Μάο, Η τακτική της πάλης εναντίον του ιαπωνικού ιμπεριαλισμού

Μάο — «Η τακτική της πάλης»

Η τακτική της πάλης εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού[1] (27 Δεκεμβρίου 1935) [Άπαντα (Εκλογή), Ι Τόμος (1926-1937) Μετ. από τα γαλλικά τού Μ.Παναγιωτόπουλου, Εκδ. Μόρφωση, Αθήνα 1955] 1. Οι ιδιομορφίες τής σημερινής πολιτικής κατάστασης.

2. Το ενιαίο εθνικό μέτωπο 3. Η Λαϊκή Δημοκρατία 4. Η διεθνής βοήθεια Οι ιδιομορφίες τής σημερινής πολιτικής κατάστασης Σύντροφοι Μεγάλες μεταβολές έγιναν στην πολιτική κατάσταση. Και με βάση αυτές τις μεταβολές, το Κόμμα καθόρισε τα καθήκοντά του. Τι χαρακτηρίζει τη σημερινή κατάσταση; Το βασικό χαρακτηριστικό της σημερινής κατάστασης είναι το γεγονός πως ιαπωνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να μεταβάλλει την Κίνα σε αποκλειστική του αποικία. Ξέρουμε πως επί ένα σχεδόν αιώνα, η Κίνα αποτελούσε μια ημιαποικιακή χώρα υπό την συνδυασμένη κυριαρχία μιας ολόκληρης σειράς από ιμπεριαλιστικά κράτη. Χάρη στον αγώνα τού κινεζικού λαού εναντίον τού ιμπεριαλισμού και στον αγώνα που άνοιξαν μεταξύ τους τα ιμπεριαλιστικά κράτη, η Κίνα διατήρησε μια ημιανεξάρτητη θέση. Ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος παρ’ ολίγο να δώσει στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό τη δυνατότητα να εγκαθιδρύσει για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα την αποκλειστική κυριαρχία του στην Κίνα. Ωστόσο, ύστερα από τον αγώνα τού κινεζικού λαού εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και με την επέμβαση των άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι 21 απαιτήσεις [2] που έγιναν τότε δεκτές από τον αρχιπροδότη τής πατρίδας Γιουάν Σι-Κάι[3] που ανάγκασαν την Κίνα να δεχτεί μια ατιμωτική συνθηκολόγηση, δεν μπόρεσαν να χάσουν όλη τους την αξία. Στα 1922, στη Συνδιάσκεψη των 9 δυνάμεων, [4] που συγκλήθηκε στην Ουάσιγκτον από τις Ηνωμένες Πολιτείες υπογράφτηκε ένα σύμφωνο που αποκαθιστούσε στην Κίνα την προηγούμενη κατάσταση. Έτσι, η Κίνα ήταν πάλι υπό τη συνδυασμένη κυριαρχία πολλών ιμπεριαλιστικών κρατών. Σε λίγο όμως καιρό, πάλι άλλαξε κατάσταση. Τα «Γεγονότα της 18 Σεπτεμβρίου 1931»[5] σημείωσαν την αρχή της φάσης της μετατροπής της Κίνας σε ιαπωνική αποικία. Ωστόσο, η σφαίρα της επίθεσης της Ιαπωνίας περιορίστηκε προσωρινά στις τέσσερις βορειοανατολικές επαρχίες[6] κι αυτό έδωσε την εντύπωση πως ίσως οι Ιάπωνες δε θα προχωρούσαν περισσότερο. Τώρα όμως, η κατάσταση είναι εντελώς διαφορετική·

τώρα πια οι Ιάπωνες ιμπεριαλιστές δείξανε πως σκοπεύουν να εισχωρήσουν ως την καρδιά της Κίνας και πως θέλουν να καταλάβουν ολόκληρη τη χώρα. Σήμερα, ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να μεταβάλλει την Κίνα, από ημιαποικία που ήταν, όπου το καθένα από τα ιμπεριαλιστικά κράτη είχε το μερίδιό του, σε μια αποικία όπου η Ιαπωνία θα κυριαρχούσε αποκλειστικά. Τα γεγονότα πού εκτυλίχθηκαν στα ανατολικά τού Χοπέι[7] και οι διπλωματικές συζητήσεις [8] που μαρτυρούν αυτή την τάση, βάζουν σε κίνδυνο την ίδια την υπόσταση τού κινέζικού λαού. Αυτές οι συνθήκες έθεσαν σε όλες τις τάξεις και σε όλες τις πολιτικές ομάδες της Κίνας το εξής ερώτημα: «Τι πρέπει να κάνουμε;» Να αντισταθούμε; Να συνθηκολογήσουμε; Ή να παραπαίουμε ανάμεσα στη μια και στην άλλη λύση; Ας δούμε τώρα τι απάντηση δώσανε διάφορες τάξεις της Κίνας σ’ αυτό το ερώτημα: Οι εργάτες και οι αγρότες απαιτούν να αντισταθούμε. Η επανάσταση τού 1924-1927, η αγροτική επανάσταση που άρχισε στα 1927 και συνεχίζεται ως τώρα, και τέλος το αντιιαπωνικό κύμα που εξαπολύθηκε ύστερα από τα «Γεγονότα της 18 Σεπτεμβρίου 1931» μαρτυρούν πως η εργατική τάξη και η αγροτιά της Κίνας αποτελούν την πιο ακλόνητη δύναμη της κινεζικής επανάστασης. Η μικροαστική τάξη της Κίνας είναι κι αυτή υπέρ της αντίστασης. Μήπως η φοιτητική νεολαία και η μικροαστική τάξη των πόλεων δεν εξαπέλυσαν το μεγάλο αντι-ιαπωνικό κίνημα; Αυτά τα στρώματα της μικροαστικής τάξης είχαν πάρει μέρος και προηγούμενα στην επανάσταση τού 1924-1927. Εξαιτίας της οικονομικής τους κατάστασης — πρόκειται για μικροπαραγωγούς — τα μέλη της μικροαστικής τάξης είναι, όπως και οι χωριάτες, άσπονδοι εχθροί τού ιμπεριαλισμού. Έχουν υποφέρει πολύ από τον ιμπεριαλισμό και την κινέζικη αντεπανάσταση που έριξε τους περισσότερους απ’ αυτούς στην ανεργία και στην μερική ή ολική καταστροφή. Και τώρα που αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο να γίνουν αποικιακοί δούλοι, δεν έχουν άλλη διέξοδο, παρά να αντισταθούν. Πώς έλυνε αυτό το ζήτημα η εθνική αστική τάξη, η μεταπρατική αστική τάξη και η τάξη των γαιοκτημόνων; Και πώς το λύνει το Κουόμιντανγκ; Οι μεγάλοι Τουχάο, οι μεγάλοι Λέσεν, οι μεγάλοι μιλιταριστές, οι ανώτεροι υπάλληλοι κι οι μεγάλοι μεταπράτες το έχουν λύσει από καιρό με τον τρόπο τους, το είχαν πει κι άλλοτε, και το ξαναλένε και τώρα: η επανάσταση (οποιαδήποτε επανάσταση) είναι πάντα χειρότερη από τον ιμπεριαλισμό. Κι έτσι αποτέλεσαν το στρατόπεδο των προδοτών τής πατρίδας. Γι αυτούς, το ζήτημα δεν είναι αν θα είναι — ή όχι — αποικιακοί δούλοι, αυτοί έχουν ήδη τοποθετηθεί έξω από το έθνος. Τα συμφέροντά τους είναι ταυτισμένα με των ιμπεριαλιστών. Πρωταγωνιστής τους είναι ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ [9] κι έτσι αυτό το στρατόπεδο των εθνοπροδοτών εμφανίζεται σαν ορκισμένος εχθρός τού κινεζικού λαού. Χωρίς αυτή την αγέλη των προδοτών, δε θα μπορούσε να εξορμήσει ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός. Αυτοί είναι οι βαλέδες τού ιμπεριαλισμού. Όσο για την εθνική αστική τάξη, το ζήτημα είναι πολύπλοκο. Αυτή η τάξη πήρε μέρος στην επανάσταση τού 1924-1927. Ύστερα, τρομαγμένη απ’ τη φωτιά τής επανάστασης γύρισε στο στρατόπεδο των εχθρών τού λαού, πήγε, δηλαδή, με το μέρος τής κλίκας τού Τσιάνγκ Κάι-Σέκ. Το ζήτημα, λοιπόν, τίθεται ως εξής: Είναι δυνατό να αλλάξει η στάση τής εθνικής αστικής τάξης με τις σημερινές συνθήκες, Νομίζουμε πως ναι. Κι αυτό, γιατί η εθνική αστική τάξη δε μοιάζει με την τάξη των γαιοκτημόνων και με την μεταπρατική αστική τάξη. Αυτή είναι διαφορετική. Ο φεουδαρχικός χαρακτήρας δεν είναι τόσο έντονος σ’ αυτήν, όσο στην τάξη των γαιοκτημόνων, και εξάλλου δεν έχει τόσο τον μεταπρατικό χαρακτήρα, όσο η μεταπρατική αστική τάξη. Μια από τις ομάδες τής εθνικής αστικής τάξης αποτελείται από ανθρώπους που συνδέονται αρκετά στενά με το ξένο κεφάλαιο και με τους γαιοκτήμονες τής Κίνας. Αυτή είναι η δεξιά πτέρυγα τής εθνικής αστικής τάξης και, για την ώρα, δεν μπορούμε να πούμε αν υπάρχει καμιά δυνατότητα να μεταστραφεί αυτή η πτέρυγα. Μα υπάρχουν και άλλες ομάδες τής εθνικής αστικής τάξης, εκείνες οι ομάδες που δεν συνδέονται με το ξένο κεφάλαιο και με τους γαιοκτήμονες ή που ο δεσμός τους είναι σχετικά χαλαρός. Πιστεύουμε πως στην καινούργια κατάσταση, τώρα που η χώρα μας κινδυνεύει να γίνει αποικία, μπορούν να γίνουν ορισμένες αλλαγές στη στάση αυτών των ομάδων τής εθνικής αστικής τάξης. Εκείνο που χαρακτηρίζει αυτές τις αλλαγές είναι η αναποφασιστικότητα. Από τη μια μεριά, ο ιμπεριαλισμός δεν αρέσει στην εθνική αστική τάξη, κι από την άλλη φοβάται τις εξελίξεις τής επανάστασης και ταλαντεύεται μεταξύ των δύο.

Να γιατί πήρε μέρος η εθνική αστική τάξη στην επανάσταση τής περιόδου 1924-1927 κι ύστερα, στο τέλος αυτής τής περιόδου, πέρασε στο στρατόπεδο τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Σε τι διαφέρει η σημερινή εποχή από την εποχή τού 1927, τότε που ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ πρόδωσε την επανάσταση; Εκείνη την εποχή, η Κίνα δεν ήταν ακόμα παρά μια ημιαποικία, ενώ σήμερα βρίσκεται στο σημείο να μετατραπεί σε αποικία. Να κέρδισε τάχα τίποτα η εθνική αστική τάξη στη διάρκεια αυτών των εννιά ετών, που εγκατάλειψε τη σύμμαχό της, την εργατική τάξη, και συνδέθηκε με τους γαιοκτήμονες και τους μεταπράτες; Δεν κέρδισε τίποτα, παρά μόνο την πλήρη ή μερική καταστροφή τής εθνικής βιομηχανίας και τού εθνικού εμπορίου. Γι’ αυτό νομίζουμε πως, με τις σημερινές συνθήκες, είναι δυνατό να γίνουν αλλαγές στη στάση τής εθνικής αστικής τάξης. Μα ώς ποιο βαθμό μπορεί να αλλάξει αυτή η στάση; Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των αλλαγών θα είναι οι δισταγμοί τής εθνικής αστικής τάξης. Ωστόσο, σε ορισμένες φάσεις τής πάλης, το ένα από τα τμήματα τής εθνικής αστικής τάξης (η αριστερή της πτέρυγα) θα μπορέσει να πάρει μέρος στον αγώνα, ενώ το άλλο μπορεί να περάσει από την διστακτική στάση στην ουδετερότητα. Ποια είναι τα συμφέροντα που αντιπροσωπεύει η 19η στρατιά που διοικεί ο Τσάι Τινγκ- Κάι [10] και οι άλλοι; Είναι τα συμφέροντα τής εθνικής αστικής τάξης, τού ανώτερου στρώματος τής μικρής αστικής τάξης, των πλούσιων χωρικών και των μικρών γαιοκτημόνων τής υπαίθρου. Όλοι αυτοί οι «τσαϊτινγκαϊστές», παρ’ όλο που πολέμησαν με λύσσα εναντίον τού κόκκινου στρατού, ωστόσο ύστερα συμμάχησαν μ’ αυτόν για να αντισταθούν στην Ιαπωνία και να αγωνιστούν εναντίον τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Στο Κιανγκσί, είχαν επιτεθεί στον κόκκινο στρατό, μα στη Σαγκάη είχαν ξεσηκωθεί εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, κι ύστερα, σαν φθάσανε στο Φουκιέν, συμμάχησαν με τον κόκκινο στρατό και στρέψανε τα όπλα τους εναντίον τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Οποιαδήποτε κι αν πρόκειται να είναι η στάση των «τσαϊτινγκαϊστών»στο μέλλον, και παρά το γεγονός πως η λαϊκή κυβέρνηση τού Φουκιέν έμεινε στις παλιές μεθόδους και δε θέλησε να καλέσει το λαό να ξεσηκωθεί για να πολεμήσει, ωστόσο παραμένει το γεγονός, πως είναι αδύνατο να μη θεωρήσουμε σαν μια πράξη χρήσιμη για την επανάσταση το ότι έστρεψαν τα όπλα εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, αντί να πολεμήσουν τον κόκκινο στρατό. Αυτό διέσπασε το στρατόπεδο τού Κουόμιντανγκ. Κι αφού η κατάσταση που δημιουργήθηκε την επαύριο των «Γεγονότων τής 18 Σεπτεμβρίου» κατέληξε στη ρήξη αυτής τής ομάδας με το Κουόμιντανγκ, γιατί δε θα μπορούσε η τωρινή κατάσταση να επιφέρει καινούργια διάσπαση μέσα στους κόλπους τού Κουόμιντανγκ; Έχουν άδικο εκείνα τα μέλη τού Κόμματός μας που λένε πως το στρατόπεδο τής αστικής τάξης και των γαιοκτημόνων είναι ενωμένο και στέρεο και πως τίποτα δε θα μπορέσει να προκαλέσει αλλαγές στους κόλπους του. Αυτοί οι σύντροφοι, όχι μόνο δεν καταλαβαίνουν τη σοβαρότητα τής τωρινής κατάστασης, μα κι έχουν ξεχάσει την ιστορία. Επιτρέψτε μου να γυρίσω με λίγα λόγια σ’ αυτά τα δεδομένα τής ιστορίας. Στα 1926 και 1927, όταν τα επαναστατικά στρατεύματα βάδισαν εναντίον τού Ουάν, κι ύστερα, αφού κατέλαβαν αυτή την πόλη, προχώρησαν στο Χονάν, ο Τανγκ Σενγκ-Σι και ο Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ [11] προσχώρησαν στην επανάσταση, ύστερα στα 1933, ο Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ συνεργάστηκε πάλι στο Τσαχάρ με το κομμουνιστικό κόμμα και δημιούργησε εκεί το συμμαχικό αντι-ιαπωνικό στρατό. Να κι άλλο ένα, πολύ σαφές παράδειγμα: το Δεκέμβριο τού 1931, ποιος εξαπέλυσε την εξέγερση τού Νινγκτού και ποιος πέρασε στις γραμμές τού κόκκινου στρατού, αν όχι η 26η [12] στρατιά, που προηγούμενα είχε χτυπήσει τον κόκκινο στρατό στο Κιανγκσί μαζί με την 19η στρατιά; Οι ηγέτες τής εξέγερσης τού Νινγκτού, ο Τσάο Πο-Σένγκ και ο Τουνγκ Τσεν-Τανγκ έγιναν ύστερα σταθεροί επαναστάτες. Οι αντι-ιαπωνικές ενέργειες τού Μα Τσαν-Σαν[13] στις τρεις βορειοανατολικές επαρχίες δείξανε κι αυτές καθαρά τη διάσπαση που είχε γίνει στο στρατόπεδο των ηγετικών κύκλων. Όλα αυτά τα παραδείγματα δείχνουν πως όταν οι ιαπωνικές βόμβες απειλούν απ’ όλες τις μεριές την Κίνα, όταν ο αγώνας αλλάζει τις συνηθισμένες του μορφές και αποκτά ξαφνικά μεγάλη ευρύτητα, τότε είναι δυνατή η διάσπαση τού στρατοπέδου των εχθρών μας. Και τώρα, σύντροφοι, επιτρέψτε μου να θέσω το πρόβλημα σε άλλο πλάνο· ας υποθέσουμε πως κάποιος βασιζόμενος στην πολιτική και οικονομική αδυναμία τής κινέζικης αστικής τάξης, ξεσηκώνεται εναντίον τής

απόψεώς μας και βεβαιώνει πως, παρ’ όλη την καινούργια κατάσταση όπου βρίσκεται, δεν μπορεί να μεταβάλλει τη στάση της. Παρόμοια διαβεβαίωση είναι ορθή; Δε νομίζω. Αν η εθνική αστική τάξη δεν είναι σε θέση να μεταβάλλει τη στάση της, εξ αιτίας τής αδυναμίας της, γιατί το έκαμε στα 1924-1927, εποχή όπου, όχι μόνο υιοθέτησε διστακτική στάση, αλλά συμμετείχε και στην επανάσταση; Αυτή η αδυναμία τής αστικής τάξης είναι πρόσφατο ελάττωμά της, που παρουσιάστηκε εντελώς τελευταία ή, αντίθετα, είναι ένα μεγάλο ελάττωμα που της είναι κυριολεκτικά έμφυτο; Και γιατί σήμερα είναι αδύναμη, αλλά χθες δεν ήτανε; Ένα από τα θεμελιώδη πολιτικά και οικονομικά χαρακτηριστικά των ημιαποικιακών λαών δεν είναι ακριβώς αυτή η αδυναμία τής εθνικής αστικής τάξης τους; Μήπως αυτός δεν είναι ο λόγος όπου οι ιμπεριαλιστές τολμούν να την κάνουν ό,τι θέλουν, πράγμα που έχει ως συνέπεια, άλλωστε, να γεννηθεί μέσα της αυτό το μίσος που τρέφει εναντίον τού ιμπεριαλισμού; Βέβαια, δεν αρνιόμαστε, αλλά αντίθετα αναγνωρίζουμε εξ ολόκληρου πως με αυτόν ακριβώς το λόγο οι ιμπεριαλιστές, οι γαιοκτήμονες και η μεταπρατική αστική τάξη την παρασέρνουν εύκολα προς τη μεριά τους, δίνοντάς της κάθε τόσο μια ελεημοσύνη για να την σαγηνέψουν, και αυτό, επίσης, εξηγεί την ασυνέπειά της αναφορικά με την επανάσταση. Ωστόσο, είναι αδύνατο να διαβεβαιώσουμε πως τώρα δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην εθνική αστική τάξη, απ’ τη μια μεριά, και στους γαιοκτήμονες και τους μεταπράτες αστούς, απ’ την άλλη. Για τούτο υπογραμμίζουμε πως στις οξύτερες στιγμές τής εθνικής κρίσης, θα πρέπει να προκαλούνται διχασμοί στο πεδίο τού Κουόμιντανγκ. Οι διχασμοί αυτοί βρήκανε την έκφρασή τους στις ταλαντεύσεις τής εθνικής αστικής τάξης· βρήκανε την έκφρασή τους στις αντι-ιαπωνικές ενέργειες πολιτικών ανδρών πού, στον καιρό τους, έκαναν μεγάλο θόρυβο, όπως τού Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ, τού Τσάι Τινγκ-Κάι, τού Μα Τσαν-Σαν. Η περίπτωση αυτή εξασκεί μια θεμελιώδη δυσμενή επίδραση στην αντεπανάσταση και είναι ευνοϊκή για την επανάσταση. Η ανισότητα τής οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης τής Κίνας και, κατά συνέπεια, η ανισότητα τής ανάπτυξης τής επανάστασης αυξάνουν τη δυνατότητα παρόμοιων διχονοιών. Σύντροφοι! Διαφώτισα μια μόνο πλευρά τού ζητήματος: την καλή! Επιτρέψτε μου τώρα να σταθώ και στην ανάποδη: δηλαδή πως μέσα στην εθνική αστική τάξη υπάρχουν άνθρωποι πού θεωρούνται για μαέστροι στην τέχνη τής εξαπάτησης των λαϊκών μαζών. Γιατί; Γιατί δίπλα στους ανθρώπους που υποστηρίζουν ειλικρινά την υπόθεση τής λαϊκής επανάστασης υπάρχουν στις γραμμές της αρκετοί άνθρωποι, που, για ορισμένον καιρό μόνο, υιοθετούν επαναστατική ή ημιεπαναστατική στάση. Αυτό τους επιτρέπει να εξαπατούν τις λαϊκές μάζες κι αυτές δυσκολεύονται να αποκαλύψουν την ασυνέπεια και την απάτη αυτών των προσώπων. Η περίπτωση αυτή υποχρεώνει ακόμη περισσότερο τους κομμουνιστές να κριτικάρουν τούς συμμάχους τους, να αποκαλύπτουν τους ψευτοεπαναστάτες και να παλεύουν για την ηγεσία. Αν αρνιόμαστε πως η εθνική αστική τάξη μπορεί να διστάζει και ωστόσο συμμετέχει στην επανάσταση στις περιόδους των σοβαρών κλονισμών, είναι σαν να αφαιρούσαμε από το Κόμμα μας, το καθήκον του, που είναι ο αγώνας για την ηγεσία ή τουλάχιστο να το περιορίζαμε. Γιατί αν η εθνική τάξη έμοιαζε ακριβώς με τούς γαιοκτήμονες και τους μεταπράτες κι είχε την ίδια κτηνώδη όψη με τούς προδότες τού έθνους, θα μπορούσαμε πολύ καλά τότε να εγκαταλείψουμε ή τουλάχιστο να περιορίσουμε τον αγώνα μας για την ηγεσία. Αν θέλουμε ν’ αναλύσουμε εντελώς τη στάση των γαιοκτημόνων τής κινεζικής αστικής τάξης τη στιγμή των μεγάλων κλονισμών, θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψη μας ακόμα μια άλλη περίπτωση, δηλαδή πως και στο στρατόπεδο των γαιοκτημόνων και των μεταπρατών, δεν βασιλεύει απόλυτη ενότητα. Και τούτο είναι συνέπεια τής ημιαποικιακής κατάστασης τής χώρας μας, δηλαδή τού γεγονότος πως μια σειρά από ιμπεριαλιστικά κράτη παλεύουν αναμεταξύ τους για να εξουσιάσουν την Κίνα. Τη στιγμή όπου ο αγώνας κατευθύνεται εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, οι λακέδες των Αμερικανών κι ακόμα και των Άγγλων μπορούν, ανάλογα με την ένταση των επιπλήξεων των αφεντάδων τους, να αγωνίζονται κρυφά κι ανοιχτά, μάλιστα, εναντίον των Ιαπώνων ιμπεριαλιστών και των ενεργουμένων τους. Είχαμε πολλά τέτοια παραδείγματα, στο παρελθόν, απ’ αυτούς τούς σκυλοκαβγάδες και δε θα επιμείνω περισσότερο σ’ αυτό. Θα υπενθυμίσω σήμερα μονάχα πως ο πολιτικός τού Κουόμιντανγκ Χου Χαν-Μιν, [14] που στον καιρό του ο Τσιάνγκ Κάι-Σέκ τον φυλάκισε, υπόγραψε επίσης το δικό μας σχέδιο τού «προγράμματος τής αντίστασης στην Ιαπωνία και τής σωτηρίας τής πατρίδας», το πρόγραμμα που το αποτελούσαν τα 6 σημεία. [15]

Οι μιλιταριστές τού συγκροτήματος τού Κουανγκτούνγκ και τού Κουανγκσί, [16] όπου στηρίζεται ο Χου ΧανΜιν αντιτάχτηκαν όμοια στον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ ρίχνοντας ψεύτικα συνθήματα σαν το: «Επιστροφή των απωλεσθέντων εδαφών» και «η αντίσταση στην Ιαπωνία και η διάλυση τής ληστείας [17] είναι καθήκοντα εξ ίσου σοβαρά» (Σύνθημα τού Τσιάνγκ Κάι-Σέκ: «Πρώτα να διαλύσουμε τους ληστές κι ύστερα ν’ αντισταθούμε στην Ιαπωνία»). Ίσως αυτό να σας φανεί λιγάκι παράξενο. Ωστόσο δεν είναι. Είναι μονάχα ένας σκυλοκαβγάς ανάμεσα σε μεγάλους μολοσσούς και σε μικρά ροκέ, ένας σκυλοκαβγάς ανάμεσα σε χορτάτα και πεινασμένοι σκυλιά, ένας καβγάς που τους διασκεδάζει και τους ίδιους· αυτό αντιπροσωπεύει για την παρέα τους μια κάποια ρωγμή, ένα είδος αντίθεσης πού τους γαργαλάει τα νεύρα. Ωστόσο αυτός ο καυγάς, αυτή η ρωγμή, αυτές οι αντιθέσεις, τελικά, εξυπηρετούν τον επαναστατικό λαό. Δεν πρέπει να παραμελούμε καμιά απ’ αυτές τις φιλονικίες, καμιά απ’ αυτές τις ρωγμές, καμιά απ’ αυτές τις αντιθέσεις στα εχθρικό στρατόπεδο· πρέπει να τις χρησιμοποιούμε για να παλέψουμε εναντίον εκείνου που αυτή τη στιγμή είναι ο κύριος εχθρός. Προβαίνοντας έτσι στον απολογισμό των ταξικών σχέσεων στη χώρα, μπορούμε να πούμε πως σε συνδυασμό με τις ριζικές μεταβολές που επήλθαν και που εκφράζονται με την εισβολή των Ιαπώνων ιμπεριαλιστών στην καρδιά τής Κίνας, οι αμοιβαίες σχέσεις ανάμεσα στις διάφορες τάξεις τής χώρας μας τροποποιήθηκαν, οι δυνάμεις τού στρατοπέδου τής εθνικής επανάστασης μεγάλωσαν και τής αντεπανάστασης εξασθένησαν. Ας περάσουμε τώρα στην κατάσταση στο στρατόπεδο τής εθνικής κινεζικής επανάστασης. Και κατά πρώτο λόγο, ξέρετε, σύντροφοι, πως από ενάμιση χρόνο περίπου οι τρεις κύριες συγκεντρώσεις των δυνάμεων τού κόκκινου στρατού τής Κίνας προβαίνουν σε πλήρη μετάθεση των βάσεών τους. Από τον Αύγουστο τού περασμένου χρόνου, η β΄ ομάδα στρατιών, υπό τη διοίκηση τού συντρόφου Γιεν Πι-Σι [18] και άλλων, άρχισε να κινείται προς την περιοχή όπου στρατοπεδεύουν τα στρατεύματα τού συντρόφου ΧοΛουνγκ.[19] Ύστερα τον Οκτώβριο, άρχισε η μεταφορά τού στρατού μας [20] προς καινούργιες βάσεις και, τον τελευταίο Μάρτιο, των τμημάτων τού κόκκινου στρατού από την κεντρική περιοχή τού Σετσουάν και τού Σενσί.[21] Αυτές οι τρεις συγκεντρώσεις τού κόκκινου στρατού, εγκαταστάθηκαν σε καινούργιες περιοχές, εγκαταλείποντας τις παλιές τους θέσεις. Ύστερα απ’ αυτές τις μετακινήσεις, οι παλιές περιοχές όπου δρούσε ο κόκκινος στρατός έγιναν περιοχές ανταρτοπολέμου και ο ίδιος ο κόκκινος στρατός εξασθένησε σημαντικά στη διάρκεια αυτών των μετακινήσεων. Αν κοιτάξουμε λοιπόν απ’ αυτή την άποψη την κατάσταση, ο αντίπαλος κέρδισε και προσωρινή και μερική νίκη, κι εμείς είχαμε μια προσωρινή και μερική ήττα. Μα είναι τάχα σωστό αυτό; Νομίζω πως είναι, αφού αυτά είναι τα γεγονότα. Ωστόσο, μερικοί (όπως παραδείγματος χάρη ο Τσανγκ Κούο-Τάο)[22] βεβαιώνουν πως ο κόκκινος στρατός τής κεντρικής περιοχής [23] ηττήθηκε. Είναι ακριβές αυτό; Όχι, γιατί αυτό δεν ανταποκρίνεται στα γεγονότα. Όταν εξετάζουν ένα οποιοδήποτε ζήτημα, οι μαρξιστές πρέπει να το αντιμετωπίζουν συνολικά και να μην κοιτάζουν μόνο ένα μέρος του. Κάποτε ένας βάτραχος που ήταν μέσα σ’ ένα πηγάδι έλεγε πως «ο ουρανός είναι μεγάλος σαν το πηγάδι». Αυτό ήταν λάθος, αφού δεν μπορούμε να δούμε όλο τον ουρανό από το βάθος ενός πηγαδιού. Μα αν έλεγε «πως ένα μέρος τού ουρανού είναι μεγάλο σαν το πηγάδι» αυτό θα ήταν σωστό, αφού θα ανταποκρινόταν στα γεγονότα. Λέμε πως ο κόκκινος στρατός, από μια ορισμένη άποψη (το ότι διατήρησε τις προηγούμενες θέσεις του), ηττήθηκε, μα πως, από μιαν άλλη (το ότι επιτέλεσε τη Μακρά Πορεία), κέρδισε μια νίκη. Όσο για τον εχθρό, από μιαν άποψη (το ότι κατέλαβε τις παλιές μας θέσεις), κέρδισε μια νίκη, μα από μια άλλη (το αποτέλεσμα των «εκστρατειών περικύκλωσης και εκμηδένισης» και των «καταδιωκτικών εκστρατειών») ηττήθηκε. Μόνο έτσι μπορεί να τοποθετηθεί ορθά το ζήτημα, γιατί όπως και να’ναι, εμείς κατορθώσαμε να πραγματοποιήσουμε τη Μακρά Πορεία. Κι αφού μιλούμε για τη Μακρά Πορεία, θα ρωτήσουμε ποια είναι η σημασία της. Και θ’ απαντήσουμε: η Μακρά Πορεία ήταν μια εκστρατεία τέτοια, που ποτέ δε γνώρισε όμοιά της η ιστορία. Ήταν ταυτόχρονα κήρυκας, υποκινητής και σπορέας. Μήπως καταχώρησε ποτέ η ιστορία, από τότε που άρχισε ο κόσμος, από τους πρώτους αυτοκράτορες ώς τους νεώτερους χρόνους, εκστρατεία παρόμοια με την Μακρά πορεία μας; Επί δώδεκα μήνες, ημέρα με την ημέρα, καταδιωκόμενοι και βομβαρδιζόμενοι από δεκάδες αεροπλάνα, διασπάζοντας τις περικυκλώσεις που μας έκαναν δεκάδες χιλιάδες άνδρες, εκμηδενίζοντας τις πλευρικές επιθέσεις τού εχθρού, διαφεύγοντας ως την καταδίωξή τους, υπερπηδώντας δυσχερή και αναρίθμητα εμπόδια, εξακολουθήσαμε την προέλασή μας και μετρήσαμε με τα πόδια μας πάνω από είκοσι χιλιάδες λι και διασχίσαμε έντεκα επαρχίες. Πέστε μου πότε ξανάγινε παρόμοια εκστρατεία; Όχι, ποτέ. Η Μακρά

Πορεία ήταν ένας κήρυκας που ανάγγειλε σ’ όλον τον κόσμο πως ο κόκκινος στρατός ήταν στρατός ηρώων και ανδρείων και πως οι ιμπεριαλιστές και ο εγκάθετός τους, ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ μ’ όλη του την κλίκα δεν αξίζουν τίποτα. Η εκστρατεία μας κατέδειξε σ’ όλον τον κόσμο την αποτυχία όλων των προσπαθειών των ιμπεριαλιστών και τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ για να μας κυκλώσει και για να μας φράξει το δρόμο. Η Μακρά Πορεία στάθηκε ένα είδος προπαγανδιστής, που διηγήθηκε στα διακόσια περίπου εκατομμύρια κατοίκων των έντεκα επαρχιών, πως μόνο ο δρόμος που ακολουθεί ο κόκκινος στρατός είναι ο δρόμος τής απελευθέρωσης. Δίχως αυτή την εκστρατεία, πώς θα μπορούσαν να μάθουν τόσο γρήγορα οι πλατιές μάζες πως υπάρχει στον κόσμο μια τόσο ανώτερη αλήθεια, σαν κι αυτή που ενσαρκώνει ο κόκκινος στρατός; Η Μακρά Πορεία ήταν ένας σπορέας που έριξε στις έντεκα επαρχίες τους σπόρους που θα φυτρώσουν, θα κάνουν φύλλα, λουλούδια και καρπούς και που αργότερα θα φέρουν τις καλές σοδειές. Με λίγα λόγια, η Μακρά Πορεία τελείωσε με τη νίκη μας και την ήττα τού εχθρού. Ποιος οδήγησε αυτή την εκστρατεία στη νικηφόρα της έκβαση; Το κομμουνιστικό κόμμα. Δίχως αυτό παρόμοια εκστρατεία θα ήταν αδιανόητη. Το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα, οι ηγετικοί του μηχανισμοί, τα στελέχη του, οι αγωνιστές του τής βάσης, δεν φοβούνται καμιά δυσκολία ούτε και καμιά στέρηση. Εκείνος που αμφιβάλλει για την ικανότητα μας να καθοδηγήσουμε τον επαναστατικό πόλεμο, αυτός πέφτει στα βαλτονέρια τού οππορτουνισμού. Με το τέλος τής Μακράς Πορείας δημιουργήθηκε μια καινούργια κατάσταση. Στη μάχη τού Τσιλοτσέν, τα τμήματα τού κόκκινου στρατού τής κεντρικής περιοχής, ενωμένα αδελφικά με τα τμήματα τού βορειοδυτικού κόκκινου στρατού, σύντριψαν την «κυκλωτική εκστρατεία εκμηδένισης» τού προδότη Τσιάνγκ Κάι-Σεκ εναντίον τής συνοριακής περιοχής τού Σενσί και τού Κανσού. [24] Μ’ αυτή τη νίκη βάλαμε επίσημα τον πρώτο θεμέλιο λίθο αυτού τού έργου, που ανέλαβε η Κεντρική Επιτροπή τού κομμουνιστικού κόμματος, δημιουργήθηκε δηλαδή το γενικό επιτελείο τής επανάστασης στο βορειοδυτικό τμήμα τής Κίνας. Αυτή είναι η κατάσταση αναφορικά με τις κύριες δυνάμεις τού κόκκινου στρατού. Μα τι έγινε με τον ανταρτοπόλεμο των μεσημβρινών περιοχών; Στα νότια, η ανταρτική κίνηση είχε μερικές αποτυχίες, μα δεν εκμηδενίστηκε. Και σε πολλά μέρη, αναλαβαίνει, μεγαλώνει και αναπτύσσεται. [25] Στις περιοχές όπου κυριαρχεί το Κουόμιντανγκ, οι εργάτες προώθησαν τον αγώνα πέρα από τα σύνορα των επιχειρήσεων. Πέρασαν από τον οικονομικό αγώνα στον πολιτικό αγώνα. Και μέσα στις εργατικές μάζες, βλέπουμε να μεγαλώνει ορμητικά ο ηρωικός αγώνας εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και των προδοτών τού έθνους και φαίνεται πως κοντεύει η έκρηξη. Ο αγώνας τής αγροτιάς εξακολουθεί. Επειδή υπόφεραν από την ξένη εισβολή, από τις εσωτερικές διαταραχές και τις θεομηνίες, οι χωριάτες ενέτειναν πολύ τον αγώνα τους με τη μορφή τού ανταρτοπολέμου, των λαϊκών αναταραχών και με την εξέγερση των πεινασμένων κ.τ.λ. Ο ανταρτοπόλεμος εναντίον τής Ιαπωνίας στα βορειοανατολικά και στα ανατολικά τού Χοπέι [26] είναι η απάντηση στην επίθεση τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Το φοιτητικό κίνημα αποκτά μεγάλη ευρύτητα και σίγουρα θα αναπτυχθεί ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Μα το φοιτητικό κίνημα δε θα μπορέσει να πάρει μόνιμο χαρακτήρα και να συντρίψει όλα τα εμπόδια που δημιουργούν τα διατάγματα των προδοτών για την πολεμική κατάσταση, η πολιτική τής ομαδικής εξολόθρευσης και των δολοφονιών, που ασκούν οι αστυνομικοί, οι μυστικοί πράκτορες, και οι κατάσκοποι μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα και στις φασιστικές οργανώσεις, παρά μόνο όταν συνδυασθεί αυτό το κίνημα με τον αγώνα των εργατών, των αγροτών και των στρατιωτών. Έχω ξαναμιλήσει για τη δυνατότητα να δούμε την εθνική αστική τάξη, τους πλούσιους χωρικούς και τους μικρούς γαιοκτήμονες να διστάζουν ή ακόμα και να συμμετέχουν στον αντι-ιαπωνικο αγώνα. Οι εθνικές μειονότητες, και ιδιαίτερα οι Μογγόλοι τής εσωτερικής Μογγολίας, που διατρέχουν άμεσο κίνδυνο να υποδουλωθούν στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, ξεσηκώθηκαν για τον αγώνα. Στο μέλλον, ο αγώνας τους πρέπει να συνδεθεί με τον αγώνα τού λαού τής βόρειας Κίνας και με τη δράση τού κόκκινου στρατού στα βορειοδυτικά. Όλα αυτά μαρτυρούν πως οι διάφοροι τομείς τού επαναστατικού μετώπου αρχίζουν να συγχωνεύονται σε ένα ενιαίο εθνικό μέτωπο και πως η ανάπτυξη τής επανάστασης, που προηγούμενα είχε άνισο χαρακτήρα, γίνεται προοδευτικά και κατά ένα ορισμένο βαθμό ισομερής. Βρισκόμαστε στις παραμονές μεγάλων αλλαγών. Καθήκον τού Κόμματος είναι να ενώσει τη δραστηριότητα τού κόκκινου στρατού με τη

δραστηριότητα των εργατών, των χωρικών, των φοιτητών, τής μικροαστικής και τής εθνικής αστικής τάξης όλης τής Κίνας και να δημιουργήσει μ’ αυτό τον τρόπο ένα ενιαίο εθνικό επαναστατικό μέτωπο. Το ενιαίο εθνικό μέτωπο Αφού εξετάσαμε την κατάσταση που υφίσταται στο στρατόπεδο τής αντεπανάστασης και στο στρατόπεδο τής επανάστασης, τώρα μπορούμε εύκολα να σχηματίσουμε μια σαφή ιδέα για τα καθήκοντα τακτικής τού Κόμματος. Ποιο είναι το βασικό καθήκον τής τακτικής τού Κόμματος; Κανένα άλλο παρά να δημιουργήσει ένα πλατύ ενιαίο εθνικοεπαναστατικό μέτωπο. Όσο αυτή η κατάσταση όπου αναπτύσσεται η επανάσταση αλλάζει, θα πρέπει κατά συνέπεια να αλλάζουμε και μεις την τακτική τής επανάστασης και τις μεθόδους με τις οποίες θα κατευθύνουμε την επανάσταση. Έργο τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και των προδοτών που βάζουν σε πλειστηριασμό την πατρίδα, είναι να κάνουν την Κίνα αποικία, το δικό μας όμως έργο είναι να κάνουμε την Κίνα ανεξάρτητο κι ελεύθερο κράτος και να διαφυλάξουμε την εδαφική της ακεραιότητα. Για την Κίνα, είναι μεγάλο έργο το να κατακτήσει την ανεξαρτησία και την ελευθερία της. Για να το καταφέρει αυτό πρέπει να πολεμήσει τις δυνάμεις τού ξένου ιμπεριαλισμού και τής εσωτερικής αντεπανάστασης. Ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός ορμάει αποφασιστικά ολόισια μπροστά του. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις των Τουχάο, των Λέσεν και τής μεταπρατικής αστικής τάξης στη χώρα μας, υπερέχουν για την ώρα από τις επαναστατικές λαϊκές δυνάμεις. Δε θα συντρίψουμε σε μια και σε δυο μέρες τις δυνάμεις τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και τής κινεζικής αντεπανάστασης, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε έναν παρατεταμένο αγώνα. Και δε θα πετύχουμε με ασήμαντες δυνάμεις. Πρέπει να συγκεντρώσουμε ισχυρές δυνάμεις. Οι αντεπαναστατικές δυνάμεις στην Κίνα και σ’ όλο τον κόσμο, αν τις συγκρίνουμε με το παρελθόν, έχουν εξασθενήσει· όσο για τις επαναστατικές δυνάμεις, τόσο στην Κίνα όσο και σε ολόκληρο τον κόσμο, έχουν αυξηθεί. Αυτή είναι σωστή εκτίμηση, μα είναι μόνο η μια όψη τού ζητήματος. Γιατί πρέπει ακόμα να έχουμε υπ’ όψη μας το γεγονός πως οι δυνάμεις τής αντεπανάστασης στην Κίνα και σ’ όλο τον κόσμο ξεπερνούν ακόμα προς το παρόν τις επαναστατικές δυνάμεις. Κι αυτή είναι σωστή εκτίμηση και είναι η άλλη όψη τού ζητήματος. Η ανισότητα τής πολιτικής και τής οικονομικής ανάπτυξης τής Κίνας, δημιουργεί την ανισότητα τής ανάπτυξης τής επανάστασης. Η επανάσταση αρχίζει, αναπτύσσεται και θριαμβεύει πρώτα-πρώτα εκεί όπου η αντεπανάσταση είναι σχετικά αδύνατη. Αντίθετα, όπου ή αντεπανάσταση είναι εξαιρετικά ισχυρή, η επανάσταση ή δεν έχει αρχίσει ακόμα ή αναπτύσσεται με πολύ αργό ρυθμό. Η κινεζική επανάσταση έχει ήδη αντιμετωπίσει μια τέτοια κατάσταση για μια μεγάλη περίοδο στο παρελθόν. Μπορεί να σκεφτεί κάνεις πως στο μέλλον, σε ορισμένες στιγμές, θα αναπτυχθεί η γενική επαναστατική κατάσταση, μα ωστόσο θα παραταθεί η ανισομέρεια τής ανάπτυξης τής επανάστασης. Για να αναπτυχθεί ισομερώς η επανάσταση, θα χρειαστεί πολύς καιρός ακόμα, και πολλές προσπάθειες, και θα πρέπει να έχει το Κόμμα σωστή γραμμή τακτικής. Αν ο επαναστατικός πόλεμος που διεύθυνε το κομμουνιστικό κόμμα τής Σοβιετικής Ένωσης τέλειωσε μόνο σε τρία χρόνια, ο πόλεμος πού διευθύνει το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα απαίτησε κιόλας πολύ καιρό και, για να τελειώσει εντελώς και οριστικά, με τις δυνάμεις τής εσωτερικής και εξωτερικής αντεπανάστασης, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε ακόμα για ένα ορισμένο χρονικό διάστημα· η μεγάλη βιασύνη πού εκδηλώσαμε πολλές φορές στο παρελθόν δε χρησιμεύει σε τίποτα. Πρέπει να βάλουμε σε ενέργεια μια σωστή επαναστατική τακτική, κι αν δε σταματήσουμε να κάνουμε βήμα σημειωτόν μέσα σ’ ένα στενό κύκλο, όπως έγινε στο παρελθόν, δε θα μπορέσουμε να κάνουμε μεγάλα πράγματα. Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως μόνο σιγά-σιγά μπορούμε να ενεργήσουμε στην Κίνα και χωρίς να βιαζόμαστε. Πρέπει να δράσουμε με ταχύτητα και τόλμη· ο κίνδυνος που μας απειλεί να υποδουλωθούμε, μας απαγορεύει να χρονοτριβήσουμε, έστω και για ένα λεπτό. Από τώρα και μπρος, ο ρυθμός τής ανάπτυξης τής επανάστασης επιταχύνεται αισθητά σε σύγκριση με το παρελθόν, γιατί και η Κίνα και ολόκληρος ο κόσμος μπήκαν σε μια καινούργια φάση πολέμων και επαναστάσεων. Ωστόσο, ο επαναστατικός πόλεμος θα παραταθεί για πολύ καιρό ακόμα στην Κίνα· κι αυτός ο χαρακτήρας πρέπει να αποδοθεί στη δύναμη τού ιμπεριαλισμού και στην ανισομέρεια τής ανάπτυξης τής επανάστασης.

Λέμε πως εκείνο πού χαρακτηρίζει την τωρινή στιγμή είναι το ότι η Κίνα βρίσκεται στην αρχή μιας καινούργιας εξόρμησης τής εθνικής επανάστασης, πως βρίσκεται πάλι στις παραμονές μιας μεγάλης επανάστασης που θα αγκαλιάσει όλη τη χώρα, και πως αυτό είναι μια ιδιομορφία τής σημερινής κατάστασης τής επανάστασης. Αυτό είναι γεγονός, μα ένα γεγονός που φανερώνει μόνο τη μια όψη των πραγμάτων. Όμως, ταυτόχρονα, λέμε πως ο ιμπεριαλισμός εξακολουθεί να αντιπροσωπεύει μια σοβαρή δύναμη, πως η ανισότητα τής ανάπτυξης των επαναστατικών δυνάμεων αποτελεί μια σοβαρή ανεπάρκεια, και πως για να συντρίψουμε τον εχθρό πρέπει να ετοιμαστούμε για παρατεταμένο πόλεμο, αυτό είναι άλλο ένα χαρακτηριστικό τής κατάστασης τής επανάστασης στην παρούσα στιγμή. Είναι κι αυτό γεγονός, ένα γεγονός που δείχνει την άλλη όψη των πραγμάτων. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά, αυτά τα δύο γεγονότα υπάρχουν για να μας διδάξουν, για να δείξουν πως είναι επιτακτική ανάγκη να αλλάξουμε την τακτική μας ανάλογα με την κατάσταση και να αναδιοργανώσουμε τις γραμμές μας για τη μάχη. Η τωρινή κατάσταση απαιτεί να παραιτηθούμε οριστικά από το σεκταρισμό, να περάσουμε στην οργάνωση ενός πλατιού ενιαίου μετώπου και να μην πέσουμε στον τυχοδιωκτισμό. Όσο δεν έχει σημάνει ακόμα η ώρα τής αποφασιστικής μάχης, κι όσο δεν έχουμε τις απαιτούμενες δυνάμεις για να τη δώσουμε, δεν πρέπει να ριχτούμε με κλειστά τα μάτια σ’ αυτήν. Δε θα μιλήσουμε για τούς δεσμούς που ενώνουν το σεκταρισμό με τον τυχοδιωκτισμό, κι ούτε θα μιλήσουμε για τον κίνδυνο που ίσως να παρουσιάσει στο μέλλον ο τυχοδιωκτισμός, όταν θα έλθουν τα μεγάλα γεγονότα. Δεν θα είναι πολύ αργά να μιλήσουμε ύστερα γι’ αυτά τα πράγματα. Εδώ, ας σταθούμε μόνο στο εξής σημείο: πως, δηλαδή, η τακτική τού ενιαίου μετώπου και η τακτική τής σεκταριστικής αναδίπλωσης είναι δυο διαφορετικές και άμεσα αντιτιθέμενες τακτικές. Η μια ζητάει να επιστρατεύσουμε ισχυρές δυνάμεις για να περικυκλώσουμε και να καταστρέψουμε τον εχθρό. Η άλλη, αντίθετα, απαιτεί να ριχτούμε μόνοι μας σ’ έναν άνισο και δύσκολο αγώνα με τον ισχυρό εχθρό. Η μια μάς υπαγορεύει το ακόλουθο δίδαγμα: αν υποτιμήσουμε το γεγονός πως οι ενέργειες τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού, που επιδιώκουν να μεταβάλλουν την Κίνα σε αποικία, μπορούν να επιφέρουν μεταβολές στο στρατόπεδο τής κινεζικής επανάστασης και στο στρατόπεδο τής αντεπανάστασης, δε θα μπορέσουμε να εκτιμήσουμε πλήρως τις δυνατότητες να οργανώσουμε ένα πλατύ ενιαίο εθνικό επαναστατικό μέτωπο. Κι αν δεν είμαστε σε θέση να εκτιμήσουμε τις δυνάμεις και τις αδυναμίες τής ιαπωνικής αντεπανάστασης, τής κινεζικής αντεπανάστασης και τής κινεζικής επανάστασης, θα είμαστε ανίκανοι να αναμετρήσουμε στη σωστή της αξία την ανάγκη να οργανώσουμε ένα πλατύ ενιαίο ενθικοαπελευθερωτικό μέτωπο· θα είμαστε ανίκανοι να πάρουμε με αποφασιστικότητα τα κατάλληλα μέτρα για να βάλουμε τέλος στο σεκταρισμό και θα είμαστε ανίκανοι να χρησιμοποιήσουμε ένα όπλο σαν το ενιαίο μέτωπο για να οργανώσουμε και να συνενώσουμε τις λαϊκές μάζες και όλους τους πιθανούς συμμάχους τής επανάστασης και να περάσουμε στην επίθεση εναντίον τού κύριου εχθρού μας, τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και των οργάνων του, των προδοτών τού κινεζικού έθνους. Θα είμαστε ανίκανοι να χρησιμοποιήσουμε σαν όπλο τη δική μας τακτική για να πετύχουμε το στόχο που ορθώνεται μπροστά μας και, αντίθετα, θα σπαταλήσουμε με τέτοιο τρόπο τα πυρά μας, που οι σφαίρες μας θα αποφύγουν τον κύριο εχθρό και θα χτυπήσουν τους δευτερεύοντες εχθρούς μας ή και τους ίδιους μας τους συμμάχους. Αυτό λέγεται ανικανότητα να προσδιορίσουμε ποιος είναι ο εχθρός κι αυτό λέγεται σπατάλη σφαιρών. Μ’ αυτό τον τρόπο, είναι αδύνατο να φέρουμε τον εχθρό σε στενόχωρες και απομονωμένες θέσεις. Μ’ αυτό τον τρόπο, είναι αδύνατο να βγάλουμε έξω από το στρατόπεδο τού εχθρού και να φέρουμε στις δικές μας θέσεις τους δυσαρεστημένους που βρίσκονται εκεί, εκείνους που χθες ήταν εχθροί μας, μα που σήμερα μπορούν να γίνουν σύμμαχοι μας. Μ’ αυτό τον τρόπο, στην πραγματικότητα θα βοηθούσαμε τον εχθρό, θα καταδικάζαμε την επανάσταση να κάνει συνεχώς βήμα σημειωτόν, ν’ απομονωθεί, να περιορίσει την ευρύτητά της, και να ατονήσει, και μάλιστα, θα την οδηγούσαμε στην καταστροφή της. Αντίθετα, η δεύτερη τακτική λέει: όλη αυτή η κριτική δεν είναι σωστή. Οι δυνάμεις τής επανάστασης πρέπει να είναι ακηλίδωτες, κι ο δρόμος τής επανάστασης πρέπει να είναι ευθύγραμμος. Αληθινό είναι μόνο ό,τι είναι γραμμένο πάνω στα κανόνια μας. Η εθνική αστική τάξη, στο σύνολό της, είναι αντεπαναστατική και θα μείνει τέτοια ώς τη συντέλεια τού κόσμου. Καμιά παραχώρηση δεν πρέπει να κάνουμε στους πλούσιους χωρικούς! Κι όσο για τα κίτρινα συνδικάτα, πρέπει να παλέψουμε μέχρι θανάτου εναντίον τους!

Σαν σφίγγεις το χέρι τού Τσάι Τινγκ-Κάι, μην ξεχνάς να του φέρεσαι σαν σε αντεπαναστάτη! Υπάρχει καμιά γάτα που να μην αγαπάει το κρέας και κανένας μιλιταριστής που να μην είναι αντεπαναστάτης; Οι επαναστατικές τάσεις των διανοουμένων δεν κρατούν περισσότερο από τρεις μέρες· γι’ αυτό, είναι επικίνδυνο να τους τραβήξεις με το μέρος σου. Κι έτσι βγαίνει το συμπέρασμα: η σεκταριστική αναδίπλωση είναι η πανάκεια για όλα τα κακά και το ενιαίο μέτωπο είναι οππορτουνιστική τακτική. Σύντροφοι, πού βρίσκεται επιτέλους η αλήθεια; Στο ενιαίο μέτωπο ή στη σεκταριστική αναδίπλωση; Από ποια μεριά βρίσκεται επιτέλους ο μαρξισμός-λενινισμός; Θα απαντήσω αποφασιστικά: από τη μεριά τού ενιαίου μετώπου κι εναντίον τής σεκταριστικής αναδίπλωσης. Ακόμα και τα παιδάκια των τριών ετών μπορούν να διατυπώσουν ορθές κρίσεις, μα δεν μπορούμε να τους δώσουμε να αναλάβουν τη διαχείριση των μεγάλων κρατικών υποθέσεων, γιατί δεν μπορούν ακόμα να έχουν κρίση γι’ αυτή. Ο μαρξισμόςλενινισμός παλεύει εναντίον των παιδικών ασθενειών στις επαναστατικές γραμμές. Κι αυτή η τακτική, όπου γαντζώνονται επίμονα οι οπαδοί τής σεκταριστικής αναδίπλωσης, είναι μια ολόκληρη συλλογή από παιδικές ασθένειες. Ο δρόμος τής επανάστασης, όπως κι ο δρόμος τής εξέλιξης όλων των φαινομένων τού κόσμου, είναι ελικοειδής και όχι ευθύγραμμος. Το μέτωπο τής επανάστασης και τής αντεπανάστασης μπορεί να υποστεί μεταβολές, σαν όλα τα φαινόμενα τού κόσμου. Δυο κύρια γεγονότα χρησίμευσαν για αφετηρίες στο Κόμμα για να επεξεργαστεί την καινούργια τακτική του, την τακτική τού πλατιού ενιαίου μετώπου: από τη μια μεριά, το γεγονός πως ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός προσπαθεί να κάνει όλη την Κίνα αποικία· από την άλλη, το γεγονός πως υπάρχουν ακόμα αδύνατα σημεία στο στρατόπεδο τής κινέζικης επανάστασης. Να οργανώσουμε τις τεράστιες λαϊκές μάζες, να κινητοποιήσουμε τις αμέτρητες δυνάμεις τού επαναστατικού στρατού, είναι τα σημερινά καθήκοντα που μας επιβάλλει η επανάσταση στην επίθεσή της εναντίον τής αντεπανάστασης. Μόνο μια τέτοια δύναμη μπορεί να συντρίψει τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και τους Κινέζους προδότες: αυτή είναι φανερή αλήθεια. Γι’ αυτό, μόνο η τακτική τού ενιαίου μετώπου είναι μαρξιστική-λενινιστική τακτική: Η σεκταριστική τακτική αναδίπλωσης είναι πολιτική απομόνωσης. Ο σεκταριστής «τρομάζει το ψάρι, κι αυτό τρέχει να κρυφτεί μέσα στα βαθειά νερά, τρομάζει το πουλί, κι αυτό πετάει μέσα στα σύθαμνα»· διώχνει προς τον εχθρό όλα εκείνα τα εκατομμύρια ανθρώπων, όλη εκείνη τη στρατιά πού λέγαμε προηγούμενα, κι αυτό δεν κάνει άλλο παρά να προκαλεί την ενθουσιώδη επιδοκιμασία τού εχθρού. Κατά βάθος, ο σεκταρισμός υπηρετεί σαν υπάκουος δούλος τον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και τους Κινέζους προδότες. Αυτό τον «πουρισμό», αυτή την «ευθύτητα», που επικαλούνται οι σεκταριστές, ο μαρξισμός-λενινισμος τη μαστιγώνει και ο ιαπωνικός ιμπεριαλισμός την ενθαρρύνει. Απορρίπτουμε αποφασιστικά το σεκταρισμό· εκείνο που μας χρειάζεται, είναι ένα ενιαίο εθνικό επαναστατικό μέτωπο που θα δώσει το θανάσιμο χτύπημα στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και στους προδότες τού έθνους. Η Λαϊκή Δημοκρατία[27] Αν ως τώρα η κυβέρνηση μας ήταν η κυβέρνηση τού μπλοκ των εργατών, των αγροτών και τής μικρής αστικής τάξης των πόλεων, τώρα πρέπει να την αναμορφώσουμε, για να μπορέσει να περιλάβει, εκτός από τους εργάτες, τους αγρότες και την μικροαστική τάξη των πόλεων, και όλα τα στοιχεία που θέλουν να συμμετάσχουν στην εθνική επανάσταση. Για την ώρα, κύριο καθήκον αυτής τής κυβέρνησης είναι να εμποδίσει απόπειρες τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού να καταβροχθίσει την Κίνα. Αυτή κυβέρνηση θα έχει πολύ πλατιά σύνθεση· θα μπορέσουμε να δεχθούμε σ’ αυτήν όχι μόνο ανθρώπους πού ενδιαφέρονται αποκλειστικά για την εθνική επανάσταση και που δεν τους ενδιαφέρει η αγροτική επανάσταση, μα ακόμα, αν θέλουνε, και ανθρώπους πού είναι συνδεδεμένοι με τον ευρωπαϊκό και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, που είναι ανίκανοι να παλέψουν μ’ αυτούς, αλλά πού είναι σε θέση να παλέψουν εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και των βαλέδων του. Γι’ αυτό, το πρόγραμμα ενός τέτοιου ιμπεριαλισμού, πρέπει, κατ’ αρχήν, να αντιστοιχεί με το κύριο έργο: τον αγώνα εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και των βαλέδων του. Κατά συνέπεια, πάνω σ’ αυτή τη βάση, πρέπει να αναθεωρήσουμε την πολιτική μας. Εκείνο πού χαρακτηρίζει σήμερα το στρατόπεδο τής επανάστασης, είναι η ύπαρξη ενός ισχυρού κομμουνιστικού κόμματος κι ενός ισχυρού κόκκινου στρατού. Αυτό έχει εξαιρετική σημασία. Αν δεν υπήρχε αυτό το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα κι αυτός ο ισχυρός κόκκινος στρατός, θα είχαμε να

αντιμετωπίσουμε κολοσσιαίες δυσκολίες. Γιατί; Γιατί οι προδότες στην Κίνα είναι πολλοί και δυνατοί· θα κάνουν οπωσδήποτε το κάθε τι για να καταστρέψουν το ενιαίο μέτωπό μας και να προκαλέσουν διχόνοιες είτε με απειλές, είτε με υποσχέσεις, είτε με δόλια τεχνάσματα. Θα καταφύγουν στα όπλα για συντρίψουν τη μια ύστερα από την άλλη εκείνες τις ομάδες που είναι πιο αδύνατες απ’ αυτούς και πού θέλουν να αποσπαστούν από τούς προδότες και να ενωθούν μαζί μας να πολεμήσουν την Ιαπωνία. Αυτό θα γίνει αναπόφευκτα, αν λείψουν από την αντι-ιαπωνική κυβέρνηση κι απ’ τον αντι-ιαπωνικό στρατό οι τόσο ισχυρές και τόσο σημαντικές δυνάμεις τού κομμουνιστικού κόμματος και τού κόκκινου στρατού. Η κύρια αιτία που νικήθηκε η επανάσταση τού 1927 είναι πως εξαιτίας τής οππορτουνιστικής γραμμής, που είχε ακολουθήσει το κομμουνιστικό κόμμα, δεν έγιναν οι αναγκαίες προσπάθειες για να διευρυνθούν οι γραμμές τής επανάστασης (δηλαδή να διευρυνθεί το εργατικό και αγροτικό κίνημα και η στρατιά την οποία καθοδηγούσε το κομμουνιστικό κόμμα), και αρκέστηκαν να βασιστούν στον προσωρινό σύμμαχο, το Κουόμιντανγκ. Τελικά, με διαταγή των ιμπεριαλιστών, οι βαλέδες τους — οι Τουχάο, οι Λέσεν και η μεταπρατική αστική τάξη—, αφού έβαλαν σε ενέργεια όλους τούς μοχλούς τους, τράβηξαν πρώτα με το μέρος τους τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, ύστερα τον Ουάνγκ Τσινγκ-Ουέι, και η επανάσταση νικήθηκε. Εκείνη την εποχή, από το ενωμένο επαναστατικό μέτωπο έλειπε το κύριο στήριγμα, δεν είχε ισχυρές επαναστατικές δυνάμεις και, όταν άρχισαν από παντού οι προδοσίες, το κομμουνιστικό κόμμα υποχρεώθηκε να πολεμήσει μόνο του. Έτσι, δεν μπόρεσε να κρατήσει μπροστά στην τακτική των ιμπεριαλιστών και τής κινεζικής αντεπανάστασης πού συντρίβανε τμήμα με τμήμα τις δυνάμεις τής επανάστασης. Μ’ όλο που από εκείνη κιόλας την εποχή υπήρχαν τα στρατεύματα τού Χο-Λουνγκ και τού Ε Τινγκ, ωστόσο, τότε, δεν αποτελούσαν ακόμα έναν ισχυρό πολιτικά στρατό· ακόμα, τo Κόμμα δεν ήξερε να τους κατευθύνει, και τελικά νικήθηκαν. Αυτό ήταν αιματηρό μάθημα· έδειξε πως σαν λείπει τo κεντρικό στήριγμα, η επανάσταση μοιραία θα νικηθεί. Απ’ αυτή την άποψη, η κατάσταση έχει αλλάξει: τώρα υπάρχει ένα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, ένας ισχυρός κόκκινος στρατός, κι αυτός ο στρατός είναι καλά θεμελιωμένος. Σήμερα, το κομμουνιστικό κόμμα και ο κόκκινος στρατός εμφανίζονται ως οι πρωτεργάτες ενός ενιαίου εθνικού αντι-ιαπωνικού μετώπου. Στο μέλλον, θα γίνουν, αναγκαστικά, το ακλόνητο βάθρο τής αντι-ιαπωνικής κυβέρνησης και τού αντιιαπωνικού στρατού. Γι’ αυτό, θα καταδικάσουν σε αποτυχία την υπονομευτική πολιτική των Ιαπώνων ιμπεριαλιστών και τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ εναντίον τού ενιαίου εθνικού αντι-ιαπωνικου μετώπου. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Ιάπωνες ιμπεριαλιστές και ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ θα καταφύγουν σε κάθε είδους απειλές και υποσχέσεις και σ’ όλους τους δυνατούς επιδέξιους ελιγμούς και γι’ αυτό θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Εννοείται πως δεν μπορούμε να υπολογίζουμε πως οι πλατιές ομάδες τού αντι-ιαπωνικού εθνικού μετώπου θα δείξουν, σ’ όλους τους τομείς, όμοια σταθερότητα όπως έδειξε το κομμουνιστικό κόμμα και ο κόκκινος στρατός. Μπορεί, στη διάρκεια τής δραστηριότητας τού ενιαίου εθνικού μετώπου, ορισμένα κακά στοιχεία να εγκαταλείψουν τις γραμμές του όταν υποστούν την επίδραση τού εχθρού, μα δεν πρέπει να φοβόμαστε αυτού τού είδους τις απώλειες. Με την επίδραση τού εχθρού, οι κακοί θα φύγουν, μα με τη δική μας επίδραση, οι άλλοι, οι καλοί, θα έρθουν κοντά μας. Φτάνει να υπάρχουν και να αναπτύσσονται το κομμουνιστικό κόμμα και ο κόκκινος στρατός, και σίγουρα θα υπάρχει και θα αναπτύσσεται το ενιαίο εθνικό αντι-ιαπωνικό μέτωπο. Τώρα, οι κομμουνιστές δεν είναι πια παιδιά, και ξέρουν τι να κάνουν και πώς να φερθούν με τους συμμάχους τους. Βέβαια, οι Ιάπωνες ιμπεριαλιστές και ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ μπορεί να επεξεργάζονται λεπτούς χειρισμούς για να αντιμετωπίσουν το επαναστατικό στρατόπεδο, μα οι κομμουνιστές, από τη μεριά τους, μπορούν να καταφύγουν κι αυτοί σε επιδέξιους ελιγμούς για να αντιμετωπίσουν την αντεπανάσταση. Μπορεί οι Ιάπωνες ιμπεριαλιστές και ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ να τραβήξουν κοντά τους τα «κακά στοιχεία» από τις γραμμές μας, μα και εμείς, εννοείται, μπορούμε πολύ καλά να τραβήξουμε κοντά μας τα «κακά στοιχεία» τους από τις γραμμές τους (δηλαδή τα καλά από την άποψή μας). Αν κατορθώσουμε να τραβήξουμε όσο το δυνατό περισσότερους άνδρες από τις γραμμές τού εχθρού, οι γραμμές τους θα αραιώσουν και οι δικές μας θα πυκνώσουν. Γενικά, η σημερινή μάχη εκτυλίσσεται ανάμεσα σε δύο κύριες δυνάμεις και όλες οι ενδιάμεσες δυνάμεις πρέπει να ενωθούν με το ένα ή με το άλλο στρατόπεδο. Αυτή είναι η ακλόνητη λογική των πραγμάτων. Άλλωστε, η πολιτική των ιμπεριαλιστών και τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, που επιδιώκει την υποδούλωση και την πλειοδοτική πώληση τής Κίνας, δεν μπορεί να μην προωθήσει μεγάλες δυνάμεις εναντίον μας. Και, ή θα συναντήσουν απ’ ευθείας τις γραμμές τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος και τού κόκκινου στρατού, ή θα σχηματίσουν ένα ενιαίο

μέτωπο μαζί μας. Φτάνει μόνο να μην είναι η τακτική μας μια τακτική σεκταριστικής αναδίπλωσης, και τότε θα πετύχουμε το σκοπό μας. Τι κάνει αναγκαία την μετατροπή τής εργατικής και αγροτικής δημοκρατίας σε Λαϊκή Δημοκρατία; Η κυβέρνησή μας δεν αντιπροσωπεύει μόνο τους εργάτες, αλλά ολόκληρο το έθνος. Αυτό προηγούμενα ήταν γραμμένο ως σύνθημα τής εργατικής και αγροτικής δημοκρατικής πολιτείας, αφού οι εργάτες και οι αγρότες αποτελούν τα 80 ώς τα 90 % όλου τού πληθυσμού. Το πρόγραμμα με τα 10 σημεία [28] πού επεξεργάστηκε το 6ο συνέδριο τού Κόμματός μας εκφράζει όχι μόνο τα συμφέροντα των εργατών και των αγροτών, μα και ολόκληρου τού έθνους. Ωστόσο, η παρούσα κατάσταση απαιτεί να αλλάξουμε αυτό το σύνθημα και να το αντικαταστήσουμε με το σύνθημα τής Λαϊκής Δημοκρατίας. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η ιαπωνική επίθεση μετέβαλε τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στις τάξεις τής χώρας μας και διευκόλυνε τη συμμετοχή στην αντι-ιαπωνική πάλη, όχι μόνο τής μικροαστικής τάξης, αλλά και τής εθνικής αστικής τάξης. Εννοείται πως η Λαϊκή Δημοκρατία δεν αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εχθρικών τάξεων. Αντίθετα θα αντιταχτεί ανοιχτά στους λακέδες τού ιμπεριαλισμού, στους Τουχάο και στους Λέσεν και τη μεταπρατική αστική τάξη και δε θα τους συμπεριλάβει στις γραμμές τού λαού. Και τώρα μπορούμε να κάνουμε μια σύγκριση με την «εθνική κυβέρνηση τής κινεζικής δημοκρατίας»του Τσιάνγκ Κάι-Σεκ που αντιπροσωπεύει μονάχα τους μεγαλοπλούσιους κι όχι το φτωχόκοσμο και εξοστρακίζει το λαό έξω από το «έθνος». Τα 8090% τής Κίνας αποτελούνται από εργάτες και αγρότες· και για τούτο η Λαϊκή Δημοκρατία πρέπει, πρώταπρώτα, να αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα των εργατών και των αγροτών. Αλλά η Λαϊκή Δημοκρατία θα αποτινάξει τον ιμπεριαλιστικό ζυγό και θα οδηγήσει την Κίνα στην ελευθερία και την ανεξαρτησία· θα αποτινάξει το ζυγό των γαιοκτημόνων και θα απαλλάξει την Κίνα από το φεουδαρχικό καθεστώς. Αυτό ανταποκρίνεται όχι μονάχα στα συμφέροντα των χωρικών και των εργατών, αλλά και στο υπόλοιπο τμήμα τού λαού. Από το σύνολο των συμφερόντων των εργατών και των χωρικών και τού υπόλοιπου λαού προκύπτουν τα συμφέροντα ολόκληρου τού κινεζικού έθνους. Μ’ όλο που η μεταπρατική αστική τάξη και οι γαιοκτήμονες ζουν στην κινεζική γη, τα συμφέροντά τους είναι αντίθετα με τα συμφέροντα τής πλειοψηφίας. Δεν έχουμε καμιά σχέση και συγκρουόμαστε με την παρέα αυτών των ανθρώπων. Για τούτο και έχουμε το δικαίωμα να λέμε πως αντιπροσωπεύουμε ολόκληρο το έθνος. Το ίδιο και τα συμφέροντα τής εργατικής τάξης συγκρούονται με τα συμφέροντα τής εθνικής αστικής τάξης. Είναι αδύνατο ν’ αναπτύξουμε μ’ επιτυχία την εθνική επανάσταση δίχως να παραχωρήσουμε πολιτικά και οικονομικά δικαιώματα στην πρωτοπορία τής εθνικής επανάστασης, δίχως να δώσουμε στην εργατική τάξη τη δυνατότητα να καθοδηγήσει τις δυνάμεις της στον αγώνα εναντίον τού ιμπεριαλισμού και των λακέδων του, των προδοτών τού έθνους. Ωστόσο, αν η εθνική αστική τάξη προσχωρήσει στο ενιαίο μέτωπο τής πάλης εναντίον τού ιμπεριαλισμού, η εργατική τάξη και η εθνική αστική θα έχουν κοινά συμφέροντα. Η Λαϊκή Δημοκρατία, στην περίοδο τής αστικο-δημοκρατικής επανάστασης, δεν καταργεί καθόλου την ατομική ιδιοκτησία, που δεν έχει κανένα ιμπεριαλιστικό ή φεουδαρχικό χαρακτήρα· δεν δημεύει τις εμπορικές βιομηχανικές επιχειρήσεις τής εθνικής αστικής τάξης, αλλά, αντίθετα, ενθαρρύνει την ανάπτυξή τους. Εξασφαλίζουμε την άμυνα κάθε εκπρόσωπου τής εθνικής κινέζικης αστικής τάξης, υπό την προϋπόθεση πως δεν υποστηρίζει ούτε τους ιμπεριαλιστές, ούτε τους προδότες τού έθνους. Στη σημερινή φάση τής δημοκρατικής επανάστασης, η πάλη ανάμεσα στην Εργασία και στο Κεφάλαιο έχει τα όρια της. Η εργατική νομοθεσία, στη Λαϊκή Δημοκρατία, προστατεύει τα συμφέροντα των εργατών, αλλά δεν στρέφεται εναντίον τού πλουτισμού τής εθνικής αστικής τάξης, εναντίον τής ανάπτυξης τής εθνικής βιομηχανίας και τού εμπορίου, γιατί η ανάπτυξη αυτή δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα τού ιμπεριαλισμού, αλλά τα συμφέροντα τού κινεζικού λαού. Έτσι, η Λαϊκή Δημοκρατία αντιπροσωπεύει τα συμφέροντα όλων των λαϊκών κομμάτων που αγωνίζονται εναντίον τού ιμπεριαλισμού και των φεουδαλικών τάξεων. Πυρήνας τής κυβέρνησης τής Λαϊκής Δημοκρατίας είναι οι εκπρόσωποι των εργατών και των αγροτών, και ταυτόχρονα δεχόμαστε να συμμετάσχουν σ ’ αυτή και εκπρόσωποι των άλλων αντιιμπεριαλιστικών και αντιφεουδαλικών τάξεων. Δεν είναι τάχα επικίνδυνο να δεχόμαστε να συμμετέχουν αυτοί οι άνθρωποι στην κυβέρνηση τής Λαϊκής Δημοκρατίας; Όχι, οι εργάτες κι οι αγρότες εκπροσωπούν τη βασική μάζα τού πληθυσμού αυτής τής δημοκρατίας.

Το γεγονός πως δίνουμε στη μικροαστική τάξη των πόλεων, στους διανοουμένους και στα άλλα στοιχεία που υποστηρίζουν το πρόγραμμα του αγώνα εναντίον τού ιμπεριαλισμού και τού φεουδαλισμού, το δικαίωμα να εκφράζονται και να συμμετέχουν στην κυβέρνηση τής Λαϊκής Δημοκρατίας, το δικαίωμα τού εκλέγειν και τού εκλέγεσθαι, δεν είναι αντίθετο με τα συμφέροντα τής βασικής μάζας τού πληθυσμού, των εργατών και των αγροτών. Ένα σημαντικό τμήμα τού προγράμματος μας πρέπει να είναι η άμυνα αυτών των τελευταίων. Η παρουσία στους κόλπους τής κυβέρνησης τής Λαϊκής Δημοκρατίας μιας εργατικής και αγροτικής πλειοψηφίας, που να αντιπροσωπεύει τη βασική μάζα τού πληθυσμού τής χώρας μας, ο ηγετικός ρόλος και δραστηριότητα τού κομμουνιστικού κόμματος σε παρόμοια κυβέρνηση κάνει αβλαβή τη συμμετοχή αυτών των ανθρώπων. Η κινεζική επανάσταση, στο σημερινό της στάδιο, είναι ακόμα μια αστικο-δημοκρατική επανάσταση και όχι προλεταριακή σοσιαλιστική επανάσταση. Και αυτό είναι απόλυτα σαφές. Μονάχα οι αντεπαναστάτες τροτσκιστές [29] μπορούν να διαβεβαιώνουν ηλίθια πως η αστικο-δημοκρατική επανάσταση στην Κίνα έχει κιόλας συντελεστεί και πως η μεταγενέστερη ανάπτυξη τής επανάστασης δεν μπορεί να είναι παρά μόνον σοσιαλιστική. Η επανάσταση τού 1924-1927 ήταν αστικο-δημοκρατική επανάσταση, αλλά δεν ολοκληρώθηκε και γι’ αυτό ηττήθηκε. Η αγροτική επανάσταση που υπό την ηγεσία μας εξακολούθησε απ’ το 1927 ώς τα τώρα, είναι επίσης αστικο-δημοκρατική επανάσταση, γιατί το καθήκον αυτής τής επανάστασης, είναι η πάλη εναντίον τού ιμπεριαλισμού και τής φεουδαρχίας και όχι η πάλη κατά τού καπιταλισμού. Η επανάσταση θα διατηρήσει αυτόν τον χαρακτήρα για πολύν καιρό ακόμα. Οι κινητήριες δυνάμεις τής επανάστασης παραμένουν ουσιαστικά, όπως και στο παρελθόν, οι εργάτες, οι χωρικοί και η μικροαστική τάξη των πόλεων, στις οποίες μπορεί τώρα να συνενωθεί και η εθνική αστική τάξη. Η μεταμόρφωση τής επανάστασής μας σε σοσιαλιστική επανάσταση, είναι μελλοντικό καθήκον. Στο μέλλον, η δημοκρατική επανάσταση θα μεταμορφωθεί σε σοσιαλιστική. Πότε θα γίνει αυτή η μετάβαση; Αυτό θα εξαρτηθεί απ’ το βαθμό τής ωριμότητας των συνθηκών που της χρειάζονται, και για τούτο θα χρειαστεί αρκετός καιρός. Όσον καιρό οι αναγκαίες πολιτικές και οικονομικές συνθήκες γι’ αυτή τη μετάβαση δεν ικανοποιούνται, τόσον καιρό, παρόμοια μετάβαση δεν μπορεί να είναι ωφέλιμη, αλλά θα βλάψει τη συντριπτική πλειοψηφία τού λαού μας, γι ’ αυτό και δεν θα ασχοληθούμε περισσότερο μ’ αυτή τη μετάβαση. Θα διαπράτταμε σφάλμα αν αμφιβάλλαμε γι’ αυτό κι αν ελπίζαμε πως η μετάβαση αυτή μπορεί να συμβεί σε πολύ σύντομη προθεσμία. Έτσι θα ήταν σαν να θέλαμε να μιμηθούμε ορισμένους συντρόφους, που, στον καιρό τους, διακήρυσσαν πως οι πρώτες επιτυχίες τής δημοκρατικής επανάστασης στις κυριότερες επαρχίες τής χώρας ήταν ακριβώς η αρχή αυτής τής μετάβασης, και αυτό θα ήταν πλάνη. Οι σύντροφοι αυτοί σκέφτονταν μ’ αυτόν τον τρόπο γιατί δεν καταλάβαιναν τι αντιπροσωπεύει η Κίνα από οικονομικοπολιτική άποψη· δεν καταλάβαιναν πως τελείωση τής δημοκρατικής επανάστασης στην Κίνα θα ήταν κάτι δυσκολότερο απ’ ό,τι έγινε στη Ρωσία και πως απαιτούσε περισσότερον καιρό και προσπάθειες. Η διεθνής βοήθεια Θα ήθελα ακόμα να πω μερικά λόγια για τούς αμοιβαίους δεσμούς πού υπάρχουν ανάμεσα στην κινεζική επανάσταση και στην παγκόσμια επανάσταση. Από τότε πού παρουσιάστηκε αυτό το τέρας ο ιμπεριαλισμός, όλα στoν κόσμο, μπερδεύτηκαν τόσο στενά, ώστε όσο κι αν το επιθυμούμε, δεν μπορούμε ν’ αποχωρίσουμε το άλφα ή το βήτα μέρος. Ο κινεζικός λαός εμψυχώνεται από τον αναγκαίο ηρωισμό, για να φέρει στο τέρμα του τον θανάσιμο αγώνα εναντίον των εχθρών του· είναι αποφασισμένος να εξασφαλίσει με τα δικά του τα μέσα, την αναγέννησή του και να ορθωθεί μ’ όλο του το ανάστημα, είναι ικανός να κρατηθεί, ως εντελώς ίσος, ανάμεσα σ’ όλους τους άλλους λαούς τού κόσμου. Ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως δεν χρειαζόμαστε τη διεθνή βοήθεια. Όχι, στην εποχή μας, καμιά χώρα, κανένας λαός, που διεξάγει επαναστατική πάλη δεν μπορεί να κάνει δίχως τη διεθνή βοήθεια. Ένας παλιός φιλόσοφος είπε: «Στην εποχή τού Τσουντσίου, δεν γίνονταν δίκαιοι πόλεμοι». [30] Σήμερα, ακόμα περισσότερο, δεν μπορούν να υπάρχουν δίκαιοι πόλεμοι ανάμεσα στους ιμπεριαλιστές. Μόνον τα καταπιεζόμενα έθνη, οι εκμεταλλευόμενες τάξεις μπορούν να διεξάγουν δίκαιους πολέμους. Όλοι οι πόλεμοι στον κόσμο, όπου οι λαοί εξεγείρονται εναντίον των καταπιεστών τους είναι δίκαιοι πόλεμοι. Η Φεβρουαριανή επανάσταση, η Οκτωβριανή επανάσταση στη Ρωσία, ήταν δίκαιοι πόλεμοι.

Οι λαϊκές επαναστάσεις που έγιναν σ’ ορισμένες χώρες τής Ευρώπης αμέσως μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο ήταν δίκαιοι πόλεμοι. Στην Κίνα η πάλη τού λαού κατά τη διάρκεια τού πολέμου τού όπιου, [31] ο πόλεμος των Ταϊπίνγκ,[32] η εξέγερση των Μπόξερ,[33] οι στρατιωτικές ενέργειες κατά τη διάρκεια τής επανάστασης τού 1911,[34] η Εκστρατεία τού Βορρά των ετών 1926-1927, ο επαναστατικός πόλεμος των χωρικών που παρατάθηκε απ’ το 1927 ώς τα σήμερα και ο σημερινός πόλεμος που αποβλέπει στην αντίσταση εναντίον τής Ιαπωνίας και την τιμωρία των προδοτών τού έθνους ήταν όλοι δίκαιοι πόλεμοι. Με τη σημερινή ανάπτυξη τής αντι-ιαπωνικής πάλης σ’ όλην την Κίνα και τού αντιφασιστικού κινήματος σ’ όλον τον κόσμο, θα δούμε δίκαιους πολέμους ν’ απλώνονται σ’ όλη την Κίνα, στον κόσμον ολόκληρο. Όλοι οι δίκαιοι πόλεμοι αλληλοβοηθούνται. Όσο για τους άδικους πολέμους πρέπει να τους μετατρέψουμε σε δίκαιους. Αυτό μας διδάσκει ο λενινισμός.[35] Στον αντι-ιαπωνικό μας πόλεμο χρειαζόμαστε τη βοήθεια των λαών των χωρών τού εξωτερικού και κατά πρώτο λόγο των λαών τής Σοβιετικής Ένωσης· αυτοί μάς βοηθούν βέβαια γιατί συνδεόμαστε με δεσμούς ουσιαστικών συμφερόντων. Για ορισμένον καιρό οι δυνάμεις τής κινεζικής επανάστασης αποκόπηκαν, εξαιτίας τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, απ’ τις διεθνείς επαναστατικές δυνάμεις και από την άποψη αυτή απομονωθήκαμε. Σήμερα, η κατάσταση μεταβλήθηκε. Μεταβλήθηκε κατά τρόπο ευνοϊκό για μας. Και αυτή η εξέλιξη θα εξακολουθήσει προς ευνοϊκή κατεύθυνση στο μέλλον. Δεν θα είμαστε πια απομονωμένοι. Αυτό είναι μια αναγκαία προϋπόθεση για τη νίκη τής πάλης μας εναντίον τής Ιαπωνίας και τού θριάμβου τής κινεζικής επανάστασης.

1 Αυτό το κείμενο είναι εισήγηση στη σύσκεψη των αγωνιστών τού Κόμματος στο Ουαγιαοπάο [Wayaopao] στα βόρεια τού Σενσί [Shensi] ύστερα από τη συνεδρίαση τού πολιτικού γραφείου τής Κεντρικής Επιτροπής τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος, που είχε γίνει στην ίδια πόλη το Δεκέμβριο τού 1935. Σ’ αυτή τη συνεδρίαση τού πολιτικού γραφείου — πού ήταν μια εξαιρετικά σημαντική συνεδρίαση τού ηγετικού κέντρου τού Κόμματος — έγινε κριτική τής λαθεμένης γνώμης που υπήρχε τότε μέσα στο κόμμα, πως η κινεζική εθνική αστική τάξη θα ήταν ανίκανη να παλέψει, συμμαχώντας με τούς εργάτες και τους αγρότες, εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Επίσης, σ’ αυτή τη συνεδρίαση αποφάσισαν να υιοθετήσουν την τακτική τού ενωμένου εθνικού μετώπου. Στην εισήγηση του, ο σύντροφος Μάο Τσε-Τουνγκ, με βάση την απόφαση τής Κεντρικής Επιτροπής, απόδειξε πλήρως τη δυνατότητα και τη σημασία τής δημιουργίας ενός καινούργιου ενωμένου μετώπου μαζί με την εθνική αστική τάξη, μέσα στις συνθήκες τής αντίστασης που αντέταξε η Κίνα στην Ιαπωνία. Υπογράμμισε τον αποφασιστικό, τον ηγετικό ρόλο τού κομμουνιστικού κόμματος και τού κόκκινου στρατού σ’ αυτό το ενωμένο μέτωπο, έδειξε τον μεγάλης διάρκειας χαρακτήρα τής κινεζικής επανάστασης, καταδίκασε το στενό σεχταρισμό που είχε εκδηλωθεί άλλοτε, για πολύ καιρό, μέσα στο Κόμμα, όπως κι εκείνη την ορμητικότητα στην επαναστατική δραστηριότητα, που ήταν η αιτία για τις σοβαρές αποτυχίες που είχε το Κόμμα και ο κόκκινος στρατός στον δεύτερο εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Ταυτόχρονα, ο Μάο Τσε-Τουνγκ κάλεσε το Κόμμα να πάρει ιστορικά διδάγματα από τα γεγονότα τού 1927, όταν ο δεξιός οππορτουνισμός τού Τσεν Του-Σιέου [Chen Tu-hsiu] οδήγησε την επανάσταση στην ήττα. Ύστερα, αφού απόδειξε πώς ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ [Chiang Kai-shek] θα προσπαθούσε οπωσδήποτε να υπονομεύσει τις δυνάμεις τής επανάστασης, ο Μάο Τσε-Τουνγκ εξασφάλισε μ’ αυτό τον τρόπο στο Κόμμα μας, για το μέλλον, ένα σαφή προσανατολισμό στην καινούργια κατάσταση, και έκανε τις επαναστατικές δυνάμεις να αποφύγουν τις απώλειες που θα είχαν από τις αναρίθμητες παγίδες και τις επανειλημμένες ένοπλες επιθέσεις τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ [Chiang Kai-shek]. Η πλατιά ολομέλεια τού πολιτικού γραφείου τής Κεντρικής Επιτροπής τού κομμουνιστικού κόμματος τής Κίνας, που έγινε τον Ιανουάριο τού 1935 στο Τσουνί [Tsunyi] τού Κουεϊτσέου [Kweichow], είχε απομακρύνει την παλιά οππορτουνιστική ηγεσία «τής αριστεράς» και έφερε μια καινούργια ηγεσία τού Κόμματος, με επικεφαλής το σύντροφο Μάο Τσε-Τουνγκ. Αυτή η ολομέλεια έγινε την εποχή τής Μακράς Πορείας τού κόκκινου στρατού, και γι’ αυτό δεν μπόρεσε να πάρει άλλες αποφάσεις παρά μόνο στα στρατιωτικά προβλήματα και στα πιο επείγοντα οργανωτικά ζητήματα — σχετικά με τη γραμματεία τής Κεντρικής Επιτροπής τού κόμματος και τού κεντρικού στρατιωτικού επαναστατικού συμβουλίου. Μόνο σαν έφτασε ο κόκκινος στρατός στα βόρεια τού Σενσί [Shensi], μπόρεσε η Κεντρική Επιτροπή τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος να μελετήσει συστηματικά όλα τα προβλήματα τής πολιτικής τακτικής. Αυτά ακριβώς τα προβλήματα τής πολιτικής τακτικής υποβάλλει σε εξαντλητική ανάλυση σ’ αυτή του την εισήγηση ο σύντροφος Μάο Τσε-Τουνγκ.

2 Στις 18 Ιανουαρίου 1915 οι Ιάπωνες ιμπεριαλιστές παρουσίασαν στην κινεζική κυβέρνηση τού Γιουάν ΣιΚάι [Yuan Shih-kai] τους 21 όρους-απαιτήσεις τους και στις 7 Μαΐου τού παρουσίασαν ένα τελεσίγραφο όπου απαιτούσαν να τους δοθεί απάντηση μέσα σε 48 ώρες. Οι όροι τής Ιαπωνίας διαιρούνται σε 5 ομάδες. Οι τέσσερις πρώτες περιείχαν, ιδιαίτερα απαιτήσεις για τη μεταβίβαση των δικαιωμάτων που είχε η Γερμανία στο Σαντούνγκ [Shantung] στην Ιαπωνία, για την παραχώρηση στην Ιαπωνία καινούργιων δικαιωμάτων στο Σαντούνγκ, για την παραχώρηση στην Ιαπωνία τού δικαιώματος να νοικιάζει και να αγοράζει κτήματα στην μεσημβρινή Μαντζουρία και στην ανατολική Μογγολία, για το δικαίωμα διαμονής των Ιαπώνων υπηκόων, για το δικαίωμα να αναπτύξουν βιομηχανική και εμπορική δραστηριότητα, για το αποκλειστικό δικαίωμα να φτιάχνουν σιδηροδρομικές γραμμές και να εκμεταλλεύονται τους πόρους τού υπεδάφους· ακόμα, υπήρχαν απαιτήσεις για την μετατροπή τού μεταλλουργικού συγκροτήματος τού Χανγεπίνγκ [Han-Yeh-Ping] σε κινεζο-ιαπωνική συγκυριότητα και την αποδοχή από την Κίνα τής υποχρέωσης να μην παραχωρήσει σε τρίτη δύναμη τα λιμάνια, τους όρμους και τα παράκτια κινεζικά νησιά. Η πέμπτη ομάδα από τις απαιτήσεις που διατύπωνε η Ιαπωνία αφορούσε την παραχώρηση στην Ιαπωνία μεγάλων πολιτικών, οικονομικών, αστυνομικών και στρατιωτικών δικαιωμάτων που θα σήμαιναν την εγκαθίδρυση τής ιαπωνικής κυριαρχίας στην Κίνα· ακόμα, υπήρχε και μια απαίτηση σχετικά με την παραχώρηση στην Ιαπωνία τού δικαιώματος να φτιάξει σιδηροδρομικές γραμμές μεταξύ τού Χουπέι, τού Κιανγκσί και τού Κουανγκτούνγκ [Hupeh, Kiangsi, Kwangtung]. Εκτός από την πέμπτη αυτή ομάδα, για την οποία ο Γιουάν Σι-Κάι δήλωσε πως «η συμφωνία θα γινόταν αργότερα», ο ίδιος δέχτηκε όλες τις άλλες ιαπωνικές απαιτήσεις. Ωστόσο, η ομόφωνη διαμαρτυρία τού κινεζικού λαού εναντίον αυτών των απαιτήσεων εμπόδισε την πραγματοποίηση τους.

3 Ο Γιουάν Σι-Κάι [Yuan Shih-kai] ήταν ο αρχηγός τής μιλιταριστικής κλίκας τού Πεϊγιάνγκ στα τελευταία χρόνια που βασίλεψε η δυναστεία Τσίνγκ. Ύστερα από την ανατροπή της στα 1911, ο Γιουάν Σι-Κάι στηρίχθηκε στις ένοπλες δυνάμεις τής αντεπανάστασης και με την υποστήριξη τού ιμπεριαλισμού εκμεταλλεύθηκε τις συμβιβαστικές τάσεις τής αστικής τάξης που διεύθυνε τότε την επανάσταση, κατέλαβε τη θέση τού προέδρου και σύστησε την πρώτη κυβέρνηση τής κλίκας των μιλιταριστών τού Πεϊγιάνγκ, μια κυβέρνηση που αντιπροσώπευε τα συμφέροντα των μεγάλων γαιοκτημόνων και τής μεγάλης μεταπρατικής αστικής τάξης. Κι επειδή ήθελε να γίνει αυτοκράτορας, δέχτηκε στα 1915 τις 21 απαιτήσεις τής Ιαπωνίας, για εξασφαλίσει την υποστήριξη τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού. Αυτές οι 21 απαιτήσεις είχαν σκοπό να εξασφαλίσουν στην Ιαπωνία την αποκλειστική κυριαρχία τής Κίνας. Το Δεκέμβριο τού 1915 ξέσπασε στο Γιουνάν [Yunnan] η εξέγερση εναντίον τής ανακήρυξης τού Γιουάν Σι-Κάι ως αυτοκράτορα. Αυτή η εξέγερση βρήκε μεγάλη απήχηση σε όλη τη χώρα. Ο Γιουάν Σι-Κάι πέθανε στο Πεκίνο τον Ιούνιο τού 1916.

4 Το Νοέμβριο τού 1921 η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών συγκάλεσε στην Ουάσιγκτον μια συνδιάσκεψη από εννέα δυνάμεις όπου εκπροσωπήθηκαν, εκτός από τις Ηνωμένες Πολιτείες, η Κίνα, η Αγγλία, η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία, η Πορτογαλία και η Ιαπωνία. Σ’ αυτή τη συνδιάσκεψη οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ιαπωνία πάλεψαν για την ηγεμονία στην Άπω Ανατολή. Στις 6 Φεβρουαρίου 1922, με βάση τις αρχές που υπέβαλαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, τις αρχές δηλαδή των «ίσων δυνατοτήτων» και τής «ανοιχτής πόρτας» για όλα τα έθνη στην Κίνα, έγινε ένα σύμφωνο των εννέα δυνάμεων. Το σύμφωνο των εννέα δυνάμεων είχε σκοπό να δημιουργήσει μια τέτοια κατάσταση, ώστε να εξασφαλιστεί η συνδυασμένη κυριαρχία των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στην Κίνα. Μα ο πραγματικός σκοπός του ήταν να προετοιμάσει τις προϋποθέσεις για την κατάκτηση τής Κίνας μόνο από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και να ματαιώσει μ’ αυτό τον τρόπο τα σχέδια τής Ιαπωνίας, που κι αυτή προσπαθούσε να εξασφαλίσει την αποκλειστική κυριαρχία της στην Κίνα.

5 Στις 18 Σεπτεμβρίου 1931, τα ιαπωνικά στρατεύματα που είχαν εγκατασταθεί στις βορειοανατολικές επαρχίες τής Κίνας (και που τα ονόμαζαν στρατό τού Κουαντούνγκ [Kwantung]) κατέλαβαν το Σενγιάνγκ [Shenyang] (Μούκντεν). Τα κινέζικα στρατεύματα που ήταν στρατοπεδευμένα στο Σενγιάνγκ [Shenyang] και στις άλλες βορειοανατολικές περιοχές (η βορειοανατολική στρατιά), υπακούοντας σε διαταγή τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ πως δεν έπρεπε «σε καμιά περίπτωση να προβάλουν αντίσταση» αποσύρθηκαν στα νότια τού Σανχαϊκουάν [Shanhaikuan], κι έτσι άφησαν τους Ιάπωνες να καταλάβουν γρήγορα τις επαρχίες τού Λιαονίνγκ, τού Κιρίν και τού Χεϊλουνγκιάνγκ [Liaoning, Kirin Heilungkiang]. Ο κινεζικός Λαός έδωσε σ’ αυτή την επίθεση των Ιαπώνων εισβολέων το όνομα «Γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου».

6 Εκείνη την εποχή, με τη λέξη «βορειοανατολικές επαρχίες» εννοούσαν τις επαρχίες Λιαονίνγκ, τού Κιρίν και τού Χεϊλουνγκιάνγκ και τού Ζεχόλ [Liaoning, Kirin, Heilungkiang, Jehol]. Ύστερα από τα «Γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου» ο στρατός των Ιαπώνων εισβολέων κατέλαβε πρώτα το Λιαονίνγκ, το Κιρίν και το Χεϊλουνγκιάνγκ και ύστερα, στα 1933, κατέλαβε το Ζεχόλ.

7 Στις 25 Νοεμβρίου 1935, υπακούοντας στις διαταγές των Ιαπώνων, ο προδότης Ιν Τσου-Κενγκ [Yin Jukeng], μέλος τού Κουομιντάνγκ, συγκρότησε μια πλασματική κυβέρνηση που έλεγχε εικοσιδύο περιοχές στα ανατολικά τού Χοπέι [Hopei] και που ονομάστηκε «Αυτόνομη αντικομμουνιστική κυβέρνηση τού ανατολικού Χοπέι». Σ’ αυτά τα γεγονότα αναφέρεται εδώ.

8 Με τις λέξεις: διπλωματικές συζητήσεις, εννοούμε τις συζητήσεις, που έγιναν ανάμεσα στην κυβέρνηση τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ [Chiang Kai-shek] και την ιαπωνική κυβέρνηση για κείνο, που ονομάζουμε «τρεις αρχές τού Χιρότα». Αυτές οι «τρεις αρχές» που διατύπωσε ο τότε υπουργός των Εξωτερικών τής Ιαπωνίας Χιρότα συνοψίζονται στα εξής: 1. Η Κίνα σταματάει κάθε αντιιαπωνική δραστηριότητα. 2. Πρέπει να καθιερωθεί μια οικονομική συνεργασία ανάμεσα στην Κίνα, την Ιαπωνία και το Μαντσούκουο [Manchukuo]. 3. Η Κίνα και η Ιαπωνία συμπολεμούν εναντίον τού κομμουνισμού. Στις 21 Ιανουαρίου 1936, ο Χιρότα δήλωσε στην ιαπωνική Δίαιτα πως «η κινεζική κυβέρνηση είχε δεχτεί τις τρεις αρχές που διετύπωσε η Αυτοκρατορία».

9 Τότε που έγινε αυτή η εισήγηση, ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ [Chiang Kai-shek] συνέχιζε τις μηχανορραφίες του, πουλούσε τις βορειοανατολικές επαρχίες, διαπραγματευόταν την πώληση τής βόρειας Κίνας κι εξακολουθούσε τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις εναντίον τού κόκκινου στρατού. Γι’ αυτό το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα έπρεπε να αποκαλύψει εντελώς τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, και να δείξει το πραγματικό πρόσωπο αυτού τού εθνοπροδότη. Γι’ αυτούς τους λόγους το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα, που πρότεινε ταυτόχρονα να οργανωθεί ένα ενωμένο αντι-ιαπωνικό εθνικό μέτωπο, δεν έβαλε μέσα και τον Τσιάνγκ ΚάιΣεκ. Ωστόσο, σ’ αυτή την εισήγηση, ο σύντροφος Μάο Τσε-Τουνγκ ανάφερε από τότε αυτές τις διαιρέσεις που μπορούσαν να συμβούν στο στρατόπεδο των κινέζων γαιοκτημόνων και τής μεταπρατικής αστικής τάξης, εξαιτίας των αντινομιών που υπήρχαν ανάμεσα στις διάφορες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ύστερα. από το γεγονός πως η επίθεση τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στη βόρεια Κίνα έθιγε σοβαρά τα συμφέροντα των αγγλοαμερικανών ιμπεριαλιστών, το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα έφθασε στο συμπέρασμα πως η κλίκα τού Τσιάνγκ, που ήταν στενά συνδεδεμένη με τον αγγλοαμερικανικό ιμπεριαλισμό, θα μπορούσε, αν τη διατάζανε τα αφεντικά της, να αλλάξει τη στάση της απέναντι στην Ιαπωνία. Γι’ αυτό αργότερα, το κομμουνιστικό κόμμα υιοθέτησε μια πολιτική πίεσης εναντίον τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, για να τον φέρει στο σημείο να αντισταθεί στην Ιαπωνία. Το Μάιο τού 1936 ο κόκκινος στρατός απ’ το βόρειο Σανσί [Shansi] κατευθύνθηκε στην έδρα τής κυβέρνησης τού Κουόμιντανγκ, στο Νανκίν [Nanking], απαιτώντας τον τερματισμό τού εμφυλίου πολέμου, για να πολεμήσουν από κοινού εναντίον των Ιαπώνων. Τον Αύγουστο τού 1936 η Κεντρική Επιτροπή τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος έστειλε πάλι στην κεντρική εκτελεστική επιτροπή τού Κουόμιντανγκ ένα γράμμα όπου απαιτούσε την οργάνωση ενός κοινού μετώπου των δυο μερίδων για να αντισταθούν από κοινού στην Ιαπωνία, και την εκλογή εκπροσώπων κι από τις δυο μερίδες για να αρχίσουν οι συζητήσεις. Ωστόσο, ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ αρνήθηκε κι αυτή τη φορά τις προτάσεις τού κομμουνιστικού κόμματος. Μόνο τον Δεκέμβριο τού 1936, όταν ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ συνελήφθη στο Σιάν [Sian] από ορισμένους αξιωματικούς που ήταν υπέρ τής ένωσης με τους κομμουνιστές για να αντισταθούν στην Ιαπωνία, τότε μόνο αναγκάστηκε να δεχτεί τις προτάσεις τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος, για να βάλει τέλος στον εμφύλιο πόλεμο, και να προπαρασκευαστεί για να αντισταθεί στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό.

10 Εκείνη την εποχή, ο Τσάι Τινγκ-Κάι [Tsai Ting-kai] διοικούσε ένα από τα σώματα τής 19ης στρατιάς τού Κουόμιντανγκ και ήταν συνδιοικητής αυτής τής στρατιάς. Μοιραζόταν τη διοίκηση τής 19ης στρατιάς μαζί με τον Τσεν Μινγκ-Σου και τον Τσιάνγκ Κουάνγκ-Νάι [Chen Ming-shu & Chiang Kuang-nai]. Στην αρχή, η 19η στρατιά πολέμησε εναντίον τού κόκκινου στρατού στο Κιανγκσί [Kiangsi] και ύστερα, μετά τα «γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου», στάλθηκε στη Σαγκάη. Η ανάπτυξη τού αντι-ιαπωνικού κινήματος που αγκάλιαζε τότε τη Σαγκάη, όπως και ολόκληρη τη χώρα, άσκησε τεράστια επίδραση στην πνευματική κατάσταση τής 19ης στρατιάς. Τη νύχτα τής 25ης Ιανουαρίου 1932, τη στιγμή που οι Ιάπωνες πεζοναύτες χτύπησαν τη Σαγκάη, η 19η στρατιά, μαζί με τον πληθυσμό τής πόλης, αντιστάθηκε στους Ιάπωνες. Ωστόσο, με την προδοτική πολιτική τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ και τού Ουάνγκ Τσινγκ-Ουέι [Wang Ching-wei],

αυτές οι μάχες τέλειωσαν με ήττα. Ύστερα, η 19η στρατιά στάλθηκε από τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ στο Φουκιέν [Fukien], για να συνεχίσει τον αγώνα εναντίον τού κόκκινου στρατού. Τότε η διοίκηση τής 19ης στρατιάς άρχισε σιγά-σιγά να καταλαβαίνει πως η πάλη εναντίον τού κόκκινου στρατού δεν προσφέρει καμιά διέξοδο στην κατάσταση. Το Νοέμβριο τού 1933, η διοίκηση τής 19ης στρατιάς μαζί με μια ομάδα από ηγέτες τού Κουόμιντανγκ με επικεφαλής τον Λι Τσι-Σεν [Li Chi-shen], διακόψανε οριστικά τις σχέσεις τους με τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Σχηματίσανε στο Φουκιέν μια «Λαϊκή επαναστατική κυβέρνηση τής κινεζικής Δημοκρατίας» και κάνανε μια συμφωνία με τον κόκκινο στρατό να προβάλλουν κοινή αντίσταση στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό και να αγωνιστούν εναντίον τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Άλλοι με τα κτυπήματα των ένοπλων δυνάμεων τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, η 19η στρατιά και η Λαϊκή κυβέρνηση τού Φουκιέν ηττήθηκαν. Ύστερα, ο Τσάι Τινγκ-Κάι και άλλοι περάσανε σιγά-σιγά σε μια πολιτική συνεργασίας με το κινέζικο κομμουνιστικο κόμμα.

11 Το Σεπτέμβριο τού 1926, όταν ο επαναστατικός στρατός τής βόρειας υπαίθρου πλησίαζε στο Ουχάν [Wuhan], ο Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ [Peng Yu-hsiang] και ο στρατός του που ήταν στρατοπεδευμένος στο Σουϊγιάνγκ [Suiyuan], ήρθαν σε ρήξη με την κλίκα των μιλιταριστών τού Πεϊγιάνγκ και προσχώρησαν στην επανάσταση. Στις αρχές τού 1927, καθώς έρχονταν από το Σενσί [Shensi], τα στρατεύματα τού Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ πέρασαν, μαζί με το στρατό τής εκστρατείας τού Βορρά, στην επίθεση τού Χονάν [Honan]. Ύστερα από την προδοσία τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ και τού Ουάνγκ Τσινγκ-Ουέι [Wang Ching-wei] στα 1927, ο Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ πήρε κι αυτός μέρος στον αγώνα εναντίον των κομμουνιστών, μα τα συμφέροντά του συγκρούονταν συνεχώς με τα συμφέροντα τής κλίκας τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Ύστερα από τα «Γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου», ο Φενγκ Γιουέί-Σιάνγκ τάχθηκε υπέρ τής αντίστασης στους Ιάπωνες εισβολείς και το Μάιο τού 1933 άρχισε να συνεργάζεται με το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα, οργανώνοντας στο Τσανγκτσιακέου [Changchiakou] (Καλγκάν) τη συμμαχική αντι-ιαπωνική στρατιά. Με τα συνδυασμένα χτυπήματα των στρατευμάτων τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ και τής στρατιάς των Ιαπώνων εισβολέων, αυτή η αντιιαπωνική εξέγερση ηττήθηκε τον Αύγουστο. Στα τελευταία χρόνια τής ζωής του, ο Φενγκ Γιουέι-Σιάνγκ εξακολούθησε να τάσσεται υπέρ τής συνεργασίας με το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα.

12 Η 26η στρατιά τού Κουόμιντανγκ στάλθηκε από τον Τσιανγκ Κάι-Σεκ στο Κιανγκσί για να χτυπήσει τον κόκκινο στρατό. Το Δεκέμβριο τού 1931, ανταποκρινόμενοι σε μια πρόσκληση τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος, όπου τους καλούσε να αντισταθούν στον ιαπωνικό ιμπεριαλισμό, περισσότεροι από 10.000 άνδρες απ’ αυτή τη στρατιά, υπό την ηγεσία των συντρόφων Τσάο Πο-Σενγκ, Τουνγκ ΤσενΤάνγκ κ.τ.λ. [Chao Po-sheng & Tung Chen-tang] στασιάσανε στο Νινγκτού τού Κιανγκσί [Ningtu, Kiangsi] και πέρασαν στις γραμμές τού κόκκινου στρατού.

13 Μα Τσαν-Σαν [Ma Chan-shan]: στρατηγός τής στρατιάς τού βορειοανατολικού Κουόμιντανγκ. Τα στρατεύματα που διοικούσε ήταν στρατοπεδευμένα στο Χεϊτούνγκ Κιανγκ [Heilungkiang;]. Ύστερα από τα «Γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου», όταν οι Ιάπωνες εισβολείς άρχισαν να προχωρούν στην επαρχία Λιαονίνγκ [Liaoning] προς το Χεϊλουνγκιάνγκ [Heilungkiang], αυτά τα στρατεύματα τους πρόβαλαν αντίσταση.

14 Χου Χαν-Μιν [Hu Han-min]: διάσημος πολιτικός τού Κουόμιντανγκ που, στον καιρό του, τάχθηκε εναντίον τής πολιτικής τής συνεργασίας με το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα, που την είχε διακηρύξει ο Σουν Γιατ-Σεν [Sun Yat-sen]. Στα 1927 συνεργάστηκε στο αντεπαναστατικό πραξικόπημα τής 12ης Απριλίου που το οργάνωσε ο Τσιάνγκ Κάι-Σεκ. Ύστερα, επειδή ανταγωνιζόταν με τον Τσιάνγκ Κάι-Σεκ για την κατάληψη τής εξουσίας, φυλακίστηκε απ’ αυτόν. Μετά τα «γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου» απολύθηκε, κι απ’ το Νανκίν ήρθε στην Καντώνα, όπου κατόρθωσε για μια μεγάλη περίοδο να αντιτάξει τους μιλιταριστές τού Κουαντούνγκ και τού Κουανγκσί [Kwangtung & Kwangsi] στην κυβέρνηση τού Τσιάνγκ Κάι-Σεκ, που είχε εγκαθιδρυθεί στο Νανκίν.

15 «Το πρόγραμμα τής αντίστασης στην Ιαπωνία και τής σωτηρίας τής πατρίδας», πρόγραμμα από έξι σημεία που και τώρα ονομάζεται: «θεμελιώδες πρόγραμμα τού πολέμου τού κινεζικού λαού εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού», παρουσιάστηκε στα 1934 απ’ το κομμουνιστικό κόμμα και δημοσιεύτηκε με τις υπογραφές τού Σου Τσινγκ-Λιν [Soong Ching Ling] και άλλων. Το πρόγραμμα αυτό περιλάμβανε τα ακόλουθα σημεία: 1. Γενική επιστράτευση των χερσαίων, ναυτικών και αεροπορικών δυνάμεων για τον πόλεμο εναντίον τής Ιαπωνίας. 2. Κινητοποίηση ολόκληρου τού λαού. 3. Γενικός εξοπλισμός τού λαού. 4. Δήμευση των περιουσιών των Ιαπώνων ιμπεριαλιστών στην Κίνα και των προδοτών τής πατρίδας για την

κάλυψη των δαπανών που συνεπαγόταν ο πόλεμος εναντίον τής ‘Ιαπωνίας. 5. Δημιουργία εθνικής επιτροπής για την ένοπλη αυτοάμυνα, που θα εκλεγόταν από αντιπροσώπους των εργατών, των αγροτών, τού στρατού, των διανοουμένων και των εμπορευομένων. 6. Ένωση με όλους τούς εχθρούς τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού και αποκατάσταση φιλικών σχέσεων με όλες τις χώρες που κρατούν φιλική ουδετερότητα.

16 Πρόκειται για τους μιλιταριστές τού Κουανγκτούνγκ [Kwangtung], Τσεν Τσι-Τσενγκ [Chen Chi-tang] και τούς μιλιταριστές τού Κουανγκσί [Kwangsi], Λι Τσουνγκ-Γεν, Πάι Τσουνγκ-Σι [Li Tsung-jen, Pai Chung-hsi] κτλ.

17 Η συμμορία τού Τσιάνγκ Και-Σεκ χαρακτήριζε τον επαναστατικό λαό «ληστές» και ονόμαζε τις στρατιωτικές του επιχειρήσεις εναντίον τού λαού και τα αιματηρά μέσα τής μαζικής καταστολής «διάλυση τής ληστείας».

18 Ο σύντροφος Γιεν Πι-Σι [Jen Pi-shih], από τα παλαιότερα μέλη τού κομμουνιστικού κόμματος, ήταν αξιοσημείωτος οργανωτής. Από το 5ο συνέδριο τού Κόμματος, στα 1927, εκλεγόταν μέλος τής Κεντρικής Επιτροπής σε όλα τα συνέδρια. Στην τέταρτη ολομέλεια τής Κεντρικής Επιτροπής, που εκλέχτηκε από το 6ο Συνέδριο, στα 1931, ήταν μέλος τού Πολιτικού Γραφείου. Στα 1931 γίνεται γραμματέας τού Κόμματος στη συνοριακή περιοχή τού Χουνάν-Κιανγκσί [Hunan-Kiangsi] και πολιτικός επίτροπος τού 2ου σώματος στρατού. Έπειτα από την ένωση τού 6ου και τού 2ου σώματος στρατού, ονομάστηκε πολιτικός επίτροπος τού 2ου μετώπου που δημιουργήθηκε απ’ αυτά τα δυο σώματα στρατού. Στην αρχή τού αντι-ιαπωνικού πολέμου ήταν αρχηγός τού γενικού πολιτικού τμήματος τής 8ης Στρατιάς. Από το 1940 εργάστηκε ως γραμματέας τής Κεντρικής Επιτροπής τού Κ.Κ.Κ. Στην πρώτη ολομέλεια τής Κεντρικής Επιτροπής που εκλέχτηκε από το 7ο Συνέδριο, στα 1945, εκλέχτηκε μέλος τού Πολιτικού Γραφείου και ένας από τους γραμματείς τής Κεντρικής Επιτροπής. Πέθανε στις 27 Οκτωβρίου 1950, στο Πεκίνο.

19 Το 6ο σώμα τού κόκκινου εργατο-αγροτικού στρατού τής Κίνας βρισκόταν, στην αρχή στη βάση ερείσματος τής συνοριακής περιοχής Χουνάν-Κιανγκσί [Hunan-Kiangsi]. Τον Αύγουστο τού 1934, ύστερα από διαταγή τής Κεντρικής Επιτροπής τού Κ.Κ.Κ. σύντριψε την περικύκλωση και άρχισε να παίρνει καινούργιες θέσεις. Τον Οκτώβριο τού 1934, συνδέθηκε ανατολικά τού Κουεϊτσέου [Kweichow] με το 2ο σώμα τού κόκκινου στρατού, που το διοικούσε ο σύντροφος Χο Λουνγκ [Ho Lung]. Με αυτά τα δυο σώματα στρατού δημιουργήθηκε το δεύτερο μέτωπο τού κόκκινου στρατού, που έφτιασε μια επαναστατική βάση ερείσματος στις παρυφές των επαρχιών τού Χουνάν, τού Χουπέι, τού Σετσουάν και τού Κουεϊτσέου [Hunan-Hupeh-Szechuan-Kweichow].

20 Τον Οκτώβριο τού 1934, το 1ο, το 3ο και το 5ο σώμα τού εργατο-αγροτικού κινεζικού κόκκινου στρατού (1ο μέτωπο τού κόκκινου στρατού), που ερχόταν από το Τσανγκτίνγκ και το Νινγκούα [Changting & Ninghua] (δυτικό Φουκιέν [Fukien]) και το Σουεϊτσίν και Γουεϊτού [Juichin &Yutu] (μεσημβρινό Κιανγκσί [Kiangsi]) έκαμαν γενική στρατηγική μετακίνηση. Ο κόκκινος στρατός διάσχισε έντεκα επαρχίες: το Φουκιέν, το Κιανγκσί, το Κουανγκτούνγκ, το Χουνάν, το Κουανγκσί, το Κουεϊτσέου, το Σετσουάν, το Γιουνάν, το Σικάνγκ, το Κανσίν και το Σενσί [Kwangtung, Hunan, Kwangsi, Kweichow, Szechuan, Yunnan, Sikang, Kansu & Shensi], ανέβηκε οροσειρές με αιωνόβια χιόνια, πέρασε από απέραντους βαλτόκαμπους, όπου ποτέ σχεδόν δεν είχε εισχωρήσει άνθρωπος. Ξεπερνώντας τις δυσχέρειες και τις στερήσεις, διασπάζοντας επανειλημμένα την περικύκλωση, συντρίβοντας τις πλευρικές επιθέσεις τού εχθρού και διαφεύγοντας την καταδίωξη, ο στρατός διέτρεξε συγκροτημένος απόσταση 25.000 λι (12.500 χιλιομέτρων) και, τον Οκτώβριο τού 1935, έφτασε νικηφόρα στην επαναστατική βάση ερείσματος που είχε δημιουργηθεί βόρεια τού Σενσί.

21 Ο κόκκινος στρατός τής συνοριακής περιοχής τού Σετσουάν και τού Σενσί [Szechuan & Shensi]: είναι το 4ο μέτωπο τού εργατικού και αγροτικού κόκκινου στρατού τής Κίνας. Το Μάρτιο τού 1935, το 4ο μέτωπο, αφού εγκατέλειψε την κύρια βάση ερείσματος που είχε ιδρυθεί στη συνοριακή περιοχή τού Σετσουάν και τού Σενσί, άρχισε να μετακινείται προς τα σύνορα τού Σετσουάν και τού Σικάνγκ [Szechuan & Sikang]. Τον Ιούνιο τού ίδιου έτους συνάντησε, στην επαρχία Μαοκούνγκ [Maokung] (δυτικό Σετσουάν) το 1ο μέτωπο τού κόκκινου στρατού. Ύστερα, τα δυο μέτωπα κατευθύνθηκαν, σε δυο γραμμές, προς Βορράν. Το Σεπτέμβριο φθάσανε στην περιοχή Μαοελκάι [Maoerhkai], κοντά στο Σουγκπάν [Sungpan]. Τότε ακριβώς, παραβιάζοντας τις διαταγές τής Κεντρικής Επιτροπής τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος, ο Τσανγκ

Κούο-Τάο [Chang Kuo-tao], που τότε βρισκόταν στο 4ο μέτωπο, παράσυρε με δική του πρωτοβουλία την αριστερή γραμμή προς νότο κι έτσι χώρισε στα δυο τον κόκκινο στρατό. Τον Ιούνιο 1936, το 2ο μέτωπο τού κόκκινου στρατού, αφού διέσπασε την περικύκλωση τής συνοριακής περιοχής τού Χουνάν, τού Χουπέι, τού Σετσουάν και τού Κουεϊτσέου [Hunan, Hupeh, Szechuan, Kweichow] και διέσχισε τις επαρχίες τού Χουνάν, τού Κουεϊτσέου και τού Γιουνάν [Yunnan], ενώθηκε με τα στρατεύματα τού 4ου μετώπου στο Καντσέ τού Σικάνγκ [Kantze, Sikang]. Τότε, πολλοί σύντροφοι που ανήκαν στα αποσπάσματα τού 4ου μετώπου και που ήταν πιστοί στις κατευθύνσεις τής Κεντρικής Επιτροπής, εναντιώθηκαν στον Τσανγκ Κούο-Τάο και ξαναπήγαν, μαζί με τα στρατεύματα τού 2ου μετώπου, προς Βορράν. Το Νοέμβριο τού 1936, τα στρατεύματα τού 2ου μετώπου κι ένα μέρος τού 4ου μετώπου, φθάσανε στα βόρεια τού Σενσί, όπου κατάφεραν να συναντήσουν τα στρατεύματα τού 1ου μετώπου τού κόκκινου στρατού.

22 Τσανγκ-Κούο-Τάο [Chang Kuo-tao]: αποστάτης τής κινεζικής επανάστασης. Όταν ήταν νέος, μπήκε στις γραμμές τής επανάστασης, κι έγινε μέλος τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος. Στην περίοδο που ήταν μέλος τού Κόμματος, διέπραξε αμέτρητα σφάλματα και εγκλήματα απέναντι στο Κόμμα. Το πιο βαρύ του έγκλημα, ήταν εκείνο που διέπραξε στα 1935, όπου εναντιώθηκε στην βόρεια εκστρατεία τού κόκκινου στρατού παίρνοντας ηττοπαθή και συμβιβαστική στάση και συστήνοντας επίμονα να αποτραβηχθεί ο κόκκινος στρατός προς τις περιοχές όπου κατοικούσαν εθνικές μειονότητες, δηλαδή στα σύνορα τού Σετσουάν και τού Σικάνγκ [Szechuan-Sikang]. Ταυτόχρονα ανέπτυξε ανοιχτά μια προδοτική δραστηριότητα εναντίον τού Κόμματος και τής Κεντρικής Επιτροπής, δημιουργώντας τη δική του Κεντρική Επιτροπή και καταστρέφοντας την ενότητα τού Κόμματος και τού κόκκινου στρατού. Έτσι και το 4ο μέτωπο τού κόκκινου στρατού είχε βαριές απώλειες. Ωστόσο, χάρη στην υπομονετική διαφωτιστική δουλειά τού συντρόφου Μάο Τσε-Τουνγκ και τής Κεντρικής Επιτροπής τού Κόμματος, το 4ο μέτωπο τού κόκκινου στρατού, οι στρατιώτες και τα στελέχη του ξαναγύρισαν γρήγορα στην ηγεσία τής Κεντρικής Επιτροπής, και διαδραματίσανε ένδοξο ρόλο στους μετέπειτα αγώνες. Όσο για τον Τσανγκ Κούο-Τάο, έμεινε αδιόρθωτος. Την άνοιξη τού 1938, έφυγε από την μεθοριακή περιοχή τού Σενσί, τού Κανσού και τού Νινγκσία [ShensiKansu-Ningsia], κι έγινε πράκτορας των μυστικών υπηρεσιών τού Κουόμιντανγκ.

23 Πρόκειται για τον κόκκινο στρατό που δημιουργήθηκε στην περιοχή τού Κιανγκσί και τού Φουκιέν [Kiangsi-Fukien] και που βρισκόταν υπό την άμεση ηγεσία τής Κεντρικής Επιτροπής τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος, δηλαδή τού 1ου μετώπου τού κόκκινου στρατού.

24 Τον Ιούλιο τού 1935, τα στρατεύματα τού Κουόμιντανγκ άρχισαν την τρίτη τους «εκστρατεία περικύκλωσης και εκμηδένισης» εναντίον τής επαναστατικής βάσης ερείσματος που είχε εγκατασταθεί στα σύνορα τού Σενσί και τού Κανσού [Shensi-Kansu]. Στην αρχή, η 26η κόκκινη στρατιά, στο ανατολικό μέτωπο στα βορινά τού Σενσί, σύντριψε δυο εχθρικά τμήματα κι έριξε τον εχθρό στην ανατολική όχθη τού Χουανγκχό. Το Σεπτέμβριο τού 1935, η 25η κόκκινη στρατιά, που αρχικά είχε εγκατασταθεί στη βάση ερείσματος τού Χουπέι, τού Χουνάν και τού Ανχουέι [Hupeh-Honan-Anhwei], αφού διάσχισε τα νότια τού Σενσί και τα ανατολικά τού Κανσού, ξεχύθηκε στα βόρεια τού Σενσί κι εκεί συνάντησε τα αποσπάσματα τού κόκκινου στρατού τού βόρειου Σενσί. Έτσι σχηματίστηκε το 15ο στρατιωτικό σώμα τού κόκκινου στρατού που, στη μάχη τού Λαοσάν τής περιοχής τού Καντσουάν [Kanchuan-Laoshan], εκμηδένισε το μεγαλύτερο μέρος τής 110ης μεραρχίας τού εχθρού, όπου σκοτώθηκε ο διοικητής τους. Ύστερα από λίγο καιρό, στις μάχες τού Γιουεϊλιντσιάο, τής περιφέρειας τού Καντσουάν [Yulinchiao, Kanchuan], συντρίφτηκαν τέσσερα τάγματα τής 107 μεραρχίας τού εχθρού. Τότε ο εχθρός άρχισε να ετοιμάζει καινούργια επίθεση με αρχηγό τον Τουνγκ Ινγκ-Πιν [Tung Ying-pin], που διοικούσε ένα στρατιωτικό σώμα τής βορειοανατολικής στρατιάς. Πέντε εχθρικές μεραρχίες, μοιρασμένες σε δυο μέρη, πέρασαν στην επίθεση. Στα ανατολικά, μια μεραρχία προχωρούσε κατά τα βορινά κατά τη γραμμή Λοτσουάν-Φουζιάν [Lochuan & Fuhsien]· στα δυτικά, οι άλλες τέσσερις μεραρχίες βγήκαν από το Τσινγκγιάνγκ και το Χοσουέι (Κανσού) [Chingyang & Hoshui, Kansu], βάδισαν πλάι στον ποταμό Χουλουχό [Hulu] και κατευθύνθηκαν στο Φουζιάν [Fuhsien] (βόρειο Σενσί). Τον Οκτώβριο τού 1935, ο κόκκινος στρατός τής κεντρικής περιοχής έφτασε στα βόρεια τού Σενσί. Το Νοέμβριο, μαζί με το 15ο σώμα στρατού, εκμηδένισε μπροστά στο Τσιλοτσέν [Chihlochen] (στα νοτιοδυτικά τού Φουζιάν) την 109η μεραρχία τού εχθρού, και, καταδιώκοντας τον εχθρό, σύντριψε στο Χοϊσουεϊζέ [Heishuisze] ένα σύνταγμα τής 106ης μεραρχίας. Έτσι συντρίφτηκε οριστικά η τρίτη «εκστρατεία περικύκλωσης και εκμηδένισης» τού εχθρού εναντίον τής βάσης ερείσματος τού Σενσί και τού Κανσού.

25 Στα 1934-1935, την εποχή τής μετακίνησης των κύριων δυνάμεών του, ο κόκκινος στρατός άφησε ορισμένα αποσπάσματα ανταρτών στα νότια τής Κίνας. Αυτά τα αποσπάσματα ανέλαβαν πείσμωνα ανταρτοπόλεμο σε δεκατέσσερις περιοχές οκτώ επαρχιών. Οι περιοχές αυτές είναι: Μεσημβρινό Τσεκιάνγκ [Chekiang], βόρειο Φουκιέν [Fukien], ανατολικό Φουκιέν, μεσημβρινό Φουκιέν, δυτικό Φουκιέν, βορειοανατολικά τού Κιανγκσί [Kiangsi], σύνορα Φουκιέν και Κιανγκσί, σύνορα Κουανγκτούνγκ [Kwangtung] και Κιανγκσί, μεσημβρινό Χουνάν [Hunan], σύνορα τού Χουνάν και τού Κιανγκσί, σύνορα τού Χουνάν, Χουπέι [Hupeh] και Κιανγκσί, σύνορα Χουπέι, Χουνάν και Ανχουέι [Anhwei], περιοχή των βουνών Τουνγκποσάν [Tungpai] (μεσημβρινό Χουνάν) και το νησί Χαϊνάν [Hainan] (Κουανγκτούνγκ).

26 Ύστερα από την εισβολή των Ιαπώνων ιμπεριαλιστών, στα 1931, στις βορειοανατολικές επαρχίες τής Κίνας, το κινεζικό κομμουνιστικό κόμμα κάλεσε τον λαό σε ένοπλη αντίσταση, οργάνωσε αντι-ιαπωνικά αποσπάσματα παρτιζάνων και τον βορειοανατολικό λαϊκό επαναστατικό στρατό και βοήθησε διάφορα αποσπάσματα αντι-ιαπώνων εθελοντών. Ύστερα από τα 1934, όλα τα αντι-ιαπωνικά αποσπάσματα στα βορειοανατολικά, ενώθηκαν από την ηγεσία τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος σε μιαν ενιαία αντιιαπωνική στρατιά, που στα βορειοανατολικά βρισκόταν υπό τη γενική διοίκηση τού δοξασμένου Γιανγκ Τσινγκ-Γουέι [Yang Ching-yu], μέλους τού κομμουνιστικού κόμματος. Για πολύ καιρό, αυτή η στρατιά πολέμησε [με πείσμα] εναντίον τού ιαπωνικού ιμπεριαλισμού στα βορειοανατολικά. Με αντι-ιαπωνικό ανταρτοπόλεμο στα ανατολικά τού Χοπέι [Hopei], εννοούμε την αντι-ιαπωνική αγροτική εξέγερση που ξέσπασε στα ανατολικά αυτής τής περιοχής το Μάιο τού 1936.

27 Η εξουσία, με το χαρακτήρα που αναφέρει εδώ ο σύντροφος Μάο Τσε-Τουνγκ — η λαϊκή δημοκρατία — δημιουργήθηκε, κι εφαρμόσθηκαν ολοκληρωμένα οι αντίστοιχες πολιτικές αρχές, στη διάρκεια τού αντι-ιαπωνικού πολέμου, στις απελευθερωμένες λαϊκές περιοχές που βρίσκονταν υπό τον έλεγχο τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος. Γι’ αυτό, το κομμουνιστικό κόμμα κατόρθωσε να είναι σε θέση [να καθοδηγήσει στα μετόπισθεν τού εχθρού τον νικηφόρο αγώνα τού κινεζικού λαό εναντίον των Ιαπώνων επιδρομέων]. Στη διάρκεια τού τρίτου εμφύλιου επαναστατικού πολέμου που ξέσπασε ύστερα από τη συνθηκολόγηση τής Ιαπωνίας, οι απελευθερωμένες περιοχές επεκτάθηκαν προοδευτικά σε όλη την Κίνα κι έτσι γεννήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία τής ενωμένης Κίνας. Οι αντιλήψεις τού συντρόφου Μάο Τσε-Τουνγκ, σχετικά με τη Λαϊκή Δημοκρατία, πραγματοποιήθηκαν σ ’ ολόκληρη την Κίνα.

28 Τον Ιούλιο τού 1928, το 6ο συνέδριο τού κινεζικού κομμουνιστικού κόμματος υιοθέτησε ένα πρόγραμμα που είχε τα εξής δέκα σημεία: 1. Ανατροπή τής κυριαρχίας τού ιμπεριαλισμού. 2. Δήμευση των επιχειρήσεων και των τραπεζών που ανήκουν στο ξένο κεφάλαιο. 3. Ενοποίηση τής Κίνας και αναγνώριση τού δικαιώματος τής εθνικής αυτοδιάθεσης. 4. Ανατροπή τής μιλιταριστικής κυβέρνησης τού Κουόμιντανγκ.

5. Εγκαθίδρυση τής εξουσίας των συνελεύσεων των αντιπροσώπων των εργατών, αγροτών και στρατιωτών.

6. Καθιέρωση τής οκτάωρης ημερήσιας εργασίας, αύξηση των μεροκαμάτων, βοήθεια στους άεργους, κοινωνική ασφάλεια κ.τ.λ. 7. Δήμευση όλων των κτημάτων των γαιοκτημόνων και παράδοση τής καλλιεργήσιμης γης στους χωριάτες. 8. Βελτίωση των βιοτικών συνθηκών των στρατιωτών, παράδοση χωραφιών και προσφορά εργασίας στους στρατιώτες. 9. Κατάργηση των εισφορών και των εξαιρετικά βαρειών φόρων και εισαγωγή ενός καινούργιου προοδευτικού φόρου. 10. Συμμαχία με το παγκόσμιο προλεταριάτο και με την Ε.Σ.Σ.Δ.

29 Οι τροτσκιστές: αρχικά αντι-λενινιστική ομάδα στο εργατικό ρωσικό κίνημα, που ύστερα, μεταμορφώθηκε σε μια σπείρα μανιασμένων αντεπαναστατών. Ο Στάλιν στην εισήγησή του στην ολομέλεια τής Κεντρικής Επιτροπής τού Κ.Κ. τής Ε.Σ.Σ.Δ. (μπολσεβίκων), στα 1927 χαρακτήρισε ως έξης την εξέλιξη αυτής τής ομάδας των προδοτών: «Στο παρελθόν, πριν από εφτά-οχτώ χρόνια, ο τροτσκισμός ήταν, μέσα στην εργατική τάξη ένα από τα πολιτικά ρεύματα αυτού τού είδους, αντι-λενινιστικό, είναι αλήθεια και για τούτο βαθύτατα σφαλερό, παρ’ όλα αυτά όμως ήταν ένα πολιτικό ρεύμα … ο τροτσκισμός έπαψε να είναι πολιτικό ρεύμα μέσα στην εργατική τάξη … ο τροτσκισμός έγινε μια λυσσασμένη και δίχως αρχές συμμορία σαμποταριστών, πρακτόρων που σπέρνουν τη σύγχιση και δολοφόνων που ενεργούν σύμφωνα με τις διαταγές των κατασκοπευτικών υπηρεσιών των ξένων κρατών» (Ι. Στάλιν: «Λάθη τής κομματικής δουλειάς και μέτρα για την εξαφάνιση των διπλοπροσώπων, τροτσκιστών και ἄλλων», Εισήγηση και τελικός λόγος στην ολομέλεια τής Κ.Ε. τού Κ.Κ. (μπολσεβικικού) τής Ε.Σ.Σ.Δ. στις 3 και 5 Μαρτίου 1937. Βλέπε και Στάλιν: «Ο άνθρωπος: το πολυτιμότερο κεφάλαιο» και «Για μια μπολσεβικική διαμόρφωση» σελ. 17-18.

Editions Sociales, Paris, 1952).

Μετά την ήττα τής κινεζικής επανάστασης, στα 1927, είδαμε να παρουσιάζεται μια ασήμαντη ομάδα τροτσκιστών, που ενώθηκαν με τον Τσεν Του-Σιέου [Chen Tu-hsiu] και άλλους αποστάτες και σχημάτισαν στα 1929 μια ομαδούλα αντεπαναστατική. Άρχισαν να διαδίδουν την αντεπαναστατική τους προπαγάνδα, σύμφωνα με την οποία ισχυρίζονταν πως το Κουόμιντανγκ είχε επιτελέσει μια αστικο-δημοκρατική επανάσταση κλπ. κπλ. Αυτή η ομαδούλα έγινε αισχρό όργανο στα χέρια τού ιμπεριαλισμού και τού Κουόμιντανγκ στην πάλη τους εναντίον τού λαού. Οι Κινέζοι τροτσκιστές έγιναν ανοιχτά πληρωμένα όργανα των υπηρεσιών πληροφοριών τού Κουόμιντανγκ. Ύστερα από τα «Γεγονότα τής 18 Σεπτεμβρίου» σύμφωνα με τις υποδείξεις τού Τρότσκυ, που τους ζητούσε να «μην εμποδίσουν την κατάληψη τής Κίνας από την ιαπωνική αυτοκρατορία» άρχισαν να συνεργάζονται με τις ιαπωνικές υπηρεσίες πληροφοριών, παίρνοντας επιχορηγήσεις από τους Ιάπωνες εισβολείς για κάθε είδους ενέργειες που εξυπηρετούσαν την ιαπωνική επίθεση.

30 Ο αφορισμός αυτός είναι τού φιλόσοφου Μένκιους. Στην Κίνα, στην εποχή των Τσουντσίου (722-481 π.Χ.) πολλοί φεουδάρχες ηγεμόνες πολεμούσαν αναμεταξύ τους για να κατακτήσουν την εξουσία, και αυτό εξηγεί τη φράση τού φιλόσοφου.

31 Στα 1840-1842, αντιδρώντας στην πάλη τού κινέζικου λαού εναντίον τού εμπορίου τού οπίου, με την πρόφαση πως προστατεύει το εμπόριό της, η Αγγλία έστειλε στρατεύματα για να εισβάλει στην Κίνα. Ο κινεζικός στρατός, διοικούμενος από τον Λιν Τσε-Σουέι [Lin Tse-hsu] αντιστάθηκε για κάμποσο καιρό στους Άγγλους. Ο πληθυσμός τής Καντώνας [Canton] οργάνωσε αυθόρμητα «πολιτοφυλακή για να σταματήσει τους Άγγλους»» που κατάφερε εναντίον των Άγγλων ισχυρά πλήγματα.

32 Ο πόλεμος των Ταϊπίνγκ [Taiping] άρχισε στα μέσα τού 19 αιώνα: ήταν επαναστατικός πόλεμος των χωρικών εναντίον τής φεουδαρχικής κυριαρχίας και τού εθνικού ζυγού τής δυναστείας (Μαντσού) των Τσινγκ [Ching]. Τον Ιανουάριο τού 1851, οι ηγέτες αυτής τής επανάστασης ο Χουνγκ Σίου-Τσουάν, ο Γιανγκ Σίου-Τσινγκ, κ.λπ., [Hung Hsiu-chuan, Yang Hsiu-ching] προκάλεσαν εξέγερση στο χωριό Τσιντιαντσιούν [Chintien] τού διαμερίσματος τού Κουεϊπίνγκ, στο Κουανγκσί [Kueiping, Kwangsi], και ανακήρυξαν τη δημιουργία τού «ουρανίου Κράτους των Ταϊπίνγκ». Στα 1852 οι Ταϊπίνγκ προχωρώντας από το Κουαγκσί [Kwangsi], διέσχισαν τις επαρχίες Χουνάν, Χουπέϊ, Κιανγκσί και Ανχουέι [Hunan, Hupeh, Kiangsi & Anhwei] καί, στα 1853, κατέλαβαν το Νανκίν [Nanking]. Από το Νανκίν ένα τμήμα τους τράβηξε για το Βορρά και συνεχώς πολεμώντας έφτασε ώς τα περίχωρα [τού] Τιεντσίν [Tientsin]. Ωστόσο, οι Ταϊπίνγκ δεν δημιούργησαν ισχυρές βάσεις ερεισμάτων στις περιοχές που κατέλαβαν. Αφού έκαναν πρωτεύουσά τους το Νανκίν έκαμαν μια σειρά λαθών, πολιτικών και στρατιωτικών, κι έτσι δεν μπόρεσαν ν’ αντιταχθούν στη συνδυασμένη επίθεση τού αντεπαναστατικού στρατού τής κυβέρνησης των Τσινγκ και των Αγγλοαμερικανών επιτιθεμένων. Στα 1864, η εξέγερση ηττήθηκε.

33 Η εξέγερση των Μπόξερ ξέσπασε στα 1900 στη βόρεια Κίνα· ήταν ένα πλατύ αυθόρμητο κίνημα των χωρικών και των βιοτεχνών, που, ενωμένοι σε μια κρυφή μυστική οργάνωση, άρχισαν ένοπλο αγώνα εναντίον των ιμπεριαλιστών. Οι συνενωμένες ένοπλες δυνάμεις οκτώ ιμπεριαλιστικών κρατών, κυριεύοντας το Πεκίνο και το Τιεντσίν [Tientsin] κατέστειλαν απάνθρωπα το κίνημα αυτό.

34 Βλέπε μια σημείωση τού κειμένου: «Έκθεση για την έρευνα στην επαρχία τού Χουνάν επ’ αφορμή το αγροτικό κίνημα».

35 Βλ. Β.Ι. Λένιν: «Το στρατιωτικό πρόγραμμα τής προλεταριακής επανάστασης». «Εκλεκτά Έργα», Λένιν Μόσχα. Β΄ Μέρος. τόμ. 1 σελ. 573-586.