12 Ιστορίες Μια συλλογή άρθρων από τον δικτυακό τόπο arkoudos.com
Περιεχόμενα
Πρόλογος .............................................................4 Το μάτι σου κυρά μου! .........................................5 Συνέχεια πολιτισμού ............................................9 Taxi Boy...............................................................13 Αη Σκάσε!............................................................17 Η Ξανθιά.............................................................21 Καλή βδομάδα....................................................24 Ημουν εκεί..........................................................28 Το έξυπνο πουλί..................................................32 Πως σε λένε είπαμε;...........................................34 Θα πιείτε τέτοιο πράγμα;...................................42 Τσούπ!................................................................45 Ζεις ρε;................................................................49 About..................................................................54 Δικαιώματα Χρήσης...........................................55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Εισαγωγή Δώδεκα ιστορίες για το καλοκαίρι του 2011. Δεν ήταν τόσο εύκολο project όσο νόμιζα όταν το ξεκίνησα :) Η προσπάθεια ήταν να βοηθήσω το καλοκαίρι μου/σας με δώδεκα γρήγορα, εύκολα αναγνώσματα, όχι από τα βαριά, από τα εύκολα, αυτά που διαβάζονται χωρίς κόπο. Αυτά που αφήνουν ένα χαμόγελο μετά. Έχω άπειρα άρθρα στο blog μου, αλλά αποκαλύπτω πως δεν είμαι τόσο καλός αρθρογράφος όσο νόμιζα - ακόμα και αυτά τα δώδεκα, μαζεύτηκαν με δυσκολία. (Να φανταστείς: στο τσάκ ήμουν να το ονομάσω "Τρεις ιστορίες για το καλοκαίρι" και να το κλείσω μετά το ρημάδι :) ) Καλή ανάγνωση, καλό καλοκαίρι σε όλους. Αρκούδος, aka Γιάννης. Φωτογραφία για το εξώφυλλο του βιβλίου από τον Fred Fokkelman
σελίδα 4 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Το μάτι σου κυρά μου! Σλαμντογκ μιλλιονερ! Έχουμε προσκλήσεις. Χα! Εχουμε προσκλήσεις για την πρεμιέρα! Χα-χα! Αυτο σημαίνει οτι θα το δούμε, πριν απο όλους του άλλους (εξων αυτούς που το έχουν ήδη κατεβάσει και το έχουν ήδη δει – μη χέσω) και έχει και μάσα μετά. Και άρτος και θεάματα! Με πρόσκληση – χα! Τιιιιιιι έγινε παιδάκια; ε; ζηλέψαμε; ε; εεεεεε; Χα! Ξεκινάμε λοιπόν, απο τις επτά για να πάμε εκεί οκτώ. Μπόλικη ώρα, γεμάτη. Και αν βάλεις ότι το οκτώ γίνεται και …οκτώμισι, είμαστε πολύ άνετοι. Η Ελεάνα οδηγάει, εγώ συνοδηγάω, και διαβάζω χάρτη. Όλα καλά, μέχρι να βγούμε εθνική. Εθνική, μάλιστα, διότι η παράσταση δίνεται στα Στερ στο Iλιον, το οποίο, αν δεν σας το έχω πει μας πέφτει κομματάκι μακρυά. Αλλά έχει προσκλήσεις, και τσάμπα μάσα, το οποίον, και στην Κύπρο να ‘πεφτε, θα πηγαίναμε. Και οχτώ όσκαρ, ε; μην το ξεχνάμε αυτό – γιατί τον έχουμε τον πολιτισμό μέσα μας. Απανταχώθεν.
σελίδα 5 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Και βραμ και βρουμ, εχω τυπώσει χάρτη, ωραίο, μαγκιόρικο, στρίφτε εδώ, κάντε έτσι, φτάσατε. Και μπαίνουμε εθνική. Τώρα, μέχρι εδώ καλά. Αλλά στην Εθνική που βγαίνουμε ρε φιλαράκι; Ε; Διότι η εθνική δεν είναι …Αττική Οδός, να έχει σημάνσεις και πινακίδες και φώτα. Εγώ το έχω πει κυρά μου, οτι τα αμερικανάκια γινήκανε βλαμμένα διότι τους τα έδιναν όλα στο πιάτο – ενώ εμείς, τα ελληνάκια, που ήμασταν μαθημένα στο “κοίτα να γλυτώσεις”, τα καταφέρναμε παντού. Ε, κάποτε στην εθνική είμαστε ατσίδες – τωρα, άμα δεν έχει την πράσινη την ταμπέλα με τα γράμματα τα τρίστηλα, τον βρίζουμε τον κράτος τον ίδιο. Και αυτόν, και τον θείο του. Όπερ, με λίγα λόγια χαθήκαμε. Χαθήκαμε στην Εθνική κάργα ένα πράγμα. Κάνουμε απ’ εδώ, κάνουμε απ’ εκεί, βγαίνουμε κάπου. Κάπου όμως. Που άραγε; Νύχτα βράδυ, σκοτάδια, πίσσα, κάπου. Με τα πολλά, πιάνουμε τους δρόμους. Έχω χάρτη, αλλά δεν με βρίσκω. Και το Gps, (άλλες αμερικανιές αυτές) να έχει αράξει στην εξοχή να αερίζεται. Πιάνουμε έναν δρόμο. Όπα; Ξαναμπαίνουμε στο παιχνίδι. Άλλα τις; Η ώρα είναι οκτώ και τέταρτο, προλαβαίνουμε. Χαρ-χαρ. Είμαστε Αγίων Αναργύρων και θα στρίψουμε Δημοκρατίας. Λίγο ακόμα, και θα το δούμε το Στερ, θα δούμε τα όσκαρ, τους διάσημους και το φαγοπότι. Η Αναργύρων, φυσικά, πήχτρα. Καραπήχτρα όμως. Μόνο τραίνο δεν πέρασε. Εντάξει, υπομονή, οκτώ και είκοσι, πόσο θα μας πιάσει η Δημοκρατίας, πέντε λεπτά; μάγκες.
σελίδα 6 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Να την η στροφή, μπροστά. Στρίψαμε, καθαρίσαμε. Και παφ. Και ναι ρε φιλαράκι, παφ. Το αμάξι σβήνει. Σβήνει, και δεν ανάβει. Για το αμάξι να σου πω ότι είναι ήρωας. Αλήθεια, Ήρωα τον φωνάζει η Ελεάνα. Είναι τέσσερα χρόνια μικρότερός της, το εβδομήντα οχτώ η Ελεάνα, το ογδόντα δύο γεννήθηκε το σταρλετάκι. Είχε και ένα κόκκινο φωτάκι αναμμένο, το αγνοήσαμε επιδεκτικά, εκείνο πάλι, δεν μας αγνόησε. Δεν μας αγνόησε στην Αναργύρων. Στην πλατεία. Πάνω στην στροφή. Για Δημοκρατίας. Εκεί που δεν υπάρχουν φανάρια, μόνο -καλοίτρόποι. Με το που μου κάνει νόημα η Ελεάνα, τσαφ, το πιάνω γάτος, κατεβαίνω σαν αίλουρος, αρπάζω τον ήρωα από πίσω (άσε τα πονηρά μαντάμ, έχουμε κλείσει τον δρόμο λέμε) η κυρία στο τιμόνι, και σπρώχνε μάγκα μου. Σπρώχνε μάγκα, σπρώχνε, το αράζω στην γωνία διότι έχει και μία ανηφόρα ο δρόμος, όσο να πεις, και κοψομεσιάστηκα. Ούτε αλάρμ δεν έχουμε, όχι οτι τα χρειαζόμαστε, σημειωτόν πάει όλος ο κόσμος, κουλός ο δρόμος. Ενηγουέη, ανοίγουμε το καπώ, κοιτάω εγώ ο μυστήριος να κάνω οτι καταλαβαίνω, γρυ. Δεν παίζει. Κοιτάω το ρολόι. Χα-χα. Οκτώμισι. Κάποιοι, κάπου, βλέπουνε μια προβολή οκτώ όσκαρ, ενώ οι άλλοι χαζεύουν τον δρόμο χωρίς φανάρια, και καλούν την οδική βοήθεια. Μέχρι να έρθει ο Γιώργος της οδικής, και να μας πει οτι ούτε στο τετράγωνο δεν πάει χωρίς δυναμό, και να μας φορτώσει, και να έχει πάει δέκα, και να έχουν φάει οι άλλοι και τα καναπεδάκια, και τους καναπέδες και τις πολυθρόνες, εγώ χαζεύω τον δρόμο. Δρόμος χωρίς φανάρια, να μου θυμίζει την Ινδία, εκεί που δεν χρειάζονται φανάρια. Εκεί που όλα τα αμάξια δεν είναι καινούργια, και που οι οδηγοί γλυτώνουν πάντα, πλαγίως και μυστηρίως, και το ινδικό σλαμ ντογκ μίλλιονερ, και την ωραία βραδιά που έτσι και αλλιώς
σελίδα 7 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
περάσαμε, γιατί το ρίξαμε στον χαβαλέ και στην καζούρα, και που δεν βαριέσαι αδελφέ – καλύτερα περνάμε μαζί. Οχι, που μου θέλαμε και πρεμιέρες, τρομάρα μας
σελίδα 8 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Συνέχεια πολιτισμού. …η εβδομάδα, πολιτιστικά, ήταν εξαιρετική. Δύο χαρτάκια είχαμε στα χέρια μας: Ένα εισιτήριο για το Slumdog Millioner, και ένα για την παράσταση “Το Θαύμα της Άννυ Σάλλιβαν” στο Θέατρο Άλφα. Το πρώτο ήταν πάσα, το δεύτερο κερδισμένο σε διαγωνισμό ραδιοφωνικού σταθμού. Ε, πες το πρώτο δεν πήγε καλά. Είχαμε όμως το δεύτερο. Αφού το μελετάμε (“είμαστε πολύ κουρασμένοι, να πάμε; να μην πάμε;”), το αποφασίζουμε: να πάμε. Να πάμε, ναι, αλλά με τον ήρωα (δες προηγούμενο ποστ) λίγο … κουρασμένο (καινούργιο δυναμό αλλά ταλαιπωρημένη και προς αντικατάσταση μπαταρία), λέμε ας πάρουμε το τραίνο. Κοντά είναι, νο πρόμπλεμ, θα φτάσουμε ιν νο τάιμ που λένε και τα αμερικανά. Συνενοούμαστε με την Ελεάνα να βρεθούμε στο πολυχρησιμοποιημένο contact point μας. Εγώ θα έρθω με τα πόδια, η Ελεάνα επίσης, θα περπατήσουμε ελαχίστως, και θα μπούμε εις τα μετρά να μας πανε κατα ‘κει που θέλουμε. Καλά κανονισμένα, καλά οργανωμένα όλα. Όλα; Όοοοοοοχι. Ενα μικρό χωριό της Γαλατίας αντιστέκεται ακόμα στην οργάνωση. Διότι εγώ, ο καλός σου, πάω και στήνομαι στα κρύα και περιμένω στην γωνία – αλλά η Ελεάνα, η καλή σου, πάει μέχρι το μετρό, κατεβαίνει στην αποβάθρα και …. …δεν με βρίσκει. Περίεργο.
σελίδα 9 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Μήπως είμαι αλλού; Μήπως; Με παίρνει τηλέφωνο, είμαι αλλού, χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, χα-χα. Βρε τι πήγαμε να πάθουμε. Βρισκόμαστε στα μισά, ματς μουτς που κάνουν και τα ζευγάρια (μην κοιτάτε έτσι μαντάμ, παντρεμένο ζευγάρι είμαστε, έχουμε και σπίτι), και ξεκινάμε για να πάμε…. Χάνουμε το τραίνο, νο γουόρις, χρόνο έχουμε άπλετο. Η ώρα είναι οκτώμισι, το έργο ξεκινάει εννέα και τέταρτο. Οκ; ΟΚ. Παίρνουμε το επόμενο, και μετά το επόμενο. Φτάνουμε ομόνοια, η καλή σου λιμπίζεται παγωτάκι απο την Παγωτομανία. Μήπως να πάρουμε μετά, όταν τελειώσει το έργο; προτείνω εγώ – Τσου, καλύτερα τώρα μου λέει η καλή μου. Το παίρνουμε το παγωτό (χωρίς ζάχαρη, χωρίς γάλα, χωρίς γεύση) τον ρωτάμε τον καταστηματάρχη “τι ώρα κλείνετε περικαλώ;” “στις έντεκα” απαντά το κατάστημα. Χα-χα, κοίτα πως πήγαμε να την πατήσουμε, δεν θα παίρναμε παγωτάκι, θα το βρίσκαμε κλειστό, χα-χα. Βρε τι πήγαμε να πάθουμε. Το αμολάμε το περιπατητό μέχρι το θέατρο, δεν είναι μακρυά, ένα εκατομμύριο φορές έχω περάσει απ’ εκεί, δεν το έχω κοιτάξει ποτέ, μυστήρια πράγματα, τυφλά σημεία στον χάρτη. (τώρα, εσύ που έχεις διαβάσει τούτο και το προηγούμενο και είσαι φτιαγμένος και έτοιμος για την στραβή, και λες “πως θα την πατήσει άραγε ο ήρωάς μας”, και ανακάθεσαι στην καρέκλα σου έτοιμος για το μεγάλο θρίλερ, την κορύφωση, και λες τι ώρα να είναι, και σου λέω
σελίδα 10 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
οκτώμισι, προλαβαίνουμε, και μου λες α-χα, οπότε δεν αργήσατε, σαν και χθες, και σου λέω όχι, στην ώρα μας, έτοιμοι και ωραίοι, και μου λες α-χα, πως θα την πατήσετε σήμερα και σου λέω γιατί ρε φιλαράκι να την πατήσουμε, και μου λες θα καθόσουνα να γράψεις όλα τούτα αν δεν την πατάγατε, και σου λεω μπορεί να θέλω να σου γράψω οτι το έργο ήτο γαμάτο και κουνήθηκαν τα καθίσματα απο τα χειροκροτήματα και μου λες ασε ρε καραγκιόζη που το ‘χει το ριζικό σου να δεις εσύ έργο, και σου λέω σάλτα και απαφτώσου ρε φιλαράκι που θα με πεις γκαντέμη, και μου λες τελείωνε έχω και δουλειές – και σου λέω οκ, τελειώνω) Πάμε, και εγώ φοβάμαι οτι θα είναι πήχτρα στον κόσμο. Και είναι μόνο τρία άτομα. Τώρα, αυτό μπορεί ο ανυποψίαστος να το θεωρεί καλό, αλλά εμένα δεν μ’ αρέσει. Κοιτάω; Ανοιχτό το γκισέ, εξυπηρετεί. Πάμε. (είσαι έτοιμος;) Πάμε. Και μία απο τις τρεις ρωτά μεγαλοφώνως την γκισετζου: Δηλαδή δεν θα γίνει παράσταση σήμερα; (η κορύφωση που λέγαμε;) Όχι, δεν θα γίνει παράσταση σήμερα. (ντα-ντάμ!) Η κυρία Πέγκυ Τρικαλιώτη είναι βαθύτατα κρυωμένη και δεν μπορεί να απλώσει το ταλέντο της στα κουρασμένα μάτια μας. (γκαντέμη) Χα. Χα.
σελίδα 11 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Βρε τι πήγαμε να πάθουμε. Φυσικά, σαν κερασάκι στην τούρτα, λεω ευκαιρία να πάρω τουλάχιστον ένα καλώδιο οθόνης να συνδέω το λάπτοπ μου με την οθόνη μου, που το θέλω εδώ και κανα μήνα, αλλά δεν έχω χρόνο να πάρω, που να έχει εδώ κοντά, στην Στουρνάρη, δίπλα είναι, πάμε να ρίξουμε μία γρήγορη ματιά, ίσα που προλαβαίνουμε (όλοι καταλαβαίνουμε που θα μας οδηγήσει το ίσα που προλαβαίνουμε, έτσι δεν είναι;) και πάμε μέχρι εκεί – και όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά γιατί έχει επεισόδια και βρωμάει δακρυγόνο. Και δεν παίρνω ούτε καλώδιο. Έτσι, σαν κερασάκι στην τούρτα στο λέω. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 12 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Taxi Boy
Μπαίνω στο ταξί. Ωραία; Ωραία. Βασικά, δεν θέλω να πάρω ταξί. Αλλά είναι αργά. Και βαριέμαι. Και το αποφασίζω – άλλα λεφτά δεν χάλασα σήμερις, μήτε σέντσι. Και μπαίνω. Ταξιτζής-λουκούμι. Το οποίον παχχύ μουστάκι, νέος σχετικά, λιγομίλητος, ότι πρέπει για νυχτερινή βόλτα, εγώ, αυτός και τα αστέρια, ρομαντικά πράματα. Που πάμε, κείθε, καλώς, ξεκινάει. Και εκεί αρχίζουν οι πλάκες.
σελίδα 13 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Δεν ξεκινάει: ξεκινάει – σταματάει. Σαν να μην το έχει πάρει απόφαση. Το πατάει το γκάζι, το αφήνει, πατάει φρένο, πάλι γκάζι. Ανεπαίσθητα, 4-5 χιλιόμετρα διαφορά – αλλά πολύ σπαστικό ρε αδελφάκι μου. Αναποφάσιστος. Και όχι με ρυθμό – όοοοοχι. Ράντομ. Στα ζάρια. Εκεί που λές τωρα θα ηρεμήσει, τότε τρέχει αυτός. Μετά, κόβει. Πατάει λίγο ακόμα – κόβει. Λίγο – κόβει. Λί – κό. Το πιάσατε το υπονοούμενο. Λέω, δεν θα τα πάμε καλώς. Να του την πω, το σημειώνω, στο τέλος. Μετά, σπάω πλάκα στους επόμενους, και λέω θα κάνω το κορόιδο. Αλλά για το μπλόγκ τα ετοιμάζω, διότι σας σκέφτομαι βρε κουτά, και ας με πληρώνετε 3 comment το καλό το άρθρο, το μωβώρο. Χαλάλι σας. Κάπου στο Γαλάτσι, πιάνει κουβέντα, για ποδόσφαιρο. Εκεί, σκάει το δεύτερο: είναι και Παναθηναϊκός. Ξεκινάει βέβαια με το “εγώ δεν ασχολούμαι” αλλά σε πέντε λεπτά έχει θερίσει Οσιμ και Ντέμη Νικολαϊδη. Του κάνω και κόντρα, πάω να το παίξω πονηρός, τσιμπάει, αλλά μου πετάει οτι ο Ολυμπιακός δεν θα πάρει πρωτάθλημα φέτος, και χάνω το χιούμορ μου σαν χρηματιστής στις μεγάλες πτώσεις. Υστερα, αρχίζει για το δάκρυ να είσαι ταξιτζής την σήμερον ημέρα, που όλοι σου κορνάρουνε, και τι να κάνω εγώ να μην σε πάρω, να μην σ’ αφήσω, μεγάλος ο καημός, και θα πιάσω έναν πουστη που κορνάει, έχω ένα λοστάρι σιδερένιο πίσω, -αλήθεια-, και θα του το κάνω καλοκαιρινό του πούστη που κορνάρει. Διοτι την μάνα του θέλει να την πάρω (κούρσα) και την κόρη του (κούρσα) και την γκόμενά του (δεν το διευκρίνησε αυτό να σας το πω). Αλλά άμα σταματήσω λιιιιγάκι φωνάζει – ο μαλάκας. Και το χω τάμα. Μέχρι να συνταξιοδοτηθώ, κάποιον θα κάνω καλοκαιρινό, και ας πλερώσω. Του λέω πόσο καιρό θέλεις για την σύνταξη, πολύ μου λέει, πάει η κουβέντα λέω (μέσα μου, μαλάκας είμαι;) γαμήθηκε, αλλά μετά του λέω ναι, αλλά καμιά φορά άαααααλλοι ταξιτζίδες (όχι εσύ, είσαι λεβεντιά, δεν κάνεις τέτοια), σταματάνε κάθε τρεις και λίγο, και με διπλή κούρσα μέσα, και κάνουν την Πατησίων μπορδέλο
σελίδα 14 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
μεσημεριάτικα. Και, προς έκπληξη όλων (εμένα, εσάς, του Θεού που μας κοίταγε και έσπαγε μεγάλες πλάκες, μπορεί και του ιδίου), ο ταξιτζής επαραδέχθηκε οτι άλλοι (όχι εσύ είπαμε, λεβεντιά) πράττουν το αδίκημα τούτο – εκνευριστικόν και κατακτριτέον. Όλα αυτά με μία-μπαίνω-μία-βγαίνω στο γκάζι, ε; μην ξεχνιόμαστε. Δίκιο έχεις, αλλά, μου λέει, για να επιστρέψει στον παλιό καλό σουρεαλ εαυτό του, κράτος είναι αυτό που έχουμε; μπουρδέλο είναι. Ωραία, τώρα μπορούμε πάλι να συννενοηθούμε. Ανησυχησα λίγο γιατί μου σοβάρεψες. Το κράτος πταίει που οι ταξιτζίδες σταματούν κάθε πέντε μέτρα στην Πατησίων; τολμώ να ερωτήσω. Εβεβαίως με λέγει ο μουστακαλής. Διότι, σου λέει ο άλλος, ανέβασε κύριε την ταρίφα ετούτην, να μην παίρνω διπλή ταρίφα. Ευρωπαϊκά πράματα, καλά καμωμένα. Ωραίος λέω, ή διπλή ταρίφα ή καροτσάκι, καλά τα λέει ο μπεσαλής, να, εδώ όπου θες με αφήνεις. Στην μέση του δρόμου με άφησε ο χριστιανός, και καλά που δεν ήτονε κανένας πίσω, να κορνάρει και έχουμε άλλα ντράβαλα. Ποσο κοστίζει η βόλτα με το Λούνα Πάρκ, πέντε παρα κάτι, κράτα πέντε λέω διότι έχουν ανέβει και τα νοίκια (τα δικά του, τα δικά μου είναι σταθερά, το τελευταίο εικοσαήμερο ούτε δέκα ευρώ πάνω δεν επήγανε) , έχω εικοσαεύρω,το οποίον έχω ενημερώσει τον επιχειρηματία απο την αρχή γιατί είμαι και καλός πελάτης, βεβαίως, μου δίνει ρέστα, κοιτάω αν έπεσε κάτι στο πάτωμα, τσου, τα ‘χω όλα, φεύγω. Απο τις ελάχιστες φορές που δεν κοιτάω τον αριθμό του. Πάω εις το περίπτερο να αγοράσω έναν χυμό, διότι η δίαιτά μου δεν με αφήνει πλέον να τρώγω σοκολάτες διότι έχω γίνει ωσάν τόφαλος, και είμαι και έτοιμος για γάμο τρομάρα μου. Πάω να πληρώσω, και τι να δω; Δεκαπέντε ευρώ ρέστα έπρεπε να μου δώσει ο συμπαθής ταρίφας, εικοσιπέντε ευρώ μου έδωσε.
σελίδα 15 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Ητο μακρυά πλέον (μόνο για μένα είχε το κούτσα-τράβα φαίνεται, γιατι μετά πέταξε) και δεν μπορούσα να του επιστρέψω το ποσόν. Πιο πολύ πλάκα είχε απο το Taxi Girl, σας το λέω. Τον δε χυμό, τον ήπια στην υγεία του. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 16 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Αη Σκάσε!
Με την ευκαιρία των εορτών, θυμήθηκα ένα περιστατικό που είναι ανεξίτιλα γραμμένο στο DNA μου. Πολύ πιθανό να περάσει και στα παιδιά μου, και -χωρίς να το ‘χουν ζήσει- να το διηγούνται στα δικά τους.. Πριν απο κανα-δυό χρόνια, τέτοιες μέρες, γκρίνιαζα (μέσα μου) διότι δεν ήτο η πολυκατοικία μου αρκετά εορταστική. Δεντρο στην είσοδο υπήρχε, και γιορτινά διακοσμημένη ήταν, αλλά ήθελα περισσότερα, τζέρτζελο, βαβούρα, τέτοια. Το πλησιέστερο στις προσδοκίες μου ήταν τα λαμπάκια που έβαζαν οι απέναντι (η πολυκατοικία μου έχει σχήμα Π με εμένα να μένω στην αριστερή γωνία) και που δεν με αφήνανε να κοιμηθώ με το αναβόσβημά τους. Χαλάλι, η εορταστική ατμόσφαιρα άξιζε τον κόπο. Και μετά ήρθε (απότομα) η αλλαγή πλεύσης. Γείτονας (δεν ανακάλυψε ποτέ ποιος) έβαλε στο σπίτι του έναν Αη Βασίλη απο εκείνους τους 1.80 που ανα τακτά χρονικά διαστήματα φωνάζουν με την μπάσα φωνή τους: O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass!
σελίδα 17 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Στην αρχή κατενθουσιάστηκα. Επιτέλους, ήρθαν τα Χριστούγεννα στην πολυκατοικία μας! Άκουγα την μπάσα φωνή του και μου το θύμιζε οτι μπορεί, φέτος, να πάρω και εγώ ένα δώρο… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Στην συνέχεια, τον συνήθισα. Ανά δέκα λεπτά περίπου, σαν ρολόι, ο Αη Βασίλης έβγαινε σαν τον κούκο για να δονήσει τους κενούς τοίχους των διαδρόμων της πολυκατοικίας. Γιατί παιδιά, και δυνατά ήτανε, και η πολυκατοικία μας έχει την ακουστική μεγάρου: μένω στον τέταρτο, και ακούω το τηλέφωνο απο την είσοδο.. O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Κάποια στιγμή, δεν ξέρω πότε έγινε αυτό, ο Αγιος άρχισε να με κουράζει! Είπαμε, ήρθανε τα Χριστούγεννα, αλλά αυτό είχε καταντήσει αηδία! O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Το πράγμα είχε αρχίσει πραγματικά να με αγχνώνει και να με διαλύει… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Είχαν ήδη περάσει δέκα ημέρες και η υπομονή μου είχε εξαντληθεί! O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Εντάξει ρε φιλαράκι, αλλά ΚΑΘΕ ΔΕΚΑ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΛΕΠΤΑ ντούκου ντούκού να το ακούω – στις 11 το βράδυ περίπου έβγαινε η μπρίζα και ο σκασμένος έβγαζε τον σκασμό και επιτέλους μπορούσες να ησυχάσεις γιατί… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! …τι για ύπνο να πήγαινες, τι για να κάνεις ένα μπάνιο… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass!
σελίδα 18 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
…και στην τουαλέτα βρε αδελφέ, ο κωλοαηβασίλης εκεί… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! …τον ασταμάτητο! ~ Εκείνος ο χρόνος έφυγε, ήρθε ο επόμενος. Φυσικά τον αγαπημένο μου άγιο τον είχα ξεχάσει. Η άνοιξη ήρθε, έφυγε, το καλοκαίρι ήρθε έφυγε, το φθινόπωρο τα ίδια, ο χειμώνας… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Να σου πάλι ο μπασταρδος! O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! Εκείνη την χρονιά, πρέπει να δούλεψα περισσότερο απο ποτέ… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! …και να μην έκατσα σχεδόν καθόλου σπίτι… O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! …πιθανώς υποσυνείδητα για να μην τον ακούω. O-ho-ho-ho, Meeeeeeery Christmass! ΣΚΑΣΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ! ~ Πέρσι, ησυχία. Τίποτα. Νάδα. Σαν τα σκυλία του παβλόφ τον σκεφτόμουν κάθε 10 λεπτά, ώσπου έπιτέλους ησύχασα, και τα σχέδια που έκανα, για να τον κάψω ή να τον τεμαχίσω, ή ακόμα και να τον απαγάγω με σκοπό φρικτά και αποτρόπαια βασανιστήρια (να τον στείλω στο Γκουαντάναμο ή σε κανένα κοντινότερό μας αμερικανικό βασανιστήριο) έσβησαν στην λήθη του ήρεμου και εορταστικού των ημερών..
σελίδα 19 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Φέτος, τα ίδια. Quiet. Ησύχασα και εγώ, και πιθανώς και αυτός. Αλλά πάλι με πιάνει αυτό το περίεργο συναίσθημα: Μου λείπει ρε παιδιά ο Αη Βασιλης. Είχα κάποιον να μισώ, αυτές τις εκνευριστικά υπέροχες μέρες. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 20 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
η ξανθιά που μπαινοβγαίνει Τι να πρωτογράψω, τι. Με όλη αυτήν την ιστορία του γάμου που έρχεται, όλο καλούδια μου σκάνε. Αχ ατιμουτσικα. Αχ! Το κορυφαίο, είναι η γειτόνισσα. Όπου, κυρία περασμένων Μαΐων, θεόκουφη, βάζει τηλεόραση το βράδυ και τρίζει η εξώπορτα ένα πράμα. Το οποίον, λόγος ικανός για να κάμεις φόνο, αλλά η έκπληξη είναι οτι ο μάστορας που το ‘κτισε το ρημάδι ήτο μάγκας με περικεφαλαία, και όξω απο την πόρτα ανατριχιάζεις, αλλά μέσα στο σπίτι, κιχ. Τάφος (φτου). Ας είναι το λοιπόν όσο θεόκουφη θέλει, με γεια της με χαρά της, με τον άντρα της μένει, ένα μήνα νοικάρηδες είμαστε, ίσα να μας έχει δεί μια άντε δυο φορές. Γιατι να μας έχει ακούσει, ούτε λόγος. Μια φορά που την πέτυχα στο μπαλκόνι, μισή ώρα φώναζα ‘καλημέρα’, μέχρι τον Πειραιά με ακούσανε, η γειτόνισα τσου. Εν πάσει περιπτώσει, αυτά με τα προκαταρτικά. Πετυχαίνει το λοιπόν η γειτόνισσα την Ελεάνα, την βλέπει (σημαντικό), την χαιρετάει πρώτη. “Γεια σας, είμαι η τάδε, (μια χαρά είναι ο άνθρωπος, φτου, φτου), πολύ καλός άνθρωπος ο άνδρας μου, , (μονοκοπανιά όλα αυτά, ε; κιχ η Ελεάνα ακόμα), είμαι πολλά χρόνια εδώ, ” και τέτοια. “Εσείς;”
σελίδα 21 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Λέει η Ελεάνα τα δικά της, καινούργιοι στην γειτονιά, αρραβωνιασμένοι (στραβομουτσουνιάζει η γειτόνισσα) θα παντρευτούμε στον μήνα πάνω (ηρεμεί η γειτόνισσα). Εγώ, υπόψιν, σημαντικό, λείπω. Γυρίζει λοιπόν η κυρα τέτοια, και της κάνει: “Α, εσύ είσαι; Γιατι βλέπω και μία ξανθιά να μπαινοβγαίνει” Κάγκελο η Ελεάνα, δεν τα χάνει πολύ όμως, κάνει έτσι, λύνει τα καστανόξανθα μαλλιά της που τα ‘χει πιασμένα κότσο: “Εγώ είμαι” “Μμμμμνννναααιι” της κάνει η γειτόνισσα. Το οποίον, απατάσαι νεαρά μου, αλλά άντε, ας μην σου πω άλλα τώρα. ~ Είναι να μην σου μπει η αμφιβολία; Το κορίτσι, μου διηγείται την ιστορία, δεν μου λέει ‘βρε κερατά’ γιατι μου έχει εμπιστοσύνη – και γιατί είναι παράλογο, είκοσι μέρες πριν τον γάμο να μπάζω την Σκλεναρίκοβα σπίτι. Μέχρι που μου μπήκε και μένα η αμφιβολία – βρε λές να υπνοβατώ και να την φέρνω στον ύπνο μου; Διότι, μανδάμ, δέκα μέρες γειτόνοι, εγώ δεν την έφερα, άλλο σπίτι δίπλα να μπερδευτείς δεν έχει, καλεσμένη φίλη ξανθιά δεν μπήκε -ακόμα, ετοιμάσου Ξανθή να κάνεις πάταγο -, το σπίτι πριν απο μας είναι άδειο χρόνο και βάλε, που την είδες την οπτασία; Και αντε και την είδες. Θες το ονειρεύτηκες, θες υπνοβατώ, θες είδες πολύ Πάνια, πας στην άλλη και της λες “μπαινοβγαίνει ξανθιά;” Και μπαινοβγαίνει κιόλας; Επαναληπτικώς; Και εμείς, άντε, είμαστε λίγο πριν τον γάμο. Στα ντουζένια του έρωτα. Φαντάζεσαι να σκάσει τέτοια ατάκα πέντε χρόνια μετά;
σελίδα 22 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Θα κοιμάμαι στους καναπέδες για έξι μήνες. Που και τώρα δηλαδή, στους καναπέδες κοιμάμαι. Μυστήριο πράμα η γειτονιά ρε παιδί μου… Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 23 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Καλή βδομάδα, σου 'πανε; Είναι δηλαδή, να μην σε θέλει. Με τίποτα ρε παιδί μου, να είναι Δευτέρα, να είσαι πρωϊνή βάρδια, να έχεις φάει όλο τον γάϊδαρο, και η ουρά να είναι αχώνευτη. Ντιπ για ντιπ. Το οποίον, εγώ, ο καλός σου, πηγαίνω στο σούπερ μάρκετ. Επειδή έχω πάρει κιλά και απο αρκούδο είμαι έτοιμος να το αλλάξω σε ελέφαντας, λέω να πάρω μία σαλάτα. Πάω λοιπόν μέχρι το ψυγείο, βρίσκω μία έτοιμη, για γραφείο είναι, οκ, την αρπάζω. Μια καλίγραμμη κοπελίτσα την λιγουρευόταν, αλλά μέχρι να αποφασίσει, σόρυ μαντάμ, είναι επείγουσα η κατάσταση, δεν χωρούν καλοσύνες. Και πάω να πληρώσω. Τρία ταμεία μπροστά μου, δύο έχουν υπάλληλο, το ένα και το τρία, πάω στο τρία. Το τρια εξυπηρετεί η κοπέλα της εισαγωγής μου. Μπροστά μου μόνο μία κοπέλα, και ένας νεαρός που έχει πληρώσει, κρατάει τέσσερις σακούλες στα χέρια, και κάτι περιμένει, εμφανώς. Η κοπέλα μπροστά μου, παίρνει μια σακούλα και βάζει τα πράγματα που βρίσκονται ΠΡΙΝ την κοστολόγηση, μέσα στην σακούλα. Παραξενεύομαι, αλλά λέω θα έχει πληρώσει. Πράγματι, η υπάλληλος δεν αντιδρά. Ωραία, αρα είμαι επόμενος. Αφήνω την σαλάτα. Κάνει ένα τριάντα πέντε. Κρατάω δίευρω. Περνάει την σαλάτα η υπάλληλος. Πάω να δώσω το δίευρω – το κρατάω, το αφήνω. Πάει να το πάρει η υπαλληλος – αλλά ρωτά τον τύπο που περιμένει με τις σακούλες στο χέρι:
σελίδα 24 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
“Εσείς περιμένετε την απόδειξη;” “Όχι,” λέει ο άνθρωπος, “την κάρτα μου περιμένω. ” Στρέφονται όλων τα μάτια στο μηχάνημα – πράγματι, μία κάρτα περιμένει. Η υπάλληλος λέει “αχ, ναι, απλώς δεν έχει βγει η απόδειξη της τράπεζας. Το κάνει αυτό όταν έχει κίνηση, καθυστερεί”. Παίρνω και εγώ το διευρω, προφανώς, δεν έχει έρθει ακόμα η σειρά μου. Η κοπέλα περιμένει. Βγαίνει η απόδειξη, την κόβει, ψάχνει για στυλό, δεν έχει, ρωτάει την υπαλληλο στο πρώτο ταμείο – υπάρχει ένα άδειο ταμείο ανάμεσά μας, ε;- δεν έχω απαντάει η υπαλληλος 1. Φεύγει η δική μου, ας την πούμε υπάλληλο 3, πάει στο δύο, παίρνει στυλό, επιστρέφει, κόβει την απόδειξη στα δύο, δίνει στον πελάτη να υπογράψει. Στο μεταξύ, περνάει απο την κοστολόγηση και ένα πακέτο χαρτομάντηλα που προφανώς, δεν είναι δικό μου. “Όχι,” της λέω, “δεν είναι δικό μου αυτό.” “Εσείς έχετε μόνο την σαλάτα;” “Μάλιστα.” “Και αυτό ποιανού είναι;” “Δικό μου” λέει η αποπίσω μου. “Αχ και εγώ νόμιζα οτι ήταν δικό σας” μου λέει. “Λυπάμαι”, της λέω. Το εννοώ. Το εννοώ, διότι για να το ακυρώσει, πρέπει να πάρει ένα κλειδί. Ρωτάει την υπάλληλο 1, έχεις κλειδί – όχι λέει αυτή. Δίνει την κάρτα στον πελάτη, φεύγει απο το ταμείο, πηγαίνει στο δύο, παίρνει το κλειδί που
σελίδα 25 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
έχει εκεί, επιστρέφει, το βάζει στο μηχάνημα. Βάζει το κλειδί, -στο μεταξύ έχει μαζευτεί κόσμος, ε;- βάζει λοιπόν το κλειδί, πατάει κάτι κουμπιά. Ακούω μια φωνή πίσω μου “το κλειδί”, έχει έρθει υπαλληλος στο δύο, και δεν είναι και απο αυτές που θα ήθελες να τις κάνεις να περιμένουν. Μου δίνει λοιπόν εμένα το κλειδί, μια αρμαθιά είναι, να το δώσω στην υπάλληλο δύο. Το παίρνω, και της το δίνω αρμαθιά, όπως μου το έδωσε η δική μου υπάλληλος. Η υπάλληλος 2 ξεκινάει να κάνει ότι χρειάζεται να κάνει για να ανοίξει την μηχανή και να εξυπηρετήσει πελάτες που έχουν αρχίσει να κάνουν ουρά. Με το που παίρνει όμως το κλειδί η 2, η δική μου, η 3, ανακλύπτει οτι δεν έχει ολοκληρωθεί η διαδικασία ακύρωσης του πακέτου.. “Αχ, όχι, δεν τελείωσε η ακύρωση! Μου δίνεις πάλι πίσω το κλειδί;” Η 2, φανερά εκνευρισμένη, μου δίνει την αρμαθιά ως έχει. Την παραλαμβάνω, την παραδίδω. Είναι όμως αρμαθια, κάπου 10 κλειδιά μαζεμένα, η δική μου δεν ξέρει ποιο είναι το σωστό. Αρχίζει λοιπόν να ψάχνει. Ενα ένα. Όλα τα κλειδιά. Κάπου στο επτά το βρίσκει, ανοίγει το μηχάνημα, κάνει την ακύρωση, σιγουρεύεται, μου δίνει την αρμαθιά, την επιστρέφω. Εγώ βέβαια, προσπαθώ σκληρά να μην γελάσω με όλα αυτά που τραβάει το κακόμοιρο το πλάσμα σήμερα. “Είναι λοιπόν, ένα ευρώ και τριάντα πέντε λεπτά” μου λέει. “Μου δώσατε δίευρω, άρα σας δίνω…” “Δεν σας έδωσα, τώρα θα σας δώσω της λέω” και της αφήνω το δίευρω. Με κοιτάει. Την κοιτάω.
σελίδα 26 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Κοιτάει το δίευρω. Κοιτάει το χέρι της. Είναι άδειο. Κοιτάει το άλλο χέρι της. Κρατάει τα χαρτομάντηλα. Με κοιτάει. Την κοιτάω. Αποφασίζει οτι για να λέει ο πελάτης “να σας πληρώσω” κάτι παραπάνω θα ξέρει – αυτή πάντως, χαμένη δεν βγαίνει. Μου δίνει τα ρέστα, την απόδειξη, χαιρετώ, φεύγω. Απο πίσω την ακούω να λέει “αυτά τα χαρτομάντηλα τελικά ποιανού είναι;“, και φεύγω γελώντας. Γι αυτό σου λέω: Είναι να μην σε θέλει με τίποτα αυτή η Δευτέρα…. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 27 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Ημουν εκεί (και γλύτωσα) Κάθε φορά που μιλάω για μπάσκετ, μου έρχεται μια ιστορία στο μυαλό. Εκεί, όπου έκανα την μεγαλύτερη μαλακία των μεταεφηβικών μου χρόνων. Πηγαίνω στο γήπεδο να δω Περιστέρι, κόντρα στον Ολυμπιακό. Η παράδοση λέει ότι στην παντοκρατορία του Άρη, ήμουν Ολυμπιακός, στην παντοκρατορία του Ολυμπιακού, ήμουν Περιστέρι (εδώ και δύο χρόνια, πηγαίνω στο γήπεδο του Sporting). Εχω αργήσει, καθώς για άλλη μία φορά δεν μπορώ να βρω ταξί με τίποτα. Κόσμος έξω, αρκετός. Πλερώνω εισιτήριο, ντανγκα-ντάνγκα, αντε βρε παιδιά, σε καλή μεριά να πάρουμε καμία μεταγραφή. Μπαίνω στο γήπεδο. Με το καινούργιο κιτρινομπλε κασκόλ μου, μια ομορφιά. Τώρα, πρέπει να πω οτι έχω ξαναπάει στο Περιστέρι άλλες δύο, βία τρεις φορές. Και σε παιχνίδια χωρίς οι αντίπαλοι να φέρνουν φιλάθλους – τουλάχιστον όχι οργανωμένα. Έχει σημασία. Μπαίνω λοιπόν στο γήπεδο. Στ’ αριστερά μου, στο ένα πλάι της κερκίδας, απέναντι απο τις θέσεις των επισήμων, είναι οι “οργανωμένοι”. Οι άγριοι. Οι ζουλού. Οι μάου-μάου. Κοινώς, οι φίλαθλοι του Περιστερίου. Παρένθεση: Πολύ καλά παιδιά, όλοι τους. Στην πραγματικότητα, δεν είναι οργανωμένοι σε τίποτα. Ούτε για πλάκα. Απλώς είναι όλοι προκατειλειμένοι – ταυτόχρονα. “θα μας αδικήσει ο διαιτητής, γιατί έχει προσωπικά μαζί μας”. Οπότε τον βρίζουμε – με τον που το βλέπουμε. Εννίοτε πάει και “*.μαζί μου” – οπότε το βρίσιμο γίνεται
σελίδα 28 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
χειρότερο, μακράς διαρκείας, και περιλαμβάνει και μέλη οικογενείας, χαριτωμενιές του τύπου “ανόητε”, “βλάξ” και “ανάγωγε” – που σας πληροφορώ, όταν η υπόλοιπη κερκίδα τον βρίζει με χριστους και παναγίες, τέτοιες χαριτωμενιές βγάζουν εξαιρετικό γέλιο. Συνοψίζω: Γιάννης, κιτρινομπλε κασκόλ, στα αριστερά του κερκίδα με Μάου- Μάου. Στο βάθος, πάνω απο τους προπονητές, πιο ήρεμοι οπαδοί. Του Περιστερίου, προφανώς. Δεν βρίζουν παρά μόνο σε εξαιτερικές περιπτώσεις, χειροκροτούν (ποτέ τον αντίπαλο) και δεν συμμετέχουν σε συνθήματα – παρά μόνο αν όοοοοολοι οι άλλοι, συμπεριλαμβανομένων των φροντιστών, του γιατρού του αγώνα, και των νοσοκόμων τραγουδάνε ενεργά (ήτοι κουνάνε χέρια και πόδια, ταυτόχρονα με τα συνθήματα). Στο πέταλο, πίσω απο την μπασκέτα, δεν υπάρχει ψυχή. Ολο το γήπεδο έχει κόσμο, μερικοί είναι και όρθιοι, πίσω απο το πέταλο, ψυχή. Ω, αγαπητέ αναγνώστη, που λες να έκατσε ο ήρωας της ιστορίας μας; Πίσω – απο – το – πέταλο. Τελευταίο σκαλί, στην μέση. Μόνος μου, εγώ και ο πόνος μου. Χαμογελάω κιόλα το ζώον, οτι είμαι και έξυπνος. Ξάφνου, οι πόρτες ξανανοίγουν και μπαίνει μία ομάδα των ΜΑΤ, που κάθεται ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ μου. Χέζομαι πάνω μου, αλλά κανείς δεν μου λέει να φύγω. ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ μου, άγριοι και σκυθρωποί, δυό μέτρα, με τις στρατιωτικές τους χακί στολές, με τα κράνη τους και τα γκλομπ τους. Τουλάχιστον, πίσω μου μπαίνουν και άλλοι οπαδοί. Το παιχνίδι ξεκινάει. Δεν φτάνει που ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ είναι τα ηνωμένα έθνη, μπροστά μου, στα κάγκελα, καμιά δεκαριά απο αυτούς, δεν βλέπουν τα ταικτενόμενα. Κοιτάνε πίσω μου. Με τις ασπίδες τους. Σοβαροί. Εξίσου σκυθρωποί. Η μπάλα παίζει. Το πορτοκαλί τόπι στουμπάει στο έδαφος. Ολοι φωνάζουν. Και οι πίσω μου και οι δεξιά κερκίδα και η αριστερή. Ολοι μαζί. Ντούπ-ντούπ. Άγχος. Αγωνία. Ο Ολυμπιακός βάζει καλάθι.
σελίδα 29 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Οι πίσω πανηγυρίζουν. Ωπ. Λάθος. Οι αριστεροί μάου-μάου ΔΕΝ πανηγυρίζουν. Οι δεξιοί ούτε. Κιχ. Εγώ δεν πανηγυρίζω. Οι “πίσω μου σε έχω σατανά” why? Γυρίζω, το κεφάλι, με ύφος. Σαν σε ταινία. Slow motion. Καμιά εβδομηνταριά γαύροι γεμίζουν το οπτικό μου πεδίο. Ωπ. Λάθος. Εγώ, με το κίτρινο κασκόλ του Περιστερίου, ΔΕΞΙΑ και ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΜΑΤ, πίσω γαύροι, σε μία κερκίδα. Ολοι αυτοί – και εγώ. Κακοί και άγριοι – ισάξιοι των Μάου-μάου – ίσως λίγο ποιο κακοί, καθώς αυτοί είναι εκτός έδρας, και ταξιδέψανε απο μέρη απρόσιτα και μυθολογικά (τον Πειραιά) για να με συναντήσουν. Εμένα. Νιώθω σαν την κατσίκα στο Jurasic Park. Μόνος. Αβοήθητος. Θαυμάσια εικόνα. Δεν γελάει κανείς – και πολύ περισσότερο εγώ. Το πρώτο απο τα τέσσερα ημίχρονα ήταν το πιο ενδιαφέρον της ζωής μου. Με αυτοκτονικές τάσεις, πανυγηρίζω τα καλάθια του Περιστερίου – αλλά επειδή είναι μόνο “τάσεις” και δεν έχουν την σιγουριά του “εδώ τελειώνει η ζωή σου” και έχω ελπίδες να ξεφύγω, δεν γιουχάρω τους κόκκινους. Εχουν στο μεταξύ φύγει κανα-δυό ΑΤΙΑ (αγνωστης ταυτότητας ιπτάμενα αντικείμενα) προς τον αγωνιστικό χώρο, πάνω απο το κεφάλι μου, πάνω απο το κεφάλι των ηνωμένων εθνών, που τα χαζεύουν λες και βλέπουν συνέχεια πράγματα πάνω απο το κεφάλι τους, συνηθισμένη εικόνα. Οι κάφροι πίσω μου, βρίζουν, σε κάθε φάση ει δυνατόν, ακόμα και όταν ο φροντιστής σκουπίζει τον ιδρώτα εκατομμυρίων ευρώ που αφήνουν στον αγωνιστικό χώρο γομάρια δυόμιση μέτρων που δεν μπορούν να μετρήσουν μέχρι το είκοσι. Α-πα-πα, δεν ντρέπονται τα παλιόπαιδα. Όταν το διαολεμενο ημίχρονο ήρθε, σηκώθηκα, σχεδόν αθόρυβα και πήγα στην γωνία να δω το υπόλοιπο παιχνίδι (και όχι την ζωή μου να περνάει μπροστά στα μάτια μου) με μία σχετική άνεση. Και επειδή το ύφος μετράει, σηκώθηκα α-ργά, κοίταξα πίσω, χασμουρήθηκα, και
σελίδα 30 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
μετά έφυγα. Α-ργά. Μπορεί και να σταμάτησα να δέσω τα κορδόνια μου, τόση απάθεια. Ο Ολυμπιακός έχασε, το Περιστέρι κέρδισε, ο Γιάννης γλυτωσε. Ολα εκείνη την ημέρα πήγαν κατ’ ευχήν. Μου ‘μεινε η ιστορία να την λέω στα παιδιά μου (σε σας). Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 31 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Απο πού πιάνεται το έξυπνο πουλί; Βασικά, όλα ξεκινάνε από την δουλειά του Νίκου. Είναι ασφαλιστής. Όχι real time που λέμε, αλλά ως middle job τους χειμώνες, γιατί τα καλοκαίρια τρέχει με ξενοδοχοϋπαλλικά και τέτοια. Άσχετο, αλλά ο τύπος νοιάζεται – και αν πρέπει ρε αδελφέ να κάνεις μία ασφάλεια, εκεί να κάνεις, θα σου τρέξει. Είναι όμως και ασφαλιστής. Που σημαίνει, θα το πει. Εκεί που δεν το περιμένεις, στην παρέα, θα στο σκάσει το επάγγελμα. Τι να πεις, έτσι τους εκπαιδεύουν εκεί στο κέντρο εκπαίδευσης ασφαλιστών στην Αυλώνα. Στο ψητό. Επιστρέφει από Σαλλονίκη, με το τραίνο. Κάπου στην Λάρισα(;) σκάει κύριος παρέα. Κυριλλάτος. Κουστουμάτος. Κυράτος. Με τα πολλά, πιάνουν κουβέντα. Φτάνουν στα επαγγελματικά. “Εμείς ασφαλιστές”, “Εμείς ασδξησακδη Manager.” Μπαρδόν; “Θέλεις” του λέει το κουστούμι “να βγάλεις λεφτά με ελάχιστη εργασία;” Θέλεις ή δεν θέλεις; Ε, είσαι και λίγο περίεργος, και του δίνεις και την κάρτα σου. Πλακώνουν κάτι τηλέφωνα, στο άσχετο. Σκάει και το παραμύθι: “Έχουμε μία μαζωξις, τι θα λέγατε να παρεβρεθείτε;” Κάπου εκεί, εμπλέκεται και ο γράφων. Μου το λέει, ανοίγω τα χέρια απ’ άκρη σ’ άκρη και του κάνω ότι πετάω στα σύννεφα. Αεροπλανάκι, και πάρτε σακούλες για τον εμετό (Sorry, Sorry, Nice Flight). Αλλά το σκεφτόμαστε. Βρε δεν πάμε; Για τον χαβαλέ, όχι σοβαρά. Και τον κόβω. Μαχαίρι. “Μαλάκα μου,” του λέω (τα σηκώνει κάτι τέτοια άμα έχει ‘μου’ μέσα, ειναι καλό παιδί), “τον έξυπνο πιάνουνε
σελίδα 32 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
κότσο, ο χαζός γλυτώνει”. Κουβέντα του πατέρα μου, και πολύ μετρημένη. Ετσι είναι. Ο έξυπνος την πατάει – πάντα. Και όταν λέμε πάντα, δεν σηκώνει ποσοστό λάθους εδώ, ακρίβεια χιλιοστού. Μία ιστορία θα σας πώ, την άλλη θα την φυλάξω, μπορεί να πεινάσω και να σας την κάνω να κονομήσω: Ομόνοια. Άγνωστος τύπος σε πλησιάζει ψιλοαλλόφρων: - Οχι ρε γαμώτ’ την ατυχία μου - Τι είναι ρε φίλε; - Είναι ένας εδώ στην γωνία που πουλάει ρολόγια, αυθεντικά – όχι μούφες. Ζητάει 30.000 εκεί που κανονικά έχει 150 χιλιάρικα και βάλε. Αλλά είμαι άτυχος, δεν έχω πάνω μου.. Ρε φιλαράκι, δε μου δίνεις εσύ – και σου δίνω την ταυτότητά μου, ενέχυρο! Πάω μετά σπίτι και στα δίνω, τα ‘χω! Ωπ, εσύ πονηρός. Χα, θα σε πιάσει κότσο αυτός. Ασε ρε φίλε… Αλλά το ρολόι μοιάζει καλό, και ο τύπος κοιτάει να ΜΗΝ το πάρεις, άρα δεν έχει κέρδος, άρα η δουλειά έχει ψωμί… Αξίζει, λες, το ρολόϊ. “Και γιατί να σου δώσω εσένα τα λεφτά, και αφού είναι καλό, δεν πάω να το πάρω μόνος μου;” Πας, κάνει και παζάρια από 50.000 - του λες άσε, ξέρω, 30 το έδινες στον άλλο, τον πιάνεις κότσο και αυτόν, το παίρνεις. Με γεια το ρολόϊ του χιλιάρικου... Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 33 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Πως σε λένε είπαμε; (και άλλες ιστορίες) Ε, εντάξει, μιά χαρά είμαι. Καλά το περνάω (προς το παρόν) – αλλά είναι με την …βούλα: ο αρκούδος πάσχει από λοιμώδη μονοπυρήνωση. Η όπως αλλιώς διάολο γράφεται αυτό το διαολόπραγμα. Επίσης, τράβηξα του Χριστού τα πάθη, κυρίως από γραφειοκρατεία και …ιατροκρατεία, και όχι τόσο απο την ασθένεια. Το καλύτερο κομμάτι της ιστορίας στην διάθεσή σας (είναι μεγάλο, μην βαρεθείτε – τα καλά είναι στο τέλος): Η μαλακία αυτή, για να βρεθεί, εκτός απο τις εξετάσεις αίματος, χρειάζεται και μία ειδική εξέταση. Από την δεύτερη εβδομάδα της ασθένειας, η γιατρός του νοσοκομείου που πήγαινα να με δουν, μου την είχε γράψει: “Επειδή εμείς δεν την κάνουμε, να πας σε ένα μικροβιολογικό κέντρο, όπως είναι η Διάγνωση, για να δουμε αν πάσχεις πράγματι απο αυτό.” Ψάχνω στην περιοχή μου, υπάρχει Διάγνωση, πηγαίνω να την κάνω. Ωραια γραφεία, κόσμος πέρα δώθε, ελεύθερο γραφείο πληροφοριών. Καθίστε, κάθομαι. Τι μπορούμε να κάνουμε για σας; Ε, δεν μου κάνετε αυτήν την εξέταση να δούμε τι κουβαλάω; ασφαλώς και βεβαίως μου λέει η κοπέλα. Πόσο θα κάνει; ρωτάει το αρκούδι Παρένθεση: έχω ρωτήσει δύο ανθρώπους. Τον πατέρα μου και την κοπέλα μου. Υπολογίζουν 30 με 40 ευρώ. Κλείνει η παρένθεση. Πόσο θα κάνει; ρωτάει το αρκούδι (το έχει κάνει και ο Φώσκολος αυτό με την επανάληψη, είναι για να μην χάνετε το ρου της ιστορίας). 196 ευρώ μου λέει η χαμογελαστή υπάλληλος.
σελίδα 34 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
… Ε, λέω δεν έχω τόσα λεφτα – και προκαταβολή παίρνουμε μου λέει η λευκή ρόμπα, το φαντάζομαι λέω, αφήστε, θα πάω στο ΙΚΑ να τα κάνω τσάμπα. Παρένθεση: Οι μυημένοι μπορούν να χαμογελάσουν ελεύθερα. Κλείνει η παρένθεση. Συνεχίζω τον γολγοθά μου (υπάρχει και προηγούμενο μέρος, θα σας το πω άλλη φορά) και παίρνω στο 184. Για μία εξέταση αίματος; Θα πάτε στο κοντινότερο ΙΚΑ σας (στην Δροσοπούλου), θα σας δει παθολόγος και θα σας γράψει αυτός την εξέταση. Μαϊστα. Το κλείνω το ραντεβού, και σκέφτομαι σοβαρά το blog μου, ενεργοποιώ την μνήμη μου. Εδώ, θα γελάσουμε λέω. Πάω στον παθολόγο. 10-14:30 λέει το χαρτί αλλά αυτή – που έχει το παιδί της στο δωμάτιο να παίζει αμέριμνο – θα φύγει στις 12. Μας ενημερώνει τους απέξω που περιμένουμε – για να μην υπάρχει παρεξήγηση. Επιπλέον, είναι και στα αρχίδια της, καθώς της λέιπει ένα συνταγολόγιο που δεν το έχουν φέρει, αλλά δεν παει και η ίδια να το πάρει (τι, να αφήσει το παιδί μόνο του; αναίσθητοι είσαστε;), φεύγει κάπου μισή ώρα να πάει να πιεί καφέ, τέτοια πράγματα. Εν ολίγοις, κάποια στιγμή φωνάζει τον αρκούδο, σκάω μύτη (έξω απο την πόρτα, μέσα δεν μπήκα ποτε) τι θέλετε εσείς; να, μία εξέταση. Μου φτιάχνει το παραπεμπτικό, θα πάτε πάνω να κλείσετε ραντεβού. “Πάνω” έχει πιο σοβαρούς υπαλλήλους, μου κλείνουν για την μεθεπόμενη ημέρα. Την μεθεπόμενη μέρα, σκάω μύτη. Τρία είναι τα γραφεία, ένα δουλεύει. Όλοι (κάπου 40 άτομα) περιμένουν έξω απο αυτό. Δύο-τρείς υπάλληλοι έχουν (με το συμπάθειο) κυριολεκτικά γαμηθεί στην δουλειά εκεί μέσα. Με φωνάζουν, κάθομαι, κάνω έτσι το χέρι μου – με ρωτάει η κοπέλα: τι εξέταση είναι; Τις δίνω το χαρτί. Α, όχι, μου λέει, ΕΜΕΙΣ δεν κάνουμε αυτήν την εξέταση.
σελίδα 35 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Χι-χι-χι. Μα, λέω (χωρίς να τα παίρνω με την κοπέλα, τι φταίει αυτή) παθολόγος που “δουλεύει” τρεις ορόφους πιο κάτω μου την έγραψε, και γραμματέας που δουλεύει έναν πιο πάνω μου την έκλεισε ραντεβού. Τι να σας κάνω; μου λέει η κοπέλα. Ελα ντε; Πρέπει να φταίνε οι ορόφοι. Διαφορετικό υψομετρικό. Θα πάτε τρεις ορόφους πιο πάνω να σας πουν πότε και που πρέπει να πάτε. Πάω (δεν με τρομάζουν εμένα τα υψομετρικά). Στον υπάλληλο (αφού μου βαράει καμιά 10ριά σφραγίδες στο χαρτί) του λέω τι θα κάνω; δεν έχω 195 ευρώ για αυτή την παπαριά. Τράβα μου λέει στην Παμακάριστο, εκεί θα στην κάνουν. Αντε καλά. Φεύγω (να ‘ναι καλά η Ελεάνα με το αμαξάκι της) και πάμε Παμακάριστο. Καινούργιο σκηνικό. Δεν έχει πολύ κόσμο. Στο λογιστήριο (που πρέπει πρώτα να περάσω) υπάρχει μία εμφανής ουρά, ενώ κάθε φορά που τελειώνει με έναν πελάτη, πατάει ένα κουμπί, και αλλάζει ένας αριθμός πάνω απο το κεφάλι της. Πάω να πάρω νούμερο. Δεν έχει νούμερα. Απο ότι καταλαβαίνω, σταμάτησε να έχει νούμερα εδώ και ώρα. Στέρεψε. Έτσι είναι κυρίες και κύριοι, δεν γεμίζουν μόνα τους αυτά τα πράγματα (πάντα αναρωτιόμουνα). Την ευσυνειδητη υπάλληλο, όμως, δεν την σταματάει αυτό. Το κουμπί το πατάει μετά απο κάθε πελάτη, και ανακοινώνει τον αριθμό.
σελίδα 36 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Οταν έρχεται η σειρά μου, την ενημερώνω, παρεπιπτώντως, οτι τσάμπα βαράει γιατί η μηχανή που γεννάει χαρτάκια, στέρεψε – δεν γεννάει πια. Με ευχαριστεί με μία ελαφρά συγκίνηση. Περιμένει. Της λέω τι θέλω. 30 ευρώ μου λέει. Ώπα, ώπα. για μισό. Παρένθεση εδώ. Τριάντα ευρώ η Παμακάριστος, εκατόν ενενήντα έξι η Διάγνωση; Αντιλαμβάνεται κανείς το σοκ που έπαθα; Ναι; Να συνεχίσω; Ευχαριστώ. Πλερώνω με χαμόγελο, παίρνω τις αποδείξεις – γιατί και αυτά που έδωσα, το ΙΚΑ μου θα μου τα επιστρέψει. Το ΙΚΑ μου. Αχουτο. Πίσω μου η κοπέλα χτυπάει το κουδούνι. “Να περάσει το 77″. Δύσκολα κόβεται το χούϊ. Στο αιματολογικό, συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Χαρτάκια υπάρχουν ένα σωρό. Πίνακας με αριθμούς δεν υπάρχει (δεν μπορείς να τα έχεις όλα – σωστά;). Χαμογελάμε, παίρνουμε αριθμό. Εχουμε το 87, παίρνουν αίμα απο το 83. Χαζεύουμε τον κόσμο, μπροστά μας η πόρτα που οδηγεί στο μικροβιολογικό. Με κωδικό. Ωπ, ενδιαφέρον. Μια κοπέλα με την απαιτούμενη συνοδεία της -φίλης της- νοσοκόμας περνάει, μπαίνει με το έτσι θέλω, κύριε Βασίλη τι κάνετε, καλά είναι ο κύριος Βασίλης, που παρεπιπτόντως είναι και ο γιατρός που παίρνει το αίμα. Αφού παίρνει το αίμα, εκτός σειράς, πηγαίνει στο μικροβιολογικό, η φίλη της νοσοκόμα πατάει τον κωδικό δεν ανοίγει οι πόρτα. Οι δίπλα μου, που πετάξανε κάτι ωραιότατα καρφιά όταν βγήκε η κυρία γελάνε, αλλα δεν ξέρω γιατί. Οταν μπήκαν και άλλοι αργότερα κατάλαβα – ο κωδικός ήταν τόσο εύκολος (μπορούσε να τον δει ο οποιοσδήποτε) που πρέπει να είσαι τελείως βλάκας για να τον δώσεις λάθος. Ζώον με περικεφαλαία.
σελίδα 37 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Μπαίνω στο αιματολογικό, δείχνοντας το χαρτάκι μου. “Δεν υπάρχει λόγος” μου λέει ο κυρ-Βασίλης, “Πως”, του λέω “για να τηρούνται οι τύποι. Να μην μπαίνει ο καθένας όποτε θέλει εδωμέσα”. Σωστά, ο κυρΒασίλης, πράος άνθρωπος, καταλαβαίνει το υπονοούμενο, κατεβάζει το κεφάλι. Μαζί με τον κυρ-Βασίλη υπάρχει και ένας νοσοκόμος. Απο την πρώτη στιγμή δεν με πείθει οτι θα καταφέρει να μου πάρει αίμα. Αφού μου ψηλαφίζει τα χέρια κανα δίλεπτο φωνάζει τις ενισχύσεις: “κυρ Βασιλη έρχεστε λίγο; δεν του βρίσκω φλέβα”. Έρχεται το βαρύ πυροβολικό, ο κυρ Βασίλης αυτοπροσώπως. Πράος άνθρωπος. Με ψηλαφίζει και αυτός, ούτε αυτός μου βρίσκει, μου λέει θα σας πάρω απο δω, το απο δω είναι στον καρπό κοντα του αριστερού μου χεριού. Μωρε απο το μάτι μην μου πάρεις, καί απο όπου καταλαβαίνεις πάρε μου. Καθώς με τρυπά, τον ρωτάω: -Πόσο καιρό θέλουν οι εξετάσεις; -Πέντε με δέκα μέρες. -Α, καλά. Μετά απο λίγο, πιέζω την τύχη μου: -Επειδή τελειώνει η αναρωτική μου άδεια, είναι εύκολο να μάθουμε αν θα είναι σε 5 ή σε 10; -Φυσικά, να πάω να ρωτήσω. Πράος άνθρωπος. Το έχει πάρει το αίμα, το χέρι με πονάει ολίγον-τι, επιστρέφει: -Δυστυχώς έχω άσχημα νέα: θα πάρετε αποτελέσματα στο τέλος του μήνα (του Αυγούστου). Η μοναδική υπάλληλος παίρνει άδεια οπότε… Κάγκελο εγώ. Η άδειά μου τελειώνει στις 8/8. -Πόσο χρόνο κάνουν τα άλλα ιατρεία; -Κάπου 5 με 10 ημέρες, αλλά ελάτε μαζί μου να ρωτήσουμε το μικροβιολογικό.
σελίδα 38 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Πάω, μου ανοίγει, πετάει σε μία χοντρή μικροβιολόγο “αυτός είναι ο νεαρός” και την πουλεύει πριν αρχίσουν τα δύσκολα. Πράος άνθρωπος. Προσπαθώ -σκληρά- να συννενοηθώ με την μικροβιολόγο: -Τι θέλετε; αφού σας είπαμε. Αν δεν σας αρέσει, ακυρώστε την εξέταση. -Αν πάω αλλού, πόσο χρόνο κάνουν κανονικά; -Δέκα με δεκαπέντε μέρες. -Εσείς πότε θα μου δώσετε αποτελέσματα; -Τέλος του μηνός. Αν δεν σας αρέσει, ακυρώστε την εξέταση. -Αυτό που θέλω είναι την βοήθειά σας. Αν έτσι και αλλιώς κάνουν και οι άλλοι δεκαπέντε μέρες, και εσείς μου τις δώσετε σε 16-17, τότε δεν έχει νόημα να πάω αλλού. Απλώς θέλω να καταλάβω πόσο καιρό κάνουνε. -Αν θέλετε, μπορείτε να πάτε στο Γεννηματά. -Μπορώ να πάρω το αίμα μου; Γιατί εδώ δυσκολεύτηκαν πολύ να μου πάρουν και δεν θέλω να περάσω την ίδια ταλαιπωρία. Αυτό δημιούργησε μία σύγχιση. Δεν πρέπει να έχει ξαναζητήσει κανείς το αίμα του πίσω. Στην αρχή μου λένε όχι, αλλά το μελετάνε, το συζητάνε (πολιτισμός, δημοκρατία, τετοια πράγματα) και μου λένε ναι. -Δεν θα το πάρουνε, αλλα μπορείτε. Το ποσό είναι τριάντα ευρώ (και το αγαπημένο μου ΙΚΑ θα μου τα ΄δωκει πίσω, γιατί με αγαπάει και αυτό). Μπορώ να κάνω μία εξεταση εδώ, αλλά να πάω και στο Γεννηματά, να κάνω και μία εκεί. Μπορεί να μήν λειπει η μοναδική υπάλληλος για διακοπές και να πάρω νωρίτερα τα αποτελέσματα. -Καλώς, σας ευχαριστώ. Θα κάνω την εξέταση και εδώ, και εκεί. -Οπως καταλαβαίνετε. Αλλα τα αποτελέσματα θα τα πάρετε τέλος του μηνός. Θέλω να καταλάβετε την ψυχολογία μου εδώ. Εχω αντιληφθεί απο τα τεκτενόμενα, οτι αυτή η εξέταση είναι τόσο σπάνια που την κάνουν ελάχιστα νοσοκομεία και αν πας σε ιδιωτικό μικροβιολογικό, θα πληρώσεις τον κώλο σου.
σελίδα 39 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Στο μεταξύ η Ελεάνα που περιμένει έξω και έχει ακούσει όλη την κουβέντα έχει γίνει (και αυτή) έξω φρενών. Βρίσκει στον κατάλογο το τηλέφωνο ενός γνωστού της ιδιωτικού μικροβιολόγου στην περιοχή της. -Πόσο κάνει αυτή η εξέταση; -τριάντα ευρώ -πότε θα πάρουμε τα αποτελέσματα; -Αυριο. Ωπ. Καινούργια λέξη στο λεξιλόγιο μας. Αυ-ρι-ο. Με το λογικό κόστος, αποτελέσματα άμεσα. -Μας πήρανε αίμα. να το φέρουμε; -Φυσικά, εγώ χρειάζομαι μόνο ένα πήγμα. Χαράς ευαγγέλια. Πηγαίνω στο αιματολογικό να ακυρώσω την εξέταση. -Μπορώ να ακυρώσω την εξέταση γιατί βρήκα κάποιον που μου δίνει αποτελέσματα αύ-ρι-ο; -Φυσικά (Πράος άνθρωπος). -Μπορώ να πάρω το αίμα μου ή το έχετε δώσει στο μικροβιολογικό; -Οχι, εδώ το έχουμε. Μισό λεπτό να σας δώσω το χαρτί και το αίμα. Τι όνομα; -Αρκούδος. Το χαρτί βρίσκεται αμέσως. Το αίμα όμως καθυστερει. Είναι καμιά τριανταριά φιάλες, αλλά με αρκούδος δεν βρίσκει τίποτα. -Α, να μου λέει, αυτό θα είναι. Είχα γράψει λάθος το όνομα. …. Ορίστε; Έγραψαν λάθος το όνομα; Ήμουν η αιματολογική εξέταση νούμερο 96 εκείνης της ημέρας μόνο, και γράψανε λάθος το όνομα; Για να σας δώσω ιδέα του λάθους, αντι να γράψουνε για παράδειγμα Γεωργόπουλος, γράψανε Γεωργακόπουλος. Μικρό, αλλα σημαντικό, το επώνυμό μου είναι εξίσου διαδεδομένο.
σελίδα 40 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Μέχρι το τέλος του μηνός, 5-6 Γεωργακόπουλοι θα έχουν περάσει σίγουρα. -Μην ανησυχείτε, δεν υπάρχει Γεωργακόπουλος, εσείς είσαστε – σίγουρα. Εκεί τελειώνει η λογική. Φέρτε το λέω, να τελειώνουμε (μην κάψουνε κανέναν κακομοίρη οτι έχει λοιμώδη και τρέχει) Το βάζω στην τσέπη. Πληρώνομαι στο λογιστήριο παίρνοντας τα λεφτά μου πίσω. Πάω στον μικροβιολόγο. Μόλις ακούει την ιστορία, πετάμε μαζί την φιάλη στα σκουπίδια. Μου παίρνει αίμα – με την μία και εντελώς ανώδυνα. Κοιτάει τις προηγούμενες εξετάσεις μου και μου δίνει συμβουλές, συστάσεις. Τα αποτελέσματα τα παίρνω την επομένη, και πληρώνω τριάντα ευρώ. Θέλετε καλό κλείσιμο; Δεν έχω. Αλλά σας υπόσχομαι να χαμογελάσω με τις παρατηρήσεις σας. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 41 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
“Θα πιείτε τέτοιο πράγμα;”
Δεν είμαι μυστήριος άνθρωπος… είμαι; Μάλλον είμαι. Βασικά, κάποια πράγματα, (ίσως μετά απο καιρό, με άλλη λογική) μου αρέσει να τα δοκιμάζω. Αλλά, το να είσαι διαφορετικός, να μην είσαι “συνηθισμένος”, έχει, όπως και να το κάνεις, τις δυσκολίες του. Απλό (και όχι απλοϊκό) παράδειγμα: Στην Πάρο, πρίν απο μερικά χρόνια, πηγαίνω για milkshake στην Δωδώνη που είχε ανοίξει εκεί. Τότε δεν υπήρχε η Sulla Luna, οπότε παγωτό έτρωγες (εν πολλοίς) όπου σε πήγαινε η όρεξή σου. Πάω λοιπόν στην Δωδώνη μία, πάω δύο, πάω τρείς,έχω φάει όλα τα “φυσιολογικά” milkshake. Θέλω να δοκιμάσω κάτι καινούργιο βρε αδέλφε. Κοιτάω τις γεύσεις, βλέπω Λεμόνι.
σελίδα 42 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Πως θα ήταν ένα milkshake λεμόνι; Τότε στην Δωδώνη δούλευε μία ευγενικότατη κοπέλα, με την οποία, με τα πολλά σούρτα-φέρτα, ένα ‘γεια’ το είχαμε. “μου βάζεις ένα milkshake λεμόνι; δεν έχω ξαναφάει, αλλά λέω να δοκιμάσω.” Κολλάει η κοπέλα. “Δεν ξέρω αν μπορεί να γίνει, γιατί το λεμόνι είναι sorbet.” Με πιάνει το πείσμα: “Κάντο, και ότι γίνει το πληρώνω.” Πράγματι, με αρκετή περιέργεια, το κάνει. Το δοκιμάζω, μου αρέσει – πολύ. Συνέχισα να πηγαίνω, και μάλιστα δοκιμασα και άλλες γεύσεις – μάνγκο αν θυμάμαι καλά. Μία μέρα μάλιστα, η δεσποινις με ρώτησε αν είναι καλό, της είπα να κάνει λίγο παραπάνω να δοκιμάσει – και της άρεσε. Δεν ξετρελάθηκε, αλλά πινόταν ευχάριστα. Και εδώ αρχίζει ο γολγοθάς. Με την γεύση του στο στόμα (που λέει ο λόγος) πηγαίνω στην Δωδώνη (κυρίως στην γειτονιά μου, στο τέρμα Πατησίων), όχι πολύ συχνά, μιά φορά στους τρεις μηνες για να πάρω milkshake. Κάθε φορά πέφτω είτε σε διαφορετική υπάλληλο, είτε σε υπαλληλο που δεν με θυμάται απο την προηγούμενη φορά. - Καλημέρα σας, θα ήθελα ένα milkshake λεμόνι. - Ορίστε; - Ενα milkshake λεμόνι. - Οχι, αυτό δεν γίνεται. (εδώ κουράζομαι λίγο) - Ακούστε, έχω ξαναφτιάξει και είναι νοστιμότατο.
σελίδα 43 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
- Είστε σίγουρος; Γιατί το γάλα δεν θα δέσει με το λεμόνι. - Έχω ξαναφτιάξει, και μου άρεσε πολύ. Ακούστε, αν δεν βγει καλό, μην ανησυχείτε, θα το πληρώσω. - Μα δεν είναι οτι δεν θέλω, δεν γί-νε-ται. Δεν δένει το λεμόνι με το γάλα, δεν καταλαβαίνετε; - Ναι, αλλά εγώ το έχω ξαναφτιάξει – άρα γίνεται. - Εμείς δεν μπορούμε να φτιάξουμε τέτοιο πράγμα. - Μα, ΕΔΩ το έχω φτιάξει. Εδώ υπάρχει -πάντα- μία μικρή δόση αμφιβολιας. Φαίνεται ωσαν θολούρα στα μάτια της υπαλλήλου. - Εχετε φτιάξει εδώ τέτοιο πράγμα; (δοκιμάστε την ανάγνωση “τέτοιο πράγμα” στραβώνοντας τα χείλη σας και ταυτόχρονα σκεφτόμενοι κάτι πολύ αηδιαστικό, σαν το Παναθηναϊκό πρωταθλητή ένα πράγμα) - Βεβαίως. Φτιάξτε το εσείς, και μην σας νοιάζει. Μηπως θέλετε να σας πληρώσω προκαταβολικά; (χαριτωμενάκι μου εσύ) Προσέξτε: η παραπάνω κουβέντα, γίνεται ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ αναλλoιώτη απο τον καιρό, την τεχνολογία, την Ακρόπολη που αναπαλαιώνεται, τους πολιτικούς που λένε θα. Ακριβώς οι ίδιες κουβέντες, με το ίδιο χρώμα, με τις ίδιες αντιρρήσεις, διαφορετικούς υπαλλήλους – ούτε εκπαιδευμένοι να ήτανε. Εδώ λοιπόν, κάθε φορά, η υπάλληλος υποκύπτει, και το φτιάχνει, γκρινιάζοντας λίγο, και παραπονούμενη. Και κάθε φορά είναι νοστιμότατο
. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 44 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Τσουπ.
Που λες λοιπόν, είμαστε πιτσιρίκια. Εγώ, ο Νίκος, και ο μικρότερος αδελφός του, ο Φίλιππας. Πιτσιρίκια σα να λέμε, μπορεί να έπαιζε ακόμα ο Προτάσοφ ένα πράμα. Μωρά. Εγώ κάτι κομπιούτερ (που δεν κάνει να μαθεις γιατί όλος μαζί είχε το ένα χιλιοστό του χιλιοστού μνήμη απο αυτή που έχεις στο usb stik σου), διότι ο πατέρας μου μου τον έδωσε για να διαβάζω, σα να λέμε “αν κάνεις τα μαθήματά σου θα μπορείς να παίζεις”. Νόστιμη ιδέα, αλλά κατέληξε “λέω να μην κάνω τα μαθήματά μου και να παίζω”. Όπως ακριβώς πρέπει δηλαδή, εντροπία το λέει ο βαρόμετρος, και δεν έχω λόγο να του πάω κόντρα. Οπερ, φανατικέ αναγνώστη/τρια, πάρε έναν νεαρό αλητάμπουρα, με κομπιούτερ, ελευθερία, σκληρά κερδισμένο στα παρακάλια χαρτζιλίκι, ένα περιοδικό που PIXEL πρέπει να το λέγανε , πειρατικά παιχνίδια, ντάλες καλοκαίρι, σινεμά και αραλίκι.
σελίδα 45 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Συνταγή σίγουρης καταστροφής, στο λέω. Εχω παίξει τα παιχνίδια μου, έχω αρχίσει να παίζω με τους κώδικες, να παίζω με προγράμματα που σχεδιάζεις, είμαι και μούτρο, όλα τα έχω. Ο Φίλιππας μικρότερος και πιο άβγαλτος (που να τον δεις τώρα), ο Νίκος και γω, κάθετε η φάση να δούμε το Φλας. Τότε, το moving motion στην οθόνη είναι εικαστική τεχνολογία επιπέδου και γω δεν ξέρω τι, άφταστη, ο Σιπ έχει μούτρο συμπαθές, η στολή του πάει γάντι, κολλάμε. (Τότε, για να σε βάλω στο κλίμα, αν ήσουν δεκαέξι-σάμπθινγκ, δεν περίμενε κανείς να λύσεις το κυπριακό και τα ποσοστά του ΔΝΤ, μπορούσες να δεις το Φλας χωρίς να σε δουλεύουνε. Ενημερωτικά στο λέω). Εμείς κολλάμε, αλλά ο Φίλιππας γουστάρει – πολύ. Κοιταζόμαστε με τον Νίκο, μέσα; μέσα. Φάρσα εν όψει. Εγώ έχω το γραφιστικό και το προγραμματιστικό, ο Νίκος θα κάνει το ψήσιμο: Η Ocean βγάζει το Flash σε παιχνίδι. Ωχ αμάν-αμάν και γουάου αμάν, και ποιος κατεβαίνει στην Αθήνα να πα να το φέρει άμεσα και σπάμε και τους κουμπαράδες άμα λάχει. Ίσα που τσακίζουμε και χαρτζιλίκι πήγαινε/έλα με το καράβι, συν τα αντιγραφικά. Τόσο γούστο. Στο μεταξύ, ο γιόρς τρούλι, να παιδεύεται να φτιάξει παιχνίδι που δεν υπάρχει. Κάπως κλέβω λογότυπο OCean, μία εικόνα. Φτιάχνω Flash χαρακτήρα από την αρχή, δεύτερη. Κάτι μενού, κάτι τέτοια, high score, κλπ, μαζεύω εικόνες, στατικές, και με κωδικα τις ενώνω. Κάπως, τότε ήξερα, τώρα γέρασα. Σκάμε λοιπόν το παραμύθι στον μικρό: Μας το φέρανε! Το ‘χουμε, το παίξαμε, γα-μά-το το παιχνίδι. Σφυράει. Αλλά – πολύ γρήγορο ρε παιδί μου.
σελίδα 46 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Τσιμπάει ο μικρός, να παίξω, ναι, αμέ εγώ, θα το φέρω μια μέρα. Τι μια μέρα, άμεσα, ο μικρός, ε, όπου νάναι εγώ που παλεύω να παίζει τζάμι το φο. Διότι, το παιχνίδι είναι φο για φο και πιο φο δεν έχει. Οπερ, ξεκινάει μια χαρά τα ιντρο και τα μενού, μα μόλις πατάς Start – τσουπ! σου βγάζει τελείωσες! Διότι το παιχνίδι είναι flash και πάει με ταχύτητα φωτός. Αμέ. Δυο τρία ξενύχτια γι’ αυτήν την σαχλαμάρα που γελάς σα χαμόγελο – και αν. Αλλά, για μας, ε; η τέλεια πλάκα. Με τα πολλά, με “ψήνει” ο μικρός, το φέρνω, τον αφήνουμε να το βάλει να το απολαύσει. Σε μια γωνιά εμείς, λυμένοι. Το βάζει, γραφικούλι ένα, “πως σου φαίνεται” εμείς, “καλό είναι” να λέει αυτός, κοκοκο εμείς. Γραφικό δύο, μενού, να- πάτα πλέη εκεί. Πατάει ο μικρός, τσουπ, έχασες. Τα χάνει και ο μικρός. “Τι έγινε ρε παιδιά;” “Α, εμείς” (να κλαίμε πλέον) “στο είπαμε, είναι πολύ γρήγορο το παιχνίδι. Φλας. Ξαναπαίξε”. Μια εμάς κοιτάει ο μικρός, μία το παιχνίδι, κλικ να ξεκ- έχασες. “Ρε με δουλεύετε;” “Όχι ρε, αφού κάναμε και high score. Ξαναπαίξε.” Μας κοιτάει ο μικρός, λέει είναι βλαμένα αυτά, ξαναδοκιμάζει – έχασες. “Ρε τι μαλακισμένα που είσαστε” – και φεύγει.
σελίδα 47 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Δάκρυα στα μάτια εμείς, να γελάμε να μην κρατιόμαστε, αχαχα, χοχοχο, ο Νίκος βέβαια γελάει κατάτι περισσότερο, γιατί η δουλειά του ήταν να ψήσει τον μικρό, εγώ κατάτι λιγότερο γιατί γαμήθηκα πετ’ έξι μέρες να βγάζω τα μάτια μου να φτιάξω μία πλάκα περίπου είκοσι δευτερολέπτων. Φλας πλάκα, σα να λέμε. Το καλοσκέφτομαι, το κορόιδο της υπόθεσης μάλλον εγώ είμαι, γελάω πλέον περισσότερο διότι αυτό, μάλιστα, έχει υλικό για γέλιο. Μα δεν τελειώνει εδώ το κόλπο. Διότι, περνάει η μέρα, κάνουμε τις τσάρκες μας, γελάμε ακόμα με την φάρσα, χοχοχο και χαχαχα, απογευματιάζει, βραδιάζει και άντε σπίτια σας να ησυχάσουμε και μείς. Γυρίζω, και κρατάω την δισκέτα. Και το μαζεύω όλο αυτό, σαν δουλειά και κόπο και σαν ωραίο, γαμάτο θα σου πω σήμερα αποτέλεσμα, και ρε φίλε, το βάζω να παίξει ξανά. Κάτι που θέλω να το δω, κάτι που θέλω να ελπίζω ότι έχω το παιχνίδι που, μεταξύ μας, και γω σαν τον Φίλιππα το ονειρεύομαι, κάτι που το αγάπησα με την προσπάθεια, το βάζω ξανα και ξανά στην οθόνη. Να το πατάω το πλέη, μπας και μου δείξει, μαγικά μια πίστα. Μία μόνο. Λίγο πιο σιγά. Σαν όνειρο. Σαν αυτό που ξέρεις ότι δεν γίνεται, αλλά λες άμα το πιστέψω πολύ, μα πολύ λέμε, μπορεί και να γίνει. Σαν ελπίδα. Τσουπ. Έχασες. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 48 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
"Ζεις ρε;" Γελάτε μπαγάσηδες με τα κουλά που μου συμβαίνουν και αν και δεν έχω όρεξη τρελή, θα σας χαρίσω άλλο ένα, μια παλιά ιστορία, για να κάνετε γουικέντ με χιούμορ, αρκούδος μέηντ. Αγοράζω κομπιούτερ, φρέσκο, μπράντ νιού θίνγκ. Του κουτιού. Με τα εξ-πιά του, και τα σέα του, και τα μέα του. Οθόνη δεν είχε, αλλά κοτζαμάν γαϊδούρι να το κοιτάξω στα δόντια; Αλλωστε, με τόσα που έδωκα, σιιιιιγά μην μου βάζανε και οθόνη. Τέλος πάντων, τoν πήρα. Με γειές. Φτου σου. Μια Πέμπτη να ήτανε θαρρώ, το κουβαλάω το κουτί μέχρι το σπίτι, βαριά η ρουφιάνα η βιομηχανία – μου φεύγει η μέση. Εν ολίγοις, δεν είναι της επιστροφής. One way ticket – αμα μου βγάλει πρόβλημα προτιμώ να το φάω παρά να το επιστρέψω. Παρένθεση με νόημα: για να ξυπνήσω το πρωϊ, βάζω τον ΟΤΕ και με ξυπνάει. Μια κυρία με την γλυκειά της την φωνή μου λέει οτι ξύπνα ρε παπάρα, όχι μόνο ξημέρωσε, αλλά μέχρι να σηκωθείς, ο ήλιος ψόφησε. Αλλά, πάντα γλυκά και χαριτωμένα. Επιστρέφω στο θέμα. Το κομπιούτερ το εγκαθιστούμε, δουλεύει, κάνει και θόρυβο η σαχλαμάρα, γρου-γρου ο ανεμιστήρας, δεν βαριέσαι. Είναι και τα πρώτα μου εξ-πι, κάνω το κέφι μου, ώωω τι ωραία πράματα είναι τούτα, μεγαλεία. Εν ολίγοις, νυχτώνει. Ωρα για ύπνο. Τονε κλείνουμε, με βαριά καρδιά, κανονίζουμε για μας ξυπνήσουνε οι ΟΤΕτζίδες, όνειρα γλυκά. Ντριν-ντριν ο τηλέφωνος. Ωρα να ξυπνήσεις ρε μπαγάσα. Πάω να το σηκώσω – το ‘χω στο διπλανό δωμάτιο, δεν είχε βγάλει ακόμα την προσφορά ο Γερμανός με τα ασύρματα. Βρίσκω το κομπιούτερ ανοικτό.
σελίδα 49 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Με κοιτάει – το κοιτάω. Ρε εγώ δεν σε έκλεισα εχτές; Δεν μιλάει. Λέω, δεν μπορεί, θα το ξέχασα πάνω στην χαρά μου. Τον κλείνω, με το εξφάιλς στο μυαλό δεν με ξαναπαίρνει και ο ύπνος, γκαντεμιά, δεν βαριέσαι. Πάω γραφείο, γυρίζω, παίζω με τον καινούργιο μου φίλο, τον κλείνω και μία δοκιμαστική μπας και ανοίγει μόνος του, όχι, φυσιολογικότατος. Μάγκας. Σαββάτο και Κυριακή, όλα καλώς. Δευτέρα, ξυπνάω, η γνωστή διαδικασία.. ..ο κομπιούτερ ανοικτός. Οχι ρε φίλε. Πόλτεργκαϊστ. Ντεζαβου. Τέλος πάντων, λέω θα τον ξέχασα εψές, δεν βαριέσαι, καινούργιος είναι δεν παθαίνει και τίποτα να δουλέψει και καμία υπερωρία. Το βράδυ τον αφήνω ανοιχτό, να κόψει καμιά ταινία να βγάλει τα λεφτά του. Ολοι δουλεύουνε σ΄αυτό το σπίτι. Αρα την Τρίτη, που τον βρίσκω ανοικτό, όλα καλώς. Το βράδυ της Τρίτης, τον σβήνω. Ξεκουράσου. Την Τετάρτη το πρωϊ τον βρίσκω ανοικτό. Ρε λέω, μπας και μου τον δώσανε μεταχειρισμένο και ήταν σε κανένα γραφείο δημοσίου, και έμαθε να ξυπνάει κατά τις έξι; Αλλά με τρώει και η αμφιβολία. Μήπως τον άφησα εγώ; Το βράδυ τον κλείνω. Καλά. Σίγουρα. Το κοιτάω: εκλεισες ρε σκασμένο ή προσποιείσαι; Το πρωϊ, ανοικτός. Ντούρος. Οχι ρε παιδιά, με χάνετε. Αυτό ήτανε. Φωνάχτε γιατρούς, βάλτε μου ασπρόρουχα, με χάνετε, γεια σας. Σηκώνομαι τα βράδια,
σελίδα 50 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
νυχτοπερπατάω, και αντί να τριγυρνάω με τα χέρια απλωμένα και να χαζεύω την ζωή απο τα μπαλκόνια, όπως κάθε φυσιολογικός άνθρωπος, τσακίζω τα IRC και τα Evolution Soccer. Και που να το πω; Στον γιατρό μου; Γιατρέ μου ο κομπιούτερ ανοίγει μόνος του για να με χαιρετίσει το πρωϊ; Στους φίλους μου; Ξέρεις πόσο γρήγορα ψάχνεις παρέα αμα πεις τέτοιο πράγμα στους φίλους σου; Λέω άμα και αύριο τον βρω να με περιμένει, θα ψάξω βοήθεια. Χελπ. Πρωϊ – πρωϊ φοβάμαι να πάω στο δωμάτιο. Μπαίνω, γουρ-γουρ ο ανεμιστήρας. Ανοικτός φωτεινός, έτοιμος για χρήση. Παίρνω τηλέφωνο το μαγαζί που το αγόρασα. Όταν το ‘χα πάρει ήταν μόνο ένας τύπος – τώρα το σηκώνει μία κοπέλα. Ε, λέω, αμα είναι το ριζικό σου να ξεφτιλιστείς… - “Ε, γεια σας, είχα πάρει ένα μηχάνημα απο εσάς, πριν λίγες μέρες” - “Ναι”. Α, ωραία, καταλαβαίνει. Μέχρι εδώ, καλά. - “Ναι, και αντιμετωπίζω ένα μικρό πρόβλημα”. - “Πείτε μου”. Η κοπέλα βαριέται – εμφανώς όμως. Κάτσε να δεις τι σου χω μετά μικρή. Πως το λένε τώρα αυτό; - “Να… Ανοίγει μόνος του”. - “Ορίστε; τι εννοείτε;” Το κέρδισα το ενδιαφέρον σου ε; Kαλωσήρθες στον εφιάλτη μου. - “Να το πρωϊ όταν ξυπνάω, τον βρίσκω ανοικτό”. - “Μήπως τον ανοίγετε εσείς; Μήπως τον ξεχνάτε ανοιχτό;”
σελίδα 51 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Αν ισχύει ένα απο τα δύο, τότε καλύτερα να πάρω τον γιατρό μου. - “Ε… όχι, απο όσο ξέρω κανείς δεν τον ανοίγει. Ανοίγει μόνος του”. Μπαγκράουντ μουσική: η ζώνη του λυκόφωτος. Νανανανα.. “Μισό λεπτό να σας δώσω…” τον γιατρό; “..τον τεχνικό”. Αντε, καλά – τι να τα πεις σε έναν, τι σε δύο. - “Παρακαλώ;” Ανενημέρωτος. Έπρεπε η μικρή να στα πει, σε άφησε να φας την κρυάδα και για κοίτα; σε καμιά γωνιά θα είναι και θα σε χαζεύει να ακούς τα μαντάτα. Αλλά τι να του πει; Οι πελάτες σου είναι κλινικές περιπτώσεις; - “Να, το και το. Μόνος του.” - “Αυτό, δεν το έχω ξανακούσει.” Σώπα γιατρέ. Εμ, έτσι μαθαίνει ο κόσμος. - “Ναι.” Σειρά μου τώρα. - “Μήπως χτυπάει το τηλέφωνο;” Ωπ! είσαι μάγκας! που το ξέρεις βρε κερατά; - “Ναι, χτυπάει κάθε πρωϊ” “Ε, αυτό είναι. Υπάρχει μία εντολή στο bios..” πως; “..που το ενεργοποιεί αν έχετε συνδέσει το μόντεμ και χτυπάει το τηλέφωνο. Το χρησιμοποιούν για να λαμβάνουν fax μέσω υπολογιστή.” Μου λέει πως να το απενεργοποιήσω. Το κάνω. Τον κλείνω. Το δοκιμάζω – με παίρνω τηλέφωνο από το κινητό. Αδιάφορος, κοιμάται. Ακόμα και τώρα δεν μου ‘χει περάσει: καμιά φορά τον κοιτάω στραβά: Ζεις ρε;
σελίδα 52 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Ρουφιάνα τεχνολογία όμως, έ; Γι’ αυτό στο Δαφνί δεν βάζουνε κομπιούτερς. Αποτοξινωση. Αν θέλεις να διαβάσεις το άρθρο on-line πάτα εδώ :)
σελίδα 53 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Περι του συγγραφέως Το όνομά μου είναι Γιάννης, και δεν είμαι καλός στα "περι του συγγραφέως" :) Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για μένα όμως, η δικτυακή μου παρουσία θα σας φανεί χρήσιμη: blog: http://www.arkoudos.com/blog twitter: http://www.twitter.com/arkoudos Google+: http://gplus.to/arkoudos
σελίδα 54 / 55
12 Ιστορίες by arkoudos.com
Δικαιώματα χρήσης Ask2use
Η βασική άδεια με όρους χρήσης Ask2use
Αν δεν γνωρίζετε τι είναι τα ask2use, περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε κάνοντας κλικ εδώ Creative Commons
Το έργο με τίτλο 12 Ιστορίες από τον δημιουργό arkoudos διατίθεται με την άδεια Creative Commons Αναφορά Δημιουργού-Όχι Παράγωγα Έργα 3.0 Μη εισαγόμενο . Παροχή δικαιωμάτων πέρα από τα πλαίσια αυτής της άδειας μπορεί να είναι διαθέσιμη στοhttp://arkoudos.com/blog/?p=2695. Αν πιστεύετε ότι υπάρχουν διαφορές ανάμεσα στους όρους χρήσης, σε κάθε περίπτωση, προηγούνται οι όροι χρήσης ask2use
σελίδα 55 / 55