ΓΙΏΡΓΟΣ ΚΡΑΝΊΟΥ: ΝΕΚΡΈΣ ΦΎΣΕΙΣ
10 Απριλίου - 15 Μαΐου 2021 Αίθουσα Τέχνης Αθηνών GIORGOS KRANIOU: STILL LIFES
10 April - 15 May 2021 Athens Art Gallery
ΕΠΙΜΈΛΕΙΑ ΈΚΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΌΓΟΥ
Ελισάβετ Πλέσσα
ΣΧΕΔΙΑΣΜΌΣ ΚΑΤΑΛΌΓΟΥ
Εριφύλη Αράπογλου – ενARTE ΜΕΤΆΦΡΑΣΗ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΆ
Δάφνη Καψάλη
ΦΩΤΟΓΡΆΦΙΣΗ ΈΡΓΩΝ
Χρήστος Σιμάτος
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΩΝ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ
Έλενα Μάρκου
ΠΑΡΑΓΩΓΉ ΚΑΤΑΛΌΓΟΥ 2
Γ. Κωστόπουλος Γραφικές Τέχνες
3
EXHIBITION CURATOR AND CATALOGUE EDITOR
Elizabeth Plessa CATALOGUE DESIGN
Erifyli Arapoglou – enARTE TRANSLATION INTO ENGLISH
Daphne Kapsali
PHOTOGRAPHS OF THE WORKS
Christos Simatos
BIOGRAPHICAL NOTES PHOTOGRAPH
Elena Markou
CATALOGUE PRODUCTION
G. Kostopoulos Graphic Arts EΞΩΦΥΛΛΟ: Φόρμες σε αντανάκλαση, 2020 (λεπτομέρεια), σελ. 39 COVER: Forms in Reflection, 2020 (detail), p. 39 © 2021 Για την έκδοση και τα έργα: Γιώργος Κρανίου For the catalogue and the works: Giorgos Kraniou ΑΊΘΟΥΣΑ ΤΈΧΝΗΣ ΑΘΗΝΏΝ Γλύκωνος 4, Δεξαμενή, Αθήνα 10675
ATHENS ART GALLERY 4, Glykonos Str., Dexameni, Athens 10675
www.athensartgallery.gr
Γιώργος Κρανίου Giorgos Kraniou _ Νεκρές _ Φύσεις _ Still _ Lifes _
Ευχαριστώ θερμά: Τον Γιώργο Ρόρρη για τις πολύτιμες συμβουλές του, για την κριτική του και για τη ματιά του στη Ζωγραφική. H ματιά του θα αποτελεί πάντα μέτρο για μένα. Την Ελισάβετ Πλέσσα για την καίρια συμβολή της στην εξέλιξη των έργων μου. Την Έλενα Μάρκου για την αγάπη και τη στήριξή της.
My warmest thanks go to: Giorgos Rorris for his invaluable advice, his insight and his views on Painting. His views will always serve as a measure to me. Elizabeth Plessa for her timely contribution to the development of my works. Elena Markou for her love and support.
ΜΟΡΦΈΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΛΑΓΉΣ
Οι_νεκρές_φύσεις_του_Γιώργου_Κρανίου Σε καιρούς σαν τους σημερινούς που οι θεατές, ειδικότεροι και μη, τείνουν στην πλειοψηφία τους να βλέπουν την τέχνη σαν περιεχόμενο μοιάζει εξαιρετικά παράτολμη μια πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής με θέμα της, φαινομενικά τουλάχιστον, κουτιά από φαρμακευτικά σκευάσματα. Τα φάρμακα παίζουν σήμερα τον ρόλο μιας σύγχρονης θεότητας και συχνά αποτελούν την εύκολη λύση. Η θέα τους προκαλεί συνειρμούς αρνητικούς: αποστείρωση, απομόνωση, σωματική ή ψυχική αδυναμία, πόνος, ασθένεια, κρίση, θάνατος. Κατά συνέπεια, η ανάδειξη των κουτιών που τα περιέχουν σε αισθητικά αντικείμενα θα μπορούσε να θεωρηθεί απόλυτα άκαιρη. Μπορεί ένα κουτί από ψυχοφάρμακα να είναι «όμορφο» – αξίζει να ζωγραφιστεί; Υπάρχει κάτι αφύσικο, κάποια προσποίηση, στην απόπειρα της απεικόνισής του; Τη θέση του στον καμβά του Γιώργου Κρα νίου θα μπορούσε να διεκδικεί εξίσου ένα οποιοδήποτε κουτί; Το θέμα ενός έργου δεν είναι σίγουρα κάτι που μπορεί να αγνοήσει κανείς και δεν είναι φυσικά ποτέ τυχαίο στις επιλογές ενός καλλιτέχνη. Στο αναπάντεχο θέμα τους, εξάλλου, οφείλουν σε μεγάλο βαθμό τα συγκεκριμένα έργα μια στιλιζαρισμένη ψυχρότητα, μια αίσθηση πολύτιμου και μαζί μια υπαινικτική απόσταση από τη σωματική διάσταση της ζωγραφικής εικόνας. Την ίδια στιγμή, όμως, αναιρείται ο οποιοσδήποτε συνειρμός μπορεί να προκαλεί η έννοια του ψυχοφάρμακου: συντελείται εδώ η μεταμόρφωση των κουτιών αυτών σε εκφάνσεις μιας πληθωρικής ζωγραφικότητας, η οποία υπογραμμίζεται από έντονη θεατρικότητα στον χειρισμό και στην απόδοση των εικονιζόμενων. Ο Κρανίου ζωγραφίζει εκ του φυσικού αντιμετωπίζοντας τις συσκευασίες των φαρμακευτικών προϊόντων όπως θα αντιμετώπιζε μια οποιαδήποτε νεκρή φύση, στήνοντας, φωτίζοντας, σκηνοθετώντας, όπως θα έκανε και με ένα ζωντανό μοντέλο – τα μοντέλα του είναι τα συγκεκριμένα κουτιά των φαρμάκων, αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές στη σκηνή της ζωγραφικής του. Μετά από την πρώτη τοποθέτησή τους στη σύνθεση του έργου του αρχίζει να δουλεύει το φόντο, επανέρχεται στα αντικείμενα και ξεκινά έναν διαρκή διάλογο ανάμεσα στο κέντρο και στην περιφέρεια του καμβά του. Με χρώματα που στάζουν, με λαζούρες, με ξυσίματα και σβησίματα, με τις συμπεριφορές της ίδιας της χρωστικής ύλης, ο Κρανίου υποβάλλει το έργο σε μια ενοποιητική ζωγραφική διαδικασία. Επιτυγχάνεται έτσι μια ενιαία ζωγραφική πραγματικότητα χωρίς διαφοροποίηση ανάμεσα στον χώρο και στα αντικείμενα, που εντούτοις αναδύονται
φωτεινά από τα σκοτεινά βάθη του. Ταυτόχρονα τονίζονται περιοχές του έργου που αυτονομούνται από τη λειτουργία της περιγραφής: οι τοίχοι γίνονται ουρανοί μιας αυτοαναφορικής ζωγραφικότητας και οι επιφάνειες των κουτιών παλέτες εναλλασσόμενων χρωμάτων. Ο Γιώργος Κρανίου έχει ήδη διασχίσει το κατώφλι της αφαίρεσης. Η ονομασία των φαρμάκων σβήνει σταδιακά από τις συσκευασίες και οι διαδοχικές παραθέσεις των κουτιών καταλήγουν σπουδές ζωγραφικής σύνθεσης. Τα μισογεμάτα γυάλινα βαζάκια νερό με τα βυθισμένα ψυχοφάρμακα δεν είναι παρά παιχνίδια οπτικής, φωτός και διαύγειας. Τα σοβατεπί και τα ξύλινα ράφια μετατρέπονται βαθμιαία στα συστατικά στοιχεία ενός σχηματοποιημένου βάθους που δείχνει προς μια ζωγραφική καθαρών χρωματικών πεδίων. Από έναν θαυμαστής δεξιοτεχνίας ρεαλισμό μέχρι τις όχθες της αφαίρεσης αποκαλύπτεται εκ των υστέρων πως το θέμα των ψυχοφαρμάκων ήταν η αφετηρία για να διανυθεί η απόσταση ανάμεσα σε αυτά τα κουτιά, φαρμάκων σημερινών, και στις δομές που τους δόθηκε ο ρόλος να διαμορφώσουν μέσα σε χώρους άχρονους, υπαρξιακούς – για να διανυθεί η απόσταση ανάμεσα στο βλέμμα και στον νου. Ξεκινώντας από τη ζωγραφική εκ του φυσικού, και με παρακαταθήκη στιγμές των μεγάλων δασκάλων της, ο Κρανίου προσεγγίζει το απόσταγμα της όψης των πραγμάτων χωρίς, παραδόξως, να εγκαταλείπει την ιεροτελεστία του μοντέλου, στην περίπτωσή του το στήσιμο των φαρμάκων μπροστά στα μάτια του προτού εμπλακεί στην περιπέτεια της μεταμόρφωσής τους, της απομάκρυνσης από το ορατό, της μεταμόρφωσης της δικής του ματιάς εντέλει. Σαν τα βάζα και τα μπουκαλάκια του Μοράντι, οι μικρές «πολιτείες» των κουτιών του Γιώργου Κρανίου αντλούν ξανά και ξανά από την ίδια εικονογραφία με πειθαρχία και με σαφήνεια, οδηγώντας χαμηλό φωνα, κάθε φορά, σε ένα συγγενικό αλλά μοναδικό αποτέλεσμα. Παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα, αυτές οι νεκρές φύσεις αποτελούν εικό νες αλλεπάλληλων περασμάτων από την απεικόνιση του αντικειμένου στην απόδοση της ανταύγειάς του. Σε μια ταυτόχρονη πορεία παραλλασσόμενου και μεταβαλλόμενου, εντός μιας ζωγραφικότητας έντονα σωματικής, όντως ο δρόμος που οδηγεί στην απλότητα δεν είναι ποτέ ο σύντομος. Ελισάβετ Πλέσσα
FORMS OF VARIATION
The_Still_Lifes_of_Giorgos_Kraniou At a time like the present, when audiences, specialized or not, tend in their majority to view art as content, a first solo exhibition whose subject – at first glance, at least – is medicine boxes, seems like an extremely risky move. Medicines today play the role of a contemporary deity, often representing the easy solution. The very sight of them gives rise to negative associations: sterilisation, isolation, physical or mental weakness, pain, disease, crisis, death. It follows, then, that elevating the boxes which contain them into aesthetic objects could be seen as entirely inappropriate. Could a box of psychotropic medications be ‘beautiful’ – worth painting? Is there something unnatural, some pretention, in the attempt to portray it? Could any box equally claim its place on Giorgos Kraniou’s canvas? The subject of an artwork is certainly not something one can ignore, and its choice by the artist is, of course, never arbitrary. It is, in fact, to a great extent, their unexpected subject that imbues these particular works with a stylised coldness, a sense of preciousness and, at the same time, an implicit distance from the physical dimension of the painted image. Meanwhile, however, any association that may arise from the concept of psychotropic medications is cancelled out: what we are witnessing here is a transformation of these boxes into expressions of an exuberant painterliness, intensely theatrical in the treatment and the rendering of the objects depicted. Kraniou paints from life, treating the pharmaceutical boxes the way he would treat any still life, setting up, lighting, staging, just like he would do with a life model – his models are these medicine boxes, uncontested protagonists on the stage of his painting. After their initial placement into the composition of the painting, he begins to work on the background, comes back to the objects, and begins an ongoing dialogue between the centre and the periphery of his canvas. Using dripping colours, lazure, scraping and rubbing out, the behaviour of the pigment itself, Kraniou subjects his work to a unifying painting process. In this way, a uniform painted reality occurs bearing no differentiation between the space and the objects, which never theless emerge luminous from the darkness of its depths. At the same time, areas of the painting which are granted autonomy from the act
of description gain prominence: the walls become skies of a selfreferential painterliness and the surfaces of the boxes are now palettes of alternating colours. Giorgos Kraniou has already crossed the threshold of abstraction. The names of the prescribed drugs gradually fade from the packaging and the successive juxtapositions of the boxes become studies in painting composition. The glass jars, half full of water, with the submerged psychotropics, are no more than a play of optics, light and clarity. The skirting boards and the wooden shelves transform gradually into components of a schematized depth, which points towards a pure colour field painting. From a remarkably masterful realism all the way to the shores of abstraction, it is revealed, afterwards, that the subject of psychotropics was but the starting point to cross the distance between these boxes of contemporary medicines and the structures they were assigned to shape within spaces timeless and existential – to cross the distance between the eye and the mind. Starting from life painting, and drawing upon moments of its great masters, Kraniou approaches the essence of the look of things without, paradoxically, abandoning the ritual of the model, in his case, setting up the medicines for himself before he embarks upon the adventure of transforming them, of moving away from the visible – of transforming, ultimately, his own gaze. Like the vases and the bottles of Morandi, the small ‘cities’ of Giorgos Kraniou’s boxes draw again and again from the same iconography, with discipline and clarity, leading us in whispers, each time, to a familiar but unique outcome. Variations on the same theme, these still lifes are images of consecutive crossings from the depiction of an object to the rendering of its glow. In a parallel course of transmutation and permutation, within an intensely physical painterliness, the road that leads to simplicity is, indeed, never the short one. Elizabeth Plessa
10 11
Νεκρή_φύση_αριθ._15 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 40 × 50 εκ. Still_Life_No._15 2020 oil on canvas mounted on panel 40 × 50 cm
Σύνθεση_αριθ._4 2019 λάδι σε ξύλο 35 × 20 εκ. Composition_Νο._4 2019 oil on panel 35 × 20 cm Νεκρή_φύση_αριθ._8 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 70 × 50 εκ. Still_Life_Νο._8 2020 oil on canvas mounted on panel 70 × 50 cm
12 13
Απώλεια 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 70 × 50 εκ. Loss 2020 oil on canvas mounted on panel 70 × 50 cm Σύνθεση_αριθ._9 2020 λάδι σε καμβά 90 × 70 εκ. Composition_Νο._9 2020 oil on canvas 90 × 70 cm
14 15
16 17
Aπέναντι 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 70 × 50 εκ. On_the_Other_Side 2020 oil on canvas mounted on panel 70 × 50 cm Νεκρή_φύση_αριθ._7 2020 λάδι_σε καμβά 45 × 30 εκ. Still_Life_Νο._7 2020 oil on canvas 45 × 30 cm
Σύνθεση_αριθ._3 2018 λάδι σε ξύλο 30 × 20 εκ. Composition_Νο._3 2018 oil on panel 30 × 20 cm Σύνθεση_αριθ._2 2018 λάδι σε ξύλο 20 × 30 εκ. Composition_No._2 2018 oil on panel 20 × 30 cm
18 19
20 21
Μισό_ροζ 2018 λάδι σε ξύλο 20 × 30 εκ. Ηalf_of_Pink 2018 oil on panel 20 × 30 cm
Νεκρή_φύση_αριθ._3 2018 λάδι σε ξύλο 30 × 20 εκ. Still_Life_No._3 2018 oil on panel 30 × 20 cm Νεκρή_φύση_αριθ._2 2018 λάδι σε ξύλο 30 × 30 εκ. Still_Life_Νο._2 2018 oil on panel 30 × 30 cm
22 23
Νεκρή_φύση_αριθ._10 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 45 × 30 εκ. Still_Life_Νο._10 2020 oil on canvas mounted on panel 45 × 30 cm Νεκρή_φύση_αριθ._4 2019 λάδι σε καμβά 45 × 30 εκ. 24 25
Still_Life_Νο._4 2019 oil on canvas 45 × 30 cm
26 27
The_Rainman 2020 λάδι σε καμβά 45 × 30 εκ. The_Rainman 2020 oil on canvas 45 × 30 cm
28 29
Νόστιμον_ήμαρ 2019 λάδι σε καμβά 30 × 45 εκ. The_Sweet_Day_of_Return 2019 oil on canvas 30 × 45 cm Νεκρή_φύση_αριθ._5 2019 λάδι σε ξύλο 40 × 40 εκ. Still_Life_Νο._5 2019 oil on panel 40 × 40 cm
30 31
Νεκρή_φύση_αριθ._18 2020 λάδι σε καμβά 45 × 30 εκ. Still_Life_No._18 2020 oil on canvas 45 × 30 cm Νεκρή_φύση_αριθ._21 2021 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 40 × 30 εκ. Still_Life_No._21 2021 oil on canvas mounted on panel 40 × 30 cm
Γένεσις 2021 λάδι σε καμβά 50 × 70 εκ. Genesis 2021 oil on canvas 50 × 70 cm
32 33
Ίσαλος 2020 λάδι σε καμβά 45 × 30 εκ. Waterline 2020 oil on canvas 45 × 30 cm
34 35
Σύνθεση_αριθ._11 2020 λάδι σε καμβά 50 ×40 εκ. Composition_Νο._11 2020 oil on canvas 50 × 40 cm Δύο_μπλε 2020 λάδι σε καμβά 45 × 30 εκ. Two_Blues 2020 oil on canvas 45 × 30 cm
Νεκρή_φύση_αριθ._17 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 45 × 30 εκ. Still_Life_No._17 2020 oil on canvas mounted on panel 45 × 30 cm Νεκρή_φύση_αριθ._16 2020 λάδι σε καμβά 50 × 40 εκ. Still_Life_Nο._16 2020 oil on canvas 50 × 40 cm
36 37
Σύνθεση_αριθ._12 2020 λάδι σε καμβά κολλημένο σε ξύλο 45 × 30 εκ. Composition_Νο._12 2020 oil on canvas mounted on panel 45 × 30 cm
38 39
Φόρμες_σε_μπλε 2021 λάδι σε καμβά 50 × 70 εκ. Forms_in_Blue 2021 oil on canvas 50 × 70 cm Φόρμες_σε_αντανάκλαση 2020 λάδι σε καμβά 50 × 70 εκ. Forms_in_Reflection 2020 oil on canvas 50 × 70 cm
40 41
Terra_Rossa 2021 λάδι σε καμβά 100 × 120 εκ. Terra_Rossa 2021 oil on canvas 100 × 120 cm
Φόρμες_σε_λευκό 2021 λάδι σε καμβά 70 × 50 εκ. Forms_in_White 2021 oil on canvas 70 × 50 cm Φόρμες_σε_γκρι 2021 λάδι σε καμβά 100 × 80 εκ. Forms_in_Grey 2021 oil on canvas 100 × 80 cm
42 43
44 45
Μπεταδίνη_λευκός_τοίχος 2021 λάδι σε καμβά 100 × 80 εκ. Betadine_White_Wall 2021 oil on canvas 100 × 80 cm
ΦΩΤΟ/PHOTO: Έλενα Μάρκου / Εlena Markou
Βιογραφικά στοιχεία_ Biographical notes Ο Γιώργος Κρανίου γεννήθηκε το 1972 στη Μελβούρνη. Πήρε το βασικό του πτυχίο στις Επιστήμες Υγείας
και διδακτορικό τίτλο σπουδών στη Μοριακή Βιολογία
(πανεπιστήμιο Deakin της Μελβούρνης). Σπούδασε
ζωγραφική κοντά στον Δημήτρη Μανίνη (2013-2015).
Από το 2015 σπουδάζει ζωγραφική στην Ομάδα Τέχνης «Σημείο» με δασκάλους τον Γιώργο Ρόρρη και την
Κάλλια Τριανταφύλλου. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Αυτή είναι η πρώτη του ατομική έκθεση.
Giorgos Kraniou was born in Melbourne in 1972.
He received his first degree in Health Sciences and his PhD in Molecular Biology (Deakin University,
Melbourne VIC). He studied painting under Dimitris
Maninis (2013-2015). As of 2015 he has been a member of the “Simio” Art Group, where he studies painting under Giorgos Rorris and Kallia Triantafyllou. He lives and works in Athens. This is his first solo exhibition.
www.kraniou.com