Column: Niet alleen

‘Mijn hartslag is hoger dan de snelheid van de ambulance’

“Dat kan niet. Ik blijf het herhalen als de verloskundige zegt dat mijn vliezen gebroken zijn. Het kan niet, want ik ben pas 31 weken zwanger. Het kan niet, want ik ben nog niet met verlof. Het kan niet, want er is geen babykamer.

Het kan om heel veel redenen niet. En toch gebeurt het, hier, in onze woonkamer.Terwijl ik notabene de babybox in de verf zet. Na de ontkenning is er chaos. Want hoe kan dit? Waarom nu? Is het mijn schuld? Wat betekent dit voor onze zoon, en help, ga ik nu bevallen? Ineens sta ik in een onbekende wereld. Eentje die mijn dromen in een dichte mist hult. En ik voel me verloren, terwijl ik geen idee heb wat ik te verliezen heb. NIET MIJN SCHULD In het ziekenhuis wordt het vermoeden van de verloskundige bevestigd. Het zijn de vliezen, en nee, het is niet mijn schuld. Met een ambulance word ik naar Maastricht gebracht. Kindjes geboren voor 32 weken zwangerschap worden gehaald in een academisch ziekenhuis, zo leer ik. Mijn hartslag is hoger dan de snelheid van de ambulance. Blijf je nog even in mijn buik? In Maastricht wordt

alles gecheckt. De baby wekt gelukkig niet de indruk dat hij zijn entree wil maken. En ik? Ik mag het bed niet uit en word goed in de gaten gehouden.

DIKKE VETTE MIJLPAAL Iets waar ik normaal niet stil bij zou staan, wordt gevierd met een poster en de oversteek naar Venlo. Ik ben 32 weken zwanger! Een dikke vette mijlpaal. Ik ben weer dichtbij familie en vrienden en ook het zorgpersoneel van het Geboortecentrum is blij om mij mét buik te zien. Na overleg wordt er besloten om de baby met 34 weken te halen.

De kleine besluit anders, want één dag voordat ik word ingeleid, krijg ik plots weeën. Ik ben bang. Hoe moet ik puffen? En wat als hij ziek is? Of zo klein dat hij in een sigarendoosje past? De verloskundige voelt mijn angst feilloos aan en haalt een spelletje rummikub tevoorschijn. Samen met mijn vriend vind ik afleiding, tot het moment dat de weeën pijnlijk worden en een snelle, spannende bevalling volgt. De kamer staat vol wit en alles waar ik bang voor was, verdwijnt zodra Jack op mijn borst wordt gelegd. Jack huilt, is roze en perfect. Hij mag zelfs even bij ons blijven liggen. Het zijn de mooiste vijf minuten van ons leven.

ALLE STEUN Jack is inmiddels een gezonde, vrolijke, niet stilzittende baby die brabbelt, kruipt en staat. Dat hij het zo goed doet, is vooral te danken aan alle steun en begeleiding die we kregen vanuit het Geboortecentrum. Onze baby in een kastje omgeven door slangetjes en monitors en thuiskomen in een huis zonder babykamer: het is niet hoe we het ons hadden voorgesteld. Maar de steun en het begrip van onze omgeving en het zorgpersoneel maakte ons sterk. We hoefden het niet alleen te doen en samen vierden we alle mijlpalen van onze bink, hoe klein ook. Samen vierden we dat Jack weer 2 kilo woog, dat hij van de monitor af mocht en dat zijn sonde werd verwijderd. Ook vierden we dat we na vijf weken met z’n drietjes het ziekenhuis mochten verlaten.

JE VIERT IEDERE OVERWINNING En dat blijven we doen. Op 2 december vieren we dat Jack 1 jaar bij ons is en nog heel veel mijlpalen in het verschiet liggen. Want dat doe je als mama van een te vroeg geboren kindje. Je viert iedere overwinning groot. Dat doe je niet alleen, dat doe je samen.”

‘Jack huilt, is roze en perfect’

Kristel Schreurs Kristel (30) is moeder van Jack (1) en woont samen met Nick (32) in Horst aan de Maas. Ze werkt als redacteur voor De Limburger.