Achtergrond

20 jaar patiëntenrechten, mag het wat meer zijn?

Dit jaar wordt de wet op de patiëntenrechten twintig jaar. Tijd dus voor een grondige evaluatie. Wat heeft ze verbeterd en hoe past ze zich aan de snel evoluerende wereld waarin wij leven aan?

¬ Tekst Dominic Zehnder ¬ Foto Maarten de Bouw

In het federale regeerakkoord van 1999 werd voor het eerst gesproken over een algemene wet voor de rechten van een patiënt. In oktober 2002 werd die werkelijkheid. ‘Natuurlijk had je als patiënt voordien ook al heel wat rechten’, legt Karen Mullié, stafmedewerker en jurist bij CM, uit. ‘Maar omdat die allemaal her en der verspreid waren, vond men het belangrijk om dat op één plaats samen te brengen. Het mooie aan die tekst is dat men spreekt over de rechten van de patiënt en niet over de plichten van de zorgverlener. De wet biedt geen pasklaar antwoord op elke situatie, maar schept een kader waarin een goede relatie en dialoog tussen zorgverleners en patiënten centraal staan.’

Tom Goffin, voorzitter van de federale commissie patiëntenrechten en docent gezondheidsrecht aan de UGent, treedt Mullié bij. ‘Voor het centraal plaatsen van de patiënt heeft dat enorm veel betekend. En de nieuwe wet rond kwaliteitsvolle gezondheidszorg uit 2019 zorgt voor een goede aanvulling. Mijn hoop is dat die twee wetten op termijn nog beter op elkaar afgestemd worden. Want daar gaat het over, dat je aan de patiënt die je centraal plaatst kwaliteitsvolle gezondheidszorg verstrekt.’

Ombudsdienst

Een van de belangrijkste nieuwigheden van de wet was het voorzien van een recht om een klacht te kunnen indienen. Wie vindt dat zijn rechten als patiënt niet gerespecteerd worden, kan terecht bij een van de verschillende ombudsdiensten. Zij proberen via dialoog het geschil op te lossen. ‘Die bemiddelingsprocedure is zeer waardevol omdat dialoog het belangrijkste blijft om een goede relatie tussen patiënt en zorgverlener te behouden. Maar het mag verder gaan. De klachten die binnenkomen moeten deel uitmaken van het kwaliteitsbeleid van de zorg in het algemeen’, zegt Mullié. ‘Nu zijn er heel weinig of haast geen pistes wanneer men er echt niet uitkomt.’

Goffin bevestigt: ‘Een van de manco’s van de wet is dat er eigenlijk helemaal geen sanctioneringsmechanisme aan gekoppeld is, mocht bemiddeling onmogelijk blijken. Anderzijds is het niet dat de wet geen slagkracht heeft. De voorbije twintig jaar zijn er meerdere uitspraken van rechters geweest op basis van de wet. Maar het zou zeker niet slecht zijn mocht er een orgaan achter zitten met iets meer tanden.’

Wat staat er in de wet op de patiëntenrechten?

De wet somt op wat jij als patiënt van de zorgverlener mag verwachten. Je vindt er onder andere de volgende bepalingen: • Het ontvangen van een kwaliteitsvolle dienstverstrekking • De vrije keuze van de zorgverlener • Het recht om geïnformeerd te worden over de eigen gezondheidstoestand • Het recht op toestemming na voorafgaandelijke informatie • Het recht op een zorgvuldig bijgehouden patiëntendossier en het recht op inzage en afschrift • Het aanduiden van een vertrouwenspersoon en een vertegenwoordiger • Het recht op klachtenbemiddeling • Het recht op pijnbehandeling

~ www.cm.be/patientenrechten

Update nodig

Na twintig jaar is het tijd voor een update van de wet. Ook omdat tegenwoordig meerdere zorgverleners uit eerste, tweede, derde en soms vierde lijn samenwerken om een patiënt te behandelen, maar die situatie is niet voorzien in de huidige wettekst waar het gaat over de individuele relatie tussen een zorgverlener en de patiënt. Goffin: ‘De relatie tussen de patiënt en de zorgverlener is nooit één-op-één, ze worden omringd door andere zorgverleners of familie, die ook hun inbreng hebben.’

Een mogelijke oplossing is om wetteksten vaker aan de realiteit te toetsen. ‘In Nederland evalueren ze regelmatig hun gezondheids- en patiëntenwetten, terwijl dat bij ons nu pas voor het eerst gebeurt. Ook wij zouden om de zoveel jaar kritisch naar een wettekst moeten kijken om te zien of die nog wel voldoet. Nu volgen aanpassingen heel traag. Daardoor hebben we nu een wet die qua basisideeën zeker goed zit, maar nog maar moeilijk in de praktijk toepasbaar is.’

LIESJE

‘Ziekenhuis beslist dat ik niet mag bevallen met mijn vaste vroedvrouw’

Het Antwerpse Sint-Vincentiusziekenhuis besliste recent dat ze vanaf 1 juli geen bevallingen met zelfstandige vroedvrouwen meer toestaan om juridische redenen. Liesje (35) is zwanger van haar derde kind en is uitgerekend op 4 juli. Daardoor kan haar bevalling niet zoals gepland in het Antwerpse ziekenhuis met de vroedvrouw van haar keuze doorgaan. Een ernstige inbreuk op haar recht als patiënt op de vrije keuze van de zorgverlener.

‘Mijn eerste bevalling vond plaats in het SintVincentiusziekenhuis, samen met een zelfstandige vroedvrouw. De bevalling werd toen ook door mijn vaste gynaecoloog begeleid die aan dat ziekenhuis verbonden is. Door de beslissing van datzelfde ziekenhuis word ik nu voor een voldongen feit gesteld.’

‘Ik heb het er moeilijk mee dat het ziekenhuis eenzijdig beslist om zelfstandige vroedvrouwen te weren. Ik zou graag zoals eerder bevallen met de hulp van mijn vertrouwde gynaecoloog én mijn vaste vroedvrouw. Ik moet nu dus kiezen of ik ofwel naar een ander ziekenhuis ga, waar ik de gynaecoloog niet ken, of de bevalling laat doorgaan met een andere vroedvrouw.’