De diagnose
Met een kloppend hart loop ik het kamertje in. De twee verpleegsters gaan me voor. De glimlach die ik draag, omdat onze zoon lijkt op te knappen, glijdt langzaam van mijn gezicht. Algauw zal ik leren dat wanneer er twee of meer dokters het gesprek aangaan, het foute boel is. ‘Uw zoon heeft kanker,’ wordt me verteld. Op dat moment wordt het stil om me heen. Alle kleur verdwijnt uit mijn wereld. Je wordt wakker, kleed je aan en maakt je klaar voor je doktersafspraak. Je stapt op je fiets of in je auto. Nog onbevangen of hooguit licht gespannen. Je voelt je al een tijdje niet optimaal en wilt toch eens laten uitzoeken wat er aan de hand is. Er volgen onderzoeken. Soms moet je wekenlang wachten tot je een uitslag krijgt. En dan is de dag daar. Je wordt gebeld of je zit tegenover de arts die de woorden uitspreekt: ‘U bent ernstig ziek.’ En op dat moment weet je dat het nooit meer hetzelfde wordt.
~ 7 ~
Een heftige diagnose roept allerlei vragen op: ‘Hoe kan dit? Waarom ik? Wat gaat er nu gebeuren?’ De ene persoon wordt helemaal stil, een ander barst in tranen uit of wordt witheet van woede. Een heftige Je bent in shock en prodiagnose beert grip te krijgen op de roept allerlei situatie. Misschien herken je jezelf niet meer in je eigen vragen op: gedrag, je voelt je verlamd, ‘Hoe kan dit? met een hoofd vol watten. Daarna volgt het ongeloof. Waarom ik? Wat gaat er nu ‘Het kan niet waar zijn.’ ‘Ik leef toch gezond?’ ‘Andere gebeuren?’ mensen worden ziek, niet ik.’ Ongeloof en ontkenning zijn gewone en noodzakelijke reacties. Ze voorkomen dat je volledig uitschakelt in deze situatie. Na een poosje – dagen, weken, maanden – begint het tot je door te dringen. De ziekteverschijnselen nemen toe, je wordt je er meer en meer van bewust dat het echt waar is; je gezonde lichaam heeft je in de steek gelaten en komende tijd zal in teken staan van een ziekte.
~ 8 ~
Verdriet toelaten is ook sterk zijn. Hoe beleefde jij de eerste tijd na de diagnose?
~ 9 ~
Omgaan met emoties
‘Ik ben continu in totale verwarring.’ Dat zegt de arts die de echo maakt. Hij is gefrustreerd over de nieuwe apparatuur; het is er niet makkelijker op geworden. Waar eerst allerlei knopjes op zijn apparaat zaten, zit er nu nog maar eentje. Een knop met tientallen functies. Hij slaat de spijker op zijn kop. Mijn leven was altijd zo overzichtelijk. Ik wist elke dag wat ik moest doen en wat er van me verwacht werd. Nu weet ik het niet meer. Hoe moet het met zijn zwemles, zijn voetbal, hoe gaat het op school verder? Kan ik blijven werken of moet ik stoppen? Wat wordt er van me verwacht in deze nieuwe situatie? De ene dag ben ik boos, de andere dag verlamt de angst mijn wil om verder te gaan. Ik heb dagen van verdriet en onmacht en ben regelmatig blij dat het ook goed kan gaan. ‘Ik ben continu in totale verwarring.’
~ 10 ~
Herken je dat? Ervaar jij ook die verwarring? Je leven staat ineens op z’n kop. Daar heb je geen zeggenschap over gekregen; je stond er machteloos tegenover. Het leven heeft je ingehaald en jij moet een manier vinden om met Huil maar. de nieuwe situatie om te leren gaan.
Schreeuw maar. Krop je emoties niet op.
Vaak begint een ziekteproces met boosheid. De vaste grond is onder je voeten verdwenen. Gevoelens van woede, boosheid en onmacht zijn normaal en gezond. Huil maar. Schreeuw maar. Krop je emoties niet op. Ze willen eruit!
Algauw ontdek je dat boosheid niet het enige is wat je voelt. Boosheid is ‘slechts’ een heftige emotie die je staande houdt wanneer je diepere emoties zich willen uiten. Verdriet, onmacht en angst liggen er vaak onder.
~ 11 ~