19 minute read
Nieuws uit de wereldkerk
Dimitrios Karamitros/Shutterstock.com
ADVENTGEMEENTE BREVARDE/ ‘BLAUWE ZONE’ OPNIEUW UITGESTELD/ HET WERELDCONGRES
Advertisement
De bestuurders van Brevard, een kleine stad met ruim 7000 inwoners in de Amerikaanse staat Noord-Carolina, beramen plannen om van hun woonplaats een 'blauwe zone' te maken. In het boek over blauwe zones van Dan Buettner lazen zij o.a. over Loma
Linda in Californië, waar de levensverwachting 6 tot 10 jaar hoger is dan die van de gemiddelde
Amerikaan. Met intensieve voorlichting en een reeks van activiteiten op het terrein van gezonde voeding en een gezonde leefwijze, hoopt men eenzelfde resultaat te bereiken.
De kleine adventgemeente in Brevard liet meteen weten dat zij zich ook graag voor dit doel willen inzetten. De lokale initiatiefnemers grepen die hulp met beide handen aan. Zij ontdekten dat de adventistische gezondheidsidealen in veel opzichten parallel lopen met de principes die de basis vormen voor hun blauwe zone-plannen.
De rector-magnificus van Jamaica Adventist University Voor de tweede keer in tien maanden heeft het bestuur van de adventistische wereldkerk moeten besluiten om het vijfjaarlijkse wereldcongres uit te stellen. Dat congres was gepland voor eind juni 2020, maar wegens de coronacrisis werd besloten dat het, in afgeslankte vorm, gehouden zou worden in mei van dit jaar. Dit lijkt nu echter niet haalbaar. De afgevaardigden moeten vanuit alle werelddelen naar Indianapolis in de VS komen. Het is echter niet realistisch te verwachten dat binnen enkele maanden de huidige reisbeperkingen en andere restricties zullen worden opgeheven.
De statuten van de kerk staan, in hun huidige vorm, niet toe dat het congres online wordt gehouden. Dat zou eerst tijdens een fysiek congres moeten worden goedgekeurd. Deze en andere zwaarwegende problemen hebben ertoe geleid dat het congres nu opnieuw is uitgesteld tot 6-11 juni 2022. De ambtstermijn van allen die een gekozen functie in het apparaat van de wereldkerk hebben, wordt daarmee tot juni volgend jaar verlengd.
JAMAICA/ONLINE DIPLOMAUITREIKING
Overal ter wereld moeten ook adventistische onderwijsinstituten zich aanpassen aan de gevolgen van de coronamaatregelen. Vrijwel in alle gevallen worden de meeste lessen al maandenlang online gegeven en hebben ook andere activiteiten een digitale vorm gekregen.
Dat geldt ook voor de Northern Caribbean
University op Jamaica, een adventistische universiteit met ongeveer 6000 studenten.
Voor het eerst in de geschiedenis van 101 jaar kon de diploma-uitreiking niet fysiek gebeuren, maar vond de zgn. ‘graduation’ plaats via Zoom. De gastspreker, dr. Linford Person, hield de vertrekkende studenten voor dat dit mogelijk het ‘nieuwe normaal’ is en dat we de veranderingen zonder al te veel morren moeten aanvaarden. ‘God heeft ongetwijfeld nieuwe plannen voor ons,’ zei hij, ‘en die plannen moeten we tot de onze maken.’
COVID-19-VACCINS/ KERKELIJK STANDPUNT
Ook binnen de Adventkerk doen diverse bizarre theorieën de ronde over de oorsprong van het coronavirus en ten aanzien van de ontwikkeling van de vaccins die aan het oprukkende virus een halt moeten toeroepen. Sommige media en sprekers aan de rand van de kerk beweren daarbij dat het
COVID-19- vaccin een vervulling is van de Bijbelse profetie over het ‘merkteken van het beest.’
De kerkelijke leiding maakt zich hierover dermate grote zorgen dat er in de Adventist
Review—het officiële orgaan van de kerk—een uitgebreide verklaring is opgenomen waarin duidelijk afstand wordt genomen van deze geruchten die elke grond van waarheid missen.
In hetzelfde artikel wordt ook ingegaan op de vraag die heel wat kerkleden bezighoudt: of men zich wel of niet moet laten vaccineren. De kerk heeft hierover geen officieel standpunt, maar benadrukt dat er vanuit adventistisch perspectief geen redenen zijn om niet deel te nemen aan maatregelen die onszelf en anderen om ons heen kunnen beschermen.
UIT DE WERELDKERK/NIEUWS
DE KERKELIJKE FINANCIËN/2020
Vanuit verschillende landen komen berichten dat de Adventkerk in financieel opzicht door een moeilijke tijd heengaat. Dat is maar ten dele waar. Er zijn inderdaad landen in Europa waar de situatie ronduit zorgelijk is. Maar er komen ook positieve geluiden van conferenties en unies in ons werelddeel die hun inkomsten in 2020 juist zagen stijgen.
Tot veler verbazing—maar tot grote dankbaarheid stemmend—heeft de kerk in Noord-Amerika in 2020 geen financiële averij opgelopen. Volgens de website van de Noord-
Amerikaanse Divisie was het totaal aan tiendeninkomsten vorig jaar bijna 1,1 miljard dollar. Dat was 18 miljoen dollar hoger dan het jaar daarvoor. De bedragen die binnenkwamen aan andere gaven liepen wel aanzienlijk terug.
Sommige conferenties in de VS zagen een kleine teruggang in tiendeninkomsten, maar van de 58 conferenties (bestuurlijke eenheden die meestal het gebied van een staat beslaan) stegen de tienden in 42 conferenties.
De hoogste stijging was in de Mountain View
Conference (Colorado) met 21,5 %.
AUSTRALIË/ ADVENTISTISCHE PREDIKANTEN IN HET LEGER
Voor het eerst zijn ook adventistische predikanten aangenomen als legerpredikanten in de Australische krijgsmacht. Jaarlijks solliciteren ongeveer 70.000 mannen en vrouwen naar een baan als geestelijk verzorger bij de diverse Australische legeronderdelen. Dit jaar konden er echter, vanwege gebrek aan financiële ruimte, slechts 22 worden aangenomen. Onder hen waren ds. Miljan Popovic, die bij de luchtmacht wordt ingedeeld, en ds. Gys
Seegers, die werkzaam zal zijn bij de reservisten. Beiden ontvangen nu een aanvullende training die hen op hun nieuwe rol voorbereidt.
Reinder Bruinsma is emeritus predikant en woont in Zeewolde.
Artist_R/Shutterstock.com
VEERKRACHT/OVERDENKING
Zsolt Bal o g/Sh ut t e r s toc k. com
Veerkracht
Veerkracht is het vermogen om na te zijn uitgerekt of ingedrukt, weer de oorspronkelijke vorm of positie aan te nemen. Als jong meisje zat ik op turnen. De vereniging heette V.D.O. Turnlust, van ‘Volhouden Doet Overwinnen’. Een van de mooiste toestellen vond ik de trampoline. Deze veerkracht toverde altijd een glimlach op mijn gezicht en gaf mij een gevoel van vreugde en voldoening lang nadat ik thuis was gekomen.
Er zijn talloze toepassingen van veerkracht; ik denk aan wolkenkrabbers in aardbevingsgebieden. Sterke veren maken deel uit van de fundering en zorgen voor stabiliteit.
Misschien staat dit soort veerkracht wel symbool voor mensen en hun verschillende uitingen van veerkracht. Zoals mensen als een starre veer die stabiliteit belichamen. Of mensen met een flexibeler veerkracht die meer hoogten en diepten ervaren en voor levendigheid zorgen. Veerkracht is het vermogen om je aan te passen aan stress en tegenslag. Je veert als het ware terug. Als je grote veerkracht hebt laat je minder snel de moed zakken.
Je gaat door, wat er ook gebeurt. Tekst/Elise Happé-Heikoop
Iedereen ervaart pijn
De foto’s die wij met elkaar delen via whatsapp of Instagram laten vaak de gelukkige kanten van ons leven zien. Maar door mijn werk als predikant ervaar ik dat achter elke deur wel een verhaal zit. Ik denk dat iedereen die dit artikel leest wel iets ingrijpends heeft meegemaakt. Denk bijvoorbeeld aan het verlies van een dierbare, een ziekte of een zieke in de nabije omgeving, een scheiding, relatiebreuk, misbruik, een miskraam, verlies van werk, geldzorgen, een beperking, eenzaamheid. Een reis door angst, pijn en verlangen. We leven in een tijd met extra onzekerheid. Zal het virus blijven muteren? Wordt het besmettelijker dan ooit? Wat voor gevolgen heeft de aanhoudende pandemie voor belangrijke waarden als gastvrijheid, vertrouwen in de ander en in de jongere generaties, of eerbied voor ouderen? Hoe sta je mensen met COVID in het ziekenhuis bij als bezoek niet mogelijk is? Stel, je mag geen afscheid nemen van iemand die sterft vanwege dat nare virus. Alles wat normaal is op zo’n moment is onderworpen aan protocollen. In dit artikel is een aantal kadertjes opgenomen met tips van de Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse. Wat kun je doen om veerkracht te herstellen en je te verbinden met je zieke of stervende naaste?
OVERDENKING/VEERKRACHT
Veerkracht ontwikkelen
Als samenleving tonen wij behoorlijk wat veerkracht. Als ons een jaar geleden was verteld dat we niet meer vanzelfsprekend konden samenkomen en dat samen zingen verboden was, waren we geschokt geweest. We hadden het niet geloofd als ons toen was gezegd dat we nu mondkapjes zouden dragen, geen handen zouden schudden of elkaar omhelzen en zonder te mokken niet harder dan 100 km zouden rijden op de snelweg, met daarbij een avondklok. Maar tegelijkertijd beklemmen de maatregelen mij, mijn veer wordt ingedrukt. Hoeveel veerkracht je hebt is niet aangeboren. Iedereen kan veerkracht ontwikkelen.
VEERKRACHT/OVERDENKING
In haar boek Resilient grieving uit 2018, noemt Lucy Hone drie strategieën die werken om je door moeilijke tijden te navigeren.
Tegenslag en lijden horen erbij
Mensen met veel veerkracht beseffen dat tegenslag en lijden bij dit leven horen. Ze denken niet meteen ‘waarom ik?’ In de Bijbel zien we terug dat de woestijn en de verdrukking bij het leven horen. God is in de woestijn aanwezig. Het niet-weten, de dood, heeft niet het laatste woord, maar hoort erbij. Hij is bij zijn volk, Hij leidt hen en schiet hen te hulp. En Hij zal de wildernis laten bloeien (Jesaja 35:1,2), de tijd van verdrukking inkorten (Matteüs 24:21,22). Er zal ook een periode zijn ná de grote verdrukking zegt Openbaring 7:14. Als gelovigen mogen we bovendien hoopvol uitzien naar de nabije komst van Jezus en naar een nieuwe hemel en aarde.
Acceptatie van zaken die niet te veranderen zijn
Mensen met veel veerkracht kiezen heel precies waar zij hun aandacht op richten. Ze focussen op de dingen die zij kunnen veranderen. Maar ze slagen er op de een of andere manier ook in de zaken te accepteren die zij niet kunnen veranderen. Sommige mensen zijn een leven lang bezig om te proberen dingen te veranderen, die niet te veranderen zijn. Het bekende gebed om kalmte vind ik mooi om af en toe te bidden. Het maakt mij opnieuw indachtig te accepteren wat ik niet kan veranderen. De Engelse titel is the Serenity Prayer. Een veelgebruikte Nederlandse vertaling is:
God, schenk me
kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, moed om te veranderen wat ik wel kan veranderen en wijsheid om het verschil hiertussen te zien.
Het gebed maakt mij nederig, het weten dat ik God niet ben. Er is iets groters dan ikzelf. En dat ik alles wat ik niet kan veranderen bij Hem kan neerleggen. Dat ik het kan loslaten, mijzelf kan laten vallen in het vertrouwen dat ik vastgehouden, gedragen
Tips van de Vlaamse rouwdeskundige Manu Keirse
Veel slachtoffers van het coronavirus zijn mensen op oudere leeftijd met een al wankele gezondheid. Kijk niet naar de leeftijd waarop ze stierven, maar naar de leegte in het leven van de mensen die er nog zijn. Een zinvolle vraag aan nabestaanden kan zijn: wat voor een kind, ouder, partner, broer, zus, vriend, was hij of zij? Wat herinner je je het meest?
Elkaar nabij zijn ten tijde van tegenslag versterkt onze veerkracht. Hierbij een paar tips over troosten.
Troosten is niet:
Het antwoord weten voordat je de vraag grondig hebt beluisterd Het aandragen van allerlei goedbedoelde adviezen Het wegduwen van opstandigheid Voorschrijven hoe iemand zich moet voelen Pasklare antwoorden geven (of zoeken) op de vele waaromvragen
Troosten is wel:
Aandachtig luisteren, zodat verdriet in woorden en in tranen naar buiten kan stromen Zwijgen en in een blik, een aanraking, signalen van hoop, veiligheid en vertrouwen laten voelen Samen worstelen, zoeken en hopen Participeren in het verdriet, eerder dan dat verdriet wegnemen Verdriet durven benoemen Helpen te leven met vragen waarop geen antwoorden zijn Trouw blijven, ook als het moeilijk is Geen dam opwerpen tegen verdriet, maar juist een bedding aanleggen waarin het verdriet mag stromen
Als je niet op de uitvaart kunt zijn, kun je toch intens aanwezig zijn door een brief te schrijven naar de familie in rouw of een attente boodschap te posten op sociale media. Je kunt herinneringen aan de persoon die is overleden benoemen, kwaliteiten en kenmerken die je waardeert, zoals zijn of haar moed, inzet of integriteit. Of iets over hoe je respect en je genegenheid zijn gegroeid, hoe deze persoon je heeft geraakt of beïnvloed.
Vermeld ook wat je bij de rouwende waardeert. Wanneer een geliefd mens sterft, kunnen de nabestaanden zich soms zo overweldigd voelen dat ze aan hun eigen capaciteiten beginnen te twijfelen. Uitdrukkelijk je persoonlijke capaciteiten neergeschreven zien, doet dan goed. Schrijf dus bijvoorbeeld hoeveel waardering je hebt voor de zorgende manier waarop ze er waren tijdens de laatste periode. Het versterkt je boodschap als je een positieve waardering kunt uitdrukken die je uit de mond van de overledene hebt gehoord.
Manu Keirse: Vingerafdruk van verdriet of Helpen bij verlies en verdriet.
OVERDENKING/VEERKRACHT
zal worden. Dat vertrouwen een werkwoord is, in plaats van een zelfstandig naamwoord. Hoe slaag je erin zaken te accepteren, die je niet kunt veranderen? Iedereen zal hier een eigen manier voor moeten vinden. Mij helpt het om onderscheid te maken tussen mijn ‘menselijk ik’, zoals Paulus daar over spreekt en het ‘ik gevuld door Christus’ liefde’ (Galaten 2:20). Mijn ‘menselijk ik’ bekritiseert, oordeelt en heeft de wens dat sommige dingen anders waren. Dat oordelende en bekritiserende ‘ik’ richt zich niet alleen naar mijzelf toe, maar soms ook naar anderen. Dan mag ik in het geloof weten dat door gebed Christus in mij wil wonen(Efeziërs 3:17). Dat Hij zuivere liefde is en dat ik naar Hem toe kan gaan als mijn liefde opraakt; 1 Korintiërs 13 ervaar ik als een prachtig hoofdstuk over die liefde. In mijzelf zie ik hoe dat ‘menselijk ik’ en ‘het ik gevuld door Gods liefde elkaar afwisselen. Wanneer ik schuil in het huis van Gods liefde, raakt de wens dat sommige dingen anders waren op de achtergrond. Ik kan het loslaten. Uiteindelijk kan ik de situatie aanvaarden en weet ik dat alles in mijn leven een functie heeft. Ik kan kiezen welke ‘ik’ ik aandacht geef, waarbij het ‘ik’ dat de meeste aandacht krijgt, groeit.
Je afvragen wat helpt
Ten slotte vragen mensen met veel veerkracht zich steeds af: helpt datgene wat ik doe mij of beschadigt het mij? Een hele krachtige vraag. Zal ik dit doen of niet? Helpt het mij of helpt het mij niet? Dit kun je in zoveel verschillende situaties toepassen. Helpt het mij of schaadt het mij om zoveel keer per dag het nieuws te volgen? Helpt het mij of schaadt het mij creatief bezig te zijn? Helpt dit mij om mijn examen te behalen, om te herstellen van een ziekte?
God geeft kracht
Mensen met veel veerkracht ervaren ook het negatieve, maar het lukt hun om daarbij het mooie en goede in zich op te nemen. Als je met verlies te maken hebt, is een manier om afwisselend naar het verlies toe te gaan; de pijn te voelen (in je lichaam) en diep te doorleven. Om daarna weer bij het verlies weg te gaan; afleiding te zoeken, er even niet mee bezig te zijn. Ik geloof dat God de kracht geeft. Dat Hij ons ‘licht van hart’ maakt. Geen machten, geen heerschappijen, geen beproevingen kunnen ons bij de liefde van God weghouden. We zijn nu op weg naar Pasen. Hoe ziet de veerkracht bij Jezus eruit? Christus omarmt aan het kruis al het menselijk lijden vol goddelijk mededogen. Naast het lijden
is er liefde voor de mensheid en vreugde over het verenigd zijn met de Vader en de belofte van het eeuwig leven. Geloof, vertrouwen en vreugde zijn besmettelijk! En wij mogen dat samen met God in deze tijd leven.
Elise Happé-Heikoop is predikant van de gemeenten Almelo, Deventer en Enschede.
Fotos nummers: vetre/Shutterstock.com Foto tranen: Alex and Maria photo/Shutterstock.com
DE PREDIKANT/LEX VAN DIJK
De predikant Lex van Dijk
Hij noemt zichzelf een duikelaar, een pop met een ronde onderkant, die ondanks de klappen die hij krijgt altijd zijn evenwicht weer terugvindt. ‘Die veerkracht zie ik bij mezelf, hoewel ik behoorlijk uit mijn evenwicht werd gebracht,’ zegt Lex van Dijk (66). Hij verkiest gek te doen en geniet ervan als iemand hem zo bestempelt. Tegen zijn vrouw Brigitte zei hij ooit: ‘Rijk zul je met mij niet worden, maar saai wordt het ook niet.’
Tekst/Irene van Valen
Theologie
Net klaar met de middelbare school en 18 jaar oud, droomde Lex ervan conferencier te worden. Hij besloot echter een serieuze opleiding te volgen en koos na uitgeloot te zijn voor fysiotherapie, voor theologie om een jaar op te vullen.
‘Ik hoopte antwoorden te vinden, maar kreeg alleen nog meer vragen. De studie theologie boeide mij steeds meer, want het leerde me verder te kijken en ik vond de verdieping uitdagend. Ik besloot ermee door te gaan.’
Psychologie als aanvulling
Verder kijken dan je neus lang is, is volgens Lex belangrijk op alle terreinen van het leven. ‘Niets is wat het lijkt.’ Dat leerde Lex vooral in zijn werk als psycholoog. ‘Je kunt in eerste instantie andermans gedrag afkeuren, maar als je weet waarom iemand iets doet, ontstaat vaak meer begrip.’ Lex koos, aangemoedigd door zijn vrouw Brigitte, na twee jaar werken als predikant voor de studie psychologie. ‘Ik geloof dat psychologie een goede aanvulling is op het werk als predikant. Ik volgde deze opleiding samen met een vriend die balletdanser was geweest bij het Nationaal Ballet. ‘We stonden bekend als de dominee en de balletdanser, waarbij ik nota bene gezien werd als de artistiekeling en dus daarom als de balletdanser en mijn vriend, altijd in net pak, als de dominee.
Op het matje geroepen!
Lex speelde vroeger al graag in toneelstukken tijdens kerkelijke activiteiten zoals het jeugdcongres en de toogdag en gebruikte daarvoor rollen en sketches van bijvoorbeeld Paul van Vliet. Onvergetelijk is zijn opvoering van het Zwanenmeer in Tivoli samen met Gerard Frenk. ‘We dansten allebei in een tutu.’ Mensen zaten achterstevoren op hun stoel van het lachen. We speelden dit stuk ook op Newbold College, waar de directeur me een dag later aansprak op mijn afwezigheid bij de verplichte ochtendwijdingen: ‘Je bent dit semester maar twee keer aanwezig geweest, Lex,’ zei hij vermanend. Waarop Lex antwoordde: ‘Echt niet… maar één keer.’ Na een gesprek over de voorstelling en de aanmoediging om zijn talenten toch vooral te gebruiken voor de kerk, zei de directeur vlak voordat Lex wegliep: ‘Die ochtendwijdingen; zorg dat je erbij bent.’
Wekelijks twintig tompoezen
Een andere opmerkelijke anekdote is die waarin Lex vertelt dat hij op zondag werkte op het terrein van Landgoed Oud Zandbergen. Met het verdiende geld kochten hij en zijn vrienden iedere maandag twintig HEMA-tompoezen per persoon. ‘Vervolgens reden we die maandagmiddag op de brommer terug naar Oud Zandbergen om ze daar allemaal op te eten. Ieder twintig stuks en toch herinner ik me niet dat ik ooit misselijk was.’
Zelf opgebrand
Lex werkte twintig jaar als psycholoog voordat hij terugkeerde als predikant. ‘Ik voelde een sterke verantwoordelijkheid voor cliënten.’ Een eenpersoonspraktijk is behoorlijk zwaar. Persoonlijke problemen die je tegenkomt bij gemeenteleden waren vaak minder zwaar. Binnen mijn werk als predikant liep ik er nog wel
TABITHA CEDENIO/DE PREDIKANT
eens tegenaan dat ik te enthousiast was en ver voor de troepen uitliep, zoals ze dat noemen. Ik brandde op met een burn-out als gevolg.’
Diagnose ADHD
Twee jaar geleden kreeg Lex de diagnose ADHD. ‘Dat was eerst even een schok, want ik moest 64 jaar van mijn leven opeens gaan herzien. Maar het was vooral ook een bevrijding, want het verklaarde zowel mijn valkuilen als mijn talenten. Een valkuil is zijn gedrevenheid, ergens vol voor gaan en de neiging hebben jezelf en anderen voorbij te lopen. Ik vergat daarbij dat een groep langzaam in beweging komt. Dat leidde tot mijn overspannenheid. Dat als valkuil herkennen betekende dat ik er ook iets aan kon doen.’ Ik ben echt blij en tevreden dat ik een ADHD-er ben, want in het creatieve denken, de humor, mijn tomeloos enthousiasme en het denken in mogelijkheden zit juist weer mijn kracht. Niks is mij te gek.’
Het geluid kwam opeens wel heel dichtbij!
En dus vond Lex het geweldig om op een motor de kerk in te rijden tijdens een mannendienst in de kerk van Utrecht. Men volgde Lex op dat moment in de kerkzaal live via het scherm. Hij zat bij Jack achterop de motor en reed door de wijk. Op een bepaald moment werd het geluid voor de aanwezigen in de kerkzaal wel heel levensecht. Een paar seconden later reed de motor met Lex achterop de kerkzaal in. ‘Daar kwam de conferencier in mij naar boven. Die wil mensen bezighouden, hun iets geven dat hen tot nadenken zet en iets onverwachts doen.’
Online video’s lonken
Tijdens zijn burn-out viel het Lex op dat hij niet depressief was. ‘Het creatieve proces ging onverminderd door en bracht me waar ik nu ben. Ik neem video’s en filmpjes op en noem mezelf gekscherend een Vidioot.’ Juist tijdens de huidige coronacrisis is de keuze om zijn werk creatief om te zetten in het maken van video’s een enorme stimulans.
Hij dacht altijd al veel in beelden. Dat is nu nog meer geworden. ‘Dat proces gaat de hele dag door. Ik verbeeld dingen in mijn hoofd. Een goed idee schrijf ik dan snel op om het niet te vergeten en dan ga ik op zoek naar een opnameplek. Ik denk dan bijvoorbeeld aan een pontje in het Maximapark in Utrecht of een prieeltje in Driebergen. Het wordt pas echt een uitdaging als er teveel mensen in de buurt zijn en ik niet rustig kan opnemen maar that’s life.’
/‘Niks is mij te gek’
Online diensten en livegroepen
Lex kocht een betere computer en een speciale vlogcamera met statief om hiermee verder te gaan. ‘Vlogs en video’s opnemen zijn voor mij een nieuwe, frisse manier om mensen te verrassen met een Bijbelse boodschap. Daarnaast houdt het saaiheid uit mijn eigen leven. Ik ga de uitdaging niet uit de weg om na te denken over de toekomst van de kerk en de rol die onlinediensten daarbij zullen blijven spelen.
Emeritaat biedt meer tijd
Zeker nu Lex sinds 13 december met emeritaat is ervaart hij meer vrijheid en ruimte om ideeën uit te bouwen. Hij wil daarnaast als coach gaan werken. ‘Ik denk dan aan de begeleiding van mensen die worstelen met de vraag wat zij met hun leven willen of die een gesprekspartner nodig hebben over vragen rondom het geloof. Een coach houdt iemand een spiegel voor en helpt iemand op een confronterende maar invoelende manier inzicht in zichzelf te krijgen.’ Voordat Lex hier vol voor gaat, wil hij eerst kijken wat hij nu nog voor de kerk kan betekenen. Daar is hij nog over in gesprek. Hij laat er in ieder geval geen twijfel over bestaan dat wij hem blijven zien, want stilzitten kan hij niet.
Irene van Valen-van Hoof is freelance schrijver en lid van de Adventkerk sinds 1985.
