Στην Ντελφίν Μ. Μπ. Σ.
Ο Αρθούρος ήταν Ένα εφτάχρονο Ορφανό.
Όταν έφυγαν οι γονείς του, Του άφησαν κληρονομιά Μια τεράστια περιουσία, Αλλά μαζί και μια θλίψη Με ισάξια σημασία.
Τα πλούτη που του έφερε η συμφορά Ήταν τόσο αμύθητα, Που όλες του οι ευχές Μπορούσαν αμέσως να γίνουν πραγματικότητα.
Ωστόσο, Το παιδί έπληττε.
Για να απαλύνουν τη θλίψη του, Κάλεσαν στο κάστρο Παλιάτσους, τροβαδούρους Κι ένα σωρό μάγους. Μα ποιο θέαμα Θα ήταν παρηγοριά Για μια ορφανή καρδιά;
Αντί να παιδιαρίζει, Ο Αρθούρος προτιμούσε να απασχολείται αλλιώς. Περνούσε τον χρόνο του Με ονειροπόληση, Περισυλλογή Και στοχασμό… Τίποτα δεν τον γοήτευε τόσο Όσο το να παρατηρεί τον έναστρο ουρανό.
Ατένιζε το Στερέωμα Και αναρωτιόταν για τόσα πράγματα… Για τον Θάνατο, Για τη Ζωή. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορεί να κοιμηθεί.
Λίγες μέρες πριν από τα Χριστούγεννα (Τα πρώτα του χωρίς οικογένεια) Ο Αρθούρος έβγαλε έναν αναστεναγμό: Οι ζωντανοί μού μαυρίζουν την καρδιά… Για να γιορτάσω τα Χριστούγεννα φέτος, Θέλω να έχω στο τραπέζι μου Νεκρούς για συντροφιά.
Μα οι Νεκροί είναι νεκροί, Ψέλλισε ο βαλές, Κανείς δεν μπορεί να τους βρει! Ίσως υπάρχουν νεκροί Που δεν έχουν εξαφανιστεί! Αποκρίθηκε το παιδί Με σιγανή και στενάχωρη φωνή. Και τούτη η απάντηση, Παρότι εξωφρενική, Ήχησε σαν διαταγή Και δεν την αμφισβήτησε κανείς.