Bram Magazine

Inhoud 4 - 5 My Life as Bram

6 Ik ken mezelf 7 My Life as Uncle

8 - 9 My Life as Magician 10 - 11 The True Story of David Townsend

12 - 13 I love Designing

14 - 15 The Naked Truth about Denim

16 - 21 Daily Bread: Interview Arjan van Dijk

22 - 23 Make Art with Love

Mijn naam is Bram Kastelijns, ik ben 18 jaar en woon in Oosterhout. Momenteel volg ik de opleiding Communicatie International Event Music Entertainment Studies aan het Fontys Academy for Creative Industries in Tilburg. Als je een beetje een luxe studentenleventje wilt leiden kan je het niet laten afhangen van de studiefinanciering. Daarom werk ik ongeveer twaalf uur in de week als vakkenvuller bij de Nettorama en in de vakanties werk ik ook meestal ook als schoonmaker bij Cleaning Partners. En af en toe bijverdienen met optreden als goochelaar zit er ook bij.

Mijn geld geef ik het liefste uit aan lekker uit eten en op vakantie gaan met mijn lieve vriendin Ellen waar ik nu bijna anderhalf jaar een relatie mee heb. Ook vind ik het belangrijk om er goed verzorgd en gekleed uit te zien. Vooral toen ik nog bij de kledingwinkel Men at Work werkte ging mijn salaris direct weer terug over de toonbank. Momenteel ben ik aan het sparen voor een Apple Macbook, het is toch wel erg verleidelijk om dit topapparaat aan te schaffen als je bij andere studenten ziet hoe mooi alles werkt. Aangezien het ook de beste laptop is voor mijn opleiding en ik graag in mijn vrije tijd bezig ben met Media Design lijkt me dit een goede investering voor de toekomst. Daarnaast vind ik het ook lekker om te sporten en kickboksen. Sinds ongeveer

een jaar doe ik dit drie keer in de week omdat dit een erg goede uitlaatklep voor mij is. Mijn vriendin en familie zijn het belangrijkste voor mij. Ik haal vooral veel energie uit mijn neefje van drie ‘Levi’ en mijn pasgeboren nichtje ‘Fay’ waar ik een trotse oom van ben. Doordat mijn broer Dennis (24) en zus Wendy (28) al het huis al een tijdje verlaten hebben woon ik samen met mijn ouders Elly en Andries. Met de rest van de familie ben ik ook erg hecht.

Mijn zwager Hans en schoonzus Merel, maar ook mijn neven en nichten en ooms en tantes ervaar als ik mijn beste vrienden.

Dit magazine heb ik gemaakt op school bij de vakken ‘Copywriting’ en ‘Media Design’. Het kan gezien worden als een creatief CV dat dient voor een toekomstige werkgever of stageplek die u nu misschien wel bent. U leest in dit magazine over mijn persoonlijkheid, mijn ervaringen als student, mijn professionaliteit en wat mij bezighoudt op het gebied van de branches Event, Music, Entertainment en Gaming.

Daarbij wens ik u heel veel leesplezier!

Vriendelijke groeten, Bram Kastelijns

Ik ken mezelf!

Hieronder zie je een foto van mijn persoonlijk merkmodel wat ik als opdracht moest maken voor het vak ‘Communicatie Theorie’.

Daarmee heb ik een bonuspunt gekregen bij mijn tentamen. Maar dit was niet de enige reden waarom ik dit heb gemaakt. Ik heb erg veel geleerd over mijzelf. Wie ben ik nou echt? Wat vind ik belangrijk? Hoe wil ik gezien worden? Wat wil ik bereiken? Dat zijn vragen die voor mij beantwoord werden door het maken van deze opdracht. Van al deze gegevens heb ik een Infographic, oftewel een schematische weergave/moodboard gemaakt. Onder de foto staat er een uitleg van. NOG NIET LEZEN! Laat de foto eerst even op u inwerken zodat u een beeld van mij krijgt. Als dat beeld dan klopt bij mijn uitleg heb ik mijn doel bereikt!

Aan de bovenkant ziet u ruitjesbehang. Deze keuze heb ik gemaakt omdat ik vaak wordt gekenmerkt door mijn ‘vintage’ ruitjesblousjes. Op dat behang staan dingen geschreven en geplakt. Deze dingen staan samen voor mijn uiterlijk en gedrag. Daarin staat vermeld wat ik te bieden heb. Zo ben ik bijvoorbeeld representatief, flexibel, zakelijk, energiek en commercieel. Van het behang is een stuk afgescheurd. Daar komt mijn innerlijk naar voren. Dat heb ik uitgebeeld als een oude muur. Hierop staan mijn kernwaarden: creatief, ambitieus, pro-actief, kritisch en zelfdiscipline. Ook zie je door wie ik wordt geïnspireerd (Muhammad Ali) en door wat ik word gemotiveerd (applaus/waardering). De scheur van het behang is een stijgende lijn naar boven. Daar hangt een schilderij met daarin mijn visie: “De beste worden in de gaming branche op het gebied van marketing/communicatie en publiceren. De weg naar die visie toe is mijn missie: “Binnen tien jaar een succesvolle game publiceren.”

MY LIFE AS UNCLE In mei ben ik voor de tweede keer een trotse oom geworden van mijn prachtige nichtje Fay. Drie jaar geleden werd ik voor de eerste keer oom van mijn grote vriend Levi. Natuurlijk heeft iedereen weleens een mindere dag en zit je af en toe wat minder lekker in je vel. Maar als je dan kijkt in de bijzondere ogen van die kinderen, weet je weer waar je alles voor doet. Wat dat betreft sloeg Willy Alberti met zijn nummer ‘De Glimlach van een Kind’ wel de spijker op zijn kop! Hiernaast zie je een aantal van foto’s van mijn oogappeltjes en het geboortekaartje dat ik heb ontworpen voor Fay.

MY LIFE AS

Mijn enthousiasme en passie voor het goochelen bleef groeien en ik stelde duidelijke doelen: de eerste prijs zou het volgende jaar voor mij zijn. En dat gebeurde, zelfs twee jaar achter elkaar met een originele dj-act waarin ik met cd’s, lichten, discoballen en blikjes drinken goochelde. Lovende woorden werden geschreven in boekjes en op forums: ik was hét veelbelovende talent voor goochelend Nederland. Met deze act werd ik Op mijn achtjarige leeftijd werd ik gefascineerd gevraagd voor een internationale competitie waar ik de door de wereld van magie en illusie. Goochelaar prijs ‘Second Best Junior Master of Magic’ behaalde. Ook Nick Nielsen, die tegenwoordig ook wel bekend nam ik deel aan de eerste editie van Holland’s Got Tastaat als de presentator van Hart voor Muziek (Omlent waar ik net voor de live-shows afviel. Hierbij werd roep Brabant) en evenementenorganisator, kwam ik niet uitgezonden maar ik was wel te zien op tv in vaak bij mij thuis op bezoek omdat hij een oogje had Shownieuws, Hart van Nederland, een programma op mijn zus. Elke keer als hij langs kwam leerde hij met Bassie en op Brabant10 samen met Mariëlle mij een trucje en ook vaak liet hij wat van zijn kunsten Bastiaansen. zien op verjaardagen. Mijn interesse voor het goochelen groeide en ik mocht mee naar een goochelweekend in Lunteren. Drie dagen verblijven in een kamphuis samen met veel goochelaars en leerzame workshops deed mij een besluit voor de toekomst maken: ik moest en zou profgoochelaar worden.

Op dat weekend leerde ik Dion van Rijt, die momenteel Europees kampioen is en binnenkort voor de derde keer deelneemt aan het wereldkampioenschap, kennen. Dion werd een vriend van mij, hij was nooit te beroerd om te helpen en hij is zeker bepalend geweest voor de voortzetting van mijn goochel carrière. Hij nam mij mee naar Goochelclub Rotterdam waar iedere derde donderdag van de maand een bijeenkomst was.

Toen ik daar een tijdje lid van was bleef ik een beetje stilhangen en was ik vooral bezig met het laten zien van ‘trucjes’. Wim Dubois, een oude vriendelijke man uit Waspik, zag talent in mij en wilde mij graag verder helpen, wat hij ook zeker heeft gedaan. Samen met hem maakte ik nieuwe shows voor kinderen waardoor ik af en toe wat optredens kon geven op kinderfeesten, buurtfeesten en allerlei andere soorten schnabbels waardoor ik mijn ‘goocheldoos’ kon uitbreiden. Na anderhalf jaar lang iedere woensdagmiddag intensieve ‘goocheltraining’ en knutselwerk wist ik het zeker: ik wilde meedoen aan het Nederlands jeugdkampioenschap goochelen in Lunteren. Samen met Wim maakte ik twee acts: één voor het close-up concours en één voor het toneelconcours. In deze tijd leerde ik niet alleen beter goochelen, maar ook met gereedschap omgaan. Omdat wij niks ‘kant-en’klaars’ kochten, maar echt een originele act neer wilde zetten, moest er natuurlijk ook het één en het ander gemaakt worden. Na ongeveer een jaar heel hard gewerkt te hebben won ik de derde prijs op het Nederlands kampioenschap toneelgoochelen!

MAGICIAN

Het talent dat ik bezat bleef niet onopgemerkt.

Ook niet door Ger Copper die twee keer Nederlands kampioen en wereldkampioen werd en met een show op Broadway stond. Samen met zijn partner en choreograaf Roland Martis besloten zij me te helpen net zoals zij Nick Nielsen, Dion, Marcel Kalisvaart (wereldkampioen illusionisme) en Hans Klok hebben geholpen. Ik treed nog steeds op voor kinderen en volwassen met kindershows, tafelgoochelen, mentalisme en workshops. Helaas is het er door drukte van school niet meer van gekomen om met een nieuwe act aan een kampioenschap deel te nemen. Maar… Ik kom terug!

“

I MUST HAVE BEEN FUCKING MAD!

”

THE TRUE STORY OF

DAVID TOWNSEND

I

nmiddels ben ik zo’n anderhalf jaar aan het kickboksen en beoefen ik Strajiubukado onder leiding van Tinny Stoop bij vechtsportvereniging Majaheicha Ryu. Sinds een jaar galmt ook de quote ‘op de fausten’ van de oud Engelse profbokser David Townsend door de oude en donkere gymzaal heen. De vechters weten wat er van ze wordt verwacht: opdrukken op de houten vloer met de blote knokkels. David is één van de vriendelijkste mensen die ik ooit heb ontmoet. Ik heb erg veel respect voor hem. Ondanks zijn achteruitgaande gezondheid is hij nog steeds bereid iedere woensdagavond en zaterdagmiddag training te geven. Naast dat hij een goede bokser en fantastische sensei is, heeft hij ook een gouden hart.

Mijn naam is David Townsend en ik ben geboren in Engeland. Toen ik 35 jaar was ben ik voor een een vrouw geïmmigreerd naar Nederland. Ik was vijftien jaar oud toen ik begon met boksen. Het was nooit echt mijn passie, ik kwam uit de arbeidersklasse en het was een kans voor mij om een carrière op te bouwen omdat ik er vrij goed in was. Ik ben drie jaar kermisbokser geweest. Mensen legden geld in om met mij de ring in te gaan. Als iemand de drie rondes overleefde of mij knock-out sloeg werd zijn geld verdubbeld. Ik verdiende hier een Engelse pond per ronde mee. I must have been fucking mad! Daarna werd ik profbokser, binnen negen maanden bokste ik negen wedstrijden. Door een contractueel probleem moest ik een tijdje stoppen. Later werd ik sparring partner van David Pearce die toentertijd Brits kampioen was. Hij was een superaardige man die helaas gestorven is aan de gevolgen van de ziekte van Alzheimer. Door de vele klappen die ik heb gekregen lijd ik aan bokser dementie, het lijkt op de ziekte van Parkinson. Als ik af en toe de trap op loop, weet ik niet meer wat ik boven ging doen.

Sinds ongeveer een jaar geef ik training met veel plezier. Ik zat een beetje in een dip doordat mijn gezondheid achteruit ging. Via mijn vrouw leerde ik Tinny kennen. Het klikte meteen tussen ons twee, ik

vind zijn vechtsportsysteem super. Goju, het Japanse woord voor hard en zacht, is wat de beste vechtsportsenseis hebben. Tinny heeft de fighting spirit van een tijger, maar hij zit vol liefde en compassie.

Ik herinner mij nog mijn tweede wedstrijd als profbokser. Na de eerste ronde bloedde ik uit mijn neus.

Mijn hoekman zei: “Well done Dave, he has not touched you.” Aan het einde van de tweede ronde had ik een bloedneus en een dikke wenkbrauw. Mijn hoekman zei: “He has not touched you Dave.” In de derde ronde werd ook nog eens mijn oog helemaal dicht geslagen. Mijn hoekman zei: “Never touched you Dave” waarop ik reageerde: “Keep your eyes on the ref then, because somebody is beating the shit out of me!”

Bram is een snelle en dappere vechter. Zijn beste wapen is zijn mooie voetenwerk, een korte trap- en stootcombinatie en gelijk wegdansen. Ik vind het leuk om hem te zien boksen.

Love and peace, David Townsend

Op de opleiding krijg ik het vak ‘Media Design’. De programma’s van Adobe zoals Photoshop, Illustrator, InDesign en Premiere heb ik dit jaar leren beheersen. Deze programma’s kun je gebruiken voor het bewerken van foto’s, het maken van posters en flyers, het in elkaar zetten van magazines en het editen van video’s. Ik vind dit heel tof om te doen en ik ben er daarom ook vaak in mijn vrije tijd mee bezig. Zo heb ik bijvoorbeeld pasgeleden het geboortekaartje van mijn nichtje Fay ontworpen. Hier heb ik heel veel positieve reacties op ontvangen. Ook wil ik in de zomervakantie graag gaan schilderen. Eerst de visuals digitaal maken en vervolgens deze overtrekken op een doek door middel van een beamer. Dit heb ik gezien van Media Design leraar Bart van Esch die met zijn bedrijfje Tilt Artmix prachtige kunstwerken maakt. Lijkt me heel erg tof om dat een beetje uit te gaan proberen!

THE NAKED TRUTH ABOUT Een fijne wijn rijpt mooi op tijd, maar dat doet een paar goede jeans ook. In de jaren ’50 werden de jeans oorspronkelijk ontworpen voor cowboys, maar het leidde uiteindelijk al heel snel tot de mainstream vraag. Vandaag de dag proberen tientallen merken om tot de volgende denim goden te behoren en daarmee geschiedenis te schrijven in de modeboeken, net zoals de grondleggers van de jeans.

In 1847 emigreerde Levi Strauss naar de Verenigde Staten. Daar maakte hij van zeildoek stevige broeken voor de goudzoekers in Californië. Deze broeken vielen erg in de smaak bij de goudzoekers, omdat deze steviger waren dan de gebruikelijke broeken.Toen Strauss door zijn voorraad zeildoek heen was, stapte hij over op een sterke katoensoort, genaamd ‘Serge de Nîmes’ . Daar komt de naam ‘denim’ vandaan.

De broekzakken scheurden soms weleens uit door de plekken waar te veel spanning op stond. In 1872 kwam de kleermaker Jacob Davis met een oplossing hiervoor: klinknagels om de hoeken van de broekzakken te verstevigen. Hier komt de naam ‘spijkerbroek’ vandaan. Daarna ging de ontwikkeling van de jeans snel. In 1965 werden de eerste fabrieken

van Levi Strauss & Co. in Europa en Azië gebouwd.

De stof van spijkerbroeken wordt geweven met een schering die indigo gekleurd is, terwijl de draden van de inslag wit zijn. De blauwe verfsoort die werd gebruikt heette in het Frans “bleu de Gênes” wat tegenwoordig gewoon jeans wordt genoemd. Jeans werden bekend doordat John Wayne ze in cowboyfilms droeg. Andere bekende jeansdragers waren Elvis Presley, James Dean en Marilyn Monroe. Jeans hadden een ruig imago. In de jaren zestig werden jeans vooral gedragen door zogenaamde nozems die ook wel bekend stonden als de ‘zondaars in spijkerbroek’.

Tegenwoordig is de jeans ingeburgerd en hangen er gemiddeld zeven spijkerbroeken in de kledingkast.

Tijdens mijn baan bij Men at Work als jeansspecialist werd ik fan van Nudie Jeans door de beleving die zij rondom het merk creëren.

Nudie Jeans is in 1999 opgericht door Maria Erixsson. Ze wilde zich niet laten leiden door actuele mode, maar haar eigen weg gaan die voor Denim liefhebbers een nieuwe weg zou zijn. Hun broeken waren geïnspireerd door het principe van Dry Denim. Dat houdt in dat de broek gedoopt wordt in Indigo en vervolgens niet wordt bewerkt, gewassen of geschuurd. De jeans moet je eigenlijk een half jaar veel dragen zonder te wassen. Als je hem dan een wasbeurt geeft komen de draagplekken tevoorschijn. Je telefoon, portemonnee en knieholtes staan er als het ware ingetekend.

Er ontstaat dus echt een persoonlijke jeans die past bij jouw eigen leefstijl.

Nudie Jeans is internationaal uitgegroeid tot één van de meest gerespecteerde denim merken. Het is een privé bedrijf met tien concept stores in heel Europa, Japan en Australië. Nudie Jeans House is hun laatste experiment in Los Angeles. Het is een combinatie van een denim heiligdom, een winkelruimte en een groothandel kantoor. Hun specialiteit, complete denim service, is zeer verfrissend gezien het feit dat het vinden van dat ene perfecte paar tijd kost. Mensen die er werken zijn echte denim experts en willen graag hun kennis met je delen. Het strippen van het merk terug naar de kern van het product en het aanbieden van persoonlijke service is een nieuw concept. De passie voor denim is de essentie van het product.

Nudie Jeans is ook een merk dat heel erg actief is met maatschappelijk verantwoord ondernemen. Zo zijn zij op zoek gegaan naar een manier om de jeans op een milieuvriendelijke wijze te produceren. Er worden bijvoorbeeld zoveel mogelijk chemische stoffen vermeden Deze jeans worden ook wel Organic Denim broeken genoemd. Ook dragen zij de verantwoordelijkheid om een veilige, eerlijke en ethische werkomgeving te bieden voor alle mensen die betrokken zijn bij de productie van onze kleding.

YOUR JEANS GO WHERE YOU GO. THEY LIVE YOUR LIFESTYLE. THEY GET ABRASIONS AND SCARS. AND THEY BLEED. JUST LIKE YOU.

Een aantal weken geleden ontving ik het fascinerende boekje ‘Daily Bread’, waar ik nog steeds erg dankbaar voor ben, van Arjan van Dijk. Gewapend met een camera maakte hij zeven reizen naar Ethiopië. Op de laatste reis werd hij vergezeld door zijn partner Geertje die onder indruk was van de kracht, schoonheid maar ook van de kwetsbaarheid van de vrouwen in de hoorn van Afrika. De opbrengst van de 4500 exemplaren wordt geschonken aan ontwikkelingshulp. Daarom besloot ik Arjan en Geertje, die medeontwikkelaar was van dit prachtstuk, te interviewen. Op een mooie zomeravond die resulteerde in een prettig interview werd ik vriendelijk ontvangen in een prachtige tuin met een heerlijk glaasje rosé. Direct werd mij duidelijk dat Arjan en Geertje twee ambitieuze en behulpzame levensgenieters zijn met een hoge betrokkenheid op het gebied van kunst, cultuur en de maatschappij. Door het mooie verhaal werd ik af en toe meegezogen in de verbeelding waardoor ik mijn pen niet het werk liet doen. Daarom is dus niet alles vermeld van het interview, maar ik denk dat de beelden sterk genoeg zijn om het verhaal van Arjan en Geertje te vertellen.

INTERVIEW ARJAN VAN DIJK

“Daily Bread”

Een aantal jaar geleden stond u bekend als de eigenaar van de Arjan van Dijk Group dat nu eigendom is van Jaarbeurs Utrecht. Waar houdt u zich momenteel mee bezig?

“Momenteel ben ik bezig met commerciële activiteiten zoals het adviseren van bedrijven, conceptontwikkeling, heel af en toe nog wat evenementen en maatschappelijk verantwoorde activiteiten. Daarnaast zit ik in verschillende adviescommissies, onder andere van het Fontys Academy for Creative Industries. Verder doe ik dingen die ik echt leuk vind om te doen zoals werken in mijn tuin, beelden maken, fotografie en sporten.

Daarnaast houden wij ons bezig met sociale problemen waar het boekje ‘Daily Bread’ een voorbeeld van is.

Mijn sterkte, wat misschien ook wel een zwakte kan zijn, is dat er voor mij geen verschil is tussen werk en vrije tijd. Alles loopt door elkaar heen en het is heerlijk als je zo mag leven.”

Hoe is het proces verlopen? Hoe kwamen jullie van concept tot boekje?

“Eigenlijk vanuit een pure drive en passie. Ik was al zes keer eerder in Ethiopië geweest om te fotograferen.

Toen Geertje foto’s zag van de krachtige Ethiopische vrouwen, kwam zij op het idee om een boekje hiervan te maken. Wij besloten om samen naar Ethiopië te gaan om daar nog meer foto’s te nemen. Sommige dingen zijn heel [vreemd ]BIJZONDER ontstaan. Zo belde ik een bevriende relatie van me op dat ik voor een project een aantal sponsors zocht. Hij vertelde mij dat bijvoorbeeld € 10.000,- een te groot bedrag was op korte termijn in de zomer. Maar voor € 2.500,- zou hij zelf ook meesponsoren. Diezelfde avond belde hij me terug op met de mededeling dat hij al tien sponsors had geworven! Ik zelf had er ook nog een paar gevonden en op die manier konden wij de kostprijs dekken. Daardoor konden wij de gehele opbrengst van € 65.000,- schenken aan ontwikkelingshulp. In eerste instantie hadden wij het overkoepelend orgaan ‘Giro 555’ in gedachte omdat zij toch een soort van kwaliteitslabel hebben. Maar toch hadden wij geen prettig gevoel bij deze organisatie om een aantal redenen. Wij hebben een deel van het bedrag gedoneerd aan wat kleinere instanties.

Uiteindelijk bleef er € 50.000,- over. Later kwamen wij in contact met Cordaid, vroeger bekend als Mensen in Nood. In Somalië geven andere organisaties geen ontwikkelingshulp omdat dit teveel risico met zich meebrengt. Een aantal Nederlandse Somaliërs besloten een actie op te zetten.

Cordaid verdrievoudigde het opgehaalde bedrag. Het is een hele frisse en pittige organisatie met een duidelijke visie. Wij hebben alles heel goed doorgesproken waardoor wij een goed gevoel kregen bij deze organisatie. Wij weten zeker dat het geld goed terechtkomt. Zo bestuderen zij voorbeeld de woongroepen heel goed zodat het geld eerlijk wordt verdeeld.

Deze maand vertrekken zij om het geld te brengen. Graag hadden wij meegegaan om foto’s te maken, maar het is er helaas te gevaarlijk.”

Wat houdt ‘Daily Bread’ in en wat betekent het voor jullie?

“Met het boekje willen wij laten zien dat Ethiopische vrouwen hele trotse, mooie en krachtige vrouwen zijn met prachtige ogen. Ook heeft Ethiopië onterecht een erg negatief imago. Mensen denken alleen maar dat Ethiopië een zielig land is waar bloedheet is en veel natuurrampen, conflicten en oorlogen voorkomen. Wij willen ook de andere kant van het land laten zien. Het is juist een gevarieerd land waar het ook vaak koud kan zijn met veel positiviteit onder de bevolking. Met het boekje wilden wij een bijdrage leveren aan de bestrijding van de hongersnood in de hoorn van Afrika.”

Hoe zat het met jullie veiligheid? Zijn jullie weleens bang geweest?

“Ik wel heel vaak, maar Arjan niet”, reageert Geertje direct. “Ik was niet ZO gewend om te reizen, dus ik wist ook totaal niet waar ik terechtkwam. Wij werden met gidsen beveiligd omdat er veel gebieden zijn waar geen lokaal bestuur aanwezig is. Ethiopiërs zijn vaak heethoofden, als je ze boos maakt gaan ze met stenen gooien.

Ook zijn er veel clans die rondlopen met Russische geweren. Wij waren heel angstig toen we bij een warmwaterbron aankwamen en daar twee stammen tegenover elkaar zagen staan. Er ontstond een heftig conflict.

De gidsen probeerden te overleggen en te bemiddelen. Gelukkig is uiteindelijk alles goed afgelopen. Het is belangrijk om je ruimte in te nemen en je niet te laten intimideren. Dat merken ze.”

Aan de manier van praten kun je merken dat Geertje trots is op de fotografie van haar man: “Arjan is echt een hele goede fotograaf geworden in Ethiopië. Je ziet terug in de foto’s dat de mensen zich echt op hun gemak voelen als Arjan ze fotografeert. Ze vinden het zelfs vaak heel leuk!”

“Door de zeven reizen die ik naar Ethiopië heb gemaakt, kom je steeds dichter bij het oergevoel” vervolgd Arjan. “Ik heb veel respect en kennis waardoor ik twee stappen dichterbij kom dan vaak andere fotografen.”

Wat zijn jullie toekomstplannen en ambities? Wat kunnen wij nog verwachten van Arjan en Geertje?

“Het klinkt heel cliché, maar wij hebben niets uitgestippeld, dingen komen vanzelf op ons pad. Natuurlijk zijn er wel wensen waarvan wij hopen dat ze uitkomen. Het zou bijvoorbeeld mooi zijn als er een internationale uitgave komt van het Grote Ethiopië Boek: ‘Ethiopië Footsteps in Dust and Gold’, dat geeft toch erkenning.”

“

Misschien is de rode draad in mijn leven wel mijn scheppingsdrang. Het willen creëren, grenzen opzoeken, verleggen en overschrijden. Ik denk en werk in beelden, ik visualiseer en in mijn fantasie is alles mogelijk. Pas in een tweede fase kijk ik naar uitvoerbaarheid. De wereld is mijn onuitputtelijke inspiratiebron.

Arjan van Dijk.

”

Make Art With Love

Het tweede project van het jaar heet ‘More than a Feeling’. In dit project moest projectgroep ‘Flashforward’ voor een externe opdrachtgever drie concepten worden bedacht. Uit deze drie concepten koos de opdrachtgever één concept. Dit concept werd uitgewerkt in een communicatieplan en vervolgens gepresenteerd.

De opdrachtgever was Solar Weekend Festival. Solar weekend festival is een evenement dat plaatsvindt op 3, 4 en 5 augustus 2012 aan de Maasplassen in Roermond en staat bekend als een creatief evenement. Op het crossoverfestival staan veel artiesten van verschillende muziekstijlen. Hiervoor zijn muziekarea’s ingericht met popmuziek, house, disco, techno, funk, electro, soul, dubstep, salsa, live electronics, minimal, uk funky en hiphop. Maar naast deze 300 artiesten zijn er ook 800 kunstenaars en andere creatievellingen die een extra bijdrage hebben en ervoor zorgen dat Solar een totaalbeleving wordt. De doelgroep van Solar is dan ook niet alleen gericht op jongeren, het is ook toegankelijk voor tieners, volwassenen, kinderen en gezinnen.

De relaxte en vrije, maar ook zeker uitbundige en feestelijke sfeer zorgen voor een ware viering van diversiteit, love and happiness.

Er werden verschillende randvoorwaarden waaraan moest worden gehouden. Het moesten drie lichte concepten zijn om de bezoekers voorafgaand aan het festival op de hoogte te brengen van het ritueel waaraan zij kunnen deelnemen.

Niet alleen de mensen die al in bezit zijn van een kaartje, maar ook potentiële bezoekers moeten geënthousiasmeerd worden. Deze concepten moesten zo snel mogelijk gecommuniceerd worden, nauwelijks geld kosten en geen enorme organisatiekosten met zich meebrengen. Daarom werd er dus creatief gedacht.

Solar Weekend werkt jaarlijks met een thema. Dit jaar is dat ‘rituelen’. In elke cultuur komen rituelen voor. Bijvoorbeeld bij belangrijke fasen in het leven, zoals geboorte, afscheid, welkom en natuurlijk het huwelijk. Rituelen vinden onder andere plaats op feest- en gedenkdagen, maar ook het begin van je dag kan een ritueel zijn. Opstaan, een sigaretje roken en daarna poepen, is ook een ritueel bijvoorbeeld. Onder het mom van '40.000 handen zijn creatiever dan twee', is bovendien iedereen welkom om mee te helpen bouwen aan het festival of outfits te naaien, tattoo’s te schilderen etc.

Aan de hand van het thema ‘rituelen’ konden er tot 1 maart concepten worden opgestuurd naar organisator Extrema.

Allereerst moest de opdracht worden bevestigd met een debriefing. Daarin werd de briefing vertaald in eigen woorden zodat de organisatie kon zien dat de opdracht werd begrepen. Natuurlijk moest er wel even een creatieve vertaalslag worden gemaakt voor zo’n organisatie. Daarom werd er besloten om een t-shirt te ontwerpen met de tekst erop.

Naast het zondagochtendritueel wordt er op Solar een extra ritueel toegevoegd. Geïnspireerd op het Burning Man festival wordt er gezamenlijk een kunstwerk gemaakt. Dit kunstwerk wordt gevormd door beschilderde, beplakte of bedrukte lappen stof ter grote van een A4’tje. Hierop kan/ mag alles staan: Een wens voor jezelf of een ander, een boodschap aan een overledene, leuke boodschappen voor andere bezoekers of grapjes. Het gaat erom dat wensen, blijdschap, angst en verdriet gedeeld en weggestuurd word.

Op zondagavond worden de kunstwerken door een boot het water opgestuurd en misschien ook wel verbrand om dit idee te realiseren.

Uiteindelijk koos de opdrachtgever voor het concept ‘Make Art with Love’. Dit concept is gepresenteerd aan creatief directeur Cindy Pielstroom, die erg onder de indruk was van de presentatie. Ook het conceptboek vond zij de mooiste presentatievorm die zij in jaren had gezien, dat wil natuurlijk wel wat zeggen! Het is erg leuk om waardering te krijgen voor iets waar je heel hard aan hebt gewerkt. Op Solar Weekend Festival 2012 zal projectgroep Flashforward te zien zijn met het concept: ‘Make Art with Love’ en misschien wordt ook wel de bijbehorende communicatiecampagne uitgevoerd, spannend!

De drie concepten werden uitgewerkt in een presentatieboek. Op deze in hout geklemde gekleurde lappen stof werden visuals gestreken. Op deze manier moesten de concepten zo goed mogelijk worden overgebracht, zowel tekstueel als visueel.

STREET MUSICIANS

Bekende Nederlandse muzikanten krijgen â‚Ź50,- en worden gedropt in Barcelona. Van het geld kunnen zij in de kleine winkelstraatjes of op het strand instrumenten kopen. Een aantal weken moeten zij gaan leven als een straatmuzikant. Van het geld dat zij verdienen, moeten zij zichzelf onderhouden en misschien wel kleding en nieuwe instrumenten kopen om zo hun act beter te maken en hierdoor meer geld te verdienen. Ook kunnen de muzikanten tactisch te werk gaan door bijvoorbeeld samen te werken met een andere muzikant en het opgebrachte geld te delen. De act kunnen zij gaan uitvoeren op pleinen, bij restaurants, stations, treinen enzovoorts. Als het maar geld oplevert! Het opgehaalde bedrag van iedere muzikant wordt namelijk vertienvoudigd door een sponsor en gedoneerd aan een goed doel.