Nieuw bij ons in het dorp

Karina en Yevgeniy

Hun verhaal begint op 24 februari 2022 toen de oorlog uitbrak. Ze lagen rustig te slapen toen Karina buiten rare geluiden hoorde. Toen vertelden haar buren dat de oorlog begonnen was, ze maakte haar man wakker en belde haar ouders om hun het slechte nieuws te brengen. Op social media zag ze dat heel Oekraïne gebombardeerd was.

Zij heet Karina, hij heet Yevgeniy en zijn 32 en 36 jaar. Karina had een salon voor nagels en haar. Daarnaast is ze ook hondenfluisteraar en trainer. Karina laat tijdens het gesprek filmpjes zien over haar werk als hondentrainster. Ze is op de nationale televisie geweest met haar honden.

Karina onderhoudt via internet contact met haar moeder Haar moeder woont in een dorp nabij de grote stad Dnipro in het Centraal-Oost Oekraïne ongeveer 250 kilometer van de Zee van Azov landinwaarts. Zij is een hondenmens.

aandoening heeft aan zijn ogen heeft hij geen dienstplicht. Hij is een kattenmens.

Beiden kenden elkaar 7 jaar en zijn getrouwd voordat ze uit hun land wegvluchtten. Ze droomden over een eigen huis en een baby in Oekraïne, ze hadden nooit verwacht dat Rusland zou aanvallen.

Katten van Yevgeniy

Yevgeniy is systeem administrator. Hij wil graag een opleiding volgen voor programmeur. Yevgeniy heeft een oudere broer van 52 jaar die in Chicago woont en werkt. Hij heeft twee zware operaties gehad aan zijn ogen. Omdat hij een medische

De hond van Karina

Na de aanvallen in februari zijn ze gevlucht. De rit naar Nederland duurde 10 dagen. 3 maart startte hun reis.

De reis naar de grens hebben ze in 1 rit gepland door Vinnytsia en dan door naar Polen, maar daar konden ze niet langs, omdat Vinnytsia gebombardeerd was. Ze moesten nu via kleine dorpen en ‘s avonds bij mensen slapen. In de nacht mocht je niet meer buiten zijn.

8 maart kwamen ze aan bij de grens van Roemenië. Ze deden 18 uur over 3 km bij de grens door de grote rij. Het was winter dus heel koud. De rit was heel zwaar voor haar hond die moest steeds tussen haar benen zitten en is 6 kg afgevallen tijdens de reis.

Nadat ze de grens over waren, stopten ze voor een nacht in Roemenië. Ze waren blij dat ze eindelijk konden douchen en rusten. Daarna gingen ze verder met de reis naar Nederland. Ze gingen via Hongarije, Oostenrijk en Duitsland. Hun auto begon daar te roken. Ze zijn zo door gereden naar Nederland want ze hadden geen mogelijkheid de auto te laten repareren. Het is een rit van ongeveer 2000 kilometer.

12 maart zijn ze in Nederland aangekomen De auto zat volgeladen met voer voor de dieren waardoor er weinig ruimte was voor Karina en Yevgeniy hun spullen.

Ze hadden 2 katten en een hond mee. De hond is kampioen in Oekraïne en haar grootste nest was 16 puppies, 11 jongens en 5 meisjes. De naam van de hond is Afina. De katten heten Boesinka en Wiljam. Wiljam hebben ze uit een asiel gehaald. Boesinka hadden ze gevonden vlakbij Cherson de stad die was bezet door Russische troepen. De eerste 3 maanden waren heel zwaar in Nederland, het was moeilijk te verwerken dat haar land in oorlog is en dat haar familie nog in

Oekraïne is. Haar vader was kort na haar vertrek overleden, haar moeder is daar nog.

Ze zijn heel blij en dankbaar dat ze hier onderdak hebben. De Nederlandse mensen vinden ze heel aardig en heel verantwoordelijk, maar ook heel relaxed. Ze hebben kerst met ze tweeën gevierd samen met hun huisdieren en video gebeld met familie Ze hopen dat de oorlog snel over is, ze willen graag terug naar hun leven in Oekraïne Ze hebben veel vertrouwen in Oekraïne.

Hoe is de situatie nu gewerkt. Probleem is dat zij het Engels en Nederlands niet beheerst. Ze kan via de telefoon wel communiceren, ze heeft er vaardigheid in en kan zich op die manier wel uitten. Karina is op dit moment zoekend naar werk in haar vakgebied.

In hun oorspronkelijke woonplaats is geen drinkwater en de elektrische voorzieningen en internet zijn per dag maar een aantal uren beschikbaar. De stemming van betrokkenen is optimistisch en er is een sterk gevoel dat de oorlog kan worden gewonnen.

Yevgeniy werkt bij Frisian Motors in Waskemeer. Hij heeft het naar de zin. Hij spreekt wat Engels en verstaat deze taal. Hij vertelt dat hij met vragen terecht kan bij Alex en Wilma (de eigenaren van de huidige woning in Bakkeveen, red) waar hij een groot vertrouwen in heeft. Hij kan zijn gang gaan op zijn werk en krijgt niet steeds allerlei vragen over de oorlog.

Het afgelopen jaar heeft Karina leren fietsen. Ze komt uit een heuvelig gebied waar nauwelijks werd gefietst. Ze laat ons een filmpje zien hoe ze met hulp van Wilma de eerste meters maakt. Wat ook mooi is dat de familie vrienden heeft gemaakt op de buurt. In de zomer hebben ze samen met buurtgenoten en Alex en Wilma het Dodofestival bezocht. De muziek van de coverband (denk Vangrail) viel in de smaak. Op een filmpje is te zien dat er samen wordt geswingd.

Alex en Wilma wonen aan de Nije Feansterwei op de hoek. Ze hebben een grote verbouwde woonboerderij en hadden de ruimte om beneden gasten op te vangen uit de Oekraïne.

Als schrijver van stukjes heb ik letterlijk ervaren hoe het is om mensen intens te horen vertellen over ervaringen. Ik zat ademloos te luisteren terwijl Ksusha (vrouw Brandon Davids) het woord deed. Samen hebben we 4 uur gepraat over nog veel meer dingen die ik niet kon verstaan. Ik heb een beetje kunnen voelen hoe het is om nauwelijks te kunnen communiceren en in een vreemd land te komen, platzak en afhankelijk in eerste instantie van je omgeving.

Ik hoop dat U ook dit verslag kan waarderen, het zet ons met beide voeten op de grond. Het is misschien wat ingewikkeld om te lezen, te veel van de hak op de tak maar alleen al het verslag van de vlucht maakt een grote indruk.

Dé droom van Karina en Yevgeniy, een huisje en kinderen en weer terug, we hopen dat het weer snel kan.

Ook zij wonen nieuw bij ons in het dorp.

Karina leert fietsen op de Nije Feansterwei

Karina heeft een iets meer open houding en vertelt over ervaringen. Ze heeft kort in de Slotplaats

Shucha en JN