Sneak peak Jubileumboek De Schouw

1971-2021

van de grootste scouting van Nederland

Introductie

Een vereniging waar het hart altijd blijft kloppen. Door alle betrokken vrijwilligers, leiding, het bestuur, groepsbegeleiders, woensdagavondwerkers, zaterdagmiddagwerkers, de stichting, sponsors en andere betrokkenen. Al deze mensen hebben een groot hart voor De Schouw en dragen op hun eigen manier een steentje bij aan deze vereniging.

In dit boek blikken we terug op meer dan 50 jaar De Schouw. Van de allereerste paal die in de grond werd geslagen in 1971 tot het gezamenlijke ‘50 jaar jubileum kamp’ in 2022.

Scoutingvereniging De Schouw is een plek waar iedereen zichzelf kan zijn, waar ieder kind

welkom is en waar vriendschappen voor het leven worden gesloten. Jong of oud: je mag je thuis voelen op deze vereniging en je mag je eigen keuzes maken. Er wordt gelachen, gepraat, geleerd, gebouwd en vooral genoten: van iedere draaiavond, kamp en gezamenlijke dag. We doen het écht met elkaar.

In dit jubileumboek vind je beelden van vroeger, lees je interviews met betrokkenen van De Schouw en kun jij zelf terugblikken naar jouw tijd op deze mooie vereniging.

Veel lees- en kijkplezier!

Jubileumboek commissie

Welkom bij het jubileumboek van Scoutingvereniging De Schouw!

Zo vader, zo zoon: de twee grootste dierenvrienden van de schouw.

Deze twee dierenvrienden zijn zo goed als iedere dag op De Schouw te vinden. Van de geiten, varkens, kippen tot de vogels: alle dieren op De Schouw kennen Richard en Marcel Verlaan als geen ander. Langzamerhand draagt Richard zijn rol als dierenverzorger na vele jaren over aan iemand anders. Zijn zoon Marcel helpt hem hierbij, want een geschikte nieuwe dierenvriend hebben zij tot op heden nog niet gevonden. Zomaar stoppen? Dat zouden ze nooit doen. Deze twee dierenvrienden hebben een te groot hart voor alle dieren op De Schouw. “De dieren horen erbij, ze maken heel veel kinderen blij en daar doen we het voor.”

Samen met Gerard naar de dieren Richard Verlaan was 14 jaar toen hij met Gerard van Vliet meeliep om de dieren te verzorgen. Hij loopt dus al vele jaren als dierenverzorger rond op de vereniging. Hij kwam op die leeftijd bij de zaterdagmiddag werkers en is ondertussen nog de enige die over is van die generatie. Daarnaast is hij ook welp, verkenner en leiding geweest. “Toen ik 25 jaar was heb ik het verzorgen van de dieren volledig overgenomen van Gerard. Alle dieren staan ook op mijn naam. Ik sta bij de gemeente ingeschreven als hobbyboer” vertelt Richard lachend. Hij is bijna iedere dag aanwezig op De Schouw om de dieren te voeren en gaat soms iedere avond kijken of alles goed gaat.

Stokje overdragen

Naast dat Richard een groot hart heeft voor alle dieren op De Schouw, is hij ook nog gewoon vader en vrachtwagenchauffeur. “Als chauffeur is het soms best lastig om te combineren, zeker de afgelopen jaren. Met een echt goede schoonmaak ben je wel minimaal vier uurtjes bezig, je moet ieder hoekje schoonmaken en dat moet iedere week gebeuren. Het blijft leuk werk en ik vind het nog steeds leuk om te doen, maar het is nu wel tijd dat ik het stukje ga overdragen.”

Zijn zoon Marcel neemt de laatste jaren steeds vaker de taken over waar dat nodig is. Als klein jongetje ging hij al met zijn vader op zaterdagmiddag mee naar de dieren, dus het was ook niet gek dat hij vervolgens ook op De Schouw ging. Marcel is bij de bevers begonnen, is welp en verkenner geweest en is op dit moment welpenleiding. “Ik was natuurlijk altijd op zaterdagmiddag op De Schouw voor de dieren, toen werd ik op een gegeven moment gevraagd om als leiding mee te draaien met de welpen. Dat heb ik toen gedaan en het is iedere week weer erg gezellig met elkaar!”

Die ene avond op verkennerskamp “Wat is jullie mooiste herinnering aan De Schouw?” Zowel vader als zoon komen met een verhaal over verkennerskamp: ‘die ene avond’.

“Ik weet het nog goed, het was gezamenlijk kamp van 25 jaar De Schouw en ik zat bij de laatste verkennersgroep. Dat vond ik een heel bijzonder jaar. Op een avond werden we gedropt en er werd toen gezegd: ‘voordat de laatste terug is, wordt er geen alcohol geschonken’. Wij waren de laatste groep en zaten achter het tankstation bij de A67 verstopt. We lagen op een heuveltje

een biertje te drinken met z’n allen, midden in de nacht. We belden vervolgens nog aan bij een huis, die man was jarig en die nodigde ons uit voor een biertje. Later zijn we met paard en wagen op het kampterrein door hem afgezet. Voor de leiding liep de dropping iets anders dan verwacht, wij hadden de nacht van ons leven.” vertelt Richard met een grote lach op zijn gezicht.

Ook Marcel heeft een mooie herinnering aan een van zijn laatste kampen als verkenner. “Mijn mooiste herinnering aan De Schouw was het eennalaatste verkenner kamp, we hebben toen ontzettend gezellige avonden gehad waarin we veel hebben gelachen. Dit was het laatste kamp met elkaar zoals het hoorde. Daarna gingen we op gezamenlijk kamp, wat ook erg leuk was, maar de avonden op het kamp ervoor was echt zoals ‘vanouds’, dat blijft mij altijd bij.”

Op zoek naar een nieuwe dierenvriend Ondanks dat Richard en Marcel een groot hart hebben voor alle dieren op De Schouw, zijn ze op zoek naar een nieuwe

dierenvriend die het stokje van hen kan overnemen. “We zoeken iemand die goed voor de dieren is, een hart voor De Schouw heeft, verantwoordelijkheid neemt en er vooral ook lol in heeft.” Volgens vader en zoon moet je het niet zien als een verplichting, maar als iets waardevols. “Je bent als dierenverzorger lekker veel buiten en draagt echt bij aan een belangrijk onderdeel van de vereniging.”

Veel kinderen genieten van de dieren en ze vinden het beiden zonde om dat op te geven. “De Schouw staat voor saamhorigheid, het is altijd gezellig, iedereen staat voor elkaar klaar en volgens ons horen de dieren er ook echt bij. Wij kunnen het daarom ook niet over ons hart verkrijgen om ermee te stoppen totdat we een nieuwe dierenvriend hebben gevonden.” vertelt Richard. “Ik sluit mij daar volledig bij aan”, voegt Marcel daar nog aan toe.

Zo vader, zo zoon!

pre 1971

Het begin van de Schouw

Hoe is de Schouw ooit begonnen?

Tem et veliquatque volupta volore voloriae eatur mi, occuptatesed que nosandit officium estibus apis ut enis mo ipsam dolorit es quo invendebis et et harcia verro comnis doloribusa perrum volorer sperunto modis estis ma nonsecum, cores ulpa volorist quam, que inti abore, volor re et volorib ustiatusciae reprovi testibus et vel int rae excea verfernam quod eos nimin nos ut liquae quatios ab int minulla ccatur?

Et facidi unt quidunt quas unde ditat dignam voluptam, soloreh enihiliqui voluptati quia sed quatquo dolestiusda

quam doluptatios eat ipsaess imoluptatus illoreperia di ditio volute ommoluptas rest que labo. Itae cusae custior erorro coribus quis qui ullaborit labora voluptat aut porum etum aut que sumqui seni ut mo que cullest, que nectecatur re sequibus ducim siminih itatur rat haribus, volenis ut volore, nonet rehentemodi re veratiam facestis ra simolum ut remquate sim que officab orporem latiae nullore endit ut volorepre.

Sint Jan de Doper en Sinte Zita zijn opgericht

Odicae volor as nullupt atatempore in nonsequi consed qui videm vellum volo conseria dolesequi ne nem repuda velitae vit mi, etum fugit a con prae et estiis et aces qui issi optatecum unto quatio. Odicae volor as nullupt atatempore in nonsequi consed qui videm vellum volo conseria dolesequi ne nem repuda velitae vit mi, etum fugit a con prae et estiis et aces qui issi optatecum unto quatio.

Odicae volor as nullupt atatempore in nonsequi consed qui videm vellum volo conseria dolesequi ne nem repuda velitae vit mi, etum fugit a con prae et estiis et aces qui issi optatecum unto quatio. Ulla consequam ut quo voluptature, od mos nem quo illatint quunt quiatem poriat debisque volorrovit, officiis rehenec tiandic tet fugit eum vel idus doloria demquam.

Samen staan ze sterkManon Kuijf en Marcel Langenberg

De een heeft het DNA van De Schouw in haar bloed zitten en de ander is er met de jaren ingerold. Beiden zijn ze trotse voorzitter van Scoutingvereniging De Schouw. Manon Kuijf en Marcel Langenberg zorgen er met de rest van het bestuur voor dat deze mooie vereniging kan blijven bestaan en blijft groeien zoals iedere bever, kabouter, welp, verkenner, gids, leiding en vrijwilliger dat zou willen. Als voorzitter hoort het maken van moeilijke beslissingen er soms ook bij, maar daar draaien deze twee hun hand niet voor om.

Met de paplepel ingegoten

Manon heeft de gehele ‘Schouw-stamboom’ doorlopen. “Het hart voor De Schouw is er bij mij met de paplepel ingegoten. Voordat ik bij de bevers zat ging ik al met mijn vader mee om hier te spelen. Van kleins af aan was ik dus al aanwezig op de vereniging. Ik zat in Reeuwijk op school, dus het was toen niet heel normaal om naar De Schouw te gaan, toch wist ik zeker dat ik dat wel wilde.” Ze heeft alle fases meegemaakt. Van bever, naar kabouter, gids, gidsenleiding en op dit moment is ze voorzitter. “Ik voelde mij altijd wel betrokken bij de

vereniging, dus toen ik werd gevraagd als voorzitter wilde ik dat toch wel erg graag. Het heeft niet lang geduurd voordat ik ja zei. Ik vond het heel leuk dat ik werd gevraagd, ik had namelijk niet zo snel zelf mijn hand opgestoken.” Manon zat toen in haar laatste jaar als leiding en dat was niet erg praktisch, want ze woonde niet meer in Boskoop. Toch is ze het avontuur wel met veel enthousiasme aangegaan. Ze is stiekem erg blij dat ze nog iets kan blijven doen voor de vereniging. “Ik vind De Schouw gewoon veel te leuk om er niet meer betrokken bij te zijn. Dat zou gewoon niet kloppen.”

Van het Westland, via Rotterdam, terug naar het vertrouwde dorp.

Marcel daarentegen is steeds meer in het begrip ‘‘De Schouw’ gerold. Hij is opgegroeid in het Westland tussen de kwekers en heeft daarna een lange tijd in Rotterdam gewoond. Toch belandde hij na zijn stadse avontuur weer in een dorp, samen met een kwekersdochter. In 2014 werd hij voorzitter en hij kwam als geroepen, want op dat moment zat de vereniging al twee jaar zonder voorzitter.

“Toen ik in Boskoop kwam wilde ik mensen uit de omgeving leren kennen, tot mijn verbazing kon je dat dus het beste bij De Schouw. Ik dacht dat de voetbal daar bijvoorbeeld de beste plek voor was, maar dat was niet zo. Hij werd benaderd door het bestuur en die waren erg enthousiast. “Ik hoorde al dat veel mensen in de omgeving dachten: dat gaat niets worden, die wordt nooit gekozen. Toch gebeurde het wel. Het bestuur was juist toe aan een frisse blik vertelde ze mij.” De eerste keer dat hij mee ging op kamp vond hij ‘ronduit bizar’. “Het is niet normaal mooi om te zien wat al die verkenners en ook gidsen bouwen op zo’n kamp. Ik vond dat destijds en nog steeds ontzettend indrukwekkend en bijzonder.”

“Er zijn zoveel mensen die een enorm groot hart voor de Schouw hebben, dat is niet normaal.” Marcel vertelt dat hij altijd weer onder de indruk is van de kracht van deze vereniging. “Mensen vinden het vaak heel normaal hoe het hier gaat, maar dat is het eigenlijk echt niet. Er zijn zoveel vrijwilligers en zoveel mensen die een enorm groot hart voor De Schouw hebben.” Waarom Marcel zo enthousiast werd om voorzitter te worden? “Wat mij aantrok was de omvang van de vereniging, dat is een grote uitdaging, maar juist daarom zo leuk. Daarnaast vind ik het ontzettend leuk dat het echt een vereniging voor ieder kind is.”

Ze zijn allebei verschillend, hebben een andere achtergrond en toch hebben ze wel dezelfde mentaliteit: “niet te moeilijk denken, want er is altijd wel een oplossing.” Juist daarom zijn ze een gouden duo. Marcel kent niet iedereen van vroeger, terwijl Manon daarentegen meerdere generaties van de vereniging

heeft zien komen en gaan. “Soms is het juist makkelijker dat ik niet iedereen van vroeger ken, dat maakt het namelijk makkelijker om moeilijke beslissingen te nemen.” Tegelijkertijd heeft Manon een groot ‘schouw netwerk’ en krijgt ze daardoor veel voor elkaar. “We vullen elkaar zo lekker aan!” vertelt Marcel enthousiast.

Mensen vinden het vaak heel normaal hoe het hier gaat, maar dat is het eigenlijk echt niet. Er zijn zoveel vrijwilligers en zoveel mensen die een enorm groot hart voor De Schouw hebben.

Marcel Langenberg

Het hart voor De Schouw blijft altijd kloppen

Wat deze twee zelf het allermooiste aan de vereniging vinden?

Daar moeten ze even nadenken. “Ik vind dat wel echt moeilijk hoor er is zoveel wat ik mooi vind. In het algemeen vind ik de grote dingen die georganiseerd worden wel echt heel gaaf. Zelf heb ik het 45 jaar jubileum georganiseerd, dat vond ik zo ontzettend gaaf. Je denkt iets uit, je steekt er veel tijd in en dat doe je dan samen met iedereen die zijn of haar steentje bijdraagt, net zoals bij ieder kamp eigenlijk en dat is iets heel moois.” vertelt Manon. “Ik kan mij het kamp als eerstejaars gids nog heel goed herinneren, wij hebben toen met onze groep een mega gebouw gemaakt. Toen ik dat voor de eerste keer deed met mijn groep meiden voelde ik mij enorm trots. We hadden toen echt het stereotype van de vrouw doorbroken. Puur omdat we het samen deden, met elkaar. Dat is precies waar De Schouw voor staat en dat vind ik zo mooi.”

Volgens Marcel is De Schouw geen traditionele scouting, maar vertelt hij: “als je ziet wat er op kamp wordt gebouwd, dan doen we het beter dan de gemiddelde scouting. Dat is niet normaal!” Hij vindt het voor ieder kind een toevoeging aan de ontwikkeling en support het dan ook zeker dat zijn eigen dochters op De Schouw gaan. “Als kind leer je hier eigenlijk alles. Je leert om sociaal te zijn, samen te werken, creatief te denken en iedere individu leert zijn of haar eigen krachten kennen. Je gaat vooral ook lekker naar buiten en dat is ontzettend goed voor een kind, zeker in deze tijd.” Hij is het meeste onder de indruk van de grote betrokkenheid. “Bij de voetbal droppen ouders hun kinderen en gaan ze weer weg, hier zijn ouders of oud-leden bijna beledigd als ze niet worden gevraagd om vrijwilliger te worden. Je treft op weinig plekken zo’n ontzettend grote betrokkenheid als hier. Dat hart voor De Schouw blijft altijd kloppen.”

Trots

Marcel en Manon zijn ontzettend trots op alles wat er op De Schouw wordt georganiseerd en op iedereen die individueel zijn of haar eigen steentje bijdraagt aan het bestaan van deze vereniging. “Wij hebben beiden nooit echt de behoefte om in een grote groep wat te zeggen, alsof wij alles hebben gedaan en geregeld, want dat is niet zo. Wij laten graag de eer aan degene die het georganiseerd hebben, die het verdienen.” weet Marcel mooi samen te vatten. Manon voegt daar nog aan toe: “het is gewoon ontzettend gaaf en bijzonder dat iedereen de klus elke keer weer met elkaar weet te klaren en er altijd weer iets moois ontstaat. Er wordt hier geleerd, gelachen, gepraat, genoten en er worden vriendschappen voor het leven gesloten.”

Met deze mooie woorden sluiten de twee trotse voorzitters hun verhaal af.

1971 1976