64 WONEN
DE TELEGRAAF ZATERDAG 15 JULI 2017
Niets leuker dan gluren bij de buren! Wat hebben zij wat u niet heeft en wat heeft u wat zij niet hebben? Onze styliste Berber Govaars kijkt deze week binnen bij de familie Lakeman in Wognum.
Overtreffende trap in Wognum
VRIJ ZATERDAG 15 JULI 2017
WONEN 65
Binnen kijken Bewoners Melissa en Peter, Rens (15), Yara (13) en Wout (10)
Huisdieren Honden Bobby en Guus
Oppervlakte 219 m2
Bouwjaar 1953
Kamers 6
Dit is waardevol Melissa: „Ik ben erg gehecht aan de stoelen uit het huis van mijn ouders die beiden zijn overleden. De stoelen waarin ze altijd zaten, heb ik geschilderd en opnieuw bekleed. Nu is het een heerlijk hoekje geworden.”
’D
warsliggers houden de rails recht!” Het is een gevleugelde uitspraak van Melissa Lakeman uit Wognum die ook voor haarzelf opgaat. Want waren zij en echtgenoot Peter Lakeman niet op zoek naar een huis met een grote schuur? Was dat niet de gemene deler van de ruim tien woningen die ze al bezochten? Waarom wonen ze nu dan in een huis waar die schuur in geen velden of wegen is te bekennen? „Tja, ik kreeg deze woning gewoon niet uit mijn hoofd”, zegt Melissa. Dat kwam eigenlijk vooral door een pand, verderop in het dorp, waar ze opgroeide. Het was een oud herenhuis langs een klinkerstraatje en overal waren trappetjes, opkamertjes en gekke hoekjes. „We hebben daar tot mijn vijftiende gewoond en ik ben er altijd dol op gebleven. Toen ik klein was, zei ik altijd al dat ik later ook een huis met
Melissa Lakeman met man Peter en kinderen: „Ik kreeg deze woning maar niet uit m’n hoofd.” FOTO’S RENE BOUWMAN
trappetjes wilde.” Vreemd was het dus niet dat Melissa zich thuis voelde toen zij haar huidige woning voor het eerst binnenliep. „Overal trappetjes, hoogteverschillen en een indeling die bijna op een doolhof lijkt.” Glunderend: „We hebben beneden bijvoorbeeld op twee plekken een wenteltrap naar boven.” Het plan van de schuur en wat daarin moest staan werd onmiddellijk aan de kant geschoven. „Dan maar geen bedrijf aan huis”, lacht Melissa. Maar eerst moest er flink worden verbouwd. Melissa had daar al ervaring mee en wist dat dat geen sinecure is. „Als je gaat verbouwen, word je op een gegeven moment moe en wil je gewoon dat het klaar is. Juist
’Hoekjes, hoogteverschillen en indeling die bijna op een doolhof lijkt’
dan moet je voet bij stuk zien te houden. Want in die fase wordt ook veel van de afwerking beslist, terwijl ook de aannemer naar een volgende klus wil. Dan gaat het van ’u wilde die trap matzwart, maar dat bestaat niet, hoor’.” „Dan moet je dus zeggen dat hij nog maar even moet doorzoeken, want het kan wél. Een beetje dwarsliggen”, zegt Melissa. Inmiddels kent zij het klappen van de zweep en de valkuilen zo goed dat ze er haar werk van heeft gemaakt. Samen met twee compagnons richtte ze Style-Over.nl op. „Wij richten ons op interieur-, verkoop-, bedrijfsstyling en verbouwbegeleiding.” Zo werd het nieuwe huis in het dorp uiteindelijk toch een soort bedrijf aan huis. Melissa: „Potentiële klanten willen graag zien wat onze stijl is en wat we kunnen. Dan is ons huis ons visitekaartje en ’showroom’. Alleen de mijne dan zonder schuur…” l
Analyse van Berber Melissa besloot in dit huis zelf een keuken te bouwen. Iets dat steeds vaker voorkomt. Keukens hoeven niet meer per se van de keukenwinkel te komen. Zelf (laten) maken kan ook! Melissa liet een apothekerskast op maat timmeren en maakte er een spoeleiland van. „Met lak, spijkers en hamers heb ik de kast het oude aanzicht gegeven dat ik wilde.” Het enige waaraan de keuken niet voldoet is de zogenoemde werkdriehoek. Dat is de driehoek waarbinnen de meest gebruikte elementen van de keuken moeten staan: koelkast, spoelbak en fornuis. Melissa: „Dat kon alleen als ik de keuken tegen de wand zou plakken. Maar dan stond ik met mijn rug naar het prachtige uitzicht over een boomgaard. Voor dat uitzicht neem ik die twee extra stappen naar de koelkast graag voor lief.”