Να γνωρίσουν τα κυριότερα μέτωπα και τις κυριότερες φάσεις του πολέμου. Να κατανοήσουν τη σημασία της εισόδου των ΗΠΑ στον πόλεμο και να εμβαθύνουν στα αίτια της ήττας των Κεντρικών Δυνάμεων. Να γνωρίσουν τις αλλαγές στη διεξαγωγή του πολέμου και να κατανοήσουν τη σημασία της αξιοποίησης των επιστημονικών και τεχνολογικών επιτευγμάτων σ’ αυτόν.
Λεζάντα: Ελλάς!.. Ελλάς!... Με ποιο θα χορέψω εγώ;
Ιταλική αφίσα που σατιρίζει τη γερμανική επεκτατική πολιτική στο πρόσωπο του Γερμανού αυτοκράτορα Γουλιέλμου του Β΄
Κεντρικές Δυνάμεις
Αντάντ και σύμμαχοί
πώς του δεχτήκαμε. Τέλος ήλθε ο ίδιος ο σωματάρχης. Μόλις έκανε να κατέβει από το άλογό του, αρχίσαμε να φωνάζουμε «χειροβομβίδ
Γράμμα ενός στρατιώτη «Το σύνταγμα εξεγέρθηκε και αρνήθηκε να λάβει μέρος στις επιχειρήσεις. Η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη. Έστειλαν από την μεραρχία ιππείς για να μας χτυπήσουν, αλλά μπορείς να φανταστείς πώς του δεχτήκαμε. Τέλος ήλθε ο ίδιος ο σωματάρχης. Μόλις έκανε να κατέβει από το άλογό του, αρχίσαμε να φωνάζουμε «χειροβομβίδες! Χειροβομβίδες!» Ο διοικητής του συντάγματος αναγκάστηκε να τραγουδήσει μαζί μας τη «Διεθνή». Θέλησε να αυτοκτονήσει από τη φούρκα του, κι ο λοχαγός το ίδιο. Τέλος είχαμε δίκιο γι’ αυτά που κάναμε. Ας υπογράψουμε ειρήνη και όλα θα διορθωθούν» Γκυ Πεντρονσινί, Οι ανταρσίες στο γαλλίκο στρατό, 1917.
Η ζωή στα χαρακώματα Μέσα σ’ αυτούς τους τάφους που τους ονόμαζαν χαρακώματα, με τα συστήματα των υπογείων διαβάσεων και διόδων, μας έλειπαν σχεδόν τα πάντα. Έμαθα γρήγορα ... να κρεμάω το ψωμί σ’ ένα σύρμα στη μέση του ορύγματος για να μην το φτάνουν τα ποντίκια, να κοιμάμαι με βρεγμένες αρβύλες, γιατί το να προσπαθήσεις να τις ξαναβάλεις, αφού τις είχες βγάλει, θα ήταν μάταιο, να κοιμάμαι τυλιγμένος σε μια μουσκεμένη χλαίνη, να κοιμάμαι τέσσερις ώρες ανάμεσα σε θορύβους, σε φωνές ανθρώπων, σε βρωμερές αναθυμιάσεις. Φλοράν Φλες, Ιδού
Μια σπαρακτική κραυγή της γενιάς του πολέμου Είμαι νέος, μόλις έκλεισα τα 20. Από τη ζωή δεν ξέρω παρά μόνο την απελπισία, το θάνατο, το φόβο ... Βλέπω τους λαούς, να ορμούν σε άλλους λαούς, να σκοτώνουν και να σκοτώνονται, χωρίς ούτε κι εκείνοι να ξέρουν το γιατί, υποκούοντας σ’ αυτούς που τους στέλνουν, χωρίς συναίσθηση του κινδύνου ή της ευθύνης τους. Βλέπω πώς οι δυναμικότεροι εγκέφαλοι του κόσμου, εφευρίσκουν όπλα για να γίνονται όλα’ αυτά μ’ έναν τρόπο ακόμα πιο ραφιναρισμένο και να διαρκούν όσο γίνεται περισσότερο... Έριχ Μαρία Ρεμάρκ, Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο
Ο Γερμανικός στρατός χρησιμοποίησε το τεράστιο αυτό όπλο (επίσης γνωστό και ως όπλο του Αυτοκράτορα Γουίλιαμ) το 1918 για να τρομοκρατήσει τους Γάλλους κατά την διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου. Το όπλο του Παρισιού αποτελείτο από μια κάνη 30 περίπου μέτρων που μπορούσε να εκτοξεύσει βλήματα 110 κιλών σε απόσταση 120 χιλιομέτρων. Εξαιτίας της τεράστιας απόστασης του από τον στόχο, οι κάτοικοι του Παρισιού δεν είχαν καμία οπτική ή ακουστική προειδοποίηση για τους επικείμενους βομβαρδισμούς με αποτέλεσμα – αν και οι επιπτώσεις των βομβαρδισμών δεν ήταν και τόσο καταστροφικές – να ζουν συνεχώς με τον φόβο της αβεβαιότητας για το που και πότε θα δεχθούν επίθεση. Ο Γερμανικός στρατός φαίνεται να κατέστρεψε το όπλο με την έναρξη της συμμαχικής επίθεσης.
μου, ενώ η ανδρεία είχε θέση μόνο στα μνημεία πολέμου που εξαπλώθηκαν, κυρίως, στην κεντρική Ευρώπη. Ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, οι αστυνομικές ιστορίες και τα σταυρόλ
«Τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής και οι εκπρόσωποί τους στράφηκαν στον ρεαλισμό και τον πεσιμισμό. Η λογοτεχνία, η ποίηση, η μουσική, η ζωγραφική κατέγραψαν την παράνοια του πολέμου, ενώ η ανδρεία είχε θέση μόνο στα μνημεία πολέμου που εξαπλώθηκαν, κυρίως, στην κεντρική Ευρώπη. Ο καταναλωτισμός, ο ηδονισμός, οι αστυνομικές ιστορίες και τα σταυρόλεξα άνθησαν πάνω στις στάχτες του πολέμου, ως αντίδραση σε έναν κόσμο τελείως διαφορετικό, πιο επικίνδυνο, πιο φτωχό από αυτόν που υπήρχε πριν από την έναρξη του Μεγάλου Πολέμου.» Πηγή: εφημ. Καθημερινή, 28-07-06
Πίνακας του Γερμανού ζωγράφου Otto Dix