เมื่อ20กว่าปี เท่าที่จำความได้ ฉันเข้ามากรุงเทพ
ครั้งแรกตอนป.4 มาอยู่กับแม่ ภาพในความจำเลย
คือ ความวุ่นวายของเมืองกรุง อากาศที่ไม่คุ้นเคย
แม่อยู่ในชุมชนค่อนข้างที่จะเรียกว่าแออัด ความ
เป็นอยู่ในตอนนั้นเรียกว่า 'จนเลยละ' แต่สิ่งหนึ่งที่
แม่มีคือฝีมือการทำอาหารทุกเย็นหลังกลับจาก
เรียนสิ่งที่ฉันคุ้นตาคือ มอไซค์คันเก่าๆหนึ่งคันแม่
จะพาฉันซ้อนไปตลาดทุกเย็น แม่จะสอนฉันเลือก
ดูผักและของสดต่างๆ ซึ่งตอนนั้นฉันก็ไม่รู้หรอก
ว่าแม่จะสอนฉันทำไม เพราะในหัวฉันตอนนั้นไม่เคย
คิดถึงเรื่องการทำอาหารเลย ฉันถูกบังคับให้ช่วย
งานในครัว เมื่อนานวันเข้าฉันก็เริ่มชอบการทำ
อาหาร
อาหารอย่างแรกที่ฉันทำแล้วมีคนชมว่า อร่อย คือ
'น้ำพริกกะปิ' ถึงขนาดมีญาติจ้างไปตำให้กินได้
ค่าตัว100บาท สมัยนั้นถือว่าเยอะมาก แม่และฉัน
ใฝ่ฝัน 'จะมีร้านอาหารเป็นของตัวเอง' ถ้าถามว่า
เคล็ดลับอาหารของแม่คืออะไร มันคือความใส่ใจ
ทุกๆรายละเอียดของการทำอาหารและจดจำความ
ชอบของคนรับประทานอาหาร
ทุกๆคน เหมือนคนในครอบครัว
เรื่องราวที่ผ่านกาลเวลา มันจึงเป็นที่มาของคำว่า
'ป้อน' ฉันจะป้อนสิ่งดีๆให้กับคนที่ฉันรัก
