BIOGRAFIA COLLEGIUM MARTINEUM Z WIELKĄ HISTORIĄ W TLE
Maksym Kempiński PCD
Jest rok 1847. Na narożniku ulic Św. Marcin i Wałowej (obecnie Kościuszki) ukończono właśnie budowę gmachu tzw. intendentury wojskowej, wzniesionej na miejscu dwóch budynków szachulcowych. Przechodząc wtedy ówczesnym Sankt Martin-Strasse, zauważylibyśmy, że obiekt ten, nawiązujący do średniowiecznej architektury zamkowej, stał samotnie jako dominanta w tym rejonie miasta. Nieliczne niskie kamienice mieszały się jeszcze z zabudową dawnego przedmieścia, tj. gospodarstwami i małymi dworkami. Budynek, oprócz funkcji użytkowej jako siedziby dowództwa służb kwatermistrzowskich zapewniających zaopatrzenie dla wojska, miał odgrywać także rolę propagandową. Powstające w mieście obiekty związane z funkcjonowaniem twierdzy symbolizowały władzę pruską oraz znaczenie armii i jej wysoki status w państwie. Trzy lata później, po drugiej stronie ulicy Wałowej, oddano do użytku największą z bram miasta-twierdzy, tj. Bramę Berlińską (rejon dzisiejszego przystanku tramwajowego Zamek). Dzisiaj, dochodząc do tego miejsca od wschodu, rozpościerają się przed nami szerokie, wielkomiejskie ulice, a w oddali widzimy przestrzeń Ronda Kaponiera ze współczesną zabudową. Wtedy jednak w tym miejscu kończyło się otoczone przez fortyfikacje miasto, a zamykane na noc bramy potęgowały wrażenie przebywania w swoistej twierdzy – więzieniu.
12
Budynek długo, bo aż do przełomu XIX i XX w., nie miał w okolicy konkurencji. Rozwój nowoczesnego miasta, stymulowany m.in. przez pieniądze pochodzące z wojennej kontrybucji płaconej przez Francję, napędzał od lat 70. XIX w. koniunkturę budowlaną.
Masowo zaczęły powstawać wtedy kilkukondygnacyjne kamienice czynszowe, a w bezpośrednim sąsiedztwie intendentury także hotele. Do nich zdążali podróżni kierujący się tu z nieodległego dworca kolejowego. Nadzwyczajne zagęszczenie ludności Poznania, brak przestrzeni do dalszego rozwoju, starania władz miasta i nowe priorytety rządu w Berlinie spowodowały, że zachodni pas fortyfikacji na początku XX w. został zniesiony. Wtedy naprzeciw budynku intendentury rozpoczęto budowę monumentalnego gmachu Zamku Cesarskiego, który stał się dominantą nowej reprezentacyjnej dzielnicy. Założenie to miało ukazywać potęgę państwa niemieckiego i podkreślać status Poznania jako miasta rezydencjonalnego cesarza Wilhelma II. Po zwycięskim powstaniu wielkopolskim Zamek z siedziby kajzera stał się jedną z rezydencji prezydenta RP, a cześć gmachu przeznaczono m.in. na Collegium Maius Uniwersytetu Poznańskiego. To właśnie na utworzonym tu Wydziale Matematyczno-Filozoficznym w 1929 roku wyłoniono spośród najlepszych studentów matematyki kandydatów na tajny kurs kryptologiczny organizowany przez polski kontrwywiad. Wśród nich byli: Marian Rejewski, Henryk Zygalski i Jerzy Różycki, którzy zasilili szeregi, utworzonego w gmachu intendentury, referatu Biura Szyfrów przy Oddziale II Sztabu Głównego WP. Tu, na przełomie lat 20. i 30. XX w., ci genialni matematycy rozpoczęli swoją pracę jako kryptolodzy. Uzyskane wtedy doświadczenie zaowocowało podczas pełnych sukcesów prac prowadzonych już w Warszawie nad złamaniem kodu niemieckiej maszyny szyfrującej Enigma. To wielkie osiągniecie, w zgodnej opinii historyków, miało niebagatelny wpływ na przebieg II wojny światowej.
