Ενθετο επιχειρησεισ του νοτου 2016 by apopsi

Ενθ. 2

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016



ΠΑΛΙΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ: Ανάπαυλα, μετά μουσικής, δίπλα στην ξυλόσομπα…

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

Πρατήριο Υγρών Καυσίμων «Ελίν» Ιερωνυμάκης 

Ιστορία και παράδοση 40 χρόνων στην εμπορία καυσίμων

όλις είχε τελειώσει τη στρατιωτική του θητεία ο Δημήτρης Ιερωνυμάκης σε ηλικία τότε 22 χρονών, όταν πήρε τη μεγάλη απόφαση, μαζί με το θείο του Μιχάλη Ιερωνυμάκη να ιδρύσουν μια από τις πρώτες επιχειρήσεις εμπορίας υγρών καυσίμων στη Μεσαρά και συγκεκριμένα στις Μοίρες που πρωτοξεκίνησε τη λειτουργία της το 1975 με την επωνυμία «Μιχαήλ Ιερωνυμάκης & ΣΙΑ Ο.Ε.» Η ιδιαίτερη αγάπη του θείου Μιχαλάκη για τα ανίψια του, και ιδιαίτερα για τον Δημητράκη, καθότι ο ίδιος άκληρος, μην έχοντας αποκτήσει δικά του παιδιά, ήταν ο λόγος που έπεισε τον νεαρό τότε ανιψιό να πει το «Ναι» και να ξεκινήσει μια αγαστή συνεργασία που κράτησε για χρόνια, μέχρι και το 1990, οπότε ο θείος Μιχαλάκης βγήκε στη σύνταξη, παραδίδοντας εξολοκλήρου τα ηνία της επιχείρησης στον μέχρι σήμερα ιδιοκτήτη Δημήτρη Ιερωνυμάκη και στην οικογένειά του.

Ο ιδρυτής της επιχείρησης Μιχάλης Ιερωνυμάκης

Η ιδέα

Ένα ταξίδι στο Ηράκλειο του θείου Μιχαλάκη, στάθηκε αρκετό για να βρει πρόσφορο έδαφος η κουβέντα με κάποιο στέλεχος της Νομαρχίας, ο οποίος πρότεινε στο θείο, αν έχει κανένα χωράφι στις Μοίρες να πάρει μια άδεια για να ανοίξει ένα πρατήριο πώλησης υγρών καυσίμων. Αυτή η κουβεντούλα ήταν αρκετή να κινητοποιήσει το ευρηματικό μυαλό του θείου, ο οποίος ξεκίνησε αμέσως τη διαδικασία για να εξασφαλίσει την άδεια. Μετά για ένα διάστημα, λόγω της πολιτικής κατάστασης στη χώρα το 1973, οι διαδικασίες σταμάτησαν και ξεκίνησαν πάλι με την επιστροφή του ανιψιού από το Στρατό, οπότε το πρατήριο άρχισε τη λειτουργία του το Φεβρουάριο του 1975. Οι εποχές δύσκολες, χρήματα δεν υπήρχαν και όπως θυμάται ο συνιδρυτής Δημήτρης Ιερωνυμάκης όλα είχαν γίνει με πίστωση και με χρέος, το οποίο ξεπληρωνόταν σιγά- σιγά. Βέβαια τότε τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά, οι δουλειές στηνόταν πιο εύκολα, καθώς οι ίδιες οι εταιρείες έβαζαν τις δεξαμενές τις αντλίες και τα καύσιμα με πίστωση και στη συνέχεια τα εξέπιπταν σταδιακά από τα κέρδη της επιχείρησης. Το πρατήριο από το 1975 μέχρι και το 1999 λειτούργησε σε συνεργασία με την εταιρεία «ΜΑΜΙΔΑΚΗΣ» που ήταν πρωτοπόρος τότε στην εμπορία των υγρών καυσίμων. Έκτοτε και μέχρι το 2012 συνεργάστηκε με την εταιρεία “SILK OIL” ενώ από το 2013 μέχρι και σήμερα διαθέτει το σήμα των Ελληνικών Πετρελαίων της “ΕΛΙΝΟΙΛ”.

Το πρατήριο υγρών καυσίμων στη σημερινή του μορφή

Αναμνήσεις από τα παλιά

Τα πρατήρια της δεκαετίας του ’70 λιγοστά και τα αυτοκίνητα σχημάτιζαν ουρά για να εξυπηρετηθούν, ενώ μετά από δύο χρόνια από την έναρξη λειτουργίας του πρατηρίου, οι δύο συνέταιροι αποφάσισαν να κατασκευάσουν και πλυντήριο αυτοκινήτων, επεκτείνοντας ακόμα περισσότερο τις παρεχόμενες υπηρεσίες στην πελατεία τους. Ο ανταγωνισμός δεν ήταν αθέμιτος, οι τιμές ήταν ενιαίες και όταν υπήρχε απεργία, εξυπηρε-

Από γενιά σε γενιά

Ο συνιδρυτής της επιχείρησης Δημήτρης Ιερωνυμάκης με τη σύζυγό του Μαρία τούνταν όλοι με κάποιο πλαφόν, ώστε να μην μείνει κανένας δυσαρεστημένος. Εξάλλου όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει και η σύζυγος κα. Μαρία Ιερωνυμάκη αυτό που διέκρινε και συνεχίζει να χαρακτηρίζει την οικογένεια ήταν το ήθος και η τιμιότητα αλλά και η εγκαρδιότητα με την οποία αντιμετώπιζαν όλο τον κόσμο, που δεν έφευγε χωρίς «κέρασμα» από το μαγαζί. Οι αναμνήσεις για τον Δημήτρη Ιερωνυμάκη πολλές με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση μιας παρέας φίλων, εποχής του 1977, οι οποίοι γύρω στις 3 τα ξημερώματα του χτυπούσαν να ανοίξει το μαγαζί, γιατί καθώς επέστρεφαν με μια «σκαφτικιά» μηχανή από νυχτερινή έξοδο, τους είχε πιάσει λάστιχο! Γέλιο και αμηχανία προκαλούσε επίσης και η απαίτηση κάποιου πελάτη, που επιτακτικά ρωτούσε τη σύζυγο του ιδιοκτήτη αν έχει το μαγαζί «φώκια», όπως ονομαζόταν στην γλώσσα της πιάτσας ένα προϊόν για το ψυγείο του αυτοκινήτου! Ιστορίες και αναμνήσεις που τις διηγούνται με χαμόγελο, δείχνουν όμως και τις δυσκολίες που μπορεί να κρύβει ένα επάγγελμα χωρίς ωράριο, ρεπό και αργίες, όπως ήταν τα περισσότερα χρόνια.

Η ανακαίνιση

Το πρατήριο μετά την ανακαίνιση του 1994

συνέλευση που είχαν στο Συμβούλιο Βενζινοπωλών, όπου συμμετείχε ως μέλος, γύρισε σπίτι του έχοντας ήδη πάρει την απόφαση ότι η επιχείρηση χρειάζεται ανακαίνιση. Έτσι το 1994 το παλιό «κουτούκι», όπως το αποκαλούσαν, γκρεμίστηκε και η επιχείρηση ανακαινίστηκε εκ θεμελίων αποκτώντας τη σημερινή της εικόνα. Το πρατήριο μεγάλωσε, δημιουργήθηκαν άνετοι χώροι υποδοχής των πελατών και το βασικότερο όλων, από τις δεξαμενές μέχρι τις αντλίες και τον εξοπλισμό, όλα έγιναν ιδιόκτητα, καθώς τα δεδομένα με τις εταιρείες είχαν αλλάξει και δεν μπορούσαν πλέον οι πρατηριούχοι να εξαρτώνται από αυτές. Το μαγαζί ανακαινισμένο πλέον συνεχίζει να λειτουργεί μέχρι και σήμερα με μικρότερης κλίμακας αλλαγές τις οποίες προχώρησε ο γιός και διάδοχος της επιχείρησης, Νίκος Ιερωνυμάκης.

Διορατικός καθώς ήταν και ο συνεχιστής της επιχείρησης Δημήτρης Ιερωνυμάκης, μια μέρα και μετά από

Περνώντας τα χρόνια η επιχείρηση και μετά την συνταξιοδότηση του πατέρα Δημήτρη Ιερωνυμάκη, έχει πλέον περάσει στα χέρια του γιού του Νίκου, ο οποίος από μικρό παιδάκι του άρεσε να βρίσκεται στο πρατήριο, να έχει επαφή και επικοινωνία με τον κόσμο. Για τον ίδιο, όπως μας λέει ήταν μια φυσική εξέλιξη και παρότι δεν κατοικεί στις Μοίρες αλλά στο Ηράκλειο, νιώθει αναπόσπαστο κομμάτι της επιχείρησης, την οποία προσπαθεί να διατηρεί στο ίδιο υψηλό επίπεδο εξυπηρέτησης και παροχής υπηρεσιών στους πελάτες παρέχοντας καθαρά καύσιμα στις καλύτερες δυνατές τιμές. Μάλιστα ο ίδιος γελώντας μας διηγείται μια ιστορία, όταν μικρό παιδί σε ηλικία 12 ετών, οι γονείς του είχαν κερδίσει ένα ταξίδι αναψυχής και είχε μείνει για μερικές μέρες μόνος του στην επιχείρηση μαζί με το θείο Μιχαλάκη. Όταν επέστρεψαν οι γοΗ σκυτάλη στον διάδοχο της επιχείρησης Νίκο Ιερωνυμάκη νείς του με χαρά έτρεξε να τους ανακοινώσει ότι το μαγαζί είχε «τζιράρει» καλά, δεν είχαν μείνει όμως νερά και αναψυκτικά στο ψυγείο, γιατί ο ίδιος τα είχε κεράσει όλα στους πελάτες! Μια ιστορία που δείχνει τη φιλοσοφία και τις αρχές της οικογένειας, που ήθελε ο πελάτης να έρχεται και να φεύγει πάντα ευχαριστημένος από το μαγαζί με τον καλό λόγο, με σεβασμό και τη δέουσα προσοχή. Το Πρατήριο Υγρών Καυσίμων «Ελίν» Ιερωνυμάκης ευχαριστεί τον κόσμο για την προτίμηση που του δείχνει όλα αυτά τα χρόνια.

Ενθ. 3

Ενθ. 4

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Υποδήματα «ΣΟΥΛΗΣ» στις Μοίρες και στο Τυμπάκι 

80 Χρόνια ιστορίας στο χώρο του υποδήματος

Ο κύριος Θεοδόσης προωθεί τα υποδήματα του σε δυο πελάτισσες

Το κατάστημα του Τυμπακίου

Κύριος Θεοδόσης Καραγιωργάκης ήξερε από πολύ μικρός ποιο ήταν το επάγγελμα που ήθελε να ακολουθήσει παρά τις αντίξοες συνθήκες της εποχής του. Ο χρόνος απέδειξε ότι όχι μόνο έκανε το όνειρο του πραγματικότητα, να γίνει τσαγκάρης, αλλά η επιχείρηση του στον κλάδο των υποδημάτων, συνεχίζεται από τους απογόνους του για 80 χρόνια με μεγάλη επιτυχία.

Ο παππούς Θεοδόσης μόλις τελείωσε το δημοτικό σχολείο στο Τυμπάκι το 1937, επειδή τα οικονομικά της οικογένειας δεν του επέτρεπαν να συνεχίσει τις σπουδές του, αποφάσισε να εργαστεί το ίδιο καλοκαίρι σε ένα τσαγκαράδικο για να μάθει την τέχνη του τσαγκάρη. Με μεράκι, σεβασμό και αγάπη για την δουλειά του σύντομα προωθείται σε βοηθό κάλφα, δηλαδή μάστορα, ενώ το 1940 καταφέρνει με την επιμονή του και την εργατικότητα του να γίνει μάστορας. Την ίδια χρονιά, παρά την δύσκολη εποχή, ο κύριος Θεοδόσης θα αποφασίσει να δημιουργήσει την δική του επιχείρηση και έτσι ανοίγει τσαγκάρικο στην κεντρική πλατεία Τυμπακίου. Δυστυχώς το 1941 με τους πρώτους βομβαρδισμούς των Γερμανών, το τσαγκάρικο καταστρέφεται ολοσχερώς και έτσι ο κύριος Θεοδόσης, εκείνο το διάστημα φιλοξενείται στο γειτονικό χωριό Βώρρους όπου ξεκινά να κατασκευάζει διάφορα σανδάλια από ξύλο. Όμως οι δουλειές δεν πήγαιναν

Νέο ξεκίνημα

Μετά την απελευθέρωση της πατρίδας από τους Γερμανούς ο κύριος Θεοδόσης γνωρίζει ξανά την πείνα και την εξαθλίωση στην ζωή του και τότε, την Άνοιξη του 1947, παίρνει την μεγάλη απόφαση να πάει στην Αθήνα με σκοπό να σπουδάσει και να τελειοποιήσει την τέχνη του τσαγκάρη. Το καλοκαίρι του 1948 ο κύριος Θεοδόσης επιστρέφει πλέον στην ιδιαίτερη του πατρίδα την Κρήτη ως έμπειρος τεχνίτης και

Έξω από το κατάστημα του στο Τυμπάκι με φιλική παρέα στο πανηγύρι του Αγίου Τίτου γούστα και τις ηλικίες. Οι καλές τιμές, τα καλοραμμένα σχέδια και η ποικιλία χρωμάτων κάνουν τους πελάτες, άντρες, και γυναίκες να ξετρελαίνονται ενώ σε κάθε νέα παραλαβή σπεύδουν στο κατάστημα για να προλάβουν νούμερο.

Η επιχείρηση περνάει στην τρίτη γενιά

Έξω από την βιτρίνα του καταστήματος βλέπουν τις νέες παραλαβες υποδημάτων διπλωματούχος σχεδιαστής. Εκείνη την χρονιά, φτιάχνοντας δικά του παπούτσια και ταυτόχρονα πουλώντας και έτοιμα βιομηχανικά, ανοίγει το κατάστημα υποδημάτων στο Τυμπάκι, που λειτουργεί μέχρι και σήμερα με μεγάλη επιτυχία.

Ο γιος του Θεοδόσης έχοντας περάσει όλα τα χρόνια δίπλα στην δουλειά του πατέρα του και ως συνεχιστής της επιχείρησης κατάφερε την επιτυχημένη μακρά πορεία των καταστημάτων στο χρόνο. Το 2014 ο κύριος Γιάννης αποφασίζει να αποσυρθεί από την δουλειά αφήνοντας στα δύο του παιδιά Θεοδόση και Μαρία τα καταστήματα σε Μοίρες και Τυμπάκι και ένα «καλό

όνομα», σημείο αναφοράς για το παπούτσι στην Μεσαρά. Τα παιδιά του Γιάννη έχοντας επίγνωση της ιστορίας συνεχίζουν την 80χρονη σχεδόν οικογενειακή επιχείρηση με τον ίδιο ζήλο που είχε και ο ιδρυτής της. Ο Θεοδόσης και η Μαρία έχοντας πείρα στις επιχειρήσεις και με την ραγδαία εξέλιξη της τεχνολογίας πήγαν ένα βήμα παρακάτω την επιχείρηση δημιουργώντας παράλληλα και ηλεκτρονικό κατάστημα στο ιντερνέτ, για την διευκόλυνση των πελατών τους. Έχοντας καταφέρει να προσελκύσουν πολλούς διαδικτυακούς επισκέπτες καθημερινά στο www.shoeaholic.gr οι πελάτες μπορούν να δουν τις νέες παραλαβές παπουτσιών σε όλα τα είδη, αντρικά και γυναικεία να τα κάνουν δικά τους με ένα κλικ και χωρίς κόπο και έξοδα αποστολής.

Από τον πατέρα στον γιό

Τον Αύγουστο του 1958 εγκαινιάζεται η πρώτη λαϊκή αγορά στο Τυμπάκι τόσο καλά όσο ήθελε και αποφασίζει να φύγει από τους Βώρρους και να εγκατασταθεί στο χωριό Καλοχωραφίτης και να συνεχίσει την τέχνη του τσαγκάρη μέχρι να αρχίσουν ξανά τους βομβαρδισμούς οι Γερμανοί.

Ο πάππους πλέον Θεοδόσης το 1983 θα αποχωρήσει από την επιχείρηση λόγω συνταξιοδότησης και το κατάστημα θα το αναλάβει ο γιός του Γιάννης με την σύζυγο του, ο οποίος με αγάπη και μεράκι για την δουλειά που του άφησε ο πατέρας του, όχι μόνο θα εξελίξει το κατάστημα του Τυμπακίου με νέα κομψά σχέδια παπουτσιών, αλλά θα επεκτείνει την επιχείρηση ανοίγοντας το 2006 ένα ακόμα κατάστημα στις Μοίρες. Το όνομα ΣΟΥΛΗΣ γίνεται συνώνυμο με το μοδάτο υπόδημα για όλα τα

Η εντυπωσιακή βιτρίνα στο κατάστημα στις Μοίρες

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

Έπιπλο Ρηγάκης 

Γερό και διαχρονικό όπως το ξύλο!

ον Νίκο Ρηγάκη, πρωτοστάτη της επιχείρησης «Ρηγάκης Έπιπλο», τον κέρδισε από πολύ νωρίς η τέχνη και το επάγγελμα του επιπλοποιού. Από παιδάκι ακόμα, όντας σε επαφή με ξαδέρφια του ξυλουργούς, είχε αποφασίσει ότι αυτό το επάγγελμα θα ακολουθούσε μετέπειτα, αφού το ξύλο, οι εφαρμογές του και οι απεριόριστες χρήσεις του τον γοήτευσαν και του έδωσαν το έναυσμα να ασχοληθεί επαγγελματικά με αυτό.

Μόλις 15 ετών, ο κ. Νίκος μαθήτευσε για δυο χρόνια στον τότε γνωστό ξυλουργό των Μοιρών κ. Ροδουσάκη Γιώργο, ενώ για άλλο 1,5 χρόνο του έδωσε τα φώτα του ο κ. Σκαντζάκης στο Τυμπάκι. Πρακτική όμως έκανε και στο Ηράκλειο για ένα διάστημα, εμπλουτίζοντας τις γνώσεις του και μεγαλώνοντας την πείρα του έτσι ώστε να είναι έτοιμος, το 1975 που αποστρατεύτηκε, να ανοίξει το δικό του ξυλουργείο στις Μοίρες, κοντά στην εκ-

Πανοραμική άποψη του εργοστασίου και της έκθεσης στην Πόμπια θέση που τον θυμάται και ο περισσότερος κόσμος: έναντι της σημερινής τράπεζας Eurobank, παραπλεύρως της Παγκρήτιας Τράπεζας. Ο χώρος ήταν μεγάλος και χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά και μόνο για την έκθεση των επίπλων της εταιρίας, χωριστά πια από το ξυλουργείο. Η θέση της έκθεσης ήταν καθοριστική για την πορεία της επιχείρησης και ο κόσμος που εξυπηρετούνταν πολύς. Έπιπλα κουζίνας, τραπεζαρίες, παιδικό δωμάτιο, κρεβατοκάμαρες και ιδιαίτερες συνθέσεις, πολλές κατά ειδική παραγγε-

Ηλίας και Μιχάλης Ρηγάκης κλησία του Αγίου Νεκταρίου και σχεδόν απέναντι από τα σημερινά ΚΤΕΛ. Χωρίς υλική βοήθεια αλλά με την πλήρη στήριξη και συμπαράσταση των δικών του ανθρώπων που έβλεπαν την όρεξη, το μεράκι, το ταλέντο αλλά και την αποφασιστικότητα του παιδιού τους, ο κ. Νίκος άνοιξε το ξυλουργείο λειτουργώντας το όμως ταυτόχρονα και σαν έκθεση, θέλοντας πάντα ο πελάτης να έχει άμεσα διαθέσιμα σχέδια στη διάθεσή του προκειμένου να μπορεί να επιλέξει πιο εύκολα και πιο γρήγορα. Το 1979 μπαίνει στη ζωή του η σύζυγός του Σοφία, και λίγο αργότερα έρχονται στον κόσμο οι δύο γιοί του, Ο Ηλίας και ο Μιχάλης, σημερινοί συνεχιστές της επιχείρησης. Ακολουθεί άλλη μια μετακόμιση το 1980 σε δικό του, ιδιόκτητο χώρο έως το 1982 όπου και μεταφέρεται στη

Ο κύριος Νίκος με τη σύζυγο του Σοφία λία, ήταν και είναι μερικά μόνο πράγματα με τα οποία ασχολούνταν και συνεχίζει να ασχολείται σήμερα το «Ρηγάκης Έπιπλο». Οι γιοι της οικογένειας Ηλίας και Μιχάλης, από μικρά στη δουλειά και πάντα δίπλα στον πατέρα τους, δεν άργησαν να αποφασίσουν ότι θα ακολουθούσαν την ίδια επιτυχημένη πορεία. Ήδη από το 2005 ξεκίνησε η λειτουργία του εργοστασίου λίγο έξω από την Πόμπια, ενώ ένα

Η μόδα στα έπιπλα στις αρχές της δεκαετίας του ‘90

Οι υπερσύγχρονες εγκαταστάσεις του εργοστασίου χρόνο μετά εγκαταστάθηκε εκεί και η αγάπη και σεβασμό για αυτό που κάέκθεση, αποχαιρετώντας 25 σχεδόν χρό- νουν, το όνομα της εταιρίας είναι συνυνια παρουσίας στις Μοίρες. Ένα κτίριο φασμένο με την ποιότητα και την αντο– στολίδι, 2.000 τ.μ. στεγάζει από το 2006 χή στον χρόνο. Σύντομα θα είναι έτοιμη τόσο το εργοστάσιο όσο και την έκθεση, και η ηλεκτρονική σελίδα της εταιρίας με τα πιο σύγχρονα μηχανήματα να είναι rigakisepiplo.gr, ακολουθώντας τις επιταστη διάθεση των τεχνιτών, καταφέρνο- γές της σύγχρονης εποχής και βοηθώντας ντας έτσι να ανταπεξέλθουν γρήγορα και τον κόσμο να βρει αυτό που του ταιριάζει οικονομικά σε κάθε γούστο και σε κάθε πιο εύκολα και πιο γρήγορα μέσω του διπορτοφόλι. Η Έκθεση από μόνη της είναι αδικτύου. αληθινό κόσμημα για την περιοχή (μέχρι Συμπληρώνοντας τέσσερις δεκαετίες και φωτογραφήσεις γάμου έχουν γίνει συνεχούς παρουσίας στον χώρο του επίεκεί), φιλοξενώντας ολόκληρες συνθέσεις πλου, η εταιρία «Ρηγάκης Έπιπλο» ευσαλονιών, τραπεζαρίας, υπνοδωματίου, χαριστεί θερμά τον κόσμο που την έχει κουζίνας κλπ, ενώ οι υιοί Ρηγάκη έχουν στηρίξει τόσα χρόνια και δεσμεύεται να επεκταθεί και σε εσωτερικά κουφώματα, συνεχίσει την καλή δουλειά δίνοντας έπιπλα μπάνιου και εξωτερικές ειδικές κα- προτεραιότητα στις ανάγκες του πελάτη τασκευές. και στην μέγιστη δυνατή σχέση ποιότηΈχοντας την πείρα 40 χρόνων, με πολλή τας και τιμής.

Το κατάστημα όπως το θυμούνται νεότεροι και παλαιότεροι

Ενθ. 5

Ενθ. 6

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ- HOME DESIGN 

Με γερά θεμέλια από το 1960 στη δόμηση και στην κατοικία

Σύγχρονοι εκθεσιακοί χώροι και ιδιόκτητες εγκαταστάσεις αποτελούν τη σημερινή μορφή της επιχείρησης

Γενικό Εμπόριο

ταν το 1960 ήρθε από την Παναγιά Μονοφατσίου στο Ασήμι ο Κωνσταντίνος Σταματάκης για να ανοίξει ένα μαγαζί με οικοδομικά υλικά δεν φανταζόταν ασφαλώς την εξέλιξη. Σήμερα, μετά από 56 χρόνια συνεχόμενης λειτουργίας, η επιχείρηση έχει καθιερωθεί σε μια από τις μεγαλύτερες και πιο καταξιωμένες εταιρίες στον κλάδο της δόμησης και της κατοικίας, με εμβέλεια που ξεπερνά τα όρια της Μεσαράς και επεκτείνεται σε όλο το νομό Ηρακλείου. Τα χρόνια τότε δύσκολα, τα οικονομικά περιορισμένα και ο αγώνας για την επιβίωση υποχρέωνε τους ανθρώπους να γίνουν εφευρετικοί κα πολυμήχανοι για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής και κυρίως για να καταφέρουν να ζήσουν τα παιδιά και την οικογένεια που είχαν δημιουργήσει. Κάπως έτσι ξεκινά και η διαδρομή του Κωνσταντίνου Σταματάκη, που μην έχοντας άλλους πόρους επιβίωσης και με

Ο ιδρυτής της εταιρείας Κωνσταντίνος Σταματάκης την οικογένειά του να αριθμεί ήδη πέντε παιδιά, παίρνει τη μεγάλη απόφαση να μετακομίσει στο χωριό της γυναίκας του, στο Ασήμι, όπου υπήρχε μια μικρή περιουσία και ένα οικόπεδο, το οποίο με την οικονομική βοήθεια του πεθερού του χτίζει το πρώτο μαγαζί, αρχίζει να εξοπλίζει και να το λειτουργεί.

Η αρχική μορφή της επιχείρησης ήταν κάτι σαν «γενικό εμπόριο» μιας και το μαγαζί αποτελούσε ένα είδος παντοπωλείου, που εμπορευόταν κυρίως οικοδομικά υλικά, ενώ λειτουργούσε και μια αντλία βενζίνης για τα λιγοστά μεταφορικά μέσα της εποχής και κυρίως για τις λάμπες φωτισμού που είχαν τα νοικοκυριά, καθώς ηλεκτρικό ρεύμα ακόμα δεν υπήρχε. Την εποχή εκείνη ήταν λίγο δύσκολο να εξειδικευτεί μια επιχείρηση σε ένα μόνο αντικείμενο, καθώς δεν υπήρχαν τα χρήματα ούτε η υποδομή για διαφορετικά καταστήματα και αναγκαστικά σε έναν χώρο συσσωρεύονταν πολλές και διαφορετικές επαγγελματικές δραστηριότητες μαζί, ώστε να βγαίνει το μεροκάματο. Στο Ασήμι τα χρόνια εκείνα υπήρχε ήδη άλλη μια επιχείρηση με σίδερα και οικοδομικά υλικά και ο ανταγωνισμός για όποιον προσπαθούσε να μπει στο χώρο ήταν μεγάλος. Ωστόσο αυτό που διέκρινε τον ιδρυτή της επιχείρησης ήταν το πείσμα, η εργατικότητα και η εφευρετικότητα όπως και η καλή συναλλαγή με τον κόσμο, που τις

Ο νυν Πρόεδρος της εταιρείας Μιχάλης Σταματάκης περισσότερες φορές γινόταν με το « λόγω τιμής» και η πληρωμή μόλις πουλιόταν το λάδι ή η σταφίδα. Έτσι, χρόνο με το χρόνο, χτιζόταν μια αμοιβαία εμπιστοσύνη και μια καλή σχέση αλληλοβοήθειας που συνετέλεσε στην καθιέρωση της επιχείρησης στην τοπική κοινωνία. Εκτός από το παντοπωλείο ο Κωνστα-

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ- HOME DESIGN 

για την κοπή και επεξεργασία σιδήρου και ξύλου και στην παροχή υπηρεσιών. Ανήσυχο πνεύμα ο γιός, έμπειρος επαγγελματίας ο πατέρας, ενώνουν τις δυνάμεις τους και για μια εικοσαετία συνυπάρχουν και συνεργάζονται αρμονικά. Η επιχείρηση με την επωνυμία « Σταματάκης Κωνσταντίνος &Υιός» διαγράφει ανοδική τροχιά, διευρύνοντας τον κύκλο των εργασιών της, αποτελώντας μια καταξιωμένη πλέον επιλογή στον κλάδο της οικοδομής και ένα όνομα – εγγύηση για την αντοχή, την ποιότητα, την άριστη επιλογή των υλικών, αλλά και την καλή προσωπική σχέση με τον πελάτη, που εξακολουθεί να χαρακτηρίζει το προφίλ των ιδρυτών της. Στην επιχείρηση πατέρας και γιός συνυπάρχουν μέχρι το 1988, οπότε αποχωρεί ο προκάτοχος και ιδρυτής της επιχείρησης, παραδίνοντας εξολοκλήρου τα ηνία στον γιό του, Σταματάκη Μιχάλη.

2015) η επιχείρηση με Πρόεδρο τον Σταματάκη Μιχάλη, και με ενεργή πλέον τη συμμετοχή της κόρης του Κατερίνας Σταματάκη, από τη θέση της Διευθύνοντα Συμβούλου της επιχείρησης αλλά και του γαμπρού του Μπαφάκη Ιωάννη, αποκτά δυναμικό προφίλ στην αγορά και το χαρακτήρα μιας σύγχρονης, καλά οργανωμένης εταιρίας με ολοκληρωμένες προτάσεις στον κλάδο της δόμησης και της κατοικίας. Δημιουργούνται νέοι εκθεσιακοί χώροι και εισάγονται νέα αντικείμενα, όπως τα ενεργειακά συστήματα θέρμανσης και κλιματισμού, ηλεκτρολογικό υλικό, βερνίκια και χρώματα, εισαγωγές πλακιδίων δαπέδου, μπάνιου, πρωτοποριακά υλικά δόμησης, μηχανολογικός εξοπλισμός, εξαρτήματα ύδρευσης – άρδευσης και χιλιάδες άλλοι κωδικοί ειδών και εξαρτημάτων. Η εμπειρία και η συνεχής έρευνα της αγοράς οδηγεί σε ολοκληρωμένες προ-

και γνωστές αντιπροσωπείες σε υλικά δόμησης και κατοικίας υπογράφουν συνεργασία με την εταιρία “ ΣΤΑΜΑΤΑΚΗ – HOME DESIGN” κάνοντας προσιτή την πολυτέλεια στην κατασκευή.

Κοινωνική προσφορά

Πέρα όμως από το καθαρά επιχειρηματικό σκέλος υπάρχει και η κοινωνική προσφορά που διακρίνει έντονα τον νυν Πρόεδρο της εταιρείας Μιχάλη Σταματάκη, ο οποίος για δεκαετίες ήταν παρόν σε όλα τα τοπικά πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δρώμενα της περιοχής. Ο ίδιος υπήρξε για δώδεκα χρόνια Πρόεδρος της Περιφερειακής Επιτροπής Καταστημάτων Πύργου και Ασημίου της Παγκρήτιας Συνεταιριστικής Τράπεζας, διετέλεσε μέλος στη Διοίκηση της Αθλητικής Ομάδας Ασημίου ενώ υπήρξε για μια τετραετία και Πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου του Ασημίου κατά την προηγούμενη δημοτική περί-

Η Κατερίνα Σταματάκη, Διευθύνων Σύμβουλος της εταιρείας ντίνος Σταματάκης είχε αγοράσει και μια αλωνιστική μηχανή και ένα φορτηγό αυτοκίνητο με το οποίο εκτελούσε παντός είδους μεταφορές, ως δημοσίας χρήσεως.

Ιδιόκτητες εγκαταστάσεις

Αρχές της δεκαετίας του ‘70 απολύεται από το Στρατό ο μικρότερος γιός της οικογένειας ο Μιχάλης, ο οποίος αρχικά βοηθά στις υποχρεώσεις της οικογένειας και στη συνέχεια αποφασίζει να ασχοληθεί ενεργά με την οικογενειακή επιχείρηση. Την δεκαετία αυτή μπαίνουν οι βάσεις για το μεγάλωμα της επιχείρησης με την αγορά οικοπέδων στο Ασήμι συνολικής έκτασης 7.000 τ.μ. για την ανέγερση ιδιόκτητων εγκαταστάσεων και μεγάλων αποθηκευτικών χώρων αλλά και με την απόκτηση φορτηγών αυτοκινήτων που δουλεύουν με άδεια δημοσίας χρήσεως στα έργα που γίνονται στην ευρύτερη περιοχή, ενώ παράλληλα εκτελούνται και πάσης φύσεως μεταφορές: από πυρήνα μέχρι εμπόριο σταφυλιών. Την ίδια εποχή γίνονται και επενδύσεις σε αγορά γης καθώς η οικογένεια δεν ξεχνά τις αγροτικές της καταβολές. Με πρωτοβουλία του νεότερου μέλους της επιχείρησης, εγκαταλείπεται το εμπόριο των υγρών καυσίμων και όλο το βάρος πέφτει στην διεύρυνση του κλάδου των οικοδομικών υλικών, στην αγορά εξοπλισμού και μηχανημάτων

Η πρώτη επιχείρηση τη δεκαετία του ‘60

Η κορυφαία δεκαπενταετία

Το απόγειο μιας επιτυχημένης πορείας, που στηριζόταν πάντα στη σκληρή δουλειά και στις «έξυπνες» επιχειρηματικές κινήσεις έρχεται τη δεκαετία του 2000 με πολλές καινοτόμες συνεργασίες και με την δυναμική είσοδο στον κατασκευαστικό τομέα, ενώ παράλληλα επενδύονται μεγάλα ποσά στην αγορά φορτηγών και ανυψωτικών μηχανημάτων για τις ανάγκες της επιχείρησης. Την «χρυσή» δεκαπενταετία (2000-

τάσεις που προσφέρουν ποιότητα σε ασυναγώνιστες τιμές και εξειδικευμένες λύσεις σε συνάρτηση πάντα με την εξυπηρέτηση, την αξιοπιστία και την εγγύηση ενός μεγάλου ονόματος. Οι αποκλειστικές συνεργασίες που κλείνονται με αντιπροσωπείες- μεγαθήρια του κατασκευαστικού κλάδου, όπως είναι η βιομηχανία τσιμέντων «ΑΓΕΤ ΗΡΑΚΛΗΣ» επισφραγίζουν τη μεγάλη προσπάθεια και την αλματώδη άνοδο της εταιρίας. Ονόματα κορυφαίων εταιριών

οδο. Δραστήριος και δημιουργικός, με ιδιαίτερη αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους, βοηθά και στηρίζει πάντα κάθε κοινωνικό, εκπολιτιστικό και επιμορφωτικό έργο που γίνεται. Η συνεισφορά του αποτελεί πολύτιμη παρακαταθήκη για τα παιδιά και τα εγγόνια του, που καλούνται να συνεχίσουν την οικογενειακή παράδοση, στα χνάρια που χάραξαν οι προκάτοχοι, αφήνοντας πάντα το δικό τους ξεχωριστό στίγμα στο πέρασμα των χρόνων.

Ενθ. 7

Ενθ. 8

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Ξυλόφουρνος «Γρινιαράκης» 

Μοσχομυρωδάτο ψωμί... από την παλιά εποχή!

Ο Ξυλόφουρνος Γρινιαράκη σήμερα στην κεντρική Λεωφόρο Τυμπακίου

ο ψωμί ως κύρια τροφή, καθόριζε τα παλιά χρόνια την επιβίωση των ανθρώπων, ενώ ταυτίστηκε με την επάρκεια αγαθών και η έλλειψη του με την πείνα. Δεν έλειψε από το παραδοσιακό τραπέζι τις μεγάλες γιορτές και τις μεγάλες στιγμές τους ελληνικού βίου.

Το επάγγελμα του φούρναρη εμφανίστηκε στα μέσα του 19ου αιώνα. Οι πρώτοι φούρνοι κατασκευάζονταν με πυρότουβλα και θερμαίνονταν με ξύλα. Το αλεύρι έρχονταν κατευθείαν από το νερόμυλο, το κοσκίνιζαν σε ξύλινη σκάφη να φύγουν τα πίτουρα και το ζύμωναν με προζύμι, αλάτι και χλιαρό νερό. Το άφηναν να φουσκώσει και μετά το έψηναν στον φούρνο. Κάπως έτσι ξεκινάει και η ιστορία για έναν από τους πρώτους ξυλόφουρνους που χτίστηκαν στο Τυμπάκι. Στα δύσκολα χρόνια της δεκαετίας του 1930 ο Κωνσταντίνος και η Βασιλική Γρινιαράκη αποφασίζουν να ανοίξουν τον πρώτο φούρνο στο χωριό, όπου βρισκόταν στην πλατεία Τυμπακίου, κάνοντας την γειτονιά να μοσχομυρίσει από το ζεστό ψωμί.

Ξεφούρνιζαν το ψωμί πριν φέξει

Το επάγγελμα του φούρναρη ήταν πολύ δύσκολο, αφού ξυπνούσαν τα ξημερώματα για να ανάψουν τη φωτιά ώστε να αποκτήσει την απαραίτητη θερμοκρασία ο φούρνος, να ζυμώσουν και να φουρνίσουν. Οι ιδιοκτήτες των φούρνων, εκείνη την εποχή, για τη διαδικασία του ψησίματος ως καύσιμα, είχαν ξύλα και κλαδιά, έτσι ο κύριος Κωνσταντίνος αναγκαζόταν να συγκεντρώνει, με πολύ κόπο μεγάλες ποσότητες από ξύλα και ξερόκλαδα από όλα τα γύρω χωριά της περιοχής. Το ζεύγος Γρινιαράκη για

πολλά χρόνια θα τροφοδοτεί το χωριό με φρέσκο, ζεστό, μοσχομυρωδάτο ψωμί και παξιμάδι. Μετά τον θάνατο του κυρίου Κωνσταντίνου το 1965 ο φούρνος τους θα ενοικιαστεί για ένα μικρό χρο-

Ο παραδοσιακός ξυλόφουρνος επί τω έργον... της τρίτης γενιάς και συγκεκριμένα στους γιους του κυρίου Γιάννη, Κωνσταντίνου και Νεκτάριου, έτσι αναλαμβάνουν δράση στην επιχείρηση που μετρά αισίως μέχρι σήμερα 86 χρόνια λειτουργίας . Παρόλο που είναι δύσκολο το επάγγελμα του φούρναρη και απαιτεί κόπο και θυσίες, αν και υπάρχουν πλέον σύγχρονα μηχανήματα, τα αδέρφια συνεχίζουν την οικογενειακή παράδοση στον ξυλόφουρνο, δημιουργώντας νέα προϊόντα ποιοτικά και γευστικά. Ο Κωνσταντίνος και ο Νεκτάριος πέρα από τις παραδοσιακές συνταγές και τα μυστικά του καλού ψωμιού που κράτησαν από τον παππού και τον πατέρα τους, πάλευρο, μέλι, αμύγδαλο, πορτοκάλι, κανέλα και το παρθένο ελαιόλαδο.

Νέα προϊόντα

Ο παππούς και πρώτος ιδιοκτήτης του ξυλόφουρνου Κωνσταντίνος Γρινιαράκης νικό διάστημα, μέχρι να αναλάβει ο γιος του Γιάννης. Το 1983 ο κύριος Γιάννης θα αποφασίσει να ασχοληθεί με την οικογενειακή επιχείρηση και αναλαμβάνει ο ίδιος τα ηνία του αρτοποιείου. Έτσι, με αγάπη και μεράκι για την δουλειά του και με την πείρα που διδάχτηκε από τους γονείς του ανοίγει τον φούρνο στην σημερινή του τοποθεσία, στην κεντρική Λεωφόρο Τυμπακίου.

Ο οικογενειακός φούρνος στα «χέρια» της τρίτης γενιάς

Ο κύριος Γιάννης με το πέρασμα των χρόνων αποσύρεται από την δουλειά και η επιχείρηση περνάει στα «χέρια»

Ο Κωνσταντίνος και ο Νεκτάριος σε μικρή ηλικία στο πέρασμα των χρόνων εξέλιξαν τον φούρνο και συμβάδισαν με τις διατροφικές συνήθειες της εποχής μας. Στο κατάστημα θα βρείτε μεγάλη ποικιλία από φρέσκα παραδοσιακά προϊόντα και ιδιαίτερα βουτήματα, βασισμένα στην υγιεινή διατροφή, όπως είναι το χαρου-

Εκτός από τα παξιμάδια και τα βασικά είδη ψωμιού όπως το λευκό, το μαύρο, το ψωμί ολικής αλέσεως, το πολύσπορο, το χωριάτικο, το καλαμποκόψωμο και το ψωμί σίκαλης, πλέον στον Ξυλόφουρνο Γρινιαράκη στο Τυμπάκι, θα βρει κανείς νέα γλυκίσματα και αρτοποιήματα. Μερικά από τα νέα άριστα ποιοτικά και υγιεινά προϊόντα του Κωνσταντίνου και του Νεκτάριου, που γίνονται ανάρπαστα καθημερινά από πελάτες τους είναι τα κριθοκουλουράκια με αλάτι Ιμαλαϊων, το κριθαρένιο παξιμάδι με Ρεβυθάλευρο, το παξιμάδι Βρώμης με ή χωρίς αλάτι, το δίκκοκο παξιμάδι, οι κριθαρομπουκίτσες με Ρεβυθάλευρο και το Μεσσαρίτικο παξιμάδι κ.α. Οι αδερφοί Γρηνιαράκη προσπαθούν καθημερινά να ικανοποιούν τα γευστικά γούστα των πελατών τους και τους ευχαριστούν για την εμπιστοσύνη και την προτίμηση τους όλα αυτά τα χρόνια.

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

Κοσμηματοπωλείο «Κουλεντάκη» στις Μοίρες 

Μια «χρυσή» ιστορία 60 χρόνων

Ο κ.Στέλιος Κουλεντάκης με την κόρη του Ανθή και τον γιό του Γιάννη

Το χρυσοχοείο όπως είναι σήμερα στην κεντρική πλατεία Μοιρών

ο όνομα του Στέλιου Κουλεντάκη, όπως και των παιδιών του, Γιάννη και Ανθής έχουν συνδεθεί με τη λειτουργία του κοσμηματοπωλείου της οικογένειας στην κεντρική πλατεία των Μοιρών που συμπληρώνει 60 χρόνια συνεχόμενης παρουσίας αποτελώντας σταθερή αξία στο χώρο του κοσμήματος.

εργαστήριο και άναψε το καμινέτο. Το αποτέλεσμα ήταν να υποστεί εγκαύματα στην πλάτη και για ένα μήνα να χρειαστεί να παραμείνει στο Νοσοκομείο ξαπλωμένος μπρούμυτα μέχρι να επουλωθούν οι πληγές του! Περιστατικό που όχι μόνο δεν τον αποθάρρυνε αλλά τον έκανε να πεισμώσει ακόμα περισσότερο!

Η ιστορία του κοσμηματοπωλείου ξεκινά από το 1953 όταν στεγαζόταν απέναντι στο μαγαζί του κ. Ζαχάρη Φραγκάκη και οι ιδιοκτήτες του τότε ήταν ο Γιώργος Ορφανουδάκης που εργαζόταν στην Αθήνα σ’ αυτό το αντικείμενο και ο αδελφός του Στέλιου Κουλεντάκη, για να αποχωρήσει λίγα χρόνια μετά ο συνέταιρος από την Αθήνα και το μαγαζί να μείνει στα δύο αδέλφια από τη Μεσαρά. Τότε στις Μοίρες υπήρχαν όλα κι όλα τρία χρυσοχοεία, εκ των οποίων τα δύο των Λουλουδάκη και Κοιλιαράκη στην πάροδο των χρόνων έκλεισαν για να μείνει μόνο αυτό της οικογένειας Κουλεντάκη το οποίο το 1965 μεταφέρθηκε στη σημερινή του διεύθυνση, στο κέντρο των Μοιρών και στην πλατεία, όπου αποτελεί σημείο αναφοράς για ντόπιους και ξένους περαστικούς.

Τεχνίτης πια ο Στέλιος Κουλεντάκης μαζί με τον αδελφό του δεν προλαβαίνουν να υποδέχονται στο κοσμηματοπωλείο τους στις Μοίρες τα αντρόγυνα που έρχονται μαζί με τα σόγια τους να ψωνίσουν τα χρυσαφικά του γάμου, αλλά και άλλους πολλούς που σπεύδουν για δώρα, για βαφτίσια,

Τα «ευτράπελα» του επαγγέλματος

έκρυψε στον κόρφο της. Αντιλαμβανόμενος ο Στέλιος την αφαίρεση των κοσμημάτων έκανε να μιλήσει, ο αδελφός του όμως του πάτησε το πόδι αναγκάζοντας τον να σωπάσει. Αφού το ζευγάρι τελείωσε τα ψώνια, έφτασε η ώρα του λογαριασμού, οπότε ο αδελφός βγάζοντας την ταρίφα πρόσθεσε και τις τρεις βέρες που «επέλεξε» η συμπεθέρα, τις οποίες και πλήρωσαν αδιαμαρτύρητα και ούτε γάτα ούτε ζημιά! Σε ένα άλλο όμως παρόμοιο περιστατικό παραλίγο να χαλάσει το συνοικέσιο και να τιναχτούν όλα στον αέρα, όταν μια κυρία, συγγενής του ζευγαριού, «έκρυψε» ένα δαχτυλίδι μέσα στο στόμα της, το οποίο και απέσπασε ο κοσμηματοπώλης στην προσπάθειά της να το ρίξει μέσα στην τσάντα της!

14 καρατίων. Στο πλευρό του Γιάννη και η αδελφή του Ανθή, που δεν αποχωρίζεται την παράδοση της οικογένειας, συνεισφέροντας τα μέγιστα με τη φινέτσα και το γούστο της. Όπως μας αποκαλύπτει η δεύτερη κόρη της έχει ήδη εκδηλώσει ενδιαφέρον και επιθυμία να ασχοληθεί με το χώρο του κοσμήματος, ενώ η ίδια παρακολουθεί όλες τις εξελίξεις στον τομέα αυτό μέσα από εκθέσεις, τις οποίες επισκέπτεται αλλά και μέσω της συνεργασίας που έχει το κοσμηματοπωλείο «Κουλεντάκη» με τα καλύτερα εργαστήρια κοσμήματος σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ήδη πολλές νέες ιδέες και προτάσεις έχουν συμπεριληφθεί στις προθήκες του καταστήματος, όπως είναι τα ρολόγια και τα

Η μαθητεία

Έξι χρόνια διήρκεσε η μαθητεία του Στέλιου Κουλεντάκη στην Αθήνα και σε ένα από τα καλύτερα χρυσοχοΐα όπου έμαθε την τέχνη του χειροποίητου κοσμήματος. Όπως ο ίδιος μας αναφέρει ακόμα υπάρχουν κοσμήματα και δικές του δημιουργίες εκείνης της περιόδου από την οποία έχει να θυμάται πολλά καλά αλλά και ένα δυσάρεστο περιστατικό. Το εργαστήρι είχε πελατεία «υψηλού» επιπέδου και μια από τις καλύτερες πελάτισσες της εποχής ήταν η Πόπη Πατέρα, της γνωστής εφοπλιστικής οικογένειας, για την οποία είχαν κατασκευάσει αρκετά περίτεχνα και ακριβά κοσμήματα, καθώς διέθετε πολύ καλό γούστο και δεν φειδόταν χρημάτων. Στη δουλειά υπήρχαν και άλλοι δύο μαθητευόμενοι τεχνίτες, ωστόσο ο Στέλιος Κουλεντάκης που διακρινόταν για την ικανότητα και την αφοσίωση του στη δουλειά, είχε προκαλέσει το φθόνο του ενός εκ των δύο συναδέλφων, που ήταν σκέτη «αλητεία» όπως μας τον περιγράφει , ο οποίος από αντιζηλία μια μέρα τον έλουσε στην πλάτη με οινόπνευμα, από αυτό που χρησιμοποιούσαν στο

Εικόνες μιας άλλης εποχής... για αρραβώνες, για λογοστέμματα, για κάθε είδους κοινωνική εκδήλωση και υποχρέωση. Η αγορά κινιόταν, ο κόσμος αγόρασε χρυσαφικά, καθώς ο χρυσός τότε ήταν πιο φτηνός και οι συναλλαγές πιο εύκολες, καθώς υπήρχε «μπέσα» και ο λόγος ήταν συμβόλαιο που δεν χρειαζόταν υπογραφή. Από τη δουλειά δεν έλειπαν βέβαια και τα «ευτράπελα» περιστατικά, που έχουν να κάνουν κυρίως με την τάση κάποιων ανθρώπων να «αφαιρούν» χρυσαφικά, με την πεποίθηση ότι δεν θα γίνουν αντιληπτοί. Έτσι μια φορά και ενώ διάλεγε και ψώνιζε ένα αντρόγυνο κοσμήματα και τις βέρες του γάμου, η συμπεθέρα θεώρησε καλό να «πάρει» και αυτή τρεις βέρες τις οποίες

Από μικρός στη δουλειά

Την εποχή γύρω στο 1990 και σε ηλικία 18 χρονών ο Γιάννης Κουλεντάκης, γιός του Στέλιου, εργαζόταν ήδη στην οικογενειακή επιχείρηση και είχε αποφασίσει ότι θα ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του. Αγάπησε τη δουλειά από μικρό παιδάκι και γι’ αυτόν ήταν μια φυσική εξέλιξη, καθώς διδάχτηκε από πρώτο χέρι την τέχνη του κοσμηματοπώλη και τα μυστικά του επαγγέλματος. Βέβαια σήμερα οι εποχές έχουν αλλάξει και η οικονομική κρίση έχει επηρεάσει την αγορά του κοσμήματος, καθώς πλέον δεν κυκλοφορεί εμπορικά ο χρυσός των 22 καρατίων, αφού ο κόσμος έχει στραφεί σε πιο οικονομικές επιλογές των 18 και

Ο κ. Στέλιος την δεκαετία του ‘60 με φόντο το ιστορικό χρυσοχοείο κοσμήματα με πέτρες και ημιπολίτιμους λίθους, που τα τελευταία χρόνια αποτελούν «μόδα», συνυπάρχοντας με τα «βαριά» κλασικά ή μοντέρνα κομμάτια των υπόλοιπων συλλογών. Αν και όπως μας αποκαλύπτει το μυστικό για την επιτυχία σε μια τέτοια δουλειά βρίσκεται στην ικανότητα που διαθέτει κάποιος στην πώληση, ώστε ο πελάτης να φύγει απόλυτα ικανοποιημένος έχοντας κάνει την καλύτερη δυνατή επιλογή σύμφωνα με τις απαιτήσεις του. Οι εποχές αλλάζουν οι τάσεις της μόδας αλλάζουν το καλό κόσμημα όμως παραμένει πάντα διαχρονικό, να συνοδεύει και να επισφραγίζει ως επιλογή όλες τις χαρούμενες στιγμές της ζωής μας!

Ενθ. 9

Ενθ. 10

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Σίδηρα Μπετόν «Χριστοφοράκης» 

50 χρόνια επεξεργασία και εμπορία σιδήρων οικοδομών

ια σχέση αντοχής με το χρόνο στην εμπορία σιδήρου και χάλυβα οπλισμένου σκυροδέματος μετρά η επιχείρηση « ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΚΗΣ» στις Μοίρες με καταξιωμένη, πολυετή παρουσία στην κοπή και επεξεργασία σιδήρου οικοδομών από το 1968 μέχρι και σήμερα. Με όνομα «βαρύ» στο χώρο της οικοδομής, όπου και ξεκίνησε να δραστηριοποιείται ο προκάτοχος και ιδρυτής της επιχείρησης Μιχάλης Χριστοφοράκης, δαιμόνιος έμπορος από την Αγία Γαλήνη, όπου εκτός των άλλων επιχειρηματικών

γνωστή για τους ιδιοκτήτες της, όπου το 1980 κατασκευάστηκε υπόστεγο για την προστασία των υλικών και των εργαζομένων από τις καιρικές συνθήκες. Ξεκίνησε με λίγο προσωπικό τεσσάρων ατόμων και το σύζυγό της Αντώνη, που ήταν απόφοιτος της Ανωτάτης Εμπορικής και άφησε την εργασία του λογιστή, που είχε βρει σε εταιρεία στην Αθήνα για να δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση. Σταδιακά όμως και χρόνο με το χρόνο ο κύκλος εργασιών γινόταν ολοένα και μεγαλύτερος και η εταιρεία έφτασε να απασχολεί μέχρι και δεκαπέντε άτομα προσωπικό. Οι συνεργασίες με τη «Χαλυβουργική» και τη «Σιδενόρ» Αυτό που επισφραγίζει την επιτυχία της επιχείρησης «Χριστοφοράκη» και την καταξιώνει στο χώρο της εμπορίας σιδήρου και χάλυβα οπλισμού ήταν η συνεργασία που είχε με την «Χαλυβουργική» τη μεγαλύτερη βιομηχανία της εποχής στην παραγωγή και εμπορία σιδήρου και χάλυβα στην Ελλάδα. Η συνεργασία που αναπτύσσεται αλλά και οι προσωπικές σχέσεις που δημιουργούνται με την οικογένεια Αγγελόπουλου της «Χαλυβουργι-

Ο κ. Αντώνης Χριστοφοράκης του δραστηριοτήτων διατηρούσε και την αποκλειστική αντιπροσωπεία των τσιμέντων «ΤΙΤΑΝ». Έξυπνος και διορατικός διέβλεψε την ανερχόμενη οικοδομική εξέλιξη της περιοχής και αποφάσισε να ανοίξει τότε την πρώτη επιχείρηση εμπορίας σιδήρου στις Μοίρες, την οποία δύο χρόνια μετά, το 1970, αναθέτει στον γιό του Αντώνη Χριστοφοράκη, που αναλαμβάνει δυναμικά τα ηνία της επιχείρησης, διαγράφοντας ανοδική πορεία ταυτίζοντας το όνομα της επιχείρησης με την αντοχή και την ποιότητα στην κατασκευή της οικοδομής. Δίπλα του πάντα στη ζωή και στη δουλειά η σύζυγος του Σταυρούλα, ακούραστη και δυναμική, παρακολουθούσε και συμμετείχε ενεργά στις δραστηριότητες της επιχείρησης αλλά και στην ανατροφή των τριών παιδιών της οικογένειας.

Αργά και σταθερά βήματα

Η επιχείρηση, όπως θυμάται η σύζυγος του αείμνηστου Αντώνη Χριστοφοράκη, χτίστηκε αργά και μεθοδικά, καθώς οι συνθήκες εργασίας τα πρώτα χρόνια ήταν πολύ δύσκολες, με τη δουλειά να γίνεται σε υπαίθριους, ανοιχτούς χώρους που επηρεαζόταν άμεσα από τις καιρικές συνθήκες. «Το καλοκαίρι οι εργάτες πάθαιναν εγκαύματα στα χέρια και στην πλάτη, το χειμώνα πολλές φορές η βροχή και το κρύο μας ανάγκαζε να σταματήσουμε τη δουλειά και τα μηχανήματα δεν ήταν τόσο εξελιγμένα, όσο είναι σήμερα. Η εργασία ήταν κυρίως χειρωνακτική και πολύ επίπονη για όλους μας, καθώς κλείναμε δωδεκάωρα για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις των πελατών μας και να προλάβουμε τη δουλειά, ώστε να είμαστε συνεπείς και στην ώρα μας», όπως χαρακτηριστικά μας αναφέρει. Η επιχείρηση αρχικά στεγαζόταν σε ιδιόκτητο οικόπεδο έκτασης ενός στρέμματος στην «πάνω μάντρα» όπως έχει μείνει

Το 2002 η επιχείρηση μεταφέρεται σε νέες εγκαταστάσεις γνωστές και καταξιωμένες βιομηχανίες κατεργασίας σιδήρου, την αποκλειστική αντιπροσωπεία της οποίας για τη Μεσαρά έχει η επιχείρηση «Χριστοφοράκη». Η καταξίωση δεν αργεί να έρθει και το πελατολόγιο της επιχείρησης επεκτείνεται πέραν της Μεσαράς, φτάνοντας μέχρι τα Χανιά, την Ιεράπετρα, το Ηράκλειο και τον Άγιο Νικόλαο.

Καινοτομίες

Από την πρώτη μάντρα όπου οι εργασίες γινόταν χειρωνακτικά κής» επισφραγίζουν την επιτυχία οικοδομώντας το προφίλ της επιχείρησης. Μια εποχή στην οποία η σύζυγος του ιδρυτή της επιχείρησης αναφέρεται με νοσταλγία, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι « αυτό που μου λείπει από εκείνα τα χρόνια, που αναμφίβολα ήταν δύσκολα όσον αφορά τις συνθήκες εργασίας, ήταν η αίγλη και η διάθεση των ανθρώπων για δημιουργία, κάτι που απουσιάζει από τη σημερινή εποχή». Κάποια στιγμή η «Χαλυβουργική» σταματά να παράγει σίδηρο και τα μετέπειτα χρόνια εγκαινιάζεται μια νέα συνεργασία με τη «ΣΙΔΕΝΟΡ» μια από τις πιο

Οι απαιτήσεις χρόνο με το χρόνο αλλάζουν και οι ανάγκες της οικοδομής απαιτούν σύνθετες κατασκευές και νέες ιδέες. Πρωτοπόρος και σ’ αυτόν τον τομέα η επιχείρηση καινοτομεί, καθώς εκτός από τον ευθύγραμμο σίδερο εισάγει και μια σειρά από εξελιγμένες κατασκευές διευκολύνοντας το έργο της οικοδομής, όπως τα συγκολίσιμα τσέρκια, τα στραντζαριστά, τους θώρακες και τους προκατασκευασμένους μανδύες οπλισμού υποστυλωμάτων. Με υλικά ποιότητας, με αντοχή στις καιρικές συνθήκες, στο σωστό χρόνο παράδοσης και σύμφωνα με τις απαιτήσεις των πελατών.

Αναστάσης. Εξάλλου αυτή ήταν και η επιθυμία του ιδρυτή της επιχείρησης, του αείμνηστου Αντώνη Χριστοφοράκη, που τον Φεβρουάριο συμπληρώνεται ένας χρόνος από το θάνατό του, να υπάρξει συνέχεια και η επιχείρηση να περάσει στην επόμενη γενιά. Ακούραστη θεματοφύλακας της οικογενειακής παράδοσης και η σύζυγος, Σταυρούλα Χριστοφοράκη αισθάνεται δικαιωμένη, γιατί όπως μας εξομολογείται κατάφερε να ανταποκριθεί στο όνειρο και στην επιθυμία του συζύγου της και να στηρίξει με όλες τις δυνάμεις της την οι-

Τρίτη γενιά

Από το 2002 και μέχρι σήμερα η επιχείρηση αλλάζει εγκαταστάσεις και διεύθυνση, καθώς μεταφέρεται στο οικόπεδο όπου στεγάζεται σήμερα, στον περιφερειακό των Μοιρών, σε νέο στεγασμένο χώρο με υπερσύγχρονα μηχανήματα κοπής και μεταφοράς των υλικών. Οι δύο γιοί της οικογένειας Αναστάσης και Μιχάλης, συμμετέχουν ήδη ενεργά στην επιχείρηση συνεχίζοντας την παράδοση και αναβαθμίζοντας την έως ότου τα ηνία αναλαμβάνει ο μικρότερος γιός της οικογένειας,

Υπερσύγχρονα μηχανήματα κοπής και επεξεργασίας σιδήρου

Καινοτόμες ιδέες και προτάσεις για την οικοδομή σε θώρακες και στραντζαριστά κογενειακή επιχείρηση. Αυτό που κρατά είναι η εντιμότητα και η ειλικρίνεια στις συναλλαγές με τον κόσμο, που πολλές φορές γινόταν «με το λόγω τιμής» κάτι που η οικονομική κρίση έχει φθείρει όπως και γενικότερα τις ανθρώπινες σχέσεις. «Αν και πρόκειται για μια καθαρά ανδρική δουλειά, ήταν πρόκληση για μένα να καταφέρω να ανταπεξέλθω στις απαιτήσεις που είχε, στην ένταση, στο άγχος και πολλές φορές στη δυσκολία συνεννόησης. Δεν με γοητεύει τόσο να είμαι νοικοκυρά, όσο το να βρίσκομαι στην επιχείρηση και σε επικοινωνία με τον κόσμο. Ευχαριστώ όλο τον κόσμο για την εμπιστοσύνη και για την προτίμηση τους όλα αυτά τα χρόνια. Ήταν μια σχέση αντοχής και διαχρονικότητας όσο και ο σίδηρος που εμπορευόμαστε»!

ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2016

Επιχειρήσεις του νότου

με βαθιές ρίζες στο χρόνο

Ζαχαροπλαστείο «Τίτος» στο Τυμπάκι 

«Γλυκές αναμνήσεις» 90 χρόνων

ντονο άρωμα από το παρελθόν και εικόνες μιας άλλης εποχής χαρακτήρισε την συζήτηση μας με την γλυκύτατη κυρία Μαρία, κόρη του Τίτου, του πιο παλιού ζαχαροπλάστη του Τυμπακίου. Κάνοντας μια ιστορική αναδρομή μάθαμε ότι το ζαχαροπλαστείο «Τίτος» βρίσκεται στο ίδιο σημείο εδώ και 90 περίπου ολόκληρα χρόνια στην κεντρική λεωφόρο Τυμπακίου! Στα μέσα της πολύ δύσκολης δεκαετίας του 1920, η γιαγιά της κυρίας Μαρίας θα πάρει την μεγάλη απόφαση, για μια γυναίκα εκείνης της εποχής, να ανοίξει καφενείο και να φτιάχνει η ίδια μπακλαβά, κανταΐφι και κάποιες κρέμες. Αργότερα, το 1930 θα γεννηθεί ο Τίτος και μετά από λίγους μήνες η μητέρα του θα μείνει χήρα. Στο χωριό υπήρχαν ελάχιστα μαγαζιά ενώ αυτό ήταν το μόνο που σέρβιρε γλυκό. Ο κόσμος θα το προτιμήσει και η οικογένεια θα καταφέρει να τα βγάλει πέρα για αρκετά χρόνια.

Το ξεκίνημα

Μεγαλώνοντας ο Τίτος και ενώ έχει μάθει να φτιάχνει κάποια γλυκά από την μητέρα του, αποφασίζει να πάει να εργαστεί στο Ηράκλειο σε ζαχαροπλαστεία, περισσότερο για βιοποριστικούς λόγους. Μάλιστα, όπως μας αναφέρει η κόρη του, ο μπαμπάς της θέλησε να γί-

Το μαγαζί από τότε μέχρι σήμερα βρίσκεται στην κεντρική Λεωφόρο Τυμπακίου γλυκών στο χωριό ήταν πολύ δύσκολες καθώς για να προμηθευτεί κανείς τις πρώτες ύλες θα έπρεπε να πηγαίνει στα γύρω χωριά, να προμηθευτεί φρέσκα αγνά υλικά όπως το γάλα, τα αυγά, τα αμύγδαλα κ.α. Ένας άλλος παράγοντας που δυσκόλευε πολύ τον Τίτο ήταν το γεγονός ότι δεν υπήρχαν σύγχρονα, για

παρά την βοήθεια που του πρόσφερε η οικογένεια του. Άρχισε σιγά σιγά να φτιάχνει γλυκά ταψιού και να τα δίνει και σε άλλα καφενεία και ζαχαροπλαστεία της γύρω περιοχής, ενώ αναλάμβανε και μπομπονιέρες για γάμους. Με την πάροδο των χρόνων, ο Τίτος καταφέρνει να αναβαθμίσει το καφενείο σε «πολυτελή ζαχαροπλαστείο» και κάπως έτσι γίνεται στέκι και τόπος συνάντησης όλων των ηλικιών.

Μυστικά του επαγγέλματος

Ο κύριος Τίτος στην είσοδο του ζαχαροπλαστείου του νει ζαχαροπλάστης γιατί ήξερε ότι μέσα από αυτό το επάγγελμα θα μπορεί να εξασφαλίσει το φαγητό του και ότι θα του μένει «καθαρό» το χαρτζιλίκι του. Ο Τίτος μετά από κάποιο διάστημα θα πάει για δουλειά στην Αθήνα και εκεί θα κάνει το επάγγελμα του οδηγού στην εταιρία ΕΒΓΑ. Η τύχη ωστόσο θα είναι με το μέρος του, καθώς μετά από λίγο καιρό η εταιρία ζητάει έναν βοηθό ζαχαροπλάστη και ο Τίτος αναλαμβάνει την θέση που θα του εξασφαλίσει την πείρα και τα μυστικά της τέχνης του ζαχαροπλάστη!

Επιστροφή στο Τυμπάκι

Το 1965 όταν επιστρέφει ο Τίτος από την Αθήνα, θα αναλάβει το καφενείο της μητέρας του και θα «εκσυγχρονίζει» με την πείρα που απέκτησε. Την δεκαετία του ‘60, οι συνθήκες για την παρασκευή των

την εποχή εκείνη, μηχανήματα ζαχαροπλαστικής, όπως είχε στην Αθήνα, όποτε αυτό έκανε ακόμα πιο κουραστικό το επάγγελμα του. Αρκετές ήταν οι φορές που οι χωριανοί του Τίτου του έλεγαν ότι δεν θα «πιάσει» ένα ζαχαροπλαστείο στο Τυμπάκι και πώς αυτά τα μαγαζιά ήταν για τις πόλεις. Ο Τίτος συνέχισε να λειτουργεί το μαγαζί σαν καφενείο ενώ σιγά σιγά με τα μυστικά που είχε «κλέψει» από τα προηγούμενα ζαχαροπλαστεία που είχε εργαστεί, άρχισε να φτιάχνει, εκτός από μπακλαβά, κανταΐφι και γαλακτομπούρεκο, διάφορες πάστες, όπως σοκολατίνες, νουγκατίνες, ναπολιτάνες, κρουασάν, κοκ, γλυκά του κουταλιού, ζελέδες και λουκούμια. Τελικά οι δουλειές πήγαν καλά και σε λίγο χρονικό διάστημα, χρειάστηκε να προσλάβει βοηθούς,

Όπως μας αφηγείται η κόρη του Μαρία, ο μπαμπάς της, είχε μερικά δικά του μυστικά για να του πετυχαίνουν τα γλυκά, κάποια από τα οποία εφάρμοζε και η ίδια. Για παράδειγμα, όπως μας λέει, για να μην του κολλάνε οι πάστες, αντί για λαδόκολλα στο ταψί έβαζε φύλο κρούστας. Μάλιστα, ο Τίτος ήταν ο πρώτος που έφτιαχνε χειροποίητα παγωτά με κακάο ή βανίλια, με τον παραδοσιακό τρόπο, βάζοντας το μίγμα σε μεταλλικό κάδο ο οποίος ήταν μέσα σε ένα ξύλινο βαρέλι. Ανάμεσα στο βαρέλι και στον κάδο υπήρχε πάγος για να το κρατά κρύο.

Το τιμόνι της επιχείρησης στην κόρη

Το 1995 καθώς περνούν τα χρόνια και οι δουλειές πάνε από το καλό στο καλύτερο, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας σε ένα πρόσωπο της οικογένειας του θα αναγκάσει τον Τίτο να αποχωρήσει από την

εργασία του. Κάπως έτσι η κόρη του Μαρία, που από μικρή μάθαινε σιγά σιγά το επάγγελμα δίπλα στον μπαμπά της, αναλαμβάνει εξ’ ολοκλήρου την επιχείρηση και την παρασκευή όλων των γλυκών, μάλιστα με ακριβώς τις ίδιες συνταγές που χρησιμοποιούσε και ο Τίτος! Για την Μαρία τα παλιά εργαλεία και μηχανήματα που χρησιμοποιούσε ο πατέρας της έχουν μεγάλη συναισθηματική αξία, καθώς όπως μας αναφέρει δεν έχει πετάξει τίποτα, ενώ χρησιμοποιεί ακόμα την ίδια ζυγαριά που είχε και εκείνος με τις οκάδες! Κλείνοντας την όμορφη αναδρομή στην παρελθόν και την ιστορία του ζαχαροπλαστείου, η Μαρία με παράπονο μας αναφέρει πως την στεναχωρεί ιδιαίτερα το γεγονός ότι μετά από εκείνη, θα έρθει το «τέλος εποχής» για την επιχείρηση, καθώς κανένα από τα ανίψια της δεν θέλουν να ασχοληθούν με την ζαχαροπλαστική. Ωστόσο τα τελευταία χρόνια η Μαρία έχει σταθεί τυχερή καθώς μια τυρόπιτα από το ζαχαροπλαστείο της στάθηκε αφορμή να γνωρίσει την Χρυσούλα, που αποδείχτηκε η καλύτερη φίλη και πολύ γρήγορα έγινε το δεξί της χέρι στην παρασκευή των γλυκών, αφού της έμαθε όλα τα μυστικά της ζαχαροπλαστικής χωρίς εκείνη να έχει προηγούμενη εμπειρία. Πλέον οι δυο τους συνεχίζουν με μεγάλη επιτυχία να μας γλυκαίνουν με τα μοναδικά γλυκά τους!

Ενθ. 11