด็ ก หญิ ง สกาวใจ ที่ ยื น มองเพื่ อ นร ว มชั้ น ตาไม กระพริบ “โอย!” เสียงรองของเด็กหญิงสกาวใจดังขึ้น เมื่อรางของ เด็กชายประพลที่มีรูปรางอวนทวมสมบูรณจะวิ่งมาชนรางเล็กของ สกาวใจจนกระเด็นไปนั่งบนพื้นหอง “เปนอะไรหรือเปลา” วิ รุ ณ ทิ้ ง กระเป า นั ก เรี ย น วิ่ ง มาหาร า งของสกาวใจที่ นั่ ง สะอื้นไหบนพื้น คนถูกถามไมพูดเอาแตสายหนาเปนคําตอบ เด็กชายวิรุณชวยพยุงรางเล็กของคนถูกชนลมใหลุกขึ้นยืน แตยังไมทันที่สกาวใจจะยืนตรงดี รางของหนูนอยก็กระเด็นลงไปนั่ง บนพื้นอีกครั้ง คราวนี้ไมใชเพราะความบังเอิญ แตเปนความจงใจ ของประพลที่ตั้งใจจะรับนองใหม
๒๓๔
อัญญาณี “พลไปแกลงเพื่อนทําไม” วิรุณถามเพื่อนจอมเกเร “ก็อยากขี้แยทําไมละ แบร” ประพลแลบลิ้นใสสกาวใจ ไมสํานึกวาสิ่งที่ตนทําลงไปนั้น มันผิด วิรุณไดยินและเห็นทาทางของเพื่อนแลวเกิดทนไมได จึงสั่ง สอนประพลไปหนึ่งหมัด สงกําปนนอยๆ กระแทกไปยังลําแขนของ ประพลสองครั้ง จนอีกฝายวิ่งแจนรองไหไปฟองครู “อยารองไหนะ พลรองไหไปโนนแลว” วิรุณบอกเพื่อนใหม พรอมรอยยิ้ม เด็กหญิงสกาวใจมองตามรางของประพลที่วิ่งรองไห ไปนอกหองดวยความกลัว กอนจะหันมาพูดกับเพื่อนใหมนิสัยดี “ขอบใจนะ” สกาวใจบอกและสงยิ้มให “เธอชื่ออะไร” วิรุณถาม “ฉันชื่อแอม” เด็กหญิงตอบ “แลวเธอละ ชื่ออะไร” “ฉั น ชื่ อ โชค” เด็ ก ชายตอบทั น ที “ต อ ไปนี้ ฉั น จะดู แ ล ปกปองเธอเอง ใครแกลงเธอฉันจะจัดการให” วิรุ ณ พู ด ต อ แลว คํ า พู ด ของเด็ ก ชายก็ แ ทรกซึ ม เข า ไปใน หัวใจดวงนอยๆ ของสกาวใจโดยไมรูตัว “แนนะ โชคจะดูแลแอมจริงๆ นะ” เด็กหญิงสกาวใจถามย้ํา แลว นาแปลกที่วา สกาวใจจะรู คําตอบที่เขากําลังเอยออกมา “จริงสิ ฉันสัญญาวาจะดูแลเธอ”
๒๓๕
หัวใจใต้ปีกรัก เด็กชายวิรุณและเด็กหญิงสกาวใจยิ้มใหกัน เปนรอยยิ้มใส ซื่อและบริสุทธิ์ แตแฝงไวซึ่งความผูกพันบางอยางที่เด็กนอยทั้งสอง คนยังไมเขาใจในเวลานี้ และความผูกพันนี้ก็จะคอยๆ พัฒนาเปน ความรักที่ยากนักจะมีใครพราก วิรุณฉวยมือเล็กของสกาวใจไปยังโตะนักเรียนของตน กอน จะบอกใหเพื่อนใหมไปนํากระเปามาไวที่โตะขางๆ ที่วางอยู สวนคน สั่งก็เปดกระเปา หยิบสมุดวาดเขียนขึ้นมา แลวลงมือวาดภาพอวด เพื่อนใหม ซึ่งภาพที่วิรุณวาดนั้นคือ...ภาพทะเล สิ้นลมไมสิ้นรัก...จะหวนกลับคืนสมสมร ไมวากี่ภพกี่ชาติที่จากจร ขอรวมเรียงเคียงหมอนกับนวลนองทุกชาติไป ดวยรักมั่นนิรันดร ดวยรักและผูกพัน ขอบคุณหัวใจทุกๆ ดวงคะ อัญญาณี
๒๓๖
อัญญาณี
พบกันเร็วๆ นี้ แคนรักจอมเผด็จการ ธชญ & มินตรา
๒๓๗
หัวใจใต้ปีกรัก
พบกันเร็วๆ นี้ ขบถหัวใจจอมเผด็จการ ทัสธวิน & มัสยา
๒๓๘
อัญญาณี
พบกันเร็วๆ นี้ จอมเผด็จการที่รัก เจเรมี่ & กุหลาบ
๒๓๙
หัวใจใต้ปีกรัก
หากพบปั ญหาหนังสือชํารุดเนื่องจากกระบวนการพิมพ์ ส่งหนังสือมาเปลี่ยนเล่มใหม่ได้ที่ สนพ. อัญญาณี พับลิเคชัน่ เลขที่ 76/94 หมูท่ ี่ 1 ต.ตลาดขวัญ อ.เมือง จ.นนทบุรี 11000
๒๔๐