Zbrodnia Katyńska

Fotokopia notatki Ławrientij Berii (Ludowego Komisarza Spraw Wewnętrznych ZSRR, szefa NKWD) do Józefa Stalina z 2 marca 1940 r., w której stwierdzał, że uważa za uzasadnione rozstrzelanie polskich jeńców i więźniów. Źródło:  Muzeum Woldenberczyków w Dobiegniewie.

Masowych egzekucji, m.in. w lesie katyńskim, dokonywali członkowie NKWD. Strona radziecka próbowała ukrywać zbrodnię.

1940 1942

Wiosną 1940 r. na najwyższych szczeblach władz sowieckich zapadła decyzja, w wyniku której około 22 tys. obywateli Polski (w tym ponad 10 tys. o cerów Wojska Polskiego i Policji Państwowej) zostało uznanych za „wrogów władzy sowieckiej” i zamordowanych strzałem w tył głowy.

To władzom niemieckim w 1942 r. zależało na udostępnieniu do wiadomości publicznej informacji o odnalezieniu masowych grobów Polaków., ponieważ liczyli, że wywoła to wielką niechęć w państwach zachodnich do ZSRR.

Plan się nie powiódł.

Sowieci przez dziesięciolecia zaprzeczali swojej odpowiedzialności za zbrodnię katyńską, do której się przyznali dopiero 13 kwietnia 1990 r.

Władze sowieckie wprowadziły oraz przystąpiły do depolonizacji okupowanego terytorium, a w ramach tego dokonano eksterminacji przywódczych grup społeczeństwa polskiego (ziemiaństwa i inteligencji), przeprowadzono masowe deportacje w głąb ZSRR rodzin inteligenckich, wojskowych, policji i bogatszych rolników, zarządzono zmiany kulturowe i ekonomiczne.

Niemcy włączyli część okupowanych ziem polskich w granice administracyjne III Rzeszy, a z pozostałych, znajdujących się pod kontrolą III Rzeszy, utworzyli Generalne Gubernatorstwo.

22 października

1939