babylonia newspaper #59 by ΒΑΒΥΛΩΝΙΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

ÌáêñõãéÜííç 17, Èåóóáëïíßêç, Ô.Ê. 546 25

Ï áôìïóöáéñéóôÞò ÐáðáíäñÝïõ êáé ôá æÜñéá ôçò áôìüóöáéñáò óåë. 3

ÂÏÕËÅÕÔÉÊÅÓ ÅÊËÏÃÅÓ: ×ùñßò ÁõôáðÜôåò óåë. 4

ÊáìéÜ ðåñßïäï ÷Üñéôïò, åßíáé ç þñá ôùí êéíçìÜôùí óåë. 5

Äçìïêñáôßá Þ Êïéíïâïõëåõôéóìüò óåë. 6

Ï ÄåêÝìâñçò Þôáí ç êñáõãÞ ìáò óåë.10

Äçìüóéï, åëåýèåñï êáé êïéíùíéêü ðáíåðéóôÞìéï óåë 10

ÓõíÝíôåõîç ìå ôç Milena Prstojević óåë.26

Ðåñéóóüôåñïé áðü 400.000 ïé Üíåñãïé óåë. 27

ÖÁÊÅËÏÓ óåë. 11,12, 25,26

Ãñßðç ôïõ öüâïõ ÓõíÝíôåõîç ìå ôçí Emily Dickinson

Επιλογές aπό

Ζ Magazine - Ζ Νet

ÁÍÔÉÐÑÏÓÙÐÅÕÔÉÊÇ ÄÉÁÊÕÂÅÑÍÇÓÇ ×Üïõáñôí Æéí

Ìç Èñçíåßôå, Âáëêáíïðïéçèåßôå! ¸íá ¼ñáìá ãéá ôá ÂáëêÜíéá ÁíôñÝé Ãêñïýìðáóéôò

ÌÁËÁËÁÚ ÔÆÏÃÉÁ: Ç ãõíáßêá ðïõ äå èá ìåßíåé óéùðçëÞ ÃÉÏ×ÁÍ ×ÁÑÉ

Ç ×ÙÑÉÓÌÅÍÇ ÃÊÅÚ ÓÏÕÊÉ ÃÏÕËÖ

Ç ÁÑÐÁÃÇ ÔÇÓ ÓÏÄÅÉÁÓ ÂáíôÜíá Óßâá

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

...της σύνταξης - Suche meinen Vater Ψάχνω τον πατέρα μου Ζωρζ Πιλαλί Πρόγραμμα 100 ημερών... τι αντρέας, τι γιωργάκης. Κι όπως ήρθε η αλλαγή του αντρέα έτσι θα έρθει και η αλλαγή του γιωργάκη. Πουλούσε σοσιαλισμό, πουλάει αντεξουσία. Κατά τα άλλα αλλαγή, ανάπτυξη (αν και τώρα είναι πράσινη σαν τον ήλιο) μένουν τα ίδια. Όσο για τον κώστα ούτε ένα Quest δεν κατάφερε να τελειώσει, τώρα βέβαια θα τον βλέπουμε περισσότερη ώρα in game. Οι υπόλοιποι να δούμε πόσες εκλογές ακόμα θα μετρήσουν,

Όσο μπορείς Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες. Μην την εξευτελίζεις πιαίνοντάς την, γυρίζοντας συχνά κ' εκθέτοντάς την, στων σχέσεων και των συναναστροφών την καθημερινήν ανοησία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορτική. Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

για να δούμε...

Αλλά ας τα αφήσουμε αυτά, το κυριακάτικο ντέρμπι τελείωσε, άλλοι πανηγυρίσανε, άλλοι κλάψανε και όλοι

Äýóêïëï ôï «üóï ìðïñåßò» ãéáôß ðñÝðåé íá ìðïñåßò. Ðéï äýóêïëïò ï Ôüëçò ãéáôß ìðïñïýóå ôï «üóï ìðïñåßò». Ãé áõôü åõãåíÞò êáé îå÷ùñéóôüò. ×ùñßò êáâÜôæá êáé äåäïìÝíá. Ìéá æùÞ,

μαζί πειραχτήκανε στα καφενεία τις επόμενες μέρες.

ìéá ÷ñïíéêüôçôá óôá åñùôÞìáôá, óôçí á-âåâáéüôçôá. Óôç ó÷åôéêüôçôá Þ üðùò èá Ýëåãå

Τώρα μπορούμε να γυρίσουμε πάλι στα καθημερινά, είναι

êé ï äéêüò ôïõ öéëüóïöïò «÷ùñßò ôï vacuum horror». Äåí Ýóðñùîå ðïôÝ êáíÝíáí ïýôå

και αυτή η γρίπη που μας περιτριγυρίζει και τα παιδάκια

óôï ëåùöïñåßï, ïýôå óôï êáöåíåßï, ïýôå óôçí áãïñÜ, ïýôå óôï äñüìï. Äåí åß÷å êáíÝíáí

δεν πρέπει να ανταλλάζουν τις ξύστρες τους ούτε και να

áíÜãêç ãéáôß åõíïçìÝíïò êáé ðñïíïìéïý÷ïò Þôáí. Åß÷å ðüäéá äéêÜ ôïõ. Äåêáíßêéá äåí åß÷å.

πολυμιλάνε μεταξύ τους για να γλιτώσουν.

Ïýôå Þèåëå. Ìéóïýóå ôçí åõêïëßá, áõôÞí ôç ÷õäáéüôçôá ôçò õðïêáôÜóôáóçò. ÌáêñéÜ áðü

Και είναι και αυτά τα πρωτοβρόχια που θέλουν να μας

ñüëïõò ï Ôüëçò. Äåí Þñèå óôçí ÁèÞíá óáí ìåôáíÜóôçò áðü åðáñ÷ßá ãéá ôéò âéôñßíåò êáé ôï

πνίξουν και έρχονται κάθε χρόνο το φθινόπωρο αμέσως

èÝáìá. ÃåííÞèçêå ìçôñïðïëéôÜíïò, Ýæçóå ìÝóá óôï dignitas êáé ðÝèáíå… üðùò Ýðñåðå.

μετά τις οικοπεδοποιήσεις...

Áðïóýñèçêå ãéá íá ìçí åíï÷ëÞóåé êáíÝíá, ðáñáìÝñéóå ãéá íá ðåñÜóïõí ïé âÜñâáñïé. Åìåßò,

Εγώ λέω να βρέξει να καθαρίσει λίγο ο τόπος μέχρι να στρογγυλοκάτσουν οι καινούργιοι τουλάχιστον.

ôá ëÝìå áõôÜ. Ï ßäéïò ìå ôïí åáõôü ôïõ ôá åß÷å ìüíéìá. ¸íáò äéáñêÞò äéÜëïãïò ãéá ôï íüçìá. Åóùôåñéêüò, ÷ùñßò êñáõãÝò, «ìåò ôçí ðïëëÞ óõíÜöåéá ôïõ êüóìïõ». ÅõöõÞò, ãé áõôü ïé ãñÞãïñïé óõëëïãéóìïß äåí Þôáí ôñïöÞ ãéá ôçí áðüëáõóç ôçò çñåìßáò Þ ôçò øåõäáßóèçóÞ

Τέλος, δεν ξέρω πού να αφιερώσω αυτό το editorial, στις

ôçò. Ãéá ôç äõóêïëßá Þôáí.

χαρές που ήρθανε ή στις λύπες, δεν είμαι αναποφάσιστος,

Ïýôå ç åðß ôïýôïõ ëçóìïíéÜ, ãéá íá ðÜìå ðáñáêÜôù. Åäþ, Þ ìÜëëïí åäþ êáé ôþñá. Áí ü÷é

σοκάρομαι εξίσου... Καλό ταξίδι, μόνο, μπορώ να πω σε

ôþñá, ðüôå; Ôá Üëëá, ôá ðïëéôéêÜ äå èá Þèåëå åäþ íá ôá ðïýìå. ¼ôáí ìáæåõôïýìå ãéá ôïí

όσους μόλις φύγανε και καλό σεργιάνι σ’ όσους μόλις φτάσανε στον υπέροχο κόσμο μας.

Ôüëç èá ôá ðïýìå áõôÜ. Ðïéïò Þôáí ï Ôüëçò; ¼ðïéïí ñùôÞóåôå óôá ÅîÜñ÷åéá, èá óáò ðïõí êáé ü,ôé óáò ðïõí …éó÷ýåé. Áí êÜðïéïò ìðåñäåõôåß ôï äéåõêñéíßæïõìå: ï ößëïò ôïõ ÍéêïëÜêç áðü ôç ÈÜóï.

• 7615 • ×ñüíïò 5ïò, öýëëï 59 Ïêôþâñéïò 2009

ÉäéïêôÞôçò: Åôáéñåßá ãéá ôçí åðéêïéíùíßá êáé ôïí ðïëéôéóìü Âáâõëùíßá, ÁÌÊ Åêäüôçò - ÄéåõèõíôÞò: ¢ííá Êáñáãåùñãßïõ Äéåýèõíóç: ÌáêñõãéÜííç 17, Èåóóáëïíßêç, Ô.Ê. 546 25, ÔÇË.: 2310-261.290 Åêôýðùóç: ÄéåèíÝò Äßêôõï ìÝóùí Å.Ð.Å. Öùôïãñáößåò: Åõñùêßíçóç ÁÈÇÍÁ: Åëåýèåñïò Êïéíùíéêüò ×þñïò Nosotros - ÈåìéóôïêëÝïõò 66 - ÅîÜñ÷åéá - Ôçë: 6944295785 ÎÁÍÈÇ: ×þñïò “Ex Nihilo” Ôçë.: 6974.143.889 ÊÏÌÏÔÇÍÇ: Åëåýèåñïò Êïéíùíéêüò ×þñïò “Adelante” - Áã. Ãåùñãßïõ 36, Ô.Ê.. 691 00 - Ôçë.: 6976.022.582 ÃÉÁÍÍÅÍÁ: ×þñïò "Ëáâýñéíèïò", ¢ííçò ÊïìíçíÞò & Æáëïêþóôá, Ôçë.: 6938.012.092 ÁÃÑÉÍÉÏ: Ôçë.: 6942.476.998 ËÁÑÉÓÁ: Ôçë.: 6932.394.169 ÐÁÔÑÁ: “Versus” - ÁñÜôïõ 49 - ÊÝíôñï- Ôçë.: 6947.067.636 ÑÅÈÕÌÍÏ: Ôçë.: 6974.429.408 ×ÁÍÉÁ: ÓôÝêé Ìåôáíáóôþí, ×áíéÜ, ÔÇË.: 6973771825 ÊÏÑÉÍÈÏÓ: "ÁìÜëèåéá", ÁäåéìÜíôïõ 38, ôçë: 27410 75171 ÓÅÑÑÅÓ: Ìïíáóôçñßïõ 1, ÔÇË.: 6938438766

Õ.Ã Áí äåí Þôáí áíáñ÷éêüò ï Ôüëçò, ôüôå ðïéïò Þôáí; Ôüëç, ôï åßðá ôþñá, Üóôï… ãéáôß èõìÞèçêá Ýíá ìðïõêÜëé ðïõ äåí ôï Üöçóåò óôçí ôý÷ç ôïõ. Íþíôáò

ÐËÇÑÏÖÏÑÉÅÓ ÃÉÁ ÓÕÍÄÑÏÌÅÓ: 6972361073 e-mail: syndromi.babylonia@gmail.com

2009

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Ο ατμοσφαιριστής Παπανδρέου

και τα ζάρια της ατμόσφαιρας Ï

ÌðáñÜê ÏìðÜìá óôéò ðñüóöáôåò áìåñéêáíéêÝò åêëïãÝò, Ý÷ùóå ôï ÷Ýñé ôïõ óôï êáëÜèé ôùí ðïëéôéóìéêþí êáé ðïëéôéêþí áðïèåìÜôùí ôçò ÷þñáò ôïõ, Ýâãáëå ôá êáëýôåñá êáé ôá óõíÝäåóå ìå ôçí óçìåñéíÞ êáôÜóôáóç.

äýóêïëï íá ôçí áíôéëçöèåß. Áäõíáôåß íá ôçí áíáãíùñßóåé. Áõôü âåâáßùò äåí óçìáßíåé üôé äåí èá ÷ñåéáóôåß íá ôçí áíôéìåôùðßóåé. Èá ôçí áíôéìåôùðßóåé óå üëá ôá êåíôñéêÜ èÝìáôá ðïõ Ýèåóå êáôÜ ôçí ðñïåêëïãéêÞ ðåñßïäï êáé üðùò öáßíåôáé èá ôá èÝóåé êáé ìåôåêëïãéêÜ. Áõôü èá óõìâåß ãéáôß ç áíôéåîïõóéáóôéêÞ ðïëéôéêÞ ðáñÜãåôáé ìÝóá áðü ôéò ßäéåò ôéò êïéíùíéêÝò äéåñãáóßåò êáé áðü “äéáâáóìÝíá” åðéôåëåßá. Èá ôçí áíôéìåôùðßóåé óôá “ÅëëçíéêÜ”, óôá “ÃñáììáôéêÜ” êáé óôéò “Ëåõêßìåò”. Óôá ëéãíéôï÷þñéá ôçò ÊïæÜíçò üðïõ áíÞããåéëå åêóõã÷ñïíéóìü ôùí ìïíÜäùí ðáñáãùãÞò ñåýìáôïò, åíþ ïé êéíÞóåéò ðïëéôþí æçôÜíå óôáäéáêÞ áðåîÜñôçóç áðü ôï ëéãíßôç. Óôçí “ðñÜóéíç” áíÜðôõîç ôùí ÁÐÅ ìÝóá áðü êåíôñéêïýò ó÷åäéáóìïýò, áöïý ïé ôïðéêÝò êïéíùíßåò áñíïýíôáé ôïí “ðñÜóéíï” ïëïêëçñùôéóìü. ¼,ôé ó÷åäéÜæåôáé ìå âÜóç ôçí áíÜðôõîç ôçò áãïñÜò óõíÞèùò áðïâáßíåé êáôáóôñïöéêü ãéá ôï ðåñéâÜëëïí ìéáò ôïðéêÞò êïéíùíßáò, üóï “ðñÜóéíï” êé áí åßíáé áõôü.

¹÷ïò, öùò, øõ÷Þ, Ýíá ðõñïôÝ÷íçìá êáé ç ìáãåßá åßíáé Ýôïéìç. ÁõôÜ ôá áðëÜ åîáóöáëßæïõí ìéá ïñßôæéíáë ñïê óõíáõëßá. Ôßðïôá ðáñáðÜíù. Óôçí ðïëéôéêÞ üìùò äçìéïõñãïýí ìéá áôìüóöáéñá êáèïñéóôéêÞ ãéá ôçí åðéâßùóç êáé ôçí åîÝëéîç ôïõ êáèåóôþôïò. Åíþ ç ìðïõêùìÝíç Åõñþðç Ýêáíå óõíôçñçôéêÞ åêëïãéêÞ óôñïöÞ, ï ÐáðáíäñÝïõ óôéò ðñüóöáôåò åëëçíéêÝò åêëïãÝò ãýñéóå ôá ðÜíù êÜôù. Äåí åß÷å âåâáßùò ôá áðïèåìáôéêÜ êáëÜèéá ôïõ ÏìðÜìá ãéá íá ÷þóåé ôï ÷Ýñé ôïõ, ìðïñåß üìùò íá ìïíôÜñåé óôá åêëïãéêÜ ìÝôñá üôé ðñïùèçìÝíï ðáñÞ÷èç êáé ðáñÜãåôáé ôá ôåëåõôáßá ÷ñüíéá óå êïéíùíéêü åðßðåäï. Ôï ßäéï åðé÷åßñçóå êáé ï Ôóßðñáò. Ç äéáöïñÜ åßíáé üôé ï Ýíáò ðÞãáéíå ãéá ôçí åîïõóßá êáé ï Üëëïò ãá ôï 3% + ìéá øÞöï. Ï Ýíáò åíåñãïðïéåß ôá åêëïãéêÜ áíôáíáêëáóôéêÜ ôïõ ùöåëéìéóôÞ øçöïöüñïõ åíþ ï Üëëïò ôï áñéóôåñü óõíáßóèçìá êáé ôçí áñéóôåñÞ øõ÷ïðáèïëïãßá. Ï Ýíáò ðÞñå 44% åíþ ï Üëëïò 4%. Ï ÐáðáíäñÝïõ ãíùñßæïíôáò ôç äõíáìéêÞ ôïõ êïéíùíéêïðïëéôéêïý ëüãïõ ôïí ÷ñçóéìïðïßçóå ðñïóåêôéêÜ êáé äéáêñéôÜ. ×ñçóéìïðïßçóå ôç äõíáìéêÞ ôïõ äßíïíôáò Ýôóé äõíáìéêÞ óôçí ðïñåßá ðñïò ôçí åîïõóßá. ¸äùóå óéãïõñéÜ óôïí øçöïöüñï. ÐÞñå ôçí åîïõóßá äçìéïõñãþíôáò áôìüóöáéñá êáé óõíôñßâïíôáò ôïí ÊáñáìáíëÞ, ôï áðïôõ÷çìÝíï áíôßãñáöï ôïõ ÁíäñÝá ÐáðáíäñÝïõ. Óõíåôñßâç ç ÍÄ êáé áõôü äåí ôï åéóÝðñáîå ïýôå ç áñéóôåñÜ, ïýôå ç áêñïäåîéÜ ôïõ ÊáñáôæáöÝñç. Ç ÁëÝêá ÐáðáñÞãá êáé ôá óôåëÝ÷ç ôçò êáêßæïõí ðÜëé ôïí ëáü ðïõ äåí ôïõò øÞöéóå. Ôïí áðïðñïóáíáôïëéóìÝíï ëáü. Ôï ìéóü ðåñßðïõ ôéò åêáôü ðïõ ÷Üóáíå ðñÝðåé íá îÝñïõí üôé ïöåßëåôáé óôçí åîåæçôçìÝíç êïõêïõÝäéêç ñïõöéáíéÜ ôïõ ÄåêÝìâñç êáé ìÜëëïí áõôÞ ç ðôþóç äåí èá óôáìáôÞóåé óôï 7,5%

Ôïýñëùóáí êáé ãõÜëéóáí ôá ìÜôéá ôïõ ÊáñáôæáöÝñç âëÝðïíôáò ôïõò ÷éëéÜäåò “óêïýñïõò” ìåôáíÜóôåò íá ðáíçãõñßæïõí ìå óçìáßåò ôïõ ÐÁÓÏÊ óôïõò äñüìïõò. Óôï ðá÷ïõëü ìÜãïõëï ôïõ êýëéóå Ýíá äÜêñõ ðïõ êáèñÝöôéæå ôïí ÐáðáíäñÝïõ. ÁõôÞ åßíáé ç áêñïäåîéÜ óôçí ÅëëÜäá: õðü ôéò êáëýôåñåò ãé’ áõôÞí óõíèÞêåò ìÝ÷ñé 5,5%. Ôï ðÝìðôï êüììá, o ÓÕÑÉÆÁ, ôï äéÝóùóå ãéá ìéá áêüìç öïñÜ ï ÓÕÍ êáé öõóéêÜ ï Ôóßðñáò. Äåí õðÜñ÷åé ðëÝïí êÜðïéïò ðïõ íá ìçí áíáñùôéÝôáé ôé êÜíïõí üëåò ìáæß áõôÝò ïé óõíéóôþóåò, áðü ìáïúêïýò ìÝ÷ñé ôï ÄÇÊÉ, ðÝñáí ôïõ üôé ãßíïíôáé “ìÜãêåò” áðü ôçí êïììáôéêÞ ÷ñçìáôïäüôçóç! Ïé ðñÜóéíïé - ïéêïëüãïé äåí ìðÞêáí óôç ÂïõëÞ ãéá ó÷åôéêÜ ëßãïõò øÞöïõò. Óßãïõñá äåí åßíáé ï áíôßðïäáò ôïõ êüììáôïò ôùí êõíçãþí áêñéâþò åðåéäÞ óÞìåñá õðÜñ÷åé ïéêïëïãéêü êßíçìá óôçí ÅëëÜäá. Ïé

øçöïöüñïé åßíáé ðéá õðïøéáóìÝíïé ðåñß ïéêïëïãßáò êáé ðåñß áõôÞò ìéëÜíå ðéá üëïé. ºóùò èá ìðïñïýóáí íá øÜîïõí ó’ Üëëïõò ïñßæïíôåò ôçí õðüóôáóÞ ôïõò. Áõôü üìùò äåí ãßíåôáé áðü ôïí êáíáðÝ áêüìç êé áí êÜðïéïò åíóùìáôþóåé ôï PC ôïõ åêåß. Äåí èá áíáöåñèþ öõóéêÜ óôïõò “ãñáöéêïýò” ìéêñïýò ôùí åêëïãþí, áðïöåýãïíôáò ôç öëõáñßá. Ç áðÜíôçóç üëùí ôùí êïéíïâïõëåõôéêþí èåóìéäßùí, ìéêñþí êáé ìåãÜëùí, óôçí áðüëõôç áõôïäõíáìßá ôïõ ÐÁÓÏÊ åßíáé “øáñßóéá” áðÜíôçóç. ØÜñéá óôçí áôìüóöáéñá. Óôçí áôìüóöáéñá ðïõ Ýöôéáîå ï ÐáðáíäñÝïõ! Ï áíôéåîïõóéáóôÞò ôçò åîïõóßáò! Ðñïöáíþò áõôüò õðïóõíåßäçôá óõíáéóèÜíåôáé ôï ìåãáëåßï ôçò èåôéêÞò áíôéåîïõóéáóôéêÞò ðïëéôéêÞò. ÅðåéäÞ üìùò áõôÞ äåí åêöñÜæåôáé óôéò åêëïãÝò, åßíáé

Èá áíôéìåôùðßóåé ôçí åêôñïðÞ ôïõ Á÷åëþïõ áöïý ôï êßíçìá ðïõ åíáíôéþíåôáé ó’ áõôÞí äåí ìáóÜåé áðü ôá “áíáãêáßá íåñÜ ôïõ Á÷åëþïõ” Þ áðü “÷áìçëüôåñç” óôÜèìç óôç ëßìíç ôçò Ìåóï÷þñáò. Èá ôçí áíôéìåôùðßóåé óôï æÞôçìá ôçò åíïéêßáóçò åñãáæïìÝíùí, áöïý ïé áíôéóôÜóåéò äåí åëÝã÷ïíôáé áðü ôç ÃÓÓÅ Þ áðü ôïí êïììáôéêü óõíäéêáëéóìü. ÔÝëïò èá áíôéìåôùðßóåé ôçí áíôéåîïõóéáóôéêÞ ðïëéôéêÞ üôáí ðñïóðáèÞóåé íá êáôáóôåßëåé ìå âÜóç ôïí “êïõêïõëïíüìï” Þ Üëëåò áíôéêïéíùíéêÝò ìåèüäïõò. ÌÜëëïí ï ÐáðáíäñÝïõ õðïóõíåßäçôá ãíùñßæåé ðþò ç ðñáãìáôéêÞ áíôéðïëßôåõóç ðïõ èá äå÷èåß ôï “áíáìïñöùìÝíï” êáôáññÝïí ðïëéôéêü óýóôçìá èá åßíáé áíôéåîïõóéáóôéêÞ! Áêüìç êáé ôçí çìÝñá ôùí åêëïãþí, õøßóôçò óôéãìÞò ôïõ ðïëéôéêïý óõóôÞìáôïò, õðÞñîáí áíôéåîïõóéáóôéêÝò ðïëéôéêÝò ðñÜîåéò. ¼÷é ïé ìéêñÝò Þ ìåãÜëåò áíôéåêëïãéêÝò ïìÜäåò áëëÜ áðü ïëüêëçñåò êïéíüôçôåò (âë Ãñáììáôéêü). Åäþ èá åßìáóôå ãéá íá âéþóïõìå ôç óõíÝ÷åéá! Íßêïò ÉùÜííïõ

| ÐÏËÉÔÉÊÇ |

Κυρά Γιώργαινα, ο Γιώργος σου που πάει...; ή «Πρώτα ο πολίτης» το αφεντικό, η ασφάλεια, η πράσινη κερδοφορία, τα πράσινα άλογα και όλοι οι άλλοι... Ο Γιώργος της «νέας αλλαγής» του ΠΑΣΟΚ ξέρει! Πατάει σε πολλά πεδία της «ισχυρής Ελλάδας» του Σημίτη και δίνει ιδιαίτερο βάρος στην πράσινη ανάπτυξη (βλ. κερδοφορία) και τη σύνδεσή της με την τουριστική επιχειρηματικότητα και την περιβαλλοντική βιομηχανία. Το τι εννοεί με το «Πρώτα ο πολίτης» και το περιβάλλον, αυτό αποτυπώνεται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ, που όχι μόνο δεν καταργεί οριστικά τους βρώμικους λιγνιτικούς σταθμούς, αλλά τους αντικαθιστά με νέες λιγνιτικές μονάδες! Παράλληλα, «παγώνει» τις δανειακές υποχρεώσεις των επιχειρήσεων για ένα χρόνο, με δυνατότητα αναχρηματοδότησης ληξιπρόθεσμων οφειλών, και τις χρηματοδοτεί απ’ ευθείας με ρευστό 15 δισ. από τα 28 δισ. του Καραμανλή. Για τους περισσότερους κοινωφελείς οργανισμούς προκρίνει ένα μεικτό σχήμα δημόσιων και ιδιωτικών κεφαλαίων. Διατηρεί τα STAGE, προτείνει την αναθεώρηση και όχι κατάργηση του καθεστώτος ενοικίασης εργαζομένων, επαναφέρει τις προτάσεις του για την αξιολόγηση-χειραγώγηση των εκπαιδευτικών, των σχολικών μονάδων και των Πανεπιστημίων, την ίδρυση του «νέου» επιτελικού κράτους-στρατηγείου/χωροφύλακα και νέο κύμα συνενώσεων Δήμων και Κοινοτήτων (βλ. νέο Καποδίστρια). Με το νέο υπερυπουργείο-στρατηγείο Προστασίας του πολίτη (βλ. αστυνόμευσης) προκρίνει τη συνεχή παρουσία πεζών και εποχούμενων περιπολιών μπάτσων στη γειτονιά, σε 24ωρη βάση, ώστε να εμπεδωθεί το αίσθημα «ασφάλειας» και τάξης, και την καλύτερη φύλαξη των συνόρων για την αποτροπή λαθρομεταναστών, οι οποίοι θα καταστέλλονται. Τέλος, αναφέρει ότι η στρατηγική της «ισχυρής Ελλάδας» είναι η πολιτική και οικονομική διεισδυτικότητά της και ισχύς στους λαούς των δυτικών Βαλκανίων και της νοτιοανατολικής Ευρώπης, υπερασπίζοντας όλες τις επιλογές της Ε.Ε. και τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής στη Θεσσαλονίκη το 2003 (σ.σ. θυμάστε;), όσο και η ενεργός συμμετοχή της στη διαμόρφωση των διεθνών αποφάσεων, προκρίνοντας ως κύριο σύμμαχό της τις ΗΠΑ! Ο Γιώργος, είπε και λάλησε : «Πάμε, ε, ε! Πάμε, ε, ε!». Θοδωρής Θεοδωρόπουλος

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ:

ΧΩΡΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ «Η ίδια η εξουσία κι η συνήθεια της κυριαρχίας, κάνει ακόμα και τους πιο έξυπνους κι ενάρετους ανθρώπους, πηγή παραλογισμών, τόσο διανοητικών όσο κι ηθικών». Μιχαήλ Μπακούνιν, 1867 Το μετεκλογικό τοπίο που έχει διαμορφωθεί, αν εξαιρέσουμε μόνο τα νέα τεχνητά εκλογικά χαρακτηριστικά του, δεν έχει αλλάξει στο παραμικρό απ’ αυτό που υπήρχε και θα υπάρχει σε επίπεδο κρατικών πολιτικών επιλογών. Μια ματιά μόνο στο πρόγραμμα του κυβερνώντος κόμματος επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές. Οι όποιες εκλογικές μετατοπίσεις παρατηρήθηκαν με τη βαριά ήττα της ΝΔ και τη νίκη του ΠΑΣΟΚ, την πτώση της αριστεράς, την άνοδο του λαϊκιστικού ακροδεξιού ΛΑΟΣ και την οριακή άνοδο των Οικολόγων-Πράσινων, που παρέμειναν εκτός βουλής, αποτελούν στοιχεία καταγραφής του εκλογικού σώματος σε επίπεδο κοινοβουλευτικού παιχνιδιού - νομής της εξουσίας και σε καμιά περίπτωση δηλωτική συνειδητή προσχώρηση στο στρατόπεδο των κυρίαρχων, εκτός από τους μυημένους. Με άλλα λόγια, μεγάλα τμήματα ψηφοφόρων –παρότι δεν εμπιστεύονται τα κόμματα– εξακολουθούν να ψηφίζουν, είτε για ιδιοτελείς λόγους, είτε γιατί δεν τους είναι οικείες άλλες δυνατότητες για να αλλάξουν τη ζωή τους. Το καινούριο στοιχείο σε αυτή την εκλογική αναμέτρηση, το οποίο επιμελώς προσπερνούν όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ, είναι η μεγάλη αύξηση του ποσοστού αποχής που άγγιξε το 29% (τρεις στους δέκα δεν ψήφισαν) ή διαφορετικά, η ψήφος στον «ΚΑΝΕΝΑ». Πρόκειται για εκείνο το πολύβουο κοινωνικό σώμα που λοιδορήθηκε σφόδρα τον Ιούνιο και εκβιάστηκε κατά κόρον από τα ΜΜΕ και το σύνολο των δεξιών και αριστερών κομμάτων, παραμονές των βουλευτικών εκλογών, να συμμετάσχει στο εκλογοπανηγύρι του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού. Τα 2.898.000 συνανθρώπων μας που προτίμησαν την απαξίωση των εκλογών με τη στάση της ΑΠΟΧΗΣ –ακόμα κι αυτοί που εκδήλωσαν τη δυσαρέσκειά τους με 143.606 άκυρα και 42.460 λευκά– βρέθηκαν ακριβώς στην αντίπερα όχθη αυτού του παιχνιδιού. Γιατί με τον ένα ή άλλο τρόπο δεν το νομιμοποίησαν με τη συμμετοχή τους. Η λασπολογία περί απολιτίκ ή ασυνείδητων δεν πείθει πλέον κανέναν. Κάτι άλλο συμβαίνει, πέρα από την απογοήτευση, την οργή ή τα σκάνδαλα. Αυτός ο κόσμος απαξιώνει την εκπροσώπηση στο σύνολό της, γιατί πλέον δεν ελπίζει σε τίποτα και σε κανέναν. Προφανώς και η εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη έβαλε το χεράκι της σ’ αυτή τη νέα πραγματικότητα, που όσο περνάει ο καιρός θα γίνεται ακόμα πιο εμφανής, γιατί η παραίτηση και η απάθεια αντικαθίστανται με τη δραστηριοποίηση και την κριτική στάση απέναντι στις κάθε λογής εξουσίες. Άλλωστε, δεν ξεχνιέται εύκολα η συνεργασία των δύο κομμάτων εξουσίας για τα πογκρόμ μηδενικής ανοχής απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες, την κρατική βία και την κατάργηση θεμελιωδών εργασιακών και κοινωνικών κεκτημένων και δικαιωμάτων. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ο δήμαρχος και ο νομάρχης του ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αυτοί που έδωσαν εντολή να καούν οι καταυλισμοί των Αφγανών μεταναστών στην Πάτρα, όταν την ίδια στιγμή η Αριστερά ασχολιόταν με τις επώνυμες ούγιες της (Παπαρήγα – Αλαβάνος – Τσίπρας - Κύρκος κ.α.); Στους δρόμους της κοινωνικής δράσης γεννιούνται οι συνειδήσεις

Προφανώς, στις μάχες της επόμενης μέρας δεν υπάρχει καμιά περίοδος χάριτος για τους κυβερνώντες. Η μη συναίνεση με τις συνολικές επιλογές της εξουσίας από μόνη της όμως δεν επαρκεί. Ούτε επίσης δημιουργούνται όροι αντίστασης –πόσο μάλλον ανατροπής– με τις αποστεωμένες αντιλήψεις της καθεστωτικής και του συνόλου της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που θεωρούν ότι το αντίπαλο δέος χτίζεται και προωθείται στις κάλπες και στα κοινοβούλια και ότι οι κινηματικές διαδικασίες έχουν μόνο ανταλλακτική-εργαλειακή αξία για την εκλογική καταγραφή τους. Μ’ αυτή την έννοια, εκείνο που εφεξής έχει βαθύτερη κοινωνική αξία και πολιτική σημασία είναι η συνεχής απονομιμοποίηση του κοινοβουλευτισμού, η παράλληλη ανάπτυξη και το ενδυνάμωμα αμεσοδημοκρατικών κοινωνικών θεσμών, συμμετοχής, συναπόφασης, αντίστασης και δράσης, που θα αποτελούν το πραγματικό αντίπαλο δέος απέναντι στους υπάρχοντες και συνάμα τη δυνατότητα των ανθρώπων να αλλάξουν οι ίδιοι τη ζωή τους. Ριζικά και όχι α λα καρτ και με δόσεις. Ιδιαίτερα σήμερα που η μεγάλη αποχή σηματοδοτεί και νέες δυνατότητες αντικαθεστωτικής κοινωνικής απεύθυνσης και καμπάνιες αμεσοδημοκρατικής δράσης σε θέματα που αφορούν άμεσα την καθημερινότητα στη γειτονιά, στα χωριά, στους κοινωνικούς χώρους και στους χώρους εργασίας. Θοδωρής Θεοδωρόπουλος

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

| ÐÏËÉÔÉÊÇ |

Καμιά περίοδο χάριτος, είναι

η ώρα των κινημάτων

ια ανάλυση των αποτελεσμάτων των εκλογών μάς αφήνει σχετικά αδιάφορους, μπορεί όμως

να δοθεί το έναυσμα για μια απεύθυνση προς

τον κόσμο της ανατροπής και των κινημάτων. Δεν μας ενδιαφέρει να σταθούμε στην πιο απίθανη προεκλογική εκστρατεία κόμματος στην ιστορία της πολιτικής. Δείγμα της παντελούς έλλειψης επαφής με την κοινωνία. Είναι τελικά ένα εκλογικό αποτέλεσμα απλής εναλλαγής στην εξουσία; Μια επιβεβαίωση των όρων της μεταπολίτευσης; Η απάντηση, αν και δεν είναι εύκολη, είναι όχι. Αυτό στηρίζεται σε κάποια κρίσιμα δεδομένα. Την αποστοίχιση από το ένα κόμμα εξουσίας και την εμφανή αδυναμία ενσωμάτωσηςεκπροσώπησης. Είναι επίσης εμφανής έλλειψη κάθε θετικής διεξόδου από το τέλος των καπιταλιστικών υποσχέσεων. Ο μεσαίος χώρος, αν υπήρξε ποτέ, είναι πλέον κλινικά νεκρός. Στο επίκεντρο βρίσκονται τα ζητήματα αιχμής μιας κοινωνίας που βλέπει την ταυτότητά της να βρίσκεται σε μια φάση επαναδιαπραγμάτευσης. Θα αφήσουμε λοιπόν το εκλογικό αποτέλεσμα επισημαίνοντας τη μεγάλη ήττα

Η συνεύρεση των κινημάτων, η δυνατότητα αυτά να ορί-

Στο κέντρο αυτής της περίεργης σχέσης, ο πολίτης και ο

των αριστερών σχηματισμών, και θα ασχοληθούμε με τη

σουν την πολιτική ατζέντα μέσω μιας συντακτικής πρα-

νομάδας στέκονται μπροστά στο δημόσιο χώρο. Η έννοια

δυνατότητα να δημιουργηθεί μια ατζέντα ανατροπής ως

κτικής, θα είναι το αποτέλεσμα μιας μακράς διαδικασίας

του δημόσιου χώρου μπορεί να χρησιμοποιείται πλέον από

μόνη διέξοδος από αυτόν τον μίζερο κύκλο.

οικοδόμησης της αλληλεγγύης στη βάση των αξόνων της

πολλούς, όμως πάντα ως μέρος μιας κρατικής δομής. Όμως

καταπίεσης. Πρέπει να εμπιστευτούμε τις ασύνδετες, μη

ο πραγματικά δημόσιος χώρος είναι ένας χώρος μακριά από

ηγεμονικές δυνάμεις, να δούμε ότι στα κινήματα υπάρχουν

την κρατική έκφραση. Η διεκδίκησή του είναι καθοριστική

τα σπέρματα της κοινωνικής αλλαγής, όσο και εκείνα της

και για τον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του ανθρώπου

ενσωμάτωσης. Υπάρχουν δραστηριότητες που κυοφορούν

με τη φύση και τον εαυτό του. Τα κινήματα πόλης και οι

νέες εν δυνάμει εναλλακτικές μορφές κοινωνικής συνείδη-

μάχες για την ενέργεια δεν εντάσσονται πλέον σε απλά κι-

σης. Το οικουμενικό υποκείμενο της απελευθέρωσης δεν

νήματα διεκδίκησης αλλά οφείλουν να εξερευνήσουν τους

υφίσταται πλέον και ίσως δεν υπήρξε και ποτέ, αλλά υπάρχει

όρους μιας ουσιαστικής ελευθερίας. Μιας ελευθερίας που

ένας τεράστιος στρατός καταπιεσμένων που μπορούν να

δεν μπορεί να κατακτηθεί χωρίς την καθολική αντίσταση

σηκώσουν τους αγώνες από εκεί που τους άφησε ο Μάης

στη στρατικοποίηση των δυτικών κοινωνιών, στους τρομο-

του ’68 και η αυτονομία του ’70 και να τους μεταφέρουν

νόμους κάθε κοπής.

Κάποιοι αναζητούν την απάντηση στην εξής ερώτηση: «Κατά πόσο μπορεί να σταθεί, από θεωρητική και πρακτική άποψη, μια θέση που να αποφεύγει την απορρόφησή της στην αδιαφανή και τρομερή ουσία του κράτους»; Και αν το “η κοινωνική επανάσταση” δείχνει κάπως γενικό, είναι δεδομένο ότι στις κινηματικές διεργασίες των καιρών μας ορίζεται μια έξοδος, μια συνειδητή απόσυρση, μια θεμελιακή αποχώρηση, που συνίσταται σε μια σταδιακή λιποταξία από το κράτος. Ούτε παραγωγοί ούτε πολίτες, τα κινήματα πλέον συγκροτούν μια εξουσία που αρνείται να γίνει κυβέρνηση. Οι έννοιες της προόδου τα ιδεολογήματα περί

στο επόμενο επίπεδο.

Μια ατζέντα ανατροπής που θα στηρίζεται σε μια μη εδα-

αποτελεσματικότητας έχουν κλείσει τον κύκλο τους, είναι

Συμπυκνώνοντας κάπως την έννοια των κινημάτων, αξίζει

φική αλληλεγγύη, σε έναν αγώνα όχι για την κατάκτηση

η ώρα των κινημάτων να λειτουργήσουν με το σπέρμα

να αναφερθούμε στο μεταναστευτικό, όπου το «με τους

του κράτους αλλά ανάμεσα στο κράτος και το μη κράτος

που έχουν ως δυνατότητα, ως δυνάμεις συντακτικές,

μετανάστες και όχι για» αρχίζει να αποκτά ευρύτερα χαρα-

που συγκροτούν οι καταπιεσμένοι. Δεν υπάρχει ιδεολογικός

ως δυνάμεις συνολικής ανατροπής. Δεν χωρούν σήμερα

κτηριστικά. Είναι εμφανές ότι ο κατασταλτικός μηχανισμός

μηχανισμός που να μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το έργο,

λογικές ιδεολογικής ή πολιτικής αυταρέσκειας, δεν υπάρχει

των στρατοπέδων συγκέντρωσης και η αναβίωση των φα-

δεν υπάρχουν ολοκληρωμένες λύσεις, όμως πρέπει να δημι-

τίποτα ενιαίο για να εκπροσωπηθεί, η λογική μεσολάβησης

σιστικών περιπολιών δεν μπορούν να δώσουν ανάσα στο

ουργηθούν δεσμοί ανάμεσα στους αγώνες για την οριστική

κινημάτων - εξουσίας τελείωσε ολοκληρωτικά. Θέλουμε να

σύστημα σε ένα θέμα που στην ουσία τίθεται εν αμφιβόλω

διάλυση των όρων της νέας συναίνεσης. Δεν μπορούμε πια

τονίσουμε προς όλο το δυναμικό της ανατροπής πως δεν

η ταυτότητα του έθνους-κράτους. Μπορεί οι μετανάστες οι

να βασιζόμαστε σε καμιά ιστορική αναγκαιότητα, αλλά στη

χωρά απογοήτευση από τα πενιχρά εκλογικά αποτελέσματα

πρόσφυγες, οι άνεργοι κ.λπ.. να χρειάζεται να περάσουν από

δράση. Αυτό είναι ένα δύσκολο έργο, στο οποίο μπορούν να

σχηματισμών ή κομμάτων, δεν χωρά απογοήτευση από το

μια πολιτική της ταυτότητας, να διεκδικήσουν μια εντοπι-

συνεισφέρουν σχηματισμοί που αρνούνται την κατάληψη

αδιέξοδο πρακτικών που ωθούν σε ατομικιστικές λύσεις

ότητα προτού βρεθούν ενώπιον νέων διεκδικήσεων, είναι

της εξουσίας ως αυτοσκοπό και που μπορούν να σταθούν

χωρίς πολιτικό στίγμα. Διότι το διακύβευμα είναι αλλού,

όμως μια ταυτότητα που αποδομεί την κυρίαρχη ταυτότητα.

πλάι στα κινήματα, όχι ως μεσολαβητές αλλά ως ενεργό

είναι στην ικανότητα των σχηματισμών να μπορέσουν

Ενώ ο πολίτης έχει το σπίτι του στον αυλακωτό χώρο της

μέρος, ως σύνδεση, ως καταλύτης για τη μετατροπή τους

να αφουγκραστούν τα κινήματα, ώστε να μπορέσουν να

μορφής κράτος, ο σύγχρονος νομάδας καταλαμβάνει τους

σε συντακτικές δυνάμεις.

αναπτύξουν μια πολύμορφη σύγκρουση με όσα η εξουσία

λείους χώρους των μη κρατικών σχέσεων, λειτουργεί πέρα

θεωρεί ως δεδομένα.

από τις αδιαπραγμάτευτες ταυτότητες ως υπονομευτής.

Φιλήμονας Παντσάκης

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Δημοκρατία ή Κοινοβουλευτισμός Ώστε η κυβέρνηση δεν µπορεί παρά να εµφανίζεται

αρχαί εν αυτή γίγνονται» (δηλαδή, η διεύθυνση της πόλης βασίζεται, ως επί το πλείστον, στον κλήρο).

σαν φατρία. Αυτό που ονοµάζουµε κυβέρνηση είναι απλώς η νικηφόρα φατρία και στο γεγονός ακριβώς ότι είναι φατρία βρίσκεται αµέσως η αναγκαιότητα παρακµής της. Και αντίστροφα, το γεγονός ότι βρίσκεται στην κυβέρνηση την καθιστά φατρία και ένοχη… Χέγκελ

ύµφωνα µε την αρχαία ελληνική πολιτική σκέψη, τα πολιτεύµατα χωρίζονται σε δηµοκρατικά και µη δηµοκρατικά. Η βασική τους διαφορά έγκειται στο ότι στα δηµοκρατικά οι πολίτες δεν χωρίζονται σε άρχοντες και αρχόµενους, ενώ στα δηµοκρατικά υπάρχει αυτός ο διαχωρισµός. Στις µέρες µας θεωρείται δεδοµένο, σχεδόν απ’ όλους, ότι το πολίτευµα που επικρατεί στις χώρες του λεγόµενου «ανεπτυγµένου» κόσµου είναι η Δηµοκρατία. Κάθε τέσσερα χρόνια οι υπήκοοι (γιατί θα ήταν ειρωνεία να χρησιµοποιήσουµε τη λέξη πολίτες) καλούνται να ασκήσουν το «ύψιστο», υποτίθεται, δικαίωµά τους. Να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους. Κι αυτό το δικαίωµα εκλογής αντιπροσώπων θεωρείται λίγο πολύ απ’ όλους ως η ειδοποιός διαφορά µεταξύ των δηµοκρατικών και µη δηµοκρατικών πολιτευµάτων. Μια µατιά όµως στους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς – τους οποίους οι νεοέλληνες επικαλούνται µόνο για να κοµπάσουν ρατσιστικά για το ότι είναι «απόγονοί» τους, και ποτέ δεν µπαίνουν στον κόπο να τους διαβάσουν – αρκεί για να µας πείσει ότι τα πράγµατα δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του (Α, 1252a, 15-16) λέει: «Κατά µέρος άρχων και αρχώµενος, πολιτικόν» (δηλαδή, το να υπάρχει εκ περιτροπής, µε σειρά, άρχοντας και αρχόµενος είναι χαρακτηριστικό πολιτικό). Και παρακάτω (Πολιτικά, Ζ, 1317 b, 2-3): «Ελευθερίας εν τω εν µέρει άρχειν και άρχεσθαι» (δηλαδή, ένα χαρακτηριστικό της ελευθερίας είναι το να άρχει και να άρχεται κανείς µε τη σειρά του). Από τα παραπάνω αντιλαµβανόµαστε ότι και στη Δηµοκρατία υπάρχουν άρχοντες και αρχόµενοι, οι οποίοι όµως εναλλάσσονται στα αξιώµατα. Στη δηµοκρατία, δηλαδή, όλοι περνάνε από όλα τα αξιώµατα, αλλά δεν κατέχουν κανένα δια βίου, ούτε και το ασκούν κατ’ επάγγελµα.

Σύµφωνα µε τον Αριστοτέλη, το κύριο γνώρισµα και η ειδοποιός διαφορά της Δηµοκρατίας έναντι των άλλων πολιτευµάτων είναι ότι σ’ αυτήν οι άρχοντες αναδεικνύονται µε κλήρωση και όχι µε εκλογή. Αυτό µπορεί να σοκάρει τους απληροφόρητους ψηφοφόρους-τηλεθεατές, αλλά ο Αριστοτέλης είναι σαφέστατος (Πολιτικά, Δ, 1294b, 8-9) «Λέγω δ’ οίον δοκεί δηµοκρατικόν µεν το κληρωτάς είναι τας αρχάς, το δ’ αιρετάς ολιγαρχικόν». Η κλήρωση είναι αυτή που διασφαλίζει ότι δεν θα παγιωθεί ο διαχωρισµός ανάµεσα σε άρχοντες και αρχόµενους (όπως συµβαίνει στα σηµερινά καθεστώτα). Υπολογίζεται ότι την εποχή της ακµής της αθηναϊκής Δηµοκρατίας περίπου το 97% των αξιωµάτων ήταν κληρωτά• το υπόλοιπο ελάχιστο ποσοστό αφορούσε αξιώµατα που απαιτούσαν ειδικές γνώσεις – όπως αυτό των Στρατηγών π.χ. – αλλά και πάλι το γεγονός ότι λογοδοτούσαν στον Δήµο και ήταν άµεσα ανακλητοί, αποτελούσε ασφαλιστική δικλίδα ενάντια στην αυθαιρεσία, τη διαφθορά και την εξουσιοφρένια, φαινόµενα τόσο συνηθισµένα σήµερα. Αλλά και ο Ηρόδοτος στον Διάλογο µεταξύ του Μεγάβυζου (υποστηριχτή της ολιγαρχίας), του Δαρείου (υποστηριχτή της µοναρχίας) και του Οτάνη (υποστηριχτή της Δηµοκρατίας) δεν αφήνει περιθώρια για παρερµηνείες. Σχετικά µε τα 3 θεµελιώδη χαρακτηριστικά της Δηµοκρατίας λέει: 1) «Πάλω εν αρχής άρχει» (δηλαδή, µε κλήρο οι αρχές), 2) «υπεύθυνον δε αρχήν έχει» (δηλαδή, ο καθένας πρέπει να λογοδοτεί για κάθε αρµοδιότητα που του ανατέθηκε) και 3) «Βουλεύµατα δε πάντα ες το κοινόν αναφέρει» (δηλαδή, κάθε απόφαση λαµβάνεται µετά από δηµόσια συζήτηση). Άλλωστε και ο Πλάτωνας (γνωστός πολέµιος της Δηµοκρατίας) στην Πολιτεία του στρέφεται εναντίον της ακριβώς επειδή: «εξ ίσου µεταδώσει πολιτείας τε και αρχών» (δηλαδή, όλοι συµµετέχουν εξίσου στη διοίκηση της πόλης) και επιπλέον επειδή: «και ως το πολύ από κλήρων αι

Τα σηµερινά πολιτεύµατα ανενδοίαστα καπηλεύονται το όνοµα της Δηµοκρατίας, ενώ ουσιαστικά αποτελούν απλώς κοινοβουλευτικά καθεστώτα. Ο κοινοβουλευτισµός – που ξεκίνησε από τη Βρετανία τον 13ο αιώνα και µορφοποιήθηκε κατά τη Γαλλική και την Αµερικάνικη Επανάσταση – ενώ χρησιµοποιεί δηµοκρατική φρασεολογία δεν είναι παρά µια µεταµφιεσµένη ολιγαρχία. Υπάρχει µια µικρή, λίγο-πολύ σταθερή, οµάδα – οι άρχοντες – και µια µεγάλη – οι αρχόµενοι. Η συντριπτική πλειοψηφία της δεύτερης οµάδας δεν αναλαµβάνει ποτέ κανένα αξίωµα, παρά µόνο καλείται κάθε τόσο να ανανεώσει εξουσίες που κρατούν χρόνια τώρα. Και η επικρατούσα απάτη µηχανεύεται διάφορους προσδιορισµούς (κοινοβουλευτική, αστική, προεδρευοµένη, δηµοκρατία, κλπ,) για να κρύψει το αυτονόητο: ότι η Δηµοκρατία ή είναι τέτοια και δεν χρειάζεται κανέναν προσδιορισµό, ή δεν είναι, και όπως κι αν της ονοµάσεις το κακό δεν ξορκίζεται. Τι κι αν ρητά αναφέρεται και στον Επιτάφιο του Περικλή ότι: «και όνοµα µεν κέκληται δηµοκρατία διά το µη οικείν εν ολίγους αλλ’ ες πλείονας», δηλαδή, το πολίτευµά µας ονοµάζεται δηµοκρατία επειδή η διοίκηση ανήκει στους πολλούς και όχι στους λίγους; Αν θέλαµε να κάνουµε µια µεταφορά στα καθ’ ηµάς θα βλέπαµε ότι ισχύει το ακριβώς αντίθετο. Ένα παιδί που θα γεννιόταν στην Ελλάδα, για παράδειγµα, το 1963 θα έβρισκε κάποιον Καραµανλή πρωθυπουργό και κάποιον Παπανδρέου στην αντιπολίτευση. Ένα άλλο παιδί που θα γεννιόταν τον επόµενο χρόνο θα έβρισκε τα ίδια ονόµατα σε αλλαγµένες όµως θέσεις. Δεκαπέντε χρόνια µετά, το 1979, ένα άλλο νεογέννητο θα έβρισκε και πάλι κάποιον Καραµανλή πρωθυπουργό και κάποιον Παπανδρέου στην αντιπολίτευση. Δύο χρόνια µετά, το 1981, και πάλι αλλαγή ρόλων, αλλά όχι ονοµάτων. Και τα παιδιά των παραπάνω νεογέννητων, γεννηµένα ας πούµε το 2006, θα έβρισκαν έναν Καραµανλή πρωθυπουργό και έναν Παπανδρέου στην αντιπολίτευση, και µάλλον δεν θα διακινδυνεύαµε και πολύ αν προβλέπαµε ότι και τα δικά τους παιδιά, και τα εγγόνια τους θα βρούνε τα ίδια ονόµατα, στις ίδιες θέσεις, σε µία από τις δύο παραλλαγές. Οι αρχαίοι Έλληνες µάλλον θα µειδιούσαν αν τους παρουσιάζαµε το ανωτέρω πολίτευµα ως δηµοκρατικό. Εµείς όµως – ως γνήσιοι απόγονοί τους!! – συνεχίζουµε µακάρια να τρώµε κουτόχορτο και να συµµετέχουµε στην παρωδία των εκλογών, στο γελοίο αυτό γαϊτανάκι που εύστοχα ο µεγάλος αναρχικός Πιότρ Κροπότκιν είχε χαρακτηρίσει ως «το παζάρι της µαταιοδοξίας και των συνειδήσεων». Κώστας Δεσποινιάδης

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Resistanbul

Κραυγές ήττας « Η διεθνής ελίτ θα συναντηθεί στην

Ίστανμπουλ από τις 28 Σεπτεμβρίου ως τις 7 Οκτωβρίου, για να συζητήσει τα νέα σχέδια εκμετάλλευσης της ανθρωπότητας και της φύσης. Για αυτό το λόγο οργανώνουμε ένα εξαιρετικό πρόγραμμα άμεσης δράσης. Καλούμε στο δρόμο όποιον έχει πρόβλημα με τον καπιταλισμό και την παγκόσμια καταστροφή, που αυτός προκαλεί, και καλούμε όλους να μετατρέψουν την Ίστανμπουλ σε κόλαση για το ΔΝΤ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΝΣΤΑΝΜΠΟΥΛ!»

Üæåéò óôï CD íá ðáßîåé ìåëïðïéçìÝíï ÁíáãíùóôÜêç ãéá íá öôéá÷ôåßò ëßãï, ìÝñá ðïõ åßíá,é 4 Ïêôùâñßïõ êáé ðáò

íá øçößóåéò ÓÕÑÉÆÁ. Ìðïñåß êáé íá øçößóåéò ÁÍÔÁÑÓÕÁ äåí Ý÷åé óçìáóßá, ãåíéêþò ü,ôé áñéóôåñü ôïõ ðáñåëèüíôïò. Óçìáóßá Ý÷åé üôé áêïýò ôï Ìáíþëç ÁíáãíùóôÜêç íá êÜíåé ðïßçìá ôçí êñáõãÞ ôçò Þôôáò, ìå ôñüðï ðïõ ðñáãìáôéêÜ ôç âéþíåéò. Ç ó÷Ýóç áõôÞ ôùí áñéóôåñþí ìå ôçí áñéóôåñÜ ðïõ ôç âéþíåéò. Ç ó÷Ýóç áõôÞ ôùí áñéóôåñþí

Με αυτή τη μαχητικότητα υποδέχθηκαν οι Τούρκοι σύντροφοι τη σύνοδο 13.000 υπουργών, τραπεζιτών και άλλων απατεώνων του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην Κωνσταντινούπολη με σαφή και διακηρυγμένη πρόθεση να σπάσουν κάθε κόκκινη ζώνη, που θα στήσει το Τουρκικό κράτος απέναντι στην κοινωνία.

ìå ôçí áñéóôåñÜ áðü ôç ìéá åßíáé áñíçôéêÞ

Η αντίσταση στις αποφάσεις των κυρίαρχων υπήρξε καλά οργανωμένη με τη συμμετοχή συνδικάτων, φοιτητικών οργανώσεων, ακροαριστερών κομμάτων και α/α συλλογικοτήτων. Επί μέρες η πόλη παραδόθηκε σε γενικευμένες ταραχές ανάμεσα σε χιλιάδες διαδηλωτές και τις οπλισμένες ορδές της αστυνομίας. Κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων σπάστηκαν τράπεζες, αλυσίδες πολυεθνικών και άλλα σύμβολα του καπιταλισμού, ενώ χρησιμοποιήθηκαν πέτρες, σφεντόνες και βόμβες μολότοφ. Στις διαδηλώσεις τραγουδιόνταν συνθήματα όπως «ζήτω η ελευθερία» και «ΔΝΤ έξω από δω».

áñéóôåñïáíáñ÷éêü êüóìï).

Στις πρωτοφανείς αυτές πράξεις αντίστασης για το Τουρκικό στρατοκρατικό καθεστώς η αστυνομία έκανε χρήση κάθε διαθέσιμου μέσου καταστολής, μεταξύ άλλων και πυροβόλων όπλων. Προέβη δε σε συλλήψεις συνολικά 200 διαδηλωτών, ενώ ένας 55χρονος διαδηλωτής έχασε τη ζωή του από καρδιακή προσβολή. Είχε προηγηθεί προ ημερών η σύλληψη ενός φοιτητή που είχε πετάξει παπούτσι στον πρόεδρο του Ταμείου και πρώην κορυφαίου παράγοντα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος κατά την ομιλία του σε Τουρκικό πανεπιστήμιο.

Ç ðïßçóç Üëëùóôå áíïßãåé ôñýðåò ðñïò ôï

Αντώνης Μπρούμας

Ο θρίαμβος του μικροαστισμού

ε τη νίκη του Πασόκ επανήλθε ο θρίαμβος των νοικοκυραίων και των μικροαστών.

Αποκαταστάθηκε η αγωνία τους. Στα ασφυκτικά διλήμματα που θέτει η εξουσία, η απάντηση είναι η στροφή προς τη συντήρηση. Ελευθερία ή ασφάλεια;

Η Επιστροφή του Μένιου «ο πολίτης θα ήθελε να δει τα μέλη της κυβέρνησης ως αντιεξουσιαστές στην εξουσία» Γ. Α. Παπανδρέου

Πολίτης είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Και η εξουσία επίσης. Ο Γιωργάκης θεωρεί ότι η εξουσία είναι ουδέτερη και πως η

ëüãù ôçò øõ÷ïðáèïëïãßáò ðïõ äçìéïõñãåß (óôïé÷åßá ôçò ïðïßáò âëÝðïõìå óôïí åõñýôåñï

Áðü ôçí Üëëç, Ý÷åé êÜôé èåôéêü áöïý âéþíïíôáò ôçí ìÝóá áðü ôç æùíôáíÞ ðïßçóç ôïõ ÁíáãíùóôÜêç ìðïñåß êáé íá äåéò ôï ìÝëëïí. ìÝëëïí, ÷ùñßò íá ðåñéãñÜöåé áõôü Þ ôéò ôñýðåò. Áí áöåèåßò ó’ áõôÞ ìðïñåß íá ÷ýóåéò ëßãï äÜêñõ, ìåôÜ íá öõóÞîåéò ôç ìýôç óïõ êáé ìåôÜ íá äåéò ôï óýã÷ñïíï êüóìï. Ç åðï÷Þ ôçò áíÝîïäçò åíáó÷üëçóçò ìå ôçí ðïëéôéêÞ ôåëåßùóå (âëåðå Âáâõëùíßá 57, ÖéëÞìïíáò ÐáôóÜêçò). ÓÞìåñá Þ óõììåôÝ÷åéò ùò Üôïìï óôï ðåäßï ôùí êïéíùíéêþí äéåñãáóéþí êáé áõôüðñïùèÞóå ÷ùñßò ôïí ðïëéïñêçôéêü êëïéü ôçò éäåïëïãßáò - ïñãÜíùóçò Þ áñêåßóáé óôï íá áíôáãùíßæåóáé ôç óýã÷ñïíç ðïëéôéêÞ, ôá óýã÷ñïíá - êïéíùíéêÜ - ðïëéôéêÜ ðåäßá ðñïóðáèþíôáò íá ôá êåöáëïðïéÞóåéò ãéá ëïãáñéáóìü óïõ. Åßôå äçëáäÞ êáôåâáßíåéò óôéò åêëïãÝò êáé ìáæåýåéò øÞöïõò, åßôå åíôÜóåéò

κυβέρνησή του είναι ένα μαγαζί που προσφέρει υπηρεσίες στον πελάτη.

ôï ëüãï ôïõ êÜèå êéíÞìáôïò óôï éäåïëïãéêü

Η απάντηση είναι ασφάλεια. Η πρόσδεση γύρω από τα

Συγγνώμη, στον πολίτη. Ο μικρός Γιωργάκης ήρθε με όραμα που είχαν

óïõ ðëáßóéï.

νέα δόγματα που επιβάλλει η κυριαρχία. Οι μπάτσοι

πολλοί πριν από αυτόν. Να ενώσει την Ελλάδα, να πάψει ο σπαραγμός

είναι πλέον οι χρήσιμοι δημοσιοϋπαλληλίτες, οι οποίοι

και ο διχασμός. Να τελειώνουμε με τους Δεξιούς και τους Αριστερούς,

ÁõôÜ ôá ðáñáðÜíù Þôáí êÜðïéåò óêÝøåéò

προσφέρουν την προστασία στο λαό, ενώ κάθε γονιός είναι

να τελειώνουμε με τους Δεκέμβρηδες. Για αυτό πήγε να κάνει την κίνηση

ðñïåêëïãéêÜ êáèþò Üêïõãá ôç óõíÝíôåõîç

υπερήφανος όταν τα παιδιά του γίνονται καραβανάδες του

ΜΑΤ. Να βάλει τη Δαμανάκη κομισάριο της μπατσοκρατίας. Δηλαδή,

ôýðïõ ôïõ Á. Ôóßðñá. Ìéá äçìïóéïãñÜöïò ôïí

στρατού. Η επιβολή της μηδενικής ανοχής θα προστατέψει

από τον πομπό να μεταπηδήσει στο τανκ. Μια έξυπνη κίνηση που θα

ñþôçóå: “Ýíáò ößëïò ìïõ ðñéí áðü ôéò åêëïãÝò

τους νοικοκυραίους και τις περιουσίες τους από τους

έσβηνε μια για πάντα αυτόν τον αναχρονισμό της μεταπολίτευσης. Εδώ

âÜæåé ôï CD ìå ìåëïðïéçìÝíï ÁíáãíùóôÜêç

επικίνδυνους εγκληματίες και τρομοκράτες. Κι όλοι μαζί

τα πράγματα πάνε μπροστά, να πούμε. Πράσινη ανάπτυξη, πολίτης,

íá áêïýóåé, öôéÜ÷íåôáé êáé ðÜåé íá øçößóåé

με ένα ηλίθιο χαμόγελο θα είναι ευτυχισμένοι μέσα στον

ανθρώπινη κοινωνία, λογοδοσία, ηλεκτρονική διακυβέρνηση και δεν

ÓÕÑÉÆÁ. Åóåßò ãéá ðïéï ëüãï íá ôïõ ëÝãáôå

κόσμο του υπερκαταναλωτισμού, της αυταπάτης και της

συμμαζεύεται. Πολύ μπροστά το άτομο!

ασημαντότητας. Οι αναδιαρθρώσεις μέσα στον κοινωνικό ιστό έχουν όχι μόνο παγιωθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά

Και για όσους αναρωτιούνται για το πώς θα κυβερνήσει αφού ως γνωστόν ο

έχουν αποενοχοποιηθεί με έναν κυνικό και υποκριτικό

ίδιος είναι επαγγελματίας τουρίστας. Έκανε κάτι παλαιό και δοκιμασμένο.

τρόπο. Οι φορείς των διαρκών ενοχικών συνδρόμων

Το είχε κάνει και ο πατέρας του για να μπορεί να τρέχει κάθε φορά που

αποενοχοποιούν τους ίδιους και τους ομοίους τους. Κι

φτερούγιζε η καρδούλα του στις Σουηδίες, στις Ελούντες και ενίοτε στα

έτσι δεν τρέχει τίποτα.

νοσοκομεία. Ανάστησε τον Κουτσόγιωργα και μάλιστα σε αναβαθμισμένη

«Να φοβάσαι όσους θέλουν να ζήσουν τη ζωή τους ήσυχα

εκδοχή βαρέων βαρών. Το εγγόνι του Στρατηγού Παγκάλου αναλαμβάνει

και ειρηνικά. Είναι αδίστακτοι» – Κλάες Άντερσεν

την κυβέρνηση ως εξολοθρευτής Μένιος νούμερο δυο, και εγώ περιμένω με ανυπομονησία να ακούσω να αναβιώνει η ιστορική φράση: «Δεν

Νίκος Κατσιαούνης

δικαιούστε δια να ομιλείτε κύριοι!, δεν δικαιούστε...»

íá øçößóåé êáé ôþñá ÓÕÑÉÆÁ;” Äåí Ý÷åé óçìáóßá ôé áðÜíôçóå ï Ôóßðñáò óôï åñþôçìá ôçò äçìïóéïãñÜöïõ. Óçìáóßá Ý÷åé Ýíá Üëëï ÷áñáêôçñéóôéêü, ìåôåêëïãéêü ðéá, óôïé÷åßï. Ðáíçãõñßæïíôáò ôç ìç äéåõñõìÝíç åêëïãéêÞ Þôôá, ïé óõñéæÝïé ôïõ “Êüêêéíï 105.5” Ýâáæáí áíôÜñôéêá åðéâåâáéþíïíôáò ôï óõëëïãéóìü ìïõ ðåñß êñáõãþí Þôôáò êáé åíï÷éêïý óõìðëÝãìáôïò. Ìáýñá êïñÜêéá ìå íý÷éá ãáìøÜ...

αμανές

Íßêïò ÉùÜííïõ

| ÂÁÑÂÁÑÉÓÌÏÉ |

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

Η γενναιότητα του Μεγάλου Ανδρός

ÄÉÊÁÓÔÇÑÉÏ ÓÔÇÍ ÎÁÍÈÇ ÅÍÁÍÔÉÏÍ 6 ÖÏÉÔÇÔÙÍ

τις 27 Οκτώβρη καλούνται ενώπιον του τριμελούς πλημμελειοδικείου Ξάνθης έξι φοιτητές και απόφοιτοι της πολυτεχνικής σχολής του ΔΠΘ κατόπιν αυτεπάγγελτης εισαγγελικής δίωξης σε βάρος τους, υπόθεση που μετρά ήδη τρία χρόνια. Το χρονικό της υπόθεσης: Κατά το διάστημα Σεπτεμβρίου-Νοεμβρίου του 2005 σε Ξάνθη και Κομοτηνή έγιναν κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των φοιτητικών λεσχών σίτισης που προωθούσε ο τότε πρύτανης Καραμπίνης, στα πλαίσια των συνολικότερων επιλογών κράτους-ΕΕ για χτύπημα της δημόσιας δωρεάν εκπαίδευσης. Ο ΣΦ της Πολυτεχνικής Σχολής Ξάνθης προχώρησε σε κινητοποιήσεις και οι δυναμικές μορφές πάλης που επέλεξαν οι φοιτητές μέσα από τα συλλογικά τους όργανα είχαν ως αποτέλεσμα απειλές εναντίον συνδικαλιστών φοιτητών που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις από το πρυτανικό συμβούλιο. Το Φλεβάρη του 2006, ο κ. Καραμπίνης προχώρησε στην υλοποίηση αυτών των απειλών, μηνύοντας για συκοφαντική δυσφήμηση το φοιτητή Ε. Μπέτση, μέλος της ΕΑΑΚ, κάνοντας του αγωγή στην οποία ζητούσε 200.000 ευρώ και ένα χρόνο φυλάκιση εάν δεν έκανε δήλωση μετανοίας. Αφορμή για τη μήνυση υπήρξε δημόσια τοποθέτηση του φοιτητή σε τοπικό κανάλι. Πλήρως συντεταγμένος μαζί του είναι και ο επιχειρηματίας Χούτος που μήνυσε τον φοιτητή αλλά και τον ΣΦ. Οι φοιτητές, απαιτώντας να σταματήσει άμεσα δίωξη του φοιτητή, προχώρησαν στον αποκλεισμό των γραφείων του αντιπρύτανη με χτίσιμο της εισόδου τους. Ύστερα από επερώτηση του Έβερτ στη βουλή και διάβημά του υπέρ εισαγγελικής παρέμβασης, η εισαγγελία της Ξάνθης κάλεσε έξι φοιτητές που συμμετείχαν στην κινητοποίηση και τελικά τους έκρινε υπεύθυνους για τρία αδικήματα (παράνομη βία, διατάραξη οικιακής ειρήνης, πρόκληση διακεκριμένης φθοράς).

Τελικά οι κινήσεις αλληλεγγύης του συλλόγου φοιτητών προς τον Ε. Μπέτση δικαιώθηκαν και ηθικά και πολιτικά καθώς τόσο ο τότε πρύτανης όσο και ο επιχειρηματίας Χούτος απέσυραν τις μηνύσεις και τις αγωγές τους, παραδεχόμενοι το σφάλμα τους, μένει τώρα μόνο η εκδίκαση της υπόθεσης των έξι φοιτητών. Η συντονισμένη προσπάθεια ποινικοποίησης της συνδικαλιστικής δράσης και των μορφών πάλης που επιλέγουν κοινωνικές ομάδες που αγωνίζονται πρέπει να απαντηθεί: Ραντεβού στις 27 Οκτώβρη έξω από το δικαστικό μέγαρο Ξάνθης. Έξω οι εισαγγελείς από τα πανεπιστήμια – Κάτω τα χέρια από το άσυλο. Καμία δίωξη μαζικού φορέα και των μελών του – Ελεύθερη συνδικαλιστική δράση.

ε γενναίο άνδρα και με τεράστιο αίσθημα ευθύνης αναγόρευσαν οι ανεκδιήγητοι δημοσιογραφίσκοι τον Καραμανλή επειδή, λέει, είχε το θάρρος να παραιτηθεί και να αναλάβει την ευθύνη της ήττας. Μετά από τη μεγαλύτερη ήττα που υπέστη ο συντηρητικός χώρος στην ιστορία του, κάτι είναι κι αυτό. Βέβαια! Αφού «πέτυχε» την επανίδρυση του κράτους δυστυχώς κάτι του ξέφυγε στο τέλος κι απέτυχε να ξαναφέρει τη δεξιά διακυβέρνηση. Σε αυτήν την ιστορικής σημασίας επανίδρυση περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων οι υποκλοπές, τα ομόλογα, το Βατοπέδι, η Ζίμενς, οι απαγωγές Πακιστανών, η ένταση της καταστολής και η μηδενική ανοχή, το φοιτητικό κίνημα και η «γενναία» απάντησή του στην εξέγερση του Δεκέμβρη. Σε όλα αυτά βέβαια κάπου έχασε τη γενναιότητα και το ήθος του αλλά ευτυχώς μας τη φανέρωσε τώρα κι αποκαταστάθηκε στα μάτια της Ιστορίας και του λαού. Ρε παιδιά, αφού βαριέται ο άνθρωπος, τι γενναιότητες και αηδίες μας τσαμπουνάτε; Καλύτερα να βλέπει κανένα dvd ή να παρακολουθεί τηλεόραση (όπως το Δεκέμβρη) παρά να είναι πρωθυπουργός.

Αθώωση και των έξι κατηγορουμένων. Πρ.Χρ.

Νίκος Κατσιαούνης

Τε κ τ ό ν ω ν Τε κ τ α ι ν ό μ ε ν α

Αυλαία και πάμε... Το σίριαλ τέλος. Από Δευτέρα έχουμε πόλεμο...

άποτε κάποιος σύντροφος σε μια χαλαρή κουβέντα μού είχε πει: «τελικά οι εκλογές είναι πολύ ωραίος θεσμός, εγώ λέω ακόμα και μετά την επανάσταση να τις διατηρήσουμε». Αρχικά γέλασα αλλά μετά συνειδητοποίησα ότι είχε κάποιο δίκαιο. Οι εκλογές είναι μακράν ο πλέον επιτυχημένος θεσμός του συστήματος. Ο καπιταλισμός γνωρίζει ότι καταπιέζει, αδικεί και ξεζουμίζει τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας, ενώ παράλληλα φοβάται μήπως αυτή η κοινωνία συνειδητοποιήσει την απελπισία της και του αλλάξει τον αδόξαστο. Έτσι ο καπιταλισμός δουλεύει παράλληλα σε δύο επίπεδα. Από τη μία προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα πέρα από αυτόν και από την άλλη σχεδιάζει μια καλά στημένη επιχείρηση εκτόνωσης της συσσωρευμένης οργής με

2009

στόχο να θεραπεύσει τα καταπιεσμένα πάθη του πλήθους. Οι εκλογές λειτουργούν, έτσι, ως ένας εξαιρετικός μηχανισμός εκτόνωσης της λαϊκής αγανάκτησης. Για μία στιγμή αυτός που υπομένει αγόγγυστα το σαμάρι των αφεντικών έχει την ψευδαίσθηση ότι γίνεται καβαλάρης. Οι εκλογές έχουν κάτι από τη λυτρωτική ιερή λειτουργία ενός παγανιστικού οργίου που οργανώνεται μια φορά το χρόνο και για λίγες στιγμές αφήνει το καταπιεσμένο άτομο στην «απόλυτη ελευθερία» των φυσικών ορμών του. Οι εκλογές είναι μια ψευδαίσθηση, μια χρήσιμη και απαραίτητη λειτουργία για το σύστημα και την επιβίωσή του. Η ιερή τελετουργία της θρησκεία του καπιταλισμού.

κής λειτουργίας, συμμετέχουμε συνειδητά στις εκλογές για το χαβαλέ και μόνο. Ψηφίζουμε αρνάκι άσπρο και παχύ, άκυρο (συνειδητό και ασυνείδητο), οικολόγους φούξια, καπνιστικές ομάδες για την τέχνη και την εικαστική συγκρότηση (Κ.Ο.Τ.Ε.Σ), Οφθαλμοσκοπικούς ιδεολόγους από χόμπι (και από άποψη), κόμμα ελλήνων κυνηγημένων (Κ.Ε.Κ), ιδεαλιστικούς μετανεωτερικούς σουρεαλιστές (Ι.Μ.Σ), βλάχους προοδευτικούς βορείων προαστίων (Β.Π. 2), ρεπουμπλικάνους ελευθεριακούς πριμιτιβιστές (Ρ.Ε.Π), και ανανεωτικούς δεκεμβριστές – νέες δυνάμεις.

Υ.Γ. Όσοι δεν επέλεξαν ένα από τα παραπάνω είναι ανίδεοι, κομπλεξικοί και κρυφοΈχοντας πλήρη συνείδηση αυτής της λυτρωτι- ΣΥΡΙΖΑίοι.

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

| ÂÁÑÂÁÑÉÓÌÏÉ |

2009

ΡΟΥΝΙ - ΡΟΥΝΙ, ΤΟ ΥΠΟΥΛΟ ΚΑΚΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ* Με αφορμή τη «γρίπη των χοίρων» και τα πρώτα κρούσματα μαθητών στα σχολεία πρέπει να επισημανθεί στους μαθητές, πάσχοντες ή μη, ότι σε τίποτα δε φταίνε τα, κατά άλλα, συμπαθητικά οικόσιτα ζωάκια. Δεν ευθύνονται για τον μολυσματικό ιό, παρά το γεγονός ότι σε αυτά εκδηλώθηκε πρώτα. Ούτε φυσικά τα παιχνιδίσματά τους με τη λάσπη συνιστούν εξαιρετικό κίνδυνο για θανατηφόρες μολυσματικές ασθένειες, ακόμα κι αν σε δαγκώσουν. Οι χοίροι μπορεί να είναι χονδρόπετσοι, αλλά παραδόξως, για πολλούς που δεν ξέρουν, έχουν κι ευαισθησίες. Φροντίζουν τα μικρά τους, παίζουν –λίγο άγαρμπα είναι η αλήθεια– κάνουν φιλίες, ζουν ομαδικά. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι τα μικρά παιδιά αγαπούν τα γουρουνάκια και ιδιαίτερα το γουρουνάκι ΡΟΥΝΙ-ΡΟΥΝΙ του παραμυθιού, που χρησιμοποίησε πολλούς τρόπους για να καταστρέψει το ασφαλές σπίτι των λυκόπουλων.

αντι - Στάσεις

Αυτά σε ό,τι αφορά το ζωικό βασίλειο. Γιατί ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ υπάρχουν και στο ανθρώπινο βασίλειο, μολυσματικά και παχύδερμα. Δεν αναφερόμαστε μόνο σ’ αυτά που στην εξέγερση του Δεκέμβρη δεκάδες χιλιάδες κόσμου σε όλη την Ελλάδα ονομάτιζε ως μπάτσους και δολοφόνους. Δεν αναφερόμαστε μόνο στους ΑΡΧΙΓΟΥΡΟΥΝΟΥΣ πολιτικούς επαγγελματίες, που εμπαίζουν και απαξιώνουν τα κοινωνικά λαϊκά στρώματα. Ούτε αναφερόμαστε μόνο στα ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ που κλέβουν το δημόσιο χρήμα και τον κοινωνικό πλούτο. Ούτε καν στα ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, που αξιοποιώντας την επιστήμη προς όφελος του κράτους και της αγοράς, παρασκευάζουν μεταλλαγμένα τρόφιμα, σπόρους και ενίοτε εργαστηριακούς ιούς που όλως τυχαίως τους... ξεφεύγουν. Αναφερόμαστε και σ’ αυτά τα μικροαστικά ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, που εναλλάσσουν ταχύτατα την προβιά τους με αυτήν του λύκου και του φιδιού, παίζοντας ταυτόχρονα πολλούς ρόλους. Των αρχηγίσκων, των εύγλωττων κρατικών εργατοπατέρων που με ψέματα εκμαυλίζουν συνειδήσεις, των ψευτοανατροπέων των εκλογικών παραβάν, των τζάμπα μαγκών χωρίς αιτία, των ρατσιστών, των πολιτικάντηδων και κυρίως αυτών που δεν έχουν να πουν τίποτα, παρά μόνο φαιδρότητες, με μαγαζάκια χτισμένα στην άμμο. Η απάντηση στο ερώτημα τι θα γίνει μ’ αυτά τα ενοχλητικά και βρώμικα ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, που φέρουν ανίατες ασθένειες και μολύνουν καθημερινά την ΚΟΙΝΩΝΙΑ, για κάποιους παραμένει σε επίπεδο συσχετισμών. Για άλλους πιο αποφασισμένους η διασπορά του ιού του φόβου ενδείκνυται ανεπιφύλακτα και καλύτερα –καθώς οι ίδιοι λένε– να φοβούνται να ξεμυτίσουν από τα γουρνοστάσιά τους, παρά να έρπουν άρρωστα, δεξιά και αριστερά, αφρίζοντας και ενίοτε γονυπετή να ξεφτιλίζονται, γλύφοντας τη μπότα της σύγχρονης αντίδρασης ή των γουρνοβοσκών-οπαδών του μετακαπιταλιστικού ολοκληρωτισμού. Για κάποιους άλλους, περισσότερο αποφασισμένους, συστήνεται η οριστική θεραπεία τους, αλλά και η λύτρωσή τους από τις ασθένειες, στους πολύμορφους δρόμους της επαναστατικής πολιτικής ανατροπής. Εκεί δηλαδή, που θα κριθεί με μαζικούς όρους το διακύβευμα του ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. Κάτι που η ίδια η ΖΩΗ θα δείξει.

Τελικά, όλα τα ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ, είτε κοιτάζοντας δεξιά, είτε αριστερά, έχουν το ίδιο πρόσωπο: Είναι εξουσιομανή. Ε! και που έγιναν οι εκλογές τι άλλαξε; Τα ΓΟΥΡΟΥΝΙΑ παραμένουν πάντα ίδια. ΜΙΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΡΟΤΑΣΗ Προς όλους τους γλωσσολόγους και τους εκδότες λεξικών και ιδιαίτερα στον ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ και στους εκδότες του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ, Τεγόπουλο-Φυτράκη.

Τα υπουργεία του Γιώργου Υπουργείο αντί του συλλογικού προέδρου της καλής διακυβέρνησης Υπουργείο εσωτερικής χωρίς σύνορα αµεσοδηµοκρατικής αυτοδιοίκησης και διαδικτυακής επικοινωνίας (indymedia, indy, prezatv) Υπουργείο αναγκών υπαρχόντων και αναδυόµενων από τη δραστηριότητα των πολιτών για το προς το ζειν Υπουργείο αναγκών, ευγενούς άµυλας και ιδιοκτητών βαρκών, καϊκιών, γκαζάδικων και τάνκερς Υπουργείο έξω, καλών γειτόνων και λαών που µιλάνε ξένες γλώσσες ανεξαρτήτως εθνών, µειονοτήτων, χρωµάτων, φυλών ή σεξουαλικών επιλογών των ανθρώπων που κατοικούν σε αυτές Υπουργείο αντιεπιθετικής, αµυντικής συµπεριφοράς και ευγενούς συνωστισµού Υπουργείο δηµιουργίας αντιαλλοτρίωσης και γηρατιών ενταγµένων στην κοινωνική φροντίδα αλλά και στη σεξουαλική δραστηριότητα Υπουργείο γραµµάτων, playstation, WII, World of Warcraft, guitar hero Υπ ο υ ρ γ ε ί ο ε ν α λ λ α κ τ ι κ ή ς υ γ ε ί α ς , ι α τρ ι κ ή ς ρεφλεξολογίας, γιόγκα, feng shui Υπουργείο δοµών, αυτοµεταφορών και Δικτύων υπεράσπισης γενικώς Υπουργείο ηλίου, αέρος, κυµάτων, σε ό,τι µας περιβάλλει και εύκρατου κλίµατος Υπουργείο χοίρων, βιολογικών, ευθανασίας και κόκκινου πιπεριού στη γλώσσα

Προτείνεται η αντικατάσταση των ερμηνειών των παρακάτω λέξεων ως εξής: ΧΟΙΡΟΣ (ο) ουσ (<αρχ. Χοίρος) οικόσιτο θηλαστικό ζώο. Αγαπημένο ζωάκι των παιδιών στα παραμύθια. Εκτρέφεται σε χοιροστάσια και του αρέσει να παίζει με τις λάσπες και τα μικρά του. Είναι παμφάγο, αλλά του αρέσουν τα φρούτα και τα λαχανικά. Κολυμπάει στα βαθιά νερά –ενίοτε και θαλασσινά– με τίμημα τις πληγές που του δημιουργούνται από τα μπροστινά κοντά ποδαράκια του. Εφεξής δεν πρέπει να συγχέεται με το ΓΟΥΡΟΥΝΙ. ΓΟΥΡΟΥΝΙ (το) ουσ (<μσν. γουρούνιν, υποκορ. του αρχ. ή γρώνα) παχύδερμο ζώο που ομιλεί τη γλώσσα της εξουσίας και πράττει ανάλογα. Είναι ύπουλο, εξουσιομανές, κλέβει το βιος της κοινωνίας και εξαπατά όσους βρίσκονται γύρω του. Εκτρέφεται στα γουρνοστάσια, του αρέσει να πετάει λάσπες, να χειρίζεται και να καταστέλλει ανθρώπους, να γλύφει τη μπότα του ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ. Είναι ανθρωποφάγο. Κολυμπάει στα ρηχά, γλυκά νερά για την επιβίωσή του ως είδος, με τίμημα την οριστική αφυδάτωσή του. Εφεξής δεν πρέπει να συγχέεται με το ΧΟΙΡΟ. *Το πλήρες όνομα του μικρού συμπαθητικού τετράποδου, που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο, στο (αντίστροφο) παραμύθι του Ευγένιου Τριβιζά «Τα τρία μικρά λυκάκια». Τάκης Σκούρκος

Υπουργείο ό,τι είναι δίκαιο είναι παράνοµο, καθρεφτών και ανθρώπων καλών Υπουργείο επιθυµίας, σουρεαλισµού και φιλοξενίας εκδροµέων από δυτικές χώρες Υπουργείο για σποράκια, βιολογικά οργωµατάκια και σαντουιτσάκια, για φραγµατάκια και εκτροπούλες Πρόεδρος ανακλητός της Πνύκας ο Πετσάλνικος (σώπα!!!) Πόλεµος είναι η ειρήνη Το ψέµα είναι η αλήθεια Να ’σαι καλά, ρε Γιώργο, που µας κάνεις και γελάµε

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

Ο Δεκέμβρης ήταν η κραυγή μας Β

γάλαµε τα κάγκελα και δραπετεύσαµε από τα «κελιά» µας για να φωνάξουµε για τα όνειρά µας και για τη ζωή που µας στερούν. Ακούσατε την κραυγή µας, εξεγερθήκαµε, επειδή χρόνια µας καταπιέζατε, στο σχολείο, στην κοινωνία. Προσπαθούσατε να καταρρίψετε ότι ο άνθρωπος είναι σκεπτόµενο ον και βαλθήκατε να µας κάνετε πρόβατα που θα υπηρετούν εσάς και το σύστηµά σας. Τα Δεκεµβριανά ήταν απόδειξη ότι δεν τα καταφέρατε. Η αγανάκτηση, η οργή και η λύπη µας ξεπέρασαν κάθε όριο. Μπορεί να ήµασταν εµείς στη θέση του Αλέξανδρου, όπως και κάθε άλλο άτοµο που αντιστέκεται. Δε µας πατήσατε και δε θα σας αφήσουµε ποτέ, γιατί δεν έχετε να κάνετε µε άβουλα όντα. Η θέλησή µας σας πολέµησε το Δεκέµβρη και πάντα θα ’ναι απέναντί σας. Μάχιµη όπως πάντα, για τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, για τον κάθε Αλέξανδρο. Ξυπνήσαµε ρε, καταλάβετέ το, το κίνηµα του Δεκέµβρη. Είναι και θα είναι πάντα απέναντί σας. Απέναντι σε ό,τι µας καταπατά, σε ό,τι µας αδικεί και σε ό,τι µας στερεί τα όνειρά µας. Η κραυγή µας για τη δολοφονία του Αλέξανδρου και για ό,τι µας στερείται, µας ένωσε, ένωσε τις διαφορετικότητές µας σε µια γροθιά. Μέσα από τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις, τις πορείες και όλα τα µέσα διαµαρτυρίας που είχαµε στη διάθεσή µας, δηµιουργήθηκε το κίνηµά µας, αταξικό, οργισµένο, το µαθητικό κίνηµα! Μέσα από τα δακρυγόνα σας, τις συλλήψεις, τους ξυλοδαρµούς και τους τραµπουκισµούς σας, καταλάβαµε πόσο µας φοβάστε. Φοβάστε γιατί βγήκαµε από το κώµα που µας είχατε βάλει. Είναι ανούσιο να ζητάς ένα καλύτερο µέλλον χωρίς να προσπαθείς µε κάθε δύναµη να αλλάξεις το παρόν. Κι εµείς, η γενιά του Δεκέµβρη, είµαστε αποφασισµένοι να το κάνουµε. Το σύστηµά σας και όσοι το υπηρετούν είναι τείχος, αλλά από φελιζόλ κι όχι από τσιµέντο όπως προσπαθείτε να µας πείσετε κάθε µέρα, µέσα από τα ΜΜΕ, το σχολείο, τη δουλειά. Όταν συνειδητοποιήσουµε τη δύναµη της γροθιάς µας, σας υποσχόµαστε ότι το τείχος σας θα πέσει... από χθες! Ο στόχος είναι να συνειδητοποιήσουµε όλοι µας ότι ο Κορκονέας δεν είναι µεµονωµένο περιστατικό, οποιαδήποτε στιγµή µπορούν να µας στερήσουν ό,τι στέρησαν από τον Αλέξανδρο, τη ζωή. Ο Κορκονέας και ο κάθε Κορκονέας είναι απέναντί µας στο δρόµο προσπαθώντας να µας καταστείλει µε οποιοδήποτε µέσο. Η δίκη πλησιάζει. Το µαθητικό κίνηµα περιµένει. Αν απαλλαγούν οι «robocops» σας από τις κατηγορίες, οι ασπίδες σας θα σας χρειαστούν όσο ποτέ άλλοτε. Όποιο φράγµα και να µας βάζετε, το χείµαρρο δεν τον σταµατά. Έχετε γκλοµπ; Έχουµε πυγµή! Έχετε δακρυγόνα; Έχουµε κραυγή! Είστε στρατιωτάκια των αφεντικών; Είµαστε ελεύθεροι άνθρωποι και θα παραµείνουµε όσο ζούµε και αναπνέουµε! ΑΝ ΤΟ ΝΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ, ΑΝ ΤΟ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΑΔΙΚΗΜΑ... ΤΟΤΕ ΣΚΟΤΩΣΤΕ ΜΑΣ ΟΛΟΥΣ !!! Στέλα, 28/9/2009

2009

Με την ελπίδα που γέννησε ο Δεκέμβρης δίνουμε τη μάχη για ένα δημόσιο, ελεύθερο και κοινωνικό πανεπιστήμιο

ε το πρόβλημα της υποχρηματοδότησης ερχόμαστε για άλλη μια φορά αντιμέτωποι στην αρχή του ακαδημαϊκού έτους. Η κυβέρνηση αποφασίζει να συρρικνώσει τα κονδύλια για τη σίτιση των φοιτητών και η λέσχη του ΑΠΘ απειλείται με λουκέτο! Σε σχετικό δελτίο τύπου της Πρυτανείας διαβάζουμε: «φέτος η λειτουργία της Λέσχης είναι οριακά δυνατή». Του χρόνου; Φαίνεται πως για τους κυβερνώντες ο δημόσιος χαρακτήρας της εκπαίδευσης είναι πια παρελθόν, γι’ αυτό προτιμούν να διαθέτουν τον κοινωνικό πλούτο επιδοτώντας τράπεζες, αστυνομικές μονάδες (βλ. ομάδες Δ) επικίνδυνες για κάθε έναν από μας και φυσικά προεκλογικές εκστρατείες. Το δε χειρότερο είναι ότι ακούγεται πια μάταιο ακόμα και να ζητάς το λόγο από τις ληστρικές συμμορίες διαχείρισης του δημόσιου χρήματος τη στιγμή που κάνουν ό,τι μπορούν για να κάνουν πιο ξεκάθαρη την πολιτική της υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου πριμοδοτώντας την ιδιωτική πρωτοβουλία. Είναι αδιέξοδο να τους ζητάς το λόγο για την υποτίμηση του κοινωνικού ρόλου του πανεπιστημίου τη στιγμή που με κάθε ευκαιρία υποστηρίζουν πανηγυρικά ότι το πανεπιστήμιο λειτουργεί πλέον αποκλειστικά για εκπαιδευτικούς σκοπούς, προς τόνωση της ανταγωνιστικότητας στην αγορά εργασίας και χάριν της καινοτομίας στην παραγωγή. Κι οι πολιτικές αυτές ισχύουν για κάθε κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ) καθώς τα κέντρα εξουσίας που χαράζουν την πορεία της οικονομίας και της παιδείας σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν βρίσκονται ούτε γι’ αστείο στις εγχώριες κυβερνήσεις αλλά σε παγκόσμιους και ευρωπαϊκούς οργανισμούς (Ευρωπαϊκή Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου, Κομισιόν, Συμβούλιο Υπουργών Παιδείας και Διαδικασία της Μπολόνια). Τα συμφέροντα της ευρωπαϊκής αγοράς εργασίας εξυπηρετεί και η λεγόμενη «διαδικασία της Μπολόνια» και η εγκαθίδρυση του Ενιαίου Ευρωπαϊκού Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης. Στα συμφέροντα αυτά στηρίζονται και η Οδηγία 36/05 του Συμβουλίου της Ευρώπης περί αναγνώρισης των διπλωμάτων που παρέχουν τα ευρωπαϊκά κολέγια και τα παραρτήματά τους (για τη μη ενσωμάτωση της οδηγίας αυτής καταδικάστηκε η Ελλάδα από το Δικαστήριο Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων το 2008) και του ελληνικού πλέον νόμου 3696/2008 για την αδειοδότηση των Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών. Κι όμως τα συμφέροντα αυτά –που δεν τα αρνείται καμία κυβέρνηση σε ευρωπαϊκή χώρα, ούτε «συντηρητική» ούτε «σοσιαλδημοκρατική»– είναι ξένα προς τις ανάγκες των φοιτητών, των εργαζομένων, του συνόλου της κοινωνίας. Η ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης που «εκβιάζεται» μέσω της αναγνώρισης της λειτουργίας των ΚΕΣ (αφού στην Ελλάδα η προσπάθεια αναθεώρησης του αρ. 16 Συντ. έπεσε στο κενό) είναι πολιτική βαθιά αντικοινωνική που θυσιάζει το δικαίωμα στη δωρεάν παρεχόμενη επιστημονική μόρφωση προς όφελος μιας ευέλικτης αγοράς εργασίας, που κατακερματίζει τη γνώση και τη μετατρέπει σε μετρήσιμη με εμπορικούς όρους υπηρεσία. Κι είναι απλά άλλη μια έκφραση της ευελιξίας που κυριαρχεί στην παραγωγή που κάνει το ίδιο το πανεπιστήμιο να λειτουργεί ακολουθώντας πιστά τους νόμους της αγοράς. όχι μόνο ως προς την παροχή πανεπιστημιακής μόρφωσης (αξιολόγηση, τετραετή επιχειρησιακά προγράμματα με βάση το νέο νόμο-πλαίσιο κι άλλες ρυθμίσεις) αλλά κι ως εργοδότης απέναντι στο προσωπικό του. Έπρεπε να καταλάβουμε για ολόκληρες βδομάδες το κτίριο της Διοίκησης για να έχουμε έστω μια τοποθέτηση του Πρύτανη για το καθεστώς της δουλεμπορικής απασχόλησης των καθαριστριών

και του προσωπικού ασφαλείας του ΑΠΘ, οι οποίοι, ενώ αναντίρρητα καλύπτουν πάγιες ανάγκες για τη λειτουργία του πανεπιστημίου, προσλαμβάνονται με σύμβαση δανεισμού εργαζομένων που υπογράφεται μεταξύ του πανεπιστημίου και των λεγόμενων εταιριών προσωρινής απασχόλησης (Ν. 2956/2001), τους σύγχρονους δουλεμπόρους. Κι αυτοί οι εργαζόμενοι, οι συνάδελφοι της Κωνσταντίνας Κούνεβα, δεν χρειάζονται ανούσιες καταδίκες ούτε ψηφίσματα αλληλεγγύης, αλλά μονιμοποίηση. Γιατί η αλληλεγγύη σε μια εργαζόμενη που δέχεται επίθεση με τοξική ουσία επειδή τόλμησε να πολεμήσει την τοξικότητα των σύγχρονων εργασιακών σχέσεων δεν σταματά στο να δηλώνουμε «συγκλονισμένοι» (βλ. σχετικό δελτίο τύπου Πρυτανείας) αλλά φτάνει μέχρι την κατάργηση του εργολαβικού καθεστώτος, αν μη τι άλλο τουλάχιστο στο χώρο του πανεπιστημίου. Κι ήρθε επιτέλους η ώρα η πανεπιστημιακή κοινότητα να πάρει θέση: με το δημόσιο πανεπιστήμιο της κοινωνίας ή το φυτώριο των αυριανών εργαζομένων στις πολυεθνικές εταιρίες; Το δικό μας πρόταγμα είναι ένα πανεπιστήμιο δημόσιο και κοινωνικό, όχι για κάποιο ιδεολογικό λόγο, όχι ως κατάλοιπο ενός «κοινωνικού κεκτημένου», αλλά γιατί αυτό είναι πραγματικά το πανεπιστήμιο των αναγκών μας. Ένα πανεπιστήμιο που δεν λειτουργεί με fees (= τέλη: έτσι ονομάζουν οι νομοθέτες τα χιλιάδες ευρώ που πληρώνουν οι μεταπτυχιακοί φοιτητές γιατί δεν μπορούν να εξηγήσουν τι θέση έχουν τα δίδακτρα σε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο), αλλά σου παρέχει δωρεάν τα μαθήματα και το εκπαιδευτικό υλικό (βλ. περιορισμό των συγγραμμάτων κυρίως για τα μαθήματα γενικής επιλογής σύμφωνα με σχετικό προεδρικό διάταγμα). Ένα πανεπιστήμιο που δεν διαχωρίζει «πανεπιστημιακούς» κι «εξωπανεπιστημιακούς» τοποθετώντας μπάρες για τους δεύτερους, που δεν «απολύει» φοιτητές επειδή «περάσανε το όριο ηλικίας», που δεν εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους επειδή «έτσι λειτουργεί η αγορά», που δεν περιχαρακώνεται στις αίθουσες διδασκαλίας. Ένα πανεπιστήμιο που λειτουργεί για ολόκληρη την κοινωνία αντιπαλεύοντας τα σύγχρονα προβλήματά της και οργανώνεται με βάση την αρχή της αυτοδιοίκησης κι όχι υποταγμένο στο Υπουργείο Παιδείας. Ένα πανεπιστήμιο που δεν σε οδηγεί στη μαύρη εργασία για να βγάλεις το νοίκι αλλά σου παρέχει σίτιση, στέγαση, μεταφορές δωρεάν. Και παρέχει όχι μόνο στους φοιτητές αλλά και σε ολόκληρη την κοινωνία: γιατί να μη σιτίζονται οι άνεργοι νέοι στη Λέσχη και γιατί να μη στεγάζονται οι άστεγοι της πόλης στις εστίες του πανεπιστημίου; Αν κάτι έχει μείνει στη συλλογική μας συνείδηση από την έννοια της κοινωνικής αλληλεγγύης, που τόσο έχει αλλοιωθεί στο παράλογο αυτό σύστημα της εκμετάλλευσης, τότε το πανεπιστήμιο μπορεί και οφείλει να σταθεί στο πλευρό αυτού του ολοένα αυξανόμενου αριθμού αποκλεισμένων εκ των πραγμάτων από το παραγωγικό σύστημα ανθρώπων. Πόσοι στ’ αλήθεια Δεκέμβρηδες χρειάζονται για να ακουστεί η κραυγή απελπισίας των αποκλεισμένων αυτών ανθρώπων, η κραυγή αγωνίας της νεολαίας για ένα αβέβαιο κι ανασφαλές μέλλον, η κραυγή οργής των «εργαζομένων -λάστιχο» σε έναν «ελαστικό» εργασιακό μεσαίωνα; Κάποτε οι φοιτητές στην Ευρώπη έγραφαν: «Είμαστε ρεαλιστές. Ζητάμε το αδύνατο». Σήμερα, που οι ανάγκες μας φαίνονται αδιανόητες στην αδιάλλακτη εξουσία, ίσως το σύνθημα αυτό να είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Κωστάκη - Κασσάνδρου Δήμητρα Φοιτήτρια Νομικής ΑΠΘ

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

φάκελος / Ãñßðç ôïõ öüâïõ

Γρίπη του Φόβου

Ο λόγος περί φόβου, συμβάλλει στην εντατικοποίηση του ελέγχου ενώ παράλληλα δρα νομιμοποιητικά στην άνιση διανομή της κοινωνικής εξουσίας. Ένα σύντομο ιστορικό των πανδημιών γρίπης. Λίγες μέρες πυρετού, ρίγους και αίσθημα κόπωσης είναι τα βασικά συμπτώματα της γρίπης. Αλλά μερικές φορές, οι ιοί της γρίπης εξαπλώθηκαν τόσο γρήγορα που προκλήθηκε πανδημία. Ας δούμε λοιπόν τις σημαντικότερες από αυτές.

412π. Χ. Αναφέρεται από τον Ιπποκράτη η πρώτη περίπτωση πανδημίας. Το 1485 εκδηλώθηκε στη Βρετανία γρίπη που σκότωσε πολλούς ανθρώπους. Το 1918 ξέσπασε η «ισπανική γρίπη», η οποία μετατράπηκε σε πανδημία σκοτώνοντας 100.000.000 ανθρώπους. Οι τελευταίες πανδημίες αναφέρονται το 1957 (ασιατική γρίπη,η οποία προκλήθηκε από τον ιό Η2Ν2) και 1968 (η γρίπη του Hong Kong, η οποία προκλήθηκε από τον ιό Η3Ν2), οι οποίες ήταν ηπιότερεςκαι η μεν πρώτη προκάλεσε το θάνατο 2.000.000 ανθρώπων και η δεύτερη 1.000.000

ο πρόσφατο γεγονός της γρίπης των χοίρων έδειξε ότι, ενώ η κοινωνία έχει την επιστημονική γνώση (know how), για να αντιμετωπίσει τα ξεσπάσματα γρίπης, αντιμετωπίζει την ασθένεια σαν κάτι το «εξωπραγματικό». Και φυσικά κάθε φορά που προκύπτει ένα ζήτημα που αφορά την υγεία, ξεκινάει μια έντονη παραφιλολογία που στο τέλος καταλήγει σε μια φοβική αντίδραση.

Σε αυτό λοιπόν το κλίμα της επερχόμενης «Αποκάλυψης» γίναμε όλοι και όλες μάρτυρες της εμφάνισης ενός παγκόσμιου φόβου σχετικά με την εκδήλωση ενός θανατηφόρου ιού γρίπης, προερχόμενου από το Μεξικό. Αυτός ο φόβος όμως αντανακλά μια πραγματική απειλή ή πρόκειται για μια δραματοποιημένη αντίδραση στη γρίπη; Τι το ασυνήθιστο υπάρχει στην εκδήλωση μιας γρίπης; Κάθε χρόνο χιλιάδες άνθρωποι αρρωσταίνουν από τη γρίπη. Κάποιοι από αυτούς πεθαίνουν και οι περισσότεροι επιβιώνουν. Σε φυσιολογικές συνθήκες, η κοινωνία έχει μάθει να αντιμετωπίζει την απειλή της γρίπης, με τη βοήθεια πάντα και της επιστήμης. Κατά καιρούς η εκδήλωση της γρίπης μετατρέπεται σε παγκόσμια πανδημία, η οποία οδηγεί στην καταστροφική απώλεια ζωών. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η γρίπη των χοίρων, η οποία μέχρι στιγμής έχει στοιχίσει τη ζωή σ’ ένα σχετικά μικρό αριθμό ατόμων, θα μετατραπεί σε πανδημία. Αυτό που καλούμαστε ν’ αντιμετωπίσουμε είναι μια κρίση στον τομέα της υγείας αλλά και της διατροφής, η οποία έχει μετατραπεί σ’ ένα ηθικό δράμα. Ο θάνατος μιας νεαρής Αγγλίδας στα τέλη Σεπτεμβρίου (29/09), ο οποίος πιθανολογείται ότι προήρθε από το εμβόλιο κατά του καρκίνου του τραχήλου, αρχίζει να τροφοδοτεί μια νέα συζήτηση για το πόσο ασφαλή είναι τα εμβόλια αυτά. Η αναπαραγωγή τέτοιων ειδήσεων τα ΜΜΕ και η τρομολαγνεία με την οποία τα ντύνουν, κατασκευάζουν ένα κλίμα ανησυχίας και ανασφάλειας. Και όσο θα υπάρχει αυτό το κλίμα καινούρια γεγονότα θα το τροφοδοτούν. Ας ξαναγυρίσουμε στη γρίπη. Λίγες φορές, λοιπόν, παρατηρήθηκε η γρίπη να μετατρέπεται σε πανδημία. Όλες οι περιπτώσεις πανδημίας έρχονται από το παρελθόν και φυσικά αν μπούμε στη διαδικασία σύγκρισης θα δούμε ότι το επιστημονικό και τεχνολογικό κομμάτι της αντιμετώπισης της γρίπης είναι σαφώς πιο εξελιγμένο. Παρόλα αυτά, η έντονη ανησυχία και ο φόβος σπέρνεται στην κοινή γνώμη. Αποτέλεσμα αυτού είναι η μετατροπή των ανθρώπων σε υποχόνδρια όντα, τα οποία αποφεύγουν τη χρήση δημόσιων χώρων, κοινών εκδηλώσεων και περιορίζονται σε χώρους που προσφέρουν «ασφάλεια». Για να κάνουμε και ένα σχόλιο που αφορά την ελληνική επικαιρότητα, οι φόβοι παραμερίστηκαν εν’ όψει των εκλογών και οι προεκλογικές συνεστιάσεις και τα τραπεζώματα πραγματοποιήθηκαν κανονικά. Και επίσης τα ΜΜΕ άφησαν για λίγο στο συρτάρι το θέμα μέχρι να περάσουν οι εκλογές και μετά, ελλείψει γεγονότων, να το ξαναπιάσουν. Ας επανέρθουμε όμως στην καθημερινότητα. Γιατί λοιπόν συμβαίνει αυτό; Γιατί τόσος φόβος; Σε αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι ο φόβος κατασκευάζεται. Πού όμως αποσκοπεί αυτή η κατασκευή; Ποιος είναι υπόρρητος στόχος; Ο φόβος, όπως και ο κίνδυνος είναι κατασκευασμένες έννοιες που οδηγούν σε περιβάλλοντα ανασφάλειας και ανησυχίας. Αυτή η ανασφάλεια είναι το κατάλληλο εργαλείο στα χέρια των κυρίαρχων, μέσω του οποίου ασκούν έλεγχο στις ζωές των ανθρώπων. Ο λόγος περί φόβου, συμβάλλει στην εντατικοποίηση του ελέγχου ενώ παράλληλα δρα νομιμοποιητικά στην άνιση διανομή της κοινωνικής εξουσίας. Ο πανικός λειτουργεί ως ένας μηχανισμός για την κατασκευή συναίνεσης και ως εκ τούτου αποτελεί μια συντηρητική αντίδραση.

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

φάκελος / φάκελος / Ãñßðç ôïõ öüâïõ

Ο φόβος λοιπόν, δρα ελεγκτικά στις ζωές των υποκειμένων διαμορφώνοντας και κατασκευάζοντας σε μεγάλο βαθμό τις ταυτότητές τους καθώς και το κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο στο οποίο δρουν και ζουν. Σύμφωνα με τον Hobbes, ο φόβος γέννησε τον Λεβιάθαν ή αλλιώς το Κράτος. Επεκτείνοντας τη χομπσιανή σχέση εξουσίας και φόβου στο σημερινό κράτος δικαίου, μπορούμε να θεωρήσουμε ότι ο φόβος αποτελεί τη βασική πηγή για την παγκόσμια διακυβέρνηση. Τροφοδοτεί το δικαίωμα των παγκοσμιοποιημένων ολιγαρχιών να δρουν για το «δικό μας» καλό, προωθεί αλλαγές στο πεδίο άσκησης ελέγχων, δικαιολογεί τον περιορισμό των πολιτικών ελευθεριών. Καθώς ο φόβος υπολείπεται ξεκάθαρων ορισμών, είναι, όπως θα έλεγε ο Heidegger, «φόβος χωρίς περιεχόμενο». Η ανασφάλεια μπορεί να θεωρηθεί “λάθος” ή ένα κακό κοινωνικό ελάττωμα, αλλά είναι ο πραγματικός σκοπός της ζωής στο πεδίο της «παγκόσμιας διακυβέρνησης». Ο φόβος λοιπόν θα μπορούσε να παρομοιαστεί με φυλακή, τόσο προσωπική όσο και κοινωνική. Τα υποκείμενα περιορίζονται στον ιδιωτικό τους χώρο ενώ οι συλλογικές διεκδικήσεις και κατ’ επέκταση η δημόσια σφαίρα παραμερίζονται και τίθενται σε ανενεργεία. Αυτή η κατάσταση του μόνιμου κινδύνου ξεκάθαρα αναγνωρίζει στο υποκείμενο έναν παθητικό και εξαρτημένο ρόλο. Ειδικότερα όταν κάποιος ισχυρίζεται ότι βρίσκεται σε κίνδυνο, ότι φοβάται ότι θα του συμβεί κάτι κακό, βιώνει μια κατάσταση παθητικότητας. Η παθητικότητα και η εξάρτηση ως αποκυήματα του φόβου κατασκευάζουν αδρανή, υπάκουα, πειθήνια και «ακίνδυνα» υποκείμενα, τα οποία έχουν απαρνηθεί, συνειδητά ή ασυνείδητα, την πολιτική τους κατάσταση. Σε αυτό το κοινωνικο-πολιτικό πλαίσιο, η εκδήλωση της γρίπης αποτελεί αναμφισβήτητα ένα γεγονός, που από τη μια τροφοδοτεί συζητήσεις στον τομέα της υγείας και της διατροφής αλλά και στον τρόπο διαχείρισης της γρίπης, όχι μόνο ιατρικά αλλά και πολιτικά. Η πολιτική διαχείριση της γρίπης εγείρει ζητήματα που αφορούν από τη μια την ατομική αλλά και συλλογική διαχείριση της ζωής των ατόμων και από την άλλη την ελεγκτική διαχείριση που ορίζει ποιες ζωές θεωρούνται ως άξιες να βιωθούν και ποιες όχι. Σε αυτό λοιπόν το φοβικό κλίμα η συνειδητοποίηση των πολιτικών διαστάσεων του ζητήματος μπορεί να οδηγήσει τα άτομα στον αυτοκαθορισμό των ζωών τους. Ελιάνα Καναβέλη

ΗΕμπέδωση γ ρ ίτου π φόβου η σκαιττουαπανικού σχολεία: Διασπορά και πολλαπλασιασμό του φόβου και του πανικού σε γονείς, μαθητές και μετακύλιση των σοβαρών ευθυνών του στους εκπαιδευτικούς, δημιουργούν οι σχετικές εγκύκλιοι του ΥΠΕΠΘ για τα μέτρα πρόληψης και τους τρόπους αντιμετώπισης των κρουσμάτων της νέας γρίπης στα σχολεία. Όλα τα σχολεία προμηθεύτηκαν με μια παρτίδα μασκών, χαρτομάντιλων Dettol και τα μέχρι τώρα, σχεδόν άδεια, φαρμακεία τους –πράγμα απαράδεχτο για δημόσια σχολεία– γέμισαν με αντισηπτικά, γάζες, ασπιρίνες και κάθε είδους αντιβιοτικών, με τις περισσότερες Σχολικές Επιτροπές να μη διαθέτουν χρήματα για τη δεύτερη παρτίδα. Τα ύποπτα κρούσματα, σύμφωνα με το ΥΠΕΠΘ, πρέπει να απομονώνονται για «ασφάλεια» σε ειδικό χώρο και όσοι έρθουν σε επαφή μαζί τους να φοράνε μάσκες και γάντια. Λες και ο ιός δεν εξαπλώνεται από τις χαραμάδες, το ανοιγοκλείσιμο πορτών και τον αέρα των ειδικών χώρων, σε ένα σχολικό περιβάλλον που οι υπάρχουσες εγκαταστάσεις υγιεινής είναι απαράδεχτες. Η αλήθεια όμως είναι ότι η πλειοψηφία των σχολικών μονάδων όχι μόνο δεν διαθέτουν επιπλέον αίθουσες, αλλά έχουν πολλές ελλείψεις, λόγω της υποχρηματοδότησης των σχολείων, με αποτέλεσμα οι ειδικοί χώροι να δημιουργούνται ακόμα και σε αποθήκες, γωνίες και, στην καλύτερη περίπτωση, στα γραφεία των διευθυντών. Είναι αλήθεια ότι σε μερικά σχολεία παρατηρούνται υστερικά φαινόμενα, όπου μαθητές και εκπαιδευτικοί κυκλοφορούν με μάσκες και ανά πάσα στιγμή απολυμαίνονται, ενώ μερικοί εκπαιδευτικοί συνιστούν και τη συνεχή απολύμανση μολυβιών, ξύστρων, κασετινών. Επιπλέον οι γυμναστές πρέπει να απολυμαίνουν τις μπάλες και τα όργανα γυμναστικής σε κάθε χρήση τους, ενώ η εργασία των καθαριστριών εντατικοποιείται, αφού αναγκάζονται να απολυμαίνουν καθημερινά πόμολα, πόρτες, τζάμια, κάγκελα, αντικείμενα σε όλη τη διάρκεια λειτουργίας του σχολείου και στα διαλείμματα. Η μετάθεση των ευθυνών για την πρόληψη και την προστασία του μαθητικού πληθυσμού αποκλειστικά στους εκπαιδευτικούς, αλλά και στις καθαρίστριες που εκτελούν χρέη γιατρού, νοσοκόμου και καθαριότητας και αποδεικνύουν την ευαισθησία τους σε θέματα υγείας, αποκαλύπτει την υποκριτική λογική των κυβερνώντων που θυσιάζουν και εντάσσουν ακόμα και την υγεία του μαθητικού πληθυσμού στις πολιτικές σκοπιμότητές τους. Ο καλλιεργούμενος φόβος της πανδημίας πρώτα και κύρια αποφέρει τεράστια κέρδη στις φαρμακοβιομηχανίες, που πωλούν τα διάφορα πειραματικά εμβόλια σε ακριβές τιμές και λόγω του ότι παρασκευάστηκαν υπό πίεση και δεν έχουν δοκιμαστεί επαρκώς εργαστηριακά, πολλά εξ’ αυτών είναι επικίνδυνα και οι υποψήφιοι χρήστες τους γίνονται άθελά τους πειραματόζωα. Ωστόσο, με αφορμή τα πολλαπλά κρούσματα που παρουσιάστηκαν και το κλείσιμο των πρώτων σχολείων τα ερωτήματα παραμένουν: Για πόσο χρονικό διάστημα κλείνει ένα σχολείο; Γιατί δεν υπάρχει σύνδεση των σχολικών μονάδων με υπηρεσίες πρωτοβάθμιας φροντίδας, ώστε να υπάρχουν κινητές μονάδες υγείας και ιατρικό προσωπικό σε κάθε σχολείο, που θα διενεργούν προληπτικά μέτρα και θα παρέχουν αποτελεσματική άμεση ιατρική φροντίδα στα κρούσματα; Δεν αποτελεί εγκληματική ενέργεια από πλευράς ΥΠΕΠΘ και του κράτους, οι εκπαιδευτικοί και οι καθαρίστριες να υποκαθιστούν το ρόλο του ειδικευμένου ιατρικού προσωπικού; Μήπως όμως αντί για το κοινωνικά αυτονόητο, γνωρίσουμε από πλευράς εξουσίας και το απόλυτα αδιανόητο: Ιπτάμενα αεροπλάνα να ψεκάζουν τις σχολικές μονάδες και τις γύρω περιοχές για τη μέγιστη δυνατή προστασία και «ασφάλεια» από τη γρίπη των χοίρων;

Θοδωρής Θεοδωρόπουλος

The Spirit tance is s e R f o Lives

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ΕΚΛΟΓΕΣ RELOADED Δημήτρης Κωνσταντίνου

Επιλογές aπό

Ζ Magazine - Ζ Νet

Υπεύθυνοι έκδοσης:

Δημήτρης Κωνσταντίνου Το

Ζ Net

είναι ένα ανεξάρτητο δίκτυο

Ç áíôéðñïóùðåõôéêÞ äéáêõâÝñíçóç åßíáé Ýíáò êáëüò ôñüðïò ãéá íá êáôáëáãéÜóåé ç áðáßôçóç ôùí áíèñþðùí «ãéá éóüôéìç êáôáíïìÞ ôçò éäéïêôçóßáò Þ ãéá ïðïéïäÞðïôå Üëëï ðáñÜîåíï Þ áíÜñìïóôï ðñÜãìá». The Federalist Papers #10, James Madison Στην εποχή μας, ακόμη και αυτοί που επιμένουν να ελπίζουν

κατάληξη όλων αυτών δεν μας επιτρέπει να εθελοτυφλούμε.

στο σύστημα της αντιπροσωπευτικής ολιγαρχίας, αναμένο-

Τα κόμματα, όπως λειτουργούν μέσα στο καθεστώς του

ντας τη σωτηρία από τους εκλεγμένους μονάρχες, δηλώνουν

κοινοβουλευτισμού, δεν αποτελούν λύση αλλά εμπόδιο.

απογοητευμένοι. Για το ναυάγιο της ζωής μας , όμως, δε

Από τη φύση τους καλλιεργούν την παθητικότητα και τον

φταίνε τα πρόσωπα αλλά ο αδιέξοδος τρόπος με τον οποίο

ηγεμονισμό. Μόνο οι αρχηγοί τους εμπλέκονται ενεργά στην

δυστυχώς επιμένουμε να λειτουργούμε· φταίει πρωτίστως

πολιτική, όλοι εστιάζουν σ’ αυτούς και τα κομματικά μέλη

ο θεσμός της αντιπροσώπευσης καθαυτός.

τούς υπηρετούν θυσιάζοντας την αξιοπρέπειά τους. Σύντομα, ακόμη και στα επαναστατικότερα κόμματα, επικρατεί η τάση

των ΗΠΑ, που εκδίδει το μηνιαίο περιοδικό Ζ Magazine. Είναι αφιερωμένο στον

Διεξάγουμε εκλογές, ψηφίζουμε πρωθυπουργό και βουλευτές,

οι αρχηγοί να καθορίζουν την πολιτική, συνήθως ενάντια

αγώνα υπέρ της ελευθερίας και ενάντια

και θεωρούμε ότι αυτό είναι δημοκρατία. Στην εποχή της μα-

στις κομματικές «λαϊκές» αποφάσεις.

στην αδικία και την καταπίεση. Θεωρεί

νιώδους τεχνικής εξειδίκευσης, όπου εστιάζουμε στο δέντρο

το γένος, τη φυλή, την τάξη και την

και χάνουμε το δάσος, θεωρήσαμε ότι και η πολιτική είναι

Φυσικά, πολλά κινήματα συγκρότησαν κόμματα με σκοπό

πολιτική ως διαστάσεις της προσωπικής

δικαίωμα και ευθύνη των ειδικών. Το πνεύμα της αληθινής

να συμπληρώσουν την άμεση, πολιτική τους δράση και

ζωής θεμελιώδεις για την κατανόηση και

δημοκρατίας, όμως, απορρίπτει τη

βελτίωση των σύγχρονων συνθηκών.

διαμεσολάβηση, τις αυθεντίες και

Υποστηρίζει τις κινηματικές προσπάθειες

την άνωθεν εξουσία, χρησιμοποιεί

για ένα καλύτερο μέλλον.

την άμεση πολιτική δράση για να

Αυτή ακριβώς είναι η κατάρα των εκλογών, δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν.

εκπαιδεύσει τους ανθρώπους στη λήψη αποφάσεων. Γιατί,

να διευρύνουν έτσι την προπαγάνδα των σοσιαλιστικών,

Ιδρύθηκε το 1987 και πήρε το όνομά του

πέρα από τις ασήμαντες τεχνικές λεπτομέρειες, οι σημαντικές

ανθρωπιστικών αρχών. Για κάθε επιδιωκόμενο σκοπό,

από την ταινία Ζ του Κώστα Γαβρά, που

αποφάσεις της κοινωνίας είναι αποκλειστικό δικαίωμα και

όμως, πρέπει να χρησιμοποιούνται τα ανάλογα μέσα. Είναι

περιγράφει μία ιστορία καταπίεσης και

επιτακτική ευθύνη των απλών ανθρώπων, που σίγουρα γνω-

αδύνατο να βουτήξεις στο βάλτο και να μείνεις καθαρός. Γι’

αντίστασης στην Ελλάδα. Ζ είναι το όνομα

ρίζουν καλύτερα από κάθε ειδικό τα συμφέροντά τους.

αυτό, όταν «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», η κατάληξη είναι

ενός αγωνιστή που δολοφονήθηκε. Η χούντα, μεταξύ άλλων, απαγόρευσε και το

Οι επαγγελματίες πολιτικοί νομιμοποιούνται στα μάτια της

γράμμα Ζ, που συμβολίζει ότι «το πνεύμα

κοινωνίας, κρύβοντας την αυθαίρετη φύση της εξουσίας τους

της αντίστασης Ζει».

μέσα από θεσμούς όπως τα κόμματα και οι εκλογές. Πρόκει-

Åðéêïéíùíßá: z_babylonia@yahoo.gr Äéáäßêôõï: http://zbabylonia.blogspot.com Η χρήση των κειµένων που δηµοσιεύονται στο χώρο αυτό είναι ελεύθερη, µε την παράκληση να αναγράφεται η πηγή.

ται για μηχανισμούς που επινοήθηκαν σχετικά πρόσφατα από τους νέους άρχοντες για να επιτελούν ακριβώς αυτήν τη λειτουργία της απόκρυψης. Στην ιστορική πορεία αυτής

…οι εκλογές δεν είναι πολιτική πράξη αλλά το αντίθετό της· δωρεάν παραχώρηση της ίδιας μας της ζωής.

της ολιγαρχίας νέου τύπου γεννήθηκε πλειάδα κοινοβουλευ-

πάντα η ίδια. Τα κινήματα που μετατράπηκαν σε κόμματα

τικών κομμάτων που διεκδίκησε το ρόλο του αποκλειστικού

και έμπλεξαν σε κοινοβουλευτικές εκλογές, σταδιακά, με-

σωτήρα του λαού είτε με λαϊκίστικη, δεξιά ρητορική είτε με

ταμορφώθηκαν σε γραφειοκρατικούς, οπορτουνιστικούς

επαναστατικό, σοσιαλιστικό λόγο. Η αμείλικτη ιστορική

μηχανισμούς, ξεχνώντας την άμεση, λαϊκή πολιτική δράση

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

για χάρη της προσπάθειας για συνεχή και αυξανόμενη εκλογική απήχηση. Η εκλογική επιτυχία μετατράπηκε πολύ σύντομα σε απόλυτο αυτοσκοπό. Σύμφωνα με τον Μάρεϊ Μπούκτσιν (The Τhird Revolution, Λονδίνο-1996), το Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα της Γερμανίας στην αρχή του 20ου αιώνα δεν

«ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ» των εκδόσεων ΕΞΑΡΧΕΙΑ

προϊόν της μακραίωνης λειτουργίας και ενσωμάτωσής του μέσα στους αστικούς, κοινοβουλευτικούς θεσμούς. Παρομοίως, η Τζάνετ Μπίελ (Δυτικοευρωπαίοι Πράσινοι:

Γερμανία, Ιταλία, Γαλλία και Βρετανία, που ξεκίνησαν ως σημαία του παγκόσμιου, οικολογικού κινήματος, όταν συγκρότησαν κόμματα, μεταμορφώθηκαν σε καριερίστες, πραγματιστές, δήθεν ρεαλιστές που είχαν μόνο αυτοσκοπό την εξουσία. Ακόμη και η εκλογή του Χίτλερ με την ψήφο των Γερμανών αποδεικνύει περίτρανα τι ακριβώς εξυπηρετεί η εκλογική διαδικασία. Όταν οι Γερμανοί τον εξέλεγαν, έπεφταν θύματα της λαϊκοδεξιάς ή ακόμη και της σοσιαλιστικής ρητορικής του, αφού το δεύτερο συνθετικό του εθνικοσοσιαλισμού δεν ήταν τυχαίο. Γι’ αυτό και

«Πώς είναι δυνατόν εκατό άνθρωποι που επιθυμούν να εξουσιάζονται να έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν γι’ αυτό και να το επιβάλουν στους δέκα που δεν το επιθυμούν;»

δε φαντάζονταν πού θα τους οδηγούσε. Αυτή ακριβώς

Ζαν Ζακ Ρουσώ

είναι η κατάρα των εκλογών, δεν ξέρουμε που θα μας οδηγήσουν. Εγκαταλείπουμε τον εαυτό μας έρμαιο στα χέρια τού οποιουδήποτε πρωθυπουργού-δικτατορίσκου να μας ποδηγετήσει. Δημοκρατία, όμως, είναι ακριβώς το αντίθετο. Αφού τα κόμματα και το αντιπροσωπευτικό σύστημα από τη φύση τους δεν μπορούν να μας προσφέρουν ριζικές λύσεις, η μοναδική μας απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η ενεργητική αποχή, δηλαδή η άρνηση ψήφου που συνοδεύεται από θετική προσπάθεια αυτοοργάνωσης και άμεσης, πολιτικής δράσης. Το αντίθετο αυτής, η παθητική αποχή, σημαίνει απάθεια, κυνισμό, τομαρισμό, και είναι το ίδιο άσκοπη με την ψήφιση των δήθεν αριστερών κομμάτων. Με το σκεπτικό αυτό μέσα από τις δεκάδες πρωτοβουλίες δράσης που ξεφυτρώνουν γύρω μας. Μόνο αν βγούμε από το καβούκι μας, αν πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας, αν αποφασίσουμε όλοι μαζί να κυβερνήσουμε οι ίδιοι το καράβι της κοινωνίας, θα πάψουμε πια να πελαγοδρομούμε. Σ’ αυτή την προσπάθεια, οι εκλογές δεν είναι πολιτική πράξη αλλά το αντίθετό της· δωρεάν παραχώρηση της ίδιας μας της ζωής. Η άμεση πολιτική οργάνωση ήταν και θα είναι μονόδρομος.

ΑΝΤΙ

του ΧΑΟΥΑΡΝΤ ΖΙΝ

…δεν αρκεί η αποχή, οφείλουμε ταυτόχρονα να οργανωθούμε και να αντισταθούμε

1990) υποστηρίζει ότι οι Πράσινοι της Ευρώπης σε

Απόσπασμα από το βιβλίο

τάχθηκε τυχαία υπέρ του Α΄ Π.Π. Η στάση αυτή ήταν

Κίνημα ή Κοινοβουλευτικό Κόμμα, Green Perspectives-

2009

«Ψηφίζουμε; Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι επιλέγουμε μεταξύ δύο σωμάτων αληθινών, αν και όχι δηλωμένων, δικτατόρων. Διαλέγουμε μεταξύ δύο ομοίων».

Έλεν Κέλερ

Το συνταγματικό σύστημα που εγκαθίδρυσαν οι Πατέρες του Έθνους, ένα σύστημα αντιπροσώπευσης και αμοιβαίων ελέγχων μεταξύ των τριών κλάδων της εξουσίας, ήταν μια αμυντική τακτική για να προστατευθεί η υφιστάμενη κατανομή πλούτου και εξουσίας. Με επίπονο αγώνα και θυσίες, οι μαύροι μπορεί να το υποχρέωσαν να κατεβάσει τις πινακίδες «Μόνο Λευκοί», εδώ κι εκεί. Όμως η φτώχεια παρέμεινε ως το πιο ισχυρό εμπόδιο στο δρόμο για την ισότητα. Αυτό είναι το εμπόδιο για το οποίο μίλησε ο Μάντισον, όταν είπε ότι το σύστημα που δημιουργείται στις νέες ΗΠΑ θα αποτρέψει «την ισότιμη κατανομή της ιδιοκτησίας ή την απαίτηση για οποιοδήποτε άλλο ανάρμοστο ή παράξενο πράγμα». Είναι η ταξική πραγματικότητα, όσο κι αν έχει μεταμφιεστεί στις συνθήκες της μοντέρνας φιλελεύθερης κοινωνίας. Η αντιπροσωπευτική κυβέρνηση δε λύνει το ρατσιστικό πρόβλημα. Δε λύνει το ταξικό πρόβλημα. Η ίδια η αρχή της αντιπροσώπευσης είναι ελαττωματική, όπως επισήμανε ο Ζαν Ζακ Ρουσώ, ζώντας στην προεπαναστατική Γαλλία το 18ο αιώνα. Το βιβλίο του Το Κοινωνικό Συμβόλαιο ήταν μια ασαφής, αντιφατική, δύσκολη αναζήτηση για μια πιο άμεση δημοκρατία, στην οποία η πλειοψηφία δε θα μπορούσε, ψηφίζοντας, να σπρώξει μια μειοψηφία στη δουλεία ή τη φτώχεια. «Πώς είναι δυνατόν εκατό άνθρωποι που επιθυμούν να εξουσιάζονται να έχουν το δικαίωμα να ψηφίσουν γι’ αυτό και να το επιβάλουν στους δέκα που δεν το επιθυμούν;»[…] Το δικαίωμα της ψήφου είναι σίγουρα υπερτιμημένο ως εγγύηση της δημοκρατίας. Οι αναρχικοί θεωρητικοί πάντα το έλεγαν αυτό. Η Έμμα Γκόλντμαν, μιλώντας σε γυναίκες σχετικά με την εκστρατεία τους για το δικαίωμα της ψήφου, δεν ήταν αντίθετη, αλλά τις προειδοποιούσε να μην έχουν υπερβολικές προσδοκίες: Το σύγχρονο φετίχ μας είναι η ψήφος για όλους… Δε βρίσκω κανένα οργανικό, ψυχολογικό ή διανοητικό λόγο για τον οποίο η γυναίκα δεν πρέπει να έχει ισότιμο δικαίωμα ψήφου με τον άνδρα. Ωστόσο αυτό δεν μπορεί να με κάνει να κλείσω τα μάτια μου μπροστά σ’ αυτήν την ανόητη πεποίθηση ότι η γυναίκα θα καταφέρει αυτό που δεν κατάφερε ο άνδρας… Η ιστορία δείχνει ότι οι άνδρες δεν κέρδισαν με την ψήφο τους απολύτως τίποτα που δε θα μπορούσαν να πετύχουν με πιο άμεσο, λιγότερο δαπανηρό και περισσότερο ανθεκτικό στο χρόνο τρόπο. Ουσιαστικά, και το πιο μικρό όφελος το κέρδισαν μέσα από επίμονο αγώνα, από μια ασταμάτητη μάχη διεκδικήσεων, και όχι με την ψήφο1. Η Έλεν Κέλερ, που έγινε διάσημη επειδή ξεπέρασε τα προβλήματα όρασης και ακοής που είχε και αποδείχτηκε τελικά πολυτάλαντη, ήταν μια σοσιαλίστρια. Έγραψε τα παρακάτω σ’ ένα γράμμα προς μια γυναίκα στην Αγγλία, που αγωνιζόταν για το δικαίωμα της ψήφου των γυναικών:

Μήπως δε χειραγωγούνται τα κυρίαρχα κόμματα από τις άρχουσες τάξεις, δηλαδή από τις τάξεις των ανθρώπων με περιουσία, έτσι ώστε να εξυπηρετούν τα κέρδη και τα προνόμια των λίγων; Οι πλούσιοι προσφέρουν εκατομμύρια δολάρια για να βοηθήσουν τα κόμματα ν’ ανέβουν στην εξουσία. Μας λένε, όπως στα παιδιά, ότι η ασφάλειά μας εξαρτάται από την ψήφισή τους. Μας πετούν κάποια ψίχουλα για να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι εργάζονται

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ΠΡΟΣΩΠΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΒΕΡΝΗΣΗ για το συμφέρον μας. Στη συνέχεια εκμεταλλεύονται τους πόρους του έθνους όχι προς όφελός μας αλλά για το συμφέρον εκείνων που αντιπροσωπεύουν και στηρίζουν… Ψηφίζουμε; Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι επιλέγουμε μεταξύ δύο σωμάτων αληθινών, αν και όχι δηλωμένων, δικτατόρων. Διαλέγουμε μεταξύ δύο ομοίων2. Στο κεφάλαιο έξι, επισήμανα πόσο λίγο μετράει στα θέματα εξωτερικής πολιτικής το γεγονός ότι ψηφίζουμε για πρόεδρο· αφού τον εκλέξουμε, κάνει ό,τι θέλει αυτός. Πρέπει να τονίσουμε, επίσης, ότι η εκλογή μελών του Κογκρέσου δεν έχει νόημα για τα πιο σημαντικά ζητήματα ζωής και θανάτου. Αυτό ισχύει όχι μόνο επειδή είναι αδύνατο να προβλέψουμε πώς θα ψηφίσει ο αντιπρόσωπός μας σε μια μελλοντική κρίση εξωτερικής πολιτικής, αλλά, επίσης, γιατί το Κογκρέσο είναι ένας ασθενικός, συχνά ανύπαρκτος, παράγοντας όσον αφορά τις αποφάσεις για πόλεμο και ειρήνη, ο οποίος συνήθως υπακούει στις εντολές του προέδρου. Το γεγονός αυτό είναι ο κόλαφος της «αντιπροσωπευτικής» διακυβέρνησης. Μια από τις πιο δημιουργικές πολιτικούς φιλοσόφους του αιώνα μας, η Χάνα Άρεντ (The Origins of Totalitarianism, Eichmann in Jerusalem) έχοντας γνώση των ελαττωμάτων της αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης, υποστήριξε στο βιβλίο της Για την Επανάσταση (στα ελληνικά εκδ. Αλεξάνδρεια, 2006, στμ.) αυτό που ονόμαζε «συμβουλιακό σύστημα» διακυβέρνησης. Η βάση του δεν είναι οι εκλογές αλλά τα συμβούλια γειτονιάς παντού, στα οποία είναι ευπρόσδεκτοι όλοι όσοι θέλουν να συμμετάσχουν στις αποφάσεις, ενώ στη συνέχεια αυτά τα συμβούλια συγκροτούν ένα είδος ομοσπονδίας για να βγάλουν ευρύτερες και εθνικές αποφάσεις. Σε διάφορα σημεία της ιστορίας οι άνθρωποι βίωσαν έστω για λίγο χρονικό διάστημα αυτή την άμεση δημοκρατία. Στην αρχαία Αθήνα (με την παραδοχή ότι οι γυναίκες, οι σκλάβοι και οι αλλοδαποί εξαιρούνταν) όλοι οι πολίτες είχαν την ευκαιρία να συμμετάσχουν στη λήψη των αποφάσεων. Για τρεις μήνες στο Παρίσι του 1871, όταν η εκλεγμένη Κομμούνα του Παρισιού πραγματοποιούσε διαρκώς συναντήσεις, αλλεπάλληλες λαϊκές συνελεύσεις λάμβαναν χώρα ταυτόχρονα σ’ ολόκληρη την πόλη για να συζητήσουν ζητήματα και μετά να μεταφέρουν τις απόψεις τους στην Κομμούνα. Στην αυγή της Ρωσικής Επανάστασης, υπήρχαν Σοβιέτ (συμβούλια) εργατών, χωρικών και στρατιωτών – όσοι ήθελαν να συμμετάσχουν στη συζήτηση – αλλά στη συνέχεια αυτά αντικαταστάθηκαν από την εξουσία του Κομμουνιστικού κόμματος και το νέο σοβιετικό Σύνταγμα προέβλεπε εκλογές για την ανάδειξη νομοθετικού σώματος. Η άμεση δημοκρατία είναι εφικτή σε μικρές ομάδες και αποτελεί μια υπέροχη ιδέα για συνελεύσεις πόλεων και γειτονιών. Θα μπορούσαν να γίνονται ανοιχτές συζητήσεις στα γραφεία και τα εργοστάσια· μια δημοκρατία στους εργασιακούς χώρους που ούτε οι κομισάριοι της Σοβιετικής Ένωσης ούτε οι μάνατζερ των εταιριών στις ΗΠΑ και, πολλές φορές μέχρι σήμερα, ούτε ακόμη και οι ηγέτες του συνδικαλισμού την επιτρέπουν. Δεν είναι πρακτικό να λαμβάνονται εθνικές αποφάσεις άμεσα, αλλά είναι δυνατόν ένα δίκτυο ομάδων άμεσης δημοκρατίας να καταθέτουν τις απόψεις τους με τέτοιο τρόπο, ώστε να καταλήγουμε σε κάποια μορφή εθνικής συναίνεσης. Η ζωντανή συμμετοχή και συζήτηση των προβλημάτων των πολιτών θα ήταν ένας καλύτερος, πιο δημοκρατικός, πιο αξιόπιστος τρόπος αντιπροσώπευσης του πληθυσμού από

το σημερινό, άκαμπτο, ελεγχόμενο εκλογικό σύστημα. Υπάρχει ήδη εμπειρία από ειδικές δημοκρατικές διαδικασίες. Πολλές Πολιτείες έχουν νόμους που προβλέπουν λαϊκές νομοθετήσεις και δημοψηφίσματα. Οι πολίτες, με συλλογή υπογραφών, μπορούν να προκαλέσουν την ψήφιση νόμων, ν’ απαιτήσουν γενικά δημοψηφίσματα, ν’ αλλάξουν τους νόμους και το Σύνταγμα. Αυτό οδηγεί σε μια ζωντανή συζήτηση μέσα στις τάξεις του λαού και σε κάτι που πλησιάζει στην πραγματικά δημοκρατική διαδικασία λήψης αποφάσεων, αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι πλούσιες εταιρίες ΜΜΕ με τα χρήματά τους, ουσιαστικά, μπορούν να εξαγοράσουν ένα δημοψήφισμα με τον ίδιο τρόπο που εξαγοράζουν σήμερα τις εκλογές. Υπάρχει επίσης η ιδέα της αναλογικής αντιπροσώπευσης, έτσι ώστε, αντί για ένα δικομματικό σύστημα όπου Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι μονοπωλούν την εξουσία (στο κάτω κάτω, ένα δικομματικό σύστημα διαθέτει μόνο ένα

κάνει μια κοινωνία δημοκρατική. Αυτό είναι δύσκολο για μας να το αποδεχτούμε, επειδή μεγαλώσαμε με μια τεχνολογική κουλτούρα που λέει: Αν μπορούμε να βρούμε το σωστό μηχανισμό, όλα θα είναι εντάξει και τότε θα μπορούμε να ησυχάσουμε. Όμως αυτό δε γίνεται. Η εμπειρία των μαύρων στην Αμερική (όπως και των Ινδιάνων, των γυναικών, των ισπανόφωνων και των φτωχών) κάτι μας διδάσκει όλους. Κανένα Σύνταγμα, καμία Διακήρυξη Δικαιωμάτων, καμία εκλογική διαδικασία, κανένας νόμος δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει την ειρήνη ή τη δικαιοσύνη ή την ισότητα. Γι’ αυτά απαιτείται συνεχής αγώνας, μια διαρκής συζήτηση μεταξύ των πολιτών, μια ατελείωτη σειρά οργανώσεων και κινημάτων που θα ασκούν πίεση σε όποιες διαδικασίες υπάρχουν. Το κίνημα των μαύρων, το εργατικό κίνημα, το γυναικείο και το αντιπολεμικό, μας έμαθαν μια απλή αλήθεια: Τα επίσημα κανάλια, οι επίσημες διαδικασίες της αντιπρο-

«Αν η ψήφος μπορούσε ν’ αλλάξει τα πράγματα, θα ήταν παράνομη» κόμμα περισσότερο από το μονοκομματικό), σοσιαλιστές και προχιμπισιονιστές (Prohibitionists) και οικολόγοι και αναρχικοί και ελευθεριακοί και άλλοι να κατέχουν θέσεις εξουσίας ανάλογα με τη λαϊκή υποστήριξη που έχουν. Η δημόσια τηλεόραση να προβάλλει έξι απόψεις αντί για δύο. Οι άνθρωποι που ελέγχουν τον πλούτο και την εξουσία σήμερα δεν επιθυμούν καμία πραγματική αλλαγή στο σύστημα. Για παράδειγμα, όταν δοκιμάστηκε η απλή αναλογική αντιπροσώπευση στη Ν. Υόρκη μετά το Β΄ Π.Π. και εκλέχτηκαν ένας ή δύο κομμουνιστές στο Δημοτικό Συμβούλιο, το σύστημα καταργήθηκε. Επίσης, όταν ένας

σωπευτικής κυβέρνησης είναι μερικές φορές χρήσιμες αλλά ποτέ δεν είναι αρκετές και συχνά αποτελούν εμπόδιο στην προσπάθεια της κατάκτησης ορισμένων βασικών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Αυτό που έχει αποδώσει στην ιστορία είναι η άμεση δράση ανθρώπων που αγωνίστηκαν ενωμένοι, κάνοντας θυσίες και αναλαμβάνοντας ρίσκα για ένα σκοπό που άξιζε τον κόπο. Εκείνοι που είχαν την εμπειρία γνωρίζουν ότι, αντίθετα με την αναποτελεσματική πράξη της ψήφισης, η σύμπραξη των ανθρώπων σε ένα μεγάλο κίνημα με σκοπό την κοινωνική δικαιοσύνη όχι μόνο δίνει ζωή στη δημοκρατία,

Κανένα Σύνταγμα, καμία Διακήρυξη Δικαιωμάτων, καμία εκλογική διαδικασία, κανένας νόμος δεν μπορεί να μας εξασφαλίσει την ειρήνη ή τη δικαιοσύνη ή την ισότητα. ριζοσπάστης γερουσιαστής, ο Βίτο Μαρκαντόνιο, επέμενε να καταψηφίζει τις στρατιωτικές δαπάνες στις αρχές του Ψυχρού πολέμου, αλλά εκλεγόταν επανειλημμένα από την περιφέρειά του, άλλαξαν οι κανονισμοί, έτσι ώστε ο αντίπαλός του να αποκτήσει τη δυνατότητα να θέσει υποψηφιότητα σε τρία διαφορετικά ψηφοδέλτια και τελικά να τον νικήσει. Κάποτε ένας τοποθέτησε μια ταμπέλα στη γέφυρα πάνω από τον ποταμό Charles στη Βοστόνη: Αν η ψήφος μπορούσε ν’ αλλάξει τα πράγματα, θα ήταν παράνομη. Αυτό είναι αλήθεια. Προσπαθώντας ν’ αλλάξουμε τα πράγματα με την ψήφο μας – απλή αναλογική αντιπροσώπευση, δημοψηφίσματα, κ.ά. – ίσως βελτιώσουμε λίγο την κατάσταση. Ωστόσο, σε μια κοινωνία με τεράστιες οικονομικές ανισότητες, οι πλούσιοι θα κυριαρχούν σε κάθε διαδικασία. Θα χρειαστούν θεμελιώδεις αλλαγές στο οικονομικό σύστημα και την κατανομή του πλούτου, για να δημιουργήσουμε τέτοιες συνθήκες, όπου τα συμβούλια των ανθρώπων στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές να μπορούν να συναντιούνται και να συζητούν και να παίρνουν όσο γίνεται πιο δημοκρατικές αποφάσεις4. Καμιά απλή αλλαγή στις διαδικασίες δεν μπορεί να

αλλά δίνει και ζωή στους ανθρώπους που εμπλέκονται στον αγώνα αυτόν. Προσφέρει ολοκλήρωση και απόλαυση. Η αλλαγή έρχεται δύσκολα, αλλά για να την πετύχουμε αυτός είναι ο πιο πιθανός τρόπος. 1 Emma Goldman, Woman Suffrage, Anarchism and Other Essays, Dover, 1969, 195-211. 2 Philip Foner, Helen Keller:Her Socialist Years, International Publishers, 1967. 3 Υποστηρικτές του Prohibition Party. Κόμμα που υποστηρίζει την απαγόρευση διαφόρων συμπεριφορών και πρακτικών. Είναι γνωστό για την καμπάνια του ενάντια στο αλκοόλ. Στμ. 4 Είναι οι αναρχικοί (Κροπότκιν, Μπακούνιν, Έμμα Γκόλντμαν και Αλεξάντερ Μπέρκμαν) που υπήρξαν οι πιο πειστικοί κριτικοί της παραδοσιακής αντιπροσωπευτικής διακυβέρνησης την οποία έκριναν ως απογοητευτική για τις αρχές της δημοκρατίας και υποστήριξαν πιο σθεναρά την άμεση δράση. Ας σημειώσουμε την απόρριψη της Γκόλντμαν για τη συνταγματική τροποποίηση που αφορούσε τη Γυναικεία Ψήφο και την επιμονή της ότι οι γυναίκες πρέπει να κατακτήσουν την ισότητα από μόνες τους και άμεσα μέσα στην καθημερινότητα: οικογένεια, δουλειά, κοινωνία. Πιστεύω ότι ο Μαρξ ο ίδιος θα συμφωνούσε με την αναρχική κριτική και θα απέρριπτε τις μεθόδους διακυβέρνησης που θέσπισαν οι αυτοαποκαλούμενες σοσιαλιστικές κοινωνίες – αντιπροσωπευτικά σώματα που απείχαν πολύ από το να εξουσιάζει ο λαός. Το πιο ενδιαφέρον γραπτό του Μαρξ για το θέμα είναι το Critique of Hegel’s «Philosophy Of Right». Η γλώσσα του είναι λίγο δύσκολη: Πολιτική ζωή «είναι ο σχολαστικισμός της ζωής του ανθρώπου… Δημοκρατία είναι η άρνηση της αλλοτρίωσης εντός της αλλοτρίωσης». Ωστόσο ξεκάθαρα επιθυμεί να τερματίσει την πορεία της «πολιτικής ζωής» ως ανεξάρτητη σφαίρα, επιθυμεί αυτό που αποκαλεί «πολιτική κοινωνία» να ενσωματωθεί με το «πολιτικό κράτος». Μιλάει για «τη μεγαλύτερη δυνατή παγκοσμιοποίηση της ψηφοφορίας, τόσο της ενεργής όσο και της παθητικής ψήφου».

Μετάφραση: Δημήτρης Κωνσταντίνου

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Μη Θρηνείτε, Βαλκανοποιηθείτε! Ένα Όραμα για τα Βαλκάνια

Αντρέι Γκρούμπασιτς

Ο Andrej Grubacic είναι

Α΄ ΜΕΡΟΣ

ιδρυτικό μέλος των Global

Πριν από µια δεκαετία περίπου, κατά τη διάρκεια µιας ευρωπαϊκής ανθρωπιστικής περιπέτειας στα Βαλκάνια, ο Μάικλ Νίκολσον, ένας διακεκριµένος βρετανός δηµοσιογράφος, έγραψε στο «Natasha’s Story» του: «Η θηριωδία των Βαλκάνιων έχει υπάρξει τόσο πρωτόγονη σε κάποιες περιπτώσεις που οι ανθρωπολόγοι τους παροµοιάζουν µε τους Γιαναµάµο του Αµαζονίου, µια από τις πιο πρωτόγονες και κτηνώδεις φυλές του κόσµου. Μέχρι και την έναρξη αυτού του αιώνα υπήρχαν ακόµα αναφορές από τα Βαλκάνια για αποκεφαλισµένους εχθρούς, των οποίων τα κεφάλια παρουσιάζονταν ως τρόπαια σε ασηµένια πιάτα στα νικηφόρα γεύµατα. Ας αναφέρουµε ακόµα ότι οι νικητές έτρωγαν την καρδιά και το συκώτι του χαµένου…»

Balkans. Οι Global Balkans είναι ένα δίκτυο για τον ακτιβισμό, την έρευνα, την ενημέρωση και την οργάνωση που δραστηριοποιείται τοπικά και αλληλέγγυα με τα βαλκανικά κινήματα για να ερευνήσει, να δημοσιεύσει και να επιδράσει τους πολιτικούς, κοινωνικούς και οικονομικούς αγώνες στην περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας και των ευρύτερων Βαλκανίων. Στόχος μας είναι η δημιουργία ενός υπερεθνικού, αντιεθνικιστικού, αντικαπιταλιστικού και αντιεξουσιαστικού δικτύου με παν-βαλκανική και διεθνιστική οπτική (επί του παρόντος εδρεύει στο Σαν Φρανσίσκο, στο Τορόντο και στο Μόντρεαλ). Ηλεκτρονική επικοινωνία στο globalbalkans@gmail.com.

Γεννήθηκα σε µια κοµµουνιστική οικογένεια στα Βαλκάνια, ωστόσο ποτέ δεν απολαύσαµε τέτοιες λιχουδιές. Ίσως αφελώς, αλλά υποψιάζοµαι ότι τα περισσότερα µέλη της φυλής µου επίσης δεν είχαν αυτή την τύχη. Οπότε, γεννάται το ερώτηµα: πώς είναι δυνατόν ο επιφανής αυτός βρετανός τζέντλεµαν να περιγράφει κάτι τόσο φρικιαστικά ενοχλητικό; Εξίσου ενοχλητική είναι και η, ας την πούµε, κοινωνιολογική ανάλυση ενός άλλου διακεκριµένου ανθρώπου των γραµµάτων, του Σάιµον Ουίντσεστερ στο βιβλίο του «Fracture Zone: Μια Επιστροφή στα Βαλκάνια», όπου παρατηρεί: «Ακριβώς όπως η χερσόνησος – αυτά τα παράξενα και άγρια Βαλκάνια – είναι απολίτιστη και σε αντίθεση µε την υπόλοιπη Ευρώπη, οι κάτοικοί της, οι αγριάνθρωποι των Βαλκανίων, εξελίχθηκαν σε κάτι που διαφέρει πλήρως από αυτό που γνωρίζουµε ως ανθρώπινη κανονικότητα». Σχετικά πιο πρόσφατη είναι η δήλωση που προέρχεται από την άλλη πλευρά του ωκεανού, του Μίκαελ Ιγκνάτιεφ, αυτοδίδακτου θεωρητικού, ο οποίος, όπως παρατηρεί η Tamara Vukov µε αρκετή κατάπληξη, δεν αποκλείεται να είναι ο µελλοντικός πρωθυπουργός του Καναδά. Δηλώνει, µε αρκετά αξιοθαύµαστη ειλικρίνεια, µια προοπτική «δηµιουργίας εθνών στη Βοσνία, το Κόσοβο και το Αφγανιστάν, καθώς αυτές οι χώρες είναι εργαστήρια όπου διαµορφώνεται η νέα αυτοκρατορία, όπου η αµερικανική στρατιωτική δύναµη, η χρηµατοδότηση της Ευρώπης και τα ανθρωπιστικά κίνητρα συνδυάζονται ώστε να δηµιουργηθεί µια µορφή αυτοκρατορικής κυριαρχίας για τη «µετα-αυτοκρατορική εποχή». Με άλλα λόγια, είναι απαραίτητος ένας «προσωρινός ιµπεριαλισµός» µε τη µορφή περιορισµένης κατοχής σε αυτές τις ακυβέρνητες βαρβαρικές συνοριακές ζώνες αποτυχηµένων κρατών και εθνικών συγκρούσεων. «Η Βοσνία, µετά τη Συµφωνία του Ντέιτον1 προσέφερε εργαστηριακές συνθήκες για πειραµατισµό πάνω στη δηµιουργία των εθνών», καθώς «η ανασύσταση των Βαλκανίων δεν υπήρξε ποτέ άσκηση για ανθρωπιστική κοινωνική ενασχόληση, ήταν πάντα ένα ιµπεριαλιστικό πεδίο […] γιατί η δηµιουργία εθνών είναι το είδος του ιµπεριαλισµού στην εποχή των ανθρώπινων δικαιωµάτων». Πώς όµως αντιµετωπίζουµε τέτοιες δηλώσεις; Από πού έρχεται αυτή η αντεστραµµένη άποψη; Ποιοι είναι αυτοί που νοµίζουν ότι θα έρθουν να «δηµιουργήσουν τα έθνη µας»; Σε αυτή τη σύντοµη πραγµατεία θα αναφέρω αναλυτικά δύο αλληλοσυνδεόµενες εξηγήσεις. Η µία είναι πολιτική ενώ η δεύτερη δοµική. Η πολιτική εξήγηση εντοπίζεται σε δύο διαφορετικές ερµηνείες της λέξης «βαλκανοποίηση». Η πρώτη είναι αυτή που θα ονοµάσω «βαλκανοποίηση από τα πάνω». Αυτή η µορφή της βαλκανοποίησης είναι, θα µπορούσε να πει κανείς, µια επινόηση της

ευρωπαϊκής εκσυγχρονιστικής αποικιοκρατίας και των βαλκανολόγων της. Θα µπορούσε κανείς ακόµα και να αστειευτεί µε τα τρία βήτα: βαλκανοποίηση, βαρβαρότητα και βόµβες. Οι άνθρωποι των Βαλκανίων είναι βάρβαροι, ή τουλάχιστον έτσι θέλει να πιστεύει η ιµπεριαλιστική Ευρώπη, τείνουν να βαλκανοποιηθούν και ο µόνος τρόπος για να αποφευχθεί αυτό είναι να τους βοµβαρδίσουµε (ή να τους πουλήσουµε βόµβες για να το κάνουν µόνοι τους). Από ιστορική άποψη, νοµίζω ότι θα µπορούσαµε να εντοπίσουµε ένα φαινόµενο ή, καλύτερα, ένα ολόκληρο σύµπλεγµα ελιτίστικων αντιδράσεων, για το οποίο προτείνω την ονοµασία «πολιτική βαλκανοφοβία»: ένας ελιτίστικος φόβος για τις αυτόνοµες περιοχές. Η βαλκανοποίηση από τα πάνω εµφανίστηκε ως µια ελιτίστικη αντίδραση στις διαδικασίες αυτονοµίας από τα κάτω. Η ευρωπαϊκή εκσυγχρονιστική αποικιοκρατία εκδηλώθηκε κατά πολύ ως αποτέλεσµα επιτυχηµένων αγώνων για τη δηµιουργία και την εδαφική ενοποίηση µιας τοπικής ταυτότητας. Οι αρχιτέκτονες των κρατών στην Ευρώπη εκείνο τον καιρό ήταν στην ουσία κυριευµένοι από το δαίµονα των Βαλκανίων, µε τη βαλκανοποίηση σ’ αυτή την περίπτωση να παίρνει την έννοια της «βαλκανοποίησης από τα κάτω», µια εναλλακτική διαδικασία εδαφικής οργάνωσης, αποκέντρωσης, εδαφικής αυτονοµίας και οµοσπονδιοποίησης. Η βαλκανοποίηση από τα κάτω, µια διαδικασία συνεχών διασπάσεων και συνενώσεων, υπήρξε µια εξαιρετικά απειλητική εναλλακτική για τα επερχόµενα µεγάλα, συγκεντρωτικά, καταναγκαστικά συστήµατα. Με τη σύγχρονη επινόηση της βαλκανικότητας, η βαλκανοποίηση (από τα πάνω!) µετατράπηκε σε ένα όνοµα αλλά και µια δικαιολογία για µια διαδικασία ελαχιστοποίησης της απειλής αυτόνοµων πολιτικών περιοχών που στερούνται οποιασδήποτε ειδικής και µόνιµης καταναγκαστικής εξουσίας αποκοµµένης από την κοινωνία, καθώς και ελαχιστοποίησης της µνήµης της περιοχής των αντιεκσυγχρονιστικών και αντικρατικών της αγώνων. Θεωρώ ότι η επινόηση της «βαλκανικότητας» ως µια πολιτική και γεωπολιτιστική έννοια πρέπει να ενταχθεί στο ιστορικό πεδίο που διαµορφώθηκε το 1978 στο Συνέδριο του Βερολίνου. Η άποψή µου είναι ότι η σύγχρονη ιστορία των Βαλκανίων ξεκινάει στην πραγµατικότητα στο Συνέδριο του Βερολίνου – πατρίδα του «διαµελισµού των Βαλκανίων», του «Μεγάλου Παιχνιδιού» στην Κεντρική Ασία και της «Εµπλοκής στην Αφρική» – µετά το οποίο, όπως παρατηρεί η Μαρία Τοντόροβα, το επίθετο «Βαλκάνιος» έπαψε να είναι µια «θολή γεωγραφική έννοια και µεταµορφώθηκε σε ένα από τα πιο υποτιµητικά επίθετα στο δυτικό πολιτικό λόγο». Είναι ενδιαφέρον να σηµειωθεί ότι αυτή είναι η ίδια περίοδος που ο Μπραµ Στόουκερ γράφει την πασίγνωστη µεσαιωνική του νουβέλα «Dracula». Εδώ, όπως εύστοχα επισηµαίνει η Βέσνα Γκολντσγουόρθι, συναντάµε ένα νέο και παράξενο κόσµο: «Ο κόσµος του κόµη Δράκουλα αντιπροσωπεύει ό,τι αποτελεί ανάθεµα για τους βικτοριανούς – πάθος, σεξ, ανεξέλεγκτη βία… Ο κόµης Δράκουλας δεν πρέπει απλά να σκοτωθεί αλλά να καταστραφεί τελείως από τους ενωµένους εκπροσώπους της Δύσης – έναν Άγγλο, έναν Ολλανδό και έναν Αµερικάνο… Η αποστολή τους να αποκαταστήσουν την τάξη στα Βαλκάνια αντιπροσωπεύει τη µυθιστορηµατική έκφραση των προσπαθειών των δυτικών δυνάµεων στα τέλη του 19ου και του 20ου αιώνα να επιβάλουν την ειρήνη στη χερσόνησο». Τα επόµενα βήµατα ορισµού της βαλκανοποίησης από τα πάνω εµφανίστηκαν κατά τον Πρώτο και το Δεύτερο Βαλκανικό Πόλεµο του 1912-13, για τους οποίους υπάρχει η διαδεδοµένη άποψη ότι «αποτελούν την καθοριστική απόδειξη της ”µεσαιωνικής” συµπεριφοράς των βαλκάνιων

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά

cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικά cinema θέατρο μουσική εικαστικάμουσική εικαστικά cinema

MIA KOYBENTA ΜΕ THN... την δημόσια δήλωσή μου. Σαν ένας μικρός «αρραβώνας» που στα αλήθεια ΕΜΙΛΥ ΝΤΙΚΙΝΣΟΝ

Η μάνα μου, το είχε σκάσει με τον Μπάροουζ πριν από ένα χρόνο, δοσμένη σε έναν έρωτα που δικαίωσε την επιλογή της. Όλοι στην οικογένεια ήμασταν σύμφωνοι με αυτό και ήταν ο ίδιος ο πατέρας που της πήγε τις βαλίτσες στο σταθμό και της ευχήθηκε καλό ταξίδι. Έσφιξε και το χέρι του Γουίλιαμ, εγκάρδια θα μπορούσα να πως, αν και διέκρινα στα μάτια του μια φευγαλέα επιθυμία να του χώσει μια μπουνιά στα μούτρα. Τέλος πάντων... Την έβλεπα να κάθεται στην αυλή του σπιτιού της και να διαβάζει τη Βίβλο. Περνούσα και ξαναπερνούσα μπροστά από το σπίτι της. Εννοείται πως πολύ γρήγορα κατάλαβε. Έκανε όμως ότι

ένθετος τόπος πολιτιστικής ραδιουργίας

του Νίκου Κουφόπουλου

Ήμασταν εραστές... Πολλοί θα βιαστούν να με κατηγορήσουν ότι προδίδω ένα μυστικό που η ίδια φυλάει καλά από όλους τόσα χρόνια τώρα. Ήθελε να με προστατεύσει. Όμως μερικά πράγματα νιώθεις ότι δεν μπορείς να τα κουβαλάς και να τα πάρεις μαζί σου. Είμαι σίγουρος ότι θα κατανοήσετε την επιλογή μου αυτή διαβάζοντας τη συνέντευξη και επίσης ξέρω ότι και εκείνη θα αγαπήσει αυτή

της χρωστάω... Την αποκαλούσα Βασίλισσα και σε ένα της γράμμα μου έγραψε: «Βασίλισσα του Γολγοθά για τίτλο πήρα, κι όλα είναι βασιλικά, εκτός το στέμμα, κι ο αρραβώνας, δίχως λίγωμα στο βλέμμα...». Η αλληλογραφία μας ήταν πυκνότατη. Έπαιρνα από την Έμιλυ τουλάχιστον δυο γράμματα την εβδομάδα. Έστελνε πάντα τα γράμματά της με το κλασσικό ταχυδρομείο. Ζούσα με τον πατέρα μου στο Άμερστ, μια μικρή πόλη δυο χιλιάδων πεντακοσίων κατοίκων κοντά σε δάσος στην πολιτεία της Μασαχουσέτης.

τάχα διάβαζε όπως και εγώ έκανα ότι τάχα... περνούσα. Συναντιόντουσαν τα βλέμματά μας πλάγια για ένα μόλις κλάσμα του δευτερολέπτου. Αρχίσαμε να μιλάμε μια μέρα που περνούσα και ξαναπερνούσα πάλι μπροστά από το σπίτι της με ένα παλιό ποδήλατο Ideal που είχα και έκανα ένα σωρό «βλακείες» για να την κάνω να γελάσει. Έκανα σούζες, άφηνα τα χέρια, σηκωνόμουν όρθιος με τα πόδια πάνω στη σέλα και άλλα κόλπα. Δεν κατάλαβα πώς βρέθηκα με τη μούρη στο χώμα ακριβώς μπροστά στην πόρτα

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ΟΙ ΠΑΛΙΕΣ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΡΕΜΠΕΤΙΚΟΥ

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Οι παλιές ηχογραφήσεις του ρεμπέτικου, οι φωνές και τα όργανα, σαν ένα σπασμένο κρύσταλλο που έρχεται από τα βάθη του χρόνου. Ένα κρύσταλλο γεμάτο ραγίσματα για την ακρίβεια, που δεν κρύβει ωστόσο την υψηλή ποιότητα της ευγενικής τους ψυχής. Ψυχές βασανισμένες που σαν κάποια όστρακα εκθρέψανε αληθινά μαργαριτάρια από τον πόνο τους και στο χείλος της παντελούς απώλειας που μας οδηγούνε οι γεωπολιτικές συντμήσεις των ιμπεριαλιστών, μας φωτίζουνε σαν τα μακρινά φώτα ενός φάρου μέσα στην τρικυμία. Μαζί με τα αυθεντικά μπλουζ και άλλα παρεμφερή είδη, αποτελούνε την ασπίδα στην παντελή καταναλωτική αλλοτρίωση των παγκόσμιων αγορών. Η κουλτούρα αυτών των γελοίων εξανδραποδιστών προσπαθεί να μας πείσει πως ό,τι είναι χαζοχαρούμενο προσφέρει χαλάρωση και ψυχική ισορροπία. Οι άνθρωποι όμως που δεν έχουνε χάσει την ψυχή τους, οι άνθρωποι του ρεμπέτικου και του μπλουζ, επιμένουνε να τραγουδάνε αυτά τα λυπητερά τραγούδια που όμως δεν περιέχουνε παραίτηση αλλά ψυχική δύναμη, αφήνουνε

τη γεύση μιας διάθεσης για ανάταση και το φως της αληθινής αγάπης.

Αυτά σε αντίθεση με τη λυπητερή γλυκανάλατη και υποταγμένη μουσική που ακούει στο γενικό όρο σκυλάδικο. Αυτά είναι τραγούδια για κάτι δουλοπάροικους με ψεύτικο χαϊ, κάτι σαν ψυχότροπα χάπια πασπαλισμένα με μπόλικο σεξ – δεν έχω τίποτα με το σεξ, τα έχω μόνο με την εμπορική του χρήση που δεν περιλαμβάνει σίγουρα τις εκούσιες επί χρήμασι εκδιδόμενες που τραβιούνται στα καταγώγια με κίνδυνο της ζωής τους. Αυτή η κενού περιεχομένου κλάψα του σκυλάδικου έχει επικρατήσει με τη μέθοδο «Από τον σκύλο του Παυλώφ στο σκυλάδικο» και για να γίνω πιο κατανοητός, του βάζεις του μαλάκα ένα «μεζέ» μπροστά του, μπόλικο ψευτοκέφι και ψευτοσεξοδιέγερση («όλα τα μωρά στην πίστα»), του έχεις και την υπόκρουση από την σκυλοκλάψα από δίπλα και μετά τον στέλνεις σπίτι του. Την άλλη μέρα, αναζητώντας (ο

μαλάκας) κάποια εξιταριστική στιγμή μιας και θα πάει το άλλο Σάββατο πια ξανά στο σκυλάδικο –λόγω στενότητας– βάζει το CD στο αμάξι και με το άκουσμα και μόνο πλέον του κλαψομουνοάσματος, του τρέχουνε τα σάλια ακριβώς όπως στο σκύλο του Παυλώφ. Η σύζευξη έχει επιτευχθεί, το θύμα είναι έτοιμο να μετατραπεί πλέον στον «Σκύλο που έτρωγε σκατά και έχεζε

μπριζόλες» (προς όφελος του συστήματος). Το αληθινό ρεμπέτικο όμως δεν διαθέτει τέτοια, είναι πιο σεμνό, το κέφι του γνήσιο, δεν ανήκει στη διασκέδαση αλλά στην ψυχαγωγία, γεννάει προβληματισμούς, μεταφέρει

πραγματικές εμπειρίες, βοηθάει στην απόρριψη του ψευδούς εαυτού και στη συναδέλφωση με την κρυστάλλινη αλήθεια του, δυναμώνει την απόφαση για αντίσταση – στον προσωπικό χώρο αν μη τι άλλο. Οι ρεμπέτες εκείνοι είναι ένα είδος δυνάμει αναρχικό, γι’ αυτό και κυνηγήθηκε άλλοτε και αποσιωπάται ακόμη στις μέρες μας (σε κανένα μαντρί δεν παίζεται το αυθεντικό). Οι εταιρείες, με τη συνδρομή διαφόρων φλούφληδων μπουζουκοπολυλογάδων, προσπαθούνε, και εν μέρει έχουνε καταφέρει, να το γλυκάνουνε και εν τέλει να το εκτρέψουνε από τον αρχικό του στόχο που είναι η προσωπική ελευθερία, το κόκκινο πανί όλων ανεξαιρέτως των εξουσιαστικών συστημάτων. Όμως να, ο Μάρκος, ο Στράτος, ο Μπάτης, η Ρίτα. ο Δελιάς, η Ρόζα, ο Ρούκουνας και δεκάδες άλλοι τους βγάζουνε τη γλώσσα χάρις στην τεχνολογία που εξυπηρετεί σε αυτή την περίπτωση και εμάς. Είμαστε ακόμα ζωντανοί.

Χρήστος Ζυγομαλάς

Lillian Faderman

Η λεσβιακή ιστορία στο πανεπιστήμιο Φέιντερμαν βγάζει καινούργιο βιβλίο. Ποια είναι τούτη; Είναι σχεδόν 70 χρονών, είναι καθηγήτρια αγγλικής φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, έχει ειδικευτεί στη λεσβιακή ιστορία, έχει γράψει τη λεσβιακή ιστορία, έχει αφιερώσει την καριέρα της στην ανακάλυψη των κρυμμένων λεσβιών ανά τους αιώνας.

Πάνω που οι λεσβίες φεμινίστριες των 80’s, ετών σήμερα 45 και βάλε, είχαμε αποφασίσει να δωρίσουμε τη βιβλιοθήκη μας στο Εθνικό Λεσβιακό Αρχείο (το οποίο υπάρχει, σας το ορκίζομαι), η Λίλιαν

Αρχίζοντας με το μεγαλειώδες βιβλίο της του 1981, “Υπερβαίνοντας τον έρωτα των ανδρών” (Surpassing the love of men). Ο τίτλος αρχικά είναι άμεση αναφορά στον έρωτα του Δαβίδ για τον Ιωνάθαν, «Ο έρωτάς σου είναι υπέροχος για μένα, ξεπερνώντας τον έρωτα των γυναικών», μετά προχωράει χρονικά σ’ αυτό που λέει η Λούσυ στην Χάριετ στη Νεαρή Χήρα του Ουίλιαμ Χέιλι, το 1789, «Σε διαβεβαιώ, με έναν έρωτα που “ξεπερνάει τον έρωτα

των ανδρών”, ότι είμαι δική σου». Μετά ο τίτλος καταλήγει στο σκοπό του, που είναι η πρώτη αναφορά το 1810 στον “Δαβιδικό” χαρακτήρα της σχέσης των Κυριών του Χλαγκόχλεν (the Ladies of Llangollen). Τι σήμαινε αυτό το βιβλίο το 1981, όταν κυκλοφόρησε; Η συγγραφέας, βουτώντας μέσα στα διφορούμενα κείμενα των γυναικών παλαιότερων εποχών, με βάση την Έμιλυ Ντίκινσον, “ξετρύπωσε” τον λεσβιασμό από πηγές που εμείς τώρα θεωρούμε δεδομένα λεσβιακές. Τότε καθάριζε το τοπίο για το τι ήταν πραγματικά η περίφημη “ρομαντική φιλία” ανάμεσα σε αναρίθμητες γυναίκες των περασμένων αιώνων, τι ήταν ο περίφημος “Βοστονέζικος γάμος” και άλλοι ευφημισμοί για τον λεσβιακό έρωτα. Έγραψε για το πώς η ανδρική πένα έκανε

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Ένα Όραμα για τα Βαλκάνια πολεµιστών». Διαβάζοντας κανείς σύγχρονα έγγραφα, είναι εύκολο να διαπιστώσει πώς χρησιµοποιήθηκε η υποτιθέµενη βίαιη φύση των βαλκάνιων ως άλλοθι για τις µελλοντικές µεσολαβήσεις των πάντα καλοκάγαθων ευρωπαϊκών δυνάµεων.

και απείθειας, ένα χαοτικό κενό στο παγκόσµιο διηνεκές. Αυτό το πολιτιστικό στοιχείο δεν µπορεί να αµφισβητηθεί.

Ωστόσο, η κρίσιµη στιγµή για την ανάπτυξη της βαλκανοποίησης από τα πάνω υπήρξε η γενναία δράση του Γκαβρίλο Πρίνσιπ και των συντρόφων του στα 1914. Η Μίσα Γκλένι φέρνει σαν παράδειγµα το δηµοφιλές βιβλίο του Τζον Γκούνθερ «Inside Europe» (1940) το οποίο «συνόψισε τα αισθήµατα που κυριαρχούσαν σ’ εκείνη την πλευρά του Ατλαντικού: “Είναι µια ανυπόφορη προσβολή προς την ανθρώπινη και πολιτική φύση το γεγονός ότι αυτές οι άθλιες και δυστυχείς χώρες στη Βαλκανική Χερσόνησο µπορούν και κάνουν συγκρούσεις που έχουν προκαλέσει παγκόσµιους πολέµους. Γύρω στους εκατόν πενήντα χιλιάδες Αµερικάνοι σκοτώθηκαν εξαιτίας ενός συµβάντος στα 1914 σε ένα πλινθόκτιστο πρωτόγονο χωριό, στο Σεράγεβο. Τα αποκρουστικά και σχεδόν αισχρά γρυλίσµατα της βαλκανικής πολιτικής, δυσνόητα για το δυτικό αναγνώστη, ακούγονται ακόµα στην ειρηνική Ευρώπη, ίσως και στον κόσµο”». Η αποικιοκρατική φαντασίωση του Στόουκερ συνεχίστηκε µε τη βασίλισσα των διηγηµάτων µυστηρίου. Στο «Μυστικό των Καµινάδων» η Αγκάθα Κρίστι περιέγραψε έναν «Ερτζοσλοβάκο» χωρικό, τον Μπόρις Αντζούκοφ, µε «ψηλά σλαβικά ζυγωµατικά και ονειρώδη φανατικά µάτια». Είναι, όπως µαθαίνουµε, «ένα ανθρώπινο λαγωνικό καταγόµενο από φυλή ληστών».

Τα τελευταία χρόνια, µια οµάδα προοδευτικών και ριζοσπαστικών βαλκανολόγων εκκίνησαν µια σοβαρή θεωρητική απόπειρα προκειµένου το επιστηµολογικό ευρωπαϊκό ενδιαφέρον να τοποθετηθεί στη σωστή του βάση. Η Μίλικα Μπάκιτς Χέιντεν, γοητευµένη από το θεµελιώδη κόσµο του οριενταλισµού του Έντουαρντ Σεντ και τοποθετώντας τα Βαλκάνια σε αυτή την κατηγορία ιστορικής εξήγησης, εισήγαγε µια νέα ευριστική2 µέθοδο «ενσωµατωµένου οριενταλισµού» ως παραλλαγή της οριενταλιστικής θεµατικής. Ακόµα πιο πέρα, η Μαρία Τοντόροβα αναγνωρίζει διαφορετικά χαρακτηριστικά στην κατασκευασµένη ταυτότητα των Βαλκανίων, όχι «απλώς ως υποκατηγορία του οριενταλισµού», αλλά ως ένα «συγκεκριµένο ρητορικό παράδειγµα». Υπάρχει µια ανεξάρτητη τροχιά στον καθορισµό της ηγεµονικής αντιπροσώπευσης της χερσονήσου, την οποία ορίζει ως «βαλκανισµός». Με ακόµα µεγαλύτερη οξύνοια, η Ταµάρα Βούκοφ έκανε πρόσφατα µια παρέµβαση σε αυτή τη συζήτηση µε τη χρήσιµη ανάλυσή της του «νέο-βαλκανισµού», όπου εντάσσει τα Βαλκάνια στην ιστορική πραγµατικότητα του παγκόσµιου καπιταλισµού.

Είναι αξιοσηµείωτο ότι ο όρος «βαλκάνια» µε τις «φυλές ληστών» χρησιµοποιούνταν σπάνια κατά την κοµµουνιστική περίοδο. Τέσσερις από τις χώρες εντάσσονταν στην «Ανατολική Ευρώπη», ενώ η Ελλάδα και η Τουρκία ήταν τα «νότια πλευρά του ΝΑΤΟ». Την ίδια στιγµή που επανεµφανίστηκαν τα «θηριώδη βαλκάνια», η µυθική προπαγάνδα της τεχνητής πρώην πλέον Γιουγκοσλαβίας και των «σκοτεινών βαλκανικών της καταγωγών» ξεπήδησε από τα εργοτάξια της µητροπολιτικής ακαδηµίας. Σήµερα, σε αυτή τη νέα εποχή ενοποίησης, τα Βαλκάνια, η πρώην Γιουγκοσλαβία και η βαλκανοποίηση παρουσιάζονται και προβάλλονται στην παγκόσµια κοινότητα ως τίποτε άλλο από ιστορικά υπολείµµατα «πρωτόγονων εθνικισµών», και για µια ακόµα φορά θεωρούνται απειλή στο παραλήρηµα της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας – όπως ακριβώς στην εποχή του Συνεδρίου του Βερολίνου – και µάλιστα στον πυρήνα της. Η Ευρωπαϊκή Ένωση ανησυχεί στην προοπτική µιας πολιτικά επαναστατικής περιοχής, µέσα, και ενάντια, στην ιµπεριαλιστική συγχώνευση. Ιδού τα λόγια του Ούγγρου πρωθυπουργού: «Τα προβλήµατα των Ροµά δεν περιορίζονται στην επικράτεια των κρατών-µελών της Ε.Ε., αφού η ελεύθερη µετακίνηση των ανθρώπων σηµαίνει ελεύθερη µετακίνηση των κοινωνικών προβληµάτων». Αυτή είναι η βαλκανοποίηση από τα πάνω, ο περιορισµός της «ελεύθερης µετακίνησης των κοινωνικών προβληµάτων». Αποτελεί πεποίθησή µου ότι τόσο η Ευρώπη στα τέλη του 19ου αιώνα όσο και η νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατική Ευρώπη χτίστηκαν ενάντια και ως αντίποδας στα Βαλκάνια. Υπάρχει µια ιστορική συνέχεια ανάµεσα στο Βερολίνο και τη Λισσαβόνα. Και στις δύο περιπτώσεις ο δρόµος περνά µέσα από τα Βαλκάνια και, ακόµα πιο σοβαρά, µέσω της πρώην Γιουγκοσλαβίας και του πλινθόκτιστου χωριού του Σεράγεβο, που σήµερα για µια ακόµα φορά βρίσκεται υπό κατοχή της αιωνίως άγρυπνης «διεθνούς κοινότητας». Η δεύτερη εξήγηση για αυτή την ιδιαίτερη αντιµετώπιση της σύγχρονης αποικιοκρατικής Ευρώπης απέναντι στα Βαλκάνια έχει ακόµα πιο βαθιές ρίζες. Αυτό που όρισα ως «επινόηση της βαλκανικότητας» βρίσκεται στην καρδιά της ευρωπαϊκής οικουµενικότητας. Το σύγχρονο καπιταλιστικό ευρωπαϊκό οικουµενικό σχέδιο περιέλαβε, ως το «άλλο του µισό», την επινόηση των Βαλκανίων, µε τα Βαλκάνια να θεωρούνται σύµβολο κάθε µυστηριώδους και απειλητικού στοιχείου στην ευρωπαϊκή κουλτούρα. Τα Βαλκάνια έγιναν έτσι µια «άγρια Ευρώπη», ένας περίπλοκος, µπερδεµένος λαβύρινθος κατοικηµένος από πλάσµατα αµαρτωλά, άξεστα έθνη, ανίκανα να διοικηθούν µόνα τους, µια περιοχή στην καρδιά του ευρωπαϊκού σκοταδισµού. Ένα µέρος στο κατώφλι της Ευρώπης, όπου οι άνθρωποι πρέπει να βαφτιστούν στο όνοµα των πολιτισµένων αποστολών, των ανθρώπινων δικαιωµάτων και της πολιτισµένης κοινωνίας. Αυτά είναι τα Βαλκάνια, µια αυτοκαταστροφική τρύπα στην παγκόσµια ιστορία, µια ανεξάντλητη δεξαµενή βίας

Από τη µια χαιρετίζω αυτή την επιστηµονική αλλαγή στην οπτική του ζητήµατος και αναγνωρίζω την αξία της προαναφερθείσας έρευνας και από την άλλη προτίθεµαι να συσχετίσω αυτό το συγκεκριµένο ιστορικό χωροχρόνο των Βαλκανίων µε τις διαδικασίες της παγκόσµιας καπιταλιστικής αποικιοκρατίας, που ο Άνιµπαλ Κιχάνο περιγράφει ως «αποικιοκρατία της δύναµης». Η αποικιοκρατία της δύναµης, σύµφωνα µε τον Quijano προϋποθέτει ένα νέο µοντέλο παγκόσµιας δύναµης, έναν εγκαινιασµό του πρώτου σύγχρονου αποικιοκρατικού, καπιταλιστικού παγκόσµιου συστήµατος, το οποίο κατασκευάστηκε γύρω από την έννοια του έθνους. Ενώ µπορεί να είναι πιθανό να γίνει αντιληπτή η ιστορία της ευρωπαϊκής βίας που επιβλήθηκε στην «Ευρωπαϊκή Τουρκία» ως κατευθυνόµενη προς µία χώρα του «ενσωµατωµένου οριενταλισµού», προσωπικά µου είναι δύσκολο να αντιληφθώ την ιστορία των Βαλκανίων, µετά την επινόησή τους στο Συνέδριο του Βερολίνου, έξω από το νέο παγκόσµιο ηγεµονικό µοντέλο και έξω από τη νέα τεχνολογία της δύναµης, όπως αυτά εµφανίστηκαν µετά την κατάκτηση της Αµερικής, το οποίο προσαρµόζει τις φυλές και την εργασία, το χώρο και τους ανθρώπους, ανάλογα µε τις ανάγκες του κεφαλαίου και την κερδοφορία των Ευρωπαίων. Είναι σηµαντικό, κατά τη γνώµη µου, να ληφθεί πιο σοβαρά η διάκριση του Ενρίκε Ντουσέλ ανάµεσα στις «δύο µοντερνικότητες»: η µία είναι «ευρωκεντρική, επαρχιακή και περιφερειακή», ενώ η άλλη έχει παγκόσµιο ενδιαφέρον και περιλαµβάνει την «άλλη µεριά», αυτή που «κυριεύθηκε, υπέστη εκµετάλλευση και αποκρύφτηκε». Ο Dussell υποστηρίζει ότι πρέπει να «αρνηθούµε την αθωότητα της µοντερνικότητας», γιατί «αποδεχόµενοι τη διαφορετικότητα του άλλου (η οποία πριν απορριπτόταν), είναι πιθανόν να “ανακαλύψουµε” για πρώτη φορά την κρυµµένη “άλλη όψη” της µοντερνικότητας: τον περιφερειακό αποικιοκρατικό κόσµο, τους θυσιασµένους ιθαγενείς, τους σκλάβους µαύρους, τις καταπιεσµένες γυναίκες, το απαχθέν βρέφος, τον αλλοιωµένο λαϊκό πολιτισµό: τα θύµατα της µοντερνικότητας, όλα τους θύµατα µιας παράλογης δράσης που αντιτίθεται στο ιδανικό της µοντερνικότητας, στον ορθολογισµό». Ονοµάζει αυτό το σχέδιο «υπερµοντερνικότητα», ένα «σχέδιο παγκόσµιας ηθικής απελευθέρωσης, στο οποίο η διαφορετικότητα, που ήταν ενιαίο και αναπόσπαστο µέρος της µοντερνικότητας, θα µπορούσε να αυτοεκπληρωθεί». Η διαφορετικότητα και «εξωτερικότητα» των Βαλκανίων, και οι «κάπως λευκοί» πληθυσµοί τους, δεν µπορούν να νοηθούν ως ανέπαφες από το µοντέρνο στοιχείο, ως κάτι το εντελώς έξω απ’ αυτό. Αναφέρονται σε κάτι «εξωτερικό» που είναι συγκροτηµένο ως διαφορετικό, ειδικά από τις ηγεµονικές

διαδικασίες. Ελπίζω όλες αυτές οι προσεγγίσεις να βοηθούν στην εισαγωγή ενός νέου θεωρητικού πλαισίου για την κατανόηση της πρόσφατης, και όχι µόνο, ιστορικής συνύφανσης των «βαλκανιστικών» και εθνικιστικών συζητήσεων. Προκειµένου να αλλάξουµε τα Βαλκάνια, θα πρέπει να αρχίσουµε να σκεφτόµαστε διαφορετικά για τα Βαλκάνια. Σ’ αυτό το σηµείο θα ήθελα να επισηµάνω ότι για να αντιληφθούµε κάτι τέτοιο, απαιτείται ένα σχέδιο συλλογικής και χειραφετηµένης έρευνας, ένα σχέδιο διαφορετικής αντίληψης από την εγγενή εξωτερικότητα των συνόρων, που µπορεί να ονοµαστεί «βαλκανολογία από τα κάτω». Αυτό το ερευνητικό χειραφετηµένο πρόγραµµα θα συνεισέφερε στην ανάπτυξη, από την άποψη του θέµατος της «άλλης πλευράς της µοντερνικότητας», που ο Αρτούρο Εσκοµπάρ ονοµάζει «έναν άλλο τρόπο σκέψης, un paradigma otro, της δυνατότητας για συζητήσεις πάνω σε “διαφορετικούς κόσµους και γνώσεις”». Οι ριζοσπαστικοί βαλκανολόγοι, οργανωµένοι σε µια τέτοια κοινότητα συζητήσεων, θα µπορούσαν να ευεργετηθούν εξαιρετικά από την πνευµατική δουλειά αυτής της οµάδας που εκπροσωπείται από τους Κιχάνο, Ντουσέλ, Μινιόλο και άλλους ενεργούς διανοούµενους. Θα ήταν ένα ατυχές λάθος να θεωρηθεί η εντυπωσιακή δουλειά αυτής της οµάδας ως παράδειγµα για τη Λατινική Αµερική αντί για «έναν άλλο τρόπο σκέψης που αντίκειται στις σπουδαίες µοντερνικές διηγήσεις (χριστιανισµός, φιλελευθερισµός και µαρξισµός). Μια διήγηση που «τοποθετεί τη συστηµατική της έρευνα στα σύνορα των συστηµάτων σκέψης και αγγίζει την πιθανότητα µη-ευρωκεντρικών τρόπων σκέψης». Την ίδια στιγµή, στο ξεδίπλωµα της ριζοσπαστικής δυνατότητας της σκέψης µακριά από τη διαφορετικότητα και προς την κατεύθυνση της σύστασης εναλλακτικών τοπικών και περιφερειακών κόσµων, λαµβάνοντας σοβαρά υπόψη την επιστηµονική δύναµη των τοπικών ιστοριών και σκεφτόµενοι τη θεωρία µέσα από την πολιτική πράξη των κατώτερων οµάδων, οι ριζοσπαστικοί βαλκανολόγοι καλά θα κάνουν να ακολουθήσουν τα βήµατα των Πίτερ Λινενµπάου, Μάρκους Ράιντεκερ και άλλων ανεξάρτητων ιστορικών. Αυτών που αναζητούν ίχνη εξεγέρσεων και επαναστάσεων, οι οποίες µοιάζουν µε Λερναία Ύδρα, και κρυµµένες ιστορίες δηµοφιλών αγώνων κατά µήκος του προλεταριακού Ατλαντικού. Η όµορφη, εκθαµβωτική ιστορία των αντιεξουσιαστικών Βαλκανίων ξεχειλίζει από µάχες µε πειρατές της θάλασσας και της στεριάς, «hajduks, uskoci, κλέφτες», από αντάρτες, αιρετικούς και αγροτικές εξεγέρσεις όλων των ειδών, όλοι παρερµηνευµένοι οµοίως από τους κοµµουνιστές και εθνικιστές ιστορικούς. Αυτό το σχέδιο, η βαλκανολογία από τα κάτω, θα µπορούσε να σχεδιαστεί ως µονο-πειθαρχικό (Βαλερστάιν) ή µη-πειθαρχικό (Εσκοµπάρ) πρόγραµµα, µε µέλη προερχόµενα από διάφορα πεδία, για να «απειθαρχήσουµε στις πειθαρχίες» και να εγκαθιδρύσουµε µόνο ένα πεδίο µελέτης. Αυτό µπορεί να µας βοηθήσει να µάθουµε πώς να απελευθερώσουµε το παρελθόν µας και το µέλλον µας από «τον ευρωκεντρικό καθρέφτη, όπου το είδωλό µας είναι πάντα και αναγκαστικά παραµορφωµένο». Μετάφραση: Φανή Τσιουµπέκου

1 Το Γενικό Πλαίσιο Συμφωνίας για την Ειρήνη στη ΒοσνίαΕρζεγοβίνη, επίσης γνωστό ως Συμφωνία του Dayton, ή Dayton Συνθήκη, Πρωτόκολλο του Παρισιού ή Συμφωνία Dayton-Παρίσι, είναι η συνθήκη ειρήνης που διαμορφώθηκε στην Αεροπορική Βάση Wright-Patterson κοντά στο Dayton του Οχάιο το Νοέμβριο του 1995 και υπογράφτηκε επίσημα στο Παρίσι στις 14 Δεκεμβρίου του 1995. Η συνθήκη αυτή έβαζε τέλος στον πόλεμο της Βοσνίας που διήρκεσε τριάμισι χρόνια, μια από τις ένοπλες συγκρούσεις στην πρώην Σοσιαλιστική Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας (στμ). 2 Μια βιωματική μέθοδο προσέγγισης που δε βασίζεται απαραίτητα σε προκατασκευασμένες υποθέσεις. Στμ.

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ΜΑΛΑΛΑΪ ΤΖΟΓΙΑ:

Η γυναίκα που δε θα μείνει σιωπηλή

ΓΙΟΧΑΝ ΧΑΡΙ

Α΄ ΜΕΡΟΣ «Δεν ξέρω πόσο καιρό ακόμα θα είμαι ζωντανή», λέει η Μαλαλάι Τζόγια ήρεμα. Οι πολέμαρχοι που αποτελούν τη νέα «δημοκρατική» κυβέρνηση του Αφγανιστάν, εδώ και χρόνια, στέλνουν σφαίρες και βόμβες για να σκοτώσουν τη μικροσκοπική αυτή τριαντάχρονη από τα στρατόπεδα προσφύγων και φαίνεται ότι με κάθε προσπάθεια πλησιάζουν όλο και περισσότερο το στόχο τους. Οι εχθροί της την αποκαλούν «η νεκρή γυναίκα που περπατά». «Δε φοβάμαι το θάνατο, φοβάμαι να στέκομαι σιωπηλή απέναντι στην αδικία», λέει ξεκάθαρα. «Είμαι νέα και θέλω να ζήσω. Ωστόσο, λέω σε αυτούς που θέλουν να εξαφανίσουν τη φωνή μου: “Είμαι έτοιμη όπου και όποτε τύχει να χτυπήσετε. Μπορείτε να ξεριζώσετε το λουλούδι, αλλά τίποτα δεν μπορεί να αποτρέψει τον ερχομό της άνοιξης”». Η ιστορία της Μαλαλάι Τζόγια φέρνει στο προσκήνιο ό,τι κατά καιρούς έχει ειπωθεί σχετικά με το Αφγανιστάν. Σύμφωνα με την επίσημη ρητορική, είναι αυτό για το οποίο πολεμούσαμε. Πρόκειται για μια νεαρή Αφγανή που είχε φτιάξει κρυφό σχολείο για κορίτσια υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν και, όταν αυτό ανατράπηκε, πέταξε τη μπούρκα, μπήκε στο κοινοβούλιο και αντιμετώπισε τους θρησκευτικούς φονταμενταλιστές. «Οι κυβερνήσεις σας σάς έχουν ρίξει στάχτη στα μάτια. Δε λένε την αλήθεια. Η κατάσταση σήμερα για τις γυναίκες είναι τόσο καταστροφική όσο ήταν και υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν. Οι κυβερνήσεις σας έχουν αντικαταστήσει το φονταμενταλιστικό κράτος των Ταλιμπάν με το φονταμενταλιστικό καθεστώς των πολέμαρχων. [Γι’ αυτό] πεθαίνουν οι στρατιώτες σας», λέει. Αντί για την υποτιθέμενη ελευθερία, αντιμετωπίζει τον κίνδυνο της θανάτωσης. Η ιστορία της Τζόγια είναι η ιστορία ενός άλλου Αφγανιστάν: αυτού που υπάρχει πίσω από τη μπούρκα και την προπαγάνδα. “Είμαστε οι φύλακες των αδελφών μας” Συνάντησα την Τζόγια σε ένα διαμέρισμα στο Λονδίνο όπου είχε βρει κατάλυμα για μια εβδομάδα - αλλά ακόμη και εδώ, οι κινήσεις της πρέπει να παραμείνουν μυστικές και γι’ αυτό μετακομίζει από το ένα ασφαλές σπίτι στο άλλο. Μου ζήτησε να μην αναφέρω σε κανέναν την τοποθεσία. Με υποδέχτηκε στο διάδρομο, μικροσκοπική και λεπτή, με τα μαλλιά της να ανεμίζουν ελεύθερα και με χαιρέτησε δια χειραψίας. Ωστόσο, όταν την τράβηξε ο φωτογράφος, εκείνη άρχισε να γελά κοριτσίστικα. Η θλίψη που ήταν χαραγμένη στο ωχρό της πρόσωπό απομακρύνθηκε και χαμογέλασε: «Δεν μπορώ να συνηθίσω αυτό!». Στη συνέχεια, αφού καθίσαμε να μιλήσουμε για την προσωπική της ιστορία, ο πόνος επανήλθε στο πρόσωπό της για μια ακόμη φορά. Έσφιξε το σώμα της και οι γροθιές ήταν κλειστές. Η Τζόγια ήταν τεσσάρων ημερών, όταν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στο Αφγανιστάν. Την ημέρα εκείνη, ο πατέρας της εγκατέλειψε τις σπουδές του για να πολεμήσει τον εισβολέα κομμουνιστικό στρατό και εξαφανίστηκε στα βουνά. «Από τότε, το μόνο πράγμα που έχουμε γνωρίσει είναι ο πόλεμος». Θυμάται τον εαυτό της να κάθεται στα πόδια της μητέρας της, ενώ αστυνομικοί λεηλατούν το σπίτι τους για να βρουν ενδείξεις για την κρυψώνα του πατέρα της. Η αγράμματη μητέρα της προσπάθησε να συντηρήσει την οικογένεια με τα 10 παιδιά όσο καλύτερα μπορούσε. Όταν η αστυνομία έγινε πολύ επιθετική, πήγε με τα παιδιά της σε στρατόπεδα προσφύγων κατά μήκος των συνόρων με το Ιράν. Σε αυτές τις βρώμικες παραγκουπόλεις που βρίσκονταν στον παλιό δρόμο του Μεταξιού, συσσωρεύονταν Αφγανοί και αντιμετωπίζονταν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας από το Ιράν. Τη νύχτα, τα άγρια ζώα περιπλανιόνταν στις σκηνές και επιτίθονταν στα παιδιά.

Εκεί, η οικογένεια πληροφορήθηκε ότι ο πατέρας της Τζόγια έχασε το πόδι του από μια νάρκη που εξερράγη. Στα ιρανικά στρατόπεδα προσφύγων δεν υπήρχαν σχολεία, αλλά η μητέρα της Τζόγια ήταν αποφασισμένη ότι οι κόρες της έπρεπε να λάβουν την εκπαίδευση που αυτή δεν έλαβε ποτέ. Έτσι, έφυγαν και πάλι για τα στρατόπεδα στο δυτικό Πακιστάν. Εκεί η Τζόγια άρχισε να διαβάζει και να μορφώνεται. «Πες μου τι έχεις διαβάσει και θα σου πω τι είσαι», λέει. Ξεκινώντας από τις αρχές της εφηβείας της, ρούφηξε όση λογοτεχνία μπορούσε - από την περσική ποίηση μέχρι με τα έργα του Μπέρτολτ Μπρεχτ και τις ομιλίες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Άρχισε στη συνέχεια να διδάσκει τις νεοαποκτηθείσες γνώσεις της στις ηλικιωμένες γυναίκες στα στρατόπεδα, μεταξύ των άλλων και στη μητέρα της. Σύντομα ανακάλυψε ότι αγαπούσε τη διδασκαλία και, όταν έγινε 16, μια φιλανθρωπική οργάνωση που ονομαζόταν Οργανισμός για την Προώθηση των Δυνατοτήτων των Αφγανών Γυναικών (Organization for Promoting Afghan Women's Capabilities, OPAWC) της έκανε μια τολμηρή πρόταση: Να γυρίσει στο Αφγανιστάν και να δημιουργήσει ένα κρυφό σχολειό για κορίτσια, κάτω από τη μύτη της τυραννίας των Ταλιμπάν. Έτσι, μάζεψε τα λιγοστά της ρούχα και τα βιβλία της και πέρασε λαθραία τα σύνορα. Τότε άρχισαν «οι καλύτερες μέρες της ζωής της». Απεχθανόταν που αναγκαζόταν να φοράει μπούρκα, που δεχόταν παρενοχλήσεις στους δρόμους από την πανταχού παρούσα «vice and virtue» αστυνομία1 και που ζούσε υπό τη συνεχή απειλή να την ανακαλύψουν και να την εκτελέσουν. Ωστόσο λέει ότι άξιζε το ρίσκο και οι ταπεινώσεις για χάρη των μικρών κοριτσιών. «Κάθε φορά που ένα νέο κορίτσι ερχόταν στην τάξη, ήταν ένας θρίαμβος», λέει ακτινοβολώντας. «Δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα». Έχει αποφύγει πολλές φορές τη σύλληψη την τελευταία στιγμή. Μια φορά βρισκόταν σε μια τάξη διδασκαλίας στο υπόγειο ενός σπιτιού, όταν η μητέρα της οικογένειας ξαφνικά φώναξε: «Ταλιμπάν! Ταλιμπάν!». «Είπα στις μαθήτριές μου να ξαπλώσουν στο πάτωμα και να μείνουν εντελώς σιωπηλές. Ακούγαμε βήματα από πάνω μας και περιμέναμε για αρκετή ώρα». Σε πολλές περιπτώσεις, απλοί άνδρες και γυναίκες άγνωστοι - τη βοήθησαν, στέλνοντας την αστυνομία σε λάθος κατεύθυνση. «Κάθε μέρα στο Αφγανιστάν, ακόμη και τώρα, εκατοντάδες, αν όχι χιλιάδες, απλές γυναίκες εκφράζουν την αλληλεγγύη μεταξύ τους μέσω τέτοιων μικρών χειρονομιών. Είμαστε φύλακες των αδελφών μας», προσθέτει. Ο OPAWC εντυπωσιάστηκε τόσο μαζί της, που την όρισαν διευθύντριά τους. Η Τζόγια αποφάσισε να φτιάξει μια κλινική για τις φτωχές γυναίκες λίγο πριν από τις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου. Όταν ξεκίνησε η αμερικανική εισβολή, οι Ταλιμπάν εγκατέλειψαν την επαρχία της, αλλά οι βόμβες συνέχισαν να πέφτουν. «Πολλές ζωές χάθηκαν χωρίς λόγο, όπως ακριβώς και στην τραγωδία της 11ης Σεπτεμβρίου», λέει. «Ο θόρυβος ήταν τρομακτικός, και τα παιδιά κάλυπταν τα αυτιά τους, στρίγγλιζαν κι έκλαιγαν. Καπνός και σκόνη εκλύονταν στον αέρα με κάθε βόμβα που έπεφτε». Μόλις οι Ταλιμπάν υποχώρησαν, αντικαταστάθηκαν από τους πολέμαρχους που κυβερνούσαν το Αφγανιστάν και πρωτύτερα. Η Τζόγια λέει: «Τότε συνειδητοποίησα ότι τα δικαιώματα των γυναικών είχαν ξεπουληθεί εντελώς... Οι περισσότεροι άνθρωποι στη Δύση έχουν οδηγηθεί να πιστεύουν ότι η μισαλλοδοξία και η βία κατά των γυναικών στο Αφγανιστάν άρχισε με το καθεστώς των Ταλιμπάν. Αλλά αυτό είναι ένα ψέμα. Πολλές από τις χειρότερες φρικαλεότητες διαπράχθηκαν από φονταμενταλιστές Μουτζαχεντίν κατά τη διάρκεια του εμφυλίου

πολέμου μεταξύ του 1992 και του 1996. Αυτοί εισήγαγαν την καταπιεστική νομοθεσία για τις γυναίκες, η οποία συνεχίστηκε από τους Ταλιμπάν και, τώρα, επέστρεψαν στην εξουσία κι υποστηρίζονται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αμέσως υιοθέτησαν την παλιά συνήθεια να χρησιμοποιούν βιασμούς για να τιμωρήσουν τους εχθρούς τους και να ανταμείψουν τους μαχητές τους». Οι πολέμαρχοι «κυβερνούν το Αφγανιστάν από τότε», προσθέτει. Ενώ «έχει δημιουργηθεί ένα κοινοβούλιο - βιτρίνα, προς όφελος των ΗΠΑ, στην Καμπούλ» η πραγματική δύναμη «είναι αυτοί οι φονταμενταλιστές που κυβερνούν παντού εκτός από την Καμπούλ». Ως παράδειγμα κατονομάζει τον πρώην κυβερνήτη της Χεράτ, Ισμαήλ Χαν, ο οποίος ίδρυσε τις δικές του «vice and virtue» ομάδες που τρομοκρατούν γυναίκες και καταστρέφουν μέχρι και βίντεο και κασέτες μουσικής. Είχε δική του «ιδιωτική πολιτοφυλακή και ιδιωτικές φυλακές». Το σύνταγμα του Αφγανιστάν δε σημαίνει τίποτα σε αυτά τα ιδιωτικά φέουδα. Η Τζόγια ανακάλυψε τι ακριβώς σημαίνει αυτό, όταν άρχισε να φτιάχνει την κλινική και ένας τοπικός πολέμαρχος της ανακοίνωσε ότι δεν επιτρέπεται, δεδομένου ότι ήταν γυναίκα και εχθρός του φονταμενταλισμού. Παρόλα αυτά, την έφτιαξε και αποφάσισε να καταπολεμήσει το φονταμενταλισμό, συμμετέχοντας στις εκλογές για το κοινοβούλιο (Loya jirga) που θα ψήφιζε το νέο σύνταγμα του Αφγανιστάν. Το κορίτσι αυτό, που ήθελε να χτίσει μια κλινική, γνώρισε μεγάλη υποστήριξη και εξελέγη. «Φαίνεται ότι αποστολή μου θα είναι να εκθέσω την πραγματική φύση του Jirga από τα μέσα». [...] Το βιβλίο "Raising My Voice» της Malalai Joya εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Rider. Όλα τα κέρδη θα διατεθούν για την κίνηση για τα δικαιωμάτων των γυναικών στο Αφγανιστάν. Μετάφραση: Σοφία Παπαγιαννάκη

1 Είχε συσταθεί υπό το καθεστώς των Ταλιμπάν για να καθορίσει και να επιβάλει τα ηθικά πρότυπα που έπρεπε να υιοθετήσει η κοινωνία.

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Η ΧΩΡΙΣΜΕΝΗ ΓΚΕΪ Ε

ΣΟΥΚΙ ΓΟΥΛΦ

ίμαι κι εγώ μια από αυτές τις λεσβίες που έχουν γεννηθεί queer. Σχεδόν από την αρχή ήταν ξεκάθαρο ότι η μικρή Σούκι βρισκόταν σε τροχιά σύγκρουσης με

το θηλυκό μυστικισμό. Όταν έκλεισα τα τρία, είχα κερδίσει επάξια τον τίτλο του πολεμοχαρούς αγοροκόριτσου. Αρνήθηκα να φορέσω φόρεμα. Ακόμη και στο νηπιαγωγείο προσπάθησα να σαμποτάρω το μισητό ένδυμα ρίχνοντας μπογιά πάνω του, προκαλώντας έκπληξη στους συμμαθητές μου. Στα έξι μου, είχα χάσει τους ενδυματολογικούς πολέμους, αλλά ήμουν σχεδόν σίγουρη ότι ποτέ μα ποτέ δε θα παντρευόμουν. Κάθε φορά που προσπαθούσα να φανταστώ ότι θα μεγάλωνα και θα παντρευόμουνα στο μυαλό μου υπήρχε το απόλυτο κενό. Και να κάνω παιδιά; Ασφαλώς όχι. Δεν ήθελα τίποτα από αυτά. Ποιος χρειαζόταν σύζυγο; Ήξερα ότι μόνη μου θα υποστήριζα οικονομικά τον εαυτό μου, παρά ότι θα έψαχνα να βρω έναν άντρα να με συντηρεί. Το όλο θέμα του γάμου δε με απασχολούσε. Έπειτα ήρθαν τα κινήματα για την απελευθέρωση των γυναικών και των γκέι και έμαθα ότι ο προσωπικός μου αγώνας στην ουσία ήταν πολιτικός αγώνας ενάντια στη συστημική καταπίεση - το σεξισμό. Λίγο αργότερα, όμως, ανακάλυψα ότι ο γάμος είναι ο βασικός κοινωνικός θεσμός που εξυπηρετεί την ενίσχυση του σεξισμού, την επιβολή ρόλων στα φύλα, τη δικαιολογία για τους μισθούς-σκλάβων που παίρνουν οι γυναίκες και συντηρεί τις καταφανείς ανισότητες ανάμεσα στα φύλα. Οι γυναίκες είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνες για την ανατροφή και εκπαίδευση των παιδιών και για τα οικιακά. Όλα αυτά είναι ζωτικής σημασίας από κοινωνικής άποψης αλλά αποτελούν απλήρωτη, υποτιμημένη και ιδιωτικοποιημένη εργασία.

δικαιώματα που προέβλεπε το συμβόλαιο, θυμάμαι ότι έλεγα

από ένα κοινοτικό μητριαρχικό σύστημα βασισμένο στην

στους ετεροφυλόφιλους συναδέλφους μου πως «απλώς θέλω

κοινοκτημοσύνη των πόρων στην πατριαρχία που βασίζεται

ίσα δικαιώματα, όλα αυτά που εσείς θεωρείτε δεδομένα».

στην αρσενική κυριαρχία και την ιδιωτική συσσώρευση του πλούτου.

Εκ των υστέρων, ήταν απίστευτα εκπληκτικό πώς περάσαμε από αυτό που νομίζαμε φεμινιστική αγάπη δυο ίσων συντρό-

Επομένως, πρέπει να επιτρέπεται στους γκέι να παντρεύ-

φων σε αυτό που λέμε «γάμο», μέσα στον οποίο εγώ ανέλαβα

ονται; Ασφαλώς ναι. Είναι ζήτημα πολιτικού δικαιώματος.

το ρόλο του αρσενικού, αφού ήμουν η μόνη που εργαζόμουνα.

Ο γάμος είτε ομοφυλοφιλικός, ετεροφυλοφυλικός, ή όπως

Συνήθιζα να γκρινιάζω ότι είχα όλες τις υποχρεώσεις του

αλλιώς, είναι ένας συντηρητικός κοινωνικός θεσμός και δε

αρσενικού χωρίς όμως να έχω και τα αντρικά προνόμια.

θα πρέπει να αποτελεί το μόνο ή έστω τον πρωταρχικό στόχο των γκέι ακτιβιστών. Οι queers θα πρέπει να σταματήσουμε

Ήταν απαραίτητο να ερευνήσω τις διαδικασίες διαζυγίου για να συνειδητοποιήσω ότι ο γάμος ως κοινωνικός θεσμός έχει να κάνει εξ ολοκλήρου με την ιδιοκτησία και σχεδόν καθόλου με την αγάπη. Όταν βρέθηκα στο δικαστήριο οικογενειακού δικαίου στην Καλιφόρνια το 2008, έχοντας κάνει αίτηση να λύσω το δικό μου «συμβόλαιο συμβίωσης» και ανησυχούσα για το αν θα έπρεπε να πληρώσω διατροφή, τότε συνειδητοποίησα πόσο παντρεμένη ήμουν. Σχεδόν ερήμην μου, χωρίς να το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα παγιδευμένη στο θεσμό του έγγαμου βίου και των περιουσιακών διακανονισμών που επιβάλει. Πώς συνέβη αυτό; Όταν συνάντησα την πρώην μου, στα μέσα του 1990, ήμουν μονογαμική για χρόνια χωρίς ικανοποιητικά αποτελέσματα. Αυτό που ήθελα ήταν τα βασικά: ένα «σύντροφο ζωής», την αίσθηση ν’ ανήκεις κάπου και μια οικογένεια. Ήμουν έτοιμη να σταματήσω να ψάχνω και να χτίσω ένα σταθερό δεσμό. Όταν η πρώην μου ήθελε να τελειώσει το πανεπιστήμιο, φάνηκε πρακτικό να δηλώσουμε ότι μοιραζόμαστε την ίδια στέγη, έτσι ώστε να μπορώ να την καλύπτω με τη δική μου ασφάλεια περίθαλψης στη δουλειά. Όταν επεκτάθηκαν τα

Το 2003 ψηφίστηκε μια νέα νομοθεσία στην Καλιφόρνια,

να προσπαθούμε να δείχνουμε στους ετεροφυλόφιλους ότι

η οποία απαιτούσε από τους συντρόφους να καταθέτουν

είμαστε σαν κι αυτούς και να πάψουμε να υποστηρίζουμε

αγωγή διαζυγίου για να λύσουν τα δεσμά τους. Θα μπορού-

μονοδιάστατα θέματα όπως ο γάμος. Αντιθέτως, αυτό που

σαμε, λοιπόν, να χωρίσουμε πιο πριν, αλλά ποιος θα έθιγε

χρειάζεται είναι να συνδέσουμε τον αγώνα μας με άλλες

το λεπτό θέμα του διαζυγίου ενώ ήταν ερωτευμένος; Επι-

καταπιεσμένες ομάδες και να παλέψουμε για έναν κόσμο ο

πλέον, δεν ήμασταν εμείς και άλλοι σαν εμάς που αλλάξαμε

οποίος θα εγγυάται όλα μας τα δικαιώματα. Αυτόν τον καιρό

και επαναπροσδιορίσαμε το γάμο με φεμινιστικούς, queer,

δηλώνω την απόλυτη δέσμευσή μου σ’ αυτό.

ριζοσπαστικούς όρους; Δυστυχώς ήμασταν εμείς αυτοί που αλλάξαμε τελικά. Τα ιδανικά μας για ισότητα, αδερφικότητα και αμοιβαία υποστήριξη είχαν εκφυλιστεί σε εξάρτηση, μνησικακία, ενοχή και σε αίσθημα αμοιβαίων υποχρεώσεων. Πάντα ήμουνα περήφανη για την αδυσώπητη αντίσταση ενάντια σε ένα σύστημα που καταπίεζε μέσα μου τις πολλαπλές πλευρές του φύλου, της σεξουαλικότητας και της τάξης μου. Τώρα κάποιος θα μπορούσε να πει πως έκανα τον κύκλο μου

……………………………………………………………………………….. Η Sukey Wolf είναι εδώ και πολλά χρόνια αγωνίστρια για τα προοδευτικά δικαιώματα και βετεράνος στα φεμινιστικά και LGBT κινήματα, καθώς και μια χαρούμενη χωρισμένη γκέι. Αυτό το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην εφημερίδα Freedom Socialist τον Ιούνιο-Ιούλιο 2009.

και επέστρεψα στις ριζοσπαστικές ρίζες μου. Ο Φρειδερίκος Ένγκελς το έθεσε σωστά. Στο βιβλίο του Η Καταγωγή της Οικογένειας, της Ατομικής Ιδιοκτησίας και του Κράτους ερευνά την εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας

Μετάφραση: Πατεράκη Μαρία

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ

ΒΑΝΤΑΝΑ ΣΙΒΑ

Εισαγωγή από το ομώνυμο βιβλίο των εκδόσεων ΕΞΑΡΧΕΙΑ

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, σε κάθε ζήτημα στο οποίο έχω εμπλακεί ως ακτιβίστρια και ακαδημαϊκός έχει αποδειχθεί ότι αυτό που η βιομηχανική οικονομία αποκαλεί «ανάπτυξη» στην πραγματικότητα είναι μια μορφή ληστείας του πλούτου της φύσης και των ανθρώπων.

τα αγαθά της βιοποικιλότητας, που έχουν λάβει ως δώρα από τη φύση και τους προγόνους τους. Η δέσμευση της Ναβντάνια για τη διάσωση των σπόρων σημαίνει ότι δεν αποδεχόμαστε τους νόμους για τα δικαιώματα αποκλειστικής ιδιοκτησίας που έχουν μετατρέψει την αποταμίευση των σπόρων σε έγκλημα.

Είναι αλήθεια ότι η ισοπέδωση των δασών ή η μετατροπή των φυσικών δασών σε μονοκαλλιέργειες πεύκου ή ευκάλυπτου, που χρησιμεύουν ως πρώτη ύλη για τη βιομηχανία, αποφέρουν κέρδη και ανάπτυξη. Ωστόσο, αυτή η ανάπτυξη βασίζεται στον περιορισμό της βιοποικιλότητας του δάσους και της δυνατότητάς του να συγκρατεί χώμα και νερό. Αυτή η ανάπτυξη βασίζεται στη ληστεία των δασικών κοινοτήτων, όσον αφορά την τροφή, τις ζωοτροφές, τα καύσιμα, τις πρώτες ύλες ένδυσης, τα φάρμακα και την ασφάλειά τους από τις πλημμύρες και την ανομβρία.

Οι νόμοι για την αποκλειστική ιδιοκτησία των σπόρων, που επιβλήθηκαν στις χώρες από τον ΠΟΕ, δεν είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο ληστεύονται οι πόροι των φτωχών του Τρίτου Κόσμου για να πλουτίζουν οι γιγαντιαίες επιχειρήσεις. Το 1994, οι παραθαλάσσιες κοινότητες της Ινδίας με κάλεσαν να υποστηρίξω τον αγώνα τους ενάντια στη βιομηχανική εκτροφή γαρίδων, η οποία επεκτεινόταν σαν καρκίνος κατά μήκος των 7.000 χιλιομέτρων ακτής της Ινδίας. Οι Τζαγκανάθαν, ένα καταπληκτικό ζευγάρι υποστηρικτών της φιλοσοφίας του Γκάντι, ηγούνταν μιας Σατιαγκράχα για τις γαρίδες, δηλαδή ενός αγώνα μη βίαιης άμεσης δράσης, προκειμένου να σταματήσουν την καταστροφή των παράκτιων οικοσυστημάτων και κοινοτήτων. Ενώσαμε τις δυνάμεις μας με άλλους, όπως ο Μπάνκεϊ Μπεχάρι Ντας από την πολιτεία Όρισα, ο Τομ Κόχερι από την Κεράλα, ο Τζεσουριθίναμ από την Ταμίλ Ναντού, ο Κλωντ Αλβάρες από την Γκόα και ο Τζέικομπ Νταρμαράχ από την Άντρα Πράντες, για να αντιμετωπίσουμε τη βιομηχανία εκτροφής γαρίδων στην εκδίκαση της υπόθεσης στο Ανώτατο Δικαστήριο της Ινδίας το 1996. Παρότι, όμως, το δικαστήριο έβγαλε απόφαση υπέρ μας, τα εμπορικά συμφέροντα προσπάθησαν να υπονομεύσουν τη δικαστική απόφαση.

Παρότι οι περισσότεροι περιβαλλοντολόγοι αναγνωρίζουν ότι η μετατροπή ενός φυσικού δάσους σε μονοκαλλιέργεια αποτελεί μια υποβάθμιση, πολλοί δεν επεκτείνουν την αντίληψη αυτή και στη βιομηχανοποιημένη γεωργία. Ένας μύθος έχει καλλιεργηθεί από τις πολυεθνικές εταιρίες, στην κατασκευή του οποίου συμβάλλουν οι περισσότεροι συμβατικοί περιβαλλοντολόγοι και οργανισμοί για το περιβάλλον, ότι δηλαδή η βιομηχανοποιημένη γεωργία είναι αναγκαία για να παραχθούν μεγαλύτερες ποσότητες τροφίμων και να περιοριστεί η πείνα. Πολλοί, επίσης, πιστεύουν ότι μέσω της εντατικής, βιομηχανοποιημένης γεωργίας επιτυγχάνεται εξοικονόμηση των πόρων και, με τον τρόπο αυτό, διασώζονται πολλά βιολογικά είδη. Στη γεωργία, όμως, όπως και στην εκμετάλλευση των δασών, η ψευδαίσθηση της ανάπτυξης κρύβει την κλοπή που γίνεται από τη φύση και τους φτωχούς ανθρώπους, μεταμφιέζει τη δημιουργία σιτοδείας ως ανάπτυξη. Οι ληστείες αυτές έχουν αυξηθεί μετά την εμφάνιση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Μετά την ολοκλήρωση των συνομιλιών στην Ουρουγουάη, που κατέληξαν στη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (GATT) το 1994 και την ίδρυση του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου (ΠΟΕ), θεσμοθετήθηκε και νομιμοποιήθηκε η βιομηχανική ανάπτυξη η οποία βασίζεται στις σοδειές που κλέβονται από τη φύση και τους ανθρώπους. Η Συμφωνία για τα Πνευματικά Δικαιώματα που άπτονται του εμπορίου του ΠΟΕ μετέτρεψε σε έγκλημα την αποταμίευση και το διαμοιρασμό των σπόρων. Η Συμφωνία για τη Γεωργία νομιμοποιεί τη φτηνή πώληση των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων και καθιστά εγκληματικές τις ενέργειες που αποσκοπούν στην προστασία της βιολογικής και πολιτισμικής ποικιλομορφίας, πάνω στις οποίες βασίζονται τα διάφορα συστήματα παραγωγής τροφής. Το κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, που ξεκίνησε με αφορμή την GATT, έχει αναπτυχθεί εντυπωσιακά και είχα την τιμή να συμμετέχω σ’ αυτό . Οι φίλοι μου στο Third World Network (Δίκτυο του Τρίτου Κόσμου, Στμ.), συμπεριλαμβανομένου του Τσακραβάρτι Ράγκαβαν, και οι σπουδαίοι άνθρωποι του International Forum on Globalization (Διεθνές Φόρουμ για την Παγκοσμιοποίηση, Στμ.) αποτελούν μια κοινότητα δημιουργικότητας και θέλησης που έχει τολμήσει να αμφισβητήσει την παγκοσμιοποίηση, σε μια εποχή που υποτίθεται ότι η ιστορία έχει φτάσει στο τέρμα της. Παγκοσμίως, έχουμε δει τα κινήματα των πολιτών, που αγωνίζονται ενάντια στα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα και τον έλεγχο των εταιριών πάνω στη γεωργία, να βγάζουν από το

περιθώριο του εμπορίου και της οικονομίας τους προβληματισμούς για τις γενετικές τροποποιήσεις και να τους φέρνουν στο προσκήνιο. Τόσο στο συνέδριο του Σεντ Λούις για την καταστροφή της φύσης όσο και στα ελβετικά ή αυστριακά δημοψηφίσματα για τα γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα ή ακόμη και στην καμπάνια για το πενταετές πάγωμα του εμπορίου των γενετικά τροποποιημένων τροφίμων στο Ηνωμένο Βασίλειο, έχω συνεργαστεί με ορισμένους από τους πιο γενναίους και δημιουργικούς ανθρώπους της εποχής μας που αντιμετώπισαν γιγαντιαίες επιχειρήσεις και άλλαξαν την πορεία τους. Επιχειρήσεις, που έχουν κάνει μαριονέτες τις κυβερνήσεις και έχουν δημιουργήσει εργαλεία και θεσμούς, όπως ο ΠΟΕ, για τη δική τους προστασία, τώρα λογοδοτούν στους απλούς ανθρώπους.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΣΩΣΗ ΤΗΣ ΚΛΕΜΜΕΝΗΣ ΣΟΔΕΙΑΣ Το 1987, το ίδρυμα Dag Hammarskjöld οργάνωσε ένα συνέδριο για τη βιοτεχνολογία με τίτλο: «Οι Νόμοι της Ζωής». Σ’ αυτό το κομβικό γεγονός αναδείχθηκαν τα ζητήματα της γενετικής τροποποίησης και των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας. Στο συνέδριο αυτό ξεκαθαρίστηκε ότι οι γιγαντιαίες χημικές βιομηχανίες επαναπροσδιόριζαν τους εαυτούς τους ως εταιρίες «βιοεπιστημών», των οποίων ο σκοπός ήταν να ελεγχθεί η γεωργία μέσα από δικαιώματα ιδιοκτησίας, γενετικές τροποποιήσεις και συγχωνεύσεις εταιριών. Κατά τη διάρκεια εκείνου του συνεδρίου αποφάσισα να αφιερώσω την επόμενη δεκαετία της ζωής μου στην προσπάθεια αναζήτησης τρόπων, ώστε να αποτρέψω τη μονοπώληση της ζωής και των πόρων της μέσω αντίστασης αλλά και εξεύρεσης εναλλακτικών λύσεων. Το πρώτο βήμα που έκανα ήταν να ιδρύσω το Navdanya (Ναβντάνια, Στμ.), ένα κίνημα για τη διάσωση των σπόρων, την προστασία της βιοποικιλότητας και την αποτροπή της μονοπώλησης των σπόρων και της γεωργίας. Η κοινότητα Ναβντάνια δημιούργησε 16 τράπεζες σπόρων σε έξι πολιτείες στην Ινδία. Σήμερα, η κοινότητα αυτή αποτελείται από χιλιάδες μέλη που στηρίζουν τη βιοποικιλότητα, καλλιεργούν χωρίς να μεταχειρίζονται χημικά φάρμακα και έχουν δεσμευτεί να συνεχίσουν να διασώζουν και να μοιράζονται τους σπόρους και

Τον Αύγουστο του 1998 έγινα μάρτυρας της καταστροφής της οικονομίας λαδιού της Ινδίας από την επιβολή του σογιέλαιου· μια τακτική που επαναλαμβάνεται σε κάθε τομέα της γεωργίας και της οικονομίας τροφίμων. Τα κινήματα γυναικών και αγροτών αντιστάθηκαν στην εισαγωγή του επιδοτημένου σογιέλαιου, για να αποτρέψουν την καταστροφή της ζωής τους και της παραδοσιακής διατροφικής τους κουλτούρας. Στον αγώνα αυτό, διακήρυξαν ότι η διατροφή, απαλλαγμένη από γενετικά τροποποιημένα τρόφιμα, δεν είναι μια πολυτέλεια των πλουσίων. Είναι βασικό στοιχείο του δικαιώματος για ασφαλή, προσβάσιμη και πολιτισμικά κατάλληλη διατροφή. Στις 9 Αυγούστου 1998, ημέρα της γιορτής «Quit India», αφιερωμένη στην έκκληση του Μοχάντας Κ. Γκάντι προς τους Βρετανούς να παρατήσουν την Ινδία, ξεκινήσαμε την καμπάνια «Monsanto, Παράτησε την Ινδία» ενάντια στην αρπαγή των σπόρων και των τροφίμων μας. Αυτό το κίνημα ενάντια στις γενετικά τροποποιημένες καλλιέργειες και τροφές αποτελεί τώρα ένα παγκόσμιο κίνημα πολιτών, που περιλαμβάνει καλλιεργητές και καταναλωτές, ακτιβιστές και επιστήμονες. Το βιβλίο αυτό περιγράφει τις ιστορίες καταστροφής του γεωργικού και διατροφικού συστήματος, καθώς και την αντίσταση των λαϊκών κινημάτων στην καταστροφή αυτή. Οι καιροί είναι συναρπαστικοί. Όπως δείχνουν τα παραδείγματα στο βιβλίο αυτό, ο έλεγχος της ζωής μας και του πλανήτη από τις εταιρίες δεν είναι αναπόφευκτος. Έχουμε τη δυνατότητα να καθορίσουμε το μέλλον μας. Έχουμε οικολογικό και κοινωνικό καθήκον να διασφαλίσουμε ότι η τροφή που τρώμε δεν είναι από κλεμμένη σοδειά. Επιτελώντας αυτό το καθήκον, έχουμε την ευκαιρία να εργαστούμε για την ελευθερία και την απελευθέρωση όλων των βιολογικών ειδών και όλων των ανθρώπων. Κάτι τόσο απλό και βασικό, όπως η τροφή, έχει γίνει το πεδίο αυτών των πολλαπλών και ποικίλων απελευθερώσεων, στις οποίες ο καθένας μας έχει την ευκαιρία να συμμετέχει – ανεξάρτητα από το ποιος είναι ή πού βρίσκεται. Μετάφραση: Δημήτρης Κωνσταντίνου

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

φάκελος / Ãñßðç ôïõ öüâïõ

Αντίσταση στην παράνοια της ασφάλειας H

δημοσιογράφος Jane Burgermeister, η οποία είχε προειδοποιήσει

Στη χώρα μας ήδη υπάρχουν οι πρώτες αντιδράσεις κατά του

τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας για την πρόθεσή της να

εμβολίου, όπως η άρνηση των εργαζομένων στο ΙΚΑ, αλλά και

προχωρήσει εκ νέου σε αγωγές εναντίον του ΠΟΥ (WHO) και της

από συνδικαλιστές της ΕΛ.ΑΣ.(!) να εμβολιαστούν ως ομάδες που

Προέδρου του, Dr.Margaret Chan, σε περίπτωση που ανέβαζαν το

λόγω επαγγέλματος διατρέχουν άμεσο κίνδυνο.

επίπεδο συναγερμού σχετικά με τη «γρίπη των χοίρων» στο επίπεδο 6

Την ίδια στιγμή που ο Π.Ο.Υ. θέλει να επιβάλει τον αναγκαστικό

–το επίπεδο που ενεργοποιεί το μηχανισμό “υποχρεωτικών, μαζικών

εμβολιασμό, οι ίδιες οι εταιρίες που παράγουν το εν λόγω εμβόλιο δεν

εμβολιασμών” με αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και εξαιρετικά

ζητούν τον εμβολιασμό των υπαλλήλων τους. Γεγονός που ενισχύει

επικίνδυνα για την ανθρώπινη υγεία σκευάσματα– κατέθεσε την εν

την άποψη ότι ο ιός τελικά δεν είναι περισσότερο επικίνδυνος από

λόγω αγωγή –σε συνεργασία με μια ομάδα ειδικών– στην Αυστρία,

αυτόν της κοινής γρίπης, αλλά και πως η όλη ιστορία με το αντίδοτο

ενώ ανάλογες αγωγές αναμένονται και σε άλλες χώρες όπως τη

αποτελεί φενάκη.

Γερμανία, τη Γαλλία, τις ΗΠΑ κ.α.

Η αντίσταση που προβάλλεται διεθνώς πρέπει να μας παραδειγματίσει.

Στη δικογραφία που σχηματίστηκε απαγγέλλεται σειρά κατηγοριών

Μέσα από τη γριποϋστερία των τελευταίων μηνών πέρασαν, χωρίς

ενάντια στους: 1. Πρόεδρο Barack Obama, 2. David Nabarro,

ιδιαίτερη αντίσταση, μέτρα που κάθε άλλο παρά σχέση με την υγεία

United Nations, 3. Dr. Margaret Chan, World Health Organisation,

έχουν. Η τοποθέτηση καμερών στα αεροδρόμια και τα λιμάνια της

4. Kathleen Sibelius, Secretary of Health & Human Services, 5.

χώρας δεν θα αποτελέσει ένα προσωρινό μέτρο, όπως ακριβώς και

Janet Napolitano, Department of Homeland Security, 6. Dr, Margaret

οι αντιτρομοκρατικές κάμερες των δρόμων των Ολυμπιακών. Ο

Hamburg, Commissioner - Food &Drug Administration, 7. Robert

στρατός (κάνοντας αυτό για το οποίο υπάρχει, να καταναλώνει

Parkinson, CEO BAXTER INT. 8. Daniel Vassela, CEO NOVARTIS

ακατάπαυστα χωρίς να προσφέρει τίποτα στην κοινωνία) ήδη

International AG, 9. ChrisViehbacher, CEO SANOFI AVENTIS 10.

εφοδιάστηκε, όπως λέγεται, με υλικό βιολογικού πολέμου (μάσκες

Andrew Witty, CEOGSK PLC, 11. Rahul Singhvi, CEO NOVAVAX,

και στολές), προκειμένου να αντιμετωπίσει την «επερχόμενη

12. David deRothchild, Managing Partner-Rothchild & Cie Banque, 13. David Rochefeller, Honorary North American Chairman Trilateral

Οποιαδήποτε αποπειραθείσα παραβίαση αυτής της παρακαταθήκης

Commission, 14. George W. Bush, 15. George Soros, Chairman of

πρέπει να θεωρηθεί ως παραβίαση του εν λόγω βασικού δικαιώματος.

Soros Fund Managment LLC, 16. William Henry Gates III - Bill

Καθιστάμε έτσι τις εκλεγμένες κυβερνήσεις μας υπεύθυνες σε αυτήν την

and Melinda Gates Foundation

υπεράσπιση προειδοποιώντας ότι θα κινηθούμε νομικά εναντίον τους,

«Επειδή υπάρχει πιθανή αιτία να πιστεύουμε ότι οι κατηγορούμενοι είναι μέρος ενός διεθνούς ποινικού συνδικάτου που έχει αναπτύξει, παράγει, αποθηκεύει και διακινεί βιολογικά όπλα (influenza) για τη μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού και τους καταλογίζονται τα ακόλουθα αδικήματα...» Τα κείμενα που συντάχθηκαν και χρησιμοποιούνται είναι στη διάθεση όλων των πολιτών, ώστε να προχωρήσουν σε ατομικές ή ομαδικές αγωγές στη χώρα διαμονής τους, ώστε να αποτραπεί ο επικίνδυνος μαζικός εμβολιασμός των πολιτών. Παράλληλα οι αναγκαστικοί εμβολιασμοί που σχεδιάζονται σε περισσότερες από 147 χώρες-μέλη του Π.Ο.Υ. και των Η.Ε. –μεταξύ των οποίων και στη χώρα μας– δημιούργησαν ένα Παγκόσμιο κίνημα ενάντια στους αναγκαστικούς εμβολιασμούς, με χιλιάδες πολίτες –και γιατρούς– να υπογράφουν τη διακήρυξη στο διαδίκτυο: «Οι υπογεγραμμένοι, ως ελεύθεροi πολίτες, άνδρες και γυναίκες, δεν αναγνωρίζουμε την εξουσία της Παγκόσμιας Οργάνωσης Υγείας (WHO) να διατάξει τους γενικούς αναγκαστικούς εμβολιασμούς. Τα σώματά μας υπόκεινται στην αποκλειστική αυτοδιάθεσή μας.

εάν τα δικαιώματά μας πληγούν». Πιο κάτω η διακήρυξη αναφέρει: «...Δεν υπάρχουν στοιχεία που να παρουσιάζουν τον ιό H1N1,ως άμεση αιτία του θανάτου σε εκείνους που έχουν πεθάνει από όσους προσβλήθηκαν (144 μέχρι σήμερα). Η πλειοψηφία των θανάτων προκλήθηκε από τις προϋπάρχουσες περιπλοκές και τις αυτοάνοσες ανεπάρκειες. Οι χώρες με τη χαμηλότερη ποιότητα συστήματος υγείας έχουν το μέγιστο αριθμό μοιραίων περιπτώσεων. Με βάση το κέντρο για τις οδηγίες του ελέγχου ασθενειών, τα σχετικά συμπτώματα του H1N1 είναι ουσιαστικά όμοια με εκείνα της κοινής εποχιακής γρίπης, και η δριμύτητα είναι συγκρίσιμη με την ήπια εποχιακή γρίπη».Σε άλλο σημείο του κειμένου τονίζεται: «Η έλλειψη επαρκούς ελέγχου

πανδημία». Στην υπόθεση της δημόσιας υγείας, της μάχης ενάντια στις ασθένειες και της εντατικοποίησης της δημόσιας ετοιμότητας, οι συνεχιζόμενες κρίσεις υγείας δεν αντιμετωπίζονται πια ως μία ανθρωπιστική πρωτοβουλία. Αντιθέτως έχουμε μια στρατιωτική φυγή, γεμάτη φαντασιώσεις, που δίνει προτεραιότητα στο φανταστικό και στο απίθανο αντί για το αληθινό και το βέβαιο. Αυτή η ατυχής συγκυρία μας βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο ιατρικής καταστροφής από κάθε τύπο επιδημίας, ξοδεύοντας παγκοσμίως δισ. σε άχρηστο εξοπλισμό, εμβόλια και έκτακτη ανάγκη και κάνοντας σχέδια για σχεδόν απίθανα γεγονότα. Την ίδια στιγμή αγνοεί τις καταστροφές που ήδη συμβαίνουν, όπως η φυματίωση και η ηπατίτιδα C που κάθε χρόνο σκοτώνουν εκατομμύρια σε όλο τον πλανήτη, αλλά δεν έχουν στρατιωτική αξία για το κεφάλαιο.

σχετικά με αυτό το πειραματικό εμβόλιο δημιουργεί πολλές ανησυχίες. Δεν υπάρχουν κριτήρια για την αποτελεσματικότητά του ή έγκυρα στατιστικά στοιχεία για να αναφερθούμε».

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι στην εποχή της βιοτεχνολογίας το να φτιάχνεις αποθέματα άχρηστων εμβολίων είναι κάτι παραπάνω

Στην 28σέλιδη διακήρυξη παρουσιάζεται η λογική των υπογραφόντων,

από πανάκριβο διαφημιστικό κόλπο, χρησιμεύει για να ενισχύει

που καταδεικνύει ότι τα ιδιωτικά συμφέροντα επιβάλλουν ένα κλίμα

τη δημόσια αντίληψη περί ασφάλειας. «Ασφάλεια» που εν τέλει

τρόμου και πανικού σχετικά με τη νόσο. Μέχρι αυτή την ώρα που

επιβάλλεται μέσω των καμερών και του τρόμου που σπέρνουν εδώ

γράφονται αυτές οι γραμμές, οι υπογράψαντες ξεπερνούν τους

κι εκεί παπαγάλοι και... χοίροι .

43.000 παγκοσμίως, ενώ στόχος είναι το 1.000.000.000 υπογραφές.

| ÄÉÅÈÍÇ |

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Συνέντευξη με τη Milena Prstojević Στα πλαίσια του 2ου Αντιφασιστικού Φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε φέτος 11-13 Σεπτέμβρη, εκπρόσωποι της Συντονιστικής Επιτροπής για τους Εργατικούς Αγώνες στη Σερβία συναντήθηκαν στο Zrenjanin για να συζητήσουν τον περαιτέρω σχεδιασμό των κινητοποιήσεών τους και με στόχο την επέκταση της Επιτροπής σε περισσότερα εργοστάσια κι επιχειρήσεις. Συναντήσαμε εκεί τη Milena Prstojević, μια σπουδαία προσωπικότητα με ενεργή συνδικαλιστική παρουσία εδώ και τρεις δεκαετίες, η οποία με χαρά μας παραχώρησε συνέντευξη για λογαριασμό της «Βαβυλωνίας». Οι εργατικοί αγώνες στη Σερβία χαιρετίστηκαν ένθερμα από το ελληνικό κίνημα, με τη γενική αίσθηση ότι η Συντονιστική Επιτροπή για τους Εργατικούς Αγώνες στη Σερβία είναι μία επιτυχημένη και ελπιδοφόρα προσπάθεια. Η συνειδητοποίηση του συντονισμού σε αυτόνομη βάση και η σημερινή απόφαση για επέκταση του συντονιστικού και για τη στόχευση στη μη διακοπή της παραγωγής είναι όχι απλώς το πρώτο βήμα, αλλά μια σπουδαία βάση για συνέχιση της μεγαλειώδους αυτής προσπάθειας. – Σας ευχαριστώ από την καρδιά μου. Ευελπιστώ ότι θα ενωθούν σύντομα μαζί μας και οι εργάτες από τη Ράτσα. Όσο επεκτείνεται αυτή η Επιτροπή, νιώθω ότι θα αποφασίσουν να συμμετάσχουν και οι πιο δύσπιστοι εργάτες. Εδώ στο Ζρένιανιν, η αλληλεγγύη διαχέεται στα εργοστάσια, στο ένα μετά το άλλο. Η προσπάθεια ξεκίνησε από την κρεατοβιομηχανία ΒΕΚ και από τη φαρμακοβιομηχανία Jugoromedija, που ξεκίνησαν τις κινητοποιήσεις για τα δικά τους αιτήματα, και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε εθνικό επίπεδο. Η μεγαλύτερη επιτυχία μας είναι ο συντονισμός μας, με 9 εταιρίες να συμμετέχουν στη Συντονιστική Επιτροπή, σε αυτόνομη βάση, εφόσον το εργατικό κίνημα έδειξε απροθυμία και απογοήτευση από τους θεσμικούς αγώνες. Πράγματι, στόχος μας είναι να διατηρήσουμε την παραγωγή. Κυρίως γιατί πρόσφατα δημοσιεύτηκε ότι αυτή τη στιγμή 150.000 παιδιά στη Σερβία υποφέρουν από την πείνα, κάτι που μας έκανε να αφυπνιστούμε και να προσπαθήσουμε να αφυπνίσουμε επίσης την κοινή γνώμη. Απορρίπτουμε τις κυβερνητικές προτάσεις για παροχή βοήθειας σε ανθρώπους που λιμοκτονούν, τα 4.000 δηνάρια (σ.σ. γύρω στα 40€), που είναι ούτως ή άλλως ψίχουλα, γιατί θεωρούμε ότι η πραγματική λύση στο πρόβλημα είναι οι εργάτες να συνεχίσουν τη δουλειά τους. Αδιαφορούμε για το ποιος ιδιώτης θα αγοράσει τα εργοστάσια με τη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης. Νιώσαμε την καταστολή των αφεντικών ενάντια στους εργάτες που αντέδρασαν στην ιδιωτικοποίηση.

Τώρα πια είμαστε σίγουροι για την πηγή του προβλήματος και προχωρούμε με στρατηγικά βήματα στους αγώνες μας. Ποιος είναι ο ρόλος και η στρατηγική των ιδιωτών που αγοράζουν αυτές τις εταιρίες; – Εγώ τους αποκαλώ ειρωνικά “βρικόλακες”, γιατί κατά τη διάρκεια του πολέμου επενδύανε στο στρατό και τώρα, με αυτά τα χρήματα που αποκόμισαν, αγοράζουν τη μία εταιρία μετά την άλλη με μοναδικό σκοπό την κερδοφορία, αδιαφορώντας για τους εργάτες, και αυτό είναι κάτι που δεν θα έπρεπε να το δέχεται μία υποτιθέμενη δημοκρατική κυβέρνηση. Μας είχε υποσχεθεί η κυβέρνηση στις 5 Οκτωβρίου του προηγούμενου έτους ότι θα σταματήσουν τις ιδιωτικοποιήσεις. Αντιθέτως, περισσότερα χρήματα από ιδιώτες επενδύθηκαν με το αίμα των εργατών. Ο καπιταλισμός, η ιδιωτικοποίηση του κεφαλαίου και ο πόλεμος είναι αλληλοσυνδεόμενες έννοιες. Σε αυτές τις συνθήκες και με τους στόχους που έχετε θέσει, τι εκτίμηση μπορείς να κάνεις για το αποτέλεσμα των αγώνων σας; – Πράγματι. Όμως τα εργοστάσια πρέπει να διοικούνται από ανθρώπους που θέλουν να παράγουν και όχι από κάποιους που αποσκοπούν μόνο στο βρώμικο χρήμα. Εμείς από τη μεριά μας αγωνιζόμαστε εδώ και χρόνια ενάντια σ’ αυτές τις διαδικασίες. Αυτό που συνέβαινε όταν το κάθε εργοστάσιο αγωνιζόταν χωριστά, ήταν οι εργάτες να αρχίζουν να κουράζονται και να εγκαταλείπουν τους αγώνες τους ο ένας μετά τον άλλον. Τώρα όμως, αν συνεχίσουμε να είμαστε ενωμένοι και αλληλέγγυοι, πιστεύουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε. Γύρω στους 300 εργάτες από το εργοστάσιό μας είχαν διαδηλώσει μπροστά από την Υπηρεσία Ιδιωτικοποίησης, τώρα όμως κινητοποιούνται γύρω στους 3.000, επομένως υπάρχει μεγάλη επιτυχία. Η διαφθορά σε όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς τομείς δεν μπορεί να νικηθεί χωρίς αλληλεγγύη. Μίλησέ μας για σένα, για το εργοστάσιο που δουλεύεις και για τους αγώνες που είχατε ως τώρα. – Η σημαντικότερη διαθήκη που μπορώ να αφήσω στα 3 εγγόνια μου είναι μια φυσιολογική ζωή στη χώρα μας. Δούλευα για 31 χρόνια στην κρεατοβιομηχανία ΒΕΚ στο Ζρένιανιν, η οποία ιδιωτικοποιήθηκε το 2006. Ο νέος ιδιοκτήτης του εργοστασίου ήταν ένας γνωστός εγκληματίας που δεν του επετράπη καν να παρευρεθεί στη δημοπρασία κι έτσι η διαδικασία ιδιωτικοποίησης έγινε δια αντιπροσώπου. Στόχος του νέου αφεντικού ήταν η αναγκαστική χρεοκοπία,

στην οποία και προχώρησε αφού απομύζησε όλα τα κέρδη του εργοστασίου και τα επένδυσε σε άλλες επιχειρήσεις. Όταν κηρύχθηκε η χρεοκοπία, χάσαμε όλοι τις δουλειές μας κι έτσι ξεκινήσαμε τις κινητοποιήσεις. Καταλάβαμε το εργοστάσιό μας για 6 μήνες και ξεκινήσαμε τις νομικές διαδικασίες εναντίον αυτού του εγκληματία προσπαθώντας να αποδείξουμε ότι η αναγκαστική χρεοκοπία ήταν προμελετημένη. Όμως δεν υπήρξε καμία απάντηση από τις δικαστικές αρχές, γιατί η κυβέρνηση στηρίζει τέτοιους εγκληματίες και όχι το λαό. Το εργοστάσιο ακόμα δεν δουλεύει, ο ιδιοκτήτης έχει καταθέσει σχέδιο για αναδιοργάνωση του εργοστασίου με δικαιοδοσία του δικαστηρίου, παρόλο που ο ίδιος κατέστρεψε την παραγωγή. Αν και μέχρι και τώρα δεν δουλεύει το εργοστάσιο, δεν υπάρχει καμία δίωξη εναντίον του. Στη Σερβία υπάρχει ένας νόμος για την ιδιωτικοποίηση που λέει ότι όταν παραιτείται ο εισαγγελέας από μία υπόθεση επειδή δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία, τότε οι εργάτες μπορούν να αποφασίσουν μόνοι τους. Σε αυτή τη διαδικασία είμαστε τώρα. Ο εισαγγελέας παραιτήθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων για εκούσια χρεοκοπία και κατάχρηση, οπότε οι εργάτες ξεκινάνε τις διώξεις εναντίον του με την ιδιότητα του εισαγγελέα. Η άλλη μεγάλη απάτη που έγινε εις βάρος μας ήταν να στερηθούμε το δικαίωμα συμμετοχής στο συμβούλιο μετόχων, κάτι που έγινε με μυστική συμφωνία με την Υπηρεσία Ιδιωτικοποίησης. Η υπόθεση της δολοφονικής επίθεσης στην Κωνσταντίνα Κούνεβα άνοιξε εκ νέου το θέμα της εκμετάλλευσης των εργατών από τα αφεντικά. Το ευρύτερο κίνημα αγκάλιασε τους εργατικούς αγώνες το Δεκέμβρη,

επιτρέποντας την ανάδειξη των εργατικών ζητημάτων με σημαντικές πρωτοβουλίες που συνεχίζονται μέχρι και σήμερα και ενισχύονται ενεργά. Παράλληλα, η περσινή Πρωτομαγιά αφιερώθηκε στην Κωνσταντίνα με τη διοργάνωση της Διεθνούς Εργατικής Πρωτομαγιάς στη Σόφια. Ποια είναι η αίσθησή σου για το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης; Και ποια είναι η τακτική των αφεντικών στην εργατική τρομοκρατία; – Ναι, ο καπιταλισμός είναι φρικιαστικός. Η πιο πρόσφατη περίπτωση που είχαμε ήταν στην Kusum, όπου η εταιρία σεκιούριτι επιτέθηκε στους απεργούς, κάτι που είχε γίνει και στην Jugoromedija όταν ξεκίνησαν οι κινητοποιήσεις. Η τακτική των αφεντικών είναι πρώτα να διασπούν τους εργάτες και να διαφθείρουν τα σωματεία και, όταν δεν τα καταφέρνουν, απλά τους ξυλοκοπούν. Αλλά με τη διαδικασία της ιδιωτικοποίησης και τη στέρηση των εργατικών δικαιωμάτων που αυτή συνεπάγεται, δεν χρειάζεται να κάνουν και πολλά για να τρομοκρατήσουν τους εργάτες. Υπάρχουν κάποιοι που δουλεύουν 20 χρόνια και αναγκάζονται να υπογράψουν οικειοθελή αποχώρηση, γιατί δεν αντέχουν να δουλεύουν 12ωρα χωρίς αμοιβή ή με ελάχιστη αμοιβή. Παράλληλα, προσλαμβάνονται συνεχώς ιδιωτικοί φρουροί για να πειθαρχούν τους εργάτες. Όπως είπα όμως και πριν, η μόνη διέξοδος είναι οι συνεχείς αγώνες και η αλληλεγγύη. Οι ενωμένοι εργάτες και οι ριζοσπαστικές ακηδεμόνευτες κινητοποιήσεις, αδιαφορώντας για τα κυβερνητικά μέτρα, είναι η μόνη μας μέθοδος. Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωμένοι.

Φανή Τσιουμπέκου

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

Οι εξουσιαστές αλλάζουνε, η εκμετάλλευση μένει

ι βραχνιασμένοι οπαδοί γύρισαν στους καναπέδες τους και τα σημαιάκια μπήκαν πάλι στα συρτάρια, ωστόσο την επομένη της εκλογικής φιέστας τα προβλήματα

παραμένουν και διογκώνονται. Η εναλλαγή στην πολιτική εξουσία δεν συνεπάγεται και αλλαγή προς το καλύτερο της καθημερινότητας χιλιάδων ανθρώπων που δοκιμάζονται από τις επιλογές του συστήματος σε βάρος τους. Θα ήταν άλλωστε ειρωνεία αν στα σοβαρά πίστευε κάποιος ότι οι εξαγγελίες της κυβέρνησης Παπανδρέου του νεώτερου για θέσπιση κινήτρων για την πρόσληψη νέων εργαζομένων, για αναθεώρηση του καθεστώτος ενοικιαζόμενης εργασίας και επίλυση του γόρδιου δεσμού του ασφαλιστικού, έχουν στόχο την βελτίωση της ζωής των μισθωτών. Άλλωστε, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλοι οι φορείς της πλουτοκρατίας (βιομήχανοι, μεγαλέμποροι, τραπεζίτες) υποδέχθηκαν την έλευση του ΠΑΣΟΚ με ενθουσιασμό, ενώ οι ανεπάγγελτοι εργατοπατέρες ψέλλισαν κάτι όπως «να μην λησμονηθούν και οι εργαζόμενοι» στο όνομα των οποίων ετοιμάζουν τις αυριανές βουλευτικές τους θέσεις. Παρά το τεχνητό κλίμα ανακούφισης που καλλιεργούν τα ΜΜΕ –με το αζημίωτο πάντα– δεν είναι στις προθέσεις των εξουσιαστών να αγγίξουν την καρδιά του συστήματος που τους τρέφει, την πλουτοκρατία και όλο τον συρφετό που περιφέρεται γύρω από τον εξουσιαστικό τους μηχανισμό.

| ÅÑÃÁÓÉÁ |

2009

Περισσότεροι από 400.000 οι άνεργοι

κτίναξη του δείκτη ανεργίας στο 8,9% το δεύτερο τρίμηνο του 2009, από 7,2% που ήταν ένα χρόνο νωρίτερα, διαπιστώνεται από τις μετρήσεις της ΕΣΥΕ, ενώ η πραγματική ανεργία εκτιμάται ότι πλέον έχει ξεπεράσει το 10%.

Η διαφορά των επίσημων στατιστικών στοιχείων με την πραγματικότητα είναι ότι δεν αναγνωρίζονται ως άνεργοι, άνθρωποι που δουλεύουν περιστασιακά με ένα μεροκάματο το μήνα, καθώς και οι στρατιές των αδήλωτων εργαζομένων που απασχολούνται στον ιδιωτικό τομέα. Το μέγεθος του προβλήματος της ανεργίας πάντως, διακρίνεται ακόμη και από τις ωραιοποιημένες επίσημες μετρήσεις που ανεβάζουν τον αριθμό των ανέργων κατά 85.418 άτομα, ενώ συνολικά οι άνεργοι φθάνουν τους 442.563, από τους οποίους το 43% είναι μακροχρόνια άνεργοι, δηλαδή αναζητούν εργασία πάνω από ένα χρόνο. Η αγωνία των ανέργων για αξιοπρεπή διαβίωση διαφαίνεται από το γεγονός ότι το 73,7% αναζητά εργασία με πλήρη απασχόληση. Από τους ανέργους που επιδιώκουν να εργαστούν με πλήρες ωράριο και αποδοχές, το 39,5% επιμένει στην επιλογή του, ενώ το 47%, προκειμένου να παραμείνει χωρίς εργασία, αποδέχεται να εργαστεί και με μερική απασχόληση. Η αναζήτηση εργασίας είναι ιδιαίτερα δύσκολη υπόθεση για τις γυναίκες και τους νέους έως 29 ετών, καθώς συγκεντρώνουν ποσοστά ανεργίας 12,5% και 17,7%, αντίστοιχα, ενώ υψηλό είναι και το ποσοστό ανεργίας στις ηλικίες από 30 ως 44 ετών φθάνοντας στο 8%. Δύσκολα όμως είναι τα πράγματα και για τους μεγαλύτερους που χάνουν τη δουλειά τους, καθώς στις ηλικίες 45-64 ετών αναγνωρίζεται επίσημα ποσοστό ανεργίας της τάξης του 5,4%. Την ίδια ώρα πάντως, διεθνείς οργανισμοί όπως ο ΟΟΣΑ προβλέπουν ανάκαμψη της διεθνούς οικονομίας αλλά μόνο για τους έχοντες, καθώς στην πρόσφατη έκθεση του Οργανισμού γίνεται λόγος για αύξηση των ανέργων κατά 10 εκατομμύρια στις 30 χώρες-μέλη του έως το 2010. Στην έκθεση αναφέρεται ακόμη ότι από τα τέλη του 2007 έως τον Ιούλιο του 2009 έχουν χαθεί 15.000.000 θέσεις εργασίας και επισημαίνεται ότι ενδέχεται να χαθούν άλλες 10.000.000 θέσεις εργασίας έως τα τέλη του επόμενου έτους. Οι προβλέψεις του ΟΟΣΑ για την οικονομία είναι αισιόδοξες, ωστόσο δεν ισχύει το ίδιο και για την απασχόληση καθώς εκτιμάται ότι η ανεργία θα σπάσει το φετινό μεταπολεμικό ρεκόρ του 8,5% και θα εκτιναχθεί στο 10% μέχρι τα τέλη του 2010, γεγονός που σημαίνει ότι σε 30 χώρες θα είναι άνεργοι 57.000.000 άνθρωποι.

Η ενοικιαζόμενη εργασία θεσπίστηκε εξάλλου, επί των ημερών Ρέππα στο υπουργείο Εργασίας και στους κόλπους του ΠΑΣΟΚ εκτράφηκαν καθάρματα σαν τον Οικονομάκη της ΟΙΚΟΜΕΤ.

Αβέβαιο το μέλλον για 1.400 εργαζόμενους στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά

Η απασχόληση εργαζομένων χωρίς δικαιώματα στο όνομα της αντιμετώπισης της ανεργίας καθιερώθηκε επίσης στην περίοδο του «εκσυγχρονιστικού θαύματος», με τη χρήση των αμαρτωλών STAGE και την πρόσληψη νέων με μειωμένη και επιδοτούμενη ασφάλιση. Κατά την ίδια περίοδο, επιχειρήθηκε να τεθούν σε εφαρμογή και τα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης σε περιοχές με μεγάλη ανεργία, τα οποία προβλέπουν μικρότερους μισθούς, όπως ακριβώς επιδιώκουν οι βιομήχανοι, ενώ επεκτάθηκε ραγδαία η εργασία-λάστιχο. Υποτιμητικό για τη νοημοσύνη όλων είναι να πλασάρονται υποσχέσεις για επίλυση των προβλημάτων της κοινωνικής ασφάλισης από αυτούς που το 2001 έκαναν το πρώτο βήμα για τη συρρίκνωση των ταμείων με τις συστάσεις Σπράου και το ψαλίδισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων.

τον αέρα είναι πλέον οι 1.400 εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά μετά την καταγγελία της σύμβασης για την κατασκευή υποβρυχίων που είχε υπογράψει η ιδιοκτήτρια εταιρία με το δημόσιο.

Οι εργαζόμενοι καλούνται να πληρώσουν τα πολιτικά και επιχειρηματικά παιχνίδια μεταξύ των Γερμανών της Thyssen Krupp στην οποία έχουν παραχωρηθεί τα ναυπηγεία και του δημοσίου. Επίσημα η κόντρα εστιάζεται στα προβλήματα ευστάθειας που παρουσίασαν τα υποβρύχια, ωστόσο η πραγματική αιτία είναι ο διαρκής αγώνας δρόμου για τα εξοπλιστικά προγράμματα. Παράλληλα, η επιλογή των Γερμανών για λουκέτο στα ναυπηγεία δικαιολογείται από τη διοίκηση της εταιρίας με τα προβλήματα που προκάλεσε η διεθνής ύφεση στην Thyssen Krupp που αναμένεται να παρουσιάσει στα τέλη του έτους ζημιές που θα ξεπερνούν το μισό δισεκατομμύριο ευρώ. Ήδη εξάλλου, η εταιρία έχει προχωρήσει σε απολύσεις 11.000 εργαζομένων από τις επιχειρήσεις της κατά την περίοδο Ιανουαρίου-Αυγούστου 2009.

Μειώσεις προσωπικού και στον ΟΤΕ

Η πραγματικότητα είναι ότι η αλλαγή προσώπων στις καρέκλες της εξουσίας δεν σημαίνει τίποτα για τους πολλούς. Λύσεις στα προβλήματα δεν πρόκειται να δώσουν ούτε να τις διεκδικήσουν τα ελεγχόμενα συνδικάτα αλλά οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με τον όρο ότι θα συνειδητοποιήσουν τη δύναμή τους και θα σταματήσουν να εκχωρούν τη διαχείριση της ζωής και των αναγκών τους στους δυνάστες τους.

Νέο σχέδιο μείωσης προσωπικού είναι έτοιμο και στον ΟΤΕ που περιλαμβάνει την απομάκρυνση 2.000 εργαζομένων. Σύμφωνα με το σχέδιο, οι απολύσεις θα γίνουν με τη μέθοδο της παροχής κινήτρων προκειμένου να βαφτιστούν οικειοθελείς, ενώ παράλληλα θα προσληφθούν 500 άτομα. Οι προσληφθέντες θα υπάγονται σε δυσμενέστερο εργασιακό καθεστώς, όπως προβλέπει η σύμβαση της ντροπής που υπογράφηκε πριν τέσσερα χρόνια από τους κρατικοσυνδικαλιστές του Οργανισμού και την τότε διοίκηση. Μαρία Γερογιάννη

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ÏÔÁÍ ÓÕÍÁÍÔÙÍÔÁÉ Ï Ð.Ï.Å. ÊÁÉ Ï Ð.Ï.Õ. Ó

ôá ÷ñüíéá ìáò, ç ðáãêüóìéá êõñéáñ÷ßá, áíáðôýóóåé óôïí éó÷õñüôåñï ìç÷áíéóìü åðéâïëÞò êáé êáèõðüôáîçò ôùí ðëçèõóìþí ôçò ãçò. Ïé êõñßáñ÷ïé, äéáèÝôïíôáò ôçí åìðåéñßá ôçò ÷åéñáãþãçóçò ôùí õðçêüùí ôïõò ÷éëéÜäåò ÷ñüíéá, äéåßäáí ôçí áðïôåëåóìáôéêüôçôá åíüò ìç÷áíéóìïý åîïõóßáò, ðïõ âáóßæåôáé óôéò äõï âáóéêüôåñåò ðáñáìÝôñïõò ôçò áíèñþðéíçò ýðáñîçò. Ç ðñþôç ðáñÜìåôñïò èåùñåßôáé êáé ï áêñïãùíéáßïò ëßèïò ôçò åðéâßùóçò ôïõ áôüìïõ êáé ôçò ýðáñîçò ôùí êïéíùíéþí êáé äåí åßíáé Üëëïò áðü ôç ÄéáôñïöÞ. Ôçí áðëÞ, êáèçìåñéíÞ åíáó÷üëçóç ìå ôçí ôñïöÞ ìáò, ðïõ ðáñÜãåôáé êáé êáôáíáëþíåôáé ó’ áõôüí ôïí ðëáíÞôç, áêïëïõèþíôáò äéáäéêáóßåò ðïõ åðß ÷éëéÜäåò áéþíåò áðïôÝëåóáí êáé áðïôåëïýí ôïí êéíçôÞñéï ìï÷ëü ôçò öõóéêÞò, ðíåõìáôéêÞò êáé ðïëéôéóìéêÞò áíÜðôõîçò ôùí êïéíùíéþí. Áðü ôçí ðñùôïãåíÞ áãñïôéêÞ ðáñáãùãÞ, ôç äéá÷åßñéóç ôçò ôñïöÞò, ôç äéáêïìéäÞ ôçò, ôçí êáôáíÜëùóç êáé ôç äéá÷åßñéóç ôùí õðïëåéììÜôùí ôçò, ç ðáãêüóìéá åîïõóßá áíÝðôõîå ôïí äéåéóäõôéêüôåñï ìç÷áíéóìü åðéâïëÞò, áíáäéïñãáíþíïíôáò ðñïò üöåëüò ôçò ôçí áíèñþðéíç êáèçìåñéíüôçôá. Ç õðÝñìåôñç áóôéêïðïßçóç êáé ç áíåîÝëåãêôç åêâéïìç÷Üíéóç ôçò õðáßèñïõ åðÝôñåøáí åöáñìïãÞ åê ìÝñïõò ôùí åðéêõñßáñ÷ùí ôïõ åëÝã÷ïõ ïëüêëçñçò ôçò äéáôñïöéêÞò áëõóßäáò. Áíáðôýóóïíôáò, ôéò ôåëåõôáßåò äåêáåôßåò ôïõò êáôÜëëçëïõò èåóìéêïýò ìç÷áíéóìïýò åðéâïëÞò (Ð.Ï.Å., F.A.O., Ð.Ï.Õ., Å.Å.) ôá êõñßáñ÷á êñÜôç êáé ôï äéåèíïðïéçìÝíï êåöÜëáéï, Ýóôçóáí Ýíá åöéáëôéêü óåíÜñéï, ðïõ åîåëßóóåôáé óÞìåñá êáé áíáöÝñåôáé ó’ Ýíáí ðáãêüóìéï äéáôñïöéêü ïëïêëçñùôéóìü, ðïõ Ý÷åé üíïìá êáé äåí åßíáé Üëëïò, áðü ôïí Êþäéêá ÁëéìåíôÜñéïõò (CODEX ALIMENTARIUS), ðïõ âñßóêåôáé óå éó÷ý áðü ôï 1963. Ç äéáäñïìÞ ôïõ C.AL. äåí Ý÷åé öõóéêÜ ÷ñïíéêü óçìåßï åêêßíçóçò ôï Ýôïò 1963, áëëÜ óýìöùíá ìå ôç äéåèíÞ éóôïñéïãñáößá, ç ÁõóôñïïõããñéêÞ Áõôïêñáôïñßá, ôï Ýôïò 1893, Ýêñéíå ôçí áíáãêáéüôçôá ôçò ýðáñîçò åíüò óõíüëïõ íüìùí êáé äéáôÜîåùí, ðïõ èá ñýèìéæáí ôç ëåéôïõñãßá ôçò äéáôñïöéêÞò áëõóßäáò, êáëýðôïíôáò íïìéêÜ åãåéñüìåíåò áðáéôÞóåéò. ÌåôÜ ôçí ðôþóç ôçò áõôïêñáôïñßáò ôï 1918, ôç óêõôÜëç ðáßñíåé ìéá óêïôåéíÞ öéãïýñá ôçò Ãåñìáíßáò ôïõ ìåóïðïëÝìïõ, ï Fritz der Meer, ðñüåäñïò ôçò åôáéñåßáò I.G.Farben, ðïõ ðáñÞãáãå êáé ðñïìÞèåõå ìå üðëá êáé ÷Üëõâá ôï íáæéóôéêü óôñáôü, êáèþò êáé ôï èáíáôçöüñï áÝñéï ðïõ ÷ñçóéìïðïéåßôï óôïõò èáëÜìïõò åîüíôùóçò ôùí íáæéóôéêþí óôñáôïðÝäùí óõãêÝíôñùóçò, ï ïðïßïò êáé èåùñåßôáé ï âáóéêüò åìðíåõóôÞò ôïõ Codex Alimentarius, ùò ìç÷áíéóìïý ïëïêëçñùôéêÞò êáèõðüôáîçò ôùí ëáþí. O Fritz der Meer, ìå ôï ôÝëïò ôïõ ðïëÝìïõ êáôáäéêÜóôçêå ãéá åãêëÞìáôá êáôÜ ôçò áíèñùðüôçôáò, áðü ôï äéåèíÝò äéêáóôÞñéï ôçò ÍõñåìâÝñãçò, åíþ áðïöõëáêßóôçêå ëßãá ÷ñüíéá ìåôÜ ôç äßêç ôïõ. Ç áñ÷éêÞ ôïõ åôáéñåßá ìåôåîåëß÷èçêå óå ìåãÜëïõò öáñìáêåõôéêïýò ïìßëïõò êáé ðáñáãùãïýò áãñïåöïäßùí (BAYER, HOECHST, BASF), ðïõ ðñùôáãùíéóôïýí Ýùò êáé óÞìåñá óôï äéåèíÞ êáðéôáëéóôéêü áíôáãùíéóìü, åíþ ôï ó÷Ýäéü ôïõ ãéá ôïí êþäéêá ðáñáìÝíåé æùíôáíü Ýùò êáé ôï 1962, üðïõ õéïèåôåßôáé áðü ôïí Ï.Ç.Å, ìå ôï ðñüó÷çìá ðëÝïí ôçò ðáãêüóìéáò ðñïóôáóßáò ôçò õãåßáò ôùí êáôáíáëùôþí êáé ôçò êáèéÝñùóçò ôïõ äßêáéïõ åìðïñßïõ. ¸íá ÷ñüíï ðñéí, ôï 1961, ï Ï.Ç.Å, ìå óõíåñãáóßá ôùí ðáãêüóìéùí èåóìþí Ð.Ï.Å. ( Ðáãêüóìéïò Ïñãáíéóìüò Åìðïñßïõ) êáé F.A.O. (Ïñãáíéóìüò ãéá ôçí ÄéáôñïöÞ êáé ôç Ãåùñãßá), èåóìïèÝôçóáí ôçí ÅðéôñïðÞ ôïõ C.AL. (ìåéêôÞ åðéôñïðÞ åìðåéñïãíùìüíùí), ðïõ åðåîåñãÜóôçêå êáé áíÝðôõîå êþäéêåò äåïíôïëïãßáò êáé ðñüôõðá ãéá ôçí ôõðïðïßçóç, äéáêßíçóç êáé åìðïñåõìáôéêÞ äéáêßíçóç ôùí ôñïößìùí, äçìéïõñãþíôáò ôéò 16.000 óåëßäåò ôïõ êþäéêá. Ç âáóéêÞ áñ÷Þ ôïõ C.AL. åßíáé âáóéóìÝíç óôç Íáðïëåüíôåéá Áñ÷Þ, óýìöùíá ìå ôçí ïðïßá «ü,ôé

äåí åðéôñÝðåôáé, áðáãïñåýåôáé», óå áíôßèåóç ìå ôï éó÷ýïí óÞìåñá êáèåóôþò, üðïõ äåí åßíáé õðï÷ñåùôéêü êÜôé íá åðéôñÝðåôáé, þóôå íá åßíáé êáé íüìéìï (ð.÷. ïìïéïðáèçôéêÜ öÜñìáêá, èåñáðåõôéêÜ óêåõÜóìáôá ìå âÜóç ôá âüôáíá, áíèïúÜìáôá Bach ê.ëð.). Åðéóçìáßíïíôáò ïñéóìÝíá âáóéêÜ óçìåßá óôç ëïãéêÞ ôïõ C.Al., áíáêáëýðôïõìå ôçí ïõóéáóôéêÞ äéÜóôáóç ôïõ íÝïõ Äéáôñïöéêïý Ïëïêëçñùôéóìïý. Ç áíáãùãÞ ôùí âéôáìéíþí (A,B,C,D,E), ôùí ìåôÜëëùí (Fer,Ca,Cu) êáé ôùí é÷íïóôïé÷åßùí (Zn,Se), áêüìá êáé óôéò èåñáðåõôéêÝò ôïõò äïóïëïãßåò, óå ôïîßíåò. Áðïóôåñþíôáò Ýôóé åêáôïììýñéá áíèñþðùí ðïõ õðïóéôßæïíôáé, äéáôñÝöïíôáé Üó÷çìá Þ ðÜó÷ïõí áðü áóèÝíåéåò ðïõ ó÷åôßæïíôáé ìå ôçí êáêÞ äéáôñïöÞ áðü ôç ëÞøç öõôéêþí öõóéêþí äéáôñïöéêþí óõìðëçñùìÜôùí êáé ðëïýóéùí óå èñåðôéêÜ óôïé÷åßá ïñãáíéêþí ôñïöþí, ïäçãþíôáò óôç óõóôçìáôéêÞ åîüíôùóç ìåãÜëïõ áñéèìïý ôïõ ãÞéíïõ ðëçèõóìïý (ðïõ ïýôùò Þ Üëëùò èåùñåßôáé áíôéðáñáãùãéêüò ãéá ôï óýóôçìá). Ç åðéâïëÞ ôçò õðï÷ñåùôéêÞò áêôéíïâüëçóçò üëùí ôùí öõôéêþí ðñïúüíôùí ùò äéáäéêáóßá åðåîåñãáóßáò êáé óõíôÞñçóçò áëëÜ êáé êáôáóôñïöÞò üëùí ôùí óçìáíôéêþí èñåðôéêþí óõóôáôéêþí ðïõ öõóéêÜ åìðåñéÝ÷ïíôáé óôéò ôñïöÝò, åíÝ÷åé ôïí ìÝãéóôï êßíäõíï ãéá ìáæéêÞ Ýêèåóç ôùí áíèñþðùí óôïõò êéíäýíïõò áð’ ôç ÷ñÞóç áêôéíïâïëçìÝíùí ðñïúüíôùí. Ç õðï÷ñåùôéêÞ åéóáãùãÞ ãåíåôéêÜ ôñïðïðïéçìÝíùí ïñãáíéóìþí, áõîçôéêþí ïñìïíþí êáé áíôéâéïôéêþí óôçí ðáñáãùãÞ æùéêþí ðñïúüíôùí (êñÝáò êáé ãáëáêôïêïìéêÜ), óõíèÝôåé ôï ìÝãåèïò ôçò áðåéëÞò, áíÜãïíôáò ôéò åðé÷åéñÞóåéò âéïôå÷íïëïãßáò, ÷çìéêþí áãñïåöïäßùí êáé öáñìáêïâéïìç÷áíßåò óôïõò êýñéïõò ñõèìéóôÝò êáé ðáßêôåò ôïõ åãêëçìáôéêïý ó÷åäßïõ. H íïìéìïðïßçóç ôçò ÷ñÞóçò åê íÝïõ ôùí áðáãïñåõìÝíùí ùò óÞìåñá ðëÝïí åðéêßíäõíùí ãéá ôçí áíèñùðüôçôá ïñãáíï÷ëùñéùìÝíùí öõôïöáñìÜêùí (ìå ÷ñüíï áðïäüìçóçò ðëÝïí ôùí 100 åôþí), ç íïìéìïðïßçóç ôçò ýðáñîçò åðéðÝäùí áöëáôïîéíþí (ôïîßíåò ðïõ áíáðôýóóïíôáé ëüãù êáêÞò óõíôÞñçóçò áðïîçñáìÝíùí êáñðþí), áðïäåäåéãìÝíá êáñêéíïãüíùí, êáôáññßðôïõí ôá ïéáäÞðïôå ðñïó÷Þìáôá ãéá ôïõò óôü÷ïõò ôïõ C.Al. ðåñß äÞèåí ðñïóôáóßáò ôùí êáôáíáëùôþí. Ïé åðéóçìÜíóåéò áõôÝò, ìáæß ìå ôéò âåâáéüôçôåò ðïõ ðñïêýðôïõí áðü ôçí åðéâïëÞ ôçò ðáãêüóìéáò äéáôñïöéêÞò äéêôáôïñßáò, ôùí åôáéñåéþí êáé ôùí ðïëéôéêþí ôïõò äéáìåóïëáâçôþí, ãéá ôïí ðåñéïñéóìü êáé ôçí ïñéóôéêÞ óôï ôÝëïò åîáöÜíéóç ôçò âéïðïéêéëüôçôáò (áðü ôç ÷ñÞóç ôçò ÷çìéêÞò ãåùñãßáò êáé ôçò âéïôå÷íïëïãßáò), ôçò ðáñáäïóéáêÞò ïñãáíéêÞò ãåùñãßáò, ôçò êïéíïôéêÞò êáé ïéêéáêÞò áõôÜñêåéáò óôçí ôñïöÞ, ìáò ðñïäéáèÝôïõí ãéá ôá åðÝêåéíá ôçò ðáãêüóìéáò åöáñìïãÞò ôïõ Codex Alimentarius. Áðü 1ç Éáíïõáñßïõ ôïõ 2010, ôá 170 ìÝëç-êñÜôç ôïõ Ð.Ï.Å. ðïõ Ý÷ïõí áðïäå÷èåß ôïí êþäéêá, èá êëçèïýí íá ôïí åöáñìüóïõí, ìå ìéá äéáäéêáóßá ðïõ ðñïûðïèÝôåé ôçí áñãÞ, áëëÜ óôáèåñÞ ðñïóáñìïãÞ óôéò éó÷ýïõóåò åèíéêÝò Þ êïéíïôéêÝò (üóïí áöïñÜ êñÜôç-ìÝëç ôçò Å.Å) íïìïèåóßåò. Ç óôñáôçãéêÞ ôïõ C.Al. ãéá ôï 2009-2013,üðùò Ý÷åé áíáêïéíùèåß åðßóçìá, åìðåñéÝ÷åé ôçí åîÜðëùóç ôçò åöáñìïãÞò ôïõ óå ðåñéóóüôåñåò ÷þñåò, åíáñìïíßæïíôáò ôï åèíéêü äßêáéï ìå ôá äéåèíÞ õéïèåôçìÝíá ðñüôõðá. Ç åðéôñïðÞ ôïõ C.Al. (Codex Alimentarius Comission – CAC) äéáèÝôåé Ýíá ìç÷áíéóìü áîéïëüãçóçò êáé ëåéôïõñãßáò, ðïõ óõíáðïôåëåßôáé áðü äýï åéäéêÝò åðéôñïðÝò. Ôçí Codex Committees êáé ôéò óõíôïíéóôéêÝò åðéôñïðÝò (Coordinating Committees) êáèþò êáé ðëÞèïò óõìâïõëåõôéêþí åðéóôçìïíéêþí åðéôñïðþí. Ï óêïðüò êáé óôü÷ïò ôùí åðéôñïðþí áõôþí åßíáé ç «åíßó÷õóç» êáé äéáñêÞò ðñïóáñìïãÞ ôïõ êþäéêá óå íÝá åðéóôçìïíéêÜ äåäïìÝíá. Ôá ãåíéêÜ êáé åéäéêÜ

ðñüôõðá ôïõ êþäéêá, áíáöÝñïíôáé óôï óýíïëï ôùí äéáôñïöéêþí ðñïúüíôùí, íùðþí Þ åðåîåñãáóìÝíùí, ôõðïðïéçìÝíùí êáé ìåôáðïéçìÝíùí, êáëýðôïíôáò ìå ôéò äéáôÜîåéò ôïõ üëåò ôéò âáóéêÝò ðáñáìÝôñïõò ôçò äéáôñïöÞò. Óôï óýíïëï ôùí Óõìâïõëåõôéêþí Åðéóôçìïíéêþí Åðéôñïðþí ôçò CAC áîßæåé í’ áíáöåñèïýí: Ç JECFA ãéá ôçí áîéïëüãçóç êáé ôçí áóöÜëåéá ôùí ðñüóèåôùí óôá ôñüöéìá (üðïõ ìå ìéá óåéñÜ ãåíéêþí áñ÷þí Ý÷åé åéóçãçèåß ôçí áðáãüñåõóç –ð.÷. âéôáìéíþí– Þ ôçí åðéâïëÞ óôç ÷ñÞóç ïñéóìÝíùí èñåðôéêþí óôïé÷åßùí), ôçí ýðáñîç ôïîéêþí óôïé÷åßùí (âáðôßæïíôáò ôïîéêÜ, èñåðôéêÜ óõóôáôéêÜ Þ äéåõñýíïíôáò ôá üñéá ðáñïõóßáò ðñáãìáôéêþí ôïîéíþí) êáèþò êáé ôçí ýðáñîç öáñìáêåõôéêþí õðïëåéììÜôùí (åðéôñÝðïíôáò ôçí áèñüá ÷ñÞóç áíôéâéïôéêþí). Ç JEMRA ãéá ôçí áîéïëüãçóç ôùí êéíäýíùí áðü ìéêñïâéáêÝò åðéìïëýíóåéò ðáèïãüíùí ìéêñïïñãáíéóìþí, äßíïíôáò ôéò êáôåõèõíôÞñéåò ãñáììÝò ãéá ôç äéá÷åßñéóç ôùí êéíäýíùí áõôþí êáé õéïèåôþíôáò «êþäéêåò õãéåéíÞò ðñáêôéêÞò», üðùò ç áêôéíïâüëçóç ôùí ôñïößìùí. H JMPR ãéá ôçí áîéïëüãçóç ôùí õðïëåéììÜôùí ôùí öõôïöáñìÜêùí (åëá÷éóôïðïéþíôáò ôá üñéá êáé åðéôñÝðïíôáò ôá ïñãáíï÷ëùñéùìÝíá. Óôç Åõñþðç ç EFSA (ÅõñùðáúêÞ Áñ÷Þ ÁóöÜëåéáò Ôñïößìùí) Ý÷åé Þäç îåêéíÞóåé ôçí äéáäéêáóßá ðñïóáñìïãÞò óôá íÝá äéåèíÞ ðñüôõðá. Óôçí ÅëëÜäá, ï ÅÖÅÔ, ðéóôÜ ðñïóáñìïóìÝíïò óôçí åðéôáãÞ ãéá äéåèíÞ standards, Ý÷åé Þäç îåêéíÞóåé ôç äéáäéêáóßá ðñïóáñìïãÞò, áíïßãïíôáò «ðáñÜëëçëá» êáé ìéá äéáäéêáóßá «Äçìüóéáò Äéáâïýëåõóçò» ìå öïñåßò ôïõ åðé÷åéñçìáôéêïý êáé ðáñáãùãéêïý êëÜäïõ êáé ôéò êáèõðïôáãìÝíåò åíþóåéò êáôáíáëùôþí, åîáóöáëßæïíôáò Ýôóé ôï óéêÝ áðïôÝëåóìá ôçò õéïèÝôçóçò ôïõ êþäéêá. Áðü ôç äåêáåôßá ôïõ ’70, ìå ôï êáôáóôñïöéêü ãéá ôçí ÁöñéêÞ ðåßñáìá ôçò «ðñÜóéíçò åðáíÜóôáóçò» (äéÜäïóç êáé åîÜðëùóç ôçò ÷ñÞóçò ôùí áãñï÷çìéêþí êé åîáöÜíéóç ôçò ðáñáäïóéáêÞò ãåùñãßáò ðñïò üöåëïò ôçò åíôáôéêïðïéçìÝíçò ÷çìéêÞò), Ýùò êáé ôéò ìÝñåò ìáò, üðïõ ç ÷ñÞóç ôùí ãåíåôéêÜ ôñïðïðïéçìÝíùí ïñãáíéóìþí (ìåôáëëáãìÝíá) êáé ç âßáéç åîÜðëùóç ôçò åíôáôéêÞò-åêôáôéêÞò âéïìç÷áíïðïéçìÝíçò ãåùñãßáò áðåéëïýí ìå áöáíéóìü ôá åíáðïìåßíáíôá ðáñèÝíá ïéêïóõóôÞìáôá êáé ôéò ôïðéêÝò ðáñáäïóéáêÝò áãñïôéêÝò êïéíùíßåò óå Éíäßá, Áóßá, Í.ÁìåñéêÞ, ïäçãþíôáò ãñÞãïñá ïëüêëçñï ôïí ðëáíÞôç óå ìéá ðáñáôåôáìÝíç äéáôñïöéêÞ êáé ðåñéâáëëïíôéêÞ êñßóç. Ç äåýôåñç âáóéêÞ ðáñÜìåôñïò ôçò áíèñþðéíçò ýðáñîçò, ðïõ áðïôåëåß ðëÝïí ìï÷ëü äéá÷åßñéóçò ôùí ðëçèõóìþí åßíáé ç Õãåßá. ¼ôáí óôéò 6 ÖëåâÜñç ôïõ 1976, ç ÁìåñéêÞ êáôÝãñáøå åðßóçìá ôïí ðñþôï èÜíáôï áðü ôïí Éü ôçò Ãñßðçò ôùí ×ïßñùí (Ç1Í1-×), óôï óôñáôüðåäï ôçò Fort-Dix, ôçò êïìçôåßáò ÌðÝñëéíãêôïí, Üñ÷éóå íá äéáöáßíåôáé ï óêïðüò êáé ïé ìÝèïäïé ôùí ðáãêüóìéùí åîïõóéáóôþí ãéá ôç äéá÷åßñéóç ôùí åëåã÷üìåíùí áð’ áõôïýò åðéäçìéïëïãéêþí êñßóåùí. ÂáóéóìÝíï ôï Ðïëéôéêü êáé Óôñáôéêïâéïìç÷áíéêü óýóôçìá, ìå ãåùãñáöéêÞ áöåôçñßá ôç Â.ÁìåñéêÞ, óôçí éóôïñéêÞ ìíÞìç èáíáôçöüñùí ðáíäçìéþí, üðùò ôçò ÉóðáíéêÞò Ãñßðçò ôïõ 1919 (Ç1Í1, 20 åêáô. íåêñïß), ôçò ÁóéáôéêÞò (Ç2Í2 ìå 2 åêáô. íåêñïýò) ôï 1957 êáé ôçò ãñßðçò ôïõ ×ïíãê-Êïíãê (Ç3Í2 ìå 1 åêáô. íåêñïýò), áíÝðôõîå ôç èåùñßá ôïõ ôåñÜóôéïõ êéíäýíïõ ôùí ðáíäçìéþí. Áíáðôý÷èçêå åñãáóôçñéáêÜ (in vivo) Ýíáò ðáíßó÷õñïò ìç÷áíéóìüò ðáñáãùãÞò ðáíäçìéþí, óôï÷åýïíôáò åõèÝùò óôïí éó÷õñüôåñï óõíáéóèçìáôéêü êáé íïçôéêü áíáóôáëôéêü ðáñÜãïíôá äéåêäßêçóçò ôçò åëåõèåñßáò, ðïõ åßíáé ï öüâïò. Ï öüâïò, áßóèçìá-Ýíóôéêôï, ìå âáèéÜ êõôôáñéêÞ

ìíÞìç, áðáñáßôçôïò ãéá ôçí åðéâßùóç ôïõ áôüìïõ êáé ôùí êïéíùíéþí, åßíáé êáé ç á÷ßëëåéïò ðôÝñíá, ðáñáäßíïíôáò óôçí ðáãêüóìéá åîïõóßá ëáìðñü ðåäßï åöáñìïãÞò ãéá êÜèå åßäïõò ïëïêëçñùôéóìü. Áêüìá êáé ìåôÜ ôç äéáðßóôùóç, óôá ðñïçãïýìåíá ÷ñüíéá, üôé ïé ðñïâëÝøåéò ôïõ äéåèíïýò éáôñïöáñìáêåõôéêïý óõóôÞìáôïò Ýðåóáí Ýîù ùò ðñïò ôçí Ýíôáóç êáé ôçí Ýêôáóç ôçò äéÜäïóçò ìïëõóìáôéêþí éþí ìå ðáíäçìéêÝò ôÜóåéò, üðùò ôï AIDS ( ðïõ åöáñìüóèçêå êáé ãåùãñáöéêÜ êõñéÜñ÷çóå óôçí ÁöñéêÞ), ðåôõ÷áßíïíôáò ôçí ìåãÜëç óõíôçñçôéêÞ óôñïöÞ óôéò ó÷Ýóåéò ôùí áíèñþðùí, ôïõ SARS (ìå ðåäßï åöáñìïãÞò ôçí Êßíá) êáé ôÝëïò ôïí éü ôùí ðôçíþí Ç5Í1 ôï 1997 (ìå ðåäßï åöáñìïãÞò ôçí Áóßá, ìå ôçí ðëÝïí åíôáôéêïðïéçìÝíç ìïñöÞ åêôñïöÞò ðïõëåñéêþí), ï öüâïò êáëëéåñãÞèçêå óõóôçìáôéêÜ êé åíôÝ÷íùò. H åîÜðëùóç êÜðïéùí «ðáñÜîåíùí» éþí, ôùí ïðïßùí ç ãåíåôéêÞ ôáõôüôçôá êáôÜ êáíüíá ðáñáìÝíåé Üãíùóôç ãéá ôïõò ðïëëïýò åíþ ç äéáäéêáóßá ðáñáãùãÞò ôùí áíôééêþí êáé åìâïëßùí ðáñáìÝíåé ðñïâëÝøéìç êáé, üðùò áðïäåéêíýåôáé, åýêïëç êáé åîáéñåôéêÜ åðéêåñäÞò ãéá ïñéóìÝíåò öáñìáêåõôéêÝò åôáéñåßåò, ðáñáðÝìðïíôáò óå ìéá ïöèáëìïöáíÞ äçìéïõñãßá êáé äéá÷åßñéóç ðáíäçìéêþí êñßóåùí. Ç óõíåéóöïñÜ ôïõ Ð.Ï.Õ. óôçí êáëëéÝñãåéá ôïõ ðáíäçìéêïý êéíäýíïõ, åßíáé áíáìöéóâÞôçôç, äåäïìÝíïõ ôïõ êýñïõò ðïõ ðñïâÜëëåé Ýíá äéåèíïðïéçìÝíï, èåóìéêü üñãáíï ôçò ðáãêüóìéáò åîïõóßáò, ðïõ áó÷ïëåßôáé ìå ôç óçìáíôéêüôåñç âéïôéêÞ áíÜãêç ôïõ áíèñþðïõ, ôçí õãåßá. Ç ðñïïðôéêÞ óôï åããýò ìÝëëïí ãéá ôçí «áíôéìåôþðéóç» ôùí ðáíäçìéþí ìå ìáæéêïýò åìâïëéáóìïýò, ðñïûðïèÝôåé ìéá åõñåßá êïéíùíéêÞ óõíáßíåóç, ðïõ êåñäßæåôáé ìå ôç óõóôçìáôéêÞ êáëëéÝñãåéá ôçò õðïôáãìÝíçò óõíåßäçóçò óôéò èåóìéêÝò êïëþíåò ôïõ óõóôÞìáôïò (óýóôçìá õãåßáò, äõôéêÞ éáôñéêÞ, åìðïñåõìáôïðïéçìÝíïé êëÜäïé õãåßáò, öáñìáêïâéïìç÷áíßåò). Ç «óõìðôùìáôéêÞ» áíôéìåôþðéóç ôùí áóèåíåéþí, áðü ôç óõìâáôéêÞ éáôñéêÞ, ï åîïâåëéóìüò ôçò öõóéêÞò åíáëëáêôéêÞò èåñáðåõôéêÞò êáé ôçò ïëéóôéêÞò éáôñéêÞò (ðïõ âáóßæïíôáé óôçí ðïéêéëüìïñöç åðß ãçò ðáñáäïóéáêÞ éáôñéêÞ) óôï ÷þñï êáé ôç óöáßñá ôïõ éäéüìïñöïõ êáé ôïõ ðáñÜäïîïõ Þ ìåôáöõóéêïý, ïäÞãçóå êáé ïäçãåß óôçí ïëïêëçñùôéêÞ õðïôáãÞ ôçò áíèñþðéíçò ýðáñîçò óôïí åýêïëï ÷åéñéóìü ôçò êáèçìåñéíüôçôáò áðü ôçí ðáãêüóìéá åîïõóßá. Åêåß ðïõ óõíáíôéïýíôáé ï Ð.Ï.Å êáé ï Ð.Ï.Õ, ïé äéåèíåßò ìç÷áíéóìïß êõñéáñ÷ßáò, êáèïñßæåôáé êáé ôï íÝï ðåäßï ìÜ÷çò, ßóùò ôçò ðéï áðïöáóéóôéêÞò êáé äýóêïëçò ãéá ôï ÷þñï ôçò Åëåõèåñßáò êáé ôçò Áíôéåîïõóßáò, äåäïìÝíïõ üôé ïé ìç÷áíéóìïß áõôïß äéáèÝôïõí äõóäéÜêñéôç äõíáìéêÞ êáé åðéññïÞ óôéò «êáè’ õðüôáîç» êïéíùíßåò. Äåí Ý÷ïõí ôçí ïöèáëìïöáíÞ ôõñáííéêÞ õöÞ ôùí ìç÷áíéóìþí êáôáóôïëÞò êáé åëÝã÷ïõ, ðïõ Ýùò êáé óÞìåñá ëåéôïõñãïýí ãéá ôéò äõíÜìåéò ôçò áíôßóôáóçò ùò êõìáôïèñáýóôçò. Ç óýã÷ñïíç Áíôéåîïõóßá êáé ôï Áíáñ÷éêü äéåèíÝò êßíçìá, èá ðñÝðåé íá îåðåñÜóåé ôïí áõôéóìü, ôï óêëçñü äïãìáôéóìü, ðïõ èåùñåß ôçí åðáíÜóôáóç Þ ôç äéáñêÞ åîÝãåñóç ùò ìéá âßáéç óýãêñïõóç ìå ôïí Ýíáí ìüíï áðü ôïõò âñá÷ßïíåò ôïõ óõóôÞìáôïò, ðïõ åßíáé ïé êáôáóôáëôéêïß ìç÷áíéóìïß, êáé íá ðñïóäéïñßóåé ôç óôÜóç êáé ôç èÝóç ôïõ áðÝíáíôé óôéò ìéêñÝò íçóßäåò åëåõèåñßáò ðïõ áöÞíïõí Ýîù ôï êñÜôïò êáé ôï óýóôçìá, ïñãáíþíïíôáò ôçí Áíáñ÷ßá, áðü ôï ìåñéêü ðñïò ôï üëïí. Ç êáèçìåñéíÞ ìáò áíôßóôáóç óôï ðáãêüóìéï óýóôçìá åðéâïëÞò ôïõ äéáôñïöéêïý ïëïêëçñùôéóìïý êáé ôïõ öüâïõ ôçò õãåßáò, óõíôßèåíôáé êáé áðü ðñÜîåéò åîáéñåôéêÜ ìéêñÝò, áðëÝò êáé áóÞìáíôåò. Ãéþñãïò Öïýöáò Ãåùðüíïò, ìÝëïò ôçò åëåõèåñéáêÞò êßíçóçò Âéïêáëëéåñãçôþí

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

| ÊÏÉÍÙÍÉÁ ÊÁÉ ÖÕÓÇ |

| ÅËÅÕÈÅÑÏÉ ÊÏÉÍÙÍÉÊÏÉ ×ÙÑÏÉ

NOSOTROS

Θεµισ τοκλέους 66, Εξάρχεια, Αθήνα w w w.nosotros.gr, e -mail:info@nosotros.gr

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος

Τετάρτη 14: Ποιητική Βραδιά “Επιστολές στο Σύμπαν”, Οργάνωση Μανόλο, ώρα

Κύκλοι Αυτομόρφωσης Οι Κύκλοι Αυτομόρφωσης ξεκινούν ως προσπάθεια ένταξης της γνώσης σε συνολικό οπτικό πεδίο και απελευθέρωσής της από την κυρίαρχη σημασιοδότησή. Μας ενδιαφέρει η συντριβή της αυθεντίας και της εξουσίας των ειδικών. Η αυτομόρφωση είναι μια διαρκής και ενδελεχής διαδικασία προς την κριτική σκέψη και την αποτελεσματική διαχείριση της γνώσης. Προτείνουμε την αυτομόρφωση ως διαδραστική συμμετοχή όλων στη διεργασία της γνώσης. Οι Κύκλοι Αυτομώρφωσης είναι η εφαρμογή αυτού του πλαισίου στην Ιστορία, τη Λογοτεχνία, τη Φιλοσοφία, τη Γλωσσολογία, την Ψυχολογία, αλλά και σε κάθε επιμέρους πτυχή της γνώσης που θα προκύψει ως επιθυμία και αντικείμενο έρευνας και μελέτης από όλους τους συμμετέχοντες.

8.00

“Πρόσφυγας-Μετανάστης: Κίνδυνος για το εθνοκράτος. ΙΣΟΤΗΤΑ. Από

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΓΛΩΣΣΩΝ Ελληνικά τηλ. 6972149480 Ισπανικά τηλ. 6945778465 Γαλλικά blein_charlotte@no-log.org (από Νοέμβριο)

υποκείμενο σε κοινωνικό συμμέτοχο”,

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗΣ, τηλ. 6972213855

ώρα 8.00Ομιλητές: Κώστας Δεσποινιάδης

ΕΡΓΑΣΤΡΗΡΙ Α/Μ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑΣ, Λήψη-Σκοτεινός Θάλαμος, τηλ. 6942057567 ΕΡΓΑΣΤΡΗΡΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗΣ ΓΡΑΦΗΣ, τηλ. 6975839220 (10-12πμ)

(Πανοπτικόν), Φιλήμων Πατσάκης,

ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ ΜΟΥΣΙΚΗΣ, Κιθάρα, μπουζούκι, τζουράς, μπαγλαμάς, κρουστά τηλ. 6944255002

Κριστιάν Σαντιέγκο - Μεξικανός,

ΘΕΑΤΡΙΚΟΣ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ, τηλ. 6936641544 (από Νοέμβριο) ΠΑΙΔΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙ, τηλ. 6937473018 Sounds and objects, Μουσική με προγραμματισμό, τηλ. 6970463400

Πρόσφυγας από τον καταυλισμό Πάτρας.

Ομάδα παιΖΟΥΜΕ, ΘέατροΛογοτεχνία-Ψυχολογία/ΡόλοιΚείμενα και αυτόματη υποκριτική, τηλ. 210 3823642

Κάθε Δεύτερα Ανοιχτή Γενική Συνέλευση Nosotros

Σάββατο 17: ΠΑΡΤΙ-ΕΝΙΣΧΥΣΗ για τα

Ώρα: 21:00

Κυριακή 4: Cine Nosotros Υπάρχει και φιλότιμο, Αλέκος Σακελλάριος 1965, 90΄, ώρα 9.00 Ένας υπουργός που μεταβαίνει σε χωριό της εκλογικής του περιφέρειας για να εγκαινιάσει ένα μαιευτήριο, πληροφορείται τις απάτες των ιδιαιτέρων του και παραιτείται από την πολιτική. Παρασκευή 9: Βαβυλωνία Βραδιά ενίσχυσης με φαγητό, ποτό και γλέντι, ώρα 9.00 Κυριακή 11: Cine Nosotros Allonsanfàn, Πάολο και Βιττόριο Ταβιάνι 1974, 110΄, ώρα 9.00. Ιστορία και λογοτεχνία μιας σέχτας καρμπονάρων επαναστατών Τρίτη 13: ΚΥΚΛΟΙ ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗΣ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Η Λογοτεχνια και το αυτεξούσιο 1η συνάντηση Εισαγωγή στην ιστορία της θεωρίας της λογοτεχνίας, ώρα 8.00 Τετάρτη 14: Ποιητική Βραδιά “Επιστολές στο Σύμπαν”, Οργάνωση Μανόλο, ώρα 8.00 Παρασκευή 16: ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ “Πρόσφυγας-Μετανάστης: Κίνδυνος για το εθνοκράτος.

ΙΣΟΤΗΤΑ. Από υποκείμενο σε κοινωνικό συμμέτοχο”, ώρα 8.00 Ομιλητές: Κώστας Δεσποινιάδης (Πανοπτικόν), Φιλήμων Πατσάκης, Κριστιάν Σαντιέγκο - Μεξικανός, Πρόσφυγας από τον καταυλισμό Πάτρας. Σάββατο 17: ΠΑΡΤΙ-ΕΝΙΣΧΥΣΗ για τα δικαστικά έξοδα του Αρσάν Ταϊφούν Οζκόκ, ώρα 9.00 Κυριακή 18: Cine Nosotros Shortbus John Cameron Mitchell, 2006, 102΄, ώρα 9.00 Το Shortbus είναι ένα υπόγειο κλαμπ της Νέας Υόρκης, στο οποίο καταφεύγουν διάφοροι άνθρωποι για να πραγματοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Τρίτη 20: ΚΥΚΛΟΙ ΑΥΤΟΜΟΦΩΣΗΣ - ΙΣΤΟΡΙΑ: Ευρωπαϊκή Ιστορία Νεώτερων Χρόνων-Ιστορία των Μεγάλων Επαναστάσεων 1η συνάντηση 1517-1648, Μεταρρύθμιση-Πόλεμος των ΑγροτώνΚομμούνα του Μίνστερ- Αγγλική επανάσταση, ώρα 8.00 Τετάρτη 21: ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ: “ΕΥΦΥΕΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ, Οι εξελίξεις στη στρατιωτική ρομποτική. Τα νέα σχέδια του αμερικανικού πενταγώνου για την πιο προωθημένη

δικαστικά έξοδα του Αρσάν Ταϊφούν

στρατιωτική δύναμη στον κόσμο και οι προκλήσεις του μέλλοντος” Ομιλητής Θεοφάνης Ράπτης, ΔΤΕ-ΕΚΕΦΕ, ώρα 8.00 Πέμπτη 22: ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ: “Πανδημία της νέας γρίπης Α (Η1Ν1). Νόσος του ανθρώπινου σώματος, νόσος του ανθρώπινου πολιτικοοικονομικού συστήματος ή νόσος της ανθρώπινης κοινωνίας”, Εισηγητές: Δημοσθένης Παπαμεθοδίου, ιατρός νευρολόγος, ομοιοπαθητικός, Βασίλης Ζήνας, ιατρός παθολόγος, ομοιοπαθητικός, Γιώργος Φούφας, μέλος της Ελευθεριακής Κίνησης Βιοκαλλιεργητών, ώρα 8.00 Σάββατο 24: ΠΑΡΤΙ Dolce Vita (Γαύδος στην Αθήνα), 10.00 Κυριακή 25: Cine Nosotros Synecdoche, New York, Charlie Kaufman, 124΄, ώρα 9.00 Ο θεατρικός σκηνοθέτης Caden Cotard που ζει στη Νέα Υόρκη, προσπαθεί να φτιάξει μία ρέπλικα της Νέας Υόρκης μέσα σε μία αποθήκη που χρησιμοποιείται ως θεατρική σκηνή, για να λειτουργήσει ως στοιχείο της παράστασής του. Σάββατο 31: ΣΥΝΑΥΛΙΑ με τους Sun of a beach με μουσικές απο 70's εως 90's, ώρα 10.00

poster-okt2009.indd 1

29/9/2009 7:21:49 ìì

ειο κλαμπ της Νέας Υόρκης, στο οποίο πραγματοποιήσουν τις σεξουαλικές τους

καρμπονάρων επαναστατών Τρίτη 13: ΚΥΚΛΟΙ ΑΥΤΟΜΟΡΦΩΣΗΣ - ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ: Η Λογοτεχνια και το αυτεξούσιο 1η συνάντηση Εισαγωγή στην ιστορία της θεωρίας της λογοτεχνίας, ώρα

δύναμη στον κόσμο και οι προκλήσεις του μέλλοντος” Ομιλητής Θεοφάνης Ράπτης, ΔΤΕ-ΕΚΕΦΕ, ώρα 8.00 Πέμπτη 22: ΕΚΔΗΛΩΣΗΣΥΖΗΤΗΣΗ: “Πανδημία της νέας γρίπης Α (Η1Ν1). Νόσος του ανθρώπινου σώματος, νόσος του ανθρώπινου πολιτικοοικονομικού συστήματος ή νόσος της ανθρώπινης κοινωνίας”, Εισηγητές: Δημοσθένης Παπαμεθοδίου, ιατρός νευρολόγος, ομοιοπαθητικός, Βασίλης

Κίνησης Βιοκαλλιεργητών, ώρα 8.00

John Cameron Mitchell, 2006, 102΄,

9.00

9.00. Ιστορία και λογοτεχνία μιας σέχτας

νέα σχέδια του αμερικανικού πενταγώνου

Κυριακή 18: Cine Nosotros Shortbus

καταφεύγουν διάφοροι άνθρωποι για να

Πάολο και Βιττόριο Ταβιάνι 1974, 110΄, ώρα

εξελίξεις στη στρατιωτική ρομποτική. Τα

Ζήνας, ιατρός παθολόγος, ομοιοπαθητικός,

ενίσχυσης με φαγητό, ποτό και γλέντι, ώρα

Κυριακή 11: Cine Nosotros Allonsanfàn,

“ΕΥΦΥΕΙΣ ΠΟΛΕΜΙΚΕΣ ΜΗΧΑΝΕΣ, Οι

Οζκόκ, ώρα 9.00

ώρα 9.00 Το Shortbus είναι ένα υπόγ Παρασκευή 9: Βαβυλωνία Βραδιά

Τετάρτη 21: ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ:

για την πιο προωθημένη στρατιωτική

Παρασκευή 16: ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Óôïí Åëåýèåñï Êïéíùíéêü ×þñï ôïõ Nosotros ðáñÝ÷ïíôáé åëåýèåñá:

επιθυμίες.

Γιώργος Φούφας, μέλος της Ελευθεριακής

Σάββατο 24: ΠΑΡΤΙ Dolce Vita (Γαύδος στην Αθήνα), 10.00 Κυριακή 25: Cine Nosotros Synecdoche, New York, Charlie Kaufman, 124΄, ώρα 9.00Ο θεατρικός σκηνοθέτης Caden

Τρίτη 20: ΚΥΚΛΟΙ ΑΥΤΟΜΟΦΩΣΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ: Ευρωπαϊκή Ιστορία Νεώτερων ΧρόνωνΙστορία των Μεγάλων Επαναστάσεων 1η συνάντηση 1517-1648, ΜεταρρύθμισηΠόλεμος των Αγροτών-Κομμούνα του Μίνστερ- Αγγλική επανάσταση, ώρα 8.00

Cotard που ζει στη Νέα Υόρκη, προσπαθεί να φτιάξει μία ρέπλικα της Νέας Υόρκης μέσα σε μία αποθήκη που χρησιμοποιείται ως θεατρική σκηνή, για να λειτουργήσει ως στοιχείο της παράστασής του.

beach με μουσικές απο 70's εως 90's, ώρα

Βενι ζέλου & Β.Ηρακλείου 18, Θεσσαλονίκη

Τηλ: 2310261290, micropolis.email@gmail.com

ΜΙΚΡΟΠΟΛΙΣ

Σύννεφα

Τρίτη 6 Οκτωβρίου: LIVE: Ασκήσεις Αναπνοής ΑΚΥΡΩΝΕΤΑΙ Τετάρτη 7 Οκτωβρίου: Προβολή ταινίας: Υπάρχει και φιλότιμο Παρασκευή 9 Οκτωβρίου: LIVE: Σπύρος Γραμμένος Κυριακή 11 Οκτωβρίου: Προβολή ταινίας: Ερασιτεχνικές ταινίες μικρού μήκους Κυριακή 4 Οκτωβρίου: Προβολή ταινίας: Bob Roberts Δευτέρα 5 Οκτωβρίου: Κουκλοθέατρο: Φλοξ, το Κουτί και τα

2009

Τετάρτη 14 Οκτωβρίου: LIVE: Doga Πέμπτη 15 Οκτωβρίου: Προβολή ντοκιμαντέρ: Earthlings

Åëåýèåñïò Êïéíùíéêüò ÷þñïò

Κοκκινοσκουφίτσα Τετάρτη14/10: ΕκδήλωσηΣυζήτηση, ώρα 20:30 Ο Βιότοπος της λίμνης Τριχωνίδας και οι ρυπαντές του Τετάρτη16/10: Ποιητική ΒραδιάΠοιητικοί Αυτοσχεδιασμοί, ώρα 20:30 Τετάρτη 21/10: Έναρξη Έκθεσης Ζωγραφικής Λίνα Κουτρουμάνου, ώρα 20:30 Παρασκευή - Σάββατο 23-24/10: Κενό Δίκτυο Void Network, ώρα 20:30 Σάβββατο - Κυριακή 31/101/11: Φεστιβάλ φανταστικού Κινηματογράφου, ώρα 20:30

Σάββατο 31: ΣΥΝΑΥΛΙΑ με τους Sun of a 10.00

Êïéíùíéêüò ×þñïò ãéá ôçí Åëåõèåñßá

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

Åëåýèåñïò Êïéíùíéêüò ×þñïò

8.00

Θεµισ τοκλέους 66, w w w.nosotros.gr e -mail:info@nosotros.gr

Σινέ Κοκκινοσκουφίτσα, ώρα 20:30 15/10 :Η επέλαση των Βαρβάρων Denys Arcand 22/10 : Τα παιδιά του Πετρελαίου Ebrahim Forouzesh 29/10 : Παράδεισος στη Δύση Κώστας Γαβρας

Παρασκευή 16 Οκτωβρίου: LIVE: Ψευδοπροφήτες Κυριακή 18 Οκτωβρίου: Προβολή ταινίας: Bulworth Τετάρτη 21 Οκτωβρίου: Προβολή ντοκιμαντέρ: Βρωμοέλληνες Κυριακή 25 Οκτωβρίου : Προβολή ταινίας: Mr Smith goes to Washington Δευτέρα 26 Οκτωβρίου: Προβολή ταινίας: Όχι - “The NO day” Τετάρτη 28 Οκτωβρίου: LIVE: Frix Sinatra Σάββατο 31 Οκτωβρίου : LIVE: Χορευτές του Βυθού

Από 1/11 ξεκινάνε μαθήματα Αγγλικών, ηλεκτρονικών υπολογιστών και δημιουργία graffiti

Ο χώρος λειτουργεί καθημερινά από τις 18:00 e-mail : info@kokkinoskufitsa.gr www.kokkinoskufitsa.gr

ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

Πρόσφυγας: διαρρηγνύοντας το έθνος - κράτος ÏÊÔÙÂÑÉÏÓ

2009

ÉÓÏÔÇÔÁ

Από τον πρόσφυγας μετανάστης υποκείμενο σε κοινωνικό συμμέτοχο ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ Παρασκευή 16 Οκτωβρίου ώρα 8.00 Ομιλητές:

Κριστιάν Σαντιέγκο Μεξικανός, Πρόσφυγας από τον καταυλισμό Πάτρας Πρόσφυγας από το φόρουμ Κρήτης Κώστας Δεσποινιάδης (Πανοπτικόν), Φιλήμων Πατσάκης

ΔΙΟΡΓΑΝΩΣΗ:

Ελεύθερος Κοινωνικός Χώρος Θεµισ τοκλέου ς 66, w w w.nosotros.gr e -mail:info@nosotros.gr