Facebook group:
https://www.facebook.com/groups/503944086370118/
Εξώφυλλο: Devon Kelley
www.vaeva.gr
Δες το βίντεο κλιπ
«Το ξέρω πως καθένας μονάχος πορεύεται στον έρωτα…»*
της Σοφίας Νινιού Σαρωτικός ο έρωτας. Έρχεται κι όλα γίνονται αλλιώς. Πώς; Προσωπική υπόθεση του καθενός αυτό. Κι η μοναχική πορεία στο δρόμο του από τις πιο σκληρές. Έρωτα ματαιωμένο τον λέμε. Ή και έρωτα ανέφικτο. Μα όπως και να τον λέμε, πρόκειται για τον πόνο του ανθρώπου, που αγαπά και δεν αγαπιέται. Που ποθεί και δεν ποθείται. Που τελικά πονάει και δεν συμπονιέται. Απ’ τον έρωτα γνωρίζει μόνο το αίμα, που στάζει μέρα νύχτα. Απ’ τον έρωτα του μένει μόνο η πληγή. Κι όλο αυτό γίνεται ζωή του. Ζωή σκληρή. Τυραννισμένη. Μαθαίνει πως έτσι είναι. Δεν είναι αλλιώς. Ξεχνάει το φως, το άρωμα, την τρυφερότητα, την αγκαλιά. Με τον καιρό ο έρωτας γίνεται αποτροπή. Το κόκκινο χρώμα του είναι ειδοποίηση να μείνει μακριά. Κίνδυνος θάνατος. Κι όσο η ζωή περνάει σιγουρεύεται ότι πορεύεται σε δρόμο μοναχό, σε δρόμο φτιαγμένο για έναν, το δρόμο του έρωτα. Μονάχος; Μονάχος στον έρωτα;
Εσύ το πιστεύεις αυτό; Εγώ δεν το πίστευα. Πάει καιρός από τότε. Πολύς. Έπρεπε πρώτα να μάθω πώς είναι να ξυπνάς ένα πρωί και να μη γνωρίζεις ποιος είναι αυτός εκεί που ξημερώθηκες μαζί του. Που ξημερώνεσαι μαζί του χρόνια. Άγνωστος. Έτσι ξαφνικά. Έτσι ξαφνικά κατάλαβα πως μοιράζομαι χρόνια, μέρες, ώρες, λεπτά μ’ έναν άγνωστο άνθρωπο. Και ξέρεις τι έκανα; Πήγα στον καθρέφτη. Κι έμεινα να κοιτάζω ώρα πολύ τον άγνωστο που γυαλιζόταν σα χαμένος. Κι αυτό το έκανα κάθε πρωί. Δεν ξέρω πόσο μου πήρε αλλά το πρωί, που άνοιξα την πόρτα στον άγνωστο, που ξημερωθήκαμε παρέα, για να φύγει, είχα γνωριστεί πολύ καλά με το θλιμμένο είδωλό μου. Κι όταν έκλεισα την πόρτα και το κάλπικο αντικείμενο του πόθου μου είχε ξεμακρύνει για τα καλά πια, χαμογέλασα για πρώτη φορά στη ζωή, που με καλωσόρισε. *Στίχος από τη «σονάτα του σεληνόφωτος» του Γιάννη Ρίτσου.
Παύλος Παυλίδης και ιστορ συνέντευξη στον Βαγγέλη Ευαγγελίου
δή μία καλή εικόνα γι’ αυτούς. Εξάλλου νομίζω ότι πια έτσι όπως είναι τα πράγματα και με τον τρόπο που μεταδίδονται οι πληροφορίες και οι εικόνες της μίας χώρας προς την άλλη είναι πολύ εύκολο να έχει κάποιος αρκετά σαφή εικόνα για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου. Φτάνει λίγο να ενδιαφερθεί.
Παύλο, μου αρέσει πολύ ο τίτλος που έδωσες στο τελευταίο cd σας «Ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί». Μήπως όλες οι Ιστορίες έχουν «ειπωθεί»; Ναι, όλες οι ιστορίες έχουν ειπωθεί. Το ζήτημα είναι να βρει ο καθένας τη δικιά του φωνή της αφήγησης. Και μπορεί να πει κάτι χιλιοειπωμένο, που να ακούγεται σαν να είναι η πρώτη φορά. Ναι ακριβώς. Αυτό είναι άλλωστε και το ζητούμενο Βαγγέλη. Να ξαναφωτίζονται τα πράγματα από τον καινούριο τρόπο των ανθρώπων. Των νέων αφηγητών. Γεννήθηκες τον Οκτώβρη του ‘64 στην Βρέμη της Γερμανίας. Εκεί έζησες ως μωράκι μόνο; Ναι και αργότερα κάποια στιγμή, πήγα κι έζησα περίπου δύο χρόνια στο Ανόβερο. Δηλαδή θα μπορούσαμε να πούμε, ότι έχεις μία παραπάνω άποψη για τους Γερμανούς; Δεν νομίζω ότι έχω μία παραπάνω άποψη για τους Γερμανούς, επειδή γεννήθηκα κι έζησα πριν 30-40 πια χρόνια. Πως έχω δηλα-
Είπες κι ένα αγαπημένο μου ρήμα τώρα. ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΑΙ. Και ξέρεις Παύλο, μέχρι τώρα στα 35 μου, πάλευα για την επικοινωνία ως άνθρωπος και τελικά κατάλαβα πως το σημαντικότερο είναι η συνεννόηση, που εμπεριέχεται ο νους εντός της. Εσύ, το ξεχωρίζεις αυτό; Αυτή η λέξη ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ, τα τελευταία 10 χρόνια τουλάχιστον, έχει χρησιμοποιηθεί με τόσο χυδαίο τρόπο. Περισσότερο εμφανίζεται στη δημοσιογραφία και στα μέσα ως κάποιου είδους τρικ, με το οποίο μπορείς να μπερδέψεις τους ανθρώπους και να παρουσιάσεις αυτό που θέλεις ανεξάρτητα αν είναι σωστό ή όχι. Δηλαδή, ακούμε πως η κυβέρνηση δεν τα κατάφερε στο επικοινωνιακό κομμάτι, λες και είναι κάποιου είδους μπαλέτο το οποίο δεν έπαιξε καλά ώστε να σαγηνεύσει και να αποκοιμίσει τελικά τους ανθρώπους. Οπότε είσαι υπέρ της συνεννόησης. Όχι, είμαι υπέρ της αποκατάστασης της έλλειψης επικοινωνίας. Ωραία. Συνεννοηθήκαμε! (γέλια) Νομίζω ναι. Επικοινωνώντας. Όταν μπήκα πρώτη φορά στο θέατρο Απόλλων το 2007 μούδιασα από την ομορφιά που φέρει. Από τότε έως σήμερα νιώθω τυχερός που έχω παίξει ως ηθοποιός εκεί μέσα σε αρκετά θεατρικά έργα κι έχει ανέβει κι ένα παραμύθι μου σε θεατρική μορφή,
ρίες που ίσως έχουν συμβεί.. με ηθοποιούς πάνω από 100 παιδιά. Πες μου για τη δική σου εμπειρία που είχες στο θέατρο Απόλλων, αν έχεις κάτι να μου αφηγηθείς που δεν έχεις κάνει έως τώρα. Θα σου απαντήσω Βαγγέλη αυθόρμητα χωρίς να σκεφτώ ,επειδή είναι πολλά τα πράγματα που συνέβησαν εκεί, έτσι κι αλλιώς ήταν σταθμός στη δική μου ζωή η εμφάνισή μου εκεί στη Σύρο, στο θέατρο Απόλλων. Ήταν συγκλονιστική εμπειρία έτσι κι αλλιώς να παίζεις εκεί και ωραίος ο δίσκος που βγήκε, αλλά οι άνθρωποι που βρεθήκαν εκεί και το έζησαν από κοντά κάτι πολύ ξεχωριστό. Θυμάμαι λοιπόν, την πρώτη φορά που περιφέρθηκα άσκοπα μέσα στο χώρο και ανέβηκα στον όροφο και είδα μία τοιχογραφία με ένα κοριτσάκι που αισθάνθηκα πως με κοιτούσε κατάματα. Αυτό θυμάμαι πιο έντονα από όλα. Πάμε λίγα χρόνια πιο πίσω από την εμφάνισή σου στη Σύρο, στο 2003 που διαλύθηκαν τα Ξύλινα σπαθιά. Η δική μου απορία είναι, αν όταν διαλύεται κάτι, είναι γιατί έχει κάνει τον κύκλο του, δεν έχει άλλα ωάρια και η τελευταία γέννα που κάνει, είναι το ΤΕΛΟΣ; Είναι αυτό που είπες, κάποια πράγματα κάνουν τον κύκλο τους και είναι υγιέστερο να πάψουν να υπάρχουν παρά να συνεχίσουν. Μπορεί να ξαναγίνει κύκλος κάποια στιγμή; Δεν το λέω για τα Ξύλινα μόνο, αλλά γενικά. Να ξανασυμβεί ένας νέος κύκλος. Αυτό θα συνέβαινε στην περίπτωση που οι άνθρωποι θα ήθελαν να παράγουν κάτι και όχι για να αναπαράγουν το παρελθόν, γιατί θα ήταν θλιβερό. Θα ήταν θλιβερό να σηκωθεί ο διαβήτης που τον φαντάζομαι πεσμένο , για να κάνει ακριβώς τα ίδια. (γελάει δυνατά ο Παύλος).
Ο Χατζιδάκις έλεγε να καταπολεμήσουμε το κτήνος που έχουμε μέσα μας και ο Σιδηρόπουλος έλεγε να κρατήσουμε ζωντανό το παιδί μέσα μας, θεωρώ πως είναι ακριβώς το ίδιο. Και τώρα μου γεννιέται η ερώτηση, αν υπάρχει παιδεία εν έτη 2014; Η παιδεία είναι προσωπική υπόθεση του καθενός και δεν αφορά απλά ένα εκπαιδευτικό σύστημα. Παιδεία υπήρχε και καλλιέργεια σε ανθρώπους της επαρχίας όπου δεν υπήρχαν καν σχολεία. Οπότε μου φαίνεται λίγο αστείο να γκρινιάζουμε πιστεύοντας ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι που δημιουργεί όλη την έλλειψη παιδείας επειδή ήταν ελαττωματικό όλα αυτά τα χρόνια. Σαφώς και ήταν, αλλά η παιδεία των ανθρώπων εξαρτάται κυρίως από τους ίδιους. Και η καλλιέργειά τους. Το να έχουμε ανθρώπους μορφωμένους οι οποίοι κατέχουν χιλιάδες πληροφορίες, ποτέ δεν ήταν σπουδαίο, δεν γίνεται έτσι σπουδαιότερος ο κόσμος. Η παιδεία έχει να κάνει με αυτό που είπες Βαγγέλη, που έχει πει ο αγαπημένος μου Μάνος Χατζιδάκις. Με την καταπολέμηση του κτήνους. Και το κτήνος, τα γράμματα και τα χαρτιά τα καταβροχθίζει, τα ροκανίζει, άλλα πράγματα είναι που δεν μπορεί να καταβροχθίσει. Την συνειδητότητα των ανθρώπων. Το να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και αυτό δεν στο διδάσκει κανένα σχολείο, κανένα βιβλίο. Πρέπει να περπατήσουμε τον κόσμο και να τον ανακαλύψουμε. Με τα νούμερα Παύλο, πως τα πας από ψυχαναγκαστικής άποψης; Οι 15 ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί, θα μπορούσαν να είναι 14 ή 16; Ήταν 19 αλλά δεν χωρέσανε! (γέλια) Θεωρείς πως είσαι μία μορφή κοντορεβιθούλη, όπου τα τραγούδια σου είναι τα ψίχουλα και αν κάποια στιγμή χάσεις τον δρόμο σου, θα σου τον δείξουν;
Σίγουρα αν υπολογίσει κανείς το ύψος μου, περισσότερο με αυτό τον ήρωα πρέπει να μοιάζω παρά με οποιονδήποτε άλλον. Είσαι δηλαδή πιο κοντός από τον Δρογώση; (γέλια) Διότι ο Στάθης πάντα αστειεύεται στα live με το ύψος του. Εγώ Παύλο είμαι 1.96. Οπότε πρέπει να είσαι λίγο πιο προσεχτικός επειδή έχεις μεγαλύτερη απόσταση από τα ψίχουλα. Ναι ακριβώς και μου θύμησες έναν καλό φίλο τον Νίκο Λυγερό, που είχαμε κάποια στιγμή συζήτηση για κάτι τέτοιο. «Η Μαίρη λέει να πάει απόψε σινεμά» στον θερινό εδώ στη Σύρο. Τι ταινία λες θα ήθελε να δει αυτή την όμορφη καλοκαιρινή νύχτα; Το Στάλκερ του Ταρκόφσκι. Πως προέκυψε το τραγούδι με τον τίτλο «Ελλάδα»; Να σου πω την αλήθεια είχα τη μουσική από αυτό το τραγούδι και θυμάμαι ήταν ένα απόγευμα όπου τα παιδιά έπρεπε να φύγουν να ταξιδέψουν για Θεσσαλονίκη κι εγώ να μείνω στην Αθήνα και τους σκεφτόμουν να διασχίζουν τη χώρα. Είναι σαν παραζάλη μέσα από την οποία προέρχονται οι στίχοι. Και με αυτό τον τρόπο ήταν σαν να ήσουν μαζί τους. Ναι, μου φαινόταν συγκινητικό να τους σκέφτομαι να ταξιδεύουν. Επειδή είναι και ο τρόπος που ζούμε όλα αυτά τα χρόνια. Στο τραγούδι «Λαθρεπιβάτης» ένας μικρός σου τραγουδάει ένα απόκοσμο τραγούδι, όπως λέει ο στίχος και θέλω να μου πεις τι συγγένεια μπορεί να έχει αυτό το «απόκοσμο τραγούδι» με την «απόκοσμη λιακάδα» που γράφεις στο «Ελλάδα»; Φαίνεται πως χωρίς να το καταλάβω, αυτή η λέξη βρήκε τρόπο να τρυπώσει σε αυτό
το δίσκο. «Θα ‘ρθει μία μέρα που θα αφήσεις αυτό το φόβο πίσω σου» τραγουδάς και θέλω να μου πεις στο παλάτι των φόβων σου, ποιος κάθεται στο θρόνο, ποιος φόβος είναι ο Βασιλιάς, ποιος φοράει το στέμμα; Αυτός που είναι το λεωφορείο για την επόμενη κατάκτηση. Και αυτό τον καιρό, ποιος είναι το λεωφορείο σου; Είναι τόσο πολλοί, από που να ξεκινήσει κανείς (χαμόγελα). Τι διαφορά έχει το ταξίδι με ανοιχτά μάτια από αυτό που γίνεται με κλειστά; Πότε βιώνουμε περισσότερο; Δεν νομίζω πως έχει μεγάλη διαφορά. Ουσία υπάρχει και στο «εσωτερικό» ταξίδι αλλά και στο «εξωτερικό» και θα ήμουν τουλάχιστον αστείος αν υποτιμούσα το ταξίδι με ανοιχτά μάτια, αφού έχει τέτοιο, μπόλικο η ζωή μου έως τώρα. Και να τελειώσουμε λευκά Παύλο. Με έμπνευση την καταιγίδα σου, από προηγούμενο δίσκο, διότι θέλησα να μιλήσουμε μόνο για τις ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί. Πιστεύεις στα θαύματα; Δεν έχει μείνει και τίποτα άλλο στο οποίο να πιστέψουμε, παρά μόνο σε ένα θαύμα! Και σε ένα ΑΕΡΟΣΤΑΤΟ με όποιο τρόπο κι αν αυτό απογειώνεται.. Ναι έτσι ακριβώς Βαγγέλη. Σε ευχαριστώ για την συζήτηση που είχαμε και καλή συνέχεια στο περιοδικό σας και σε ό,τι άλλο κάνεις. Να είσαι καλά Παύλο, καλό δρόμο..
Π
ατώντας στο εξώφυλλο κατεβάζεις το δίσκο..
H Inner Ear καλωσορίζει τον Παύλο Παυλίδη και ανακοινώνει την κυκλοφορία του νέου του album «Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί». O Παύλος Παυλίδης, παρέα πάντα με τους B-Movies, επιστρέφει με την τέταρτη δισκογραφική του δουλειά, πιστός σ’ ένα επίσης πιστό κοινό, που τον ακολουθεί σαν μια μεγάλη παρέα στα live του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. 15 νέα κομμάτια, 15 μικρές ιστορίες που ίσως έχουν συμβεί, κάπου, κάποτε, μεταξύ φαντασίας και καθημερινότητας, μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας. Κινηματογραφική ατμόσφαιρα, ακουστική διάθεση, μελωδίες που κολλάνε στο μυαλό και ταξιδιάρικοι στίχοι που φτιάχνουν χιλιάδες εικόνες είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτού του album. Αφηγητής η φωνή του Παυλίδη, όπως πάντα ήρεμη δύναμη, σαν βλέμμα που πλανιέται στην άκρη του ορίζοντα πάνω απ’ τη θάλασσα. Οι «Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί» έχουν κάτι από τη γλυκιά μελαγχολία του χειμώνα που φεύγει, αλλά περισσότερο φωτίζονται από μια γενναιόδωρη καλοκαιρινή λιακάδα, δίνοντας μια φρέσκια ανάσα γιορτής σε μια γκρίζα εποχή που όλα μοιάζουν να έχουν παγώσει. Τι γιορτάζουμε; Τις διαδρομές δίχως χάρτη, που μπορούν να φτάσουν μέχρι τ’ αστέρια, με οδηγούς αναμνήσεις-φυλαχτά και επιθυμίες που ανυπομονούν να γίνουν εμπειρίες. Τα ελληνικά αρώματα της θάλασσας, του βουνού, των κοριτσιών και του μεγάλου καλοκαιριού. Τον έρωτα που έρχεται, φεύγει και ξαναέρχεται, αναστατώνοντας τα πάντα στο πέρασμά του όπως οι αέρηδες στα νησιά. Τις αποδράσεις με αεροπλάνα, αυτοκίνητα, πλοία και τρένα που υπηρετούν τους αιώνιους λαθρεπιβάτες, που ταξιδεύουν κόντρα στο χρόνο που τρέχει. Τις ζωγραφιές που ζωντανεύουν με το πρώτο φως και χρωματίζουν την καινούρια μέρα. Την αγάπη που «μοιάζει με ξεχασμένο δώρο». Τη μουσική που θα μας σώσει για άλλη μια φορά. Το album «Ιστορίες Που Ίσως Έχουν Συμβεί» κυκλοφορεί σε cd και digital album από την Inner Ear.
Κ
άνε κλικ στην εικόνα για να ακούσεις και να δεις ολόκληρη τη συναυλία από το θέατρο Απόλλων στη Σύρο
The National της Ελίνας Κοντονή
Σύμφωνα με τον τραγουδιστή των The National, Matt Berninger αυτός είναι ο ήχος της απελπισίας. Αναφερόμενος στο 6ο κατά σειρά άλμπουμ του συγκροτήματος με τίτλο “Trouble will find me”. Ενός πειραματισμού που τελικά απέδωσε καρπούς. Που μέσα από τους ήχους του αποπνέει αυτοπεποίθηση και συνάμα οικειότητα με το τελικό αποτέλεσμα. Δίχως κάποιου είδους υπερπροσπάθεια για το τι το κοινό θέλει ν’ ακούσει από εκείνους, μα με γνώμονα την εσωτερικότητα και το συναίσθημα καταφέρνουν να θέλουμε να τους ακούμε. Πολύ! Το «If you want to make me cry» και
το «Don’t swallow the cap» από πολύ νωρίς, έρχονται ως επιβεβαίωση του συμπεράσματος του Berninger, αν και ο τίτλος του άλμπουμ, του συγκροτήματος από το Μπρούκλιν, ομολογώ πως εγείρει εξ’ αρχής υποψίες.. Σ’ ένα μεγάλο μέρος του οι λιτές φράσεις και τα μονοτονικά επιφωνήματα από τους κιθαρίστες Bryce και Aaron Dessner αγκαλιάζουν τη βαρύτητα και την αισθαντικότητα του βαρύτονου Berninger, δημιουργώ-
ντας μια έντονα μυστικιστική ατμόσφαιρα. Το “Trouble will find me”, είναι πλημυρισμένο από γεμάτες λυρισμό φράσεις που μοιάζουν να παίζουν κρυφτό ανάμεσα στα ρεφραίν. Το άλμπουμ δεν στερείται και pop στοιχείων. Όχι όπως έχουμε στο μυαλό μας τους Beatles μα περισσότερο ένα πρώιμο στάδιο των U2 μα και τον κλασσικό Βowie. Στο “Sea of love”, Ο Berninger τραγουδά για κακές επιλογές μα μοιάζει να τις πασπαλίζει μουσικά με αστερόσκονη. Δυσκολεύτηκα να αντισταθώ στο πολλαπλό άκουσμα του “Fireproof”, όπου οι χορδές της κιθάρας χαρίζουν έναν ήχο που θυμίζει δάκρυα που ξέχασαν να σταματήσουν.
Κάπως έτσι ξέχασα να πατήσω stop. Το πιο προσωπικό μα και μελωδικά φιλόξενο άλμπουμ των The National είναι εκεί έξω και περιμένει να το ακούσετε.
Κ
άνε κλικ στις εικόνες για να ακούσεις και να δεις τραγούδια τους
Μ
παίνω στο αυτοκίνητο. Που πάω; Στο μέλλον. Σίγουρα στο μέλλον. Τι θα ‘ναι αυτό το μέλλον; Ε μα, με πολλές ερωτήσεις ξεκινήσαμε, δε νομίζετε; Ακόμα δεν έχει βάλει την πρώτη. Με τα πολλά με κάνετε να ξεχνώ τα κρισιμότερα. Μουσική. Μουσική παρακαλώ! Πάει το έχασα το μυαλό μου.. Την είδα πρωταγωνίστρια παλιάς ελληνικής ταινίας, τύπου «Η αρχόντισσα και ο αλήτης», «Μια κυρία στα μπουζούκια» και περιμένω να βγει η ορχήστρα να ξεκινήσει το πανηγύρι. Άλλο ένα κουμπάκι ήταν καλέ, το κάναμε ολόκληρο θέμα! Όχι, όχι ξέρω πως δεν είναι αυτό το θέμα σας. Απολαύστε τη διαδρομή μετά διαφόρων οργάνων και αφήστε για μια στιγμή τα δικά μου σε ηρεμία. Θα μάθετε τον προορισμό. Κάποια στιγμή θα φτάσω.
Είναι που δεν ήθελα να σταματήσει. Είχα τόση επιθυμία να τον ακούω και μου έκανε το χατίρι. Δεν είχαμε κάνει καμία συμφωνία εκ των προτέρων, σας διαβεβαιώ. Δεν είχαμε κάνει γενικότερα καμία συμφωνία. Ούτε με τα γεγονότα! Μπόμπα! Έσκασε έκτακτο δελτίο! Το άτιμο διακόπτει το πρόγραμμα και κάποιος μένει πάντα με το στόμα παγωμένα ανοιχτό! Εν προκειμένω, εγώ. Και για το πρόγραμμα είχα μια υπόνοια.. Ήμουν φυσικά προετοιμασμένη για τα πάντα. Άλλωστε ήξερα πως δεν έβγαινα με κάποιον τυχαίο. Κι αυτά τα έκτακτα διέκοπταν συχνά το πρόγραμμά του. Ή μάλλον, τον ύπνο του. Και τότε τον ύπνο του διέκοψαν; Μα τι προσβολή προς το άτομό μου είναι αυτή! Α, Το σώσατε. Λέτε; Λέτε να βρισκόταν σε όνειρο; Με κάνετε και κοκκινίζω..
Α, τώρα σας έπιασε η περιέργεια για το παρελθόν! Που ήμουν; Μαζί του. Να πίνουμε τα ποτά μας, να λέμε τα νέα μας ,αλλά κουβέντα για τα παλιά μας. Μα τα παλιά, μας έφεραν καλέ μου σε τούτο δω το μέρος! Και να ανάβουμε τα τσιγάρα μας.. Για την ακρίβεια εγώ τα άναβα, τα έσβηνα και ο κύκλος δεν είχε τέλος. Έως ότου ‘μείναν ψίχουλα καπνού στο πακέτο! Δόξα τω Θεώ που δεν ήμουν εκείνο το κοριτσάκι γνωστού παραμυθιού, γιατί αν χρειαζόταν να φτιάξω μονοπάτι ούτε για δέκα εκατοστά δε θα ‘φταναν. Εκείνος πιο συγκρατημένος. Γενικά. Προσπαθούσα να καταλάβω σε ποιους διαδρόμους σουλάτσαρε το μυαλό του.. Μιλούσαμε. Μάλλον, μιλούσε ως επί το πλείστον εκείνος. Βιάζεστε. Βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα! Δεν είναι πως δεν μ’ άφηνε.
Έχει βάλει τρίτη κι ένα φανάρι κοκκινίζει μαζί μου. Είναι τρομερό πόση ντροπή κατακλύζει την πόλη μέσα σ’ ένα 24ωρο. Λίγο να μοιάζαν κι οι άνθρωποι σε τούτους τους στύλους.. Σύμφωνοι, σύμφωνοι! Αλλάζω ύφος. Πράσινο, μα κάτι άλλο χρώματος κόκκινου σταματά τη διαδρομή κι αυτή τη φορά φέρω αποκλειστική ευθύνη. «Ήταν τόσο μικρή αυτή η διαδρομή.. Είχα τόσα να σου πω..», ήθελα να του πω. «Το ‘χα αλλιώς φανταστεί» τον άκουσα να λέει, πριν μου χαρίσει το ομορφότερο τελευταίο, πρώτο φιλί της ζωής μου..
Το πιο σύντομο ταξίδι Της Ελίνας Κοντονή
Φωτογραφία: Βαγγέλης Ευαγγελίου