------ >
; ; ; ; Α ; Λ ; Ε ; ; Ξ. ; ; ; Σ ; Ι ; ; Ο ; Υ. - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - ; ; ; ; ----- >
(δεν έχει τίτλο)
>
κολαζάκια,
ζωγραφιές,
ποιηματάκια,
αποσπάσματα
και
άλλα.
---------------------------------- >
Εί μ ασ τε όλοι ρ υ ά κι α με το ί δι ο μοναδι κό νερ ό. - R a úl Zuri t a -
τα τετράποδα
α δ έ λ φ ι α μ ο υ . -------- >
Π Ι Σ Τ Ε ΥΩ Σ Τ Ο Ν Ε Ρ Ω ΤΑ Μ Ε Τ Η Ν Π Ρ Ω Τ Η Μ ΑΤ Ι Α
α
υ
τ
ο
π
ρ
ο
σ
ω
ω
π
ο
γ
ρ
α
φ
ί
α
«
μ ά θ ε
τ έ χ ν η
κ ι
α σ ’
τ η ν ε
» ........
.............................. .............................
Γυμνὸ σῶμα Ι Εἶπε: ψηφίζω τὸ γαλάζιο. Ἐγὼ τὸ κόκκινο. Κι ἐγώ. Τὸ σῶμα σου ὡραῖο Τὸ σῶμα σου ἀπέραντο. Χάθηκα στὸ ἀπέραντο. Διαστολὴ τῆς νύχτας. Διαστολὴ τοῦ σώματος. Συστολὴ τῆς ψυχῆς. Ὅσο ἀπομακρύνεσαι Σὲ πλησιάζω. Ἕνα ἄστρο ἔκαψε τὸ σπίτι μου. Οἱ νύχτες μὲ στενεύουν στὴν ἀπουσία σου. Σὲ ἀναπνέω. Ἡ γλῶσσα μου στὸ στόμα σου ἡ γλῶσσα σου στὸ στόμα μουσκοτεινὸ δάσος. Οἱ ξυλοκόποι χάθηκαν καὶ τὰ πουλιά. Ὅπου βρίσκεσαι ὑπάρχω. Τὰ χείλη μου περιτρέχουν τ᾿ ἀφτί σου. Τόσο μικρὸ καὶ τρυφερὸ πῶς χωράει ὅλη τὴ μουσική; Ἡδονήπέρα ἀπ᾿ τὴ γέννηση, πέρα ἀπ᾿ τὸ θάνατο. Τελικὸ κι αἰώνιο παρόν. Ἀγγίζω τὰ δάχτυλα τῶν ποδιῶν σου. Τί ἀναρίθμητος ὀ κόσμος. Μέσα σε λίγες νύχτες πῶς πλάθεται καὶ καταρρέει ὅλος ὁ κόσμος; Ἡ γλῶσσα ἐγγίζει βαθύτερα ἀπ᾿ τὰ δάχτυλα. Ἑνώνεται. Τώρα μὲ τὴ δική σου ἀναπνοὴ ρυθμίζεται τὸ βῆμα μου κι ὁ σφυγμός μου. Δυὸ μῆνες ποὺ δὲ σμίξαμε. Ἕνας αἰῶνας κι ἐννιὰ δευτερόλεπτα. Τί νὰ τὰ κάνω τ᾿ ἄστρα ἀφοῦ λείπεις; Μὲ τὸ κόκκινο τοῦ αἵματος εἶμαι. Εἶμαι γιὰ σένα. - Γιάννης Ρίτσος -
- Κεχαγιά, πες μου: Μπορεί μια μαύρη προβατίνα, που βατεύεται με μαύρο κριάρι, να γεννήσει άσπρο αρνί;
- Μπορεί και καλομπορεί, Γιουσούφ! Άμα το μαύρο κριάρι ή η μαύρη προβατίνα έχει άσπρη ψυχή, τότες γεννιούνται πότε άσπρα και πότε μαύρα αρνιά.
Οι ψυχές, σου λέει, σεργιανάνε από κορμί σε κορμί και δεν κοιτούνε χ ρ ώ μ α .
*Ματωμένα Χώματα* - Διδώ Σωτηρίου -
Matsuo Bashō
行く春や 鳥啼き魚の 目は泪
yuku haru ya tori naki uo no me wa namida
Spring passes and the birds cry out—tears in the eyes of fishes
«Επιβλαβής ο καπνός και ο βίος»
«Το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία» αλήθεια τι ν’ απέγινε ο διάσημος εκείνος ωραίος ηθοποιός ξεχνώ τ’ όνομά του εκείνος με το καουμπόικο καπέλο ο αφηνιασμένος καβαλάρης του Μάρλμπορο να διασχίζει καλπάζοντας την αχανή αφίσα της διαφήμισης να υπερπηδά το πανύψηλο εμπόδιο της προειδοποίησης «το κάπνισμα βλάπτει σοβαρά την υγεία» να κεντρίζει με του καπνού τα σπιρούνια τον κίνδυνο να τρέξει πιο γρήγορα αφηνιάζοντας το τσιγάρο στο στόμα πώς τον έλεγαν αλήθεια ξεχνώ ιδού η λήθη μη δε βλάπτει κι αυτή σοβαρά τη ζωή; το υγιές νόημα – νήμα του βίου μη δεν ξεχνιέται – κόβετα ι σα να ’ταν όλο βλαβερό; Αβλαβές είναι μόνο το άβιο. Απόδειξη τι καπνό φουμάρει εκ γενετής η ανυπαρξία. Έπαθε τίποτα;
- Κική Δημουλά -
IV
Ποιὸς θὰ σταθεῖ στὸν ἴσκιο τῆς ἐλιᾶς παρέα μὲ τὸ τζιτζίκι
- Γιάννης Ρίτσος -
Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας
Κι όταν βρεθήκαμε για πρώτη φορά – θυμάσαι; – μου άπλωσες τα χέρια σου τόσο τρυφερά σα να με γνώριζες από χρόνια. Μα και βέβαια με γνώριζες. Γιατί πριν μπεις ακόμα στη ζωή μου είχες πολύ ζήσει μέσα στα όνειρά μου αγαπημένη μου.
- Τάσος Λειβαδίτης -
Ενα σπίρτο στο τραπέζι πήρε μόνο του φωτιά κι άρχισε η φωτιά να παίζει στην τρελή σου την ματιά Σπίθα πάνω σπίθα κάτω ποιος να πάρει μυρουδιά κι όταν ήρθε το Σαββάτο μού’χες κάψει την καρδιά Ενα σπίρτο στο τραπέζι τα’καν’όλα ρημαδιό κι ένα γέλιο τρεμοπαίζει στα χειλάκια σου τα δυο Σπίθα κάτω σπίθα πάνωδεν αντέχω πια ντροπές με φιλιά σε καλοπιάνω με πληρώνεις μ’αστραπές Πας για να βγάλεις το άχτι σου μα δεν θα γίνω στάχτη σου κι αν μ’έκαψες, κι αν μ’έκαψες να μ’αγαπάς δεν έπαψες.
- Νίκος Γκάτσος -
Μέσα σου η ΓΗ Μικρό μου τριαντάφυλλο, ρόδο μου μικρό, κάποιες φορές, μικροσκοπικό κι ολόγυμνο, μοιάζεις ότι στο χέρι μου χωράς, κι ότι στη χούφτα μου θα σε κλείσω και θα σε φέρω στο στόμα μου, όμως ξαφνικά τα πόδια μου ακουμπάνε τα πόδια σου και το στόμα μου τα χείλη σου, έχεις μεγαλώσει, ψηλώνουν οι ώμοι σου σαν δύο λόφοι, τα στήθη σου περιδιαβαίνουν το στήθος μου, το χέρι μου ίσα που καταφέρνει να αγκαλιάσει τη λεπτή γραμμή από το νέο φεγγάρι της μέσης σου: στον έρωτα σαν το νερό της θάλασσας έχεις λυθεί: κοιτώ τα πιο μεγάλα μάτια του ουρανού, και σκύβω στο στόμα σου για να φιλήσω τη γη
- Pablo Neruda -
Εγώ κι εσύ μαζί. Όταν η τύχη σου θα `ναι φευγάτη, και συ μακριά απ’ το ζεστό σου κρεβάτι, Τότε θυμήσου τη χρυσή συμβουλή. Εγώ κι εσύ μαζί, Εγώ κι εσύ μαζί.
Εγώ κι εσύ μαζί. Εγώ κι εσύ μαζί. Τα βάσανά σου είναι και δικά μου, και για τους δυο μας χτυπάει η καρδιά μου, Δυο φιλαράκια με μια ψυχή, Εγώ κι εσύ μαζί, Εγώ κι εσύ μαζί.
Μπορείς αν θες να βρεις πιο έξυπνους φίλους, Να `ναι μεγάλοι και πιο δυνατοί. Μπορείς!!! Αλλά να ξέρεις τη δικιά μου αγάπη, δε θα στη δώσει φιλαράκο κανείς…
Κι όσο περνάνε και φεύγουν τα χρόνια, και η φιλία μας θα μένει αιώνια, Είναι γραπτό μας μοίρα κοινή… Εγώ κι εσύ μαζί! Εγώ κι εσύ μαζί! Εγώ κι εσύ μαζί…
- Πανούσης Τζίμης -
Όλα του κόσμου τα πουλιά όπου κι αν φτερουγίσαν όπου κι αν χτίσαν τη φωλιά όπου κι αν κελαηδήσαν Εκεί που φτερουγίζει ο νους εκεί που ξημερώνει μαργώνουν τα πουλιά της γης κι ούτε ένα δεν ζυγώνει Σαν αερικό θα ζήσω σαν αερικό Ανάσα είναι καυτερή και στέπα του Καυκάσου η σκέψη που παραμιλά και λέει τα όνειρά σου Όσες κι αν χτίζουν φυλακές κι αν ο κλοιός στενεύει ο νους μας είναι αληταριό που όλο θα δραπετεύει Σαν αερικό θα ζήσω σαν αερικό Σαν αερικό θα ζήσω σαν αερικό
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου -
«Όλοι καταγόμαστε από το Αρχιπέλαγος, είτε γιατί εκεί γεννηθήκαμε είτε γιατί εκεί μεγαλώσαμε είτε γιατί εκεί νιώσαμε τον εαυτό μας ενήλικο, ερωτευμένο, λεύτερο, μοναχό.
Στο αρχιπέλαγος νιώσαμε την ύλη μας και το μέτρο της, τη δίψα της σάρκας και το πέρας της.
Στα νησιά αντιληφθήκαμε την αναλογία μικρού - μεγάλου, μακρινού - κοντινού, εφήμερου-αιώνιου.
Στα γυμνά νησιά αναρωτηθήκαμε « γιατί οι άνθρωποι διαλέγουν να ζουν εδώ;»
κι ήμασταν γυμνοί σε μια πάλλευκη παραλία.»
- Νίκος Γ. Ξυδάκης -
Ένα μήνα σ’ έχω χάσει βρε μπαμπέσα
κι όποιο κέντρο κι αν θα δω μπουκάρω μέσα,
θα σε βρω, που θα μου πας κι αν έχεις φύγει,
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει.
Κι αν τυχόν καμιά φορά και σε τρακάρω,
μ’ όποιον να `σαι, να το ξέρεις, θα σε πάρω,
σαν σε σκέφτομαι με πιάνουν πάντα ρίγη,
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει. σμίγει
Τι σου φταίω, κάθε βράδυ κι είμαι σούρα
και οι φίλοι να μου κάνουνε καζούρα,
να μου λένε, θα τη βρεις κι αν έχει φύγει,
το βουνό με το βουνό ποτέ δε σμίγει.
- Μανώλης Χιώτης -
ΤΑ ΚΥΚΛΙΚΑ ΕΡΕΙΠΙΑ
Έχοντας εξαντλήσει τις επικλήσεις του στις θεότητες της γης και του ποταμού, έπεσε στα πόδια του ειδώλου, που ήταν πουλάρι ίσως ή τίγρη, καί ζήτησε βοήθεια από την άγνωστη δύναμή του. Τά χαράματα ονειρεύτηκε το άγαλμα. Το ονειρεύτηκε ολοζώντανο, να σπαρταρά: δεν ήταν μιά φοβερή διασταύρωση τίγρης και άλογου άλλα, ταυτόχρονα, και τα δύο άγρια όντα μαζί, και μαζί ταύρος, τριαντάφυλλο και καταιγίδα. Αυτή η πολλαπλή θεότητα του αποκάλυψε ότι το γήινο όνομά της ήταν Πυρ κι ότι στον κυκλικό αυτό ναό (καί σ’ άλλους ανάλογους) της έκαμαν θυσίες και τη λάτρεψαν και ότι, με τρόπο μαγικό, θα έδινε ζωή στό πλάσμα του ονείρου του.
- Jorge Luis Borges -
Τρεις μέρες χώ , τρεις μέρες χώρισα από σένα τρεις νύχτες μέ , τρεις νύχτες μένω μοναχή, σαν τα βουνά που στέκουν τώρα δακρυσμένα όταν τα βρέ , όταν τα βρέχουν οι ουρανοί.
Διώξε τη λύπη, παλικάρι πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι.
Πως να βγω και, πως να βγω και να περπατήσω τα λόγια του, τα λόγια του να θυμηθώ; με το φεγγάρι πως, αχ πως να τραγουδήσω με το φεγγάρι πως να παρηγορηθώ;
συνθέτης: - Μάνος Χατζιδάκις -
--------------------
-------------------------------------- >
=)
.