ADO Den Haag post
Interview Guus Haak
Wereldstadion dat er nooit kwam Onze Amerikaantjes
Februari 2019
column Internationaal jeugdtoernooi Het was al verheugend te horen, dat sportwethouder Richard de Mos tijdens een bezoek aan de Chinese hoofdstad Beijing met ADO’s grootaandeelhouder United Vansen had gesproken om het Internationaal Jeugdtoernooi weer te gaan organiseren. Inmiddels is hieraan al een vervolg gegeven door de vorming van een toernooicommissie. Daarin hebben vertegenwoordigers van de betaalde afdeling van de club, van de vereniging en de gemeente zitting. Dit deelde algemeen directeur Mattijs Manders mee op 31 januari tijdens de Buitengewone Algemene Ledenvergadering van de HFC ADO Den Haag. De commissie was toen al een keer bijeen geweest om te praten over (verkennende) kwesties als waar en wanneer? Het ligt niet in de lijn van de verwachtingen, dat het evenement dit jaar al plaatsvindt. Daarvoor is de voorbereidingstijd te kort. En waar, stadion of De Aftrap? Het is logisch, dat spelers zouden kiezen voor het stadion. Daar staat tegenover de vraag of het stadion voor het publiek wel zo aantrekkelijk is en het eerder geneigd zou zijn daadwerkelijk in groteren getale te komen in het intiemere Zuiderpark. In ieder geval is het al mooi, dat het Internationaal Jeugdtoernooi op de (vergader)agenda staat. Niet alleen om nostalgische redenen, maar ook voor de ambities van spelers uit onze opleiding. Ik weet, dat jeugdspelers die het eigen Internationaal Jeugdtoernooi mis zijn gelopen omdat het een aantal jaren niet werd georganiseerd, dit als een gemis beschouwen. Door de jaren heen is er weliswaar veel veranderd, ook aan (de beleving van) het ADO’s Internationaal Jeugdtoernooi. Wat overeind blijft staan is, dat spel-
2
februari 2019
ers graag hun krachten willen meten met voetballers uit andere landen en continenten op hun eigen complex met veel familie, kennissen en vrienden langs de lijn. En de club kan het evenement beschouwen als een waardevolle toets voor haar organisatiekracht en die het (vrijwilligers)kader.
Frans Leermakers
Interview GUUS HAAK Guus Haak kan op zijn bijna 82e nog steeds hartelijk lachen om de opmerking die tijdens zijn actieve voetballoopbaan nog al eens werd gemaakt. ‘Die schone broek van mij, ja. Maar als je op de grond ligt kun je toch niet voetballen?’ Technische vaardigheid, tactisch inzicht, overwicht waren zijn wapens, waarmee zijn mooie loopbaan inhoud gaf. Begonnen bij VCS, kort na de entree van het betaald voetbal in Nederland overgestapt naar ADO. En eenmaal ontwikkeld tot international volgde Feyenoord, waarmee hij in 1970 de Europa Cup I won. Nog steeds is Augustinus Wilhelmus Haak de enige Hagenaar die als speler met deze trofee in de handen stond. En dat zal voorlopig wel zo blijven. Kritische, ernstige opmerkingen maken, zijn gasten uittesten en vervolgens die ontwapenende glimlach die bekend dat hij een grapje wilde maken. Dat uitdagende sarcasme is hem nog steeds niet vreemd. Wie hem eerder meemaakte weet gewoon niet beter. De jaren tellen, de zwarte haardos van weleer is nu ‘oud-blond’. Om het lichaam soepel te houden zwemt hij met zijn vrouw nog wekelijks. Hij kwam hem goed uit, dat de afspraak voor het interview een dag werd verschoven. ‘Hoef ik mij na het zwemmen niet te haasten, begrijp je’.
Marktplaats De basis voor zijn voetballoopbaan legde hij op ‘Marktplaats’. Over de tachtig zijnde, in zijn jeugd bestond die digitale handelsplek toch nog niet? Guus Haak werd geboren op 17 april 1937 in de wijk Transvaal, groeide op in de Wesselsstraat, vlak bij de Haagse Markt aan de Herman Costerstraat. En daar ontwikkelde hij zijn voetbaltechnische vaardigheden. ‘Met nog een aantal buurtgenoten hielpen de firma Post van de marktkramen. Opbouwen en afbreken. Je had er vishandel Simonis, ja die van Allie en fruithandelaar Otten. Leerde je hoe je met mensen moet omgaan, hoe je moet handelen. Die Simonis. Man, die kon mensen geloof aanpraten, wist hoe hij vis aan de man en vooral vrouw moest brengen. Natuurlijk, hij had zijn prijs in zijn achterhoofd, maar deed mensen geloven hoe goedkoop zij bij hem uit waren. Zijn hand was zijn weegschaal. Op de dagen dat er geen markt was konden wij voluit voetballen. Nou, ja voluit? Er stonden natuurlijk
overal van die palen in de grond voor de marktkramen. Leerde deze mooi ontwijken. Spelenderwijs ontwikkelde je je techniek.’ ‘Van mensen uit mijn omgeving hoorde ik, dat ik ook het talent had van mijn vader. Hij speelde bij Ter Laak, dat speelde aan de Fruitweg. Die club en die velden zijn er al lang niet meer. Acht jaar was ik toen ik mijn vader verloor. Opgepakt bij één van de laatste razzia’s in de oorlog. Via Scheveningen, Amersfoort werd hij naar Duitsland afgevoerd. Tijdens een bombardement bij Lübeck moet hij op een schip zijn omgekomen. Tenminste, dat waren de verhalen die rondgingen, maar tot op de dag van vandaag niet bevestigd. Toen de oorlog voorbij was keerden de overlevenden terug. Ons gezin had de hoop dat pa daar ook bij zou zijn. Drie jaar lang ging ik elke keer als er een trein uit Duitsland op het Hollands Spoor aankwam kijken of mijn vader erbij was. Helaas… Mijn moeder bleef achter met drie kinderen…’ Zuiderpark Het Zuiderpark was een andere legendarische plek in het leven van Guus Haak. Daar voetbalden diverse clubs: ADO, VCS, RVC, HDV, WIK en meerdere clubs. VCS was Guus’ eerste club. Gevraagd door de secretaris en Bep van Es, legendarische VCS’er, ontfermde zich over de jonge, talentvolle Guus, die al snel – op zijn vijftiende – zijn debuut zou maken in het eerste elftal. De jongeling blonk uit in het toen fameuze elftal met onder anderen de vader van Onno Sterk (dus de opa van tv-presentatrice Shelly), Jan de Fouw, de latere prominente KNVB-employé. ‘En ik kreeg ook aardig betaald’, luidt de ontboezeming van Guus Haak. ‘Voor een training f 2,50, f 7,50 voor een gelijkspel en f 15,-- voor een overwinning. Wel zo’n 82 gulden per maand! Dat was een kapitaal in die tijd!’ Toen het betaalde voetbal was ingevoerd kwam ADO. VCS had al de vergoeding van f 3.500 gekregen, toen ADO met Guus Haak om de tafel moest gaan zitten. Dat was hem door VCSbestuurslid Ton Metz al verteld. ‘Ik naar ADO om te praten. Als pikkie van 17, net van de MULO
ADO Den Haag post
3
Interview
Met Jong Oranje in Leningrad. Op de achtergrond Peter Kemper (5), oud-Hagenaar en afkomstig van LenS.
4
Februari 2019
De opstellingen van Nederland en Brazilië (met Pelé) op 2 mei 1963. gekomen. Zat ik tegenover mannen als Herman Choufoer, Frans Kok, de penningmeester, Toon Martens, de voorzitter. Of ik het contract wilde onderteken. Zij reikten mij de pen aan, maar ik pakte deze niet aan. Ik zei: ik teken niet! Ik wil minimaal net zo veel als VCS aan mij verdient. Verbazing, verbijstering alom, natuurlijk. Wel, de heren moesten daarover nog overleggen. Werd ik wel drie kwartier alleen in die kamer gelaten. En toen kwamen zij terug, met wat rode, opgeblazen gezichten. En wat dacht je? Zij gingen akkoord, ik kreeg er direct een honderd gulden voor mij neergeteld. Daarop had ik weer niet gerekend, propte alles in mijn voelde ik wel tien keer of alles nog er nog in zat.’ ‘In die tijd was de tv in opkomst. Lang niet iedereen had zo’n ding in huis. Was een luxe artikel. Nou, het eerste wat ik van mijn premie kocht was een zwartwit tv voor mijn moeder. Man, man, man, dat was wat. Keken wij naar de quiz van de toen piepjonge Mies Bouwman.’ Guus Haak begint plotseling te zingen, de tune van het programma, nog praktisch feilloos opdreunend.
Happel De overstap naar ADO betekende een verblijf in dezelfde kleedkamer met Mick Clavan, Carol Schuurman, Jan Verhoek, Henny den Engelse. Vol respect en bewondering was de jonge Guus Haak voor hen. ‘Man, wat een geweldige voetballers. Mick Clavan, die had een techniek! Carol Schuurman, die dribbelde en slalomde langs tegenstanders alsof zij er niet stonden. En dat allemaal in het strafschopgebied! Ik léérde van hen.’ Guus Haak veroverde pas structureel een basisplaats na ADO’s debuutseizoen in de Eredivisie. Toen echter draaiden de door Haak zo bewonderde grootheden niet meer als in hun topdagen. Dat vond Ernst Happel al snel na zijn komst in 1962 ook. ‘Happel, wat een geweldenaar was hij. ADO gaf heel hoog op over hem, toen hij kwam. Oostenrijks international. Der Weltmeister noemde men hem, hoewel Oostenrijk nooit wereldkampioen was geworden. Hij kwam van Rapid Wien, toen echt een club met groot aanzien. Al snel na zijn entree in het
De eerste invitatie voor Oranje. Zuiderpark werd duidelijk dat Happel een bijzondere man was. Er waren momenten dat hij niets zei, maar zijn houding en gezicht spraken voor zich. Hij had weinig woorden nodig om duidelijk te maken wat hij vond en hoe er moest worden gevoetbald. En wat hij liet zien op de training, wat hij kon en dat achteloos liet zien. Ballen op de lat schieten.’ Zoon Marcel valt met een illustratief voorbeeld bij: ‘Vele jaren later liet Happel dat nog zien op de Duitse televisie bij dat Torwandschiessen. Met zijn handen in zijn broekzak schoot hij alle ballen door de gaten…!’
Oranje Guus gaat verder: ‘Op een middag moest ik bij Happel komen, in zijn kamer. Zegt ie: Gustav, setzen Sie sich. Nationalmannschaft?’ Ik op mijn beurt: ‘Wat bedoelt u? Ik doe bij ADO mijn stinkende best, maar het is aan de bondscoach…’ Gustav’, onderbrak Happel mij, ‘nächsten Mal sind Sie dabei’. Ik wist helemaal niets, had helemaal niets gehoord of gelezen daarover. Tot ik een week later een brief van de KNVB kreeg, ondertekend door Toon Martens, de oud-voorzitter van ADO die inmiddels directeur was van het KNVB Sportcentrum in Zeist. De tegen Zwitserland zou spelen. Achteraf doorzag ik de
ADO Den Haag post
5
Interview
Luchtgevecht Guus Haak als nummer 9 met zijn latere clubgenoot bij Feyenoord Eddy PG.
6
februari 2019
aanleiding helemaal. Happel, Franz Fuchs, de oud-trainer van SHS en toen van Feyenoord, en de bondscoach Elek Schwartz, kwamen regelmatig bij elkaar in de Wiener Konditorei aan de Lange Poten. Ongetwijfeld zal Happel tegen Schwartz hebben gezegd, dat-ie mij moest selecteren. Eerlijk gezegd, zelf voelde ik ook wel dat het lekker met mij ging’. Een interlandperiode volgde. Veertien keer, waarvan vijf in de tijd dat hij voor ADO speelde, droeg hij het oranje shirt. Oranje, waarvan de resultaten nogal uiteenliepen. Van regelrechte stunts (winnen van wereldkampioen Brazilië met Pelé) tot een absolute afgang (verliezen in de Kuip van Luxemburg voor de EK-kwalificatie). ‘Ik zeg, dat ik eigenlijk zeventien interlands heb gespeeld. Maar die trip in 1964 met Jong Oranje door Rusland telt officieel niet mee, al was het wel het meest avontuurlijke wat ik heb meegemaakt. Wedstrijden in Kiev, Sint-Petersburg (toen nog Leningrad geheten) en Moskou. Eerste wedstrijd in Kiev, maar wij landden met het vliegtuig in Moskou. Vandaar zouden wij vliegen naar Kiev, maar het vliegtuig ging niet. Moesten we in tien uur met een boemeltrein van Moskou naar Kiev. Maar wel met 1-2 winnen van Jong Rusland, hé! Vervolgens naar Leningrad voor een wedstrijd tegen Zenith die we met 0-3 wonnen , 1500 km reizen. Met een Tupolev. Man, man, man, wat een kist. We kregen niet te eten wat wij gewend waren. Wij haalden er uit balorigheid maar wat kwajongensstreken mee uit. Door natte kliederboel naar elkaar te gooien. Maar, toch weer presteren met die halflege maag, hè. En wat ik echt prachtig vond: museumbezoek! L’Hermitage. Tsjaar Peter had toch maar geregeld, dat daar 48 Rembrandts hingen. Uit de kunst! Trouwens, ook rond die laatste wedstrijd, in Moskou toen we tegen de nationale ploeg van Rusland moesten spelen en maar met 2-1 verloren waren er weer alle mogelijke culturele uitstapjes. Rode Plein uiteraard, maar ook het Bolshoj Theater. Met de beste dansers van de wereld, inclusief Rudolf Nureyev. Ge-wel-dig!!!’
Guus Haak laat het net bollen tegen Rapid JC.
ADO Den Haag post
7
Interview Feyenoord In het voorjaar van 1963 vroeg Happel Haak weer eens naar zijn kamer te komen. Het ritueel van een half jaar eerder: ‘Gustav, setzen Sie sich. Nächstes Jahr Rotterdam!’ Ik: wat bedoelt u! Happel: ‘Feyenoord bezahlt sehr gut. Können Sie nicht laufen lassen’. Haak toelichtend: ‘Later had ik het door. Happel wilde af van de oude garde, die niet meer beter kon presteren dan nodig was voor ADO. En ook niet meer verkoopbaar was. Ik was nog jong, ontwikkelde mij steeds verder, was inmiddels international. Dus bij interesse kon ADO veel geld voor mij vangen. Het werd een recordtransfer voor die tijd: voor 175.000 gulden (waarvan 50.000 gulden zwart, zo bleek later) ging ik naar Feyenoord. En van dat geld kon ADO investeren in nieuwe spelers. Toen kwamen Kees Aarts, Lambert Maassen en zo. Spelers met wie ADO uiteindelijk van staartploeg opklom tot structurele subtopper.’
Onder hem wonnen wij in 1969 mooi de double. Feyenoord wilde echter meer. En toen verzocht manager Brox mij eens bij Happel te informeren naar diens eventuele interesse om trainer te worden in de Kuip. Nou, Happel kwam. En weet je wat-ie deed, toen hij nog geen zes dagen in de Kuip werkte? Mij uit het eerste gooien! Je begrijpt wel wat ik zou hebben gedaan als ik een pistool had gehad……’, glimlacht Haak.
Europa Cup Happels komst naar Rotterdam zou leiden naar de grootste triomfen van Feyenoord. Al in zijn eerste seizoen in de Kuip schreef de Wiener historie: Feyenoord won als eerste Nederlandse club de Europa Cup voor landskampioenen. In de finale op 6 mei 1970 versloeg het Celtic met 2-1 na verlenging, hetgeen een ongekende explosie van vreugde en enthousiasme teweeg bracht. Niet alleen in Rotterdam, maar ook in de rest van het land. Net als ‘vaste’ doelman Eddie Treijtel (na onzeker optreden te-
Guus Haak kijkt trots rond, wil ermee zeggen de club toch iets moois te hebben nagelaten. Ongemerkt had Feyenoord hem al gepolst via Coen Moulijn. Die speelde met Guus Haak in het Nederlands Militair Elftal, dat regelmatig trainde op De Diepput, bij HVV. Feyenoords manager Guus Brox wist dat Coen en Guus vrienden waren en was dus aardig op de hoogte van Guus’ ambities. Overigens ging de transfer van ADO naar Feyenoord niet zonder gesteggel gepaard. Guus daarover: ‘Ik leek wel een lijfeigene van ADO. Ik werd nog geschorst ook, omdat ik mij door die perikelen niet volledig inzette of zo.’ De contacten tussen Haak en Happel vormden zes jaar later ook de inleiding van de overgang van de Oostenrijkse trainer van ADO naar de Kuip. Haak trainde bij Feyenoord onder achtereenvolgens Norberto Höfling, Willy Kment en Hagenaar Ben Peeters. ‘Een aardige man, Ben Peeters. Maar ja, hij zei zelf, dat hij al die toppers technisch niets kon bijbrengen. Dus gooide hij het op conditiewerk. Dat viel niet altijd mee, maar wij waren in de wedstrijden nooit moe.
Premier Piet de Jong knielt voor de Europa Cup, die Guus Haak trots vasthoudt. 8
februari 2019
gen Ajax) zat Guus Haak op de reservebank. Haak schudt even het hoofd: ‘Happel kon je zo klein maken, dat je ‘dank u’ zei als je mee mocht doen daar’. Nou ik mocht invallen, in de verlenging bij de stand 1-1. Op een bepaald moment had Rinus Israel de bal, hij wist even niet wat hij ermee moest. Ik riep ‘lang’, want ik zag dat Ove Kindvall, die toch lekker kon sprinten, voorin vrijstond. Nou, Rinus gaf die bal lang.’ Triomfantelijk glimlachend voegt Guus Haak eraan toe: ‘De rest is geschiedenis’. Hij knoopt zijn boordje los en toont apetrots het kettinkje om de hals. Met daaraan een miniweergave in goud van de cup met de grote oren. Daags na de Grote Triomf, de huldiging op de Coolsingel, die vormt voor Guus Haak een onuitwisbare herinnering. ‘Nog nooit zo’n grote mensenmassa gezien. Overal waar je kon kijken stonden mensen, die juichten, zongen, klapten. Ongelooflijk!’
Trainersloopbaan Na de glorierijke periode Feyenoord volgden nog uitstapjes naar Holland Sport en NLS Bremah. Toen zat de actieve voetballoopbaan voor Guus Haak erop. Hem wachtte een trainersloopbaan bij DHC. Zeventien seizoenen zou hij de Delftse club dienen. Ook een prachtige tijd met zelfs twee landstitels bij het zondagamateurvoetbal. ‘Prachtig elftal ook, met Bram Rontberg, Hans Suiker, Hans de Ruiter, Eric Wolff, Sjef de Poorter, Peter Menheere (die Haaks schoonzoon zou worden, red.). In de jeugd ontlook het talent van Regi Blinker. ‘Die heb ik begeleid, bracht hem naar de trainingen van het Nederlands jeugdelftal in Zeist, nog zo’n beetje mogen opvoeden tot een goede profvoetballer. Natuurlijk, hij ging naar Feyenoord’. ‘En weet je, wat ook belangrijk was. Ik kon uitstekend samenwerken met voorzitter Jan Dijkman. Geweldige voorzitter: strikt, consequent. Had trouwens een hele goede directeursfunctie bij Unilever.’ Daarna volgden nog trainersjaren bij DSO, in Zoetermeer, dat inmiddels zijn woonplaats was geworden. En SVVSMC (inmiddels weer gewoon SVV, red.).
Guus Haak lapt Ove Kindvall op vlak voor de verlenging van de EC-finale Feyenoord-Celtic.
ADO Den Haag post
9
Interview Maatschappelijk Opvallend overigens, dat Guus Haak zijn loopbaan als topsporter combineerde met zijn maatschappelijke baan. Begonnen bij het Rundveestamboek. ‘Ja, moest ik koeien en stieren keuren. Nou moet je niet lachen…. Kreeg die baan nadat ik was geslaagd voor de MULO. Ja, daarna werkte ik bij Drukkerij Wieringa op de Prinsegracht, vlak bij de Lijnbaan. De Sportgids, het programmablad van ADO en SHS, werd er gedrukt. Later ging ik naar het GAK, nu UWV. Had te maken met faillissementen. Ik moest zorgen, dat de mensen die bij die zaken werkten toch hun geld kregen.’ Sociale bewogenheid is Guus Haak niet vreemd. Sommigen vinden hem wel eens flegmatiek overkomen, maar voor mensen in benarde omstandigheden komt hij in actie. Zoals hij ervoor zorgde dat zijn oud-clubgenoot van ADO, Lex Rijnvis een aangepaste woning kreeg toen deze na beenamputie deze hulp nodig had. ‘Het klinkt misschien gek om het over die situaties te zeggen, maar ik vond het fijn dat ik mensen kon helpen. Eerst hoorde dit bij mijn werk, maar daarna deed ik dat ook’.
Voetballoopbaan: 1952-1956 VCS 1956-1963 ADO (in 1959 bekerfinale tegen VVV, 1-4) 1963-1970 Feyenoord (2x NK, 2x beker, in 1965 en 1969; EC I in 1970) 1970-1971 Holland Sport 1972-1973 NLS Bremah 1962-1965: 14x in Oranje
Als gastspeler van Ajax tegen Benfica’s superster Eusebio.
10
februari 2019
12-02-1961: Guus Haak probeert PSV’er Coen Dillen het scoren te beletten.
Trainersloopbaan: 1973-1990 DHC (in 1978 kampioen 2e klasse, in 1979 kampioen 1e klasse, in 1981, 1983 en 1985 kampioen hoofdklasse, in 1983 en 1985 landskampioen zondagamateurvoetbal) 1990-1997 DSO (2x kampioen, in 1992 van vierde klasse; in 1996 van derde klasse), 1998 SVVSMC (periodetitel).
ADO Den Haag post
11
Mededelingen Jubilarissen Tijdens de Buitengewone Algemene Ledenvergadering van 31 januari jl. kreeg Jan-Hermen de Bruijn de speld uitgereikt voor het 25-jarig lidmaatschap van de HFC ADO Den Haag. In feite is hij al 35 jaar lid, maar dit gaf de interne administratie niet aan. JH had de brief, waarin hij werd welkom geheten als lid nog in zijn archief en kon dit daarom aantoonbaar bewijzen. Op dezelfde vergadering werd Joop Marcussen onderscheiden vanwege 60 jaar clubtrouw. Voorzitter a.i. Ward Swart prees met name zijn rol als ‘sociaal werker’ van de club. Joop bezorgt zieke leden ongevraagd een fruitmand en bezoekt hen regelmatig. Bovendien heeft hij zich ontfermd over het oudste lid van de vereniging, George van Rosmalen (92). Met name door zijn inspanningen kan George de wedstrijden en de vergaderingen in het Cars Jeans Stadion nog steeds bijwonen. Beide heren, proficiat met de onderscheiding. Age Reijenga is inmiddels ook al 25 jaar lid. Ook hem komt de hiervoor geldende onderscheiding ten deel. Echter, vanwege werkzaamheden verbleef hij 31 januari in het buitenland. Hij zal de speld ontvangen op de eerstkomende geschikte gelegenheid.
Koperen jubilea Robert Zwinkels staat inmiddels 12,5 jaar onder contract bij ADO Den Haag. Dat kunnen weinigen hem in het huidige profvoetbal nazeggen. Dennis van der Steen vierde zijn koperen jubileum als medewerker van ADO Den Haag in de Maatschappij. Proficiat heren!!!
Harm Huttinga overleed op 65-jarige leeftijd aan een ernstige ziekte. Hij was ruim 50 jaar supporter van ADO (FC) Den Haag. Hij werd ook gekozen tot Supporter van de Eeuw. In de rubriek ‘Foto van’ (de maand) wordt nader ingegaan op zijn heengaan.
12
februari 2019
GEORGE VAN ROSMALEN George van Rosmalen ontbrak op de laatste ledenvergadering wegens ziekte. Ook de thuiswedstrijd tegen Heracles Almelo moest hij daardoor aan zich voorbij laten gaan. Uiteindelijk belandde hij in het ziekenhuis, waar een longontsteking werd vastgesteld. Nadien werd George overgebracht naar Sammerbrug, waar hij momenteel verblijft.
Gesignaleerd Jan Lobel en Joop Strang, die beiden onlangs een heupoperatie ondergingen, zijn weer gesignaleerd in het stadion. Zonder krukken. Proficiat, heren!
Op de leeftijd van 82 jaar overleed Krijn Turfboer. Hij was bij ADO (FC) Den Haag vooral bekend als een zeer actief bestuurslid van de businessclub. Bij zijn eigen voetbalclub Duindorp SV maakte hij faam als organisator van Sterrenslag, die werd gehouden op Houtrust tijdens (toen nog) Koninginnedag. Hij wist tal van BN’ers te verleiden met hun aanwezigheid daaraan medewerking te verlenen. Krijn was ook één van de initiatiefnemers van De Goudvink, een jaarlijkse uitreiking van onderscheidingen voor buitengewoon actieve vrijwilligers uit de Haagse sportwereld. Het initiatief gold ter nagedachtenis aan de legendarische Haagse sportwethouder Piet Vink.
In oranje Hugo Wentges maakte een mooie trip naar Portugal met Oranje onder 17. Hij fungeerde daar uitsluitend als reserve-doelman. Wel wonnen de jonge Nederlanders het oefentoernooi door winst op Duitsland (3-1) en Portugal (2-1) en een gelijkspel van 1-1 tegen Spanje. In maart speelt Oranje onder 17 een kwalificatietoernooi voor het EK. Op 20 maart staat de wedstrijd tegen Noord-Ierland op het programma. Het duel vindt plaats in ’s-Gravenzande. Op 26 maart wordt daar gespeeld tegen Tsjechië. Tussendoor speelt dit jonge Oranje bij ARC (Alphen aan den Rijn) tegen Israël. Chasity Grant, Marisa Olislagers en Romy Speelman gaan met de Oranje-meiden onder 19 naar La Manga in Spanje. Daar staan duels op het programma met China (28 februari), Schotland (2 maart) en Spanje (4 maart). Ilham Abali speelde onlangs een oefeninterland met het Nederlands vrouwenelftal onder zeventien in Tubeke tegen België, die met 3-1 werd gewonnen. Van 10 tot en met 16 maart speelt dit team een EK-kwalificatietoernooi in Servië. Het gastland, Rusland en Zwitserland zijn de tegenstanders. Het eindtoernooi vindt plaats in Bulgarije. Kathleyn Hendriks vertoefde met de Oranje-meiden onder 16 voor een toernooi in Portugal.
Herdenking Februaristaking Namens ADO Den Haag legde Lex Schoenmaker bloemen bij het standbeeld van De Dokwerker aan het Jonas Daniël Meijerplein in Amsterdam. Het beeld herinnert aan de staking van Amsterdamse arbeiders in februari 1941 tegen de bezetting van Nederland door Duitsland en de Jodenvervolging. Enkele dagen voor de herdenking was het standbeeld met geelgroene verf besmeurd. Op verzoek van de Amsterdamse burgemeester Femke Halsema waren de KNVB, Ajax en ADO Den Haag bij de herdenking aanwezig.
ADO Den Haag post
13
In Memoriam Ger Hählen junior Gezelligheidsdier is niet meer Op de leeftijd van 78 jaar is in de vroege ochtend van 7 februari Ger Hählen overleden. Een dag eerder was hij getroffen door een zware hersenbloeding en werd vervolgens opgenomen in het Haga Ziekenhuis Leyweg. Daar constateerde de artsen, dat het een ernstige zaak betrof en dat bij herstel Ger slechts als een kasplantje zou moeten voortleven. Ger had al enige jaren te maken met een afnemende conditie. Hij bewoog zich voort in een scootmobiel. En dat deed hij overigens op een dynamische wijze. Je kwam hem overal in de stad tegen, ook bij ADO, soms op De Aftrap. Hij arriveerde vaak op een voor een scootmobiel soms indrukwekkend hoge snelheid. Altijd op zoek naar gezelligheid, zich altijd meldend met humor, soms kritisch met harde Haagse humor: ‘Heb geen nummerbord op dit ding, van flitspalen heb ik dus niets te vrezen’. Zijn vader Ger Hählen senior zijn zoon op als jeugdlid van ADO toen deze acht jaar was. Jaren liet de jonge Ger trots weten ooit na een proeftraining bij de door hem zo bewonderde toenmalige hoofdtrainer van ADO, Ben Tap, te zijn aangenomen. Overigens school in Ger geen grote voetballer, hij was liefhebber en speelde vanaf het begin van de zestiger jaren met het grootste plezier voor ADO 6 en 7. In die jaren zorgden de spelers individueel voor hun outfit. Het betekende dat zij het ADO-shirt droegen in allerlei uiteenlopende uitvoeringen met alleen het roodgroene shirt, de witte broek en de zwarte kousen met roodgroene kringen in de omslag. Maar Ger viel extra op, omdat hij een door de vele wasbeurten een extra licht verschoten versie van het shirt droeg. En ook stond Ger menigmaal onder de lat. In mooie wollen truien, die bij een wasbeurt niet zo snel van kleur verschoten. Van het begin van de jaren zeventig was hij elftalleider en barmedewerker in het clubgebouw. De laatste jaren van zijn actieve voetballoopbaan vertoefde bij in ADO 8, dat bekend stond als het veteranen/ vriendenelftal. Het was een bonte verzameling van oud-spelers van het eerste en tweede profelftal en spelers uit lagere elftallen voor wie de prestatiedrang had plaatsgemaakt voor puur voor plezier voetballen en de gezelligheid van de ‘derde’ helft. In competitieverband èn op vele veteranentoernooien. Theo Timmermans, ADO’s oud-speler, oud-international en een aantal jaren prof bij het Frans Nîmes Olympique, was Gers grote idool. Door zijn lange, met come backs gelardeerde actieve voetballoopbaan ‘Opa Dribbel’ genaamd. Ook een gezelligheidsdier, net als Ger. Wellicht droeg Theo’s Franse tijd bij aan de fascinatie van Ger voor Franse wijnen, de Franse taal en Bourgondische inslag. ADO is Ger dankbaar voor alles wat hij heeft betekend. Je bent eerder geneigd te zeggen: dank voor de vele, ontelbare uren van gezelligheid en humor. In bijna alles zag Ger humor en uitte dit vol overgave. Met veel Franse woorden, die op zijn Haags werden uitgesproken. Humor, die soms niet door iedereen werd begrepen. En ook deze situaties greep Ger aan voor humoristische grappen, met het zoveelste moment van hilariteit. Er vond geen uitvaartplechtigheid plaats. Het was Gers wens zijn lichaam na zijn heengaan beschikbaar te stellen aan de medische wetenschap. Wij wensen Gers familie alle sterkte toe.
14
februari 2019
Ger Hählen (staande rechts) in zijn herkenbare, geheel eigen versie van het ADO-shirt.
ADO Den Haag post
15
In Memoriam Max de Jong senior Die kleine, aardige keeper
In memoriam Max de Jong senior Op de avond van zondag 10 februari bereikte ons het droevige bericht van het overlijden van Max de Jong op de leeftijd van 74 jaar. In de jaren zestig was hij ĂŠĂŠn van de keepers van de hoogste amateurteams van onze vereniging. Soms bereikte hij als reserve of als invaller het tweede (betaalde) elftal. Merendeels fungeerde hij als doelwachter van ADO 3 en 4 met Arie Bakker en Jan Vos als zijn grootste sportieve rivalen. Max kwam uit een grote voetbalfamilie. Zijn vader stond met fruit op de markt, diverse zoons hielpen hem daarbij. In het weekeinde stond hij met zijn vrouw langs de lijn bij ADO om hun zonen, Harry (de vader van onder anderen John, de huidige technisch directeur van PSV en oud-speler van ADO (FC) Den Haag), Jan, Max en Cees aan te moedigen. Max was een aimabel persoon. Voor een keeper was hij wat klein van stuk, maar toonde met zijn scherpe reflexen en zijn soepel draaiende bovenlichaam zijn sterkste wapens. Max maakte deel uit van de selectie van ADO 3, die in het voorjaar van 1966 kampioen werd van de Reserve eerste klasse na een beslissingswedstrijd tegen Feyenoord 3 op het toenmalige complex van VELO aan de Wateringse Harry Hoekstraat. Trainer was toen Frans Kok, leider Koos van der Bijl sr. En tot de spelerskern behoorden onder anderen zijn oudste broer Harry, Joop Kuijpers, Dies Lukker, Henk Berkenpeis, Hans Krouwel, Hans Wijnants, Arie Bakker, Jan Meij, Joop Maes, Ton Lobel en Nico Slijngard. In de strijd om het landskampioenschap voor reserveteams in Zeist speelde ADO 3 ook een vooraanstaande rol. Het werd tweede achter Volendam 3, maar voor Brabantia 2, SML 2, Germanicus 2 en Blerick 2. Na zijn ADO-tijd stond hij een aantal seizoenen bij Laakkwartier onder de lat. Zoals hij de voetbalgenen kreeg van zijn vader, zo gaf hij de keepersgenen door aan zijn zoon Max junior, die het bracht tot een gerespecteerde doelman in het betaalde voetbal bij onder meer Telstar, FC Den Bosch en ADO (FC) Den Haag. Na zijn actieve keepersloopbaan werd Max junior keeperstrainer. Onder meer bij ADO Den Haag en de laatste jaren bij de Belgische topclub Anderlecht. Ook Boy, de zoon van Max junior, kleinzoon dus van Max senior, ontpopte zich tot keeperstalent. Hij stond onder de lat bij onder meer Feyenoord, PEC Zwolle en maakt de laatste jaren deel uit van de keepersstaf van Anderlecht. In de laatste fase van zijn leven had Max senior het zeer moeilijk. Het overlijden van zijn vrouw Toos, met wie hij een zeer hechte eenheid vormde, kon hij niet goed verwerken. Het leven was voor hem lijden geworden.
16
februari 2019
Koos van der Bijl Genoten van het leven, eruit gehaald wat er in zat
Bedroefd om het feit, maar respect en begrip voor zijn besluit namen wij kennis van het vrijwillig gekozen levenseinde van Koos van der Bijl. Velen hebben de afgelopen tijd nog afscheid kunnen nemen van Koos die na een val in zijn huis zijn heup brak en voorgoed aan bed gekluisterd zou zijn. ‘Ik heb in mijn leven volop aan sport gedaan en ben daarna er volledig bij betrokken geweest. Nog tien jaar of langer zo te moeten liggen, daar heb ik geen trek in. Daarom heb ik in overleg met mijn dochter Linda gekozen voor euthanasie’, stelde hij. Op vrijdag 22 februari kwam voor Koos, 76 jaar, het vrijwillig gekozen levenseinde. Zo bizar, want Koos was geestelijk als het ware in topconditie. Degenen, die hem de afgelopen weken bezochten konden volop met hem praten en zelfs lachen, maar namen met een enorm tweeslachtig gevoel afscheid. Ondanks de tegenslagen, waarvoor hij niet gespaard bleef, erkende Koos ruiterlijk een mooi leven te hebben gehad en eruit te hebben gehaald wat er voor hem inzat. ADO leerde Koos kennen als een spontane en uitbundige man, die van het leven hield. Bijna 62 jaar geleden werd hij lid van onze vereniging. Hij kwam van TEDO, speelde vervolgens in ADO’s hoogste jeugdelftallen en had zelfs even perspectief om betaald voetballer te worden. Toen trainer Ernst Happel zocht naar een opvolger van Guus Haak dacht hij aan Koos, die in destijds in ADO 3, het hoogste amateurelftal, uitkwam. De Oostenrijker hevelde Koos over naar het tweede elftal en haalde hem zelfs een keer persoonlijk op uit de kazerne, waar hij zijn dienstplicht vervulde, voor een uitwedstrijd in Amsterdam tegen de reserves van Blauw Wit. Echter, gescheurde kniebanden zouden Koos parten spelen. Na zijn slepende blessureleed speelde hij nog even in ADO 3, steevast herkenbaar aan zijn in zorgvuldig met hagelwit verband verpakte knie. Uiteindelijk maakte de nooit meer volledig herstelde knie een einde aan Koos’ actieve loopbaan als voetballer. Voor ADO was Koos niet verloren. Hij werd kaderlid en volgde daarmee het voorbeeld van zijn vader, ook Koos geheten. Koos junior werd secretaris van de elftalcommissie, grensrechter bij ADO 3 en het betaalde jeugdelftal en er tussendoor ook nog jeugdleider. Van 1966 tot 1974 was Koos lid van de Verenigingsraad en van 1966 tot de opheffing in de jaren negentig was hij lid van de toto/lottocommissie, waarvan ook nog twee jaar fungeerde als penningmeester. Van 1978 tot 1980 maakte hij op zeer gedreven wijze deel uit van de jubileumcommissie, die de festiviteiten van het 75-jarig bestaan van ADO organiseerde. Nooit werd tevergeefs een beroep op hem gedaan zich in te zetten voor het Internationaal Jeugdtoernooi, waarbij hij vooral als toegevoegd leider van een van de deelnemers zich manifesteerde als een ware ambassadeur van onze vereniging. In 1984 maakte Koos deel uit van de Commissie van Beroep. En al deze jaren fungeerde hij ook als kantinemedewerker. Voor deze op basis van vrijwilligheid verrichte activiteiten benoemde de vereniging hem op 31 januari 1985 tot Lid van Verdienste. Deze onderscheiding betekende voor Koos niet het einde van zijn activiteiten. Hij ging door, onder meer als leider van de ADO-amateurs en de landelijke B-jeugd van ADO Den Haag. Sinds 1996 maakte Koos deel uit van de Ledenraad van de HFC ADO Den Haag. Dit was hij tot aan zijn heengaan. Koos, dank voor het zeer vele werk, dat jij voor onze vereniging hebt gedaan. Wij zullen dit, en jouw gedrevenheid en gezelligheid nooit vergeten. Wij hopen dat deze woorden Koos’ dochter Linda en haar familie tot troost zullen zijn en de kracht geven het grote verdriet om het verlies te verwerken.
ADO Den Haag post
17
wereldstadion HET GROTE HAAGSE STADION DAT NÓÓIT GEBOUWD ZOU WORDEN Zo’n 100 jaar geleden, was er even sprake van dat in de stad Den Haag het grootste stadion van Nederland zou worden gebouwd. En ook nog eens vlak bij het terrein waar ASDO destijds speelde. Sommigen nemen zelfs de woorden Olympische Spelen in de mond. Uiteindelijk kwam het er niet. Door toedoen van de man die later ADO enorm ter wille zou zijn. En Rotterdam hielp bij het bouwen van De Kuip. Voor dit verhaal gaan we honderd jaar terug in de tijd. Naar 1919. Europa was dat jaar nog aan het bijkomen van de gevolgen van de Grote Oorlog. Tussen 18 januari en 28 juni werd in Versailles een vredesconferentie gehouden. Pas als op die 28ste juni de Duitse delegatie het Verdrag van Versailles ondertekende werd de Eerste Wereldoorlog officieel beëindigd en was – zonder dat iemand dat nog wist – de kiem gelegd voor een nieuwe wereldoorlog die twintig jaar later zou uitbreken. De latere architect van deze nieuwe oorlog, Adolf Hitler, werd in september 1919 lid van de Duitse Arbeiders Partij (later de Nazi Partij). Op voetbalgebied werd Jules Rimet voorzitter van de FIFA. Ruim een decennium later zou de eerste wereldbeker naar hem worden genoemd. Als een gevolg van de Oorlog had het Nederlands elftal vijf jaar lang geen interland meer gespeeld. Pas op 9 juni speelde het Nederlands elftal – voor her eerst sinds 17 mei 1914 weer eens een officieel interland. In Amsterdam werd met 3-1 gewonnen van Zweden. Het clubvoetbal werd in 1919 geregeerd door Ajax dat een heel seizoen lang ongeslagen was gebleven, eerst kampioen was geworden van de afdeling West A. Daarna bleven de Amsterdammers in de kampioenscompetitie Be Quick, Go Ahead, NAC en AFC voor. ADO – dat een zwervend bestaan leidde en vanaf 1918 in de buurt van Scheveningen speelde op een terrein aan de Nieuwe Parklaan– was bezig aan een succesvolle periode. In de lente van 1919 was het gepromoveerd naar de 2de klasse van de NVB. En ook werd na een met 2-1 gewonnen finale de HVB-beker in de
18
februari 2019
wacht gesleept; een jaar later zou promotie naar de overgangsklasse volgen. Toen ADO een paar jaar later ook van de Nieuwe Parklaan moest vertrekken en nog voordat ADO in 1925 met het Zuidersportpark de locatie zou krijgen, waar het tot 2007 zou blijven spelen, vond er noodgedwongen nog één verhuizing plaats. Tussen 1922 en 1925 speelde ADO drie jaar lang aan een nieuw sportcomplex dat lag op de hoek van de Wassenaarseweg, daar waar nu de Neuhuyskade ligt. ADO had destijds het geluk dat wethouder Mr. Pieter Drooglever Fortuyn - die van 1892 tot 1893 voorzitter van de NVB was geweest – een echte voetballiefhebber was. Mogelijk zelfs was de geboren Rotterdammer, ook een beetje een ADO fan. Want hij was het die zich tot het uiterste inspande om ADO een echte vaste plek te geven. Dat lukte in 1925, toen ADO naar Het Zuiderpark kon verkassen en daar maar liefst drie velden tot haar beschikking kreeg. Op 18 oktober 1925 was het de met een elegante snor getooide Droogleever Fortuyn die persoonlijk het lint doorknipte en het ADOcomplex daarmee officieel opende. De weg waaraan het stadion lag (en nu nog steeds ADO’s opleidingcomplex ‘De Aftrap’ ligt) werd naar Droogleever Fortuyn genoemd; later werd bij de ingang van het Zuiderpark te zijner nagedachtenis nog een plaquette aangebracht. Een goede vijf jaar eerder had dezelfde Droogleever Fortuyn de kans gehad om een ander lint door te knippen. En wel van een prachtig groot sportstadion dat plaats zou bieden aan wel 50 tot 60.000 mensen en dat
gebouwd had moeten worden in Den Haag. En wel aan de Nieuwe Parklaan, ongeveer op de plek waar nu Madurodam ligt en vlak bij de plek waar ADO in 1919 haar wedstrijden speelde. Maar dáár waar Pieter Drooglever Fortuyn in 1925 wel “ja” zei tegen het nieuwe ADOcomplex, dáár had eerder een ferm “nee” geklonken, toen de bouw van dit ‘mooiste stadion dat Nederland NOOIT had’ in de gemeenteraad aan de orde kwam. Hoe dat zo kwam werd onlangs uitgelegd in een fascinerend artikel dat werd geschreven door sporthistoricus Jurryt van de Vooren. Van de Vooren is auteur van ‘Amsterdam 1928’ (over de Olympische Spelen in Nederland) en de recente Bosatlas van het Nederlandse voetbal. De sporthistoricus neemt ons in zijn artikel mee naar het midden van oktober 1919. Het was – hoewel nog midden in de herfst – destijds fors koud in Den Haag. Op zondag 12 oktober konden de wedstrijden van ADO 3 (tegen Ooievaars 2) en van ADO
4 (tegen Celeritas 5) dan ook niet doorgaan wegens de onbespeelbaarheid van de velden. Het eerste elftal speelde wel; in Rotterdam tegen het chique CVV, de Charloisse Voetbal Vereniging. ADO verloor de ontmoeting in de Tweede Klasse C met 1-0. Voetbalminnend Den Haag was diezelfde zondag helemaal in de ban geweest van de in 1-1 geëindigde derby tussen koploper HBS - dat een week eerder net Ajax de eerste nederlaag in anderhalf jaar had toegebracht – en het legendarische HVV dat in die wedstrijd speelde met de drie broers Kessler in de gelederen. Den Haag was in die jaren een voetbalgekke stad. Niet zo vreemd dus dat twee dagen later, op dinsdag 14 oktober 1919, juist in de Hofstad de plannen voor het nieuwe stadion werden gelanceerd. Wat er daarna gebeurde omschrijft Jurryt van de Vooren in zijn artikel ‘Den Haag droomde van het mooiste stadion dat Nederland nooit had’
ADO Den Haag post
19
wereldstadion
In 1919 werden plannen gepresenteerd voor een enorm stadion in Den Haag, nabij Scheveningen. Het is er nooit van gekomen. Den Haag werd een kleine eeuw geleden opgeschrikt door een plan voor een gigantisch sportpark in het Nieuwe Park. Het werd op 14 oktober 1919 gelanceerd door het comité Scharroo, verwijzend naar Pieter Scharroo. Hij was niet alleen kapitein der genie, maar ook een vooraanstaand sportbestuurder, wiens loopbaan hem na de Tweede Wereldoorlog zou voeren naar het dagelijks bestuur van het IOC. Tijdens de presentatie van het stadionplan was hij voorzitter van de Nederlandsche Athletiek Unie en bestuurder bij het NOC. Scharroo had duidelijke ideeën over de gunstige invloed van sport op de maatschappij. In 1925 zette hij zijn visie op papier in het boek Gebouwen en terreinen voor gymnastiek, spel en sport. Handleiding voor den bouw, den aanleg en de inrichting. Hij schreef dat samen met architect Jan Wils, die in 1928 verantwoordelijk was voor het Olympisch Stadion in Amsterdam. ‘Een belangrijk deel van de volksopvoeding ligt op het sportveld,’ schreef het duo als verklaring van hun werd. Het werd een boek met grote historische waarde, want nog nooit eerder waren sport en stedelijke planning zo duidelijk met elkaar in verband gebracht.
20
februari 2019
Om verantwoorde sportbeoefening mogelijk te maken was het erg belangrijk om goed na te denken over de bouw van sportlocaties. ‘Het wordt ten hoogste tijd, dat men zich ernstig gaat bezighouden met de constructie en de architectonische verzorging van de gebouwen en de terreinen, die bestemd zijn voor de beoefening van gymnastiek, spel en sport.’
Het stadion is de nieuwe kerk Het zou alleen een grote fout zijn als die gebouwen in de oude stad zouden worden gepropt. Een modern verschijnsel als sport hoorde volgens het duo thuis in moderne stadsuitbreidingen. ‘In de oude stad neemt de kerk de belangrijkste plaats in; zij is het middelpunt van het leven en denken, zij is steengeworden leven en steengeworden gedachtenwereld.’ Aan het einde van de negentiende eeuw ontstonden echter nieuwe behoeften – ‘behoeften, die vorige geslachten niet gekend hebben’ – ontstaan door techniek en wetenschap. Daarbij hoorde onder meer sport: ‘Zij is een gemeenschapsbezit, eene nieuwe waarde in den modernen levensgang.’
Niet meer de kerk nam de belangrijkste plaats in, maar gebouwen als stadions en zwembaden. ‘Het volk vraagt gelegenheden om te zwemmen, te turnen, te voetballen, te spelen en te genieten, naar lichaam en geest, bij de beoefening zelve, zoowel als bij het kijken er naar.’
De plaatselijke voorzitter van de Bond voor Lichamelijke Ontwikkeling merkte daarom op “dat een ruim speelveld in iedere wijk van de stad veel meer in het belang van de massa is dan één Stadion”.
Tijdens het schrijven van dit boek zal Scharroo veel hebben geleerd van zijn plan uit 1919. Zijn visie op sport als modern stedelijk verschijnsel is duidelijk te zien op de tekening met een stadion voor 50 tot 60.000 mensen, een wielerbaan en ruimte voor paardensport en waterpartijen.
Van doorslaggevend belang was dat wethouder Droogleever Fortuyn het niet zag zitten, omdat hij het plan veel te riskant achtte voor zijn stad. ‘Hij vreesde een fiasco,’ aldus de Telegraaf, ‘waarvoor ten slotte de gemeente zou moeten opdraaien.’ Het benodigde bedrag van drie miljoen gulden – in onze tijd te vergelijken met ruim vijftien miljoen euro – was een gigantische hoeveelheid in de tijd dat sport zich maatschappelijk nog moest bewijzen.
Ter vergelijking: dat was twee keer zo groot als het Sportpark in Amsterdam, toen het grootste stadion van het land – de voorloper van het huidige Olympische Stadion. Het sportpark was aan de rand van Den Haag bedacht, dus buiten de oude stad.
Dat Droogleever Fortuyn zelf voetballer was geweest in zijn jonge jare, én voorzitter van de voetbalbond, maakte weinig uit. Met 22 stemmen tégen en zestien vóór kwam een eind aan de droom van het mooiste stadion, dat Nederland nooit had.
Olympische Spelen naar Den Haag
Hoe anders zou de Haagse voetbalwereld er hebben uitgezien als het stadion wel zou zijn gebouwd? Zou het de plek zijn geweest waar ADO haar wedstrijden zou hebben gespeeld? Het Zuidersportpark, dat dus op 18 oktober 1925 door diezelfde Pieter Droogleever Fortuyn was geopend, kon al snel 12.000 ADO-fans herbergen. Maar een stadion met 50.000 of zelfs 60.000 plaatsen? Dat zou ADO in één klap tot de club met het grootste stadion van het land hebben gemaakt.
De reacties waren zeer wisselend. De Vereeniging tot Bevordering van het Vreemdelingenverkeer te ‘s-Gravenhage, Scheveningen en Omstreken zag het helemaal zitten en schreef hierover een brief aan het college van B. en W. ‘Het spreekt vanzelf dat een welingelicht algemeen sportterrein de aantrekkelijkheid van onze door vele vreemdelingen bezochte gemeente in belangrijke mate zou verhoogen.’ Er werd zelfs al hardop gedroomd van het grootste sportevenement ter wereld: ‘Ongetwijfeld zal de aanwezigheid van een dergelijk sportterrein in niet geringe mate de mogelijkheid vergrooten, dat te eeniger tijd ‘s-Gravenhage als plaats voor de Olympische spelen zal worden gekozen.’ De Kerkeraad der Nederlandsche Hervormde Gemeente te Scheveningen keek er met andere ogen naar en keerde zich tegen het plan. Verrassend genoeg heerste er ook binnen de Haagse sportwereld verdeeldheid. Als Den Haag zo’n groot stadion zou bouwen, zou de sport in de rest van de stad er wel eens het slachtoffer van kunnen worden.
Uiteindelijk werd niet ADO maar Feijenoord de club met dat grootste stadion. En – alweer – speelde Pieter Droogleever Fortuyn daarbij een belangrijke rol. Hij had – inmiddels als burgemeester van Rotterdam - het startsein gegeven voor de bouw van De Kuip waarvoor op 16 september 1935 door Puck van Heel de eerste paal werd geslagen. De bouw van het Feijenoord stadion werd in 1936 afgerond, maar doordat de door de gemeente beloofde infrastructuur rondom het stadion nog niet was aangelegd, stond het stadion er maandenlang onbruikbaar bij en vond de officieuze opening pas plaats in maart 1937 met een wedstrijd tussen Feijenoord en Beerschot (5-2).
ADO Den Haag post
21
INTERNATIONAAL JEUGDTOERNOOI 1966 De eerste keer, dat ADO won… Zestien keer ging het mis. De zeventiende editie van het Internationaal Jeugdtoernooi won ADO eindelijk. Achtduizend toeschouwers gingen 5 juni 1966 compleet uit hun dak. De finale stond bol van spanning. Alfred Hitchock had geen betere thriller kunnen bedenken luidde een toenmalig cliché. Het programmaboek van toen. Met een voorwoord van Toon Hermans! De topconferencier maakte die tijd furore met de sketch ‘Leg neer die bal, gehaktbal’. En hij schreef: Voetbal sportief! Zo niet, leg dan die bal maar neer en ga buiten de witte lijnen staan’. Anno 2019 nog zeer actueel klinkend. Interviews met minister Maarten Vrolijk, bondscoach Georg Kessler, oud-scheidsrechter Joop Martens, voetbaljournalist ir. Ad van Emmenes (de vader van Viola Holt), oud-international Beb Bakhuijs en Jan Mulder, een net begonnen profje bij Anderlecht. Ja, één van de eerste side kicks van Matthijs van Nieuwkerk. Geen tijdschrift die zo’n inhoud destijds voor elkaar kreeg! De teamfoto’s: Feyenoord met de slanke Jan Boskamp (had toen nog nooit gehoord van bamihapjes), Joop van Daele met zijn later beroemd geworden kapot getrapte brilletje (in 1970 zong Toon Hermans ‘Het brilletje van Van Daele, wie zal dat betaele’), Wim Jansen met kortgeknipt haar. ADO, op een foto tussen palmen van Cannes, waar niet het filmfestival werd gewonnen, maar wel een joekel van een beker. ADO’s weg naar de finale ging over rozen: winst op Nîmes Olympique (2-1) en Ajax (2-0), een gelijkspel tegen Eintracht Frankfurt (1-1). Tottenham Hotspur finishte net zo gesmeerd als eerste in haar poule via zeges op DWS (2-0), First Vienna (2-0) en een puntendeling tegen Feyenoord (2-2). Tottenham Hotspur was in de eindstrijd aanvankelijk de betere ploeg. ADO stelde in de eerste helft ronduit teleur. De schade bleef beperkt tot een doelpunt van James Pearce. Volgens toernooitraditie duurt de rust kort en lopen ADO-pupillen rond met schotels sinaas-
22
februari 2019
appelschijfjes. Coach Rinus Loof had er maling aan. Hij dirigeerde zijn ploeg naar de kleedkamer, maakte duidelijk hoe boos hij was en wat er na rust moest gebeuren. Die tweede helft overtrof ADO zichzelf, maakte gelijk via Martin Woltman. Verder kwam het niet. Geen goals in de verlenging, strafschoppen dus. Toen voltrok zich een van de spannendste voetbaldrama’s. Martin Woltman miste de eerste penalty, barstte in tranen uit en was ontroostbaar. Bij de laatste strafschop werd het muisstil. Aan doelman Peter van Riel de taak Spurs van prolongatie van de toernooiwinst af te houden. Niemand geloofde erin, omdat hij zich had gemanifesteerd als de slechtste keeper van het toernooi. Laat uitgerekend hij de bal stoppen. Het veld stroomde vol juichende supporters, spelers en trainer gingen op de schouders van de deinende massa. En Martin Woltman? Die huilde nog steeds, al waren zijn tranen van verdriet veranderd in vreugdetranen.
ZEVENTIENDE INTERNATIONAAL JEUGDTOERNOOI 1966 (2, 3, 4 en 5 juni) Poule A Tottenham Hotspur-Feyenoord 2-2 Firs Vienna-DWS 0-0 Tottenham Hotspur-DWS 2-0 First Vienna-Feyenoord 1-1 Tottenham Hotspur-First Vienna 2-0 DWS-Feyenoord 1-8 Eindstand Tottenham Hotspur 3-5 ( 6- 2) Feyenoord 3-4 (11- 4) First Vienna 3-2 ( 2- 4) DWS 3-1 ( 2-11) Poule B ADO-Nîmes Olympique 2-1 Ajax-Eintracht Frankfurt 0-0 ADO-Eintracht Frankfurt 1-1 Ajax-Nîmes Olympique 1-0 Nîmes Olympique-Eintracht Frankfurt 0-1
Ajax-ADO 0-2 Eindstand ADO 3-5 (5-2) Eintracht Frankfurt 3-4 (2-1) Ajax 3-3 (1-2) Nîmes Olympque 3-0 (1-4) Om 3e en 4e plaats Feyenoord-Eintracht Frankfurt 0-1
Finale Tottenham Hotspur-ADO 1-1 (ADO w.n.s.) 0-1 Pearce, 1-1 Martin Woltman Opstelling ADO: Van Riel; Bouwens, Weimar, De Mos, De Caluwé; De Jong, Advocaat; Van Noort, Couprie, Schoenmaker, Woltman (coach: Rinus Loof ) Eindstand ADO Tottenham Hotspur
Aad de Mos (links) en Leo de Caluwé hossend met de beker, Martin Woltman voorop met duin omhoog en daarachter een stralende Lex Schoenmaker.
ADO Den Haag post
23
Terug- en vooruitblik
taylor ziemer
Voetballiefde bracht Johnny Reynolds en Taylor Ziemer naar ADO Den Haag
In de Summer of Love van 1967 speelde ADO ooit als vertegenwoordiger van San Francisco in een Amerikaanse profcompetitie. De Amerikaanse talenten Johnny Reynolds en Taylor Ziemer verruilden de Verenigde Staten voor ADO Den Haag uit liefde voor het voetbal. “Not my sort of football”, verklaart Johnny Reynolds waarom hij de vorige nacht niet heeft gekeken naar de Super Bowl, de jaarlijkse climax van het American Football. Net als Taylor Ziemer komt hij uit een familie die hem de liefde voor het échte voetbal van kinds af aan heeft bijgebracht. Opa, vader, moeder en ooms van Taylor hebben als spelers, coaches en organisatoren flink bijgedragen aan de ontwikkeling van voetbal in Californië. De vader en oom van Johnny timmerden vanuit Seattle met een bedrijf in voetbalactiviteiten (zoals kampen) aan de weg.
Straatvoetbal Groot geworden in de jeugd van Seattle Sounders wist de nu 20-jarige Johnny Reynolds dat Europa de ideale plek was om zijn voetbalcarrière voort te zetten. “Normaal gesproken speel je vier jaar op een univer-
24
februari 2019
siteit voordat je profvoetballer kan worden, maar een probleem is dat het voetbalseizoen dan maar drie, vier maanden duurt. Daarom zie je veel spelers in die periode terugvallen.” Via het voetbalbedrijf van Todd Beane, schoonzoon van Johan Cruijff, kwam Johnny eerst terecht in Barcelona. Na een zomer vol straatvoetbal en een seizoen bij de amateurclub FC Suburence in Sitges dwong hij in een proefperiode bij ADO Den Haag een amateurcontract voor het beloftenteam af. “Goede club, mooie stad, goed land”, was hij blij met zijn nieuwe bestemming. Zijn debuut in het groen en geel op de openingsdag van het nieuwe seizoen was in het Cars Jeans Stadion tegen Feyenoord. “Omdat ik het voetbal volg, wist ik dat Feyenoord hier een van de topteams is.” De wedstrijd leerde hem direct dat het voetbal hier weer een flinke stap omhoog was: “Hoger niveau, sneller spel en fysieker.” Daar kwam bij dat Johnny bij zijn debuut werd geplaagd door zenuwen. “Mijn eerste twee passes mislukten. Gelukkig hebben mijn coaches en medespelers mij daarna geholpen mij aan te passen aan het niveau.”
Duelkracht Johnny had na zijn ontgroening niet erg lang nodig om als verdedigende middenvelder zijn waarde bij de beloften te bewijzen. Met zijn grote duelkracht troeft hij veel tegenstanders af en verovert vaak de bal. Over welke wedstrijd was hij zelf het meest tevreden? “In de wedstrijd die wij hier wonnen van Willem II speelde ik solide en in een oefenwedstrijd tegen Sparta had ik
ook twee assists. Maar op mijn plek zal ik nooit een speler zijn die in het oog springt. Voor een verdedigende middenvelder is het belangrijker dat het team op jou kan vertrouwen.” Met zijn team plaatste hij zich op het nippertje voor de kampioenspoule van de beloftencompetitie. “Dat biedt een prachtige mogelijkheid om naar de Derde Divisie te promoveren. Omdat je daarin elke week tegen sterke tegenstanders speelt, krijg je een beter beeld van wat het is om als prof te voetballen.” Hoewel een eventuele promotie nog ver weg is, beschouwt Johnny zijn tijd in Den Haag al als een succes. “Ik ben als voetballer enorm vooruit gegaan dankzij mijn ploeggenoten, coaches en de betere tegenstanders. Als we ook nog promoveren, zou dat helemaal brilliant zijn. Natuurlijk zou ik ook graag prof worden bij ADO Den Haag. Het stadion is prachtig om in te spelen, zelfs als er geen fans zijn. En mét publiek is de sfeer geweldig.”
Spelplezier De belangrijkste reden voor de 20-jarige Taylor Ziemer om na twee jaar aan de universiteit van Virginia over te stappen naar ADO Den Haag Vrouwen, was om haar plezier in het voetbal terug te vinden. Als spits van haar universiteitsteam was zij behoorlijk succesvol, maar in die rol kwam zij voor haar eigen gevoel veel te weinig aan voetballen toe. Op zoek naar een club in Europa werd zij bij ADO Den Haag met open armen verwelkomd door technisch manager Alex Scholte.
speelden wij niet eens zo goed als wij kunnen, maar wij scoorden wel drie goals, hielden in de verlenging goed stand en wonnen na penalty’s. Ik was echt trots op ons team.” Samen met Annouk Boshuizen vormde Taylor het verdedigende hart van het middenveld. “Voordeel van dit systeem is dat je als middenvelder een duidelijke rol hebt en controle houdt. En het is ook een voordeel dat Vic (Victoria Pelova, red.) veel ruimte heeft. Bovendien is het waardevol dat wij nu van systeem kunnen switchen.” Met haar universiteitsteam speelde Taylor al twee keer mee in play-offs om hun conference-kampioenschap. “De eerste keer haalden wij de kwartfinale, het tweede jaar de halve finale.” Dat voor de vrouwen van ADO Den Haag na de reguliere competitie nu de play-offs om de titel beginnen, verandert in haar ogen niet zoveel. “Je moet nog steeds elke wedstrijd winnen en daar werken wij elke training hard voor.” Aan het eind van het seizoen keert Taylor terug naar de Verenigde Staten om haar studie- en voetballoopbaan voort te zetten aan de Texas A & M University. Over haar tijd bij ADO Den Haag is zij nu al erg enthousiast. “Ik wilde hier mijn plezier in het voetbal terugkrijgen en dat is zeker gelukt. Ik ben enorm gegroeid als speler en heb als middenvelder mijn zelfvertrouwen teruggevonden. Ik zou dolgraag de beker of het kampioenschap winnen, want dat zou voor mij de kers op de taart zijn. Ik heb hier echt een ongelooflijke tijd gehad.”
Haar eerste Eredivisiewedstrijd in eigen stadion, was een duel met Ajax. “Ik wist dat Ajax een van de grote teams was, maar ik wist niet hoe belangrijk die wedstrijd hier werd gevonden, tot ik de reacties na afloop hoorde.” Ajax wist in de laatste minuut een Haagse zege te voorkomen (2-2). “Mijn medespelers vertelden dat zij een jaar eerder blij waren geweest met een gelijkspel, maar nu was iedereen zwaar teleurgesteld.”
Trots op team Gevraagd naar haar beste wedstrijd tot nu toe zegt Taylor niet goed te zijn in het terughalen van duels. “Ik weet na een wedstrijd vaak al niet meer hoe wij hebben gescoord en of ik daar een aandeel in heb gehad.” De recente bekerthriller tegen PSV is haar wel bijgebleven. “In een nieuw systeem (4-4-2)
Johnny Reynolds
ADO Den Haag post
25
Terugblik ADO 1 OP WEG NAAR 42 PUNTEN? Vrijdagavondwedstrijden en ADO blijken opnieuw een goede combinatie. De ploeg won 5 van de laatste 6 Eredivisieduels op vrijdag en speelde één maal gelijk. Dat was eind januari in Breda (1-1). De 0-3 nederlaag tegen FC Utrecht op de openingsspeeldag van vorig seizoen was de laatste nederlaag op een vrijdag. Een paar weken na die puntendeling in Breda zorgde de 1-0 winst op PEC Zwolle – ook dus op vrijdag – er voor dat ADO voor korte tijd weer in het linker rijtje stond. Na 22 wedstrijden was ADO op een puntentotaal van 27 gekomen, een gemiddelde van 1,23 per wedstrijd. Als het de club lukt om dit gemiddelde in de resterende 12 rondes vast te houden, dan ‘lijkt’ een eindscore van 42 punten mogelijk; meer dan genoeg om het seizoen probleemloos uit te spelen. Die punten kwamen er niet met die 1-5 tegen Ajax, maar - in alle realiteit beschouwd - was dat een ingecalculeerde nederlaag. In vergelijking: in 2010/11 kwam ADO tot een totaal van 54 punten, een record voor deze eeuw. Sindsdien waren de puntenaantallen 32 in 2011/12 (15e), 40 in 2012/13 (9de), 43 in 2013/14 (9de), 37 in 2014/15 (13de), 43 in 2015/16 (11de), 38 in 2016/17 (11de). Vorig jaar kwam ADO Den Haag tot een aantal van 47 punten en werd met dat aantal 7de.
25 januari: NAC-ADO Den Haag 1-1 Zonder de voor één wedstrijd geschorste doelman Robert Zwinkels, maar wel weer met Ton Beugelsdijk in de gelederen, speelde ADO in Breda twee totaal van elkaar verschillende helften. Na 45 minuten was de 0-1 die op het scorebord stond eigenlijk te weinig voor de Hagenaars, die in de volgende 45 minuten zwaar in de verdrukking zouden komen. ADO-aanvoerder Aaron Meijers: ‘Ik was blij dat er afgefloten werd. NAC was dicht bij het winnende doelpunt.’ 26
februari 2019
Zo ver had ADO het eigenlijk nooit mogen laten komen. Na 20 minuten al was ADO in het volle Rat Verlegh Stadion aan de leiding gekomen, toen een prachtige kromme pass van Nasser El Khayati de sprintende Sheraldo Becker had bereikt. Diens voorzet werd door Melvyn Lorenzen van dichtbij achter NAC-doelman Benjamin van Leer gewerkt. Vlak voor het einde van de eerste helft en vlak na het begin van de tweede helft had ADO twee opgelegde kansen om de score te verdubbelen. Maar eerst mikte Lorenzen een voorzet van Becker naast het doel, waarna een volledig vrijgelaten Danny Bakker na 49 minuten een opgelegde kans verkeerd op het hoofd kreeg. Nog geen 60 seconden later maakte NAC gelijk, een treffer die op naam kwam van oud-ADO-aanvaller Kastaneer. Het was het begin van een periode van 40 uiterst benauwde minuten waarin reservedoelman Indy Groothuizen uitgroeide tot de uitblinker aan Haagse zijde. “Het was even wennen”, vertelde hij na afloop. “In het begin was er wat spanning. Ik pakte een moeilijke bal en daardoor rolde ik lekker in de flow. Aan het einde had ik nog een mooie redding.”
Uiteindelijk bleef ADO voor de vijfde achtereenvolgende keer ongeslagen in Breda (3x winst, 2x gelijk), een prima statistiek voor wat voor veel andere ploegen een uiterst lastige uitwedstrijd is. Achteraf was ook Fons Groenendijk – gezien de slechte tweede helft - tevreden met het ene punt. Al vond hij het nog steeds een gemiste kans: “We hadden in de eerste helft de genadeklap moeten uitdelen”.
3 februari: ADO Den HaagHeracles 2-0 Na het gelijke spel in Breda was de merkwaardige situatie ontstaan dat ADO dit Eredivisieseizoen meer punten had gehaald in uitduels (12) dan in thuisduels (9). En bovendien al vijf thuiswedstrijden op rij niet meer had gewonnen. Tegen ‘angstgegner’ Heracles stond ADO dus voor de lastige opgave om iets aan die ongebruikelijke statistieken te doen. Lastig, omdat ADO - voor de wedstrijd van begin februari- slechts één van zijn laatste 11 Eredivisieduels van Heracles had gewonnen. Dat was een prachtige 4-1 winst uit het vorig seizoen geweest, toen op 19 november 2017 Melvyn Lorenzen, Abdenasser El Khayati, Bjørn Johnsen en Elson Hooi de doelpuntenmakers waren. En het lukte. Vooral dankzij de al bijna vergeten spits Tomáš Necid die in de 69ste minuut in het veld was gekomen voor Erik Falkenburg en die vervolgens zijn invalbeurt bekroonde met doelpunten in de 79e en 89e minuut. Sinds 2014 (Michiel Kramer) en 2015 (Dennis van der Heijden) was het niet meer voorgekomen dat een ADO-speler tweemaal had gescoord in ‘het Haags kwartiertje’. Sterker nog, Haagse treffers zowel in het eerste als in het laatste kwartier van een wedstrijd zijn uiterst schaars dit seizoen. Tegen Heracles gebeurde opvallend genoeg beide, al werd een hele snelle treffer van Erik Falkenburg - al na zo’n 40 seconden - op advies van de VAR terecht niet toegekend wegens buitenspel. ADO-Heracles was de laatste ontmoeting van de 20ste speeldag. Door de andere uitslagen van dit weekend was ADO Den Haag vlak voor de aftrap ineens afgezakt naar een 15de positie, iets dat de druk op de ploeg flink had verhoogd. Twee uur later was ADO weer gestegen naar een 11de plaats, geen wonder dus dat Alphons Groenendijk na afloop een trots man was: ‘Ik vond het mentaal heel knap.
Onze spelers zien ook de uitslagen op Teletekst en dan is het fijn dat we dit tikkie aan de concurrentie hebben kunnen geven. Het was ook al een tijd geleden dat wij thuis wonnen. Er heerste na afloop dan ook opluchting in de kleedkamer’. Vlak voor de vreugde-explosies na de beide treffers van Tomáš Necid beleefden de 12.000 toeschouwers in het stadion een emotioneel moment, toen in de 65ste minuut duizenden sterretjes werden afgestoken om de enkele dagen eerder overleden Harm Huttinga te herdenken. Nasser El Khayati droeg na afloop de zege dan ook op aan Huttinga: ‘Het was een super aardige man, elke keer als ik in het spelershome was kwam hij een praatje met me maken en dan dacht hij met me mee. Heel bijzonder. Hij was altijd aanwezig bij elke wedstrijd én op de trainingen.’ Van de sterretjes was hij onder de indruk: ‘Zo’n mooie sfeer. De overwinning is dan ook 100% voor Harm Huttinga.’
ADO Den Haag post
27
Terugblik ADO 1 10 februari: Emmen-ADO Den Haag 3-2 De positieve sfeer in het Cars Jeans Stadion hield maar een week stand, een week waarin ADO – met wedstrijden tegen Emmen en PEC Zwolle in het vooruitzicht – ineens weer omhoog keek in plaats van naar beneden. Dat alles in de wetenschap dat het verschil tussen de nummers 7 en 16 in de Eredivisie na 20 speeldagen slechts vijf punten bedroeg. Plots was ‘plek 7’ (die recht geeft op de play-offs voor internationaal voetbal) weer vol in het vizier. Het was een plek die op dàt moment werd bezet door VVV. Voor de wedstrijd tegen het thuis zo matig presterende FC Emmen had ADO Den Haag een gewaarschuwd team moeten zijn. Op 12 augustus 2018 had Emmen in het Cars Jeans Stadion immers haar Eredivisiedebuut gemaakt met een 1-2 zege op ADO Den Haag. Glenn Bijl had die zondagmiddag namens de ploeg uit Drenthe de eerste Eredivisiegoal gemaakt, waarna Anco Jansen vanaf de penaltystip de score had verdubbeld. Pas nadat Sheraldo Becker in de tweede helft iets voor ADO had teruggedaan, was het spelbeeld veranderd en was ADO over Emmen heen gelopen. Overigens zonder te scoren. Vaste ADO-volgers weten het: er bestaat geen groter gevaar dan een Haagse ploeg die aan een wedstrijd begint met de instelling om ‘het varkentje wel even te gaan wassen’. Dat gebeurde in augustus al bij de thuiswedstrijd. En dat herhaalde zich zes maanden later in Drenthe. ADO had de laatste drie Eredivisieduels op bezoek bij gepromoveerde tegenstanders allemaal gewonnen. En in deze wedstrijden zelfs geen tegentreffers geïncasseerd. “Waarom zal dat in Emmen anders zijn?”, was de gedachte die zelfs niet was weggegaan door een extra lange voorbereiding. Inclusief overnachting. Na 45 minuten eenrichtingsverkeer in ‘De Oude Meerdijk’ was het antwoord duidelijk. Omat ADO er zelf niks van bakte, alle initiatief aan Emmen liet en ook nog eens de grootste fouten maakte. De twee grootste missers leidden beide tot treffers. Na 6 minuten deed Kanon alle mogelijke moeite om de bal niet te raken, waarna Alexander Bannink kon scoren. En in de 24ste minuut dacht Dion Malone dat de bal wel eventjes zou achterlopen. Hij liet zich echter aftroeven, waarna Sven Braken de voorsprong van Emmen kon verdubbelen.
28
februari 2019
Pas na rust, toen de falende Malone en de opnieuw uiterst slap spelende Melvyn Lorenzen waren vervangen door Shaquille Pinas en Elson Hooi veranderde het spelbeeld. ADO kreeg niet alleen kansen, maar benutte die ook nog eens. De derde invaller, John Goossens, bracht met zijn treffer ADO weer terug in de wedstrijd (71ste minuut), waarna zes minuten later een knalharde kopbal van Tomáš Necid ADO de gelijkmaker opleverde. Gezien de geweldige overmacht van ADO leek een Haagse zege vervolgens in de lijn van de verwachting te liggen. Het omgekeerde gebeurde echter. Kort voor tijd plofte een diagonaal afstandsschot van Emmen-aanvoerder Anco Jansen onverwacht achter Zwinkels. Weg punt en – erger nog – weg ook de achterstand van drie punten die Emmen had op de Eredivisieranglijst. Net als ADO stond Emmen na afloop ineens op een gedeelde 12de plaats. Na het laatste fluitsignaal was aanvoerder Lex Immers zwaar teleurgesteld, zo vertelde hij aan Glenn Duijzer van Haaglanden Voetbal: ‘De eerste helft was van onze kant schandalig. Wat we als team hebben laten zien, echt schandalig. We laten elkaar zo enorm zakken. En dan bedoel ik als geheel, want ik ga geen mensen aanwijzen. Iedereen hoort daarbij. Dan zie je die tweede helft,
fantastisch, we waren de baas op het veld. We scoren tweemaal en ook nog eens goede goals met mooie aanvallen (…) Dan gaat alles fout bij ons. Emmen speelt die bal naar voren en Jansen krijgt de bal. Hij kan op zijn gemak aannemen, omdat niemand druk zet en hij schiet hem fantastisch binnen. Dan is de hele middag naar de klote, alles voor niets. Zonde na die tweede helft waarin je het ware ADO Den Haag zag spelen. We lieten toen zien, waartoe wij in staat zijn. Over het geheel was het in Emmen helaas te weinig.’
15 februari: ADO Den HaagPEC Zwolle 1-0 ‘Noordzee catenaccio’ . Zo kan het spel van ADO in de thuiswedstrijd tegen het sinds de komst van Jaap Stam nog ongeslagen PEC Zwolle worden omschreven. Of, zoals de presentator van Studio Sport zei: ‘De bus werd voor het doel van ADO geparkeerd.’ Alle cijfers waren die vrijdagavond in het voordeel van PEC. Het aantal schoten op doel: 1 tegen 3, het aantal schoten dat naast ging (of gestopt werd): 2 tegen 5. Het balbezit: 63% tegen 37% en ook het aantal corners: 4 tegen 2. Slechts één cijfer was in ADO’s voordeel. Maar dat was meteen ook het belangrijkste cijfer; ADO maakte één doelpunt en PEC niet één.
Die ene treffer viel vlak na rust en kwam op naam van de opgerukte rechtsback Giovanni Troupée. In plaats van op het hoofd van de toestormende Tomáš Necid plofte zijn voorzet net naast de paal in het Zwolse doel. Na afloop had Troupee het over “een bewussie” en vond het een wereldgoal. Onzin natuurlijk. Een speler die vanuit die hoek ‘bewust’’ niet voorgeeft op een vrijstaande spits maar de bal zelf op doel schiet verdient geen lof, maar zou onmiddellijk vervangen moeten worden. Tegen PEC speelde ADO – en dat was voor het eerst in een thuiswedstrijd – in een 4-4-2 opstelling met de actieve Necid en een krachteloze Nasser El Khayati als aanspeelpunten. De speelwijze slaagde, vooral ook omdat de uitstekende John Goossens veel effectiever was dan de altijd wisselvallige Lorenzen, omdat PEC in het begin van de wedstrijd twee kansen miste en ook omdat alle ADO-spelers tot aan het einde geconcentreerd bleven. Dit keer met Beugelsdijk als uitblinker. Met het feit dat de wedstrijd eigenlijk niet om aan te zien was, kon hij na afloop dan ook niet zitten: ‘Of het een draak van een wedstrijd is geweest, dat interesseert mij niet zoveel op dit moment. Dat we nu drie punten pakken is het belangrijkste.’
ADO Den Haag post
29
Terugblik ADO 1 Tweede uitblinker Goossens was het met hem eens: “Dit was een echte resultaatwedstrijd. En inderdaad geen beste wedstrijd van onze kant. Maar in deze fase zijn drie punten meer dan welkom. Alles staat zo dicht bij elkaar op de ranglijst, dan moeten we gewoon punten pakken. We zakten in om weinig weg te geven en dat is niet altijd leuk voor het publiek. Als het niet gaat zoals het moet dan moet het maar zoals het gaat.’ PEC eindigde de wedstrijd met tien man, omdat Becker in zo ongeveer zijn enige opvallende bijdrage aan de wedstrijd weer eens bij een opstootje betrokken raakte. Niet alleen hij, maar ook Namli kreeg daarbij geel. Voor Namli was het de tweede gele kaart van de wedstrijd. ‘De bus’ deed daarna zijn werk, iets waar ook Groenendijk zich niet voor schaamde: “Het was de eerste keer dat we dit zo deden. De punten zijn heel duur onderin. We moesten van ver komen, nadat we tegen Emmen een tikkie hadden opgelopen. We mòesten punten pakken. Hóe was even minder belangrijk. De jongens verdienen de complimenten voor de strijd, maar het voetbal kan en moet beter”.
24 februari: ADO Den HaagAjax 1-5 Een slechte week voor ADO Den Haag eindigde zondagmiddag in een met 14.352 toeschouwers gevuld Cars Jeans Stadion in een score die uitstekend bij de stemming paste. Zonder zich al te veel in te spannen liep een uiterst efficiënt Ajax uit na eern 1-5 score. Na de 0-7 nederlaag en eerdere 5-1 nederlagen in de Johan Cruijff Arena en in De Kuip (in de beker) was het al weer de vierde keer dit seizoen dat een wedstrijd van ADO tegen één van de topclubs in een vernederende hoge score uit liep. En opnieuw zorgden een fors aantal individuele fouten er voor dat de score zo hoog op liep. Vlak nadat de Hagenaars via een fraai schot van club topscorer Nasser el Khayati ADO Den Haag aan het verrassende 1-0 voorsprong had gezorgd (37’) en Midden Noord aan het treiterige “Helemaal niks in Amsterdam” was begonnen, besloot dezelfde El Khayati plotseling
30
februari 2019
tijdens een Ajax-aanval niet langer met Donny van de Beek mee te lopen. Het gevolg was dat de blonde middenvelder ongehinderd op Zwinkels kon aflopen en de gelijkmaker tegen het net kon schieten. Midden Noord was in één klap stil. Vier minuten zorgde een minstens even klunzige actie van Aron Meijers er voor dat ADO niet met een op dat moment verdiende gelijke stand kon gaan rusten. Scheidsrechter Jeroen Manschot had nog wel even de hulp van de VAR nodig, maar kwam tenslotte toch tot de conclusie dat de overtreding van Meijers op Dolberg een strafschop waard was. Tadić scoorde simpeltjes van elf meter. Tot aan de aftrap hadden ADO Den Haag en Ajax beide evenveel punten verzameld (7) in de periode na de winterstop. De indruk dat dit na 90 minuten spelen nog steeds het geval zou zijn, kon ADO in de tweede helft geen moment wekken. Moeiteloos bleef Ajax overeind om vervolgens dankbaar gebruik te maken van het ‘Haags kwartiertje’. Ziyech (74, 1-3), Dolberg (78, 1-4) en Ziyech (82, 1-5) waren de makers van de Amsterdamse treffers. Dat Groenendijk zich op dat moment al lang bij een nederlaag had neergelegd bleek wel uit de wissel in de 81ste minuut toen Pinas in de verdediging Beugelsdijk kwam vervangen. Beugelsdijk (die overigens op 23 september 2012 tijdens zijn debuut tegen Ajax had gescoord, 1-1) zou bij een nieuwe gele kaart geschorst zijn geweest, maar bleef op deze wijze beschikbaar voor de eerstvolgende wedstrijd, een ontmoeting tegen de Graafschap in Doetinchem.
ADO Den Haag post
31
uitslagen ADO Den Haag 1 8 januari 2019: Trabzonspor-ADO Den Haag (in Belek, Turkije) 3-1 11 januari 2019: Basaksehir-ADO Den Haag (in Belek, Turkije) 3-1 19 januari 2019: ADO Den Haag-VVV 2-4 25 januari 2019: NAC-ADO Den Haag 1-1 3 februari 2019: ADO Den Haag-Heracles 2-0 10 februari 2019: Emmen-ADO Den Haag 3-2 15 februari 2019: ADO Den Haag-PEC Zwolle 1-0 24 februari 2019: ADO Den Haag-Ajax 1-5
ADO Den Haag 2
Onder 15
28 januari 2019: Willem II-ADO Den Haag 1-1 11 februari 2019: ADO Den Haag Heracles 4-0 19 februari 2019: Almere City FC-ADO Den Haag 1-2 25 februari 2019: ADO Den Haag-Emmen 1-1
12 januari 2019: ADO Den Haag-FC Den Bosch 3-2 19 januari 2019: Spartaan’20-ADO Den Haag 1-0 9 februari 2019: ADO Den Haag-Volendam 3-1 16 februari 2019: Sparta-ADO Den Haag 5-1 23 februari 2019: ADO Den Haag-Alphense Boys 2-3
Onder 19 12 januari 2019: Willem II-ADO Den Haag 1-4 19 januari 2019: ADO Den Haag-Heerenveen 0-4 9 februari 2019: FC Groningen-ADO Den Haag 1-0 16 februari 2019: ADO Den Haag-Almere City 1-2 23 februari 2019: FC Twente-ADO Den Haag 3-2
Onder 14 12 januari 2019: ADO Den Haag-NAC Breda 2-1 9 februari 2019: ADO Den Haag-FC Utrecht 1-4 16 februari 2019: PSV-ADO Den Haag 6-1 23 februari 2019: ADO Den Haag-Ajax 3-2
Onder 17
Onder 13
12 januari 2019: ADO Den Haag-Willem II 3-0 19 januari 2019: PEC Zwolle-ADO Den Haag 0-0 26 januari 2019: ADO Den Haag-Excelsior 1-0 2 februari 2019: Heerenveen-ADO Den Haag 3-2 16 februari 2019: FC Twente-ADO Den Haag 2-0 23 februari 2019: ADO Den Haag-NAC Breda 1-1
12 januari 2019: FC Twente-ADO Den Haag 1-1 26 januari 2019: ADO Den Haag-Zeeburgia (beker) 0-1 2 februari 2019: ADO Den Haag-PSV 4-0 9 februari 2019: FC Utrecht-ADO Den Haag 2-1 16 februari 2019: ADO Den Haag-Sparta 2-5 23 februari 2019: Ajax-ADO Den Haag 4-1
Onder 16 12 januari 2019: ADO Den Haag-Fortuna Sittard 3-3 20 januari 2019: De Graafschap-ADO Den Haag 4-1 2 februari 2019: Volendam-ADO Den Haag 0-2 16 februari 2019: FC Utrecht-ADO Den Haag 2-1 23 februari 2019: ADO Den Haag-FC Dordrecht 4-1
32
februari 2019
Vrouwen 25 januari 2019: PSV-ADO Den Haag (beker) 3-3 (ADO w.n.s.) 1 februari 2019: ADO Den Haag-Heerenveen 4-1 8 februari 2019: PEC Zwolle-ADO Den Haag 1-0 15 februari 2019: FC Twente-ADO Den Haag 2-0 22 februari 2019: ADO Den Haag-PEC Zwolle 4-1
programma ADO Den Haag 1 1 maart 2019: De Graafschap-ADO Den Haag 9 maart 2019: ADO Den Haag-Heerenveen 17 maart 2019: FC Groningen-ADO Den Haag 30 maart 2019: ADO Den Haag-Vitesse
ADO Den Haag 2 11 maart 2019: RKC Waalwijk-ADO Den Haag
Onder 19 2 maart 2019: ADO Den Haag-FC Utrecht 9 maart 2019: Excelsior-ADO Den Haag 16 maart 2019: ADO Den Haag-Volendam 24 maart 2019: De Graafschap-ADO Den Haag 30 maart 2019: ADO Den Haag-Willem II
Onder 17 3 maart 2019: De Graafschap-ADO Den Haag 9 maart 2019: ADO Den Haag-Volendam 16 maart 2019: Sparta-ADO Den Haag 30 maart 2019: Willem II-ADO Den Haag
Onder 13 16 maart 2019: ADO Den Haag-AZ 23 maart 2019: Vitesse-ADO Den Haag 30 maart 2019: ADO Den Haag-FC Twente
Onder 12 3 maart 2019: De Graafschap-ADO Den Haag 9 maart 2019: ADO Den Haag-NEC 16 maart 2019: FC Groningen-ADO Den Haag 30 maart 2019: ADO Den Haag-VVV Venlo
Onder 11 9 maart 2019: ADO Den Haag-PEC Zwolle 16 maart 2019: Vitesse-ADO Den Haag 23 maart 2019: Almere City FC-ADO Den Haag 30 maart 2019: ADO Den Haag-Roda JC
Onder 10 9 maart 2019: Excelsior-ADO Den Haag 16 maart 2019: PEC Zwolle-ADO Den Haag 30 maart 2019: ADO Den Haag-Sparta
Onder 16
Onder 9
2 maart 2019: ADO Den Haag-PSV 16 maart 2019: Fortuna SC-ADO Den Haag 30 maart 2019: PSV-ADO Den Haag
16 maart 2019: Feyenoord-ADO Den Haag 23 maart 2019: ADO Den Haag-FC Utrecht 30 maart 2019: ADO Den Haag-Vitesse
Onder 15
ADO Den Haag Vrouwen
16 maart 2019: ADO Den Haag-NEC 23 maart 2019: Excelsior-ADO Den Haag 30 maart 2019: FC Den Bosch-ADO Den Haag
9 maart 2019: ADO Den Haag-DTS (Ede) (beker) 15 maart 2019: PSV-ADO Den Haag 19 maart 2019: ADO Den Haag-Ajax 29 maart 2019: ADO Den Haag-FC Twente
Onder 14 16 maart 2019: Feyenoord-ADO Den Haag 23 maart 2019: ADO Den Haag-AZ 30 maart 2019: NAC Breda-ADO Den Haag
ADO Den Haag post
33
foto’s van de maand ADO Den Haag ontviel begin februari in Harm Huttinga één van haar trouwste supporters. Echt een voorbeeld van de ideale supporter. Altijd positief, bij winst of verlies, in goede en slechte tijden. Altijd contact zoekend met spelers, bestuur, supporters. Altijd aardig, Nooit problemen zoekend, altijd meedenkend naar oplossingen. Harm werd 65 jaar, ruim 50 ervan was hij supporter. Eerst in het Zuiderpark, later in het Forepark. En soms zag je hem ook op De Aftrap. Door zijn trouwe verschijning, waaruit zijn liefde voor ADO Den Haag bleek werd hij ook een bekende verschijning. Daar hielp ook zijn baan als postbode aan mee, omdat hij in ‘zijn’ wijken evenmin onbekend bleef. Hij heeft ook aardig kunnen voetballen, in het eerste van Loosduinen. Technisch redelijk, dribbelsterk, (te) zachtmoedig om in directe duels overeind te blijven. Niet alleen op de tribune en langs de lijn was hij aardig, óók in het veld dus. Niet voor niets werd hij uitgeroepen op ADO’s Supporter van de Eeuw.
Wat terecht was het eerbetoon tijdens ADO Den Haag-Heracles. In de 65e minuut een luid applaus van de tribunes in het Cars Jeans Stadion, sterretjes die werden ontstoken en wie er geen had zette de zaklantaarn van zijn mobieltje aan. De wedstrijd ging gewoon door, maar in het ‘Haags Kwartiertje’ gebeurde iets dat Harm heel erg goed zou hebben gedaan. ADO Den Haag scoorde tweemaal en won. Vanaf het fraaie spandoek met zijn portret leek het alsof hij het nog meemaakte. En de spelers van ADO Den Haag vierden hun feest zo vlak bij Harms beeltenis. Mooier kunnen foto’s dan niet zijn. Mooi was ook het eerbetoon op de dag van zijn uitvaart. Nog eenmaal langs het stadion, waar supporters, kaderleden, journalisten en spelers zich mengden langs de route van de rouwstoet. Met geelgroen rook- en vlagverHarm zal niet worden vergeten. Harm, dank voor zoveel steun en positiviteit!
34
februari 2019
colofon Uitgave
HFC ADO Den Haag
Adres
Haags Kwartier 55 2491 BM Den Haag
Redactie
Jan-Hermen de Bruijn Frans Leermakers
Bijdragen van o.a. Roeland Gelink
Grafische vormgeving Sylvio Mansveld Print 4 Ever i.s.m. Buro BRAND
Foto’s EN ILLUSTRATIES Marc Klaui (Coverfoto Guus Haak, wedstrijdoverzicht en foto van de maand) Laurens Lindhout (foto John Reynolds) Sylvio Mansveld (foto’s Joop Marcussen en Jan-Hermen de Bruijn) en uit de archieven van Jan-Hermen de Bruijn (illustraties bij Wereldstadion) Guus Haak (foto’s bij interview) Frans Leermakers (foto ADO-jeugdtoernooi en affiche) Joop Marcussen (foto Ger Hählen) Harry Suiker (foto Max de Jong)
HET EERSTVOLGENDE NUMMER VAN ADO DEN HAAG POST MAGAZINE VERSCHIJNT IN DE TWEEDE HELFT VAN MAART 2019
ADO Den Haag post
35