DE DOKKEN

“ Mijn truckcabine is een beetje mijn thuis”

Het is koud langs de dokken. Achter fabrieksgebouwen en langs verlaten havenlanen slapen vrachtwagens achter elkaar aan. Opleggers in alle kleuren van de regenboog, trekkers met dichtgeschoven gordijntjes. Het is dag en toch lijkt het op een of andere manier nacht in deze transitwereld. Dit zijn geen voertuigen, dit zijn rijdende thuisjes. Nestjes die de chauffeurs zich eigen hebben gemaakt. Cabines heten ze technisch gezien, maar dat woord doet afbreuk aan het stille thuisgevoel dat de chauffeurs er noodgedwongen proberen te creëren. Alleen onderweg, soms maandenlang: hoe zou dat voelen? Zijn zij eenzaam of genieten ze net van de rust van de truck en van het altijd weer opnieuw onderweg zijn? En wat doet dat met een mens, dat dagenlang staren naar bumpers, wegwijzers en pechstroken?

We stoppen eerst bij de Franse vrachtwagen van François Vervaet. Hij is 33 en ex-militair. In het verleden was hij tanktransporteur. “Trucker zijn is niets vergeleken met mijn vroeger leven. Toen was ik soms 6 maanden van huis. Kijk, dit is ook niet ideaal, maar ik doe het voor het geld. Als ze me morgen een andere job aanbieden waar ik meer dan €3000 verdien, zou ik het zeker overwegen. Maar in de voorbije 15 jaar heb ik er nog geen ontdekt. Werken in een fabriek of in een team is gewoon een totaal ander leven. Ik