“Eigenlijk begeleid ik geen pups, maar pleeggezinnen”

In februari 2022 kreeg het BCG er een nieuwe collega bij. Tatjana werd één van onze puppyinstructeurs en neemt de pleeggezinnen in regio Antwerpen onder haar hoede. Wat ze eigenlijk doet als puppyinstructeur? Dat legt ze jullie graag uit. Hoe ben je bij het BCG terecht gekomen?

Ik heb vroeger altijd in de hulpverlening gestaan. Ik werkte in de bijzondere jeugdzorg als begeleider van ouders van jeugddelinquenten.Toen ik daarna naar een iets lichtere job ging en als maatschappelijk werker voor een ziekenfonds startte, ben ik door mijn passie voor honden beginnen studeren voor Kyno-coach, ook gekend als hondengedragsdeskundige. Daar heb ik Kathleen en Denis (collega’s bij het BCG) leren kennen, die me introduceerden aan de verschillende soorten assistentiehonden en het geleidewerk. Ik studeerde af en toen ik op het punt stond om ofwel als zelfstandige in de hondenbranche aan de slag te gaan of toch terug mijn oude job zou oppikken, kwam deze vacature vrij.

Waarom sprak de job van puppyinstructeur je zo aan?

Om deze vraag te beantwoorden, moet je weten dat ik eigenlijk geen pups begeleid, maar pleeggezinnen. Uiteraard geef ik de uitleg over hoe ze bepaalde oefeningen moeten doen, maar de echte training doen de gezinnen zelf.Voor mij is deze job de ideale combinatie tussen het begeleiden van mensen, waarin ik toch al een tiental jaar ervaring had, én mijn passie voor het opvoeden en trainen van honden. Daarnaast ben ik ook bezig voor een bijzonder doel, want uiteindelijk help je mensen verder die nood hebben aan zo’n hond. Voor mij is dat een mooie puzzel die bestaat uit het werken met mensen, honden en voor een goed doel. Dat is wat mij motiveert in dit werk.

Hoe ziet een gemiddelde werkdag er voor jou uit?

Dat is een moeilijk vraag want mijn dagen zien er altijd anders uit. Er zijn wel vaste taken. Zo is er de begeleiding van de pleeggezinnen en hun pups en dat neemt ongeveer anderhalf à twee uur in per gezin per week. We gaan dan ter plaatse, ofwel aan huis ofwel op locatie. In het begin, wanneer de puppy nog jong is, trainen we aan huis. Wanneer ze dan wat ouder worden en al meer kunnen, gaan we op locatie, zoals naar Antwerpen-Centraal. Het pleeggezin komt dan met de pup naar het station en we trainen daar allerlei vaardigheden die de pup nodig heeft in zijn latere leven. Ik doe dat door eerst het pleeggezin uitleg te geven hoe ze de oefeningen samen met hun puppy kunnen doen. Vaak probeer ik de gezinnen achter elkaar op dezelfde locatie in te plannen maar dat lukt niet altijd. Dit wil zeggen dat ik veel onderweg ben. Naast de begeleiding zelf komt er ook heel wat administratie bij, zoals het opmaken van verslagen, behandelen van e-mails en telefoons en het vastleggen van afspraken. Regelmatig hebben we met de puppyinstructeurs een vergadering op de planning staan. Buiten het opvolgen van onze huidige pleeggezinnen, doe ik ook de screening van kandidaat-pleeggezinnen. Daarvoor ga ik bij hen op huisbezoek en komen ze een training met een huidig pleeggezin meevolgen.

Heb je een herinnering die je nooit zal vergeten?

Er zijn heel wat leuke momenten, zeker als de pups gekke toeren uithalen. Maar iets wat ik toch altijd zal meenemen, zeker in mijn job, is dat we met Kathleen een belevingsdag hebben gehad rond blind en slechtziend zijn. We hebben toen geblinddoekt door het gebouw gewandeld, gegeten en met een DogSim gewerkt. Een DogSim is een karretje op wieltjes dat een geleidehond simuleert. We leerden er elkaar begeleiden en hebben met een taststok gelopen. We moesten zelfs oversteken met een blinddoek. Je merkt op die manier wat geleidehonden moeten kunnen. Ze moeten bijvoorbeeld best lang aan een zebrapad kunnen stilstaan. Zoiets weet je pas als je daar staat te wachten, totdat je zeker bent dat je veilig over kan steken. Dat was voor mij een heel indrukwekkend moment. Ik laat mijn pleeggezinnen zich ook zulke scenario’s inbeelden, zodat ze weten waar ze naartoe werken.

Wat vind je het leukste om te doen?

Het leukste vind ik samen met de pleeggezinnen op pad gaan en het oefenen zelf. Dat ik ze kan aanleren hoe we bepaalde zaken aanpakken.Als pleeggezin sta je er namelijk niet alleen voor en word je echt goed opgevolgd door de puppyinstructeurs.