Ήταν μια παγερή χειμωνιάτικη μέρα. Καθόμουν στο σπίτι γιατί ήμουν ήδη άρρωστος και έκανα ζάπινγκ στην τηλεόραση. Είχα αρχίσει να βαριέμαι, όταν άκουσα κάποιον να χτυπά την πόρτα.
Τρόμαξα, γιατί ήμουν μόνος στο σπίτι. Οι γονείς μου δουλεύουν πολλές ώρες την ημέρα κι έτσι έλειπαν. Έπρεπε να βρω μόνος μου τρόπο να αντιδράσω. Οι οδηγίες τους ήταν να μην ανοίγω σε κανέναν. όμως το χτύπημα ήταν επίμονο και συνεχιζόταν ολοένα και πιο δυνατά. Στην αρχή φοβήθηκα αλλά μετά πήρα θάρρος και αποφάσισα να ανοίξω την πόρτα.
Ήταν ένας δημοσιογράφος από την εκπομπή του ΑΛΦΑ «Άκου τι είπαν» και μας προσκάλεσε να πάρουμε μέρος σ΄ ένα τηλεοπτικό διαγωνισμό ερωτήσεων.
Ξετρελάθηκα με την ιδέα!!! Ήταν ένα από τα μεγαλύτερά μου όνειρα. Άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου σαν σταρ της τηλεόρασης. Όλοι θα με θαυμάζουν, θα με θεωρούν σπουδαίο, θα με αναγνωρίζουν παντού και θα με κάνουν φίλο τους.
Μέχρι τώρα τα παιδιά δε μου ΄διναν σημασία, λες και ήμουν αόρατος. Δε μου μιλούσαν, δε μου έδιναν το λόγο, δε με άκουγαν, ούτε καν έλεγαν τ’ όνομά μου. Ήμουν το απόλυτο τίποτα για όλους. Έτσι σκέφτηκα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία ν΄ αλλάξω την εικόνα μου.
Ένιωθα λιγάκι άβολα και πολύ απελπισμένος. Θα έκανα, λοιπόν, ότι περνούσε από το χέρι μου για να μου δώσουν σημασία. Άρχισα να φαντάζομαι ότι θα κάνω καριέρα στην τηλεόραση και θα αποκτήσω δύναμη, χρήματα, δόξα και πολλούς θαυμαστές. Άρα θα γινόμουν ευτυχισμένος. Όμως είναι αλήθεια ότι όλα αυτά φέρνουν την ευτυχία;
Ρώτησα το δημοσιογράφο τι πρέπει να κάνω για να πάρω μέρος στην εκπομπή και μου είπε ότι θα πρέπει να έχω την άδεια των γονιών μου. Περίμενα τους γονείς μου να γυρίσουν για να τους πω τα ευχάριστα νέα και να τους πείσω να μου επιτρέψουν να συμμετέχω. Δε σκεφτόμουν τίποτε παραπάνω από το ότι όλοι θα με θαύμαζαν και θα με έβαζαν στην ομάδα τους. Ονειρευόμουν ότι θα με κάνουν φίλο τους, δε θα κάθομαι μόνος μου σ’ ένα παγκάκι πια, θα με κάνουν αρχηγό τους, θα με χειροκροτούν, θα με συγχαίρουν και δε θα είμαι πια αόρατος γι’ αυτούς!
Οι γονείς μου όμως δεν είχαν αυτή την άποψη. Θεώρησαν την ιδέα τολμηρή, δέχτηκαν όμως να το συζητήσουμε, γιατί ένιωθαν ότι είναι σημαντικό για μένα. Μου μίλησαν για τους κινδύνους της τηλεόρασης, για τον κίνδυνο να ειπωθούν πράγματα μπροστά στο κοινό που θα με ντροπιάζουν. Εγώ τους καθησύχασα και τους είπα ότι τίποτα από αυτά δε θα συνέβαινε γιατί θα ήμουν πολύ προσεχτικός. Την άλλη μέρα πήγα στο στούντιο και μου ‘δώσαν οδηγίες για το πώς θα πρέπει να προετοιμαστώ.
Όταν γύρισα στο σχολείο οι συμμαθητές μου δεν άλλαξαν συμπεριφορά. Άρχισα όμως να μιλώ για τη συμμετοχή μου στην εκπομπή. Στην αρχή δε με πίστεψαν. Με πέρασαν για τρελό. Όμως η δασκάλα μας που παρακολουθούσε με ευχαρίστηση αυτή την εκπομπή είπε στα παιδιά ότι πράγματι υπάρχει κάτι τέτοιο στην τηλεόραση. Αυτό ακούστηκε στους φίλους μου ηρωικό και θαρραλέο και άρχισαν να με πλησιάζουν, να μου μιλούν και να με θέλουν στην παρέα τους. Όμως παρόλα αυτά δεν ένιωθα εντελώς ικανοποιημένος. Άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι πραγματικά η φιλία.
Για μένα τελικά η φιλία είναι μια σχέση που με κάνει να νιώθω χαρούμενος. Είναι ένα στήριγμα στις δύσκολες στιγμές. Φίλος είναι αυτός που με βοηθάει, με υποστηρίζει, με προσέχει, μου δίνει θάρρος και είναι δίπλα μου πάντα όταν τον χρειάζομαι. Στη φιλία είναι όλοι ίσοι. Κανένας δεν είναι ανώτερος από τον άλλο. Υπάρχει ισότητα και σεβασμός.
Παραλούς τους προβληματισμούς μου, δεν είχα άλλο καιρό για χάσιμο γιατί έπρεπε να προετοιμαστώ για την επόμενη φάση του διαγωνισμού. Πήγα ενθουσιασμένος αλλά το παιχνίδι αποδείχτηκε ότι ήταν στημένο. Δεν ακούγονταν οι δικές μου σωστές απαντήσεις αλλά έδιναν το λόγο σ΄ έναν ανάξιο αντίπαλο μου, που έλεγε εξυπνάδες και ανόητα αστεία και έκανε τους θεατές να γελούν. Αυτό μ έβαλε σε σκέψεις και θυμήθηκα τα λόγια των γονιών μου.
Όταν πήγα στο σχολείο οι συμμαθητές μου μ΄ έβλεπαν μ΄ ένα βλέμμα απογοητευτικό και βρέθηκα σε πιο δύσκολη θέση από πριν. Όλοι έλεγαν ότι είμαι μια αποτυχία κι ένας άχρηστος. Ένιωθα πολύ άσχημα. Πώς μπορούσα να αλλάξω αλήθεια τα πράγματα;
Σηκώθηκα όρθιος στην τάξη και άρχισα να μιλώ για τα συναισθήματά μου. Τους εξήγησα πόσο μόνος νιώθω. Πόσο πονώ κάθε φορά που οι άλλοι δε μου μιλούν και με διώχνουν από την ομάδα τους. Αυτό με κάνει ανασφαλή και φοβισμένο. Ζήτησα να έρθουν στη θέση μου και να αναρωτηθούν πώς είναι να περνάει κάποιος τη μέρα του μόνος. Τότε οι συμμαθητές μου άρχισαν να γελούν μέχρι που μίλησε η δασκάλα μας. “Αυτό που λέει ο Πέτρος είναι πολύ σημαντικό και αξίζει να το συζητήσουμε. Σκεφτείτε πώς θα νιώθατε αν ήσασταν στη θέση του και όλοι γελούσαν μαζί σας. Πώς θα αντιδρούσατε; Σκεφτείτε και πείτε μου!
Τα λόγια της κυρίας με έκαναν να νιώσω ανακούφιση αλλά και αμηχανία. Βρήκα όμως τη δύναμη και τους φώναξα: “Ακούστε με καλά! Βρεθείτε για λίγο στη δική μου θέση για να δείτε πώς νιώθω. Σε κανένα δεν αξίζει να του φέρονται έτσι! Είμαι κι εγώ μέλος της ομάδας και αξίζω σεβασμό! Τότε όλοι έσκυψαν τα κεφαλιά... Σιγά σιγά η στάση τους άρχισε να αλλάζει. Πολλοί με φώναξαν να παίξω μαζί τους στο διάλειμμα. Άλλοι με στήριξαν στα μαθήματα. Η ζωή μου άλλαξε από τη μια στιγμή στην άλλη.
Άρχισα να βλέπω τον κόσμο με άλλα μάτια. Άρχισα να κερδίζω την εμπιστοσύνη τους και την αγάπη τους. Αυτό μ΄ έκανε να νιώθω χαρούμενος. Η καρδιά μου έβγαλε φτερά και ένιωθα πώς είμαι μια γροθιά μαζί με τους υπόλοιπους.
Χαμογελούσα, ήθελα να ουρλιάξω από τη χαρά μου. Ναι, η ζωή είναι ωραία…όταν έχεις καλή παρέα!!