O mundo da imaxinación
Nuria Devesa Núñez
Biografía Chámome Nuria Devesa Núñez,
nacín en Lugo o 7 de
novembro de 2004. Estudo no colexio “CEIP A Ponte” de Lugo 5º de Primaria. A miñas afeccións son cantar, xogar ao baloncesto, tocar a guitarra, o teclado e o que máis me gusta é debuxar.
4
PRÓLOGO O mundo da imaxinación é unha obra composta por un conxunto de 17 poemas, 10 contos e ilustracións confeccionados aproximadamente dende o verán de 2014 ata o inverno de 2015. A súa grande maioría feitos mentres cursaba 5º de Primaria coa idade de 9 e 10 anos. Neste terceiro libro Nuria introduce a narrativa. Dentro desta, concretamente, conto infantil e fábula coa que se sinte moi reconfortada. É unha obra chea de cor, sentimentos, ilusións, delicadeza e ensinanzas que caracterizan á autora coma unha nena que gratifica a amizade, a paz e os bos sentimentos. Vémolo concretamente nos contos “As nenas e o castiñeiro”, “O acivro e o espiño”, “O lagarto avaricioso” e o “Rei avaro” onde enxalza a amizade e aborrece a avaricia. O máis relevante desta composición son os adaxios e significados que transmite nos contos e fábulas con gran contido moralizante, riqueza imaxinativa e inventiva todos eles con finalidade didáctica.
5
O porqué do libro é moi doado: Un verso na boca dun neno, un conto da man dun pequeno; que valor pode ter? Cada quen dálle a importancia que quere. Para Nuria ten a mesma que a do pau no pico dun paxaro, a do bastón da man dun cego … A autora escribindo inmortaliza, dalgunha maneira, o seu ser; grava as súas inquedanzas e comparte un pouco dela cos demais. Este libro reflicte a personalidade da autora, unha nena na que prima a honestidade e a amizade por riba de todo. Nuria pretende transmitir aos lectores ensinanzas que na sociedade na que vivimos temos bastante esquecidas... sen deixar de lado as ilusións e os soños que reinan tanto nela.
6
7
8
VIAJAR ES SOÑAR
Cuando uno sueña
Cuando uno viaja
siempre te espera.
nunca para.
Soñar es sonreír
Cuando uno viaja
soñar, es, vivir.
siempre baila o canta.
Viajar es
Viajar es sonreír
soñar.
viajar..., es, vivir.
Y soñar..., es
Cuando uno sueña
viajar.
siempre juega
9
A PAZ É SOÑAR
A paz é o mellor Queremos un mundo cheo de paz.
é máis forte cun ciclón
unha paz sen fin
con ela podemos cantar e cantar
en tódolos meses
e dar moito amor.
e tamén no de abril. Paz para todos Coa paz todo é posible
queremos paz,
nadar, cantar, volar e soñar.
nada de guerras, nada de odiar.
10
CUANDO VOY A …
Cuando voy a mi habitación
Cuando voy a un sitio,
por la ventana siempre pasa algún señor.
pego un brinco.
Cuando voy al cuarto de baño,
Cuando voy a la sala
siempre veo algo.
me pongo una manta.
Cuando voy a la cocina,
Y cuando voy a la calle,
Juan siempre grita.
siempre veo a alguien.
11
TODO ES DIFERENTE Tú sueñas, yo no sueño.
Tú dices hola, yo digo adiós.
Tú bailas y yo me quedo parada.
Tú dices voy y yo me voy.
Tú dices guay yo digo Paraguay.
Tú dices arriba yo digo abajo.
Tú dices que las rimas tienen sentido y yo tengo hipo.
Tú dices canto y yo me callo. 12
LA CANCIÓN Y LA POESÍA SE PARECEN
Tú hacías una canción que parecía una poesía.
Se cantaba, se bailaba también rimaba y además se soñaba.
13
Algunos cumplen en el verano
EL VERANO
como mi hermano. En el verano todos van a la playa Nadie se lo pasa bien
y allí se bañan.
ni tampoco muy bien se lo pasan superbién.
Siempre soñamos con ir al mar para jugar.
La magia del verano no ha sido ni cantada, ni bailada…
También van a la piscina
pero sí …, soñada.
y allí se lo pasan pipa.
14
O OUTONO
Cando chegan as noces chegan as casta単as.
Cando chegan as casta単as, chega o magosto.
E cando chega o magosto, chega o outono.
16
CANDO CHEGA O MAGOSTO
Cando chega o magosto, todos vólvense tolos. Cando chega o magosto, sempre é outono.
Castañas asadas noces levadas. Noces levadas todos cantan e bailan.
17
Cando chega o magosto, todos vólvense tolos. Cando chega o magosto, sempre é outono. No magosto nada de chorar no magosto hai que cantar e brincar sen parar. No magosto follas secas sorriso para ela.
Cando chega o magosto, todos vólvense tolos. Cando chega o magosto, sempre é outono. Cando é de noite no magosto
18
castaĂąas asadas para todos. Brincamos, bailamos e cantamos pero sobre todo asamos.
Cando chega o magosto, todos vĂłlvense tolos. Cando chega o magosto, sempre ĂŠ outono.
19
20
A PAZ E O NADAL REINA NO MUNDO
A paz no mundo reina en ti,
Sempre hai guerras,
a paz no mundo reina en min.
pero hoxe sementan, hoxe sementan amizade,
Nada de guerras,
e mañá sementan lealdade.
nada de tristeza, o que eu quero é amor,
A paz no mundo reina en ti,
o que non quero é dolor.
a paz no mundo reina en min.
A paz no mundo reina en ti,
Menos pegar e máis paz,
a paz no mundo reina en min.
menos odiar e máis NADAL.
21
22
As que sempre me axudan
A AMIZADE
as que sempre me protexen sempre, sempre, sempre
A miña, miña amizade
as miñas mellores amigas
é unha forma de xenerosidade.
xogan e xogan sen parar
Por iso no meu mundo só hai triunfantes
aínda que tamén se poden enfadar.
porque todo é lealdade Eu creo que a amizade é felicidade
Teñen moi bo corazón
e coa amizade todo é igualdade.
e iso é o mellor.
23
COPLAS DO ENTROIDO-1
Aurora monta moitas festas, pero cando quere arrea. Aurora leva tacóns, pero aínda así corre mogollón.
Se queres facer ximnasia fala con Xosé Manuel, que el é o único que che aprende a correr. Corre, corre, corre un montón, pero iso foi que Xosé Manuel che ensinou mellor.
24
Se necesitas axuda fala con Esther, e así non te vas perder. Se non podes con algo fala con Esther, así non tés has de perder.
Sara sóprache todo o de Relixión, niso ela ten razón. Sara pode que algunhas cousas non se lle dean moi ben, pero o do Belén...!
25
Queres aprender Inglés, pois para iso está Esther. Se che falan en Inglés da igual se conduce, ela cho traduce.
Encarna, Encarna, unha profesora moi ocupada. Ela ocúpase de Música e Plástica, e por iso ela canta e baila.
26
COPLAS DO ENTROIDO 2
pero aínda así bailar....!
(coplas da familia)
Todo o Mundo pensa en xogar,
Nuria é unha nena presumida,
pero ela só pensa en estudar.
pero aínda así cáese axiña. A ela encántalle dar a benvida,
Ó meu pai encántalle pescar,
pero cantar... adiviña?
pero cazar dáselle xenial. Sempre pensa en cazar e pescar, pero iso xa se lle vai acabar!
Juan sempre intenta xogar, pero nunca, nunca bailar. Dáselle fatal cantar,
A miña avoa sempre troula,
pois non imaxines estudar.
por iso xoga e xoga. Non lle gusta dar paseos, iso sábeo o Mundo enteiro.
Á miña nai gústalle moito cantar,
27
O ENTROIDO
Entroido festa rachada,
O entroido xa chegou,
coma un tizón van vir.
comeremos chourizo e lacón.
Todos cantan e bailan,
Orellas e cachucha,
e os disfraces nos van facer rir.
comeremos un montón.
Rinse, rinse, rinse do disfraz,
Con máscaras e carautas,
que eles van levar.
o meco que vai vir.
Diso se vai tratar,
Con filloas de fariña,
de pasalo ben e troular.
os trasnos vanse rir.
28
UN DÍA FELIZ As árbores principian a bailar, O sol sempre luce polas mañás,
e o ritmo do vento a axudar.
os cantares dos paxaros empezan xa.
A primavera xa vai para alá,
Os nenos ao colexio van, e as abellas vanse menear.
e os pais se alteran ao chegar.
O festivo é para librar,
As árbores cumpren xa
e os pequenos queren quedar.
todos quéreno celebrar
As vacacións veñen para xogar,
ímolo festexar
e un fin de semana só para non traballar.
as flores comezan a medrar.
29
O vento é tranquilo,
NUN DÍA PERFECTO
os paxaros fan o seu niño, os extraterrestres levántanse,
Cando as luces alumean,
e os farois apáganse.
os animais esperan, cando na ventá anoitece,
O día comeza,
os paxaros teñen sede.
o sol alumea, os cans divírtense,
O sol vaise,
mentres que os outros viven.
o arco da vella apágase, a lúa nace,
As bonecas teñen beleza,
e os animais márchanse.
ás nenas lles encantarán, caprichos levarán , e de regalos servirán. 30
As flores presumidas, vanse maquillar, de color vermello, moi belas estarán.
Nun día moi fermoso, todos espertarán, e de verde e amarelo ¿Sabedes que máis?
31
XOSÉ
FERNANDO
FILGUEIRA
VALVERDE
Xosé Fernando Filgueira Valverde
Comezou a traballar como profesor
fillo da granadina Araceli Valverde
no Instituto de Pontevedra.
o seu pai médico galego chamado José
foi durante moitos anos o director
e xusto naceu no ano 1906.
voltou definitivamente no 1940.
Realizou estudos de Filosofía e Letras,
A partir deste momento
en Santiago e Zaragoza
presidiu o Consello de Cultura Galega,
cos que acaba a titulación
dirixiu o Instituto Padre Sarmiento
de doutorado en Historia.
e foi membro da Real Academia Galega.
32
Por iso a Filgueira Valverde ímolo felicitar nun día moi alegre para lembrar.
E isto para vós, “A GALICIA SEMPRE HAI QUE DEFENDER” tanto como fixo Filgueira Valverde así nós imos facer.
33
ADIVIÑAS DE Publicárona no 1979,
XOSÉ F. FILGUEIRA VALVERDE
o lugar de publicacións foi Sada
El é moi importante,
de volumes fixo nove,
no que foi moi elegante
espalladas pola imprensa diaria.
foi un gran alcalde, e fixo cousas alucinantes.
Adral
Xosé Fernando Filgueira Valverde
O 1932 foi o ano de publicación,
Foi algo que pode mandar,
á capital galega
a Pontevedra quixo apreciar
na que recolle as composicións,
“Quintana viva” quixo formar,
fai referencia.
e senón el íanolo mostrar.
Cancioneiriño de Compostela
Foi alcalde de Pontevedra 34
Ten un dicionario onde podemos buscar, Xosé F. Filgueira Valverde foi membro dela e por ela vai loitar, ten como obxectivo a cultura galega estudar.
Real Academia Galega
1.-“ Porque non seca a morte a fonte das cantigas eu vos chamo, segreles, que veñades cantar onde os verdes loureiros gardan vellas ermidas, cabo das sabias ondas sulcadas do luar, das insuas da ribeira nun antigo lugar, ¡San Cremenço do mar! “ 2.- “Un loureiro esguío i-un cantar antigo, no Santo do Mar.” 3.-“ Furnas da dura costeira si tedes a vos primeira, ese cantar querédesmo ben mostrar?” 4.-“ Bailemos, ai ledas, raiar de San Johán, so ramos d´estrelas, nas portas do vran.” 5.-“ Da ribeira do río vin chegar un navío, ai amor, que me trouxo o sino.”
35
6.-“ Nosa Señora da Barca eu ben a vin no sol posto; ten unha rosa na man, outra na mazán do rostro.” Que poema é?
Seis Cancións do Mar “in modo antico”
Cancións do mar son antigas un pouco tamén de Xosé Fernando Filgueira Valverde co seu número 6.
Seis Cancións do Mar “in modo antico” 36
37
AS NENAS E O CASTIÑEIRO Había unha vez un castiñeiro no medio dun campo que non tiña fin. Un campo máis verde que as follas das palmeiras. Tamén había un sol máis amarelo que os xirasoles, un sol máis brillante cós farois da cidade. Pero todo iso non lle bastaba el non quería todo iso, el só quería ter uns amigos. Entón foi cando chegaron elas, eran e son unhas nenas moi boas e amables chamadas: Nuria, Sabela, Aroa, Sara, Uxía, Lucía e Mirella. Eran as mellores amigas. Foron ata o castiñeiro correndo e pegando brincos ata que cansaron, cando cansaron o primeiro que fixeron foi sentarse no chan e despois deitáronse, cerraron os ollos e aos dous minutos que pasaron sentiron unha voz. Castiñeiro- Ola, ola! Vós quen sodes? Lucía- Que foi iso!!! Sabela- Pareceume oír a voz de alguén. Nuria- Ola hai alguén aquí??? (berrou) Aroa- Hai alguén aquí??? (berrou)
38
Sara- Hai alguén aquí??? (berrou) Uxía- Hai alguén aquí??? (berrou) Mirella- Hai alguén aquí??? (berrou) Todas- Hai alguén aquí??? (berraron) Castiñeiro- Podedes parar de berrar! Son eu o que vos fala! Uxía- Pero, como? Pero, pero, pero... Mirella- Ostras! Sara- Que guai! Nuria- Deus! Sempre soñei con poder falar cunha planta e agora teño a oportunidade, sempre me gustou a natureza. Sabela- Guau! Eu digo o mesmo nunca vin nada igual mira que sei cousas da natureza pero isto... Castiñeiro- Queredes ser as miñas amigas?
39
Todas- Sííí..!!! O castiñeiro estaba tan contento que choraba e saíanlle as castañas da copa da árbore. Todos xuntos- Jaaaaa...! (risa) Todas- Amigos para sempre! Todas- Sííí...!!! Castiñeiro- Sííí...!!! Así é como comeza o outono: unha árbore feliz, un outono feliz.
40
41
O REI AVARO Había unha vez un Rei avaro, ese Rei era o Rei máis avaro da historia. Os aldeáns odiábano ao igual que el a eles. Para el só había riqueza, ata que un día chegou un terremoto, e toda a Torre veuse abaixo coa súa riqueza. Cando parou o terremoto, o Rei púxose a chorar, choraba e choraba. Chorou tanto, que se fixo un río enorme, e así foi como se fixo o Río Sil. Despois cando parou de chorar ergueu a cabeza e púxose a mirar ao seu redor e viu a xente que quedara ferida por culpa do terremoto. O Rei sentiuse culpable e tratou de calmarse. Deu un paseo e por último empezou a repartir polo o pobo enteiro PAZ para a xente. Estaba tan contento que empezou a brincar e a doar roupa e diñeiro para a xente pobre e ferida. A xente comezou a escoitar o rumor de que o Rei se volvera moi amable e que empezara a doar para a xente ferida polo terremoto e para os pobres. O pobo comezou a tratalo coma un Deus. Un ano despois empezouse a rumorear de que podía curar aos pobres e que incluso podía facer maxia. Todos se axeonllaban ante el, e non paraban de anunciar cousas boas nos xornais sobre el. -Ja, ja, ja..- ría o Rei todo emocionado. Pero chegou un día no que o Rei deixou o seu posto e dixo:
42
- Non, non podo máis. Todo isto xa é demasiado. Non me gusta manipulalos non, non. Eu so quero PAZ para todos. Saíu correndo e tirou todo o seu diñeiro no chan. - GUUAAAA, GUUAAAA.-Chorou o Rei asustado no bosque. O Rei sentía pánico. Empezou a arrepentirse do que fixera antes de perder a Torre e cando o nomearan Deus. Ata que cando parou de camiñar polo profundo bosque, atopou unha LUZ moi brillante. O Rei non sabía ben o que era e púxose a camiñar cara ela. Cando se aproximaba cara a LUZ ao Rei tremíanlle as pernas de forma que ti non te podes imaxinar. Cando chegaba viu unha porta cuberta de hedras. Abriuna coa chave que lle deran os aldeáns. E cando a abriu encontrou o PARAÍSO, un lugar moi fermoso onde todo era PAZ, un lugar inimaxinable. E esa é a historia do Rei avaro que ao FIN atopou a PAZ. FIN Significado do conto: O que importa é a PAZ non a riqueza.
43
LUCÍA E AS LETRAS GALEGAS Galicia; nun día moi importante en Galicia, pasou algo moi raro. Era o día das Letras Galegas. A unha nena moi alegre chamada Lucía, encantáballe o día das Letras Galegas, era o seu día favorito. Todos os anos en Galicia había un Festival moi importante, a nena sempre lle pedía a os seus pais se podía asistir pero cada ano os seus pais lle dicían que non porque sempre tiñan algo que facer. -Nai, pai podo ir ao festival, por favor? -Síntoo moito miña filla, pero é que o teu pai ten que traballar, e ben sabes que sempre que imos a algún sitio temos que ir todos xuntos.- dicíalle a nai. Como a festa sempre a celebraban preto da súa casa poñíase na fiestra e miraba atenta intentando saber que facían para festexar tanto. Parece que se divirten moito- pensaba Lucía. Ata que empezou a chover e como a ela ao resto da xente véuselles abaixo a moral e tiveron que acabar marchando para as súas casas.
44
Moi triste nese momento, antes de irse á cama , mentres estaba lavando os dentes empezou a pensar na festa e ao acabar de lavalos cando estaba na cama empezou a planear no que ía facer ao día seguinte. Pola mañá Lucía colleu unha radio que tiña por aí gardada, uns discos do seu pai cando era pequeno, uns fulares largos da súa nai, as sabas do seu irmán, a televisión dun amigo do seu pai que a tiña por encargo a amañar, uns sofás vellos, os globos dos aniversarios do seu irmán, unhas lambetadas, uns coxíns, uns cadros moi expresivos de paisaxes que pintou súa nai e unha lámpada vella. E empezou a colocar, no seu soto. O sofá ao lado da fiestra, dous cadros enriba do sofá e outros dous ao lado da porta, as sabas colgando de esquina a esquina, os fulares colgando desde enriba da porta ata abaixo formando unha cortina, os globos aos dous laterais do sofá, a lámpada enriba dunha mesa, a televisión diante do sofá, os coxíns no chan, a radio cos discos ao seu lado e as lambetadas ao pé da lámpada.
45
Todo era perfecto só faltaba a xente. Ela pouca xente coñecía así que comezou a facer invitacións. -Imos ver que lle podo poñer? Xa sei! Pódolle poñer:
Ola son Lucía estás invitado á miña festa das LETRAS GALEGAS espero que veñas. Da túa amiga Lucía. 17:00 a 22:00 h
Enviou as invitacións aos seus amigos. Ao día seguinte eran as 5 da tarde e aínda non chegara ninguén á súa festa. Lucía púxose a chorar ata que chamaron á porta. Din, don, din, don. Cando abriu a porta resulta que eran todos os seus amigos ata viñeran os seus familiares. De repente Lucía cambiou de moral e botouse a rir coma nunca se vira; daquela xa estaba
46
contenta, ata que volveron timbrar á porta e cando abriron era seu pai que volvera do traballo, nese intre Lucía púxose a berrar coma unha tola, entón ese si que era o mellor día da súa vida e por fin esa festa que tanto quixo facer, fíxose realidade. Aos seus fillos pasoulles o mesmo, e aos fillos dos fillos tamén e seguían igual de xeración en xeración.
Así que, se coñecedes a algunha muller chamada Lucía e que lle gusten as Letras Galegas se lle preguntades coma foi a historia de todo isto, xa veredes se o que vos estou contando é verdade ou non.
47
PEDRO E O FUTURO Nun día moi raro, pasou algo moi raro. Todo empezou na escola. Riiiiing, riiiing, riiiing, soou o timbre do colexio, ían comezar as clases. Todo o mundo estudara
para o exame, agás un
neno moi tarabelo que sempre quixo sacar un 10 e nunca o conseguiu porque tiña o costume de non estudar, chamábase Pedro. Pensaba que se sabía todo, mais só sacaba ceros, ceros e máis ceros. O seu avó era científico e sempre andaba a inventar cousas moi interesantes. Un día Pedro preguntoulle ao seu avó: -E isto avó, que é, podo usalo? -Non, non, non podes. E se che pasa algo? Que farei eu logo? - díxolle o avó ao neto. Pero Pedro non lle facía caso e un día que os seus pais non estaban na casa nin tampouco os seus avós, colleu e aproveitou para coller a máquina. Pedro non sabía o que era. Empezou a ver algúns botóns, todos parecían do Futuro todos tiñan un debuxo no centro doutras épocas. Os debuxos comezaban polos monos e acababan nos robots ¡ a saber que era iso! El imaxinaba que era unha nave espacial ou un tanque, nin era unha nave nin era un tanque era algo moito mellor. Primeiro deulle ao botón do mono porque pensaba que preméndolle a ese botón podería visitar un zoo con moitos monos e máis animais, aínda así non facía nada; ata que
48
encontrou un botón moi raro, era vermello e parecía que sobresaía un pouco..
Logo o que
fixo, para rematar o traslado, deulle ao vermello. Pero non foi ao zoo. Sabedes onde foi? E se pensastes na Prehistoria acertastes, foi alí. Aínda que vos pareza moi estraño sobreviviu, daquela, non é que volvese moi limpo. Despois premeu o botón do robot e volveu asado, iso si, de alí colleu un bolígrafo pero non era un bolígrafo calquera, era un bolígrafo que facía que sacaras deces. Cando volveu á casa, como o único bolígrafo que tiña estaba sen tinta, aproveitou e colleu o boli da época moderna e comezou a facer os deberes ata que o bolígrafo andaba só. Chegou ao cole pola mañá e tiña cinco exames:
Lingua, Lingua Castelá, Mates, Sociais e
Naturais; todos moi difíciles pero fíxoos aínda que pensaba que non ía obter moi bo resultado. Ao día seguinte, a titora deu as cualificacións, coma sempre. Pedro contaba suspender pero cando lle deron a nota saltou dunha maneira que parecía que ía chegar ao espazo exterior. Sacou un Sobresaínte, ao día seguinte outro Sobresaínte, e ao outro tamén e ao seguinte tamén. Pero chegou un día no que a súa titora comezou a levantar sospeitas pois era imposible que un alumno sacara tantos deces, ata chegou a imaxinar se sería un robot de
49
ciencia ficción. Entón empezou a investigar e nun control que facían, aproveitou e observouno fixamente. Deuse conta que todos os exames os realizaba co mesmo bolígrafo e confiscoullo. Pedro púxose moi triste e co tempo foi estudando, xa que non tiña o seu bolígrafo. As súas notas foron subindo de Insuficiente a Suficiente e así ata chegar a Sobresaínte. Despois de todo isto, si que daquela, os seus pais, avós e mestres valoraron o seu traballo e esforzo e el e o seu avó, seguiron traballando niso da máquina do tempo...
50
51
UN DÍA DE CIENCIA FICCIÓN Si, poderíase dicir que isto custa entendelo. Chámome Nuria e todo comezou cunha relaxante excursión e acabou con toda a ciencia ficción. Todo empezou así: Eu e uns cantos amigos (Uxía, Sara, Daniel e David) quedaramos para ir a unha excursión. Iamos de últimos mentres que seguiamos ao resto do grupo e á monitora, iamos falando e cando paramos de falar, cando ao fin iamos atender, todo o mundo desaparecera. Sei que é raro pero pasou. Empezou a chover e todos estabámonos mollando mentres que camiñabamos, cada vez entrábanos máis o sono. Quedámonos durmidos e cando espertamos, atopámonos nunha casa. Cada un nunha habitación, cadansúa co seu gato negro e todas cheas de arañeiras, arañas, etc... Aterrorizados chegamos á vez ao corredor e pensamos: -Esta casa está moi mal coidada, non a limpan pero que nada de nada. Había mobles moi antigos, cadros moi realistas de xente anciá, de reis do século I. Cando nos iamos, os cadros ata cobraban vida, os ollos movíanse... ¡E conversaban entre eles! Cada paso que dabamos unha gota de sangue máis. Parecía que me ía desmaiar cando me desvanecín no
52
chan. Aaaahh…! Erguinme dun ataque que me deu ao descubrir que ata unha aspiradora tardaría dous anos en limpar aquelas capas de po. Seguiamos andando, aínda que cada vez todo era máis horroroso. Antes de abrir a porta, buscando a saída, había unhas máscaras para non respirar gas velenoso. Eu puxen unha para tomar precaucións, en cambio, o resto pasaron e... xusto cando abrimos a porta... era o que había, o gas velenoso. Todos se desmaiaron mentres que eu tiña posta a máscara. Fixeime que había cadáveres sen ela. Morreron pois seguro que estiveron respirando o gas moito tempo. Todo era demasiado impresionante ata que se me caeu a máscara e desfalecín. Un grupo de turistas recolléronos e leváronnos ao Hospital para facernos unhas probas e cando espertamos todos nos preguntaron: -Estades ben? Fixéstesvos dano? Que vos pasou aí fóra? E nós contestamos: Nada, non nos pasou nada.
53
O ACIVRO e O ESPIÑO Había unha vez, un acivro que todo o mundo lle tiña medo polos seus pinchos. Todos pensaban que era unha mala persoa. O seu único amigo era un espiño. -Queredes xogar á pelota?- preguntábanlles uns coellos. -Si, si! Veña imos!- dicía o acivro. -Veña, veña- repetía o espiño. Pero cando lles pasaron a pelota. PAN! Estoupou e saíron correndo. Eles pensaban que os odiaban. Non sabían o porqué. -Tal vez, sexa polo noso carácter- dixo o espiño. -Non, non sei ben se é iso. Será porque somos moi entusiasmados?- preguntou o acivro. -Huuummm, non sei!- dubidaba o espiño. -NON SEI!!!- exclamaban os dous.
54
Ata que un día moi escuro en inverno, empezou a nevar. Como eles eran os únicos que tiñan follas, os animais por moito que odiaban ao espiño e ao acivro pedíronlles:
-Por favor, por favor, podemos refuxiarnos en vós? Que ou senón, non poderemos sobrevivir. Por favor, por favor! -Si, si veña, veña. Correde!- dicían o espiño e o acivro. De alí a un pouco, cando parou de nevar e saíron os animais estes dixéronlles: Moitas, moitas grazas, que teñades boa saúde! Despois viron que non eran tan malas persoas, ou sexa malas árbores, ao fin e ao cabo. A voz sobre iso empezou nunha nogueira, seguiu por un salgueiro e así ata que se comentou por toda a fraga. Mentres que se ía correndo a voz, todos comezaron a darse conta de que o acivro e o espiño eran boas árbores, e así é como comprenderon que ós seres non se lles xulga polo seu aspecto, senón polo seu corazón.
55
LA NIÑA DE LA MÚSICA Todo empezó en un precioso día, esa niña se llamaba Alba. Tenía el pelo ondulado y castaño, con los ojos marrones y pequeños, la cara la tenía ovalada y clara con mejillas sonrosadas y sobre todo era la más alta de la clase. Le encantaba jugar sobre todo con sus amig@s. Sus padres eran muy buenos con ella y casi nunca se enfadaban. Pero ellos le ocultaban algo hace mucho tiempo. La profesora de Alba era demasiado normal y justa. Tenía el pelo pelirrojo, gafas aseñoritadas, utilizaba tacones y siempre estaba dispuesta a presumir de sus alumnos cuando hacía falta. Sus padres ya tenían a la profesora a raya, y bien avisada, para que no le dijera nada a su hija. Una vez sus padres se lo contaron a sus amigos para que no ocurriera, pero los padres bien sabían que si ella lo sabía diría: -¿Se lo contáis a ellos y a mí no? Sois unos padres pésimos. Los padres tenían una reunión con su profesora, Alba al no estar sus amigos subió a junto de sus padres. Cuando entró la niña, justo les pilló hablando del secreto, de que si iba a venir una banda a tocar un poco de esa cosa… Que a ella que la dejaran haciendo algún juego,
56
actividades …etc. Pero cuando nombró esa cosa… Ella sufrió más que nunca. Y sobre todo les dijo a sus padres: -¿Se lo contáis a ellos y a mí no? Sois unos padres pésimos-. Sus padres se pusieron muy tristes, por lo que estuvieran haciendo todos estos años, los 10 años que tenía su hija. Alba estaba tan enfadada que se fue a su casa corriendo, ya que vivía muy cerca del colegio. Corrió y se encerró en su propia habitación. Desde el otro lado de la puerta sus padres le hablaban y se lo explicaban todo. Padres- Hija mía tienes que entenderlo. Mira tu padre y yo desde que naciste pensamos que la música sólo te llenaba el cerebro de canciones y ya no había sitio para las lecciones. Verás… el cerebro de una persona cuando escucha música muchas veces, se la memoriza y entonces para estudiar, digamos, que no hay bastante sitio para los estudios, por eso apruebas los exámenes. Tienes que comprender que lo hacíamos por tu bien. Alba- Pero ya sabéis que el cerebro está para algo ¿no? Padres- Perdona hija mía, perdona.
57
Unos días después sus padres llevaron a Alba a una tienda de música para que conociera los instrumentos, y por supuesto los padres apuntaron a Alba a clases de música.
Cuando cumplió los 11años sus padres le regalaron a Alba la guitarra española, y así en cada cumpleaños le regalaban un instrumento más. Cuando cumplió los 15 años Alba ya sabía tocar 5 instrumentos. Sus padres al final se dieron cuenta de que de esta forma sacaba más 10 y buenas notas.
Y esta fue la historia de Alba. Ahora ya sabéis porque le llaman la niña de la música. ¡¡¡Adiós!!!
58
59
ALICIA Y EL GRAN BOSQUE En un país muy lejano había un bosque repleto de árboles, lo malo es que estaba contaminado. Desprendía mal olor a metros antes de entrar. Lo que pasaba allí, era que toda la gente iba a tirar la basura. Los animales en vez de vivir en paz y armonía, vivían tristes. Alguno hasta llegó a morir de tristeza. Un día llegó a oídos de Alicia el desastre del bosque. Alicia era una joven niña de cabellos lisos y dorados, de cara ovalada y alta que luchaba por el medio ambiente. Ella participaba cada año en un trabajo de recogida de basura. Cuando se enteró se preguntó: - ¿Y por qué la gente hará esto? Qué descuidados son. Si no fuera por nosotros todos acabaríamos muy, muy malEntonces Alicia lo que hizo fue ir junto a sus padres y pedirles si ella podía ir a esa isla, a ver si podía hacer algo. Pero sus padres le dijeron que no, que no iban a gastar todo su dinero por esa chorrada, si no estaba bien ese bosque era cosa del propietario y no de ellos. Alicia se sintió muy mal cuando oyó esas horribles palabras.
60
Luego como era de noche se fue a la cama. Según se acostó ya se durmió.
Al día siguiente, Alicia se levantó muy cansada pero ella tenía que seguir activa. Por desgracia, aún se acordaba de lo que sus padres le habían dicho por la noche, entonces aunque era una niña; buscaba trabajo para ganar dinero.
61
Y ella pensaba: -Como sé cocinar, a lo mejor, puedo ser cocinera, ooo… como sé contar muy bien el dinero puedo ser cajera pero también puedo ser fotógrafa ya que me encanta hacer fotografías. Alicia no se daba decidido entre una cosa u otra. - ¿Qué puedo ser?- cavilaba… - ¡Ya sé lo que puedo ser! ¡Puedo ir al mercadillo donde venden fruta en la plaza y ayudar, como sé cocinar les puedo partir la fruta, como sé contar muy bien los cuartos puedo ser cajera y como sé hacer superbién las fotos le puedo hacer una foto a cada fruta!-¡Todo perfecto!- pensaba Alicia. Entonces fue corriendo a la plaza. Le pidió al encargado del mercadillo: -¿Puedo ayudaros?-Sí -respondió el encargado. Alicia parecía que saltaba de alegría cuando el encargado aceptó.
62
Así estuvo trabajando 8 horas al día, muy duramente, ya que era verano como no iba al cole aprovechó. Pero cuando pasó un mes, el trabajo dio sus frutos, ganó muchísimo dinero, lo suficiente para hacer el viaje en avión de ida y vuelta. Cuando llegó a su casa, Alicia les enseñó a sus padres todo el dinero que consiguió y acabaron diciendo que sí. Y fue todo la familia a la isla, ayudada por otra gente voluntaria, por su puesto. Limpiaron con todas sus fuerzas, sobre todo Alicia.
Unos días después, en la tele salió en las noticias la foto de Alicia hablando a cerca del medio ambiente y por supuesto el mercader hablando del
trabajo desempeñado por
Alicia en la frutería. De ahí en adelante ese bosque se convirtió en el más limpio de todos.
63
LA NIÑA DE LOS SECRETOS En un pueblo muy cercano vivía una niña que siempre contaba todos sus secretos y los niños de su escuela decían: - ¿Tienes algún secreto? ¿Nos lo cuentas?Ella siempre que le decían eso, se enfadaba con ellos. La niña tenía una mejor amiga a la que también por supuesto le contaba todos sus secretos. Un día la niña fue a quejarse a su madre. - Mamá…, mamá… los niños de mi clase no hacen más que burlarse de mí. ¿Mamá… me ayudas a que paren?-Si quieres que paren tienes que dejar de contar todos tus secretos-Joooooo…..Y lo intentó y lo intentó, pero no lo consiguió. Hasta que unos días después volvió al colegio y…
64
¡Lo consiguió, dejó de contar los secretos! Pero…de repente, descubrieron que no podía hablar; porque o sino contaba todos cuantos secretos tenía. Ahora lo que hacían como no hablaba le llamaban “la niña de los secretos” ¡Lo que sí, ella ya no estaba enfadada con ellos porque su nuevo nombre para ella; como le resultaba misterioso, le encantaba y… ¡Ya no se burlaban de ella, al contrario!¡Ya eran sus amigos!
65
EL LAGARTO AVARICIOSO Había una vez un lagarto avaricioso, que cuando cogía algo no lo compartía con los demás lagartos; ni la comida. Un día, la comida era muy escasa y los lagartos iban muriendo uno a uno pero a él no le importaba. El lagarto sólo pensaba en las cosas brillantes y en él. Aún así cuantos más lagartos pensaban en él, peor era; los otros lagartos decían que se creía el más importante. Pero no era así, él lo que era, era “un lagarto avaricioso” y no pensaba en nadie nada más que en él. El lagarto siempre estaba tan concentrado pensando en él que no se daba cuenta del vacío que había en su interior. Un día bastante caluroso llegó un lagarto al pueblo. Ese lagarto era de corazón puro y amable; pero según entró al pueblo sintió una sensación de frialdad que venía del “lagarto avaricioso”. Pocos días después se desencadenó una gran tormenta y se avecinaban a mayores muchos terremotos. Con el primero, no pasó nada; con el segundo se derrumbaron algunas cosas y el
66
tercero 隆derrib贸 la casa del lagarto avaricioso, con todo su dinero! Despu茅s fue cuando el lagarto comprendi贸 que no hay mayor poder que el de la amistad.
67
68
69
70
71