De Nieuwe Werker #3 MEI 2022
Dossier
15
Sociale strijd
stopt nooit
D
e sociale strijd heeft heel wat verwezenlijkt. De sociale voorzieningen waarvan we vandaag allemaal gebruik maken, zijn ooit afgedwongen. Sommigen denken dat dat gebeurde door het vriendelijk te vragen aan zij die op dat moment in de geschiedenis de gevestigde orde uitmaakten. De geschiedenis van de sociale strijd is echter heus niet zo rimpelloos verlopen.
De achturige werkdag of de betaalde vakantie zijn niet uit de lucht komen vallen, maar wel het resultaat van sociale strijd
In 1921 werd in ons land de achturige werkdag ingevoerd. Niet zonder slag of stoot. De strijd hiervoor begon al aan het einde van de 19de eeuw, voor het eerst in de Verenigde Staten. Op 1 mei 1886 en in de dagen erna werd de arbeidersstrijd op de spits gedreven. Er vielen doden en gewonden. Sociale vooruitgang komt niet uit de lucht gevallen. In de jaren ’30 werd keihard gestaakt om van betaalde vakantie een recht te maken. In 1936 had elke weknemer recht op één week betaalde vakantie per jaar. Dat recht werd systematisch opgetrokken, tot de vier weken betaald verlof van vandaag. En dit zijn slechts twee voorbeelden van de lange sociale strijd, met vallen en opstaan, van de werkende klasse in ons land en elders. “Als vakbond zijn wij niet alleen de verdedigers van verworven rechten,” zegt Miranda Ulens, algemeen secretaris van het ABVV, “wij zijn vooral de makers van nieuwe rechten. Wij koesteren wat opgebouwd is, en verbeteren wat moet via sociaal overleg. Wij staan op de barricaden voor een samenleving die niemand achterlaat.” “De sociale strijd, dat is een geschiedenis van vrouwen en mannen die samen beslissen de dingen in beweging te zetten, vaak met gevaar voor eigen lijf en leden, om te komen tot een betere wereld”, zo zegt ABVV-voorzitter Thierry Bodson. “Elke vooruitgang is het resultaat van een massale mobilisatie.” Net als vroeger, komen ook in de 21ste eeuw nieuwe sociale verworvenheden niet uit de lucht gevallen. Het ABVV blijft vechten voor (syndicale) rechten. We laten ons niet intimideren. We blijven opkomen voor gelijkheid en solidariteit. We blijven de vakbeweging versterken en de rechten van werknemers verdedigen. Want als de vakbond het niet doet, wie dan wel?
