δβμαεαήπα “ἊΣζζ»ἥξυχεσίς,

22,

«Ἐμοὶ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ ΚυΘέου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, δι᾽ οὗ ἐμοὶ κόσμος ἑσταύρωται κάγω τῷ πόσμῳ» (Γαλ. 6.14).

Ταχυδρ. Διεύθυνσι: Τ.Θ. 3415, (Κ.Τ.Α.) 102 10 ΑΘΗΝΑ

ολλὲς φορές, ἀγαπητοί μου χριστιανοί, πολ“λὲς φορὲς σὲ προφοριχὰ χαὶ γραπτὰ χηρύγματά μας ὡμιλήσαμε καὶ ὁμιλοῦμε γιὰ τὴν προσευχή. Εἶνε τόσον ἀναγκαία, ὅσον εἶνε ἣ ἀναπνοή. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὃ ἅγιος Γρηγόριος ὃ Θεολόγος ἔγραφε: «Μνημονευτέον Θεοῦ μᾶλλον ἢ ἀναπνευστέον« (Λόγος χζ΄, ὃ), δηλαδὴ περισσότερες φορὲς νὰ προσευχώμεθα παρὰ νὰ ἀναπνέουμε. Ὁ δὲ ἀπόστολος Παῦλος λέγει: «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθεκ« (Α΄ Θεσ. ὅ, 17). Αὐτὸ δὲν σημαίνει, ὅτι πρέπει νὰ σταματήσουμε τὴν ἐργασία. Διότι καὶ ἣ ἐργασία εἶνε καθῆκον, καὶ τὸ ἐργάζεσθαι εἶνε προδξμάν ὕες λαὸ σημαίνει, ἡ καρδιά μας νὰ εἶνε πάντοτε στραμμένη πρὸς τὸ Θεό, σὰν τὴ μαγνητικὴ βελόνα, πού, ὅπως καὶ νὰ κινηθῇ ἡ πυξίδα, στρέφεται πάντοτε πρὸς βορρᾶν.

Ἢ προσευχὴ εἶνε ἕνα εἶδος μυστικοῦ ἀσυρμάτου. Καὶ ὅπως στὸν ἀσύρ-

ματο ἣ φωνή μας μὲ μεγάλη ταχύτητα περνᾷ βουνά, πεδιάδες, θάλασσες καὶ ὠχεανοὺς καὶ φθάνει μέχρι τὰ ἄκρα τῆς γῆς, ἔτσι καὶ ὅταν προσευχώμεθα ἣ φωνὴ τοῦ ἀνθρώπου, σὲ ὅποιο σημεῖο τῆς γῆς καὶ ἂν βρίσκεται, περνᾷ τὰ ἄστρα καὶ τοὺς γαλαξίες καὶ φθάνει στὰ αὐτιὰ τοῦ Θεοῦ. Συνδέεἰ τὸν ἄνθρωπο μὲτὸ Θεό. Καὶ ὁ Θεός, ποὺ ἀκούει τὴν προσευχὴ τοῦ ἀν- θρώπου, ἀπαντᾷ. Μιὰ φωνὴ μυστικὴ ἀκούεται στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς τοῦ ἀνθρώπου, μιὰ φωνή, ποὺ παρηγορεῖ καὶ ἐμφυχώνει τὸν ἄνθρωπο. Εἶνε ἣ φωνὴ τοῦ οὐρανίου Πατέρα. Αὐτός, ποὺ προσεύχεται μὲ ἀληθινὴ πίστι, εἷἪΒΊΟΣ Ξ'5ὶ ΑΘΉΝᾺ Β' ΜΑΡΤΙΟΣ201) Μ᾽ ᾿ρίθ. ΤΕΙ͂ΧΟΣὃόοὃὉὦ

ἘΠΙΚΗΓΡΕΣ 34 Κ ᾿"

Ἡ ὡραιότερη γλῶσσα οία εἶνε ἡ ὡραιότερη γλῶσσα; Εἶνε ἡ γλῶσσα τῆς ᾿Αγίας Γραφῆς, καὶ ἰδίως τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ Εὐαγγελίου. Καὶ οἱ ὀνομασίες «᾿Αγία Γραφὴ» καὶ «Καινὴ Διαθήκη» μὲ τὶς λέξεις «᾿Αγία» καὶ «Καινὴ» δείχνουν ὡραιότητα. [καὶ τὸ ὄνομα «Εὐαγγέλιο» μὲ τὸ πρῶτο συνθετικό του, τὸ «εὖ», δείχνει ἐπίσης ὡραιότητα. Γιατί δὲ ἡ γλῶσσα τῆς ᾿Αγίας Γραφῆοσ, καὶ ἰδίως τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ Εὐαγγελίου, ἔπαινος» (Φιλιπ. δ΄ 8), αὐτὰ περιέχονται στὴν ᾿Αγία Γραφή. Δὲν ὁμιλοῦν τὴν ὡραιότερη γλῶσσα ν τούτοις οἱ πολιτικοί, οἱ δημο-

ἘΞ σιογράφοι, οἱ διανοούμενοι, οἱ κουλτουριάρηδες δὲν ὁμιλοῦν τὴ γλῶσσα τῆς ᾿Αγίας Γραφῆς, δὲν χρησιμοποιοῦν ἁγιογραφικὰ λόγια, δὲν ἀναφέρουν κἄν τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ, ἀλλ᾽ ἀναφέρουν ὀνόματα καὶ λόγια κοσμικῶν συγγραφέων, φιλοεἶνε ἡ ὡραιότερη γλῶσσα; Διότι κα- σόφων καὶ λογοτεχνῶν, ἰδίως τῶν τὰ τὴν οὐσία δὲν εἶνε ἡ γλῶσσα τῶν νεωτέρων ᾿Ελλήνων λογοτεχνῶν ἀνθρώπων οὔτε ἡ γλῶσσα τῶν ἀγ- Παλαμᾶ, Καθάφη, Καζαντζάκη, Σεγέλων, ἀλλ᾽ ἡ γλῶσσα τοῦ Θεοῦ. Δι- φέρη καὶ ᾿Ελύτη. Γιατί οἱ πολιτικοὶ ότι μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες τῆς ᾿Αγίας καὶ οἱ ἄλλοι τύποι, στοὺς ὁποίους

Γραφῆς ὁμιλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Τὰ ἀναφερόμεθα, δὲν ὁμιλοῦν τὴ δὲ λόγια τοῦ Θεοῦ εἶνε ὡραῖα ὅσο γλῶσσα τῆς ᾿Αγίας Γραφῆς, τοῦ σοτὰ ὡραῖα τῆς φύσεως, ἢ μᾶλλον ὦ- φωτέρου καὶ ὡραιοτέρου ὅλων τῶν ραιότερα. Διότι τὰ ὡραῖα τῆς φύσε- διθλίων; Γιατί δὲν χρησιμοποιοῦν ὡς εἶνε μειωμένα στὴν ὡραιότητά τὰ λόγια καὶ τὸ ὄνομα τοῦ Θεοῦ; τούς, ἐπειδὴ ἡ φύσι μετὰ τὴν ἁμαρ- Γιὰ τὸν ἁπλούστατο λόγο, ὅτι δὲν τία ὑπετάχθηκε στὴ φθορά, ἐνῷ τὰ εἶνε πνευματικοὶ ἄνθρωποι, δὲν πιλόγια τοῦ Θεοῦ εἶνε ἄφθαρτα καὶ στεύουν στὸ πνεῦμα, στὸ Θεὸ καὶ ἄφθαστα. Τίποτε στὰ λόγια τοῦ Θε- στὴν ἠθική, τὴν ὁποίαν ὁ Θεὸς διοὔ δὲν εἶνε ἐσφαλμένο, τίποτε δὲν δάσκει, ἠθικὴ ἐγκρατείας ἀπὸ τὰ εἶνε ἐπιζήμιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τί- πάθη καὶ θυσιῶν. Οὐσιαστικῶς εἶνε ποτε δὲν εἶνε ἄσχημο, ὅλα εἶνε ἀ- ἀπνευμάτιστοι, ἄθεοι καὶ ἀμοραλιληθῆ, ὅλα εὐεργετικά, ὅλα ὡραῖα. σταί. ᾿Απὸ, τέτοιους δὲ ἀνθρώπους,

«Ὅσα ἐστὶν ἀληθῆ, ὅσα σεμνά, ὅσα Καθαφικοὺς καὶ Καζαντζακικούς, ἀδίκαια, ὅσα ἁγνά, ὅσα προσφιλῆ, ὅ- μοραλιστὰς καὶ ἀντιχρίστους, τί κασα εὔφημα, εἴ τις ἀρετὴ καὶ εἴ τις 44 ΟΣΤΑΥΡΟΣ λὸ μπορεῖ κανεὶς νὰ περιμένῃ; ᾿Ιδί-