Column

MIJN DROOM: EEN GOED GEVOEL IN MIJN EIGEN LICHAAM

‘H uh, Fleur? Ben jij echt een meisje?’ Gelukkig hoor ik dit niet meer, deze droom is voor mij al werkelijkheid geworden. Sinds maart 2018 ga ik niet meer door het leven als meisje, een identiteit waar ik mij nooit in thuis heb gevoeld. Zestien jaar lang identificeerde ik mij als Fleur, mijn meisjesnaam. Het was toentertijd ook mijn droom om dit masker af te doen en mijn ware gezicht te laten zien. Want dat ben ik, Nick. Een opluchting als nooit tevoren; na anderhalf jaar van voortrajecten en gesprekken met psychologen en dokters was het eindelijk zover: mijn nieuwe leven begon. Nu, drie jaar later, ben ik zeker een stuk gelukkiger; het gewicht van zo’n groot geheim dragen is niet niks. Maar nog steeds, is daar die ene droom: ooit écht het lichaam hebben waar ik in geboren had moeten worden. Helaas is dit niet zo makkelijk als dat het lijkt. Een nieuwe struggle in mijn transitie is ontstaan: nu ik achttien ben kan ik verschillende operaties ondergaan om mijn droom ‘te verwezenlijken’. Ik zet het tussen aanhalingstekens, omdat ik twijfel of deze operaties het wel waard zijn. Ik vraag me af of ik wél mijn blote bovenlichaam durf te vertonen als ik allemaal littekens op mijn borst heb. Ik vraag me af of de geslachtsveranderende operatie echt het resultaat geeft waar ik op hoop. Ik vind het af en toe zo kut (sorry voor het taalgebruik) dat mij dit moet overkomen. Waar jongeren van mijn leeftijd wel hun gang kunnen gaan, heb ik het gevoel dat mijn transitie me soms beperkt in de liefde, sport en zelfvertrouwen. Het is er altijd en overal, en ik vind het niet altijd makkelijk daarmee om te gaan. Natuurlijk ben ik me er ook van bewust dat veel medecommunityleden zich in een slechtere situatie bevinden dan ik. Zij staan ongeveer twee jaar op een lange wachtlijst bij het VUmc voordat ze überhaupt aan een voortraject kunnen beginnen, met alle bijkomende mentale en fysieke problemen van dien. In september 2021 nog schreef dagblad Trouw een artikel over de lagere levensverwachting van transgenders ten opzichte van de rest van de bevolking. Niet alleen het grotere risico op hart- en vaatziekten beïnvloedt dit, maar ook niet-natuurlijke oorzaken als zelfdoding in de community spelen hierin een grote rol. Toch blijf ik altijd dromen. Dromen van een lichaam waarin ik mij wél thuis voel, dromen voor betere transgenderzorg, dromen over een wereld zonder deze problemen. Of ze ook werkelijkheid worden, weet ik niet. Maar dat maakt dromen juist zo mooi, toch?