Angielskie Espresso - Premier League Guide 2019/20 by Angielskie Espresso

ANGIELSKIE ESPRESSO

P R E M I E R L E AG U E GUIDE 2019/20

BOHATER W CIENIU KLOPPA

STARCIE TYTANÓW AKT II

PROBLEMY DERBY COUNTY PROBLEMAMI CHELSEA?

Kim jest Michael Edwards i dlaczego odpowiada za sukcesy Liverpoolu?

Wielki pojedynek na szczycie Premier League. Manchester City czy Liverpool?

Czego możemy spodziewać się po Franku Lampardzie?

ANGIELSKIE ESPRESSO

REDAKCJA

ANGIELSKIE ESPRESSO Błażej Kowol Erwin Prokopowicz Fabian Rejzler Jacek Węglewski Jakub Schulz Jan Piekutowski Janek Micygiewicz Jonasz Zasowski Kacper Gruszka Kacper Klasiński Kamil Wnók

Krzysiek Bielecki Łukasz Maciejewski Maciej Łaszkiewicz Marcin Pochojka Mateusz Użarowski Michał Backiel Michał Boncler Michał Florczyk Tomasz Lebkuchen Tomasz Peno Wojciech Palacz

PROJEKT ORAZ SKŁAD Tomasz Lebkuchen x Michał Boncler OKŁADKA Magdalena Orpych x Tomasz Lebkuchen

WSPARCIE GRAFICZNE PROJEKTU Magdalena Orpych Adrian Kacprzak Andrzej Ziaja Szewczyk @Orpych9 @Adik1910 @Ziajasnk Rozkładówki Chelsea [76-77] oraz Manchesteru United [94-95]

Rozkładówki Arsenalu [64-65] oraz Tottenhamu [106-107]

Rozkładówki Liverpoolu [86-87] oraz Manchesteru City [90-91]

SŁOWEM WSTĘPU

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Sezon ogórkowy powoli odchodzi w zapomnienie, kluby dopinają ostatnie ruchy na rynku transferowym, a kibice zaczynają obgryzać paznokcie w coraz to bardziej nerwowym oczekiwaniu na pierwszy gwizdek sędziego w sezonie 19/20. Chociaż ciężko w to uwierzyć, to już czwarty sezon z rzędu, który rozpoczynamy oddając w Wasze ręce Premier League Guide, który pozwoli dobrze nastroić się na start rozgrywek i mamy nadzieję, że umili nieco końcowe odliczanie. ma Przed Wami efekt kilkutygodniowej pracy całej naszej redakcji. W środku znajdziecie istotne informacje o każdym z klubów Premier League, ale również solidną dawkę publicystyki, oczywiście wszystko w tematyce nadchodzącej wielkimi krokami kampanii. Jak co roku wydaje nam się, że wiemy już wszystko, że jesteśmy w stanie przewidzieć kto zgarnie tytuł mistrzowski, kto pożegna się z ligą i jacy zawodnicy zapewnią nam zwycięstwo w lidze Fantasy Premier League. Wszystko po to, aby po pięciu kolejkach wyrzucić założenia do kosza, bo nasza ukochana liga i tak zaplanowała wszystko po swojemu. Na koniec chcielibyśmy oczywiście podziękować Wam, czytelnikom, którzy jak nikt inny przyczyniają się do ciągłego rozwoju Angielskiego Espresso. Cieszymy się, że jesteście z nami i zapraszamy na kolejną przygodę – Premier League w sezonie 2019/20! Manchester City? Liverpool? To na pewno będzie nasz sezon!

3 Stan transferów, kadr klubowych oraz przewidywanych składów opracowany na dzień 1.08.2019

ANGIELSKIE ESPRESSO

SPÓR O ZŁOTE JABŁKO

Istnieje pewien starożytny mit, który opowiada o jednej z przyczyn wojny trojańskiej. Głównym motywem historii jest konkurs piękności, mający rozstrzygnąć się między Ateną, Afrodytą oraz Herą. Wygrana kobieta miała otrzymać złote jabłko, jako znak swojego zwycięstwa. W świecie futbolu też mamy takie złote jabłko. Nazywa się je Złotą Piłką.

Plebiscyt od wielu lat jest krytykowany. Zarzuca mu się większe powiązanie właśnie z konkursami piękności, niż z konkursami rzeczywistych umiejętności piłkarskich. Przykłady do potwierdzenia tej tezy można mnożyć w nieskończoność. Nie chodzi bowiem tylko o tryumfatorów plebiscytu, gdzie największe kontrowersje dotyczą wygranej Luki Modricia (2018) oraz Leo Messiego (2010). Sprawa jest znacznie bardziej rozległa i dotyczy umniejszania niektórym zawodnikom. Przypomnijmy sobie Roberta Lewandowskiego, który po rewelacyjnym roku 2016 znalazł się na szesnastej pozycji. Le cabaret.

Poza świetną grą, van Dijk dołożył coś, czego wielu ewentualnym konkurentom niemalże boskiego Argentyńczyka i Portugalczyka brakowało. Otóż gracz Liverpoolu sięgnął po drużynowe trofeum. Tryumf w Lidze Mistrzów, a do tego ﬁnał Ligi Narodów oraz drugie miejsce w Premier League. Naprawdę solidna kombinacja, mogąca zrobić wrażenie nawet na najbardziej zajadliwych malkontentach, powtarzających, że na koniec liczy się to, co wisi w gablocie. Można też, niczym pstrąg górski, popłynąć wbrew głównemu nurtowi i skierować swe oczy na Portugalczyka. Jednak nie tego co zwykle, co gra w Juventusie. Przenieśmy wzrok na Bernardo Silvę, absolutnie kluczowego piłkarza Manchesteru City i reprezentacji. Spójrzmy wreszcie na kogoś, kto sięgnął po aż dwa puchary – Premier League i Ligi Narodów. Silva sięgnął tam, gdzie van Dijk nie dał rady. Van Dijk sięgnął tam, gdzie Bernardo nie potraﬁł.

W tym roku czeka nas kolejny spór o złote jabłko, ale można rozstrzygnąć go w wyjątkowo prosty sposób. Nie trzeba już będzie oglądać się na Leo Messiego i Cristiano Ronaldo. Nie trzeba będzie oglądać dogrywek Chorwacji na Mundialu. Wystarczy przyjrzeć się Premier League, bo to w niej odnajdziemy tego najpiękniejszego.

Jednakże wybór 24-letniego piłkarza nie jest podyktowany tylko sukcesami, albo samym faktem bycia ważnym elementem zespołu. Raphael Varane też wygrywał turniej reprezentacyjny – i to nawet większy niż Liga Narodów, ligę oraz Ligę Mistrzów, a mimo to nikt nie podchodził poważnie do jego ewentualnej kandydatury do Złotej Piłki. Dlaczego? Czy Francuz był słaby? Nie. Był doskonałym środkowym obrońcą. Tylko tyle i aż tyle.

Najprostszą odpowiedzią jest oczywiście Virgil van Dijk. Holender nie był górą. On był całym masywem, całym łańcuchem piętrzącym się wysoko nad innymi piłkarzami. Dominował wszędzie i zasłużenie został wybrany najlepszym graczem całej ligi. W końcu – jak wieść gminna niesie – nikt nie zdołał przedryblować Holendra i nie wypaść przy tym poza boisko, niczym zawodnik sumo wypadający poza okrąg.

Bernardo Silva jest natomiast kimś więcej. Zaliczył największy rozwój w stosunku do poprzedniego sezonu. Absolutnie zaskoczył każdego, pokazując, że z ﬁligranowego skrzydłowego Monaco nie zostało właściwie ani śladu. Portugalczyk nauczył się bowiem walczyć, szarpać, atakować. Nie było przy tym bezmyślnym brutalem. Był twardo grającym piłkarzem, mogącym zarówno przeć do przodu, jak i zabezpieczać tyły.

OPRACOWANIE: JAN PIEKUTOWSKI

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Oczywiście wielka w tym zasługa Pepa Guardioli, który zupełnie niespodziewanie uczynił z podopiecznego świetnego zawodnika na pozycji numer „8”. Jeśli ktoś lubi liczby, proszę, oto one – 52 odbiory, 25 przechwytów, 26 zablokowanych strzałów, 13 bramek i 14 asyst. Hotel? Trivago. Pan piłkarz? Bernardo. Można wreszcie wybrać kogoś zupełnie – przynajmniej na pierwszy rzut oka – stojącego na uboczu. W konkursie piękności były raczej jakimiś brzydalem, który dobrze wychodzi na zdjęciach. W sporze o złote jabłko, Parys musiałby wybrać Atenę. W walce o Złotą Piłkę można postawić na Alissona. Brazylijczyk zagrał nieprawdopodobny sezon. Paradoksem jest, że nie dostał się do jedenastki sezonu Premier League, mimo że miał więcej czystych kont i wpuścił mniej bramek niż jego bezpośredni rywal – Ederson. Zresztą z tymi czystymi kontami Alissona wiąże się wręcz odrealniona statystyka. Bramkarz Liverpoolu zanotował 36 czystych kont we wszystkich rozgrywkach. Dokładnie tyle wpuścił bramek.

Jego nieprawdopodobne interwencje były czasami przeplatane fatalnymi decyzjami, dotyczącymi głównie popisów w dziedzinie gry nogami. Ktoś kiedyś powiedział, że bramkarze muszą być wariatami. To wierutna bzdura, ale w tej materii, Alisson po prostu wpisuje się w schemat. Jednakże to jedyny schemat w jakim możemy bramkarza zamknąć. Gracz Liverpoolu wyrywa się bowiem wszelakim porównaniom. Jest po prostu sobą. Najlepszą wersją siebie. Nie musimy go znosić kiedy jest najgorszy, żeby zasługiwać na niego kiedy jest najlepszy. Alisson jest po prostu najlepszy. Zawsze. Żyjemy w idealnym czasie dla fanów Premier League. Nie dość, że angielskie kluby zdominowały rozgrywki europejskie, to ich przedstawiciele doskonale sprawdzili się na reprezentacyjnym poletku. Trzech muszkieterów z Liverpoolu i Manchesteru City. Wszyscy z nich są tak piękni, że gdyby Parys musiałby wybierać teraz, tutaj, właśnie między nimi, to nie wystarczyłaby przynęta w postaci Heleny. Dlatego tak bardzo obawiam się plebiscytowego kompromisu. Dlatego tak bardzo obawiam się Leo Messiego.

Bo na sukces Brazylijczyka składa się nie tylko wygrana w Lidze Mistrzów i wicemistrzostwo ligi angielskiej. 26-letni golkiper sięgnął przecież po tytuł w Ameryce Południowej, przy okazji kolejny raz udowadniając wyższość nad Edersonem, który w reprezentacji Kanarków jest zaledwie zmiennikiem byłego piłkarza Romy.

Alisson tym samym sięgnął po trzy złote rękawice, pokazując, że jego sukcesy nie są tylko wypadkową współpracy z Virgilem van Dijkiem. Holender stanowi dla Brazylijczyka niezwykle ważny faktor, ale z pewnością nie jest dla niego tlenem.

ANGIELSKIE ESPRESSO

ZVARIOWANI Sterling się przewraca, przewraca się Salah. Upada też Sanchez, ręką gola strzela Boly. Wszyscy krzyczą, wymachują, plują jeden na drugiego. Wreszcie koniec! Koniec farsy! Dramatu naszych czasów nadszedł kres. Kiedyś martwiliśmy się wizerunkiem Premier League jako najbardziej bandyckiej ligi wśród wszystkich z europejskiej czołówki. Ten stereotyp utarł się w świadomości wielu osób i funkcjonuje do dzisiaj. Po latach nadeszło kolejne zagrożenie – angielska piłka mogła zostać zapamiętana jako najbardziej zacofana. Brakowało niewiele, bo VAR wprowadzono do niemal wszystkich liczących się lig, a nawet do tych z piłkarskiego trzeciego świata – do Ekstraklasy. Musiała zatem nadejść kolej Premier League. Wstydem było nieużywanie tego systemu w swoich rodzimych rozgrywkach. Kluby z Anglii doskonale poradziły sobie w rozgrywkach Ligi Mistrzów, gdzie VAR miał rzekomo obnażyć ich nieuczciwą grę i nawyki w oszukiwaniu arbitrów. Do niczego takiego nie doszło, Liverpool wygrał ﬁnał z Tottenhamem, Puchar wrócił na Wyspy, a VAR został zamontowany. I bardzo, już wy wiecie jak, dobrze.

Nie rozwiąże to problemu głodu na świecie, ani nawet nie sprawi, że wszystkie mecze będą równe i sprawiedliwe. Ale VAR wywiąże się ze swojej roli idealnie, oczywiście pod warunkiem, że zarówno sędziowie, jak i piłkarze zrozumieją sens i cel używania systemu. Wówczas może się okazać, że na angielskich sędziów nie będzie można już tak narzekać i wzorem Francji oraz Hiszpanii, kariera części arbitrów zostanie uratowana. Podobnie jak i część kuponów, zrujnowanych przez – wiem z doświadczenia – niesłusznie podyktowany karny lub brak czerwonej kartki.

VAR to taniec, VAR to miłość

Niewykluczone też, że zdarzy się nam oglądać piłkarzy więcej razy. Czasami nawet więcej niż byśmy chcieli. Dzięki analizie VAR będzie możliwe naprawienie błędów nawet w momencie gdy zawodnicy traﬁą już na ławki w szatni i rozpoczną przerwę. Jeśli bowiem sędziemu zostanie zakomunikowany wyraźny błąd – na przykład niepodyktowany karny – mający miejsce pod koniec meczu lub połowy, możliwe będzie cofnięcie graczy z powrotem na boisko bois i rozegranie kluczowej akcji.

Wraz z wprowadzeniem systemu, wprowadzono też nowe przepisy. Nadchodzi zatem prawdziwa rewolucja, większa od momentu zainstalowania GLT. Świetnego programu, który został przeforsowany zaraz po skandalu na Mistrzostwach Świata. Była to prawdziwa zmiana w świecie futbolu, mogąca zmienić wszystko.

Wydaje się zatem, że VAR nie ma żadnych wad. Widzowie na stadionach będą mogli oglądać analizowane powtórki, co jest ewenementem w skali światowej. Niestety, nie wszędzie czeka nas taka dogodność. Takie cuda wymagają bowiem telebimów na stadionach, a tak się składa, że dwa kluby takowych ekranów nie posiadają. Co za ironia, że dotyczy to drużyn z Anﬁeld oraz

Dziękuję mu – VAR to śpiew,

Jednakże jak wszyscy wiemy – GLT nie rozpatruje wszystkiego. Ono służy do weryﬁkowania bramek. Nie spojrzy na to czy piłka wyszła za linię boczną boiska. VAR również nie jest od wszystkiego. System obsługiwać i wychwytywać rażące błędy będzie w czterech strefach – golach, rzutach karnych, czerwonych kartkach i zamiarach ukarania „błędnego” piłkarza.

OPRACOWANIE: JAN PIEKUTOWSKI

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

oraz Old Trafford. Tam ich obowiązki przejmie tablica wyników i pisemny komunikat.

VARze! Ile Cię trzeba cenić, ten tylko się dowie Oczywiście jeszcze zanim cała technologia zadebiutowała na salonach Premier League, pojawiły się pierwsze głosy sprzeciwu. Dotyczą one nie tylko tradycyjnego, konserwatywnego piłkarskiego betonu, nie kwapiącego się do jakichkolwiek zmian. Głos w sprawie VARu zabrali również zawodnicy. Wystarczy tylko przypomnieć słowa Jana Vertonghena. Belgijski obrońca wzniośle stwierdził kiedyś, że technologia ogranicza ﬁzyczność, która od zawsze była fundamentem gry w piłkę nożną. Gracz Tottenhamu oczywiście podniósł larum w momencie, gdy system obrócił się na niekorzyść jego strony. Jakże odmienna byłaby narracja, gdyby to Spurs zyskali z tego tytułu pewne beneﬁty.

FA jest też świadome, że te działania – mimo wszystko – mogą nie wystarczyć. Dlatego już teraz zapowiedziało, że jest w pełni gotowe na kontrowersje, które mogą stać się udziałem nowej technologii. Federacja ma piękną ideę rozstrzygania i tłumaczenia wszystkich spornych sytuacji, nawet tym najbardziej zapalczywym przeciwnikom VARu. Co z tego wyjdzie? Zobaczymy. Na wszelki wypadek wysłałbym jednak arbitrów na „enty” kurs doszkalający, gdyż doświadczenia z poprzedniego sezonu – gdy wideoanaliza była testowana w meczach pucharowych – pokazują, że maksyma „kiedy sędziowie kupa, to i VAR dupa” ma stuprocentowe przełożenie na angielską rzeczywistość. Po prostu zróbcie wszystko by tego nie zepsuć. Z VARem, zdaniem większości, jest bowiem tak jak – według klasyka – z kobietą. Z nią ciulowo, bez niej jeszcze gorzej. Ja się z tym nie zgadzam. Dla mnie pierwsza część zdania jest kłamstwem. Żyć bez tych rzeczy się już zwyczajnie nie da.

Jednakże nie tylko zawodników VAR martwi. Martwi on również ekspertów telewizyjnych – Rio Ferdinand narzekał na zabijanie ducha gry. Martwi on również mnie. Ale nie dlatego, iż uważam go za zło, pomiot szatana, zaprzeczenie idei sportu błędów. VAR w Anglii martwi mnie z powodu sędziów, których kariery mogą zostać przez technologię uratowane, ale jednocześnie poziom niedokształcenia w kwestii VARu może być tak duży, że nic z tego najzwyczajniej nie wyjdzie. najzw

Należy jednak pochwalić, że zespół sędziowski w Anglii zabrał się do pracy stosunkowo szybko i już zapowiedział istotną zmianę. Niedawno w życie weszły nowe przepisy, które bezlitośnie karzą bramkarzy, którzy nie stoją na linii podczas jedenastek. VAR mógłby rozstrzygać ewentualny ruch – jak działo się na Mistrzostwach Świata kobiet – ale zabiera to dodatkowe sekundy. W Premier League nikt ich nam nie zabierze, gdyż takie sytuacje rozstrzygać będzie jeden z sędziów.

ANGIELSKIE ESPRESSO

ZM IA NY Nowy sezon oczywiście niesie ze sobą zmiany. Nowi zawodnicy, kluby, VAR – kampania 2019/20 na boiskach Premier League znowu przyniesie nam coś, czego jeszcze nie widzieliśmy. Wśród nowości dotyczących przepisów nie możemy jednak poprzestać tylko na systemie wideoweryﬁkacji. Na angielskich boiskach obowiązywać będą nowe reguły, z którymi warto się zapoznać. Aktualizacja zasad gry w piłkę nożną jest efektem działań International Football Association Board. To najwyżej postawiona organizacja, zrzeszająca sędziów z całego świata. Założona w 1882 roku organizacja od lat czuwa nad dostosowaniem naszego ukochanego sportu, a także futsalu, do najnowszych standardów. Na przyszły sezon przygotowano kilka mniejszych i większych udoskonaleń, które mają sprawić, że futbol stanie się jeszcze lepszym sportem.

Wznowienia gry inne, niż dotychczas Wiele jest zasad, które określają nam to, jak futbolówka powinna być wprowadzana z powrotem do gry. Odległość zawodnika drużyny przeciwnej od miejsca, z którego jest ona zagrywana, konieczność tego, aby pozostała w spoczynku... jest tego naprawdę sporo. Nie dziwota więc, że na tym polu czeka nas kilka zmian – wszak pole do popisu było bardzo duże. OPRACOWANIE: KACPER KLASIŃSKI

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

I tak, na pierwszy ogień weźmiemy sytuacje, gdy bramkarze rozpoczynają grę po opuszczeniu przez piłkę obrębu boiska. Dotychczas, wszyscy piłkarze musieli bezwzględnie znajdować się poza polem karnym do momentu, aż futbolówka je opuści. Teraz jednak ulegnie to zmianie. Zawodnicy drużyny wznawiającej grę wciąż nie będą mogli wejść w obręb szesnastki. Nie można do nich podać, zanim z niej nie wyjdą – takie zagranie będzie skutkowało powtórzeniem wznowienia. Zmiana dotyczy jednak drużyny przeciwnej. W dalszym ciągu mają obowiązek uciec z pola karnego bez zbędnego opóźniania gry i przeszkadzania golkiperowi, ale ten może zagrać piłkę jeszcze zanim to zrobią. To oczywisty ukłon w stronę zespołów, którym zależy na czasie i duże ułatwienie przy chęci zaskoczenia rywala długim zagraniem. Jest jednak jeden haczyk. Bramkarz wznawia grę przed opuszczeniem pola karnego przez rywali na wzn swoją odpowiedzialność. Jeśli pomyli się i da im szansę na przejęcie futbolówki w szesnastce, to sędzia nie zainterweniuje. Pojawiły się również kosmetyczne zmiany dotyczące zachowania zawodników ustawionych w murze przy wykonywaniu rzutów wolnych. Jedna z nich dotyczy drużyny broniącej, druga – usiłującej zdobyć gola. Zacznijmy od ekipy, będącej w defensywie. Pamiętacie Anthony’ego Knockaerta klękającego za skaczącym murem, aby uniemożliwić celne uderzenie po ziemi? Teraz takie zachowanie będzie zabronione. Nie można klękać i kłaść się za ścianą ustawioną z kolegów z zespołu. Jeśli chodzi o atakujących – gdy bramkarz ustawi „ścianę” z więcej niż dwóch graczy, rywale muszą zachować od niej odstęp co najmniej jednego metra. Ma to zapobiegać przepychankom i związanym z nimi kontrowersjom, gdy wykonywany jest stały fragment gry.

Kartki wciąż mają te same kolory, ale trochę nam się pozmieniało Kilka istotnych modyﬁkacji dotyczy również przepisów otaczających upomnienia indywidualne dla zawodników. Jak co roku dokonano zmian dotyczących wytycznych karania piłkarzy, decydujących o tym, w jakich sytuacjach należy się żółtko, a w jakich czerwień. Nie o tym jednak będziemy tutaj pisać. Korekty dotyczą samego aktu pokazywania kartki, a także zachowania sędziego wobec sztabu szkoleniowego. Po pierwsze – dotychczas, gdy arbiter miał zamiar ukarać piłkarza, nie można było rozpocząć gry bez jego przyzwolenia. Zawodnik musiał dostać kartkę zanim futbolówka została ponownie wprowadzona do gry. Od tego sezonu nie będzie już trzeba czekać. O ile sędzia nie zasygnalizuje inaczej, można rozpocząć grę po uprzednim ustawieniu piłki w odpowiednim miejscu w taki sposób, aby pozostawała w bezruchu. Tutaj, podobnie jak w przypadku wznowienia od bramki, znowu jednak mamy element ryzyka. Jeśli sędzia będzie chciał pokazać zawodnikowi rywali czerwoną kartkę, a drużyna wznowi grę zanim zdąży to zrobić, to nie wyleci on z boiska. Wlepione zostanie mu jedynie żółtko. Taki zapis może być przydatny w przypadku faulu „ratunkowego” ostatniego obrońcy. Można szybko zagrać piłkę z rzutu wolnego i próbować wykończyć akcję. Oczywiście, po brutalnych wejściach raczej nie możemy spodziewać się zastosowania dla nowej zasady.

Zmian jest dużo więcej Warto również zwrócić uwagę na kilka innych interesujących zmian. Zacznijmy, jak wskazywałaby logika, od początku. Dosłownie. Jak do tej pory losowanie decydowało o tym, kto zajmie którą połowę boiska, a także kto rozpoczyna mecz. Wygrany miał prawo wyboru strony, zespół przegranego w ramach „pocieszenia” rozpoczynał grę. Teraz kapitan, który wytypuje odpowiednią stronę monety będzie mógł wybierać, o czym decyduje. Albo określi, która drużyna pierwsza kopnie piłkę, albo zadecyduje o tym, którą bramkę będzie atakował jego zespół. Mamy również istotne zmiany, jeśli chodzi o interpretację zagrań piłki ręką. Dotychczas ocena była bardzo subiektywna, a decydowały o niej przede wszystkim dwa czynniki – odległość piłkarza od futbolówki i ewentualny ruch kończyny górnej w jej stronę. Teraz jednak pojawił się nowy, stosunkowo „twardy” zapis. Traktuje on, że uderzenie piłki ręką podniesioną powyżej ramion równoznaczne jest z przewinieniem. Nie zmienia się natomiast kwestia powiększania obwodu ciała. Najlepiej trzymać ręce maksymalnie blisko korpusu. Wyjątkiem są sytuacje, gdy zostaną wyciągnięte w geście obrony przed upadkiem. Najbardziej rewolucyjnym z nowych zapisów jest jednak zniesienie słynnej zasady, że „sędzia to powietrze”. Od teraz, jeżeli piłka zmieni wyraźnie kierunek swojego lotu lub rywale ją przejmą po odbiciu od arbitra, to ten przerwie grę i zaordynuje rzut sędziowski. Dodatkowo w momencie upuszczania piłki w jej pobliżu będzie mógł znajdować się jedynie przedstawiciel ekipy, która znajdowała się w jej posiadaniu. Rywale będą musieli stać w odległości co najmniej 4,5 metra. Koniec z kontrami wyprowadzanymi po „przechwytach”, których autorami są rozjemcy spotkań. Koniec z niepotrzebnymi pretensjami zawodników. Jak dobrze, że w końcu coś z tym zrobiono. No i oczywiście, nie można zapomnieć o największej rewolucji. VAR zmieni wiele i z pewnością pomoże rozwiązać wiele palących problemów. Nie można jednak liczyć, że będzie w stu procentach skutecznym lekarstwem na wszystkie z nich. O tym jednak przeczytacie w jednym z kolejnych tekstów.

Dodatkowo zaproponowano również Dodat uregulowanie jednej z niejasności w zasadach. Niedozwolona celebracja (na przykład zdjęcie koszulki) bramki, która zostanie cofnięta, będzie skutkowała odpowiednią karą indywidualną. Warto więc wstrzymać się z niepohamowaną radością przynajmniej do momentu potwierdzenia gola.

Kara kartki nie będzie już ograniczona tylko dla samych piłkarzy. W rozgrywkach 2019/20 takie upomnienie będą mogli otrzymać również członkowie sztabów drużyn. Dotychczas sędzia mógł jedynie upomnieć lub wyrzucić na trybuny trenera, masażystę lub jednego z ich kolegów. Teraz wciąż może udzielić słownej reprymendy, ale w razie poważniejszych wykroczeń będzie postępował, jak w przypadku zawodników. Zasady są te same – dwie żółte kartki równają się czerwonej i wylotowi z boiska, a raczej – z ławki.

ANGIELSKIE ESPRESSO

ZASŁUŻONY ODPOCZYNEK?

Niczym nowym nie jest temat zimowej przerwy w Premier League. Od lat menedżerowie, trenerzy czy eksperci narzekają na brak koniecznego odpoczynku dla piłkarzy w połowie sezonu. Od lat było to zwykłe bicie głową w mur, bowiem w przeładowanym kalendarzu angielskich rozgrywek ciężko było marzyć o dodatkowym wolnym. Narzekali menedżerowie, głównie Ci zagraniczni, którzy traﬁali do Anglii, mając doświadczenie w innych ligach europejskich. W większości z czołowych lig przerwa zimowa jest bowiem czymś zupełnie naturalnym i funkcjonującym od dawna w Hiszpanii, Niemczech, Włoszech czy Francji. Narzekali eksperci, wśród których ten temat przewijał się niemal za każdym razem, kiedy drużyny z Premier League zaczynały zawodzić w europejskich pucharach i kiedy drużyna narodowa szybko była weryﬁkowana na turniejach międzynarodowych takich jak Mistrzostwa Świata czy Europy.

Narzekali też sami zawodnicy, którzy odczuwali przemęczenie i nie można traktować tego tylko jako usprawiedliwienie słabszych występów. Nie ważne jak dobrze przygotowani nie byliby do sezonu, przy takim natężeniu gier, rywalizacji na kilku frontach, w końcowych tygodniach rozgrywek musiało brakować już prądu, a wtedy o słabszą dyspozycję czy nawet urazy nie trudno. Co ciekawe, nie są to tylko teoretyczne rozważania. W 2013 roku UEFA opublikowała badania z których jasno wynika, że piłkarze Premier League byli aż czterokrotnie bardziej narażeni na kontuzje w końcowych trzech miesiącach sezonu niż w innych europejskich ligach w podobnym czasie. Kiedy w grę wchodzi temat zdrowia i bezpieczeństwa samych zawodników, kończą się żarty i liga wreszcie musiała podjąć określone działania. OPRACOWANIE: KRZYSZTOF BIELECKI

Różne strony tego sporu od lat próbowały wymusić na Premier League wprowadzenie zimowej przerwy w rozgrywaniu meczów. Władze The Football Association negocjowały, ale nie umiały znaleźć odpowiedniego pola do porozumienia. Należy bowiem zrozumieć, że potencjalna przerwa w rozgrywkach mogłaby oznaczać ograniczenie liczby spotkań transmitowanych na żywo w telewizji, co oczywiście umniejsza nieco kapitalnej pozycji ligi przy negocjacjach nowych umów odnośnie sprzedaży praw telewizyjnych. W końcu jednak udało się znaleźć rozwiązanie, które pozwoli zawodnikom na odpoczynek, a które nie uderzy znacząco w którąkolwiek ze stron. Oczywiście, jedni i drudzy musieli liczyć się z pewnymi poświęceniami, ale faktem jest, że w sezonie 19/20 w końcu będziemy mieli zimową przerwę w Premier League. Przerwę zimową, która w zasadzie nie będzie bowiem przerwą, bo przecież rozgrywki ligowe będą cały czas kontynuowane, co bardzo mocno podkreślają przedstawiciele ligi. Jedyna zmiana będzie polegała na tym, że 26. seria gier zostanie podzielona na dwa weekendy. Pięć spotkań tej kolejki zostanie rozegrane w sobotę 8 lutego 2020, a pozostałe pięć tydzień później, czyli 15 lutego. W efekcie takiego zabiegu, każdy z klubów będzie miał do dyspozycji 14-dniową przerwę od rozgrywania spotkań. 14 dni to jednocześnie dużo, jak i mało, ale trzeba pamiętać, że to wciąż bardzo duża, pozytywna zmiana. Co ciekawe, liga zastrzegła w regulaminie tejże przerwy, że kluby nie będą mogły brać w tym czasie udziału w jakichkolwiek nastawionych na zysk tournée, co w założeniu ma pozwolić na prawdziwy odpoczynek, a nie dać właścicielom drużyn kolejnej okazji do zarobku. Oczywiście, nie ma żadnych przeciwwskazań odnośnie organizacji obozów przygotowawczych w cieplejszych stronach

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

globu albo w chłodnej Austrii, kiedy któryś z klubów zdecyduje się zatrudnić Tony'ego Pulisa. Wracając jeszcze do poświęceń, to warto pamiętać, że tego typu zmiana była możliwa w dużej mierze dzięki niewielkiej reorganizacji FA Cup, w ramach której mecze 5. rundy Pucharu Anglii zostaną przeniesione z weekendu na środek tygodnia. Dodatkowo władze The Football Association postanowiły, że zrezygnują z powtarzania meczów w tej fazie rozgrywek. Jeżeli spotkanie zakończy się remisem, to o awansie będzie decydowała dogrywka, a następnie rzuty karne. Ten zabieg pozwolił na zwolnienie jednego dodatkowego weekendu na rozegranie kolejki Premier League. Przedstawiciele FA mają nadzieję, że przerwa zimowa pozwoli Przedst przede wszystkim zawodnikom reprezentacji Anglii na lepszą regenerację przed nadchodzącymi ﬁnałami Mistrzostw Europy 2020. Prezes FA, Martin Glenn, przyznał również, że ma nadzieję także na kontynuację dobrych występów drużyn w europejskich pucharach. Póki co zmiany nie dotkną klubów, które na co dzień rozgrywają swoje mecze w EFL. Na poziomie Championship, League One i League Two ewentualna przerwa byłaby znacznie trudniejsza do wprowadzenia, ponieważ w każdym sezonie do rozegrania jest 46 kolejek, a po zakończeniu sezonu zasadniczego jeszcze Play-Offy. Władze ligi zapowiadają jednak, że będą przyglądać się tej sprawie.

Pięć z podanych wyżej spotkań zostanie rozegranych 8 lutego, natomiast pięć pozostałych 15 lutego. Oﬁcjalny podział zostanie podany 13 grudnia 2019.

ANGIELSKIE ESPRESSO

NIEDOŚCIGNIENI KTO MOŻE ICH PRZEBIĆ?

Czym byłaby piłka nożna bez rekordów? Kibice na całym świecie stale ekscytują się coraz to nowszymi rekordami i barierami, które przełamują poszczególni piłkarze. My kibice lubimy również dywagować, wybiegać w przyszłość oraz wróżyć, kto wzniesie się na wyżyny swoich umiejętności i strąci z piedestału starych mistrzów. Takich w Premier League ostało się jeszcze kilku, jednak na horyzoncie widać tych, którzy chcą rzucić im wyzwanie.

Wieloletnim rekordem, do którego praktycznie nikt realnie się nie zbliżył jest 260 goli zdobytych przez Alana Shearera, który w Premier League występował od sezonu 1992/1993 do 2005/2006. Do dziś osiągnięcie byłego reprezentanta Anglii wydaje się kosmiczne i do tej pory było zdecydowanie poza zasięgiem wszystkich piłkarzy, którzy podejmowali się złamania tej wysoko usadowionej bariery. Najbliżej tego niesamowitego osiągnięcia był Wayne Rooney, który w Premier League 208 razy wpisywał się na listę strzelców. Niestety jego przedwczesne granie ogonów w Manchesterze United, a następnie zbyt krótka przygoda w Evertonie sprawiły, że było wiadomo, iż nie pobije fenomenalnego rekordu swojego rodaka. Kto w takim razie jest w stanie tego dokonać? Alan Shearer potrzebował 441 spotkań, aby zdobyć w Premier League 260 bramek. Daje to bardzo dobrą średnią 0,59 gola na mecz, którą udało mu się uzyskać, podczas 14 sezonów na angielskich boiskach. Pokazuje to na jak wysokim poziomie grał Anglik przez całą swoją karierę. Kluczem do pobicia tego niemal nieśmiertelnego rekordu jest duża liczba rozegranych spotkań w Premier League, co od razu sugeruje, że rekordzistą może zostać jedynie zawodnik, który niemal całą swoją karierę spędzi na Wyspach. W Premier League wyborowych strzelców w ostatnim czasie nie brakuje, ale czy któryś z nich ma matematyczne szanse na to, aby zmienić na tronie 48-letniego już Shearera? OPRACOWANIE: KAMIL WNÓK

Porównując średnią goli zdobywaną na mecz przez Alana Shearera z resztą stawki, rywale próbujący dorównać Anglikowi wyglądają nieco lepiej. Sergio Aguero z Manchesteru City oraz Harry Kane mogą poszczycić się średnią 0,69 gola na mecz. Niestety ze względu na wiek Argentyńczyka oraz informacje, że po zakończeniu kontraktu opuści on The Citizens oraz Anglię, tylko Harry Kane wydaje się być zawodnikiem, który realnie może zagrozić swojemu legendarnemu rodakowi. Co prawda jest jeszcze stosunkowo młody Romelu Lukaku, który może próbować rzucić rękawice byłemu piłkarzowi Blackburn oraz Newcastle. Póki co Belg ma jednak inne problemy i cały czas wypychany jest przez media do włoskiego Interu. Jeżeli jednak związałby swoją karierę do końca z angielską ligą, śmiało mógłby podjąć próbę ataku na rekord. Zakładając, że Harry Kane i Romelu Lukaku graliby w Premier League do 36 roku życia, tak jak Alan Shearer, rekord nie wydaje się już aż tak nieprawdopodobny do pobicia. Napastnik Tottenhamu musiałby regularnie co sezon przez najbliższych dziesięć lat, zdobywać co najmniej 13,5 gola, zaś jego belgijski konkurent niespełna 15 bramek. Zważając na bardzo wysoką formę lidera Kogutów w ostatnich latach, wiele wskazuje na to, że jeżeli nadal będzie dopisywać mu zdrowie, to pobicie rekordu jest dla niego jak najbardziej w zasięgu ręki. Większy problem może mieć z tym Lukaku, który nie może odnaleźć swojego miejsca na Old Trafford i być może opuści on wkrótce deszczową Anglię.

Nieśmiertelni niczym Gareth Barry Znacznie cięższym wyzwaniem może być pobicie rekordu długowiecznego Garetha Barry’ego, który wystąpił w Premier League 653 razy. Anglik potrzebował na to aż 21 sezonów, na które składały się pobyty w Aston Villi, Manchesterze City,

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Evertonie oraz West Bromie. W swoim ostatnim sezonie w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii w barwach West Bromu udało mu się pobić rekord legendy Manchesteru United, Ryana Giggsa. Walijczyk rozegrał w niej 632 spotkania i musiał uznać wyższość zawodnika urodzonego w Hastings. O ile w miarę łatwo potrafiliśmy znaleźć zawodnika, który może dogonić w klasyfikacji strzelców Alana Sherara, to w liczbie rozegranych meczów pobić Garetha Barry’ego będzie niezwykle ciężko. Najbliżej tego osiągnięcia jest obecnie zawodnik Liverpoolu, James Milner. Pomocnik rozegrał do tej pory w Premier League 516 spotkań co sprawia, że do pobicia rekordu swojego rodaka brakuje mu 137 meczów. Jeżeli chciałby pobić ten rekord musiałby wystąpić w niemal wszystkich ligowych spotkaniach, które odbędą się w ciągu najbliższych czterech sezonów. Milner ma obecnie 33 lata, więc złamanie takiej bariery wydaje się wręcz niemożliwe. Zważając jednak na świetną formę fizyczną oraz znakomite przygotowanie wydolnościowe Anglika, lepiej wstrzymać się ze zbyt pochopnymi osądami. Piłkarz The Reds niejednokrotnie dokonywał niemożliwego. Zobaczymy, czy zaskoczy nas i tym razem!

Rekord nie do złamania

Rekordy oraz osiągnięcia indywidualne od zawsze dodawały smaczku ligowej rywalizacji. Nie wszyscy spoglądają jedynie na poczynania drużyn, ponieważ uwielbiamy gloryﬁkować zawodników dokonujących rzeczy niemożliwych. Warto dlatego celebrować i doceniać chwile, w których poszczególni piłkarze wznoszą się na wyżyny swoich umiejętności, aby czerpać z oglądania Premier League pełnymi garściami. Podobne show będziemy mogli obserwować już od momentu startu naszej ukochanej ligi, dlatego siadajmy wygodnie w fotelach i obserwujmy poczynania nie tylko kolektywów, ale i również indywidualności.

Przyszła pora na najcięższy do złamania rekord, który od kilku dobrych lat dzierżawi Ryan Giggs. Walijczyk podczas całej swojej kariery w Premier League zaliczył aż 162 asysty i bezkonkurencyjnie zajmuje pierwsze miejsce w tabeli najskuteczniejszych asystentów w historii angielskiej ligi. Tuż za nim uplasował się inny świetny zawodnik, Cesc Fabregas, który podczas swojej bardzo udanej kariery w Anglii zaliczył 111 asyst. Prawdziwa przepaść, której nie potraﬁł do tej pory przeskoczyć nikt.

Kandydatów do pobicia legendarnego Walijczyka póki co w stawce nie widać. Co prawda młody Trent Alexander-Arnold tylko w zeszłym sezonie zaliczył 12 asyst i przy utrzymaniu doskonałej dyspozycji ofensywnej przez lata daje perspektywy na solidny wynik, to wciąż wykręcenie takich absurdalnych liczb wydaje się niemożliwe. Z graczy, którzy jeszcze grają, a są najbliżej Giggsa, można wymienić piłkarzy, którzy powoli zbliżają się do końca bogatych karier. David Silva wchodzi właśnie w ostatni rok swojej przygody w Manchesterze City, w czasie której zanotował w Premier League 83 asysty. Jedną mniej ma wspomniany już James Milner, a kilka szczebli niżej w tym rankingu znajduje się były klubowy kolega Giggsa, Ashley Young z dorobkiem 69 asyst. Pogromców zatem nie widać.

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

TOP10 LETNICH TRANSFERÓW W PREMIER LEAGUE

Za nami blisko jedenaście tygodni letniego okna transferowego w Anglii. Co prawda nie należy ono do jednego z najciekawszych w historii, jednak doszło do kilku transakcji, które zasługują na szczególną uwagę. Kapituła Angielskiego Espresso prężnie działała i wybrała dziesięć najlepszych transferów trwającego jeszcze okienka.

10. Mateo Kovacić

8. Daniel James

(Real Madryt - Chelsea)

(Swansea City - Manchester United)

W ostatniej chwili, tuż przed samą linią mety Chorwat wyprzedził w naszym głosowaniu Fabiana Delpha i znalazł się na najniższym stopniu notowania. Oﬁcjalne potwierdzenie transferu Kovacicia w Chelsea miało miejsce pierwszego lipca, a jego kupno kosztowało działaczy The Blues 35 milionów euro. Ci, którzy choć mniej więcej śledzą rozgrywki Premier League, wiedzą na co stać chorwackiego pomocnika. W zeszłym sezonie Mateo w samej lidze angielskiej zagrał w 32 spotkaniach, w których zanotował zaledwie dwie asysty. Wynik, jak na takiej klasy piłkarza dość skromny, jednak mam takie przekonanie graniczące z pewnością, że ten ruch nie tylko opłaci się Chelsea, ale i całej Premier League.

Daniel James został pierwszym transferem Ole Gunnara Solskjaera w letnim oknie transferowym. W umowie Walijczyka widnieje także zapis o ewentualnym przedłużeniu umowy o kolejny rok. Były skrzydłowy Łabędzi w poprzednim sezonie był jednym z najbardziej wyróżniających się zawodników na zapleczu Premier League. Swoją błyskotliwością, szybkością i boiskową inteligencją zadziwił praktycznie pół Anglii, a jego transfer do giganta, jakim jest Manchester United nie jest żadnym zaskoczeniem. W minionej kampanii James zdobył cztery gole i do swojego dorobku dołożył aż dziewięć asyst. Dwanaście milionów funtów w takim przypadku to w zasadzie promocja, tym bardziej patrząc na jego grę w przedsezonowych przygotowaniach.

9. Ayoze Perez

(Newcastle United - Leicester City)

7. Andre Gomes (FC Barcelona - Everton)

Sam Vardy nie wystarczy. Co prawda Leicester posiada w swoich szeregach jeszcze Kelechiego Iheanacho, jednak to nie ten sam kaliber co Perez. Hiszpan zaliczył w koszulce Srok aż 195 spotkań, strzelił 48 bramek, z czego trzynaście w minionym sezonie. Wychowanek Club Deportivo Tenerife Santa Cruz ma na swoim koncie także dwa występy w młodzieżowej reprezentacji Hiszpanii. Perez może już wkrótce stać się prawą ręką Jamiego Vardy'ego. Jeśli Rodgers zdecyduje się na grę dwoma napastnikami, tak wspomniana dwójka śmiało może zbliżyć się do wyczynu bramkowego Vardy'ego i Mahreza z mistrzowskiego sezonu 2015/16.

W Barcelonie mu nie wyszło, jednak transfer do Evertonu sprawił, że jego nazwisko w piłkarskim świecie znów nabrało na znaczeniu. Poprzednia kampania udowodniła, że ewentualny powrót na Camp Nou byłby istną głupotą. W Premier League Portugalczyk odnalazł swoje miejsce na ziemi, dość szybko zaaklimatyzował się w barwach The Toffees i we wszystkich rozgrywkach rozegrał aż 2120 minut. Ostatecznie uzbierało się to łącznie na 29 meczów, podczas których Gomes strzelił jedną bramkę i zaliczył dwie asysty. Jeśli do skutku dojdzie transfer Idrissy Gueye'a do PSG, tak na Gomesie może spoczywać jeszcze większa odpowiedzialność. Czy jej sprosta? Zobaczymy.

ANGIELSKIE ESPRESSO

6. Pablo Fornals

4. Sebastien Haller

(Villareal - West Ham United)

(Eintracht Frankfurt - West Ham United)

Pomocnik podpisał z West Hamem pięcioletni kontrakt do 30 czerwca 2024 roku. W umowie zapisano również opcję przedłużenia jej o kolejny sezon. Kwoty transferu oﬁcjalnie nie ujawniono, ale media informują o 24 milionach funtów. Tym samym Fornals stał się trzecim najdroższym piłkarzem klubu po Sebastienie Hallerze i Felipe Andersonie. Pomimo tylko 23 lat na karku ma on na swoim koncie już ponad 150 meczów rozegranych w La Liga. Do zespołu Manuela Pellegriniego dołączył zaraz po bardzo udanych Mistrzostwach Europy U-21, w których Hiszpania sięgnęła po złoty medal. Powiodło mu się w lidze hiszpańskiej, czemu ma się nie powieść i w Anglii?

Ten transfer to prawdziwy majstersztyk w wykonaniu West Hamu. Najdroższy transfer Młotów w historii, strzelec aż 20 goli w minionej kampanii Bundesligi, półﬁnalista Ligi Europy poprzedniego sezonu z Eintrachtem. Czy trzeba dodawać coś więcej? Jeśli ciągle mało – Haller we wszystkich rozgrywkach 2018/19 uzbierał także dwanaście asyst i jak na napastnika to naprawdę zacny dorobek. 25-latek podpisał pięcioletni kontrakt z opcją przedłużenia o kolejny sezon. Zdobywca Pucharu Niemiec z 2018 roku stał się zatem czwartym nowym piłkarzem West Hamu pozyskanym w tym okienku transferowym po Roberto, Davidzie Martinie i Pablo Fornalsie.

5. Youri Tielemans

3. Tanguy Ndombele

Kolejny gracz w naszym zestawieniu, który podpisał z zespołem kontrakt po wygasnięciu wypożyczenia. Leicester o podpis Belga walczyło kilka tygodni, jednak mniej więcej dawdzieścia dni temu transfer doszedł do skutku. Lisy zapłaciły za byłego pomocnika Monaco 40 milionów funtów. Jak już wcześniej wspomniałem, Tielemans ostatnie pół roku spędził w Leicester City. Był jednak tylko wypożyczony, ale sztab szkoleniowy Lisów był zachwycony, jak szybko wkomponował się do drużyny. W trzynastu meczach środkowy pomocnik strzelił trzy gole i dołożył cztery asysty. Dzięki dobrym występom Brendan Rodgers od razu zapowiedział, że chce go na stałe w Leicester. Konkurencja podobno nie była mała, a Leicester wygrało ten wyścig z krajowymi gigantami, co mówi samo za siebie.

O jego transfer zabiegał między innymi Juventus czy Manchester United. Ostatecznie Tanguy Ndombele podjął decyzję o grze dla Tottenhamu. Kwota 60 milionów euro i 10 milionów w bonusach to transakcja historyczna zarówno dla klubu kupującego, jak i sprzedającego. Lyon nigdy nie zainkasował większej kwoty za swojego piłkarza (do tej pory rekord dzierżył Lacazette, 53 miliony euro). Tottenham zaś wydał dotychczas najwięcej na Davinsona Sancheza (40 milionów euro). Od razu uprzedzamy – Ndombele to nie jest typ piłkarza, którego głównym zadaniem jest strzelanie bramek. Jeśli miałbym go porównać charakterystyką, do któregoś z piłkarzy grających w Premier League, postawiłbym na N'Golo Kante. Zadaniem Tanguya jest przede wszystkim odcięcie przeciwników od podań i jak najszybsze dostarczenie piłki do napastników. Dzięki swoim umiejętnościom rozgrywania piłki, Ndombele w poprzednim sezonie Ligue 1 uzbierał aż siedem asyst. Już nie możemy doczekać się jego debiutu w Premier League.

(AS Monaco - Leicester City)

OPRACOWANIE: KACPER GRUSZKA

(Olympique Lyon - Tottenham)

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

2. Aaron Wan-Bissaka

(Crystal Palace - Manchester United) Tego pana w zasadzie przedstawiać nie trzeba. 21-latek podpisał z klubem z Old Trafford 5-letni kontrakt, z opcją jego przedłużenia o kolejne 12 miesięcy. Tym samym grający na pozycji prawego obrońcy młodzieżowy reprezentant Anglii stał się drugim, po Danielu Jamesie, nabytkiem Ole Gunnara Solskjaera. Aaron jest jednym z najlepszych młodych defensorów w Premier Aa League. Posiada odpowiednią etykę pracy, talent oraz mentalność do gry w Manchesterze United. Pasuje idealnie do typu zawodnika, jakiego poszukiwaliśmy do składu, abyśmy mogli się rozwijać – powiedział Ole Gunnar Solskjaer. Młody, perspektywiczny obrońca i... przede wszystkim bardzo dobra opcja do Fantasy Premier League. Czego chcieć więcej?

1. Rodrigo Hernández Cascante (Atletico Madryt - Manchester City)

Numero uno w naszym zestawieniu dziesięciu najlepszych transferów tego okienka. Manchester City aktywował klauzulę w kontrakcie Rodriego, a Atletico wzbogaciło się o 70 milionów euro. Bez wątpienia jest to jeden z hitów tego okienka. 23-letni Hiszpan został ściągnięty w jednym, kluczowym celu: ma on zostać długoterminowym następcą Fernandinho, który zbliża się nieubłaganie do piłkarskiej emerytury. Zakup Rodriego to dość drogi, ale jednocześnie niezbędny wydatek Manchesteru City. Jeśli The Citizens chcą powtórzyć sukcesy na krajowym podwórku i na poważnie powalczyć o zwycięstwo w Lidze Mistrzów, Fernandinho, Silva i De Bruyne nie wystarczą. Rodri to gwarant dodatkowych bramek i prawdziwy dewastator akcji ofensywnych rywala. Dzięki 70 milionom euro mistrzowie Anglii dokonali transferu na lata, godnego pozazdroszczenia przez wiele klubów na świecie.

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

ANGIELSKIE ESPRESSO

Hiszpańska precyzja, niehiszpański temperament

Dożyliśmy szczęśliwych dla kibica piłki nożnej czasów, w którym mamy okazję oglądać ten sport niemal wszędzie i w różnorodnych formach. Obecnie mecze są tylko niewielką częścią w wielkiej machinie – coraz większą wagę ma samo "opakowanie" widowiska, przeglądy prasy i stos plotek transferowych, a także największe zbiorowisko wiedzy użytecznej i bezużytecznej – social media. Wszystko to ma na celu propagowanie futbolu wśród tych, którzy niecodziennie myślą o tym, że piłka jest okrągła, a bramki są dwie. Nawet kompletnie do niedawna niszowy futbol kobiecy zyskał na popularności właśnie dzięki temu.

W dłuższej perspektywie sprawiło to, że chociażby uczestnicy Twittera mogą nauczyć się wielu rzeczy, które mogą być mniej oczywiste dla typowego Janusza. Do czego zmierzam? Ano do tego, że gdy Manchester City pobił swój rekord transferowy, by ściągnąć Rodriego, który nie jest graczem ofensywnym, każdy kibic i ekspert mający w głowie coś więcej, niż frytki z ketchupem, przyklasnął temu pomysłowi. Do niedawna przecież wcale to nie byłoby takie oczywiste, a rekordy transferowe i wielkie sumy kojarzyły się niemal wyłącznie z napastnikami i skrzydłowymi. Dzięki studni informacji, która została wzniesiona w obecnej epoce, ludzie zaczęli rozumieć, jak ważna jest rola w drużynie kogoś takiego, jak Rodri. Oglądając sam mecz, przeciętny kibic wcale nie musiałby tego dostrzec. Hiszpan kosztował Obywateli 70 milionów euro – dużo, mało, oceńcie sami. Wiele mówi się o tym, że Rodri jest niczym młody Sergio Busquets – ale przecież Busquets nigdy nie miał okazji grać w ciemiężącym futbolu Diego Simeone. O co zatem tyle krzyku? W czym Rodri jest podobny do pomocnika Barcelony? OPRACOWANIE: JACEK WĘGLEWSKI

Pep Guardiola nie ściągnął typowego defensywnego pomocnika. Kompetencje Rodriego mają wykraczać daleko poza przecinanie akcji rywala i przeszkadzanie. 23-latek świetnie czyta grę – gdy rywal ma piłkę i chce podać do lepiej ustawionego kolegi, Hiszpan natychmiast to wychwytuje i wykonuje ruch ułamek sekundy przed podaniem, co często kończy się przejęciem. I tutaj wychodzi kolejna zaleta – ten pomocnik nie boi się piłki i rzadko oddaje ją do środkowych obrońców. Albo sam ją przetrzymuje i rusza z akcją, albo stara się uruchomić bocznych obrońców lub skrzydłowych krótkim lub długim podaniem na wolne pole. Nie przeszkadza mu wzięcie na siebie odpowiedzialności. Wiąże się to bezpośrednio z kolejną cechą Rodriego – trudno mu zabrać piłkę. Absorbuje on uwagę dwóch, trzech piłkarzy ze środka pola, a wtedy lubi zagrać dłuższe podanie na bok boiska do niepilnowanego kolegi. Świetnie czuje się pod presją, co w kontekście stylu preferowanego przez Manchester City w okolicach własnego pola karnego czyni go bardzo ważną częścią układanki Pepa Guardioli. Jego spore gabaryty (191 centymetrów) nie przeszkadzają mu być całkiem zwrotnym i szybkim. Nie jest może dryblerem na miarę Hazarda, ale nie ma większych problemów z minięciem rywala balansem ciała. Umie też zwieść przeciwnika ruchem bez piłki, w czym przypomina mi nieco Davida Silvę. Jakość jego podań również może satysfakcjonować nowego trenera celność plasuje się na poziomie ponad 90%, zalicza on również ponad trzy długie podania na mecz.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Żeby jednak nie rozpływać się zanadto nad ofensywnymi walorami Hiszpana, warto coś powiedzieć o jego charakterze w obronie – w końcu to "dość" ważny element dla piłkarza na tej pozycji. Rodri notuje trochę więcej fauli i wślizgów na mecz, niż Fernandinho – nie lubi jednak tego robić. Zamiast tego preferuje typową walkę bark w bark oraz "wsunięcie" nogi, korzystając ze swojej ﬁzyczności. To sprawia, że nie łapie zbyt wielu żółtych kartek. Powód, dla którego Fernandinho notuje lepsze liczby jest całkiem oczywisty – Manchester City to zespół, który bardzo dużo utrzymuje się przy piłce, więc Brazylijczyk nie za bardzo ma kiedy się wykazać pod tym względem. Rodri natomiast występował w Atletico, a tu dodawać więcej nic nie trzeba. Na koniec warto dodać rzecz dość jasną i klarowną, Manchesterowi City w końcu dochodzi ktoś poza środkowymi obrońcami, kto będzie mógł czymkolwiek zagrozić przy stałych fragmentach gry. Obywatele mają bardzo niską drużynę, a Rodri trochę to podreperuje. Czy ta laurka przekonała was do tego, że warto było zapłacić za niego tę małą fortunę? Hiszpan miał już okazję wystąpić w meczach przedsezonowych The Citizens i wyglądał tam naprawdę dobrze. Po kilku miesiącach może wyrosnąć na prawdziwego lidera. "Ale nie uprzedzajmy faktów...", cytując Bogusława Wołoszańskiego.

ANGIELSKIE ESPRESSO

Problemy Derby County

problemami Chelsea? 25 września 2018 roku. Frank Lampard i jego Derby County walczą z Manchesterem United w ramach Pucharu Ligi. 11 sierpnia 2018 roku. Frank Lampard znowu walczy z Manchesterem United. Jednakże tym razem jest już szkoleniowcem Chelsea. Do zatrudnienia Anglika niemal niemożliwym jest podejście w sposób chłodny. Młodego szkoleniowca ocenia się zerojedynkowo. Albo jest – tak jak w tytule książki Pawła Zarzecznego – zawsze najlepszy, albo jest – jak u Łysiaka – najgorszy. Trudno jednak oczekiwać zdystansowania. Lampard wzbudza skrajne emocje, głównie przez to jaką jest osobą. Z jednej strony absolutną legendą Chelsea, a z drugiej niedoświadczonym jeszcze szkoleniowcem, czasami podtapiającym się na zbyt wysokiej fali. A właśnie takie mogą spotkać go w Londynie, gdzie czeka na niego dużo trudniejsza praca niż w Derby County. A przecież i w Championship – wbrew pozorom – nie było różowo.

Statystyka prąd nie tyka Mark Twain wygłosił kiedyś maksymę, która jest notorycznie przywoływana przy okazji jakichkolwiek sporów futbolowych. Moim zdaniem nie ma w tym nic dziwnego, wszak sam podchodzę do wszelakiego rodzaju cyferek i wykresów ze względnym dystansem. Nie da się jednak zatoczyć tak szerokiego koła, by ominąć problemy Lamparda uwypuklane właśnie przez… statystyki. OPRACOWANIE: JAN PIEKUTOWSKI

Najbardziej w oczy kłuje fatalny wynik pod względem zagrań w pole karnego rywala. Derby County miało ich w minionym sezonie niemalże najmniej w lidze, bowiem zajęli pod tym względem dwudzieste drugie miejsce. To prosta statystyka, która ukazuje jedną z niekoniecznie pozytywnych cech Baranów. Ich gra niekoniecznie była oparta na zdobywaniu terenu i strzelaniu z dogodnej pozycji, a raczej na bezustannych próbach uderzeń z dystansu, bowiem „very deep completions” oznaczają obszar piętnastu metrów od linii bramkowej. Wniosek jest zatem prosty – gros akcji Derby nie opierał się na wchodzeniu z butami do mieszkania przeciwnika, a raczej do wrzucania kamykami w jego okno. Nitka ta ciągnie się dalej i dalej mechaci naszą tkaninę. Niewielka liczba sytuacji stworzona po zagraniu piłek w pole karne, sprawia również, że Derby blado wypada jeśli chodzi o kontakty z piłką właśnie w obszarze szesnastu metrów. Pod tym względem uplasowali się na osiemnastym miejscu w całej lidze. Nie jest to jednak koniec, bowiem okazało się, że ﬁnalista tegorocznych play-offów miał wielki kłopot ze zdobywaniem bramek. A przynajmniej w teorii, bowiem współczynnik Expected Goals wypada w ich przypadku wręcz żałośnie. Dopiero dziewiętnasty wynik w całej lidze, a konkretnie 56.6 xG. A jednak Derby Der strzeliło tych bramek 74. Nie jest to wynik powalający, ale znacznie lepszy niż niespełna sześćdziesiąt, które ekipa Lamparda „powinna strzelić”. Co zatem stoi za przyczyną tego – nomen omen – sukcesu? Oczywiście – jak można się spodziewać – nie jest to zasługa strzałów z pola karnego, bo ich w Derby raczej nie uświadczyliśmy (18. wynik). Co ciekawe wielkiego wpływu na

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

74 bramki nie miały również strzały z pozostałych stref, czyli tak zwanego „open play”, bowiem ich Barany zdołały zyskać jedynie tyle, by uplasować się na pozycji dziesiątej, czyli niemal w środku stawki. Tutaj z pomocą przychodzą nam stałe fragmenty gry. I nie czarujmy się, że Lampard miał na nie jakiś wyjątkowy pomysł. Finezyjne figle to raczej nie tutaj. Anglik stawiał na prostotę wykonania, a raczej na talent swoich podopiecznych. Rzutom rożnym dużo brakowało do tego, co potrafiło kiedyś zdziałać Stoke City i WBA. Rzuty wolne nie wyglądały jak te, które oglądaliśmy w ostatnim meczu West Hamu z Liverpoolem. Zaś planów na rzuty karne trenerzy zazwyczaj nie wymyślają. Jedyną zasługą jaką można przypisywać Lampardowi w temacie SFG jest wybór ich wykonawców. Chociaż – szczerze mówiąc – to raczej nie była największa zagwozdka na świecie, żeby powierzać je Wilsonowi, a nie, na przykład, Richardowi Keoghowi. Doskonale ułożona stopa młodego gracza Liverpoolu znacznie podbiła finalny dorobek bramkowy Derby. Wilson aż trzy razy pokonywał bramkarza rywali z rzutu wolnego i tyleż samo z jedenastu metrów. Stanowi to 29% wszystkich trafień tejże drużyny ze stałych fragmentów gry (21). Jednakże nie tylko w ofensywie były problemy. W defensywie też. Portal WhoScored w największych problemach Baranów bez wahania wskazał na nieumiejętność powstrzymania rywali przed stwarzaniem sobie sytuacji. Widać to jak na dłoni, jeśli tylko zerkniemy na kolejną statystykę. Derby County straciło mniej bramek… niż powinno. Zgodnie z wyliczeniami z zakresu xGC, podopieczni Lamparda zasługiwali na aż wpuszczonych bramek więcej. Bezpośrednio wynika to z faktu, iż Barany niespecjalnie umiały się przed atakami bronić i po prostu wpuszczały wilka między swoje stado, licząc, że skoro on nosił razy kilka, to i jego w końcu poniosą. Udało się i 41-letni szkoleniowiec mógł pochwalić się, że jego drużyna miała szóstą defensywę w lidze.

Łyżka miodu w beczce dziegciu Wypada jednak za coś Franka Lamparda pochwalić. Może jego drużyna w dużej mierze oparta jest na furze szczęścia i przekładaniu prawej nogi przez lewe ucho, ale nie sposób odmówić Anglikowi konsekwencji i chęci do utrzymywania się przy piłce. W całym sezonie Derby uzyskało średnią 54.1%, co poskutkowało zajęciem trzeciego miejsca pod tym względem. Posiadanie to nie zawsze przekładało się na teoretycznie oczywiste korzyści, ale przynajmniej stwarzało wrażenie ofensywnego usposobienia zespołu i trzymania go z dala od defensywnych konotacji. Jeśli jednak przy grze obronnej jesteśmy, to Derby wypracowało skuteczny sposób odbierania rywalom piłki. Tutaj też często dopisywało im szczęście w postaci niecelnych zagrań przeciwników, jednakże nie była to wartość fundamentalna. O sile zespołu w tej kwestii stanowił pressing. Derby pozwalało rywalom na zaledwie 8.2 podania, zanim piłka znowu znalazła się pod nogami Baranów. Pod tym względem jedynie Leeds United było lepsze (6.3).

Chelsea pokusiło się na trenera skrajnie innego niż Maurizio Sarri. Nawet jeśli nie będziemy oceniali taktyki Włocha pod względem jej poziomu, to nie sposób nie odnieść wrażenia, że piłkarze The Blues niebawem dostaną kociokwiku. Nie chodzi bowiem o zmienianie formacji, przegrupowywanie się, czy otrzymywanie innych poleceń. Chodzi o dwa zupełne inne pomysły na grę. Z czego jeden był bardzo klarowny, a drugi... podobno jest. Stołeczna ekipa może mieć z Lampardem juniorem naprawdę spory problem. 41-letni trener faktycznie dysponuje potencjałem, jednakże chyba zbyt szybko otrzymał trudne zadanie do wykonania. Nie będzie bowiem prowadził Chelsea u szczytu jej potęgi, a raczej Chelsea z problemami. A głównym problemem jest bezustanne nienasycenie i brak cierpliwości. Dwóch skrajnie różnych trenerów w ciągu dwóch lat. Pierwszy z nich niedawno wszedł na europejski top, mimo że ma już ponad 60 lat. Drugi z nich jest trenerskim dzieciakiem, a jego zatrudnienie ma w sobie więcej populizmu niż zdrowego rozsądku. Pan Roman przyzwyczaił nas do szaleństw, lecz to ma potencjał na bycie wielką, o jakże piękną, tragedią. Szkoda, że najbardziej ucierpieć ma na tym klubowa legenda, bo Sz nie sądzę żeby w tym dramacie pozwolono na dodatkowy akt, w którym naprawi się błędy młodości.

Warto też nadmienić o rzeczy oczywistej. Frank Lampard zupełnie przebudował kadrę Derby County. Z najstarszej drużynie w lidze zmienili się w jedną z najmłodszych. O sile zespołu nie stanowił już 36-letni Baird. Od teraz w składzie biegali Jayden Bogle, Mason Mount i Harry Wilson. W dużej mierze zawodnicy wypożyczeni. Potrzebujący zaufania i cierpliwości, aby móc w pełni rozwinąć skrzydła. Ryzyko zdecydowanie opłaciło się, bo właśnie młodość i przebojowość podopiecznych Lamparda stanowiła jeden z największych plusów i dokonań w dotychczasowej pracy i karierze angielskiego szkoleniowca.

Szaleństwa Pana Romana

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

ANGIELSKIE ESPRESSO

STARCIE TYTANÓW AKT II

Poprzedni sezon Premier League był czymś wyjątkowym. Takich rozgrywek chyba nigdy jeszcze nie mieliśmy. Liverpool i Manchester City przez cały sezon naciskały na siebie, walcząc o ostateczny tryumf. Były zwroty akcji, zaskoczenia, a o tytule mistrzowskim zadecydował zaledwie jeden punkt. Teraz wszyscy z niecierpliwością oczekujemy kolejnego aktu tego wspaniałego spektaklu. I, krótko mówiąc, większości z nas z pewnością trudno wytrzymać. Nie ma chyba wątpliwości, że kampania 2018/19 w Premier League przejdzie do historii. City wykręciło drugi, a The Reds trzeci najlepszy wynik punktowy w historii angielskiej ekstraklasy. Walka Pepa Guardioli i Jürgena Kloppa o to, kto sięgnie po mistrzostwo z pewnością na długo będzie wspominana jako pojedynek dwóch wielkich dowódców, kierujących wspaniałymi potężnymi armiami. To nie było widowisko dla ludzi o słabych nerwach. Ostatecznie, dwie widowis niesamowite maszyny dzieliły minimalne różnice. To oznacza, że odpowiednio przepracowane lato może okazać się kluczowe w końcowym rozrachunku. Wszak Niemiec z pewnością liczy na odebranie tytułu Katalończykowi. Ten z kolei nie zamierza mu go oddawać.

Zadecydowały detale Po tym, z jaką przewagą Obywatele zakończyli rozgrywki trochę ponad rok temu, mało kto spodziewał się, że znajdą na krajowym podwórku rywala, który okaże się dla nich aż tak wymagający. Liverpool jednak rzucił im wyzwanie, które zaskoczyło chyba nawet fanów zespołu z czerwonej części Merseyside. Jeśli ktoś miał konkurować z City, to dzięki temu, że nie nawiążą do wyników z kampanii 2017/18, a nie dzięki temu, że ktoś wejdzie na ich poziom. A tak, dostaliśmy iście kosmiczny pojedynek, w którym szalę zwycięstwa przechyliły szczegóły. OPRACOWANIE: KACPER KLASIŃSKI

Pod koniec listopada wydawało się już, że zespół z Manchesteru odskoczy konkurentom. Liverpool nie mógł znaleźć sposobu na przełamanie defensywy Evertonu, ale... niemalże w ostatniej akcji meczu fatalną gafę popełnił Jordan Pickford. Resztę historii już znamy. Gdy znowu od peletonu urywali się The Reds, doszło do spotkania bezpośredniego między liderami tabeli. Ekipa Kloppa doznała jedynej porażki w sezonie, ale była szalenie blisko remisu. Dzieliło ich od niego dokładnie 11 milimetrów. Bo tyle zabrakło futbolówce do przekroczenia linii bramkowej całym obwodem, zanim wybił ją John Stones. Ten mecz sprawił, że Obywatele mogli przycisnąć rywali i dzięki fenomenalnej formie w 2019 roku udało im się przegonić konkurentów. A wtedy nadszedł mecz 36. kolejki i starcie na Turf Moor. City musiało wygrać, aby utrzymać prowadzenie w tabeli. I ponownie zadecydowały centymetry! Tym razem piłka znalazła się 25 milimetrów za linią bramkową po uderzeniu Sergio Agüero. Margines błędu w tym niesamowitym wyścigu był minimalny. Ale tak to już jest, gdy staje na przeciw siebie dwóch perfekcjonistów, posiadających fenomenalnych piłkarzy. Nawet w ostatniej serii gier mogliśmy liczyć na zwrot akcji. Gdy Glenn Murray pakował futbolówkę do bramki Edersona na The AMEX, serca fanów Liverpoolu z pewnością zabiły szybciej. Zwycięstwo wciąż było możliwe! Ekipa z Etihad była jednak niesamowicie konsekwentna i skuteczna w swoich działaniach. Odrobienie strat zajęło im niewiele ponad 10 minut. Potem mieli już wszystko pod kontrolą. Chociaż raz. Bo tak naprawdę, przez cały sezon żaden z kandydatów do mistrzostwa nie mógł być pewny swego. To byli godni siebie przeciwnicy. Drużyny z innej galaktyki.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Dobrze funkcjonujące organizmy W obu przypadkach nie możemy mówić o zespołach ciągniętych przez jednego piłkarza. Zarówno Guardiola, jak i Klopp stworzyli dobrze poukładane maszynki, w których można było wymieniać pojedyncze trybiki i wciąż mieć wysokie oczekiwania. Oczywiście, to Hiszpan miał większy komfort, ale i u Niemca, poza kilkoma wyjątkami można było liczyć na graczy, którzy niekoniecznie mieli miejsce w podstawowej jedenastce. Ileż istotnych goli zdobył Divock Origi? Ile razy w końcówce sezonu impuls do poderwania się dał Jordan Henderson? To było coś, czego w poprzednich latach brakowało The Reds. Ostatni sezon był jednak inny i od razu było widać efekty. Tak mocnej kadry, jak City, nie miał jednak nikt. Czy był zawodnik, którego nie można było wymienić, bo niosłoby się to z niepowetowaną stratą? Najbliżej takiego statusu był chyba Fernandinho, którego absencja z reguły wiązała się ze spadkiem formy całej drużyny. Zmiennicy jednak byli kluczowi i to mądre decyzje personalne prowadziły do skutecznej walki na wielu frontach, zakończonej potrójną koroną. Do tego Pep nie bał się ryzykować. Mecz z Tottenhamem w samej końcówce sezonu? W podstawowym składzie wybiegł 18-letni zaledwie Phil Foden. I strzelił jedynego gola meczu! Każdy zawodnik, od młodziutkiego wychowanka City czy niewiele starszego Trenta Alexandra-Arnolda, po weteranów, jak wspomniany już Fernandinho, czy James Milner, miał swoje zadania i wywiązał się z nich bardzo dobrze. Nie było wymówek, trudno było komukolwiek coś zarzucić. Wszyscy gracze w każdych rozgrywkach dawali z siebie 110 procent, zdając sobie sprawę z tego, o co toczy się walka. Trenerzy świetnie potraﬁli zadbać o odpowiednie skupienie swoich podopiecznych. Wystarczy tylko przypomnieć, że drużyna z błękitnej części Manchesteru od 29 stycznia, czyli 24. kolejki, nie straciła choćby punktu w lidze. Ta szarża pozwoliła na ostateczny sukces. I właśnie takie statystyki pokazują, z jak szalenie mocnymi zespołami mieliśmy do czynienia.

Zdobyć przewagę przed startem Skoro mówimy o dwóch tak zbliżonych do siebie ekipach, to nie trudno się domyślić, jak istotne jest wysunięcie się choć trochę do przodu. Nawet jeden zakup może diametralnie zmienić sytuację. Tak było z van Dijkiem i Alissonem, którzy byli odpowiedzią na problemy trapiące linię defensywną Kloppa. Obaj zbliżyli drużynę do ﬁnalnego celu – zdobycia trofeum, będąc kluczowymi dla postawy zespołu. Od ostatniego „prawdziwego wzmocnienia” The Reds minął już jednak ponad rok. To rywale są tego lata bardziej aktywni. Udało się pozyskać Rodriego, który będzie mógł odciążyć, a wreszcie zastąpić Fernandinho, do tej pory pozbawionego konkurencji. Pojawił się Angelino, który zapewni spokój na lewej stronie defensywy i sprawi, że nie będzie trzeba na niej grać zawodnikami przekwaliﬁkowanymi. Guardiola zrobił to, co Niemiec w styczniu i latem 2018 roku – zniwelował najbardziej wyraźne mankamenty swojego klubu, zbliżając go jeszcze bardziej do perfekcji.

Sezon jest długi, problemów może być wiele. Każdy zawodnik przejdzie kryzys i zwyżkę formy. Dlatego też nie można przewidywać, co czeka nas w sezonie 2019/20. Większość z nas jednak już ostrzy sobie zęby na starcie City z Liverpoolem. Dwóch hegemonów, którzy zdominowali Premier League w poprzedniej kampanii. Najlepszego klubu w Anglii i w Europie. Nie jest istotne, kto wygrał ostatnie starcie. Nieważne jest też to, kto ma przewagę dziś, tu i teraz. Liczy się to, jak zakończą się rozgrywki. Kto wzniesie trofeum, a kto obejdzie się smakiem. Zapowiada się kolejna niesamowita kampania. A my możemy się tylko cieszyć.

Skoro rywale, póki co, nie dokonali jeszcze żadnego wzmocnienia, to Katalończyk może z optymizmem spoglądać w przyszłość. Jeśli jego nabytki odpalą, a w ostatnich latach udaje się to praktycznie w przypadku każdego z nich, gdyż świetną robotę wykonuje dyrektor sportowy, Txiki Begiristain, to powinien mieć przewagę nad oponentami. W Liverpoolu wciąż nie widać klasowych zmienników w defensywie (zwłaszcza na pozycji lewego obrońcy), niezbyt wyrównana wydaje się też obsada linii ofensywnej. Ewentualne urazy

piłkarzy występujących w tych rejonach boiska będą oznaczały ogromny problem dla Kloppa. Jego konkurent będzie z kolei miał komfort związany z szerokim polem manewru w każdej streﬁe boiska, co tylko pomoże w prowadzeniu jego ukochanej polityki rotacji.

ANGIELSKIE ESPRESSO

BOHATER W CIENIU KLOPPA

Pracuj w ciszy, niech sukces rodzi hałas. To przysłowie nie pasuje najlepiej do Jürgena Kloppa. Niemiec to prawdziwy showman w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Anﬁeld ma jednak jeszcze jednego bohatera, którego działania nie są widoczne dla przeciętnego kibica. Nie chodzi wcale o sobowtóra menedżera The Reds, czyli byłego specjalistę od przygotowania ﬁzycznego Bayernu - Andreasa Kornmayera. Mowa o Michaelu Edwardsie, dyrektorze sportowym klubu z Merseyside, odpowiedzialnym za jego dzisiejszą pozycję do spółki z Kloppem.

Niemiec wraz Edwardsem tworzy doskonale uzupełniający się tandem. Jürgen to twarz czerwonej rewolucji, która ma miejsce na Anﬁeld od kilku lat. Niemiec wygłasza płomienne przemowy – czy to w szatni, czy na konferencjach, jest ulubieńcem mediów i prawdziwym wodzem. Nie będzie przesadą stwierdzenie, że Klopp to obecnie największa gwiazda klubu i człowiek, w którego fani są wpatrzeni jak w obrazek. Edwards natomiast jest jego najważniejszym asystentem – prawa ręką odpowiedzialną za długoterminową strategię sportową zespołu, tworzącą kolejne plany pięcioletnie. To właśnie jego relacja ze szkoleniowcem stanowi podwaliny obecnej wielkości Liverpoolu. Edwards unika rozgłosu. Wyszukując jego zdjęcia w Google znajdziecie zaledwie kilka powtarzających się fotograﬁi. Jest raczej człowiekiem czynu. Nie miał wystarczającego talentu, by zostać zawodowym piłkarzem. Próbował jako boczny obrońca w zespołach juniorskich Norwich i rezerwach Peterborough. Kwestia rozumienia gry i rozpoznawania talentu to jednak co innego. Michael otrzymał posadę analityka w Portsmouth Harry’ego Redknappa tuż przed awansem The Pompeys do Harry Premier League w 2003 roku i od tego się zaczęło. Ze swojej roli wywiązywał się na tyle dobrze, że szkoleniowiec zabrał go ze sobą do Tottenhamu. Po wygraniu FA Cup i zajęciu 8. pozycji OPRACOWANIE: JAKUB SCHULZ

w sezonie 2007/2008 Premier League, trener stwierdził w wywiadzie, że możesz mieć wszystkie komputery świata, ale to oczy muszą ocenić zawodnika. Mówił oczywiście o Edwardsie, doceniając w ten sposób swojego współpracownika. Na White Hart Lane Edwards otrzymał posadę głównego analityka, a wielkim zaufaniem obdarzył go sam Daniel Levy, który powierzył mu reformę całego pionu sportowego. W 2012 roku Damienowi Comolli udało się go sprowadzić na Anfield. Francuz był pierwszym dyrektorem sportowym Liverpoolu w historii i delikatnie mówiąc, średnio wywiązał się ze swojego zadania. W swoim pierwszym zimowym okienku pomógł on sprowadzić Luisa Suareza i… Andy’ego Carrolla za rekordową kwotę. Pół roku później kupił Jordana Hendersona, Charliego Adama, Stewarta Downinga, Doniego, José Enrique, Sebastiána Coatesa i Craiga Bellamy’ego. Z Merseyside odszedł już rok później za porozumieniem stron. Przynajmniej oficjalnie, gdyż do dziś uważa się, że tak naprawdę Comolli został zwolniony przez zawiedzione transferowymi wpadkami kierownictwo klubu. Mimo wszystko trzeba przyznać, że ostatecznie zostawił on niemałą spuściznę w postaci Suareza, Hendersona i przede wszystkim swojego późniejszego następcy. Na Anfield Edwards również został analitykiem do spraw oceny jakości występów zawodników. Później awansował na dyrektora technicznego. Był zatem ważnym członkiem niechlubnego komitetu transferowego pod wodzą Iana Ayre. Po nieudanym epizodzie z dyrektorem sportowym włodarze klubu zdecydowali, że o temacie transferów będzie decydował cały sztab ludzi. Niestety z takiego rozwiązania nie był zadowolony Brendan Rodgers. Nie jest tajemnicą, że Michael był przede wszystkim odpowiedzialny za transfery zawodników takich, jak Roberto Firmino, Emre Can, czy Divock Origi. Moneyball expert, jak nazywano go często w Merseyside, na podstawie zaawansowanej analizy statystycznej wyszukiwał piłkarzy

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

z niemal nieograniczonym potencjałem, którzy przy tym prezentowali już odpowiedni poziom dla ówczesnego Liverpoolu. Niestety nie podobało się to Irlandczykowi z Północy, który chciał mieć większy wpływ na komitet i ostatecznie forsował rozwiązania podobne do Christiana Benteke, którego sprowadzenie wymógł na włodarzach i ludziach odpowiedzialnych za transfery. Było to głównym powodem konﬂiktu między Fenway Sports Group i menedżerem, który został zwolniony jako frustrat z miernymi wynikami. Za negocjacje transferów w komitecie odpowiedzialny był Ayre, który często miał problemy z dopinaniem transferów i sprzedawaniem niepotrzebnych zawodników. Gdy Klopp przychodził do Liverpoolu, jego pierwszym warunkiem było decydujące słowo przy dokonywaniu wzmocnień. W związku z tym komitet został rozwiązany, a sam Ayre wkrótce opuścił Merseyside. Latem 2016 roku jego następcą został Michael Edwards. Klopp znalazł z nim wspólny język, podobnie jak z Michaelem Zorciem w Dortmundzie. Reszta jest historią…

Kolejny sezon to już prawdziwy popis Edwardsa. Latem dokonał on prawdopodobnie najlepszego transferu w historii klubu, sprowadzając Mohameda Salaha za niespełna czterdzieści milionów funtów. Co ciekawe, Klopp naciskał mocno na kupno Juliana Brandta, lecz Michael nie ugiął się i wraz z pionem skautingu wręcz wcisnął Egipcjanina Niemcowi. Ponadto na Anfield trafił Alex Oxlade-Chamberlain, którego kupno było mocno krytykowane. Anglik miał zaledwie rok do końca umowy z Arsenalem i nie mógł zrealizować drzemiącego w nim potencjału pod wodzą Wengera. Wiosną Klopp wycisnął z niego wszystko, co najlepsze i kto wie, czy Liverpool nie cieszyłby się dziś z mistrzowskiego tytułu, gdyby nie jego kontuzja odniesiona w półfinale Ligi Mistrzów przeciwko Romie. Ponadto udało się przeprowadzić transfer wymarzonego przez Kloppa Naby’ego Keity, mimo że Lipsk nie chciał za nic go puścić. Nasz Na bohater znalazł rozwiązanie i zabezpieczył jego przyjście w następnym okienku, choć bardzo interesowała się nim choćby Barcelona. Ponoć Blaugrana próbowała przechwycić Gwinejczyka po letnim fiasku transferu Coutinho, lecz gdy jej przedstawiciele zadzwonili do włodarzy RB, dowiedzieli się, że klub dogadał się już z Liverpoolem. Prawdziwą wisienką na torcie jest jednak transfer Andy’ego Robertsona, za którego Edwards zapłacił zaledwie 8 milionów funtów. Najlepsze jest jednak to, że w druga stronę za taką sama kwotę uwzględniając bonusy powędrował Kevin Stewart. No właśnie, kim jest Kevin Stewart? Zimą Liverpool zainkasował rekordowe 145 milionów euro za Philippe Coutinho. Co ciekawe, otoczenie klubu przyznało po

Rozpoczęło się od sprowadzenia Sadio Mane, Giniego Wijnalduma i Lorisa Kariusa. Joel Matip przyszedł za darmo. Sam Klopp był przekonany do kupna Mario Götze, który ostatecznie zdecydował się na powrót do Dortmundu po przygodzie w Bayernie. Edwards przekonał go jednak, że i tak lepszą opcją będzie Senegalczyk. Wijnaldum przyszedł na Anﬁeld ze spadającego do Championship Newcastle, a Karius kosztował niespełna pięć milionów funtów. Równie ważny był jednak znak ﬁrmowy Michaela, czyli wyciąganie niemal niemożliwych zysków ze sprzedaży niepotrzebnych zawodników. Ostatecznie klub zakończył okno z ponad sześcioma milionami przychodu. Jordon Ibe przeniósł się Do Bournemouth za 18 milionów z procentem od przyszłego

transferu i klauzulą odkupu we wcześniejszych realiach rynku. Ponadto udało się odzyskać zdecydowaną większość kwoty utopionej w Benteke, a za Joe Allena, Martina Skrtela i Brada Smitha (sic!) klub zainkasował w sumie ponad dwadzieścia milionów.

ANGIELSKIE ESPRESSO

transferze, że po przyjściu Salaha Brazylijczyk stał się niepotrzebny Kloppowi. Niemiec widział w nim tylko bocznego napastnika schodzącego do środka. Na grę w środku był dla niego zbyt słaby fizycznie i wydolnościowo. Barcelona zakupiła go z myślą o zastąpieniu Iniesty. Nie trzeba pisać, jak to się skończyło. Dodatkowo dyrektor sportowy zawarł w umowie klauzulę na mocy której w najbliższych latach Blaugrana będzie musiała dopłacić z góry równe sto milionów euro oprócz wynegocjowanej kwoty za każdy transfer z Liverpoolu, co powinno skutecznie odstraszyć mistrzów Hiszpanii. Najważniejszego ruchu Edwards dokonał jednak tuż po otwarciu okienka. Sprowadzenie Virgila van Dijka za astronomiczne siedemdziesiąt pięć milionów było powodem żartów kibiców i ekspertów. Kto śmieje się dziś ostatni? Poprzednie lato to już prawdziwa ofensywa transferowa The Reds. Edwards namówił Kloppa do wydatków na miarę możliwości finansowych The Reds, co poskutkowało pierwszym okienkiem transferowym z ujemnym bilansem. Czy Liverpool dobrze zagospodarował te pieniądze? Spójrzcie do gabloty klubu z Anfield. Alisson jest dziś uważany za jednego z najlepszych golkiperów na świecie. Fabinho stał się niezbędnym elementem układanki Kloppa, a Shaqiri odegrał kluczową role w newralgicznych momentach sezonu. Mimo wszystko Edwardsowi udało się odzyskać grubo ponad 30 milionów funtów ze sprzedaży Dominica Solanke, czyli napastnika, który w 27 ligowych występach strzelił jedną bramkę i Danny’ego Warda, czyli 25-letniego bramkarza, który zagrał w klubie zaledwie dwa mecze. Ponadto udało się wypożyczyć Danny’ego Ingsa do Southampton z obowiązkowym wykupem tego lata za w sumie 20 milionów funtów. Oprócz spektakularnych zakupów i sprzedaży Edwardsowi udało wyciągnął dwie perełki z Eredivisie. Ki-Jana Hoever z Ajaksu wy zadebiutował już w FA Cup jako najmłodszy Liverpoolczyk w historii, a jedyny transfer w obecnym okienku – Sepp van den OPRACOWANIE: JAKUB SCHULZ

Berg traﬁł na Anﬁeld za mniej niż pięć milionów wliczając przyszłe bonusy. O obrońcę biło się pół Europy i dziś Klopp zapowiada, że siedemnastolatek jest już gotowy na grę w pierwszym zespole. W obecnym oknie Liverpool nie dokonał żadnych ruchów na prośbę samego Kloppa oprócz kupna wspomnianego wyżej van den Berga. Właściciel klubu – John W. Henry zapewnił jednak, że nie Champions League, a upragnione mistrzostwo jest dla niego głównym celem. Wciąż mówi się, że Liverpool zamierza wyciągnąć asa z rękawa pod koniec lata i odpowiedzieć na sprowadzenie Rodriego przez Manchester City. W momencie czytania tego tekstu zapewne już wiecie, jak skończy się okienko dla The Reds. Możemy być jedynie pewni, że nieważne, czy The Reds kogoś kupią, czy sprzedadzą, stanie się to z korzyścią dla klubu. W końcu odpowiadać za to będzie Edwards, który zamienia wszystko czego się dotknie w złoto, zupełnie jak Midas.

ANGIELSKIE ESPRESSO

HIGHWAY TO

HELL Dwunastego czerwca bieżącego roku Daniel James został ogłoszony nowym piłkarzem Manchesteru United. Walijczyk, który w poprzedniej kampanii reprezentował barwy Swansea City kosztował Czerwone Diabły 17 milionów funtów. Jak to się stało, że 21-latek, którym jeszcze niedawno interesowało się spadające z League Two Yeovil Town ostatecznie traﬁł na Old Trafford?

Daniel James został pierwszym transferem Ole Gunnara Solskjaera w letnim oknie transferowym. W umowie Walijczyka, która ma obowiązywać do 2024 roku widnieje także zapis o ewentualnym przedłużeniu umowy o kolejnych dwanaście miesięcy. Szczerze powiedziawszy – ten transfer zaskoczył nie tylko kibiców Manchesteru United, a samych brytyjskich dziennikarzy. Drogę Jamesa przewidywali tylko ci, którzy z nimi pracowali. Trener reprezentacji Walii do lat 21, Rob Page mówi o swoim skrzydłowym, że to bezsprzeczny, wrodzony talent, o ogromnej szybkości i boiskowej błyskotliwości. Kiedy w meczu piątej rundy FA Cup James strzelił bramkę na wagę zwycięstwa, licznik odnotował, że skrzydłowy Swansea w trakcie biegu z piłką był w stanie osiągnąć prawie 77 metrów w 8,48 sekundy (być może to przez geny, jakie odziedziczył po matce, która była biegaczką). Co prawda wynik ten znacznie odstaje od rekordu Bolta na sto metrów ale... Jamajczyk biegł przecież bez piłki! podsumowaniem dotychczasowej kariery Najlepszym walijskiego skrzydłowego niech będzie fakt, że jeszcze w poprzednim roku interesowało się nim Yeovil Town. Tak, to Yeovil Town, które w tym samym roku spadło z League Two. Decyzja Daniela Jamesa o pozostaniu na Liberty Stadium okazała się istnym strzałem w dziesiątkę, bowiem zaledwie rok po wyniszczającym i ciężkim dla całej ekipy Łabędzi sezonie Championship, 21-latek złożył podpis na kontrakcie z Manchesterem United. OPRACOWANIE: KACPER GRUSZKA

Jeszcze na początku sezonu 2018/19 nikt nie spodziewał się, że w tak zawrotnym tempie potoczy się kariera młodego skrzydłowego. Walijczyk co prawda wdarł się do pierwszego składu zaraz po rozpoczęciu rozgrywek, jednak pod ogromnym znakiem zapytania stała jego forma ﬁzyczna i psychiczna. Mówi się, że idealne prowadzenie swojej kariery nie jest możliwe, jeśli nie uczestniczy w nim choć mały element pozapiłkarskiego szczęścia. A właśnie takim został obdarzony nowy nabytek Manchesteru United. Gdyby nie były prezes Swansea City, Huw Jenkins, James mógłby dołączyć do Leeds United podczas ostatniego, zimowego okienka transferowego. W zasadzie Walijczyka od przenosin na Elland Road dzieliły minuty. W ostatniej godzinie okna Jenkins zapobiegł możliwości deﬁnitywnego wykupu piłkarza za zaledwie 10 milionów funtów, a niedługo potem sam zrezygnował ze swojego stanowiska. Szczęśliwy zbieg wydarzeń? Przecież nawet w piłce nie każdy bohater nosi pelerynę. Droga z Walii do samego Manchesteru nie była może tak wyboista, jak droga na Liberty Stadium. Działacze Łabędzi zakontraktowali byłego juniora Hull City w 2014 roku. James dołączył do tamtejszej akademii mając 9 lat, a w klubowych rezerwach Tygrysów debiutował mając 16 lat. Wówczas był także uczniem South Hunsley High School, gdzie... odrzucił ofertę stypendium, aby móc dołączyć do Swansea za wstępną rekompensatę wartą zaledwie 72 tysiące funtów. re W czerwcu 2017 roku, James przeniósł się do Shrewsbury Town na krótkie, zaledwie sezonowe wypożyczenie. Asystent ówczesnego menadżera, Chris Doig szczegółowo przyglądał się Jamesowi podczas sezonu 2016/2017, kiedy zespół Swansea U-23 sięgał po puchar i zwycięstwo w lidze. Jednak kłopoty ze zdrowiem Walijczyka, a dokładniej z operacją przepukliny, stanęły na drodze zaadaptowania się w League One.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Paul Hurst rozmawiał z prezesem, kiedy ja miałem mecz rezerw przeciw Walsall. Wiedziałem do czego jest zdolny Dan, ale zmagał się z problemami. Tego dnia po raz pierwszy wszyscy mogli zobaczyć jakie możliwości ma ten chłopak. W pewnym momencie wystartował ze swoim biegiem, a kilku piłkarzy Shrewsbury stało obok. Mówili “O mój Boże…”. Nie mogli uwierzyć jaki jest szybki – przypomina Doig, obecnie pracujący jako asystent Hursta w Scunthorpe United. Pół roku później, pomimo wielu niepowodzeń, James wchodząc z ławki w drugiej połowie, zadebiutował w pierwszym składzie Swansea, strzelił gola, a jego zespół pokonał Notts County 8:1. Sam spadek Swansea z Premier League w kampanii 17/18 i odejście z klubu aż 16 zawodników, oznaczało, że James krótko po odrzuceniu propozycji ze strony Yeovil Town otrzymał możliwość debiutu u Grahama Pottera, który niedawno objął stanowisko pierwszego trenera w Brighton & Hove Albion. James dorastał w Beverley i ponoć od zawsze kibicował Chelsea. Jako swojego piłkarskiego idola uznaje Edena Hazdra, który miał na niego największy wpływ. Sam Walijczyk przyznaje, że stara się wzorować na stylu gry prezentowanym przez belgijskiego skrzydłowego. W poprzednim sezonie w barwach Swansea James nie raz udowadniał, że potraﬁ skutecznie mijać przeciwników i kończyć swoje akcje golami. Między innymi w kwietniu tego roku w meczu przeciwko Stoke City, kiedy obaj obrońcy – Martins Indi i Tom Edwards otrzymali czerwone kartki za blokowanie młodziutkiego skrzydłowego. Twardy i chłodny wieczór na Britannia Stadium? James coś o tym wie, więc o jego przyszłość w Premier League możecie być spokojni.

To niesamowicie dumny moment dla mnie i mojej rodziny. Jest jednak pomieszany ze smutkiem z faktu, że mój tata nie mógł dzielić z nami tego doświadczenia. Wyczekuję współpracy z Ole Gunnarem Solskjaerem, poznania reszty zespołu oraz rozpoczęcia pracy Daniel James.

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

POKAZAĆ, ŻE STAĆ ICH

NA WIĘCEJ 35

ANGIELSKIE ESPRESSO

Awans do ﬁnału Ligi Mistrzów stanowił dowód fenomenalnej pracy wykonywanej przez Mauricio Pochettino w Londynie. Argentyński menedżer zbudował zespół, który z roku na rok staje się lepszy. Teraz jednak wypada postawić sobie pytanie. Czy Koguty osiągnęły już swój „suﬁt”? Czy to koniec rozwoju? Fenomenalna kampania Europejska w wykonaniu Spurs zaskoczyła wszystkich. W końcu był to klub, dla którego była to dopiero czwarta przygoda w Lidze Mistrzów w XXI wieku. Zespół, który stereotypowo uznaje się za pękający pod presją, popełniający często głupie błędy. Tymczasem Tottenham, bez Harry’ego Kane’a, wyrzucił za burtę Manchester City i rewelację rozgrywek, Ajax Amsterdam. I to w niesamowitym stylu, odwracając losy rywalizacji! Londyńczycy udowodnili, że nie odw pokazali nam jeszcze wszystkiego, ale i tak na końcu czegoś zabrakło. Teraz, po takim sezonie, nadchodzi idealny czas na próbę uzupełnienia braków i próbę jeszcze bardziej konkretnego włączenia się w walkę o trofea.

517 dni

Utrzymać gwiazdy Histor Historyczna kampania jednak nie zawsze musi być powodem do radości. Z jednej strony zawodnicy przekonali się, że naprawdę są w stanie powalczyć o najwyższe cele. Również w rozgrywkach kontynentalnych. Z drugiej jednak wszystkie kluby, dysponujące większymi możliwościami od Spurs, zostały tylko utwierdzone w przekonaniu, że w północnej części Londynu mają naprawdę dobrych piłkarzy i lista ta nie kończy się tylko na Harrym Kane’ie. Polowanie już trwało, teraz jednak się zintensyﬁkowało. I już od jakiegoś czasu słychać o efektach kuszenia.

Możliwość gry na Wanda Metropolitano była osiągnięciem niebywałym, biorąc pod uwagę wydatki Kogutów na rynku transferowym, których w ostatnich latach... właściwie nie było. Ich ostatnim zakupem przed tym okienkiem był Lucas, ściągnięty z PSG w styczniu 2018 roku. Tymczasem zespół, który półtora roku czekał na wzmocnienia, grał o miano najlepszej drużyny w Europie. Ta zgrana, bardzo dobrze funkcjonująca grupa, prowadzona przez stosunkowo młodego fun trenera rozwijała się jako całość. Bez zakupów jednak nie da się wskoczyć poziom wyżej. I dlatego tego lata w końcu postanowiono się ruszyć.

Zielone łąki miały wydać się bardzo interesujące dla Christiana Eriksena, który podobno zażądał transferu. Real Madryt czy Juventus wydają się naprawdę interesującymi kierunkami, które byłyby w stanie skusić chyba każdego, kto marzy o wielkich tryumfach. Pojawić się muszą również chętni na Alliego, Kane’a czy Sona. To tylko kwestia czasu. Co może ich zatrzymać? Trofea. Jeśli Tottenham coś wygra, to przynajmniej na chwilę uspokoi wszelkie myśli, które po prostu muszą rodzić się w głowie klasowych piłkarzy wciąż czekających, aby wstawić coś do swojej gablotki.

517-dniowy okres oczekiwania na transfery zakończył zakup młodego Jacka Clarke’a z Leeds. Chociaż młody skrzydłowy to melodia przyszłości, to nie można bagatelizować tego zakupu. W tym sezonie na boiskach Premier League nie zaistnieje, bo został wysłany na wypożyczenie do klubu, z którego go ściągnięto, ale już niedługo może pokazać się na wyższym poziomie. „Flagowym” zakupem tego mercato w obozie Spurs jest jednak inny piłkarz. Gość, który kosztował ponad 50 milionów funtów, o którego zabiegały czołowe kluby starego kontynentu.

Ideą sportu jest w końcu odnoszenie sukcesów. Każdy chce być najlepszy. Trzeba się wzmacniać, utrzymywać kluczowe ogniwa i wierzyć w swoje umiejętności. Odejście jednej gwiazdy może zmotywować kolejne do pójścia w jej ślady. Rozsądne budowanie klubu to stąpanie po cienkiej nici. Przekonała się o tym Borussia Dortmund, która długo trzymała się nieźle, a konsekwentnie była rozkupywana. W pewnym momencie coś pękło i nadszedł kryzys. Z Tottenhamem jest jednak inaczej. Kluczowe ogniwa nie odchodzą, ale jak długo uda się utrzymać ten stan rzeczy bez jakiegoś trofeum?

Tanguy Ndombele, bo o nim mowa, był jedną z największych gwiazd Ligue 1. Ten transfer, zarówno pod względem sportowym, jak i ﬁnansowym, jest swoistym manifestem. Weszliśmy do europejskiej czołówki i chcemy w niej pozostać. Jesteśmy gotowi wydawać duże sumy, abyśmy stali się lepsi. Budowa europejskiej marki Tottenhamu przebiega płynnie i tego typu wzmocnienia sprawiają, że Mauricio Pochettino ma prawo wierzyć w to, że jego projekt będzie dalej rozwijany.

Dobrze funkcjonująca maszyna 47-letni menedżer w Londynie pracuje już od pięciu lat. W tym czasie Koguty wskoczyły do czołowej czwórki ligi, której nie zamierzają opuścić. To pod wodzą Argentyńczyka zabłysnęli Harry Kane i Dele Alli, ale nie można zapominać o tym, że właściwie wszyscy zawodnicy, którzy pracowali pod jego wodzą w stolicy Anglii zaliczyli na przestrzeni tych kilku lat progres. Spurs pracowali niemal jak organizm, który ewoluuje panujących warunków. i dostosowuje się do panując

Sam Pochettino najlepiej wie, czego potrzeba jego zespołowi, bo to on go zbudował. Można wręcz powiedzieć, że od podstaw. Zna wszelkie plusy i minusy, każdego piłkarza od podszewki. Może więc, niczym w konstrukcji z klocków Lego, decydować, gdzie dołożyć pojedynczy element, gdzie się takowego pozbyć i go wyrzucić, dokonując kosmetycznych korekt. Nie było rewolucji i dlatego nie było też znaczącego skoku jakościowego. To jednak również oznacza, że nie było dużego spadku – rozsądne budowanie zespołu w najczystszej postaci.

Oczywiście, pojawiały się problemy, błędy i nie udało się sięgnąć po żadne trofeum, nawet jeśli kilka razy było blisko. Trudno jednak o osiąganie sukcesów, jeśli zmiennikiem Kane’a jest Fernando Llorente. Dlatego też zakup Ndombele jest tak ważny. Pokazuje, że Daniela Levy’ego stać na inwestycje i udowadnia, że ambicje klubu nie zatrzymują się na obecnym stanie. OPRACOWANIE: KACPER KLASIŃSKI

Pora wejść na wyższy poziom Ten sezon będzie kluczowy, bo aby utrzymać zawodników trzeba wciąż się rozwijać. Stagnacja oznaczać będzie, że mogą skłonić się ku transferowi z klubu. Nie ma innego wyboru. Trzeba coś wygrać. Jak inaczej udokumentować progres drużyny, która grała w ﬁnale Ligi Mistrzów? Nie da się! Tym razem powinniśmy stawiać Tottenhamowi większe wymagania, niż do tej pory. Nie chodzi już tylko o walkę, ale o jej efekty. Powiem szczerze, ogromnie imponuje mi cały projekt oraz gra Kogutów. To, jak potraﬁą dostosować się do przeciwnika, zaskoczyć go, a czasami wygrywać mecze, w których zwyczajnie im nie idzie. Wydaje się jednak, że nadeszła pora zrobić kolejny krok, zademonstrować swoją siłę w najlepszy możliwy sposób. Przeskoczenie Manchesteru City i Liverpoolu będzie niesamowicie trudne. Chelsea czeka wymagający sezon z nowym, niedoświadczonym trenerem i zakazem transferowym, więc wydają się osłabionym rywalem. Nad Arsenalem i United, Spurs mają przewagę, ale nie mogą dać się dogonić. Teraz postawmy sobie pytanie: gdzie wyląduje ekipa Pochettino? Dogonią czołową dwójkę czy zostaną w zeszłosezonowej „grupie pościgowej”? Czy projekt Argentyńczyka w końcu zaowocuje trofeum? Na wszystkie te pytania poznamy odpowiedź w maju.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Jednak kibice nie zobaczyli jeszcze wtedy pełni umiejętności byłego gracza Monaco. W nowe rozgrywki Bernardo wszedł fenomenalnie. „Na ten moment to jest Bernardo i 10 innych zawodników. Jego dzisiejszy występ był arcydziełem” – powiedział po wygranym spotkaniu o Tarczę Wspólnoty Pep Guardiola. 9 miesięcy później okazało się, że arcydziełem w wykonaniu 24-latka był cały sezon. 13 goli i 14 asyst we wszystkich meczach to wynik fenomenalny, ale nie oddaje w pełni tego, jak ważną rolę w zespole pełnił Portugalczyk. Jego wkład w obronę tytułu mistrzowskiego był nieoceniony. W każdym spotkaniu harował jak wół i gryzł trawę od pierwszej do ostatniej minuty. Pod tym względem wszystkim kibicom The Cityzens szczególnie zapadł w pamięci arcyważny mecz z Liverpoolem w styczniu tego roku, który ekipa Guardioli wygrała 2:1 i zniwelowała ówczesną stratę do The Reds do 4 punktów. Bernardo ustanowił w tym spotkaniu rekord przebiegniętych kilometrów przez pojedynczego zawodnika w sezonie 2018/2019, który utrzymał się do ostatniej kolejki i wyniósł 13,7km. Wynik absurdalny i nie do osiągnięcia dla większości piłkarzy ze światowego topu.

Jeśli wspomnimy jeszcze, że nasz bohater jest duszą towarzystwa i niezwykle sympatyczną osobą, którą z dużą dozą prawdopodobieństwa lubi każdy pracownik klubu, to mamy obraz zawodnika idealnego. Ostatnie 3 lata jego kariery to ciągłe pasmo sukcesów – najpierw przyszedł niezwykły sezon w barwach Monaco, po którym nastąpiły wspaniałe 2 lata w Manchesterze. Nie gorzej układa się kariera reprezentacyjna Bernardo, gdzie również jest podstawowym zawodnikiem i ostatnio wraz z całą Portugalią świętował zwycięstwo w pierwszej edycji Ligi Narodów. W każdy z tych wielu tytułów miał ogromny wkład i był należycie doceniany przez kibiców i znawców futbolu na całym świecie. I ciężko oprzeć się wrażeniu, żeby w nadchodzących latach to się zmieniło, bo ten zawodnik jest skazany na sukces. Wszystko zawdzięcza tylko i wyłącznie swojej ciężkiej pracy i determinacji do walki o każdy metr boiska. Wzór do naśladowania dla wszystkich młodych adeptów futbolu i Pan Piłkarz przez duże P.

We wspomnianym wcześniej spotkaniu prawy skrzydłowy Obywateli był dosłownie wszędzie. A takich występów w trakcie trwania sezonu zaliczył dziesiątki. Jeśli gra nie szła po myśli zespołu i potrzebny był przebłysk piłkarskiego geniuszu, to Bernardo był tym, na którego wszyscy mogli liczyć. Widzieli to doskonale fani mistrzów Anglii, którzy wybrali go najlepszym zawodnikiem klubu podczas poprzedniej kampanii. A nie zapominajmy, że przecież to Raheem Sterling był na ustach zapominaj wszystkich ekspertów jako ten, który stoczył walkę o miano najlepszego zawodnika ligi wraz z Virgilem van Dijkiem.

Podczas każdej sekundy spędzonej na murawie Silva imponuje niezwykłą inteligencją boiskową. Widzi więcej i myśli szybciej od innych. A co najważniejsze, za tym wszystkim nadążają jego nogi, którymi jest w stanie zdziałać cuda. Nie będzie przesadą, jeśli napiszę, że po odejściu Edena Hazarda, Bernardo dysponuje najlepszą techniką użytkową w całej lidze. Nigdy nie widziałem zawodnika, który lepiej przyjmuje kilkudziesięciometrowe podania i piłka nie odskakuje od jego klatki piersiowej czy stopy nawet na centymetry. Jego pierwszą ksywką w szkółce Benﬁki było „Messizinho”, co oznacza „Mały Messi”. I nawet to nie wydaje się być przypadkiem, bo stylem prowadzenia piłki swoją lewą nogą Portugalczyk do złudzenia przypomina gracza Barcelony.

ANGIELSKIE ESPRESSO

Jesteś czarodziejem,

Graham Czego nie dotknie zamienia w złoto, a nazwisko ma niczym najsłynniejszy czarodziej naszych czasów. Graham Potter jest nie tylko nową nadzieją Brighton, ale również całej myśli szkoleniowej w Anglii. Przy The Amex postawiono na utalentowanego menedżera, który jak do tej pory zbiera same pochwały.

Na papierze pobyt w Swansea podczas ubiegłego sezonu nie powala na kolana. W końcu od spadkowicza z Premier League wymaga się walki o rychły powrót do elity, a sezon przecież zakończono w środku tabeli. Sytuacja Łabędzi nie była jednak tak kolorowa i oczywista. Klub wyzbył się niemal wszystkich kluczowych piłkarzy, a w ich miejsce postanowił dać szansę zawodnikom z drużyny młodzieżowej. Był to pomysł szalony, ale powiódł się właśnie za sprawą Pottera. Wielu piłkarzy urosło do miana kluczowych w klubie, a drużyna grała prawdziwie atrakcyjny futbol. Kibice nazwali swojego menedżera nawet cudotwórcą, a nie jest to wcale przypadkowy tytuł dla 44-letniego Anglika. Droga Pottera do Premier League to historia na dobrze sprzedającą się książkę. Na posadę w angielskiej elicie zapracował w sposób prawdziwie wyjątkowy, bo przed rocznym pobytem w Championship przebijał się przez cztery poziomy rozgrywkowe w Szwecji. To właśnie w Östersund odnalazł swój dom i pracował z tamtejszą drużyną przez osiem lat. Taką pracę polecił mu jego przyjaciel Graeme Jones, będący przez lata asystentem Roberto Martineza. Dla Pottera była to pierwsza posada, która stała się jego życiem, a owocem tego była promocja do szwedzkiej ekstraklasy po trzech awansach w kilka ciężko przepracowanych lat. OPRACOWANIE: MACIEJ ŁASZKIEWICZ

W kwietniu 2017 roku Östersund z Potterem na ławce zwyciężyło w Svenska Cupen, co zagwarantowało im awans do europejskich pucharów. Z szansy na zaistnienie w Europie skorzystano i to z nawiązką. Już w eliminacjach udało się odprawić z kwitkiem Galatasaray oraz PAOK, a w fazie grupowej Ligi Europy kopciuszek ze Szwecji nie przestraszył się Herthy Berlin czy Athletiku Bilbao i wszedł do fazy pucharowej z drugiego miejsca. Wtedy to Potter stanął przed szansą, aby dokładniej dowiedziano się o nim na Wyspach, bowiem los postawił na drodze Arsenal. Wieczór na Emirates wspomina jako jeden z najpiękniejszych w jego życiu. Kibice na stadionie i przed telewizorami przecierali oczy ze zdumienia. Arsenal Arsene'a Wengera musiał uznać wyższość anonimowego klubu ze Skandynawii, który złoił Kanonierów 2-1 na ich stadionie. W rewanżu Londyńczycy odgryźli się i udało im się przecisnąć do kolejnej fazy, ale Graham Potter odcisnął mocne piętno podczas kolejnej pięknej historii, jaką udało mu się napisać z Östersund. Wtedy zaczęły napływać Europy. oferty z całej Euro Całkiem niedawno Legia Warszawa przyznała się, że Potter był na ich liście życzeń i możemy podziękować Bogu, że Anglik nie wybrał posady w Polsce, bo w ten sposób prawdopodobnie prędko nie zobaczylibyśmy go ani w Championship, ani w Premier League. Wybranie Swansea było dla Pottera trudną decyzją, ponieważ musiał opuścić miejsce, które dosłownie stało się jego domem. W przeprowadzce do Walii towarzyszyła mu rodzina, a Graham zapewniał, że chce być częścią długoletniego projektu w Swansea.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Wiemy już że Potter obietnicy nie dotrzymał, bowiem opuścił Łabędzie po ledwie roku pracy. Prawda jest jednak taka, że przy Liberty Stadium udało mu się odcisnąć kolejne, ogromne piętno. Zainteresowanie Brighton było najlepszą pochwałą pracy, jaką udało mu się wykonać w Championship. Swansea była jedną z najładniej grających drużyn w całej lidze – jedynie Leeds prezentowało się lepiej w statystykach takich jak celność podań czy posiadanie piłki. Wielu anonimowych graczy urosło pod skrzydłami Pottera do miana klasowych piłkarzy, od których teraz zależy przyszłość klubu. To właśnie Anglik dał szansę Danielowi Jamesowi, który zapracował na wielomilionowy transfer do Manchesteru United. Być może już niedługo szerzej usłyszymy również o takich zawodnikach jak Oliver McBurnie, Connor Roberts, Matt Grimes czy Joe Rodon. Wszyscy ci zawodnicy byli już skreślani w Swansea, ale Potter dał im drugie życie i otworzył ścieżkę kariery, która wręcz eksplodowała.

W Brighton zadanie czeka bardzo trudne. Przede wszystkim ze względu na to, że Mewy prawie do samego końca drżały o utrzymanie w Premier League. Ich kadra jest zupełnie inna niż Swansea – młodych talentów brakuje, a zawodnicy dotychczas nie byli przystosowani do stylu gry, jaki preferuje ich nowy menedżer. Wielu ekspertów twierdziło, że Chris Hughton i tak wyciągał maksimum z piłkarzy jakich miał do dyspozycji. Z pomocą Potterowi nie przyjdą transfery, ponieważ na rynku transferowym Brighton specjalnie nie zaszalało. Możemy zatem śmiało stwierdzić, że na papierze obok Shefﬁeld Może oraz Newcastle mówimy o najsłabszej drużynie w lidze, ale Potter sam pisał się na takie wyzwanie. Mógł zostać w Swansea i na spokojnie przygotowywać drużynę na awans do Premier League, ale skorzystał z pierwszej okazji do pracy w Premier League i teraz będzie próbował tę okazję wykorzystać, choć nie należy ona do najłatwiejszych. Jednego możemy być pewni - mecze Brighton będą przyjemniejsze dla oka niż dotychczas!

Najlepszą wizytówką gry drużyn Grahama Pottera jest mecz Swansea przeciwko Manchesterowi City w Pucharze Anglii, który Łabędzie zagrały jak równy z równym. W szczególności druga bramka zdobyta przez Bersanta Celinę to kombinacyjny kontratak na wysokim tempie, przeprowadzony jak po sznurku od bramkarza aż do strzelca. Swansea wciągnęła The Citizens na swoją połowę i perfekcyjnie użądliła akcją, która trwała raptem kilka sekund. To wszystko przeciwko mistrzowi kraju, który jest o kilka klas wyżej. Potter wszczepił swoim zawodnikom DNA jakie ma w zwyczaju przekazywać Pep Guardiola. Podobnie rzecz się miała w Östersund, gdzie w zależności od rywala Potter przygotowywał swoją drużynę, która niemal zawsze była

w stanie zachwycić kibiców – albo cierpliwą grą opartą o posiadanie piłki, albo o wspominane kontrataki.

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

ANGIELSKIE ESPRESSO

AUBAZETTE DUET NIEEIDEALNY

Dla napastników można stworzyć inną dyscyplinę sportu, gdzie między sobą, zebrani z całego świata będą rywalizować o miano najlepszego zawodnika. Jest to swego rodzaju fenomen wśród piłkarzy, bo nie znajdziemy chyba bardziej konﬂiktowej pozycji na boisku, która tworzy z klubowych kolegów prawdziwych wrogów. W oparciu o naszych bohaterów możemy napisać książkę, lub nakręcić ﬁlm, lecz nie będzie to serii tych dla widzów o mocnych nerwach. Historia o mocy przyjaźni, na którą śmiało możecie zabrać Wasze pociechy, rodzeństwo, czy młodszych kuzynów.

Lipiec 2017 przyniósł kibicom Kanonierów masę emocji, głównie za sprawą transferu wymarzonego napastnika do drużyny. Olivier Giroud nie spełniał oczekiwań. Na The Emirates oczekiwali napastnika, który niczym van Persie sam odmieni losy spotkania, nie tylko, wtedy gdy piłka znajdzie go w polu karnym. Wykupienie z Lyonu, Alexandre'a Lacazette'a wyglądało jak prężenie muskułów przez Arsenal przed startem sezonu. Jednak 14 bramek, jakie Lacazette strzelił w swoim debiutanckim sezonie, nie były satysfakcjonujące. Nie mam zamiaru deprecjonować samego napastnika, bo taki wynik w pierwszym sezonie był całkiem przyzwoity, lecz w północnym Londynie czuć było lekki niedosyt. Niedosyt miał zapełnić Aubameyang. Zawodnik BVB wydawał się zimą nieosiągalny dla drużyny Kanonierów. Nazwisko wydawało się za duże wobec Ligi Europy, na jaką Gabończyk miałby się zdecydować, zmieniając żółtą koszulkę na czerwoną. 31 stycznia 2018 roku zobaczyliśmy klip od Arsenalu, gdzie padły słowa, jakie za kilka lat będą wspominane przez kibiców Arsenalu za ikoniczne i uznawane za jedną z najbardziej przydatnych rzeczy, jakie zrobił w Londynie Mkhitaryan. prz „Yo Pierre, you wanna come out here?” – szok? Niedowierzanie? Chyba cała Premier League, jak i świat szeroko otworzył usta, gdzie w blasku świateł Aubameyang został zaprezentowany z armatką na piersi. Strzelec 13 bramek w 16 meczach Bundesligi wszedł do ligi wraz z walizkami, jakimi przewoził do Londynu swoje złote buty. Już na dzień dobry, bo w debiucie z Evertonem otworzył swój rozdział na The Emirates zgrabnym lobem nad bezradnym Pickfordem. OPRACOWANIE: WOJCIECH PALACZ

Debiut za debiut Ściągnięcie nowego napastnika do talii Wengera było policzkiem dla Lacazette'a. Człowiek, który jeszcze jakiś czas temu kończył swoją francuską przygodę z 37 bramkami w sezonie, okazuje się niewystarczający na klub, który ledwo zipie w stawce o Ligę Mistrzów? Niedopuszczalne. Na The Emirates w tym momencie narastała obawa, że nowa strzelba może odstawić od zespołu napastnika, który cieszył się niemałą sympatią trybun. Zwiastowało to nie tylko podział wśród kibiców z uwagi na to, na kogo powinien postawić Wenger, ale i między zawodnikami. Wielokrotnie byliśmy świadkami tej niechęci napastników wobec siebie. Nadal bardzo rzadkim zjawiskiem jest, gdzie w klubie możemy oglądać za zawodników o podobnej, bardzo wysokiej klasie. Wiąże się to z przeświadczeniem, że ciężko zaakceptować fakt, że wykonujesz pracę niewystarczająco dobrze, co twój konkurent. Debiut Gabończyka wydawał się więc ciosem w plecy dla Lacazette'a. Żadnego czasu na adaptację, bezpardonowe wejście już w debiucie. Francuz również zaczął pisać swoją historię w Arsenalu od bramki przeciwko Leicester City. Wyobraźnia działała. W powietrzu jakby można było wyczuć bunt, jaki w najbliższym czasie nadejdzie ze strony Lacazette'a. Urywki z treningów, jakie na swoich social mediach publikuje Arsenal miały przynieść potwierdzenie napiętej atmosfery, jaka może się narodzić wokół nowych rywali. Poczułem się wręcz rozczarowany, gdy...

Zamiast kulami strzelaj uśmiechami Gdy na London Colney obok nowego zawodnika zobaczyłem kogoś, kogo wyobrażałem sobie jako człowieka, który tylko będzie czekać na, to aż Aubie podwinie się noga, a wręcz sam ją mu podłoży. Obraz gdzie Laca wymienia się ze swoim, domniemanym rywalem uśmiechami i żartami był dla mnie niedopuszczalny. Gdybym wtedy wiedział, jak bardzo się

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

pomyliłem, to prawdopodobnie paliłbym się ze wstydu. W Arsenalu zrodził się bromance, jakich w piłce mało. Z każdym kolejnym treningiem rosło we mnie przekonanie, że odnaleźli się dwaj, rozdzieleni przy porodzie bracia. Sposób, w jaki ta dwójka zbudowała relację i w jakim tempie stworzyli wokół siebie aurę przyjaźni, która wręcz przytłaczała swym blaskiem, była niespotykana. Choć przeskoczymy o pół roku, to właśnie ta dwójka stoi za wprowadzeniem do drużyny Matteo Guendouziego. Kto wie, czy bez dwóch napastników, młody Francuz tak dobrze i tak szybko odnalazłby się w drużynie Kanonierów. Może przeprowadzka byłaby dla niego zbyt dużym przeskokiem i dziś Matteo byłby całkowicie anonimowym zawodnikiem. Chip i Dale stworzyli na nowo drużynę w Arsenalu, rozbitą grupkę po Alexisie, który miał rujnować szatnię, zamienili w prawdziwy renesans atmosfery. W drużynie zaczął rodzić się duch, jakiego wcześniej w Arsenalu nie było. Między zawodnikami pojawiła się więź, która dawała nadzieję na to, że będą w stanie jeden za drugiego skoczyć w ogień. Z czasów podstawówki, czy też gimnazjum każdy z nas pamięta dwóch kumpli na całe życie, którzy swoimi wygłupami potraﬁli rozchmurzyć twarz najbardziej zgorzkniałej nauczycielki, która ostatni raz uśmiechnęła się za czasów swojej młodości. Tak właśnie prezentował się duet Aubazette. Nierozłączni na boisku, nierozłączni podczas treningów, gdzie zrobili z bazy Arsenalu orlik.

Od przybytku przy głowa nie boli A jednak! Ten, kto po odejściu Robina van Persiego i kilku latach męczenia się z Olivierem Giroud, który wtedy nie przypominał dzisiejszego Oliego, powiedział że Arsenal za jakiś czas będzie musiał wybrać pomiędzy dobrym, a lepszym snajperem, to prawdopodobnie do dziś nie mógłby wyplątać się z kaftana bezpieczeństwa, w jaki go wtedy zawinięto. Z problemem pogodzenia obu musiał zmierzyć się Unai Emery zaraz po przejęciu drużyny z rąk Wengera. Hiszpan sprawiał wrażenie, że dla stylu, jaki chce zobaczyć na The Emirates bardziej odpowiada mu Gabończyk. To właśnie wokół niego Emery zaczął budować swoją ofensywę. Lacazette był nieco w odstawce. Nie przekonywał, wydawał się nie spełniać oczekiwań nowego szkoleniowca. Atmosfera znów, a raczej dopiero wtedy naprawdę się zagęściła. Lacazette nie dostawał wystarczającej wiary od Hiszpana, widać było brak chemii u tej dwójki. Aubameyang był na pozycji uprzywilejowanej. Nawet gdy Aubam napastnik nie wyglądał za dobrze, to i tak mógł być pewny swojej pozycji. Natomiast Laca stopniowo gasł w oczach, gdy dostawał szansę, to i tak przed końcowym gwizdkiem opuszczał murawę. Jeśli można obstawiać pewniaczki dotyczące zmian, to na takowej można byłoby się naprawdę dobrze dorobić. Sytuacja było niezrozumiała dla niewprawnego oka, a raczej dla kogoś, kto nie do końca rozumie co chce widzieć w swojej drużynie Emery. Odstawienie w rywalizacji Francuza wpływało na niego na tyle negatywnie, że ten gasł w oczach, coraz mniej było widać tej radości w jego grze, zachowaniu czy treningach. Również współpraca z Pierrem wydawała się nieco chłodniejsza, niż w poprzednim sezonie.

(nie)idealni są wspaniali. Ileż protestów i zarzutów płynęło w stronę Unaia za sprawą odstawiania Lacazette, a jak wiemy z perspektywy czasu, Emery obudził w nim sportową złość, jaka na nowo stworzyła Alexandre'a. Pasja, z jaką wychodził na murawę, wręcz od niego promieniowała, a murawa paliła się pod butami. Z zawodnika niezwykle utalentowanego, Laca przemienił się nie tylko w napastnika, który ma dar do strzelania bramek, a w lidera drużyny druży i świetnego partnera dla Aubameyanga. Zestawienie tej dwójki było niemałym ryzykiem. Początkowo to Francuz był dopasowywany jako skrzydłowy, cofnięty napastnik czy wręcz na dziesiątce. Kolejny etap, to sytuacja odwrotna i to Auba musiał pogodzić się z rolą „uzupełnienia” i próbował dopełniać duet, jako skrzydłowy. Testy, eksperymenty, niekiedy pomyłki pozwoliły stworzyć w Północnym Londynie coś na rodzaj idealnej synergii. Aubameyang został wysunięty na szpicę, był centralną postacią Aubam odpowiedzialną za ﬁnalizację w Arsenalu i odpowiedzialny za każdą piłkę, jaka znalazła się w polu karnym. Dla paradoksalnie 9tki oznaczało to cofnięcie za plecy Gabończyka i zaoferowaniem mu całkowicie nowej roli. Połączenie instynktu lisa pola karnego i kreatywności pozwoliło stworzyć związek wybuchowy, o jakim może pomarzyć większość drużyn z całego świata. W Arsenalu udało się uzyskać konsensus, jaki wyszedł na dobre wszystkim. Pierre sięgnął w tym sezonie po koronę króla strzelców, za co został ukoronowany złotym butem stając ex-aequo z dumami Liverpoolu Salahem i Mane. Natomiast dla Alexandre'a sezon ten przyniósł uznanie w oczach kibiców, którzy widzą w nim materiał na prawdziwego kapitana i lidera Kanonierów. Lacazette swą elastycznością i determinacją pokazał, że duma schowana do kieszeni potraﬁ otworzyć się na nowe drogi, które choć może i nie są tak szczycące w klubowych statystykach, to prowadzą do serc kibiców.

Bromance dostarczył nam też jednej z najbardziej „wpadających w oko” cieszynek, jakie oglądaliśmy w Premier League. Wysublimowane i elegancje podanie ręki i skłon w geście szacunku idealnie oddaje to, co możemy dostrzec w dwójce snajperów z The Emirates. Choć nieidealni, to wręcz stworzeni dla siebie. Aubazette na lata pozostanie w głowach sympatyków Arsenalu, będą historią przekazywaną w północnej części Londynu przez wiele następnych lat. Do pełni szczęścia tej dwójki brakuje tylko ukoronowania, aby król pokłonił się królowi skąpanemu w złocie.

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

WOJNA DWÓCH BRACI Piłkę odbiera Graham Roberts. Zagrywa na skrzydło. Galvin. Pędzi do przodu. Mija piłkarzy rywala. Kółeczko. Podanie Piłka traﬁa do nogi Villi. Villa, Villa, VILLAAAAAA CO ZA GOL. Tottenham 3, Manchester City 2! Villa! Villa, nasz bohaterze. Villa, ty argentyński psie.

Buenos Aires Rok 1978. Argentyna przygotowuje się do finału Mistrzostw Świata. Naszpikowana gwiazdami ekipa ma zmierzyć się z Holandią. Przybysze z Ameryki Południowej nie grają najładniejszego futbolu. Ich mecze ogląda się ciężko, wiele osób uważa, że mieli wielkie szczęście w awansie do najważniejszego spotkania. Jednakże jakimś cudem im się to udało i teraz muszą podjąć faworyzowanych Europejczyków. Niespodziewanie jednak to podopieczni Menottiego obejmują prowadzenie już w pierwszej połowie meczu. Kempes trafia do siatki Jongbloeda i taki wynik utrzymuje się aż do 82 minuty meczu. Holandia atakuje, ale za każdym razem wali głową w mur. Nie potrafi pokonać Fillola, nie potrafi zrobić nic, by wydrzeć Argentyńczykom puchar. W końcu jest. Neeskens! Gracz Barcelony główkuje do pustej bramki i Pomarańczowi w końcu wyrównują. Zasłużyli na tego gola, Argentyńczycy są tego w pełni świadomi. Każdy z Argentyńczyków. Od Menottiego, przez Passarellę, Kempesa oraz siedzących na ławce – Villę i Ardilesa. Jednak to właśnie oni – Aniołowie o brudnych twarzach – zdominowali dogrywkę. Już od pierwszych minut czuć było pełną determinację, która płynęła z nóg argentyńskich zawodników. W 105 minucie do siatki ponownie trafia Mario Kempes. Trzynaście minut później w ślad za nim pójdzie Daniel Bertoni, który ustali wynik spotkania. Argentyna mistrzem! Argentyna ma Mistrzostwo Świata!

Londyn

Londyn Rok 1981. Obydwaj piłkarze szybko znajdują sposób na dotarcie do serc angielskich kibiców. Stają się coraz ważniejszymi postaciami – grają coraz więcej, coraz więcej osób przekonuje się do obcokrajowców, zacierając mierne wrażenie jakie w Sheffield United pozostawił po sobie Sabella. Ardiles porywa kibiców dryblingiem, Villa walecznością. Błyszczą na boiskach, błyszczą poza nimi. Stanowią doprawdy egzotyczny duet. Malutki Ossie i potężny, długowłosy Ricky. Duet, który przyczyni się do wielkiego tryumfu Tottenhamu. Obydwaj wybiegają na murawę Wembley 14 maja. Tottenham właśnie zaraz zmierzy się z Manchesterem City w ramach finału Pucharu Anglii. Poprzedni mecz zakończył się remisem (1:1) i zgodnie z przepisami musi nastąpić rewanż. Argentyna rusza w bój. Wynik meczu otwiera nikt inny jak Villa. Dobija piłkę odbitą przez Joe Corrigana. Spurs wydają się być na jak najlepszej drodze do wielkiego sukcesu. Problem w tym, że The Citizens nie zamierzają spoczywać. Już po trzech minutach pięknym strzałem z woleja popisuje się McKenzie. Pięć minut po przerwie sędzia Keith Hackett dyktuje rzut karny dla Manchesteru City i z jedenastu metrów trafia Kevin Reeves. Tottenham nie chce jednak wrócić na tarczy. Atakuje raz po raz, a arbiter nie odgwizduje ewidentnego zagrania ręką, którego w polu karnym dopuścił się piłkarz Obywateli. Spurs pozostają jednak niezrażeni, aż w końcu piłkę do siatki wpycha Garth Crooks. 2:2! I wtedy nastaje magia. Wtedy dzieje się to. Pada chyba najsłynniejszy gol w historii finału FA Cup. Piłka zagrana przez Galvina trafia pod nogi Villi. I on zaczyna tańczyć. Rozpoczyna ostatnie tango w Londynie. Kręci obrońcami rywala.

Rok 1978. Szkoleniowiec Shefﬁeld United – Harry Haslam oraz trener Tottenhamu – Keith Burkinshaw właśnie wrócili z Argentyny. Obydwaj wracają w stosunkowo dobrych humorach. Pierwszego co prawda nie przekonał 17-letni Diego Maradona i kwota jaką trzeba by za nastolatka zapłacić, ale zdecydował się ściągnąć innego Argentyńczyka – Alejandro Sabellę. Zaś drugi szkoleniowiec jest jeszcze szczęśliwszy. W jego oko wpadło dwóch piłkarzy – Ossie Ardiles oraz Ricky Villa.

Obydwa kluby nie tracą czasu. Shefﬁeld wykłada za 24-letniego piłkarza River Plate 160 tysięcy funtów. Tottenham robi to samo i wkrótce ich szeregi zasila Ossie. Niedługo później na White Hart Lane ląduje Villa i tak do Londynu – w bardzo krótkim czasie – zawitało dwóch Mistrzów Świata.

ANGIELSKIE ESPRESSO

Futbolówka jest przyklejona do jego stopy. Nikt nie potrafi do zatrzymać. Nikt nie potrafi zmusić jego nóg do odpoczynku. Villa lawiruje między defensorami niczym narciarz alpejski między kijkami. Niczym wąż wśród pól. Przeciska się, ignoruje lepiej ustawionych kolegów. Zwodzi bramkarza Manchesteru i trafia, trafia, trafia. 76 minuta meczu – Tottenham 3, The Citizens 2. Klub z Londynu już nie pozwoli na wydarcie tego pucharu. Dowożą wynik do końca. Ardiles bohaterem, Villa bogiem. Nie tylko Tottenhamu, ale całej Anglii. 14 maja 1981 roku byli na szczycie. Jeszcze.

Buenos Aires 1982 rok. W Argentynie od sześciu lat bezwzględne rządy sprawuje dyktatura wojskowa. Jorge Videla, Roberto Viola oraz Leopoldo Galtieri stawiają kraj na krawędzi rozpaczy. Zarówno tej gospodarczej, jak i społecznej. Szaleje bezrobocie i inﬂacja. Dochodzi do fali masowych morderstw, porwań lub – jak nazywała je junta – zniknięć osób. Obywatele po prostu wyparowywali z chodników stolicy, a także wszelakich innych miast. Jedynym pocieszeniem Argentyńczyków był futbol. W 1978 roku zostali Mistrzami Świata, co nadal zatruwa umysły kibiców Alcybiades, nawet mimo klęski na Copa America 1979. Rok 1982 miał być szczególny, bo kadra stawała do Mundialu jako obrońca trofeum. Ewentualny sukces reprezentacji promowała dyktatura, która doskonale zdawała sobie sprawę, że jednym co trzyma jeszcze Argentyńczyków przed masowym buntem jest właśnie futbol. Galtieri doszedł jednak do wniosku, że jest jeszcze jedna cecha, którą warto obudzić w kontrolowanym społeczeństwie. Ono po prostu łaknie wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z poczuciem argentyńskiej dumy i przynależności. Dajcie Argentyńczykom przejaw prawdziwego patriotyzmu. Dajcie Argentyńczykom coś, co zostało im niesłusznie zabrane. Wyrwijmy z rąk oprawców naszą ziemię, powodując, że krew z rąk naszych zniknie.

Falklandy 1982 rok. 3 marca. Wojna się rozpoczęła. Argentyńczycy przeprowadzili prawdziwą inwazję. Rząd liczył, że szybkie zajęcie Malwin zniechęci Brytyjczyków do jakiejkolwiek walki i pozwolą oni na bezpardonowe zajęcie terenów, na których rządzili od około 1830 roku. Wcześniej tereny te – przez niewielki czas – znajdowały się pod panowaniem Argentyńczyków. Jednakże ich panowanie nie było silne, ani tym bardziej trwałe. Wybudowany tam obóz karny szybko stał się źródłem problemów, a założone miasto zajęli kryminaliści. Po wkroczeniu Brytyjczyków, Argentyńczycy nadal wysuwali pretensje do Falklandów, nawet jeśli trudno było doszukać się w tym sensu. Nie mniej jednak 2 marca Argentyna świętowała sukces. Niewielki oddział Imperium został zmasakrowany, a wyspę przejął kraj z Ameryki Południowej. Jednakże radość nie mogła trwać wiecznie. Ba! Trwała ona wyjątkowo krótko.

Londyn 1982 rok. 2 kwietnia. We wczesnych godzinach wieczornych Anglia podejmuje wiążącą decyzję o odbiciu Malwin z rąk oprawców. Brytania nie ma zamiaru rzucać na wyspy wszelakich sił, ale nie puści tego działa mimochodem. Na to zgody nie wyraża nawet królowa, a już na pewno rząd i angielscy obywatele. Tego samego dnia – w cieniu wielkiej polityki i zbrojnego OPRACOWANIE: JAN PIEKUTOWSKI

konﬂiktu – do półﬁnałowego meczu Pucharu Anglii przygotowuje się Leicester City oraz obrońca trofeum – Tottenham. W kadrze stołecznego klubu oczywiście znajduje się dwóch Argentyńczyków – Ossie Ardiles oraz Ricky Villa.

Falklandy i Buenos Aires 1982 rok. 3 kwietnia. Ekspansja Argentyńczyków prze do przodu. Zajmują coraz większe tereny wyspy, pokonując stacjonujące oddziały brytyjskie. Odwet ze strony Anglików jeszcze nie nadszedł. Brytyjska armia dopiero rusza by ukarać gnuśność junty. ONZ przewidując dalszy rozlew krwi, wystosowuje notę do generała Galtieriego. Organizacja prosi o wycofanie się z Falklandów. Wiadomość zostaje zignorowana. Junta kąpie się w blasku swojej chwały. W Buenos Aires ustają manifestacje antyrządowe, rozpoczynają się prorządowe.

Birmingham 1982 rok. 3 kwietnia. Tottenham przyjeżdża na Villa Park. Półﬁnał Pucharu Anglii, zatem nikogo nie dziwią reporterzy. Jest ich jednak niepokojąco dużo. Otaczają głównie Ardielsa i Villę. Obydwaj Argentyńczycy wyglądają na przerażonych. Strzelec decydującego gola sprzed roku ucieka przed pytaniami. Ossie mówi tylko, że to traumatyczny moment, gdyż stoi na rozdrożu. Walczy ze sobą kraj, który go narodził i kraj, który go zaadoptował. Ardiels nazywa konﬂikt wojną dwóch braci. Mistrzowie Świata z 1978 roku muszą jednak podjąć decyzję. Jest ona z pewnością ważną chwilą w ich życiu, bo po raz pierwszy od czterech lat zostaną rozdzieleni. Villa deklaruje chęć pozostania w kraju, mimo że jego życiu zagraża niebezpieczeństwo. Ardiles nie ryzykuje. Prosi klub o możliwość powrotu do Argentyny, aby w pełnym komforcie przygotować się do zbliżającego Mundialu. Tottenham przystaje na tę propozycję, przyklepując również rychłe wypożyczenie „Węża” do PSG. Ardiles i Villa wystąpili w meczu przeciwko Leicester City. Był to ich ostatni mecz Spurs, w którym obydwaj znaleźli się w kadrze meczowej. Tottenham pokonał Lisy 2:0. Jednakże nie to było najważniejsze. Część kibiców stołecznej ekipy własną piersią zasłaniała argentyńskich herosów. Pozostali – wspierani przez fanów Leicester City – rzucali w piłkarzy najgorszymi obelgami. Stadion Aston Villi, na którym mecz rozgrywały dwie angielskie ekipy, przez 90 minut przypominał arenę zmagań międzynarodowych. Z jednej strony krzyczano: „Anglia, Anglia, Anglia”. Z drugiej zaś: „Argentyna, Argentyna, Argentyna”.

Falklandy Rok 1982. Na Wyspy docierają siły brytyjskie. Są one przekonane, że odbijanie terenów zajmie im kilkanaście dni. Okazuje się jednak, że Argentyńczycy stawiają zacięty opór, nie chcąc oddać tego, co – w ich mniemaniu – historycznie im się należy. Walki ciągnąć się będą przez kilkadziesiąt dni. Dojdzie do krwawych masakr, a opór wojsk junty będzie sukcesywnie dławiony. W Argentynie narasta nienawiść do Brytyjczyków, oskarżanych o przelewanie krwi niewinnych. oskarża Na nic jednak nie zdadzą się tego typu zagrywki. Junta musi pogodzić się z utratą Malwin. Ostatnim akordem tej bezsensownej wojny był 20 czerwca. Brytyjczycy odbili wówczas Sandwich Południowy i formalnie zakończyli wojnę o Falklandy. Na dobrą sprawę kres przelewu krwi nastał już wcześniej, gdy 14 czerwca poddało się Stanley, a wraz z nim blisko 10 tysięcy argentyńskich żołnierzy generała Mario Menendeza.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

Polska, Europa, świat Lata 1982 – 19xx. Wojna o Falklandy zebrała swoje żniwo. Poza tysiącem istnień, udało jej się przy okazji zrujnować rodzinne relacje. Odseparowała również od siebie dwa kraje, które dotychczas czuły do siebie niechęć. Teraz jej miejsce zastąpił strach.

Londyn/Buenos Aires Rok 1982. Zanim ucichły zmagania wojenne, zarówno Ardiles jak i Villa znaleźli się na cenzurowanym. Co ciekawe, opór mediów dotyczył przede wszystkim gracza, który wyjechał do Argentyny. Ricky bowiem zdecydował usunąć się w cień, a gdy konﬂikt wszedł w kluczową fazę, zdecydował się na przerwę od gry dla Tottenhamu.

Ricky Villa wytrzymał w Londynie do 1983 roku. Później postanowił przeprowadzić się do USA. Karierę zakończył w rodzimej Argentynie, w roku 1989. Miał wówczas 37 lat. Obydwaj piłkarze zostali wprowadzeni do Galerii Sław Tottenhamu w 2008 roku. Mimo upływu lat, mimo wojny dwóch braci, ich wkład w budowanie wielkich Spurs nie został zapomniany. Jednakże nie tylko to nie zostało zapomniane. W 1986 roku, gdy Argentyna pokonała Anglię na Mundialu, Diego Maradona przypomniał konﬂikt o Falklandy, oskarżając Anglików. W 2014 roku reprezentacja Argentyny – tuż przed meczem towarzyskim ze Słowenią w Buenos Aires – trzymała baner głoszący przynależność Falklandów do Alcybiades. Wojna nigdy się nie kończy. Wojna zawsze pozostaje w pamięci.

Ossie zaś był nieustannie wypytywany. Każde jego zdanie analizowano z dwóch strony. Jak sam stwierdził, nieważne jak wielki banał by powiedział, ważne było to, jak chcą przedstawić to argentyńskie i angielskie media. W końcu Ardiles zdecydował, że już nigdy nie zagra na Wyspach. Pomocnik powiedział, że wojna zniszczyła jego życie na wielu poziomach. Ludziom wydawało się, że nie dotknęła go osobiście, jednakże to właśnie kuzyn piłkarza Tottenhamu był pierwszym zabitym pilotem podczas kilkudziesięciodniowej wojny.

Ossie Ardiels ostatecznie wrócił do Anglii. W Tottenhamie grał aż do 1988 roku, reprezentując klub w rozgrywkach europejskich. W latach 90. nadal był czynnym piłkarzem, występując w barwach Blackburn Rovers, QPR, Swindon Town.

ANGIELSKIE ESPRESSO

NAJLEPSZY

Z BENIAMINKÓW?

Norwich City jako pierwsze w minionym sezonie Championship zapewniło sobie bezpośredni awans do Premier League. Kanarki mogły świętować awans na kolejkę przed końcem sezonu, ale takiego obrotu zdarzeń mogliśmy spodziewać się znacznie wcześniej, bowiem sposób prowadzenia klubu wskazywał wyraźnie, że już wkrótce zobaczymy ich w angielskiej esktraklasie. Ekstraklasie, do której Norwich wraca po trzech latach przerwy. Ekst Paradoksalnie ich awansu mogliśmy spodziewać się bardziej w pierwszych dwóch sezonach po spadku, bowiem będąc jeszcze na fali Parachute Payment i posiadając w kadrze wielu zawodników z doświadczeniem z Premier League, znacznie przewyższali większość klubów biorąc pod uwagę czysty potencjał. Po raz kolejny okazało się jednak, że powrót do najwyższej klasy rozgrywkowej w Anglii nie jest taki łatwy. OPRACOWANIE: KRZYSIEK BIELECKI

W pierwszym roku po spadku Norwich otarło się o strefę Play-Off, zajmując 8. miejsce w ligowej tabeli. Misji przywrócenia Premier League na Carrow Road nie podołał Alex Neil, a następnie tymczasowy menedżer Alan Irvine. Zwolnienie Neila zbiegło się w czasie z zatrudnieniem pierwszego w historii klubu dyrektora sportowego, Stuarta Webbera. O nim napiszę jeszcze za chwilę, ale jest to o tyle ważne w kontekście nowego menedżera, menedże który w sezonie 17/18 miał poprowadzić zespół. Był to Daniel Farke, były trener zespołu rezerw Borussii Dortmund, który związał się z angielskim klubem dwuletnią umową.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

sportowy. Było jednak jasne, że aby przeprowadzić taką rewolucję, nowy trener będzie potrzebował przede wszystkim czasu i dziś możemy jasno stwierdzić, że Webber zapewnił Farkowi odpowiednie warunki do pracy. Jego debiutancki sezon w Anglii zakończył się bowiem niepowodzeniem, a Kanarki zajęły w nim 14. miejsce. Wiele klubów z pewnością winy szukałoby na ławce szkoleniowej. „Naszym kryterium nie było po prostu wygrywanie. Gdyby tak było, Daniel już by tutaj nie pracował. Jeżeli trener otrzyma dwa priorytety: wygrywanie i utrzymywanie średniej wieku składu na poziomie 23 lat, to czasami zwyczajnie nie da się tego połączyć. Mamy w kraju tylu utalentowanych młodych zawodników, ale ktoś musi dać im szansę. My, jako klub, musimy wspierać szkoleniowca w stawianiu na młodzież”. „Pewnie widzieliście materiał o Sunderlandzie na Netﬂiksie. Oglądając to, nie zaskakuje nas fakt, że drużyna zaliczyła dwie relegacje z rzędu. Opierali swoje wszystkie oczekiwania na jednym człowieku, menedżerze, a po wszystkim stwierdzili, że skoro się nie udało, to musi być jego wina. Nikt nie zadaje sobie trudu, aby sięgnąć głębiej, zastanowić się nad samymi zawodnikami i innymi aspektami. Weźmy na przykład Norwich – menedżer odpowiadający za wszystkie sportowe oddziały w klubie i kadrę 25 zawodników, z których połowa jest przepłacona, a połowa ma to wszystko gdzieś. To właśnie wtedy do gry wchodzi dyrektor sportowy, który pomaga poukładać sprawy” – Opowiadał Webber, tłumacząc tym samym swoją rolę w wywiadzie z Connorem Southwellem. Wydawać by się mogło, że to wręcz idealne warunki pracy dla ambitnego menedżera. Brak ciśnienia na sukces z każdej strony i swoboda działania, ale z drugiej strony brak też funduszy na solidne wzmocnienia. Jak się jednak okazuje, kiedy na odpowiednich stanowiskach pracują odpowiedni ludzie, za udanymi transferami wcale nie muszą stać duże sumy pieniędzy.

Dlaczego nikt inny nie ogląda?

Gdzieś już to chyba widzieliśmy… Kiedy Stuart Webber objął posadę dyrektora sportowego, trafiał do klubu z ogromną listą płac i potrzebą przewietrzenia szatni po nieudanej próbie powrotu do ekstraklasy. Już w jego pierwszym okienku transferowym z klubem pożegnało się aż 14 zawodników. Webber od samego początku za cel postawił sobie ustalenie odpowiedniego modelu, w ramach którego będą funkcjonować przez najbliższe lata. Wiedział, że nie mogą kupić sobie awansu jak inne zespoły i trzeba dokonać tego inną drogą. Dokładnie taką, jaką poszedł przy okazji pracy w Huddersfield Town, z którym to wywalczył pamiętny awans do Premier League. „Nie byliśmy w stanie kupić sobie awansu. Oczywiście filozofią klubu może być wydanie kilkudziesięciu milionów na transfery i zatrudnienie trenera na poziomie Champions League, tak jak zrobiło to Wolves, ale my nie mogliśmy sobie na to pozwolić. Mieliśmy grupę piłkarzy, którzy w tym klubie byli już zwyczajnie wypaleni. Potrzebowaliśmy więc menedżera, który będzie w stanie narzucić swój styl gry, wykaże się otwartością na rynku transferowym i zaryzykuje wprowadzając do zespołu młodzież” – tłumaczył Webber.

Za siłę rażenia drużyny miał odpowiadać Teemu Pukki, facet który ostatnie kilka lat spędził w Brondby, a wcześniej odbijał się niemal od każdej w miarę poważnej ligi, w której występował. Do bramki Norwich ściągnęli doświadczonego Tima Krula, który mimo swoich oczywistych wielkich umiejętności, sam zapomniał już chyba, czym jest gra w podstawowej jedenastce. Emiliano Buendía przychodził z Getafe, po tym jak spędził sezon na wypożyczeniu do drugiej ligi hiszpańskiej. To wszystko wypoż w połączeniu z zaciągiem niemieckim, zapoczątkowanym już przed rokiem, zwiastowało bardziej walkę o utrzymanie, aniżeli o awans, a jednak było częścią wielomiesięcznych obserwacji i analiz. Za wszystkim stali Webber, Farke oraz Kieran Scott, szef działu scoutingu w klubie. „Kiedy zainteresowaliśmy się Buendíą, byłem pod wielkim wrażeniem. Przyjrzeliśmy mu się dokładnie, pasował nam wiekowo i zdawał się być graczem którego potrzebowaliśmy. Pojechałem obejrzeć go na żywo. Kiedy pojawiłem się na stadionie, nie mogłem uwierzyć, że jestem jedyną osobą która przyjechała go obserwować” – mówił Scott, który wcześniej odpowiadał za scouting

Wybór był podobny jak w przypadku Huddersﬁeld, tam ściągnięto Davida Wagnera, byłego trenera rezerw BVB, tutaj Daniela Farkego, który przecież zastąpił Amerykanina na tamtym stanowisku. Niemiec otrzymał misję spełnienia trzech kryteriów, o których wspominał w swojej wypowiedzi dyrektor

Wielomilionowe transfery Jamesa Maddisona i Josha Murphy’ego kolejno do Leicester City i Cardiff City oznaczały oczywiście solidne osłabienie składu, ale pieniądze z tych ruchów dały Farkowi wraz ze sztabem szansę na pozyskanie wzmocnień. Ciężko było rzecz jasna myśleć o transferach na miarę Wolverhampton sprzed roku czy chociażby Newcastle United z okresu gry w Championship, ale kiedy dzisiaj spojrzymy na najważniejsze ruchy transferowe Kanarków przed sezonem 18/19 widzimy absolutnie kluczowych zawodników pierwszego zespołu. I to mimo tego, że na pierwszy rzut oka wyglądają jak losowe ruchy przeprowadzone przed pierwszym sezonie trybu kariery w Fiﬁe.

ANGIELSKIE ESPRESSO

w klubach takich jak Bournemouth, Southampton czy Wolves. Obserwacje okazały się udane. Buendía strzelił w minionej kampanii Championship 8 bramek i zaliczył 11 asyst. Teemu Pukki przeszedł już w ogóle samego siebie i w swoim dorobku zgromadził 29 bramek, pewnie zgarniając koronę króla strzelców. Dodatkowo Fin dorzucił do swojego dorobku 10 asyst, co w klasyﬁkacji kanadyjskiej daje mu wspaniały wręcz wynik 39 punktów. Szybka matematyka pozwala nam stwierdzić, że samodzielnie miał bezpośredni udział przy ponad 40 procent bramek zdobytych w tej kampanii przez zespół Daniela Farkego. Mimo tego, że ważnymi ogniwami drużyny są 31-letni Krul oraz 29-letni Pukki, znaleźli się w czołówce pod względem najniższej średniej wieku drużyny, która wynosi 25,4. Wpływa na to z pewnością fakt, że regularnie w pierwszej jedenastce grają wychowankowie: Max Aarons oraz Jamal Lewis. Obaj znaleźli się zresztą w jedenastce sezonu Championship według EFL, a Aarons, uznawany za jednego z najzdolniejszych młodych Anglików, zgarnął też nagrodę Młodego Piłkarza Roku w Football League. Można więc ocenić, że odpowiedni balans o którym wspominałem wcześniej, został zdecydowanie utrzymany. Kiedy Stuart Webber komentował transfer Jamesa Maddisona, stwierdził, że piłkarz ten był już po prostu gotowy na Premier League, a jego klub jeszcze nie. Obecnie najbardziej utalentowani piłkarze Norwich nie mają tego problemu. Drużyna była gotowa na awans, chociaż początek sezonu wcale tego nie zapowiada.

Złe dobrego początki Wygrana dopiero w czwartej kolejce w meczu z Preston, zaledwie 5 punktów w sześciu kolejkach. Daniel Farke rozpoczął mistrzowski sezon bardzo powoli, ale ten walec musiał po prostu dobrze się rozpędzić, żeby w końcu zaliczyć serię czterech, a następnie sześciu zwycięstw z rzędu, aby w końcu zameldować się w czołowej trójce i nie opuścić jej już aż do samego końca. Farke-Ball potrzebował czasu, a zawodnicy musieli zwyczajnie Far przywyknąć do metod szkoleniowca. Kiedy w końcu ruszyli, okazali się być siłą nie do powstrzymania, która strzeliła najwięcej bramek w całej lidze oraz potraﬁła w niesamowitym tempie i stylu pokonywać kolejnych rywali. Długie utrzymywanie się przy piłce, stwarzanie wielu okazji oraz utrzymywanie wysokiego tempa przez cały mecz sprawiło, że ewentualne braki obronne przestały mieć jakiekolwiek znaczenie.

„Chcemy być protagonistami. Jeżeli moglibyśmy wybrać, preferowalibyśmy utrzymywać się przy piłce przez pełne 90 minut. Chcemy pracować podaniami. Nie możemy zagwarantować sukcesu, ale możemy zagwarantować stwarzanie sobie wielu okazji, które pozwalają wygrywać mecze” – opowiadał Farke o preferowanym przez niego stylu gry.

OPRACOWANIE: KRZYSIEK BIELECKI

Niemiec przywiązuje też wielką wagę do kwestii taktycznych, a także motywacyjnych. Zwraca ogromną uwagę na przedmeczowe przemowy. W codziennym życiu drużyny również nie brakuje innowacji. Zawodnicy mogą na przykład wywinąć się od płacenia kar za różnorakie przewinienia… kręcąc kołem fortuny. Przy odpowiedniej dozie szczęścia mogą całkowicie wymigać się od kary. Szczęście nie dopisało jednak Marco Stiepermannowi, który w ramach kary musiał umyć menedżera. samochód menedże

Sukcesy na boisku, harmonia poza nim Telegraph opisał jakiś czas temu historię, według której kibice zasiadający w jednym z pubów przed meczem z Brentford, wysłali wiadomość do jednego z członków zarządu klubu z zaproszeniem na przedmeczowe piwo. Ku zaskoczeniu wszystkich, w barze pojawiła się większość zarządu, łącznie z posiadaczką większościowych udziałów, Dealią Smith. Następnie spędzili kilka godzin wraz z kibicami, rozmawiając i pozując do zdjęć. Relacje kibiców z władzami klubu można opisać przede wszystkim jako zdrowe, co bywa w tej chwili tak rzadko spotykane we współczesnym futbolu. Właścicielka Dealia Smith, wraz z mężem, Michaelem Wynn-Jonesem, byli posiadaczami karnetów na mecze Norwich i w trudnym dla klubu momencie zostali zaproszeni do zainwestowania w niego. Z oferty skorzystali i dzisiaj będą ponownie mogli cieszyć się z awansu do Premier League. Kibice mają wrażenie, że wszyscy w klubie, niezależnie czy to na poziomie zarządczym czy sportowym, mają wspólny cel i zmierzają do jego realizacji. Wytworzyło to znakomitą atmosferę wokół drużyny, której znaczenie niejednokrotnie podkreślali Farke czy Webber. „W moich dwóch poprzednich miejscach pracy miałem do czynienia z najlepszymi właścicielami, jakich można spotkać w tym biznesie. Pozwalają ci pracować na własną rękę, aż do czasu kiedy informujesz ich o wszystkich postępach i sprawiasz, że są zorientowani w temacie. Mam wielu znajomych, którzy pracują w klubach, gdzie właściciele wtrącają się w ich robotę, niejednokrotnie ją kwestionując” – opowiadał Webber. Norwich wygląda jak klub, który najlepiej ze wszystkich tegorocznych beniaminków przygotował się do gry w Premier League. Stoi za nim naprawdę solidna ﬁlozoﬁa i nadzieja, że mogą na dłużej zadomowić się wśród elity. Przed tym projektem wiele wyzwań, ale wydaje się, że założona

DOŁĄCZ DO LIGI ANGIELSKIE ESPRESSO

WPISUJĄC KOD: ACQUW6

ZGARNIJ KOSZULKĘ NA SEZON 2020/21

OD SKLEPU PODSTADIONEM

ANGIELSKIE ESPRESSO

S U KC E S W C I E N I U W A L K I O W P ŁY W Y

Kiedy przed sezonem na Bramall Lane przyjeżdżał Inter, wyglądało to niecodziennie. Uznana europejska ﬁrma wybrała się na mecz sparingowy z zapomnianym już nieco średniakiem Championship. Nikt nie spodziewał się wtedy chyba, że w kolejnym sezonie Shefﬁeld United będzie podejmowało wielkich rywali niemalże co tydzień. The Blades zapewnili sobie awans do Premier League nie pozostawiając rywalom absolutnie żadnych złudzeń. Żeby jednak naprawdę zrozumieć, jak ogromny jest to sukces i, przede wszystkim, jak ogromne jest to zaskoczenie, przypomnijmy, że dla tego klubu to dopiero drugi kolejny sezon na poziomie drugiej ligi angielskiej. Wcześniej aż sześć lat spędzili w League One, skąd bezskutecznie próbowali się wydostać czy to pod wodzą Nigela Clougha, czy Nigela Adkinsa… OPRACOWANIE: KRZYSIEK BIELECKI

Lap of shame Koniec sezonu 2015/16, Nigel Adkins właśnie kończy swoją przygodę z Shefﬁeld United. Drużyna kończy sezon na 11. miejscu, po ostatnim meczu sezonu piłkarze i trenerzy schodzą do szatni, jednak chwilę później wracają na boisku, aby odbyć rundkę honorową wokół stadionu… Pustego stadionu, na którego trybunach pozostały już tylko jednostki, dodatkowo wykrzykujące nieprzychylne komentarze pod adresem całej drużyny. Był to moment, który negatywnie zapisał się w historii klubu, ale jak miało okazać się później, oddzielił grubą kreską sześć lat wielkich niepowodzeń i dał nadzieję na lepsze jutro.

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

to zawodnicy z niższych szczebli ligowej drabinki, którzy nie mogli zaoferować cennego doświadczenia na poziomie Championship. Jedynie Clayton Donaldson oraz Richard Stearman byli piłkarzami, którzy niemalże zjedli zęby na tej lidze. To jednak nie przeszkodziło ekipie Chrisa Wildera w bardzo komfortowym utrzymaniu się w lidze. Co więcej, jego podopieczni spokojnie mogli spoglądać bardziej w górne rejony tabeli, aniżeli martwić się tym, co za nimi. Ostatecznie drużyna zajęła solidne 10. miejsce, które pozwalało z optymizmem myśleć o kolejnej kampanii. Na boisku układało się wszystko, ale poza nim działy się sceny, które zmusiły menedżera, jak i samych zawodników do reakcji. Za kulisami toczyła się prawdziwa walka za o władzę… Od 2013 roku Sheffield United jest zarządzane przez dwie spółki, które posiadają po 50 procent udziałów. Sheffield United Ltd na czele z Kevinem McCabe’em i jego rodziną oraz Up The Blades na czele z Princem Abdullahem Bin Mosaadem Bin Abdulazizem Al Saudem, który zainwestował w klub 10 milionów funtów, przejmując tym samym połowę udziałów od pierwszego z panów. Właściciel Sheffield miał wrażenie, że znalazł idealnego inwestora, członka saudyjskiej rodziny królewskiej i fana sportu. Jak się okazało, współpraca wcale nie miała układać się pomyślnie. Panowie nie zgadzali się ze sobą w kwestiach transferowych, a także kierunku w którym ma zmierzać drużyna, co zmusiło Anglika do zerwania kontaktów. Rozpoczęła się prawdziwa gra strategiczna. Biznesmen złożył ofertę odkupienia udziałów Saudyjczyka za zaniżoną kwotę pięciu milionów funtów. Był świadom tego, że aktywuje to klauzulę zawartą w umowie, mówiącą o tym że Prince będzie musiał zaakceptować ofertę albo złożyć identyczną kontrofertę. Jeżeli taka by się pojawiła, McCabe byłby zmuszony do jej przyjęcia. W rękawie miał jednak jeszcze jednego asa, bowiem jego własnością wciąż były wszystkie klubowe posiadłości włącznie ze stadionem czy obiektem treningowym. Umowa zawierała również zapis, który mówił o tym, że w przypadku gdy ktoś nabywa więcej niż 75 procent udziałów w klubie, musi odkupić nieruchomości po cenie rynkowej. Byłego szkoleniowca m.in. Southampton pożegnano, a na jego miejsce zatrudniono Chrisa Wildera, byłego piłkarza Sheffield, który od dziecka był kibicem tej drużyny. Nowy menedżer nie dostał dużych sum na transfery, musiał radzić sobie głównie tym co miał i próbować wzmocnić skład opcjami budżetowymi. Zaprowadził jednak szereg zmian, dzięki którym drużyna miała funkcjonować lepiej. Między innymi przekazał opaskę kapitańską najlepszemu strzelcowi zespołu i również kibicowi Blades, Billy’emu Sharpowi. Kibice mieli pewność, że zarówno menedżer, jak i lider zespołu to ludzie, którym po prostu będzie zależało na dobrze ich drużyny. Tak szybkich efektów nikt się jednak nie spodziewał. W pierwszym sezonie Wildera, Sheffield wygrało League One, pobijając klubowy rekord i zbierając aż 100 punktów w całym sezonie. Billy Sharp zdobył 30 bramek w lidze i poprowadził ich do Championship. Coś, co nie udawało się przez poprzednich pięć lat, udało się Wilderowi przy pierwszym podejściu. Całe miasto musiało żyć tym sukcesem.

Trzęsienie ziemi

Głos pod koniec sezonu 17/18 zabrał nawet Chris Wilder, który przyznał, że nie powinien wypowiadać się na ten temat, ale jeżeli sytuacja się nie rozstrzygnie, będzie musiał poważnie przemyśleć swoją przyszłość na Bramall Lane. Menedżera poparli piłkarze, w tym między innymi kapitan zespołu, Billy Sharp. „Nie mogę wykonywać mojej pracy dobrze, jeżeli nie ma wyznaczonego jasnego kierunku ze strony właścicieli. Każdy klub, który chce osiągnąć sukces, potrzebuje harmonii i określonego kierunku, a w tej chwili w Shefﬁeld tego nie ma. Nie powinienem o tym mówić, ale zawsze jestem szczery. Tak to musi wyglądać, bo to mój klub, moje miasto i to wszystko jest bardzo bliskie mojemu sercu” – mówił Wilder. Finału konﬂiktu wciąż nie znamy, proces sądowy rozpoczął się w maju tego roku, a zakończył pod koniec czerwca. Po sześciu

Pierwszy sezon po awansie na zaplecze Premier League z reguły ma być bardzo trudny. Obserwujemy przecież ostatnio wiele drużyn, które balansują na krawędzi League One i Championship. Biorąc pod uwagę politykę transferową klubu, zapowiadało się na walkę o utrzymanie.Patrząc bowiem na wzmocnienia przed sezonem, zobaczymy George’a Baldocka, Cheda Evansa, Endę Stevensa czy Nathana Thomasa. Wszystko

Wydawać by się mogło, że Anglik przechytrzył swojego wspólnika, ale nic bardziej mylnego. Prince wyraził chęć odkupienia jego udziałów, ale dopiero po tym jak przeniósł 80 procent swoich akcji do nowej spółki Up The Blades 2018. Mógł zatem przejąć pełną władzę w klubie, nie będąc jednocześnie zobligowanym do nabywania wspomnianych już nieruchomości. Kiedy McCabe zorientował się, co się dzieje, odmówił sﬁnalizowania transakcji, a cała sprawa z intencji Al Sauda traﬁła do sądu. Anglik nie pozostał zresztą dłużny, bowiem odpowiedział swoim pozwem. Czuł się zmanipulowany i oszukany.

ANGIELSKIE ESPRESSO

tygodniach przesłuchań, sędzia odroczył ogłoszenie wyroku na co najmniej dwa tygodnie. Wciąż nie znamy werdyktu, jednakże sąd zapowiedział, że dołoży wszelkich starań, aby wszystko zakończyło się jeszcze przed końcem okienka transferowego. Kiedy sprawa po raz pierwszy ujrzała światło dzienne mówiło się, że McCabe, który niedawno skończył 71 lat, będzie chciał powoli ustąpić i zostawić klub w bezpiecznych rękach. Prince Abdullah z kolei, jeszcze w Championship nie był gotów przejąć klubu i prowadzić go w pojedynkę. Teraz jednak sprawa zmieniła swój obrót, bowiem na stole leżą wielkie pieniądze. Sam awans do Premier League, a także rekordowa umowa sponsorska z Union Standard Group mogą działać na wyobraźnię. w

Robimy sobie awans Wróć Wróćmy jednak do meritum, a mianowicie sezonu 18/19. Właściciele szybko zorientowali się, że będą potrzebowali funduszy na wzmocnienia składu, aby zatrzymać trenera. Menedżer miał przecież oferty pracy z Sunderlandu, a także kilku innych klubów Championship. Ostatecznie zdecydował się jednak podpisać kontrakt z United, a pieniądze z transferu Davida Brooksa do Bournemouth miały pozwolić na przeprowadzenie kilku wzmocnień.

Oczywiście, nie było mowy o żadnych spektakularnych transferach, ale niskim nakładem sił udało się solidnie wzmocnić skład przed batalią o Premier League. Do drużyny traﬁł obrońca John Egan, za rekordową dla klubu kwotę opiewającą w okolicach 5 milionów funtów. Dodatkowo Wilder pozyskał z Brighton Oliego Norwooda (początkowo na zasadzie wypożyczenia), który grał kapitalnie na poziomie Championship w barwach Mew, a zwyczajnie odbił się od bram Premier League. Drużynę na zasadzie wolnego transferu zasilił też David McGoldrick, który okazał się być za stary dla Ipswich Town. Jednym z najważniejszych wzmocnień było jednak wypożyczenie z Manchesteru United Deana Hendersona, zawodnika, który rok wcześniej był jednym z najlepszych za bramkarzy na poziomie League One, a teraz miał pokazać swoją wartość w Championship.

OPRACOWANIE: KRZYSIEK BIELECKI

Może nie wygląda to jak transfery pod walkę o awans, ale dlatego tym bardziej należy docenić kunszt Wildera w mądrym dobieraniu wzmocnień. Dean Henderson zachował 21 czystych kont w minionym sezonie i przewodził najlepszej defensywie w lidze, w skład której wchodzi m.in. wspomniany Egan. Piłkarze The Blades stracili zaledwie 41 bramek w 46 meczach i tylko Middlesbrough może równać się im pod tym względem. Z zawodników ofensywnych, Norwood został wybrany do jedenastki sezonu, a McGoldrick udowodnił wszystkim niedowiarkom, że wciąż jest w stanie seryjnie trafiać do siatki. Anglik zgromadził na swoim koncie 15 ligowych bramek i tylko Billy Sharp (23) był od niego lepszy. Wzmocnienia pozwoliły na swobodę. Wilder posiadał kilku zawodników na jedną pozycję i mógł w spokoju rozgrywać mecze, bez obawy że utrata jednego piłkarza pokrzyżuje mu plany, tak jak jeszcze sezon wcześniej. Dziś wiemy już też, że pozwoliły na wywalczenie bezpośredniego awansu do Premier League już na tydzień przed końcem sezonu. W dodatku w stylu, którzy kibice Sheffield określają jako najlepszy w historii tego klubu. Wilder preferuje grę systemem 3-5-2, w którym George Baldock i Enda Stevens pełnią rolę wahadłowych. W defensywie formacja szybko przybiera formę 5-3-2, zabezpieczając dobrze tyły. W środku pola grę dyktuje Oliver Norwood, a John Fleck i Mark Duffy otrzymują nieco więcej swobody, wspomagając w akcjach ofensywnych grających z przodu McGoldricka i Sharpa. Sheffield atakuje w dużej mierze skrzydłami, często wyprowadzając kontrataki. Piłkarze The Blades nie boją się kontrolowania gry, a biorąc pod uwagę kapitalną defensywę, otrzymujemy mieszankę, która w wyścigu o awans odpaliła takie tuzy jak chociażby Leeds United. Jak słusznie zauważył Danny Hill, skład który wystawił Wilder w grudniu na mecz z Leeds Bielsy, kosztował mniej niż sam Patrick Bamford, który zasilił Pawie za 7 milionów funtów (Norwood był jeszcze wtedy wypożyczony, jego transfer nieznacznie przeważyłby tutaj szalę). Otrzymujemy też mieszankę jednoczesnego podekscytowania i obaw. Podekscytowania, bowiem jest to drużyna za którą nie sposób trzymać kciuków i oczekiwać kolejnego epizodu pięknej historii. Obaw, bo walka za kulisami, połączona z brakiem znaczących wzmocnień, może zakończyć tę przygodę szybciej niż właściwie zdąży się zacząć. Nie mniej jednak, czekamy na to co zaprezentuje nam ekipa Wildera w Premier League.

2020 Michael Cox, Twórca książki „The Mixer”, znanej w Polsce jako „Premier League”, wraca ze zdwojoną siłą. „Zonal Marking” to opowieść o rozwoju taktyki piłki nożnej w Europie na przestrzeni Eu ostatnich 70 lat.

Uaktualniona wersja jednej z najważniejszych książek na temat piłki nożnej, napisanej przez wybitnego Jonathana Wilsona

Książek szukaj na labotiga.pl już w 2020 roku.

WKRÓTCE W POLSCE

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

DO TRZECH RAZY SZTUKA Kiedy w 2016 roku Aston Villa żegnała się z Premier League, był to pierwszy taki przypadek w historii. Druga klasa rozgrywkowa nie widziała ich od niemalże 30 lat. Wszyscy mogli mieć wrażenie, że w przypadku tak zasłużonego i dużego klubu, przygoda z Championship potrwa tylko jeden sezon. A jednak, pierwszy sezon w Championship zakończył się kompletną katastrofą. Roberto Di Matteo kompletnie nie podołał zadaniu, wygrywając zaledwie jedno z jedenastu spotkań, jakie przyszło mu prowadzić w roli menedżera. Biorąc pod uwagę gigantyczne jak na skalę ligi wzmocnienia i wielkie aspiracje, był to wynik po prostu nie do przyjęcia. Na stanowisku zastąpił go Steve Bruce, który nie zdołał jednak odwrócić losów tego sezonu na tyle, aby co najmniej znaleźć się w Play-Offach. Włodarze klubu pozwolili mu jednak spokojnie pracować.

Mecz o życie Przed sezonem 17/18 The Villans znowu ruszyli na zakupy. Kwoty transferowe nie robiły może już takiego wrażenia jak przed rokiem, ale wciąż do drużyny traﬁli tacy zawodnicy jak John Terry czy Glenn Whelan, a w ramach wypożyczenia do Birmingham przeprowadzić mieli się chociażby Sam Johnstone czy Robert Snodgrass. Jak można przypuszczać, to wszystko zawodnicy, którzy nie grali w Championship za frytki, a inkasowali solidne pieniądze w ramach swoich tygodniówek. Pieniądze, których w klubie powoli zaczynało brakować. Nie można jednak mówić, że były to wzmocnienia na wyrost. Do klubu traﬁali bowiem zawodnicy, którzy umożliwili Steve'owi Bruce'owi realną walkę o awans. Ostatecznie udało im się zająć czwarte miejsce w lidze, co rzecz jasna oznaczało udział w rozgrywkach Play-Off. Rozgrywkach, które bardzo szybko przestały być dla nich już tylko batalią o powrót na należyte miejsce. Okazały się być walką o przetrwanie.

W lidze drużyna z Villa Park nie miała sobie równych. 73 miliony funtów wydawane na pensje w skali roku, to wynik wyższy niż łączne zarobki w Burton Albion, Barnsley, Millwall, Preston North End oraz Ipswich Town, czyli klubach które w tamtym sezonie grały w tej samej lidze. Tylko Cardiff, Middlesbrough i Wolves mogli chociaż odrobinę zbliżyć się do drużyny z Birningham, ale i tak były to sumy o niemal 25 milionów niższe. Wyrok był więc prosty: albo awans do Premier League, albo zmiana swojej polityki w kolejnych latach. Na takie wydatki dłużej nie mogli sobie pozwolić. Jak miało się jednak okazać, wydatki były za duże już wcześniej. 25 maja 2018 roku, dzień przed finałem baraży przeciwko Fulham, do klubu trafiło pismo od Urzędu Skarbowego i Podatkowego w Wielkiej Brytanii. Klub stanął przed widmem likwidacji, a wszystko przez zaległości podatkowe na kwotę 4.2 miliona funtów. Właściciel grał na czas, tłumacząc się chwilowym problemem w przepływie pieniędzy z jego chińskich firm. Zabieg miał pozwolić na spokojny triumf w finale na Wembley, a następnie samoistne rozwiązanie się tychże problemów, dzięki gotówce z Premier League. Niestety, to Fulham okazało się lepsze i zadało swoim rywalom naprawdę brutalny cios.

Kłótnie, wyprzedaż i światełko w tunelu Po meczu na Wembley Tony Xia wyglądał na wstrząśniętego. Wiedział bowiem, że awans nie rozwiąże jego problemów. W Birmingham rozpętała się prawdziwa burza. Właściciel klubu wdał się w konﬂikt z prezesem, Keithem Wynessem, następnie z dyrektorem sportowym, Stevem Roundem. Pierwszy został zawieszony, drugi zakończył swoją współpracę z Aston Villą. Jak donosiły wtedy media, wszystko miało pozwolić właścicielowi na utrzymanie kontroli. Jego wizja na rozwiązanie sprawy była jednak bardzo płytka – pożyczki. Klubowi przypadała jeszcze jedna wypłata w ramach programu Parachute Payment (około 15 milionów funtów). Xia zaciągnął pożyczkę pod zastaw tejże wypłaty, a następnie kolejną, zabezpieczoną klubowym parkingiem.

Właściciel klubu, Dr. Tony Xia, który w 2016 roku kupił klub od Randy'ego Lernera, postawił wszystko na jedną kartę. Duże transfery i duże nazwiska, to wszystko oznaczało, że komin płacowy stale rósł. Powołując się na dane serwisu Price of Football, w sezonie 17/18 lista płac w klubie wzrosła aż o 19% w porównaniu do czasu, kiedy występowali na boiskach Premier League. Zakładając przy tym brak regularnych wpływów z praw

telewizyjnych, bo przecież Parachute Payment pokrywa jedynie część wydatków, może wróżyć to prawdziwą katastrofę.

ANGIELSKIE ESPRESSO

Ponadto zaplanował solidne wyprzedaże. Tottenham był bardzo zainteresowany transferem Jacka Grealisha, ale wszystko komplikowała astronomiczna kwota, jakiej życzyła sobie Villa. James Chester był po słowie ze Stoke City. Na ewentualne wzmocnienia Steve Bruce nie mógł sobie oczywiście pozwolić. EFL sankcjonowała każdy ich ruch, a nałożone restrykcje nie pozwalały na kontraktowanie nowych zawodników. W międzyczasie Xia odrzucił też co najmniej dwie poważne oferty kupna klubu. Koniec końców musiał jednak ustąpić i jak donosił serwis Birmingham Mail, stało się to kilkanaście godzin przed potencjalnym wkroczeniem zarządu przymusowego. Szczęśliwcami, którzy mieli od teraz pociągać za sznurki byli Nassef Sawiris, jeden z najbogatszych ludzi na świecie i czwarty najbogatszy Afrykanin w 2019 roku oraz działający z nim w komitywie biznesmen, Wes Edens. W klubie zapowiedziano nowe rozdanie. EFL zniosła sankcje transferowe, a nowy właściciel osobiście upewnił się, że kluczowi zawodnicy zostaną w klubie. Jego telefon do Jacka Grealisha miał odegrać kluczowe znaczenia w niepowodzeniu transferu do Spurs. Na ławce trenerskiej pozostał Steve Bruce, mimo tego że nowi właściciele mieli co do tego spore wątpliwości. Latem w kwestii objęcie drużyny przewijało się między innymi nazwisko Thierry'ego Henry'ego. Ostatecznie to jednak legenda Manchesteru United, a nie Arsenalu, decydowała o wzmocnieniach na nową kampanię. Do zespołu traﬁli chociażby przyszła rewelacja rozgrywek, John McGinn czy Anwar El Ghazi w ramach wypożyczenia. Z drużyną pożegnali się natomiast John Terry, Jordan Amavi czy Gabriel Agbonlahor. Wszystko to pozwoliło odetchnąć nieco klubowej liście płac i zagospodarować miejsce na wzmocnienia, o których wspominałem przed momentem.

Właściwy

człowiek

właściwym

miejscu? Stece Bruce otrzymał przestrzeń do pracy i wydawać by się mogło naprawdę korzystne warunki. Oczywiście, zespół był bardzo mocno przebudowany, a wypożyczeni zawodnicy potrzebowali czasu na wkomponowanie się do jego taktyki. Sezon zaczął się jednak znacznie ciężej, niż można się było spodziewać. Mimo wygranej w dwóch pierwszych meczach, ekipa Steve’a Bruce’a była w stanie zwyciężyć jedynie raz w następnych dziewięciu kolejkach. Anglik musiał przypłacić to posadą i chyba wszyscy w Birmingham zgodnie uznali, że była to jedyna właściwa kolej rzeczy. Trzeci sezon pracy Anglika nie dawał specjalnych nadziei na przełom. Zarząd wiedział, że trzeba było po prostu ratować ten sezon.

Wybór padł na Deana Smitha, który nie był jednak ani pierwszym, ani też drugim nazwiskiem. Najpierw ponownie na nagłówkach gazet pojawił się Thierry Henry, ale ostatecznie Francuz zdecydował się na przygodę w Monaco. Następnie kontaktowano się podobno z menedżerem Celtiku, Brendanem Rodgersem, żeby w końcu zwrócić się w kierunku Brentford, gdzie od kilku lat rewelacyjną robotę wykonywał człowiek, prywatnie będący kibicem The Villans, Dean Smith. Anglik zabrał ze sobą Johna Terry'ego, który po kilku miesiącach wrócił do Birmingham, ale w roli asystenta trenera. Na efekty pracy tej dwójki długo nie trzeba było czekać. Styl gry drużyny kompletnie się odmienił, a oglądanie Aston Villi znowu mogło przynosić radość. Wtedy jednak w awans do Premier League nikt raczej już nie wierzył, bo na koniec października bliżej było OPRACOWANIE: KRZYSZTOF BIELECKI

im do strefy zagrożonej relegację, aniżeli tej premiowanej promocją. Początkowo wyniki były świetne, zaledwie jedna porażka na przełomie listopada i grudnia dały nadzieję na pogoń za czołówką. Wszystko zepsuło się jednak po nowym roku. Kontuzji doznał Jack Grealish, a drużyna nie mogła poradzić sobie bez niego. W styczniu i lutym statystyka dokładnie się odwróciła. Zamiast jednej porażki w dwóch poprzednich miesiącach, mieliśmy jedno zwycięstwo w dwóch kolejnych. Pojawiły się pierwsze wątpliwości na temat kompetencji Smitha, Poj a on sam wiedział, że czas zaczyna uciekać. „Mecze zaczynają uciekać i jest to nasza ostatnia szansa na sukces. Wiemy, że 12 meczów to 36 punktów – musimy grać o nie wszystkie” – mówił menedżer The Villans na 12 kolejek przed końcem sezonu. Przed przełomowym meczem z Derby County, Villa zajmowała 13 miejsce w ligowej stawce. Właśnie wtedy do gry wrócił Grealish, a Smith przekazał mu opaskę kapitańską. Przed meczem menedżer przyznał, że muszą mierzyć w pełną pulę z 12 pozostałych meczów. Wtedy można było jedynie się naśmiewać. Powrót Grealisha poskutkował, a Villa pokonała Derby aż 4:0 rozpoczynając tym samym serię 10 kolejnych zwycięstw i zapewniając sobie miejsce w streﬁe Play-Off na dwie kolejki przed końcem sezonu. Błyszczał Grealish, błyszczał McGinn, błyszczała cała drużyna, co pozwalało nam twierdzić, że Villa będzie najgroźniejszym klubem w Play-Offach. Niesamowity dwumecz z West Bromem, który zakończyła dopiero seria rzutów karnych, pozwolił podopiecznym Smitha awansować do wielkiego ﬁnału. Tam czekało już na nich Derby County z Frankiem Lampardem na ławce szkoleniowej. Show ponownie dał John McGinn, który był najlepszym zawodnikiem na boisku, a jego bramka zapewniła Aston Villa zwycięstwo 2:1 i powrót na salony. Powrót na salony, który udało się wywalczyć za trzecim podejściem i wydaje się, że to właśnie odpowiedni moment na awans. Aston Villę sprzed roku, żegnalibyśmy z Premier League pewnie już dzisiaj, a tak otrzymujemy drużynę, która spokojnie może namieszać i na dłużej pozostać w najwyższej klasie rozgrywkowej.

ANGIELSKIE ESPRESSO

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

CSR

C O Ś S P O Ł E C Z N I E R E L E WA N T N E G O

Czym jest dla nas piłka nożna? Pytanie odrobinę sztampowe i zadawane przy okazji każdego ckliwego filmiku promocyjnego turnieju piłkarskiego. Odpowiedzi mogą się różnić, ale z reguły na pierwszy szereg wysuwają się te pompatyczne i nacechowane pozytywnie. I nie twierdzę, że one są błędne – dla mnie piłka nożna to chociażby adrenalina, możliwość rywalizacji i rozrywka, której często w życiu brakuje. Nie można jednak zapominać o podstawowej funkcji piłki nożnej – narzędzia do zarabiania pieniędzy. I nie ma to żadnego związku ze współczesnością, na nic krzyki „against modern football” – tak było od dawna, tak jest i tak będzie. Z tą różnicą, że od kilkunastu-kilkudziesięciu lat piłka nożna przy okazji zarabiania pieniędzy, robi też coś dobrego dla świata. Coś Społecznie Relewantnego to luźna, polska interpretacja skrótu CSR, która ma się trochę do angielskiego odpowiednika i odrobinę wyjaśnia istotę całej koncepcji. Corporate Social Responsibility, bo tak brzmi realne rozwinięcie tego skrótu, jest na polski tłumaczone jako społeczna odpowiedzialność biznesu. Trochę zbyt dosłownie, zbyt sztampowo, a my zajmiemy się przecież czymś przyjemnym. I pożytecznym. Osoby, które w swoim życiu zawodowym bądź naukowym miały styczność z wielkimi korporacjami lub otarły się o ekonomię, biznes, funkcjonowanie przedsiębiorstwa na studiach, mają pojęcie czym jest CSR. Dla reszty, przytoczę krótką definicję zaczerpniętą z literatury naukowej. Corporate Social Responsibility to opracowany przez firmy sposób działania, model biznesowy, mając na celu uwydatnienie ich wpływu oraz odpowiedzialności jaką ponoszą za społeczność, jej środowisko oraz or warunki ekonomiczne.

Skoro już ustaliliśmy, że futbol to biznes, a kluby piłkarskie to korporacje, domyślacie się, że stosują działania CSR. Działania te były podejmowane już dawno, więc możemy teraz przyjmować je jak coś normalnego i powszechnego, a jednak to dalej Coś Społecznie Relewantnego. Niesamowite jest jednak, że działania korporacji w tych kategoriach są praktycznie… niekategoryzowane. Przybliżając wam kolejne przykłady działań CSR klubów, zobaczycie, że nie mają one praktycznie ograniczeń. Najpopularniejszym i najbardziej kojarzonym zabiegiem stosowanym przez kluby jest wspomaganie instytucji charytatywnych. Zresztą nie tylko kluby, ale też większe struktury piłkarskie w Anglii angażują się w takie współprace – najbardziej współczesnym przykładem jest chyba Football League, która od ponad roku ściśle współpracuje z fundacją Mind. To świetny, wręcz podręcznikowy przykład działania CSR w kontekście promocji zarówno korporacji, jak i instytucji dobroczynnej. Dlaczego? A z powodu pewnego małego znaczka, zawijasa. Logo fundacji Mind przypomina właśnie umysł, wyglądający jak zaplątane nitki, a Football League dodało je… przed nazwiskiem każdego zawodnika na koszulce. W ten sposób setki tysięcy fanów dopytuje i interesuje się: „hej, co to za szlaczek przy nazwisku Klicha?”. Nawet na naszym facebookowym proﬁlu pojawiło się kilkukrotnie takie pytanie. faceboo I właśnie tą drogą – lub wykorzstując wujka Google – fani na całym świecie mogą się dowiedzieć, że zdrowie mentalne jest niesamowicie ważne. Mogą się dowiedzieć, że – tak jak w swoich wywiadach wspominał Danny Rose – nawet piłkarze zarabiający setki tysięcy tygodniowo mogą borykać się z depresją i problemami psychicznymi. Mogą się dowiedzieć, że potrzebujący takiego wsparcia trenerzy, piłkarze oraz kibice, otrzymają je od partnera biznesowego Football League – fundacji Mind.

W praktyce, nazwałbym to działaniami marketingowymi klubu, które mają pozytywny wpływ na społeczeństwo i środowisko, jednocześnie promując markę oraz ocieplając jej wizerunek. Co ważne, wszystkie te działania mają teoretycznie charakter charytatywny, a uczestnicy – czyli w tym przypadku pracownicy klubów – są niejako wolontariuszami. John Elkington sprawnie sparafrazował biznesowe i popularne 4P, określając działania CSRowe trzema P: people, planet oraz proﬁt. Trudno się z tym kłócić, bo wszystko kręci się wokół zapomogi dla ludzi, ratowania planety oraz… zarabiania.

Chociaż z założenia CSR ma charakter niezarobkowy, to nawet Stevie Wonder zauważyłby potencjalne korzyści dla firm z takich działań. Kto nie spojrzy łaskawiej na firmę, która organizuje co roku akcję sadzenia drzew, w której biorą udział pracownicy, robiąc przysługę planecie zupełnie za darmo? Kto wybrałby taką firmę ponad taką, która nie robi absolutnie nic, aby uratować planetę?

ANGIELSKIE ESPRESSO

Wraz z rozwojem sytuacji na świecie, również najzamożniejsza liga rozwija się pod względem działań CSR. Premier League ma w swoich szeregach tylu specjalistów od PR, socjologii i nauk społecznych, że nie może przejść obojętnie obok najgorętszych – chociaż może to złe słowo – problemów współczesnego społeczeństwa. Rasizm, homofobia, antysemityzm. Każdy objaw jednego z tych zjawisk jest przez ligę piętnowany, a ich współprace jasno świadczą o stanowisku. Premier League ma współp być ligą „inclusive”, dla każdego. Piłka nożna ma być ponad podziałami, ma promować równość i wspierać tych, którzy co dzień mierzą się z piętnowaniem powodowanym swoją odmiennością. Piłkarze nazywani małpami, rzucanie bananami, szkalowanie w social mediach z powodu koloru skóry – a to tylko ostatnie lata w Premier League. Liga walczy z tym, tworząc własną akcję No Room For Raceism. Każdy, kto doświadczył jakiegokolwiek napastowania na tle rasowym podczas rozgrywek i eventów Premier League, może zgłosić to władzom ligi, która zapewni dochodzenie i sprawiedliwe postępowanie. Przykłady tego mogliśmy zaobserwować chociażby w ostatnim sezonie, gdy fan mogliś Tottenhamu rzucił w Aubameyanga skórką od banana. Mało? Fan West Hamu wykrzykujący obelgi na tle religijnym i rasowym w kierunku Gaetana Bonga. Salah obrażany również przez kibica Młotów, nazywany „bomberem”. Fan Arsenalu obrażający Kalidou Koulibaly’ego. Władze ligi walczą z rasizmem, głównie poprzez zawieszenia. Fani oraz pracownicy klubów dopuszczający się rasistowskich czynności dostają kary ﬁnansowe, zakazy stadionowe, są zawieszani w obowiązkach. English Football League poszło nawet dalej, wprowadzając zasadę zwaną „zasadą Rooneya” (nie chodzi o legendę United, ale o Dana Rooneya z NFL), wymagając od klubów z Football League rozpatrzenia przynajmniej jednej kandydatury trenera z innej grupy etnicznej niż kaukaska. I tutaj kand pojawia się pytanie czy takie działania, chociaż bez wątpienia szlachetne i mające na celu zredukowanie problemu rasizmu, są skuteczne? Czy działania CSRowe opierające się na zakazach, nakazach oraz karach nie będą miały na tę najbardziej odporną i rasistowską grupę docelową zupełnie odwrotnego wpływu?

Chociaż sam nie mam pomysłu na zmodyﬁkowanie i usprawnienie walki z rasizmem, jest pewien klub, który swoimi działaniami zaproponował nową drogę. Roman Abramowicz, posiadający żydowskie korzenie, postanowił nieco zrewolucjonizować działania Chelsea przeciwko antysemityzmowi. Do zeszłego roku, kibic przyłapany na antysemickich okrzykach i działaniach dostawał zakaz stadionowy z prędkością porównywalną do zakupów The Blues w 2004 roku. Od tego roku jednak jest inaczej – kibic dopuszczający się takich działań ma… wybór. Może dostać zakaz stadionowy – co dla miejscowego fana klubu jest ogromnym ciosem – lub pojechać do obozu koncentracyjnego Auschwitz Birkenau w Oświęcimiu. Pierwsze „wycieczki” już się odbyły. Co to ma na celu? Świetnie wyjaśnił to Bruce Buck, prezes Chelsea. „Jeśli będziesz wlepiał ludziom zakazy, ich zachowanie się nie zmieni. Taka polityka daje szansę na zmianę ich zachowania, zrozumienie co zrobili źle”. I jakby się zastanowić, każdy kto odwiedził dawny obóz koncentracyjny w Auschwitz, przyzna rację Buckowi. Wizja niewolniczej pracy w warunkach uwłaczających człowiekowi, a następnie ludobójstwo z pewnością oddziałuje mocniej na wyobraźnię fanów. Może nawet sprawić, że antysemickie zdanie nie wyjdzie z ich ust. Dając wybór, pozwalając się nauczyć i zrozumieć, można realnie coś zmienić. I właśnie tą drogą próbuje iść Premier League oraz kluby. Działania CSRowe są skierowane głównie do dzieci i młodzieży, idąc logiką „czego Jaś się nie nauczy, tego Jan nie będzie umiał”. Stąd między innymi akcja „Premier League Reading Stars”, która zbiera dzieciaki w jedno miejsce, a pojawia się tam jedna z gwiazd ligi i czyta im książki. Cel jest prosty – zachęcić dzieci do OPRACOWANIE: TOMASZ PENO

czytania. Pomagać ma w tym gwiazda, idol, z którym przy okazji dzieciaki mogą porozmawiać i zrobić sobie zdjęcie. To kolejny cel strategiczny realizowany dzięki działaniom CSR. Kluby oraz instytucje piłkarskie chcą być nie tylko czymś zrzeszającym piłkarzy i fanów, dającym im co tydzień rozrywkę, powód do radości lub smutku. Dziś klub lub liga to model, wzór do naśladowania. Wzór, który pokazuje jak należy się rozwijać, jak traktować siebie oraz innych wokół. Trochę jest w tym tr hipokryzji, biorąc pod uwagę rozmaite przekręty ﬁnansowe (i nie tylko) oraz traktowanie piłkarzy (i nie tylko) przez niektóre drużyny. Niemniej, działalność CSRowa zespołów, zwłaszcza angielskich jest niesamowicie ukierunkowana na wskazanie młodym ludziom tej dobrej drogi. Drogi, którą jest według Premier League i wielu z nas, tolerancja, równość oraz zrozumienie. Połączono nawet te wartości z dziećmi, tworząc między innymi „Disability Festival”. We współpracy z telewizją BT, Premier League organizuje turniej piłkarski dla niepełnosprawnej młodzieży z całej Walii oraz Anglii. Chociaż można mieć wątpliwości, jak umieszczając w nazwie „Disability” można mówić o promowaniu równości, to sama idea brzmi świetnie dla PRu całej ligi – spójrzcie, przecież niepełnosprawni również mogą grać w piłkę. Ponadto, dzieci które są całkowicie sprawne, dostają świadectwo równości i dostępności sportu dla każdego. To właśnie edukacja młodzieży jest chyba największym beneﬁtem społecznym działań CSR. Jak chociażby działania fundacji Crystal Palace, która współpracuje z Premier League oraz rządem przy programie PL Kicks. Polega to na tym, że w danej dzielnicy, trener drużyn młodzieżowych Palace wraz

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

w społeczności piłkarskiej i kibicowskiej, ważne aby wskazywało na problem, który ostatnio – zwłaszcza w Polsce – jest realnym zagrożeniem dla równości i bezpieczeństwa ludzi o odmiennej orientacji. Promując takie akcje, liga i kluby chcą od najmłodszych uczyć tolerancji i tego, że futbol jest dla wszystkich. Mówiąc o najmłodszych i działaniach stricte społecznych, ciężko pominąć te niesamowite historie przyjaźni piłkarzy z młodymi kibicami. Najbardziej znanym przykładem jest chyba znajomość Jermaina Defoe, wówczas piłkarza Sunderlandu, który zaprzyjaźnił się z chorym na neuroblastomę Bradleyem Lowerym. Chłopiec był fanem Czarnych Kotów i dzięki akcjom charytatywnym klubu miał okazję porozmawiać z Defoe. Napastnik tak polubił Bradleya, że odwiedzał go od czasu do czasu w szpitalu i domu, a także wyprowadzał na boisko. Podobną przyjaźń nawiązał młody pomocnik Leicester, James Maddison. W barwach Norwich poznał Sophie Taylor, 5-letnią fankę Kanarków chorą na raka. James tak polubił dziewczynkę, że wyprowadzał ją na boisko podczas meczów Norwich, a gdy przeniósł się do Leicester, opłacał jej podróż, aby mogła wciąż go odwiedzać. Obie historie mają smutny ﬁnał – Bradley oraz Sophie zmarli w wyniku swoich chorób. Piłkarze jednak pamiętają – James Maddison na ostatnich Mistrzostwach Świata U21 grał w butach z podobizną Sophie, wspominając jej przyjaźń. I chociaż może się to wydawać czystym altruizmem, był to oczywisty zabieg PRowy oraz marketingowy… w którym nie ma absolutnie niczego złego. Piłkarze naprawdę polubili te dzieciaki, Sophie i Bradley mieli mnóstwo frajdy poznając idoli, a kluby oraz zawodnicy zyskali łatkę prospołecznych i altruistycznych. Sytuacja, jak się zwykło mówić, win-win.

ze współpracownikami daje szansę trenować i grać w piłkę każdemu młodemu człowiekowi, który wyrazi chęci spróbowania swoich sił. Ostatni taki event miał miejsce… na Downing Street 10, przed domem premiera. Jaki jest cel takich przedsięwzięć? Proste, wyciągnięcie młodzieży z ulic, ukierunkowanie ich na sport, zapewnienie możliwości zmiany swojego życia. Czy to działa? Chyba tak. Rebecca, 15-latka, która któ kopała piłkę przed domem Premiera z fundacją Crystal Palace, znalazła już swój klub – Sutton United. Zresztą, młodzi i starsi piłkarze wspierają te akcje, bo jak sami mówią – Anglia straciła już tyle talentów, tyle młodych istnień przez brak nadzoru i wsparcia od dorosłych. Pokazując drogę, można wychować nowe, młode pokolenie.

Coś Społecznie Relewantnego obejmuje wszystko, naprawdę wszystko, od spraw stricte boiskowych, po interakcję z fanami, klubową stołówkę, social media czy wycieczki do Auschwitz. Traktujemy już to jako element codziennej działalności klubów czy ligi, lecz możemy na to spojrzeć z różnych perspektyw. Działanie marketingowe? Jak najbardziej. Skuteczny PR? Zgadza się. Ocieplanie wizerunku, budowanie marki i zwiększanie przychodów? Oczywiście. A z drugiej strony: humanitaryzm, akcje charytatywne, wyciąganie pomocnej ręki do młodzieży, edukacja, tolerancja, równość, promowanie ekologii i zdrowego trybu życia. Do czego zmierzamy? Do tego, że CSR, mimo iż związane z korporacjami oraz działaniem nastawionym na zarobek i budowanie wizerunku, jest czymś pozytywnym pod każdym innym względem. Czymś, co rzadko zdarza się w dzisiejszym świecie – pozwala zarabiać ﬁrmom, jednocześnie oddając społeczeństwu przysługę, wprowadzając relację między klubami i instytucjami sportowymi a kibicami na nowy, lepszy poziom. Coś Społecznie Relewantnego to coś społecznie potrzebnego, zarówno drużynom, jak i nam, pasjonatom futbolu.

Wychować w tolerancji i braku uprzedzeń. Nie możemy przejść obojętnie obok problemu homofobii, nieważne jakie poglądy dominują w naszym kraju. W Premier League grali piłkarze homoseksualni, ale przez lata bali się wyjść z tym do świata, bojąc się odrzucenia i ostracyzmu. Jedynym zawodnikiem, który zwiedził boiska angielskiej ekstraklasy i ujawnił się ze swoją orientacją jest Thomas Hitzlsperger. I zrobił to dopiero po zakończeniu kariery – jak twierdzi, nie miałby życia w szatni za i futbolowym świecie, gdyby zrobił to wcześniej. Zarówno kluby jak i liga postanowiły walczyć z homofobią szeregiem działań. Chociażby wspierając Pride Month, podczas którego wszystkie kluby zmieniają swoje logo w mediach społecznościowych na takie w tęczowych barwach. Chociażby wydając tęczowe opaski kapitańskie na ten miesiąc. Chociażby promując tęczowe sznurówki wśród piłkarzy Premier League. Część ludzi pewnie uśmiechnie się pod nosem deprecjonując takie działania, jako mało skuteczne. Nieważne na ile to rozbudzi świadomość

Nie do końca win-win wydawało się przejęcie Forest Green Rovers przez lokalnego biznesmena, Dale’a Vince’a. Klub będący na skraju bankructwa jakiś czas temu awansował do Football League, ale nie to go wyróżnia. Działania podjęte przez właściciela oraz sam klub nie były same w sobie CSRowe, natomiast patrząc z perspektywy czasu, zdecydowanie można je tak nazwać. Czym więc się Forest Green wyróżnia? Chociażby tym, że klub jest całkowicie… wegański. Zarówno piłkarze, jak i cały personel klubu w ofercie klubowej stołówki znajdzie tylko dania wegańskie. Vince promuje również ekologię – na stadionie jest zamontowanych ponad 200 paneli słonecznych, co ma wspierać odnawialne źródła energii. Co ciekawe, w planach jest również zbudowanie nowego stadionu całkowicie stworzonego z… drewna. I chociaż to jest po prostu sposób budowania wizerunku klubu, promuje ona strategię zrównoważonego rozwoju, tak ważną z ekologicznego punktu widzenia. e

ANGIELSKIE ESPRESSO

ARSENAL Wręcz koszmarne zakończenie zeszłego sezonu wysłało Kanonierów kolejny rok z rzędu do rywalizacji w ramach Ligi Europy. To tylko uświadomiło kibicom, że plan odbudowy Arsenalu to projekt wieloletni, gdzie potrzebne będą pokłady cierpliwości. Rok założenia: 1886 Przydomek: Kanonierzy Menedżer: Unai Emery Sponsor: Emirates Sponsor techniczny: Adidas Stadion: Emirates Stadium 60 260 miejsc

Ograniczeni budżetem transferowym zmuszeni byli naprawdę się nagimnastykować, aby przechytrzyć Og konkurencję i wzmocnić drużynę tak, aby można było mówić o projekcie spod ręki Unaia Emery’ego. Zarząd klubu w tym miejscu zasłużył na pomnik przed The Emirates za wzmocnienie drużyny zawodnikami klasy światowej, jak Ceballos, który najbliższy sezon spędzi na wypożyczeniu z Realu, czy Saliba, którego co prawda nie zobaczymy w tym roku na boiskach Premier League, lecz w przyszłości może okazać się upragnionym defensorem z najwyższej półki. Arsenal zaszokował też cały świat zgarniając sprzed nosa Napoli i Liverpoolu najgorętszy kąsek tego lata, skrzydłowego Nicolasa Pépé. Nowi zawodnicy mają być dowodem na to, że w Arsenalu jest pomysł i plan, który ma przywrócić Arsenal na szczyt. Wszyscy liczą, że znów w akcji i równie skutecznych zobaczymy dwójkę napastników pod szyldem Aubazette. To na nich ciąży udowodnienie, że poprzedni sezon w wykonaniu ofensywy nie był swego rodzaju wyjątkiem, a regułą, na jaką mogą liczyć kibice na The Emirates. W klubie doszło również do przebudowy hierarchii zespołu. Odejście Ramseya, Cecha i bojkot Koscielnego spowodował, że w klubie trzeba wybrać nowego kapitana, który poprowadzi drużynę w najtrudniejszym momencie. Wybór padł na tego, którego wielu już w Arsenalu nie chciało widzieć. Granit Xhaka wyrósł na lidera drużyny i to na nim będzie ciążyć odpowiedzialność za drużynę w najbliższym czasie. Do drzwi pierwszej drużyny puka również młode pokolenie, na które wszyscy w klubie bardzo liczą. Reiss Nelson wraca do Londynu po nieco burzliwym wypożyczeniu do Hoffenheim, Eddie Nketiah ma przekuć doświadczenie, jakie zebrał jako zmiennik pierwszej dwójki napastników i pokazać, na co go stać na boiskach Premier League. Również w Arsenalu wierzą, że zastępstwo za Aarona Ramseya właśnie dojrzało do seniorskiej piłki. Joe Willock świetnie prezentował się podczas obozu przygotowawczego i na pewno dostanie szansę na udowodnienie swojego talentu pod wodzą Emery’ego.

Przed drużyną Arsenalu bardzo ważny sezon i niezwykle trudny. Kanonierzy nie szaleli na rynku transferowym w związku z ograniczonym budżetem, lecz nie będzie to żadnym usprawiedliwieniem przed nadchodzącym sezonem. Od zawodników, jak i od Emery’ego wszyscy będą wymagać stylu i wyników. Choć apetyty nie są szczególnie wysokie, tak nikt nie wyobraża sobie kolejnego sezonu w Lidze Europy. Celem jest Liga Mistrzów i z niej zostaną pod koniec sezonu rozliczeni ludzie reprezentujący czerwoną część Londynu.

DOMOWE

OPRACOWANIE: WOJCIECH PALACZ

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 26 33 2 5 6 16 18 20 21 25 27 31 49 4 7 8 10 11 15 17 28 29 32 34 35 41 52 9 14 24 30 45 77

Imię i nazwisko

Bernd Leno Emiliano Martinez Matt Macey Hector Bellerin Sokratis Laurent Koscielny Rob Holding Nacho Monreal Skhodran Mustaﬁ Calum Chambers Carl Jenkinson Konstantinos Mavropanos Sead Kolasinac Zech Medley Mohamed Elneny Henrich Mychitarian Dani Ceballos Mesut Özil Lucas Torreira Ainsley Maitland-Niles Alex Iwobi Al Joe Willock Matteo Guendouzi Emile Smith-Rowe Granit Xhaka Gabriel Martinelli Robbie Burton James Olayinka Ol Nicolas Pépé Alexandre Lacazette Pierre-Emerick Aubameyang Reiss Nelson Eddie Nketiah Tyreece John-Jules Bukayo Saka Buk

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

27 26 24 24 31 33 23 33 27 24 27 21 26 19 27 30 22 30 23 21 23 19 20 19 26 18 19 18 24 27 30 19 20 18 17

Niemcy Argentyna Anglia Hiszpania Grecja Francja Anglia Hiszpania Niemcy Anglia Anglia Grecja Bośnia i Hercegowina Anglia Egipt Armenia Hiszpania Niemcy Urugwaj Anglia Nigeria Anglia Fracja Anglia Szwajcaria Brazylia Walia Anglia WKS Francja Gabon Anglia Anglia Anglia Anglia

32/0 6/0 0/0 143/6 25/1 255/22 31/0 184/7 84/7 125/5 93/3 7/0 51/2 0/0 46/0 75/13 0/0 166/32 34/2 33/1 100/11 4/0 33/0 0/0 99/7 0/0 0/0 0/0 0/0 67/27 49/32 3/0 3/0 0/0 0/0

POLECANY DO FANTASY

Choć Francuz nie był początkowo ulubieńcem Emery’ego, tak teraz nikt w tym szkoleniowiec nie wyobraża sobie podstawowej jedenastki bez Francuza. Przed napastnikiem sezon, który otwiera jako kluczowa część ofensywnej układanki i najważniejszy partner dla Aubameyanga. Przed Lacazette’em szansa na pełni swoich umiejętności pokazanie i zaangażowania do gry, jakim zdobył w poprzednim sezonie serca wszystkich fanów Kanonierów.

Szablonowe opcje z Emirates to oczywiście Aubazette i Kolasinac. Arsenal wypożyczył jednak z Realu Hiszpana, który zrobił furorę na Euro U21 i może nie imponował do tej pory statystykami, ale musimy pamiętać, że jest dziś w zasadzie jedynym zastępstwem dla Ramseya. Grający wysoko pomocnik klubu z top 6 za taką cenę? Absolutny Absolut no-brainer.

CENA W FPL: 5.5

ALEXANDRE LACAZETE

DANI CEBALLOS

OPINIA EKSPERTA: ERYK DELINGER - DZIENNIKARZ LE BALLON I TVP SPORT, FAN ARSENALU Po poprzednim sezonie o optymizm było trudno. Jeżeli na pierwszy rzut oka debiutancki rok Unaia Emery'ego nie wyglądał najgorzej, to spojrzenie na liczby mogło przybić. Arsenal kreował mniej okazji, dopuszczał rywali do bardziej jakościowych szans i częściej niż rok wcześniej polegał na szczęśliwych trafieniach z dystansu. Poza boiskiem przeszedł zaś wiosną drugą restrukturyzację w ciągu kilkunastu miesięcy. Do tego doniesienia o niewielkim budżecie... Jeden transfer wystarczył, by przekuć pogrzebowy nastrój w euforię. Kanonierzy zgarnęli Pépé, czyli prawdopodobnie najlepszego ofensywnego piłkarza, jaki był tego lata na sprzedaż. Okazało się, że nowe kierownictwo daje radę. A fatalna obrona i przeciętna pomoc? pił Cóż, Arsenal najwyraźniej będzie musiał zredukować filozofię do podwórkowego „i tak strzelimy więcej”.

TRANSFERY Z KLUBU David Ospina Aaron Ramsey Petr Cech Stephan Lichtsteiner Danny Welbeck

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Napoli / WŁO) transfer (Juventus / WŁO) koniec kariery koniec kontraktu koniec kontraktu

Gabriel Martinelli Dani Ceballos Nicolas Pépé

transfer (Ituano / BRA) wypożyczenie (Real Madryt / HIS) transfer (Lille OSC / FRA)

ANGIELSKIE ESPRESSO

ASTON VILLA

Rok założenia: 1874 Przydomek: The Villans Menedżer: Dean Smith Sponsor: W88 Sponsor techniczny: Macron Stadion: Villa Park 42 682 miejsca

Bukmacherzy prześcigają się w ofertach. Jedną z ciekawszych był zakład, którego kurs wynosił bagatela 151. Warunkiem było wypadnięcie Arsenalu z top 4, Wolves w top 6, spadek Newcastle oraz Aston Villa w górnej połówce tabeli. Oczywiście najbardziej nierealnie maluje się sukces The Villans. To niekoniecznie zdroworozsądkowe podejście. Tegoroczny beniaminek – który awans do Premier League musiał wywalczyć sobie przez play-offy – zachorował na popularną wśród takich zespołów chorobę. Na potęgę kupuje nowych piłkarzy, wydając ponad 100 milionów funtów. Wcześniej, w mniejszym bądź większym stopniu, na te przypadłość zapadło Norwich City (2015 – 50 milionów), Hull City (2016 – 50 milionów), Huddersfield Town (2017 – 60 milionów), Fulham (2018 – 100 milionów). Aston Villa nie jest jednak głupia i nie kupuje kota w worku, zupełnie jakby korzystała z porad „Pani Gadżet”. Do połowy lipca włodarze klubu z Villa Park sięgnęli po ośmiu piłkarzy. Nie było ośmiu wspaniałych, drużyna Danny’ego Oceana nigdy nie składała się z ośmiu specjalistów, a „wojowników”. Jedyną popkulturową ósemką pozostaje zatem ta „nienawistna” od Tarantino. No i „kobiety” od Taconafide. I tak jak nasi raperzy tęsknili za tą jedyną, tak Aston Villa nie chciała sobie na to pozwolić. Z tego względu sięgnęła po Tyrone’a Mingsa oraz Anwara El Ghaziego, którzy występowali już w barwach klubu na wypożyczeniach. Anglik odmienił oblicze defensywy, zaś dynamiczny skrzydłowy w ostatnich dziesięciu meczach miał udział przy pięciu trafieniach. Nie udało się natomiast zatrzymać Tammy’ego Abrahama. Sięgnięto zatem po najbardziej „egzotyczne” nazwisko i zakontraktowano Wesleya. Brazylijczyk w poprzednim sezonie zdobył 10 bramek i zanotował dziewięć asyst i to od niego będzie zależała właściwa siła ognia. Kiedy ostatnim razem Aston Villa grała w Premier League, jej najlepszym strzelcem był Jordan Ayew, który wbił siedem bramek - czas zamazać nieprzyjemne wspomnienie. Pozostałe transfery również wyglądają rozsądnie. Jota – bardzo solidny na poziomie Championship. Ezri Konsa – perspektywiczny obrońca, który w ciągu roku zaliczył awans z League One do Premier League. Matt Targett – sprawdzony na poziomie angielskiej ekstraklasy lewy obrońca. Do tego klub wzmocnili defensorzy - Kortney Hause i Björn Engels, były już gracz Stade de Reims – rewelacji poprzedniego sezonu Ligue 1. Do tego Douglas Luiz i Trézéguet prosto z Kasimpasy, gdzie szalał na skrzydle.

Widać zatem, jak diametralnie różni się podejście Aston Villi w stosunku do Fulham. Tegoroczny beniaminek spokojnie wysondował rynek i uderza punktowo, zamiast zrzucać tabuny przypadkowych graczy do ośrodka treningowego. Problemem może być jedynie brak doświadczenia, szczególnie widoczny w linii pomocy. Tylko trzech zawodników grało w Premier League, łącznie zaliczając 31 występów. Jest taka piosenka Lady Pank – „Sztuka latania”. W refrenie Janusz Panasewicz przekonuje nas, że „ogólnie mówiąc life is brutal”. Aston Villa postara się zaprzeczyć temu w swojej sztuce. Sztuce utrzymania, która jest ich celem na nadchodzący sezon.

DOMOWE

OPRACOWANIE: JAN PIEKUTOWSKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 12 28 3 5 16 18 22 24 27 29 30 35 39 40 7 8 10 14 17 19 20 21 23 25 34 38 41 9 15 22 29

Imię i nazwisko

Ørjan Nyland Jed Steer Lovre Kalinic Tom Heaton Neil Taylor James Chester James Bree Matt Targett Björn Engels Frederic Guilbert Ahmed El Mohamady Ezri Konsa Kortney Hause Mitchell Clark Dominic Revan Tyrone Mings Douglas Luiz Marvelous Nakamba John McGinn Henri Lansbury Jack Grealish Conor Hourihane Keinan Davis Andre Green Birkir Bjarnason Anwar El Ghazi Jota Trézéguet Jake Doyle-Hayes Callum O'Hare Jacob Ramsey Scott Hogan Wesley Jonathan Kodija Rushian Hepburn-Murphy Hepburn-Murp

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

28 26 29 33 30 30 21 23 24 24 31 21 24 20 18 26 21 25 24 28 23 28 21 21 31 20 24 24 28 21 18 27 22 29 21

Norwegia Anglia Chorwacja Anglia Walia Walia Anglia Anglia Belgia Francja Egipt Anglia Anglia Anglia Anglia Anglia Brazylia Zimbabwe Anglia Anglia Anglia Irlandia Anglia Anglia Islandia Holandia Hiszpania Egipt Irlandia Anglia Anglia Irlandia Brazylia WKS Anglia

0/0 1/0 0/0 96/0 131/0 60/3 0/0 43/1 0/0 0/0 165/5 0/0 0/0 0/0 0/0 17/0 0/0 0/0 0/0 3/0 31/1 0/0 0/0 2/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0

POLECANY DO FANTASY

Na poziomie Premier League Aston Villa nie ma bardziej doświadczonego gracza niż Anglik. Dwudziestotrzylatek ma na koncie kosmiczne trzydzieści trzy rozegrane mecze w angielskiej ekstraklasie. Jednak to nie one stanowią jego największą siłę. Grealish dorósł i stał się naprawdę odpowiedzialny za losy klubu. Po zapijaczonym chłopaku nie ma ani śladu. Jego zapijaczo miejsce zajął mężczyzna, mogący zmieniać układ meczów, nawet jeśli nauczył się grać mniej ofensywnie.

Brazylijski napastnik to prawdziwy czołg (191 centymetrów wzrostu). Trzynaście bramek w poprzednim sezonie ligi belgijskiej może i nie robi wielkiego wrażenia, ale doświadczenie z Champions League powinno zaprocentować. Świetny kalendarz i skłonność do notowania kluczowych podań to coś, co powinno nas skłonić do wybrania go na trzeci slot ataku.

CENA W FPL: 6.0

JACK GREALISH

WESLEY

OPINIA EKSPERTA: MICHAŁ GUTKA - KOMENTATOR CANAL+ SPORT, DZIENNIKARZ PRZEGLĄDU SPORTOWEGO Wiele osób porównuje Aston Villę do Fulham, głównie dlatego, że też wydaje dużo pieniędzy. To mylne wrażenie. Villa skupiła na zatrzymaniu tych, którzy wywalczyli awans, a byli do klubu wypożyczeni. Nie ze wszystkimi się udało, ale dzięki kilku ruchom trzon zespołu został zachowany. Abraham został zastąpiony przez Wesleya i to, jak poradzi sobie na boiskach Premier League będzie kluczem do utrzymania. Jeśli w połowie pokryje dwadzieścia pięć goli, które w ostatnim sezonie strzelił Anglik, to szanse rosną. Ciekawie też wygląda pomoc z McGinnem, Grealishem czy El Ghazim, który miał udaną końcówkę ubiegłego sezonu. Wielu kibiców pamięta lepsze czasy Aston Villi i może wierzyć, że klub będzie bił się o coś końców więcej niż utrzymanie, ale tak raczej się nie stanie. Celem beniaminka powinno być uniknięcie powrotu do Championship.

TRANSFERY Z KLUBU Albert Adomah Ritchie De Laet Tommy Elphick Mark Bunn Gary Gardner Alan Hutton Mile Jedinak Ross McCormack Micah Richards Glenn Whelan

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Nottingham Forest) transfer (Royal Antwerp / BEL) transfer (Huddersﬁeld Town) koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

Anwar El Ghazi Björn Engels Kortney Hause Jota Ezri Komsa Douglas Luiz Tyrone Mings Matt Targett Trézéguet Wesley Tom Heaton Marvelous Nakamba

transfer (Lille / FRA) transfer (Stade de Reims / FRA) transfer (Wolverhampton Wanderers) transfer (Birmingham City) transfer (Charlton Athletic) transfer (Manchester City) transfer (Bournemouth) transfer (Southampton) transfer (Kasimpasa / TUR) transfer (Club Brugge / BEL) transfer (Burnley) transfer (Club Brugge / BEL)

ANGIELSKIE ESPRESSO

BOURNEMOUTH

Rok założenia: 1899 Przydomek: Wisienki Menedżer: Eddie Howe Sponsor: M88 Sponsor techniczny: Umbro

Stadion: Vitality Stadium 11 329 miejsc

Kto pomyślałby, że drużyna z Bournemouth przetrwa w Premier League cztery sezony i będzie się przygotowywała do piątego? Zapewne niewielu z nas. Większość typowała, że po pierwszym, ewentualnie drugim sezonie pożegnamy takich zawodników jak Charlie Daniels czy Steve Cook. Trzeba sobie jasno powiedzieć, że Wisienki są już weteranami najwyższej klasy rozgrywkowej i nie wolno ich lekceważyć, ponieważ potrafią walczyć jak równy z równym nawet z tuzami ligi. Dobitnie przekonała się o tym chociażby Chelsea, która pewnego razu zderzyła się z twierdzą Vitality Stadium, przegrywając aż 0:4. Niektóre zespoły musiały nieźle się napocić, aaby wyłuskać choćby jeden punkcik przeciwko podopiecznym Eddiego Howe’a. À propos 42-letniego angielskiego menedżera, to w pewnym momencie nie dało się odnieść wrażenia, że niektóre transfery w klubie są pozbawione sensu. O ile przyjścia Davida Brooksa i Jeffersona Lermy, którego cena i tak wydawała się przesadnie wysoka, można ocenić pozytywnie, to tacy Diego Rico czy Dominic Solanke nie spełnili pokładanych w nich nadziei. Jednak transfer tego drugiego pokazuje, w którym kierunku chce zmierzać Bournemouth, chcące ściągać do siebie młodych, angielskich zawodników i ogrywać ich. Kolejnym mają zostać Lloyd Kelly, który w Bristol potrafił zagrać w środku i na boku obrony, i Jack Stacey, który wraz z Luton awansował do Championship. Formacja defensywna została zatem mocno odmłodzona, ale nikt nie powinien być zaskoczony, kiedy w pierwszych meczach nowego sezonu zobaczy wcześniej wspomnianych Cooka czy Danielsa. Pierwsza jedenastka raczej nie powinna się przesadnie zmienić względem poprzedniego sezonu. Jeżeli miałbym gdzieś mieć wątpliwości, to co do obsady bramki. Żaden z trójki golkiperów (Begović, Boruc, Travers) nie gwarantuje spokoju i pewności w bramce, i ta pozycja powinna przejść remont. Mówi się sporo o transferze Jacka Butlanda, który poprzedni sezon spędził na zapleczu Premier League i jego dyspozycja byłaby z pewnością sporą zagadką. Formacja obronna to dalej te same nazwiska względem lat poprzednich, czyli Cook, Daniels, Aké czy ewentualnie Francis i Smith. Solidność, solidność i jeszcze raz solidność. Ciekawiej za to jest w ofensywie, gdzie potencjał jest niemały. Brooks i Fraser na skrzydłach mogą dostarczyć Ciek mnóstwo fajerwerków, a przede wszystkim cyferek w postaci bramek i asyst. Pierwszy był moim zdaniem najmilszą niespodzianką poprzedniej kampanii, ponieważ nie spodziewałem się, że sprosta wymaganiom Premier League. Kto wie, czy kiedyś nie trafi do większego klubu. Za to Szkot znakomicie bije stałe fragmenty gry, które są wielkim atutem ekipy z Dean Court. Najciekawiej mamy z pewnością w ataku. Joshua King i Callum Wilson świetnie się ze sobą rozumieją i obaj mogą zagwarantować co najmniej po dziesięć bramek w sezonie. Jeśli ominą ich kontuzje, to bramki tego duetu mogą wywindować Bournemouth znacznie wyżej niż na czternaste miejsce w poprzednim sezonie.

DOMOWE

OPRACOWANIE: ERWIN PROKOPOWICZ

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 12 27 42 2 3 5 11 14 15 21 25 33 4 6 8 10 16 19 20 24 28 36 54 59 7 9 13 44 -

Imię i nazwisko

Artur Boruc Aaron Ramsdale Asmir Begovic Mark Travers Lloyd Kelly Jack Stacey Simon Francis Steve Cook Nathan Aké Charlie Daniels Brad Smith Adam Smith Diego Rico Jack Simpson Chris Mepham Harry Arter Philip Billing Dan Gosling Andrew Surman Jefferson Lerma Jordon Ibe Lewis Cook Junior Stanislas David Brooks Ryan Fraser Kyle Taylor Matt Butcher Mihai-Alexandru Dobre Mihai Nathan Ofoborh Joshua King Dominic Solanke Callum Wilson Sam Surridge Arnaut Danjuma

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

39 21 32 20 20 23 34 28 24 32 25 28 26 22 21 29 23 29 32 24 23 22 29 22 25 20 22 20 19 24 21 27 20 22

Polska Anglia Bośnia i Hercegowina Irlandia Anglia Anglia Anglia Anglia Holandia Anglia Australia Anglia Hiszpania Anglia Walia Irlandia Dania Anglia Anglia Kolumbia Anglia Anglia Anglia Walia Szkocja Anglia Anglia Rumunia Nigeria Norwegia Anglia Anglia Anglia Holandia

128/0 0/0 252/1 2/0 0/0 0/0 121/0 139/9 117/10 127/9 10/0 120/5 12/0 7/0 13/0 94/3 43/2 160/14 139/6 30/2 117/4 48/0 125/23 30/7 92/15 0/0 0/0 0/0 0/0 135/42 31/1 91/33 2/0 0/0

POLECANY DO FANTASY

Bez wątpienia poprzedni sezon dla dwudziestosiedmioletniego napastnika był bardzo udany. Czternaście bramek oraz dziesięć asyst jest świetnym osiągnięciem, a mogłoby być ono lepsze, gdyby nie kontuzja kolana, która wykluczyła go z gry na ponad miesiąc. Warto odnotować, że Wilson zdążył zadebiutować w reprezentacji, strzelając od razu bramkę. Najbliższa kampania będzie dla niego ważna ze względu na kadrę. Anglik chce bowiem pojechać na Mistrzostwa Europy.

Wilson miał świetnego partnera w ataku, który również strzelił wiele bramek, ale już nie zaliczał tyle asyst. Norweg zdobył 12 goli, trzykrotnie asystując. W związku z tym, cena między tymi snajperami różni się o 1,5 mln funtów na korzyść Norwega. Jeśli zatem chcemy napastnika z Bournemouth, trochę przyoszczędzając, to nie ma co się zastanawiać. prz

CENA W FPL: 6.5

CALLUM WILSON

JOSHUA KING

OPINIA EKSPERTA: ADRIAN OLEK - DZIENNIKARZ NC+ Siedemdziesiąt straconych goli to najgorszy wynik zespołu w historii występów w elicie. Receptą na defensywne problemy Wisienek mogą być transfery, które w ostatnich miesiącach przeprowadził Eddie Howe. Już w styczniu do zespołu dołączył Chris Mepham, środkowy obrońca z Brentford. Latem drużynę wzmocniono na bokach obrony - najbardziej wrażliwym sektorze boiska. Kelly i Stacey to zawodnicy z niższych lig, ale wiązane są z nimi duże nadzieje. Zmiany personalne to jedno, ale tracone bramki wynikają głównie ze stylu gry Bournemouth. Odwaga połączona z dużą liczbą zawodników w ataku raz przynosi efektowne zwycięstwa, innym razem srogie porażki. Lepsza organizacja gry w obronie jest koniecznością, by dalej rozwijać zespół, ale czy takie rozwiązanie znajdzie fanów, jeśli przyjdzie kosztem niekiedy szalonej ofensywy?

TRANSFERY Z KLUBU Connor Mahoney Tyrone Mings Lys Mousset Emerson Hyndman Mikael Ndjoli Marc Pugh

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Millwall) transfer (Aston Villa) transfer (Shefﬁeld United) wypożyczenie (Atlanta United / USA) wypożyczenie (Gillingham) koniec kontraktu

Philip Billing Lloyd Kelly Jack Stacey Arnaut Danjuma

transfer (Huddersﬁeld Town) transfer (Bristol City) transfer (Luton Town) transfer (Club Brugge / BEL)

ANGIELSKIE ESPRESSO

BRIGHTON AND HOVE ALBION

Rok założenia: 1901 Przydomek: Mewy Menedżer: Graham Potter Sponsor: American Express Sponsor techniczny: Nike Stadion: American Express Community Stadium 30 750 miejsc

Gdy na kolejkę przed końcem ubiegłego sezonu Cardiff City przegrało swój mecz z Crystal Palace i zostało oficjalnie zdegradowane do Championship, w Brighton stanowczo odetchnięto. Świętowanie utrzymania było jednak zdecydowanie nie na miejscu, ponieważ na finiszu Mewy prezentowały się koszmarnie i jak najprędzej należało coś z tym zrobić. Zarząd zamiast otwierać szampana, od razu zabrał się za dokonywanie zmian. Pierwszą i najważniejszą jest roszada menedżerska. Chris Hughton zbierał pochwały za swoją pracę na The Amex, ale coś przestało funkcjonować i klub był bliski zapłacenia za to degradacją do Championship. Na finiszu odnotowano serię dziewięciu meczów bez zwycięstwa, w których strzelono tylko trzy gole. Cardiff niemal do końca deptało im po piętach, wygrywając z Mewami nawet w bezpośrednim pojedynku. W związku z tym władze podjęły decyzję o podziękowaniu Hughtonowi i zatrudniły na jego miejsce Grahama Pottera. Najbardziej druzgocące dla Brighton są statystyki ofensywne. W zeszłym roku wydano dwadzieścia pięć milionów funtów na atakujących graczy, ale ani Jahanbakhsh, ani Andone nie pokazali się z dobrej strony i łącznie strzelili tylko trzy bramki. Wszystko spoczywało zatem na plecach Murraya, który swojego wieku nie oszuka. Trzydziestopięciolatek ma tylko rok do końca kontraktu, a Brighton nie może sobie pozwolić, by to znów od jego dyspozycji przez cały sezon zależało ile piłek trafia do siatki. Koszmarnie obniżył loty Groß, który był przecież objawieniem sezonu 2017/2018. Niemiec powinien być mózgiem drużyny, dostarczającym piłki do napastników, a tymczasem jego dyspozycja była jednym z największych rozczarowań. To właśnie na ofensywnego gracza pobito rekord transferowy – Trossard przybył na Wyspy z belgijskiego Genku i przez niektórych ekspertów jest uznawany za duży talent, który może wprowadzić nową jakość do zespołu. Trzeba mieć na uwadze fakt, że Brighton tym razem jest o wiele ostrożniejsze na rynku transferowym niż przed rokiem. Wydano wówczas prawie siedemdziesiąt milionów funtów, a nie wszyscy zawodnicy okazali się być realnymi wzmocnieniami drużyny. Graham Potter chciał w pierwszej kolejności sprawdzić zawodników jakich otrzymał do dyspozycji. Jego celem jest także wprowadzenie do pierwszego zespołu kilku młodzieżowców, młodzieżowcó co z powodzeniem udało mu się w Swansea. Anglik przyprowadził także swojego analityka, co może uspokoić kibiców, że za rządów Pottera klub będzie robił bardziej przemyślane transfery.

Marzeniem Tony’ego Blooma, właściciela Brighton, jest stworzenie zespołu, który będzie mógł rok w rok być pewny utrzymania w Premier League, a ponadto będzie dbał o szkolenie młodzieży, w szczególności Anglików. Pół roku temu do klubu zawitał nowy dyrektor sportowy – Dan Ashworth, który był zaliczany nawet w gronie faworytów do objęcia tej posady w Manchesterze United. 48-latek wybrał jednak klub, w którym może pracować pod nieco mniejszą presją. Kibice pragną o wiele spokojniejszego sezonu, a Potter obiecuje im również, że drużyna będzie grać atrakcyjniejszy futbol niż za jego poprzednika.

DOMOWE

OPRACOWANIE: MACIEJ ŁASZKIEWICZ

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 23 27 31 3 4 5 14 21 22 29 30 33 6 7 8 13 19 20 24 39 41 49 9 10 16 17 25

Imię i nazwisko

Mathew Ryan Jason Steele David Button Robert Sánchez Matthew Clarke Gaëtan Bong Shane Duffy Lewis Dunk Leon Balogun Ezequiel Schelotto Martín Montoya Markus Suttner Bernardo Dan Burn Leandro Trossard Dale Stephens Beram Kayal Yves Bissouma Pascal Groß Jose Izquierdo Solomon March Davy Pröpper Soufyan Ahannach Max Sanders Jayson Molumby Jürgen Locadia Florin Andone Alireza Jahanbakhsh Glenn Murray Tomer Hemed

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

27 28 30 21 22 31 27 27 31 30 28 32 24 27 24 30 31 22 28 19 25 27 23 20 19 25 26 25 35 32

Australia Anglia Anglia Hiszpania Anglia Kamerun Irlandia Anglia Nigeria Włochy Hiszpania Austria Brazylia Anglia Belgia Anglia Izrael Mali Niemcy Kolumbia Anglia Holandia Holandia Anglia Irlandia Holandia Rumunia Iran Anglia Izrael

72/0 0/0 4/0 0/0 0/0 47/0 77/5 74/3 8/1 20/0 25/0 14/0 22/0 9/0 0/0 66/1 37/1 28/0 63/10 47/5 71/2 65/1 0/0 0/0 0/0 32/3 23/3 19/0 125/36 16/2

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Zimą z reprezentacją Australii odpadł w ćwierćﬁnale Pucharu Azji, ale rundę wcześniej stał się bohaterem narodowym po serii rzutów karnych z Uzbekistanem. Brighton zbiło świetny interes kupując go z Valencii za kilka milionów funtów. Kariera Ryana w Hiszpanii nie szła po jego myśli i władze Mew dużo ryzykowały, ale to ryzyko opłaciło się. Defensywa oparta o Australijczyka oraz duet Dunk – Duffy powinny być największymi atutami Brighton w tym sezonie.

Zawodnicy Brighton nie są pierwszymi przychodzącymi na myśl przy budowie składu. W ofensywie bieda, pomoc też nie kusi, a i w obronie znajdziemy lepsze opcje. W związku z tym najlepszym wyborem wydaje się Ryan, który wraz z duetem Dunk – Duffy stanowi trzon drużyny. Jeśli zamierzacie grać bez bramkarza premium, musicie go rozważyć.

CENA W FPL: 4.5

MATHEW RYAN

OPINIA EKSPERTA: ERNEST ROZBICKI - MIESZKANIEC BRIGHTON, FAN MEW Koniec ubiegłego sezonu był tragiczny. Chris Hughton był krytykowany za małą elastyczność taktyczną i nieumiejętność we wprowadzaniu nowych zawodników. Moim zdaniem Potter może być nadzieją na lepszy sezon dla Brighton. W Swansea radził sobie bardzo dobrze, wprowadzał utalentowaną młodzież i był elastyczny taktycznie: wszystko, czego nie miał Hughton. Transfery przez pryzmat sparingów wyglądają bardzo dobrze, a wielu graczy, którzy nie radzili sobie po transferze do Brighton odżyło. Z klubu na wypożyczenie odszedł Knockaert, który był serduchem całej linii ataku, ale niestety odstawał poziomem od ligi. Znakiem zapytania jest na pewno Alireza - dla niego nowy trener i ustawienie mogą być zbawienne. Kibice są niepewni Pottera, ale w większości zdają sobie sprawę, że gorzej niż na wiosnę już być nie może. by

TRANSFERY Z KLUBU Anthony Knockaert Alexis Mac Allister Christian Walton Bruno Richie Towell Percy Tau Jan Mlakar Victor Gyokeres Billy Arce

TRANSFERY DO KLUBU wypożyczenie (Fulham) wypożyczenie (Boca Juniors / ARG) wypożyczenie (Blackburn Rovers) koniec kariery koniec kontraktu wypożyczenie (Club Brugge / BEL) wypożyczenie (QPR) wypoż wypożyczenie (St Pauli / GER) wypożyczenie (Barcelona SC / ECU)

Matt Clarke Leandro Trossard

transfer (Portsmouth) transfer (Genk / BEL)

ANGIELSKIE ESPRESSO

BURNLEY

Rok założenia: 1882 Przydomek: The Clarets Menedżer: Sean Dyche Sponsor: LoveBet Sponsor techniczny: Umbro Stadion: Turf Moor 21 401 miejsc

Piłkarze The Clarets w zbliżającym się sezonie mogą poczuć się jak bohaterowie filmów w reżyserii Jamesa Wonga. Jeszcze dwa sezony temu podopieczni Seana Dyche’a przebojem zajęli siódme miejsce w ligowej tabeli, uzyskując historyczny awans do europejskich pucharów. Niestety, zgodnie z oczekiwaniami, już zeszła kampania pokazała, że Burnley po chwilowym wzlocie czeka twarde i bolesne lądowanie. Ostatnie miesiące dobitnie potwierdzają, że klub będzie stawiany w gronie drużyn, które mogą pożegnać się z Premier League. Jedyne, co może uratować The Clarets przed degradacją, to kunszt oraz charyzma Seana Dyche’a, nazywanego irlandzkim Jose Mourinho. Mimo że w gronie kandydatów do spadku wymienia się głównie Sheffield United, Brighton oraz Newcastle, również ekipa z Turf Moor jest realnie zagrożona widmem degradacji. Wpływ na to mają niewątpliwie poczynania transferowe dokonywane przez drużynę podczas ostatnich okienek transferowych. Na próżno upatrywać w nowych zawodnikach świeżości, polotu i fantazji. Najlepszym tego przykładem są transfery takich piłkarzy jak Gibson czy Vydra, którzy większość poprzedniego sezonu spędzili na ławce rezerwowych. Brak perspektywicznych zawodników i wysoka średnia wieku całej drużyny sprawia, że ciężko w kadrze The Clarets upatrywać atutów przemawiających za ich pozostaniem w najwyższej klasie rozgrywkowej. przem Na korzyść podopiecznych Dyche’a nie przemawiają też ani styl drużyny, ani ich stadion, który swego czasu uchodził za bardzo ciężką do zdobycia twierdzę. Te obydwa atuty, który dały Burnley dwa sezony temu udział w Lidze Europy, zostały bardzo szybko zweryfikowane przez resztę stawki. The Clarets mogą żałować, że nie wykorzystali swoich pięciu minut, ponieważ nie postawili kroku do przodu, kiedy mieli do tego idealną okazję. Stagnacja okazała się dla klubu zabójcza i niewykluczone, że przekreśli cały trud włożony przez sztab szkoleniowy oraz piłkarzy w poprzednich latach. Nie wydaje się, aby nawet postać Seana Dyche’a była w tym wypadku mocną kartą przetargową. W obecnym okienku Burnley sięgnęło po Jaya Rodrigueza i Erika Pietersa, lecz są to piłkarze z Championship, którzy mogą walczyć co najwyżej o miano solidnych ligowców. Brak piłkarzy międzynarodowego formatu sprawia, że ekipa irlandzkiego szkoleniowca gra najbardziej siermiężny futbol w Premier League, coraz bardziej preferującej techniczną, szybką piłkę nożną i bezlitośnie wskazującej drużynom pokroju Burnley ich miejsce w szeregu.

Sean Dyche i spółka będą musieli się nagimnastykować, aby oszukać przeznaczenie i przedłużyć swój byt w najwyższej klasie rozgrywkowej w Anglii. Brak pomysłu na rozwój drużyny sprawił, że Burnley z sezonu na sezon prezentuje się coraz gorzej. Jeżeli władze klubu nie zareagują szybko, to po nadchodzącym sezonie mogą deﬁnitywnie pożegnać się z Premier League.

DOMOWE

OPRACOWANIE: KAMIL WNÓK

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

20 29 30 2 3 5 6 14 26 28 45 4 7 12 13 16 18 25 31 10 11 19 21 27 32

Imię i nazwisko

Joe Hart Nick Pope Adam Legzdins Erik Pieters Matthew Lowton Charlie Taylor James Tarkowski Ben Mee Ben Gibson Phil Bardsley Kevin Long Anthony Driscoll-Glennon Jack Cork Johann Berg Gudmundsson Robbie Brady Jeff Hendrick Steven Defour Ashley Westwood Aaron Lennon Dwight McNeil Ashley Barnes Ashl Chris Wood Jay Rodriguez Nahki Wells Matej Vydra Daniel Agyei

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

32 27 32 31 30 25 26 29 26 34 28 19 30 28 27 27 31 29 32 19 29 27 30 29 27 22

Anglia Anglia Anglia Holandia Anglia Anglia Anglia Anglia Anglia Szkocja Irlandia Anglia Anglia Islandia Irlandia Irlandia Belgia Anglia Anglia Anglia Austria Nowa Zelandia Anglia Bermudy Czechy Anglia

340/0 35/0 0/0 169/1 155/2 49/0 85/3 134/3 39/2 278/7 26/1 0/0 234/8 84/6 124/8 98/7 51/2 186/7 372/34 22/3 136/32 72/21 141/33 9/0 37/4 3/0

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Anglik był głównym ogniwem The Clarets, które bez wątpienia w ogromnym stopniu przyczyniło się do pozostania drużyny Seana Dyche’a w elicie. Środkowy pomocnik to serce, płuca oraz mózg drużyny z Turf Moor, której nie sposób wyobrazić sobie bez niego w środku pola. W zbliżającej się kampanii Westwood będzie musiał wznieść się na jeszcze wyższy poziom, aby pomóc Burnley w walce o ligowy byt. Z pewnością zmotywuje go do tego nagroda dla klubowego piłkarza sezonu.

W obliczu nadchodzących przenosin Heatona do Aston Villi zyskamy świetną opcję wśród bramkarzy. Dyche ostatecznie stawia na młodszego z golkiperów. Zdrowy Pope to jeden z najlepszych kandydatów na budżetowe set&forget między słupkami. Szczególnie. jeśli spojrzymy na kalendarz Burnley i liczbę jego bonusowych sprzed dwóch sezonów. punktów bonusow

CENA W FPL: 4.0

ASHLEY WESTWOOD

NICK POPE

OPINIA EKSPERTA: ŻELISŁAW ŻYŻYŃSKI - KOMENTATOR CANAL+ SPORT, DZIENNIKARZ NC+ Siódme miejsce w sezonie 2017/2018 i honorowy tytuł „best of the rest” mogłyby rozbudzić apetyty w wielu klubach, ale kibice The Clarets musieli zdawać sobie sprawę, że jest to wynik ponad stan. Trzeci kolejny sezon w Premier League tylko to potwierdził i czwarty specjalnie różnić się nie będzie. Nikt nie dopuszcza myśli, by o utrzymanie drżeć aż do kwietnia, jak ostatnio, ale walka o udział w Lidze Europy też nie wchodzi w grę. Rywale Burnley strzelają dużo, ale z trudnych pozycji. Między bramkarzem a strzelcem niemal zawsze są obrońcy, marzący, by wziąć piłkę na ciało i to właśnie wizytówka tego klubu. Ofensywa kuleje, Wood i Barnes to gracze solidni, ale… tylko tyle. A może aż tyle? Teraz do klubu wraca Rodriguez – może on da jakość, jak z czasów powołania do reprezentacji? Na więcej niż walkę o środek tabeli to jednak nie wystarczy.

TRANSFERY Z KLUBU Anders Lindegaard Aiden O'Neill Stephen Ward Tom Heaton Peter Crouch Ntumba Massanka

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Helsingborg / SZW) transfer (Brisbane Roar / AUS) transfer (Stoke City) transfer (Aston Villa) koniec kariery koniec kontraktu

Ryan Cooney Erik Pieters Jay Rodriguez

transfer (Bury) transfer (Stoke City) transfer (West Bromwich Albion)

ANGIELSKIE ESPRESSO

CHELSEA Przed Chelsea teoretycznie najtrudniejszy sezon za rządów Romana Abramowicza. Odejście Maurizio Sarriego, zakaz transferowy, obowiązujący zarówno podczas letniego, jak i zimowego okna transferowego w tym sezonie, a także – przede wszystkim – utrata Edena Hazarda na rzecz Realu Madryt mocno komplikują sytuację The Blues. Jednak zatrudnienie Franka Lamparda spotkało się z wyjątkowo entuzjastyczną reakcją ze strony kibiców. Rok założenia: 1905 Przydomek: The Blues Menedżer: Frank Lampard Sponsor: Yokohama Sponsor techniczny: Nike Stadion: Stamford Bridge 41 631 miejsc

Ci liczą, że dla The Blues nadszedł czas nie tylko większej identyﬁkacji pomiędzy klubem a nimi samymi, a także rychłego wprowadzenia do kadry pierwszego zespołu tak wyczekiwanych przez wszystkich wychowanków klubu ze Stamford Bridge. I rzeczywiście, Ruben Loftus-Cheek i Mason Mount podpisali nowe, długoterminowe umowy z klubem, a Callum Hudson-Odoi i Reece James uczynią to lada dzień. Dołóżmy do tego powrót do klubu Petra Cecha i otrzymujemy niespodziewanie ekscytującą mieszankę. Z jednej strony nikt w klubie nie oczekuje, że Lampard będzie bił się z Liverpoolem i Manchesterem City o mistrzowski tytuł. Ba, awans do Ligi Mistrzów będzie zapewne rozpatrywany w kategorii sporego sukcesu. Z drugiej jednak strony sam nowy menedżer Chelsea podczas swojej powitalnej konferencji przyznał: „Zaczynamy sezon z myślą o zwycięstwie. Jeśli miałbym powiedzieć coś innego, to nie byłoby sensu mnie zatrudniać”. Również młodsi zawodnicy z nieskrywaną radością świętowali przyjście Lamparda, który odnotował już pierwsze sukcesy, bo do takich trzeba zaliczyć nową umowę Hudsona-Odoia, jeszcze niedawno kuszonego przez Bayern. W sparingach 41-letni menedżer The Blues próbował – w odróżnieniu od Maurizio Sarriego – różnych ustawień i wydaje się, że wyjściową formacją będzie 4-2-3-1. Na szpicy szansę otrzyma Tammy Abraham, a skrzydła zajmą Christian Pulisic i – gdy wyleczy w pełni kontuzję – Callum Hudson-Odoi. Strata Edena Hazarda pod względem liczb w ofensywie będzie bardzo odczuwalna, lecz powinna skorzystać na tym organizacja gry całego zespołu.

Pulisic świetnie odnajduje się w grze pressingiem, w czym spora zasługa kilku lat spędzonych w Bundeslidze w barwach Borussii Dortmund. Efekty tego było widać już w jego drugim występie w koszulce The Blues podczas meczu towarzyskiego przeciwko Barcelonie, gdzie zespół z Katalonii miał momentami problemy, aby wyjść ze swojej połowy. W klubie wszyscy zdają sobie sprawę, że nadchodzą zmiany, ale wydaje się, że po raz pierwszy wszyscy wokół są tego świadomi i nikt nie nakłada dodatkowej presji na Lamparda i zawodników. Wspólny cel jednoczy i wydaje się, że sezon ten może być bardziej radosny, niż poprzedni. I to mimo tak pozytywnego zakończenia.

DOMOWE

OPRACOWANIE: BŁAŻEJ KOWOL

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 13 52 2 3 21 27 28 30 33 5 6 7 8 12 14 17 9 11 18 20 22 23

Imię i nazwisko

Kepa Arrizabalaga Willy Caballero James Cumming Reece James Kurt Zouma Antonio Rüdiger Marcos Alonso Davide Zappacosta Andreas Christensen César Azpilicueta David Luiz Emerson Kenedy Mason Mount Christian Pulisic Jorginho Danny Drinkwater N'Golo Kanté Ross Barkley Ruben Loftus-Cheek Tiemoué Bakayoko Bak Mateo Kovacic Tammy Abraham Pedro Olivier Giroud Callum Hudson-Odoi Willian Michy Batshuayi Mic

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

24 37 19 19 24 26 28 27 23 29 32 25 23 20 20 27 29 28 25 23 25 24 21 32 32 18 31 25

Hiszpania Argentyna Anglia Anglia Francja Niemcy Hiszpania Włochy Dania Hiszpania Brazylia Włochy Brazylia Anglia Stany Zjednoczone Włochy Anglia Francja Anglia Anglia Francja Chorwacja Anglia Hiszpania Francja Anglia Brazylia Belgia

36/0 28/0 0/0 0/0 113/4 60/3 120/16 26/1 36/0 235/6 160/11 15/0 54/4 0/0 0/0 37/2 99/4 142/7 179/24 70/9 29/2 32/0 33/5 126/28 220/78 12/0 198/28 43/12

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

To oczywiście przewrotne, ale to po odejściu Edena Hazarda zespół nie ma wyraźnego lidera, a i tak oczy kibiców będą zwrócone na nowego menedżera Chelsea. Żaden piłkarz z obecnego składu The Blues nie ma ani takiej charyzmy, ani takiej renomy, ani tylu trofeów co on. Można być pewnym, że Lampard będzie czynnikiem przyciągającym do klubu nowych piłkarzy i kibiców. Będzie również starał się zmienić oblicze Chelsea tak, aby kibice mogli bardziej utożsamiać się z zespołem.

Można kwestionować transfer Amerykanina. Kwota jego transferu oraz dyspozycja w ostatnim okresie na Signal Iduna Park muszą budzić naszą czujność. Mimo wszystko Pulisic zapewne będzie miał pewny plac w nowym sezonie, co po -odejściu Hazarda sprawi, że stanie się główną postacią ofensywy The Blues, co przy takiej cenie stanowi dużą okazję.

CENA W FPL: 7.5

FRANK LAMPARD

CHRISTIAN PULISIC

OPINIA EKSPERTA: KRZYSZTOF CZYŻ - FAN CHELSEA Frank Lampard przygotowuje siebie jak i cały klub do skoku w nieznane. Bez Hazarda, ale z armią młodych graczy, którzy od lat czekają na swoje prawdziwe szanse. Czy to ma prawo się udać? Romantyzm odpowie, że tak, ale rozsądek widząc wzmocnienia rywali, stawia sprawę jasno - przed nimi jedna z najcięższych kampanii ostatnich lat. Praca i rozwój - to najważniejsze słowa w kontekście nowego sezonu. Najbliższy sezon ma być wstępem do kadencji Lamparda przy Stamford Bridge. Testem sił na żywym organizmie i przegrupowaniem oddziałów. W Londynie wierzą, że potencjał takich graczy jak Pulisić, Hudson-Odoi czy Mount pozwoli The Blues za chwilę wrócić do czołówki i z nową tożsamością zbudować wreszcie coś na lata. Pytanie tylko, czy Abramowiczowi tym razem wystarczy wiary i zaufania do swoich pracowników?

TRANSFERY Z KLUBU Ola Aina Eden Hazard Tomas Kalas Gary Cahill Robert Green

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Torino / WŁO) transfer (Real Madryt / HIS) transfer (Bristol City) koniec kontraktu koniec kariery

Mateo Kovacic

transfer (Real Madryt / HIS)

ANGIELSKIE ESPRESSO

CRYSTAL PALACE Crystal Palace od momentu awansu do Premier League w 2013 roku nie potraﬁ oderwać od siebie łatki przeciętniaka. W południowym Londynie na przemian albo heroicznie walczy się o utrzymanie w elicie, bądź gra o miejsce w środkowej części tabeli. Nie inaczej powinno być w zbliżającym się wielkimi krokami sezonie 2019/2020. Z naciskiem na walkę o utrzymanie. Dlaczego? Rok założenia: 1905 Przydomek: Orły Menedżer: Roy Hodgson Sponsor: ManBetX Sponsor techniczny: Puma Stadion: Selhurst Park 25 456 miejsc

Po pierwsze, słaba forma w okresie przygotowawczym i porażki: chociażby ze szwajcarskim Young Boys Berno czy Nottingham Forest, które chluby nie przynoszą. Po drugie, Roy Hodgson dysponuje bardzo wąską kadrą. Klub wciąż poszukuje zawodnika, który zastąpi sprzedanego do Manchesteru United Aarona Wan-Bissakę i będzie ewentualną konkurencją dla Joela Warda. Na skrzydłach również panuje bieda, bo w przypadku kontuzji lub transferu kogoś z dwójki Zaha - Townsend próżno szukać w składzie The Eagles kogoś, kto ich godnie zastąpi. Kibiców z Selhurst Park dodatkowo może irytować fakt, że szefostwo Palace nie robi sobie nic ze słabej postawy napastników. W poprzednim sezonie piłkarze grający na tej pozycji (bo trudno nazwać ich napastnikami!) strzelili zaledwie 2 gole - po jednym Christian Benteke i Jordan Ayew. Przerażająco słaba forma Belga w ostatnich latach jest zagadką, skoro kiedyś siał przecież postrach na angielskich boiskach. W przypadku Ayewa, którego Crystal Palace ostatecznie zdecydowało się wykupić ze Swansea City za jedynie dwa i pół miliona funtów, możemy szukać usprawiedliwienia. Dwudziestosiedmiolatek zazwyczaj był rezerwowym, ale mimo wszystko jego postawa pozostawiała także wiele do życzenia. W obronie jest więc wyrwa po odejściu Wan-Bissaki, a problemy zdrowotne ma para podstawowych stoperów zespołu z Selhurst Park, czyli James Tomkins oraz Mamadou Sakho. Niepewna jest przyszłość kapitana, Luki Milivojevicia, którego z The Eagles wiąże ostatni rok umowy. Wilfried Zaha sam nie wie, czy chce zostać, czy odejść wobec domniemanego zainteresowania Arsenalu i Evertonu. Jeśli odejdzie, to zastąpienie gościa, który w minionych rozgrywkach zagwarantował zespołowi dziesięć bramek i dziesięć asyst wydaje się po prostu nierealne. No i ci nieszczęśni napastnicy. Jak tu walczyć o coś więcej niż utrzymanie, jeśli oni nie wykonują swojej roboty tak jak powinni.

Trzeba powiedzieć to otwarcie: nad SE25 zbierają się czarne chmury. Po Crystal Palace nie widać chęci rozwoju czy próby postawienia choćby jednego kroku naprzód. Wkrótce Orły rozpoczną swój siódmy sezon z rzędu w Premier League i fanom tej drużyny pozostało chyba jedynie się modlić o to, żeby oszczędność i niekoniecznie dobre decyzje transferowe włodarzy nie odbiły się klubowi czkawką... w postaci spadku do Championship.

DOMOWE

OPRACOWANIE: MICHAŁ BACKIEL

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

13 31 41 2 3 5 6 12 15 32 34 35 44 4 7 8 10 18 28 30 38 9 11 17 21

Imię i nazwisko

Stephen Henderson Dion Henry Wayne Hennessey Vicente Guaita Joe Tupper Joel Ward Patrick van Aanholt James Tomkins Scott Dann Mamadou Sakho Jeffrey Schlupp Nikola Tavares Martin Kelly Samuel Woods Jaïro Riedewald Luka Milivojević Max Meyer Cheikhou Kouyaté Andros Townsend James McArthur Luke Dreher Lu Gio McGregor Nya Kirby Jordan Ayew Alexander Sørloth Wilfried Zaha Christian Benteke Connor Wickham

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

31 21 32 32 21 29 28 30 32 29 26 20 29 20 22 28 23 29 28 31 20 20 19 27 22 26 28 26

Irlandia Anglia Walia Hiszpania Anglia Anglia Holandia Anglia Anglia Francja Ghana Anglia Anglia Anglia Holandia Serbia Niemcy Senegal Anglia Szkocja Anglia Anglia Anglia Ghana Norwegia WKS Belgia Anglia

0/0 0/0 178/0 20/0 0/0 218/5 162/18 245/11 210/15 110/3 129/8 0/0 134/0 0/0 12/0 88/24 29/1 160/12 185/20 243/23 1/0 0/0 0/0 100/16 16/0 177/32 201/70 114/18

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Gwiazdą Crystal Palace jest bezsprzecznie Wilfried Zaha. Wychowanek Orłów czaruje na boisku świetną techniką, najlepsi obrońcy świata mają z nim wielkie problemy. Iworyjczyk ma spore wahania formy, ale w ubiegłym sezonie zdołał strzelić dziesięć goli i zanotować dziesięć asyst. Kibice klubu z Selhurst Park go uwielbiają, jest żywą legendą tego zespołu. The Eagles wyceniają go na osiemdziesiąt milionów funtów. To mówi samo za siebie.

Ustalając swój skład, fani Fantasy nie powinni pominąć generała z Selhurst Park. Milivojevic jest gwarantem dwucyfrowej liczby goli w sezonie i choćby kilku asyst. W poprzednich rozgrywkach serbski pomocnik zanotował dwanaście goli. Wszystko za sprawą mocnych nerwów, które pozwalają mu na praktycznie bezbłędne wykonywanie rzutów karnych!

CENA W FPL: 7.0

WILFRIED ZAHA

LUKA MILIVOJEVIC

OPINIA EKSPERTA: ANTONI BOHDANOWICZ - DZIENNIKARZ NATEMAT, FAN CRYSTAL PALACE Jedno jest pewne, fani Crystal Palace nie będą się nudzić w nadchodzącym sezonie. Kadrę opuściło kilku piłkarzy bez większych perspektyw, jak choćby dawny kapitan Jason Puncheon, oraz jedna perspektywiczna gwiazda futbolu – Aaron Wan-Bissaka. Mimo wielkiego uszczuplenia kadry, nikt poza Stephenem Hendersonem i Jordanem Ayew nie zasilił szeregów drużyny z Selhurst Park. Teraz Orły czekają dwa scenariusze. Pierwszy to dogranie kadry, która zna siebie na wylot sprawi, że staną się czarnym koniem rozgrywek i powtórzą sukces Wolves z ubiegłego sezonu. Drugi, to czarny, czyli brak wzmocnień oznacza brak ławki rezerwowych, i plaga kontuzji (tradycja w południowym Londynie) sprawi, że drużyna wpadnie w spiralę porażek. Albo będzie hiper radośnie, albo smutno, na pewno nie nijako. spi

TRANSFERY Z KLUBU Aaron Wan-Bissaka Jason Puncheon Bakary Sako Julian Speroni

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Manchester United) koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

Jordan Ayew Stephen Henderson

transfer (Swansea City) transfer (bez klubu)

ANGIELSKIE ESPRESSO

EVERTON

Rok założenia: 1878 Przydomek: The Toffees Menedżer: Marco Silva Sponsor: SportPesa Sponsor techniczny: Umbro

Stadion: Goodison Park 40 569 miejsc

Everton od paru dobrych lat wymienia się w gronie ekip mogących włączyć się do walki o top 6. Końcówkę ubiegłego sezonu mieli znakomitą. W ostatnich 10 kolejkach pokonali m.in. Manchester United, Chelsea i Arsenal, a także zremisowali z Tottenhamem i Liverpoolem. Osiągnęli te wyniki głównie przez konsekwencję, którą Marco Silva wprowadzał z każdym miesiącem. Pewna i wysoko postawiona defensywa z czasem zaprocentowała, dając The Toffees od dwódziestej ósmej kolejki aż osiem czystych kont. Imponowali też w ofensywie. Ich bardzo szybkie, składne i pomysłowe ataki siały spory zamęt i tak naprawdę mecze z Kogutami i The Reds również powinny zakończyć się triumfami Evertonu. Filozofia gry portugalskiego menedżera w końcu zaczęła działać jak należy i szczerze powiedziawszy wątpię, by coś mogło się w tej materii znacząco zmienić. Wiadomo, będą wahania formy, ale The Toffees z końcówki minionej kampanii wywarli tak dobre wrażenie, że bez problemu mogą włączyć się do walki z najlepszymi. Do tego potrzebne będą jednak rozważne wzmocnienia. Na Goodison Park na ten moment trafili Jonas Lössl, Fabian Delph i André Gomes, którego The Toffees wykupili po wcześniejszym wypożyczeniu. Kibice klubu z Merseyside największe nadzieję wiążą jednak z transferem dwudziestodziewięcioletniego mistrza Anglii. Delph nie odgrywał znaczącej roli w sukcesie City, co nie zmienia faktu, że w Evertonie będzie pełnił rolę kluczowego zawodnika. Trochę się jednak zmieniło od przyjścia Anglika na Goodison. Z klubu odszedł filar drużyny, serce i płuca ekipy Silvy, możliwe że jej najważniejszy składnik – Idrissa Gueye. Oznacza to, że Delph najprawdopodobniej będzie musiał wejść w buty Senegalczyka. A to komplikuje sytuację. Warunki fizyczne mają bardzo zbliżone, jednak sam charakter i sposób tych zawodników jest zupełnie inny. Gueye i André Gomes idealnie się wypełniali. Senegalczyk był szybki, Portugalczyk postawny. Pierwszy doskonale czytał grę, drugi świetnie wyprowadzał akcję. Stworzyli naprawdę zgrany duet. Delph różni się od Gueye’a przede wszystkim umiejętnościami gry w destrukcji, co może zaważyć na zaburzeniu balansu w środku pola. Na tym jednak nie kończą się problemy Marco Silvy. Główną przeszkodą w budowaniu solidnego Evertonu, może być ustawienie środka defensywy. Yerry Mina i Michael Keane to na ten moment jedyni centralni defensorzy Silvy. Portugalczykowi mocno zależy na stałym ściągnięciu Kurta Zoumy, jednak niedawno Frank Lampard powiedział, że chciałby pozostania Francuza na Stamford Bridge. Może to więc ostatecznie zniszczyć marzenia Evertonu. Poza tym Silvie brakuje również skrzydłowego lub napastnika, zależnie od tego, gdzie będzie nominalnie występował Richarlison. Jeśli The Toffees poczynią solidne wzmocnienia na tych dwóch pozycjach, to będą mieli bardzo dobrą pozycję startową do walki o europejskie puchary. Jeśli nie, pozostanie poz im standardowa walka z Leicester City czy Wolverhampton, co wstydu im nie przyniesie. Opcję drugiej połowy tabeli na ten moment bym wykluczał. Po prostu wierzę w Silvę oraz jego ciekawie prosperujący projekt pod tytułem „Everton”.

DOMOWE

OPRACOWANIE: ŁUKASZ MACIEJEWSKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 22 2 3 4 12 13 15 23 38 7 8 10 11 16 18 20 21 26 34 37 14 19 29 30

Imię i nazwisko

Jonas Lössl Jordan Pickford Maarten Stekelenburg Mason Holgate Leighton Baines Michael Keane Lucas Digne Yerry Mina Cuco Martina Seamus Coleman Matthew Pennington Yannick Bolasie Fabian Delph Gylﬁ Sigursson Theo Walcott James McCarthy Morgan Schneiderlin Bernard André Gomes Tom Davies Beni Baningime Muhamed Besic Kevin Mirallas Henry Onyekuru Cenk Tosun Oumar Niasse Dominic Calvert-Lewin Richarlison

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

30 25 36 22 34 26 26 24 29 30 24 30 29 29 30 28 29 26 25 21 20 26 31 22 28 29 22 22

Dania Anglia Holandia Anglia Anglia Anglia Francja Kolumbia Curaçao Irlandia Anglia DR Konga Anglia Islandia Anglia Irlandia Francja Brazylia Portugalia Anglia DR Konga Bośnia i Hercegowina Belgia Nigeria Turcja Senegal Anglia Brazylia

69/0 107/0 55/0 38/0 412/32 120/3 35/4 13/1 45/1 247/20 7/1 119/1 169/7 247/59 321/73 223/13 185/13 34/1 27/1 75/4 8/0 37/0 151/29 0/0 39/8 62/12 78/11 73/18

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Trener Evertonu zdecydowanie może liczyć na swojego napastnika. Szczególnie w pierwszej części sezonu, kiedy ten w poprzednich kampaniach wykazywał się największą skutecznością. Teraz Brazylijczyk wydaje się jeszcze mocniejszy niż wcześniej. Jeszcze parę tygodni temu był on bowiem kluczową postacią kadry Canarinhos, której triumf na Copa America przypieczętował między innymi zawodnik reprezentujący barwy drużyny Marco Silvy.

Końcówka ubiegłego sezonu FPL należała do Francuza. W ostatnich jedenastu spotkaniach zdobył bramkę, zanotował dwie asysty i zaliczył osiem czystych kont. Teraz może wejść do gry z równie dobrymi liczbami. Everton może pochwalić się do tego jednym z najlepszych terminarzy, kandydaturę Francuza możemy uznać więc za ciekawą.

CENA W FPL: 6.0

RICHARLISON

LUCAS DIGNE

OPINIA EKSPERTA: KRZYSZTOF BŁACHUTA - FAN EVERTONU Everton wciąż jeszcze liże rany po katastrofalnych rządach Koemana i Walsha. Co prawda dwa ostatnie sezony The Toffees kończyli na przyzwoitym ósmym miejscu, apetyty kibiców są zdecydowanie większe. Klub standardowo ze wzmocnieniami czeka do ostatniej chwili, ale ruchy z poprzedniego roku i sprowadzenie Gomesa oraz Delpha pozwalają patrzeć na okolice Deadline Day z optymizmem. Priorytetem na pewno powinno być sprowadzenie następcy Lukaku, czego klub nie potraﬁ zrobić od dwóch lat. Środek obrony, po stracie Zoumy, też trzeba będzie budować od nowa, ale wbrew pozorom Marco Silva w poprzednim sezonie największe problemy miał ze strzelającymi za mało atakującymi. Jeśli The Toffees utrzymają solidną obronę i będą w stanie dodać nieco ﬂow do formacji ofensywnej, mogą spoglądać na miejsca dające europejskie puchary.

TRANSFERY Z KLUBU Idrissa Gueye Ademola Lookman Nikola Vlasic Kieran Dowell Luke Garbutt Jonjoe Kenny Shani Tarashaj Sandro Ramírez Brendan Galloway Mateusz Hewelt Phil Jagielka

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Paris Saint-Germain / FRA) transfer (RB Lipsk / NIE) transfer (CSKA Moskwa / ROS) wypożyczenie (Derby County) wypożyczenie (Ipswich Town) wypożyczenie (FC Schalke 04 / NIE) wypożyczenie (FC Emmen / HOL) wypoż wypożyczenie (Real Valladolid / HIS) koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

André Gomes Fabian Delph Jonas Lössl

transfer (FC Barcelona) transfer (Manchester City) transfer (bez klubu)

ANGIELSKIE ESPRESSO

LEICESTER CITY Sezon 2018/2019 dla Leicester był jedną wielką sinusoidą. Mizerne wyniki za sterami Claude'a Puela, śmierć właściciela klubu, Vichaia Srivaddhanaprabhy, brak odpowiedniej stabilizacji w zespole - tak skrócie można przedstawić to, co niedawno działo się jeszcze w ekipie Lisów. O tamtym czasie wszyscy chcą jak najszybciej zapomnieć. Teraz nadszedł czas zmian. Zmian na lepsze. Rok założenia: 1884 Przydomek: Lisy Menedżer: Brendan Rodgers Sponsor: King Power Sponsor techniczny: Adidas Stadion: King Power Stadium 32 273 miejsca

W letniej przerwie drużyna Leicester w porównaniu do ubiegłego letniego okienka transferowego nie straciła na jakości. Rok temu zespół Lisów opuścił mózg drużyny i jeden z architektów mistrzowskiego sezonu, Riyad Mahrez. Słabiej wyglądała przede wszystkim ofensywa ekipy z King Power Stadium, co przekładało się na mniejszą ilość szans dla Jamiego Vardy’ego. Anglik strzelił niemal połowę ze swoich dwudziestu goli w sezonie z Algierczykiem na skrzydle, a w poprzedniej kampanii w wielu momentach brakowało przebojowości, kreatywności i przede wszystkim - dodatkowego pierwiastka szaleństwa. Sprawiło też to, że czasami Vardy musiał strzelać gole mając zaledwie pół okazji. Teraz jednak wszystko to, co złe, ma się zmienić. Zastąpienie Claude'a Puela przez Brendana Rodgersa już pod koniec zeszłego sezonu zwiastowało początek niemałych zmian. Z obozu Leicester przestały docierać informacje o monotonnych treningach, schematycznym i przewidywalnym dla rywala stylu gry, a także o kiepskich relacjach na linii trener - szatnia. Brendan Rodgers to gwarant skoku jakościowego wszystkich piłkarzy. Były szkoleniowiec Liverpoolu ściągnął do zespołu gwiazdę ubiegłego sezonu w Newcastle, Ayoze Pereza, a za blisko 45 milionów euro podpisano także czteroletni kontrakt z Tielemansem. Wciąż jednak nieznana jest przyszłość Harry'ego Maguire'a. Nie jest tajemnicą, że o podpis na kontrakcie 26-letniego obrońcy od dłuższego czasu walczy Manchester United. Dla kibiców Leicester pocieszające jest jednak, że żaden z trzech zawodników, którzy opuścili klub (czyli Shinji Okazaki, Davide Lorenzo, Danny Simpson) od dłuższego czasu nie stanowił o sile Lisów, odgrywając jedynie marginalną rolę.

Rodgers na King Power Stadium ma ogromny kredyt zaufania. Wszyscy w hrabstwie Leicestershire wierzą, że po świetnej robocie w Liverpoolu, a potem w Celticu, Irlandczyk choć przez moment przywróci czas chwały zespołowi Lisów. Dziewiąta lokata w poprzednim sezonie niby była okej, jednak teraz włodarze klubu celują jeszcze wyżej. Po sukcesie z 2016 roku wielu kibiców miało nadzieję, że Leicester pójdzie za ciosem i na stałe wejdzie do elity Premier League. Tak się jednak nie stało i Lisy wróciły na swoje miejsce. Liga Europy z pewnością jest w zasięgu ekipy Brendana Rodgersa. Presja? Skąd, tutaj każdy wynik ponad stan będzie ogromnym sukcesem.

DOMOWE

OPRACOWANIE: KACPER GRUSZKA

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 12 17 3 4 5 6 14 15 16 28 34 7 10 11 18 19 22 23 24 25 31 33 37 38 8 9 19 27

Imię i nazwisko

Viktor Johansson Kasper Schmeichel Danny Ward Eldin Jakupović James Justin Ben Chilwell Caglar Soyuncu S Wes Morgan Jonny Evans Ricardo Pereira Harry Maguire Filip Benković Christian Fuchs Josh Knight Youri Tielemans Demarai Gray James Maddison Marc Albrighton Daniel Amartey Harvey Barnes Matty James Adrien Silva Nampalys Mendy Wilfried Ndidi Rachid Ghezzal Bartosz Kapustka Andy King Hamza Choudhury Ayoze Perez Kelechi Iheanacho Jamie Vardy Islam Slimani Fousseni Diabate

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

20 32 26 34 21 22 23 35 31 25 26 22 33 21 22 23 22 29 24 21 28 30 27 22 27 22 30 21 25 22 32 31 23

Szwecja Dania Walia Szwajcaria Anglia Anglia Turcja Jamajka Irlandia Północna Portugalia Anglia Chorwacja Austria Anglia Belgia Anglia Anglia Anglia Ghana Anglia Anglia Portugalia Francja Nigeria Algeria Polska Walia Anglia Hiszpania Nigeria Anglia Algeria Mali

0/0 171/0 2/0 28/0 0/0 72/1 6/0 156/8 259/10 35/2 101/7 0/0 96/2 0/0 13/3 111/8 36/7 236/17 46/1 19/1 41/0 14/0 35/0 88/4 19/1 0/0 94/8 17/0 143/33 97/16 176/80 39/8 15/0

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Młody Anglik po przyjściu z Norwich City szturmem wdarł się do pierwszej jedenastki Leicester i robił wszystko, aby załatać dziurę po Riyadzie Mahrezie. W sezonie 2018/2019 Maddison nie zagrał jedynie w dwóch spotkaniach, a jego łączny dorobek zakończył się na siedmiu bramkach i siedmiu asystach. Pomocnik Leicester ma przede wszystkim fantastyczny przegląd pola, więc Jamie Vardy i Ayoze Perez z pewnością będą mieli z niego sporo pożytku.

Jest i on. Legenda Football Managera i trybu menedżerskiego w Fiﬁe. Gdy wszyscy już spisywali go na straty, okazało się, że King Power Stadium to idealne środowisko dla Belga. W zaledwie trzynastu wiosennych występach uzbierał aż osiem punktów w klasyﬁkacji kanadyjskiej. Kiedy spojrzymy na cenę, jest jeszcze lepiej. Nic, tylko brać!

CENA W FPL: 6.5

JAMES MADDISON

YOURI TIELEMANS

OPINIA EKSPERTA: MAREK FALL - DZIENNIKARZ ONETU, NEWONCE.NET I NEWONCE.RADIO „A co oni umią ci młodzi wilcy? Praktycznie wszystko!”. Dobra, ten cytat z „Kiler-ów 2-óch” pasuje do Wolves, a nie Leicester, ale doskonale oddaje potencjał „Lisów”. Wiele jednak zależy od tego, czy na King Power Stadium uda się ściągnąć wartościowe zastępstwo za Maguire'a, którego transfer do United wydaje się kwestią czasu. „Lisy” i tak nieźle poradziły sobie w letnim okienku. Klub pobił przecież swój rekord sprowadzając na stałe Tielemansa i nie pożałował funtów na Ayoze Péreza (hat-trick z Southampton, pamiętamy!). Biorąc pod uwagę, że Rodgers ma przed sobą pierwszy pełny sezon na ławce w Leicester, Maddison już w zeszłym roku wykreował najwięcej sytuacji bramkowych w całej lidze i teraz znów będzie błyszczał („bright like a diamond”), a Vardy to pewne 15+ goli - walka o miano „best of the rest” jest obowiązkiem.

TRANSFERY Z KLUBU Davide Lorenzo Shinji Okazaki Danny Simpson

TRANSFERY DO KLUBU koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

Vontae Daley-Campbell George Hirst James Justin Ayoze Perez Ali Reghba Youri Tielemans Filip Benković Ben Fousseni Diabate Bartosz Kapustka Andy King Adrien Silva Islam Slimani

transfer (Arsenal) transfer (OH Leuven / BEL) transfer (Luton Town) transfer (Newcastle United) transfer (Bohemians / IRL) transfer (AS Monaco / FRA) koniec wypożyczenia (Celtic Glasgow / SZK) koniec wypożyczenia (Sivasspor / TUR) koniec wypożyczenia (OH Leuven / BEL) koniec wypożyczenia (Derby County) koniec wypożyczenia (AS Monaco / FRA) koniec wypożyczenia (Fenerbahce / TUR)

ANGIELSKIE ESPRESSO

LIVERPOOL

Rok założenia: 1892 Przydomek: The Reds Menedżer: Jürgen Klopp Sponsor: Standard Chartered Sponsor techniczny: New Balance

Stadion: Anﬁeld 54 074 miejsca

DOMOWE

OPRACOWANIE: JAKUB SCHULZ

„In Madrid we won it six times…” Po finale na Wanda Metropolitano fani Liverpoolu mogli nareszcie zaktualizować przyśpiewkę po niemal piętnastu latach i już nie muszą wysłuchiwać żartów o kurzu w gablocie i przegranych finałach. Choć The Reds osiągnęli historyczny sukces przerywając hiszpańską hegemonię, miniony sezon ma mimo wszystko słodko-gorzki smak dla fanów z Merseyside. Porażka na ostatnich metrach w walce o tytuł boli niesamowicie, kiedy weźmiemy pod uwagę kontekst. Niemal trzydzieści lat bez mistrzostwa, historyczny wynik punktowy, zawodnik roku Premier League w składzie oraz zaledwie jedna porażka w sezonie ligowym. To wszystko na nic przez jeden punkt straty do błękitnej maszyny Pepa Guardioli. po Fani mogą mieć poczucie utraconej szansy, ale rok temu po przegranym finale Ligi Mistrzów wydawało się jeszcze mocniej, że The Reds przegapili niepowtarzalną okazję. Właściciel klubu – John W. Henry zapewnił tuż po zakończeniu sezonu, że nie poskąpi grosza, gdyż wygranie najważniejszego klubowego trofeum go nie zadowala. Prawdziwą perłą w koronie ma być upragniony puchar za wygranie Premier League, co wlewa nadzieję w serca fanów z The Kop. Niestety na deklaracjach się skończyło. Nie wiemy ile w tym winy włodarzy, a ile Kloppa, gdyż Niemiec całe lato powtarza, że wyleczenie się Oxlade’a-Chamberlaina, Lallany, czy Gomeza oraz powrót Keity do dawnej formy będą jak transfery. Jürgen niejednokrotnie udowodnił, że jest niesamowicie uparty, co przy jego podejściu do kupowania zawodników mogło przynieść taki, a nie inny efekt. Prawdą jest, że Keita zaczął grać na miarę oczekiwań wiosną. Ponadto zdrowy Gomez tworzył z van Dijkiem jeszcze lepszy duet, niż grający naprawdę dobrze wiosną Matip. Oxlade-Chamberlain był rok temu jednym z najważniejszych trybów maszyny, która dobrnęła do samego finału Champions League. Może on grać zarówno w pomocy, jak i na skrzydłach, co daje więcej możliwości szkoleniowcowi The Reds. Za to Lallana... jego akurat przemilczmy. Biorąc pod uwagę fakt, że The Citizens pozyskali Rodriego, a Spurs kupili Tanguya Ndombele, trudno nie odnieść wrażenia, że Liverpool stanął w miejscu, podczas gdy jego bezpośredni rywale zrobili krok do przodu. Czy warto odpuścić i liczyć na szczęście, kiedy The Reds byli już tak blisko pokonania manchesterskiego walca rozjeżdżającego resztę stawki? Właśnie, w poprzednim sezonie Liverpool miał wszystko, co potrzeba do zdobycia mistrzowskiego tytułu. Najlepszą obronę w lidze, dwóch (sic!) królów strzelców i furę szczęścia w postaci Divocka Origiego. Jeśli to nie wystarczyło, jak wiele jeszcze potrzeba, by osiągnąć upragniony cel? Z jednej strony Real wygrał Ligę Mistrzów trzy razy z rzędu grając niemal identyczną jedenastką. Stabilizacja i rozwój to podstawy sukcesu. Nie można tylko dopuścić do stagnacji, rutyny i wypalenia. Z tym Klopp nie powinien mieć jeszcze problemu. Wynik z poprzedniego sezonu będzie jednak trudno powtórzyć. W tym momencie fani The Reds muszą liczyć bardziej na zapaść City, niż na poprawę swojego zespołu. Powiedzmy sobie szczerze, co tak naprawdę można poprawić, gdy zdobywasz niemal 100 punktów?

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 22 62 2 4 6 12 26 32 47 66 3 5 7 8 14 15 20 23 40 48 53 59 9 10 11 24 27

Imię i nazwisko

Alisson Becker Simon Mignolet Caoimhin Kelleher Sepp van den Berg Nathaniel Clyne Virgil van Dijk Dejan Lovren Joe Gomez Andrew Robertson Joël Matip Nathaniel Phillips Trent Alexander-Arnold Harvey Elliott Fabinho Georginio Wijnaldum James Milner Naby Keïta Jordan Henderson Alex Oxlade-Chamberlain Adam Lallana Xherdan Shaqiri Ryan Kent Curtis Jones Ovie Ejaria Harry Wilson Roberto Firmino Sadio Mané Mohamed Salah Rhian Brewster Divock Origi

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

26 31 20 17 28 28 30 22 25 28 22 20 16 25 28 33 24 29 25 31 27 22 18 21 22 27 27 27 19 24

Brazylia Belgia Irlandia Holandia Anglia Holandia Chorwacja Anglia Szkocja Kamerun Anglia Anglia Anglia Brazylia Holandia Anglia Gwinea Anglia Anglia Anglia Szwajcaria Anglia Anglia Anglia Walia Brazylia Senegal Egipt Anglia Belgia

38/0 245/0 0/0 0/0 185/4 119/8 152/7 44/0 115/2 76/3 0/0 55/2 2/0 28/1 142/21 516/53 25/2 310/26 116/12 181/29 108/21 0/0 0/0 2/0 0/0 137/48 159/66 87/56 0/0 63/15

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

„Watch him defend and we watch him score!” Kto by pomyślał, że w dzisiejszych czasach największą postacią zwycięzcy Ligi Mistrzów będzie defensor. Zresztą od czasów Fabio Cannavaro nie było tak poważnego kandydata do Złotej Piłki grającego w obronie. Świeżo upieczony zawodnik roku Premier League to prawdziwy lider na boisku i poza nim. Czy pr zaprowadzi Liverpool do upragnionego tytułu? Czy to w końcu będzie ten sezon? Przekonamy się wkrótce.

Gdyby Trent grał cały sezon bez przerw, byłby najlepszym zawodnikiem ubiegłorocznego sezonu FPL. Średnia 6,8 punktu na mecz wygląda irracjonalnie. Anglik wciąż jest młody i rozwija się z każdym spotkaniem, a swoje genialne statystyki nabił przede wszystkim w rundzie wiosennej. Jeśli w nowym sezonie podtrzyma poziom, to napisze piękną historię.

CENA W FPL: 7.0

VIRGIL VAN DIJK

TRENT ALEXANDER-ARNOLD

OPINIA EKSPERTA: MARCIN FEDDEK - KOMENTATOR I DZIENNIKARZ POLSATU SPORT, FAN LIVERPOOLU Czy Liverpool powtórzy poprzedni sezon? Najprawdopodobniej nie. Jeszcze nikt nie był tak blisko wyczynu The Invincibles, a ostatecznie stanęło tylko na wicemistrzostwie, które osłodziło wygranie Ligi Mistrzów. The Reds mają węższą kadrę od City, a do tego prawie cała pierwsza XI straciła część okresu przygotowawczego przez występy w kadrze. Wyniki sparingów niepokoją. Brakowało wprawdzie magicznego trio Salah–Mane–Firmino, ale rezerwowi pokazali, że nie są ich godnymi zastępcami. Robbie Fowler spodziewał się dużych transferów tego lata. Klopp jednak uparcie twierdzi, że wracający po kontuzji Gomez, Oxlade-Chamberlain, czy Lallana będą jak wzmocnienia. The God uważa, że po tym, co Niemiec zrobił dla klubu, pozostaje nam tylko zaufać mu w 100%. Podpisuję się pod tym, wierzę w hasło: We are Liverpool. This means more.

TRANSFERY Z KLUBU Kamil Grabara Marko Grujic Sheyi Ojo Ben Woodburn Adam Bogdan Alberto Moreno Connor Randall Daniel Sturridge

TRANSFERY DO KLUBU wypożyczenie (Huddersﬁeld Town) wypożyczenie (Hertha Berlin / NIE) wypożyczenie (Rangers / SZK) wypożyczenie (Oxford United) koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

Harvey Elliott Sepp van den Berg

transfer (Fulham) transfer (PEC Zwolle / HOL)

ANGIELSKIE ESPRESSO

MANCHESTER CITY

Rok założenia: 1894 Przydomek: Obywatele Menedżer: Pep Guardiola Sponsor: Etihad Sponsor techniczny: Puma Stadion: Etihad Stadium 55 097 miejsc

Manchester City jest pierwszą drużyną od 10 lat której udało się obronić mistrzostwo Anglii. Jest to nie lada wyczyn, biorąc pod uwagę olbrzymią konkurencję, szczególnie patrząc na Liverpool Jürgena Kloppa. Czy Obywatelom uda się wygrać Premier League trzeci raz z rzędu? Z pewnością jest to możliwe, gdyż do zespołu dołączył Rodri, czyli zawodnik który ma godnie zastąpić doświadczonego już Fernandinho. Nie będzie to jednak proste zadanie, ponieważ Brazylijczyk idealnie wpasowuje się w wizję Pepa Guardioli. Jednak Hiszpan jest bez wątpienia piłkarzem, który udowodnił, że praca pod okiem wymagającego szkoleniowca – menedżera Atletico, Diego Simeone – nie stwarza mu problemów. Największym problemem klubu z Etihad Stadium jest odejście jego kapitana i legendy – Vincenta Kompanego. Belg był prawdziwym liderem defensywy, jak i całej drużyny. Miał co prawda problemy z kontuzjami, jednak gdy był zdrowy robił ogromną różnicę w formacji obronnej i nie tylko. Wszyscy doskonale pamiętamy przecież bramkę z Leicester City, która pośrednio zapewniła The Citizens obronę mistrzostwa Anglii. Manchester City nadal poszukuje następcy byłego kapitana, jednak znalezienie odpowiedniego kandydata nie będzie łatwe. W mediach mówiło się o zainteresowaniu Harrym Maguire’em, jednak o piłkarza Leicester City zabiega również rywal zza miedzy – Manchester United. Niepewna jest przyszłość Leroya Sané. O Niemca zaciekle walczy Bayern Monachium, który w tym sezonie odmłodził swoją kadrę. Nie jest wykluczone, że skrzydłowego może zachęcić gra w ojczystym kraju i bezsprzecznie pierwszy skład w większości spotkań w zespole prowadzonym przez Niko Kovača. Reszta piłkarzy wydaję się być pewna pozostania w zespole Pepa Guardioli. Przynajmniej na ten sezon, bo już wiemy, że to ostatnia kampania w Manchesterze City chociażby dla nowego kapitana – Davida Silvy. Cały skład prezentuje się stabilnie, nie widać jakichkolwiek problemów czy za niskiego poziomu na którejś z pozycji. Niepokojąca jest jedynie kontuzja, której uległ Benjamin Mendy. Przez nią Francuz będzie mógł wrócić na boisko dopiero w połowie września. To pokłosie operacji kolana, którą przeszedł kilka miesięcy temu. Będzie on jednak musiał walczyć o wyjściowy skład z nowym nabytkiem The Citizens – Angeliño, rewelacją zeszłego sezonu Eredivisie.

Wydaje się, że jedyną drużyną mogącą aktualnie zagrozić Manchesterowi City, jest - podobnie jak w zeszłym sezonie – Liverpool. Drużyna Jürgena Kloppa nie przeprowadziła żadnego wielkiego transferu, jednak bez wątpienia będzie bić się o pozycję lidera. Pewne jest to, że będziemy świadkami dwóch, fantastycznych meczów, z udziałem tych ekip. Jeżeli piłkarze Pepa Guardioli nie będą mieli problemu z utrzymaniem wysokiej formy przez cały sezon i wytrzymają psychicznie, mają olbrzymią szansę by sięgnąć po mistrzostwo Anglii po raz trzeci z rzędu.

DOMOWE

OPRACOWANIE: MATEUSZ UŻAROWSKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 31 2 3 5 11 12 14 15 22 30 8 16 17 21 25 47 7 9 10 19 20 26

Imię i nazwisko

Claudio Bravo Ederson Kyle Walker Danilo John Stones Ołeksandr Zinchenko Angeliño Aymeric Laporte Eliaquim Mangala Benjamin Mendy Nicolás Otamendi Ilkay Gündogan Rodri Kevin de Bruyne David Silva Fernandinho Phil Foden Raheem Sterling Gabriel Jesus Sergio Agüero Leroy Sané Bernardo Silva Riyad Mahrez

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

36 25 29 28 25 22 22 25 28 25 31 28 23 28 33 34 19 24 22 31 23 24 28

Chile Brazylia Anglia Brazylia Anglia Ukraina Hiszpania Francja Francja Francja Argentyna Niemcy Hiszpania Belgia Hiszpania Brazylia Anglia Anglia Brazylia Argentyna Niemcy Portugalia Algieria

25/0 74/0 263/6 34/4 146/1 22/0 0/0 44/4 59/0 17/0 112/6 71/13 0/0 120/23 282/54 194/18 13/1 226/66 68/27 239/164 89/25 71/13 166/46

30 31

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Niekwestionowany lider ofensywy City. Od przyjścia na Etihad Stadium został ulubieńcem kibiców, szczególnie po słynnej bramce dającej The Citizens mistrzostwo Anglii w sezonie 2011/12. Jeżeli Argentyńczyka ominą kontuzje, to będzie walczył w tym sezonie o drugą w swojej karierze koronę króla strzelców Premier League. I nawet jeżeli nie uda mu się jej zdobyć, to pewnym jest to, że strzeli przynajmniej dwadzieścia bramek w sezonie.

Wielu z nas nie zdaje sobie sprawy, że The Citizens rozegrali praktycznie cały poprzedni sezon bez swojej największej gwiazdy. Jednak Belg to maszynka do asystowania, która przy pełnym sezonie notuje ich około dwudziestu. Za taką cenę de Bruyne to niesamowity steal i nie ma się zbytnio nad czym zastanawiać, jeśli szukacie pomocnika premium.

CENA W FPL: 9.5

SERGIO AGÜERO

KEVIN DE BRUYNE

OPINIA EKSPERTA: MARCIN ROSŁOŃ - KOMENTATOR CANAL+ SPORT, DZIENNIKARZ NC+ Manchester City zachwycił w poprzednim sezonie, odparł atak Liverpoolu i zdobył drugie z rzędu mistrzostwo Anglii. Nie można wykluczyć hattricka, bo to zespół z innej bajki, który cechują niezwykły repertuar zagrań, niestandardowe myślenie na boisku, perfekcyjna technika i nienasycenie sukcesami. Pożegnano z honorami Kompany’ego, ale odejście Belga nie będzie miało wpływu na jakość gry obrony. Guardiola uzupełnił skład i nadal szlifuje diament, przesuwając granice możliwości swoich gwiazd krok naprzód. To cechuje najlepszych z najlepszych – wydaje się, że lepiej być nie może, a jednak udaje się wskoczyć na jeszcze wyższy poziom. Celem jest poczwórna korona, a najskrytszym marzeniem Katalończyka – triumf w LM. Dążenie do perfekcji to droga bez końca. Taki jest sam Guardiola, takie musi być jego City. I to jest piękne!

TRANSFERY Z KLUBU Fabian Delph Arijanet Murić Patrick Roberts Philippe Sandler Vincent Kompany

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Everton) wypożyczenie (Nottingham Forest) wypożyczenie (Norwich City) wypożyczenie (Anderlecht / BEL) koniec kontraktu

Angeliño Rodri

transfer (PSV Eindhoven / HOL) transfer (Atletico Madryt / HIS)

ANGIELSKIE ESPRESSO

MANCHESTER UNITED

Rok założenia: 1878 Przydomek: Czerwone Diabły Menedżer: Ole Gunnar Solskjær Sponsor: Chevrolet Sponsor techniczny: Adidas

Stadion: Old Trafford 74 879 miejsc

Po poprzedniej, rozczarowującej kampanii nadszedł czas na pokazanie kibicom, na co stać zawodników Manchesteru United. Jak się okazało, zwolnienie José Mourinho nie było lekarstwem na całe zło, a tego lata pojawiły się duże kłopoty z największymi gwiazdami zespołu. Fani są niezadowoleni i oczekują odpowiedzi: czy Czerwone Diabły stać jeszcze na walkę o trofea? Ole Gunnar Solskjær chciał zmienić obraz gry zespołu, wymagając większej intensywności, agresywnego pressingu i zdecydowanie bardziej "radosnego" podejścia do futbolu. Choć przez pewien czas jego koncepcja zdawała się spełniać zadanie, to w końcówce kampanii 2018/2019 powrócił apatyczny, bezzębny Manchester United. Znalezienie przyczyny takiego stanu rzeczy było kluczowym zadaniem dla szkoleniowca. Czy był to spadek morale? A może zbyt duże obciążenie ﬁzyczne? Można gdybać, ale widać, że trener postawił sobie za punkt honoru zapobiegnięcie takiej sytuacji. Podczas przedsezonowego tourneé norweski menedżer narzucił zawodnikom intensywny reżim treningowy, który ma przygotować do bardziej wyczerpującej koncepcji gry. W dotychczasowych sparingach było widać, jak naciskają rywali wysokim pressingiem. Nie ma jednak wpływu na zachowanie swoich podopiecznych. Nie widać lidera z prawdziwego zdarzenia, a niektórzy gracze zaczęli kręcić nosem. De Gea podobno dostanie podwyżkę, podobnie było z Rashfordem. Wciąż nie wiadomo, jaka przyszłość czeka Pogbę i Lukaku, którzy według doniesień prasowych chcą zmienić otoczenie. Do tego dochodzą problemy na wyższych szczeblach. W klubie wciąż nie ma dyrektora sportowego, a Ed Woodward nie kwapi się do znalezienia odpowiedniej osoby na to miejsce. Ostatnie lata udowodniły jednak, że taka rola jest potrzebna w każdym klubie liczącym na sukcesy. Trzeba zatem opanować sytuację z poszczególnymi zawodnikami oraz ogarnąć organizacyjny rozgardiasz. Rewolucja będzie potrzebna nie tylko w kadrze, ale i na wyższych stanowiskach. Przedsezonowe zakupy mogą jednak napawać fanów United optymizmem. Ściągnięto młodych Brytyjczyków, gotowych zostawić serce na murawie, dla których gra z diabełkiem na piersi będzie nobilitacją. Kogoś takiego chcieli kibice, kogoś takiego chciał Solskjær, ale nie wiadomo, czy tego typu gracze zagwarantują pożądany skok jakościowy. Nawet jeśli do skutku dojdą transfery Harry’ego Maguire’a i Bruno Fernandesa, to nawiązanie rywalizacji z czołówką będzie właściwie niemożliwe. Celem dla ekipy z Manchesteru będzie powrót do Champions League, nie ma co mówić o walce o trofea. Ta kampania da odpowiedź na pytanie, czy wybór Norwega był słuszny. Jeśli nie będzie widać progresu, to Czerwone Diabły znowu wrócą do punktu wyjścia, na co nie mogą sobie pozwolić. Dlatego wszyscy ich kibice ściskają kciuki za odmianę fortun ich ukochanego zespołu i powrót na właściwe tory. Czy projekt pod tytułem: "Ole’s at the wheel" okaże się sukcesem? Poprzedni sezon był tylko wstępem. Dopiero teraz będziemy mogli naprawdę się przekonać, czego będzie można oczekiwać od zespołu z Teatru Marzeń. Skończyły się czasy wielkiego United, teraz nadszedł czas na wylanie fundamentów i odbudowę. A ta będzie zapewne długa, żmudna i wymagająca solidnego podłoża.

DOMOWE

OPRACOWANIE: KACPER KLASIŃSKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 13 22 40 51 2 3 4 12 16 18 20 23 24 29 36 38 6 8 14 15 17 21 28 31 37 39 44 48 7 9 10 11 26

Imię i nazwisko

David de Gea Lee Grant Sergio Romero Joel Pereira Matej Kovar Victor Lindelöf Eric Bailly Phil Jones Chris Smalling Marcos Rojo Ashley Young Diogo Dalot Luke Shaw Timothy Fosu-Mensah Timot Aaron Wan-Bissaka Matteo Darmian Axel Tuanzebe Paul Pogba Juan Mata Jesse Lingard Andreas Pereira Fred Daniel James Angel Gomes Nemanja Matić James Garner Scott McTominay Tahith Chong Ethan Hamilton Alexis Sanchez Romelu Lukaku Marcus Rashford Anthony Martial Mason Greenwood

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

28 36 32 23 19 25 25 27 29 29 34 20 24 21 21 29 21 26 31 26 23 26 21 18 31 18 22 19 20 30 26 21 23 17

Hiszpania Anglia Argentyna Portugalia Czechy Szwecja WKS Anglia Anglia Argentyna Anglia Portugalia Anglia Holandia Anglia Włochy Anglia Francja Hiszpania Anglia Brazylia Brazylia Walia Anglia Serbia Anglia Szkocja Holandia Szkocja Chile Belgia Anglia Francja Anglia

275/0 31/0 7/0 1/0 0/0 47/1 50/1 198/2 219/12 73/1 357/48 16/0 132/1 45/0 42/0 60/1 5/0 95/24 243/51 111/17 20/1 17/1 0/0 3/0 187/6 1/0 31/2 2/0 0/0 157/63 252/113 111/27 113/34 3/0

POLECANY DO FANTASY

Francuz jest strasznie chimeryczny i mecze fenomenalne przeplata katastrofalnymi, w których zwyczajnie przechodzi obok spotkania. Kibice United narzekali na niego nawet pomimo trzynastu goli i dziewięciu asyst w poprzedniej edycji Premier League. Burzliwe lato w wykonaniu Paula i Mino Raioli tylko utrudnia uznanie go za prawdziwego lidera drużyny, ale to on decyduje jednak o tym, czego można oczekiwać od drużyny Czerwonych Diabłów.

Ubiegły sezon nie był najlepszym w karierze Hiszpana. Musimy jednak pamiętać, że koledzy z bloku defensywnego niezbyt mu pomagali. Teraz, gdy obrona United została wzmocniona, znów może wrócić do ścisłej czołówki Premier League. W takim wypadku pół miliona mniej względem Alissona i Edersona może zrobić wielką różnicę w naszych składach. nasz

CENA W FPL: 5.5

PAUL POGBA

DAVID DE GEA

OPINIA EKSPERTA: PIOTR DOMAGAŁA - KOMENTATOR CANAL+ SPORT, DZIENNIKARZ NC+ Głównym problemem United jest znalezienie lidera. Po odejściu kapitana Valencii, można postawić na kapryśnego Pogbę, bardziej doświadczonych graczy, jak de Gea, lub kogoś z młodego pokolenia, dając sygnał, że na takich zawodnikach będzie oparta drużyna. Co do transferów, to wydaje się, że Wan-Bissaka i James to piłkarze, jakich powinien szukać klub. Goście, którzy chcą naprawdę wiele dla niego oddać. Jeśli do tego uda się dokupić Maguire’a, to wzmocnienia będą wyglądać naprawdę obiecująco. Mamy jednak zbyt wiele niewiadomych. Nie sądzę, aby Czerwone Diabły były w stanie diametralnie poprawić swoją pozycję z poprzedniego sezonu. Niestety, United nie jest już zespołem z czasów Fergusona i ciągle odczuwa pop skutki zawirowań związanych z poczynaniami jego następców. Naprawdę dużym sukcesem byłoby wejście do czwórki.

TRANSFERY Z KLUBU Ander Herrera Antonio Valencia James Wilson

TRANSFERY DO KLUBU koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

Daniel James Aaron Wan-Bissaka

transfer (Swansea City) transfer (Crystal Palace)

ANGIELSKIE ESPRESSO

NEWCASTLE UNITED Bycie fanem Srok to prawdopodobnie jedna z najbardziej frustrujących rzeczy na świecie. Stan Kroenke zaczyna się bawić z kibicami Arsenalu podobnie jak Mike Ashley, ale działania właściciela Sports Direct i zarazem Newcastle United to jednak o wiele większy kaliber. Sympatycy widzieli już spadek pod wodzą klubowej legendy – Alana Shearera, powrót do ligi i ponowny spadek – tym razem z Rafą Benitezem na ławce, który nie zdołał uratować zapaści spowodowanej przez Steve’a McClarena. Rok założenia: 1892 Przydomek: Sroki Menedżer: Steve Bruce Sponsor: Fun88 Sponsor techniczny: Puma Stadion: St. James’ Park 52 305 miejsc

Właściciel nigdy nie był hojny, w końcu rekord transferowy w wysokości prawie siedemnastu milionów funtów za Michaela Owena z 2005 roku utrzymywał się aż do ubiegłej zimy, gdy pod naciskiem otoczenia Ashley był zmuszony wzmocnić zespół i kupił Miguela Almirona. Przyjście Beniteza – zdobywcy Ligi Mistrzów z Liverpoolem, byłego trenera Chelsea czy Valencii – było dla The Geordies światełkiem w tunelu. Hiszpan szukał miejsca do odbudowania reputacji po nieudanej przygodzie w Realu. Rafa pozostał w klubie mimo relegacji, wrócił do Premier League już po roku w piorunującym stylu z tytułem Championship, a potem co sezon wyciskał sto jeden procent z dostępnej kadry. Widział w klubie potencjał – w końcu Newcastle na przełomie wieków potraﬁło się bić o tytuł i ma jednych z najlepszych fanów w lidze. Z tym zapleczem, po zainwestowaniu w skład, można było się bić nawet o europejskie puchary. Niestety właściciel traktujący klub jak dojną krowę był zadowolony z wyników osiąganych minimalnym kosztem. Nie mniej sfrustrowany od kibiców Benitez powiedział pas i postanowił wprowadzić swoje wizje w życie za Wielkim Murem. Newcastle stanęło na krawędzi. Następcą Hiszpana został Steve Bruce, któremu, no cóż, brakuje nieco do poprzednika. Klub opuścili już Ayoze Perez, Rondon oraz Joselu, czyli trzy najważniejsze ofensywne opcje. Ashley postanowił jednak sprowadzić Joelintona z Hoffenheim za piorunujące czterdzieści cztery miliony funtów, czym paradoksalnie zezłościł kibiców, którzy nawołują nawet do bojkotu sezonu. Skoro za Beniteza nie było pieniędzy, dlaczego fundusze znalazły się tuż po jego odejściu? Odpowiedź jest prosta. Hiszpan chciał budowy przyszłościowego projektu i szukał pasujących do siebie klocków mimo śmiesznego budżetu. Właściciel natomiast przy transferach patrzy przede wszystkim na aspekt ekonomiczny. Płaci albo mało, albo wykłada większe kwoty wtedy, kiedy widzi możliwość zarobku. Nowy napastnik ma potencjał, by zostać sprzedanym wkrótce z przebitką. Kto zgarnie zysk? Z pewnością się domyślacie.

100

Kadra Srok ma w tym momencie pełno dziur. W momencie pisania tekstu nie wiemy jeszcze, czy na St. James’ Park traﬁ Allan Saint-Maximin. Na tę chwilę Bruce nie ma do dyspozycji ani jednego skrzydłowego na poziomie. W przypadku kontuzji kogoś z przedniej formacji grać będą zawodnicy tacy jak Atsu, Saivet czy Murphy. Nawet z Benitezem na ławce byłoby ciężko powtórzyć wynik z poprzedniego sezonu. Czy nowy menedżer podoła zadaniu? Utrzymanie będzie trudne, mimo że beniaminkowie nie są tak mocni, jak rok temu.

DOMOWE

OPRACOWANIE: JAKUB SCHULZ

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 12 26 29 41 2 3 5 6 18 19 20 22 25 49 4 7 8 11 14 16 23 24 30 36 43 48 53 9 13 47

Imię i nazwisko

Rob Elliot Martin Dubravka Karl Darlow Nathan Harker Freddy Woodman Achraf Lazaar Ciaran Clark Cia Paul Dummett Fabian Schär Jamaal Lascelles Federico Fernández Javier Manquillo Florian Lejeune DeAndre Yedlin Jamie Sterry Lewis Cass Henri Saivet Ki Sung-yueng Jacob Murphy Jonjo Shelvey Matt Ritchie Issac Hayden Rolando Aarons Jack Colback Miguel Almirón Christian Atsu Sean Longstaff Matthew Longstaff Owen Bailey Kelland Watts Thomas Allan Dwight Gayle Joelinton Yoshinori Muto Elias Sorensen

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

33 30 28 22 22 27 29 27 27 25 30 25 28 26 23 19 28 30 24 27 29 24 23 29 24 27 21 19 20 19 19 28 22 27 19

Irlandia Słowacja Anglia Anglia Anglia Maroko Irlandia Walia Szwajcaria Anglia Argentyna Hiszpania Francja Stany Zjednoczone Sta Anglia Anglia Senegal Korea Południowa Anglia Anglia Szkocja Sz Anglia Anglia Anglia Paragwaj Ghana Anglia Anglia Anglia Anglia Anglia Anglia Brazylia Japonia Dania

52/0 50/0 19/0 0/0 0/0 0/0 165/12 112/2 24/4 83/5 136/2 69/1 36/0 87/1 1/0 0/0 5/1 184/15 34/1 187/14 110/9 51/2 18/2 179/9 10/0 61/3 9/1 0/0 0/0 0/0 0/0 99/21 0/0 17/1 0/0

POLECANY DO FANTASY

Kapitan Srok to człowiek instytucja na St. James’ Park. Co roku wydaje się, że odejdzie kuszony przez większe kluby, a mimo to pozostaje w Newcastle i jest jednym z powodów, dzięki którym klub radzi sobie nadspodziewanie dobrze. Środkowy obrońca to zawodnik, od którego Steve Bruce będzie zaczynał ustalanie składu. Gdyby Sroki tylko posiadały więcej zawodników tej klasy, mogłyby myśleć o czymś więcej, niż utrzymanie...

Pomocnik wykonujący stałe fragmenty gry za taką cenę? Brzmi dobrze. A co jeśli może on do tego otrzymywać punkty za czyste konta, a za każdą bramkę otrzymuje dodatkowy punkt? Brzmi cudownie. Newcastle prawdopodobnie nie będzie grało piątką z tyłu, sprawiając, że Ritchie stanie się kuszącą opcją. Druga sprawa, że nie zapowiada się na zbyt wiele zer z tyłu… z

CENA W FPL: 5.5

JAMAAL LASCELLES

MATT RITCHIE

OPINIA EKSPERTA: ARTUR KWIATKOWSKI - KOMENTATOR SPORTKLUBU, DZIENNIKARZ NC+, FAN NEWCASTLE Latem Newcastle przeszło sporo zmian, ale Mike Ashley wciąż jest właścicielem Srok. I to jest największy problem, bo Brytyjczyk blokuje rozwój klubu z potencjałem. Nawet podczas Asia Trophy można było dostrzec banery z napisem „Ashley Out”. Po trzech latach z Benitezem musimy przestawić się na rządy Steva Bruce’a. Człowieka, który w CV ma Sunderland, Hull i Aston Villę. Tuż po przyjściu pozwolono mu na rekordowy transfer – czterdzieści cztery miliony funtów za Joelintona. Z drużyny odszedł jednak Ayoze Perez, który był siłą napędową w ostatnich sezonach. Czy Brazylijczyk jest w stanie go zastąpić? Za takie pieniądze można było kupić napastnika z lepszymi liczbami niż siedem goli w Bundeslidze. Spodziewam się słabej kampanii i myślę, że Bruce nie wytrwa do końca sezonu. O utrzymanie Sroki powalczą do ostatniej kolejki.

TRANSFERY Z KLUBU Mohamed Diame Joselu Ayoze Perez Dan Barlaser

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Al-Ahli / ARA) transfer (Deportivo Alaves) transfer (Leicester City) wypożyczenie (Rotherham United)

Joelinton

transfer (TSG 1899 Hoffenheim / NIE)

101

ANGIELSKIE ESPRESSO

NORWICH CITY Można powiedzieć, że działacze Norwich City przeprowadzili okienko transferowe w typowym dla siebie stylu. Na ich klubowej liście transferów dokonanych widzimy raczej budżetowe, nieco zaskakujące i na pierwszy rzut oka niewystarczająco konkretne wzmocnienia. Czyli dokładnie jak przed rokiem, kiedy oceniając na tej samej płaszczyźnie skazywano ich na ligowy marazm, a oni wygrali sobie Championship. Rok założenia: 1902 Przydomek: Kanarki Menedżer: Daniel Farke Sponsor: Dafabet Sponsor techniczny: Errea Stadion: Carrow Road 27 244 miejsca

W Norwich stawiają na mądry skauting, o czym w wypowiedziach dyrektora sportowego i szefa skautingu mogliście już przeczytać w dłuższym tekście na temat ich filozofii. Fakt, że w zeszłym roku tak bardzo odpalili Buendia czy Pukki, może nam pokazywać, że w Norwich pracują naprawdę odpowiedni ludzie, a więc ciężko skreślać ich na starcie. Jak do tej pory w klubie pojawiło się pięciu nowych zawodników, z czego dwóch przychodzi po przygodach w lidze niemieckiej. Ma to oczywiście związek z korzeniami Daniela Farkego, który swoje pierwszy szlify trenerskie stawiał w rezerwach Borussii Dortmund i sam jest też przecież Niemcem. Pierwszym zawodnikiem, który w zeszłym sezonie jest Ralf Fährmann, który ma zapewnić opcję rotacji dla Tima Krula. Holender ostatni raz występował na poziomie Premier League w 2015 roku i mimo udanego sezonu na zapleczu ciężko jest przewidzieć jak będzie spisywał się poziom wyżej. Wypożyczenie Niemca to zatem bardzo rozsądny ruch. O siłę ognia Kanarki mogą być spokojne. Wszak Teemu Pukki dosłownie zdominował klasyfikację strzelecką w Championship, ale mimo tego Farke zdecydował się znaleźć mu konkurenta. Josip Drmić spędził w Niemczech sporą część swojej kariery, a ostatnio reprezentował barwy Borussii Mönchengladbach. Jego transfer nie kosztował nic beniaminka Premier League, bowiem trafił do klubu na zasadzie wolnego transferu. Wzmocnienia przychodzą jednak nie tylko z Niemiec. Skauci Norwich zdecydowali się wskrzesić Sama Byrama, który niegdyś jako zawodnik Leeds zdawał się być jednym z najbardziej perspektywicznych piłkarzy młodego pokolenia w Anglii, ale jego transfer do West Hamu okazał się kompletnym niewypałem. Kontuzje, a następnie brak zaufania menedżera sprawiły, że swojej szansy musiał poszukać gdzie indziej. Transfer za niespełna milion funtów wydaje się być ryzykiem wartym podjęcia.

102

Na Carrow Road wiedzą, że w młodzieży siła, a więc w ramach wypożyczenia wzmocnili swoją kadrę Patrickiem Robertsem z Manchesteru City, a do klubu traﬁł również Daniel Adshead, siedemnastolatek z Rochdale, który rzecz jasna jest bardziej melodią przyszłości. Na papierze wygląda to mocno średnio, ale trzeba pamiętać, że Norwich już w Championship wyglądało rewelacyjnie, a ich klubowa akademia raz po raz wypuszcza do dorosłej piłki kolejne gwiazdy. Max Aarons czy Jamal Lewis traﬁli do jedenastki sezonu według EFL, a to tylko początek tego, co mogą nam zaoferować.

DOMOWE

OPRACOWANIE: KRZYSZTOF BIELECKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 21 33 38 2 3 5 6 12 15 28 41 4 7 8 10 14 17 18 23 11 27 34 35 40 20 22 32

Imię i nazwisko

Tim Krul Ralf Fährmann Michael McGovern Aston Oxborough James Husband Maximillian Aarons Grant Hanley Sam Byram Christoph Zimmermann Jamal Lewis Timm Klose Philip Heise Timi Odusina Patrick Roberts Tom Trybull Ben Marshall Mario Vrancic Moritz Leitner Todd Cantwell Emiliano Buendia Marco Stiepermann Kenny McLean Onel Hernández Alexander Tettey Louis Thompson Ben Godfrey Alﬁe Payne Josip Drmic Teemu Pukki Dennis Srbeny

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik

31 30 35 21 25 19 27 25 26 21 31 28 19 22 26 28 30 26 21 22 28 27 26 33 24 21 19 27 29 25

Holandia Niemcy Irlandia Północna Anglia Anglia Anglia Szkocja Sz Anglia Niemcy Irlandia Północna Szwajcaria Niemcy Anglia Anglia Niemcy Anglia Bośnia i Hercegowina Niemcy Anglia Argentyna Niemcy Szkocja Kuba Norwegia Walia Anglia Anglia Szwajcaria Finlandia Niemcy

157/0 0/0 0/0 0/0 1/0 0/0 31/1 27/0 0/0 0/0 10/1 0/0 0/0 3/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 71/3 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Traﬁł do Norwich po tym, jak w swojej karierze odbijał się od wszystkich w miarę poważnych lig, w których miał okazję występować. U Daniela Farkego odpalił jednak tak, jak chyba nikt się tego nie spodziewał. Dwadzieścia dziewięć bramek w lidze, które przełożyły się na pewny tytuł króla strzelców, a w dodatku aż dziesięć asyst. To wszystko daje nam obraz zawodnika, któremu absolutnie nie jest straszna wizja przenosin z zaplecza do Premier League.

Kanarki radzą sobie zdecydowanie lepiej w ataku, niż w obronie. Ich ﬁński napastnik na zapleczu Premier League został królem strzelców Championship z ponadprzeciętnym wynikiem. Takie informacje powinny nas skłonić do myślenia, gdyż mogą zwiastować przynajmniej dwucyfrową liczbę goli. W takim wypadku Teemu byłby strzałem w dziesiątkę.

CENA W FPL: 6.5

TEEMU PUKKI

OPINIA EKSPERTA: TOMASZ URBAN - DZIENNIKARZ ELEVEN SPORTS I TYGODNIKA PIŁKA NOŻNA Ważnym ogniwem w drużynie Norwich może być Ralf Fährmann. Niemiec stracił miejsce w składzie Schalke, co było dla niego bardzo bolesne, gdyż przez lata był kapitanem Die Knappen. Popadł też w konﬂikt z trenerem – Domenico Tedesco i jedynym wyjściem była zmiana otoczenia. Trzydziestolatek to bramkarz wysokiej klasy, któremu jednak zdarza się kilka fatalnych meczów w sezonie, sprawiających, że traci on w oczach kibiców. Z tego właśnie względu bliżej mu obecnie do Lorisa Kariusa niż Bernda Leno i z tego też powodu nigdy nie dostąpił zaszczytu powołania do kadry. Niemniej jednak – przy odpowiedniej dozie zaufania ze strony Farkego – Fährmann może być postacią ciągnącą Norwich w górę. Zaś z całą pewnością nie obniży poziomu całej drużyny i poradzi sobie z konkurencją w postaci Tima Krula.

TRANSFERY Z KLUBU Tristian Abrahams Marcel Franke Nelson Oliveira Ivo Pinto Yanic Wildschut Mason Bloomﬁeld Coley Josh Col Carlton Morris Sean Raggett Matt Jarvis Steven Naismith

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Newport County) transfer (Hannover 96 / NIE) transfer (AEK Ateny / GRE) transfer (Dinamo Zagrzeb / CHO) transfer (Maccabi Hajfa / IZR) wypożyczenie (Crawley Town) wypożyczenie (Dunfermline / SZK) wypoż wypożyczenie (Rotherham) wypożyczenie (Portsmouth) koniec kontraktu koniec kontraktu

Daniel Adshead Sam Byram Josip Drmic Ralf Fährmann

transfer (Rochdale) transfer (West Ham) transfer (Borussia Mönchengladbach / NIE) wypożyczenie (FC Schalke 04 / NIE)

103

ANGIELSKIE ESPRESSO

SHEFFIELD UNITED

Rok założenia: 1889 Przydomek: The Blades Menedżer: Chris Wilder Sponsor: USG Sponsor techniczny: Adidas

104

Stadion: Bramall Lane 32 702 miejsca

Gdyby kiedyś w Premier League postanowiono wprowadzić skrajne obostrzenia co do liczby zawodników zagranicznych w składach, niektóre kluby miałyby solidne kłopoty, aby skompletować mocną jedenastkę. Co innego Sheffield United... Do ligi wkracza bowiem jedna z najbardziej brytyjskich ekip od dawna. The Blades wywalczyli awans bez chociażby jednego zawodnika spoza Wysp Brytyjskich. Ich kadra w Championship składała się z dwudziestu dwóch Anglików, czterech Irlandczyków, dwóch Walijczyków, dwóch Szkotów i jednego Irlandczyka z Północy. Jeżeli dodamy do tego angielskiego menedżera, Chrisa Wildera, łatwo można się domyślić, jaki kierunek obrała ich polityka transferowa przed pierwszym sezonem w angielskiej ekstraklasie. Sam Wilder już dwa lata temu mówił o tym w jednym z wywiadów. Porównał swoją sytuację do Huddersfield, które z uwagi na ówczesnego trenera, Davida Wagnera, ściągało do siebie dużą liczbę Niemców czy Sheffield Wednesday, w którym Portugalczyk, Carlos Carvalhal, stawiał na swoich rodaków. Jak podkreślał Anglik, najlepiej orientuje się w rynku brytyjskim i dlatego jego skauting skupia się na rodzimych piłkarzach. Sheffield nie wydaje dużo. Wiąże się to pewnie w sporej mierze z problemami natury organizacyjnej, o których mogliście przeczytać w dłuższym tekście na temat beniaminka na łamach tego skarbu kibica. Wzmocnienia, choć budżetowe, zdają się być naprawdę przemyślane i uzupełniają najważniejsze braki. Freeman imponował na boiskach Championship w barwach QPR i wydaje się, że dla ofensywnego pomocnika był to najlepszy moment na przeskok w futbolowej hierarchii. Robinson z Preston North End ma zapewnić większe pole możliwości gry skrzydłami, a kwota siedmiu milionów funtów, jakie za niego zapłacono, nie wydaje się być przesadą. Ich wysiłki na bramki będzie starał zamieniać się z pewnością Mousset, ściągnięty z Bournemouth. Co ciekawe, jest on jedynym piłkarzem United, który nie urodził się na Wyspach. Napastnik spędził w Anglii już jednak trzy lata i nie ma się co obawiać problemów komunikacyjnych. Dorobek bramkowy w poprzednim klubie co prawda nie imponował, ale być może to właśnie tutaj, u boku Sharpa, będzie w stanie odpalić. Prawdziwy majstersztyk transferowy The Blades to jednak transfery bezgotówkowe. Do klubu wraca bowiem Phil Jagielka, który ostatnie 12 lat spędził w Evertonie, ale jest przecież wychowankiem Sheffield. Jego doświadczenie ma pomóc w obronieniu się przed spadkiem. Tuż za nim, bo w bramce, występował będzie Dean Henderson, najlepszy bramkarz Championship ubiegłego sezonu, który trafił na Bramall Lane w ramach wypożyczenia z Manchesteru United. Młody bramkarz nie jest zresztą jedynym transferem Sheffield, który ma w swoim CV Czerwone Diabły. Chris Wilder odkopał bowiem Ravela Morrisona, który wraca do Premier League i jako wolny zawodnik związuje się kontraktem z zespołem beniaminka. Ruch ryzykowny, ale jak mocno może się opłacić, jeżeli Anglik tylko przypomni sobie o swoich niezwykłych umiejętnościach. Na pierwszy rzut oka nie wygląda to może jak wzmocnienia godne walki o utrzymanie, ale musimy po prostu zaufać Wilderowi. Ten facet nie raz pokazał już, że doskonale wie co robi, a w tym szaleństwie jest określona metoda.

DOMOWE

OPRACOWANIE: KRZYSZTOF BIELECKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 25 2 3 5 6 7 12 13 18 19 20 23 4 16 21 26 44 9 10 17 32

Imię i nazwisko

Dean Henderson Simon Moore Phil Jagielka George Baldock Enda Stevens Jack O'Connell Chris Basham John Lundstram John Egan Jake Wright Kieron Freeman Richard Stearman Kean Bryan Ben Heneghan Luke Freeman Ravel Morrison Ben Osborn John Fleck Oliver Norwood Mark Duffy Ricky Holmes Samir Carruthers Callum Robinson Lys Mousset Leon Clarke Billy Sharp David McGoldrick Ched Evans

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

22 29 36 26 29 25 31 25 26 33 27 31 22 25 27 26 25 27 28 33 32 26 24 23 34 33 31 30

Anglia Anglia Anglia Anglia Irlandia Anglia Anglia Anglia Irlandia Anglia Walia Anglia Anglia Anglia Anglia Anglia Anglia Szkocja Irlandia Północna Anglia Anglia Irlandia Irlandia Francja Anglia Anglia Irlandia Walia

0/0 0/0 360/18 0/0 7/0 0/0 21/1 0/0 0/0 0/0 0/0 77/1 0/0 0/0 0/0 17/3 0/0 0/0 0/0 0/0 0/0 3/0 4/0 58/3 0/0 2/0 0/0 16/1

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Piłkarz, którego chyba nie trzeba przedstawiać sympatykom brytyjskiego futbolu. Poruszająca historia, w której depresja zabrała mu szansę na podbój Premier League, teraz ma szansę na happy end, bowiem Anglik otrzymuje drugą szansę. W wieku trzydziestu trzech lat wkracza do ekstraklasy jako kapitan, lider i strzelec osiemdziesięciu siedmiu ligowych goli w ostatnich czterech sezonach dla Sheﬁeld United. Anglik dowodzi, że wiek to jedynie liczba!

Obrońca beniaminka za 5.0? Przypomnijcie sobie historię Doherty’ego. Stevens to również Irlandczyk grający na boku obrony. Shefﬁeld na zapleczu cieszyło się naprawdę szczelną defensywą. Z pewnością Blades nie przełożą tego na poziom Premier League, ale kilka czystych kont wyłapią. Do obserwacji, zresztą słaby. kalendarz Sheﬁeld na początku jest dość sła

CENA W FPL: 5.0

BILLY SHARP

ENDA STEVENS

OPINIA EKSPERTA: TOMASZ ZIELIŃSKI - KOMENTATOR I DZIENNIKARZ ELEVEN SPORTS Każdy mecz Shefﬁeld United to była gratka do komentowania - była to jedna z najładniej grających drużyn w Championship ostatnich lat. Środkowi obrońcy momentami biegający jako skrzydłowi? Tak, u Chrisa Wildera wszystko było możliwe. To wielki klub z tradycjami. Większość ekipy, która odpowiada za awans to kibice The Blades, co przekładało się na atmosferę w zespole. Pytanie tylko, czy zżyta szatnia i poukładany taktycznie zespół wystarczą, by utrzymać się w Premier League. Transfery nie rzucają na kolana, Wilder postawił na nagrodzenie tych, którzy wywalczyli awans, jak O’Connell, Basham, Norwood czy Sharp. „Now we're going on a journey… to the fuc*ing Prem” - śpiewał na imprezie po zakończeniu sezonu chwiejący się John Egan. Życzę The Blades, żeby ta przygoda skończyła się piękną imprezą w maju.

TRANSFERY Z KLUBU Paul Coutts Martin Cranie Conor Washington Jake Eastwood Nathan Thomas

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Fleetwood Town) transfer (Luton Town) transfer (Hearts of Midlothian / SZK) wypożyczenie (Scunthorpe United) wypożyczenie (Gillingham)

Luke Freeman Phil Jagielka Ravel Morrison Lys Mousset Ben Osborn Callum Robinson Dean Henderson

transfer (Queens Park Rangers) transfer (Everton) transfer (Östersunds / SZW) transfer (Bournemouth) transfer (Nottingham Forest) transfer (Preston North End) wypożyczenie (Manchester United) wypoż

105

ANGIELSKIE ESPRESSO

SOUTHAMPTON Rok temu mogliśmy śmiało typować Southampton jako spadkowicza z Premier League, ponieważ były ku temu powody. Święci wówczas postanowili sprzedać Dusana Tadicia, który był mózgiem drużyny, a Mark Hughes nie miał pomysłu na drużynę, która w rundzie jesiennej prezentowała się pod jego wodzą tragicznie. Zarząd postawił stanowczo na zmiany i zwolnił Walijczyka w grudniu, a w zamian sprowadził na Wyspy fachowca rodem z Austrii. To otworzyło całkiem nową erę w historii ich występów w Premier League. Rok założenia: 1885 Przydomek: Święci Menedżer: Ralph Hasenhüttl Sponsor: LD Sports Sponsor techniczny: Under Armour

106

Stadion: St Mary's Stadium 32 384 miejsca

Tego lata postrzegamy Southampton zupełnie inaczej. Ralph Hasenhüttl w porę poukładał zespół i z nim na ławce trenerskiej kibice czują się o wiele pewniej. Austriak uczył się fachu prowadząc Inglostadt oraz RB Lipsk i w obu tych klubach zbierał pochwały. Wielu dziwiło się nawet, że rezygnuje on z prowadzenia solidnej i przyszłościowej drużyny na rzecz angielskiego klubu, który znajdował się w niezłych tarapatach. Hasenhüttl podjął wyzwanie i sprostał mu, ale by móc odetchnąć pełną piersią, musi również dobrze wejść w nowy sezon. Zatrudnienie pięćdziesięciojednolatka rozważał nawet Bayern Monachium, ale w Bawarii zdecydowano się na Niko Kovaca. To wiele mówi o tym jak uznaną w Niemczech postać ma pod swoimi skrzydłami klub z St Mary’s Stadium. Austriak słynie z tego, że lubi kształcić młodzież i wprowadzać ją do dorosłej piłki. Lepiej traﬁć nie mógł, ponieważ Southampton słynie z akademii, która wyszkoliła m.in. Garetha Bale’a, Theo Walcotta, Alexa Oxlade’a-Chamberlaina oraz Luke’a Shawa. W kolejce ustawiają się kolejni młodzi gracze, mający nadzieję zrobić wielką karierę. Średnia wieku kadry Świętych jest jedną z najniższych w lidze i wynosi 24,5 roku. W poprzednim sezonie z młodzieżowców świetną dyspozycją popisywał się Yan Valery. Francuz pozwolił zapomnieć, że w klubie znajduje się mistrz Europy, czyli Cedric, którego wypożyczono do Interu Mediolan, a w tym czasie dwudziestolatek zbierał wysokie noty, krzepnąc po prawej stronie defensywy. Do młodych graczy można wciąż zaliczyć Jana Bednarka, który u Hasenhüttla nie opuścił ani jednego ligowego meczu. Celem na ten sezon dla Polaka jest utrzymanie miejsca w bloku obronnym, co nie powinno być jednak problemem. Piętą achillesową Świętych od kilku sezonów jest za to niska skuteczność. Po odejściu Graziano Pelle klub nie może odnaleźć snajpera, który gwarantowałby więcej niż 10 bramek w sezonie. Teraz kandydatów jest dwóch – Danny Ings oraz Che Adams. Ten pierwszy poprzedni sezon spędził w Southampton na wypożyczeniu i momentami można było odnieść wrażenie, że jest lekarstwem na bolączki w ataku, którego było trzeba. Należy jednak mieć na względzie fakt, że były napastnik Liverpoolu jest wątpliwego zdrowia, więc dużo może zależeć od dwudziestotrzyletniego Adamsa, który w Premier League dotychczas nie zagrał jeszcze ani minuty, ale w Championship zdążył już zachwycić nie jeden raz. Wykupienie go z Birmingham kosztowało Świętych 15 milionów funtów. Kibice są również ciekawi jak prezentować się będzie Moussa Djenepo i czy uda się zatrzymać u siebie kluczowych zawodników.

DOMOWE

OPRACOWANIE: MACIEJ ŁASZKIEWICZ

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 28 41 44 2 3 4 5 6 21 35 43 66 11 14 16 17 18 19 20 22 23 39 51 55 7 9 10 61 65

Imię i nazwisko

Alex McCarthy Angus Gunn Harry Lewis Fraser Forster Cédric Soares Maya Yoshida Jannik Vestergaard Jack Stephens Wesley Hoedt Ryan Bertrand Jan Bednarek Yan Valery Kayne Ramsay Moussa Djenepo Mohamed Elyounoussi Oriol Romeu James Ward-Prowse Stuart Armstrong Mario Lemina Soﬁane Boufal Harrison Reed Nathan Redmond Pierre-Emile Højbjerg Josh Sims Tyreke Johnson Callum Slattery Che Adams Shane Long Danny Ings Charlie Austin Michael Obafemi Marcus Barnes

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

29 23 21 31 27 30 26 25 25 29 23 20 18 21 24 27 24 27 25 25 24 25 23 22 20 20 23 32 27 30 19 22

Anglia Anglia Anglia Anglia Portugalia Japonia Dania Aglia Holandia Anglia Polska Francja Anglia Mali Norwegia Hiszpania Anglia Szkocja Gabon Maroko Anglia Anglia Dania Anglia Anglia Anglia Anglia Irlandia Anglia Anglia Irlandia Anglia

66/0 12/0 0/0 107/0 104/1 146/6 23/0 63/3 41/0 197/6 30/1 23/2 1/0 0/0 16/0 151/4 193/17 29/3 46/2 50/3 17/0 175/21 76/4 20/0 1/0 3/0 0/0 294/53 73/21 106/34 7/1 0/0

POLECANY DO FANTASY

Środek pola to coś, co wyróżnia Southampton na tle innych drużyn, które spoglądają z zazdrością na nazwiska takie jak Romeu lub Lemina. Tercet uzupełnia Højbjerg, który po odejściu Davisa otrzymał opaskę kapitańską. Duńczykowi ta rola pasuje idealnie, bowiem wyróżnia się charakterem i inteligencją, co widać również na boisku. Dla dziennikarzy w Anglii jest idealnym rozmówcą, ponieważ potraﬁ powiedzieć coś więcej niż banały wciąż powtarzane w pomeczowych wywiadach.

Tym razem patriotycznie. Polak nie został jednak wybrany jedynie ze względu na swoją narodowość. W tej cenie były zawodnik Lecha Poznań stanowi jedną z najlepszych opcji. Popularny Bedi umie odnaleźć się w polu karnym przeciwnika, przyciąga bonusowe punkty i ma przyjemny kalendarz. Czego chcieć więcej od obrońcy za tak niską cenę?

CENA W FPL: 4.5

PIERRE-EMILE HØJBJERG

JAN BEDNAREK

OPINIA EKSPERTA: PAWEŁ MACHITKO - DZIENNIKARZ TRANSFERY.INFO Nadchodzi czas na powiedzenie „sprawdzam” przy Ralphie Hasenhüttlu. Zatrudniony pod koniec roku Austriak miał swoje momenty - wygrane z Evertonem, Tottenhamem czy Wolverhampton, ale koniec końców skończyło się zaledwie pięcioma punktami przewagi nad strefą spadkową. Teraz oczekuje się więcej, tym bardziej, że nie doszło do większych zmian kadrowych - z ważniejszych piłkarzy odszedł tylko Targett. Poza tym... Jan Bednarek lub, jak kto woli, „Polish Maldini”. Kibice Southampton liczą, że ten sezon będzie należał do polskiego stopera, którego transfer sprzed dwóch lat określają jednym słowem - promocja. Polak wyrasta na lidera drużyny, wraz z tym szybuje jego wartość. Jeśli Hasenhüttlowi się zyska na tym on, a potem klub, bo talent z Kleczewa stanie się za rok pożądanym kąskiem na letnim rynku. powiedzie, zys

TRANSFERY Z KLUBU Sam Gallagher Matt Targett Jack Rose Jordy Clasie Steven Davies

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Blackburn Rovers) transfer (Aston Villa) wypożyczenie (Walsall) koniec kontraktu koniec kontraktu

Che Adams Moussa Djenepo Danny Ings

transfer (Birmingham City) transfer (Standard Liege / BEL) transfer (Liverpool)

107

ANGIELSKIE ESPRESSO

TOTTENHAM HOTSPUR

Rok założenia: 1882 Przydomek: Koguty Menedżer: Mauricio Pochettino Sponsor: AIA Sponsor techniczny: Nike Stadion: Tottenham Hotspur Stadium 62 062 miejsca

Tottenham, czyli trzecia siła angielskiej Premier League. Niektórzy mogą powiedzieć nawet, że druga, biorąc pod uwagę chociażby ostatni ﬁnał Ligi Mistrzów. Inni powiedzą, że czwarta, patrząc na tabelę angielskiej ekstraklasy z zeszłego sezonu... Odstawmy spory na bok, bo śmiało możemy powiedzieć, że Spurs są obecnie w samym czubie najlepszych drużyn, nie tylko w Anglii, ale i w Europie. Jeszcze niedawno napisałbym, że w tym sezonie poszukamy potwierdzenia tych słów, ale właściwie nie trzeba już tego pisać. Spurs swoje już udowodnili. Teraz czas na trofea. Tottenham w zeszłym sezonie pokazał to, czego brakowało w ostatnich latach. Charakter. Nareszcie wspięli się na upragniony topowy poziom. Chociaż nie udało się wygrać żadnych trofeów, to w końcu udało się zagwarantować kibicom prawdziwe emocje do samego końca. Przygoda z Ligą Mistrzów zakończyła się dopiero na Wanda Metropolitano, a droga, by tam się znaleźć, nie była przecież łatwa. "Don't give up" - jak zahipnotyzowany powtarzał kapitan drużyny, Hugo Lloris, gdy piłkarze wychodzili na drugą połowę półﬁnałowego rewanżu z Ajaxem. Dalszą część opowieści wszyscy znamy doskonale. Kibice Tottenhamu mają wiele powodów do radości. Ich drużyna nareszcie nie gra każdego meczu na wyjeździe. Wembley było bardzo gościnne, ale przecież nie ma jak w domu. W końcu na swoim stadionie, w końcu można pisać nową historię. Ten obiekt ma pewien symboliczny charakter. Nowy stadion udało się wybudować akurat w momencie, gdy drużyna staje się coraz lepiej zorganizowana, gra coraz atrakcyjniejszy futbol. Wszystko dzięki Mauricio Pochettino, który stał się już legendą tego klubu. To on sprawia, że Spurs grają piękną dla oka piłkę, a najlepsi zawodnicy nie chcą odchodzić z klubu. Przeciwnie, najlepsi piłkarze chcą do niego dołączać. Ciekawym tematem staje się również odwieczna rywalizacja z lokalnym rywalem. Arsenal i Tottenham. Ciek Nietrudno zauważyć, że w północnym Londynie nastąpiła zmiana warty. Przez wiele lat Spurs musieli uznawać wyższość Arsenalu, lecz te czasy minęły. Teraz musimy bardzo dokładnie zastanowić się, która drużyna ma więcej powodów do podśmiewania się z rywala. Chociaż Tottenham w zeszłym sezonie nie pokonał Kanonierów w bezpośrednim meczu, to gołym okiem widać, że to białe koszulki są obecnie w lepszej sytuacji. Na jak długo? Derby północnego Londynu mogą okazać się najciekawszym pojedynkiem odwiecznych rywali w Premier League. Na takie spotkania czekamy najbardziej.

110

Transfery? Nawet bez transferów drużyna potraﬁła sobie poradzić. Tym razem udało się sprowadzić zawodników, którzy mają pomóc powalczyć o trofea. Wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazują, że to będzie dobry sezon. Spurs dołączą do wyścigu o mistrzostwo? Dowiemy się już niedługo.

DOMOWE

OPRACOWANIE: JONASZ ZASOWSKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 22 41 2 3 4 5 6 16 21 24 33 53 8 11 12 14 15 17 20 23 25 27 28 47 52 7 10 50

Imię i nazwisko

Hugo Lloris Paulo Gazzaniga Alﬁe Whiteman Kieran Trippier Danny Rose Toby Alderweireld Jan Vertonghen Davinson Sanchez Kyle Walker-Peters Juan Foyth Serge Aurier Ben Davies Timothy Eyoama Harry Winks Erik Lamela Victor Wanyama Georges-Kévin Nkoudou Eric Dier Moussa Sissoko Dele Alli Chrisian Eriksen Josh Onomah Lucas Moura Tanguy Ndombele George Marsh Olivier Skipp Son Heung-Min Harry Kane Kazaiah Sterling

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik

32 27 20 28 29 30 32 23 22 21 26 26 19 23 27 28 24 25 29 23 27 22 26 22 20 18 27 26 20

Francja Argentyna Anglia Anglia Anglia Belgia Belgia Kolumbia Anglia Argentyna WKS Walia Anglia Anglia Argentyna Kenia Francja Anglia Francja Anglia Dania Anglia Brazylia Francja Anglia Anglia Korea Południowa Anglia Anglia

239/0 25/0 0/0 107/2 171/9 142/6 209/5 54/1 9/0 12/1 25/2 181/6 0/0 63/2 129/14 152/10 18/0 155/10 205/12 131/42 206/49 13/0 38/10 0/0 0/0 8/0 130/42 181/125 0/0

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Anglik to po prostu napastnik kompletny. Fantastyczna gra głową, dobry strzał z dystansu, ponadprzeciętna umiejętność znajdowania sobie miejsca w polu karnym. Piłkarz, którego w swoim składzie chciałby mieć każdy trener w Europie. Kapitan swojej reprezentacji i napastnik pierwszego wyboru dla Mauricio Pochetino na pewno będzie jednym z poważniejszych kandydatów do miana króla strzelców w zbliżającym się sezonie.

Brazylijczyk rozpoczął i zakończył ubiegły sezon w wielkim stylu. Gdy przypomnimy sobie jego występy w półﬁnale Ligi Mistrzów, ta cena wydaje się żartem. Zakładając sierpniową niemoc Kane’a i mając w pamięci ubiegłoroczny tytuł zawodnika miesiąca, Moura jawi się nam jako prawdziwy must-have pomocy. na trzeci slot w pomoc

CENA W FPL: 7.5

HARRY KANE

LUCAS MOURA

OPINIA EKSPERTA: MICHAŁ OKOŃSKI - DZIENNIKARZ TYGODNIKA POWSZECHNEGO, FAN TOTTENHAMU Na ten moment nie znam odpowiedzi na pytania o transfery: czy odejdą Eriksen i Alderweireld, kto przyjdzie poza Ndombele, kto będzie grał na bokach obrony. A mam wrażenie, że zespół, w którym w ciągu ostatnich pięciu lat zmieniło się tak niewiele, naprawdę potrzebuje rewolucji. W związku zaś z tym, że budżet nadal ma ograniczony, jestem sceptyczny co do szans pozostania w pierwszej czwórce. Widzę, że Pochettino i jego piłkarze liżą wciąż rany po przegranym ﬁnale Ligi Mistrzów i boję się, że o nowy impet nie będzie im łatwo - zwłaszcza, że MC i Liverpool są ewidentnie poza zasięgiem. Fantastyczne mecze w Champions League fałszują obraz ostatniego sezonu, w którym punktów było mniej, a porażek Fantast znacznie więcej niż w latach poprzednich. Jedyna nadzieja w tym, że inne drużyny z czołówki też mają swoje problemy.

TRANSFERY Z KLUBU Vincent Janssen Jack Clarke Fernando Llorente Michel Vorm

TRANSFERY DO KLUBU transfer (CF Monterrey / MEK) wypożyczenie (Leeds United) koniec kontraktu koniec kontraktu

Jack Clarke Tanguy Ndombele

transfer (Leeds United) transfer (Olympique Lyon / FRA)

111

ANGIELSKIE ESPRESSO

WATFORD Jeszcze rok temu większości z nas Watford kojarzył się jedynie z ciągłym chaosem i brakiem stabilizacji. Trenerzy byli zmieniani jak rękawiczki, przez klub przelewała się masa piłkarzy i wydawało się, że wszystko jest budowane bez żadnego sensownego pomysłu. Jednak przez 12 miesięcy wiele potraﬁ się zmienić, a Szerszenie po zaliczeniu najlepszego sezonu od momentu powrotu do Premier League liczą na jeszcze lepszy wynik w nadchodzących rozgrywkach. Rok założenia: 1881 Przydomek: Szerszenie Menedżer: Javi Gracia Sponsor: Sportsbet.io Sponsor techniczny: Adidas Stadion: Vicarage Road 21 000 miejsc

Ostateczne majowe rozstrzygnięcia, czyli jedenaste miejsce w lidze i awans do finału FA Cup musiały zostać przyjęte na Vicarage Road z dużą dozą optymizmu. Ale mogło być znacznie lepiej. Drużyna Javiego Gracii do końca miała realne szanse na zajęcie siódmej lokaty i grę w Lidze Europy. Możliwe, że swoje piętno na miernym finiszu odcisnęła rywalizacja w decydujących rundach Pucharu Anglii. W półfinałowym starciu The Hornets w fantastyczny sposób nadrobili dwubramkową stratę w samej końcówce i wywalczyli awans do finału dzięki trafieniu Gerarda Deulofeu w dogrywce. Po wyeliminowaniu Wolverhampton w wielkim finale czekał na nich Manchester City, który zaaplikował Heurelho Gomesowi 6 goli, ale trzeba przyznać, że samo dotarcie do tego etapu rozgrywek było dużym sukcesem dla klubu, który nie ma w swojej gablocie żadnego trofeum. Okno transferowe w siedzibie Szerszeni przebiegło bardzo spokojnie. Trzon zespołu pozostał ten sam, nie odszedł żaden z piłkarzy wyjściowego składu, nie poczyniono również znacznych wzmocnień. Przyjście Craiga Dawsona jest jedynie uzupełnieniem kadry i ma na celu zwiększenie rywalizacji na środku obrony po tym, jak karierę zakończył rezerwowy defensor, Miguel Britos. Brak zdecydowanych ruchów na rynku transferowym świadczy o tym, że Javi Gracia zebrał grupę zawodników, którzy odpowiadają jego wizji rozwoju i na których może liczyć. W ataku mamy mieszankę starej angielskiej szkoły z hiszpańską finezją i szybkością, a za zabezpieczenie środka pola odpowiada dwóch świetnie zbudowanych przecinaków, czyli francuski duet Doucoure – Capoue. Do tego dochodzą doświadczony Pereyra oraz coraz dojrzalej grający Hughes. Bramki strzeże Ben Foster, czyli rekordzista Premier League pod względem ilości obron. Trzeba przyznać, że przednia formacja Watfordu wygląda całkiem imponująco i mało która drużyna środka tabeli może im dorównać. Pozytywnie na pewno zadziała fakt, że wszyscy zawodnicy dobrze się znają i nie będą potrzebowali czasu na zgranie się między sobą i dostosowanie do taktyki szkoleniowca.

112

Gdzie można doszukiwać się słabości Watfordu? Najmniej pewną formacją w tym zespole jest defensywa, w której zachodzi najwięcej rotacji i nie wszystko funkcjonuje tak, jak powinno. Tutaj hiszpański trener ma najtwardszy orzech do zgryzienia i przekonamy się, czy zespół dobrze przepracował okres przygotowawczy. W trakcie sezonu na niekorzyść może zadziałać też brak szerokiej ławki rezerwowych. W przypadku kilku kontuzji ciężko będzie o klasowych zmienników, przez co gra Watfordu może znacząco ucierpieć na jakości.

DOMOWE

OPRACOWANIE: JAN MICYGIEWICZ

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 26 30 35 2 5 6 11 15 21 22 25 27 8 12 14 16 19 20 29 37 7 9 10 17 18 33

Imię i nazwisko

Heurelho Gomes Ben Foster Pontus Dahlberg Daniel Bachmann Craig Dawson Dimitri Foulquier Daryl Janmaat Sebastian Prödl Adrian Mariappa Adam Masina Craig Cathcart Kiko Femenía Marvin Zeegelaar Jose Holebas Christian Kabasele Kane Crichlow Tom Dele-Bashiru Harry Forster Dodi Lukebakio Tom Cleverley Ken Sema Nathaniel Chalobah Abdoulaye Doucouré Will Hughes Domingos Quina Etienne Capoue Roberto Pereyra Gerard Deulofeu Ge Troy Deeney Isaac Success Adalberto Peñaranda Andre Gray Stefano Okaka

GWIAZDA ZESPOŁU

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

38 36 20 25 29 26 30 32 32 25 30 28 28 35 28 18 19 19 21 29 25 24 26 24 19 31 28 25 31 23 22 28 30

Brazylia Anglia Szwecja Austria Anglia Gwadelupa Holandia Niemcy Jamajka Włochy Irlandia Północna Hiszpania Holandia Grecja Belgia Bermudy Nigeria Anglia Belgia Anglia Szwecja Anglia Francja Anglia Portugalia Francja Argentyna Hiszpania Anglia Nigeria Wenezuela Anglia Włochy

195/0 326/0 0/0 0/0 153/12 0/0 137/8 76/3 148/2 14/0 123/5 52/2 12/0 100/5 65/4 0/0 0/0 0/0 1/0 196/13 17/1 29/0 92/13 47/4 8/1 150/10 78/13 99/16 136/37 49/2 0/0 92/21 47/7

POLECANY DO FANTASY

Za każdym razem, gdy Hiszpan przebywa na boisku, to gra Watfordu nabiera innej jakości. Przez półtora roku pobytu w klubie nieraz zachwycił swoim zmysłem do atrakcyjnej gry, jak przystało na wychowanka Barcelony. Imponuje szybkością, dryblingiem i świetnym uderzeniem. Doskonale układa się jego współpraca z Troyem Deeneyem, z którym współp wzajemnie się uzupełniają. Wykupienie go z Dumy Katalonii było strzałem w dziesiątkę.

Hiszpan to łatwopalna opcja. Lubi sobie ot tak sobie wybuchnąć i zaliczyć hattricka. Po sprawdzeniu ceny były zawodnik Barcelony już mniej, ale wciąż powinien być brany przez nas pod uwagę. Jako pomocnik zapewne kusiłby bardziej, lecz nawet zgarniając ten punkt mniej za każdą bramkę powinien nas zadowolić, jeśli podtrzyma formę z ubiegłego sezonu.

CENA W FPL: 6.5

GERARD DEULOFEU

OPINIA EKSPERTA: WOJCIECH PIELA - DZIENNIKARZ WESZŁO.COM W poprzednim sezonie Watford niespodziewanie dotarł do ﬁnału FA Cup i długo liczył się w walce o europejskie puchary. W zespole zapanował dawno niewidziany spokój, a Javi Gracia niepostrzeżenie stał się najdłużej pracującym trenerem od 2011 roku. Rodzina Pozzo do tej pory była znana z ciągłego zwalniania szkoleniowców, a jednak okazało się, że Hiszpan potraﬁ utrzymać się na stanowisku. Jeśli uda mu się pozostać do czerwca przyszłego roku, będzie trzeba uznać to za spory sukces. Drużyna ma bowiem niezłych graczy, ale popełniała zbyt dużo błędów w obronie. Pokonanie Bayeru Leverkusen w sparingu może budzić optymizm, ale przed Szerszeniami sezon bez większych wzlotów. Zapewne uda się wyrwać punkty najlepszym, spadek im nie grozi, ale trudno oczekiwać, aby powalczyli o top 7.

TRANSFERY Z KLUBU Obbi Oulare Michael Folivi Alex Jakubiak Marc Navarro Jerome Sinclair Ben Wilmot Miguel Britos Tommie Hoban

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Standard Liege / BEL) wypożyczenie (Wimbledon) wypożyczenie (Gillingham) wypożyczenie (Leganes / HIS) wypożyczenie (VVV Venlo / HOL) wypożyczenie (Swansea City) koniec kariery koniec kontraktu

Craig Dawson Tom Dele-Bashiru

transfer (West Bromwich Albion) transfer (Manchester City)

113

ANGIELSKIE ESPRESSO

WEST HAM UNITED

Rok założenia: 1895 Przydomek: Młoty Menedżer: Manuel Pellegrini Sponsor: Betway Sponsor techniczny: Umbro Stadion: London Stadium 60 000 miejsc

Początek zeszłego sezonu dla Manuela Pellegriniego i jego piłkarzy z pewnością nie należał do udanych. Pomimo kilku, zdawało się, dobrych transferów, West Ham zaczął sezon od czterech porażek z rzędu. Z czasem sytuacja uległa znacznej poprawie, o czym świadczą zanotowanie pięciu na siedem możliwych zwycięstw w grudniu, kiedy kampania w Premier League bywa najtrudniejsza, oraz piorunująca końcówka sezonu, kiedy to Młoty zdobyły dziesięć punktów w czterech ostatnich spotkaniach, doprowadzając między innymi do pierwszej w historii porażki Tottenhamu na nowym White Hart Lane. Zdaje się, że sytuacja z początku zeszłego sezonu nie ma prawa mieć miejsca w zbliżającej się kampanii. Rok temu Pellegrini dopiero czynił pierwsze szkice projektu o nazwie „West Ham”. Teraz jednak Inżynier, jak nazywany jest menedżer Młotów, skonstruował już maszynę, która może osiągnąć niespotykane dotychczas rezultaty. Po wymianie wadliwych i kosztownych części, które miały zły wpływ na działanie całego schematu, przyszedł czas na dodanie nowych, użytecznych elementów. Zespół opuścili więc Arnautović, który wraz ze swoim bratem, a jednocześnie agentem, byli czarnymi charakterami zimowego okienka transferowego i skutecznie obniżali morale szatni, oraz wiecznie kontuzjowany Andy Carroll, którego tygodniówka pochłaniała sporą część budżetu płacowego West Hamu. Zamiast nich, szatnię Młotów zasilili Pablo Fornals, czyli przybyły z hiszpańskiego Villarrealu świeżo upieczony młodzieżowy mistrz Europy, który może wprowadzić kreowanie ofensywnych akcji Młotów na wyższy poziom, oraz Sebastien Haller, doskonały francuski napastnik, który w zeszłym sezonie w barwach Eintrachtu Frankfurt w dwudziestu dziewięciu spotkaniach zdobył aż piętnaście bramek, notując dodatkowo Eint dziewięć asyst. Fani West Hamu mogą wreszcie otrzymać to, co tak długo obiecują im właściciele, czyli sukcesy i walkę o najwyższe lokaty w Premier League. Ofensywa Młotów przed zbliżającą się kampanią, wygląda naprawdę okazale. Skrzydłowi Anderson i Jarmołenko do spółki z Fornalsem, Hallerem i Lanzinim mogą zagwarantować naprawdę pokaźną liczbę bramek, a środek pola może zostać opanowany przez rozwijającego się w niesamowitym tempie Declana Rice’a.

114

Od czasu pojawienia się w klubie Mario Husillosa, członka ekipy chilijskiego Inżyniera, który w dużej mierze jest odpowiedzialny za transfery, West Ham wydaje pieniądze mądrze, a transfery zdają się być naprawdę przemyślane i traﬁone. Jeśli w dalszym ciągu Młoty będą utrzymywać taki trend, to mogą na stałe staranować barierę górnej połówki tabeli, żeby już wkrótce - kto wie? - kiedy maszyna Pellegriniego wejdzie na wyższe obroty, nieśmiało zacząć pukać w bramę z napisem top 7.

DOMOWE

OPRACOWANIE: MARCIN POCHOJKA

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

1 13 25 2 3 4 5 21 23 24 26 7 8 10 11 15 16 18 19 30 33 41 45 9 22

Imię i nazwisko

Łukasz Fabiański Roberto David Martin Reece Oxford Winston Reid Aaron Cresswell Fabian Balbuena Pablo Zabaleta Angelo Ogbonna Issa Diop Ryan Fredericks Arthur Masuaku Andrij Jarmołenko Felipe Anderson Manuel Lanzini Robert Snodgrass Carlos Sanchez Mark Noble Pablo Fornals Jack Wilshere Michail Antonio Josh Cullen Declan Rice Grady Diangana Chicharito Sébastien Haller

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik

34 33 33 20 31 29 27 34 31 22 26 25 29 26 26 31 33 32 23 27 29 23 20 21 31 25

Polska Hiszpania Anglia Anglia Nowa Zelandia Anglia Paragwaj Argentyna Włochy Francja Anglia Francja Ukraina Brazylia Argentyna Szkocja Kolumbia Anglia Hiszpania Anglia Anglia Irlandia Anglia Anglia Meksyk Francja

219/0 0/0 0/0 8/0 167/6 157/5 23/1 293/8 103/2 33/1 15/1 63/5 9/2 36/9 98/20 136/21 7/0 350/42 0/0 174/8 109/26 3/0 61/2 17/0 156/52 0/0

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Do przyjścia Hallera był to najdroższy zawodnik Młotów w historii. Rok temu Brazylijczyk został kupiony z rzymskiego Lazio za 42 miliony funtów i były to dobrze zainwestowane pieniądze. Anderson zdobył dziewięć bramek i zanotował cztery asysty. Jedyne, do czego można mieć pretensje, to nieregularność, gdyż doskonałe występy potraﬁł przeplatać przeciętnymi. Jednak biorąc pod uwagę, że był to jego pierwszy sezon w Anglii, może być już tylko lepiej!

Obrona West Hamu nie jest monolitem. Wśród kolegów z formacji wyróżnia się jednak młodzieżowy reprezentant Francji, który lubi łapać bonusy, kiedy Młoty zachowują czyste konto przez swoje celne podania. Jego warunki pozwalają mu ponadto walczyć w powietrzu. West Ham w pierwszych pięciu kolejkach zagra z Brighton, Aston Villą i Norwich. Kusi.

CENA W FPL: 4.5

FELIPE ANDERSON

ISSA DIOP

OPINIA EKSPERTA: PIOTR ŚWITALSKI - CZŁONEK OFICJALNEGO POLSKIEGO FAN CLUBU WHUFC Przyszły sezon to dla mnie spora niewiadoma. West Ham latem pozbył się z klubu drogich i mało przydatnych piłkarzy. Sprowadził w ich miejsce dwa spore talenty - Sébastiena Hallera i Pablo Fornalsa, którzy dzięki swoim umiejętnościom powinni z marszu wejść do pierwszego składu. Jestem bardzo ciekaw jak takie przewietrzenie szatni podziała na zespół. Oczekuję po kilku latach beznadziejnych początkatków sezonu, dobrego wejścia w rozgrywki i walki o europejskie puchary. Potencjał kadrowy jest spory, ale rywali do walki o top 7 z roku na rok dochodzi. Mam Manuela Pelleriniego za bardzo dobrego fachowca i uważam, że po poznaniu klubu od środka ten sezon będzie dużo lepszy, choć uważam, że Młoty ciągle dob są w budowie.

TRANSFERY Z KLUBU Marko Arnautović Sam Byram Edmilson Fernandes Pedro Obiang Lucas Perez Jordan Hugill Adrian Andy Carroll Moses Makasi Samir Nasri

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Shanghai SIPG / CHI) transfer (Norwich City) transfer (1. FSV Mainz 05 / NIE) transfer (Sassuolo / WŁO) transfer (Deportivo Alaves / HIS) wypożyczenie (Queens Park Rangers) koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu koniec kontraktu

Pablo Fornals Sébastien Haller David Martin Roberto

transfer (Villarreal / HIS) transfer (Eintracht Frankfurt / NIE) transfer (Millwall) transfer (Espanyol Barcelona / HIS)

115

ANGIELSKIE ESPRESSO

WOLVERHAMPTON WANDERERS W 2018 roku Wolverhampton i Fulham awansowały do Premier League. Po szalonym oknie transferowym, w którym oba kluby dokonały naprawdę ciekawych i dużych jak na ich możliwości zakupów, nadeszła spora fala oczekiwań kibiców i ekspertów w sezonie 2018/2019. Mało kto jednak spodziewał się, że rezultaty będą tak odmienne. Rok założenia: 1877 Przydomek: Wilki Menedżer: Nuno Espírito Santo Sponsor: W88 Sponsor techniczny: Adidas Stadion: Molineux Stadium 32 050 miejsc

Londyńczycy kompletnie nie przełożyli wydanych dziesiątek milionów funtów na jakość na boisku i z hukiem spadli z elity, łapiąc zaledwie dwadzieścia sześć oczek i wyprzedzając tylko Huddersfield. Wolverhampton natomiast książkowo pokazał, jak powinien wyglądać dobrze zorganizowany beniaminek. Siódme miejsce w Premier League i aż 57 punktów, awans do eliminacji Ligi Europy, zaliczony półfinał Pucharu Anglii. Co najważniejsze jednak, Wilki nauczyły już nas, że niczym drapieżnik bez kompleksów wychodzą w starcia z ekipami z najwyższej półki i każdej z nich sprawiają niemałe kłopoty. Spora Spo w tym zasługa nie tylko udanych transferów (na czele z Raulem Jimenezem), ale także świetnego trenera. Nuno Espirito Santo pokazał, że wygrana w Championship była tylko przystawką, a jego drużyna może na długo zakotwiczyć w górnej dziesiątce Premier League. Na papierze wszystko wygląda jak należy porządny stadion z rzeszą wiernych kibiców, solidne zaplecze finansowe pozwalające konkurować z rywalami, osoba trenera oraz sama kadra piłkarska. Pojawiają się (na razie) nieśmiałe głosy, że wobec słabości niektórych drużyn z top 6, część ekip ze środka tabeli na czele z Leicester i Wolverhampton mogłyby spróbować zająć ich miejsce w wydawałoby się żelaznej i niezmiennej szóstce. Nie jest to pomysł wzięty z kosmosu, ale na ten moment raczej nie jest to też coś, na co można bez namysłu postawić pieniądze. Wilki przede wszystkim muszą nauczyć się grać ze słabszymi rywalami i potrafić ich zdominować. Bo o ile seryjne urywanie punktów czołowej szóstce to powód do chluby, o tyle dwie porażki z beznadziejnym Huddersfield, które spadło z ligi już kilka kolejek przed końcem sezonu, to nawet nie kamyczek, ale głaz narzutowy do ogródka Wolves. Dlaczego? Ponieważ drużyna Terierów na na przestrzeni całego sezonu ligowego wygrała ledwie trzy razy (udało im się jeszcze pokonać Fulham po samobójczej bramce).

116

Dla dobra rywalizacji w Premier League to świetnie, że pojawiła się w miarę świeża i kompetytywna ekipa w elicie. Nikt chyba nie lubi przewidywalności, a ich mecze są bardzo nieprzewidywalne. Z ich potencjałem śmiało można ich typować do górnej dziesiątki na koniec sezonu 2019/2020, a może nawet wyżej. To jednak zależy od tego, czy uda im się awansować do Ligi Europy. Pierwszym rywalem Crusaders - zwycięzca Pucharu Irlandii Północnej.

DOMOWE

OPRACOWANIE: JACEK WĘGLEWSKI

WYJAZDOWE

ALTERNATYWNE

PREMIER LEAGUE GUIDE 2019/20

KADRA ZESPOŁU Numer

11 21 31 2 5 15 16 19 29 47 49 8 17 18 25 27 28 32 9 33 37

Imię i nazwisko

Rui Patrício John Ruddy Will Norris Jesús Vallejo Matt Doherty Ryan Bennett Willy Boly Conor Coady Jonny Ruben Vinagre John Cameron Max Kilman Rúben Neves Morgan Gibbs-White Gibbs Diogo Jota Elliot Watt Romain Saiss João Moutinho Leander Dendoncker Patrick Cutrone Raúl Jiménez Leo Bonatini Adama Traoré

Pozycja

Wiek

Narodowość

Występy/bramki w PL

Bramkarz Bramkarz Bramkarz Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Obrońca Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Pomocnik Napastnik Napastnik Napastnik Napastnik

31 32 25 22 27 29 28 26 25 20 19 22 22 19 22 19 29 32 24 21 28 25 23

Portugalia Anglia Anglia Hiszpania Irlandia Anglia Francja Anglia Hiszpania Portugalia Anglia Anglia Portugalia Anglia Portugalia Szkocja Maroko Portugalia Belgia Włochy Meksyk Brazylia Hiszpania

37/0 120/0 1/0 0/0 39/4 95/3 36/4 39/0 33/1 17/0 0/0 1/0 35/4 26/0 33/9 0/0 19/2 38/1 19/2 0/0 38/13 7/0 66/1

GWIAZDA ZESPOŁU

POLECANY DO FANTASY

Wypożyczenie Meksykanina z Benﬁki było strzałem w dziesiątkę w wykonaniu Wilków. To głównie dzięki niemu zeszłoroczny beniaminek zanotował tak udany sezon, zakończony na bardzo dobrym, siódmym miejscu. Nikogo więc nie może dziwić, że Wolverhampton ściągnęło Jimeneza na stałe - to na nim ma się opierać ofensywa zespołu Nuno Espírito Santo. Czy jest w stanie polepszyć dorobek sprzed sezonu, w którym strzelił trzynaście goli? Nie jest to niemożliwe.

Irlandczyk to legenda poprzedniego sezonu FPL. Za aktualną cenę kusi już mniej, ale i tak stanowi opcję do rozważenia. Kalendarz Wolves nie jest najlepszy w pierwszej części sezonu, ale Doherty ma to do siebie, że lubi zapunktować z przodu niezależnie od klasy rywala. W drugiej części rundy przy sprzyjającym kalendarzu stanie się szablonem.

CENA W FPL: 5.5

RAÚL JIMÉNEZ

MATT DOHERTY

OPINIA EKSPERTA: RAFAŁ NAHORNY - KOMENTATOR CANAL+ SPORT, DZIENNIKARZ NC+ Drugi sezon dla beniaminka jest najtrudniejszy. Wilki pokazały się z tak dobrej strony, że niedopuszczalna jest obniżka formy, mimo iż nie będzie to łatwe. Drużynę Espírito Santo będzie czekała – prawdopodobnie – gra na dwóch frontach. Wymaga ona szerokiej kadry, którą wzmocnił Jesus Vallejo. Ponadto, włodarze Wolves postawili na znane twarze – wykupiony został Dendoncker oraz Jimenez, będący bezustannie w dobrej formie. Wreszcie też otrzymał zmiennika, bowiem kilkadziesiąt godzin temu Wilki wzmocnił Cutrone. Ważny transfer, bo ofensywa zespołu była jedną z najbardziej przeciętnych i należało coś w tej kwestii zdziałać. Wolves mogą powtórzyć sukces sprzed roku i mają ku temu podstawy, zaprezentowane już w Asia Trophy. Rywale jednak nie będą czekać i walka o czołowe miejsca zapowiada się zaciekle. zap

TRANSFERY Z KLUBU Kortney Hause Ivan Cavaleiro Helder Costa Rafa Mir Ethan Ebanks-Landell Michał Żyro

TRANSFERY DO KLUBU transfer (Aston Villa) wypożyczenie (Fulham) wypożyczenie (Leeds United) wypożyczenie (Nottingham Forest) koniec kontraktu koniec kontraktu

Patrick Cutrone Leander Dendoncker Raúl Jiménez Jesús Vallejo

transfer (AC Milan / WŁO) transfer (Anderlecht / BEL) transfer (Benﬁca / POR) wypożyczenie (Real Madryt / HIS)

117