LIFO FREE PRESS REDESIGN by Anna Bai

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ! FREE PRESS ΔΩΡΕΑΝ ΟΔΗΓΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΚΑΘΕ ΠΕΜΠΤΗ

αναμνήσεις από τη γλυφάδα 9 Αθηναίοι θυμούνται τα καλύτερά τους χρόνια στα νότια

πέγκυ ρίγγα Η Αθηναία της εβδομάδας

Επιστροφή στον ήλιο, επιστροφή στη χαρά. Η δημοφιλής μουσικός μεγάλωσε και είναι έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο.

ΤΕΥΧΟΣ 484

14 ΙΟΥΛΙΟΥ 2016 LIFO 14.07.16

talk of the town

η χρονιά του κριστιάνο ρονάλντο

feedback483 notebook publi talk of the town monika city vibe οι αθηναίοι the good lifo έχεις γούστο the week αφιέρωμα starfax 2

LIFO 14.07.16

5 6 8 11 16 20 24 27 28 29 37 39

monika 16

city vibe

Η Γλυφάδα όπως τη γνώρισαν και την αγάπησαν 9 Αθηναίοι

the week west side story

ΕΚΔΟΤΗΣ Στάθης Τσαγκαρουσιάνος ΓΕΝΙΚΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ Μιχάλης Μιχαήλ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ M. Hulot ΕΜΠΟΡΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Δήμητρα Πασομένου ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΨΗΦΙΑΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ Νίκος Ζαφείρης ART DIRECTOR Χρήστος Τζοβάρας ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ LIFO.GR Άρης Δημοκίδης ΑΡΧΙΣΥΝΤΑΚΤΗΣ LIFO.GR Θανάσης Χαραμής ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΟΣ LIFO.GR Αγγελική Βαξάλη Σπύρος Γκατζούνας Άγγελος Παπαστεργίου ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΥΛΗΣ Μαρκέλλα Ανδρικάκη ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ COLUMNISTS

Νικόλας Σεβαστάκης Ευγένιος Αρανίτσης Θοδωρής Αντωνόπουλος Ναταλί Χατζηαντωνίου Δημήτρης Πολιτάκης Δημήτρης Κυριαζής ΒΙΒΛΙΟ

Τίνα Μανδηλαρά Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ

Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος Τάσος Μελεμενίδης ΘΕΑΤΡΟ

Ματίνα Καλτάκη ΓΕΥΣΗ

Νίκη Μηταρέα STARFAX

Μαριβίκυ Καλλέργη ΣΥΝΤΑΞΗ

top 10 events γι’αυτή την εβδομάδα

αφιέρωμα

6 μαγαζιά που αγαπάμε στα νότια προάστια

Αλέξανδρος Διακοσάββας Βασίλης Καψάσκης Κατερίνα Ηλιάκη Φιλιώ Ράγκου Μαρίνα Πετρίδου Γιάννης Πανταζόπουλος Χρήστος Παρίδης Μαρία Παππά Λάμπρος Αραπάκος Λένα Φουτσιτζή Θεόφιλος Δουμάνης ΦΩΤΟΓΡΑΦΟΙ Σπύρος Στάβερης Πάρις Ταβιτιάν Freddie F. ΑΤΕΛΙΕ Βανέσσα Φερλέ ΔΙΟΡΘΩΣΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ Μαρία Δρουκοπούλου ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗΣ Βιβίκα Ανδριανάτου SENIOR DIRECT MARKET MANAGER Κώστας Μαντάς DIRECT MARKET MANAGERS Βούλα Καραβαγγέλη Γιώργος Λυκουργιώτης Σπύρος Αποστολόπουλος ΥΠΟΔΟΧΗ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ Ξένια Στασινοπούλου ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗΣ Μάγδα Τζακώστα ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ Δημήτρης Τασιόπουλος ΛΟΓΙΣΤΗΡΙΟ Βασίλης Κοτρωνάκης Άλκηστις Γκούμα ΕΞΩΤΕΡΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ Άκης Ιωάννου ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΕΞΩΦΥΛΛΟΥ Freddie F. ΚΩΔΙΚΟΣ ΕΝΤΥΠΟΥ 7639 LIFO 14.07.16

LIFO 14.07.16

posts γράμματα e-mails

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ ΔΗΜΟΚΙΔΗ Free Press Eβδομαδιαίος οδηγός της Αθήνας.

γιατί γελάμε με το ντύσιμο των πολιτικών μας;

Κυκλοφορεί κάθε Πέμπτη.

Oι αντιδράσεις που δημιούργησαν τα άρθρα και τα posts μας την περασμένη εβδομάδα. Για το φτηνό χιούμορ και τη νεοσυντηρητική προσκόλληση σ’ ένα πρωτόκολλο που έχει σε μεγάλο βαθμό καταστεί ανενεργό από τις σύγχρονες περιστάσεις έγραψε την περασμένη εβδομάδα ο Δημήτρης Πολιτάκης στο άρθρο του «Καλύτερα κομπινεζόν, παρά ρόμπα ξεκούμπωτη». «Σε όλα τα πράγματα καλό είναι το μέτρο» σχολίασε ο annibas. «Όταν ήμουν μικρός, έβλεπα στην τηλεόραση τον Καραμανλή με φράκο να παρακολουθεί την παρέλαση και ήταν υπερβολή. Τώρα, έχουν κρατήσει την ξύλινη γλώσσα και κάποιοι έβγαλαν τις γραβάτες. Όσο για την Αγγλία, είναι μια χώρα που για να δεις άλογα να τρέχουν, πρέπει να βάλεις “φρουτοσαλάτα” στο κεφάλι και αν πας στο δικαστήριο, θα πρέπει να προσπαθήσεις για να μη γελάσεις με τις περούκες των δικαστών και δικηγόρων. ΥΓ.: Εδώ θα πρέπει να μη γελάς με τις αποφάσεις του δικαστηρίου». Ο αμαρτωλός υιός πρόσθεσε: «Επιτέλους και μια άποψη εδώ μέσα που με βρίσκει περισσότερο υπέρ παρά κατά! Ακόμη και να τον ντύσουμε, ας πούμε, τον Φίλη με κοστούμι, θ’ αλλάξει κάτι; Ακόμη και σε κ. Ομπάμα ή κ. Κάμερον να μεταμορφωθεί η κ. Μπαζιάνα, θα αλλάξει κάτι;». Τέλος ο/η maxmara έγραψε: «Πολύ απλά, σε γενικές γραμμές, το dress code το καθορίζει ο εργοδότης σου. Ο εργοδότης του κ. Τσίπρα και του υπόλοιπου τσιρκ... χμ, συγγνώμη, της υπόλοιπης κυβέρνησης είναι το κράτος. Στον δυτικό κόσμο η απαίτηση είναι γραβάτα - κοστούμι (και το αντίστοιχο για τις κυρίες). Εγώ, ως πολίτης και χρηματοδότης του κράτους, έχω απαίτηση ο εκπρόσωπός μου να πηγαίνει στην Κίνα και να είναι ντυμένος «στην τρίχα», όπως α) απαιτεί ο ρόλος του και β) περιμένουν οι (δυνάμει) επενδυτές μας». Στο αφιέρωμά μας για τις θεατρικές παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, αναγνώστρια σχολίασε με αφορμή το άρθρο του Χρήστου Παρίδη για τους «Όρνιθες» σε σκηνοθεσία του Νίκου Καραθάνου: «Γενικά, ο Αριστοφάνης δεν μου πολυαρέσει. Ίσως επειδή ο τρόπος που αποδίδεται ο λόγος του μου θυμίζει φτηνή επιθεώρηση με πολύ χυδαίο χιούμορ. Αυτή την παράσταση όμως, όπως παρουσιάζεται σε αυτό το άρθρο, θα ήθελα να τη δω. Η οπτική της και οι συντελεστές της με πείθουν για κάτι ιδιαίτερο και ουσιαστικό». Ο δε Πλούτο, στο άρθρο του Χρήστου Παρίδη «Στην Αντιγόνη δεν υπάρχει καλός και κακός» για την παράσταση που σκηνοθετεί ο Στάθης Λιβαθινός (σε μετάφραση του εκλιπόντα Δημήτρη Μαρωνίτη), τονίζει: «Μάλλον έχει δίκιο. Ο τραγωδός δεν νομίζω ότι ήθελε να φτάσει στο εύκολο (όπως το κρίνουμε οι λαϊκιστές σύγχρονοι) “κακή εξουσία - καλός επαναστάτης”

αλλά σε δυϊκή κατάσταση εσωτερικής σύγκρουσης των δύο όψεων του ίδιου νομίσματος.» «Σε τι ποσό ανέρχεται, τελικά, η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα;» αναρωτήθηκε ο Δημήτρης Κυριαζής στο ρεπορτάζ του, επιχειρώντας να δώσει απαντήσεις. « Έχω κερδοφόρα χρήση στην επιχείρησή μου» σχολίασε ο Eurosingle. «Κατά τον λογιστή μου, εφόσον δεν φοροδιαφύγω φέτος, αντί για εισό- δημα, θα χρωστάω περί τα €10.000 στο κράτος, μετά φόρων. Ε;». «Μια και στο άρθρο γίνεται σύγκριση με τις άλλες (δυτικές) χώρες, να συμπληρώσω το εξής, που θεωρώ πολύ σημαντική διαφορά» έγραψε ο/η Harlan. «Στις άλλες χώρες ναι μεν οι μικροί και οι ελεύθεροι φοροδιαφεύγουν, αλλά μόνο μέχρι εκεί που τους παίρνει. Για το κράτος υπάρχει ένα trade off. Δηλαδή, αν χρειάζομαι ως κράτος 500 ελεγκτικούς μηχανισμούς για να πιάσω έναν φούρναρη που δεν έκοψε απόδειξη για τη ζαμπονοτυρόπιτα, τότε καλύτερα να τον αφήσω να φοροδιαφύγει. Τα άλλα κράτη θέλουν να καταργήσουν τη φοροδιαφυγή (απλώς δεν έχει νόημα να κάνεις την κρησάρα τόσο ψιλή για να τους πιάνεις όλους), ενώ το ελληνικό κράτος δεν θέλει, γιατί το πολιτικό μας σύστημα αποτελείται ακόμα από Μαυρογιαλούρους που τάζουν ρουσφέτια. Αν είχαμε 5 ξεκάθαρους νόμους που να είναι γνωστοί σε όλους, θα υπήρχε ελεγξιμότητα, διαφάνεια. Τώρα κάνουν ό,τι γουστάρουν και είναι και νόμιμοι από πάνω. Ο κάθε υπουργός μπορεί με μια υπουργική απόφαση να αναιρέσει/μεταβάλει/ανοίξει παραθυράκια σε οποιονδήποτε νόμο έχει περάσει από τη Βουλή. Επίσης, οι εφαρμοστικές διατάξεις του κάθε νόμου θεωρούνται μυστικά έγγραφα (δηλαδή μη διαθέσιμα στους πολίτες) και είναι ανοιχτά σε κάθε αυθαιρεσία. Όλα αυτά είναι εντελώς αδιανόητα για τους έξω και μόνο ένα από αυτά θα προκαλούσε πολιτικό σεισμό. Στην Ελλάδα δεν κουνιέται φύλλο. Σε απλά ελληνικά, αν έχεις βύσμα, φοροδιαφεύγεις ασύστολα και για ιλιγγιώδη ποσά. Αν δεν έχεις βύσμα, σε πιάνουν ακόμα και αν είσαι Κινέζα μασέρ στην παραλία». Τέλος, ο tropique διαπίστωσε: «Όσο ντρεπόμαστε να ζητήσουμε απόδειξη από τον γιατρό για να μη μας ξεπετάξει και να μας προσέξει, από το catering που θα αναλάβει τον γάμο μας γιατί θα γκαντεμιαστούμε, από τον υδραυλικό γιατί, μωρέ, βιοπαλαιστής, τρέχει μέσα στη ζέστη, δεν θα υπάρξει χαΐρι».

*Στείλτε μας Feedback: feedback@lifo.gr

LIFO 14.07.16

ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΑΘΗ ΤΣΑΓΚΑΡΟΥΣΙΑΝΟ

η χρεοκοπία της κριτικής

Η παρακμή του κριτικού λόγου δεν ήρθε από τη μια μέρα στην άλλη - είναι προϊόν μιας άνευ προηγουμένου διαπλοκής που έδεσε κόμπο ένα ολόκληρο έθνος.

www.lifo.gr ΔΥΟ ΔΕΚΑ ΕΚΔΟΤΙΚΗ Α.Ε. Boυλής 22, Αθήνα, 105 63 τηλ.: 210 3254 290 fax: 210 3249 785 info@lifo.gr

LIFO 14.07.16

Πολλές φορές, σε συζητήσεις, τυχαίνει να βρεθώ μπροστά σε κάποιον που σχεδόν παραληρεί από αγανάκτηση για την κακότητα ενός έργου τέχνης. «Γιατί δεν το γράφεις;» του λέω. «Είμαι διατεθειμένος να το δημοσιεύσω». – Α, δεν μπορώ. Τον ξέρω (τον δημιουργό) χρόνια… Ποιος αντέχει τη μίρλα του… κ.λπ. Δεν περνάνε λίγες μέρες και ο αγανακτισμένος δημοσιεύει στη στήλη του έναν δειλό διθύραμβο για το έργο τέχνης που τον αγανάκτησε. Πιστεύω ότι η κριτική έχει χρεοκοπήσει στην Ελλάδα, σχεδόν σε όλους τους τομείς –πολιτική, Τέχνες, εστίαση– για μια σειρά λόγων. Και δεν μιλώ για τη φτωχή κριτική που δεν ξέρει να αναγνωρίζει το πρώτο από το δεύτερο – τέτοια πάντα υπήρξε, είναι δείγμα αμορφωσιάς, όχι ανηθικότητας. Ούτε μιλώ για όσους μέσα στα χρόνια απέκτησαν εμμονικά γούστα και πάθη, που, όσο να ’ναι, τους στερούν τη διαύγεια της ματιάς. Μιλάμε για όσους βλέπουν το κακό και το αποσιωπούν. Αυτή η χρεοκοπία δεν ήρθε από τη μια μέρα στην άλλη. Είναι προϊόν μιας άνευ προηγουμένου διαπλοκής που έδεσε κόμπο ένα ολόκληρο έθνος – σαν κάτι χωριά όπου όλοι βιάζουν τα παιδιά τους και δεν μιλάει κανείς. Και βεβαίως δεν εξαιρούμε τον εαυτό μας. Ιδού οι λόγοι που αναγνωρίζω ότι οδήγησαν ως εδώ: 1. Οι δημοσιογράφοι δεν αμείβονται καλά. Έτσι, έχουν ανάγκη τα κεράσματα, τις προσκλήσεις, τα δωρεάν ταξίδια κ.λπ. Ορισμένοι αποκτούν με τον καιρό την ψυχολογία του τζαμπατζή: όσο πιο πολυτελές το «κέρασμα», τόσο πιο παθιασμένο το γράψιμο. Ακραία εκδοχή κεράσματος: να σε προσλαμβάνει ο Παππάς ως σύμβουλο, ενώ εκδίδεις εφημερίδα. 2. Η πόλη είναι μικρή και γνωρίζονται όλοι μεταξύ τους. Θέλουν να μην τους βγαίνει ξινή μια έξοδος, όταν πέφτουν πάνω σ’ εκείνον που έκριναν αυστηρά. 3. Επειδή οι δημοσιογράφοι δεν κάνουν ρεπορτάζ, απλώς δημοσιοποιούν αυτό που οι «πηγές» τούς εγχειρίζουν (διαμοιράζοντάς το μεγαλόθυμα, για να είναι όλοι ευχαριστημένοι), φροντίζουν να τα έχουν καλά με τις πηγές. Έτσι, η ομερτά συναντά τη νωθρότητα σε έναν εναγκαλισμό που θα τον έλεγες και διαπλοκή. 4. Η οικονομική κατάρρευση των μέσων έχει επιτρέψει στη διαφήμιση να επιβάλει επιλεκτικές αποσιωπήσεις «για να μη θιγεί ο πελάτης». Είτε αυτός είναι ένα ταβερνάκι που ψήνει σάπιες μπριζόλες, είτε είναι μια Τράπεζα γεμάτη αποσιωπημένα σκάνδαλα, είτε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση που μοιράζει επιλεκτικά κρατική διαφήμιση. Δεν είναι ίδιας έντασης η απαξία – είναι όμως απαξία και στις τρεις περιπτώσεις. 5. Yπάρχει κι ένας λόγος, κάπως αθωωτικός. Σε μια χώρα χαμηλών επιδόσεων, όπου π.χ. η καλλιτεχνική παραγωγή δεν είναι και για χόρταση, όταν βλέπεις κάποιον να προσπαθεί φιλότιμα, χωρίς να τα καταφέρνει πάντα, θες να κάνεις ότι δεν είδες το στραβοπάτημα, δεδομένου ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα ένα γύρο. Για τους λόγους αυτούς (και άλλους ίσως που μου διαφεύγουν) φτάσαμε σε ένα στάδιο όπου η επίσημη κριτική είναι νεκρή, σε όλα τα επίπεδα. Φυτοζωεί, ένθεν κακείθεν, σε λίγες φωνές που, παρότι θα μπορούσαν να εξαγοραστούν, δεν εξαγοράστηκαν. Διότι έχεις να παλέψεις και με τούτο: οι πλείστοι από τους επαναστάτες κριτικούς το βουλώνουν με το πρώτο ξεροκόμματο που θα τους πετάξουν – είτε αυτό είναι ένα αποκλειστικό ρεπορτάζ του υπουργείου, είτε ένα ζευγάρι παπούτσια (που πρέπει όμως να φωτογραφηθεί και να ανεβεί στο instagram), είτε μια εμφάνιση στην κρατική TV, είτε μια αποκλειστική συνέντευξη (διπλοτσεκαρισμένη), είτε ένα τραπεζικό δάνειο που μετά θα το «ξεχάσουμε», είτε… είτε… είτε… Στην αντίπερα όχθη, στην ανεπίσημη κλοτσοπατινάδα των social media (που κι αυτά μπήκαν εσχάτως στην ομερτά του δούναι/λαβείν/σιωπάν), οι τολμηρές, ελεύθερες φωνές πνίγονται μέσα στις κραυγές, στις απειλές και στις κατάρες του πλήθους ή των μισθοφόρων. Κι έτσι, μεταξύ επίσημης σιωπής και ανεπίσημης τσιρίδας, το κακό ταβερνάκι, το κακό βιβλίο, η κακή παράσταση, η κακή Τράπεζα, η κακή κυβέρνηση μένουν οι μοιραίοι κυρίαρχοι του παιχνιδιού σε ένα μοιραίο κράτος. Ίσως θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε από τα απλούστερα…

www.facebook.com/stathis.tsagar

LIFO 14.07.16

τα άλογα καλπάζουν ξανά στο μαρκόπουλο Η Ιπποδρομίες Α.Ε. του ΟΠΑΠ δίνει νέα πνοή στο αγαπημένο άθλημα.

Αδρεναλίνη στα ύψη, πολλά υποσχόμενα άλογα και θέαμα με δυνατές συγκινήσεις επέστρεψαν στο Μαρκόπουλο και το Ολυμπιακό Ιππικό Κέντρο έγινε και πάλι σημείο αναφοράς. Το ιπποδρόμιο του Μαρκόπουλου, ομολογουμένως ένα από τα πιο σύγχρονα στην Ευρώπη, απέκτησε ξανά ζωή τον περασμένο Ιανουάριο με πλήρως ανακαινισμένες εγκαταστάσεις, από τις πιο σύγχρονες και ασφαλείς για άλογα και αναβάτες, και φυσικά ασυναγώνιστο θέαμα. Ήδη προστέθηκαν 1.000 τόνοι ειδικής άμμου και άργιλος, τέθηκε σε λειτουργία ο εσωτερικός στίβος για καθημερινή χρήση και προετοιμασία των αλόγων, ανακατασκευάστηκε πλήρως το κεντρικό κτίριο, ενώ το φθινόπωρο θα βρει και πάλι ανακαινισμένο τον αγωνιστικό χώρο. Μικροί και μεγάλοι έδωσαν δυναμικό «παρών» στην πρώτη αυτή σεζόν της νέας του φάσης, τόσο στις προγραμματισμένες ιπποδρομίες όσο και στις μεγάλες γιορτές που διοργάνωσαν οι Ιπποδρομίες Α.Ε., με σπορ, θέαμα, στοίχημα αλλά και δράσεις με άλογα και πόνι για τα παιδιά. Φυσικά, δεν έλειψαν και οι εκπλήξεις, κα- θώς οι λάτρεις του είδους είχαν την ευκαιρία πρόσφατα να δουν από κοντά αναβάτες-θρύλους, από εκείνους που διαμόρφωσαν την ιστορία του αθλήματος στη χώρα, σε ειδική εκδήλωση. Στα θετικά και η στήριξη των αναβατών με αναπηρία, η οποία αποτελεί πρωτοβουλία του προέδρου του ΟΠΑΠ και της Ιπποδρομίες Α.Ε., Καμίλ Ζίγκλερ. Η επόμενη σεζόν ξεκινάει τον Σεπτέμβριο πιο δυναμικά και θα ανεβάσει ακόμη πιο ψηλά τον πήχη, καθώς θα ενισχυθούν τα έπαθλα σε κούρσες δύο, τριών και τεσσάρων ετών –με ορισμένες εξαιρέσεις– με ένα ποσό της τάξης των 150.000 ευρώ.

LIFO 14.07.16

Η ώρα του μεγάλου ντέρμπι στο Μαρκόπουλο την ερχόμενη Τετάρτη 20 Ιουλίου 2016! Κούρσες, θέαμα και μοναδικές δράσεις για όσους επισκεφθούν τον Ιππόδρομο.

LIFO 14.07.16

THE BUZZ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ

14-20 ιουλίου 2016

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: THE LIFO TEAM

η χρονιά του κριστιάνο ρονάλντο

Μερικά λιγότερο γνωστά στοιχεία για τη ζωή του ποδοσφαιριστή που είτε αγαπάς είτε μισείς. Είναι αναμφίβολα ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιριστές που έχουν γεννηθεί ποτέ. Έμπειροι αθλητικογράφοι έχουν υποστηρίξει ότι αδικείται από τη σύγκριση με τον Μέσι – από την οποία συνήθως βγαίνει χαμένος. Φέτος φαίνεται πως είναι η χρονιά του, καθώς μέσα σε λίγους μήνες κέρδισε το Τσάμπιονς Λιγκ με τον σύλλογό του, τη Ρεάλ Μαδρίτης, και το Euro με την εθνική ομάδα της χώρας του, Πορτογαλίας. Παρ’ όλα αυτά, και παρά τις άλλες μεγάλες επιτυχίες, παραμένει ένα αμφιλεγόμενο πρόσωπο στη συνείδηση πολλών φιλάθλων. Ο Ρονάλντο γεννήθηκε στις 5 Φεβρουαρίου 1985, σε ένα πολύ όμορφο νησί του Ατλαντικού, τη Μαδέιρα, σε μια φτωχική γειτονιά. Ήταν το τέταρτο και μικρότερο παιδί της οικογένειας, που είχε δύο αγόρια και δύο κορίτσια. Το όνομά του δεν προέρχεται από τον διάσημο Βραζιλιάνο συνονόματό του ποδοσφαιριστή αλλά από τον ηθοποιό και πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν, τον οποίο ο πατέρας του θαύμαζε. Το πλήρες όνομά του είναι Cristiano Ronaldo dos Santos Aveiro. Τα οικονομικά προβλήματα του σπιτιού επιδείνωνε και ο αλκοολισμός από τον οποίο έχει γραφτεί ότι υπέφερε ο πατέρας του. Το σίγουρο είναι ότι εκείνος πέθανε στα 52 του χρόνια, όταν ο Ρονάλντο ήταν 20 χρονών, από προβλήματα υγείας που συνδέονται με τη χρόνια χρήση αλκοόλ. Λέγεται ότι λόγω αυτού του γεγονότος δεν πίνει ποτέ. Ο μεγάλος του αδελφός αντιμετώπισε

προβλήματα με τα ναρκωτικά. Η μητέρα του, που για μια περίοδο δούλευε σε τρεις δουλειές για να συντηρήσει την οικογένεια, έχει δηλώσει ότι ο Ρονάλντο έχει βοηθήσει πολύ τον αδελφό του στη μάχη του ενάντια στον εθισμό. Στα 14 του αποβλήθηκε από το σχολείο, όταν πέταξε μια καρέκλα σε έναν καθηγητή του, και η μητέρα του τον ανάγκασε να αφοσιωθεί εξ ολοκλήρου στο ποδόσφαιρο. Στα 15 του υποβλήθηκε σε εγχείρηση καρδιάς, για την οποία ελάχιστα είναι γνωστά, καθώς ο ίδιος δεν μιλά γι’ αυτήν. Υπάρχει μια ανεκδοτολογική ιστορία για τη θυσία ενός φίλου του, που του επέτρεψε να ξεκινήσει τη μεγάλη του καριέρα. Ο Ρονάλντο και ο φίλος του Άλμπερτ πήγαν μαζί στην ακαδημία της Σπόρτινγκ Λισαβόνας. Εκεί τους είπαν ότι θα δοκιμαστούν σε ένα παιχνίδι και όποιος από τους δύο έβαζε τα περισσότερα γκολ, θα παρέμενε στην ακαδημία. Η ομάδα των δύο φίλων κέρδισε 3-0. Το πρώτο γκολ το έβαλε ο Ρονάλντο, το δεύτερο ο φίλος του και στο τρίτο, ενώ ο Άλμπερτ βγήκε τετα-τετ με τον τερματοφύλακα και κατάφερε να τον περάσει, πάσαρε σε κενή εστία στον Ρονάλντο για να βάλει το γκολ. Όταν τον ρώτησε στο τέλος γιατί το έκανε αυτό, του απάντησε «επειδή εσύ είσαι καλύτερος». Ο Άλμπερτ δεν κατάφερε να ακολουθήσει καριέρα ποδοσφαιριστή, όμως κέρδισε την αιώνια ευγνωμοσύνη του Ρονάλντο, ο οποίος φροντίζει να μην του λείπει τίποτα.

Ένα φιλικό της Σπόρτινγκ Λισαβόνας με τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν αυτό που προξένησε το ενδιαφέρον των «Κόκκινων Διαβόλων». Λέγεται ότι όταν τελείωσε το παιχνίδι, ο Ρόι Κιν και ο Γκάρι Νέβιλ συμβούλευσαν τον τότε προπονητή σερ Άλεξ Φέργκιουσον να αγοράσει τον νεαρό Ρονάλντο, αλλά ο ίδιος το είχε αποφασίσει από το ημίχρονο. Λέγεται ότι αρνείται να κάνει τατουάζ για να μπορεί να δίνει αίμα τουλάχιστον δύο φορές τον χρόνο. Το 2005, όταν ήταν 20 χρονών, είχε συλληφθεί στο Λονδίνο για τον βιασμό μιας κοπέλας σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο. Οι κατηγορίες τελικά αποσύρθηκαν και η υπόθεση δεν έφτασε ποτέ στο δικαστήριο. Είναι πατέρας ενός 4χρονου αγοριού, όμως οι πληροφορίες για τη μητέρα του παιδιού του είναι συγκεχυμένες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχει την πλήρη κηδεμονία του παιδιού και ότι το ονόμαστε Cristiano Ronaldo Jr… Το 2013 άνοιξε το προσωπικό του μουσείο στη γενέτειρά του Μαδέιρα, στο οποίο βρίσκει κανείς όλα του τα τρόπαια και βραβεία (πάνω από 150) και ένα αμφιλεγόμενης ποιότητας άγαλμά του. Σε αυτό το Euro έπιασε, στην κορυφή των σκόρερ της διοργάνωσης, τον Μισέλ Πλατινί, ενώ είναι ο μοναδικός ποδοσφαιριστής που έχει σκοράρει σε τέσσερις διαφορετικές διοργανώσεις.

Να σημειώσουμε ότι το πρώτο του γκολ στη διοργάνωση ήταν απέναντι στην Ελλάδα, όταν μείωσε σε 2-1 στην πρεμιέρα του Euro 2004. Είναι, επίσης, ο παίκτης της Πορτογαλίας με τις περισσότερες συμμετοχές στην Εθνική, καθώς σε αυτό το Euro ξεπέρασε τον Φίγκο. Εδώ και καιρό έχει ξεπεράσει σε γκολ τους πάντες στην Εθνική, με 58 τέρματα. Στη δεύτερη θέση βρίσκεται ο Πέδρο Παουλέτα με 47 και στην τρίτη ο Εουσέμπιο με 41. Επί έξι διαδοχικές σεζόν ο Ρονάλντο έχει σκοράρει πάνω από 30 φορές στο ισπανικό πρωτάθλημα, επίδοση που αποτελεί ρεκόρ. Πέρσι σκόραρε συνολικά 48 φορές. Ο Σάντος δήλωσε πρόσφατα ότι ο Ρονάλντο θα παίζει για 10 ακόμη χρόνια ποδόσφαιρο λόγω των τρομερών αθλητικών προσόντων που έχει αποκτήσει μέσω επίπονων προπονήσεων. Σε μια κανονική σεζόν τρέχει 900 περισσότερα σπριντ απ’ ό,τι ένας δρομέας των Ολυμπιακών Αγώνων. Μάλιστα, κέρδισε έναν Πορτογάλο σπρίντερ σε ζιγκ-ζαγκ. Μπορεί να πηδήξει έως 70 εκ. (με φόρα), 7 εκ. παραπάνω από τον μέσο μπασκετμπολίστα του NBA. Είναι 1,85 σε ύψος και 80 κιλά. Το ποσοστό λίπους που έχει στο σώμα του είναι κάτω από 10%. Έχει σκοράρει σε κάθε λεπτό ενός ποδοσφαιρικού αγώνα!

LIFO 14.07.16

δεύτερες σκέψεις

φωνή λαού ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ

ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗ

τα πρόσωπα και ο καθρέφτης της κρίσης

αχιλλέας πληθάρας

Στις περιόδους κρίσεων βλέπουμε πόσο μετράει το ανάστημα των ανθρώπων. Το δοκιμάζουμε, εδώ και καιρό, στην Ευρώπη, όπου, με λίγες εξαιρέσεις, η πολιτική ικανότητα έχει καταντήσει συνώνυμο της σκέτης εξουσιαστικής επιβίωσης, χωρίς να αφήνει κάτι πίσω της. Τα τελευταία χρόνια ξαναεκτιμούμε τη σημασία των προσώπων. Ίσως γιατί βλέπουμε πόσο πολύ κοστίζουν στις δημοκρατίες της κρίσης ο χαμηλός ορίζοντας, η πνευματική πενία, οι χλωμές προοπτικές. Και γιατί πολλούς τους έχει αηδιάσει πια ο αφρός και οι φούσκες της επικοινωνιακής εποχής. Δεν μιλώ μόνο για πολιτικούς ηγέτες, αν και από αυτούς κρίνονται τα πιο σημαντικά για όλους μας. Ο λόγος αφορά και τους διανοούμενους, τους δημόσιους στοχαστές, τις καλλιτεχνικές προσωπικότητες. Διάβασα πρόσφατα κάποια μεγάλα αφιερώματα στον Μισέλ Ροκάρ, Γάλλο πολιτικό με ιδέες και ισχυρό αποτύπωμα στο κόμμα του και στη χώρα του, που πέθανε προ ημερών. Μεγάλη προσωπικότητα, αναμφισβήτητα. Με τα εφόδια και τις ανεπάρκειες, τις καλές και τις αδύναμες στιγμές μιας πυκνής, πολιτικής βιογραφίας. Συγχρόνως, όμως, συναντά κανείς και έναν ολόκληρο κόσμο με πεποιθήσεις, αναζητήσεις και πρωτοβουλίες. Τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα, την ιδέα της αυτοδιαχείρισης, τον οικονομικό ρεαλισμό, τη συνειδητοποίηση της κλιματικής αλλαγής και την πραγματική πολιτική οικολογία: όλα αυτά σε ένα και μόνο πολιτικό μέγεθος και μια ζωή –αυτή του Ροκάρ– που κερδίζει τον θαυμασμό των μεταγενέστερων. Και τι να πει κανείς για τη Βρετανία μετά το δημοψήφισμα; Το Brexit αποκάλυψε το βάρος και το ιστορικό αισθητήριο του κάθε πολιτικού. Το αν μια προβεβλημένη φιγούρα ήταν απλώς ένα επιτηδευ- μένο στυλ ή είχε υπόσταση, διαθέτοντας πολιτική κρίση και στόφα ηγέτη. Το αν μπορούσε να ενσαρκώνει ιδέες ή αν ανέμιζε απλώς catchy φράσεις για να παγιδεύει το λαϊκό συναίσθημα. Ξέρουμε, φυσικά, πως οι μεγάλες και ανώνυμες δυνάμεις βάζουν όρια στη δράση των προσώπων. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μαρξιστής για να πει το όνομα City, πολυεθνικές, τράπεζες κ.λπ. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ριζοσπάστης για να καταλάβει τη σημασία της παγκοσμιοποίησης και τις τεκτονικές αλλαγές στη δομή του κόσμου μας. Ο Αλέξης ντε Τοκβίλ έγραφε στην εποχή του ότι υπάρχει πάντα ο κίνδυνος να πας από τη μια αυταπάτη στην άλλη: από την πίστη στην παντοδυναμία της βούλησης (και των προσώπων) να περάσεις στην άποψη ότι τα πρόσωπα είναι απλώς τα τυχαία προϊόντα της ιστορικής περίστασης. Στις περιόδους κρίσεων, λοιπόν, βλέπουμε πόσο μετράει το ανάστημα των ανθρώπων. Το δοκιμάζουμε, εδώ και καιρό, στην Ευρώπη, όπου, με λίγες εξαιρέσεις, η πολιτική ικανότητα έχει καταντήσει συνώνυμο της σκέτης εξουσιαστικής επιβίωσης, χωρίς να αφήνει κάτι πίσω της. Το βλέπουμε σε άχρωμους κεντρώους που κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί το όνομά τους, σε επηρμένους και τυχοδιώκτες νεο-αριστερούς, σε δεξιούς χωρίς περιεχόμενο. Θα πει κανείς ότι οι σύγχρονοι πολιτικοί έχουν να αντιμετωπίσουν δυνάμεις που τους ξεπερνούν. Ζούμε παγκόσμιους κλονισμούς του καπιταλισμού, την κάμψη της ευρωπαϊκής ανταγωνιστικότητας, τη ραγδαία υποχώρηση του παραδείγματος που έκανε τη μεσοαστική, καταναλωτική ευημερία θεμέλιο της σταθερότητας. Σύμφωνοι. Μια βαθιά κρίση δεν μπορεί να ξεπεραστεί από μεμονωμένους ηγέτες ούτε από κάποιες φωτισμένες ελίτ. Αυτή θα ήταν μια αφελής και πολύ συντηρητική εκδοχή της πίστης στις προσωπικότητες και στην καταλυτική επίδραση που μπορεί να έχουν για τη λύση των προβλημάτων. Υπάρχει, παρ’ όλα αυτά, ένα θέμα με τα πρόσωπα. Αν η μεσσιανική εποχή της πολιτικής ανήκει στο παρελθόν, το μέλλον δεν μπορεί να είναι οι απλοί τεχνικοί της εξουσίας και τα γραφεία συμβούλων. Ούτε για διάφορους επιτήδειους Μπαρόζο που δεν έχουν την παραμικρή συναίσθηση του συμβολισμού και του παραδείγματος στην πολιτική. Χρειάζονται, αντίθετα, αυτοί/αυτές που θα ενσαρκώσουν μια «ορισμένη ιδέα για τη χώρα τους», ερμηνεύοντας σωστά τη συγκυρία και τη δυναμική των πραγμάτων. Το πολιτικό πρόβλημα της εποχής είναι και μια κακή εναλλαγή ρόλων. Από τη μια, πολιτική ασημαντότητα. Και, από την άλλη, η παραπλανητική έξοδος από την ασημαντότητα μέσα από θορυβώδεις, τυχοδιωκτικές και γραφικές φιγούρες που ισχυρίζο- νται ότι αφουγκράζονται τον λαό. Από τη μια είναι η πληκτική ουδετερότητα που βυθίζεται στα δημοσιο- νομικά σχεδιαγράμματα, και από την άλλη διάφορες προσπάθειες να δοθεί ζωή στην πολιτική, μέσα από λαϊκισμούς και μικρούς «Καίσαρες». Αν δεν σπάσει, όμως, αυτή η θλιβερή εναλλαγή ρόλων και δεν αναδειχθούν καινούργια πρότυπα, το πράγμα θα επιδεινωθεί. Και τότε, τα πιο φωτισμένα και ικανά πρόσωπα θα γίνονται άμεσα αναλώσιμα. Πριν καν κατορθώσει να δράσει κανείς, θα έχει ακυρωθεί ως πρόσωπο. Αυτός είναι και ο κίνδυνος της παρατεινόμενης, αμοιβαδοειδούς κρίσης: η ολική έκλειψη της εμπιστοσύνης στο άστρο της πολιτικής. Μπορεί να το αποφύγουμε;

LIFO 14.07.16

Ο υπεύθυνος των «Green Spaces» του WWF μας λέει πώς μπορούμε να πάρουμε το αστικό πράσινο στα χέρια μας. Τι είναι το WWF GreenSpaces; Πρόκειται για μια νέα, δωρεάν εφαρμογή για κινητά, μέσα από την οποία οι κάτοικοι μιας πόλης μπορούν να πάρουν κυριολεκτικά το πράσινο στα χέρια τους! Να ανακαλύψουν πράσινες οάσεις, να βρουν νέα μέρη για να βγάλουν βόλτα τα παιδιά ή τον σκύλο τους, να αθληθούν, να χαλαρώσουν και να συναντηθούν με φίλους. Μπορούν επίσης να συμμετάσχουν στην καταγραφή και αξιολόγηση των πράσινων χώρων σε όλες τις πόλεις της Ελλάδας. Να βαθμολογήσουν, δηλαδή, την ποιότητα των πράσινων χώρων που βρίσκονται στη γειτονιά ή στην πόλη τους και να υποδείξουν έτσι καλά και κακά παραδείγματα, ζητώντας βελτιώσεις όπου χρειάζεται. Οι δημοτικές Αρχές επίσης μπορούν να αξιοποιήσουν την εφαρμογή, προκειμένου να δουν ποια είναι η στάση των δημοτών σε σχέση με το πράσινο της περιοχής και ανάλογα να παρέμβουν για να βελτιώσουν την υπάρχουσα κατάσταση. Η εφαρμογή διατίθεται στην ιστοσελίδα http://greenspaces.gr ή απευθείας από το google play και το app store. Πόσοι το έχουν χρησιμοποιήσει ως τώρα και τι δεδομένα έχετε συγκεντρώσει; Η ανταπόκριση μέχρι στιγμής είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική. Έως σήμερα, 4.500 πολίτες χρησιμοποιούν την εφαρμογή κι έχουν συμβάλει στην καταγραφή και αξιολόγηση 900 χώρων πρασίνου σε 89 ελληνικές πόλεις. Οι περισσότερες καταγραφές έχουν γίνει στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη. Ιδιαίτερα ζεστή είναι επίσης η ανταπόκριση των πολιτών στην Καρδίτσα, στην Πάτρα, στο Ηράκλειο, στη Σύρο, στα Ιωάννινα, στα Τρίκαλα, στην Ξάνθη, στο Κιλκίς και στη Λάρισα. Φυσικά, περιμένουμε τη συμμετοχή και συμβολή όλων των πολιτών σε όλες τις ελληνικές πόλεις, καθώς το πράσινο δεν είναι πολυτέλεια αλλά κάτι που μας αφορά και μας αναζωογονεί όλους εξίσου! Πού συγκεντρώνονται οι μεγαλύτερες βαθμολογίες και πού οι χαμηλότερες; Αυτό που προκύπτει μέσα από την εφαρμογή WWF GreenSpaces είναι ότι σχεδόν κάθε πόλη διαθέτει υπέροχα αλλά και παρατημένα πάρκα. Σε γενικές γραμμές, πάντως, από τις ως τώρα καταγραφές προκύπτει πως περισσότερο ευχαριστημένοι είναι οι επισκέπτες των χώρων πρασίνου που βρίσκονται στην Πυλαία Θεσσαλονίκης, στην Πετρούπολη, στην Τρίπολη, στη Λιβαδειά, στο Ίλιον, στην Καλαμάτα, στη Δράμα, στο Αιγάλεω, στη Βούλα, στην Πεύκη και στο Παλιό Φάληρο. Αντίθετα, λιγότερο ευχαριστημένοι φαίνεται πως είναι όσοι επισκέπτονται πράσινους χώρους στη Νεάπολη και στον Εύοσμο Θεσσαλονίκης, στη Ν. Φιλαδέλφεια, στη Ν. Ιωνία, στη Λάρισα, στον Πειραιά και στου Ζωγράφου. Βέβαια, η κατάσταση, άρα και η βαθμολογία ενός χώρου, δεν είναι κάτι στατικό και μπορεί να μεταβληθεί μέσα στον χρόνο, όσο αυξάνονται οι πολίτες που χρησιμοποιούν την εφαρμογή.

greenspaces.gr

shortcut ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΟΛΙΤΑΚΗ

σημειώσεις από την πρώην άγονη γραμμή, αρχές ιουλίου Εγκαταλείπει ο άνθρωπος την Αθήνα, η Αθήνα όμως δεν εγκαταλείπει τον άνθρωπο. Για λίγο μακριά από τη βαριά και βαρεμένη Αθήνα (πολύ λίγο, αλίμονο, η χλαπάτσα έσκασε βαριά κατά τη βίαιη επιστροφή στον Πειραιά), σε νησί από αυτά που κάποτε ανή- καν στη μυθική άγονη γραμμή (R.I.P.). Δεν έχει σημασία ποιο νησί – όλα τα νησιά χαλαρά είναι ακόμα τέτοια εποχή. Οι ντόπιοι είναι κουλ (όταν δεν γκρινιάζουν για την πτώση της τουριστικής κίνησης – έλεος, δηλαδή), οι Αθηναίοι είναι κουλ (σε καταστολή βασικά, αποκοιμιούνται στη σεζλόνγκ με το σάλιο να τρέχει ελαφρώς), οι ξένοι είναι κουλ – με πιθανή εξαίρεση κάτι Ιταλούς που εκπέμπουν αδιάκοπα πιο πολύ θόρυβο και μανούρα από τους δικούς μας, ειδικά όταν επιδίδονται σε κάτι περίεργες και φλύαρες διαδικασίες σωφρονισμού των πιο ζωηρών από τα παιδάκια τους. Έχει οπωσδήποτε βάρος το επιχείρημα όσων φεύγουν Ιούλιο και μένουν στην Αθήνα τον Αύγουστο ότι έτσι κερδίζουν διπλό ήρεμο χρόνο, και στις διακοπές και στην έρημη πόλη. Από την άλλη, σκεφτόμουν ότι κάτι «σαν κι εμάς», ακόμα και εβδομήντα να πάνε (εάν και εφόσον), άμα μπορούν να πάρουν στοιχειωδώς τα πόδια τους, θα αναζητούν πάντα κάποιου είδους διεγερτικό τζέρτζελο, κάποιο έκτακτο περιστατικό (μια παρέα, μια «μέθεξη», μια κατάσταση σε ιδανικό σκηνικό), κάποια τελετουργία της καλοκαιρινής νύχτας, η οποία συχνά «είναι σαν μια τελειότητα της σκέψης» (Γουάλας Στίβενς). Είχα δει και το βράδυ πριν από την απόδραση το

Knight of Cups, το πιο πρόσφατο κινηματογραφικό πόνημα του Τέρενς Μάλικ (ακόμα πιο προβληματικό και βασανιστικά εσωστρεφές από το To The Wonder, σαν να ξέπεσε σε μανιέρα η εκστατική κοσμογονία του Tree of Life, αλλά μερικές σκηνές αρκούν για να σε «στείλουν»), και είχα επηρεαστεί από τους μονολόγους του μεσήλικα σε κρίση Κρίστιαν Μπέιλ, που πέφτει σε βαθιά περίσκεψη όταν ξινίζει το κρασί της ντόλτσε βίτα: «Νομίζεις ότι όταν φτάσεις σε μια κάποια ηλικία, τα πράγ- ματα θ’ αποκτήσουν νόημα. Δεν συμβαίνει όμως. Είσαι το ίδιο χαμένος όπως και πριν. Μάλλον αυτό σημαίνει η αιώνια καταδίκη. Τα κομμάτια της ζωής σου να μη μαζευτούν ποτέ, αλλά να μένουν χυμένα εκεί έξω…». Αυτά, ενώ πλατσουρίζει κατηφής σε ιδανικές παραλίες με ιδανικές γυναίκες που έχουν τη μορφή της Κέιτ Μπλάνσετ, της Νάταλι Πόρτμαν και της Ίμοτζεν Πουτς. Πάνω, όμως, που είχα παραμερίσει τέτοιες υπαρξιακές αναζητήσεις υπό το φως των αστεριών και είχα εγκλιματιστεί στους νησιώτικους ρυθμούς, έπρεπε να γυρίσω πίσω, και στο πλοίο της επιστροφής, καθώς στεκόμουν στο κατάστρωμα, ένιωθα σαν τον Βέγγο που αποχαιρετά τον Πόρο στο Τύφλα να ’χει ο Μάρλον Μπράντο, με τον Ζανίνο από κάτω να του φωνάζει κοροϊδευτικά: «Κύριε Αυγερινέ, κύριε Μάρλον Μπράντο, πόσες γυναίκες σε περιμένουν στην Αθήνα;». Η απάντηση, βεβαίως, του Βέγγου ήταν σιωπή, συγκαταβατικό μειδίαμα και φάσκελο.

Ένα άλλο μειονέκτημα, επίσης, των εκτός high season διακοπών είναι οι ασκήσεις «λοκαλισμού» που βρίσκεσαι να κάνεις, ειδικά αν είναι οικείο το μέρος, αν και έπειτα από κάποια χρόνια μηδενίζει το κοντέρ και παύεις να κολακεύεσαι από την οικειότητα που έχεις αποκτήσει με τα ντόπια ήθη (και με τα γενεαλογικά δέντρα και με τις ελεγχόμενης αξιοπιστίας σύγχρονες μυθολογίες του μέρους που γνωρίζουν μόνο οι «παλιοί») και νοσταλγείς την εποχή που πρωτοήρθες ως φρέσκος, αθώος, άσχετος, ενθουσιώδης τουρίστας. Όταν ακόμα δεν είχες απόλυτη άποψη «τι παίζει» και πού είναι «το σωστό μέρος». Όταν δεν γνώριζαν οι ντόπιοι το όνομα και την ιδιότητά σου στο «μπουρδέλο της Αθήνας». Όταν δεν σε ρώταγαν ξαφνικά, την ώρα που έχεις περιπέσει σε γλυκιά λήθη από τον ήλιο και τις μπίρες, «ρε συ, Δημήτρη, εσύ που ’σαι και δημοσιογράφος, τι θα γίνει με την τάδε τροπολογία που πάνε να περάσουνε;». «Δεν είμαι τέτοιος δημοσιογράφος, ρε φίλε, είμαι του “καλλιτεχνικού”, ρώτα με για τέτοια να σου πω». Και τότε σε ρωτάνε τι τύπος ήταν πραγματικά ο Παντελίδης ή κάτι τέτοιο. Το πιο μεγαλειώδες κουλό, πάντως, μου το ’χε ρωτήσει πριν από λίγα χρόνια οικείος σουβλατζής σε οικείο νησί: «Ρε Δημήτρη, εσύ που ’σαι και στα Μέσα, για πες μου: μια χαρά δεν ήμασταν πριν από την κρίση;». Μεταξύ σκέψης και έκφρασης βραχυκύκλωσα εντελώς και δεν μπορούσα να βγάλω λέξη για πολλή ώρα.

SIMPLEfi για γρήγορο Internet στις διακοπές Η WIND σου φέρνει κάτι ξεχωριστό φέτος το καλοκαίρι για να σερφάρεις παντού! Η εποχή που πήγαινες διακοπές στο εξοχικό κι έτρεχες σε κάποιο καφέ για να βρεις Ίντερνετ έχει περάσει ανεπιστρεπτί! Τώρα μπορείς να σερφάρεις ξέγνοιαστα ή να δουλεύεις εξ αποστάσεως από το σπίτι όπου περνάς το καλοκαίρι σου χάρη στη WIND. Η νέα υπηρεσία SIMPLEfi θα σου λύσει κυριολεκτικά τα χέρια και θα σου προσφέρει γρήγορη και αξιόπιστη σύνδεση στο Διαδίκτυο. Η σύνδεση είναι πιο άμεση και απλή από ποτέ. Τοποθετείς την κάρτα SIM στο ειδικό router, το βάζεις στην πρίζα και έχεις Internet.

Και όλα αυτά χωρίς να ξοδευτείς, αφού μπορείς να επιλέξεις ανάμεσα σε 2 βασικά οικονομικά πακέτα, ώστε οι χρεώσεις να γίνονται ανάλογα με τη χρήση των δεδομένων που κάνεις. Μπες σε ένα κατάστημα WIND και απόκτησε κι εσύ τώρα τη λύση που χρειάζεσαι για τις διακοπές σου ή κάνε κλικ στο www.wind.gr/simplefi για να μάθεις περισσότερα αλλά και να το αποκτήσεις online.

LIFO 14.07.16

casus belli

πλαγιομετωπικά

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

βουλή των εφήβων: ένα κακό ανέκδοτο Ένας «θεσμός» παράταιρος που κατάντησε να δυσφημεί τόσο τη νεολαία όσο και τη δημοκρατία καθαυτή.

«Δεν έχω δει ποτέ μου δέντρο και φυτό να επιβιώνει χωρίς τις ρίζες του κι έτσι η νέα ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να επιβιώσει χωρίς τα αρχαία…». «Με τις πολιτικές αμφισβήτησης της εθνικής μας ταυτότητας, όπως η αμφισβήτηση της ανάγκης τόσο της πρωινής προσευχής στα σχολεία όσο και της διδασκαλίας των Θρησκευτικών αλλά και των παρελάσεων, υπάρχει κίνδυνος να διχαστεί η μαθητική κοινότητα…». Όχι, τα παραπάνω δεν ειπώθηκαν σε κάποια ημερίδα γραφικών συνταξιούχων εκπαιδευτικών με σκουριασμένες ιδέες αλλά στη Βουλή των Εφήβων από παιδιά 15 και 16 χρονών, που μάλιστα χειροκροτήθηκαν θερμά από πολλούς συμμαθητές τους! «Επιθυμία μας είναι περισσότερη ουσία και όχι τύπος… Δεν μπορεί στο γυμνάσιο να διδάσκονται περισσότερες ώρες Αρχαία Ελληνικά και λιγότερες Νέα... Πρέπει να δοθεί έμφαση στη λογοτεχνία και στη ζωντανή γλώσσα… Θέλουμε ένα σχολείο ουδετερόθρησκο… Δεν θα γίνει το θέμα της εθνικής μας ταυτότητας θέμα εκκλησιαστικοποίησης και στρατικοποίησης… Δεν υπάρχει περιούσιος λαός» ήταν οι «πληρωμένες» απαντήσεις του υπουργού Παιδείας και κάπου μπερδεύτηκα τελείως, εφόσον από τα νέα παιδιά θα περίμενε καταρχάς κανείς αυτές τις τοποθετήσεις. Έτσι, τουλάχιστον, γινόταν στα δικά μου μαθητικά χρόνια, οπότε ως «οργισμένοι έφηβοι» νοούμασταν ακριβώς όσοι –με τη σιωπηλή συναίνεση και των υπολοίπων– υπερασπιζόμασταν σθεναρά τέτοιες ιδέες (ακόμα θυμάμαι τον μάλλον υπερβολικό –αλλά το δικαιολογούσε η ηλικία!– «φιλιππικό» μου κατά της υποχρεωτικής διδασκαλίας των Αρχαίων Ελληνικών και των Λατινικών στο διαγώνισμα της Έκθεσης στις Πανελλαδικές, που παραδόξως είχε βαθμολογηθεί με άριστα) κόντρα στο θεοκρατικό, εθνοκάπηλο, προγονόπληκτο εκπαιδευτικό κατεστημένο που μας είχε κληροδοτήσει το γελοίο χουντικό ιδεολόγημα του «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών». Γι’ αυτό και, όσο κι αν κάποιος προοδευτικός άνθρωπος διαφωνεί πολιτικά με τον σημερινό υπουργό Παιδείας, προφανώς θα συναινεί σε πράγματα που θα έπρεπε να ήταν εντελώς αυτονόητα, όπως η κατάργηση της πρωινής προσευχής, του υποχρεωτικού εκκλησιασμού και των παρελάσεων. Έχει, βέβαια, ξαναλεχθεί ότι στη μετανεωτερική εποχή πολλά έχουν αναποδογυρίσει, ανάμεσά τους το παγκόσμια παρατηρημένο φαινόμενο πολλοί νέοι άνθρωποι να εκφράζουν συντηρητικότερες απόψεις από τους μεγαλύτερους, αντίθετα απ’ ό,τι συνήθως συνέβαινε στο παρελθόν. Η ίδια η ροκενρόλ μυθολογία των ’60s αποθέωνε την εξεγερμένη νεότητα, «μην εμπιστεύεσαι κανέναν πάνω από τα 30» ήταν το μότο της εποχής. Οι νεολαίοι ταυτίζονταν de facto με τον αυθορμητισμό, την αντίδραση στα ειωθότα, την επαναστατικότητα, την ανυπακοή, την αντισυμβατικότητα, νεολαιίστικη ήταν κατά βάση η αμφισβητησιακή, αντισυστημική κουλτούρα, αυτή προκαλούσε το λεγόμενο χάσμα γενεών. Όχι πια, όχι τόσο – να φταίει η διάψευση όλων των μεγάλων ιδεολογιών, η αποτελεσματικότερη σήμερα «πλύση εγκεφάλου», η αυξημένη ανασφάλεια των καιρών που ψαχουλεύει σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν αυτό που δεν διακρίνει σε ένα αβέβαιο μέλλον, η ίδια η σταδιακή «κατάργηση» της εφηβείας ως ξέ- χωρης κοινωνικοπολιτικής οντότητας όπως εξελίχθηκε μεταπολεμικά ή είναι απλώς μια ιστορική φάση; Έχει, επίσης, ξαναειπωθεί ότι η Βουλή των Εφήβων είναι ένας θεσμός που μπορεί να καθιερώθηκε με τις καλύτερες προθέσεις, στην πορεία όμως το «look», η διάθεση και ο δημόσιος λόγος της αποδείχθηκαν εντυπωσιακά κοινότοπα, στερεοτυπικά, «ξύλινα» και αρτηριοσκληρωτικά. Βερμπαλιστές, σοβαροφανείς, μικρομέγαλοι νέοι, «δασκαλεμένοι» να ανησυχούν για θέματα γλώσσας και εθνικής ταυτότητας, αλλά που αλληθωρίζουν στα δικαιώματα των αλλοδαπών, των εργαζόμενων, των άπορων και γε- νικότερα των μη προνομιούχων συμμαθητών τους, στην ελέω μνημονίων διάλυση της παιδείας, στον ανορθολογισμό του εξεταστικού συστήματος, στο σχολικό bullying και άλλα, σαφώς ζωτικότερα από το ομαδικό «Πάτερ ημών» ζητήματα. Έφηβοι-«παππούδια» πριν από την ώρα τους, που αναρωτιέσαι αν πράγματι αντιπροσωπεύουν το νέο αίμα μιας ταραγμένης χώρας ή απλώς το συντηρητικότερο και πλέον προνομιούχο κομμάτι της, μια αυριανή «ελίτ» που θα ταυτίζει τα συμφέροντα της χώρας με τα δικά της, μεταπηδώντας από κυβερνητικά αξιώματα σε εταιρικά με την ίδια αλλαξοκώλικη ηδονή που το πράττουν σήμερα συντηρητικοί, φιλελεύθεροι αλλά και σοσιαλδημοκράτες «τιτάνες» της πολιτικής: Υπήρξαν πιθανόν κι άλλες προοδευτικές προτάσεις μαθητών-βουλευτών, όπως αυτή για την αναγνώριση των «άφυλων» ή «ρευστού φύλου» ατόμων, που υπερψηφίστηκε. Ενδεχομένως, επίσης, για αντιπολιτευτικούς λόγους να προβλήθηκαν περισσότερο οι «ακραίες» παρεμβάσεις, που ωστόσο είχαν «κοινό». Παιδιά είναι ακόμα εξάλλου, την επόμενη στιγμή τρελάθηκαν στις σέλφις με τον Αλέξη. Αν, όμως, κάπως έτσι θα ’ναι οι επόμενοι «πατέρες» και «μητέρες» του έθνους, δηλώνω ευθαρσώς άπατρις και «αντιδημοκράτης»!

LIFO 14.07.16

εσωτερικός μονόλογος (δέκα λεπτά στο ταξί) Λίγο πριν από την ξάπλα στην παραλία. -Λοιπόν; Έχει φέτος διακοπές; [Ώχου, έχει όρεξη για κουβεντούλα! Και μάλιστα προβλέψιμη. Αν του πω «ναι», θα με κατατάξει στους προνομιούχους, θα με ρωτήσει «πού», θα αρχίσει να καταριέται την κυβέρνηση. Αν του πω «όχι», θα ταυτιστούμε, θα πούμε πώς ήμασταν παλιά, θα αρχίσει να καταριέται την κυβέρνηση. Βαριέμαι. Όλο τα ίδια και τα ίδια. Ανακύκλωση της μιζέριας και της μελαγχολίας κι ενός… καζαντζιδικού αισθήματος «σακατεμένης μοίρας». Όχι ότι έχει άδικο ο άνθρωπος. Ξύπνησα με νεύρα. Μα, εγώ, που είχα πάντα επιστροφή από την εφορία… Τι έγινε ξαφνικά; Να έκανε κανένα λάθος ο φοροτεχνικός; Μπα. Τα ’χουν κάνει σκατά και τώρα ψάχνουν τρόπους είσπραξης. Ναι, ρε παιδιά, αλλά από μένα βρήκατε να τα πάρετε; Ουφ! Να πληρώσω και την ασφάλεια του αυτοκινήτου, να ξεχρεώσω και την καθηγήτρια της μικρής. Αν όμως είχαμε πάρει την αποζημίωσή μας… Αν είχαμε πάρει την αποζημίωση… Τόσα δικαστήρια, ρε γαμώτο. Τίποτα. Αν είχα τώρα τα 90 χιλιάρικα, τι θα έκανα; Πρώτα διακοπές, αλά παλαιά; (Δεν θα ξεχρέωνες την εφορία, την ασφάλεια και την καθηγήτρια;). Διακοπές, αλά παλαιά. Στην Τήνο δέκα μέρες, ξαπλωτή στην παραλία. Ούτε να μαγειρεύω, ούτε να… Να πληρώσω την καθηγήτρια. Και να πω στον μπαμπά ότι μου ήρθε από την εφορία κεραμίδα. «Φάγαμε ό,τι είχα στην άκρη. Το καταλαβαίνετε; Τι θα κάνουμε; Θα αναγκαστούμε να πουλήσουμε το εξοχικό». Έχει άγχος. Τρόμο, καλύτερα. «Κλείστε τα κλιματιστικά. Να πουλήσουμε το αυτοκίνητό σου. Θα πεθάνω, θα λήξει η σύνταξή μου και τότε να δω τι θα κάνετε. Τι θα κάνετε; Τι θα κάνετε;» Διακοπές…] -Ε, θα δούμε… Στο εξοχικό, δηλαδή. Γιατί για νησί… -Και πού έχετε εξοχικό, αν επιτρέπετε; (Στο διάολο! Στο διάολο έχουμε εξοχικό. Και το πήρε ο μπαμπάς και χαιρόταν και τώρα καταριέται και το εξοχικό και τον ΕΝΦΙΑ και το αυτοκίνητο και το κλιματιστικό και τον κόσμο όλο. «Αν συνεχίσει η μικρή να ανάβει το κλιματιστικό συνεχώς, θα πληρώσεις εσύ τον λογαριασμό της ΔΕΗ όταν θα ’ρθει» μου ’πε η μάνα μου χθες. Να πω στον Σπύρο να κοιτάξει και τον ΦΠΑ μου. Θα το κλείσω το γαμω-μπλοκάκι. Διακοπές… Να είμαι όλη μέρα στον Άγιο Σώστη, να πέφτει ο ήλιος στην Καρδιανή, ρακές στα Ιστέρνια, φρουτάλιες στη Στενή… Χριστέ μου, την τελευταία φορά το χέσαμε με τις ρακές στα Ιστέρνια. Πόσα χρόνια είναι; Τρία; Τέσσερα; Τέσσερα. Από τότε που…). -Στην Ανάβυσσο… -Στην Ανάβυσσο μια χαρά είναι. Εγώ θα πάρω τον Δεκαπενταύγουστο την οικογένεια και θα πάμε στο χωριό 2-3 μέρες και πολύ μας είναι. Πώς καταντήσαμε έτσι; Κι εσείς, παρακαλώ, κοπέλα μου, με τι ασχολείστε; (Ασχολούμαστε με το επάγγελμα-μη επάγγελμα και είδος προς εξαφάνιση. Άνεργοι και μπλοκάκια. Και φοβισμένοι και άνυδρο τοπίο. Και φήμες για λουκέτα – κι άλλοι άνεργοι… Ε, όχι! Ξέχασα να γράψω τη στήλη. Να πάρω τηλέφωνο. «Μαμά, έχεις 20 ευρώ;» Τι να της πω πάλι χθες; Και από την άλλη, έφηβη είναι. Να της πω να μη βγαίνει; Να της πω να περιορίσει τη Γλυφάδα; Ν’ αρχίσω τα «εγώ όταν ήμουν στην ηλικία σου»; Γερνάω, ρε γαμώτο. Γερνάμε ανεπιτυχώς, αγαπητέ μου Σκαμπαρδώνη…). -Δημοσιογράφος… -Σε κανάλι; -Όχι… -Τότε; (Τώρα θ’ αρχίσει τα «εσείς φταίτε που ήσασταν μέρος του συστήματος και τα παίρνατε». Ή θα μου «ανοίξει τα μάτια», γράψε αυτό και γράψε εκείνο. Τι ήθελα κι έλεγα «δημοσιογράφος»; Και τι να ’λεγα δηλαδή; «Και τι να έκανα, μαμά; Αυτό ήθελα πάντα. Θα μετανιώνω τώρα, εκ των υστέρων; Και να σου πω… μη φωνάζεις! Κι ακούει κι η μικρή και δεν θέλει πολλά. «Και γιατί να σπουδάσω;» μου είπε προχθές. «Για να είμαι άνεργη με πτυχίο και part-time ανασφάλιστη;» Αχ! Στον Άγιο Φωκά. Να βουτάω και να κάθομαι εκεί, με το κεφάλι κάτω από το νερό. Να μην ακούω τίποτα, παρά μόνο τον βόμβο του καλοκαιριού. Ευτυχία… Πόσα χρόνια πέρασαν; Τέσσερα; Πότε έκλεισε η εφημερίδα; Πότε πέρασαν τόσα χρόνια; Πότε θα ξαναπάω; Γυρνώντας, να πάρω ένα σαμπουάν κι εφημερίδα…). -Να. Να εδώ αφήστε με. Στο περίπτερο. Να πάρω κι εφημερίδα… -Α, άμα έχεις να παίρνεις κι εφημερίδα… Αλλά κατάλαβα. Να στηρίξουμε το επάγγελμα. (Και να το στηρίξουμε, μπατάρει από δω, μπατάρει από κει. Μην ξεχάσω τον ΦΠΑ. Και να δω μήπως με παίρνει να κατέβω Επίδαυρο δυο μέρες. Αλλά χρειάζομαι και κομμωτήριο… Κομμωτήριο ή Επίδαυρο; Ιδού η απορία…). -Ευχαριστώ. Καλή συνέχεια. -Καλές διακοπές, κυρία μου. Και να πεις στο σινάφι σου ότι τα ’θελε και τα ’παθε… (Ναι, ναι, «όλοι μαζί τα φάγαμε». Έξυπνος κι αυτός. Να πάρω τη Μαρία να της πω ότι θα της αργήσουμε λίγο τα λεφτά. Και να πω στον μπαμπά για την εφορία. Και να κλείσω για Επίδαυρο. Ή κομμωτήριο; Λοιπόν… «way down we go». Μου ’χει κολλήσει και το τραγούδι των Kaleo. Δεν το λες κι ευοίωνο αυτό το «πάμε προς τα κάτω»).

η γειτονιά μου

urban life

ΑΠΟ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΥΡΙΑΖΗ

θησείο

μια μικρή ιστορική αναδρομή στην οδό αθηνάς Σημείο με έντονους συμβολισμούς και ένα από τα πιο ζωντανά κύτταρα της πόλης διαχρονικά. μαρία κηλαηδόνη Τραγουδοποιός

Τον Μάιο που μας πέρασε κυκλοφόρησε ο πρώτος προσωπικός δίσκος της Μαρίας, με τίτλο «Τυρκουάζ», από τη ΜΙΝΟS EMI, σε μουσική και στίχους της ίδιας.

Μένω στα όρια μεταξύ Θησείου και Άνω Πετραλώνων, στον πολύ όμορφο πεζόδρομο της οδού Θεσσαλονίκης. Είμαι σε αυτό το σπίτι από την άνοιξη του 2010, άρα έχω συμπληρώσει 6 χρόνια εδώ. Θεωρώ ότι η γειτονιά του Θησείου συνδυάζει πολύ ωραία δύο βασικά χαρακτηριστικά. Είναι στο κέντρο, άρα είναι πολύ ζωντανή όλες τις ώρες, κι επιπλέον μπορεί κανείς να κινηθεί εύκολα, χωρίς να έχει μεταφορικό μέσο, και παράλληλα να έχει ηρεμία και ομορφιά σπάνια για περιοχή του κέντρου, παρότι την επισκέπτεται καθημερινά πάρα πολύς κόσμος, ανάμεσά τους και πολλοί τουρίστες. Επίσης, το Θησείο κρατάει την αίσθηση της «γειτονιάς», κάτι που μου αρέσει πολύ. Οι περισσότεροι κάτοικοί του μεγάλωσαν στην περιοχή και βλέπει κανείς συχνά γείτονες να χαιρετιούνται και να λένε τα νέα τους, κάτι που θεωρώ πολύ ανθρώπινο. Ο βασικότερος λόγος που αγαπώ τη γειτονιά μου είναι για τους ωραίους περιπάτους που κάνω εκεί καθημερινά. Μαζί με τον σύντροφό μου έχουμε έναν σκυλάκο, τον οποίο προσπαθούμε να πηγαίνουμε βόλτα δύο φορές την ημέρα τουλάχιστον. Έτσι, έχω ανακαλύψει αναρίθμητες διαδρομές, κυρίως στον λόφο του Φιλοπάππου, του οποίου η φυσική ομορφιά είναι φοβερή! Επίσης, αρκετές βραδιές περπατάμε στον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου, που στη συνέχειά του γίνεται Διονυσίου Αρεοπαγίτου. Όταν είναι κανείς σε αυτό το σημείο της Αθήνας, είναι δύσκολο να μη νιώσει τυχερός που βρίσκεται εκεί! Είναι κάποιες βραδιές του χειμώνα που μου έχει τύχει να περπατώ σε αυτά τα μέρη και για πολλή ώρα να μη συναντώ κανέναν. Είναι πολύ ωραία η αίσθηση της ηρεμίας που μπορεί να σου προσφέρει κάποιες φορές αυτή η γειτονιά. Η βασική αγορά του Θησείου βρίσκεται επί της οδού Ηρακλειδών και στους γύρω δρόμους. Εκεί βρίσκει κανείς ό,τι μπορεί να χρειαστεί. Υπάρχει σούπερ-μάρκετ, πολύ καλό μανάβικο και κρεοπωλείο με ναξιώτικα προϊόντα, ένας καλός φούρνος, το πολύ όμορφο βιβλιοπωλείο «Λεμόνι», χαρτοπωλείο, pet shop, φαρμακείο, μαγαζί με βιολογικά προϊόντα, μέχρι και κατάστημα με οπτικά υπάρχει! Έτσι, δεν χρειάζεται να περπατήσεις παρά μερικά τετράγωνα για να βρεις ό,τι χρειάζεσαι. Για ποτό, αγαπώ πολύ τον «Μπάμπουρα» που βρίσκεται επί της Δημοφώντος αλλά και πολλά ακόμα ωραία μπαράκια και μικρά εστιατόρια στους γύρω δρόμους. Οι επιλογές είναι πάρα πολλές και πολύ αξιόλογες. Μια ωραία βόλτα με κάποιον που δεν γνωρίζει τη γειτονιά μου θα ξεκινούσε από τον λόφο του Φιλοπάππου, θα κατηφορίζαμε τον πεζόδρομο της Αποστόλου Παύλου και θα καταλήγαμε στο «Στέκι του Ηλία» για τα ξακουστά παϊδάκια του! Υπάρχει μια γάτα που κατά περιόδους έχει φιλοξενηθεί σε διάφορα σπίτια της γειτονιάς –και στο δικό μας– και, όπως ανακάλυψα πρόσφατα, το κάθε σπίτι τη φωνάζει με ένα δικό του όνομα! Σ’ εμάς είναι γνωστή ως Πωλίνα, αλλά η ίδια γάτα θα ακούσει και στο όνομα Μιράντα ή Λίτσα, αν τη φωνάξει κανείς!

«Κι έτσι αυτό το πάθημα / να σου γίνει μάθημα / αυτό που έπαθες μην το ξεχάσεις / κι απ’ την οδό Αθηνάς να μην ξαναπεράσεις» Οι στίχοι του γνωστού λαϊκού τραγουδιού «Οι παπατζήδες» περιγράφουν ένα συνηθισμένο φαινόμενο περασμένων δεκαετιών, όταν οι αετονύχηδες που σύχναζαν στην οδό Αθηνάς ξαλάφρωναν με ευκολία τους αφελείς που πίστευαν ότι μπορούσαν να βρουν τον «παπά». Ο Μάνος Χατζιδάκις, λίγα χρόνια μετά, δίνει τη δική του εκδοχή στις «Μπαλάντες της οδού Αθηνάς»: «Ο δρόμος, η Αθηνάς, έχει πολλά οινομαγειρεία και πιο πολλά πορνεία, κινηματογράφους για κατ’ ιδίαν ερωτικήν απόλαυση, ξενοδοχεία σκοτεινά για άμεση ερωτική περίθαλψη –κάτι σαν Πρώτων Βοηθειών, να πούμε, ερωτικών–, χιλιάδες καφενεία για ημερήσια χαύνωση, το Δημαρχείο κι ένα γραφείο κηδειών αλλοτινών καιρών. Στον δρόμο αυτό κυκλοφορούν εργατικοί, μικροέμποροι, αλήτες, πόρνες, τραβεστί, δημοσιογράφοι, επαρχιώτες μαστροποί και χίλιοι δολοφόνοι. Αυτό περίπου είναι το σκηνικό». Είναι στα σίγουρα μια μοναδική περίπτωση, ο μόνος δρόμος που οριοθετεί τρεις ιστορικές περιοχές του κέντρου της Αθήνας: αποτελεί τη μία πλευρά του εμπορικού τριγώνου της Αθήνας, το ανατολικό όριο της γειτονιάς του Ψυρρή, αλλά και του Γερανίου. Μέσα στα χίλια μόλις μέτρα της φαίνεται να περικλείει όλη την Αθήνα. Ξεκινάς από τη «λαϊκή» Ομόνοια στην αρχή της, για να φτάσεις στο τέλος της, στην κοσμοπολίτικη πλατεία Μοναστηρακίου – ή ανάποδα, για να ακολουθήσουμε την αρίθμηση του δρόμου. Συνυπάρχει η «ευρωπαϊκή» πλατεία Κοτζιά με τη «βαλκανική» Βαρβάκειο, ο δήμαρχος στο μέγαρό του με τον μεροκαματιάρη μετανάστη ακριβώς πίσω από αυτό. Όπως είπαμε όμως, αλλιώς ξεκίνησε η Αθηνάς. Χαράσσεται το 1834 από δύο νεαρούς αρχιτέκτονες, τον Σταμάτη Κλεάνθη και τον Έντουαρντ Σάουμπερτ, οι οποίοι την έχουν οραματιστεί ως ένα φαρδύ και δενδροφυτευμένο βουλεβάρτο που θα συνέδεε, μέσω ενός πολύ όμορφου περιπάτου, τα βασιλικά ανάκτορα, τα οποία, σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια, θα κατασκευάζονταν στην Ομόνοια, με την Ακρόπολη, και συγκεκριμένα με τον ναό της Παρθένου Αθηνάς, εξού και το όνομα της οδού. Το αρχικό, φιλόδοξο σχέδιο περιλάμβανε μάλιστα κι ένα εκτεταμένο άλσος, τον «Κήπο του Λαού» (μεταξύ των σημερινών οδών Λυκούργου, Σοφοκλέους, Αιόλου και Σωκράτους), και μια τεράστια αγορά. Οι μεταγενέστερες τροποποιήσεις, αφού μετακίνησαν τα Ανάκτορα στη θέση που γνωρίζουμε, μίκρυναν το πλάτος της οδού, περιόρισαν το άλσος στα όρια του κατάλοιπού του, τη σημερινή πλατεία Κοτζιά, ενώ η αγορά εγκαταστάθηκε τελικά σε ένα πολύ πιο ταπεινό κτίριο, στη Βαρβάκειο. Όμως, παρόλο που η οδός Αθηνάς παραδόθηκε «κουτσουρεμένη», κάπως μακριά από τα Ανάκτορα που υποτίθεται ότι θα συνέδεε με τον περίλαμπρο Παρθενώνα, η σημασία και ο συμβολισμός της για τη ζωή της πόλης ήταν εξαρχής μεγάλα. Πολύ γρήγορα η Αθηνάς έγινε ο δρόμος των εμπόρων, οι οποίοι διατηρούσαν συνήθως τα σπίτια τους στον πρώτο όροφο και τα μαγαζιά τους στο ισόγειο. Δηλωτικό των αέναων κύκλων που κάνει η ζωή σε αυτή την πόλη είναι ότι στις αρχές του 20ού αιώνα το βόρειο κομμάτι της οδού (προς την Ομόνοια δηλαδή) ήταν το πιο αστικό, ενώ το νότιο (προς το Μοναστηράκι δηλαδή) το πιο λαϊκό – ακριβώς αντίθετα, δηλαδή, απ’ ό,τι είναι σήμερα! Φωτισμός και άσφαλτος Η οδός ασφαλτοστρώθηκε για πρώτη φορά κατά τον 19ο αιώνα, ενώ μοντέρνα κτίρια ξεκίνησαν να κατασκευάζονται κατά τη δεκαετία του 1950. Αργότερα προστέθηκε φωτισμός και φωτεινοί σηματοδότες. Σταθμός Ομόνοια Στην διασταύρωσή της με την οδό Λυκούργου βρισκόταν ο πρώτος (για άλλους ημιεπίγειος και γι’ άλλους ημιυπόγειος) σταθμός «Ομόνοια» του Ηλεκτρικού (σήμερα λειτουργεί ως αμαξοστάσιο), από τις 17 Μαΐου του 1895 μέχρι τις 21 Ιουλίου 1930, οπότε εγκαινιάστηκε ο σημερινός υπόγειος της ομώνυμης πλατείας.

Το κύμα υποστήριξης για την Εθνική Ομάδα Υδατοσφαίρισης κάθε ημέρα μεγαλώνει!

Γίνε μέρος του κύματος που θα ταξιδέψει στη Βραζιλία στους Ολυμπιακούς Αγώνες μαζί με την Εθνική μας Ομάδα Υδατοσφαίρισης. Μέχρι τώρα πάνω από 5.500 άτομα ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμα του Wave Up Hellas, της μεγάλης πρωτοβουλίας του Noxzema, επίσημου χορη-

Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι, θα ήταν ίσως η φασαρία που γίνεται καμιά φορά από τις εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται στο παλιό αμαξοστάσιο της ΟΣΥ, χώρος που χρησιμοποιείται τελευταία για τη διεξαγωγή συναυλιών, χωρίς όμως να υπάρχει η στοιχειώδης ηχομονωτική πρόβλεψη ή υποδομή.

γού της Εθνικής Ομάδας Υδατοσφαίρισης, στέλνοντας φωτογραφίες και βίντεο με ευχές στην ομάδα, για να φτιαχτεί ένα μεγάλο βίντεο που θα εμψυχώσει την Εθνική μας στη Βραζιλία. Mπες τώρα στο επίσημο site www.waveuphellas.gr, μάθε πώς μπορείς να λάβεις μέρος και να μπεις αυτόματα στην κλήρωση για μοναδικά δώρα! Γι’αυτό όλοι #waveuphellas!

LIFO 14.07.16

ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT

monika ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: FREDDIE F.

LIFO 14.07.16

Την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει είχε μόλις ολοκληρωθεί ο δεύτερος δίσκος της, το «Exit», και η Monika ήταν έτοιμη να κατακτήσει τον κόσμο. Ήταν 2010, ο κόσμος ήταν λιγότερο άγριος και η Monika ήταν ένα κορίτσι που το μόνο που το ένοιαζε ήταν να φτιάχνει μουσική. Στα χρόνια που πέρασαν μέχρι να κυκλοφορήσει το «Secret in the dark» άλλαξαν πολλά, και στον κόσμο γύρω της και στην ίδια. Είχε την εμπειρία μιας μεγάλης επιτυχίας, βρέθηκε σε εξώφυλλα περιοδικών, έκανε πολύ μεγάλες πωλήσεις και sold out εμφανίσεις, έζησε το όνειρό της στο maximum. Έγινε ένα από τα πιο γνωστά ονόματα στην Ελλάδα, γνώρισε επιτυχία στη Γαλλία, έζησε στη Νέα Υόρκη, μετακόμισε στο L.A. Η Monika που έχω μπροστά μου έπειτα από έξι χρόνια δεν έχει καμία σχέση με αυτό το μικρό κορίτσι που ονειρευόταν μόνο να γράφει μουσική. Έχει μεγαλώσει, έχει περάσει πολλά, έχει ζήσει περιπέτειες και απίστευτες στιγμές, έχει επιβιώσει από ένα ναυάγιο που της άλλαξε εντελώς την κοσμοθεωρία και τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα. Σήμερα ζει στο Λος Άντζελες, όπου έχει τον απόλυτο έλεγχο αυτών που κάνει. Και είναι μια γυναίκα 31 χρονών που ξέρει τι θέλει, που δουλεύει πιο σκληρά από ποτέ και είναι αποφασισμένη να κάνει παγκόσμια επιτυχία. Δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να μιλήσουμε για το ναυάγιο. Εκτός από τη Monika ως άνθρωπο, άλλαξε και τη μουσική σου; Με άλλαξε πάρα πολύ. Και εμένα και τη μουσική μου. Το 2012 είχα ένα περίεργο καλοκαίρι. Τον Ιούνιο πήγα για πρώτη φορά στην Αμερική. Είχα περάσει πολύ δύσκολα στην προσωπική μου ζωή εκείνη την περίοδο, ένιωθα πάρα πολλή πίεση, δεν περνούσα καλά. Με το που γύρισα, άρχισε να ανοίγει μια τρυπούλα στο μυαλό μου και σταδιακά ξεκίνησα να βλέπω λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Έκανα φοβερές διακοπές εκείνο το καλοκαίρι, αλλά τον Σεπτέμβριο κουβαλούσα ένα βάρος. Δυο μέρες πριν από το ναυάγιο είχα τεράστια ψυχολογική κούραση, δεν μπορούσα να σηκωθώ απ’ το κρεβάτι για να πάω στην κουζίνα να πιω νερό. Είμαι άνθρωπος που θέλει να έχει έναν στόχο στη ζωή του, να ετοιμάζει πράγματα, κάτι να δουλεύει, κι εκείνη τη στιγμή είχα βαλτώσει. Είχα πάρα πολλά τραγούδια που μου άρεσαν και δεν μου άρεσαν, που δεν ήξερα τι να τα κάνω, είχα κουραστεί. Εκείνο το Σαββατοκύριακο είχα πάει στη Σέριφο επειδή οι φίλοι μου μού έλεγαν «έλα να ξεσκάσεις». Όταν επιστρέφαμε από το ταξίδι, το σκάφος πήρε φωτιά και βουτήξαμε όλοι στη θάλασσα. Εκείνη τη στιγμή δεν προλαβαίνεις να το πολυσκεφτείς, βλέπεις το σκάφος να φεύγει και είναι σαν να συμβαίνει σε άλλον, αλλά θυμάμαι ότι όσο κολυμπούσα με έτρωγε μια σκέψη: «Πώς γίνεται το 2012, με Wi-Fi και κινητά, να κολυμπάω τόσες ώρες και το μόνο πράγμα που μπορεί να με σώσει, να σώσει τη ζωή μου –μέχρι τότε δεν είχα σκεφτεί ποτέ τον θάνατο–, είναι το μυαλό μου και το σώμα μου;». Αν αυτά με πρόδιδαν, θα πνιγόμουν. Ήταν αστείο, γιατί ήταν αυτά που θεωρούσα ότι με πρόδιδαν τις προηγούμενες μέρες. Σκεφτόμουν, και σχεδόν γέλαγα μέσα μου: «Δηλαδή, εγώ τώρα πρέπει να φτάσω στην ακτή για να σωθώ;». Έβλεπα το χάος, το βάθος από κάτω μου, και συνέχιζα να κολυμπάω, γιατί σκεφτόμουν ότι αν σταματούσα, θα πήγαινα στον πάτο. Σκεφτόμουν την οικογένειά μου και πώς θα αντιδρούσε η μάνα μου αν δεν τα κατάφερνα, όλα αυτά τα τραγικά για τα οποία απέφευγα να μιλάω και τα στενόχωρα που ποτέ δεν ήθελα να ακούω. Τις δύο τελευταίες ώρες, με τον φίλο μου τον Φαίδωνα, με τον οποίο κολυμπούσαμε μαζί, είχαμε πάρει την απόφαση ότι λογικά κάποια στιγμή θα λιποθυμούσαμε κι ελπίζαμε να είμαστε κοντά στη στεριά για να μας βγάλει έξω το κύμα. Όταν ήρθαν τα ελικόπτερα, είχα χάσει την όρασή μου λόγω του αλατιού. Ήταν φοβερό, γιατί το ακούγαμε που μας έψαχναν, αλλά τα φώτα περνούσαν πλάγια και δεν μας έβλεπαν – δεν είχαμε και καμιά σημαδούρα να φαινό-

μαστε. Φωνάζαμε. Ούρλιαζα. Το δεύτερο ελικόπτερο φώτισε έναν βράχο. Εγώ δεν έβλεπα, αλλά άκουσα τον Φαίδωνα να φωνάζει «είναι βράχος, είναι βράχος», και μετά δεν θυμάμαι τίποτα. Μόλις ακουμπήσαμε πάνω του και τον φίλησα, λιποθύμησα. Τέλος πάντων, κατάφερε ο Φαίδωνας και βγήκε στη στεριά και πήγε να φέρει βοήθεια. Αυτό που θυμάμαι στον καναπέ του σπιτιού όπου με είχαν τυλιγμένη με κουβέρτα και μου στέγνωναν τα μαλλιά με το πιστολάκι ήταν η φωνή μιας γυναίκας να μου λέει: «Σήμερα άκουγα τα τραγούδια σου. Το “Yes I do” είναι υπέροχο». Έπειτα από αυτό, δύο πράγματα σκέφτεσαι, ότι η ζωή πραγματικά είναι μια κλωστή και δεύτερον ότι είμαι πάρα πολύ περήφανη. Από αυτό πήρα τρομερή δύναμη, ήταν σαν να μου έλεγε ο Θεός: «Τώρα θεωρείς ότι κουράστηκες; Για να σε δω!». Διαρκώς είχα ένα θέμα με τον Θεό και με το σύμπαν όταν κολυμπούσα για εφτάμισι ώρες. Κοίταζα τ’ αστέρια και διαρκώς σκεφτόμουν «τώρα δηλαδή τι; Με τεστάρεις αν μπορώ να αντέξω;». Και άντεξα. Μετά άρχισα να γράφω μουσική με την οποία περνάω καλά, δεν μπορούσα να βγω στη σκηνή και να είμαι η ίδια. Τα παλιά κομμάτια τα λατρεύω, είναι οι προσωπικοί μου ύμνοι, είναι το νανούρισμά μου, αλλά όλο αυτό ήταν ένα τρομερό σημάδι για να περάσω σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν λέω ότι άρχισα να κάνω μουσική για τρελό γλέντι, το «Secret in the dark» κουβαλάει μια μελαγχολία, αλλά μάλλον αυτή είναι η σφραγίδα μου ως μουσικού. Δεν ξαναείχα άγχος από τότε, δεν έχω άγχος πριν ανέβω στη σκηνή. Πλέον προσπαθώ να απολαμβάνω τις χαρές της ζωής, ήταν σαν να ξεκινούσαν όλα απ’ την αρχή. Άρχισα ν’ αλλάζω τους ανθρώπους που εμπιστευόμουν, αυτούς που ήθελα να κρατήσω στη ζωή μου και να έχω γύρω μου. Αν κάποιος με κουράζει, δεν τον θέλω πια. Είμαι τυχερή που το έζησα αυτό στα 27, γιατί ξεκαθάρισε πολλές πτυχές της ζωής μου.

Πες μου για το «Secret in the dark». Τους Dap-Kings πώς τους γνώρισες; Ο πιο πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι το ηχογράφησες στο ίδιο στούντιο που ηχογραφήθηκε το «Back to Black» της Amy Winehouse και με πολλούς κοινούς μουσικούς. Ήταν εκείνο το καλοκαίρι πριν από το ναυάγιο που πήγα πρώτη φορά στη Νέα Υόρκη. Ήμουν λίγο καιρό εκεί και δεν είχα δύναμη για τίποτα, είχα βουτηχτεί στην αδράνεια. Κι έρχεται ο Δημήτρης ο Λίλης, ο κολλητός μου, και μου λέει: «Σήκω, είμαστε στη Νέα Υόρκη, δεν μπορείς να κοιμάσαι όλη μέρα. Κάτι πρέπει να κάνουμε, πρέπει να ζήσουμε αυτό που μας προσφέρει αυτή η πόλη, γι’ αυτό ήρθαμε εδώ. Για να πάρουμε έμπνευση, να γνωρίσουμε ανθρώπους». Του λέω «πού να τρέχω;». Και μου απαντάει: « Έχω ένα σχέδιο, να πάμε σε πέντε στούντιο στα οποία έχουν ηχογραφηθεί δίσκοι που θαυμάζουμε». Είχα κάτι παιδικούς έρωτες, Nada Surf και Smashing Pumpkins, και ξεκινήσαμε από κει. Πηγαίναμε και χτυπάγαμε την πόρτα των στούντιο χωρίς να μας ξέρει κανένας και λέγαμε «γεια σας, ήρθαμε να δούμε τον εξοπλισμό σας». Κοιτάζαμε μέσα και με το που φεύγαμε παίρναμε μια χαρά, λες κι ήμαστε παιδάκια. Το τρίτο στούντιο στο οποίο πήγαμε ήταν των Dap-Κings, εκεί όπου είχε ηχογραφηθεί το

«Back to Black» της Amy Winehouse. Εκείνη την ημέρα ήταν Memorial’s Day στη Νέα Υόρκη, αργία, σκουπίδια παντού, βρόμα, και πάμε στο Μπρούκλιν και καθόμαστε έξω από το στούντιό τους. Δεν είχε καν κουδούνι, είναι ένα βιομηχανικό κτίριο, δεν ξέρεις από πού να μπεις. Βρίσκουμε ένα τηλέφωνο από το site της Daptone Records, παίρνει ο Δημήτρης, κι εκείνη την ώρα ανοίγει η πόρτα και βγαίνει ο Thomas Brenneck, ο κιθαρίστας της Amy, και πάει και του μιλάει. Του λέμε «είμαστε μουσικοί, μπορούμε να τσεκάρουμε το στούντιο;». «Και γιατί θέλετε να τσεκάρετε το στούντιο;» ρωτάει αυτός. «Γιατί η Μonika ενδιαφέρεται να ηχογραφήσει εδώ». «Οk», μας λέει, «ελάτε, έτσι κι αλλιώς αργία είναι, θ’ αράξουμε, πάμε να πάρουμε μπίρες». Παίρνουμε μπίρες, ανεβαίνουμε και μπαίνουμε σε ένα στούντιο τρομερό, που δεν μοιάζει με κανένα άλλο στούντιο που έχω δει στη ζωή μου. Ήταν και ο Homer Steinweiss εκεί, που κατόπιν έγινε ο παραγωγός μου. Καμία σχέση με αυτό το υπερβολικά καθαρό, το λαμπερό, που είναι όλα στη θέση τους που βλέπεις αλλού. Εκεί είναι όλα διαλυμένα, όλα κατεστραμμένα, όλα πεταμένα στο πάτωμα, κάτι χαλιά, κάτι φωτιστικά, κάτι μικρόφωνα απ’ τα οποία κρέμεται το καλώδιο – έτσι ηχογραφούν. Vintage, με analogue tapes. Αμέσως δημιουργήθηκε μια απίστευτη ζεστασιά. Μπαίνεις μέσα και είναι σαν το σπίτι της γιαγιάς σου. «Μου λένε “έχεις μουσική να μας βάλεις;”». Λέω «έχω κάποια demos» – δεν υπήρχε λόγος να τους βάλω να ακούσουν προηγούμενη δουλειά μου. Βάζω δύο κομμάτια που είχα στο κινητό μου κι έρχεται κι ο Homer μέσα από το γραφείο και ρωτάει «τι είναι αυτό;». Λέω «δικό μου», συνεχίζει «ποιος τραγουδάει;». «Εγώ». «Ποιος παίζει μπάσο;». «Εγώ. Είναι ντέμο, το έχω κάνει με ό,τι όργανα έχω στο σπίτι». Μου λένε: «Θέλεις να ανταλλάξουμε τηλέφωνα, αν έχεις ν’ ακούσουμε κι άλλα;». Απάντησα «δεν έχω πολλά, 5-6 τραγού- δια». «Εντάξει, όταν έχεις, στείλε μας». Μου δίνουν τηλέφωνο, βγαίνουμε από το στούντιο κι αρχίζουμε να χοροπηδάμε και οι δύο. Τρέξιμο, αγκαλιές, φιλιά, ήταν θεόσταλτο αυτό το πράγμα, ήταν απ’ το πουθενά. Και πότε αρχίσατε να δουλεύετε τον δίσκο; Μετά έπαθα το ατύχημα και δεν ήμουν σε κατάσταση να ταξιδέψω. Τους ενημέρωσα, γιατί είχα σκοπό να πάω τον Οκτώβριο στη Νέα Υόρκη για να ξεκινήσουμε. Μετά το ναυάγιο ήμουν κουλ, δεν είχα άγχος, δεν έσκαγα για τίποτα. Πήγα την επόμενη άνοιξη και ο Homer προσφέρθηκε να αναλάβει την παραγωγή. Είχε κουραστεί από τη Sharon Jones, είχε αρχίσει να συνεργάζεται με τους Black Keys, τη Lana Del Rey, κι είχε αρχίσει να βαριέται το Motown των ’60s. Ήξερα ότι ο Homer θα το αγαπήσει αυτό το πράγμα. Ήταν η πρώτη φορά που έβαλα στη μουσική μου beat. Μέχρι τότε είχα μόνο μελωδίες και του άρεσε αυτό το beat. Δεν είχα πολλά λεφτά, αλλά ήξερα ότι επειδή είναι τρομερό παιδί, θα το δει ως προσωπικό στόχο. Εκείνο το φθινόπωρο τον έφερα στην Ελλάδα. Ήθελα να μάθει την κουλτούρα μου και πώς λειτουργώ και τι σημαίνει αυτός ο ήλιος για τον οποίο μιλάει όλος ο πλανήτης, να περάσουμε χρόνο μαζί, γιατί δεν μπορούσα να συνεργαστώ με κάποιον που δεν είμαστε φίλοι. Πήγαμε στο Άστρος οι δυο μας, βγάλαμε τα όργανα στη βεράντα και τα περισσότερα takes ήταν με σκυλιά να γαβγίζουν στο βάθος, αλλά δεν μας ενδιέφερε καθόλου. Για πρώτη φορά δούλεψα χωρίς deadline, χωρίς να με νοιάζει αν θα αρέσει ή δεν θα αρέσει, ούτε για το αν είναι το μικρόφωνο χαλασμένο. Μετρούσε μόνο η διάθεση. Θυμάμαι τι έκανα στο Βερολίνο με τα δέκα μικρόφωνα και γελούσα. Έζησα τέτοιες εμπειρίες, που είπα «αυτή είναι η μουσική που θέλω να κάνω από δω και πέρα». Μετά πήγαμε στη Νέα Υόρκη και ο Homer τα ανέλαβε όλα. Μάζεψε τους top 5 session μουσικούς της Νέας Υόρκης, μουσικούς της Adele, των Black Keys, της Lady Gaga.

LIFO 14.07.16

Είναι ο καλύτερος δίσκος σου, με εκπληκτικούς μουσικούς και είχε και στόρι για να τον προωθήσεις. Γιατί δεν πήγε καλά στην Ελλάδα; Τι πιστεύεις ότι έφταιξε; Μπορώ να φανταστώ. Όταν έβλεπα καλλιτέχνες που μου άρεσαν να αλλάζουν μουσική κατεύθυνση, τους σνόμπαρα. Το «Kid A» μου πήρε χρόνια να το εκτιμήσω. Ή όταν οι U2 έβγαλαν το «Pop». Και το θεωρώ πολύ φυσιολογικό για το «Secret in the dark» – είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου, το περίμενα. Ήθελα, όμως, να κάνω έναν τόσο καλό δίσκο, που μπορεί να μην είχε απήχηση απευθείας, αλλά θα μπορούσε να περάσει στ’ αυτιά του κόσμου σε βάθος χρόνου. Θέλουν και τη μαυρίλα οι Έλληνες, τους αρέσει. Δεν είχε σχέση με το μελόδραμα των δύο πρώτων δίσκων. Ήταν κι ένας δίσκος που δεν είχε hit. Δυσκολευτήκαμε πάρα πολύ για την επιλογή του single, ακόμα κι εγώ δεν μπορούσα να διαλέξω. Δεν είχε κάτι τόσο «κολλητικό» σαν τους άλλους δίσκους. Είχε κουράσει τον κόσμο η υπερέκθεση της Μonika στον τρίτο δίσκο; Μπορεί. Ίσως να έγιναν και λάθη στον τρόπο που προωθήθηκε. Χαθήκαμε στη με- τάφραση. Νομίζω, χάθηκε πολύς χρόνος επειδή έλειπα έξω. Δεν είχαμε και καμπάνια, όπως στους άλλους δίσκους. Ανοίξαμε τόσο διαφορετικούς τομείς, που νομίζω ότι ο δίσκος χάθηκε μέσα σε αυτό το χάος. Η αλήθεια είναι ότι από το «Exit» μέχρι το «Secret in the dark» δεν έκανα και τόσο πολλές εμφανίσεις, ήταν πολύ λίγες. Κοιτώντας πίσω, υπάρχουν λάθη που έκανες και δεν θα ξανάκανες; Δεν θεωρώ ότι έχω κάνει λάθη, απλώς η ζωή μου στο εξωτερικό με έχει μάθει ότι το business κομμάτι της μουσικής είναι απαραίτητο να λειτουργεί τόσο καλά όσο και το δημιουργικό κομμάτι. Είναι τόσο στενά συνδεδεμένα, που αρχίζεις να χάνεις το παιχνίδι στο ένα από τα δύο: ή θα απογοητευτείς τόσο πολύ, που δεν θα είσαι δημιουργικός, ή θα έχεις καταστραφεί οικονομικά και δεν θα έχεις τη δυνατότητα να ζήσεις από αυτό. Θα πρέπει να κάνεις άλλη δουλειά. Αυτό που έχω μάθει είναι να είμαι ρομαντική στη μουσική μου, αλλά αυστηρή στο business κομμάτι. Πρέπει να θυσιάσω κομμάτι του χρόνου που παλιότερα φύλαγα 100% για τη μουσική μου σε διαδικαστικά πράγματα. Την εποχή του «Avatar» ήμουν μικρή, χαζή, αφελής, δεν μπορούσα να προβλέψω το μέλλον. Δεν το σκεφτόμουν κιόλας. Όσο μεγαλώνεις, πετάς και πράγματα. Άκουσα και μια πολύ ωραία συμβουλή τελευταία: «It’s all connected». Τίποτα δεν πρέπει να αφήνεις να πέφτει κάτω. Πρέπει να έχεις τον απόλυτο έλεγχο αυτού που κάνεις. Έπειτα από τόσα που έχω ζήσει στην Αμερική έχω κουραστεί πολύ, και σε πρακτικό επίπεδο, κι έχω μια διαρκή αμφιβολία για τα πάντα.

Άρχισα ν’ αλλάζω τους ανθρώπους που εμπιστευόμουν, αυτούς που ήθελα να κρατήσω στη ζωή μου και να έχω γύρω μου. Αν κάποιος με κουράζει, δεν τον θέλω πια. Είμαι τυχερή που το έζησα αυτό στα 27, γιατί ξεκαθάρισε πολλές πτυχές της ζωής μου.

LIFO 14.07.16

info

Η Monika συμμετέχει στο νέο single «Make it easy» του Γάλλου παραγωγού / DJ Yuksek. Οι επόμενες συναυλίες της είναι την Kυριακή 7 Αυγούστου στο Saristra Festival στην Παλιά Βλαχάτα Κεφαλονιάς, την Παρασκευή 2 Σεπτέμ- βρη στον Κήπο του Μεγάρου με τη διεθνή μπάντα της Planet Tiki και την Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου στο Reworks Festival στη Θεσσαλονίκη, μαζί με τον Jamie Woon (UK).

LIFO 14.07.16

Η Γλυφάδα όπως τη γνώρισαν και την αγάπησαν 9 Αθηναίοι που έζησαν εκεί (και κάποιοι ζουν ακόμα) τα καλύτερά τους χρόνια

ρινέττα κοσκινiδου Γραφίστρια

η γλυφάδα, το χωριό μου Γεννήθηκα στη Γλυφάδα του ’70. Τότε με τα Μπόμπις 1, 2, 3, τη Σπάιντερ, το Γιούρις και την Αστάρντι. Ήταν η εφηβεία μου αυτή η Γλυφάδα. Αυτά, όμως, που θυμάμαι με περισσότερη αγάπη ήταν τα παιδικά χρόνια, τότε που κάναμε τα πάντα με τα ποδήλατα, πηγαίναμε για μπάνιο κάτω από το σπίτι (στου Διαμάντη). Αναπολώ με αγάπη εκείνα τα καλοκαίρια με τους άπειρους τσακωμούς με την αδελφή μου για την κούνια που είχε φτιάξει η γιαγιά στον κήπο, να κυνηγάμε τις κότες, να ξαπλώνουμε στην ταράτσα και να χαζεύουμε τις κοιλιές των αεροπλάνων. Θυμάμαι εκείνο τον πολύ χοντρό κύριο απέναντι από το σπίτι που έβγαινε κάθε απόγευμα με το βρακί στη βεράντα κι έτρωγε καρπούζι με το κουτάλι της σούπας (χειμώνα δεν τον είχαμε δει ποτέ). Μου λείπουν εκείνα τα παιδικά καλοκαίρια που έμπαινε ο μεσημεριανός ήλιος από τις γρίλιες των ξύλινων παντζουριών και μελώνανε τα μάτια. Που περιμέναμε να έρθει Σάββατο βραδάκι να μας πάει ο μπαμπάς για μιλκσέικ στο Ρόγιαλ ή για «πατάτες με μαγιό» (mayo) στο Κουίνς. Η Γλυφάδα θα είναι πάντα έτσι στην καρδιά μου, το χωριό μου.

20 LIFO 14.07.16

μαρία μαρκούλη

στάθης μαμαλάκης

Δημοσιογράφος, συγγραφέας

Φωτογράφος

άλιεν στην πλατεία εσπερίδων

Eβλεπα το Alien-Resurrection σε μία από τις αίθουσες του Cinepolis, που είχε γίνει κανονικό στέκι μου από τότε που άρχισε να λειτουργεί, πολύ πριν έρθει το τραμ στη Γλυφάδα, όταν ακόμη δέσποζε ο Αίνος (με τα σουβλάκια του) στη Μεταξά και ενώ είχαμε ήδη σοβαρή σχέση με τις τυρόπιτες του «Τάσσου». Τα Άλιεν, λοιπόν, της ταινίας έκαναν δύσκολη τη ζωή της Σιγκούρνι Γουίβερ και της Γουινόνα Ράιντερ, προκαλώντας τον κακό χαμό μέσα από εκρήξεις, καταστροφές, έναν ορυμαγδό και μια συντέλεια κόσμου. Πόσο αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει τη Γλυφάδα; Καθόλου. Με εξαίρεση, φαίνεται, εκείνη τη συγκεκριμένη προβολή. Βγαίνοντας από την αίθουσα, ήταν σαν να μας είχε ακολουθήσει η ταινία, με το βουητό και το μένος των ειδικών εφέ. Σαν να είχε σαρώσει η εξωγήινη απειλή την οδό Ζησιμοπούλου και να είχε γονατίσει την πλατεία Εσπερίδων. Ήταν εκείνη η φορά που είχε πιάσει τέτοιος δυνατός αέρας, τυφώνας, καταιγίδα, δεν ξέρω κι εγώ τι, που είχε ξεριζώσει ολόκληρα δέντρα. Σκηνικό καταστροφής και resurrection. Την επόμενη μέρα, ως άλλη Σιγκούρνι, με εμφανώς ατυχέστερη περιβολή, επέστρεψα στον τόπο όπου είχαν πέσει κλαδιά/κορμιά για να δω μια αξέχαστη γλυφαδιώτικη εικόνα. Αν έρθουν οι εξωγήινοι κατά δω (μου έχει κολλήσει η ιδέα), στην πλατεία Εσπερίδων θα εμφανιστούν (εκτός κι αν το έχουν κάνει ήδη).

Τα υλικά για τα φρούριά μας τα κλέβαμε από τις γύρω οικοδομές

μιρκέτα βιδάλη

Fashion designer, ιδιοκτήτρια του brand NoThinkin

chicken fingers

Ήρθαμε στη Γλυφάδα το ’73, όταν εγώ ήμουν δυόμισι χρονών. Η περιοχή όπου μείναμε, κοντά στους πρόποδες του βουνού, είχε πολλά άδεια οικόπεδα. Χώροι χωρίς περίφραξη ή με υποτυπώδη, που δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην άγρια παιδική συμμορία της γειτονιάς, η οποία κατάφερνε να την ξεπεράσει και να μετατρέψει τα οικόπεδα σε πεδία μαχών. Τα υλικά για τα φρούριά μας τα κλέβαμε από τις γύρω οικοδομές. Δεν θυμάμαι να είχαμε ποτέ έλλειψη σε ξυλεία, άμμο, χαλίκι, τούβλα. Οι υπό ανέγερση οικοδομές ήταν επίσης σε αφθονία και οι περιφράξεις τους επίσης αστείες – δεν μπορούσαν να μας σταματήσουν. Οι μεσημεριανές ώρες κοινής ησυχίας ήταν ιδανικές για εξερεύνηση και ανεφοδιασμό. Οι μεγάλοι, αν είχαν γυρίσει απ’ τις δουλειές τους, ήταν πολύ κουρασμένοι για να μας ελέγξουν. Μια συμφωνία ότι δεν θα ακουστεί κιχ αρκούσε για να μας αφήσουν εκείνοι ελεύθερους και εμείς να τους αφήσουμε να κοιμηθούν.

Αυτό που θυμάμαι με μεγαλύτερη αγάπη είναι το στέκι που είχα στα σχολικά μου χρόνια, το εστιατόριο Applebee’s, που πλέον δεν υπάρχει, με το ξακουστό πιάτο του «Chicken Fingers». Εκεί ήταν το απόλυτο hot spot των Nοτίων, όπου μπαίναμε όλοι στη λίστα αναμονής, πα- ρόλο που ξέραμε ότι ούτε οι μισοί δεν θα κατα- φέρναμε να κάτσουμε για φαγητό, μια και λίγο μετά τις 12 τα μεσάνυχτα έπρεπε να έχουμε γυρίσει στο σπίτι! Kάθε Σάββατο ανελλιπώς περιμέναμε απ’ έξω ντυμένοι-φτιαγμένοι, καθισμένοι σε σκαλάκια-παγκάκια, βρέξει-χιονίσει! LIFO 14.07.16

νίκος μίχαλος Nou-Pou.gr

καλοκαίρια με τη μαγική τετράδα

Η πιο έντονη ανάμνηση είναι πολλές μικρές αναμνήσεις μαζί. Τι να θυμηθώ; Τον πρώτο μου έρωτα με την Εβίτα, που μας το έπαιζε δύσκολη, την κλασική βόλτα στην πλατεία κάθε βράδυ, το καλοκαίρι, με τους φίλους μου, τον Λευτεράκη, τον Ψαρομάτη, τον Υψηλάντη και τον Βόγλη (μαγική τετράδα), Σάββατο βράδυ έξω από το Royal Βurger, φορώντας όλοι το πουκάμισο το καινούργιο με το αλογά- κι (το άλογο κατά τύχη λεγόταν Ralph Lauren), το πρώτο μου μηχανάκι, τον Βobo –όποιος είχε μηχανάκι τότε ήταν σαν να είχε αγοράσει Ferrari–, το σινεμά «Άννα Ντορ» με τα άβολα καθίσματα και το θερινό Ρίο με το «βολικό», κορυφαίο hot-dog ή τη θεϊκή στιγμή που αγοράσαμε βίντεο με τον πατέρα μου και πήγαμε αμέσως στο βιντεοκλάμπ με ύφος σαν να πήραμε το Ευρωπαϊκό; Αν συνεχίσω, θα θυμηθώ άπειρα. Το κορυφαίο κλαμπ του Βασίλη Τσιλιχρήστου, το Αμφιθέατρο, τα unique Wendy’s, τα καλοκαίρια στις νεροτσουλήθρες, τον πρώτο μου καφέ στο Egomio (που είχα ντυθεί λες και παντρευόμουν) και άλλα πολλά γλυφαδιώτικα και ωραία. Γιατί οι Γλυφαδιώτες έχουν πολλά μείον, αλλά είναι ωραίοι. Ο Νίκος Μίχαλος είναι ένας από τους 5 ιδρυτές του κορυφαίου localized site Nou-Pou.gr, ιδιοκτήτης της εταιρείας FollowMeNow και του εστιατορίου Bella Vespa, brand manager του Varkiza Resort και μπασκετμπολίστας του Πανιωνίου.

22 LIFO 14.07.16

δημήτρης δημόπουλος

Μουσικός

εκεί κατοικούν οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου

Λένε πως στη γειτονιά στην οποία μεγαλώνεις κατοικούν οι πιο όμορφες αναμνήσεις. Η δική μου γειτονιά, εδώ στην Τερψιθέα Γλυφάδας, και γενικά η Γλυφάδα ευρύτερα, τη δεκαετία του ’80 ήταν πολύ πιο αραιοκατοικημένη, με αρκετές αλάνες σε άκτιστα ακόμα τότε οικόπεδα. Αξέχαστες αναμνήσεις: το παιχνίδι έως αργά, μέχρι να βγει κάποιος από τους ελάχιστους γείτονες και να μας κυνηγήσει, η μπάλα με ομάδες από άλλες γειτονιές, οι πρώτες βόλτες στα μπαράκια με ρoκ μουσική στο κέντρο της Γλυφάδας, τα δισκάδικα όπου πέρναγα ώρες για να βρω κάποιον δίσκο να αγοράσω (η Γλυφάδα τη δεκαετία του ’80 είχε 6 δισκοπωλεία!), το γυμναστήριο στο σχολείο όπου έκανα την πρώτη μου συναυλία, οι «κόντρες» με τις άλλες μπάντες της περιοχής, ο ήχος των αεροπλάνων πάνω από τα κεφάλια μας, το αεροδρόμιο όπου πηγαίναμε για βόλτες και καφέ, ακόμη και το ντέρμπι Τερψιθέα-Γλυφάδα στο μπάσκετ μετά την παρέλαση, το 127 και το Νumber Οne όπου περάσαμε ατελείωτες ώρες παίζοντας μπιλιάρδο, τα πρώτα πάρτι στα οποία έβαζα μουσική, καθώς και το πρώτο μου μεροκάματο ως DJ στο Sussex in απέναντι από το Blanos Bowling, το αραλίκι στο Τρίγωνο με συνεχείς μουσικο-συζητήσεις. Θα μπορούσα να γράφω σελίδες με αναμνήσεις από μια πόλη που δεν είναι πια η ίδια. Όχι μόνο επειδή άλλαξε αλλά επειδή μεγαλώσαμε κι εμείς. Ο Δημήτρης Δημόπουλος έχει εργαστεί 24 χρόνια σε δισκογραφικές εταιρείες και παίζει μουσική από το ’83. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το ’85, έξω από το 2ο Λύκειο Κωνστ. Αθανάτου, στην Τερψιθέα, Άνω Γλυφάδα.

μπιάνκα μπογδάνου Φαρμακοποιός

υπάρχουν και φίλοι που είμαστε ακόμα μαζί από τότε

Μεγάλωσα στην Άνω Γλυφάδα ανάμεσα στις δεκαετίες ’80-’90. Τα χρόνια που θυμάμαι με περισσότερη χαρά είναι τα εφηβικά, κατά τα οποία η Γλυφάδα ήταν χωρισμένη σε δύο στρατόπεδα: από τη μια είχες τους «φλώρους» και από την άλλη την «αληταρία». Το φυσικό σύνορο ήταν η οδός Λαμπράκη. Εγώ περνούσα την ώρα μου με την αληταρία, κυρίως λόγω μουσικών προτιμήσεων. Καθόμασταν ώρες ατελείωτες έξω από κάτι ηλεκτρονικά, κάτω από τα Wendy’s, γελώντας, τρώγοντας και πίνοντας. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που κατέβηκε ο Χάρης με μια μπάλα ποδοσφαίρου και ξαφνικά ξεκίνησε ματς στον δρόμο. Αυτό τελείωσε, αφού κάποιος έστειλε την μπάλα στον αγύριστο έπειτα από ώρες παιχνιδιού. Ήταν το

κλασικό στέκι, αν και στην πραγματικότητα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα πεζούλι. Βρισκόμασταν χωρίς τηλέφωνο και, φυσικά, τότε δεν υπήρχαν κινητά, είχαμε τηλεκάρτα. Πολλά από τα άτομα που ήξερα, δυστυχώς, δεν ζουν πια, αλλά υπάρχουν και οι φίλοι που είμαστε ακόμα μαζί από τότε, σαν την Ελένη, την παλαιότερη φίλη μου. Τρώγαμε υποβρύχιο από τον φούρνο, ένα είδος πιροσκί με ζαμπόν και τυρί. Ήταν σαν απαραίτητο τελετουργικό της βραδιάς και ήταν πεντανόστιμο. Μερικές φορές τη βγάζαμε στην παραλία ακριβώς από κάτω, σε μια κλειστή ψαροταβέρνα. Ηλεκτρονικά δεν έπαιζα, αλλά όταν ήμουν μικρή, είχε σημασία αυτό, κατέβαινα για την παρέα.

ταμάρα τζουμαΐλη

Event planner & PR consultant, ιδιοκτήτρια της εταιρείας Amal Εvents

θοδωρής γκιώνης

we love glyfada!

Hair expert, ιδιοκτήτης του Θ Salon by Thodoris Gionis

τα βράδια της γλυφάδας ήταν τα καλύτερα!

Μου λείπει η νυχτερινή ζωή της πόλης μου! Η πιο πολυσυζητημένη περιοχή της Αττικής κάποτε φημιζόταν για τα νυχτερινά της μαγαζιά και τη διασκέδαση, που δεν θύμιζε σε τίποτε άλλο προάστιο. Δεν θα ξεχάσω τον πολυχώρο Matrix, τότε που έκανα τις πρώτες μου μεγάλες εξόδους, το καφέ Ego Mio, το οποίο ήταν καθιερωμένο σημείο για το πρώτο ραντεβού, το Μercedes του Τσιλιχρήστου, όπου αν δεν είχαμε γυναίκα στην παρέα «τρώγαμε πόρτα» και άλλα πολλά... Πρώτες πρωινές ώρες, και ήρθε η ώρα για κρέπα. Όλοι συναντιόμασταν στο ίδιο στέκι και λέγαμε τα νέα της νύχτας που πέρασε, και την επόμενη ημέρα πάλι απ’ την αρχή!

Χωρίς δεύτερη σκέψη, μου λείπουν οι Κυριακές των παιδικών μου χρόνων στην παλιά Γλυφάδα. Τότε που φορτώναμε το αυτοκίνητο –λες και πηγαίναμε εκδρομή, ενώ πηγαίναμε μόλις λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι μας– με ποδήλατα, πατίνια, μπλοκ ζωγραφικής και άλλα διάφορα παιδικά αξεσουάρ με σκοπό να περάσουμε όλη τη μέρα έξω! Ξεκινώντας από τις ξύλινες κούνιες της οδού Λαμπράκη, που, δυστυχώς, δεν υπάρχουν πια, συνεχίζοντας στο fastfoodάδικο Wendy’s στη Λαζαράκη, που επίσης έχει κλείσει, και καταλήγοντας στο ιστορικό σινεμά της πλατείας Εσπερίδων, το Άννα Ντορ, με τις κόκκινες καρέκλες, που κι αυτό έριξε αυλαία στις αρχές των ’00s. Ακόμη, μου λείπει πολύ η παλιά οδός Ζησιμοπούλου, με το Ego Mio, το Rich και το Seiza, τα πιο γνωστά all day μαγαζιά της Αττικής, όπου όλοι οι Νότιοι δοκιμάσαμε τον πρώτο μας freddo, ντυμένοι με λογότυπα από πάνω μέχρι κάτω, φυσικά, και κοιτάζοντας το απέναντι τραπέζι με γλυφαδιώτικο υφάκι 100 καρδιναλίων. We love Glyfada! LIFO 14.07.16

πέγκυ ρίγγα ΑΠΟ ΤΟΝ M. HULOT

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

24 LIFO 14.07.16

Αρχαιολόγος, ιδιοκτήτρια του Ριβιέρα, του Βοξ και του Ααβόρα. Γεννήθηκε στα Εξάρχεια, ζει στο Μαρούσι. Η μόνη ευτυχισμένη στιγμή στη ζωή της ήταν όταν έμαθε ότι πέρασε στην Αρχαιολογία.

Γεννήθηκα στο Λητώ, ένα χιονισμένο πρωινό του Φεβρουαρίου, σε μια τυπική μικροαστική οικογένεια. Οι γονείς μου είχαν καταγωγή από την Ήπειρο, την Άρτα, εγώ όμως θεωρώ τον εαυτό μου Αθηναία, παρόλο που δεν κατατάσσομαι στους γκάγκαρους. Μία από τις πρώτες μου αναμνήσεις είναι να τριγυρνάω με το τρίκυκλο ποδηλατάκι μου στην πλατεία Εξαρχείων, γύρω από το φανάρι, μαζί με τη γιαγιά μου. Είναι μια εικόνα πολύ διαφορετική από αυτήν που έχουμε για τη σημερινή πλατεία. Είμαι τσιμεντοτραφής. Με την αρχαιολογία και τις ανασκαφές έμαθα λίγο τη φύση και ξέρω να αναγνωρίζω και δυο-τρία φυτά και πώς είναι το χώμα. Ο μπαμπάς μου ήταν ακριβώς η ιστορία του Σινεμά ο Παράδεισος. Δούλευε από μικρός σε σινεμά. Στην αρχή πουλούσε τσιγάρα και όλα αυτά που πουλούσαν με τις τάβλες στο διάλειμμα, μετά έριχνε τίτλους – υπάρχει μια ιδιοκατασκευή η οποία είναι ελληνική, η τιτλέζα, και φτιαχνόταν από τα εξαρτήματα των μηχανών προβολής, έπειτα δούλεψε ως βοηθός μηχανικού, πήρε το δίπλωμα του μηχανικού και στη συνέχεια θέλησε να φτιάξει το δικό του σινεμά. Ήταν πολύ φιλόδοξος. Ξεκίνησε από ένα σινεμά που δεν υπάρχει τώρα, ένα θερινό, την Άννα στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Μετά επικεντρώθηκε στα Εξάρχεια και το 1969 έχτισε τη Ριβιέρα. Στη θέση της Ριβιέρας ήταν δύο νεοκλασικά, τα οποία κάηκαν, και ο πατέρας μου, με την αθωότητα εκείνων των χρόνων, φα- ντάστηκε στη θέση τους τον θερινό κινηματογράφο. Χαρακτηριστικό είναι ότι όσα σινεμά έφτιαξε, τους έδωσε γυναικεία ονόματα: Άννα, Ριβιέρα, Αθηναία, Ααβόρα – εκτός από το Βοξ. Αυτό δεν το έφτιαξε ο μπαμπάς, είναι προπολεμικό, του 1938. Τη δεκαετία του ’70 το Βοξ ήταν ένα υπερδιάσημο σινεμά και η Ριβιέρα ήταν ένα καινούργιο ανάμεσα στα πολλά που είχε η περιοχή – τη Νεάπολη την έλεγαν Σινέπολη κάποτε λόγω των πολλών κινηματογράφων της. Στο Βοξ εκείνες τις εποχές η ουρά έφτανε και δύο φορές στο τετράγωνο, φοβερές εποχές. Είχε κρατήσει ο πατέρας μου σε αρχεία τα εισιτήρια της κάθε ημέρας, την είσπραξη κ.λπ. και βλέπεις 800, 900 εισιτήρια μέσα σε ένα βράδυ, μπορεί και 1.000. Ο χώρος σήμερα είναι ακριβώς ο ίδιος, αλλά έχει πιο λίγες θέσεις, γιατί οι καρέκλες τώρα είναι πιο φαρδιές. Επειδή δεν ήθελε να έχει ανταγωνιστή ένα τόσο μεγάλο όνομα δίπλα σε ένα σινεμά πρωτόβγαλτο, αναγκάστηκε να το νοικιάσει με υψηλό ποσό. Ήταν ανήσυχος άνθρωπος, αφιέρωσε όλη του τη ζωή στο σινεμά, δεν θυμάμαι να πήγε ποτέ διακοπές. Ήταν δοσμένος στο σινεμά και ειδικά στο θερινό, του είχε ιδιαίτερη αδυναμία. Η Ριβιέρα είναι η δική μου παιδική χαρά. Εκεί μέσα μεγάλωσα. Με τον μπαμπά μου στην αίθουσα προβολής, τη μαμά μου στο ταμείο κι εμένα, μοναχοπαίδι, να βλέπω Παζολίνι από τα τέσσερα. Δεν ξέρω πόσο ήταν σωστό αυτό, αλλά μπορεί να εξηγεί μερικά πράγματα για τη μετέπειτα πορεία μου. Το Σαλό ήταν για πολλά χρόνια ένα είδος ιεροτελεστίας στο Βοξ, ο πατέρας μου το έπαιζε τουλάχιστον μία φορά, και προσπαθώ να βρω τα δικαιώμα- τα να το προβάλω κι εγώ στη μνήμη του πατέρα μου. Η Βιβιέρα και το Βοξ είναι έντονα συνδεδεμένα με τα Εξάρχεια και την πλατεία. Το Βοξ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με την μπλε πολυκατοικία κάποτε, μάλιστα, τα διαμερίσματα που ήταν από την πλευρά που έβλεπε στο σινεμά είχαν πιο ακριβό ενοίκιο από τα υπόλοιπα. Δεν υπήρχε τότε τηλεόραση και το σινεμά ήταν η μόνη πρόσβαση που είχαν οι άνθρωποι στην κινούμενη εικόνα. Το Βοξ είναι μια δύσκολη κατάσταση. Είναι πάνω από την κατάληψη και πολύς κόσμος τα έχει ταυτίσει αυτά τα δύο, πιστεύουν ότι είναι κατειλημμένο το σινεμά ή ότι είναι κλειστό. Όταν ασχολήθηκα με τα σινεμά, το καλο- καίρι του 2014, έρχονταν και με ρωτούσαν «ξανάνοιξες το Βοξ;». Μα, το Βοξ δεν έκλεισε ποτέ, έκλεισε μόνο την ημέρα που πέθανε ο μπαμπάς μου, γιατί ήταν ατομική επιχείρηση. Ο περισσότερος κόσμος έχει την εντύπωση ότι δεν λειτουργεί. Η αλήθεια είναι ότι και τα δύο σινεμά χαίρουν ασυλίας, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων δεν έχει σπάσει ούτε ένα τζάμι από την προθήκη. Δεν έχουν πειραχτεί ποτέ, δεν τα έχουν στοχοποιήσει, και αυτό το θεωρώ τεράστια τύχη. Βέβαια, έχουν χτυπηθεί με άλλους τρόπους. Με την υποβάθμιση της περιοχής δεν έχουν την επισκεψιμότητα που είχαν παλιά, πολύς κόσμος φοβάται να έρθει γιατί δεν ξέρει τα Εξάρχεια. Δεν είναι η εμπόλεμη ζώνη που τα παρουσιάζουν. Υπάρχουν άνθρωποι που έρχονται με έναν φόβο, το καταλαβαίνεις από τον τρόπο που κοιτάνε πίσω τους. Δεν είναι επικίνδυνα για τον κόσμο τα Εξάρχεια, είναι ακριβώς το αντίθετο, είναι ένα μέρος όπου, αν σε πειράξει κάποιος, θα βρεθούν άνθρωποι να σε υπερασπιστούν. Είμαι παιδί του κέντρου και προσπαθώ να βρω τρόπο να γυρίσω εδώ, δεν μπορώ να καταλάβω την κουλτούρα των προαστίων, υποφέρω. Προσπαθώ να γυρίσω, αλλά δεν τα καταφέρνω, για οικονομικούς λόγους. Στο Μαρούσι, όπου μένω τα τελευταία χρόνια, το βράδυ φοβάμαι να κυκλοφορήσω, στα Εξάρχεια δεν έχω φοβηθεί ποτέ. Τα Εξάρχεια παραμένουν γειτονιά και θα βρεις πολύ περισσότερους ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν για τον διπλανό τους. Κάποτε είχαν μαχαιρώσει έναν φαρμακοποιό στο Μαρούσι και χτυπούσε για ώρες ο συναγερμός. Κανείς δεν πήγαινε να δει τι γίνεται. Μην τα εξιδανικεύουμε, όμως, τα Εξάρχεια, έχουν τα προβλήματά τους. Η ανθρωπογεωγραφία της πλατείας αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Δηλαδή, μπορεί να έχεις ένα εξάμηνο να την παρακολουθήσεις και να έχεις χάσει επεισόδια. Αλλάζει με πολύ γρήγορους ρυθμούς σε επίπεδο συμμαχιών και διάφορων άλλων αλληλεπιδρά- σεων. Δεν είναι το πιο εύκολο μέρος του κόσμου ούτε για το επιχειρείν ούτε για οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό, αλλά παραμένει ένας πολύ ενδιαφέρων χώρος. Πρόσφατα βρήκα μια σακούλα με παλιά προγράμματα και σε ένα από αυτά ο μπαμπάς μου είχε γράψει, κάτω από το έργο της επόμενης εβδομάδας, «ένας τουρίστας ήρθε στην Αθήνα και τον ρώτησαν τι του έκανε εντύπωση και είπε η Ακρόπολη και τα θερινά σινεμά». Εγώ τυχαίνει να αγαπώ και τα δύο. Είμαι πολύ παθιασμένη με την Αρχαιολογία, από το Δημοτικό έλεγα ότι θα γίνω αρχαιολόγος. Όλο το σχολείο το ήξερε και όταν πέρασα στην Αρχαιολογία, ήταν ίσως η μόνη στιγμή της ζωής μου που ήμουν ευτυχισμένη. Κατέβαινα την Εμμανουήλ Μπενάκη προς Ανδρέου Μεταξά και ένιωθα πως μπορώ να κατακτήσω τον κόσμο. Αυτή την αίσθηση δεν την έχω ξανανιώσει, ήταν η στιγμή της παντοδυναμίας μου στον πλανήτη. Σπούδασα Αρχαιολογία, συμμετείχα σε ανασκαφές, έφυγα για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο, αλλά δεν μπόρεσα να συνεχίσω στη διατριβή, επειδή ο μπα- μπάς μου είχε ήδη αρρωστήσει. Υπήρχαν πολλά προβλήματα κι έπρεπε να γυρίσω. Γύρισα και δούλεψα ως συμ- βασιούχος στην Αρχαιολογική Υπηρεσία. Το επάγγελμα του αρχαιολόγου ήταν από τα πρώτα που χτυπήθηκαν το 2009, με την αρχή της κρίσης. Σταμάτησε η οικοδομή, σταμάτησαν τα δημόσια έργα και όλοι οι συμβασιούχοι βρεθήκαμε χωρίς δουλειά. Είμαστε πάρα πολλοί οι άνεργοι συμβασιούχοι αρχαιολόγοι. Τα σινεμά ήταν ένας τρόπος να βγάλω χρήματα γιατί οι συμβάσεις της Αρχαιολογίας δεν μπορούν να σε καλύψουν. Δεν μπορούσα και να τα αφήσω, γιατί ήταν η οικογένειά μου. Ακριβώς επειδή ήμουν μοναχοπαίδι, η αγωνία για το τι θα γίνει με τους χώρους ήταν σαν να ψάχνω να δω τι θα κάνω με τα αδέλφια μου. Και όταν έφυγε ο μπαμπάς μου από τη ζωή, δεν μπορούσα να πω «τα αφήνω» ή «παραχωρώ την επιχείρηση». Έτσι, αποφάσισα να ασχοληθώ με αυτά. Από την άλλη, βέβαια, είναι μια πλατφόρμα. Ανακάλυψα ότι μπορούσα να κάνω διάφορα πράγματα που να έχουν σχέση με τον πολιτισμό, ακόμα και με την αρχαιολογία per se.

LIFO 14.07.16

Τα ψηφιακά μέσα είναι μια πολύ μεγάλη επένδυση που στοίχισε πάρα πολύ σε μια εποχή τεράστιας οικονομικής δυσπραγίας, κατά την οποία πρέπει να αγοράσεις ή να νοικιάσεις ένα πανάκριβο μηχάνημα για τέσσερις μήνες τον χρόνο. Και είναι μονόδρομος, γιατί κόπιες σε φιλμ δεν βγαίνουν καθόλου πια. Επίσης, και ως κινηματογραφική κοινότητα δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε αυτό, γιατί παλιότερα έβγαινε μια νέα ταινία σε δέκα κόπιες, επειδή καθεμιά έκανε 2.500-3.000 ευρώ. Δεν μπορούσες να βγάλεις 100 κόπιες, οπότε και θα παιζόταν σε δέκα σινεμά. Τώρα, με έναν σκληρό δίσκο γεμίζεις όλη την Αττική. Αυτό είναι καλό για τα γραφεία διανομής, γιατί θα μαζέψουν λεφτά από τα εισιτήρια, αλλά για την αίθουσα είναι καταστροφικό. Αυτήν τη στιγμή στην Αττική πρέπει να υπάρχουν 70-80 θερινά σινεμά, μαζί με αυτά στις παραθαλάσσιες περιοχές. Στο κέντρο είναι λίγα και υπάρχουν και κάποια διατηρητέα που έχουν κλείσει γιατί δεν ήταν βιώσιμες επιχειρήσεις. Έχω ξεκινήσει πολλά πράγματα και δεν έχω ολοκληρώσει τίποτα. Δεν είμαι περήφανη για κάτι, δεν έχω νιώσει αυτό το αίσθημα ακόμη, αλλά ελπίζω ότι κάποια στιγμή τα σχέδια που κάνω θα τελεσφορήσουν και θα μετατραπούν σε επιτυχία. Προσωπική, όχι οικονομική. Ο πιο μεγάλος φόβος αυτήν τη στιγμή είναι σίγουρα ο οικονομικός, στον οποίο πρέπει να αντεπεξέλθω. Δεν έχει να κάνει με το σινεμά αλλά με το υπαρξιακό, με το τι κάνω σε αυτό τον κόσμο. Δεν έχω βρει ακόμη τη θέση μου σε αυτόν. Ίσως επειδή το έφεραν οι συγκυρίες κι έγινα «παθιασμένη αρχαιολόγος, νεόκοπη επιχειρηματίας», όπως το γράφω στο Facebook. Δεν έχω δημιουργήσει οικογένεια και είναι στα όρια πλέον τα πράγματα για να αποκτήσω παιδιά. Είμαι στο μεταίχμιο, σκεπτόμενη αν θα μου βγει σε καλό όλο αυτό, αν το κάνω καλά, αν θα το μετανιώσω. Είναι που μειώνονται οι επιλογές που έχεις ως γυναίκα από κάποιο σημείο και μετά και αυτό σε προβληματίζει. Στον κινηματογράφο πάω πάντα μόνη μου, ποτέ με παρέα. Ανησυχώ αν στον άλλο δίπλα μου αρέσει η ταινία. Έμαθα να βλέπω μόνη μου, επειδή στο σινεμά ήμουν δίπλα στην κουρτίνα, σε μια καρέκλα. Εξακολουθώ να βλέπω ταινίες με αυτό τον τρόπο. Το σινεμά είναι το καταφύγιό μου, ειδικά οι παλιές οι αίθουσες, που συνήθως είναι υπόγειες, όπως το Ααβόρα, είναι σαν να εισέρχεσαι πάλι στη μήτρα. Είσαι στο απόλυτο σκοτάδι και ξαφνικά ξεχύνεται ένας κόσμος μπροστά σου, που τον γνωρίζεις και δεν τον γνωρίζεις. Είναι αυτό το bigger than life σινεμά που δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ. Η μεγαλύτερη χαρά για μένα είναι η ανασκαφή. Είναι στο ίδιο επίπεδο με την παρακολούθηση μιας ταινίας. Οι βόλτες στο Μοναστηράκι. Είμαι μανιώδης συλλέκτρια διάφορων πραγμάτων. Συλλέγω σχέδια και γκραβούρες νεοκλασικές, πορσελάνες ευρωπαϊκές με νεοκλασική διακόσμηση. Γενικά, έχω μια αδυναμία στον 18ο και 19ο αιώνα και σε ό,τι έχει να κάνει με τον νεοκλασικισμό. Το έχω αυτό το στοιχείο του ρακοσυλλέκτη. Η τελευταία μου συλλογή είναι τα πράγματα που ξεχνάνε στον κινηματογράφο οι άνθρωποι. Τα μαζεύω με πολύ ενδιαφέρον από τον κάθε κινηματογράφο και μου κάνει εντύπωση που δεν έρχονται ποτέ να τα αναζητήσουν. Από ένα χα- μένο σκουλαρίκι μέχρι στρατιωτική ταυτότητα, για την οποία κάποιος μπορεί να έφαγε φυλακή. Έχω βρει και κανονική ταυτότητα. Το μόνο που αναζητούν αμέσως είναι το κινητό. Με ενοχλεί η απαξίωση των πάντων, συλλήβδην. Ο κόφτης σε όλα, στις ζωές, στα συναισθήματα, στα χρήματα, στις σχέσεις, στα πάντα. Έχει πέσει ένας κόφτης παντού. Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα και φοβάμαι ότι έχουμε αρχίσει πλέον να συνηθίζουμε τα πάντα. Ένας πολύ μεγάλος φόβος είναι αυτός, το ότι δεν μας κάνει πλέον τίποτα εντύπωση. Δεν έχουμε πάτο, αλλά δεν μας εντυπωσιάζει που δεν υπάρχει ο πάτος. Στεκόμαστε πολύ κυνικοί απέναντι σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Η ζωή καθαυτή δεν με έχει μάθει τίποτα, επειδή δεν την έχω ζήσει όπως θα ήθελα. Έχω μάθει, όμως, μέσα από την αρχαιολογία και το σινεμά. Έχω ζήσει τις ζωές των άλλων είτε μέσα από τα ευρήματα που ανακαλύπτω σκάβοντας, από τις ζωές που έζησαν πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια, είτε από τις ιστορίες που βλέπω μέσα από το πανί. Ακόμη δεν έχω πάρει τα μαθήματά μου. Βλέπεις ότι εδώ και 10-12.000 χρόνια ο άνθρωπος είναι ακριβώς ο ίδιος, έχουν αλλάξει ορισμένα πράγματα με την τεχνολογική πρόοδο, αλλά ο άνθρωπος, o homo sapiens, είναι ίδιος σε όλες τις εποχές. Είναι τα ίδια πάθη, τα ίδια συναισθήματα, οι ίδιες ανάγκες στο βασικό επίπεδο. Μη θεωρούμε ότι κάναμε κάτι φοβερό επειδή πατήσαμε στη Σελήνη. Όπως ήταν ο νεολιθικός άνθρωπος είμαστε, το ίδιο, αλλά με κινητό και λάπτοπ. Έχουμε κάνει ταυτόχρονα τη ζωή μας πιο εύκολη και πιο δύσκολη.

Η Ριβιέρα και το Βοξ είναι έντονα συνδεδεμένα με τα Εξάρχεια και την πλατεία. Το Βοξ είναι άρρηκτα συνδεδεμένο και με την μπλε πολυκατοικία – κάποτε, μάλιστα, τα διαμερίσματα που ήταν από την πλευρά που έβλεπε στο σινεμά είχαν πιο ακριβό ενοίκιο από τα υπόλοιπα.

info

Ριβιέρα Βαλτετσίου 46, 210 3844827 Βοξ πλατεία Εξαρχείων, 210 3810727

26 LIFO 14.07.16

η αγορά της εβδομάδας

μόδα

POP it up με τη Swatch

Η καρδιά και η ψυχή της συλλογής POP αποτελείται από εννέα ρολόγια σε σχέδια που θα αφήσουν τη φαντασία να οργιάσει. Το Neon συναντά την PopArt σε τρία εκπληκτικά ασπρόμαυρα μοντέλα –τα POPdancing, POPmoving και POPlooking– που αποθεώνουν την καθαρότητα του γραφικού σχεδιασμού. Επίσης, ένα τρίο χρωματιστών δημιουργιών –POPalicious, POPiness και POPpingpop– με κουκκίδες στη θέση των ωρών προσφέρει μια εναλλακτική μορφή «ζαχαρωτών για τα μάτια». Τα POPover, POPtastic και POPthusiasm προσθέτουν την τελευταία εκρηκτική πινελιά στην οικογένεια. Κάθε ρολόι κυκλοφορεί μαζί με ένα ειδικό clip που σας δίνει τη δυνατότητα να το τοποθετείτε σε όσα μέρη σάς επιτρέπει η φαντασία σας! Ένα εύρος POP αξεσουάρ, όπως χρωματιστές αλυσίδες για τον λαιμό, μια μεταλλική αλυσίδα τσέπης και μια επιτραπέζια βάση, συμπληρώνουν τη συλλογή, οπότε… απλώς POP ΙΤ UP! #popitup #swatch www.swatch.com/pop

LIFO 14.07.16

νίκος θεοδωρόπουλος KΕΙΜΕΝΟ: ΜΑΡΙΝΑ ΠΕΤΡΙΔΟΥ

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

Biker και ιδιοκτήτης του καταστήματος «The real intellectuals» Ποια είναι η φιλοσοφία του biker; Παντοδύναμο και αυτόφωτο nerd, με όρεξη, λαχτάρα και παιδικό ενθουσιασμό. Γιατί είναι τόσο σημαντική η αισθητική για έναν biker; Καθένας που αφιερώνει χρόνο σε κάτι που αγαπάει (μουσική, τέχνη, κινηματογράφο, χόμπι) χτίζει, μαζί με τους ομοϊδεάτες του, ένα ολόκληρο μανιφέστο «κανόνων» και κωδίκων για να είναι συνεπής στο αρχικό του όνειρο/βίτσιο/εμμονή. Όπως ένας φαν του Bauhaus δύσκολα θα φορέσει πολύχρωμο t-shirt ή ένας θαυμαστής του Ταρκόφσκι δύσκολα θα δει τις ταινίες Twilight, έτσι και ο μοτοσικλετιστής θα σεβαστεί την αισθητική του και θα «υπακούσει» στους κανόνες της κάστας του από σεβασμό σε κάτι όμορφο και σπουδαίο για εκείνον. Πώς σου αρέσει να ντύνεσαι; Θέλω να είμαι εγώ, να νιώθω άνετα πάνω στη μηχανή, στη δουλειά ή όταν

28 LIFO 14.07.16

βγαίνω έξω για ποτό, αλλά και να αρέσω στη γυναίκα μου. «Ακροβατώ» ανάμεσα σε αυτά, χειμώνα - καλοκαίρι. Τι αξεσουάρ πρέπει να φοράει ένας biker; Ένα κράνος στο σωστό νούμερο, γάντια προσαρμοσμένα στις ανάγκες του καλοκαιριού ή του χειμώνα, τζάκετ με καλή επένδυση σε περίπτωση πτώσης, καλά παπούτσια για καλό έλεγχο στην οδήγηση. Βασικά, ό,τι νιώθει ο καθένας πως πρέπει να έχει πάνω του ώστε να είναι ασφαλής, ενώ είναι εκτεθειμένος στον δρόμο. Δεν είναι όπως στο αυτοκίνητο, που κλείνεις την πόρτα και χρειάζεσαι απλώς μια ζώνη. Τι φοράς σήμερα και πόσο κοστίζει; Ένα καλό και στυλάτο κράνος DMD seventy five που πληροί τις προδιαγραφές (360 ευρώ), goggles (70 ευρώ) της εταιρείας Biltwell και καλοκαιρινά γάντια της ίδιας εταιρείας (35 ευρώ).

εγκαίνια πρεμιέρες Τι καινούργιο ξεκινάει αυτή την εβδομάδα; Σελ. 34

φεστιβάλ αθηνών Η Ματίνα Καλτάκη για τη Σφαγή των Παρισίων. Σελ. 40

γεύση

Η Νίκη Μηταρέα για τη Λίμνη Βουλιαγμένης και το Point A. Σελ. 44

starfax

Τι λένε τα άστρα γι’ αυτή την εβδομάδα. Σελ. 45

West Side Story

Θα σε περιμένω, πάντα

Η ιστορία της σχέσης ενός αστρονόμου και της ερωμένης του που βρίσκονται για χρόνια μακριά ο ένας από τον άλλον. Κριτική από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο. Σελ. 36

Ο Γιάννης Πέτρου και η Καμεράτα-Ορχήστρα των Φίλων της Μουσικής παρουσιάζουν ένα από τα κορυφαία μιούζικαλ του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν, το West Side Story, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1957 στο Μπρόντγουεϊ κι έγινε διάσημο ανά τον κόσμο με την πολυβραβευμένη ομώνυμη ταινία του 1961. Βασισμένο στην αθάνατη ερωτική ιστορία του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας του Σαίξπηρ, μεταφέρει τη δράση στο σήμερα και την έχθρα μεταξύ δύο νεανικών συμμοριών της Νέας Υόρκης. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους εμφανίζονται η Μαρίνα Σάττι (Μαρία) και ο Γιάννης Καλύβας (Τόνι). Η Καμεράτα, σε 35μελή συμφωνική σύνθεση, θα παρουσιάσει την αυθεντική ενορχήστρωση του έργου με μεταφρασμένη πρόζα και αγγλικό στίχο. 16-18/7, 21:00, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας, Αθήνα, είσοδος: €10-35.

LIFO 14.07.16

events γι’αυτή την εβδομάδα stop the press! The Meet Market Αυτό τον Ιούλιο το Meet Market επιστρέφει στoν μαγευτικό κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, σε ένα από τα καλύτερα σημεία του κέντρου της πόλης, προσφέροντας μουσική, αγορά με τοπικά προϊόντα, απρόσμενες συναντήσεις, δροσιστικά κοκτέιλ, δώρα και ανεβασμένη διάθεση. 16-17/7, 16:00, Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134-136, είσοδος ελεύθερη.

14-20 ιουλίου φεστιβάλ

εγκατάσταση

εικαστικά

1. Lana Del Rey

4. Πρότζεκτ Άτλας

6. Athens Matters Too

Η Lana Del Rey επισκέπτεται για δεύτερη φορά τη χώρα μας για να ικανοποιήσει το φανατικό κοινό που την αποθέωσε πριν από τρία χρόνια. Με το single «Video Games» κατάφερε να γίνει η βασίλισσα των social media και της μουσικής βιομηχανίας, χωρίς χορευτικά και σόου. Μαζί της στη σκηνή του Terravibe οι Allah-Las και η Lisa Mitchell. Rockwave Festival, Terravibe, 37o χλμ. εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας, Μαλακάσα, είσοδος: €36-45.

2. New Long Fest 2016

To New Long Fest εδώ και 12 χρόνια παραμένει πιστό στο ραντεβού του στην πρώην Αμερικανική Βάση της Νέας Μάκρης που έχει μετατραπεί σε ένα πανέμορφο πάρκο. Φέτος είναι πιο φιλόδοξο από ποτέ, μια και φιλοξενεί 26 μπάντες του σκληρού ήχου στις 3 ημέρες που διαρκεί. Εκτός από πολλή μουσική, θα έχει άφθονη κρύα βαρελίσια μπίρα, άπειρα σουβλάκια και δυνατότητα κατασκήνωσης, και όλα αυτά με χαμηλή είσοδο. 15-17/7, 17:00, Πολιτιστικό και Αθλητικό Πάρκο Νέας Μάκρης, λεωφ. Μαραθώνος 196, είσοδος: €4/ μέρα.

Με μια προσομοίωση του ουράνιου θόλου που φέρνει τους αστερισμούς σε απόσταση αναπνοής ο συνθέτης Παναγιώτης Βελιανίτης μας καλεί να τους αγγίξουμε – έτσι, εκείνοι θα παράγουν ήχους, από τη φωνή του Λένιν και της Μαρίας Κάλλας, μέχρι τον αχό των βομβαρδισμών στη Συρία. Σε αυτό το διαδραστικό ηχοτοπίο που συνεχώς μεταλλάσσεται η φύση εκπροσωπείται από ένα μοναχικό πουλί, τον γκιώνη. Η παράσταση πραγματοποιείται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. Έως τις 15/7, 19:30, Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών, Πειραιώς 256.

θέατρο 5. Περιμένοντας τον Godot

dj set

πάρτι

7. Steve Aoki

3. Secret Sound Festival Launch Party

Ένα μεγάλο εναρκτήριο παρτι που θα προετοιμάσει για το Secret Sound Festival που θα γίνει στη Σκύρο τέλη Ιουλίου με αρχές Αυγούστου, με τους εκλεκτούς προσκεκλημένους DJs και παραγωγούς Cayetano, Blend Mishkin, Panama Cardoon, Blast‘em Bop και Steph να μιξάρουν από reggae και dancehall μέχρι tropical, cumbia και λάτιν. 14/7, 21:00, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, είσοδος ελεύθερη.

30 LIFO 14.07.16

Είκοσι εννέα καλλιτέχνες συμμετέχουν και εξωτερικεύουν τα προσωπικά τους βιώματα, μιλώντας μέσα από τα έργα τους για διάφορες καταστάσεις και τις αναμνήσεις τους που έχουν να κάνουν με την πόλη της Αθήνας. Μια καλοκαιρινή έκθεση για ό,τι μένει πίσω όταν έρχονται οι διακοπές, από μια αγαπημένη συνήθεια, ένα μέρος, μια ανάμνηση, μυρωδιές, μέχρι και πρόσωπα. 14-30/7, Art Zone 42, λεωφ. Βασιλέως Κωνσταντίνου 42, άγαλμα Τρούμαν.

Μετά την επιτυχία των Αδελφών Καραμάζοφ, η Νατάσα Τριανταφύλλη σκηνοθετεί το Περιμένοντας τον Godot του Σάμουελ Μπέκετ. Στο αριστούργημα του Θεάτρου Παραλόγου, ο Βλαντιμίρ και ο Εστραγκόν συναντιούνται κοντά σ’ ένα δέντρο και περιμένουν έναν άντρα που δεν έρχεται ποτέ, τον Γκοντό. Παίζουν οι Λάζαρος Γεωργακόπουλος, Δημήτρης Μπίτος, Αντώνης Αντωνόπουλος και Αινείας Τσαμάτης. Τη μουσική υπογράφει η Μonika. 14-31/7, Μουσείο Μπενάκη - Κτίριο Οδού Πειραιώς, Αίθριο, Πειραιώς 138 & Ανδρονίκου, Γκάζι, είσοδος: €15-50.

Ένας σούπερ-σταρ DJ επιστρέφει στην Ελλάδα σε μια ξεχωριστή live εμφάνιση. O Steve Aoki έχει έναν μοναδικό τρόπο να ξεσηκώνει το πλήθος, σε συνδυασμό με τη μουσική και την αστείρευτη ενεργητικότητά του. Έτσι, δεν είναι περίεργο που είναι από τους αγαπημένους DJs του κοινού παγκοσμίως. Μαζί του οι Acejax, DJ Pitsi και Vicky Bania. 18/7, 21:00, Bolivar Beach Bar, Ακτή του Ήλιου, Άλιμος, είσοδος: €20-50.

προβολή 8. Barbarella

Η δεύτερη θεματική ενότητα των φετινών Sssh! Silent Movies ονομάζεται Boogie Nights και ξεκινά με τη θρυλική cult ταινία επιστημονικής φαντασίας Barbarella. Η Τζέιν Φόντα είναι η Barbarella, στον πιο σέξι ρόλο που έχει υποδυθεί, που την καθιέρωσε κιόλας, σε σκηνοθεσία του τότε συζύγου της Ροζέ Βαντίμ. Sssh! Silent Movies - «Barbarella», 13/7, Ταράτσα Bios, 21:15, Πειραιώς 84, είσοδος ελεύθερη, ακουστικά: €2.

σειρά 9. Mr. Robot

Μόλις ξεκίνησε η δεύτερη σεζόν της πιο πολυαναμενόμενης σειράς του καλοκαιριού στην αμερικανική τηλεόραση. Η σειρά ακολουθεί τη ζωή ενός ιδιοφυούς αλλά διαταραγμένου αναρχικού χάκερ που ζει στη Νέα Υόρκη κι έχει στόχο του να αλλάξει τον κόσμο. Όσοι είχαν πετύχει πέρσι την πρώτη σεζόν, παραμιλούσαν γι’ αυτό το αγωνιώδες θρίλερ του Sam Esmail που δεν μοιάζει με τίποτε απ’ ό,τι κυκλοφορεί στη μικρή οθόνη τελευταία.

άλμπουμ 10. Venezuela ’70 (Soul Jazz Records)

θεατρο Young Lear Η δράση του «Βασιλιά Ληρ» μεταφέρεται στο νοσοκομείο μιας πόλης που δεν κατονομάζεται. Ο «Young Lear» είναι μια ελεύθερη διασκευή της γνωστής ιστορίας του βασιλιά της Βρετάνης που ξεγελάστηκε και εκδιώχτηκε από τα ίδια του τα παιδιά. Η σκηνοθεσία είναι της Ιόλης Ανδρεάδη. 17-18/7, 21:00, Πειραιώς 260, Κτίριο Ε, Πειραιώς 260, Ταύρος, είσοδος: €515.

live Αρλέτα - Λάκης Παπαδόπουλος - «Τα ήσυχα βράδια» H Αρλέτα συναντάει τον Λάκη Παπαδόπουλο και με μια κιθάρα ο καθένας τραγουδούν μια σειρά από αγαπημένα τραγούδια: τα «Ήσυχα βράδια», το «Τσάι γιασεμιού», τη «Σερενάτα», τη «Γυριστρούλα», το «Σε ζητάω», το «Μπαρ το Ναυάγιο», το «Batida de Coco», το «Έρχεται κρύο» και πολλά ακόμα. 13/7, 21:00, Κήπος του Μεγάρου Μουσικής, λεωφ. Βασιλίσσης Σοφίας, Αθήνα, είσοδος: €14.

Η δισκογραφική εταιρεία Soul Jazz που έχει την έδρα της στο Λονδίνο κυκλοφόρησε σε διπλό βινύλιο μια ακόμη εξαίρετη συλλογή, που αυτήν τη φορά μαζεύει όλη την ηλεκτρονική μουσική που βγήκε από τη Βενεζουέλα τη δεκαετία του ’70, όταν η οικονομία της ανθούσε. Μια νέα γενιά μουσικών ξεπήδησε τότε, ανάμεσα τους οι Vytas Brenner, Angel Rada, Pablo Schneider και Miguel Angel Fuster που πειραματίζονταν με το ροκ, χρησιμοποιώντας την πλούσια μουσική κληρονομιά της χώρας τους. Ένα υπέροχο άλμπουμ με 16 κομμάτια απίστευτης κοσμικής ομορφιάς.

LIFO 14.07.16

ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ ΣΥΝΟΨΕΙΣ ΤΑΙΝΙΩΝ: ΤΑΣΟΣ ΜΕΛΕΜΕΝΙΔΗΣ

Θα σε περιμένω, πάντα Corrispondenza

Σκηνοθεσία: Τζιουζέπε Τορνατόρε Πρωταγωνιστούν: Τζέρεμι Άιρονς, Όλγκα Κουριλένκο

Η ιστορία της σχέσης ενός αστρονόμου με την ερωμένη του, οι οποίοι βρίσκονται για χρόνια ο ένας μακριά από τον άλλον.

Μόλις την προηγούμενη εβδομάδα είδαμε το Ένα ολόγραμμα για τον βασιλιά, όπου ο σκηνοθέτης Τομ Τίκβερ παρενέβη με το χαρακτηριστικά δυναμικό του στυλ στην πολυθεματική της ταινίας, καθώς, εκτός από το πορτρέτο του Αμερικανού πωλητή στη Μέση Ανατολή, καταπιάστηκε με τα ψυχοσωματικά συμπτώματα ενός ανθρώπου που εκπροσωπεί μια αμφίβολη νοοτροπία, τη σύμπλευση της δυτικής με την αραβική κουλτούρα σε θέματα καρδιάς, την αμαρτωλή σύγκρουση συμφερόντων της Κίνας με τις ΗΠΑ σε θέματα τσέπης, τις οριακά μεγάλες αποφάσεις σε σχετικά μεγάλη ηλικία, με καταλύτη τον πάντα αξιόπιστο everyman Τομ Χανκς. Ο Γερμανός σκηνοθέτης συνηθίζει να προσθέτει στυλ, το δικό του στυλ, όποτε αισθάνεται πως χρειάζονται τονωτική ένεση στην υφή τους. Είναι από ανασφάλεια ή υπερβολική σιγουριά; Ιδιάζον στίγμα ή μια σειρά από τρικ ματαιοδοξίας; Η απάντηση μπορεί να δοθεί με προσεκτική ματιά στο ιστορικό τους – στο κατά πόσον, κατ’ επανάληψιν, τέτοιου είδους σκηνοθέτες επιδεικνύονται αναίτια, αντί να φιλοκαλούν μετ’ ευτελείας. Κάπου εκεί ξεχωρίζουν οι Ταραντίνο και Αλμοδόβαρ αυτού του κόσμου από τους υπόλοιπους. Ο Τίκβερ δεν παραλείπει να δηλώνει την παρουσία του με πολύ πιο τεχνητούς τρόπους απ’ ό,τι στο Τρέξε Λόλα, Τρέξε, κερδίζοντας επάξια τη φήμη του, όπως περίπου, σε ένα άλλο μήκος κύματος και προβληματικής, ο Ιταλός Τζιουζέπε Τορνατότε, μετά τον θρίαμβό του στο Σινεμά ο Παράδεισος. Με το Θα σε περιμένω, πάντα ο Τορνατόρε δουλεύει πάνω σε μια πιο περίπλοκη ιδέα σε σχέση με το Ολόγραμμα που τον απασχολούσε επί μια 20ετία, σύμφωνα με δικές του δηλώσεις, περιμένοντας την έμπνευση, και ίσως την τεχνολογία, για την υλοποίησή της. Ωστόσο, το φαντασματικό ρομάντσο του Τορνατόρε μεταξύ μιας νέας κοπέλας και του κατά πολύ μεγαλύτερου, δασκάλου-μέντορα-εραστή της δεν παραπέμπει στο επέκεινα, όπως, για παράδειγμα,

32 LIFO 14.07.16

το αβυσσαλέο PS. I love you, με τον Τζέραλντ Μπάτλερ. Αντίθετα, βασίζεται σε μια ακολουθία από βιντεογραφημένα και, μέσω κινητού τηλεφώνου, γραπτά μηνύματα που οργανώνει ο πρωταγωνιστής (αστροφυσικός, έξυπνος, καλλιεργημένος, ευγενικός, συγκεντρωτικός) ώστε να σταλούν στην πρωταγωνίστρια, μια φαινομενικά αποφασιστική ύπαρξη, με άλυτα προσωπικά θέματα από το παρελθόν που ξορκίζει ακραία, αναλαμβάνοντας επικίνδυνες δουλειές κασκαντέρ, φλερτάροντας συστηματικά με τον θάνατο, ως μέσο λύτρωσης για έναν τραγικά λάθος χειρισμό της. Το προαναφερθέν στοιχείο του «τεχνητού», του ας πούμε μαγικού παράγοντα, με το οποίο ο Τορνατόρε μας υπενθυμίζει σε όλη του τη φιλμογραφία πως παρακολουθούμε σινεμά και όχι μια ακόμη ρεαλιστική ιστορία, δεν λειτουργεί πάντα προς όφελός του, καθώς η λεπτή ισορροπία ανάμεσα στο πιστευτό και την υπερβολή τίθεται επί τάπητος από τον ίδιο και τους θεατές. Με λίγα λόγια, το Θα σε περιμένω, πάντα διαθέτει γοητευτικές στιγμές, ειδικά σε κάποιες εξομολογήσεις του Τζέρεμι Άιρονς μπροστά στην αυτοσχέδια κάμερα, και πολύ περισσότερα φάλτσα που ενισχύονται από τη γεωγραφική/χρονική απόσταση των ηρώων και την αμηχανία της Κουριλένκο μπροστά στην πολλαπλασιασμένη διάσταση που λαμβάνει ο χαρακτήρας που υποδύεται – η μεταμόρφωση μιας μαθήτριας που περιμένει τα νέα του άνδρα της ζωής της σε μια «ιέρεια» της γνώσης και της συνείδησης του φύλου της και της θέσης της στην κοινωνία, ερήμην του καθοδηγητή της. Μια ωραία ιδέα που μπλέκεται στα δίχτυα της εφαρμογής της. STER TYMVOS 3 ΘΕΡΙΝΟ - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 2 - ΑΙΓΛΗ ΖΑΠΕΙΟΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΝΕΣΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΚΑΔΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΒΑΡΚΙΖΑ 3 ΘΕΡΙΝΟ - ΔΙΟΝΥΣΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΛΙΛΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΦΛΟΙΣΒΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΙΛΕΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΙΓΛΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΓΕΡΑΚΑΣ ΘΕΡΙΝΟ

Αριστούργημα Πολύ Καλό Καλό Ικανοποιητικό Μέτριο Κακό

Η Εποχή των Παγετώνων: Σε τροχιά σύγκρουσης (3D) Ice Age: Collision Course

Σκηνοθεσία: Μάικ Θερμάιερ, Γκέιλεν Τ.Τσου Με τις φωνές των Ρέι Ρομάνο, Τζον Λεγκουιζάμο, Ντένις Λίρι, Τζένιφερ Λόπεζ, Κουίν Λατίφα Στα ελληνικά με τους Γιάννη Μπέζο, Πέτρο Φιλιππίδη, Λεωνίδα Κακούρη, Γιάννη Πολιτάκη

Το αέναο κυνήγι του Σκρατ για το βελανίδι του τον εκτοξεύει στο Διάστημα, όπου κατά λάθος ξεκινά μια σειρά γεγονότων που αλλάζουν και απειλούν τον κόσμο της Εποχής των Παγετώνων. Στην προσπάθειά τους να σωθούν, ο Σιντ, ο Μάνι, ο Ντιέγο και οι υπόλοιποι της αγέλης θα αφήσουν το σπίτι τους για μια αποστολή γεμάτη χιούμορ και περιπέτεια. Φτάνοντας αισίως στο πέμπτο φιλμ ενός franchise που από το τρίτο ήδη έμοιαζε κουρασμένο, ευελπιστείς σε κάποιου είδους ανανέωση που θα δικαιολογούσε αυτή την κυκλοφορία. Ματαίως, καθώς οι δημιουργοί ποντάρουν στο δέσιμο που έχουν οι μικροί θεατές με τους βασικούς χαρακτήρες της σειράς και λειτουργούν καθαρά ως δημιουργοί σειράς, ξεχειλώνοντας ή ενώνοντας μικρές ιστορίες ώστε να προκύψει μεγάλου μήκους ταινία, αφού τα περισσότερα προβλήματα των συμπαθητικών θηλαστικών θα μπορούσαν να έχουν λυθεί σε πολύ μικρότερο φιλμικό χρόνο. Υπάρχουν φυσικά και ευρηματικές στιγμές, αλλά μοιάζουν λίγες σε μια μάλλον αμήχανη περιπέτεια που δεν κυλάει εύκολα ούτε με το σενάριο της καταστροφής του κόσμου ούτε με τις γονικές ανασφάλειες του Μάνι και της Έλι, και προσπαθεί να αντλήσει κάποια στιγμή έμπνευση από τη Shangri La του Χαμένου Ορίζοντα, κάτι που είχε όμως καλύτερα το πρόσφατο Kung Fu Panda της Dreamworks. Τι μένει, λοιπόν, στο τέλος; Οι μυθικές, πλέον, και πάντα ξεκαρδιστικές, εμβόλιμες περιπέτειες του μικρού Σκρατ, που όσο τις περιμένεις για να γελάσεις πραγματικά, τόσο αυτό εκθέτει τον κορμό της υπόλοιπης ταινίας. VILLAGE RENTI ΘΕΡΙΝΟ,7,8,9,10,15 - VILLAGE MALL 2,4,5,7,10,14 - VILLAGE PAGRATI 1,4,5 - VILLAGE FALIRO 1,3,6,7,8 - VILLAGE AG.DIMITRIOS 1,4,5 - ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ ΘΕΡΙΝΟ - ODEON STARCITY 1,6,7,10 - STER ILLION 1,2,3,5,8 - STER TYMVOS 2 - ΑΕΛΛΩ ΘΕΡΙΝΟ,1,3,4 - ΑΘΗΝΑΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΚΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΔΑΦΝΗ - ΛΑΟΥΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΨΥΧΙΚΟ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΠΟΡΤΙΓΚ ΘΕΡΙΝΟ ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ,1 - ΦΛΕΡΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΡΤΕΜΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΣΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΛΙΚΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΙΑΜΙ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΜΠΟΜΠΟΝΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΟΡΦΕΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΡΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΣΣΥ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΘΩΟΤΗΤΑΣ ΚΗΠΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - CINE ΒΟΤΣΑΛΑΚΙΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΣΕΛΗΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΣΙΝΕ ΠΕΡΑΝ ΘΕΡΙΝΟ

του ανατίθεται μια υπόθεση εναντίον του προέδρου μιας πανίσχυρης φαρμακοβιομηχανίας θεωρεί ότι είναι η ευκαιρία του να ξεχωρίσει και πιστεύει ότι τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά. Όμως εμφανίζεται στη ζωή του η μυστηριώδης Έμιλι, η πρώην κοπέλα του από το κολέγιο, και τελείως αναπάντεχα τα πράγματα θα πάρουν πολύ δυσάρεστη τροπή. Ο Μπεν σύντομα θα βρεθεί μπλεγμένος σε μια υπόθεση εκβιασμού, δολιοφθοράς και δωροδοκίας. Το ψυχολογικό θρίλερ του Αμερικανού Σιντάρο Σιμοσάουα απέκτησε την αρνητική φήμη της ταινίας με τον χειρότερο μέσο όρο θεατών στη Μεγάλη Βρετανία κατά την έξοδό του πριν από μερικές εβδομάδες – τουλάχιστον για φιλμ με τόσο ηχηρούς σταρ στη μαρκίζα. Ανεξάρτητα από την εμπορική πορεία της μέχρι τώρα, η ταινία δεν είναι άτεχνη, ούτε αδιάφορη σε επίπεδο πλοκής: πολλές ανατροπές θα συμβούν μετά τη σταδιακή εισαγωγή των χαρακτήρων και ελάχιστοι θα μπορέσουν να προβλέψουν ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος στον πόλεμο μεταξύ ενός διεφθαρμένου ιδιοκτήτη ενός φαρμακευτικού κολοσσού (Χόπκινς) και του μεγαλοδικηγόρου που επιδιώκει εδώ και χρόνια την ταπεινωτική συντριβή του (Πατσίνο), με ενδιάμεσους καταλύτες τον φιλόδοξο και μπερδεμένο υπάλληλο της δικηγορικής φίρμας (Ντουχαμέλ), την καταθλιπτική νεαρή σύζυγό του και την πρώην ερωμένη του (Μαλίκ Άκερμαν), η οποία, διόλου τυχαία, είναι η νυν ερωμένη του Χόπκινς και είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας στο παρελθόν. Γεμάτη με σεναριακά, νομικίστικα τεχνάσματα και διανθισμένη με μια ρευστή, «ερευνητική» σκηνοθεσία που ψάχνει τα πρόσωπα σε ατμοσφαιρικά πλάνα και κομψά, μητροπολιτικά φόντα, το Παιχνίδι χωρίς κανόνες πνίγεται στην απιθανότητα και καταρρέει λίγο πριν από το φινάλε, επεξηγώντας ακόμη και τις υποψίες πρωτοτυπίας θρίλερ που υπόσχεται με την αρχική του αφαίρεση. ΑΕΛΛΩ 4 - ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3 - ΔΕΞΑΜΕΝΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΙΠ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΟΘΕΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΤΡΙΑΝΟΝ ΘΕΡΙΝΟ

Μαμά, Γύρισα!

Retour chez ma mere Σκηνοθεσία: Ερίκ Λαβέν Πρωταγωνιστούν: Ζοσιάν Μπαλασκό, Αλεξάντρα Λαμί, Ματίλντ Σενιέ

Η ιστορία της Στέφανι, μιας γυναίκας που στα 40 της χάνει τη δουλειά της κι αναγκάζεται να γυρίσει στο πατρικό της. Όχι μόνο έχει να αντιμετωπίσει την γκρίνια της μαμάς αλλά και τα αδέλφια της. ΑΒΑΝΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΥΝΤΑΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΝΟΙΞΙΣ ΘΕΡΙΝΟ ΕΛΛΗΝΙΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΘΗΣΕΙΟΝ ΘΕΡΙΝΟ - ΡΙΒΙΕΡΑ ΘΕΡΙΝΟ - ΦΙΛΟΘΕΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΝΕΑ ΜΑΣΚΩΤ ΘΕΡΙΝΟ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΚΤΗ ΘΕΡΙΝΟ - ΑΜΙΚΟ ΘΕΡΙΝΟ - ΚΟΡΑΛΙ ΘΕΡΙΝΟ

* Κριτική από τον Τάσο Μελεμενίδη

Ο Φόβος La Paura

Παιχνίδι χωρίς Κανόνες

Σκηνοθεσία: Ρομπέρτο Ροσελίνι Πρωταγωνιστούν: Ίνγκριντ Μπέργκμαν

Misconduct

Σκηνοθεσία: Σιντάρο Σιμοσάουα Πρωταγωνιστούν: Τζος Ντουχάμελ, Αλ Πατσίνο, Άντονι Χόπκινς

Ο Μπεν είναι ένας φιλόδοξος και πολύ ικανός νέος δικηγόρος, έτοιμος να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα στην καριέρα του. Αποφασισμένος να γίνει συνέταιρος στη δικηγορική εταιρεία όπου εργάζεται, πατάει επί πτωμάτων προκειμένου να κερδίσει κάποιες υποθέσεις. Όταν

Η Μπέργκμαν ως Αϊρίν Βάγκνερ υποφέρει, φοβάται κι ελπίζει, και ο ρόλος της γυναίκας που έχει παγιδευτεί της ταίριαξε γάντι. Στην τελευταία ταινία της κοινής τους πορείας ο Ροσελίνι δίνει προτεραιότητα στον συναισθηματικό κόσμο της γυναίκας, αφήνοντας στην Μπέργκμαν ευρύ πεδίο δράσης. ΖΕΦΥΡΟΣ ΘΕΡΙΝΟ

LIFO 14.07.16

ανταγωνιστικά λογοτεχνικά παραδείγματα ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ

Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι; Ιδού η απορία! Τα μεγάλα κείμενα θέτουν απόλυτα διλήμματα όπως «Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι». Για τον Τζωρτζ Στάινερ πρόκειται για δύο διαφορετικές οπτικές του σύμπαντος αλλά για τον ίδιο τρόπο να δοξάζει κανείς για πάντα τη λογοτεχνία, όπως αναλύει στο ομώνυμο βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αντίποδες.

Είναι πραγματικά συγκινητικός ο τρόπος που ο Τζωρτζ Στάινερ ανεβαίνει στο πιο ψηλό σημείο για να αγναντέψει τον λογοτεχνικό κόσμο. Ίσως να μην υπάρχει κάτι που να μην μπορεί να δια- κρίνει, κάτι που να μη γνωρίζει αυτός ο τρομακτικά καθολικός άνθρωπος και μελετητής που με την πρώτη παρουσία του στα γράμματα αποφασίζει να ξεκαθαρίσει τους παλιούς του λογαριασμούς: τα πράγματα ή είναι απόλυτα ή δεν υπήρξαν ποτέ με τον ίδιο τρόπο που ο λογοτεχνικός κόσμος μοιράζεται ανάμεσα στον Τολστόι ή στον Ντοστογιέφσκι σχεδόν αρχετυπικά. Άλλωστε το δίλημμα δεν είναι λογοτεχνικό αλλά αφορά μια ολόκληρη στάση ζωής, δυο διαφορετικές οπτικές απ’ όπου ο μυθιστοριογράφος στήνει τον κόσμο του και συνομιλεί με τον θεό – κι ο αναγνώστης οφείλει να τον ακολουθήσει. Παρότι υπάρχουν, όπως παραδέχεται, σημαντικοί βιβλιοκριτικοί, δεν έχουν καμιά σχέση με τον πραγματικό κριτικό λογοτεχνίας ο οποίος δεν επιτρέπεται να ασχοληθεί με τα μικρά κείμενα, γιατί κάτι τέτοιο δεν συνάδει με την ίδια τη ζωή. Ο Στάινερ, αφήνοντας πίσω του τα υψιπετή λογοτεχνικά τερτίπια και την ποιητική γλώσσα των Νέων Κριτικών, με τους οποίους είχε κάποια στιγμή συμπορευτεί, καταθέτει το πρώτο του σημαντικό πόνημα ήδη το 1959, το Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι, Δοκίμιο Παλαιάς Κριτικής (σε ακριβέστατη μετάφραση Κώστα Σπαθαράκη από τις εκδόσεις Αντίποδες), για να τονίσει πως τα μεγάλα ερωτήματα δεν αφήνουν κανένα περιθώριο για πειραματισμούς. Τα σύμπαντα που ανοίγουν οι σπουδαίοι λογοτέχνες οφείλουν να ανιχνευθούν με όλα τα μέσα που έχει ο φιλόλογος στη διάθεσή του – διάνοια, συναίσθηση, ενόραση, εμμονή. Και είναι η τελευταία που τον κάνει να λέει πως σε τελευταία ανάλυση οι «οραματιστές και οι κυνηγημένοι είναι εκείνοι που κατάφεραν να γράψουν “τιτάνια” βιβλία» – και οι ακόμα πιο ερωτευμένοι με τη λογοτεχνία ή τρελοί αυτοί που καλούνται να τα αναλύσουν και να τα δουν. Στο κάτω-κάτω, όπως παραδέχεται από την πρώτη κιόλας φράση του βιβλίου, «η λογοτεχνική κριτική πρέπει να γεννιέται από ένα χρέος αγάπης». Καταρχάς, ξεκαθαρίζει πως η ρωσική δεν έχει σχέση με την ευρωπαϊκή λογοτεχνία. Βαθιά μεταφυσική και ακροβατώντας στα δύο άκρα του συμβολικού σύμπαντος –στο τραγικό και στο επικό, δηλαδή τις κοσμοθεωρίες που εκφράζουν αντίστοιχα ο Ντοστογιέφσκι και ο Τολστόι–, έκοψε από νωρίς τις σχέσεις με τον ρεαλισμό. Το ευρωπαϊκό μυθιστόρημα του 19ου αιώνα διεκδίκησε με αξιώσεις την κατάκτηση του περίτεχνου ύφους και της περιγραφής,

34 LIFO 14.07.16

αγνοώντας ωστόσο το μεταφυσικό βάθος. Αλλά το αναγνωστικό μέλημα απαιτεί άλλες προδιαγραφές: «Ο Τολστόι και ο Ντοστογιέφσκι προϋποθέτουν από την πλευρά του αναγνώστη συναισθηματικές έξεις και μορφές κατανόησης που γενικότερα έχουν εκλείψει από την ευρωπαϊκή λογοτεχνία κατά τα μέσα του 17ου αιώνα». Ο ρεαλιστικός περίγυρος και τα αντικείμενα του αστικού κόσμου που τόσο απασχόλησαν το ευρωπαϊκό μυθιστόρημα καταστρέφονται από τη σαρωτική δύναμη της ψυχής ή, μάλλον, υπάρχουν πάντα σε σχέση με εκείνη. Στην περίπτωση του Τολστόι, η περιγραφή των αντικειμένων εμψυχώνεται από τον ανθρώπινο παράγοντα και το ανθρώπινο κλέος με τον ίδιο τρόπο που στον Όμηρο η ασπίδα του Αχιλλέα συνιστούσε ανάλογο της ψυχής του και τα άλογά του διαισθάνονταν τον θάνατό του. Ακόμα και το τρένο στην περίπτωση της Καρένινα υπάρχει από νωρίς για να προεξαγγείλει συμβολικά τον θάνατό της. Αφή, όραση, ζωτική ενέργεια, αποθέωση της φύσης, είναι τα βασικά γνωρίσματα που διέπουν τη σχεδόν σωματοποιημένη λογοτεχνία του Τολστόι, που για τον Στάινερ είναι απόλυτα επική. Εμπνέεται πάντα από τα μεγάλα: τις τεράστιες πεδιάδες και τον «φωτεινό κύκλο των εποχών που κυκλώνει τα πάντα», φτάνοντας σε ένα αποθεωτικό σημείο όπου τα πράγματα έχουν ανάλογες διαστάσεις με τα απόλυτα χρώματα (δεν είναι τυχαίο ότι ο Στάινερ επικαλείται το «Λάπις Λάζουλι» του Γέιτς) και τα υψηλά δείγματα της παραστατικής τέχνης. Οι ακριβείς περιγραφές δίνουν ζωή στα αγάλματα και αποκτούν τον σχηματισμό τους. «Ακόμα και μέσα στο μακελειό η ζωή φουσκώνει σαν κύμα» γράφει ο Στάινερ και θαρρείς πως ακούει να φυσάει ο ζείδωρος άνεμος που δικαιώνει και αποκαθιστά τις αδικίες. Ο θάνατος λούζεται στην Άννα Καρένινα με φως και το σύμπαν του Τολστόι επιβάλλει σχεδόν σε κάθε του μυθιστόρημα τη δική του θεϊκή, σχεδόν παγανιστική στα μάτια του Στάινερ, δικαιοσύνη. Στον αντίποδα της επικής, φωτεινής, φυσικής λογοτεχνίας που περιγράφει το τολστοϊκό σύμπαν βρίσκεται η υπόγεια, σκοτεινή και τραγική διάσταση της τέχνης του Ντοστογιέφσκι. Αυτός είναι που τάραξε τα νερά του ορθού λόγου που διαμόρφωσαν το απέραντο αρχιπέλαγος του Τολστόι, προκαλώντας τρικυμίες αντίστοιχες με εκείνες που σήκωσαν τα σαιξπηρικά δράματα. Σε μια αναλογία που πάλι φέρνει στον νου εικόνες –κι είναι αυτή η ποιητική, εικονοπλαστική δύναμη που διαφοροποιεί τον Στάινερ από τους υπόλοιπους κριτικούς–, ο τελευταίος φαντάζεται άλλοτε τον Σαίξπηρ να συνομιλεί νοερά

με τον Ντοστογιέφσκι και άλλοτε τον Δάντη να σκύβει στο αυτί του και να του ψιθυρίζει αυτούσιες σκηνές. Χωρίς υπερβολή, ο Στάινερ ζει τη γραφή, ηδονίζεται και σαν γνήσιος ρομαντικός νιώθει τον κλονισμό να φτάνει στα μύχια της ψυχής του. Τον συγκλονίζει η δαιμόνια έμπνευση που οδήγησε το χέρι του Τολστόι ή του Ντοστογιέφσκι – η ίδια που κάποτε έκανε τον Μιχαήλ Άγγελο να εμπνευστεί την Καπέλα Σιστίνα, μια έμπνευση που έφτασε να διεκδικεί την απελευθέρωση της ψυχής από το μάρμαρο. Γι’ αυτό δεν πιστεύει ότι δεν μπορεί ένας κριτικός, ένας λογοτέχνης ή ένας αναγνώστης να μένει μακριά από τα δίχτυα του θαυμασμού, του δέους και της πίστης. Ο Στάινερ ακολουθεί πιστά τον Ντοστογιέφσκι και νιώθει τα βήματά του καθώς αυτός προσπερνάει με «ηγεμονική» αδιαφορία τις «απιθανότητες της σύμπτωσης», αυτές τις ασήμαντες λεπτομέρειες της δράσης, βαδίζοντας προς το λαμπρό φως που παράγει η σύγκρουση. Αναρωτιέται πώς ο ίδιος δεν φοβάται: κατεβαίνει στα υπόγεια και βουλιάζει στο σκοτάδι που είχε εμπνευστεί από τα γοτθικά μυθιστορήματα. Η ώρα της φρικιαστικής διάρκειας, το γοτθικό δηλαδή στοιχείο, υπάρχει στις τρομακτικές σκηνές του ντοστογιεφσκικού σύμπαντος και αφορμάται από τις επιταγές του ρομαντικού μελοδράματος και τα εγκλήματα στις εφημερίδες που διάβαζε από μικρός. Τυλιγμένος με τα πέπλα της νύχτας και αντέχοντας στις κακουχίες –«επτάψυχη γάτα» τον χαρακτηρίζει κάπου ο Στάινερ–, ο Ντοστογιέφσκι γράφει για τις ταλανισμένες υπάρξεις, όπως ο πρίγκιπας Μίσκιν, τους ανθρώπους με τα δύο πρόσωπα, τις ζοφερές ιστορίες που εγκλώβισαν τις μαύρες ψυχές. Αλλού ο Σταυρόγκιν δαγκώνει το αυτί του κυβερνήτη και ο Κυρίλοφ το αυτί του Πέτρο Στεπάνοβιτς. Αλλού σκοτώνονται και αλλού βασανίζονται από τους εφιάλτες. Η τρέλα φωλιάζει στην ψυχή και βάζει φωτιά στη φαντασία με τον ίδιο τρόπο που «όταν εκρήγνυται η ανθρώπινη φωνή, βγαίνει στην επιφάνεια σαν μια κραυγή που επαναλαμβάνεται δέκα φορές. Το τρελό “τώρα” του Κυρίλοφ είναι το αντίστοιχο του “ποτέ” που επαναλαμβάνει πέντε φορές ο Ληρ. Στην περίπτωση του Ληρ το πνεύμα ενός ανθρώπου αρνείται τον αφανισμό και γραπώνεται από μια λέξη, σαν να ήταν αυτή οι πύλες της ζωής: στην άλλη το πνεύμα ενός ανθρώπου αγκαλιάζει το σκοτάδι». Ίσως, πάλι, να επιτρέπεται η «έλευση της τρέλας και του κακού εξαιτίας του εκτροχιασμού της αγάπης». Κι αυτό ο Ντοστογιέφσκι το κάνει με έναν μύχιο τρόπο που για τον Στάινερ κανείς μετρημένος Ευρωπαίος ποτέ δεν κατάλαβε.

radio bookspotting ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΩΡΓΟ-ΙΚΑΡΟ ΜΠΑΜΠΑΣΑΚΗ

Ο Τόμας Μπέρνχαρντ στην Πλατεία Ηρώων Το σκανδαλώδες κύκνειο άσμα του Αυστριακού συγγραφέα και ποιητή.

Ο Στάινερ ακολουθεί πιστά τον Ντοστογιέφσκι και νιώθει τα βηματά του καθώς αυτός προσπερνάει με «ηγεμονική» αδιαφορία τις «απιθανότητες της σύμπτωσης», βαδίζοντας προς το λαμπρό φως που παράγει η σύγκρουση.

χορός ιδεών Συμπτώσεις, συγκυρίες, αλλόκοτες τεθλασμένες διαδρομές

που έξαφνα συγκλίνουν ή πάλι το hazard objectif, το αντικειμενικό τυχαίο, για το οποίο περιπαθώς μιλούσε ο Αντρέ Μπρετόν, μας κάνουν ν’ ανταμωθούμε με ανθρώπους που αλλάζουν τη ζωή μας, μας φέρνουν στ’ αυτιά μουσικές που αφήνουν ηδύτατες ουλές στην ψυχονοητική ιδιοσυστασία μας, μας εγχειρίζουν βιβλία που στέλνουν στον αγύριστο ολόκληρες συμπάγειες πεποιθήσεων, σύνολους ουλαμούς βεβαιοτήτων. Αίφνης, με έναν έξοχο εγελιανό τρόπο, ο δόλος του Λόγου και η πανουργία της Ιστορίας γίνονται εκ νέου συνώνυμα και μας ωθούν σ’ έναν άγριο, τρελό χορό ιδεών, σκέψεων, αναμόχλευσης των αναμνήσεων, συγκερασμού των παθών, ανακατέματος της τράπουλας ξανά. Αίφνης, τίποτε πια δεν είναι όπως ήταν, δίχως όμως να σημειωθούν αφανισμοί, απλώς όλο εκείνο το κολοσσιαίο σύνολο των μικρών και μεγάλων στιγμών που συνθέτουν τη ζωή ενός ανθρώπου μετατοπίζεται ελαφρώς, αλλά ριζικώς, όλα τα κομμάτια του καλειδοσκόπιου αλλάζουν θέση και σχηματίζουν μια νέα εικόνα, παραμένοντας βέβαια τα ίδια, μια εικόνα που πια δεν θα μας εγκαταλείψει ποτέ. Και τότε, η ευγνωμοσύνη γίνεται το συναίσθημα που δεσπόζει, που κρατάει πια τη σκυτάλη, που έχει την πρωτοκαθεδρία.

πλατεία ηρώων, 1 Κοφτός, ρυθμικός, έντονος ο λόγος του Τόμας Μπέρ-

Το μεταφυσικό σύστημα που συγκλόνισε τον Τολστόι ή τον Ντοστογιέφσκι προσιδιάζει περισσότερο στους Αμερικανούς –κυρίως στους Μέλβιλ, Κόνραντ και Χόθορν–, καθώς κι εκείνοι βασανίστηκαν από τα απέραντα βάθη του ανεξιχνίαστου κόσμου τους και την έλλειψη αστικής τάξης. Η μικροκοινωνία και τα ιδιωτικά σύμπαντα δεν τους αφορούσαν. «Πουθενά αλλού στη λογοτεχνία δεν έφτασε ο 19ος αιώνας τόσο κοντά στη μεγάλη τραγική σύλληψη της εμπειρίας: μόνο στον Μόμπι Ντικ και στους Αδελφούς Καραμάζοφ. Όμως το φως των δύο έργων διαφέρει ποιοτικά και ποσοτικά. Πρόκειται για τη διαφορά που θα εντοπίζαμε, για παράδειγμα, ανάμεσα στο έργο του Ουέμπστερ και τα επιτεύγματα του Σαίξπηρ». Ήταν τόσο παραπάνω φλογερή στο άγγιγμά της, που θα μπορούσε να κάψει τα περίτεχνα χέρια του Φλωμπέρ, και δεκτική στα οριακά ανοσιουργήματα, αλλά με σεβασμό στους χαρακτήρες – και όχι εκδικητική απάθεια, όπως συνέβη με τον Προυστ. Εδώ η λογοτεχνία δεν αστειεύεται, ούτε υπάρχει σε σχέση με κάτι: συνομιλεί απευθείας με τον θεό –στην περίπτωση του Τολστόι ο Στάινερ διατείνεται ότι φτάνει και να τον αγνοεί–, κατακτώντας το φάσμα του Απόλυτου και της Αχρονικότητας. Άλλωστε, ο ήλιος καίει όταν το κοιτάξεις κατάματα, η θάλασσα είναι άκαρδη, τα πάθη σκοτώνουν και δεν υπάρχει κανένα άλλο μέρος να καταφύγεις παρά η λογοτεχνία.

νχαρντ στο σκανδαλώδες κύκνειο άσμα του, το θεατρικό έργο Πλατεία Ηρώων (μτφρ. Βασίλης Τσαλής, εκδ. Κριτική), ένα μανιφέστο κατά της ολέθριας βλακείας και απαιδευσιάς, μια δυναμική διαθήκη δέους προς το μεγαλείο της Τέχνης και της Μουσικής. Γράφει ο Μπέρνχαρντ: «Στην Οξφόρδη δεν υπάρχει Πλατεία Ηρώων / στην Οξφόρδη δεν υπήρξε Χίτλερ / στην Οξφόρδη δεν υπάρχουν Βιεννέζοι / στην Οξφόρδη δεν ουρλιάζει ο όχλος // Οι άνθρωποι της υπαίθρου είναι καταστροφείς του πνεύματος και των συναισθημάτων / έλεγε πάντα ο καθηγητής / ο άνθρωπος της πόλης δεν έχει τίποτα να γυρέψει στην ύπαιθρο / οι άνθρωποι της πόλης πηγαίνουν στην ύπαιθρο / και πολύ σύντομα καταστρέφονται / τα πάντα στην ύπαιθρο είναι ενάντια στον άνθρωπο της πόλης / ο άνθρωπος της πόλης αφανίζεται στην ύπαιθρο / πηγαίνει εκεί / και πολύ σύντομα θα καταστραφεί».

ευγνωμοσύνη

Μονάχα με ευγνωμοσύνη μπορώ να μιλήσω για τα βιβλία και τους συγγραφείς που με έκαναν να είμαι αυτό που είμαι, ό,τι κι αν είναι αυτό το είμαι αυτό που είμαι. Μονάχα με ευγνωμοσύνη μπορώ να θυμηθώ την πρώτη μου επαφή με τον κόσμο του Τόμας Μπέρνχαρντ, μ’ αυτό το γεμάτο μουσική σύμπαν που τόσο έχει παρεξηγηθεί και τόσο επιφανειακά έχει αντιμετωπιστεί, ναι, μονάχα με ευγνωμοσύνη μπορώ να ανακαλέσω εκείνες τις ώρες της καταβύθισης σε έναν κυκεώνα λέξεων, φράσεων που ανακυκλώνονταν ιλιγγιωδώς και με παρέσυραν σε έναν καλά καμωμένο λαβύρινθο, σε ένα τοπίο προορισμένο να μαγεύει τον αναγνώστη, να τον κατακτά μια για πάντα και να τον ωθεί, με ασταμάτητους μηρυκασμούς και αναμηρυκασμούς, σε μια ίσως οδυνηρή, μα λυτρωτική εν τέλει αναδιάταξη των πάντων μέσα του, σε μια ανακατανομή του λογοτεχνικού του πλούτου, σε μια αναδιάρθρωση του συστήματος των αξιών που υπερασπίζεται και φέρει. Ναι, μονάχα με ευγνωμοσύνη φέρνω τώρα στον νου μου τον αειθαλή φίλο μου Βασίλη Τσαλή που, σε κάποιο σύνταγμα της Λέσβου, καθώς έτυχε να είμαστε μαζί τυφεκιοφόροι, μου πρόσφερε ένα βιβλίο του Μπέρνχαρντ στα ελληνικά, μεταφρασμένο θαυμάσια από τον ποιητή και ζωγράφο Αλέξανδρο Ίσαρη!

THOMAS BERNHARD Πλατεία Ηρώων Μτφρ.: Βασίλης Τσαλής Εκδόσεις Κριτική Σελίδες: 182

πλατεία ηρώων, ΙΙ

Ένας λεκτικός καταιγισμός, όπως επισημάνει ο Βασίλης Τσαλής στο μεστό, κατατοπιστικό Επίμετρό του, η Πλατεία Ηρώων μάς γυρίζει στο 1938 και στη ναζιστική λαίλαπα, μας φέρνει στο 1988, και στις επιπτώσεις αυτής της λαίλαπας. Ο Μπέρνχαρντ οργίζεται συστηματικά και ξεσπάει μεθοδικά. Κάθε λέξη είναι μελετημένη. Η θέση του είναι κρυστάλλινα διαυγής: κατακεραυνώνει εξίσου τον εθνικοσοσιαλισμό, τον καθολικισμό, τον ψευδοσοσιαλισμό, την αλαζονεία των ελεεινά αγράμματων πολιτικών. Και σε αυτά αντιπαραθέτει, πάντα, την Τέχνη, τη Φιλοσοφία, το Πνεύμα, την προσήλωση σε ό,τι μας κάνει ανθρώπινους, πολύ ανθρώπινους.

απόλυτος συγγραφέας

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο Μπέρνχαρντ δεν έκανε άλλο από το να τσιγκλάει, να κεντρίζει, να ζουπάει, να ζορίζει, μα και να εκλιπαρεί, με τον δικό του αρνητικό τρόπο, τους ανθρώπους να γίνουν οι θαυματοποιοί που τους αξίζει να είναι, αγαπώντας πρωτίστως τον εαυτό τους, ώστε, ανεμπόδιστα, να μπορέσουν ν’ αγαπήσουν όντως, αληθώς, βαθέως, ό,τι φέρει και ό,τι είναι ο άλλος. Ένα άνοιγμα στο αίνιγμα, ένας νυγμός στον λυγμό, μια πύλη στη λύπη: ιδού το έργο του Μπέρνχαρντ. Συγγραφέας. Απόλυτος συγγραφέας. radiobookspotting.blogspot.gr/

ΤΖΩΡΤΖ ΣΤΑΪΝΕΡ Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι Μτφρ.: Κώστας Σπαθαράκης Εκδόσεις Αντίποδες Σελίδες: 496

LIFO 14.07.16

ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΤΙΝΑ ΚΑΛΤΑΚΗ

Η σφαγή των Παρισίων Κρίστοφερ Μάρλοου

η σκευωρία έχει στηθεί Η νύχτα της 24ης Αυγούστου 1572, ημέρας της γιορτής του Αγίου Βαρθολομαίου, έχει συνδεθεί με μια ιδιαιτέρως αιμοσταγή σελίδα της ευρωπαϊκής Ιστορίας. Η Γαλλία ζούσε στη σκιά της εμφύλιας αντιπαράθεσης Καθολικών και Προτεσταντών (Ουγενότων). Σε μια προσπάθεια να έρθουν τα δύο μέρη κοντά, η Μαργαρίτα, αδελφή του βασιλιά Καρόλου (της δυναστείας των Βαλουά), παντρεύεται τον προτεστάντη Ερρίκο της Ναβάρας (της αντίπαλης δυναστείας, των Βουρβόνων). Δεν ήταν αρκετή η γαμήλια διπλωματία για να αποφευχθεί η σφαγή των Παρισίων, ηθικός αυτουργός της οποίας ήταν η βασιλομήτωρ Αικατερίνη των Μεδίκων. Ο δούκας Ερρίκος του Γκιζ είχε προετοιμάσει κατάλληλα φανατικούς Ρωμαιοκαθολικούς στρατιώτες και ο αιφνιδιασμός ηγετικών προσώπων των Ουγενότων ήταν επιτυχής. Η υπόθεση ξέφυγε και πολλοί αθώοι σφαγιάστηκαν, ενώ το κακό διαχύθηκε και σε άλλες γαλλικές πόλεις με προτεσταντικό πληθυσμό. Έως τις 3 Οκτωβρίου 1572, οπότε βασιλική διαταγή έβαλε τέλος στην έκρυθμη κατάσταση, φαίνεται πως περίπου 30.000 Διαμαρτυρόμενοι έχασαν τη ζωή τους. Είκοσι χρόνια μετά, ο Κρίστοφερ Μάρλοου (1564-1593) γράφει τη Σφαγή των Παρισίων, αποτυπώνοντας ασθματικά τις βασιλικές ίντριγκες που οδήγησαν στο μακελειό. Όπως λέει ο Χρήστος Θεοδωρίδης, που θα παρουσιάσει το έργο στο Φεστιβάλ Αθηνών, τα γεγονότα ήταν γνωστά στο κοινό του, γι’ αυτό και η γραφή του δεν επεξηγεί τίποτα, ούτε εμβαθύνει στους χαρακτήρες – εκθέτει με όλη την αναγκαία, ως προς τη φρικτή πράξη, διόγκωση πρόσωπα και πράγματα. Eίναι η πέμπτη δουλειά της Ορχήστρας των Μικρών Πραγμάτων, που δημιουργήθηκε το 2008 κι έχει ως τώρα παρουσιάσει τις παραστάσεις Ως το τέλος, Έσπασε, Παρθενώνας και Άμλετ. Τη Σφαγή των Παρισίων ο Χρήστος Θεοδωρίδης την είχε ξεχωρίσει ήδη από τον καιρό των σπουδών του στο Τμήμα Θεάτρου του Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης. «Είναι διαφορετικό απ’ οτιδήποτε έχει γραφτεί στην εποχή του. Είναι το μικρότερο έργο του ελισαβετιανού θεάτρου, 1.200 στίχοι. Πολλοί υποστηρίζουν ότι δεν το έγραψε ο Μάρλοου αλλά ότι αποτελεί σύνθεση κομματιών που είχαν κρατήσει στη μνήμη τους ηθοποιοί της εποχής. Γιατί αποτελείται από μικρές σκηνές και εκτός από έναν, πολύ μεγάλο, δεν έχει μονολόγους. Επιπλέον, το θέμα του αφορά ένα σχεδόν σύγχρονο ιστορικό γεγονός, δηλαδή πολλοί θεατές γνώριζαν το πραγματικό υπόβαθρο της ιστορίας κι έτσι ο συγγραφέας δεν χρειάζεται να εξηγήσει τίποτα – θεωρεί οικογένειες, πρόσωπα, γεγονότα γνωστά. Δουλέψαμε τη μετάφραση του Σεραφείμ Βελέντζα. Κόψαμε περίπου το 1/3 του πρωτοτύπου, μετακινήσαμε δυο-τρεις σκηνές και, κάνοντας «ιστορική» έρευνα, βρήκαμε και προσθέσαμε πράγματα που έχουν πει ή γράψει τα αληθινά πρόσωπα της ιστορίας. Π.χ. ένα απόσπασμα επιστολής της βασίλισσας Μαργαρίτας. Είναι ερεθιστικό για μένα το ότι τα πρόσωπα

36 LIFO 14.07.16

Το μυστηριώδες κείμενο της ελισαβετιανής δραματουργίας για τον αέναο κύκλο της βίας ανεβαίνει στην Πειραιώς 260 με όπλο την κίνηση και τη μουσική. του έργου έζησαν κάποτε, δεν ήταν απλώς πλάσματα της συγγραφικής φαντασίας. Τα πρόσωπα έχουν τα χειρότερα στοιχεία της ανθρώπινης φύσης. Γι’ αυτό έστησα την παράσταση σαν ένα θέατρο τεράτων. Το θέατρο των σημερινών πολιτικών, που υποτίθεται “συζητάνε” ενώπιον της κάμερας, ταίριαζε γάντι στο έργο του Μάρλοου. Η Αικατερίνη των Μεδίκων, ας πούμε, από την αρχή μέχρι το τέλος του έργου εμφανίζεται ως βασικός ενορχηστρωτής της εξόντωσης των Ουγενότων. Φτάνει μέχρι το σημείο να πει ότι δεν έχει πρόβλημα να βγάλει από τη μέση και τους γιους της, αν δεν βοηθήσουν τα σχέδιά της. Το ιστορικό πρόσωπο δεν φαίνεται να λειτουργούσε έτσι. Ίσως ο Μάρλοου να ήθελε να ευχαριστήσει τη δική του βασίλισσα, την Ελισάβετ Α’, παρουσιάζοντας την καθολική βασίλισσα της Γαλλίας ως τέρας. Η παράσταση δεν ασπάζεται το ότι ο μοναδικός φωτεινός χαρακτήρας του έργου είναι ο Ερρίκος της Ναβάρας και κλείνει με μια φράση που έχει πει όντως ο Ερρίκος της Ναβάρας: “Δεν είμαι καθόλου επίμονος με τις ιδέες μου”. Γιατί προκειμένου να ανέλθει στον θρόνο της Γαλλίας μετακινήθηκε από τον προτεσταντισμό στον καθολικισμό περισσότερες από μία φορές, έως ότου ο πάπας να τον αναγνωρίσει τελικά ως βασιλιά Ερρίκο Δ’ της Γαλλίας (1589-1610). Άρα φωτεινό χαρακτήρα δεν θα τον πεις, εκμεταλλευόταν σταθερά τις συνθήκες και τις ισορροπίες για να προχωρήσει τα σχέδιά του». Το κοινό της παράστασης θα μεταφερθεί στη σκηνή και η δράση θα εξελίσσεται στον διάδρομο και στις θέσεις των θεατών που έχουν διαμορφωθεί σε μια μεγάλη σκάλα. Πάνω στη σκηνή έχει στηθεί ένα Π στο οποίο θα κάθονται οι θεατές. Στη μέση υπάρχει ένα τραπέζι, γύρω από το οποίο συμβαίνουν διάφορα. Πάνω του υπάρχουν ομοιώματα ζώων

(π.χ. ένα κεφάλι λιονταριού) εν είδει φαγητού που δεν μπορείς να φας. «Η αυλαία χρησιμοποιείται ανάποδα κι έτσι μοιάζει σαν να συμβαίνει θέατρο μέσα στο θέατρο. Κατέληξα σ’ αυτήν τη μάλλον κουρασμένη ιδέα για δύο λόγους: με απασχολεί πολύ ο θάνατος πάνω στη σκηνή. Οι σκηνές θανάτου δεν με πείθουν ποτέ. Τον θάνατο και τον ύπνο να τον υποκριθείς μπορείς, τίποτε άλλο. Αλήθεια δεν υπάρχει, οπότε ας το κάνουμε σαν ψέμα, για να είμαι τουλάχιστον ειλικρινής. Έπειτα, σ’ αυτό το έργο όλα είναι διογκωμένα, και σχηματικά. Το κείμενο είναι πολύ ωμό και σαρκαστικό. Αν δεν ήταν τραγικό, θα ήταν γελοίο. Η πολλή διόγκωση και η φρίκη σχεδόν οδηγούν αντανακλαστικά στο να γελάσεις. Ελπίζω στην παράσταση να μη θιγεί η ευαίσθητη ισορροπία, να μην ξεφύγει προς τη μεριά της παρωδίας». Ενώ στον θαυμάσιο Άμλετ που σκηνοθέτησε ο Χρήστος Θεοδωρίδης το 2014, κατά 85% οι ηθοποιοί απευθύνονταν στο κοινό και μόνο κατά 15% μεταξύ τους, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. «Με έχει κουράσει το μετωπικό θέατρο και το να παίρνουν οι ηθοποιοί το μικρόφωνο και να μιλούν για τον εαυτό τους. Είναι ένα σύμπτωμα που έχει να κάνει σε μεγάλο βαθμό με το ότι πειράζουμε τα έργα ή ασχολούμαστε με κείμενα που δεν είναι γραμμένα ειδικώς για το θέατρο. Εδώ, στράφηκα στον άλλο δρόμο: οι ηθοποιοί παίζουν κανονικά. Ας δούμε την ιστορία, πέρα και εκτός από τα εγώ μας. Στη σκηνή της σφαγής συμμετέχουν 40 άνθρωποι που δεν είναι εθελοντές (διαφωνώ με τη μόδα του εθελοντισμού, εδώ όλοι πληρώνονται). Κι ενώ η εντύπωση είναι ότι μαζευτήκαμε για να παίξουμε, η “πραγματικότητα” εισβάλλει στη σκηνή. Τέτοιες σκηνές, σφαγές αθώων, αμάχων, έχουν γίνει και εξακολουθούν να συμβαίνουν». Η παράσταση χρησιμοποιεί μουσική του Τσάρλι Τσάπλιν από τις ταινίες του. Οι τρεις Ερρίκοι της ιστορίας γίνονται κάτι σαν σκηνοθέτες που ρυθμίζουν τη ροή των γεγονότων και πολεμούν για το ποιου η άποψη θα επικρατήσει. Και ναι, θα υπάρχουν κοστούμια εποχής, κανονικά. «Όχι ως προς τις λεπτομέρειες αλλά ως προς το περίγραμμα των όγκων» διευκρινίζει ο σκηνοθέτης, που ομολογεί τη χαρά του που για πρώτη φορά στην έως τώρα θεατρική του ζωή αμείβεται κανονικά και δεν δουλεύει βράδυ, ούτε ζητάει την οικογενειακή οικονομική στήριξη για να μπορεί να κάνει θέατρο.

«Η σφαγή των Παρισίων» του Κρίστοφερ Μάρλοου Σκηνοθεσία: Χρήστος Θεοδωρίδης Πρωταγωνιστούν: Παναγιώτης Εξαρχέας, Ξένια Θεμελή, Γιώργος Κισσανδράκης, Ντένης Μακρής, Μαρία Μπαγανά, Κατερίνα Πατσιάνη, Τατιάνα-Άννα Πίττα, Σαμψών Φύτρος, Σπύρος Χατζηαγγελάκης, Γιώργος Χριστοδούλου Μτφρ.: Σεραφείμ Βελέντζας ΠΕΙΡΑΙΩΣ 260, Κτιριο Δ 18-19 Ιουλίου 2016 21:00 €20, €10 (φοιτ.), €5 (άνεργοι-AμεΑ)

νότια προάστια

ΑΠΟ ΤΗ LIFO TEAM ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΠΑΡΙΣ ΤΑΒΙΤΙΑΝ

6 μαγαζιά που αγαπάμε στα νότια προάστια Φαγητό, ποτό και έξοδος στο πιο καλοκαιρινό σημείο της πόλης.

LIFO 14.07.16

νότια προάστια

mosaiko

baron

11 nail str.

Λαοδίκης 30, Γλυφάδα 210 898 3208 facebook.com/mosaikobar.gr www.mosaikobar.gr

Μεταξά 30 & Ζησιμοπούλου, Γλυφάδα 210 8940116 www.facebook.com/BARON

Φοίβης 11, Γλυφάδα 211 0128957 www.facebook.com/11-Nail-St

Το μωσαϊκό είναι το εναλλακτικό σημείο συνάντησης στα νότια προάστια, φημισμένο τόσο για τα κοκτέιλ του και την κάβα του όσο και για τις μουσικές του. Δεν είναι τυχαίο ότι από το booth του έχει περάσει όλη η αφρόκρεμα των Ελλήνων DJ και παραγωγών αλλά και σημαντικά ονόματα της ξένης αντεργκράουντ σκηνής. Μη χάσεις τα event που πλησιάζουν: 15 Ιουλίου - Λe Girlz, 21 Ιουλίου - Odyssia Festival Launch Party with Moxie/The Cripples/John Chouliaras, 23 Ιουλίου – Quentin, και 29 Ιουλίου ο παραγωγός του «Εν Λευκώ» Σπύρος Παγιατάκης. Stay tuned στη σελίδα του στο Facebook για τα καλύτερα events στην πόλη!

Δεν είναι τυχαίο που το συγκεκριμένο μαγαζί το ακολουθεί πάντα η πρόταση «the good living». Ωραίος και άνετος χώρος σας περιμένει να δοκιμάσετε μερικά από τα καλυτέρα κοκτέιλ που επιμελούνται oι bartenders του. Εκτός, όμως, από ποτό και καφέ, θα πρέπει να δώσετε βάση στην πολύ καλή κουζίνα που διαθέτει. Όταν έρχεται η ώρα του φαγητού, το Baron σου αποκαλύπτει πραγματικά τη δύναμή του, αφού ό,τι δοκιμάσετε, θα σας δώσει αμέσως την αίσθηση πως είναι πολλά κλικ παραπάνω απ’ όσα αναμένεις από έναν all day χώρο. Η επιλογή των υλικών, η εξαιρετική παρουσίαση των πιάτων, οι καλοδουλεμένες γεύσεις, η σεμνή δημιουργικότητα και το σέρβις παραπέμπουν σε ένα all day bar-restaurant με αξιώσεις. Εxtra tips: Οι πολύ καλές τιμές, σε συνάρτηση πάντα με την ποιότητα των υλικών.

Μία από τις πιο όμορφες μπουτίκ, το 11 Nail Str., στη Φοίβης 11, με άψογα διακοσμημένο χώρο, αποτελεί την καλύτερη επιλογή για την προσωπική σας φροντίδα και τελειότητα. Η περιποίηση σημαίνει αυτοπεποίθηση και ψυχική ηρεμία και η ομάδα του 11 Nail Str. το γνωρίζει καλά. Από την πρώτη στιγμή λειτουργίας του ο χώρος προσφέρει υποδειγματική εξυπηρέτηση και το αποτέλεσμα είναι άκρως επαγγελματικό. Είτε είστε γυναίκα είτε άντρας, το 11 Νail Str. είναι στη διάθεσή σας, στο κέντρο της Γλυφάδα, με ειδικούς που ξέρουν να κάνουν αυτό που τους ζητάτε καλύτερα απ’ όλους.

κάβα ανθίδης

amigos

Γρ. Λαμπράκη 77, Γλυφάδα 210 9690234 e-shop: www.anthidis.gr

www.amigos.gr/ www.facebook.com/Amigos.gr

Ένα όνομα, τρία καταστήματα, χιλιάδες προϊόντα...Η Κάβα Ανθίδης, που το 2015 γιόρτασε τα 70 χρόνια της, δεν είναι τυχαία η πιο ενημερωμένη κάβα της Αθήνας, και όχι μόνο. Στο «νότιο» κατάστημα της Κάβας Ανθίδης στη Γλυφάδα θα βρείτε εξαιρετικά ποτά, εξεζητημένα αλλά και κλασικά, μεγάλη ποικιλία σε κρασιά, καλάθια, delicatessen αλλά και αξεσουάρ για την επιχείρησή σας, το σπίτι αλλά και εκλεπτυσμένα δώρα.

38 LIFO 14.07.16

mexican bar-restaurants

Αυθεντικές μεξικάνικες συνταγές, πάνω από πενήντα ετικέτες τεκίλας και η καλύτερη μαργαρίτα της πόλης σας περιμένουν κάθε μέρα σε δύο φιλόξενες κάβες σε Γλυφάδα και Νέα Σμύρνη. Με παράδοση από το 1995, τα Amigos Mexican bar-restaurants σερβίρουν καθημερινά λαχταριστά burritos, καυτερό chili con carne και πολλές άλλες γεύσεις της μεξικάνικής κουζίνας, φτιαγμένες με αγνά υλικά σε γενναιόδωρες μερίδες. Extra tip: Live salsa party κάθε Τετάρτη στη Νέα Σμύρνη και την Πέμπτη στη Γλυφάδα.

κριός

λέων

τοξότης

Τακτοποιήστε κάθε είδους εκκρεμότητες μέσα στις επόμενες μέρες και δώστε έμφαση στην εξισορρόπηση της επαγγελματικής με την οικογενειακή σας ζωή, καθώς υπάρχουν κενά που μπορεί να σας προκαλέσουν προβληματισμό και ένταση. Ορισμένες ανάγκες που προκύπτουν είναι αντιμετωπίσιμες, όμως καλείστε να παραμείνετε προνοητικοί, αποφεύγοντας τις υπερβολές με τα χρήματά σας. Η Πανσέληνος της Τετάρτης ευνοεί τη λήψη αποφάσεων. Η ερωτική σας ζωή μπορεί να βελτιωθεί, αρκεί να επανεξετάσετε τη στάση σας απέναντι σε όσους σας πλησιάζουν. Ξεπεράστε παρελθοντικές καταστάσεις που στέκονται εμπόδιο στην ευτυχία σας και φανείτε πρόθυμοι για νέες γνωριμίες. Η Αφροδίτη στον Λέοντα αυξάνει την εξωστρέφειά σας και είναι ιδανική εποχή για να ενδυναμώσετε τη σχέση σας. Ένα ταξίδι θα διευρύνει τους ορίζοντές σας και θα σας βοηθήσει να ξεπεράσετε μια πρόσφατη απογοήτευση.

Στον επαγγελματικό τομέα υπάρχουν προοπτικές εξέλιξης, όμως πρέπει να εντείνετε τις προσπάθειές σας δίχως να βασίζεστε στην τύχη σας ούτε στη στήριξη των άλλων. Οι ενέργειες και οι αποφάσεις που θα πάρετε μέσα στο επόμενο διάστημα θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην επίτευξη των στόχων σας, οι οποίοι θα πρέπει να είναι ξεκάθαροι και ανάλογοι των δυνατοτήτων σας. Προσπαθήστε να αποστασιοποιείστε από τα προβλήματα των άλλων, βοηθήστε όπου μπορείτε, μην τα παίρνετε όμως όλα βαριά. Σχέσεις με φιλικά πρόσωπα που σας έχουν απογοητεύσει είναι αμφίβολο κατά πόσο μπορούν να βελτιωθούν, καθώς έχετε αρκετό θυμό και δεν σκοπεύετε να βάλετε νερό στο κρασί σας. Αφήστε τα πράγματα ως έχουν και μην πιέζεστε για κανέναν. Η Πανσέληνος της Πέμπτης εντείνει την ανάγκη σας να δικαιωθείτε και μπορεί να εξωτερικευτούν σκέψεις και συναισθήματα που κρατούσατε για αρκετό διάστημα μέσα σας.

Η οικονομική σας κατάσταση μπορεί να μην είναι και η πιο ιδανική, αυτό όμως δεν σημαίνει πως δεν έχετε λόγους να εντείνετε τις προσπάθειές σας για να πιάσετε τους στόχους σας. Οι δυσκολίες που βιώνετε δεν θα είναι παντοτινές κι αυτό μην το ξεχνάτε. Η Πανσέληνος της Πέμπτης βγάζει στην επιφάνεια ένα ζήτημα που σας απασχολεί κι εκεί μπορεί να χάσετε τη σιγουριά σας σχετικά με ένα νέο εγχείρημα που έχετε στα σκαριά. Ιδιαίτερη προσοχή σε όσους σας παρουσιάζουν εξιδανικευμένες καταστάσεις. Αποφύγετε διαπληκτισμούς με το ταίρι σας για μικροπράγματα. Προτιμήστε να εκφράσετε μέσα από έναν ήρεμο διάλογο οτιδήποτε σας δυσαρεστεί και μη σας πιάνει υστερία για ψύλλου πήδημα γιατί δεν πρόκειται να καταφέρετε τίποτα. Η συσσωρευμένη κούραση σε συνδυασμό με τις ανικανοποίητες επιθυμίες προκαλούν τεταμένο κλίμα στη σχέση σας και το μόνο σίγουρο είναι πως χρειάζεστε επειγόντως διακοπές και ξεκούραση.

ταύρος

παρθένος

αιγόκερως

δίδυμος

ζυγός Άλλα θα λέτε εσείς και άλλα θα καταλα-

Θετικές εξελίξεις προβλέπονται για τα οικονομικά σας και θα έχετε τη δυνατότητα να πραγματοποιήσετε ορισμένα από τα σχέδιά σας που μπορεί να είναι από σημαντικές αγορές μέχρι κάποια πράγματα για τον εαυτό σας ή τις καλοκαιρινές σας διακοπές. Τακτοποιήστε τις οφειλές σας προς τράπεζες, ώστε να έχετε το κεφάλι σας ήσυχο, και στρέψτε την προσοχή σας στην αναζήτηση φερέγγυων συνεταίρων, όσοι σκοπεύετε να ανοίξετε τη δική σας επιχείρηση και θέλετε να μοιραστείτε τα οικονομικά βάρη με κάποιον άλλον. Για μια ακόμη φορά οι διαθέσεις και οι αποφάσεις σας περί δημιουργίας οικογένειας μπορεί να αλλάξουν και το αποτέλεσμα θα είναι να απογοητεύσετε τον σύντροφό σας. Η αναποφασιστικότητά σας μπορεί μεν να οφείλεται στην ανασφάλειά σας για το μέλλον, συζητήστε το όμως με το ταίρι σας. Μια αναπάντεχη συνάντηση με έναν πρώην έρωτα αλλάζει όλο το σκηνικό στα ερωτικά σας.

Ο αιώνιος προβληματισμός για τα οικονομικά σας μπορεί να ξεπεραστεί μέσα στο επόμενο διάστημα καθώς προβλέπονται κάποιες θετικές εξελίξεις που θα σας βγάλουν από το αδιέξοδο, αν όμως δεν βάλετε σωστές προτεραιότητες στα έξοδά σας, κινδυνεύετε να βρεθείτε σε δυσμενή θέση. Αντιμετωπίστε ψύχραιμα τις απαιτήσεις της δουλειάς σας και μην αποκλείετε καινούργιες συνεργασίες προτού μελετήσετε προσεχτικά τις προοπτικές που υπάρχουν. Την Τετάρτη η Πανσέληνος στον Αιγόκερω προκαλεί εντάσεις με συνεργάτες. Σας απασχολεί πολύ η γνώμη των άλλων και προσπαθείτε να πάρετε σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή σας, όντες επηρεασμένοι από αυτά που ακούτε. Εφόσον μπλοκάρετε τόσο, κρατήστε αποστάσεις από άτομα που προσπαθούν να σας επιβάλουν τη γνώμη τους και μην υποκύπτετε σε ψυχολογικούς εκβιασμούς τρίτων. Όσοι αναζητάτε τον έρωτα, επιστρατεύστε τον αυθορμητισμό και το χιούμορ σας.

Ενδεχομένως να προκύψει μια έκτακτη ανάγκη που θα πρέπει να τακτοποιηθεί άμεσα, κάτι που θα σας φέρει σε πανικό και απόγνωση. Προτού χάσετε τη γη κάτω από τα πόδια σας, δείτε αν μπορείτε να έρθετε σε συνεννόηση ώστε να κερδίσετε λίγο χρόνο. Με ευελιξία και ψυχραιμία θα ξεπεράσετε τις δυσκολίες και θα επανέλθουν οι ρυθμοί σας. Στον επαγγελματικό τομέα μια θετική ανατροπή σάς βγάζει από το αδιέξοδο και μπορείτε να βάλετε σε εφαρμογή τα σχέδιά σας. Έχετε κάποιες ανασφάλειες οι οποίες θα ενταθούν με την Πανσέληνο της Πέμπτης και οι καβγάδες με το ταίρι σας θα δοκιμάσουν την υπομονή του. Αν υπάρχουν ζητήματα που σας απασχολούν, συζητήστε τα εγκαίρως και μην ψάχνετε αφορμές για τσακωμούς, καθώς είναι θέμα χρόνου να βρεθείτε αντιμέτωποι με δυσάρεστα γεγονότα. Όσοι ξεκινάτε τις διακοπές σας, αλλάξτε ορισμένες συνήθειες της καθημερινής σας ρουτίνας.

βαίνουν οι συνεργάτες σας, με αποτέλεσμα να χάνετε αδίκως χρόνο και ενέργεια. Φροντίστε να είστε πιο ξεκάθαροι, ώστε να αποφεύγετε τις παρεξηγήσεις. Στον οικονομικό τομέα θα υπάρξει μια σχετική βελτίωση, αν εντείνετε όμως περισσότερο τις προσπάθειές σας, τα αποτελέσματα θα σας δικαιώσουν και με το παραπάνω. Προωθήστε μια καινούργια ιδέα σας στα κατάλληλα πρόσωπα. Σας γοητεύει πολύ ο σύντροφός σας να έχει οικονομική άνεση και κοινωνική καταξίωση, οπότε είναι βασικό κριτήριο επιλογής για εσάς, από την άλλη όμως μπορεί να νιώσετε πως είστε υποδεέστεροι και ανασφαλείς. Ανεξάρτητα από την κατάσταση του άλλου, η δική σας σιγουριά και δυναμική είναι κάτι που θα πρέπει να δουλέψετε μόνοι σας, ειδάλλως θα έχετε προβλήματα. Ιδανική στιγμή για νέες γνωριμίες και ερωτικό παιχνίδι την Πέμπτη, υπό το φως της Πανσελήνου.

καρκίνος Κατάλληλη εποχή για επενδύσεις και σκορπιός Η ανυπομονησία σας και η τάση σας σημαντικές αγορές, καθώς είναι σχεδόν σίγουρο πως θα πετύχετε μια καλή συμφωνία. Επίσης, μπορείτε να κάνετε καινούργιες επαφές και να παρουσιάσετε τις ιδέες σας. Οι ικανότητες και τα ταλέντα σας θα προκαλέσουν θετικές εντυπώσεις κι ενδεχομένως να προκύψει μια αρκετά δελεαστική πρόταση, την οποία όμως θα πρέπει να εξετάσετε πολύ προσεχτικά, δίχως να εξιδανικεύετε καταστάσεις. Αφήστε τους συναισθηματισμούς και πάρτε αποφάσεις που θα είναι προς όφελός σας. Ταξίδια και μετακινήσεις διευρύνουν τους ορίζοντές σας και μέσα από νέες γνωριμίες μπορείτε να βελτιώσετε αισθητά την ερωτική σας ζωή. Περιορίστε την ανάγκη σας για συνεχή επιβεβαίωση από το ταίρι σας και πάρτε πρωτοβουλίες που θα τονώσουν τη σχέση σας. Η προσπάθεια επανασύνδεσης ενός πρώην έρωτα σας βάζει σε σκέψεις και μπλοκάρει τις αποφάσεις σας για γάμο.

να πάρετε κάθε είδους ρίσκα δεν είναι ό,τι καλύτερο στην προκειμένη φάση, καθώς είναι πολύ πιθανό να πέσετε έξω στις προβλέψεις σας και η χασούρα θα είναι μεγάλη. Αποφύγετε τις βεβιασμένες ενέργειες όσο βρίσκεστε σε πανικό και δώστε έμφαση στη δουλειά σας, που είναι και η μοναδική πηγή εσόδων που έχετε. Μια νέα συνεργασία μπορεί να φαίνεται πως ξεκινά με καλές προοπτικές, κρύβει όμως παγίδες και θα πρέπει να είστε σε εγρήγορση. Η διαφορά ηλικίας με το ταίρι σας μπορεί να σας δίνει έναν αέρα ανανέωσης και να ικανοποιεί τα ένστικτά σας, υπάρχουν όμως επικοινωνιακά κενά που δεν θα πρέπει να θεωρηθούν ασήμαντα. Μην επενδύετε συναισθηματικά σε καταστάσεις που γνωρίζετε εκ των προτέρων πως θα σας ταλαιπωρήσουν και βιώστε τις στιγμές κρατώντας κάποιες άμυνες.

Αποφύγετε σημαντικές επενδύσεις και ακριβές αγορές και αν έχετε ορισμένες αμφιβολίες σχετικά με τα μελλοντικά σας σχέδια, καλό θα είναι να ακούσετε τη συμβουλή κάποιου φίλου σας, καθώς υπάρχει πιθανότητα να μην είστε έτοιμοι να πάρετε σωστές αποφάσεις. Θέληση για νέα ξεκινήματα υπάρχει, αλλά είναι αμφίβολο κατά πόσο θα έχουν επιτυχία. Βελτιώστε την τρέχουσα εργασία σας όσο καλύτερα μπορείτε, επικεντρωθείτε στις σχέσεις με τους συνεργάτες σας και κάντε τις κατάλληλες συμμαχίες. Μια σημαντική απόφαση που πρέπει να πάρετε σας κάνει να φαίνεστε απόμακροι και είναι θέμα χρόνου να σας ζητηθούν εξηγήσεις από το ταίρι σας. Αποφύγετε την επίλυση των προβλημάτων ζητώντας την παρέμβαση τρίτων και πάρτε την κατάσταση στα χέρια σας. Η Πανσέληνος της Πέμπτης εντείνει την ανάγκη σας να βρείτε τις χαμένες ισορροπίες της σχέσης σας, όμως δεν είναι κατάλληλη στιγμή για να γίνουν συζητήσεις.

υδροχόος

Επαναστατική διάθεση και έντονη εξωστρέφεια χαρακτηρίζουν τις ενέργειές σας μέσα στις επόμενες μέρες και η προσοχή σας είναι στραμμένη στη βελτίωση του τρόπου ζωής σας μέσα από καινούργιες προσπάθειες. Ορισμένοι μπορεί να θεωρήσουν εκκεντρικές τις απόψεις και το παρουσιαστικό σας, αλλά δεν πτοείστε. Με τα οικονομικά σας πρέπει να κάνετε κράτει και να αποφύγετε τις υπερβολές όσοι έχετε γεννηθεί προς το τέλος του ζωδίου και είστε αποφασισμένοι να ζήσετε καινούργιες εμπειρίες, αδιαφορώντας για το μέλλον. Στον οικογενειακό τομέα η ατμόσφαιρα είναι ηλεκτρισμένη και χρειάζεται μεγάλη προσοχή, καθώς βρίσκεστε όλοι σε οριακό σημείο. Αν θέλετε να εκφράσετε κάποια παράπονα μην το κάνετε εν βρασμώ. Ασχοληθείτε περισσότερο με την προσωπική σας ζωή, ενδυναμώστε τη σχέση με το ταίρι σας και μην αφήνετε τις καταστάσεις να μπλοκάρουν την ευτυχία σας.

ιχθύς

Το γεγονός ότι μπλοκάρουν οι επαγγελματικές σας υποθέσεις είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης τακτικής που ακολουθείτε και όσο αρνείστε να το παραδεχτείτε, τόσο θα βρίσκεστε αντιμέτωποι με συνεχείς καθυστερήσεις. Φανείτε πιο συνεργάσιμοι απέναντι στις υποδείξεις εργοδοτών ή συνεργατών σας. Στον οικονομικό τομέα υπάρχουν κενά, όμως επαναλαμβάνετε τα ίδια λάθη και, φυσικά, οδηγείστε στα ίδια αποτελέσματα. Η συνεχής ενασχόληση με τη δουλειά και οι πολλές ώρες απουσίας από το σπίτι προκαλούν ερωτηματικά στο ταίρι σας, οπότε φροντίστε, τουλάχιστον τώρα που μπορεί να έχετε περισσότερο χρόνο στη διάθεσή σας, να ασχολείστε με τις ανάγκες του, δίχως να ξεχνάτε να εκφράζετε τα συναισθήματά σας. Σχέσεις που ξεκίνησαν μέσα από πιέσεις θα δοκιμαστούν και δεν αποκλείεται να λήξουν άδοξα. LIFO 14.07.16

40 LIFO 14.07.16

LIFO 14.07.16

42 LIFO 14.07.16