ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ
21
Υπεύθυνη καθηγήτρια ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΥΛΑΚΟΥ Πρότυπο Γ/σιο ΙΩΝΙΔΕΙΟΥ ΣΧΟΛΗΣ Πειραιά 2020-2021
ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΣΑΠΦΟΥΣ “Βασίλεψε το φεγγάρι” - “Χαριτωμένο δάσος” Συνεχίζω τα ποιήματα με τους δικούς μου στίχους Τμήμα Α1 Αβραμίδης Μιχάλης - Αμπατζή Ειρήνη - Αναπλιώτης Μιχάλης - Αυγουστάτου Δήμητρα - Βασιλάκης Δημήτρης Βασιλειάδης Ζαχαρίας - Γεωργούντζος Φώτης - Γιαννακόπουλος Γιώργος Γκουτσιούδη Χριστίνα - Δημητριάδης Θεμιστοκλής - Θεοδώρου Βανέσα - Καλαφατάς Μιχάλης - Καλενδριανού Μαριλένα Καλογεράκος Βασίλης - Καραπάνος Θοδωρής - Κάσση Μάγια - Κοζομπόλης Στέλιος - Κόλλια Ευαγγελία - Κουγιουμτζή Αναστασία Κουμπή Μάιρα - Κουντουμάδη Κατερίνα - Κωστοπούλου Θάλεια - Λιάκος Θανάσης - Λουλαδάκη Αφροδίτη - Μαβούσογλου Τζωρτζίνα
“Βασίλεψε το φεγγάρι” Το φεγγαράκι εμίσεψε
Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη...
Σαπφώ
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος.
Μα σαν ξυπνήσω το πρωί και ο ήλιος ανατέλλει, ο χρόνος και οι στιγμές που θα’ρθουν με όλους θα είμαι φίλος. Δεν θέλω να κοιμηθώ μη με πάρει ο Χάρος στα μαύρα του τα όνειρά. Λαμπρός θα έρθει ο ήλιος. Μιχάλης Αβραμίδης
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Τα αστεράκια δίπλα του Τι όμορφα που μοιάζουν Αλλά εκείνο μόνο του Δεν το επισκιάζουν Και με της ημέρας το χάραμα Ξυπνάω πάλι μόνη… Και από του παραθύρου το άνοιγμα Βλέπω να ξημερώνει. Ειρήνη Αμπατζή
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος.
Κοιμάμαι μόνος στην ακτή, μόνος να τραγουδάω, για το φεγγάρι το λαμπρό, τη νύχτα που το κοιτάω. Μιχάλης Αναπλιώτης
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Χωρίς κανέναν σύντροφο να έχω συντροφιά μου, οι μέρες και οι νύχτες ατελείωτες, γεμάτη πόνο η καρδιά μου... Και χωρίς να μην μπορώ τον πόνο αυτόν να διώξω, Σε ύπνο βαρύ αφήνομαι, στο μαύρο της νύχτας ρίχνομαι... Δήμητρα Αυγουστάτου
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. Η νύχτα είναι μεγάλη Και τα αστέρια λάμπουν Μα συνάμα ανάβουν Μια φλόγα για να νιώθεις ασφαλής Δημήτρης Βασιλάκης
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. Κι όσο εγώ σκεφτόμουνα, η μάνα μου ζυμώνει και με τα ζώα του αγρού, ο θείος μου θυμώνει. Οι ώρες φεύγουν και περνούν, κι η μάνα μου ζυμώνει. Φώτης Γεωργούντζος
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. Δεν έχω άλλη συντροφιά, τη νύχτα μόνο, το σκοτάδι, φίλοι μου τ’ άστρα τ’ ουρανού, δώστε μου κι ένα δικό σας χάδι. Γιώργος Γιαννακόπουλος
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Όπως τ’άστρα γύρω από τ’ασημένιο φεγγάρι οι σκέψεις και τα όνειρα λάμπουν από το πρόσωπό σου πάλι.
μα εσύ μέσα στο όνειρο έρχεσαι και φωλιάζεις και κάνεις τα όνειρα με μιας άστρα, φωτιά και λάμψη.
Φεγγάρι μου μισόγιομο έλα και δώσ’μου χάρη και ο Μορφέας να με βρεί μες το δικό του πλάι.
Χριστίνα Γκουτσιούδη
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. Το φεγγαράκι έξω φέγγει και με ρωτεί να εξερευνήσει σιωπηλά την θλιμμένη μου ψυχή.
Ναι του λέω με λαχτάρα κι έρχεται να μου παίξει μια καντάδα. Αγαλλίασε επιτέλους η ψυχή μου και με ελαφριά καρδία άφησα την ζωή μου. Το δρόμο προς τον παράδεισο τον πήρα και μέσα μου έλεγα: Τον στόχο μου τον πέτυχα στην ζωή μου και πήγα με τον θεό τον καλό και όχι με τον διάβολο τον ζοφερό.
Θεμιστοκλής Δημητριάδης
Τ’ αστέρια εκεί στον ουρανό δειλά φεγγοβολούνε, το φως τους σήμα λαμπερό τον δρόμο μας να βρούμε
Το φεγγαράκι εμίσεψε μεσάνυχτα σημαίνει, οι ώρες φεύγουν και περνούν κι εγώ κοιμάμαι μόνη Σιμά μου όμως κάθισε μια άγνωστη φιγούρα σαν να’ τανε απρόσωπη σαν να’ χε μια θολούρα
Δεν ήξερα τι να πρωτοπώ τι να της ψιθυρίσω οι λέξεις φυγάδες γίνανε πώς να τις ξεστομίσω
Και τότε εγώ την άγγιξα να νιώσω την υφή της μα σαν το φως να γέμισε το σκοτεινό κορμί της Και ξάφνου ο ύπνος κόπηκε τα βλέφαρά μου ανοίξαν, η μορφή εκείνη χάθηκε οι φόβοι ξεχυθήκαν Υγρό φαρμάκι πότισε τις κόρες των ματιών μου αχ, πόσο θα’ θελα να ξαναζώ τη ζέστα των δικών μου… Βανέσα Θεοδώρου
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος.
Εκτός από μια μικρή συντροφιά, το φεγγαράκι εκεί ψηλά, μες την νύχτα να φωτίζει, ακούραστο την γη. Κι εγώ την νύχτα ξυπνώ Και το αντικρίζω με θαυμασμό. Εκεί μέσα στης νύχτας το πέπλο, διακρίνω μια ακτίνα φωτός. Μιχάλης Καλαφατάς
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Το πέπλο της η νύχτα έριξε σ’ όλη τη πλάση απ’ άκρη σε άκρη μα η σκέψη του συντρόφου μου, δε με αφήνει να κλείσω μάτι. Μαριλένα Καλενδριανού
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. ...κοιμάμαι κι ονειρεύομαι, παραμιλώ στον τοίχο, δεν έχω και τηλέφωνο να πάρω κάνα φίλο, να μοιραστώ μαζί του, τι με προβληματίζει, τους εφιάλτες που ‘βλεπα, πως μου ‘καιγαν το σπίτι. Μα τώρα που το σκέφτομαι, θα πάω να την πέσω, μετρώντας κάνα πρόβατο, ίσως με πάρει ο ύπνος. Με το φεγγάρι συντροφιά, και της σιωπής τον ήχο, θα καταφέρω να κοιμηθώ, έστω και πολύ λίγο Βασίλης Καλογεράκος
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. κι είναι οι ώρες που θα περνούν αιωνίως και το μόνο που θα μένει θα 'ναι αναμνήσεις παλιών ημερών που δεν γυρνούν ξανά, να τριγυρνούν στους απέραντους διαδρόμους του μυαλού σου. Κι όσο ο καιρός θα περνά κι εσύ θα ξεχνάς, κι όσο οι αναμνήσεις ξεθοριάζουν και μένουν φαντάσματα του παρελθόντος εσύ θα γερνάς Και το μόνο που μένει τελικά είναι μία ανάμνηση. Η δική σου. Θοδωρής Καραπάνος
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη. Κάτω από το φως των αστεριών, δίχως και παρέα και ζεστασιά κι απ’την νύχτα ξεπροβάλλουν, σύννεφα άσπρα, μαλακά.
Κρύβουν την όψη του φεγγαριού, μα το φως τα διαπερνά. Το σκοτάδι με φωτίζει, μα η εικόνα με μαγεύει. Κι ευθύς το άσπρο φως, γίνεται κίτρινο κι η βασιλεία του φεγγαριού, αντικαθιστάται από του ηλίου.
Μάγια Κάσση
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος.
Ας έρθουν να με πάρουν Τα ασημένια αστέρια, Τα μάτια μου να κλείσω Και να μην έχω έγνοια. Και το πρωί που θα ‘ρθει Θα είναι διαφορετικό, Τα πουλάκια θα ‘ρθουν Και θα μου κελαηδούν. Στέλιος Κοζομπόλης
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Σβήνουν ένα-ένα τα λαμπάκια τ’ ουρανού, πέφτουν να κοιμηθούνε πλάι η Πούλια με τον Αυγερινό. Σκέψεις πολλές με βασανίζουν στο δικαστήριο του μυαλού, και βρίσκομαι μπλεγμένη στο κέντρο της ψυχής μου. Ένα μονάχα πράγμα πια ζητώ, να ζήσω το παρόν και να μη μείνω άλλο κολλημένη στο σκουριασμένο παρελθόν… Ευαγγελία Κόλλια
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη. Συλλογίζομαι τα άστρα και τα σημάδια, αλλά δεν φανερώνουν κάτι τα γράμματα η μόνη μου συντροφιά, με βοηθούν σε όλα, αλλά το τελευταίο μου καταφύγιο, έχει φύγει μακριά. Ένας φίλος παιδικός, έφυγε και πάει και εγώ τον ψάχνω, τον ψάχνω στα άστρα αλλά δεν μου φανερώνουν κάτι.
Αναστασία Κουγιουμτζή
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
… Ο ήλιος μας εχάθηκε, Η νύχτα πηρ’ την θέση Και δεν ακούγεται ψυχή Αυτό σιωπή σημαίνει … Λεπτό, λεπτό, πνοή, πνοή Κ΄ακούω το αγέρι Που μόνο σιγοτραγουδά Μεσάνυχτα σημαίνει Μάιρα Κουμπή
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη. Μα θα ‘ρθει πάλι η αυγή Ξημέρωμα να φέρει Να σηκωθώ να αναζητώ Ένα δικό μου ταίρι. Θα ‘ρθει πάλι μια νύχτα Που εγώ, θα βλέπω το φεγγάρι Οι ώρες θα ‘ναι ατέρμονες Σαν θα ΄μαι πια ζευγάρι.
Κατερίνα Κουντουμάδη
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Και όπως η νύχτα προχωρεί και η καταχνιά με κυριεύει τ’ όνειρο δειλά – δειλά αρχίζει να ζυγώνει Και μ’ αρπάζει τρυφερά με τα λευκά φτερά του κι εγώ αφήνομαι δειλά μέσα στην αγκαλιά του
Θάλεια Κωστοπούλου
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνος. Μόνος χωρίς φίλους κάθομαι με λύπη σπάνια έξω βγαίνω και μετά στο σπίτι
Θανάσης Λιάκος
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη. Ο ήλιος πιά έχει κρυφτεί Δεν μένει εδώ πέρα Κι ο μόνος ήχος συντροφιάς Είναι η φωνή του αγέρα. Και η βουή απ’ τα κύματα στιγμή δεν σταματάει, παρέα κάνει στη σιωπή που απόψε ξενυχτά
Μα τ’ αστεράκια λάμπουνε και το μυαλό φωτίζουν χαιδεύουν σκέψεις κι όνειρα στο μαξιλάρι απάνω Μέχρι να έρθει το ξημέρωμα Και να απογίνουν όλα χθες. Αφροδίτη Λουλαδάκη
Το φεγγαράκι εμίσεψε Μεσάνυχτα σημαίνει Οι ώρες φεύγουν και περνούν Κι εγώ κοιμάμαι μόνη.
Δάσος πυκνό, βαθύσκιωτο μ’ αινίγματα γεμάτο ρυάκι τρέχει γάργαρο να ξεδιψάσω πίνω
Μόνη κοιμάμαι κι ονειρεύομαι πως πλέω σε πελάγη γαλάζιο το απέραντο κι οι γλάροι συντροφιά μου
Νεράιδες παίζουν μουσικές τα πέπλα ν’ ανεμίζουν αγέρι πνέει τρυφερό χαϊδεύει την καρδιά μου
Η νύχτα απλώνεται βαθιά τ’αστέρια λαμπιρίζουν κι η ευωδιά απ’το γιασεμί μεθάει τα σωθικά μου
Ο ήλιος ξύπνησε ξανά τη μέρα χρωματίζει αχτίδες λικνίζουν τα κορμιά χτενίζουν τα μαλλιά μου
Πέρα ως πέρα το νησί που στέκεται μπροστά μου στην αγκαλιά του με καλεί θέλω να το αγγίξω
Έχω νεράιδες, αγέρι, γλάρους, το νησί τ’αστέρια, ρυάκι, δάσος, τις αχτίδες μια φύση ολάκερη μαζί μου μόνη πια δεν ξυπνάω. Τζωρτζίνα Μαβούσογλου
“Χαριτωμένο δάσος” ….Χαριτωμένο δάσος όλο μηλιές: μέσα οι βωμοί καπνίζουν απ’ το λιβάνι. Νερά κατάκρυα ανάμεσα στα κλώνια κελαϊδούν: απ’ τα ρόδα γύρω ο τόπος ολόσκιωτος: βαθύ τον ύπνο χύνουν τα φύλλα ως σειούνται. Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια, οι ανοιξιάτικοι ανθοί θρασομανούνε: γλυκό σα μέλι το άνηθο ευωδιάζει (και το τριφύλλι). Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Σαπφώ
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Χαριτωμένο δάσος που είσαι και σε γυρεύω; Πολύ μικρό κατάντησες από όσο σε θυμάμαι.
Τι σε κατάντησε έτσι μήπως καμία φωτιά που άναψε η βουλή του ανθρώπου η κακιά; Μιχάλης Αβραμίδης
Νερά κατάκρυα ανάμεσα στα κλώνια κελαϊδούν: απ’ τα ρόδα γύρω ο τόπος ολόσκιωτος: βαθύ τον ύπνο χύνουν τα φύλλα ως σειούνται. Πέφτουν ανάλαφρα και χτυπούν τα τζάμια του σπιτιού και μετά ξανά στο πάτωμα ρέει το νεράκι, ρέει μέχρι που χτυπά την κορυφή του αυτοκινήτου και σκορπίζεται Ειρήνη Αμπατζή
Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια, οι ανοιξιάτικοι ανθοί θρασομανούνε: γλυκό σα μέλι το άνηθο ευωδιάζει (και το τριφύλλι) Μελισσούλες πετούν εδώ κι εκεί, χρόνια με τα χρόνια το δάσος μεγαλώνει, κι εγώ εκεί κάθε Κυριακή πικ νικ
και σαν φύγω από την ζωή, κάτι θα έχω να θυμάμαι από ‘σένα, μικρό χαριτωμένο δάσος που γεννάς την ζωή. Μιχάλης Αναπλιώτης
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη στο ευωδιαστό μας δάσος, Μαζί με όλα τα πλάσματα της γης, να σμίξεις νέκταρ και αμβροσία στα τραπέζια μας.
Έλα στο λιβάδι το ήσυχο και το ήμερο, με τα καταγάλανα και κρύα νερά, Την άνοιξη να φέρεις, ο χειμώνας να μας αφήσει… Δήμητρα Αυγουστάτου
... Χαριτωμένο δάσος όλο μηλιές: μέσα οι βωμοί καπνίζουν απ’ το λιβάνι. Τα πραγματικά τα δάση κάηκαν γίναν στάχτη και χάθηκαν τα ζώα πέθαναν ακαριαία και τα δέντρα γινήκαν μαύρα. Τα σημερινά δέντρα είναι οι πολυκατοικίες Ο καπνός αντικατάστησε των λουλουδιών τις ευωδίες Τα δάση είναι οι τσιμεντουπόλεις Και οι άνθρωποι βρίσκονται χαμένοι στις πόλεις. Δημήτρης Βασιλάκης
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια.
Στο τραπέζι που η μοίρα έμελαι να κάτσεις γλυκύτατο το νέκταρ να γευτείς και με την αμβροσία να χορτάσεις
Έλα Αφροδίτη εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με του δάσους τα πουλιά, με νερό θείο και διαυγές που σου παρέθεσε απλά και ταπεινά στο τραπέζι της ζωής.
Έλα να σμίξεις με τον φτωχό, που σε φιλοξένησε και του ολιγαρχούς του βίους την ελευθερία ξέρει μες στο χαριτωμένο δάσος που το ‘μαθε να ζει Ζαχαρίας Βασιλειάδης
...Χαριτωμένο δάσος όλο μηλιές: μέσα οι βωμοί καπνίζουν απ’ το λιβάνι. Χαριτωμένο δάσος, εσύ που με τόση απανθρωπιά έχεις επιβιώσει.
Χαριτωμένο δάσος, που με τόσα όμορφα άνθη έχεις ομορφύνει την γη μας. Χαριτωμένο δάσος, εσύ μας έδωσες τα πάντα, μας έμαθες να ζούμε.
Εσύ χαριτωμένο δάσος. Φώτης Γεωργούντζος
Νερά κατάκρυα ανάμεσα στα κλώνια κελαϊδούν: απ’ τα ρόδα γύρω ο τόπος ολόσκιωτος: βαθύ τον ύπνο χύνουν τα φύλλα ως σειούνται. Στο δάσος όπου τριγυρνούν τα ζώα και τα έντομα, εκεί που τα άνθη και τα λουλούδια μοσχοβολάνε, τα ψάρια κολυμπάνε ανέμελα, και τα πτηνά πετάνε. Γιώργος Γιαννακόπουλος
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια.
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη Βάλε μυαλό, στους άμυαλους ανθρώπους που τα δάση καίνε και τον πλανήτη καταστρέφουν Ο χρόνος περνάει και κανείς δεν καταλαβαίνει, ότι διαγράφουμε το μέλλον μας με τις συνήθειές μας
Χριστίνα Γκουτσιούδη
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Έλα Αφροδίτη. Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να φας να πιείς και να χαρείς. Έλα να μας φέρεις τα καλά και να μας πάρεις τα κακά.
Έλα μην φεύγεις, μείνε και να θυμάσαι. Με σένα τα καλά τα χρόνια δεν θα τελειώσουν ακόμα. Θεμιστοκλής Δημητριάδης
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Έλα Αφροδίτη εδώ στεφανωμένη, τον κόσμο αυτόν τον μάταιο να αντικρίσεις Οι κόρες των ματιών σου να πλημυρίσουν από υγρό φαρμάκι Ο πόνος και η δυστυχία κυριαρχούν εδώ Αφροδίτη Οι ψυχές των ανθρώπων γεμάτες μίσος ταλανίζουνε την κοινωνία Δεν είναι όπως τα’ ξερες τα πάντα έχουν αλλάξει
Η θάλασσα κατάμαυρη τα ψάρια βασανίζει και το γκρίζο νέφος έχει σκεπάσει κάθε σπιθαμή του πλανήτη Βοήθησέ μας Αφροδίτη Υποφέρουμε… Βανέσα Θεοδώρου
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Το γλυκό αεράκι θα χαϊδέψει τ’αυτιά σου και το ασημένιο νεράκι θα μαγέψει την ματιά σου.
Έλα να χορτάσεις το μεγαλείο της φύσης, γιατί δεν θα περάσει καιρός πολύς και θα το νοσταλγήσεις. Μιχάλης Καλαφατάς
Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια, οι ανοιξιάτικοι ανθοί θρασομανούνε: γλυκό σα μέλι το άνηθο ευωδιάζει (και το τριφύλλι).
Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια, Και στους αργούς δουλεύουν τα παλικάρια, Μα ένα παλικάρι μικρό, Μες στην καρδιά του έχει καημό, Τη μορφονιά του να αντικρίσει, Καθώς εκείνη τρέχει στη βρύση.
Μαριλένα Καλενδριανού
Τριγυρνώ στον χώρο, και βλέπω ένα παγκάκι. Ωραίο μέρος σκέφτηκα, να φάω ένα σουβλάκι. Δεν πιάνει όμως σήμα, εδώ που έχω κάτσει, και πώς θα παραγγείλω, τώρα που έχω αράξει.
Ανοίγω το τσαντάκι μου, και βλέπω μια σαλάτα, θυμήθηκα τα λόγια, που μου ‘πε μια κανάτα: “Καλύτερη μιας ώρας, ζωή χωρίς φαί, παρά σαράντα χρόνια σαλάτα και ψωμί” Κι επειδή με το στομάχι μου, με τίποτα δεν την παλεύω, Θα πάω δίπλα στο ποτάμι, θα μείνω να αλιεύω. Δεν έχω καλάμι όμως, να πιάσω κάνα ψάρι, άρα από ξυλάκια, θα φτιάξω ένα κοντάρι.
Στο ψάρεμα όμως, είμαι και πολύ σκράπας, πάει λοιπόν το σχέδιο, θα φάω πουρέ ντομάτας. Αλλά μες τη δυστυχία μου, βρήκα ένα πτώμα πάπιας. Το πήρα, το μαγείρεψα, με τεχνητή φωτιά, και τώρα τρώω γαλήνιος, με μπόλικη χαρά. Βασίλης Καλογεράκος
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια.
Έλα, να θαυμάσεις του Δία τις κατασκευές, τις ομορφιές της φύσης. Μέχρι κι εσύ, Ολύμπια θεά Θα μαγευτείς απ' του τόπου τα τόσα θαύματα. Έλα να μυρίσεις τα ευωδιαστά λουλούδια του κάμπου που τώρα ανθίζουν. Έλα να περπατήσεις πάνω στο καταπράσινο γρασίδι, να αφουγκραστείς τους ήχους των ζώων και να σκαρφαλώσεις πάνω στα θεόρατα δέντρα. Έλα να απελευθερωθείς και να νοιώσεις γαλήνη σε τούτο τον αγρό που όλα μοιάζουν παραμυθένια. Θοδωρής Καραπάνος
Νερά κατάκρυα ανάμεσα στα κλώνια κελαηδούν: απ΄τα ρόδα γύρω ο τόπος ολόσκιωτος βαθύ τον ύπνο χάνουν τα φύλλα σειούνται Δέντρα ψηλά καμαρωτά την αρμενία τους δένουν με του ουρανού την αρχοντιά μια πανδαισία σημαίνουν.
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη τη φυσική ομορφιά να δεις και να θαυμάσεις το θρόισμα των φύλλων τα αυτιά σου διαπερνά και το νερό του ποταμού τα πόδια σου χαϊδεύει. Μάγια Κάσση
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη Να ανθίσει πάλι η άνοιξη Λουλούδια να βγούνε Πουλάκια έξω, κελαηδούνε. Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη Πάλι να ξαναέρθεις, όχι μόνη πια. Το παιδάκι σου να φέρεις με στολίδια Να χαρεί και αυτό την πρωτομηνιά. Στέλιος Κοζομπόλης
Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια, οι ανοιξιάτικοι ανθοί θρασομανούνε: γλυκό σα μέλι το άνηθο ευωδιάζει (και το τριφύλλι). Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια, τα πουλιά κελαηδούν κι οι ήχοι μες στ’ αυτιά μου, γλυκά αντηχούν. Μια μαγική ευωδία από τα ανθισμένα άνθη, τον αέρα πλημμυρίζει και μέσα στην ψυχή μου γεννά αναμνήσεις… Ευαγγελία Κόλλια
Νερά κατάκρυα ανάμεσα στα κλώνια κελαηδούν: απ΄τα ρόδα γύρω ο τόπος ολόσκιωτος βαθύ τον ύπνο χάνουν τα φύλλα σειούνται Σε κοιτάζω από μακριά και σε καμαρώνω όλα μέσα σου είναι ψηλά, γεροδεμένα, μια ομάδα.
Στο λιβάδι, όπου βόσκουν τα πουλάρια σαν ανοιξιάτικοι ανθοί θρασομανούνε γλυκά και μονιασμένα, μαζί όπως είναι σωστό άλλωστε σ’ αυτό το δάσος. Αναστασία Κουγιουμτζή
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια.
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη Τον γκρίζο ουρανό δεν θα χαρείς Της θάλασσας το χρώμα έχει αλλάξει Προδίδει την μιζέρια της ζωής Και όταν επιτέλους ξημερώσει Κάθε μικρή και αγνή φωνή θα ακουστεί Που πίσω από μια μάσκα καλυμμένη Προδίδει την μιζέρια της ζωής Μάιρα Κουμπή
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη Ο αέρας να σου χτενίζει τα μαλλιά Τα λουλούδια να ευωδιάζουν Και τα κελαιδίσματα να ηχούν ρυθμικά Σιγά-σιγά ο ήλιος να πέφτει το φεγγάρι να υψώνεται Τα αστέρια να είναι σαν μικρές πυγολαμπίδες και το γλυκό αγέρι να σε δροσίζει
Κατερίνα Κουντουμάδη
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια. Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη ν’ ανθίσεις την ζωή μας γιατί οι άνθρωποι απερίσκεπτα ραγίζουν την ψυχή μας.
Εσύ φέρνεις την χαρά τα δάση τα πυκνά και τα γαλανά νερά που εδώ δεν υπάρχουν πια
Φέρε την άνοιξη διώξε τον νεφό-τυφώνα που η απρονοησία του ανθρώπου δημιουργεί εδώ και χρόνια
Τώρα Αφροδίτη, Την βοήθειά σου ζητάμε Για να χτίσουμε έναν κόσμο Που τόσο έντονα αναζητάμε Θάλεια Κωστοπούλου
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια.
Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη και κοίτα, Νερά κατάκρυα ανάμεσα στα κλώνια Λουλούδια ευωδιαστά που σε μεθάνε σαν τα μυρίσεις Δέντρα γεμάτα καρπούς γυαλιστερούς Ουρανός γαλάζιος, ανοικτός Άλογα μόνο να τρέχουν Κι αηδόνια να κελαηδούν. Τι παράδεισος το χαριτωμένο αυτό δάσος! Γαλήνη με κυριεύει κοιτώντας το τοπίο αυτό Κάτω από τον πλάτανο στέκομαι Κοιτάω τον ήλιο και πλημμυρίζω με χαρά Χορταίνω ειρήνη και ελπίδα, Αχ, ας ήταν όλα σαν αυτό το χαριτωμένο δάσος! Αφροδίτη Λουλαδάκη
Χαριτωμένο δάσος όλο μηλιές Κατάφυτο και ολάνθιστο Μοσχοβολά η πλάση Και η διάχυτη μαγεία αιχμαλωτίζει Έλα Αφροδίτη, εδώ στεφανωμένη να σμίξεις με νερό και στο τραπέζι το νέχταρ να κεράσεις σε ποτήρια μαλαματένια.
Έλα Αφροδίτη, γλυκό αηδόνι τραγούδησε, να αντηχήσει μελωδία σαν βάλσαμο και τα κύμματα των πέπλων σου να σκορπίσουν γαλήνη. Έπειτα, χόρεψε μέσα στην άβυσσο της ψυχής μας και φώτισε την σκέψη μας, το βαθύ μπλε της θάλασσας, με τ’άστρα που φωλιάζουν στην καρδιά σου.
Τζωρτζίνα Μαβούσογλου