REALITY CHECK chapter ΙΙ INNER SANCTUM
text by dr. Kostas Prapoglou, curator
my destination is no longer a place, rather a new way of seeing
— Marcel Proust
The geographical location of the Psychiatric Hospital of Attica (Dafni, Athens) is situated on the axis of the ancient Sacred Way that connects the city of Athens with Eleusis. This is where the ritual and procession of the Eleusinian Mysteries used to take place in antiquity. Just across the road from the hospital, one could find the temple of God Apollo (Dafnaios Apollo), above which the Byzantine Monastery of Dafni was built later. The sanctuary of Aphrodite (Aphaia Skaramanga - Haidari) was also located on the same axis. It incorporated carvings and niches on the natural bedrock, where the pilgrims used to place votive offerings to the goddess praying for personal uplift, fulfillment of desires and catharsis.
As a place of ultimate spirituality, noetic uplifting and mental rebirth, the first State Psychiatric Hospital of Athens was founded in 1925 and has been operating continuously until today.
In 2021, the group exhibition reality check took place in one of the largest –abandoned– buildings of the hospital grounds, turning our attention beyond the objective hypostasis of a psychiatric institution.
One year later, the exhibition reality check chapter II: inner sanctum returns to the same place seeking through contemporary art answers to new questions, figments of a dialogue between artists and viewers, which has been unfolding unceasingly since the artistic praxis gave a new breath of life to the empty building at Dafni.
13
Embarking with the concept of spacelessness [having and understanding no borders or limits] as a starting point, all participating artists will be confronted by their very own selves. This exhibition does not deal with the theme of confinement; it extends beyond the limits of understanding our everyday life and will survey the construction of consciousness, emotion, the deconstructed and restructured speech, our language, and our dreams, placing emphasis on how these factors constantly set new limits on our perception of reality and self-awareness.
Does the future exist and, if so, how close is it?
Do we live in the future and, if so, what value could the present and the past possibly carry?
Suddenly, all these notions turn into subjective conditions intervening and affecting one another, one embedded into the other, negating and overrunning it, leading us towards a reformation of the mental axes and the realisation of the world that we live in.
Spaceless time and timeless place are ubiquitous. We sail towards an unknown direction; the ‘unknown’ often disarms, disorients and paralyses us. And yet, an inner driving force awakens us, challenges us to continue, to breathe, to feel, to love [again]... life itself and our own self seeing it anew, reborn and resurrected.
This power is the inner sanctum that dwells and hides in our souls. It is the place that makes us feel at home. It is our refuge, the locus of our inner flame, our precious sanctuary. It may take time for each of us to discover and realise it. It is usually revealed as the prize for numerous intangible battles, as a trophy of a great victory. It is reminiscent of the inner initiation process of those who were heading to Eleusis during the Sacred Mysteries. It evokes the carved niches at the Sanctuary of Aphrodite, where pilgrims deposited and entrusted their votive offerings to the goddess, asking for peace, euphoria, inner balance and love. The inner sanctum is kept vigorously in the depths of our soul, like a nook with our private devotional secret idol. This object of worship is a living organism, a baby that grows, a plant that eventually blooms. This conceptual theme will be the basis, the yeast and the magic of the artistic creation in the second chapter of reality check.
As artists and audiences continue to experience their own process of perceiving and understanding the world, the idea of exploration and introspection becomes more relevant than ever; it is an inter-personal, inter-social, and universal introspection.
The exhibition building is reshaping into a living body, in which each artist excavates their own sanctuary while each viewer walks through this building-body searching and unconsciously revealing their own references and origins. And as the bodies, the senses, the emotions, the meanings and the materials meet and co-join in a state of anthropocentric interaction, an energy emerges that bridges and unifies everything, putting us all in the flow of a sempiternal and incessant existential journey.
14
Each artist has a separate room and every viewer has the opportunity to converse with them following their own –personal– mapping of the exhibition. The audience has the opportunity to discover, decipher and interpret the works in their own time. They follow a course within the objective space, while simultaneously developing a dialogue with the subjectivity of space-time into which they will gradually surrender.
“Quite an experience to live in fear, isn't it? That's what it is to be a slave.." — Roy Batty, Blade Runner (1981), directed by Ridley Scott
Transforming the Unconscious (2022) by Lydia Andrioti is an immersive environment integrating moving image and sound with a series of porcelain sculptures. Invading one of the rooms, her sculptures are ethereal beings that defy dimensional and gravitational laws. Concoctions of imagination but also memory segments from childhood years, mermaids for Andrioti are a symbol that goes beyond the obvious references to ancient Greek mythology and stories of worldwide folklore. For her, mermaids are embodiment of memories that go back as far as the time of prenatal development. The sounds that an embryo hears are very close to the sounds we hear when we go underwater. These sound-pressure waves radiate in all directions producing an incoherent noise. A pervasive feeling of disorientation generates a mystifying distortion of reality. Andrioti’s sculptures that emerge through the walls are entities diving into the murky waters of an unconscious toyland and re-occurring back to our conscious reality. They become devices of broken memory connections and the dissolved vulnerability of the mind.
Christina Anid’s Litany of Desires (2022) is an homage to the human soul and its need to find peace and redemption. The room is taken over by two sculptures that are both made of innumerable ex-voto offerings, representations of fulfilment of a vow or gratitude towards God or a saint in Christian tradition. Infused by a robust sense of prayer, supplication and meditation, the works on view are vessels of energy and hope. At the same time, the reflective and transformative power of Anid’s writing that covers the wall surfaces, conjures aspects of spiritualism and mysticism. It is an articulation of the power of faith as well as the power of doubt constantly antagonising each other and relentlessly challenging our mind. A heart and a flying child are the answers to this battle and declarations of belief and optimism. They emerge as individual ex-votos themselves promising benevolence, humility, tenderness and kindness.
Projections From The Third Half (2018-2020) by Zeina Barakeh is an animation series comprising of two parts. The plot puts the focus on war, hostilities and aggression in a fantasy sphere, where elements of reality collide with a surreal reading of time and space. Mythological creatures engage in a battle of undeciphered episodes. Reflecting an inner world in which the past and alternative futures coincide to construct new (im)possibilities, the work is an incubator of multiple meanings that
15
speak about colonialism and decolonisation through the prism of false humanism. Deriving from the artist’s own war memories, her animation is a remark on fears and distrust that permeate human condition and its changeability. Seeking refuge away from all cacotopias and incongruities, Barakeh finds her own inner place, where chaos and disorder are easier to be degraded and effaced.
Echoes in my mouth (2022) by Orit Ben Shitrit is a speculative video essay narrating a hypothetical future. We are in a post-work and post-creative world and finally unified with the intelligent beings that we created. Memory and trauma can be erased or rewritten; this seems to be a solution to overcome traumas of the past and achieve an artificial tech-based healing. Shitrit’s setting is a memory bank in a secret remote cave. This is the place where real memories are kept and may become available if memory transplants are ever needed. Playing with notions that revolve around technological superiority and boundless possibilities of the human intellect, the artist ingeniously creates a poetic milieu that describes an imagined future society. With a camouflaged sarcasm on the oxymoron of artificial emotional autonomy, the video implies an answer to today’s disparities but concomitantly suggests that it is still not too late to revert back to our self and start depending again on our own resources.
Parcelle de ciel (1987) by Robert Cahen is an 18-minute video that receives its inspiration from a dance performance choreographed by Susan Buirge. Advanced image processing techniques and other special effects extract the quintessence of movement and sound, spawning an unearthly sequence of time and space that expand and contract perpetually. Indulging us in a feeling of elasticity of time combined with the temporality of human consciousness, Cahen simulates an event that it is almost therapeutic to watch. This visual feast that seems to defy gravitational forces emerges as a representation of a dream-like situation. Evocative of some sacred Dionysiac scene, where rhythmic and motion patterns intertwine and merge into each other, we momentarily perceive the lack of borders and gravity while we are allured by the majestic aura of the dancers.
Saint George and the Dragon (c.1930) by Yannoulis Chalepas evokes the esoteric struggles and the unrelenting fight of the human soul. With obvious references to the Christian origin of the theme not only in the Eastern Byzantine world but also in the Western tradition (where the legend of St. George was popularised from as early as the 13th century), the artist depicts with a pencil drawing his own version of the story. Saint George –whose facial characteristics are very close to those of Chalepas himself– is portrayed without his horse stepping directly on to the dragon, having been defeated and slowly losing its strength. The intensity of the scene reflects Chalepas’ own mental state. Having been hospitalised for 14 years (1888-1902) at the Psychiatric Asylum of Corfu, we clearly sense the unwavering autobiographic quality of the work, which is being displayed behind a locked door of one of the hospital rooms and the viewers are to see it only through the observation window. We become the witnesses of the imprint of a suffering human being, who eventually succeeds to survive after a long battle with his demons.
16
The installation Paths of Memory (2022) by Evangelos Chatzis is an amalgamation of raw and industrially prepared pieces of marble that sit on mirrors of various sizes. Coming from a family of marble sculptors from the island of Tinos, which is famous for its abundant marble deposits and quarries, the artist uses this material as a reference to his own origins. Having worked for the restoration of monuments including the Parthenon, Chatzis, sees marble as a material with sacred quality, a medium that connects him not only to his ancestors but also with the ancient past. The dialogue with the mirrors inevitably provides an additional space; through their reflections, they transport us to a different dimension, a placeless place. Viewers are free to walk around or between these fragments that initially create a navigational uncertainty. But as we spend more time in the room, we eventually access a deeper realm of reality beyond the physical. We begin to feel energised by the unremitting tension between our world and the one that is quietly emerging before our eyes.
A word observes you (2022) by Lydia Dambassina, is a survey exercise of the self. Characterised by her signature minimalism that permeates most of her practice, the artist invites the viewer to look at their own reflection through a big mirror placed in the middle of one of the rooms. We suddenly notice that the title of the work appears above us but in reverse. Paying much attention to the meaning of words and as philosopher Maurice Blanchot had previously discussed in his book Thomas l'Obscur (1976), Dambassina interconnects the importance of vision with that of language and investigates the multifactorial relation between written speech and observation. How can it be possible to be observed or haunted by a single word –or more– throughout our life? The artist here testifies the potency of a word to become as strong as a gaze. This work that also entails a printed image placed before the main room, is all about our inner compass; it is about the way we navigate ourselves according to what we carry within us –secrets, emotions, aspirations and guilt– silently shaping up who and what we are most likely going to become.
Avaton | Adyton (2022) by Angie Drakopoulos and Daniel Hill is a collaborative installation that takes the space of two rooms. In the antechamber –the passage room– a collection of wooden boxes with sculptures and sounds from nature gently prepare the viewer for the second room. There, two video projections based on interpretations of fire/sun and water/earth stimulate and inspirit us with a unique environment. Evolving the work that both artists presented in the first chapter of reality check in 2021, Drakopoulos and Hill delve into those leitmotifs and ideas that synthesise our world and our continuing disconnection with it. Societal modification and shifting interpersonal behaviours have driven us far from nature, from the genesis of our existence. This work is a simulacrum of a personal journey towards catharsis and reconnection. It is a post-vision of the Eleusinian procession, revisited and re-evaluated, where wooden boxes act as vessels of sonic offerings allowing us to proceed with the visual encounter further in. Triggering our senses, Avaton | Adyton acts as a psychopomp leading our soul to its ultimate source.
17
You faked your way into my dreams. Now let me die in peace.. (2022) by Guillermo Galindo is a three-channel video installation that creates an environment in direct dialogue with the permanent features of the room. Blending in perfectly with the wall decoration, three monitors become animated images of the unconscious. Imaginary insect/plant/microbe-like creatures challenge aspects of ontological ethics within a context of the ruinous unconscious, where phobias are part of a never-ending confrontational game. The artist’s independent entities exist as live paintings and interact not only with the room itself and its forceful energy but also with everyone who enters it and decides to converse with it. This futuristic mutant setting has nothing to do with religion itself; it is a commentary on the perception of reality depending on the mental state we are currently in. It divulges as a conglomeration of all those essentials that determine our existence the way we experience pain, belief in ourself, intention, desire, emotion, and memory. Galindo’s biogenetic life-forms is a personal construct of his own life helping him and hopefully others to exit dark pathways where they sometimes find themselves wandering.
TO BE CONTINUED … (Untitled) (2022) by Aikaterini Gegisian is an installation that departs from a quote found in the artist’s childhood documentation book describing how as a toddler she was drawn to bright colours and enjoyed collecting flowers. This work was developed as a conversation with The Yellow Wall-paper, a story by American feminist writer Charlotte Perkins Gilman (18601935), where a woman suffering from a “temporary nervous depression” starts seeing the patterns of the wallpaper become alive and eventually believes that she is trapped behind it. It also pays homage to the interiority in Yayoi Kusama’s dot environmental installations and to the exploration of the formal properties of colour shapes in John Baldessari’s photographic work. Gegisian’s found objects, collage and wallpaper, are all a melange of cultural references that pronounce her close relation to living with found images and the esoteric need to produce new visual material from what she has been collecting for years. From the vivid call up to childhood to the homemaking display in her room at Dafni, she generates a domain of permanence and an inner cosmos of femininity.
Thirdly: Animation No. 1 (2008-2022) by Michal Heiman is a journey of esotericism and perplex process of tracing female figures, who remained anonymous and excluded despite their active presence in their environment or their field of contribution, especially in the field of arts and psychoanalysis during the last two centuries. Isolating photographs of these women, she engineers a narrative where silenced lives become noticed and are converted into moving images with layers of sound from several time periods. Employing the use of new and advanced technological means, the artist regenerates a –partially– still image that is incorporated with her own body movement thus creating an uncanny and occult situation that defies the boundaries of ‘present’ reality. The indication ‘Photographer Unknown’ that floats frozen in the image’s own space-time, manifests the continuation of anonymity on all levels, perhaps disclosing vital information about all subjects; not only about
18
the individual who was photographed but the actual photographer too. Heiman’s moving image is a psychogram, ingeniously capturing the human soul and the experiences of being in a self-portrait of life itself.
id (2022) by Elia Iliadi is a site-specific durational performance that begins with the start of the exhibition and ends with its conclusion as it is intimately related and dependent on its audience. Each viewer is free to enter the artist’s sacred space, sit in front of her and answer laconically a secret question. The answer is written anonymously on a piece of paper and, later, it is taken by her assistants, who re-produce it in latex at a dedicated lab next door. All answers are transformed into leather-like inscriptions which are then suspended from the ceiling above the artist, gradually populating the room on a day-to-day basis. With references to initiation practices involving ancient mysteries but also to Freud's psychoanalytic theory, Iliadi’s interactive work concentrates on the id, the instinctual and primitive section of the mind that hides sexual and aggressive drives as well as concealed memories. Viewers are abruptly prompted to anonymously express their deepest and most inner self, temporarily overlooking the two other agents that altogether define and stabilise the mental status and the behaviour of a person; the ego and the super ego. Iliadi’s room will progressively turn into an extraordinary thinktank of desires and unconscious pleasures.
BRAIN_RINTH (2020-22) by artists Nikos Kokkalis and Stefanos Papadas and sound composer Andreas Mniestris, is a visual experiment that embraces the intricate functions of the brain. Synapses, memories, packed information, waste of the unconscious and a vast range of MRI scans bombard us and constitute an account on the conscious self. Embarking from the condition of trauma, the team of artists deals with the way the brain triggers and escalates ways to process it and eventually control and surpass it. Images related to every phase of our life –from the stage of pre-birth to that of death– interpret how consciousness is formed depending on our intellect and our given psychological condition. The labyrinthine mechanism of the brain that encompasses innumerable noetic functions, is activated by nature in the most complicated way which to us, as plain observers, equals to the simplicity of nothing. Such an oxymoron can hardly be understood, and we can only experience it cognitively as we continue to live. And although the cycle of life resounds our corporeality and ephemerality, it concurrently brings to the fore that driving inner force, which is programmed to auto-heal us and make us want to carry on existing.
Natalia Manta’s HYBRID BELLADONNA (2022) is a sculptural installation occupying the centre of a room and integrating a plethora of organic and inorganic materials. Upon first inspection, the transcendental appearance of the work creates an impression of an alien organism, which lives on water, growing and expanding. Its system of roots supports an upper structure that shapes a puzzling entity. Not being able to distinguish whether this is a thinking organism or simply a parasitic posthuman anomaly in an apocalyptic vision, viewers are baffled by its presence. At the same time, its totemic guise echoes a looming religious and spiritual capacity.
19
Its biomorphic shape suggests some sort of life-form. The three pillars radiating light are sources of supreme energy or some sort of an elusive device whereas the two small onion-shaped objects could be seeds, eggs or some tools of worship. Malignant or benign in character, the structure emerges as a powerful effigy of the unconscious. Its ambiguous identity might trouble us but we somehow feel an inexplicable tranquillity and calmness as soon as we feel close to it.
Journeys of Healing (2022) by Stella Meletopoulou is a site-specific painting installation that is solely inspired by the power and the pulse of the venue. Invading the room with her canvas paintings, the artist takes up on a long journey to absorb and decode the intense energy of the space and convey it on to her own surfaces. Activating all receptors, Meletopoulou moves between the conscious and the unconscious, abidingly feeding one another with her ardent visual lexicon. Geometrical shapes, symbols and an array of other curious signs, devise a new ethereal landscape. This is a place of contemplation not only for the artist but for visitors too. An eruption of secret messages equipoises chaos and harmony. It is an immersive situation that resists confinement and it desires to grow, invade the rest of the building, unlock and illuminate all of its rooms. Such continuous play between internal and external space redefines the limits of our existence, simultaneously posing pivotal questions about our own hypostasis and destination.
With Aphrodite in the reflection of light and weaves (2022) by Gisella Meo marks the completion of a trilogy that began some years ago in Treviso (2013) and Cerveteri (2018) in Italy. Before researching the locality of our venue and its proximity to the sanctuary of Aphrodite, Meo had coincidentally visualised her very own inner sanctum carved in rock and protected by a net. The quaint parallelism that surfaced through a ploy of the unconscious, suddenly merged the two places into one like an unexplained attraction. For the artist, light and transparency are the main elements of this realm; they become her own symbolical way of exploring her esoteric universe. The formation of a room within a room –a box inside a box– where viewers can enter freely is a testimony of self-openness and truth. Superimposing our world on her world and uniting them, reveals the utmost principle of sharing and giving.
Noemi Niederhauser’s Material Instinct (2022) is an installation of votive objects created from mycelium, the vegetative part of a fungus, or a fungus-like bacterial colony. Every object is independently titled with a poem that is associated with the act of giving birth, the significance of motherhood and inner feelings. Instead of utilising materials such as marble or metal that are normally used for their endurance and resilience, the artist chooses as her medium a living organism that its short life-cycle ignites recycling. Niederhauser’s votives obtain a dual meaning; apart from the actual representation of the items, they also become the medium and the prime matter to nurture life, to secure its perpetuation and pass on the torch to the next generations. This installation is an ode to transformation, to the principle of interconnectedness that we are all part of, not only on an organic but also on an emotional and cerebral level.
20
Vana Ntatsouli’s it's not what you think it is (2022), attests to the existential reverie of a fictional character, whose personal story unfolds notions of emotional equilibrium. A gentle giant sits calmly in lotus position in one of the corners of the room with a balmy smile in his face. His posture indicates a meditational state, which has eventually helped him reach a state of tranquillity. His crown –a symbol of achievement and fulfilment for the artist– lies on the floor as a precious trophy, which he is ready to offer as a gesture of kindness and gratitude. Pieces of fabric on the floor are all part of his and, in combination with his embroidered biographical narration, a reminder of where he comes from and what he is truly made of. Ntatsouli’s work is an open invitation to accept ourselves the way we are and search for the endless possibilities of self-development and advancement. It is a mental process of self-reflection and mindfulness, as fundamental elements of human thinking; an truthful example of a long-achieved victory.
Pipilotti Rist’s I’m Not The Girl Who Misses Much (1986) is a five-minute single-channel video, one of the artist’s early works, which is made to be shown through a domesticstyle monitor. At a young age here, the artist is wearing a black dress in an empty white room. For its title, the work adapts the first line of the 1968 Beatles song Happiness is a Warm Gun (written by John Lennon about Yoko Ono, the song begins She’s not a girl who misses much). With strong remarks on the role of women in society, Rist in her video continuously repeats the same line throughout its entire duration. Going through a succession of emotional states –from calm to insane, and from hysterical to peaceful– she encourages viewers to consider the space they are in, introducing a transformative experience to them. The tenacious repetition of the verse that initially seems to make sense, it soon turns into an unending mantra, a ritual that deconstructs all words and deploys them as magic spells. The distortion of colour, motion speed, and sound, tricks the eye with visual discontinuities fabricating a surreal twist. Rist’s video is a poignant reminder of the passing of time and our need to co-exist with it, eluding all esoteric combats.
Wonderland (2022) by Evi Savvaidi dives into a domain of childhood memories, where images from the past erupt and construct the most favourite of memories, that of the family home. Traversing across themes of nostalgia and loss, the artist brings to our mind visual textures of the past. Meticulously transferring down to scale an entire neoclassical building with as much detail as possible, she creates an environment that speaks deep to our heart. The recollection of the place we grew up, often fills us with mixed feelings; happy memories can give way to sad memories, eventually creating an emotional rollercoaster. Allowing us to see both sides, –the magnificent façade but also the raw interior with all its supporting apparatus–, the work of Savvaidi represents a duality that melds architecture with the system of ‘memory - body’ into a single entity. It freezes moments in time pronouncing, at the same time, the emotional response to the displacement of feelings in personal and collective realms. The hypertrophic appearance of a flower stem just before blooming denotes the development of the self and its advancement. The immense pink colour declares a series of eloquent connotations orbiting around amity, affection, and inner peace.
21
Ariane Severin’s Chronicles of Cosmic Love (2020-22) is a constellation of curious creatures that look like a paradoxical produce of a world unfamiliar to us. Utilising embroidery as her main medium, the artist’s figures are imbued by an indeterminate playfulness combined with aspects of the uncanny. The colourful portrayal of her talismans in a form of apotropaic figures is somewhat unsettling. Cartoon-like as they seem at first glance, they are, in fact, charged with a preternatural power that soon turns into a consequential manifestation of energy and strength. Severin’s anthropomorphic beings are carriers of protective properties; they are those guardian angels we all hope to have beside us, guiding us towards a path of happiness and spiritualism.
The installation of Dimitra Skandali ..any courage is a fear.. (2022) –a title that comes from a poem by E.E. Cummings (1894-1962)– is an immersive environment surveying the oppositions between the imbalances of the outside world and the potential tranquility that can be achieved through esoteric processes. War, conflict and environmental degradation are some of today’s traits that the artist wishes to expel from our life. Employing materials that channel undisturbed peacefulness and serenity, she proposes a new space for rumination and equilibrium. This is her own domain that she gracefully shares and invites us to be a part of and re-construct a new –sturdier– inner fortress. Reverberating positive frequencies, Skandali’s work is a poetic take of our actuality suggestive of the universality of humanity and the re-establishment of our higher self.
Nadia Skordopoulou’s Your soul that never wears, Your spirit that never tears (2022) is an installation moving between internal and external space, making a place for contemplation. It is inspired by the aeroponic technique that helps plants grow in the air without the use of soil in a controlled environment. The total isolation of plants from the soil promotes a healthier and quicker disease and pest free growth. However, Skordopoulou, brings the earth into her room and separates it from her plants that are all suspended from above. She underlines this disconnection by creating a new condition of living and a new way of understanding our cosmos. Symbols of virility and fertility in ancient Greece, orchids are the protagonists of the artist’s narrative. She re-imagines her own sanctuary, where votives are transfigured into plants and are sent to the sky like prayers. A soundscape is united with the physical presence of all earthly elements creating a sublime ambience that takes us to an uplifting and joyful state.
Birthday (2022) by Dimitris Skourogiannis is a re-interpretation of The Bitter Tears of Petra von Kant, a West German romantic drama film written and directed by R. W. Fassbinder in 1972. Revolving around the main protagonist of the film, Petra, a self-centered individual whose character moves between codependent tendencies, emotional fluctuations and sadism, the artist reinvents her bedroom, the main setting of the story. Playing a pivotal but uncanny role in every scene, mannequins also occupy Skourogiannis’s stage. Symbols of emotional numbness but also transitional objects and vessels of expression, dolls lie down muted,
22
trapped within a large cage-like structure that resembles Petra’s emotional cage. The sound piece by The Platters, Smoke Gets in Your Eyes (1959), breaks the ambience of claustrophobia, pessimism and nihilism. It is this very moment when the realisation of a life-turning point becomes the epicentre of the room with only one doll –solely created by the artist and resembling himself at a young age– extending its arm in an attempt to be reborn, rise and live. Birthday is a life stage-set seeking to harness our trepidations and metamorphose them into a comprehensive awareness of our existence.
Blast (2022) by Constantinos Taliotis is a triptych of video essays that are presented one next to each other as a sequence of a seconds-long footage. Filmed by the artist himself during a dolerite stone quarry explosion, we become passive receivers of an assault against nature. Interrogating the relation between the Anthropocene epoch, landscape and nature, the artist expresses an endemic sense of anxiety and distress –best described today as solastalgia1. Accentuating the proprietorial systems of human dominance, the three videos signify the cannibalism of our natural resources and the thirst for exploitation that are frequently interconnected with economic interest and geopolitical pursuits. The undisguised violence of explosion collated against the value of the spectacle, traces and puts to the test the effect on our induced angry feelings and thoughts. Blast becomes a tool for viewing the fractured morals and principles of our society and the momentous need for healing and retraction.
Letters’ Altar (2022) by Tolis Tatolas examines our relation to the accelerating extinction of written speech as a medium of ultimate expression. The installation comprises an altar made of rubble –remnants of humanity– while written religious banner-type surfaces, establish a shrine dedicated to the decay and the deconstruction of civilisation as we know it. A book of holy writings –an assembly of words and phrases of humankind since its very beginning– demarcates the end of speech, which is represented by an act of sacrifice; it becomes an offering to a new consecrated and undeciphered actuality. Through his linguistic environment, the artist turns the choreography of words and symbols into a stratification of thoughts, all deriving directly from an inner source. Emphasising on notions of utopianism, Tatolas dwells on the disorder and the ideological follies of our world and invokes through a soundscape his fears about the metamorphosis of collective consciousness and intellect. A lingering light above everything suggests a threshold of hope and faith.
The installation Primavera (2022) by Nikos Tranos is a landscape of hundreds of glazed ceramic lilies sprouting from an assortment of furniture pieces. This eruption of blossom right in the middle of the venue creates a lyrical mindfield, which is expanding on the changeability of the human condition as well as on
1 Solastalgia is a neologism, formed by the combination of the Latin words sōlācium (comfort) and the Greek root -algia (pain, suffering), that outlines a form of emotional or existential distress caused by environmental change.
23
themes of youth and hope. Creating a sphere of timelessness and atemporality, the work of Tranos is set against the disparities of decay and collapse. His lilies are carriers of life and attestations of new beginnings. All salvaged items synthesising a ruinous zone, become for the artist the foundations for something new to be built upon and rise as a new life. This structure of sacred reality captures the ephemeral quality of memory, urging us to look beyond the human world in a meta place of beauty and an alternative future.
The work of Iakovos Volkov initiates an other-worldly environment –a dark room– where viewers are confronted by a verbal fragment of –what is considered to be– the greatest monologue in science fiction history. All these moments will be lost in time like clouds in heaven (2022) is an extract from the final words of an android’s swan song about to be terminated in the film Blade Runner (1981). The artist depicts this statement in bright colours juxtaposed against a background of as close to Vantablack (the blackest manmade black known to us) as possible. Toying with opposing emotional conditions, Volkov traces his own redemption through the darkest of paths. The implying toxicity of his materials is eliminated by a surfacing optimism that gradually spreads its light across all borders of shadowland, making us all part of his philosophical quest.
ECHO FACE (2020-22) by Tori Wrånes is a video documentation of a multisensorial live performance. Presenting herself as a transcendental creature that bizarrely appears so familiar to us, she engages in a mesmerising singing performance. Her vocalisations are constructs of her creative mind and imagination and, although they bear no particular meaning, her song’s lyrics strangely speak to our soul. The fantastical storytelling of Wrånes, reverberates the memories of her past, childhood and the remote Norwegian village she comes from. In a world increasingly divorced from our physical landscape and environment, the artist’s work brings us closer to our origins, our spiritual well-being and the detoxification from our own self. The peculiar appearance of the performer that merges two faces, or even two bodies into one, blurs the boundaries of reality but, at the same time, it forms a deep interpersonal connection that is hard to come to terms with and rationalise.
Gil Yefman’s CCTV4u (2022) is a constellation of knitted eyes that are suspended from the ceiling. Being able to walk around them, the viewer is provoked by a persistent stare coming from above. The eyes appear wide open, floating in the confined space of his room and are stretched with cord whereas black zip-ties give the impression of eyelashes. Their double-sided gaze –both outwards and inwards– interrogates what is considered to be normal, healthy and sensible. Seeking to embody the therapeutic –for him– properties of the process of knitting as a medium of his artistic utterance, Yefman reflects upon language, dogmatic cultural references and patterns of human action and reaction. Focusing on the estranging feeling of being watched, criticised and judged, his work initially engenders an atmosphere of ambiguity but, at the same time, it activates a
24
self-mechanism of introversion. We retract to our innermost layers of our soul; the birthplace of our hope, faith and wholeness.
The Eyes (2011-2022) by Katerina Zacharopoulou is a single-channel video that is inspired by the gaze of Miss Jane Bowles, a four-year-old girl depicted in a 1775 portrait painted by English artist Joshua Reynolds (1723-92). Drawn by the vivacity, innocence and spirit of the girl, the artist isolated her face and digitally superimposed over it the moving eyes of an adult. Perceiving the eyes as the window to the soul, Zacharopoulou metaphorically juxtaposes the purity of a young child against all characteristics of a grown-up. Merging them together impregnates a cycle as well as a turmoil of feelings and emotions; from calmness to anxiety and from trepidation to placidity. The positioning of the video at the far end of one of the building wings, enunciates not only the desire of observation and vigilance but also the process of comprehension and self-reflection. The soundless video contrives an eerie aura confronting but also magnetising the viewer, like a mirror that sometimes attracts and other times repels us.
Eleni Zouni’s Untraceable trajectories (2022) is a large-scale work on canvas that responds to the building’s immediate surroundings. Made with multiple layers of acrylic paint, ink and charcoal, the work is placed on one of the walls but it inexplicably dilates towards every direction. For Zouni, the tendency of expansion is almost impulsive. Experiencing the venue from the very start of the preparations for the first chapter of reality check, she came up against the vibrations and the energy of our space from the early stages of this journey. The viewer is encouraged to sit and explore the terrain that opens up before their eyes taking them on an almost psychedelic trip. Brushstrokes that follow their unspecified and unpredicted route on the canvas surface suddenly erupt and continue their trajectory outside its physical borders. This act denotes the re-evaluation of interiority that happens towards an extended space. This is the space that is embedded within our conscious limits and also within the unconscious enigmas of our selves.
25
Marcel Proust
Η γεωγραφική τοποθεσία του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου Αττικής (ΨΝΑ - Δαφνί) ορίζεται επί του άξονα της αρχαίας Ιεράς Οδού που συνέδεε την πόλη της Αθήνας με την Ελευσίνα. Από εκεί, διερχόταν η τελετουργική πομπή των Ελευσίνιων Μυστηρίων κατά την αρχαιότητα. Ακριβώς απέναντι βρίσκεται το ιερό του θεού Απόλλωνα (Δαφναίου Απόλλωνα) πάνω στο οποίο χτίστηκε η βυζαντινή Μονή Δαφνίου. Στον ίδιο άξονα εντάσσεται και το ιερό της Αφροδίτης (Αφαία Σκαραμαγκά - Χαϊδαρίου) με τα λαξεύματα και τις κόγχες στον φυσικό βράχο, όπου οι προσκυνητές τοποθετούσαν αναθήματα προς την θεά προσευχόμενοι για προσωπική ανάταση, εκπλήρωση
27
επιθυμιών και κάθαρση. Σε αυτόν τον τόπο ύψιστης πνευματικότητας, συνειδησιακής και νοητικής αναθεώρησης και αναγέννησης, ιδρύεται το πρώτο Κρατικό Ψυχιατρικό Νοσοκομείο το 1925 το οποίο λειτουργεί αδιάκοπα έως σήμερα. Το 2021, η ομαδική έκθεση σύγχρονης τέχνης με τίτλο reality check έλαβε χώρα σε ένα από τα μεγαλύτερα –εγκαταλελειμμένα– κτίρια του συγκροτήματος του νοσοκομείου στρέφοντας την προσοχή μας πέρα από την αντικειμενική υπόσταση ενός ψυχιατρικού ιδρύματος. Ακριβώς έναν χρόνο μετά, η έκθεση με τίτλο reality check κεφάλαιο ΙΙ: inner sanctum, επιστρέφει στον ίδιο χώρο με 36 καλλιτέχνες αναζητώντας μέσω της σύγχρονης τέχνης απαντήσεις σε νέα ερωτήματα, γεννήματα ενός διαλόγου μεταξύ καλλιτεχνών και κοινού, που ξεδιπλώνεται αδιάλειπτα από τότε που η εικαστική πράξη έδωσε μια νέα πνοή ζωής στην άδεια και σιωπηρή ανενεργή κλινική του ΨΝΑ. κείμενο δρ. Κώστας Πράπογλου, επιμελητής REALITY CHECK chapter ΙΙ INNER SANCTUM ο προορισμός μου δεν είναι πλέον ένας τόπος, αλλά ένας καινούριος τρόπος να βλέπω τα πράγματα —
Έχοντας ως αφετηρία την έννοια της ατοπικότητας [το να μην αντιλαμβάνεται κανείς σύνορα και όρια], οι συμμετέχοντες καλλιτέχνες θα έρθουν αντιμέτωποι με τον ίδιο τους τον εαυτό. Η έκθεση δεν ασχολείται με το θέμα του εγκλεισμού. Επεκτείνεται πέρα από τα όρια σύλληψης του καθημερινού μας γίγνεσθαι και θα διερευνήσει τη διαμόρφωση της συνείδησης, του συναισθήματος, του αποδομημένου και επαναδομημένου λόγου, της γλώσσας, και κατ’ επέκταση, του ονείρου, δίνοντας βάρος στο πώς αυτοί οι παράγοντες θέτουν διαρκώς νέα όρια στην αντίληψή μας. Υπάρχει το μέλλον και, αν ναι, πόσο κοντά είναι αυτό; Ζούμε το μέλλον και, αν ναι, τι αξία μπορεί να έχουν το παρόν και το παρελθόν; Ξαφνικά όλες αυτές οι έννοιες μετατρέπονται σε υποκειμενικές συνθήκες που η μια επεμβαίνει και επιδρά στην άλλη, η μία εγγράφεται πάνω στην άλλη αναιρώντας και ανατρέποντάς την, οδηγώντας μας σε έναν ανασχηματισμό των νοητικών αξόνων και της πρόσληψης του κόσμου μέσα στον οποίο ζούμε. Ο άτοπος χρόνος και ο άχρονος τόπος είναι πανταχού παρόντες. Πλέουμε προς άγνωστη κατεύθυνση. Το «άγνωστο» πολλές φορές μας αφοπλίζει, μας αποσυντονίζει και μας παραλύει. Κι όμως, μια εσωτερική κινητήριος δύναμη μας ξυπνά, μας προκαλεί να συνεχίσουμε, να αναπνεύσουμε, να αισθανθούμε, να [ξανα]αγαπήσουμε…την ίδια τη ζωή και τον ίδιο μας τον εαυτό βλέποντάς τον εκ νέου, αναγεννημένο και αναστημένο. Η δύναμη αυτή είναι το εσωτερικό ιερό που κατοικεί και κρύβεται στην ψυχή μας. Είναι ο τόπος που αισθανόμαστε οικεία. Είναι το καταφύγιό μας, η εστία της εσωτερικής μας φλόγας, το πολύτιμό μας άδυτο. Πολλές φορές απαιτείται χρόνος για την ανακάλυψή και την συνειδητοποίησή του. Συνήθως αποκαλύπτεται σαν έπαθλο πολυάριθμων άυλων – και όχι μόνο– μαχών, ως τρόπαιο μιας σπουδαίας νίκης. Θυμίζει την εσωτερική διαδικασία μύησης όσων κατευθύνονταν προς την Ελευσίνα κατά τη διάρκεια των Μυστηρίων. Θυμίζει τις λαξευμένες κόγχες στο Ιερό της Αφροδίτης, εκεί όπου οι προσκυνητές εναπόθεταν και εμπιστεύονταν τα αναθήματά τους στην θεά αιτούμενοι γαλήνη, ευφορία, εσωτερική ισορροπία και αγάπη. Το εσωτερικό ιερό φυλάσσεται σθεναρά στα μύχια της ψυχής μας, σαν μια κόγχη με το προσωπικό μας λατρευτικό μυστικό είδωλο. Αυτό το αντικείμενο λατρείας είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένα μωρό που μεγαλώνει, ένα φυτό που αναπτύσσεται και κάποτε ανθοφορεί. Ο εννοιολογικός αυτός άξονας θα αποτελέσει τη βάση, τη μαγιά αλλά και τη μαγεία της εικαστικής δημιουργίας στο δεύτερο κεφάλαιο του reality check Καθώς οι καλλιτέχνες και το κοινό συνεχίζουν να βιώνουν τη δική τους διαδικασία αντιληπτότητας και κατανόησης του
28
κόσμου, η έννοια της διερεύνησης και της ενδοσκόπησης γίνεται πιο επίκαιρη από ποτέ, είναι μια ενδοσκόπηση διαπροσωπική, δια-κοινωνική, οικουμενική. Το κτίριο της έκθεσης μετατρέπεται σε ένα σώμα, μέσα στο οποίο ο κάθε καλλιτέχνης ανασκάπτει το δικό του ιερό ενώ ο κάθε θεατής περιδιαβαίνει αυτό το κτίριο-σώμα αναζητώντας και αποκαλύπτοντας ασυνείδητα τις δικές του αναφορές και καταβολές. Κι έτσι όπως τα σώματα, οι αισθήσεις, τα συναισθήματα, τα νοήματα και τα υλικά, συνευρίσκονται σε μια κατάσταση ανθρωποκεντρικής διάδρασης, αναδύεται μια ενέργεια η οποία γεφυρώνει και ενοποιεί τα πάντα, βάζοντάς μας όλους στη ροή ενός αέναου και ακατάπαυστου υπαρξιακού ταξιδιού.
ενώ
θεατής
μια δική του –προσωπική–
να ανακαλύψει, να
στο δικό του χρόνο. Ακολουθεί μια πορεία μέσα στον αντικειμενικό τόπο, αναπτύσσοντας παράλληλα ένα διάλογο με την υποκειμενικότητα του χωροχρόνου μέσα στον οποίο εισέρχεται σταδιακά. «Είναι τρομερή εμπειρία να ζεις με τον φόβο, έτσι δεν είναι; Αυτό σημαίνει να είσαι δούλος..» — Roy Batty, Blade Runner (1981), σκηνοθέτης Ridley Scott
Το Transforming the Unconscious (2022) της Λυδίας Ανδριώτη είναι ένα εμβυθιστικό περιβάλλον
αναφορές στην αρχαία ελληνική μυθολογία και τις ιστορίες της παγκόσμιας λαογραφίας. Για εκείνη, ενσαρκώνουν αναμνήσεις που έχουν ως σημείο έναρξης την εποχή της προγεννητικής ανάπτυξης. Οι ήχοι που ακούει ένα έμβρυο είναι πολύ κοντά στους ήχους που ακούμε όταν βυθιζόμαστε στο νερό. Αυτά τα κύματα ηχητικής πίεσης εξαπλώνονται προς όλες τις κατευθύνσεις παράγοντας έναν ασυναφή θόρυβο. Ένα διάχυτο αίσθημα αποπροσανατολισμού δημιουργεί μια μυστηριώδη διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Τα γλυπτά της Ανδριώτη που αναδύονται μέσα από τους τοίχους, είναι οντότητες που βουτούν στα θολά νερά μιας ασυνείδητης γης ξεγνοιασιάς και παιχνιδιού και επανεμφανίζονται στη συνειδητή μας πραγματικότητα. Γίνονται μηχανισμοί διακεκομμένων συνδέσεων μνήμης και μιας διασκορπισμένης ευαλωτότητας του νου. Το έργο Litany of Desires (2022) της Christina Anid είναι ένας φόρος τιμής στην ανθρώπινη ψυχή και στην ανάγκη της να βρει ειρήνη και λύτρωση. Η αίθουσα καταλαμβάνεται από δύο γλυπτά που είναι κατασκευασμένα από αναρίθμητα τάματα, αναπαραστάσεις εκπλήρωσης όρκου ή ευγνωμοσύνης προς τον Θεό ή έναν άγιο της χριστιανικής παράδοσης. Εμποτισμένα από μια ακατάβλητη ανάγκη για προσευχή, ικεσία και διαλογισμό, τα εκτιθέμενα έργα είναι δοχεία ενέργειας και ελπίδας. Ταυτόχρονα, η στοχαστική και μεταμορφωτική δύναμη της γραφής της Anid που καλύπτει τις επιφάνειες των τοίχων, φέρνει στο νου στοιχεία πνευματισμού και μυστικισμού. Είναι μια άρθρωση της δύναμης της πίστης καθώς και
29 Ο κάθε καλλιτέχνης έχει στη διάθεσή του ένα ξεχωριστό δωμάτιο,
ο
έχει την ευκαιρία συνομιλίας με τα έργα ακολουθώντας
χαρτογράφηση της έκθεσης, έχοντας τη δυνατότητα
αποκωδικοποιήσει και να ερμηνεύσει τα έργα
που συνδυάζει κινούμενη εικόνα και ήχο με μια σειρά γλυπτών πορσελάνης. Εισβάλλοντας σε ένα από τα δωμάτια, τα γλυπτά της γίνονται αιθέρια όντα που αψηφούν τους νόμους της βαρύτητας και των διαστάσεων. Επινοήσεις της φαντασίας αλλά και θραύσματα μνήμης των παιδικών χρόνων, οι γοργόνες για την Ανδριώτη είναι ένα σύμβολο πέρα από τις προφανείς
της δύναμης της αμφιβολίας που συνεχώς ανταγωνίζονται η μια την άλλη προκαλώντας αμείλικτα το νου μας. Μια μεγάλη καρδιά και ένα παιδί που πετάει αποτελούν τις απαντήσεις σε αυτή τη μάχη αλλά και δηλώσεις πίστης και αισιοδοξίας. Αιωρούνται ως ατομικά τάματα που υπόσχονται καλοσύνη, ταπεινότητα, τρυφερότητα και ευγένεια. Το έργο Projections From The Third Half (2018-2020) της Zeina Barakeh είναι μια σειρά από βίντεο κινουμένης εικόνας που αποτελείται από δύο μέρη. Η πλοκή βάζει στο προσκήνιο τον πόλεμο, τις εχθροπραξίες και την επιθετικότητα σε μια σφαίρα φαντασίας, όπου στοιχεία της πραγματικότητας συγκρούονται με μια σουρεαλιστική ανάγνωση του χρόνου και του χώρου. Μυθολογικά πλάσματα εμπλέκονται σε μια μάχη επεισοδίων που δύσκολα αποκρυπτογραφούνται. Αντανακλώντας έναν εσωτερικό κόσμο στον οποίο το παρελθόν και το εναλλακτικό μέλλον συμπίπτουν για να συναρμολογήσουν νέες (α)δυνατότητες, το έργο είναι ένα εκκολαπτήριο πολλαπλών νοημάτων σε σχέση
το πρίσμα ενός λανθάνοντος ανθρωπισμού. Προερχόμενο από τις μνήμες πολέμου της ίδιας της καλλιτέχνιδος, το έργο της είναι ένα σχόλιο για τους φόβους, τη δυσπιστία και τη μεταβλητότητα που διέπουν την ανθρώπινη κατάσταση. Αναζητώντας καταφύγιο μακριά από όλες τις κακοτοπιές και τις ανισότητες, η Barakeh βρίσκει τον δικό της εσωτερικό τόπο, όπου το χάος και η αταξία είναι πιο εύκολο να απαλυνθούν και να εξαλειφθούν. Το Echoes in my mouth (2022) της Orit Ben Shitrit είναι ένα διερευνητικό βίντεοδοκίμιο που αφηγείται ένα υποθετικό μέλλον. Βρισκόμαστε σε έναν μετά-εργασιακό και μετά-δημιουργικό κόσμο και έχουμε τελικά ενωθεί με τα νοήμονα όντα που εμείς οι ίδιοι δημιουργήσαμε. Η μνήμη και το τραύμα μπορούν πλέον να διαγραφούν ή να επανεγγραφούν. Αυτή φαίνεται να είναι μια λύση προκειμένου να ξεπεραστούν τα τραύματα του παρελθόντος και να επιτευχθεί
και τις συνεχώς εξελισσόμενες δυνατότητες της ανθρώπινης νοημοσύνης. Με έναν καμουφλαρισμένο σαρκασμό για το οξύμωρο της τεχνητής συναισθηματικής αυτονομίας, το βίντεο προτείνει μια απάντηση στις σημερινές ανισότητες, αλλά ταυτόχρονα υποδηλώνει ότι δεν είναι ακόμα πολύ αργά για να επιστρέψουμε στον εαυτό μας και να αρχίσουμε να βασιζόμαστε ξανά στις δικές μας ικανότητες. Το έργο του Ιάκωβου Βολκώβ μας μυεί σε ένα απόκοσμο περιβάλλον, ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι με ένα λεκτικό θραύσμα του (σύμφωνα με πολλούς κριτικούς κινηματογράφου) σημαντικότερου μονολόγου στην ιστορία των ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Το All these moments will be lost in time like clouds in heaven (=όλες αυτές οι στιγμές θα χαθούν στο χρόνο σαν σύννεφα στον ουρανό) (2022) είναι ένα απόσπασμα από τα λόγια του κύκνειου άσματος ενός ανδροειδούς ρομπότ του οποίου η λειτουργία πρόκειται να τερματιστεί στην ταινία Blade Runner (1981). Ο καλλιτέχνης απεικονίζει αυτή τη δήλωση με έντονα χρώματα που έρχονται σε αντίθεση με ένα φόντο όσο το δυνατόν πιο κοντά στο Vantablack (το τεχνητό πιο βαθύ μαύρο που γνωρίζουμε). Παίζοντας με αντίθετες συναισθηματικές συνθήκες, ο Βολκώβ εντοπίζει τη δική του λύτρωση μέσα από τα πιο σκοτεινά μονοπάτια. Η υπονοούμενη τοξικότητα των υλικών του εξαλείφεται από μια αναδυόμενη αισιοδοξία που σταδιακά απλώνει το φως της σε όλη την επικράτεια του σκοτεινού βασιλείου, κάνοντάς μας όλους μέρος της φιλοσοφικής
30 με την αποικιοκρατία και την αποαποικιοποίηση υπό
μια θεραπεία βασισμένη στην τεχνολογία. Το σκηνικό της Shitrit είναι μια τράπεζα μνήμης σε μια μυστική απομακρυσμένη σπηλιά. Πρόκειται για το μέρος όπου διατηρούνται πραγματικές αναμνήσεις οι οποίες μπορούν να γίνουν διαθέσιμες εάν ποτέ χρειαστεί η μεταμόσχευση μνήμης. Η καλλιτέχνις δημιουργεί ευφυέστατα ένα ποιητικό περιβάλλον μιας φαντασιακής μελλοντικής κοινωνίας, παίζοντας με έννοιες που περιστρέφονται γύρω από την ανωτερότητα της τεχνολογίας
του αναζήτησης. Το Parcelle de ciel (1987) του Robert Cahen είναι ένα βίντεο διάρκειας 18 λεπτών που αντλεί την έμπνευσή του από μια επιτελεστική δράση χορογραφημένη από τη Susan Buirge. Η πεμπτουσία της κίνησης και του ήχου μέσω προηγμένων τεχνικών επεξεργασίας εικόνας και άλλων ειδικών εφέ μας συνεπαίρνει, δημιουργώντας μια απόκοσμη ακολουθία χρόνου και χώρου σε διαρκή διαστολή και συστολή. Ικανοποιώντας τις αισθήσεις μας με μια συνθήκη ελαστικότητας του χρόνου και παροδικότητας της ανθρώπινης συνείδησης, ο Cahen εντάσσει τον θεατή σε μια σχεδόν θεραπευτική προσομοίωση ενός συμβάντος. Αυτή η οπτική πανδαισία που φαίνεται να αψηφά τις βαρυτικές δυνάμεις αναδύεται ως αναπαράσταση μιας ονειρικής κατάστασης. Θυμίζοντας ιερές διονυσιακές σκηνές, όπου μοτίβα ρυθμού και κίνησης αλληλοσυνδέονται και συγχωνεύονται μεταξύ τους, αντιλαμβανόμαστε στιγμιαία την έλλειψη συνόρων και βαρύτητας, ενώ μας γητεύει η μεγαλοπρεπής αύρα των χορευτών.
με τίτλο You faked your way into my dreams. Now let me die in peace.. (2022) του Guillermo Galindo είναι μια βιντεοεγκατάσταση τριών καναλιών που δημιουργεί ένα περιβάλλον σε άμεσο διάλογο με τα προϋπάρχοντα στοιχεία του δωματίου. Σε πλήρη εναρμόνιση με τη διακόσμηση των τοίχων, οι τρεις οθόνες μετατρέπονται σε κινούμενες εικόνες του ασυνείδητου. Φαντασιακά πλάσματα που μοιάζουν με έντομα, φυτά ή μικρόβια αμφισβητούν πτυχές της οντολογικής ηθικής μέσα σε ένα πλαίσιο του κατεστραμμένου ασυνείδητου, όπου οι φοβίες αποτελούν μέρος ενός ατελείωτου συγκρουσιακού παιχνιδιού. Οι ανεξάρτητες οντότητες του καλλιτέχνη υπάρχουν ως ζωντανοί πίνακες και αλληλεπιδρούν όχι μόνο με το ίδιο το δωμάτιο και την έντονή του ενέργεια αλλά και με όσους εισέρχονται σε αυτό και αποφασίζουν να αφεθούν και να αφουγκραστούν. Αυτό το φουτουριστικό μεταλλαγμένο σκηνικό δεν έχει σχέση με τη θρησκεία· είναι ένα σχόλιο για την αντίληψη της πραγματικότητας ανάλογα με την ψυχική κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε τη δεδομένη στιγμή. Αποκαλύπτει, ως ένα συνονθύλευμα όλων εκείνων των βασικών στοιχείων που καθορίζουν την ύπαρξή μας, τον τρόπο που βιώνουμε τον πόνο, την πίστη στον εαυτό μας, τις προθέσεις μας, την επιθυμία, το συναίσθημα και τη μνήμη. Οι βιογενετικές μορφές ζωής του Galindo είναι ένα κατασκεύασμα με υλικά της δικής του ζωής στην προσπάθεια να βοηθήσει τον εαυτό του και ίσως και τους άλλους να βρουν μια διέξοδο από σκοτεινά μονοπάτια στα οποία μερικές φορές πιάνουν τον εαυτό τους να περιπλανιέται. Το έργο με τίτλο TO BE CONTINUED … (Untitled) (2022) της Αικατερίνης Γεγησιάν είναι μια εγκατάσταση που έχει ως αφετηρία ένα απόσπασμα από το παιδικό βιβλίο τεκμηρίωσης της καλλιτέχνιδος που περιγράφει το πώς, ως μικρό παιδί, την εντυπωσίαζαν τα έντονα χρώματα και της άρεσε να συλλέγει λουλούδια. Το παρόν έργο εξελίχθηκε σε συνομιλία με το The Yellow Wall-paper, μια ιστορία της Αμερικανίδας φεμινίστριας συγγραφέως Charlotte Perkins Gilman (1860-1935), όπου μια γυναίκα που πάσχει από μια «προσωρινή νευρική κατάθλιψη» αρχίζει να βλέπει τα μοτίβα της ταπετσαρίας να ζωντανεύουν και τελικά πιστεύει ότι είναι η ίδια παγιδευμένη πίσω από αυτή. Αποτίει επίσης φόρο τιμής στην εσωτερικότητα των περιβαλλοντικών εγκαταστάσεων με βούλες της Yayoi Kusama και στην εξερεύνηση των ιδιοτήτων των χρωματικών αποχρώσεων στο φωτογραφικό έργο του John Baldessari. Τα ευρεθέντα αντικείμενα της Γεγησιάν, το κολλάζ και η ταπετσαρία, είναι όλα ένα αμάλγαμα πολιτιστικών αναφορών που αναδεικνύουν τη στενή σχέση της με τις ευρεθείσες εικόνες και την εσωτερική ανάγκη να παράξει νέο οπτικό υλικό από αυτό που συλλέγει εδώ και χρόνια. Από τη ζωντανή ανάμνηση της παιδικής ηλικίας μέχρι την εγκατάσταση του οικιακού περιβάλλοντος
31 Η εγκατάσταση
στο δωμάτιό της στη Δαφνί, η Γεγησιάν ανασυγκροτεί ένα πεδίο σταθερότητας και έναν εσωτερικό κόσμο θηλυκότητας. Το έργο Να σε παρατηρεί μια λέξη (2022) της Λυδίας Δαμπασίνα, είναι μια άσκηση έρευνας του εαυτού. Γνωστή για τον μινιμαλισμό που διέπει το μεγαλύτερο μέρος της δουλειάς της, η καλλιτέχνις προσκαλεί τον θεατή να κοιτάξει τη δική του αντανάκλαση μέσα από έναν μεγάλο καθρέφτη τοποθετημένο στη μέση ενός εκ των δωματίων. Ξαφνικά παρατηρούμε ότι ο τίτλος του έργου εμφανίζεται από πάνω μας αλλά αντίστροφα. Εστιάζοντας στο νόημα των λέξεων σε αντιστοιχία με τη σχετική μνεία του φιλοσόφου Maurice Blanchot στο βιβλίο του Thomas l'Obscur (1976), η Δαμπασίνα διασυνδέει τη σημασία της όρασης με εκείνη της γλώσσας και διερευνά την πολυπαραγοντική σχέση μεταξύ γραπτού λόγου και παρατήρησης. Πώς είναι δυνατόν να μας παρατηρεί ή να μας στοιχειώνει μία μόνο λέξη –ή και
περισσότερες– καθόλη τη διάρκεια της ζωής μας; Η εικαστικός εδώ καταθέτει το πώς η ισχύς μιας λέξης μπορεί να γίνει τόσο έντονη όσο ένα βλέμμα. Η εγκατάσταση αυτή που περιλαμβάνει επίσης μια τυπωμένη εικόνα τοποθετημένη πριν από την κύρια αίθουσα, επιχειρεί να συντονιστεί με την εσωτερική μας πυξίδα· πρόκειται για τον τρόπο που πλοηγούμε τον εαυτό μας σύμφωνα με αυτό που κουβαλάμε μέσα μας –μυστικά, συναισθήματα, φιλοδοξίες και ενοχές– διαμορφώνοντας σιωπηλά ποιοι και τι πιθανότατα πρόκειται να γίνουμε. Το έργο Άβατον | Άδυτον (2022) των Άντζη Δρακοπούλου και Daniel Hill είναι μια συνεργατική εγκατάσταση που καταλαμβάνει το χώρο δύο δωματίων. Στον προθάλαμο –αίθουσα-πέρασμα– μια συλλογή από ξύλινα κουτιά με γλυπτά και ήχους από τη φύση προετοιμάζει σταδιακά τον επισκέπτη για το δεύτερο δωμάτιο. Εκεί, δύο βιντεοπροβολές βασισμένες σε ερμηνείες της φωτιάς/ήλιου και του νερού/γης μας διεγείρουν και μας εντάσσουν σε ένα μοναδικό περιβάλλον. Εξελίσσοντας το έργο που και
check
και τις ιδέες
μας από αυτόν.
ρευστότητα στις διαπροσωπικές σχέσεις, επιτείνουν το αίσθημα
μεταβολές
προκαλέσει η απώλεια της επαφής μας με τη φύση, απομακρύνοντάς μας ολοένα και περισσότερο από τον πυρήνα της ύπαρξής μας. Το έργο αυτό είναι μία αναφορά σε ένα προσωπικό ταξίδι προς την κάθαρση και την επανασύνδεση. Πρόκειται για ένα μετα-όραμα της Ελευσίνιας πομπής, που επανεξετάζεται και επανεκτιμάται, και όπου τα ξύλινα κιβώτια λειτουργούν σαν δοχεία ηχητικών αναθημάτων που μας επιτρέπουν να προχωρήσουμε σε μια ενδότερη αισθητηριακή εμπειρία. Πυροδοτώντας τις αισθήσεις μας, το Άβατον | Άδυτον παίζει ρόλο ψυχοπομπού, οδηγώντας την ψυχή μας στην απόλυτη πηγή της. Τα Μάτια (2011-2022) της Κατερίνας Ζαχαροπούλου είναι ένα μονοκάναλο βίντεο που είναι εμπνευσμένο από το βλέμμα της δεσποινίδος Jane Bowles, ενός τετράχρονου κοριτσιού που απεικονίζεται σε πορτρέτο του 1775 που ζωγράφισε ο Άγγλος καλλιτέχνης Joshua Reynolds (1723-92). Έχοντας παρασυρθεί από την έλξη της ζωντάνιας, της αθωότητας και του πνεύματος του κοριτσιού, η καλλιτέχνις απομόνωσε το πρόσωπό της και ψηφιακά τοποθέτησε επάνω του τα κινούμενα μάτια ενός ενήλικα. Αντιλαμβανόμενη τα μάτια ως το παράθυρο της ψυχής, η Ζαχαροπούλου αντιπαραθέτει μεταφορικά την αγνότητα ενός μικρού παιδιού με όλα τα χαρακτηριστικά ενός ενήλικα. Η συγχώνευσή τους γεννά μια δίνη εντυπώσεων και συναισθημάτων· από την ηρεμία στην ανησυχία και από τον τρόμο στη γαλήνη. Η τοποθέτηση του βίντεο στην άκρη μιας από τις πτέρυγες του κτιρίου, δηλώνει
32
οι δύο καλλιτέχνες παρουσίασαν στο πρώτο κεφάλαιο του reality
το 2021, η Δρακοπούλου και ο Hill εμβαθύνουν στους κεντρικούς άξονες
που συνθέτουν τον κόσμο μας αλλά και την εντεινόμενη αποσύνδεσή
Οι ιλιγγιώδεις κοινωνικές
και η
αποξένωσης που έχει
όχι μόνο την επιθυμία παρατήρησης και επαγρύπνησης αλλά και την ένταξη σε μια διαδικασία αντιληπτότητας και αυτοστοχασμού. Το άηχο βίντεο δημιουργεί μια απόκοσμη αύρα που προκαλεί αμηχανία στον θεατή αλλά και τον μαγνητίζει, σαν καθρέφτης που άλλοτε μας ελκύει και άλλοτε μας απωθεί. Το έργο Ανεξιχνίαστες διαδρομές (2022) της Ελένης Ζούνη είναι ένα έργο μεγάλης κλίμακας σε καμβά που ανταποκρίνεται στον άμεσο περιβάλλοντα χώρο του κτιρίου. Κατασκευασμένο με πολλαπλές στρώσεις από ακρυλικό χρώμα, μελάνι και κάρβουνο, το έργο είναι τοποθετημένο σε έναν από τους τοίχους αλλά διαστέλλεται ανεξήγητα προς κάθε κατεύθυνση. Για την Ζούνη, η επεκτατική αυτή τάση είναι σχεδόν παρορμητική. Βιώνοντας τον χώρο από την έναρξη αυτού του ταξιδιού κατά την προετοιμασία του πρώτου κεφαλαίου του reality check, ήρθε αντιμέτωπη με τις δονήσεις και την ενέργεια του κτιρίου. Ο θεατής ενθαρρύνεται να καθίσει και να
τον ορίζοντα που ανοίγεται μπροστά στα μάτια του οδηγώντας τον σε ένα σχεδόν ψυχεδελικό ταξίδι. Οι πινελιές ακολουθώντας την απροσδιόριστη και απρόβλεπτη διαδρομή τους στην επιφάνεια του καμβά, ξαφνικά εκρήγνυνται και συνεχίζουν την πορεία τους έξω από τα φυσικά σύνορά του. Αυτή η διαστολή που διαχέεται ορμητικά στο χώρο, μαρτυρά την επανεξέταση μιας εσωτερικότητας. Είναι ο χώρος που είναι ενσωματωμένος μέσα στα συνειδητά μας όρια αλλά και μέσα στα ασυνείδητα αινίγματα του εαυτού μας. Το έργο Thirdly: Animation No. 1 (2008-2022) της Michal Heiman είναι ένα ταξίδι εσωτερικότητας και πολυσχιδούς διαδικασίας ανίχνευσης γυναικείων μορφών που παρέμειναν ανώνυμες και αποκλεισμένες παρά την ενεργή παρουσία τους στο περιβάλλον τους ή στο πεδίο προσφοράς τους, ιδίως στον τομέα των τεχνών και της ψυχανάλυσης κατά τους τελευταίους δύο αιώνες. Απομονώνοντας φωτογραφίες
έτσι μια παράξενη και ανοίκεια κατάσταση
«παρούσας» πραγματικότητας. Η ένδειξη ‘Photographer Unknown’ (=Άγνωστη/ος Φωτογράφος) που αιωρείται ακίνητη στο χωροχρόνο της εικόνας, δηλώνει τη συνέχιση της ανωνυμίας σε όλα τα επίπεδα, αποκαλύπτοντας ίσως ζωτικές πληροφορίες για όλα τα υποκείμενα· όχι μόνο για το άτομο που φωτογραφήθηκε αλλά και για τον πραγματικό φωτογράφο. Η κινούμενη εικόνα της Heiman είναι ένα ψυχογράφημα που αποτυπώνει με ευφυία την ανθρώπινη ψυχή και τις εμπειρίες της ύπαρξης σε μια αυτοπροσωπογραφία της ίδιας της ζωής. Το έργο id (2022) της Έλυας Ηλιάδη είναι μια επιτελεστική δράση σε εξέλιξη που ανταποκρίνεται στο χώρο (site-specific). Ξεκινά με την έναρξη της έκθεσης και τελειώνει με την ολοκλήρωσή της, καθώς είναι στενά συνδεδεμένη και εξαρτημένη από το κοινό της. Κάθε θεατής είναι ελεύθερος να εισέλθει στον ιερό χώρο της καλλιτέχνιδας, να καθίσει μπροστά της και να απαντήσει λακωνικά σε μια μυστική ερώτηση. Η απάντηση δίνεται ανώνυμα σε ένα κομμάτι χαρτί και, αργότερα, λαμβάνεται από τους βοηθούς της, οι οποίοι την παράγουν εκ νέου σε λάτεξ σε ένα ειδικό εργαστήριο ακριβώς δίπλα. Όλες οι απαντήσεις μετατρέπονται σε επιγραφές που θυμίζουν κομμάτια δέρματος τα οποία στη συνέχεια αναρτώνται από την οροφή πάνω από την καλλιτέχνιδα, γεμίζοντας σταδιακά το δωμάτιο σε καθημερινή βάση. Με αναφορές σε πρακτικές μύησης που σχετίζονται με αρχαία μυστήρια αλλά και στην ψυχαναλυτική θεωρία του Φρόιντ, το διαδραστικό έργο της Ηλιάδη
33 εξερευνήσει
αυτών των γυναικών, η Heiman επινοεί μια αφήγηση όπου σιωπηλές ζωές γίνονται αντιληπτές και μετατρέπονται σε κινούμενες εικόνες με διαστρωματώσεις ήχου από διάφορες χρονικές περιόδους. Χρησιμοποιώντας νέα και προηγμένα τεχνολογικά μέσα, η εικαστικός αναγεννά μια –εν μέρει– στατική εικόνα που ενσωματώνει την κίνηση του δικού της σώματος δημιουργώντας
που αψηφά τα όρια της
επικεντρώνεται στο id, δηλαδή το ενστικτώδες και πρωτόγονο τμήμα του νου που αποκρύπτει σεξουαλικές επιθυμίες και θυμό καθώς και ανομολόγητες αναμνήσεις. Οι θεατές καλούνται ξαφνικά να εκφράσουν ανώνυμα τον βαθύτερο και πιο προστατευμένο εαυτό τους, παραβλέποντας προσωρινά τους δύο άλλους παράγοντες που καθορίζουν και σταθεροποιούν συνολικά την ψυχική κατάσταση και συμπεριφορά ενός ανθρώπου, το εγώ και το υπερεγώ. Το δωμάτιο της Ηλιάδη μετατρέπεται σταδιακά σε μια πρωτόγνωρη δεξαμενή (thinktank) επιθυμιών και ασυνείδητων απολαύσεων. Το BRAIN_RINTH (2020-22) των καλλιτεχνών Νίκου Κόκκαλη και Στέφανου Παπαδά και του συνθέτη ήχου Ανδρέα Μνιέστρη, είναι ένα οπτικό πείραμα που ενστερνίζεται τις περίπλοκες λειτουργίες του εγκεφάλου. Συνάψεις, μνήμες, συσσωρευμένες πληροφορίες, σκουπίδια του ασυνείδητου αλλά και μαγνητικές
τομογραφίες μας βομβαρδίζουν και συγκροτούν έναν απολογισμό του συνειδητού εαυτού. Ξεκινώντας από τη συνθήκη του τραύματος, η ομάδα των καλλιτεχνών ασχολείται με εκείνη τη λειτουργία του εγκεφάλου που ενεργοποιεί και κλιμακώνει τους τρόπους επεξεργασίας του έως ότου επιτύχει τελικά τον έλεγχο και την υπέρβασή του. Εικόνες που σχετίζονται με κάθε φάση της ζωής μας –από το προγεννητικό στάδιο μέχρι αυτό του θανάτου– επιχειρούν να μας καταστήσουν κοινωνούς στο πώς διαμορφώνεται η συνείδηση ανάλογα με το βαθμό αντίληψής μας και τη δεδομένη ψυχολογική μας κατάσταση. Ο δαιδαλώδης μηχανισμός του εγκεφάλου που περικλείει αναρίθμητες νοητικές λειτουργίες, ενεργοποιείται από τη φύση με τον πιο περίπλοκο τρόπο που για εμάς –ως απλοί παρατηρητές– ισοδυναμεί με την απλότητα του τίποτα. Μια τέτοια οξύμωρη σύμβαση δύσκολα μπορεί να γίνει κατανοητή και μπορούμε να τη βιώσουμε μόνο γνωστικά όσο εξακολουθούμε να ζούμε. Και παρόλο που ο κύκλος της ζωής εμπεριέχει τη σωματικότητα και την εφήμερη φύση μας, ταυτόχρονα φέρνει στο προσκήνιο εκείνη την κινητήρια εσωτερική δύναμη, η οποία είναι προγραμματισμένη να μας αυτοθεραπεύει και να μας κάνει να θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Το έργο HYBRID BELLADONNA (2022) της Ναταλίας Μαντά είναι μια γλυπτική εγκατάσταση που καταλαμβάνει το κέντρο ενός δωματίου και ενσωματώνει πληθώρα οργανικών και ανόργανων υλικών. Με μια πρώτη ματιά, η υπερβατική εμφάνιση του έργου δημιουργεί την εντύπωση ενός εξωγήινου οργανισμού, ο οποίος ζει στο νερό, μεγαλώνει και επεκτείνεται. Το ριζικό του σύστημα υποστηρίζει μια ανώτερη δομή που διαμορφώνει μια αινιγματική οντότητα. Μη μπορώντας να διακρίνουν εάν πρόκειται για έναν νοήμονα οργανισμό ή απλώς για μια παρασιτική μετα-ανθρώπινη ανωμαλία σε ένα όραμα αποκάλυψης, οι θεατές αιφνιδιάζονται από την παρουσία του. Ταυτόχρονα, η τοτεμική του εμφάνιση υπαινίσσεται μια ασαφή θρησκευτική και πνευματική ιδιότητα. Το βιομορφικό του σχήμα υποδηλώνει κάποιο είδος ζωής. Οι τρεις πυλώνες που εκπέμπουν φως είναι πηγές υπέρτατης ενέργειας ή κάποιος απροσδιόριστος μηχανισμός ενώ οι δύο μικρές κρεμμυδόσχημες κατασκευές θα μπορούσαν να είναι σπόροι, αυγά ή κάποια αντικείμενα λατρείας. Κακόηθες ή καλόηθες στο χαρακτήρα του, το όλο μόρφωμα αναδύεται ως ισχυρό ομοίωμα του ασυνείδητου. Η διφορούμενη ταυτότητά του μπορεί να μας προβληματίσει, αλλά ίσως και να αισθανθούμε μια ανεξήγητη ηρεμία και γαλήνη μόλις το προσεγγίσουμε. Το Journeys of Healing (2022) της Στέλλας Μελετοπούλου είναι μια site-specific ζωγραφική εγκατάσταση που εμπνέεται αποκλειστικά από τη δύναμη και τον παλμό του χώρου. Κυριεύοντας το δωμάτιο με τους καμβάδες της, η καλλιτέχνις ξεκινά ένα μακρύ ταξίδι για να απορροφήσει και να αποκωδικοποιήσει την έντονη ενέργεια του χώρου και να τη μεταφέρει στις δικές της επιφάνειες. Ενεργοποιώντας όλους τους αισθητήρες της, η Μελετοπούλου κινείται μεταξύ του συνειδητού και του ασυνειδήτου τα οποία αλληλοτροφοδοτούνται
(2013) και
(2018)
(2022) της Gisella
ξεκίνησε πριν από μερικά χρόνια
Πριν ερευνήσει την τοποθεσία
34
συνεχώς μέσω του έντονου οπτικού λεξιλογίου της. Γεωμετρικά σχήματα, σύμβολα και μια σειρά από άλλα περίεργα σημάδια, συνθέτουν ένα επινοημένο νέο αιθέριο τοπίο. Αυτός είναι ένας τόπος περισυλλογής όχι μόνο για την καλλιτέχνιδα αλλά και για τους επισκέπτες. Μια έκρηξη μυστικών μηνυμάτων επιχειρεί να ισορροπήσει το χάος με την αρμονία. Είναι μια καθηλωτική συνθήκη που εναντιώνεται στον εγκλεισμό και επιθυμεί να αναπτυχθεί, να εισβάλει στο υπόλοιπο κτίριο, να ξεκλειδώσει και να φωτίσει όλα τα δωμάτιά του. Ένα τέτοιο διαρκές παιχνίδι μεταξύ εσωτερικού και εξωτερικού χώρου, επαναπροσδιορίζει τα όρια της ύπαρξής μας, θέτοντας ταυτόχρονα καίρια ερωτήματα για τη δική μας υπόσταση και τον προορισμό μας. Η εγκατάσταση With Aphrodite in the reflection of light and weaves
Meo σηματοδοτεί την ολοκλήρωση μιας τριλογίας που
στο Treviso
στο Cerveteri
στην Ιταλία.
του χώρου μας και την εγγύτητά του με το ιερό της Αφροδίτης, η Meo είχε συμπτωματικά οπτικοποιήσει το δικό της εσωτερικό ιερό ως λαξευμένο σε βράχο και προστατευμένο από ένα δίχτυ. Ο περίεργος αυτός συγχρονισμός που αναδύθηκε μέσα από ένα τέχνασμα του ασυνείδητου, ξαφνικά συγχώνευσε τα δύο μέρη σε ένα σαν το αποτέλεσμα μιας ανεξήγητης έλξης. Για την καλλιτέχνιδα, το φως και η διαφάνεια είναι τα κύρια στοιχεία αυτού του πλαισίου· γίνονται ο δικός της συμβολικός τρόπος εξερεύνησης του εσωτερικού της σύμπαντος. Η διαμόρφωση ενός δωματίου μέσα σε ένα δωμάτιο –ένα κουτί μέσα σε ένα κουτί– όπου οι θεατές μπορούν να εισέλθουν ελεύθερα, είναι μια μαρτυρία αποκάλυψης του εαυτού και της αλήθειας. Επιθέτοντας τον κόσμο μας στον δικό της και ενώνοντάς τους μαζί, αποκαλύπτεται η ύψιστη αρχή του να μοιράζεις και να προσφέρεις. Το Material Instinct (2022) της Noemi Niederhauser είναι μια εγκατάσταση
από μυκήλιο (mycelium), το φυτικό μέρος
αναθήματα της Niederhauser αποκτούν διττή υπόσταση. Εκτός από αναπαραστάσεις αντικειμένων, αποτελούν συμβολικά το μέσο και την πρωταρχική ύλη για την ανάπτυξη της ζωής, την εξασφάλιση της διαιώνισής της και την παράδοση της σκυτάλης στις επόμενες γενεές. Αυτή η εγκατάσταση είναι μια ωδή στη μεταμόρφωση και στην αρχή της αλληλοσυνδεσιμότητας της οποίας είμαστε όλοι μέρος, όχι μόνο σε οργανικό αλλά και σε συναισθηματικό και εγκεφαλικό επίπεδο. Το έργο με τίτλο δεν είναι αυτό που νομίζετε (2022) της Βάνας Ντατσούλη, πιστοποιεί τον υπαρξιακό ρεμβασμό ενός φανταστικού χαρακτήρα, του οποίου η προσωπική ιστορία ξεδιπλώνει διαδρομές συναισθηματικής ισορροπίας. Ένας πράος γίγαντας κάθεται ήρεμα σε στάση λωτού σε μία από τις γωνίες του δωματίου με ένα γλυκό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Η στάση του παραπέμπει σε κατάσταση διαλογισμού, η οποία τον βοήθησε να φτάσει σε μια κατάσταση ηρεμίας. Το στέμμα του –σύμβολο επιτευγμάτων και ολοκλήρωσης για την καλλιτέχνιδα– βρίσκεται στο πάτωμα ως πολύτιμο τρόπαιο, το οποίο είναι έτοιμος να προσφέρει ως χειρονομία καλοσύνης και ευγνωμοσύνης. Κομμάτια υφάσματος στο πάτωμα είναι όλα μέρος του εαυτού του και, σε συνδυασμό με την κεντημένη βιογραφική του αφήγηση, αποτελούν υπενθύμιση για το από πού προέρχεται και από τι είναι πραγματικά φτιαγμένος. Το έργο της Ντατσούλη είναι μια ανοιχτή πρόσκληση να αποδεχτούμε τον εαυτό
35
αναθηματικών αντικειμένων που δημιουργήθηκαν
ενός μύκητα ή μια αποικία από βακτήρια που μοιάζει με μύκητα. Κάθε αντικείμενο συνδέεται με ένα ποίημα με αναφορές στο γεγονός του τοκετού, τη σημασία της μητρότητας και τα βαθύτερα συναισθήματα που αυτή προκαλεί. Αντί να μεταχειρίζεται υλικά όπως το μάρμαρο ή το μέταλλο που συνήθως χρησιμοποιούνται για την αντοχή και την ανθεκτικότητά τους, η καλλιτέχνις επιλέγει ως μέσο έναν ζωντανό οργανισμό του οποίου ο σύντομος κύκλος ζωής αναδεικνύει τη σημασία της ανακύκλωσης. Τα
μας όπως είναι και να αναζητήσουμε τις απεριόριστες δυνατότητες αυτο-ανάπτυξης και προόδου. Είναι μια νοητική διαδικασία αυτοκριτικής και ενσυνείδησης, ως θεμελιωδών στοιχείων της ανθρώπινης σκέψης· ένα υπόδειγμα μιας εδραιωμένης από καιρό νίκης. Το I'm Not The Girl Who Misses Much (1986) της Pipilotti Rist είναι ένα πεντάλεπτο μονοκάναλο βίντεο, και ένα από τα πρώτα έργα της καλλιτέχνιδος, το οποίο είναι φτιαγμένο για να προβάλλεται σε μια παλιά οθόνη οικιακού τύπου. Σε νεαρή ηλικία εδώ, η καλλιτέχνιδα φοράει ένα μαύρο φόρεμα και βρίσκεται μέσα σε ένα άδειο λευκό δωμάτιο. Για τον τίτλο του, το έργο υιοθετεί τον πρώτο στίχο του τραγουδιού των Beatles του 1968 Happiness is a Warm Gun (γραμμένο από τον John Lennon για την Yoko Ono, το τραγούδι ξεκινά λέγοντας She’s not a girl who misses much). Με σαφείς αναφορές στο ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, η Rist επαναλαμβάνει στο βίντεό της συνεχώς τον ίδιο στίχο καθόλη τη διάρκειά του. Περνώντας από μια διαδοχή συναισθηματικών
καταστάσεων –από την ηρεμία έως την τρέλα και από την υστερία έως την απόλυτη γαλήνη– η Rist ενθαρρύνει τους θεατές να εξετάσουν το χώρο στον οποίο βρίσκονται, γνωστοποιώντας τους μια μεταμορφωτική εμπειρία. Η επίμονη επανάληψη του στίχου που αρχικά φαίνεται να έχει νόημα, σύντομα μετατρέπεται σε ένα ατελείωτο μάντρα, μια τελετουργία που αποδομεί όλες τις λέξεις και τις χρησιμοποιεί ως μαγικά ξόρκια. Η παραμόρφωση του χρώματος, της ταχύτητας κίνησης και του ήχου, ξεγελά το μάτι με οπτικές ασυνέχειες που δομούν μια σουρεαλιστική έκφανση των πραγμάτων. Το βίντεο της Rist είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση του περάσματος του χρόνου και της ανάγκης μας να συνυπάρξουμε με αυτόν, παρακάμπτοντας όλες τις εσωτερικές μας μάχες. Το έργο Wonderland (2022) της Εύης Σαββαΐδη καταδύεται σε ένα πεδίο παιδικών αναμνήσεων, όπου εικόνες από το παρελθόν εκρήγνυνται και δομούν την πιο αγαπημένη από τις αναμνήσεις, αυτήν του οικογενειακού σπιτιού. Στοχαζόμενη θέματα νοσταλγίας και απώλειας, η καλλιτέχνις
δίνουν τη θέση τους σε θλιβερές
αναταραχή. Επιτρέποντάς μας να δούμε και τις δύο πλευρές –την υπέροχη πρόσοψη αλλά και το ακατέργαστο εσωτερικό με όλα τα υποστηρικτικά του συστήματα–, το έργο της Σαββαΐδη αντιπροσωπεύει μια διττότητα που συνδυάζει την αρχιτεκτονική με το σύστημα «μνήμη - σώμα» σε μια ενιαία οντότητα. Παγώνει στιγμές στο χρόνο και ταυτόχρονα δίνει έμφαση στη συναισθηματική αντίδραση που προκαλούν οι ψυχολογικές μεταπτώσεις, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο. Η υπερτροφική εμφάνιση ενός μίσχου λουλουδιού λίγο πριν την ανθοφορία του, υπαινίσσεται την ανάπτυξη του εαυτού και την πρόοδό του. Η έντονη απόχρωση του ροζ χρώματος υποδηλώνει μια σειρά συνειρμών που περιστρέφονται γύρω από την αγάπη, τη στοργή και την εσωτερική γαλήνη. Η εγκατάσταση Chronicles of Cosmic Love (2020-22) της Ariane Severin είναι ένας αστερισμός περίεργων πλασμάτων που μοιάζουν με παράδοξα δημιουργήματα ενός κόσμου άγνωστου σε εμάς. Χρησιμοποιώντας το κέντημα ως το κύριο μέσον της, οι φιγούρες της καλλιτέχνιδας διαπνέονται από μια απροσδιόριστη παιγνιώδη διάθεση σε συνδυασμό με πτυχές του ανοίκειου. Η πολύχρωμη απεικόνιση των φυλαχτών της σε σχήματα αποτροπαϊκών μορφών προκαλεί μια συγκεχυμένη ανησυχία. Με την πρώτη ματιά θυμίζουν ήρωες κινουμένων σχεδίων, στην πραγματικότητα όμως είναι φορτισμένοι με μια υπερφυσική δύναμη που κάνει τον θεατή πολύ σύντομα να τα αντιλαμβάνεται ως όντα με έντονη ενέργεια
Τα ανθρωπόμορφα
οι φύλακες
36
φέρνει στο μυαλό μας οπτικά ερεθίσματα του παρελθόντος. Μεταφέροντας σχολαστικά σε μικρότερη κλίμακα ένα ολόκληρο νεοκλασικό κτίριο με όσο το δυνατόν περισσότερες λεπτομέρειες, δημιουργεί ένα περιβάλλον που μιλάει βαθιά στην καρδιά μας. Η ανάμνηση του τόπου που μεγαλώσαμε, πολλές φορές μας γεμίζει με ανάμεικτα συναισθήματα. Οι ευτυχισμένες αναμνήσεις
αναμνήσεις, δημιουργώντας εν τέλει μια συναισθηματική
και επιρροή.
όντα της Severin είναι φορείς προστατευτικών ιδιοτήτων. Είναι εκείνοι
άγγελοι που όλοι ελπίζουμε να έχουμε δίπλα μας, για να μας καθοδηγήσουν προς ένα μονοπάτι ευτυχίας και πνευματισμού. Η εγκατάσταση της Δήμητρας Σκανδάλη ..κάθε θάρρος κι ένας φόβος.. (2022) –ένας τίτλος-δάνειο από τον E..E. Cummings (1894-1962)– είναι ένα εμβυθιστικό περιβάλλον που καταγράφει τις αντιθέσεις μεταξύ της αντίφασης του εξωτερικού κόσμου και της δυνητικής ηρεμίας που μπορεί να επιτευχθεί μέσω εσωτερικών διαδικασιών. Ο πόλεμος, οι συγκρούσεις και η αξιακή υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά του σήμερα τα οποία η εικαστικός επιθυμεί να αποβάλει από τη ζωή μας. Χρησιμοποιώντας υλικά που διαχέουν πηγαία γαλήνη και ηρεμία, προτείνει έναν νέο χώρο περισυλλογής και αφύπνισης. Αυτός είναι ο δικός της προσωπικός χώρος που μοιράζεται απλόχερα μαζί μας, προσκαλώντας μας
να γίνουμε μέρος του και να επαναδομήσουμε ένα νέο –ανθεκτικότερο– εσωτερικό φρούριο. Εκπέμποντας θετικές συχνότητες, το έργο της Σκανδάλη είναι μια ποιητική έκφανση της πραγματικότητάς μας που επιδιώκει να έχει οικουμενική διάσταση και στοχεύει στην αποκατάσταση του ανώτερου εαυτού μας. Το έργο με τίτλο Your soul that never wears, Your spirit that never tears (2022) της Νάντιας Σκορδοπούλου είναι μια εγκατάσταση που πλέει ανάμεσα στον εσωτερικό και εξωτερικό χώρο, συγκροτώντας έναν τόπο περίσκεψης. Εμπνέεται από την τεχνική της αεροπονίας που βοηθά τα φυτά να αναπτυχθούν στον αέρα, σε ελεγχόμενο περιβάλλον, χωρίς τη χρήση χώματος. Η ολική απομόνωση των φυτών από το έδαφος προάγει μια υγιέστερη και ταχύτερη ανάπτυξη χωρίς παράσιτα. Ωστόσο, η Σκορδοπούλου, φέρνει τη γη μέσα στο δωμάτιό της και τη διαχωρίζει από τα φυτά της που αιωρούνται. Υπογραμμίζει αυτήν την αποσύνδεση, επιχειρώντας
σε μια κατάσταση ανύψωσης και χαράς. Τα Γενέθλια (2022) του Δημήτρη Σκουρογιάννη είναι μια επανερμηνεία της δυτικογερμανικής δραματικής ταινίας του 1972 Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Καντ, σε σενάριο και σκηνοθεσία του R. W. Fassbinder. Περιστρεφόμενος γύρω από την κύρια πρωταγωνίστρια της ταινίας, την Πέτρα, ένα εγωκεντρικό άτομο του οποίου ο χαρακτήρας κινείται μεταξύ τάσεων εξάρτησης, συναισθηματικών διακυμάνσεων και σαδισμού, ο καλλιτέχνης επαναπροσδιορίζει την κρεβατοκάμαρά της, το βασικό σκηνικό της ιστορίας. Παίζοντας έναν κομβικό αλλά ανοίκειο ρόλο σε κάθε σκηνή της ταινίας, κούκλες καταλαμβάνουν επίσης το σκηνικό του Σκουρογιάννη. Σύμβολα συναισθηματικής αγκύλωσης, αντικείμενα μετάβασης καθώς και δοχεία έκφρασης, οι κούκλες ξαπλώνουν σιωπηλές, παγιδευμένες μέσα σε μια μεγάλη κατασκευή που μοιάζει με κλουβί και αναπαριστά το συναισθηματικό κλουβί της Πέτρας. Το ηχητικό κομμάτι από το μουσικό συγκρότημα The Platters, Smoke Gets in Your Eyes (1959), διασπά την ατμόσφαιρα της κλειστοφοβίας, της απαισιοδοξίας και του μηδενισμού. Είναι ακριβώς αυτή η στιγμή που η συνειδητοποίηση ενός σημείου καμπής της ζωής γίνεται το επίκεντρο του δωματίου μέσω μίας μόνο κούκλας –που δημιουργήθηκε αποκλειστικά από τον καλλιτέχνη και θυμίζει τον εαυτό του σε νεαρή ηλικία–
37
να δημιουργήσει μια νέα συνθήκη ζωής και ένα νέο τρόπο κατανόησης του κόσμου μας. Σύμβολα σθεναρότητας και γονιμότητας στην αρχαία Ελλάδα, οι ορχιδέες είναι οι πρωταγωνιστές της αφήγησης της εικαστικού. Επαναπροσδιορίζει το δικό της ιερό, όπου τα αναθήματα μεταμορφώνονται σε φυτά και στέλνονται στον ουρανό σαν προσευχές. Ένα ηχοτοπίο ενώνεται με τη φυσική παρουσία όλων των γήινων στοιχείων δημιουργώντας μια μεγαλειώδη ατμόσφαιρα που μας οδηγεί
που απλώνει το χέρι της σε μια προσπάθεια να ξαναγεννηθεί, να σηκωθεί και να ζήσει. Τα Γενέθλια είναι ένα σκηνικό ζωής που επιδιώκει να τιθασεύσει τους φόβους μας και να τους μεταμορφώσει σε μια μεστή συνειδητοποίηση της ύπαρξής μας. Το Blast (2022) του Κωνσταντίνου Ταλιώτη είναι ένα τρίπτυχο βίντεο δοκιμίων που προβάλλονται το ένα δίπλα στο άλλο ως μια ακολουθία υλικού διάρκειας κάποιων δευτερολέπτων. Με την κινηματογραφημένη από τον καλλιτέχνη έκρηξη σε ένα λατομείο πέτρας δολερίτη, γινόμαστε παθητικοί δέκτες μιας επίθεσης εναντίον της φύσης. Διερευνώντας τη σχέση μεταξύ της εποχής του Ανθρωπόκαινου, του τοπίου και της φύσης, ο καλλιτέχνης εκφράζει μια ενδημική αίσθηση άγχους και αγωνίας –που περιγράφεται καλύτερα ως ‘solastalgia’1. Τονίζοντας τα χαρακτηριστικά 1 Η λέξη solastalgia είναι ένας νεολογισμός, που σχηματίζεται από το συνδυασμό των λατινικών λέξεων sōlācium (άνεση) και της ελληνικής ρίζας -αλγια (πόνος), που περιγράφει μια μορφή συναισθηματικής ή υπαρξιακής δυσφορίας που προκαλείται από την περιβαλλοντική αλλαγή.
κτητικότητας και κυριαρχίας στο περιβάλλον, τα τρία βίντεο καυτηριάζουν τον κανιβαλισμό των φυσικών πόρων και τη δίψα για εκμετάλλευση που συχνά συναρτώνται με οικονομικά συμφέροντα και γεωπολιτικές επιδιώξεις. Η απροκάλυπτη βία της έκρηξης αφενός και αφετέρου ο οπτικός εντυπωσιασμός που προκαλείται από ένα τέτοιο θέαμα, πυροδοτούν συναισθήματα οργής και έναν κυκεώνα δυσάρεστων σκέψεων. Η έκρηξη γίνεται εργαλείο για την προβολή των κατακερματισμένων ηθών και αρχών της κοινωνίας μας και της επιτακτικής ανάγκης για θεραπεία και αναθεώρηση. Το έργο του Τόλη Τατόλα Letters’ Altar (2022) εξετάζει τη σχέση μας με την επιταχυνόμενη εξαφάνιση του γραπτού λόγου ως μέσου υπέρτατης έκφρασης. Η εγκατάσταση αποτελείται από ένα βωμό από μπάζα –απομεινάρια της ανθρωπότητας–ενώ γραμμένες επιφάνειες που παραπέμπουν σε θρησκευτικά λάβαρα,
σκέψεων, που προέρχονται απευθείας από μια εσωτερική πηγή. Δίνοντας έμφαση στις πολλαπλές εκδοχές της έννοιας του ουτοπισμού, ο Τατόλας στέκεται στην αταξία και τα ιδεολογικά ατοπήματα του κόσμου μας και μέσα από ένα ηχοτοπίο γίνεται κοινωνός φόβων για τη μεταμόρφωση της συλλογικής συνείδησης και διάνοιας. Μια πηγή φωτός γίνεται προάγγελος ελπίδας και πίστης. Η εγκατάσταση Primavera (2022) του Νίκου Τρανού είναι ένα τοπίο με εκατοντάδες υαλωμένα κεραμικά κρίνα που ξεφυτρώνουν από έναν σωρό επίπλων. Αυτή η έκρηξη ανθοφορίας ακριβώς στο κέντρο του κτιρίου της έκθεσης, δημιουργεί ένα λυρικό πεδίο σκέψεων πάνω στη μεταβλητότητα της ανθρώπινης κατάστασης, τη νεότητα και την ελπίδα. Δημιουργώντας μια σφαίρα διαχρονικότητας και αχρονικότητας, το έργο του Τρανού έρχεται αντιμέτωπο με την άνιση μάχη απέναντι στη φθορά και την κατάρρευση. Τα κρίνα του είναι φορείς ζωής και επιβεβαίωση μιας νέας αρχής. Όλα τα διασωθέντα αντικείμενα που συνθέτουν μια κατεστραμμένη ζώνη, γίνονται για τον καλλιτέχνη τα θεμέλια για κάτι καινούριο που πρέπει να χτιστεί και να αναδυθεί ως μια νέα ζωή. Αυτή η δόμηση μιας πραγματικότητας ιερής και αναγεννώμενης συνδιαλέγεται με την εφήμερη ποιότητα της μνήμης, προτρέποντάς μας να κοιτάξουμε
38 της ανθρώπινης
δημιουργούν ένα ιερό αφιερωμένο στη φθορά και την αποδόμηση του πολιτισμού όπως τον γνωρίζουμε. Ένα βιβλίο ιερών γραφών –μια συνάθροιση λόγων και φράσεων της ανθρωπότητας από την απαρχή της– οριοθετεί το τέλος του λόγου, και υποδηλώνεται από μια πράξη θυσίας. Παίζει το ρόλο προσφοράς σε μια νέα ιερή και μη αποκρυπτογραφημένη πραγματικότητα. Μέσα από το γλωσσικό του περιβάλλον, ο καλλιτέχνης μετατρέπει τη χορογραφία λέξεων και συμβόλων σε διαστρωμάτωση
πέρα από τον ανθρώπινο κόσμο προς έναν μετα-τόπο κάλλους, ένα εναλλακτικό μέλλον. Το ECHO FACE (2020-22) της Tori Wrånes είναι ένα βίντεο τεκμηρίωσης μιας πολυαισθητηριακής επιτελεστικής δράσης. Παρουσιάζοντας τον εαυτό της ως ένα υπερβατικό πλάσμα που παραδόξως μας φαίνεται τόσο οικείο, η καλλιτέχνις μας αποπλανεί με το τραγούδι της. Οι λαρυγγισμοί της είναι κατασκευάσματα του δημιουργικού μυαλού και της φαντασίας της και, μολονότι δεν έχουν νοηματική συνοχή, οι στίχοι του τραγουδιού της μιλούν παράξενα στην ψυχή μας. Η φαντασιακή αφήγηση της Wrånes, αντηχεί τις αναμνήσεις του παρελθόντος, της παιδικής της ηλικίας και του απομακρυσμένου νορβηγικού χωριού από το οποίο κατάγεται. Σε έναν κόσμο όλο και πιο αποκομμένο από το φυσικό τοπίο και περιβάλλον, το έργο της εικαστικού μας φέρνει πιο κοντά στις ρίζες μας, την πνευματική ευεξία και την αποτοξίνωση από τον ίδιο μας τον εαυτό. Η ιδιόμορφη εμφάνιση του ερμηνεύοντος υποκειμένου που συγχωνεύει δύο πρόσωπα, ή ακόμα και δύο σώματα σε ένα, θολώνει
αλλά, ταυτόχρονα, σχηματίζει μια βαθιά διαπροσωπική σύνδεση την οποία είναι δύσκολο να εκλογικεύσουμε και να αποδεχθούμε. Το CCTV4u του Gil Yefman (2022) είναι ένας αστερισμός από πλεκτά μάτια που αιωρούνται από την οροφή. Έχοντας την ευκαιρία να περπατήσει γύρω τους, ο θεατής προκαλείται από ένα επίμονο βλέμμα που έρχεται από ψηλά. Τα μάτια φαίνονται ορθάνοιχτα, επιπλέουν στον περιορισμένο χώρο του δωματίου και είναι τεντωμένα με καλώδια, ενώ μαύρα δεματικά δίνουν την εντύπωση λειτουργικών βλεφαρίδων. Το αμφίπλευρο βλέμμα τους –τόσο προς τα έξω όσο και προς τα μέσα– θέτει ερωτήματα σχετικά με το τι θεωρείται φυσιολογικό, υγιές και λογικό. Επιδιώκοντας να ενσωματώσει τις –κατά τον ίδιο– θεραπευτικές ιδιότητες του πλεξίματος ως μέσου εικαστικής έκφρασης, ο Yefman στοχάζεται πάνω σε ζητήματα γλώσσας, δογματικών πολιτισμικών αναφορών και παραδειγμάτων ανθρώπινης δράσης και αντίδρασης. Εστιάζοντας στο αποξενωτικό συναίσθημα της παρακολούθησης, της
Αποσυρόμαστε στα εσώτατα
ελπίδας, της πίστης και της ολότητάς μας. Ο Άγιος Γεώργιος και ο Δράκος (περ.1930) του Γιαννούλη Χαλεπά φέρνει στο νου τον συνεχή και αδυσώπητο αγώνα της ανθρώπινης ψυχής. Με προφανείς αναφορές στη Χριστιανική προέλευση του θέματος, όχι μόνο στον ανατολικό βυζαντινό κόσμο αλλά και στη δυτική παράδοση (όπου ο θρύλος του Αγίου Γεωργίου διαδόθηκε ήδη από τον 13ο αιώνα), ο καλλιτέχνης απεικονίζει σε ένα σχέδιο με μολύβι τη δική του εκδοχή της ιστορίας. Ο Άγιος Γεώργιος –τα χαρακτηριστικά του προσώπου του οποίου είναι πολύ κοντά σε εκείνα του ίδιου του Χαλεπά– απεικονίζεται δίχως το άλογό του να ποδοπατά το δράκο, κατά το χρονικό σημείο της ήττας και της απώλειας της ισχύος του. Η ένταση της σκηνής αντανακλά την ψυχική κατάσταση του ίδιου του Χαλεπά. Έχοντας νοσηλευτεί για 14 χρόνια (1888-1902) στο Δημόσιο Ψυχιατρείο Κέρκυρας, αισθανόμαστε καθαρά την ακλόνητη αυτοβιογραφική ποιότητα του έργου, το οποίο εκτίθεται πίσω από μια κλειδωμένη πόρτα ενός από τα δωμάτια του νοσοκομείου, με τους θεατές να έχουν οπτική επαφή με αυτό μόνο από το παράθυρο επιτήρησης. Γινόμαστε μάρτυρες του αποτυπώματος ενός ανθρώπου που υποφέρει, ο οποίος τελικά, μετά από μακροχρόνια μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες, καταφέρνει να επιβιώσει. Η εγκατάσταση Paths of Memory (2022) του Ευάγγελου Χατζή είναι ένα κράμα ακατέργαστων και βιομηχανικά επεξεργασμένων κομματιών μαρμάρου που κείτονται επάνω σε
39 τα όρια της πραγματικότητας
κριτικής και της κρίσης, το έργο του αρχικά δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ασάφειας αλλά ταυτόχρονα, ενεργοποιεί έναν αυτο-μηχανισμό εσωστρέφειας.
στρώματα της ψυχής μας· τη γενέτειρα της
κάτοπτρα διαφόρων μεγεθών. Προερχόμενος από οικογένεια μαρμαρογλυπτών από το νησί της Τήνου, τόπος φημισμένος για τα άφθονα κοιτάσματα μαρμάρου και τα λατομεία του, ο εικαστικός χρησιμοποιεί το υλικό αυτό ως αναφορά στην καταγωγή και τις ρίζες του. Έχοντας εργαστεί για την αναστήλωση μνημείων, συμπεριλαμβανομένου του Παρθενώνα, ο Χατζής, αντιλαμβάνεται το μάρμαρο ως υλικό με ποιότητα ιερή, ένα μέσο που τον συνδέει όχι μόνο με τους προγόνους του αλλά και με το αρχαίο παρελθόν. Ο διάλογος με τους καθρέφτες προσφέρει αναπόφευκτα ένα χώρο πέραν του προφανούς. Μέσω των αντανακλάσεών τους, μεταφερόμαστε σε μια διαφορετική διάσταση, σε έναν άτοπο τόπο. Οι θεατές είναι ελεύθεροι να περπατήσουν γύρω ή ανάμεσα σε αυτά τα θραύσματα που αρχικά δημιουργούν μια αβεβαιότητα πλοήγησης. Όμως, καθώς παραμένουμε περισσότερο χρόνο στο δωμάτιο, προσεγγίζουμε τελικά μια βαθύτερη σφαίρα πραγματικότητας πέρα από τη φυσική. Αρχίζουμε να ενεργοποιούμαστε από την αδιάκοπη ένταση μεταξύ του κόσμου μας και αυτού που αναδύεται αθόρυβα μπροστά στα μάτια μας.
Eleni Zouni
Untraceable trajectories, (2022), ink, charcoal, varnish and acrylic paint on canvas and wall surfaces, dimensions variable
Ελένη Ζούνη
Ανεξιχνίαστες διαδρομές, (2022), μελάνι, κάρβουνο, κάσια, ακρυλικό σε καμβά και επιφάνειες τοίχου, διαστάσεις μεταβλητές
117
Lydia Andrioti (b.1982, Athens) attended the visual arts programme of École Nationale Supérieure des Beaux Arts in Paris (ENSBA) in 2006 with an Erasmus scholarship and in 2009 she graduated from the Athens School of Fine Arts (ASFA). In 2012, she received an MFA in New Media from Pratt Institute (NY, USA). During her stay in the United States, she participated in group shows and got involved with the production of settings, costumes and new media installations for theatrical plays, performances and installations. She has worked for the restoration of the magnetic and TV installations of Nam June Paik for the collections of Guggenheim, MoMΑ, Art Institute of Chicago, Metropolitan and Chase Bank. She has worked, among others, with two funding members of Judson Memorial Church (2013-15), Phyllis Yampolsky on the research and the archival of her activist work regarding McCarren Park Pool for Lincoln Library and the Preservation Community of the city of New York, and Elaine Summers for her Kinetic Awareness and Skytime projects. Andrioti has shown her work in numerous exhibitions in New York, Vienna, Paris, Ireland and Greece, such as reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; United States of Wondering (solo show), Peritechnon Gallery, Athens, 2021; [un] known destinations chapter III: reconnection ---a second chance, Kypseli, Athens, 2019; +9, Athens, 2019; Des Knaben Wundernhorn (solo show), Sechsschimmel galerie, Vienna, Austria, 2019; The birds and the lightworkers backstage are working together (solo show), Gazi hall spaces, Athens, 2017; The fantastic journeys of energy, Kappatos Gallery, Athens, 2016; Antidote, Mykonos annex of the Athens School of Fine Arts, Mykonos Biennale, 2015; In Praise of chance and failure, Family Business, New York, USA, 2013; Crisis and Paganism, Mykonos Biennale, 2013; Intimate Space, Olympic Village, Vienna, Austria, 2011; Culture Industry, Folklore and Clichés, Vox, Athens, 2008; Gemine Muse, Crawford Μunicipal Museum,
Cork, Ireland, 2005. Andrioti’s work explores representations of emotional places by unfolding visual vocabularies. She uses media incorporated within installations including actions, re-enactments, video projections, sound, drawings, collages, photographs, sculptures, ready-mades, and she often utilises the site-specific character of the presented pieces. She lives and works in Athens.
Christina Anid (b.1974 Beirut, Lebanon) was born to a Greco-Hungarian mother and a Lebanese father. She fled from the war in Lebanon with her family at the age of two and moved to France where she later studied French literature at the Sorbonne. As a former journalist and photographer, Anid travelled the world before settling in Greece in 2012. She replanzted her roots in Piraeus where, with her feet in Europe and her heart in the Middle East, art took a prominent place in her life. The self-taught artist's sources of inspiration are as diverse as her background is varied and her ability to explore different mediums and materials echoes her multiple origins. Her collages and compositions act as a quest for meaning and liberty and speak of memory and belonging. In her work, she weaves a memorial cartography where sweetness meets pain. She explores the finitude with a calling for raw veracity. In this dreamlike quest for identity, she gathers objects and images. In her creations, the accumulation works like a recollection, taking us along with the artist as she dives into herself. In her last body of work, the ex-voto series, she blends her story with the larger story, like her energy with that of the hundreds of wish-holders she has collected and united. Anid links the personal with the universal and exorcises fear by telling stories of love, belonging, wandering and wondering. In these works, one hears the echo of uprooting, transformation and the call for freedom. In 2022, she presented Echoes of shadow and light, bringing together the roots and the sky, a retrospective of her work at the French Embassy in Greece. In 2017, she collaborated with Skoufa Gallery in Athens
121 ARTIST BIOGRAPHIES
and Mykonos. Lady Creatures was her first solo show in Beirut at the Fadi Mogabgab Gallery in 2013. Selected group shows include: Rebirth, Beirut Exhibition Center, Lebanon, 2011; The Art Conspiracy, Art Loft, Bombay, India, 2010, where she received the audience award for her Wall of Skies. She lives and works in Piraeus, Greece.
Zeina Barakeh (b.1972, Beirut, Lebanon) is a Palestinian-Lebanese artist based in the San Francisco Bay Area. She received her MFA degree from the San Francisco Art Institute in 2008. She served as Assistant Dean of Academic Affairs at San Francisco Art Institute between 2017 and 2022. Her work investigates mechanisms of war and is rooted in her experiences of growing up in Beirut during conflict. In 2021, her animation Standard of Capital was featured on the Salesforce Tower Top as part of Jim Campbell’s Midnight Artist Collaboration. In 2020, her animation Projections From The Third Half [Cloud Storm] was published in Art Journal Open, the College Art Association online journal. She has participated in numerous exhibitions and film festivals in the US and internationally. Exhibitions include: reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Athens, Greece, 2021; After Hope: Videos of Resistance, Asian Art Museum, San Francisco, 2021; Tunnels of the Mind, ZAZ Corner Billboard, Times Square, New York, 2020; Preoccupations, Minnesota Street Project, San Francisco in 2019, and Detroit in 2020; Poetry is Not a Luxury, The Center for Book Arts, New York in 2019, and San Francisco in 2020; Silent Narratives, MOCA Yinchuan, China, 2019; The Shape of Birds, Newport Art Museum, Rhode Island, 2018; Detritus, San Jose Institute of Contemporary Art, California, 2017; What Makes Us?, Zimmerli Art Museum, New Jersey, 2017; Bring It Home, San Francisco Arts Commission Galleries, San Francisco, 2016; The Chasm Arena, Yerba Buena Center for the Arts, San Francisco, 2014; and The Fertile Crescent, Bernstein Gallery, Princeton University, New
Jersey, 2012. Film Festivals include: Another Hole in the Head (15th), New People Cinema, San Francisco, 2018; 13th Blue Plum Animation Festival, Johnson City, Tennessee, 2017; 11th Harlem International Film Festival, MIST Harlem, New York, 2016; International Film Awards Berlin, KINO im Kulturhaus Spandau, Berlin, 2015. Art fairs include: PHOTOFAIRS SF, Connected, Fort Mason Center for Arts & Culture, San Francisco, 2018; PULSE New York, Art Fair, New York, 2016; UNTITITLED, Art Fair, Miami Beach, Florida, 2015; Editions/ Artists’ Book Fair, New York, 2015. Residency awards include: Perspectives: Here and There, Brodsky Center for Innovative Editions, Rutgers University, 2014; and Vermont Studio Center in 2001 and 2004. She lives and works in the San Francisco Bay area.
Orit Ben Shitrit is a visual artist, filmmaker, choreographer, and educator living in New York and showing internationally. Ben Shitrit utilises movement and bodies to implicate the powers that be, their mechanisms of domination and the potential for violence. She has recently exhibited at the American University Museum in Washington, DC, 2022; reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; C24 Gallery and the Nathan Cummings Foundation, New York (2020/2014); Mana Contemporary, Miami, 2018; Museum Van Loon, Amsterdam, 2016; the Herzliya Museum of Art, Israel, 2016; Biennial of Moving Image (BIM) at Museum MUNTREF, Centro de Arte Contemporáneo, Buenos Aires, Argentina, 2016; El Museo Cultural de Santa Fe, USA, 2015; Videobrasil in São Paulo, Brazil, 2011, 2013; MACRO Museo d'arte contemporanea Rome, Italy, 2012; The 3CL, Luxembourg, 2013; the Royal College of Art, London, 2010, as well as in Austria, Germany, Finland, Russia, Slovenia, Spain and the US and China. She splits her time between New York and San Francisco, where she chairs the Film Department at the San Francisco Art Institute.
122
Robert Cahen (b.1945, France) is recognised as one of France's foremost video artists. Since 1972, he has produced a distinguished body of work for cinema and television. In Cahen's uniquely nuanced world, fiction and documentation alike are presented as metaphoric voyages of the imaginary, exquisite reveries that describe passages of time, place, memory and perception. Genres such as narrative and performance are expanded and transformed as he explores visual, aural and temporal transformations of represented reality. From the elegance of Cartes postales video (1984-86) (co-directed with Longuet and Huter) to the intricate musical and visual transitions of Boulez-Répons (1985), Cahen's work is characterised by a sophisticated application of electronic techniques that manipulate sound and image, space and temporality, resulting in subtle transmutations of the illusory and the real. He graduated from the Conservatoire National Superieur de Musique de Paris (class Pierre Schaeffer), and he was composer and member of the Groupe de Recherche Musicales de l'ORTF (the Office of French Radio and Television) between 1971 and 1974. Between 1973 and 1976, he was the director of experimental video for ORTF/INA. Many of his film and video works have been produced in conjunction with Institut National Audiovisuel (INA). His videotapes have been broadcast and exhibited internationally, at institutions and festivals including the Paris Biennale; The Museum of Modern Art (MoMA), New York; American Film Institute National Video Festival, Los Angeles; World Wide Video Festival, The Hague; International Center of Photography, New York; Documenta 7, Kassel, Germany; FestRio, Brazil; Tokyo Festival; and the Festival of Locarno, Italy. In 1992, he won the prize of the Villa Medicis Hors les Murs and in 1995, he created a permanent video installation for EURALILLE Public Space (Lille) in France. In 2010, a complete retrospective of his films and his video works took place at the Museum of the Jeu de Paume in Paris. Between 2009 and 2010, he was associate
professor at the National School and Studio for the Contemporary Arts, Le Fresnoy, France. In 2014, he presented Visions glimpsed, Robert Cahen at the Museum of Modern and Contemporary Art Strasbourg, MAMCS, France. Other exhibitions include, amongst others: reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; Traverse, Museum of Art Macau (MAM), China, 2015; Temps contre Temps, Musée du Temps Besançon, France, 2015; Palais de Glace, Buenos Aires, Argentine, 2016; Tongyeong, International Music Festival, South Korea, 2016 ; La Virreina Barcelone, Spain, 2017. He lives and works in France.
Yannoulis Chalepas (b.1851, Tinos, Greece1938) was a Greek sculptor and a prominent figure of modern Greek art. Born to a family of marble cutters in Pyrgos (Tinos, Greece), he graduated from the Athens School of Arts in 1872, and having secured a scholarship from the Holy Evangelistria Foundation of Tinos he continued his studies at the Munich Fine Arts Academy under the Neoclassical sculptor Max von Widnmann. The suspension of his scholarship forced him to return to Athens in 1876. In 1878, the first symptoms of mental illness combined by suicide attempts began to appear, probably triggered by the interruption of his studies in combination with certain events in his personal life. It was during that year that the first period of his creative life came to a temporary pause. This first period is mainly inspired by antiquity and Greek mythology. He produced the sculptures Satyr Playing with Eros (1877) and Satyr’s Head (1878); during this period he also began to work on his most iconic sculpture, the Sleeping Female Figure, for the tomb of Sofia Afentaki at the First Cemetery of Athens. Between 1888 and 1902, he was hospitalised at the Psychiatric Asylum of Corfu which resulted to the decline and interruption of his creativity, which continued even after his release and his return to Tinos island. Everything he created was destroyed either by him or his mother,
123
who apparently thought sculpture was the underlying cause of her son’s illness. His second creative phase begins after the death of his mother (1916). Although he continued to receive his inspiration from the Greek mythology, his works were liberated from the older academic style and became more symbolic and esoteric. He continued working living in poverty while he gradually started reestablishing his connections with Athens. In 1925, an exhibition of his works was organised by the Academy of Athens, and in 1927 he received the Academy's ‘Award for Excellence in Arts and Letters’. In 1928, an exhibition of Chalepas’ 115 sketches was presented at the ‘Art Asylum’ owned by actor, writer and publisher N. Velmos. In 1930, Chalepas moved to Athens and continued working until his death. This period marked the third phase of his artistic life.
Evangelos Chatzis (b.1982, Athens, Greece) studied marble crafts at the School of Fine Arts of Panormos Tinos, Greece, from where he graduated in 2010, and in 2016 he graduated from the Athens School of Fine Arts with distinction (department of sculpture under G. Lappas). He also attended photography and drawing courses as part of his studies at the Athens School of Fine Arts. He has been awarded from the Ministry for the Aegean in the field of marble crafts. His work encompasses sculpture installations and structures as well as digital collage art. He has participated in many group exhibitions, such as: Memoirs are the pixels of my life, Peritechnon Karteris gallery Athens 2019; Elective Affinities, Ekfrasi Gallery - Gianna Grammatopoulos, Athens, 2019; [un]known destinations chapter III: reconnection ---a second chance, Zarifi residence, Kypseli, Athens, 2019; +9, Iera Odos, Athens, 2020; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; Pillow gravity, Ekfrasi Gallery, Athens, 2018; Common Ground, Kappatos Galleries, Athens, 2017; 8th Fine Arts Students biennale, Thessaloniki Centre of Contemporary
Art, Thessaloniki, Greece, 2016; In art, Zina Athanassiadou Gallery, Thessaloniki, 2016; Shapes, Colour, Materials: the Garden of Sculptures, Italian Embassy, Athens, 2016; The City from Acropolis, Three Sculptors Gaze at Athens, Ekfrasi Gallery - Gianna Grammatopoulos, Athens, 2014; 7th Fine Art Students Biennale, Theocharakis Foundation, Athens, 2014; Art & the City II, city models, City Link, Athens, 2011. He lives and works in Athens and Tinos.
Lydia Dambassina (b.1951, Thessaloniki, Greece) at the age of 15 she moves to Lyon where she completes the secondary school. She studied at the School of Fine Arts of Grenoble and Psychopathology and Pedagogy at the Universities Paris and Grenoble. She has worked as researcher in psychiatric epidemiology and as art director in film production. Since 1976, Lydia Dambassina has been working with different mediums such as painting, photography, installations, texts and video projections. In 2004, she started working on a series of staged photographs in which the image co-exists with texts –mainly excerpts– from the Greek and French daily newspapers. Amplifying news fragments into weighty ontological or existential gestures seems an efficient way to deal with all this tragic absurdity. In the last eighteen years, her work focuses on the global economic and moral crisis and inequalities that develop geometrically. She has presented her work in 24 solo shows, including the following: Mors, Museum Katsigra, Larissa, Greece, 2018; Gini Coefficient, Yeni Jami, Thessaloniki, Greece, 2016; 2100 mots d’amour, 2500 mots d’amour, Underground Ottoman Fountain of Splantzia, Chania, Greece, 2015; Party’s overStarts over, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2012; Party’s over-Starts over, Museum Alex Mylona, Athens, 2012; What scratches the glass from the inside, Ad Lib group dance, Festival of Athens, 2008; Real Freedoms that people enjoy, Nuit Blanche, eglise Saint Eustache, Paris, France, 2007;
124
Family story, Gallery Eleni Koroneou, Athens, 2007; Family story, Hôpitaux Universitaires, Geneva, Switzerland, 2007; Wonderful rooms, Ad Lib group dance, Athens, 2006. She has participated In 56 group exhibitions including: Project Art Forest, L’arbre dans l’Art contemporain, Le Grand Séchoir, Le Musée de l’eau et le Couvent des Carmes, France, 2022; Radium Palace, K-Gold Temporary Gallery, Ag.Paraskevi, Lesbos, Greece, 202122; Peintures à l’eau, Galerie Analixforever, Geneva, 2021; Prasinoperama, Museum of Fishing and Naval Art, Perama, Greece, 2021; reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, 2021; Looking Out Looking In, Murat Centoventidue Arte Contemporanea, Bari, Italy, 2018; New Acquisitions, National Museum of Contemporary Art, Athens, 2017; Shared Sacred Sites, Macedonian Museum of Contemporary Art, Yeni Mosque, parallel programme of Thessaloniki 6th Biennale, Thessaloniki, 2017; Genii Loci, Greek art, 19302016, Museum Manege, Saint Petersbourg, Russia, 2016; Tradition Reversal, Collection of Thessaloniki State Museum of Contemporary Art / Collegium Artisticum, Sarajevo, Bosnia and Herzegovina, 2014; Unhappy ready-made, KUAD gallery, Istanbul, Turkey, 2014; Proposal for the Monument dedicated to the Holocaust Jewish victims in Athens, Jewish Museum of Greece, 2011; Others, a selection of works from the Biennials of art of Marrakech, Istanbul and Athens in Palermo, Museo Riso, Fondazione Puglisi Cosentino, Catania, 2010; Heaven, 2nd Athens Biennale, Athens, 2009; Heterotopias, 1st Thessaloniki Biennale, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2007; Places, Benakis Museum, Athens, 2007. She lives and works in Athens and Paris.
Angie Drakopoulos (b.1970, USA) studied graphic design at Vakalo Art & Design College (1988-91), fine arts at The Corcoran School of Art in Washington DC receiving a BFA in 1994 and School of Visual Arts in New York City receiving an MFA in 1996. Her work is layered with elements of different
structures and systems whose combinations reveal inner-connections and details that describe energy and the invisible forces that govern the movement of matter, from the microcosmic level of molecules and light particles, to the macrocosmic of planets and galaxies. Her work often functions as a diagram or description of energy and a quest for understanding how order arises out of chaos and how consciousness and matter interrelate. Drakopoulos has participated in numerous exhibitions including: Reality Check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; Inside, Outside, and Beyond, The Greek Consulate, NY, USA, 2019; Blue Bird of Happiness, ODETTA, New York, 2019; Rationality of View, 7th International Fine Arts Festival, Kranj, Slovenia, 2018; Morphogenesis, Angie Drakopoulos & Daniel Hill, Holland Tunnel Gallery, Paros, Greece, 2016; East to West, Southampton Arts Centre, Southampton, NY, 2015; Cosmos, New York Hall of Science, Queens, NY, 2013; Angie Drakopoulos & Daniel Hill, McKenzie Fine Art, NY, 2012; Lift Off: Earthlings and the Great Beyond, Paul Robeson Galleries, Rutgers University, Newark NJ, 2011; The Future Must Be Sweet, International Print Center, NY, 2008; Sequence + (solo show), g-module, Paris, France, 2006; Angie Drakopoulos, Ruth Waldman, Laura Sharp Wilson, McKenzie Fine Art, NY, 2006; Angie Drakopoulos & Pamela Hadfield, PS122 gallery, NY, 2005; Between Interconnectedness, Smack Mellon, Brooklyn, NY, 2004, Itsy Bitsy Spider, Feature Inc., NY, 2004; Angie Drakopoulos (solo show), g-module, Paris France, 2002; She was awarded a residency at ArtOmi, Ghent, NY in 2004 and received the Special Editions Fellowship from the Lower East Side Printshop, NYC in 2005. In 2008, she received the New York Foundation for the Arts fellowship in Painting. She lives and works in New York City.
The extent of the work of experimental composer, sonic architect, performance artist and visual media artist Guillermo Galindo (b.1960, Mexico City, Mexico), redefines the
125
conventional limits between music, the art of music composition and the intersections between art disciplines, politics, humanitarian issues, spirituality and social awareness. Galindo’s artistic practice emerges from the crossroads between sound, sight and performance. His acoustic work includes two commissioned orchestral compositions by the OFUNAM (Mexico University Orchestra) and the Oakland Symphony Orchestra and Choir, solo instrumental works, two operas, sonic sculptures, visual arts, computer interaction works, electro-acoustic music, film, instrument building, three-dimensional immersive installations and live improvisation. Galindo’s graphic scores and three-dimensional sculptural cyber-totemic sonic objects have been shown at major museums and art biennials in America, Europe and Asia including (amongst others) documenta14 (2017), Pacific Standard Time (2017), FIAC (2018) and Art Basel (2018-19) art fairs. His work has been featured on: BBC Outlook (London), NHK World (Japan), Vice Magazine (London), HFFDK (Germany), RTS (Switzerland), NPR (USA), CBC (Canada), Art in America, Reforma Newspaper (Mexico), CNN, The New Republic, The Wall Street Journal and the New York Times. Galindo has performed at the CTM Festival (Berlin), San Francisco Jazz Festival, San Francisco Electronic Music Festival (USA), Schrin Kunsthalle (Frankfurt) among many other venues. Galindo’s collaborations include artists, performers and writers such as Anne Carson, Guillermo Gomez Peña, Michael McClure, the Paul Dresher Ensemble and the Kronos Quartet. In 2011, Galindo embarked on a unique collaboration with lauded American photographer Richard Misrach which became a traveling exhibit and an award-winning book published by Aperture Foundation. Border Cantos features Misrach’s photographs of the USA/Mexico border and Galindo’s sonic devices and graphic musical scores created from detritus left behind by immigrants and the border patrol apparatus. Selected venues that have exhibited Border Cantos include: The
Cantor Museum, Stanford, California (2021); The High Line, New York, (2021); Westmorland Museum, PA (2021); The Institute for Contemporary Art, Boston (2019); Cornell Fine Are Museum, Florida (2019); Crystal Bridges Museum, Bentonville, Arkansas (2017); Pace Gallery, New York (2017) and the San Jose Museum of Art (2016). After the Border Cantos series, Galindo continues his solo work as an artist, performer and composer. In 2017, he was invited to participate in documenta14 (Athens and Kassel) showing the Echo Exodus series. His interactive string quartet Remote Control, which comments on the dehumanization of violence and virtual reality premiered in 2018 in San Francisco, California. In 2017, the Getty’s Pacific Standard Time biennale included Galindo’s solo exhibit Sonic Botany, an installation commenting on genetics and colonisation and the environment in a post-apocalyptic world, was shown at the Huntington Library in Pasadena, California. Galindo presently teaches at the California College of Arts in San Francisco and has also been invited as a Mohr Visiting Artist at Stanford University (2018) and as a resident artist at Vanderbilt University and a Thomas P. Johnson Distinguished Visiting Scholar 2019 at the Rollins Cornell Arts Museum. He has also been a recipient of the Fleishhacker Foundation Eureka Grant. He lives and works in San Francisco.
The multi-faceted work of Aikaterini Gegisian (b.1976, Thessaloniki, Greece) explores how images (still and moving), operating within a global media environment that shapes the conscious and unconscious, contain new possibilities of thought. In autumn 2022, she will premiere Third Person (Plural) a feature length film and homonymous book (published by MACK) in Europe, a long-term archival project based on a collection of 200 post-war informational films and newsreels sourced from the Library of Congress and the American National Archives. In 2020, MACK published her collage photobook Handbook
126
of the Spontaneous Other, which received international acclaim. Between 2017 and 2019, she was a Research Fellow at the Library of Congress, Washington DC and Künstlerhaus Büchsenhausen, Innsbruck, Austria. She received a PhD by practice by the University of Westminster (2014) and she served as Senior Lecturer in Fine Art at Teesside University (2015-17). In 2015, she was one of the exhibiting artists at the Armenian Pavilion, 56th Venice Biennale, which received the Golden Lion for best national participation. She has been awarded the Nagoya University Award in 2001, and she was shortlisted for the First Book Award in 2015. In 2016, Middlesbrough Institute of Modern Art organised the first survey of her moving image practice. Her work was presented at recent survey exhibitions including the 8th Brighton Photo Biennale, United Kingdom, 2018; 6th Moscow Biennale, Russia, 2015; 3rd Mardin Biennal, Turkey, 2015; 2nd Tallin Photomonth, Estonia, 2012; 1st Thessaloniki Biennale, Greece, 2008; 6th Gyumri Biennale, Armenia, 2006. Her work has been shown in museums, galleries and festivals internationally including the following: shifting identities –a tale of dissolving narratives, Hadjigeorgakis Kornesios Mansion, Lefkosia, Cyprus, 2022; reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; Triskel Art Centre, Cork, Ireland, 2021; HALLE 14, Leipzig, Germany, 2021; The Institut Valencià d’Art Modern, Valencia, Spain, 2020; National Arts Museum of China, Beijing, 2018; MacKenzie Art Gallery, Regina, Canada, 2018; The Jewish Museum, Moscow, Russia, 2018; [un]known destinations chapter II: shell /the politics of being, 15th Athens High School, Kypseli, Athens, 2018; Kunsthalle Osnabruck, Germany, 2017; [un]known destinations chapter I, Kypseli, Athens, 2017; DEPO, Istanbul, Turkey, 2017; BALTIC, Newcastle, England, 2017; Calvert 22 Foundation, London, 2016; Stavros Niarchos Foundation Cultural Centre, Athens, 2016; NARS Foundation, New York, USA, 2014; Centre for Contemporary Art, Thessaloniki, Greece,
2012; Spike Island Gallery, Bristol, 2012; Kasseler Dok Fest, Kassel, Germany, 2016; Oberhausen Film Festival, Germany, 2006. Works of the artist are included in prominent private and museum collections. She lives and works between the UK and Greece.
Michal Heiman (b.1954, Tel Aviv, Israel) is an artist, curator, theoretician and activist, founder of the Photographer Unknown archive (1984). In 1997, Heiman presented her work at Documenta X, Kassel, Germany, where she first operated her Michal Heiman Test (M.H.T.) No. 1 Michal Heiman Test (M.H.T.) No. 2 – My Motherin-Law – Test for Women, debuted in Quimper, France in 1998, at the Museum of Modern Art, Saitama City, Japan, and in Museum Ludwig, Cologne, Germany. The third test, a big construction-interpretation therapeutic device, was shown at the Acre Fringe Festival in 2004. In 2010, The Heiman Test –Experimental Diagnostics of Affinities (M.H.T.) No. 4, was debuted at the Van Abbemuseum, Eindhoven, the Netherlands, and Kunsthaus Bregenz, Austria. In 2008, Heiman presented her solo exhibition Attacks on Linking at the Helena Rubinstein Pavilion, Tel Aviv Museum, where she presented new series such as Attacks on Linking: Scrolls, Do-Mino and the Book Spines series. She has also revealed three photo-activation animation films, and has presented two new films, Father not Uncle (Freud/Katharina) and her lecture film Through the Visual, A Tale of Art that Attacks Linking (1917-2008), about British psychoanalyst Wilfred Bion (1897-1979). She is also known for her performances and the film series Attacks on Linking and Daughtertype, as well as her videos/lectures based on case studies by psychoanalysts Sigmund Freud, D.W. Winnicott and Michael Eigan. Heiman's largescale installations have been exhibited in leading venues around the world such as, Le Ouartier, Quimper, France; The Jewish Museum, New York, USA; The Museum of Modern Art, Saitama City, Japan; The Van Abbemuseum, Eindhoven, the Netherlands;
127
Museum Ludwig, Cologne, Germany; and Museum of Contemporary Art, Chongqing, China. In recent years, Heiman has focused on her research with anonymous, marginalised and revolutionary women hospitalised in asylums, starting with her solo exhibition, AP—Artist Proof, Asylum (The Dress, 1855–2017), at the Herzliya Museum of Contemporary Art, Israel. The large-scale installation incorporated the participation and input of visitors and raised questions concerning the notion of the right to return. Continuing in the US with Radical Link: A New Community of Women, 1855-2020 at the American University Museum at Katzen Art Center, Washington, DC, and Hearing at the American Jewish University in Los Angeles, CA. In 2022, she exhibited Traversing Time and Space at Redbase Art Gallery in Sydney, Australia. Heiman is the inaugural winner of the Shpilman International Prize for Excellence in research on photography, in collaboration with the Israel Museum. Her works are included in private and institutional collections worldwide. Heiman is a member of the Tel-Aviv Institute for Contemporary Psychoanalysis. In 2018, she founded the public-benefit corporation An Academy of Her Own, which advocates gender equality in academic art institutions. For over three decades, her work has been offering alternative thematic, aesthetic, and theoretical parameters, often woven into the fabric of psychoanalysis, diagnosis and human rights. Her critical voice speaks about neglected histories and their visual aspects, looking for interstices as proxies to hermeneutic approaches to known and obscured structures. Through multiple techniques, her subjects envision the psychological condition of mergers and transport through space and time. She lives and works in Tel Aviv.
Daniel Hill (b.1969, USA) studied painting and drawing at the School of Visual Arts in New York, NY, receiving a Master’s Degree in Fine Arts in 1996 and a Bachelor’s Degree in Fine Arts in 1993 from Kent State University in Ohio. He is a painter, sound artist, writer,
educator, and curator whose work explores the relationship between visual art, sound, and science. His paintings and sound-works often employ a generative rules-based system in which the notion of embodied/ extended cognition is an inquiry, as well as discovering a balance between the aesthetic and the conceptual. Selected exhibitions include: Walk in and Wonder, Künstlerverein Walkmühle, Wiesbaden, Germany, 2022; SONIC, Metaphor Projects, Brooklyn, NY, 2022; Reality Check, Dafni, Athens, Greece, 2021; Blue Bird of Happiness, ODETTA, NY, 2019; Strange Attractors, Walsh Gallery, Seton Hall University, NJ, 2019; Top of the Op, Kunstraum Stoffen, Stoffen, Germany, 2019; Daniel Hill: Frequencies, Scholes Street Studio, Brooklyn, NY, 2018; New Optics III, Museum of Modern Art, Hünfeld, Germany, 2018; 7th International Fine Arts Festival: GeometryRationality of a View, Museum of Gorenjska, Kranj, Slovenia, 2018; The Possibilities of Line, McKenzie Fine Art, NY, 2018; Beyond Black and White, Westbeth Gallery, NY, 2018; Luscious, Brattleboro Museum of Art, Brattleboro, VT, 2017; Interference, Nurture Art, Brooklyn, NY, 2017; Morphogenesis: Angie Drakopoulos and Daniel Hill, Holland Tunnel Gallery, Paros, Greece, 2016; Cadence, Margaret Thatcher Projects, NY, 2014; Angie Drakopoulos and Daniel Hill, McKenzie Fine Art, NY, 2012. He has composed and performed over 20 albums of original compositions and sound environments, including: Field Formations, (album) Projekt Records 2022; Field Formation 3 (performance) at Metaphor Projects, Brooklyn, NY, 2022; Axial Drift (cicadas) featured in Daniel Hill: Frequencies, Scholes Street Studio, Brooklyn, NY, 2018; Mirror was featured in the video/ sound installations Mythograph with Angie Drakopoulos at: G-Module, Paris, France, 2002; Smack-Mellon, Brooklyn, NY, 2004; Williams Center Gallery, Lafayette College, Easton, PA, 2003 among others. Aurorasis, another video/ sound installation with Angie Drakopoulos was exhibited at: G-Module, Paris, France, 2006 and Peter Fingesten Gallery, Pace University,
128
NY, 2005. His essays have been published in: Interconnected (exhibition catalogue), 2022; Battery Journal, 2020; The Brooklyn Rail, 2018; Interalia Magazine, 2017, 2019, 2020; SciArt in America, 2013 and various exhibition catalogues. He has given presentations or participated in panel discussions at The CUE Art Foundation, NY, 2017; The Helix Center, NY, 2017; SciArt Center, NY, 2014; LASER Talks NY, 2018; TransBorder Art Television, NY, 2015; Shirley Fiterman Art Center, NY, 2016, amongst others. He curated Ed Kerns: Interconnected at Lafayette College, 2022; Visual Inquiries: Artists Inspired by Science at Pace University, NY, 2016, and co-curated the traveling exhibition Emergence and Structure at Lafayette College, Miami Dade College and the University of Florida, 2012. His paintings are held in many private and public collections, including United States Embassies, Microsoft Corporation, and Bank of America. He is currently an Adjunct Associate Professor of Art at Pace University in Manhattan. He lives and works in Long Island City, New York.
Elia Iliadi (b.1975, Athens, Greece) completed the Central Saint Martins Foundation Course in London in 1995 and graduated from the Athens School of Fine Arts in 2005, where she studied painting with D. Mytaras. She was actively involved in teaching children and adults from 1999 to 2005. Since 2012, she has been working working on her multisensory, interactive and long-durational project, "Pandώra", which will be completed in 2023. She has presented two solo exhibitions in Athens: I bloom a little more ..., Municipal Gallery of Kallithea, 2007 and Homo Materialis, Athens Art Space-Mary Alexiou, 2007 and has participated in 18 group exhibitions. Her latest work explores the way we experience this world through our senses and therefore art itself. By using diverse art media like sound, poetry, sculpture, video, performance but also other sensorial experiences, like taste and smell, she is aiming to create a multidimensional environment that evolves in time.
Interaction with the public plays a major role in her work's dynamic, as she believes the relationships between viewer, creator and the work are fluid and interdependent. She lives and works in Athens.
Nikos Kokkalis (b.1966, Corfu, Greece) studied at the School of Fine Arts of the Aristotle University of Thessaloniki (198489) at the Painting class of D. Kontos and V. Dimitreas, while in the period 1993-95 he was a postgraduate Scholar of the State Foundation with supervisor professor N. Kessanlis. In 2006, he created the OKKO group with M. Koskina, with the aim of raising public awareness through Art, while in 2016 he was awarded a doctorate by the Department of Sound & Visual Arts of the Ionian University. Since 2017, he has been working as teaching staff in the Department of Sound and Visual Arts of the Ionian University. He has presented eight solo exhibitions, participated in 30 group exhibitions, and more than 25 theatre stage sets. Indicative exhibitions: BRAINRINTH, Version B, New York City Electroacoustic Music Festival, New York, 202; URBANOX G.Nikopoulos, Masks: N.Kokkalis, Performance Rooms2019, Athens, 2019; Dirty Annunciation, Contemporary Art of New Media and Creativity in Education, Museum of Contemporary Art of Crete, Rethymno, Greece, 2018; Nikos Kokkalis - Anneta Spanoudaki, Back to Athens 6, Athens, 2018; Retrospective in Megaron, Festival of Audiovisual Arts, Athens Concert Hall, 2017; Fiat Lux, Flour Warehouses of the Old Fortress 2016; Corfu Secret Gardens, Corfu Municipality Gallery, Museum of Asian Art, Ionian Parliament, Corfu, 2009; The toys of George-Emmanuel, GALLERY 7, Athens, 1996; Indoor Nature, Antonia Havani Contemporary Art, Corfu, 1995. His work moves between the installations and the arts of the performance. At the same time, his research focuses on the poetic recording of the trace of human existence in a specific space and a given moment, transforming familiar interiors into unfamiliar ones, creating extreme balances within them. He lives and works in Corfu.
129
Natalia Manta (b.1994, Athens, Greece) graduated from the Athens School of Fine Arts as well as the same institution’s MFA graduate programme. Memory, time and myth are the three most predominant notions at the epicentre of her visual artistry. Her main intent lies with the creation of a symbolic body, where matter replaces speech creating its own narrative. Manta employs different materials such as metal, clay, light-sensitive chemicals and video projections. She cooperates and interacts with artists spanning the width of the disciplinary spectrum –visual, music, theatre or performance artists. Between 2017 and 2020, she taught sculpture at the Athens School of Fine Arts in Athens. Her work has been internationally exhibited in various solo and group exhibitions. Selected exhibitions she has participated are: RESTART, Korean International Ceramic Biennale, Gyeonggi Museum of Contemporary Ceramic Art, Korea, 2021; Limitless Limits, Larnaca Biennale, Pieridis Museum, Larnaca, Cyprus, 2021; Mykonos Biennale, Ampelonas Vioma, Mukonos island, Greece, 2021; ART ATHINA, National Conservatory of Athens, Athens, 2021; ART ATHINA, Kappatos Gallery, Athens, 2021; Surreal Salon 13, Baton Rouge Gallery, USA, 2020; What is REAL, The Real House, New York, 2021; Apotropaion, The Sotiris Felios Collection, Athens, 2021; ANEW, KOREN process space, Athens, 2021; ΚΙ-ΝΗΜΑΤΑ, Bouboulinas Museum, Spetses Island, Greece, 2021; Gender Melancholia, The Project Gallery, Athens, 2021; DEADALA, The Mosque Kioutsouk Hassan- Giali Tzamisi, Chania, Greece, 2021; Kypselian Salon 2021, Snehta Residency, Athens, 2021; The machine in the Ghost, Talc Studio, Athens, 2021; DEH MEETS THE ARTS, ΔΕΗ Historic Factory, Athens, 2021; 15th International Living Sculpture Competition, Academy of Art, Cuneo, Italy, 2011. She lives and works in Athens.
Stella Meletopoulou (b.1964, Athens, Greece) studied drawing and illustration at ESAG Penninghen and Academie Charpentier in Paris
(1983-87). After her studies, she worked as an illustrator in Athens. She studied painting at the Athens School of Fine Arts with teachers Z. Arvanitis and A. Antonopoulos, sculpture with N. Tranos and iconography with P. Samios (2002-8). She graduated from ASFA with Honours and was a scholarship nominee in 2004 and 2006. Meletopoulou has held six solo exhibitions: Origins, Skoufa gallery, Athens, 2022; Modern Aesthetics, Astrolavos art gallery, Athens, 2009; Human Geographies, Nitra gallery, Thessaloniki, 2011; Invisible threads, Skoufa gallery, Athens, 2016; Papers scissors on the rocks, TWOS concept store, Paros, 2018; and Game of threads, KAROUZOU gallery, Zurich, Switzerland, 2018. She has participated in more than 50 group exhibitions in Greece, France, Turkey and Switzerland. Some of them are: Art Skope, Basel, Switzerland, 2018; Art Athina, 2021 and 2019; A heap of broken images where the sun beats, Aegean Center, Paros, 2018; Salon des independants, Grand Palais, Paris, France, 2012; and Sismanogleion Megaron and Theological School of Chalki, Istanbul, Turkey, 2010. Meletopoulou mainly works with abstract painting and since 2016 has incorporated three-dimensional wall-mounted works in her practice, using threads and symbolic elements, developing and evolving at the same time a personal semiological expression. She lives and works in Athens.
Gisella Meo (b.1936, Treviso, Italy) studied at the Academy of Fine Arts in Venice. The interest in FiberArt, large installations and urban animation interventions took over with the following works: Harnessing a tower, Torre di Bagnaia (on the occasion of the first anniversary of the attack on the Twin Towers), Viterbo, 2002; Tombknitting, Cerveteri, Etruscan necropolis, 1984-86; The human mesh, Royal Palace of Caserta, 1982; The waves of the square, Venice, Grand Canal, 1980; The mobile cylinder, Gubbio, 1979; Dressing a fountain, Frascati, 1977. Followed and supported by Mirella Bentivoglio, she participated in the
130
historic exhibition Materialisation of language at the Venice Biennale in 1978, with Leviatan. She developed a partnership with Bentivoglio that lasted a lifetime and which resulted four-handed works such as the 1981 book Zero Seme. Her 'object-books' are kept in the Special Collections of the Getty Center in Santa Monica, California, in Washington, in the Icpa Archives of the University of Oxford, in the Mart of Trento and Rovereto, the Ma*Ga of Gallarate, the Museum of Senigallia and in Italian and foreign public and private collections. She has exhibited in Italy, Germany, the United States, France, Austria and Australia. She participated in the Venice Biennale (1978, 1985, 1995) and in the São Paulo Biennial of Brazil (1981, 1994). In 2016, she held a large retrospective at the Angelica Library Gallery in Rome. Since 2021, Gisella Meo has been collaborating with Gramma Epsilon gallery, where she has taken part in the Histoire d'E part 2, between language and object exhibition. In July 2022, she presented an anthological exhibition at the Nori De Nobili Museum in Trecastelli (PE), Italy. She lives and works in Rome.
Andreas Mniestris (b.1956, Piraeus, Athens, Greece) composes mainly acoustic music which is regularly played in Greece and abroad in concerts of electroacoustic music and on the radio. He has been composing electroacoustic music for videos in recent years. He teaches composition of electroacoustic music in the Department of Music Studies at the Ionian University and directs the ERIMEE (Laboratory of Electroacoustic Music Research and Applications), which supports the teaching and research work carried out in this Department in the fields of Music Production and Music Production. recorded media (Fixed Media), ‘live’ electronic music, soundtrack music, radio sound art, etc., at undergraduate and graduate level. He is a founding member of the Hellenic Association of Electroacoustic Music Composers and the Hellenic Society of Acoustic Ecology. He lives and works in Corfu.
Noemi Niederhauser (b.1984, Bern, Switzerland) is fascinated with materials and their endless processes of transformation. Dancing across the blurred boundaries between art, craft and design, the visual propositions she develops engage with the symbolic embedded into materials and artifacts in relation to time and history. Carefully analyzing the social, economic and ecological impact that her approach generates over the long term, Niederhauser aims to make a local circular economy tangible, a ‘closed’ production circle, reinventing the relationship between what we produce and consume. She focuses on the values of the concept, not only with an outcome but within the complete creative process. Niederhauser is a ceramist, designer, mycologist, visual artist, curator, and the co-founder of the artist-run space A-DASH in Athens, Greece. She holds an MFA in Fine Arts from Central Saint Martins, London, UK (2014), and previously studied ceramic design at the Applied Art School of Vevey, Switzerland (2010). She is currently a ceramic design teacher at SFGB-B, Bern, Switzerland, and a studio director in Architecture Department at EPFL, Lausanne, Switzerland. Prize and distinctions include: Nomination Swiss Design Awards 2021, Pro Helvetia Residency, Shanghai, 2019; Nomination the Swiss Design Awards; Pro Helvetia Research Grant and Award, Switzerland, 2019; Fondation Renée et Noucky Bataillard, Switzerland, 2019; Pro Helvetia Research Grant and Award, Switzerland, 2016; Shortlisted for the NOVA Award, Central Saint Martins College of Art and Design, London, UK, 2014; Award for the diploma work. Applied Art School of Vevey, Switzerland, 2010; Award Carouge Museum. Geneva, 2009. Niederhauser’s work has been exhibited internationally in galleries, museums and institutions. Her solo shows include: Material Instinct, NOV Gallery, 2021; I’m not gonna crack, Mobilab Gallery, Lausanne, Switzerland, 2020; We think in squares / We love in triangles, A-DASH Space, Athens, 2017; The wandering parade, Akureyri Art Museum, Akureyri,
131
Iceland, 2016; No heroes around the corner, Croydon School of Art Gallery, London, 2016; My brother is a green parrot. Gallery, Brussels, Belgium, 2015; Hurts so good. A collaboration between Eva Isleifsdottir & Noemi Niederhauser, SNEHTA Gallery, Athens, 2015; Vista Follies, Art Lacuna Gallery, London, 2013. Selected exhibitions and projects include: Design Days Geneva 2021, at NOV Gallery; Design without borders: Wastematter project, Kiscell Museum, Budapest, Hungary; Swiss Design Awards 2021, Messa Basel; Swiss Green Economy Symposium, Winterthour; Milan Design Week 2020; Dutch Design Week 2020, Eindhoven, The Netherlands; Swiss Design Awards 2019, Basel; Raw Material Company, Dakar, Senegal, 2019; Documenta 14, Athens; The Centre for Sustainable Fashion and Arts Council, UK; the MUDAC, Lausanne; the Victoria & Albert Museum, London; the MCBA, Lausanne. She lives and works in Switzerland.
Vana Ntatsouli (b.1971, Athens, Greece) studied graphic design at Vakalo Art and Design College (1988-91), piano at the New Art Conservatory (until 1993), painting at the Thessaloniki School of Fine Arts with teacher G. Tsakiris (19982000) and at the Athens School of Fine Arts with teacher J. Valavanidis and M. Manousakis (2000-05). She graduated from ASFA with honours and was awarded a prize for her work by Eurobank (2006). Ntatsouli creates her paintings using, mostly, markers and coloured pencils. Her sculptures and constructions are mainly made from fabrics and yarns. She has presented the solo exhibition Silent Place at Astrolavos Art Gallery and has taken part in various group exhibitions such as: Shifting identities –a tale of dissolving narratives, Hadjigeorgakis Kornesios Mansion, Lefkosia, Cyprus, 2022; reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; memoirs are the pixels of my life, gallery Karteris, Athens 2019; [un]known destinations chapter III: reconnection a second chance, kypseli, Athens 2019; REM - Brand Name project, gallery Lola Nicolaou, Thessaloniki, 2017; 12 new artists ΙI,
Newspaper Avgi, Melina Community Centre, 2008; Five from the 4th painting studio of Fine Art school, Kifissia, Athens, 2007; Restart, Art Athina, 2007; Once was Penelope Delta..., College of Psychiko, Athens, 2007; Crossing the limits, pictorial panorama in Greece, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2006; Awards for the first students, Eurobank, 2006; Calendar EKO, Byzantine Museum of Athens, 2006; Sculpture today, Astrolavos Art Gallery, 2006; Graduates 2004-2005, 4th painting studio, ASFA, 2005; 3rd International Student Triennale, Marmara University, Istanbul, Turkey, 2003; 2nd Student Biennale of Fine Art schools from Greece, 2002. Between 2010 and 2018 she dedicated herself to teaching art in public primary schools at various locations such as Crete, Paros, Corfu, Andros, Santorini, Aegina, and Athens. She lives and works in Athens.
Stefanos Papadas (b.1987, Athens, Greece) is a visual artist and research associate in Itica department (Immersive Technologies for Intelligent and Creative Applications) in the center of excellence, Cyens. He has a BA in Audio & Visual Arts from the Ionian University, an integrated Master's degree from the same University, and a postgraduate scholarship from the Flemish Government in Multimedia Design at the Royal Academy of Fine Arts of Ghent. His work focuses on alternative forms of visual storytelling, researching and reconstructing the contemporary aspects of audiovisual expression. The topics in which he is involved with mainly deal with the redefinition of the artistic space as a medium and the coexistence between the digital world and organic matter. His last research deals with issues of artificial intelligence and visual art. He has participated in over 20 group exhibitions and festivals and his works have been presented at Nycemf, New York, 2021; Wip, Nicosia, Cyprus, 2021; Athens Digital Art Festival, 2020; the 6th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art, 2017-18; 1st Audiovisual Arts Festival of the Athens Concert Hall, 2017; Bozar, Brussels, Belgium, 2016; The
132
Ghent Opera, 2015; The Rotterdam Opera, The Netherlands, 2015 with video-art for the hybrid performance Join the Revolution by the action group Zoo Humain. He lives and works in Cyprus.
Pipilotti Rist (b.1962, Grabs, Switzerland) studied commercial art, illustration and photography at the Institute of Applied Arts in Vienna, Austria (1982-86) and audio visual communications (video) at the School of Design in Basel, Switzerland, with prof. R.Pulfer (1986-88). Since 1986, she has been working on freestyle video / audio works and installations, and as a freelancer graphic computer operator in different industrial video studios (1987-94). She was a member of the music band Les Reines Prochaines with concerts, performances and LP / CDs (198894). Between 2002 and 2003, she was a visiting professor at UCLA, Los Angeles, California. Rist has presented over 115 solo exhibitions worldwide, amongst of which are: Your Brain to Me, My Brain to You, National Museum of Qatar, Doha, Qatar, 2022; Pipilotti Rist: Your Eye Is My Island, National Museum of Contemporary Art, Kyoto, Japan (travelling exhibition), 2021; Big Heartedness, Be My Neighbor, The Geffen Contemporary at MOCA, MOCA Museum of Contemporary Art, Los Angeles California; Pipilotti Rist. Near Focus, Vleeshal, Middelburg, the Netherlands, 2020; Pipilotti Rist, MCA Museum of Contemporary Art Australia, Sydney, Australia, 2017; Pipilotti Rist: Pixel Forest and Worry Will Vanish, MFA Museum of Fine Arts Houston, Houston, Texas, 2017; Pixel Forest, New Museum, New York, 2016; Pipilotti Rist – Spear to heaven!, LEEUM Samsung Museum of Art, Seoul, South Korea, 2012; Eyeball Massage, Hayward Gallery, London, UK (travelling exhibition), 2011; MOT Collection Special Feature: Pipilotti Rist, Museum of Contemporary Art Tokyo, Tokyo, Japan, 2010; Pipilotti Rist. Partit amistós –sentiments electrònics, Fundació Joan Miró / Centre Cultura Caixa Girona Fontana d'Or, Barcelona / Girona, Spain, 2010; Elixir, KIASMA
Museum for Contemporary Art, Helsinki, Finland (travelling exhibition), 2009; A la belle étoile, Centre Pompidou, Paris, France, 2007; San Stae Church, Venice Biennale / Swiss Federal Office of Culture BAK, Andreas Münch & Urs Staub, Venice, Italy, 2005; Stir Heart, Rinse Heart, SFMOMA San Francisco Museum of Modern Art, San Francisco, 2004; Apricots Along the Streets, Museo Nacional de Arte Reina Sofía, Madrid, Spain, 2001; Vision of the Body in Fashion, The Met The Metropolitan Museum of Art, Kyoto, Japan, 1999; The Social Life of Roses. Or Why I'm Never Sad, with Samir, Stedelijk Museum Het Domeijn Sittard, Sittard, Netherlands (travelling exhibition), 1997; Pipilotti Rist, Museum of Contemporary Art Chicago, Chicago, 1996. She has also participated in more than 600 group shows, some of them are: Lenin Was a Mushroom – Moving Images in the 1990s, Museum of Contemporary Art Antwerp, Antwerp, Belgium, 2022; Women, ARKEN Museum for Moderne Kunst, Skovvej, Denmark, 2022; Writing the History of the Future. Signature Works of the Singular ZKM Media Art Collection, Gwangju Museum of Art, Gwangju, South Korea, 2021; Rétrospective des stands Écart à la Foire de Bâle (1980-2019), MAMCO Musée d’art Moderne et Contemporain, Geneva, Switzerland, 2019; Salm Modern #1: Dimensions of Dialogue, National Gallery Prague, Prague, Czech Republic, 2019; ΙSelf Collection: Bumped Bodies, Whitechapel Gallery, London, UK, 2018; Eine Geschichte: Zeitgenössische Kunst aus dem Centre Pompidou, Haus der Kunst, Munich, Germany, 2016; ALL ABOUT THESE… LADIES AND GENTLEMEN, Soma Mexico, Mexico City, Mexico, 2014; Damage Control: Art and Destruction Since 1950, Hirshhorn Museum and Sculpture Garden, Washington DC, 2013; Contemporary Galleries: 1980-Now, MoMA, New York, 2012; Pandora’s Box: Joseph Cornell Unlocks the MCA Collection, Museum of Contemporary Art Chicago, Chicago IL, 2011; Modern Women: Single Channel, P.S.1 MoMA, Long Island City NY, 2011; Collection: The First 30 Years, MOCA The Museum of Contemporary
133
Art, Los Angeles, CA, 2009; Time present Time past – 20 years of the Istanbul Biennale, Istanbul Museum of Modern Art, Istanbul, Turkey, 2007; The Shapes of Space, Guggenheim Museum, New York, 2007; State of Play, Serpentine Gallery, London, UK, 2004; Open Ends MoMA Museum of Modern Art, New York, 2000; dAPERTutto, Venice Biennale, Venice, Italy, 1999; Klaus Biesenbach, Berlin Biennale, HansUlrich Obrist, Berlin, Germany, 1998; Aperto, Venice Biennale, Venice, Italy, 1993. She lives and works in Switzerland.
Evi Savvaidi (b.1970, Rhodes, Greece) studied sculpture at the Athens School of Fine Arts (2004-12) under Theodoros Papagiannis and Nikos Tranos. She studied the art of mosaic with Dafni Aggelidou and the art of glass at the Pilchuck Glass School Summer Sections, Seattle Washington USA (2010). She has also participated in workshops in Seattle, Boston and Prague. She has presented her work in 10 solo shows and participated in numerous group exhibitions including: +9, Iera Odos, Athens, Greece, 2019; Sky is the Limit, Sculpture by the Sea, Cottesloe Beach, Perth Australia, 2019; Home Sweet Home, Water for Life International Art Exhibition, Niagara Falls History Museum, Niagara Falls, Ontario, Canada, 2018; The Big Fish Eats the Little One, Sculpture by the Sea, Bondi, Sydney Australia, 2017; Diamonds Are Forever, Armani Hotel, Burj Khalifa, Dubai, 2017; Home Sweet Home, The Other Art Fair, Saatchi Art, London, 2017; From Caravaggio to modern days, Piazza Del Popolo, Rome, Italy, 2015; International Edition Art Fair, Hangaram Art Museum of Seoul Arts Center, Seoul, South Korea, 2014; Salon Art, Louvre Carrousel Centre, Paris, France, 2014; La Mostra Dentro la Torre Eiffel, Salon Gustave Eiffel, the Eiffel Tower, Paris, France, 2014; Art Monaco, Grimaldi Forum, Monaco, 2014; Florence Biennale: Ethics DNA of Art, Fortezza da Basso, Firenze, Italy, 2013; The Circle of Life, Affordable Art Fair, Metropolitan Pavilion, New York, USA, 2013. She has received several awards including: the Florence Biennale 2013:
Ethics DNA of Art prize for installation and the Palazzo Guicciardini Bongianni Florence Botticelli Prize. Savvaidi’s works are in private collections in Greece and abroad. She lives and works in Athens and Rhodes.
Ariane Severin (b.1962, Frankfurt/Main, Germany) holds a Master’s Degree in Photography from the LCC/University of the Arts London, and a BTEC National Diploma in Photography. She was awarded a Diploma in Art History from Christie’s Fine Art, and a Diploma in Film Studies at the NFT London. After many years of working professionally and creatively in photography, Severin went through an artistic transformation in 2014, and started working on surreal photographybased collages –a process that included changing her artist name to WeegeeWeegee. Having moved from London (where she spent most of her adult life) to the Greek island of Nisyros, she reconnected to her teenage passion of embroidery, inspired by the needlework of the grandmothers of the island, and her artwork shifted to the medium of embroidery. Her psycho-geographic artwork is often exhibited in unusual locations such as Souls of the Unrepentant in a Victorian underground men’s toilet in London, 2014; The Virgins of Palermo in the 16th century stucco masterpiece Oratorio di San Lorenzo, Italy, 2015; The Joys of Eros in a notorious nightclub in Frankfurt’s redlight district, Germany, 2018. Her most recent solo exhibitions include Sailors Adrift, the Old Thermal Baths, Nisyros, Greece, 2019, and Talismans for the New Millennium, Church of Aghia Triada, Nisyros, 2020. The GoddessTotem was exhibited in the temple of Darmstädter Stadtkirche, Germany, in February 2022. She lives and works between Frankfurt and Nisyros.
Dimitra Skandali (b.1969, Athens, Greece) grew up on Paros, a Greek island in the Aegean Sea. She was educated in Greece (ASFA, 2006-10) and the Netherlands (HKU, Erasmus-Socrates exchange programme 2008-9)
134
before moving to California and earning her MFA in New Genres from San Francisco Art Institute (2011-3). She has been the recipient of numerous awards alongside with 12 participations in artist-in-residency programmes throughout the United States. She has held 17 solo shows and 4 two-person shows, in the United States and Greece. Her work has been curated in 66 group exhibitions worldwide and she has curated and co-curated 4 group exhibitions in Greece and the United States. Selected solo and two person shows include: Floating Land, Apothiki Art House, 2021; Salty Fields (two person show), 201920; Sea beds and Signals, 2019; In my end is my beginning, 2018; Meltemia and other stories, 2016; Desimata/Ties, 2016; now the weakening shadow remains, and its cracked confidence..., 2016. Selected group exhibitions include: Weaving Worlds, Deree College, Athens, 2022; reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, 2021; Tunnels of the Mind/ Artistic Messages to Inspire, projected at the Times Square, New York, and on San Francisco Art Institute Tower, San Francisco, 2020; Here is the Sea, Richmond Art Center, Richmond, USA, 2019; A heap of broken images where the sun beats, The Aegean Center for the Arts, Paros, Greece, 2018; In the Stillness Between Two Waves of the Sea, Durden and Ray, Los Angeles, USA, 2018; Fata Morgana, Aggregate Space, Oakland, USA, 2017; The Ocean After Nature, Yerba Buena Center for the Arts, San Francisco, 2016; Demarcate, Territorial shift in personal and societal mapping, San Jose Institute of Contemporary Art, San Jose, USA, 2016; Emergent Atlas, Yerba Buena Center for the Arts, San Francisco, 2014-5; Make Space, in Berkeley Art Center, Berkeley, 2014; Reconnaissance, The Headlands Center for the Arts, Sausalito, USA, 2014, NextNewCA, San Jose Institute of Contemporary Art, San Jose, 2013; Her installations allude to increasing environmental risks alongside human migrations and struggles about identity. Skandali lives and works in Paros, Greece.
Nadia Skordopoulou (b.1984, Agrinio, Greece) is a graduate of the Athens School of Fine Arts, where she specialised on painting and scenography. By 2007, she also completed the two-year Art and Psychoanalysis course. In 2018, she completed her Master’s degree in Lighting Design and Multimedia at the Hellenic Open University. In 2014, she attended the online course Catalysts: Artists Creating with Sound, Video and Time organised by the Museum of Contemporary Art in New York (MoMA) as well as the course Contemporary Chinese Art by Zurich University of Arts. She has presented eight solo exhibitions and has participated in 23 group exhibitions in Europe (Greece, Finland, Italy, Portugal and Spain) and in the USA (Los Angeles, Rochester, New York, Puerto Rico). The environment is in the epicentre of her interests, focusing on how to bring us closer to our personal responsibility towards nature. She always works on projects with personal integrity and deep research curiosity collaborating with renowned scientists. The new geological period that we are currently undergoing, the Anthropocene, during which the Earth changes irreversibly due to intense human activity, is within her immediate concerns. Her work is a sincere invitation to embrace and get closer to nature. She lives and works in Athens.
Dimitris Skourogiannis (b.1973, Athens, Greece) studied painting, sculpture, stage and costume design and mosaic at the Athens School of Fine Arts. He attended the Interdepartmental postgraduate programme Design - Space - Culture at the National Technical University of Athens/ School of Architectural Engineering. His work attempts to restate the ontological question what is art in our times? insisting on notions of deconstruction as well as figurative representation. He has presented his work in five solo exhibitions in Athens (Gallery 7, 2003, 2006, 2010; Medusa, 2016) and in Paros (Two’s, 2017) and has taken part in more than 60 group exhibitions in Greece and abroad including: Theorimata.
135
On History, National Museum of Contemporary Art, Athens, Greece, 2020; Back to Athens. Man between power and fragility, 48-50 Aeolou st., Athens, 2020; Somewhere else, Tsikalioti tower, Leonidio, Greece, 2019; Metherminies, City Museum, Volos, Greece, 2019; Diorama, House of Cyprus, 2018; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; [un]known destinations, Zarifi residence, Kypseli, Athens, 2017; Tomorrow is an other day. Tomorrow is not an other today, TAF, Athens, 2016; FΕΚ + Art, National Printing Institute, Athens, 2015; Refuge II - Testimonies, 2nd World War antiaircraft refuge, Adamantas, Milos, Greece, 2014; AAO (Against all odds) project, Slow down rooms, Benakis Museum, Athens, 2011; Tracing Constantinople, Sismanogleio Hall and Halki Theological School, Istanbul, Turkey, 2010; Ioannis Gennadios and his world, Gennadios Library, Athens, 2010; 13th Trienalle of Textile Art, Lodz, Poland, 2010; Scripture, Hellenic American Union, Athens, 2010; Sketching Dionysios Solomos, Ex Convent St Cosma e Damiano, Venice, Italy, 2008; Material Links, MoCA, Shanghai, Museum of Contemporary Art, China, 2008; Realia Mundi, Petros & Marika Kydonieos, Andros, Greece, 2007; Birth place, New Benakis Museum, 2007; Once upon a time there was Penelope Delta, Athens American College, 2006; Group exhibition of Sculpture, G. Karidis Center for Visual Arts, Athens, 2005; Visiting Chalepas, The house of exhibitions, Tinos, Greece, 2005; Pottery canvas, Historical and Folklore Museum of Aegina, Greece, 2004; 11th Biennale for new artists of Europe and Mediterranean, Athens, 2003. Since 2015, he teaches painting at the National Technical University of Athens/School of Architectural Engineering. He lives and works in Athens.
Constantinos Taliotis (b.1983, Nicosia, Cyprus) is a graduate of the University of the Arts, London (BA in Fine Arts, 2006) and Middlesex University (MA in Philosophy and Contemporary Critical Theory, 2008). He is a PhD candidate at Royal College of Arts, London. His solo
exhibitions include, amongst others, Appendix, Porcino, Chert Lüdde, Berlin, Germany, 2019; The Pavilion, Point Centre for Contemporary Art, Lefkosia, Cyprus, 2019; FORMS, L’Œil de Poisson, Quebec City, Canada, 2018; Paradise Productions, Pilot Gallery, Istanbul, Turkey, 2017; Casting Modernist Architecture, Künstlerhaus Bethanien, Berlin, 2012. Group exhibitions include: Hypersurfacing, NIMAC, Lefkosia, 2019; Here not here, Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Turin, Italy, 2019; 6th Thessaloniki Biennale of Contemporary Art, MOMus, Greece, 2017; So close yet so far away, The Petach Tikva Museum, Tel Aviv, Israel, 2017; Forum Expanded, Akademie der Künste, Berlin, 2016; Aftermath, Akbank Sanat, Istanbul, 2012. In 2013, he co-represented the Republic of Cyprus at the 55th Venice Biennale. Taliotis’s art spans sculpture, photography, video art and immersive installation. Inspired by histories of architecture, film and popular culture and driven by his interest in sitespecificity, perception and time, his practice invites audiences into familiar worlds made unfamiliar. Taliotis engages the public sphere through architectural interventions that treat the exhibition space as a medium through staged narratives about the here and now, while creating an embodied experience for the viewer. He lives and works in Cyprus.
Tolis Tatolas (b.1978, Katerini, Greece) holds a BA (Hons) and a BSc (Hons) from the Vakalo College of Art and Design/University of Derby and the Department of Biology, Aristotle University of Thessaloniki respectively. His artistic interests focus on geometry and abstraction and on how they can reflect ideas and conditions, thus creating and communicating feelings in a way similar to representational art. Having homo universalis as his intellectual model of predilection, Tatolas draws knowledge from various fields, inter alia philosophy, law, science, psychology, history, architecture, and researches their interconnectivity. Creatively, he employs a holistic approach to aesthetics within a
136
framework of unity of all arts. As a classicallytrained counter-tenor, he often experiments on the boundaries of the human voice, thus expanding his practice to media art. Works of his are held in private collections in Greece and abroad (Brazil, Canada, the Czech Republic, France, Italy, the UK and the USA). His work has been exhibited at galleries, universities and museums, in Greece, the UK, Brazil, the Czech Republic, Austria, the USA and Latvia.
His solo exhibitions include: SP Urbanogram, Museu de Arte Brasileira, São Paulo, Brazil, 2022; Dialogues, Galerie Jakubska, (joint show with artist Chloe Akrithaki), Prague, Czech Repuplic, 2017; Emergence, Kalos&Klio Showroom, Thessaloniki, Greece, 2016. Group exhibitions include: Does It Matter?, NOASS Art Center, Riga, Latvia, 2022; Body Parts, Ruth Foster Gallery - University of Wisconsin, Wisconsin, USA, 2022; Beyond Science, The House of Cyprus & A. G. Leventis Foundation - Embassy of Cyprus, Athens, Greece, 2019; Apparatus: Conceptual Systems, Kalos&Klio Showroom, Thessaloniki, Greece, 2014; M55 at FLUSS: A Tribute to Contemporary Greek Photography and Media Art, Völkendorf, Austria, 2011; HeArt, Institute of Education - UCL, London, UK, 2010; City.Reality.Show, Angelos Sikelianos Building - Technopolis City of Athens, Athens, Greece, 2009. In 2019, he was selected as an artist-in-residence at the FAAP artistic residence programme (Fundação Armando Alvares Penteado), living and working for three months in São Paulo. In 2022, he was commissioned by the Embassy of Greece in Riga to create a large-scale installation for the Noass Art Center, on the occasion of the centenary of the Greek - Latvian diplomatic relations. His authorial work include the book Animals in the Homeric Ages (2005, Erodios) as well as contributions to the edited volumes Science and Technology in Homeric Epics (2008, Springer), Law and the Senses: Touch (2019, Westminster University Press) and A Revolução Grega de 1821: Hino à Liberdade - Οs 200 anos da Grécia Moderna (2022, Alêtheia). Essays, articles and works of Tatolas were published
in the Greek and international academic and general press. He has also designed the sets and costumes of numerous plays by major Greek and international playwrights (Ritsos, Genet, Sartre, Mishima, Dostoyevsky, etc.) in Athens. He lives and works in Athens.
Nikos Tranos (b.1957, Evia, Greece) studied sculpture at the Athens School of Fine Arts (1983-88) and at the École des Beaux-Arts in Paris (1990-91). He has been teaching sculpture at the ASFA since 1995. Since 2019, he serves as the Dean of ASFA. He has presented his work in solo exhibitions and has participated in many group shows, such as: reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece, 2021; +9, Iera Odos, Athens, 2019; [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; White Power, Zoumboulakis Gallery, Athens, 2017; A Glacier at Our Table, ANTIDORON, Fridericianum, Documenta14, Kassel, 2017; Between the Pessimism of the Intellect and the Οptimism of the Will, Thessaloniki, Greece, 2015; Agora, 4th Biennale of Athens, 2013; The Magic Circle, Gazon Rouge, Athens, 2012; Public Domain, Supermarket Art fair with Lo and Behold, Stockholm, 2012; Greek Art, Sem-Art Gallery, Monaco, 2011; Microgeographies, Art Athina, Athens, 2011; Hommage a Galerie Artion, Kappatos Galleries, Athens, 2011; Battlefield, The Art Foundation, Athens, 2010; Paganism, OPA2 performances, Art Athina, 2009; Open Plan, Art Athina, 2008; Places, Macedonian Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2007; Crimen Majestatis, A-D Gallery, Athens, 2007; Egnatia, Saledo, Italy, 2005; Makronissos project, Greece, 2005; Marubi 2004, National Gallery of Tirana, Albania, 2004; DESTE Prize, DESTE Foundation, Athens, 2002; Spell your name, Artio Gallery, Athens, 2002; Travel Warnings, Artio Gallery, Athens, 2000. The installations of Nikos Tranos reshape the surrounding space and function interactively activating the viewer’s senses and reactions. The quest for new balances
137
between the canny and the unexpected, the commentary on social conditions, the desire for communication through a work of art as well as the multidimensional interpretation of recurring patterns (home, images of urban life, violence) are just but a few of the elements that define the conceptual content of his works. He lives and works in Athens. Iakovos Volkov (b.1982, Russia) is self-taught. He has presented five solo exhibitions in Athens: Man on Earth, Alibi Gallery, Athens, 2021; I am still here, Alibi Gallery, Athens, 2018; Everything is Con-Temporary, EXIT Gallery, Athens, 2016; Atopos BlahBlahBlah #NAR, Atopos cvc, Athens, 2015; I’m not here to entertain you, SARRI 12, Athens, 2014. Group exhibitions include: Mural in collaboration with the Municipality of Athens and ArtHub Athens on the exterior walls of Panellinios Gymnastic Association, Athens, 2022; The Root, Amphicar studio, Athens, 2022; Mapping the Memory, Alibi Gallery, Athens, 2022; Adraneia II, Bagion, Athens, 2021; Nothing’s gonna change my world ?, Gr_und, Berlin, 2021; Roma Arte in Nuvola, La Nuvola Conference Center, Rome, 2021; Adraneia, Okupa, Athens, 2020; City Dwellers, AG18 gallery, Vienna, 2020; Story Untold, ART4MORE Festival, Trii Art Hub, Athens, 2019; Man on the Moon, The Project gallery, Athens, 2019; REMAIN(S), Perseas guesthouse, Serifos, Greece, 2018; Softwear, Old Warehouse Spiliotopoulos, Athens, 2019; Athens is now, Alibi Gallery, Athens, 2017; 2310 / On Being here, Nitra Gallery, Thessaloniki, 2016; Unconscious Playground, Bouziani Museum, Athens, 2016; UFAM RUHR, Art Festival, Essen, Germany, 2016; Asthenia No.3, Romance, Athens, 2016; Portrait Cabinet, Cheapart, Athens, 2016; 9:05, 9 ENNEA, Athens, 2015; Neue Sinnlichkeit, Art Festival, Magdeburg, Germany, 2015; No respect, Onassis Foundation, Athens, 2014. In 2020, he constructed the sets for dance performance Selected Memories, Salmacis Group, Athens Video Dance Festival, ASFA, Athens and, in 2019, the sets for the dance performance
DENSHA, Salmacis Group, Festival οf Young Artists, Rouf Railway Carriage Theatre, Athens. His works reflect the level of environmental awareness in the wider area of Athens, where he lives and works. Tori Wrånes (b.1978, Kristiansand, Norway) is a vocalist and artist who has a transmedial artistic practice that unfolds as performance, sculptures, videos or installations. Her use of sounds, musical instruments, costumes, props, architecture, and sculptures deforms her appearance and creates new rituals and dreamlike constellations. Choreography with sound might be a good way to describe her work, be it solo or with multiple performers, like opera-singers on bikes, musicians in a chairlift, or a singing rock. Solo shows include: HANDMADE ACOUSTICS, Ujazdowski Castle for Contemporary Art, Warsaw, Poland, 2018; Tori Wrånes, Göteborg Konstmuseum, Gothenburg, Sweden, 2019; Hot Pocket, Museum of Contemporary Art, Oslo, Norway, 2017; Ancient Baby, Kunsthal Charlottenborg, Denmark, 2017; FLUTE WARRIORS, w/ Red Comunitaria Trans, Bogotà, Colombia, 2017; DRASTIC PANTS, Carl Freedman Gallery London, UK, 2016. Commissioned performances: NAAM YAI, Thailand Biennale, 2018; WHEN YOU THINK YOU KNOW ME YOU HAVE TO RETHINK in collaboration with Ayodeji Adewale Yaro, Lagos Biennale, Nigeria, 2017; STONE and SINGER, 19th Biennale of Sydney, Australia, 2014; YES NIX, PERFORMA 13 New York, USA, 2013. She has shown at Colombo Art Biennale, Sri Lanka; Dhaka Art Seminars, Dhaka, Bangladesh; CCA Lagos, Nigeria; and at The Eccentrics, Sculpture Center, New York. During the winter of 2019, Wrånes developed an underwater performance in the Arctic called Sub Adventure, a commission for the ILIOS festival. At Garage in Moscow, Russia, Wrånes developed a score for 40 accordion playersLips don't cry (2019). Her latest performance GARDEN OF LEFTHAND was presented at Lilith Performance Studio in Malmö, Sweden. In 2021, Wrånes was nominated for the Lorck
138
Schive Art price. Wrånes is represented by Carl Freedman Gallery in Margate. She lives and works in Oslo.
Gil Yefman (b.1979, Israel) creates sculptures, videos, performances, installations, and twodimensional works that are process-oriented and are often developed collaboratively. Using soft materials like felt and yarn, Yefman’s practice considers difficult histories while imagining the potential for individual and collective healing. Yefman uses archival materials as points of departure from which the knitting process resembles writing; texts and contexts become textures suggesting alternative interpretations to dogmatic translations. Yefman holds a BFA from the Bezalel Academy for Art and Design and is the Rapaport Prize for a young artist laureate in 2017 and the 2010 Young Artist Prize by the Israel Ministry of Culture. Selected Artist-In-Residence programmes include ISCP, Brooklyn, USA, 2021; Artport, Tel Aviv, 2019; Aomori Contemporary Art Center, Japan, 2015; Fountainhead, Miami, 2014; NRW Kunststiftung along with Goethe Institute and Bronner Family, Dusseldorf, 2012. Selected solo exhibitions include: Trans(A)gression, The Israeli Center for Digital Art, Holon, 2021; Scheiße, Beit Benyamini Contemporary Ceramic Center, Tel Aviv, 2021; Kibbutz Buchenwald, Tel Aviv Museum of Art 2018 and at Steinek Gallery, Vienna, 2019; Body Of Work, Haifa Museum of Art, 2017; The Third Dress, Dana art gallery, Yad Mordechai Kibbutz, 2016; To Me You Are Beautiful - Bay Mir Bistu Sheyn, Ronald Feldman Fine Art, New York, 2014; H, The Container, Tokyo, Japan, 2013; In Return, Dvir Gallery, Tel Aviv, 2011. Selected group exhibitions include: Wilds Ago, Phantom of Youth, from Haaretz Collection, Minus One gallery, Tel Aviv, 2020; Drop Dead Funny, The House of the Lords of Kunštát, Brno, Czech Republic, 2019; Not The End, Living History Forum, Stockholm, Sweden; Dread & Delight, Weatherspoon art museum, NC, USA, 2018; The Queer BiennaleWhat If Utopia, LA, 2018; Woven and Untangled, Tel Aviv Museum, Israel, 2017; (SIGNAL), Smack Mellon, Brooklyn, New York, 2016; Kumzitz, KIT
Museum, Düsseldorf, Germany, 2016; Passage - A Day In Eternity, Aomori Contemporary Art Centre, Aomori, Japan, 2015; Otherness - I Is Somebody Else, Espace Culturel Louis Vuitton, Paris, France, 2013; About Stupidity, Petach Tikva Museum of Art, Israel, 2013; Galicia Mon Amour, Body Without Body, Georg Kolbe Museum, Berlin, 2011; Animamix Biennial – Attract and Attack, MOCA Museum, Taipei, Taiwan, 2009. Selected museum collections which Yefman’s works are part of are the Rubell Family Museum, the Tel Aviv Museum of Art, The Jewish Museum in NYC, and the Herzliya Museum of Art, Israel. He lives and works in Israel.
Katerina Zacharopoulou (b.1958, Athens, Greece) studied painting in Athens (198287). She attended educational seminars on contemporary art at the Centre Georges Pompidou in Paris (1990-94). In 1997-8, she received grants from the American Embassy, the Hellenic-American Union and the Chicago Artists International Program, which enabled her to work in Chicago (Chicago Cultural Center), where she had the opportunity to exhibit her art and organise educational programmes. Her artistic work mainly includes constructions, installations, collages, photography, videos, archives, etching, texts and audio archives. She explores the importance of memory and subjectivity in art, but also the unique relationship between artist and artwork, in relation to social customs and practices, history of art, and the place of women within social reality. One of the characteristic motifs of her art is her ‘Encasements’ series, referring to closed structures, like boxes or houses, with obvious theatrical features and allusions to long-standing stereotypes. Alongside her artistic work, she has worked with national and private mass media on art and culture programmes. Since 2003, she is the presenter of the show The Era of Images for ERT, the Greek state broadcaster, where she interviews acclaimed Greek and foreign artists and other art people. She is particularly interested and active in the field of education and contemporary art by regularly organising workshops in museums
139
and other organisations (Athens National Art Gallery, the National Museum of Contemporary Art, the Benakis Museum, NEON organization, The Schwarz Foundation etc). Selected solo exhibitions: When the Crow becomes White, Grux gallery, Athens, 2022; Petronella Oortman’s Dollhouse, Benakis Museum, Athens, 2017; A Table of Narrations, Onassis Cultural Center Athens, 2017; Asking, ISET Contemporary Greek Art Institute, Athens, 2014; The House, Gallery Bernier Eliades, Athens, 2012; Petronella Oortman, Bey Hamam (CACT), Thessaloniki, 2011; About 6 minutes, Gallery Bernier/Eliades, Athens, 2006; A’ Degree of Relationship, Gallery Bernier Eliades, Athens, 2000; Cargos, MYLOS, Thessaloniki, 1995; The Garden, Agathi Art Gallery, 1994; Orestia, installation-George Michaelides Open Theatre, Athens, 1993; Incubations, Athens Art Space, Athens, 1993. Selected group shows: Rebetiko, Rosa Eskenazi’s credenza, Athens Municipal Art Gallery, 2022; The Right to Breath, Greece in USA- New York, 2021; Back to Athens, 7th International Art Festival, 2020; The Garden Sees, Garden of Megaron, Athens Concert Hall, 2017; Fireflies in the Night Take Wing, Stavros Niarchos Foundation Cultural Center SNFCC Athens, 2016; Body memory, CACT, Thessaloniki Contemporary Art Center, 2014; Athens Biennale AGORA x 4, Performances in 4 market places in the city of Athens, 2013; Hydra School Project, pō(-)ĭ-trē»-poetry- Performance as –Interviewas Performance, 2013; The Magic Circle, Gazon Rouge Gallery, Cycladon street House, Athens, 2012; Contemporary Greek Women Artists, The Hub Art Space, Athens, 2011; In The Loop. Contemporary Video Art from the European Union, National Portrait Gallery-Washington DC, 2010; Remap, 2nd Athens Biennale parallel programme, 2009; The First Image, Centre Regional D’Art Contemporain Languedoc-Roussilon (CRAC), 2009; Places, MMCA, Benakis Museum, Athens, 2007; Common place 2- Rbeturn, Epi Kolono Theatre, Athens, 2006; Masquerades-Femininity, masculinity and other certainties, State Museum of Contemporary Art, Thessaloniki, 2006; Arco 2004, Madrid, 2004; Protect me, project me, 30" video broadcasted on the show Video Gallery
(Public television, NET) Athens, 2000; City as a memory, Chicago Athenaeum, Museum of Architecture and Design, Chicago, 1998; 42nd Salon de Mont Rouge, Hotel de Ville Montrouge, Montrouge, Γαλλία, 1997; Passions, Larissa train station, Athens, 1994. She lives and works in Athens.
Eleni Zouni (b.1954, Piraeus, Athens) studied graphic design at the Vakalo School and painting at the Athens School of Fine Arts. She lived and worked in Barcelona between 1984 and 1986, and from 1989 to 1994 in Utrecht and Amsterdam. In 2009-10, she undertook a postgraduate course in Visual Communication at the University of Derby - Vakalo Art and Design College. She has held 13 solo exhibitions and taken part in numerous group shows. Selected solo exhibitions: Deconstructing Silence, Athens Art Gallery, Athens, 2022; In a manner of speaking, Medusa Art Gallery, Athens, 2016; Letterforms, Epigraphic Museum of Athens, 2013; Change of Distances, Medusa +1 Art Gallery, Athens, 1995; Linea Atenas-Barcelona, Vincent Bernat Gallery, Barcelona, Spain, 1989. Selected group shows: Medusa Art Gallery (1979-2017), Benakis Museum, Athens, Greece, 2022; Ploes 28, Asia Minor 1922-2022, The Passage, Kydoniefs Foundation, Andros, Greece, 2022; reality check, Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, 2021; +9, Iera Odos, Athens, 2019, [un]known destinations chapter II: shell // the politics of being, 15th High School of Athens, 2018; The art of artist statement, Hellenic Museum of Chicago, USA, 2004; 3rd International Biennial, Sharjah, United Arab Emirates, 2001; Greek Artists, Quests, 19502000, Rethymnon Centre of Contemporary Artistic Creation, Crete; We are elsewhere, we are going elsewhere, Aeschylia 1998, Eleusis, Greece, 1999; Tribute to Greek Artists 1960-1990, 42e Salon de Montrouge, Montrouge-Athènes, Athens, 1997. As part of her research, she delved into the dialectical relationship between writing and painting. Her book Where Does Painting begin? Where Does Writing Begin? was released in 2010. She lives and works in Athens.
140
την Phyllis Yampolsky πάνω στην έρευνα του ακτιβιστικού της έργου στο McCarren Pool Park για το Linkoln Center και το Preservation Community of the city of New York, και την Elaine Summers για τα Kinetic Awareness και Skytime projects. Έχει λάβει μέρος σε εκθέσεις στη Νέα Υόρκη, στη Βιέννη, στο Παρίσι, στην Ιρλανδία και στην Ελλάδα όπως: reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· United States of Wondering (ατομική έκθεση), γκαλερί ΠεριΤεχνών, Αθήνα, 2021· [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙΙ: επανασύνδεση ---μια δεύτερη ευκαιρία, Κυψέλη, Αθήνα 2019· +9, Αθήνα, 2019 · Des Knaben Wundernhorn (ατομική έκθεση), Sechsschimmel galerie, Βιέννη, 2019· The birds and the lightworkers backstage are working together (ατομική έκθεση), Gazi hall spaces, Αθήνα, 2017· The fantastic journeys of energy, Kappatos Gallery, Αθήνα, 2016· Antidote, Mykonos annex of the Athens School of fine Arts, Mykonos Biennale, Μύκονος, 2015· In Praise of chance and failure, Family Business, Νέα Υόρκη, 2013· Crisis and Paganism, Mykonos Biennale, Μύκονος, 2013· Intimate Space, Olympic Village, Βιέννη, 2011· Culture
Industry, Folklore and Clichés, Vox, Αθήνα, 2008· Gemine Muse, Crawford Municipal Museum, Κορκ, Ιρλανδία, 2005. Η Ανδριώτη ερευνά αναπαραστάσεις συναισθηματικών χώρων ξεδιπλώνοντας οπτικά λεξιλόγια. Τα μέσα που χρησιμοποιεί ενσωματώνονται στις εγκαταστάσεις της και περιλαμβάνουν δράσεις, βίντεο προβολές, ήχο, σχέδια, collage, φωτογραφία, γλυπτά,
με την οικογένειά της σε ηλικία δύο ετών και μετακόμισε στη Γαλλία, όπου αργότερα σπούδασε γαλλική λογοτεχνία στη Σορβόννη. Ως πρώην δημοσιογράφος και φωτογράφος, η Anid ταξίδεψε σε όλο τον κόσμο πριν εγκατασταθεί στην Ελλάδα το 2012. Επανατοποθέτησε τις ρίζες της στον Πειραιά, όπου, με τα πόδια στην Ευρώπη και την καρδιά στη Μέση Ανατολή, η τέχνη πήρε εξέχουσα θέση στη ζωή της. Οι πηγές έμπνευσης της αυτοδίδακτης καλλιτέχνιδας είναι τόσο διαφορετικές όσο ποικίλο είναι και το υπόβαθρό της ενώ η ικανότητά της να εξερευνά διαφορετικά μέσα και υλικά απηχεί την πολλαπλή καταγωγή της. Τα κολλάζ και οι συνθέσεις της λειτουργούν ως αναζήτηση νοήματος και ελευθερίας
141 ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ Η Λυδία Ανδριώτη (γεν.1982, Αθήνα) παρακολούθησε το πρόγραμμα της École Nationale Supérieure des Beaux Arts στο Παρίσι (ENSBA, υποτροφία Erasmus 2006), και το 2009 αποφοίτησε από την Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (ΑΣΚΤ). Το 2012, αποφοίτησε από το μεταπτυχιακό πρόγραμμα New Media του Pratt Institute στη Νέα Υόρκη. Κατά την παραμονή της στις ΗΠΑ (200915), είχε συμμετάσχει σε ομαδικές εκθέσεις και ασχολήθηκε με την παραγωγή σκηνικών και κοστουμιών για θεατρικές παραστάσεις και performances. Εργάστηκε στη συντήρηση των μαγνητικών και τηλεοπτικών εγκαταστάσεων του Nam June Paik για τις συλλογές του Guggenheim, MoMΑ, Art Institute of Chicago, Metropolitan και Chase Bank. Μεταξύ άλλων, έχει συνεργαστεί με δύο ιδρυτικά μέλη του Judson Memorial Church (2013-15),
ready-mades, ενώ συχνά χρησιμοποιεί τον in-situ χαρακτήρα στην δουλειά της. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Christina Anid (γεν.1974, Βηρυτός, Λίβανος) κατάγεται από μητέρα Ελληνοουγγαρέζα και πατέρα Λιβανέζο. Διέφυγε από τον πόλεμο στο Λίβανο
και μιλούν για τη μνήμη και το ανήκειν. Στο έργο της υφαίνει μια μνημειακή χαρτογραφία όπου η γλυκύτητα συναντά τον πόνο. Εξερευνά το πεπερασμένο με ένα κάλεσμα ωμής αληθοφάνειας. Σε αυτήν την ονειρική αναζήτηση ταυτότητας, συγκεντρώνει αντικείμενα και εικόνες. Στις δημιουργίες της, η συσσώρευση λειτουργεί σαν ανάμνηση. Στο τελευταίο της έργο, τη σειρά ex-voto, αναμειγνύει την ιστορία της με την ευρύτερη ιστορία, όπως και την ενέργειά της με εκείνη των εκατοντάδων κατόχων ευχών που έχει συλλέξει και ενώσει. Η Anid συνδέει το προσωπικό με το οικουμενικό και ξορκίζει το φόβο, ενώ αφηγείται ιστορίες αγάπης, ανήκειν, περιπλάνησης και απορίας. Σε αυτά
τα έργα, ακούγεται ο απόηχος του ξεριζωμού, της μεταμόρφωσης και του καλέσματος για ελευθερία Το 2022, παρουσίασε την αναδρομική έκθεση του έργου της Echoes of shadow and light, στη Γαλλική Πρεσβεία στην Ελλάδα. Το 2017, συνεργάστηκε με την γκαλερί Σκουφά στην Αθήνα και τη Μύκονο. Η Lady Creatures ήταν η πρώτη της ατομική έκθεση
Barakeh (γεν.1972, Βηρυτός, Λίβανος) είναι μια καλλιτέχνις από την Παλαιστίνη και το Λίβανο με έδρα το Σαν Φρανσίσκο της Αμερικής. Έλαβε τον μεταπτυχιακό της τίτλο από το San Francisco Art Institute το 2008. Η δουλειά της ερευνά τους μηχανισμούς του πολέμου και πηγάζει από τις εμπειρίες της μεγαλώνοντας στη Βηρυτό εν καιρώ πολέμου. Εργάστηκε ως Βοηθός Πρύτανης στο San Francisco Art Institute από το 2017 έως το 2022. Το 2021, το έργο κινούμενης εικόνας Standard of Capital παρουσιάστηκε στο Salesforce Tower Top ως μέρος της Συνεργασίας Midnight Artist του Jim Campbell. Το 2020, το έργο της με κινούμενη εικόνα (animation) From The Third Half [Cloud Storm] δημοσιεύτηκε στο Art Journal Open, the College Art Association online journal. Έλαβε μέρος σε πολυάριθμες εκθέσεις και φεστιβάλ κινηματογράφου στην Αμερική και διεθνώς. Εκθέσεις περιλαμβάνουν: reality check, Ψυχιατρικό
Αττικής, Αθήνα, 2021· After Hope: Videos of Resistance, Asian Art Museum, Σαν Φρανσίσκο, 2021· Tunnels of the Mind, ZAZ Corner Billboard, Times Square, Νέα Υόρκη, 2020· Preoccupations, Minnesota Street Project, Σαν Φρανσίσκο
2019, και Ντιτρόιτ
2020·
is Not a Luxury, The Center for Book Arts, Νέα Υόρκη το 2019, και Σαν Φρανσίσκο το 2020· Silent Narratives, MOCA Yinchuan, Κίνα, 2019· The Shape of Birds, Newport Art Museum, Ρόουντ Άιλαντ, 2018· Detritus, San Jose Institute of
Contemporary Art, Καλιφόρνια, 2017· What Makes Us?, Zimmerli Art Museum, Νιου Τζέρσεϋ, 2017· Bring It Home, San Francisco Arts Commission Galleries, Σαν Φρανσίσκο, 2016· The Chasm Arena, Yerba Buena Center for the Arts, Σαν Φρανσίσκο, 2014· The Fertile Crescent, Bernstein Gallery, Princeton University, Νιου Τζέρσεϋ, 2012. Art fairs περιλαμβάνουν: PHOTOFAIRS SF, Connected, Fort Mason Center for Arts & Culture, Σαν Φρανσίσκο, 2018· PULSE New York, Art Fair, Νέα Υόρκη, 2016· UNTITITLED, Art Fair, Miami Beach, Μαϊάμι, Φλόριντα, 2015· Editions/ Artists’ Book Fair, Νέα Υόρκη, 2015. Βραβεία residency περιλαμβάνουν: Perspectives: Here and There, Brodsky Center for Innovative Editions, Rutgers University, Νιου Τζέρσεϋ, 2014, και Vermont Studio Center, Βερμόντ, το 2001 και 2004. Ζει και εργάζεται στην περιοχή του Κόλπου του Σαν Φρανσίσκο. Η Orit Ben-Shitrit είναι εικαστικός, σκηνοθέτις και χορογράφος με σπουδές στη Νέα Υόρκη και με εκθέσεις παγκοσμίως. Χρησιμοποιεί την κίνηση και το σώμα που αποτελούν τους μηχανισμούς της κυριαρχίας και της πιθανότητας για βιαιότητα. Πρόσφατα έχει παρουσιάσει δουλειά της στο American University Museum της Ουάσιγκτον, DC, 2022· reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· C24 Gallery και στο Nathan Cummings Foundation, Νέα Υόρκη, 2020/2014· Mana Contemporary, Νιού Τζέρσεϋ, Αμερική, 2018· Μουσείο Van Loon, Άμστερνταμ, Ολλανδία, 2016· Herzliya Museum of Art, Ισραήλ, 2016· Μπιενάλε Moving Image (BIM) στο Μουσείο MUNTREF, Centro de Arte Contemporáneo, Μπουένος Άιρες, Αργεντινή, 2016 · El Museo Cultural de Santa Fe, Αμερική, 2015· Videobrasil, Σάο Πάολο, Βραζιλία, 2011 και 2013· MACRO Museo d'arte contemporanea, Ρώμη, Ιταλία, 2012· The 3CL, Λουξεμβούργο, 2013· the Royal College of Art, Λονδίνο, 2010, καθώς επίσης και εκθέσεις στην Αυστρία, Γερμανία, Φινλανδία, Ρωσία, Σλοβενία, Ισπανία, Αμερική και
εργάζεται
142
στη Βηρυτό στην γκαλερί Fadi Mogabgab το 2013. Ενδεικτικές ομαδικές εκθέσεις: Rebirth, Εκθεσιακό Κέντρο της Βηρυτού, Λίβανος, 2011· και The Art Conspiracy, Art Loft, Βομβάη, Ινδία, 2010, όπου έλαβε το βραβείο κοινού για το έργο της Wall of Skies. Ζει και εργάζεται στον Πειραιά. Η Zeina
Νοσοκομείο
το
το
Poetry
Κίνα. Ζει και
στη Νέα Υόρκη και το Σαν Φρανσίσκο.
Ο Ιάκωβος Βολκώβ (γεν.1982, Ρωσία) είναι αυτοδίδακτος. Έχει παρουσιάσει πέντε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα: Man on Earth, γκαλερί Alibi, Αθήνα, 2021· I am still here, γκαλερί Alibi, Αθήνα, 2018· Everything is ConTemporary, γκαλερί EXIT, Αθήνα, 2016· Atopos BlahBlahBlah #NAR, Atopos cvc, Αθήνα 2015· I’m not here to entertain you, γκαλερί SARRI 12, Αθήνα 2014. Ομαδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν τις εξής: Τοιχογραφία με συνεργασία του Δήμου Αθηναίων και ArtHub Athens στους εξωτερικούς τοίχους
Πανελλήνιου Γυμναστικού Συλλόγου, Αθήνα, 2022· The Root, Amphicar studio, Aθήνα, 2022· Mapping the Memory, γκαλερί Alibi, Αθήνα, 2022· Αδράνεια ΙΙ, Μπάγκειον, Αθήνα, 2021· Nothing’s gonna change my world?, Gr_und, Βερολίνο, 2021· Roma Arte in Nuvola, Συνεδριακό Κέντρο La Nuvola, Ρώμη, 2021· Αδράνεια, Okupa, Αθήνα, 2020· City Dwellers, AG18 γκαλερί, Βιέννη, 2020· No Story Untold, ART4MORE Φεστιβάλ, Trii Art Hub, Αθήνα, 2019· Man on the Moon, The Projectgallery, Αθήνα, 2019· REMAIN(S), Περσέας ξενώνας, Σέριφος, 2018· Softwear, Παλιά Αποθήκη Χάρτου Σπηλιωτόπουλος, Αθήνα, 2019· Athens is now, γκαλερί Alibi, Αθήνα, 2017· 2310/On Being here, γκαλερί Νίτρα, Θεσσαλονίκη, 2016· Unconscious Playground, Μουσείο Μπουζιάνη, Αθήνα, 2016· UFAM RUHR, Φεστιβάλ τέχνης, Έσσεν, Γερμανία, 2016· Asthenia No.3, Ρομάντσο, Αθήνα, 2016· Portrait Cabinet, Cheapart, Αθήνα, 2016· 9:05, 9 ENNEA, Αθήνα, 2015· Neue Sinnlichkeit, Φεστιβάλ τέχνης,
Robert Cahen (γεν.1945,
Από το 1972, έχει
σώμα
και
video
του Cahen χαρακτηρίζεται από μια εκλεπτυσμένη εφαρμογή τεχνικών που παραμορφώνουν τον ήχο και την εικόνα, τον χώρο και το εφήμερο, με αποτέλεσμα τις ανεπαίσθητες μεταβολές του φανταστικού και του πραγματικού. Σπούδασε στο Conservatoire National Superieur de Musique de Paris (class Pierre Schaeffer), Παρίσι, και υπήρξε συνθέτης και μέλος του Groupe de Recherche Musicales de l'ORTF (the Office of French Radio and Television) μεταξύ του 1971 και 1974. Από το 1973 έως το 1976, υπήρξε διευθυντής πειραματικού βίντεο για το ORTF/ INA. Πολλά από τα έργα του έχουν παραχθεί σε συνεργασία με το Institut National Audiovisuel (INA). Οι βιντεοταινίες
143
του
Μαγδεβούργο, Γερμανία, 2015· No respect, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Αθήνα, 2014. Το 2020, κατασκεύασε τα σκηνικά για την χορευτική περφόρμανς Selected Memories, Ομάδα Salmacis, Athens Video Dance Festival, ΑΣKT, Αθήνα και το 2019 τα σκηνικά για την χορευτική περφόρμανς DENSHA, Ομάδα Salmacis, Φεστιβάλ Νέων Καλλιτεχνών, Το Τρένο στο Ρουφ, Αθήνα. Τα έργα του αντικατοπτρίζουν το επίπεδο της περιβαλλοντικής συνείδησης στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, όπου ζει και εργάζεται. Ο
Γαλλία) θεωρείται ως ένας από τους προδρόμους της
art στης Γαλλίας.
δημιουργήσει ένα αξιομνημόνευτο
δουλειάς για τον κινηματογράφο
την τηλεόραση. Στον μοναδικά αποστασιοποιημένο κόσμο του Cahen, η μυθοπλασία και η καταγραφή παρουσιάζονται ως μεταφορικά ταξίδια των φαντασιακών και μυστηριωδών συνθηκών που περιγράφουν το πέρασμα του χρόνου, του τόπου, της μνήμης και της αντίληψης. Είδη όπως η αφήγηση και η επιτελεστικότητα επεκτείνονται και μεταμορφώνονται καθώς εξερευνά οπτικούς, ακουστικούς και χρονικούς μετασχηματισμούς της πραγματικότητας που αντιπροσωπεύει. Από την κομψότητα του βίντεο Cartes postales (1984-86) (με συν-σκηνοθέτες τους Longuet και Huter) στην μουσική και οπτική πολυπλοκότητα του Boulez-Répons (1985), η δουλειά
του έχουν μετοδοθεί και εκτεθεί διεθνώς σε ιδρύματα και φεστιβάλ όπως η Μπιενάλε του Παρισιού· το Museum of Modern Art (MoMA), Νέα Υόρκη· American Film Institute National Video Festival, Λος Άντζελες· World Wide Video Festival, Χάγη· International Centre of Photography, Νέα Υόρκη· Documenta 7, Κάσελ, Γερμανία· FestRio, Βραζιλία· Tokyo Festival, Τόκυο, Ιαπωνία· και το Festival of Locarno, Ιταλία. Το 1992, κέρδισε το βραβείο του Villa Medicis Hors les Murs και το 1995 παρουσίασε μια μόνιμη βίντεο-εγκατάσταση για το EURALILLE
Public Space στη Λιλ της Γαλλίας. Το 2010, μια ολοκληρωμένη αναδρομική έκθεση των έργων του έλαβε χώρα στο Museum of the Jeu de Paume στο Παρίσι. Μεταξύ 2009 και 2010, διατέλεσε αναπληρωτής καθηγητής στην Εθνική Σχολή Σύγχρονης Τέχνης Le Fresnoy στη Γαλλία. Το 2014, παρουσίασε το Visions glimpsed, Robert Cahen στο Museum of Modern and Contemporary Art Strasbourg, MAMCS, Στρασβούργο, Γαλλία. Λοιπές εκθέσεις περιλαμβάνουν μεταξύ άλλων τις εξής: reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· Traverse, Museum of Art Macau (MAM), Μακάο, Κίνα, 2015· Temps contre Temps, Musée du Temps Besançon, Γαλλία, 2015· Palais de Glace, Μπουένος Άιρες, Βραζιλία, 2016· Tongyeong, International Music Festival, Νότια Κορέα, 2016· και La Virreina Barcelone, Βαρκελώνη, Ισπανία, 2017. Ζει και εργάζεται στη Γαλλία. Το πεδίο του έργου του πειραματικού συνθέτη, ηχητικού αρχιτέκτονα, καλλιτέχνη επιτελεστικής δράσης και εικαστικού Guillermo Galindo (γεν.1960, πόλη του Μεξικού, Μεξικό) επαναπροσδιορίζει τα συμβατικά όρια μεταξύ μουσικής, τέχνης της μουσικής σύνθεσης και του διαλόγου μεταξύ των κλάδων της τέχνης, της πολιτικής, των ανθρωπιστικών θεμάτων, της πνευματικότητας και της κοινωνικής συνείδησης. Η καλλιτεχνική πρακτική του
άλλων) των: Art Basel (2018-19)· FIAC (2018)· documenta14 (2017)· και Pacific Standard Time (2017). Το έργο του έχει προβληθεί σε: BBC Outlook (Λονδίνο), NHK World (Ιαπωνία), Vice Magazine (Λονδίνο), HFFDK (Γερμανία), RTS (Ελβετία), NPR (ΗΠΑ), ΚΤΚ (Καναδάς), περιοδικό Art in America (ΗΠΑ), Εφημερίδα Reforma (Μεξικό), CNN, The New Republic, Wall Street Journal και New York Times (ΗΠΑ). Ο Galindo έχει εμφανιστεί στο Φεστιβάλ CTM (Βερολίνο)· στο Φεστιβάλ Τζαζ του Σαν Φρανσίσκο· στο Φεστιβάλ Ηλεκτρονικής Μουσικής του Σαν Φρανσίσκο (ΗΠΑ)· στο Schrin Kunsthalle (Φρανκφούρτη), μεταξύ πολλών άλλων. Οι συνεργασίες του Galindo περιλαμβάνουν καλλιτέχνες, ερμηνευτές και συγγραφείς όπως η Anne Carson, o Guillermo Gomez Peña, o Michael McClure, το Paul Dresher Ensemble και το κουαρτέτο Kronos. Το 2011, ο Galindo ξεκίνησε μια μοναδική συνεργασία με τον Αμερικανό φωτογράφο Richard Misrach, η οποία ταξίδεψε ως έκθεση σε πολλά μέρη και συνοδεύτηκε από βιβλίο το οποίο έλαβε πολλά βραβεία και εκδόθηκε από το Ίδρυμα Aperture. Το Border Cantos παρουσίασε τις φωτογραφίες του Misrach από τα σύνορα ΗΠΑ/Μεξικού και τις ηχητικές συσκευές του Galindo και τις μουσικές παρτιτούρες που δημιουργήθηκαν από τα αντικείμενα που άφησαν πίσω τους οι μετανάστες και των μηχανισμών συνοριοφυλακής. Χώροι που έχει εκτεθεί το Border Cantos είναι οι: Μουσείο Cantor, Στάνφορντ, Καλιφόρνια (2021)· The High Line, Νέα
144
Galindo αναδύεται από το σταυροδρόμι μεταξύ ήχου, όρασης και performance. Το ακουστικό του έργο περιλαμβάνει δύο ορχηστρικές συνθέσεις από την OFUNAM (Ορχήστρα του Πανεπιστημίου του Μεξικού) και τη Συμφωνική Ορχήστρα και Χορωδία του Όκλαντ, σόλο οργανικά έργα, δύο όπερες, ηχητικά γλυπτά, εικαστικές τέχνες, έργα αλληλεπίδρασης υπολογιστών, ηλεκτροακουστική μουσική, φιλμ, κτίριο οργάνων, τρισδιάστατες εγκαταστάσεις και ζωντανό αυτοσχεδιασμό. Οι παρτιτούρες του Galindo και τα τρισδιάστατα κυβερνο-τοτεμικά ηχητικά αντικείμενα έχουν παρουσιαστεί σε σημαντικά μουσεία και μπιενάλε τέχνης στην Αμερική, την Ευρώπη και την Ασία, συμπεριλαμβανομένων (μεταξύ
Υόρκη, (2021)· Μουσείο Westmorland, PA, Αμερική (2021)· Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης, Βοστώνη (2019)· Cornell Fine Art Museum, Φλόριντα (2019)· Μουσείο Crystal Bridges, Bentonville, Αρκάνσας (2017)· Pace Gallery, Νέα Υόρκη (2017)· Μουσείο Τέχνης του Σαν Χοσέ (2016). Μετά τη σειρά Border Cantos, ο Galindo συνεχίζει το σόλο έργο του ως καλλιτέχνης, performer και συνθέτης. Το 2017, προσκλήθηκε να συμμετάσχει στην documenta14 (Αθήνα και Κάσελ) παρουσιάζοντας τη σειρά Echo Exodus. Το διαδραστικό κουαρτέτο εγχόρδων Remote Control, το οποίο σχολιάζει την
πολυδιάστατο έργο της Αικατερίνης Γεγησιάν (γεν.1976, Θεσσαλονίκη) διερευνά πώς οι εικόνες στο πλαίσιο του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντος των ΜΜΕ έχουν τη δυνατότητα να παράγουν νέες μορφές σκέψης. Το φθινόπωρο του 2022, θα κάνει πρεμιέρα στην Ευρώπη το Third Person (Plural), μια ταινία μεγάλου μήκους και ένα ομώνυμο βιβλίο (εκδ. MACK), που αποτελούν ένα αρχειακό έργο βασισμένο σε συλλογή 200 μεταπολεμικών ενημερωτικών ταινιών και κλιπ ειδήσεων (newsreels) από τα αρχεία της Βιβλιοθήκης
το βραβείο του Πανεπιστημίου Nagoya το 2001, και ήταν υποψήφια για το First Book Award το 2015. Το 2016, το Middlesbrough Institute of Modern Art οργάνωσε την πρώτη έρευνα των ταινιών μικρού μήκους της. Το έργο της έχει παρουσιαστεί στην 8η Photo Biennale του Μπράιτον, Αγγλία, 2018· 6η Μπιενάλε της Μόσχας, Ρωσία, 2015· 3η Mardin Μπιενάλε, Τουρκία, 2015· 2ο Tallin Photomonth, Εσθονία, 2012· 1η Μπιενάλε Θεσσαλονίκης, 2008· και 6η Gyumri Μπιενάλε, Αρμενία, 2006. H δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε πολλές εκθέσεις και ιδρύματα, μεταξύ των οποίων: shifting identities –a tale of dissolving narratives, οικία Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, Λευκωσία, Κύπρος, 2022· reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· Triskel Art Centre, Κόρκ, Ιρλανδία, 2021· HALLE 14, Λειψία, Γερμανία, 2021· The Institut Valencià d’Art Modern, Βαλένθια, Ισπανία, 2020· National Arts Museum of China, Πεκίνο, Κίνα, 2018· MacKenzie Art Gallery, Καναδάς, 2018· The Jewish Museum, Μόσχα, Ρωσία, 2018· [α] γνωστοι προορισμοί II: κέλυφος / η πολιτική της ύπαρξης , 15ο Λύκειο Κυψέλης, Αθήνα, 2018· Kunsthalle Osnabruck, Γερμανία, 2017· [α] γνωστοι προορισμοί Ι, Κυψέλη, Αθήνα, 2017· DEPΟ, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία, 2017· BALTIC, Νιούκαστλ, Αγγλία, 2017· Calvert 22 Foundation, Λονδίνο, 2016· Πολιτιστικό Κέντρο Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος, Αθήνα, 2016· NARS Foundation, Νέα Υόρκη, 2014· Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2012· Spike Island Gallery, Μπρίστολ, Αγγλία, 2012· Oberhausen Film Festival, Ομπερχάουζεν, Γερμανία, 2006· Kasseler Dok Fest, Κάσελ,
145 απανθρωποποίηση της βίας και της εικονικής πραγματικότητας, έκανε πρεμιέρα το 2018 στο Σαν Φρανσίσκο. Το 2017, η Mπιενάλε Getty’s Pacific Standard Time συμπεριέλαβε το έργο Sonic Botany μια εγκατάσταση που σχολιάζει τη γενετική και τον αποικισμό και το περιβάλλον σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο, και παρουσιάστηκε στη Βιβλιοθήκη Huntington στην Πασαντίνα της Καλιφόρνια. Ο Galindo διδάσκει στο California College of Arts στο Σαν Φρανσίσκο και έχει επίσης προσκληθεί ως επισκέπτης καλλιτέχνης στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ (2018) και ως καλλιτέχνης (resident artist) στο Πανεπιστήμιο Vanderbilt και διακεκριμένος επισκέπτης ακαδημαϊκός (Thomas P. Johnson 2019) στο Rollins Cornell Arts Museum. Έχει επίσης λάβει υποτροφία από το Ίδρυμα Foundation Eureka. Ζει και εργάζεται στο Σαν Φρανσίσκο. Το
του Κογκρέσου και τα Αμερικανικά Εθνικά Αρχεία. Το 2020, εκδόθηκε από τον οίκο MACK το διεθνώς αναγνωρισμένο φωτογραφικό κολλάζ βιβλίο της Handbook of the Spontaneous Other. Μεταξύ 2017 και 2019, ήταν Research Fellow στην Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, Washington DC, και στο Künstlerhaus Büchsenhausen, στο Innsbruck της Αυστρίας. Έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο του Westminster (2014) και εργάστηκε ως καθηγήτρια (Senior Lecturer) στην Σχολή Καλών Τεχνών στο Πανεπιστήμιο του Teesside (2015-17). Το 2015, ήταν μια από τους καλλιτέχνες που εξέθεσαν στο Αρμενικό Περίπτερο της 56ης Μπιενάλε της Βενετίας, το οποίο έλαβε το Χρυσό Λέοντα για την καλύτερη εθνική συμμετοχή. Της έχει απονεμηθεί
Γερμανία, 2016. Έργα της βρίσκονται σε σημαντικές συλλογές ιδιωτών και μουσείων. Ζει και εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο και στην Ελλάδα. Η Λυδία Δαμπασίνα (γεν.1951, Θεσσαλονίκη) σε ηλικία 15 χρονών πηγαίνει στη Λυών όπου ολοκληρώνει την δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γκρενόμπλ και ψυχοπαθολογία και παιδαγωγική στα
γεωμετρικά. Έχει παρουσιάσει δουλειά της σε 24 ατομικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων οι: Mors, Μουσείο Κατσίγρα, Λάρισα, 2018· Gini Coefficient, Γενί Τζαμί, Θεσσαλονίκη, 2016· 2100 mots d’amour, 2500 mots d’amour, Υπόγεια Οθωμανική Κρήνη της Σπλάντζιας, Χανιά, 2015· Party’s over-Starts over, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2012· Party’s over-Starts over, Μουσείο Άλεξ Μυλωνά, Αθήνα, 2012· Αυτό που γδέρνει το τζάμι από τη μέσα πλευρά, Ad Lib group dance, Φεστιβάλ Αθηνών, 2008· Real Freedoms that people enjoy, Nuit Blanche, εκκλησία Saint Eustache, Παρίσι, 2007· Family story, γκαλερί Eleni Koroneou, Αθήνα, 2007· Family story, Hôpitaux Universitaires, Γενεύη, 2007· Υπέροχα δωμάτια, Ad Lib group dance, Αθήνα, 2006. Έχει συμμετάσχει σε 56 ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων οι: Project Art Forest, L’arbre dans l’Art contemporain, Le Grand Séchoir, Le Musée de l’eau et le Couvent des Carmes, Γαλλία, 2022· Radium Palace, K-Gold Temporary Gallery, Αγ. Παρασκευή, Λέσβος, 2021-22· Peintures à l’eau, Galerie Analixforever, Γενεύη, 2021· Πράσινο Πέρα(σ) μα, Μουσείο Αλιείας και Ναυπηγικής Τέχνης, Πέραμα, 2021· reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· +9, Ιερά Οδός, Αθήνα, 2019· Looking Out Looking
In, Murat Centoventidue Arte Contemporanea, Μπάρι, Ιταλία, 2018· Νέα Αποκτήματα, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Αθήνα, 2017· Κοινοί Ιεροί Τόποι, Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Γενί Τζαμί, παράλληλο πρόγραμμα 6ης Biennale, Θεσσαλονίκη, 2017· Genii Loci, Ελληνική Τέχνη, 1930-2016, Μουσείο Manege, Αγία Πετρούπολη, Ρωσία, 2016· Παράδοση Ανατροπή, συμμετοχή του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, Collegium Artisticum, Σεράγεβο, Βοσνία και Ερζεγοβίνη, 2014· Unhappy ready-made, Γκαλερί Kuad, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία, 2014· Πρόταση για τον σχεδιασμό του Μνημείου των Εβραίων θυμάτων του Ολοκαυτώματος στην Αθήνα, Εβραϊκό Μουσείο της Ελλάδας, Αθήνα, 2011· Others, Biennale του Μαρακές, Κωνσταντινούπολης, Αθήνας στο Παλέρμο, Μουσείο Riso, Fondazione Puglisi Cosentino, Κατάνια, 2010· Heaven, 2η Biennale, Αθήνα, 2009· Heterotopias, 1η Biennale Θεσσαλονίκης, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2007· Τόποι, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, 2007. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και στο Παρίσι. Η Άντζη Δρακoπούλου (γεν.1970, ΗΠΑ) σπούδασε γραφιστική στη Σχολή Βακαλό (198891), Καλές Τέχνες στην The Corcoran School of Art της Ουάσινγκτον από όπου έλαβε το πτυχίο Bachelor of Fine Arts το 1994 και στην School of Visual Arts της Νέας Υόρκης λαμβάνοντας μεταπτυχιακό τίτλο στις Καλές
146 πανεπιστήμια Παρίσι και Γκρενόμπλ. Εργάστηκε ως ερευνήτρια στην ψυχιατρική επιδημιολογία και ως καλλιτεχνική διευθύντρια στην παραγωγή ταινιών. Από το 1976, εργάζεται με διαφορετικά μέσα όπως ζωγραφική, φωτογραφία, εγκαταστάσεις, κείμενα και προβολές βίντεο. Το 2004, άρχισε να δουλεύει σε μια σειρά σκηνοθετημένων φωτογραφιών όπου η εικόνα συνυπάρχει με κείμενα –κυρίως αποσπάσματα–από τον ημερήσιο τύπο της Ελλάδας και της Γαλλίας. Η μετατροπή αποσπασμάτων τύπου σε μια σημαίνουσα οντολογική ή υπαρξιακή χειρονομία φαίνεται να είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος διαπραγμάτευσης όλου αυτού του τραγικού παραλόγου. Τα τελευταία δέκα οκτώ χρόνια, η δουλειά της επικεντρώνεται στην παγκόσμια οικονομική και ηθική κρίση και στις ανισότητες που αναπτύσσονται
Τέχνες (MFA) το 1996. Η δουλειά της διατρέχεται με τρόπο πολυεπίπεδο από στοιχεία διαφορετικών δομών και συστημάτων των οποίων οι συνδυασμοί αποκαλύπτουν εσωτερικές συνδέσεις και λεπτομέρειες που περιγράφουν την ενέργεια και τις μη ορατές δυνάμεις που διέπουν την κίνηση της ύλης, από το μικροκοσμικό επίπεδο μορίων και σωματιδίων φωτός έως τον μακρόκοσμο των πλανητών και γαλαξιών. Η δουλειά της λειτουργεί συχνά ως διάγραμμα ή περιγραφή της ενέργειας και ως αναζήτηση για την κατανόηση του τρόπου που προκύπτει η τάξη από το χάος και του τρόπου που συσχετίζεται η συνειδητότητα με την ύλη. Έχει συμμετάσχει σε
πολλές εκθέσεις όπως: Reality Check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· Inside, Outside, and Beyond, Ελληνικό Προξενείο Νέα Υόρκη, 2019· Blue Bird of Happiness, ODETTA, Νέα Υόρκη, 2019· Rationality of View, 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Καλών Τεχνών, Κρανζ, Σλοβενία, 2018· Morphogenesis, Angie Drakopoulos & Daniel Hill, Holland Tunnel Gallery, Πάρος, 2016· East to West, Southampton Arts Center, Σαουθάμπτον-Νέα Υόρκη, 2015· Cosmos, New York Hall of Science, Νέα Υόρκη, 2013· Angie Drakopoulos & Daniel Hill, McKenzie Fine Art, Νέα Υόρκη, 2012· Lift Off: Earthlings and the Great Beyond, Paul Robeson Galleries, Rutgers University, Newark NJ, 2011· The Future Must Be Sweet, International Print Center, Νέα Υόρκη, 2008· Sequence+ (ατομική), g-module, Παρίσι, 2006· Angie Drakopoulos, Ruth Waldman, Laura Sharp Wilson, McKenzie Fine Art, Νέα Υόρκη, 2006· Angie Drakopoulos & Pamela Hadfield, PS122 Gallery, Νέα Υόρκη, 2005· Between Interconnectedness, Smack Mellon, Μπρούκλιν, 2004· Itsy Bitsy Spider, Feature Inc., Νέα Υόρκη, 2004· Angie Drakopoulos (ατομική), g-module, Παρίσι, 2002. Της απονεμήθηκε residency στο Κέντρο Τεχνών ArtOmi, Νέα Υόρκη, το 2004 και έλαβε την Special Editions Fellowship από το Lower East Side Printshop Νέας Υόρκης το 2005. Το 2008, έλαβε υποτροφία (fellowship) στη
New York Foundation for the Arts.
εγκαταστάσεις, φωτογραφία, βίντεο, χαρακτική, κείμενα, ηχητικά αρχεία. Διερευνά τη σημασία της μνήμης
της υποκειμενικότητας στην τέχνη, αλλά και την ιδιαίτερη σχέση του δημιουργού με το έργο του, σε συνάρτηση με τους εκάστοτε θεσμούς, με την ιστορία της τέχνης και μέσω αυτής, τη θέση της γυναίκας μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα. Από τα χαρακτηριστικά μοτίβα της δουλειάς της είναι οι ‘εγκιβωτισμοί’ που παραπέμπουν
εκπομπές για την τέχνη. Το 2003, ξεκίνησε στη Δημόσια τηλεόραση η εκπομπή της Η Εποχή των Εικόνων με προσκεκλημένους σημαντικούς Έλληνες και ξένους καλλιτέχνες και προσωπικότητες της τέχνης. Έχει αναπτύξει πλούσια εκπαιδευτική και συγγραφική δραστηριότητα σε θέματα που αφορούν στην εκπαίδευση και τη σύγχρονη τέχνη ενώ έχει συνεργαστεί με μουσεία και εκπαιδευτικά ιδρύματα όπως: Εθνική Πινακοθήκη, ΕΜΣΤ, Μουσείο Van Abbe, Μουσείο Μπενάκη, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, Ίδρυμα Schwarz, οργανισμός NEON. Ατομικές εκθέσεις (επιλογή): ’Οταν ο Κόραξ λευκανθεί…, Crux gallery Αθήνα, 2022· Το Τραπέζι των Αφηγήσεων, Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, Αθήνα, 2017· Petronella Oortman’s Dollhouse, Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, 2017· Ρωτώντας, oπτικοακουστική εγκατάσταση, Ινστιτούτο Σύγχρονης Ελληνικής Τέχνης, 2014· Το Σπίτι, γκαλερί Bernier Eliades, Αθήνα, 2012· Petronella Oortman in Bey Hamam, Λουτρά ο Παράδεισος (Μπέη Χαμάμ), Θεσσαλονίκη, 2011· 6’Λεπτά Περίπου, γκαλερί Bernier/Eliades, Αθήνα,
147
ζωγραφική από το
Ζει και εργάζεται στη Νέα Υόρκη. Η Κατερίνα Ζαχαροπούλου (γεν.1958, Αθήνα) παρακολούθησε μαθήματα σχεδίου, ζωγραφικής, ιστορίας και θεωρίας της τέχνης από το 1982 έως το 1987. Από το 1990 ως το 1994, παρακολούθησε παιδαγωγικά σεμινάρια για τη σύγχρονη τέχνη στο Centre Georges Pompidou, στο Παρίσι. Το 1998, έλαβε υποτροφία από την Αμερικανική Πρεσβεία, την Ελληνοαμερικανική Ένωση και το Chicago Artists International Program του Chicago Cultural Center, όπου δημιούργησε in situ το έργο Νυμφαία στο Μουσείο Αρχιτεκτονικής και Design ενώ παράλληλα οργάνωσε εκπαιδευτικά προγράμματα σε σχολεία της ομογένειας. Το εικαστικό της έργο περιλαμβάνει ζωγραφική, κολλάζ, σχέδια,
και
σε κλειστά πλαίσια σαν κουτιά ή σπίτια, με εμφανή σκηνικά στοιχεία και αναφορές σε διαχρονικά στερεότυπα. Εστιάζει στην έννοια του «εκθέματος», μουσειακού, προφορικού, κοινωνικού, ανακατασκευάζοντας τις σημασίες του σε σημερινές καταστάσεις. Παράλληλα με το εικαστικό της έργο, έχει επιμεληθεί και παρουσιάσει τηλεοπτικές και ραδιοφωνικές
2006· Α’ Βαθμός Συγγένειας, γκαλερί Bernier Eliades, Αθήνα, 2000· Φορτία, Μύλος, Θεσσαλονίκη, 1995· Ο Κήπος, Αίθουσα Τέχνης Αγκάθι, Αθήνα, 1994· Ορέστεια, εγκατάσταση, Ανοιχτό Θέατρο Γιώργος Μιχαηλίδης, Αθήνα, 1993· Εγκιβωτισμοί, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, Αθήνα, 1993. Έχει λάβει μέρος σε πολυάριθμες ομαδικές εκθέσεις, μεταξύ
των οποίον είναι οι: ΡΕΜΠΕΤΙΚΟ «Ο Μπουφές της Ρόζας», Πινακοθήκη Δήμου Αθηναίων, 2022· The Right to Breath, Greece in USA, Nέα Υόρκη, 2021· Back to Athens7-International Art Festival, 2020· Ο Κήπος Βλέπει, Κήπος Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, 2017· Fireflies in the Night Take Wing, Κέντρο Πολιτισμού ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος ΚΠΙΣΝ, Αθήνα, 2016· Μνήμη Σώματος, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2014· Athens Biennale - Agora 4x4 Δράσεις σε 4 αγορές της Αθήνας, 2013· Hydra School Project-«pō(-) ĭ-trē»-poetry- Performance as –Interview- as Performance, Ύδρα, 2013· Μαγικός Κύκλος, Loreni Alimandiri - Gazon Rouge gallery, Σπίτι της οδού Κυκλάδων, Αθήνα, 2012· Σύγχρονη Ελληνίδα, The Hub, Αθήνα, 2011· In the Loop. Σύγχρονη βιντεοτέχνη από την Ευρώπη, Ουάσιγκτον DC - Εθνική Πινακοθήκη, 2010· Δεκαοκτώ, Remap, Αθήνα, 2009· La Premiere ImageCENTRE REGIONAL D’ART CONTEMPORAIN LANGUEDOC-ROUSSILLON- SETE, Γαλλία, 2009· Τόποι. Μια έκθεση, μια προσέγγιση, ένα μουσείο, μια ιστορία, Μουσείο Μπενάκη - κτίριο οδού Πειραιώς, Αθήνα, 2007· Κοινός Τόπος 2Επιστροφή, Θέατρο Επί Κολωνώ, Αθήνα, 2006· Μεταμφιέσεις: Θηλυκότητα, ανδροπρέπεια και άλλες βεβαιότητες, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης (Μονή Λαζαριστών), Θεσσαλονίκη, 2006· Arco 2004, Μαδρίτη, 2004· Protect me Project me, 30’’ video, ΝΕΤ στο πλαίσιο της εκπομπής Video Gallery, 2000· City as a Memory, Chicago Athenaeum, Museum of Architecture and Design, Chicago, 1998· 42e Salon de Montrouge, Hotel de Ville Montrouge, Montrouge, Γαλλία, 1997· Πάθη, Σταθμός Λαρίσης, Αθήνα,
των οποίων είναι: Αποδόμηση Σιωπής, Αίθουσα Τέχνης Αθηνών, 2022· Τρόπος του Λέγειν, Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης, Αθήνα, 2016· Γραμματομορφές, Επιγραφικό Μουσείο, Αθήνα, 2013· Αλλαγές Αποστάσεων, Μέδουσα +1 Αίθουσα Τέχνης, 1995· Vincent Bernat, linea Atenas-Barcelona, 1989. Ομαδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: Μέδουσα Αίθουσα Τέχνης (1979-2017), Μουσείο Μπενάκη, Αθήνα, 2022· 28οι Πλόες, Μικρασία 1922-2022 / Τό Πέρασμα, Ίδρυμα Π.& Μ. Κυδωνιέως, Άνδρος, 2022· reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· +9, Ιερά Οδός, Αθήνα, 2019· [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018· The art of artist statement, Hellenic Museum Σικάγο, 2004· 3η Διεθνής Μπιενάλε, Sharjah, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, 2001· Αναζητήσεις, 1950-2000, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ρέθυμνο· Είμαστε Αλλού και πάμε Αλλού, Αισχύλεια, 1998 · Έλληνες Καλλιτέχνες, Αφιέρωμα Έλληνες καλλιτέχνες 1960-1990, 42e Salon de Montrouge, Montrouse-Athenes, 1997. Ασχολείται διεξοδικά με την οπτική ή εικαστική διάσταση της γραφής και την διαλεκτική σχέση μεταξύ γραφής και ζωγραφικής. Το 2010, κυκλοφόρησε το βιβλίο της Πού αρχίζει η Ζωγραφική; Πού αρχίζει η Γραφή; Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Michal Heiman (γεν.1954, Τελ Αβίβ, Ισραήλ) είναι εικαστικός,
148
1994. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Ελένη Ζούνη (γεν.1954, Πειραιάς) σπούδασε γραφικές τέχνες στη Σχολή Βακαλό και ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών στην Αθήνα (1978-83). Από το 1984 έως το 1986, έζησε και εργάστηκε στην Βαρκελώνη, ενώ το χρονικό διάστημα 1989-94 στην Ουτρέχτη και το Άμστερνταμ. Το 2009-10, πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στον κλάδο Οπτική Επικοινωνία στο University of Derby - Βακαλό Art and Design College. Έχει πραγματοποιήσει 13 ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές, μερικές
επιμελήτρια, θεωρητικός και ακτιβίστρια, ιδρύτρια του αρχείου Photographer Unknown Archive (1984). Το 1997, η Heiman παρουσίασε τη δουλειά της στην Documenta X του Κάσελ της Γερμανίας, όπου χειρίστηκε για πρώτη φορά το Michal Heiman Test (M.H.T.) No. 1. Το Michal Heiman Test (M.H.T.) No. 2 – My Mother-in-Law – Test for Women, παρουσιάστηκε στο Quimper της Γαλλίας το 1998, στο Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Πόλης Σαϊτάμα της Ιαπωνίας και στο Μουσείο Ludwig της Κολωνίας, Γερμανία. Το τρίτο τεστ, μια μεγάλη συσκευή μετάφρασης και θεραπευτικής διαδικασίας, παρουσιάστηκε
παρουσίασε
η νικήτρια του Shpilman International Prize for Excellence για την έρευνα στο πεδίο της φωτογραφίας, σε συνεργασία με το Μουσείο του Ισραήλ. Τα έργα της περιλαμβάνονται σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές σε όλο τον κόσμο. Η Heiman είναι μέλος του Ινστιτούτου Σύγχρονης Ψυχανάλυσης
Sigmund Freud, D.W. Winnicott και του Michael Eigan. Οι μεγάλης κλίμακας εγκαταστάσεις της Heiman έχουν εκτεθεί σε γνωστούς χώρους σε όλο τον κόσμο, όπως οι: Le Ouartier, Quimper, Γαλλία· Εβραϊκό Μουσείο, Νέα Υόρκη, Αμερική· Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Πόλη της Σαϊτάμα, Ιαπωνία· Van Abbemuseum, Eindhoven, Ολλανδία· Μουσείο Ludwig, Κολωνία, Γερμανία· και Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Chongqing, Κίνα.
Η κριτική φωνή της μιλάει για παραμελημένες ιστορίες και τις οπτικές τους πτυχές, αναζητώντας τα κενά που ερμηνεύουν γνωστές και δυσνόητες δομές. Μέσα από πολλαπλές τεχνικές, τα θέματά της οραματίζονται την ψυχολογική κατάσταση των συγχωνεύσεων και των μεταφορών στο χώρο και το χρόνο. Ζει και εργάζεται στο Τελ Αβίβ.
Ο Daniel Hill (γεν.1969, ΗΠΑ) έλαβε μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Καλές Τέχνες από τη School of Visual Arts Νέας Υόρκης το 1996 έχοντας λάβει πτυχίο Καλών Τεχνών το 1993 από το Πανεπιστήμιο Kent State University του Οχάιο. Είναι ζωγράφος, καλλιτέχνης ήχου, συγγραφέας, εκπαιδευτικός και επιμελητής του οποίου
149 στο Φεστιβάλ Acre Fringe το 2004. Το 2010, το The Heiman Test – Experimental Diagnostics of Affinities (M.H.T.) Νο.4, παρουσιάστηκε στο Van Abbemuseum, Eindhoven, Ολλανδία, και στο Kunsthaus Bregenz, Αυστρία. Το 2008, η Heiman εγκαινίασε την ατομική έκθεσή της Attacks on Linking στο Περίπτερο Helena Rubinstein του Τελ Αβίβ, όπου παρουσίασε μια νέα σειρά δουλειάς όπως το Attacks on Linking: Scrolls, Do-Mino και το Book Spines. Επίσης, αποκατέστησε τρεις ταινίες κινουμένων σχεδίων που ενεργοποιήθηκαν με φωτογραφίες (photoactivation animation films) καθώς και την ταινία Father not Uncle (Freud/Katharina) και την ταινία-διάλεξη Through the Visual, A Tale of Art that Attacks Linking (1917-2008) για τον βρετανό ψυχαναλυτή Wilfred Bion (18971979). Είναι επίσης γνωστή για τις επιτελεστικές της δράσεις και την κινηματογραφική της σειρά Attacks on Linking και Daughtertype, καθώς και για τα βίντεο και τις διαλέξεις της που βασίζονται σε μελέτες των ψυχαναλυτικών
Τα τελευταία χρόνια, η Heiman έχει επικεντρωθεί στην έρευνά της για ανώνυμες και περιθωριοποιημένες γυναίκες που νοσηλεύονται σε άσυλα, ξεκινώντας από την ατομική έκθεσή της AP–Artist Proof, Asylum (The Dress, 18552017), στο Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Herzliya, Ισραήλ. Η μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση ενσωμάτωσε τη συμμετοχή και τη συμβολή των επισκεπτών στους οποίους τέθηκαν ερωτήματα σχετικά με την έννοια του δικαιώματος της επιστροφής/επανένταξης. Επίσης, παρουσίασε το έργο Radical Link: A New Community of Women, 1855-2020 στο Αμερικανικό Πανεπιστημιακό Μουσείο στο Katzen Art Center, Ουάσιγκτον, DC, και το Hearing στο Αμερικανικό Εβραϊκό Πανεπιστήμιο στο Λος Άντζελες, Καλιφόρνια. Το 2022,
το Traversing Time and Space στην γκαλερί Redbase στο Σίδνεϋ της Αυστραλίας. Η Heiman είναι
του Τελ Αβίβ. Το 2018, ίδρυσε τον κοινωφελή φορέα An Academy of Her Own, η οποία τάσσεται υπέρ της ισότητας των φύλων στα ακαδημαϊκά ιδρύματα τέχνης. Για πάνω από τρεις δεκαετίες, το έργο της προσφέρει εναλλακτικές θεματικές, αισθητικές και θεωρητικές παραμέτρους, συχνά υφασμένες στον ιστό της ψυχανάλυσης, της διάγνωσης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
το έργο εξερευνά τη σχέση μεταξύ εικαστικής τέχνης, ήχου και επιστήμης. Οι πίνακες και τα ηχητικά του έργα συχνά χρησιμοποιούν ένα σύστημα γένεσης βασισμένο σε κανόνες στο οποίο ερευνάται η έννοια της ενσώματης/διευρυμένης νόησης, καθώς και ανακαλύπτεται μια ισορροπία μεταξύ της αισθητικής και του εννοιολογικού. Επιλεγμένες εκθέσεις περιλαμβάνουν: Walk in and Wonder, Künstlerverein Walkmühle, Βισμπάντεν, Γερμανία, 2022· SONIC, Metaphor Projects, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, 2022· Reality Check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· Blue Bird of Happiness, ODETTA, Νέα Υόρκη, 2019· Strange Attractors, Walsh
Gallery, Seton Hall University, Nιού Τζέρσεϋ, 2019· Top of the Op, Kunstraum Stoffen, Stoffen, Γερμανία, 2019· Daniel Hill: Frequencies, Scholes Street Studio, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, 2018· New Optics III, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Hünfeld, Γερμανία, 2018· 7ο Διεθνές Φεστιβάλ Καλών Τεχνών: Geometry-Rationality of a View, Μουσείο Gorenjska, Κρανζ, Σλοβενία, 2018· The Possibilities of Line, McKenzie Fine Art, Νέα Υόρκη, 2018· Beyond Black and White, Westbeth Gallery, Νέα Υόρκη, 2018· Luscious, Μουσείο Τέχνης Μπράτερμπορο, Μπράτερμπορο, Βερμόντ, 2017· Interference, Nurture Art, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, 2017· Morphogenesis: Angie Drakopoulos and Daniel Hill, Holland Tunnel Gallery, Πάρος, Ελλάδα, 2016· Cadence, Margaret Thatcher Projects, Νέα Υόρκη, 2014· Angie Drakopoulos and Daniel Hill, McKenzie Fine Art, Νέα Υόρκη, 2012. Έχει συνθέσει και εκτελέσει πάνω από είκοσι άλμπουμ με πρωτότυπες συνθέσεις και περιβάλλοντα ήχου, όπως: Field Formations, (άλμπουμ) Projekt Records 2022· Field Formation 3 (performance) στο Metaphor Projects, Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, 2022· Axial Drift (cicadas), Μπρούκλιν, Νέα Υόρκη, 2018· Mythograph και Aurorasis, εγκαταστάσεις βίντεο / ήχου με την Angie Drakopoulos που εκτέθηκαν στο Παρίσι και τη Νέα Υόρκη το 2002, 2003, 2004 και 2006. Δοκίμιά του έχουν δημοσιευτεί στα: Interconnected (κατάλογος έκθεσης), 2022· Battery Journal, 2020· The Brooklyn Rail, 2018· Interalia Magazine, 2017, 2019, 2020· SciArt in America, 2013 και σε καταλόγους εκθέσεων. Έχει
και μακράς διάρκειας έργο της, την Pandώra, το οποίο θα ολοκληρωθεί το 2023. ‘Εχει πραγματοποιήσει δύο ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα: Ανθίζω λίγο ακόμα..., Δημοτική Πινακοθήκη Καλλιθέας, Αθήνα, 2007· Homo Materialis, Athens Art Space-Mary Alexiou, Αθήνα, 2007, και έχει συμμετάσχει σε 18 ομαδικές εκθέσεις. Η τελευταία της δουλειά διερευνά τον τρόπο που βιώνουμε τον κόσμο μέσα από τις αισθήσεις μας και συνεπώς την ίδια την τέχνη. Χρησιμοποιώντας διαφορετικά μέσα όπως ο ήχος, η ποίηση, η γλυπτική, το βίντεο, η περφόρμανς αλλά και αισθήσεις, όπως η γεύση και η όσφρηση, δημιουργεί μια πολυδιάστατη εμπειρία που εξελίσσεται στον χρόνο. Η αλληλεπίδραση με το κοινό παίζει σημαντικό ρόλο στη δυναμική της εργασίας της, καθώς
150
κάνει παρουσιάσεις και συμμετάσχει σε πάνελ συζήτησης στο The CUE Art Foundation, Νέα Υόρκη, 2017· The Helix Center, Νέα Υόρκη, 2017· SciArt Center, Νέα Υόρκη, 2014· LASER Talks Νέα Υόρκη, 2018· TransBorder Art Television, Νέα Υόρκη, 2015· Shirley Fiterman Art Center, Νέα Υόρκη, 2016, μεταξύ άλλων. Έχει επιμεληθεί το Ed Kerns: Interconnected στο Lafayette College, 2022· Visual Inquiries: Artists Inspired by Science στο Pace University, Νέα Υόρκη, 2016· συν-επιμελήθηκε την κινητή έκθεση Emergence and Structure στο Lafayette College, το Miami Dade College και το Πανεπιστήμιο της Φλόριντα, 2012. Έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, συμπεριλαμβανομένων Πρεσβειών των Ηνωμένων Πολιτειών, της Microsoft Corporation και της Bank of America. Σήμερα είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Pace του Μανχάταν. Ζει και εργάζεται στο Long Island City της Νέας Υόρκης. H Έλυα Ηλιάδη (γεν.1975, Αθήνα) ολοκλήρωσε το foundation course του Central Saint Martins στο Λονδίνου το 1995 και αποφοίτησε από την Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας το 2005, όπου σπούδασε ζωγραφική με καθηγητή τον Δ. Μυταρά. Ασχολήθηκε ενεργά με τη διδασκαλία παιδιών και ενηλίκων από το 1999 έως το 2005. Από το 2012, εργάζεται στο πολυαισθητηριακό, διαδραστικό
πιστεύει ότι οι σχέσεις μεταξύ θεατή, δημιουργού και έργου είναι ρευστές και αλληλεξαρτώμενες. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Νίκος Κόκκαλης (γεν.1966, Κέρκυρα) φοίτησε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης (1984-89) στα εργαστήρια Ζωγραφικής του Δ. Κοντού και Β. Δημητρέα, ενώ το διάστημα 1993-95 διετέλεσε μεταπτυχιακός Υπότροφος Εσωτερικού του Ιδρύματος Κρατικών Υποτροφιών με επόπτη καθηγητή τον Ν.Κεσσανλή. Το 2006, δημιούργησε με την Μ.Κοσκινά την ομάδα ΟΚΚΟ, με σκοπό την ευαισθητοποίηση των πολιτών μέσω της Τέχνης, ενώ το 2016 αναγορεύτηκε διδάκτορας
Τμήματος Τεχνών Ήχου & Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Από το 2017, εργάζεται ως διδακτικό προσωπικό στο Τμήμα Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου. Έχει πραγματοποιήσει οχτώ ατομικές εκθέσεις, 30 ομαδικές και πάνω από 25 σκηνογραφίες. Ενδεικτικά: BRAIN_RINTH, Version Β’, New York City Electroacoustic Music Festival, Νέα Υόρκη, Αμερική, 2021· URBANOX Γ.Νικόπουλος, Μάσκες: Ν.Κόκκαλης, Performance Rooms2019, Αθήνα, 2019· Dirty Annunciation, Σύγχρονη Τέχνη Νέων Μέσων και Δημιουργικότητα στην Εκπαίδευση, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Κρήτης, Ρέθυμνο, 2018· Νίκος ΚόκκαληςΑννέτα Σπανουδάκη, Back to Athens 6, Αθήνα, 2018· Retrospective in Megaron, Φεστιβάλ Οπτικοακουστικών Τεχνών, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 2017· Fiat Lux, Αλευραποθήκες Παλαιού Φρουρίου Κέρκυρας, 2016· Μυστικοί Κήποι, Πινακοθήκη Δήμου Κερκυραίων, Μουσείο Ασιατικής Τέχνης, Ιόνιος Βουλή, Κέρκυρα, 2009· Tα παιχνίδια του Γιώργη-Εμμανουήλ, GALLERY 7, Αθήνα, 1996· Φύση Δωματίου, Antonia Havani Contemporary Art, Κέρκυρα, 1995. Το έργο του κινείται ανάμεσα στις εγκαταστάσεις και τις τέχνες της παράστασης, ενώ η έρευνα του εστιάζει στην ποιητική καταγραφή του ίχνους της ανθρώπινης ύπαρξης σε ένα συγκεκριμένο χώρο και μια δεδομένη στιγμή, μεταπλάθοντας οικείους εσωτερικούς χώρους σε ανοίκειους, δημιουργώντας εντός τους ακραίες ισορροπίες. Ζει και εργάζεται στην
performance.
περίοδο 2017-20, δίδαξε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έργα της έχουν εκτεθεί σε ατομικό αλλά και ομαδικό επίπεδο στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Μερικές επιλεγμένες συμμετοχές της είναι: RESTART, Μπιενάλε σύγχρονης κεραμικής, Κορέα, 2021· Limitless Limits, Μπιενάλε σύγχρονης τέχνης, Λάρνακα, Κύπρος, 2021· Mykonos Biennale, Αμπελώνας Vioma, Μύκονος, 2021· ART ATHINA, Ωδείο Αθηνών, Αθήνα, 2018· Art Athina, Kappatos Gallery, Αθήνα, 2021· Surreal Salon 13, Baton Rouge Gallery, USA, 2020· What is REAL, The Real House, Νέα Υόρκη, 2021· Apotropaion, The Sotiris Felios Collection, Αθήνα, 2021· ANEW, KOREN process space, Αθήνα, 2021· ΚΙ-ΝΗΜΑΤΑ, Μουσείο Μπουμπουλίνας, Σπέτσες, 2021· Gender Melancholia, The Project Gallery, Αθήνα, 2021· ΔΑΙΔΑΛΑ, Γιαλί Τζαμί, Χανία, 2021 Kypselian Salon 2021· Snehta Residency, Αθήνα, 2021· The machine in the Ghost, Talc Studio, Αθήνα, 2021 Η ΔΕΗ ΣΥΝΑΝΤΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗ, Ιστορικό Εργοστάσιο της ΔΕΗ, Αθήνα, 2021· 15th International Living Sculpture Competition, Academy of Art, Cuneo, Iταλία, 2011. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Στέλλα Μελετοπούλου (γεν.1964, Αθήνα) σπούδασε σχέδιο και εικονογράφηση στην ESAG Penninghen και στην Academie Charpentier στο Παρίσι (1983-87). Στη συνέχεια, εργάστηκε ως εικονογράφος στην Αθήνα. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών
151 του
Κέρκυρα. Η Ναταλία Μαντά (γεν.1994, Αθήνα) είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας και του μεταπτυχιακού προγράμματος ΜΕΤ της ίδια σχολής. Στο επίκεντρο της εικαστικής της έρευνας βρίσκονται οι έννοιες της μνήμης, του χρόνου και του μύθου. Η κύρια πρόθεσή της είναι η δημιουργία ενός συμβολικού συνόλου, όπου η ύλη αντικαθιστά το λόγο και δημιουργεί τη δική της αφήγηση. Μεταχειρίζεται διαφορετικά υλικά όπως μέταλλο, πηλό, φωτοευαίσθητα χημικά και βίντεο προβολές. Συνεργάζεται και αλληλεπιδρά με καλλιτέχνες από το ευρύτερο φάσμα των τεχνών, των εικαστικών, της μουσικής, του θεάτρου και της
Την
Τεχνών της Αθήνας με καθηγητές τους Ζ. Αρβανίτη και Α. Αντωνόπουλο, γλυπτική με τον Ν. Τρανό και αγιογραφία με Π. Σάμιο (2002-8). Προτάθηκε δυο φορές για υποτροφία και αποφοίτησε με άριστα. Έχει πραγματοποιήσει έξι ατομικές εκθέσεις: Καταβολές, γκαλερί Σκουφά, Αθήνα, 2022· Modern Aesthetics, γκαλερί Αστρολάβος, Αθήνα, 2009· Ανθρωπογεωγραφίες, γκαλερί Nitra, Θεσσαλονίκη, 2011· Αόρατα νήματα, γκαλερί Σκουφά, Αθήνα, 2016· Papers scissors on the rocks, TWOS concept store, Πάρος, 2018· Παιχνίδια νημάτων, γκαλερί Karouzou, Ζυρίχη, Ελβετία, 2018. Έχει λάβει μέρος σε περισσότερες από 50 ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα, Γαλλία, Τουρκία και Ελβετία, μεταξύ των οποίων οι: Art
Scope, Βασιλεία, Ελβετία, 2018· A heap of broken images where the sun beats, Aegean Center, Πάρος, 2018· Salon des Indépendants, Grand Palais, Παρίσι, Γαλλία, 2012· Σισμανόγλειο Μέγαρο και Θεολογική Σχολή της Χάλκης, Κωνσταντινούπολη, 2010· Art Athina 2021 και 2019. Ασχολείται κυρίως με αφαιρετική ζωγραφική ενώ από το 2016 έχει εντάξει στη δουλειά της τρισδιάστατα επιτοίχια έργα με νήματα και συμβολικά
έκθεση Histoire d'E part
object. Τον Ιούλιο του
παρουσιάστηκε η ανθολογικη της έκθεση
μουσείο Nori De Nobili στο Trecastelli στην Ιταλία. Ζει
τις μεγάλες εγκαταστάσεις και τις παρεμβάσεις «υπαίθριας εγκατάστασης»: Imbragare una Torre, Πύργος της Bagnaia (για την πρώτη επέτειο των δίδυμων πύργων), Βιτέρμπο, 2002· Tombknitting, Τσερβέτερι, Νεκρόπολη των Ετρούσκων, 1984-86· La Maglia Umana, Βασιλικά Ανάκτορα της Καζέρτας, 1982· Le Onde del Quadrato, Βενετία, Grand Canal, 1980· Il Cilindro Mobile, Γκούμπιο, 1979· Vestire una fontana, Φρασκάτι, 1977. Έχοντας την υποστήριξη της Mirella Bentivoglio, η Meo ήταν παρούσα στην ιστορική έκθεση Materialisation of language στη Μπιενάλε της Βενετίας του 1978, με τον Leviatan. Με την Bentivoglio ξεκίνησε μια συνεργασία που διήρκεσε για όλη τη ζωή της και που θα «γέννησε» έργα όπως το βιβλίο Zero Seme το 1981. Τα δικά της "βιβλία-έργα τέχνης" βρίσκονται στα Special Collections του
Μουσικής Έρευνας και Εφαρμογών) το οποίο υποστηρίζει το διδακτικό και ερευνητικό έργο που πραγματοποιείται στο Τμήμα αυτό στα πεδία της Μουσικής Παραγωγής και της Ηχητικής Τέχνης, όπως η μουσική για εγγεγραμμένα μέσα (Fixed Media), η «ζωντανή» ηλεκτρονική μουσική, η μουσική ηχοτοπίων, η ραδιοφωνική ηχητική τέχνη κ.ά., σε προπτυχιακό και μεταπτυχιακό επίπεδο. Είναι ιδρυτικό μέλος του Ελληνικού Συνδέσμου Συνθετών Ηλεκτροακουστικής Μουσικής και της Ελληνικής Εταιρείας Ακουστικής Οικολογίας. Ζει και εργάζεται στην Κέρκυρα.
Η Noemi Niederhauser (γεν.1984, Βέρνη, Ελβετία) τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα υλικά και τις άπειρες πιθανότητες μεταμόρφωσής τους. Ακροβατώντας στα θολά
152
στοιχεία, αναπτύσσοντας και εξελίσσοντας μια προσωπική, σημειολογική έκφραση. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Η Gisella Meo (γεν.1936, Τρεβίσο, Ιταλία) σπούδασε στην Accademia di Belle Arti της Βενετίας. Αργότερα, η Meo εμφανίζει ενδιαφέρον για την Fiber Art,
Getty Center της Σάντα Μόνικα (Καλιφόρνια), στην Ουάσινγκτον, στο αρχείο Icpa του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, στο Mart του Τρέντο και Ροβερέτο, στο Ma*Ga του Γκαλαράτε, στο Musinf της Σενιγκάλλια και σε ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές, Iταλικές και ξένες. Έχει εκθέσει έργα της σε Ιταλία, Γερμανία, ΗΠΑ, Γαλλία, Αυστρία και Αυστραλία. Έχει συμμετάσχει στη Μπιενάλε της Βενετίας (1978, 1985, 1995) και στη Μπιενάλε του Σάο Πάολο Βραζιλίας (1981, 1994). Το 2016, οργανώθηκε μεγάλη αναδρομική έκθεση για την Meo στη γκαλερί της Biblioteca Evangelica της Ρώμης. Από το 2021, η Meo συνεργάζεται με την γκαλερί Gramma_Epsilon, και έχει πάρει μέρος στην
2, between language and
2022,
στο
και εργάζεται στη Ρώμη. Ο Αντρέας Μνιέστρης (γεν.1956, Πειραιάς) συνθέτει κυρίως ακουσματική μουσική η οποία παίζεται τακτικά στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε συναυλίες ηλεκτροακουστικής μουσικής και από το ραδιόφωνο. Επίσης, τα τελευταία χρόνια συνθέτει ηλεκτροακουστική μουσική για βίντεο. Διδάσκει σύνθεση ηλεκτροακουστικής μουσικής στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου και διευθύνει το ΕΡΗΜΕΕ (Εργαστήριο Ηλεκτροακουστικής
όρια μεταξύ τέχνης, χειροτεχνίας και σχεδίου, οι οπτικές προτάσεις που αναπτύσσει ασχολούνται με τον συμβολισμό που εμπεριέχεται στα υλικά και τα αντικείμενα σε σχέση με το χρόνο και την ιστορία. Αναλύοντας προσεκτικά τις κοινωνικές, οικονομικές και οικολογικές επιπτώσεις που δημιουργεί μακροπρόθεσμα η προσέγγισή της, η Niederhauser έχει ως στόχο να καταστήσει απτή μια τοπική κυκλική οικονομία, έναν «κλειστό» κύκλο παραγωγής, επανεφευρίσκοντας τη σχέση μεταξύ αυτού που παράγουμε και καταναλώνουμε. Επικεντρώνεται στις αξίες της έννοιας, όχι μόνο με ένα απλό αποτέλεσμα
και βραβείο έρευνας Pro Helvetia, 2016· υποψήφια για το βραβείο NOVA, Central Saint Martins College of Art and Design, Λονδίνο, 2014· βραβείο για την διπλωματική της έρευνα, Σχολή Εφαρμοσμένων Τεχνών, Vevey, Ελβετία, 2010· βραβείο του Μουσείου Carouge, Γενεύη, 2009. Το έργο της Niederhauser έχει εκτεθεί διεθνώς σε γκαλερί, μουσεία και ιδρύματα. Ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν τις εξής: Material Instinct, γκαλερί NOV, 2021· I’m not gonna crack, γκαλερί Mobilab, Λωζάνη, 2020· We think in squares / We love in triangles, A-DASH. Αθήνα, 2017· The wandering parade, Μουσείο Τέχνης Akureyri, Ισλανδία, 2016· No heroes around the corner, Croydon School of Art Gallery, Λονδίνο, 2016· My brother is a green parrot, γκαλερί
Design Awards, Βασιλεία, 2019·
Ντακάρ, Σενεγάλη, 2019·
2017· The Centre for Sustainable Fashion and Arts Council, 2017· the MUDAC, Λωζάνη, 2017· the Victoria & Albert Museum, Λονδίνο, 2017· the MCBA, Λωζάνη, 2017. Ζει και εργάζεται στην Ελβετία. Η Βάνα Ντατσούλη (γεν.1971, Αθήνα) σπούδασε γραφιστική στη Σχολή Βακαλό (1988-91), πιάνο στο ωδείο Νέα τέχνη (μέχρι το 1993), ζωγραφική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Θεσσαλονίκης με δάσκαλο τον Γ. Τσακίρη (19982000) και στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας με δάσκαλους τους Γ. Βαλαβανίδη και Μ. Μανουσάκη (2000-05), από όπου αποφοίτησε με άριστα. Βραβεύτηκε για το έργο της από τη Eurobank (2006). Φτιάχνει τη ζωγραφική της χρησιμοποιώντας κυρίως μαρκαδόρους και ξυλομπογιές. Τα γλυπτά και οι κατασκευές της αποτελούνται, στο μεγαλύτερο μέρος τους, από υφάσματα και μαλλιά. Έχει παρουσιάσει μία ατομική έκθεση στην γκαλερί Αστρολάβος κι έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις, όπως: Shifting identities –a tale of dissolving narratives, οικία Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου, Λευκωσία, Κύπρος, 2022· reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· memoirs are the pixels of my life, γκαλερί Περί Τεχνών Καρτέρης, Αθήνα 2019· [un]known destinations chapter III: reconnection a second chance, Κυψέλη, Αθήνα, 2019· REM - Brand Name project, γκαλερί Λόλα Νικολάου, Θεσσαλονίκη, 2017· 12 νέοι εικαστικοί καλλιτέχνες ΙΙ, Εφημερίδα Η Αυγή,
153 αλλά και μέσα από την πλήρη δημιουργική διαδικασία. Η Niederhauser είναι κεραμίστρια, σχεδιάστρια, μυκητολόγος, εικαστικός, επιμελήτρια και συνιδρύτρια του καλλιτεχνικού χώρου A-DASH στην Αθήνα. Είναι κάτοχος MFA στις Καλές Τέχνες από το Central Saint Martins του Λονδίνου (2014), έχοντας προηγουμένως σπουδάσει κεραμικό σχεδιασμό στην Σχολή Εφαρμοσμένη Τεχνών του Vevey, Ελβετία (2010). Είναι καθηγήτρια κεραμικού σχεδιασμού στο SFGB-B της Βέρνης (Ελβετία) και διευθύντρια εργαστηρίου στο Τμήμα Αρχιτεκτονικής στο EPFL της Λωζάνης. Βραβεία και διακρίσεις περιλαμβάνουν: υποψηφιότητα για το Βραβείο Ελβετικού Σχεδιασμού 2021· Pro Helvetia Residency, Σαγκάη, 2019· υποψηφιότητα για το Βραβείο Ελβετικού Σχεδιασμού· επιχορήγηση και βραβείο έρευνας Pro Helvetia, 2019· Ίδρυμα Renée et Noucky Bataillard, Ελβετία, 2019· επιχορήγηση
Chabah Yelmani, Βρυξέλλες, 2015· Hurts so good, μια συνεργασία μεταξύ των Eva Isleifsdottir και Noemi Niederhauser, γκαλερί SNEHTA, Αθήνα, 2015· Vista Follies, γκαλερί Art Lacuna, Λονδίνο, 2013. Ομαδικές εκθέσεις και πρότζεκτ περιλαμβάνουν τα εξής: Design Days Geneva, NOV Gallery, 2021· Design without borders: Wastematter project, Kiscell Museum, Βουδαπέστη, 2021· Swiss Design Awards 2021· Messa Basel, Swiss Green Economy Symposium, Winterthour, Milan Design Week, 2020· Dutch Design Week 2020· Eindhoven, Ολλανδία, Swiss
Raw Material Company,
Documenta14, Αθήνα,
Πολιτιστικό κέντρο Δήμου Αθηναίων Μελίνα, 2008· 5 από το Δ΄ εργαστήριο ζωγραφικής, πρώην φροντιστήριο Χαρατζά, Δήμος Κηφισιάς, 2007· restart, Art Athina, 2007· Ήταν κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα..., Κολέγιο Ψυχικού, 2007· Διασχίζοντας τα όρια, εικαστικό πανόραμα στην Ελλάδα 2006· Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, 2006· Βραβεία Eurobank 2006· Ημερολόγιο ΕΚΟ, Βυζαντινό Μουσείο Αθήνας, 2006· Γλυπτική today, γκαλερί Αστρολάβος, 2006· Απόφοιτοι 2004Τελειόφοιτοι 2005 Δ’ εργαστηρίου Ζωγραφικής, ΕΠΑΣΚΤ, 2005· Τρίτη Διεθνής φοιτητική Τριενάλε, Marmara University, Κωνσταντινούπολη, 2003· Β’
των φοιτητών των Ανωτάτων Σχολών
Τεχνών Ελλάδος, 2002. Μεταξύ του 2010 και του 2018, αφιερώθηκε στη διδασκαλία των εικαστικών τεχνών στην πρωτοβάθμια δημόσια εκπαίδευση σε διάφορα μέρη της Ελλάδας όπως η Κρήτη, Πάρο, Κέρκυρα, Άνδρο, Σαντορίνη, Αίγινα και Αθήνα. Ζει και εργάζεται
γραφικών υπολογιστών σε διάφορα βιομηχανικά
για βίντεο (1987-94). Υπήρξε μέλος του μουσικού συγκροτήματος
με το συναίσθημα και τη σύγχρονη τεχνολογία με την οργανική ύλη. Παράλληλα αναζητά νέες μορφές αφήγησης συνδυάζοντας τη ζωγραφική, τη φωτογραφία, το χώρο, τον κινηματογράφο, τον ήχο και την επιστήμη. Έχεί συμμετάσχει σε πάνω από 20 ομαδικές εκθέσεις και φεστιβάλ και έργα του έχουν παρουσιαστεί στο Nycemf, Νέα Υόρκη, 2021· Wip, Λευκωσία, 2021· Athens Digital Art Festival, Αθήνα, 2020· 6η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, 2017-18· 1ο Φεστιβάλ οπτικοακουστικών τεχνών του Μεγάρου
Reines Prochaines με συναυλίες, παραστάσεις και LP / CDs (198894). Μεταξύ του 2002 και 2003, ήταν επισκέπτρια καθηγήτρια στο UCLA, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια. Η Rist έχει παρουσιάσει πάνω από 115 ατομικές εκθέσεις παγκοσμίως, μεταξύ των οποίων είναι: Your Brain to Me, My Brain to You, National Museum of Qatar, Ντόχα, Κατάρ, 2022· Pipilotti Rist: Your Eye Is My Island, Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Κυότο, Ιαπωνία (travelling exhibition), 2021· Big Heartedness, Be My Neighbor, The Geffen Contemporary at MOCA, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MOCA, Λος Άντζελες, Καλιφόρνια; Pipilotti Rist. Near Focus, Vleeshal, Middelburg, Ολλανδία, 2020· Pipilotti Rist, MCA Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Αυστραλίας, Σίδνεϊ, Αυστραλία, 2017· Pipilotti Rist: Pixel Forest and Worry Will Vanish, MFA Μουσείο Καλών Τεχνών Χιούστον, Χιούστον Τέξας, 2017· Pixel Forest, New Museum, Νέα Υόρκη, 2016· Pipilotti Rist - Spear to heaven!, LEEUM Μουσείο Τέχνης Samsung, Σεούλ, Νότια Κορέα, 2012· Eyeball Massage, Hayward Gallery, Λονδίνο, Αγγλία (travelling exhibition), 2011· MOT Collection Special Feature: Pipilotti Rist, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Τόκυο, Ιαπωνία, 2010· Pipilotti Rist. Partit amistós - sentiments electrònics, Fundació Joan Miró / Centre Cultura Caixa Girona Fontana d'Or, Βαρκελώνη / Τζιρόνα, Ισπανία, 2010· Elixir, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης KIASMA, Ελσίνκι, Φινλανδία, (travelling exhibition), 2009· A la belle étoile, Centre Pompidou, Παρίσι, Γαλλία, 2007· San Stae Church, Μπιενάλε της Βενετίας / Swiss Federal Office of Culture BAK, Andreas Münch & Urs Staub, Βενετία, Ιταλία, 2005· Stir Heart, Rinse Heart, SFMOMA Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο, Καλιφόρνια, 2004· Apricots Along the Streets, Museo Nacional de Arte Reina Sofía, Μαδρίτη, Ισπανία, 2001· Vision of the Body in Fashion, The Met, Μητροπολιτικό Μουσείο
Ιαπωνία, 1999· The Social Life of Roses. Or Why I'm Never Sad, with Samir, Stedelijk Museum Het Domeijn Sittard, Sittard, Ολλανδία (travelling exhibition), 1997· Pipilotti Rist, Μουσείο Σύγχρονης
154 Μπιενάλε
Καλών
στην Αθήνα. Ο Στέφανος Παπαδάς (γεν.1987, Αθήνα) είναι απόφοιτος του τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου και μεταπτυχιακός υπότροφος στην κατεύθυνση Autonomous Design της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών της Γάνδης. Τα τελευταία δυο χρόνια είναι ερευνητικός συνεργάτης στο τμήμα Itica (Immersive Technologies for Intelligent and Creative Applications) του ερευνητικού κέντρου Cyens και ασχολείται με θέματα τεχνητής νοημοσύνης και δημιουργικότητας. Η δουλειά του φέρνει σε επαφή τη λογική
Μουσικής Αθηνών, 2017· Bozar, Βρυξέλλες, 2016· στην Όπερα της Γάνδης, 2015· στην Όπερα του Ρότερνταμ, Ολλανδία, 2015 με video-art για την υβριδική παράσταση Join the Revolution της ακτιβιστικής ομάδας Zoo Humain Ζει και εργάζεται στην Κύπρο. H Pipilotti Rist (γεν.1962, Grabs, Ελβετία) σπούδασε εμπορική τέχνη, εικονογράφηση και φωτογραφία στο Ινστιτούτο Εφαρμοσμένων Τεχνών της Βιέννης στην Αυστρία (1982-86) και οπτικοακουστικές επικοινωνίες (βίντεο) στη Σχολή Σχεδίου στην Βασιλεία της Ελβετίας, με καθηγητή τον R. Pulfer (1986-88). Από το 1986, εργάζεται σε έργα και εγκαταστάσεις βίντεο / ήχου freestyle και ως ελεύθερη επαγγελματίας - χειρίστρια
στούντιο
Les
Τέχνης του Κυότο,
Τέχνης του
Σικάγο, 1996. Επίσης, έχει λάβει μέρος σε πάνω από 600 ομαδικές εκθέσεις, μερικές από τις οποίες είναι οι εξής: Lenin Was a MushroomMoving Images in the 1990s, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Αμβέρσας, Βέλγιο, 2022· Women, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης ARKEN, Skovvej, Δανία, 2022· Writing the History of the Future. Signature Works of the Singular ZKM Media Art Collection, Μουσείο Τέχνης Gwangju, Νότια Κορέα, 2021· Rétrospective des stands Écart à la Foire de Bâle (1980-2019), Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης MAMCO, Γενεύη, Ελβετία, 2019· Salm Modern #1: Dimensions of Dialogue, Εθνική Πινακοθήκη Πράγας, Τσεχία, 2019· ISelf Collection: Bumped Bodies, Whitechapel Gallery, Λονδίνο, Αγγλία, 2018· Eine Geschichte: Zeitgenössische Kunst aus dem Centre Pompidou, Haus der Kunst, Μόναχο, Γερμανία, 2016· ALL ABOUT THESE… LADIES AND GENTLEMEN, Soma Mexico DF, Πόλη του Μεξικού, Μεξικό, 2014· Damage Control: Art and Destruction Since 1950, Μουσείο Hirshhorn και Sculpture Garden, Ουάσιγκτον, 2013· Contemporary Galleries: 1980-Now, MoMA, Νέα Υόρκη, 2012· Pandora’s Box: Joseph Cornell Unlocks the MCA Collection, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Σικάγο, 2011· Modern Women: Single Channel, P.S.1 MoMA, Long Island City Νέα Υόρκη, 2011· Collection: The First 30 Years, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης MOCA, Λος Άντζελες, 2009 · Time present Time past – 20 years of the Istanbul Biennale, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης στην Κωνσταντινούπολη, Τουρκία, 2007· The Shapes of Space, Μουσείο Guggenheim, Νέα Υόρκη, 2007; State of Play, Serpentine Gallery, Λονδίνο,
Ουάσιγκτον, ΗΠΑ (2010). Έχει επίσης συμμετάσχει σε εργαστήρια στο Σιάτλ, τη Βοστώνη και την Πράγα. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε 10 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις, όπως: +9, Ιερά Οδός, Αθήνα, 2019· Sky is the Limit, Sculpture by the Sea, Cottesloe Beach, Περθ, Αυστραλία, 2019· Home Sweet Home, Διεθνής Έκθεση Τέχνης Water for Life, Μουσείο Ιστορίας, Niagara Falls, Οντάριο, Καναδάς, 2018· The Big Fish Eats the Little One, Sculpture by the Sea, Bondi, Σίδνεϋ, Αυστραλία, 2017· Diamonds Are Forever, Armani Hotel, Burj Khalifa, Ντουμπάι, 2017· Home Sweet Home, The Other Art Fair, Saatchi Art, Λονδίνο, 2017· From Caravaggio to modern days, Piazza Del Popolo, Ρώμη, Ιταλία, 2015· Διεθνής Έκθεση Τέχνης, Μουσείο Τέχνης Hangaram του Κέντρου Τεχνών της Σεούλ, Νότια Κορέα, 2014· Salon Art, Κέντρο Louvre Carrousel, Παρίσι, Γαλλία, 2014· La Mostra Dentro la Torre Eiffel, Salon Gustave Eiffel, Πύργος του Άιφελ, Παρίσι, Γαλλία, 2014· Art Monaco, Grimaldi Forum, Μονακό, 2014· Μπιενάλε της Φλωρεντίας: Ethics DNA of Art, Fortezza da Basso, Φλωρεντία, Ιταλία, 2013. Έχει λάβει πολλά βραβεία, όπως: Μπιενάλε της Φλωρεντίας, 2013, βραβείο εγκατάστασης Ethics DNA of Art και το βραβείο Botticelli του Palazzo Guicciardini Bongianni της Φλωρεντίας. Τα έργα της Σαββαΐδη βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα και τη Ρόδο. Η Ariane Severin (γεν.1962, Φρανκφούρτη/
155
Αγγλία, 2004; Open Ends, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης MoMA, Νέα Υόρκη, 2000· dAPERTutto, Μπιενάλε της Βενετίας, Ιταλία, 1999· Klaus Biesenbach, Μπιενάλε του Βερολίνου, Hans-Ulrich Obrist, Γερμανία, 1998; Aperto, Μπιενάλε της Βενετίας, Ιταλία, 1993. Ζει και εργάζεται στην Ελβετία. Η Εύη Σαββαΐδη (γεν.1970, Ρόδος) σπούδασε γλυπτική στην Αθήνα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών (2004-12) με δασκάλους τον Θεόδωρο Παπαγιάννη και τον Νίκο Τρανό. Σπούδασε την τέχνη του μωσαϊκού με την Δάφνη Αγγελίδου και την τέχνη του γυαλιού στο Pilchuck, Σιάτλ
Μάιν, Γερμανία) είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου στη Φωτογραφία από το LCC/Πανεπιστήμιο Τεχνών του Λονδίνου και εθνικού διπλώματος BTEC στη φωτογραφία. Απέκτησε δίπλωμα στην Ιστορία της Τέχνης από το Christie's Fine Art και δίπλωμα κινηματογραφικών σπουδών στο NFT του Λονδίνου. Μετά από πολλά χρόνια επαγγελματικής και δημιουργικής εργασίας στη φωτογραφία, η Severin πέρασε μια καλλιτεχνική μεταμόρφωση το 2014 και άρχισε να δημιουργεί σουρεαλιστικά έργα με βάση το κολλάζ με τη φωτογραφία –μια διαδικασία που περιελάμβανε την αλλαγή του καλλιτεχνικού της ονόματος σε WeegeeWeegee. Έχοντας μετακομίσει από το
ατομικές της εκθέσεις περιλαμβάνουν τις Sailors Adrift, στα Παλιά Ιαματικά Λουτρά της Νισύρου, 2019, και Talismans for the New Millennium, Εκκλησία της Αγίας Τριάδας, Νίσυρος, 2020. Το έργο GoddessTotem εκτέθηκε στο ναό Darmstädter Stadtkirche της Γερμανίας τον Φεβρουάριο του 2022. Ζει και εργάζεται μεταξύ Φρανκφούρτης και Νισύρου. Η Δήμητρα Σκανδάλη (γεν.1969, Αθήνα) μεγάλωσε στην Πάρο. Σπούδασε στην Αθήνα (ΑΣΚΤ, 2006-10) και στην Ολλανδία (HKU, με το πρόγραμμα ανταλλαγής Erasmus-Socrates 2008-9) πριν φτάσει στην Καλιφόρνια όπου ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό της στα Νέα Μέσα στο San Francisco Art Institute (2011-3). Έχει κερδίσει πολυάριθμα βραβεία και έχει συμμετάσχει σε 12 προγράμματα
Weaving Worlds, Κολλέγιο Deree, Αθήνα, 2022· reality check, Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· Tunnels of the Mind/Artistic Messages to Inspire, στην Times Square, Νέα Υόρκη και στον πύργο του San Francisco Art Institute, Σαν Φρανσίσκο, ΗΠΑ, 2020· Here is the Sea, Richmond Art Center, Ρίτσμοντ, Καλιφόρνια, ΗΠΑ, 2019· Μια στοίβα σπασμένα κομμάτια εκεί όπου χτυπάει ο ήλιος, Σχολή Τεχνών Αιγαίου, Πάρος, 2018· In the Stillness Between Two Waves of the Sea, Durden and Ray, Λος Άντζελες, 2018· Fata Morgana, Aggregate Space, Οουκλαντ, ΗΠΑ, 2017· The Ocean After Nature, Yerba Buena Center for the Arts, Σαν Φρανσίσκο, 2016· Demarcate, Territorial shift in personal and societal mapping, San Jose Institute of Contemporary Art, Σαν Χοσέ, ΗΠΑ, 2016· Emergent Atlas, Yerba Buena Center for the Arts, Σαν Φρανσίσκο, 2014-5· Make Space, Berkeley Art Center, Μπέρκλεϋ, Καλιφόρνια, 2014· Reconnaissance, Headlands Center for the Arts, Σοσαλίτο, ΗΠΑ, 2014· NextNewCA, San Jose Institute of Contemporary Art, Σαν Χοσέ, Καλιφόρνια, 2013. Οι εγκαταστάσεις της έχουν αναφορά στους αυξανόμενους περιβαλλοντικούς κινδύνους καθώς και στην ασταμάτητη διακίνηση του ανθρώπινου παράγοντα και την αγωνία για την εύρεση της προσωπικής ταυτότητας. Η Σκανδάλη ζει και εργάζεται στην Πάρο. Η Ναντια Σκορδοπούλου (γεν.1984, Αγρίνιο) είναι απόφοιτη της Ανώτατης Σχολής
156 Λονδίνο (όπου πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της ενήλικης ζωής της) στη Νίσυρο, επανασυνδέθηκε με το εφηβικό της πάθος για το κέντημα, εμπνευσμένη από τα κεντήματα των γιαγιάδων του νησιού, και το έργο τέχνης της μετατοπίστηκε στο μέσο του κεντήματος. Το ψυχο-γεωγραφικό έργο της εκτίθεται συχνά σε ασυνήθιστες τοποθεσίες όπως το Souls of the Unrepentant σε μια βικτωριανή υπόγεια ανδρική τουαλέτα στο Λονδίνο, 2014· Οι Παρθένες του Παλέρμο στo αριστουργηματικό Ορατόριο του 16ου αιώνα του Σαν Λορέντζο, Ιταλία, 2015· Οι Χαρές του Έρωτα σε ένα διαβόητο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στην περιοχή των κόκκινων φαναριών της Φρανκφούρτης, Γερμανία, 2018. Οι πιο πρόσφατες
φιλοξενίας καλλιτεχνών (residency programmes) στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Έχει πραγματοποιήσει 17 ατομικές εκθέσεις και 4 διατομικές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ελλάδα. Η δουλειά της έχει παρουσιαστεί σε 66 ομαδικές εκθέσεις παγκοσμίως ενώ έχει επιμεληθεί και συν-επιμεληθεί 4 ομαδικές εκθέσεις σε Ελλάδα και Αμερική. Επιλεγμένες ατομικές και διατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν: Floating Land, 2021, Αλμυρά λιβάδια, (διατομική), 2019-20· Sea beds and Signals, 2019· In my end is my beginning, 2018· Meltemia and other stories, 2016· Δεσίματα, 2016· now the weakening shadow remains, and its cracked confidence..., 2016. Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν:
Καλών Τεχνών της Αθήνας, με κατεύθυνση τη ζωγραφική και τη σκηνογραφία. Παράλληλα, ολοκλήρωσε έναν διετή κύκλο μαθημάτων με τίτλο Τέχνη και Ψυχανάλυση, ενώ συνέχισε τις σπουδές της σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο τμήμα Σχεδιασμός Φωτισμού και Πολυμέσα του Ανοικτού Πανεπιστημίου Πατρών (2018). Έχει συμμετάσχει στο διαδικτυακό πρόγραμμα Catalysts: Artists Creating with Sound, Video and Time του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης της Νέας Υόρκης, ΜοΜa, και στο τμήμα Chinese Contemporary Arts του Πανεπιστημίου Zurich University of the Arts. Έως σήμερα, έχει παρουσιάσει το καλλιτεχνικό της έργο σε οχτώ ατομικές εκθέσεις και έχει λάβει
και ψηφιδωτό. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ (Διατμηματικό πρόγραμμα: Σχεδιασμός - Χώρος - Πολιτισμός). Με τη δουλειά του προσπαθεί να επαναθέσει το οντολογικό ερώτημα τί είναι τέχνη σήμερα;, εμμένοντας συγχρόνως τόσο στην αποδόμηση όσο και στην αναπαράσταση. Έχει εκθέσει το έργο του σε πέντε ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα (Γκαλερί 7, 2003, 2006, 2010· Μέδουσα, 2016) και στην Πάρο (Two’s, 2017) καθώς και σε περισσότερες
II- Μαρτυρίες, Πολεμικό Καταφύγιο Αδάμαντα, Μήλος, 2014· AAO (Against all odds) project, Slow down rooms, Μουσείο Μπενάκη οδού Πειραιώς, Αθήνα, 2011· Ιχνηλατώντας την Κωνσταντινούπολη, Σισμανόγλειο Μέγαρο και Θεολογική Σχολή της Χάλκης, Κωνσταντινούπολη, 2010· O Iωάννης Γεννάδιος και ο κόσμος του, Γεννάδιος Βιβλιοθήκη, Αθήνα, 2010· 13η Τριενάλε Υφαντικής Τέχνης και Τέχνης του Υφάσματος, Lodz, Πολωνία, 2010· Εν-Γραφή, Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, Αθήνα, 2010· Σκιαγραφώντας τον Διονύσιο Σολωμό, πρώην Μονή Κοσμά και Δαμιανού, Βενετία, 2008· Δεσμοί Ύλης, MoCA, Mουσείο Σύγχρονης Τέχνης της Σαγκάης, Κίνα, 2008· Realia Mundi-Εγκόσμια, Ίδρυμα Πέτρου και Μαρίκας Κυδωνιέως, Χώρα Άνδρου, 2007· Birth place, Μουσείο Μπενάκη οδού Πειραιώς, Αθήνα, 2007· Ήταν κάποτε η Πηνελόπη Δέλτα, Κολέγιο Αθηνών, 2006· Ομαδική έκθεση γλυπτικής, Κέντρο Τεχνών Γ. Καρύδης, Αθήνα, 2005· Επίσκεψη στον Χαλεπά, Το σπίτι των εκθέσεων, Τήνος, 2005· Καμβάς από Πασπάρα, Ιστορικό και Λαογραφικό μουσείο Αίγινας, 2004· 11η Μπιενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου, Αθήνα, 2003. Από το 2015, διδάσκει ζωγραφική στη Σχολή Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Ο Κωνσταντίνος Ταλιώτης (γεν.1983, Λευκωσία, Κύπρος) είναι απόφοιτος του University of the Arts, London (BA in Fine Arts, 2006) και του Middlesex University (MA in Philosophy and Contemporary Critical Theory, 2008). Είναι υποψήφιος διδάκτωρ στο Royal College of Arts του Λονδίνου. Αναμέσα στις ατομικές του εκθέσεις συγκαταλέγονται οι εξής: Appendix, Porcino, Chert Lüdde, Βερολίνο, Γερμανία, 2019· The Pavilion, Point Centre for Contemporary Art, Λευκωσία, Κύπρος, 2019· FORMS, L’Œil de Poisson, Quebec City, Καναδάς, 2018· Paradise Productions, Pilot Gallery, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία, 2017· Casting Modernist Architecture, Künstlerhaus Bethanien, Βερολίνο, 2012. Επίσης, έργα του έχουν παρουσιαστεί σε ομαδικές εκθέσεις, όπως: Hypersurfacing, Δημοτικό Κέντρο Λευκωσίας, 2019· Here not
157 μέρος σε 23 εκθέσεις τόσο στην Ευρώπη (Ελλάδα, Φινλανδία, Ιταλία, Πορτογαλία, Ισπανία), όσο και στην Αμερική (Λος Αντζελες, Ρότσεστερ Νέας Υόρκης, Puerto Rico). Την απασχολούν περιβαλλοντολογικά θέματα στοχεύοντας πάντα να ευαισθητοποιήσει το κοινό σε σχέση με την προσωπική ευθύνη του καθενός να προστατεύσει τον φυσικό κόσμο μας. Δουλεύει τα έργα της με μια προσωπική ματιά, βαθιά ερευνητική και σε συνεργασία με εξειδικευμένους επιστήμονες. Η νέα γεωλογική περίοδος που διανύουμε, η Ανθρωπόκαινος, όπου η Γη φαίνεται να αλλάζει αμετάκλητα λόγω της ανθρώπινης δραστηριότητας, είναι ένα από τα κύρια θέματα που την απασχολούν. Το έργο της είναι μια ειλικρινής πρόσκληση να την ακολουθήσουμε για να έρθουμε κοντά στην φύση. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. O Δημήτρης Σκουρογιάννης (γεν.1973, Αθήνα) σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην ΑΣΚΤ καθώς και σκηνογραφία
από 60 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό μεταξύ των οποίων: Θεωρήματα, Περί Iστοριάς, ΕΜΣΤ, Αθήνα, 2020· Back to Athens, Ο Άνθρωπος μεταξύ δύναμης και ευθραυστότητας, Οδός Αιόλου 48-50 2020, Αθήνα· Κάπου αλλού, Πύργος Τσικαλιώτη, Λεωνίδιο, 2019· Μεθερμηνείες, Μουσείο της Πόλης, Βόλος, 2019· Διόραμα, Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα, 2018· [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο, Κυψέλη, Αθήνα, 2018· [α]γνωστοι προορισμοί, οικία Ζαρίφη, Κυψέλη, Αθήνα, 2017· Tomorrow is an other day. Tomorrow is not an other today, TAF, Αθήνα, 2016· ΦΕΚ + Τέχνη, Εθνικό Τυπογραφείο, Αθήνα, 2015· Refuge
ενώ παράλληλα δημιουργεί αισθητηριακές εμπειρίες για τον θεατή. Ζει και εργάζεται στην Κύπρο. Ο Τόλης Τατόλας (γεν.1978, Ελλάδα) κατέχει ένα BA (Hons) και ένα BSc (Hons) από το Vakalo College of Art Design/University of Derby και το τμήμα Βιολογίας του ΑΠΘ αντίστοιχα. Τα καλλιτεχνικά του ενδιαφέροντα εστιάζουν στην γεωμετρία και την αφαίρεση και το πώς αυτές αντανακλούν ιδέες και καταστάσεις, δημιουργώντας και επικοινωνώντας συναισθήματα με τρόπο παρόμοιο αυτού των παραστατικών τεχνών. Έχοντας ως τάση το διανοητικό πρότυπο homo universalis, ο Τατόλας αντλεί γνώση από ποικίλα πεδία, μεταξύ άλλων, τη φιλοσοφία, τη νομική,
Λετονία. Στις ατομικές
ΗΠΑ
περιλαμβάνονται οι εξής: SP Urbanogram, Museu de Arte Brasileira, São Paulo, Brazil, 2022· Dialogues, Galerie Jakubska (παράλληλη έκθεση με την καλλιτέχνιδα Χλόη Ακριθάκη), Πράγα, Τσεχία, 2017· Emergence, Kalos&Klio Showroom, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα, 2016. Ομαδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν τις εξής: Does It Matter?, NOASS Art Center, Ρίγα, Λετονία, 2022· Body Parts, Ruth Foster Galley - University of Wisconsin, Wisconsin, Αμερική· Beyond Science, Το Σπίτι της Κύπρου & Ίδρυμα Α. Γ. Λεβέντη - Πρεσβεία της Κύπρου, Αθήνα, Ελλάδα, 2019· Apparatus: Conceptual Systems, Kalos&Klio Showroom, Θεσσαλονίκη, Ελλάδα, 2014· M55 at FLUSS: A Tribute to Contemporary Greek Photography and Media Art, Völkendorf, Αυστρία, 2011· HeArt, Institute of EducationUCL, Λονδίνο, 2010· City.Reality.Show, Αίθουσα Άγγελος Σικελιανός - Τεχνόπολη Δήμου Αθηναίων, Αθήνα, Ελλαδα, 2009. Το 2019, επιλέχθηκε ως φιλοξενούμενος καλλιτέχνης στο FAAP artistic residence programme (Fundação Armando Alvares Penteado), διαμένοντας και δουλεύοντας για τρεις μήνες στο Σάο Πάολο. Το 2022, του ανατέθηκε από την πρεσβεία της Ελλάδος στη Ρίγα να δημιουργήσει μια μεγάλης κλίμακας εγκατάσταση για το Noass Art Center, με αφορμή την εκατονταετηρίδα των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας - Λετονίας. Το συγγραφικό του έργο περιλαμβάνει το βιβλίο Τα Ζώα στην Ομηρική Εποχή (2005, Ερωδιός) καθώς
158 here, Fondazione Sandretto Re Rebaudengo, Τορίνο, Ιταλία, 2019· 6η Μπιενάλε Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, MOMus, 2017· So close yet so far away, The Petach Tikva Museum, Τελ Αβίβ, Ισραήλ, 2017· Forum Expanded, Akademie der Künste, Βερολίνο, 2016· Aftermath, Akbank Sanat, Κωνσταντινούπολη, 2012. Το 2013, συνεκπροσώπησε την Κυπριακή Δημοκρατία στην 55η Μπιενάλε Βενετίας. Το έργο του Ταλιώτη κινείται ανάμεσα στη φωτογραφία, τη γλυπτική, το βίντεο και τις εγκαταστάσεις. Με αναφορές από την αρχιτεκτονική, τον κινηματογράφο και τη δημοφιλή κουλτούρα, η δουλειά του περιστρέφεται γύρω από τις έννοιες του sitespecificity, της αντίληψης και της αφήγησης στην τέχνη. Χρησιμοποιώντας την έκθεση ως μέσο, ο Ταλιώτης αποδομεί τον μηχανισμό της καθώς και την υπόσταση του εκθέματος,
τις θετικές επιστήμες, την ψυχολογία, την ιστορία, την αρχιτεκτονική, διερευνώντας την διασύνδεση τους. Δημιουργικά, υιοθετεί μια ολιστική προσέγγιση της αισθητικής μέσα σε ένα πλαίσιο ενότητας όλων των τεχνών. Έχοντας μελετήσει κλασικό τραγούδι συχνά πειραματίζεται πάνω στα όρια της ανθρώπινης φωνής, επεκτείνοντας την πρακτική του σε νέα μέσα. Έργα του βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Βραζιλία, Καναδάς, Τσεχία, Γαλλία, Ιταλία, Ηνωμένο Βασίλειο και ΗΠΑ). Η δουλειά του έχει εκτεθεί σε γκαλερί, πανεπιστήμια και μουσεία στην Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Τσεχία, την Αυστρία, τις
και την
του εκθέσεις
και συμβολή στους συλλογικούς τόμους Science and Technology in Homeric Epics (2008, Springer), Law and the Senses: Touch (2019, Westminster University Press) και A Revoluça̧o Grega de 1821: Hino a̧ Liberdade - Οs 200 anos da Grȩcia Moderna (2022, Alêtheia). Δοκίμια, άρθρα και έργα του Τατόλα έχουν δημοσιευτεί στον ελληνικό και διεθνή ακαδημαϊκό και ευρύτερο τύπο. Έχει επίσης σχεδιάσει τα σκηνικά και τα κοστούμια πολλών έργων σημαντικών Ελλήνων και διεθνών θεατρικών συγγραφέων (Ρίτσου, Genet, Sartre, Mishima, Dostoyevsky κ.α.) στην Αθήνα. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ο Νίκος Τρανός (γεν.1957, Εύβοια) σπούδασε γλυπτική στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας (1983-88) και στην École des BeauxArts στο Παρίσι (1990-91). Διδάσκει γλυπτική στην AΣKT Αθήνας από το 1995. Από το 2019, διατελεί Πρύτανης της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας. Έχει πραγματοποιήσει ατομικές εκθέσεις
έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές.
reality check, Ψυχιατρικό
Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, 2021· +9, Ιερά Οδός, Αθήνα· 2019, [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, 2018· White Power, γκαλερί Ζουμπουλάκη, Αθήνα, 2017· Ένας παγετώνας στο τραπέζι μας, Αντίδωρον, Fridericianum, Documenta14, Κάσελ, Γερμανία, 2017· Between the Pessimism of the Intellect and the Οptimism of the Will, Θεσσαλονίκη, 2015· Agora, 4η Biennale Αθήνας, 2013· The Magic Circle, Gazon Rouge, Αθήνα, 2012· Public Domain, Supermarket Art fair with Lo and Behold, Στοκχόλμη, 2012· Greek Art, Sem-Art Gallery, Μονακό, 2011· Microgeographies, Art Athina, 2011· Hommage a Galerie Artion, Kappatos Galleries, Αθήνα, 2011· Battlefield, TAF, Αθήνα, 2010· Paganism, OPA2 performances, Art Athina, 2009· Open Plan, Art Athina, 2008· Places, ΜΜΣΤ, Θεσσαλονίκη, 2007· Crimen Majestatis, γκαλερί Α-Δ,
2007· Egnatia,
project,
,
Η Tori Wrånes (γεν.1978, Kristiansand, Νορβηγία) είναι
καλλιτέχνις η οποία έχει μια διαμεσική πρακτική που ξεδιπλώνεται
γλυπτών,
μουσικών
κοστουμιών,
τραγουδά. Ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν τις εξής: HANDMADE ACOUSTICS, Ujazdowski Castle for Contemporary Art, Βαρσοβία, Πολωνία, 2018· Tori Wrånes, Göteborg Konstmuseum, Gothenburg, Σουηδία, 2019· Hot Pocket, Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, Όσλο, Νορβηγία, 2017· Ancient Baby, Kunsthal Charlottenborg, Δανία, 2017· FLUTE WARRIORS, w/Red Comunitaria Trans, Μπογκοτά, Κολομβία, 2017· DRASTIC PANTS, Carl Freedman Gallery, Λονδίνο, 2016. Επιτελεστικές δράσεις με ανάθεση: NAAM YAI, Μπιενάλε Ταϊλάνδης, 2018· WHEN YOU THINK YOU KNOW ME YOU HAVE TO RETHINK σε συνεργασία με την Ayodeji Adewale Yaro, Μπιενάλε του Λάγος, Νιγηρία, 2017· STONE and SINGER, 19η Μπιενάλε του Σίδνεϋ, Αυστραλία, 2014· YES NIX, PERFORMA 13, Νέα Υόρκη, 2013. Έχει
159
και
Ενδεικτικά:
Νοσοκομείο
Αθήνα,
Saledo, Ιταλία, 2005, Makronissos
Μακρόνησος, 2005, Marubi 2004
Εθνική Πινακοθήκη Τιράνων, Βραβείο ΔΕΣΤΕ, Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ, Αθήνα, 2002· Spell your name, γκαλερί Άρτιο, Αθήνα, 2002· Travel Warnings, γκαλερί Άρτιο, Αθήνα, 2000. Οι εγκαταστάσεις του Νίκου Τρανού αναδιαμορφώνουν το χώρο και λειτουργούν διαδραστικά ενεργοποιώντας τις αισθήσεις και τις αντιδράσεις του θεατή. Η αναζήτηση νέων ισορροπιών μεταξύ του οικείου και του απροσδόκητου, ο σχολιασμός κοινωνικών καταστάσεων, η επιδίωξη της επικοινωνίας μέσω του έργου τέχνης και η πολυδιάστατη ερμηνεία επαναλαμβανόμενων μοτίβων (σπίτι, εικόνες της πόλης, βία) είναι μερικά από τα στοιχεία που καθορίζουν το εννοιολογικό περιεχόμενο των έργων του. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
τραγουδίστρια και
με τη μορφή επιτελεστικών δράσεων,
βίντεο ή εγκαταστάσεων. Η χρήση ήχων,
οργάνων,
σκηνικών, αρχιτεκτονικής και γλυπτών παραμορφώνει την εμφάνισή της και δημιουργεί νέες τελετουργίες και ονειρικά περιβάλλοντα. Η χορογραφία με ήχο μπορεί να είναι ένας καλός τρόπος για να περιγράψει τη δουλειά της, είτε ως σόλο είτε με πολλούς ερμηνευτές, όπως τραγουδιστές όπερας με ποδήλατα, μουσικούς σε αναβατήρα ή ένα βράχο που
παρουσιάσει δουλειά της στην Μπιενάλε Τέχνης του Κολόμπο, Σρι Λάνκα· στα Dhaka Art Seminars, Ντάκα, Μπανγκλαντές· στο CCA Λάγος, Νιγηρία· και στο κέντρο γλυπτικής The Eccentrics, Νέα Υόρκη. Τον χειμώνα του 2019, η Wrånes ασχολήθηκε με μια υποβρύχια παράσταση στην Αρκτική με τίτλο Sub Adventure, μια ανάθεση για το φεστιβάλ ILIOS. Στο Garage στη Μόσχα της Ρωσίας, η Wrånes παρήγαγε μια σύνθεση για 40 παίκτες ακορντεόν, το Lips don't cry (2019). Η τελευταία της performance GARDEN OF LEFTHAND παρουσιάστηκε στο Lilith Performance Studio στο Μάλμε της Σουηδίας. Το 2021, η Wrånes προτάθηκε για το βραβείο τέχνης Lorck Schive.
του Βραβείου Rapaport για νέους καλλιτέχνες το 2017 και έχει λάβει το Βραβείο Νέων Καλλιτεχνών 2010 από το Υπουργείο Πολιτισμού του Ισραήλ. Επιλεγμένα προγράμματα artist-in-residence περιλαμβάνουν το ISCP, Μπρούκλιν, ΗΠΑ, 2021· Άρτπορτ, Τελ Αβίβ, 2019· Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Aomori, Ιαπωνία, 2015· Fountainhead, Μαϊάμι, 2014· NRW Kunststiftung μαζί με το Ινστιτούτο Goethe και τo Bronner Family, Ντίσελντορφ, 2012. Επιλεγμένες ατομικές εκθέσεις περιλαμβάνουν τις εξής: Trans(A)gression, The Israeli Center for Digital Art, Holon, Ισραήλ, 2021· Scheiße, Beit Benyamini Contemporary Ceramic Center, Τελ Αβίβ, 2021· Kibbutz Buchenwald, Tel Aviv Museum of Art 2018 και στην Steinek Gallery, Βιέννη, 2019· Body Of Work, Haifa Museum of Art, 2017· The Third Dress, Dana art gallery, Yad Mordechai Kibbutz, 2016· To Me You Are Beautiful - Bay Mir Bistu Sheyn, Ronald Feldman Fine Art, Νέα Υόρκη, 2014· H, The Container, Τόκυο, Ιαπωνία, 2013· In Return, Dvir Gallery, Τελ Αβίβ, 2011. Επιλεγμένες ομαδικές εκθέσεις περιλαμβάνουν τις εξής: Wilds Ago, Phantom of Youth, from Haaretz Collection, Minus One gallery, Τελ Αβίβ, 2020· Drop Dead Funny, The House of the Lords of Kunštát, Brno, Τσεχία, 2019· Not The End, Living History Forum,
Στοκχόλμη, Σουηδία, 2019· Dread & Delight, Weatherspoon art Museum, NC, ΗΠΑ, 2018· The Queer Biennale - What If Utopia, Λος Άντζελες, 2018· Woven and Untangled, Tel Aviv Museum, 2017· (SIGNAL), Smack Mellon, Μπρούκλυν, Νέα Υόρκη, 2016· Kumzitz, KIT Museum, Düsseldorf, Γερμανία, 2016· Passage - A Day In Eternity, Aomori Contemporary Art Centre, Aomori, Ιαπωνία, 2015· Otherness - I Is Somebody Else, Espace Culturel Louis Vuitton, Παρίσι, 2013· About Stupidity, Petach Tikva Museum of Art, Ισραήλ, 2013· Galicia Mon Amour, Body Without Body, Georg Kolbe Museum, Βερολίνο, 2011· Animamix Biennial – Attract and Attack, MOCA Museum, Taipei, Ταϊβάν, 2009. Επιλεγμένες συλλογές μουσείων στις οποίες βρίσκονται τα έργα του είναι το Μουσείο Rubell Family, το Μουσείο Τέχνης του Τελ Αβίβ, το Εβραϊκό Μουσείο στη Νέα Υόρκη και το Μουσείο Τέχνης Herzliya στο Ισραήλ. Ζει και εργάζεται στο Ισραήλ. Ο Γιαννούλης Χαλεπάς (γεν.1851, Τήνος - 1938) ήταν Έλληνας γλύπτης και εξέχουσα φυσιογνωμία της νεοελληνικής τέχνης. Ήταν γόνος οικογένειας φημισμένων Τήνιων μαρμαρογλυπτών από τον Πύργο. Αποφοίτησε από τη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας και το 1872, έχοντας εξασφαλίσει υποτροφία από το Πανελλήνιο Ίδρυμα Ευαγγελίστριας Τήνου, συνέχισε τις σπουδές του στην Ακαδημία Καλών Τεχνών του Μονάχου με δάσκαλο τον νεοκλασικιστή
160 Εκπροσωπείται από την γκαλερί Carl Freedman στο Μάργκεϊτ της Αγγλίας. Ζει και εργάζεται στο Όσλο. O Gil Yefman (γεν.1979, Ισραήλ) δημιουργεί γλυπτά, βίντεο, επιτελεστικές δράσεις, εγκαταστάσεις και δισδιάστατα έργα που βασίζονται στην έννοια της διαδικασίας και συχνά αναπτύσσονται συνεργατικά. Χρησιμοποιώντας μαλακά υλικά όπως τσόχα και νήμα, η πρακτική του Yefman εξετάζει δυσμενείς ιστορίες, ενώ φαντάζεται πιθανές δυνατότητες για ατομική και συλλογική θεραπεία. Ο Yefman χρησιμοποιεί αρχειακό υλικό ως σημεία εκκίνησης από τα οποία η διαδικασία πλεξίματος μοιάζει με γραφή· κείμενα και έννοιες μετατρέπονται σε υφές που υποδηλώνουν εναλλακτικές ερμηνείες σε δογματικά νοήματα. Ο Yefman είναι κάτοχος BFA από την Ακαδημία Τέχνης και Σχεδίου Bezalel και είναι αποδέκτης
γλύπτη Max von Widnmann. Η αναστολή της υποτροφίας του τον ανάγκασε να επιστρέψει στην Αθήνα το 1876. Το 1878, άρχισαν να παρουσιάζονται τα πρώτα συμπτώματα ψυχικής ασθένειας και απόπειρες αυτοκτονίας με πιθανή αφορμή τη διακοπή των σπουδών του σε συνδυασμό με κάποια γεγονότα στην προσωπική του ζωή. Ήταν εκείνη τη χρονιά που η πρώτη περίοδος της δημιουργικής του ζωής σταμάτησε προσωρινά. Αυτή η περίοδος ήταν κυρίως εμπνευσμένη από την αρχαιότητα και την ελληνική μυθολογία. Παρήγαγε τα γλυπτά Σάτυρος που παίζει με τον Έρωτα (1877) και κεφάλι Σατύρου (1878) ενώ τον ίδιο χρόνο άρχισε να δουλεύει το πιο
Αθηνών και το 1927 έλαβε το «Βραβείο Αριστείας στις Τέχνες και τα Γράμματα» της Ακαδημίας. Το 1928, μια έκθεση με 115 σκίτσα του Χαλεπά παρουσιάστηκε στο Άσυλο Τέχνης που ανήκε στον ηθοποιό, συγγραφέα και εκδότη Ν. Βέλμο. Το 1930, ο Χαλεπάς μετακόμισε στην Αθήνα όπου συνέχισε να εργάζεται μέχρι το θάνατό του. Αυτή η περίοδος σηματοδότησε
Εκλεκτικές
- Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2019· +9, Ιερά Οδός, Αθήνα, 2019· [un]known destinations chapter III: reconnection ---a second chance, οικία Ζαρίφη, Κυψέλη, Αθήνα 2019· [α]γνωστοι προορισμοί κεφάλαιο ΙΙ: κέλυφος // η πολιτική της ύπαρξης, 15ο Λύκειο Αθηνών, Κυψέλη, Αθήνα, 2018· Pillow gravity, γκαλερί Έκφραση, Αθήνα, 2018· Common Ground, Kappatos Galleries, Αθήνα, 2017· 8η Biennale φοιτητών, Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Θεσσαλονίκη, 2017· in art, Zina Athanassiadou Gallery, Θεσσαλονίκη, 2016· Ο κήπος των γλυπτών, Ιταλική πρεσβεία, Αθήνα, 2016· Η πόλη
,
Αθήνα, 2011.
161 διάσημο γλυπτό του, την Κοιμωμένη για τον τάφο της Σοφίας Αφεντάκη στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών. Μεταξύ 1888 και 1902, νοσηλεύτηκε στο Δημόσιο Ψυχιατρείο της Κέρκυρας με αποτέλεσμα την παρακμή και τη διακοπή της δημιουργικότητάς του, η οποία συνεχίστηκε και μετά την επιστροφή του στην Τήνο. Όλα τα έργα που δημιούργησε καταστράφηκαν είτε από τον ίδιο είτε από τη μητέρα του, η οποία λέγεται πως πίστευε ότι η γλυπτική ήταν η υποκείμενη αιτία της ασθένειας του γιου της. Η δεύτερη δημιουργική του φάση ξεκινά μετά το θάνατο της μητέρας του (1916). Αν και ο Χαλεπάς συνέχισε να εμπνέεται από την ελληνική μυθολογία, τα έργα του απελευθερώθηκαν από το παλαιότερο ακαδημαϊκό ύφος και έγιναν πιο συμβολικά και εσωτερικά. Συνέχισε να ζει στη φτώχεια, ενώ σταδιακά άρχισε να ανακτά τις σχέσεις του με την Αθήνα. Το 1925, διοργανώθηκε έκθεση των έργων του από την Ακαδημία
την τρίτη φάση της καλλιτεχνικής του ζωής. Ο Ευάγγελος Χατζής (γεν.1982, Αθήνα) ολοκλήρωσε τις σπουδές του 2010 στο Προπαρασκευαστικό και Επαγγελματικό Σχολείο Καλών Τεχνών Πανόρμου Τήνου (μαρμαροτεχνία), και το 2016 αποφοίτησε με άριστα από το Β΄ Εργαστήριο Γλυπτικής της Ανώτατης Σχολής Καλών Τεχνών της Αθήνας με καθηγητή τον Γ. Λάππα. Κατά την διάρκεια των σπουδών του στην ΑΣΚΤ, παρακολούθησε τα εργαστήρια φωτογραφίας και σχεδίου. Διακρίθηκε με βραβεία μαρμαροτεχνίας από το Yπουργείο Αιγαίου. Η δουλειά του περιλαμβάνει γλυπτικές εγκαταστάσεις και κατασκευές καθώς επίσης και έργα με την μορφή ψηφιακού κολλάζ. Συμμετείχε σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων μερικές από τις οποίες είναι οι εξής: Memoirs are the pixels of my life, Περί τεχνών Καρτέρης gallery Αθήνα, 2019·
Συγγένειες, γκαλερί Έκφραση
από την ακρόπολη, τρείς γλύπτες κοιτούν την Αθήνα, γκαλερί Έκφραση - Γιάννα Γραμματοπούλου, Αθήνα, 2014· 7η Biennale φοιτητών, Ίδρυμα Θεοχαράκη, Αθήνα, 2014· Art & the City II, city models
City Link,
Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
The exhibition reality check chapter II: inner sanctum was held at the Psychiatric Hospital of Attica, Dafni, Athens, Greece between September 29 and November 6, 2022
Exhibition organiser: artefact athens non-profit organisation
exhibition / catalogue curator / concept design: by dr Kostas Prapoglou
Photography
Kostas Prapoglou Manolis Baboussis (work of Lydia Dambassina)
Layout, image process
Andreas Georgiadis
© 2022 artefact athens and Kostas Prapoglou © texts artefact athens and Kostas Prapoglou © photographs the artists
ISBN 978-618-5412-22-7
All rights reserved. No part of this publication may be reproduced or utilised in any form or by any means, electronic or mechanical including photocopying or any information storage or retrieval system, without the prior permission in writing from the curator and artefact athens.
Η έκθεση reality check κεφάλαιο II: inner sanctum πραγματοποιήθηκε στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής, Δαφνί, Αθήνα, από 29 Σεπτεμβρίου έως 6 Νοεμβρίου, 2022. Οργανωτής έκθεσης: artefact athens αστικός μη κερδοσκοπικός οργανισμός Επιμέλεια έκθεσης/ καταλόγου / concept design δρ Κώστας Πράπογλου Φωτογράφιση έργων Κώστας Πράπογλου Μανώλης Μπαμπούσης (έργο Λυδίας Δαμπασίνα) Σελιδοποίηση, επεξεργασία εικόνων Ανδρέας Γεωργιάδης
© 2022 artefact athens και Κώστας Πράπογλου © για τα κείμενα artefact athens και Κώστας Πράπογλου © φωτογραφίες έργων οι καλλιτέχνες
ISBN 978-618-5412-22-7 Όλα τα δικαιώματα προστατεύονται. Απαγορεύεται η αναδημοσίευση, η αποθήκευση ή αναπαραγωγή, ολική ή μερική του περιεχομένου αυτής της έκδοσης με οποιονδήποτε τρόπο, μηχανισμό, ηλεκτρονικό, φωτο τυπικό ή άλλο, χωρίς προηγούμενη γραπτή άδεια του επιμελητή και της artefact athens.
Με την οικονομική υποστήριξη και την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού
With the financial support and under the auspices of the Hellenic Ministry of Culture and Sports
